Droga przez uklad sloneczny #5 Planety I Wenus - BOVA BEN

BOVA BEN Droga przez uklad sloneczny #5 Planety I Wenus

BEN BOVA Tytuł oryginału: Venus Przełożyła Maria Gębicka – Frąc Wydanie anglojęzyczne: 2000 Wydanie polskie: 2004 Dla D.H.G., J.L. i B.B.B. z podziękowaniami, wyrazami wdzięczności i miłości. Niebiosa nic nie mówią i cała ziemia kwitnie pod ich milczącymi rządami. Ludzie też są pobłogosławieni cnotą nieba, jednakże większość z nich to hochsztaplerzy. Rodzą się, jak się zdaje, z pustką w duszy i wszystkie swoje cechy brać muszą ze świata zewnętrznego. Urodzić się pustym w dzisiejszych czasach, tej mieszaninie dobra i zła, a mimo to kroczyć przez życie drogą uczciwości ku splendorom powodzenia – to wyczyn zarezerwowany dla wzorów ludzkiego rodzaju, to zadanie wyrastające ponad naturę zwykłego człowieka. Ihara Saikaku Krater Heli Byłem spóźniony, o czym dobrze wiedziałem. Kłopot w tym, że na Księżycu nie można biegać. Prom ze stacji kosmicznej Nueva Venezuela miał opóźnienie, wystąpił jakiś drobny problem z bagażem przewożonym z Ziemi, dlatego zupełnie sam spieszyłem podpowierzchniowym korytarzem z lądowiska. Przyjęcie zaczęło się ponad godzinę temu. Przestrzegano mnie, żebym nie próbował biegać, nawet w obciążonych butach, które wypożyczyłem w porcie. Jak ostatni głupek, nie posłuchałem dobrej rady – pobiegłem, wykonałem szaleńczy sus i zaryłem nosem w ścianę korytarza. Po tej nauczce ruszyłem dalej posuwistym krokiem, jaki widziałem w programie instruktażowym dla turystów. Czułem się idiotycznie, ale odbijanie się od ścian było znacznie gorsze. W zasadzie nie chciałem uczestniczyć w bezsensownym przyjęciu ojca ani w ogóle przebywać na Księżycu. Ani jedno, ani drugie nie było moim pomysłem. Drzwi na końcu korytarza strzegły dwa wielkie człekokształtne roboty, naprawdę wielkie, wysokie na dwa metry i niemal równie szerokie. Błyszczące metalowe drzwi były szczelnie zamknięte, rzecz jasna. Nie można bez zaproszenia wejść na imprezę ojca; nigdy nie pozwoliłby na taki afront. –Nazwisko, proszę – powiedział robot po lewej. Głos miał niski i chropawy; przypuszczam, że w mniemaniu mojego ojca właśnie tak powinien mówić wykidajło. –Van Humphries – powiedziałem wolno i jak najwyraźniej. Robot wahał się tylko przez ułamek sekundy. –Identyfikacja głosu potwierdzona. Może pan wejść, panie Van Humphries. Oba roboty obróciły się dookoła osi i drzwi się rozsunęły. Hałas uderzył mnie niczym mechaniczny młot: łomot atonalnej muzyki bezskutecznie próbujący zagłuszyć nadmiernie wzmocnione wycie jakiegoś bezpłciowego osobnika, który katował najnowszy przebój. Komora była wielka, ogromna i pełna balangowiczów, setek mężczyzn i kobiet – sądzę, że mogło ich być ponad tysiąc – pijących, krzyczących, palących, krzywiących twarze w grymasach sztucznego, wrzaskliwego śmiechu. Wszyscy byli w imprezowych strojach: neonowe kolory z mnóstwem dżetów, brokatu i elektronicznych

błyskotek. Bezwstydnie skąpych, rzecz jasna. Czułem się jak misjonarz w swoim czekoladowym, welurowym pulowerze i jasnobrązowych elastycznych spodniach. W długim elektronicznym oknie, zajmującym całą boczną ścianę groty, ukazywał się napis WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO Z OKAZJI SETNYCH URODZIN! na przemian z urywkami pornograficznych filmów. Mogłem się domyślić, że ojciec urządzi przyjęcie w burdelu. W kraterze Heli, nazwanym na cześć jezuickiego astronoma Maximiliana J. Helia. Hazard i przemysł porno przekształciły ten obszar w księżycową stolicę grzechu, róg obfitości pełen zakazanych rozkoszy, ukryty pod pylistym dnem krateru, jakieś sześćset kilometrów na południe od Selene City. Biedny, stary ojciec Heli musiał przewracać się w grobie. –Cześć, nieznajomy! – zawołała arogancka, piersiasta i ruda dziewczyna w szmaragdowozielonym kostiumie tak obcisłym, że musiał być wymalowany sprayem. Potrząsnęła fiolką jakiegoś zielonkawego proszku mniej więcej w moim kierunku, wrzeszcząc: – Baw się! Baw się. To miejsce wyglądało jak piekło Dantego. Nie było gdzie usiąść, tylko pod ścianami stało parę kanap, pełnych już wijących się, splecionych ciał. Wszyscy inni byli na nogach, ramię przy ramieniu, tańcząc albo kołysząc się, falując niczym wielobarwne, bełkoczące, bezsensowne ludzkie morze. Wysoko pod wygładzonym skalnym stropem chodziła po linie para akrobatów w naszywanych cekinami kostiumach arlekinów. Kostiumy migotały, oświetlone paroma punktowcami. Na Ziemi popisywanie się na takiej wysokości byłoby niebezpieczne; tutaj, na Księżycu, też mogli skręcić karki – choć prędzej wyrządziliby krzywdę innym. W jaskini panował taki ścisk, że raczej nie spadliby na podłogę. –Chodź – przynagliła ruda, szarpiąc mnie za rękaw. Zachichotała i dodała: – Nie bądź taki sztywniak! –Gdzie jest Martin Humphries? – Musiałem krzyczeć, żeby usłyszała mnie w tym zgiełku. Zmrużyła szmaragdowe oczy. –Hump? Jubilat? – Odwróciła się w stronę tłumu i machnęła rękaw bliżej nieokreślonym kierunku, wołając: – Stary wał jest gdzieś tutaj. To jego impreza, wiesz? –Stary wał jest moim ojcem – powiedziałem i muszę przyznać, że widok zdumienia na jej twarzy sprawił mi przyjemność. Przebicie się przez tłum było naprawdę ciężką harówką. Otaczali mnie obcy. Nie znałem tutaj nikogo. Każdy z moich przyjaciół padłby trupem na widok tego cyrku. Przeciskając się przez zatłoczoną komorę, zastanawiałem się, czy mój ojciec zna tych ludzi. Pewnie wynajął ich na tę okazję. Ta ruda zdecydowanie była w jego typie. Wie, że nie cierpię tłumów, a jednak zmusił mnie do przyjazdu. Znamienne dla mojego kochającego tatusia. Próbowałem odciąć się od hałasu, smrodu perfum i tytoniu, narkotyków i potu niezliczonych, nieprawdopodobnie stłoczonych ciał. Kolana robiły mi się miękkie, ściskało mnie w dołku. Nie umiem radzić sobie z czymś takim. To mnie przerasta. Osunąłbym się na podłogę, gdyby nie ten ścisk. Kręciło mi się w głowie, ćmiło w oczach. Musiałem przystanąć w środku tłumu i mocno zamknąć oczy. Miałem kłopoty z oddychaniem. Przed lądowaniem rakiety transferowej zrobiłem sobie zastrzyk enzymów, a jednak czułem się tak, jakbym potrzebował następnego, i to prędko.

Otworzyłem oczy i powiodłem wzrokiem po potrącającej się, rozwrzeszczanej, spoconej tłuszczy, szukając najbliższego wyjścia. W plątaninie gestykulujących ciał dostrzegłem ojca, siedzącego na podium w drugim końcu jaskini niczym starożytny rzymski cesarz nadzorujący orgię. Był nawet ubrany w zwiewną szkarłatną szatę, a u jego obutych w sandały stóp siedziały dwie gibkie młode kobiety. Mój ojciec. Dziś kończył sto lat. Martin Humphries wyglądał nie więcej niż na czterdzieści, włosy wciąż miał ciemne, twarz jędrną i prawie bez zmarszczek. Ale oczy – oczy były twarde, doświadczone; lśniła w nich chorobliwa rozkosz, gdy patrzył na rozgrywające się przed nim sceny. Korzystał z wszelkich dostępnych kuracji odmładzających, nawet tych nielegalnych, z użyciem nanomaszyn. Chciał być wiecznie młody i pełen wigoru. Pomyślałem, że pewnie tak będzie. Zawsze dostawał to, czego chciał. Ale wystarczyło jedno spojrzenie w jego oczy, by bez trudu uwierzyć, że stuknęła mu setka. Zobaczył mnie, gdy przedzierałem się przez falujący tłum i przez chwilę czułem na sobie spojrzenie tych zimnych, szarych oczu. Potem odwrócił się z niecierpliwą miną na przystojnej, sztucznie odmłodzonej twarzy. To ty nalegałeś, żebym przybył na ten karnawał, powiedziałem mu bezgłośnie. Dlatego czy ci się to podoba, czy nie, jestem. Nie zwracał na mnie uwagi, gdy podjąłem mozolną wędrówkę. Zasapałem się, płuca paliły mnie żywym ogniem. Potrzebowałem zastrzyku, ale zostawiłem strzykawkę w hotelu. Kiedy wreszcie dotarłem do celu, oparłem się ciężko o miękką, sprężystą tkaninę udrapowaną na podium, walcząc o odzyskanie tchu. Uświadomiłem sobie, że ogłuszający hałas przyjęcia scichł do brzęczącego, stłumionego pomruku. –Tłumiki dźwięku – powiedział ojciec, patrząc na mnie z tym dobrze mi znanym pogardliwym uśmieszkiem. – Nie rób takiej głupiej miny. Nie było schodów, a ja byłem zbyt słaby i skołowany, żeby wciągnąć się na górę i usiąść obok niego. Machnął ręką i dwie młode kobiety zwinnie zeskoczyły z podium, by dołączyć do tłumu. Spostrzegłem, że były nastolatkami. –Chcesz jedną? – zapytał z lubieżnym uśmiechem. – Możesz mieć obie, wystarczy poprosić. Nawet nie pokręciłem głową. Czepiałem się podium, starając się zapanować nad przyspieszonym oddechem. –Na miłość boską, Cherlaku, przestań dyszeć! Wyglądasz jak flądra wyrzucona z wody. Odetchnąłem głęboko i spróbowałem się wyprostować. –Ciebie też miło widzieć, ojcze. –Nie cieszy cię moje przyjęcie? –Ty wiesz lepiej. –W takim razie po co przyszedłeś, Cherlaku? –Twój prawnik powiedział, że obetniesz mi uposażenie, jeśli tego nie zrobię. –Twoje kieszonkowe – zadrwił.

–Zarobiłem te pieniądze. –Udając naukowca. Twój brat był prawdziwym naukowcem. Tak, ale Aleks nie żyje. Zginął prawie dwa lata temu i wspomnienie tego dnia nadal sprawiało mi ból. Pamiętałem wszystko tak dobrze, jakby rozegrało się wczoraj. Ojciec szydził ze mnie i upokarzał mnie przez całe życie. Aleks był jego beniaminkiem, jego pierworodnym, jego oczkiem w głowie. Aleks został przygotowany do przejęcia władzy w Humphries Space Systems, jeśli i kiedy ojciec postanowi przejść na emeryturę. Aleks był moim przeciwieństwem: wysoki, atletycznie zbudowany, szybki i przystojny, błyskotliwie inteligentny, towarzyski, czarujący i dowcipny. Ja jestem raczej niski, od urodzenia chorowity i podobno mam skłonności do zamykania się w sobie i introspekcji. Mama zmarła, dając mi życie i ojciec nigdy mi tego nie wybaczył. Kochałem Aleksa. Naprawdę. Ogromnie go podziwiałem. Od kiedy pamiętam, Aleks chronił mnie przed drwinami i kąśliwymi słowami ojca. „Już dobrze, braciszku, nie płacz – mawiał. – Nie pozwolę cię skrzywdzić.” Z biegiem lat przejąłem od Aleksa zamiłowanie do badań, do szukania nowych perspektyw, nowych światów. Ale gdy Aleks naprawdę ruszał z misjami na Marsa i księżyce Jowisza, ja zostawałem w domu, pod kloszem, zbyt słabowity, by wyjść na zewnątrz. Latałem w fotelu, nie w statku kosmicznym. Mnie ekscytowały strumienie danych komputerowych i symulacje wirtualne. Raz przespacerowałem się z Aleksem po czerwonych piaskach Marsa, połączony przez interaktywny system rzeczywistości wirtualnej. To było najlepsze popołudnie w moim życiu. Potem Aleks zginął podczas wyprawy na Wenus, on i cała jego załoga. A ojciec znienawidził mnie za to, że żyję. Wtedy wyprowadziłem się na dobre i kupiłem dom na Majorce, gdzie byłem sam, daleko od jego pogardliwego sarkazmu. Jakby chcąc ze mnie zadrwić, ojciec przeniósł się do Selene City. Później dowiedziałem się, że poleciał na Księżyc, żeby poddawać się nanoterapii, która zapewniała mu młodość i formę. Na Ziemi nanomaszyny były zakazane, oczywiście. Było jasne, że ojciec poddaje się kuracji odmładzającej, bo nie ma zamiaru przejść na emeryturę. Aleks umarł, a wiedziałem, że mnie za żadne skarby nie przekaże Humphries Space Systems. Będzie rządzić dalej i trzymać mnie na wygnaniu. Tak oto ojciec osiadł czterysta tysięcy kilometrów ode mnie, odgrywając elitarną rolę interplanetarnego potentata, megamiliardera, awanturniczego kobieciarza, niemiłosiernie zepsutego giganta przemysłowego. Taki stan rzeczy najzupełniej mi odpowiadał. Mieszkałem sobie spokojnie na Majorce i pod opieką domowego personelu nie miałem powodów do narzekań. Niektórzy ze służących byli ludźmi, większość była robotami. Dość często wpadali przyjaciele z wizytą. Mogłem latać do Paryża, do Nowego Jorku – gdzie dusza zapragnie, na spektakle teatralne albo na koncerty. Całymi dniami studiowałem nowe informacje o gwiazdach i planetach, stale napływające od naszych kosmicznych badaczy. Dopóki jedna ze znajomych nie powtórzyła mi zasłyszanej plotki: statek mojego brata został celowo uszkodzony. Aleks nie zginął w wypadku; to było morderstwo. Nazajutrz ojciec wezwał mnie na Księżyc, na swoje kretyńskie przyjęcie urodzinowe, pod groźbą obcięcia mi uposażenia. Patrząc na jego młodzieńczo jędrną twarz, zapytałem: –Dlaczego ci na tym zależało? Uśmiechnął się sardonicznie. –Nie podoba ci się przyjęcie? –A tobie? – sparowałem. Ojciec wydał dźwięk, który mógł być zduszonym śmiechem.

–Muszę coś ogłosić. Chciałem, żebyś usłyszał to prosto z moich ust. Zaintrygował mnie. Wygłosi oświadczenie? Czyżby jednak przechodził na emeryturę? A zresztą, gdyby nawet, to co z tego? Nigdy nie pozwoli mi kierować korporacją. W zasadzie wcale tego nie chciałem. Dotknął guzika osadzonego w prawej poręczy fotela i ogłupiający hałas wlał się w moje uszy z siłą wystarczającą do rozsadzenia czaszki. Potem musnął drugą poręcz. Muzyka umilkła w połowie taktu. Akrobaci chodzący po linie zamigotali i zniknęli. Obraz holograficzny. Tłum ucichł i znieruchomiał. Wszyscy odwrócili się w stronę podium, jak gromada niesfornych uczniów w balowych strojach, zmuszonych słuchać dyrektora. –Cieszę się, że przybyliście na moje przyjęcie – zagaił ojciec. Jego niski, modulowany głos, sztucznie wzmocniony, odbijał się od ścian zatłoczonej jaskini. – Jesteście zadowoleni? Odpowiedziały mu wiwaty, oklaski, gwizdy i wrzaski. Ojciec podniósł ręce i znów zapadła cisza. –Wygłoszę oświadczenie, które wy, ciężko pracujący przedstawiciele mediów, uznacie za wyjątkowo interesujące. Pół tuzina balonów z podwieszonymi kamerami już unosiło się parę metrów od podium, jak błyszczące bożonarodzeniowe bombki. Kolejne napływały z dalszych części groty, by skupić obiektywy na moim ojcu. –Jak wiecie – mówił – mój ukochany syn Aleksander zginął dwa lata temu podczas próby zbadania planety Wenus. Zbiorowe westchnienie wzbiło się nad głowami. –Jego statek leży gdzieś na powierzchni tego piekielnego świata. W straszliwym żarze i ciśnieniu, żrąca atmosfera powoli niszczy doczesne szczątki mojego chłopca. Jakaś kobieta zaczęła szlochać. –Chcę zaproponować nagrodę dla tego, kto okaże się dość odważny i twardy, by lecieć na Wenus, dotrzeć na powierzchnię i sprowadzić na Ziemię to, co zostało z mojego syna. Wszyscy jakby się wyprostowali, szerzej otworzyli oczy. Nagroda? Ojciec odczekał dramatyczną chwilę i znacznie silniejszym głosem oznajmił: –Oferuję dziesięć miliardów międzynarodowych dolarów śmiałkowi, który odnajdzie ciało mojego syna i przywiezie je do mnie. Nad tłumem wzbił się stłumiony okrzyk zdziwienia. Przez parę sekund nikt się nie odzywał. Potem komorę wypełnił podniecony gwar. Dziesięć miliardów dolarów! Dotrzeć na powierzchnię Wenus! Nagroda w wysokości dziesięciu miliardów dolarów za odzyskanie ciała Aleksa Humphriesa! Byłem równie oszołomiony jak każdy inny. Może bardziej, bo lepiej od większości tych poprzebieranych darmozjadów wiedziałem, że sprostanie temu wyzwaniu graniczy z niepodobieństwem. Ojciec dotknął guzika w poręczy i gwar natychmiast ścichł do dyskretnego pomruku. –Pięknie – powiedziałem. – Zostaniesz Ojcem Roku. Popatrzył na mnie z pogardą. –Myślisz, że nie mówiłem poważnie?

–Myślę, że wiesz, iż nikt przy zdrowych zmysłach nie będzie próbował dotrzeć na powierzchnią Wenus. Nawet Aleks zamierzał tylko dryfować w warstwach chmur. –Masz mnie więc za oszusta. –Myślę, że chodzi ci o podbudowanie wizerunku, nic więcej. Wzruszył ramionami, jakby moje zdanie nie miało znaczenia. Wrzałem z oburzenia, a on siedział tu, jakby nigdy nic i robił sobie reklamę. –Chcesz wyglądać na zrozpaczonego ojca – krzyknąłem – żeby cały świat pomyślał, że zależało ci na Aleksie. Dlatego oferujesz nagrodę, po którą nikt nie sięgnie. –Och, znajdą się chętni, nie wątpię. – Uśmiechnął się do mnie zimno. – Dziesięć miliardów to nie byle jaka zachęta. –Nie jestem pewien. –Ale ja jestem. Zamierzam ulokować całą sumę na rachunku depozytowym, gdzie nikt nie będzie mógł jej tknąć poza ewentualnym zwycięzcą. –Całe dziesięć miliardów? –Całą sumę – powtórzył. Pochylając się lekko w moją stronę, dodał: – Aby podjąć tyle gotówki, będę musiał tu i ówdzie poczynić oszczędności. –Poważnie? Ile wydałeś na to przyjęcie? Machnął ręką, jakby to me miało znaczenia. –Jednym z cięć będzie twoje kieszonkowe. –Moje uposażenie? –Koniec, Cherlaku. W przyszłym miesiącu kończysz dwadzieścia pięć lat. Kieszonkowe urwie się w twoje urodziny. Jeśli tak, zostanę bez grosza. Bank danych Płonie tak jasno i pięknie na nocnym niebie, że wszystkie kultury Ziemi zwały ją imionami swojej bogini miłości i piękna: Afrodyta, Inana, Isztar, Astarte, Wenus. Czasami jest olśniewającą Gwiazdą Wieczorną, od której jaśniejsze na niebie jest tylko Słonce i Księżyc. Kiedy indziej bywa przywołującą Gwiazdą Zaranną, niosącą światło. Zawsze lśni niczym bezcenny klejnot. Choć Wenus na naszym niebie wygląda przepięknie, jest najbardziej piekielnym miejscem w całym Układzie Słonecznym. Jej powierzchnia jest dość gorąca, by stopić aluminium. Ciśnienie powietrza jest wystarczająco wysokie, by zgnieść ładowniki statku kosmicznego niczym kruche tekturowe pudełka. Niebo, od bieguna do bieguna, stale zasnuwają chmury kwasu siarkowego. Atmosfera składa się z dwutlenku węgla i gazów siarkowych. Wenus jest najbliższą planetą względem Ziemi, bliższą niż Mars; może zbliżyć się do Ziemi na odległość wynoszącą niecałe sześćdziesiąt pięć milionów kilometrów. Obiega Słońce bliżej niż Ziemia; jest drugą planetą Układu Słonecznego. Wenus nie ma księżyców. Jest nieco mniejsza od Ziemi, więc siła ciężkości na jej powierzchni wynosi około osiemdziesięciu pięciu

procent normalnego ciążenia ziemskiego. Na tym kończą się podobieństwa. Wenus jest gorąca, temperatury na powierzchni znacznie przekraczają czterysta pięćdziesiąt stopni Celsjusza (prawie dziewięćset stopni Fahrenheita). Obraca się wokół osi tak powoli, że jej „dzień” trwa dłużej niż „rok”: obiega Słońce w czasie dwustu dwudziestu pięciu dni ziemskich – jest to rok wenusjański – a obrót wokół własnej osi trwa dwieście czterdzieści trzy dni ziemskie – dzień wenusjański. Wiruje w kierunku wstecznym, zgodnie z ruchem wskazówek zegara, patrząc od bieguna północnego, podczas gdy Ziemia i inne planety obracają się zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Atmosfera Wenus jest tak gęsta, że ciśnienie na powierzchni równa się temu, jakie na Ziemi występuje w oceanach na głębokości około kilometra. Atmosfera w ponad dziewięćdziesięciu pięciu procentach składa się z dwutlenku węgla; niecałe cztery procent stanowi azot, a reszta to niewielkie ilości wolnego tlenu. Grube warstwy chmur, które stale otulają całą powierzchnię planety, odbijają około siedemdziesięciu pięciu procent światła słonecznego, dzięki czemu Wenus wygląda tak jasno i pięknie. Chmury składają się z kropelek kwasu siarkowego oraz innych związków siarki i chloru; praktycznie nie ma w nich pary wodnej. Na Wenus nie brakuje gór i wulkanów, są również dowody wskazujące na istnienie płyt tektonicznych. Przesuwaniu się fragmentów skorupy musiały towarzyszyć „trzęsienia Wenus”. Wyobraźcie sobie spacer po powierzchni tej planety! Grunt jest rozgrzany do czerwoności, gęsta atmosfera zakrzywia światło jak obiektyw „rybie oko”, niebo stale zasnuwają grube chmury. A jednak nie ma tam prawdziwej ciemności: nawet długą wenusjańską noc rozświetla niesamowity posępny blask bijący od rozżarzonego podłoża. Ponieważ ruch obrotowy nakłada się na obiegowy, doba wenusjańską trwa sto siedemnaście dni ziemskich, a Słońce wstaje na zachodzie i zachodzi na wschodzie – tylko że nie widać go przez gęste, wieczne chmury. Patrząc w górę, moglibyście ujrzeć ciemniejsze łaty, powstające i rozpadające się na tle zielonkawożółtych chmur prawie pięćdziesiąt kilometrów nad powierzchnią, przemykające od horyzontu do horyzontu w około pięć godzin. Od czasu do czasu można zobaczyć błyskawicą albo usłyszeć groźny pomruk dalekiego wulkanu. W całym Układzie Słonecznym nie ma bardziej niebezpiecznego miejsca, nie ma miejsca stanowiącego większe wyzwanie. W porównaniu z nim, na Księżycu jest przyjemnie, a wyprawa na Marsa to piknik. Czy na Wenus może istnieć życie, wysoko w chmurach, gdzie temperatury są niższe albo głęboko pod powierzchnią planety? W atmosferze jest coś, co pochłania ultrafiolet; naukowcy planetarni nie są pewni, co to takiego. Czy pod powierzchnią mogą żyć jakieś formy bakteryjne, jak na Ziemi i przypuszczalnie na Marsie i Europie, księżycu Jowisza? Gdyby jakieś stworzenia żyły na powierzchni, musiałyby być przystosowane do wytrzymywania temperatury, w której topi się aluminium, i ciśnienia, które może zmiażdżyć statek kosmiczny. Zaiste, musiałyby być imponujące. Selene City – To powinieneś być ty. Cherlaku! – ryczał. – To ty powinieneś umrzeć, nie Aleks. Zbudziłem się i usiadłem w ciemności hotelowego pokoju, ściskając w rękach zmiętą pościel. Byłem zlany zimnym potem i trząsłem się od stóp do głów. Sen był aż nazbyt prawdziwy. Zbyt głęboko prawdziwy. Zamknąłem oczy, nie ruszając się z łóżka. Wściekła twarz ojca wisiała przede mną niczym oblicze zagniewanego starożytnego boga.

Przyjęcie w kraterze Heli. Ogłoszenie nagrody za lot na Wenus. Stwierdzenie, że obcina mi fundusze. To było dla mnie za wiele. Gdy wróciłem do hotelu w Selene City, byłem bliski omdlenia, wyłożone dywanami korytarze pływały mi przed oczami, nogi miałem słabe jak papierowe serwetki nawet w niskiej grawitacji Księżyca. Od razu poszedłem do łazienki i znalazłem ciśnieniową strzykawkę. Wstrzyknąłem w ramię całą dawkę enzymatycznego leku, potem dowlokłem się do łóżka i prawie od razu zasnąłem. Po to tylko, żeby śnić. Nie, w zasadzie nie był to sen, tylko przeżywanie na nowo tamtego strasznego dnia, kiedy dowiedzieliśmy się o śmierci Aleksa. Koszmar. Przeżyłem powtórnie każdą bolesną chwilę. Kiedy otrzymaliśmy wiadomość, że już nie ma nadziei, ojciec wyłączył ekran wideofonu i odwrócił się do mnie z twarzą wykrzywioną z furii. –Nie żyje – powiedział głosem zimnym i głuchym, z lodem w szarych oczach. – Aleks zginął, a ty żyjesz. Najpierw zabiłeś swoją matkę, a teraz masz czelność żyć, podczas gdy Aleks jest martwy. Stałem, gdy przeszywał mnie palącym wzrokiem, ponury i wściekły. Na mnie. Na mnie! –To powinieneś być ty, Cherlaku – warknął. Złość narastała, twarz z białej robiła się czerwona. – Jesteś nic nie wart! Nikt nie odczułby twojej straty. Ale nie, ty jesteś, ty żyjesz i oddychasz, a Aleks nie żyje. To powinieneś być ty, Cherlaku! – ryczał. – To ty powinieneś zginąć, nie Aleks. Wtedy wyniosłem się z rodzinnej posiadłości w Con-necticut i kupiłem dom na Majorce, jak najdalej od ojca. Przynajmniej tak myślałem. Znowu mnie zakasował, przeprowadzając się do Selene City. Teraz siedziałem na hotelowym łóżku, drżący i zlany zimnym potem, sam, zupełnie sam. Wstałem i poczłapałem na boso do łazienki; prawdę mówiąc, powlokłem się, taki byłem słaby i rozbity. Światło zapaliło się automatycznie. Niezdarnie manipulowałem strzykawką, aż wreszcie umieściłem plastikową ampułkę z odpowiednią dawką enzymu we właściwym miejscu. Przycisnąłem strzykawkę do nagiego ramienia. Cichy syk leku wtryskiwanego przez mikroigły do krwiobiegu zawsze mnie uspokajał. Ale nie tej nocy. Nic nie zdoła mnie uspokoić, pomyślałem. Urodziłem się z rzadkim rodzajem niedokrwistości złośliwej, w następstwie uzależnienia mojej matki od narkotyków. Bez wstrzykiwania koktajlu enzymów, składającego się między innymi z witaminy B12 i hormonu wzrostu pobudzającego organizm do produkowania krwinek czerwonych, choroba byłaby śmiertelna. Bez leku stopniowo traciłbym siły i w końcu umarł. Z nim mogłem wieść zupełnie normalne życie – pomijając konieczność iniekcji co najmniej dwa razy na dobę. Jeśli ktoś kiedyś powie wam, że nanomaszyny potrafią poradzić sobie z każdą jednostką chorobową, tylko że są zakazane na Ziemi, nie dajcie mu wiary. Najlepsze laboratoria w Selene City – stolicy badań nanotechnologicznych – nie zdołały zaprogramować nanożuka, który co parę godzin wytwarzałby miliony czerwonych ciałek krwi. Wróciłem do łóżka ze skotłowaną, przepoconą pościelą i czekałem, aż lek zacznie działać. Nie mając nic lepszego do roboty, włączyłem wiadomości telewizyjne. Na ściennym ekranie natychmiast ukazała się scena straszliwego spustoszenia: kolejny wściekły huragan przewalił się przez Atlantyk i szalał na Wyspach Brytyjskich. Nawet Bariera – nowoczesna zapora przegradzająca Tamizę – nie powstrzymała fali i wielkie połacie Londynu znalazły się pod wodą, łącznie z opactwem Westminster i gmachem Parlamentu. Oparłem się o poduszki i patrzyłem pustym wzrokiem, jak w zacinającym zimnym deszczu tysiące londyńczyków wylęga na ulice, by uciec przed przybierającą wodą. –Największy kataklizm od czasu nalotów z drugiej wojny światowej, mających miejsce ponad sto lat temu – mówił spiker grobowym głosem. –Następny kanał! – zawołałem. Nie chciałem oglądać śmierci i zniszczenia, ale większość stacji

pokazywała agonię Londynu, na żywo i w kolorze. Gdybym wybrał kanał holograficzny, mógłbym obejrzeć to w trzech wymiarach. Flotylle łodzi pływały Strandem i Fleet Street, ratując mężczyzn, kobiety, dzieci, nawet domowe zwierzaki. Brygady robotników zmagały się z żywiołem, próbując ochronić przed zalaniem Pałac Buckingham. Wreszcie znalazłem kanał nie bombardujący widzów obrazami niszczonego miasta. Nadawano panelową dyskusję samozwańczych ekspertów od ocieplenia globalnego, które powodowało katastrofalne sztormy i powodzie. Jeden z nich miał na ramieniu zieloną opaską Międzynarodowej Partii Zielonych, w drugim poznałem znajomego ojca – prawnika korporacyjnego o ciętym języku, zdecydowanie nienawidzącego Zielonych. Pozostali byli naukowcami różnej maści i ani jeden w niczym nie przyznawał racji pozostałym. Wlepiałem w nich szkliste oczy, mając nadzieję, że ciche, kulturalne dywagacje ukołyszą mnie do snu. Wypowiedzi były ilustrowane animowanymi mapami, które przedstawiały kurczenie się pokrywy lodowej na Grenlandii i na Antarktydzie oraz spodziewany wzrost poziomu morza. Połowie amerykańskiego środkowego zachodu groziła przemiana w wielką śródlądową wyspę. Prąd Zatokowy zostanie przerwany, mówili specjaliści, a w konsekwencji Europa i Wyspy Brytyjskie staną się przedłużeniem Syberii. Kojąca kołysanka, idealnie usposabiająca człowieka do snu. Miałem zamiar wyłączyć ekran, gdy zamrugało żółte światełko wiadomości. Zastanowiłem się, kto może mnie szukać o tej porze nocy. –Odbierz – poleciłem. Cały ekran ścienny zrobił się mlecznoszary. Przez chwilę myślałem, że to jakaś usterka. Potem usłyszałem generowany komputerowo głos: –Panie Humphries, proszę mi wybaczyć, że nie pokazuję twarzy. Poznanie mojej tożsamości byłoby dla pana niebezpieczne. –Niebezpieczne? – powtórzyłem. – Dlaczego? – Głos zignorował moje pytanie, a ja zrozumiałem, że słucham nagrania. –Wiemy, że słyszał pan pogłoski, iż statek pańskiego brata został celowo uszkodzony. Jesteśmy przekonani, że odpowiedzialność za jego śmierć ponosi pański ojciec. Pański brat został zamordowany, a mordercą jest pański ojciec. Ekran zgasł. Siedziałem w zaciemnionym pokoju oszołomiony, wstrząśnięty, gapiąc się w lekko rozjarzony ekran. Ojciec kazał zamordować Aleksa? Mój ojciec był odpowiedzialny za jego śmierć? To straszne, okropne oskarżenie, rzucone przez tchórza, który nawet nie miał odwagi pokazać twarzy. A ja mu uwierzyłem. To najbardziej mną wstrząsnęło. U – w ie-rzy-łem. Uwierzyłem, bo dobrze pamiętałem wieczór przed wyruszeniem Aleksa na tę katastrofalną wyprawę na Wenus. Noc, w którą wyjawił mi swoje prawdziwe zamysły. Aleks oficjalnie ogłosił, że leci na Wenus w celu zbadania niekontrolowanego efektu cieplarnianego, co w zasadzie nie mijało się z prawdą. Ale poza tym miał tajny plan. Zdradził mi go w noc przed wyjazdem. Za jego misją naukową stały motywy polityczne. Pamiętam, jak Aleks siedział w przytulnej, cichej bibliotece domu w Connecticut, gdzie mieszkaliśmy razem z ojcem, i szeptem wyjawiał mi swoje plany. Powiedział, że Ziemia właśnie zaczyna odczuwać skutki efektu cieplarnianego. Lodowce i czapy polarne topią się. Podnosi się poziom morza. Zmienia się klimat globalny. Międzynarodowa Partia Zielonych oznajmiła, że trzeba podjąć drastyczne kroki, zanim cały środkowy

zachód Ameryki przemieni się z powrotem w wyspę i zanim stopi się wieczna zmarzlina w Kanadzie, wyrzucając do atmosfery megatony zamarzniętego metanu, co dodatkowo pogłębi efekt cieplarniany. –Jesteś jednym z nich? – wyszeptałem w ciemności. – Zielonym? Zaśmiał się cicho. –Ty też byś był, braciszku, gdybyś nie żył w oderwaniu od rzeczywistości. Pamiętam, że pokręciłem głową i mruknąłem: –Ojciec cię zabije, jak się dowie. –Wie – odparł Aleks. Chciał wykorzystać swoją misję na Wenus, aby z pierwszej ręki pokazać światu następstwa nieokiełznanego efektu cieplarnianego: przeistoczenie planety w martwą skalną kulę spowitą trującymi gazami, bez kropli wody czy źdźbła trawy. Byłaby to potężna ikona, obraz wypalony w świadomości elektoratu świata: oto, co stanie się z Ziemią, jeśli nie zahamujemy efektu cieplarnianego. Zielonym sprzeciwiały się potężne siły polityczne. Ludzie pokroju mojego ojca nie mieli zamiaru pozwalać MPZ na przejęcie kontroli nad międzynarodowymi organizacjami, które regulowały sprawy ochrony środowiska. Zieloni domagali się potrojenia podatków nałożonych na wielonarodowe korporacje, zakazu spalania paliw kopalnych, ewakuacji głównych ośrodków miejskich, redystrybucji bogactwa świata wśród potrzebujących. Ekspedycja Aleksa na Wenus była więc w rzeczywistości misją w interesie Zielonych, mającą dać im potężny oręż do walki przeciwko okopanej władzy establishmentu, przeciwko naszemu rodzonemu ojcu. –Ojciec cię zabije, jak się dowie – powiedziałem. A Aleks odparł ponuro: –Wie. Wyrażając lęk o reakcję ojca, użyłem przenośni, jak to się zwykle mówi. Teraz zastanowiłem się, czy Aleks też tak to pojmował. Prędzej podniósłbym Gibraltar, niż zasnął. Przemierzałem pokój długimi posuwistymi krokami, które wymusza niska grawitacja Księżyca, na przemian zły, przestraszony i zrozpaczony. Jak wszystkie lunarne ośrodki, Selene City leży pod powierzchnią, w górach pierścieniowych ogromnego krateru Alfons, więc świt nie zakrada się przez okna, wschód słońca nie obwieszcza narodzin nowego dnia. Światła w korytarzach i miejscach publicznych palą się z jednakową jasnością przez całą dobę. W moim pokoju lampy zapaliły się automatycznie, gdy zacząłem chodzić; ciepło mojego ciała uaktywniło przełączniki. Po paru godzinach wreszcie zrozumiałem, co mam zrobić. Co muszę zrobić. Poleciłem komputerowi, by skontaktował mnie z ojcem. Bez wątpienia jego wyuzdane przyjęcie jeszcze się nie skończyło. Nawiązanie połączenia zabrało parę minut. Wreszcie twarz ojca ukazała się na ekranie. Wyglądał na zmęczonego, ale odprężonego, gdy uśmiechał się do mnie leniwie. Leżał w łóżku, wsparty o lśniące, kryte jedwabiem poduszki. Nie był sam. Słyszałem stłumiony chichot dobiegający spod okrycia. –Wcześnie wstajesz – powiedział dość przyjemnym tonem.

–Ty też – odparłem. Parsknął. –Nie rób takiej zgorszonej miny, Cherlaku. Proponowałem ci te panie, pamiętasz? Szkoda było marnować taki talent. –Zamierzam zdobyć nagrodę – oznajmiłem. Zrobił wielkie oczy. –Co? –Polecę na Wenus. Znajdę ciało Aleksa. –Ty? – roześmiał się. –Był moim bratem! Kochałem go. –Musiałem przyprzeć cię do muru, żebyś przyleciał na Księżyc, a teraz roi ci się lot na Wenus? – Sprawiał wrażenie ogromnie rozbawionego tym pomysłem. –Myślisz, że nie dam rady? –Wiem, że nie dasz rady, Cherlaku. Nawet nie spróbujesz, mimo tej zuchwałej gadki. – - Udowodnię ci! – warknąłem. – I zdobędę twoją cholerną nagrodę! –Oczywiście. A słonie umieją fruwać – zadrwił. –Sam mnie do tego zmuszasz. Dziesięć miliardów stanowi potężną zachętę dla człowieka, który w przyszłym miesiącu zostanie bez dochodów. Głupi uśmieszek zgasł i na twarzy odmalowała się zaduma. –Uważasz, że tak właśnie przypuszczałem? –Polecę – powtórzyłem stanowczo. –I zakładasz, że zgarniesz nagrodę, co? –Albo zginę w czasie próby. –Chyba nie sądzisz, że będziesz jedynym chętnym na moje dziesięć miliardów? –Kto przy zdrowych zmysłach mógłby chociaż pomyśleć o takiej wyprawie? Z szyderczym uśmiechem ojciec odparł: –Och, znam kogoś, kto spróbuje. I nie odpuści. – Kto? –Lars Fuchs. Ten łajdak jest teraz gdzieś w Pasie, ale gdy tyko dowie się o nagrodzie, bez mrugnięcia okiem popędzi na Wenus. –Fuchs? – Ojciec często wspominał o Larsie Fuchsie, zawsze z nienawiścią. Z tego, co wiedziałem – a wiedziałem niewiele – Fuchs eksploatował asteroidy. Kiedyś miał własną korporację i konkurował z ojcem, ale teraz zarabiał na życie jako niezależny górnik w Pasie Asteroid, „skalny szczur”, jak elegancko mawiał ojciec. –Fuchs. Będziesz musiał wyrwać mu nagrodę, Cherlaku. A nie sądzę, byś był na tyle mężczyzną. W tym momencie powinienem zrozumieć, że mną manipuluje, wręcz każe mi tańczyć w takt swojej

melodii. Szczerze mówiąc, rozsądek zaćmiewało mi widmo nędzy, w którą miałem popaść, jeśli nie zdobędę nagrody. Cóż, nie tylko o tym myślałem. Ciągle widziałem przystojną, zdeterminowaną twarz Aleksa w tamtą ostatnią noc, którą spędził na Ziemi. –Ojciec cię zabije, jak się dowie – powiedziałem. –Wie – odparł Aleks. Waszyngton D.C. –To życiowa okazja – profesor Greenbaum skrzypiał jak zardzewiały zawias – a ja jestem za stary, by z niej skorzystać. Tak naprawdę nigdy dotąd nie widziałem starego człowieka, nie z bliska, nie w tym samym pokoju. Biedni z pewnością się starzeli, ale wszyscy, których było stać na telomerazę, zaczynali poddawać się kuracji zaraz po osiągnięciu dojrzałości. Dorośli, którzy zestarzeli się przed dopuszczeniem telomerazy do powszechnego użytku, mieli do dyspozycji zabiegi odmładzające. Daniel Haskel Greenbaum był stary i przygarbiony. Sprawiał wrażenie tak kruchego, że w czasie powitania bałem się, iż strzaskam mu kości, choć odpowiedział mi w miarę krzepkim uściskiem. Skórę miał pomarszczoną i zwiotczałą, pokrytą plamami wątrobowymi, a oczy mętne i podkrążone. Jego pobrużdżona twarz wyglądała jak zerodowane zbocze, przez stulecia żłobione przez wiatr i wodę. A był dopiero po siedemdziesiątce. Mickey uprzedziła mnie, jak wygląda Greenbaum. Mi-chelle Cochrane studiowała kiedyś pod jego kierunkiem i choć teraz sama była profesorem, nadal go uwielbiała. Nazywała go największym żyjącym planetologiem w Układzie Słonecznym – jeśli w odniesieniu do jego astmatycznej, artretycznej, boleśnie powolnej egzystencji można było mówić o „życiu”. Z jakiegoś bliżej nieokreślonego powodu me zgodził się na kurację odmładzającą. Może ze względów religijnych, a może tylko z czystej przekory. Uważał, że starzenie się i śmierć są nieuchronne i nie należy przed nimi uciekać. Jako jeden z ostatnich, mogę dodać. –Ma odwagę dowodzić swoich przekonań – powiedziała mi Mickey parę lat wcześniej. – Nie boi się śmierci. –Ja śmiertelnie boję się śmierci – zażartowałem. Mickey nie doszukała się niczego śmiesznego w mojej odżywce. Wiedziałem, że skorzystała z dobrodziejstw telomerazy zaraz po zakończeniu okresu pokwitania i uważała to za rzecz oczywistą. Wszyscy tak robili. Greenbaum był czołowym autorytetem w Wenusologii i Mickey namówiła mnie na spotkanie. Zgodziłem się bez zastanowienia. Dopiero potem dowiedziałem się, że spotkam się w Waszyngtonie nie tylko z poskrzypującym emerytowanym profesorem Greenbaumem, ale również z chmurnym czarnoskórym biurokratą z agencji kosmicznej, niejakim Franklinem Abdullahem. Mój ojciec natychmiast powiadomił media, że jego drugi syn – ja – zamierza lecieć na Wenus po szczątki pierworodnego. Z rodzicielską dumą zapewnił reporterów, że jeśli wrócę z ciałem Aleksa, dostanę dziesięć miliardów dolarów nagrody. Stałem się znaną osobistością, mającą swoje pięć minut. Sława ma swoje plusy, jak słyszałem, ja jednak żadnego nie odkryłem. Nachodzili mnie naukowcy, łowcy przygód, poszukiwacze rozgłosu i wszyscy psychicznie niezrównoważeni w układzie Ziemia-Księżyc, błagając o zabranie na Wenus. Nawet fanatycy religijni uznali, że lot na Wenus jest im przeznaczony i ja, jako boski wybraniec, mam ich tam zawieźć. Oczywiście, zaprosiłem na wyprawę pół tuzina najbliższych

przyjaciół. Artyści, pisarze, wideograficy mieli wnieść cenny wkład do historii ekspedycji, a także stanowić towarzystwo lepsze od nudnych naukowców i zelotów o nawiedzonych oczach. Potem Mickey zadzwoniła do mnie z biura w Kalifornii i zgodziłem się na spotkanie z nią i Greenbaumem, nawet nie pytając, o co jej chodzi. Na prośbę Abdullaha zebranie odbyło się w kwaterze głównej agencji kosmicznej, zatęchłym, ponurym starym gmachu w podupadłej części centrum Waszyngtonu. Spotkaliśmy się w pozbawionym okien małym pokoju konferencyjnym, wyposażonym jedynie w poobijany metalowy stół i cztery niewiarygodnie niewygodne, sztywne i twarde krzesła. Ściany były ozdobione – jeśli to właściwe słowo – spłowia-łymi fotografiami starożytnych wyrzutni rakietowych. Ściśle mówiąc, niektóre musiały pochodzić sprzed stu lat. Tego popołudnia ujrzałem prawdziwą Mickey. Zawsze komunikowaliśmy się elektronicznie, zwykle przez interaktywne łącze rzeczywistości wirtualnej. Poznaliśmy się – elektronicznie – kilka lat wcześniej, kiedy zacząłem interesować się pracą Aleksa. Zatrudnił ją, żeby mnie uczyła. Co tydzień odbywaliśmy sesje wirtualne, ona w swoim biurze w Caltech, ja w domu rodzinnym w Connecticut, a później na Majorce. Razem włóczyliśmy się po Marsie, po księżycach Jowisza i Saturna, po asteroidach – nawet po Wenus. Jej widok był dla mnie szokiem. Najwyraźniej w czesie sesji wirtualnych używała znacznie młodszego, szczuplejszego wizerunku swojej osoby. Po drugiej stronie stołu konferencyjnego siedziała baryłka z mysimi włosami, które zwisały bez życia do płatków uszu. Telomeraza może zapewnić fizyczną młodość, ale nie nadrobi braku ćwiczeń, nie przekreśli lat siedzenia za biurkiem i opychania się niezdrowym jedzeniem. Mickey miała na sobie czarny pulower i czarne sportowe spodnie, takie ze strzemiączkami. Jej pucołowata twarz tak bardzo promieniowała dobrym humorem i entuzjazmem, że łatwo było zapomnieć o tuszy. Franklin Abdullah stanowił jej przeciwieństwo. Siedział naprzeciwko mnie, w staromodnym trzyczęściowym szarym garniturze, z rękami splecionymi na piersi i z taką miną, jakby nic mu się w życiu nie układało. Wierzcie mi, nie sprawiał wrażenia typowego „nijakiego urzędnika”. Miał charakter. Nie wiedzieć czemu, wydawał się zły, że przygotowuję lot na Wenus. Dziwne podejście jak na przedstawiciela agencji kosmicznej. –Skoro prosiła pani o spotkanie, profesor Cochrane – powiedział – może wyłuszczy nam pani powody. – Głos miał niski i dudniący, jak warczenie lwa. Mickey uśmiechnęła się do niego i powierciła na krześle, jakby szukała wygodnego miejsca na twardej niczym żelazo plastikowej poduszce. Splatając ręce na blacie stołu, popatrzyła na mnie – z niepokojem, pomyślałem. –Van organizuje misję na Wenus – powiedziała, stwierdzając rzecz oczywistą. – Misję załogową. Profesor Greenbaum chrząknął hałaśliwie i Mickey natychmiast umilkła. –Przyszliśmy tutaj, panie Humphries, aby prosić o zabranie przynajmniej jednego wykwalifikowanego planetologa. –Z kompletem odpowiednich czujników i systemów analitycznych – dodała Mickey. Teraz zrozumiałem, na czym jej zależało. Powinienem był to przewidzieć, ale zbyt zajmowało mnie nadzorowanie projektu i budowy mojego statku. I odpieranie wszystkich innych wariatów, którzy chcieli za darmo przelecieć się na Wenus. Zmieszałem się. –Hmm… proszę zrozumieć, to nie jest misja naukowa. Lecę na Wenus… – Żeby zdobyć nagrodę –

dopowiedział Greenbaum, zrzędliwie i ze zniecierpliwieniem. – Wiemy. – Żeby odnaleźć szczątki mojego brata. Mickey zgarbiła się na krześle. –Van, to okazja na przeprowadzenie nadzwyczaj cennych badań. Przez wiele dni będziesz pod chmurami! Pomyśl o obserwacjach, jakie można by przeprowadzić! –Mój statek nie jest odpowiednio zaprojektowany – sprzeciwiłem się. – Celem misji jest znalezienie wraku i zabranie ciała mojego brata. To wszystko. Nie mamy miejsca ani możliwości na zabranie naukowca. Zabieramy minimalną załogę. Oczywiście, mijałem się z prawdą, bo przecież zaprosiłem swoich przyjaciół, pisarzy i artystów, którzy po powrocie mieli unieśmiertelnić naszą wyprawę. Inżynierowie i projektanci zajmowali odmienne stanowisko w kwestii zabierania ludzi, którzy nie stanowili niezbędnego personelu. Już wykłócałem się z nimi o wielkość załogi. Nie mogłem teraz prosić o uwzględnienie w planach jeszcze jednej osoby i aparatury naukowej. –Ale, Van – Mickey nie chciała ustąpić – lecieć na Wenus i nie przeprowadzić badań… –Pokręciła głową. Odwróciłem się do Abdullaha, siedzącego u szczytu małego stołu z rękami nadal skrzyżowanymi na piersi. –Myślałem, że badanie Układu Słonecznego leży w gestii agencji kosmicznej. Ponuro pokiwał głową. –Leżało. Czekałem na ciąg dalszy. Abdullah nie dodał ani słowa, więc zapytałem: –W takim razie dlaczego agencja nie wyśle ekspedycji na Wenus? Abdullah powoli rozprostował ręce i wsparł je na blacie. –Panie Humphries, mieszka pan w Connecticut, prawda? –Już nie – odparłem, zastanawiając się, co to ma do rzeczy. –Czy zimą jest tam śnieg? –Nie, chyba nie. Nie było śniegu od kilku zim pod rząd. –Aha. Widział pan wiśnie w Waszyngtonie? Kwitną. W lutym. W Dzień Świstaka. –Dzisiaj jest Dzień Świstaka, to prawda – zgodził się Greenbaum. Przez chwilę myślałem, że wpadłem w króliczą norkę Alicji. –Nie rozumiem, co… –Urodziłem się w Nowym Orleanie, panie Humphries – podjął Abdullah. Jego niski głos przypominał pomruk dalekiego grzmotu. – A dokładniej w tym, co zostało z miasta po powodziach. – Ale… –Globalne ocieplenie, panie Humphries – warknął. – Słyszał pan o tym? –Oczywiście. Wszyscy słyszeli.

–Agencja kosmiczna przeznacza wszystkie środki wyłącznie na badania środowiska Ziemi. Nie mamy ani pieniędzy, ani zezwolenia na robienie innych rzeczy, takich jak badanie planety Wenus. –Ekspedycje na Marsa… –Są finansowane przez osoby prywatne. –Tak, oczywiście. – Wiedziałem o tym; po prostu nigdy nie przyszło mi do głowy, że rządowej agencji kosmiczej nie stać na eksploracją Marsa i innych planet. –Wszystkie badania ciał niebieskich w Układzie Słonecznym są finansowane przez osoby prywatne – podkreślił Greenbaum. –Nawet badania głębokiego kosmosu, przeprowadzane przez astronomów i kosmologów, są subsydiowane przez prywatnych ofiarodawców – wtrąciła Mickey. –Ludzi takich jak Trumball i Yamagata – sprecyzował Greenbaum. –Albo organizacje w rodzaju Gates Foundation i Spielberg Group. O tym, że wielkie korporacje wspierają pozaziemskie operacje wydobywcze i produkcyjne, już wiedziałem. Ojciec często wspominał o rywalizacji o surowce w Pasie Asteroid. –Pański ojciec finansuje misję na Wenus – powiedział Abdullah. – Jesteśmy… –Ja wykładam pieniądze – warknąłem. – Nagroda zostanie wypłacona wtedy, gdy – i jeśli – powrócę ze szczątkami brata. Abdullah na chwilę zamknął oczy, jakby rozważał moje słowa. –Niezależnie od źródła finansowego – powiedział – zwracamy się do pana z prośbą o włączenie naukowca do tej prywatnej wyprawy. –Dla dobra ludzkości – rzekł Greenbaum zgrzytliwie, głosem naprawdę drżącym z emocji. –Pomyśl, co możemy odkryć pod chmurami! – zawołała Mickey z entuzjazmem. Rozumiałem ich, ale myśl o walce z projektantami i inżynierami sprawiła, że potrząsnąłem głową. Greenbaum mylnie zrozumiał mój gest. –Coś panu wyjaśnię, młody człowieku. Chyba podniosłem brwi, bo Mickey chciała mu przeszkodzić; pociągnęła go za rękaw koszuli, ale odsunął jej rękę. Z zaskakującym wigorem jak na rachitycznego staruszka, pomyślałem. –Wie pan co nieco o tektonice płytowej? – zapytał niemal wyzywająco. –Oczywiście – odparłem. – Mickey nauczyła mnie całkiem sporo. Skorupa Ziemi składa się z wielkich płyt kontynentalnych, które przemieszczają się po gorętszym, bardziej plastycznym podłożu. Greenbaum pokiwał głową, najwyraźniej zadowolony z poziomu mojej wiedzy. –Wenus też ma budowę płytową – dodałem. –Miała – poprawił Greenbaum. – Pół miliona lat temu. –A teraz?

–Płyty Wenus są zablokowane – powiedziała Mickey. –Jak uskok San Andreas? –Znacznie gorzej. –Wenus jest na krawędzi wypiętrzenia – powiedział Greenbaum, wpatrując się we mnie. – Od jakichś pięciuset milionów lat płyty są unieruchomione. Na całej powierzchni planety. W tym czasie narastało wewnętrzne ciepło. Niedługo to ciepło wybuchnie i rozedrze skorupę. –Niedługo? – wychrypiałem. –W kategoriach geologicznych – powiedziała Mickey. – - Aha. –Od pięciuset milionów lat powierzchnia Wenus praktycznie się nie zmieniła – mówił Greenbaum. – Wiemy to dzięki przeliczaniu uderzeń meteorytów. Pod powierzchnią jest zamknięte wewnętrzne ciepło planety. Nie może przebić się przez skorupę, nie może uciec. –Na Ziemi wewnętrzne ciepło jest odprowadzane przez wulkany, gorące źródła i tak dalej – wyjaśniła Mickey. –Woda na Ziemi działa jak smar – powiedział Greenbaum, patrząc na mnie intensywnie, jakby oceniał, czy go rozumiem. – Na Wenus nie ma wody w stanie ciekłym, jest na to za gorąco. –Brak wody w stanie ciekłym – Mickey przejęła pałeczkę – oznacza brak poślizgu dla płyt. Płyty utknęły w miejscu i pozostają unieruchomione. Pokiwałem głową. –Rozumiem – wymamrotałem. –Ciepło, które od pięciuset milionów lat narasta we wnętrzu Wenus – rzekł Greenbaum – w końcu musi znaleźć jakieś ujście. –Prędzej czy później – podjęła Mickey – na Wenus nastąpi kataklizm. Zaczną powstawać nowe wulkany, skorupa będzie topić się i tonąć. Z dołu wypłynie nowy materiał krustalny. –I może się to stać, gdy będę na powierzchni? – zapytałem, nagle przestraszony, że mogą mieć rację. –Ależ skąd – uspokoiła mnie Mickey. – Mówimy o jednostkach czasu geologicznego, nie ludzkiego. –Przecież mówiłaś… Greenbaum zachichotał i zaraz sposępniał. –Nie będziemy mieć tyle szczęścia, żeby to zobaczyć. Bogowie nie są aż tak wspaniałomyślni. –Nie nazwałbym tego szczęściem – zauważyłem. – Cała powierzchnia nagle się topi, wulkany wybuchają i tak dalej… –Nie musisz się martwić, Van – zapewniła Mickey. – To nie nastąpi w ciągu paru dni, jakie spędzisz pod chmurami. – - W takim razie o co wam chodzi? – zapytałem. Abdullah wtrącił w basowym rejestrze: –Nie wszyscy naukowcy zgadzają się z profesorem Greenbaumem. –Nie zgadza się z nim większość planetologów – przyznała Mickey. –Cholerni głupcy – burknął Grcenbaum. Teraz już byłem kompletnie skołowany.

–Skoro nie zanosi się na ten kataklizm, to czym się tak podniecacie? –Pomiarami sejsmicznymi – powiedział Greenbaum, znowu przeszywając mnie wzrokiem. – Tego nam trzeba. –Wszystko zależy od tego, czy Wenus ma grubą, czy cienką skorupę – sprecyzowała Mickey. Dla mnie cała sprawa zaczynała przypominać konkurs na najlepszą pizzę, ale trzymałem język za zębami i słuchałem. –Jeśli skorupa jest cienka, wystąpienie kataklizmu jest bardziej prawdopodobne – mówiła Mickey. – Jeśli jest gruba, to my się mylimy, a inni mają rację. –Czy nie można zmierzyć grubości skorupy sensorami automatycznymi? – zapytałem. –W ostatnich latach wykonaliśmy parę pomiarów, ale wyniki nią są rozstrzygające. –Wobec tego wyślijcie kolejne sondy – podsunąłem. To wydawało się takie oczywiste! Oboje odwrócili się do Abdullaha. Pokręcił głową. –Agencji nie wolno wydać nawet centa na badania Wenus ani na nic innego, co nie wiąże się bezpośrednio z problemami środowiska Ziemi. –A prywatni sponsorzy? – zapytałem. – Przecież wysłanie paru sond nie kosztuje aż tak dużo. –Próbowaliśmy zdobyć fundusze – odparła Mickey. – To niełatwe, zwłaszcza kiedy większość specjalistów myśli, że nie mamy racji. –Dlatego pańska misja jest darem niebios – oznajmił Greenbaum z misjonarskim żarem. – Możecie zabrać na Wenus tuziny sensorów sejsmicznych – setki! I naukowca, który się nimi zajmie. Plus trochę innego sprzętu. –Mój statek jest za mały – oświadczyłem, a raczej wymamrotałem przepraszającym tonem. –To życiowa okazja – powtórzył Greenbaum. – Szkoda, że nie jestem trzydzieści lat młodszy. –Nie mogę tego zrobić. –Proszę, Van – powiedziała Mickey. – To naprawdę ważne. Przeniosłem spojrzenie z jej przejętej twarzy na Green-bauma i Abdullaha i z powrotem. –Ja byłabym tym naukowcem – dodała. – Ja polecę z tobą na Wenus. Co miałem zrobić? Nabrałem powietrza w płuca i powiedziałem: –Pogadam ze swoimi ludźmi. Może damy radę cię zabrać. Mickey podskoczyła na krześle jak dziecko, które dostało najwspanialszy prezent gwiazdkowy w historii świata. Greenbaum zgarbił się, jakby rozmowa wyzuła go z sił, ale szczerzył się od ucha do ucha w krzywym, szczerbatym uśmiechu, przywodząc mi na myśl wydrążoną dynię. Nawet Abdullah się uśmiechnął. Okolice Los Angeles Tomas Rodriguez był astronautą; cztery razy odbył lot na Marsa, a potem przeszedł

na „emeryturę”, zostając konsultantem koncernów aerokosmicznych i uniwersytetów zajmujących się badaniami planetarnymi. Jednakże marzył o lataniu. Był krzepkiej budowy, z oliwkową karnacją i gęstymi kędzierzawymi włosami, które ścinał niemal po wojskowemu. Przez większość czasu sprawiał wrażenie ponurego, zadumanego, niemal niedostępnego, ale była to tylko maska. Miał pogodne usposobienie i kiedy się uśmiechał, jego twarz zdradzała łagodny charakter. Niestety, teraz się nie uśmiechał. Siedzieliśmy w małym pokoju konferencyjnym, sami. Między nami unosił się holograficzny obraz statku kosmicznego, budowanego z myślą o mojej misji na Wenus. Wisząc w powietrzu nad owalnym stołem, bardziej przypominał opancerzony sterowiec niż cokolwiek innego – i w zasadzie był sterowcem, choć zamiast żelaza użyliśmy najnowszych stopów ceramicznometalowych. Lekko marszcząc czoło, Rodriguez mówił: –Panie Humphries, nie możemy podwiesić drugiej gondoli pod balonem bez powiększania go co najmniej o jedną trzecią. To wyliczenia z komputera i nie ma mowy, żeby je obejść. –Potrzebujemy dodatkowej gondoli, żeby zmieścić załogę – powiedziałem. –Przyjaciele, których chce pan zabrać, nie są załogą. Załoga zmieści się w jednej gondoli, zgodnie z pierwotnym projektem. –To nie tylko moi przyjaciele – warknąłem cierpko. – Jeden z nich jest wybitnym planetologiem, drugi pisarzem, który napisze książkę o naszej wyprawie… – urwałem. Z wyjątkiem Mickey, wszyscy byli po prostu przyjaciółmi, znajomymi, którzy chcieli przeżyć dreszczyk emocji związany z lotem na Wenus. Rodriguez pokręcił głową. –Nie da rady, panie Humphries. Nie w takim terminie. Musielibyśmy rozebrać wszystko, co jest już zbudowane i zacząć od początku. Wyszłoby za drogo, byłem pewien. Już teraz banki robiły się nerwowe, choć miałem w perspektywie zdobycie dziesięciu miliardów nagrody. Międzynarodowi finansiści, których znałem od czasów dzieciństwa, ze marszczonymi czołami mówili o ryzyku i niemożności uzyskania ochrony ubezpieczeniowej. Musieliśmy zbudować jak najtańszy statek; dodanie gondoli, która w rzeczywistości miała być niczym więcej jak modułem pasażerskim, ogromnie zwiększyłoby koszty. Sęk w tym, że już zaprosiłem tych ludzi na wyprawę. Nie mogłem odwołać zaproszenia, nie bez narażania się na wielki wstyd. I obiecałem Mickey, że ze mną poleci. Rodriguez uznał moje milczenie za zgodę. –Zatem postanowione? – zapytał. Milczałem, desperacko obracając w głowie różnorakie pomysły. Może drugi statek? To może się udać. Mógłbym przedstawić projekt bankierom i”przekonać ich, że potrzebuję zabezpieczenia. Jak Rodriguez nazwałby coś takiego? Rezerwa. Tak, rezerwa bezpieczeństwa. –Dobra – powiedział i przystąpił do drobiazgowego omawiania każdego jednego elementu i systemu statku. Czułem, że oczy robią mi się szkliste.

Ochrzciłem swój statek Hesperos, jak starożytni Grecy nazywali piękną gwiazdę wieczorną. Niemal identyczny statek Aleksa zwał się Fosforos, co było starogreckim imieniem gwiazdy porannej, zwiastunki dnia. –A tutaj – brzęczał Rodriguez – jest ładownik. Pod statkiem pojawił się niewielki kulisty obiekt, coś w rodzaju batysfery. Był przymocowany do gondoli liną tak cienką, że ledwo ją widziałem. Rodriguez musiał zobaczyć, jak marszczę brwi. –To kabel fulerenowy. Wytrzyma naprężenie rozciągające rzędu kiloton. Podobny uratował mi życie na Marsie, w czasie drugiej wyprawy. Pokiwałem głową, a on mówił dalej, zasypując mnie niezliczonymi detalami. Miał na sobie coś, co żartobliwie nazywał „mundurem konsultanta”: błękitną jak niebo marynarkę bez kołnierzyka, spodnie w tym samym kolorze i rozpiętą pod szyją szafranową koszulę. Kolor koszuli przywodził mi na myśl chmury Wenus. Ja miałem na sobie wygodny strój: sportową koszulę w łososiowym kolorze, oryginalne dżinsy i tenisówki. Wiedziałem, że Rodrigueza niepokoi fakt, iż kopiujemy statek Aleksa, który nie wiadomo czemu zawiódł i zabił swoją załogę. Rodriguez był zwolennikiem ostrożności; twierdził, że jeśli astronauta nie postępuje ostrożnie, nie ma szans na to, by kiedyś zostać byłym astronauta. Ale korzystając z podstawowego projektu Aleksa, mogliśmy zaoszczędzić kupę forsy; zaprojektowanie nowego statku od podstaw pochłonęłoby sporą część nagrody. –Tyle co do projektu i planu statku – oznajmił wreszcie Rodriguez. – Teraz chciałbym przejść do modyfikacji i ulepszeń, jakie zamierzamy wprowadzić. Uśmiechnąłem się mimo woli. –Chce pan powiedzieć, że niektóre modyfikacje nie będą ulepszeniami? Rodriguez wyszczerzył zęby. –Przepraszam. Czasami plotę trzy po – trzy. Każda modyfikacja będzie ulepszeniem, obiecuję. Odchyliłem się na wyściełanym’obrotowym fotelu i starałem się w jak największym skupieniu słuchać poważnego, nużącego sprawozdania. Było odrętwiające do punktu paraliżu, zwłaszcza że przez okno”widziałem Pacyfik błyszczący w popołudniowym słońcu. Kusiło mnie, żeby zakończyć to przedłużające się posiedzenie i resztę dnia spędzić na sztucznej lagunie za falochronem. Patrząc z tej wysokości, trudno było pogodzić się z faktem, że kiedyś wzdłuż oceanu ciągnęły się plaże i stały domy. Malibu, Santa Monica, Marina Del Rey – ich plaże zatonęły, kiedy zaczęła topić się antarktyczna czapa lodowa. Nawet teraz, w to ciepłe, słoneczne popołudnie, fale dziko biły w nowy falochron i ochlapywały drogę, która biegła pod jego osłoną. Wróciłem myślami do anonimowej wiadomości, jaką odebrałem przez telefon w Selene City. Ojciec zamordował Aleksa? Zbyt straszne, by mogło być prawdziwe, nawet w jego przypadku. Jednakże… Ale jeśli ojciec miał coś wspólnego ze śmiercią Aleksa, dlaczego postanowił odzyskać jego ciało? Czy była to jakaś forma pokuty? Poczucie winy? Przebiegła zagrywka, by oczyścić się z podejrzeń i uciszyć plotki? Takie myśli mnie przerażały. I strasznie przygnębiały. To wszystko zaczynało mnie przerastać. Chciałem

od życia niewielu rzeczy: mieszkania w domu na Majorce i paru przyjaciół, którzy wpadaliby z wizytą i których ja mógłbym odwiedzać, gdy najdzie mnie ochota. Nie zależało mi na podejmowaniu ryzykowanego lotu do innego świata. Ani na słuchaniu Rodrigueza, zasypującego mnie niezliczonymi detalami. Robię to dla Aleksa, powiedziałem sobie. Wiedziałem, że to bzdura. Aleks zginął i ani ja, ani nikt inny nie mógł nic zrobić, żeby to zmienić. –Dobrze się pan czuje, panie Humphries? Z wysiłkiem skupiłem uwagę. Rodriguez miał zaniepokojoną, niemal zatroskaną minę. Przeciągnąłem ręką po twarzy. –Przepraszam. Co pan mówił? –Błądził pan myślami gdzieś indziej. Nic panu nie jest? –Uch… muszę zrobić sobie zastrzyk – odparłem, odsuwając fotel od stołu i unoszącego się nad nim hologramu. Rodriguez też się podniósł. –Dobra, pewnie. Możemy dokończyć później. – .Zgoda. – Ruszyłem do drzwi. Tak naprawdę wcale nie potrzebowałem zastrzyku. W razie potrzeby mógłbym go zrobić nawet w pokoju konferencyjnym: to nic wielkiego, wystarczy przycisnąć strzykawkę do skóry i wcisnąć guzik. Ale mówiłem wszystkim, że muszę robić to u – siebie, w swoim pokoju. Była to wygodna bajeczka, umożliwiająca wybrnięcie z kłopotliwych czy nudnych sytuacji, takich jak to męczące spotkanie. Poszedłem więc do prywatnego apartamentu w budynku na wzgórzach Malibu. Dawniej mieściło się tutaj laboratorium badawcze, ale kiedy poziom morza zaczął się podnosić, lokalne władze przeznaczyły gmach do rozbiórki, bo istniała obawa, że zsunie się do oceanu z podmytych wzgórz. Korporacja Humphries Space Systems kupiła kompleks za bezcen, a potem spowodowała wstrzymanie procedur – szczodrze smarując łapy odpowiednim urzędnikom. Byłe laboratorium należało obecnie do korporacji mojego ojca. Ponad połowa przestrzeni została wynajęta innym korporacjom oraz udręczonym inżynierom i administratorom projektu Falochron Los Angeles i Okolice, walczących z czasem i przyborem, aby uchronić miasto przed zalaniem przez wody Oceanu Spokojnego. Moje pokoje, niewielkie, ale przyzwoicie urządzone, mieściły się na najwyższym piętrze centralnego skrzydła. Gdy otworzyłem drzwi, zobaczyłem, że na ekranie wideofonu mrugają jasnożółte litery komunikatu MASZ WIADOMOŚĆ. –Odbierz – poleciłem w drodze do łazienki. Lustro nad umywalką zamigotało i po chwili ujrzałem surową twarz ojca. –Ostrzegałem cię przed Larsem Fuchsem, prawda? Otóż moi ludzie dowiedzieli się, że kleci jakiś statek w Pasie. Będzie chciał zdobyć nagrodę, jak myślałem. Niezbyt przejąłem się myślą, że będę mieć rywala. Nie w tej chwili. Ze słów ojca wynikało, że Fuchs nie stanowi zagrożenia. Przynajmniej tak sądziłem. A potem ojciec rzucił bombę. –Przy okazji, wybrałem kapitana na twoją ekspedycję. Mniej więcej w ciągu godziny zjawi się u ciebie w

Malibu. Nazywa się Desiree Duchamp. Wizerunek ojca zniknął i w lustrze zobaczyłem własną twarz z rozdziawionymi ustami. –Przecież moim kapitanem ma być Rodriguez – powiedziałem słabym głosem. Zabrzęczał dzwonek. Odłożyłem strzykawkę na półkę, wyszedłem do salonu i zawołałem: –Proszę! Drzwi otworzyły się. W progu stała wysoka, szczupła, ciemnowłosa kobieta w nieokreślonym wieku, ubrana w obcisły kombinezon z lśniącej czarnej sztucznej skóry. Gdyby się uśmiechała, mogłaby być piękna, ale minę miała zaciętą, gorzką, niemalże złą. –Proszę wejść – powiedziałem i dodałem: – pani Duchamp. –Kapitan Duchamp, dziękuję. Stawiając długie kroki, wmaszerowała do pokoju. Strój sugerował, że będzie mieć wysokie do połowy łydki buty na szpilkach, ale obcasy miała przyzwoicie niskie. Gdyby nie to, wyglądałaby jak filmowy symbol dominacji seksualnej. Brakuje jej tylko bicza, pomyślałem. –Dziękuje mi pani? To pomysł mojego ojca, nie mój. –To pan leci na Wenus – rzekła cichym głosem. Brzmiałby zmysłowo, gdyby nie była w tak oczywisty sposób niezadowolona. –Mam już kapitana, Tomasa Rodrigueza. Był… –Znam Toma – przerwała mi. – Będzie moim zastępcą. –On jest moim kapitanem – powiedziałem stanowczo. – Już podpisaliśmy kontrakt. Duchamp podeszła do kanapy po drugiej stronie pokoju i rozsiadła się, jakby była u siebie. Przez długą chwilę stałem przy drzwiach, wlepiając w nią oczy. –Niech pan zamknie drzwi – poleciła, marszcząc brwi. Drzwi zamknęły się na mój rozkaz, usłyszałem szczęk zamka. –Proszę posłuchać, panie Humphries – podjęła mniej despotycznym tonem, splatając palce. – Podoba mi się to nie bardziej niż panu. Ale Hump postanowił, że ja mam być kapitanem pańskiego statku i oboje musimy pogodzić się z jego decyzją. Miała długie palce i paznokcie w kolorze strażackiej czerwieni. Przeszedłem przez pokój i usiadłem w fotelu naprzeciwko kanapy. –Dlaczego panią wybrał? – zapytałem. Spochmurniała. – Żeby się mnie pozbyć, czy to nie jasne? –Pozbyć się pani? –Tak sobie wyobraża rozstanie. Znudził się mną; ma parę nowych dziwek. –Była pani jego kochanką? Roześmiała się, naprawdę. –Chryste, nie słyszałam tego określenia do czasu, gdy czytałam romanse pod kocem po zgaszeniu

świateł na obozie dla rekrutów. Pokręciłem głową i poczułem zawroty. Była to jednoznaczna oznaka, więc podniosłem się z fotela. –Proszę mi wybaczyć – powiedziałem, idąc do łazienki. Zrobienie zastrzyku zajęło mi niecałą minutę, ale kiedy wróciłem do salonu, Duchamp siedziała przy biurku pod oknem, a na ściennym ekranie widniał jej życiorys. Była wykwalifikowanym astronautą, bez dwóch zdań. Miała na koncie jedenaście lotów do Pasa Asteroid i trzy do układu Jowisza. Dowodziła czterema z tych ekspedycji. –Jak długo zna pani mojego ojca? – zapytałem, patrząc nie na nią, tylko na ekran. –Poznałam go jakiś rok temu. Sypialiśmy ze sobą przez trzy miesiące. W jego przypadku to rekord. –Z moją matką był żonaty przez sześć lat – powiedziałem, nadal studiując dane na ekranie. –Tak, ale sypiał z mnóstwem innych kobiet. Ona przez połowę czasu była wyłączona z powodu… Zagotowałem się z wściekłości. Odwróciłem się w jej stronę. –Pani nic nie wie! Może sądzi pani, że jest inaczej, może on tak mówił, ale to wszystko kłamstwa. Kłamstwa! Złośliwe, wyrachowane kłamstwa! Zerwała się na nogi, jakby gotując do obrony przed atakiem. –Hej, przecież to nie moja wina. –Mówimy o mojej matce – warknąłem. – Jeśli uzależniła się od narkotyków, to przez niego. –No dobrze – powiedziała pojednawczo. – W porządku. Odetchnąłem głęboko. Potem jak najspokojniej oświadczyłem: –Nie chcę, żeby brała pani udział w mojej misji. Nie jako kapitan. Nie chcę pani w żadnym charakterze. Wzruszyła ramionami, jakby moje zdanie nie miało znaczenia. –Będzie pan musiał wyjaśnić to ze swoim ojcem. –Decyzja nie należy do niego. –Proszę pamiętać o złotej zasadzie – sparowała Duchamp. – Kto ma złoto, ten stanowi zasady. Majorka Urządziłem coś w rodzaju przyjęcia z udziałem paruna-stu bliskich przyjaciół. Przylecieli ze wszystkich stron świata, wszyscy ubrani zgodnie z ostatnim krzykiem mody: mężczyźni w neowiktoriańskich strojach wieczorowych, kobiety w wydekoltowanych sukniach z mnóstwem sztucznych piór i prawdziwych klejnotów. Moda jest efemeryczną rzeczą. Słyszałem, że kiedyś młodzi ludzie tacy jak my, z upodobaniem paradowali w niechlujnych wojskowych mundurach polowych i koszulach maskujących. Następne pokolenie nosiło kolczyki w pępkach i brwiach, nawet w narządach płciowych, i metalowe dżety w językach i wargach. Ich dzieci spędziły swoje buntownicze lata w plastikowych kurtkach, które imitowały zbroje samurajów i tatuowały twarze jak maoryscy wojownicy. Obowiązującym stylem mojej grupy było wyrafinowanie. Ubieraliśmy się ekstrawagancko w staroświeckie smokingi i suknie z cekinami. Udawaliśmy, że palimy sztuczne cygara z nieszkodliwych związków

ogranicznych. Błyszczeliśmy bransoletami i kolczykami z cennych metali z astero-id. Wysławialiśmy się wykwintnie, z kultywowanym znudzeniem zaprawionym cynizmem Oskara Wilde’a i Bernarda Shawa. Nie zniżaliśmy się do przekleństw i niechlujnej mowy. Jednak, choć wystroiliśmy się szykownie i rozmawialiśmy nadzwyczaj kulturalnie, moje przyjęcie okazało się totalnym niewypałem. Z ogromnym zażenowaniem wyjąkałem, że nie mogę zabrać ich ze sobą na Wenus. Gdy wyłuszcza-łem powody, z zaskoczeniem ujrzałem ulgę na twarzach niektórych gości. Ale tylko niektórych. –Przyleciałem tu z Bostonu tylko po to, żeby usłyszeć, iż cofasz zaproszenie? – zapytał Quenton Cleary. Wyglądał imponująco w szkarłatnym mundurze huzarskim ze złotym szamerunkiem, z piersią pełną wstążek i medali. Zbudowany jak atleta, był gwiazdą międzynarodowej drużyny siatkówki, którą sam założył. Grali nawet na Księżycu przeciwko amatorom z Selene City. I niemal wygrali, choć panują tam zupełnie odmienne warunki. –Nie miałem innego wyjścia – powiedziałem nieszczęśliwie. – Musiałem odmówić nawet profesor Cochrane. Kiedy spróbowałem wyjaśnij wszystko od początku, Quenton porwał ze stołu tacę z kryształowymi kieliszkami do szampana i rzucił ją w drugi koniec salonu. Kieliszki rozbiły się o kamienie kominka na tysiące kawałków. Cały Quenton: skłonny do fizycznego wyrażania emocji, ale nie głupi. Nikt nie stał bliżej niż pięć metrów od kominka, kiedy dał upust złości. Nikt nie został skaleczony. Nawet wiszący nad kominkiem Vermeer nie został draśnięty. –No wiesz, Quenton? – wycedził Basil Ustinov. –Cóż, przyleciałem tu aż z Bostonu – odparł Quenton z gniewem. – - A ja z Sankt Petersburga. I co z tego? Jestem rozczarowany, podobnie jak ty, ale skoro Van nie może nic zrobić, to nie ma powodu uciekać się do agresji. Wszyscy przybyli z daleka, z wyjątkiem Gwyneth, która w tym czasie studiowała w Barcelonie. Oczywiście, dzięki kliprom rakietowym podróż trwała nie więcej niż godzinę. Dojazd z lotniska w New Palma do mojego domu na wzgórzach Majorki trwał dłużej niż przylot z Bostonu. Często zastanawiałem się nad zbudowaniem lądowiska dla śmigłowców czy też odrzutowców pionowego startu i lądowania, ale myśl o starciu z miejscowymi i ich nudnym samorządem powstrzymała mnie od wysunięcia propozycji. W zasadzie rozumiałem ich stanowisko. Na wzgórzach naprawdę było ślicznie, z dala od grzmiących rakiet i jazgo-czących helikopterów. Nawet autokary turystyczne nie mogły poruszać się po głównych ulicach miasta, więc w tej części wyspy panowała cisza i spokój. Gdy usadowiłem się na obitej jedwabiem ulubionej kanapie i popatrzyłem przez panoramiczne okna na Morze Śródziemne, zdałem sobie sprawę, jak bardzo kocham swój dom. Morze było spokojne, długie łagodne fale połyskiwały różowo w promieniach zachodzącego słońca. Zbocze schodziło do wody szeregiem tarasów z warzywnikami i winnicami. Hannibal musiał patrzeć na te tarasy. Ta ziemia była uprawiana od zarania dziejów. Podnoszące się morze zalało plaże oraz sporą część starego miasta Palma. Nawet łagodne Morze Śródziemne pochłaniało swoje wybrzeża. Mimo wszystko Majorka stanowiła dla mnie ziemski odpowiednik raju. A ja miałem opuścić ten raj i na wiele miesięcy zamieszkać w metalowej celi, narażając życie i zdrowie,

aby być pierwszą osobą, która postawi stopę na rozgrzanej do czerwoności powierzchni Wenus. Pokręciłem głową, zdegustowany absurdalnością sytuacji, w jakiej się postawiłem. Quenton nie spuszczał z tonu. –Nie lubię zrywania obietnic – powiedział z rozdrażnieniem. – Van, dotrzymaj słowa. –Nie mogę nic zrobić – powtórzyłem. –Nie wierzę. Zaczerwieniony, poderwałem się z kanapy. –Zarzucasz mi kłamstwo? Quenton spojrzał na mnie wściekle. –Dałeś słowo i teraz je łamiesz. –W takim razie wynoś się z mojego domu – palnąłem bez zastanowienia. Sam byłem zaskoczony, ale wzbierała we mnie niepohamowana złość. –No wiesz, Van! – pisnęła Francesca Ianetta. –Ty też – warknąłem. – Wszyscy! – Omiotłem pokój wyciągniętą ręką i krzyknąłem: – Wszyscy macie się wynieść! Natychmiast! Zostawcie mnie w spokoju! Przez chwilę w pokoju panowała cisza. Byli zszokowani. Wreszcie korpulentny Basil dźwignął się z fotela. –Chyba powinienem wrócić do pracy. „Praca” Basila polegała na rozsmarowywaniu kolorów na ekranie monitora. Wszyscy mówili, że jest nadzwyczaj utalentowanym artystą, ale był wyjątkowo leniwy. Mógł sobie na to pozwolić; miał wyjątkowo bogatą patronkę. Lekko skinąłem głową. –Tak, masz rację. –Wracam do Rzymu – oznajmiła wyniośle Francesca. – Muszę ukończyć operę. –Doskonale. Może się przyłożysz i naprawdę ją skończysz. –No wiesz! – zbulwersowała się. –Ruszać, wszyscy – powtórzyłem, wypędzając ich za drzwi. – Precz! Wstrząśnięci, zdumieni moim niegrzecznym wybuchem, rządkiem opuścili mój dom. Nadal gotując się ze złości, patrzyłem za nimi z okna pokoju rekreacyjnego. Kawalkada ekstrawaganckich jaskrawych automobili, napędzanych prawie bezgłośnymi silnikami elektrycznymi, sunęła krętą ceglaną drogą, która zakosami schodziła ze wzgórza i łączyła się z autostradą. –Pojechali. Odwróciłem się od okna. Gwyneth stała przy mnie. Nie odeszła, a ja byłem z tego rad. Na myśl o niej zawsze jedno słowo przychodzi mi do głowy: urzekająca. Rzucane spod drugich rzęs spojrzenia mówiły mi, że pragnie mnie równie mocno, jak ja jej. Kiedyś zwano by ją kurtyzaną, utrzymanką albo jeszcze gorzej. Dla mnie była kompanem, przyjaciółką dzielącą się ciałem i umysłem. Poważna, cicha, opanowana Gwyneth była wymarzonym towarzyszem. Miała złośliwe poczucie humoru, z którym nieczęsto się zdradzała. Była szczupła, drobna, niemal elfia, z długimi, kasztanowymi włosami, które burzyły się

pięknie na wietrze, gdy razem żeglowaliśmy. Miała klasyczne kości policzkowe, zmysłowo pełne usta i migdałowe oczy, złociste, płowo brązowe. Za jej twarz człowiek dałby się zabić. –Na mnie nie jesteś zły, prawda? – zapytała z nieśmiałym uśmiechem. Poczułem, jak mój gniew przygasa. –Jak mógłbym? Obrzuciła mnie dziwnym, zagadkowym spojrzeniem. –Kazałeś im się wynosić… zaczynasz pokazywać, jaki naprawdę jesteś silny. Zaskoczony, zapytałem: –Silny? Ja? –Naprawdę silny – powiedziała, wpatrując się w moją twarz. – Nie jak Quenton w czasie swoich głupich napadów. Głęboko w tobie, Van, tkwi stal. –Tak sądzisz? –Wiedziałam to od chwili, gdy się poznaliśmy. Ale skrywasz ją, nawet przed sobą. – Szeptem dodała: – Zwłaszcza przed sobą. Nagle opadło mnie zakłopotanie. Odwróciłem się od niej i popatrzyłem na samochody niknące w dole drogi. –Pomyślałby kto, że zabiorą się razem – powiedziała, znowu stając tuż przy mnie. – Nikt nie zaproponował, że kogoś podwiezie. Nie myślałem o tym, dopóki nie zwróciła na to uwagi. Mogliby jechać razem, gdyby chcieli; zautomatyzowane samochody same wróciłyby na parking wypożyczalni przy lotnisku. Wróciliśmy do przestronnego salonu. Roboty już sprzątnęły potłuczone szkło. –Chyba już nigdy się z nimi nie spotkam – powiedziałem. Uśmiechnęła się chłodno. –Zapomną o twoim napadzie złego humoru… dopóki masz pieniądze. –Nie bądź okrutna. – Nie lubiłem myśleć, że tolerują mnie tylko dlatego, że pomogłem im w różnych sprawach. To prawda, byłem głównym sponsorem nieukończonej opery Franceski i – gdy się nad tym zastanowić – Quenton prosił mnie o pożyczkę na utrzymanie swojej drużyny. Było to ponad rok temu i od tej pory nie usłyszałem ani słowa na temat zwrotu pieniędzy. Co by zrobili, gdyby wiedzieli, że jestem bankrutem? Nie miałem odwagi wyznać, że wyschło źródło moich dochodów. Żyłem z pożyczek niechętnie udzielanych przez banki na poczet dziesięciu miliardów nagrody. Bankierzy, choć wielu z nich było dawnymi znajomymi moimi albo rodziny, z każdym miesiącem robili się coraz bardziej nerwowi. Jakby w grę wchodziły ich własne pieniądze! Nie powiedziałem żadnemu z nich o Larsie Fuchsie, a najwidoczniej nie byli tak dobrze poinformowani jak mój ojciec. Wyszliśmy w milczeniu na taras, by obejrzeć ostatnie chwile zachodu słońca: niebo staio w płomieniach, chmury jarzyły się szkarłatem, morze połyskiwało czerwienią. Szum łagodnych fal bijących o niegdyś suche tarasy brzmiał jak płynące z dali westchnienie. Gwyneth wyglądała prześlicznie w eleganckiej, długiej do ziemi sukni ze złotej lamy.

Wsparła głowę na moim ramieniu. Objąłem ją w talii. –Ja też jestem zależna od twoich pieniędzy – wyznała niemal szeptem. – Nie zapominaj. Dwa lata temu, kiedy ją poznałem, uczęszczała do szkoły baletowej w Londynie. Potem zdecydowała się na historię sztuki na Sorbonie. Obecnie studiowała architekturę w Barcelonie. Pozwalałam jej korzystać z mojego tamtejszego mieszkania. W ciągu tych dwóch lat żadne z nas nie wspomniało o miłości. Nawet w łóżku. –To bez znaczenia – powiedziałem. –Nie dla mnie. Nie chciałem wiedzieć, co ma na myśli. Cieszyłem się jej towarzystwem; w pewien sposób, jak sądzę, była mi potrzebna. Potrzebowałem jej zdrowego rozsądku, jej wsparcia emocjonalnego, jej spokojnej siły. Odsunęła się ode mnie, gdy słońce zniknęło za horyzontem. Wskazałem francuskie drzwi i wróciliśmy do środka. –Wiesz – zaczęła, gdy usiedliśmy na kanapie pod moim jedynym Turnerem – większość z nich jest zadowolona, że z tobą nie poleci. Pokiwałem głową. –Tak, chyba widziałem ulgę na ich twarzach. Ale nie u Quentona. Uśmiechnęła się. –Po prostu Quenton jest lepszy w ukrywaniu prawdziwych uczuć. –Przecież tak bardzo chciał lecieć. –Na początku. W ciągu paru tygodni jego zapał znacznie przygasł. Nie zauważyłeś? –Nie. Czemu miałbym…? Gwyneth leciutko wzruszyła ramionami. –Mam wrażenie, że w miarę przybliżania się terminu rozpoczęcia wyprawy Quenton i inni coraz bardziej uświadamiali sobie, że się boją. –Boją? –Naturalnie. –Ty też się bałaś? –Naturalnie – powtórzyła. – Opadłem na poduszki i rozmyślałem o tym przez chwilę. –Wszyscy zgodzili się lecieć. Ty też. –Z początku wyprawa wydawała się bardzo ekscytująca. Lot na Wenus i tak dalej. Ale to niebezpieczne, prawda? Przytaknąłem. I zanim zdałem sobie z tego sprawę, przyznałem:

–Ja też się boję. – Aha. –Nie chcę przez to przechodzić. Naprawdę nie chcę. –W takim razie dlaczego to robisz? –Potrzebuję pieniędzy z nagrody. Gwyneth westchnęła. –Zawsze wszystko sprowadza się do pieniędzy, prawda? –Zrobiłem z siebie idiotę. –Nie, jeśli ci się uda. Po powrocie będziesz finansowo niezależny do końca życia. A to jest coś warte, nie sądzisz? –Mogę zginąć. Popatrzyła na mnie dziwnie. –Tak, w tym problem. Siedzieliśmy w milczeniu przez jakiś czas, gdy cienie zmierzchu pogłębiały się i w pokoju robiło się coraz ciemniej. Wreszcie powiedziałem: –Wiesz, zająłem się nauką dzięki Aleksowi. Astronomią planetarną i wszystkim innym. –Poważnie? Ledwo widziałem jej twarz w półmroku. –Tak, był dziesięć lat starszy ode mnie. Odkąd sięgam pamięcią, cokolwiek robił, chciałem go naśladować. – Łącznie z badaniami w terenie. Kiwając głową, wspomniałem: –Pokazywał mi, gdzie był na Marsie. Odbywałem z nim wirtualne podróże. To było fascynujące! Inny świat. Tyle do zobaczenia, tyle do odkrycia. Gwyneth siedziała koło mnie w ciemności, pozwalając mi się wygadać. W końcu oświadczyłem: –Nie chodzi o pieniądze! Nie. Lecę na Wenus, żeby znaleźć brata. Lecę dla Aleksa. Pocałowała mnie lekko w policzek i wyszeptała: –Naturalnie, Van. Czy to była prawda? Czy oboje mówiliśmy prawdę? Chciałem, żeby tak było. Z ukłuciem winy stwierdziłem, że chcę, aby to była prawda. Potem zaczęła: –Co do mieszkania w Barcelonie… – Co? Wahała się przez długą chwilę. –Cóż, tylko… widzisz, jeśli nie wrócisz z wyprawy, nie będę miała prawa go zajmować. Twój ojciec mnie wyrzuci, prawda? On albo jego prawnicy.

Nie, pomyślałem. Ojciec cię nie wyeksmituje. Spojrzy w te obiecujące oczy, oceni gibką figurę i weźmie cię dla siebie. Nie powiedziałem jej tego. –Sporządzam testament. Zapiszę ci mieszkanie. Czy to wystarczy? Pocałowała mnie znowu, tym razem w usta. Nigdy nie rozmawialiśmy o miłości ani o wdzięczności, ale rozumieliśmy się doskonale. Start Rodriguez niemal błagał. –Proszę posłuchać, panie Humphries, musi pan podjąć decyzję. Kto do cholery będzie dowodzić tą misją? Z zaskoczeniem usłyszałem przekleństwo, choć umiarkowanie grube. Naprawdę jest wzburzony, pomyślałem. Jego mina zdradzała przygnębienie, niemal rozpacz. Siedzieliśmy w moim gabinecie w kompleksie portu kosmicznego na Tarawie. Na płycie stał poddawany przeglądowi kliper, który za godzinę miał wynieść nas na orbitę. Rodriguez siedział po drugiej stronie biurka, napięty jak struna. Mój fotel powinien uwalniać od napięcia. Najnowszy model. Miękka pseudoskóra. Regulowany zagłówek. Wbudowane systemy podgrzewające i masujące. Ale stres miał charakter nie tylko fizyczny. Czułem, jak mięśnie i ścięgna szyi i ramion naprężają mi się, jak na kole tortur. Rodriguez miał już na sobie lekki płowy kombinezon. Był gotów do lotu, ale przed startem chciał usłyszeć moją decyzję. –Ona albo ja – powiedział z nieukrywaną goryczą. – Jedno z nas zostanie kapitanem, drugie wróci do domu. Kto? Odkładałem decyzję z miesiąca na miesiąc, starając się unikać Rodrigueza i Duchamp. Miałem doskonały pretekst: napychałem sobie głowę informacjami z dziedziny astronomii planetarnej. Mickey stwierdziła, że skoro nie może lecieć na Wenus, to ja muszę ją zastąpić. Pod jej kierunkiem miałem obsługiwać sondy sejsmiczne i inne sensory. Przez długie miesiące przygotowań Desiree Duchamp zachowywała się tak, jakby nie było cienia wątpliwości, że ona jest kapitanem Hesperos. Rozstawiała załogę po kątach, a Rodrigueza traktowała jak swojego asystenta. Rodriguez miał całkowitą rację. Nie mogłem dłużej odkładać decyzji. Nim zdążyłem powiedzieć słowo, drzwi otworzyły się i do gabinetu weszła, nieproszona, Duchamp. Też była ubrana w brązowawy kombinezon, jak Rodriguez, ale wyglądała schludniej, szykowniej, niemal po wojskowemu. –Jesteście tu obaj. To dobrze – oznajmiła. Rodriguez zerwał się z krzesła. –I dobrze, że ty tu jesteś, Dee. Musimy… Duchamp wycelowała w niego długi, wymanikiurowany palec. –Tommy, nie mam nic przeciwko, gdy zwracasz się do mnie w nieformalny sposób przy właścicielu, ale nigdy nie mów mi po imieniu w obecności załogi. Jestem kapitan Duchamp.

–Kto powiedział, że jesteś kapitanem? – warknął Rodriguez. –Człowiek, który płaci za tę wyprawę. –Ja przyjmuję rozkazy od obecnego tutaj pana Humphriesa. Wykrzywiła usta w nikłym uśmiechu. –Ja przyjmuję rozkazy od obecnego tam pana Humphriesa. – Machnęła ręką w stronę sufitu. Mój ojciec nadal mieszkał w Selene City. Oboje popatrzyli na mnie. Podniosłem się powoli, rozważając, co mam zrobić. Zadecyduj! – pomstowałem w duchu. Podejmij decyzję i trzymaj się jej. –Jeśli przejrzy pan pocztę – rzekła Duchamp zimno – zobaczy pan, że jeśli nic zostanę kapitanem, banki wstrzymają kredyty. Wróci pan do domu bez nadziei na pieniądze z wygranej. –Akurat! – Rodriguez podszedł do mnie tak blisko, że niemal zetknęliśmy się nosami i oznajmił z powagą: – Niech pański ojciec grozi komu tylko zechce. Kiedy będziemy na orbicie, nie zdoła nas dosięgnąć. Polecimy na Wenus, wypełnimy misję i nie będzie pan potrzebować jego zasranych pieniędzy. A kiedy wrócimy do domu, będzie pan bohaterem, sławną osobistością! Bez łaski pańskiego starego. Duchamp skontrowała: –Myślisz, że załoga zgodzi się podjąć ryzyko, jeśli nie dostanie zapłaty? – Zaśmiała się ochryple. – Nie oderwiesz się od ziemi! Czułem, że robi mi się niedobrze. Byłem w kropce, rozdzierany w dziesięciu różnych kierunkach. Przycisnąłem ręce do głowy i wrzasnąłem na nich: –Nie możecie dogadać się między sobą? Czemu ja muszę w tym uczestniczyć? –Bo jest pan właścicielem – odparła Duchamp. Rodriguez jednocześnie powiedział: –Jest pan szefem ekspedycji. – - Czy pan chce, czy me – mówiła Duchamp – pan tu rządzi. To pański obowiązek. Pan musi podjąć decyzję. Nieprawda, pomyślałem. Nadal rządzi mój ojciec. To on podejmuje prawdziwe decyzje. Ja jestem tylko marionetką, pociąganą przez niego za sznurki. Zmusza pinie do podejmowania decyzji zgodnych z jego widzimisię. –I co? – przynaglił mnie Rodriguez. – Jak będzie? Opuściłem ręce. Ściskało mnie w dołku. Kolana miałem jak z gumy. –Ona ma rację – usłyszałem własne słowa. Żałośnie przyznałem: – Jeśli ojciec odetnie fundusze, załoga nawet nie wejdzie na pokład klipra. Rodriguez zaczął: –Mógłbym… –Nie, nie – przerwałem mu niemal ze szlochem. Wziąłem się w garść. – Ona musi być kapitanem. Nie zaryzykuję fiaska misji. Mam związane ręce. Duchamp uśmiechnęła się triumfalnie. –Dziękuję – powiedziała i ruszyła do drzwi. Odwróciła się z ręką na klamce. – Przy okazji, nastąpiła

zmiana załogi. Nunnaly wypadła. Jej miejsce zajął biolog. Otworzyła drzwi i wyszła. Stałem, zadowolony, że decyzja wreszcie zapadła i zaskoczony wymianą astronoma na biologa. Po co nam biolog? Na Wenus nie ma życia, wykluczone. Słowa Rodrigueza przywołały mnie do rzeczywistości. –Dobra, więc na tym koniec. Zacisnął ręce w pięści. Wyglądał tak, jakby chciał komuś przylać. Może mnie. –Niech pan nie odchodzi – poprosiłem. – Niech pan przyjmie stanowisko zastępcy. Proszę. Wściekał się, to było jasne. –Podwoję panu wynagrodzenie – kusiłem. Patrzył ponuro na zamknięte drzwi. –Dodam premię z własnych pieniędzy. Proszę nie odchodzić. Potrzebuję pana. Powoli odwrócił się w moją stronę. –Ta suka wie, że nie zrezygnuję z szansy lotu na Wenus. Wie, że polecę niezależnie od zajmowanego stanowiska. Na to liczyła. –A więc poleci pan? – zapytałem niemal bez tchu. – Jako zastępca dowódcy? –Polecę – odparł z goryczą. – Nawet pod takim kapitanem. Nie mogę się wypiąć na taką okazję. Czegoś takiego nie można kupić za żadne pieniądze. Opadłem na swój bezstresowy fotel. Odetchnąłem z ogromną ulgą. –Dzięki, Tom – powiedziałem z wdzięcznością. – Wielkie dzięki. Uśmiechnął się niewesoło. –Ale dostanę podwójną stawkę, szefie. I premię. Przełknę to gówno i będę pańskim zastępcą. Ale chcę dostać obiecaną forsę. Pokiwałem głową. Rodriguez wyszedł z biura. Było mi słabo. Czegoś takiego nie można kupić za żadne pieniądze. Tak powiedział. Ale jednocześnie wziął pieniądze. Czemu nie? Pieniądz jest uniwersalnym smarem. Musisz mieć pieniądze, by kupić,to, czego chcesz, każdą rzecz. I dopóki ojciec płaci za tę ekspedycję, pomyślałem, to on będzie podejmować wszystkie ważne decyzje. W tym czasie nie miałem pojęcia, co zamierza Lars Fuchs. Nawet mój ojciec nie wiedział. Wydawało się, że Lars Fuchs przepadł bez śladu. –Coś kombinuje – przestrzegł ojciec w swoim kolejnym komunikacie. Kazałem komputerowi dać obraz na ekran. –Ale co może zrobić, jeśli nadal jest w Pasie? –Nie byłbym zaskoczony, gdyby opuścił Pas i już leciał na Wenus – odparł. – Jego kumple, skalne szczury, kryją go i trzymają języki za zębami, niezależnie od nacisków wywieranych przez moich ludzi. – -

Ale musi zarejestrować statek w Międzynarodowej Administracji Astronautycznej, prawda? Ojciec pokiwał głową. –Prędzej czy później… inaczej zostanie wyjęty spod prawa. Nie zamierzam dawać swoich pieniędzy banicie. Wystartowaliśmy bez żadnych problemów. Po dziesięciu minutach byliśmy na orbicie, zbliżając się do miejsca spotkania. Zrobiło mi się niedobrze w zerowej grawitacji; miałem dziurę w żołądku i czułem się tak, jakbym spadał, chociaż wiedziałem, że jestem bezpiecznie przypięty do fotela. Każdy ruch przyprawiał mnie o zawroty głowy i nudności, więc siedziałem spokojnie, próbując powstrzymać się od wymiotów, podczas gdy kliper wykonywał manewr dokowania. Wydawało mi się, że trwało to długie godziny, ale gdy tylko zadokowaliśmy, wraz z ciężarem wróciło mi dobre samopoczucie. Mój statek Hesperos został zaprojektowany na potrzeby misji na Wenus; był za mały i za ciasny na długi lot z Ziemi. W celu dostarczenia go na orbitę wynajęliśmy stary statekprzetwórnię z Pasa Asteroid. Truaksa, i dokonaliśmy niezbędnych przeróbek. Statki były połączone kablem fulere-nowym i obracały się wokół wspólnego środka ciężkości, dzięki czemu występował w nich odpowiednik ziemskiej grawitacji. Nie zrobiliśmy tego tylko dla wygody. Dwumiesięczny lot w stanie nieważkości poważnie osłabiłby nasze kości i mięśnie. Dzięki sztucznemu ciążeniu uzyskanemu poprzez ruch obrotowy, będziemy w stanie zanurkować w chmury Wenus bezpośrednio po wejściu na orbitę parkingową. Trzeba dodać, że grawitacja na Wenus jest tylko o parę procent niższa od ziemskiej. Po otrzymaniu pozwolenia na rozpięcie pasów poszedłem prosto z klipra do swojej kabiny na pokładzie Truaksa. Kiedy statek kursował szlakiem rudy między Pasem Asteroid a układem Ziemia-Księżyc, była to kabina kapitańska. Stwierdziłem, że jest przyzwoicie urządzona, choć wyposażenie było trochę sfatygowane i na tyle przestronna, by nie sprawiać wrażenia więziennej celi. Składane łóżko okazało się w miarę wygodne, wszystkie ścienne ekrany działały. Okien nie było, ale mogłem zaprogramować ekrany na pokazywanie dowolnego widoku z biblioteki wideo. Zajrzałem do szaf i do łazienki. Wszystkie moje ubrania i osobiste przybory toaletowe znajdowały się na swoich miejscach. Dobrze. Apteczka pękała od ampułek z enzymami, a w szufladzie przy umywalce leżały trzy strzykawki. Świetnie. A jednak w kabinie unosił się lekki zapach obcości, ociągające się wspomnienie po poprzednim mieszkancu. Nie zdołałem się tam zadomowić. Przymocowane do ściany biurko i inne meble zdecydowanie nie były w moim stylu. Już nic nie mogłem na to poradzić. Zrobiłem sobie zastrzyk i podszedłem do biurka. Musiałem zająć się pewną sprawą. Duchamp była kapitanem, i dobrze, ale jak śmiała wykopać z misji naszego astronoma i wstawić na jego miejsce kogoś, kogo nawet nie znałem? Biologa, na litość boską. Włączyłem interkom, żeby ją zlokalizować. Po paru sekundach na ekranie ukazała się jej szczupła twarz o ostrych rysach. –Muszę z panią porozmawiać, kapitanie – powiedziałem, z lekkim naciskiem na ostatnie słowo. –Sprawdzamy systemy – oznajmiła z kamienną miną. – Będę wolna za godzinę i… – jej oczy na chwilę uciekły w bok – jedenaście minut.

–Proszę przyjść do mojej kwatery – poleciłem. Pokiwała głową. Ekran ściemniał. Czekałem. Mógłbym pójść na mostek, miałem tam ledwie dziesięć kroków, lecz uznałem, że będzie lepiej, gdy Duchamp przyjdzie do mnie. Ugruntowanie władzy. Została mianowana kapitanem, wygrała bitwę. Ale ja jestem właścicielem, powiedziałem sobie i ona nie będzie mną pomiatać. Miałem taką nadzieję. Godzinę i dwanaście minut później zapukała do moich drzwi. Jej kombinezon nadal wyglądał czysto i świeżo. Jeśli kontrola systemów wiązała się z jakimś wysiłkiem, to jej wygląd o tym nie świadczył. Siedziałem za biurkiem. Ruchem ręki wskazałem jej najbliższe krzesło. Usiadła i założyła nogę na nogę, ale po raz pierwszy, od kiedy ją poznałem, wyglądała na spiętą. To dobrze, pomyślałem. –Chcę porozmawiać o nowym członku załogi – zagaiłem. – Dokonywanie zmian na własną rękę nie leży w pani gestii. –Jestem tego świadoma. –W takim razie dlaczego zastąpiła pani astronoma biologiem? Nie może pani… –Specjalizacja nie zaważyła na mojej decyzji – powiedziała ostro, wchodząc mi w słowo. –Co? – Zamrugałem parę razy. – Jak mam to rozumieć? –Nazywa się Marguerita Duchamp. Jest moją córką. –Pani córką? –Moją córką. –To nepotyzm! Nie potrzebujemy biologa. Ja nie chcę biologa! Nie może pani brać córki na tę misję! Duchamp podniosła brew i powiedziała: –Moja córka leci ze mną. –To niemożliwe – zaoponowałem, siląc się na stanowczy ton. –Proszę posłuchać – zaczęła ze źle skrywanym zniecierpliwieniem – pański ojciec wymyślił sobie, że w ten sposób pozbędzie się mnie, i dobrze. Ale nie zamierzam zostawiać córki na tej samej planecie z tym jurnym wałem. Nie z nim! Rozumie pan? Wlepiłem w nią oczy. Pod zimną jak lód powierzchownością dosłownie wrzała z gniewu. Zrozumiałem, dlaczego. Mój ojciec rzucił ją, bo wpadła mu w oko córka. Była wściekła z tego powodu. Mówią, że piekło nie umywa się do furii wzgardzonej kobiety. Co można powiedzieć o kobiecie, która została odtrącona, bo mężczyzna zapragnął jej córki? Potem zastanowiłem się, co myśli o tym córka. Czy Duchamp chroniła ją przed niechcianymi umizgami mojego ojca? A może zabrała ją siłą, wbrew jej woli, kopiącą i rozwrzeszczaną? Tak czy siak, dla mnie wyglądało to na kłębowisko żmij. Nazajutrz opuściliśmy orbitę Ziemi i weszliśmy na tor, który po dwóch miesiącach podróży miał doprowadzić nas do Wenus. Nie była to trajektoria najbardziej ekonomiczna i musieliśmy zużyć sporo paliwa, ale uznaliśmy, że warto, bo w ten sposób skracaliśmy o połowę czas przelotu.

Ledwo poczułem ciąg, kiedy zeszliśmy z orbity. Stałem w kącie na mostku, udzielając wywiadu dla mediów, gdy wachtowi zajmowali się swoimi obowiązkami. Lot na Wenus! To był dobry temat, interesujący i chwytający za serce: Van Humphries wyrusza po szczątki brata na piekielną planetę. Wieczorem obejrzałem program i stwierdziłem, że więcej czasu antenowego poświęcono symulacji obrazów powierzchni Wenus niż mnie. Ojciec stale niepokoił się z powodu Fuchsa, bombardując mnie pełnymi napięcia komunikatami. Gdzie on się po-dziewa? Do czego zmierza? To sprawiało, że ja też się przejmowałem. Ale mniejsza z tym. Ruszyliśmy w drogę do Wenus. To było najważniejsze. Sen Wiedziałem, że śnię, ale nie wiedzieć czemu, nie miało to znaczenia. Znów byłem dzieckiem, brzdącem uczącym się chodzić. Przede mną stał ktoś dorosły, wyciągając ręce i przywołując mnie. –Chodź, Van. Przecież potrafisz. Chodź do mnie. We śnie nie widziałem jego twarzy. Głos brzmiał miło, przyjaźnie, lecz twarz pozostawała ukryta. –Chodź, Van. Zrób kroczek. Śmiało. Było to niesamowicie trudne. Łatwiej było wisieć na meblu, na którym zaciskały się moje małe, pufchne palce. Albo klapnąć na tyłek i raczkować na czworakach. Ale głos przyzywał, zachęcał i prosił, więc wreszcie ruszyłem z miejsca. Zrobiłem ostrożny krok, potem drugi. –Grzeczny chłopiec! Jesteś grzecznym chłopcem, Van. Zobaczyłem jego twarz. To był mój brat Aleks. Sam jeszcze był dzieckiem, dziewięć czy dziesięć lat starszym, ale pomagał mi, dodawał otuchy. Chciałem do niego dotrzeć. Krok po kroku, chwiejnym, wytężonym, próbowałem dotrzeć do jego bezpiecznych ramion. Nogi mi się rozjechały i klapnąłem na podłogę. –Jesteś beznadziejny, Cherlaku. Absolutnie beznadziejny. – Nagle piętrzył się nade mną pełen pogardy ojciec. – Starożytni Grecy zostawiliby cię na szczycie góry wilkom i krukom na pożarcie. Aleksa już nie było. Zginął, pamiętałem. Siedziałem na podłodze i beczałem jak dziecko. Tranzyt Przed opuszczeniem Ziemi parę razy spotkałem się oczywiście z załogą. Z załogą mojego statku Hesperos. Truax miał własną załogę – równy tuzin szpakowatych, doświadczonych mężczyzn i kobiet – ale praktycznie nie miałem z nimi do czynienia. Kapitan Duchamp zajmowała się tą częścią misji. Ja troszczyłem się o swoich ludzi, o załogę Hesperos. Poza Duchamp i Rodriguezem było ich tylko czworo: troje techników i lekarz. Łącznością i monitorowaniem sensorów zajmowały się dwie kobiety mniej więcej w moim wieku, raczej nijakie specjalistki mówiące żargonem i trzymające się razem. Technik od systemów podtrzymywania życia wyróżniał się tym, że był pulchny i raczej skwaszony – typ, który zawsze sprawia wrażenie, że najmniejszy problem techniczny jest końcem świata. Ale musieli być dobrzy. Zostali zatwierdzeni przez Ro-drigueza i Duchamp. Naturalnie, wszystkimi naszymi systemami kierował komputer; technicy byli potrzebni głównie do napraw i konserwacji. Przez jakiś czas nosiłem się z zamiarem zabrania robotów, ale Rodriguez przekonał mnie, że ludzie są bardziej wszechstronni i zręczniejsi. I tańsi. Jedynym członkiem załogi, z którymi miałem do czynienia niemal codziennie, był lekarz, doktor Waller. On miał na oku moją anemię i sprawdzał, czy zdrowie mi dopisuje. Był starszy, mniej więcej w wieku

Duchamp, ale twierdził, że nigdy nie poddawał się kuracji odmładzającej. Moim zdaniem wyglądał podejrzanie młodo: jedyną oznaką jego wieku były rzedniejące włosy, które wiązał w krótki kucyk. Był czarny – pochodził z Jamajki – a ja z jakiegoś powodu zwykle miałem kłopoty z oceną wieku czarnoskórych. Zawsze wyglądał poważnie, nawet posępnie, i stale miał przekrwione oczy. –Niewiele będzie pan miał tu do roboty, prawda? – zapytałem kiedyś, gdy badał mnie skanerem diagnostycznym. Nie odrywając zaczerwienionych oczu od odczytów, odparł: –Całe szczęście, panie Humphries. Choć twarz miał ponurą, stale nucił pod nosem: ledwo słyszalne, fałszywe brzęczenie w tle. Głos też miał śpiewny. Gdy zamykałem oczy, bez trudu mogłem sobie wyobrazić, jak uśmiecha się radośnie. –Może pan założyć koszulę – powiedział, gdy jarzmo skanera podniosło się i wsunęło w niszę w grodzi izby chorych. –Będę żyć, doktorze? – zażartowałem. Lekko skinął głową i powiedział: –Poziom trójglicerydu wzrasta. Za dużo słodyczy. Czy mam założyć blokadę na automaty? Zaśmiałem się. –Jestem właścicielem tego statku, pamięta pan? Mógłbym usunąć każdą blokadę, którą wprowadziłby pan do komputera w kambuzie. –W takim razie pozostaje mi odwołać do pańskiego zdrowego rozsądku. Musi pan więcej ćwiczyć i ograniczyć spożywanie tłustych potraw. Pokiwałem głową. –Racja. Gdy zapiąłem rzepy koszuli, zapytałem: –Jeśli wszyscy będą zdrowi i nie wydarzy się jakiś wypadek, czym wypełni pan czas? Jego posępna twarz odrobinę pojaśniała. –Flobię doktorat. Przyjąłem tę posadę, żeby mieć czas na napisanie dysertacji. Bez rozpraszania uwagi! Bez przerw. Bez pretekstów, żeby odłożyć robotę na później. –Jaki jest temat pańskiej pracy? –Podstawowe podobieństwa między organizmami Marsa, księżyców Jowisza i Ziemi. –Może na Wenus znajdziemy jakieś organizmy, które poszerzą zakres pańskich zainteresowań. Doktor Waller naprawdę się uśmiechnął, pokazując garnitur białych zębów. –Nie sądzę, panie Humphries. Wybrałem tę misję głównie dlatego, że nie spodziewam się, by jakieś odkrycia skomplikowały mi pracę. W czasie pierwszego tygodnia lotu spotkałem Margu-eritę Duchamp tylko dwa razy. Pierwszy raz miał miejsce niedługo po opuszczeniu orbity Ziemi.

Kiedy bezpiecznie przeszliśmy przez okno i weszliśmy na trajektorię do Wenus, kapitan Duchamp zostawiła Rodrigueza na mostku i poprosiła, żebym poszedł z nią do kapitańskiej kabiny, jak powiedziała. Było to pomieszczenie tuż przy mostku, parę kroków od mojej kwatery. –Chcę, żeby poznał pan biologa wyprawy – rzuciła przez ramię, rozsuwając drzwi. –Pani córkę – sprecyzowałem. W klitce z ledwością mieściła się koja i rozkładany stolik. Córka Duchamp stała przy koi, wyciągając ubrania z torby podróżnej. Nie odwróciła się, gdy usłyszała szmer otwieranych drzwi. –Marguerito, chcę ci przedstawić właściciela statku. Odwróciła się z lekko zdziwioną miną. Ja chyba też wyglądałem na zaskoczonego. Prawdę mówiąc, osłupiałem. Mar-guerita była wierną kopią matki. Młodsza, oczywiście, nie tak napięta i onieśmielająca, jednakże podobna do tego stopnia, że musiała być klonem. Ten sam wzrost, ta sama szczupła figura. Te same rzeźbione kości policzkowe i silnie zarysowana szczęka. Te same oczy, czarne jak smoła, i krucze włosy. Ale istniały różnice. Matka była wymagająca i dominująca, natomiast córka wydawała się zakłopotana, jakby brakowało jej pewności siebie. Matka nosiła koński ogon, włosy córki spływały swobodnie na ramiona i były znacznie dłuższe. Duchamp dokonała prezentacji. –Panie Van Humphries, moja córka, Marguerita. –Syn Martina – mruknęła, robiąc krok w moją stronę. Kątem oka zobaczyłem, że matka jakby się nastroszyła. Wyciągnąłem rękę. –Miło panią poznać, panno Duchamp. Musnęła moją dłoń. Palce miała ciepłe, pulsujące. –Marguerita zrobiła doktorat z biologii w Oksfordzie – powiedziała Duchamp stanowczym tonem, jakby rzucała wyzwanie, bez śladu matczynej dumy. Po chwili dodała: –Uznałam, że powinniście się poznać. –Cieszę się – powiedziałem do Marguerity. Zerknąwszy na matkę, dodałem: – Choć obawiam się, że niewiele będzie pani miała do roboty w czasie tej misji. Marguerita nie odwzajemniła uśmiechu. Bardzo poważnie oznajmiła: –Może w takim razie przydam się do prowadzenia naukowych obserwacji innego rodzaju. – Głos miała niski, łagodny, zrezygnowany. Miałem wrażenie, że temperatura w kabinie spadła poniżej punktu zamarzania wody. –Nie ma obawy, znajdziemy ci jakieś pożyteczne zajęcie – powiedziała kapitan Duchamp. –Tak, mamo, z pewnością. Uznałem, że pora wyjść. Gorycz wisząca w powietrzu między matką i córką była wystarczająco gęsta, by ciąć ją piłą łańcuchową. Doktor Waller powiedział, że powinienem ćwiczyć, więc zacząłem biegać po labiryncie korytarzy i ładowni

Truaksa. Główna ładownia starego statku-przetwórni, kiedyś mieszcząca wielkie ładunki rudy z asteroid, przypominała ogromną metalową jaskinię. Skrzynie z naszymi zapasami ginęły w jednym z kątów. Poprzednia załoga napracowała się, żeby oczyścić dla nas ładownie. Z pewnością otworzono komory na próżnię i „wietrzono” je przez kilka dni, lecz mimo to metalowe grodzie były szare od pyłu. Czułem, jak drobiny chrzęszczą pod podeszwami moich butów. Metal wydawał się brudny i kiedy przeciągnąłem ręką po grodzi, pył pokrył moje palce. Uśmiechnąłem się szeroko. Dotykałem kurzu z innego świata. Zamiast siedzieć w domu i wlepiać oczy w wirtualne symulacje, rzeczywiście byłem w kosmosie, o wyciągnięcie ręki od innych światów, planetoid, które unosiły się w milczącej pustce przez miliardy lat, od czasu powstania Układu Słonecznego. Potem odkryłem komorę ze starym piecem hutniczym, cichym i bezczynnym. Niemal wyczuwałem ciepło wielkich nuklearnych pieców, w których topiła się ruda w pierwszym etapie procesu oczyszczania. Po stopieniu sproszkowanych brył asteroidalnej skały, odprowadzano zanieczyszczenia, a wartościowe składniki trafiały do separatorów masowych. Uzyskane metale i minerały stanowiły cenny surowiec dla rozprzestrzeniającej się cywilizacji ludzi. Po raz pierwszy zacząłem pojmować, czym naprawdę zajmuje się korporacja mojego ojca: przekształcaniem pradawnych pozostałości z okresu powstania Układu Słonecznego w siedliska, fabryki i statki kosmiczne dla mężczyzn i kobiet, którzy mieszkali i pracowali w kosmosie, na Księżycu i na Marsie, a także w opancerzonych modułach na lodzie głównych księżyców Jowisza. Stojąc na pomoście wysoko nad piecem, pławiłem się w wyimaginowanym cieple. W wyobraźni słyszałem war-kliwy ryk kruszarek i drżące dudnienie konwejerów, które przenosiły sproszkowaną rudę w rozżarzoną do białości furię pieca. Kiedy zamknąłem oczy, zobaczyłem oślepiające strumienie wytworzonej przez człowieka lawy, płynące do separatorów w sąsiedniej wielkiej komorze. Wszystko teraz milczało, tylko cichy tupot moich stóp po kratownicy kładki zakłócał ciszę. Wszystko trwało w bezruchu, nieczynne, bo z chwili złości i lekkomyślnej brawury postanowiłem podjąć wyzwanie rzucone przez ojca. Jakby wiedział, że to zrobię! Spłynęło na mnie olśnienie, gdy biegłem pomostem, uderzyło mnie tak mocno, że zatrzymałem się i złapałem poręczy, nieledwie oszołomiony. On mnie w to wmanewrował! Wiedział, że podejmę wyzwanie. A może tylko miał nadzieję? Tak czy owak, złapałem przynętę. Dlaczego to zrobił? Dlaczego wszystko zaaranżował, przyjęcie, oświadczenie, nagrodę? Tylko po to, żebym ruszył tyłek i poleciał na Wenus? Czyżby chciał usunąć mnie z drogi? Zabić mnie w ten sam sposób, co Aleksa? Dlaczego? Rywalizacja Szedłem w stronę swojej kabiny, stygnąc po biegu, zlany potem i niezbyt przyjemnie pachnący, kiedy zobaczyłem Margueritę Duchamp wychodzącą na korytarz. Widziałem ją dokładnie raz, od kiedy jej matka dokonała tej krępującej, podszytej złością prezentacji w dniu opuszczenia orbity Ziemi. Marguerita prawie nie wychodziła ze swojej kabiny, a ja, pomijając codzienne ćwiczenia, przesiadywałem u siebie. Nawet gdyby snuła się po wielkim starym statku albo pracowała na mostku razem z matką, ja bym o tym nie wiedział. Nie mogłem przejść do porządku nad tym, jak bardzo jest podobna do matki, jak młodsza bliźniaczka albo klon. Te same ciemne oczy i włosy, ta sama szczupła figura. Była odrobinę wyższa ode mnie, ale też prawie wszyscy przewyższali mnie wzrostem. Ojciec nazywał mnie cherlakiem, bo jestem mały, i nic nie zmieni tego faktu.

Była ubrana w standardowy brązowy kombinezon i pantofle na niskim obcasie. Niezależnie od uderzającego podobieństwa do matki, Marguerita była zdecydowanie młodsza, świeższa, bez kruchej zbroi matczynej wyniosłości, bardziej… przystępna. Miała jasnozieloną opaskę na lewym rękawie kombinezonu. Gdy się zbliżyła, zauważyłem, że ciemne gęste włosy ma przewiązane zieloną wstążką w kolorze harmonizującym z opaską. –Jesteś jedną z nich? – zapytałem prosto z mostu. Zwróciła na mnie onyksowe oczy. –Z nich? – powtórzyła pytająco. –Zielonych. Odprężyła się jakby. –Oczywiście – odparła swobodnie. – A kto nie jest? – - Ja. – Zawróciłem i ruszyłem obok niej. –Czemu? – zapytała, na pozór nie zauważając, że jestem spocony, cuchnę i generalnie wyglądam jak półtora nieszczęścia. Zastanawiałem się przez chwilę. –Chyba nigdy nie przywiązywałem większej wagi do polityki. Marguerita wzruszyła ramionami. –Z takimi pieniędzmi nie musisz. –Mój ojciec jest bardzo zaangażowany – powiedziałem. Wypadło to defensywnie. –Z pewnością – rzekła z pogardą. – Ale nie jesteś Zielony, prawda? –Nie – przyznałem ze śmiechem. – Zdecydowanie nie. Kierowała się do kambuza. Szedłem razem z nią, śmierdzący i zadyszany. –Jak dobrze znasz mojego ojca? – zapytałem, uświadamiając sobie poniewczasie, że taktem dorównuję chamowi pierwszej kategorii. Spojrzała na mnie koso. –Spotkałam go tylko raz. Z moją matką. –Tylko raz? –Wystarczyło. Aż nadto. Powiedziała to w taki sposób, że musiałem się zastanowić, co się stało. Ojciec, gdy chce, potrafi być bardzo uprzejmy i ujmujący. Kiedy indziej bywa zaborczy i złośliwy. Gwałtowna reakcja matki świadczyła ewidentnie, że miał ochotę na Marguentę. Kuchnia Truaksa, choć została odnowiona wraz z całą resztą statku, sprawiała wrażenie podniszczonej i mocno eksploatowanej. Zmatowiałe, porysowane powierzchnie metalowych automatów nie mogłyby zalśnić jak nowe nawet po całodziennym pucowaniu. Marguerita nalała schłodzony sok owocowy do wysokiego kubka. Poczęstowałem się tym samym i usiadłem obok niej. Chyba nie miała nic przeciwko towarzystwu. A gdyby nawet, pomyślałem, jestem właścicielem statku. To mój statek. Będę siedział, gdzie tylko zechcę, cholera. Ale cieszyłem się, że nie

wstała i nie odeszła. –Jak na ciebie mówią? Marjorie? –Marguerita – odparła chłodno. –Marguerita? Tylko tak? –Takie imię dała mi matka. Chyba zrozumiała, że staje się szorstka, niemal niegrzeczna. Łagodniejszym tonem dodała: –Nie znoszę, gdy mówią mi Marjorie albo Margie. A Maggie… – Z niesmakiem wzruszyła ramionami. Musiałem się roześmiać. –W porządku, niech będzie Marguerita. Jestem Van. Rozmawialiśmy, głównie o polityce, bez dalszych wzmianek o moim ojcu. Marguerita była zagorzałą działaczką ruchu Zielonych, postulującego zahamowanie ocieplenia na Ziemi poprzez drastyczne zmiany społeczno-ekonomiczne. Energia słoneczna zamiast paliw kopalnych czy nuklearnych. Wyższe podatki i redystrybucja dóbr w celu zmniejszenia przepaści między bogatymi i biednymi. Silniejsza międzynarodowa kontrola nad handlem i wymianą informacji. Próbowałem wykazać, że energia nuklearna może odwieść świat od stosowania paliw kopalnych znacznie lepiej niż energia słoneczna. –Zwłaszcza z helionem do generatorów termonuklearnych – mówiłem z narastającym entuzjazmem. – Moglibyśmy potroić światową produkcję energii i zmniejszyć emisję gazów cieplarnianych o siedemdziesiąt, a nawet więcej procent. Lekko zmarszczyła brwi. –Twój ojciec ma monopol na wydobywanie helionu, prawda? –Jego korporacja kieruje większością operacji na Księżycu, ale nie powiedziałbym, że ma monopol. Poza tym… –I kontroluje wydobycie surowców, które są potrzebne do budowania satelitów solarnych, prawda? – Nie kontroluje. Jest jeszcze Masterson Corporation i Astro Manufacturing. Marguerita pokręciła głową. –Panie Humphries, pański ojciec jest jednym z naszych najbardziej nieprzejednanych wrogów. –Tak, wiem. I mam na imię Van. Pokiwała głową i podjęliśmy rozmowę. Zapomniałem o zastrzyku enzymów, zapomniałem o wymagającej matce Marguerity, o Rodriguezie i reszcie załogi. Zapomniałem nawet o Gwyneth, mieszkającej w moim apartamencie w Barcelonie. Rozmowa z Marguerita sprawiała mi wielką przyjemność. W pewnym momencie zauważyłem, że jest podobna do matki jak dwie krople wody. –Nic dziwnego – odparła poważnie. – Jestem duplikatem. –Klonem? Przytaknęła lekkim ruchem brody i powiedziała:

–Matka często powtarza, że nigdy nie spotkała mężczyzny, któremu mogłaby zaufać na tyle, by mieć z nim dziecko. Dlatego sklonowała się i kazała wszczepić sobie embrion. Osiem i pół miesiąca później przyszłam na świat. Nie powinienem być taki wstrząśnięty. Duplikaty nie były niczym nowym; ludzie klonowali się tu i tam od lat. W wielu krajach procedura była zakazana i moraliści grzmieli przeciwko domniemanej nieludzkości klonowania. A ja miałem przed sobą śliczną, tętniącą życiem młodą kobietę, która przypadkiem była klonem swojej matki. –Kiedy to się odbyło? – zapytałem. Na ułamek sekundy szerzej otworzyła oczy. Zawstydziłem się. Ona tylko się roześmiała. –Jeszcze nie potrzebuję kuracji odmładzającej. –Chciałem… Chyba tak naprawdę chodziło mi o wiek twojej matki. Mój ojciec ma ponad sto lat, i… Wyzywałem się od idiotów, nie przestając ględzić. Mogłem sprawdzić ich wiek w dokumentach. Marguerita zbagatelizowała moją gafę i rozmowa toczyła się dalej, swobodna i przyjacielska. Dopóki nie weszliśmy na temat misji. –Nie sądzisz, że to dziwne, że wcześniej nie było załogowej ekspedycji na Wenus? – zapytała Marguerita. –Sondy bezzałogowe całkiem dobrze zbadały planetę. Misje załogowe nie były potrzebne. –Poważnie? – Podniosła brwi. – Myślałam, że jesteś planetologiem. Nie interesuje cię ta planeta? –Oczywiście, że interesuje. Będę obsługiwać sondy sejsmiczne na prośbę profesora Greenbauma. –Nie wiedziałam. –Ma teorię co do przyszłości Wenus. Uważa, że powierzchnia zrobi się tak gorąca, że zacznie się topić. –Fascynujące – mruknęła Marguerita. Machnąłem ręką. –Planeta jest niezbyt atrakcyjna. –Atrakcyjna? – żachnęła się. – Mówimy o badaniu świata czy o hotelu w miejscowości wypoczynkowej? –Mam na myśli, że to istne piekło. Dość gorące, by stopić aluminium i tak dalej. –Właśnie dlatego jest interesująca! Planeta zbliżona wielkością i masą do Ziemi, a jednak z całkowicie odmiennym środowiskiem. I niekontrolowanym efektem cieplarnianym. Podczas gdy w atmosferze Ziemi krąży dwutlenek węgla, na Wenus mamy związki siarki. Fascynujące. –To pustynia. Świat bez życia. Nic ciekawego dla biologa. –Jesteś pewien? –Nie ma wody – podkreśliłem. – Atmosfera nie nadaje się do oddychania. Planeta jest gorąca, martwa i niebezpieczna.

–Na powierzchni, z pewnością. Ale co z chmurami? Tam temperatury są niższe. I w chmurach jest coś, co absorbuje ultrafiolet w sposób podobny do tego, w jaki rośliny chlorofilowe pochłaniają podczerwień. – - Żadna sonda nie wykryła organizmów żywych ani nawet materiału organicznego. Nic nie może żyć w temperaturach dwukrotnie wyższych niż wrzątek. –Brak dowodów – rzekła wyniośle – nie jest dowodem braku. –Wenus jest martwa. –Tak myślisz? A co z tą całą siarką w atmosferze? Siarka – odgrywa ważną rolę w biochemii układu Jowisza, prawda? –Cóż, może… –Metabolizm siarki zachodził również u najwcześniejszych organizmów na Ziemi. Istnieje do dzisiaj, w hydrotermalnych otworach w skorupie na dnie oceanów. –Bzdura! – wybuchłem. Dlaczego, gdy zaczyna brakować argumentów, człowiek ma tendencje do podnoszenia głosu i okopywania się na swoim stanowisku? Marguerita z powagą zapytała: –Jak myślisz, dlaczego przed rokiem 2020 zorganizowano nie więcej niż tuzin misji na Wenus, a od tamtej pory prawie żadnej? Nie miałem zielonego pojęcia, ale powiedziałem: –Wcześniejsze sondy dostarczyły wszystkie potrzebne nam informacje. Och, przyznaję, zostało wiele niewiadomych, ale planeta jest tak okropnie niegościnna, że nikt nawet nie pomyślał o wysłaniu ludzi. –Do wyprawy twojego brata. –Tak – przyznałem, czując skurcz w brzuchu. – Aleks poleciał. –Mamy stałe stacje badawcze na Marsie i w systemie Jowisza – mówiła nieustępliwie. –Prowadzimy operacje górnicze w Pasie Asteroid. Ale nic na Wenus. Nawet orbitującego obserwatorium. – Środowisko naukowe straciło zainteresowanie Wenus. Tak bywa. Mają tyle innych rzeczy do badania… – Środowisko naukowe straciło fundusze na badania Wenus – poprawiła ostro. – Fundusze pochodzące głównie od zamożnych patronów uniwersytetów, takich jak twój ojciec. – - Sfinansował ekspedycję mojego brata. –Wcale nie. Twój brat zapłacił z własnej kieszeni. Zamrugałem ze zdziwienia. Nie wiedziałem. Założyłem… –I twój brat zginął na Wenus. –Tak – wykrztusiłem. Żołądek podchodził mi do gardła. – To prawda. –Myślisz, że plotki mówią prawdę? Że statek twojego brata został rozmyślnie uszkodzony? –Nie wiem. – Czułem kropelki potu na czole i nad górną wargą. Byłem zirytowany obrotem, jaki przyjęła rozmowa. –Podobno twój ojciec nie chciał, żeby jego misja się powiodła. Podobno twój brat i on strasznie się pokłócili.

–Nic o tym nie wiem – powtórzyłem. – Nie było mnie tam. –Brat nie rozmawiał z tobą? –Jasne, że nie! – warknąłem. Uświadomiłem sobie, że z wyjątkiem tego ostatniego wieczoru w Connecticut, Aleks niewiele mi mówił o swoich planach, nadziejach, lękach. Był mi prawie obcy. Mój rodzony brat. Równie dobrze mogliśmy wychowywać się w dwóch różnych rodzinach. Cisza przedłużała się nieprzyjemnie. Przerwał ją komunikator na grodzi kambuza. Ekran rozbłysnął pomarańczowo i rozległ się głos komputera łączności: –Wiadomość dla pana Humphriesa. –Na ekran – zawołałem. Byłem rad z tego przerywnika. Dopóki nie zobaczyłem na ekranie twarzy ojca, większej niż w rzeczywistości. Miał niezadowoloną minę. –Właśnie się dowiedziałem, gdzie jest Fuchs – oznajmił bez wstępu. – Zarejestrował statek i zgłosił kurs w MAA. Kieruje się w stronę Wenus. Ten sukinsyn leci na dopalaczach, więc wejdzie na orbitę kilka dni przed wami. Przesiadka Omiotłem kabinę ostatnim spojrzeniem. Kiedy weszliśmy na pokład Truaksa, klitka wydawała się zagracona i mało przytulna. W czasie dziewięciu tygodni lotu przywykłem do tego, że biuro i sypialnia mieści się w tych samych czterech ścianach – albo grodziach, jak mówili na statku. Dzięki ekranom kabina wydawała się większa niż była w rzeczywistości. Mogłem na nich wyświetlać wspaniałe panoramiczne widoki prawie z każdego miejsca na Ziemi. Zwykle włączałem widok na Morze Śródziemne, jaki roztaczał się z mojego domu na Majorce. Byliśmy gotowi do przesiadki na znacznie mniejszą He-speros. Przynajmniej załoga była gotowa, bo ja się bałem. W porównaniu z Truaksem, który kojarzył się ze starym, zapuszczonym frachtowcem, Hesperos musiała przypominać ciasny, klaustrofobiczny okręt podwodny. Na domiar złego, żeby się na nią przesiąść, musieliśmy odbyć spacer w kosmosie. Miałem zamknąć się w skafandrze, wyjść w ziejącą pustkę i przejechać wózkiem wzdłuż kabla łączącego dwa statki, przy czym tylko monomoleku-larne warstwy skafandra będą mnie dzielić od natychmiastowej śmierci. Już czułem narastającą panikę. Po raz dwudziestotysięczny powiedziałem sobie, że powinienem postawić na swoim i zabrać holownik. Rodriguez wybił mi to z głowy, kiedy zaczęliśmy planować misję. –Ciśnieniowy holownik tylko po to, żeby w czasie przesiadki nie zakładać skafandrów? – zapytał drwiąco. – Możemy obejść się bez takiego wydatku. To strata pieniędzy. –Byłoby znacznie bezpieczniej, prawda? – nalegałem. Zrobił zdegustowaną minę. –Pan mówi o bezpieczeństwie? Proszę przeliczyć masę i objętość holownika na zapas wody. To poszerzy margines bezpieczeństwa, gdyby wysiadł system regeneracji wody. –Mamy zapasowy. –Woda jest ważniejsza od holownika, którego będziemy używać tylko przez pięć minut w czasie całej misji. Zdecydowanie nie ma powodów, żeby wlec go z sobą. Pozwoliłem więc, by Rodrigucz odwiódł mnie od pomysłu zabrania holownika. Teraz czekał mnie spacer w przestrzeni kosmicznej, przyprawiający mnie o ataki dreszczy.

Myśl o Larsie Fuchsie dodatkowo pogłębiała moje zdenerwowanie. Kiedy ojciec powiadomił mnie, że Fuchs rzeczywiście bierze udział w wyścigu o dziesięć miliardów dolarów, spędziłem długie godziny na wyszukiwaniu każdego dostępnego bitu informacji na jego temat. To, co znalazłem, raczej nie podnosiło na duchu. Fuchs słynął z bezwzględności i osiągnięć. Media przedstawiały go jako bezlitosnego tyła-na, człowieka z determinacją dążącego do celu i tratującego każdego, kto stanął mu na drodze. Z wyjątkiem mojego ojca. Media skąpo wspominały o pospiesznym locie Fuchsa na Wenus. W sekrecie zbudował statek w Pasie, najwyraźniej dostosowując już istniejącą jednostkę do swoich potrzeb. W przeciwieństwie do szumu towarzyszącego mojemu startowi z Tarawy, z nim przeprowadzono tylko jeden wywiad, z zakłóceniami i przerywany z powodu godzinnego opóźnienia w łączności między reporterami na Ziemi i Fuchsem przebywającym wśród asteroid. Obejrzałem ten jeden wywiad po części dlatego, żeby nie myśleć o nieuchronnym spacerze w kosmosie. Uważnie przyjrzałem się swojemu rywalowi na ściennym ekranie. Fuchs był krępym facetem, pewnie nic wyższym ode mnie, ale tors miał jak beczka i potężne ramiona, opięte granatową marynarką. Usta z kącikami zwróconymi w dół nadawały jego szerokiej, mięsistej twarzy szyderczy wyraz. Oczy miał małe i osadzone tak głęboko, że nie zdołałem określić ich koloru. Gdy padło pierwsze pytanie, wykrzywił twarz w makabrycznej imitacji uśmiechu i odparł: –Tak, lecę na Wenus. To będzie uczciwe, gdy wezmę pieniądze od Martina Humphnesa – człowieka, który ponad trzydzieści lat temu zrujnował moją firmę i zabrał mi żonę. Reporterzy zasypali go pytaniami. Zastopowałem obraz i sięgnąłem do odsyłaczy. Fuchs miał imponującą przeszłość. Urodził się biedny, ale zbił znaczną fortunę w Pasie Asteroid jako poszukiwacz. Wtedy założył własną firmę górniczą i prosperował jako jeden z głównych przedsiębiorców w Pasie, dopóki korporacja Humphries Space Systems nie zaczęła stosować cen dumpingowych. Gdy Fuchs zbankrutował, HSS kupiła jego firmę za ułamek prawdziwej wartości. Mój ojciec osobiście przejął kontrolę i wywalił Fuchsa z firmy, którą ten założył i rozwijał przez ponad dwie dekady. Podczas gdy Fuchs, zubożały i płonący bezsilnym gniewem, nadal przebywał w Pasie, żona zostawiła go i wyszła za Martina Humphnesa. Była czwartą i ostatnią żoną mojego ojca. Zatkało mnie. Ona była moją matką! Matką, której nigdy nie znałem. Matką, która zmarła, dając mi życie sześć lat po ślubie z ojcem. Matką, której uzależnienie od narkotyków obciążyło mnie chroniczną anemią. Patrzyłem na jej wizerunek na ekranie: młoda, z włosami barwy lnu i oczami bladoniebieskimi jak lody północnych krain. Była bardzo piękna, lecz wydawała się krucha, delikatna jak kwiat, który na jeden dzień rozkwita na lodowcu, a potem obumiera. Wymazanie jej obrazu i powrót do pliku wiadomości wymagało wysiłku. Fuchs ruszył na Wenus w specjalnie zmodyfikowanym statku, który nazwał Lucyfer. Tak brzmiało łacińskie imię Wenus jako gwiazdy porannej, „niosąca światło”. Takiego imienia hebrajski prorok lzajasz użył jako synonimu szatana. Lucyfer. I Fuchs. Po przyspieszonym locie już był na orbicie Wenus, wyprzedziwszy mnie o ponad tydzień. Widok sarkastycznej twarzy na ściennym ekranie przypomniał mi, że czas przenieść się na Hesperos. Nie mogłem tego uniknąć. Nadal żałowałem, że nie jestem w domu, ale teraz wiedziałem już, że muszą wypełnić misję niezależnie od niebezpieczeństw. Wróciłem myślami do matki. Nie wiedziałem, że kiedyś była żoną Fuchsa. Mój ojciec rzadko o niej mówił, pomijając te okazje, kiedy obwiniał mnie o jej śmierć. Aleks zapewniał, że to nie była moja wina, że kobieta nie umiera w czasie porodu ot, tak sobie, że musiały wystąpić jakieś poważne komplikacje. To on powiedział mi o jej uzależnieniu; ojciec zawsze uważał ją za ideał.

–Była jedyną kobietą, która naprawdę kochałem – mówił. Niemal mu wierzyłem. Zaraz potem głosem zimnym jak ciekły hel dodawał: – A ty ją zabiłeś, Cherlaku. Przestraszyło mnie stuknięcie w drzwi. Nim zdążyłem zareagować, Desiree Duchamp zajrzała z korytarza i popatrzyła na mnie twardo. –Idzie pan czy nie? – zapytała. Wyprężyłem się na całą wysokość – nie całkiem dorównując jej wzrostem – i starając się mówić opanowanym, silnym głosem, odpowiedziałem: –Tak, jestem gotowy. Kiedy odwróciła się i odeszła, zacisnąłem powieki i spróbowałem wyczarować wspomnienie twarzy mojego brata. Robię to dla ciebie, Aleks, powiedziałem w duchu. Dowiem się, dlaczego zginąłeś – i kto ponosi winę za twoją śmierć. Ale gdy ruszyłem za Duchamp, znów miałem przed oczami swoją matkę, młodą, śliczną i bezbronną. Symulacje procedur EVA przeprowadziliśmy z tuzin razy i za każdym razem musiałem ubierać się w skafander. Uważałem, że to głupie, jak dziecięca zabawa w przebieranki. Duchamp z uporem zmuszała nas do zakładania krepujących ruchy skafandrów, butów, hełmów i plecaków, choć odbywaliśmy spacer na niby, w komorze rzeczywistości wirtualnej. Członkowie załogi zgromadzili się przy głównej śluzie i zakładali skafandry. Miałem wrażenie, że znalazłem się w szatni na siłowni albo w przebieralni na plaży, ale brakowało tu tamtejszej beztroski. Poświęcałem najwyższą uwagę każdemu szczegółowi procedury. Tym razem mieliśmy wyjść naprawdę. Tutaj jeden drobny błąd mógł mieć fatalne skutki. Najpierw spodnie, potem grube buty. Następnie wsunięcie się w korpus i wkręcenie rąk w rękawy. Założenie baniastego hełmu, przymocowanie go do pierścienia kołnierza. Na koniec rękawice. Rękawice miały na grzbietach eg-zoszkielet tłoków, zasilanych przez maleńkie serwomotory, które dziesięciokrotnie zwiększały siłę mięśni. Serwa były również w ramionach, łokciach i kolanach skafandra. Duchamp założyła mi na ramiona plecak z aparaturą podtrzymywania życia i podłączyła wszystkie przewody. Plecak ciążył, jakby ważył tonę. Usłyszałem jęk budzących się do życia wentylatorów, brzęczących jak dalekie komary i poczułem chłodne powietrze delikatnie omywające mi twarz. Skafander rzeczywiście był przestronny, choć nogawki trochę ocierały mi uda. Marguerita, Rodriguez i czterech członków załogi już było ubranych. Nawet doktor Waller marszczył lekko brwi w geście zniecierpliwienia, gdy czekali na mnie, aż skończę. –Przepraszam za to guzdranie – mruknąłem. Pokiwali głowami w hełmach podobnych do kulistych akwariów. Marguerita zdobyła się na lekki uśmiech. –W porządku – powiedziała wreszcie Duchamp, gdy sprawdziła, czy mój skafander jest należycie uszczelniony. – Kontrola łączności radiowej. – Jej głos był trochę stłumiony przez hełm. Wszyscy po kolei wołali do kontrolera EVA na mostku. Słyszałem ich w słuchawkach. –Panie Humphries? – zawołał kontroler. –Słyszę – odparłem.

–Kontrola zakończona. Kapitan Duchamp, możecie wychodzić. Pod kierunkiem Duchamp wyszliśmy przez śluzę, najpierw Rodriguez, potem doktor i troje techników. Ja szedłem za Margueritą. Duchamp złapała mnie za ramię, gdy ostrożnie przechodziłem nad progiem włazu do pustego metalowego łona śluzy. Kiedy zamknęła wewnętrzny właz, poczułem się jak w metalowej trumnie. Zacząłem oddychać szybciej, serce załomotało mi w piersi. Przestań! – przykazałem sobie w duchu. Uspokój się, zanim doprowadzisz się do ataku hi-perwentylacji. Ale kiedy zaczął rozsuwać się zewnętrzny właz, niemal uległem panice. Tam nie było nic! Spodziewali się, że zrobię krok w absolutną pustkę? Próbowałem znaleźć gwiazdy w tym czarnym bezkresie, cokolwiek, coś, co podniosłoby mnie na duchu, lecz nic nie widziałem przez filtry hełmu. –Trzymaj. – Znajomy głos Rodrigueza trochę mnie uspokoił. Tylko trochę. Potem zobaczyłem, jak były a obecnie znowu czynny astronauta – wpływa w pole widzenia obramowane przez krawędzie otwartego luku. –Proszę dać mi swoją linkę – powiedział, wyciągając rękę. Wyglądał jak robot. Nie widziałem jego twarzy. Kuliste hełmy zapewniały nam dobrą widoczność od wewnątrz, ale filtry ochronne sprawiały, że od zewnątrz wyglądały jak lustra. W hełmie Rodrigueza widziałem tylko puste odbicie własnego hełmu. –Dalej, panie Humphries. Daj mi pan linę. Przyczepię ją do wózka. Inaczej pan odpłynie. Przypomniałem sobie ćwiczenia z symulacji. Odpiąłem koniec pętli bezpieczeństwa z kółka przy pasie i w milczeniu podałem go Rodriguezowi. Zniknął z pola widzenia. Za włazem śluzy nie było nic, jak okiem sięgnąć, tylko ziejąca, wszechobecna pustka. –Proszę wyjść, śmiało – kusił głos Rodrigueza w moich słuchawkach. – Nic panu nie grozi. Linka jest przypięta do wózka, a ja jestem tuż obok. Ubrana w skafander postać znów wpłynęła w pole widzenia, jak biały duch. Potem zobaczyłem innych, rozproszone sylwetki unoszące się w próżni, przypięte do wózka cienkimi linkami, które sprawiały wrażenie naprężonych do granic wytrzymałości. –To naprawdę zabawne – usłyszałem głos Marguerity. Nie byliśmy w stanie nieważkości. Dwa statki nadal obracały się wokół wspólnego środka ciężkości, połączone fulerenowym kablem. Ale tam nic nie było! Nic, tylko pustka rozciągająca się po krańce wszechświata. Drżąc wewnętrznie, z sercem walącym tak głośno, że wszyscy musieli słyszeć je przez radio, zacisnąłem ręce na krawędzi włazu i, zamykając oczy, wyszedłem w nieskończoność. Żołądek mi się skurczył, żółć podpłynęła do gardła. Miałem mętlik w głowie. Puścił mnie! Rodriguez puścił mnie i odpływałem od statku. Spadnę w Słońce albo będę dryfować do końca wszechświata. Potem coś mnie szarpnęło. Mocno. Otworzyłem oczy i zobaczyłem, że linka, prosta jak stalowy pręt, trzyma mnie pewnie. Ale wózek wydawał się odległy o całe mile. I nie widziałem innych, choć kręciłem głową we wszystkie strony. –Zabezpieczony – usłyszałem głos Rodrigueza. –Doskonale – odparły Duchamp. – Wychodzę. Wiłem się, dosłownie, na końcu linki, próbując zobaczyć pozostałych. Potem w pole widzenia wpłynęła Wenus. Ogromna! Wielki glob zakrzywiał się wdzięcznie, tak jasny, że

trudno było nań patrzeć nawet przez filtry hełmu. Przez oszałamiającą chwilę czułem się tak, jakby ten kolos znajdował się nade mną, nad moją głową, i spadał, by zmiażdżyć mnie niczym ogromny głaz jakiegoś małego robaka. Ale tylko przez chwilę. Strach szybko przeminął. Wstrzymałem oddech, wlepiając oczy w przytłaczającą, budzącą grozę planetę. Była taka piękna, że łzy zaszczypały mnie w oczy. Ktoś szarpnął mnie za ramię. –Hej, wszystko w porządku, szefie? – zapytał Rodriguez. –Co… tak. Tak, nic mi nie jest. –Proszą nas teraz nie spowalniać – przykazał astronauta. – Ruszymy, gdy tylko Duchamp podepnie się do wózka. Nie mogłem oderwać oczu od Wenus, żółtej jak szafran, rozjarzonej, żywej. Bogini piękna, bez dwóch zdań. Z początku pomyślałem, że pokrywa chmur jest solidna i niezmienna jak kula solidnego złota. Potem zobaczyłem, że dostrzegam wstęgi w chmurach, nieco ciemniejsze i bursz-tynowożółte wzburzone łaty. Zakochiwałem się w planecie. –Jestem już przypięta. Ruszamy. – Lakoniczny rozkaz Duchamp wyrwał mnie z transu. Odwracając się całym ciałem, zobaczyłem siedem postaci podskakujących lekko wokół wózka, a w zasadzie wyposażonej w silnik ramy z metalowych prętów, która miała sunąć wzdłuż fulerenowego kabla. Popatrzyłem w kierunku Hesperos, która wydawała się odległa o kilometry. I była: trzy kilometry, ściśle mówiąc. Z tej odległości opasły sterowiec, nasz statek kosmiczny, wyglądał jak model-zabawka albo hologram prawdziwej konstrukcji. Na dziobie tkwił szeroki stożek osłony termicznej. Wyglądał niedorzecznie, jak gigantyczny parasol, i wydawał się zupełnie nieodpowieni do ochrony statku przed temperaturą wejścia w te gęste żółte chmury. –W porządku, odmeldować się po kolei – rozkazała Duchamp. Nic się nie stało. Cisza. –Po kolei, mówię – powtórzyła Duchamp z irytacją. – Panie Humphries, jako właściciel statku jest pan numerem jeden. Czyżby zapomniał pan wszystko z symulacji? Drgnąłem z zaskoczenia. –Aha! Tak, oczywiście. Numer jeden przypięty. – Gdy wyrecytowałem przepisową formułkę, szarpnąłem za linkę, żeby sprawdzić, czy jest tak zgodnie z prawdą. Była. Linka trzymała mocno. Potem odpowiedział Rodriguez, następnie Marguerita. Gdy odmeldowali się pozostali członkowie załogi, znowu pomyślałem, jaką farsą jest oficjalne stanowisko Margueri-ty: biolog misji. Ale cieszyłem się, że mam towarzysza. Mogłem z nią rozmawiać. Nie rządziła mną jak jej matka; nawet Rodriguez nieświadomie dał do zrozumienia, że uważa mnie za bogatego szczeniaka bawiącego się w naukowca. –W porządku – powiedziała Duchamp. – Kapitan do Truaksa. Jesteśmy gotowi do transferu. –Potwierdzam gotowość do transferu, kapitanie. Główna śluza Hesperos jest przygotowana, zewnętrzny właz otwarty i gotów na wasze przybycie. –Systemy na Hesperos sprawdzone?

–Wszystkie aktywne systemy zielone, z wyjątkiem PZZ, który nie jest podłączony. Pomocniczy zespół zasilania był niepodłączony? Zastrzy-głem uszami. Ale ani Duchamp, ani nikt inny nie wydawał się zaniepokojony. –Czy główna śluza jest zielona? – zapytała Duchamp ostro. –Nie – odpowiedział kontroler. – Główna śluza mruga na czerwono. –Tak lepiej. – Wskaźnik śluzy powinien mrugać na czerwono, kiedy zewnętrzny właz jest otwarty. Domyśliłem się, że Duchamp uśmiechnęła się cierpko, przyłapawszy kontrolera EVA na drobnym potknięciu. – Uruchomić wózek – poleciła. –Uruchamiam. Poczułem lekkie szarpnięcie, a potem wszyscy ruszyliśmy w kierunku dalekiej Hesperos, przyspieszając i sunąc wzdłuż fulerenowego kabla jak ławica płotek w stawie. Statek zbliżał się strasznie szybko; pomyślałem, że się zderzymy, ale trzymałem język za zębami. Czasami człowiek woli umrzeć niż wyjść na idiotę. Jak było do przewidzenia, wózek wyhamował płynnie i zatrzymał się, a my zakreśliliśmy łuki na naszych linkach niczym wyszkoleni akrobaci w milczącym balecie i przesunęliśmy się na stronę Hesperos. Zdziwiłem się, że wykonaliśmy manewr bez wpadania na siebie, ale Rodriguez później powiedział mi, że zadziałała prosta mechanika newtonowska. Wyrazy uszanowania dla Sir Isaaka. Wózek zatrzymał się jakieś dziesięć metrów od otwartego włazu, a my zawiśliśmy na linkach z butami oddalonymi mniej więcej o metr od kadłuba Hesperos. Jak w wirtualnych symulacjach, Duchamp odpięła swoją linkę i opadła, uginając kolana, gdy jej buty uderzyły bezgłośnie w kadłub. Weszła do śluzy, na chwilę zniknęła w cienistym wnętrzu. Potem wysunęła z włazu głowę i ramiona i skinęła na mnie. –Witamy na pokładzie, panie Humphries – powiedziała. – Jako właściciel, pan powinien wejść pierwszy. Po mnie, rzecz jasna. Orbita Wenus – Próbowałam skontaktować się z nim tuzin razy, panie Humphries – oznajmiła technik łączności. – Po prostu nie odpowiada. Było to najdłuższe zdanie, jakie do mnie wypowiedziała, odkąd ją poznałem. Nazywała się Riza Kolodny. Była młoda, świeżo po studiach, niezbyt ładna, miała okrągłą twarz i matowe kasztanowe włosy, krótko ścięte w stylu sprzed paru lat. Jak pozostali dwaj technicy, została wybrana przez Rodri-gueza i zatwierdzona przez Duchamp. W aktach figurowała jako pierwszorzędny elektronik. Dla mnie nie wyglądała na pierwszorzędną, pod żadnym względem. Pochylałem się nad jej ramieniem, patrząc na „trawę” zakłóceń na ekranie. Riza żuła coś, co lekko pachniało cynamonem, a może był to czosnek. Wyglądała na zaniepokojoną, może się bała, że sprawi mi zawód. –Sprawdzałam na wszystkich częstotliwościach – powiedziała nerwowo – poczynając od tej, którą kapitan Fuchs zgłosił w MAA. Nie odpowiada. W czasie projektowania i budowy Hesperos troska o wygodę załogi zajmowała ostatnie miejsce. Tubularna gondola, która wisiała pod balonem, zawierała niewielkie, spartańsko urządzone przedziały:

mostek, kambuz, wspólną łazienkę, przestrzenie robocze, izbę chorych, szafki z zaopatrzeniem i nasze tak zwane kwatery mieszkalne – wąskie, podobne do trumien miejsca do spania, poprzedzielane, żeby zapewnić choć krztynę prywatności. Pokład, zagracony do granic możliwości niezbędną aparaturą, zawsze sprawiał wrażenie zatłoczonego. Walczyłem z rodzącą się klaustro-fobią, ilekroć wsuwałem się do koi; czułem się jak Dracula wracający do domu na zasłużony dzienny spoczynek. Na mostku panowała wyjątkowa ciasnota. Tak zwane centrum łączności, czyli w naszym przypadku skromny pulpit, było wciśnięte w kąt parę centymetrów od fotela kapitana. Musiałem skręcić się niczym precel, żeby przysunąć się do Rizy na tyle, by zobaczyć jej ekran. Czułem oddech Du-champ na karku; ignorowała mnie, skupiając ciemne oczy na EVA wyświetlonym na głównym ekranie. Rodriguez i dwaj technicy byli na zewnątrz, centymetr po centymetrze sprawdzając osłonę termiczną. –Może statek Fuchsa się rozbił – pomyślałem na głos. Pobożne życzenie, prawdę mówiąc. – Może ma kłopoty. Riza potrząsnęła zmasakrowaną fryzurą. –Lucyfer nadaje telemetrycznie na regularnym kanale do MAA, informując o stanie systemów, tak samo jak my. Statek nadal jest na orbicie, wszystkie systemy są sprawne. –Wobec tego czemu nie odpowiada na nasze wezwanie? –Nie chce – odparła Duchamp. Odwróciłem się do niej, nie bez trudu. –Dlaczego? Obdarzyła mnie lodowatym uśmiechem. –Proszą go zapytać. Spiorunowałem ją wzrokiem. Stroiła sobie żarty z moich prób skontaktowania się z Larsem Fuchsem. Tłoczyliśmy się na mostku we trójkę: krzesło Rodrigueza było puste. –Mogę przekazać nasze wezwanie przez MAA – zaproponowała Riza. – Może odpowie, jeśli oni przekażą pytanie. –Nie odpowie – oświadczyła Duchamp kategorycznym tonem. – Znam Fuchsa. Nie odzywa się do nas, bo nie chce. To wszystko. Niechętnie przyjąłem jej ocenę sytuacji. Fuchs będzie milczeć. Jedyne informacje na temat jego poczynań uzyskiwaliśmy poprzez dostęp do danych, które wysyłał do Międzynarodowej Administracji Astronautycznej w Genewie. –Dobrze – powiedziałem, wciśnięty między Duchamp i ekran, na który patrzyła. – Idę do okna obserwacyjnego zrobić relację dla mediów. –Proszę się trzymać z dala od śluzy – przestrzegła Duchamp. – Tommy i inni wrócą za niecałe dziesięć minut. –Dobrze – odparłem, kuląc się, żeby wyjść na korytarz. Główny korytarz biegł przez całą długość gondoli; był taki wąski, że Rodriguez żartował, że można się zakochać w czasie mijanki z drugą osobą. Przed opuszczeniem Ziemi wynikła kwestia relacji z wyprawy. Czy powinniśmy zabrać reportera? Kiedy jeszcze myślałem, że polecę razem z przyjaciółmi, opowiadałem się za takim rozwiązaniem. Przypuszczałem, że jakaś sieć z rozkoszą wyśle swojego człowieka na Wenus. Przez chwilę nawet

chciałem poprosić Gwyneth o przyjęcie na siebie roli naszego dokumentalisty. Wyobrażałem sobie, że programy na żywo z misji na Wenus będą mieć zagwarantowane najwyższe notowania. Niestety, kierownictwo sieci postrzegało to inaczej. Wykazano mi, że reportaże z długiej podróży Hesperos będą interesujące jedynie przez parę pierwszych dni. Przyznano, że kiedy wylądujemy na Wenus, transmisje na żywo będą budzić sensację – przez parę dni. Później stracą swój urok nowości i staną się bezbarwną, nudną rutyną. –To naukowy materiał – powiedział mi facet z niższego szczebla kierowniczego, swego czasu mój przyjaciel. – A takie rzeczy są nudne. Zdecydowanie nie mieli zamiaru pokrywać kosztów związanych z wysyłaniem reportera i jego ubezpieczeniem. Du-champ zaproponowała, żebym to ja stał się twarzą i głosem misji Hesperos. –Kto mógłby być lepszy? – zapytała retorycznie. Spodobał mi się ten pomysł. Wyeliminował potrzebę zabierania dodatkowej osoby. Miałem codziennie wysyłać krótki raport z przebiegu wyprawy. Miałem stać się powszechnie znaną postacią w całym układzie Ziemia-Księżyc. Naprawdę myślałem, że to będzie super. Nawet jeśli sieci zrezygnują z codziennego nadawania moich programów, ludzie i tak będą mieć do nich dostęp. Często w trakcie przeprowadzania relacji zastanawiałem się, czy mój ojciec mnie ogląda. Duchamp nie była głupia. Zaproponowane przez nią rozwiązanie uciszało wszelkie możliwe sprzeciwy, jakie mogłem podnieść w związku z zastąpieniem astronoma biologiem. Jej córką. Fakt dokonany. Manipulowała mną pięknie i zasadniczo mi to nie przeszkadzało, choć oboje wiedzieliśmy, że nie potrzebujemy biologa. Duchamp zrobiła to z przyczyn osobistych. W sumie nie miałem nic przeciwko. Naprawdę byłem zadowolony z obecności Marguerity. Z wyjątkiem codziennych relacji nie miałem innych obowiązków. Czas dłużył się, gdy lecieliśmy do Wenus, a potem zaczęliśmy orbitować wokół planety. Marguerita też miała niewiele do roboty, przynajmniej gdy chodziło o obowiązki członka załogi, choć zwykle wydawała się czymś zajęta. Sporo czasu spędzała w maleńkiej klitce, która została przekształcona w laboratorium. W drodze z mostka do okna obserwacyjnego na dziobie gondoli jak zwykle minąłem jej laboratorium, mniejsze od budki telefonicznej. Harmonijkowe drzwi były rozsunięte, więc przystanąłem i zapytałem: –Jesteś zajęta? –Tak – odparła. To było głupie pytanie. Stukała w klawiaturę laptopa, jednego z kilku, które ustawiła na półce na wysokości piersi. W laboratorium nie było miejsca na fotel ani nawet stołek; Marguerita pracowała na stojąco. –Aha. Szedłem przygotować relację i pomyślałem, że wstąpię do kambuza… – mój głos się wyciszył. Marguerita nie zwracała na mnie uwagi. Jedną ręką wciskała klawisze laptopa, a drugą pstrykała pilotem, zmieniając obrazy na ekranie innego komputera. Obrazy wyglądały jak fotomikrografie jakiejś bakterii czy czegoś równie niesympatycznego. A może była to sztuka prymitywna. Wzruszyłem ramionami, godząc się z porażką i ruszyłem wąskim korytarzem do kambuza. Nasza kuchnia składała się z zestawu zamrażarek, i kuchenek mikrofalowych z boku korytarza, z prostą ławką pod drugą ścianą. Przez podłużne okno widać było krzywiznę masywnej planety, rozjarzonej niczym gigantyczna złota lampa. Opadłem na ławkę i gapiłem się na żółtawe chmury Wenus. Przesuwały się i zmieniały na moich oczach.

Widok był nadzwyczaj fascynujący, niemal hipnotyczny, jakbym wpatrywał się w ogień. Wydawało się, że z każdym okrążeniem planety odcień chmur lekko się zmienia. W tej chwili były chorobliwie żółte. Może odbieram je w ten sposób przez mój nastrój, pomyślałem. Właśnie tak się czułem, chory ze smutku i samotności. –Mogę się przysiąść? Podniosłem głowę i zobaczyłem Margueritę. Poderwałem się z ławki. –Siadaj, ten kawałek należy do ciebie – odparłem radośnie. Usiadła obok mnie. Poczułem zapach jej perfum, bardzo subtelny, przyjemnie kontrastujący z metaliczną surowością statku. –Przepraszam za swoją opryskliwość – powiedziała. – Przeglądałam ostatnie skany atmosfery. Czasami naprawdę wymaga to skupienia. –Aha, rozumiem. Marguerita żyła swoją pracą. –Coś w tych chmurach pochłania ultrafiolet. –Myślisz, że to jakiś organizm? Forma życia? Pokiwała głową, a po namyśle jakby zmieniła zdanie. Niczym doświadczony stary naukowiec skryła entuzjazm i odpowiedziała niezobowiązująco: –Nie wiem. Możliwe. Nie będziemy mieć pewności, dopóki nie zejdziemy w chmury i nie pobierzemy próbek. –A co z próbkami, które przed laty pobrały sondy bezzałogowe? Nie znalazły dowodu na istnienie organizmów żywych. Ciemne oczy rozbłysły z rozdrażnienia. –Nie były odpowiednio wyposażone. Wszystkie miały nefelometry do pomiaru kropelek, ale w żadnej nie było instrumentu do wykrywania aktywności biologicznej. Mógłby przy nich przelecieć kucyk szetlandzki, a te głupie roboty niczego by nie zauważyły. – Żadna sonda nie miała sensorów biologicznych? – Żadna. Wenus jest planetą martwą. Tak mówi oficjalnie przyjęta teza. –Ale ty w to nie wierzysz. –Jeszcze nie. Nie uwierzę, póki sama tego nie stwierdzę. Popatrzyłem na nią z szacunkiem. W sprawach, które ją obchodziły, potrafiła być taką samą tygrysicą jak jej matka. –Jak długo będziemy na orbicie? – zapytała. Przygarbiłem ramiona. –Omiatamy radarem region równikowy, szukając śladów wraku statku mojego brata. –Nie rozbił się na kawałki? –Prawdopodobnie nie – odparłem. – Atmosfera jest taka gęsta, że spłynął na dno niczym okręt w ziemskim oceanie. – Ciśnienie na powierzchni jest takie, jak na głębokości kilometra. Rozmyślała o tym przez chwilę. –Więc nie runął z nieba jak samolot.

–Ani jak pocisk uderzający w ziemię. Nie. Zszedł jak Titanic na dno Atlantyku. –Jeszcze nic nie znaleźliście? –Nie. – Hesperos była na dwugodzinnej orbicie równikowej; jak dotąd okrążyliśmy planetę trzydzieści razy. –Jaka jest szansa, że coś zobaczycie? –Cóż, wiemy, gdzie statek wszedł w atmosferę, znamy długość i szerokość. Ale możemy tylko zgadywać, dokąd poleciał w chmurach. –Nie miał radiolatarni? –Sygnał urwał się po wejściu w chmury, więc musimy przeskanować szeroki pas wzdłuż równika. Marguerita spojrzała na chmury wirujące nad planetą. Patrzyła na nie w takim skupieniu, jakby siłą woli mogła zmusić je do rozstąpienia. Ja podziwiałem jej profil. Jak bardzo była podobna do matki! Te same rysy, choć łagodniejsze, bardziej delikatne. Pomyślałem, jak mało ja przypominam ojca. Aleks był do niego podobny. Ludzie często twierdzili, że wygląda jak młodsza wersja Martina Humphriesa. Ja podobno wdałem się w matkę. Matkę, której nie znałem. Marguerita odwróciła się w moją stronę. –Naprawdę jesteś planetologiem? Pytanie zaskoczyło mnie. –Staram się. –W takim razie, dlaczego nie pracujesz? Masz swoją planetę o wyciągnięcie ręki, a tracisz czas i błąkasz się po statku niczym zagubiony chłopiec. –Instrumenty gromadzą dane – odparłem. Zabrzmiało to nieprzekonująco i defensywnie, nawet dla mnie. –Ale nic nie robisz z danymi. Nie analizujesz ich ani nie próbujesz zmienić parametrów czujników. Po prostu biernie pozwalasz, by zajmowały się nimi wcześniej ustalone programy. – - Dane płyną do profesor Cochrane w Caltech. Gdy zależy jej na jakiejś zmianie, mówi mi o tym i wtedy wprowadzam poprawki. –Jak student. Wytresowany szympans. Zabolało. –Wiesz… mam inne rzeczy na głowie. –Na przykład? –Codziennie wysyłam relacje. Z dezaprobatą ściągnęła usta. –To zabiera najwyżej dziesięć minut. Dziwne, poczułem wzbierający śmiech. Nie przepadam za słowami krytyki, lecz Marguerita miała rację. –Ależ skąd – odparłem z udawanym oburzeniem. – Ponad pół godziny. Jej twarz złagodniała, choć tylko odrobinę. –W takim razie zastanówmy się. Dam ci osiem godzin na sen i półtora godziny na posiłki… zostaje czternaście bezczynnych godzin na dobę! Gdybym ja miała do dyspozycji tyle czasu, zbudowałabym nowy zestaw biosensorów przed wejściem w chmury.

–Mógłbym ci pomóc. Udała, że rozważa moją propozycję. –Hmm… Masz jakieś doświadczenie w biologii komórkowej? –Obawiam się, że nie. –A spektroskopia? Umiesz rozłożyć na części jeden ze spektrometrów masowych i zmodyfikować go w taki sposób, żeby wykrywał cząstki organiczne? Chyba szczerzyłem się jak głupek. –A masz instrukcję obsługi? Z tym radzę sobie całkiem dobrze. Ona też się uśmiechnęła. –Lepiej trzymaj się swojej dziedziny. –Fizyki planetarnej. –Tak. Ale rób coś! Jest więcej rzeczy do zrobienia niż tylko obserwowanie odczytów z instrumentów. – Chyba tak. Ale na razie sensory nie pokazują niczego, czego przed laty nie wykryłyby stare sondy. –Jesteś pewien? Przejrzałeś dokładnie dane? Chcesz mi powiedzieć, że absolutnie nie ma nic nowego? Żadnych anomalii, żadnych niewyjaśnionych zmian w potokach napływających danych? Nim zdążyłem wymyślić odpowiedź, z głośnika inter-komu w suficie popłynął głos Duchamp. –Panie Humphries, mamy na radarze rozbłysk, który może być wrakiem. Zechce pan przyjść na mostek? Rodriguez był już na mostku, kiedy tam weszliśmy. Z trzema obsadzonymi stanowiskami w małym pomieszczeniu po prostu brakowało miejsca. Wetknąłem głowę prze’z właz i zatrzymałem się. Marguerita stanęła za mną, w korytarzu i zerkała nad moim ramieniem. Na mostku było gorąco i duszno. Urządzenia i ludzie ściśnięci na niewielkiej przestrzeni wydzielali duże ilości ciepła. Wilgotne, lepkie powietrze w, tej chwili dosłownie drżało od tłumionych emocji. Na głównym ekranie przed kapitańskim fotelem widniał zamrożony obraz z radaru: mroczne cienie i plątanina form powierzchni z jednym jasnym błyskiem pośrodku. Rodriguez pochylał się na swoim krześle, wpatrzony w obraz. Pot rosił mu czoło. –To może być to – powiedział, wskazując palcem. – Zdecydowanie metal, analiza komputerowa nie pozostawia wątpliwości. Wbiłem oczy w plamkę światła. –Możemy zwiększyć rozdzielczość? Z tego obrazu nie da rady poznać, co to takiego. Duchamp ubiegła Rizę siedzącą przy konsoli łączności i warknęła: –To maksymalne powiększenie. Lepszego nie uzyskamy. Rodriguez powiedział: –Właśnie taki ślad mógłby zostawić statek pańskiego brata. W tym regionie nie wykryliśmy innego metalicznego obiektu.

–Będziemy musieli zejść niżej, pod pokrywę chmur – powiedziała Duchamp. – I użyć sensorów optycznych. –Teleskopów – mruknąłem. –Tak. –Co to za region? – zapytała Marguerita zza moich pleców. –Afrodyta – odparła jej matka. –Górzysty, wznoszący się ponad dwa kilometry nad okoliczne równiny – uzupełnił Rodriguez. –Wobec tego musi być chłodniejszy – zauważyłem. Duchamp uśmiechnęła się bez śladu humoru. –Tak, pewnie. Temperatura gruntu spada do czterysta stopni. Na nizinach średnia temperatura gruntu wynosi ponad czterysta pięćdziesiąt stopni Celsjusza. –Jesteśmy gotowi do wejścia w atmosferę? – zapytałem. –Osłona termiczna została sprawdzona – odparła Duchamp. – Napęd przygotowany. –Nadal ani słowa od Fuchsa? –Wszedł w chmury dwie godziny temu, po drugiej stronie planety – oznajmiła Riza. – Mam jego pozycję wejścia z MAA. –A zatem nie widział wraku? Duchamp potrząsnęła głową. –Jeśli my dostrzegliśmy błysk, on też musiał go zobaczyć. –Jego płaszczyzna wejścia była prawie dokładnie równikowa – powiedziała Riza niemal przepraszająco. – Zapewne wyszedł z chmur w regionie błysku. Poczułem tępe tętnienie w szczęce i zdałem sobie sprawę, że mocno zaciskam zęby. –Doskonale – wycedziłem. – W takim razie my też schodzimy pod chmury. Duchamp pokiwała głową i nacisnęła guzik na lewym podłokietniku fotela. –Kapitan do załogi: zająć stanowiska. Przygotować się do wejścia w atmosferę. Wchodzimy za dziesięć minut. – Podniosła rękę i popatrzyła prosto na mnie. – Na mostku zostaje tylko niezbędny personel. Zrozumiałem jej wcale nie zawoalowaną sugestię i cofnąłem się na korytarz. Marguerita już odchodziła. –Dokąd idziesz? – zawołałem za nią. –Do laboratorium. Będę monitorować wejście. –Automatyczne sensory… –Nie są zaprogramowane na szukanie cząstek organicznych czy innych egzotycznych okazów. Poza tym chcę nagrać proces wejścia. Będzie dobrze wyglądać w twojej relacji.

Otwierałem usta, żeby coś dodać, gdy wyczułem za plecami obecność Rodrigueza. –Pana też wyrzuciła z mostka? – zapytałem. Uśmiechnął się do mnie. –Moje stanowisko jest na dziobie, z technikiem systemów podtrzymywania życia. – Przecisnął się obok mnie i poszedł dalej. Kłopot w tym, że ja nie miałem wyznaczonego stanowiska. Gdybyśmy ściśle trzymali się regulaminu, powinienem wśliznąć się na koję i leżeć, dopóki nie odrzucimy osłony termicznej. Nie miałem zamiaru tego robić. –Czy jest tam miejsce dla trzeciej osoby? – zapytałem, idąc za Rodriguezem. –Jeśli nie ma pan nic przeciwko smrodkowi – rzucił przez ramię. –Myłem się dziś rano – powiedziałem, przyspieszając kroku. –No cóż, tam zrobi się gorąco. Wygodniej będzie panu w koi. Odrobinę podniosłem brodę. –Nie musi pan się o mnie troszczyć. Rodriguez łypnął na mnie. –Dobra, pan jest szefem. Chce pan posiedzieć w ciepełku, proszę bardzo. Idąc za nim korytarzem, zapytałem: –Jak dogaduje się pan z Duchamp? – Świetnie – odparł, nie zwalniając ani nie oglądając się w moją stronę. – Żadnych problemów. Coś w jego głosie zwróciło moją uwagę. –Jest pan pewien? –Doszliśmy do porozumienia. Radzimy sobie całkiem nieźle. Ton brzmiał dziwnie… niemal wesoło. Jakby opowiadał dowcip, którego ja nie potrafiłem zrozumieć. Minęliśmy maleńkie laboratorium. Harmonijkowe drzwi były rozsunięte. Zobaczyłem, że Marguerita stoi pochylona nad kamerą wideo wielkości dłoni. –Przypnij się – polecił Rodriguez. – W czasie wchodzenia będzie trochę trzęsło. –Pomogę jej – zaproponowałem. – Proszę iść, zaraz do pana dołączę. – Pełna kulturka, nie ma co mówić. Rodriguez przez chwilę patrzył na mnie z niepewną miną, ale pokiwał głową na znak zgody. –Oboje musicie być przypięci w czasie wchodzenia. Nie obchodzi mnie, gdzie będziecie, ale macie założyć uprząż bezpieczeństwa. Czy to jasne? –Jasne – zapewniłem. Na rozkaz Duchamp od dwóch tygodni ćwiczyliśmy procedury wejścia co najmniej raz dziennie. –WEJŚCIE ZA OSIEM MINUT – oznajmił komputer odliczania wstecznego. Marguerita podniosła głowę.

–Jest. Kamera gotowa. Przecisnęła się obok mnie i z kamerą w ręku ruszyła do bąbla obserwacyjnego. –Nie idziesz z Tomem? – zapytała. –Chciałem – odparłem – ale jeśli nie masz nic przeciwko, wolałbym zostać z tobą. – - Nie mam. –Rodriguez dał do zrozumienia, że będę przeszkadzać. –Jestem pewna, że nic takiego nie powiedział. –Umiem poznać, kiedy traktuje się mnie protekcjonalnie. –Tom nie jest taki. Dotarliśmy do metalowego bąbla, który sterczał na zewnątrz kadłuba gondoli. Były w nim małe okna obserwacyjne z grubego zabarwionego kwarcu i cztery wyściełane obrotowe fotele, mocno przymocowane do pokładu. –Niewiele zobaczymy – powiedziałem. Marguerita uśmiechnęła się do mnie i podeszła do małego panelu pod oknem, które nachylało się do przodu. Otworzyła panel, wsunęła kamerę w zagłębienie, zamknęła. Zamrugały trzy światełka: dwa zielone, jedno bursztynowe. Po chwili bursztynowe zmieniło się na czerwone. –Co to jest? – zapytałem ze zdziwieniem. – Myślałem, że znam każdy centymetr kwadratowy tej balii. –Bóg tkwi w szczegółach – powiedziała. – Poprosiłam Toma i matkę o pozwolenie na wbudowanie tej specjalnej niszy. To coś w rodzaju śluzy, z włazem wewnętrznym i zewnętrznym. –Pozwolili ci zrobić dziurę w kadłubie? – Byłem wstrząśnięty. –W ramach procedur standardowych. Tom i Aki wszystko sprawdzili. Akira Sakamoto, nasz technik od systemów podtrzymywania życia, był młody, pucołowaty, zamknięty w sobie, prawie gburowaty i tak cichy, że niemal niezauważalny na pokładzie. –Kamera wychodzi na próżnię? – dociekałem. Pokiwała głową, bezsprzecznie zadowolona z siebie. –Zewnętrzny właz otworzył się, gdy wewnętrzny został uszczelniony. Dlatego trzecie światełko jest czerwone. –Dlaczego nikt mi o tym nie powiedział? – W zasadzie nie byłem zły, tylko zdziwiony, że zrobili to za moimi plecami. – - Wszystko odnotowano w dzienniku. Nie widziałeś? –Marguerita odwróciła najbliższy fotel w stronę okna i usiadła. Zająłem miejsce obok niej. –Kto czyta dzienne raporty? Zwykle są tam tylko nudne szczegóły. –Tom podświetlił notatkę. –Kiedy? Kiedy to zrobiliście? Zastanawiała się przez chwilę.

–W drugim tygodniu lotu. Nie, na początku trzeciego. –Niecierpliwie potrząsnęła głową. – Możesz zajrzeć do dziennika, jeśli ci zależy na dokładnej dacie. Wbiłem w nią oczy. Uśmiechała się szelmowsko. Najwyraźniej dobrze się bawiła. –Nakopię Rodriguezowi do tyłka – mruknąłem. Często słyszałem to zdanie w ustach ojca. Nie przypuszczałem, że sam je kiedyś wypowiem. –Nie wiń Toma! – Marguerita nagle posmutniała. – Moja matka to przyklepała. Tom zrobił, o co prosiłam, za zgodą kapitana. –WEJŚCIE ZA SZEŚĆ MINUT – ogłosił automat. –Więc ty poprosiłaś, twoja matka się zgodziła, a Rodriguez zrobił, co trzeba, bez informowania mnie. –To tylko drobna modyfikacja. –Powinien mi powiedzieć – upierałem się. – Dziurawienie kadłuba to nie drobiazg. Powinien ze mną porozmawiać. Jej psotny uśmiech powrócił. –Nie traktuj tego z taką powagą. Skoro Tom i moja matka nie wyrazili zastrzeżeń, nie ma się czym przejmować. Wiedziałem, że ma rację. Ale, cholera, Rodriguez powinien mnie powiadomić. Jestem właścicielem tego statku. Powinien się upewnić, czy wiem o projekcie i czy go aprobuję. Marguerita przechyliła się w moją stronę i postukała mnie palcem po brodzie. –Rozchmurz się, Van. Ciesz się jazdą. Spojrzałem w jej oczy. Lśniły jak wypolerowany onyks. Nagle pochyliłem się ku niej, złapałem ją za szyję, przyciągnąłem do siebie i mocno pocałowałem w usta. Odsunęła się, teraz w jej oczach migotały błyski przestrachu, niemalże złości. –Co ty sobie wyobrażasz?.– syknęła. Wyprostowałem się. –Ja… wiesz, jesteś strasznie atrakcyjna. Łypnęła na mnie wściekle. –To, że moja matka sypia z Tomem, wcale nie musi znaczyć, że ja wskoczę do twojego łóżka. Poczułem się tak, jakbym oberwał młotkiem po głowie. –Co? Co powiedziałaś? –Słyszałeś. –Rodriguez i twoja matka…? Oburzenie w jej oczach trochę zmalało. –Nie wiedziałeś? – Nie! – Śpią razem. Myślałam, że wiedzą o tym wszyscy na pokładzie. –Ja nie wiedziałem! – W moim głosie zabrzmiała wysoka, chłopięca nuta. Marguerita pokiwała głową. Jej twarz wyrażała teraz gorycz, z jaką stale obnosiła się jej matka.

–Od opuszczenia orbity Ziemi. W ten sposób matka rozwiązuje problemy osobiste. –WEJŚCIE ZA PIĘĆ MINUT. –Przypnijmy się – przypomniała Marguerita. –Czekaj – powiedziałem. – Mówisz, że twoja matka sypia z Rodriguezem, żeby przeszedł do porządku nad faktem, że ona jest kapitanem, a on tylko zastępcą? Nie odpowiedziała. Skupiła się na zakładaniu uprzęży na ramiona. –Mam rację? – nacisnąłem. – O to chodzi? –Nie powinnam o tym mówić. Jesteś zszokowany. –Wcale nie! – Przez długą chwilę patrzyła na mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Wreszcie powiedziała: –Nie, nie jesteś. –Wiesz, orientuję się, że mężczyźni i kobiety uprawiają seks. –Tak, oczywiście. Wpadła mi do głowy nowa myśl. –Jesteś zła na matkę, prawda? –Nie jestem zła. Nie jestem wstrząśnięta. Nie jestem nawet zaskoczona. Dziwię się tylko, że od tygodni mieszkasz w tej zatłoczonej puszce sardynek i nie masz zielonego pojęcia, co się wokół dzieje. W duchu przyznałem jej rację. Byłem jak lunatyk. A raczej jak błazen. Udawałem właściciela statku, dowódcę wyprawy. Wokół mnie działy się różne rzeczy, a ja nie miałem o nich pojęcia. Przygarbiłem się na wyściełanym fotelu, czując się drętwo i głupio. Zacząłem manipulować uprzężą; palce wydawały się grube, nieporadne. Nie mogłem oderwać oczu od Marguerity, nie mogłem przestać się zastanawiać. Spojrzała mi prosto w oczy. –Nie jestem wierną kopią matki, Van. Mogę być jej klonem, ale nie jestem taka sama. Nie zapominaj. –WEJŚCIE ZA CZTERY MINUTY. Wejście Orbitując wokół gorącej, gęstej atmosfery Wenus z prędkością ponad siedmiu kilometrów na sekundę, Hesperos odpaliła rakietowe silniki hamujące dokładnie w czasie przewidzianym przez program wejścia. Przypięty do krzesła w bąblu obserwacyjnym poczułem szarpnięcie, jak w pędzącym samochodzie, gdy kierowca leciutko naciśnie hamulec. Pochyliłem się na tyle, na ile pozwoliła uprząż. Przez okno widziałem skraj wielkiej tarczy termicznej, a za nim gładkie szafranowe chmury, które szczelnie spowijały planetę. Tylko że chmury już nie były gładkie. Widniały w nich wyrwy, długie pasma unosiły się nad główną pokrywą, burzyły się niczym grzywacze na głębokim morzu.

Marguerita też odwróciła się w stronę okna, więc widziałem jej twarz z profilu trzy czwarte. Siedziała skupiona, zaciskając ręce na podłokietnikach, choć nie na tyle mocno, by zbielały knykcie. Nie wyglądała na przestraszoną, ale też nie była całkiem rozluźniona. Ja ściskałem poręcze z taką siłą, że paznokcie musiały zostawić wgłębienia w plastiku. Czy się bałem? Byłem podekscytowany, napięty jak fulerenowy kabel, który łączył nas ze starym Truaksem. Oddychałem szybko, ale nie pamiętam, by jakieś węże wiły mi się w brzuchu. Coś jasnego błysnęło na skraju osłony i nagle pożałowałem, że nie jestem na mostku, gdzie widziałbym instrumenty i rozumiał, co się dzieje. Rodriguez zwolnił miejsce; mogłem się uprzeć i przesiedzieć tam całe wejście. Statek zadrżał. Nie mocno, ale zauważalnie. Aż za bardzo. Teraz jarzyła się cała krawędź tarczy i widziałem przemykające smugi gorącego gazu. Telepało nami jak na wyboistej drodze. Z głośnika w suficie dobiegł głos Duchamp: –Zbliżamy się do maksymalnego przyspieszenia. –Przyspieszenie maksymalne, potwierdzam – odparł Rodriguez ze swojego stanowiska na dziobie. Teraz naprawdę trzęsło. Podskakiwałem na krześle, rad, że uprząż trzyma mnie mocno. –Maksymalne ciśnienie aerodynamiczne – powiedziała Duchamp. –Temperatura w sekcji dziobowej przekracza maksymalną obliczoną. – Głos Rodrigueza brzmiał spokojnie, ale słowa wstrząsnęły mną niczym uderzenie prądem. Obliczenia mają ogromny margines bezpieczeństwa, próbowałem się uspokoić. Poszłoby mi łatwiej, gdyby statek nie dygotał tak, jakby miał zamiar rozpaść się na kawałki. Przez okno widziałem tylko solidną płachtę oślepiająco gorącego gazu, jakbym patrzył w piec. Zmrużyłem oczy w szczeliny, gdy trwała ta wariacka jazda. Zaćmiło mi się w oczach. Na chwilę zamknąłem powieki. Kiedy uchyliłem je ostrożnie, widziałem dość dobrze, choć statek nadal dygotał. Marguerita nie zmieniła pozycji od początku wejścia, nadal patrzyła prosto przed siebie. Zastanowiłem się, czy kamera cokolwiek rejestruje, czy żar wejścia w atmosferę nie usmażył obiektywu. Wstrząsy odrobinę złagodniały. Jazda nadal była bardziej zwariowana niż cokolwiek, czego w życiu doświadczyłem, ale teraz przynajmniej mogłem oprzeć głowę o wyściełany zagłówek i nie kiwałem nią bezwładnie, jak pod ciosami mistrza karate. Marguerita odwróciła się lekko i uśmiechnęła do mnie. Blado, pomyślałem. Odwzajemniłem uśmiech. –Bułka z masłem – powiedziałem ze sztuczną brawurą. Mój głos zabrzmiał jak skomlenie. –Myślę, że najgorsze mamy za sobą. Wtedy nastąpiła eksplozja i potężne szarpnięcie, które wysadziłoby mnie z fotela, gdybym nie był przypięty. Po ułamku sekundy zrozumiałem, że to sworznie wybuchowe odstrzeliwanej osłony, ale przez ten czas zdążyłem wpompować do krwi zapas adrenaliny przeznaczony na całe życie. Byłem bliski

zsikania się w spodnie; czułem bolesne parcie na pęcherz. –Wchodzimy w chmury! – zawołała Marguerita wesoło. –Wytracanie prędkości zgodnie z planem – powiedziała Duchamp. – - Osłona odrzucona – zameldował Rodriguez. – Teraz jesteśmy sterowcem. Uśmiechnąłem się do Marguerity i rozpiąłem klamrę uprzęży. W chwili, gdy wstałem, Hesperos zadygotała, szarpnęła, okręciła się szaleńczo i przyspieszyła tak mocno, że z powrotem klapnąłem na fotel. Superrotacja Wenus obraca się niespiesznie, ale w nagrzewanej przez Słońce górnej warstwie atmosfery powstają wiatry, które z prędkością ponad dwustu kilometrów na godzinę w parę dni obiegają planetę. W pewnym sensie przypominają ziemskie prądy strumieniowe, tylko są większe i potężniejsze. Nasz aerostat został przez nie porwany i miotał się jak liść w podmuchach huraganu. Mieliśmy silniki na zewnątrz gondoli, ale używaliśmy ich tylko do obrony przed najgwałtowniejszym kołysaniem. Walka z tym wiatrem była z góry skazana na przegraną; gdybyśmy chcieli to robić, w ciągu paru godzin skończyłoby nam się paliwo. Pozwalaliśmy więc się unosić, próbując utrzymać statek na równym kilu. Truax z bezpiecznej, stabilnej orbity miał nas śledzić poprzez telemetryczne monitorowanie naszej radiolatarni. Dzięki temu mogliśmy pozostawać w stałym kontakcie radiowym, a poza tym, z Hesperos pełniącą rolę dymu w tunelu aerodynamicznym, Truax mógł rejestrować kierunek i prędkość wiatru. Ale gdy zostaliśmy porwani przez superrotację, Truax jeszcze nie rozmieścił wokół planety wszystkich satelitów komunikacyjnych, które przekazywałyby sygnał z naszej radiolatarni, i prawie przez połowę dnia nie mieliśmy łączności. Gdyby stało się coś złego, dowiedzieliby się o tym dopiero za jakieś dziesięć godzin. Na szczęście mogliśmy narzekać tylko na posiniaczone golenie, gdy Hesperos rzucała się i wirowała w turbulentnych wiatrach. Jak na jachcie regatowym w sztormie: chcąc przejść z miejsca na miejsce, trzeba było czegoś się trzymać. Przyznaję, z początku miałem stracha. Największa liczba wykładów, filmów czy nawet symulacji wirtualnych nie jest w stanie przygotować człowieka do czegoś takiego. Ale po paru godzinach przywykłem. Mniej więcej. Większość czasu spędzałem w bąblu obserwacyjnym, patrząc, jak śmigamy wzdłuż wierzchołków chmur. Margu-erita wróciła do swojego laboratorium; od czasu do czasu korytarzem przechodzili członkowie załogi, potykając się i zataczając, mamrocząc przekleństwa za każdym razem, gdy statek kładł się na burtę, a oni lecieli na grodzie. W pewnym momencie Marguerita wróciła do bąbla, z ciężką na oko szarą skrzynką w rękach. –Nie powinieneś sprawdzić sensorów na dziobie? – zapytała trochę uszczypliwie. –Spisują się doskonale – odparłem. – Gdyby były jakieś problemy, dostałbym sygnał przez telefon. – Poklepałem komunikator w kieszeni na piersi. –Nie chcesz zobaczyć danych, jakie odbierają? –Później, kiedy trochę się uspokoi. – Nigdy nie potrafiłem zrozumieć, dlaczego wielu naukowców gorączkuje się swoją pracą do tego stopnia, że nie spuszcza z oka instrumentów przeprowadzających pomiary. Jak gdyby ich obecność mogła wpłynąć na to, co rejestrują.

Marguerita odeszła i znów zostałem sam, patrząc na sięgającą po nas górną warstwę chmur. Długie, leniwe macki żółtawej mgły wyciągały się w naszą stronę, potem parowały na moich oczach. Wierzchołki chmur były dynamiczne, burzyły się jak wrząca woda, wydymały i oddychały jak żywe stworzenia. Nie bądź antropomorficznym dupkiem, przestrzegłem się surowo. Zostaw metafory poetom i romantykom w rodzaju Marguerity. Ty masz być naukowcem. Akurat, parsknął sardonicznie wewnętrzny głos. Tylko udajesz naukowca. Prawdziwy naukowiec obserwowałby sensory i odczyty z czujnością tygrysa, który podkrada się do jelenia. I tracił taki widok? – zapytałem w odpowiedzi. Zanurzaliśmy się w chmury, schodziliśmy niczym okręt podwodny pod powierzchnię morza. Żółtoszare kłęby prześliznęły się w polu widzenia, na chwilę ukazała się pusta przestrzeń, a potem znów góry mgły przysłoniły okno. Opadaliśmy coraz głębiej, w wieczny płaszcz siarkowych chmur Wenus. Jazda rzeczywiście zrobiła się spokojniejsza, choć niewiele. A może wszyscy przyzwyczailiśmy się do kiwania i kołysania. Staliśmy się wilkami morskimi. Wilkami wenusjańskimi. Żeglowanie w tej spowijającej nas zewsząd mgle było niesamowite. Przez parę dni często wyglądałem przez okno i widziałem tylko tę samą szarość. Chciałem zejść głębiej, dostać się pod chmury, żeby zacząć teleskopowe poszukiwania wraku statku mojego brata. Ale musiałem zapanować nad zniecierpliwieniem. Plan misji nakazywał zachowanie ostrożności i wiedziałem, że trzeba się go trzymać. Weszliśmy na nieznane terytorium i musieliśmy sprawdzić wszystkie systemy Hesperos. Kolosalny balon nad nami wypełniała (jeśli to właściwe słowo) próżnia. Włazy, otwarte przez cały lot z orbity Ziemi, zostały uszczelnione przed wejściem w atmosferę Wenus. Czy istnieje lepszy gaz nośny od zupełnego braku gazu? Teraz powoli wypełnialiśmy powłokę wodorem, pozyskiwanym z chmur kwasu siarkowego. Nasz sprzęt oddzielał potrzebny wodór i uwalniał niepotrzebną siarkę i tlen. Na Ziemi wodór byłby niebezpieczny z uwagi na palność, ale ponieważ atmosfera Wenus praktycznie nie zawiera wolnego tlenu, nie istniało ryzyko wybuchu czy pożaru. Sama powłoka była sztywną skorupą z cermetu, stopu ceramiczno-metalowego charakteryzującego się wysoką twardością i sztywnością, a zarazem lekkością w porównaniu ze stopami metali. Chcąc zejść głębiej, musieliśmy wydmuchnąć wodór i zastąpić go gazem atmosferycznym, głównie dwutlenkiem węgla. Kiedy nadejdzie czas się podnieść, zamierzaliśmy rozbić dwutlenek węgla na pierwiastki składowe, wydmuchnąć węgiel i pozwolić, by lżejszy tlen wyniósł nas w górę. Wyżej zamierzaliśmy poddać dysocjacji cząstki kwasu siarkowego z chmur i wypełnić powłokę wodorem. Przetestowaliśmy sprzęt pod kątem rozkładania dwutlenku węgla i kwasu siarkowego przed startem z Ziemi. Teraz, dryfując w opasującej planetę warstwie chmur, uruchomiliśmy aparaturę, żeby napełnić powłokę wodorem. Nie mogłem się doczekać zejścia na większą głębokość, czy raczej na niższą wysokość, ale nie żałowałem czasu poświęconego na sprawdzenie sprzętu w chmurach Wenus. Byłem szczęśliwy, że działa bez zarzutu. Nie miałem najmniejszej ochoty utknąć na powierzchni bez możliwości powrotu. Tak więc dryfowaliśmy w najwyższych paliach chmur, cierpliwie napełniając wielką powłokę i testując sprzęt. Niekiedy wydawało mi się, że wcale się nie ruszamy, że tkwimy w miejscu jak statek na rafie. Przez okna obserwacyjne widzieliśmy tę samą żółtawą szarość. Zaraz potem chwytały nas silne prądy atmosferyczne, gondola kolebała się i jęczała jak stary żaglowiec, a mnie żołądek podjeżdżał do gardła. Stale martwiłem się z powodu Fuchsa, chociaż raporty MAA świadczyły, że też posuwa się ostrożnie.

Wszedł w atmosferę parę godzin przed nami, ale jak na razie nie zszedł głębiej od nas. Jak my, pływał w górnych warstwach chmur, pchany wokół planety przez superrotację. –Nie jest głupi – powiedziała Duchamp, gdy siedzieliśmy razem w spartańskiem kambuzie. Poza bąblem obserwacyjnym było to na pokładzie Hesperos jedyne miejsce, gdzie razem mogły siedzieć dwie czy trzy osoby. – Ryzykuje, ale tylko wtedy, gdy ma pewność, że szansę są po jego stronie. –Zna go pani? – zapytałem. Uśmiechnęła się nieznacznie. –O, tak. Jesteśmy starymi przyjaciółmi. –Przyjaciółmi? – Poczułem, jak brwi mi się podnoszą. Uśmiech zgasł. –Poznałam go niedługo po tym, jak stracił swoją firmę i żonę. Był zdruzgotany. Zraniony i zły. Oszołomiony. Wszystko, co w życiu zbudował, zostało mu odebrane. – Wydała odgłos pośredni między chrząknięciem a westchnieniem. Wiedziała, że człowiekiem, który go zrujnował i zabrał mu żonę, był mój ojciec. Poznałem to z jej miny. Nie musiała nic mówić; oboje znaliśmy prawdę. –Ale pozbierał się, prawda? – warknąłem. – Radził sobie całkiem nieźle w kopalniach na asteroidach, prawda? Duchamp patrzyła na mnie przez długą chwilę – takim spojrzeniem profesor obrzuca wyjątkowo tępego i nie rokującego nadziei studenta. –Tak – powiedziała. – Prawda. W chmurach W czasie tych pierwszych dni pływania w chmurach miałem pretekst, by trzymać się blisko Marguerity. Stale sobie przypominałem, że jestem planctologicm i choć ona była biologiem, zaczęliśmy wspólną pracę przy pobieraniu próbek. Laboratorium Marguerity było za małe, żebyśmy mogli jednocześnie z niego korzystać, a wspólna praca w jej albo mojej „kabinie” nie wchodziła w rachubę: każde z nas dysponowało wąską klitką z zasuwanym wejściem. Wprawdzie moglibyśmy wcisnąć się na koję, lecz w takich warunkach badania naukowe nie wchodziły w rachubę. Często myślałem, jak miło byłoby przytulić się do Marguerity. Ale ona nie była mną zainteresowana, to jasne. Przekształciliśmy stanowisko obserwacyjne na dziobie gondoli w prowizoryczne laboratorium, gdzie pobieraliśmy próbki z chmur i poddawaliśmy je analizie. –W tych chmurach naprawdę jest woda! – zawołała Marguerita po długim dniu wielokrotnego sprawdzania wyników analiz spektralnych. –Trzydzieści części na milion – burknąłem. – Równie dobrze może być zero… –Nie, nie rozumiesz. Woda oznacza życie! Gdzie jest woda, tam jest życie. Naprawdę była podekscytowana. Ja mniej lub bardziej udawałem naukowca, ale w jej przypadku poszukiwanie życia musiało przypominać pasję, z jaką Michał Anioł wykuwał swoje wspaniałe dzieła z szorstkich brył marmuru. Siedzieliśmy po turecku na metalowym pokładzie, bo w dziobowej części gondoli nie było miejsca na krzesła, a nikt nie pomyślał o zabraniu na statek poduszek. Przez przejrzysty kwarcytowy dziób widać było jednolitą żółtawą szarość wiecznej pokrywy chmur: kolor był tak jednostajny, że równie dobrze mógł zostać naniesiony sprayem. Po obu stronach okna stały dwa spektrometry masowe, na podłodze leżało z pół tuzina komputerów wielkości dłoni, a na półce grodzi pomrukiwała aparatura.

–Obecność wody – powiedziałem – nie oznacza automatycznie obecności życia. Na Księżycu jest sporo wody, a życia brak. –Ludzie żyją na Księżycu – sparowała przekornym tonem. –Wiesz, że chodziło mi o formy rodzime. –Ale woda na Księżycu jest zamarznięta. Wszędzie tam, gdzie występuje woda w stanie ciekłym, jak pod skorupą lodową na Europie… –Parę wodną w tych chmurach – przerwałem jej, wskazując palcem okno obserwacyjne – trudno uważać za ciekłą. –Jest ciekła dla mikroskopijnych organizmów. – Powstrzymałem śmiech. –Znalazłaś jakieś? Jej entuzjazm nie zmalał ani o jotę. –Jeszcze nie. Ale znajdziemy! Mogłem tylko pokręcić głową z podziwu dla jej wytrwałości. –Obecność wody dowodzi, że na powierzchni ma miejsce aktywność wulkaniczna – powiedziała. –Tak sądzę. Rozumowanie było proste: para wodna w atmosferze Wenus szybko wznosiła się do górnych warstw powłoki chmur, gdzie silne słoneczne promieniowanie ultrafioletowe rozkładało wodę na atomy wodoru i tlenu, które uciekały w kosmos. A więc na powierzchni musiało istnieć jakieś źródło wody, które stale uzupełniało zapas w atmosferze. W przeciwnym wypadku wszystkie cząsteczki uległyby dysocjacji i zniknęły z planety dawno temu. Najprawdopodobniej woda pochodziła z wnętrza planety i była wyrzucana do atmosfery w czasie wybuchów wulkanów. Na Ziemi wulkany stale wyrzucają parę, czasami w potężnych eksplozjach, które rozdzierają wierzchołki stożków. Ale na Ziemi para wodna pozostaje w atmosferze. Nie ucieka w kosmos, bo atmosfera oziębia się na dużych wysokościach – para wodna ulega skropleniu i spada w postaci deszczu i śniegu. Dlatego na Ziemi są oceany, a na Wenus nie. Górna atmosfera Ziemi stanowi „zimną pułapkę”, która uniemożliwia ucieczkę wody w przestrzeń międzyplanetarną: na wysokości, gdzie na Ziemi temperatura spada poniżej punktu zamarzania, na Wenus wynosi prawie czterysta stopni Celsjusza, cztery razy więcej niż punkt wrzenia wody. W konsekwencji Wenus nie może zgromadzić w atmosferze znaczących ilości wody. Zastanawiałem się, jakie to ma znaczenie dla teorii Gre-enbauma mówiącej, że cała powierzchnia Wenus wybuchnie w globalnym wstrząsie. Tam na dole musiały zachodzić jakieś procesy wulkaniczne, uwalniające do atmosfery przynajmniej odrobinę wewnętrznego ciepła planety. –Chcąc znaleźć formy życia, musimy zejść trochę głębiej – powiedziała Marguerita tyleż do mnie, co do siebie. – Czynnik pochłaniający UV znajduje się niedaleko pod nami. Nadal myślałem o wulkanach. –Obserwujemy Wenus od ponad stu lat i nikt nie dostrzegł wybuchu wulkanu. Ani jeden czujnik ze wszystkich satelitów i próbników, które krążyły wokół planety i wylądowały na powierzchni, nie wykrył erupcji.

Marguerita wyśmiała mnie. –Czego się spodziewałeś? Wysłaliśmy na orbitę Wenus tylko parę tuzinów automatycznych próbników kosmicznych i jeszcze mniej ładowników. Okropnie zignorowaliśmy tę planetę. Musiałem przyznać jej rację. –Mimo wszystko, jeśli profesor Greenbaum się nie myli i na Wenus nie ma znaczącej aktywności wulkanicznej… –Może my załapiemy się na erupcję – przerwała mi Marguerita. – To byłby pierwszy raz, prawda? Tryskała entuzjazmem, ja jednak wspomniałem starą chińską maksymę: uważaj, czego sobie życzysz, bo może się spełnić. Fuchs nadal przysparzał mi zmartwień. Najwyraźniej ciągle żeglował w chmurach, jak my, ale poza pozycją nie uzyskiwałem z MAA żadnych informacji na jego temat. Nie bez powodu: nie wysyłał żadnych informacji, tylko sygnał z radiolatarni i standardowe dane, które świadczyły, że podstawowe układy jego statku funkcjonują jak w zegarku. Wszelkie próby uzyskania szczegółów o projekcie czy systemach sensorów kończyły się fiaskiem. Lucyfer był jego statkiem, zbudowanym według jego projektu w głębokich ciemnościach Pasa Asteroid, wyposażonym według jego specyfikacji. Fuchs zgłaszał do MAA wymagane minimum i na tym koniec. W czasie pierwszych dni w chmurach zacząłem tworzyć mapę wiatru superrotacyjnego. Rejestrując naszą pozycję z inercyjnego systemu nawigacyjnego, wygenerowałem trójwymiarowy model, swego rodzaju mapę synoptyczną wenusjańskich prądów strumieniowych. Za każdym razem, gdy uderzał w nas potężny podmuch i musiałem się przytrzymywać, za każdym razem, gdy podrywało nas w górę albo rzucało w dół w obszarze niższych temperatur i żołądek podjeżdżał mi do gardła, pocieszałem się, że przynajmniej gromadzę pożyteczne dane. Wiatry wiały na zewnątrz od punktu subsolarnego, czyli miejsca, nad którym Słońce stoi w zenicie i przypieka atmosferę planety na podobieństwo gigantycznego palnika. Z powodu powolnego ruchu obrotowego planety obszar subsolarny jest bezlitośnie przypiekany. Atmosfera ucieka stamtąd w potężnym, napędzanym przez ciepło potoku, tworząc komórki konwekcyjne i prądy wokół planety. Zmierzona siła wiatru wynosiła prawie czterysta kilometrów na godzinę: ustanawialiśmy rekord Guinnessa w prędkości ae-rostatów. Głębiej, gdzie atmosfera gęstnieje i jest znacznie gorętsza, wiatry zamierają prawie do zera. Przy ciśnieniu porównywalnym z tym, jakie panuje na głębokości kilometra w ziemskim oceanie, nie może istnieć nic, co uznalibyśmy za wiatr – co najwyżej leniwe ruchy pływowe. Przynajmniej tak mówiła teoria. Moja mapa superrotacji po paru dniach nabrała kształtów i wprawiła mnie w dumę, gdy uświadomiłem sobie, że naprawdę przyczyniam się do poznania Wenus. Kiedy jednak spróbowałem dokonać ekstrapolacji wyników na nieco mniejszą wysokość, żeby zobaczyć, jak głęboko sięgają wiatry, program komputerowy spłatał mi figla. Za mało danych, pomyślałem, patrząc na ekran. Wygenerowałem mapę w sztucznych kolorach, przyporządkowując je różnym przedziałom prędkości. Sieć prądów strumieniowych, w odcieniach błękitu i zieleni, rozchodziła się od punktu subsolarnego. Z goglami wirtualnymi oglądałem ruch w trójwymiarze. Parę kilometrów poniżej naszej obecnej wysokości widniało zakłócenie w postaci czerwonej plamy. Czerwień świadczyła o jeszcze większej prędkości wiatru niż tutaj, ale wiedziałem, że musiał wystąpić jakiś błąd. W miarę zmniejszania wysokości prędkość wiatru powinna maleć, nie rosnąć. Coś było nie w porządku z programem.

Powiedziałem o tym Duchamp i Rodriguezowi, kiedy się spotkaliśmy, żeby zadecydować, kiedy zacząć opadać ku powierzchni. Naszym centrum konferencyjnym był bąbel obserwacyjny, poza kambuzem jedyne miejsce, gdzie mogły usiąść wygodnie trzy czy cztery osoby. Duchamp i ja siedzieliśmy obok siebie, tyłem do okna obserwacyjnego. Rodriguez usadowił się naprzeciwko nas na podłodze, oparty plecami o grodź. –Wszystkie systemy pracują w granicach normy – powiedziała Duchamp, stukając wymanikiurowanym paznokciem w ekran swojego ręcznego komputera. – O ile nie usłyszę sprzeciwu, ogłoszę tę fazę misji za zakończoną. Rodriguez pokiwał głową. –Nie ma zastrzeżeń. Dobrze będzie wyjść z tego wiatru na spokojniejszą wysokość. –Spokojniejszą, ale gorętszą. – Żar nam nie zaszkodzi. Uśmiechnęła się do niego, jakby dzielili prywatny żart. –Moja mapa układu wiatrów stale wyrzuca tę plamę – powiedziałem. Ja też przyniosłem komputer i teraz pokazałem na ekranie, o co mi chodzi. – Czerwony kolor oznacza wiatr o prędkości większej niż obecnie. –To ekstrapolacja, prawda? – zapytał Rodriguez. – Nie jest oparta na rzeczywistych danych. –Nie, nie mamy danych z tej wysokości. –Ekstrapolacja komputerowa – powiedziała Duchamp tonem krytyka sztuki, który ma przed sobą nieudolne dziecięce gryzmoły. –Ale ekstrapolacja oparta na sprawdzonych danych meteorologicznych – zaznaczyłem. – - Ziemskich danych meteorologicznych? – zapytała. Przytaknąłem. –Zmodyfikowanych, by uwzględniały odmienną temperaturę, ciśnienie i skład chemiczny atmosfery Wenus. –Abstrakcja abstrakcji. – Duchamp machnęła ręką, jakby chciała powiedzieć to wszystko! Rodriguez patrzył na smugę czerwieni u spodu mojej mapy. Oddał mi komputer i rzekł z zadumą: –Nie sądzicie, że na tej wysokości może występować coś w rodzaju uskoku wiatru? –Naddźwiękowego wiatru? – zakpiła Duchamp. –Przy tym ciśnieniu nie może być naddźwiękowy – zaznaczył Rodriguez. Potrząsnęła głową. –Wszyscy fizycy planetarni zgadzają się, że superrotacja słabnie w miarę obniżania wysokości i wzrastania ciśnienia. Wiatr zostaje zdławiony przez narastające ciśnienie. Rodriguez z zadumą pokiwał głową i powiedział powoli: –Tak, wiem, ale jeśli to naprawdę uskok wiatru, może być zabójczy. Duchamp odetchnęła głęboko, przenosząc spojrzenie z niego na mnie i z powrotem, potem podjęła decyzję. –Dobrze. Przygotujemy się na silny uskok wiatru. Sprawdzić wszystkie systemy.

Wszystko zabezpieczyć i zamocować, jak przed wejściem w atmosferę. – Zwróciła się do mnie: – Czy to pana zadowala, panie Humphries? Byłem zaskoczony jadem w jej głosie. Przełknąłem ślinę. –Pani jest kapitanem. –Dobrze. – Do Rodrigueza powiedziała: – Tommy, będziesz musiał wyjść na zewnątrz i osobiście sprawdzić wszystkie połączenia. Ponuro pokiwał głową. –Racja. Duchamp z zimnym uśmiechem odwróciła się do mnie. –Panie Humphries, zechciałby pan asystować Tomowi? –Ja? – wychrypiałem. –Dodatkowe ręce do pomocy nie zaszkodzą, a poza tym kontrola odbędzie się na pańskie życzenie, prawda? Pana i pańskiego programu komputerowego. Ty suko, pomyślałem. Tylko dlatego, że mój program zasygnalizował możliwy problem, zrzucasz winę na mnie. Teraz albo zaryzykuję, albo pokażę wszystkim, że jestem tchórzem. Rodriguez pochylił się i w szorstki, przyjacielski sposób poklepał mnie po kolanie. –Głowa do góry, nie będzie tak źle. Nie odstąpię pana na krok i będzie pan miał co opowiadać wnukom. Jeśli przeżyję, pomyślałem. Zdusiłem strach i starając się panować nad głosem, powiedziałem: –Pewnie. To będzie ekscytujące. Fakt. Było. Zasadniczo nasze zadanie polegało na sprawdzeniu wszystkich łączników między gondolą a balonem. Była to robota w sam raz dla hydraulika i nie wymagała specjalnego przygotowania. Ale musieliśmy wyjść na zewnątrz, w chmurę kropelek kwasu siarkowego o temperaturze prawie stu stopni Celsjusza, ponad pięćdziesiąt kilometrów nad powierzchnią planety. Rodriguez przez dwie godziny przygotowywał mnie w symulatorze wirtualnym. Należało sprawdzić sześć głównych i sześć podrzędnych rozporek łączących gondolę z balonem. Gdyby zawiodły, spadlibyśmy na rozżarzoną do czerwoności planetę niczym żelazne kowadło. Akira Sakamoto, nasz skwaszony technik od podtrzymywania życia, pomógł mi założyć skafander, ten sam, którego używałem w czasie przesiadki z Truaksa, ale teraz powleczony warstwą specjalnej żaroodpornej ceramiki. Skafander wydawał się sztywniejszy niż wcześniej, choć Sakamoto twierdził, że ceramika nijak nie wpływa na swobodę ruchów. Bez słowa, bez cienia wyrazu na pyzatej, szerokiej twarzy, założył mi i zapiął uprząż bezpieczeństwa, a potem sprawdził, czy linki są właściwie zapętlone, żebym się o nie nie przewrócił. Rodriguez ubrał się bez niczyjej pomocy, ale ktoś musiał sprawdzić wszystkie uszczelnienia i podłączenie przewodów. Zajął się tym doktor Waller. Marguerita też przyszła do śluzy i patrzyła w milczeniu, jak się ubieramy. Drżałem lekko, wciskając się w sztywny skafander, srebrzysty od napylonej ceramiki. Z pewnym zdziwieniem uświadomiłem sobie, że

trzęsą się nie tyle ze strachu, ile z podniecenia. Wiedziałem, że powinienem odchodzić od zmysłów, ale jakoś nie odchodziłem. Miałem zrobić coś, co musiało zostać zrobione, i choć było to niebezpieczne, naprawdę tego chciałem. W jakimś zakamarku umysłu szyderczy głos mówił: tak, tak, słynne ostatnie słowa. Ilu głupców rwało się na spotkanie przygody, która ich zabiła? Nie dbałem o to, bo patrzyła na mnie Marguerita. Pomyślałem, że dostrzegam błysk podziwu w jej oczach. Przynajmniej miałem nadzieję, że to podziw, a nie rozbawienie moją głupią samczą arogancją. Na zewnątrz – Dobra, robimy to, co w symulatorze. – Głos w moich słuchawkach brzmiał chrapliwie i zdradzał napięcie mocno kontrastujące ze zwykłym wyluzowaniem Rodrigueza. Pokiwałem głową i zaraz potem uświadomiłem sobie, że przecież nie widzi mnie przez zabarwiony hełm, więc powiedziałem: –W porządku. – Jak prawdziwy astronauta, pomyślałem. Wszedł do śluzy przede mną, zaczekał do końca cyklu wymiany powietrza i wyszedł na zewnątrz. Gdy zewnętrzny właz znów się zamknął i śluza wypełniła się normalnym powietrzem, świetlny wskaźnik włazu wewnętrznego zapłonął na zielono. Mój skafander zdecydowanie był sztywny. Nawet z ser-womotorami przy łokciach i ramionach poruszenie rękami wymagało nie byle jakiego wysiłku. Nim zdołałem sięgnąć do guzika śluzy, Sakamoto wcisnął go, z normalną kwaśną miną. I ukłonił się nieznacznie. Była to pierwsza oznaka szacunku, jaką u niego widziałem. –Dzięki – powiedziałem i wszedłem do śluzy. Miałem nadzieję, że usłyszał mnie przez hełm. Gdy powietrze w śluzie zostało wymienione i zewnętrzny właz się rozsunął, musiałem sobie przypomnieć, że czeka mnie nie tyle spacer w kosmosie, ile coś w rodzaju przechadzki po szczycie niebosiężnego drapacza chmur. Jeśli zrobię fałszywy krok, po prostu odpadnę od statku i z wrzaskiem runę w dół, na oddaloną o pięćdziesiąt kilometrów powierzchnię. –Spokojnie i powoli – powiedział Rodriguez. – Jestem tutaj. Proszę przed wyjściem podać mi swoją linkę. Widziałem, jak trzyma się uchwytów osadzonych w zewnętrznym kadłubie gondoli, obok włazu. Był przypięty obiema linkami. Podałem mu końcówkę prawej linki. Przypiął ją obok własnej. –Dobra, a teraz jak w symulatorze. Wychodź. Spowijały nas chmury, więc nie musiałem się bać, że spoglądanie w dół przyprawi mnie o zawroty głowy. Wokół widziałem tylko szarożółtą pustkę. Czułem, jak statek drży i kołysze się w prądach wiatru. –To jak wspinaczka wysokogórska – powiedział Rodriguez z przesadną beztroską. – Małe piwo. –Uprawiał pan wspinaczkę? – zapytałem, stawiając stopę na szczeblu drabiny. – - Ja? Wolne żarty. Wysokość pięćdziesięciu metrów przekraczam w windzie albo w samolocie. Ja też nigdy się nie wspinałem. Nadstawianie karku dla zabawy zawsze wydawało mi się szczytem idiotyzmu. Teraz jest inaczej, powiedziałem sobie. Trzeba wykonać robotę. Teraz naprawdę uczestniczę w misji, bez zwalania obowiązków na innych. Mimo wszystko to było straszne. Przypuszczam, że Rodriguez mógłby zrobić wszystko sam, ale

doświadczenie dziesiątków lat uczyło, że wychodzenie w otwartą przestrzeń w dwie osoby jest znacznie bezpieczniejsze, nawet gdy jedna z nich jest nowicjuszem. Poza tym z moim udziałem czas kontroli miał się skrócić prawie o połowę i już przez to praca była bezpieczniejsza. W pewien sposób pomagało nam ciśnienie wenusjań-skiej atmosfery. W kosmosie, w próżni, skafandry nadymają się i sztywnieją; właśnie dlatego wyposaża się je w miniaturowe serwomotory, które wspomagają mięśnie. Ciśnienie panujące na tej wysokości wręcz ułatwiało poruszanie się w skafandrach. Nawet rękawice zginały się w miarę lekko; serwomotory egzoszkieletu w zasadzie nie miały nic do roboty. Sprawdziliśmy kolejno wszystkie zastrzały i rozporki, które łączyły gondolę z balonem. Wszystkie spawy wyglądały solidnie, nie znaleźliśmy żadnych uszkodzeń czy oznak osłabienia materiału. Rodriguez uznał, że jeden z przewodów doprowadzających wodór z separatora do balonu jest trochę poluzowany. Przez parę minut dokręcał go kluczem z kompletu narzędzi, które miał przypięte do uprzęży, wisząc na rozpórce niczym małpa na bananowcu. Spojrzałem na termometr na rękawie. Ku mojemu zdziwieniu wskazywał tylko parę stopni powyżej zera. Nie powinienem się dziwić. Nadal znajdowaliśmy pięćdziesiąt parę kilometrów nad powierzchnią planety; na Ziemi bylibyśmy wysoko nad stratosferą, na skraju zewnętrznego kosmosu. Tutaj, na Wenus, unosiliśmy się w środku grubego płaszcza chmur z kropelek kwasu siarkowego. Niezbyt daleko pod nami atmosfera nagrzewała się do kilkuset stopni. Wiszenie w otwartej przestrzeni z czymś mi się kojarzyło i przez dłuższą chwilę szukałem w pamięci. Wreszcie przypomniałem sobie widziany w dzieciństwie film o lotniarzach skaczących z jakiegoś urwiska na Hawajach. Zżerała mnie zazdrość, gdy patrzyłem, jak dobrze się bawią, podczas gdy ja przez cały czas tkwiłem w domu, zbyt wątły na taką przygodę. I zbyt przestraszony, muszę przyznać. Teraz byłem w innym świecie, pędząc na skrzydłach wiatru na wysokości pięćdziesięciu kilometrów! –Zrobione – powiedział Rodriguez, przypinając klucz do pasa. Klucz wysmyknął mu się z ręki i zniknął w mgnieniu oka. Zrozumiałem, że to samo stałoby się ze mną, gdyby linki zawiodły. –To wszystko? – zapytałem. – Skończyliśmy? –Powinienem sprawdzić, czy ciepło wejścia nie uszkodziło powłoki. Pan może wrócić do środka. –Nie, pójdziemy razem – odparłem bez namysłu. W podmuchach wiatru wspięliśmy się powoli po klamrach osadzonych w masywnej krzywiźnie balonu. Wiedziałem, że ciśnienie atmosferyczne na tej wysokości jest za niskie, żeby wiatr mógł nas zepchnąć, ale czułem, jak mnie trąca, tarmosi i popycha. Wspinaczka przebiegała powoli, bo na każdej klamrze przepinaliśmy linki jak alpiniści: nie robiliśmy kroku, póki obie linki nie były pewnie przymocowane. Słyszałem w słuchawkach posapywanie Rodrigueza. Duchamp też słuchała, oczywiście. Ale wiedziałem, że gdybyśmy wpadli w kłopoty, ani ona, ani nikt inny nie zdążyłby z pomocą na czas. Byliśmy tu sami, zdani wyłącznie na siebie. To było straszne i emocjonujące zarazem. Wreszcie dotarliśmy na długi pomost na szczycie powłoki. Rodriguez przykląkł i wcisnął przełącznik, podnosząc kruchą na oko poręcz bezpieczeństwa. Poręcz sięgała do wysokości pasa i biegła wzdłuż pomostu od dziobu do rufy. Dodatkowo siatkowa kładka była wyposażona w rząd uchwytów podobnych do knag, które na jachcie służą do mocowania szotów. Przypięliśmy linki do poręczy.

–Czubek świata – powiedział Rodriguez wesoło. –Aha – mruknąłem drżąco. Razem przeszliśmy na bulwiasty nos balonu, gdzie niedawno rozpościerała się wielka osłona termiczna. Widziałem kikuty prętów, które ją podtrzymywały, poczerniałe od wybuchu rygli. Rodriguez pochylił się i obejrzał dziób, mrucząc do siebie jak lekarz ostukujący klatkę piersiową pacjenta. Powoli ruszyliśmy na rufę, przesuwając linki po poręczy. Ja zobaczyłem to pierwszy. –Co to za odbarwienie? – zapytałem, wyciągając rękę. Rodriguez chrząknął, zrobił parę kroków w stronę rufy. –Hmm. Wygląda na osmalenie, prawda? Nagle przypomniałem sobie, że przecież chmury składają się z kwasu siarkowego. Rodriguez, jakby umiał czytać w myślach, powiedział: –To nie kwas. Nie reaguje z cermetem. –Jest pan pewien? Zaśmiał się. –Nie ma obawy. Nasze skafandry też są odporne. Całe szczęście, pomyślałem. Ale skąd się wzięły plamy spalenizny na cermetowej powłoce? –Może po cieple wejścia? Domyśliłem się, że Rodriguez pokiwał głową. –Trochę rozgrzanego powietrza musiało przepłynąć nad tarczą i przypalić rufową część balonu. –Sensory nie wykryły skoku temperatury – powiedziałem. –Może był zbyt mały. Prawdopodobnie zobaczymy go na wykresie po zwiększeniu rozdzielczości. –Czy to jakiś problem? –Raczej nie, ale powinniśmy zwiększyć ciśnienie w balonie, żeby sprawdzić, czy nie przecieka. – Poczułem, jak serce zamiera mi w piersi. –Ile czasu to zajmie? Zastanowił się przed udzieleniem odpowiedzi. –Większą część dnia, jak myślę. –Kolejny stracony dzień. –Niepokoi pana Fuchs? –Tak, oczywiście. –Cóż, pewnie ma swoje problemy… co…? Poręcz przy Rodriguezie nagle pękła, cała sekcja poleciała w żółtawą otchłań, pociągając za sobą jedną linkę. Ro-driguez stracił równowagę i upadł. Wymachiwał rękami i nogami, gdy oderwany fragment ściągał

go ze statku. Trzymała go druga linka, przypięta do nadal stojącej barierki. Skoczyłem do niego, ale był już za daleko, żebym mógł go dosięgnąć bez odpinania swoich zabezpieczeń. –Wciągnij mnie! – Krzyk zawibrował w moich słuchawkach. Zobaczyłem, jak odpina jedną linkę od pasa. Zniknęła w chmurach. Złapałem drugą i zacząłem go wciągać. Poręcz chybotała się i drżała. Uświadomiłem sobie, że pęknie za parę sekund. –Wciągnij mnie! – wrzasnął Rodriguez. –Co się tam dzieje? – zapytała Duchamp. Odczepiłem jedną linkę i przypiąłem ją do knagi na pomoście. Słysząc w słuchawkach nieustanne jazgotanie Duchamp, odpiąłem linkę Rodrigueza, żeby nie pożeglował w nicość razem z nadwątlonym fragmentem poręczy. –Do cholery, co robisz? – zawył. Jego ciężar niemal wyrywał mi ręce za stawów. Mocno zaciskając powieki, zobaczyłem gwiazdy wybuchające w ciemności. Zgrzytając zębami, opadłem na kolana i wytężając wszystkie siły, przypiąłem jego linkę do sąsiedniej knagi. Zobaczyłem, że końcowa część poręczy chybocze się gwałtownie i pęka. Nadal byłem do niej przypięty drugą linką. Wzorem Rodrigueza, po prostu odpiąłem ją od pasa i pozwoliłem spaść z poręczą. Odwróciłem się, żeby wciągnąć astronautę. Pomagał mi, jak tylko mógł. Miałem wrażenie, że minęły godziny, obaj dyszeliśmy i parskaliśmy niczym zawodnicy przeciągający linę, ale w końcu Rodriguez postawił nogi na kładce. Duchamp przez cały czas wrzeszczała: –Co się stało? Co się tam dzieje? –Nic nam nie jest – wydyszał Rodriguez, tkwiąc na rękach i kolanach. Przez absurdalną chwilę myślałem, że ściągnie hełm i pocałuje pomost. –Ocaliłeś mi życie, Van. Po raz pierwszy zwrócił się do mnie po imieniu. Ogarnęła mnie duma. Nim zdążyłem coś powiedzieć, z zakłopotaniem dodał: –Z początku myślałem, że mnie zostawisz i wrócisz do śluzy. Wlepiłem oczy w pustą kulę jego hełmu. –Nie zrobiłbym tego, Tom. –Wiem – powiedział, nadal sapiąc z wysiłku i strachu. – Teraz wiem. Ocena zniszczeń Kapitan Duchamp i doktor Waller czekali na nas, gdy wyszliśmy ze śluzy. Słyszałem jej pytania, stłumione przez hełm, kierowane do Rodrigueza. –Co się tam stało? Coś z poręczą bezpieczeństwa? – 1 wreszcie: – Nic ci nie jest?

Rodriguez zaczął wyjaśniać. Ściągnąłem hełm i Waller wziął go z moich drżących rąk. Zobaczyłem Margueritę spieszącą w naszą stronę. Podczas gdy zdejmowaliśmy skafandry, Rodriguez zdawał urywaną, ale pełną relację z tego, co nas spotkało. Duchamp miała piekielnie wściekłą minę, jakbyśmy to my sprawili kłopoty. Zerkałem na Margueritę, stojącą za matką, tak bardzo do niej podobną. Uderzająco podobną: ten sam zarys twarzy, te same czarne jak smoła oczy, ten sam wzrost, ta sama figura. A jednak podobieństwo kończyło się na wyglądzie. Kapitan była nieustępliwa i pewna siebie, Marguerita zaś wydawała się zagubiona, przygnębiona i… jeszcze coś. Nie mógłbym powiedzieć, co widziałem w jej oczach; pewnie podświadomie miałem nadzieję, że jest to strach o mnie. Duchamp i Rodriguez skierowali się na mostek, a Wal-ler odszedł bez słowa w kierunku maleńkiej izby chorych. Zostałem z Marguerita przy wieszakach z pustymi skafandrami. –Nic ci nie jest? – zapytała. Pokręciłem głową. –Nie, chyba nie. – Podniosłem rękę. – Patrz, już nawet się nie trzęsę. Roześmiała się uroczo. –Zasłużyłeś na drinka. Poszliśmy do kambuza, mijając pustą kabinę Wallera. Zastanowiłem się, gdzie schował się nasz lekarz. Kabina była nie większa od szafy. Gdy wzięliśmy kubki z sokiem owocowym, zdałem sobie sprawę, że faktycznie czuję się świetnie. Czy to nie Chur-chill powiedział, że otarcie się o śmierć cudownie wzmaga koncentrację? Marguerita usiadła obok mnie na ławce i pociągnęła łyk soku. –Ocaliłeś Tomowi życie. Jej oczy nie wyrażały uwielbienia, o nie, były dalekie od tego. Dostrzegłem w nich jednak szacunek, jakiego dotąd nie widziałem. To było nadzwyczajne. Bohaterowie powinni być skromni, więc machnąłem wolną ręką i powiedziałem: –Przypuszczam, że zadziałałem odruchowo. –Tom byłby zginął, gdyby nie ty. – - Nie, chyba nie. On… –On tak uważa. Wzruszyłem ramionami. –Zrobiłby to samo dla mnie. Pokiwała głową i podniosła kubek do ust, cały czas patrząc mi w oczy. Musiałem coś powiedzieć i moje usta okazały się szybsze od mózgu. –Twoja matka nie ma odrobiny ludzkich uczuć. Wiem, że jest kapitanem, ale praktycznie wypruła z Toma flaki. Marguerita prawie się uśmiechnęła. –Tak reaguje, gdy się boi. Atakuje. –Boi się? Ona? Czego?

–Tom omal nie zginął! Nie sądzisz, że to ją przestraszyło? Jest człowiekiem, wiesz, pod tą hartowaną stalą. –Chcesz powiedzieć, że naprawdę jej na nim zależy? Oczy jej rozbłysły. –Myślisz, że sypia z nim tylko dla świętego spokoju? Nie jest dziwką. –Ja… – Zdałem sobie sprawę, że dokładnie tak myślałem. Po raz pierwszy w życiu zamknąłem się i spróbowałem wykombinować, co powinienem powiedzieć. Głośnik w suficie ryknął: –PAN HUMPHRIES PROSZONY NA MOSTEK. – Głos Duchamp. Ocalony przez zew obowiązku, pomyślałem. Siedziałem na metalowym pokładzie mostka między fotelami Duchamp i Rodrigueza. Willa Yeats, nasza specjalistka od sensorów, zajmowała miejsce Rizy przy pulpicie łączności. Wszyscy wpatrywaliśmy się w główny ekran, na którym widniał wykres obciążenia cieplnego statku podczas wejścia w atmosferę. –Nie ma skoków – powiedziała Yeats tonem „a nie mówiłam?” Była przy kości, miała bladą, okrągłą twarz okoloną włosami w kolorze brudnoblond, który eufemistycznie nazywa się piaskowym. – W czasie wejścia nie wystąpiły nagłe skoki temperatury. Osłona termiczna sprawiła się jak trzeba, a czujniki zarejestrowały obciążenie cieplne niższe od dopuszczalnego. Duchamp łypnęła na nią. –Co w takim razie spowodowało osmalenie powłoki? –I osłabiło poręcz? – dodał Rodriguez. Yeats wzruszyła ramionami, jak gdyby ta sprawa nie była dla niej ważna. –Nie mam bladego pojęcia. Mogę tylko powiedzieć, że i to nie impuls cieplny. Do systemu sensorów miała bezkrytyczne podejście. Według niej, skoro czujniki nie sygnalizowały problemu, problem nie istniał. Duchamp miała odmienne zdanie. Popatrzyła na Rodrigueza. –Przypuszczam, że trzeba wyjść ponownie i dokładnie obejrzeć te ślady. Rodriguez ponuro pokiwał głową. –Chyba tak. –Pójdę z tobą – oświadczyłem. Zanim ktoś zdążył zaoponować, z odrobiną brawury dodałem: – Wiecie, mam doświadczenie. Duchamp nie wyglądała na rozbawioną, ale Rodriguez zaśmiał się i powiedział: –Racja. Jesteś moim ratownikiem. –Nie musicie tego robić – sprzeciwiła się Yeats, wyraźnie zirytowana naszą tępotą. – Jeśli napełnimy powłokę, sensory poinformują, czy mamy przeciek.

–A jeśli w ten sposób jeszcze mocniej rozedrzemy powłokę? – warknęła Duchamp. – Co wtedy zrobimy? Yeats speszyła się. Nie musiała odpowiadać. Wszyscy wiedzieliśmy, co zrobimy, gdy pęknie powłoka: udamy się do batysfery, wyposażonej w awaryjny zestaw rakiet i teoretycznie mogącej służyć jako kapsuła ratunkowa. Nikt z nas nie palił się do sprawdzania tej teorii. Myśl, że w ośmioro tłoczymy się w maleńkiej żelaznej kuli i lecimy na orbitę, daleka była od przyjemnej. –Należy obejrzeć osmalenie – powiedziała Duchamp z nutą nieodwołalności. – Potem będzie można napełnić balon. –Oby – rzekł Rodriguez grobowym tonem. Przytrzymując się podłokietników dwóch foteli, podciągnąłem się na nogi. –Dobrze, w takim razie… Marguerita wpadła na mostek, niemal zbijając mnie z nóg. – Życie! – zawołała, szeroko otwierając błyszczące oczy. – W chmurach są organizmy żywe! Mikroskopijne, ale wielokomórkowe! Żyją, żyją w chmurach… Słysząc jej gorączkowe krzyki, pomyślałem, że jest bliska histerii. Matka otrzeźwiła ją jednym pytaniem. –Jesteś pewna? Marguerita odetchnęła głośno. –Jestem pewna. Są żywe. –Muszę to zobaczyć – powiedział Rodriguez. Delikatnie ująłem Margueritę pod rękę i wyprowadziłem ją na korytarz, gdyż inaczej Rodriguez nie mógłby wstać z krzesła. Poszliśmy za nią do maleńkiego laboratorium. Duchamp też zeszła z mostka. Stanęliśmy i spojrzeliśmy na ścienny ekran, na którym widniał obraz z miniaturowego mikroskopu elektronowego. Zobaczyłem parę leniwie obracających się wodnistych bąbelków. Były wielokomórkowe; widziałem mniejsze pulsujące banieczki i dzielące je ścianki. Większość miała rzęski, mikroskopijne wiosełka poruszające się bez ustanku, aczkolwiek niemrawo. –Umierają – powiedziała Marguerita z żalem. – Pewnie przez temperaturę, a może z powodu temperatury i ciśnienia. To po prostu nieuczciwe! Patrząc z fascynacją na ekran, powiedziałem: –Do licha, miałaś rację. –Dokonałaś nadzwyczajnego odkrycia – pogratulował Rodriguez. –Natychmiast powiadom MAA – poleciła Duchamp. –Wyślij obraz i wszystkie dane. Zaklep sobie pierwszeństwo. –Ale ja tylko… –Chcesz dostać Nagrodę Nobla czy nie? – warknęła jej matka. – Przekaż dane do MAA, w tej chwili. Nie czekaj, aż Fuchs cię uprzedzi. Marguerita pokiwała głową na znak zrozumienia. Po raz pierwszy od chwili wtargnięcia na mostek

wydawała się opanowana. –Każę Rizie nawiązać bezpośrednie połączenie z Genewą – mówiła Duchamp. – Wyślesz pisemne oświadczenie, wystarczą dwie czy trzy linijki, żeby zagwarantować sobie pierwszeństwo. Ale zrób to teraz. –Tak – odparła Marguerita, sięgając po laptop. – Dobrze. Zostawiliśmy ją w laboratorium, pochyloną nad klawiaturą komputera. Duchamp poszła na mostek, a ja z Rodrigu-ezem ruszyłem w stronę śluzy, gdzie przechowywano skafandry. –RIZA – usłyszeliśmy z głośników interkomu głos Duchamp – NATYCHMIAST

ZAMELDUJ SIĘ NA MOSTKU. –Nie musiała powtarzać rozkazu; ton głosu nie pozostawiał miejsca na wątpliwości czy zwłokę. –Robaki w chmurach – rzucił przez ramię Rodriguez. –Kto by pomyślał, że coś żyje w chmurach kwasu siarkowego? –Marguerita – odparłem – była pewna, że znajdzie organizmy żywe. –Poważnie? Pokiwałem głową, choć nie mógł mnie widzieć. Byliśmy świadkami wielkiego odkrycia. Duchamp miała rację, jej córka dostanie Nobla, jak biolodzy, którzy odkryli porosty na Marsie. Marguerita spodziewała się, że na Wenus znajdzie organizmy żywe, powtórzyłem w myślach. Może to jest sekretem wielkich odkryć: przekonanie, że jest coś do odkrycia” niezależnie, co mówią inni. Przypadek sprzyja umysłom przygotowanym. Kto to powiedział? Jakiś uczony. Może Einstein. A może Freud. Poprosiliśmy doktora Wallera i Willę Yeats o pomoc przy zakładaniu skafandrów. Waller nucił cicho, wpatrując się we mnie przekrwionymi oczami, gdy naciągałem spodnie i buty, a potem wkręcałem się w tors i wbijałem ręce w rękawy. Zastanowiłem się, czy odkrycie Marguerity wywrze wpływ na jego pracę. Niemal wybuchnąłem śmiechem na myśl, że doktor wybrał się z nami, bo chciał mieć święty spokój. Decyzja przyniosła odwrotny skutek. Dwa metry dalej Willa paplała jak najęta, pomagając Ro-driguezowi. Oboje sprawdzili nasze plecaki i wszystkie przewody. Potem uszczelniliśmy hełmy. Rodriguez pierwszy wszedł do śluzy. Gdy czekałem na swoją kolej, moje serce waliło niczym młot. Pomyślałem, że Riza słyszy je przez radio. Odpręż się! – przykazałem sobie. Już byłeś na zewnątrz. Nie ma się czego bać. Pewnie. Ostatnim razem Rodriguez nieomal spadł ze statku. Nie miałem najmniejszej ochoty na pięćdziesięciokilometro-wy lot ku twardej jak skała powierzchni Wenus. Śluza otworzyła się i Rodriguez wrócił. –O co chodzi? – zapytałem. – Co się stało? Z bliska, w świetle przenikającym przez bąbel hełmu, widziałem jego zaskoczoną, zaniepokojoną twarz. –Mam czerwone światło na wyświetlaczu. – Układ diagnostyczny skafandra wyświetlał informacje na wewnętrznej powierzchni hełmu. Czerwony kolor oznaczał jakąś usterkę. –Co to znaczy? – zapytałem. –Chwileczkę – odburknął. – Ha… to znaczy, że mam przeciek. Ale wygląda na to, że teraz jest wszystko w porządku. Doktor Waller zorientował się w sytuacji przede mną. –Ale był czerwony, kiedy wypuściłeś powietrze ze śluzy? –Tak.

Prawie przez godzinę podnosiliśmy ciśnienie w skafandrze, aż napęczniał niczym balon. Tak, znaleźliśmy przeciek w lewym złączu ramienia. Materiał skafandra zawierał składnik żywiczny, który samoczynnie likwidował pomniejsze przecieki, ale przeguby wykonane były z cermetalu pokrytego plastikiem. –Wygląda na wystrzępiony – powiedział doktor Waller z nutką zaciekawienia. – Nie, bardziej jak przypalony płomieniem czy innym źródłem ciepła. –Cholera! – zaklął Rodriguez. – Skafander miał być niezawodny. Wspomniałem stary żart o spadochronach: jeśli się nie otworzy, przynieś go, a damy ci nowy. Dobrze, że układy diagnostyczne wychwyciły przeciek jeszcze w śluzie. Gdyby Rodriguez wyszedł na zewnątrz, byłoby po nim. Rodriguez zdjął hełm i założył zapasowy skafander. Trzeba będzie naprawić ten uszkodzony, pomyślałem. Mieliśmy tylko cztery skafandry w zapasie. Wreszcie zniknął w śluzie. Nowy skafander nie sprawiał kłopotów. Usłyszałem w słuchawkach, jak woła: –Dobra, panie Humphries. Wychodzimy. Po wejściu do śluzy, gdy zamknął się wewnętrzny właz, opadło mnie stare wrażenie, że jestem zamknięty w trumnie. Śluza zakończyła cykl wymiany powietrza i… na zakrzywionej wewnętrznej powierzchni mojego hełmu zaczęło mrugać ostrzegawcze światełko, błyskając mi w oczy jak czerwony żar z dyszy rakiety. –Hej, ja też mam problem – wrzasnąłem do mikrofonu. Wycieczka nie doszła do skutku. Oba skafandry przeciekały. Duchamp postanowiła odłożyć EVA, dopóki nie rozstrzygniemy, na czym polega problem. Chyba wiedziałem. Pożywienie robaków – Nie wiem. – Marguerita zmarszczyła czoło z konsternacji. – Za wcześnie, bym mogła coś powiedzieć. Mówiła cicho, ze zmęczeniem w głosie. Euforia związana z odkryciem przygasła; teraz prezentowałem jej przerażające konsekwencje. Szliśmy z jej laboratorium do kambuza, gdzie mogliśmy wygodnie usiąść. Tym razem ja prowadziłem. –To nie może być zbieg okoliczności – rzuciłem przez ramię. – Z pewnością istnieje związek. –Niekoniecznie. Dotarliśmy do kuchni. Wcisnąłem guzik w automacie, podałem jej kubek zimnego soku. Dla siebie wziąłem to samo i usiadłem na ławce. –W chmurach żyją robaki – powiedziałem. –Mikroskopijne organizmy wielokomórkowe – poprawiła. –Czym się żywią? –Nie wiem! Trzeba czasu, żeby się dowiedzieć. Przez większość dnia szykowałam dla nich chłodziarkę. –A jak myślisz? Przegarnęła ręką gęste włosy. –Najpospolitszym składnikiem kropelek chmur są tlenki siarki. Muszą w jakiś sposób metabolizować siarkę.

–Siarkę? Jak można jeść siarkę? Marguerita trąciła mnie palcem. –Na Ziemi są bakterie, które to robią. Myślałam, że wiesz. –Byłabyś zdziwiona, ile nie wiem – zaśmiałem się. Odpowiedziała mi uśmiechem. Wyciągnąłem komputer z kieszeni i wczytałem listę składu tworzywa naszych skafandrów. Żadnej siarki. –Czy mogą zjadać któryś z tych materiałów? – zapytałem, podsuwając jej maleńki ekran. Marguerita ze zmęczeniem wzruszyła ramionami. –Za wcześnie na takie pytania, Van. Na Ziemi organizmy metabolizują szeroką gamę pierwiastków i związków. Ludzie potrzebują śladowych ilości setek różnych minerałów… – Odetchnęła, a raczej westchnęła głęboko. –To na pewno robaki – powiedziałem z przekonaniem, mimo braku dowodów. – Nic innego nie mogłoby przegryźć się przez skafandry. –A co z poręczą? Jest metalowa, prawda? Postukałem w klawiaturę. –Cermetowa. Stop ceramiczno-metalowy. – Stukałem dalej. – Zawiera beryl, bor, wapń, węgiel… parę innych pierwiastków. –Może te organizmy potrzebują pierwiastków śladowych, tak jak my witamin – podsunęła Marguerita. Wróciłem do pierwszej listy i wyświetliłem ją obok drugiej. Dostrzegłem wiele podobieństw, ale tylko cermet zawierał znikomą ilość siarki. Potem przypomniałem sobie, że przecież przecieki wystąpiły w przegubach, nie w samona-prawiającym się materiale. A przeguby pod cienką, napyloną warstwą plastiku też były cermetalowe. –Musisz się dowiedzieć, co jedzą – przynagliłem. – To niezmiernie ważne! –Wiem – odparła, podnosząc się z ławki. – Zaraz się za to wezmę. Pomyślałem o osmalonym ogonie balonu. –Być może zjadają nam powłokę. –Już idę! – krzyknęła i popędziła korytarzem z powrotem do laboratorium. Wyglądała tak, jakby uciekała ode mnie. Poganiam ją, pomyślałem, ale musimy wiedzieć. Jeśli te robaki napoczęły nasze skafandry i sam statek, trzeba stąd spływać, i to szybko. Przez chwilę stałem w rozterce, niepewny, co mam zrobić. Co mogę zrobić, za wyjątkiem zmuszania innych do robienia tego, czego sam nie umiem? Postanowiłem iść na mostek, ale w połowie drogi wpadłem na Yeats, która spieszyła w przeciwnym kierunku. –Coś nowego? – zapytałem. –Jest źle – odparła, przeciskając się obok mnie. Kontakt z jej pulchnym ciałem naprawdę był przyjemny. Dziwne, pomyślałem, nawet krzyk mózgu, który przypomina o niebezpieczeństwie, nie jest w stanie zagłuszyć gonad. –Co się stało? – zawołałem za nią.

–Nie mam czasu – odkrzyknęła, przyspieszając. Nigdy dotąd nie widziałem, by poruszała się szybciej niż leniwym krokiem. Kręcąc głową tyleż ze złości, co z niedowierzania, poszedłem na mostek. Zastałem tam Duchamp i Rodrigueza. To dobrze, pomyślałem. –Nie możemy napełnić powłoki, dopóki nie ocenimy jej integralności – mówiła Duchamp sztucznie brzmiącym tonem. Dyktowała raport do dziennika okrętowego. – Obecnie tempo przecieku jest niewielkie, jednakże stale wzrasta. Jeśli ten stan się utrzyma, wpłynie na trym statku i spowoduje niekontrolowaną utratę wysokości. Popatrzyła na mnie, gdy stanąłem w otwartym włazie. Dźgając palcem w guzik na podłokietniku, wyłączyła urządzenie nagrywające i zapytała niecierpliwie: –I co? –Musimy wydostać się z chmur – powiedziałem. – Robaki zjadają statek. Wzniosła brwi. –Nie mam czasu na wysłuchiwanie teorii. Mamy przeciek w powłoce. Nieduży, ale rośnie. –Powłoka przecieka? – Mój głos musiał skoczyć o dwie oktawy. –To nic poważnego – zapewnił szybko Rodriguez. Odwróciłem się do niego. –Musimy wyjść z chmur! Byłeś tam, Tom. Robaki… –Ja tutaj podejmuję decyzje – warknęła Duchamp. –Chwileczkę… – zacząłem. – Nim zdołałem coś dodać, powiedziała: –Z całym szacunkiem dla pańskiej pozycji jako właściciela statku, panie Humphries, ja jestem kapitanem i ja będę podejmować decyzje. To nie jest kółko dyskusyjne. Nie będziemy głosować. –Musimy wyjść z chmur! –Absolutnie się z panem zgadzam. Gdy tylko zlikwidujemy przeciek w powłoce, zamierzam zejść poniżej pokrywy chmur. –Poniżej? – zerknąłem na Rodrigueza. Nic nie powiedział. –Zapomniał pan o Fuchsie? MAA właśnie przysłało wiadomość, że schodzi szybko pod chmury. W obliczu dużego prawdopodobieństwa, że zginiemy, jeśli robaki nadgryzą nasz statek, nagroda wcale nie wydawała się taka kusząca. Rodriguez wreszcie się odezwał. –Panie Humphries, nie można podjąć sensownej decyzji, dopóki nie będzie wiadomo, jak mocno została uszkodzona powłoka. –Przeciek naprawdę jest niewielki – powiedziała Duchamp, ale zaraz potem dodała: – Na razie. –Powiększa się – zaznaczył Rodriguez.

–Powoli. –Dopóki będziemy tkwić w chmurach, kolonie wenusjańskich organizmów będą ucztować na metalach i minerałach naszego statku – zripostowałem. –Nie ma czasu na panikowanie, panie Humphries. Zastanawiałem się przez sekundę. –Mogę panią zwolnić i zastąpić Tomem. –To byłoby równoznaczne z buntem – warknęła. –Czekaj – wtrącił Rodriguez. – Czekajcie. Nim poniosą nas emocje, zreperujmy powłokę i przywróćmy normalny stan. –Zdążymy? – zapytałem. Duchamp rzekła zimno: –Fuchs schodzi coraz głębiej, gdy my się tu bawimy. Jeśli pańskie robaki zjadają nasz statek, czemu nie zjadają jego? –Czemu pani myśli, że nie? –Znam Larsa – odparła z nieznacznym uśmiechem. –Nie jest głupi. Gdyby myślał, że schodząc naraża się na niebezpieczeństwo, to by tego nie zrobił. Przeniosłem spojrzenie na Rizę, siedzącą z szeroko otwartymi oczami przy swojej konsoli, potem popatrzyłem z powrotem na Duchamp. –Wracam do laboratorium. Pomogę Marguericie odpowiedzieć na pytanie, czy rzeczywiście robaki spowodowały szkody w naszych skafandrach. Ile czasu zajmie zlikwidowanie przecieku w kadłubie? –Parę godzin – odparła Duchamp. –Yeats i Akira zakładają skafandry. Zaczną pracę od wewnątrz powłoki – powiedział Rodriguez. – Tak będzie bezpieczniej. –Ale i tak będą narażeni na atak, prawda? – zapytałem. –Skoro zewnętrzne powietrze wpływa do balonu, wraz z nim wpadają robaki. Duchamp powiedziała kategorycznym tonem: –Pod warunkiem, że ma pan rację i to one zniszczyły wasze skafandry. –Nie pozwólcie, by przebywali tam zbyt długo. Jeśli robaki rozszczelnią skafandry… –Materiał sam się naprawi – powiedziała Duchamp. –Ale nie przeguby – zaznaczyłem. Uznaliśmy z Margueritą, że jest jeden szybki i prosty sposób na sprawdzenie, czy robaki jedzą tworzywo skafandrów. Odłupałem kawałeczek cermetu w kolanie mojego uszkodzonego skafandra, by posłużył jako królik doświadczalny. Nie było to łatwe: cermet jest twardy jak skała. Musiałem przynieść piłę elektryczną z magazynu, żeby dopiąć swego. Zaniosłem okruch do laboratorium, gdzie Marguerita zaadaptowała hermetyczną chłodziarkę na potrzeby wenusjań-skich organizmów.

Była przygnębiona. –Umierają – powiedziała tak żałośnie, jakby chodziło o jej rodzone dziecko. –Myślałem… –Próbowałam odtworzyć ich naturalne środowisko – powiedziała tyleż do mnie, co do siebie. – Nastawiłam temperaturę nieco powyżej punktu zamarzania, tak jak w chmurach. Obniżyłam ciśnienie powietrza i nawet spryskałam wnętrze kwasem siarkowym. Ale to na nic! Każda kolejna próbka pokazuje, że słabną i umierają. Podałem jej maleńki prostokącik cermetu. –Masz, włóż do lodówki, zanim wszystkie zdechną. Zobaczymy, co się stanie. Wykonała kawał dobrej roboty, chałupniczym sposobem przekształcając zapasową chłodziarkę w aparat laboratoryjny. Pokrywa została uszczelniona, a przez uszczelkę przechodziło pół tuzina przewodów i dwie małe rurki. Razem wziąwszy, wyglądało to na prowizoryczne ustrójstwo, pospolicie zwane składakiem. Kiedyś słyszałem, że takie urządzenia są nazywane po jakimś Rube Goldbergu, ale nigdy się nie dowiedziałem, dlaczego. Marguerita ze stroskaną miną zręcznie pocięła moją cermetową próbkę na cienkie jak włos plasterki i połowę z nich przez jedną z rurek wsunęła do chłodziarki. –Co robisz z diamentową piłą? – zapytałem. Uśmiechnęła się. –A co ty robisz bez diamentowej piły? –Co? –Miałam nadzieję, że pobierzemy próbki wenusjańskiej skały. Tą piłą można ciąć próbki do mikroskopu. –Aha, oczywiście. – Wiedziałem; po prostu w tej chwili nie wpadło mi to do głowy. –Myślałam, że planetolog powinien mieć taki sprzęt do badań geologicznych. Poczułem, jak mimo woli marszczy mi się czoło. –Gdy się nad tym zastanowić, chyba mam piłę. Roześmiała się. –Wiem, Van. Świsnęłam ją z zapasów, które oznaczyłeś jako swoje. Drażniła się ze mną! Aby ukryć zakłopotanie, pochyliłem się i zajrzałem przez wąskie okienko w wieku chłodziarki. Zobaczyłem szarawą mgłę. –Wewnątrz jest prawdziwe wenusjańskie powietrze? –Tak – odparła, lekko ściągając brwi. – Pobrałam je z głównej sondy, której używaliśmy na potrzeby nefelometrów i spektrometrów masowych. Wychwyciłem nacisk, jaki położyła na czas przeszły. –Używaliśmy? Parsknęła z irytacją, jak matka. –Już nie pobieramy próbek. Rozkazy kapitana.

–Dlaczego…? – Potem zrozumiałem. – Woli nie ryzykować, żeby robaki nie rozlazły się po podkładzie. –Zgadza się – przyznała. – Mam więc tylko tę próbkę. Nic na wymianę. –Przecież kiedy jej powiedziałem, że robaki zjadły skafandry i poręcz, potraktowała mnie jak wariata. Marguerita wzruszyła ramionami, jakby dla niej nie miało to znaczenia. Dla mnie miało. –Jest hipokrytką pierwszej klasy – powiedziałem ze złością. –Jest kapitanem statku – odparła chłodno. – Być może uznała twój pomysł za szalony, ale jest odpowiedzialna za bezpieczeństwo statku i załogi, dlatego postanowiła nie podejmować zbędnego ryzyka. Była w tym pewna logika. A jednak… –Wysłała Yeats i Sakamoto do naprawy powłoki. –To konieczne. Nie ma innego wyjścia. –Może – przyznałem z niechęcią. – Ale nie powinna trzymać ich tam zbyt długo. –Jak długo jest za długo? –Ile byliśmy z Rodriguezem na zewnątrz? Nasze skafandry zostały uszkodzone. Marguerita pokiwała głową. –Jestem pewna, że obserwuje odczyty. Brzęczenie czasomierza chłodziarki przerwało naszą rozmowę. Marguerita pobrała próbkę wenusjańskiego powietrza, pełnego kropelek kwasu siarkowego i organizmów, które w nich żyły. Sprawnie przygotowała preparat mikroskopowy i dała obraz na ekran laptopa, który podłączyła do mikroskopu elektronowego. –Odzyskują formę! – zawołała radośnie. – Popatrz, jak energicznie się poruszają! –A gdzie jest materiał ze skafandra? Odwróciła się od komputera i wbiła we mnie oczy. –Zniknął. One trawią cermet. To ich pożywienie. Ostateczna decyzja Popędziłem na mostek. Duchamp jak zwykle siedziała w kapitańskim fotelu. Słyszałem głos Yeats, zasapany z wysiłku. – …idzie znacznie wolniej, niż się spodziewałam. Powiem tyiko, że to ciężka robota. –Trzeba ściągnąć ich do środka!– powiedziałem do Duchamp. – Natychmiast! Zanim robaki ich zabiją. Rodrigueza nie było na mostku. Riza Kolodny popatrzyła na mnie znad pulpitu łączności, przeniosła spojrzenie na Duchamp, a następnie odwróciła się do swoich ekranów, nie mając zamiaru się angażować. Nim Duchamp zdążyła coś powiedzieć, dodałem: –Robaki jedzą cermet. Na miłość boską, jest dla nich jak kawior! Spojrzała na mnie twardo. –Ma pan dowody? –Pani córka ma dowód w laboratorium. Proszę ściągnąć tych ludzi do środka!

Duchamp miała taką minę, jakby wolała poderżnąć mi gardło, ale wcisnęła klawisz w podłokietniku i powiedziała sucho: –Yeats, Sakamoto, wracajcie. Natychmiast. To rozkaz. –Mnie tam pasuje – odparł Sakamoto głosem tak wypranym z emocji, że równie dobrze mogłem słyszeć komputer. Duchamp wezwała Rodrigueza na mostek. Marguerita przyszła z laboratorium. Ścisnęliśmy się w wejściu, gdy pokazywała na głównym ekranie wyniki swojego eksperymentu. Po paru minutach zjawił się doktor Waller z Yeats i Sakamoto. W korytarzu zrobiło się tłoczno. Czułem, jak napierają na mnie spocone ciała. Serce mi łomotało; brakowało mi powietrza i było mi niedobrze. –Nadal sprawdzam próbki powietrza pod kątem sygnatury składników cermetalu – mówiła Marguerita – ale jak dotąd nic nie znalazłam. Wydaje się, że organizmy strawiły wszystko do ostatniej cząsteczki. Jeśli nasza kapitan o stalowym spojrzeniu była wstrząśnięta tą rewelacją, to mnie nic o tym nie wiadomo. Do Rodrigueza powiedziała: –Co myślisz? Czoło Rodrigueza mocno marszczyło się ze zmartwienia. –Mamy klasyczną sytuację typu paragraf 22. Musimy naprawić powłokę, bo inaczej zatoniemy, ale jeśli wyjdziemy na zewnątrz, robaki zniszczą nasze skafandry. –Co oznacza śmierć – powiedziałem. – Ktoś mógłby zginąć. Pokiwał głową, moim zdaniem dość potulnie. Marguerita dodała: –Tymczasem organizmy zjadają powłokę. Mogą uszkodzić ją do tego stopnia, że… że… – Wciągnęła oddech, rozumiejąc, że jeśli powłoka zawiedzie, spadniemy w głębię atmosfery. Czy to samo przytrafiło się Aleksowi? – zastanowiłem się. Czy jego statek został zjedzony przez te obce, wygłodniałe robaki? Potem uświadomiłem sobie, że organizmy wcale nie są obce. Żyły w swoim naturalnym środowisku. To my byliśmy obcymi, intruzami. Może walczyły z nami instynktownie, próbując usunąć nas ze swojego świata. Bzdura! – pomyślałem. To tylko robaki. Mikroby. Nie myślą. Nie potrafią działać w zorganizowany sposób. Miałem nadzieję. Duchamp popatrzyła prosto na mnie. –Na zmiany będziemy naprawiać powłokę. Nikt nie spędzi na zewnątrz więcej czasu niż trwało wyjście Toma i pana Humphriesa. –Nasze skafandry są zniszczone – zauważyłem. –Będziemy wychodzić na krócej niż wy za pierwszym razem. I wracać, zanim robaki zdążą uszkodzić skafandry. Za moimi plecami Yeats burknęła:

–Zapowiada się wyścig z czasem. Ciekawe, czy zdołamy zlikwidować przeciek, zanim robaki przegryzą się przez skorupę. Duchamp pokiwała głową. –Tymczasem zamierzam zejść głębiej. –Głębiej? – zdumiał się Rodriguez. –Między tą pokrywą chmur a następną jest warstwa czystego powietrza, około pięciu kilometrów pod nami. Rodriguez uśmiechnął się bez cienia humoru. –Rozumiem. Nie ma chmur, nie ma robaków. Wyczułem, że Yeats ma ochotę wyrazić sprzeciw, ale Duchamp powiedziała: –Willa, oblicz maksymalny czas pracy w atmosferze bez ryzyka uszkodzenia skafandrów. –Tak jest – odparła Yeats ponuro. –Tom, zostajesz na mostku. Pan Humphries i ja pójdziemy pierwsi. Będziemy się zmieniać. – Zawahała się, patrząc na swoją córkę. – Wszyscy z wyjątkiem doktora Wallera. Doktor odetchnął z ulgą za moimi plecami. Fakt, nie był w formie na EVA. Ja martwiłem się o Margueritę, która nie miała przygotowania – a może miała? Duchamp podniosła się z fotela. Wszyscy w korytarzu przycisnęli się do ściany, żeby zrobić przejście. Poszedłem za nią, walcząc z lękiem, który mną wstrząsał. W pewnym sensie nikt z nas nie był przysposobiony do tego rodzaju EVA. Symulacje wirtualne są niezłe, ale nic nie może przygotować człowieka do przebywania w tych chmurach, w podmuchach wichury, na statku drżącym i wierzgającym jak żywe stworzenie. Do tego ze świadomością, że robaki przegryzają skafander… Strach ściskał mnie w dołku, byłem roztrzęsiony, niemal kręciło mi się w głowie. Ale trzeba było to zrobić i nie zamierzałem uciekać przed swoim obowiązkiem. Nie było to łatwe, bez dwóch zdań. Wprawdzie pracowaliśmy wewnątrz powłoki,.przesuwając się wzdłuż zakrzywionej grodzi, ale zwisanie z belek konstrukcyjnych na linkach bezpieczeństwa było znacznie trudniejsze od wspinania się po górach. Na domiar złego w balonie było zupełnie ciemno. Na zewnątrz, nawet w chmurach, zawsze panował żółtawo-szary półmrok i gdy oczy przywykły, człowiek nie potrzebował sztucznego oświetlenia. W balonie pracowaliśmy w blasku lamp z hełmów. Światło nie sięgało daleko, pochłaniane przez żółtawą mgiełkę, która przeniknęła do wnętrza skorupy. Wspomniałem opisy londyńskiej mgły z minionych wieków i poruszania się w niej po omacku. –Riza – zawołała Duchamp przez radio – każ doktorowi Wallerowi zebrać wszystkie lampy z magazynów. Potrzebujemy światła. –Tak jest. Wbrew wszystkiemu uśmiechnąłem się do siebie. Duchamp nie pozwoli doktorowi na siedzenie z

założonymi rękami, gdy wszyscy inni muszą pracować. Spryskiwaliśmy żywicą epoksydową ogromne wnętrze balonu. Naprawdę ogromne; wielka zakrzywiona przestrzeń wydawała się bezkresna, nieskończona. Ciemność połykała żałosne światełka z naszych hełmów. Przyszedł mi na myśl Jonasz w brzuchu wieloryba i Fuchida badający labirynt jaskiń w masywie wulkanicznym Olympus Mons na Marsie. Nic wiedzieliśmy dokładnie, gdzie są przecieki: powłoka nie miała odpowiednich instrumentów, a przebicia nie były na tyle duże, by przeglądało przez nie światło z zewnątrz. Oczywiście, skupiliśmy się na spryskaniu rufowej części powłoki, bo tam widzieliśmy osmalenie. Spędziliśmy z Duchamp wyczerpujące pół godziny w balonie, potem zastąpił nas Rodriguez z Margueritą. Duchamp zapędziłaby do roboty całą załogę na raz, ale mieliśmy na pokładzie tylko dwa pistolety natryskowe. Tak więc godzina po godzinie pracowaliśmy dwójkami przy uszczelnianiu powłoki. Choć byłem wykończony, wziąłem następną zmianę, tym razem z Sakamoto. Rodriguez wyszedł trzy razy, tak samo Yeats, która ani na chwilę nie przestawała narzekać. Kiedy skończyła się moja druga zmiana, niemal upadłem na pokład przed śluzą. Byłem taki słaby, że nawet nie pomyślałem o ściągnięciu skafandra. Zdjąłem tylko hełm i usiadłem, z plecakiem na grzbiecie. Chyba wszystkie moje mięśnie wrzeszczały z bólu, ale nie tylko zmęczenie fizyczne dało mi się we znaki. Dobiło mnie napięcie psychiczne, świadomość, że statek jest w poważnych tarapatach, a my wszyscy w niebezpieczeństwie. Sakamoto stanął nade mną, zdjął hełm i wykrzywił usta w jednym ze swoich nieczęstych uśmiechów. –Praca jest przekleństwem pijaka – powiedział i zaczął ściągać skafander. Nie byłbym bardziej zaskoczony, gdyby rozpostarł skrzydła i odleciał na Ziemią. Wreszcie skończyliśmy. Wczołgałem się na koję, by zrobić sobie zastrzyk z enzymu, kiedy ryknął interkom, oddalony o sześć centymetrów od mojego ucha: –PAN HUMPHRIES PROSZONY NA MOSTEK. Wytrzeszczając zaczerwienione oczy, dokończyłem zastrzyk, wysunąłem się z koi i nie zakładając butów, podreptałem na mostek. Nawet nie wygładziłem zmiętego kombinezonu. Wiedziałem, że jestem spocony i cuchnę na odległość, ale miałem to w nosie. Duchamp siedziała w fotelu, twarda jak skała. Rodrigu-eza nie było, pewnie spał. Yeats obsługiwała konsolę łączności. Gdy tylko wetknąłem głowę na mostek, Duchamp zwróciła się do Yeats: –Powiedz mu, Willa. Z miną daleką od żartobliwej, Yeats oznajmiła: –Mam dwie wiadomości, dobrą i zła. Którą najpierw chce pan usłyszeć? –Dobrą – burknąłem. –Zatamowaliśmy przeciek. – Jej twarz nie zdradzała radości. – Statek jest strymowany i wyszliśmy z

chmur w otwartą przestrzeń. –Wypompowaliśmy powietrze, którego nabraliśmy w czasie opadania przez chmury – dodała Duchamp – i zastąpiliśmy je tutejszym. Pokiwałem głową. –To dobrze. –Teraz złe wieści – podjęła Willa. – Wszystkie nasze skafandry są uszkodzone, w mniejszym lub większym stopniu. Żaden nie spełnia wymogów bezpieczeństwa. Przeciekają. –To znaczy, że nie możemy robić EVA? –Nie, dopóki ich nie naprawimy. –W porządku. Mogło być gorzej. –Pytanie – zaczęła Duchamp – czy w dolnej warstwie chmur też bądą robaki. –Na dole jest strasznie gorąco – odpowiedziałem. – Ponad dwieście stopni Celsjusza już na wysokości trzydziestu, czterdziestu kilometrów. –Nie sądzi pan, że będziemy mieć problemy z robakami? –Powinniśmy zapytać Margueritę. Ona jest biologiem. Duchamp pokiwała głową. –Już ją pytałam. Powiedziała, że nie wie. Nikt nie wie. –Nic nie może żyć w takim piekle! A na powierzchni temperatura wzrasta do ponad czterystu stopni. –Tylko się zastanawiam – mruknęła. Nasza kapitan z jednej skrajności wpadła w drugą. Najpierw okazywała głęboki sceptcyzm, teraz zaś zaczynała podejrzewać, że robaki czekają w następnej warstwie chmur, żeby nas pożreć. Nowa myśl wpadła mi do głowy. –Gdzie jest Fuchs? Zszedł już do drugiej warstwy? Pokręciła głową. –Nie. Z najnowszych informacji MAA wynika, że wisi w czystym powietrzu, tak jak my. –Ciekawe, czy… – Duchamp i mostek rozmazały mi się przed oczami, jakby ktoś przekręcił obiektyw kamery w niewłaściwą stronę. Wyciągnąłem rękę, żeby przytrzymać się obramowania włazu, bo moje kolana przemieniły się w gumę. Usłyszałem, jak ktoś pyta: –Co się dzieje? Wszystko wokół mnie wirowało szaleńczo. –Trochę mi słabo – usłyszałem swój głos. Więcej nie pamiętam. Krach Otworzyłem oczy. Doktor Waller, Rodriguez i Margu-erita pochylali się nade mną. Mieli ponure, zmartwione miny.

–Wiesz, gdzie jesteś? – zapytał Waller. Przejęty głos brzmiał mniej śpiewnie niż zwykle. Za ich głowami zobaczyłem monitory medyczne, zielone gąsienice pełznące po ekranach. Usłyszałem ciche popiskiwanie i poczułem zapach środków antyseptycznych. –W izbie chorych – powiedziałem. Mój głos brzmiał chrapliwie. –Zgadza się – rzekł doktor z aprobatą. – Całkowicie przytomny. Doskonale. Marguerita wyglądała tak, jakby kamień spadł jej z serca. Rodriguez też trochę się rozchmurzył. Nie trzeba było wielkiej gimnastyki umysłowej, aby się zorientować, że leżę na jedynym łóżku w izbie chorych na rufie gondoli. Tylko tutaj można było stanąć przy łóżku. Nasze przedziały sypialne przypominały położone na płask szafy. –Co się stało? – zapytałem. Nadal nie czułem się na siłach, by choćby usiąść. –Anemia pana dopadła – odparł doktor Waller. Zerknąłem na Margueritę. Nigdy nie wspominałem jej o swoim stanie, ale widocznie doktor ją wtajemniczył, gdy byłem nieprzytomny. Miała zatroskaną, lecz nie zaskoczoną minę. Rodriguez rzecz jasna wiedział o mojej chorobie. Nadal wyglądał na zmartwionego, jego zmarszczone czoło przypominało kawałek sztruksu. –Przecież robiłem sobie zastrzyki – wyszeptałem słabo. –I założę się, że pracował pan fizycznie ciężej niż w całym swoim życiu – powiedział doktor radośnie. – Ciężka praca dała panu w kość. –Parę godzin…? –Wystarczyło. Aż nadto. Mowa o przygnębiających wieściach. Myślałem, że spełniam swój obowiązek, pracując ręka w rękę z Rodriguezem i Duchamp, stawiając czoła tym samym zagrożeniom co reszta załogi. I co? Przeklęta anemia zwaliła mnie z nóg, udowodniła wszystkim, że jestem słabeuszem, bezużytecznym ciężarem. Ojciec miał rację: byłem cherlakiem pod każdym możliwym względem. Chciało mi się płakać, ale wziąłem się w garść, gdy doktor Waller zakrzątnął się przy mnie. Rodriguez oświadczył, że musi wracać na mostek. –Przygotowujemy się do wejścia w następną warstwę chmur – powiedział. – Uznaliśmy, że wejdziemy na krótko, żeby pobrać próbki kropelek i sprawdzić, czy są w nich robaki. Słabo pokiwałem głową. –Dobry pomysł. –To pomysł Dee… kapitan Duchamp. Odwróciłem głowę w stronę Marguerity. –Dobrze, że jest z nami biolog. Uśmiechnęła się. Rodriguez złapał mnie za rękę i poradził: –Zajmij się sobą, Van. Rób, co każe ci doktor. –Jasne – zgodziłem się. – Czemu nie? Odszedł. Marguerita została przy łóżku. –Jak długo mam tu leżeć? – zapytałem doktora Wallera.

–Parę godzin, jak sądzę – odparł z twarzą ponurą jak zawsze. – Przeprowadzam diagnozę, oceniając ilość erytrocytów i natlenienie narządów. Nie powinno trwać to zbyt długo. Usiadłem, spodziewając się zawrotów głowy. Czułem się świetnie. Marguerita szybko podsunęła poduszki, żebym mógł się o nie oprzeć. –Jesteś dobrą pielęgniarką – powiedziałem. Naprawdę czułem się całkiem dobrze. Mój głos odzyskiwał normalną siłę. –Przestraszyłeś nas wszystkich, mdlejąc w taki sposób. –A niby jak miałem zemdleć? – zażartowałem. –Humor! – powiedział doktor. – To dobrze. Pewna oznaka powrotu do zdrowia. –Nic mi nie jest – zapewniłem – wyjąwszy tę przeklętą anemię. –Tak, to prawda. Z wyjątkiem anemii jest pan w doskonałej kondycji fizycznej. Ale, jak Merkucjo mówi do Romea, rana nie musi być głęboka jak studnia ani szeroka jak drzwi kościoła, lecz dostateczna. Marguerita zrozumiała. –Musisz uważać, Van. Twój stan może się pogorszyć, jeśli o siebie nie zadbasz. Jakaś cząstka mnie była szczęśliwa, gdy tak leżałem na łóżku w izbie chorych, a ona patrzyła na mnie z zatroskaniem. Ale jak długo to potrwa? – zapytałem się w duchu. Muszę wstać i zacząć działać. Nie chcę litości. Chcę szacunku. –Innymi słowy – zwróciłem się do doktora – przy dużym wysiłku fizycznym powinienem robić sobie dodatkowe zastrzyki. Pokiwał głową, ale ponuro powiedział: –Mamy określoną ilość enzymu, wprawdzie z porządną rezerwą, ale bez możliwości uzupełnienia. Zapas wystarczy, jeśli nie będzie pan forsować się tak jak dzisiaj, panie Humphries. –Tak. Oczywiście. Kiedy mogę wstać i wrócić do pracy? Zerknął na monitory na ścianie izby chorych. –Mniej więcej za dwie godziny. –Dwie godziny. Świetnie. W rzeczywistości stanąłem na nogach znacznie wcześniej. Musiałem. Marguerita przyniosła mi komputer, gdy siedziałem na łóżku i czekałem, aż doktor Waller skończy diagnozowanie. Po pewnym czasie wyszedł z izby chorych, jak zwykle mrucząc pod nosem. Połączyłem się z siedzibą MAA w Genewie i parę minut później otrzymałem informację, że Fuchs wszedł w drugą warstwę chmur ponad godzinę temu. Znów nas wyprzedzał. Najwyraźniej robaki, które zaatakowały naszą powłokę, jemu nie wyrządziły szkody. Dlaczego? Czy jego Lucyfer zbudowany został z innych materiałów? A może tylko zdołał naprawić statek szybciej niż my? Patrząc na wydruk raportu MAA, zacząłem się zastanawiać, co będzie, jeśli Fuchs naprawdę pierwszy

dotrze na powierzchnię i znajdzie szczątki Aleksa. Dostanie dziesięć miliardów nagrody, a ja zostanę bez grosza. Dosłownie. Nie będzie mnie stać nawet na dom na Majorce, nie mówiąc o mieszkaniach w różnych częściach świata. Zastanowiłem się, jak postąpią moi przyjaciele. Och, nie sądziłem, by opuścili mnie od razu. Ostatecznie odwrócenie się ode mnie tylko dlatego, że straciłem wszystkie pieniądze, byłoby szczytem braku kultury. Ale prędzej czy później zrobią to, nie miałem złudzeń. Zadawali się ze mną, bo generalnie należeliśmy do tej samej warstwy społecznej, bo miałem pieniądze, by wspierać ich opery, drużyny sportowe i zabawy w badania naukowe. Nie mając pieniędzy, szybko stracę przyjaciół. Gwyneth też mnie zostawi, bo nie będzie mnie na nią stać; potrzebowała faceta, który płaci za nią rachunki. Jak zachowałaby się Marguerita? Nie wyobrażałem sobie, iż porzuca mnie tylko dlatego, że zostałem biedakiem. Z drugiej strony nie potrafiłem sobie wyobrazić, jak podaje mi pomocną dłoń. Nie znaliśmy się na tyle dobrze, a poza tym wątpiłem, by miała pieniądze na wsparcie finansowe. Takie rzeczy chodziły mi po głowie, gdy leżałem na łóżku w izbie chorych, czekając, aż doktor Waller wróci stamtąd, dokąd poszedł i pozwoli mi… Statek zakołysał się. Naprawdę się zakołysał. Kiedy byliśmy wyżej, w pasie wiatrów superrotacyjnych, kiwało nami we wszystkie strony, ale po opadnięciu w dół do czystego regionu między pierwszą a drugą warstwą chmur, ciśnienie powietrza zdusiło wiatr. Tutaj sunęliśmy jak po jedwabiu. Do teraz. Statek przechylił się tak głęboko, że niemal wypadłem z łóżka. Trzymałem się krawędzi jak dziecko zjeżdżające na sankach ze stromego wzgórza. Przez zamknięte drzwi słyszałem ryk dzwonków alarmowych i trzask automatycznie zamykających się grodzi. Izba chorych zatańczyła mi przed oczyma. Przez chwilę myślałem, że znów mam zawroty głowy, ale zaraz przypomniałem sobie, że jestem w rufowej części gondoli kołyszącej się pod balonem. Gdzieś zaczęła wyć syrena alarmowa. Wyskoczyłem z łóżka, rad, że Waller nie rozebrał mnie z kombinezonu. Podłoga pode mną znowu się przekrzywiła, tym razem w dół, jak w nurkującym samolocie. Coś za mną uderzyło w drzwi. –CAŁA ZAŁOGA PRZYPIĄĆ SIĘ! – ryknęły głośniki. Dobra rada. Musiałem przytrzymać się łóżka, żeby nie zjechać po podłodze. Właz otworzył się i załomotał o grodź. Doktor Waller stał po drugiej stronie, z przerażenia szeroko otwierając zaczerwienione oczy. –Toniemy! – wrzasnął. – Powłoka się zapadła! Tonięcie Przez całe wieki tkwiłem przy łóżku, kiwając się z boku na bok razem z gondolą i wlepiając oczy w Wallera, który oburącz trzymał się włazu. Z dziury w żołądku poznałem, że statek opada. –CAŁA ZAŁOGA DO ŚLUZY. ZAKŁADAĆ SKAFANDRY. NATYCHMIAST! Był to głos Duchamp, ostry jak skalpel chirurga, nie spanikowany, ale dostatecznie naglący, by zmusić mnie do posłuchu. –Chodźmy – powiedziałem, przeciskając się obok Wallera. Stał jak sparaliżowany, z otwartymi ustami i wybałuszonymi oczami, nie chcąc albo nie będąc w stanie puścić się obramowania włazu i ruszyć do śluzy.

Złapałem go za ramię i potrząsnąłem nim mocno. –Idziemy! – krzyknąłem. – Słyszał pan rozkazy. Odnoszą się do wszystkich! –Ale ja nie umiem oddychać w skafandrze! – powiedział niemal ze łzami. – Poprzednim razem omal się nie udusiłem. –To teraz nieważne. – Oderwałem go od włazu. – Proszę iść ze mną, pokażę panu, jak to się robi. Statek trochę się wyprostował, gdy brnęliśmy chwiejnie korytarzem. Co parę metrów musieliśmy ręcznie otwierać włazy, które automatycznie zatrzaskiwały się za naszymi plecami. Dobrze, że przynajmniej ucichły alarmy; ich zawodzenie mogło przyprawić człowieka o migotanie komór. Rodriguez już był przy śluzie, pomagając Rizie Kolodny założyć skafander. Za nimi ubierali się pozostali technicy. –Gdzie jest Marguerita? – zapytałem. –Nie wiem. Może z matką na mostku – odparł, nie przerywając pracy. –Skafandry są uszkodzone – powiedziałem, podnosząc rękaw swojego. Łokieć był wyraźnie przyczerniony, jakby osmalony przez płomień. –Chcesz wyjść bez skafandra? Waller jęknął. Myślałem, że zemdleje, ale zobaczyłem tylko rosnącą plamę w kroczu jego kombinezonu. Doktor się zmoczył. –Co się stało? – zapytałem. – Co mamy zrobić? Sprawdzając plecak Rizy, Rodriguez odparł: –Cholerna powłoka pękła. Tracimy wyporność. Nie możemy utrzymać statku na równym kilu. –Co… –Przechodzimy do ładownika, użyjemy go w trybie kapsuły ratunkowej. Wylecimy na orbitę i będziemy się modlić, żeby Truax nas odnalazł. –Wobec tego po co nam skafandry? –Cała dziobowa część gondoli jest dziurawa jak rzeszoto – powiedział Rodriguez głosem napiętym ze strachu. – Jeśli przeciek sięgnie do mostka, zanim wszyscy wejdziemy do kapsuły… Nie musiał kończyć. Wiedziałem, co się stanie. Pomogłem Wallerowi założyć skafander i dopiero wtedy sam się ubrałem. Statek podnosił się i opadał; miałem wrażenie, że jestem w windzie, która nie może się zdecydować na kierunek jazdy. Doktor był w szoku, ledwo ruszał rękami i nogami, patrzył pustym wzrokiem, usta miał otwarte i chwytał powietrze jak ryba. Przemknęło mi przez myśl, że tylko on ma cały skafander; wszystkie inne przeciekały, nawet te zapasowe. Gdy skończyłem się ubierać, Marguerity i jej matki jeszcze nie było w polu widzenia. Poczłapałem nachylonym korytarzem w kierunku mostka. –Dokąd idziesz? – zawołał za mną Rodriguez. – Muszę cię sprawdzić! –Wrócę za parę minut – wrzasnąłem, żeby usłyszeli mnie przez hełm. – Wsiadajcie do kapsuły ratunkowej. Zaraz do was dołączę.

Na tym etapie sprawdzanie skafandrów było niczym więcej jak zawracaniem głowy. Wszystkie przeciekały w mniejszym lub większym stopniu, o czym wszyscy dobrze wiedzieliśmy. Potrzebowaliśmy ich tylko na parę minut, jakie miało zająć wciśnięcie się do batysfery i zamknięcie włazu. Nie miałem zamiaru uciekać bez Marguerity. Co ona robi? Gdzie? Laboratorium było puste. Statek wyprostował się i lekko zadarł dziób. Dotarłem na mostek. Były tam, obie. –Nie możesz tu zostać – mówiła błagalnie Marguerita. –Ktoś musi utrzymywać statek na równym kilu – odparła Duchamp, nie odrywając oczu od głównego ekranu. Siedziała na kapitańskim fotelu z laptopem na kolanach. Muskała klawisze z wprawą pianisty grającego kadencję. –Ale… Przerwałem ich spór. –Wszyscy są w skafandrach i kierują się do kapsuły ratunkowej. Duchamp spojrzała na mnie ostro. Skinęła głową i przeniosła spojrzenie na córkę. –Zakładaj skafander. Natychmiast. –Nie, jeśli nie pójdziesz ze mną – odparła Marguerita. Do dziś noszę w głowie ten obraz. Dwie kobiety, identyczne jak dwie krople wody – pomijając różnicą wieku – patrzące na siebie z identycznym uporem w oczach. –Zakładajcie skafandry – powiedziałem, siląc się na rozkazujący ton. – Ludzie czekają. Statek zakołysał się i poderwał dziko. Żołądek podjął próbę podjechania mi do gardła. Przytrzymałem się obramowania włazu. Marguerita, stojąca obok matki, zachwiała się i niezgrabnie klapnęła na fotel Rodrigue’a. Duchamp odwróciła się do głównego ekranu, znów tłukąc w klawiaturę. –Tracimy resztki wyporności – powiedziała, nie odrywając oczu od ekranu. Zobaczyłem wyświetlony schemat silników manewrowych. –Musimy się stąd wynosić! – warknąłem. –Ktoś musi hamować opadanie statku – powiedziała Duchamp. – Jeśli nie będę obsługiwać silników, pójdziemy na dno jak kamień. –A co z normalnym programem trymowania? –Ha! – To była cała odpowiedź. –Komputer powinien… –Komputer nie utrzyma tej balii na równym kilu bez korygowania manualnego.

Wykluczone. – - Ale… –Już teraz mam kłopoty z utrzymaniem wysokości. Jakby na potwierdzenie jej słów statek zanurkował ostro w dół, potem poderwał się w górę. Pomyślałem, że słyszę jęk z dziobu, gdzie czekała reszta załogi. –To obowiązek kapitana – dodała Duchamp, zerkając na mnie. Uśmiechnęła się leciutko. – Wiem, że nie chciał mnie pan do tej roboty, ale skoro już tu jestem, będę z powagą traktować swoje obowiązki. –Zabijesz się! – krzyknęła Marguerita. –Proszę zejść z mostka – powiedziała Duchamp do mnie. Trzymając się ramy włazu, zastanawiałem się szybko. –Proponuję układ. Wzniosła brew. –Zabiorę Margueritę, żeby założyła skafander i przyniosę pani skafander na mostek. Ubierze się pani i przejdzie na dziób do kapsuły. Pokiwała głową. –Chodź – zwróciłem się do Marguerity. –Nie – warknęła, a matce powiedziała: – Nie bez ciebie. Duchamp popatrzyła na nią z miną, jakiej dotąd u niej nie widziałem. Jej surowe rysy złagodniały, w oczach zalśniło wzruszenie. –Marguerito, idź z nim. Nic mi się nie stanie. Nie jestem samobójczynią. Nie czekając na odpowiedź Marguerity, złapałem ją za rękę, poderwałem z fotela i dosłownie powlokłem w dół pochyłego korytarza do śluzy, gdzie czekały skafandry. –Ona się zabije – szeptała Marguerita chrapliwie, jakby do siebie, gdy pomagałem jej założyć skafander: – Ona się zabije. –Nie pozwolę jej – zapewniłem ją z przekonaniem, którego wcale nie czułem. – Ubiorę ją w skafander i przyprowadzę do kapsuły, nawet gdybym musiał użyć siły. Chciałem tylko poprawić jej samopoczucie i jestem pewien, że wiedziała, co mną powoduje. Mimo wszystko bez sprzeciwu przyjęła moją pomoc przy zakładaniu i sprawdzaniu skafandra. Zabrałem najmniej używany z pozostałych skafandrów i razem pobrnęliśmy w stronę mostka. Kołysanie jakby trochę zelżało. Może trafiliśmy na obszar chłodniejszego, spokojnego powietrza albo zeszliśmy na wysokość, na której ciśnienie zewnętrzne równało się temu w balonie. Po wejściu na mostek zaproponowałem, że zajmę się obsługą silników pomocniczych, gdy Duchamp będzie zakładać skafander. Obdarzyła mnie pełnym politowania uśmiechem. –Gdybym miała parę dni, żeby pana podszkolić… –W takim razie sprowadzę Rodrigueza. –Ja go zawołam – zaproponowała Marguerita. Podnosząc rękę, żeby ją zatrzymać, Duchamp powiedziała: –Interkom nadal działa, kochanie. –Więc niech go pani woła – przynagliłem.

Po pół sekundzie namysłu wcisnęła guzik interkomu na podłokietniku. Nim zdążyła coś powiedzieć, na konsoli łączności błysnęło światełko komunikatu. Duchamp zawołała do komputera: –Odbierz! Ekran wypełniła wielka, kwadratowa twarz Fuchsa, patrzącego na nas ze złością. –Odebrałem wasze wołanie o pomoc – oznajmił beznamiętnie. Główny komputer Hesperos był zaprogramowany na wysyłanie sygnału po przekroczeniu granic bezpieczeństwa. W chwili, gdy włączyły się alarmy, komputer zaczął wzywać pomocy. Za jakieś dziesięć minut, pomyślałem, otrzymamy pytania z MAA na Ziemi: standardowa procedura bezpieczeństwa dla wszystkich lotów kosmicznych. –Przygotowujemy się do opuszczenia statku – powiedziała Duchamp. – Straciliśmy wyporność. –Bądźcie w pogotowiu. – Ton Fuchsa oscylował między irytacją a złością. – Zbliżam się do was z maksymalną prędkością. Możecie przesiąść się na Lucyfera. Co dziwne, rysy Duchamp złagodniały. –Nie musisz tego robić, Lars. Nie krył rozdrażnienia. –Pewnie, że nie. Regulamin MAA stanowi, że każdy statek, który odbierze wołanie o pomoc, ma służyć wszelką możliwą pomocą, pamiętasz? –Nie możesz… –Jeśli nie przyjdę wam z pomocą – warknął – ci z MAA mnie powieszą. Z radością ukarzą mnie dla przykładu. I nie powieszą mnie za szyją. Wpatrywałem się w jego twarz na głównym ekranie, co najmniej dwa razy większą niż w rzeczywistości. Wyrażała złość, całe morze złości i gorycz głębszą, niż w życiu widziałem. Lars Fuchs wyglądał jak człowiek, który został zmuszony do podejmowania trudnych decyzji, nieodwołalnych decyzji, za co zapłacił utratą wszelkiej nadziei na spokój i radość. Tak, o to chodziło. To odróżniało jego twarz od wszystkich mi znanych. Kompletny brak radości. Jakby nie spodziewał się już nigdy przeżyć jednej chwili szczęścia, jakby długie lata temu porzucił wszelką nadzieję. Doszedłem do tego wniosku w dwie, może trzy sekundy. W tym czasie Duchamp podjęła decyzję. –Gondola zacznie się rozpadać za parę minut, Lars. –Zakładajcie skafandry. Lucyfer znajdzie się w odległości umożliwiającej ewakuację za… – przesunął oczy na jakiś ekran poza zasięgiem kamery – dwanaście minut. Duchamp odetchnęła głęboko i pokiwała głową. –W porządku. Będziemy gotowi. –Ja też – powiedział Fuchs ponuro. Dziwne, jego ton jakby złagodniał. – Katastrofa Rodriguez wrócił na mostek i przejął ster, gdy Duchamp się ubierała. Musiała wyjść na korytarz, bo na mostku nie było miejsca. Oboje z Margueritą sprawdziliśmy jej skafander. Miał kilka przecieków, ale powinien wytrzymać przynajmniej przez godzinę.

–Wtedy będziemy na pokładzie Lucyfera – powiedziała Duchamp z wnętrza hełmu. Staliśmy tak blisko, że widziałem jej twarz przez zabarwioną bańkę. Miała ten sam twardy wyraz co zwykle. Ani śladu strachu czy choćby niepokoju. Jeśli coś ją przerażało albo martwiło, to z niczym się nie zdradzała. –Lepiej, żeby tak było – powiedziała Margueritą tak cicho, że ledwo ją usłyszałem. Wszystkie nasze skafandry trochę przeciekały, przegryzione przez robaki. Na szczęście nie musieliśmy zwiększać ciśnienia; na tej wysokości ciśnienie atmosferyczne Wenus było nieco wyższe od ziemskiego. Wydawało mi się, że pod kontrolą Rodrigueza statek zachowuje się spokojniej niż dotąd. Może zresztą tylko się zasugerowałem, bo astronautę lubiłem o niebo bardziej od naszej twardej kapitan. Jak by nie było, metalowa konstrukcja gondoli zaczęła jęczeć i zgrzytać niczym cierpiące zwierzę. Stałem w korytarzu i dusiłem chęć wywrzeszczenia swojego przerażenia. Margueritą wyglądała tak, jakby wcale się nie bała. Prawdę mówiąc, ściągała brwi ze zdziwienia. –Dlaczego robaki atakują tylko gondolę, a nie całą konstrukcję? –Czemu tak sądzisz? – wykrztusiłem. –Jak na razie została zniszczona tylko sekcja między śluzą a dziobem. –Skąd wiesz? – Wskazała kciukiem mostek. –Popatrz na ekran systemów podtrzymywania życia. Tylko ta sekcja straciła ciśnienie. Spojrzałem na ekran. Miała rację. Teraz ja zmarszczyłem brwi. Czy była jakaś różnica między tą sekcją a resztą gondoli? Próbowałem sobie przypomnieć schematy i plany, które studiowałem wiele miesięcy temu, kiedy budowaliśmy Hesperos. Ta sekcja znajdowała się blisko śluzy. Może robaki przeżuwały plastik, którego użyliśmy jako szczeliwa w zewnętrznym włazie? –Wewnętrzny właz jest szczelny? – zawołałem do Rodrigueza, który nadal siedział w fotelu. Nie zastanawiając się, dlaczego pytam, spojrzał na „choinkę” świateł, które sygnalizowały stan różnych systemów statku. Większość świateł paliła się na czerwono. –Nie – odparł, kręcąc głową w hełmie. –Uszczelnij go. –To nic nie da – powiedziała Marguerita. – Jeśli robaki zniszczyły uszczelkę zewnętrznego włazu, zrobią to samo z wewnętrzną. –Może zyskamy parę minut. Duchamp, już w skafandrze, przyznała mi rację. –Liczy się każda sekunda. Weszła na mostek i z powodem zajęła swój fotel. Rodri-guez wyszedł do nas na korytarz. Ubrany w skafander, z trudem przecisnął się przez właz.

–W porządku – powiedział. – Uszczelnić hełmy. Idziemy na dziób do pozostałych. –A co z nią? – zapytała Marguerita. –Jestem potrzebna tutaj – odparła Duchamp. – Zejdę z mostka, gdy Lucyfer weźmie was na pokład. –W takim razie zostanę z tobą. –Nie – sprzeciwiłem się. – Pójdziesz z nami. Marguerita odwróciła się całym ciałem w moją stronę. Zobaczyłem w jej oczach stanowczy sprzeciw, tę samą nieugiętość, którą tak często widywałem na twarzy jej matki; zobaczyłem identycznie zaciśnięte szczęki. –Kapitanie – zawołałem – proszę wydać rozkaz. –On ma rację, ma petite – powiedziała Duchamp głosem cichszym i łagodniejszym, niż dotąd słyszałem. – Musisz… – Zamrugało światełko wiadomości i Duchamp urwała w połowie zdania. – Odbierz. Ekran konsoli łączności wypełniła ponura twarz Fuch-sa. –Za cztery minuty znajdę się pod waszym statkiem. Utrzymam się na tej pozycji nie dłużej niż przez parę minut. Musicie przygotować się do skoku. –Nie wchodź pod nas! – krzyknęła Duchamp ze strachem. – Rozpadamy się. Szczątki mogą was uszkodzić. Fuchs spiorunował ją wzrokiem. –Czy wasze skafandry mają jednostki napędowe? –Nie. –W takim razie, jeśli nie umiecie fruwać, to jedyny sposób na przejście z Hesperos na Lucyfera. – Szeroka szczelina ust skrzywiła się na chwilę w czymś, co mogło być cieniem uśmiechu. – Musicie upaść, jak sam Lucyfer. Skoczyć z Hesperos na Lucyfera? Ścisnęło mnie w dołku. Jak to zrobimy? Jak blisko Fuchs podprowadzi swój statek do naszego? Powinienem wyposażyć skafandry w jednostki napędowe, ale na Ziemi nie wpadło mi to do głowy. Nie mieliśmy w planach wychodzenia w otwartą przestrzeń poza przesiadką z Truaksa, a tam mieliśmy wózek. Rodriguez powinien przewidzieć, że w nagłym wypadku możemy potrzebować jednostek napędowych. Ktoś powinien o tym pomyśleć. –Trzy minuty dziesięć sekund – oznajmił Fuchs. – Przygotować się do skoku. Ekran zgasł. –Chodź – powiedział Rodriguez, trącając mnie w ramię i wskazując korytarz. Marguerita nadal się wahała. –Idź z nimi – rozkazała Duchamp. – Ja przez dwie minuty będę trzymać tę balię na kursie, a potem pójdę za wami. –Nie zrobisz nic głupiego? – zapytała Marguerita cicho. Duchamp spojrzała na nią z politowaniem. –Koncepcja, że kapitan idzie na dno ze swoim okrętem, jest wymysłem samców o rozbuchanym ego. Wierz mi, nie jestem dotknięta przekleństwem testosteronu.

Nim ktoś zdążył się odezwać, położyłem rękę na plecaku Marguerity i pchnąłem ją – delikatnie – w głąb korytarza. Nigdy się nie dowiedziałem, czy zamknięcie wewnętrznego włazu śluzy spowolniło niszczycielską działalność robaków. Jak się okazało, nie miało to znaczenia. Reszta załogi, doktor Waller i troje techników, czekali w sekcji dziobowej, już w ładowniku. Z tego, co było im wiadomo, zamierzaliśmy wykorzystać batysferę w trybie kapsuły ratunkowej i wylecieć na orbitę, skąd zabrałby nas Truax. Gdy spieszyliśmy w kierunku włazu, który prowadził do przedziału śluzy, Rodriguez przypomniał nam o uszczelnieniu hełmów. –Ciśnienie po drugiej stronie włazu jest dobre – dodał – ale prawdopodobnie wenusjańskie powietrze zmieszało się z naszym. Chyba nie chcecie oddychać parami kwasu siarkowego. Sprawdziłem uszczelnienie hełmu sześć razy w ciągu paru sekund, jakie zajęło nam podejście do zamkniętego włazu. Tymczasem Rodriguez przez radio kazał Wallerowi i technikom wyjść z kapsuły i udać się do śluzy. Zapytali dlaczego, oczywiście. –Przesiadamy się na Lucyfera, statek Fuchsa – oznajmił. –Jak? – usłyszałem w słuchawkach nosowy głos Rizy Kolodny. –Zobaczycie – odparł Rodriguez tonem ojca, który nie ma czasu na wyjaśnienia. Otworzyliśmy właz i zajrzeliśmy do przedziału śluzy. Wyglądał w miarę bezpiecznie. Nie dostrzegłem dziur w konstrukcji, ale metal jakby pojękiwał. Słyszałem też ciche, piskliwe pogwizdywanie, jakby świst wiatru wpadającego przez liczne maleńkie otworki. Rodriguez pierwszy przeszedł przez właz, potem Marguerita. Ruszyłem za nimi. Statek znów się zakołysał. Wyciągnąłem rękę, chcąc wesprzeć się o metalową ramę włazu, żeby nie stracić równowagi. W tej samej chwili otworzył się właz po drugiej stronie przedziału. Zobaczyłem cztery osoby, anonimowe w pękatych skafandrach i lustrzanych baniastych hełmach. Głos Duchamp zatrzeszczał w słuchawkach. –Fuchs jest około stu metrów pod nami i podchodzi bliżej. Połączcie linki i zacznijcie schodzić na jego statek. –Dobrze. – Rodriguez wskazał na mnie. – Pan pierwszy, panie Humphries. Musiałem parę razy przełknąć ślinę, dopiero wtedy zdołałem odpowiedzieć: –W porządku. Potem Marguerita. –Tak jest. Nie musieliśmy zmieniać powietrza w śluzie. Rozsunąłem wewnętrzny’właz, wszedłem do środka i wcisnąłem guzik, który otwierał zewnętrzny. Nic się nie stało. Przez chwilę stałem jak głupek, słuchając wiatru świszczącego wokół mnie, czując się jak w pułapce.

–Ręcznie! – przynaglił Rodriguez niecierpliwie. –Już się robi – odparłem, próbując zachować choć strzępek godności. Szarpnąłem koło i właz rozsunął się powoli, jakby niechętnie, cal po calu. Rodriguez podał mi spięte linki. Razem z Marguerita pospiesznie łączyli pozostałe. –Przymocuj wolny koniec do szczebla – powiedział. –Już się robi – powtórzyłem. Nic innego nie przychodziło mi do głowy. Wychyliłem się ze śluzy, by przymocować linkę. I serce zamarło mi ze strachu. Sunęliśmy wysoko nad bezkresną pokrywą chorobliwie żółtych chmur, burzących się i falujących jak żywe. Raptem pod nasz statek wsunął się wielki zakrzywiony kadłub Lucyfera. Był tak blisko, że pomyślałem, że zaraz się zderzymy i wszyscy zginiemy. –Lucyfer zajął pozycję – usłyszałem głos Duchamp. Statek Fuchsa wydawał się ogromny, znacznie większy od naszego. Przysuwał się, powoli, ale zauważalnie zmniejszając lukę między nami. Oddychając chrapliwie, przypiąłem koniec linki do najbliższej klamry. Spostrzegłem, że Ro-driguez stoi zaraz za mną, wypuszczając linkę z włazu przy mojej nodze. Patrzyłem, jak linka opada ku baniastej powłoce Lucyfera. Ledwo widziałem jej koniec, wiszący wysoko nad pomostem, który biegł przez całą długość balonu. Nagle przypomniałem sobie, że nie zabrałem zapasu enzymu. Nawet jeśli przejdę bezpiecznie na Lucyfera, nie będę mieć leków utrzymujących mnie przy życiu. Hesperos zatoczyła się pijacko, gondola zajęczała niczym człowiek konający w katuszach. Przypadkiem spojrzałem wzdłuż zewnętrznej powierzchni i zobaczyłem, że metal szpecą ciemne smugi, biegnące od dziobu do włazu śluzy, a nawet dalej. Widziałem, jak cienka metalowa powłoka pęka wzdłuż tych ciemnych smug. Marguerita i Rodriguez stali za mną, cztery osoby – Waller i technicy – kulili się po drugiej stronie śluzy. Wszyscy czekali z niecierpliwością, aż zacznę opuszczać się w kierunku Lucyfera i bezpieczeństwa. Stałem jak słup w otwartym włazie. Spuszczanie się po tej rozkołysanej lince nie wyglądało dla mnie bezpiecznie, ani trochę. Jęki kadłuba osiągnęły wyższy ton, aż zaczęły przypominać zgrzyt paznokci po tablicy. Wsunąłem głowę do komory śluzy, dysząc jak po przebiegnięciu tysiąca metrów. –Pęka! – wrzasnął Rodriguez tak głośno, że usłyszałem go nie tylko w słuchawkach, ale także przez hełm. Na moich oczach przednia część gondoli oderwała się z przeraźliwym chrzęstem, unosząc ze sobą Wallera i techników. Wrzeszczeli, ich zrozpaczone wysokie wycie wibrowało w słuchawkach. Dziób przemknął przed moimi przerażonymi oczyma, koziołkując, wysypując ludzi w otwarte, puste powietrze. –Ratunku! – Głos był tak zniekształcony z przerażenia, że nie poznałem, kto krzyknął. Ktoś spadł na Lucyfera; nie trafił w pomost i z opętańczym wyciem zsunął się w nicość. Ledwo trzymałem się na nogach, kolana miałem jak z waty. Rodriguez, wciśnięty za mną w śluzę, wyszeptał: –Jezus, Maria, Józefie…

Wrzaski raniły niczym wbijane w uszy rozgrzane do czerwoności szpikulce do lodu. Nawet kiedy ucichły, w głowie tłukło się ich wspomnienie. –Nie żyją – powiedział Rodriguez głucho. –Wszyscy – wyszeptała Marguerita drżąco, walcząc ze łzami. –To samo będzie z nami – wychrypiała Duchamp – jeśli natychmiast nie zejdziemy po linkach. Statek miotał się dziko, dźwigając i opadając. Wiatr walił w nas z ziejącej pustki, gdzie kiedyś był dziób gondoli. Niedorzeczna myśl wpadła mi do głowy: nie musimy korzystać ze śluzy, możemy zeskoczyć ze statku przez rozerwany koniec gondoli. Słyszałem w słuchawkach sapanie Rodrigueza. Dobrze, że Rodriguez tu był, że Marguerita tu była. Pomyślałem, że Duchamp na pewno już do nas idzie. –Ruszaj! – wrzasnął Rodriguez, jakby radia nie działały. – Schodź po lince. Gdybym poświęcił pół milisekundy na zastanowienie się, co mam zrobić, sparaliżowałby mnie strach. Na szczęście nie miałem czasu. Oburącz chwyciłem linkę. –Serwomotory cię utrzymają – powiedział Rodriguez. –Okręć linkę na nodze, żeby trochę odciążyć ręce. Jak akrobata w cyrku. Podjąłem niezdarną próbę, ale udało mi się jedynie okręcić linkę wokół kostki. Serwomotory na grzbietach rękawic mocno przyciskały moje palce do linki. Musiałem strzec się przed popełnieniem tylko jednego błędu, polegającego na jednoczesnym oderwaniu obu rąk. Ruszyłem na dół, ręka za ręką. Spadanie Opuszczanie się po tej rozchybotanej, śliskiej linie z połączonych pętli bezpieczeństwa było ciężką pracą. Zlany zimnym potem, z łomotem tętna w uszach, próbowałem ściskać linkę butami, żeby odciążyć ramiona, ale nic mi z tego nie wychodziło. Zsuwałem się kawałek po kawałku, moje wspomagane rękawice zamykały się i otwierały powoli, jak ręce starego reumatyka. Lucyfer majaczył tysiące kilometrów pode mną. Widziałem koniec połączonych linek dyndający dobrych dziesięć metrów nad pomostem, który biegł wzdłuż powłoki. W moich oczach odległość urosła w sto metrów. Tysiąc. Kiedy dotrę do końca liny, będę musiał zeskoczyć. Jeśli dotrę do końca liny. Przez cały czas słyszałem przerażone, udręczone krzyki tych, którzy spadli. Mój umysł bez końca odtwarzał to przeciągłe „Ratuuunkuuu!” Czy ja też będę wrzeszczeć, jeśli nie trafię na statek i runę w ognistą otchłań na spotkanie z nieuchronną śmiercią? –Poślij następnych. – Był to głos Fuchsa, niski, chrapliwy. – Nie czekaj. Już. –Nie – sprzeciwiła się Marguerita. Wyczuwałem jej walkę, słyszałem jej przyspieszony oddech. – Czekaj… Ale Rodriguez powiedział stanowczo: –Nie ma czasu. Schodź! Popatrzyłem w górę i zobaczyłem, jak ktoś schodzi po lince. Skafander uniemożliwiał rozpoznanie, ale domyśliłem się, że to Marguerita.

Radziła sobie znacznie lepiej ode mnie, z wprawą przytrzymując linkę butami. Czy mówiła mi, że uprawiała wspinaczkę wysokogórską? Nie mogłem sobie przypomnieć. Głupia myśl, w takiej chwili. Próbowałem przyspieszyć i omal się nie zabiłem. Puściłem się jedną ręką i nie trafiłem na linkę, podczas gdy druga ręka już się otwierała. Serwomotory napędzające egzoszkielet rękawicy reagują z opóźnieniem; poruszasz palcami, motory przez chwilę stawiają opór, potem zaskakują. Moje palce rozchylały się, luzując chwyt na lince, kiedy rozpaczliwie pragnąłem je znowu zacisnąć. Tak oto jedną rękę miałem wolną, a druga wypuszczała linkę. Gdybym nie był taki przerażony, chyba bym zwymiotował. Sięgnąłem do linki wolną ręką, złapałem ją i jak najszybciej, jak najmocniej zacisnąłem palce. Pomyślałem, że słyszę wściekłe zawodzenie serwomotorów, ale chyba tylko je sobie wyobraziłem, bo nigdy wcześniej nie słyszałem ich przez skafander i hełm. Całym ciężarem wisiałem na jednaj ręce przez chwilę, która wydłużyła się w godziny. Wreszcie złapałem się drugą ręką, odetchnąłem głęboko, jak nigdy w życiu, i zacząłem się opuszczać. –Gdzie moja matka? – usłyszałem w słuchawkach spanikowany głos Marguerity. –Już idzie – odparł Rodriguez. Jednak kiedy podniosłem głowę, zobaczyłem tylko dwie postacie spuszczające się po lince. Hesperos przemieniła się we wrak, podskakujący i dygoczący nad nami, rozpadający się na kawałki. Powłoka pękała jak skorupka przegotowanego jajka. Połowa gondoli zniknęła, dziób był oddarty, na moich oczach zygzaki nowych szczelin rysowały całą długość statku. Robaki z chmur musiały się zagnieździć w metalowej konstrukcji. Cóż, pomyślałem ponuro, upieką się żywcem, gdy statek straci resztę wyporności i runie w piekielny żar. Potem wyobraziłem sobie, jak Hesperos spada na Lucyfera. Zastanowiłem się, jak długo Fuchs będzie wisieć pod nami. –Pospieszcie się! – wrzasnął, jakby czytał w moich myślach. Marguerita szlochała, Rodriguez sapał jak miech; słyszałem ich przez radio. Oboje mnie dopędzali. A Duchamp nadal była na statku. Na mostku, pomyślałem, próbując utrzymać zmaltretowaną Hesperos jeszcze przez chwilę, żebyśmy zdążyli bezpiecznie przejść na Lucyfera. A co z jej bezpieczeństwem? –Kapitan Duchamp – zawołałem, zdziwiony, że strach nie odjął mi mowy. – Proszę zejść mostka i zsunąć się na Lucyfera. To rozkaz. Bez odpowiedzi. –Mamo! – wyszlochała Marguerita. – Mamo! Nie przyjdzie. Wiedziałem to pewnością religijnego objawienia. Duchamp zostanie na mostku, walcząc o utrzymanie rozpadającego się statku, żebyśmy mogli się ewakuować. Poświęci życie, żeby nas ocalić. Żeby ocalić swoją córkę. Wątpiłem, czy reszta z nas była dla niej warta złamanego grosza. Może żywiła jakieś uczucia do Rodrigueza. Na pewno nie do mnie. I wtedy dotarłem do końca linki. Wisiałem, kołysząc się obłąkańczo, z butami w pustyni powietrzu. Szeroka przestrzeń powłoki Lucyfera nadal wydawała się strasznie odległa. Długi skok.

Całym ciężarem, wliczając w to skafander i plecak, wisiałem na rękach. Czułem, jak kości ramion powoli, boleśnie wysuwają się ze stawów, jakby rozciągano mnie na kole tortur. Wiedziałem, że długo nie wytrzymam. Potem zobaczyłem ludzi w skafandrach wspinających się powoli po zakrzywionym boku wielkiej powłoki. Wyglądali jak zabawki, jak maleńkie laleczki, co mi uświadomiło, o ile Lucyfer jest większy od naszej Hesperos. I że jestem znacznie wyżej niż przypuszczałem. Nie dziesięć metrów, tylko około setki. Nie przeżyję skoku z takiej wysokości. Nikt nie mógłby przeżyć. Spojrzałem w górę. Przez bąbel hełmu zobaczyłem Mar-gueritę i Rodrigueza schodzących po linie, blisko mojej głowy. –Co teraz? – zapytałem Rodrigueza. – Za wysoko na skok. Nim zdążył odpowiedzieć, w słuchawkach zazgrzytał głos Fuchsa: –Podniosę Lucyfera, żebyście mogli skoczyć. Nie utrzymam go długo w jednym miejscu, więc kiedy każę skakać, to albo skoczycie, albo niech was piekło pochłonie. Zrozumiano? –Zrozumiano – odparł Rodriguez. –Dobra. Szeroki grzbiet Lucyfera zaczął powoli podnosić się w naszą stronę. Trzy osoby stały na pomoście, układając między sobą zwoje linki. Zbliżaliśmy się, ale za każdym razem, gdy myślałem, że jesteśmy w odległości pozwalającej na bezpieczny skok, Hesperos podskakiwała albo przesuwała się w bok. Ręce płonęły mi z bólu. Słyszałem, jak Rodriguez mamrocze po hiszpańsku, może modlitwę, choć prędzej był to stek wyrafinowanych przekleństw. Popatrzyłem w górę. Hesperos ledwo trzymała się kupy. Gondola popękała w setkach miejsc, w powłoce ponad nią brakowało fragmentów, jak w niekompletnej układance. Jedynym czynnikiem działającym na naszą korzyść było powietrze, na tej wysokości dość gęste, by być względnie spokojne. Mimo to Hesperos stale podskakiwała i trzepotała jak liść na silnym wietrze. Szloch Marguerity ucichł. Wreszcie zrozumiała, że matka nie przyjdzie i że już nic na to nie poradzi. Będzie mnóstwo czasu na opłakiwanie, gdy się uratujemy, pomyślałem. Kiedy życie wisi dosłownie na włosku, jak w naszym przypadku, człowiek martwi się o własną skórę i zostawia sentymenty na później. –Teraz! – rozkaz Fuchsa przerwał moje bezcelowe dywagacje. Nadal wisiałem okropnie daleko od pomostu Lucyfera, a moje nadwerężone ramiona wrzeszczały z bólu. –Teraz, cholera! – ryknął. – Skacz! Puściłem się. Przez obłędną chwilę miałem wrażenie, że wiszę w powietrzu, że wcale się nie poruszam. Nim zrozumiałem, że spadam, walnąłem w zakrzywiony kadłub Lucyfera z siłą, która wycisnęła mi powietrze z płuc. Minąłem pomost i czekających ludzi o parę metrów. Poczułem, jak ześlizguję się po krzywiźnie powłoki,

rękami i nogami szukając uchwytu, klamry, czegokolwiek, byle nie zsunąć się w pustkę. Nic. Powłoka była gładka jak wypolerowany marmur. W słuchawkach słyszałem wycie, zduszone zawodzenie, które wwiercało mi się w mózg jak skrzeczenie jakiegoś prymitywnego zwierzęcia. Trwało i trwało bez chwili przerwy. Słyszałem tylko to, tylko to udręczone wycie. Gdyby Lucyfer był wielkości Hesperos, zsunąłbym się z powłoki i runął w gęste chmury wiele kilometrów pode mną. Czasami zastanawiam się, czy upiekłbym się żywcem, spadając w piekielnie gorącą atmosferę, czy zostałbym zmiażdżony jak wydmuszka przez straszliwe ciśnienie. Uratowali mnie ludzie Fuchsa. Jeden zeskoczył z pomostu, zjechał na siedzeniu po powłoce i złapał mnie mocno. Przez wycie w słuchawkach usłyszałem, jak stęknął z bólu, gdy jego linka zatrzymała nas obu. Potem okręcił mnie dodatkową pętlą. Trząsłem się tak mocno, że dopiero po trzech próbach udało mi się zapanować nad nogami i wskrabać na szczyt powłoki, gdzie drugi ratownik już obejmował Margueritę. Później dowiedziałem się, że zeskoczyła prosto na pomost i nawet nie straciła równowagi. Opadłem na czworaki, sapiąc z wysiłku. Miałem wrażenie, że ktoś wyrwał mi ręce ze stawów, ale nie czułem bólu. Przekroczyłem granicę i byłem odrętwiały, nieczuły jak kawałek drewna. Pomost przesunął się pode mną, rzucając mnie na bok. Podniosłem głowę i zobaczyłem, że Hesperos się rozpada. Odpadały wielkie fragmenty powłoki, gondola pękła wzdłuż. Marguerita krzyknęła. Zobaczyłem dziko trzepoczącą linkę, pustą. Podnosząc się z trudem na kolana, rozejrzałem się w poszukiwaniu Rodrigueza. Nie znalazłem go w polu widzenia. –Gdzie jest Rodriguez? – zapytałem. Nikt nie odpowiedział. Popatrzyłem na Margueritę, która wyrwała się trzymającemu ją człowiekowi. –Gdzie Tom? – wrzasnąłem. Nie widziałem jej twarzy przez hełm, ale wyczułem, że kręci głową. –Skoczył po mnie… –Co się z nim stało? – Chwiejnie dźwignąłem się na nogi. Odpowiedział mi Fuchs. –Trzecia osoba z waszej grupy skoczyła za późno. Musiałem odsunąć statek, żeby nie spadły na nas szczątki Hesperos. Minął nas i runął w chmury. Lars Fuchs To był ten długi, przerażony wrzask, który słyszałem w słuchawkach: Rodriguez z krzykiem spadał ku śmierci. Klęczałem, aż w końcu dwóch członków załogi szorstko złapało mnie pod pachy i poderwało na nogi. Ledwo mogłem oddychać. Wszystkie mięśnie i ścięgna w moim ciele cierpiały katusze. Rodriguez zginął. Marguerita powiedziała cicho: –Moja matka… – Głos zdradzał wyczerpanie, fizyczne i emocjonalne. Ja też byłem wykończony.

Podniosłem głowę. Hesperos zniknęła bez śladu. Ponad nami wirowały chorobliwie żółtawoszare chmury. Pod nami to samo. Duchamp, Rodriguez, Waller i troje techników – wszyscy zginęli. Wenus ich zabiła. Po chwili zrozumiałem, że to nieprawda. To była moja wina. Ja ich przywiodłem do tego piekielnego świata. Ja ich zmusiłem do wdarcia się do miejsca, w którym ludzie nie powinni przebywać. Ja ich zabiłem. I siebie, pomyślałem. Bez lekarstwa niedługo umrę. Spięci linkami jak alpiniści, powoli, z trudem zeszliśmy po klamrach osadzonych w zakrzywionej powłoce Lucyfera do śluzy. Serce załomotało mi w piersi: zobaczyłem ciemne smugi rozsmarowane wzdłuż powłoki, jak na Hesperos. Robaki przegryzały kadłub Lucyfera. Statek rozpadnie się tak jak nasz, to tylko kwestia czasu. Wszyscy umrzemy. Nic tego nie odmieni. –Prędzej! – przynaglił Fuchs. – Nie guzdrać się. Co za różnica, pomyślałem, wchodząc do śluzy. Szeroko otworzyłem oczy ze zdziwienia, gdy zobaczyłem, że wewnętrzny właz jest otwarty na oścież. Wahałem się przez ułamek sekundy; ktoś wepchnął mnie bezceremonialnie przez próg do przedziału. –Uszczelniam śluzę za dziesięć sekund – warknął Fuchs. –Kto w tym czasie będzie na zewnątrz, ten tam pozostanie, zrozumiano? W przedziale za komorą śluzy odwróciłem się i nad ramieniem ratownika zobaczyłem Margueritę. Tutejsze skafandry różniły się od naszych: miały barwę brudnoszarego srebra, wydawały się masywniejsze i sztywniejsze. Hełmy też były staromodne, z wizjerami, zupełnie inne niż nasze bąble. Człowiek idący za Margueritą odwrócił się i zamknął śluzę. –Przygotować się do awaryjnego zanurzenia – rozkazał Fuchs. – Przygotować się do napełnienia dziobowych zbiorników wypornościowych. – Przeszedł na gardłowy obcy język; dla mnie brzmiał orientalnie, nie jak japoński, choć podobnie. Mówił do kogoś na mostku, a może do kierowanego głosem komputera. Nie do nas. Jeden członek załogi zamknął właz wewnętrzny, a drugi poczłapał w ciężkich butach do czegoś, co wyglądało jak pompa. Usłyszałem, jak ją zapuszcza, ale zaraz potem hałas ucichł. Mój skafander zesztywniał i nadął się zauważalnie. Wreszcie zrozumiałem. Użyli tego przedziału jako przedłużenia śluzy, żebyśmy mogli szybko wejść na statek, zamiast pojedynczo przeciskać się przez komorę śluzy. Sprytnie. Gdy czekaliśmy, aż przedział wypełni się normalnym, zdatnym do oddychania powietrzem, spostrzegłem, że towarzyszy nam tylko dwóch członków załogi. Widziałem trzech, kiedy zsuwaliśmy się w kierunku Lucyfera. Czyżby rozmyślnie zostawili tamtego na zewnątrz? Jeśli tak, jeśli Fuchs był na tyle bezwzględny, by wydać taki rozkaz, to kim byli ci tutaj, żeby go posłuchać? Posapywanie pompy znów stało się głośniejsze, co znaczyło, że przedział uzyskuje normalne ciśnienie. Jeden z mężczyzn sprawdził odczyt na mankiecie skafandra, potem pochylił się niezdarnie i wyłączył pompę. Obaj podnieśli wizjery hełmów. Obaj byli Azjatami. Rozszczelniłem hełm i ściągnąłem go z głowy. Margu-erita stała bez ruchu, wiec podszedłem do niej i zdjąłem jej hełm. Oczy miała już suche, ale szeroko otwarte, błędne, patrzące w przeszłość, niewypowiedzianie smutne. Chciałem jej powiedzieć, żeby nie rozpaczała nad utratą matki, bo niebawem wszyscy będziemy martwi. Zabrakło mi odwagi, a właściwie nie miałem siły, żeby otworzyć usta.

–Zdejmijcie skafandry – polecił Fuchs – i wrzućcie je do śluzy. Są skażone. Pozbądźcie się ich, prędko. Zamrugałem ze zdumienia. Najwyraźniej Fuchs nie miał zamiaru biernie godzić się z wyrokiem śmierci. Z pomocą członków załogi zdjęliśmy plecaki i skafandry. Obaj milczeli, twarze mieli bez wyrazu, ale zajęli się nami całkiem sprawnie. Szybko pozbyli się naszych skafandrów. –Idźcie za moimi ludźmi na mostek – polecił Fuchs, gdy tylko skafandry zniknęły w śluzie. Zrozumiałem, że nas obserwuje, choć nigdzie nie dostrzegłem kamery. Jeden z Azjatów otworzył właz i ruchem ręki wskazał nam długi korytarz. Wiedziałem, że nadal jesteśmy w balonie Lucyfera. Najwidoczniej statek nie miał podwieszonej gondoli; przestrzenie mieszkalne i robocze mieściły się w powłoce. Nietrudno było zauważyć, że Lucyfer jest co najmniej dwa razy większy od Hesperos. Marguerita i ja, prowadzeni przez dwóch niewzruszonych członków załogi, przeszliśmy korytarzem do drabinki. Szyb sięgał dwa pokłady w dół i dwa w górę. Wspięliśmy się na górę. Jeden Azjata szedł przede mną, drugi za Marguerita. Miałem nieprzyjemne wrażenie, że zachowują się jak strażnicy eskortujący więźniów. Mostek był przestronny, z czterema obsadzonymi stanowiskami i dużym fotelem kapitańskim, pustym, gdy przybyliśmy. Wachtę pełnili Azjaci, w tym trzy kobiety. Nikt nie powiedział słowa. –Czy ktoś mówi po angielsku? – zapytałem. –Kiedy trzeba – odparł Fuchs za moimi plecami. Odwróciłem się. Stał w otwartym włazie z boku mostka, ujęty w metalową ramę. Lars Fuchs był potężnie zbudowany, barczysty, z piersią jak beczka. Kończyny miał krótkie, ale ręce sprawiały wrażenie silnych jak łapy goryla. Przypominał zawziętego czarnego niedźwiedzia albo jakieś inne dzikie zwierzę z silnymi, ostrymi pazurami i krewkim temperamentem. Minę miał nieprzyjemną, drwiącą, niemal sardoniczną. –Więc ty jesteś synem Martina Humphriesa? Pokiwałem głową, gdy do mnie podszedł. Dziwne, był troszeczkę niższy ode mnie, jednak wyglądał jak olbrzym. Miał na sobie czarną koszulę bez kołnierzyka, z krótkim rękawem, i czarne workowate spodnie z nogawkami wetkniętymi w cholewy butów, które od dawna nie były polerowane. Obejrzał mnie od stóp do głów, jak jakiś okaz w zoo, krzywiąc szerokie usta o wąskich wargach w grymasie czystej nienawiści. Spojrzałem mu w oczy. To, co w nich zobaczyłem, przyprawiło mnie o wewnętrzne drżenie. Jego oczy były jak arktyczne lody, zimne i niebieskie. Ten człowiek zabiłby mnie z zimną krwią, gdyby to mu odpowiadało. Każdego innego też. Popatrzył w stronę Marguerity i na ułamek sekundy jego twarz zupełnie się zmieniła. Odmalowało się na niej zaskoczenie, nawet szok. Szczęka mu opadła, oczy rozwarły szeroko. Tylko na ułamek sekundy. Zamknął usta z głośnym trzaskiem zębów i wypuścił długi, chrapliwy oddech. Ale nie oderwał od niej wzroku. –Marguerita Duchamp, prawda? –Tak – odparła ledwo słyszalnie.

–Wyglądasz jak twoja matka dwadzieścia lat temu. – Głos Fuchsa stał się niższy, łagodniejszy. –Znał ją pan wtedy? – zapytała Marguerita drżąco. W milczeniu pokiwał głową. –Ona… ona nie żyje. –Wiem. – Odwrócił się do mnie. – Ten idiota ją zabił. Marguerita nie zaprzeczyła. Ja też nie. Fuchs założył ręce za plecy. –A raczej jego ojciec. – Znów do mnie podszedł, jak inkwizytor lustrujący więźnia. – To był pomysł twojego ojca, prawda? Zapłonął we mnie gniew. –Skwapliwie skorzystał pan z okazji, żeby sięgnąć po jego pieniądze z nagrody – powiedziałem. Fuchs uśmiechnął się bez cienia humoru. –Prawda. Niewątpliwie. Przez długą chwilę staliśmy naprzeciwko siebie, niemal stykając się nosami, obserwowani przez Margueritę i wachtowych. Fuchs odsunął się. –Doskonale – wycedził, palcem wskazując Margueritę. – Ty będziesz moim gościem na pokładzie tego statku. Witam, panno Duchamp. Złożył groteskowy ukłon z uśmiechem, który na jego kwadratowej, mięsistej twarzy wyglądał wprost makabrycznie. Znowu odwrócił się do mnie. –A pan, panie Humphries, zastąpi człowieka, którego straciłem w czasie akcji ratunkowej. –Stracił pan człowieka? – wybuchłem. Z pogardliwą miną wyjaśnił: –Pierwszy oficer dał się ponieść niespodziewanemu przypływowi odwagi. Kiedy wasz statek zaczął pękać i trzeci człowiek runął z liny na dół, mój heroiczny zastępca próbował go dosięgnąć. –Co się stało? – zapytała Marguerita. –A jak myślisz? Zeskoczył z pomostu i złapał spadającego za kostkę, wierząc, że linka go utrzyma. –Te linki powinny wytrzymać ciężar rzędu paru ton – wtrąciłem. –I wytrzymują – parsknął Fuchs sarkastycznie. – Poręcz nie wytrzymała. Pękła i obaj zniknęli z pola widzenia. Przeklęty głupiec! Pierwszy oficer próbował uratować Rodrigueza. Obaj z wrzaskiem poszybowali ku śmierci. Fuchs pękatym palcem wskazał kobietę siedzącą na prawo od kapitańskiego fotela. Była wielka i tęga, z okrągłą, płaską twarzą Eskimoski. –Teraz ty, Amarjagal, będziesz pierwszym oficerem. Przesunął palec na żylastego młodego mężczyznę, który zajmował miejsce obok niej. –Nodon, ty jesteś inżynierem napędu.

Oboje pokiwali głowami. Czy oni w ogóle umieją mówić? – zastanowiłem się. Może Fuchs dobrał sobie załogę z samych niemych… Odwrócił się do mnie. –Brakuje mi technika łączności – powiedział niemal uprzejmym tonem. – Ty będziesz moim łącznościowcem, Humphries. To lekkie zajęcie, w sam raz dla osoby z twoim brakiem umiejętności. –Chwileczkę, Fuchs, nie jestem… Kopnął mnie w lewą goleń tak mocno, że noga eksplodowała mi z bólu. Gdy z wyciem pochylałem się do bolącej nogi, kątem oka ujrzałem szybującą pięść. Nic nie mogłem zrobić. Trzasnął mnie w nerkę, moje ciało wyprostowało się, a wówczas drugą ręką wymierzył mi cios w bok twarzy. Upadłem na pokład tak ciężko, że przez chwilę widziałem podwójnie. Fuchs piętrzył się nade mną z pięściami na biodrach i drwiącym uśmiechem na wielkiej twarzy. –Boli, prawda? Nie mogłem mówić. Mogłem tylko wić się i jęczeć z bólu. –To pierwsza lekcja okrętowej dyscypliny – powiedział bezdźwięcznym, twardym głosem. – Do mnie należy się zwracać per „sir” albo „kapitanie Fuchs”. I wykonywać moje rozkazy szybko i dokładnie. Zrozumiano? Płomienie bólu tańczyły mi przed oczami. Nie mogłem mówić, nie mogłem nawet oddychać. Fuchs kopnął mnie w żebra. –Zrozumiano? Pokiwałem głową. Niemrawo. Chrząknął z zadowoleniem i odszedł. –Znajdźcie koję dla nowego łącznościowca – polecił załodze. Byłem ogłupiały z bólu, ale najbardziej bolało mnie to, że Marguerita nie powiedziała słowa w mojej obronie, tylko stała nieruchoma jak posąg. Nawet gdy leżałem na pokładzie, nie kiwnęła palcem, by przyjść mi z pomocą. Traciłem przytomność. Ledwo mogłem oddychać. Gdy świat się rozmywał, zobaczyłem jeszcze, jak Fuchs ruchem palca przywołuje Margueritę. –Chodź ze mną – powiedział. Poszła. Zapadła ciemność. Koszmar Spacerowałem po ogrodzie wokół domu na Majorce, z Gwyneth u boku. Przez lekkie i cienkie ubranie prześwitywało jej nagie ciało. Zwiewny materiał wydymał się na bryzie wiejącej od morza. Komar zabrzęczał mi przy uchu. Zdenerwowałem się. Kontrole genetyczne miały wyeliminować szkodliwe insekty na wyspie. Co się stało? Co poszło nie tak? Odwróciłem się, żeby zapytać Gwyneth, ale jej już nie było. Obok mnie szła Marguerita… w skafandrze, z hełmem w rękach. Skafander kosmiczny w moim pięknym ogrodzie nad Morzem Śródziemnym, w słoneczne wiosenne popołudnie?

Uśmiechnąłem się do niej, a ona odpowiedziała uśmiechem. Poczułem ukłucie owada w gołe ramię i klapnąłem je ręką. –Musisz ubrać się w skafander – poleciła. Teraz to była jej matka. –Przecież pani nie żyje – powiedziałem, nie wierząc własnym oczom. –To samo będzie z tobą, jeśli nie założysz skafandra! – odparła naglącym tonem. –Nie mam – odparłem. – Czemu miałbym tu trzymać skafander kosmiczny? Zamiast odpowiedzieć, wskazała ręką Morze Śródziemne. Toń wrzała, kipiała z obłędnym syczącym rykiem, gdy ogromne chmury pary wzbijały się w niebo – już nie błękitne, tylko szarawe, chorobliwie żółte. Za chmurami płonęło światło, Słońce tak bliskie, ogromne i gorące, że unicestawiało wszystko niczym wszechmocny rozgniewany bóg. –Szybko! – krzyknęła. Nie umiem powiedzieć, czy była to Marguerita, czy też jej matka. Miała hełm na głowie. Odwróciłem się gwałtownie, szukając w ogrodzie swojego skafandra. Znalazłem tylko piękne kwiaty i winogrona, które więdły, żółkły, stawały w płomieniach. A po mnie pełzały owady, kąsając i zjadając moje ciało, wwiercając się w skórę i przeżuwając wnętrzności. Czułem, jak gryzą, lecz kiedy spróbowałem krzyknąć, nie wydałem żadnego dźwięku. Pożarły nawet mój głos. Usłyszałem za to wrzaski innych. Długie, rozpaczliwe, przerażone zawodzenie mężczyzn i kobiet spadających przez wrzące powietrze: –Ratunku! Ratuuunkuuu! Wyrok śmierci Otworzyłem oczy. Leżałem na koi, na której mnie położyli, sztywny i obolały po laniu, jakie sprawił mi Fuchs. Moja kwatera, odgrodzona od innych rozsuwanymi drzwiami typu shoji, stanowiła część większego przedziału. Nie mam pojęcia, jak długo tam leżałem. Przez większość czasu byłem nieprzytomny. Słyszałem, jak po drugiej stronie przepierzenia ludzie rozmawiają w gardłowym, obcym języku. Czułem się strasznie słaby. Bez regularnych zastrzyków enzymu liczba moich czerwonych ciałek krwi będzie spadać, aż pogrążę się w śpiączce i umrę. Może tak będzie najlepiej, pomyślałem, nieszczęśliwy i samotny. Nikt nie przejmie się moją śmiercią. Nikt po mnie nie zapłacze. Nic dla nikogo nie znaczyłem. Świat nie odczuje różnicy, gdy odejdą na zawsze. –Van? – Marguerita zawołała cicho z drugiej strony cienkiego ekranu shoji. Widziałem zarys jej sylwetki przez białe plastikowe kwadraty. – Van, nie śpisz? –Wejdź – powiedziałem, zaskoczony silnym brzmieniem swojego głosu. Zdecydowanie nie czułem się silny, ani trochę. Odsunęła drzwi. W mojej „kabinie” nie było miejsca, więc po prostu dalej stała we wspólnej części kubryku. Nie dostrzegłem tam nikogo innego; pewnie wszyscy są na służbie, pomyślałem. Marguerita była ubrana w źle dopasowany szary kombinezon, który wisiał na jej drobnym ciele jak worek. Musiała podwinąć za długie rękawy i nogawki. Oczy miała zaczerwienione od łez, ale już nie płakała. Włosy

starannie zaczesała za uszy, odsłaniając piękną twarz. –Jak się czujesz? – zapytała niemal bojaźliwie. Patrząc na nią, uświadomiłem sobie, że prawe oko mam zapuchnięte i ledwo na nie widzę. Pochyliła się nade mną i przez jedną szaloną chwilę myślałem, że mnie pocałuje. Za dużo szczęścia. Wyciągnąłem rękę, którą czule zamknęła w dłoniach. Dalej się nie posunęła. –Nic ci nie jest? – zapytała. –Co za różnica? – powiedziałem, a w zasadzie wyjęczałem. – Za parę dni i tak umrę. Zacisnęła ręce. –Dlaczego tak mówisz? Nie jesteś poważnie ranny. –Zastrzyki z enzymu. Bez nich anemia mnie zabije. –Och – jęknęła. – Zapomniałam o twojej chorobie. –Zapas leków przepadł wraz z Hesperos. O ile na pokładzie nie ma biochemika klasy olimpijskiej i magazynu z farmaceutykami, to już po mnie. Marguerita miała szczerze przygnębioną minę. –Nie ma nawet doktora. Fuchs uznał, że nie będzie potrzebny. –W takim razie równie dobrze mógł mnie zabić zamiast poniżać. –Musi być jakieś wyjście! –Jesteś biologiem – powiedziałem, dostrzegając nieśmiały promyk nadziei. – Mogłabyś…? Pytanie zawisło między nami. Marguerita wpatrywała się we mnie przez długą, milczącą chwilę. Wyczytałem odpowiedź w jej oczach: nie da rady zsyntetyzować hormonu wzrostu, którego potrzebowałem. Zdałem sobie sprawę, że nie znam składu chemicznego enzymu ani nawet jego nazwy technicznej. Zawsze miałem pod ręką ludzi w rodzaju Wallera, którzy zajmowali się takimi drobiazgami. Bóg tkwi w szczegółach, przypomniałem sobie zasłyszane gdzieś powiedzenie. Śmierć tkwi w szczegółach, pomyślałem. Głos Marguerity wyrwał mnie z zadumy. –On chce cię widzieć. – Kto? –Kapitan. Fuchs. Naprawdę udało mi się parsknąć gorzkim śmiechem. –Po co? Potrzebny mu worek treningowy? –Posłał mnie, żebym przyprowadziła cię do jego kabiny. Powiedział, że już dość wypocząłeś. –Więc teraz stawia nawet diagnozy medyczne. Dlatego nie potrzebuje lekarza na pokładzie. –Możesz wstać? –Pewnie. – Wsparłem się na łokciu, a potem usiadłem, oburącz przytrzymując się brzegu koi. Głowa

pękała mi z bólu. Marguerita złapała mnie za ramiona, żebym nie stracił równowagi, gdy z trudem dźwignąłem się na nogi. Chciałem objąć ją w talii, ale po namyśle zmieniłem zamiar. –Mogę stać o własnych siłach – powiedziałem, powstrzymując się od jęku. Albo omdlenia. Ktoś zabrał moje klapki. Marguerita zajrzała do szuflad wbudowanych pod koją, gdy ja stałem i koncentrowałem się na utrzymaniu pionu. Klapki zniknęły, więc ruszyłem do włazu na bosaka. Metalowy pokład był przyjemnie ciepły. –Widzisz? – powiedziałem, gdy wyszliśmy na korytarz. – Żadna sztuka. Prawdę mówiąc, czułem się lepiej, niż miałem prawo się spodziewać. Byłem lekko zamroczony, obolały i sztywny, a w głowie huczał mi młot, ale udawało mi się iść bez wsparcia Marguerity. Gdy dotarliśmy do drabinki prowadzącej na poziom mostka, zobaczyłem swoje odbicie w pustym ekranie osadzonym w grodzi. Prawe oko miałem podpuchnięte i sine, włosy zmierzwione. Przystanąłem i przeczesałem je palcami. Szedłem na spotkanie z Fuchsem, chciałem więc zachować choć strzęp godności. Wspięliśmy się po drabince na wyższy pokład. Zatrzymaliśmy się przed harmonijkowymi drzwiami, obok których wisiała tabliczka z napisem KAPITAN. Na ile się dało, wyprostowałem ramiona i zapukałem w metalową futrynę. –Wejść – usłyszałem stłumiony głos Fuchsa. Zdębiałem na widok jego kabiny. Zajmował tylko jedno pomieszczenie, ale dość przestronne, by zmieściło się w nim prawdziwe łóżko, biurko, parę wygodnych krzeseł, szafki i regały z książkami na jednej całej ścianie. Obok e-booków spostrzegłem stare papierowe tomy, grube i podniszczone. Podłogę wyścielał puszysty kobierzec w orientalne wzory. Fuchs, ubrany w swobodną czarną bluzę i węgliście szare spodnie, stał przed czymś, co wyglądało jak długie okno widokowe. Oczywiście, był to ekran ścienny. Patrzył w gwiazdy. –Wszechświat – powiedział, omiatając ręką panoramę gwiazd. – Patrzenie w niebo nigdy mnie nie nuży. Chyba gapiłem się na książki, bo zrobił parę kroków w stronę półek i powiedział: –Kiedy statek staje się twoim domem, zabierasz ze sobą domowe wyposażenie. –Książki? – zapytałem głupio. –A jest coś lepszego? Tutaj jest pamięć rasy ludzkiej. Wszystkie nadzieje i lęki, podłość i chwała, miłość i nienawiść. Jedna książka leżała na jego biurku, tom oprawiony w skórę, z tytułem na grzbiecie, ale spękane i spłowiałe litery nie dawały się odcyfrować. –Chcę, żebyś resztę dnia spędził na zaznajamianiu się ze sprzętem łączności – powiedział Fuchs oschle. – Od teraz będzie to twoje stanowisko pracy. Mówił tak, jakbym od pierwszego dnia należał do jego załogi. Jakby lanie spuszczone mi na mostku w ogóle nie miało miejsca.

–To standardowy zestaw; komputer łączności odwala większość roboty sam – mówił, wbijając ręce w kieszenie bluzy. Wyciągnął coś stamtąd i wsunął do ust. Jakieś pigułki. Narkotyki? –Obowiązki łącznościowca nie są zbyt męczące – dodał drwiąco. On niczego nie zapomniał. Ja też nie. –Będę je wypełniać do końca życia. Zmrużył oczy. –Co to znaczy? –On jest chory, kapitanie – powiedziała Marguerita. –Chory? –Mam złośliwą anemię, którą hamowały iniekcje enzymu regulującego produkcję erytrocytów – wyrecytowałem pospiesznie. Ułamek sekundy później dodałem: – Kapitanie. Fuchs przeniósł spojrzenie ze mnie na Magrueritę, potem z powrotem popatrzył na mnie. – Moje leki zostały na Hesperos – wyjaśniłem. – O ile nie wrócimy na orbitę i nie spotkamy się z Truaksem, umrę za parę dni. Parsknął. –Serio? – Serio – powiedziała Marguerita. Fuchs wpatrywał się we mnie pilnie, żując swoje pigułki. Podszedł do biurka. –Skąd mam wiedzieć, że to nie jest jakiś kretyński wymysł mający na celu uniemożliwienie mi zdobycia nagrody? Niemal się roześmiałem. –Proszę zaczekać parę dni, a zobaczy pan, że nie kłamię. Fuchs wzruszył ramionami. –W porządku. Tak właśnie zrobię. Póki co, będziesz obsługiwać konsolę łączności. –Nie może pan…! – zawołała Marguerita. Fuchs wycelował w nią gruby paluch. –Nie wyobrażaj sobie, że z uwagi na moje uczucia do twojej matki ty nie musisz odnosić się do mnie z szacunkiem. Jestem kapitanem tego statku i nie będziesz mi mówić, co mogę i czego nie mogę. Marguerita wyprężyła się jak struna, o parę centymetrów górując nad Fuchsem i nade mną. Oczy jej rozbłysły. –Jeśli pozwoli pan umrzeć panu Humphriesowi, kapitanie, natychmiast po powrocie na Ziemię oskarżę pana o popełnienie morderstwa z premedytacją. Dziwne, uśmiechnął się do niej. Ale uśmiech był bezlitosny i bardziej przypominał szyderczy grymas. –Masz charakter matki, w rzeczy samej. Znowu spochmurniał i powiedział do mnie: –Zameldować się przy konsoli łączności. Natychmiast! Marguerita chciała zaprotestować. –Ale pan… Uciszył ją ruchem ręki. –Wysuwaj sobie oskarżenia, jakie tylko chcesz. Do Ziemi daleko, a dopóki przebywamy na tym statku,

moje słowo jest prawem. Zrozumiano? –Ale on umrze! –I co z tego? – warknął Fuchs. Żadne z nas nie miało na to odpowiedzi. Technik łączności Posłusznie poszedłem za Fuchsem na mostek i usiadłem przy podkowiastej konsoli komunikacyjnej. Jaki miałem wybór? Żałośnie zastanawiałem się, co bardziej boli: posiniaczona twarz czy posiniaczone ego. Marguerita też przyszła na mostek i stanęła przy włazie, mierząc Fuchsa niewzruszonym wzrokiem. Jeśli wprawiła go w zakłopotanie, to tego nie okazał. Wczytałem instrukcję obsługi systemu łączności i skupiłem się na lekturze. Na mostku były dwie inne osoby, milczący, przysadziści, skwaszeni Azjaci. Fuchs najwyraźniej całą załogę zwerbował na Wschodzie. Ciekawe, dlaczego. Może byli bardziej lojalni? Albo bardziej przyzwyczajeni do tyrańskich rządów? Może zgodzili się pracować za niższą stawkę. Albo, co bardziej prawdopodobne, po prostu byli potulni i karni. Snułem błędne domysły, lecz wówczas tego nie wiedziałem. Fuchs miał rację co do systemu łączności. Jeśli instrukcja nie kłamała, obsługa była całkiem prosta i logiczna. Wewnętrzny komputer wykonywał większą część pracy, a połączenie z centralnym komputerem statku nie sprawiało problemów. Na jednym z ekranów zobaczyłem, że z Truaksa napłynęły tuziny wiadomości, które pozostawiono bez odpowiedzi. Łącznościowcy na orbicie próbowali dowiedzieć się czegoś od Fuchsa, on jednak nie chciał z nimi rozmawiać. Treść najświeższych komunikatów stała się ostrzejsza, kapitan Truaksa ze złością skarżył się na milczenie Lucyfera. Ekran zaczął pływać mi przed oczami. Mocno zacisnąłem powieki, a gdy je otworzyłem, znowu widziałem normalnie. Dobrze znałem ten symptom. Była to pierwsza oznaka niedoboru enzymu. Niebawem pojawią się inne. Po jakimś czasie usłyszałem, jak Fuchs mówi: –Nic tu po tobie. Wracaj do swojej kabiny. Podniosłem głowę i zobaczyłem, że zwraca się do Marguerity, która nadal stała przy włazie. –Musi pan coś zrobić w sprawie pana Humphriesa – powiedziała, patrząc mu prosto w oczy. Fuchs zerknął na mnie z marsem głębszym niż zwykle. –Nie można nic zrobić. –A transfuzja? –Transfuzja? –Skoro nie możemy wyprodukować hormonu, który pobudza produkcję erytrocytów, to może przetoczenie krwi utrzyma go przy życiu. Rozmawiali o mnie jak o nieobecnym, jak o zwierzęciu doświadczalnym czy okazie w laboratorium. Czułem, jak ognisty rumieniec wypełza mi na policzki. Na szczęście nikt na mnie nie patrzył. Fuchs parsknął chrapliwym śmiechem.

–Naprawdę myślisz, że ktoś z moich ludzi ma odpowiednią grupę krwi? –Może ja – powiedziała Marguerita. – Albo pan. Wstyd przyznać, ale nie śmiałem na nich spojrzeć. Po prostu się go bałem. Spodziewałem się, że wykpi Margueritę do żywego. Albo wpadnie w szał. Słyszałem ciszę. Dwaj wachtowi siedzieli jak trasie. Na mostku rozbrzmiewał tylko szmer urządzeń i ciche pikanie czujników. Marguerita przerwała przedłużające się milczenie. –Mogę poprosić Truaksa o jego kartę zdrowia. –Nie! – warknął Fuchs. – Nie będzie łączności z Truaksem ani z nikim innym. –Dlaczego? Przecież nadaje pan sygnał telemetryczny do MAA na Ziemi. Czemu nie… –Każdy statek musi zgłaszać swój status do Genewy – przerwał jej Fuchs. – Ale nie mam obowiązku kontaktować się z nikim innym i nie zamierzam tego robić. Nikt nie odbierze mi prawa do nagrody. Zrozumiano? Nikt! –Chyba nie mówi pan poważnie. Fuchs odparł: –W komputerze są kompletne dane medyczne całej załogi. W izbie chorych mamy medyczny system diagnostyczny; może nie jest supernowoczesny, ale zrobi swoje. Kiedy Humphries skończy wachtę ma mostku, możesz go zbadać, określić grupę krwi i sprawdzić, czy ktoś na pokładzie ma taką samą. –Dziękuję, kapitanie – powiedziała Marguerita, znacznie łagodniejszym tonem. –A teraz zejdź z mostka – warknął Fuchs opryskliwie, jakby chciał zrównoważyć drobną uprzejmość, jaką jej wyświadczył. Skupiając uwagę na swoim ekranie, uświadomiłem sobie, że Fuchs rzeczywiście poszedł na ustępstwo wobec Mar-guerity, nie mnie. Naprawdę go nie obchodziło, czy będę żyć, czy umrę, do niej jednakże miał inne podejście. Na statku Fuchsa pełna wachta na mostku trwała osiem godzin. Na Hesperos teoretycznie obowiązywały wachty czterogodzinne; Duchamp przymykała oko na skracanie tego czasu, bo statek był mocno zautomatyzowany. W końcu dowiedziałem się, że załogę Lucyfera tworzy czternaście osób, samych Azjatów, w tym pięć kobiet. Fuchs rządził nimi żelazną ręką. Wypełniali swoje obowiązki w milczeniu, z niesamowitą biegłością. Musiały istnieć wśród nich jakieś relacje seksualne, ale nigdy nie zauważyłem czegoś, co mogłoby to sugerować. Oczywiście, do mnie odnosili się z wielką rezerwą. Byłem outsiderem. Próbowałem przesiedzieć przy konsoli całą ośmiogodzinną wachtę, starałem się ze wszystkich sił. Nie tylko dlatego, że bałem się Fuchsa i jego brutalnej siły, choć zdecydowanie strach był ważnym czynnikiem. W grę wchodziło coś więcej: moja własna duma. Nie znosiłem, gdy uważano mnie za słabeusza, nazywano cherlakiem. Postanowiłem pokazać Fuchsowi i całej reszcie tych milczących, czujnych Azjatów, że jestem zdolny do wykonywania prawdziwej, męskiej roboty. Organizm mnie zdradził. Nie minęła godzina, gdy w oczach mi się zaćmiło i najbardziej usilne mruganie czy przecieranie nie mogło temu zaradzić. Wszystko w porządku, powtarzałem sobie w duchu. Nadal możesz pracować. Trzymaj się. Dasz radę. Próżne słowa. Po chwili zakręciło mi się w głowie. Ekran przed moimi oczami zaczął wirować. Ciało przestało mnie słuchać. Czułem się coraz gorzej, byłem osłabiony i zbierało mi się na wymioty. Wiedziałem, że nawet gdybym chciał, nie zdołałbym podnieść się z krzesła.

Nie mogłem oddychać. Miałem wrażenie, że ktoś ściska mi klatkę piersiową w imadle i nie byłem w stanie podnieść żeber, żeby wciągnąć powietrze do płuc. Oddychałem płytko przez otwarte usta, jak ryba wyrzucona na brzeg. Lekko okręciłem krzesło, widząc wszystko jak przez mgłę. –Kapitanie, nie… – Zsunąłem się z krzesła i rozłożyłem na pokładzie. Spowił mnie mrok. Słyszałem napływające z daleka głosy. Brzmiały głucho, jakby dochodziły do mnie przez tunel. Policzek zapiekł mnie mocno. Po chwili drugi. Lekko uchyliłem powieki. –Widzisz? Budzi się. Fuchs pochylał się nade mną i tłukł mnie po twarzy. Metodycznie, najpierw jeden policzek, potem drugi. –Przestań! Przestań! – wołał ktoś. Nie ja. Ja tylko słabo pojękiwałem. Spróbowałem podnieść ręce, żeby się osłonić. Nie dałem rady. Albo byłem za słaby, albo związany. Nie wiem. –Nie robię mu krzywdy – powiedział Fuchs. –Potrzebuje natychmiastowej transfuzji. – To był głos Marguerity, zatroskany, zdeterminowany. –Jesteś pewna, że nie symuluje? – zapytał Fuchs. Próbowałem otworzyć oczy na całą szerokość, ale wysiłek mnie przerastał. Bezwładnie przekręciłem głowę, żeby zobaczyć Margueritę, ale nie znalazłem jej w polu widzenia. – - Proszę spojrzeć na monitory! – powiedziała ostro. – On umiera. Z głębi baryłkowatej piersi Fuchsa wyrwało się długie westchnienie, brzmiące niemal jak ostrzegawcze warknięcie psa przed atakiem. –W porządku – rzekł w końcu. – Miejmy to z głowy. Pozwolą mi umrzeć, pomyślałem. Będą stać nade mną i patrzeć, jak konam. W tej chwili uświadomiłem sobie, że niezależnie od całego mojego filozofowania czy prób usprawiedliwienia końca mojej egzystencji, wcale nie chcę umierać. Może zasłużyłem na śmierć. Zdecydowanie nikt nie będzie za mną tęsknić ani po mnie płakać. Na pewno nie ojciec. Ani Gwy-neth czy któryś z tak zwanych przyjaciół. Nikt. Ale nie chciałem umierać. Każdym atomem swojego jestestwa pragnąłem żyć, odzyskać siły, chciałem wstać i żyć dalej. Moje oczy znowu się zamknęły i pochłonęły mnie absolutne ciemności. Chyba śniłem. Był to dziwaczny, zagmatwany sen. Widziałem w nim Aleksa, który czasami przemieniał się w Ro-drigueza. Obaj nie żyli, zabici na Wenus. –Nie poddawaj się – powiedział mi Aleks ze swoim beztroskim uśmiechem. Zmierzwił mi włosy. – Nigdy się nie poddawaj. Ale spadałem, spadałem niczym kamień przez ciemne kłębiące się chmury, w których błyskawice migały jak światła stroboskopowe na koncercie. Rodriguez leciał obok mnie w swoim skafandrze, wydając ten ostatni pierwotny wrzask, który słyszałem, gdy umierał. –Nie poddawaj się! – zawołał Aleks z daleka.

–On już się poddał – usłyszałem pogardliwy głos mojego ojca. – On nie ma dla kogo żyć. –Owszem, ma – sprzeciwił się Aleks. – Ma mnie. I ma siebie. Odszukaj mnie, Van. Odszukaj siebie. – Ocknąłem się. Domyśliłem się, że jestem w izbie chorych. Leżałem na cienkim materacu na czymś, co było chyba wąskim stołem, nie łóżkiem. Wokół mnie pikały i popiskiwały monitory. Metalowy sufit zakrzywiał się niezbyt wysoko nad moją głową. Czułem się silny i w pełni sprawny. Żadnych mroczków w oczach. Żadnych zawrotów głowy. Odetchnąłem głęboko. –Budzisz się. Odwróciwszy głowę, ujrzałem Margueritę stojącą przy stole. Wyglądała świeżo, jakby przyszła prosto spod prysznica. Miała nowy kombinezon w kolorze głębokiego błękitu, leżący na niej lepiej niż tamten bezkształtny worek. – Żyję – powiedziałem. Zaschło mi w gardle, ale mój głos brzmiał prawie normalnie. –Dasz radę usiąść? Pokiwałem głową i usiadłem bez pomocy rąk. –W ten sposób? – zapytałem zdumiony, że nie mam zawrotów. – Świetnie. – Marguerita dotknęła palcem przycisk z boku stołu i materac za mną nadął się, tworząc poduszkę, o którą mogłem się oprzeć. –Chcesz coś zjeść? Zdałem sobie sprawę, że jestem głodny. Dosłownie skręcało mnie z głodu. –Tak, chętnie. Uśmiechnęła się promiennie. –Przyniosę ci tacę. Zniknęła we włazie za moimi plecami. Kiedy się przeciągałem, zobaczyłem plastikowe bandaże napylone na wewnętrzną stronę lewego łokcia. Marguerita zrobiła transfuzję. Rozejrzałem się. Izba chorych, pełna monitorów, była wielkości niedużej szafy. Nie starczyło miejsca na biurko czy choćby krzesło; mieścił się tylko stół, na którym siedziałem. Dotknąłem prawego policzka. Opuchlizna zmalała. Przejrzałem się w najbliższym ekranie. Moja twarz wyglądała prawie normalnie. Marguerita wróciła z zimnymi płatkami i sokiem owocowym. –Zrobiłaś transfuzję – powiedziałem. To nie było pytanie. Stanęła przy mnie i pokiwała głową. –Kto oddał krew? –Kapitan Fuchs – odparła. Miała nieodgadnioną minę: poważną jak sędzia, który skazuje przestępcę na karę wieloletniego więzienia. Ale w jej oczach doszukałem się różnych emocji.

Odwróciła wzrok. –Jest na pokładzie jedyną osobą, która ma zgodną grupę krwi. Przeżułem łyżkę płatków, przełknąłem. Smakowały nijako. –Może użyczy mi trochę swojego charakteru – mruknąłem. Marguerita nie uśmiechnęła się. –Nie. Nie chciałbym, żeby to się stało. Nim zdążyła coś dodać, Fuchs we własnej osobie przecisnął się przez właz. Nagle w izbie chorych zrobiło się tłoczono. Poczułem się skrępowany. Ale podniosłem brodę i powiedziałem: –Dziękuję panu, kapitanie, za uratowanie mi życia. Łypnął na mnie drwiąco. –Nie stać mnie na utratę kolejnego członka załogi. – Wskazując Margueritę, dodał: – Poza tym nie chciałbym, żeby obecna tutaj panna Duchamp oskarżyła mnie o morderstwo, gdy upomnę się o nagrodę. Twój ojciec mógłby mi jej odmówić tylko na tej podstawie, że pozwoliłem umrzeć jego synowi. Pokręciłem głową. –Nie zna pan mojego ojca. –Doprawdy? –Nie obchodzi go, czy ja żyję. –Nic takiego nie mówiłem – sparował Fuchs. – Powiedziałem, że użyłby twojej śmierci jako pretekstu, żeby odmówić mi prawa do nagrody. Położył leciutki, ale wyraźnie uchwytny nacisk na słowo mi. Zerknąłem na Margueritę. Nie chciała spojrzeć mi w oczy. –Kiedy wrócisz do obowiązków na mostku? – zapytał Fuchs szorstko. Nie zdążyłem otworzyć ust, gdy Marguerita powiedziała: –Powinien wypocząć i… –Jestem gotów – oświadczyłem, odsuwając tacę. Fuchs skrzywił usta w drwiącym uśmieszku. –Moja krew musiała wyjść mu na dobre. – Popatrzył na zegarek. – W tej chwili Jagal obsadza konsolę. Możesz zluzować ją za dwie godziny. Nie dając nam dojść do słowa, odwrócił się do Margu-erity i zapytał z udawaną wielkodusznością: –Czy tyle czasu wystarczy, by pacjent wypoczął i odzyskał formę? Proszę nie zawracać sobie głowy odpowiedzią. Musi wystarczyć. Patrząc na mnie, powtórzył: –Dwie godziny. Władczo złapał Margueritę za rękę i wyprowadził ją z izby chorych. Zachowywał się tak, jakby była jego

własnością. Marguerita obejrzała się przez ramię, ale poszła z nim bez słowa sprzeciwu, bez chwili wahania. Zostałem sam, tylko z gniewem palącym mi wnętrzności. Korek na fali Pod drwiącym okiem Fuchsa odsłużyłem ośmiogodzinną wachtę na mostku. Marguerita się nie pokazała. Powinienem zjeść obfitszy posiłek; byłem wściekle głodny, o czym świadczyło burczenie w pustym żołądku. Krzepki Azjata o beznamiętnej twarzy zastąpił mnie pod koniec zmiany. Chciałem zejść z mostka i znaleźć kambuz, ale Fuchs zawołał: –Zaczekaj, Humphries. Zamarłem. Minął mnie i przecisnął się przez właz. –Za mną – powiedział, nie odwracając głowy. Zaprowadził mnie do swojej kwatery pełnej książek i wygodnych mebli. Łóżko było schludnie zasłane. Zastanowiłem się, gdzie jest Marguerita. –Jak się czujesz? – zapytał. –Jestem głodny. Pokiwał głową, podszedł do biurka i zagadał do inter-komu w azjatyckim języku, który mógł, lecz nie musiał być japońskim. –Siadaj. – Wskazał jedno z chromowanych, wyściełanych skórą krzeseł przed biurkiem. Sam usadowił się w poskrzypującym fotelu po drugiej stronie. –Zamówiłem kolację. Będzie za chwilę. –Dziękuję. –Nie chcę, żebyś umarł z głodu na moim statku – powiedział z cieniem złośliwego uśmiechu. –Gdzie jest Marguerita? Cień uśmiechu zniknął. –Gdzie jest Marguerita, sir – poprawił. –Sir. –Tak lepiej. U siebie, odpoczywa. – Chciałem zapytać, gdzie jest jej kwatera, ale Fuchs mnie uprzedził. Wskazał kciukiem przez ramię. –Jej kabina przylega do mojej. To najwygodniejsze pomieszczenie na statku, poza moim, rzecz jasna. W ten sposób mogę ją mieć na oku. Paru członków załogi już ostrzy sobie zęby na młodą damę… przy czym nie wszyscy są mężczyznami. –Więc pan ją chroni. –To prawda. Nikt nie ośmieli się tknąć ją palcem, dopóki będą wiedzieć, że ona jest moja. –Pańska? Jak to rozumieć? – Spostrzegłem, jak twarz mu pochmurnieje, więc szybko dodałem: – Sir. Drzwi rozsunęły się i jeden z Azjatów przyniósł wielką tacę zastawioną parującymi talerzami. Kolację Fuchsa postawił na biurku, a potem opuścił nóżki tacy, przemieniając ją w stolik dla mnie.

W duchu pokręciłem głową, zdumiony sprzecznościami, jakie tu widziałem. Fuchs utrzymywał żelazną dyscyplinę, sobie jednak pozwalał na… luksusy, tylko takie słowo przyszło mi na myśl. Lubił życie w wygodzie, choć nie rozciągał tego samego na resztę załogi. Powiodłem wzrokiem po książkach na półkach: filozofia, historia, poezja, powieści starych mistrzów, takich jak Cervantes, Kipling, London i Steinbeck. Wiele tytułów było w nieznanych mi językach. –Pochwalasz taki wybór? – zapytał trochę wyzywająco. Pokiwałem głową, ale powiedziałem: –Wolę bardziej współczesnych pisarzy, kapitanie. Parsknął z lekceważeniem. –Chyba możemy darować sobie ceremonie, gdy jesteśmy sami. Nie musisz zwracać się do mnie tak formalnie. Ale pilnuj się w obecności innych. –Dziękuję. Chrząknął, jakby zakłopotany tym drobnym ustępstwem. Wyciągnął małą fiolkę z szuflady, wytrząsnął na dłoń parę maleńkich żółtych pigułek i wrzucił je do ust. Znów się zastanowiłem, czy jest narkomanem. Próbowałem przeczytać tytuł na grzbiecie starej książki, która leżała na jego biurku. Skórzana oprawa była spękana i złuszczona. –Raj utracony – powiedział. – John Milton. –Nigdy tego nie czytałem – przyznałem. –Niewielu czytało. Opadło mnie zakłopotanie. Przetrząsnąłem pamięć i zapytałem: –Czy to nie stamtąd pochodzi cytat: „Lepiej być władcą w piekle niż sługą w Niebiosach?” Fuchs skrzywił się. –Wszyscy go znają. Ja wolę to: Witaj mi, grozo, witaj, świecie piekieł; A ty, najgłębsza z piekielnych otchłani, Przyjmij nowego pana, gdyż przybywa, Przynosząc umysł, którego nie zmienią Czas ni siedziba. Umysł jest dla siebie Siedzibą, może sam w sobie przemienić Piekło w Niebosa, a Niebiosa w piekło. Recytował z taki żarem, z taką pasją, że dosłownie odjęło mi mowę. Nie wiedziałem, co powiedzieć. –Mogę ci pożyczyć, jeśli chcesz. –Co? –Książkę. Mogę ci ją pożyczyć. Brwi musiały mi podjechać do połowy czoła. Fuchs zaśmiał się gardłowo. –Dziwi cię taka wspaniałomyślność? Dziwi cię, że jestem rad, bo mam na pokładzie kogoś, z kim mogę porozmawiać o filozofii czy poezji? –Szczerze mówiąc, tak, kapitanie. Myślałem, że nie chce pan mieć do czynienia z synem Martina Humphriesa.

–Ach, zapominasz, że w twoich żyłach płynie moja krew. To zmienia postać rzeczy. Na lepsze. Nie miałem na to odpowiedzi. Zacząłem: –Marguerita… –Dajmy jej spokój – warknął. – Nie jesteś ciekaw mojego Lucyferal Nie jesteś ciekaw, dlaczego mój statek przetrwał, a twój rozpadł się na kawałki? Nie zastanawiasz się, gdzie jesteśmy i jak daleko od pieniędzy z nagrody? –Czy tylko to pana interesuje? Pieniądze? –Tak! Czy jest coś więcej? Twój ojciec odebrał mi wszystko inne: karierę, firmę, reputację, nawet kobietę, którą kochałem. Wiedziałem, że wchodzimy na grząski teren, więc spróbowałem zmienić temat na bezpieczniejszy. –Dobrze, chętnie posłucham o pańskim statku. Przez długą, milczącą chwilę wlepiał we mnie te swoje puste, zimne jak lód niebieskie oczy, patrzył jednakże na przestrzał, w inny wymiar. Nie miałem pojęcia, co się dzieje w jego głowie. Twarz miał pustą jak katatonik. Pewnie odwiedzał przeszłość, wspominał to, co utracił i rozważał, jak to się stało, że znalazł się w tym punkcie czasu i przestrzeni. Wreszcie życie wróciło do jego szerokiej twarzy o ciężkiej, kwadratowej szczęce; lekko potrząsnął głową, jakby chcąc pozbyć się bolesnych wspomnień. –Projektowanie z rezerwą – powiedział. – Tego się uczysz, gdy twoje życie zależy od statku, w którym przemierzasz odległości międzyplanetarne. Projektowanie z rezerwą. To lekcja, którą opanowałem w Pasie Asteroid. Większe jest lepsze. Grube poszycie jest lepsze od cienkiego. –Ale ciężar… Parsknął. –Twój problem polegał na tym, że zdałeś się na astronautę. –Rodrigueza. – - Tak. Spędził życie na naukowych wycieczkach na Marsa, prawda? Latał eleganckim, supernowoczesnym, supersprawnym statkiem, odchudzonym do ostatniego grama, gdyż projektanci trzęśli się o każdy cent kosztów i każdego newtona ciągu. –Czy nie tak powinien być zaprojektowany statek? –Och, zapewne – odparł Fuchs z sarkazmem. – Jeśli pracujesz z uczonymi i inżynierami, którzy nigdy nie ruszyli tyłka dalej niż do ośrodków wypoczynkowych na Księżycu. Tworzą bardzo wyrafinowane projekty, wykorzystując najnowsze materiały, najnowocześniejsze rozwiązania i sprzęt najwyższej klasy… –Czy to źle? –Nie, jeśli projektujesz statek dla kogoś innego. Gdy wydajesz pieniądze szefa i jesteś z nich rozliczany. Gdy przyświeca ci cel zbudowania statku pod każdym względem najnowocześniejszego i zarazem najtańszego. Nieprawdopodobna sprzeczność,’ prawda? –Tak, ale… –Ale jeśli działasz wśród asteroid – mówił Fuchs, nie zwracając uwagi na moje słowa – całkiem szybko uczysz się, że twój statek musi być potężny i wytrzymały, że musisz załadować na niego tyle zapasowego sprzętu, ile tylko się zmieści. W Pasie jesteś zdany wyłącznie na siebie, miliard kilometrów od wszelkiej możliwej pomocy. Nie wezwiesz mechanika, gdy coś ci nawali, nie wyskoczysz do sklepu, gdy skończy ci

się kawa. Widziałem, że ten wykład sprawia mu przyjemność. Uśmiechał się z niekłamanym zadowoleniem. –Przybyliśmy więc tutaj, ty i ja, obaj zdecydowani dotrzeć na powierzchnię Wenus. Jak było w twoim przypadku? Twój astronauta zaaprobował projekt filigranowego pojazdu, smukłego i eleganckiego, zminimalizowanego do granic możliwości. Dlaczego? Bo tak robił zawsze. Bo tak został wyszkolony. Bo przez całe życie latał eleganckimi statkami. Bo nie wyobrażał sobie, że mogą istnieć lepsze od tych cudów techniki. I ponieśliśmy porażkę, przyznałem w duchu. Hesperos pękła i poszła na dno. A przed nią Fosforos. –Teraz ja – Fuchs uderzył się w pierś dwoma palcami prawej ręki. – Nie jestem elegancki. Jestem poszukiwaczem z Pasa Asteroid. Skalnym szczurem. Byłem tam z Gunnem i innymi pionierami, zanim twój ojciec bodaj pomyślał o wetknięciu swoich brudnych paluchów w górnictwo asteroidowe. Widziałem, że sprawdzają się zaprojektowane z zapasem, zagracone sprzętem wielkie gruchoty, które mogą dostać tęgie lanie, a mimo to dowożą załogę do celu. Jak myślisz, który rodzaj statku jest lepszy w walce przeciwko… hmm… wrogiemu środowisku Wenus? –Czy podejrzewał pan, że w górnych chmurach będą organizmy zjadające metal? – zapytałem. –Nie. Ani przez chwilę. Ale wiedziałem, że mój statek musi mieć grubą powłokę, żeby poradzić sobie ze wszystkim, co może zaserwować nam Wenus. Nie taką muszelkę jak wasz. –Robaki zjadają również wasz kadłub, prawda? Machnął ręka. –Już nie. Jesteśmy głęboko w drugiej warstwie chmur, gdzie temperatura przekracza punkt wrzenia wody: ponad sto stopni Celsjusza. – Uśmiechnął się sardonicznie. – Robaki gotują się żywcem. –Na tej wysokości nie ma innych organizmów? –Kazałem Marguericie pobrać próbki. Jak na razie ani śladu robaków. Przypuszczam, że wzrost temperatury zmniejsza prawdopodobieństwo występowania organizmów żywych. Pokiwałem głową, przyznając mu rację. Fuchs mówił dalej o zaletach swojego Lucyfera, podkreślając wytrzymałość kadłuba na stale wzrastające ciśnienie i wysoką temperaturę. –Za dziesięć czy dwanaście godzin wyjdziemy zza chmur na otwartą przestrzeń. Wtedy zaczniemy szukać tego, co zostało z Fosforosa. –I ciała mojego brata – mruknąłem. – - Tak. Wyobrażam sobie minę twojego ojca, gdy będzie wręczać mi dziesięć miliardów. Na taki widok warto poczekać! – Zarechotał z czystej radości. Śmiech ucichł nagle. Statek zakołysał się jak uderzony gigantyczną ręką. Talerze z moją kolacją zjechały ze stolika na wyłożoną dywanem podłogę. Sam niemal spadłem z krzesła. Włączył się alarm. Fuchs złapał poręcze fotela, krzywiąc twarz w ślepej furii. Walnął pięścią w klawiaturę wideofonu i ryknął coś w azjatyckim języku załogi. Nie zrozumiałem ani słowa, ale poznałem ton: –Do diabła, co się dzieje? Podniesiony, przerażony głos odpowiedział w szybkim staccato, zagłuszając zawodzenie alarmu. Fuchs zerwał się z fotela. Pokład przekrzywiał się zauważalnie, gdy obchodził biurko. –Chodź ze mną – mruknął ponuro.

Pobrnęliśmy korytarzem, pod górę, na mostek. Alarm ucichł, ale pokład nadal kołysał się i podrygiwał. Fuchs podszedł prosto do swojego fotela. Inne stanowiska już były zajęte. Marguerita przyszła zaraz za mną. Odruchowo objąłem ją w talii, żeby nie straciła równowagi. Po głównym ekranie z zawrotną szybkością przelewał się potok wykresów, zębatych wielobarwnych linii nałożonych na siatkę. Fuchs wywarczał rozkaz i ekran oczyścił się momentalnie. Pojawił się na nim wzmocniony komputerowo obraz, który nic mi nie mówił. Przedstawiał okrąg z kropką z boku i pulsującymi pierścieniami światła, rozchodzącymi się na zewnątrz jak fale na wodzie po wrzuceniu kamienia. –Punkt subsolarny – mruknął Fuchs. – Nawet na tym poziomie. Zrozumiałem, o co mu chodzi. Wenus obraca się wokół osi tak wolno, że w miejscu oświetlanym prostopadle przez Słońce „południe” trwa ponad siedem godzin. Atmosfera pod punktem subsolarnym rozgrzewa się jak przypalana palnikiem. Ten straszny żar powoduje powstawanie wiatrów su-perrotacyjnych wysoko w atmosferze Wenus, gdzie rzadkie powietrze z prędkością czterystu kilometrów na godzinę pędzi dookoła planety. Niżej, gdzie atmosfera jest znacznie bardziej gęsta, ruch powietrza zamiera. Ale nie całkowicie, jak mogliśmy się przekonać. Niczym leniwe fale w gęstej zupie, fale rozchodziły się od punktu subsolarnego nawet na tej głębokości. Lucyfer płynął na czole fali jak amator surfingu na gigantycznym grzywaczu, jak maleńki listek porwany przez potężną, niespieszną, ale niepowstrzymaną falę. Gdy stałem, jedną ręką przytrzymując się obrabowania włazu, a drugą obejmując Margueritę, Fuchs starał się wyprostować statek i uwolnić go z fali, która niosła nas na drugą stronę Wenus. Wachtowi po raz pierwszy okazali ślady ludzkich uczuć. Ich twarze wyrażały ponure skupienie, widziałem oczy i usta szeroko otwarte ze strachu. Fuchs na chwilę oderwał wzrok od ekranu i popatrzył na nas, na Margueritę i mnie, stojących na niepewnych nogach we włazie. Lucyfer podskakiwał i zataczał się, niesiony przez potężną falę. –Silniki są bezużyteczne – powiedział. – Równie dobrze można próbować powstrzymać tsunami za pomocą dmuchawki. Dwaj technicy zerknęli na mego, gdy usłyszeli nazwę „tsunami”, ale jedno gniewne spojrzenie Fuchsa wystarczyło, by wrócili do pracy. –Możemy zrobić tylko jedno: jechać na nocną stronę – mruknął Fuchs, rozmyślając na głos. – Tam powinno się uciszyć. Tak, pomyślałem. Powinno. Niedawno byliśmy przekonani, że na tej głębokości fala subsolarna nie będzie stwarzać problemów. Wenus miała odmienne zdanie. Potężna fala energii pchała nas z silą sztormu na drugą stronę planety, Lucyfer dryfował bezwolnie jak delikatny puszek dmuchawca na łasce nieubłaganego przypływu. –Głębiej – dodał Fuchs. – Musimy zejść głębiej. Poszepty Stałem przy włazie, przywierając do Marguerity przez czas, który wydawał się godzinami. Statek stale wierzgał i dygotał, niesiony przez potężną falę wokół planety. Choć moje ciało trwało nieruchomo, umysł pracował na najwyższych obrotach. Fala subsolarna przypominała ruchomą ścianę, która spychała nas ze słonecznej strony Wenus.

Jeśli wrak Fosforos spoczywał w tej części planety, dotarcie do niego będzie graniczyć z cudem, chyba że fala naprawdę zamiera na mniejszej wysokości. Jeśli nie, musielibyśmy czekać co najmniej miesiąc, żeby region Afrodyta przesunął się w cień. Wątpiłem, czy Fuchs miał dość zapasów, by spędzić tu kilka tygodni. Wiedziałem, że Hesperos ich nie miała. Zastanowiłem się, czy Lucyfer, choć zaprojektowany z rezerwą, zdołałby przetrwać miesiąc w gęstej, gorącej atmosferze. Rzeczywiście przestaliśmy przy włazie parę ładnych godzin. Gdy zjawiła się następna zmiana, Fuchs spojrzał na mnie surowo i powiedział: –Wracaj do swojej kwatery, Humphries. Ty też, Marguerito. Statek sunął znacznie spokojniej, chociaż nadal podskakiwał w górę i w dół na tyle, by przyprawiać mnie o mdłości. –Słyszycie? – warknął Fuchs. – Kiedy wydaję rozkaz, należy go wykonać! Wynocha! –Tak jest – powiedziałem i poprowadziłem Margueritę w kierunku jej kabiny. – Rozsunęła drzwi, zawahała się. Odwróciła się i zapytała: –Jak się czujesz? – Świetnie – odparłem. Za jej plecami widziałem kabinę przydzieloną jej przez Fuchsa, niedużą, praktycznie urządzoną. Pewnie należała do pierwszego oficera, który zginął podczas próby uratowania Rodrigueza. Sąsiadowała z luksusową kwaterą kapitana, drzwi łącznikowych nie było. – Żadnych problemów z anemią? –Mamy na głowie ważniejsze problemy. – Jakby przyznając mi rację, Lucyfer zakołysał się i pchnął mnie na Margueritę. Objąłem ją. Uwolniła się, delikatnie, może nawet niechętnie, pomyślałem. Odsunęła się ode mnie. Jednak sprawiała wrażenie szczerze zatroskanej moim stanem. –Nie wiemy, na jak długo pomoże ci transfuzja… –Nieważne – odparłem. – Co on ci robi? Zesztywniała. –Co masz na myśli? –Fuchs. Co on ci robi? –To nie twoje zmartwienie. – Nie? –Nie. –Próbujesz mnie chronić, prawda? –Sypiając z nim, o to ci chodzi? –Tak. Na chwilę opadło mnie wrażenie, że patrzę na jej matkę: twarz miała zimną, twardą jak stal. –Nie pochlebiaj sobie – parsknęła. Poczułem, jak rozpala się we mnie gniew. –W takim razie sypiasz z nim, żeby ochronić siebie. –Tak myślisz? Zirytowany, odpaliłem:

–A co innego mam myśleć? Lodowato wycedziła: – - Nie jestem odpowiedzialna za to, co się dzieje w twojej głowie, Van. A to, co się dzieje między kapitanem Fuchsem i mną, to nasza sprawa, nie twoja. –Nie rozumiesz. Ja… –Nie, to ty nie rozumiesz – rzekła jadowicie niskim głosem. – Myślisz, że automatycznie wskakuję do łóżka najwyższego rangą samca na pokładzie? –Tak zrobiła twoja matka, prawda? – syknąłem. Przez chwilę myślałem, że mnie spoliczkuje. Cofnęła się, a ja mimo woli się skuliłem. Jej słowa zabolały mnie bardziej niż cios, którego się spodziewałem. –Jesteś zazdrosny, prawda? Moja matka wybrała Rodrigueza, a tutaj z kolei Fuchs jest od ciebie ważniejszy. Zżera cię zazdrość. –Nie chcę, żeby spotkała cię krzywda. –Martw się o siebie, Van. Ja potrafię o siebie zadbać. Z tymi słowy odwróciła się na pięcie, weszła do kabiny i zasunęła drzwi. Może nie zatrzasnęła, ale i tak głośno załomotały w futrynę. –Zdaje się, że kazałem ci iść do swojej kwatery. Odwróciłem się i zobaczyłem Fuchsa stojącego we włazie mostka, nie dalej niż dziesięć metrów dalej. Nie miałem pojęcia, jak długo tam sterczał. –Natychmiast! Miałem ochotę skoczyć mu do gardła i udusić go gołymi rękami. Zamiast tego podreptałem w kierunku kubryku, potulnie jak bezsilny cherlak, którym byłem. Mimo swego egocentrycznego strachu wyczuwałem napięcie w kwaterze załogi. Żaden z krępych Azjatów nie zwrócił na mnie uwagi, gdy wczołgałem się na koję i zasunąłem shoji. Wszyscy zebrali się wokół długiego stołu na środku kubryku, pochylając głowy i mrucząc w swoim języku. Słyszałem ich przez kruchy ekran: niskie, ponure, złowróżbne poszeptywanie. Ani trochę nie przypominało szwargotu, który słyszałem wcześniej. Próbowałem sobie wmówić, że to tylko moja przewrażliwiona wyobraźnia, ale nie mogłem odeprzeć wrażenia, że ludzie zdecydowanie nie są zadowoleni. Coś ich trapiło i rozmawiali o tym w posępnym skupieniu. Wreszcie, gdy leżałem, próbując złapać trochę snu, kołysanie i podskakiwanie statku zelżało. Jesteśmy po nocnej stronie, pomyślałem, albo głębiej w atmosferze, gdzie fala subsolarna musiała osłabnąć. Wreszcie zasnąłem, ukołysany gardłowym pomrukiwaniem. Śniłem, ale pamiętam sen jak przez mgłę. Byłem słaby i chory, lecz jakoś przezwyciężyłem słabości. Chyba siedziałem na podium, jak mój ojciec w czasie przyjęcia urodzinowego. Marguerita była w tym śnie, jestem pewien, choć czasami przemieniała się w kogoś innego, może w swoją matkę. Mniejsza z tym. Po przebudzeniu podreptałem do kam-buza i skomponowałem sobie posiłek z zapasów w chłodziarce. Potem wziąłem prysznic i wyciągnąłem świeży kombinezon z szuflady pod koją. Dziwne, znalazły się moje stare klapki. Leżały w szufladzie z bielizną. W kwaterach załogi było niewiele prywatności. Chcąc się przebrać, zasuwałem drzwi, ale wtedy musiałem pochylać się i wykręcać jak człowiek guma w wąskim przejściu między koją a shoji. Myślałem, że będę miał parę godzin dla siebie przed powrotem na służbę, ale głośnik interkomu wybił mi z głowy te fanaberie. –PAN HUMPHRIES MA NATYCHMIAST STAWIĆ SIĘ W KABINIE

KAPITANA. Poznałem głos Fuchsa. Nie powtórzył rozkazu; spodziewał się, że usłyszę i posłucham. Dokładnie tak zrobiłem. Marguerita siedziała na krześle przed biurkiem. Fuchs, z rękami założonymi za plecy, chodził powoli po kabinie, coś przeżuwając; na pewno te swoje pigułki, pomyślałem. –Siadaj – powiedział. Zająłem miejsce obok Marguerity. –Straciliśmy większą część dnia z powodu fali subsolarnej – podjął. – Proponuję nadrobić stracony czas przez zanurkowanie pod pokrywę chmur i szybki powrót w region Afrodyta. Zerknąłem na Margueritę. Wydawała się roztargniona, nieobecna, jakby te sprawy jej nie dotyczyły. Łóżko Fuchsa nadal było starannie zasłane, ale wiedziałem, że to o niczym nie świadczy. –Załoga jest niezadowolona z mojej decyzji – dodał. Nie byłem zaskoczony, że też wyczuł napięcie. –Ma pan cały statek na podsłuchu? – zapytałem. Odwrócił się gwałtownie w moją stronę, z zaciśniętymi pięściami. Dodałem szybko: –Panie kapitanie. Odprężył się odrobinę. Podszedł do biurka i dotknął klawisz konsoli wideofonu. Wielka sekcja nagiej metalowej grodzi przemieniła się w ekran. Zobaczyłem kubryk, podglądany z miejsca gdzieś pod sufitem. Parę osób nadal poszeptywało przy stole. –Mówią mongolskim dialektem plemiennym – powiedział z pogardliwym uśmiechem. – Sądzą, że nie rozumiem. –Rozumie pan? – zapytała Marguerita. –Nie, ale mam program językowy. Dźgnął tępym palcem w klawiaturę i na mamroczące, gardłowe głosy nałożyło się płaskie, wyprane z emocji tłumaczenie komputera: -…chce zejść na powierzchnię, za wszelką cenę. –Zabije nas wszystkich. –Zależy mu na nagrodzie. Dziesięć miliardów dolarów to wielka pokusa. –Nie, jeśli zginiemy. –Co możemy zrobić? –Przejąć statek i wynosić się stąd w diabły. Przeniosłem oczy z ekranu na Fuchsa, stojącego z dłońmi splecionymi za plecami. Twarz miał beznamiętną jak komputerowe tłumaczenie. –Ale jak? Jest kapitanem. –Nas jest dwunastu, on jeden. –Są jeszcze tamci dwoje. – Żaden problem. Jedna kobieta i jeden cherlak. Poczułem, że się czerwienię.

–Kapitan nie jest cherlakiem. –I Amarjagal nas nie poprze. Jest teraz pierwszym oficerem. –Kto jeszcze będzie przeciw? –Może Sanja. –Przekonam go, żeby stanął po naszej stronie. –Ale jeśli przejmiemy statek i zawrócimy na Ziemię, nie dostaniemy pieniędzy. –Do diabła z nagrodą. Moje życie jest ważniejsze. Nie wydasz pieniędzy, gdy będziesz trupem. Fuchs wyłączył obraz i tłumaczenie. –Nie chce pan usłyszeć czegoś więcej? – zdziwiła się Marguerita. – Poznać szczegółów planu? –Wszystko jest nagrywane – odparł. –Co pan zamierza zrobić, sir? – zapytałem. –Nic. – Nic? –Nic. Jeszcze nie. Na razie tylko gadają. Wstrząsnęła nimi nasza mała przejażdżka na fali. Jak się uspokoi, jeśli nie wydarzy się nic nowego, szybko zapomną o strachu. Myśl o udziale w dziesięciu miliardach uciszy narzekania. Marguerita rzekła powoli: –Ale jeśli wpadniemy w kłopoty… Fuchs parsknął. –Spróbują nas zabić. Po zgwałceniu ciebie, rzecz jasna. Pod chmurami – Co pana napadło, żeby wynająć taką bandę rzezimieszków? – zapytałem. Fuchs obdarzył mnie pozbawionym humoru uśmiechem. –To dobra załoga. Wszyscy nauczyli się fachu w Pasie. Są brutalni i nieokrzesani, ale wiedzą, jak kierować tym statkiem – i jak przeżyć. –Ale jeśli wpadniemy w większe kłopoty… –Co jest nieuniknione – wtrąciła Marguerita. –Przejmą statek i zabiją nas wszystkich – dokończyłem. Fuchs ponuro pokiwał głową. Usiadł ciężko w fotelu za biurkiem i wypuścił powietrze z płuc. U każdego innego byłoby to westchnienie; w jego ustach zabrzmiało jak przeciągłe warknięcie. –Przypuszczam, że przyda się mały pokaz – oznajmił. –Pokaz, sir? – zapytałem. Popatrzył na mnie z politowaniem. –Tak. Skalkulowana demonstracja siły. Coś, co sprawi, że bardziej będą się bać swojego kapitana niż Wenus. –Co pan zamierza zrobić? – zapytała Marguerita z niekłamanym lękiem w głosie.

Fuchs uśmiechnął się makabrycznie. –Coś brutalnego, jak sądzę. Zrozumieją przesłanie. –Co ma pan na myśli? –Zobaczycie. – Potem, jakby podjął decyzję i nie musiał dłużej o tym rozmyślać, położył ręce płasko na biurku i dźwignął się z fotela. – Idę na mostek. Wracajcie do swoich obowiązków. –Jestem po wachcie, sir. –Tak, ale nie przestałeś być planetologiem. Niebawem wyjdziemy z chmur. Idź do centrum obserwacyjnego na dziobie i sprawdź, czy wszystkie sensory działają jak należy. Przemknęło mi przez myśl, że przecież odbębniłem ośmiogodzinną służbę na mostku. Nie miał prawa nakładać na mnie podwójnych obowiązków. Niemal w tej samej chwili przypomniałem sobie, że on tu jest kapitanem, a do sądu apelacyjnego daleko. –Tak jest – odparłem, podnosząc się z krzesła. Marguerita wzięła ze mnie przykład. –Pójdę z tobą. Za skarby świata nie zrezygnuję z tego widoku. Za oknem na dziobie w dalszym ciągu przesuwały się żółtawoszare chmury. Tak zwane centrum obserwacyjne było niczym więcej, jak maleńką klitką do granic możliwości zapchaną aparaturą. Gdy tu przyszliśmy, okna obserwacyjne były przysłonięte osłonami termicznymi. Po paru minutach wykombinowałem, jak się je podnosi. –Gorąco tu – powiedziała Marguerita. Jej twarz lśniła od potu. –Nie tylko tutaj. Im głębiej schodzimy, tym robi się cieplej. Czubkami palców dotknęła grubego okna. Szybko odsunęła rękę. –Gorące? – zapytałem bez potrzeby. – Nie można przez nie przepuszczać chłodziwa, bo straciłyby przejrzystość. Na komputerze wbudowanym w grodź pod oknami wczytałem schemat systemu chłodzenia statku. Chłodziwo płynęło rurami przez cały kadłub i wracało do wymienników ciepła. Wymienniki wyrzucały gorący płyn do silników. Ciepło atmosfery Wenus napędzało silniki sterujące Lucyfera. Na Hesperos mielimy podobny system. Nie tylko chłodził statek, ale pomagał napędzać silniki. Rzeczywiście robiło się coraz cieplej. Pot spływał mi po żebrach, czułem, jak kombinezon klei się do wilgotnej skóry. Marguerita zaśmiała się nerwowo. –Dobrze, że to suche ciepło. Na zewnątrz musi być zerowa wilgotność. Zerknąłem na wyświetlacze czujników. Temperatura powietrza po drugiej stronie okien znacznie przekraczała sto stopni Celsjusza, choć nadal znajdowaliśmy się ponad trzydzieści kilometrów nad powierzchnią. Atmosfera praktycznie nie zawierała wody. Na dobrą sprawę wilgotność wynosiła zero. –Powiedział, że wychodzimy z chmur – mruknęła Marguerita, patrząc w niekończącą się żółtoszarą mgłę. –Tak, ale nie wiadomo, jak… –Widziałeś? – krzyknęła.

Na mgnienie oka chmury się rozrzedziły i daleko w dole ujrzeliśmy coś, co wyglądało na twardy grunt. Zaraz potem chmury znowu zgęstniały. –Musimy być blisko – powiedziałem. Wreszcie chmury pękły i znaleźliśmy się pod nimi. Oboje patrzyliśmy na skalisty krajobraz. Był zupełnie pusty, twarde kamienne podłoże ciągnęło się jak okiem sięgnąć, goła skała w odcieniach szarości z jaśniejszymi smugami materiału, który wyglądał jak talk czy pumeks. –Jesteśmy pierwszymi ludźmi, którzy patrzą na powierzchnię Wenus – powiedziała Marguerita cicho, bez tchu. –Były obrazy radarowe. I zdjęcia z sond… –Ale my pierwsi widzimy ją na własne oczy. Musiałem się z nią zgodzić. –Wszystkie instrumenty działają? – zapytała. Szybko powiodłem wzrokiem po wyświetlaczach. –Wszystkie rejestrują. Patrzyła w dół na rozległe pustkowie, jakby nie mogąc oderwać oczu. Grunt wyglądał na gorący, przez eony przypiekany w temperaturach wyższych niż w palenisku. –Niedługo przejdziemy na nocną stronę – powiedziała Marguerita, bardziej do siebie niż do mnie. Patrzyłem, próbując rozpoznać formacje geologiczne na powierzchni. Zobaczyłem szereg kopuł i zmarszczki regionu zdeformowanego przez ciśnienie. Wydawało się, że blisko horyzontu wznoszą się góry, choć mogło to być zniekształcenie spowodowane przez gęstość grubej atmosfery. Jakbym próbował rozpoznawać kształty głęboko pod wodą. –Patrz! – zawołałem. – Krater. –Musi mieć z piętnaście kilometrów średnicy. –Wygląda na nowy. –Myślisz, że jest? Wczytaj mapę i sprawdź. Zrobiłem to. Na mapie radarowej ukazał się ten sam krater. –Na dole zachodzi niewielka erozja – przypomniałem. – Za sto milionów lat ten krater też będzie wyglądać jak nowy. Marguerita zrobiła powątpiewającą minę. –W takiej temperaturze i żrącej atmosferze? –Skały podlegają erozji chemicznej, ale procesy zachodzą niezmiernie powoli. I temperatura, choć wysoka, jest stała. Nie ma cyklu ciepło-zimno, który powoduje rozszerzanie się i kurczenie skał. Różnice temperatur i woda, która zamarza i rozmarza, są odpowiedzialne za erozję skał na Ziemi. Na Wenus procesy te nie występują. Pokiwała głową. –Czy teleskopy rejestrują to wszystko? Po raz dziesiąty skontrolowałem instrumenty i komputer, który monitorował systemy. Wszystkie działały jak trzeba, rejestrując każdy bit i bajt danych optycznych, podczerwonych, grawimetrycznych; pracował nawet spektrometr neutronów, choć byliśmy zbyt wysoko nad powierzchnią,

by mógł cokolwiek wychwycić. Przez parę godzin statek nie zmienił wysokości, a my obserwowaliśmy krajobraz, który przesuwał się przed naszymi wytężonymi oczyma. Kiedy Lucyfer przepłynął nad linią terminatora na nocną stronę Wenus, nadal doskonale widzieliśmy powierzchnię. Żarzyła się, rozgrzana do czerwoności. –To jak zaglądanie do piekła – mruknąłem. –Ale nie ma potępionych dusz – powiedziała cicho Marguerita. – - Są – odparłem. – My jesteśmy potępieńcami. Będziemy potrzebować szczęścia, żeby się stąd wydostać. Może nawet cudu. Przesiedzieliśmy przy oknach obserwacyjnych prawie osiem godzin, gdy z interkomu ryknął komputerowy głos: –TRZECIA WACHTA ZA KWADRANS STAWI SIĘ NA STANOWISKACH. Zdałem sobie sprawę, że jestem wściekle głodny. Mar-guerita też nic nie jadła. Mimo to z niechęcią oderwaliśmy się od okien, jakbyśmy się bali, że coś przegapimy, choć wiedzieliśmy, że na dole jest tylko gorąca, naga skała. I wrak statku kosmicznego. Lecieliśmy zbyt wysoko, żeby gołym okiem zobaczyć wrak Fosforos, ale miałem nadzieję, że wychwycą go elektronicznie wspomagane teleskopy. Potem uświadomiłem sobie, że możemy znaleźć również szczątki Hesperos. Może nawet ciało Rodrigueza czekało na nas gdzieś wśród tych rozżarzonych skał. Wstąpiliśmy do kambuza na szybką przekąskę, a potem ruszyłem na mostek, po drodze odprowadzając Margueritę do jej kabiny. –Nadal mam nadzieję, że na tej wysokości znajdę coś interesującego z biologicznego punktu widzenia – powiedziała. – Choć swoją drogą wątpię, by coś mogło żyć w takiej temperaturze. Uśmiechnąłem się. –Twoje ostatnie biologiczne odkrycie nieomal nas zabiło. Nie dostrzegła w tym nic zabawnego. Wyraźnie posmutniała, a ja kopnąłem się w duchu za przypomnienie jej o śmierci matki. Fuchsa nie było na mostku, gdy stawiłem się na służbę. Pokazał się niedługo później. Miał ponurą minę. Zastanowiłem się, co planuje w ramach swojej „skalkulowanej demonstracji siły.” Wspomniałem, jak mnie zbił i byłem ciekaw, czy zamierza zrobić coś podobnego. Przez całą ośmiogodzinną wachtę na mostku panowało napięcie. W trakcie żeglowania po nocnej stronie planety Lucyfer schodził coraz niżej, badając powierzchnię wszystkimi instrumentami, z radarami włącznie. Znaleźliśmy ostatnią zgłoszoną pozycję Aleksa; dryfował wzdłuż równika, kiedy jego radiolatarnia przestała nadawać. Ostatnia wiadomość mówiła, że statek pęka i załoga przechodzi do kapsuły ratunkowej. Wyliczyliśmy, że musiał spaść gdzieś w pobliżu równika, więc nasze sensory powinny wykryć” wrak. Konsolę systemu podtrzymywania życia obsadzał jeden z prowodyrów konszachtów w kubryku, rosły Azjata Baha-dur. Był o całą głowę wyższy ode mnie, miał szerokie ramiona i długie, muskularne ręce. Głowę ogolił na łyso, ale za to gęsta ciemna broda porastała mu szczękę. Jego skóra miała ziemisty, niemal chorobliwy kolor, a rozbiegane oczy zdradzały, że coś kombinuje. Fuchs prawie się do nas nie odzywał, kiedy jednak zostaliśmy zluzowani przez następną zmianę, wyszedł

za nami na korytarz. –Humphries – zawołał – za mną. – Jakby po namyśle dodał: – Ty też, Bahadur. Zaprowadził nas do izby chorych i kazał Bahadurowi stanąć przy stole. W wąskim przedziale było za mało miejsca dla nas trzech, więc zostałem w korytarzu przy otwartych drzwiach. –Bahadur, nie wyglądasz na zadowolonego – powiedział Fuchs. –Ja, kapitanie? – Mężczyzna mówił niskim, głębokim głosem, prawie basem. Zdziwiłem się, że zna angielski, ale przecież był to standardowy język wśród załóg pracujących w kosmosie. –Tak, ty. Czyżbyś miał powody do narzekań? Chciałbyś porozmawiać ze mną o jakichś problemach? Bahadur zamrugał parę razy. Widać było, że myśli na najwyższych obrotach. Wreszcie odparł: –Nie rozumiem, kapitanie. Fuchs wsparł się pod boki, potem przeszedł na azjatycki, którego używał na mostku. Najwyraźniej powtórzył pytanie. Bahadur powoli pokręcił głową. –Nie, sir. Nie mam żadnych problemów, o których mógłbym z panem porozmawiać. Fuchs przez długą chwilę zastanawiał się nad jego odpowiedzią. –To dobrze. Cieszę się. –Mogę już iść, kapitanie? – Bahadur przyciskał się do stołu. Fuchs napierał na niego, oddalony co najwyżej o szerokość dłoni. –Jesteś pewien, że wszystko w porządku? – zapytał szyderczym tonem. – Nie chcę, by członkowie mojej załogi byli niezadowoleni. Bahadur ściągnął brwi. –Jestem zadowolony, kapitanie. –Doskonale. A reszta załogi? Oni też są zadowoleni? –Tak, kapitanie. Zadowoleni. –Dobrze. W takim razie powiedz im ode mnie, że ja będę bardzo niezadowolony, jeśli zobaczę, że trzęsą się ze strachu jak tchórzliwe króliki. Bahadur szarpnął głową do tyłu, jakby dostał w twarz. –Przypomnij im, że wszystkim razem i każdemu z osobna wyjaśniłem, że to będzie niebezpieczna misja. Rozumiesz? –Tak, kapitanie – odparł Bahadur powoli. – Uprzedzał pan, że będzie niebezpiecznie. –Ale na końcu czeka wysoka nagroda. To też pamiętasz?

–Wielka nagroda. Tak, kapitanie. –Doskonale! – zawołał Fuchs z ostentacyjnie fałszywą radością. – Przypomnij o tym reszcie załogi. Najpierw niebezpieczna misja, potem wysoka nagroda. –Zrobię to, kapitanie. –Tak – twarz Fuchsa stwardniała jak żelazo. – Dodaj także, że nie życzę sobie, by moi ludzie rozklejali się i lamentowali jak stare baby. Nie zapomnij. – Łysa głowa Bahadura pochyliła się w sztywnym skinieniu, jak głowa lalki. Fuchs zrobił mu miejsce i mężczyzna wysunął się z izby chorych. Przemknął obok mnie jak uczniak uciekający przed rozgniewanym dyrektorem. Odwróciłem się w stronę Fuchsa, który nadal stał z pięściami na biodrach. A więc na tym polegała „skalkulowana demonstracja siły”. Zastraszył dorosłego mężczyznę jak dziecko. –Zaskoczony? – zapytał drwiąco, widząc podszyty podziwem respekt, który musiał malować się na mojej twarzy. – Czego się spodziewałeś? Że stłukę go na kwaśne jabłko? Szpiegowanie Muszę przyznać, że dokładnie tego się spodziewałem: iż Fuchs potraktuje Bahadura z taką samą wściekłą brutalnością, jak mnie w mój pierwszy dzień na statku. Był na to za sprytny. Sterroryzował wielkiego Mongoła, wykorzystując moralną wyższość i smagając go ciętymi słowami. Czy to wystarczy? – zastanawiałem się, ruszając korytarzem. Po jakim czasie rosły technik otrząśnie się ze strachu? –Nie wracałabym tam teraz – powiedział do mnie Fuchs, gdy szedłem do kubryku. Odwróciłem się. –Słucham? Z sardonicznym grymasem wyjaśnił: –Zapewne myślą, że ich szpiegujesz. Oczy nieomal wyskoczyły mi z orbit. –Ja miałbym ich szpiegować? –A niby skąd mi wiadomo o ich narzekaniach? –Nie wiedzą, że obserwuje ich pan przez kamery? Nie wiedzą o mikrofonach? O komputerach przekładających ich język? Fuchs wybuchnął chrapliwym, gorzkim śmiechem. –W tej chwili robią kipisz w kubryku, szukając moich pluskiew. Nie znajdą ani jednej. –Dlaczego nie? –Bo przejechały na kółeczkach szybem wentylacyjnym do mojej kabiny. – Wyglądał na ogromnie zadowolonego z siebie. – Chcesz je zobaczyć? Nie czekając na odpowiedź, ruszył korytarzem. Nawet się nie obejrzał. Poszedłem za nim, a on wiedział, że tak właśnie zrobię. –Jestem pewien, że szczególnie się przyłożą do twojej koi – powiedział, gdy doszliśmy do drzwi jego kabiny. – Kiedy nic nie znajdą, zyskają pewność, że jesteś szpiegiem. –Dlatego zabrał mnie pan na rozmowę z Bahadurem! Fuchs tylko uśmiechnął się przebiegle.

Gdy weszliśmy do jego kabiny, wyjął z górnej szuflady biurka płaski czarny przedmiot. Nacisnął go kciukiem i na wierzchu zamrugało kilka maleńkich światełek. –Pilot – wyjaśnił. – Uaktywnia go tylko mój kciuk. Dla niepoznaki służy także do obsługi ekranu ściennego. Ale ekran ścienny pozostał pusty. Fuchs wycelował pilota w kratkę wentylacyjną pod sufitem. Światełka zamrugały. Z kratki wysunęły się dwa miniaturowe metaliczne obiekty, które ruszyły po metalowym suficie w jego stronę. Nie większe od kciuka, wyglądały jak maleńkie metalowe gąsienice wyposażone w miniaturowe kółka. Z bliska zobaczyłem, że są to łożyska kulkowe. –Magnesy trzymają je na suficie – powiedział Fuchs takim tonem, jakby mówił do siebie. – Napędzają je nanomotory. –Przecież nanotechnologia jest zakazana. –Na Ziemi. – Ale… –Tu jest prawdziwy świat, Humphries. Mój świat. –Pański świat. – - Świat, do którego wypędził mnie twój ojciec ponad trzydzieści lat temu. Wyłączył pilota i opadł ciężko na fotel za biurkiem. Dwie pluskwy znieruchomiały na suficie. –Och, stary Hump oficjalnie tego nie zrobił. Nadal mam prawo powrotu na Ziemię. Ale nie mógłbym założyć tam własnej firmy. Twój ojciec dopilnował, żebym nie dostał ani centa kredytu. Żadna z dużych korporacji nigdy mnie nie zatrudni. –W takim razie z czego pan żyje? – zapytałem, zajmując krzesło przed biurkiem. –Poza Ziemią jest inaczej. Na pograniczu człowiek jest wart tyle, ile umie. Tam mogłem pracować. Mogłem nadzorować robotników. Mogłem podejmować ryzyko, o jakim nikt inny nawet by nie pomyślał. Co miałem do stracenia? Twój ojciec ukradł mi życie, więc czy czyniło to jakąś różnicą? –Zbił pan fortunę w Pasie. –Jaką fortunę? – żachnął się. – Jestem bezdomnym włóczęgą, człowiekiem, który dowodzi rudowcami i kieruje sondami poszukującymi. Jednym z tysięcy, skalnym szczurem. Tułaczem. Przesunąłem spojrzenie na podniszczoną książkę na biurku. – „Lepiej być władcą w piekle niż sługą w Niebiosach” – zacytowałem. Zaśmiał się gorzko. –Tak. Kwaśne winogrona. –Ale po powrocie z Wenus będzie pan bogatym człowiekiem. Patrzył na mnie przez chwilą, potem powiedział: –Szatan ładnie to podsumowuje: Nie wszystko Jeszcze stracone; wola nieskruszona, Wieczna nienawiść, myśl o zemście, także Śmiałość,

co każe, by się nie poddawać Nigdy i nigdzie nie korzyć. Prawie go podziwiałem. –To pan czuje? –Dokładnie – odparł z ferworem. –Przez wszystkie te lata pielęgnował pan nienawiść do mojego ojca, bo pobił pana w interesach. –Ukradł mi firmę! I kobietę, którą kochałem. Ona mnie też kochała. –Dlaczego więc… –On ją zabił, wiesz. Chyba powinienem być zaskoczony, lecz w pewien sposób spodziewałem się takich słów. Widząc moje oburzenie, pochylił się nad biurkiem. –Zrobił to. Chciała być dobrą żoną, ale nadal kochała mnie. Przez cały czas mnie kochała! Kiedy wreszcie to pojął, zamordował ją. –Mój ojciec nie jest mordercą. –Nie? Zabił twojego brata, nieprawda? –Nie, nie wierzę. –A teraz zabija ciebie. Zerwałem się na nogi. –Może nie żyjemy w najlepszych stosunkach, ale nie zamierzam wysłuchiwać takich oskarżeń. Fuchs spochmurniał, a zaraz potem zaniósł się drwiącym, obłąkańczym śmiechem. – Śmiało, Humphries. Odejdź w słusznym gniewie. – Machnął ręką w stronę drzwi. – Pewnie już skończyli rozdzierać twoją koję na kawałki. Uważaj, co im powiesz. Są przekonani, że szpiegujesz ich dla mnie. Atmosfera w kubryku była gęsta i jadowita jak wenu-sjańskie powietrze na zewnątrz statku. Wszyscy spoglądali na mnie w ponurym milczeniu. Moja koja stanowiła żałosny widok. Podarli pościel, poduszkę, materac. Wyciągnęli i dokładnie splądrowali szuflady, nawet potłukli mój ekran shoji, każdą jedną plastikową szybkę. Stałem przy koi przez długą chwilę, słysząc w uszach szum krwi. W ciasnym pomieszczeniu panował upał, osiem par oczu patrzyło na mnie oskarżycielsko. Oblizałem usta, czując pot spływający po żebrach. Ich kombinezony też były przepocone. Nie oszczędzali się, próbując znaleźć pluskwy kapitana. Popatrzyłem prosto na Bahadura. Jego łysa głowa górowała nad wszystkimi innymi. –Bahadur, rozumiesz po angielsku. –Wszyscy rozumiemy – odparł – ale większość z nas nie mówi zbyt dobrze. –Nie jestem szpiegiem kapitana – oświadczyłem. Nie skomentowali. –Umieścił elektroniczne pluskwy w szybie wentylacyjnym. Komputer tłumaczy mu waszą mowę.

–Sprawdziliśmy szyb – powiedział Bahadur. –Jego pluskwy są ruchome. Zabrał je, gdy ich szukaliście. Jedna z kobiet wskazała na mnie i wytrajkotała coś szybko. –Ona mówi, że ty jesteś pluskwą – przetłumaczył Bahadur. – Szpiegujesz nas. Pokręciłem głową. – Nie. –Kapitan cię lubi. Dzieli się z tobą jedzeniem. Należycie do jednej rasy. –Kapitan nienawidzi mnie i mojego ojca. Teraz na nas patrzy i krztusi się ze śmiechu. –Karą za szpiegostwo jest śmierć – powiedział jeden z mężczyzn. –Wobec tego zabijcie mnie – usłyszałem własne słowa. – Kapitan z przyjemnością obejrzy egzekucję. – Nie miałem pojęcia, skąd się wzięła ta moja głupia odwaga. Bahadur podniósł rękę. –Nie zabijemy cię. Nie tu, gdzie widać. Na te słowa moja odwaga wyparowała. Stanie przed nimi wszystkimi wymagało nie lada wysiłku. Kolana mi się uginały, a głos w głowie wrzeszczał: Uciekaj! Prędko! Nim zdążyłem coś zrobić czy powiedzieć, z głośników popłynął ryk kapitana: –UWAGA! CAŁA ZAŁOGA NA STANOWISKA ALARMOWE! NASTĄPIŁA

AWARIA GŁÓWNEGO WYMIENNIKA CIEPŁA. STATEK NIEBEZPIECZNIE SIĘ PRZEGRZEWA. CAŁA ZAŁOGA NA STANOWISKA ALARMOWE! Przegrzanie Wypadli na korytarz, zostawiając mnie samego w ku-bryku. Moja koja przestała istnieć, załoga nastawała na moje życie. Co dziwne, martwił mnie fakt, że nie mam zielonego pojęcia, gdzie jest moje stanowisko alarmowe. Kapitan wiedział, rzecz jasna. Potruchtałem na mostek. Wszystkie miejsca były zajęte. Fuchs odwrócił głowę od ekranów. –Panie Humphries, miło, że postanowił pan do nas dołączyć. Jego sarkazm parzył jak kwas. Stałem przy włazie, nie wiedząc, co z sobą począć. –Przejmij konsolę łączności, Humphries – wycedził kapitan. Szorstko wydał rozkaz kobiecie, która siedziała przy konsoli. Dyżurna wstała i szybko zeszła z mostka. Zająłem jej miejsce. Zobaczyłem, że systemy łączności działają normalnie. Nasza automatyczna radiolatarnia telemetryczna też funkcjonowała jak trzeba. Na kanałach interkomu brzmiał szwargot, którego nie rozumiałem. –Mam wysłać wezwanie o pomoc, sir? – zapytałem. –Do kogo? – warknął. –Do siedziby MAA w Genewie, kapitanie. Powinni wiedzieć, co się z nami dzieje. –Dowiedzą się z danych telemetrycznych. Zachowujemy ciszę radiową. Wiedziałem, że wołanie o pomoc mijałoby się z celem. Znajdowaliśmy się dziewięćdziesiąt milionów kilometrów od możliwego ratunku. Nawet Truax, krążący na orbicie nad nami, nie mógłby wejść w atmosferę, żeby pospieszyć nam z pomocą. Godzinami siedzieliśmy na mostku, pogrążeni w pełnym napięcia milczeniu. Pociłem się, nie tylko z powodu narastającego gorąca. Bałem się, byłem przerażony. Nieprzyjemny głos w mojej głowie z gryzącą ironią mówił, że jeśli nawet ludzie zdołają zreperować wymiennik ciepła i uratują statek, ich następnym krokiem będzie odebranie mi życia. Może byłoby lepiej, gdybyśmy wszyscy poszli na dno, pomyślałem. Wyprawa na Wenus była szaleństwem, każdy milimetr drogi. Co kazało mi ją przedsięwziąć? Grzebałem w mózgu, szukając wytłumaczenia dla własnej idiotycznej decyzji. Nie pieniądze, powiedziałem sobie. Nawet nie wątła nadzieja na zyskanie szacunku ojca. To Aleks. Przez całe moje życie Aleks był jedyną osobą, na której mogłem polegać. Chronił mnie, podnosił na duchu, uczył własnym przykładem, jak chłopiec ma stać się mężczyzną. Był taki, jaki powinien być starszy brat, a nawet lepszy.

Robię to dla ciebie, Aleks, powiedziałem bezgłośnie, wpatrując się w ekrany. W tym na wprost widziałem słabe odbicie własnej twarzy. Nie byłem podobny do Aleksa. Dwaj bracia nie mogli bardziej się różnić. A jednak Aleks mnie kochał i byłem gotów oddać życie, by okazać się wartym tej miłości, tego zaufania. To próżna, wygodna wymówka, pomyślałem. Ale prawdziwa. –Pokaż mi komorę wymiennika – polecił Fuchs. Wyrwałem się z rozmyślań i wczytałem plan wnętrza statku, potem kliknąłem na obszar opisany jako KOMORA WYMIENNIKA CIEPŁA. Na ekranie ukazało się czterech członków załogi rozebranych do pasa, spływających potem, mozolących się przy zepsutym urządzeniu. Wyglądało na to, że Bahadur jest szefem. Z drgnieniem uświadomiłem sobie, że są tam dwie kobiety. Mężczyźni nie zwracali najmniejszej uwagi na ich obnażone piersi. Fuchs zaczął mówić do Bahadura w jego języku, warcząc i prychając. Wsunąłem słuchawkę do prawego ucha i włączyłem program tłumaczący. Równie dobrze mogłem dalej słuchać ich ojczystej mowy. Posługiwali się technicznym żargonem, z którego prawie nic nie rozumiałem. Wyglądało na to, że blokada w jednym z głównych przewodów spowodowała powiększanie się tak zwanego gorącego miejsca, co groziło zniszczeniem żaroodpornej ceramiki wyścielającej wnętrze przewodu. Fuchs z sarkazmem mówił o „udrożnieniu arterii”. –Musimy wyłączyć główny wymiennik, żeby go naprawić – oznajmił Bahadur. Tyle zrozumiałem. –Na jak długo? – zapytał Fuchs. –Dwie godziny. Może więcej. Fuchs postukał szybko w klawiaturę na podłokietniku, potem wbił oczy w swój główny ekran. Widniał na nim wykres, który niewiele mi mówił poza tym, że kolor zmieniał się znacząco z jasnoniebieskiego przez wściekły róż do jaskrawej strażackiej czerwieni. Siatkę współrzędnych przecinała pojedyncza krzywa z białą kropką, mrugającą na skraju niebieskawego pola. –W porządku – powiedział Fuchs. – Odłącz go. Masz dwie godziny, nie więcej. –Tak jest. Rzecz jasna, trwało dłużej. Fuchs polecił zwiększyć wysokość, gdzie powinno być trochę chłodniej. Jak zrozumiałem, w grę wchodziła różnica kilkudziesięciu stopni. Miałem rozpaczliwą nadzieję, że w dwustu stopniach Celsjusza wytrzymany trochę dłużej niż w dwustu pięćdziesięciu. Statek podniósł się powoli. Wartości na wysokościomier-zach powiększały się, ale temperatura na zewnątrz kadłuba spadała nieznacznie. Wewnątrz robiło się coraz goręcej. Siedzieliśmy na mostku, dosłownie kąpiąc się we własnym pocie. Temperatura systematycznie wzrastała. Patrzyłem, jak mrugający biały kursor przesuwa się wzdłuż krzywej z obszaru niebieskiego na różowy, nieuchronnie zmierzając w kierunku czerwonego, który oznaczał niebezpieczeństwo. Marguerita odezwała się z izby chorych. –Mam tu człowieka, który według programu diagnostycznego doznał udaru cieplnego.

Za jej zatroskaną twarzą widziałem mężczyznę leżącego na stole, z zamkniętymi oczami, twarzą zlaną potem, w przemoczonym kombinezonie. –Baldansanja – mruknął Fuchs. – Potrzebuję go przy pompach. Musimy wyjść z tej zupy, wspiąć się na chłodniejszą wysokość. –Jest kompletnie wyczerpany. –Daj mu parę tabletek soli i każ wracać do pomp. –Ale według program diagnostycznego ten człowiek powinien odpocząć! – sprzeciwiła się Marguerita. –Odpocznie po naprawieniu wymiennika – odparł Fuchs. – Potrzebuję każdego dżula, jaki można wycisnąć z pomp. Nie obchodzi mnie, co będziesz musiała zrobić, żeby do nich wrócił. – Po raz pierwszy widziałem, że naprawdę się martwi. Mężczyzna poruszył się i otworzył oczy. –Kapitanie, proszę wybaczyć mi tę słabość – wyszeptał po angielsku. –Wstawaj na nogi, Sanja – powiedział Fuchs łagodniejszym tonem. – Statek cię potrzebuje. –Tak jest. Rozumiem, sir. Fuchs wyłączył obraz z izby chorych, nim Marguerita zdążyła zaprotestować. Po paru minutach Baldansanja zameldował się ze stacji pomp na rufie statku. Mówił słabym głosem, ale Fuchs był zadowolony, że znów jest na służbie. Po prawie trzech godzinach zgłosił się Bahadur. Po angielsku oznajmił: –Wymiennik ciepła podłączony, kapitanie. Był brudny, łysina mu lśniła i strumyczki potu ściekały w brodę, ale szczerzył się niemal od jednego złotego kolczyka w uchu do drugiego. Widziałem już taką minę: był to zmęczony, triumfalny uśmiech sportowca, który właśnie pobił rekord świata. Przeniosłem spojrzenie na wykres. Biały kursor mrugał na skraju czerwonej strefy. Fuchs nawet nie pogratulował. –Jak długo będzie podłączony? –Bezterminowo, kapitanie! Jak długo będzie potrzebny. –Naprawdę? –Jeśli nasilimy zabiegi konserwacyjne – odparł Bahadur. – Należy sprawdzać i czyścić każdy przewód z osobna co dwadzieścia cztery godziny, sir. Pocierając ręką szeroką szczękę, Fuchs powiedział: –Tak, wydam odpowiednie rozkazy. Wskazał na mnie. –Daj mi stację pomp, Humphries. –Tak jest. Ponury Baldansanja siedział na podłodze przed skupiskiem wskaźników. Skórę miał suchą, oczy wytrzeszczone, tętno przyspieszone. Zastanowiłem się, co takiego zaaplikowała mu Marguerita.

–Sanja – powiedział Fuchs – schodzimy na dół. Niebezpieczeństwo zażegnane. Zgłoś się do izby chorych. –Będę monitorować pompy, kapitanie – oznajmił mechanik stanowczo. –Zgłoś się do izby chorych. Nie zmuszaj mnie do powtórzenia rozkazu. Oczy mężczyzny zrobiły się jeszcze większe. –Tak jest. Już idę, kapitanie. Po jakimś czasie temperatura na mostku spadła do bardziej znośnego poziomu. Fuchs odwołał stan alarmowy, ale wtedy nadszedł czas na moją wachtę, więc zostałem przy konsoli łączności. Fuchs zwolnił mnie na dziesięć minut, żebym mógł coś zjeść i skorzystać z łazienki. Wróciłem po dziewięciu minutach i trzydziestu sekundach. –Słyszałeś o starożytnym prawie Murphy’ego, Humphries? – zapytał, siedząc na kapitańskim fotelu. –Jeśli coś może pójść źle, to pójdzie – odparłem i spiesznie dodałem: – sir. –Wiesz, co za nim stoi? –Co stoi, sir? Parsknął lekceważąco. –Uważasz się za kogoś w rodzaju naukowca, prawda? W takim razie powinno cię zaciekawić, co stoi za tym fenomenem. Jakie są przyczyny. –Tak jest. –Dlaczego klimatyzacja psuje się w czasie najgorętszego okresu lata? Dlaczego nasz wymiennik ciepła nawalił, gdy jest najbardziej potrzebny? Zrozumiałem, do czego zmierza. –Bo jest maksymalnie eksploatowany. –Właśnie – powiedział, odchylając się na oparcie fotela. – Teraz powiedz mi, co jeszcze wysiądzie? Gdzie teraz uderzy Murphy? Musiałem to przemyśleć. Potrzebowaliśmy wymiennika ciepła, żeby nie ugotować się żywcem w trakcie schodzenia w atmosferę Wenus. Potrzebowaliśmy też systemów podtrzymywania życia, ale nie bardziej niż w dniu, w którym załoga weszła na pokład, na orbicie Ziemi. –I co? – przynaglił mnie Fuchs. –Pompy – strzeliłem. – Pompy, dzięki którym opadamy, bo napełniają powłokę zewnętrznym powietrzem. –I trzymamy trym – dodał. – - A kiedy będziemy gotowi ruszyć w górę – myślałem na głos – pompy muszą wypchnąć powietrze z powłoki, żeby nas odciążyć. –Doskonale, Humphries – pochwalił mnie drwiąco. – Co za inteligencja! Po zakończeniu wachty pójdziesz do Sanji i zaczniesz się uczyć obsługi pomp. –Ja? –Ty. Marnujesz swoje talenty przy konsoli łączności. To zbyt proste zadanie dla człowieka o twoim geniuszu. Czepiał się, a ja nie miałem pojęcia, dlaczego. Dwoje techników obecnych na mostku miało kamienne

miny, jak zwykle, choć wydało mi się, że wymienili znaczące spojrzenia. –Tak, Humphries – mówił Fuchs – czas, żebyś ubrudził swoje białe jak lilia rączki. Trochę prawdziwej roboty, a jeszcze będzie z ciebie mężczyzna, wspomnisz moje słowa. Zdecydowanie dostrzegłem cień uśmiechu na ustach dyżurnej. Fuchs zrobił ze mnie cel pogardliwych żartów. Dlaczego? Niedługo później Fuchs zszedł z mostka i jego miejsce zajęła Amarjagal, pierwszy oficer. Obrzuciła mnie kosym spojrzeniem, lecz nic nie powiedziała. Po wachcie wyszedłem na korytarz z zamiarem znalezienia Baldansanji, żeby rozpocząć naukę obsługi i konserwacji pomp. Dotarłem tylko do otwartych drzwi kabiny kapitana. –Popatrz na to, Humphries – zawołał Fuchs. Był to rozkaz, nie prośba, wiedziałem. Wszedłem do kabiny i zobaczyłem, że na ekranie ściennym widnieje teren pod nami, żarzący się w ciemnościach wenusjańskiej nocy. –Jak miltonowskie jezioro ognia – powiedział, patrząc posępnie na jałową skałę. Dotknął kontrolki na biurku i lampy sufitowe zgasły. Jedynym źródłem światła był piekielny żar rozgrzanej do czerwoności skały, która leżała ponad trzydzieści kilometrów pod nami. W ognistym blasku jego twarz miała zły, szatański wyraz – a jednak wyrażała radosne uniesienie. Przytoczył: Loch ów straszliwy kręgiem go otacza Jak palenisko rozlegle, płonące; Jednak nie pada blask z owych płomieni, Lecz raczej ciemność widoma… Odwrócił się do mnie z diabolicznym uśmiechem. –Widziałeś kiedy coś podobnego? Wlepiłem w niego oczy. –Nie, oczywiście, że nie – odpowiedział na własne pytanie. – Gdzie mógłbyś widzieć? Popatrz. Tylko popatrz! Straszne i wspaniałe. Budzące grozę i piękne na swój upiorny sposób. Tak musiało wyglądać piekło, zanim został do niego strącony Lucyfer i jego upadłe anioły. Odebrało mi mowę, wcale nie z powodu spektakularnego widoku. Zaskoczyła mnie głęboka fascynacja Fuchsa. –Cały świat do zbadania – mówił, ciągle patrząc w ekran. –Cała planeta, tak bardzo zbliżona wielkością do Ziemi, a tak diabelnie od niej różna. Jak do tego doszło? Co uczyniło Ziemię rajem, a Wenus piekłem? Mimo woli przysunąłem się bliżej ekranu. Widok naprawdę budził grozę i podziw, kusił w dziwnie groteskowy sposób, jak wampiry ze starych opowieści wabiące do siebie ofiarę. Rozległa równina nagiej skały jarzyła się posępnie, czerwona z gorąca. Zrozumiałem, że na Wenus nie zapadają ciemności. Mimo gęstych warstw chmur, na dole nigdy nie jest ciemno. Tam zmierzaliśmy. Tam musieliśmy dotrzeć, na dół, do tego czerwonego piekła. Tam czekał Aleks, jego szczątki. A Fuchs był zafascynowany tym światem. Absolutnie zauroczony. Bez słowa wlepiał oczy w gorący skalisty pejzaż, ściągając wargi w grymasie, który u kogoś innego mógłby być uśmiechem. U niego

przypominał wyzywające szczerzenie zębów: miałem przed sobą twarz człowieka patrzącego na swego arcywroga, nemezis, nieprzyjaciela tak potężnego, że nie ma nadziei, aby go pokonać. On jednak śmiał stawić mu czoło, wyjść naprzeciw i walczyć ze wszystkich sił. Nie umiem powiedzieć, jak długo wpatrywaliśmy się w piekielny krajobraz, ale wreszcie Fuchs zapalił światła. Nie bez wysiłku oderwałem oczy od ekranu i odwróciłem się w jego stronę. Przez jakiś czas milczał. Siedział w fotelu, pogrążony w posępnej zadumie. –Mogłem zostać naukowcem – powiedział, znów patrząc na przypiekaną powierzchnię Wenus. – Niestety, miałem za słabe stopnie, żeby iść na studia. A może brakowało mi zachęty. Poszedłem do szkoły technicznej. Zacząłem pracować przed ukończeniem dwudziestu lat. Zarabiałem na życie, zamiast robić doktorat. Nie wiedziałem, co powiedzieć. Wreszcie spojrzał mi w oczy. –Cóż, kiedy będę miał w kieszeni pieniądze twojego ojca, zacznę się kształcić. Wrócę na Wenus z prawdziwą misją naukową. Zbadam ten świat w sposób, na jaki zasługuje. Rzeczywiście, ta planeta go urzekła. Ja udawałem plane-tologa, on zaś naprawdę był oczarowany tym strasznym światem. W dziwny, cudaczny sposób zakochał się w Wenus. Jednak ten sam człowiek beztrosko naraził mnie na podejrzenia złogi, a niespełna pół godziny temu bezlitośnie wykpił na mostku. –Nie rozumiem pana – mruknąłem. Podniósł brew. –Bo jestem zafascynowany tym obcym światem? Bo mnie, skalnego szczura, włóczęgę z asteroid, ekscytują tajemnice i niebezpieczeństwa, jakie przed nami stoją? Myślisz, że tylko dyplomowani, utytułowani uczeni mają prawo zachwycać się nowym i nieznanym? –Nie w tym rzecz. – Pokręciłem głową. – Chodzi mi o sprzeczności. Jest pan inteligentnym człowiekiem, a przez większość czasu zachowuje się pan jak knajpiany rozrabiaka. Roześmiał się. –A co ty wiesz o knajpianych rozrabiakach? –Niedawno wyśmiał mnie pan w obecności załogi. –Aha! To zraniło twoje uczucia, prawda? –Po prostu nie rozumiem, jak może mnie pan poniżać i jednocześnie zapraszać na oglądanie planety, dzielić się ze mną swoimi planami badań. Marszcząc czoło, wyłączył obraz. –Nie przylecieliśmy tutaj, żeby przeprowadzać badania, tylko znaleźć szczątki twojego brata i upomnieć się o nagrodę. Zamrugałem ze zdumienia z pół tuzina razy, nim odzyskałem głos. –Parę minut temu powiedział pan… –Nie myl marzeń z rzeczywistością – warknął w miarę łagodnie. – Kiedyś… Może kiedyś tu wrócę. Najpierw musimy przeżyć tę misję.

Pokręcił głową. Był bardziej skomplikowany, niż podejrzewałem. –A co do moich kpin na mostku – dodał – po prostu próbowałem uratować ci życie. –Uratować mi życie? –Ludzie uważają cię za mojego szpiega. –Przez pana! Machnął ręką w powietrzu, jakby odganiał owada. –Teraz zaczną nurtować ich wątpliwości. Pewnie będę musiał parę razy skopać ci tyłek, żeby ich przekonać. Cudownie, pomyślałem. –I nie powinienem zapraszać cię do swojej kabiny, rzecz jasna, bo tylko utwierdzą się w swoich podejrzeniach. Nie spodziewaj się więcej takiego traktowania. –Rozumiem… chyba. – - Tak. Teraz też nie powinienem cię zapraszać, lecz wprost nie mogłem siedzieć tu samotnie i patrzeć na planetę. Musiałem się z kimś podzielić, a Marguerita śpi. Dopiero w połowie drogi do kubryku zastanowiłem się, skąd Fuchs wiedział, że Marguerita spała. Bunt Spotkanie z Fuchsem pozwoliło mi zrozumieć coś ważnego. Podawałem się za planetologa, ale robiłem niewiele, żeby tego dowieść. Instrumenty, które zabrałem na pokład Hesperos, żeby zadowolić profesora Greenbauma i Mickey Cochrane, pracowały automatycznie. Nie musiałem nawet na nie patrzeć, a co tu dopiero mówić o wykonywaniu prawdziwej naukowej pracy. A teraz one przepadły, a ja byłem jeńcem na statku Fuchsa. Aleks poleciał na Wenus, żeby się dowiedzieć, dlaczego planeta przemieniła się w cieplarniane piekło. Chciał określić przyczyny i odpowiedzieć na pytanie, czy nasz świat może wkroczyć na tę samą katastrofalną drogę. Jasne, w grę wchodziła polityka. Zieloni nagłośnili misję Aleksa i byli nastawieni na wykorzystanie jego odkryć dla podparcia swoich proekologicznych, antyprzemysłowych programów. Ale Aleksowi nade wszystko przyświecał cel poznania Wenus w imię wiedzy. Był prawdziwym naukowcem, z krwi i kości. Znałem mojego brata i wiedziałem, że wykorzystywał Zielonych – biorąc od nich pieniądze na misję – tak jak oni wykorzystywali jego. A ja? Przysiągłem pójść w jego ślady, jednak robiłem niewiele. I raptem Fuchs, kto by się spodziewał, zawstydził mnie swoją pasją badacza – a ja stałem jak dureń, który zapomniał języka w gębie, jak dyletant, który tylko podszywa się pod naukowca. Dość tego, obiecałem sobie, sprzątając bałagan, jaki zrobiła załoga. Nie odezwałem się słowem, a ludzie patrzyli na mnie we wrogim milczeniu. Gdy rozpinałem podarte prześcieradło na wytłuczonym ekranie shoji, obiecałem sobie, że dowiem się jak najwięcej o Wenus, pal diabli wszystko i wszystkich. Szkopuł w tym, że nie miałem sprzętu, jakim dysponowaliśmy na pokładzie Hesperos. Szczęściem na Lucyferze było od groma sensorów. Postanowiłem ściągnąć dane i rozpocząć wszechstronne badania atmosfery. Przecież mieliśmy doskonały profil z pobieranych próbek. Marguerita zajmowała się swoimi latającymi metalożernymi bakteriami; ja zamierzałem skupić się na atmosferze.

Za parę dni, gdy wreszcie dotrzemy na powierzchnię, pobiorę próbki rozgrzanych skał i przygotuję je do zabrania na Ziemię. Piękne i szlachetne plany. Niestety, znów zaczęła dawać mi się we znaki moja przeklęta anemia. Z początku ignorowałem symptomy. Zmęczenie, zadyszka, okresowe ataki zawrotów głowy. Zapomnij o nich, powtarzałem sobie. Skoncentruj się na pracy. Próbowałem sobie wmówić, że po prostu pracuję ciężej niż normalnie, miotając się między nowymi obowiązkami i badaniami atmosfery Wenus. W głębi duszy wiedziałem, że liczba moich czerwonych krwinek spada; z godziny na godzinę było ze mną coraz gorzej. Marguerita to zauważyła. Przekształciła izbę chorych w coś w rodzaju laboratorium biologicznego, gdzie ślęczała nad danymi dotyczącymi aerobakterii wenusjańskiej. Nawet nie pomyślała o zabraniu próbek, gdy skakaliśmy ze spadającej Hesperos, a gdyby nawet, Fuchs nie pozwoliłby ich trzymać na swoim statku. –Próbuję wykombinować, w jakim pojemniku można je przechowywać – powiedziała. –W drodze powrotnej moglibyśmy wziąć próbki i zabrać je na Ziemię. Mały ekran w ściance izby chorych ukazywał analizy chemiczne protoplazmy aerobakterii, moim zdaniem bezsensowny galimatias symboli i liczb. Marguerita przygryzła dolną wargę, wpatrując się w ekran. –Gdybym tylko miała czas na rozpracowanie ich DNA – mruknęła. –Zakładając, że mają DNA – powiedziałem. Siedziałem na stole, z nogami w powietrzu. Odczuwałem chłód; zważywszy na gorącą atmosferę po drugiej stronie kadłuba, nie miałem powodu do narzekań. –Jądra komórkowe bakterii marsjańskich zawierają spiralne struktury. Porostów również. –I jeśli to samo będzie się odnosić do bakterii Wenus, to dowiedzie, że struktury spiralne są podstawową formą wszystkich organizmów żywych albo że życie na wszystkich trzech planetach ma wspólne korzenie. Marguerita popatrzyła na mnie z szacunkiem, jakiego dotąd nie widziałem. –To bardzo mądre stwierdzenie. –Jestem bardzo mądrym facetem – rzuciłem nonszalancko. Przyjrzała mi się uważniej. –Jesteś też bardzo bladym facetem. Jak się czujesz? Chciałem zgrywać twardziela, ale zamiast tego usłyszałem: –Wraca. –Anemia? –Tak. –Więc transfuzja niewiele dała. –Na parę dni postawiła mnie na nogi – powiedziałem. –Ale nawet przetoczenie całej krwi nie wyleczy mnie z anemii. Mój szpik nie produkuje dość czerwonych ciałek krwi, by utrzymać mnie przy życiu.

Miała ogromnie zatroskaną minę. –Potrzebujesz kolejnej transfuzji. –Jak często można oddawać krew? – zastanowiłem się na glos. Marguerita ruchem palca wyczyściła ekran i wczytała informacje medyczne. –Nikt nie może oddawać pół litra krwi co parę dni, Van. W ten sposób zabilibyśmy dawcę. –Nie byłby taki hojny, wierz mi. Popatrzyła na mnie ostro. –Skąd wiesz? –Fuchs ma silnie rozbudowany instynkt samozachowawczy. –W takim razie czemu oddał ci krew? –Bo powiedziałaś, że oskarżysz go o morderstwo, jeśli tego nie zrobi, pamiętasz? –Prawda – powiedziała z cieniem smutnego uśmiechu na ustach. – Zapomniałam. –Nie przypuszczam, by pogróżka jeszcze raz zadziałała. –To nie będzie konieczne. –Dlaczego? –Odda krew dobrowolnie. –Poważnie? –Poważnie – odparła z wielkim przekonaniem. –Skąd ta pewność? Odwróciła głowę. –Teraz znam go lepiej. Nie jest potworem, za jakiego go uważasz. –Znasz go lepiej – powtórzyłem. –Owszem – rzekła wyzywająco. –Sypiasz z nim, prawda? Nie odpowiedziała. –Prawda? –To nie twoja sprawa, Van. –Nie? Kiedy chodzisz z nim do łóżka, żeby utrzymać mnie przy życiu? Kiedy robisz to dla mojego dobra? Teraz wyglądała na zszokowaną. –Dla twojego dobra? Nadal uważasz, że wskoczyłam mu do łóżka dla twojego dobra? –Nie… to znaczy… Ciemne oczy Marguerity trzymały mnie niczym imadło. –Van, nie rozumiesz, że każde z nas, ja, on czy nawet ty, robi wszystko z myślą o sobie? Wszyscy

staramy się utrzymać przy życiu, próbujemy jak najlepiej wykorzystać sytuacje, z jakimi mamy do czynienia. Kompletnie zbiła mnie z tropu. –Ale… ty i Fuchs – wydukałem. – Myślałem… –Cokolwiek sobie myślisz, nie masz racji – oświadczyła stanowczo. – Na twoim miejscu zajęłabym się prawdziwym problemem: jak pobrać kapitanowi tyle krwi, żeby go nie zabić, a ciebie utrzymać przy życiu. Spojrzałem na nią ze złością. Mój wewnętrzny żar wściekłości musiał dorównywać temu, który panował na zewnątrz, na rozżarzonym gruncie pod nami. –Nie musisz się o niego martwić – burknąłem. – Nie nadstawi dla mnie karku. I dobrze wie, że nie oskarżysz go o morderstwo, jeśli oddanie krwi miałoby go zabić. Nim zdążyła coś powiedzieć, przecisnąłem się obok niej i opuściłem izbę chorych. Ruszyłem do stanowiska obserwacyjnego na dziobie statku. Nie zdołałem tam dotrzeć. Gdy mijałem otwarte drzwi kubryku, Sanja zawołał: –Panie Humphries, proszę wejść. Mechanik odpowiedzialny za system pomp, mój bezpośredni przełożony, chyba jako jedyny członek załogi nie odnosił się do mnie z podejrzliwą wrogością. Był lekkiej, niemal ptasiej budowy i miał skórę ciemniejszą niż inni. Gdy wszedłem, zobaczyłem Bahadura i dwoje innych pod grodzią po drugiej stronie włazu. Sanja okazywał wyraźne zaniepokojenie. Pozostała trójka patrzyła na mnie w posępnym, złowieszczym milczeniu. –Panie Humphries, musimy iść do drugiej stacji pomp – powiedział Sanja. –Teraz? – zapytałem, patrząc na tamtych. Wyglądali jak członkowie szwadronu śmierci. Sanja bez przekonania pokiwał głową. –Teraz. Tak. Puls walił mi w uszach, gdy szliśmy korytarzem ku rufie statku. Fuchsa nie było na mostku; służbę pełniła Amar-jagal. Drzwi kabiny kapitana i Marguerity były szczelnie zamknięte. Pięknie, pomyślałem. Oni są w łóżku, a mnie załoga będzie mordować. Bahadur idealnie wybrał czas. Nie wiedziałem, co zrobić. Kolana zaczęły mi dygotać, gdy zbliżyliśmy się do drugiej stacji pomp. Dłonie miałem śliskie od potu. Ani Bahadur, ani nikt inny nie odezwał się do mnie słowem. Przez absurdalną chwilę miałem przed oczami sceny ze starych westernów, które oglądałem w dzieciństwie: Azjaci wyglądali jak ludzie szykujący się do popełnienia linczu. Z każdym krokiem Bahadur robił się coraz większy. Był rosłym mężczyzną, wyższym od wszystkich innych na pokładzie, a łysina i krzaczasta broda przydawały mu dzikości. Baldansanja przy nim wyglądał jak kurdupel, nieszkodliwy człowieczek sterroryzowany przez

silniejszego. Pozostali dwoje byli barczyści, nieco wyżsi ode mnie i znacznie lepiej umięśnieni. Druga stacja pomp mieściła się dwa pokłady niżej, na rufowym końcu korytarza. Była to trójkątna komora z dwoma zapasowymi pompami w kopulastych metalowych obudowach. –Siadaj – powiedział Bahadur, wskazując jedną z kopuł. –Wiem, że uważacie mnie za szpiega kapitana – zacząłem – ale nie macie racji. Nie jestem… –Cicho. Nie mogłem się zamknąć. U niektórych ludzi strach rozluźnia zwieracze. U mnie, jak widać, rozpuścił język. Nie mogłem przestać mówić. Wyklarowałem z detalami, że Fuchs nienawidzi mojego ojca i mnie, że podziękuje im za odebrania mi życia, że nie ujdzie im to na sucho, że MAA i inne władze dowiedzą się o wszystkim, gdy statek wróci na Ziemię, i przeprowadzą dochodzenie, i… Kobieta strzeliła mnie w twarz. Poczułem w ustach smak krwi. –Cicho, Humphries! – syknął Bahadur. – Nie mamy zamiaru cię krzywdzić, chyba że nas do tego zmusisz. Zamrugałem. Policzek piekł mnie, gdy przełykałem słoną, gorącą krew. Kobieta spojrzała na mnie gniewnie i zagadała w swoim ojczystym języku. Zrozumiałem ton: „Zamknij się, głupcze”. Umilkłem, ale dla odmiany nie mogłem przestać się wiercić. Moje ręce za nic nie chciały znieruchomieć, palce nerwowo bębniły po udach. Każdy nerw w moim ciele dygotał jak struna. Wyjęli z kieszeni płaskie czarne pudełka i przeskanowali grodzie, sufit i pokład. Szukają pluskiew, pomyślałem. Kobieta chrząknęła i wskazała płytę w metalowym stropie. Podczas gdy Sanja stał przy mnie z nieszczęśliwą miną, tamci odkręcili płytę i wyjęli maleńki kawałek plastiku. Dla mnie wyglądał jak grudka brudu, ale Bahadur z gniewem rzucił go na pokład i zmiażdżył obcasem. Popatrzyłem na Sanję. –O co chodzi? Co oni chcą zrobić? Uciszył mnie, przykładając palec do ust. Siedzieliśmy w milczeniu przez minuty, który wydawały się godzinami. Sanja stał obok mnie, wyraźnie niezdecydowany i zmieszany, pozostali uplasowali się po obu stronach włazu. Od czasu do czasu wyglądali na korytarz, który biegł wzdłuż kilu statku. Wreszcie kobieta syknęła ostrzegawczo i cała trójka rozpłaszczyła się pod grodzią. Sanja trząsł się chyba tak samo jak ja, ale szepnął: –Proszę zachować absolutną ciszę, panie Humphries. Od tego zależy pańskie życie. Siedząc na osłonie pompy – więzień w prowizorycznej celi – pochyliłem się lekko, żeby widzieć korytarz. Szedł do nas Fuchs, z marsem na czole, z rękami zaciśniętymi w pięści. Zerknąłem na Sanję. Skamieniały ze strachu, zagryzając wargę, patrzył na zbliżającego się kapitana. Słyszałem już kroki na metalowym pokładzie, szybkie i zdecydowane. Chcą go zabić, zrozumiałem w końcu. Ja byłem tylko przynętą. Pułapka została zastawiona na Fuchsa.

Niech go zamordują, pomyślałem. Odlecimy z Wenus i wrócimy do domu. Jeśli utrzymam język za zębami, może przeżyję. Potwierdzę ich wersję. Zdołam ich przekonać, że jeśli mnie zabiją, władze dowiedzą się o popełnionym morderstwie, ale jeśli darują mi życie, wezmę ich stronę i poprę każdą wysmażoną historyjkę. W ten sposób wszyscy wyjdziemy z tego z życiem. Ostatecznie Wenus jest tak diabelsko niebezpieczna, że prawie każda wymyślona historia będzie brzmieć wiarygodnie. Przeżyjemy! Wprawdzie nie odzyskam szczątków Aleksa, ale zawsze będę mógł wrócić. Nauki wyciągnięte z tej misji pozwolą mi zbudować lepszy, bezpieczniejszy statek. Fuchsa dzieliło parę kroków od włazu. Bahadur i pozostali dwoje stali po obu stronach, poza jego polem widzenia, z nożami w rękach. Gdybyśmy zajmowali odwrotne pozycje, Fuchs pozwoliłby mnie zabić, powtarzałem sobie. To on mnie wrobił, to przez niego ludzie myśleli, że ich szpieguję. Oni też słyszeli kroki. Czekali, gotowi do zadania ciosu. Sanja stał przy mnie jak słup, nie chcąc albo nie będąc w stanie choćby pisnąć. Zerwałem się z pompy i szczupakiem skoczyłem do włazu. –To pułapka! – wrzasnąłem na całe gardło. Wpadłem na Fuchsa, który po prostu odrzucił mnie na bok. Gdy zbierałem się na nogi, Bahadur i pozostali dwoje wyskoczyli z komory, rycząc z bezsilnej złości. Bahadur pierwszy dopadł Fuchsa, który rozłożył go jednym potężnym ciosem. Drugi mężczyzna cofnął się, gdy Bahadur runął na pokład. Fuchs kopnął leżącego w głowę, potem stanął w półprzysiadzie, szczerząc zęby w morderczym uśmiechu. Mężczyzna machnął nożem. Fuchs zrobił unik i uderzył go w brzuch tak mocno, że faceta poderwało z pokładu. Usłyszałem syk powietrza uciekającego z płuc, gdy napastnik osuwał się na kolana. Fuchs trzasnął go kantem dłoni w kark i mężczyzna upadł na leżącego Bahadura. Wszystko to rozegrało się w czasie, jaki ja potrzebowałem na podniesienie się na nogi. Kobieta stała we włazie, z nożem w ręku, przenosząc skonsternowane spojrzenie z Fuchsa na nieruchomych współspiskowców. Fuchs nadal szczerzył się okropnie. Kobieta zawahała się, zakołysała. Sanja zadał jej od tyłu cios karate, który pozbawił ją przytomności. Po wszystkim. Fuchs pochylił się i zebrał noże z pokładu. Bahadur jęczał, nogi drgały mu lekko. Tamten drugi nadal na nim leżał. Odwracając się do mnie z trzema nożami w ręku, Fuchs powiedział: –Po wszystkim. –Kapitanie – odezwał się Sanja drżącym głosem, przestępując nad ogłuszoną kobietą – zmusili mnie… nie zdradziłbym pana, zostałem… –Cicho, Sanja. Mechanik zamknął usta tak szybko, że usłyszałem trzask zębów. –Ostrzeżenie mnie wymagało odwagi – powiedział Fuchs. Brakowało mi tchu, nogi miałem słabe, pęcherz pełen.

–Wiedziałem, na co się zanosi – mówił. – Spryciarze użyli cię na przynętę. Później poderżnęliby ci gardło, rzecz jasna. –Rzecz jasna – wykrztusiłem. –Mimo wszystko ostrzeżenie mnie wymagało odwagi. – Twarz miał prawie bez wyrazu: nie okazywał ani bólu, ani radości, ani ulgi, a już na pewno nie wdzięczności. –Przeniesienie walki na korytarz ułatwiło mi zadanie – podjął niemal z zadumą, analizując potyczkę niczym generał, który przegląda raporty po bitwie. –Chcieli pana zabić – usłyszałem swój własny roztrzęsiony głos. –Próbowali. Przyznaję, gorzej byłoby walczyć w stacji pomp. Zaczynała ogarniać mnie złość. Zachowywał się tak, jakby nie stało się nic nadzwyczajnego. Bahadur jęknął i spróbował usiąść. Fuchs patrzył, jak wydostaje się spod nieprzytomnego kolegi, opiera plecami o grodź i oburącz chwyta się za głowę, nie otwierając oczu. –Boli? – zadrwił, pochylając się lekko w jego stronę. –Gorzej bolałaby rana po ciosie nożem między żebra, ale domyślam się, że trochę łupie cię w głowie. Bahadur otworzył oczy. Nie było w nich wyzwania, nienawiści ani nawet złości. Został pokonany i dobrze o tym wiedział. –Sanja, zabierzesz z Humphriesem tych troje buntowników do kubryku – polecił Fuchs. – Nie wolno im opuszczać koi do odwołania rozkazu. –Buntowników? – zapytałem. Fuchs pokiwał głową. –Próba uśmiercenia kapitana statku jest buntem, Humphries. Karą za bunt jest egzekucja w trybie doraźnym. –Chyba ich pan nie zabije! Fuchs parsknął pogardliwie. –Czemu nie? Chcieli mnie zabić, prawda? – Ale… –Mam najpierw zapewnić im uczciwy proces? W porządku, ja będę oskarżycielem, ty obrońcą, a Sanja sędzią. –Tu i teraz? Ignorując moje pytanie, pochylił się i z rozmachem trzasnął Bahadura w policzek. –Chciałeś mnie zabić? Bahadur ponuro pokiwał głową. –Mów – powiedział Fuchs. – Do akt. Czy zamierzałeś mnie zamordować? –Tak. –Dlaczego? – zapytałem. – Żeby uciec. Żeby opuścić to miejsce, zanim wszyscy zginiemy. Fuchs wyprostował się i wzruszył ramionami. –Proszę bardzo. Czy musimy wzywać następnego świadka? Sanja, co myślisz?

–Winny, kapitanie. –Szast-prast i po krzyku – powiedział Fuchs. – Zgrabnie i zgodnie z prawem. Mają leżeć na kojach. Zajmę się nimi później. Śmierć Zaprowadziliśmy trójkę wystraszonych buntowników do kubryku. W milczeniu wlekli się korytarzem. Ludzie wolni od służby patrzyli, jak kładą się na kojach. Nikt się nie odezwał; słowa były zbędne. Wszyscy wiedzieli, co planował Bahadur, pomyślałem. Wszyscy są zadowoleni, że w decydującej chwili trzymali się na uboczu. Nie mogłem zostać w kwaterze załogi. Dopilnowałem, żeby zesztywniali i obolali po laniu buntownicy wykonali rozkaz kapitana, a zaraz potem udałem się do jego kabiny. Fuchs siedział na krześle, z wysoko podwiniętym rękawem. Marguerita natryskiwała opatrunek na jego lewy biceps. –Wejdź, Humphries – zawołał. –Jest pan ranny? – zapytałem ze zdziwieniem. –Bahadur drasnął mnie pierwszym ciosem – odparł Fuchs beztrosko. – Kamizelka nie chroni rąk. – Wolną ręka wskazał siatkową kamizelkę, która wisiała na oparciu drugiego krzesła. Podszedłem i pomacałem siatkę: cermet, lekki, ale dość twardy, by zatrzymać kuchenny nóż. –Nie ruszył pan do walki bez przygotowania, prawda? –Tylko głupiec tak robi. Marguerita skończyła opatrywanie rany i odsunęła się od kapitana. –Mógł pan zginąć – powiedziała. Fuchs pokręcił głową. –Czasami kapitan musi doprowadzić sytuację do wrzenia. Pozwól ludziom długo dusić się w skargach i lękach, a wykombinują coś, z czym sobie nie poradzisz. Zrozumiałem, na co się zanosi, kiedy fala subsolarna zniosła nas z kursu. –Wiedział pan, że to się stanie? – zapytała. –Może nie dokładnie to, ale coś w tym stylu. –I wykorzystał mnie pan, żeby ich sprowokować – powiedziałem z wyrzutem. –Odegrałeś swoją rolę, przyznaję. –Mogli mnie zabić! Potrząsnął głową. –Nie, chyba że najpierw rozprawiliby się ze mną. Dopóki żyję, jesteś absolutnie bezpieczny. –Pańskim zdaniem. Uśmiechnął się wyrozumiale. –To fakt. Nim zdążyłem coś powiedzieć, Marguerita zmieniła temat. –Van potrzebuje następnej transfuzji. Fuchs podniósł brwi. –Już? –Już.

–Szkoda, że zmyliśmy krew z rany – mruknął. –Martwię się, bo jeśli Van będzie potrzebować transfuzji co parę dni… –Będziemy tutaj tylko parę dni – przerwał jej Fuchs. – Albo znajdziemy wrak, albo spakujemy manatki i odlecimy. –Mimo… Uciszył ją ruchem ręki. –Mogę mu dać ze dwa litry. –Nie, nie może pan… –Nie mów mi, co mogę, a czego nie mogę – rzekł Fuchs złowieszczo niskim, groźnym głosem. –Gdybym mogła skontaktować się z Ziemią i przesłać im akta medyczne Vana, może… –Nie. –Dla pańskiego dobra – powiedziała niemal błagalnie. Spiorunował ją wzrokiem. –Może mogłabym uzyskać z pańskiej krwi enzym, którego potrzebuje Van. Wtedy transfuzje nie byłyby konieczne. –Powiedziałem, że nie. –Dlaczego? –Nie będzie żadnej łączności między tym statkiem a Ziemią, dopóki nie odzyskamy szczątków Aleksa Humphriesa. – W głosie Fuchsa dźwięczała stal. – Nie dam Martinowi Humphriesowi pretekstu do wycofania nagrody. –Nawet jeśli ta decyzja spowoduje śmierć Vana? Zerknął na mnie, potem zwrócił się do niej: –Za parę dni dam mu litr, a nawet dwa litry krwi. –W komputerze Truaksa są moje kompletne akta medyczne – wtrąciłem. – Można by z nich uzyskać pełny opis enzymu. Fuchs zaczął kręcić głową, ale zmienił zamiar. –Truax, powiadasz? –Orbituje wokół planety. Daleko od Ziemi. Zastanawiał się, odwijąjąc rękaw i zapinając makiet na rzepy. –Zgoda – oznajmił w końcu. – Zgadzam się na dostęp do komputera Truaksa. Ale nic poza tym! Nie wolno z nikim rozmawiać. Ani słowa, zrozumiano? –Tak, rozumiem – odparła Marguerita. – Dziękuję. – Popatrzyła na mnie. Dopiero po chwili pojąłem, na co czeka. –Dziękuję, kapitanie – wymamrotałem. Machnął ręką. –I tak będziesz potrzebować transfuzji, prawda? –Dopóki nie zsyntetyzuję enzymu – powiedziała Marguerita.

–Zakładając, że to w ogóle możliwe – zaznaczył. – Jak wiesz, na Lucyferze nie ma laboratorium biomedycznego. –Zrobię, co w mojej mocy. –Dobra. – Fuchs wstał. – Chodźmy do izby chorych i miejmy to z głowy. Marguerita kazała mi położyć się na stole, a Fuchs usiadł na krześle, które wcisnęła do ciasnej kabiny. Fuchs sprawiał wrażenie rozluźnionego, przeżuwając te swoje pigułki. Nie mogłem patrzeć ani na niego, ani na igłę wbijaną w moją rękę; zamknąłem oczy. Gdy tak leżałem, przypomniałem sobie o innym problemie. –Nie mogę wrócić do kubryku – powiedziałem. –Czemu nie? – zapytał Fuchs chłodno. Otworzyłem oczy i zobaczyłem tę przeklętą rurkę odchodzącą od jego ramienia, pełną jasnoczerwonej krwi. Tłumiąc drżenie, skupiłem oczy na Marguericie, która stała nad nami z troską na pięknej twarzy. –Po tym, co się stało z Bahadurem i resztą… – zacząłem wyjaśniać. –Nie masz się czego bać. – Fuchs wszedł mi w słowo. –Nie boję się – odparłem zgodnie z prawdą. Sam byłem zaskoczony, ale naprawdę się ich nie bałem. –Więc o co chodzi? –Po prostu nie mogę spać w tym samym pomieszczeniu z ludźmi, którzy chcieli mnie zabić. –Aha – mruknął protekcjonalnym tonem. – Nie odpowiada ci towarzystwo łajdaków. –To nie jest temat do żartów – zwróciła mu uwagę Marguerita. –Nie żartuję. Powiedz mi, Humphries, jak myślisz, gdzie możesz spać, jeśli nie w kubryku? O tym nie pomyślałem. –Na statku nie ma innego miejsca, chyba że chcesz spać gdzieś na pokładzie. –Byle gdzie… –I sam – mówił. – Bezbronny. W kubryku jest parę lojalnych osób, na przykład Sanja czy Amarjagal. Nikt nie spróbuje poderżnąć ci gardła, gdy w pobliżu będzie jakiś niewygodny świadek. –Jak mam spać, kiedy ludzie na sąsiednich kojach noszą się z zamiarem poderżnięcia mi gardła? Fuchs zaśmiał się. –Nie przejmuj się, będziesz bezpieczny. Wyprztykali się. –Nie mogę tam spać. Głos mu stwardniał. –To nie jest statek wycieczkowy, Humphries. Będziesz słuchać moich rozkazów jak wszyscy inni. Wrócisz do swojej kwatery. Nie bądź mięczakiem! Przynajmniej możesz udawać, że się ich nie boisz. –Ale czy pan nie rozumie… Fuchs roześmiał się gorzko.

–Nie, to ty nie rozumiesz. Wracasz do kubryku. Koniec dyskusji. Ma w rękach moje życie, pomyślałem. Nie mogę nic zrobić. Zamknąłem usta i oczy, kiedy Marguerita wysuwała igłę z mojego ramienia. –Daj mojej krwi trochę czasu, niech pokrąży ci w żyłach – powiedział Fuchs z rozbawieniem. – Za parę minut powinna podziałać. Zbierzesz się na odwagę, by wpełznąć do łóżka i zasnąć. Byłem wściekły, lecz nic nie powiedziałem. Nawet kiedy zarzucił wielką łapę na ramiona Margueri-ty, wychodząc z nią z izby chorych. Nikt się do mnie nie odezwał, gdy wróciłem do kubry-ku. Nikt nie spojrzał w moją stronę, nawet Sanja, który miał wolne, gdy się tam zjawiłem. Amarjagal, pierwszy oficer, pełniła służbę na mostku. Fuchs był u siebie. Z Marguerita, wiedziałem. Fuchs i Marguerita. Razem. Wyobraźnia podsuwała mi najdziksze obrazy, które bezskutecznie próbowałem wyrugować. Wbrew wszystkiemu zasnąłem całkiem szybko. Może Marguerita wraz z krwią podała mi środek nasenny albo uspokajający. Spałem głęboko, bez snów. Kiedy się zbudziłem, naprawdę czułem się wypoczęty, silny. Zsunąłem się z koi i podreptałem na boso do łazienki, gdzie myły się dwie osoby. Kiedy wszedłem, opłukały się spiesznie i wyszły. Parias. Traktowali mnie jak wyrzutka. Doskonale, pomyślałem. Przynajmniej mam toalety i prysznice do wyłącznego użytku. Zawsze okręcałem się w pasie ręcznikiem, gdy wracałem z łazienki. Większość załogi nie była taka skromna. Nawet kobiety nie miały nic przeciwko pokazywaniu nagości, choć muszę powiedzieć, że żadna z nich nie budziła mojego zainteresowania. Nie powodował mną rasizm; parę najbardziej seksownych kobiet, jakie znałem, było Azjatkami. Ale kobiety na pokładzie Lucyfera były albo odpychająco ponure i korpulentne, albo odpychająco ponure i takie chude, że z drugiej strony kubryku mogłem policzyć im żebra. Absolutnie nie w moim typie. W każdym razie, gdy wróciłem z łazienki z włosami jeszcze mokrymi po myciu i ręcznikiem przyzwoicie udra-powanym na biodrach, zobaczyłem parę osób stłoczonych wokół czyjejś koi. Nic nie robili, tylko stali plecami w moją stronę. Nie zwracając na nich uwagi, zasunąłem załatany prześcieradłem ekran i wyciągnąłem świeży kombinezon. Była to ostatnia czysta para w szufladzie pod koją. Będę musiał albo znaleźć nowe w schowku z zapasami, albo dowiedzieć się, czy na statku jest pralnia. Ludzie stali w tym samym miejscu co parę minut temu, nadal tyłem do mnie. Poznałem wysoką sylwetkę i łysą głowę Bahadura. Byłem zaciekawiony, ale najwyraźniej nie chcieli mieć ze mną nic wspólnego. Miałem wrażenie, że skupiają się wokół koi Sanji, a przynajmniej tam, gdzie według mnie znajdowała się jego koja. Zachodziłem w głowę, co się święci. Uznałem, że napytałbym sobie biedy, gdybym zaczął ich indagować albo spróbował przecisnąć się między nimi. Nie musiałem nic robić. Nagle rozpierzchli się, każdy w inną stronę. Bahadur podszedł powoli do

interkomu w grodzi przy włazie, potrząsając głową i mrucząc w gęstą brodę. Teraz mogłem zobaczyć koję. Ekran był odsunięty. Sanja leżał na wznak, patrząc pustym wzrokiem w sufit. Miał poderżnięte gardło, jego szyję oblepiała zakrzepła krew. Zwymiotowałem. Kara Fuchs wbił oczy w zwłoki. Nikt ich nie dotknął. Bahadur wezwał kapitana. Jakaś kobieta podsunęła mi chusteczkę higieniczną do wytarcia twarzy, inna podała odkurzacz do sprzątnięcia wymiocin z podłogi. Fuchs trącił ciało, zgiął kończyny w kostkach i nadgarstkach. –Nie żyje od paru godzin – mruknął bardziej do siebie niż do nas. Odwrócił się i zobaczył, jak próbuję usunąć rzygowiny. Szorstko machnął ręką i wyszczekał coś w azjatyckim dialekcie załogi. Jeden z mężczyzn, krzywiąc się z obrzydzeniem, wyrwał mi z rąk warczący odkurzacz. –Chodź tutaj, Humphries – zawołał Fuchs. Niechętnie przysunąłem się do koi. Żołądek mi ciążył, a w gardle czułem palący smak żółci. –Opanuj się! – warknął. – Co się tu wydarzyło? –Spa… spałem. Wydawało się, że Fuchsa bardziej irytuje moje zachowanie niż morderstwo popełnione na Sanji. Bo bezsprzecznie było to morderstwo. Rozejrzał się po przedziale. Ludzie siedzieli na swoich kojach albo przy stole na środku kubryku. Parę osób stało przy włazie, wokół Bahadura. Fuchs przywołał go ruchem ręki. Bahadur szedł powoli, z godnością, na jaką może się zdobyć człowiek z podbitym, opuchniętym okiem. –Słucham – powiedział Fuchs. –Popełnił samobójstwo – odparł Bahadur po angielsku. –Doprawdy? Bahadur wskazał nóż leżący na koi u boku Sanji. Fuchs zadał mu jeszcze parę pytań w jego języku. Bahadur odpowiadał. Z tonu rozmowy wywnioskowałem, że nie podał żadnych znaczących informacji. Wreszcie Fuchs odetchnął głęboko. –Zatem Sanja poderżnął sobie gardło ze wstydu, że zdradził was w czasie buntu – podsumował. –Tak, kapitanie. To prawda. Fuchs spojrzał na niego z głęboką pogardą. –A kto następny popełni samobójstwo? Amarjagal? A może Humphries? Nieomal znów zwymiotowałem. –Nie wiem, kapitanie – odparł Bahadur. – Może nikt.

–Tak? – - Jeśli podniesiemy statek i opuścimy to piekielne miejsce, nikt nie będzie chciał umrzeć. –Być może masz rację – powiedział Fuchs. Błękitne jak lód oczy były zimniejsze niż zwykle. – Może masz rację. Chodź ze mną. Ruszył do włazu, z Bahadurem za plecami. –Ty też – pokiwał palcem na człowieka z odkurzaczem, buntownika ze stacji pomp. – I ty – wskazał kobietę, która też tam była. Troje spiskowców popatrzyło po sobie. Pozostali odsunęli się od nich jak od zadżumionych. –I ty, Humphries – dodał Fuchs. – Chodźcie ze mną. Poprowadził nas na dziób statku, a stamtąd po drabince na niższy pokład. Stanęliśmy przed włazem. –Otwórz – polecił Bahadurowi. Patrzyłem, zaintrygowany, jak mężczyzna wybija standardowy kod na zamku elektronicznym w ciężkim metalowym włazie. Właz uchylił się lekko i Bahadur szarpnął go oburącz, otwierając na całą szerokość. Musiał być ciężki, bo stęknął z wysiłku. –To jedna z trzech kapsuł ratunkowych Lucyfera – powiedział Fuchs, wskazując palcem w dół. – Mnóstwo miejsca dla waszej trójki i paru innych. Możecie lecieć na orbitę i spotkać się z Truaksem. Bahadur szeroko otworzył oczy. –Ale, kapitanie… – Żadnych ale – warknął Fuchs. – Skoro chcesz zejść z tego statku, masz tu bilet na orbitę. Wsiadaj. Niespokojnie popatrując na swoich towarzyszy, Bahadur zaprotestował: –Nikt z nas nie umie tym kierować, sir. –Kapsuła jest wstępnie zaprogramowana na ucieczkę z atmosfery i wejście na orbitę – rzekł Fuchs głosem twardym jak żelazo. – Ja z mostka uruchomię sekwencję startową. Powiem Truaksowi, żeby was przechwycił. Razem z nimi wrócicie na Ziemię. – Kobieta zatrajkotała chrapliwie. Fuchs zaśmiał się w odpowiedzi. –Dokładnie. Poinformuję ich, że jesteście buntownikami i mordercami, że należy trzymać was w areszcie do czasu postawienia przed sądem. Przez dłuższą chwilę wszyscy troje szwargotali między sobą, bardziej przestraszeni niż źli. –Decyzja należy do was – powiedział Fuchs. – Możecie lecieć do Truaksa albo zostać tutaj i słuchać moich rozkazów. Bahadur zapytał potulnie: –Jeśli zostaniemy i będziemy słuchać rozkazów, nie staniemy przed sądem? Fuchs spojrzał w jego błagalne oczy. –Chyba zdołam zapomnieć o waszej żałosnej próbie buntu. Możemy też odnotować śmierć Sanji jako samobójstwo. –Kapitanie! – zaoponowałem. Zignorował mnie, patrząc w oczy Bahadura.

–I jak? – zapytał. – Jak będzie? Bahadur zerknął szybko na swoich towarzyszy. Zastanowiłem się, jak dobrze znają angielski, czy nadążają za tą wymianą zdań. Prostując się na całą wysokość, Bahadur zadecydował: –Zostajemy, kapitanie. –Zostajecie? –Tak, kapitanie. –I będziecie wykonywać rozkazy? –Tak jest. –Bez utyskiwania? Bez sprzeciwów? –Tak jest. –Wszyscy troje? – Fuchs machnął palcem, wskazując pozostałych. – Nie będzie więcej… samobójstw? –Doszliśmy do porozumienia, panie kapitanie – odparł Bahadur. Współspiskowcy ponuro pokiwali głowami. Fuchs uśmiechnął się do nich szeroko, ale bez cienia humoru. –Doskonale! Wybornie! Cieszę się, że wszyscy doszliśmy do porozumienia. Też się uśmiechnęli. Chciałem coś powiedzieć, sprzeciwić się puszczaniu śmierci Sanji w niepamięć. Nim zdążyłem ubrać myśli w słowa, uśmiech Fuchsa zniknął. –Obawiam się, że będę musiał przydzielić wam parę bardzo trudnych zadań. Od tej chwili każde z was będzie pełnić podwójne wachty, żeby zrekompensować brak Sanji. Sposępnieli. –Waszym obowiązkiem będą też wszystkie prace EVA, jakie trzeba wykonać w celu przygotowania się do zejścia na powierzchnię. Popatrzyli na Bahadura, który otworzył oczy tak szeroko, że widać było całe tęczówki. –I, rzecz jasna, będę potrzebować ochotnika, który przetestuje nasz statek wycieczkowy. Ty będziesz tym ochotnikiem, Bahadur. Mężczyzna cofnął się o parę kroków. –Nie, kapitanie. Proszę. Nie mogę… Fuchs podszedł do niego. –Powiedziałeś, że będziesz wykonywać moje rozkazy, prawda? Wszystkie rozkazy. Przystałeś na to minutę temu. –Ale nie jestem… to znaczy, nie wiem, jak… –Albo będziesz słuchać rozkazów, albo opuścisz mój statek – powiedział Fuchs głosem zimnym i ostrym jak szpikulec do łupania lodu. – A może wolisz tu i teraz odpowiedzieć za zamordowanie Sanji?

–Kapitanie, proszę! To było niesamowite. Wielki, barczysty mężczyzna złożył ręce jak do modlitwy, błagając o zmiłowanie niskiego, warczącego kapitana. Wyglądał jak skołowany, wystraszony ogar kulący się przed zadziornym borsukiem. –Jak będzie, Bahadur? – zapytał Fuchs. Bahadur popatrzył na swoich towarzyszy. Byli równie przestraszeni i skołowani jak on. –Przemienię twoje życie w niekończące się piekło, Bahadur – obiecał Fuchs. – Sto razy na dzień będziesz płacić za śmierć Sanji, masz to jak w banku. –Nie – jęknął Bahadur. – Nie. –W takim razie precz z mojego statku! – warknął Fuchs, wskazując ręką otwarty właz. – I zabierz z sobą wspólników. Bahadur stał, zupełnie zdruzgotany. Pomyślałem, że zaraz się rozpłacze. –Natychmiast! – warknął Fuchs. – Słuchasz albo odchodzisz. Wybieraj. Zadecydowała kobieta. W milczeniu podeszła do włazu i zaczęła schodzić do kapsuły ratunkowej. Mężczyzna podążył za nią. Bahadur przez chwilę patrzył za nimi, potem ciężkim krokiem wyminął kapitana i zniknął w szybie. Fuchs podszedł do włazu i kopnął go mocno. Właz zatrzasnął się z hukiem. –Uszczelnij – powiedział do mnie. – Zanim te zasmarkane szczury zmienią zdanie. Drżąc wewnętrznie, dotknąłem klawisz, który uszczelniał właz. Fuchs zaaranżował tę konfrontację w najdrobniejszych szczegółach. Chciał pozbyć się ze statku Bahadura i dwojga pozostałych buntowników i pokierował nimi tak, że zrobili to z własnej woli. Bez słowa ruszył w stronę mostka, a ja potruchtałem za nim. Już nie musiał udawać, że chce się pojednać, i dosłownie zgrzytał zębami z wściekłości. Odprawił Amarjagal i zajął fotel kapitana. –Humphrics, do konsoli łączności. Chciałem powiedzieć, że jeszcze nie pora na moją wachtę, ale natychmiast zrezygnowałem z pomysłu. Kapitan nie był w nastroju na wysłuchiwanie sprzeciwów czy choćby tłumaczeń. Podszedłem do konsoli; dyżurny z zaskoczoną miną zrobił mi miejsce i ulotnił się jak kamfora. –Daj mi kapsułę – polecił Fuchs bezdźwięcznie. Na statku były trzy kapsuły ratunkowe. Uprzedzając moje pytanie, Fuchs powiedział: –Są w jedynce. Otworzyłem kanał łączności. Fuchs zagadał w języku Azjatów, potem oznajmił: –Inicjuję sekwencję odłączenia za pięć sekund.Włączyłem zegar. Szybko odliczał wstecz. –Kapsuła odłączona – zameldował drugi technik obecny na mostku. –Daj ich na główny ekran, Humphries – rozkazał Fuchs. Rozpracowanie, jak to zrobić, zajęło mi parę

sekund. Na ekranie ujrzałem spiętą, spoconą twarz Bahadura. Przyspieszenie wciskało go w fotel. Za jego plecami siedziało dwoje pozostałych. W polu widzenia stały cztery puste fotele. –Weszliście na kurs na orbitę – powiadomił ich Fuchs. –Rozumiem, kapitanie – odparł Bahadur. Fuchs pokiwał głową i wyłączył obraz. –Czy nie powinniśmy powiadomić Truaksa, że… – zacząłem. –Nie! Nie nawiążemy kontaktu z Truaksem. Wystarczy, że Marguerita prosiła o dane medyczne. Żadnego kontaktu! –Ale, sir, skąd będą wiedzieć, że na orbicie jest kapsuła ratunkowa? Jak mają ją przechwycić? –To problem Bahadura. W kapsule jest sprzęt komunikacyjny. Nie ma obawy, niedługo wywoła Truaksa. –Jest pan pewien, sir? Obrzucił mnie kosym spojrzeniem. –A co za różnica? Skupiłem się na obowiązkach. Po paru minutach Fuchs powiedział: –Podaj mi ich kurs i pozycję. Wykres przedstawiał tor lotu biegnący łukiem od Lucyfera przez chmury kwasu siarkowego i wyrównujący ponad pokrywą chmur na lekko eliptycznej orbicie. Wczytałem pozycję Truaksa. Statek orbitował po drugiej stronie Wenus, poza bezpośrednim kontaktem. Zaintrygowany, wykreśliłem przedłużone orbitalne pozycje kapsuły i Truaksa. Mieli wykonać tuzin okrążeń, zanim kapsuła zbliży się na odległość umożliwiającą przejęcie. Powiedziałem Fuchsowi o problemie. Wzruszył ramionami. –Mają dość powietrza. –A co z zasilaniem? Skrzywił się. –Jeśli Bahadurowi nie brakuje oleju w głowie, rozłoży i odpowiednio ustawi panele solarne. To da im potrzebną moc. Jeśli nie, będą czerpać prąd z akumulatorów. –Na jak długo wystarczą, kapitanie? –To nie mój problem. –Z całym szacunkiem, sir, powinniśmy powiadomić Truaksa… –Jeśli to zrobimy, będę musiał zameldować, że ci ludzie są buntownikami i mordercami. –To lepsze, niż skazywać ich na śmierć na orbicie, sir! –Nie umrą na orbicie – odparł Fuchs spokojnie. – Nawet tam nie dotrą. –Co ma pan na myśli?

Wskazał palcem ekran na moim pulpicie, wyświetlający ich trajektorię. –Daj to na główny ekran. Gdy to zrobiłem, Fuchs lekko pochylił się w fotelu, przyglądając się wykresowi. –Nie sądzę, by przebili się przez chmury na tyle szybko, żeby uniknąć przeżucia przez robaki – mruknął. –Spędzą w chmurach tylko dwadzieścia minut. –Tak, ale kapsuła jest dość cienka. Zapowiada się ciekawie. Z pełną fascynacji grozą patrzyłem, jak mrugający kur-sor, który reprezentował kapsułę, pełznie leniwie, bardzo leniwie wzdłuż krzywej toru lotu. Byli już głęboko w chmurach. Dobrze pamiętałem, jak aerobakterie zjadały Hesperos, ale trwało to parę dni; kapsuła miała przebywać w chmurach tylko kilkadziesiąt minut, niespełna pół godziny. Lepiej byłoby strzelić prosto w górę i jak najszybciej wydostać się ponad chmury, pomyślałem, patrząc na ekran. Ale żeby wejść na orbitę, w ostatniej fazie lotu kapsuła musiała poruszać się równolegle do powierzchni planety. Ten wymóg można było spełnić tylko w jeden sposób: lecąc po zakrzywionym torze w górę i do przodu, stopniowo wzbijając się na docelową wysokość. Wcale nie, powiedziałem sobie. Można wystrzelić prosto w górę i na odpowiedniej wysokości zmienić kurs, ustawiając się równolegle z powierzchnią. Taki manewr jednakże wymagałby o wiele więcej paliwa, niż jest w stanie zabrać kapsuła. Musieli więc powoli przedzierać się przez chmury. Miałem nadzieję, że zdążą. Zerknąłem na Fuchsa. Też patrzył w ekran, lekko szczerząc zęby. Przywiódł mi na myśl rzymskiego cesarza, który patrzy, jak gladiatorzy walczą na śmierć i życie na arenie. Który polegnie? Czy ci trzej biedacy w kapsule dotrą bezpiecznie na orbitę? Zastanowiłem się, czym ja się przejmuję. Przecież oni zamordowali Sanję. Fuchsa też by zabili. I mnie. Byli buntownikami i mordercami. A jednak martwiłem się o nich i miałem nadzieję, że przejdą żywi tę ciężką próbę. Fuchs nie miał takich skrupułów. Wiedział, co ich czeka; pamiętał o robakach. Nie darował im zbrodni. Po swojemu wymierzał im sprawiedliwość. Zamrugało do mnie żółte światło wiadomości. Założyłem słuchawki i przysunąłem mikrofon do ust. Wcisnąłem klawisz, żeby wyświetlić przekaz na małym ekranie po prawej stronie konsoli. Twarz Bahadura wyrażała obłędny strach. –Tracimy ciśnienie! – zawył do mojego ucha. – Robaki niszczą uszczelkę głównego luku! –Daj ich na mój ekran – rozkazał Fuchs, zanim zdążyłem się odwrócić, żeby go powiadomić. – Zrobiłem to. Pierś Bahadura wznosiła się i opadała, ręce trzepotały. –Robaki! Zjedzą nas! Fuchs milczał. –Musimy coś zrobić! Ciśnienie spada! Mężczyzna i kobieta, z pasami bezpieczeństwa krzyżującymi się na piersiach, siedzieli sztywno w fotelach. Mieli ponure, oskarżycielskie miny. –Nic nie można zrobić – powiedział Fuchs lodowato. – Trzymajcie się i miejcie nadzieję, że wylecicie z

chmur, zanim puszczą uszczelki. Kobieta wyrzuciła z siebie potok syczących słów. Fuchs pokręcił głową. –Nie mogę was uratować. Nikt nie może. –Musi pan! – Bahadur był na krawędzi histerii, miał wybałuszone oczy, dyszał, tłukł rękami powietrze. Gdyby nie był przypięty do siedzenia, pomyślałem, biegałby po kapsule jak szaleniec. – Musi pan! – powtarzał. –Wyłącz dźwięk – polecił mi Fuchs. Sięgnąłem do klawiatury, zawahałem się. –Wyłącz! Wcisnąłem klawisz. Szaleńczy głos Bahadura ucichł, ale nadal widzieliśmy jego twarz i panikę w oczach. Między kapsułą i Lucyferem nie było połączenia telemetrycznego. Nie mogliśmy monitorować warunków panujących w ich przedziale. Ale widziałem grozę na twarzach pasażerów, gdy kapsuła mknęła przez zarobaczone chmury. Spostrzegłem, że wstrzymuję oddech, patrząc na przemian na nich i na wykres ilustrujący lot. Mrugający biały kursor zbliżał się powoli do górnej granicy warstwy, sekundy rozciągały się w godziny. Bahadur i jego towarzysze wytrzeszczali oczy z przerażenia, wrzeszcząc bezgłośnie, wymachując rękami z frustracji i paniki. Wyszli z chmur. Kursor minął granicę i zamrugał w otwartym kosmosie. –Udało się! – krzyknąłem. – - Czyżby? – zapytał Fuchs drwiąco. –Weszli na orbitę. –To dobrze. Zobaczyłem, że Bahadur nadal wytrzeszcza oczy i dyszy ciężko. Zaraz zrozumie, że jest bezpieczny, pomyślałem. Twarz Bahadura nabiegła krwią. Oczy zogromniały i… eksplodowały. Krew trysnęła z porów. Pozostałych spotkał podobny los. –Dekompresja wybuchowa – wyjaśnił Fuchs spokojnie. – Robaki nadwątliły uszczelkę na tyle, że nie utrzymała powietrza w kapsule. Ze zduszonym krzykiem wyłączyłem obraz. –Wykres też wyłącz – powiedział Fuchs. – Teraz pozycja kapsuły nie ma znaczenia. Nie mogłem ruszyć rękami. Mocno zacisnąłem oczy, ale pod powiekami nadal widziałem trzy osoby wybuchające w strumieniach krwi. –Wyłącz! – warknął Fuchs. – Natychmiast! Zrobiłem to. Ekran ściemniał. Fuchs odetchnął głęboko, potarł ręką szeroką szczękę. –Mieli szansę. Niewielką, przyznaję, ale mieli. –Tak, z pewnością – usłyszałem swój głos. Spiorunował mnie wzrokiem. –Wiedział pan od samego początku. Wiedział pan, że nie przelecą przez chmury.

Posłał ich pan na pewną śmierć. Skoczył na równe nogi. Zobaczyłem, jak zaciska pięści i przez chwilę myślałem, że poderwic mnie z fotela i zbije do nieprzytomności. Poczułem, jak kulę się wewnętrznie, usiłując nie okazać strachu. Fuchs stał niezdecydowanie przez długą chwilę, potem odwrócił się i zszedł z mostka. Nim zdążyłem coś pomyśleć czy powiedzieć, ktoś inny zajął jego miejsce. Sprzeczka Skończyłem jedną wachtę, zszedłem z mostka i stawiłem się na następną, ani razu nie widząc Fuchsa. Przez cały czas przebywał w swojej kabinie, gdy statek schodził po spirali coraz niżej, coraz głębiej w gorącą, gęstą atmosferę Wenus. Między wachtami zajrzałem do pomp, którymi teraz zajmował się inżynier napędu i pomocnik Sanji w jednej osobie, Mongoł o imieniu Nodon, silny i zwinny jak młody szympans. Był chudy, same kości i ścięgna, z długimi rzadkimi wąsami. Spiralne blizny na policzkach miały nadawać mu groźny wygląd, ale był z gruntu łagodnym człowiekiem. Nie potrafiłem określić jego wieku; moim zdaniem mógł mieć równie dobrze trzydzieści, co pięćdziesiąt lat. Z pewnością nie było go stać na kurację odmładzającą. W przeciwieństwie do innych członków załogi dość dobrze mówił po angielsku i nie wzbraniał się przed rozmawianiem ze mną. Urodził się w Pasie Asteroid jako syn górników, którzy opuścili swoją ojczystą Mongolię, kiedy pustynia Gobi pochłonęła pastwiska od niepamiętnych czasów zamieszkiwane przez ich plemię. Nigdy nie odwiedził Ziemi, nigdy nie postawił stopy w macierzystym świecie. Byliśmy w sekcji pomp, jeden poziom poniżej mostka i kabiny kapitana. Klęcząc na metalowej siatce pokładu, czułem pulsowanie silników, oddzielonych od przedziału pomp cienkim przepierzeniem. Nodon wyjaśniał, jak gorący dwutlenek siarki z wymienników ciepła napędza pompy. –W ten sposób oszczędzamy prąd dla urządzeń, które nie mogą pracować na cieple – mówił, poklepując metalową kopułę pompy jak wiernego psa. –Przecież generator nuklearny wytwarza mnóstwo elektryczności. Pokiwał głową i uśmiechnął się wesoło. –Tak, to prawda, ale skoro świat zewnętrzny daje nam energię za darmo, czemu nie przyjąć prezentu? Koniec końcem jesteśmy tutaj gośćmi. Powinniśmy być wdzięczni za wszystko, co nam oferuje. Inne podejście, pomyślałem. Zacząłem wypytywać o pompy, gdy cień padł na twarz Nodona. Dosłownie. Jego uśmiech zgasł. Odwróciłem się i zobaczyłem stojącego za mną kapitana. –Uczysz się o pompach, co? To dobrze. Nie mogę powiedzieć, że wyglądał na zadowolonego. Fuchs nigdy nie okazywał dobrego humoru, ale tym razem nie był zły ani nie strzelał piorunami z oczu. Mój mały wybuch z poprzedniego dnia widocznie popadł w zapomnienie. Albo, co bardziej prawdopodobne, schowany w pamięci do późniejszego użytku. Obaj zerwaliśmy się na nogi. Fuchs założył ręce za plecy i powiedział: –Kiedy tu skończysz, Humphries, zamelduj się w centrum obserwacyjnym. Mamy parę obrazów radarowych do sprawdzenia. –Tak jest.

–Naucz go dobrze, Nodon. Kiedy otrzaska się z pompami, może przeniosę cię na mostek. –Tak jest, kapitanie! – zawołał Nodon, cały rozpromieniony. Prędko znudziły mnie wyjaśnienia Nodona. Wydawało się, że jest zakochany w pompach, ich znaczeniu dla funkcjonowania statku, ich złożoności, niuansach, spawach, częściach i wibracjach. Pomyślałem, że tyle samo mógłbym się dowiedzieć z plików komputerowych, ale przez długie godziny cierpliwie znosiłem wykład uśmiechniętego zapaleńca. Wreszcie podziękowałem mu i wspiąłem się po drabince na główny pokład. Centrum obserwacyjne mieściło się na dziobie, ale najpierw chciałem zajrzeć gdzieś indziej. Poszedłem do izby chorych. Nie zastałem tam Margu-erity, więc udałem się do jej kabiny. Zapukałem. Bez odpowiedzi. Zapukałem mocniej. –Kto tam? – usłyszałem jej stłumiony głos. –Van. Przez chwilę panowała cisza. Drzwi uchyliły się. –Spałam – powiedziała. –Mogę wejść? Na parę sekund? Rozsunęła harmonijkowe drzwi na całą szerokość i wszedłem do kabiny. Łóżko było skotłowane, ale poza tym wnętrze wyglądało czysto i schludnie. Marguerita obciągnęła zmięty, spłowiały kombinezon. Zdałem sobie sprawę, że mój nie jest ani w połowie taki czysty i pachnący. –Czego chcesz, Van? – zapytała obcesowo. Po raz pierwszy od jakiegoś czasu byliśmy sami. Wyglądała na zmęczoną, włosy miała potargane, oczy opuchnięte od snu, ale porażała urodą. Zarys jej policzka i podbródka byłby inspiracją dla każdego rzeźbiarza, pomyślałem. –Więc? –Przepraszam, że ci przeszkadzam… –Nie szkodzi – powiedziała trochę łagodniejszym tonem. – I tak miałam wstać, ktoś zapukał do drzwi. Ściągnąłem brwi z konsternacji. –Przecież to ja… aha, rozumiem! Żartujesz. –Tak – przyznała z leciutkim uśmiechem. – Żartuję. –Chciałem zapytać, czy ściągnęłaś moje dane medyczne z Truaksa. Pokiwała głową i wskazała otwarty laptop na biurku. –Tak, bez problemów. –I? –I co? –Możesz zsyntetyzować enzym? Westchnęła ze zmęczeniem.

–Jeszcze nie. Pewnie wcale. –Czemu nie? Marszcząc czoło, zapytała: – - Znasz się na biochemii? Wzruszyłem ramionami. –Niewiele. –Tak myślałam. – Znowu westchnęła, a może było to zduszone ziewnięcie. – Mam wzór twojego enzymu. Komputer podał mi składniki: wszystkie aminokwasy i porządek, w jakim powinny zostać połączone. –Więc w czym problem? –Dwa problemy, Van. Pierwszy polega na zdobyciu składników; większość uzyskuje się z ludzkiej krwi. –Możesz wziąć krew Fuchsa, prawda? –Drugi problem – mówiła, ignorując mój komentarz – to sprzęt. Po prostu nie mamy odpowiedniego wyposażenia, żeby przeprowadzić tego rodzaju syntezę biochemiczną. –Nie możesz czegoś sklecić? Popatrzyła na mnie z wyrzutem. –A jak myślisz, co robiłam przez półtora dnia? Jak myślisz, dlaczego doprowadziłam się do takiego stanu? Przyszłam się zdrzemnąć, bo godzinę temu zaczęłam zasypiać na stojąco. –Nie zdawałem gobie sprawy… Wbiła we mnie czarne jak smoła oczy. –Staram się, Van. Bardziej nie mogę. –Jestem ci wdzięczny. –Poważnie? –Nie chcę stale brać krwi od Fuchsa. Nie chcę zawdzięczać mu życia. –Ale zawdzięczasz. –Co? – Życie. –Z powodu tych dwóch transfuzji? Marguerita pokręciła głową. –Nie tylko. –Co przez to rozumiesz? Przez chwilę myślałem, że zaraz mi odpowie, ale rzekła tylko: –Nic. Dajmy temu spokój. –Nie, powiedz. Pokręciła głową. –Nie jestem nic winien Fuchsowi – powiedziałem, czując wzbierającą złość. – Ten człowiek jest potworem. –Poważnie? –Musiałem siedzieć na mostku i patrzeć, jak zabija trzy osoby z załogi – warknąłem. –Stracił troje morderców.

–Bawił się z nimi jak kot z myszą. Dręczył ich. –Uratował ci życie, prawda? –Bo go zmusiłaś, to wszystko. –Nikt go nie zmuszał do ratowania nas z twojego statku – powiedziała z żarem. –Nie. Próbował ocalić twoją matkę, nie mnie. –Kochał ją! –A teraz kocha się z tobą! – wrzasnąłem. Strzeliła mnie w twarz. Zapiekło. –Wynoś się z mojej kabiny – wycedziła. – Precz! Łypnąłem na nią gniewnie, czując żar jej palców na policzku. Wskazując skotłowane łóżko, warknąłem: –Miło widzieć, że przynajmniej od czasu do czasu śpisz sama. Uciekłem, żeby nie oberwać drugi raz. Poszukiwania – W samą porę – powiedział Fuchs, gdy zjawiłem się w centrum obserwacyjnym. –Przepraszam za spóźnienie, sir. Musiałem wstąpić do… – - Kiedy wydaję rozkaz, spodziewam się, że zostanie wykonany natychmiast, Humphries, bez żadnych opóźnień. Zrozumiano? –Tak jest. W centrum obserwacyjnym, zapchanym różnorakim sprzętem, panowała normalna ciasnota. Obecność Fuchsa sprawiała, że przedział pękał w szwach. Dziób Lucyfera zwężał się w zaokrąglony szpic, przeszklony grubymi kwarcowymi oknami, które w razie potrzeby można było zasłonić. Daleko w dole widziałem jałową, rozżarzoną powierzchnię Wenus. Fuchs tkwił między instrumentami i komputerami niczym ciemna burzowa chmura. Stojąc z rękami za plecami, chłonął panoramę rozciągającego się pod nami pustkowia. –Z daleka wygląda tak pięknie – mruknął – a z bliska jest beznadziejnie pusta. Jak parę znanych mi kobiet. Niesamowite, Fuchs miał poczucie humoru. –Znał pan matkę Marguerity, prawda? Popatrzył na mnie i parsknął. –Dżentelmen nie rozmawia o swoich kobietach, Humphries. To zakończyło temat. Wskazując posępny skalisty pejzaż, powiedział: –Mamy na radarze parę ech o charakterze metalicznym. Musimy zadecydować, które z nich daje wrak statku twojego brata. W centrum obserwacyjnym brakowało miejsca na krzesła. Grodź i część pokładu zajmowały czujniki pomiarowe, a ich komputery stały rzędem na półce na wysokości ramienia. Na stojąco przeglądaliśmy różne obrazy z radaru. W większości przedstawiały błyski będące albo przypadkowymi artefaktami w

oprogramowaniu, albo naturalnymi formacjami skał, które na radarze dawały ostre echa, jak goły metal. W górach ujrzałem liczne silne echa zaczynające się mniej więcej na dziewięciu tysiącach metrów. Przyszły mi na myśl śnieżne czapy na ziemskich szczytach: poniżej linii dziewięciu tysięcy metrów leżała naga skała, powyżej wenusjański odpowiednik śniegu, czysty metal. –Atmosfera schładza się na tej wysokości o około dziesięć stopni – powiedział Fuchs. –Przy tej temperaturze i ciśnieniu w skałach muszą zachodzić jakieś zmiany chemiczne. –Ale co to może być? Wzruszył ramionami. –Wenus wie, a my się dowiemy – kiedyś. Z ciekawości wczytałem plik ze współczynnikami odbicia. Metaliczne echo mógł dać każdy z kilku metali, łącznie z siarczkiem żelaza,’ pirytem, „złotem głupców”. Wpatrywałem się pilnie w dalekie szczyty, gdy płynęliśmy w gorącym, gęstym powietrzu. Góry powleczone złotem głupców? Potem opadło mnie nowe zmartwienie. –Jeśli wrak Fosforos leży na zboczu ponad „linią śniegu” – dumałem na głos – jego echo zginie w odbiciach od metalu. Fuchs ponuro pokiwał głową. –Módl się, żeby spadli poniżej dziewięciu tysięcy metrów. Gdy dryfowaliśmy ponad spalonym pejzażem nagich skał i pokrytych metalem gór, zobaczyłem ostry wyskok na wykresie na ekranie komputera. –Co to? – zapytałem. Podniecenie przyspieszyło mi puls. –Nic – odparł Fuchs, poświęciwszy ekranowi jeden rzut okiem. –To nie może być błąd w systemie. –Zgadzam się – przyznał, patrząc na wykres – ale jest za mały na wrak Fosforos. –Za mały? Echo przypomina sygnał radiolatarni. Postukał knykciem w ekran. –Sygnał jest silny, ale wielkość odbicia jest za mała. –Może to fragment wraku – nie chciałem ustąpić. – Statek prawdopodobnie rozpadł się na kilka części. Ale Fuchs już mówił do mikrofonu komputera: –Skorelować wyświetlone echo radiolokacyjne ze znanymi artefaktami na powierzchni. W dolnej części ekranu ukazały się duże białe litery: WE-NERA 9. –Pierwszy statek kosmiczny, który przesłał zdjęcia z powierzchni Wenus – powiedział Fuchs. –Na niebo i piekło – wysapałem, zdjęty nabożną grozą. –Ta sonda leży tu od stu lat?

Fuchs pokiwał głową. –Dziwię się, że coś z niej zostało. –Gdybyśmy tak mogli ją podnieść… – myślałem na głos. –Na Ziemi byłaby warta fortunę. Fuchs kazał mi sprawdzić, czy elektroniczne wzmacniacze obrazu są podłączone i sprawne, a sam skupił wszystkie teleskopy na szczątkach starego rosyjskiego ładownika. Uzyskanie przyzwoitego obrazu na ekranach komputerów zajęło nam prawie pół godziny. Na szczęście Lucyfer płynął powoli w gęstych partiach atmosfery. Odległość skośna między nami a Wenerą 9 w zasadzie lekko się zmniejszyła, gdy instrumenty optyczne wreszcie zaczęły pracować w optymalnym ustawieniu. –Jest – powiedział Fuchs nieledwie z podziwem. Na mnie sonda nie zrobiła większego wrażenia. Mały dysk przekrzywiony na bok, osłaniający pogięte szczątki metalowej kuli, leżący na rozgrzanej do czerwoności skale. Przypominał mi staroświecki syfon zmiażdżony przez potężną pięść. –Patrzysz na historię, Humphries – powiedział Fuchs. –Jest taka mała. Taka prymitywna. Parsknął śmiechem. –Sto lat temu była szczytowym osiągnięciem techniki. Cudem ludzkiej pomysłowości. Teraz jest okazem muzealnym. –Gdybyśmy mogli zabrać ją do muzeum… –Pewnie rozpadłaby się w pył pod dotknięciem. – Zastanowiłem się nad tym. W wysokim ciśnieniu, w gorącej atmosferze składającej się prawie wyłącznie z dwutlenku węgla, metal starożytnego statku kosmicznego zachował się zdumiewająco dobrze. A zatem powietrze na dole nie było takie żrące jak się spodziewaliśmy. Być może kwas siarkowy i chlor, które napotkaliśmy w chmurach, nie występowały blisko powierzchni, a przynajmniej nie w takim stężeniu. Tym lepiej, pomyślałem. To by znaczyło, że wypatrzenie wraku Fosforos nie powinno być trudne. I może ciało Aleksa naprawdę jest nietknięte. Fuchs już przeglądał pliki, szukając innych ech. Jedno dawał obiekt leżący na tyle blisko, że mogliśmy skorzystać z teleskopów. Kiedy elektronicznie wzmocnione obrazy pojawiły się na ekranie, serce mi załomotało. –To wrak! – zawołałem. – Niech pan patrzy… rozrzucony po powierzchni. –Tak – zgodził się Fuchs i zagadał do mikrofonu komputera. BRAK KORELACJI, ukazało się na ekranie. –To musi być Fosforosl – zawołałem z podnieceniem. –Proszę spojrzeć, widać… –Fosforos spadła tysiąc kilometrów dalej na zachód – powiedział Fuchs – w regionie Aphrodite Terra. –W takim razie co… – urwałem. Zrozumiałem, na co patrzymy. Wrak Hesperos. Mój statek. Zdmuchnięci z

kursu przez falę subsolarną okrążyliśmy glob i wróciliśmy na miejsce katastrofy. Fuchs postukał w klawiaturę i na ekranie ukazał się napis HESPEROS z datą wypadku. Spojrzałem na wrak. Tam w dole był Rodriguez, Du-champ, doktor Waller i technicy. Fuchs też patrzył w ekran, głęboko pogrążony w myślach. Pewnie rozmyślał o Duchamp. Czy ją kochał? Czy w ogóle był zdolny do miłości? Otrząsnął się jakby i oderwał wzrok od ekranu. –Na nieszczęście wrak Fosforos spoczywa po nocnej stronie planety. Instrumenty optycznie nie zdadzą się na wiele. –Możemy zaczekać, aż przesunie się na dzienną stronę – zasugerowałem. Rzucił mi drwiące spojrzenie. –Trzy czy cztery miesiące? Zapomniałem, że wenusjański dzień trwa dłużej niż rok. –Nie – powiedział Fuchs z wyraźną niechęcią – musimy znaleźć wrak statku twojego brata po ciemku. Cudownie, pomyślałem. Po prostu cudownie. Żeglowaliśmy więc powoli w gorącym, gęstym powietrzu, przez cały czas schodząc coraz niżej, coraz bliżej nagich skał powierzchni. Straciłem rachubę czasu. Tylko regularne wachty na mostku i przy pompach pozwalały mi odróżniać dzień od nocy. Oświetlenie na statku nie zmieniało się w ciągu doby. Widoki, które oglądałem z centrum obserwacyjnego, wyglądały jednakowo. Jadłem, spałem, pracowałem. Moje stosunki z Margu-eritą, o ile można tu mówić o jakichś stosunkach, leżały w gruzach. Z wyjątkiem Nodona, który z myślą o awansie na mostek wbijał mi do głowy wszystko, co musiałem wiedzieć o pompach, załoga uważała mnie za pariasa albo, jeszcze gorzej, za szpiega kapitana. Fuchs był moim jedynym towarzyszem, jednak nawet on stał się jakby nieobecny, roztargniony. Przez długie godziny, praktycznie przez całe wachty nie pokazywał się na mostku, a kiedy już zasiadał w swoim fotelu, błądził myślami gdzieś indziej. Często widziałem, jak przeżuwa te swoje pigułki. Zacząłem się zastanawiać, czy nałóg nie zaczyna brać nad nim góry. W końcu nie mogłem znieść dłużej tego stanu rzeczy. Biorąc się na odwagę – a może odwołując się do poczucia własnej wartości – poszedłem do izby chorych na rozmowę z Margueritą. –Martwię się o kapitana – oświadczyłem prosto z mo›tu. Oderwała się od mikroskopu. –Ja też. –Chyba jest uzależniony od tych pigułek. Oczy jej rozbłysły, ale pokręciła głową. –Nie, mylisz się. Nie o to chodzi. –Skąd wiesz? –Znam go lepiej niż ty, Van.

Zdusiłem gniewną odpowiedź, która wpadła mi do głowy i zapytałem tylko: –Jest chory? Znowu pokręciła głową. –Nie wiem. Nie pozwolił się zbadać. –Zdecydowanie coś jest z nim nie w porządku. –Może przez te transfuzje. Nie można oddać takiej ilości krwi bez ponoszenia skutków. –Zrobiłaś jakieś postępy w syntetyzowaniu enzymu? –Zaszłam tak daleko, jak mogłam. Niezbyt daleko. –Nie dasz rady? Odrobinę podniosła brodę. –To niemożliwe. Nie z takim sprzętem, jaki tu mamy. Zobaczyłem błysk irytacji w jej oczach. –Nie chciałem sugerować, że to twoja wina. Jej twarz złagodniała. –Wiem. Nie powinnam się obruszać. Chyba jestem przepracowana. –Jestem ci wdzięczny za próbę. –Rzecz w tym… wiem, co zrobić, nawet wiem jak – przynajmniej teoretycznie. Ale nie mamy sprzętu. To izba chorych, nie laboratorium farmaceutyczne. –W takim razie, jeśli szybko nie wrócimy na Truaksa… – zawiesiłem głos. Nie chciałem wypowiadać tych słów. Marguerita zrobiła to za mnie: –Jeśli nie wrócimy na Truaksa w ciągu czterdziestu ośmiu godzin, będziesz potrzebować kolejnej transfuzji. –A jeśli nie dostanę krwi? –Umrzesz w ciągu paru dni. Pokiwałem głową. Proszę bardzo, bez owijania w bawełnę. –Ale jeśli kapitan odda ci krew – mówiła Marguerita – sam może umrzeć. –Nie zgodzi się – parsknąłem. – Za dużo w nim nienawiści. –Naprawdę tak myślisz? Znowu trąciłem czułą strunę. –Chcę powiedzieć, że nie skaże się na śmierć tylko dlatego, aby zachować mnie przy życiu. –Tak właśnie myślisz? – zapytała ciszej. –Pewnie. To nie miałoby sensu. Ja zdecydowanie nie oddałbym życia za niego. –Nie – powiedziała prawie szeptem – nie, prawda? –Czemu miałbym to robić? – burknąłem.

–Jesteś zazdrosny. –Zazdrosny? O niego? –Tak. Bez namysłu powiedziałem: –Tak, jestem zazdrosny. Ma ciebie, i to smnie złości. Doprowadza do szału. –Czy zmieniłbyś podejście, gdybym ci powiedziała, że wcale mnie nie ma? –Nie uwierzyłbym ci. –Nie ma. –Kłamiesz. –Czemu miałabym kłamać? Musiałem się nad tym zastanowić. –Nie wiem – przyznałem. – Ty mi powiedz. –Nie sypiam z nim – oznajmiła Marguerita. – Ani razu z nim nie spałam. Nigdy o to nie poprosił. –Ale… –Może kiedyś pociągała go moja matka, wiele lat temu. Oczywiście, ja mu ją przypominam. Ale teraz jest innym człowiekiem. Twój ojciec go zmienił. –W mojej matce też był zakochany – warknąłem. –Przynajmniej tak mówi. –Mnie powiedział, że twój ojciec ją zabił. –To kłamstwo! –Nie. Może się mylić, ale nie kłamie. Jest przekonany, że twój ojciec zabił twoją matkę. –Nie chcę tego słuchać. –Wierzy, że twój ojciec kazał ją zamordować – powiedziała głosem ostrym jak stal. Nie mogłem tego wytrzymać. Odwróciłem się na pięcie i uciekłem z izby chorych. Ale nawet gdy biegłem, echo jej słów tłukło mi się w głowie: Nie sypiam z nim. Ani razu z nim nie spałam. Nigdy o to nie poprosił. Fantazja We śnie wiedziałem, że śnię. Marguerita i ja kochaliśmy się, powoli, leniwie, na plaży jakiejś nieznanej wyspy pod wielką tarczą tropikalnego księżyca. Czułem ciepło bryzy ciągnącej znad oceanu, słyszałem łagodny szum fal przyboju na rafie koralowej otaczającej lagunę. Na wyspie nie było nikogo innego – na całym świecie mogło nie być żywego ducha, jeśli chodziło o nas. Tylko my dwoje, tylko ta pozaczasowa plaża, oaza czułości i namiętności.

Daleko, bardzo daleko, pomyślałem, ktoś wypowiedział moje imię. Zrazu był to ledwie szept, ale z chwili na chwilę stawał się bardziej naglący, silniejszy, rozkazujący. Wreszcie zrozumiałem, że Marguerita szepcze mi do ucha, pieszcząc skórę ciepłym, żywym oddechem. –On ją zabił – wyszeptała tak cicho, że ledwo zrozumiałem słowa. – On zabił twoją matkę. Zamordował ją. –Ale dlaczego? – zapytałem błagalnie. – Jak mógł ją zabić? Dlaczego miałby to robić? – - Wiesz, co znaczy zazdrość. Czułeś palący cię gniew. –Tak – przyznałem. – Wiem. Czułem to. –Ma moc, by unicestwiać ludzi. Fuchs stał nad nami, warcząc: –Zabiję cię! Tak jak zabiłem Bahadura i wszystkich innych! Marguerita zniknęła. Nasza tropikalna wyspa zniknęła. Staliśmy w samych kombinezonach na piekielnie rozgrzanych skałach Wenus, oddychając trującym powietrzem, gotowi do walki na śmierć i życie. Opowieść Nodona Zbudziłem się z drgnieniem i usiadłem na koi jak poderwany sprężyną. Byłem zlany potem, kombinezon przemienił się w mokre, cuchnące łachy. Cyfrowy zegar osadzony w przepierzeniu w nogach koi poinformował mnie, że pora zacząć następną wachtę przy pompach. Rozsunąłem sponiewierany ekran i zobaczyłem, że inni też szykują się do wyjścia. Ignorowali mnie ostentacyjnie, odwracając się plecami, gdy wyszedłem ze swojej klitki. Tylko Nodon uśmiechnął się szeroko na powitanie. Był chyba bardzo zadowolony, że tak szybko opanowuję tajniki systemu pomp. Nie mógł się doczekać zdania mi obowiązków i awansu na mostek. –Na tej wachcie wszystko będziesz robić sam – powiedział z krzywym uśmieszkiem, gdy szliśmy do głównej stacji pomp. – Ja będę tylko patrzeć. Pokiwałem głową i skupiłem uwagę na tarczach i przyrządach pomiarowych systemu pomp. Dziwne, kiedy się nad tym zastanowić, ale to Nodon prowadził rozmowę. Ja byłem milkliwy, ponury, prawie się nie odzywałem. Przyszło mi na myśl stare porzekadło mniej więcej tej treści, że w trakcie nauki dobrze jest zamknąć usta i otworzyć uszy. Pompy pracowały w miarę gładko, chociaż jedna zaczynała się przegrzewać. Musiałem ją odłączyć i uruchomić zapasową. Następnie rozłożyłem felerną pompę, żeby znaleźć przyczynę przegrzania. Zabrudzenie w łożysku gazowym spowodowało tarcie i podwyższenie temperatury. Nodon zaglądał mi przez ramię, gdy wyciągnąłem łożysko i zabrałem się za żmudne czyszczenie. –Kapitan – zagadnąłem w trakcie pracy. – Jak długo go znasz? –Całe życie – odparł. – Był wielkim przyjacielem mojego ojca na długo przed moim przyjściem na świat. Pokręciłem głową. –Trudno go sobie wyobrazić jako czyjegoś przyjaciela. Nodon przytaknął. –Nie znałeś go, gdy był szczęśliwym człowiekiem. Był wtedy inny. Wojna go odmieniła. –Wojna? – podniosłem głowę znad części rozrzuconych po pokładzie.

Nodon opowiedział mi o wojnie o asteroidy. Czytałem o niej na zajęciach z historii, oczywiście, i obejrzałem wszystkie filmy. Konkurujące korporacje walczyły o uzyskanie jak największych udziałów w górnictwie na asteroidach. Relacje przedstawiały rywalizację ekonomiczną i opisywały, jak potężne koncerny wykupywały drobnych, niezależnych górników i poszukiwaczy. Ale Nodon tam był i widział zupełnie inny obraz konfliktu. Określenie „wojna” wcale nie było metaforą: korporacje wynajęły żołnierzy, którzy tropili i zabijali niezależnych przedsiębiorców. W wiecznej ciemności głębokiego kosmosu toczyły się walki między statkami uzbrojonymi w lasery pierwotnie przeznaczone do wiercenia w niklowo-żelaznych asteroidach. Strzały z szybkostrzelnych karabinów darły na strzępy ludzi w skafandrach, mężczyzn i kobiety. Żadna ze stron nie czyniła wyjątków. Prowadzono wojnę na wyniszczenie. Lars Fuchs był przywódcą niezależnych, silnym i dzielnym młodym człowiekiem, właścicielem niedużej, ale prężnej firmy. Nie brakowało mu sprytu i najemnicy bezskutecznie przeczesywali Pas, chcąc go pojmać. Poprowadził kontratak, najeżdżając korporacyjne obiekty na Ceres i Weście, bez ustanku nękając najemników, podnosząc koszty wojny i liczbę ofiar, doprowadzając ludzi takich jak mój ojciec do wściekłości i rozpaczy. Fuchs był bliski zwycięstwa w wojnie o asteroidy, kiedy zmiażdżył go – tak powiedział mi Nodon – mój ojciec. Nie z pomocą wojska ani śmiercionośnej broni, tylko jednej szczupłej kobiety. Żony Fuchsa. Siły bezpieczeństwa korporacji mojego ojca pojmały ją i zagroziły, że ją zabiją. Fuch skapitulował, chociaż wiedział, że czeka go śmierć. Stało się inaczej. Jego żona ubiła interes z moim lubieżnym ojcem, rozbrojonym przez jej urodę. Zaproponowała, że go poślubi, jeśli daruje życie Fuchsowi. W taki oto sposób moja matka wróciła na Ziemię, by zostać czwartą i ostatnią żoną Martina Humphriesa. Lars Fuchs pozostał w Pasie Asteroid, złamany, pozbawiony przedsiębiorstwa górniczego, roli przywódcy i kobiety, którą kochał. Wojna o asteroidy zakończyła się zwycięstwem korporacji. Niezależni górnicy przestali istnieć, choć paru poszukiwaczy nadal włóczyło się po rozległym Pasie, pracując na mocy kontraktów z korporacjami. Fuchs został skalnym szczurem, jednym z poszukiwaczy tolerowanych przez wszechpotężne korporacje, człowiekiem zgorzkniałym, twardym i trawionym przez wewnętrzny gniew. –Potem usłyszał o nagrodzie oferowanej za odzyskanie szczątków twojego brata – powiedział Nodon głosem cichym i przytłumionym przez stare wspomnienia. – Skwapliwie skorzystał z okazji. Dla niego była to kosmiczna ironia losu. Tak właśnie powiedział: kosmiczna ironia losu. Łożysko miałem już wyczyszczone i teraz składałem pompę. –Skoro nie miał pieniędzy ani innych środków, jak zbudował ten statek? – zapytałem. Nodon uśmiechnął się lekko. –Miał przyjaciół. Przyjaciół z dawnych wojennych czasów, ludzi, którzy go znali i darzyli szacunkiem. Wspólnymi siłami zbudowali ten statek, daleko w Pasie. W sekrecie. Ja też pomagałem. Tylko tak mogliśmy odkuć się na korporacjach, tylko w ten godny politowania sposób mogliśmy zemścić się na ludziach pokroju twojego ojca. Zamknąłem pokrywę i uruchomiłem pompę. Z pomrukiem zbudziła się do życia. Obaj z Nodonem uśmiechnęliśmy się z satysfakcją, gdy kontrolki pokazały, że pracuje zgodnie z normą. –A ta załoga? – zapytałem. – Oni też pochodzą z Pasa? Zadowolony uśmiech zniknął. –Tak, z Pasa, ale większość z nich to szumowiny. Niewielu uczciwych ludzi miało odwagę, by wziąć udział w wyprawie. –Wenus jest bardzo niebezpieczna.

–Tak, prawda. Ale najbardziej się bali, że ktoś mógłby zobaczyć, jak pomagają kapitanowi Fuchsowi. Pomoc przy budowie statku głęboko w Pasie, z dala od szpiegujących oczu, to jedno. Ale jawny udział w wyprawie? Niewielu zdobyło się na odwagę. Dlatego musiał wynająć bandziorów w rodzaju Bahadura. Przemknęło mi przez głowę wspomnienie biednego Sanji, leżącego bez życia na koi. I Bahadura, wybuchającego w strumieniach krwi. –Nie myśl źle o kapitanie – powiedział mi Nodon. – Ten człowiek dużo wycierpiał. Z rąk mojego ojca, dodałem w duchu. Postępy Opadaliśmy coraz niżej, płynąc powoli ku nocnej stronie planety. Plan przewidywał przejście na niskiej wysokości nad wschodnimi górami Aphrodite Terra, gdzie prawdopodobnie leżała Fosforos. Miałem nadzieję, że statek Aleksa spoczywa nisko i odbicia od wyższych stoków nie będą zakłócać jego echa. Po pracy przy pompach powinienem wziąć prysznic, ale zabrakło mi czasu. Przebrałem się w czysty kombinezon, stertę śmierdzących rzeczy wrzuciłem do automatycznej pralni i pospieszyłem na mostek. Fuchs spojrzał na mnie krzywo, gdy zająłem miejsce przy konsoli łączności. Nic nie powiedział. Stale na niego zerkałem, nie mogłem się powstrzymać. Gdybym był na jego miejscu, gdybym przeszedł przez to, co on, jak bym się czuł w towarzystwie syna Martina Humphriesa? Dlaczego po prostu nie pozwolił mi umrzeć? Co się działo w jego zagniewanej, rozgoryczonej duszy? Pod koniec wachty zgłosiła się stacja wymiany ciepła. Wsunąłem słuchawkę do ucha i włączyłem program tłumaczący. –Kapitanie, trzeba zamknąć główny zespół w celu dokonania konserwacji – mówił technik. Płaskie tłumaczenie komputera pozbawiało wiadomość ekspresji, ale w tle słyszałem gardłowy, warkliwy dialekt. Lekko przekręciłem krzesło, żeby zobaczyć odbicie twarzy Fuchsa w jednym z pustych ekranów. Z niezadowoleniem ściągał brwi. –To konieczne, kapitanie, jeśli chcemy uniknąć awarii głównego wymiennika ciepła – mówił technik. –Rozumiem – odparł Fuchs. – Wykonać. –Czy mam uprzedzić załogę… – - Rób swoje – warknął Fuchs. – Ja zajmę się załogą. –Tak jest. Do mnie zawołał: –Humphries, podłącz mi interkom. –Tak jest – odparłem z energią, której mi brakowało. –Mówi kapitan. Przez parę godzin będzie trochę cieplej, bo główny zespół wymiennika zostanie wyłączony celem konserwacji. Po chwili namysłu dodał: –To wszystko. Gdy wyłączyłem interkom, rozkazał:

–Daj na ekran doktor Duchamp. Nie uzyskałem odpowiedzi z jej kabiny. Była w izbie chorych. –Słyszałaś moje ostrzeżenie? – zapytał Fuchs, patrząc na jej twarz na ekranie. –Tak, kapitanie. Jestem w izbie chorych, przygotowuję się na przyjęcie ludzi z udarem. –Dobrze. Nie zwalniaj nikogo od służby, chyba że zemdleje. Zrozumiano? Marguerita lekko wykrzywiła usta. –Nie chce pan, żebym ich… jak brzmi to słowo? Rozbisurmaniła? Fuchs chrząknął. –Nie chce pan, żebym rozpieszczała załogę. –Zgadza się – przyznał. – Żadnych względów. –Tak jest. Pewnie to sobie wyobraziłem, ale na mostku od razu zrobiło się cieplej. A może odezwała się moja anemia? Nie, gorączka nie zaliczała się do typowych symptomów. Wzrastała temperatura powietrza, i to szybko. Znajdowaliśmy się jakieś dziesięć kilometrów powyżej „poziomu morza”, czyli umownej płaszczyzny odniesienia stanowiącej podstawę dla pomiarów wysokości gór i głębokości kraterów Wenus. Mieliśmy szerokie pole manewru, bo region Aphrodite Terra wznosił się nieco ponad trzy kilometry nad otaczające równiny. Wielkością dorównywał Afryce i wyglądał górzyście na naszych mapach radarowych. Znalezienie wraku jednego zaginionego statku nie będzie łatwe. Po raz pierwszy zacząłem sobie uzmysławiać, jak wyglądamy: maleńka metalowa pestka dyni pływająca w ciemnej, nieruchawej, gęstej atmosferze Wenus; mikroskopijny artefakt z dalekiego świata, unoszący kruche istoty, które potrzebują do życia wody w stanie ciekłym, dryfujący powoli przez zawiesistą zupę o temperaturze trzy czy cztery razy wyższej od wrzątku, szukający po omacku drogi przez ten dziwny, obcy, jałowy krajobraz, szukający szczątków przedstawicieli tego samego gatunku, którzy sczeźli w tym surowym, nieprzyjaznym miejscu. To szaleństwo, obłęd w czystej postaci. Tylko wariat mógł tu przybyć i podjąć wyzwanie. Tylko maniak pokroju Fuchsa mógł dostrzegać dzikie piękno w tym posępnym pustkowiu, gdzie temperatury przekraczały punkt topnienia aluminium. Powinienem siedzieć w domu, w moim domu nad łagodnym morzem, spacerować po zielonych wzgórzach i oddychać chłodnym, rześkim jak wino powietrzem – zdrowy, wolny i bezpieczny. Zamiast tego byłem tutaj, zamknięty w metalowym łonie z tyranem, który wedle każdej bezstronnej oceny był obłąkany jak Neron lub Hitler: przyrównywał się do diabła wcielonego, nie liczył się ani z człowiekiem, ani z naturą, i wmawiał sobie, że lepiej być panem tutaj, w tym piekle, niż służyć komuś na Ziemi czy w Pasie. Niewątpliwie ja też byłem szalony. W swój głupi, dyle-tancki sposób nie szczędziłem starań, żeby tu się znaleźć, i – pokręciłem głową, gdy to sobie uświadomiłem – z równą determinacją pragnąłem uczestniczyć w tej grze do samego końca. Wiedziałem, że będzie nim śmierć. Albo moja, albo Fuchsa. Po raz pierwszy w życiu zadecydowałem, że to nie ja będę tym, który umrze. Nie będę biernym małym Cherlakiem.

Nie pozwolę nikomu ani niczemu sterować moim życiem, ani mojemu ojcu, ani chorobie. Zamierzałem przeżyć, bez względu na to, co będę musiał zrobić. Przysiągłem to sobie. Realizacja celu nie nastręczała trudności – w wyobraźni. Dopięcie swego w prawdziwym świecie było zupełnie czym innym. Mimo wszystko postanowiłem wcielić myśli w czyn, zrobić coś z sobą, dorosnąć do miłości i zaufania, jakim darzył mnie Aleks. Nagle pod moim głównym ekranem zamrugało natarczywie żółte światełko komunikatu. Postukałem w klawiaturę i na ekranie ukazał się napis: WIADOMOŚĆ Z

TRUAK-SA. Odwracając się na krześle, zawołałem: –Kapitanie, mamy… –Widzę. Daj na mój główny ekran, ale pod żadnym pozorem nie potwierdzaj odbioru. Zrozumiano? –Zrozumiano, sir. Na ekranie ukazała się skupiona twarz dyżurnej łączności z Truaksa. –Truax do Lucyfera. Nasze sensory wykryły aktywność sejsmiczną w regionie Afrodyta. Być może doszło do erupcji wulkanu. Proszę potwierdzić odbiór. Erupcja wulkanu? Natychmiast przypomniałem sobie teorię profesora Greenbauma i Mickey o wywróceniu się powierzchni Wenus. Twarz dziewczyny zniknęła. Miałem przed sobą radarowy obraz zachodniej części regionu Afrodyta. Mrugająca czerwona kropka oznaczała miejsce anomalii. –To prawie tysiąc kilometrów stąd – burknął Fuchs. – Nie nasz problem. Zacząłem: –Ale to może być… –Utrzymać kurs i prędkość – polecił, ignorując moje słowa i wyłączając obraz. –Potwierdzić odbiór wiadomości, sir? –Nie. Żadnego kontaktu. – - Sir – spróbowałem jeszcze raz – ta erupcja może być początkiem globalnych ruchów tektonicznych. Spojrzał na mnie gniewnie. –W takim razie musimy jak najszybciej odnaleźć Fosforos, prawda? Nocna strona Na Ziemi noce są zwykle chłodniejsze od dni, ponieważ Słońce nie ogrzewa gruntu. Na Wenus jest inaczej. Nie ma znaczenia, czy Słońce stoi w zenicie, czy jest pod widnokręgiem; zamknięta pod szczelną powłoką chmur gęsta atmosfera przenosi ciepło Słońca wokół całej planety, rozkładając je równomiernie od bieguna do bieguna. Tak więc pociliśmy się i wpadaliśmy w coraz większe rozdrażnienie, powoli przesuwając się w kierunku wyżyn Aphrodite Terra. Wymiennik ciepła był już podłączony, ale temperatura we wnętrzu statku nie spadła. Temperatura na zewnątrz kadłuba przekroczyła dwieście, potem trzysta stopni Celsjusza. Nadal opadaliśmy w mrok. Moje życie wpadło w monotonną rutynę: wachta na mostku, wachta w stacji pomp i parę godzin na jedzenie, mycie i spanie. Nodon faktycznie awansował na mostek, ale Fuchs nie zwolnił mnie z dyżurów przy konsoli łączności. W dalszym ciągu miałem podwójne obowiązki. Zaczęły mi doskwierać pierwsze, jeszcze nieznaczne oznaki starej słabości. Lekkie zawroty, gdy zbyt szybko poruszałem głową. Drżenie w nogach, jakby miały zamiar ustąpić pod moim ciężarem. Żałowałem, że nie odczuwam chłodu, który kiedyś towarzyszył anemii; chłód byłyby przyjemny w tym narastającym

upale. Z całych sił walczyłem z objawami. Wyższość umysłu nad materią, powtarzałem sobie. Pewnie. Ale nawet umysł tkwi w materii i marne ma perspektywy, gdy w krwi zaczyna brakować czerwonych ciałek. Marguerita też musiała się o mnie martwić, bo Fuchs kazał mi iść na badania, a byłem pewien, że sam nie wpadłby na taki pomysł. –Liczba erytrocytów szybko spada – oznajmiła ze smutkiem. – Potrzebujesz następnej transfuzji. –Jeszcze nie – odparłem z pozorną brawurą. – Daj mu szansę dojść do siebie po ostatniej. –Nie sądzisz… –Nie chcę go zabić – warknąłem, próbując naśladować zimne brzmienie głosu kapitana. – Jest mi potrzebny żywy. Marguerita bez słowa pokręciła głową. W czasie mojej wachty na mostku uruchomiłem komputerowy program tłumaczący i podsłuchiwałem załogę na różnych stanowiskach roboczych. Nie brakowało psioczenia na gorąco. Parę osób zgłosiło się do izbie chorych, skarżąc się na zawroty głowy i wyczerpanie. Kobiety znosiły wysoką temperaturę lepiej niż mężczyźni, a może tylko były bardziej stoickie. Upał stawał się nie wytrzymania. Zastanawiałem się, czy Fuchs nadal podsłuchuje ludzi, czy też uznał, że ukaranie Bahadura wystraszyło ich na tyle, by wyeliminować możliwość buntu. Generalnie sprawiał wrażenie humorzastego, roztargnionego, skupionego na czymś zupełnie innym niż prowadzenie tego zanurzalnego sterowca ku przeznaczeniu wartemu dziesięć miliardów. Wydawało mi się, że koncentruje się na przyszłości… albo może przeszłości. I stale żuł te swoje przeklęte pigułki. Lucyfer sprawiał się w miarę dobrze i mimo rosnącej temperatury wszystkie systemy funkcjonowały w granicach normy. Ludzie narzekali, ale solidnie przykładali się do pracy; w końcu wiedzieli, że ich życic zależy od porządnego wypełniania obowiązków. Dosłownie. Zacząłem analizować obrazy radarowe, gdy po omacku sunęliśmy nad nocną stroną planety. Niewiele miałem do roboty poza odnotowywaniem napływających wiadomości, które ani razu nie doczekały się odpowiedzi czy choćby potwierdzenia odbioru. Truax powiadomił nas, że erupcja wulkanu dobiegła końca. W regionie Afrodyta znowu panował spokój sejsmiczny, jak na reszcie planety. Byłem szczerze zadowolony z takiego stanu rzeczy. Pełzliśmy wzdłuż równika, pchani przez silniki w tej zu-powatej atmosferze. Na tej wysokości nie występował wiatr w pełnym znaczeniu tego słowa, tylko powolny prąd rozchodzący się od regionu subsolarnego z prędkością zaledwie pięciu kilometrów na godzinę. Nasze silniki radziły sobie z nim bez trudu. Elegancja silników przemówiła do mojego poczucia estetyki. Wykorzystywaliśmy ciepło atmosfery planety do napędu turbin, wprawiających w ruch wielkie łopaty śrub, które z kolei pchały nas przez gęste, gorące powietrze. Ale każdy metr traconej wysokości oznaczał wzrost temperatury i gęstości powietrza. Zaczęły się problemy z usuwaniem ciepła. Załoga z coraz większym pietyzmem zajmowała się naszymi wymiennikami ciepła. Fuchs prawie nie zwracał uwagi na narastające zaniepokojenie. Błądził myślami gdzieś indziej. Ja przeglądałem zdjęcia radarowe, szukając śladów wraku na powierzchni.

Znalazłem trzy silne błyski, za małe na Fosfo-ros. Tylko jeden pasował do znanego miejsca lądowania wcześniejszych sond. Zastanawiałem się, co reprezentują pozostałe i żałowałem, że półmrok uniemożliwia korzystanie z teleskopów. W końcu i mnie zaciekawił ten surowy, wrogi świat. Po wachcie chodziłem do centrum obserwacyjnego na dziobie, by godzinami patrzeć na zmieniające się obrazy radarowe. Zacząłem rozumieć fascynację Fuchsa tą obcą scenerią, żarzącą się w ciemności nocy. Jakbym naprawdę zaglądał do wnętrza piekła: jałowe, spalone, koszmarne pustkowie, bez kropli wody czy źdźbła trawy, bez nadziei, litości czy ulgi w bólu. –Niewiarygodne, prawda? Omal nie wyskoczyłem ze skóry. Wpatrywałem się w obrazy radarowe i ponury, czerwony żar za oknami obserwacyjnymi z takim natężeniem, że nie usłyszałem kroków Marguerity. Nie zauważyła, że się przestraszyłem; skupiła uwagę na widokach za oknem. W czerwonawym blasku jej twarz wyglądała tajemniczo, egzotycznie. –Straszne i fascynujące – powiedziała na wpół szeptem. – Straszne i piękne w swój zabójczy sposób. –Bardziej straszne niż piękne. –Co to? – Wskazała obraz z radaru. Ekran ukazywał serię kolistych pęknięć, jakby w skałę uderzył gigantyczny młot. –To tak zwana korona – wyjaśniłem. – Pamiątka po dużej asteroidzie. I popatrz tam, widzisz te naleśnikowe formy? Wulkany, które wybuchły, gdy uderzyła. Wzrost temperatury spowodował erupcję. –Jakby tam na dole nie było dość gorąco – mruknęła Marguerita. –Ciekawe, jaka stara jest ta korona. Nie znamy tempa erozji na powierzchni. Asteroida zderzyła się z Wenus niedawno czy sto milionów lat temu? –Sporo tajemnic do zgłębienia, prawda? –Nie podczas tej podróży. Nie jesteśmy w stanie przeprowadzić zbyt wielu badań naukowych. Tym razem przybyliśmy tu dla pieniędzy. Marguerita obrzuciła mnie dziwnym spojrzeniem. –Spodziewasz się tu wrócić? Powstrzymałem drżenie. Ale usłyszałem własny głos: –Może. Rzeczywiście, tyle rzeczy czeka tu na odkrycie. Greenbaum jest przekonany, że cała powierzchnia planety zagotuje się prędzej czy później. Może za część pieniędzy z nagrody mógłbym sfinansować… – Urwałem. Przypomniałem sobie, że przecież to Fuchs dostanie nagrodę. Marguerita przysunęła się i położyła mi rękę na ramieniu. –Van, musisz zacząć myśleć o tym, co… To znaczy, w jakim stanie będzie ciało twojego brata. –W jakim stanie? –Możliwe, że niewiele się zachowało – powiedziała bardzo delikatnie.

–Na dole nie ma tlenu, w którym zachodzi rozkład. Nie ma bakterii ani padlinożerców. –Był w kapsule ratunkowej, prawda? Hermetycznej? –Tak, stamtąd nadał ostatnią wiadomość. –W takim razie przebywał w tlenowej atmosferze. –Ale… – Wolałem myśleć, że zwłoki Aleksa będą zakonserwowane, czekające na zabranie do domu. Marguerita nie miała złudzeń. –Jest ciepło – powiedziała. – I ciśnienie. W takich warunkach nawet dwutlenek węgla powoduje korozję. Wcześniej nie brałem tego pod uwagę. –Myślisz, że będzie… –Temperatury takiego rzędu niszczą wiązania chemiczne w białkach. –Musiał być w skafandrze – spekulowałem. – W kapsule ratunkowej. Jeśli miał dość czasu… wiedział, że statek spada… –Mimo to. –Myślisz, że nic nie zostało? Absolutnie nic? –To możliwe. Jak powiedziałeś, po prostu za mało wiemy o warunkach panujących na powierzchni. Nie mamy pojęcia, jak wpływają na tkanki białkowe. Gdyby w centrum obserwacyjnym było krzesło, osunąłbym się na nie bezwładnie. Nogi miałem jak z gumy, ściskało mnie w dołku. –Absolutnie nic – mruknąłem. Marguerita milczała. Spojrzałem na ten piekielny krajobraz, potem odwróciłem się do niej. –Przebyć taki szmat drogi, żeby nic nie znaleźć… –Będą artefakty, oczywiście – powiedziała. – Części statku. Wrak. Z pewnością będziesz mógł udowodnić, że dotarłeś do statku, do tego, co zostało z Fosforos. –Chcesz powiedzieć, że Fuchs będzie mógł to udowodnić. –Albo on, albo ty. Omal nie wybuchnąłem śmiechem. –Już sobie wyobrażam, jak mój ojciec odmawia wypłacenia nagrody, bo Fuchsowi nie udało się sprowadzić szczątków Aleksa. –Nie mówisz poważnie, prawda? –Nie? Byłby to ostatni greps w tej całej przekomicznej farsie. –To nie jest wcale zabawne.

Ale im więcej myślałem, tym bardziej to wszystko wydawało się poetyckim absurdem. –Fuchs urwałby mu głowę. –Nie sądzę – odparła Marguerita. –Nie? Z tym agresywnym charakterem? –Wcale nie jest agresywny. –Akurat! –Ucieka się do agresji z premedytacją. To jego sposób na osiągnięcie celu. Robi to z zimną krwią. Z lodowatą krwią, ściśle mówiąc. Nie uwierzyłem w ani jedno słowo. –To szaleństwo – powiedziałem. –Nie, to prawda. Przez długą chwilę patrzyłem, jak czerwony żar Wenus pełga po jej policzkach i brodzie, jak zapala iskry w tych onyksowych oczach. –W porządku. Nie zamierzam się z tobą sprzeczać. Znasz go lepiej. –Tak – przyznała. – Znam go lepiej. Odetchnąłem głęboko i odwróciłem się. Ona też była skłonna do zawieszenia broni. –A te urwiska? – zapytała, wskazując radarowy obraz terenu przed nami. Zmiana mentalnych biegów wymagała sporego wysiłku. Przez chwilę wpatrywałem się w ekran, zbierając myśli. –Tak – powiedziałem, w końcu rozpoznając formy. – Te urwiska oznaczają skraj Aphrodite Terra. Tam najprawdopodobniej leży Fosforos. Kontakt Spałem jak zabity, na szczęście bez snów, ale wcale nie wypocząłem. Po przebudzeniu byłem równie zmęczony jak przed doczołganiem się do koi. Wypompowany. Wyzuty z sił. W kubryku panował upał. Wszędzie zalegało nieprzyjemnie gorące, cuchnące potem, wilgotne powietrze. Żar, przed którym nie było ucieczki, przesączał się z gęstej atmosfery do wnętrza kadłuba. Mimo systemu chłodzenia grodzie były ciepłe w dotyku, a pokład wydawał się śliski i lepki pod bosymi stopami. Z początku myślałem, że być może moje zmęczenie zapowiada nawrót anemii. Gdy wykąpałem się i ogoliłem drżącą ręką, uświadomiłem sobie, że nie tylko gorąco i choroba dają mi się we znaki. Byłem wyczerpany psychicznie i emocjonalnie. Nerwy miałem w strzępach; sytuacja zaczynała mnie przerastać. Marguerita twierdziła, że nie sypia z Fuchsem, jednak za każdym razem, gdy z nią rozmawiałem, okazywała coraz większe przywiązanie do kapitana. Ja potrzebowałem jego krwi, żeby utrzymać się przy życiu, ale transfuzje zagrażały jego zdrowiu. Zdecydowanie nie był taki sam jak na początku, potężny i pewny siebie. Coś go gryzło. Czy rzeczywiście transfuzje nadszarpnęły mu siły? A może dręczyło go poczucie winy z powodu śmierci Bahadura i dwojga pozostałych buntowników? Nie potrafiłem wyobrazić sobie Fuchsa nękanego wyrzutami sumienia obojętnie z jakiego powodu ani też

skazującego się na powolną śmierć przez oddawanie mi krwi – mnie, synowi Martina Humphriesa, człowieka, którego nienawidził najbardziej na świecie. Jednakże Fuchs słabł, psychicznie lub emocjonalnie, albo jedno i drugie. I to przerażało mnie bardziej niż cokolwiek innego. Uświadomiłem sobie, że wolałbym mieć do czynienia z dawnym brutalnym tyranem niż patrzeć, jak pogrąża się w ponurej, apatycznej niemocy. Potrzebowałem go, wszyscy go potrzebowaliśmy do kierowania Lucyferem. Bez Fuchsa załoga przejmie dowodzenie nad statkiem i opuści Wenus na dobre. Bez ochrony silnego i energicznego kapitana będę bezsilny. Jeśli spróbuję powstrzymać ludzi od odlotu, poderżną mi gardło jak Sanji. A co się stanie z Margueritą? Nic dziwnego, że czułem się przytłoczony i wyczerpany. I bezradny. Byłem w kambuzie, na siłę wpychając śniadanie do gardła i dławiąc się w kwaśnym smrodzie ciał moich towarzyszy, kiedy interkom ryknął: –PAN HUMPHRIES MA NATYCHMIAST STAWIĆ SIĘ W KABINIE

KAPITANA. Azjaci siedzący wokół stołu łypnęli na mnie gniewnie. Bez żalu wyrzuciłem resztki posiłku do recyklera i pospieszyłem do kabiny Fuchsa. Było tam trochę chłodniej, pewnie tylko dlatego, że byliśmy tylko my dwaj. Fuchs siedział na brzegu rozgrzebanego łóżka, naciągając buty. –Jak się czujesz? – zapytał, gdy zasunąłem drzwi. –Dobrze – odparłem ostrożnie. –Margueritą mówi, że potrzebujesz następnej transfuzji. – - Jeszcze nie, sir. Podniósł się i podszedł do biurka. Jego twarz lśniła od potu. –Pomyślałem, że chciałbyś zobaczyć ostatnie obrazy radarowe – powiedział, stukając w klawiaturę. Zapalił się ekran ścienny. Ujrzałem strome góry regionu Afrodyta i wąską krętą szczelinę. W dole mrugało silne echo radiolokacyjne. Serce mi załomotało. –Fos/orosi! Fuchs pokiwał głową, ale twarz miał ponurą. –Na to wygląda. Ma właściwy profil. Wbiłem oczy w ekran. Wrak statku mojego brata. Cokolwiek zostało z Aleksa, czekało na mnie. –Mógł wybrać gorsze miejsce’ – mruknął Fuchs, też patrząc w ekran – ale nie za bardzo. –Dolina jest dość wąska. Pokiwał głową. –Na Ziemi w takiej dolinie byłyby piekielne prądy powietrza. Tutaj… cóż, nie wiadomo. Góry wyglądały na młode, nawet na radarze: urwiste i surowe, jakby niedawno się wypiętrzyły. Te góry nie mogą być nowe, pomyślałem. Nie, jeśli Greenbaum i Cochrane mieli rację, i płyty tektoniczne Wenus znieruchomiały pół miliarda lat temu. Wulkanizm też stanowił zagadkę. Wulkanów nie brakowało, lecz żaden nie wyglądał na aktywny. Jednakże coś pompowało związki siarki do atmosfery, a erupcje wulkaniczne wydawały się być jedynym sensownym wytłumaczeniem. Jednak w czasie stuletnich obserwacji Wenus żadna sonda nie zarejestrowała wybuchu wulkanu. Dopiero Truax zgłosił erupcję. Wspomniałem teorię Greenbauma i wizja wybuchającej powierzchni zmroziła mnie do szpiku. Wiedziałem, że marne sto lat nie jest nawet mgnieniem oka, gdy chodzi o procesy geologiczne takie jak tektonika i wulkanizm, ale mimo to… Ziemia i Wenus mają zbliżoną masę i są prawie tej samej wielkości. Wnętrze Ziemi nadal jest gorące; w przypadku Wenus powinno być podobnie. Na Ziemi wewnętrzne ciepło toruje sobie drogę na powierzchnię i nie ma roku, by nie dochodziło do potężnej erupcji. Gdyby na Ziemi przez całe stulcie ani jeden wulkan nie wyrzucił wrzącej lawy i pary, geolodzy dostaliby obłędu. A jednak w ciągu stu lat obserwacji na Wenus nie wykryto aktywności wulkanicznej, aż do dziś. Dlaczego? Czyżby Greenbaum miał rację? Czy skorupa Wenus rozgrzewała się, powoli zmierzając ku chwili, gdy skały na całej powierzchni zaczną topić się w płynną lawę? Czy rzeczywiście to wszystko wybuchnie nam prosto w twarze? –Chodź ze mną – powiedział Fuchs, przerywając mi snucie katastroficznych rozmyślań.

Odwróciwszy się od ekranu, zobaczyłem, że już stoi przy drzwiach i z dawnym zniecierpliwieniem mierzy mnie gniewnym wzrokiem. Prawie się ucieszyłem. Poprowadził mnie centralnym korytarzem, potem w dół po drabince do małego, pustego pomieszczenia. W pokład był wpasowany ciężki właz. Fuchs pomanipulował przy tablicy kontrolnej w grodzi. Domyśliłem się, że właz prowadzi do śluzy. Zszedł na dół, a po chwili wystawił głowę nad poziom pokładu. –W porządku, Humphries. Po drugiej stronie jest ciśnienie. Złaź. Podszedłem do krawędzi luku i zobaczyłem, że już przeciska się przed dolny właz. Zszedłem po klamrach osadzonych w ścianie kolistej śluzy. Metal błyszczał jak nowy. Pod dolnym włazem była drabinka. Zszedłem po jednym szczeblu na raz i stanąłem na pokładzie. Odwróciłem się i stwierdziłem, że jesteśmy w mniejszej komorze, w czymś w rodzaju wąskiego hangaru. Stał w nim smukły, podobny do grotu strzały statek z błyszczącego białego cermetu. Szpiczasty nos miał przejrzysty, a z rozszerzonego końca sterczały trzy dysze. –Co myślisz? – zapytał Fuchs, uśmiechając się na widok pojazdu. –Trochę mały. –Jednoosobowy. Pokiwałem głową. Okrążyłem statek. Zobaczyłem ramiona chwytaków przylegające ściśle do burt i wymalowaną przez szablon nazwę: Hekate. Fuchs dostrzegł moją pytającą minę. –Bogini świata podziemnego, kojarzona z czarami i tak dalej. –Aha. –Ten statek zabierze mnie do piekła, Humphries. Dostrzegasz aluzję? –Niezbyt wymyślną. Parsknął. –Jestem tylko poetą amatorem. Nie przesadzaj z krytyką. –Ten statek ma własny napęd? – zapytałem. – Nie będzie przycumowany do Lucyfera! –Zgadza się. Żadnych cum. Hekate porusza się samodzielnie. –Ale… –Tak, wiem, na swoim statku miałeś prawdziwą batysferę. Nie przydałaby ci się na wiele. To mnie zezłościło. –Zbudowali ją dla mnie najlepsi projektanci świata! –Jakże by inaczej – zakpił. – Zamierzałeś więc ustawić Hesperos nad wrakiem, a na powierzchnię opuścić opancerzoną batysferę. –Owszem. Łącząca nas lina byłaby pępowiną dostarczającą powietrze, elektryczność i chłodziwo.

–Tak przypuszczałem. A nie pomyślałeś, że nikt – ani Duchamp, ani Rodriguez, ani nawet sam Pan Bóg i jego aniołowie – nie zdoła utrzymać macierzystego statku nad wrakiem dłużej niż przez dziesięć minut? Twoja głupia batysfera kołysałaby się jak wahadło. –Nie! – warknąłem gniewnie. – Przeprowadziliśmy symulacje, które wykazały, że można utrzymać statek w jednym miejscu. Na dole powietrze jest takie gęste, że unoszenie się nie stanowi problemu. – - Pewnie, że nie – parsknął. – Nie na ślicznej otwartej równinie z mnóstwem wolnej przestrzeni. A czy mógłbyś zawisnąć w tej krętej dolinie, gdzie leży wrak? Przerabiałeś coś takiego w swoich cennych symulacjach? Łypnąłem na niego, ale musiałem przyznać: –Nie robiliśmy symulacji takich warunków. –A z takimi właśnie mamy do czynienia, prawda? – zapytał z triumfem w głosie. –Naprawdę spodziewa się pan, że ten pojazd dowiezie go bezpiecznie na powierzchnię i z powrotem? Z pewnym ruchem ręki Fuchs odparł: –Hekate jest wzorowana na batyskafach używanych na Ziemi. Oceanografowie schodzą w nich na dno najgłębszych rowów na Pacyfiku, ponad dziesięć kilometrów poniżej poziomu morza. Tam ciśnienie jest sześć razy większe niż na powierzchni Wenus. –A temperatura? –To wielki problem, zgadza się – rzucił lekkim tonem. –Na Hekate brak miejsca na wymienniki ciepła i sprzęt chłodzący, jakiego używany na Lucyferze. –Jak więc… –Kadłub Hekate jest poprzecinany przewodami, które zawierają ciecz pochłaniającą ciepło. Mikrokanaliki są nawet w oknach obserwacyjnych. –Ale co to da? Przeniesienie ciepła z jednej części statku do drugiej niewiele pomoże. Musi pan pozbywać się ciepła, wyrzucać je na zewnątrz. Wyszczerzył zęby w wilczym uśmiechu. –Aha, to najbardziej elegancka cześć projektu. –Tak? –Większą część masy Hekate stanowi balast: sztaby stopu ołowiu. Bardzo szczególnego stopu, który opracowaliśmy w Pasie właśnie do tego celu. Ma dość dużą gęstość. Topi się dokładnie w temperaturze czterystu stopni Celsjusza. –I co to ma do rzeczy? – - To proste – powiedział Fuchs, rozkładając ręce. – Tak proste, że twoi wyrafinowani projektanci nawet o tym nie pomyśleli. Patrzył na mnie wyczekująco, jak mój nauczyciel ze szkoły prywatnej, który zawsze myślał, że jestem lepiej przygotowany do lekcji, niż byłem. Odwróciłem głowę, czując, jak czoło marszczy mi się z koncentracji. Stop metalowy. Po co zabierać balast w postaci sztab metalu, gdy schodzi się na powierzchnię… –Na dole jest dość gorąco, by topił się ołów – usłyszałem własne słowa.

–Brawo! – Fuchs klasnął w ręce w szyderczym aplauzie. –Ale nie rozumiem… – Wreszcie załapałem. – Sztaby stopu wchłoną ciepło wewnątrz statku. –No właśnie! A ja wydmuchnę stopiony metal za burtę, tym samym pozbywając się ciepła. –Ale to będzie działać, dopóki nie skończą się sztaby. –Zgadza się. Obliczenia wskazują, że mogę spędzić na powierzchni jedną godzinę. Może nawet siedemdziesiąt, siedemdziesiąt pięć minut. Ale nie dłużej. –To… – szukałem słowa – to genialny pomysł. –Jeśli wypali – burknął. – Jeśli nie, to będzie znaczyć, że był kretyński. Musiałem się roześmiać. Ale on patrzył już poza mnie, poza Hekate i tę małą komorę. –Zamierzam tam zejść, Humphries, do samego piekła. Będę pierwszym człowiekiem, który dotrze na powierzchnię Wenus. Żywy czy martwy, nikt nie odbierze mi palmy pierwszeństwa. Pierwszy człowiek w piekle! Szczęka mi opadła. Spoglądał w przyszłość, delektował się nią. Nic innego nie miało dla niego znaczenia. Absolutnie skupiony, ściągał usta w grymasie, który mógł być wyrazem uniesienia albo wyzwania. I nie przeżuwał pigułek. –To ironiczne, prawda? – podjął, płonąc z oczekiwania. – Osiągnęliśmy szczyt wiedzy, praktycznie wyeliminowaliśmy starzenie się, przepędziliśmy śmierć. Możemy zachować młodość i żyć, jak długo chcemy! I co robimy? Stajemy na głowie, żeby dotrzeć na powierzchnię piekła. Nadstawiamy głupie karki w dzikich eskapadach, jakie mógłby przedsięwziąć tylko wariat! Taka jest ludzka natura. Odjęło mi mowę. Żadne słowa nie mogły by dorównać jego niepohamowanej, maniackiej pasji. Wreszcie pokręcił głową, wziął się w garść. –Dobra, idziemy. Nie mam czasu do stracenia. – Wskazał kciukiem drabinkę, która wiodła do śluzy. Gdy szliśmy do jego kabiny, zastanawiałem się, dlaczego zawracał sobie głowę pokazywaniem mi Hekate. Z dumy? Czy chciał, żebym podziwiał ten stateczek i pomysłowość projektantów? Jego pomysłowość, rzecz jasna. Tak, pomyślałem, gdy zbliżyliśmy się do mostka, chciał się przed kimś popisać. Przede mną. I najwyraźniej odzyskał dawną siłę. Nie dostrzegłem w nim cienia niepewności czy niemocy. Nie mógł się doczekać, by usiąść za sterami Hekate i polecieć na powierzchnię Wenus. Potem mnie olśniło. Przyprowadził mnie na dół nie tylko po to, żeby pokazać mi swój statek. Chciał pokazać, o ile jest mądrzejszy i silniejszy ode mnie, chciał utrzeć mi nosa faktem, że on zjedzie na powierzchnię i zdobędzie nagrodę, podczas gdy ja będę siedzieć na Lucyferze jak bezradny, nieszczęsny półgłówek. Zawrzałem z nienawiści do tego człowieka. I, prawdę powiedziawszy, rozkoszowałem się tym uczuciem. Zdałem wachtę na mostku, a potem wróciłem do stacji pomp. Fuchs kazał krążyć nad wrakiem, jakieś

pięć tysięcy metrów nad sterczącymi szczytami, które otaczały to, co zostało z mojego brata i jego statku. Walczyłem z narastającymi sygnałami alarmowymi, które moje ciało słało do mózgu. Przez całą wachtę przy pompach czułem, jak mrowienie i słabość w nogach powoli rozprzestrzenia się na ręce. Widziałem jak przez mgłę, niezależnie jak często czy mocno przecierałem oczy. Oddychanie wymagało siły woli, inaczej klatka piersiowa nie chciała się podnosić. Czułem wewnętrzny chłód i dreszcze. Wytrzymałem całą wachtę, ale wiedziałem, że bez pomocy długo nie pociągnę. Jak pijak próbujący udowodnić, że w pełni nad sobą panuje, sztywno pomaszerowałem korytarzem za mostek, za kabinę Fuchsa i Marguerity, do izby chorych. Nie zastałem jej. Izba chorych była pusta. Czułem się taki wypompowany, że miałem ochotę wpełznąć na stół i zamknąć oczy. Ale może już nigdy bym ich nie otworzył, pomyślałem. Musiała gdzieś być. Gdyby mój mózg funkcjonował normalnie, poszukałbym jej przez interkom, lecz nie rozumowałem zbyt logicznie. Musiała gdzieś być, tyle wiedziałem. Może w swojej kabinie. Zmusiłem się do powrotu i zastukałem do jej drzwi. Nie doczekałem się odpowiedzi. Powinna tu być, powiedziałem do siebie ze złością. Rozsunąłem drzwi. Jej kwatera była pusta. Gdzie ona się podziewa, na siedem złotych miast Ciboli, wściekałem się w duchu. Kabina Fuchsa! Tam jest. Twierdzi, że z nim nie sypia, ale jest u niego, są absolutnie sami. Trzy czy cztery kroki dzieliły mnie od celu. Nie zawracałem sobie głowy pukaniem. Szarpnięciem rozsunąłem drzwi. Fuchs leżał w łóżku, na wpół nagi. Marguerita pochylała się nad nim. Rewelacje Marguerita musiała mnie usłyszeć, gdy wszedłem do kabiny, bo odwróciła głowę. Miała straszną minę. –Miał udar – powiedziała. Dopiero teraz spostrzegłem, że jest kompletnie ubrana. Łzy spływały jej po policzkach. –Zszedł z mostka i wezwał mnie do siebie – mówiła w pośpiechu. – Stracił przytomność w chwili, gdy weszłam. On chyba umiera. Wstyd przyznać, że pierwsza myśl, która przemknęła mi przez głowę, brzmiała: potrzebuję Fuchsa żywego do następnej transfuzji. Druga myśl była jeszcze gorsza: jeśli Fuchs umrze, będę mógł spuścić mu krew; zapas wystarczy do utrzymania mnie na chodzie do czasu powrotu na Truaksa. Czułem się jak wampir, ale właśnie tak myślałem. Fuchs otworzył oczy. –Nie umiera – warknął. – Tylko potrzebuje… lekarstwa. – Mówił niewyraźnie, jak pijany. –Lekarstwa? – zapytałem. Fuchs z trudem podniósł drżącą lewą rękę i wskazał łazienkę. Prawa ręka leżała bezwładnie u jego boku. Marguerita popędziła do łazienki.

–Apteczka… – zawołał za nią słabo. – Pod… umywalką… Sam czułem się niezbyt dobrze, więc przysunąłem krzesło i opadłem na nie, patrząc na Fuchsa. Prawą stronę twarzy miał lekko ściągniętą, oko prawie zamknięte. Może to tylko wytwór wyobraźni, ale ta strona twarzy wydawała się szara, wyprana z koloru, niemal jak zamrożona. –Nie… nie wyglądasz zbyt dobrze – powiedział. –Pan też nie. Wykrzywił połowę ust w sardonicznym uśmiechu i mruknął: –Dwie kaleki. Marguerita wróciła z czarną plastikową skrzynką. Otworzyła ją i popatrzyła na ekran umieszczony po wewnętrznej stronie wieka. –Wstrzyknę panu TPA – powiedziała, nie odrywając oczu od ekranu. Fuchs zamknął oczy. –Tak… –TPA? – zapytałem głupio. Fuchs spróbował odpowiedzieć: –Tkankowy aktywator… – stracił siłę. –Tkankowy aktywator plazminogenu – dokończyła Marguerita, wsuwając cylindryczną ampułkę do strzykawki. –Rozpuści skrzep blokujący naczynie krwionośne. –Skąd możesz wiedzieć… –Udrażniacz – powiedział Fuchs bełkotliwie, jakby język odmawiał mu posłuszeństwa. – Działa… za każdym razem. Marguerita położyła apteczkę na łóżku. Zobaczyłem parę pustych pętelek, w których kiedyś były cylindry. –Ile razy to się panu przytrafiło? – zapytałem. Popatrzył na mnie ze złością. –Miał kilka miniudarów – powiedziała Marguerita, przyciskając mikroigłę strzykawki do bicepsa Fuchsa. Syk był ledwo słyszalny. – Ten jest najgorszy. –A co je powoduje? –Wysokie nadciśnienie – odparła. Fuchs przeniósł na nią gniewne spojrzenie. Zdębiałem. –Co? Wysokie ciśnienie krwi? Tylko tyle? –Tylko tyle? – warknęła Marguerita z ogniem w oczach. –To powoduje te udary! Zabija go! ,– Przecież ciśnienie krwi można regulować lekarstwami. Nikt nie umiera z powodu nadciśnienia. Fuchs zaśmiał się gorzko.

–Bardzo krzepiące… doktorze Humphries. Już mi… lepiej. –Ale… – Byłem skołowany. Wiedziałem, że nadciśnienie to przypadłość, którą leczy się pigułkami. A więc to te pigułki przeżuwał! Ale skoro zażywał lekarstwo, dlaczego miał udary? –Lek reguluje ciśnienie krwi tylko do pewnego stopnia – wyjaśniła Marguerita trochę spokojniej. – I nie likwiduje przyczyny. –Czy to znaczy, że ja też zachoruję? – zapytałem. Przecież brałem jego krew; może choroba przeniosła się wraz z nią? Fuchs skrzywił się drwiąco, a może pogardliwie. Zaprzeczył ruchem głowy. –Nie przez transfuzję – powiedziała Marguerita. – To nie przenosi się z krwią. –Ale lekarstwo nie pomaga? –Pomaga, lecz nie likwiduje stresu. –Stresu? –Myślisz, że dowodzenie tym statkiem nie jest stresujące? Myślisz, że radzenie sobie z tą załogą jest łatwe? –Nie stres – wymamrotał Fuchs. – Gniew. Jak powstrzymać… gniew? We mnie… z minuty na minutę… codziennie… –Gniew – powtórzyłem. –Leki… nie uregulują… – mówił słabym głosem – wewnętrznej furii… nienawiści… nawet w snach… nic nie może tego opanować. Nic. Gniew. Ten gniew go napędzał. Nienawiść do mojego ojca. Bezsilna wściekłość wrzała w nim jak te czerwone skały pod nami, kipiąca, czekająca na uwolnienie w wybuchu niszczycielskiej furii. Z minuty na minutę, powiedział. Z godziny na godzinę, z dnia na dzień. Długie lata nieustannej złości, która zżerała mu ciało i duszę, niszczyła życie, wypaczała każdą chwilę snu czy czuwania – koszmar bezlitosnej udręki powodowanej przez zagorzałą nienawiść i ślepą chęć zemsty. To go zabijało, bez przerwy podnosiło mu ciśnienie do punktu, w którym pękały mikroskopijne naczyńka w mózgu. Zawsze panował nad wszystkim i nad wszystkimi, lecz nie panował nad sobą. Skrywał gniew, dusił go w sobie i teraz zobaczyłem tragiczne skutki takiego postępowania. –To błędne koło – mówiła Marguerita, wymieniając cylindry w strzykawce. – Leki stają się nieskuteczne, więc zwiększa dawkę. Ale nie likwiduje przyczyny nadciśnienia! Stres stale narasta i stąd te udary. Doznawał udarów. Ten twardy, brutalny kapitan cierpiał z powodu zatorów w naczyniach krwionośnych w mózgu. Popatrzyłem na niego z podziwem. Normalny człowiek leżałby w szpitalu co najmniej przez parę dni, nawet po najbardziej łagodnym udarze. Zastanowiłem się, co czuje, jak ja bym zareagował. Nie chciałem wiedzieć. Marguerita przygotowała strzykawkę i ruchem głowy wskazała mały ekran. –VEGF do stymulowania wzrostu naczyń krwionośnych, a potem zastrzyk z neuronowych komórek

macierzystych, żeby odbudować zniszczoną tkankę nerwową. Zadałem dość głupich pytań, pomyślałem. Później przeczytałem, że VEGP, czyli naczyniowy śródbłonkowy czynnik wzrostowy, stymuluje budowę naczyń krwionośnych, które zastępują te zniszczone przez udar. Komórki macierzyste mogły wytwarzać każdy rodzaj komórek potrzebnych organizmowi, w tym przypadku neurony. –Gdybyśmy mieli odpowiednie wyposażenie, moglibyśmy poddać go kuracji i obniżyć ciśnienie krwi do normalnego poziomu – powiedziała Marguerita, aktywując strzykawkę. – Ale tu, na pokładzie statku… –Przestań mówić o mnie w trzeciej osobie – warknął Fuchs. Usiedliśmy i patrzyliśmy na niego przez długie milczące minuty. Niejasno przypominałem sobie, że nadciśnienie przyczynią się do twardnienia i grubienia naczyń krwionośnych, co jeszcze bardziej podnosi ciśnienie krwi i tak dalej, i tak dalej. To może doprowadzić do udaru, niewydolności serca, wszelkiego rodzaju schorzeń. O ile pamięć mnie nie myliła, w przypadku drobnego, wcześnie wykrytego udaru można zapobiec trwałym uszkodzeniom mózgu. Wreszcie Fuchs dźwignął się do pozycji siedzącej. Mar-guerita chciała, żeby się położył, ale odepchnął jej ręce. –Wszystko w porządku – rzekł silniejszym, pewniejszym głosem. Jego twarz odzyskała zwyczajny kolor – udrażniacz zadziałał. Widzisz? – Podniósł prawą rękę i pomachał palcami. – Prawie normalnie. –Potrzebuje pan odpoczynku – powiedziała Marguerita. Nie zwracając na nią uwagi, Fuchs wycelował we mnie gruby palec. –Załoga nie może o tym wiedzieć. Ani słowa! Zrozumiano? –Oczywiście. –Powie mu pan resztę? – zapytała. Zrobił wielkie oczy. Nigdy dotąd nie widziałem przestrachu na jego twarzy, nawet gdy leżał powalony udarem. –Resztę czego? – zaciekawiłem się. –Ty odbędziesz lot na powierzchnię – oznajmił Fuchs. –Ja? –Tak, ty. Zwalniam cię z obowiązków na mostku. Poćwiczysz w symulatorze, nauczysz się pilotować Hekate. Szczęka mi opadła. –Jesteś kwalifikowanym pilotem. Czytałem w twoim życiorysie. –Latałem samolotem, zgadza się… ale na Ziemi. – Nie przyszło mi na myśl, żeby zapytać, kiedy i gdzie widział mój życiorys. –Tylko sobie nie wyobrażaj, że z tego powodu będziesz mógł ubiegać się o nagrodę. Nadal jestem kapitanem tego statku i nagroda należy do mnie. Zrozumiano? Do mnie! –Nie dbam o pieniądze. – Mój głos zabrzmiał głucho, jakby napływał z daleka.

–Poważnie? Pokręciłem głową. –Chcę znaleźć mojego brata. Fuchs odwrócił głowę, zerknął na Margueritę, potem spojrzał z powrotem na mnie. –Bardzo chwalebne – mruknął. Marguerita powiedziała: –Nie to miałam na myśli. Fuchs milczał. Siedziałem jak worek mokrego prania, fizycznie wyczerpany, emocjonalnie podkręcony, z mętlikiem w głowie. Jak mam pilotować Hekate po ledwie paru godzinach treningu w symulatorze? Nieważne, zrobię to. Polecę do szczątków Fosforos i Aleksa. Zrobię to. Zrobię. –Potrzebna ci kolejna transfuzja, prawda? – zapytał Fuchs szorstko. –Nie może pan! – krzyknęła Marguerita. –Prawda? – powtórzył surowym tonem. –Tak – odparłem – ale w pańskim stanie… Bagatelizująco machnął ręką. –W moim stanie transfuzja wyjdzie na dobre. Obniży ciśnienie krwi, prawda, Maggie? W jej oczach błysnęła złość, ale uśmiechnęła się lekko i pokiwała głową. –Na jakiś czas. –A widzisz? – powiedział z udawaną jowialnością. – W tej sytuacji nie ma przegranych. –Nadal nie o to mi chodzi – szepnęła Marguerita tak cicho, że ledwo ją usłyszałem. Fuchs milczał. –Będzie lepiej, gdy usłyszy to od pana. Pokręcił głową. –Jeśli pan mu nie powie, ja to zrobię. –Nie uwierzy ci – rzekł kwaśno. – Mnie zresztą też nie, więc dajmy temu spokój. –Ja też nie lubię, gdy się o mnie mówi w trzeciej osobie – wtrąciłem. –On jest twoim ojcem – oznajmiła Marguerita. Zamrugałem. Musiałem się przesłyszeć. Nie mogła powiedzieć tego, co mi się zdawało. Uszy spłatały mi figla. Ale twarz miała ponurą, absolutnie poważną. Przeniosłem spojrzenie na Fuchsa: jego rysy zastygły w lodową maskę, twardą i nieruchomą. –To prawda – powiedziała. – On jest twoim ojcem, nie Martin Humphries. Miałem ochotę ją wyśmiać. –Urodziłem się sześć lat po tym, jak moja matka go zostawiła i wyszła za mojego ojca. Jeśli sugerujesz, że miał z nią romans w czasie małżeństwa… – Nie mogłem dokończyć zdania, bo na samą myśl wzbierała we mnie wściekłość. –Nie – rzeki Fuchs głucho. – Twoja matka nie była taka.

–Prawda – warknąłem. Popatrzył na Margueritę, potem zwrócił się do mnie: –Wiesz, naprawdę się kochaliśmy. – Dotąd nie słyszałem, by mówił takim łagodnym tonem. A może tylko był wyczerpany po próbie, przez którą przeszedł. –W takim razie czemu pana zostawiła? – zapytałem, choć Nodon mi o tym opowiedział. –Aby ocalić mi życie – odparł bez chwili wahania. –Zgodziła się wyjść za twojego ojca w zamian za darowanie mi życia. –To… niewiarygodne. –Nie wierzysz, że twój ojciec kazał zabijać ludzi? Nigdy nie słyszałeś o wojnie o asteroidy, o niezależnych poszukiwaczach tępionych przez wielkie korporacje? –W szkole… –Tak, jestem pewien, że opowiedzieli ci wszystko w tych twoich ekskluzywnych szkółkach. Wbili ci do głowy oficjalną, okrojoną wersję, schludną i czystą, bez krwi’, bez okropności wojny. –Zmienia pan temat – zauważyła Marguerita. –Skoro moja matka nie widziała się z panem przez sześć lat przed moimi narodzinami, na jakiej podstawie twierdzi pan, że jest moim ojcem? – zapytałem wyzywającym tonem. Wydał długie, bolesne westchnienie. –Bo kiedy żyliśmy razem, kazaliśmy zamrozić jej komórki jajowe zapłodnione moją spermą. –Zamrozić? –Zamierzaliśmy założyć rodzinę – powiedział Fuchs cicho, spoglądając w przeszłość. –Zaraz po rozkręceniu firmy chcieliśmy mieć dzieci. –Ale po co zamrażać embriony? –Zygoty – poprawił. – Jeszcze nie były embrionami, tylko zapłodnionymi jajami, które nie zaczęły się dzielić. –Po co zadawać sobie trud… –Zbyt wiele czasu spędzałem w przestrzeni kosmicznej – wyjaśnił. – Promieniowanie mogło uszkodzić moje DNA i wolałem uniknąć ryzyka. –A potem ona wyszła za mojego ojca. – Żeby mnie uratować. –Poślubiła go. –Ale nigdy nie miała z nim dziecka. Nie wiem, dlaczego. Może stał się bezpłodny. Może nie chciała z nim sypiać, gdy się dowiedziała, że zamiast zabić, wykończył mnie finansowo. Marguerita powiedziała:

–Kazała sobie wszczepić zapłodnioną komórkę jajową i urodziła ciebie. – Ruchem głowy wskazując Fuchsa, dodała: – Jego syna. –Skąd pan wiedział, że jestem pańskim synem? – zapytałem. –Nie wiedziałem. Dowiedziałem się, gdy Marguerita zaczęła szukać sposobu na wyprodukowanie potrzebnego enzymu. Przeskanowała nasze DNA. –Nie wierzę. Marguerita spojrzała na mnie gniewnie. –Mam ci pokazać analizę DNA? Jak myślisz, dlaczego jego grupa krwi jest zgodna z twoją? –Ale… czekała sześć lat? –Nie mam pojęcia, dlaczego to zrobiła ani dlaczego czekała – powiedział Fuchs. – Była wówczas mocno uzależniona od narkotyków, tyle wiem. Życie z twoim ojcem zrobiło z niej narkomankę. Nie miałem na to odpowiedzi. Z kolejnym ciężkim westchnieniem podjął: –Tak czy owak, miała zapłodnione jajo i kazała je sobie wszczepić. On wiedział, że to nie jego dziecko. –I dlatego ją zabił – dokończyłem. –Zmarła podczas porodu, prawda? – wtrąciła Marguerita. –Pewnie chciał zabić was oboje – powiedział Fuchs. –Zawsze mnie nienawidził – wyszeptałem. –Twoja anemia wzięła się z jej krwi, gdy była w ciąży – dodała Marguerita. –Zawsze mnie nienawidził – powtórzyłem, czując wewnętrzną pustkę. – Teraz wiem, dlaczego. –Teraz wiesz wszystko – powiedział Fuchs. Popatrzyłem na niego tak, jakbym widział go pierwszy raz w życiu. Byłem mniej więcej jego wzrostu, choć znacznie lżejszej budowy, znacznie szczuplejszy. Rysy miałem inne, po matce. Ale odcień jego niebieskich jak lód oczu niewiele różnił się od moich. Mój ojciec. Mój biologiczny ojciec. Martin Humphries wcale mnie nie spłodził, był tylko moim opiekunem – był człowiekiem, który pragnął mojej śmierci, człowiekiem, który mnie poniżał i gardził mną przez całe moje życie. –Naprawdę myśli pan, że zabił mojego brata? – zastanowiłem się na głos. Fuchs opadł na łóżko, jakby nagle to wszystko przerosło jego siły. –Myśli pan, że zabił Aleksa? – powtórzyłem, podnosząc głos. –Dowiesz się na powierzchni, gdy zbadasz wrak statku – odparł. – Albo tam znajdziesz odpowiedź, albo nie poznasz jej nigdy. Symulacje Opuściłem kabinę Fuchsa i jak lunatyk poszedłem do komory rzeczywistości wirtualnej, by zacząć przyspieszony kurs pilotażu Hekate. Miałem mętlik w głowie. Fuchs jest moim biologicznym ojcem? Moja matka kochała go tak bardzo, że

urodziła jego dziecko, choć była żoną Martina Humphriesa? Tak, pojąłem, to całkiem możliwe. Nawet prawdopodobne. Nie chciała mieć dziecka z Martinem Humphriesem, to jasne. Żyła z nim przez sześć lat, pozwalając, by poniżał ją swoimi zdradami, robił sobie kpiny z ich małżeństwa. Moja matka była jego trofeum, żywym symbolem zwycięstwa nad Lar-sem Fuchsem. Jej życie musiało być piekłem. A tutaj Fuchs, mój biologiczny ojciec, umiera z powodu stresu, który stanowił siłę napędową jego życia. Niewątpliwie pragnął zemsty na moim ojczymie i niewątpliwie przez wszystkie lata mojego życia wiedział, że nie może go dosięgnąć, nie może zadać mu cierpień, przez jakie sam przechodził, nie może wymóc na nim zapłaty za śmierć mojej matki, kobiety, która kochał, kobiety, która się poświęciła, żeby ocalić mu życie. Do czasu ogłoszenia tej idiotycznej nagrody. Kiedy Fuchs usłyszał, że Martin Humphries oferuje dziesięć miliardów dolarów, dostrzegł okazję do wywarcia choć ułamka zemsty, którą pałał od ponad ćwierć wieku. Powoli zakładając skafander ochronny, rozmyślałem, jak niewiele wiem o swoim pochodzeniu, i zastanawiałem się, komu i w co mam wierzyć. Dlaczego to zrobiła? Dlaczego moja matka postanowiła zamanifestować swoją miłość do Fuchsa po sześciu latach małżeństwa z moim… z Martinem Humphriesem? Musiała wiedzieć, że ten akt doprowadzi go do białej gorączki. Może właśnie dlatego to zrobiła: żeby go zranić, zrewanżować się, poniżyć go w jedyny dostępny sobie sposób. A on ją zabił. Czy wiedziała, że posunie się tak daleko? Czy o to dbała? Mnie jakimś cudem zdołała uchronić. Dopilnowała, żebym był bezpieczny przed jego złością, jego nienawiścią. Tak, zadbała o moje fizyczne bezpieczeństwo, choć nie zdołała ochronić własnego życia. Ale może rzeczywiście nie troszczyła się o siebie. Może śmierć była dla niej wybawieniem, kresem bólu, który wypełniał jej życie. A jednak Martin Humphries mnie nie zabił. Prawdopodobnie opiekowali się mną ludzie wybrani przez matkę. Albo, co byłoby szczytem ironii, życie ocalił mi mój żałosny stan fizyczny. Przez parę pierwszych miesięcy pozostawałem pod ścisłą opieką medyczną, balansując na krawędzi życia i śmierci z powodu różnych schorzeń. Może Martin Humphries uznał, że umrę z własnej inicjatywy i nie zawracał sobie mną głowy. Ale przeżyłem. Jak to musiało go dręczyć! Niezależnie od bogactwa, niezależnie od tego, kogo mógł kupić czy sprzedać, kogo mógł zniszczyć finansowo czy zamordować, ja przeżyłem i stale przypominałem mu o porażce. Ja, chuchro, Cherlak, dziecko poczęte przez najbardziej znienawidzonego człowieka w Układzie Słonecznym, mieszkałem pod jego własnym dachem. Przemienił moje życie w piekło, na ile się ważył. Czy Aleks znał prawdę? Czy stawał między mną a morderczym gniewem mojego ojczyma? A kiedy się posprzeczali tuż przed lotem na Wenus, była to kłótnia o politykę – czy o mnie? Tylko w jeden sposób mogłem się dowiedzieć; tylko jedna osoba w całym systemie planetarnym wiedziała, co się naprawdę stało. Martin Humphries. Musiałem doprowadzić do konfrontacji, spojrzeć mu prosto w oczy, wydobyć z niego prawdę. Aby to zrobić, musiałem przeżyć podróż na powierzchnię Wenus. Musiałem przejść przez piekło i wrócić, żeby poznać fakty z własnego życia. – Śpisz tam czy co? – zasyczał w słuchawkach jadowity głos Fuchsa. Wróciłem do rzeczywistości. Tkwi na mostku, pomyślałem, u steru władzy. Do następnego udaru. –Jestem w skafandrze i wchodzą do komory VR – powiedziałem do mikrofonu w hełmie. –W porządku. Symulacja Hekate jest gotowa, daj znać, gdy ty też będziesz.

–Dobrze – mruknąłem, człapiąc do włazu komory rzeczywistości wirtualnej. Specjalny skafander ochronny miał wiele cech zwyczajnego skafandra kosmicznego, choć moim zdaniem bardziej przypominał stroje noszone przez nurków głębokomorskich w zamierzchłych czasach sprzed wynalezienia akwalungu. Ciężki metalowy hełm z maleńkim wizjerem, pękaty opancerzony tors, ręce i nogi w grubym cermecie, a buty wyglądały tak, jakby każdy ważył tonę. Cały skafander poprzety-kany był przewodami, w których krążyło chłodziwo. Plecak, który miałem założyć, zawierał miniaturową wersję kriostatu używanego w laboratoriach fizycznych do skraplania takich gazów jak wodór i hel. Przelazłem przez właz niczym jakiś potwór ze starych filmów, serwomotory skafandra zawodziły i rzęziły z każdym krokiem. Bez nich nie dałbym rady poruszyć ręką czy nogą. Do komory VR ktoś wstawił koję, która pełniła rolę leżanki w kokpicie Hekate, Na koi leżały gogle stereo oraz sensoryczne rękawice i nakładki na buty. Otworzenie wizjera i założenie gogli na nos zajęło mi parę minut; jeszcze dłużej trwało naciągnięcie rękawic i nakładek na wielkie buty. Fuchs chrząkał niecierpliwie co chwila. –Tak się guzdrzesz, że będzie lepiej dla mojego ciśnienia, gdy sam poprowadzę Hekate – burknął. Po raz pierwszy wspomniał o swej przypadłości w obecności załogi. Naprawdę musiała go zirytować moja opieszałość. –Wchodzę na leżankę – powiedziałem, gdy zamknąłem wizjer. –Najwyższy czas. Gdy ułożyłem się na brzuchu, wszystko zatańczyło mi przed oczami, błyski kolorów zapalały się i gasły. Przez chwilę myślałem, że to jakiś nowy symptom anemii, ale kolory przepadły i ujrzałem przed sobą tablicę przyrządów Hekate. Zaczęła się symulacja wirtualna; gogle pokazywały, co będę widział w trakcie rzeczywistego pilotowania małego statku. Ponad tablicą zobaczyłem rozrzucone szczątki Fosfo-ros, podarte i poskręcane fragmenty metalicznego kadłuba. Trójwymiarowa grafika komputerowa, wiedziałem, wygenerowana na potrzeby programu VR, ale dla mnie wyglądała bardzo realistycznie. Moja wyobrażona Hekate unosiła się trzy kilometry nad iluzorycznym wrakiem Fosforos, tak mówiły moje wirtualne instrumenty. We wraku nie widziałem nic, bo nie mieliśmy pojęcia, czego się spodziewać. Moje zadanie polegało na gładkim sprowadzeniu Hekate do wraku, przetrząśnięciu wnętrza w poszukiwania szczątków Aleksa i bezpiecznym powrocie na Lucyfera. Obsługa statku była dość prosta. Komputer wykonywał większą część pracy. Ja tylko przesuwałem ręką po padach dotykowych tablicy przyrządów i statek natychmiast reagował. Projektant systemu sterowania, kimkolwiek był, wykonał kawał dobrej roboty: wszystko działało intuicyjnie. Kiedy chciałeś skręcić w lewo, przesuwałeś palec wskazujący prawej ręki w lewo wzdłuż padu. Kiedy chciałeś zanurkować, przesuwałeś palec w dół. Prawy pedał kontrolował silniki sterujące na ogonie; lewy pedał służył do obsługi sterów, które obracały się jak stery głębokościowe okrętu podwodnego. Proste. Ale nie łatwe. Nie powiem, jak kiepsko sobie radziłem z początku. Zlewałem się potem, a Fuchs pomstował na mnie i moje niezdarne próby. –Za bardzo korygujesz – wrzeszczał mi do ucha. Albo: –Za stromo! Schodzisz za stromo!

Wreszcie, po parunastu próbach, pozwolił mi zejść do wraku. Tam przećwiczyłem obsługę manipulatorów, podobnych do rękawic urządzeń, które kierowały chwytakami na zewnątrz kadłuba. Zasada była znowu prosta: mechaniczne ręce wiernie naśladowały ruchy palców, ale praktyka okazała się diabelnie trudna: wyczucie manipulatorów i posługiwanie się nimi z precyzją pozwalającą na podniesienie strzępu skręconego metalu czy fragmentu strzaskanego przyrządu, wymagało długiej nauki. Kiedy w końcu Fuchs wyraził zgodę na zakończenie sesji VR, kąpałem się we własnym pocie i brakowało mi tchu. –Przyjdź do izby chorych – polecił, gdy z trudem podniosłem się z koi. Nodon przyszedł do komory VR i pomógł mi zdjąć skafander. Całe szczęście. Nie sądzę, bym zdołał zrobić coś więcej poza ściągnięciem z głowy ciężkiego metalowego hełmu. –Prawie jedna cała wachta – powiedział. Prawie osiem godzin. Nic dziwnego, że byłem taki wykończony. Chytry uśmiech wykrzywił jego chudą, jakby wygłodzoną twarz. –Kapitan powiedział, że dobrze się spisałeś – wyjawił. –Poważnie? –Poważnie. Powiedział, że ani razu nie rozbiłeś statku. Mało brakowało, ale nie rozbiłeś. Wstrzemięźliwa pochwała z ust Fuchsa jest jak Nagroda Nobla z rąk kogoś innego, pomyślałem. –Przykazał, żebym ci nie mówił – dodał Nodon, uśmiechając się chłopięco. Czekali na mnie w izbie chorych. –Nie powinniśmy przeprowadzać transfuzji – powiedziała Marguerita. – Przeszedł pan poważny udar i… –Nie poleci, gdy nęka go ta przeklęta anemia – warknął Fuchs. Siedział na wąskim stole, Marguerita stała obok. – Ale pański stan… – zaczęła. Uśmiechnął się paskudnie. –Twoje starania przyniosły cudowny skutek. Czuję się świetnie. Ona jednak potrafiła być uparta jak jej matka. Oświadczyła, że nie zrobi transfuzji bez uprzedniej tomografii mózgu. Stałem w wejściu do ciasnej izby chorych, z sekundy na sekundę coraz bardziej zmęczony i słaby, gdy kazała Fuchsowi położyć się, umieściła skaner na jego głowie i włączyła odczyt. Patrząc na Fuchsa, leżącego z zamkniętymi oczami, na nowo uświadomiłem sobie, że ten człowiek jest moim ojcem. Przyjęcie czegoś na rozum, intelektualne pogodzenie się z faktem to jedna rzecz, ale poczucie tego w sercu, zaakceptowanie całym sobą to zupełnie co innego. On jest moim ojcem, powtarzałem sobie w milczeniu. Ten człowiek, który w jednej chwili potrafi być bezwzględnie brutalny, a zaraz potem cytuje poezję, ten kłębek sprzeczności, to ranne warczące zwierzę jest moim ojcem. Mam jego geny. Uwierzyłem, ale nadal nic do niego nie czułem – z wyjątkiem niechętnego szacunku i porządnej miarki niekłamanego strachu. Skaner przestał brzęczeć. Marguerita zdjęła go z głowy Fuchsa. Na ekranie na grodzi zaczął się tworzyć

trójwymiarowy model jego mózgu. Wszyscy w skupieniu wpatrywaliśmy się w obraz, choć ja właściwie nie wiedziałem, czego mam wypatrywać. –Widzisz? – powiedział Fuchs, wskazując sztucznie zabarwiony mózg. – Nie ma stałych uszkodzeń. Dla mnie mózg wyglądał zupełnie normalnie, cały nie-bieskawoszary, bez śladu czerwieni, która, jak założyłem, sygnalizowałaby uszkodzenia. –Wykształcają się nowe naczynia krwionośne – powiedziała Marguerita z rezerwą. – Ale obszar, gdzie nastąpiła blokada, jeszcze nie jest w pełni zregenerowany. Fuchs niecierpliwie potrząsnął głową. –Taki drobiazg nie ma znaczenia. Spuść mi litr krwi, a ciśnienie spadnie do normalnego. –Litr! – Marguerita zrobiła wielkie oczy. – Nawet pół litra to za wiele. Fuchs zachichotał. Żartował. Miał osobliwe poczucie humoru, gdy chodziło o ludzkie życie, łącznie z własnym. Podwijając rękaw i kładąc się na stole, warknął: – Śmiało, miejmy to z głowy. Usiadłem na krześle, które Marguerita wcisnęła między stół a ścianę, i zamknąłem oczy. Nie znoszę widoku igły wbijanej w ciało, zwłaszcza w moje. Poszedłem do kubryku i położyłem się spać. Jeśli śniłem, nic nie pamiętam. Po przebudzeniu czułem się silny, odświeżony. Potem uświadomiłem sobie, że za parę godzin znowu założę ten ciężki skafander i wcisnę się do kokpitu prawdziwej Hekate. Polecę w dół, pierwszy człowiek na powierzchni Wenus. Ja! Sam na dole, gdzie skały są rozgrzane do czerwoności, a ciśnienie tak wysokie, że może zgnieść statek kosmiczny jak tekturowy model. Dziwne, wcale się nie bałem. Pewnie, ściskało mnie w dołku, ale z nerwów, nie ze strachu. Och, denerwowałem się, to prawda. Ani trochę nie czułem się jak jeden z tych superbohaterów, których ogląda się w telewizji. Doskonale zdawałem sobie sprawę, że mam spore szansę na śmierć, że mogę tam umrzeć, spocząć na zawsze obok mojego brata. Najbardziej irytowało mnie czekanie. Niewiarygodne, nie mogłem się doczekać! Powtarzałem sobie, że jestem głupi, lecz to nie miało znaczenia; chciałem lecieć, chciałem być pierwszym człowiekiem, który dotrze na piekielną powierzchnię Wenus, chciałem tam zejść i znaleźć szczątki Aleksa. Na siłę wyobraziłem sobie swój dom na Majorce i chłodne, błękitne niebo i morze. I Gwyneth. I przyjaciół. Moje życie sprzed misji na Wenus. Teraz wszystko wydawało się nijakie i bezsensowne. Egzystencja, nie życie. Nawet gdy z pomocą Nodona i Amarjagal zakładałem skafander termiczny, stale myślałem: żyję! Robię coś prawdziwego, coś, czego nikt dotąd nie robił, co będzie się liczyć w przyszłym rozwoju ludzkości. Sardoniczny głos w mojej głowie dodawał: Co prawdopodobnie cię zabije. A druga strona umysłu cytowała Szekspira: Jesteśmy Bogu śmierć dłużni… kto tego roku umrze, ma pokwitowanie na rok przyszły. Innymi słowy, trochę mi odbijało. Hekaie Źle się działo od samego startu. Kokpit Hekate różnił się od tego, który znałem z symulacji. Różnice były niewielkie, ale znaczące.

Przede wszystkim pedały silników sterujących i sterów głębokościowych znajdowały się parę centymetrów dalej, więc nie mogłem wygodnie opierać butów. Chcąc nacisnąć na pedały, musiałem wyciągać nogi i sięgać czubkami palców. W tych ogromniastych butach miałem zagwarantowane skurcze w łydkach albo w stopach, albo jedno i drugie. Rozkład kontrolek na szczęście był identyczny, ale Hekate nie reagowała na nie w ten sam płynny, szybki sposób, jak w symulacji wirtualnej. Gdy przerabiałem listę czynności kontrolnych, leżąc w skafandrze termicznym i pocąc się jeszcze przed opuszczeniem ładowni Lucyfera, wydawało mi się, że występuje niewielkie opóźnienie między dotknięciem kontrolki a reakcją systemów statku. Poślizg był nieznaczny, ale zauważalny – denerwujący. Zastanawiałem się, czy można jakoś przyspieszyć reakcję statku, gdy przeszliśmy do procedury odłączenia. W słuchawkach usłyszałem, jak Fuchs mówi zdawkowo: –T minus dwie minuty i odliczam. Jakieś problemy? –Uch, nie – odparłem tonem profesjonalisty. – Jest całkiem dobrze. Pochwycił nutkę wątpliwości w moim głosie. –Całkiem dobrze? Co to znaczy? Odliczanie miało wejść w tryb automatyczny o czasie T minus jedna minuta, o czym obaj wiedzieliśmy. Nie było czasu na zawracanie sobie głowy kontrolkami. –Nic, mniejsza z tym. Gotów do sekwencji odłączenia. Przez chwilę na mostku panowała cisza. Potem rozległ się syntetyzowany głos komputera: –T minus jedna minuta. Sekwencja oddzielenia zainicjowana. –W porządku – powiedziałem. –T minus pięćdziesiąt sekund. Zasilanie wewnętrzne włączone. Usłyszałem pomruk pomp. Tablica przyrządów mrugnęła, potem światełka się ustabilizowały. Wiedziałem, że system chłodzący skafandra działa, słyszałem cichutkie brzęczenie wentylatorów, lecz mimo to byłem zlany potem. Nerwy. Nic, tylko nerwy. –T minus trzydzieści sekund. Otwiera się właz. Przez masywny kadłub Hekate i grubą izolację skafandra słyszałem niskie dudnienie otwierającego się powoli włazu. Leżąc płasko na brzuchu w szpiczastym dziobie Hekate, chciałem spojrzeć przez grubą taflę kwarcu w podłodze tuż pod tablicą przyrządów. Ujrzałem tylko wnętrze kretyńskiego hełmu! Musiałem przekręcić głowę i wyciągnąć szyję, żeby zobaczyć okno przez maleńki wizjer. Była tam, ponura, rozżarzona powierzchnia Wenus, jarząca się jak morze płynnej lawy. Czułem ciepło wrzące pode mną, sięgające po mnie. Wiedziałem, że to gra wyobraźni, bo przecież znajdowaliśmy się kilka kilometrów nad powierzchnią. Mimo wszystko czułem duszący, przytłaczający mnie żar. Patrzyłem na rozgrzane do czerwoności skały, gdy trwało odliczanie. –Trzy… dwa… jeden… start – odliczał obojętny głos komputera. Z mrożącym krew w żyłach hukiem puściły zaczepy, które dotąd mocno trzymały Hekate, i runąłem przez gęste, nieruchome powietrze Wenus w kierunku dalekiej, twardej powierzchni. Choć paraliżował mnie

strach, żołądek podjeżdżał mi do gardła. Jakbym w najdłuższej windzie świata spadał do czerwonego paleniska. Ale powoli, powoli jak w koszmarze. Głos Fuchsa zatrzeszczał w słuchawkach: W dół go strąciła i runął płonący W bezdenną zgubą żaru i ruiny Ohydnej… I śmiech. Śmiech! Jego reakcja wyrwała mnie z odrętwienia. Kopnąłem pedały, przebiegłem palcami po urządzeniach sterujących, starając się wyrównać i wejść w lot ślizgowy. –Podnieś dziób – polecił Fuchs. – Nie nurkuj! Utrzymaj właściwą prędkość, a będziesz opadać w naturalnym tempie. –Dobra – mruknąłem, gorączkowo naciskając pedały i przesuwając palcami po podkładkach dotykowych. –Zbyt mocno korygujesz! – krzyknął tak głośno, że się wzdrygnąłem. Desperacko próbowałem wyczuć przyrządy, które reagowały inaczej niż w symulacji wirtualnej. Przyszło mi na myśl wspomnienie mojej pierwszej jazdy konnej, kiedy zrozumiałem, że ten substytut automobilu ma własny rozum; nie reagował mechanicznie na moje próby kierowania. –Sam powinienem lecieć – burknął Fuchs. Powoli wyczuwałem stery, ale rzut oka na wskaźnik profilu kursu poinformował mnie, że jestem daleko od zamierzonej prędkości i kąta opadania. Szczególnie oporny wydawał się pedał sterów głębokościowych – ledwo ustę-’ pował, nawet kiedy go kopałem. Plan lotu przewidywał, że zejdę spiralnie nad wrak Fos-foros, podczas gdy Fuchs będzie krążyć jakieś trzy kilometry wyżej. Skanowałem wrak wszystkimi instrumentami na pokładzie Hekate, a nie było ich wiele: radar, kamera termiczna i sensory optyczne. Kamera, zalewana przez potok ciepła z powierzchni, praktycznie była bezużyteczna. Pierwszoplanowe miejsce w moich myślach zajmowała teoria globalnego wydźwignięcia, wysunięta przez profesora Grcenbauma. Co będzie, jeśli Wenus postanowi zrobić to teraz, dokładnie w tej chwili? Jakiś wulkan wybuchł niecałe tysiąc kilometrów stąd. A jeśli wszystko na dole nagle zacznie się topić i skumulowane ciepło, od milionów lat więzione głęboko pod powierzchnią, nagle wyrwie się na wolność? Prawo Murhphy’ego na skalę planetarną. Po pięciuset milionach lat czekania planeta wysadza swoją skorupę akurat wtedy, gdy ja na niej usiądę. Usmażyłbym się w jednej chwili; nawet Lucyfer nie wyszedłby cało z takiej katastrofy. To się nie stanie, powiedziałem sobie surowo. Nie myśl o tym. Pamiętałem, jak Greenbaum z ponurą miną oświadczył, że praktycznie nie ma szans, byśmy mogli zostać świadkami takiego kataklizmu. –Trzymaj się profilu! – warknął Fuchs. Starałem się to zrobić, ale nie na tyle szybko, by uniknąć jego gniewu. Zagryzając zęby, przesunąłem czubkami placów po padach, czując się bardziej jak dziecko bawiące się znikopisem, niż nieustraszony astronauta odbywający pierwszy kontrolowany lot na powierzchnię Wenus. –Gdzie obraz? – zapytał Fuchs. No tak, nie włączyłem kanału, który przekazywał obraz do odbiorników Hekate. –W drodze – odparłem krótko, naśladując lakoniczne odpowiedzi astronautów, pamiętane ze starych

filmów. Dałem na swój ekran widok z kamer optycznych i zobaczyłem, dlaczego Fuchs nie przestaje narzekać: na ekranie widniały tylko gorące skały. Obiektywy powinny być skupione na wraku. Stopniowo wygładziłem lot Hekate, ustawiłem statek na kursie. Nie używałem silników sterujących, miałem ich potrzebować dopiero w chwili startu z powierzchni, więc obie nogi położyłem na pedale sterów głębokościowych. Teraz obsługa była łatwiejsza, ale łydki i tak mi drętwiały, i to na tyle mocno, że chciałem wrzeszczeć z bólu. Zacisnąłem zęby, ponuro zdeterminowany zejść do wraku i znaleźć to, co zostało z ciała mojego brata. W pewien sposób trudności, z jakimi się borykałem, przypominały jazdę na koniu. Hekate miała własną wolę i musiałem nauczyć się z nią dogadywać. Stery stawiały opór i reagowały z opóźnieniem, ale pomalutku je wyczułem i skupiłem sensory na wraku na dole. Lot ani trochę nie przypominał latania: w gęstej atmosferze Wenus opadałem niczym łódź podwodna, po omacku szukająca drogi na dno oceanu. Z początku niewiele miałem do oglądania. Powłoka Fos-foros zapadła się i spod zgniecionego, poskręcanego metalu wystawał tylko jeden koniec gondoli. Przypuszczam, że dłużej niż my przebywali w pełnych robaków chmurach i skutki okazały się katastrofalne. Z mniejszej wysokości dostrzegłem charakterystyczne osmalenia wzdłuż tej części gondoli, która sterczała spod zmiażdżonego balonu. Samą powłokę też znaczyły ciemne smugi. Zrozumiałem, że Fosforos nie padła ofiarą sabotażu. Nie musiała. Aerobakterie zniszczyły statek mojego brata tak samo, jak mój. Potem zauważyłem coś dziwnego. Na powierzchni wraku krzyżowało się kilkanaście cienkich linii, które wyglądały niemal jak szpagat okręcony wokół paczki. Zastanawiałem się, co to takiego. Nie przypominałem sobie z projektów i zdjęć Fosforos niczego, co w ten sposób opasywałoby powłokę. Ciekawe. –Zacieśnij spiralę – rozkazał Fuchs. – Skup się na wraku. –Właśnie próbuję – odparłem cierpko.– Nie próbuj, tylko rób! –Jak się panu nie podoba, niech pan sam tu zejdzie i to zrobi! – warknąłem. Umilkł. Dostrzegałem coraz więcej szczegółów, gdy opadałem ostrożnie w gęstym powietrzu. Było dość przejrzyste, bez pary wodnej czy pyłu, ale w tak wysokim ciśnieniu widziałem jak pod wodą. Wszystko było zniekształcone, powykręcane. Z początku nie umiałem określić, który koniec gondoli wystaje spod zmiażdżonej powłoki, ale wreszcie poznałem sekcję dziobową. Była pęknięta jak przegrzana parówka, rozdarta przez sam środek. Na zewnętrznej powierzchni kadłuba widziałem ciemne plamy, świadectwo niszczycielskiej działalności aerobakterii. Wnętrze wydawało się dziwnie gołe i puste. Z nagłym westchnieniem nadziei zobaczyłem, że przedział, w którym była kapsuła ratunkowa, jest pusty. Czyżby Aleks uciekł? Czyżby udało mu się wyjść na orbitę? Po chwili zrozumiałem, że przecież to nie stanowi różnicy; od katastrofy Fosforos minęły ponad trzy lata. Nie przeżyłby, nawet gdyby kapsuła dotarła na orbitę. Poza tym nie odebrano absolutnie żadnych komunikatów radiowych z kapsuły ani nawet sygnału radiolatarni.

Rozważania straciły sens. Zobaczyłem kapsułę. Odto-czyła się kilkadziesiąt metrów od wraku i spoczywała pod gorącym, rozżarzonym głazem wielkości podmiejskiego domu. Przez nagą skałę do kapsuły biegło parę tych dziwnych ciemnych linii. Były zbyt proste i zbiegały się pod zbyt wieloma różnymi kątami, by mogła je zostawić kapsuła tocząca się po skalnej powierzchni. –Co to za linie? – zapytał Fuchs. –Sam chciałbym wiedzieć. –Jakby rozchodzą się na zewnątrz od kapsuły. –Albo schodzą do miejsca, w którym spoczęła. –Szczeliny powstałe pod wpływem uderzenia? – zastanowił się. –Więcej takich jak te krzyżuje się na powłoce. –Wobec tego to nie pęknięcia. –Nie, więc co? –Dowiedz się. –Dobra. –Zużywamy mnóstwo paliwa, żeby utrzymać się nad tobą – dodał. W okrężny sposób dał do zrozumienia, że mam się pospieszyć. –Za parę minut będę na powierzchni. – Próbowałem zadecydować, czy posadzić Hekate przy kapsule, czy obok wraku statku. –Najpierw sprawdź kapsułę – powiedział Fuchs, jakby odczytał moje myśli. – Potem będziesz mógł się podnieść i przesunąć nad gondolą. –Dobra – powtórzyłem. Uświadomiłem sobie, że od jakiegoś czasu nie przypominał mi o zwracaniu się do niego per „sir” czy „kapitanie”. Czyżby uznał, że jestem mu równy? A może chodziło o nową relację ojcowsko-synowską? To była trudna, delikatna sprawa. Odkrycie, że jestem jego synem, było dla niego równie szokujące jak dla mnie. Żaden z nas nie był przygotowany do radzenia sobie z takim ładunkiem emocjonalnym. Kątem oka dostrzegłem migotanie. –Co to było? – warknął Fuchs. –Co? –To światło. Powiodłem wzrokiem po tablicy przyrządów, wyjrzałem przez okno obserwacyjne w pokładzie. Nic nie budziło zastrzeżeń. –Jakie światło? –Na horyzoncie – powiedział z wahaniem, niepewnie. – Na wschodzie. Próbując sobie przypomnieć, gdzie jest wschód, spojrzałem przez okno na dziobie.

Daleko na horyzoncie żar podświetlał szarożółte chmury. Pulsował, powiększał się. –Wschód słońca? – strzeliłem. –Za wcześnie – odparł Fuchs. – Poza tym słońce wstaje na zachodzie. Święta racja, pomyślałem. W takim razie czym było światło na wschodzie? –Czekaj – powiedział. – Odbieramy wiadomość z Truaksa. Co przysyła Truaxl – zastanowiłem się. Ostrzeżenie, odpowiedziałem sam sobie. Tak, ale przed czym? Parę sekund później znałem odpowiedź. Usłyszałem głos Fuchsa: –Kolejny wybuch wulkanu. –Kolejny wybuch? –Nie ma się czym przejmować. Czterysta kilometrów stąd. Przełknąłem ślinę i spróbowałem nie myśleć o Green-baumie, ale w wyobraźni widziałem jego radosny uśmiech. Nastąpiła być może dopiero druga erupcja wulkanu wenusjańskiego od pół miliarda lat. A on dostanie od nas dane! O ile nie zginiemy. Erupcja Zbyt długo patrzyłem na posępny różowawy blask, rozmyślając o wulkanach, Greenbaumie i o tym, jak cała powierzchnia planety otwiera się i prosto w moją twarz wyrzuca ciepło magazynowane od pół miliarda lat. Wybuchy dwóch wulkanów w ciągu paru dni oznaczały jedno z dwóch: albo Greenbaum się mylił, albo Wenus rzeczywiście zaczynała kipieć. –Lejesz na wrak! – wrzasnął Fuchs. –Co? –Strugi! – ryknął z irytacją. – Spadają na wrak. Zrozumiałem, że chodzi mu o stopiony metal z rozpraszacza ciepła. Płynny stop tryskał z ogona, usuwając ze statku nagromadzone ciepło. Wenusjańskie guano, pomyślałem kpiąco. Bryzgi osiadały na wraku. –Ustaw nos jak trzeba! – wrzasnął Fuchs. – Chlapiesz, cholera, na cały wrak! Ale był podkręcony! Krążąc wysoko nade mną, musiał wrzeć z bezsilnej złości, gdy niemrawo próbowałem ustawić Hekate w taki sposób, żeby opadać po spirali nad cel i nie zalewać go wydalanym płynnym stopem. Może stąd się wzięły te dziwne linie na wraku, pomyślałem. Szybki rzut oka zaprzeczył tej tezie. Linie były cienkie i generalnie proste, choć parę zakrzywiało się tu i ówdzie we wdzięcznych łukach. Gorące odchody Hekate rozbryzgiwały się na gruncie, tworząc jasne kałuże płynnego metalu. Parę bryzgów spadło ma koniec zmiażdżonego balonu. Jak stwierdziłem, stop nie zachlapał niczego ważnego. Uznałem, że Fuchs trochę przesadza. Zamrugałem, żeby pozbyć się potu, gdy Hekate opadała coraz niżej. Raptem zobaczyłem coś takiego, że oczy wyszły mi z orbit. Jedna z linii poruszyła się. Nie, nie jedna. Kilka śmignęło przez gorącą skałę, by skupić się przy kałużach stopu, który spadł z Hekate.

–Masz tylko pięćdziesiąt pięć minut – przypomniał Fuchs, już spokojniejszym głosem. –Widział pan to? – wrzasnąłem, bardziej zaintrygowany niż przestraszony. – Linie się poruszyły! –Poruszyły? – - Tak! Nie widział pan? – Nie. –Przesunęły się do kałuży stopu – wykrzyczałem, próbując go przekonać. Fuchs po dłuższej chwili milczenia powiedział: –Nie widzę żadnego ruchu. –Ale ja widziałem, jak się ruszały! Szybko! Jak błyskawice! –Zajmiesz się tym później. – Jego głos zdradzał, że powątpiewa w trafność moich spostrzeżeń. – Leć do kapsuły ratunkowej. Zegar tyka. Plan zakładał otworzenie kapsuły przy użyciu manipulatorów i sprawdzenie, czy Aleksowi udało się tam dotrzeć. Jeśli tak, czy nie byłoby lepiej nie rozszczelniać jej, tylko podnieść wraz ze wszystkim, co zawiera? W ten sposób, jeśli rzeczywiście był w środku, kapsuła nadal będzie chronić jego ciało przed atmosferą Wenus. –Czy Hekate może podnieść całą kapsułę? Po dłuższej chwili Fuchs zapytał: –A ile waży? –Nie mam pojęcia. Coś koło tony. –Niezwykle precyzyjna odpowiedź – rzekł cierpko. –A ile może udźwignąć Hekate! Cisza. Wyobrażałem sobie, jak pospiesznie przegląda pliki w komputerze. W kokpicie robiło się gorąco, mimo rozpra-szacza ciepła i systemu chłodzącego. Naprawdę gorąco. Pot chlupotał w skafandrze. Czułem się tak, jakbym leżał na wielkiej mokrej gąbce. –Hekate może udźwignąć cztery tony – odparł wreszcie Fuchs. – Po zrzuceniu balastu. –Wobec tego bez problemu powinna podnieść kapsułę. –Zgadza się – przyznał. – A w ładowni Lucyfera powinno być dość miejsca. –W takim razie najpierw obejrzę gondolę, a potem podniosę kapsułę. Odezwała się Merguerita: –Nawet jeśli twój brat był w kapsule, Van, praktycznie nie ma szans, by materia organiczna przetrwała tak długo. Byłem już przy samej powierzchni. Gorąco stawało się mordercze. –Chcesz powiedzieć, że nie zachowały się fizyczne szczątki mojego brata. –Tak, obawiam się, że powinieneś się z tym liczyć. Nawet jeśli wszedł do kapsuły. Kiwając głową i mrugając, żeby pozbyć się potu szczypiącego w oczy, odparłem: –Nadal jestem za zabraniem całej kapsuły. Zgadza się pan, kapitanie?

–W porządku – odparł Fuchs natychmiast. – Wykonać. Przybliżając Hekate ku płonącym skałom, czując żar na twarzy nawet przez grube okna i hełm, przesuwałem się powoli nad ogonem od wraku. –Wysokość dziesięć metrów – powiedział Fuchs z napięciem w głosie. –Dziesięć metrów, potwierdzam. Na oknie obserwacyjnym miałem wyświetlony radarowy wysokościomierz, więc jednocześnie widziałem przybliżający się grunt i zmieniające się liczby. –Pięć metrów… trzy… Poczułem, jak płozy Hekate trą o nagie skały. Zgrzyt był ledwo słyszalny. Statek znieruchomiał. –Usiadłem na powierzchni – zameldowałem. Powinna przepełniać mnie radość, ale ledwo zipałem z napięcia i wściekłego gorąca. –Wiadomość jest nadawana telemetrycznie na Ziemię – powiedział Fuchs. – Wylądowałeś na powierzchni Wenus. Chwila triumfu. Czułem tylko gorąco, ociekałem potem, pragnąłem wykonać robotę i wynieść się z tego piekielnego pieca. –Uruchamiam manipulatory – powiedziałem, dotykając guzika na tablicy przyrządów, żeby włączyć zdalne chwytaki i zewnętrzne reflektory. Wszystkie światła zgasły. Tablica przyrządów ściemniała i jednostajny szum urządzeń elektrycznych ucichł. Do licha, niemal się zsikałem. Przez koszmarną chwilę leżałem w ciemności, rozświetlanej przez wpadający przez okna blask rozgrzanych do czerwoności skał Wenus. W uszach słyszałem szum krwi. A potem rozległ się przeraźliwy hałas: niegłośne, ale wyraźne łupnięcie, jakby ktoś zarzucił kabel na kadłub. Nim zdołałem coś powiedzieć, włączyło się zasilanie awaryjne. Tablica przyrządów rozbłysła. Pompy zabulgotały gdzieś w ogonie statku. Wentylatory zastartowały z jękiem. –Brak mocy – zameldowałem, zaskoczony spokojnym brzmieniem swojego głosu. Fuchs sprawiał wrażenie zmartwionego. –Pewnie przeciążenie spowodowane przez silniki chwytaków. –I reflektory – dodałem. –Wyłącz je i spróbuj ponownie uruchomić główne akumulatory. Zrobiłem to i faktycznie zasilanie powróciło. Odetchnąłem z ulgą. Potem uświadomiłem sobie, że jeśli nie będę mógł używać chwytaków, kręcenie się przy wraku nie ma najmniejszego sensu. Opadło mnie przemożne pragnienie odpalenia rakiet i ulotnienia się z tego miejsca. Nim się spostrzegłem, trzymałem obie nogi na pedale gazu.

Powstrzymałem się i zwalczyłem chęć ucieczki. Myśl, cholera, myśl! – poganiałem się w duchu. Musi być jakieś wyjście. –Analizujemy dane telemetryczne – powiedział Fuchs nerwowo. – Wygląda na to, że serwomotory w chwytakach czerpią prawie dwa razy tyle mocy niż powinny. Może przez temperaturę. –Proszę posłuchać – zacząłem, myśląc na wysokich obrotach – a gdyby tak podłączyć chwytaki i reflektory do rezerwowego układu zasilania? Zapasowe akumulatory mogą zasilać ramiona i światła, podczas gdy główne będą napędzać wszystko inne. Po chwili namysłu odparł: –Jeśli główne znowu siądą, zostaniesz bez prądu. –To ryzyko – przyznałem. – Ale coś musimy zrobić. Nie ma sensu przebywać na dole bez sprawnych chwytaków. –Możesz tam utknąć! – wtrąciła Marguerita. –Chcę spróbować. Powiedzcie mi, jak przełączyć manipulatory. –Jesteś pewien, że chcesz to zrobić? –Tak! Niech pan przestanie marnować czas i powie mi, jak podłączyć chwytaki do układu awaryjnego. I lampy. Wydawało się, że minęły długie godziny. W rzeczywistości już po dziesięciu minutach układ chwytaków brał prąd z układu rezerwowego, a reszta statku pracowała na głównych akumulatorach. Reflektory wydawały się słabsze niż w symulacji VR, ale wystarczały do oświetlenia obszaru pracy chwytaków. –Zrobione – oznajmiłem. – Teraz pogrzebię w gondoli. –Wyrażam zgodę – odparł Fuchs. Wtedy odkryłem, że rękawice nie pasują do manipulatorów, które służyły do obsługi ramion i chwytaków. Chciałem wrzasnąć. Chciałem trzasnąć pięściami w tablicę przyrządów. W symulatorze wirtualnym jedno idealnie pasowało do drugiego, ale tutaj na pokładzie prawdziwej Hekate nie mogłem wsunąć rękawic ochronnych w przeklęte manipulatory. Przez serwomotory na grzbietach rękawic. Kolczaste szkielety, które wzmacniały naturalną siłę moich palców, sterczały na jakieś dwa centymetry, akurat tyle, żebym nie mógł ich wepchnąć, gdzie trzeba. Zegar tykał. Kończył się balast zapewniający znośną temperaturę, kończył się czas. –Co się tam dzieje? – zapytał Fuchs. – Skąd to opóźnienie? –Chwileczkę – wymamrotałem. Nie miało sensu mówienie mu, na czym polega problem; ani on, ani nikt na pokładzie Lucyfera nie mógłby temu zaradzić. Po chwili rozterki zacząłem ściągać rękawice. W kok-picie panowało normalne ziemskie ciśnienie, więc nie groziła mi dekompresja, ale było piekielnie gorąco. Jeśli kadłub Hekate zostanie przedziurawiony, bez hermetycznego skafandra będę trupem. Będzie, co ma być. Ściągnąłem rękawice i wetknąłem ręce w manipulatory. Krzyknąłem mimo woli. Metal parzył.

–Co się stało? – zapytali jednocześnie Fuchs i Margu;rita. –Uderzyłem się w rękę – skłamałem. Metal manipulatorów był gorący, bez dwóch zdań, ale szło wytrzymać. Minie trochę czasu, nim na rękach zaczną robić się pęcherze. Miałem wrażenie, że trzymam ręce we wrzątku, ale zagryzłem zęby i przystąpiłem do obsługi manipulatorów. Ramiona reagowały leniwie, zupełnie inaczej niż w symulatorze. Jakoś zdołałem je wyprostować i chwyciłem w metalowe szczypce skraj rozerwanej gondoli. –Otwieram gondolę. Zaglądam do środka – oznajmiłem. –Ustaw kamerę na chwytaki – warknął Fuchs. Wyciągnąłem lewą rękę z manipulatora i pomachałem nią w powietrzu, co nie przyniosło żadnej ulgi. Pokręciłem regulatorem, zsynchronizowałem ruch kamery z chwytakami. Żałując, że nie mam czasu na zdarcie serwomotorów z rękawic, wsunąłem rękę w manipulator. Podobne wrażenie towarzyszy okładaniu twarzy parującym gorącym ręcznikiem – tylko że manipulator nie chłodził. Robił się coraz gorętszy. Zdalnie sterowane ramiona odgięły cienki metal gondoli. W rzeczywistości metal pękł jak krucha tafla szkła. Wewnątrz zobaczyłem dwa skafandry wiszące w otwartych szafkach. Hełmy leżały na pokładzie, nie na półkach nad skafandrami. Wewnętrzny właz śluzy był uchylony. Następny skafander leżał na ławce przed szafkami, buty stały dokładnie tam, gdzie spoczywałyby stopy ubierającej się osoby. Ale nie dostrzegłem ludzkich szczątków. Nic, tylko rozsypany gdzieniegdzie białawy proszek. Dziwny, cienki jak ołówek, drut czy kabel wchodził przez rozdartą burtę kadłuba i biegł środkiem pokładu. Niknął w ciemności za kręgiem światła z reflektorów Hesperos. Wtedy to usłyszałem. Głuche, niskie dudnienie, jak pomruk dalekiego grzmotu, ale dłuższe, bardziej uparte i dono-śniejsze. Grunt zatrząsł się pod płozami Hekate. Trzęsienie ziemi? Niemożliwe! To Hekate się trzęsła, grzechotała, ślizgała po gorących skałach z kawałkiem kadłuba Fosforos w szczypcach chwytaków. Widziałem, jak wrak odsuwa się ode mnie, gdy podskakiwałem w kokpicie Hekate, kołysząc się na brzuchu w kałuży potu. Statek sunął jak pchany gigantyczną ręką. –Pełna moc! – wrzasnął Fuchs, nie wiem, do mnie czy do swojej załogi. – Utrzymać trym! Z siłą, która niemal wyrwała mi wnętrzności, Hekate uderzyła w coś i przechyliła się niebezpiecznie na jednej płozie. Zapadła ciemność. Fala pływowa Straciłem przytomność tylko na chwilę. Uderzyłem głową o wnętrze hełmu, gdy Hekate zderzyła się z czymś, co ją zatrzymało. Niskie dudnienie nadal wstrząsało statkiem, ale poza moją czaszką, która tętniła z bólu, chyba nic nie zostało uszkodzone. Tablica była oświetlona, nic nie wskazywało na przedziurawienie kadłuba. Niemal się roześmiałem; gdyby kadłub został rozhermetyzowany, nie mógłbym odczytać wskazań przyrządów. Bez rękawic byłbym martwy. – …wybuch wulkanu – mówiła Marguerita głosem napiętym ze strachu. – Znosi nas znad wraku. –Mnie też przesunęło – powiedziałem, znów zaskoczony spokojnym brzmieniem głosu. –Nic ci nie jest?

–Chyba nie… – Powiodłem wzrokiem po tablicy przyrządów. Żadnych czerwonych świateł, choć parę było bursztynowych. Podniosłem głowę, żeby wyjrzeć przez okno z przodu. Wrak Fosforos spoczywał kilkaset metrów dalej. –Do diabła, co się stało? –Wybuch wulkanu. Łuna, którą widzieliśmy na horyzoncie – wyjaśniła. –Wyrzuca lawę? Głos Marguerity był teraz bardziej opanowany, mniej nerwowy, ale tylko trochę. –Jest za daleko, żeby ci zagrozić, Van. Nie ma powodów do zmartwień. Dla nich, pomyślałem, w powietrzu. –Ale erupcja spowodowała powstanie fali ciśnienia, która niemal przewróciła Lucyfera do góry dnem i odrzuciła nas co najmniej o dwanaście kilometrów. Kapitan stara się wyprostować statek i wrócić nad wrak. –Ja poleciałem jak suchy liść na wietrze. Usłyszałem głos Fuchsa. –Kierujemy się w twoją stronę, ale zmaganie się z tą falą wymaga pełnej mocy silników. Podniesiesz się, gdy tylko wydam rozkaz. –Muszę dotrzeć do kapsuły. –Jeśli dasz radę. Kiedy wydam rozkaz, podniesiesz się niezależnie od tego, czy będziesz miał kapsułę, czy nie. –Tak jest – powiedziałem, ale w duchu dodałem: gdy tylko będę miał kapsułę w kleszczach. Znów odezwała się Marguerita: –Kapitan ma pełne ręce roboty przy sterowaniu statkiem. Tutaj na górze mamy do czynienia z huraganem. Pokiwałem głową, ponownie sprawdzając tablicę przyrządów. Wydawało się, że wszystko jest w porządku. Czy rzeczywiście było? –Pierwszy raz człowiek jest świadkiem wybuchu wulkanu na Wenus – powiedziała Marguerita. Sprawiała wrażenie zadowolonej. Wspomniałem Greenbauma i poczułem rodzące się we mnie niemal histeryczne drżenie. Czy te erupcje są początkiem kataklizmu, który przewidział profesor? Czy grunt pode mną się otworzy i pochłonie mnie wrząca magma? Uciekaj! – wrzasnął głos w mojej obolałej głowie. Spieprzaj stąd, wracaj tam, gdzie bezpiecznie! –Nie bez kapsuły – wymamrotałem ponuro. –Co? – zapytała czujnie Marguerita. – Co mówisz? –Nic – warknąłem. – Przez jakiś czas będę zbyt zajęty, żeby z tobą rozmawiać. –Rozumiem. Będę prowadzić nasłuch na twojej częstotliwości na wypadek, gdybyś czegoś potrzebował. Na przykład? – zapytałem się w duchu. Modlitwy? Ostatniego namaszczenia?

Trąciłem pedał mocy, żeby podnieść się z powierzchni i wrócić do wraku. Nic się nie stało. Nacisnąłem mocniej. Statek nawet nie drgnął. Słyszałem zawodzenie silników, ale na tym koniec. Biorąc głęboki oddech, zastanowiłem się, co zrobić. Postanowiłem wyrzucić część balastu. Huk wstrząsnął Heka-te, gdy blok pochłaniającego ciepło stopu został wystrzelony z ładowni. W ten sposób odciążyłem statek, ale skróciłem czas pobytu na powierzchni bez ryzyka usmażenia się na frytkę. Jeszcze raz nacisnąłem na pedał. Statek zadrżał, lecz nie oderwał się od podłoża. Coś mnie trzymało. Coś przesunęło się po kadłubie. Słyszałem, jak sunie, drapiąc o metalową powłokę. Zatrzęsłem się ze strachu. Nie było czasu na półśrodki. Albo się stąd wyniosę, albo zginę, i to niedługo. Z całej siły obunóż nacisnąłem na pedał. Silniki zawyły przeraźliwie, Hekate oderwała się od gruntu i wzbiła w powietrze na dobre sto metrów. Gorączkowo starałem się odzyskać kontrolę. Przez chwilę myślałem, że statek przewróci się na grzbiet i zapikuje, by zderzyć się z powierzchnią. Moje palce biegały jak szalone po podkładkach. Wreszcie Hekate zareagowała, wyprostowała się i skierowała nosem w stronę wraku. Kiedy usiedliśmy na skałach, paskudnie przechyliła się na lewą burtę, jakby straciła płozę. Nieważne, pomyślałem, dopóki kadłub jest nienaruszony. Tym razem posadziłem ją przy kapsule Aleksa. Z powrotem musiałem wsunąć poparzone palce w te przeklęte manipulatory i uruchomić chwytaki. Zrobiłem to, choć oczy łzawiły mi z bólu. Mocno zacisnąłem metalowe szczypce na uchwytach na powierzchni kapsuły, zablokowałem je, a potem z westchnieniem ulgi wyciągnąłem palce z manipulatorów. Przez chwilę po prostu leżałem, skąpany we własnym pocie, z palcami zesztyw-niałymi z bólu. Wyobraziłem sobie, jak pływam w Oceanie Arktycznym, baraszkuję wśród kry. Nie pomogło, ręce nie przestały boleć. Powinienem założyć rękawice, to byłoby mądrzejsze. Potrzebowałem sprawnych rąk, ale ból zaćmiewał mi rozsądek. –Mam kapsułę – zameldowałem – i jestem gotów do startu. Czekałem na odpowiedź przez koszmarnie długi czas. Wreszcie usłyszałem Margueritę: –Kapitan ocenia, że będziemy nad tobą za dziesięć minut. Zagwizdałem mimo woli. Zdmuchnęło ich naprawdę daleko. –Podnoszę się – powiedziałem. – Będę krążyć na wysokości dwóch kilometrów, dopóki nie wydacie rozkazów dotyczących spotkania. Nie miałem zamiaru przebywać na powierzchni o nano-sekundę dłużej, niż było to konieczne. Znowu musiałem czekać. Tym razem odezwał się Fuchs. –Dobra, ale trzymaj się poniżej dwóch kilometrów. Kolizja w powietrzu jest ostatnią rzeczą, jakiej byśmy chcieli. –W porządku – powiedziałem, myśląc: Ostatnią rzeczą, jakiej ja chcę, jest siedzenie na dole w tym piecu.Paznokciami, żeby nie dotykać podkładek poparzonymi opuszkami palców, zacząłem przygotowywać statek do startu.

Raptem zobaczyłem coś dziwnego. Jakby cokolwiek w tym piekle nie było dziwne! Parę linii na wraku znowu się poruszyło. Nie miałem najmniejszych wątpliwości. Patrzyłem, wytrzeszczając oczy, gdy jedna z nich oderwała się od wraku i zaczęła falować w powietrzu niczym niewiarygodnie długie ramię wyciągnięte po pomoc. A potem druga. I następna. –One żyją! – wrzasnąłem. –Co? –Patrzcie! – bełkotałem. – Patrzcie na nie! Ramiona, macki, czułki, czymkolwiek są, żyją! –Jesteśmy dość blisko, by widzieć ciebie i wrak – powiedziała Marguerita. – O czym ty mówisz? –Popatrz na obraz z kamery, cholera jasna! –Jest ziarnisty… przekaz się rwie… Spróbowałem się uspokoić i opisać to, co widziałem. Ramiona – jeśli to były ramiona – kołysały się powoli w leniwym prądzie gęstego, gorącego powietrza. –Na dole nie może być nic żywego – oświadczyła Marguerita z uporem. – Temperatura… –Skieruj na nie teleskopy! – ryknąłem. – Wszystkie sensory! One żyją, cholera! Pewnie korpus leży głęboko, a na powierzchnię wysuwa czułki, antenki, cokolwiek to jest. –Pod powierzchnią jest jeszcze goręcej – warknął Fuchs. –Widzę je! – Głos Marguerity podskoczył o oktawę. – Widzę! – - Co robią? – zastanowiłem się na głos. – Dlaczego tak się kiwają? –Nie robiły tego przed przejściem fali? – zapytała. –Nie, leżały na dole. Większość była udrapowana na wraku. –A teraz podniosły się… – jej głos się wyciszył. Zapomniałem o starcie, patrząc przez okno na coś, co przeczyło zdrowemu rozsądkowi. Czy istniało jakieś inne wyjaśnienie? Czy to coś mogło nie być żywe? –Rurki pokarmowe – powiedziała wreszcie Marguerita. – Być może wychwytują z powietrza substancje odżywcze niesione przez falę z wybuchu wulkanu. –Ale dlaczego tutaj? Dlaczego nie widzieliśmy ich nigdzie indziej na planecie? –Nie przyglądaliśmy się dokładnie innym obszarom. –Były udrapowane na wraku – przypomniałem. –Robaki w chmurach jedzą jony metali – powiedziała Marguerita. –Jak witaminy. Powiedziałaś, że potrzebują jonów metali tak jak my witamin. –Być może ten podpowierzchniowy organizm również potrzebuje jonów metali. –Wyczuł wrak! – Pospiesznie wyciągaliśmy wnioski, ale w głębi duszy czułem, że mamy rację.

–Czy kapsuła jest w jakiś sposób poznaczona? – zapytała, podnosząc głos z emocji. – Czy są na niej jakieś ślady, które mogły zostawić rurki pokarmowe w czasie zjadania metalu? Nim zdążyłem się przyjrzeć, rozbrzmiał oschły, zimny głos Fuchsa: –Zostało ci stopu dokładnie na siedem minut, Humphries. Zabawisz się w biologa, kiedy tu wrócisz. Słowa podziałały jak kubeł zimnej wody. –Racja – powiedziałem. – Wszczynam procedurę startową. Ostatecznie miałem w chwytakach kapsułę, a Marguerita z pewnością wycelowała wszystkie sensory w te dziwne ramiona. Pora wracać tam, gdzie jest bezpiecznie. Powiodłem wzrokiem po tablicy, potem wdepnąłem pedał. Silniki z wyciem zbudziły się do życia, statek zadrżał – ale nie podniósł się ani o centymetr. W potrzasku – Utknąłem! – W hełmie mój głos brzmiał jak przerażone skrzeczenie. –Co to znaczy, utknąłeś? – zapytał Fuchs. –Utknąłem! – wyłem. – Ten cholerny statek nie chce się ruszyć! –Czekaj… telemetria wskazuje, że wszystko działa w najlepszym porządku. Silniki mają pełną moc. –Ale nie mogę się ruszyć! Cisza. Przycisnąłem obie stopy do tego cholernego pedału. W istocie kopałem go mocno, raz za razem. Silniki ryczały i Hekate dygotała, lecz nie ruszałem się z miejsca. Jak długo będzie pracować system usuwania ciepła? Kiedy stop się wyczerpie, temperatura w kokpicie wzrośnie i ugotuję się w parę minut. –Sprawdzamy dane telemetryczne z Hekate – powiedział Fuchs z rozdrażnieniem. – Świetnie – burknąłem. – Tylko czemu statek nie chce się ruszyć? –Próbujemy zobaczyć cię przez teleskopy. To niełatwe, na tym poziomie ta przeklęta fala nadal powoduje turbulencje. Przez obłędną chwilę myślałem, że może wyczołgać się z Hekate, wsiąść do kapsuły, która nadal spoczywała w ramionach chwytaków i w niej wystrzelić się na orbitę. Cudowny plan, parsknąłem w duchu. Z widokami powodzenia – pod paroma warunkami. Jeśli skafander pozwoli ci przeżyć na zewnątrz statku, co było wykluczone, jeśli zdążysz wejść do kapsuły przed upieczeniem się żywcem, co było niemożliwe, i jeśli rakiety kapsuły są na chodzie, co było mało prawdopodobne. –No i co? – zawołałem. – Co tam robicie? –Mamy cię na ekranie – odparła Marguerita. Głos jej drżał, jakby z trudem powstrzymywała się od płaczu. –I? –Cztery z tych linii są owinięte wokół Hekate. Pewnie one cię zatrzymują. Nie wiem, co powiedziałem. Musiało to być coś okropnego, bo Fuchs warknął: –Uspokój się! Histeria niewiele pomoże. –Uspokój się? – wychrypiałem. – Jestem w pułapce! One żerują na statku!

–Dałeś pełną moc? –A jak pan myśli, co tu robię? Jasne, że tak! –One cię trzymają! – Marguerita bez potrzeby stwierdziła rzecz oczywistą. –Co mam zrobić? – zapytałem. – Co mam zrobić? –Są dość silne, by utrzymać statek, nawet kiedy silniki pracują z pełną mocą – powiedział Fuchs, biorąc przykład z Marguerity. Może rozmyślał na głos. –Wszystkie muszą być połączone pod powierzchnią – mówiła Marguerita. – Tworzą jeden kolosalny organizm. Cudownie. Jestem o krok od śmierci, a ona snuje biologiczne teorie. Znowu usłyszałem to szuranie. To rurki pokarmowe, ramiona, które mnie trzymały. Pożerały kadłub statku! Wedrą się do kokpitu i mnie też zjedzą! Chciałem wrzeszczeć. Powinienem wrzeszczeć. Strach zamroził mi struny głosowe. Z moich ust płynął cichutki pisk. –Nie możemy po niego zejść – mówił Fuchs. – Nie mamy czasu na przymocowanie holu i wciągnięcie go w górę. –Nie wiemy, czy zdołalibyśmy go poderwać, nawet gdybyśmy mogli przymocować linę – odparła Marguerita. – Rozmawiali o mnie w trzeciej osobie. Jakbym ich nie słyszał. Jakbym już był trupem. Zastanawiali się nad udzieleniem mi pomocy, ale dla mnie brzmiało to tak, jakby wyliczali powody pozostawienia mnie na pewną śmierć na tych skałach. Mój umysł pracował na zawrotnych obrotach. Zlany potem, wyciągnięty na brzuchu w ciasnym kokpicie Heka-te, uwięziony i samotny w samym środku piekła, uświadomiłem sobie, że tylko jedna osoba we wszechświecie może mi pomóc: ja sam. Jak to się stało, że te rurki pokarmowe znalazły mnie tak szybko? Oplatały stary wrak, łącznie z kapsułą, ale w ciągu paru minut owinęły się wokół mnie. –Marguerita! – ryknąłem do mikrofonu. – Czy ramiona, które były na Fosforos, nadal tam są? Ciągle kiwają się w powietrzu? Po chwili odparła: –Nie. Przesuwają się od wraku do twojego statku. –Ile jest na mnie? –Cztery… nie, już pięć. Cudownie. Ciągną do mnie jak muchy do miodu. Porzuciły stary wrak dla świeżego jedzenia. Dlaczego? Dlaczego zostawiły pożywienie, na którym się pasły przez ponad trzy lata? Myśl! – wrzasnąłem w milczeniu. Prawdopodobnie tylko mózg zapewnia ci przewagę nad tym wenusjańskim potworem. Myśl! Dlaczego zostawiły wrak? Jakie narządy zmysłów poinformowały je, że przybyło świeże jedzenie? Wyczuły jony metalu, które płynęły w powietrzu, niesione falą ciśnienia po wybuchu wulkanu. Wykrywają jony metalu nawet w niewielkim stężeniu, tak jak człowiek wyczuwa potrzebne mu składniki odżywcze:

jedzenie ma dobry smak. –Marguerita! – zawołałem. – Czy ramiona leżą prosto? Czy biegną w linii prostej od wraku do Hekate! –Nie. Wiją się i zakręcają… wygląda to tak, jakby podążały tropem stopu, który wyrzucasz. Tak! Ciągną się wzdłuż bryzgów do twojego statku. A więc to je interesowało: stop, który wydalałem. –Muszę wyrzucić balast – krzyknąłem. – Cały! Natychmiast! –Nie możesz wyrzucić balastu – rzekł Fuchs cierpko. – To twoja chłodnica. –To ich smakołyk! – zawyłem. – To przyciąga je do mnie! –Twój system chłodzenia ulegnie przeciążeniu! – zawołała Marguerita. –Za parę minut rozerwą kadłub na kawałki! Nie mam nic do stracenia. Usłyszałem napięty głos Fuchsa: –Dolny lewy ekran na głównym pulpicie. Dotknij ikonkę balastu. –Wiem, wiem. Dźgnąłem palcem, dławiąc okrzyk bólu. Pulpit parzył w dotyku. Pojawiło się krótkie menu. Całe szczęście, że mimo gorąca elektronika nadal działała. Ale jak długo wytrzyma, gdy wyrzucę za burtę stop pochłaniający ciepło? Mniejsza z tym. I tak się upiekę, jeśli te cholerne ramiona nie oderwą się od statku. Opuszki miałem poparzone, więc knykciem dotknąłem komendę wystrzelenia balastu. Jęk sprężyn wyrzutnika wstrząsnął statkiem. –Mówcie, co robią – poprosiłem, starając się panować nad głosem. Fuchs odparł grobowo: –Sztaby upadły tylko metr od ogona. –Ramiona się ruszają? – Nie. Opadł mnie jeszcze większy strach. Jakie zniszczenia spowodowały? Jadły metal zaledwie od paru minut, wiedziałem, ale czy zdążyły osłabić integralność kadłuba? Jeśli rzeczywiście się ich pozbędę, czy Hekate nie rozpadnie się na części, gdy uruchomię silniki? –Jakiś ruch? – zapytałem. Temperatura w kokpicie rosła w zawrotnym tempie. Skafander zapewniał pewną ochronę, ale czułem się jak pieczony żywcem. Tablica przyrządów falowała mi przed oczami. Plastik zaczynał się topić. –Nic? –Jedno się rusza… – odparła Marguerita. – Chyba.

Słyszałem, jak pompy w skafandrze bulgoczą szaleńczo, próbując usunąć szybko narastające ciepło. Ale nie było dokąd go usunąć. Żar otaczał mnie ze wszystkich stron, dusiłem się we własnym sosie. –Ruszają się! – zawołała bez tchu. – Ile? –Dwie. Teraz trzecia… mój Boże! Są takie szybkie! –Odpal rakiety – polecił Fuchs. Wszystko pływało, roztapiało się. Kręciło mi się w głowie. –Odpal rakiety! – ryknął. – Teraz! Zaparłem poparzone ręce o topiący się plastik tablicy i z całej siły wdepnąłem pedał. Silniki zawarczały, zadudniły. Statek zadygotał. Zrozumiałem, że to na nic. Nadal byłem przyszpilony, bezradny, niezdolny się ruszyć. Nagle Hekate się uwolniła! Skoczyła do przodu, zadygotała, oderwała się od podłoża tak gwałtownie, że przyspieszenie wcisnęło mnie w leżankę. Fuchs wywrzaskiwał rozkazy. Zobaczyłem, jak grunt przemyka pode mną i oddala się szybko. Powinno zrobić się chłodniej, pomyślałem głupio. Powinno się ochłodzić. Ale tak się nie stało. Dusiłem się z gorąca, gotowałem w skafandrze ochronnym. Chciałem go zedrzeć, uwolnić się. Myślę, że naprawdę zacząłem odpinać hełm. Zobaczyłem, jak grunt rozstępuje się pode mną. Gigantyczna szczelina rozrywała solidną skałę ze zgrzytliwym, przerażającym rykiem, który w moich uszach brzmiał jak wycie ścigających mnie demonów. Skamieniały, ogłupiały, patrzyłem w dół, w oślepiający blask rozżarzonej do białości magmy, która wyrzuciła falę ciepła w gęstą atmosferę. Hekate wystrzeliła w górę niczym puszek dmuchawca porwany przez rakietowe gazy wylotowe. Podskakując i dygocząc w palącym oddechu z wnętrza planety, spoglądałem w czeluście piekła. Szczątki biednej starej Fosforos spadły w poszerzającą się jamę. Topiły się, opadając w piekielny żar. Niesamowite, ale przyszło mi na myśl, że ten potwór też trafił do piekła, razem ze swoimi mackami. I dobrze! Zdychaj, sukinsynu. Idź do diabła, tam twoje miejsce. Ocalenie Pedał przepustnicy zablokował się w maksymalnie odchylonej pozycji, gdy Hekate wzbijała się w górę, coraz dalej od ziejącej pode mną szczeliny. Całe szczęście, że po paru sekundach skończyło się paliwo, bo inaczej statek wzleciał-by jak rakietowy pocisk i łukiem pokonał połowę drogi wokół Wenus, a potem spadł i roztrzaskał się na drugiej półkuli. Mała Hekate wystrzeliła z powierzchni jak oparzona, z nosem wycelowanym w odległe o jakieś trzydzieści kilometrów chmury. Temperatura spadła do czterystu stopni, gdy pięliśmy się w górę. Byłem na wpół przytomny, wypompowany. Chciałem zamknąć oczy i zasnąć, ale Fuchs nie miał zamiaru na to pozwolić. Ryczał mi do ucha, wrzeszczał i przeklinał. Jego natrętne wycie penetrowało mój umysł, wyrywało mnie z otępienia. –Odpowiedz! – warczał. – Nie umrzesz, tak łatwo się nie wywiniesz. Nie śpij! Otrząśnij się! Dopiero po długiej chwili zdałem sobie sprawę, że wcale się na mnie nie wścieka.

Prosił. Błagał, żebym zachował przytomność, żebym się uratował, żebym nie umierał. Moje oczy nadal z pełną fascynacji grozą spoglądały w płonącą w dole kolosalną rozpadlinę. Dno piekła, pomyślałem. Patrzę na samo dno piekła. W tej chwili zrozumiałem, jaki jest umysł Fuchsa. Płonący gniewem. Miotający się z furii, którą w sobie uwięził. Taka wściekłość mogłaby zabić przeciętnego człowieka. To cud, że nie zabiła jego. –Odpowiedz, do wszystkich diabłów – nalegał, prosił, kusił Fuchs. – Mogę cię uratować, ale, cholera jasna, musisz mi trochę pomóc. Leżałem w piekielnie gorącym wnętrzu Hekate, słaby i sflaczały jak nitka przegotowanego spaghetti. –Jestem… tutaj… – wychrypiałem nie bez trudu. –To dobrze! Posłuchaj. Dryfujesz jakieś piętnaście kilometrów nad powierzchnią. Skończyło ci się paliwo i lecisz jak szybowiec. Idę po ciebie, ale Lucyfer nie zdąży, jeśli się nie pozbierasz. Nie zdąży na co? Potem zrozumiałem: nie zdąży dotrzeć do mnie, zanim umrę. Przez dziobowe okno obserwacyjne zobaczyłem, że kapsuła ratunkowa Fosforos nadal wisi w chwytakach. –Mam… kapsułę. Dostanie pan nagrodę… niezależnie co się stanie… ze mną. –Idiota! – wysyczała Marguerita. – On chce cię ocalić! Szeroko otworzyłem oczy. –Uważaj – powiedział Fuchs niemal kojącym tonem. – Musisz trochę poszybować. Panel sterowania powinien nadal działać. –Tak… Zaczął wydawać instrukcje spokojnym, rozkazującym tonem. Chciał wprowadzić mnie w szeroki opadający łuk, żeby móc podprowadzić Lucyfera i wziąć mnie na pokład. Aż tak dobrze nie latam, pomyślałem ze zmęczeniem, usiłując zrozumieć i wykonać jego polecenia. Nie jestem asem przestworzy. Czego się po mnie spodziewa? Czemu nie zostawi mnie w spokoju? Czemu to robi? Wysoki głos Marguerity odpowiedział na moje pytanie: „On chce cię ocalić!” – Nadmiernie korygujesz – powiedział Fuchs ostro. – Podnieś nos, inaczej zapikujesz w dół. –Staram się… Dobrze, że kierowanie Hekate sprowadzało się do suwania palcami po podkładkach. Jednak nawet to przychodziło mi nie bez trudu; palce miałem poparzone i pokryte pęcherzami do tego stopnia, że musiałem używać knykci. Stery reagowały znacznie bardziej miękko niż na dole, blisko powierzchni. Gęstość powietrza na tej wysokości była dziesięć razy większa niż na Ziemi, na poziomie morza, i Hekate zachowywała się trochę jak okręt podwodny, trochę jak szybowiec. Statek drżał, trząsł się niemal jak żywe stworzenie, płynąc w gorącym powietrzu. Zdałem sobie sprawę, że sferyczna kapsuła przed nosem nie poprawia aerodynamiki. Lot byłby łatwiejszy, gdybym puścił kapsułę, ale na tę myśl pokręciłem głową. W kapsule znajdowały się szczątki

Aleksa, nie miałem co do tego wątpliwości. Przejdziemy przez to razem, wielki bracie, powiedziałem do niego w milczeniu. Żyć albo umrzeć razem, Aleks. Nagle Fuchs ryknął: –Nie, nie, nie! Wyrównaj! Użyj horyzontu jako linii odniesienia. Celuj nosem w horyzont. Nie było to takie łatwe, jak mu się zdawało. Gęste powietrze zniekształcało dalekie widoki. Linia horyzontu wyraźnie zakrzywiała się w górę, jak misa, jak menisk gęstej cieczy w wąskim naczyniu. –Kadłub statku zapewni ci siłę nośną, jeśli zachowasz odpowiednią wysokość – dodał spokojniej. – I prędkość. Musisz utrzymać prędkość. Hekate szybowała; nie przestała paskudnie wibrować, ale sunęła mniej więcej na równym kilu. Miałem zawroty głowy z gorąca, w ustach mi zaschło, każdy mięsień mojego ciała wrzeszczał z bólu. –Orientacja i prędkość decydują o wysokości – mówił Fuchs, niemal jakby recytował starożytną formułę. – Dobrze sobie radzisz, Van. –Dzięki – wymamrotałem. –Tak trzymaj. –Nie wiem… jak długo… będę przytomny – wydukałem. –Musisz wytrzymać! – warknął. – Nie ma innego wyjścia. Musisz zachować przytomność i pilotować statek, inaczej nie damy rady się spotkać. –Staram się. –Staraj się bardziej! Nie zasypiaj. –Gorąco… –Jeszcze tylko parę minut – powiedział nagle przymilnie, niemal prosząco. – Tylko parę minut. Zamrugałem. Daleko na tle czerwonego horyzontu zobaczyłem poruszającą się ciemną plamkę. Nadal znajdowaliśmy się po nocnej stronie Wenus, ale blask bijący od gruntu pozwolił mi dostrzec kropkę na tle ponurych żółtoszarych chmur. To mógł być tylko Lucyfer. Albo przemęczenie oczu, rzucił drwiąco głos w mojej głowie. A nawet halucynacje. Głos Fuchsa zatrzeszczał w słuchawkach: –Nie widzę cię, ale mam na radarze. Skręć w lewo o dziesięć stopni, zachowując obecną prędkość i wysokość. –Dziesięć stopni? – zamrugałem, patrząc na tablicę przyrządów. Widziałem ją jak przez mgłę. Przesunąłem knykciami po podkładkach, powoli, ostrożnie, nie odrywając zawodzących mnie oczu od ciemnej plamy na zakrzywionym horyzoncie. –Za mocno! Trzymaj! Trzymaj, ja dopasuję nasz kurs do twojego. Chciałem spać. Zemdleć. Umrzeć. Nie obchodziło mnie, co się ze mną stanie. Było mi wszystko jedno. Ale wtedy przypomniałem sobie, dlaczego tu jestem, co obiecałem zrobić. Bardzo dobrze, powiedziałem do swoich opiekuńczych bogów, jacy by oni nie byli, jeśli umrę, to nie

dlatego, że się poddałem. Akurat w tej chwili, jakby w odpowiedzi na niewypowiedzianą modlitwę, Lucyfer zapłonął niczym choinkowa ozdoba. Światła nawigacyjne zapaliły się wzdłuż kadłuba w kształcie łzy i zacząły mrugać jak przywołująca mnie latarnia. Nie wiem, co mnie zmobilizowało, resztki adrenaliny, dane słowo czy tylko czysty upór. Nadal byłem obolały od czubka głowy po palce nóg i słaby jak nowonarodzone kocię, pot nadal chlupotał w skafandrze i dusiłem się z gorąca, ale miałem otwarte oczy i mimo żaru trzymałem poparzone ręce na podkładkach, ze wszystkich sił próbując utrzymać prędkość i kierunek zalecony przez Fuchsa. –Teraz będzie najtrudniejsze – powiedział. Serce mi zamarło. –Musisz stracić trochę wysokości i mnóstwo prędkości, żebyśmy mogli cię złapać, gdy będziesz przechodzić pod nami. Wspomniałem, że ten manewr w symulacjach był taki trudny, że częściej mi nie wychodził, niż wychodził, a przecież wtedy Hekate leciała na silnikach. Teraz kierowałem szybowcem; zużyłem całe paliwo, próbując wyrwać się ramionom trzymającym mnie przy powierzchni. –Będziesz miał tylko jeden strzał – przestrzegł Fuchs – musisz więc sprawić się za pierwszym razem. –Rozumiem – odparłem, a raczej wychrypiałem. –Zrobiłbym to zdalnie, z pokładu Lucyfera, ale twoje systemy nie reagują na moje sygnały. –Musiały zostać uszkodzone. –Może przez ciepło. Raczej nie. Dobrze pamiętałem, jak Hekate trzasnęła w głaz, kiedy uderzyła fala. Pewnie wtedy zostały zniszczone anteny odbiorników zdalnego sterowania. –Zaczynamy – oznajmił. Usłyszałem, jak wciąga powietrze, niczym człowiek szykujący się do wykonania niewiarygodnie trudnego zadania. – Stery głębokościowe pięć stopni w dół. Wiedziałem, jak obsługuje się stery. Musiałem wyciągnąć nogę, żeby czubkiem buta dotknąć lewego pedała. Skurcz wykręcał mi stopę, ale dziś myślę, że ból pomógł mi zachować przytomność. Cyfrowy wyświetlacz pokazał minus jeden, potem minus dwa… Nagle usłyszałem zgrzyt, odgłosy darcia i Hekate przewróciła się na grzbiet tak gwałtownie, że spadłem na sufit w wąskim kokpicie. Musiałem wrzasnąć albo przynajmniej coś wychrypieć. Fuchs ryczał w słuchawkach, ale nie rozumiałem słów. Statek wirował jak szalony, a ja odbijałem się od ścian niczym piłka w grze jai-alai. Moja głowa grzechotała w ciężkim metalowym hełmie; choć był wyściełany, widziałem gwiazdy i czułem w ustach smak krwi. Jedna myśl z wrzaskiem przedarła się przez mój ból, jedna lekcja, jakiej nauczyłem się w symulacjach. Silniki stabilizujące. Hekate miała zestaw małych silników zimnego ciągu umieszczonych w dziobie, ogonie i wzdłuż kadłuba. Sięgnąłem do jasnożółtej podkładki, żeby je odpalić, potem uświadomiłem sobie, że przecież wszystko zaczęło się w chwili, gdy poruszyłem sterami. Najpierw musiałem przywrócić je do położenia neutralnego, a dopiero potem ustabilizować statek. Zobaczyłem czerwone światło mrugające do mnie z tablicy przyrządów. Jeden ze sterów nie zareagował na moją komendę i dlatego Hekate weszła w korkociąg. Musiał zostać uszkodzony na powierzchni,

skrzywiony albo złamany przez głaz. Fuchs dalej ryczał, ale ja skupiałem całą uwagę na tablicy. Zapierając się rękami, żeby nie tłuc o ściany w czasie wirowania, przesunąłem pedał sterów do położenia neutralnego i odpaliłem silniki stabilizujące. Przez chwilę myślałem, że Hekate rozerwie się na części, ale ruch obrotowy zwolnił i w końcu ustał. Miałem statek pod kontrolą. I nurkowałem prosto w dół. –W górę! W górę! – ryczał Fuchs. – Zadrzyj nos! – Głos miał chrapliwy, zgrzytliwy. –Próbuję – wychrypiałem. Mniejsze klapy funkcjonowały jak trzeba. Hekate wzbiła się tak gwałtownie, że żołądek uciekł mi w pięty. Wykonując zgrzytliwe polecenia Fuchsa, zmusiłem Hekate do wspięcia się prawie na jego wysokość, potem powoli dryfowałem w kierunku Lucyfera. Nie dotykając sterów głębokościowych, przysuwałem się chwiejnie. Szybko traciłem siły. Było cholernie gorąco, a rezerwa adrenaliny, na jakiej dotąd jechałem, zużyła się do cna. Przez okno dziobowe widziałem, jak Lucyfer robi się coraz większy, nadal szaleńczo mrugając światłami. W pewnej chwili otworzyły się drzwi ładowni, a ramiona chwytaków sięgnęły w moją stronę. Lekko opuściłem kapsułę, żeby mieć lepszy widok. –Prędkość wygląda dobrze – mówił Fuchs, niemal nucił, jak ojciec usypiający dziecko. Dobrze byłoby zasnąć, pomyślałem. Uświadomiłem sobie, że przecież on naprawdę jest moim ojcem. Czy żywił do mnie ojcowskie uczucia? Wczoraj gardził mną jako synem śmiertelnego wroga. Dziś ratował mi życie. –Tak trzymaj – powiedział łagodnie. Nie mogłem. Hekate nie była obiektem nieożywionym, lecz żywym statkiem w leniwym wietrze i prądach gęstego, gorącego powietrza Wenus. Posiadała własną duszę i ja nie miałem nad nią żadnej władzy. Byłem tylko wykończonym, przerażonym śmiertelnikiem, próbującym nakłonić tę samowolną istotę do jeszcze paru chwil współpracy. –Nos do góry. Automatycznie przesunąłem poparzone ręce po podkładkach. –Jeszcze trochę… jeszcze… Hekate znowu zaczęła dygotać, tym razem gwałtowniej – wierzgała jak uparty mustang, który pragnie pozbyć się ujeżdżacza. –Uważaj, bo się zatrzyma! – zawołał Fuchs. – Opuść trochę nos! Przede mną majaczyła ładownia Lucyfera, chwytaki kołysały się, sięgały w moją stronę. Miałem wrażenie, że zaraz się o nie rozbiję. –Jeszcze parę metrów – kusił Fuchs. –Nie… mogę… – Wszystko bladło, topiło się, rozmywało jak akwarela na deszczu. Cudownie byłoby poczuć deszcz, pomyślałem, stanąć w chłodnym delikatnym deszczu Ziemi i czuć, jak błogosławiona woda spływa po twarzy, po obolałym i poparzonym ciele.

Usłyszałem metaliczny zgrzyt dokładnie w chwili, gdy traciłem przytomność. Kapsuła ratunkowa – Budzi się. Tak brzmiały pierwsze słowa, jakie usłyszałem. Głos Mar-guerity był przepełniony oczekiwaniem. Otworzyłem oczy i zobaczyłem, że jestem w izbie chorych Lucyfera. Leżałem na plecach, patrząc w sufit. Byłem zbyt słaby, żeby przekręcić głowę, zbyt wyczerpany, żeby się odezwać. Marguerita weszła w pole widzenia. Z lekkim uśmiechem pochyliła się nade mną. –Cześć. Chciałem odpowiedzieć, ale wydałem z siebie tylko chrapliwy jęk. –Nic nie mów. Minie trochę czasu, nim płyny odpowiednio cię nawodnią. Zamrugałem na znak, że rozumiem. Nawet nie próbowałem przytaknąć ruchem głowy. Widziałem kilka rurek po obu stronach stołu. Myśl o igłach dziurawiących mi skórę zwykle przyprawiła mnie o ciarki, ale płyny w tych rurkach były dla mnie nektarem i ambrozją. –Ręce wydobrzeją za parę godzin. Mieliśmy dość sztucznej skóry, by uzupełnić braki, a gdy wrócimy na Truaksa, zregenerujemy ci tkankę. –Dobrze – wyszeptałem. Podeszła do jednej z kroplówek i postukała palcem w blok klawiszy. –Odłączę środek przeciwbólowy. Daj mi znać, czy cię boli. –Tylko… kiedy… oddycham. Dopiero po chwili połapała się, że zażartowałem. Uśmiechnęła się szeroko. –Humor to dobry znak, jak myślę. Pokiwałem głową. –Jesteś głodny? –Nie – odparłem, ale zaraz potem stwierdziłem, że jest inaczej. – Tak. Trochę. – W zasadzie brakowało mi sił, żeby się najeść” lecz miałem pustki w brzuchu. –Przyniosę ci coś lekkostrawnego. Kiedy wróciła z niedużą tacą, zapytałem: –Jak długo byłem nieprzytomny? Marguerita zerknęła na cyfrowy wyświetlacz na grodzi. –Siedemnaście godzin z minutami. –Kapsuła? –Jest w ładowni, nadal w ramionach Hekate. – Dotknęła guzika i materac pod moimi plecami podniósł się lekko. Wzięła z tacy plastikową miskę, usiadła na brzegu stołu i nabrała jedzenie na łyżkę. – Jedz. Chyba była to jakaś zupa, nijaka i bez smaku do tego stopnia, że nie umiałem jej nazwać. Ale karmienie przez Margueritę sprawiało mi przyjemność. Bardzo dużą przyjemność. –Gdzie jest Fuchs?

–Kapitan jest na mostku, wykreśla kurs na orbitę, gdzie spotkamy się z Truaksem. –Znowu będziemy przechodzić przez chmury. Robaki… – nie dokończyłem zdania. Nie musiałem. –Próbuje oszacować szkody, jakie wyrządzą nam po drodze – wyjaśniła Marguerita, nabierając zupę na łyżkę. –Opracowuje optymalny tor, żeby zminimalizować skutki. Przełknąłem zupę. –Na orbicie będziemy bezpieczni. Marguerita pokiwała głową. –Robaki nie przeżyją w próżni. – Po chwili dodała: –Mam nadzieję. Musiałem zrobić przestraszoną minę, bo się roześmiała. – Żartuję. Przetestowałam je w słoju próżniowym. Komórki popękały dokładnie tak, jak byłoby z naszymi, gdybyśmy wyszli w próżnię bez skafandrów. –To dobrze. Zaczęliśmy rozmawiać o stworze, na który natknąłem się na powierzchni. Czy był to jeden organizm z licznymi mackami, czy też kilka różnych stworzeń? –Zresztą mniejsza z tym – skwitowałem. – Już nie żyje. Spadło do piekła, kiedy otworzyła się szczelina. Marguerita lekko pokręciła głową. –Niezupełnie. Fragment ramienia tkwił na grzbiecie Hekate, gdy wróciłeś. Musiał się urwać, jak… Wstrzymałem oddech. –Kawałek potwora? –Niecały metr. Zewnętrzną powłokę tworzy coś w rodzaju silikonu, mocnego i giętkiego. I żaroodpornego. –Krzem – mruknąłem. Tak, to miało sens. – A wnętrze? Co może żyć w takiej wysokiej temperaturze? – Pracuję nad tym. Wydaje się, że jest zbudowane ze związków siarki, bardzo skomplikowanych, tworzących cząsteczki, jakich nikt dotąd nie widział; chemia zupełnie innego rodzaju. –Dostaniesz podwójnego Nobla. Najpierw bakterie, teraz to. Uśmiechnęła się do mnie. –Szkoda, że zginęło – powiedziałem, choć w głębi duszy cieszyłem się, że stworzenie spadło w oślepiająco białą szczelinę. –Musi być ich więcej. Natura nie tworzy tylko jednego egzemplarza z danego gatunku. –Na Ziemi. Ten stwór może być jednym organizmem. Może rozpościera się na całą planetę. Zrobiła wielkie oczy. –Wtedy powierzchnia byłaby znacznie bardziej niebezpieczna, niż myśleliśmy – dodałem.

–Chyba że skorupa wybuchnie, zgodnie z przewidywaniami profesora Greenbauma. –Szkoda by było – usłyszałem swój głos. – Wszystkie by zginęły, prawda? Marguerita po chwili wahania powiedziała: –Nie jestem taka pewna. –Oparte na związkach siarki, mówiłaś. –To pierwsza forma życia niezależna od wody. – Życie jest bardziej zróżnicowane, niż myśleliśmy. –I znacznie bardziej odporne. Zadrżałem. –Mnie to mówisz. Byłem o włos od śmierci. –Główna cześć organizmu musi znajdować się głęboko we wnętrzu planety. Wysuwa ramiona po pożywienie, jak drzewo korzenie. –Jakie pożywienie? Wzruszyła ramionami. –Materiał organiczny spadający z chmur? –Czy jakiś materiał organiczny spada z tych chmur? – Pokręciła głową. –Ja nic nie znalazłam. Jeśli robaki z chmur po śmierci opadają ku powierzchni, na długo przed wylądowaniem wysoka temperatura powoduje ich rozkład. –W takim razie co jedzą te stwory na dole? –Nie mam najbledszego pojęcia – przyznała. – Dlatego musimy wrócić i zbadać je dokładniej. Myśl o powrocie na Wenus przestraszyła mnie, ale zaraz potem zrozumiałem, że faktycznie musimy to zrobić. Ktoś musi. Mamy cały nowy świat do zbadania. Cały nowy ekosystem. –Dlaczego się uśmiechasz? – zapytała Marguerita. Nie zdawałem sobie z tego sprawy. –Pomyślałem o moim bracie, Aleksie. Nie odkrylibyśmy niczego, gdyby nie przyleciał na Wenus. Marguerita spochmurniała. –Tak, chyba masz rację. –To jego spuścizna – powiedziałem bardziej do siebie niż do niej. – Jego dar dla nas wszystkich. Marguerita wyszła jakiś czas później, a ja zasnąłem. Wiem, że śniłem, coś o Aleksie i moim ojcu – to znaczy o Martinie Humphriesie – ale po przebudzeniu wspomnienie uciekało przede mną jak błędny ognik. Im usilniej starałem się przypomnieć sobie sen, tym bardziej stawał się nieuchwytny, aż rozpłynął się niczym mgła w promieniach porannego słońca. Zobaczyłem, że wszystkie kroplówki zostały odłączone i zastanowiłem się, jak długo spałem. Spodziewałem się, że Marguerita zajrzy do izby chorych; powinna nosić beeper, który zabrzęczy, kiedy monitorujące czujniki poinformują, że się zbudziłem. Odleżałem dobry kwadrans, a ona się nie zjawiła. Prawdopodobnie pracowała nad fragmentem ramienia, które Hekate przywiozła z powierzchni. Ubodzony jej lekceważeniem, usiadłem na łóżku. W głowie trochę mnie łupało, zapewne z powodu młócki, jaką dostałem w czasie korkociągu. Byłem zupełnie nagi pod cienkim prześcieradłem i w maleńkiej izbie chorych nie widziałem żadnych ubrań.

To ma trochę sensu, pomyślałem. Kombinezon, który nosiłem w Hekate pod skafandrem ochronnym, musiał cuchnąć od potu. Spuściłem nogi i stanąłem ostrożnie, jedną ręką przytrzymując się brzegu stołu. Nieźle. Nie do końca pewnie, lecz poza tym w porządku. Prześcieradłem okręciłem się w pasie i, starając się robić to godnie, podreptałem do kwatery załogi. Nodon z paroma innymi siedział przy stole, kiedy tam wszedłem. Wszyscy zerwali się na mój widok, a ja wyczytałem w ich oczach nieznany mi dotąd szacunek. Przyjąłem ich wyrazy uznania z maksymalnym wdziękiem, jedną ręką trzymając prześcieradło i myśląc, że bycie swego rodzaju bohaterem jest nawet przyjemne. Potem wszedłem do swojej klitki i zasunąłem ekran. Na koi leżało sześć świeżo upranych kompletów kombinezonów i bielizny. Miały nawet dopasowane kapcioskar-pety. Dowód wdzięczności załogi za odzyskanie kapsuły ratunkowej? A może rozkaz Fuchsa? Gdy się ubrałem, Nodon postanowił odprowadzić mnie na mostek. Amarjagal siedziała w fotelu kapitana. Fuchs jest u siebie, oznajmiła. W drodze do jego kabiny napotkałem Margueritę. –Powinniśmy sprawdzić kapsułę – powiedziała z ponurą miną. Wciągnąłem oddech. –Tak, masz rację. –Jesteś gotów? –Oczywiście – skłamałem. Nadal bolały mnie wszystkie mięśnie, a moja głowa ważyła z jedenaście ton. Ręce miałem sztywne pod lśniącą sztuczną skórą, którą mi zaszczepiła; czułem się tak, jakbym nosił rękawiczki w dziecięcym rozmiarze. – Mimo wszystko chciałem zobaczyć kapsułę. Serce waliło mi jak młot. Wiedziałem, że w tej wielkiej metalowej kuli muszą być szczątki Aleksa. Mojego brata. Nie, nie był moim bratem. Nie biologicznym. Ale przez całe życie był moim wielkim bratem i nie potrafiłem myśleć o nim inaczej. Co znajdę w kapsule? Co zostało z Aleksa, który kochał mnie i chronił, jak tylko sięgałem pamięcią? Gdy schodziliśmy po drabince na niższy pokład, Mar-guerita powiedziała: –Musimy założyć skafandry. Kapitan kazał wypompować powietrze z ładowni. To mnie zaskoczyło. –Dlaczego? –Próżnia jest czysta. Chciał maksymalnie zredukować poziom zanieczyszczeń. –A tak w ogóle gdzie on jest? Czemu go tu nie ma? Nie obchodzi go, co jest w kapsule? Po króciutkim wahaniu odparła: –Jest w swojej kabinie, opracowuje trajektorię powrotu na orbitę. Mówiłam ci wcześniej. –W dalszym ciągu? Jak długo można wyliczać trajektorię? Komputer odwala całą robotę. –Pracuje i nie życzy sobie, żeby mu przeszkadzano. Dotarliśmy na poziom ładowni. Przy włazie dla personelu stała szafka z czterema skafandrami.

Gdy zaczęliśmy się ubierać, Marguerita oznajmiła: –Twoja wyprawa na powierzchnię sporo go kosztowała, wiesz. Akurat! – pomyślałem. Na głos powiedziałem: –Więc wypoczywa. Znowu się zawahała. –Tak, wypoczywa – potwierdziła cicho. Wzajemnie sprawdziliśmy skafandry, wykonaliśmy kolejne czynności z listy kontrolnej wczytanej na komputerach, które były wbudowane w przedramiona skafandrów. Mówienie przez radio do kogoś stojącego zaledwie metr dalej wydawało się trochę dziwne, ale kuliste hełmy tłumiły głos i musielibyśmy krzyczeć, żeby się usłyszeć. Po wyjściu ze śluzy zobaczyłem, jakie cięgi dostała biedna stara Hekate. Stała koślawo, bo miała zmiażdżoną jedną płozę i podpórki. Sam kadłub był porysowany i powyginany, w metalu widniały długie wyżłobienia. Powoli obszedłem statek, oceniając ogrom zniszczeń. Po lewym sterze głębokościowym została tylko paskudna wyrwa. Zderzenie z głazem spowodowało wgniecenie całego boku. Wyciągnąłem rękę i poklepałem pokiereszowaną burtę. Hekate ocaliła mi życie, ale już nigdy nie poleci. –Traktujesz ją jak żywe stworzenie – usłyszałam w słuchawkach zdziwiony głos Marguerity. –Masz absolutną rację – odparłem, sam zdziwiony silną więzią, jaką łączyła mnie z tą pogiętą kupą złomu. W jasnym świetle ładowni przez kulisty hełm widziałem twarz Marguerity. Uśmiechała się do mnie. –Znajdzie miły dom na Ziemi – powiedziała. – Jestem pewna, że ludzie ze Smithsonian wezmą ją do jednego ze swoich muzeów. O tym nie pomyślałem. Takie rozwiązanie sprawiłoby mi przyjemność. Hekate dobrze nam się przysłużyła; zapracowała na godne miejsce spoczynku. Mój spacer wokół zmaltretowanego małego statku zakończył się przy kapsule ratunkowej, nadal tkwiącej w mechanicznych ramionach. Kula wyglądała jak relikt z ubiegłego stulecia, ciężka i najeżona uchwytami, z jednym okrągłym włazem, skupiskiem dysz rakietowych i zagajnikiem anten. Była solidna i gruba, o średnicy dwukrotnie przewyższającej mój wzrost. Nie miała iluminatorów. Marguerita wskazała metalowe pudło pod grodzią. –Musimy dopasować przenośną śluzę do włazu. Najwidoczniej przemyślała całe zadanie, krok po kroku, podczas gdy ja, pogrążony w emocjonalnym zamęcie, zastanawiałem się, co zobaczymy w środku. Przytoczyliśmy przenośną śluzę. Właz kapsuły znajdował się za nisko. –Trzeba ją przesunąć – powiedziała Marguerita. Poszła po kable zasilające przechowywane pod grodzią, a ja wspiąłem się do kokpitu Hekate. Wydawał się jakby przestronniejszy, choć skafander, który miałem na sobie, był prawie tak samo pękaty jak tamten ochronny, w którym poleciałem na powierzchnię. Plastik tablicy przyrządów wcale się nie stopił. To, co widziałem w czasie wyprawy, było efektem zaćmienia w oczach i niemałej paniki. –Moc podłączona – zameldowała Marguerita, gdy tablica zapaliła się przed moimi oczami. Ostrożnie przesunąłem ramiona chwytaków, aż kapsuła znalazła się na wysokości śluzy. Wyłączyłem systemy

Hekate, ale najpierw czule poklepałem tablicę i szepnąłem: –Grzeczna dziewczynka. Rozkleiłem się, słowo daję, ale nie miałem nic przeciwko. Co więcej, było mi z tym dobrze. Gdy wygramoliłem się z Hekate, razem podłączyliśmy śluzę do luku, a potem przetestowaliśmy uszczelnienia. Chcieliśmy mieć pewność, że powietrze z kapsuły nie ucieknie do ładowni. –Myślę, że możemy otworzyć właz – powiedziała Marguerita. Pokiwałem głową, czując wewnętrzne drżenie. Podała mi skrzynkę z sensorami. –Do analizy powietrza w kapsule. Ja zabiorę inne. –Wiesz, jak się z nimi obchodzić. Czemu ty ich nie weźmiesz? –Bo ty idziesz pierwszy. Tak, pomyślałem. Ma rację.. Aleks był moim bratem. Powinienem wejść pierwszy. Pokiwałem głową i wszedłem do ciasnej jak trumna śluzy. Przyłapałem się na nerwowym oblizywaniu warg. Zobaczyłem, że lampka wskaźnika pali się na czerwono. W śluzie już była próżnia, więc kiedy otworzyłem właz kapsuły, zanieczyszczona atmosfera nie mogła zmieszać się z powietrzem uwięzionym w środku. Musiałem otworzyć właz ręcznie, bo nie chcieliśmy podłączać zasilania do wewnętrznych systemów kapsuły; nawet nie wiedzieliśmy, czy są sprawne po ponad trzech latach przypiekania na powierzchni Wenus. Szło mi niesporo, ale na szczęście serwomotory w rękawicach i ramionach skafandra o pięć czy więcej razy zwielokrotniały siłę moich mięśni. Niewielkie koło obracało się powoli, opornie, gdy stękałem i pchałem je oburącz. Właz się otworzył. W skafandrze nie poczułem tchnienia powietrza, które musiało wpaść do śluzy. Później wpompujemy je z powrotem do kapsuły, powiedziałem sobie. Z powodu braku miejsca nie mogłem otworzyć włazu na całą szerokość, ale zdołałem odchylić go na tyle, by przecisnąć się do kapsuły. Podniosłem skrzynkę z czujnikami i przestąpiłem próg okrągłego włazu. Wewnątrz panowały nieprzeniknione ciemności. Zapaliłem lampę na hełmie i zobaczyłem dwa ciała leżące na metalowym pokładzie. Nie, nie ciała, poprawiłem się. Skafandry. W pełni uszczelnione skafandry. Dwaj ludzie, kimkolwiek byli, mieli dość czasu, by ubrać się w skafandry przed ostateczną katastrofą. Oba skafandry były dziwnie pomięte, pokurczone, jakby ciała w ich wnętrzu uległy stopieniu. Ponad trzy lata w piekielnym gorącu Wenus, pomyślałem. Monomolekular-ny materiał skafandrów wydawał się dziwnie szary, odbarwiony, Zrozumiałem, dlaczego. Przez długi czas był prażony w wenusjańskim piekle. Dziw, że nie spalił się do cna. Kiedyś skafandry musiały być wypełnione mieszanką tlenowo-azotową pod normalnym ziemskim ciśnieniem, ale żar rozłożył wszelkie cząstki organiczne i spowodował licho wie jakie reakcje chemiczne. Skafandry przemieniły się w żaroodporne naczynia do duszenia na wolnym ogniu. Boże! Potworność ich katuszy uderzyła mnie niczym młot. Upieczeni na śmierć, dosłownie ugotowani w skafandrach. Jak długo to trwało? Umierali w męczarniach godzinami lub dniami czy też, gdy zrozumieli, co ich czeka, odcięli dopływ powietrza i udusili się? Ze łzami w oczach pochyliłem się niezdarnie, żeby odczytać nazwiska wypisane przez szablon na torsach

kombinezonów: L. BOGDANSKY na tym bliższym. Musiałem nad nim przestąpić, by przeczytać drugie nazwisko: A. HUMPH-RIES. To był Aleks. A raczej to, co z niego zostało. Walcząc z niemal paraliżującym strachem, zajrzałem w zabarwiony wizjer hełmu, na wpół spodziewając się, że zobaczę wyszczerzoną czaszkę. Nic. Hełm był pusty. Przysunąłem głowę, żeby moja lampa zaświeciła do wnętrza. Nic. –To on? – zapytała Marguerita ściszonym głosem. Przestraszony, odwróciłem się. Stała za mną. –To on. To był on. Cykl śmierci Istnieje kolosalna różnica między pojmowaniem czegoś intelektualnie, w czołowych płatach mózgu, a oglądaniem prawdy na własne oczy. Od ponad trzech lat wiedziałem, że Aleks nie żyje, ale w pełni i ostatecznie zrozumiałem to dopiero wtedy, kiedy zobaczyłem ten skurczony, zmięty skafander, kiedy zobaczyłem wypisane na piersi nazwisko, kiedy zobaczyłem pustkę we wnętrzu hełmu. –Przykro mi, Van – powiedziała Marguerita łagodnie. – Niewiele ci to pomoże, ale wiem, jak to jest. Pokiwałem głową. Straciła matkę. Ja straciłem człowieka, który przez całe życie był moim bratem. Ale to nie był czas na żałobę. –Trzeba otworzyć skafandry i sprawdzić, czy zachował się jakiś materiał organiczny – oświadczyła rzeczowo. Ta strata nie dotykała jej osobiście, nie stanowiła tragedii na miarę śmierci matki. Miała przed sobą problem z zakresu biologii, szansą na nauczenie się czegoś nowego, okazję poszerzenia ludzkiej wiedzy. –Kiedy ciała są kremowane w piecach wysokotemperaturowych – mówiła – w popiołach zawsze zostają kawałki kości i zęby. –Co mogło zostać po spalaniu, które trwało trzy lata? –Nie dowiemy się, dopóki nie otworzymy skafandrów – odparła stanowczo. Dodała, że najlepiej byłoby otworzyć skafandry w próżni, żeby wyeliminować prawdopodobieństwo skażenia. Zachowałem smutki dla siebie i zabrałem się do roboty. Praca wyszła mi na dobre. Trochę zmniejszyła ból, jaki sprawiała mi myśl o śmierci Aleksa. Pomagałem Marguericie wypompować powietrze z kapsuły, żeby przemienić ją w sterylne laboratorium biologiczne, gdy z głośnika ryknęło: –DUCHAMP I HUMPHRIES MAJĄ NATYCHMIAST STAWIĆ SIĘ W KABINIE

KAPITANA. Oboje byliśmy na zewnątrz kapsuły, na pokładzie ładowni. Zerknąłem na Margueritę. Odwróciła się i spojrzała na głośniki, zanim ucichło echo rozkazującego głosu Fuchsa. –Najpierw uszczelnijmy kapsułę – zaproponowałem. –Powiedział „natychmiast”. –Natychmiast – po uszczelnieniu kapsuły. Nie chcę podejmować najmniejszego ryzyka. Zgodziła się, acz niechętnie. Po wyjściu z ładowni ściągnęliśmy skafandry i pobiegliśmy do kabiny kapitana. Wstrząsnął mną jego wygląd. Twarz miał szarą, prawe oko zamknięte. Sprawiał wrażenie zmęczonego i osłabionego. Jego łóżko, zawsze zasłane z wojskową precyzją, było skłębione, okrycia odrzucone, poduszki zmięte. Zauważyłem, że leży przed nim wyświechtany tom „Raju utraconego”. Podniósł oczy znad książki, gdy oboje zajęliśmy miejsca przed biurkiem. –Jak idzie z ciałami? – zapytał cicho, ze znużeniem w głosie. Było jasne, że miał następny udar, może niejeden. Zerknąłem na Margueritę. Nie wyglądała na zaskoczoną jego stanem, gdy mówiła mu o naszych planach. –Szukać resztek, co? – mruknął. – Zaprezentować urnę z prochami jego ojcu? Czy to chcecie zrobić? Marguerita wzdrygnęła się, jakby ją uderzył. –Nie. Ale jeśli otrzymanie nagrody jest uzależnione od znalezienia fizycznych szczątków Aleksandra Humphriesa… –Pusty skafander z jego nazwiskiem nie wystarczy, tak, rozumiem twój punkt widzenia. – Fuchs popatrzył na mnie. – Martin Humphries wycofałby nagrodę ze względów formalnych. Ujrzałem ból w jego oczach. Były podkrążone, zaczerwienione, niewyspane. W wyobraźni zobaczyłem szczelinę otwierającą się na powierzchni Wenus. Nim zdążyłem coś powiedzieć, Fuchs wyprostował się w fotelu i oznajmił: –Wspinamy się w chmury. Za jedenaście godzin wejdziemy w górną warstwę, tę z twoimi robakami. –To nie są moje robaki – zaoponowała Marguerita. Uśmiechnął się ironicznie. –Ty je odkryłaś. Ty je nazwałaś. Ty dostaniesz za nie Nagrodę Nobla… jeśli nie pożrą nas w drodze na górę. –Czy to realne niebezpieczeństwo? – zapytałem. Nieznacznie pokręcił głową. –Nie, jeśli przejdziemy w maksymalnym tempie. Zrzucimy pozostały balast i jak najszybciej pokonamy warstwę. –To dobrze. Łypnął na mnie. –Miło mi, że się zgadzasz – powiedział z cieniem dawnego sarkastycznego jadu. –Powinniśmy spotkać się z Truaksem. Moje leki…

–Przesiądziesz się na Truaksa, ale kapsuła ratunkowa i szczątki twojego brata zostaną tutaj. Drogę na Ziemię odbędą na pokładzie Lucyfera. – Pokiwałem głową. –Rozumiem. –Będzie mi pan potrzebny na mostku, panie… – urwał, skrzywił twarz w uśmiechu albo grymasie, trudno powiedzieć, i dokończył: – Fuchs. Poczułem rumieniec na policzkach, ale udało mi się wy-dukać: –Tak jest, kapitanie. Patrzył na mnie przez długą, milczącą chwilę, potem odwrócił się do Marguerity. –Dasz radę przez parę dni samodzielnie prowadzić badania? –Skoro trzeba – odparła niemal szeptem. –Tylko do czasu wejścia na orbitę. Wtedy będziesz mieć go z powrotem, dopóki nie przesiądzie się na Truaksa. –Może mógłbym zostać na Lucyferze – wtrąciłem. – Truax podrzuciłby mi lekarstwa. W ten sposób mógłbym pomagać Marguericie. Fuchs wzniósł brew. –Może. –Zawieszę badania do czasu wejścia na orbitę – oświadczyła Marguerita. –Dlaczego? – zapytał. – Żeby zająć się panem. –Nic mi nie jest. –Pan umiera, oboje to wiemy. –Umiera? – wykrztusiłem. Fuchs parsknął śmiechem i machnął ręką w moją stronę. –Teraz on też wie. Marguerita powiedziała: –Miał co najmniej dwa udary, gdy byłeś na powierzchni. Robię dla niego wszystko, co w mojej mocy, ale jeśli nie odpocznie… –Odpocznę na orbicie. Teraz do roboty: Van na mostek, Marguerita do ładowni i kapsuły. To mój bilet do dziesięciu miliardów dolarów. – Podnieśliśmy się. –Idę do izby chorych i pan powinien pójść ze mną. –Marguerita nie chciała ustąpić. –Później. Na orbicie. –Udary za każdym razem są gorsze! – wrzasnęła na niego. – Czy pan nie rozumie? Wystąpienie tego, który pana zabije, jest tylko kwestią czasu! Dlaczego nie daje pan sobie pomóc?

Obniżę ciśnienie, podłączę środki rozrzedzające krew… –Marguericie zabrakło słów. Zobaczyłem łzy wzbierające w jej oczach. Fuchs też się podniósł, a raczej próbował. Opadł z powrotem na fotel. –Później – powtórzył. – Nie teraz. – I wskazał nam drzwi. Na korytarzu wyszeptałem do niej: –Już nikt nie umiera z powodu udarów! –Pod właściwą opieką medyczną – odparła. – Ale ja nie mam doświadczenia, wystarczającej wiedzy ani nawet odpowiednich środków, żeby się nim zająć. Jest taki uparty, że nie pozwala mi zrobić nawet tego, co mogę. –Musi kierować statkiem. Spojrzała na mnie wściekle. –Ta Amarjagal może kierować statkiem! Ale on nie wierzy, że zdoła bezpiecznie przeprowadzić nas przez chmury. Nikomu nie ufa! Bez zastanowienia oświadczyłem: –Zaufa mnie. –Tobie? –Przejmę obowiązki kapitana – usłyszałem z własnych ust. Mówiłem tak, jakbym naprawdę w to wierzył. – Zabierzesz go do izby chorych i zrobisz dla niego, co tylko można. Popatrzyła na mnie z niedowierzaniem. –Nie możesz… – Nie dokończyła zdania, bo już wracałem i pukałem do drzwi kapitana. Nie czekając na zaproszenie, rozsunąłem drzwi i wszedłem do kabiny. –Kapitanie… Stanąłem jak wryty. Fuchs siedział w fotelu, ale z twarzą na blacie biurka. Nieprzytomny. Albo martwy. Z powrotem w chmurach Pomogłem Marguericie zaciągnąć bezwładne ciało do izby chorych. W trakcie niedawnej sprzeczki z trudem powstrzymywała się od płaczu, teraz jednakże oczy miała suche i emanował z niej profesjonalny spokój. –Lepiej idź na mostek – powiedziała, gdy ułożyliśmy go na stole. –Dobrze. Fuchs lekko otworzył oko i złapał mnie za rękaw. –Powiedz… Amar… – mówił okropnie niewyraźnie, ból wykrzywiał mu rysy. –Proszę się nie martwić. Zajmę się wszystkim – zapewniłem, chwytając go za ramię. –Robaki… ostry kąt… wznoszenia… Energicznie pokiwałem głową.

–Wiem. Dopilnuję, żeby wszystko zrobiono właściwie. –Spisałeś się… na… powierzchni. Zdobyłem się na uśmiech. Fuchs nie szafował pochwałami. –Dzięki. – Pod wpływem impulsu dodałem: – Tato. Chciał odpowiedzieć mi uśmiechem, lecz nie dał rady. Wymamrotał coś tak niewyraźnie, że nic nie zrozumiałem. Przez krępującą chwilę stałem z ręką na jego ramieniu. Oko zamknęło się i monitory, które Marguerita zdążyła podłączyć, zapiszczały przeraźliwie. –Z drogi – syknęła z niecierpliwością. Wycofałem się na mostek. Amarjagal siedziała w fotelu kapitana. Widziałem, że jest zmęczona. –Kiedy zaczyna się następna wachta? – zapytałem. Rozumiała angielski piąte przez dziesiąte. Powtórzyłem pytanie, powoli i głośniej. Jej oczy przeskoczyły na cyfrowy zegar. –Czterdzieści dwie minuty. –A kiedy wejdziemy w górną warstwę chmur? Znów musiała przetłumaczyć sobie w głowie moje słowa, nim odpowiedziała: –Jedna godzina i pół. Podszedłem do pulpitu łączności, pochyliłem się nad ramieniem technika, wczytałem program tłumaczący. Technik popatrzył na mnie ze złością, ale nic nie powiedział. –Amarjagal – zacząłem, zastanawiając się – zwalniam cię na godzinę. Zrób sobie przerwę i wróć przed wejściem w ostatnią warstwę. Syntetyzowany głos komputera powtórzył moje słowa w jej ojczystym języku. Zadała pytanie. –Jakie masz prawo wydawać rozkazy? – wyskandował monotonnie komputer. –Przejmuję dowodzenie nad statkiem – odparłem, patrząc jej prosto w oczy. Zamrugała raz i drugi, gdy komputer przełożył moje słowa. –A gdzie jest kapitan? –Kapitan jest w izbie chorych. Mówię w jego imieniu. Przejmiesz ster, kiedy znów wejdziemy w chmury, pod moją komendą. Amarjagal patrzyła na mnie przed długą chwilę, trawiąc słowa z komputera. Jej stoicka twarz i ciemne oczy niczego nie zdradzały. –Nie jesteś kapitanem – powiedziała wreszcie. –Jestem synem kapitana – odparłem. – I będę go zastępować, póki nie wróci z izby chorych. Czy to zrozumiałe? Nie miałem bladego pojęcia, jak zareaguje. Gapiła się na mnie z namysłem, próbując wykombinować, jak ma się zachować w tej nowej sytuacji. Była lojalna wobec Fuchsa, gdy Bahadur wzniecił bunt. Jeśli uzna moje zwierzchnictwo, pomyślałem, reszta załogi pójdzie w jej ślady. Jeśli nie, wybuchnie chaos – albo, co gorsza, następny bunt. W końcu powiedziała po angielsku:

–Tak jest. – I podniosła się z fotela. Starałem się nie okazać ulgi, ale wewnętrznie trząsłem się jak galareta. Po raz pierwszy w życiu zająłem miejsce władzy. W głębokim zakamarku umysłu mój samokrytyczny głos krakał, że wszystko schrzanię. Podniósł mnie na duchu fakt, że rzeczywiście poleciałem na powierzchnię i odzyskałem szczątki Aleksa. Już nie byłem bezradnym, niedoświadczonym, zepsutym szczeniakiem. Przynajmniej taką miałem nadzieję. Dwaj wachtowi na mostku czujnie zmierzyli mnie wzrokiem, ale powstrzymali się od komentarza. Swoją drogą pewnie i tak bym ich nie zrozumiał. Patrzyli, jak Amarjagal schodzi z mostka, potem w absolutnej ciszy odwrócili się do swoich konsoli. Wczytałem planowany profil lotu. Jak przypuszczałem, Fuchs zamierzał przebyć pełne robaków chmury pod maksymalnie wyostrzonym kątem, żeby jak najszybciej wydostać się z niebezpiecznej strefy. Lucyfer zasadniczo był sterowcem, aerostatem unoszącym się w gęstej atmosferze Wenus, napędzanym przez niewielkie silniki, których główne zadanie polegało na kompensowaniu napotkanych prądów wiatru. Nie mogliśmy przyspieszyć drogi przez chmury; czekała nas mozolna wspinaczka. Wiedziałem, że w trakcie będziemy wypompowywać gaz z powłoki aż do uzyskania próżni, która wyniesie nas do górnej warstwy atmosfery. Lucyfer był wyposażony w zestaw silników rakietowych, ale miały one zostać użyte dopiero po wydostaniu się z chmur, żeby wypchnąć nas na orbitę. Tam czekał nuklearny moduł napędowy, by zabrać nas na Ziemię. Fuchs zostawił go na orbicie parkingowej przed wejściem w chmury Wenus. Sprawdziłem komputerowy program lotu. Jeśli odpalimy silniki za wcześnie, nie wejdziemy na orbitę, tylko wprowadzimy Lucyfera na długi tor balistyczny, który po drugiej stronie planety zakończy się w chmurach. Musiałem więc zapomnieć o korzystaniu z rakiet. Zbyt wczesne odpalenie równałoby się skazaniu na powrót w atmosferę. Co wtedy moglibyśmy zrobić? Czekać, aż robaki przegryzą kadłub, wykończy nas temperatura albo umrzemy z głodu. Dożywocie w piekle. Niezbyt długie, zważywszy na okoliczności. Myśl o robakach nie dawała mi spokoju. Zniszczyły statek Aleksa, zniszczyły mój statek. Choć Fuchs się przechwalał, że zaprojektowany z zapasem Lucyfer przeniósł go przez chmury bez poważnych uszkodzeń, zastanawiałem się, jak długo wytrzyma kolejny atak. Czy mogłem coś zrobić? Powlec kadłub czymś, czego robaki nie będą chciały albo nie będą mogły zjeść? Nie miałem bladego pojęcia, czym, za to doskonale wiedziałem, że nie zdążylibyśmy tego zrobić w niespełna dziewięćdziesiąt minut. Jakie szkody Lucyfer poniósł w drodze na dół? Prze-wertowałem pliki kapitana, a potem komputerowe programy konserwacji i bezpieczeństwa. Nic nie znalazłem. Albo Fuchs nie miał okazji ocenić zniszczeń, albo dane były zawarte w jakimś innym katalogu. Postanowiłem zapytać wachtowego, który obsługiwał system komunikacyjny. Nie rozumiał po angielsku. Wczytałem program tłumaczący i wyklarowałem mu, czego potrzebuję. Popatrzył na mnie twardo, w skupieniu marszcząc czoło, potem odwrócił się do swojej klawiatury. Strumień danych zaczął przelewać się przez główny ekran. Może tego szukałem, może było to coś zupełnie innego. Tak czy siak, nic nie zrozumiałem. Amarjagal wróciła na mostek i zwolniłem jej miejsce. Używając programu językowego, zapytałem ją o informacje dotyczące zniszczeń statku. –Dokonaliśmy oceny uszkodzeń – przetłumaczył komputer. – Integralność kadłuba nie została

naruszona. –Ale jak poważne są te uszkodzenia? – zapytałem, sfrustrowany żmudnym procesem przekładania z jednego języka na drugi. Czas uciekał. Powinienem ściągnąć na mostek Nodona, żeby dla mnie tłumaczył. –Nie na tyle poważne, żeby naruszyć integralność kadłuba – usłyszałem w odpowiedzi. Moja frustracja przerodziła się w irytację. –Czy można określić, po jakim czasie kadłub zostanie nieodwracalnie uszkodzony? Amarjagal zastanawiała się chyba przez pół godziny. –Nie. Mieliśmy więc piąć się przez grube na ponad piętnaście kilometrów zarobaczone chmury, nie orientując się nawet w przybliżeniu, jak mocno został nadwątlony kadłub w czasie pierwszego przejścia ani jak długo wytrzyma przed ostatecznym pęknięciem. Trzymając złość i frustrację na wodzy, powiedziałem do Amarjagal, a w zasadzie do komputera: –Przygotować statek do wzniesienia się pod maksymalnie wyostrzonym kątem. –Zrozumiano – odparła. Zszedłem z mostka targany przez czarną furię. Na ślepo pakowaliśmy się w niebezpieczeństwo, nie mając pojęcia, jak się ochronić. W połowie drogi do izby chorych uderzyła mnie następna myśl: a co za różnica? Omal nie wybuchnąłem śmiechem, kiedy to zrozumiałem. Wlecimy w robaki i za cholerę nic na to nie poradzimy. Po prostu musimy przebyć chmury jak najszybciej i niech wióry lecą. W głębi duszy byłem głęboko niezadowolony z sytuacji, ale rozum przyjął fatalistyczna pozę: będzie, co ma być. Skoro nie można nic zrobić, nic nie zrobimy. Jednak coś we mnie odmawiało pogodzenia się z sytuacją. Coś gryzło mnie tak, jak niebawem robaki miały zacząć gryźć nasz kadłub. Musi być coś, co można zrobić! Ale co? Fuchs był nieprzytomny, gdy wszedłem do izby chorych. Marguerita wpatrywała się w monitory tak intensywnie, jakby myślała, że w końcu pokażą jej to, co chce zobaczyć. Alarmy nie sygnalizowały niebezpieczeństwa, ale pomyślałem, że być może Marguerita po prostu je wyłączyła. –Co z nim? – zapytałem. Podskoczyła, przestraszona. Skoncentrowana na obserwowaniu monitorów, nie zauważyła, jak wszedłem. –Ustabilizowałam go, jak myślę, ale tonie. Tracimy go. Funkcje mózgowe nie wracają, mimo zastrzyków z hormonów. –Robisz wszystko co w twojej mocy – powiedziałem, próbując ją pocieszyć. Pokręciła głową. –Za mało! Gdybym mogła porozumieć się z jakimś centrum medycznym na Ziemi… –Czemu nie? Możemy nawiązać łączność przez Truaksa.

–Wydał rozkazy zakazujące kontaktu, pamiętasz? Przecisnąłem się obok niej i walnąłem w pulpit łączności na grodzi. –Amarjagal, natychmiast nawiązać łączność z Truaksem! Nagły przypadek. Po długiej chwili odpowiedziała: –Tak jest. Uśmiechnąłem się do Marguerity. –Ranga ma swoje przywileje. I możliwości. Nawet mi nie podziękowała. Natychmiast zaczęła wyliczać łącznościowcowi z Truaksa, czego potrzebuje. Na szczęście mówił po angielsku, więc obyło się bez tłumacza. Szedłem na mostek, gdy interkom ryknął: –PRZYGOTOWAĆ SIĘ NA STROME WZNOSZENIE. UMOCOWAĆ LUŹNE

PRZEDMIOTY. WSZYSTKIE WŁAZY ZOSTANĄ ZAMKNIĘTE ZA TRZYDZIEŚCI SEKUND. Pod wpływem impulsu minąłem mostek i pobiegłem korytarzem do centrum obserwacyjnego na dziobie. Przez grube okna zobaczyłem zbliżający się szybko spód warstwy chmur. Statek gwałtownie zadarł dziób. Straciłem równowagą i musiałem przytrzymać się skrzynki czujników, które zainstalowaliśmy z Margueritą. Zanosi się na dziką jazdę, pomyślałem, ostrożnie wracając na mostek. Szedłem jak po stromej kładce. Nodon siedział przy konsoli łączności, Amarjagal zajmowała fotel kapitański. Zaczęła się podnosić, ale ruchem ręki kazałem jej zostać na miejscu. –Ty dowodzisz, Amarjagal – powiedziałem, zajmując krzesło obok niej. – Poradzisz sobie znacznie lepiej ode mnie. Jeśli moje słowa, przetłumaczone przez komputer, sprawiły jej przyjemność, to tego nie okazała. Nodon powiedział: –Sir, kapitan Truaksa przysyła wiele pytań. Niektóre są skierowane bezpośrednio do pana. Po chwili zastanowienia odparłem: –Powiedz, że porozmawiamy z nimi po wejściu na orbitę. Na razie ma zostać otwarty tylko kanał medyczny. –Tak jest. Przypiąłem się do krzesła, gdy Lucyfer szykował się do wejścia pod ostrym kątem w ostatnią warstwę chmur dzielącą nas od względnie bezpiecznego kosmosu. Dziwne, zawsze uważałem otwartą przestrzeń za środowisko niebezpieczne, próżnię zmywaną twardym promieniowaniem i usianą meteoroidami, które mogą przebić kadłub statku niczym pociski dużej mocy. Po pobycie na Wenus zimny pusty kosmos wydawał się niebiańsko spokojny. Lucyfer w żółwim tempie zbliżał się do najwyższej, najgrubszej warstwy chmur. Obserwowałem na ekranie nasz planowany tor lotu, długą krzywą linię przecinającą pole szarości reprezentujące chmury. Mrugający kursor, który znaczył naszą pozycję, pełzł strasznie powoli w kierunku spodu warstwy. Robaki będą mieć mnóstwo czasu na pałaszowanie naszego kadłuba. Wspomniałem, co zrobiły z kapsułą Bahadura i jego pomocników.

Ii Musiało być coś, co moglibyśmy zrobić, żeby bezpiecznie przejść przez chmury. Myśli kłębiły mi się w głowie, migając jak w obrazki w kalejdoskopie. Bahadur. Kapsuła ratunkowa. Nasze silniki rakietowe. Przyspieszenie, jakie daje siła ciągu. Podniosłem maleńki ekran w podłokietniku i wczytałem program napędu rakietowego. Jaki mieliśmy zapas paliwa? Czy mogliśmy użyć rakiet do przebicia się przez chmury i zachować dość paliwa, żeby wejść na orbitę? Nie. Zbyt wąski margines. Za duże ryzyko. –Zbliżamy się do strony dziennej – zawołał po angielsku nawigator. Amarjagal bez słowa pokiwała głową. Zwróciła się do mnie: –Znów czeka nas spotkanie z superrotacją. –Zrozumiałem – odparłem, naśladując lakoniczne, profesjonalne odżywki załogi. Skierowałem uwagę z powrotem na ekran i wczytałem tory alternatywne. Może… nie, nic. Wszystkie programy nakazywały odpalenie rakiet dopiero po wyjściu z zaroba-czonych chmur. Wiedziony przeczuciem, sprawdziłem specyfikacje silników rakietowych. Mogły pracować pięć razy dłużej niż przez krótki zryw, jaki zaprogramował im Fuchs. Kazałem komputerowi pokazać trajektorię, która minimalizowała ciąg i maksymalizowała czas spalania. Gdy liczby pojawiły się na ekranie, poprosiłem o korelację z naszym torem lotu. Tak! Jeśli teraz odpalimy rakiety, przepchną nas przez warstwę w dwanaście minut i ciągu wystarczy na wejście na orbitę. Na styk. Moim zdaniem przebywanie wśród żarłocznych robaków przez dwanaście minut było nieporównywalnie lepsze od spędzenia w chmurach dwunastu godzin. –Amarjagal – zawołałem – popatrz na to. – Przesłałem nowy tor lotu na jej główny ekran. Patrzyła na obraz ze ściągniętymi brwiami, wykrzywiając w dół kąciki ust. Ale połapała się, co jej pokazuję, widziałem to wyraźnie. Po chwili odwróciła się do mnie i powiedziała: –Nie zostanie nam rezerwa na manewry na orbicie. –Aha – mruknąłem z przygnębieniem. Musimy mieć zdolność manewrową, żeby spotkać się z silnikami rakietowymi, które miały nas zabrać na Ziemię. Czoło Amarjagal trochę się wygładziło. –Moduł nuklearny ma dysze manewrowe. Zamrugałem. –Możemy pokierować nimi zdalnie? Pokiwała głową. –W razie konieczności. –W takim razie zróbmy to! –Pański ojciec zaplanował inną trajektorię – podkreśliła.

–Wiem, ale teraz ja dowodzę. Przez długą chwilę milczała, patrząc na mnie pozbawionymi wyrazu ciemnymi oczami. Wreszcie pokiwała głową i wypowiedziała dwa najpiękniejsze słowa, jakie w życiu słyszałem: –Tak jest. Weszliśmy w chmury, zanim skończyłem wprowadzać zmiany do programów kierowania i napędu. Wyobrażałem sobie, że słyszę robaki przegryzające kadłub. Amarjagal zagadała do mikrofonu w swoim języku i po statku poniósł się płaski głos komputera: –PRZYGOTOWAĆ SIĘ NA CIĄG DWA G ZA JEDNĄ MINUTĘ. Złapałem poręcze fotela, spodziewając się, że zostanę wgnieciony w oparcie, gdy odpalimy rakiety. Doświadczenie nie było ani w połowie tak dramatyczne, jak się spodziewałem. Statek zadrżał, zadygotał pod wpływem nagłego przyspieszenia, ale poza tym tylko stłumiony ryk silników świadczył o wzroście ciągu. Dopiero wtedy spojrzałem na ekran ukazujący naszą drogę. Żeglowaliśmy przez chmury jak się patrzy, kursor pędził przez szare pole niczym korek wyskakujący na powierzchnią morza. Uśmiechnąłem się do Amarjagal, a ona – niesamowite – nie pozostała dłużna. Wreszcie kursor wyszedł z pola chmur. Nie włączył się żaden alarm. Wykres wskazywał, że jesteśmy na kursie umożliwiającym spotkanie z modułem. Przeszliśmy przez zarobaczone chmury. Głośno odetchnąłem z ulgą. –Chciałbym zobaczyć widok z dziobu – powiedziałem do Amarjagal. Pokiwała głową i zagadała do Nodona. Na głównym ekranie ukazał się ciemny, usiany gwiazdami przestwór nieskończoności. Uśmiechnąłem się z wdzięcznością. –Widok z rufy, proszę. Zobaczyłem Wenus, wzburzone wierzchołki chmur płonące w promieniach Słońca. Jesteśmy bezpieczni, rzekłem w milczeniu do bogini. Przeszliśmy przez najgorsze, czym mogłaś nam zagrozić. Wtedy pochwyciły nas wiatry superrotacji. Statek poderwał się jak bokser, który zarobił cios w szczękę. Roześmiałem się na całe gardło. Śmiało, powiedziałem do Wenus, prześlij nam pożegnalny pocałunek. Spoza śmierci Siedziałem na mostku, podczas gdy Amarjagal walczyła z wiatrem, a statek wierzgał i dygotał jak żywe stworzenie. Na wyświetlaczu widziałem, że spycha nas z kursu, ale nie mogliśmy nic zrobić. Pozostawała tylko nadzieja, że gdy dotrzemy na orbitę, moduł nuklearny będzie na tyle blisko, że uda nam się z nim spotkać. Fakt, że lecieliśmy z przyspieszeniem dwa g, zamiast płynąć biernie jak balon, wyszedł nam na dobre. Lucyfer w rekordowym czasie przedarł się przez pas wiatrów. Kołysanie ustało, ale statek grzechotał pod wpływem ciągu. Znienacka silniki zgasły. W jednej chwili trzęśliśmy się niczym wóz wyścigowy na wybojach, słysząc w uszach stłumione dudnienie rakiet. Mgnienie oka później hałas ucichł i sunęliśmy gładko jak po wypolerowanym szkle.

Byliśmy na orbicie. W grawitacji zero. Moje ręce oderwały się od podłokietników, żołądek podjechał do gardła. Amarjagal w swoim języku mówiła do techników ma mostku. Spotkanie z modułem nuklearnym było decydujące, bo inaczej utkniemy na orbicie Wenus. Ja jednak miałem coś pilniejszego do zrobienia. Odpiąłem się od krzesła i popłynąłem do włazu. Albo natychmiast popędzę do łazienki albo zwymiotuję na mostku. Najbliższa toaleta mieściła się w kwaterze Fuchsa. Nawet w swoim politowania godnym stanie wahałem się przed skorzystaniem, ale tylko przez chwilę. Byłem naprawdę chory i wiedziałem, że Fuchs jest w izbie chorych z Margueritą. Spędziłem żałosne pół godziny na wymiotowaniu do plastikowej miski. Za każdym razem, gdy myślałem, że to już koniec, lekki ruch głową powodował następną falę torsji. Usłyszałem komunikat z interkomu: –SPOTKANIE ZAKOŃCZONE POMYŚLNIE. ZACZYNAMY ROTACJĘ DO

UZYSKANIA JEDNEGO G. Dowlokłem się do łóżka Fuchsa i niemal od razu zasnąłem. Po przebudzeniu wszystko wydawało się normalne. Wszystkie moje wewnętrzne narządy były na swoich miejscach i mogłem kręcić głową bez wprawiania w ruch całego świata. Usiadłem ostrożnie. Podniosłem poduszkę i rzuciłem ją na podłogę. Upadła normalnie. Roześmiałem się. Amarjagal udało się spotkać z modułem nuklearnym i teraz kręciliśmy się na końcu długiej liny, tworząc w Lucyferze sztuczną grawitację. Sztuczna czy nie, wrażenie było cudowne. Wstałem z łóżka i poszedłem do kubryka, gdzie wziąłem prysznic i założyłem świeży kombinezon. Wypoczęty i odprężony, wiedząc, że niedługo dostanę lekarstwa z Tru-aksa, a potem ruszę na Ziemię, pomaszerowałem do izby chorych. Jedno spojrzenie na twarz Marguerity zgasiło mój uśmiech. –Nie żyje – powiedziała. Fuchs leżał na wąskim stole z zamkniętymi oczami, twarzą szarą i bez życia. Monitory milczały, ekrany były ciemne. –Kiedy? – zapytałem. – Jak długo? Zerknęła na zegar. –Pięć, sześć minut. Właśnie skończyłam odłączać monitory. Patrzyłem na martwe ciało. Mój prawdziwy ojciec. Ledwo zdążyłem go poznać, a już go straciłem. –Gdybyśmy byli na Ziemi… – zaczęła Marguerita głosem pełnym samooskarżenia – gdyby zamiast mnie byli tu prawdziwi lekarze… –Nie obwiniaj się. –Mógłby przeżyć – mówiła. – Wiem, że można by go uratować. Albo chociaż zamrozić, dopóki nie naprawią uszkodzonego mózgu. Miała na myśli krionikę. Zamrożenie pacjenta w czasie śmierci klinicznej w nadziei na usunięcie przyczyny, a potem ożywienie. Robiono to na Ziemi. Nawet w Selene City, na Księżycu, ludzie stosowali krionikę, żeby przeżyć własną śmierć. Szalony pomysł wpadł mi do głowy. –W takim razie zamroźmy go. Szybko! Marguerita popatrzyła na mnie gniewnie. –Nie mamy środków, Van. To trzeba robić… –Mamy pod ręką największą, najzimniejszą zamrażarkę we wszechświecie. Na zewnątrz śluzy. Szczęka jej opadła. –Wystawić go na zewnątrz? –Czemu nie? Co złego może mu się stać? – - Promieniowanie. Meteoroidy. –Ubierzmy go w skafander. To zapewni mu pewną ochronę.

–Nie, to potrwa za długo. Musi być zamrożony natychmiast. –Wobec tego kapsuła ratunkowa – podsunąłem. – Otworzymy właz na próżnię. Temperatura w parę minut spadnie do kriogenicznej. Niemal widziałem, jak trybiki obracają się w jej głowie. –Myślisz…? –Tracimy czas. Do roboty. W swego rodzaju niesamowitym kondukcie ponieśliśmy Fuchsa korytarzami i po drabinkach, przez śluzę do jednej z kapsuł ratunkowych. Obchodziliśmy się z nim nadzwyczaj delikatnie, co było dość dziwnym postępowaniem wobec kogoś, kto przez większą część życia kipiał z nienawiści i płonął żądzą zemsty. Ale wiedziałem, jakie demony nim powodowały, widziałem wywołaną przez nie furię i cierpienie, i po prostu było mi go żal. Bezsilna wściekłość zatruła życie człowiekowi ogromnej siły i ogromnego talentu. Mojemu ojcu. Mojemu prawdziwemu ojcu. Ułożyliśmy go na wąskim pokładzie między pustymi fotelami w drugiej z trzech kapsuł. Przyszło mi na myśl, że powinniśmy wypowiedzieć jakieś obrzędowe słowa, lecz nie znaliśmy niczego stosownego. Na Ziemi śmierć zdarzała się nieczęsto i choć Fuchs był klinicznie martwy, mieliśmy nadzieję, że zostanie przywrócony do życia. –Coś sobie przypominam – powiedziała Marguerita, gdy stanęliśmy patrząc na niego, oboje zasapani z wysiłku. –Co? –Z filmu o dawnych żaglowcach. Coś o „wiecznej nadziei na zmartwychwstanie…” Coś w tym stylu. Nagle wpadłem w rozdrażnienie. –Chodź – warknąłem. – Wynośmy się stąd i otwórzmy zewnętrzny właz, żeby mógł zamarznąć. Tak oto rozpoczęliśmy dwumiesięczną podróż na Ziemię z martwym człowiekiem w kapsule ratunkowej, z zewnętrznym włazem otwartym na kriogeniczne zimno i próżnię kosmosu. Dokładnie w tydzień po opuszczeniu orbity Wenus Mar-guerita powiedziała mi o szczątkach Aleksa. Odbyłem długie spotkanie z kapitanem Truaksa, odpowiadając na tyle pytań, na ile uznałem za stosowne. Potem przenieśliśmy moje lekarstwa na Lucyfera i dwa statki ruszyły w stronę Ziemi po własnych trajektoriach. Zająłem lokum Fuchsa. Z początku wzbraniałem się przed przeprowadzką do kapitańskiej kabiny, ale takie rozwiązanie wydawało się logiczne. Jeśli chciałem zachować szacunek Amarjagal i reszty załogi, nie mogłem dalej spać w kubryku. Chciałem, żeby wiedzieli, że ja dowodzę, nawet jeśli zamiast mnie to Amarjagal przez większość czasu siedziała na mostku. W czasie podróży niewiele miałem do roboty. Ludzie byli szczęśliwi, że żyją i lecą do domu; w wyobraźni już wydawali wielkie premie, jakie obiecał im Fuchs. W paru przypadkach ich fantazje przekraczały wszelkie wyobrażenia. Pozwoliłem im kontaktować się z Ziemią i myślę, że niektórzy spędzili tyle czasu na elektronicznych łączach, że zadłużyli się jeszcze przed wylądowaniem. Ja rozmawiałem z Mickey Cochrane i gromadą innych naukowców, pokazując im dane i nagrania

zgromadzone na Wenus. Może „rozmawiałem” to niewłaściwe określenie, bo nawet fale światła potrzebowały ponad dziewięciu minut na przebycie odległości między Lucyferem a Ziemią. To nie była wymiana zdań; jedna strona wygłaszała monolog, druga słuchała, a potem zamienialiśmy się rolami. Zdziwiłem się, że nie słyszę profesora Greenbauma i dopiero Mickey powiedziała mi, że profesor nie żyje. –Nie żyje? – sapnąłem z zaskoczenia. – Jak? – Potrafiłem zrozumieć, że ludzie giną w wypadkach albo umierają, bo nie otrzymali w porę odpowiedniej pomocy lekarskiej, jak Fuchs. Ale Greenbaum musiał przebywać w środku wielkiego uniwersytetu. Do licha, co mogło go zabić? Rzecz jasna, Mickey nie mogła usłyszeć moich mętnych pytań. Mówiła dalej: –Oficjalną przyczyną śmierci była niewydolność nerek, ale ja myślę, że umarł ze starości. Nigdy nie poddał się kuracji odmładzającej i jego narządy po prostu się zużyły. Dlaczego nie bronił się przed śmiercią? Wprost nie byłem w stanie pojąć jego sposobu myślenia. Życie jest takie cenne… –Zmarł jako człowiek szczęśliwy – dodała Mickey z uśmiechem. – Twoje dane telemetryczne o wybuchach wulkanów utwierdziły go w przekonaniu, że miał rację i Wenus wchodzi w fazę globalnego wypiętrzenia. Zastanowiłem się, czy ona też tak sądzi. Kiedy przyszła moja kolej, zapytałem ją o to. Prawie dwadzieścia minut później napłynęła niezobowiązująca odpowiedź. –Zobaczymy. Niedługo po „rozmowie” z Mickey do kabiny przyszła Marguerita. Miała bardzo poważną, wręcz posępną minę. –O co chodzi? – zapytałem, wskazując jej krzesło przed biurkiem. Czytałem jedną ze zszarganych starych książek Fuchsa, coś o kopaniu złota na Jukonie prawie dwieście lat temu. –Twój brat – powiedziała, gdy przycupnęła na brzeżku krzesła. Serce zamarło mi w piersi. –Zostało coś z Aleksa? Cokolwiek? –W skafandrze był miałki proszek. –Prochy. –Tak. Prochy. Wszystko znów przemknęło mi przed oczami: Aleks uwięziony w kapsule, gotujący się żywcem na bezlitosnej powierzchni Wenus. Jak długo to trwało? Czy otworzył wizjer, nie godząc się na powolną śmierć? Jakby czytając mi w myślach, Marguerita powiedziała: –Skafander był nietknięty. Najwyraźniej zabiło go gorąco. Opadłem bezwładnie na obrotowy fotel. –On… – Głos jej się załamał, z trudem przełknęła ślinę i podjęła: – Zostawił ci wiadomość. –Wiadomość? – Każdy nerw zawibrował w moim ciele.

Marguerita sięgnęła do kieszeni skafandra, wyjęła cienki chip pamięci i podała mi go przez biurko. Zobaczyłem słowo „Van”. –Był w kieszeni na udzie. Przypuszczam, że to wiadomość – powiedziała. – Nie odtworzyłam jej. Trzymałem chip na wyciągniętej dłoni. To wszystko, co zostało z Aleksa, mówił mi wewnętrzny głos. Marguerita wstała. –Pewnie chcesz obejrzeć go w samotności. –Tak – mruknąłem. Dopiero gdy dochodziła do drzwi, przyszło mi na myśl, żeby dodać: – Dziękuję. Skinęła głową i wyszła, delikatnie zamykając za sobą drzwi. Nie wiem, jak długo siedziałem, wpatrując się w chip. Chyba bałem się go odtworzyć, bałem się zobaczyć umierającego brata. Wiedziałem, że nie był moim prawdziwym bratem, nie genetycznie, ale inaczej nie mogłem o nim myśleć. Przez całe życie uważałem go za swojego wielkiego brata i teraz zrozumiałem, że myślał o mnie w swoich ostatnich udręczonych chwilach. Czy wiedział, że jego ojciec nie był moim ojcem? Mało prawdopodobne. Martin Humphries nie powiedziałby nikomu, nawet swojemu ukochanemu synowi, że jego najbardziej znienawidzony wróg przyprawił mu rogi. Z ogromną niechęcią wsunąłem chip do komputera. Co dziwne, rękę miałem pewną. W środku też się nie trząsłem, już nie. Czułem chłód lodowca, niemal odrętwienie; jedyną emocją było palące pragnienie dowiedzenia się, co Aleks chciał mi przekazać w ostatnich chwilach życia. Ekran komputera zapalił się i zobaczyłem twarz ledwo rozpoznawalną za wizjerem hełmu. Obraz był niewyraźny, ziarnisty. Aleks przebywał w kapsule, w uszczelnionym skafandrze siedział przed konsolą łączności. –Nie wiem, czy wiadomość do ciebie dotrze, braciszku – powiedział. – Obawiam się, że zawaliłem tę misję. Jakość nagrania pozostawiała wiele do życzenia, ale był to głos Aleksa, głos, którego, jak myślałem, już nigdy nie usłyszę. Łzy zakręciły mi się w oczach. Wytarłem je ręką, gdy Aleks mówił: –Van, w górnej warstwie chmur jest coś, co uszkodziło powłokę Fosforos tak poważnie, że opadliśmy na powierzchnię. Próbowałem skontaktować się z Ziemią, ale wygląda na to, że to coś zniszczyło również anteny komunikacyjne. Mimo woli pokiwałem głową, jakby mógł mnie zobaczyć. –Nie wiem, czy ten chip kiedykolwiek do ciebie trafi. Mogłoby się to stać tylko w jeden sposób – ktoś musiałby przylecieć na powierzchnię Wenus i znaleźć wrak, a przypuszczam, że długo przyjdzie czekać na takiego ryzykanta. Chyba że zostanie ogłoszona nagroda w wysokości dziesięciu miliardów dolarów, pomyślałem. –Van, w noc przed wyjazdem powiedziałem ci, że chcę pomóc Zielonym poprzez przywiezienie obrazów z planety, na której efekt szklarniowy dostał szału. Cóż, nic z tego. Totalne fiasko. Elektroniczny śnieg niemal przysłonił obraz, ale głos Aleksa brzmiał nadal, chrapliwy i słaby.

–Nie zachodzi żaden związek między tym, co się stało na Wenus a tym, co dzieje się na Ziemi. Nie ma absolutnie żadnego związku. Być może kiedyś na tych dwóch planetach panowały podobne warunki, ale Wenus bardzo wcześnie straciła całą swoją wodę. Przed miliardami lat, gdy na Ziemi powstawały oceany, na gorącej Wenus prawie cała woda wyparowała w kosmos. Mówił teraz szybko, jakby z obawy, że nie zdąży powiedzieć mi wszystkiego. –Nie można porównywać ziemskiego efektu cieplarnianego z warunkami panującymi na Wenus. Zieloni będą bardzo rozczarowani; nie użyją Wenus jako przykładu ilustrującego, co się stanie z Ziemią, jeśli nie powstrzymamy tego procesu. Zakaszlał. Obraz lekko się przeczyścił i wytężyłem wzrok, próbując dostrzec twarz za wizjerem. –Systemy kapsuły wysiadają – rzekł nie całkiem spokojnie, ale bez śladu paniki. Domyślam się, że wiedział, iż nic nie może go uratować. – Robi się naprawdę gorąco… naprawdę… – Ekran na chwilę ściemniał, potem znów pojawił się słaby, ziarnisty obraz. Nie! – wrzasnąłem bezgłośnie. Nie odchodź, Aleks! Nie umieraj! Mów do mnie. Powiedz mi… –Zawiodłem – powiedział Aleks z niewyobrażalnym smutkiem. – Zawiodłem… Głos ucichł. Czekałem na więcej, ale z głośników płynął tylko syk. Obraz zniknął. Patrzyłem w ciemny ekran, słuchałem syku głośników. Potem nawet ten dźwięk ucichł. Słyszałem tylko szum komputera. Ostatnie myśli Aleksa dotyczyły porażki. Do ostatniego tchnienia wierzył, że zawiódł, że Wenus go pokonała, a jego świetlane nadzieje na wsparcie programu Zielonych umarły na piekielnej powierzchni Wenus razem z jego załogą, razem z nim samym. Mój mądry, przystojny, czarujący, roześmiany wielki brat w chwili śmierci uważał się za nieudacznika. I myślał o mnie. Nie skierował swego ostatniego przesłania do ojca ani do Zielonych. Chciał mówić do mnie! Chciał wyznać mi swoje ostatnie myśli, ostatnie wnioski. Oderwałem oczy od martwego ekranu, oparłem głowę o wyściełane oparcie fotela i w wyobraźni ujrzałem wspólnie spędzone chwile. Wydawały się żałośnie nieliczne, parę chwili w naszych żywotach. Obiecałem sobie, że jakoś to naprawię. Nowe życie Zawołałem Margueritę do kabiny. Zasunęła drzwi za sobą niecałą minutę później; musiała być u siebie, parę kroków dalej. Spojrzałem na zegar na biurku. Minęła północ, upłynęło ponad pięć godzin, od kiedy podała mi chip Aleksa. Siedziałem przy biurku ponad pięć godzin. –Zbudziłem cię – powiedziałem. Uśmiechnęła się nieznacznie. –Nie, nie ubieram się tak szybko. Miała na sobie kombinezon, który nosiła wcześniej. –Nie mogłaś zasnąć? –Pracowałam – odparła, siadając na krześle przed biurkiem. – A dokładnie, rozmyślałam. –O czym?

–O twoim bracie. – Aha. –Musiał bardzo cię kochać. –Ja też go kochałem. Myślę, że był jedyną osobą w Układzie Słonecznym, którą naprawdę kochałem. –A zatem oboje utraciliśmy tych, których kochaliśmy najbardziej – rzekła cicho. –Ty matkę. Skinęła głową, zaciskając usta, panując nad emocjami. Patrzyłem na nią. Uderzające podobieństwo fizyczne, diametralnie różny charakter. –Marguerito, ile… materiału genetycznego zachowało się w szczątkach mojego brata? Zamrugała, zaskoczona. –Wystarczy, by uzyskać porządną próbkę DNA? – zapytałem. –Do klonowania? – - Do klonowania. Na chwilą odwróciła oczy, potem znowu spojrzała na mnie. –Nie da rady, Van. Już sprawdziłam. Za wysoka temperatura, za długi czas. Wszystkie polipeptydy uległy dysocjacji, wszystkie makrocząsteczki łańcuchowe. Kwasy nukleinowe, wszystko… Rozpadły się w tym gorącu. Serce mi zamarło. –Nic nie możemy zrobić – dodała. –Myślał, że był nieudacznikiem. Mój brat zmarł w przekonaniu, że nic nie osiągnął. –Nie rozumiem. Opowiedziałem jej o Zielonych i nadziei Aleksa na wykorzystanie przykładu Wenus do przekonania mieszkańców Ziemi, że należy podjąć drastyczne kroki, aby uniknąć katastrofalnych skutków globalnego ocieplenia. Gdy skończyłem, powiedziała: –Tak, Zieloni będą rozczarowani. Zdruzgotani. Liczyli na uczynienie z Wenus jaskrawego przykładu. Chcieli, żeby ludzie myśleli o efekcie cieplarnianym za każdym razem, gdy spojrzą w niebo i zobaczą Wenus. Potrząsnąłem głową. –Nic z tego. Naukowcy, Mickey i inni, będą musieli powiedzieć im prawdę. Wenusjański efekt cieplarniany nie ma nic wspólnego z ziemskim. –Twój ojciec będzie zachwycony. Popatrzyłem na nią pytająco. –On i jemu podobni roztrąbią wieści na cały świat, prawda? – mówiła. – Martin Humphries poświęcił syna, aby się dowiedzieć, że Wenus nie ma nam nic do powiedzenia. –Przecież to dobra wiadomość – powiedziałem niemal szeptem.

–Dobra dla twojego ojca. –Nie – podjąłem silniejszym głosem, gdy przemyślałem konsekwencje. – Nie, zła dla mojego ojca i dobra dla całej reszty. Pochyliła się lekko na krześle. –Jak mam to rozumieć? –Efekt cieplarniany na Ziemi nie ma żadnego związku z niekontrolowanym efektem cieplarnianym na Wenus! – oznajmiłem niemal z radością. –I co w tym dobrego? Zerwałem się z fotela i obszedłem biurko. –Jak to, co? To znaczy, że procesy zachodzące na Ziemi, w przeciwieństwie do tych na Wenus, nie są nieodwracalnym dziełem natury. Są dziełem człowieka! –Naukowcy… Chwyciłem ją za ręce i poderwałem z krzesła. –Naukowcy od dziesiątków lat powtarzają, że działalność człowieka powoduje globalne ocieplenie. Emitujemy do atmosfery gigatony gazów cieplarnianych. –A przemysłowcy twierdzą, że ocieplenie jest efektem naturalnego cyklu klimatycznego – powiedziała Marguerita, trochę rozbawiona moim niespodziewanym wybuchem entuzjazmu. –Zgadza się. Ale teraz mamy dla porównania Wenus, gdzie natura wytworzyła prawdziwy efekt cieplarniany… i możemy pokazać, że na Ziemi nie dzieje się nic podobnego! –Byłem taki podkręcony, że chciałem porwać ją w ramiona i zatańczyć po kabinie. Marguerita potrząsnęła głową. –Nie rozumiem, jak to mogłoby pomóc Zielonym. Roześmiałem się. –Niech mój ojciec i jego przyjaciele roztrąbią wieści, że Wenus i Ziemia to dwa zupełnie różne przypadki. Niech powiedzą światu, że efekt cieplarniany Wenus nie ma żadnego związku z tym, co zachodzi na Ziemi. –I co to da? –My powiemy: „Tak! Macie rację. Wenus padła ofiarą katastrofy naturalnej… Ziemi grozi katastrofa z rąk człowieka. A co człowiek uczynił, człowiek może odczynić!” W oczach Marguerity rozbłysło zrozumienie. Uśmiechnęła się promiennie. Jeśli działalność człowieka powoduje efekt cieplarniany, działalność człowieka może go zlikwidować. –Właśnie! – Objąłem ją i pocałowałem mocno. Nie sprzeciwiła się. Prawdę mówiąc, odwzajemniła pocałunek. Ale zaraz potem odsunęła się lekko i zapytała: –Zdajesz sobie sprawę, w co się pakujesz? –Chyba tak. Zamierzam jeszcze bardziej rozczarować mojego oj… Martina Humphriesa. Wpadnie w szał. Może nawet osiągnie prędkość ucieczki.

–Zamierzasz zostać rzecznikiem Zielonych – powiedziała z powagą. –Chyba tak. –To poważna odpowiedzialność, Van. Wzruszyłem ramionami i pokiwałem głową, nie wypuszczając jej z objęć. –Niektórzy przywódcy Zielonych nie będą ci ufać. Inni będą ci zazdrościć. Wiesz, w tym ruchu jest mnóstwo polityki. Mnóstwo noży czai się w ciemności. Zrozumiałem, co chce mi powiedzieć. –Będę więc potrzebować kogoś, kto mnie poprowadzi, kto mnie ochroni. –Tak. –Ludzie mojego ojca też będą polować na mój skalp. Potrafią grać bardzo nieczysto. Spojrzała mi prosto w oczy. –Jesteś pewien, że chcesz wziąć na siebie to wszystko? Nie wahałem się ani nanosekundy. –Tak – odparłem. – Jeśli – ty będziesz przy mnie. –Ja? –Jeśli zostaniesz moim przewodnikiem, moim obrońcą. Dziwny wyraz przemknął przez jej piękną twarz. Kąciki ust wygięły się lekko, jakby chciała się uśmiechnąć, ale oczy pozostały śmiertelnie poważne. –Matką moich dzieci – dodałem. Otworzyła usta, kompletnie zaskoczona. –Jestem zamożnym człowiekiem – powiedziałem, obejmując ją w talii. – W zasadzie nie mam złych nawyków. Na zdrowie też nie narzekam, o ile mam leki. –I? –Kocham cię. – Nie była to do końca prawda, z czego oboje dobrze zdawaliśmy sobie sprawę. Żadne z nas nie wiedziało, czym naprawdę jest miłość, ale tyle razem przeżyliśmy, że nikt na Ziemi – nikt w Układzie Słonecznym – nie był mi bliższy. –Miłość to wielkie słowo – wyszeptała Marguerita. Przytuliła się do mnie i wsparła głowę na moim ramieniu. –Będziemy się jej uczyć – szepnąłem. – Od teraz. Nie byłem przygotowany na ogromne zainteresowanie mediów. Gdy tylko weszliśmy na orbitę okołoksiężycową, zasypano mnie prośbami o wywiady, dokumenty fabularyzowane, biografie. Światowa sieć zaproponowała mi udział w programach rozrywkowych i główną rolę w serialu przygodowym! Byłem osobistością, proszoną o zajęcie miejsca wśród gwiazd medialnych i polityków. Grzecznie, ale stanowczo odmówiłem im wszystkim, przekazując mediom tylko przegląd najważniejszych wydarzeń z naszej ekspedycji – dość dramatycznych, by na siedem wieczorów przykuć do ekranów widownię w całym układzie Ziemia-Księżyc. Udzielałem wywiadów, ale bardzo wybiórczo. W każdym z nich kładłem nacisk na koncepcję, że wenusjański efekt cieplarniany różni się od ziemskiego, a ocieplenie na Ziemi w znacznej mierze jest

wynikiem działalności człowieka i że ludzie mogą zlikwidować skutki, jeśli zgodzą się na dokonanie niezbędnych zmian. Zieloni z początku byli wściekli; otrzymałem głośne żądania wyparcia się moich heretyckich poglądów, a nawet pogróżki. W końcu, gdy moje rewelacje zaczęły docierać do świadomości, niektórzy liderzy Zielonych pojęli, że mogą wykorzystać moje słowa do podbudowy swojego stanowiska politycznego. Wprawdzie w dalszym ciągu dostawałem pogróżki od rozwścieczonych fanatyków, ale kierownictwo partii już używało moich wywiadów jako broni w swoich kampaniach. Tymczasem przekazałem wszystkie nasze dane Mickey Cochrane, która przyleciała na Lucyfera, gdy krążyliśmy na orbicie lunarnej. Przechodziliśmy kwarantannę, którą miało zakończyć orzeczenie inspektorów medycznych, że nie przy-wlekliśmy ze sobą żadnych pozaziemskich chorób. Oczywiście, przywieźliśmy próbki wenusjańskiej ae-robakterii i fragment rurki pokarmowej stworzenia z powierzchni, co spowodowało znaczne przedłużenie kwarantanny. Mickey i jej uczeni koledzy oszaleli z radości, gdy zobaczyli próbki i wszystkie zgromadzone dane. Zaproponowano mi tytuł honorowego członka Międzynarodowej Akademii Nauki. Marguerita otrzymała pełne członkostwo i chodzą słuchy, że dostanie także specjalną Nagrodę Nobla. Jeszcze gdy krążyliśmy na orbicie parkingowej, skontaktowałem się z Gwyneth, która ciągle mieszkała w Barcelonie. Wyglądała egzotycznie i pięknie jak zawsze. Choć siedziałem w swojej kabinie na pokładzie Lucyfera i oglądałem ją tylko na ściennym ekranie, widok jej złocistych oczu i pełnych ust przyspieszył mi tętno. Po krótkiej pogawędce powiedziałem: –Przekazuję ci moje mieszkanie, Gwyneth. Jest twoje, bez żadnych obciążeń. Nie wyglądała na zaskoczoną. Zareagowała tak, jakby się tego spodziewała. –Prezent na pożegnanie. – To nie było pytanie. –Przykro mi. – Dziwiłem się, że nie odczułem bólu. No, może leciutkie ukłucie, ale nie cierpienie rozłąki, z jakim się liczyłem. Lekko pokiwała głową. –Tak myślałam. Śledziłam twoje wywiady. Zmieniłeś się, Van. Już nie jesteś tą samą osobą. –Nie rozumiem, jaki niby miałbym być – powiedziałem, myśląc o wszystkim, przez co przeszedłem. –A z ojcem się spotkasz? – zapytała uszczypliwie, jakby chciała dać do zrozumienia, że mimo wszystko nie jest zachwycona naszym rozstaniem. –Zobaczę się z nim, gdy tylko skończy się kwarantanna. Uśmiechnęła się lekko. – Żeby upomnieć się o swoje dziesięć miliardów. –Tak – odparłem. – I parę innych rzeczy. Selene City Po dwóch tygodniach kolegium lekarzy i biologów uznało, że Lucyfer i jego załoga nie stanowią zagrożenia dla mieszkańców Ziemi i Księżyca. Kiedy wreszcie nas wypuścili, posłałem Margueritę do swojego domu na Majorce, mówiąc jej:

–Muszę najpierw zobaczyć się z Martinem Humphriesem. –Nie możesz zrobić tego przez wideofon? – zapytała. – Albo zorganizować spotkanie wirtualne? –Nie. To musi być rozmowa twarzą w twarz, on i ja. Na jego podwórku. Tak więc udałem się do Selene City. Wprowadzono mnie do salonu jego apartamentu w Hotelu Luna i oznajmiono: –Pan Humphries niebawem się zjawi. Przeszedłem po grubym dywanie do prawdziwego okna. Powierzchniowe budynki były na Księżycu rzadkością, a okien prawie się nie spotykało. Ujrzałem piękny rozjarzony sierp Ziemi wiszący w ciemności. Przy oknie stał pękaty teleskop zamontowany na smukłym trójnogu. Popatrzyłem przez okular, szukając Connecticut, gdzie stał dom rodziny Humphriesów. Wielkiej rezydencji groziło pochłonięcie przez rzeką Connecticut; gdy podniósł się poziom morza, całą dolinę stopniowo zatapiały wzbierające wody cieśniny Long Island. Przesunąłem teleskop na Majorkę, ledwo widoczną na samej krawędzi globu. Mój dom, ulokowany na szczycie wzgórza, był względnie bezpieczny, ale falochron chroniący Palmę już pękał i miastu zagrażała powódź. Trzeba było ponad stu lat, żeby globalne ocieplenie zaczęło powodować takie katastrofy. Trzeba będzie ponad stu lat, żeby naprawić szkody. Mieliśmy przed sobą długie dekady harówki i walki, ale nie miałem wątpliwości, że dzięki posiadanej wiedzy i środkom, w końcu odniesiemy powodzenie. –Jesteś więc, i gapisz się w gwiazdy. Wyprostowałem się i odwróciłem na dźwięk drwiącego głosu. –Witam… – powiedziałem – panie Humphries. Wyglądał dokładnie tak samo jak wtedy, gdy ostatni raz widziałem się z nim osobiście, na jego urodzinowym jublu. Wysoki, wyprostowany, szczupły. Ciemny, dopasowany garnitur z lekko watowanymi ramionami. I twarde, zimne oczy. –Panie Humphries? – Jeśli był zaskoczony formalnym zwrotem, to dobrze to ukrył. Przemierzył pokój i usiadł na sofie pod elektroniczną reprodukcją jakiegoś krzykliwego neoklasycznego obrazu. Delacroix, pomyślałem; Beduini w zwiewnych szatach, galopujący przez pustynię z długimi strzelbami w rękach. –Nie jesteś moim ojcem – rzekłem bezdźwięcznie. Nawet nie mrugnął okiem. –Fuchs ci powiedział? –Potwierdziła to analiza DNA. Wypuścił powietrze. –Więc teraz wiesz. –Wiem, dlaczego zamordowałeś moją matkę. – Szeroko otworzył oczy. –Zmarła z przedawkowania narkotyków! Sama to zrobiła. To było samobójstwo, nie morderstwo. –Naprawdę? –Kochałem ją, na miłość boską! Jak myślisz, dlaczego prześladowałem Fuchsa, dopóki z niej nie zrezygnował? Kochałem ją. Niech ją diabli, była jedyną kobietą, którą w życiu kochałem! –Faktycznie, słowa miłości. Zaczerwienił się i skoczył na równe nogi, z podnieceniem wymachując rękami.

–Chciałem, żeby mnie pokochała, ale tak się nie stało. Nie pozwalała się dotknąć! A potem zaszła w ciążę i urodziła dziecko – jego dziecko! –Mnie. –Ciebie. –Dlatego nienawidziłeś mnie przez wszystkie te lata. Parsknął krótkim, szczekliwym śmiechem. –Nienawidziłem? Nie, to zbyt wielkie słowo. Gardziłem tobą, żałosny mały cherlaku. Za każdym razem, gdy na ciebie patrzyłem, miałem przed oczami ich dwoje, wyśmiewających się ze mnie. Każdy dzień twojego życia przypominał, że mnie nie cierpiała, że kochała tego łajdaka Fuchsa. –Wymyśliłeś więc tę misję na Wenus, żeby się mnie pozbyć. Zrobił zdziwioną minę. –Ciebie? Ha! A kogo ty obchodzisz? Kto by przypuszczał, że ty, cherlawy, tchórzliwy, żałosny kurdupel podejmiesz moje wyzwanie? Nikt przy zdrowych zmysłach nie spodziewałby się tego. Zaskoczyłeś mnie jak cholera, tyle ci powiem. –Dlaczego zatem… – Nagle zrozumiałem prawdę. Martin Humphries pokiwał głową, widząc światło zrozumienia w moich oczach. –Chodziło mi o zabicie Fuchsa, to chyba jasne. Siedział w Pasie, gdzie chronili go jego kamraci, przeklęte skalne szczury. Poza tym obiecałem twojej matce, że przestanę go prześladować i wbrew temu, co sobie myślisz, dotrzymałem danego słowa. Wbrew wszystkiemu. Pozwoliłem sukinsynowi żyć. –Dopóki nie wpadł ci do głowy pomysł wyznaczenia nagrody. Od samego początku była to pułapka. –Po śmierci Aleksa już nie mogłem się pohamować. Pragnąłem śmierci tego sukinsyna! Zarzuciłem przynętę wartą dziesięć miliardów dolarów i, co było do przewidzenia, faktycznie dał się złapać. –Ja też. Na jego twarz wypełzł dawny, dobrze mi znany uśmieszek. –To była premia. Nie spodziewałem się, źe ty podejmiesz wyzwanie. Kto by pomyślał! Uznałem, do diabła, że doskonale się składa: Wenus zabije was obu, ojca i syna. –Ale przeżyłem. Wzruszył ramionami. –Mam to, na czym mi zależało. Fuchs nie żyje. Jest martwy jak kłoda. –Może nie. Wbił we mnie oczy. –Zamroziliśmy jego ciało. Marguerita Duchamp ściąga czołowych kriogeników świata, żeby zobaczyli, czy da się go ożywić. Twarz Martina Humphriesa zrobiła się szara jak popiół. Cofnął się o parę kroków i niezdarnie opadł na sofę. –Ty sukinsynu – wyszeptał, wyraźnie wymawiając każdą sylabę. – Ty pierdolony zdradliwy sukinsynu.

Przypuszczam, że powinna mnie ucieszyć jego zszokowana, skonsternowana mina, ale nie czułem radości zwycięstwa i triumfu. Byłem zdegustowany głębią jego nienawiści do mnie i mojego ojca. –Przyszedłem tu, by zadać ci pytanie – powiedziałem, pełen wewnętrznego chłodu i niezłomności. – Jedno pytanie. Myślę, że znam odpowiedź, ale chciałbym usłyszeć ją z twoich ust. Zmrużył oczy. –Czy kazałeś uszkodzić statek Aleksa? Czy plotki mówią prawdę? –Nie! – warknął, zaciskając pięści. – Aleks był moim synem, z mojej krwi i kości! Nie jak ty. Był częścią mnie! Jak mógłbym go skrzywdzić? Uwierzyłem mu. Poczułem, jak stalowe szpony nienawiści ściskające mi serce trochę się rozluźniają. Uświadomiłem sobie, że pragnąłem mu uwierzyć, mimo wszystko. Nie chciałem żyć ze świadomością, że zamordował Aleksa. –W porządku – powiedziałem cicho. – To już wszystko. –Doprawdy? – Podnosząc głowę, zapytał: – Myślisz, że pozwolę ci położyć łapy na moich dziesięciu miliardach? Po tym, co zrobiłeś? –Już je mam. Skontaktowałem się z twoimi prawnikami, gdy tylko weszliśmy na orbitę lunarną. Pieniądze nadal są w depozycie. Wystarczy tylko mój podpis. –I mój! –Podpiszesz. –Akurat! –Jeśli nie, historia trafi do mediów. Cała historia, z detalami dotyczącymi ciebie, Fuchsa, mojej matki i mnie. Media uwielbiają takie rzeczy. –Ty… ty… – zabrakło mu słów. Kierując się do ozdobnego biurka w kącie pokoju, powiedziałem: –Po wyjściu stąd udaję się na Ziemię. Chcę zorganizować następną ekspedycję na Wenus. –Następną…? –Zgadza się. Już wiemy, jak przeżyć nawet na powierzchni planety. Wrócimy, by rozpocząć prawdziwą eksplorację. Martin Humphries potrząsnął głową. Nie wiedziałem – ani mnie to nie obchodziło – z jakiego powodu: ze zdumienia, z żalu czy z niedowierzania. –Możesz podpisać dokumenty depozytowe elektronicznie. Twoi prawnicy już się na to zgodzili. Nie musisz opuszczać Selene. –Zejdź mi z oczu! – warknął. –Nic nie sprawi mi większej przyjemności. Ale zostawię ci coś, co kupiłeś i za co zapłaciłeś. Patrzył na mnie, gdy wsuwałem dyskietkę do jego komputera. –Oto Wenus – powiedziałem. Ściany pokoju, nawet okna, były inteligentnymi ekranami. Nagle ukazały się

na nich widoki zarejestrowane przez kamery małej Hekate, przedstawiające rozżarzoną Wenus. Zgasiłem wszystkie światła. Martin Humphries siedział przygarbiony i pokonany, skąpany w posępnym, czerwonym blasku planety. Niemal czułem jej żar, gdy stałem przy biurku. Idąc powoli do drzwi, patrzyłem na wrak Fosforos leżący na spieczonych skałach, z rozpostartymi na nim dziwnymi ramionami pokarmowymi. Martin Humphries siedział jak porażony, z kropelkami potu na czole. Chwyciłem za klamkę i czekałem. Grunt otworzył się i wrząca z wściekłości, oślepiająco biała lawa pochłonęła wrak, paląc, niszcząc, topiąc wszystko, czego się dotknęła. Zostawiłem Martina Humphriesa otoczonego ślepą furią Wenus. Zostawiłem go w piekle. W drodze do portu rakietowego i promu, który miał zabrać mnie na Majorkę, do Marguerity, zastanawiałem się, czy przed swoimi wyprawami w kosmos Aleks zostawił próbki spermy. Jeśli zamierzał pewnego dnia mieć dzieci, powinien to zrobić. Zabezpieczenie się przed skutkami promieniowania, nadzwyczaj groźnego w okresie burz na Słońcu, byłoby rozsądnym krokiem. Aleks zaliczał się do ludzi przezornych, dlatego byłem pewien, że schował gdzieś próbki spermy, może w domu w Connecticut. Zastanowiłem się, jak się poczuje Marguerita, gdy poproszę ją o urodzenie dziecka z jego sklonowanej zygoty. Czy zrobi to dla mnie? Wiedziałem, że to trudna decyzja. Oczywiście, będziemy mieć własne dzieci, ale najpierw chciałem odzyskać Aleksa. Zastanowiłem się, jak ja będę się czuć jako jego wielki brat. W momencie złączenia dolnego, gdy Wenus znajduje się pomiędzy Ziemią a Słońcem, odległość między planetami wynosi ok. 41 milionów kilometrów (wszystkie przypisy tłum.) Rube Goldberg – 1883-1970, karykaturzysta amer., twórca postaci profesora Lucyfera Gorgonzoli Buttsa, wynalazcy absurdalnie skomplikowanych maszyn do wykonywania najprostszych prac. Wszystkie cytaty z Raju utraconego w przekładzie Macieja Słomczyńskiego Legendarne miasta bezskutecznie poszukiwane przez szesnastowiecznych konkwistadorów w Ameryce Płn. Henryk IV, tłum. Leon Ulrich. This file was created with BookDesigner program [email protected] 2010-12-02 LRS to LRF parser v.0.9; Mikhail Sharonov, 2006; msh-tools.com/ebook/