Dzikie karty 3 Szalejacy Dzoker - Antologia

George R.R. Martin Szalejący Dżokerzy ISBN: 978-83-7785-831-8 TYTUŁ ORYGINAŁU: Wild Cards III: Jokers Wild

Copy right © 1987 by George R.R. Martin ’Making a Mosaic’ copy right © 2001 George R.R. Martin All rights reserved Copy right © 2015 for the Polish translation by Zy sk i S-ka Wy dawnictwo s.j., Poznań Cover Art Copy right © Michael Komarck REDAKCJA: Robert Cichowlas Zysk i S-ka Wydawnictwo ul. Wielka 10, 61-774 Poznań tel. 61 853 27 51, 61 853 27 67, faks 61 852 63 26 Dział handlowy, tel./faks 61 855 06 90 sklep@zy sk.com.pl www.zy sk.com.pl Wszelkie prawa zastrzeżone. Niniejszy plik jest objęty ochroną prawa autorskiego i zabezpieczony znakiem wodny m (watermark). Uzy skany dostęp upoważnia wy łącznie do pry watnego uży tku. Rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci bez zgody właściciela praw jest zabronione. Konwersję do wersji elektronicznej wy konano w sy stemie Zecer.

Ten redaktorski hat trick poświęcam redaktorom, którzy pomogli mi po drodze: Benowi Bovie, Tedowi White’owi i Adele Leone, Davidowi G. Hartwellowi, Ellen Datlow i Ann Patty, Betsy Mitchell, Jimowi Frenkelowi i Ellen Couch, a także pamięci Larry’ego Herndona i Teksaskiego Trio. I oczywiście Shawnie oraz Lou, którzy potrafili rozpoznać wygrywającą rękę.

PROLOG W Nowy m Orleanie mają Mardi Gras, w Rio Carnival, gdzie indziej zaś setki festiwali, fiest czy Dni Założy ciela. Irlandczy cy obchodzą Dzień Świętego Patry ka, Włosi Dzień Kolumba, a cały kraj czwartego lipca. Historia jest pełna parad przebierańców, bali maskowy ch, orgii, religijny ch ceremonii oraz ekstrawaganckich patrioty czny ch uroczy stości. Dzień Dzikiej Karty jest po trosze ty m wszy stkim, a także czy mś więcej. 15 września roku 1946, zimny m popołudniem, Śmig zginął na niebie nad Manhattanem i takizjański ksenowirus, zwany potocznie dziką kartą, wy dostał się na świat. Nie jest jasne, kiedy zaczęto obchodzić to święto, ale w późny ch latach sześćdziesiąty ch ci, którzy poczuli dotknięcie dzikiej karty i przeży li, dżokerzy i asowie z Nowego Jorku uznali ten dzień za swój. 15 września stał się Dniem Dzikiej Karty. Dniem świętowania i rozpaczy, żałoby i radości, wspominania zmarły ch i cieszenia się z ży wy mi. Dniem fajerwerków, uliczny ch festy nów i parad, bali maskowy ch, polity czny ch wieców oraz bankietów ku czci zmarły ch, dniem picia, uprawiania miłości i bójek w zaułkach. Z każdy m mijający m rokiem obchody stawały się większe i bardziej szalone. Ruch w tawernach, restauracjach i szpitalach by ł wy jątkowy, a media w końcu zaczęły to zauważać. Wreszcie, rzecz jasna, zjawili się tury ści. Raz na rok, bez pozwoleń i regulaminów, Dzień Dzikiej Karty ogarniał Dżokerowo i cały Nowy Jork, a ulicami władał karnawał chaosu. 15 września 1986 roku by ł czterdziestą rocznicą.

Rozdział 1 6:00 By ło tak ciemno i tak cicho, jak to ty lko możliwe na Piątej Alei. Jennifer Maloy zerknęła na światła uliczne i nieustanny ruch. Wy dęła wargi w wy razie iry tacji. Nie podobało jej się całe to światło i akty wność, ale nie mogła wiele na to poradzić. To w końcu by ła Piąta Aleja i Siedemdziesiąta Trzecia Ulica w mieście, które nigdy nie zasy pia. Ruch by ł równie wielki w ciągu kilku poprzednich poranków, gdy sprawdzała tę okolicę, i nie miała powodów sądzić, że sy tuacja się poprawi. Wepchnęła ręce głęboko w kieszenie trencza, minęła czteropiętrową kamienicę i wśliznęła się do zaułka za nią. Panowały tam ciemność i cisza. Gdy ty lko znalazła się na odcinku osłonięty m przez pojemnik na śmieci, uśmiechnęła się. Pomy ślała, że nawet po tak wielu razach to nadal pozostaje ekscy tujące. Jej puls przy śpieszy ł, oddy chała szy bciej z niecierp liwości. Postawiła kaptur niczy m maskę zasłaniającą jej twarz o delikatny ch ry sach. Gęstą masę blond włosów związała w węzeł z ty łu głowy. Zdjęła trencz, złoży ła go równo i położy ła obok pojemnika. Pod spodem miała ty lko skąpe, czarne bikini ze stringami oraz buty do biegania. Jej ciało by ło smukłe i ładnie umięśnione, piersi małe, biodra szczupłe, a nogi długie. Pochy liła się, rozwiązała sznurowadła i postawiła trampki obok płaszcza. Niemal czule przesunęła dłonią po ty lnej ścianie kamienicy, po czy m uśmiechnęła się i przeszła przez ścianę. ♠ To by ł dźwięk piły mechanicznej przecinającej twarde, wilgotne drewno. Od zgrzy tu stalowy ch zębów Jacka rozbolały jego własne, podczas gdy aż za dobrze mu znany chłopak próbował ukry ć się głębiej w gąszczu cy pry sów. — On gdzieś tu jest! To by ł jego wujek Jacques. Ludzie z gminy Atelier nazy wali go Jakiem Wężem. Za jego plecami. Chłopak przy gry zł wargę, by nie krzy knąć. Ugry zł się mocniej, aż poczuł smak krwi. Próbował powstrzy mać zmianę. Czasami to skutkowało. Czasami… Stalowa piła ponownie wgry zła się w mokry cy pry s. Chłopak pochy lił się niżej. Brązowa, słonawa woda zalała mu usta i wy pełniła nos. Zaczął się dławić, gdy wody Bay ou zalały mu twarz.

— Mówiłem ci! Ten cholerny półligator tu jest! Dorwijmy go. Poparły go inne głosy. Piła mechaniczna odezwała się raz jeszcze. Jack Robicheaux poruszy ł się gwałtownie w ciemności. Jedna ręka ugrzęzła mu w przepoconej narzucie, drugą sięgnął po telefon. Uderzy ł witrażową lampą o ścianę, z przekleństwem na ustach zdołał ją jakoś złapać za zdobną podstawę pełną płatków i łody g kwiatów, z powrotem postawił ją na nocny m stoliku i poczuł chłodną gładkość telefonu. Podniósł słuchawkę, gdy zabrzmiał czwarty dzwonek. Znowu zaczął przeklinać. Kto, do licha, znał ten numer? Trampula, ale ona spała w inny m pokoju, tu, w jego domu. Poznał odpowiedź, nim zdąży ł unieść mikrofon do ust. — Jack! — zabrzmiał głos na drugim końcu linii. Szum w słuchawce zagłuszy ł go na krótką chwilę. Kobieta dzwoniła z daleka. — Jack, mówi Elouette. Dzwonię z Luizjany. Uśmiechnął się. — Tak też sobie pomy ślałem. Spróbował zapalić światło, ale nic się nie wy darzy ło. Na pewno włókno żarówki pękło, kiedy lampa się przewróciła. — Nigdy jeszcze nie dzwoniłam tak daleko — ciągnęła Elouette. — Zawsze robił to Robert. Robert by ł jej mężem. — Która godzina? — zapy tał Jack, szukając zegarka ręką na blacie. — Około piątej rano — odparła jego siostra. — Co się stało? Czy to mama? Wreszcie się obudził, uwolnił od strzępków snu. — Nie, Jack. Z mamą wszy stko w porządku. Z nią nigdy się nic nie dzieje. Przeży je nas oboje. — W takim razie o co chodzi? Usły szał swój ostry ton i spróbował go złagodzić. Kłopot w ty m, że Elouette mówiła strasznie powoli, jej my śli pracowały na zwolniony ch obrotach. Cisza, przery wana krótkimi impulsami szumów, ciągnęła się przez długi czas. — Chodzi o moją córkę — odezwała się wreszcie. — O Cordelię? Co z nią? Co się stało? Znowu nastała chwila ciszy. — Uciekła. Jack poczuł dziwną reakcję. W końcu on również uciekł, przed wielu laty. I by ł wtedy znacznie młodszy od Cordelii. Ile miała teraz lat? Piętnaście? Szesnaście? — Opowiedz mi, co się stało — poprosił uspokajający m tonem. Elouette spełniła tę prośbę. Cordelia zrobiła to (według niej) niemal bez ostrzeżenia. Wczoraj

rano nie zeszła na śniadanie. Zniknęły również kosmety ki, ubrania, pieniądze oraz torba podróżna. Ojciec Cordelii wy py tał jej koleżanki. Nie by ło ich zby t wiele. Zawiadomił gminnego szery fa. Patrolom polecono jej szukać. Nikt jej nie widział. Przedstawiciele prawa sugerowali, że wy szła na szosę i złapała okazję. — Taka ładna dziewczy na. — Szery f potrząsnął ze smutkiem głową. — No cóż, to powód do niepokoju. Zrobił, co mógł, ale trwało to dosy ć długo. W końcu to ojcu Cordelii udało się odnaleźć ślad. Dziewczy nę o tej samej twarzy (— Od miesiąca nie widziałem takiej buzi — oznajmił sprzedawca biletów) i długich bły szczący ch włosach (— Czarny ch jak noc nad Bay ou — opowiadał tragarz) widziano, gdy wsiadała do autobusu w Baton Rouge. — To by ł Grey hound — dodała Elouette. — Kupiła bilet w jedną stronę do Nowego Jorku. Kiedy się o ty m dowiedzieliśmy, policja powiedziała, że próba zatrzy mania go w New Jersey nie miałaby większego sensu. Jej głos drżał lekko, jakby chciała się rozpłakać. — Wszy stko będzie w porządku — zapewnił Jack. — Kiedy ma tu dotrzeć? — Około siódmej — odpowiedziała jego siostra. — Twojego czasu. — Merde. Usiadł na łóżku po ciemku. — Dasz radę tam dojechać, Jack? Znajdziesz ją. — Jasne — zapewnił. — Ale muszę już ruszać do Port Authority, bo inaczej nie zdążę. — Dzięki Bogu — ucieszy ła się Elouette. — Zadzwonisz do mnie, jak już ją znajdziesz? — Oczy wiście. Potem się zastanowimy, co robić dalej. Muszę już lecieć, dobra? — W porządku. Będę czekała. Może Robert też wróci. — Jej głos przepajało zaufanie. — Dziękuję, Jack. Odłoży ł słuchawkę i powlókł się w stronę wy jścia. Znalazł przy cisk na ścianie i pozbawiony okien pokój wy pełniło światło. Zrzucone wczoraj po pracy ubranie walało się na ławie przy wejściu. Jack wciągnął znoszone dżinsy i zieloną bawełnianą koszulkę. Uśmiechnął się na widok śmierdzący ch skarpetek, nie miał jednak inny ch. Dzisiaj miał wolny dzień i zamierzał wy brać się do samoobsługowej pralni. Pośpiesznie zasznurował buty o stalowy ch noskach, przeciągając sznurówki przez każdą parę otworów. Kiedy otworzy ł drzwi prowadzące do dalszy ch części domu, w kory tarzu czekali już Trampula, dwa wielkie koty, całe stadko kociąt oraz szop o oczach otoczony ch czarny mi plamami. Wszy scy gapili się na niego w milczeniu. W słaby m blasku lampy napły wający m z salonu za nimi Jack dostrzegał blask ciemnobrązowy ch włosów kobiety oraz jeszcze ciemniejszy ch oczu, jej wy soko ustawione kości policzkowe, a także jasną cerę.

— Jezus Maria! — zawołał, cofając się o krok. — Nie strasz mnie tak! Wziął głęboki oddech i poczuł, że twarda, szorstka skóra na grzbietach jego dłoni znowu zrobiła się miękka. — Nie chciałam cię straszy ć — zapewniła Trampula. Czarny kot otarł się o nogę mężczy zny i musnął grzbietem jego rzepkę, mrucząc jak zadowolony mły nek do kawy. — Usły szałam telefon. Wszy stko w porządku? — Opowiem ci po drodze do drzwi. Streścił jej sy tuację, zatrzy mując się w kuchni, by wlać resztki wczorajszej kawy do piankowego kubka, który będzie mógł zabrać ze sobą. Trampula dotknęła jego nadgarstka. — Chcesz, żeby śmy poszli z tobą? W taki dzień jak dziś kilka dodatkowy ch par oczu może ci się przy dać na dworcu autobusowy m. Jack potrząsnął głową. — Nie powinno by ć żadny ch problemów. Ona ma szesnaście lat i jeszcze nigdy nie by ła w duży m mieście. Jej mama mówi, że ty lko oglądała mnóstwo telewizji. Spotkam ją tuż przy wy jściu z autobusu. — Wie o ty m? — zapy tała Trampula. Jack zatrzy mał się, by pośpiesznie podrapać czarnego kocura za uszami. Szy lkretka miauknęła i ustawiła się w kolejce. — Nie. Pewnie miała zamiar do mnie zadzwonić, gdy już dotrze na miejsce. W ten sposób oszczędzimy na czasie. — Oferta nadal jest otwarta. — Przy wiozę ją na śniadanie, nim zdąży sz się zorientować. — Jack przerwał. — A może nie. Na pewno będzie chciała porozmawiać, więc zabiorę ją do Automatu. W gminie Atelier na pewno czegoś takiego nie mają. — Wy prostował się i koty miauknęły z rozczarowaniem — Poza ty m masz spotkanie z Rosemary, tak? Trampula skinęła z powątpiewaniem głową. — O dziewiątej. — Nie przejmuj się. Może wszy scy zjemy razem obiad. Zależy od tego, w jak wielkie zoo zmieni się dolna część Manhattanu. Może kupimy coś na wy nos w koreańskim barze i zrobimy sobie piknik na promie na Staten Island. Pochy lił się ku kobiecie i pocałował ją krótko w czoło. Nim zdąży ła unieść ręce i złapać go za ramiona, by odwzajemnić pocałunek, by ł już za drzwiami. I za granicami jej postrzegania. — Niech to szlag — warknęła. Koty spojrzały na nią, zdziwione, lecz pełne współczucia. Szop uścisnął jej kostkę. ♦

Jennifer Maloy przemknęła przez dwie dolne kondy gnacje budy nku niczy m duch, niczego nie doty kając i nikogo nie niepokojąc, niewidziana i niesły szana. Wiedziała, że mieszkania już od pewnego czasu są tu własnościowe, i chciała się dostać na najwy ższe z trzech pięter należący ch do bogatego biznesmena o niefortunny m nazwisku Kien Phuc. By ł on Wietnamczy kiem i posiadał sieć restauracji oraz pralni. Tak przy najmniej mówili w „New York Sty le”. Widziała to dwa ty godnie temu w telewizji PBS. Jennifer bardzo lubiła ten program, oprowadzający widzów po sty lowy ch, pełny ch dzieł sztuki domach nowojorskiej klasy wy ższej. Wskazy wał jej niezliczone szanse i zawierał mnóstwo uży teczny ch informacji. Przemknęła przez trzecie piętro, gdzie mieszkała służba Kiena. Nie miała pojęcia, co jest na czwarty m, ponieważ telewizy jne kamery je pominęły, ruszy ła więc prosto na najwy ższe piętro, gdzie znajdowało się pry watne mieszkanie Wietnamczy ka. Mieszkał sam w ośmiu pokojach urządzony ch z nieprawdopodobny m przepy chem i luksusem, bliskim niemal dekadencji. Jennifer nigdy nie podejrzewała, że na chińskich restauracjach i pralniach samoobsługowy ch można zarobić aż tak wiele. Na piąty m piętrze by ło ciemno i cicho. Nie weszła do sy pialni z jej okrągły m łożem ulokowany m pod lustrzany m sufitem (oglądając telewizję, pomy ślała, że to raczej niegustowne) oraz fantasty czny mi, ręcznie malowany mi parawanami z jedwabiu. Ominęła pokój dzienny w zachodnim sty lu, z mający m dwa ty siące lat Buddą z brązu, spoglądający m dobrotliwie z honorowego miejsca tuż obok luksusowego centrum sprzętu elektronicznego, wy posażonego w wielkoekranowy telewizor, magnetowid oraz odtwarzacz pły t CD, wraz z półkami zastawiony mi taśmami audio i wideo, a także pły tami. Zmierzała do gabinetu. By ło tam ciemno, jak na cały m piętrze. Poderwała się nagle, zobaczy wszy niewy raźną postać majaczącą obok wielkiego biurka, z tekowego drewna, dominującego nad ty lną ścianą pokoju. W fazie ducha by ła odporna na fizy czny atak, ale nie na zaskoczenie, a tej postaci nie uchwy ciły kamery „New York Sty le”. Szy bko wtopiła się w pobliską ścianę, ale postać się nie poruszy ła ani nie okazała w żaden sposób, by ją zauważy ła. Kobieta ostrożnie wsunęła się z powrotem do gabinetu i z ulgą połączoną ze zdumieniem zauważy ła, że postać jest w rzeczy wistości terakotowy m posągiem orientalnego wojownika, wy sokim prawie na metr osiemdziesiąt. Wy konanie zapierało dech w piersiach. Ry sy twarzy, ubranie, broń, wszy stko to przedstawiono z niesły chanie delikatny mi szczegółami. Wy glądało to tak, jakby ży wy człowiek obrócił się w glinę, a potem wy palono go nieskazitelnie w piecu i zachowano przez ty siąclecia, aż wreszcie wy lądował w gabinecie Kiena. Szacunek Jennifer dla bogactwa i wpły wów Wietnamczy ka zwiększy ł się ponownie. Posąg z pewnością by ł autenty czny — w telewizy jny m wy wiadzie Kien jasno oznajmił, że nie toleruje imitacji — a wiedziała, że wy konane dwa ty siące dwieście lat temu terakotowe figury grobowe

Pierwszego Cesarza z dy nastii Qin, zjednoczy ciela Chin, są dla kolekcjonerów absolutnie bezcenne. Zdoby cie takiego skarbu z pewnością wy magało wielu kruczków prawny ch i wy sokich łapówek. Posąg by ł niewiary godnie cenny, wiedziała jednak, że jest za duży, by mogła go stąd zabrać, i zapewne też zby t unikatowy, by miała szansę go sprzedać. Poczuła, że jej widmową postać dopadają zawroty głowy i szy bko w pełni się zmaterializowała. Nie lubiła tego wrażenia. Zdarzało się, gdy ty lko posunęła się za daleko, i by ło ostrzeżeniem, że pora wrócić do materialnej postaci. Nie wiedziała, co się stanie, jeśli zby t długo pozostanie widmem, i wolała tego nie sprawdzać. Znowu doty kalna, rozejrzała się po pokoju. Na ścianach pełno by ło gablot zawierający ch należącą do Kiena kolekcję nefry tów, największą, najpiękniejszą i najcenniejszą w cały m świecie zachodnim. To właśnie z ich powodu Wietnamczy ka pokazano w „New York Sty le” i po nie tu przy szła. A przy najmniej po niektóre z nich. Zdawała sobie sprawę, że nie zdoła zabrać wszy stkich, nawet gdy by wracała do zaułka kilkanaście razy. Jej możliwości dematerializowania zewnętrznej masy by ły ograniczone. Zdoła zabrać ty lko kilka nefry tów za jedny m razem. Ale kilka z całą pewnością jej wy starczy. Zanim jednak weźmie się za nefry ty, musiała zrobić coś jeszcze. Czując pod bosy mi stopami cudownie gruby dy wan, okrąży ła wielkie biurko prawie tak cicho, jakby nadal by ła niematerialna, i zatrzy mała się przed ry ciną Hokusaia wiszącą na ścianie za meblem. Kien powiedział w telewizji, że za ry ciną jest sejf. Wspomniał o nim dlatego, że według niego włamanie do niego by ło absolutnie, w stu procentach, niezawodnie niemożliwe. Żaden złodziej nie mógł wiedzieć wy starczająco wiele o mikroobwodach, by poradzić sobie z elektroniczny m zamkiem, a sejf by ł tak mocny, że oprze się każdemu fizy cznemu atakowi słabszemu niż bomba tak potężna, że zniszczy łaby cały budy nek. Nikt nie mógłby się do niego włamać, w żaden sposób i w żadnej sy tuacji. Kien, który mówił to z bardzo zadowoloną miną, sprawiał wrażenie człowieka, który lubi się przechwalać. Jennifer uśmiechnęła się psotnie, zastanawiając się, jakie to bogactwa Kien mógł ukry wać w swy m supertechnologiczny m sejfie, a potem włoży ła rękę do środka, przenikając przez ry cinę i ukry te za nią stalowe drzwi. ♥ Koły sał ją w ramionach, szukając w kieszeni klucza, aż wreszcie zdołał otworzy ć drzwi. — Postaw mnie, ty idioto. Wtedy będziesz mógł je otworzy ć. — Nie ma mowy. Muszę cię przez nie przenieść. — Nie wzięliśmy ślubu. — Jeszcze nie — odparł, uśmiechając się szeroko.

Pozy cja, w której leżała w ramionach mężczy zny, podkreślała deformację jego szy i i nadawała głowie wy gląd piłki bejsbolowej spoczy wającej na postumencie. Poza ty m szczegółem — dziedzictwem dzikiej karty — by ł całkiem przy stojny. Krótko ostrzy żone brązowe włosy, zaczy nające już siwieć na skroniach, wesołe, ciemne oczy i mocno zary sowany podbródek składały się na nieźle wy glądającą twarz. Przeszedł wreszcie przez drzwi i postawił ją na podłodze. — Mój zamek. Mam nadzieję, że ci się spodoba. Wy gląd mieszkania świadczy ł, że jego właściciel należy do klasy pracującej. Prosta kanapa, szezlong ustawiony przed telewizorem, stos „Reader’s Digestów” na stoliku, wielki i kiepsko namalowany obraz olejny, przedstawiający żaglowiec przedzierający się przez nieprawdopodobnie wzburzone morze. Podobne dzieła można by ło kupić w hotelach Hiltona od głodujący ch arty stów. By ło jednak starannie posprzątane, a na parapetach stał szereg różnokolorowy ch fiołków afry kańskich — widok dziwnie kłócący się z potężną posturą właściciela. — Ruletko, nie zdarzy ło mi się wrócić rano do domu od czasu balu na zakończenie liceum. — Założę się, że wtedy nie wróciłeś na noc. Zaczerwienił się. — Hej, by łem grzeczny m katolickim chłopcem. — Mama zawsze mnie ostrzegała przed grzeczny mi katolickimi chłopcami. Podszedł bliżej i objął ją w talii muskularny mi ramionami. — Już nie jestem tak bardzo grzeczny. — Mam nadzieję, że to nie osłabiło twoich możliwości, Stan. — Ruletko! — Nie bądź prudery jny — zadrwiła. Pocałował ją w szy ję i przy gry zł lekko koniec jej ucha. Ruletka po raz kolejny zastanowiła się nad nieprzewidy walną naturą dzikiej karty, która zrobiła z tego prostego „tunelarza” kogoś więcej niż człowiek. Uniosła ręce i pogłaskała dłońmi jego rozdęte gardło. — Czy to ci czasami przeszkadza? — By cie Wy jcem? Nie, do licha. Dzięki temu jestem kimś niezwy kły m. Zawsze tego pragnąłem. To doprowadzało mojego staruszka do szału. Zawsze mi powtarzał, że dla takich jak my wy starczy woda. To miało znaczy ć, żeby m nie zadzierał nosa. Na pewno teraz by się zdziwił. Hej. — Wy ciągnął rękę i otarł jej łzę czubkiem grubego palca. — Czemu płaczesz? — To nic, ja ty lko… to takie smutne. — Daj spokój. Pokażę ci, jakie mam możliwości.

— Przed śniadaniem? — zapy tała, próbując odwlec nieuniknione. — Pewnie. To nam poprawi apety t. Z rezy gnacją poszła za nim do sy pialni. ♣ Jennifer obmacała wnętrze sejfu i poczuła coś, co przy pominało monety schowane w mały m woreczku. Spróbowała zdematerializować jedną z nich i zmarszczy ła brwi, kiedy moneta pozostała doty kalna. Pewnie są złote — pomy ślała. Krugerrandy albo kanadyjskie maple leafs. Trudno by ło zdematerializować gęste substancje, jak metale, a zwłaszcza złoto. Wy magało to głębszego skupienia oraz wy datku większej ilości energii. Postanowiła, że na razie zostawi monety na miejscu i zbada resztę sejfu. Jej dłoń pogłaskała płaski, prostokątny przedmiot, który zdematerializował się znacznie łatwiej niż monety. Wy ciągnęła przez ścianę sejfu trzy małe notesy i, nie widząc po ciemku szczegółów, włączy ła małą wy ginaną lampę stojącą na biurku. Zauważy ła, że dwa notatniki mają czarne, gładkie okładki, a trzeci oprawiono w niebieską tkaninę w bambusowy wzór. Przekartkowała ten, który leżał najwy żej. W szeregi kieszonek na gruby ch stronicach książeczki wetknięto różnokolorowe papierki. Znaczki pocztowe. Te w najwy ższy m szeregu wy glądały na bry ty jskie, ale widniały na nich słowa w obcy ch języ kach, a data głosiła 1922. Pochy liła się niżej, żeby się przy jrzeć dokładniej, i nagle zamarła, gdy gdzieś spoza stożka blasku oświetlającego fragment blatu zabrzmiał cichutki dźwięk. Uniosła wzrok, ale nic nie wy patrzy ła. Jej oczy zdąży ły już przy wy knąć do światła, przechy liła więc klosz na bok, kierując blask na drugi koniec blatu. Zamarła. Serce podeszło jej do gardła. Na drugim końcu biurka stał pięciogalonowy słój, mniej więcej wielkości dy stry butora wody. Zrobiono go jednak ze szkła, nie z plastiku, i nie by ł z niczy m połączony. Stał na płaskiej podstawce na brzegu biurka i by ł domem pły wającego w nim stworzenia. Miało ono niewiele ponad trzy dzieści centy metrów wzrostu i pokry wała je gładka, zielona skóra z odrobiną brodawek. Unosiło się w wodzie, trzy mając głowę nad jej powierzchnią. Dłonie o połączony ch błonami palcach przy ciskało do szkła, twarz miało zapadniętą, a ludzkie oczy wpatry wały się w Jennifer. Gapili się na siebie przez dłuższą chwilę, aż wreszcie stworzenie otworzy ło usta. — Kiennnnnn! — zawołało piskliwy m, zawodzący m głosem. — Złodziejjjjjjka! Złodziejjjjjjka! W „New York Style” nic nie wspominano o tym, że Kien zatrudnia jako strażnika żabopodobnego

dżokera — pomy ślała z oszołomieniem, gdy w sąsiednich pokojach zapaliły się światła. Usły szała odgłosy zamieszania dobiegające z inny ch części budy nku. Zamknięty w szklany m słoju dżoker nie przestawał wzy wać Kiena przeraźliwy m głosem, który zdawał się wnikać prosto do mózgu Jennifer, omijając jej uszy. Skup się, powiedziała sobie, skup się albo śmiała złodziejka, która sama przezwała się Zjawą, zostanie schwy tana i zdemaskowana jako Jennifer Maloy, bibliotekarka z Nowojorskiej Biblioteki Publicznej. Straci pracę i na pewno trafi do więzienia. Co pomy śli jej matka? Coś poruszy ło się przy drzwiach i ktoś włączy ł górne światło. Jennifer zobaczy ła wy sokiego, szczupłego dżokera o gadzim wy glądzie. Dżoker sy knął na nią, wy suwając niewiary godnie długi, rozwidlony języ k, po czy m uniósł pistolet i wy strzelił. Celował dobrze, ale kula odbiła się bez szkody od ściany. Jennifer szy bko zapadała się w podłogę, mocno przy ciskając do piersi trzy książeczki. ♠ Po wy jściu Jacka Trampula odprawiła swój poranny ry tuał, nadal ubrana w szlafrok w ty gry sie pasy, który jej dał. Usiadła na jedny m z czerwony ch wy ściełany ch krzeseł, zamknęła oczy i połączy ła się ze stworzeniami, które dzieliły jej ży cie. Szy lkretka karmiła młode, czarny kocur stał na straży, a szop spał z głową wspartą na kostkach kobiety. Czuł się zmęczony po całonocny m krążeniu po wiktoriańskim mieszkaniu Jacka. Trampula miała nadzieję, że nie uszkodził czegoś ważnego. Umieściła w głowie stworzenia bariery, zakazujące mu zbliżania się do rzeczy Jacka. Ostatnio okazy wały się całkiem skuteczne, ale nigdy nie zapomni awantury, jaka wy buchła, gdy stworzenie pozrzucało z półki wszy stkie należące do Jacka komiksy o Pogo. Wy ciągnęła rękę, by pogłaskać szopa, i rozszerzy ła świadomość, sięgając do miasta. Nie miała już z ty m żadny ch trudności. Zawsze po przebudzeniu odprawiała ten ry tuał, choć gdy nie mieszkała u Jacka, coraz częściej wy bierała nocny try b ży cia. Od wielu lat podtrzy my wała ich niezobowiązującą znajomość, zjawiając się ty lko wtedy, gdy pogoda by ła naprawdę fatalna albo w dni takie jak dziś, gdy jacy ś nieznajomi trafili w miejsca, do który ch zwy kle nie mieli śmiałości się zapuszczać. Jeśli Jack by ł w domu, zostawała u niego. Jeśli go nie by ło, ruszała do następnej kry jówki. Ostatnio jednak coraz częściej szukała jego towarzy stwa, wy korzy stując różne preteksty do odwiedzin. Jack i Rosemary stali się dla niej bardzo ważni, choć nie zawsze potrafiła wy jaśnić dlaczego. Minęły lata, nim zaczęła im ufać, ale gdy już to się stało, zastraszająco łatwo nauczy ła się na nich polegać. Potrząsnęła gniewnie głową, niezadowolona, że jej uwagę odwracają my śli i sprawy, na które nie miała wpły wu, choć powinna skupić się na stworzeniach połączony ch z nią więzią. Fakt, że po przebudzeniu cierpiała razem ze swoimi stworzeniami, wy dawał się teraz Trampuli bardziej naturalny. Jej umy sł wędrował ze szczurami w tunelach, z kretami, królikami, oposami,

wiewiórkami, gołębiami i inny mi ptakami. Sporządzała listę ofiar nocy. Zawsze by ło wiele stworzeń, który m nie udało się przeży ć. Nauczy ła się już, że dla ofiar nie ma ucieczki. Wiele ginęło po to, by nakarmić drapieżniki, inne zabijali ludzie. Kiedy ś próbowała je ratować, chronić zwierzy nę przed drapieżcami, ale to o mało znowu nie wpędziło jej w obłęd. Naturalny cy kl ży cia, śmierci i narodzin by ł silniejszy od niej. Dlatego Trampula przy stosowała się do jego ograniczeń. Zwierzęta ginęły, ale na ich miejsce przy chodziły nowe. Ty lko ludzka ingerencja mogła zakłócić ten ry tm. Nad ludźmi nie nauczy ła się jeszcze panować. Na krótki moment dotknęła mieszkańców zoo. Barwę jej wrażeniom nadawała nienawiść do klatek. Pewnego dnia, raz jeszcze obiecała ich więźniom. Pewnego dnia… Ciepła łapa, doty kając jej policzka, przy wołała ją do rzeczy wistości. Czarny kocur — pełne dwadzieścia kilogramów wagi — uwalił się na jej piersiach. Kiedy otworzy ła oczy, polizał ją po nosie. Uniosła rękę i podrapała go za uchem. Jego py sk zaznaczy ły już pierwsze plamy siwizny, ale w większość dni nadal poruszał się jak młody kot. Wy słała mu ciepłe uczucie, które zwała miłością. Zamruczał i odwdzięczy ł się jej obrazem kotki niepozwalającej młody m zbliży ć się do wiktoriańskich mebli Jacka. Jeśli ich nie pilnowano, kocięta uwielbiały ostrzy ć pazury na nogach mebli ukształtowany ch na podobieństwo lwich łap. No cóż, stary przyjacielu, ostatniej nocy Jack znowu mnie odrzucił. Jak myślisz, w czym tkwi problem? W pierwszej chwili kot odpowiedział na subwokalizowane py tanie jedy nie spojrzeniem, ale po chwili wy słał obraz setki stworzeń Trampuli, otaczający ch ją ze wszy stkich stron. Tak, wiem, że zawsze jesteście przy mnie, ale czasami pragnę drugiego człowieka. Wy słała obraz kocura i kotki razem, jako partnerów. Zwierzę odpowiedziało obrazem Trampuli i kocura ludzkich rozmiarów. Trampula skinęła głową, spoglądając na bawiące się kocięta. Niestety, to nie mój typ. Zastanawiała się, dlaczego Jack nie chce z nią spać. Jej frustracja i niezrozumienie zaczy nały się przeradzać w gniew. To się zaczęło dopiero w zeszły m roku. Gdy ty lko bawiła się z kotkami, zawsze zaczy nała czuć, że w jej ży ciu czegoś brakuje. To wrażenie ją gniewało, lecz nie potrafiła mu zaprzeczy ć. Ostatnio zwróciła się po pocieszenie do Jacka, ale on ją odrzucił. Postanowiła, że już więcej tego nie zrobi. Wiedziała, że uwolniona od warstwy brudu i stary ch łachów, które chroniły ją w świecie zewnętrzny m, nie jest nieatrakcy jna. Chcąc zaoszczędzić wsty du drugiej ze swy ch przy jaciół, Rosemary, nauczy ła się w rzadkich przy padkach wkładać ubranie, które inni mogli zaakceptować. Nigdy jednak nie by ło jej z ty m dobrze. By ły chwile, że czuła się jak przebieraniec, i nie znosiła ich. By ć może za blisko związała się z Jackiem i Rosemary. Niewy kluczone, że nadeszła już pora, by wrócić pod ziemię.

Czarny kocur podążał za tonem jej my śli, nawet jeśli nie potrafił przeniknąć ich abstrakcy jnego znaczenia. Dodał swą aprobatę dla zerwania więzi z ludźmi, wy sy łając obrazy ich dawny ch legowisk. Ale nie dzisiaj. Dzisiaj muszę iść zobaczyć się z Rosemary. Trampula wstała z krzesła i podeszła do stosu stary ch, brudny ch i porozciągany ch ubrań. Czarny kocur i dwójka kociąt podąży ły za nią. Nie. Wy tu zostaniecie. Jack może chcieć się ze mną skontaktować. Poza tym nawet bez was trudno mi jest się dostać do jej biura. Przeniosła uwagę na ubranie. Niebieski płaszcz czy zielona kurtka wojskowa? ♦ W pokoju by ło trzy naście czarny ch świec. Kiedy się paliły, wosk przy bierał kolor krwi i spły wał po ich bokach. Teraz w pomieszczeniu zrobiło się szaro, a małe kręgi ich blasku zaczęły się kurczy ć. — Wiesz, która jest godzina? Fortunato uniósł wzrok. Veronica stała obok niego, odziana w różowe bawełniane majteczki i rozdarty T-shirt. Ręce skrzy żowała na piersiach. — Już prawie świt — odparł. — Przy jdziesz do łóżka? Odwróciła głowę na bok i na jej twarz opadła kaskada czarny ch włosach. — Może później. Nie stój tak, bo brzuch ci sterczy. — Tak, o sensei. Jej sarkazm by ł stłumiony i brzmiał dziecinnie. Po kilku sekundach usły szał zgrzy t zamka drzwi łazienki. Pomy ślał, że gdy by nie by ła córką Mirandy, już przed kilkoma ty godniami odesłałby ją z powrotem na ulicę. Przeciągnął się, pogapił się przez kilka sekund na ciemne chmury zbierające się na niebie na wschodzie, a potem wrócił do Pracy, którą miał przed sobą. Nakry ł tatami pentagram na podłodze, a na wierzchu położy ł Lustro Hathor. Miało około trzy dziestu centy metrów długości, a podobiznę bogini umieszczono w miejscu, gdzie rączka spoty kała się ze słoneczny m dy skiem. Krowie rogi upodabniały ją nieco do średniowiecznego błazna. Lustro wy konano z mosiądzu, jego przednia powierzchnia by ła gładka, by umożliwiać jasnowidzenie, ty lną zaś wy tarto papierem ścierny m, żeby odbijała ataki wroga. Zamówił je u starzejącego się hipisa w East Village i ostatnie dwa dni poświęcił na oczy szczanie go za pomocą ry tuałów ku czci wszy stkich dziewięciu większy ch bóstw. Już od miesięcy coraz trudniej by ło mu my śleć o czy mkolwiek poza jego wrogiem, ty m, który zwał się Astronomem i rozkazy wał rozległej sieci egipskich masonów do chwili, gdy

Fortunato w towarzy stwie inny ch zniszczy ł ich gniazdo w Cloisters Park. Astronom uciekł, choć złu, które sprowadził z kosmosu, to się nie udało. Miesiące milczenia nasilały ty lko strach Fortunata. Ry tuał Nienarodzonego, Akrosty ch Abramelina, Sfery Kabały, wszy stkie zachodnie zaklęcia go zawiodły. Musiał uży ć przeciwko Astronomowi jego własnej magii. Musiał go jakoś odnaleźć, choć otoczy ł się barierami, które czy niły go niewidzialny m dla Fortunata. Tajemnica egipskiej magii — tej prawdziwej, nie jej krwawej wersji wy paczonej przez Astronoma — polegała na ty m, że trzeba by ło zacząć od szacunku jej twórców dla zwierząt. Fortunato spędził całe ży cie na Manhattanie — początkowo w Harlemie, a potem w dolnej części, gdy już mógł sobie pozwolić na to, by się tam przenieść. Dla niego zwierzęta to by ły pudle robiące kupy na chodnikach albo apaty czne, cuchnące kary katury przesy piające ży cie w zoo. Nigdy ich nie lubił ani nie rozumiał. Nie mógł już jednak sobie pozwolić na takie podejście. Pozwolił Veronice przy prowadzać do mieszkania jej kotkę, tłuste, próżne, bure, pręgowane zwierzę, które nazwała Liz na cześć gwiazdy filmowej. W tej chwili Liz spała na jego skrzy żowany ch nogach, wbijając pazury w jedwabną szatę. Jej pry mity wny sy stem wartości stał się dla niego drzwiami do egipskiego wszechświata. Uniósł lustro. By ł w mniej więcej odpowiednim nastroju. Przy jrzał się swojemu obiciu: szczupła twarz, ciemna skóra, nieco plamista od braku snów, czoło wy pukłe od rasa, tantry cznej mocy powstrzy my wanej spermy. Ry sy jego twarzy zaczęły się topić i spły wać. Usły szał dobiegający z łazienki dźwięk, stłumione westchnienie, i opuściło go skupienie. Nagle zamiast Astronoma ujrzał w lustrze Veronikę. Siedziała na sedesie, spuściwszy majtki do kostek. W lewej ręce trzy mała kieszonkowe lusterko, a w prawej krótki kawałek słomki w czerwone paski. Głowa opadała jej luźno. Dziewczy na doty kała policzkiem barku. Fortunato odłoży ł Lustro Hathor na matę. Nie zaskoczy ło go, że ćpa, zdziwił się ty lko, że robiła to w jego mieszkaniu. Zdjął z kolan sprzeciwiającą się kotkę i poszedł do łazienki. Otworzy ł zamek mocą umy słu i kopnął drzwi. Veronica uniosła głowę z poczuciem winy na twarzy. — Hej — odezwała się. — Zabieraj swoje śmieci i zmiataj — polecił Fortunato. — Hej, kurde, to ty lko odrobina koki. — Jezu, masz mnie za idiotę? My ślisz, że nie umiem rozpoznać hery ? Jak długo ćpasz ten sy f? Wzruszy ła ramionami i upuściła lusterko oraz słomkę do otwartej torebki. Wstała, omal się nie przewróciła, po czy m zauważy ła, że nogi zaplątały się jej w majtki. Odzy skała równowagę, trzy mając się wieszaka na ręczniki, podciągnęła majtki i zamknęła z trzaskiem torebkę. — Parę miesięcy — odparła. — Ale nie jestem ćpunką. Biorę ją ty lko czasami. Przepraszam. Fortunato ją przepuścił.

— Co się z tobą dzieje, do licha? Czy nie dbasz o to, co sobie robisz? — Nie dbam? Jestem pieprzoną dziwką, co mnie to obchodzi? — Nie jesteś dziwką, do cholery. Jesteś gejszą. — Poszedł za nią do sy pialni. — Masz mózg, klasę i… — W dupę z gejszami — odparła, siadając ciężko na końcu łóżka. — Pierdolę się z facetami za pieniądze. Do tego się wszy stko sprowadza. — Wsunęła niestawiającą oporu nogę w rajstopy. Wielki paznokieć na jej paluchu spowodował, że oczko po prawej stronie poleciało aż na sam dół. — Sam siebie oszukujesz ty m gadaniem o gejszach. Prawdziwe gejsze nie pierdolą się za forsę. Jesteś alfonsem, a ja jestem kurwą. To wszy stko. Nim Fortunato zdąży ł cokolwiek powiedzieć, ktoś załomotał do drzwi wejściowy ch. Z kory tarza promieniowały linie napięcia i niecierpliwości, ale nie wy czuwał zagrożenia. Nic, co nie mogłoby zaczekać. — Nie toleruję ćpania — oznajmił. — Naprawdę? Nie rozśmieszaj mnie. Połowa dziewczy n z twojej stajni od czasu do czasu coś wciąga. Pięć albo sześć się kłuje. Regularnie. — Które? Czy Caroline… — Nie, twoja wspaniała Caroline jest czy sta. Ale nawet gdy by nie by ła, nigdy by ś się nie zorientował. Nic za chuja nie wiesz o ty m, co się dzieje. — Nie wierzę ci. Nie mogę… Z frontowego pokoju dobiegł odgłos drapania. Drzwi się otworzy ły. Stał w nich mężczy zna zwany Brennanem. W jednej ręce trzy mał plastikową taśmę, w drugiej skórzaną dy plomatkę nieco za duży ch rozmiarów. Fortunato wiedział, że ma w niej rozebrany na części łuk my śliwski oraz zestaw strzał o szerokich grotach. — Fortunato — zaczął. — Przepraszam, ale… Spojrzał na Veronikę, która zdjęła koszulkę i ściskała piersi w dłoniach. — Hej — przy witała go. — Chcesz się ze mną pierdolić? Musisz ty lko mieć forsę. — Pogłaskała sutki kciukami i oblizała wargi. — Ile masz? Dwa dolary ? Półtora? Z jej oczu spły wały łzy, a z jednego z nozdrzy kapka śluzu. — Zamknij się — warknął Fortunato. — Zamknij się, do chuja. — Czemu mnie nie uderzy sz? — zapy tała. — Tak powinien zachowy wać się alfons, prawda? — Czy mógłby ś przy jść później? — zapy tał Fortunato, spoglądając na Brennana. — Nie wiem, czy to może zaczekać — odparł tamten. — Chodzi o Astronoma. ♣♦♥♠

Rozdział 2 7:00 Gdy Jack dotarł do dworca autobusowego Port Authority, żałował, że nie pojechał tam swoją elektry czną maszy ną torową, przeskakując między pociągami. Ale co tam — pomy ślał, wchodząc na poziom dla pasażerów stacji City Hall. To nie jest dzień roboczy. Nie musiał się przejmować pracą. Najbardziej ze wszy stkiego pragnął wy prać ubranie, przeczy tać kilka rozdziałów nowej powieści Stephena Kinga, Kanibale, a potem wy brać się do Central Parku z Trampulą i kotami, i może zjeść parę tanich hot dogów. Potem na stację wtoczy ł się pociąg metra linii 7th Avenue Express i przy szło mu do głowy, że dobrze by łoby do niego wsiąść. Gdy pociąg pomknął w górę Manhattanu, mijając Tribeca, Village oraz Chelsea, Jack zauważy ł przez brudne szy by, że na stacjach panuje wielki tłok, jak na dzień wolny od pracy. A przy najmniej jak na tak wczesną porę. Wy siadł na Times Square i przeszedł jeden kwartał na zachód wy łożony mi kafelkami tunelami pod Czterdziestą Drugą Ulicą. Po drodze podsłuchał, jak gliniarz z metra mówi z niesmakiem do partnera: — Ty lko zaczekaj, aż zobaczy sz, co się wy prawia na górze. To wy gląda jak skrzy żowanie wiosenny ch ferii w Fort Lauderdale z zoo w Bronksie. Jack wrócił na górę na Ósmej Alei. Przy witał go ostry poranny zapach środka dezy nfekującego, ledwie maskujący odór wy miocin. Pieszy ruch na ulicach wy glądał jak w godzinie szczy tu w dzień pracy, ty le że przeciętna wieku przechodniów by ła wy jątkowo niska, a szare garnitury ustąpiły miejsca znacznie barwniejszy m strojom. Zszedł z krawężnika, by uniknąć kolizji z trójką nastoletnich chłopaków posuwający ch się z werwą naprzód. Wy glądali na normów, ale nosili absurdalne nakry cia głowy ze sty ropianu. Kapelusze by ły ozdobione mackami, opadający mi wargami, segmentowany mi nogami, rogami, stopiony mi oczami oraz inny mi, jeszcze mniej apety czny mi wy roślami, które trzęsły się i koły sały w ry tm ich kroków. Jeden z chłopaków doty kał kciukami kości policzkowy ch i machał palcami do przechodniów. — Unga-bunga! — krzy czał. — My mutanty ! My źli! Jego koledzy śmiali się wniebogłosy. Przecznicę dalej Jack minął jednego z uliczny ch sprzedawców oferujący ch takie sty ropianowe kapelusze.

— Hej! — zawołał do niego handlarz. — Hej, ty ! Chodź tutaj! Nie musisz by ć dżokerem, żeby wy glądać jak dżoker! Dzisiaj masz szansę go poudawać. Kupisz kapelusz? Jack potrząsnął głową, podrapał się po grzbiecie dłoni i ruszy ł w dalszą drogę. — Hej! — zawołał sprzedawca do kolejnego potencjalnego klienta. — Zostań dżokerem na jeden dzień! Jutro będziesz mógł znowu by ć sobą. Jack znowu potrząsnął głową. Nie wiedział, czy lepiej będzie pogrąży ć się w depresji, czy też zawrócić i rozszarpać gardło sprzedawcy. Zerknął na zegarek. Za pięć siódma. Autobus zaraz będzie na miejscu. Ży cie handlarza na razie by ło bezpieczne. Ciemnoszara bry ła budy nku Port Authority majaczy ła na tle jaśniejszej szarości nowojorskiego poranka. Jack zauważy ł nagle, że więcej ludzi opuszcza gmach, niż do niego wchodzi. Ten widok przy pominał mu mieszkanie na Alei A po ty m, jak eksterminatorzy odpalili swą bombę chemiczną. Exodus karaluchów pokry wał wtedy wszy stkie wy jścia. Wdarł się do środka przez jedne z główny ch drzwi, ignorując py tania barczy sty ch mężczy zn. — Hej, chce pan taksówkę? — wołali. — Odprowadzić pana do autobusu? Większość sklepów na wewnętrznej promenadzie by ła zamknięta, a światła w nich zgaszono, ale w barach szy bkiej obsługi panował rekordowy ruch. Jack ponownie spojrzał na zegarek. 7:02. W normalnej sy tuacji zatrzy małby się, by podziwiać przez chwilę ogromną ruchomą rzeźbę zwaną „Karuzelą na Czterdziestej Drugiej Ulicy ”, szklane pudło zawierające niezwy kłą, muzy czną machinę zaprojektowaną przez Rube’a Goldberga, teraz jednak nie miał na to czasu. Nie miał go w ogóle na nic. Sprawdził tablicę przy jazdów. Autobus zatrzy my wał się przy bramce położonej trzy piętra wy żej. Schody ruchome nie działały. Większość podróżny ch schodziła w dół. Jack ruszy ł w górę zwy czajny mi, metalowy mi schodami. Czuł się jak łosoś pły nący w górę rzeki na tarło. Ty lko drobna część tej wzbierającej fali przedstawicieli gatunku ludzkiego składała się ze zwy czajny ch osób przy jeżdżający ch na Manhattan autobusem. Większość stanowili albo tury ści — Jack zastanawiał się, czy to możliwe, że aż ty lu ludzi przy jechało na Manhattan akurat na to święto — albo sami dżokerzy. Pomy ślał z ironią, że ciasne schody zmuszają normów do znacznie bliższy ch kontaktów z dżokerami, niż mogliby tego pragnąć. Wtem ktoś zdzielił Jacka boleśnie łokciem w bok, wy ry wając go z zamy ślenia. Gdy dotarł na górę i wy dostał się ze zmierzającego na dół tłumu, miał wrażenie, że zuży ł ty le energii, ile w normalny ch warunkach kosztowałaby go wspinaczka na szczy t Statui Wolności. Ktoś w tłoku poklepał go po ty łku. — Uważaj, głąbie — burknął Jack bez szczególnej złości, nie oglądając się za siebie. W końcu znalazł sekcję budy nku zawierającą bramkę, której szukał. By ło tam gęsto od ludzi. Najwy raźniej chy ba z sześć autobusów przy jechało jednocześnie i ze wszy stkich wy siadali

pasażerowie. Wkroczy ł w kłębiący się tłum, zmierzając ku bramce o odpowiednim numerze. Zatrzy mał się, by przepuścić kilkanaście zakonnic w trady cy jny ch strojach, przecinający ch mu drogę pod kątem prosty m. Wy rośnięty dżoker o pokry tej łuską skórze i potężny ch kłach wy stający ch spod górnej wargi próbował się przedrzeć przez tę grupkę. — Hej, ruszać się, pingwiny ! — zawołał. Inny dżoker, o wielkich, brązowy ch oczach szczeniaka, mający na dłoniach rany przy pominające sty gmaty, głośno wy raził sprzeciw. Zaczęła się py skówka, w każdej chwili mogąca się przerodzić w coś bardziej gwałtownego. Rzecz jasna, wszy scy w coraz gęstszy m tłumie zatrzy mali się, by się na to pogapić. Jack spróbował ominąć to zamieszanie i wpadł na wy glądającego na norma mężczy znę, który odepchnął go w odpowiedzi. — Przepraszam! — Spadaj — warknął natol, który miał dobrze ponad metr osiemdziesiąt wzrostu i by ł odpowiednio do tego umięśniony. I wtedy Jack ją zobaczy ł. To by ła Cordelia. Niczego nie mógłby by ć bardziej pewny, mimo że nigdy w ży ciu jej nie widział. Elouette przy słała mu jej zdjęcia na poprzednie Boże Narodzenie, ale żadne fotografie nie mogły by jej oddać sprawiedliwości. Patrząc na tę młodą kobietę, Jack miał wrażenie, że widzi swą siostrę, ale o trzy dziesięciolecia młodszą. Jego siostrzenica miała na sobie dżinsy i sportową bluzę wy blakłej karmazy nowej barwy, ozdobioną jaskrawożółty m napisem FERRIC JAGGER. Znał tę nazwę, mimo że heavy -metalowe zespoły zby tnio go nie interesowały. Dostrzegł też jakiś obraz składający się z bły skawic, miecza i czegoś, co wy glądało jak swasty ka. By ła ty lko jakieś dziesięć metrów od niego, ale dzielił ich gęsty strumień wy siadający ch pasażerów. W jednej ręce trzy mała poobtłukiwaną walizkę w kwiecisty wzór, w drugiej zaś skórzaną torebkę. Wy soki, smukły, elegancko ubrany Laty nos próbował pomóc jej z walizką. Widok pomocnego nieznajomego w fioletowy m garniturze w prążki i podszy ty m futrem płaszczu naty chmiast obudził podejrzliwość Jacka. To chy ba by ły młode foczki grenlandzkie. — Hej! — zawołał Jack. — Cordelio! Tu jestem! To ja, Jack! Najwy raźniej go nie usły szała. Czuł się, jakby oglądał ją w telewizji, czy może przez niewłaściwy koniec teleskopu. Nie by ł w stanie przy ciągnąć jej uwagi. Na dworcu panował straszliwy hałas — autobusy grzały silniki, a tłum ry czał nieustannie — i jego słowa nie mogły się przebić przez dy stans między nimi. Mężczy zna wziął jej walizkę. Jack krzy knął bezsilnie. Cordelia się uśmiechnęła. Laty nos ujął ją za łokieć i poprowadził ku bliskiemu bocznemu wejściu. — Nie! To by ło tak głośne, że nawet Cordelia odwróciła głowę. Przez chwilę wy glądała na zdziwioną,

po czy m znowu podąży ła ku wy jściu na prośbę swego przewodnika. Jack zaklął i zaczął się przedzierać przez wy pełniający poczekalnię tłum. Zakonnice, dżokerzy, punki, menele — wszy stkich odpy chał na bok bez różnicy. Przy najmniej do chwili, gdy nadział się na potężnie zbudowanego dżokera, który przy pominał wy glądem volkswagena garbusa i waży ł pewnie z połowę tego, co taki pojazd. — Śpieszy sz się gdzieś? — zapy tał dżoker. — Tak — odpowiedział Jack, próbując go ominąć. — Przy jechałem na święto aż z Santa Fe. Sły szałem, że ludzie tu nie umieją się zachować. Pięść wielkości opiekacza chwy ciła Jacka za klapy. Cuchnący oddech przy wodził mu na my śl publiczną toaletę po godzinach szczy tu. — Przepraszam — odparł Jack. — Posłuchaj, muszę dogonić siostrzenicę, zanim ten skurwy sy ński alfons ją stąd zabierze. Dżoker ły pał na niego z góry przez dłuższą chwilę. — Kapuję — odezwał się po chwili. — Jak w telewizji, tak? Puścił Jacka, który okrąży ł go szy bko niczy m skalną wy niosłość. Cordelia zniknęła. Szy kownie ubrany mężczy zna, który jej towarzy szy ł, również. Jack dotarł do drzwi, przez które najprawdopodobniej wy szli, i zobaczy ł setki ludzi — głównie z ty łu. Nikt z nich nie przy pominał jednak jego siostrzenicy. Wahał się ty lko krótką chwilę. Miasto miało osiem milionów mieszkańców. Nie miał pojęcia, ilu tury stów i dżokerów ze wszy stkich części świata przy jechało na Manhattan z okazji Dnia Dzikiej Karty. Zapewne kolejne miliony. A on musiał ty lko odnaleźć szesnastolatkę z prowincjonalnej Luizjany. W tej chwili kierował nim wy łącznie insty nkt. Nie zastanawiając się dłużej, Jack ruszy ł ku ruchomy m schodom. Może zdąży ich dorwać, zanim opuszczą budy nek. A jeśli nie, znajdzie Cordelię na ulicy. Wolał nie my śleć o ty m, co powie siostrze. ♠ Spector nie spał przez całą noc. Wziął do ręki żółtą buteleczkę z pigułkami, stojącą na nocny m stoliku, i wy rzucił ją do kosza. Będzie musiał znaleźć coś mocniejszego. Ból zawsze mu towarzy szy ł, jak smród starego dy mu papierosowego w tanim barze. Spector usiadł i wciągnął powoli powietrze. W blasku wczesnego poranka jego mieszkanie wy dawało się jeszcze bardziej szare niż zwy kle. Umeblował je tanio, gratami kupiony mi w lombardach i w sklepach ze starzy zną. Zadzwonił telefon. — Halo.

— Pan Spector? Mężczy zna mówił z wy tworny m bostońskim akcentem. Spector nie poznawał jego głosu. — Ehe. Kto mówi? — Moje nazwisko nie ma znaczenia, przy najmniej na razie. — Rozumiem. — By li ostrożni, ale przecież większość ludzi mu nie ufała. — Dlaczego pan do mnie dzwoni? Czego pan oczekuje? — Wspólny znajomy nazwiskiem Gruber poinformował mnie, że dy sponuje pan pewny mi szczególny mi możliwościami. Mój klient pragnąłby pana zatrudnić, początkowo na zlecenia. Spector podrapał się po karku. — Chy ba rozumiem, do czego pan zmierza. Jeśli to jakaś prowokacja, jest pan już trupem. A jeśli to uczciwa propozy cja, to będzie kosztowało. — Oczy wiście. Sły szał pan o Towarzy stwie Widmowej Pięści? Praca dla tej organizacji mogłaby by ć dla pana bardzo opłacalna. Jej przedstawiciele są jednak ostrożni i wy magają uprzedniej demonstracji. Czy dziś rano by łoby za wcześnie? Opowiadano, że Towarzy stwem Widmowej Pięści kieruje jeden z nowy ch, anonimowy ch bossów świata podziemnego, coraz mocniej naciskający ch na dawny ch szefów gangów. Zbliżała się krwawa łaźnia, podczas której Spector czułby się jak u siebie w domu. — Nie mam chwilowo nic do roboty. Kogo ma pan na my śli? — To właściwie nie ma dla nas znaczenia. — Przerwał na chwilę. — Pan Gruber chy ba wie sporo o panu i by najmniej nie jest dy skretny. — Zgoda. — Niech pan przy jdzie na Times Square o jedenastej trzy dzieści. Jeśli uznamy, że spełnia pan nasze wy magania, skontaktujemy się z panem później. — A co z pieniędzmi? Spector usły szał brzęczenie na drugim końcu linii. — To wy negocjujemy później. Proszę mi wy baczy ć, ale muszę załatwić jeszcze jedną sprawę. Do zobaczenia, panie Spector. Spector odłoży ł słuchawkę. Gruber nie zaliczał się do jego ulubiony ch osób. Nigdy nie płacił uczciwej ceny za towar. Zabójstwo chciwego pasera będzie przy sługą dla społeczeństwa. Poszedł nago do łazienki i przejrzał się w lustrze. Brązowe, zwisające w strąkach włosy wy magały umy cia, a wąsy zakry wały już wąską górną wargę. Poza ty m wy glądał tak samo, jak w dniu swojej śmierci. W dniu, gdy Tachion sprowadził go z powrotem. Pomy ślał, że by ć może będzie ży ł wiecznie. W tej chwili nie przejmował się ty m zby tnio. Wy sunął języ k. Jego odbicie tego nie zrobiło. Uśmiechnęło się do niego. — Nie przejmuj się, Zgon — powiedziała widoczna w lustrze twarz. — Nadal możesz umrzeć.

Roześmiała się. Wy cofał się do sy pialni. Zrobiło się tam zimno. Rozległ się głośny trzask. Spector popędził do salonu. Drzwi sy pialni zamknęły się przed nim. Poczuł zapach ozonu. — No, no, Zgon. Chciałem ty lko chwilę porozmawiać. Spector poznawał ten głos. Odwrócił się. Astronom siedział na jego łóżku, w przetransferowanej postaci. Miał na sobie czarną szatę, przepasaną sznurem z ludzkich włosów. Jego kalekie ciało by ło bardziej wy prostowane niż zwy kle, co znaczy ło, że uzupełnił swą moc. Pokry wała go krew. — Czego chcesz? Spector się bał. Astronom by ł jedny m z nieliczny ch ludzi, na który ch jego moc nie działała. — Wiesz, jaki dziś mamy dzień? — Dzień Dzikiej Karty. Wszy scy to wiedzą. Spector wy ciągnął z szafy parę sztruksów. — Tak. Ale także coś innego. Dzień Sądu. Astronom splótł palce. — Dzień Sądu? — Spector wciągnął spodnie. — O czy m ty gadasz? — O ty ch skurwy sy nach, które zniszczy ły mój plan. Stanęły na drodze naszemu przeznaczeniu. Nie pozwoliły nam zawładnąć światem. — Oczy Astronoma lśniły. Gorzało w nich szaleństwo, jakiego przedtem nie widział nawet Spector. — Ale są też inne światy. Ten z pewnością nie zapomni pożegnania, jakie zgotuję skurwielom, którzy stanęli mi na drodze. — Żółw, Tachion, Fortunato. Masz zamiar załatwić ty ch gości? — Spector zaklaskał cicho. — Brawo. — Pod koniec dnia wszy scy będą martwi. A ty, mój drogi Zgonie, pomożesz mi osiągnąć ten cel. — Nie chrzań. Wy kony wałem za ciebie brudną robotę, ale z ty m już koniec. Kurwa, zostawiłeś mnie w potrzebie. Nie dam ci drugiej szansy. — Ja dam ci jedną szansę zmiany zdania. Nie chcę cię zabijać. Wokół Astronoma zatańczy ła świetlista tęcza. — Pierdol się. — Spector potrząsnął pięścią. — Już więcej nie zrobisz ze mnie głupka. — Nie? W takim razie będę musiał zrobić z ciebie trupa. Tak samo jak z pozostały ch. Astronom zmienił się w głowę szakala. Paszcza się otworzy ła i na dy wan wy pły nęła parująca krew. Szakal zawy ł. Cały budy nek zatrząsł się od hałasu. Spector zakry ł uszy i padł na podłogę. ♦ Fortunato zadzwonił do Caroline i poprosił, żeby przy szła po Veronicę. Zabierze ją do domu

matki Fortunata, będącego oficjalny m adresem jego agencji. Caroline i kilka inny ch kobiet w prakty ce tam mieszkało. Ubrał Veronicę i zostawił ją przy sy piającą na kanapie w pokoju. — Wszy stko z nią w porządku? — zapy tał Brennan. — Wątpię w to. — Wiem, że to nie mój interes, ale czy nie potraktowałeś jej zby t ostro? — Wszy stko jest pod kontrolą — zapewnił Fortunato. — Jasne — zgodził się Brennan. — Nigdy nie twierdziłem, że jest inaczej. Patrzy li na siebie przez kilka sekund. Pod postacią Yeomana Brennan zapewne by ł jedy ny m z nowojorskich zamaskowany ch bojowników ze zbrodnią, któremu Fortunato ufał. Częściowo dlatego, że Brennan nadal pozostawał człowiekiem i nie dotknął go wirus dzikiej karty, a częściowo dlatego, że obaj przeszli razem bardzo wiele wewnątrz kosmicznego monstrum zwanego przez niektóry ch Rojem. Astronom posługiwał się nazwą TIAMAT i wy korzy stał maszy nę, którą zwał Śakti, by przy wołać tę istotę na Ziemię. Fortunato zniszczy ł urządzenie, ale by ło już za późno. Obcy przy by ł i setki ty sięcy ludzi na cały m świecie zginęły z tego powodu. — Co z Astronomem? — Znasz gościa, którego nazy wają Morsem? Jube’a, sprzedawcę gazet? — Pewnie czasem go widy wałem — odparł Fortunato, wzruszając ramionami — Widział dziś rano Astronoma w Dżokerowie. Wspomniał o ty m Poczwarce, a ona przekazała wiadomość mnie. — Ile cię to kosztowało? — Nic. Wiem, że to niety powe dla Poczwarki, ale nawet ona się go boi. — A skąd ten Mors zna Astronoma? — Nie mam pojęcia. — To znaczy, że mamy relację niewiary godnego świadka, przekazaną przez pośrednika, a do tego wy sty gły ślad? — Kurde, uspokój się. Próbowałem zadzwonić, ale operator mi powiedział, że numer nie odpowiada. To nawet nie jest moja walka. Chciałem ci ty lko pomóc. Fortunato spojrzał na Lustro Hathor. Mógł minąć cały dzień, zanim je oczy ści i zdoła się skupić na ty le, by móc podjąć kolejną próbę. Jeśli zaś Astronom rzeczy wiście wy lazł z ukry cia, mogło to oznaczać kłopoty. — Dobra, w porządku. Zaraz załatwię tę drugą sprawę i będziemy mogli się rozejrzeć. Nim alfons zdąży ł włoży ć wy jściowe ubranie, zjawiła się Caroline. Pragnął jej, choć jej krótkie blond włosy zwisały w strąkach, a na sobie miała starą przepoconą bluzę i dżinsy. Wy dawało się, że w ogóle się nie zmieniła przez siedem lat pracy dla niego. Miała twarz

dziecka, by ła drobna i pełna energii, sprawiała wrażenie, że panuje nad każdy m mięśniem swojego ciała. Kochał wszy stkie swoje kobiety, ale Caroline by ła wy jątkowa. Przy swoiła sobie wszy stko, czego mógł ją nauczy ć — ety kietę, języ ki obce, gotowanie, masaż — ale jej duch się nie załamał. Fortunato nigdy nad nią nie zapanował i by ć może właśnie dlatego sprawiała mu najwięcej przy jemności w łóżku ze wszy stkich jego dziewczy n. Pocałował ją pośpiesznie i wpuścił do środka. Żałował, że nie może jej zabrać do sy pialni, by wzmocniła jego tantry czną moc. Nie by ło na to czasu. — Co mam z nią zrobić? — zapy tała dziewczy na. — Czy ma dziś umówione spotkanie? — To jest Dzień Dzikiej Karty. Wszy stkie mamy dziś spotkania. Moje powinno się skończy ć o północy, a jeśli wrócę za wcześnie, może będę musiała wy jść znowu. — Miej ją na oku. Jeśli będzie się dobrze czuła, pozwól jej iść. Ale nie daj jej więcej ćpać. Nad resztą zastanowię się później. Zerknęła na Yeomana. — Czy coś się dzieje? — Nie ma powodu do obaw. Zadzwonię do ciebie później. — Raz jeszcze pocałował Caroline, a potem śledził ją wzrokiem, gdy odprowadzała Veronicę do czekającej taksówki. — No to ruszajmy — rzucił, spoglądając na Brennana. ♥ — Czy to homar, czy może homar? — zapy tał Skrzelak. Uniósł go, by Hiram mógł mu się lepiej przy jrzeć. Skorupiak słabo pomachał zaciśnięty mi szczy pcami. Z twardej zielonej skorupy zwisało kilka pasm wodorostów. — Homar godny podziwu — zgodził się Hiram Worchester. — Czy wszy stkie są takie wielkie? — To jeden z mniejszy ch — odparł Skrzelak. Dżoker miał cętkowaną, zielonkawą skórę, a na policzkach szpary skrzelowe, które otwierały się, gdy się uśmiechał, odsłaniając czerwone, wilgotne ciało wewnątrz. Rzecz jasna, skrzela nie funkcjonowały. W przeciwny m razie stary handlarz ry b nie by łby dżokerem, ty lko asem. Na Fulton Street padało dopiero pierwsze światło poranka, ale na ry bny m targu panował już intensy wny ruch. Sprzedawcy i kupujący targowali się o cenę, ładowano ry by do samochodów chłodni, ich kierowcy obrzucali się nawzajem przekleństwami, a mężczy źni w biały ch, nakrochmalony ch fartuchach pchali taczki po chodnikach. Odór ry b unosił się w powietrzu niczy m woń perfum. Hiram Worchester uważał się za nocnego marka i na ogół wolał wstawać późno. Dzień Dzikiej Karty by ł jednak wy jątkowy. Hiram zamy kał wtedy restaurację dla zwy czajny ch gości i urządzał pry watne przy jęcie dla asów z miasta. Stało się ono trady cją, a specjalne okazje

wy magały szczególny ch środków, takich jak wstawanie z łóżka, gdy by ło jeszcze ciemno. Skrzelak odwrócił się i wsadził homara z powrotem do beczki. — Chcesz zobaczy ć następnego? — zapy tał. Odgarnął na bok garść wodorostów i zademonstrował drugiego skorupiaka, większego i bardziej oży wionego niż pierwszy. Homar z wigorem poruszy ł szczy pcami. — Popatrz, jak wierzga — ciągnął handlarz. — Czy powiedziałem, że jest świeży, czy że jest świeży ? Hiram uśmiechnął się krótko, odsłaniając białe zęby kontrastujące z czarną, łopatowatą brodą. Bardzo dbał o jakość potraw podawany ch w Wieży Asów, a już szczególnie w Dzień Dzikiej Karty. — Nigdy mnie nie zawiodłeś — zapewnił Skrzelaka. — Świetnie się nadadzą. Dostawa o jedenastej, jak sądzę? Skrzelak skinął głową. Homar pomachał skrzy pcami do Hirama, obrzucając go kwaśny m spojrzeniem. By ć może przewidy wał czekający go los. Handlarz włoży ł go z powrotem do beczki. — Co u Michaela? — zapy tał Hiram. — Nadal siedzi w Dartmouth? — Czuje się tam bardzo dobrze — odparł Skrzelak. — Dopiero zaczął przedostatni rok, a już chce mnie uczy ć, jak prowadzić interes. — Zamknął beczkę pokry wą. — Ile ich potrzebujesz? Hiram spodziewał się, że będzie musiał nakarmić sto pięćdziesiąt osób, z dokładnością do około dziesięciu — osiemdziesięciu kilku asów w towarzy stwie małżonków, kochanków albo zaproszony ch gości. Rzecz jasna, homary nie będą jedy ny m daniem. Nawet w ten niezwy kły wieczór Hiram lubił zapewniać swy m gościom możliwość wy boru. Zaplanował trzy inne opcje, ale homary wy glądały wspaniale i na pewno będą się cieszy ły popularnością. Lepiej mieć za dużo niż za mało. Drzwi otworzy ły się za jego plecami. Usły szał dzwonek. — My ślę, że sześćdziesiąt — odpowiedział Hiram, zanim sobie uświadomił, że Skrzelak przestał zwracać na niego uwagę. Nienaturalnie wielkie oczy wlepił w drzwi. By ło ich trzech. Nosili kurtki z ciemnozielonej skóry. Dwaj wy glądali normalnie. Jeden ledwie przekraczał metr pięćdziesiąt wzrostu, miał wąską twarz i paradował dumny m krokiem. Drugi by ł wy soki, szeroki w barach i miał wielkie piwne brzuszy sko, wy lewające się spod pasa zapiętego na sprzączkę z czaszką i piszczelami. Głowę miał ogoloną. Przy wódca by ł ewidentny m dżokerem, cy klopem, którego jedy ne oko spoglądało na świat przez monokl o szkiełku gruby m jak dno butelki od coli. To by ło dziwne, dżokerzy i natole rzadko ze sobą współpracowali. Cy klop wy jął z kieszeni kawałek łańcucha i zaczął owijać go sobie wokół pięści. Dwaj pozostali rozglądali się po sklepie Skrzelaka, jakby by ł ich własnością. Jeden zaczął rozkopy wać trociny

ciężkim, podkuty m buciorem. — Wy bacz… — zaczął Skrzelak. — Muszę… za chwilę wrócę. Podszedł do cy klopa, porzucając na chwilę Hirama. Dwaj pracownicy sklepu podeszli do siebie i zaczęli wy mieniać szepty. Trzeci, upośledzony umy słowo dżoker zamiatający zmiotką trociny, gapił się na intruzów, przesuwając się powoli ku ty lnemu wy jściu. Hiram zmarszczy ł brwi i odwrócił się od tej sceny. Zanosiło się na kłopoty, ale to nie by ł jego interes. Miał dziś na głowie wy starczająco wiele spraw. Ruszy ł wy sy pany m trocinami przejściem ku transportowi świeży ch tuńczy ków. Wielkie ry by leżały jedna na drugiej w skrzy niach z grubo ciosany ch desek, wpatrując się w niego szklany mi oczami. Tuńczyk z grilla — pomy ślał. Inspiracja przy wołała uśmiech na jego usta. LeBarre by ł geniuszem, gdy chodziło o kuchnię cajun. Nie na dzisiejszy wieczór, menu zaplanowano już przed ty godniami, ale tuńczy k z grilla by łby znakomity m dodatkiem do jego regularnej oferty. — Pierdolić ten sy f — odezwał się głośno cy klop. — Powinieneś o ty m pomy śleć przed ty godniem. — Proszę — odpowiedział Skrzelak słaby m, wy straszony m głosikiem. — Jeszcze kilka dni… Cy klop wsparł stopę w ciężkim bucie na skrzy nce ry b, popchnął ją i zwalił z hukiem na bok. Sieje wy sy pały się na podłogę. — Proszę, nie róbcie tego — powtórzy ł Skrzelak. Jego pracownicy zniknęli. Hiram odwrócił się i podszedł do nich, wpy chając od niechcenia ręce w kieszenie mary narki. Jak na tak masy wnego mężczy znę, poruszał się zaskakująco szy bko. — Przepraszam — zwrócił się do cy klopa — czy macie jakiś problem? Młody dżoker znacznie górował nad Skrzelakiem, który by ł niskim mężczy zną, a skrzy wiony kręgosłup czy nił go jeszcze niższy m. Hiram miał sto osiemdziesiąt osiem centy metrów wzrostu, a większość ludzi oceniała jego wagę na około sto siedemdziesiąt pięć kilogramów. My lili się o około sto sześćdziesiąt, ale to już całkiem inna historia. Cy klop popatrzy ł na niego przez gruby monokl i uśmiechnął się złośliwie. — Hej, Skrzelak, odkąd to sprzedajesz wielory by ? — zapy tał. Jego towarzy sze, którzy stali przy drzwiach, starając się wy glądać na znudzony ch i groźny ch jednocześnie, przy sunęli się bliżej. — Patrz, to jebany sterowiec Goody ear — odezwał się ten niższy. — Proszę, Hiram — odezwał się Skrzelak, doty kając lekko jego ramienia. — To miło, że chcesz mi pomóc, ale… wszy stko w porządku. Te chłopaki to… hmm… koledzy Michaela. — Zawsze z chęcią poznaję kolegów Michaela — odparł Hiram, wpatrując się w cy klopa. — Czuję się jednak zdziwiony. Michael zawsze miał bardzo dobre maniery, a jego koledzy są ich całkowicie pozbawieni. No wiecie, Skrzelak ma chore plecy. Naprawdę powinniście pomóc mu

posprzątać te ry by, które rozsy paliście. Twarz dżokera zrobiła się jeszcze bardziej zielona niż zwy kle. — Dam sobie z ty m radę — zapewnił. — Chip i Jim mogą to zrobić. Nie… nie zawracaj sobie ty m głowy. — Może by ś tak stąd zmiatał, spaślaku? — zasugerował cy klop. — Cheech, pokaż mu drzwi. Pomóż mu przecisnąć przez nie to grube dupsko. Cheech podszedł do drzwi i otworzy ł je. — Skrzelak — odezwał się Hiram. — Musimy jeszcze omówić kwestię zapłaty za te wspaniałe homary. Wy soki chłopak z wy goloną głową odezwał się po raz pierwszy. — Dokop mu, Oko — zasugerował gruby m głosem. — Dokop mu, zanim go wy puścisz. Hiram popatrzy ł na niego z autenty czny m niesmakiem i spokojem, którego w rzeczy wistości nie czuł. Nie cierpiał takich sy tuacji, ale czasami nie miał wy jścia. — Próbujecie mnie zastraszy ć, ale ty lko budzicie mój gniew. Bardzo wątpię w to, że jesteście kolegami Michaela. Sugeruję, aby ście sobie poszli, nim sprawy posuną się za daleko i komuś stanie się krzy wda. Wszy scy się roześmiali. — Lex — rzekł do ły sego Oko. — Tu jest kurewsko gorąco. Pocę się. Potrzebuję świeżego powietrza. — Zaraz zrobi się trochę chłodniej — zapewnił Lex. Rozejrzał się, złapał w dwie ręce małą beczułkę, uniósł ją nad głowę gładkim, potężny m szarpnięciem i postąpił krok w kierunku wielkich okien wy chodzący ch na Fulton Street. Hiram Worchester wy jął ręce z kieszeni i zacisnął prawą dłoń w pięść. Wiedział, że ten mały tik nie ma znaczenia, ale ów gest by ł jego nieodłączną częścią w takim samy m stopniu jak moc dzikiej karty. Przez chwilę dostrzegał fale grawitacy jne, przesuwające się leniwie wokół beczki niczy m gorąco migoczące nad chodnikiem w upalny letni dzień. Lex się zachwiał. Jego ręce się ugięły i beczka solonego dorsza, która nagle zaczęła waży ć około stu pięćdziesięciu kilogramów, spadła mu na głowę. Przewrócił się i runął ciężko na ziemię. Beczka pękła i Lexa zasy pały ry by. Bardzo ciężkie ry by. Jego kumple gapili się na to, w pierwszej chwili nic nie rozumiejąc. Hiram szy bko wy sunął się przed Skrzelaka i odepchnął go na bok. — Zadzwoń na policję — polecił. Handlarz odsunął się ukradkiem. Niski intruz, Cheech, spróbował wy ciągnąć Lexa spod rozbitej beczki, ale okazało się to trudniejsze, niżby się zdawało. Cy klop gapił się na to przez chwilę, po czy m spojrzał ostro na Hirama.

— Ty to zrobiłeś — wy garnął. — Jesteś ty m Grubasem. — Nie cierpię tego przezwiska — odparł Hiram. Zacisnął pięść i monokl Oka stał się cięższy. Cy klop wy krzy knął przekleństwo i zamachnął się owiniętą łańcuchem pięścią, próbując trafić Hirama w brzuch. Ten uchy lił się bez trudu. By ł znacznie zwinniejszy, niż na to wy glądał. Jego tusza się zmieniała, ale od lat utrzy my wał ciężar równy piętnastu kilogramom. Oko rzucił się na niego z wrzaskiem. Hiram się cofnął, zaciskając pięść. Dżoker z każdy m krokiem stawał się cięższy, aż wreszcie nogi załamały się pod jego ciężarem i padł z jękiem na ziemię. Ostatni do ataku ruszy ł Cheech. — Ty jebany asie — wrzasnął i uniósł ręce przed sobą, trzy mając dłonie wy prostowane w sty lu karate, kung-fu czy czegoś w ty m rodzaju. Skoczy ł w górę i jego but z metalowy mi okuciami pomknął ku głowie przeciwnika. Hiram padł na trociny. Cheech przeleciał nad nim i pomknął dalej. Waży ł zdecy dowanie mniej niż jeszcze przed chwilą. Siła skoku zaniosła go aż do ściany. Uderzy ł w nią mocno, padł na ziemię, przetoczy ł się i spróbował zerwać do kolejnego ataku, ale przekonał się, że jest tak ciężki, że nie może wstać. Hiram wstał i strzepnął trociny z mary narki. Wy glądał paskudnie. Będzie musiał pojechać do domu, żeby się przebrać, zanim wróci do Wieży Asów. Skrzelak podszedł do niego, potrząsając głową. — Zawiadomiłeś policję? — zapy tał Hiram. Stary dżoker skinął głową. — To dobrze. No wiesz, zniekształcenie grawitacji jest ty lko krótkotrwałe. Mogę ich unieruchomić do chwili, gdy gliny się zjawią, ale to kosztuje mnie bardzo wiele. Cały ten ciężar bardzo szkodzi na serce. — Zerknął na złotego rolexa. By ło już po siódmej trzy dzieści. — Naprawdę muszę się śpieszy ć do Wieży Asów. Cholera, nie potrzebowałem takich bzdur. Nie dzisiaj. Kiedy policja… — Idź już — przerwał mu Skrzelak. — Po prostu idź. — Popchnął potężnie zbudowanego mężczy znę, lekko, lecz nieustępliwie. — Poradzę z ty m sobie, Hiram. Proszę, idź. — Policja będzie chciała, żeby m złoży ł zeznania — stwierdził as. — Nie — sprzeciwił się Skrzelak. — Sam to załatwię, Hiram. Wiem, że chciałeś dobrze, ale nie powinieneś… to znaczy … po prostu nic nie rozumiesz. Nie mogę wnieść oskarżenia… idź już, proszę. Nie mieszaj się w to. Tak będzie lepiej. — Chy ba nie mówisz poważnie! — obruszy ł się Hiram. — Te zbiry … — To mój interes — dokończy ł za niego dżoker. — Proszę cię jak przy jaciela. Nie mieszaj się w to. Idź już. Dostaniesz swoje homary, bardzo dobre homary. Obiecuję. — Ale…

— Idź już! — powtórzy ł Skrzelak. ♣ Swy m ochry pły m chrząkaniem oraz ry tmiczny mi ruchami krocza Stan tworzy ł kontrapunkt do ty kania taniego, jaskrawożółtego budzika „Baby Ben”, stojącego na stoliku przy łóżku. Ruletka oderwała spojrzenie swy ch topazowy ch oczu od ciemny ch oczu mężczy zny i obserwowała minutową wskazówkę, posuwającą się gładko po tarczy zegara. Czas. Ty kanie budzika, krew przepły wająca przez jej ży ły, gnana niepowstrzy many m biciem serca. Ury wki czasu. Strzępki upły wającego ży cia. W ostateczny m rozrachunku wszy stko sprowadzało się do tego. Czas nie szanował bogactwa, władzy ani świętości. Prędzej czy później zatrzy my wał ten miarowy puls. A jej wy dano rozkazy. Uniosła rękę i lekko dotknęła skroni Stana. Zaczerpnęła powietrza w płuca, zbierając wolę i moc, ale nie by ło uwolnienia. Do tego potrzebna by ła nienawiść, a ona czuła jedy nie niepewność. Leżąc na plecach, przy wołała wizję grozy. Ból porodu, wiedza, że wkrótce się skończy i przy tuli dziecko, zapomniawszy o cierpieniu. Oczy lekarza, otwierające się szeroko z przerażenia. Próba uniesienia głowy, by spojrzeć na to, co wy łoniło się spomiędzy jej nóg… Napięte mięśnie jej brzucha zwiotczały i pochwę wy pełniło dodatkowe ciepło, imitacja namiętności towarzy sząca uwolnieniu trującej fali. Wy jec wy bałuszy ł nagle oczy, poruszy ł ustami i odskoczy ł od niej. Jego obrzmiewający szy bko członek otarł miękkie tkanki jej pochwy, gdy mężczy zna go wy ciągał. Otulił rękami drżącego, odbarwionego penisa. Kilka razy targnęły nim mdłości, po czy m wy dał z siebie zdławiony krzy k. Po brodzie spły nęła mu cienka strużka śliny. Lustro stojące na kredensie eksplodowało kry ształowy m wodospadem, zasy pując łóżko odłamkami szkła. Rozprzestrzeniająca się fala dźwięku uderzy ła w budzik. Szy bka pękła, wskazówki znieruchomiały, a gdy dźwięk dotarł do wewnętrzny ch mechanizmów, zegar wy dał z siebie słaby, zniechęcony pisk, jakby uskarżał się na swój nagły i niesprawiedliwy zgon. Krzy k uderzy ł Ruletkę w prawy policzek niczy m pięść, pozostawiając siniak na jej skórze barwy kawy z mlekiem. Z ucha kobiety wy pły nęła strużka krwi. Wciągnięty oddech ugrzązł w jej gardle, a brzuch wy pełniły mdłości. Wy krzy wiona z bólu twarz Wy jca zawisła nad jej twarzą. Wiedziała, że patrzy na śmierć. Oddy chał spazmaty cznie, wy szczerzał zęby, a ciemnosina fala rozprzestrzeniła się z jego całkowicie już poczerniałego, obrzękłego penisa na krocze i brzuch. Zmierzwiona atłasowa kołdra nie dawała oparcia jej miotający m się gwałtownie nogom. Ruletka czuła się, jakby pły wała po szkle. Ostatnim rozpaczliwy m rzutem uniosła się na kolana i otoczy ła ramieniem pierś asa. Drugą ręką złapała go za pozlepiane od potu włosy i szarpnęła, odwracając jego głowę w stronę ściany dzielącej sy pialnię od salonu. Kończący ży cie, zatrzy mujący czas krzy k odbił się echem od granic wszechświata i wrócił. Jedna ze ścian

eksplodowała. Ty nkowy py ł unosił się leniwie w powietrzu, kreślił spirale, wy pełniał gardło i nozdrza. Gruz pokry ł podłogę salonu. Przeciwległa ściana się wy brzuszy ła. Ruletka przez chwilę rozważała możliwość jej zawalenia się. Wy obraziła to sobie, wy obraziła sobie małżeństwo z niższej klasy średniej mieszkające w sąsiedztwie, które gapi się na obraz, jaki ukaże się ich oczom — naga kobieta trzy mająca nagiego mężczy znę z obrzękły m kutasem, wielkim jak u ogiera, i ciałem rozdęty m od trucizny powodującej eksplozję czerwony ch ciałek, pokry tego sinoczarny mi śladami pozostawiony mi przez truciznę. Ciałem Wy jca targnęła kolejna fala konwulsji, ale obrzęk gardła sparaliżował jego struny głosowe. Mokra od potu skóra jego pleców by ła zimna i lepiła się do jej rozpłaszczony ch piersi. Pokój wy pełnił smród opróżnionego pęcherza i kiszek. Dręczona mdłościami Ruletka odepchnęła mężczy znę, zlazła z łóżka i skuliła się na podłodze. Zniszczenia w Cloisters. Astronom sugerował, że to Żółw rozwalił kamienne mury … ale kłamał! Zapewnił, że nie będzie żadnego ry zy ka, mimo że nigdy dotąd nie zabiła asa. Kłamał. Dotknęła ucha, a potem wpatrzy ła się z fascy nacją na zakrzepłą krew na palcach. Poczucie zdrady przebiło się do jej świadomy ch my śli i przerodziło się w gniew. Wiedział i nie ostrzegł jej. Czy chciał, żeby tu zginęła? Kto wtedy zabiłby dla niego Tachiona? Sy reny przy pomniały jej o niebezpieczeństwie. Zagłębiła się w kontemplacji śmierci i zdrady tak bardzo, że zapomniała o rzeczy wistości. Ten śmiertelny krzy k z pewnością usły szeli wszy scy w dolnej części Manhattanu. Zaczy nało jej brakować czasu. Jeśli chciała ocalić ży cie i osiągnąć swój ostateczny cel, musiała uciekać. Odgarnęła splątane włosy. Maleńkie perełki i kry ształki wplecione w długie warkoczy ki zahaczały o jej palce, ciągnąc za skórę głowy. Wepchnęła pończochy razem z pasem do torebki, wciągnęła suknię i wcisnęła stopy w sandały na wy sokich obcasach. Po raz ostatni rozejrzała się po zniszczony m pomieszczeniu, by się upewnić, czy nie zostawiła żadny ch śladów swej obecności — rzecz jasna, pomijając ten najbardziej oczy wisty : obrzękłe ciało leżące na łóżku. Zawsze chciała by ć niezwy kła. Z jej ust wy rwał się niearty kułowany krzy k. Pobiegła do schodów pożarowy ch. Jeden obcas wpadł jej w dziurę w żelaznej kracie. Zdjęła z przekleństwem buty i, trzy mając je w rękach, zbiegła na pierwsze piętro, po czy m opuściła drabinkę na brudny, zaśmiecony chodnik zaułka. Kawałki szkła z setki rozbity ch okien walały się niczy m bły szczący śnieg pomiędzy gnijący mi liśćmi sałaty, pusty mi plastikowy mi sześciopakami i cuchnący mi puszkami. Gdy stanęła na ziemi, szkło zachrzęściło pod jej stopami. Jeden kawałek wbił się w jej piętę. Jęknęła, wy ciągnęła go i włoży ła buty. Szczepionka przeciwtężcowa, będzie potrzebowała szczepionki przeciwtężcowej. Nie szczepiła się od czasu, gdy spędzili z Josiahem miesiąc w Peru.

My śl o by ły m mężu obudziła w niej wspomnienia, które ruszy ły naprzód z szarpnięciem niczy m rozpędzający się pociąg. Obrazy przepy chały się i rozbijały o siebie na podobieństwo ujęć z jakiegoś koszmarnego filmu, wy świetlanego w dwukrotnie przy śpieszony m tempie… aż wreszcie nie pozostało nic spójnego, a ty lko niezróżnicowana plama bólu, żalu i palącej trzewia furii, która osiągnęła kulminację w chwili wszechogarniającej ulgi, gdy Ruletka uwolniła falę i Wy jec umarł. Wy szła z zaułka na ulicę, starając się nie przy ciągać uwagi. By łoby podejrzane, gdy by po prostu ignorowała koszmar firm ubezpieczeniowy ch i marzenie szklarzy, otaczające ją ze wszy stkich stron. Nie potrafiła jednak zdoby ć się na to, by dołączy ć do tłumu gapiów, często nadal odziany ch w piżamy albo szlafroki, którzy zbierali się w grupki i spoglądali na usianą szkłem ulicę oraz samochody z popękany mi bądź powy bijany mi szy bami. Lepiej będzie udawać młodą kobietę śpieszącą się do pracy, zainteresowaną, ale niemogącą zwlekać… Samochód policy jny przemknął obok niej i gwałtownie zahamował. Dwoma pasażerami szarpnęło nagle niczy m manekinami podczas testu zderzeniowego. Skierowały się na nią przekrwione, pozbawione wy razu oczy. Zmusiła się do odpowiedzenia na podejrzliwe spojrzenie gliniarza, mimo że czuła w brzuchu ucisk strachu. To by ła przeważająco biała dzielnica, a choć Ruletka ubrała się ze skromną elegancją, jej suknia z pewnością by ła wieczorowa. Dziwka. Tę my śl łatwo by ło wczy tać z tłustej, różowej twarzy. Ruletka poczuła ukłucie oburzenia. Ukończyłam Vassar w tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym — pomy ślała. Jestem magistrem ekonomii, nie prostytutką, ty dupku. Jej twarz nic jednak nie wy rażała. Z budy nku, w który m mieszkał Wy jec, wy padł jakiś mężczy zna. Wy machiwał szaleńczo rękami nad głową, otwierał i zamy kał usta, ale wy cie sy ren zagłuszało jego słowa. Odwróciło to uwagę gliniarza, który zapomniał o Ruletce. Warknął coś do partnera i wskazał kciukiem na budy nek. Samochód ruszy ł i kobieta wy rwała się z bezruchu. Strach powrócił. Napędzała go nie obecność widocznego pościgu zbierającego się za plecami Ruletki, lecz ujadanie ogarów jej duszy, z łatwością dotrzy mujący ch jej kroku. Czekały na moment, gdy zwątpienie, strach i poczucie winy narastające z każdy m zabójstwem w końcu nią zawładną i zwalą z nóg. Wtedy ogary ruszą do ataku i pozbawią ją ży cia. By ły teraz przy niej. Czekały. Sły szała je. Przedtem by ły dla niej nieme. Traciła zmy sły. Co się stanie, jeśli zabije znowu? Musiała jednak to zrobić. Śmierć Tachiona nawet szaleństwo uczy ni znośny m. ♣♦♥♠

Rozdział 3 8:00 Kamienne lwy strzegące schodów przed główny m wejściem do Nowojorskiej Biblioteki Publicznej mogły by równie dobrze wziąć sobie dzień wolny. Biblioteka by ła zamknięta, a schody opustoszałe. Jennifer, która wróciła do mieszkania, żeby przebrać się w klasy czny kostium złożony z czarnej spódnicy, czarnego żakietu i białej koszuli, pogłaskała mimo to jednego z nich po drodze, jakby chciała go pochwalić za dobrze wy konaną robotę. Otworzy ła drzwi własny m kluczem, a potem zamknęła je za sobą. Podeszwy jej butów stukały głośno o posadzkę, wy pełniając wielki hol biblioteki niesamowity mi echami. — Dzień dobry, panno Maloy — przy witał ją staruszek w wy mięty m uniformie, gdy przecinała giganty czną salę centralną, zmierzając ku swemu biurku obok regałów na parterze. — Dzień dobry, Hector. — Nie idzie pani na paradę? Hector by ł jedny m z ochroniarzy. Lubił opowiadać o ty m, że kiedy by ł gliniarzem, widział Śmiga walczącego z zeppelinami nad Manhattanem, i o ty m, jak wy glądały te pierwsze, straszliwe chwile nowego wieku, gdy uwolniono wirusa dzikiej karty i świat w jednej chwili zmienił się nieodwracalnie. — Może później — odpowiedziała. Lubiła staruszka, ale w tej chwili nie miała czasu słuchać jego niekończący ch się wspominek. — Mam trochę pracy. Chcę ukończy ć pewien projekt. Stary Hector strzelił języ kiem o sztuczną szczękę i potrząs nął głową. — Za ciężko pani pracuje, panno Maloy. Taka ładna dziewczy na powinna częściej wy chodzić. — Będę wy chodziła. Po prostu pomy ślałam sobie, że dziś będzie dobry dzień na skończenie tego projektu. Bo biblioteka jest zamknięta i tak dalej… — Rozumiem, rozumiem — odparł dobroduszny m tonem staruszek, oddalając się wzdłuż szeregu pogrążony ch w półmroku stołów. — Nigdy nie widziałem dziewczy ny, która by tak bardzo lubiła książki, a tak mało zabawę — mruknął na wpół do siebie. Jennifer wróciła do regałów, mając oko na Hectora, by się upewnić, że nie przerwał wy kony wanego od niechcenia obchodu. Powiedziała sobie, że nie by łoby dobrze, gdy by przy łapał jedną z bibliotekarek na przeglądaniu katalogu, podczas gdy na jej biurku leżały by dwa klasery wy pełnione rzadkimi znaczkami. Z całą pewnością nie by łoby dobrze.

♠ W Kry ształowy m Pałacu by ło na ty le cicho, że dało się sły szeć poszczególne rozmowy, Spector nie by ł jednak zainteresowany podsłuchiwaniem. Podszedł prosto do baru, usiadł i zabębnił palcami w polerowane drewno. Sascha, który stał sam za barem, robił właśnie brandy alexander dla blondy nki w obcisłej, czerwono-białej, bawełnianej sukni. Na widok bezokiej twarzy barmana Spectora przechodziły ciarki. — Hej — odezwał się, wy starczająco głośno, by przy ciągnąć uwagę Saschy. — Potrzebuję podwójnego jacka blacka. — Za minutkę. Spector skinął głową i odgarnął włosy z oczu. Za bardzo się bał, żeby jeść, ale zawsze mógł się napić. Cholera — pomy ślał. Trzeba było spełnić jego życzenie. Ten stary, wypaczony pojeb może ze mnie zrobić mielone mięso. Zakry ł usta dłonią i spróbował uspokoić ochry pły oddech. Nagle się odwrócił, bojąc się, że Astronom może by ć tuż za nim. Bardzo niewielu ludzi ośmieliłoby się czegokolwiek próbować w Kry ształowy m Pałacu, ale on z pewnością by się nie zawahał. Boże, naprawdę nie chcę, żeby ten skurwysyn mnie ścigał. Może będzie zbyt zajęty innymi. Nawet jemu trudno będzie sobie poradzić ze wszystkimi jednocześnie. — Twoja whisky. Spector poderwał się nagle, usły szawszy głos barmana. — Dziękuję — rzekł, odwracając się. Pogrzebał w kieszeni, znalazł pięciodolarówkę i rzucił zmięty banknot na blat. Sascha wahał się przez chwilę, a potem wziął pieniądze i się oddalił. Spector uniósł szklaneczkę i przełknął trunek. Pora ruszać — pomy ślał. Może nie będzie mnie szukał w Brooklynie. Roześmiał się cicho do siebie. A może następny prezydent będzie dżokerem. Na dworze by ło chłodno i bezwietrznie. As zatarł dłonie i ruszy ł szy bko ku najbliższej stacji metra. ♦ Pierwszy raz zabiła przy padkowo — jeśli zabójstwo kiedy kolwiek może by ć przy padkiem — i potrafiła usprawiedliwić ten czy n nawet teraz, ponieważ takim śmierdzielom jak Sully naprawdę nie powinno się pozwolić ży ć i rozmnażać. Dopiero co straciła pracę. Zacisnęła palce na to wspomnienie i cukier oraz okruchy czerstwego pączka posy pały się na plastikowy talerzy k. Przedstawiono jej to jako urlop, ale ona nie dała się nabrać. Szepty prześladowały ją przez całe ty godnie; zakradały się do kątów biurowy ch boksów, niosły się echem w pralniach, zostawiały dostrzegalne ślady na wszy stkich twarzach.

Biedactwo… Mąż się z nią rozwodzi. Czy to prawda, że… urodziła… potwora? Kilka ciężarny ch przy jaciółek zerwało z nią kontakty, jakby sama jej obecność mogła spowodować mutację u dziecka. Te obawy nasilała jeszcze niepokojąca pogłoska pochodząca z Centrum Zwalczania i Zapobiegania Chorobom. Ponoć zarejestrowano dwa niety powe przy padki zarażenia wirusem dzikiej karty, możliwe do wy jaśnienia ty lko, jeśli choroba rzeczy wiście by ła zakaźna. Gdy Frank wezwał ją do swego gabinetu, by ł uprzejmy, ale bardzo stanowczy. Jej obecność pogarszała morale oraz wy dajność pracowników. Poza ty m potrzebowała trochę wolnego czasu, by się pogodzić z Ty m, Co Ją Spotkało. Najlepiej, żeby chwilę odpoczęła. Po kilku ty godniach, gdy zaczy nało jej brakować pieniędzy i by ła bliska załamania, pod jej drzwiami pojawił się Sully Thornton, żałosny, mały śmierdziel, nieustannie się przechwalający, że jest jedny m ze „wspólników w interesach” Josiaha. Ruletka nie zauważy ła, by zajmował się jakimiś interesami, kiedy zjawiał się w Smallwoods. Żłopał darmową gorzałę bez ograniczeń i próbował obdarzać Ruletkę wilgotny mi, pijackimi pocałunkami, gdy ty lko by li sam na sam. Pewnego razu go spoliczkowała. Zachichotał jak rżący koń, aż wy datna grdy ka mu się zakoły sała, a potem wy jaśnił pijackim głosem, że ty lko „naśladuje” starego dziadka Thorntona, którego zawsze fascy nowały smagłe dziewczy ny. Jasne — pomy ślała z niesmakiem. Biczowanie niewolników i ruchanie niewolnic. To ma się we krwi. Sully wy bełkotał, że chciał się z nią spotkać, bo Josiah okropnie ją potraktował. Dodał, że postawi jej kolację i zapy tał, czy nie potrzebuje „małej poży czki”. Zrozumiała, co chciał jej przez to powiedzieć, i zgodziła się, pomimo obrzy dzenia, jakie w niej budził. Nędza prowadzi do obniżenia standardów. Późny m wieczorem, gdy leżał na niej, sapiąc i stękając, przy pomniała sobie poczucie druzgoczącego uwolnienia, jakie towarzy szy ło narodzinom jej dziecka. Wsparła się na łokciach i zobaczy ła… Nie! Potem nadeszło uwolnienie innego rodzaju i Sully umarł. Już kilka godzin po jego śmierci zaczęli ją dręczy ć pożeracze duszy. By ć może przestałaby odbierać ży cie, gdy by nie odnalazł jej Judasz. Łowca asów służący Astronomowi zaprowadził ją do Cloisters, a jego pan przemówił do jej sekretny ch miejsc, podsy cił wzbierającą w niej nienawiść i obiecał jej ostateczną zemstę, zabójstwo, po który m odnajdzie spokój i uwolni się od wspomnienia o dziecku. Astronom rzadko korzy stał z jej usług. Zależało mu na ty m, by pozostała nieznana i maksy malnie skuteczna. I taka też by ła. Dzisiejsze zabójstwo by ło trzecim, które popełniła dla swego straszliwego pana. Za każdy m razem by ło gorzej. Przełknęła odrobinę podawanej w Sunshine Cafe kawy, od której szkliwo złaziło z zębów. Chciała się w ten sposób uwolnić od wy wołującego mdłości smaku śmierci, zalegającego na jej języ ku.

Ty m razem się domy śli. Wy czuje jej wątpliwości oraz poczucie winy i zareaguje, a ona bała się go rozczarować. Nie. Po prostu się go bała. Panicznie. Jego mocy. Obsesy jnej żądzy zniszczenia. Najpierw TIAMAT. A teraz ci, którzy uniemożliwili mu ostateczne zwy cięstwo. A co, gdy by po prostu nie wróciła? Nie. Bez niego nie osiągnie ostatecznego katharsis, nie uwolni się od wspomnienia o potworach. Mógł sobie zabrać całą resztę, ale Tachion należał do niej. Kosmita zniszczy ł jej ży cie, a ona odwzajemni mu się ty m samy m. To by ła jej obsesja, która połączy ła ją z Astronomem piekielny m węzłem nienawiści i żądzy zemsty, silniejszy m niż więzy miłości. — Proszę pani, nie wy najmuję stolików na godziny — warknął właściciel Sunshine Cafe, będący ży wy m dowodem na to, że twórcy radosny ch reklam wcale nie muszą sami by ć radośni. Rzuciła pieniądze na stolik. Postanowiła, że będzie wdzięczna mężczy źnie za to, że wy rwał ją z zamy ślenia, zamiast czuć iry tację. Utraciła ten azy l wraz z jego lepką ły żeczką. Pora ruszać w drogę. Na spotkanie z Astronomem. ♥ W normalnej sy tuacji Hiram lubił jeździć miejskimi ulicami i obserwować ry tm ludzkich dramatów rozgry wający ch się na chodniku zza przy ciemniany ch szy b swego bentley a, podczas gdy kierowca martwił się o korki i taksówkarzy kamikaze. Dzisiaj jednak Dżokerowo i sąsiadujące z nim dzielnice ogarnie chaos. Na ulice wy jdą dżokerzy, do miasta napły ną też ty siące tury stów przy ciągnięty ch przez parady, festy ny, fajerwerki i inne formy obchodów Dnia Dzikiej Karty. Chcąc uniknąć korków, Hiram polecił Anthony ’emu skręcić w FDR Drive, ale nawet tam ruch by ł ogromny. Wolałby wrócić do mieszkania, żeby się przebrać, ale nie miał na to czasu. Pojechali prosto do Empire State Building. Przed ekspresowy mi windami do Wieży Asów rozwieszono aksamitne sznury. Na gustownej tabliczce złoty mi literami napisano: ZAMKNIĘTE. PRYWATNE PRZYJĘCIE. Hiram lekko przeskoczy ł nad sznurem. Nie by ło to żadny m wy czy nem dla kogoś, kto waży ł ty lko piętnaście kilogramów, ale zawsze budziło zdziwienie przy najmniej kilku przeby wający ch w holu osób. Winda zawiozła go prosto do restauracji. Gdy drzwi się otworzy ły, usły szał, że jego szef kuchni na kogoś krzy czy. Z pewnością na specjalistę od sosów. Ciągle się ze sobą sprzeczali. Wy siadając z windy, Hiram zobaczy ł, że woźny sprząta szatnię. — Pamiętaj opróżnić popielniczki, Smitty — przy pomniał mu as. Zatrzy mał się na chwilę, rozglądając się po holu. Marmurowa podłoga bły szczała, a kanapy świeżo wy czy szczono. Na ścianach wisiały oprawione fotografie sławny ch ludzi: polity ków, sportowców, sy mboli seksu, by walców salonów, pisarzy, gwiazd filmowy ch, dziennikarzy, a także liczny ch asów. Większość

nabazgrała na swy ch zdjęciach kilka uprzejmy ch słów pod adresem Hirama. Zatrzy mał się, by wy prostować fotografie senatora Hartmanna oraz Wy jca, wy konane zaraz po wy borze senatora na kolejną kadencję, po czy m wszedł przez dwuskrzy dłowe drzwi do właściwej restauracji. Głos Paula LeBarre’a rozbrzmiewał tu znacznie donośniej, z łatwością przebijając się przez zgiełk. Robotnicy rozstawiali okrągłe stoły bankietowe i odnosili do magazy nu uży wane na co dzień stoliki. Sprzątacze my li podłogę, długi, łukowaty bar oraz wspaniałe ży randole w sty lu art déco, który m Gniazdo Asów zawdzięczało znaczną część swej sławnej atmosfery. Szerokie drzwi prowadzące na Taras Zachodzącego Słońca otwarto, by wy wietrzy ć pomieszczenie i do środka wpadał silny nowojorski wiatr. Hiram sły szał ciche, dobiegające z dołu odgłosy ruchu ulicznego oraz policy jne sy reny. Curtis, szef sali i prawa ręka Hirama Worchestera, podszedł do niego, trzy mając pod pachą kilkanaście szty wny ch tabliczek. Wy soki, szczupły, czarnoskóry mężczy zna w smokingu wy glądał wspaniale, elegancko, niemalże ascety cznie. W tej chwili, odziany we flanelową koszulę i ogrodniczki, sprawiał wrażenie raczej udręczonego. — Kuchnię ogarnął chaos — oznajmił. — Paul upiera się, że Miriam zmarnowała jego specjalny sos holenderski i grozi, że zrzuci ją z tarasu. Mieliśmy w kuchni mały pożar, ale już go ugasiliśmy. Nie by ło żadny ch strat. Lodowe rzeźby się spóźniają. Sześciu kelnerów zadzwoniło z wiadomością, że zachorowało. Podejrzewam, że to świąteczna gry pa, zaostrzona faktem, że na pry watny ch przy jęciach nikt nie daje napiwków. Większa premia mogłaby spowodować nagłe wy zdrowienie. Jak zwy kle krążą pogłoski o Złoty m Chłopcu. Otrzy małem trzy telefony od zaproszony ch gości, którzy koniecznie chcieli nas zawiadomić, że jeśli on przy jdzie, oni na pewno się nie zjawią. Aha, i dzwonił też Kopacz Downs z informacją, że jeśli go dziś nie wpuścimy, w „Aces!” nigdy już nie napiszą ani słowa o Wieży Asów. A jak ty się czujesz dziś rano, Hiram? As westchnął i pogładził się po ły sej głowie w nerwowy m geście będący m pamiątką po czasach, kiedy miał włosy. — Powiedz Kopaczowi, że go wpuszczę, jeśli dostanę od jego redaktora naczelnego obietnicę na piśmie, że w tej szmacie nigdy już nie wspomną o Wieży Asów. Znajdź mi sześciu ty mczasowy ch kelnerów… Nie, niech będzie dziesięciu, nie będą tacy dobrzy, jak regularni. Paulem się nie przejmuję. Nigdy jeszcze nie wy rzucił nikogo przez okno. Ruszy ł ku swemu gabinetowi. Curtis dotrzy my wał mu kroku. — Zawsze jest ten pierwszy raz. A co ze Złoty m Chłopcem? Hiram pry chnął nieelegancko. — Co roku krążą te same plotki, ale pan Braun dotąd się nie pokazał. Jeśli kiedy ś to zrobi, rozwiążę problem kolacji dla niego. Kto groził, że nie przy jdzie?

— Bły szczący Johnny, Karta Atutowa i Szef Wy kopu — odparł Curtis. — Uspokój Shawnę i Lou — polecił Hiram. — A Johnny ’emu powiedz, że Złoty Chłopiec na pewno się zjawi. Czy to są rozkłady miejsc? Curtis wręczy ł mu plany. — Zadzwonię do Kelvina, żeby sprawdzić, co z lodowy mi rzeźbami — dodał, gdy Hiram otworzy ł drzwi swego gabinetu. — Przez okno! — darł się w kuchni Paul LeBarre. — Przez całą drogę na dół będziesz się mogła zastanawiać nad ty m, jak przy rządzać sos holenderski. By ć może olśni cię, zanim zlecisz! Hiram skrzy wił się boleśnie. — Zrób to — rzucił. — I, proszę, każ komuś przy gotować mi małe śniadanie. Chy ba najlepszy będzie omlet. Z pomidorami, cebulą, kruszony m boczkiem i serem. — Cheddarem? Hiram uniósł brew. — Oczy wiście. Z czterech jaj. Z pomme frites, karafką soku pomarańczowego i odrobiną earl grey a. Mamy ciasteczka? Curtis skinął głową. — Świetnie. Trzy, proszę. Słabo mi z głodu. — Po uży ciu mocy zawsze czuł się straszliwie głodny. Według doktora Tachiona miało to coś wspólnego z utratą energii. — Anthony wkrótce wróci z czy sty m garniturem. Miałem drobne kłopoty na Fulton Street. Wy ślij kogoś na dół, żeby na niego zaczekał. Jeśli Anthony spróbuje wjechać z garniturem na górę, zapewne odholują bentley a. Hiram zamknął za sobą drzwi. W ścianę nad jego biurkiem wmontowano kolorowy telewizor z dwudziestosześciocalowy m ekranem. Hiram usiadł w wy konany m na zamówienie fotelu menedżerskim, wielkim i obity m skórą, pachnący m jak wnętrze bardzo starego i ekskluzy wnego bry ty jskiego klubu dla mężczy zn. Uruchomił wbudowany aparat do masażu pleców, rozłoży ł plany miejsc na czarny m, orzechowy m blacie, wziął do ręki pilota i włączy ł telewizor. Na ekranie pojawili się Willard Scott i Sokolica. Willard z jakiegoś powodu nosił na głowie uszy łosia, Sokolica zaś miała na sobie tak niewiele, jak to ty lko możliwe w tej sy tuacji. Rozmawiali o paradzie w Dżokerowie. Hiram wy łączy ł fonię. Lubił włączać telewizor, kiedy pracował, by służy ł jako coś w rodzaju wideotapety pozwalającej zachować łączność ze światem, ale hałas rozpraszał jego uwagę. Zerknął raz jeszcze na zachwy cający kostium kobiety, a potem zaczął sprawdzać rozkłady. Każdą obejrzaną kartę oznaczał inicjałem w prawy m dolny m rogu. Gdy Curtis wrócił z omletem, Hiram uporał się już z tą robotą. — Dwie zmiany — oznajmił. — Mistral posadź na tarasie. Jeśli zrobi się zby t wietrznie, będzie

mogła rozwiązać dla nas ten problem. Zamień Tachiona i Croy da. Jeśli posadzimy Tachy ’ego przy jedny m stole z Fortunatem, od krzy żowego ognia mogą zginąć niewinne osoby. — Znakomicie — odparł Curtis. — Sześć stołów dla niezapowiedziany ch gości? Rokrocznie rozsy łano oficjalne zaproszenia na kolację w Dzień Dzikiej Karty w Wieży Asów i oczekiwano potwierdzenia przy by cia, ale część asów starannie ukry wało swe nazwiska, inni zaś nie wy szli jeszcze z ukry cia. Przy jęcie by ło otwarte dla nich wszy stkich i kolejka ty ch, którzy liczy li na to, że zostaną wpuszczeni, jeśli zademonstrują talent asa przy wejściu, przy każdej okazji stawała się coraz dłuższa. — Osiem — zdecy dował Hiram po chwili zastanowienia. — W końcu to czterdziesta rocznica. — Ponownie zerknął na ekran. — Jeszcze jedno. — Wziął w rękę plan leżący najwy żej i postawił na nim znak. — Tutaj. Curtis spojrzał na plan. — Sokolica obok ciebie. Bardzo dobrze. — Też tak sądzę — odparł Hiram ze spokojny m uśmiechem. Czuł się raczej zadowolony z siebie. — Lodowe rzeźby dostarczą za godzinę. — Znakomicie. Zawiadom mnie, jak już tu będą. Curtis zamknął za sobą drzwi. Hiram rozparł się wy godnie w fotelu, spojrzał na telewizor i zmienił kanał. Na stopniach Mauzoleum Śmiga Linda Ellerbee przeprowadzała wy wiad z Xavierem Desmondem. Nagle ich rozmowę przerwał komunikat. Coś o Wy jcu. Na ekranie pojawił się obraz przedstawiający go w żółty m stroju bojowy m. Sy mpaty czny facet, ale wy czucie koloru miał prawie tak samo fatalne, jak doktor Tachion. Hiram zmarszczy ł brwi i złoży ł z namy słem palce w piramidkę. Wszy stko by ło pod kontrolą. Przy jęcie okaże się wspaniały m sukcesem. Powinien by ć zachwy cony, a mimo to czuł niepokój. Incy dent na Targu Ry bny m na Fulton Street. To by ł powód. Restaurator nie potrafił o nim zapomnieć. Skrzelak miał jakieś kłopoty. Potrzebował pomocy. Hiram lubił starego dżokera. Robili ze sobą interesy już od dziesięciolecia. Wieża Asów zapewniła nawet catering na przy jęcie zorganizowane z okazji ukończenia szkoły przez jego sy na. Ktoś powinien sprawdzić, co się dzieje — pomy ślał Hiram. Nie on, oczy wiście. By ł restauratorem, nie poszukiwaczem przy gód. Znał jednak odpowiednich ludzi i wielu z nich miało u niego dług wdzięczności. By ć może zdoła wy korzy stać swoje kontakty. Znalazł w swy m wizy towniku numer doktora Tachiona, uniósł słuchawkę i wy brał numer. Długo czekał na odpowiedź. Takizjanin by ł osławiony m śpiochem. W końcu Hiram dał za wy graną. Dzień Dzikiej Karty zawszy by ł dla Tachiona ciężką próbą. Często wy woły wał u niego atak poczucia winy połączonego z litowaniem się nad sobą, które zwy kł leczy ć koniakiem. To by ła

czterdziesta rocznica i doktor mógł cierpieć bardziej niż zwy kle. Och, z pewnością zjawi się na kolację na czas, ale Hiram chciał, żeby ktoś bezzwłocznie zajął się sprawą. Zastanawiał się przez chwilę. Jego dobry przy jaciel, senator Hartmann, z pewnością wy poży czy łby mu jakiegoś asa z Departamentu Sprawiedliwości, ale wciąganie w to rządu by łoby czasochłonne i mogłoby wy wołać komplikacje. Fortunato mógłby mu pomóc, ale z drugiej strony mógł nie mieć na to ochoty. Obrócił wizy townik, by przy jrzeć się nazwiskom i, rzecz jasna, znalazł właściwe już na pierwszej wizy tówce: JAY ACKROYD Dy skretne dochodzenia i sztuczki magiczne Hiram Worchester wy brał z uśmiechem numer. Ackroy d odebrał telefon przy piąty m sy gnale. — Jest za wcześnie — poskarży ł się. — Proszę mi nie zawracać głowy. — Wstawaj, Rzutnik — odparł radośnie Hiram, wiedząc, że to poiry tuje detekty wa. — Kto rano wstaje, temu Pan Bóg daje, a dzisiaj zapracujesz na własną kolację, że tak powiem. — Lepiej, żeby to by ła więcej niż jedna kolacja, Hiram — odparł Ackroy d. — I nie mów do mnie „Rzutnik”, niech cię szlag. ♣ Oba klasery miały po dziesięć stron, a na każdej znajdowało się około stu znaczków. Pod każdy m z nich wy pisano numery Katalogu Znaczków Scotta, dzięki czemu bardzo łatwo by ło je zidenty fikować. By ło tam dziesięć znaczków Irlandia #38 (Wielka Bry tania #171, opatrzony ch ciemnoniebieskim nadrukiem głoszący m „Rialtar Sealadac na héineann 1922”), stan idealny, cena katalogowa 1500 dolarów. Osiem znaczków Dania #1 (nieząbkowane, z żółtobrązowy m nadrukiem kredowy m), lekko stemplowane, z czterema dobry mi marginesami, wartość katalogowa 1300 dolarów. Dwanaście znaczków Japonia #8 (papier żeberkowany miejscowej produkcji, niegumowany ), stan idealny, wartość katalogowa 450 dolarów. I tak dalej, i tak dalej. Łącznie w klaserach by ło 1880 znaczków, o wartości katalogowej średnio około ty siąca dolarów. W sumie ponad milion. Natomiast trzecia książeczka… Jennifer pośpiesznie przerzuciła jej stronice, ale jej uwagę od tajemnicy odwracała my śl o bogactwie ukry ty m w klaserach leżący ch na zagracony m blacie przed nią. Kien zgromadził naprawdę niezłą kolekcję. Kobieta nie wiedziała zby t wiele o filatelisty ce, ale

szy bki przegląd cen podawany ch przez katalogi oraz doświadczenie w dziedzinie rzadkich, kolekcjonerskich materiałów powiedziały jej, że zbiór Wietnamczy ka zgromadzono tak, by zapewnił maksy malny zy sk w przy padku konieczności sprzedaży. Znaczki w klaserach by ły rzadkie, lecz nie wy jątkowo rzadkie. Te ostatnie by ły znane tak dobrze, że wszy stkie ich egzemplarze udokumentowano. Te zaś by ły na ty le pospolite, że identy fikacja poszczególny ch egzemplarzy by ła niemożliwa, a ich pojawienie się na ry nku nie spowoduje sensacji, lecz jednocześnie na ty le rzadkie, by by ć, no cóż, rzadkie. By ły też na ty le rzadkie, że gdy Kien zechce zamienić kolekcję na coś łatwiejszego do upły nnienia, będzie mógł liczy ć na to, że otrzy ma za nie cenę bliską katalogowej — rzecz jasna, zależnie od tego, jak bardzo zdesperowany będzie w owej chwili. Pośpieszne oględziny kilku wy brany ch katalogów z poprzednich lat powiedziały też Jennifer, że znaczki są wy starczająco rzadkie, by ich wartość rosła z każdy m rokiem. A gdy by Kien dobrze rozegrał ich sprzedaż, nie musiałby płacić żadnego podatku. Naturalnie, pojedy nczy sprzedawca znaczków miałby trudności ze zorganizowaniem sumy potrzebnej na zakup całej kolekcji, ale przecież w każdy m wielkim mieście by ło ich wielu. Przerzucając machinalnie stronice klaserów, Jennifer pomy ślała, że ta opcja, niestety, jest dla niej niedostępna. Nie mogła sprzedawać znaczków na sztuki. Musi pozby ć się wszy stkich jednocześnie i będzie miała szczęście, jeśli paser da jej dziesięć procent ich wartości. Ale dziesięć procent to i tak będzie nieźle. Dwieście ty sięcy dolarów za jeden poranek pracy. Będzie musiała zapłacić wielką sumę za mieszkanie w kamienicy, która niedawno przeszła na własność mieszkańców, i by ły też jej specjalne projekty. Wy jęła z torebki czarny notesik i przejrzała listę swy ch ulubiony ch organizacji dobroczy nny ch. Z reguły by ły to małe, niedofinansowane schroniska dla maltretowany ch żon, porzucony ch dzieci bądź bezdomny ch zwierząt. W dzisiejszy ch czasach, gdy rząd ograniczał wy datki, pry watni oby watele musieli na miarę swy ch możliwości wspierać szczy tne cele, a Jennifer by ła przekonana, że na świecie jest całe mnóstwo szczy tny ch celów. ♠ Z długiej szczeliny przecinającej skośnie ścianę tunelu sączy ła się wilgoć. Ruletka miała wrażenie, że nad jej głową zawisł cały ciężar Manhattanu. Po raz setny zadała sobie bezprzedmiotowe py tanie, czy ten labiry nt tuneli i maleńkich pokoików może przetrwać. By ć może jej kroki będą ostatnią słomką, od której to rozsy pujące się legowisko wreszcie się zawali. Strach spowodował, że oddech uwiązł głęboko w jej brzuchu. Przy śpieszy ła. Boki jej sandałów nasiąkały wilgocią. Nie potrafiła uwierzy ć, że po klęsce poniesionej w maju, gdy grupa nowojorskich asów ruszy ła do szturmu na Cloisters, zabiła wielu masonów i zniszczy ła Śakti, Astronom spokojnie

wrócił do swej dawnej meliny i nikt nic nie zauważy ł. Co prawda, została ich ty lko garstka — Kafka, sam Pan, Roman, Kim Toy, Gresham, Chochlik, Insulina i ona. Ocalała dzięki temu, że postanowiła spędzić ów dzień na koncercie w górnej części Manhattanu. Jakimś wy tłumaczeniem mogło by ć zagrożenie, jakie stanowił Rój (usunięte dopiero niedawno). Kory tarz przechodził w mały pokoik. Ruletka weszła do środka i poczuła, że jej obcas pośliznął się na ciemnej krwi, coraz większy mi kałużami pokry wającej kamienną podłogę. Ry tuał musiał by ć pełen wigoru, ponieważ na ścianach również widniały jaskrawe plamy. Tu intensy wnie czerwony pieg, ówdzie spły wające w dół rzeczułki, zdobiące szary, nasączony wilgocią ty nk — dzieło sztuki nowoczesnej stworzone w akcie barbarzy ństwa. Odcięte kończy ny leżały w dalekim kącie niczy m szczapy drewna. Na szczy cie stosu umieszczono na podobieństwo melona wpatrującą się w pustkę głowę. Kobieta za ży cia by ła ładna. Jej długie, ciemne włosy muskały nierówno odcięty kikut szy i, a kry ształowe kolczy ki lśniły w ostry m świetle nagiej żarówki, zwisającej na przewodzie z sufitu. Martwa natura dla szaleńca — pomy ślała Ruletka, czując w gardle ucisk wy wołany histerią połączoną z niesmakiem. Kafka przy cupnął przed Astronomem. Służąc jako wieszak na ręczniki, wy glądał w pełni dadaisty cznie. Na jego chity nowy ch, szkieletowaty ch ramionach wisiało kilka mechaty ch ręczników z aplikowany mi misiami. Skorupa dżokera grzechotała, a Ruletka nie potrafiła określić, czy z zimna, czy ze strachu. Wreszcie zdołała się zmusić do spojrzenia na swego pana, który przestał pedanty cznie wy cierać dłonie w ręcznik i rzucił go na podłogę u swy ch stóp. Jego oczy za gruby mi soczewkami pły wały jak ogromne księży ce, by ł jednak pełen ży cia, wręcz iskrzy ł się od energii. Ruletka wiedziała, że jest gotowy przy stąpić do realizacji planu na dziś. Ta krwawa uczta by ła jedy nie przy gotowaniem do bankietu, który miał nastąpić później. — I jak? — Wy jec nie ży je. — Znakomicie, moja piękna. Znakomicie. — Odwrócił się i ze wzgardą odepchnął na bok wózek inwalidzki, który potoczy ł się do kąta, poskrzy pując żałobnie kołami. — Opowiedz mi wszy stko. Każdy subtelny niuans, każdy gry mas bólu… — Nie by ło w ty m nic subtelnego — odparła bez ogródek. — Odsunęła na bok powiązane w warkoczy ki włosy, odsłaniając siniaka. Nadal nie sły szę za dobrze na prawe ucho. Ry knął gardłowy m, basowy m śmiechem. Ruletka zadrżała z furii. — Mogłam zginąć! Czy to nic dla ciebie nie znaczy ? — Niezby t wiele. Wlepił w nią wzrok. Skręcała się z bólu, niezdolna spojrzeć mu w oczy.

— Mogłeś mnie przy najmniej ostrzec! — zawołała, szukając bezpiecznego miejsca, na który m mogłaby zatrzy mać spojrzenie. Wszędzie jednak widziała ty lko obłęd. — Nie jestem twoim tatą. Uznałem, że jesteś wy starczająco inteligentna, by samodzielnie zebrać informacje o celu. — Nie jestem zawodową zabójczy nią. Nie zajmuję się zbieraniem informacji. Nawet Kafka wy dał z siebie szepczący, zdy szany chichot, brzmiący jak zacieranie suchy ch, martwy ch dłoni. Astronom odrzucił głowę do ty łu i ponownie ry knął śmiechem. Ścięgna na jego chudej szy i uwidoczniły się niby gałązka. — Ach, moja droga. Czy tak właśnie ukry wasz się przed własną duszą? Ty mała idiotko. Powinnaś zaakceptować nienawiść, lizać ją, pożerać, tarzać się w niej. Oferuję ci niepowtarzalną szansę zemsty. Odpłacenia bólem za żałobę. A gdy już będzie po wszy stkim, dam ci też wolność, której tak pragniesz. Powinnaś mi podziękować. — Zmieniam się w potwora — wy szeptała Ruletka. — Czy to zwątpienie sły szę w twoim głosie? Stłum je, proszę. Poczucie winy to najbardziej destrukcy jne ze wszy stkich uczuć. Ono powoduje słabość. Rozumiesz, zwątpienie może prowadzić do zdrady, a wiesz, co robię z ty mi, którzy mnie zdradzą. Daję ci Tachiona, choć mam wielką ochotę sam go wy kończy ć, więc nie użalaj mi się, jak bliska by łaś śmierci, czy jaki okropny jestem, każąc ci zabijać. I nawet nie my śl o wy cofaniu się. Nie mam czasu, by osobiście policzy ć się z naszy m dobry m doktorem — nawet Żółwia musiałem zlecić Chochlikowi i Insulinie — i by łby m bardzo niezadowolony, gdy by m przez ciebie musiał ponownie wpisać Tachiona na swoją listę. Uwierz mi, przy jemność nie przeważy łaby nad iry tacją. — Nie wierzę, by kierowała tobą hojność. My ślę, że się go boisz. Dlatego wy sy łasz mnie przeciwko niemu. Słowa padły. Postąpiła głupio, wy powiadając je. Astronom naty chmiast złapał ją za twarz, zaciskając palce na jej żuchwie z siłą imadła. — Nazy wasz mnie tchórzem, moja słodka, zabójcza cipko? Jego twarz wy krzy wiła się w diabelskim gry masie. — Nie — wy dusiła z siebie ledwie sły szalny m szeptem. — To dobrze. Nie chciałby m my śleć, że mnie nie szanujesz. A teraz opowiedz mi o Wy jcu! — Nie… nie mogę… przeży ć tego znowu. By ła znacznie wy ższa od niego i spoglądała z góry na jego niemal całkowicie ły są czaszkę, pokry tą ty lko kilkoma kosmy kami szorstkich włosów. — W takim razie przeży j to! Zalew wspomnień powrócił. Ohy dny, pokraczny stwór leżał między jej nogami. Rezultat wielu godzin bolesnego porodu. Potwór tak wy paczony, że nawet pielęgniarki nie chciały go doty kać.

— Już dobrze, dobrze! Cierpiał wielki ból. — A jego twarz? Co z jego twarzą? Musiał na ciebie patrzeć. — Miał smutną minę. Jak oszołomione dziecko, które nie potrafi zrozumieć, czemu je krzy wdzą. W głębi jej gardła zrodziło się łkanie, bolesne jak kawałki szkła. — Sprawiło ci to przy jemność? Zacisnął wolną dłoń na lewy m ramieniu Ruletki i obalił ją na kolana przed sobą. Czuła krew wsiąkającą w jej spódnicę i lepiącą się do gołej skóry kolan. Ponownie wlepił w nią spojrzenie. Nie miała szans go okłamać. — Nie. — Po jej policzkach spły nęły gorące łzy. — Właściwie go nie znałam. To by ła ty lko jedna noc. Ale by ł dla mnie dobry. Teraz nie ży je, a ja się boję. — Czego? — Tego, kim się staję. Boję się robić to dalej… — Moja droga, lepiej bój się tego, co się stanie, jeśli przestaniesz. Należy sz do mnie, Ruletko, a jeśli mnie zawiedziesz, czeka cię straszliwa kara. Astronom opuścił dłoń. Z gardła kobiety wy rwał się przeraźliwy krzy k, gdy poczuła, że ujmuje w rękę jej serce. — Wy starczy zacisnąć, a umrzesz, Ruletko. — Jego ręka powędrowała jeszcze niżej i pomasowała jej jajniki. Brzuch kobiety przeszy ły fale bólu. — Nie zmuszaj mnie, żeby m cię zabił. To by łoby okropne marnotrawstwo. — Wy cofał rękę i pogłaskał posiniaczony policzek kobiety. — Nie chcę cię straszy ć, kochanie. Pragnę ci pomóc. Zbawić twoją duszę i uwolnić ją. Utracisz zdrowe zmy sły, Ruletko, jak się tego obawiasz, jeśli nie wy wrzesz ostatecznej zemsty, która oczy ści twoją duszę. Bez tego oczy szczenia nie będę mógł ci pomóc, nawet jeśli wy mażę twoje wspomnienia. Znajdź Tachiona i wy kończ go, a będziesz wolna. — Wolna — westchnęła. Nagle Astronom puścił jej brodę. Upadła przed siebie, wspierając się na rękach. Jęknęła cicho, gdy krzepnąca już krew sączy ła się między jej palcami. Uwolnię się nawet od ciebie — pomy ślała z czy mś, co nie by ło ani miłością, ani nienawiścią, lecz miało w sobie coś z obu ty ch uczuć. — Tak, kochane maleństwo. Nawet ode mnie. Zacisnęła powieki, czekając na cios albo na inną karę, która z pewnością musiała nastąpić. Mijały chwile i nic się nie działo. Otworzy ła ostrożnie oczy. — A kiedy … — Usunę twoje wspomnienia? Kiedy zameldujesz się z powrotem i zrelacjonujesz mi z bolesny mi szczegółami… — Oblizał wargi, zadowolony z tej gry słów. — …każdy moment śmierci Tachiona.

— Tak… zgoda… zrobię to. Ruletka wstała. Nagły m szarpnięciem głowy Astronom rozkazał Kafce wy jść. Mały, odrażający dżoker podobny do karalucha czmy chnął ku drzwiom, wręczając po drodze kobiecie jeden z pozostały ch czy sty ch ręczników. Przy jęła go z wdzięcznością. — Czy znajdę cię tutaj? — To zależy od chwili. Mam dzisiaj mnóstwo zajęć. — Uśmiechnął się drwiąco, a potem przy jrzał się jej z uwagą. — Dobrze mi służy łaś. Och, czemu by nie? Postanowiłem, że odchodząc, zabiorę ze sobą swe najwierniejsze sługi. Owinął ramię stazą i potarł uwy datniające się ży ły. — Odchodząc? — Tak. Opuszczam ten świat, który mnie zdradził i oszukał. — Ale… jak? — Na statku Tachiona. — Przecież nie potrafisz sterować gwiazdolotem. A może potrafisz? — zapy tała pod wpły wem nagłej niepewności. Zakres jego mocy by ł bardzo szeroki. Niewy kluczone, że rzeczy wiście potrafił. — Statek poleci sam. Jest inteligentny m stworzeniem obdarzony m umy słem, a nad umy słami umiem zapanować. Spotkamy się jutro, o trzeciej trzy dzieści nad ranem. Jeśli się zjawisz, będziesz mogła polecieć z nami. I co ty na to? Nie mógłby m ci oferować hojniejszej propozy cji — dodał, zastanawiając się nad własną wspaniałomy ślnością. Uśmieszek zniknął nagle z jego ust. Astronom wy krzy wił twarz w odrażający m gry masie. — Idź już! — krzy knął. Maleńkie kropelki plwociny wy stąpiły na jego usta i try snęły na jej twarz. Wy padła do wilgotnego tunelu, przy ciskając ręcznik do ust. Kafka wlókł się przed nią. Kiedy go dogoniła, zadała sobie py tanie, jak wiele usły szał, czy on również zalicza się do „najwierniejszy ch” i co Astronom z nim zrobi, jeśli się nie zalicza, a on dowie się, że dżoker podsłuchiwał. Przez chwilę patrzy li na siebie i Ruletka wy czy tała z jego oczu ten sam strach, niepewność, rozpacz i nienawiść, które z pewnością odbijały się w jej oczach. Dotknęła delikatnie jego skorupy. — Dziękuję za ręcznik, Kafka. — Nie ma za co — odparł dziwnie uprzejmy m tonem, który czy nił jego dziwaczny wy gląd jeszcze bardziej groteskowy m i budzący m litość. — Ruletko — dodał, gdy go wy przedzała. — Uważaj na siebie. Chciałby m wierzy ć, że choć jedno z nas zachowa po ty m wszy stkim odrobinę normalności i człowieczeństwa. — To nie będę ja, ale dziękuję za te słowa.

♣♦♥♠

Rozdział 4 9:00 Jennifer sięgnęła po telefon stojący na jej biurku. Pod numer, który wy brała, dzwoniła w ostatnim roku zaledwie kilka razy, ale zapisała go w pamięci. Już po trzecim sy gnale ktoś podniósł słuchawkę. — Szczęśliwy Lombard — zabrzmiał dźwięczny, kulturalny głos, w który m dało się usły szeć resztki brookly ńskiego akcentu. — Cześć, Gruber. Głos zmienił nagle intonację, stał się niższy i bardziej przy pochlebny, przepojony niechcianą troską. — Moja droga Zjawo. — Zawsze zwracał się do niej, uży wając przy domka, który sobie wy brała. — Dawno się nie odzy wałaś. Jak się masz? — W porządku. Jennifer ograniczała swe odpowiedzi do minimum. Nie lubiła Leona Grubera, choć on nigdy nie skry wał pragnień, jakie w nim budziła. By ł tłusty m kokainistą o ziemistej cerze, który zdoby ł ty tuł magistra sztuk piękny ch na Uniwersy tecie Columbia. Pracował w lombardzie odziedziczony m po ojcu — w dość podejrzany ch okolicznościach, jak sły szała Jennifer. By ł też jej paserem. Ciągle próbował ją uwodzić, mimo że negocjacje z nim zawsze prowadziła z zimną uprzejmością. — Masz coś dla mnie? To py tanie zabrzmiało w jego ustach sprośnie. Jennifer niemalże widziała, jak mężczy zna oblizuje wy dęte wargi. — Znaczki pocztowe — odpowiedziała krótko. — Ile? W jego głosie zabrzmiało coś w rodzaju westchnienia. Wy raźnie pogodził się z my ślą, że będą rozmawiali o interesach. — Prawie dwa miliony według cen katalogowy ch. Zapadła długa cisza. Gdy Gruber wreszcie się odezwał, jego głos znowu zmienił intonację. Za jego słowami kry ło się coś, czego Jennifer nigdy dotąd nie sły szała. Wy dawał się jeszcze bardziej zimny i wy rachowany niż przedtem. — Zdumiewasz mnie, moja droga. Powiedz mi, czy pochodzą z zapasów sprzedawcy, czy ze

zbiorów pry watny ch? — To nie twój interes. — No cóż, wszy scy mamy swoje małe tajemnice, czy ż nie tak? — Moje tajemnice należą wy łącznie do mnie — odparła stanowczo Jennifer, czując narastającą iry tację. — Jeśli nie jesteś zainteresowany znaczkami, zawsze mogę znaleźć kogoś innego. — Och, jestem zainteresowany. Jestem zainteresowany wszy stkim, co ma związek z tobą, moja droga Zjawo. — Jennifer skrzy wiła się na te słowa. Potrafiła sobie wy obrazić sceny rozgry wające się w tej chwili w jego przeżarty m kokainą mózgu. — Jesteś bardzo, hmm, intry gującą osobą. Pojawiłaś się znikąd i w niespełna rok wy przedziłaś wszy stkich złodziei w mieście. Los się do mnie uśmiechnął, dając mi szansę, hmm, współpracy z tobą. Te znaczki bardzo mnie interesują. Ale mam dziś umówione spotkanie. Spodziewam się pewny ch ludzi. Czy dałaby ś radę przy jść koło jedenastej? Mogliby śmy zjeść razem obiad, jak już obejrzę towar. — By ć może. — Nie powinna go zrażać, dopóki nie pokaże mu znaczków. — O jedenastej. Przy jdę. — Będę na ciebie czekał, moja droga. Jennifer odłoży ła słuchawkę. Jego ostatnie słowa niosły się w jej uchu obleśny m echem. Brzmiało w nich więcej pożądliwej niecierpliwości niż zwy kle. Doszła do wniosku, że musi znaleźć nowego pasera. Nie zdoła już zby t długo znosić lubieżny ch uwag Grubera. By ć może przesadzał z kokainą. Pomy ślała, że jeśli nadal będzie ty le ćpał, któregoś dnia serce mu pęknie. ♠ Fortunato spojrzał na zegarek. Tłok by ł tak wielki, że as musiał unieść rękę pionowo do góry, a potem przesunąć ją wzdłuż piersi. By ło parę minut po dziewiątej. Gdy ponownie uniósł wzrok, świat przy pominał kalejdoskop. Ze wszy stkich stron widział skrawki jaskrawy ch kolorów, nieustannie układające się w nowe wzorce, nieprzewidy walne, ale nie do końca przy padkowe. Caroline powiedziała mu, że dziś jest Dzień Dzikiej Karty, ale to nic dla niego nie znaczy ło. Powinien by ł wiedzieć lepiej. Teraz obaj z Brennanem ugrzęźli w tłumie i nie mogli już się cofnąć. Co parę minut rozważał możliwość złamania swej zasady zakazującej publiczny ch demonstracji mocy. Bez trudu mógłby unieść się nad tłum dzięki lewitacji i popły nąć do swego spokojnego mieszkania. Potem jednak przy pomniał sobie, że Astronom może by ć ty lko kilka metrów od niego, gotowy popełnić kolejne morderstwo, które znacznie zwiększy jego moc. Tuż przed nimi Hester Street krzy żowała się z Bowery, na placu leżący m w samy m sercu Dżokerowa. Policy jne bary kady zablokowały boczne ulice, choć tury stów by ło tak wielu, że samochód i tak nie mógłby się tędy przedostać. Większość ubrała się jak na zawody

lekkoatlety czne — szorty, sportowe buty i obrzy dliwe T-shirty — by li jednak oty li i obwieszeni aparatami fotograficzny mi, a na głowach mieli czapki z daszkami, ozdobione krety ńskimi sloganami. — Popatrz, to jeden z nich — odezwał się kolejny tury sta, wskazując palcem na Fortunata. Napis na jego nakry ciu głowy głosił: JEDZENIE NA ŚWIEŻYM POWIETRZU. As miał ochotę wy wrócić mu żołądek na lewą stronę, tak że zwisałby z ust na długiej rurze przeły ku, a krew, plwocina i śniadanie wy pły nęły by na chodnik. Spokojnie — powiedział sobie. Tylko spokojnie. W ty powy dla dżokerów sposób całą paradę ogarnął już chaos. Oficjalne platformy miały się ustawić na Canal Street, ale zebrało się już tam całe mnóstwo nieoficjalny ch. Najbardziej spektakularna z nich wy glądała jak lateksowy fallus wy sokości sześciu metrów, różowy i bły szczący, uniesiony pod kątem około sześćdziesięciu stopni. Ustawiono go na drewniany m pomoście i trzech zamaskowany ch dżokerów próbowało przepchnąć całą tę konstrukcję przez tłum. Penis by ł rozwidlony, a między jego dwiema głowami umieszczono tabliczkę z napisem JEBAĆ NATOLI. Czwarty dżoker stał na platformie, rzucając w tłum czy mś, co wy glądało na prezerwaty wy. W jego stronę przepy chały się dwie grupy ludzi — gliniarze i oburzeni tury ści. — To on. Brennan musiał krzy czeć Fortunatowi do ucha, by ten go usły szał. As odwrócił się i zobaczy ł Jube’a, siedzącego na szczy cie swego kiosku. Kły niskiego, tłustego dżokera lśniły w blasku porannego słońca. — W porządku — rzekł Fortunato i uży ł odrobiny swej mocy, by oczy ścić przestrzeń przed kioskiem. — Czy mógłby ś na chwilę zejść? — zawołał, otaczając usta dłońmi. Jube wzruszy ł ramionami i zaczął złazić na dół. Fortunato wy ciągnął rękę i złapał go za czarną, gumowatą koskę, żeby pomóc mu zachować równowagę. W chwili kontaktu as poczuł, że przeszy wa go dziwna wibracja. Jube opuścił wzrok i ich spojrzenia się spotkały. Fortunato mimo woli odczy tał jego my śli. — Tak — odpowiedział na jego py tanie. — Teraz już wiem. Jube nie by ł człowiekiem. — Widziałem cię w Kry ształowy m Pałacu — oznajmił Mors. — Ale nigdy nas sobie oficjalnie nie przedstawiono. — Wy ciągnął rękę. — Jak sobie radzisz z dochowy waniem tajemnic? — Na ogół pilnuję własnego nosa — zapewnił as. — Czy Tachion wie o tobie? — Nie. Nikt nie wie oprócz ciebie. Chy ba będę musiał liczy ć na to, że nie znajdziesz żadnego powodu, żeby mnie wsy pać. Gdy podszedł do nich Brennan, twarz Jube’a nagle utraciła wszelki wy raz.

— Poczwarka mi mówiła… — Widziałem Astronoma — przerwał mu Mors, poruszając w górę i w dół czarną głową o tłusty m poły sku, porośniętą kępkami rudawy ch włosów. — Dzisiaj o piątej rano. Odbierałem „Enquirera”. No wiecie, jak co poniedziałek. — Fortunato odchrząknął niecierpliwie. — Siedział z ty łu limuzy ny jadącej Drugą Aleją. — Skąd wiesz, że to by ł on? — zapy tał Fortunato. Jube się zawahał i as zmienił ton na rozkazujący. — Powiedz prawdę. — Hmm… by łem na kilku ich spotkaniach. Egipskich masonów. My ślałem, że mają… coś, co pragnąłem zdoby ć. Wtem rozległ się trzask. Kosmita poderwał się z zaskoczenia. Fortunato się odwrócił. Po drugiej stronie Hester Street wielkie okno pękło i odłamki posy pały się na ulicę. Ze sklepu wy padło czterech azjaty ckich chłopaków w niebieskich, atłasowy ch mary narkach. Ostatni wy bił jeszcze gumową pałką szy bę w drzwiach. — Zapamiętaj sobie, staruchu! — zawołał. — Nie zadzieraj z Czaplami! Wpadli w tłum i zniknęli. Brennan w półtorej sekundy zdołał otworzy ć skórzany futerał i złoży ć dwie połowy łuku. Mimo to nie zdąży ł wy strzelić. Schował łuk i ponownie spojrzał na Fortunata. As nie ruszy ł się z miejsca. — Nie kłamałeś — zauważy ł Jube. — Rzeczy wiście, pilnujesz własnego nosa. — Nie wtrącam się, jeśli nie wiem, co jest grane — odparł alfons. Pomy ślał o roku sześćdziesiąty m dziewiąty m, gdy jego moc pojawiła się po raz pierwszy. Na kilka miesięcy związał się z podziemny m ruchem polity czny m, pragnąc powstrzy mać masową rzeź dżokerów w Wietnamie. Jednakże nawet wtedy, gdy sprawa wy dawała się zupełne oczy wista, czuł się nieswojo. W grę wchodziła też kobieta, a kiedy zniknęła, zerwał z ty m wszy stkim. Od tej pory zajmował się ty lko własny mi sprawami. — Gdy by m chciał zostać gliną, zostałby m nim. Ponownie spojrzał na Jube’a. — My ślę, że któregoś dnia musimy odby ć długą rozmowę. Kiedy sy tuacja się uspokoi. Na razie trzy maj oczy otwarte. Jeśli znowu zobaczy sz Astronoma albo kogoś, kto pracuje dla niego, zawiadom Tachiona. On wie, jak się ze mną skontaktować. Zgoda? Obcy skinął głową. — I rozchmurz się, na Boga — dodał Fortunato. ♦ Spector wchodził powoli na górę schodami na stacji metra, rozglądając się na wszy stkie strony. Jack daniel’s mu nie pomógł. Widział już, jak zabija Astronom, a kilkakrotnie nawet w ty m uczestniczy ł. Staruch mógł go rozerwać na strzępy szy bciej, niż przebiegały procesy regeneracji. Zadrżał i znowu powlókł się przed siebie. Lombard Grubera by ł ty lko dwie przecznice stąd.

Na Flatbush Avenue panowała cisza. Nie by ło tam niemal nikogo. Jakiś dzieciak bawił się na ganku, trzy mając w jednej ręce odrzutowca, a w drugiej sterowiec. — Jeszcze nie mogę zginąć! — zawołał. — Nie widziałem Jolsona! Spector potrząsnął głową. Nie rozumiał, dlaczego ktokolwiek miałby uważać Śmiga za bohatera. Mały skubaniec próbował zapobiec uwolnieniu wirusa nad Nowy m Jorkiem, ale spierdolił sprawę, zawiódł. I za to otrzy mał pomnik oraz podziw milionów. — Śmig by ł ofermą! — zawołał do chłopaka. Dzieciak spojrzał na niego, a potem zabrał zabawki i uciekł do środka. Spector sięgnął do kieszeni szarej mary narki i wy jął maskę trupiej czaszki. Włoży ł ją, gdy znalazł się naprzeciwko Szczęśliwego Lombardu, po drugiej stronie ulicy. Przeszedł przez nią szy bko i spróbował otworzy ć drzwi. By ły zamknięte. Uderzy ł w nie szy bko kilka razy i odczekał. Cisza. Spróbował ponownie. Ty m razem usły szał ciężkie, pośpieszne kroki. Zamek szczęknął i drzwi się uchy liły. — Jestem teraz zajęty. Przy jdź później — przy witał go Gruber. — Masz colę na klapie — odrzekł Spector, wskazując na szy tą na miarę tweedową mary narkę. — Muszę coś kupić — dodał, wsuwając stopę w szparę. Gruber otworzy ł drzwi i zamknął je pośpiesznie za gościem. — Kupić? To ci się rzadko zdarza. Co to ma by ć? — Pistolet automaty czny i kamizelka kuloodporna. — Spector rozejrzał się po zagracony m, słabo oświetlony m pomieszczeniu. Cuchnęło tu zaniedbaniem i wodą kolońską Grubera. — Jak udaje ci się tu cokolwiek znaleźć? — Wszy stkie ważne sprawy załatwiam na zapleczu. Gruber otworzy ł klatkę i przeszedł do ty lnego pokoju. By ł tłusty i miękki. Spector mógłby go nienawidzić już ty lko z tego powodu. Podąży ł za niskim człowieczkiem, skupiając się na swy m bólu. Gruber otworzy ł szafkę i wy ciągnął pistolet. — Ingram MAC-11, z kaburą pod pachę. Od zwy czajnego klienta zawołałby m osiemset, ale my możemy rozliczy ć się później. Mam nadzieję, że wkrótce coś mi przy niesiesz. Spector wziął w rękę pistolet i przy jrzał się mu uważnie. By ł dobrze naoliwiony i pasował do jego dłoni. — Jasne. Nie masz kamizelki? — Niestety. Spector my ślał, że kamizelka mogłaby mu pomóc, gdy by Astronom spróbował wy rwać mu serce. A to pech. Gruber z reguły miał na składzie taki towar. — A co z amunicją?

— Jest tutaj. — Lichwiarz wręczy ł mu pudełko. — Po co ci pistolet? W końcu jesteś asem. To wy daje mi się… zbędne. Spector zauważy ł, że grubas unika patrzenia mu w oczy. Złapał go za uszy i przy ciągnął do siebie. Paser jedną ręką spróbował wy dłubać mu oczy, a drugą wy ciągnął dwudziestkę dwójkę. Spector złapał go za rękę, w której trzy mał pistolet, i wy mierzy ł broń w jego brzuch. Padły dwa strzały, oba celne. Napastnik odkopnął pistolet na bok. Wiedział, że minie sporo czasu, nim Gruber umrze od takich ran. Odwrócił głowę lichwiarza, by zmusić go do spojrzenia mu w oczy. — Nie — sprzeciwił się Gruber, zaciskając powieki. Spector zdzielił grubasa w gardło i obalił na podłogę. Potem usiadł na nim okrakiem, unieruchamiając jego ręce. — Nie zabijaj mnie. Proszę. — Już jesteś trupem — skwitował Spector. Złapał go za powieki i otworzy ł je siłą. Gruber krzy knął, ale by ło już za późno. Ich spojrzenia się spotkały. Spector by ł jedy ny m człowiekiem, który wy ciągnął Czarną Damę i mógł potem o ty m opowiedzieć. Niestety, wspomnienie śmierci zawsze mu towarzy szy ło. Przekazał je Gruberowi, wy słał swe cierpienie do jego ciała, przekonał je, że nadchodzi śmierć. Tłuste ciało lichwiarza uwierzy ło. Oczy zapadły mu się w głąb głowy. Westchnął. Spector poczuł, że Gruber zamienił się w martwy ciężar i wy puścił go. Spojrzał na biurko. Lichwiarz zapisał w notesie jedno słowo. „Znaczki”. Spector wzruszy ł ramionami i się odwrócił. Przy piął kaburę i wsunął do niej ingrama. Może na coś mu się przy da, jeśli przy padkiem spotka Astronoma. Ale z drugiej strony, może się nie przy da. Zamknął drzwi klatki na klucz, włoży ł maskę i wy szedł ty lny mi drzwiami. ♥ Kretyn! Nie mógłbym się okazać większym idiotą — pomy ślał Jack, przedzierając się przez tłumy w stronę dolnej części Manhattanu. Gniew na siebie samego nadal w nim gorzał. Wpatry wał się w Ósmą Aleję przed sobą, a przy najmniej w taki jej odcinek, jaki mógł zobaczy ć. Gdzie się podziała dziewczy na z facetem w fioletowy m garniturze i eleganckiej fedorze na głowie? Jeszcze nie zadzwonił do matki Cordelii. Elouette będzie musiała zaczekać. Niech się trochę poniecierpliwi. Wy konał jednak jeden telefon, który, jego zdaniem, mógł się na coś przy dać. Jeśli Trampula i jej zwierzęta zauważą jego siostrzenicę… Resztą sam się zajmie. Jego języ k zrobił się szorstki. Jack przesuwał nim po zębach, które nagle stały się nieco bardziej wy datne, ostrzejsze i dłuższe niż zwy kle. Spróbował powstrzy mać gniew. Będzie miał na to czas później. Panowanie nad sy tuacją. Niewątpliwie odzy skał je w pewnej mierze. W pierwszej chwili, gdy opuścił Port Authority, prowadził poszukiwania na oślep, przedzierając się przez tłum to w tę,

to w tamtą stronę. Potem ludzka część jego umy słu zaczęła uspokajać niecierpliwy gadzi mózg. Nary suj siatkę. Nie szukaj dwa razy w ty m samy m miejscu. Spróbuj na drodze do Dżokerowa. Tropem może by ć Fortunato. Nie wiedział, czy facet, którego uznał za alfonsa, szukał nowy ch talentów dla Fortunata. W gruncie rzeczy, nie by ł nawet pewien, czy as korzy sta z usług tego ty pu sępów, niemniej warto by ło spróbować. Mężczy źnie towarzy szącemu Cordelii łatwiej by łoby podąży ć z falą tłumu zmierzającego do Dżokerowa, ku dolnej części Manhattanu. Ósma Aleja by ła teraz mnie zatłoczona niż inne. Prędzej czy później będzie się musiał zastanowić nad jakąś lepszą trasą, ale na razie pozwolił, by kierowała nim intuicja. I okazało się to opłacalne. Dotarł do skrzy żowania z Trzy dziestą Ósmą Ulicą i nagle zauważy ł po jej drugiej stronie znajomą fedorę, która koły sała się lekko, jakby jej właściciel rozglądał się wkoło ze zdziwieniem. Dostrzegł też przelotnie bły szczące czarne włosy. Kapelusz ruszy ł w ich stronę. Dziewczy na z czarny mi włosami odsuwała się od niego. Uciekała. Fedora rozpoczęła pościg. Jack skierował się w ich stronę. Zszedł z krawężnika. Ktoś złapał go za ramię i pociągnął brutalnie do ty łu. Żółta taksówka jadąca z głośny m klaksonem omal nie urwała mu palców u nóg i zaczy nającego się uwy datniać py ska. — Uważaj, koleś — odezwał się krzepki dżoker stojący obok. — Taksówkarzom to wisi. Zwłaszcza dzisiaj. Ale w sumie zawsze. Skrzy żowanie wy pełniły samochody. Ostatnie taksówki, które miały szansę się przedostać, już to zrobiły. Teraz w obie strony ciągnęły się szeregi pojazdów i nikt nie sprawiał wrażenia, by się przejmował obligatory jny m dwudziestopięciodolarowy m mandatem za blokowanie ruchu. — Kiedy gliniarze są potrzebni, nigdy nie można ich znaleźć — poskarży ł się ktoś. Jack przedarł się przez skrzy żowanie niczy m atakujący futbolista. Jets byliby ze mnie dumni, pomy ślał od rzeczy. W ty m sezonie na pewno by im się przy dał. Przedostawszy się na drugą stronę Trzy dziestej Ósmej, uświadomił sobie, że nigdzie nie widzi fedory ani Cordelii. Niech to szlag. Prędzej czy później musi się udać — pomy ślał, ponownie ruszając przed siebie. Rozglądał się wkoło, wy patrując jakiegoś należącego do Trampuli ptaka, wiewiórki, kota albo czegokolwiek. Kiedy gołębie są potrzebne, nigdy nie można ich znaleźć. ♣ Trampula wy brała ubranie z kolekcji brudny ch, podarty ch i niedobrany ch strojów, które trzy mała w mieszkaniu Jacka, włoży ła na pozlepiane włosy czapkę greckiego ry baka i zostawiła koty w domu, po czy m ruszy ła na powierzchnię poprzez labiry nt tuneli otaczający kry jówkę Jacka. Miała wiele lat wprawy w poruszaniu się pod ziemią. Korzy stała z oczu mieszkający ch

w tunelach szczurów, by odnajdy wać drogę. Widok z ich perspekty wy wy starczał, by uniknąć większości przeszkód. W podziemiach cały mi dniami mogła nie uży wać własnego wzroku. Najlepiej by ło maksy malnie się odgrodzić od masy ludzi łażący ch po powierzchni — podobnie jak jej stworzenia łaziły przez swe tunele i nory. Złapała za szczeble drabiny prowadzącej do powierzchniowego świata i ruszy ła w górę. Uniosła nieco pokry wę studzienki, rozejrzała się wkoło i zobaczy ła śpiącego w zaułku menela. Wy lazła na zewnątrz, zasunęła za sobą pokry wę i pokuśty kała ku tłumom widoczny m u wy lotu zaułka. Już dawno temu odkry ła najkrótszą drogę do gabinetu Rosemary Muldoon w kompleksie gmachów prokuratury okręgowej. Dzisiaj jednak na ulicach pełno by ło bawiący ch się ludzi. Wielu nosiło groteskowe maski, a niektórzy nawet pełne kostiumy. Trampula poczuła gniew na ty ch „normalny ch” ludzi. Wirus dał jej środki potrzebne do przetrwania, lecz jednocześnie wy gnał ją z ich ludzkiego świata. Czasami tego żałowała, ale zdarzało się to rzadko. Bez wy siłku przeklęła tłum i utorowała sobie drogę do Centrum Sprawiedliwości. Ktoś zagwizdał — z uznaniem, sądząc po dźwięku. Nie rozejrzała się. Z pewnością nie chodziło o nią. Nim ochroniarz zdąży ł ją zauważy ć, Trampula dołączy ła do grupy czekającej na windę. Starała się, by tłum elegancko ubrany ch ludzi oddzielał ją od strażnika, trzy mała nisko głowę i zerkała na boki, zmierzając ku schodom. Potrzebowała kilku minut, by dotrzeć na siódme piętro, ale nie znosiła windy. Zamiast znajomego recepcjonisty, który wiedział, że Trampula jest dawną klientką Rosemary z czasów, gdy ta pracowała w opiece społecznej, za biurkiem siedział przy stojny, czarnowłosy mężczy zna w brązowy m garniturze. W chwili gdy Trampula się zbliży ła, miał problemy z telefonem. — Cholera! Znowu przerwało. Tego, kto wy my ślił przy cisk „Pauza”, powinno się rozstrzelać. Nieprawdaż? — mówił, nie odwracając spojrzenia od przy cisków, które naciskał. — Wiem, że to nie jest właściwe podejście dla prawnika. — Wreszcie uniósł wzrok i na jego twarzy pojawiło się przelotne zaskoczenie. — Dzień dobry. Co mogę dla pani zrobić? — zapy tał, uśmiechając się do bezdomnej. — Czy trafiła pani na właściwe piętro? To jest biuro prokuratora okręgowego. Kogo pani tu szuka? — Rosemary. Trampula zwieszała nisko głowę, nadając swemu głosowi słabe, ochry płe brzmienie. — Rosemary ? Jestem tu nowy, ale wy daje mi się, że jedy na Rosemary, która tu pracuje, to pani Muldoon. Jest asy stentką prokuratora. — Spojrzał z powątpiewaniem na konsolę telefonu. — Mogę po nią zadzwonić, ale… — Rosemary.

Głos bezdomnej stał się silniejszy i przesy cony gniewem. Gdy mężczy zna znowu uniósł wzrok, ujrzał na mgnienie oka parę czarny ch oczu, ostry ch i klarowny ch. — Zrobię, co będę mógł. — Zadzwonił telefon. — Paul Goldberg. Biuro prokuratora okręgowego. W czy m mogę panu pomóc? Trampula ruszy ła ku drzwiom znajdujący m się za plecami Goldberga, te jednak się otworzy ły, zanim zdąży ła dotknąć klamki. Kobieta, która z nich wy szła, by ła drobna, około ośmiu centy metrów niższa od Trampuli. Bezdomna wiedziała o ty m, ponieważ kiedy ś by ła zmuszona zamienić się z nią na ubrania. Oczy Rosemary miały zmienny kolor — od ciemnobrązowego do piwnego, zależnie od jej nastroju. Dzisiaj by ły bardzo ciemne i skupione. — Cześć. Fajnie, że przy szłaś. Za chwilę wrócę. — Rosemary Muldoon otworzy ła drzwi przed bezdomną. Przed wejściem do gabinetu Trampula obejrzała się jeszcze na biurko recepcjonisty. Rosemary skinęła głową. — Paul, zadzwoń jeszcze raz do tego biura pracowników ty mczasowy ch i powiedz, że jeśli za piętnaście minut ktoś się nie zjawi, zgłosimy się do innej firmy. To śmieszne. — Tak jest, pani Muldoon. Mam nadzieję, że nie obraziłem pani klientki. Uśmiechnął się przepraszająco do Trampuli, która potrząsnęła ostro głową. — To moja przy jaciółka, Paul — odparła Rosemary. — Nie łącz mnie na razie z nikim, dobra? Mężczy zna za biurkiem skinął z westchnieniem głową. — Oczy wiście, pani Muldoon. Z chęcią znowu panią zobaczę — dodał, zwracając się do Trampuli. Znowu zadzwonił telefon i mężczy zna sięgnął po słuchawkę. Bezdomna raz jeszcze ły pnęła na niego, a potem pokuśty kała do gabinetu Rosemary. — Dennis ma urlop i wszędzie panuje chaos. — Rosemary zatrzasnęła drzwi i podeszła do biurka z drewna orzechowego. — Mamy za mało ludzi i nasz najnowszy pracownik musi odbierać telefony zamiast zajmować się sprawami. Ale przy najmniej wy gląda dekoracy jnie. — Usiadła na blacie. — Proponowali mi nowy dy wan na miejsce tej okropnej zielonej szmaty, ale ja wolałam nowego asy stenta. — Dobrze wy brałaś — odparła Trampula, przy siadając na skraju prostego, starego krzesła. Zdjęła kapelusz i odgarnęła włosy z twarzy. — Co u Jacka? Rosemary wy ciągnęła rękę i wzięła kapelusz z dłoni Trampuli. Włoży ła go na głowę i spojrzała py tająco na bezdomną, która potrząsnęła głową. — Kłóci się z tweedem — skwitowała, rozsiadając się ostrożnie, jakby się bała, że krzesło się rozpadnie. — Chy ba wszy stko w porządku. Ostatnio nie rozmawiamy ze sobą zby t często. Zadzwonił do mnie, zanim tu przy szłam. Poszukuje siostrzenicy, która uciekła do Nowego Jorku.

Rosemary uniosła brwi. — Nazy wa się Cordelia Chaisson. Ma szesnaście lat. Wsiowa dziewczy na z Luizjany. Mówił, że jest bardzo ładna. Wy soka, szczupła, czarne włosy, ciemnobrązowe oczy. To wszy stko, co od niego usły szałam. Sprawiał wrażenie bardzo zdenerwowanego. — Roześlę wiadomość na posterunki — odparła Rosemary. — Ty le mogę zrobić. Za dużo dzieciaków ucieka do miasta. Wy jęła wieczne pióro ze stojaka obok jej biodra. Trampula skinęła z uznaniem głową. — I jak wy gląda ży cie z dala od ulicy ? — A kto powiedział, że ży ję z dala od ulicy ? — Rosemary westchnęła, nie przestając bawić się piórem. Nie ulegało wątpliwości, że jej uwagę zaprząta coś innego. — Sy tuacja w Rodzinie się pogarsza. Rzeźnik — pamiętasz don Frederica? — zabija każdego, kto zagraża jego pozy cji. Nie można tak kierować Rodziną Gambione. Nie panujemy już całkowicie nad Dżokerowem. Ktoś nastawia dżokerów przeciwko nam. Przeciwko Rodzinie. Rzecz jasna, po prostu ich wy korzy stują. — Dżokerów zawsze ktoś wy korzy stuje. Albo są wielką uciśnioną mniejszością tego stulecia, albo plagą, którą trzeba wy korzenić — zauważy ła Trampula, kierując na nią spojrzenie wielkich, czarny ch oczu. — Kiedy płacą za ochronę Rodzinie Gambione, coś w zamian otrzy mują — sprzeciwiła się Rosemary. — Tej trady cji nawet Rzeźnik nie waży się odrzucić. — Machnęła piórem. — Ciągle my ślę, że gdy by ty lko mój ojciec miał sy na, który mógłby przejąć Rodzinę, nie musiałoby do tego dojść. Może ten sukinsy n Rzeźnik będzie miał fajny wy padek. Pośliźnie się w wannie albo coś. — Zawsze by ł wredny m skurczy by kiem. — Trampula uśmiechnęła się bez śladu wesołości. — Choć nasza znajomość trwała krótko, nie mogę powiedzieć, by wy warł na mnie dobre wrażenie. Jeśli czegoś się dowiem, zawiadomię cię. Na ogół unikam Dżokerowa, ale szczury lubią tamtejsze podziemia. Jest tam mnóstwo żarcia. — Proszę, ty lko bez szczegółów. — Rosemary zadrżała. — Chcesz się dowiedzieć, co jeszcze czy ni moje ży cie interesujący m? Pierwsze, o czy m usły szałam dziś rano, to że na ulicy znalazły się wartościowe notatniki. Nawet nie wiem, do kogo należą, ale Czaple ich szukają, a jeśli Czaple chcą coś dostać, to ja również. Często sły szy sz naprawdę dziwne rzeczy. By łaby m ci bardzo wdzięczna, gdy by ś dowiedziała się czegoś na ten temat. — Rosemary nie chciała patrzeć w ciemne oczy Trampuli. — Czuję się, jakby m cię wy korzy sty wała, Suzanne, ale ty znasz informacje, który ch nie zna nikt inny. Dziękuję. — Mam mnóstwo oczu i uszu. — Bezdomna kobieta wy glądała przez okno widoczne za

plecami Rosemary. — Jesteś moją przy jaciółką. Poza tobą mam ty lko jednego przy jaciela. To znaczy wśród ludzi. Chcę ci pomagać. — Gdy by ty lko Jack nie by ł takim idiotą — rzekła Rosemary. — Co jest nie tak z ty m chłopakiem? — Potrząsnęła głową ze współczuciem. — Czy my ślałaś o ty m, żeby poszukać kogoś innego? — Może w misji? — Trampula przy czesała włosy palcami tak, by znowu opadły jej na twarz, i włoży ła czapkę, po czy m wstała i rozpostarła znoszoną spódnicę w tureckie wzory, którą włoży ła na spodnie khaki. — Albo w barach dla samotny ch. Mogłaby m zapoczątkować nowy trend w modzie. — Przepraszam. Rosemary zsunęła się z biurka i dotknęła ramienia przy jaciółki. Trampula odsunęła się od jej dłoni. — By łam samotna przez wiele lat. Przeży ję to. W ten sposób koty będą szczęśliwsze. — Odsłoniła zęby, białe i ostre. — Będę z tobą w kontakcie. Rosemary otworzy ła drzwi i odprowadziła ją do wy jścia. — Za dwadzieścia minut mam sprawę. Zadzwoń, jeśli będziesz czegoś potrzebowała, moja droga. Zgarbiona i uty kająca bezdomna pokiwała opuszczoną głową i ruszy ła przed siebie. Gdy przechodziła obok recepcji, Goldberg uniósł głowę. — Mam nadzieję, że wkrótce znowu panią zobaczę. Ży czę miłego dnia. Usły szawszy te ostatnie słowa, kobieta odwróciła głowę i przeszy ła go zdziwiony m spojrzeniem. — Ehe, ja również nie potrafię uwierzy ć, że to powiedziałem. — Uśmiechnął się i wzruszy ł przepraszająco ramionami. Telefon zadzwonił po raz kolejny. — Do widzenia. Schodząc powoli na dół, Trampula zastanawiała się, czy Jack znalazł już Cordelię. Zaginione dziewczy ny, utracone notatniki. Każdy czegoś szukał. Oprócz niej. Czasami dobrze by ło nie mieć nic do stracenia. ♠ Po pewny m czasie wszy scy dżokerzy zaczy nali wy glądać tak samo. Podobnie jak normowie przebrani za dżokerów. Zdezorientowany Jack zamrugał. Przy glądanie się twarzom wszy stkich mijany ch ludzi przy pominało przesuwanie spojrzeniem po więcej niż sześciu szeregach książek w Strand Bookstore. Po pewny m czasie kolory, rozmiary i ty tuły stawały się nierozróżnialne. Nieraz widział czarne włosy — ale nigdy nie wy glądały jak trzeba. Dostrzegał też kapelusze — fedory,

panamy i tak dalej — ale nie ten właściwy. Na rogu Dziesiątej Ulicy, od strony zachodniej, omal się nie zderzy ł z chłopakiem idący m na wschód. — Uważaj, pedale — warknął młodzieniec. Jack spojrzał na niego z zaskoczoną miną. — Nie nabierzesz mnie — ciągnął chłopak. — Nawet nie próbuj. Jack zaczął go omijać, ponieważ by ło oczy wiste, że tamten nie zejdzie mu z drogi. Zbir — pomy ślał. Prawdziwy uliczny zbir, nie wystrojony na święto przebieraniec. Chłopak by ł młodszy od Jacka i chudy jak szczapa. Twarz miał zapadniętą, a oczy koloru deszczówki. Wszy stko w nim przy pominało napiętą spręży nę. — Uważaj — powtórzy ł. Gdy Jack go omijał, potrącił go jakiś przechodzień. Zachwiał się i musnął dłonią łokieć chłopaka. Ten odskoczy ł nagle, unosząc ręce w geście wy wodzący m się chy ba z jakiejś sztuki walki. — Nie doty kaj mnie, cioto — warknął. Gapili się na siebie przez kilka sekund, aż wreszcie Jack skinął głową i ruszy ł w dalszą drogę. Nie oglądał się za siebie, ale miał wrażenie, że śledzi go wredne, klarowne spojrzenie psy chopaty cznie skupiony ch oczu. ♦ W Kry ształowy m Pałacu śmierdziało, jak w każdy m barze rano — stary m dy mem papierosowy m, rozlany m piwem i środkiem dezy nfekujący m. Fortunato znalazł Poczwarkę w ciemny m kącie klubu, gdzie przezroczy sta skóra czy niła ją niemal niewidzialną. Obaj z Brennanem usiedli naprzeciwko niej. — Jak widzę, otrzy małeś wiadomość — odezwała się ze swy m podrabiany m akcentem z angielskiej szkoły pry watnej. — Otrzy małem — potwierdził Fortunato. — Ale trop już wy sty gł. Astronom może by ć wszędzie. Pomy ślałem sobie, że może masz dla mnie coś jeszcze. — Niewy kluczone. Znasz przy głupa, który uży wa przy domka „Zgon”? — Znam. Wbił w bezsilny m geście paznokcie w poliuretanowy blat stołu. — By ł tu przed niespełna godziną. Sascha uzy skał jego odczy t, głośny i wy raźny. „Kurwa, zabije mnie. Ten stary, wy paczony pojeb”. — Chodziło mu o Astronoma. — Masz stuprocentową rację. Ten cały Zgon sprawiał wrażenie, że do cna mu odbiło. Sascha mówi, że my śli wręcz kłębiły mu się pod czaszką.

— Chcesz powiedzieć, że na ty m nie koniec — zauważy ł Fortunato. — Tak, ale za resztę musisz zapłacić. — Gotówka czy przy sługi? — zapy tał Fortunato. — Mówimy dziś prosto z mostu, tak? No cóż, jestem skłonna odpowiedzieć „przy sługi”. Dla uczczenia święta mogę nawet otworzy ć ci kredy t. — Wiesz, że wszy stko spłacę — odparł Fortunato. — Prędzej czy później. — Zresztą nie lubię żądać zapłaty za złe wiadomości. Druga my śl, którą podsłuchał Sascha, brzmiała: „Ale może będzie zby t zajęty inny mi”. — Jezu — mruknął Fortunato. Brennan zerknął na niego. — My ślisz, że planuje serię zabójstw? — Dziwię się ty lko, że zwlekał z ty m tak długo. Na pewno jakieś pojebane poczucie dramaty zmu kazało mu czekać na Dzień Dzikiej Karty. Czy masz coś jeszcze? — Nie na temat Astronoma. Ale jest też inna sprawa. To pewnie twoje podwórko, Yeoman. Otrzy małam dziś rano telefon z informacją, że powinnam mieć oko na pewną ukradzioną książkę. A nawet trzy książki. Dwie z nich to ty lko klasery pełne rzadkich znaczków pocztowy ch. Mój rozmówca by ł bardziej zainteresowany trzecią. Ma niebieską okładkę w bambusowy wzór i jest wielkości szkolnego zeszy tu. — Kim by ł ten rozmówca? — zainteresował się Brennan. — Nieważne. Interesuje mnie grupa, do której należy. Kosztowało mnie to trochę czasu i musiałam się odwołać do swy ch wpły wów, ale udało mi się odkry ć jej nazwę. — Jakiej ceny żądasz? — zapy tał Brennan. — Informacja za informację. My ślę, że powinniśmy podzielić się wiedzą. Oboje na ty m skorzy stamy. Ale nie możesz niczego przede mną ukry wać. Zorientuję się, jeśli to zrobisz. — Zgoda. — Czy mówi ci coś nazwa Towarzy stwo Widmowej Pięści? Brennan potrząsnął głową. — Niewiele. Obiła mi się o uszy w chińskiej dzielnicy. To wszy stko. — W porządku — odparła Poczwarka. — Przy puśćmy, że wy mienię przy domek kogoś, kto zajmuje wy soką pozy cję w tej organizacji. Jest znany jako Kruczek. Czy to coś mówi któremuś z was? Fortunato potrząsnął głową, ale Brennan wlepił spojrzenie w blat. — Ehe — potwierdził. — Sły szałem o nim. Nazy wa się coś tam Latham. Z tej firmy prawniczej Latham i Strauss. Podobno nikt nie wie, czy utracił wszelkie ludzkie uczucia z powodu zarażenia wirusem dzikiej karty, czy po prostu jest naprawdę świetny m prawnikiem.

Poczwarka pokiwała głową. — To uczciwa wy miana. Następna runda? — Ty pierwsza — odparł Brennan. — Czy sty m przy padkiem odebrałam dziś też inny telefon. Od człowieka nazwiskiem Gruber. Zajmuje się handlem. Niestety, jako paser, nie hurtownik. Zaniepokoiły go klasery pełne znaczków, które próbowała mu dziś rano sprzedać pewna aska. Najwy raźniej uży wa przy domka Zjawa i jest złodziejką. To ty lko młoda dziewczy na i ta sprawa nieco ją przerasta. Ten, kto odnajdzie te książki, zdobędzie wielką władzę. — Albo zginie — dodał Brennan. — Mów dalej, proszę — rzekła Poczwarka. — Zamieniam się w słuch. — Reszty zapewne się domy śliłaś — ciągnął Yeoman. — By ć może wolisz nie wy mieniać nazwiska. Jest niebezpieczne. I w związku z ty m bardzo wartościowe. — Powiedz je. — Kien — odparł Brennan. — Jestem przekonany, że Kruczek pracuje dla Kiena. Coś musiało się wy darzy ć. Coś ważnego. Jeśli Kruczek tak bardzo pragnie zdoby ć tę książkę, to znaczy, że ona jest dla Kiena wy jątkowo ważna. Jest w niej coś, co może mu zaszkodzić. A jeśli to rzeczy wiście on stoi za Towarzy stwem Widmowej Pięści, jego ludzie mogą by ć wszędzie. — Wstał. — W ty m miejscu nasze drogi się rozchodzą, przy jacielu. Fortunato uścisnął jego dłoń. — Dziękuję. Jeśli dowiem się czegoś o ty ch książkach, zawiadomię cię. — Ży czę szczęścia. Brennan wstał. Zanim dotarł do frontowy ch drzwi, zaczął biec. — Zatem ten „Zgon” jest dla ciebie cenny ? — zapy tała Poczwarka, wspierając się na blacie. — Jeśli może mnie doprowadzić do Astronoma, to tak — przy znał Fortunato. — Dlaczego nie możesz uży ć swy ch mocy, by odnaleźć go samemu? — Przeciwko niemu są bezuży teczne. Zakłóca je, jak kiedy ś zakłócano radar cy nfolią. Nie zobaczy łby m go, nawet gdy by stał tutaj. Wy ciągnął palec. Nagle w oczach Poczwarki pojawił się strach. Odwróciła się i spojrzała we wskazane przez niego miejsce. — Nie — rzekła. — Nikogo tam nie ma. As już na nią nie patrzy ł. Tworzy ł w swy m umy śle obraz wy sokiego, groteskowo chudego mężczy zny o brązowy ch włosach i wy niszczonej twarzy. Jeśli Zgon by ł gdzieś blisko, w promieniu kilku przecznic, Fortunato musi się ty lko skupić, by go odnaleźć. Otworzy ł oczy. — Canal Street — oznajmił. — W metrze.

♣♦♥♠

Rozdział 5 10:00 Dotarłszy do kręty ch ulic West Village, Jack zaczął się zastanawiać, czy powinien przejść na drugą stronę i ruszy ć w kierunku East Side oraz Dżokerowa, czy też iść dalej ku Mauzoleum Śmiga, gdzie najwy raźniej znajdowało się centrum dzisiejszy ch wy darzeń. Przy najmniej dotarł teraz na lepiej znane tery torium. Zauważy ł znajomą fasadę na Greenwich, pogrzebał w kieszeni na piersi i wy ciągnął stamtąd pomarszczone, kolorowe zdjęcie, które Elouette przy słała mu w ostatnie Boże Narodzenie. Cordelia z pewnością dojrzała od tego czasu, ale podobieństwo by ło wy starczające. Bar nosił nazwę Fantazja Młodzieńca i by ł czy mś w rodzaju towarzy skiej wersji wilkołaka. Otwierał się rano jako ty powy lokal dla klasy pracującej i zachowy wał tę postać do szóstej po południu, gdy następowała w nim nagła i drasty czna zmiana. Przez całą noc Fantazja Młodzieńca by ła barem gejowskim. Pod obiema postaciami zaliczała się do najstarszy ch lokali w West Village. Jack pokonał trzy stopnie jedny m krokiem i otworzy ł gwałtownie drzwi. W środku by ło ciemno i minęła chwila, nim jego oczy przy wy kły do półmroku. Przeciął prostokątną salę, sły sząc, jak skorupki fistaszków trzaskają pod jego butami numer czterdzieści sześć. Barman oderwał spojrzenie od tacy z firmowy mi szklankami Budweisera. — W czy m mogę panu pomóc? — Może wy glądał pan dziś rano przez okno? — zapy tał Jack, pokazując mu zdjęcie. — Widział pan ją? — Jest pan gliną? Jack potrząsnął głową. — Nie wy gląda pan na glinę. — Barman wziął zdjęcie do ręki. — Diabelnie ładna. To pańska kobieta? Jack raz jeszcze potrząsnął głową. — Siostrzenica. — W porządku. — Mężczy zna uważniej przy jrzał się Jackowi. — Czy nie widziałem tu pana około szóstej? — Możliwe — zgodził się Jack. — Nieraz tu zaglądam. Nie widział pan dziś rano tej dziewczy ny ?

Barman przy mruży ł z namy słem powieki. — Nie. — Zerknął z uznaniem na Jacka. — W takim razie to pewnie naprawdę siostrzenica, hę? Zgubiła się, uciekła, czy ukradli ją? — Ukradli. — Jack napisał numer telefonu na firmowej serwetce Hammsa. — Mógłby mi pan wy świadczy ć przy sługę? Jeśli ją pan zobaczy, czy to samą, czy w towarzy stwie, proszę zostawić tu wiadomość. — Ruszy ł ku drzwiom. — Odwdzięczę się — dodał, oglądając się przez ramię. — Jasne — zgodził się barman. — Dniem i nocą, wszy stko dla klientów. ♠ Kazała się wy sadzić pod Cudakami. W klubie wrzało, choć by ła dopiero dziesiąta dwadzieścia rano. Bramkarz, który pomagał jej wy siąść, wy glądał, jakby zdąży ł już sobie zdrowo golnąć. Miękkie, białe futro miał zmierzwione, a jego czerwone oczy by ły zaspane i lśniące jednocześnie. Wskazał na drzwi klubu, ale Ruletka potrząsnęła ty lko głową i ruszy ła w stronę Kry ształowego Pałacu. Omal nie wy skoczy ła ze skóry, gdy drzwi otworzy ły się gwałtownie i długi szereg tańczący ch kongę dżokerów wy toczy ł się chwiejny m krokiem na ulicę spomiędzy ud striptizerki o sześciu piersiach, stanowiącej ozdobę wejścia. Grupę prowadziła kobieta o pięknej twarzy, która nie miała trudności z wężowy mi ruchami tańca, jako że od szy i w dół sama by ła opalizujący m wężem. Ogon, kończący się absurdalnie wy glądającą miotełką piór, unosiła ku górze i następny dżoker w szeregu trzy mał się go mocno. Jako jeden z nieliczny ch nie zasłaniał twarzy. Większość koły szący ch się i wrzeszczący ch członków korowodu nosiła rozmaite maski, od ozdobiony ch piórami, klejnotami oraz cekinami dzieł sztuki aż po obrzy dliwe gęby, by ć może wy glądające gorzej niż zniekształcenia, które ukry wały. Na samy m końcu do korowodu przy kleiło się kilku natoli. Wy glądali na podekscy towany ch, zawsty dzony ch i zarazem trochę wojowniczy ch, jakby chcieli się przekonać, czy dżokerzy, którzy mieszkali przy Bowery Street i zapewniali tury stom mnóstwo ekscy tującej, powodującej ciarki rozry wki, odważą się sprzeciwić. Ruletka znienawidziła na moment ty ch poszukiwaczy dreszczy ku z ich normalny mi, zwy czajny mi twarzami oraz zarozumiały m poczuciem bezpieczeństwa. Mam nadzieję, że to jest zaraźliwe — nadeszła okrutna my śl. Niech Bóg przeklnie ich wszystkich. W rzeczy wistości ta my śl by ła jednak przeznaczona dla Josiaha. Josiaha, który przy sięgał jej miłość i opiekę, a potem porzucił ją, gdy potrzebowała go najbardziej. Najwy raźniej poczucie winy białego liberała nie by ło wy starczająco silne, by obejmować kobietę zarażoną wirusem dzikiej karty. To mogło by ć zaraźliwe. Potrafiła też sobie wy obrazić, jak jej by ła teściowa siedzi wy muskana w swej

wspaniałej rezy dencji w Newport i peroruje: „Bez względu na to, ile pracy poświęci się ty m « czarny m» dziewczy nom, często nic z tego nie wy chodzi. Po prostu są zby t wy paczone i zranione zarówno mentalnie, jak i fizy cznie, przez dy skry minację rasową, by móc funkcjonować w biały m społeczeństwie. Wielka szkoda. Ech”. Ale pewnie i tak spaliła wszystkie meble i pościel w domu, który odzyskała po tym, jak Josiah się ze mną rozwiódł. Wstrętna, świętoszkowata hipokrytka! Ruletka uświadomiła sobie, że idzie na oślep, przepy chając się przez tłumy kłębiące się na ulicach Dżokerowa. W parny m już powietrzu poranka niósł się dźwięk młotków oraz tackerów, a także powitania i obelgi wy krzy kiwane przez dżokerów wznoszący ch stragany na całodzienne święto, oraz woń przy rządzany ch — umiejętnie lub nie — potraw. W górze krąży ł mały, pry watny samolot z długim banerem głoszący m: ZAMIANA DŻOKERÓW W ASÓW. GWARANCJA POZYTYWNYCH WYNIKÓW. TEL. 555-9448. Na następny m rogu stanowisko zajął już Kościół Jezusa Chry stusa Dżokera. Wy znawcy rozdawali broszury każdemu, kogo udało się im zatrzy mać. Oni również gwarantowali pozy ty wne wy niki, ale dopiero w przy szły m ży ciu. Szarlatani otaczają mnie ze wszystkich stron — pomy ślała Ruletka. Obietnice na życie doczesne i pozagrobowe. Nadzieja bez nadziei. Mój lud mógłby wam coś o tym opowiedzieć. Nigdy nie zrobi się lepiej, dopóki jakaś nowa i jeszcze mniej lubiana mniejszość nie zajmie waszego miejsca. A nie wyobrażam sobie, żeby kiedykolwiek pojawiła się mniejszość brzydsza i mniej popularna niż dżokerzy. Biedne skurczybyki. Henry Street zamknięto bary kadą. To by ło zabronione, ale Poczwarka miała wielkie wpły wy w Dżokerowie, a miejscowi gliniarze mieli powody, by by ć wdzięczni właścicielce Kry ształowego Pałacu. Dzięki jej interwencji rozwiązano wiele trudny ch spraw, więc szef posterunku nie będzie robił trudności z powodu paru uliczny ch korków raz do roku. Poczwarka kontrolowała też uliczne dekoracje i dzięki niej Henry Street prezentowała obraz gustownej dumy zamiast obliczonej na wy wołanie szoku krzy kliwości dominującej na inny ch ulicach. Ruletka ominęła bary kadę i ruszy ła ulicą przed siebie. Po jej prawej stronie na odcinku około połowy kwartału rozciągała się niezabudowana parcela wy pełniona stertami gruzu — pamiątka po zamieszkach w Dżokerowie w siedemdziesiąty m szósty m. Spod kopców cegieł i ty nku wy rastało sięgające pasa zielsko oraz garstka odporny ch drzewek. W niektóry ch stosach widniały mroczne otwory, przy pominające małe, szeroko rozwarte usta. Kobieta zastanawiała się, czy ta okolica stała się siedliskiem zwierząt. Nie potrafiła sobie wy obrazić, by kochająca porządek Poczwarka tolerowała gniazdo szczurów w sąsiedztwie swego baru. Nagle zauważy ła w głębi jednej z nor bły sk, który szy bko przerodził się w parę lśniący ch oczu otoczony ch włosami. Spod ziemi nie wy jrzał jednak py sk płochliwego zwierzęcia. Twarz by ła ludzka. W przy bliżeniu. Ruletka wciągnęła gwałtownie powietrze i przy śpieszy ła kroku, mijając Arachne, która łapała

w osiem smukły ch nóg jedwabną nić produkowaną przez jej bulwiaste ciało i przędła z niej szy bko jeden ze swy ch sławny ch pajęczy ch szali. Jej córka trudziła się przy ich straganie, rozkładając zestaw pięknie ufarbowany ch szalików i chustek. Większość natoli nigdy w ży ciu nie kupiłaby jednego z ty ch drżący ch, niemal przezroczy sty ch kawałków tkaniny, gdy by widziała, jak powstają, ale Arachne nieźle zarabiała, sprzedając swe wy roby Saksowi i firmie NeimanMarcus. Ruletka również miała wy konany przez nią delikatny, brzoskwiniowy szal. Wy glądała w nim, jakby zarzuciła zachód słońca na ciemne ramiona. Gdy by wiedziała, że Arachne dziś tu będzie, założy łaby go, by zademonstrować autorce, że przy najmniej ona docenia jej arty zm i nie przeszkadza jej pochodzenie szala. Rozległ się basowy łoskot, który stawał się coraz szy bszy i bardziej intensy wny, aż wreszcie zakończy ł się donośny m hukiem. Elmo, bramkarz Pałacu, wy toczy ł przez drzwi frontowe kolejną metalową beczułkę piwa, która dołączy ła do swy ch sióstr, jakby okrągły kij bilardowy uderzy ł w skupisko pękaty ch bil. Bramkarz, który sam przy pominał sy lwetką beczkę, wzruszy ł z zadowoleniem ramionami i poszedł po następną. Dzieciaki biegały w tę i we w tę po chodniku, uganiając się za wy strzępioną piłką do gry w nogę, na drugim końcu kwartału zaczął się zaś improwizowany mecz baseballowy. Z radiomagnetofonów buchały dźwięki kłócącej się ze sobą muzy ki: soulowej, rockowej, country czy sy mfonicznej. Dzieci krzy czały, a matki je nawoły wały, ale cały ten obłęd miał w sobie coś pogodnego i bezpiecznego. Coś rodzinnego. Nigdzie nie wy czuwała desperackiej, szarpiącej nerwy potrzeby zabawy, które zawładnęła tłumem tańczący m pod Cudakami. Ci ludzie, choć często wy glądali odrażająco, by li pogodzeni ze sobą. Oderwała spojrzenie od zgrai bawiący ch się urwisów i nakazała sobie rozejrzeć się po tłumie. Wy patry wała niskiej, rudowłosej sy lwetki. Przed trzy dziestoma minutami wpadła do kliniki w Dżokerowie, ale bardzo spokojna, piękna, elegancka i pełna dezaprobaty szefowa oddziału chirurgii powiedziała jej, że dobry doktor jest nieobecny, jednak z pewnością można go odnaleźć w jedny m z liczny ch barów. Ruletka próbowała już u Erniego i w Gabinecie Luster, ale szczęście jej nie sprzy jało. Teraz przy szła pora na Kry ształowy Pałac… I tu go znalazła. Siedział za jedny m z wielu stolików ustawiony ch na chodniku przed Pałacem. Między długimi, smukły mi palcami trzy mał szklaneczkę brandy, przechy lając ją lekko tak, że burszty nowy pły n spły wał wdzięcznie po szkle. U jego lewego boku stała postać również szklana, lecz wy pełniona kośćmi i trzewiami składający mi się na ludzkie ciało. Długie paznokcie pomalowała na kolor perłowego różu, a jej niewidoczne policzki pokry wał srebrnoniebieski bły szczy k. Poczwarka we własnej osobie. Nadeszła chwila decy zji. Do tej pory Ruletka zastanawiała się ty lko nad ty m, jak znaleźć

Takizjanina. Osiągnęła ten cel i co powinna zrobić teraz? Zemdleć? Skręcić kostkę? Jak większość ludzi na świecie wiedziała, że obcego fascy nują piękne kobiety, ale w Nowy m Jorku by ło ich pod dostatkiem. Co, jeśli znalazł już sobie towarzy szkę na dziś? A nawet jeśli nie znalazł, co powinna zrobić, żeby wy brał ją? Miała urodę, ale brakowało jej zwy kle związany ch z nią umiejętności. Nigdy nie opanowała sztuki flirtu. Nagle zalała ją fala ulgi. Po prostu przejdzie obok. Jeśli ją zauważy … no cóż, niech i tak będzie. Widać by ło mu to pisane. A jeśli nie… Starała się nie my śleć o stary m pokurczu siedzący m w swy m wilgotny m legowisku. Skupiła spojrzenie na bary kadzie i zaczęła liczy ć kroki, zauważając, że gumowe podeszwy jej butów wręcz odbijają się od betonu, nogawki spodni ocierają się o kostki, a warkoczy ki muskają… — Uważam, że jesteś durniem — wy cedziła Poczwarka z bry ty jskim akcentem. — Co roku zaczy nasz tutaj, wy pijasz pierwszą brandy, pozostajesz trzeźwy wy starczająco długo, by wy głosić mowę, zaczy nasz żłopać piwo podczas meczu, pozostajesz na pły nnej diecie na kolacji u Hirama, a potem, by odpowiednio zakończy ć dzień, wracasz tutaj, zalany w sztok, nieszczęśliwy i dręczony wy rzutami sumienia. Czemu nie skorzy stasz z mojej rady i… — A ty co roku udzielasz mi tej samej rady — przerwał jej Tachion, tworząc śpiewny kontrapunkt. — Wy jedź do Miami — dokończy li chórem. Z twarzy doktora zniknął uśmiech. — Jak mógłby m wy jechać po tej okropnej wiadomości o Wy jcu? Nie mamy pojęcia, kto go zamordował. — Nie jesteś gliną. Zostaw to zawodowcom. — Potrząsnął z uporem głową. — Tachy, nie musisz uczestniczy ć w tej corocznej celebracji groteski. Dżokerowo wie, że ci zależy. Nie znienawidzimy cię, jeśli nas opuścisz na ten jeden z trzy stu sześćdziesięciu pięciu dni. — Ale nie tego dnia. Muszę tu by ć. — Poruszy ł gardłem, przeły kając kolejny wielki ły k brandy. — To moja pokuta. Głos mu ochry pł, by ć może z powodu trunku. — Jesteś durniem — powtórzy ła cicho Poczwarka i uścisnęła mocno jego bark przezroczy stą dłonią. Ruletka gapiła się zafascy nowana na białe kości palców widoczne na tle ciemnorubinowej mary narki Tachiona. Nawiedziła ją niepokojąca wizja Śmierci tańczącej wokół doktora. Uniosła powoli własną dłoń do oczu i przy jrzała się jej. Ścięgnom poruszający m się pod skórą barwy kawy z mlekiem, biały m półksięży com pod wy polerowany mi paznokciami, maleńkiej bliźnie na palcu wskazujący m, w który skaleczy ła się podczas lekcji gotowania, kiedy miała sześć lat. Potem spojrzała na znikającą w drzwiach Pałacu Poczwarkę. Powinnam wyglądać jak ona — pomy ślała. Jestem Śmiercią.

Coś chłodnego musnęło siniaki na jej twarzy. Ten doty k stał się dla niej kotwicą. Wciągnęła powietrze, rozchy liła powieki i spojrzała wprost w zatroskane, bladoliliowe oczy Takizjanina. — Dobrze się pani czuje? Wy gląda pani, jakby miała zaraz zemdleć. — Nie… nie… nic mi nie jest — wy bełkotała. Siła, z jaką objął jej talię, kłóciła się z jego delikatny mi ry sami. — Proszę usiąść. Metalowy brzeg krzesła dotknął z ty łu jej kolan. Klapnęła na nie ciężko, uświadamiając sobie, jak bliska by ła omdlenia. Obcy wcisnął jej w dłonie szklaneczkę brandy. — Nie. — To powszechnie stosowane, choć nieco staromodne lekarstwo na nagłą słabość. Powoli rozjaśniało się jej w głowie. Wy prostowała się na krześle. — Ja również jestem staroświecka i uważam, że jest stanowczo za wcześnie na brandy. Zauważy ła ze zdumieniem, że jego szczupłą twarz zalała fala czerwieni. Rude rzęsy opuściły się, ukry wając ból w fioletowy ch oczach. Tachion pośpiesznie odsunął szklaneczkę od nich obojga, jakby brzy dził się alkoholu. — Ma pani rację. I Poczwarka też. Nie powinienem pić tak wcześnie. Na co ma pani ochotę? — Może sok owocowy ? Hmm… właśnie sobie uświadomiłam, że nie miałam na śniadanie nic oprócz kawy. — Tak nie może by ć. Ale łatwo temu zaradzić. Proszę chwilkę zaczekać. Zerwał się szy bko z krzesła i popędził do Pałacu. Ruletka wsparła głowę na dłoni, próbując uporządkować my śli. A może po raz pierwszy zacząć my śleć. Mężczy zna, który zniszczy ł jej ży cie, by ł dla niej jedy nie niewy raźną sy lwetką. Z pewnością nie spodziewała się, że będzie taki drobny. Zaskoczy ł ją też jego słodki uśmiech i staromodna uprzejmość, pasująca raczej do osiemnastowiecznego salonu. Hitler kochał dzieci i małe zwierzęta — powiedziała sobie. Zatrzy mała spojrzenie na jedny m z grający ch w piłkę dzieciaków. Małego chłopca o masy wny m ciele wspierający m się na wąskich stopach o palcach połączony ch błoną pławną, który radośnie wy machiwał płetwowaty mi rękami, gdy ty lko jego druży na przejęła piłkę. Zbrodnia, którą popełnił, jest zbyt monstrualna — pomy ślała. Jego śmierć ulży nie tylko mojemu cierpieniu. Tachion wrócił i postawił przed nią szklankę soku pomarańczowego. Przy glądał się, jak piła, odchy lony do ty łu na krześle. Obute stopy wsparł na stole. Sprawiał wrażenie, że nie przeszkadza mu jej milczenie — coś, do czego nie by ła przy zwy czajona u mężczy zn. Większość z nich chciała, żeby kobiety gadały bez ustanku. Zapewne dzięki temu czuli się ważni. — Lepiej? — Znacznie.

Przednie nogi krzesła opadły na chodnik. — Pewnie pora się przedstawić. Jestem doktor Tachion. — Ruletka Brown-Roxbury. — Ruletka — powtórzy ł z francuskim akcentem. — Niezwy kłe imię. Zakręciła szklanką, zostawiając na blacie plamę wilgoci. — Kry je się za ty m pewna opowieść. — Uniosła wzrok i zauważy ła, że obcy przy gląda się z niepokojący m zainteresowaniem jej twarzy. — Matka by ła uczulona na większość mechaniczny ch środków anty koncepcy jny ch, więc rodzice by li skazani na kalendarzy k. Tata zawsze mówił, że to jest jak rosy jska ruletka, więc kiedy wy darzy ło się nieuniknione, tak właśnie dali mi na imię. — To urocze. Imiona powinny coś mówić o osobie, która je nosi, albo o jej pochodzeniu. Są jak opowieści rozrastające się z każdy m pokoleniem. Czy żby m czy mś cię obraził? Ruletka z wy siłkiem nadała swej twarzy spokojny wy raz. — Z pewnością nie. Wróciła do kontemplacji kręgu wilgoci na blacie. Zapadło milczenie i krzy ki dzieci oraz walenie młotków wy dały się jeszcze głośniejsze. — Doktorze… — Ruletko… Oboje zaczęli jednocześnie i umilkli zawsty dzeni. — Proszę. — Wskazała na niego. — Mów dalej. — Zastanawiałem się, co cię dziś sprowadziło do Dżokerowa. Nie wy czuwam w tobie pełnej poczucia winy ciekawości ani głodu makabry, który kieruje większością normów. — Pragnęłam głębiej zanurzy ć się w rozpaczy — usły szała własny głos i mroczniejsza strona jej duszy przeklęła ją jako idiotkę. Który mężczy zna pragnąłby spędzić dzień z kobietą skłonną do łez i spragnioną makabry ? Zacisnął dłoń na jej palcach. To by ło tak, jakby ból przepły nął między nimi. — Odbądźmy tę podróż razem. Jeśli tego chcesz — dodał pośpiesznie, jakby bał się ją obrazić. — Dzisiejszy dzień jest dla mnie… trudny. Łatwiej będzie mi go przetrwać w twoim towarzy stwie. — Nie mogę dać nikomu pociechy. — Nie proszę o nią. Ty lko o twoje towarzy stwo. — Musnął lekko palcami jej posiniaczony policzek. — Jeśli tego pragniesz, może uda mi się pocieszy ć ciebie. — Niewy kluczone. Ukry ta w jej sekretny m miejscu Śmierć ucieszy ła się… ale ty lko trochę. ♦

Ciżba otaczała go ze wszy stkich stron. Na ulicach pełno by ło dżokerów w przebraniach i ciekawskich natoli. Poruszał się z tą samą prędkością i w ty m samy m kierunku, co tłum, biernie pozwalając mu się nieść. Lepiej nie przy ciągać do siebie uwagi. Astronom mógł by ć wszędzie. Mógł by ć i na ogół by ł. Spector musiał się zjawić na Times Square dopiero po z górą godzinie. Nie chciał tam przy jść za wcześnie. To by sugerowało, że mu bardzo zależy. Parada w Dżokerowie by ła najbezpieczniejszy m sposobem na zabicie czasu. Uliczna orkiestra zaczęła grać Bal pyszałków z Dżokerowa. Spector poczuł, że dokucza mu klaustrofobia, i przepchnął się na skraj tłumu. Trójoki mim w biały ch try kotach zablokował mu drogę i kazał gestem się zatrzy mać. Zabójca napiął mięśnie. Dżoker zmarszczy ł przesadnie brwi, a potem odsunął się na bok, przepuszczając go gestem. Spector zdzielił go mocno łokciem w żołądek i uśmiechnął się, gdy tamten zgiął się wpół. Nienawidził mimów. Cieszy ł się z dręczącego go nieustannie bólu. Odwracał on jego uwagę, nie pozwalał mu skupić się na smrodzie setek spocony ch dżokerów. Pod koniec dnia mnóstwo natoli pozielenieje od fetoru zdechły ch ry b. Zerknął na elektroniczny zegarek. Zabrał go młodemu maklerowi, którego zabił przed ty godniem w bankowej dzielnicy. Dzień wlókł się strasznie powoli, podobnie jak parada. Spector nie bał się tak bardzo od chwili pierwszego spotkania z Astronomem. Staruch powiedział mu wtedy, że będą władali światem, że w nowy m ładzie to on będzie numerem jeden. Gadał od rzeczy. Ingerencja miejscowy ch asów położy ła kres jego planom. Ale przy najmniej ich również załatwi. Mam nadzieję, że z Tachionem nie skończy zbyt szybko — pomy ślał Spector. Wy dostał się z tłumu i zniknął w zaułku. Walały się tu wielkie stosy śmieci. Po trzech krokach usły szał wy cie. Zatrzy mał się i spojrzał w górę. Astronom opadał powoli ku niemu z uśmiechem na ustach. — Powiedziałem ci, co się stanie, Zgon. Miałeś swoją szansę. Z jego ust ponownie wy rwało się wy cie, gardłowe i nieludzkie. Spector odwrócił się i umknął z powrotem w tłum. Odpy chał ludzi i obalał ich na ziemię, nie zważając na groźby oraz przekleństwa. Przedarł się między zaskoczony mi członkami orkiestry, ominął krepinową platformę Żółwia i wmieszał się w ciżbę po drugiej stronie ulicy. Bał się oglądać za siebie. Policjant złapał go za ramię. Spector kopnął go w krocze i wy rwał się z uścisku. Ludzie wokół krzy czeli. Ledwie mógł oddy chać. — Jestem tuż za tobą. Głos dobiegał z bardzo bliska. Spector się odwrócił. Starzec lewitował w powietrzu obok policjanta, który uniósł pistolet, gotowy wy strzelić. Z prawej dłoni Astronoma wy pły nął strumień

błękitnego światła, który uderzy ł w broń. Pistolet eksplodował, zasy pując odłamkami gliniarza oraz gapiów. Rozległy się kolejne krzy ki. Spector potknął się o kosz na śmieci i runął na chodnik, ocierając dłonie. Podniósł się powoli. Kolana mu drżały. Poczuł dłonie zaciskające się na jego barkach, palce wpijające się mocno w jego ciało. Nie by ł w stanie się uwolnić. — Nie. Jego głos zabrzmiał tak samo jak przedtem głos Grubera. Astronom uniósł jedną rękę i złapał go za czubek głowy. — Patrz na mnie, kiedy do ciebie mówię, Zgon. Spector poczuł, że starzec obraca jego głowę. Przeszy ło go ukłucie straszliwego bólu, coś trzasnęło, a potem usta wy pełniła mu krew. Astronom uśmiechnął się do niego. — Nadszedł Dzień Sądu. Przez tłum za nimi nagle przebiegł hałas. Astronom się odwrócił. Coś niespodziewanie odwróciło jego uwagę. Cisnął Spectora na chodnik jak worek śmieci. Jego ciało by ło sparaliżowane. Nie by ł w stanie powstrzy mać upadku. Uderzy ł twarzą o beton, rozbijając sobie nos i wargi. Przy glądał się kałuży krwi, narastającej wokół jego otwarty ch ust. Pora umrzeć znowu. Przy najmniej nie będzie musiał czuć ani oglądać tego, co się z nim stanie. ♥ Bok przy boku, zderzak przy zderzaku, platformy zajmowały półtora kwartału na Center Street, na południe od Canal Street. Fortunato zauważy ł Desa. Dżoker o twarzy słonia nosił przebranie z siatki ogrodzeniowej i kwiatów. By ł tam też sterowiec doktora Toda, a za nim samolot Śmiga, razem ze śladami z kwiatów, sy mbolizujący mi szy bki lot. W górze unosił się pozbawiony ozdób plastikowy balon Poczwarki. Znajdowali się w sercu Dżokerowa i tury stów nie by ło tu zby t wielu. A ci, którzy zapuścili się tak daleko, nie przy prowadzili ze sobą dzieci. Kierowcy w roboczy ch kombinezonach stali obok platform, zajęci paleniem i rozmowami. Najgęstszy tłum zmierzał w ty m samy m kierunku co Fortunato. Najwy raźniej z przodu coś się działo. Pokonawszy kawałek drogi, zauważy ł przeszy wające powietrze linie mocy. Przy pominały migotliwe, rozgrzane upałem powietrze, zamazujące kontury wszy stkiego wokół. To by ła sy gnatura niebędąca właściwie sy gnaturą, coś w rodzaju para psy chicznego śladu gumki do wy cierania. Po raz pierwszy widział ją siedemnaście lat temu, w pokoju martwego chłopaka niedaleko stąd. Brutalnie ćwiartowano tam kobiety w ramach spisku, który przy wołał na orbitę wokółsłoneczną ogromne, pożerające wszy stko monstrum znane jako TIAMAT. Asowi zakręciło się w głowie. Serce waliło mu jak szalone. Uświadomił sobie, że się boi, po raz pierwszy od siedemnastu lat jest naprawdę, szczerze przerażony.

Wy słał przed siebie klin mocy i pobiegł w stronę miejsca, w który m linie się zbiegały. Ludzie usuwali mu się z drogi po obu stronach. Krzy czeli na niego, ale nie by li w stanie go dotknąć. Zgon wrzasnął przeraźliwie. Mimo hałasu czy nionego przez tłum Fortunato usły szał zgrzy t miażdżony ch kości i chrząstek, a potem łoskot padającego na chodnik ciała. Gdy przedarł się przez barierę gapiów, wszy scy już się odwracali, próbując uciekać. Ktoś wlókł po ziemi rannego gliniarza. Prawą rękę miał zwęgloną, a twarz zbry zganą krwią. Na chodniku utworzy ł się krąg o średnicy trzech metrów. W środku nie by ło nikogo poza Zgonem. Leżał na plecach, odsłaniając klapy szarej mary narki oraz rozpięty kołnierzy k brudnej koszuli, ale głowę miał odwróconą o sto osiemdziesiąt stopni, a twarz wciśniętą w chodnik. Z nosa i ust wy pły wała mu krew. — Tam! — krzy czał jakiś mężczy zna w tłumie. — Tam jest! Ucieka! Boże, niech ktoś go zatrzy ma! Mężczy zna unosił rękę, wskazując w pustkę. Fortunato widział ty lko morze zamazany ch twarzy, jakby starał się patrzeć kącikiem oka, choć przecież spoglądał na wprost przed siebie. Zagłusza mnie — pomy ślał. Skupił swą moc i spowolnił upły w czasu, aż wreszcie krzy ki mężczy zny oraz jęki szoku i niesmaku sły szalne wokół przerodziły się w infradźwiękowy pomruk. W znieruchomiały m chaosie, który go otaczał, unosiło się prawdziwe tornado parapsy chicznej energii — moc Zgona, samego Fortunata oraz wirusowa energia dżokerów. Nie miał szans. Dał za wy graną i czas odzy skał normalną prędkość. Nie mógł nic zrobić. Zgon nie ży ł. Strata nie by ła zby t wielka. Większość z tego, co Fortunato o nim wiedział, pochodziła z drugiej i trzeciej ręki. Usły szał to od gliniarzy i gapiów po zamieszkach w Cloisters. Zgon by ł nieudacznikiem, ofiarą losu z klasy średniej. Zaraził się wirusem dzikiej karty i zmarł w klinice Tachiona. Doktor przy wrócił mu ży cie i Zgon nigdy mu tego nie wy baczy ł. Powrócił ponoć jako nadający telepata, ale potrafił nadawać jedy nie wspomnienie własnej śmierci, wy starczająco silnie, by zabijać w ten sposób inny ch. Przez pewien czas by ł prawą ręką Astronoma. Do chwili, gdy grupa nowojorskich asów zniszczy ła ich bazę w Cloisters i Fortunato rozbił Śakti na atomy. Gdy by mógł, tak samo postąpiłby ze Zgonem i z Astronomem. Teraz jednak Zgon utracił wszelkie znaczenie. Pod wpły wem zranionego poczucia estety ki przy klęknął na jedny m kolanie i przy wrócił głowie zabitego właściwe położenie. — Dziękuję. Potrzebowałem tego — odezwał się Zgon, gdy as chciał już odejść. Fortunato się odwrócił. Po skórze przebiegły mu ciarki. Niedawny trup przy kucnął na chodniku, rozcierając fioletowe obrzęki na szy i w miejscach, gdzie pękły naczy nia krwionośne. Siniaki już żółkły, goiły się na oczach jego wy bawcy.

Zgon się uśmiechnął. Usta miał nieco za szerokie i zby t cienkie, a jeden ich kącik znajdował się wy żej od drugiego. W ty m uśmiechu pełno by ło przerażenia. Dłonie mężczy zny drżały tak silnie, że uniósł je przed siebie i roześmiał się do nich. — Nie wiedziałeś o tej sztuczce, tak? Otrzy małem moją małą, czarną wiadomość, którą mogę przekazy wać inny m, i otrzy małem też to. Nawet Astronom o ty m nie wiedział. Uzdrawiam sam siebie, brachu. Wy kaszlnął kapkę krwi. W chwili gdy spadła na chodnik, by ła już brązowa i w pełni zestalona. — W takim razie my śli, że nie ży jesz — zauważy ł Fortunato. — Jezu, mam taką nadzieję. Ale gdy by ś się nie zjawił, i tak wy rwałby mi serce, żeby się upewnić. Gdy by m siedział w Brookly nie, może by mnie nie wy kry ł. — Wy kaszlnął kolejną kapkę. — Gdy by pies się nie zatrzy mał, żeby podnieść nogę, może dogoniłby królika. — Dlaczego chce twojej śmierci? — My śli, że go sprzedałem. Rzecz w ty m, że po ty m sy fie w Cloisters znalazłem sobie inną robotę, która może się okazać zdrowsza. Zgon spojrzał na Fortunata. W jego oczach można by ło zauważy ć iskrę, jeśli nie geniuszu, to przy najmniej pewnego spry tu i zdolności. Większość ludzi tego nie zauważała, ponieważ większość ludzi nie patrzy ła zby t długo w oczy Zgona, z jednego z dwóch możliwy ch powodów. Poza iskrą by ło tam też coś więcej. Fortunato widział to już kiedy ś, siedemnaście lat temu, kiedy przy wrócił ży cie martwemu chłopakowi. To by ła czarna rozpacz ty ch, którzy widzieli śmierć ze zby t bliska. — Szczerze mówiąc — ciągnął Zgon — dziwię się, że nie załatwił cię, kiedy tu by ł. Chy ba że chce cię zostawić na deser. — Na deser? — Tak jest, brachu. Mówi, że to Dzień Sądu. Ja umrę, ty umrzesz, wszy stkie skurwy sy ny, które zaatakowały go w Cloisters, umrą, a wszy stko to wy darzy się dzisiaj. Przy cały m ty m sy fie, który dzieje w Dżokerowie, nie musi się bać, że przeszkodzą mu gliniarze albo ktokolwiek inny. Fortunata nawiedziło nagłe przeczucie, konwergencja niewidzialny ch linii mocy. — Niedawno ukradziono parę książek. Wiesz coś o ty m? Albo o facecie, który nazy wa się Kien? — Zadajesz mnóstwo py tań. — Przed chwilą uratowałem ci ży cie. — Nie. Ani o książkach, ani o ty m, jak go tam zwał. Mówił prawdę, ale Fortunato nadal wy czuwał powiązanie. — A o człowieku znany m jak Kruczek albo Latham? — Przy kro mi. Nic z tego.

Fortunato zaczął się odwracać. — Hej, posłuchaj — zawołał Zgon. — Nie chciałem by ć nieuprzejmy. Mógłby ś mnie gdzieś ukry ć na moment? Ty lko do jutra, mniej więcej o tej porze. — Dlaczego do jutra? — Chodzi o to, co on mówił. „Pożegnanie” i tak dalej. Mam silne przeczucie, że jutro rano będzie już po mnie. I co ty na to? Znajdziesz dla mnie jakąś kry jówkę? — Nie posuwaj się za daleko — ostrzegł Fortunato. Zgon wzruszy ł ramionami. Gest by ł nieco szty wny, ale poza ty m jego szy ja wy glądała niemal normalnie. — W takim razie będę musiał sam czegoś poszukać. ♣ Lodowe rzeźby przy wieziono wpół do jedenastej w samochodzie lodówce, który przedzierał się przez świąteczne tłumy aż od loftu w SoHo, gdzie mieszkał arty sta. Hiram zszedł do holu, by się upewnić, że nic się nie wy darzy podczas przewożenia naturalnej wielkości rzeźb windą towarową na górę. Arty sta, dżoker o wy glądzie twardziela, białej jak śnieg skórze i bezbarwny ch oczach, uży wający przy domka Kelvin Mróz, najlepiej czuł się w temperaturze około minus trzy dziestu stopni i nigdy nie opuszczał swego lodowatego studia. By ł jednak geniuszem w rzeźbieniu w lodzie — czy w „efemery cznej sztuce”, jak zwał to on sam, a także kry ty cy. Gdy rzeźby bezpiecznie schowano już w chłodni Wieży Asów, Hiram uspokoił się na ty le, że by ł w stanie je obejrzeć. Mróz go nie zawiódł. Szczegółowość jego dzieł jak zwy kle by ła zdumiewająca, potrafił im też nadać coś jeszcze — chwy tające za serce poczucie człowieczeństwa, które można by nawet nazwać ciepłem, gdy by nie by ły wy konane z lodu. Hiram dostrzegał przeczucie nadciągającej śmierci w pozy cji Śmiga, który stał wpatrzony w niebo, w każdy m calu wy glądając jak bohater, lecz w jakiś sposób również jak zagubiony chłopiec. Doktor Tachion siedział w pozie My śliciela Rodina, ale nie na głazie, ty lko na bloku lodu. Płaszcz Cy klona wy glądał, jakby łopotał na niemal wy czuwalny m wietrze, a Wy jec stał z rozstawiony mi nogami i pięściami zaciśnięty mi u boków. Usta miał otwarte, jakby właśnie obalał krzy kiem ścianę. Sokolica sprawiała wrażenie, że zaskoczono ją podczas innego aktu. Leżała nago, wsparta na jedny m łokciu, a skrzy dła miała na wpół rozpostarte za plecami. Każde pióro przedstawiono z drobiazgową szczegółowością. Na jej sły nnej twarzy widniał słodki, prowokujący uśmieszek. Całość wy wierała cudownie eroty czne wrażenie. Hiram zadał sobie py tanie, czy pozowała dla Mroza. Wcale by go to nie zdziwiło. Uważał jednak, że prawdziwy m arcy dziełem jest Żółw. Jak przy dać człowieczeństwa komuś, kto nigdy nie pokazuje twarzy i jest znany światu ty lko pod postacią masy wnej pancernej

skorupy wy posażonej w kamery ? Arty sta sprostał temu wy zwaniu: przedstawił skorupę, ze wszy stkimi spawami i nitami, ale na jej szczy cie umieścił tłum miniaturowy ch postaci. Hiram obszedł rzeźbę wkoło, zauważając z podziwem każdy szczegół. By ło tam Czterech Asów podczas czegoś w rodzaju Ostatniej Wieczerzy ; Złoty Chłopiec wy raźnie przy pominał Judasza. W inny m miejscu kilkunastu dżokerów wspinało się po boku skorupy, jakby próbowali się wdrapać na jakąś niezdoby tą górę. Fortunata otaczały nagie, pląsające kobiety, a dalej znajdowała się postać o stu zamazany ch twarzach, sprawiająca wrażenie pogrążonej w głębokim śnie. Oglądana pod różny mi kątami rzeźba odsłaniała wciąż nowe skarby. — Trochę szkoda, że to wszy stko się stopi, co? — odezwał się nagle stojący tuż za jego plecami Jay Ackroy d. Hiram odwrócił się ku niemu. — Ich twórca tak nie uważa. Jest zdania, że wszy stkie dzieła sztuki są efemery czne, bo prędzej czy później znikną. Picasso i Rembrandt, Van Gogh, Kaplica Sy ksty ńska i Mona Liza, co ty lko zechcesz, prędzej czy później wszy stko obróci się w py ł. Dlatego lodowe rzeźby są uczciwsze, ponieważ celebrują swą ulotność, zamiast próbować jej zaprzeczać. — Świetnie — odparł detekty w pozbawiony m wy razu głosem. — Ale nikt nigdy nie ukruszy ł kawałka Piety, żeby wrzucić go sobie do drinka. — Zerknął na Sokolicę. — Szkoda, że nie zostałem arty stą. Dziewczy ny zawsze się dla nich rozbierają. Czy możemy stąd wy jść? Zapomniałem futrzanej sukni hawajskiej. Hiram zamknął chłodnię i wrócił z Ackroy dem do gabinetu. Detekty w nie rzucał się w oczy, co w jego zawodzie zapewne by ło zaletą. Wy glądał na czterdzieści parę lat i by ł szczupły m mężczy zną nieco mniej niż przeciętnego wzrostu, o starannie zaczesany ch ciemny ch włosach, by stry ch brązowy ch oczach i enigmaty czny m uśmieszku. Nikt nie zwróciłby na niego uwagi na ulicy, a nawet gdy by zwrócił, nie by łby pewien, czy już go kiedy ś widział. Dziś rano miał na sobie brązowe mokasy ny z frędzlami, garnitur tego samego koloru, z pewnością kupiony w supermarkecie, oraz koszulę frakową, rozpiętą pod szy ją. Hiram zapy tał go kiedy ś, dlaczego nie nosi krawatów. — Łatwo się plamią w zupie — odpowiedział wtedy Ackroy d. — I co? — zapy tał restaurator, zasiadłszy bezpiecznie za biurkiem. Zerknął na telewizor z wy łączoną fonią. Kolorowa grafika pokazy wała fale dźwiękowe wy doby wające się z ust żółtego ludzika z kresek i rozbijające o ścianę. Następnie obraz przełączy ł się na reportera mówiącego do kamery. Za jego plecami kilkanaście radiowozów otaczało kordonem ceglany budy nek. Na ulicy pełno by ło odłamków stłuczonego szkła, lśniący ch w słoneczny m blasku. Kamera przesuwała się powoli po szeregu wy bity ch okien oraz rozbity ch szy b parkujący ch w pobliżu samochodów. — Sprawa jest prosta — odparł Ackroy d. — Pokręciłem się przez godzinę po ry bny m targu

i szy bko się połapałem, o co biega. To zwy kłe wy muszanie haraczu. — Rozumiem — rzekł Hiram. — Dzielnica portowa przy ciąga przestępców, jak piknik mrówki. To żadna tajemnica. Przemy t, handel narkoty kami, haracze, co ty lko zechcesz. Okazji nie brakuje. Twój kumpel Skrzelak, podobnie jak większość drobny ch przedsiębiorców, odpalał z góry działkę mafii, a w zamian za to mafia zapewniała mu ochronę, a niekiedy mogła też pomóc w przy padku kłopotów z policją albo związkami. — Mafii? — zdziwił się Hiram. — Jay, to brzmi odpowiednio dramaty cznie, ale miałem wrażenie, że mafia składa się z dżentelmenów wy wodzący ch się z grupy etnicznej lubiącej garnitury w prążki, czarne koszule i białe krawaty. Zbirom, które niepokoiły Skrzelaka, brakowało nawet tak podstawowego poczucia sty lu. W dodatku jeden z nich by ł dżokerem. Odkąd to mafia werbuje dżokerów? — Nie — odparł Ackroy d. — Na ty m właśnie polega kłopot. Nabrzeże nad East River należy do Rodziny Gambione, ale oni od lat tracą wpły wy. Dżokerowo odebrali im już Władcy Demonów razem z inny mi dżokerskimi gangami, a z chińskiej dzielnicy przegnał ich miejscowy gang zwany Czaplami, Śnieżny mi Ptakami albo jakoś tak. Harlem wy mknął im się z rąk już dawno i większa część miejskiego handlu narkoty kami przestała przechodzić przez ręce Gambione. Ale nadal kontrolowali dzielnicę portową. Do tej chwili. — Pochy lił się nad blatem. — Teraz mają konkurencję, która oferuje nową, lepszą ochronę za znacznie wy ższą cenę. By ć może za wy soką dla twojego przy jaciela. — Jego sy n jest w college’u — stwierdził z namy słem Hiram. — Mam wrażenie, że czesne jest dość wy górowane. Zatem to, co dziś widziałem, by ło, hmm, upomnieniem o zapłatę? — W rzeczy samej — odparł Ackroy d. — Jeśli Skrzelak i inni kupcy płacili Gambione za ochronę, dlaczego jej nie otrzy mują? — Przed dwoma ty godniami, w magazy nie położony m dwie przecznice od Fulton Street, znaleziono wiszące na haku rzeźnickim ciało dżentelmena nazwiskiem Dominick Santarello. Zidenty fikowano go na podstawie odcisków palców, ponieważ twarz miał całkowicie zmasakrowaną. Ty dzień przedtem w beczce ze śledziami ciało współpracownika Santarella, niejakiego Angela Casanovisty. Głowa zniknęła. Krążą pogłoski, że nowy gang ma coś, czego Rodzina Gambione nie ma. Asa. A przy najmniej dżokera, którego przy kiepskim oświetleniu można wziąć za asa. W takich sprawach łatwo o przesadę, ale sły szałem, że ma on grubo ponad dwa metry wzrostu, jest nadludzko silny i tak brzy dki, że na jego widok wszy scy szczają w gacie. Uży wa uroczego przy domka Maczuga. Rodzina Gambione nie ma szans. Wzruszy ł ramionami. Hiram Worchester by ł przerażony.

— A co na to policja? — zapy tał. — Skrzelak się boi. Jeden z jego kumpli próbował zawiadomić gliny i znaleziono jego ciało z flądrą wepchniętą w gardło. Dosłownie. Policja bada tę sprawę. — Nie można tego tolerować — stwierdził Hiram. — Skrzelak to dobry, uczciwy człowiek. Nie zasługuje na to, żeby ży ć w strachu. Jak mógłby m mu pomóc? — Poży cz mu pieniądze, żeby mógł zapłacić — zasugerował Ackroy d z cy niczny m uśmieszkiem. — Chy ba nie mówisz poważnie! — sprzeciwił się Hiram. Detekty w ponownie wzruszy ł ramionami. — Mam lepszy pomy sł. Wy najmij mnie jako całodobowego ochroniarza dla niego. Czy nie ma czasem córki na wy daniu? — Hiram nie odpowiadał. Ackroy d wstał i wsunął ręce do kieszeni mary narki. — W porządku. By ć może fakty cznie da się coś zrobić. Zajmę się ty m. Poczwarka może mi powiedzieć coś uży tecznego, jeśli cena będzie odpowiednia. Hiram skinął głową i podniósł się za biurkiem. — Świetnie — zgodził się. — Znakomicie. Informuj mnie o wszy stkim, co się wy darzy. — Ackroy d zwrócił się w stronę wy jścia. — Jeszcze jedno — dodał Hiram. — Jay odwrócił się znowu, unosząc brwi. — Ten Maczuga wy gląda mi na, hmm, pory wczego faceta, mówiąc łagodnie. Lepiej nie rób nic zby t niebezpiecznego. Uważaj na siebie. — Jeśli Maczuga sprawi mi kłopoty, oszołomię go za pomocą magii — odparł z uśmiechem Jay Ackroy d. Ustawił dłoń na kształt pistoletu, podkurczając trzy palce. Wskazujący skierował w Hirama, a kciuk uniósł w górę, niczy m kurek. — Ani mi się waż — ostrzegł go Hiram Worchester. — Chy ba że nie chcesz dziś dostać kolacji. Ackroy d roześmiał się, schował rękę do kieszeni i wy szedł nieśpiesznie. Hiram znowu zerknął na telewizor. Pokazy wali wy wiad z Wy jcem, prowadzony przez Waltera Cronkite’a. Restaurator uświadomił sobie, że to nagranie sprzed dziesięciu lat, po zakończeniu Wielkich Zamieszek w Dżokerowie w siedemdziesiąty m szósty m. Zmienił kanał, szukając bieżący ch wiadomości z Dżokerowa i spod Mauzoleum Śmiga. By ć może uda się też znowu ujrzeć Sokolicę. Zobaczy ł jednak Billa Moy ersa wy głaszającego komentarz na tle wielkiej fotografii Wy jca. Bardzo dużo dziś mówią o Wyjcu — pomy ślał Hiram. Pobudziło to jego ciekawość. Włączy ł dźwięk. ♠♦♥♣

Rozdział 6 11:00 Parada w Dżokerowie zawsze by ła niezwy kły m przeży ciem. Nie trzeba by ło klecić fantasty czny ch stworzeń z drutu, kwiatów i papieru. Tutaj dżokerzy sami zapewniali odpowiednią scenerię dzięki swy m nieszczęsny m, groteskowy m ciałom. Nie wy bierano też Królowej Dżokerów. Prowadząc Ruletkę przez tłum, Tachion wy jaśniał jej, że przed kilku laty próbowano wprowadzić ów zwy czaj, ale on uznał ten pomy sł za tak odrażający, że organizatorzy się z niego wy cofali. Niektórzy zaangażowani polity cznie dżokerzy do dziś mu tego nie wy baczy li. Park Sary Roosevelt otoczono kordonem. Wy pełniały go buchające spalinami ciężarówki, wiozące na swy ch prozaiczny ch platformach fantasty czne sceny. Nieco na zachód od nich grupa spocony ch policjantów demontowała ogromnego, dwugłowego fallusa. Ruletka zauważy ła, że część mężczy zn w tłumie odwraca wzrok za każdy m razem, gdy łom wbija się głęboko w lateks. Za nimi stroiła instrumenty Orkiestra Dudziarzy Dżokerskiej Loży Łosi. W gorący m, parny m powietrzu niosły się ostre tony ich instrumentów. — Jesteś wielkim mistrzem parady ? — zapy tała Ruletka, tonem bardziej jadowity m, niż by ło to jej zamiarem. — Nie — odwarknął Tachion. Nagle ujrzała przed sobą jego szty wne plecy. Doktor rozglądał się po tłumie. Z ciżby wy łonił się tęgi dżoker, mający zamiast nosa długą trąbę zakończoną kilkoma maleńkimi palcami. Obraz przy wodził na my śl cielącą się górę lodową. Dżoker powlókł się do Tachiona. — Wszy stko gotowe? — zapy tał, wy ciągając rękę. — Wszy stko gotowe. Des, czy mogę ci przedstawić Ruletkę Brown-Roxbury ? Ruletko, to jest Xavier Desmond, właściciel Gabinetu Luster i jeden z najznakomitszy ch oby wateli Dżokerowa. — Niektórzy by powiedzieli, że „znakomity oby watel Dżokerowa” to oksy moron. — Ojej, jesteśmy dziś trochę drażliwi — zażartował Tachion. W jego głosie pobrzmiewała jednak nuta jadu. Obaj mężczy źni wy mienili spojrzenia. Ruletka zorientowała się, że łączące ich relacje są skomplikowane. By li przy jaciółmi, szanowali się nawzajem, ale coś między nimi leżało. Wspomnienie dawnego bólu. Ten bły sk złośliwości miał niespodziewany efekt. Zamiast wzmocnić jej pragnienie zabicia

Tachiona, sprawił, że wy dał się on jej jeszcze bardziej czarujący. Nie by ł doskonały, ani nawet doskonale zły, a po prostu „ludzki”. Dzięki temu łatwiej można go by ło zrozumieć. Przeklinała tę my śl. Łatwiej jest nienawidzić kogoś abstrakcy jnie. Des zerknął na zegarek. — Jak zwy kle się spóźnia. — Mam nadzieję, że opóźnienia i upał nie doprowadzą do żadny ch… powiedzmy, incy dentów. — Pociągnął się za górną wargę. — Kiedy widzę ty ch wszy stkich policjantów, nie mogę powstrzy mać my śli o siedemdziesiąty m szósty m. — Wtedy w powietrzu unosiła się dziwna aura. Na szczęście od tej pory nigdy jej już nie czuliśmy. — Muszę się trochę pokręcić wśród ludzi. — Tachion ujął obie dłonie Ruletki i ucałował je pośpiesznie. — Wrócę po ciebie, zanim wy ruszy my. — Jesteś pewien, że powinnam by ć tu z tobą? Może lepiej umówmy się potem na obiad albo coś… Jej głos ucichł. — Nie, nie. Będę potrzebował wsparcia. — Jego sy tuacja jest trudna. — Słucham? Ruletka oderwała spojrzenie od szy bko znikającej sy lwetki Tachiona. — Jeśli nie weźmie udziału w paradzie, oskarżają go o pogardę dla dżokerów i fawory zowanie asów. A jeśli w niej uczestniczy, co od pięciu lat robi zawsze, zarzucają mu, że jest pasoży tem bez serca, ży wiący m się cierpieniem dżokerów, który ch pomógł stworzy ć. Mały m operetkowy m królem własnego królestwa dziwolągów. Omiotła spojrzeniem park. Sprzedawcy kruszonego lodu z sokiem krążący w tłumie, policjanci z plamami potu pod pachami oraz z przodu koszul. Tachion by ł maleńkim, rudy m diabełkiem w czerwony m stroju pośrodku dantejskiej sceny, w której rolę demonów grali dżokerzy. Zrób swoje i zapomnij o tym. To by ło wszy stko, czego w tej chwili pragnęła. Będzie musiała w jakiś sposób wy dostać go stąd, pójść z nim do jakiegoś hotelu albo pry watnego mieszkania, gdzie będzie mogła go wy kończy ć. Na razie by ło to niemożliwe. Poczucie obowiązku nie pozwoli mu opuścić tej parady dziwolągów. Co więcej, miał wy głosić mowę pod mauzoleum. Te my śli poprowadziły Ruletkę przez tłum w stronę Takizjanina. Zostawiony z ty łu Des zmarszczy ł brwi, zaskoczony jej niespodziewany m odejściem. Może nagła niedyspozycja? Nie bądź głupia! Po prostu położy łby ją w swej klinice w Dżokerowie. Z pewnością nie o takie łóżko jej chodziło. Albo… użyj swojego cholernego ciała! Większość mężczyzn ma mózgi w penisach!

Przy witał ją radosny m uśmiechem. — Ach, na pewno jesteś telepatką. Właśnie miałem po ciebie pójść. — Naprawdę? — Usły szała własną odpowiedź, ale jej głos zdawał się dobiegać z daleka. — Mam nadzieję, że na pójściu się nie skończy. Objęła szy ję Tachiona, przy tuliła się do niego i pocałowała go w usta. Znieruchomiał na moment. Czy żby przesadziła? Potem ich języ ki się zetknęły i Tachion zapomniał o powściągliwości. Wsunął języ k za linię jej zębów. Jego gorąca dłoń spoczęła na karku Ruletki i przy ciągnęła ją bliżej. Wokół zabrzmiały pełne uznania gwizdy. Odsunęli się od siebie. — No cóż — wy dy szał Tachion. Wy jął z kieszeni chusteczkę i otarł pośpiesznie czoło. Przy sunęła się bliżej i wsunęła jego rękę pod swoją pachę. — Przedtem by łam bardzo smutna. Zmieniłeś to i chciałam ci podziękować. — Pani… Ruletko, możesz mnie prosić o wszy stko, czego zapragniesz. Szofer, poruszający nerwowo ogonem na wy sokości cholewek swy ch butów, otworzy ł drzwi wielkiego, szarego lincolna. — Ach, Riggs, punktualny jak zawsze. Często zadaję sobie py tanie, jak możesz znieść moją notory czną niepunktualność. — Nauczy łem się ją tolerować. Jego głos by ł delikatny jak aksamit, a zielone, kocie oczy rozświetlała od wewnątrz wesołość. — Riggs, to jest Ruletka Brown-Roxbury. Będzie dzisiejszego dnia naszy m gościem. — Uszczy pnął jej palce. — I mam nadzieję, że dzisiejszej nocy również. Riggs dotknął przodu czapki. — Miło mi panią poznać. — Zatrudniasz dżokerów — zauważy ła, przesuwając się na obity m skórą siedzeniu. — Oczy wiście. — Usły szała w jego głosie nutę samozadowolenia. — Riggs ma lepszy refleks niż zwy czajny człowiek i lepiej widzi po ciemku. Bardzo się cieszę, że moje bezpieczeństwo spoczy wa w jego zręczny ch dłoniach. Pierwsza platforma wy suwała się już majestaty cznie na Bowery Street. Za nią orkiestra marszowa szkoły publicznej numer 235 zaczęła dziarsko grać Pineapple Rag. Kolejne miejsce zajmowała otwarta limuzy na senatora Hartmanna. Obok niej truchtał as. Tak przy najmniej sądziła Ruletka. Normalni agenci służb specjalny ch raczej nie nosili biały ch, obcisły ch kombinezonów, a do tego czarny ch kapturów ukry wający ch twarz i głowę. Hartmann uśmiechał się radośnie i machał do tłumu. Wy glądał jak prawdziwy mąż stanu. — Co z osiemdziesiąty m ósmy m, senatorze? — zawołał ktoś w tłumie. — Zgłoście moją kandy daturę. Jestem gotowy — zawołał Hartmann, szczerząc zęby w uśmiechu. Przez tłum przebiegły fale śmiechu i aplauzu.

Dwie kolejne platformy, konny patrol, a potem Riggs wrzucił bieg i lincoln potoczy ł się naprzód, ze stałą szy bkością dziesięciu mil na godzinę. — Czemu nie otwarty samochód? — zapy tała Ruletka. Odpowiedział jej dobiegający z góry pisk odsuwanego szy berdachu. — Mieszkam na Ziemi od czterdziestu lat, ale nadal pozostaję Takizjaninem. Niech mnie szlag, jeśli dla kogokolwiek pojadę w otwarty m samochodzie. W Dzień Dzikiej Karty z pewnością krążą tu nie ty lko moi przy jaciele, lecz również wrogowie. Po piętnastu minutach opadł na fotel, wachlując się chusteczką. — Okropna pogoda. — Proszę. Kiedy Tachion siedział na dachu i machał ręką do tłumu, Ruletka zbadała wnętrze samochodu i znalazła barek. — Dubonnet z kostkami lodu. Jesteś bardzo elegancką ratowniczką. Czy ty m razem się ze mną napijesz? — Tak. Przy sunęła się bliżej, doty kając udem jego uda. Oboje pociągnęli z namy słem po ły ku, po czy m kobieta przesunęła długim paznokciem po policzku doktora, zauważając, że jego bokobrody układają się w złotorude loki na tle niesamowicie białej skóry. Zatrzy mała się, doty kając małej, trójkątnej blizny na jego sterczący m podbródku. — Co się stało? — To pamiątka ze szkolenia. Sedjur i ojciec zgodzili się, że powinno się ją zostawić, by m następny m razem pamiętał, żeby ruszać się szy bciej. Jego twarz utraciła wy raz, a w liliowy ch oczach pojawiły się łzy żałoby. To by ła odpowiednia chwila. Ruletka ujęła twarz Tachiona w dłonie i pocałowała go. Jej ruchliwe wargi wy gnały szty wność z jego ust. Na jej dłoń spadła ciepła łza i kobieta zlizała kropelkę pły nu. — Dlaczego jesteś taki smutny ? — Dlatego, że Sedjur nie ży je, a ojciec, gdy by by ł świadomy, wolałby też umrzeć. My ślę, że pamięć to przekleństwo. — Tak. Ja też tak sądzę. — Przesunęła dłonią po atłasowej kamizelce mężczy zny i zacisnęła palce na pasie. Tachion westchnął, w kontrapunkcie do zgrzy tu otwieranego zamka bły skawicznego. — Oddajmy się wrażeniom chwili i zapomnijmy o wspomnieniach. Uwolniła jego penisa i pocierała go delikatnie między złożony mi dłońmi. Tachion zeszty wniał na chwilę, wy ginając plecy w łuk. Na jego czoło i górną wargę wy stąpiły kropelki potu. — Na Ideał, kobieto, co ty wy prawiasz?

Obdarzy ła Tachiona uśmiechem Mony Lizy, wzięła jego członka w usta i zaczęła delikatnie ssać. Uniosła rękę i nacisnęła guzik unoszący okno między nimi a Riggsem. Doktor jęknął, gdy jej języ k pomasował dolną powierzchnię żołędzi. — Zlituj się — wy sapał, zaciskając dłoń na jej warkoczy kach. — Jak sobie ży czy sz. Cofnęła się. — Na Ideał, chcesz mnie tak zostawić? — W takim razie pojedźmy gdzieś. — A mowa? — Po mowie. — O Boże! ♠ Metalowe koła wagonu metra zgrzy tnęły, gdy wjechali na stację Times Square. Drzwi otworzy ły się z sy kiem i Spector wstał. Czuł się lepiej niż przez cały ranek. Astronom z pewnością uwierzy ł w jego śmierć, a do tego czekał go dzień pełen zajęć. Nie będzie miał czasu my śleć o nim. Wy grzebał paznokciem skrzepłą krew spomiędzy zębów i skierował się ku wy jściu, przemy kając się między pasażerami. Tłum wsiadający ch odepchnął go do ty łu, Spector zaczął się więc przepy chać i wy dostał się na peron tuż przed próbującą wsiąść parą. Drzwi się zamknęły. — Hej, przez ciebie nie zdąży liśmy wsiąść. — Młody Laty nos miał na sobie fioletowy garnitur w prążki, a na głowie nosił fedorę. Dziewczy na trzy mała go za rękaw podszy tego foczy m futrem płaszcza. Mężczy zna odepchnął Spectora i potrząsnął głową. — Cholerny pojeb. W ty m mieście człowiek wszędzie spoty ka ćwoków. Nie martw się, mała. Za kilka minut przy jedzie następny. Spector przy glądał się dziewczy nie. By ła wy soka i szczupła, a włosy i oczy miała ciemne. Nosiła heavy metalowy T-shirt z napisem FERRIC JAGGER. Alfons trzy mał w ręce miękką walizkę w kwietny wzór, z pewnością należącą do niej. Coś w dziewczy nie przy ciągało jego uwagę. Mógłby się z nią nieźle zabawić. Nie chodziło mu o seks, nie uprawiał go. Ale kiedy zabijał dziewczy ny z Astronomem, spodobało mu się to. Ty lko to jedno jeszcze go podniecało. Świetnie by łoby poczuć, jak ży cie uchodzi z tej laleczki. — Hej, głąbie, na co się gapisz? Alfons popchnął go znowu, ty m razem mocniej. Nienawiść i ból wy pełniające Spectora wy rwały się na zewnątrz. Wpatrzy ł się intensy wnie w oczy Laty nosa. Ten wy dał z siebie cichy dźwięk, gdy powietrze wy pły nęło mu z płuc, a potem

zwalił się na peron. Ludzie przez parę chwili gapili się bez zrozumienia na ciało, a potem zaczęli wzy wać lekarza. Spector pociągnął się za wąsy, zadowolony ze śmierci alfonsa. Dziewczy na gapiła się na zwłoki, ale krzy ki się nie rozległy. Jeszcze nie. Wy rwał walizkę z rąk Laty nosa i uśmiechnął się do dziewczy ny. — Pierwszy raz w Nowy m Jorku? Mógłby m ci pokazać to i owo. Miejscowe atrakcje, co ty lko zapragniesz. Wy szarpnęła mu walizkę i odwróciła się, nie odzy wając się ani słowem. Spector zauważy ł, że zbliża się kolejowy gliniarz. Wmieszał się w tłum. Szkoda, że nie wy szło z dziewczy ną, ale, zważy wszy wszy stko razem, sprawy zaczęły iść ku lepszemu. ♦ Szczęśliwy Lombard znajdował się we Flatbush w Brookly nie, na skrzy żowaniu Washington Avenue i Sullivan Street. Jennifer podjechała taksówką na odległość kilku przecznic od tego adresu, a resztę drogi pokonała na piechotę. W sąsiedztwie lombardu działały inne małe, rodzinne interesy, w ty m delikatesy, sklep z ubraniem, sklep obuwniczy oraz mała pizzeria. Wszy stkie poza delikatesami by ły zamknięte. Ulica w okolicy lombardu opustoszała niemal całkowicie, ale parę przecznic stąd po drugiej stronie ulicy, pod Ebbets Field, zgromadził się spory tłum. Dodgersi grali dziś trady cy jny mecz z okazji Dnia Dzikiej Karty. Zgodnie z afiszem na bramie ich przeciwnikami mieli by ć Los Angeles Stars. Te druży ny by ły trady cy jny mi ry walami, a ponieważ Dodgersi by li blisko czołowego miejsca w coroczny m wy ścigu o mistrzostwo, tłumy napły wające na stary stadion zdawały się grozić rozerwaniem jego szwów. Jennifer zerknęła na zegarek. By ło kilka minut po jedenastej. Tom Seaver, który by ł miotaczem Dodgersów przez niemal całe ży cie Jennifer, miał się zmierzy ć z Fernando Valenzuelą, młody m meksy kańskim motaczem Stars. Można jeszcze by ło kupić bilety. Mecz baseballa by łby milszy m sposobem spędzenia popołudnia niż obiad z Gruberem. Zajrzała do środka lombardu przez zakurzone okno. Gdy by nie wiedziała lepiej, pomy ślałaby, że jest zamknięty, podobnie jak reszta sklepików na ulicy. Ale Gruber zawsze dotąd dotrzy my wał umowy. Złapała za klamkę drzwi wejściowy ch. By ły otwarte. Weszła do środka, gdzie panowały półmrok i cisza. Na wy sokich półkach i w wąskich przejściach walały się stosy niechcianego towaru, w większości leżącego tu jeszcze od czasów ojca Grubera. Ten widok zawsze przy prawiał Jennifer o klaustrofobię. Gitary z zerwany mi strunami, telewizory z przepalony mi lampami, tostery o wy strzępiony ch przewodach, brudne i podarte płaszcze, koszule oraz suknie zajmowały wszy stkie półki w obskurny m pokoiku. Atrament na ich kwitach zdąży ł wy blaknąć i stał się nieczy telny.

Jedy ny m źródłem światła by ła tu naga żarówka koły sząca się na przewodach w klatce za ladą, gdzie zwy kł siedzieć Gruber. Ale ty m razem lichwiarza tam nie by ło. Zawołała go po nazwisku, ale jej głos odbił się głuchy m echem od ścian. Nawiedziło ją nagłe poczucie, że coś tu nie gra. Podeszła bliżej do klatki i podeszwa jej prawego buta przy lepiła się do czegoś. Jennifer pochy liła głowę. Z jednego z przejść wy pły wała struga gęstej, lepiącej się cieczy. Postąpiła krok naprzód, zajrzała za róg szafki i wy trzeszczy ła oczy. To by ł Gruber. Jego blada, tłusta twarz zasty gła w gry masie straszliwej grozy. Blade, pulchne ręce zaciskał na brzuchu, ale nie powstrzy mało to wy pły wu krwi, która utworzy ła wokół niego pły tką kałużę. Jennifer złapała się niskiej szafki, pełnej taniej biżuterii oraz jeszcze tańszy ch pistoletów, i zwróciła śniadanie. Opróżniwszy żołądek, wsparła się z drżeniem na szkle, pozwalając, by dźwigało jej ciężar. Po paru chwilach całkowitej bezradności otarła usta i nakazała sobie spojrzeć na doczesne szczątki Grubera. Nigdy przedtem nie widziała trupa. Gapiła się na niego z fascy nacją i przerażeniem. Pomy ślała, że powinna coś zrobić, ale nie wiedziała co. — To jessst ona. Sy czący głos zabrzmiał za plecami Jennifer. Jej serce przy spieszy ło, jak instruktor aerobicu na spidzie. Odwróciła się bły skawicznie, przy kucając, i zobaczy ła trzech mężczy zn, którzy bezgłośnie weszli do lombardu ty lny mi drzwiami. Dwaj by li normami, a przy najmniej na takich wy glądali. Trzeci by ł dżokerem — wy soki, szczupły mężczy zna wy glądający jak jaszczurka chodząca na dwóch nogach. To on się odezwał. Jennifer gapiła się na niego. Pokazał jej długi, rozwidlony języ k. — To jessst ona — wy sy czał znowu. — Bierzcie ją. — Jezu — mruknął jeden z pozostały ch. — Zabiła go. Dwaj normowie popatrzy li na siebie niepewnie. Mózg Jennifer wreszcie odzy skał zdolność działania. Poznawała gadopodobnego dżokera. To on by ł w mieszkaniu Kiena. Zjawił się, gdy jego koleżka w słoju zaczął wrzeszczeć. Jak zdołał ją wy tropić? Zerknęła na ciało Grubera. Paser by ł jedną z możliwości, ale nie będzie już miała szansy go zapy tać, czy ją wsy pał. Skąd jednak mógłby wiedzieć, że to Kienowi ukradła znaczki? Nie miała teraz czasu się o to martwić. Mężczy źni towarzy szący dżokerowi zdoby li się wreszcie na decy zję zaatakowania jej. Zbliżali się powoli, z pistoletami w rękach. Dżoker stał z boku i przy glądał się temu. Jennifer się zdematerializowała.

Wy szła z ubrania, zatrzy mując ty lko bikini, które zawsze wkładała, oraz małą torebkę, w której trzy mała klasery. Obejrzała się za siebie, przechodząc przez półki wy pełnione badziewiem. Dwaj normowie gapili się na nią z rozdziawiony mi ustami. Z ust dżokera pły nęły sy czące przekleństwa. Jennifer przeszła przez półki, ścianę i zaułek za lombardem, po czy m przedostała się do następnego budy nku, zostawiając mężczy zn daleko z ty łu. Odzy skała dech w piersiach, mówiąc metafory cznie, i zmaterializowała się. Znajdowała się w sklepie z ubraniami. Złapała parę dżinsów, bluzkę i tenisówki, włoży ła je, a potem wy jęła z torebki dwie dwudziestodolarówki, wcisnęła je do szuflady kasy i uciekła przez drzwi frontowe. Ludzi Kiena nigdzie nie by ło widać. Podejrzewała, że jej zniknięcie zbiło ich z tropu, ale nie mogła liczy ć na to, że ten stan utrzy ma się zby t długo. Rozejrzała się po ulicy. Po prawej miała Ebbets Field, nadal wy pełniające się fanami baseballu, a po lewej kuszącą zieleń i izolację Prospect Park. Z jakiegoś powodu wolała jednak znaleźć się wśród ludzi. W tłumie będzie bezpieczna. Nikt jej tam nie spróbuje zabić. Będzie miała czas wszy stko przemy śleć. Pobiegła wzdłuż ulicy i dołączy ła do kolejki pod stadionem w tej samej chwili, gdy ludzie Kiena wy szli zza rogu, potrząsając ze złością głowami. ♥ Wszy scy zdołali się wepchnąć do gabinetu Hirama. kuchenny, a nawet elektry k, który przy szedł naprawić z ży randoli. Siedzieli na krzesłach, na podłodze, na biurku odzy wał się ani słowem. Nawet Paul LeBarre milczał.

Sprzątający, pomy wacze, personel uszkodzone przewody w jedny m i na szafkach. Wielu stało. Nikt nie Wszy scy wpatry wali się w ekran

telewizora. Geraldo Rivera rozmawiał z jedną z sióstr Wy jca. Hiram nawet nie wiedział, że Wy jec ma siostrę. Okazało się, że miał ich cztery. Pomy ślał, że to tak, jak po zabójstwie Kennedy ’ego albo w Dzień Dzikiej Karty, ten pierwszy, czterdzieści lat temu, kiedy zginął Śmig, a świat zmienił się na zawsze. Obraz przeniósł się na konferencję prasową policji. Hiram słuchał z uwagą, czując mdłości. — Jezu — odezwał się Peter Chou, szczupły, małomówny mężczy zna odpowiedzialny za bezpieczeństwo Wieży Asów. Peter, który kolekcjonował formy wy ciskane w szkle i czarne pasy w rozmaity ch sztukach walki, nigdy nie klął ani nie podnosił głosu. — Kurwa mać. Jezu, kurwa mać — powtórzy ł. — Neurotoksy na. Jezu, kurwa mać. — To nie ma sensu — wtrącił jeden z pomy waczy. — Brachu, to nie ma sensu. Za chuja. Ten skurczy by k potrafił obalać krzy kiem mury. Widziałem, jak to robił, brachu. Widziałem. Potem wszy scy zaczęli mówić jednocześnie. Curtis klepnął Hirama w ramię, obrzucił go py tający m spojrzeniem i wskazał głową na drzwi. Restaurator wstał i podąży ł za nim. Wszy scy skupili się w gabinecie i pusta sala wy dawała się

ogromna. — Chodźmy na zewnątrz — zaproponował Hiram. Wy szli na Taras Zachodzącego Słońca i spojrzeli z góry na miasto. Publiczny taras widokowy Empire State Building by ł ulokowany piętro wy żej. Nad nim znajdował się stary maszt, przy który m kiedy ś miały cumować zeppeliny, ale poza ty m w cały m Nowy m Jorku nie by ło wy żej położonego miejsca. Ani na cały m świecie. Słońce świeciło jasno i restaurator zadawał sobie py tanie, czy Śmigowi w dzień jego śmierci niebo również wy dawało się takie błękitne. — Co z kolacją? — zapy tał bez ogródek Curtis. — Urządzamy ją czy odwołujemy ? — Urządzamy — odparł bez wahania Hiram. — Jak sobie ży czy sz — rzekł Curtis całkowicie obojętny m tonem, wolny m od aprobaty czy dezaprobaty. Restaurator poczuł jednak, że musi się usprawiedliwić. Wsparł dłonie na kamiennej balustradzie i skierował niewidzące spojrzenie na zachód. — Mój ojciec — zaczął głosem o dziwnie ury wany m brzmieniu, nawet dla jego uszu — by ł hmm, tęgim mężczy zną. W późniejszy ch latach ży cia równie masy wny m jak ja. Miał, hmm, zdrowy apety t. — By ł Bry ty jczy kiem, tak? — zapy tał Curtis. Hiram skinął głową. — Walczy ł pod Dunkierką. Po wojnie ożenił się z dziewczy ną z Korpusu Kobiecego i przy jechał do Amery ki. Sam o sobie mówił, że jest wojenny m narzeczony m, chociaż nie przy pomina Cary ’ego Granta. Matka zawsze się wtedy rumieniła, a on się śmiał. Boże, ależ potrafił się śmiać. Ry czał ze śmiechu. Wszy stko robił na wielką skalę. Jedzenie, picie, nawet kobiety. Miał kilkanaście kochanek. Matce to najwy raźniej nie przeszkadzało, chociaż wolałaby, żeby by ł bardziej dy skretny. By ł głośny m mężczy zną. Zerknął na Curtisa. — Umarł, kiedy miałem dwanaście lat. Pogrzeb by ł… no cóż, ojcu bardzo by się nie spodobał. Gdy by ży ł, na pewno by na niego nie poszedł. Uroczy stość by ła smętna, pobożna i bardzo cicha. Cały czas się spodziewałem, że ojciec usiądzie w trumnie i opowie wszy stkim jakiś kawał. Sły chać by ło płacz i szepty, ale nie śmiech. Nie by ło nic do jedzenia ani do picia. Nie mogłem tego znieść. — Rozumiem — rzekł Curtis. — No wiesz, umieściłem to w testamencie — ciągnął restaurator. — Przeznaczy łem specjalnie na ten cel pewną sumę, muszę dodać, że sporą. Po mojej śmierci Wieża Asów ma otworzy ć podwoje dla moich przy jaciół i rodziny, a jedzenie i trunki mają by ć wy dawane, dopóki nie zabraknie środków. By ć może będzie tu sły chać śmiech. By ć może. Nie mam pojęcia,

czego ży czy łby sobie Wy jec, ale wiem, że umiał jeść i pić jak mało kto. By ł też jedy ny m znany m mi człowiekiem, który potrafił śmiać się głośniej od mojego ojca. — Przy pominam sobie, że kiedy ś jedny m śmiechem potłukł kry ształy warte kilka ty sięcy dolarów — zauważy ł z uśmiechem Curtis. Hiram również się uśmiechnął. — I wcale się tego nie wsty dził. To żart Tachiona tak go rozśmieszy ł i oczy wiście doktor czuł się potem tak bardzo winny, że nie widziałem go tu przez prawie trzy miesiące. — Restaurator poklepał Curtisa po ramieniu. — Nie. Nie potrafię uwierzy ć, że Wy jec chciałby odwołania przy jęcia. Urządzimy je. Z całą pewnością. — A co z lodową rzeźbą? — przy pomniał mu delikatnie Curtis. — Wy stawimy ją — oznajmił stanowczo. — Nie będziemy udawać, że Wy jec nigdy nie istniał. — Gdzieś na dole zabrzmiał klakson. Zginął człowiek, as, jeden z garstki wy brańców, ale ży cie miasta toczy ło się dalej i jak zwy kle ktoś się na coś spóźniał. Hiram zadrżał. — Bierzmy się do roboty. Wrócili do środka. Podszedł do nich Peter Chou. — Telefon do pana — poinformował szefa. — Dziękuję — odparł Hiram i wrócił do gabinetu. — Wiem, że wszy stkich was interesują wiadomości — rzekł swoim pracownikom. — Mnie również. Ale za kilka godzin będziemy tu mieli z górą półtorej setki gości. Zapewniam, że będziemy wam przekazy wać najnowsze informacje. Ale na razie wracajmy do roboty. Wy szli gęsiego z gabinetu. Paul LeBarre położy ł dłoń na ramieniu Hirama, zanim powlókł się dalej. W telewizji senator Hartmann, stojący przed Mauzoleum Śmiga, zapewniał, że SKAZA przeprowadzi śledztwo na pełną skalę. Restaurator pokiwał głową, nacisnął mute i uniósł słuchawkę. W pierwszej chwili nie poznał głosu mówiącego. Ury wane słowa, wy powiadane z tak wielkim wy siłkiem, wy dawały się pozbawione sensu. Mężczy zna ciągle przepraszał i mówił coś o benzy nie. Hiram nie potrafił się skupić na jego słowach. — W czy m rzecz? — zapy tał. — Ho… homary — wy krztusił tamten. — Słucham? — Hiram wy prostował się na krześle. — Skrzelak, czy to ty ? Głos z pewnością nie przy pominał głosu Skrzelaka. — Przepraszam… przepraszam, Hiram. Dżoker zaczął charczeć. Następnie ktoś zabrał mu słuchawkę. — Dzień dobry, Grubasie — zabrzmiał dziwnie piskliwy głos, brzmiący jak ostrze brzy twy

drapiące o tablicę szkolną. — Skrzelak nie mówi w tej chwili zby t dobrze. Nadal wy pluwa zęby. — Restaurator usły szał w tle czy jś śmiech. — Ry bi ry j próbuje ci powiedzieć, że właśnie skończy liśmy mary nować twoje jebane homary w jebanej benzy nie, a jeśli chcesz je dostać, to możesz, kurwa, sam po nie przy jechać, bo jego jebana ciężarówka się pali. — Mężczy zna znowu się roześmiał. — A teraz słuchaj uważnie, dupku. Nie obchodzi mnie, że jesteś ważny m asem ze śródmieścia, piździ ry ju, jeśli będziesz ze mną zaczy nał, czeka cię powtórka. Kapujesz? Nastała chwila ciszy. Potem rozległ się krzy k i ostry trzask, brzmiący jak dźwięk łamany ch kości. — Sły szałeś, piździ ry ju? — zabrzmiał ostry jak brzy twa głos. Hiram nie odpowiadał. — Sły szałeś, do chuja? — wrzasnął mężczy zna. — Sły szałem — potwierdził Hiram. — Ży czę miłego dnia. Mężczy zna trzasnął słuchawką. Restaurator powoli odłoży ł swoją. Pomy ślał, że dzień nie mógłby już stać się gorszy. I wtedy znowu zadzwonił telefon. ♣ Fortunato uniósł słuchawkę i wy brał numer kierunkowy do Brookly nu. Gdy ty lko usiadł, kot wskoczy ł mu na kolana i zaczął ugniatać nogawki dżinsów. Po dwóch sy gnałach telefon odebrała kobieta. — Halo, czy jest Arnie? — zapy tał. Mógł wy słać ciało astralne, ale zuży ł już połowę zapasów energii. Pora, by zaczął oszczędzać siły. — Nie. Mówi jego matka. W czy m mogę panu pomóc? — Nazy wam się Fortunato… — Och, Boże na niebie. Arnie ciągle o panu opowiada. Umrze z rozpaczy, kiedy się dowie, że pan zadzwonił, a jego nie by ło w domu. — Czy może mi pani powiedzieć, gdzie on jest? Spróbuję sam go odszukać. — Pojechał do Mauzoleum Śmiga. Ojciec zawsze zabiera go tam w Dzień Dzikiej Karty. Wy ruszy li jakąś godzinę temu. Nie wiem, czy da pan radę ich znaleźć w ty m cały m tłumie. Nie wpadł w żadne kłopoty, prawda? — Nie, proszę pani, nic w ty m rodzaju. Na pewno go znajdę. — Och, w takim razie w porządku. Na pewno ma pan swoje sposoby, prawda? Po prostu trochę się boję po tej sprawie z Wy jcem. — Z Wy jcem? — Och, o niczy m pan nie sły szał. Ojej. Niedawno znaleźli jego ciało. Zamordowano go. Jakaś neurotoksy na czy coś takiego. Przed chwilą mówili o ty m w telewizji.

Fortunato odłoży ł słuchawkę. Spisał listę na kartce, żeby skupić my śli. Asowie, którzy by li w Cloisters. Dinochłopiec. Tachion. Sokolica. Żółw. Modułowy. Wy jec. Skaczący Ognik. Lilia Wodna. Skreślił z listy Wy jca. A więc to prawda — pomy ślał. Zgon wcale nie gadał od rzeczy. To się działo naprawdę, już zaczęło się dziać. Z ty ch, którzy pozostali, Ognik i Żółw potrafili sami o siebie zadbać. Tachion nie potrafił, ale to już jego problem. Zadzwonił do Wieży Asów, do Hirama. Nie sądził, by restaurator znajdował się na liście Astronoma. Miał ty lko luźny związek z całą sprawą TIAMAT i nie by ło go w Cloisters. Niemniej zasługiwał na ostrzeżenie. Opowiedział mu wszy stko tak prosto, jak ty lko potrafił. — Posłuchaj, możesz coś zrobić, jeśli ty lko zechcesz. Potrzebuję stanowiska dowodzenia. Jakiegoś bezpiecznego miejsca, gdzie będę mógł zgromadzić ty ch, który ch odnajdę, i gdzie ludzie będą mogli zostawiać wiadomości. — Oczy wiście. Nikt nie zaatakuje Wieży Asów. To by łoby szaleństwo. — Jasne — zgodził się Fortunato. — Ale na wszelki wy padek, czy możesz się jakoś skontaktować z ty m androidem? Przez modułowego? — Chy ba podał mi kiedy ś jakiś kod. Zapewne mogę go znaleźć, jeśli będę musiał. — Postaraj się mu schlebiać. My ślę, że to powinno wy starczy ć. A jeśli nie, możesz subtelnie zasugerować, że u ciebie będą kobiety. Jeśli okaże się to konieczne, może dostać jedną z moich. Zadzwoń i powiedz, żeby przy słali którąś na nasz koszt. Odłoży ł słuchawkę, nim Hiram zdąży ł zmienić zdanie. Co teraz? Spróbować odszukać w wieloty sięczny m tłumie pod Mauzoleum Śmiga chłopaka, którego ledwie pamiętał, czy przejść do następnego punktu na liście? Nie. Dinochłopiec by ł głupi i nieostrożny, a do tego dy sponował wy starczająco wielką mocą, by wpakować się w kłopoty. Musi najpierw zająć się nim. ♠ Bilety by ły już prawie wy przedane. Gdy Jennifer dotarła do kasy, zostały ty lko miejsca na odkry tej try bunie, ale to jej nie przeszkadzało. Chciała po prostu posiedzieć w ciepły ch promieniach słońca, otoczona uspokajający mi odgłosami tłumu, i pomy śleć. Zapłaciła za bilet i jakiś atawisty czny insty nkt kazał się jej obejrzeć. Nieznajomy mężczy zna — średniego wzrostu, szczupły, lecz silnie zbudowany, ciemnowłosy i ciemnooki — wpatry wał się w nią intensy wnie, ale gdy spojrzała mu w oczy, odwrócił wzrok. Przy glądała mu się jeszcze przez chwilę. Miał na sobie dżinsy i T-shirt, a na nogach ciemne buty sportowe. Jej uwagę przy ciągnęła jego gibka, muskularna sy lwetka. Potem jednak fala

kibiców poniosła ją na stadion. Czy rzeczy wiście ją obserwował, czy po prostu ulegała paranoi? Wy puściła z płuc głębokie tchnienie. Zapewne chodziło o jej ubranie. Nie miała właściwie czasu go przy mierzy ć. Spodnie by ły za krótkie i za ciasne w ty łku, a bluzka również za krótka i kawałek brzucha pozostawał odsłonięty. Tak jest. Chodziło o ubranie. To rzeczy wiście by ła paranoja. Bała się przy padkowy ch nieznajomy ch w tłumie, przekonana, że ją zaatakują. Miała jednak powody do podejrzliwości. Naprawdę ją ścigano. Musiała się dowiedzieć, dlaczego, i co ważniejsze, skąd się dowiedzieli. ♦ Spector miał już dość czekania. Jego anonimowy kontakt powiedział o jedenastej trzy dzieści, a by ło już dobry ch kilka minut później. Może nie by li zadowoleni z tego, w jaki sposób załatwił Grubera. To nie jego wina, że ten idiota wy ciągnął pistolet. Nie mogli by ć aż tak głupi, by sądzić, że to kule go zabiły. Oparł się o pomnik George’a M. Cohana i strzelił palcami. Zdawał sobie sprawę, że wy pukłość spowodowana ukry ty m pod płaszczem ingramem jest wy raźnie widoczna. Większość gliniarzy przeby wała w Dżokerowie, ale resztę miasta również trzeba by ło zabezpieczy ć. Może lepiej by by ło wy rzucić pistolet, zwłaszcza że Astronom już mu nie zagrażał. Ale z drugiej strony nigdy nie wiadomo, kiedy broń może się przy dać. Tłum czekający w kolejce po bilety na Broadway u by ł mniejszy niż zwy kle. Spector nigdy nie by ł na musicalu. W jego opinii by ły głupie i za drogie. Kiedy ś przy jeżdżał z New Jersey, żeby zobaczy ć, jak opuszczają kulę na Times Square. To by ła jedna z nieliczny ch chwil, gdy czuł się częścią czegoś większego niż on. Za dnia neony na Times Square wy dawały się wy blakłe i matowe. Jeśli jego kontakt szy bko się nie zjawi, Spector poszuka sobie jakiejś kurwy, żeby trochę się zabawić. Widok nagrobków wirujący ch w oczach jakiejś taniej dziwki dałby mu parę chwil ulgi od bólu. Nie by łoby tak świetnie, jak z tą dziewczy ną z metra, ale mógłby na chwilę zapomnieć. Boże, miał naprawdę wielką ochotę ją zabić. A przy najmniej sprawić jej ból na ty le silny, by spowodować jakąś reakcję. Najlepiej będzie po prostu się upić i obejrzeć mecz w telewizji. Nie rzucać się w oczy aż do końca dnia. — Pieprzy ć to — mruknął, oddalając się od pomnika. Chłopaki z Widmowej Pięści będą musiały lepiej się postarać. — Nie odchodź, świrze — zabrzmiał niski, wredny głos za jego plecami. Spector się odwrócił. Tuż za nim by ł dżoker, zbliżający się powolny m, nieśpieszny m krokiem. Na koszuli miał zakrzepłą krew. Pośrodku jego czoła bły szczało pojedy ncze oko. — Spóźniłeś się.

— Miałem rano sporo zajęć. Musiałem załatwić drobny interes na nabrzeżu. Na pewno jesteś Spector. — Zgadza się. Powiedz mi coś nowego. — Sprawy mają się następująco. Rodzina Gambione urządza dziś kolację w Lilii Hajfongu. No wiesz, spotkanie rodzinne. Don już jest w drodze. Trzeba będzie się nim zająć. Na ty m polega twoja rola. — Dziś wieczorem, tak? A ile to będzie warte? — Pięć ty sięcy. Spector przesunął języ kiem po zębach, usuwając pozostałe tam resztki zakrzepłej krwi. Doszedł do wniosku, że ktoś wy żej postawiony wy znaczy ł górną granicę i ten cwaniaczek postanowił zatrzy mać resztę dla siebie. Dżoker by ł tak głupi, że nie oszukałby nawet sześciolatka. — Nie ma mowy. Zrób to sam. — No dobra. Siedem i pół. — Dziesięć albo poszukaj kogoś innego. Nie mówimy o łatwy m celu. Chcecie załatwić bossa Rodziny. Spector cofnął się o krok i odwrócił spojrzenie. Miał ochotę mocno przy walić temu facetowi, by organizacja nie uważała go za głupka. Dżoker wsparł ręce na biodrach. — Dostaniesz dziesięć. — W ty m dwa ty siące z góry. Spector wy ciągnął rękę. — Co? Teraz? Chy ba żartujesz. Dżoker znowu rozejrzał się wkoło, ty m razem w melodramaty czny sposób. Spector musiał przy gry źć języ k, żeby nie parsknąć śmiechem. Ten krety n potrzebował lekcji aktorstwa i choć kawałka mózgu, żeby zrobić z nich uży tek. — Nie wy słaliby cię tutaj ty lko z drobny mi w kieszeni. Zapłać mi albo znajdź kogoś, kto to zrobi. Lekkie postraszenie dżokera sprawiło Spectorowi przy jemność. Cy klop wy ciągnął z kieszeni płaszcza grubą, brązową kopertę i ze złością podsunął ją Spectorowi. — To na dowód, że ci ufamy. As z uśmiechem schował kopertę do kieszeni. — Nawet ich nie przeliczę. Na razie. A teraz powiedz mi, o której nasz przy jaciel ma się zjawić na kolacji? — Około ósmej, więc powinieneś tam by ć trochę wcześniej. Będziesz mógł dobrze się najeść

— dodał, doty kając koperty w kieszeni asa. — A kiedy dostanę resztę? — Jutro wieczorem. Zawiadomimy cię, w jakim miejscu. — Pochy lił się bliżej. Jego oddech cuchnął rozkładem. — Swoją drogą, gdy by ś usły szał coś o zaginiony ch klaserach, zawiadom mnie. — Wy jął mały kołonotatnik i długopis, a potem napisał numer na pierwszej kartce. — W ciągu kilku następny ch godzin możesz mnie znaleźć tutaj — oznajmił, wy dzierając kartkę i wręczając ją Spectorowi. — To jest Groszowe Muzeum Dzikiej Karty na Bowery Street. W wolny ch godzinach pracuję tam jako ochroniarz. — Pilnujesz miejsca dla siebie, tak? Cy klop zignorował ten żarcik. — Hej, trzeba mieć legalną robotę dla celów podatkowy ch. Tak mówi szef. Inaczej to wy glądałoby podejrzanie. — Jasne. Jasne. To jak właściwie się nazy wasz? Py tam na wszelki wy padek. — Oko. — A jeśli nie będę mógł się z tobą skontaktować? — Zadzwoń do Wy paczonego Smoka i zapy taj o Danny ’ego Mao. Powiedz mu, że urodziłeś się w roku konia ognistego. On przekaże wiadomość dalej. — A może tak poszedłby ś dziś tam ze mną? Żeby się upewnić, że wy konałem zlecenie? Spector objął dżokera ramieniem i ruszy ł z nim wzdłuż chodnika. Oko strącił jego rękę. — Kurwa, wy konaj swoją robotę. I zabieraj te pedalskie łapy. — Interesy to największa przy jemność. Spector obserwował oddalającego się dżokera. Pora pójść do baru i obejrzeć mecz, zanim weźmie się do roboty. Kurwa, lepiej niech Dodgersi dziś wy grają, bo w przeciwny m razie don będzie miał liczne towarzy stwo. ♣♦♥♠

Rozdział 7 12:00 Gdy Jennifer wreszcie znalazła swoje miejsce na try bunie, Dodgersi już się rozgrzewali. Blask późnoletniego słońca działał kojąco na jej gołe ramiona oraz twarz. Zamknęła oczy, wsłuchując się w przy jazne dźwięki stadionu: nawoły wanie sprzedawców, rozmowy kibiców oraz charaktery sty czne trzaski kijów uderzający ch o piłki. Nagle sobie uświadomiła, że minęły już dwa lata, odkąd ostatnio by ła na meczu baseballu. Dwa lata od śmierci ojca. Jej ojciec kochał Dodgersów i często zabierał ją na mecze. Jennifer nie by ła wielką fanką tej gry, ale zawsze z radością mu towarzy szy ła. To by ł dobry pretekst, by posiedzieć w blasku słońca na chłodny m, wieczorny m powietrzu. Pamiętała pierwszy mecz z okazji Dnia Dzikiej Karty, na który zabrał ją tato. To by ło w sześćdziesiąty m dziewiąty m, Dodgersi grali z Cardinalsami. Ta dumna druży na w latach sześćdziesiąty ch przeży wała ciężkie czasy. Przez pięć lat z rzędu Dodgersi kończy li rozgry wki na ostatnim miejscu albo blisko końca. Jednakże w sześćdziesiąty m dziewiąty m niezrównany Pete Reiser, który grał dla Dodgersów jako środkowozapolowy owego dnia w ty siąc dziewięćset czterdziesty m szósty m, kiedy z nieba spadł wirus dzikiej karty, powrócił, by poprowadzić swój dawny zespół. Kiedy Reiser by ł gwiazdą Dodgersów, w druży nie roiło się od sław. W sześćdziesiąty m dziewiąty m grali w niej ty lko ci, którzy nie zmieścili się w inny ch zespołach, trzeciorzędni zawodnicy i kompletni nowicjusze. Reiser, niezrównany środkowozapolowy z lat czterdziesty ch i pięćdziesiąty ch, człowiek, który zdoby ł najwięcej punktów i zajmował pierwsze miejsce w klasy fikacji wszech czasów, przejął zbieraninę, która w poprzednim roku zajęła ostatnie miejsce, i poprowadził ją do zwy cięstwa dzięki połączeniu umiejętności trenerskich z natchnieniem. Miotaczem by ł wówczas Tom Seaver — jedy na autenty czna gwiazda w zespole — który pokonał Boba Gibsona 2:0. Pamiętała, że Dodgersi zdoby wali punkty dzięki solowy m home runom niemłodego już trzeciobazowego Eda „Szy bowca” Charlesa. Ten mecz zapewnił Dodgersom ty tuł zwy cięzców dy wizji. Potem pokonali Milwaukee w między dy wizy jny m play offie i rozbili sławny ch Baltimore Orioles w World Series. Wspomnienie owego szczęśliwego dnia, gdy całe miasto wy dało z siebie chóralny krzy k triumfu, przy wołało uśmiech na jej twarz. To by ła niezwy kła chwila i, spoglądając wstecz, Jennifer żałowała, że by ła wtedy za młoda, by docenić ową czy stą radość, niezmąconą żadny m

inny m uczuciem ani my ślą. Od tego czasu rzadko doświadczała podobnego uczucia, a już z pewnością nigdy razem z dziesiątkami ty sięcy inny ch. Głośny trzask kija uderzającego piłkę przy wołał ją z powrotem do rzeczy wistości. Z jej twarzy zniknął uśmiech. Te wspominki w niczy m jej nie pomagały. Uświadomiła sobie, że ucieczka od niebezpiecznej rzeczy wistości w przy jemną przeszłość niczego nie rozwiąże. Ścigali ją ludzie Kiena, a ona musiała się dowiedzieć dlaczego. No cóż, to akurat wiedziała. Z pewnością chcieli odzy skać klasery. Ale jak to możliwe, że zdołali ją tak szy bko wy tropić? I dlaczego zabili Grubera? Nie, to nie tak. My śleli, że ona to zrobiła. Ale tak nie by ło. Jeśli oni go nie zabili, a przecież wiedziała, że ona również jest niewinna, w takim razie kto to zrobił? Działo się tu coś dziwnego. Wplątała się w jakąś podejrzaną sprawę. Stłumiła drżenie. Słońce przestało się jej wy dawać takie ciepłe. Otaczający ją ludzie nie sprawiali już wrażenia niewinny ch. Sługusy Kiena wy tropiły ją w Szczęśliwy m Lombardzie. Mogą ją wy tropić również tutaj. Każdy z ty ch „fanów Dodgersów”, którzy ją otaczali, mógł się okazać zabójcą. Rozejrzała się wkoło i zamarła. Jej najgorsze obawy najwy raźniej się potwierdziły. Kącikiem oka dostrzegła ciemnowłosego mężczy znę, który obserwował ją w kolejce. Siedział dwa rzędy za nią, nieco po prawej. Udawał, że patrzy na swoją kartę wy ników, ale w rzeczy wistości zerkał ukradkiem na Jennifer. To on mógł by ć zabójcą. W najlepszy m razie by ł agentem Kiena. Jennifer cały czas patrzy ła przed siebie. Co robić? Oczy wiście, mogła pójść na policję, ale w takim przy padku musiałaby przy znać, że jest Zjawą, śmiałą złodziejką, która dostała się na pierwszą stronę wszy stkich gazet, nawet statecznego „New York Timesa”. Gliniarze mogliby ją uratować przed ludźmi Kiena, ale musiałaby odsiedzieć wieloletni wy rok za serię kradzieży, który ch się dopuściła. Zacisnęła zęby, zauważy wszy kącikiem oka, że mężczy zna zmierza w jej stronę. Co robić? Co robić? Jej umy sł powtarzał ten gorączkowy refren, dotrzy mujący kroku szalonemu waleniu serca. Nic nie rób — powiedziała sobie. Zachowaj spokój. Nic nie rób. Nie może mnie skrzywdzić wśród tylu ludzi. Darry l Strawberry, młody prawozapolowy zdoby ty przed dwoma laty drogą wy miany od słaby ch Cubs, popisy wał się w tunelu do pałkowania, odbijając piłki na wszy stkie możliwe strony. Nikt nie patrzy ł na nią ani na nieznajomego. Strach ścisnął wnętrzności Jennifer, gdy mężczy zna położy ł wielką dłoń na jej ramieniu. — Zjawo — powiedział dziwnie delikatny m głosem. Usły szawszy swój przy domek, Jennifer wpadła w całkowitą, niepowstrzy maną panikę i zdematerializowała się. Mężczy zna gapił się ze zdumieniem na jej spodnie i buty, leżące na siedzeniu. Bluzkę trzy mał w prawej dłoni. — Zaczekaj! — zawołał, ale ona już znikała, tonąc w strukturze ławek niczy m kamienny duch. ♠

Przejęty swoją rolą ochroniarz skinął na limuzy nę, wskazując jej pozy cję za obwieszony mi proporczy kami try bunami. Riggs otworzy ł drzwi z miną nadającą nowy sens powiedzeniu o kocie, który zjadł kanarka. Twarz Tachiona, już przedtem zarumieniona pod wpły wem upału i zabiegów Ruletki, zrobiła się jeszcze bardziej czerwona. — Odjedziemy, gdy ty lko skończę mowę — oznajmił niecierpliwy m tonem. — Jak pan sobie ży czy, doktorze. Czy potem pojedziemy na Ebbets Field, zgodnie z planem? — Nie! Tachion dodał kilka wy buchowy ch słów we własny m języ ku, po czy m ujął Ruletkę pod rękę i poprowadził ją ty lny mi schodami w stronę try bun. Wokół podwy ższenia zebrała się już w półokręgu liczna grupa dziennikarzy. Zauważy ła Hartmanna, który siedział na krześle z niezadowoloną miną, podczas gdy burmistrz Nowego Jorku stał tuż za nim, zabiegając o poparcie w nadchodzący ch wy borach na gubernatora. Obok kręcił się as w biały m kombinezonie z położony m kapturem, wlepiający spojrzenie szklany ch oczu w stojącą w tłumie nastolatkę o piersiach wy łażący ch ze stanika. Ruletka zauważy ła, że jego twarz nie do końca wy gląda jak należy. Oczy nie znajdowały się na ty m samy m poziomie, a nos wy rastał niczy m dziwaczna bulwa nad za mały mi ustami oraz podbródkiem. Przy pominał gliniany posąg ulepiony przez arty stę, który znudził się, nim zdąży ł ukończy ć oblicze. W drugim rzędzie siedział elegancko ubrany Azjata, który od czasu do czasu zapisy wał coś pośpiesznie w oprawny m w skórę notesie. Ruletka zauważy ła, że jego złote pióro zostawia na papierze ślad również złotego atramentu. Skrzy wiła się na ten widok. Pieniądze bardzo często nie przekładały się na klasę albo gust. Mężczy zna oderwał spojrzenie ciemny ch oczu od notesu i wlepił je z przerażającą intensy wnością w srebrnowłosego faceta, którego ubiór wręcz krzy czał „prawnik”. Mężczy zna wy raźnie czekał, aż Koch zakończy swój monolog i da mu szansę porozmawiania z Hartmannem. Dalej, na końcu pierwszego szeregu, siedział znany gwiazdor rocka, którego koncerty pod hasłem „Pomoc dżokerom” przy niosły wielomilionowe zy ski. Niestety, ani grosz nie dotarł jeszcze do Dżokerowa. Ruletka uśmiechnęła się cy nicznie. Praca w ONZ nauczy ła ją, na jak wiele sposobów pieniądze mogą znikać po drodze. Tachion i jego klinika będą mieli szczęście, jeśli zobaczą choć dziesięć ty sięcy dolarów… Nagle przerwała. Do jej mroczny ch my śli wniknął głos Takizjanina. — Ruletko, chodź tutaj. Rozejrzała się wokół zdezorientowana, zauważy ła składane, metalowe krzesło i usiadła na nim. — Mój Boże, pani Brown-Roxbury ! Co pani tu robi? — Spojrzała w jasnobrązowe oczy senatora Hartmanna, który kaszlnął z zażenowaniem. — Ojej, to zabrzmiało dość nieuprzejmie, prawda? Jestem zdumiony i zachwy cony, że panią tu widzę. Pan Love powiedział mi, że rzuciła

pani pracę dla ONZ. Usły szałem o ty m z wielkim żalem. — ONZ? O co chodzi z ty m ONZ? Pracowałaś tam? — wtrącił Tachion. — Senatorze, cieszę się, że pana widzę. Obaj mężczy źni uścisnęli sobie ręce nad jej głową. Ruletka otworzy ła usta, ale zaraz zamknęła je znowu. Hartmann odpowiedział za nią. — Tak. Pani Brown-Roxbury pracowała jako ekonomistka dla Programu Narodów Zjednoczony ch ds. Rozwoju. — Niestety, nie udało mi się niczego rozwinąć — odpowiedziała mechanicznie. — Brawo, Ruletko — rzekł ze śmiechem Hartmann. — Zawsze sprawiałaś mi kłopoty. — Pani? — Bez paniki. Jestem rozwiedziona. Hartmann nie przestawał gadać o „wspaniałej pracy ”, wy kony wanej przez Między narodowy Fundusz Walutowy i Bank Światowy. Pasiasta markiza nad ich głowami, zapewniająca choć odrobinę osłony przed słońcem, łopotała na wietrze, podkreślając jego słowa osobliwy m ry tmem. — Tak — trzask — projekt elektry fikacji w Za — trzask — irze jest klasy czny m — trzask — przy kładem pracy … Dy skretne kaszlnięcie przerwało jego monolog. — Senatorze. — Słucham, o co chodzi? — Jestem St. John Latham z firmy Latham i Strauss. — Latham pochy lił się bliżej, jego jasne oczy nic nie wy rażały. — To mój klient — dodał, wskazując na azjaty ckiego dżentelmena. Hartmann obrócił się, by na niego spojrzeć. — Generale Kien, co u pana, do licha? Nie zauważy łem, kiedy pan się zbliży ł. Trzeba by ło coś powiedzieć. Kien schował notes do kieszeni mary narki, wstał i uścisnął wy ciągniętą dłoń senatora. — Nie chciałem panu przeszkadzać. — Nonsens. Zawsze znajdę czas dla kogoś, kto tak wiernie mnie wspiera. Jasne, pozbawione wy razu oczy Lathama przeniosły się na Kiena, a potem spojrzały z powrotem na Hartmanna. — W takim przy padku, senatorze… generał poniósł dziś rano poważną stratę. Z jego sejfu skradziono kilka klaserów z bardzo cenny mi znaczkami, a policja nie odniosła zby t wielkich sukcesów w próbach ich odzy skania. — Prawnik zerknął na Tachiona, który jednak wy raźnie nie miał ochoty nigdzie się ruszać. — W gruncie rzeczy, gliniarzy guzik to obchodzi — podjął Latham ze wzruszeniem ramion. — Próbowałem na nich naciskać, ale powiedzieli, że w Dzień Dzikiej

Karty mają na głowie mnóstwo inny ch problemów i nie będą marnowali czasu na zwy kłe włamanie. — To skandal. Obawiam się, że nie mam zby t wielkiego wpły wu na nowojorską policję. Nie chciałby m też naruszać tery torium burmistrza Kocha. — Uśmiechnął się przelotnie do burmistrza, który nadal czekał z nadzieją na granicy sły szalności, po czy m przesunął z namy słem spojrzeniem po sy lwetce asa. — Ale z drugiej strony … Niech pan pozwoli, że przedstawię panu mojego wiernego strażnika z Departamentu Sprawiedliwości, pana Ray a. Kien napiął mięśnie. Wy mienił spojrzenia ze swy m nieprzenikniony m prawnikiem. Ruletka zastanawiała się, czy twarz Lathama kiedy kolwiek wy raża cokolwiek poza zimną kalkulacją. — To by łoby zadowalające… — Panie senatorze — odezwał się Ray. — Moim zadaniem jest chronić pana. Bez obrazy, jest pan znacznie ważniejszy niż jakieś znaczki. — Dziękuję za troskę, Billy, ale twoim zadaniem jest robić to, co ci każę, a w tej chwili każę ci pomóc panu Lathamowi. Senator nagle przestał wy dawać się taki czarujący. As wzruszy ł ramionami, dając za wy graną. — Dziękuję, senatorze — wy szeptał Kien. Obaj z Lathamem oddalili się przejściami między krzesłami, zabierając ze sobą Billy ’ego Ray a. — Na czy m to stanęliśmy ? — Uśmiech naty chmiast powrócił na miejsce. — Aha, już sobie przy pominam. Mówiliśmy o pani nadzwy czajny ch zasługach… Ruletka niecierpliwie otarła się ramieniem o bark Tachiona. Zrozumiał ten gest, demonstrując niepokojącą wrażliwość. — Ach, senatorze, przepraszam, ale muszę z kimś porozmawiać. Na razie do zobaczenia. Wstał, oferując ramię Ruletce, i oboje przeszli szy bko na drugą stronę try buny. Tłum napierał na podium niczy m ogromna, pulsująca fala. Wy pełniał cały płac sąsiadujący z Mauzoleum Śmiga. Dalej majaczy ł sam grobowiec, ogromne, wy posażone w lotki skrzy dła sięgające ku niebu. Przez wy sokie, wąskie okna kobieta widziała replikę JB-1 naturalnej wielkości, zawieszoną pod sufitem. Z przodu stał wy soki na sześć metrów Śmig, spoglądający wy niośle ponad głowami tłumu. — By liśmy świadkami ciekawego, małego incy dentu — zauważy ł Tachion. — Tak. Pochy lił się ku kobiecie, spoglądając na nią z uwagą. — Nie lubisz senatora. Dlaczego? — Dlatego, że podejrzewam, że ma udziały w firmach wspierający ch ten wielomilionowy przekręt, o który m opowiadał z takim zachwy tem.

— Miałem wrażenie, że to pomoże ludziom z Zairu. — By najmniej. Całą linię zaprojektowano tak, że na cały ch ty siącu stu milach jej długości w żaden sposób nie da się odprowadzić mocy na uży tek miejscowy ch mieszkańców. Władowano w ten projekt miliard dolarów ty lko po to, by dać zarobić temu zbirowi Mobutu i dostarczy ć energii enklawom rozmaity ch między narodowy ch korporacji, co z kolei zapewni ogromne zy ski wielkim zachodnim bankom, które mają w nich udziały. Za cholerę nie pomoże to Zairczy kom, którzy nadal będą ży li w nędzy, mimo że mają chy ba największe zasoby surowców na cały m konty nencie. — Ruletko, jesteś cudowna. Odwróciła się ku niemu. — Jeśli mi powiesz, że jestem piękna, kiedy się gniewam, zrzucę cię z tej try buny ! Doktor uniósł ręce. — Nie, nie. Podziwiam twoją pasję i jesteś bardzo piękna, ale zależy ci, jesteś zaangażowana… przy pominasz mi pewną kobietę, którą znałem. Nagle przerwał swą dość bezładną wy powiedź. Sprawiał wrażenie, że wpatruje się w jakiś obraz, niemający nic wspólnego z rozciągającą się przed nimi ciżbą. Ruletka, która gapiła się obojętnie na tłum, wciągnęła nagle powietrze, gdy na zgromadzony ch ludzi padł cień pterodakty la. Uniosła wzrok. W górze rzeczy wiście unosił się latający gad. Tachion, zaalarmowany jej wciągnięty m oddechem, pomachał rękami, jakby chciał spłoszy ć prehistory czne stworzenie. Pterodakty l leciał ku nim. Kosmita złapał kobietę za talię i wciągnął ją pod markizę w tej samej chwili, gdy na try bunę spadło kilka mały ch gadzich kup. — Dino — zawołał Tachion. — Jak cię znowu złapię, to cię zbiję. Koch skinął na nich i wrócili na krzesła. Po dziesięciu minutach pojawił się chłopak o miłej twarzy, z kilkoma nieudolnie zamaskowany mi pry szczami na podbródku, ubrany w T-shirt i dżinsy. Dzieciak przepchnął się przez pierwszy rząd krzeseł i pomachał bezczelnie do doktora. — Hej, Tachy. Tu jestem. — Dobrze, że chociaż się ubrałeś. — Wszy stko zaplanowałem z góry. Zostawiłem ubranie w samolocie. — Uniósł rękę, wskazując na mauzoleum. — My ślałem, że chcesz mnie zbić. — Jeszcze mogę to zrobić. — Założę się, że nie dasz rady. Koch postukał w mikrofon palcem wskazujący m i po placu poniosły się echem głośne, brzęczące trzaski. Ruletka, przenosząca wzrok między chłopakiem a obcy m, zauważy ła, że ten pierwszy otworzy ł szeroko oczy z nagłego niepokoju. Tachion obrzucił Kocha pełny m poczucia winy spojrzeniem i ruszy ł w stronę skraju try buny. Chłopak odwrócił się i pochy lił, posłusznie

prezentując ty łek doktorowi, który wy mierzy ł mu szy bkiego, lecz niezby t mocnego kopa. — Dino, nie pakuj się w kłopoty. — To niesprawiedliwe. „Odrażające obce moce wy korzy stano do maltretowania dziecka” — oznajmił tonem sugerujący m, że cy tuje nagłówek z „National Informera”. — „Młodociany przestępca uży wa mocy asa, by iry tować mieszkańców miasta”. — Iry tować? Nie mogę ich przy najmniej terrory zować? — Może kiedy dorośniesz. — Koch spoglądał na nich ze złością. — Zmy kaj już. Muszę teraz by ć dy sty ngowany. — Ży czę szczęścia. Chłopak skinął dłonią i zniknął w tłumie. — Kto to jest? — Dinochłopiec. Jest bardzo by stry, ale, niestety, wkroczy ł w nieprzy jemną fazę między chłopcem a mężczy zną, co oznacza, że stał się czy mś w rodzaju potwora. Doprowadza asów do szaleństwa, bo ciągle plącze się pod nogami. Wy chowy wanie asa z pewnością bardzo męczy rodziców, ale dzieci są takie zachwy cające… — Hej, teraz twoja kolej — odezwała się Ruletka. — Och, na Ideał, dziękuję. — Pochy lił się ku niej. — Potem będziemy mogli stąd odjechać — dodał, mrugając znacząco. Pomy ślała, że Tachion robi raczej komiczne wrażenie. Maleńki człowieczek — ledwie wy stający głową nad mównicę, odziany w czerwony atłasowy garnitur i mający długie, rude włosy — wy glądał jak punkowa wersja lorda Fauntleroy a. Zauważy ła, że nie przy gotował żadny ch notatek, i zadała sobie py tanie, czy improwizowana mowa to na pewno dobry pomy sł. Potem Tachion uniósł głowę i zaczął mówić. Komizm ustąpił miejsca godności oraz bogaty m uczuciom. — Zawsze trudno mi by ło zdecy dować, co powiedzieć tego dnia. Czy chcemy coś świętować, a jeśli tak, to co? A może chodzi o uczczenie pamięci i o wspomnienia? Jeśli tak, czy ją pamięć czcimy i co wspominamy, by ostrzegło nas przed przy szły mi błędami? Usły szy cie dziś bardzo wiele o Śmigu, Żółwiu, Cy klonie i setce inny ch asów. — Wskazał na wielką zieloną skorupę unoszącą się nad tłumem. — I, tak, również o mnie. O Poły sku, który dał dom porzuconemu dziecku, o Jubie, który zawsze znajdzie dziesięciocentówkę dla drugiego dżokera w potrzebie, i o Desie, który bardziej niż ktokolwiek inny zasłuży ł się przy budowie parków i szkół w Dżokerowie. Mówię o dżokerach, ponieważ uważam, że mogą oni by ć lekcją i przy kładem dla inny ch ludzi. Ich cierpienia, mentalne, fizy czne i emocjonalne, nie ustępują niczemu, co zna ludzka historia. Próbowali wielu metod radzenia sobie z izolacją, od cichej cierpliwości, gdy dręczy ła ich policja

i inne insty tucje publiczne, aż po przemoc, która osiągnęła kulminację w wy darzeniach ty siąc dziewięćset siedemdziesiątego szóstego roku. Teraz nadeszła pora na nowe podejście. Wiara we własne siły i współdziałanie, które pozwoliły utworzy ć z naszego tak zwanego Dżokerowa prawdziwą społeczność. Wspominam o rozmaity ch osiągnięciach ty ch godny ch podziwu ludzi, ponieważ w ty m kraju pojawił się nowy klimat, który budzi moje obawy. Znowu próbuje się określić granice tego, co jest „amery kańskie”, gardzi się ty mi, którzy ży ją na pery feriach bajkowej „większości” i dy skry minuje się ich. Celowo uży wam słowa „bajkowy ”. Każdy człowiek jest całkowicie niepowtarzalną osobą. Nie istnieje żaden „konsensus opinii”, żaden „właściwy sposób” postępowania. Są ty lko ludzie, a nawet ty mi, którzy zewnętrznie są obrzy dliwie zniekształceni, kierują wewnętrzne nadzieje, marzenia i aspiracje, takie same co u nas wszy stkich. Przy puszczam, że naprawdę pragnę wam powiedzieć w ten Dzień Dzikiej Karty ty siąc dziewięćset osiemdziesiątego szóstego roku ty lko jedno: „bądźcie dobrzy ”. Przeciwieństwa wy wodzą się bowiem z wielu źródeł, nie ty lko od obcego wirusa przy niesionego tu przez wiele lat świetlny ch, i może nadejść czas, gdy wszy scy, „natole”, „asowie” i „dżokerzy ”, będziemy potrzebowali dobrego słowa, propozy cji pomocy, poczucia wspólnoty, które tak wspaniale reprezentuje Dżokerowo. Dziękuję. Aplauz by ł ogłuszający, ale gdy Tachion wracał do Ruletki, miał niezadowoloną minę. — Wszy stko to brzmiało bardzo szlachetnie, ale jakiej reakcji oczekujesz? — zapy tała kobieta, gdy podnosił z krzesła swój kapelusz. Ponownie wziął ją pod rękę i pociągnął ku schodom z ty łu. — Niektórzy będą mnie porówny wali z Matką Teresą, a inni oznajmią, że jestem interesowny m sukinsy nem. — A co ty powiesz? — Że nie jestem ani jedny m, ani drugim. Po prostu kimś, kto próbuje ży ć zgodnie z nakazami honoru i cieszy ć się takim szczęściem, jakie da mi los. — Zatrzy mali się przy limuzy nie. Nagle Tachion objął ją w talii i wtulił twarz w jej piersi. — A także cieszy ć się tobą. Odepchnęła go z furią i cofnęła się, aż oparła się plecami o ty ł samochodu. — Nie szukaj u mnie pociechy. Nie mogę jej dać nikomu. Już ci to mówiłam. Czemu zresztą miałby ś jej potrzebować? Jesteś święty m Dżokerowa. Ważniakiem z własną limuzy ną, gwiazdą równie wielką, jak najsławniejsi z asów. — Tak, tak i tak! Ale dręczy mnie również poczucie winy, trawi świadomość porażki, której wspomnienie zbiera się tu co roku piętnastego września, żeby mnie dręczy ć! Boże, jak ja nienawidzę tego dnia. — Walnął pięścią w dach samochodu. Riggs odsunął się, by pogapić się z fascy nacją na mankiet swej liberii. Barki Tachiona drżały przez kilka sekund. Potem otarł oczy

dłonią i zwrócił się w stronę Ruletki. — W porządku. Nie możesz mi dać pociechy. Akceptuję to. Mówisz, że by łaś na pielgrzy mce rozpaczy. Ja również. W takim razie wy ruszmy w tę podróż razem. Jeśli nie zdołamy ukoić swego cierpienia, spróbujmy chociaż się nim podzielić. — Zgoda. Kobieta wsiadła do samochodu i wsparła głowę o szy bę. By ć może potrafię coś zrobić. Uwolnię cię od poczucia winy i niewy kluczone, że dzięki twojej śmierci odnajdę spokój. ♦ Jennifer przedzierała się przez niekończący się obszar betonu i stali, szukając jakiegoś miejsca, w który m będzie się mogła zmaterializować i zaczerpnąć bardzo potrzebnego oddechu. Choć by ła widmem, czuła zawroty głowy i coraz trudniej by ło jej się skupić. Coraz silniej pragnęła po prostu unosić się bezcieleśnie jak chmura i zapomnieć o wszy stkich zmartwieniach, wszy stkich niebezpieczeństwach, które ścigały ją niczy m rozjuszony doberman. Nie mogła jednak ulec tej pokusie. Jeśli to zrobi, utraci realność, stanie się bezcielesny m dy mkiem unoszący m się bezmy ślnie w powietrzu, aż wreszcie losowe ruchy Browna rozproszą ją po cały m świecie. Trudno jej by ło obudzić w sobie wolę potrzebną, by poruszać się szy bciej, zdołała jednak tego dokonać i przedostała się przez ostatnią część podpory try buny. Znalazła się w wy łożony m dy wanami kory tarzu oświetlony m świetlówkami na suficie. Zmaterializowała się naty chmiast i oparła z drżeniem o ścianę. Czuła się odległa i zdezorientowana. Okropnie kręciło się jej w głowie. Niewiele zabrakło, ale zdąży ła na czas odzy skać materialną postać. Uświadomiła sobie, że przez pewien czas musi ostrożnie korzy stać ze swy ch mocy, dopóki się nie upewni, że jej organizm się nie przeciąży ł. Musi ty lko zorientować się, gdzie jest, i będzie mogła stąd zmiatać. Problem w ty m, że nigdy dotąd nie by ła w trzewiach Ebbets Field i nie miała pojęcia, dokąd trafiła. Na jedny m końcu kory tarza znajdowały się dwuskrzy dłowe drzwi. W przeciwny m kierunku kory tarz się rozgałęział. Musiała wy brać jedną albo drugą stronę i zdecy dowała się na drzwi. Niestety, nie by ło w nich żadnej szy by. No cóż — pomy ślała. Jeśli ktoś będzie zadawał py tania, może po prostu powiedzieć, że się zgubiła. Nie będzie jej jednak łatwo wy tłumaczy ć, dlaczego ma na sobie ty lko bikini. Zaczerpnęła głęboki oddech, wy puściła głośno powietrze z płuc i popchnęła drzwi. Znalazła się w wielkim, dobrze oświetlony m pomieszczeniu o podłodze wy łożonej dy wanami. Zamarła w bezruchu. Szmer kilkunastu rozmów stopniowo ucichł. Wszy stkie oczy w pokoju skierowały się na nią. Nie wierzę w to — powiedziała sobie. Zamknęła oczy, ale kiedy po chwili je otworzy ła, nadal

widziała gapiący ch się na nią facetów. Nie wierzę, że przed chwilą weszłam do szatni Dodgersów. W pokoju znajdowało się dwudziestu mężczy zn. Niektórzy grali w karty w mały ch grupkach, inni rozmawiali. Hernandez, pierwszy bazowy, siedział przy swojej szafce i jak zwy kle przed meczem rozwiązy wał krzy żówkę. Sam Pete Reiser, już po sześćdziesiątce, posiwiały, ale nadal trzy mający się prosto jak strzała, stał przed szafką Seavera, rozmawiając z nim i z kubańskim trenerem miotaczy, Fidelem Castro. Niektórzy gracze nadal mieli na sobie treningowe ubrania, inni zaczęli już się przebierać. Część z nich posunęła się bardzo daleko w ty m przebieraniu. Jennifer, czująca na sobie ciężar ty ch wszy stkich spojrzeń, czuła, że powinna coś powiedzieć, ale gdy otworzy ła usta, nie chciały się z nich wy dostać żadne słowa. — Hmm… — spróbowała raz jeszcze. — Hm… ży czę wam dzisiaj szczęścia. Z dłoni Thurmana Munsona, najstarszego łapacza Dodgersów i kapitana druży ny, wy sunęło się metalowe pudełeczko z tabaką. Nagły brzęk, z który m padło na taboret stojący przed jego szafką, wy rwał wszy stkich z oszołomienia. Kilkunastu mężczy zn odezwało się jednocześnie. — Jak się tu pani dostała, do cholery ? — zapy tał ostry m tonem Reiser. — Jezu, ale ciało. — Świetny strój. Podobne teksty powtarzali w różny ch wariantach inni. Zawsty dzona Jennifer zapomniała o wcześniejszy ch zmartwieniach, zdematerializowała się i przeszła przez najbliższą ścianę. Trafiła do małego pomieszczenia, w który m znajdowała się apteczka, dwa puste stoliki, jakieś tajemnicze machiny oraz ociekający wodą Dwight Gooden, który właśnie wy chodził nago z wanny z masażem wodny m. — Hej! — zawołał, gdy przechodziła obok. — Świetnie wczoraj graliście — odparła Jennifer, uśmiechając się słabo. Gooden wlazł z powrotem do wanny i zanurzy ł się w wodzie po podbródek, przy glądając się z niedowierzaniem, jak kobieta przechodzi przez kolejną ścianę. Ciało też ma świetne — pomy ślała Jennifer, oglądając się na niego po raz ostatni, zanim zniknęła. ♥ Jako capo pracujący dla ojca Rosemary, don Carla Gambione, don Frederico „Rzeźnik” Macellaio rozkazał kiedy ś zamordować Trampulę i ona o ty m nie zapomniała. Zatrzy mała się pod dębem w niemal całkowicie opustoszały m Central Parku i ruszy ła w kierunku Central Park West, ciesząc się, że prawie cały Nowy Jork zebrał się dziś pod Mauzoleum Śmiga. Miała wrażenie, że okropnie rzuca się w oczy w brązowy m tweedowy m kostiumie i butach na wy sokich obcasach. Znalazła ten strój w jedny m ze swy ch podziemny ch schowków. Dzięki niemu żaden

z by walców parku z pewnością jej nie rozpozna. Niektórzy ludzie z ulicy widzieli przez te wszy stkie lata zby t wiele. Lepiej zachować dy skrecję. Wy sunęła obolałą stopę z lewego buta i wsparła ciężar na prawej nodze, obserwując don Frederica, który właśnie wy chodził ze swego luksusowego apartamentowca. Na markizie przed wejściem napisano „Luksor”. Ubrany w drogi czarny garnitur Rzeźnik wsiadł do długiej limuzy ny stojącej przy chodniku. Towarzy szy ło mu dwóch ochroniarzy w ciemny ch okularach i rozpięty ch mary narkach. Wsiadając do samochodu, don Frederico wy rwał drzwi z rąk szofera i zatrzasnął je za sobą. Kierowca odczekał ułamek sekundy, po czy m wy konał szy bki zwrot i wsiadł do samochodu. Jeden z ochroniarzy zajął miejsce obok niego, drugi zaś omiótł spojrzeniem chodnik i Central Park West w obu kierunkach. Limuzy na ruszy ła w drogę i przecięła szereg trąbiący ch głośno pojazdów, by wjechać do parku przez West Drive. Rosemary opowiedziała kiedy ś Trampuli z niedowierzaniem o nawy kach don Frederico. Zawsze jeździł tą samą trasą. Musiał by ć albo bardzo głupi, albo bardzo pewny siebie. Wiedząc, że limuzy na przetnie park Sześćdziesiątą Piątą Ulicą, a następnie wy jedzie z niego i minie Temple Emanu-El, zmierzając do ulubionej restauracji Rzeźnika, Aroniki, Trampula ruszy ła parkiem na skróty. Przy wołała my ślą stado gołębi i prawie sto wiewiórek. Wszy stkie czekały na kamienny m moście mniej więcej w połowie drogi przez park. Gdy Trampula szła im na spotkanie, wielki bury kot, jeden z potomków czarnego kocura i szy lkretki, zeskoczy ł ze zniekształconego przez piorun klonu i stanął jej na drodze. Jako jedno z nieliczny ch ich dzieci co najmniej dorówny wało inteligencją rodzicom. Odmówił przy łączenia się do grupy zwierząt kierowanej przez Trampulę, gdy ty lko się zorientował, że wy korzy stuje je ona dla swoich korzy ści, niekiedy nie dbając o zagrożenie dla ich ży cia. Postanowił ży ć samotnie w części Central Parku, którą Trampula rzadko odwiedzała. Nie by ł zadowolony z jej obecności. Zapewniła go, że nie będzie tu długo. Kot wy słał jej obraz martwy ch ciał walający ch się po ziemi. Trampula zeszty wniała i powiedziała mu, żeby sobie poszedł. Odwrócił się i oddalił truchtem o kilka metrów, a potem odwrócił się i pry chnął na nią. Sięgnęła ku niemu umy słem, gotowa zaatakować, ale zdołała się powstrzy mać, nim spaliła mu mózg. Kocur zniknął w klonowy m gaju. Trampula śledziła go wzrokiem, zaciskając pięści. Nagle uświadomiła sobie, dokąd dotarła już limuzy na don Frederico. Okiem Trampuli by ł sokół wędrowny, który uciekł niedoszłemu miejskiemu sokolnikowi. Nie by ło kolorów, ale postrzeganie ruchów przy ciągało jej uwagę, gdy sokół krąży ł nad parkiem. Kazała mu zawrócić, by śledził samochód Rzeźnika. Według dany ch, które dostała od Rosemary, don Frederico Macellaio zwy kł wy dawać wy roki śmierci na swy ch przeciwników podczas codziennej przejażdżki pancerny m, zabezpieczony m przed podsłuchem samochodem. Trampula oparła się

o szeroki pień drzewa, zrzuciła buty i skupiła się na kierowaniu swoimi zwierzętami. Gdy rozpoczęła mentalną procedurę organizowania przy wołany ch zwierząt i ptaków oraz kierowania nimi, uświadomiła sobie, że bury kot schował się za klonami i ją obserwuje. Ostrzegła go, ale odpowiedział obrazem, na który m znaczy ł drzewa jako swój teren. Zignorowała go. Samochód don Frederico zbliżał się już do wy branego przez nią miejsca. By ła podenerwowana. Kot zakłócił jej koncentrację. Miał dar wy woły wania u niej my śli, który ch z reguły unikała. Rzeźnik by ł wrogiem Rosemary, a także samej Trampuli. Od zwierząt nauczy ła się, że ten, kto nie zabija, sam zostanie zabity. Don Frederico by ł groźbą, którą należało wy eliminować. Poza ty m, Rosemary będzie zadowolona. Trampula by ła przekonana, że jej przy jaciółka przejmuje się zby t wieloma sprawami. Pochłaniała ją troska o Rodzinę Gambione. Gdy nastanie nowy don, Rosemary się uspokoi i będzie miała więcej czasu dla przy jaciółki. Trampula pragnęła tego tak mocno, że by ła gotowa zakłócić ry tm ży cia swy ch stworzeń. A nawet je zabić. Wy pchnęła kota ze swego umy słu i wy słała ból przez połączenie między nimi. Zwierzę miauknęło, gdy energia w nie uderzy ła. Część jej umy słu zajęta organizowaniem ptaków wy konała już zadanie. Stada gołębi przy siadły ty mczasowo na drzewach w pobliżu mostu. Na moment zapadła nienaturalna cisza. Limuzy na wy łoniła się spomiędzy drzew i minęła majestaty cznie zakręt. Jej lakier lśnił w promieniach słońca. W lustrzanej szy bie przedniej odbijały się konary drzew. Jeden z gołębi odłączy ł się od stada i na rozkaz Trampuli wzbił się wy soko pod niebo. Potem runął na przednią szy bę limuzy ny, jakby zamierzał wy lądować na jedny m z fantomowy ch drzew. Jego krew zbry zgała białą farbę maski. Kierowca zahamował i najwy raźniej zastanawiał się przez chwilę, zanim ruszy ł dalej. Trampula oglądała tę scenę we fragmentach za pośrednictwem oczu sokoła, unoszącego się teraz za samochodem, a także gołębi znajdujący ch się powy żej limuzy ny i przed nią. Własne oczy kobiety by ły szeroko otwarte i wpatry wały się w przód, ale inne wizje dominowały nad ludzkim wzrokiem. Stłumiła w sobie ból gołębia w taki sam sposób, w jaki usuwała ze swej świadomości nieustanne śmierci, który ch doświadczała na co dzień. Sto ptaków przestało nagle gruchać, gdy Trampula zapanowała nad nimi całkowicie. Fruwająca fala opadła na samochód, okry wając go płaszczem krwi i piór. Hamulce limuzy ny zapiszczały przeraźliwie. Spanikowany szofer starał się zatrzy mać pojazd, zanim jego nagła ślepota doprowadzi do wy padku. Trzy mając pozostałe gołębie w rezerwie, Trampula przeniosła swą uwagę na hordy wiewiórek, siedzący ch na dolny ch gałęziach rosnący ch przy drodze dębów oraz klonów. Gdy skierowała bataliony zwierzątek do ataku na skręcający gwałtownie samochód, jej własny umy sł przeszy ł nagły ból. Z początku pomy ślała, że czarny kocur albo szy lkretka mają kłopoty.

Prześledziła jednak ich indy widualne wzorce wewnątrz swej świadomości i przekonała się, że kotom nic nie jest. Buras — pomy ślała. Celowo zadawał sobie ból, próbując rozproszy ć jej koncentrację. Trampula skarciła go w my ślach, wy sy łając fale emocjonalnego chłodu, by stłumić jego bunt. Minęło zaledwie kilka sekund, ale kierowca by ł już bliski odzy skania kontroli. Nagle jednak droga zmieniła się w ruchomy dy wan wiewiórek. Szofer zdąży ł przy śpieszy ć, próbując uciec przed ptakami, gdy Trampula wy słała zwierzątka pod koła jego samochodu. Piski ginący ch wiewiórek mieszały się z dźwiękiem przeciążony ch hamulców. Impet ciężkiej maszy ny pozwolił jej pokonać masę gry zoni. Droga zrobiła się śliska od ich krwi i limuzy nę zniosło na bok. Jej drzwi oraz błotniki pokry ły czerwone plamy. Trampula odwróciła nagle głowę, gdy uderzy ł w nią kontratak burasa. Ty m razem kot nie zadowolił się odwracaniem uwagi kobiety. Próbował rozproszy ć zwierzęta, uży wając jej jako ogniska. Gniew Trampuli uderzy ł w stworzenie, pozbawiając je przy tomności. Mogłaby zabić burasa, ale jej uwaga by ła potrzebna na moście. Szofer skręcił zby t gwałtownie i limuzy na zakręciła się wokół osi. Jej prawe koła uderzy ły w niską barierkę, wy ginając ją. Masa pancernego samochodu by ła tak wielka, że przebił mur oporowy i przewrócił się na bok. Na metalu i betonie pozostały białe smugi farby. Z jednego z kół zleciał kapsel i spadł przed limuzy ną z drogi, wirując powoli w powietrzu niczy m frisbee. Samochód miał mniej szczęścia. Obserwując koziołkującą limuzy nę, Trampula odnosiła wrażenie, że czas się zatrzy mał. Jedna część jej jaźni kończy ła ży cie stworzeń raniony ch podczas ataku, druga zaś rozmy ślała nad popełniony m przed chwilą morderstwem, zadając sobie py tanie, czy warto by ło popełnić ten czy n, by pomóc przy jaciółce i wy wrzeć zemstę. Samochód runął na ścieżkę do biegania. Wy lądował twardo na betonie, miażdżąc dach aż do poziomu karoserii. Zakoły sał się, znieruchomiał, aż wreszcie eksplodował. Poświęcenie kilku zwierząt, by nakarmić inne, by ło niczy m w porównaniu z rzezią, którą zobaczy ła, gdy rozejrzała się po moście. Wszędzie walały się ciała. Poczuła ból, jakiego nie doświadczy ła od chwili, gdy nauczy ła się oddzielać ży cie swy ch zwierząt od własnego. By ć może buras miał rację, próbując ją powstrzy mać. Część jej umy słu, którą uważała za ludzką, cieszy ła się z sukcesu, niecierpliwie pragnąc się przekonać, jak zareaguje Rosemary. Zwierzęca część chciała odrzucić to, co uczy niła kobieta. Trampula uświadomiła sobie nagle, że ocalałe zwierzęta czekają na jej polecenia. Ciemny obłok gołębi wzbił się ku niebu i rozproszy ł we wszy stkich kierunkach. Nikt nie widział falującej masy wiewiórek, która rozbiegła się ku zadrzewiony m częściom parku. Kobieta zniknęła już za drzewami, kierując się ku stacji metra na Columbus Square.

Nim zdąży ła przekroczy ć Pięćdziesiątą Dziewiątą Ulicę, buras wrócił do siebie i skonfrontował ją z obrazem tego, co uczy niła. Wizja zmieniła się nagle i teraz to Trampula leżała zakrwawiona na ziemi. Zatrzy mała się, w pełni uświadomiwszy sobie, co uczy niła. To nie by ła ofiara składana od czasu do czasu dla zdoby cia ży wności albo obrony własnej. Wy korzy stała zwierzęta, który mi zawsze się opiekowała, we własnej wojnie. By osiągnąć cel, który miał znaczenie ty lko dla niej. Zdradziła zaufanie, którego dochowy wała od chwili wy jścia ze szpitala. Dopadły ją mdłości i nie by ło to winą burasa. Miała nadzieję, że Rosemary jest tego warta. Rosemary mogła jednak zaczekać. Zanim Trampula ją zawiadomi, zajrzy do domu Jacka, by sprawdzić, czy są jakieś wiadomości o jego zaginionej siostrzenicy, Cordelii. Może nadszedł już czas, by mu pomóc. Zeszła na stację metra i uży ła jednego z żetonów, które szop tak zręcznie potrafił kraść. Wsiadła w pociąg lokalnej linii jeden i ruszy ła w kierunku dolnej części Manhattanu, ignorując pełne podziwu spojrzenia mężczy zn. ♣♦♥♠

Rozdział 8 13:00 Na ulicy nadal by ło pełno spóźniony ch kibiców, sprzedawców pamiątek oraz koników oferujący ch bilety. Jennifer zdołała w jakiś sposób wy mknąć się przez zewnętrzną ścianę stadionu, niezauważona przez nikogo, ale na ulicy przy ciągała wiele uwagi. Ścigały ją spojrzenia i gwizdy, ale ona niemal tego nie dostrzegała. Poruszała się szy bko, wy patrując ludzi, którzy próbowali ją pojmać w Szczęśliwy m Lombardzie, a także mężczy zny ze stadionu, nie dostrzegła jednak nikogo z nich. Zauważy ła wolną taksówkę i zatrzy mała ją. — Na Manhattan — zażądała. Usiadła i pogrąży ła się w my ślach, podczas gdy taksówka wiozła ją na bardziej znajome tereny. Otaczające ją wy darzenia stały się zdumiewająco szy bkie i gwałtowne. Kien naprawdę bardzo pragnie odzyskać znaczki, pomy ślała. Chy ba że chodziło o tę trzecią książkę… Zerknęła na swą torebkę — małą, skórzaną i ściąganą prosty m sznurkiem. Miała w niej ukradzione książeczki oraz kilka dolarów na nagłe przy padki, takie jak ten, ale nic poza ty m. Nie miała portfela ani żadny ch dokumentów. Cała sprawa coraz mniej jej się podobała. Poczuła na sobie czy jeś spojrzenie, zerknęła w lusterko i zauważy ła, że taksówkarz się na nią gapi. Odwrócił wzrok i Jennifer wcisnęła się jeszcze głębiej w wy tartą i poplamioną tapicerkę ty lnego siedzenia. Musi gdzieś znaleźć porządne ubranie. Wy glądała, jakby wy bierała się na karnawał w Rio de Janeiro. Może lepiej będzie dać sobie z ty m spokój i oddać książki. Kosztowały już ży cie Grubera — choć nie miała pojęcia, kto mógł go zabić — i sama również kilkakrotnie otarła się przez nie o przemoc. Musi się skontaktować z Kienem. To będzie łatwe, ale szczegóły wy miany mogą się okazać trudne do wy negocjowania. Nie chciała też wy jść z tego z pusty mi rękami. Wy jrzała z zamy śleniem przez okno i nawiedziła ją nagła inspiracja. — Proszę zatrzy mać się tutaj! — zawołała. Taksówkarz posłuchał jej i nacisnął hamulec. Samochód zatrzy mał się z piskiem opon. Jennifer wy skoczy ła na zewnątrz, rzucając na przednie siedzenie kilka zmięty ch banknotów. — Dziękuję — wy dy szała, a potem odwróciła się i pomknęła przed siebie ulicą. — Cała przy jemność po mojej stronie — odparł z oszołomieniem w głosie taksówkarz, odprowadzając spojrzeniem odzianą w bikini postać wbiegającą do sławnego Groszowego

Muzeum Dzikiej Karty na Bowery Street. ♠ — Jack! Jack, to ty, mam rację? Znajomy głos, każdy znajomy głos w atmosferze cy rku wy pełniającej dziś Greenwich Village by łby szokiem. Jack odwrócił się i zobaczy ł przy stojnego mężczy znę, wy ższego od niego o pół głowy. — Cześć, Jean-Jacques — odezwał się Jack. Jean-Jacques przy jechał przed sześciu laty z Senegalu. Pracował na niepełny m etacie jako kelner w Simbie na skrzy żowaniu Szóstej Alei z Ósmą Ulicą, a w pozostały ch godzinach jako nauczy ciel angielskiego dla zagraniczny ch studentów w New School. Jack nigdy nie widział mężczy zny o atrakcy jniejszy ch ry sach. — Posłuchaj — powiedział mu, wy jmując zdjęcie Cordelii. — Potrzebuję pomocy. Jean-Jacques skinął głową, miał jednak roztargnioną minę. — Czego ty lko zapragniesz, przy jacielu. Czego ty lko zapragniesz. Jack widział, że coś jest nie w porządku. — Co się stało? — Nic ważnego. Jean-Jacques odwrócił wzrok, spoglądając na mijający ch ich szy bkim krokiem przechodniów. Blask wczesnopopołudniowego słońca padał na jego intensy wnie czarną skórę, nadając jej niemal granatową barwę. — Wątpię w to. Jack położy ł rękę na jego ramieniu, wy czuwając ciepłą witalność, promieniującą przez jaskrawą koszulę. Jean-Jacques wbił przenikliwe spojrzenie w oczy Jacka. — To retrowirus — wy znał. — Zabójca. Przed chwilą by łem u lekarza. Niestety, diagnoza okazała się pozy ty wna. — Westchnął. — Jeśli można to tak nazwać. — Retrowirus? — zapy tał Jack. — Mówisz o dzikiej karcie… — Nie — przerwał mu Jean-Jacques. — To ten pewniejszy zabójca. — To słowo ugrzęzło mu w gardle. — AIDS. — Matko Boska — odparł Jack. — Przy kro mi. Tak bardzo mi przy kro. — Podszedł do JeanJacque’sa, zawahał się na mgnienie oka, ale potem go uściskał. — Tak bardzo mi przy kro. Senegalczy k odepchnął go delikatnie. — Rozumiem — odparł po prostu. — Nie jesteś pierwszy m człowiekiem, któremu powiedziałem. Już zaczęli mnie traktować jak jednego z ty ch cholerny ch dżokerów. — Zamknął ze smutkiem oczy, by po chwili je otworzy ć. — Nie martw się, stary przy jacielu. Nic ci nie grozi. Wiem, kto to by ł. — Znowu zacisnął powieki. — I wiem, kiedy to się stało.

Zaczął potrząsać lekko głową i Jack znowu go objął. Ty m razem Jean-Jacques go nie odepchnął. — Widzę, że masz do spełnienia jakąś misję — rzekł. — Powiedz mi, czego szukasz, a pomogę ci, jeśli zdołam. Po chwili wahania Jack opowiedział mu o Cordelii. Senegalczy k przy jrzał się zdjęciu. — Bardzo piękna młoda dama. — Zerknął na Jacka. — Macie takie same oczy. — Oddał mu zdjęcie. — Idź. Konty nuuj poszukiwania. Jak już powiedziałem, jeśli zauważę coś, co mogłoby ci pomóc, naty chmiast cię zawiadomię. Jackowi nie pozostało już nic do dodania, ale nadal nie odchodził. — Idź — powtórzy ł Jean-Jacques, uśmiechając się półgębkiem. — Ży czę powodzenia. Odwrócił się na pięcie i odszedł. ♦ — To jest to ważne miejsce, które musisz odwiedzić? — zapy tała Ruletka, spoglądając na walącą się ścianę nadrzecznego magazy nu. Tachion odesłał Riggsa już przed kilkoma przecznicami. Kobieta aż się spociła od szy bkiej przechadzki, która doprowadziła ich tutaj. Obcy obejrzał się przez ramię i jego smukłe dłonie otworzy ły wielką, bły szczącą kłódkę. Na jego twarzy malowały się tłumione podniecenie i psotna wesołość, jakby by ł mały m chłopcem i chciał jej pokazać swoją kolekcję kijanek. Nagle uświadomiła sobie, że jest bardzo młody. Mutacja wraz z obsesją na punkcie biologii sprawiły, że Takizjanie ży li znacznie dłużej od ludzi. Tachion miał osiemdziesiąt kilka lat i według ziemskich standardów by łby staruszkiem, ale na Takis wkraczałby dopiero w wiek męski. To bardzo wiele tłumaczy ło. Drzwi otworzy ły się na dobrze naoliwiony ch zawiasach. Doktor skinął ręką, przepuszczając Ruletkę przodem. Cofnęła się nagle, wspierając się o jego pierś. — Nie bój się. — Boże, co to jest? Zerknęła ostrożnie na świecące monstrum przy cupnięte pośrodku ogromnej, pełnej ech sali. Przy pominało muszlę schodówki, ale na koniuszkach jego szary ch kolców osadzono jasne światła żółtej i fioletowej barwy. Sprawiało też wrażenie, że spoczy wa pośrodku świetlistego wiru, jako że kurz napły wał po spirali do stworzenia. — To statek. — Co? — Twój statek — poprawiła się pośpiesznie. — Tak, Maleńka. — Maleńka? — Ehe.

Gdy Tachion spoglądał na statek, jego liliowe oczy wy pełniała miłość. Tarcze Ruletki (wzniesione skrupulatnie przez Astronoma) zareagowały na pobliską telepaty czną rozmowę. — Jest sfrustrowana. Próbowała powiedzieć ci „cześć”, ale ty masz tarcze. — Przechy lił głowę na bok, z powagą przy glądając się Ruletce. — To dziwne. Większość ludzi… — Potrząsnął szy bko głową. — No dobra. Wejdź do środka. — Hmm… wolałaby m nie. — Maleńka cię nie skrzy wdzi. — Nie o to chodzi. — W takim razie o co? Kobieta zgarbiła się i ruszy ła w stronę statku. Czuła się jak zdrajczy ni. Jutro wczesny m rankiem Astronom zawładnie tą ży wą istotą i odleci z nią gdzieś daleko. Maleńka posłusznie otworzy ła śluzę i oboje weszli do sterowni. Wewnętrzne ściany i podłoga statku bły szczały jak polerowana macica perłowa, rzucając opalizujący blask na wielkie łoże z baldachimem, dominujące nad pomieszczeniem. Tachion zachichotał. — Twoja mina jest bezcenna. Rozumiesz, w przeciwieństwie do większości swy ch pobraty mców, przy siągłem, że umrę w łóżku. Uznałem że to będzie najlepszy sposób, by osiągnąć ten cel. Pozostałe meble by ły piękne i delikatne. Szerokość krzeseł jasno świadczy ła, że Takizjanie są mniejsi od ludzi. Chy ba że wy konano je do osobistego uży tku Tachiona. Obcy ujął ją lekko za ramiona i wskazał na ścianę. Przepły wały przez nią srebrzy ste litery. Witaj, Róledko. Tachion potrząsnął z uśmiechem głową. Ruletko. — Nie radzi jeszcze sobie za dobrze z ortografią. Zaczęła to robić, kiedy zaprosiłem na pokład kilku przy jaciół. Zdoby wa znajomość angielskiej pisowni przez bardzo powolny kanał. Jestem wy rozumiały, więc pozwalam jej na to.To niewiary godne. Usiadła na łożu. Tachion wy doby ł dwa kry ształowe kielichy z szafki, która najwy raźniej by ła przedłużeniem ciała samego statku. Gdy Takizjanin odwrócił się plecami, przez ścianę przepły nął kolejny komunikat. Spotkał cię zaszczyt. W ty ch słowach wy czuwało się nutę iry tacji. — Przestań, Maleńka — ostrzegł ją Tachion. Przeprosiny. — Przy jęte — odparła Ruletka, czując się jak idiotka. Takizjanin nalał do obu kielichów trochę brandy z manierki, którą miał u pasa. Na jego policzkach pojawiły się dwie jaskrawe plamy.

— Jesteś pierwszą kobietą, którą tu zaprosiłem. Dlatego wy pełnia ją ciekawość, nadzieja i odrobina pretensji. — Ona cię kocha. — Tak, i ja ją również. Potarł otwartą dłonią łukowatą ścianę. — Dlaczego nadzieja? — zapy tała Ruletka, pociągając ły k koniaku. — Choć jest trochę zazdrosna, pragnie, by m się ożenił i spłodził dzieci. Dla statków rodowód i konty nuacja są bardzo ważne. Z upły wem stuleci przejęły naszą obsesję na punkcie kultu przodków i dlatego uważa, że jestem przegrany. Ciąg le jej powtarzam, że mam jeszcze mnóstwo czasu, zwłaszcza że mieszkam teraz na Ziemi. Usiadł na łożu obok Ruletki. — Czy tałam o tobie bardzo wiele, ale nigdzie o ty m nie wspomniano. Oczy wiście, to logiczne, że masz statek. Jak inaczej mógłby ś się tu dostać? — Staram się nie wspominać o ty m zby t często. Kiedy próbowałem odzy skać Maleńką z rąk rządu, podniosłem wielki rwetes, ale teraz jestem ostrożniejszy, a ludzie na szczęście mają krótką pamięć. Niestety, czuje się samotna, więc odwiedzam ją tak często, jak ty lko mogę. Tęskni też za inny mi statkami. To w zasadzie stadne stworzenia i taka izolacja bardzo jej szkodzi. — W takim razie czemu nie mieszkasz w niej? — Ja także chcę mieć ży cie towarzy skie. Wolę też utrzy my wać jej istnienie w tajemnicy. Dlatego zdecy dowałem się na kompromis. Mieszkam blisko, często ją odwiedzam i czasami wy bieram się z nią na spacer. Siostra Magdalena z misji na South Street mówi, że bardzo jej pomagam. Kilku meneli ślubowało trzeźwość, po ty m, jak nas zobaczy li. Roześmiała się, a potem pochy liła i pocałowała wspartego na poduszkach Tachiona. Ujął w drżące palce górny guzik jej bluzki. Kącikiem oka zauważy ła wzwód rozpierający atłasową tkaninę jego spodni. Odsunęła się i szy bko zapięła guzik. — Przepraszam. My ślałem, że jesteś… że będziemy … — Nie tutaj! Nie umiem tego robić przy publiczności. Zastanawiała się też, jak zareagowałby statek, gdy by zabiła Tachiona w jego wnętrzu. Wątpiła, by w takiej sy tuacji wy szła stąd ży wa. ♥ Sławne Groszowe Muzeum Dzikiej Karty (wstęp ty lko dwa dolary ) by ło zamknięte, zapewne dlatego, że kierownik zdawał sobie sprawę, iż większość ludzi wy bierze darmową rozry wkę, jaką zapewni parada. I bardzo dobrze — pomy ślała Jennifer. Weszła do bocznego zaułka, upewniła się, że nikt jej nie obserwuje, i wniknęła w ścianę. To by ło trudne. Potrzebowała dłuższej koncentracji, a następnie

musiała się przedzierać przez cegły, jakby miała materialną postać, a one by ły lepkim, nieustępliwy m pły nem. Jej ciało by ło zmęczone. Nie powinna się przez pewien czas dematerializować, chciała jednak załatwić jeszcze tę jedną sprawę. Potem będzie mogła pomy śleć o odpoczy nku. Wreszcie przedostała się na drugą stronę. Znalazła się w mały m, ciemny m pokoiku. Pod jedną ze ścian stał szereg świecący ch słabo butelek, przy wodzący ch na my śl akwaria w sklepach zoologiczny ch. Pły wały w nich żałosne, małe trupki, zakonserwowane „monstrualne dżokerskie dzieci”, jak głosił napis nad eksponatami. By ło ich może ze trzy dzieści. Większość w bardzo niewielkim stopniu przy pominała ludzi. Jennifer ucieszy ła się na my śl, że musiały znosić okrucieństwo świata przez tak krótki czas. Opuściła pośpiesznie pokój i znalazła się w części muzeum poświęconej dioramom naturalnej wielkości. Panowała tu niesamowita cisza i ciemność. Efekty świetlne i dźwiękowe towarzy szące dioramom wy łączono i Jennifer czuła się niepewnie, będąc jedy ną ży wą osobą w cały m muzeum. Podeszła do sceny reprezentującej pożar Dżokerowa podczas zamieszek w ty siąc dziewięćset siedemdziesiąty m szósty m. Znajdowała się tam nienowa już scenka przedstawiająca domniemaną orgię w Dżokerowie, ty lko umiarkowanie szokująca dla współczesnej wrażliwości. Tabliczka przed zasłoniętą kurty ną częścią sali głosiła, że znajdzie się tu najnowsza z zabawny ch, lecz zarazem pouczający ch wy staw — Ziemia kontra Rój. Jennifer przeszła obok dioram, kierując się do długiego kory tarza za nimi, i weszła do Galerii Sławy, czy też — w niektóry ch przy padkach — Niesławy. Figury woskowe naturalnej wielkości przedstawiające wy bitny ch asów i dżokerów stały w kory tarzu w grupach albo pojedy nczo. Śmig by ł młody i przy stojny. Apaszka powiewała za nim na niewy czuwalny m, by ć może boskim wietrze. Przy mrużał lekko oczy, jakby wpatry wał się w świecące łagodny m blaskiem słońce. Czwórka Asów — Czarny Orzeł, Lokata, Posłaniec i Złoty Chłopiec — stała obok siebie, jeden z nich izolowany przez lekko odwrócone plecy i twarze pozostały ch. Doktor Tachion miał na sobie wspaniały strój, który — według umieszczonej u jego stóp tabliczki — osobiście podarował muzeum. Jennifer musiała przy znać, że Sokolica zachowuje swą płonącą seksualność nawet jako figura woskowa. Zdumiewająca tusza Hirama Worchestera nie przeszkadzała mu unosić się swobodnie nad piedestałem. By li też inni — Cy klon, Poczwarka o niewidzialny m ciele i widzialny ch narządach ukry ty ch w klatce szkieletu… Kobieta przy jrzała się im dokładnie. Zdecy dowała, że to będzie Tachion. Przeszła nad aksamitny m sznurem i podeszła do woskowej figury. Jennifer by ła od niej wy ższa o piętnaście centy metrów, a woskowa twarz doktora miała ry sy równie delikatne jak jej własne oblicze. Pod wpły wem niepowstrzy manego impulsu przebiegła dłonią po brzoskwiniowej tkaninie pięknej

kamizelki. By ła miękka w doty ku. Kobieta mogła niemal uwierzy ć, że strój rzeczy wiście należał kiedy ś do Tachiona. Zatrzy mała się i rozejrzała wkoło z poczuciem winy. Rzecz jasna, w kory tarzu nie by ło nikogo. Zebrała całą swą wolę, wy ciągnęła rękę i włoży ła torebkę do piersi Tachiona. Dwa klasery ze znaczkami oraz tajemnicza książeczka zaczekają tu na jej powrót. Teraz musi się skontaktować z Kienem. To może przy sporzy ć jej trochę trudności. Nie znajdzie go w książce telefonicznej. Opuszczając Galerię Sławy, spojrzała raz jeszcze z zazdrością na figurę Sokolicy. Zastanawiała się nad swy m następny m posunięciem i nie zauważy ła oka, obserwującego ją zza kurty ny w drzwiach na drugim końcu kory tarza. ♣ Najgorsze — pomy ślał Fortunato — że muszę słuchać tych wszystkich cholernych polityków. Na podwy ższeniu by ło ich kilkunastu, łącznie z burmistrzem Kochem i senatorem Hartmannem. Ten skurczy by k Tachion zdąży ł się już ulotnić z atrakcy jną czarnoskórą kobietą o włosach spleciony ch w warkoczy ki. Na mównicę wszedł Hartmann. — Nadszedł czas akceptacji. Czas pokoju, jak napisał biblijny poeta. Nie ty lko pokoju między narodami, lecz również pokoju wewnętrznego. Pora zajrzeć w nasze serca, serca ludzi, dżokerów i asów. Nie po to, by zapomnieć o przeszłości, lecz by by ć w stanie obejrzeć się za siebie i powiedzieć: „Tam by łem i nie wsty dzę się tego. Ale teraz mam obowiązki wobec przy szłości. Dziękuję wszy stkim”. Na górze krąży ł policy jny helikopter. Fortunato uniósł wzrok i zobaczy ł skorupę Żółwia, która przeleciała powoli nad parkiem i zniknęła w oddali. Fortunato wiedział w przy bliżeniu, gdzie jest chłopak. Będąc tak blisko niego, mógł uzy skać niewy raźny obraz tego, co widział Dino i zlokalizować go dzięki triangulacji z Hartmannem, który właśnie usiadł. Tam. Piętnaście albo dwadzieścia metrów stąd, choć raz ubrany, co znaczy ło, że przy by ł tu w ludzkiej postaci i nie zmieniał jej. Chłopak opierał się o latarnię, kilka metrów od mężczy zny wy glądającego jak jego starsza wersja. Z pewnością by ł to jego ojciec. Chłopak rozejrzał się wkoło, spoglądając na ludzi w garniturach albo w butach na wy sokich obcasach, którzy nagrodzili Hartmanna minimalny m, dy sty ngowany m aplauzem. Opuszczał z niesmakiem jeden kącik ust. Fortunato wiedział, jak czuje się Dinochłopiec. Kiedy ś te uroczy stości mogły by ć szczere, ale teraz znudzeni prowadzili nudny ch. Nikt nie przy chodził na przemówienia interesowny ch polity ków poza ty mi, którzy musieli tu się pokazać, ponieważ przy jście tu by ło dla nich deklaracją o równie polity czny m charakterze.

Oraz garstką ty ch, który m naprawdę zależało. Zafascy nowany ch sławami dzieciaków, nadal mający ch złudzenia na temat roli jednostki, wierzący ch w ostrą granicę między dobrem a złem i pragnący ch toczy ć wojnę z ty m, co leżało po drugiej stronie tej granicy. Fortunato uważał dziką kartę za coś w rodzaju lampy Alady na dla podświadomości. Wirus przepisy wał DNA, by zgadzało się z ty m, co wy czy tał w głębiach umy słu. Jeśli ktoś miał pecha, wy chodził z tego koszmar, a ten, kto go przeży ł, zostawał dżokerem. Czasami jednak wirus natrafiał na czy stą ży łę, jak miłość Arniego do dinozaurów, komiksów i asów. Choć uczy nił go komiczny m, pozwolił mu też realizować marzenia. Powodem tego komizmu by ło prawo natury, zasada zachowania masy. Arnie potrafił się zmienić w każdego dinozaura, którego obraz zachował w umy śle, ale jego masa pozostawała taka sama. Jeśli stawał się ty ranozaurem, miał metr wzrostu. W przy padku dziecka nie miałoby to znaczenia, ale on miał już trzy naście albo czternaście lat, wy pełniały go soki okresu dojrzewania oraz przekonanie o własnej nieśmiertelności. — Hej — zawołał do niego Fortunato. — Hej, Dino! Chłopakowi odpadła ręka. Zaczęła się nagle miotać, jakby jej mięśnie zy skały własny mózg, a potem poleciała w górę i odbiła się od chodnika. Fortunato i dzieciak gapili się na nią przez chwilę, nie rozumiejąc, co widzą. Następnie z poszarpanej rany try snęła krew i w powietrzu poniósł się zapach rzeźni. Chłopak zaczął zmieniać postać. Mimo straty kończy ny insty nkt go nie zawiódł. Jego druga ręka skurczy ła się i pokry ła łuskami. Uda zaczęły się stawać grubsze, a brzuch się zapadł. Fortunato sięgnął ku niemu swą mocą, próbując zatrzy mać czas. Ludzie wokół niego spowolnili, ale krew z ramienia nadal wy pły wała z tą samą szy bkością. Astronom — pomy ślał as. Osłania chłopaka przed mocą, która mogłaby go uratować. Fortunato spróbował popędzić w tamtą stronę. To by ło tak, jakby biegł wewnątrz koszmaru. Powietrze zrobiło się gęste jak wilgotny cement i wy sy sało z niego wszy stkie siły. Chłopak tracił za dużo krwi. Czerwony pły n tworzy ł kałużę wokół jego tenisówek, wsiąkał w mankiety dżinsów. Dino nie by ł w stanie dokończy ć transformacji. Na jego lewej ręce wy rósł ogromny pazur przy pominający kosę. Chłopak wy machiwał nim na oślep przed sobą. Twarz nadal miał ludzką, pomijając ty lko wy stającą żuchwę. W jego oczach rozbły sły kolejno szok, gniew, strach, a na końcu bezradność. Z jego gardła odpadła garść ciała. Krwotok z barku zwolnił, gdy krew try snęła również z nowej rany. Dino osunął się w dół. Dziwnie połączone w stawach nogi oraz początki długiego, szty wnego ogona nie pozwoliły mu całkowicie upaść na ziemię. Pierś mu się otworzy ła i serce wy padło na beton. Przez nie więcej niż sekundę drżało jeszcze spazmaty cznie w promieniach słońca, aż

wreszcie znieruchomiało. Nagle pojawił się niski mężczy zna, mierzący jakieś metr pięćdziesiąt pięć. Stał obok zmasakrowany ch zwłok chłopaka. Miał na sobie sięgającą kostek czarną szatę, zbry zganą krwią. Głowę miał za dużą w stosunku do ciała i nosił okulary o gruby ch szkłach. Fortunato widział go przedtem dwukrotnie. Pierwszy raz w świąty ni egipskich masonów w Dżokerowie przed siedmiu laty. Spoglądał wtedy przez oczy kobiety, którą kochał. Nazy wała się Eileen i wkrótce potem umarła. Drugi raz by ł wtedy, gdy kierował atakiem na Cloisters. To on doprowadził do śmierci Wy jca oraz chłopaka, którego zwłoki leżały teraz przed nim. — Czekałem na ciebie — oznajmił Astronom. — Zacząłem już my śleć, że się nie pokażesz i będę musiał zacząć bez ciebie. Jego głos miał brzy dki, śpiewny ry tm. Fortunato nie by ł w stanie zbliży ć się do niego na więcej niż pięć metrów. — Dlaczego dziecko? Jezu, dlaczego dziecko? — Chciałem, żeby ś wiedział — odparł Astronom. — Wiedział, że ty m razem nie będę się obcy ndalał. — Powąchał swe zakrwawione palce. — Wszy scy umrzecie. Między tą chwilą a czwartą rano. Nie zapomnijcie nastawić zegarków. Popatrzy ł na podium, przesuwając wzrok, jakby szukał kogoś, kogo tam nie by ło. Uśmiechnął się i skinął do siebie głową. — O czwartej rano? — krzy czał Fortunato, szarpiąc się z polem siłowy m krępujący m jego ruchy. — Dlaczego? Co się wtedy wy darzy ? Pole nagle zniknęło. As utracił równowagę i zatoczy ł się do przodu. Astronom zniknął. Czas wokół przy śpieszy ł. Fortunato nie by ł w stanie odwrócić wzroku, gdy ojciec chłopaka zobaczy ł zmasakrowane zwłoki sy na i zaczął krzy czeć. ♠ Spector opróżnił kufel piwa i stłumił beknięcie. Bezdenna Jama, położona między Dwudziestą Siódmą a Dwudziestą Ósmą Ulicą, połowę przecznicy na zachód od Chelsea Park, by ła wy starczająco odległa od utarty ch szlaków, by tłum tury stów ją omijał. Lokal sły nął z częstej przemocy, co z kolei odstraszało większość miejscowy ch. Poza nim za barem siedziały ty lko dwie osoby, choć wszy stkie stoliki by ły zajęte. Jedy ny mi źródłami światła by ły tu neonowe reklamy piwa oraz telewizor. Sły szał stukot bil odbijający ch się od siebie w pokoju na zapleczu. — Chcesz jeszcze jedno? — zapy tał barman. By ł wy soki, miał kędzierzawe blond włosy oraz budowę kultury sty. — No pewnie. Spectorowi kręciło się nieco w głowie. Palce u rąk i nóg mu zdrętwiały. Już czas. Pił

z przerwami przez cały dzień. Nie musiał się już martwić Astronomem, mógł więc posiedzieć tutaj, ubzdry ngolić się i obejrzeć mecz. To powinno wy starczy ć, by wy pełnić czas do chwili, gdy będzie musiał pójść do Lilii Hajfongu. Barman nalał mu piwa i postawił kufel na podrapany m kontuarze. Ktoś wy rżnął na nim napis „Joy ce + każda, którą wskażę”. Spector wziął w rękę piwo, radując się chłodny m doty kiem szkła. Jak zwy kle jego wnętrzności gry zł ból. Jeśli wszy stko pójdzie dobrze, może zakończy dzień zabójstwem kilku tury stów. Nigdy go za to nie wsadzą. Na ty m polegało piękno jego mocy. Gliny raz go aresztowały, ale sprawę zamknięto po wstępny m przesłuchaniu. Nie sposób by ło znaleźć żadny ch fizy czny ch dowodów na to, że to on zabił swe ofiary. — A teraz nasz specjalny reportaż. Reporter Kanału Dziewiątego, Carl Thomas, relacjonuje na ży wo spod Mauzoleum Śmiga. Spector spojrzał na telewizor. Młody, czarnoskóry reporter umilkł, uniósł palec do ucha i skinął głową. Ludzie stojący za nim pochy lali się i wy machiwali rękami, by znaleźć się w kadrze. — Mówi Carl Thomas. Kolejna straszliwa wiadomość w dniu, który już w tej chwili jest najtragiczniejszy m Dniem Dzikiej Karty od dziesięciu lat. Najwy raźniej na ulicach grasuje psy chopaty czny as. Jego najnowszą ofiarą jest chłopak posiadający moc zmieniania się w małego dinozaura. Policja nie wy dała jeszcze oświadczenia na temat tego, czy zabójstwo chłopaka jest powiązane z wcześniejszą śmiercią Wy jca. Niemniej, zgodnie z relacjami świadków, to by ł drugi dziś atak tego samego sprawcy. Rankiem w Dżokerowie mężczy zna odpowiadający opisowi podejrzanego zaatakował swą, jak mamy nadzieję, pierwszą ofiarę dzisiejszego dnia, wy kręcając jej głowę o sto osiemdziesiąt stopni. Na szczęście, Fortunato się wtrącił i uzdrowił zaatakowanego swą mocą asa. Niestety, nie by ł w stanie dokonać tego samego w przy padku chłopaka. Mówi Carl Thomas, Wiadomości Kanału Dziewiątego, spod Mauzoleum Śmiga. — Kurwa. — Zgon sięgnął po piwo, ale przewrócił kufel. Piana spły nęła powoli z baru. — Musieli o ty m powiedzieć w cholernej telewizji. Nie mogli trzy mać paskudny ch gęb na kłódkę. — …tej straszliwej tragedii. Wczesny m popołudniem, w wy padku samochodowy m najwy raźniej niepowiązany m z poprzednimi incy dentami, zginął na miejscu Frederico Macellaio. Macellaio, znany również jako „Rzeźnik”, by ł ponoć ważną postacią w świecie przestępczy m naszego miasta. — Kurwa, to po prostu nie mój dzień — mruknął Spector. Wy ciągnął portfel i skinął na barmana, ale ten by ł zajęty przy drzwiach. Spector się odwrócił. Tuż za wejściem stało trzech młodociany ch zbirów. Wszy scy mieli czarne włosy, ostrzy żone jak Moe, jeden z Three Stooges. Na plecach skórzany ch kamizelek nosili czerwone napisy

CHŁOPAKI Z DOBRANOCKI. Każdy trzy mał w ręce deskorolkę. Ich szef, o głowę niższy od pozostały ch, miał na oczach lustrzanki. — Przeszukajcie wszy stkich — zażądał kurduplowaty boss, wy smarkując się w palce. Spector odwrócił się ku nim z głośny m skrzy pnięciem stołka. Niepokoił go chłopak w okularach. Z pozostałą dwójką sobie poradzi. — Fajnie, że go dla nas wy jąłeś — odezwał się drugi napastnik, spoglądając na portfel Spectora. Dawaj go. As schował portfel z powrotem do kieszeni. — Spierdalaj, mały zasrańcu. Dopóki możesz. — Wy bij mu zęby, Billy — rozkazał szef. — To nam oszczędzi czasu z resztą. Billy zakręcił dwa razy deskorolką wokół siebie, potem uniósł ją, gotowy do ataku. Przy pominało to Zgonowi chińską walkę na ławki, jaką widział w filmach kung-fu. Te chłopaki wy raźnie wiedziały, co robią. Będzie ich musiał załatwić szy bko. Spojrzał Billy ’emu w oczy. Śmierć Spectora przepły nęła do nich i chłopak zwalił się twarzą na barierkę. — Cholera, załatw go, Romeo. Kurdupel nadal kierował ruchem. Romeo spojrzał na ciało Billy ’ego, a potem na Spectora. To by ł błąd. Po pięciu sekundach leżał martwy na podłodze. As wy czuł ruch i uniósł rękę, sięgając drugą po ingrama. Deskorolka uderzy ła go w przedramię, tak mocno, że się przewrócił i pistolet wy padł mu z dłoni. Spector odbił się od stolika i upadł na podłogę. Pistolet leżał może metr od niego. Napastnik odrzucił deskorolkę i złapał za broń. Wy celował z uśmiechem w pierś Spectora. Kiedy naciskał spust, kula bilardowa uderzy ła go w skroń. As się przetoczy ł. Kule rozbiły stolik i podłogę. Poczuł drzazgi przebijające ubranie i wnikające w jego ciało. Podczołgał się do ocalałego Chłopaka z Dobranocki. Ten usiadł i potrząsnął głową. Okulary mu spadły. — Żegnam — powiedział Zgon. Chłopak spojrzał mu w oczy, wciągnął powietrze i osunął się na podłogę. Spector złapał ingrama, schował go do kabury, a następnie wstał. Barman gapił się na niego. Bał się, ale by ł poiry towany. Nikt się nie odzy wał. — Niektórzy w ogóle nie mają manier. Te chłopaki zapadły w wielki sen. I dobrze im tak — oznajmił Spector, pocierając się w ramię. Barman wskazał niepewnie na drzwi. — Bez obaw. Już sobie idę. — Hej, twardzielu. Rzuć nam bilę.

Niski, dobrze zbudowany mężczy zna w biały m bezrękawniku wskazał na przedmiot leżący u stóp Spectora. As podniósł kulę bilardową i cisnął ją do niego. — Niezły rzut. Barman kaszlnął. Spector wy szedł na słoneczną ulicę i wsadził rękę pod koszulę, żeby usunąć drzazgi. Dzięki walce z deskorolkarzami zapomniał na moment o Astronomie. Wciągnął powietrze przez zaciśnięte zęby. Po śmierci Rzeźnika robotę najpewniej szlag trafił. Niemniej nie zaszkodzi sprawdzić. Wy ciągnął dwudziestopięciocentówkę z kieszeni spodni. Znalazł telefon niedaleko od Bezdennej Jamy. W Groszowy m Muzeum nikt nie odpowiadał, więc zadzwonił do Wy paczonego Smoka i zapy tał o Danny ’ego Mao. Po paru chwilach doczekał się odpowiedzi. — Danny Mao. Kto mówi? Głos by ł młody, gładki i przesy cony pewnością siebie, ty lko z niewielkim śladem azjaty ckiego akcentu. — Nazy wam się Spector. Urodziłem się w roku konia ognistego. Muszę się skontaktować z jedny m z waszy ch ludzi. Facet mówi z bostońskim akcentem, jest by stry i ostrożny. Nastała krótka przerwa. — Nie znam pana, panie Spector. Kto dał panu mój numer? — Dżoker o ksy wce Oko. Niech pan posłucha. Skontaktowano się ze mną dziś rano w sprawie roboty. Sy tuacja się zmieniła. Muszę się dowiedzieć, czego ode mnie oczekuje. Może mi pan pomóc czy nie? — Niewy kluczone, ale on jest bardzo zajęty, zwłaszcza dzisiaj. Może uda mi się skontaktować pana z nim później. — Świetnie. W takim razie zaniosę te książki do kogoś innego. Spector pomy ślał, że to kłamstwo z pewnością przy ciągnie uwagę Mao. — Ach, rozumiem. Gdzie pan teraz jest? Mao naty chmiast połknął przy nętę. Notatniki z pewnością by ły jeszcze ważniejsze niż początkowo przy puszczał as. — Proszę podać mi numer, a na pewno przekażę, że przy czy nił się pan do ich dostarczenia. — Niech pan zadzwoni pod 555-4301. To pry watny numer. I lepiej, żeby pan nie wciskał kitu… Spector odwiesił słuchawkę, przery wając Azjacie w pół słowa. Stała za nim młoda, modnie ubrana para, z pewnością pragnąca skorzy stać z telefonu. Spojrzał na kobietę, złapał się za krocze i oblizał wargi. Para oddaliła się pośpiesznie. Spector wrzucił do automatu kolejną

dwudziestopięciocentówkę i wy brał numer. Telefon odebrano już po pierwszy m sy gnale. — Latham. To właśnie on dzwonił do niego dziś rano. Nie by ło wątpliwości. Jedy ny m Lathamem, o który m sły szał, by ł wpły wowy prawnik. — Mówi Spector. Sły szał pan o Rzeźniku? — Oczy wiście. Jego śmierć zmienia kilka spraw. Latham nie sprawiał wrażenia zaskoczonego telefonem. Spector usły szał odgłos palców uderzający ch w klawiaturę. — To znaczy, że wszy stko odwołujemy, tak? — Muszę się zastanowić. My ślę, że lepiej by by ło, gdy by jednak poszedł pan do Lilii Hajfongu. Rodzina Gambione znalazła się w bardzo niepewnej sy tuacji. Nie sądzę, żeby mogli sobie pozwolić na utratę kolejny ch przy wódców. To by całkowicie zniszczy ło rodzinę. — To znaczy, że chce pan, żeby m załatwił ty lu wy sokich rangą członków rodziny, ilu ty lko się da. Zgadza się? Spector rozejrzał się wkoło, by się upewnić, że w zasięgu słuchu nikogo nie ma. — Tak. Mogliby śmy ustalić premię, zależną od tego, ilu uda się panu zneutralizować. — Świetnie. Oko mówił, że załatwi pan, żeby m mógł się dostać do środka bez przeszkód. Czy to prawda? — Jestem pewien, że tak. Swoją drogą, kto dał panu mój numer? — Wy gadany cwaniaczek nazwiskiem Mao — odparł Spector, mając nadzieję, że chłopak dostanie bambusowy m kijem po paznokciach. — Rozumiem. Dziękuję, panie Spector. Będziemy w kontakcie. Szczęśliwy ch łowów. Spector odwiesił słuchawkę. Ćwierćdolarówka wy padła z aparatu. Rozejrzał się w obie strony. Jeśli Astronom go tu znajdzie, nie będzie premii. Nie będzie nawet jutra. ♦ Wróciwszy na ulicę, Jennifer dokonała przeglądu sy tuacji. Nie miała na sobie zby t wiele. By ła bosa. Ostatnie grosze wy dała na taksówkę, którą wróciła na Manhattan. Co teraz? Nim jednak zdąży ła odpowiedzieć na to py tanie, inni zdecy dowali za nią. Pojawili się znikąd. Dwaj mężczy źni wy łonili się z tłumu pieszy ch, złapali ją za ręce i pociągnęli ulicą. — Jedno słowo, a zginiesz — wy szeptał jeden z nich. Stłumiła krzy k, wzbierający insty nktownie w jej gardle. Przeszli przez ulicę i znaleźli się w mały m parku położony m naprzeciwko Groszowego Muzeum. Czekało tam trzech inny ch mężczy zn. Jedny m z nich by ł gadopodobny dżoker, którego

po raz pierwszy widziała w mieszkaniu Kiena. — Ksssiążki — wy sy czał, zbliżając się do Jennifer. — Gdzie one są? Wzdry gnęła się przed długim, rozwidlony m języ kiem wy stający m z jego ust. — N… nie mam ich przy sobie. — Widzę. — Jego niemrugające oczy wpatry wały się w jej odzianą w bikini sy lwetkę. — Gdzie one sssą? — Jeśli wam powiem, nie będziecie już mnie potrzebować. Gadopodobny dżoker uśmiechnął się szeroko. Z nadmiernie długich kłów sterczący ch z jego górnej szczęki skapy wały kropelki śliny. Pochy lił się ku Jennifer i pieszczotliwy m ruchem przesunął nim po jej twarzy. Odskoczy ła przed jego ciepły m, wilgotny m doty kiem. Dżoker pochy lił się jeszcze bardziej. Języ k przesunął się wzdłuż kolumny szy i kobiety, dotarł między jej piersi, a potem znowu powędrował w górę wzdłuż jej goły ch kończy n. Jennifer poczuła na przedramieniu jego szorstki, zmy słowy doty k. Zadrżała, na wpół ze strachu, a na wpół z rozkoszy. Napastnik trzy mający kobietę za prawą rękę wy prostował ją szty wno i dżoker wy lizał wewnętrzną powierzchnię dłoni Jennifer, nim zdąży ła zacisnąć ją w pięść. Języ k zatrzy mał się tam na dłuższą chwilę. Następnie dżoker się wy prostował i wsunął go z powrotem do ust. — I tak nie jesssteś nam potrzebna — wy sy czał. — Ssssmakujesz kosssmitą. Tachionem. — Przy mruży ł powieki. — Dlaczego dałaś mu ksssiążkę? Tabliczka nie kłamała — pomy ślała Jennifer. Ubranie rzeczy wiście należało kiedy ś do Tachiona i ten dżoker zdołał w jakiś sposób wy czuć jego zapach. Nie mogła zaprzeczy ć jego oskarżeniom, ale nie chciała też zdradzić napastnikom, że schowała książki w figurze woskowej. Będzie musiała wy my ślić jaką dobrą history jkę, a nie potrafiła zby t biegle kłamać. — Hmm… — Gadaj. Dżoker miał u palców grube, ostre paznokcie. Przejechał nimi po nagiej skórze Jennifer, nie na ty le mocno, by utoczy ć krew, ale wy starczająco, by zostawić czerwone pręgi. — Hmm… Drzewo za nimi nagle eksplodowało. Odłamki pomknęły w górę, po czy m posy pały się na nich kaskadą liści i kawałków gałęzi. Fala uderzeniowa obaliła na ziemię Jennifer oraz trzy mający ch ją mężczy zn. Jeden z nich puścił jej rękę, a drugiego kopnęła trzy razy kolanem. Nie by ła pewna, czy trafiła w brzuch, czy w pachwinę, ale okazało się to wy starczająco bolesne, by wy puścił ją z krzy kiem. Przetoczy ła się wkoło i rozejrzała wokół jak szalona. Zbiry postąpiły tak samo. — Tam! Jeden z nich wskazy wał na drugą stronę ulicy. Obserwował ich jakiś mężczy zna. Jego twarz skry wała się pod kapturem. By ł przeciętnego wzrostu, nieźle zbudowany. Nic w nim nie

przy ciągało szczególnej uwagi, pomijając łuk, który trzy mał w rękach — dzieło zaawansowanej techniki o niezwy kły ch krzy wiznach i wielu cięciwach. Przy twierdzono do niego coś, co wy glądało jak małe wielokrążki. Nieznajomy spokojnie nakładał kolejną strzałę. Ludzie po jego stronie ulicy również go zauważy li i rzucili się do ucieczki jak stado spanikowany ch kurczaków. Gadopodobny dżoker najwy raźniej poznał mężczy znę. Sy knął nienawistnie, gdy tamten uniósł łuk. Przejeżdżający ulicą autobus nie pozwolił jednak napastnikowi wy strzelić. Zbiry rozbiegły się na wszy stkie strony i Jennifer wy korzy stała tę chwilę, by również zniknąć. Uciekła w głąb parku, dziękując swy m szczęśliwy m gwiazdom za interwencję nieznajomego. Jaką rolę on w tym odgrywa? — zastanawiała się. Czego chce? Czy to mógł by ć ten szalony pogromca przestępców z łukiem, o który m w ostatnich miesiącach tak wiele pisano w gazetach? Z pewnością tak. Nowy Jork by ł niezwy kły m miastem, ale wątpiła, by jednocześnie krąży ło po nim dwóch ludzi strzelający ch do inny ch z łuków. Przecinając mały zagajnik, skrzy wiła się nagle z bólu, gdy nadepnęła na ostry kamień. Uświadomiła sobie coś jeszcze. Widziała go już przedtem. Choć teraz nosił kaptur, poznała go dzięki ubraniu i budowie ciała. To by ł facet, który zaczepił ją na try bunie Ebbets Field. Czemu ją śledził? Czego od niej chciał? ♣♦♥♠

Rozdział 9 14:00 Gdy Trampula zdołała wreszcie wrócić do gabinetu Rosemary, by ła już druga po południu. I na ulicach, i w metrze roiło się od umalowany ch, zamaskowany ch ludzi. Raz wy patrzy ła nawet py sk aligatora, ale gdy podeszła bliżej, zorientowała się, że zrobiono go z papier-mâché. To nie by ł Jack. Ten widok głęboko ją zaniepokoił. Zawsze litowała się nad sobą z powodu zmian, jakie wirus spowodował w jej ży ciu. Jack i jego często niekontrolowana zmiennokształtność nauczy ły ją, że zdarzają się losy gorsze niż świadomość śmierci, narodzin i bólu wszy stkich ży wy ch stworzeń w mieście. Oparła się o ścianę, zastanawiając się nad straszliwą dolą dżokerów, którzy nigdzie nie mogli znaleźć kry jówki z powodu zniekształceń zby t odrażający ch albo groźny ch dla ży cia. Zadrżała gwałtownie, zamy kając na chwilę oczy, i sięgnęła umy słem do pary kotów, które by ły jej najdawniejszy mi towarzy szami. Nic im nie groziło. Ta my śl wy pełniła ją ciepłem. Zaalarmowało ją lekkie pociągnięcie. Złapała w rękę torebkę z tkaniny maskującej i wy słała w kierunku złodzieja falę groźby połączonej z nienawiścią. Zaskoczony jej reakcją i zdezorientowany obcy m wrażeniem wy pełniający m mu głowę kieszonkowiec w masce mackowatego dżokera zniknął w tłumie. Rzadko wy korzy sty wała swój talent przeciwko ludziom. Nigdy nie potrafiła przewidzieć, czy zadziała i jakie efekty spowoduje. Nadal czując się niepewnie w butach na obcasach, Trampula odepchnęła się od ściany i dała się ponieść tłumowi podobnie jak ona zmierzającemu ku Mauzoleum Śmiga i Centrum Sprawiedliwości. Gdy dotarła do Centrum, większość ludzi skręciła już do Dżokerowa, Mauzoleum Śmiga albo Chińskiej Dzielnicy. Trampula weszła do budy nku prokuratora okręgowego. W eleganckim kostiumie nie czuła się tak swobodnie jak w łachmanach. Trudniej jej by ło poruszać się z głową pewnie uniesioną ku górze. Dotarłszy na piętro Rosemary, zauważy ła, że Paul Goldberg nie siedzi już przy telefonie. Pozdrowiła skinieniem głowy obecnego recepcjonistę i ruszy ła w stronę gabinetu przy jaciółki. Z sąsiedniego pokoju wy szedł Goldberg, niosący naręcze prawniczy ch ksiąg. Omal nie zderzy ł się z Trampulą. — Jezu! Przepraszam! — Zakoły sał stosem książek, próbując przy wrócić mu równowagę, i udało mu się ze wszy stkimi poza najwy ższą, którą Trampula zgrabnie złapała. — Dziękuję — dodał. — Nic się pani nie stało?

— Nic. Widzę, że już nie musi pan siedzieć przy telefonach. Trampula ostrożnie położy ła tom na szczy cie stosu, tuż pod podbródkiem Goldberga. — Widziała mnie pani w tej roli? — Goldberg uśmiechnął się, a potem zrobił zdziwioną minę. — Nie potrafię uwierzy ć, że panią przeoczy łem. — Miał pan dużo roboty. Czy jest pani Muldoon? Trampula wskazała na gabinet Rosemary. — Jeśli my śli pani, że rano by ło dużo roboty, będzie pani zachwy cona popołudniem. Rozpętało się istne piekło. — Przesunął księgi nieco w prawo. — Jeśli będzie okazja, proszę mi powiedzieć „do widzenia”, wy chodząc. To będzie jak powiew zdrowego rozsądku. — Zobaczy my. Poprawiła najwy ższy tom. — Goldberg! Gdzie są te zbiory orzeczeń? W ostry m głosie dobiegający m zza ściany pobrzmiewała wy raźna niecierpliwość. — Pani Chavez nie wolno kazać czekać. — Przy trzy mał najwy ższą książkę podbródkiem i potruchtał przed siebie. — Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. Trampula odwróciła się, odprowadzając go wzrokiem. Następnie zwróciła się ku gabinetowi przy jaciółki i zobaczy ła, że Rosemary opiera się z uśmiechem o framugę. — Próbuje go pani poderwać, pani Melotti? Rosemary zaprosiła ją skinieniem dłoni do środka. Trampula potrząsnęła głową, uświadamiając sobie ze złością, że się czerwieni. — Hmm. Dlaczego ten kostium? — Przy jaciółka zamknęła za nią drzwi. Usiądź, proszę. — Przy szłam w interesach. Trampula usiadła i zrzuciła buty z niesły szalny m westchnieniem ulgi. — Czy to przekłada się na „naprawdę nie chcę o ty m sły szeć”? — Rosemary otrzy mała w odpowiedzi ty lko pozbawione wy razu spojrzenie. — Rzeźnik nie ży je — ciągnęła. — Wy padek samochodowy. Nie mogę powiedzieć, żeby m go opłakiwała, ale nie wierzę w tę teorię o wy padku. Wiesz coś na ten temat? To się wy darzy ło w Central Parku chwilę po dwunastej. — Kobieta przy siadła na brzegu biurka i odchy liła się do ty łu, by rozprostować szy ję i plecy. — Jestem miejscową ekspertką od mafijny ch rodzin i wszy scy mnie o to py tają. Liczy łam na to, że może wiewiórka albo który ś z kotów coś widziały … — Niestety, ich pamięć jest stanowczo za krótka, żeby … — Trampula przerwała nagle, wciągając powietrze. — Jack! Jej ciałem targnęły spazmy. — Suzanne, co się dzieje? Czy mam wezwać lekarza? Rosemary złapała przy jaciółkę za ramię, ale ta ją odepchnęła. Trampula widziała koniec

swego pyska, nagły rozbłysk płomieni; widziała rękę trzymającą pakiet książeczek owiniętych w plastikową folię; inną rękę wymachującą pistoletem; kolejny rozbłysk… ♠ Dla Fortunata nadal wy glądała na szesnaście lat, choć z pewnością musiała by ć pełnoletnia, by podawać alkohol. Miała na sobie dżinsy oraz T-shirt noszony pod fartuchem, a rudobrązowe włosy upięła luźno nad głową. Na jednej ręce niosła szereg naczy ń, za drugą zaś próbował ją złapać gruby tury sta. Krzy czał coś do niej i dziewczy na zaczęła się pocić. By ło to spektakularne wy darzenie. Woda kondensowała się w powietrzu wokół niej. Gruby tury sta uniósł wzrok, zastanawiając się, jak to możliwe, że w lokalu pada deszcz. — Jane — odezwał się Fortunato. Odwróciła się bły skawicznie, otwierając oczy szeroko jak gazela. — To ty ! — zawołała i talerze spadły na podłogę. — Uspokój się — rzucił ciemnoskóry mężczy zna. — Na Boga. Odgarnęła włosy z czoła. — Nie uwierzy łby ś, jaki miałam dzień. — Uwierzy łby m — odparł Fortunato. — Nie zadawaj żadny ch py tań, ty lko chodź ze mną. Naty chmiast. Zapomnij o portfelu, swetrze i tak dalej. Ten pomy sł wy raźnie się jej nie spodobał. Przy glądała się ciemnoskóremu mężczy źnie przez parę sekund i najwidoczniej coś w nim dostrzegła, zauważy ła niecierpliwość w jego oczach. — Hmm… dobra. Ale lepiej, żeby to by ło ważne. Jeśli to jakiś żart, nie będę zadowolona. — To sprawa ży cia i śmierci. Dosłownie. Skinęła głową i zmięła fartuch w kulę. — W takim razie zgoda. — Rzuciła fartuch na potłuczone skorupy. — Ta robota i tak by ła do niczego. Gruby tury sta wstał. — Hej, co tu jest grane, do cholery ? Jesteś jej alfonsem albo coś? Fortunato nie zdąży ł zareagować. Dziewczy na obrzuciła tłuściocha spojrzeniem pełny m czy stej nienawiści i lekka mżawka siąpiąca wokół niego przerodziła się w nagłą, pięciosekundową ulewę, która przemoczy ła go do suchej nitki. — Chodźmy stąd — skwitowała Lilia Wodna. ♦ — Dobry Boże, ile razy cię okradziono? — zawołała, gdy jej spojrzenie wędrowało po nieskazitelny m salonie z piękny m biały m dy wanem, rdzawoczerwony mi pionowy mi żaluzjami, biały m miniaturowy m fortepianem i rdzawoczerwoną kanapą narożną. — Zby t wiele. Gdy by ty lko ludzie okazali wreszcie rozsądek i zalegalizowali narkoty ki. Wielu

bardzo ułatwiłoby to ży cie. — Niektórzy ludzie również tego pragną. Kraje rozwijające się mogły by nieźle na ty m zarobić — odpowiedziała, podchodząc do stolika do kawy o szklany m blacie, by pogłaskać płatki gardenii i orchidei składający ch się na piękny bukiet, który na nim leżał. Cały czas włączona klimaty zacja sprawiała, że by ło tu nieprzy jemnie zimno. Gardenie wy pełniały pokój swą wonią, mieszającą się z aromatem kawy, nadal utrzy mujący m się od rana, oraz ostry m zapachem kadzidła. Reszta stołu by ła pusta, poza wielkim albumem fotograficzny m Dziewczyny, które kochają konie autorstwa Roberta Vavry. Ruletka położy ła sobie książkę na kolanach i przerzuciła strony. — A ty które z nich kochasz? Dziewczy ny czy konie? — A jak my ślisz? — odpowiedział Tachion z figlarny m uśmieszkiem. Odtwarzał wiadomości z automaty cznej sekretarki. Większość najwy raźniej pochodziła od kobiet. Kiedy ostatnia wiadomość się skończy ła, wy łączy ł maszy nę i wy ciągnął wty czkę telefonu. — W ten sposób będziemy mieli kilka godzin pry watności. Ruletka nie by ła w stanie znieść głodu widocznego w jego oczach. Ponownie spojrzała na książkę. — Chciałaby ś się czegoś napić? — Nie, dziękuję. Pokój wy pełniało napięcie, tworzące niemal doty kalne linie między nimi. Podekscy towana Ruletka wstała i zaczęła spacerować po pomieszczeniu. Dwie ściany zajmowały sięgające od podłogi do sufitu regały zastawione dziełami w kilku różny ch języ kach. W ulokowanej między dwoma oknami niszy uformowanej przez sterczący fragment ściany znajdowało się coś, co można by ło opisać ty lko jako ołtarz. Na niskim stole nakry ty m szarą, haftowaną tkaniną umieszczono prosty, lecz bardzo piękny układ kwiatów, pojedy nczą świecę, mały nóż oraz maleńką doniczkę roboty Indian Hopi, z której sterczała długa i cienka laseczka kadzidła. — Czy to naprawdę służy do… — Do obrzędów religijny ch? — przerwał jej, odwracając się od małej kuchenki, przy której nalewał sobie drinka. — Tak. To ten kult przodków, o który m ci wspominałem. To otworzy ło cały skarbiec pełen niepokojący ch wspomnień: śpiewanie w chórze w kościele metody stów w jej rodzinny ch stronach, matka przy prowadzająca na próbę dzieci mające grać aniołki w bożonarodzeniowy m przedstawieniu, koły szące energicznie głową, gdy wy gry wała melodię na ich stary m pianinie. Piskliwe głosy dzieci wy pełniały dom niczy m granie cy kad. Nagły strach, gdy przeraziło ją kazanie wizy tującego misjonarza mówiącego o piekle i potępieniu i przy tuliła się do ojca, szukając pocieszenia. Podbiegła do fortepianu i usiadła na wy ściełanej ławie. Na instrumencie leżały skrzy pce. Ich

gładkie, złote krzy wizny lśniły w blasku lamp szy nowy ch. Po raz pierwszy dostrzegła w ty m perfekcy jny m pokoju przejaw nieporządku. Na pulpicie walały się luźno rzucone party tury. Zmarszczy ła brwi i pochy liła się, próbując odczy tać ręczny zapis nutowy na jednej z kart. Nuty najwy raźniej znajdowały się w znajomy ch pozy cjach, ale w kluczach zauważy ła dziwne notacje. Pokry wa fortepianu opadła łoskotem i Ruletka zaczęła czy tać nuty. Świetnie zdawała sobie sprawę z chwili, gdy Tachion podszedł do niej od ty łu. Wy wołujący mrowienie magnety zm nasilił się jeszcze i zalał ją też delikatny zapach wody kolońskiej, której uży wał. Lód zastukał w szklance, gdy Takizjanin spróbował nagrodzić ją oklaskami. — Brawo! Jesteś w ty m naprawdę dobra. — Nic w ty m dziwnego. Moja matka uczy muzy ki. — Gdzie? — W szkołach publiczny ch w Filadelfii. — I co o ty m sądzisz? — zapy tał doktor po krótkiej przerwie. — Bardzo mozartowskie. Między uniesiony mi brwiami Tachiona pojawiła się maleńka linia. Zamknął oczy, jakby cierpiał. — Cóż za cios. — Słucham? — Żaden arty sta nie lubi, kiedy mu mówią, że jest nieory ginalny. — Och, przepraszam… Uniósł z uśmiechem drobną dłoń. — Nawet jeśli wie, że to prawda. Odwróciła się, przerzuciła kartę i zaczęła czy tać drugą stronę. — Może to i nie jest ory ginalne, ale na pewno ładne. — Dziękuję. Cieszę się, że moje skromne próby ci się podobają, ale zagrajmy prawdziwego mistrza. Bardzo rzadko spoty kam kogoś, z kim mogę… — Przerwał na moment, znowu przeszy wając ją figlarny m spojrzeniem — …sobie pobrzdąkać. Przerzucił pośpiesznie sterty nut i wy ciągnął sonatę na skrzy pce i fortepian F-dur op. 24 Beethovena, zwaną Wiosenną. Przy glądała mu się, zafascy nowana ty m, jak jego drobne, delikatne dłonie pieszczą polerowaną powierzchnię skrzy piec, tu naciągając jedną strunę, ówdzie wy doby wając z drugiej pojedy nczy, drżący ton. — Co wolisz? — zapy tała, wskazując na fortepian i skrzy pce. — Nie mogę wy bierać. Jestem do nich zby t przy wiązany. — Ponownie pogłaskał drewno skrzy piec. — Dzięki nim przez wiele lat trzy małem się na brzegu ry nsztoka zamiast wpaść do

niego w całości. — Słucham? — To stare dzieje. Nastroimy ? „A” zadrżało w powietrzu i odpowiedział mu pły nny ton skrzy piec. — Dobry Boże, co to jest? Stradivarius? — Dobrze by by ło. Nie, to Nagy vary. — Ach, ten chemik z Teksasu, który my śli, że odkry ł tajemnicę mistrzów z Cremony. Odsunął skrzy pce od podbródka i uśmiechnął się do niej. — Jesteś naprawdę zdumiewająca. Czy istnieje coś, na czy m by ś się nie znała? — Śmiem twierdzić, że są ty siące takich rzeczy — odparła z ironią. Wpił wargi w kącik ust Ruletki, a potem powędrował w dół, ku jej szy i. Jego ciepły oddech muskał delikatnie jej skórę. — Zagramy ? Z zawsty dzeniem i gniewem usły szała ostry ton swego głosu. Zaczęli od perfekcy jnego unisono. Skrzy pce zaśpiewały pierwszą nutę, a następnie przeszły do eleganckiej ornamentacji. Ruletka powtórzy ła echem tę frazę i czas się zatrzy mał, a rzeczy wistość wy cofała. Dwadzieścia minut niezmąconej harmonii i wdzięcznego geniuszu. Dwadzieścia minut bez słów, my śli i zmartwień. Idealna chwila. Tachion pogrąży ł się w uniesieniu. Zamknął oczy, jego rzęsy muskały wy soko ustawione kości policzkowe, rude loki o metaliczny m poły sku opadały na skrzy pce, a na szczupłej twarzy malowała się radość. Ruletka położy ła dłonie na kolanach, wpatrując się w klawisze. Tachion, również milczący, schował skrzy pce do futerału. Po paru chwilach jego dłonie dotknęły jej barków i spoczęły na niej niczy m nerwowe ptaki, jakby bały się tam pozostać. — Ruletko, przy tobie czuję coś… czego nie czułem już od bardzo wielu lat. Cieszę się, że wpadłaś dziś na mnie na Henry Street. By ć może zdarzy ło się to nie bez powodu. Przy glądała się z odległy m zainteresowaniem, jak jej palce zacisnęły się wokół siebie tak mocno, że aż kny kcie zbielały. — Znowu szukasz znaczenia. — My ślałem, że ostrzegałaś mnie ty lko przed szukaniem pociechy. — Możesz dodać znaczenie do tej listy. Uniosła róg znieczulającego koca, pod który m skry wała swe uczucia, i znalazła tam panikę pulsującą w ry tm szaleńczy ch uderzeń jej serca. Zbadała własną duszę i odnalazła w niej krwawiącą ranę. Strach, nienawiść, poczucie winy, żal, beznadzieja. Winiła za to jego. — Chodźmy do łóżka.

Zdumiało ją beznamiętne brzmienie jej słów, które skry wały tak wiele bólu. ♥ Szy bciej będzie wędrować przez miasto pod ziemią. Jack zbiegł ze stukiem po schodach stacji metra na Czwartej Ulicy. Pierwszy poziom, drugi, trzeci. Niewielu ludzi poza technikami schodziło na czwarty. Przeszedł przez anonimowe stalowe drzwi i znalazł się w tunelu obsługi, biegnący m ze wschodu na zachód. Żarówki zamknięte w mały ch klateczkach świeciły słaby m, żółty m blaskiem, tworząc w kory tarzu wy spy jasności. Jack szurał butami po ziemi. Cieszy ł się, że ma wreszcie okazję się przejść bez konieczności uważania na niezliczone tłumy wolniejszy ch przechodniów, którzy wchodzili mu w drogę. Zerknął na zegarek, po czy m z niedowierzaniem spojrzał na niego znowu. By ło dopiero parę minut po drugiej. Miał wrażenie, że szuka w mieście Cordelii już od wielu dni. Co ważniejsze, całkowicie stracił poczucie czasu. Zastanawiał się, czy nie marnuje go również teraz. Może powinien zadzwonić do Rosemary, sprawdzić, co u Trampuli, zawiadomić policję, cokolwiek… Powinien patrzeć, nie my śleć. Ominąwszy ostry zakręt, wpadł na kogoś, kto pędził ile sił w nogach w przeciwną stronę. Zauważy ł olbrzy mie oko pośrodku twarzy tamtego, monokl bły szczący w słaby m świetle… — Ty skurwy sy nu! — zawołał nieznajomy, unosząc jedną rękę ku Jackowi. Z jego pięści try snął czerwony płomień. O uszy Jacka uderzy ła fala bolesnego hałasu. Usły szał, że coś przemknęło obok jego głowy i uderzy ło w betonową ścianę kory tarza. W policzek uderzy ły go odłamki betonu. Nie czuł bólu. Jeszcze nie. — Hej! — zawołał Jack i osunął się na ziemię. Zawładnął nim insty nkt. Całe nagromadzone dziś napięcie, frustracja wy wołana nieudany mi poszukiwaniami, pojawiające się od czasu do czasu pragnienie zabicia czegoś — wszy stko to złoży ło się na masę kry ty czną. By ł też głodny. Bardzo głodny. — Skurwy sy nu! Spieprzaj, bo zginiesz! Mroczna sy lwetka wy celowała w niego. Padł kolejny strzał. Jack zobaczy ł skry w miejscu, gdzie kula trafiła w metalowy słupek. — Cholera, co ty tu robisz! — zawołał Jack. — Aaaaaachchch! — zawy ł jego gadzi mózg, radując się zalewający mi go hormonami. Mężczy zna poczuł, że jego ciało się wy dłuża, szczątkowy ogon rośnie, rozdzierając ubranie, a przed oczami pojawia się py sk. Szeregi zębów wy rastały szy bciej niż cokolwiek, co posiał Kadmos. Jego pazury drapały ubitą ziemię, szukając punktu zaczepienia. Zasy czał z niecierpliwości. Głodny — pomy ślał. Czuł również gniew. Ale przede wszy stkim głód. Mężczy zna z pistoletem wy cofał się ku zakamarkowi muru. W drugiej ręce trzy mał coś bły szczącego. Gapił się z niedowierzaniem na aligatora.

— Kurwa, spierdalaj stąd! Paszcza rozwarła się szeroko i gad runął do ataku. Zabrzmiał krótki grom, pistolet rozbły snął i kula zraniła pancerz stworzenia nad jedną z przednich nóg. Szczęki zatrzasnęły się z niewiary godną siłą. Mężczy zna krzy knął, unosząc ręce w daremnej próbie odepchnięcia napastnika. Pistolet odbił się od ziemi i zniknął w mroku. Owinięta w plastik paczuszka wy lądowała w paszczy bestii razem z trzy mającą ją ręką, a następnie barkiem i twarzą mężczy zny. Jego bulgoczące krzy ki umilkły po kilku sekundach. Toczący się monokl uderzy ł o ścianę tunelu. Szkło pękło z trzaskiem. Aligator oderwał szczęki od resztek trupa. Nie żuł pokarmu. Wszy stko trafiało wprost do żołądka, gdzie potężne enzy my przy czy nią się do zaspokojenia głodu drapieżcy. Gad ponownie otworzy ł paszczę i ry knął na znak wy zwania. Nikt ani nic mu nie odpowiedziało. Kiwał ociężale głową, spoglądając to w tę, to w tamtą stronę kory tarza. Na jakimś głębokim poziomie pamiętał, że zaspokojenie głodu nie by ło dziś jego jedy ny m priory tetem. Ruszy ł w ciemność. By ło coś, co musiał zrobić. ♣ — Taksówkę? — zdziwiła się Lilia Wodna. — My ślałam, że się nam śpieszy. — Taksówka nam wy starczy — uspokoił ją Fortunato. — Nie chcemy żadny ch przy ciągający ch uwagę pokazów. Nie dzisiaj. Samochód się zatrzy mał i oboje wsiedli do środka. — Do Empire State Building — polecił as, wciskając się w siedzenie. — Nie chcemy stać się celami. — Chodzi o Astronoma, prawda? — Przed chwilą zabił Dinochłopca. Rozerwał go na strzępy. Zabiłby też Zgona, ale on jest twardszy niż się komukolwiek zdawało. O Wy jcu zapewne sły szałaś. To znaczy … Umilkł. Jane przestała go słuchać już jakiś czas temu. — Dinochłopca? — zapy tała. Mężczy zna skinął głową. — Jezu. — Wbiła wzrok przed siebie. Na jej policzkach gromadziła się woda, nie łzy. Fortunato nie by ł w stanie przewidzieć, czy dziewczy na się rozpłacze, czy też zacznie rozpruwać tapicerkę pojazdu. — W porządku — odezwała się wreszcie cichy m, stłumiony m głosem. Spróbowała raz jeszcze. — W porządku. Możesz na mnie liczy ć. Od czego zaczniemy ? To nie skutkuje — pomy ślał Fortunato. Nie zrobi się nagle słaba i bezradna. Jest już na to za twarda. Jak trzeba postąpić, kiedy nie chcą twojej opieki? — Hmm — odparł. — A może podjęłaby ś się roli ochroniarza?

— Mówisz poważnie? Kogo miałaby m pilnować? — My ślałem o Hiramie Worchesterze. — O ty m grubasie? — Zidenty fikował monetę Astronoma. Jemu również może zagrozić niebezpieczeństwo. — No dobra — zgodziła się. — Na razie może by ć. ♠ Lokal tak sławny i niepowtarzalny jak Wieża Asów musiał przy ciągać swoją dawkę kłopotów i Hiram dawno już pogodził się z niefortunną koniecznością posiadania ochrony. Nalegał jednak, żeby by ła dy skretna. Mężczy źni i kobiety zatrudniani przez Petera Chou by li szy bcy i skuteczni, bardzo wiele umieli i nie przy ciągali niczy jej uwagi. Gdy trzeba by ło sobie poradzić z pijakami, uzbrojony mi napastnikami i próbami samobójczy mi, nikt nie mógłby by ć lepszy, ale Astronom wy kraczał poza zakres ich szkolenia. Modułowy przy ciągał uwagę w takim samy m stopniu, jak dżoker w Idaho. Android by ł przy stojny jak męski model, choć jego prefabry kowana twarz by ła pozbawiona bruzd i włosów. Nosił czapeczkę ukry wającą wbudowaną w głowę kopułę radaru. Na dwóch obrotowy ch wieży czkach połączony ch ze sztuczny m ciałem barków umieszczono granatniki. Oba moduły wy sunęły się naty chmiast. W normalnej sy tuacji Hiram domagał się, by Modułowy zostawiał broń przy wejściu, ale dzisiejszy dzień by ł daleki od normalności. Gdy android wy lądował na balkonie, restaurator z miejsca zapy tał go, jakim uzbrojeniem dy sponuje. — Lewy moduł strzela pojemnikami z gazem łzawiący m, a prawy jest naładowany bombami dy mny mi — wy jaśnił Modułowy. — Dy m oczy wiście nie wpły nie na mój radar, ale oślepi każdego potencjalnego napastnika. Gaz łzawiący … — Wiem, jak działa gaz łzawiący — przerwał mu Hiram. — Twój twórca zakłada, że Astronom musi oddy chać. Oby miał rację. — Mogę zamienić granatnik na działko przeciwpancerne kalibru dwadzieścia milimetrów — odparł radośnie Modułowy. Hiram zakrztusił się na te słowa. — Jeśli choć pomy ślisz o strzelaniu z działa w mojej restauracji, już nigdy cię tu nie wpuszczę. — Właściwie to raczej wielki karabin maszy nowy. — Wszy stko jedno — oznajmił stanowczo Hiram. — Czy chcesz, żeby m patrolował obwód? — Chcę, żeby ś siedział przy końcu baru i nikomu nie przeszkadzał — oznajmił mu Hiram. — Czeka nas jeszcze mnóstwo roboty. Około siódmej zaczną się zjawiać pierwsi goście na koktajle. Jeśli coś ma się wy darzy ć, to raczej wcześniej. Zaprowadził androida do baru i zostawił go w towarzy stwie butelki single malta. Kiedy wracał

do gabinetu, zatrzy mał go Curtis. — Homary by ły jedy ną rzeczą, którą chciało się im zniszczy ć — zameldował. — Niektórzy z pracowników Skrzelaka usuwają szkody. Ci, którzy nie uciekli. Samego Skrzelaka zabrali do kliniki w Dżokerowie. — Dowiedz się, kto nimi kieruje, i powiedz mu, że chcę tuńczy ka — polecił mu Hiram. — Ile ty lko ma. Zamiast homarów będzie dziś tuńczy k z grilla. — Paul nie będzie zadowolony. Restaurator zatrzy mał się w drzwiach. — Niech sobie pokrzy czy. A potem niech bierze się do roboty. Jeśli odmówi, zrobię to sam. Wiem to i owo o kuchni cajun. — Zamy ślił się na moment. — Aligator ma interesujący smak. My ślisz, że Skrzelak mógłby … nie, nie można wy magać zby t wiele. Aha, daj im ekstrakasę za tego tuńczy ka. Gdy by m nie wtrącał się dziś rano, nic z tego by się nie wy darzy ło. — Nie powinieneś się obwiniać. — Niby dlaczego? — sprzeciwił się restaurator. — Pamiętam, kiedy po raz pierwszy rozpoznano u mnie dziką kartę, w ty siąc dziewięćset siedemdziesiąty m pierwszy m. Tachion zapewnił, że nie umrę, a w dodatku otrzy małem niezwy kłą moc. Uznałem, że muszę wy korzy stać tę moc dla dobra publicznego. Wiem, że to absurd, ale takie by ły wtedy nastroje. Coś ci powiem, Curtis. To naprawdę śmieszne wy brać zawód superbohatera, ale w swoim kostiumie wy glądałem jeszcze śmieszniej. — Zamy ślił się na chwilę i zdjął kłaczek z zakry wającej wy datny brzuch kamizelki. — By ł dobrze uszy ty — przy znał — ale i tak wy glądał śmiesznie. Tak czy inaczej, maska nie zmieniła mojej charaktery sty cznej budowy i by łem zmuszony położy ć kres swej nieudanej karierze półprofesjonalnego poszukiwacza przy gód, gdy pewien redaktor rubry ki towarzy skiej zdemaskował moją tożsamość. Nie zaliczam się do skromny ch ludzi, Curtis, ale moją specjalnością jest kuchnia. Skrzelak lepiej by na ty m wy szedł, gdy by m o ty m pamiętał dziś rano. Odwrócił się, nim jego zastępca zdąży ł odpowiedzieć, i zamknął za sobą drzwi gabinetu. Na biurku czekał już na niego obiad: trzy grube kotlety schabowe usmażone z cebulą i bazy lią, sałatka makaronowa, gotowane brokuły z tarty m parmezanem oraz kawałek sławnego sernika z Wieży Asów. Hiram usiadł, spoglądając na to wszy stko. Obok tacy z nietknięty m posiłkiem leżała gazeta. Zdąży ł się już ukazać specjalny numer „Daily News” i Anthony przy niósł egzemplarz razem ze smokingiem Hirama. Zdjęcie zajmujące całą pierwszą stronę tabloidu wy konał przy Mauzoleum Śmiga jakiś fotograf amator. As pomy ślał, że zdjęcie z pewnością jest świetne, ale ledwie by ł w stanie na nie spojrzeć. Odwrócił wzrok od zmasakrowanego ciała Dinochłopca i przy jrzał się twarzom widoczny m w tle. Ich emocje łatwo by ło odczy tać: groza, histeria, ból, szok. Niektórzy by li po prostu

zdezorientowani, inni gapili się na to z niezdrową fascy nacją. W prawy m rogu ładna blondy nka, najwy żej osiemnastoletnia, śmiała się, z pewnością z jakiegoś powiedzonka chłopaka, którego ramienia się trzy mała. Nic jeszcze nie wiedziała o tragedii, która wy darzy ła się kilka metrów od niej. Jak się poczuła, kiedy już się obejrzała, nadal mając na ustach ślad śmiechu? Jak się poczuje, kiedy zobaczy to zdjęcie, na który m ten śmiech utrwalono po wsze czasy ? Obiad sty gnął, ale Hiram nie miał apety tu. Dinochłopiec by ł dla właściciela Wieży Asów źródłem nieustannej iry tacji. Restaurator pamiętał gorącą letnią noc, gdy przez otwarte drzwi tarasu do środka wleciał pteranodon i opadł na gości. Rozlano drinki, potłuczono talerze, wózek deserowy się przewrócił, a kilku oburzony ch klientów opuściło lokal, nie płacąc rachunku. Hiram położy ł kres incy dentowi, czy niąc stworzenie zby t ciężkim, by mogło się utrzy mać w powietrzu, a potem udzielając mu stanowczej repry mendy. Wszy scy się zgadzali, że chłopak dał się zastraszy ć prawie na ty dzień. Zadzwonił telefon i restaurator pośpiesznie podniósł słuchawkę. — Kto mówi? — zapy tał opry skliwy m tonem. Nie by ł w nastroju na pogawędki. — To ja, Hiram — odparł Jay Ackroy d. Prawie już zapomniał o detekty wie. — Gdzie jesteś? — zapy tał. — W tej chwili przy telefonie obok męskiej toalety w Kry ształowy m Pałacu. Przy gląda mi się dżoker, który wy gląda jak skrzy żowanie piździelca z ty gry sem szablastozębny m. Chy ba chce skorzy stać z telefonu, więc będę się streszczał. Poczwarka coś wie. — Poczwarka wie wiele rzeczy — zauważy ł Hiram. — Bardzo wiele — zgodził się Ackroy d. — Twój przy jaciel Maczuga nie jest niezależny. On i cała jego banda są częścią czegoś znacznie większego. Poczwarka wie czego, ale cena, której zażądała za tę informację, wy kracza poza mój budżet. Niewy kluczone jednak, że nie poza twój. Przy prowadzę ją dziś wieczorem, żeby ś mógł sam z nią porozmawiać. — Przy prowadzisz ją tutaj? — obruszy ł się Hiram. — Jay, ona jest dżokerką, nie aską. — Ja jestem asem — przy pomniał mu Ackroy d. — Ona będzie osobą towarzy szącą. Nie martw się, kazałem jej obiecać, że zakry je cy cki. Z drugiej strony, to szkoda. Są naprawdę niezłe, chociaż niewidzialne. Udawaj, że wierzy sz w jej bry ty jskie pochodzenie, a świetnie się ze sobą dogadacie. — Jasne — odparł restaurator. — A podczas gdy ty planowałeś swój towarzy ski kalendarzy k i podziwiałeś piersi Poczwarki, Maczuga wy słał Skrzelaka do szpitala i zniszczy ł moje homary. — Wiem o ty m — przy znał Ackroy d. — Skąd możesz wiedzieć? — zapy tał zdziwiony Hiram. — Zanim pojechałem do Poczwarki, zajrzałem na Fulton Street. Pomy ślałem sobie, że

pogadam ze Skrzelakiem, oczaruję go kilkoma magiczny mi sztuczkami, wy ciągnę monetę z jego skrzeli i może coś mi powie. Moje podejrzenia wzbudził już widok płonącej w zaułku ciężarówki. Kiedy wchodziłem, jakiś facet wy soki na ponad dwa metry właśnie wy chodził. Wy glądał bardzo podobnie do tego, który czeka na telefon, ty lko by ł brzy dszy. Dokonałem zatrzy mania oby watelskiego. Siedzi w więzieniu Tombs. — Boże — zawołał. — Jay, to pierwsza dobra wiadomość, jaką dziś usły szałem. Dziękuję. Wy konałeś świetną robotę. Masz za to darmowe kolacje przez miesiąc. — Mam nadzieję, że uwzględnisz przy stawki. Ale to jeszcze nie koniec. Na razie Maczuga siedzi w celi, ale prędzej czy później ktoś usły szy jego wrzaski, a wtedy go wy puszczą, chy ba że zdołamy go o coś oskarży ć. Czy mógłby ś tu przy jechać i podjąć się tego zadania? Hiram poczuł, że nagle znalazł się w pułapce. — Hmm… Jay, chciałby m to zrobić, ale w tej chwili naprawdę nie mogę opuszczać restauracji. — Kry zy s z pâté de foie gras? — Fortunato przy jedzie tu z grupą ludzi. Muszę, hmm, zostać z nimi. Poza ty m nigdy nie widziałem Maczugi na oczy. To Skrzelaka zaatakowali. Niech on wy sunie oskarżenie. — On jest przerażony, Hiram. — Jeśli uda się nam zamknąć Maczugę, nie będzie miał powodów do obaw. Powiedz mu to. Nie może pozwolić, żeby uszło im to na sucho. — W porządku — odparł z westchnieniem Ackroy d. — Pójdę z nim pogadać. Cholera, w takie dni żałuję, że nie potrafię teleportować samego siebie. Masz pojęcie, jakie dzisiaj są korki? ♦ Spector stał na brzegu Hudson River i gapił się na brzeg New Jersey. Wy chowy wał się w Teaneck i odkąd sięgał pamięcią, nienawidził nowojorczy ków za ich pełne pogardy słowa i niezliczone kawały o mieszkańcach New Jersey. Naprawdę uważali się za lepszy ch, choć mieszkali w odległości zaledwie kilku mil. Każdy zabity przez niego nowojorczy k by ł choć niewielką zemstą za to, jak zawsze go traktowali. Astronom wiedział, że Spector ocalał. Zapewne by ł zby t zajęty, by osobiście oglądać telewizję, ale miał pod dostatkiem fagasów, którzy go o ty m zawiadomią. Zgon mógł ty lko mieć nadzieję, że niektórzy z asów na liście starucha są ważniejsi od niego. Cholera, niewy kluczone nawet, że go wy kończą. Już raz skopali mu ty łek. Jeśli Spector zdoła trzy mać się od tego z dala, może przeczy ta jutro w „New York Timesie” nekrologi ich wszy stkich. Za plecami miał West Side Highway, już pełną samochodów. W dzielnicy portowej panował ruch. Ludzie pracy musieli jeść. Nie mogli poświęcić całego dnia na oglądanie cholernej parady. Spector odwrócił się w stronę Manhattanu. Na wprost przed nim, po drugiej stronie ulicy,

znajdował się budy nek Windhaven Tower. Mieszkania w nim by ły drogie i ekskluzy wne. Architektonicznie przy wodził na my śl pulpowy sty l science fiction z lat trzy dziesty ch, łącznie z atrium sięgający m aż po dach. Przesunął wzrok ku górze wzdłuż srebrzy stej linii wieży do samego szczy tu. Przy mruży ł powieki. Coś tam się ruszało. Ktoś tam by ł. Jakiś człowiek zeskoczy ł na lotni z dachu dwudziestopiętrowego budy nku. Opadał przez kilka sekund, po czy m wy równał lot i skierował się ku rzece. — Jak ty lko gliny cię dorwą, wpakują cię do mamra — mruknął Spector. Nie znosił wy sokości i drżał na my śl o upadku z takiego gmachu, nawet gdy by miał skrzy dła. Ponownie spojrzał w stronę New Jersey. Coś leciało ku miastu zza rzeki. Poruszało się szy bko, dobre sto metrów nad ziemią. Spector rozpoznał znajomą skorupę. — Żółw. A więc Astronom jeszcze cię nie dorwał. Spector lubił Żółwia w równie znikomy m stopniu, co pozostały ch asów, którzy zaatakowali Cloisters. Rozprostował ramiona i otarł usta. Nagle poczuł się odsłonięty. Jeśli Astronom spróbuje teraz załatwić Żółwia, wolałby nie znaleźć się zby t blisko. Żółw zwolnił i zawisł nad rzeką. W pobliżu pły wało kilka pry watny ch łodzi, koły szący ch się na lekkim wietrzy ku, nic jednak nie wskazy wało, by coś mu groziło. Skorupa lekko się zakoły sała, lotnia pochy liła skrzy dła i skierowała się prosto na nią. Spector miał ochotę zwiać, ale ciekawość kazała mu pozostać na miejscu. Lotnia szy bko zbliżała się do celu. Dzieliło ją od niego niespełna trzy dzieści metrów. Rozległ się dźwięk przy pominający cięcie szkła, a następnie głośny trzask. Zgon rozpoznał ten odgłos i uświadomił sobie, że Żółw ma kłopoty. Jedny m z ostatnich asów zwabiony ch na służbę u Astronoma by ł portory kański chłopak, nazwany przez starca Chochlikiem. Potrafił on wy sy łać elektromagnety czny impuls neutralizujący wszy stkie elektry czne urządzenia w promieniu około pięćdziesięciu metrów. Kamery i reszta sprzętu w skorupie Żółwia stały się całkowicie bezuży teczne. Chochlik wzbił się w górę, by przelecieć nad skorupą. Wiatr spowalniał go, pozwalając mu wznosić się wy żej. Robotnicy portowi odstawiali skrzy nie, by gapić się na rzekę. Po paru chwilach skorupę pokry ły pomarańczowe płomienie. Napalm. Nad wodą poniósł się huk eksplozji. Gdy jej rozbły sk przy gasł, Spector zauważy ł, że fragmenty skorupy zajęły się ogniem. Żółw zakoły sał się jeszcze bardziej, a potem wpadł do rzeki z głośny m pluskiem oraz sy kiem. Jedna z pobliskich łodzi skierowała się ku niemu. Skorupa unosiła się na powierzchni przez jakąś sekundę, a potem zniknęła w głębinie tak szy bko, jakby na dnie zainstalowano wciągające ją kołowrotki. Nie pozostało po niej nic poza parą buchającą z powierzchni wody. — Jezu. Kto by pomy ślał, że to będzie takie łatwe. Spector poczuł nagły dreszcz. Mógłby się założy ć, że Astronom obserwował upadek Żółwia,

tak samo jak on. Reszta asów w niczy m mu nie pomoże. Astronom załatwiał ich jednego pod drugim. Poprzednim razem zdołali pokonać starca ty lko dzięki organizacji i zaskoczeniu. Dzisiaj to on ich zaskoczy ł. Spector usły szał zbliżające się sy reny. Odwrócił się i uciekł. ♥ — Widzieliśmy to w telewizji — oznajmił Fortunatowi Hiram. — Najpierw Wy jec, a potem Dinochłopiec. To by ło straszne, niewiary godne. Alfons skinął głową. Czuł się niekomofortowo w zatłoczony m gabinecie. By li tu szef kuchni Hirama, jego ochroniarz oraz paru kelnerów. Modułowy przestał wy glądać przez okno i podszedł bliżej. — Cześć — przy witał Jane. — Nie wiem, czy mnie pamiętasz. Jestem Modułowy. Możesz w skrócie mówić mi Mod. Dziewczy na zby ła go skinieniem głowy. — Nie jestem ci tu potrzebna — rzekła do Fortunata. — Po prostu chcesz mnie gdzieś ukry ć, żeby m ci nie zawadzała. — Nieprawda. Widziałaś Astronoma. Lepiej niż ktokolwiek inny wiesz, jak wielką ma moc. Jedy ną nadzieją jest dla nas przewaga liczebna. Powinniśmy wszy scy zebrać się w jedny m miejscu. — Wszy scy ? Ty również? — Muszę odszukać pozostały ch. To moja karma, tak? Jestem za to odpowiedzialny. — No wiesz, nie musisz tego robić sam. To nie zbrodnia pozwolić, by ktoś ci pomógł. — Fortunato milczał. Mogłaby m… ech, po co zadaję sobie trud? Powiem ci ty lko jedno. Jeśli mnie tu zostawisz i ktoś zginie albo zostanie ranny, choć mogłaby m go uratować, nie pozwolę ci o ty m zapomnieć. Jasne? — Mogę z ty m ży ć — odparł alfons. Hiram wy szedł za nim na kory tarz. — Hmm, Fortunato? Możesz mi poświęcić chwilkę? — Zapy tany skinął głową i restaurator zamknął za nimi drzwi. — Przed paroma minutami dzwonił do mnie porucznik Altobelli z nowojorskiej policji. Szukał ciebie. — Czego się dowiedział? — Nie chciał mi tego powiedzieć. Mówił, żeby ś jak najszy bciej zjawił się w Cloisters. — Dobra, to będzie następny punkt. — Fortunato? — Słucham? — Co z Tachionem? — A co ma by ć?

— Czy Astronom jego też nie chce załatwić? — Chuj z nim. — A czy mogę przy najmniej go ostrzec? — Wszy stko mi jedno. Ty lko nie zrób nic głupiego i nie zostaw ludzi, który ch tu przy wiozę. Liczę na ciebie, brachu. Nie spierdol sprawy. — W porządku — odparł Hiram bez śladu wesołości. Przy jechała winda. Fortunato wy brał parter, a potem wcisnął guzik zamy kający drzwi. ♣ Od zapachu gorący ch precli Spectorowi zaburczało w brzuchu. Poza kilkoma fistaszkami w Bezdennej Jamie nic nie jadł przez cały dzień. Podszedł do straganu. Sprzedawca by ł niskim mężczy zną w średnim wieku. Miał na sobie jasnoniebieską koszulę i czarne spodnie bez paska. Mężczy zna uśmiechnął się do Spectora, odsłaniając krzy we, żółte zęby. Nosił znaczek z napisem: NIKT NIE WYGINA SIĘ LEPIEJ NIŻ SPRZEDAWCY PRECLI. — Co mogę dla pana zrobić? — Proszę precla. Albo lepiej dwa. Sprzedawca sięgnął po precle i zaczął je pakować z roztargnioną miną. — Coś panu powiem. Chciałby m, żeby codziennie by ł Dzień Dzikiej Karty. Wtedy mógłby m przejść w stan spoczy nku i grać sobie na wy ścigach. Spector wziął precle od sprzedawcy i zapłacił. Sprzedawca miał proste, głupie marzenia, jak wszy scy nieudacznicy. Zgon nie marzy ł już o niczy m. Po prostu zabijał ludzi i od czasu do czasu zadawał sobie py tanie, dlaczego nie przejmuje się ty m bardziej. Ugry zł duży kęs precla. By ł ciepły i ciągnący. To mu wy starczy do chwili kolacji w Lilii Hajfongu. Nagle dopadła go fala mdłości połączony ch z zawrotami głowy. Wy puścił precle i osunął się na kolana. Na granice jego pola widzenia naciskała ciemność. — Źle się pan czuje? — zapy tał ktoś. Zobaczy ł limuzy nę, która zatrzy mała się obok. Przy ciemniona szy ba opuściła się powoli i Astronom uśmiechnął się do niego. Spector zgiął się wpół, przy ciskając twarz do zimnego betonu. Nie miał siły się ruszy ć. Zamknął oczy, usiłując zaczerpnąć oddech. Nadal czuł zapach precli. Drzwi samochodu się zatrzasnęły. Mdlejąc, Spector poczuł podnoszące go dłonie. ♠ Fortunato przedstawił ją jako Lilię Wodną, ale ona powiedziała Hiramowi, że woli, by mówiono jej „Jane”. — Wiem, co czujesz — rzekł do niej z czarujący m uśmiechem. — Mnie kiedy ś nazy wali

Grubasem. Sprawiała wrażenie nieśmiałej i słodkiej, ale jej ubrania po prostu nie można by ło tolerować. Niebieskie dżinsy miały swoje miejsce, ale nie by ła nim Wieża Asów, a jej tenisówki by ły paskudnie wy strzępione. — To bardzo zabawny gość — rzucił od niechcenia Hiram, wskazując na podobiznę uśmiechniętego Skaczącego Ognika na jej wy blakłej koszulce. — Będzie tu dzisiaj? — zapy tała dziewczy na. — Obawiam się, że nie — odparł Hiram. — Rzecz jasna, otrzy mał zaproszenie za pośrednictwem doktora Tachiona, ale przesłał wiadomość, że musi z żalem odmówić. Napisał, że może go zastąpić jeden z przy jaciół, cokolwiek to oznacza. Chodź ze mną, proszę. Tu jest teraz istny dom wariatów. Hiram zaprowadził ją przez pełną rwetesu restaurację do swego gabinetu, gdzie panował względny spokój. Następnie zadzwonił po Anthony ’ego. Gdy szofer się zjawił, przedstawił go Jane. — Podaj mu swoje wy miary — poprosił. — Wy miary ? — zdziwiła się dziewczy na. — Na dzisiejszej kolacji obowiązują stroje wieczorowe — wy jaśnił restaurator. — Nie ma powodu, by piękna, młoda dama, taka jak ty, nie miała się pojawić w najlepszy m stroju. Niestety, będzie go musiał kupić ktoś inny. Nie możemy cię wy puścić na zakupy. Fortunato nalega, by śmy wszy scy trzy mali się razem, i jestem przekonany, że insty nkt takty czny go nie zawodzi. — Spojrzał na Anthony ’ego. — My ślę, że coś niebieskiego albo zielonego. Do tego pończochy i dodatki. Dobrze się czujesz na wy sokich obcasach, Jane, czy wolisz niskie? — Chwileczkę — sprzeciwiła się, szeroko otwierając wy pełnione lękiem oczy. — Nie mogę sobie pozwolić na mnóstwo drogich ciuchów. — Wy sokie — zdecy dował Hiram. — Z całą pewnością. Wieża Asów zajmie się wszy stkim. — Uśmiechnął się. — Nie przejmuj się, znajdę sposób, żeby odliczy ć to od podatku. Mam bardzo dobrego księgowego. Potrząsnęła głową. — Nie. Przepraszam, ale nie mogę się na to zgodzić. — Dlaczego? — zapy tał skonsternowany Hiram. — Nie mogę przy jąć w podarunku mnóstwa drogich ubrań. Nie mogę tego zrobić i nie zrobię. — Moja droga — odparł niepewnie Hiram. — Stawiasz mnie w trudnej sy tuacji. Rozumiesz, nie wy muszam ścisłego przestrzegania zasad doty czący ch ubioru, ale by łaby szkoda… — By ć może zgodziłaby się pani przy jąć strój jako poży czkę? — odezwał się niespodziewanie Anthony. — Jeśli mogę by ć taki śmiały, by to zasugerować.

— Nie mogę — sprzeciwiła się Jane. — Nawet jako poży czki. Dziś po południu rzuciłam robotę i nawet jeśli znajdę nową, jako kelnerka nigdy nie zarobię ty le, żeby spłacić dług. Hiram pogłaskał się z namy słem po brodzie, a potem się uśmiechnął. — Możesz zarobić — stwierdził — jeśli będziesz pracować w Wieży Asów. Nie dzisiaj, oczy wiście, ale mogłaby ś zacząć od jutra, kiedy znowu otworzy my lokal dla wszy stkich. Zapewniam, że napiwki są bardzo wy sokie, a nam zawsze przy da się dobra pracownica. — W porządku — zgodziła się Jane po chwili zastanowienia. — Zgadzam się. Możesz odliczy ć dług z mojej pensji. Spojrzała spokojnie na Hirama. Na jej ustach pojawił się cień uśmieszku. — Znakomicie — ucieszy ł się restaurator. — Obawiam się, że muszę się teraz zabrać do pracy. Jeśli jesteś głodna, znajdź Curtisa, niech da ci jakiś obiad. Gdy Jane wy szła, wpatrzy ł się w zamknięte drzwi. Śliczna dziewczy na, choć stanowczo za młoda dla niego. Otaczająca ją aura niewinności wy dawała mu się bardzo pociągająca. Przy pominała mu Eileen Carter, która by ła niemal równie młoda, gdy poznali się przed laty. Niewinność i siła, to bardzo potężna mieszanka. Dziewczy na będzie miała szczęście, jeśli ten koktajl jej nie zabije. Zmarszczy ł brwi, zacisnął odruchowo pięść i pomy ślał o umarły ch. O dorastający m chłopaku marzący m o chwale i o potężny m, ubrany m na żółto mężczy źnie, który potrafił kruszy ć głosem kamień. A także o Eileen. O niej nigdy nie może zapomnieć. Minęło już siedem lat, odkąd Fortunato przy niósł mu bły szczący, czerwony jak krew pieniążek i Hiram podał mu jej nazwisko, nie podejrzewając, że w ten sposób wy daje na nią wy rok śmierci. Później nie by ł w stanie w to uwierzy ć. Nie ży je? Eileen nie ży je? Pomógł zidenty fikować rzadką monetę i z tego powodu zginęła? By ła jego kochanką na wiele lat przed ty m, nim dorwał go wirus dzikiej karty. To się skończy ło, kiedy poznała Fortunata. Alfons przespał się z nią i doprowadził do jej śmierci, wciągając ją w coś, z czy m nie miała nic wspólnego, podobnie zresztą jak Hiram. Fortunato przy niósł mu tę wiadomość nocą i to by ła jedna z najgorszy ch nocy w ży ciu Hirama. Słuchając opowieści alfonsa o masonach, czuł smak żółci w gardle i narastał w nim gniew. Nigdy nie uży ł mocy, którą dał mu zarodnik, by popełnić zabójstwo, ale wtedy niewiele zabrakło. Zaciskał i rozluźniał palce, obserwując fale grawitacy jne migoczące wokół czarnoskórego mężczy zny o oczach w kształcie migdałów i wy pukły m czole, i zastanawiał się, ile ciężaru może znieść Fortunato. Dwieście pięćdziesiąt kilogramów? Pięćset? Ty siąc? Czy najpierw pęknie mu serce, czy szy bciej te długie, ży laste nogi załamią się pod jego ciężarem? Hiram mógłby się o ty m przekonać, zaciskając pięść bardzo mocno. Nie zrobił tego, rzecz jasna. Dlatego, że słuchając głosu alfonsa, coś sobie uświadomił. Nie

chodziło o to, co tamten powiedział — Fortunato nie zaliczał się do ludzi skłonny ch do podobny ch wy znań. To by ł ton jego głosu oraz wy raz ciemny ch, skośny ch oczu. On również ją kochał. By ć może bardziej niż Hiram, który odziedziczy ł po ojcu niepohamowane apety ty oraz skłonność do skoków w bok. Rozluźnił więc na wpół zaciśniętą pięść i zamiast nienawiści poczuł dziwną sy mpatię do alfonsa-czarnoksiężnika o niewy parzonej gębie. Potem próbował zapomnieć o ty m wszy stkim. Pomimo mocy, którą dy sponował, nie miał ambicji zostać bohaterem. Zbrodnie by ły problemem policji, a sprawiedliwość domeną bogów. Jego zadaniem by ło dobrze karmić ludzi i w ten sposób czy nić ich na parę godzin choć odrobinę szczęśliwszy mi. Wspomnienie o Eileen, Dinochłopcu i Wy jcu, a także niepokój o Skrzelaka, młodą, słodką Lilię Wodną, doktora Tachiona oraz inny ch, którzy znajdowali się na liście śmierci Astronoma, spowodowowało, że Hiram Worchester poczuł, że narasta w nim gniew, tak samo, jak owej nocy w ty siąc dziewięćset siedemdziesiąty m dziewiąty m. Hiram przy glądał się przez chwilę talerzowi z zimny m obiadem, po czy m wziął w ręce nóż oraz widelec i zaczął metody cznie jeść. ♦ Gdy Spector odzy skał przy tomność, nie chciał otworzy ć oczu. Wiedział, że znajduje się w limuzy nie Astronoma. Wy czuwał osoby siedzące po jego obu stronach. Ta z lewej miała kościste łokcie. Pomy ślał, że to sam starzec. — Nie udawaj trupa, Zgon. To w niczy m ci nie pomoże. Astronom wy mierzy ł mu kuksańca w żebra. Spector otworzy ł oczy. Po jego prawej stronie siedziała kobieta w średnim wieku. Ry sy jej twarzy wy glądały jak kary katura kogoś pięknego. Nie nosiła makijażu. Miała na sobie białą, bawełnianą suknię o wy ściełany ch ramionach i wąskiej talii. Unikała patrzenia prosto na niego. — Nie masz nic do powiedzenia? Ale przecież nigdy nie by łeś gadatliwy. — Astronom położy ł dłoń na jego lewy m ramieniu. — Mam nadzieję, że w pełni przy ciągnąłem twoją uwagę. Spector spojrzał w oczy Astronoma. Źrenice starca by ły szeroko rozwarte. Spróbował uży ć swej mocy. Może ty m razem się uda. Nic z tego. Sięgnął ręką pod płaszcz, szukając ingrama. Pistolet i kabura zniknęły. Starzec potrząsnął głową. — Zabrałem go. To żałosne. Upadłeś tak nisko, że musisz nosić broń. Masz szczęście, że znowu cię znalazłem. — Żółw nie ży je, prawda? — Tak. — Astronom zatarł dłonie. — To bardzo łatwe, kiedy ty wiesz, co się zdarzy, a oni nie. — Jak to zrobiłeś? — zapy tał Spector.

— Nasz dobry przy jaciel, kapitan Black, wy słał na paśmie policy jny m fałszy wą prośbę o pomoc. — Astronom dotknął palcem pomarszczonego czoła. — Trzeba po prostu przechy trzy ć wrogów. To wszy stko. — Chochlik miał szczęście, że udało mu się tak zbliży ć. Spector wcisnął się z westchnieniem w miękką tapicerkę. Nie pozostała mu już ani jedna karta. — Nie nazwałby m tego szczęściem. Żółw miał problemy z poziomem cukru we krwi, nieprawdaż, moja droga? — Dość poważne — odparła kobieta. — Jeszcze gorsze niż to, co zrobiłam panu Spectorowi. — Zgonowi, moja droga. Nazy waj go Zgonem. — Astronom mocniej zacisnął dłoń na ramieniu Spectora. — Przy witaj się z Insuliną, Zgon. To moja nowa ulubiona uczennica. — Cześć, słodziutka — rzucił z sarkazmem. Nadal nie chciała na niego patrzeć. — Ży ję. To znaczy, że do czegoś mnie potrzebujesz. Kogo mam zabić? — Ty mi sprawami zajmą się moi bardziej godni zaufania towarzy sze. Nie, zachowałem cię przy ży ciu z innego powodu. Ten Fortunato… — Astronom zacisnął wolną rękę w pięść. — Chcę, żeby cierpiał, zanim umrze. Ma kobiety. Dzisiejszej nocy zabawimy się we dwóch z niektóry mi z nich. Zawsze to lubiłeś, prawda, Zgon? — Ehe. O której? Spector nie wierzy ł, by to miało się okazać takie łatwe. Staruch nadal trzy mał go za ramię. — Późno. Bardzo późno. — Świetnie. — Ale nadal muszę cię ukarać za to, że próbowałeś się przede mną ukry ć. Trzeba ci przy pomnieć, gdzie twoje miejsce. — Nie — sprzeciwił się Spector, próbując się wy rwać. Astronom złapał go obiema rękami za przedramię i szarpnął mocno. Kości się złamały, ból przeszy ł kończy nę aż do barku. Spector złapał starca za twarz, rozdzierając jego policzki i strącając okulary. Astronom złączy ł złamane kości, ustawiając je pod kątem. — Wszelką moc, jaką posiadasz, mogę wy korzy stać przeciwko tobie, Zgon. Mogę usunąć z twojego mózgu wszy stko poza wspomnieniem śmierci i okaleczy ć cię tak, że będziesz wy glądał jak najgorszy koszmar dżokera. Spector poczuł, że kości mu się zrastają. Jego ręka wy glądała tak, jakby dodano do niej trzeci, nieruchomy staw. Spróbował się wy rwać, ale Astronom trzy mał go mocno. — Chy ba już z nim lepiej. Nie będzie się nam więcej sprzeciwiał — skwitował starzec i puścił jego rękę. — Kurwa, zobacz, co mi zrobiłeś! — wrzasnął Spector. Astronom podniósł okulary i włoży ł je z powrotem na nos.

— Jeśli znowu mnie rozczarujesz, czeka cię znacznie gorszy los. Kierowco, zatrzy maj się. Samochód stanął przy krawężniku i Insulina otworzy ła drzwi, po czy m spojrzała z uśmiechem na wy krzy wione ramię Zgona. Zaczekaj, aż się wkurzy na ciebie — pomy ślał Spector, przełażąc nad nią i wy chodząc na zewnątrz. Mam nadzieję, że wywróci cię na lewą stronę. — Dzisiaj w nocy. Bądź gotowy. Przy jdę po ciebie, gdy nadejdzie czas — oznajmił Astronom. Kobieta zamknęła drzwi i limuzy na ruszy ła. Spector uniósł wzrok. Ludzie wskazy wali na niego palcami, śmiejąc się, jakby by ł jakimś żartem. Inni odwracali wzrok. Budy nek Pan Am znajdował się kilka przecznic od niego, przy Park Avenue. Wy sadzili go w samy m środku Manhattanu. Potarł rękę. Nie by ł już w stanie obracać nadgarstka. Ze szczy tu budy nku Pan Am wy startował helikopter. Spector pomy ślał, że chciałby się w nim znajdować, ale potem potrząsnął głową. Na całej planecie nie by ło miejsca, w który m można by się ukry ć przed Astronomem. Ruszy ł szy bko przed siebie, żałując, że nie ma czasu, by zabić każdego, kto dziwnie na niego spojrzał. ♣♦♥♠

Rozdział 10 15:00 W sy pialni również dominował rdzawoczerwony moty w, ale podstawowe elementy ty m razem by ły szare, nie białe. Kolejne książki, kolejne kwiaty, a na komodzie zdjęcie kobiety o smutny m spojrzeniu, ubranej w sty lu lat czterdziesty ch. Ogromna garderoba wy pełniona ubraniami, feeria kolorów. Siedzący na krześle przy oknie Tachion zdjął jeden but na wy sokim obcasie. Srebrne i kry ształowe dzwonki wiatrowe nad jego głową pobrzękiwały w podmuchu pły nący m z klimaty zatora. — Daj, ja to zrobię. Uklękła przed nim i zdjęła mu drugi but. Zauważy ła, że ma bardzo drobne stopy, kontrastujące ze stopami Josiaha, który nosił numer czterdzieści sześć. — To ja powinienem cię rozbierać. Wy puściła but. — A może tak przy śpieszy my sprawę i rozbierzemy się sami? — Nie wiem, czy mam się cieszy ć, że tak ci się do tego śpieszy, czy raczej martwić my ślą, że chcesz już to mieć za sobą. Jej palce zamarły na guziku bluzki. Zauważy ła w lustrze, że z jej twarzy odpły nął kolor, pozostawiając po sobie osobliwą szarość, doty kającą niekiedy czarnej skóry. Zdjęła pośpiesznie ubranie i przy jrzała się swemu szczupłemu odbiciu. Kry ształki w jej warkoczy kach lśniły na tle hebanowy ch włosów. — Pani, jesteś piękna. Jego odbicie barwy kości słoniowej i krwawnika kontrastowało z jej ciemną sy lwetką. Ruda czupry na ledwie wy stawała ponad jej ramię. Ruletka odsłoniła zęby w parodii uśmiechu. — Chodź. Podziękuję ci w łóżku. Materac zatrząsł się z szelestem, gdy wsunęli się pod kołdrę. Tachion sięgnął ku niej, a potem przetoczy ł się na bok i wy łączy ł stojący przy łóżku telefon. Następnie mrugnął, uśmiechnął się lubieżnie i przy sunął do niej. Jego dłonie i usta biegle znajdowały jej erogenne punkty, rozpuszczając niepokój w strumieniu wrażeń. Ty m razem nie by ł to obowiązek, który musiała cierpliwie znosić. By ł wy robiony m kochankiem, wy dawało się niemal, że wielbi ją swoim ciałem. Jego palce rozsunęły pozlepiane od wilgoci włosy jej wzgórka łonowego, a języ k

podrażnił jej wargi i łechtaczkę. Zatopiła dłoń w jego włosach, przy ciągając go do siebie. Na moment zapomniała o przeszłości i przy szłości, pogrążając się we wszechogarniającej chwili. Tachion przesunął się w górę, doty kając jej uda penisem, gorący m, szty wny m i wilgotny m. Główka członka trąciła jej wzgórek niczy m źrebak domagający się pieszczot. Ruletka westchnęła, rozkładając szeroko nogi na przy witanie. On jednak nadal ją pobudzał. Wy prostował szty wno ręce wzdłuż jej ciała i drażnił zębami sutki. Czuła na łechtaczce cofający się przed pełną penetracją gorący doty k, doprowadzający ją do szału. Pociągnęła go z warknięciem na siebie, chwy tając jego usta, gdy wsunął się w nią gładko. I poczuła jednocześnie kilka rzeczy : delikatne jak piórko muśnięcie jego umy słu, ześlizgujące się bez szkody po tarczach wzniesiony ch przez Astronoma, by zapobiec takiej właśnie penetracji, a także wzbierający ciężar trucizny, szarpiącej się niczy m niecierpliwy pies my śliwski w oczekiwaniu na jej pozwolenie. Pozwolenie, którego nie udzielała. Usprawiedliwiała tę decy zję na wpół uformowany mi my ślami, że będzie się z nim bawiła i obieca mu miłość, co uczy ni jej zdradę jeszcze bardziej druzgocącą. Oplotła go wszy stkimi kończy nami, odpowiadając ruchem bioder na każde pchnięcie. Wy puścił w nią fontannę nasienia, krzy knął ochry ple i osunął się na jej piersi, przy gniatając je. — Ruletko, my ślę, że jesteś aską — wy dy szał. — Nie! Zepchnęła go z siebie. Patrzy ł na nią, mrugając ze zdumioną miną. — To nie są proste tarcze, jakie potrafią stawiać normowie. Są bardzo zaawansowane. Uklękła, koły sząc się na łóżku. Zaciskała pięści między udami. Pot sty gł na jej nagiej skórze. — Nie potrafię tego wy tłumaczy ć. — Może mnie się uda, jeśli pozwolisz mi wy słać sondę. — Nie. Nie! To mnie przeraża! Nie chcę, żeby ś to robił. Nie pozwolę ci! Przenikliwy ton jej własnego głosu przeszy wał Ruletkę na wskroś, powodując ostry ból wewnątrz czaszki. — W porządku. W porządku. — Jego dłonie uspokajały ją jak nerwowego wierzchowca. — Twoje ciało i umy sł należą do ciebie. Nigdy by m cię do niczego nie zmusił. Rzuciła się na łóżko obok Tachiona i wtuliła twarz w jego bok. Czuła słony smak potu, wciągała w płuca zapach mężczy zny, seksu i pły nu po goleniu. — Przy tul mnie. Nie chcę już o niczy m my śleć. — Sza. Sza. Nic ci przy mnie nie grozi. Ponowne otworzy ł szeroko oczy ze zdumienia, gdy pokój wy pełnił śmiech kobiety. Szalone odpry ski dźwięku próbowały poderżnąć jej gardło i wy pełniały płuca bólem.

♠ — Suzanne! — W porządku. Nic mi nie jest. — Trampula usiadła i zaczerpnęła głęboki oddech. — Taki silny … — Co się stało? — zapy tała Rosemary głosem przepełniony m szczerą troską. Trampula spojrzała na nią. — Ma te książki. Chy ba. Tak mi się zdaje. — Jack? Skąd? Rosemary rozpostarła ręce w geście dezorientacji. — Zjadł je. — Zatem je dostanę! — zawołała Rosemary z bły skiem w oczach i przy gry zła wargę w zamy śleniu. Ich rozmowę przerwało nagle czterech mężczy zn, którzy weszli do gabinetu. Rosemary rozpoczęła naradę z funkcjonariuszami Wy działu ds. Zwalczania Przestępczości Zorganizowanej na temat tego, w który ch miejscach może dojść do kry zy sów. Na Trampuli wszy scy czterej mężczy źni sprawiali wrażenie anonimowy ch biurokratów. Policja już w tej chwili zanadto rozciągnęła siły i nikt nie potrzebował dużej wojny gangów, a zdaniem Rosemary ta groźba by ła aż nadto realna. Pozostałe rodziny mogły uderzy ć na Gambione, ale będą działały powoli, poddając próbie siłę i nowe przy wództwo przeciwnika. Największy m zagrożeniem by ły Niepokalane Czaple, wy przedzające Kolumbijczy ków, motocy klistów, a nawet meksy kańską rodzinę Herrera. Czaple nie sły nęły z ostrożności, powściągliwości ani cierpliwości. Jeśli Rodzina Gambione bardzo szy bko nie odzy ska sił, zostanie zniszczona. Żaden z czterech mężczy zn nie lubił Gambione, ale wszy scy bali się alternaty wy. Podczas gdy Rosemary dy skutowała o reakcji Pięciu Rodzin, Trampula siedziała na krześle w kącie za biurkiem przy jaciółki. Zamknęła oczy, pozwalając, by konwersacja toczy ła się wokół niej, i zaczęła tropić Ściekowego Jacka. Wy cofał się do tuneli, w który ch czuł się najbezpieczniej, ale gdy ty lko próbowała go skłonić do zatrzy mania się, stawiał jej opór. Aligator nie zaprzestawał poszukiwań, choć nie wiedział zby t dokładnie, czego właściwie szuka ani jakie są tego powody. Zapuściwszy się głębiej w jego mózg, przekonała się, że gad skojarzy ł Cordelię z wy jątkowo smaczny m kąskiem. Nagła wesołość rozproszy ła jej koncentrację i omal nie straciła kontaktu. Niech no ty lko powie o ty m Jackowi! Odzy skawszy sy nchronizację z aligatorem, ostrożnie zmieniła kilka neurochemiczny ch połączeń między jego mózgiem a nogami, mody fikując współczy nnik oporu neuronów. Dzięki temu stworzenie poruszało się w zwolniony m tempie. Zamrugała i ponownie skupiła się na gabinecie Rosemary, zaczy nając od portretu Fiorella La Guardii, wiszącego na przeciwległej ścianie. Mężczy źni już sobie poszli. Jej przy jaciółka siedziała

za biurkiem, przeglądając akta. — Witaj w świecie rzeczy wisty m. — Rosemary zamknęła teczkę. — I gdzie jest Jack? — Gdzieś pod Bowery Street, o ile potrafię to określić. — Zamrugała. — Naprawdę my ślisz, że to jest… świat rzeczy wisty ? Rosemary wy jrzała przez okno. — Jedy ny, jaki mam. — Obejrzała się na Trampulę. — Dużo sły szałaś z tej rozmowy ? — Bezdomna kobieta wzruszy ła ramionami. — Mam się skontaktować z moimi „źródłami” i dowiedzieć się, co się aktualnie dzieje — podjęła. — Potem będę chciała pójść po te książki. Jak już je dostanę, zastanowię się, co z nimi zrobić. Uniosła słuchawkę i zaczęła wciskać guziki. Trampula przy glądała się jej bez słowa. — Max, mówi Rosa Maria Gambione — powiedziała do słuchawki Rosemary. — Sły szałam, że mieliście dziś kłopoty. Don Frederico… Wy ciągnęła rękę i przełączy ła telefon na głośne mówienie. — …dawno nie dzwoniłaś, Maria. — To prawda, upły nęło sporo czasu. Ale nadal należę do rodziny. — Don Frederico nas opuścił — odezwał się po chwili przerwy Max. — Może to by ł wy padek, a może ci cholerni… wy bacz, Maria… Chinole. Brakuje mi twojego ojca. Gdy by nadal by ł z nami, nigdy by do tego nie doszło. — Ojciec to by ł dobry don, Max. Czy mamy kogoś, kto mógłby go zastąpić? — Nie. Rzeźnik, wy bacz, Maria… my ślał, że będzie ży ł wiecznie. — I co teraz się stanie z rodziną? Trampula spojrzała ostro na Rosemary. W głosie asy stentki prokuratora okręgowego pobrzmiewało coś więcej niż intelektualna ciekawość. Kobieta zaciskała dłonie tak mocno, że aż kny kcie jej posiniały. — Dzisiaj o ósmej będzie spotkanie w Lilii Hajfongu. Młodsi capo uważają, że to zabawne, że wy bieramy ten lokal, a poza ty m dobrze tam karmią. Capo zdecy dują, kim będzie następny don. Wy bacz moją imperty nencję, ale mam nadzieję, że ty m razem będą rozsądniejsi. — Jestem pewna, że tak się stanie, Max. — Maria, jeśli podasz mi numer telefonu, zawiadomię cię o wszy stkim. — Nie, nie. Nigdy nie ma mnie w domu, a nie znoszę automaty czny ch sekretarek. — Nie potrafię uwierzy ć, że taka miła dziewczy na jeszcze nie znalazła sobie męża. No wiesz, nie możesz wiecznie opłakiwać Lombarda Lucchese. Nie pozwól, żeby ta tragedia zrujnowała ci ży cie. — Dziękuję, Max. Nie pozwolę. Ale wiesz, że jestem bardzo wy bredna. Córeczka tatusia.

— Tak, wiem. Silna i by stra jak on. Proszę, nie oddalaj się tak od nas, Rosa Maria. Wszy scy za tobą tęsknimy. Trampula otworzy ła szeroko oczy z wrażenia, słuchając tej rozmowy. Rosemary podniosła leżący na biurku długopis i rzuciła go przy jaciółce. — Uważaj na siebie, Max. Wkrótce się odezwę. Ciao. — Ciao, Maria. Telefon zadźwięczał, gdy Rosemary wy łączy ła głośnik. — Co cię tak śmieszy, Suzanne? — Och, Max, mam za dużo roboty jako prokurator okręgowy, żeby założy ć rodzinę. Czy naprawdę o niczy m nie wiedzą? — Suzanne Melotti, Bóg cię za to ukarze. Pewnie, że nie wiedzą. Rosemary Muldoon jest smagłą Irlandką i w najmniejszy m stopniu nie przy pomina Marii Gambione, jedy nej madonny dwudziestego wieku. Nie widziałam osobiście nikogo z nich od czasu pogrzebu matki, a to by ło wiele lat temu. W dodatku zjawiłam się w peruce, z woalką i bez śladu makijażu. — Potrząsnęła głową. — Dlaczego ktokolwiek miałby się domy ślić? Tutaj wszy scy uważają, że przeczy tałam w szkole odpowiednie książki i w jakiś sposób udało mi się poznać odpowiednich ludzi, co uczy niło mnie ekspertką od spraw mafijny ch rodzin. Biorą też poprawkę na łut szczęścia. — Bóg już mnie ukarał. — Trampula odchy liła się na krześle, przekrzy wiając głowę na bok. — Naprawdę niepokoisz się o ród Gambione, tak? Nadal uważasz ich za swoją rodzinę. — Jeśli równowaga sił się zmieni, będziemy mieli katastrofę. Rosemary wstała. — Nie chrzań. Chodźmy po Jacka. Asy stentka prokuratora otworzy ła usta, by odpowiedzieć, ale zadzwonił telefon i rozległ się głos recepcjonistki. — Pani Muldoon, mamy problem. Dzwonił sierżant Fitz Gerald z więzienia Tombs. Najwy raźniej ktoś, hmm, chy ba uży ł słowa „teleportował”, domniemanego przestępcę do jednej z cel. — Matko Boska, dlaczego dzisiaj! — Rosemary wpatrzy ła się w telefon, jakby chciała, żeby eksplodował. — Patricio, czy Tomlinson nie ma dzisiaj dy żuru? — Ma, pani Muldoon. Tak przy najmniej jest napisane w moim grafiku. Ale jeszcze nie wrócił z późnego lunchu, a wszy scy pozostali są na konferencji albo nie ma ich w gabinetach. — No jasne. Na konferencji. — Rosemary usiadła z westchnieniem. — Zajmę się ty m. Trampula nie uwierzy ła w zapewnienia przy jaciółki, usiłującej ją przekonać, że nic już jej nie łączy z rodziną Gambione. Książki stały się dla niej pretekstem do odnowienia dawny ch więzi. Bezdomną gniewała my śl, że dała się wmanewrować w pomaganie Rosemary w osiągnięciu

tego celu. Poczuła się też zazdrosna o jej przeszłość. Odgrodziła się od gabinetu i spróbowała wy śledzić Jacka, nadal posuwającego się swą gadzią ścieżką ku zdoby czy. Choć poruszał się teraz wolniej, potrzebowała sporo czasu, by go odnaleźć. Gdy wreszcie go zlokalizowała, wróciła do ciała i zauważy ła, że Rosemary ły pie na nią złowrogo. — Sierżant FitzGerald, który wkrótce ma dostać awans, wpadł w histerię. Gada też od rzeczy. Muszę naty chmiast do niego pojechać. Może wy brałaby ś się tam ze mną? Potem razem znajdziemy Jacka. — Trampula skinęła głową. Rosemary sięgnęła po interkom. — Patricio, znajdź mi Goldberga. Niech spotka się ze mną przy windzie. — Zdjęła żakiet z oparcia krzesła. Ruszajmy, zanim wy darzy się coś jeszcze. Chcę się z ty m uporać jak najszy bciej. — Czemu akurat jego? Trampula włoży ła buty i skrzy wiła się z bólu. Rosemary otworzy ła przed przy jaciółką drzwi i podąży ła za nią. — Mówisz o swoim znajomku Goldbergu? Dlatego, że jest nowy i musi się nauczy ć, jak sobie radzić z takimi sprawami. A poza ty m, lubię, żeby inni cierpieli razem ze mną. Chodź. Goldberg czekał przy windzie, spoglądając nerwowo na Rosemary. Gdy obie kobiety się zbliży ły, skinął głową do Trampuli. — Suzanne, mam wrażenie, że już spotkałaś Paula Goldberga. — Rosemary wskazała dłonią na swą towarzy szkę. — Paul, to jest Suzanne Melotti, moja przy jaciółka i współpracowniczka. — Cieszę się, że mogę panią poznać oficjalnie, pani Melotti. — Uśmiechnął się do niej. — Mam nadzieję, że wcześniej pani nie uraziłem. — Nie — odparła Trampula i nacisnęła guzik „W DÓŁ”. — Hmm, to dobrze. Dobrze. — Spojrzał na Rosemary. — Pani Muldoon, czy mogę zapy tać, dlaczego tu jestem? — Dzisiaj nie jest dobry dzień na zadawanie py tań, Paul. — Rosemary zerknęła na Trampulę, która gapiła się na zmieniające się numery pięter. — Powiem ci po drodze. — Jak pani sobie ży czy — odrzekł Paul. ♦ Altobelli spotkał się z Fortunatem przy bary kadach zamy kający ch południowe wejście do Fort Try on Park. Stały już tak długo — przez okres, gdy grasowały tu młodzieżowe gangi, a potem gdy naprawiano szkody wy rządzone przez asów wy kurzający ch z parku masonów — że stały się trwały m elementem krajobrazu. Wszędzie by ło pełno gliniarzy. Gdy jedna suka odjeżdżała, jej miejsce zajmowała następna. Akcja dobiegała końca — chude chłopaki w dżinsach i koszulkach, spocone i zakute w kajdanki. Niektórzy zatrzy mani krwawili z twarzy i dłoni. Altobelli potrząsnął głową. Miał siwiejące skronie, by ł niski i szczupły, pomijając środkową część ciała.

— To pomy sł komisarza policji nowojorskiej — wy jaśnił. Komisarz produkował się w radiu już od ty godnia, zapowiadając twardą linię w Dzień Dzikiej Karty. — Niezłe, co? Kurwa, nie miał kiedy wy kręcić takiego numeru. Gdy by śmy by li na ulicach, gdzie powinniśmy by ć, może udałoby się nam uratować Wy jca i tego chłopaka. Nie wspominając już o Żółwiu. — Co? — Przed chwilą by ł o ty m komunikat — wy jaśnił Altobelli. — Kurwa, sam nie potrafię w to uwierzy ć. Para szemrany ch asów załatwiła go jakąś zagłuszarką albo czy mś w ty m rodzaju. Następnie rzucili na biednego skurczy by ka napalm. Wpadł do Hudson River. Właśnie wy ciągają skorupę. Na razie nie ma żadny ch wiadomości. — Jezu. Żółw. Jeśli mogli załatwić jego, wszyscy jesteśmy skończeni — pomy ślał Fortunato. Nie mamy najmniejszych szans. Umrę. W pewny m sensie utrata nadziei poprawiła jego samopoczucie. Pozostała ty lko kwestia zachowania honoru w ostatecznej sy tuacji. Uratowania tego, co zdoła uratować, i wy rzeczenia się reszty. Przed czwartą raną będziesz miał swoją szansę — pomy ślał. Musisz ty lko na nią zaczekać. Bądź gotowy. Nawet nie my śl o ratowaniu siebie, bo już jesteś zgubiony. Musisz ty lko go zabić. Bez względu na koszty dla siebie, musisz go wy kończy ć albo zginąć podczas próby. Ręce mu drżały. Nie z powodu strachu. Raczej z bezsilnego, wy wołującego mdłości gniewu. Zacisnął pięści, tak mocno, że bał się, że zrobi sobie krzy wdę. Nie spodziewając się, że to zrobi, odwrócił się nagle i walnął w ty lną szy bę jednego z radiowozów. Kawałki wzmocnionego szkła posy pały się na ty lne siedzenie niczy m nieoszlifowane klejnoty. — Jezu Chry ste, Fortunato! — Altobelli podbiegł do samochodu i przy jrzał się dłoni asa. — Nic ci się nie stało? — Nic. — Jezu, jak się wy tłumaczę z tego okna? — Powiedz, że zrobił to jeden z zatrzy many ch. Wszy stko mi jedno. — Poruszy ł palcami i wy powiedział w my ślach parę uspokajający ch mantr. — Zapomnij o oknie, dobra? Powiedz, po co mnie tu wezwałeś. — Gangi — wy jaśnił Altobelli, odwracając się z niechęcią od samochodu. — Po ty m, jak zniszczy liście Cloisters, nikt się tam nie zapuszczał, więc gangi wróciły. Komisarz chce się przy podobać dżokerom, wsadzając do puszki te dzieciaki. Problem w ty m, że jest tam mnóstwo tuneli. I znaleźliśmy w nich ciała. — Pokaż mi.

Altobelli zaprowadził go do karetki stojącej po drugiej stronie bary kad. Na wózkach leżały obok siebie dwa trupy. Fortunato ściągnął prześcieradło z pierwszego. To by ł jeden z członków gangu. Miał długie, czarne włosy i głowę owiniętą bandaną. Fortunato odnosił wrażenie, że skądś go zna. Tam, gdzie powinno by ć gardło, znajdował się kawałek bawełny. — Pracował dla masonów jako goniec albo ktoś w ty m rodzaju — odezwał się Fortunato. — Nie wiem o nim nic więcej. Altobelli wskazał głową na drugie ciało. Mężczy zna za ży cia by ł przy stojny — miał złote włosy, ostry nos i zaznaczony podbródek. By ł w areszcie w Dżokerowie, w noc śmierci Eileen, i zdecy dował, że Fortunata nie warto zabijać. — Roman — rzekł as. — Chy ba nazy wał się Roman. By ł jedny m z nich. Sły szałem, że siedział. Pewnie wy puścili go za kaucją. — By ło też kilku inny ch chłopaków, ale już ich wy wieźliśmy. I części dziewczy n. Dwóch albo trzech, trudno to określić. Na sądówce się ty m zajmą. To pewnie by ły dziwki. — Uniósł wzrok. — Bez obrazy. By ło też coś jeszcze. Wy glądało jak drewniany posąg, ale zostały z niego właściwie ty lko drzazgi. Dziwne ty lko, że miał na sobie ubranie. — To pewnie by ł kolejny as — skwitował Fortunato. — Człowiek z drewna albo coś w ty m rodzaju. — Mamy jeszcze jednego — dodał Altobelli. — Ten nadal ży je. ♥ Spector zaczął grzebać w śmieciach zalegający ch w zaułku w poszukiwaniu czegoś ciężkiego. Czuł się zmęczony i chwiał się na nogach. To pewnie by ł kac po ty m, co mu zrobiła ta suka Insulina. Astronom z pewnością szy bko zuży wał moc. Ty lko dzięki temu Spector jeszcze ży ł. Starzec potrzebował go, by uzupełnić zapasy. Do tego właśnie wy korzy sta dziewczy ny Fortunata. Kiedy razem kogoś wy kańczali, coś w sposobie, w jaki zabijał Spector, ułatwiało Astronomowi pochłonięcie energii ofiary. Starzec zawsze odstępował mu trochę mocy. Dzięki temu Zgon czuł się lepiej, a niewiele rzeczy nadal tak na niego działało. Jeśli stary skurwy sy n osłabnie wy starczająco, może pojawi się okazja, by go wy kończy ć. W przeciwny m razie Astronom naładuje się do pełna i nikt nie zdoła go powstrzy mać. Wsadził rękę do pojemnika na śmieci i wy doby ł stamtąd pęknięty marmurowy przy cisk do papierów. Przedmiot miał kształt stojącego dęba konia, ale odpadła mu głowa. Spector uklęknął i położy ł okaleczoną rękę na asfalcie. Potem kilkakrotnie przećwiczy ł uderzanie w nią trzy many m w drugiej ręce przy ciskiem. Następnie uniósł przedmiot tak wy soko, jak ty lko mógł, i zamknął oczy, wy obrażając sobie, że pod jego uniesioną ręką znajduje się głowa Astronoma. Wreszcie walnął się z całej siły w przedramię. Rozległ się trzask. Mężczy zna zacisnął zęby, żeby nie

krzy knąć, i uderzy ł po raz drugi. Kości znowu trzasnęły. Wy puścił z ręki bezgłowego konia i ustawił je równo. Po minucie czy dwóch zwolnił uścisk. Rękę miał w miarę prostą, ale nadal nie mógł obracać nadgarstkiem. Na kościach pojawiły się wy rośle, umożliwiające normalne poruszanie. Spector wstał z drżeniem. Ręka zwisała mu bezwładnie u boku. Bolało go jeszcze bardziej niż zwy kle, a garnitur — jedy ny, jaki miał — wy glądał paskudnie. Zgon ruszy ł powoli w stronę ulicy, licząc na to, że gorzej już nie będzie. ♣ Fortunato przechodził ostrożnie nad gruby mi przewodami rozciągnięty mi przez gliniarzy w tunelach. Co kilka metrów paliły się lampy. Ściany by ły śliskie i pokry te drobny mi bąbelkami. Alfons domy ślał się, że który ś z masońskich asów uży ł tu jakiegoś rodzaju mocy produkującej ciepło. Główna komora miała około dziewięciu metrów średnicy. Na podłodze leżał sfaty gowany perski dy wan. Ktoś odgaszał na nim pety. Tanie winy lowe meble najwy raźniej spędziły pewien czas na deszczu. Gliniarze w cy wilu, mający na rękach lateksowe rękawiczki, zbierali drobiazgi i umieszczali je w plastikowy ch torebkach. Jeden z nich właśnie podniósł z podłogi jednorazową strzy kawkę. Fortunato złapał go za nadgarstek i pochy lił się, by powąchać igłę. Policjant gapił się na niego ze zdziwieniem. — Heroina — stwierdził as. — Ostatnio wszędzie jest jej pełno — odparł gliniarz. — Można ją kupić za bezcen. Fortunato skinął głową, my śląc o Veronice. Niewy kluczone, że by ła właśnie na ulicy i zakładała stazę, by odsłonić siną ży łę po wewnętrznej stronie łokcia… — Tutaj — odezwał się Altobelli. — Kurwa, nie mam pojęcia, kim może by ć. Fortunato rozpoznał zatrzy manego na podstawie opisu Lilii Wodnej. By ł jedny m z koszmarów, dziwaczny m geniuszem, który odtworzy ł dla Astronoma Śakti. Bał się karaluchów i nienawidził ich. Dlatego wirus dzikiej karty obrócił go w takie właśnie stworzenie. — Kafka — odezwał się Fortunato. — Tak właśnie cię nazy wają, prawda? — Nie wtedy, gdy mogę ich usły szeć — odparł dżoker. — Na ogół. Siedział na kanapie barwy ty toniu, ustawionej w kącie. Te części jego ciała, które wy stawały spod białego fartucha, miały taki sam brązowy kolor — chude nogi z kolcami wy rastający mi z ty lny ch powierzchni, dłonie przy pominające pincety, płaska, beznosa twarz mająca wy pukłości tam, gdzie powinny by ć oczy. Fortunato zatrzy mał się przed nim. Czuł jedy nie chłód. — Gdzie on jest? — zapy tał. — Nie wiem — odparł Kafka.

— Dlaczego nie zginąłeś, jak pozostali? Pozbawiona ry sów twarz zwróciła się ku niemu. — To ty lko kwestia czasu. Jestem tego pewien. Niektóre z ty ch… dzieci… urządziły sobie ze mną zabawę. Gdy wreszcie zdołałem tu dotrzeć, usły szałem krzy ki i schowałem się w boczny m tunelu. — Sły szałeś coś jeszcze? — Powiedział komuś, kobiecie, żeby po wy konaniu zadania spotkała się z nim w magazy nie. Wspominał o jakimś statku. — Co to miał by ć za statek? — Nie mam pojęcia. — A z kim rozmawiał? — Nie wiem, jak ona się nazy wa. Widziałem ją ty lko raz albo dwa. Poza ty m moje oczy są prawie bezuży teczne. Mógłby m spróbować opisać ci jej zapach. Fortunato potrząsnął głową. — Masz coś jeszcze? Cokolwiek? Kafka zastanawiał się przez kilka sekund. — Padły jeszcze słowa „czwarta rano”. To wszy stko, co sły szałem. Zgon wspominał, że wszystko ma się skończyć przed czwartą rano. Jacht? — zastanawiał się as. Jakiś statek pasażerski? Mało prawdopodobne. Nic, co pły wa po wodzie, nie mogłoby go zanieść poza zasięg zemsty Fortunata. Zatem statek kosmiczny. Ale gdzie, do licha, Astronom mógłby go znaleźć? — Powiedzcie im, żeby mnie skremowali, dobra? — poprosił Kafka. — Nienawidzę tego ciała. Nie mógłby m znieść my śli, że przetrwa moją śmierć. — Jezu, jeszcze nie umarłeś — obruszy ł się Altobelli. — Już niedługo — odparł Kafka. — Już niedługo. — No wiesz, on ma rację — odezwał się Fortunato, gdy zmierzali ku wy jściu. — Astronom spróbuje go załatwić. Musicie go pilnować przez cały czas. Najlepszy by łby oddział SWAT uzbrojony w M16. — Mówisz poważnie, prawda? — Wy kończy ł Żółwia — wskazał as. — W porządku. Załatwię to. Zgodnie z procedurą w takich przy padkach zatrzy many trafia do aresztu w Dżokerowie. To teren kapitana Blacka. Ale wy ślę z nim oddział naszy ch ludzi. Starczy nam tego sy fu na jeden dzień. Wy szli w światło dnia. — Posłuchaj — ciągnął Altobelli. — Lepiej uważaj na siebie. Jak ty lko zobaczy sz tego

Astronoma, poproś o wsparcie, dobra? — Jasne, poruczniku. — Już to widzę — skwitował Altobelli. — Już to widzę. ♣♦♥♠

Rozdział 11 16:00 Po osłabieniu elektrochemiczny ch reakcji neuronów całe ciało poruszało się powoli jak we śnie. Aligator posuwał się naprzód tunelami pod Bowery Street. Choć jego mózg nie zdawał sobie z tego sprawy, gad zmierzał w przy bliżeniu w kierunku Stuy vesant Square. Stworzenie, które ty lko czasami by wało Jackiem Robicheaux, szukało ży wności. Kierowało szeroko rozwarte nozdrza to w jedną, to w drugą stronę, jakby próbowało wy węszy ć jakiś wy jątkowo smakowity kąsek. Ten kąsek miał ciemnobrązowe oczy i bły szczące, czarne włosy. Umy sł aligatora skupił się na ty m obrazie. Stworzenie brodziło przez pły cizny skąpane w zimny m blasku rzucany m przez słabe lampy robocze umieszczone na ścianach. Pracownicy obsługi, który mi niekiedy kierował Jack Robicheaux, najwy raźniej nie wy łączy li świateł, mimo że mieli wrócić do pracy dopiero po weekendzie. Rachunek za prąd pokry je miasto. Nikogo to nie obchodziło. Aligator minął róg i znalazł się w znacznie starszy m odcinku tunelu. Podłogi nie pokry wał tu beton, lecz kamienne pły ty. Sufit się obniży ł. Stworzenie cieszy ło się zwiększoną wilgocią, brodząc przez pełne letniej wody kałuże. Jego niemrugające oczy bez ciekawości spoglądały na gromadzące się tu od wielu lat graffiti, skrobane albo malowane sprejem przez wandali. Obok wejścia do wąskiego bocznego tunelu ktoś, kto musiał mieć bardzo dużo wolnego czasu, wy ry ł w kamiennej ścianie napis CROATOAN. Gada nic to nie obchodziło. Reagował ty lko na podstawowe bodźce. Parł przed siebie, walcząc ze straszliwą inercją ciążącą mu przy każdy m kroku. Głód. Nadal by ł bardzo głodny. Bardzo czegoś potrzebował. Pły tkie, mroczne wody wy pełniały już cały kory tarz. Aligator cieszy ł się z tego, ży wiąc pry mity wną nadzieję, że jeśli zrobi się głębiej, będzie mógł pły nąć. Potężny ogon poruszy ł się powoli w oczekiwaniu na tę chwilę. Jego uszy odebrały nieznane dźwięki. Gad zatrzy mał się nagle. Zdoby cz? Nie by ł tego pewien. W normalnej sy tuacji by ł skłonny polować na wszy stko, ale w ty ch dźwiękach by ło coś… usły szał skrobanie liczny ch pazurów o kamienne podłoże oraz sy czące prawiegłosy. Spotkały go za następny m zakrętem. By ły ich co najmniej dwa tuziny — w większości maleńkie, nie dłuższe niż rozstaw błon na jego stopach. By ły też większe, a kilka największy ch — przy wódcy — sięgało może jednej czwartej jego długości wy noszącej blisko cztery metry.

Wielki aligator otworzy ł szeroko paszczę i ry knął na znak wy zwania. Mniejsze gady zatrzy mały się, otaczając go półokręgiem. Ich ślepia poły skiwały niespokojnie w świetle lamp roboczy ch, a skóry lśniły wilgocią. Ich odcień zielonego mchu najsilniej zaznaczał się u najmłodszy ch osobników. Powłoki większy ch, starszy ch aligatorów nabierały bladego odcienia zrodzonej w mroku białości. Stado zaczęło sy czeć i pochrząkiwać. Wszy stkie gady jednocześnie ruszy ły naprzód. Setki zębów bły szczały jak polerowana kość. Większy aligator popatrzy ł na nie i ry knął raz jeszcze. Mniejsze gady mogły stać się pokarmem, ale on tego nie chciał. By ły czy mś inny m. Ty m samy m co on, nawet jeśli ich postacie by ły znacznie mniejsze. Zamknął paszczę i czekał. Mniejsze dotarły do niego najpierw. Stanęły dęba, wspierając się na ogonach i ty lny ch łapach, ocierając się o jego muskularne stopy. Tunel wy pełniły sy ki. Niektóre by ły niskie i mruczące, ale większość wy soka i ostra. Otaczały go ty lko przez krótką chwilę. Mniejsze i zwinniejsze aligatory hasały wkoło, większe zaś szturchały py skami potężnego brata. Ten wy czuł w nich coś obcego, coś zastanawiającego i niepokojącego na wszy stkich możliwy ch poziomach. To nie by ł głód. To by ło jego przeciwieństwo. Później stado się oddaliło. Najmniejsze sztuki raz jeszcze okrąży ły go radośnie kilka razy, zanim podąży ły za towarzy szami i zniknęły za zakrętem. Stukot pazurów uderzający ch o mokry kamień zanikał stopniowo, podobnie jak woń gadów. Wielki aligator zawahał się na swej pełnej determinacji drodze. Coś go przy ciągało, próbowało go skłonić do zawrócenia i podążenia za mniejszy mi pobraty mcami. Do stania się częścią czegoś większego, czegoś innego niż to, czy m by ł teraz. Potem dźwięki i zapach zniknęły całkowicie. Aligator sły szał ty lko kapanie wody. Ponownie zwrócił się ku ciemnemu tunelowi przed sobą i uniósł masy wną stopę. To, co nim kierowało, by ło potężniejsze niż zwy kły głód. Wiedział, że nie ma nic ważniejszego niż pościg za obrazem wy pełniający m mu głowę. ♠ Jennifer spędziła dwie godziny na ulicy. By ła sama, nie miała pieniędzy ani butów i bardzo niewiele ubrania. Uczy ła się, co to znaczy by ć ściganą. Bała się pozostawać zby t długo w ty m samy m miejscu, by gadopodobny dżoker nie wy tropił jej znowu, lecz jednocześnie obawiała się poprosić kogoś o pomoc. Nie chciała też wracać do mieszkania, by nie podąży li tam za nią i nie odkry li jej prawdziwej tożsamości. By ło już jednak późne popołudnie i szy bko zbliżała się noc, bała się więc również pozostać na ulicy. Zignorowała już kilka nieprzy zwoity ch propozy cji, ale gdy zapadnie zmrok, sy tuacja z pewnością się pogorszy. Będzie musiała podjąć jakieś kroki, lecz

by ła zby t przerażona, czuła się jak zając ścigany przez psy i nie umiała stworzy ć żadnego sensownego planu. Potrzebowała jakiegoś azy lu, spokojnego i bezpiecznego miejsca, w który m mogłaby odetchnąć, dać odpocząć obolały m stopom, a przede wszy stkim pomy śleć. Zatrzy mała się na widok tablicy przed mały m budy nkiem z cegły i kamienia na Orchard Street. Tego właśnie potrzebowała. To by ł kościół Naszej Pani Wiecznie Cierpiącej, jak głosiła tablica. Wy glądał na katolicki. Jennifer wy chowy wała się jako protestantka, ale jej rodzina nie by ła szczególnie religijna, i ona też nie ży wiła zby t silny ch uczuć religijny ch. A już z pewnością nie takich, które nie pozwoliły by jej poszukać azy lu w katolickim kościele. Weszła pośpiesznie po wy tarty ch kamienny ch schodach i otworzy ła wielkie, dwuskrzy dłowe drzwi z drewna, prowadzące do małej kruchty. Znalazłszy się w środku, ujrzała drzwi wiodące do nawy i otworzy ła szeroko oczy z wrażenia. Sama kruchta by ła mały m, pozbawiony m okien pomieszczeniem o posadzce z kamienny ch pły t. Pod ścianami stały drewniane ławy, nad który mi umieszczono haki na płaszcze. Wszy stkie by ły teraz puste. Dwuskrzy dłowe drzwi prowadzące do nawy również by ły drewniane. Namalowano na nich w naiwny m sty lu scenę, która mogłaby by ć piękna, gdy by wy obrażone postacie nie by ły tak groteskowe. Pośrodku znajdował się ukrzy żowany Chry stus, ale taki, jakiego Jennifer nigdy w ży ciu nie widziała. By ł nagi — uważała go w my ślach za mężczy znę, choć nie by ła pewna, czy w ty m przy padku owo rozróżnienie ma jakikolwiek sens — pomijając ty lko płócienną płachtę owiniętą wokół lędźwi, z jego klatki piersiowej wy rastała druga para skurczony ch rąk, a z ramion dwie głowy. Obie miały estety czne, szczupłe ry sy, jedna by ła brodata i męska, a druga gładka i kobieca. Po obu spły wała krew, skapując z koron cierniowy ch. Z przodu klatki piersiowej Chry stus miał cztery pary piersi, każda kolejna mniejsza od położonej wy żej. W najniższej piersi po prawej stronie ziała czerwona, krwawiąca rana. Tego Chry stusa nie rozpięto na krzy żu, lecz na wijącej się helisie, krętej drabinie. Jennifer uświadomiła sobie, że to wy obrażenie DNA. W tle znajdowały się inne sy lwetki, podporządkowane postaci Chry stusa. Jedna z nich by ła szczupła, drobna, ubrana w jaskrawe szaty przy wodzące na my śl doktora Tachiona. Ten Tachion miał jednak dwie twarze, podobnie jak rzy mski bóg Janus. Jedna z nich miała pogodny, anielski profil. Widniał na niej słodki uśmiech i miała miły, dobroduszny wy raz. Druga twarz rozciągała się w szy derczy m uśmiechu demona, by ła gniewna i zwierzęca, a z rozdziawionej paszczy sterczały ociekające śliną kły. Po stronie anielskiej twarzy postać Tachiona trzy mała w dłoni słońce, które jej nie parzy ło, po drugiej zaś zy gzakowatą bły skawicę. By ły tam też inne sy lwetki, o mniej oczy wisty m dla Jennifer pochodzeniu. Uśmiechnięta

madonna o pierzasty ch skrzy dłach trzy mała przy każdej piersi po jednej głowie dzieciątka, mężczy zna o nogach kozła, odziany w biały, laboratory jny fartuch, pląsał w szalony m tańcu, trzy mając w jednej ręce coś, co wy glądało jak mikroskop. Inny mężczy zna, o złotej skórze i wy razie wiecznego wsty du i smutku na przy stojnej twarzy, żonglował kaskadą srebrny ch monet. Nam ty m obrazem umieszczono słowa: „Nasza Pani Wiecznie Cierpiąca”. Pod spodem, nieco mniejszy mi literami, napisano: „Kościół Jezusa Chry stusa Dżokera”. Jennifer wy dęła wargi. Sły szała co nieco o ty m odłamie katolicy zmu, na który nawróciło się wielu dżokerów o religijny ch skłonnościach. Rzecz jasna, oficjalna katolicka hierarchia nie chciała mieć nic wspólnego z ty m Kościołem i uważała go za herety cki. Nie by ł to właściwie tajny kult, ale nikt niebędący dżokerem nie wiedział o nim zby t wiele, a już zwłaszcza o obrzędach odprawiany ch ponoć w podziemny ch kry ptach, które nie by ły otwarte dla wszy stkich, jak same kościoły. Doszła do wniosku, że to nie jest odpowiednia chwila na teologiczne ekspery menty. Chciała się już odwrócić i opuścić kościół, gdy zza drzwi prowadzący ch do nawy dobiegł jakiś wilgotny, mlaszczący, szurający dźwięk. Zamarła w bezruchu. Obraz Jezusa Chry stusa Dżokera rozszczepił się nagle w połowie i drzwi się otworzy ły. Stała w nich jakaś postać, widoczna w słaby m blasku płonący ch wewnątrz świec. By ła wielka i masy wna, wzrostu normalnego mężczy zny, ale dwukrotnie szersza. Okry wała ją obszerna sutanna, opadająca do podłogi. Dłonie nieznajomego całkowicie kry ły się w szerokich rękawach. Kobieta ledwie dostrzegała bezwłosą, trupioszarą twarz, schowaną w cieniu kaptura. Oblicze by ło okrągłe i oleiste, a dwoje wielkich oczu przesłaniały mrugające nieustannie trzecie powieki. Zamiast nosa miała skupisko wijący ch się, szeleszczący ch witek, które zasłaniały usta dżokera niczy m jakieś dziwaczne, zaniedbane wąsy. Jennifer wy trzeszczy ła oczy i przełknęła ślinę. Dżoker wszedł do kruchty. Kobieta ponownie usły szała dziwny, mlaszczący dźwięk, jakby macki doty kały kamienia. Mężczy zna wy dzielał osobliwy, stęchły zapach, kojarzący się z morzem albo z ży jący mi w nim stworzeniami. Skierował na Jennifer spojrzenie bły szczący ch, poważny ch oczu. Kiedy przemówił, jego głos nieco tłumiły mackowate wy rostki zakry wające usta, ale kobieta dobrze rozumiała każde słowo. — Witaj w kościele Naszej Pani Wiecznie Cierpiącej. Jestem ojciec Kałamarnica. Trzecie powieki nieustannie migotały, odsłaniając i zasłaniając wy łupiaste gałki oczne, ale same oczy pozostawały otwarte i wpatry wały się w nią. Niewy kluczone, że Ojciec Kałamarnica uśmiechnął się za zasłoną macek, bo jego policzki się uniosły, a głos przy brał jeszcze bardziej dobrotliwy, wy rozumiały ton. — Nie bój się mnie ani nikogo, kogo spotkasz w ty ch murach, dziecko. Widzę, że zapewne potrzebujesz pomocy. Spróbuję ci jej udzielić, jeśli ty lko powiesz mi, czego ci trzeba.

— Hmm, ojcze, chy ba rzeczy wiście jej potrzebuję, ale nie jestem pewna, czy możesz mi pomóc. — Może tak, a może nie — odparł ojciec Kałamarnica. — Tak czy inaczej, jestem pewien, że nie przy by łaś do nas przy padkiem. By ć może to Pan doprowadził cię do drzwi Naszej Pani Wiecznie Cierpiącej. By ć może powinnaś po prostu opowiedzieć mi swoją historię. Czemu by nie? — pomy ślała Jennifer. Może ten ojciec Kałamarnica naprawdę znajdzie jakieś wyjście. — W porządku — zgodziła się Jennifer i znowu umilkła. Duchowny skinął głową, jakby wy czy tał wahanie w jej twarzy. — Nie bój się, dziecko. Wszy stko, co mi powiesz, zachowam w najściślejszej tajemnicy. — Otworzy ł drzwi i wskazał na wnętrze nawy, po raz pierwszy wy suwając z obszernego rękawa wielką, szarą dłoń. Palce miał długie i smukłe. Jennifer zauważy ła na całej wewnętrznej powierzchni jego dłoni pły tkie, okrągłe zagłębienia, przy pominające szczątkowe ssawki. — Konfesjonał jest w środku. Więź łącząca spowiednika z penitentem jest dobrze znana i powszechnie się ją szanuje. Wszy stko, co powiesz, zostanie między nami. Kobieta skinęła głową. Więź między penitentem a spowiednikiem by ła równie silna jak ta, która łączy ła adwokata z jego klientem, i chy ba jeszcze trudniej by ło ją złamać. Pod warunkiem, że kapłan zasługiwał na zaufanie. Przy jrzała się masy wnemu dżokerowi o poważny m obliczu i doszła do wniosku, że mu ufa. Ojciec Kałamarnica otworzy ł przed nią drzwi i odsunął się na bok. Jennifer weszła do wnętrza Naszej Pani Wiecznie Cierpiącej, kościoła Jezusa Chry stusa Dżokera. ♦ Trampula zadrżała, gdy wszy scy troje weszli do wnętrza więzienia Tombs przez masy wne drzwi w sty lu art déco. — Teraz rozumiem, skąd wzięła się ta nazwa oznaczająca grobowce — stwierdziła. Paul potrząsnął głową. — Ona wy wodzi się od pierwszego więzienia, zbudowanego w ty m miejscu przed z górą stu laty. To jest trzecie. Tamto rzeczy wiście przy pominało egipski grobowiec. — Nadal mi się tu nie podoba. Dotknął jej ramienia. — Wiem. Może i jestem specjalistą od prawa karnego, ale ja też nie znoszę więzień. Czuję się w nich jak schwy tane zwierzę. Mówił cicho. Rosemary, która wy przedziła ich, zmierzając w stronę biurka dy żurnego sierżanta, najwy raźniej go nie usły szała. — Większość zwierząt jest wolna, chy ba że schwy tają je ludzie.

Trampula spojrzała mu prosto w oczy i Paul wzdry gnął się przed jej wzrokiem. — To prawda. Przeniosła spojrzenie za jego plecy. — Chy ba Rosemary pana wzy wa. Jej przy jaciółka odwróciła się od biurka i machała ręką na Paula. Trampula dotknęła umy słem lumpa, który koły sał się w przód i w ty ł na ławie pod ścianą — tak pijanego, że zatracił ludzką świadomość — i spojrzała jego oczami na Goldberga, którego twarz zmieniła wy raz z dezorientacji na zamy ślenie, a potem na zainteresowanie. Podąży ła za nim do Rosemary, która spierała się z dy żurny m sierżantem. By ła wy raźnie niezadowolona. — Nie mogliście go zgubić. Teleportowano go do celi. Ilu ludzi dziennie trafia tu w ten sposób? Rosemary ły pnęła na ły sego funkcjonariusza siedzącego za biurkiem. Ten odwdzięczy ł się jej podobny m spojrzeniem. — Jeśli go teleportowano, nie przechodził przez moje biurko — oznajmił sierżant. — A jeśli nie przechodził przez moje biurko, nie ma go w papierach. Może i tu jest, ale my nic o ty m nie wiemy. — Odchy lił się na przeciążony m, poskrzy pujący m krześle i uśmiechnął się z góry do Rosemary. — Trzeba przestrzegać procedur. Dotknął liczny mi podbródkami bary łkowatej piersi, wy raźnie z siebie zadowolony. Rosemary zacisnęła obie dłonie na krawędzi jego biurka i zaczerpnęła głęboki oddech. — Mam wrażenie, że nazy wają go Maczuga — wtrącił Paul, nim zdąży ła cokolwiek powiedzieć. — To przy domek. — Podzielił się tą informacją z całą pewnością po to, by ocalić szefową przed apopleksją albo powstrzy mać ją przed zamordowaniem sierżanta. Rosemary odwróciła się nagle i wlepiła weń spojrzenie szeroko otwarty ch, gniewny ch oczu. — Jest wy soki i potężnie zbudowany — ciągnął Paul. — Mniej więcej jak pan. — Nic nie przy chodzi mi na my śl — odparł sierżant z szerokim uśmiechem. Paul spojrzał na Rosemary i wzruszy ł z rezy gnacją ramionami. Kobieta ponownie spojrzała na dy żurnego sierżanta. — Czy mógłby pan znaleźć dla mnie funkcjonariusza? — zapy tała bardzo spokojny m głosem. — Jest ich tu mnóstwo. Sierżant zatoczy ł krąg ręką, wskazując na wy pełniający ch salę ludzi, policjantów i zatrzy many ch. Wszy scy umilkli, przy słuchując się ich rozmowie. Rosemary zamknęła oczy i zacisnęła zęby. — Gdzie mogę znaleźć sierżanta Juana FitzGeralda? — zapy tała znużony m głosem. — Juana — powtórzy ł sierżant, jakby studiował długą listę. — Trzeba by ło od razu tak powiedzieć. Juan jest w bloku C. Trafi tam pani sama, czy mam przy dzielić pani jednego

z naszy ch ludzi, żeby potrzy mał panią za rączkę po ciemku? — Znam drogę. Rosemary ruszy ła dumny m krokiem w stronę pierwszej bramy prowadzącej do bloków cel. Paul i Trampula podąży li za nią. W kącikach oczu kobiety pojawiły się zmarszczki wesołości. — Co panią tak bawi? — zapy tał Paul, spoglądając z obawą na plecy szefowej. — My śl o ty m, ile potrafi znieść. Na jej miejscu rozszarpałaby m mu gardło — odparła Trampula rzeczowo i całkowicie szczerze. Młody prawnik przez chwilę miał niepewną minę, a potem się uśmiechnął. — Nie, nie. Za dużo świadków. Poza ty m bez gardła nie będzie informacji. — Skinął do siebie głową. — Najlepiej by łoby zaprosić go do jednej z ty ch klatek schodowy ch i połamać mu rzepki. Trampula zatrzy mała się i po raz pierwszy spojrzała na niego z szacunkiem. — Bardzo słusznie, panie Goldberg. To mi się podoba. — Cieszę się z tego. Proszę mi mówić Paul. — A ja jestem Suzanne. — Idziecie czy nie? — dobiegł ich z przodu głos Rosemary. — Nie będę wiecznie trzy mała tej windy. Romansować możecie sobie w czasie wolny m. — Popatrzy ła na nich, uświadomiwszy sobie, że jej żart w ogóle nie by ł zabawny. Paul i Trampula wy mienili zażenowane spojrzenia. — No dobra. Rosemary pierwsza wsiadła do windy i nacisnęła guzik. W bloku C poddano ich pobieżnemu przeszukaniu, a następnie przepuszczono przez drzwi pomalowane obłażącą, brązową farbą. Ominęli róg i zatrzy mali się na widok olbrzy miego mężczy zny, wy pełniającego niemal cały kory tarz od jednej matowozielonej ściany do drugiej. By ł zwrócony do nich plecami. Zaniepokojona Trampula miauknęła cicho. Rosemary i Paul spojrzeli na nią. — Czegóż nie robię dla tego miasta. — Asy stentka prokuratora ruszy ła naprzód. — Rosemary Muldoon, biuro prokuratora okręgowego. Co tu się dzieje? Olbrzy m zwrócił się ku niej. Wszy scy trzej mężczy źni zaczęli mówić jednocześnie. — Mój klient… — Ten pan… — Chcę stąd wy jść! — Stop! — Rosemary przerwała wszy stkim. — FitzGerald, mów do mnie — nakazała umundurowanemu funkcjonariuszowi. — Dwaj pozostali, zaczekajcie tutaj. — Uniwersy tet Nowojorski, jak sądzę? Prawnik w jasnoszary m garniturze od Armaniego mówił tak głośno, że wszy scy go usły szeli, jego ton by ł łatwy do odczy tania.

Rosemary pociągnęła za sobą wy sokiego na ponad metr osiemdziesiąt portory kańskiego strażnika w głąb kory tarza. Trampula zerknęła na Paula i wskazała głową na Maczugę. — Miej na niego oko. — Znakomicie. — Paul uśmiechnął się do prawnika i ogromnego mężczy zny stojącego obok niego. — Paul Goldberg z biura prokuratora okręgowego. I co sły chać? Trampula podąży ła za przy jaciółką. — Co tu jest grane? — zapy tała FitzGeralda asy stentka prokuratora. — Co to za elegancik? — Mówi, że jest z firmy Latham i Strauss. Portory kańczy k wy raźnie się zawsty dził na widok niesmaku i niedowierzania na jej twarzy. — Nieźle, jak na przerośniętego zbira. — Kobieta skinęła głową. — Co właściwie się wy darzy ło? — Maczuga nagle zjawił się w celi. To na pewno by ł Rzutnik. To znaczy Jay Ackroy d. — Znam to nazwisko. — Rosemary wzruszy ła ramionami. — To miasto nie potrzebuje więcej samozwańczy ch bohaterów. — Robił to już przedtem i nigdy nie by ło problemu. Zawsze się potem zjawia i stawia zarzuty. Ale ty m razem nie przy szedł. Przeczy tałem Maczudze jego prawa i pozwoliłem mu zatelefonować. — FitzGerald wskazał na eleganckiego mężczy znę przy glądającego się złotemu zamkowi swej teczki. — Po dwudziestu minutach zjawił się ten facet. — Rewelacja. Rosemary zakry ła usta dłonią i wpatrzy ła się w sufit, jakby czekała na natchnienie. Prawnik podszedł do nich. — Przepraszam, ale mój klient chciałby już opuścić to miejsce. Jego garnitur miał identy czny kolor jak jego włosy. Mężczy zna uśmiechał się obłudnie. — No cóż, panie… — Tulley, proszę pani. Simon Tulley. — No cóż, panie Tulley, pana klientowi postawiono pewne poważne zarzuty. Rosemary potrząsnęła głową z zatroskaną miną. — Tak? — zdziwił się Tulley. — Nic nie sły szałem o żadny ch zarzutach wobec niego. — Nie sądzę, by w interesie publiczny m leżało uwolnienie pana Maczugi, zanim gruntownie zbadamy sprawę. Trampula pokiwała głową na znak aprobaty. Tulley spojrzał na nią, marszcząc brwi. — A kim jest ta urocza dama? — To moja współpracowniczka, pani Melotti.

Rosemary zerknęła na Trampulę, po czy m pośpiesznie spojrzała z powrotem na Tulley a. Prawnik wy ciągnął rękę i kobieta spojrzała na nią jak na kawałek gnijącego mięsa. — Z pewnością czuje się pani oczarowana. — Tulley zaczerpnął oddech i przeniósł uwagę z powrotem na Rosemary. — Nie chciałby m poruszać sprawy nieuzasadnionego aresztowania, pani Muldoon, ale powinna pani rozważy ć swoją pozy cję. — Panie Tulley, jak sam pan przed chwilą wskazał, pańskiego klienta jeszcze oficjalnie nie aresztowano. — W takim razie nieuzasadnionego zatrzy mania. Zaczy nam tracić cierpliwość. — Tulley skierował na Rosemary swój długi, ary stokraty czny nos. — Gdzie jest protokół zatrzy mania? — Dziś z pewnością formalności załatwia się powoli, bo przecież mamy święto i tak dalej. Przed chwilą sama miałam z ty m problem. — Poruszy ła dłońmi i uśmiechnęła się niewinnie do Tulley a. — Muszę brać pod uwagę interes społeczny. — A ja muszę bronić swojego klienta. Idziemy stąd. Prawnik odsłonił zęby i wrócił dumny m krokiem do Maczugi. — Tulley … — zawołała Rosemary i ruszy ła za nimi. — Proszę mi pokazać jakiegoś świadka. Albo chociaż zeznanie świadka. Nie? W takim razie klient jest mój albo wy toczę sprawę miastu. Adwokat złapał władczo Maczugę za ramię. Olbrzy m uśmiechnął się do Rosemary i Trampuli. — Do zobaczenia — oznajmił cienkim głosem, kłócący m się z jego posturą. — Niedługo się spotkamy. Mam nadzieję, że bardzo niedługo. Maczuga wy raźnie pragnął jakiejś reakcji kobiet. Nie doczekał się jej jednak, więc ły pnął ty lko na nie groźnie i pierwszy ruszy ł do wy jścia. Tulley podąży ł za nim. FitzGerald wcisnął się w ścianę, kiedy przechodzili. Rosemary spojrzała na Paula i roześmiała się z gory czą. — Powtórz sobie trzy razy „kocham Kartę Praw”. — Uniosła lewą rękę i pomasowała skronie. — Idźcie już oboje. Chcę jeszcze zadać FitzGeraldowi parę py tań. Spotkamy się przed budy nkiem. W windzie Trampula i Paul nie odzy wali się ani słowem. Prawnik miał przy gnębioną minę. Kiedy wy szli w blask słońca, to by ło tak, jakby wy nurzy li się z głębiny na świeże powietrze. Paul usiadł na jedny m z wy tarty ch marmurowy ch schodów. — Przez lata zajmowałem się prawem korporacy jny m. Fuzje, przejęcia, wy kupy kredy towane, wszy stkie takie procedury. Ale doszedłem do wniosku, że chcę robić coś uży tecznego, przy służy ć się społeczeństwu. Rozumiesz, spłacić dług. Dlatego wy brałem tę robotę. — Postukał w kamień kny kciami dłoni. — Jest cholernie uży teczna, nie? To, co stanowi o naszej sile, jest dla nas utrudnieniem.

— Już dawno to sobie uświadomiłam. Trampula wzruszy ła ramionami, spoglądając na strumień żółty ch taksówek przepły wający ulicą. Przesunęła machinalnie część swej świadomości w gołębie siedzące na dachu więzienia, by obserwować tłumy przez ich oczy. — Ale trzeba coś z siebie dać. To nasz obowiązek — ciągnął Paul, zerkając na wpatrzoną bez wy razu w niebo kobietę. Trampula poderwała się nagle. — Jesteś drugą osobą, która mi to dziś mówi. — Jeden z gołębi opadł prawie na jej ramię, ale skierowała go w inną stronę, zanim zdąży ł wy lądować. — Może i masz rację. — Wiem, że to raczej niespodziewane, ale muszę ci coś powiedzieć — odezwał się Paul po chwili wahania. Kobieta skupiła na nim uwagę. — Jesteś najbardziej intry gującą osobą, którą spotkałem w ty m mieście… — Rosemary będzie zachwy cona — zauważy ła Trampula. — Rose… pani Muldoon to moja szefowa. A poza ty m nie jest w moim ty pie. Trochę zby t konwencjonalna. Wstał i spojrzał na nią. — A ja nie jestem konwencjonalna? — zapy tała Trampula z rozbawieniem w głosie, zastanawiając się, jak bardzo „inna” mu się wy daje. — Nie obraź się, proszę. My ślałem o ty m, czy nie mogliby śmy kiedy ś zjeść razem kolacji. — Prawnik wlepił wzrok w ludzi wchodzący ch na górę za jej lewy m ramieniem. — Przepraszam. Czuję się przy tobie bardzo niespokojny. — Dziękuję, ale wieczorem na ogół jestem w pracy. Trampula czuła się zmieszana. Jakaś część jej jaźni naprawdę pragnęła się zgodzić. — Dobra, w takim razie co powiesz na śniadanie? — Śniadanie? — Jasne. Codziennie przebiegam dziesięć kilometrów, bardzo wcześnie, około piątej. Potem wracam do domu, żeby się przy gotować do wy jścia do pracy. Jeśli mam na to ochotę, zjadam też duże śniadanie. Całe bieganie idzie przez to na marne, ale smakuje świetnie. — Uśmiechnął się do niej, przechy lając nieco głowę na bok. — Zjedz takie śniadanie ze mną! — Zgoda. — Trampula skinęła głową i uśmiechnęła się z wahaniem. Po raz pierwszy ten uśmiech znajdował odbicie również w jej oczach. — Tak, to mogłoby by ć przy jemne. — Może by ć jutro? Wbiła w niego spojrzenie. Jej oczy ponownie utraciły wszelki wy raz. — Nie mów, że umówiłaś się z kimś inny m — dodał Paul.

— O której? — O siódmej. Mogę cię zabrać… — Dotrę tam. Gdzie? Trampula skupiła się na tłumieniu my śli, że popełnia poważny błąd. — Na ry nku na skrzy żowaniu Greenwich i Siódmej Ulicy. — Wy glądacie na głęboko zamy ślony ch — zauważy ła schodząca po schodach Rosemary. — Wiem, że Rzutnik chciał nam pomóc, ale w niektóry ch sy tuacjach asowie po prostu nie powinni się wtrącać. To ułatwiłoby mi ży cie. Tobie też, Paul. — Potrząsnęła głową ze smutną miną. — Paul, wracaj do biura, popracować z panią Chavez. My z Suzanne mamy jeszcze coś do załatwienia. — No to do zobaczenia — rzekł do Trampuli i uścisnął jej dłoń. Obie kobiety odprowadzały go spojrzeniami, gdy oddalał się w kierunku biura prokuratora. Potem Rosemary obrzuciła przy jaciółkę zamy ślony m spojrzeniem. — No wiesz, podobasz mu się. Oczy wiście, Jack jest związkowcem i z pewnością zarabia więcej od niego, ale Paul jest całkiem atrakcy jny. — Przechy liła głowę i przy mruży ła oczy. — Ma świetny ty łek. — Madonna dwudziestego wieku? — To by ło dawno. Gdzie Jack? — zapy tała, zmieniając temat. — Chodźmy w spokojne miejsce, gdzie będę się mogła skupić. Potrzebny mi jakiś zaułek. Trampula ruszy ła w kierunku rogu. — Zaułek — powtórzy ła Rosemary. — Odwiedzasz bardzo ekskluzy wne miejsca. Czy ktoś ci kiedy ś powiedział, żeby ś trzy mała się z dala od zaułków na Manhattanie? — Dogoniła Trampulę i obie przeszły na drugą stronę Lafay ette Street. — W takich miejscach ludzie często padają ofiarą zabójstwa. ♥ Ciemność panująca w konfesjonale uspokajała ją z jakiegoś powodu. Zapach morza by ł tu jeszcze silniejszy, a potężna sy lwetka ojca Kałamarnicy widoczna za matową szy bą dodawała kobiecie otuchy. Kapłan wzdy chał cicho, zastanawiając się nad opowieścią Jennifer. — Jestem przekonany, że znam dżokera, który cię prześladuje — stwierdził wreszcie. — Nie jest jedny m z moich dzieci, ale nie ma zby t wielu dżokerów, którzy nie przy szliby tu choć raz czy dwa, żeby wy słuchać Słowa. Nosi przy domek Żmij i nie cieszy się zby t dobrą reputacją. — Ojciec Kałamarnica pogrąży ł się na kilka minut w bezgłośnej medy tacji. — Jestem skonsternowany, ale z czasem nadejdzie zrozumienie. Chodź. — Wstał, odsunął ciężką kurty nę zasłaniającą konfesjonał po jego stronie i wy szedł. Jennifer podąży ła za nim. — Muszę sprawdzić parę rzeczy. — Wy ciągnął szeroką, łopatowatą dłoń i poruszy ł długimi palcami, by uciszy ć

py tanie, które wy czy tał na twarzy kobiety. — Nie obawiaj się. Będę bardzo subtelny i ostrożny. Znajdź sobie jakieś wy godne miejsce i odpocznij. Jesteś tu równie bezpieczna, jak we własny m domu. By ć może nawet nieporównanie bezpieczniejsza, jeśli twoje podejrzenia są słuszne. Jego policzki znowu się uniosły, jakby się uśmiechał. Jennifer skinęła głową. Odprowadzała go spojrzeniem, gdy oddalał się z ociężałą godnością ku zapleczu kościoła. Jego stopy mlaskały cicho, doty kając posadzki. ♣ Ruletka zbliżała się do orgazmu. Próbowała się opierać, co powodowało kurcze mięśni ud oraz mdłości gaszące witki ognia, które wy pełniały jej brzuch oraz krocze. Tachion i ta jego przeklęta wrażliwość! Wbił w nią spojrzenie jasny ch oczu i spowolnił ruchy bioder. Jego dłonie pieściły jej piersi i przesuwały się wzdłuż jej boków. Uwolnienie! Wy cofała jednak ten rozkaz naty chmiast po ty m, jak go wy dała. Fala opadła, warcząc z frustracji głosem Astronoma. Umy słem i ciałem Ruletki ponownie zawładnęła harmonia. Zniknęło rozdarcie spowodowane jej strachem i niezdecy dowaniem. Namiętność w niej wezbrała. Ruletka zaczęła się poruszać w szaleńczy m ry tmie, odpowiadając na każde pchnięcie jego drobnego, muskularnego ciała. Wtem mieszkanie wy pełnił przenikliwy dźwięk dzwonka u drzwi. Poczuła, że jego mięśnie napięły się niespodziewanie pod jej dłońmi. Poderwał się nagle, wy ciągając z niej członka. — Cholera, cholera, cholera — wy szeptał, niecierpliwie próbując wejść w nią raz jeszcze. Wy ciągnęła ręce, by mu pomóc, i ich dłonie splotły się ze sobą, ześlizgując się ze śliskiej skóry jego penisa. Dzwonek. Wreszcie znalazł się wewnątrz, ale dźwięk nie milknął. Członek Tachiona znowu się wy sunął, miękki i bezwładny. Westchnął, zamy kając na chwilę oczy. — My ślę, że nastrój pry snął — stwierdził. — Tak. — Czy mam otworzy ć drzwi? — Chy ba inaczej sobie nie pójdą. — Zaczekaj tu. Wstał i wsunął się w zdobny szlafrok z czarnego jedwabiu, wy szy wany srebrną i czerwoną nicią. By ł na niego za duży i jego obrąbek muskał szary dy wan. Tachion zamknął za sobą drzwi sy pialni. Ruletka zastanawiała się, czy chciał bronić jej reputacji, czy raczej własnej. Złoży ła ręce pod głową i wpatrzy ła się w sufit, słuchając stłumionej rozmowy we frontowy m

pokoju. Nagle usły szała dziwny łoskot, po który m nastąpił trzask. Ruletka wy prostowała się w łóżku, kołdra opadła jej do talii. Okno sy pialni otworzono z ostry m zgrzy tem. Delikatne żaluzje odkopnięto na bok. Kobieta krzy knęła. Stopa cofnęła się ty lko po to, by ustąpić miejsca głowie i barkom mężczy zny. Dzwonek wiatrowy zadźwięczał szaleńczo, gdy intruz złapał go w rękę. Ruletka zerwała się z łóżka i pobiegła ku drzwiom, ale napastnik postawił dwa kroki, złapał ją za włosy i cisnął nią o kredens. Pisnęła, uderzy wszy bokiem o fazowany brzeg mebla. Złapała ze złością szczotkę do włosów o srebrnej rączce i zdzieliła zbliżającego się mężczy znę między oczy. Ry knął głośno i, jakby w odpowiedzi, przez okno wszedł drugi intruz. Trzy mał w ręce pistolet. Ruletka by ła naga i uzbrojona wy łącznie w szczotkę do włosów, wy brała więc rozsądek. Wzruszy ła lekko ramionami, odrzuciła swą nieadekwatną broń i uniosła py tająco brwi. — Idź do drugiego pokoju — rozkazał nowy przy by sz. Ten, który ją zaatakował, potarł ostrożnie głowę, a potem przy jrzał się w lustrze odniesiony m obrażeniom. — Czy mogę coś na siebie włoży ć? — Daj jej jakieś ubranie. Pierwszy mężczy zna oddalił się od lustra, ale nie przestawał pocierać głowy. Wszedł do garderoby i po chwili wrócił z jedny m z garniturów Tachiona. By ł za mały na Ruletkę. Wcisnąwszy się w mary narkę, poczuła, że szwy na ramionach się rozeszły. Obaj mężczy źni by li Azjatami, zapewne Chińczy kami, sądząc po ich wzroście oraz wy soko ustawiony ch kościach policzkowy ch. Z czterech intruzów, którzy stali w groźny ch pozach wokół Tachiona we frontowy m pokoju, dwaj by li Chińczy kami, a dwaj pozostali dżokerami. Wy soki, gadopodobny zbir nie by ł jeszcze taki zły, ale na widok jego mającego ty lko metr dwadzieścia wzrostu towarzy sza po nagiej skórze Ruletki przebiegł zimny dreszcz, a włoski na jej karku zapragnęły nagle poszukać schronienia. Panicznie bała się latający ch, żądlący ch owadów, a teraz miała przed sobą człowieka osę. Ciało stworzenia by ło w przy bliżeniu humanoidalne, ale twarz miało trójkątną, oczy fasetkowe, a między jego nogami zwisało długie żądło. Przezroczy ste skrzy dła poruszały się w gorączkowy m ry tmie, wy pełniając pokój cichy m brzęczeniem. Z jej ust wy rwał się nerwowy śmieszek. — Mój Boże, czy jeśli tajemniczy Wschód spoty ka się z domorosły mi dziwolągami, prowadzi to do niewolnictwa dżokerów? — zapy tała radośnie i zachwiała się na nogach, gdy coś uderzy ło ją mocno z ty łu między łopatkami. Tachion zerwał się z kanapy niczy m małe, rude tornado, uchy lił się przed ciosem z lewej i wy sunął z uścisku drugiego mężczy zny. Osa poruszy ł się bły skawicznie i wbił żądło w jego kolano od ty łu. Gadopodobny dżoker rozciągnął usta w gry masie przy jemności, gdy Takizjanin krzy knął z bólu i zwalił się na podłogę.

— To cię nie zabije, Tachion. Po prossstu będzie bardzo bolesssne. I jego zapasss jest nieograniczony, więc nie próbuj tego znowu. Wy soki dżoker zademonstrował swą siłę, łapiąc Takizjanina za kark i stawiając go na nogi. Obcy dotknął obrzękłej, zaczerwienionej skóry na swej nodze i zerknął na trzy dziestkę ósemkę przy stawioną do szy i Ruletki. Opuściła go wola walki. Prezentowali sobą dziwny obraz. Czterech muskularny ch Chińczy ków w atłasowy ch garniturach i z lustrzankami na oczach; niektórzy trzy mający w rękach pistolety, inni zaś mający (jak nazy wała to żądna sensacji prasa) podejrzane wy pukłości pod pachami; dżoker przy cupnięty jak jakiś ohy dny owad na oparciu kanapy ; gad wsparty nonszalancko o fortepian i czy szczący długie, ostre paznokcie scy zory kiem. By ł też Tachion, mały i zmiętoszony. Skłębione włosy opadały mu do ramion, rozchy lony szlafrok odsłaniał bladą pierś, a główka kutasa sterczała spomiędzy fałd materiału niczy m płochliwy ptak. Dżoker stojący przy fortepianie skinął dłonią i dwa jego ludzie przy nieśli krzesła zza stołu w jadalni. — Doktorze Tachion, usssiądź, proszę. Mussssimy porozmawiać. Tommy. — Jeden z Chińczy ków uniósł wzrok, czujny i drżący jak pies, który zwęszy ł trop. — Zwiąż, proszę, naszego dobrego doktora. Nie chciałby m, żeby zrobił coś głupiego, bo w takim przy padku mógłby m by ć zmuszony ssskrzy wdzić panią. Ruletkę i Tachiona zaprowadzono do krzeseł. Obrzucił ją zatroskany m spojrzeniem. — Cóż za cios. Znowu zdradziła mnie kultura popularna — rzekła mu z pewnością siebie, której nie czuła. — Nie rozumiem. — W książkach o Fu Manchu żółte niebezpieczeństwo zawsze jest tajemnicze i egzoty czne. Kiedy azjaty ckie zbiry noszą imiona takie jak „Tommy ” i mówią z nudny m brookly ńskim akcentem, to zupełnie psuje efekt. Wężowa gęba wy walił długi języ k, przeszy wając ją wrogim spojrzeniem. — Jeśli pragniesz egzoty ki, rób tak dalej, a pozwolę, by szef sssię tobą zajął. Da ci ty le tego sssy fu, ile ty lko zdołasz przełknąć. Tachion siedział na krześle ze spokojną elegancją, ale wargi mu zbielały. Ruletka uświadomiła sobie, że nadal dokucza mu ból z powodu użądlenia. Tommy skończy ł przy wiązy wać go do krzesła paskiem jego własnego szlafroka. — Oczy wiście, zachwy ca mnie wasze towarzy stwo, ale czy mogę zapy tać, czemu zawdzięczam tę niezwy kłą przy jemność? — wy cedził Takizjanin, odchy lając głowę do ty łu. Wężowa gęba przy ciągnął sobie krzesło stopą i usiadł na nim okrakiem, krzy żując ręce na plecach. Ruletka by ła wolna, ale jeden z napastników położy ł dłoń na jej ramieniu, zdawała też

sobie sprawę z obecności całej tej broni. Jej ojciec by ł policjantem i nauczy ła się od niego jednego: „Nigdy nie prowokuj uzbrojonego człowieka”. — Tachy, przy szliśmy po książkę. Miedziane, łukowate brwi obcego uniosły się aż ku grzy wce. — Mój dobry człowieku, mam w ty m mieszkaniu ponad ty siąc woluminów. O którą konkretnie książkę ci chodzi? — Przy wal mu — polecił bez wy razu dżoker. Tomy zamachnął się i zabrzmiał dźwięk przy pominający uderzenie tępej siekiery o drewno. Tachion wy pluł krew. Ruletka zauważy ła, że starannie wy celował lepką maź na kolana szlafroka, by uchronić biały dy wan. — Książka. — Nie prowadzę biblioteki. Ty m razem Tommy podszedł do niego z przodu, chwy cił w garść połę szlafroka, podniósł Tachiona, rozciągając więzy, i kilkakrotnie spoliczkował go na odlew grzbietem dłoni. Chińczy k miał na ręce kilka pierścieni i Ruletka stłumiła pisk, gdy metal wbił się w alabastrową skórę. Gdy skończy ł, kosmita miał rozciętą wargę, z nosa lała mu się krew, a pod jedny m jego okiem pojawił się siniec. — Hiram na pewno nie zechce mnie dziś wpuścić — wy szeptał Tachion. Warga zaczy nała mu już puchnąć. — Jest dżentelmenem point device. Rozwidlony języ k rozwinął się i dotknął twarzy Tachiona, zlizując z niej krew. — Tachy, by ć może mnie nie rozumiesz. Dostanę tę kssssiążkę, choćby m mussssiał w ty m celu rozerwać cię na ssstrzępy. — Naprawdę nie mam pojęcia, o czy m gadasz — odparł bez ogródek Takizjanin, wy zby wając się iry tującego, afektowanego tonu. — Co to za książka? Dżoker gapił się na niego nieubłaganie. — Ssskradziono ją. Wiem, że ją masz, i odzy skam ją. — Proszę bardzo, przeszukaj mój dom — odparł z westchnieniem obcy. Zapewniam, że nie mam żadnej skradzionej książki. — Przeszukajcie dom. Rozwalcie wszy ssstko. — Tachion skrzy wił się boleśnie. — Ale najpierw zwiążcie ją również. Nie chcę, żeby coś nam przeszkadzało. Tommy wy ciągnął z kieszeni cienki sznurek i szy bko przy wiązał do krzesła ręce i nogi Ruletki. Potem napastnicy rozproszy li się i zabrali do rewizji mieszkania. Osa nadal siedział na kanapie, brzęcząc i mamrocząc coś do siebie. Kaskada książek posy pała się z górnej półki, tłukąc delikatną, seledy nową czarę. W oczach Tachiona rozbły sły ból i gniew, ale jego głos nadal brzmiał spokojnie, niemal niedbale.

— Drugi raz w ciągu dwóch miesięcy. To wy kracza poza wszelkie granice. Stworzeniu z Roju mogę wy baczy ć, bo by ło bezmy ślny m potworem i nie wiedziało, co niszczy. Ale te zbiry … — My ślałam, że masz moce. On… ktoś mi o ty m powiedział — odezwała się cichy m głosem Ruletka. — Mam. — W taki razie czemu ich nie uży jesz? — Zacząłem już je przy woły wać, kiedy usły szałem twój krzy k, ale uświadomiłem sobie, że jest ich czterech. Potrafię zapanować nad trzema ludźmi naraz — wy szeptał — ale wtedy moja kontrola jest słaba, a gdy by m musiał jednocześnie walczy ć… — Skierował na nią swe pełne wy razu, piękne oczy. — Obawiałem się, że stanie ci się krzy wda, jeśli moja moc okaże się mniej silna albo mój refleks mniej szy bki, niż podpowiada mi duma. A ten Osa jest cholernie szy bki — poskarży ł się ze złością. — W takim razie co zrobimy ? — Będziemy czekać i modlić się o szansę. Wolałby m, żeby ś nie miała tarcz — dodał nerwowo. — Mógłby m wtedy utrzy my wać z tobą kontakt telepaty czny. Ale trudno, nie ma co płakać nad statkiem, który odleciał. — Psst. — W żółty m naprawdę nie jest ci do twarzy, moja droga — stwierdził, szy bko reagując na jej ostrzeżenie. — Ty z pewnością nie będziesz mnie uczy ł dobrego gustu — odparła z iry tacją w głosie na uży tek jednego z napastników, który przechodził obok, obrzucając ich podejrzliwy m spojrzeniem. — Sam wy brałeś ten kolor kocich rzy gowin. Tachion popatrzy ł na nią ze smutkiem. — Kocich rzy gowin? Zawsze uważałem, że to wy jątkowo piękny cy try nowy odcień. — Ruletka roześmiała się głośno i obcy popatrzy ł na nią z aprobatą. — Brawo. Wy dostaniemy się z ty ch kłopotów. — Para bohaterów — odparła z przekąsem. ♣♦♥♠

Rozdział 12 17:00 Mroczny nurt szarpał jego łapami i aligator cieszy ł się z tego. Niespokojne wody zaczęły wzbierać dopiero przed chwilą. Najpierw kamienne podłoże tunelu pokry ła cienka warstewka wilgoci, a potem zaczęły napły wać coraz wy ższe fale. Teraz woda opły wała jego brzuch, a wokół nóg, w miejscach, gdzie stawy przechodziły w opancerzone boki, tworzy ły się niewielkie wiry. Aligator poruszał ogonem na boki, ociężale i niecierpliwie. Pragnął, by woda uniosła go nad twarde podłoże i pozwoliła naprawdę popły nąć. Woda oznaczała wolność. Jej poziom przestał się jednak wznosić i aligator musiał brnąć naprzód. Ocierały się o niego różne przedmioty oraz kawałki rozmaity ch substancji. Trącał niektóre z nich py skiem, zanim prąd uniósł je dalej. Z reguły nie pachniały przy jemnie. Nie znalazł nic, co warto by łoby pożreć. Bry ły czegoś miękkiego obiły się o jego boki i zniknęły z ty łu. Przez chwilę poczuł mięso, ale to by ła padlina, a w tej chwili aligator nie miał na nią ochoty. Zamiast połknąć poszarpany obiekt, aligator nadal posuwał się naprzód. Gdzieś tam leżało coś ży wego i smakowitego. Wiedział o ty m i ta wiedza przy gasiła na moment jego nienasy cony głód. Pod stopami, przez uszy i nozdrza, za pośrednictwem fal — na wszy stkie te sposoby wy czuwał puls miasta. Teraz bił on również w jego własny m ciele. Zabolało go lekko w brzuchu, ale to by ło nic w porównaniu z jego żarłocznością. Pogrążony w mruku tunel ciągnął się bez końca, przed nim i za nim. ♠ Hiram próbował się skontaktować z Tachionem już od dwóch godzin i zaczy nał się niepokoić. Wszy scy się zgadzali, że niski obcy odjechał spod Mauzoleum Śmiga tuż po wy głoszeniu mowy i towarzy szy ła mu atrakcy jna, czarnoskóra kobieta. Dokąd jednak pojechali? Jego domowy telefon nie odpowiadał, a w klinice Troll zapewniał, że nie widział doktora przez cały dzień. Tachion zapewne gdzieś pił, ale gdzie? Hiram sprawdził wszy stkie jego ulubione lokale, a potem zadzwonił też do Cudaków, klubu „Chaos” oraz Wy paczonego Smoka, uwzględniając mało prawdopodobną szansę, że Takizjanin postanowił utopić swe poczucie winy na nieznajomy m terenie. Nikt jednak go nie widział od wczesnego popołudnia, gdy odjechał spod mauzoleum. Fortunata mogło to nie obchodzić, ale Hiram czuł się zaniepokojony. Czy żby Astronom już dorwał Tachiona? Czy trzeba będzie dodać kolejne nazwisko do listy ofiar?

Czuł w żołądku ucisk, któremu nie mogłaby zaradzić żadna ilość jedzenia. Niespokojny, niepewny i niezadowolony Hiram Worchester wstał i wy szedł z restauracji. Drzwi otworzą się za niespełna dwie godziny. Niemal wszy scy znaczący asowie się zjawią i miał gorącą nadzieję, że doktor Tachion będzie wśród nich. Do tej pory najgorsze powinni mieć już za sobą. Nawet Astronom nie mógłby by ć aż tak szalony, by zaatakować moc, która zbierze się w Wieży Asów za dwie godziny. Podszedł do długiego, łukowatego baru. Drewno bły szczało, lustro by ło nieskazitelne i lśniło odbity m światłem. Czterech barmanów w błękitny ch koszulach otwierało nowe beczki guinnessa, new amsterdam i amstel light. Modułowy siedział na ostatnim stołku, popijając rusty nail. Android zawsze lubił ekspery menty. — Nie wy czuwam żadny ch oznak obecności nieprzy jaciela — oznajmił Modułowy. Hiram skinął głową z roztargnioną miną. — Miej oko na wszy stko — odpowiedział i skierował się długimi krokami w stronę kuchni. Nadal my ślał o Tachionie. Musiał by ć w domu, nic innego nie miało sensu. Ale w takim przy padku dlaczego nie odbierał telefonu? Dlatego, że nie żyje, wy szeptała jakaś mroczna część umy słu restauratora. Oczami wy obraźni widział, jak niski kosmita leży na swy m dy wanie, a jego krew wsiąka w długie, rude włosy oraz ohy dne ubranie. Wirowanie wielkich wenty latorów ulokowany ch pod sufitem ogromnej kuchni wy pełniało pomieszczenie miarowy m szumem. Urządzenie trudziło się bezustannie, walcząc z ciepłem produkowany m przez piece. Paul LeBarre stał w kącie ze swy mi przy prawami, przy gotowując posy pkę na tuńczy ka i ry cząc ze złością na wszy stkich, którzy próbowali zobaczy ć, co robi. Szeregi ziemniaków Hirama zajmowały dwanaście długich tac — wszy stkie pokrojone, przy prawione i gotowe do pieczenia. Przy gotowy wano też sześć tłusty ch prosiąt. Kucharze my li warzy wa i kroili je ostry mi noży kami, a cukiernik krzątał się przy torcie czekoladowośmietankowy m, świeżo wy jęty m z pieca. Hiram przy jrzał się temu wszy stkiemu, skosztował wiśniowego sosu do wieprzowiny, zamienił kilka słów ze specjalistą od sosów i opuścił kuchnię równie podenerwowany jak w chwili, gdy do niej przy szedł. A co, jeśli Tachion jeszcze nie zginął? Jeśli umierał właśnie w tej chwili? Ktoś musiał sprawdzić, co się z nim dzieje. Ale Fortunato ostrzegał Hirama, żeby nigdzie się nie oddalał, tak? Jeśli Astronom zaatakuje Wieżę Asów pod jego nieobecność i by ć może nawet kogoś zabije, restaurator nie będzie mógł z ty m ży ć. Jak jednak mógłby z ty m ży ć, gdy by, pozostając tutaj, doprowadził do śmierci Takizjanina? Wieża Asów zajmowała całe piętro, a jej sale jadalne podzielono na tarasy, by wszy scy goście mogli się cieszy ć wspaniały mi widokami otaczający mi ze wszy stkich stron wy soko położony lokal. Kuchnię, magazy ny, windę towarową oraz pomieszczenia biurowe ulokowano

pośrodku. Hiram zatoczy ł wielki krąg, sprawdzając wszy stko. Kiwał głową do personelu, ale jego umy sł przeby wał daleko. Ty mczasowi kelnerzy zgromadzili się wokół jednego ze stolików, słuchając, jak szef sali wy jaśnia im zasady obowiązujące w Wieży Asów. Tworzy li pstrokatą zgraję w swy ch dżinsach, stary ch mary narkach i kurtkach Dodgersów, ale gdy wdzieją smokingi i niebieskie jedwabne koszule, nie będą się niczy m różnili od jego stały ch kelnerów. Wózki z obrusami krąży ły po restauracji i pomocnicy kelnerów rozkładali nieskazitelnie czy ste tkaniny na okrągły ch stołach bankietowy ch. Curtis rozmawiał z sommelierem. Hiram zauważy ł Lilię Wodną, która stała samotnie przy oknie, gapiąc się na złote bły ski odbijające się w szczy cie Chry sler Building. Dziewczy na miała na sobie niebieską atłasową suknię sięgającą podłogi. Strój odsłaniał jej prawy bark. Wy dawała się bardzo piękna i z jakiegoś powodu smutna. Hiram ruszy ł ku niej, ale coś w jej spojrzeniu sprawiło, że nie chciał się narzucać. Zatrzy mał się na chwilę, a potem odwrócił się i odszedł. Peter Chou miał mały gabinet, sąsiadujący z gabinetem Hirama. Znajdował się on pośrodku piętra, lecz zamiast jednego ekranu na ścianach umieszczono ich tuzin. Hiram wszedł do środka bez pukania. — Czy jesteśmy bezpieczni? — zapy tał. Peter skierował na niego spojrzenie spokojny ch, brązowy ch oczu. — Dodałem kilku ludzi — odparł. — Uwierz mi, nikt nie dostanie się do środka niepostrzeżenie. — Wskazał na ekrany. — Wszy stkie monitory funkcjonują, podobne jak wy kry wacz metalu przy drzwiach. Mam na piętrze sześciu ludzi zamiast trzech. Jesteśmy tak bezpieczni, jak to ty lko możliwe, przy najmniej gdy chodzi o zagrożenie ze strony ludzi. — Znakomicie. Muszę na chwilę wy jść. Postaram się wrócić jak najszy bciej, ale to może potrwać dłużej, niż się spodziewam. Poczekaj, aż wy jdę, a potem zaproś tu Modułowego i Lilię Wodną. Wy tłumacz im nasz sy stem bezpieczeństwa. Z najdrobniejszy mi szczegółami. Zatrzy maj ich tu tak długo, jak ty lko będziesz mógł. Najlepiej do chwili mojego powrotu. Chou skinął głową. Hiram wy szedł do holu i wezwał windę. Przez chwilę koły sał się na piętach w przód i w ty ł, a następnie nacisnął guzik po raz drugi, jakby mogło to przy śpieszy ć przy by cie windy. Gdy drzwi wreszcie się otworzy ły, ruszy ł bły skawicznie do środka i omal nie zderzy ł się z wy chodzący m na zewnątrz Rzutnikiem. — To ty ! — zwołał Hiram. — Znakomicie! Kogoś takiego właśnie potrzebuję! Chodź ze mną, pojedziemy do doktora Tachiona. Ackroy d cofnął się z powrotem do windy. Restaurator skierował ją na parter i pojechali w dół. — Jak poszło ze Skrzelakiem? — zapy tał Hiram.

— Nie za dobrze — przy znał Rzutnik. — Kiedy wreszcie go znalazłem, Maczugę już wy puścili. Ma dobry ch prawników. My ślę, że mnie pozwą. — Wy krzy wił usta w wątły m uśmieszku. — Ciebie pewnie też. Skrzelak bał się wracać do domu, więc przeniosłem go do mieszkania mojej siostry. Tam powinien by ć bezpieczny, a my będziemy wiedzieli, gdzie go znaleźć, jeśli będzie nam potrzebny. — Piekło i szatani! Czy nie możemy się pozby ć choćby jednego złoczy ńcy ? Nie wiem, co się dzieje z ty m miastem! — Dlaczego jedziemy do Tachiona? — zapy tał Ackroy d, wzruszając ramionami. Hiram obrzucił go ponury m spojrzeniem. — Obawiam się, że może nie ży ć. ♦ Trampula pochy liła się do przodu, odsuwając się od ceglanej ściany zaułka. Wsparła się o pojemnik na śmieci. Cuchnął świeży mi odpadkami. Rosemary rozejrzała się wkoło z lekką niepewnością. — Spokojnie. Jesteśmy tu sami. — Ty nie musisz czy tać ty ch wszy stkich raportów z miejsca zbrodni — odparła asy stentka prokuratora. — Ja muszę. Nie widziałaś zdjęć robiony ch przez policjantów w podobny ch miejscach. Nie musiałaś chodzić do kostnicy, żeby ustalić… — Cicho — przerwała jej Trampula. — Masz go? — Jest w górnej części Manhattanu, kawałek na wschód od nas. Chy ba gdzieś w okolicy Stuy vesant Square. Pod ziemią, oczy wiście. — Nie sądzę, by dziś ktokolwiek choć zwrócił na niego uwagę — stwierdziła Rosemary. — Czy nadal ma książki? — O ile potrafię to określić, to tak. Nie pamięta, co ma w brzuchu. Nawet tego nie zauważa. To brak czegoś robi różnicę. Ale nie ma powodu, by paczka nadal tam nie leżała. Rosemary postąpiła krok w kierunku wy lotu zaułka. — To spory kawałek drogi, zwłaszcza dzisiaj. Lepiej już ruszajmy, jeśli chcemy dotrzeć do Lilii Hajfongu na ósmą. — Uśmiechnęła się ze smutkiem do przy jaciółki. — Wtedy się zastanowię, co robić dalej. Trampula zmarszczy ła brwi. — Jack nadal się przemieszcza, ale tak powoli, że z łatwością go dogonimy. Powinny śmy pojechać metrem. Z taksówkami będzie dziś kłopot. — Zauważy ła, że Rosemary się zaniepokoiła, ale nie skomentowała tego ani słowem. Potem się uśmiechnęła. — Nigdy nie spotkałam drugiego zwierzęcia, które nieustannie by łoby tak głodne, jak ten aligator. Miejmy nadzieję, że on nie

dogoni nas. Asy stentka prokuratora uniosła brwi. — Za bardzo się martwi o siostrzenicę, żeby miał to zrobić — uspokoiła ją Trampula. — Po prostu nie uświadamia sobie tego w powierzchniowej warstwie swego gadziego mózgu. Potrząsnęła głową, my śląc o zwierzęcy ch pragnieniach, i pierwsza opuściła zaułek, by zmieszać się z hałaśliwy m tłumem świętujący ch ludzi. Obie kobiety otoczy ł chaos śpiewów, wózków z egzoty czny m jedzeniem, krzy ków i rock and rolla. ♥ — Ksssiążki tu nie ma, Tachy. Gdzie ona jessst? Ostre brzmienie sy czący ch spółgłosek świadczy ło, że dżoker szy bko traci cierpliwość. — Jest tu prawie ty siąc książek i żadna im nie odpowiada. Uważam, że to grubiaństwo, a w dodatku źle świadczy o moim guście. — Albo o ich guście — zauważy ła Ruletka. Tachion odwrócił nagle głowę w stronę gadopodobnego dżokera, powstrzy mując ty m niespodziewany m gestem jego cios. — Nic nie wiem o tej nieuchwy tnej książce. Mówisz, że mi ją dano. Nie otrzy małem dziś od nikogo niczego w ty m rodzaju. Ostatnie sześć godzin spędziłem w towarzy stwie tej damy. Czy widziałaś, żeby ktoś dał mi książkę? — Nie — odparła Ruletka. — Sam widzisz. — Masz ją. — Gadzi języ k ponownie przesunął się po twarzy i piersi Takizjanina. — Poczułem na niej twój smak. Jeśli będę musiał rozerwać tę czarnuchę na strzępy, by odzy skać książkę, zrobię to. Tępo zakończony palec wskazujący ozdobiony fantasty cznie gruby m i ostry m paznokciem wcisnął się w bark Ruletki. Kobieta stłumiła krzy k. To, co nadchodziło, będzie znacznie gorsze od dźgania palcem w odrętwiały, obolały bark. Musi by ć na to przy gotowana. — No dobra, będę rozsądny. Tu jej nie ma. Schowałem ją w bezpieczny m miejscu. — I zaprowadzisz nasss tam. — Tak, ale najpierw ją wy puśćcie. — Nie. Musssi pójść z nami. — W takim razie nie dostaniecie książki. — W takim razie poharatam jej twarz. Ktoś zadzwonił do drzwi. Napastnicy przemieścili się nagle, dla uspokojenia doty kając broni. Tommy ruszy ł ku

drzwiom, ale zaraz się zatrzy mał. Wężowaty skoczy ł ku Tachionowi, lecz Takizjanin dostrzegł już swoją szansę. — Tak, chwileczkę — zawołał śpiewny m głosem. — Kurwa, szkoda, że nie ssskręciłem ci tej chudej szy jki — wy sy czał dżoker, zaciskając dłoń na gardle doktora. — Lepiej pozwól mu otworzy ć drzwi — wy szeptała Ruletka, ponieważ twarz Tachiona poczerwieniała i doktor nie sprawiał wrażenia zdolnego przemówić we własny m imieniu. — W przeciwny m razie domy ślą się, że coś jest nie w porządku i wrócą z pomocą. — Przeczekamy ich. Może to sssą ty lko mormoni albo gazeciarz. Tak jednak nie by ło. — Tach? — zabrzmiał głęboki bas, kulturalny, lecz przepojony nutą niepokoju i zmęczenia. — Muszę z tobą pomówić. Czy coś ci się stało? — Powiedz mu, że wszy stko jessst w porządku. — Wszy stko jessst w porządku — powtórzy ł posłusznie Tachion, po czy m kaszlnął, by złagodzić ból w gardle. — Kim jessst ten człowiek? — To Hiram Worchester. — Dobra, możesz otworzy ć drzwi, ale pozbądź sssię go szy bko. — Lepiej wy trzy j mu twarz — poradziła Ruletka ty m samy m bezbarwny m tonem, który zdołała zachować od początku koszmaru. By ła dumna ze swego opanowania, lecz jednocześnie zdumiewała się nim. Wewnątrz wrzeszczała z przerażenia. — Ty to zrób. Rzucił jej chusteczkę. W tej samej chwili Tommy ją rozwiązał. Po paru sekundach poczuła ogień wy pełniający koniuszki jej palców wraz z wracającą krwią. — Tach? — Już idę — odparł, gdy Ruletka zamoczy ła chusteczkę w wazonie stojący m na stoliku i zaczęła szy bko usuwać z jego twarzy najgorsze plamy krwi. — Po prawej stronie nie jest tak źle — wy szeptała. — Ale nie pozwól, żeby zobaczy ł to limo. Lewe oko obrzękło tak bardzo, że nic na nie nie widział. — Będę ostrożny — zapewnił, starannie zachowując neutralny ton. Jednakże w jego prawy m oku lśniło gorączkowe skupienie. Ponownie poczuła lekkie muśnięcie na granicach swego umy słu. Zrozumiała, a przy najmniej my ślała bądź miała nadzieję, że rozumie. To mogła by ć ich szansa. Uścisnęła pośpiesznie jego dłoń i otrzy mała w nagrodę słodki uśmiech, nieco teraz oszpecony przez rozciętą, obrzmiałą wargę. Dwaj napastnicy zajęli pozy cje obok drzwi, jeden z nich stanął za Tachionem i nieco na lewo

od niego, wciskając pistolet w jego nerki. Tommy położy ł dłoń na prawy m ramieniu Ruletki. Gadopodobny dżoker wskazał ostry m ruchem głowy na kuchnię i Osa odleciał do niej. Bzy czenie owadzich skrzy deł przy cichło. Tachion uchy lił leciutko drzwi i wy jrzał na zewnątrz. — Hiram. — Czemu to trwało tak długo, do licha? — Mam gości — odparł Tachion z subtelny m naciskiem na to drugie słowo. — Wy łączy łeś telefon. Próbowaliśmy się z tobą skontaktować już od wielu godzin. Dżoker położy ł dłoń na dłoni Takizjanina, próbując zamknąć siłą drzwi, ale doktor rzucił się do ty łu, otwierając je szeroko. Kosmita zwalił się na ziemię, a korpulentny, nienagannie ubrany restaurator, chcąc nie chcąc, wszedł do mieszkania. — Hej — odezwał się drugi mężczy zna, podążający za Hiramem, ale zamknął się nagle, gdy jego boku dotknęła lufa pistoletu. Wężowa gęba zamknął cicho drzwi. — Dobry Boże, Tachion, cóż to ma znaczy ć? — A jak my ślisz, Hiram? Takizjanin podniósł się i rozejrzał wokół z kwaśną miną. Dwóch Chińczy ków podeszło do przy by szy i przeszukało ich pośpiesznie — Są czy ści. — I co teraz zrobimy ? — poskarży ł się Tommy. — Zamknij sssię. Mniejszy mężczy zna uśmiechnął się jak szalona lalka, wsadził rękę do kieszeni i wy celował palcem wskazujący m. — No dobra! Nie ruszać się! Mam wszy stkich na muszce. Nawet Tachion zrobił zniesmaczoną minę. — Nie pierdol, dupku — odezwał się ktoś. — Przed chwilą cię przeszukałem. Mężczy zna wzruszy ł ramionami, wy ciągnął rękę z kieszeni, przy glądał się przez chwilę swojemu palcowi, a potem wskazał nim na dżokera. — Hop! — zawołał i wężowa gęba zniknął. Dwaj Chińczy cy złapali się za głowy i osunęli z westchnieniem na podłogę. — Hiram, uwaga! — wrzasnął Tachion. Gruby mężczy zna zawahał się na mgnienie oka, po czy m padł na brzuch między sofą a stolikiem do kawy w tej samej chwili, gdy Tommy wy palił ze swej czterdziestki piątki tuż obok ucha Ruletki. Rozległ się ogłuszający huk i kruchy wazon stojący na stole rozpadł się na drobne kawałeczki. Na plecy Hirama spły nęła kaskada wody i kwiatów, pozostawiając ty lko jedną gardenię, zwisającą smętnie z krzy wizny jego tłustego ty łka. Usły szawszy krzy k Tachiona, towarzy sz Hirama cofnął się, otworzy ł drzwi i zniknął

w kory tarzu. Chińczy k stojący za Takizjaninem uniósł pistolet, a następnie osunął się, chrapiąc, na podłogę. Tachion zwrócił się w stronę Tommy ’ego. Moc Takizjanina kontra palec na cy nglu. Kto będzie szy bszy ? Ruletka złapała puste krzesło stojące obok niej i walnęła nim w golenie Chińczy ka. Tommy zawy ł, wy puścił pistolet i skoczy ł na kobietę, rozpościerając ramiona jak pijak próbujący objąć wy my kającą się kochankę. Ruletka odsunęła się taneczny m krokiem, zasłaniając się krzesłem. Rozległo się brzęczenie, jakby do pokoju wleciał rój ty siąca gniewny ch pszczół. Z kuchni wy padł Osa. Hiram, dźwigający się właśnie z podłogi niczy m wy rzucony na brzeg wielory b, zacisnął pięść, i dżoker runął na podłogę, składając skrzy dła na podobieństwo origami. Tommy złapał za nogę krzesła i przeciągali się przez chwilę z Ruletką, która starała się nie wy puścić z rąk swej nieadekwatnej osłony. Chińczy k sięgnął wolną ręką za plecy i wy doby ł nóż. Ruletka puściła krzesło i uciekła z krzy kiem. Złapał ją za włosy i obrócił wokół siebie. Nie zdąży ła się dowiedzieć, czy zamierzał uży ć jej jako zakładniczki, czy też naty chmiast zabić, bo nagle jego twarz utraciła wszelki wy raz, a z ust wy doby ło się głośne „Uuufff”. Ręka, którą obejmował jej pierś, stała się ciężka jak stalowy dźwigar. Oboje zwalili się na podłogę. Zdołała się wy szarpnąć, choć miała wrażenie, że napastnik waży kilka ton. Tego by ło już za dużo dla jej przeciążony ch nerwów. Krzy ki rozdzierające jej gardło przerodziły się w histery czny śmiech, ten zaś z kolei zdegenerował się w czkawkę i łkanie. — Cicho, cicho. — Delikatne dłonie pogłaskały jej włosy, otarły łzy i przy ciągnęły bliżej. — Już po wszy stkim. Jesteś teraz bezpieczna. Położy ła głowę na ramieniu Tachiona, oddy chając z drżeniem. — Co tu się dzieje, do diabła! — wy buchnął gruby restaurator pełny m złości głosem. Takizjanin postawił krzesło i posadził na nim Ruletkę. — Serdecznie ci dziękuję, Hiram. Zjawiłeś się w samą porę. — Kim są ci ludzie? — Nie mam pojęcia. Szukali jakiejś książki. Worchester wy bałuszy ł brązowe oczy, spoglądając podejrzliwie na przy jaciela, jakby podejrzewał upojenie alkoholowe. Towarzy sz Hirama wsadził głowę do mieszkania. — Czy powinniśmy wezwać policję? Tachion podszedł do niego, wy ciągając rękę. Tobie również dziękuję, ale co… Wskazał bezradnie na miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stał wężowa gęba. Mężczy zna w brązowy m garniturze wzruszy ł ramiona-mi. — Jestem wy sy łający m teleporterem. Wy starczy, że wskażę na kogoś palcem i, hop, znika.

— A gdzie jest teraz? — W męskiej toalecie w Cudakach. — W męskiej toalecie… Mężczy zna ponownie wzruszy ł ramionami. — Potrafię wy sy łać ludzi ty lko w miejsca, które znam. — Szkoda, że nie znasz więzienia Tombs. — Och, znam, ale… — Zaszurał nogami, wpatrując się w sufit, potem zerknął na Hirama i przeniósł spojrzenie z powrotem na Tachiona. — Już wy słałem tam dziś jednego faceta i gliny są wkurzone. Nie chcę dalszy ch kłopotów. — To znaczy, że się nam wy mknął i nigdy się nie dowiem, o jaką książkę mu chodziło. — To dzisiaj najmniej ważny z naszy ch problemów — stwierdził Hiram. — Dlaczego? — Gdy by pewne osoby wy kazały się większą odpowiedzialnością i nie wy łączały telefonów, nie musiały by zadawać takich py tań. — Nie bądź złośliwy. — Tachion, miałem dziś naprawdę ciężki dzień. — Ja też miewałem lepsze. Przez chwilę gapili się na siebie w milczeniu. Wreszcie Worchester westchnął, przesunął dłonią po ły sinie i przy gładził bujną brodę. Tachion się uśmiechnął. — Spróbujmy raz jeszcze — zaproponował łagodniejszy m tonem. Zaciągnął ciaśniej pas szlafroka i usiadł na wałku sofy. — Co cię tu sprowadziło? — Przepraszam, ale co zrobimy z ty mi… zbirami? — wtrąciła Ruletka. — Nie musisz się nimi przejmować. Będą spali przez dobry ch kilka godzin. — A on? — zapy tała, wskazując na Osę. — Waży teraz około trzy stu kilogramów — odparł Hiram. — Wątpię, by miał dokądkolwiek pójść. — Och — odparła słaby m głosem. — W mieście szaleje Astronom — podjął Hiram. — Obawiałem się, że mógł cię dorwać. Oczy wiście, sły szałeś o Wy jcu. Dinochłopiec również nie ży je. Rozerwano go na strzępy pod Mauzoleum Śmiga. Zaatakowano także Żółwia. Ponoć wpadł do Hudson River i od tego czasu już do nie widziano. Worchester złapał drobnego doktora, gdy ten zachwiał się na nogach, i położy ł go na kanapie. — Brandy — warknął. Ruletka zmusiła do ruchu swe uginające się kolana i posłuchała go. — Przepraszam, że ująłem to tak brutalnie, ale podobny ch wieści nie da się dobrze przekazać. — Nie potrafię w to uwierzy ć… Żółw? I to dziecko!

Tachion ukry ł twarz w dłoniach. W kilku bezlitosny ch słowach Worchester opisał im wy darzenia pod mauzoleum. Ruletka nie zauważy ła chwili, gdy Hiram wy jął kieliszek z jej bezwładny ch palców. Miała przed oczami chłopięcą twarz o ostry m podbródku i wy zy wający m wy razie, ładną pomimo pry szczów. Zadała sobie py tanie, o czy m marzy ł i czego pragnął. Zalała ją litość dla jego rodziców. Z jej ust wy rwał się dźwięk stanowiący połączenie krzy ku bólu z łkaniem. Ponownie pogrąży ła się w ciemności. Niestety, ten mrok nie by ł pusty. Czekało w nim wy paczone ciało dziecka Ruletki oraz gorejące oczy jej pana. ♣ Fortunato zdołał dotrzeć do kobiety w średnim wieku strzegącej wejścia do studiów nagrań NBC. Przez wielkie okno po prawej widział lodowisko na Rockefeller Plaza. Nie wy czuwał w budy nku obecności Sokolicy, ale jako aska mogła go w jakiś sposób blokować. — Przepraszam pana, ale po prostu nie możemy udzielać takich informacji o naszy ch pracownikach. Fortunato spojrzał jej prosto w oczy. — Połącz się z nią — rozkazał. Ręka kobiety powędrowała mimowolnie do telefonu, ale potem się zawahała. — Nie ma jej w budy nku. Jej show poprowadzi dzisiaj Letterman. — Powiedz mi, gdzie ją znajdę. Kobieta potrząsnęła głową. Mocno ondulowane rude włosy podążały za każdy m jej ruchem. — Nie mogę. — Wy glądała, jakby miała się zaraz rozpłakać. — Idzie dziś na jakąś ważną kolację. Dlatego nie przy szła na nagranie. — W porządku — odparł Fortunato. — Dziękuję. Bardzo mi pomogłaś. Kobieta uśmiechnęła się niepewnie. Ciemnoskóry mężczy zna zjechał na dół, opierając głowę o drzwi windy. Nadal nie znaleziono ciała Żółwia. W mieszkaniu Sokolicy nikogo nie by ło. Skaczącego Ognika nikt nie widział od ty godni. Ta gra toczy ła się już od siedemnastu lat, a teraz miała się rozstrzy gnąć w ciągu dwunastu godzin. Cały czas kopie mi tyłek — pomy ślał Fortunato. Udało mi się mu zaszkodzić tylko raz, kiedy zniszczyłem tę pierdoloną maszynę i powstrzymałem TIAMAT. Czuł się zmęczony. Cała noc z Lustrem Hathor, a potem bezsensowne uganianie się w kółko. Musisz zawrócić — powiedział sobie. Uderzyć w niego, sprawić mu ból. To pragnienie by ło tak silne, że aż czuł jego smak. Jak jednak miał odnaleźć kogoś, kogo nie mógł zobaczy ć?

Jak? ♣♦♥♠

Rozdział 13 18:00 Spector postanowił, że jednak zaatakuje Rodzinę Gambione dla Lathama i jego kumpli z Widmowej Pięści. Musiał przy jąć założenie, że uda mu się powstrzy mać Astronoma przed zabiciem go. Jeśli zdoła osiągnąć ten cel, nowe kontakty mogą mu w bardzo bliskiej przy szłości zapewnić korzy stne umowy. Nie lubił wy dawać pieniędzy na ubrania, ale nie by ło mowy, by wpuścili go do Lilii Hajfongu w zakrwawiony m garniturze. Zdecy dował się na ten sklep, ponieważ z zewnątrz wy glądał on dość niepozornie. W środku również. Nie by ło tu eleganckich przebieralni, a podłogę pokry wało zby t wiele kurzu. Lubił takie miejsca. Zdjął z wieszaka ciemnobrązową mary narkę i włoży ł ją. Następnie podszedł do lustra i skrzy wił się z niezadowoleniem. Wy glądał w niej jak lód na paty ku w czekoladzie. — W czy m mogę panu pomóc? Sprzedawca by ł niski, po bokach głowy miał kręcone rude włosy, a wokół szy i owinięty biały centy metr. Spector wy sunął się z wy siłkiem z mary narki. Ręka nadal mu dokuczała. Przepocona koszula lepiła mu się do ciała. — Potrzebuję garnituru. W brązowy m nie jest mi do twarzy. Macie coś szarego? Sprzedawca podszedł do wieszaka i zaczął przerzucać stroje. Mruczał coś pod nosem, potrząsając głową. Spector upewnił się, że nikt na niego nie patrzy, po czy m wy ciągnął z brązowej koperty kilka studolarowy ch banknotów. Mały człowieczek odwrócił się, pokazując mu popielaty garnitur. — Hmm. To chy ba stwarza pewne możliwości. Czy to pańskie? — zapy tał, wskazując na starą mary narkę Spectora, leżącą na krześle. Pochy lił się nad nią i przesunął dłońmi po materiale. — Co to za plamy ? Krew? — Fałszy wa krew. By łem dziś w Dżokerowie. Zabawa jest naprawdę szalona. — Spector włoży ł szarą mary narkę. By ła trochę za duża, ale dobrze pasowała w ramionach. — Biorę go. — Słucham? Nie chce pan przy mierzy ć spodni? Sprzedawca zamrugał, prostując się. — Od tego mam pasek. Ile się należy ?

Przerzucił spodnie przez zdrowe ramię. — Z poprawkami dwieście pięćdziesiąt dolarów. Ale to świetny materiał. Wart każdego centa. W dzisiejszy ch czasach rzadko już widzi się taką robotę. — Nie potrzebuję poprawek. — Sprzedawca otworzy ł usta, chcąc coś powiedzieć, ale Spector uniósł palec. — Mam w New Jersey ciotkę, która uwielbia się bawić takimi rzeczami. Ile? — Dwieście dwadzieścia. Spector wręczy ł mu pieniądze i wziął w ręce starą mary narkę, obmacując kieszenie, by się upewnić, że koperta nadal jest na miejscu. Ponownie przejrzał się w lustrze. Całkiem nieźle — pomy ślał. Możesz być dzisiaj najlepiej ubranym zabójcą w Lilii Hajfongu. Zdjął stare spodnie i włoży ł nowe. By ły za duże, ale jakoś sobie poradzi. Sprzedawca wrócił z rachunkiem i resztą. — Proszę bardzo. Proszę nas zawiadomić, jeśli zmieni pan zdanie w sprawie poprawek. Zapewniam, że nikt w mieście nie zrobi panu lepszy ch. Spector wziął pieniądze i schował je do kieszeni. — Jasne. — Kiedy otworzy ł drzwi, dzwonek nad drzwiami zadzwonił. — Anioł zdoby ł skrzy dła. Idąc ulicą, opróżnił kieszenie starej mary narki, a potem wy rzucił ją do pierwszego napotkanego kosza na śmieci. ♠ Aligator śnił na jawie. A przy najmniej śnił w takim stopniu, w jakim to możliwe dla gadów. Nie znajdował się już w tunelu głęboko pod pulsujący m miastem. By ł gdzie indziej, w jakimś cieplejszy m i jaśniejszy m miejscu, gdzie woda by ła gościnna i często pełna ży wego, ruchliwego pokarmu. Gad wędrował po Bay ou, większą część ciała skry wając pod powierzchnią. Ty lko nozdrza i oczy wy stawały ponad nią, ciągnąc za sobą małe ślady na wodzie. Po pewny m czasie znalazł się w miejscu, gdzie drzewa zdawały się rosnąć do góry nogami. Baldachim splątany ch gałęzi ponad nim przesłaniał większą część słonecznego blasku. Na grzbiecie aligatora tańczy ły coraz liczniejsze cienie. Docierały do niego dźwięki, wzmocnione przez wodę. Rozpoznawał ich regularności — pokarm, choć taki, który mógł niekiedy go zranić, gdy by by ł nieostrożny. Skierował się ku wibracjom. Na zakręcie głębszego kanału, za niemal nieprzenikniony m gajem cy pry sów, zobaczy ł pirogę. Dwaj siedzący w niej mężczy źni nie zauważy li go zajęci zanurzeniem długich kijów w wodzie w splątany m gąszczu na poziomie wody. Rozległy się kolejne dźwięki. — Musi gdzieś tu by ć, Jake — stwierdził mężczy zna w czapeczce.

— Wy łaź, ty suko! — zawołał drugi, tak głośno, że aligator musiał przy mknąć otwory słuchowe. — Delio, to ja, twój wujeczny dziadek. — Wy garnij jej, Jake’u Wężu — rzekł pierwszy mężczy zna. — Mówię ci, dziewczy no, nie chcę ci zrobić krzy wdy. — Zachichotał. — A przy najmniej nie takiej, która by ci się nie spodobała. Aligator pomknął bezlitośnie ku pirodze. Nie by ło wątpliwości, nie by ło nic poza zamiarem. Zrobił to, co zrobił, z uwagi na to, kim by ł i kim oni by li. Zanurzy ł się głębiej, a potem wy pły nął nagle pod łodzią, unosząc wy soko jej dziób w cieniach. Obaj mężczy źni wpadli z wrzaskiem do wody. Aligatora nie obchodziło, który by ł pierwszy. Otworzy ł szeroko paszczę, gotowy szarpać zębami…. …i znowu znalazł się w ciemny m tunelu pod miastem. Aligator bezmy ślnie stawiał krok za krokiem, konty nuując swą powolną, niezgłębioną ody seję. Sen nadal zalegał w jego umy śle, jaskrawy jak rzeczy wistość. W takim stopniu, w jakim by ł w stanie stawiać sobie podobne py tania, nie by ł pewien, czy by ł on czy mś, co wy darzy ło się w rzeczy wistości, czy też czy mś, co mogło się wy darzy ć. By ło mu wszy stko jedno. Nie widział żadnej różnicy. ♦ Uży wając kluczy, które przed laty dał jej Jack, Trampula otworzy ła kolejne metalowe drzwi, odsłaniając schody prowadzące w ciemność. Sięgnęła w dół, by podnieść miękki pakunek, który położy ła u swy ch stóp. — Jak daleko jeszcze? To by ły pierwsze słowa, jakie wy powiedziała Rosemary od chwili, gdy weszli do tuneli metra na Chambers Street. — Te schody i jeszcze kilkaset metrów wzdłuż tunelu. Tak mi się zdaje. — Trampula zamknęła na klucz drzwi za nimi. Metal stuknął głucho. — Czy m się martwisz? — Niczy m. — Nie wciskaj mi kitu. To musi by ć poważna sprawa, jeśli nic nie mówisz. Rosemary sły szalnie zaczerpnęła tchu. — Odkąd mój ojciec… umarł, a C.C. zniknęła… nienawidzę metra. Tuneli i wszy stkich takich rzeczy. To by ło piętnaście lat temu i ta noc nadal jest dla mnie ty lko zamazaną plamą, ale… nie chcę… pamiętać. Te słowa zabrzmiały jak zegar zatrzy mujący się po wy czerpaniu spręży ny. — Ale chcesz dostać te książki — zauważy ła rozsądnie Trampula, łapiąc Rosemary za ramię i obracając ją w swoją stronę. W słaby m, żółty m świetle oczy asy stentki prokuratora by ły ty lko

czarny mi cieniami. Trampula wy patry wała w nich słabości. Rosemary wzięła głęboki wdech. — Jestem tutaj. Idę dalej. Ale nie możesz mnie powstrzy mać przed my śleniem o ty m, co to miejsce zrobiło z C.C. — Odsunęła się od Trampuli. — Nie przejmuj się ty m, dobra? — Coś mi się zdaje, że to nie ja się przejmuję. Gdy Rosemary postawiła nogę na pierwszy m stopniu, obie kobiety usły szały stłumione sapanie aligatora, a potem jego warkot. Rosemary zacisnęła usta tak mocno, że aż wargi jej pobladły. Trampula skinęła głową z saty sfakcją. — To Jack. Gdy zbliżały się do aligatora, Rosemary została wy raźnie z ty łu. Usły szawszy je, gad zatrzy mał się i zwrócił ku nim masy wny łeb. Jego oczy lśniły w zimny m świetle tunelu. Ry knął na znak wy zwania i obie kobiety skuliły się trwożnie, gdy dźwięk odbił się echem od kamienny ch ścian. — Zostań tutaj. Zawołam cię, jak już będzie po wszy stkim. Trampula ruszy ła ku Ściekowemu Jackowi, brodząc w wodzie. Zakradła się delikatnie do jego głowy. Nie przejmując się ubraniem, uklękła w wy pełniający m tunel mule i pogłaskała dolną szczękę aligatora, zapuszczając się coraz głębiej w poszukiwaniu klucza do Jacka Robicheaux. Odnalazła iskierkę człowieczeństwa, ukry tą głęboko w gadzim mózgu, ujęła ją w dłonie, oży wiła i rozpaliła, uspokajając zarówno przedludzkie sy napsy, jak i zdecy dowanie gadzi mózg. Gdy umy sł aligatora się rozproszy ł, Trampula się wy cofała, obserwując, jak długi, opancerzony ogon robi się krótszy, a py sk zanika. Krótkie nogi zwierzęcia wy dłuży ły się, przechodząc w kończy ny człowieka. Nagi mężczy zna leżący na kamienny m podłożu tunelu zaczerpnął oddech i krzy knął z bólu, oplatając brzuch rękami. Jego twarz i dłonie nagle zrobiły się szarozielone i pokry ły je łuski. Proces zaczął się odwracać. — Jack! Jestem Trampula. Zapanuj nad ty m! — zawołała ostry m tonem, mocno ściskając dłoń mężczy zny między dwiema swoimi. Poruszała się razem z nim, gdy Jack odwrócił się na plecy, dy sząc ochry ple. Trampula spróbowała znowu wniknąć do jego głowy, lecz ty m razem powstrzy mała ją ludzka inteligencja. Jack rozchy lił powieki i spojrzał prosto w jej oczy. Szarpnęły nim konwulsje, ale zaczerpnął głęboki oddech i położy ł się znowu. Jego skóra by ła sina, ale poza ty m wy glądała normalnie, a oddech się uspokoił, przechodząc w normalne tempo. Dotknął dłonią twarzy i się skrzy wił. — Wiem, że zawsze o to py tam, ale to ważne. Gdzie jestem? Zerknął na dłoń Trampuli i odwrócił się, a następnie odwrócił z zawsty dzeniem wzrok. — Na Stuy vesant Square — odparła kobieta. — A raczej jakieś trzy dzieści metrów pod nim.

Jest około szóstej po południu. — Wy ciągnęła rękę i nieświadomy m gestem odgarnęła mu z twarzy czarne, wilgotne włosy. — Masz tu ubranie. Wzięłam je z twojego schowka w mieszkaniu na Union Square. — Wręczy ła mu pakunek, który przy niosła ze sobą. — Rosemary jest ze mną, kawałek stąd. — Zakładam, że przy by ły ście tu z jakiegoś powodu. — Jack podniósł się szty wno, trzy mając się jedną ręką za brzuch, a drugą doty kając czoła. — Czuję się okropnie. Podciągnął z wy siłkiem drelichowe spodnie i koszulę roboczą. — Chodzi o coś, co zjadłeś — oznajmiła lakonicznie Trampula. — Ten ból w twoim brzuchu, to nie jest puszka od konserw. To są książki. Bardzo ważne książki. — Zjadłem bibliotekarza? Rewelacja. — Jack przesunął palcami po zlepiony ch włosach. — Ale moja karta i tak już jest nieważna. Trampula potrząsnęła głową. — O ile się orientuję, to zjadłeś złodzieja. Ale ten złodziej miał przy sobie notatniki, za które każdy przestępca w mieście zabiłby dwadzieścia dowolnie wy brany ch babć. — A ja chcę dostać te notatniki, żeby się dowiedzieć dlaczego. — Rosemary podeszła do nich, odzy skawszy ty powy dla siebie spokój. — Za parę godzin odbędzie się spotkanie Rodziny Gambione. My ślę, że jeśli je dostanę, będę mogła powstrzy mać krwawą łaźnię. — Akurat mnie to obchodzi — odparł Jack z gry masem na twarzy. — Moja siostrzenica wałęsa się po Nowy m Jorku już od prawie dwunastu godzin. Może coś już ją zeżarło. To jest mój problem. Jak już ją znajdę, będziemy mogli porozmawiać o twoich drogocenny ch książkach. Ruszając ku schodom, skrzy wił się nagle z bólu i zgiął wpół. — Robicheaux, mogę ci bardzo utrudnić ży cie! — zawołała asy stentka prokuratora i podąży ła za nim. — Zamknij się, Rosemary — warknęła Trampula. — Jack, jest coś, o czy m powinieneś wiedzieć. — Nie ty lko mafia szuka ty ch książek. Oni są jeszcze w miarę nieszkodliwi. Druga strona uży wa dżokerów, by ć może również asów. Jeśli wy jdziesz na ulicę, wiedząc, co masz w środku, będziesz trupem, zanim zdąży sz zatrzy mać taksówkę. Jakiś telepata cię wy kry je i wy patroszą cię jak świnię. I co wtedy się stanie z Cordelią? — Umilkła na chwilę. — Na górze nie mogę cię ochraniać, ale mogę się zająć twoją siostrzenicą, kiedy ty znikniesz z oczu. I z my śli. — Na jak długo? Jack spróbował się wy prostować, ale znowu wciągnął powietrze z bólu. — Rosemary ? — zapy tała Trampula, ujmując Jacka pod rękę, żeby go podtrzy mać. — Góra dwie godziny. To wy starczy, żeby dostarczy ć książki na spotkanie. Nie chcę niczego więcej. Rosemary wbiła wzrok w Ściekowego Jacka, czekając na jego odpowiedź.

Spojrzał jej prosto w oczy. — Masz dwie godziny, pani prokurator. Nie więcej. A jeśli Trampula nie znajdzie Cordelii, chcę, żeby zrobili to wasi ludzie. Niech się ty m zajmą wszy scy gliniarze w dzielnicy. Umowa stoi? Zachwiał się, mimo pomocy Trampuli, i wsparł ręką o ścianę. — Jasne — zgodziła się z uśmiechem Rosemary. ♥ W mały m kościółku czas zdawał się pły nąć inaczej. By ć może powodem by ł półmrok, rozświetlany jedy nie migotliwy m blaskiem świec woty wny ch oraz kilkoma lampami fluorescency jny mi, albo pełne szacunku milczenie modlący ch się w ławach parafian. Bez względu na przy czy nę, spokój, jaki tu znalazła, w znaczny m stopniu ukoił jej zszargane nerwy. Gdy ty lko uznała, że jest bezpieczna, pogrąży ła się w zamy śleniu. Zastanawiała się nad dziwaczny m sy mbolizmem witraży, ulokowany ch nad równie osobliwy mi dioramami przedstawiający mi dwanaście stacji drogi krzy żowej Jezusa Chry stusa Dżokera. Wkrótce jednak Jennifer znuży ła się niezrozumiałą teologią. Coraz silniej burczało jej w żołądku. Wpatry wała się w ołtarz, zastanawiając się, co zatrzy mało ojca Kałamarnicę. Wszy scy modlący się cicho parafianie by li dżokerami, choć u niektóry ch zniekształcenia by ły wy raźniejsze niż u inny ch. By ł tam trójoki brodacz, ładna, zgrabna kobieta o ciele porośnięty m lśniący m futrem oraz ministrant o miłej buzi i ury wany ch, lecz ostrożny ch ruchach, który kręcił się wokół ołtarza, uzupełniając zapasy chleba i wina. Usły szała za sobą szy bkie kroki. Odwróciła się bły skawicznie. Jej my śli wy pełnił obraz Żmija oraz wspomnienie doty ku jego języ ka na jej nagiej skórze. Uspokoiła się, zobaczy wszy, że to nie gadopodobny dżoker, lecz młoda dziewczy na, która wy straszy ła się nagłego ruchu Jennifer w równy m stopniu, jak Jennifer jej cichego przy by cia. — P… przepraszam — wy jąkała. — Nie chciałam pani przestraszy ć. By ła wy soką, smukłą i bardzo piękną nastolatką o czarny ch, lśniący ch włosach oraz ciemnobrązowy ch oczach. Miała na sobie znoszone dżinsy oraz wy blakłą koszulkę, na której widniała nazwa rockowej grupy Ferric Jagger, wy pisana sprany mi literami. Nie miała makijażu, a z biżuterii nosiła ty lko srebrny kolczy k w kształcie aligatora. Oczy gada by ły mały mi, zielony mi klejnotami. Jej głos by ł łagodny i melody jny. Mówiła z miły m, egzoty czny m akcentem, jakiego Jennifer w ży ciu nie sły szała. Dziewczy na miała starą walizkę pokry tą wy blakłą tkaniną w kwietny wzór. — Nie szkodzi — odparła Jennifer, uśmiechając się uspokajająco. — Po prostu jestem trochę podenerwowana. — Obserwowałam panią przez pewien czas — ciągnęła nastolatka z trudny m do zlokalizowania

akcentem — i pomy ślałam sobie, że, hmm, może przy dałby się pani jakiś sweter albo coś, bo tu jest raczej chłodno. — Umilkła z nieśmiały m uśmiechem. — Chy ba że chce pani by ć tak ubrana — dodała pośpiesznie, jakby bała się, że obraziła Jennifer. — To znaczy, miała pani jakiś powód, żeby przy jść do kościoła w kostiumie kąpielowy m. Jennifer uśmiechnęła się raz jeszcze, wzruszona tą propozy cją. Dziewczy na z pewnością by ła nowa w mieście, by ć może nawet zupełnie nowa. Niewy kluczone, że uciekła z domu albo miała jakieś kłopoty. A mimo to podeszła do niej i zaproponowała pomoc. — To bardzo miło z twojej strony — odrzekła Jennifer. — Mam nadzieję, że nie będzie to dla ciebie zby t wielkim obciążeniem. Dziewczy na potrząsnęła głową, postawiła walizkę na kamiennej posadzce i otworzy ła ją. — Nie ma sprawy — zapewniła, grzebiąc w jej zawartości. — Niech pani przy mierzy to. Na obszernej wy blakłej bluzie sportowej widniał wy blakły napis TULANE. Jennifer włoży ła ją na siebie i uśmiechnęła się do dziewczy ny. — Dziękuję. — Zawahała się chwilę. — Nazy wam się Jennifer. W tej chwili mam pewne sprawy do załatwienia, ale jeśli później będziesz potrzebowała noclegu albo czegoś… — Potrafię o siebie zadbać. — Ja też — odparła Jennifer, mając nadzieję, że to prawda — ale dobrze jest mieć kogoś, na czy ją pomoc można od czasu do czasu liczy ć. Dziewczy na skinęła głową, odwzajemniając uśmiech. Jennifer podała jej numer swojego telefonu. Ministrant ze zmierzwiony mi blond włosami, twarzą cherubinka i dżokerskim zniekształceniem ukry ty m pod obszerny m strojem podszedł do nich powolny m, bolesny m krokiem. — Ojciec Kałamarnica chce się z panią zobaczy ć — poinformował Jennifer. Ta skinęła głową i ponownie spojrzała na dziewczy nę. — Jak masz na imię? — Cordelia. — Dziękuję za bluzę, Cordelio. Pamiętaj do mnie zadzwonić. Dziewczy na skinęła głową, a Jennifer podąży ła za ministrantem do pry watny ch pomieszczeń na zapleczu, w który ch ksiądz przy gotowy wał się do mszy i zajmował się sprawami kościoła. Znaleźli się w mały m pokoiku, prosto umeblowany m i bezpretensjonalny m. Ojciec Kałamarnica siedział na wielkim, stary m krześle za zagracony m biurkiem. Gdy Jennifer weszła do środka, wlepił w nią spojrzenie niemrugający ch oczu. Mężczy zna siedzący naprzeciwko niego na prosty m, drewniany m krześle również się na nią gapił. — Dowiedziałem się z godnego zaufania źródła, że ten człowiek szuka cię już od dłuższego czasu. Masz coś, co chciałby dostać. W zamian za to oferuje ci swoją ochronę. — Ojciec

Kałamarnica podniósł się ociężale. — Z równie pewnego źródła wiem, że możesz mu zaufać bez zastrzeżeń. Nie znam jego nazwiska, ale uży wa pseudonimu Yeoman. To by ł ten sam mężczy zna, którego widziała na stadionie, ten sam, który — by ć może mimo woli — uratował ją przed Żmijem. Miał na sobie identy czny strój z kapturem. Na podłodze u jego stóp stała płaska, prostokątna walizka. W jego ciemny ch, wpatrzony ch w Jennifer oczach widniał wy raz zamy ślenia. Ojciec Kałamarnica przy glądał się im jeszcze przez chwilę, po czy m okrąży ł ostrożnie biurko. — Z pewnością chcieliby ście przedy skutować wiele spraw. Na mnie również czeka robota, zostawię więc was samy ch. Obrzucił raz jeszcze Jennifer przeciągły m, współczujący m spojrzeniem. — Ży czę ci szczęścia, dziecko. By ć może pewnego dnia odwiedzisz nas znowu. — Zrobię to, ojcze. Skinął jeszcze głową do mężczy zny, którego zwał Yeomanem, i opuścił pokój z ociężałą godnością, zamy kając za sobą drzwi. Jennifer postanowiła, że jeśli nie będzie zmuszona oddać znaczków Kienowi, ojciec Kałamarnica znajdzie w swej skrzy nce na datki dla biedny ch pokaźną sumę. By ła mu to winna, nawet jeśli jego próba pomocy nie okaże się w pełni skuteczna. Poczuła spoczy wające na niej spojrzenie Yeomana. Odwróciła się i popatrzy ła w jego spokojne oczy. — Dziennik Kiena — odezwał się niskim, potężny m głosem. Jennifer wy czuwała w mężczy źnie drżące napięcie. Sprawiał wrażenie, że ledwie nad nim panuje. — Masz go? A więc ta trzecia książka by ła dziennikiem. Jennifer otworzy ła usta, lecz zaraz je zamknęła, zastanawiając się, czy może sobie pozwolić na to, żeby powiedzieć mu prawdę. Pasja Yeomana zaniepokoiła ją nieco, ale strach połączony z głodem, znużeniem oraz złością spowodowaną ty m, że ścigano ją przez cały dzień, kazały jej odpowiedzieć tonem, którego twardość zaskoczy ła nawet ją samą: — Wiem, jak wy glądasz, więc równie dobrze możesz zdjąć tę maskę. Nie lubię rozmawiać z ludźmi, którzy sprawiają wrażenie, że mają coś do ukry cia. Mężczy zna oparł się wy godniej i ły pnął na nią groźnie. — Na razie ją zachowam. Jennifer przy pominała sobie, że jego ry sy by ły ostre i wy raziste. Na czole i wokół ust miał bruzdy, a do tego cechował się nerwowy m napięciem, którego maska nie mogła w pełni ukry ć. — Nazy wają cię Zjawą? — zapy tał niespodziewanie. Jennifer skinęła głową. — Jesteś złodziejką. I to dobrą, sądząc z tego, co sły szałem. Włamałaś się dziś rano do mieszkania człowieka nazwiskiem Kien i zabrałaś z sejfu pewne cenne przedmioty. — Skąd o ty m wszy stkim wiesz?

— Od kry ształowej damy — odparł, wy raźnie zadowolony z iry tacji i niezrozumienia, które pojawiły się na twarzy Jennifer. — No wiesz, szuka cię mnóstwo ludzi. Chcą dostać rzeczy, które ukradłaś. — No cóż — odparła od niechcenia Jennifer — te znaczki są bardzo wartościowe. Yeoman pochy lił się nad blatem, wspierając podbródek na wielkiej, muskularnej dłoni, i wpatrzy ł się w nią intensy wnie. Jennifer odwzajemniła mu się wy zy wający m spojrzeniem. Po chwili westchnął i zaczął mówić dalej. — Naprawdę nie wiesz, o co chodzi, tak? — Potrząsnęła głową, starając się ukry ć narastające podekscy towanie. Yeoman najwy raźniej znał odpowiedzi na niektóre z dręczący ch ją py tań. — Do diabła ze znaczkami. Nikomu na nich nie zależy. Wszy stkim chodzi o tę inną książkę. Osobisty dziennik Kiena. Zawiera wszy stkie informacje o korupcji i zgniliźnie, w który ch maczał swe brudne łapska od chwili przy by cia do Nowego Jorku. — My ślałam, że jest biznesmenem. Prowadzi restauracje, pralnie samoobsługowe i tak dalej. — Prowadzi — potwierdził Yeoman. — Ale to ty lko przy kry wka, mająca wy tłumaczy ć jego bogactwo. Ma swój udział we wszy stkich brudny ch interesach. Narkoty ki, prosty tucja, wy muszanie haraczy, hazard. Informacje zawarte w ty m dzienniku zapewne pozwoliły by go zamknąć na bardzo długo. — A ty próbujesz odzy skać go dla niego? Yeoman zacisnął wargi bardzo mocno. Na jego policzkach uwy datniły się mięśnie. — Nie. Słowo, które wy rwało się z jego zaciśnięty ch ust by ło twarde, stanowcze i tak zimne, że Jennifer stłumiła dreszcz. — I znaczki cię nie obchodzą? Skinął głową. Nagle spojrzał jej w oczy i poczuła się jak wróbel trzy many w dłoni przez w tej chwili spokojnego, lecz potencjalnie śmiercionośnego olbrzy ma. To by ło przerażające, ale i ekscy tujące wrażenie. — No dobra — odrzekła powoli. — Nie interesują cię znaczki. Mnie nie interesuje ten dziennik. My ślę, że możemy się porozumieć. Yeoman się uśmiechnął i Jennifer znowu stłumiła dreszcz. — To znaczy, że go masz. — Hmm, wiem, gdzie jest. — Umilkła na chwilę, żeby się zastanowić. Nic nie wiedziała o ty m Yeomanie, poza ty m, że to on stał za ostatnią serią zabójstw strzałami z łuku. Na miejscu zbrodni często znajdowano karteczki z podpisem „Yeoman”. Ojciec Kałamarnica mówił, że można mu zaufać, ale przecież jego również nie znała. Yeoman czekał cierpliwie, aż wszy stko to przemknie przez jej my śli, jakby zdawał sobie sprawę, że Jennifer próbuje rozwiązać

wewnętrzny dy lemat. Nie zachowy wał się jak maniakalny morderca. Z pewnością by ł niebezpieczny m człowiekiem, ale otaczająca go aura groźby by ła jak przy prawa albo kuszący zapach. Wreszcie podjęła decy zję, pod wpły wem nagłego impulsu. — Powiem ci, gdzie jest ta książka, jeśli odpowiesz na dwa py tania. — Co? Twarz i głos Yeomana zdradzały autenty czne zdziwienie. — Jak znalazłeś mnie na Ebbets Field? — To proste. — Uśmiechnął się jak wilk. — Wsy pał cię twój paser. Usły szał, że Kien poszukuje skradziony ch książek, ale nie wiedział, jak się z nim bezpośrednio skontaktować. Musiał skorzy stać z usług kogoś trzeciego, pośredniczki, która jest… moją… przy jaciółką. Ona skontaktowała go z Kienem, lecz również powiedziała mi o ty m. Dotarłem do lombardu akurat na czas, żeby zobaczy ć, jak wy chodzisz z jednego z sąsiednich sklepów, i stajesz w kolejce po bilety przed stadionem. Potem po prostu poszedłem za tobą. — To ma sens… chy ba. A teraz drugie py tanie. — Uśmiechnęła się słodko. — Jak się nazy wasz? Jennifer sama ledwie rozumiała, dlaczego go o to zapy tała. Wiedziała ty lko, że chce nawiązać z nim kontakt na osobisty m poziomie, a nie porozumiewać się z tajemniczą, zamaskowaną postacią. Ponownie oparł się na krześle i spojrzał na nią groźnie. — Mógłby m z ciebie wy cisnąć informację, gdzie ukry łaś dziennik. Jennifer ciaśniej otuliła się bluzą, czując nagłą suchość w gardle. Uświadomiła sobie, że pły wa w niebezpieczny ch, potencjalnie śmiercionośny ch wodach. — Wiem, że mógłby ś — odparła cicho. — Ale tego nie zrobisz. — Czemu tak uważasz, do licha? Wzruszy ła drobny mi ramionami. — Po prostu wiem to i już. Wpatry wał się w nią jeszcze przez chwilę, ale ona nie opuściła oczu. Wreszcie warknął coś niearty kułowanego, jak poiry towany niedźwiedź. — Brennan — rzucił gniewny m głosem. Jennifer skinęła głową Poczuła niejasną ulgę na my śl, że miała rację. Co prawda, nic jej właściwie nie groziło. Jej moce z pewnością już się zregenerowały i nawet gdy by ją zaatakował, złapałby jedy nie ducha. — W porządku — odparła. — Są u doktora Tachiona. — U Tachiona? — powtórzy ł z wy raźny m zdumieniem Brennan. — Mówiąc ściślej… — Uśmiechnęła się. — …w jego woskowej figurze w Groszowy m

Muzeum na Bowery Street. — Niezła kry jówka — przy znał Brennan po chwili zastanowienia. — Ludzie Kiena nadal cię szukają. Gdy Żmij raz kogoś zwęszy, może podążać za jego tropem wszędzie, dopóki na jego języ ku pozostanie ślad zapachu. Dlatego zabiorę cię w bezpieczne miejsce, a potem pójdę po książki. Dziennik zatrzy mam dla siebie, pozostałe możesz sobie zabrać. — Pójdę z tobą… — Nie. To słowo by ło twarde i nieodwołalne jak ostrze giloty ny. Jennifer uświadomiła sobie, że w tej sprawie go nie prze kona. — No cóż, jeśli chcesz mnie gdzieś zabrać, niech to będzie jakieś miejsce, gdzie dają jeść. Czuję się, jakby m od ty godnia nic nie miała w ustach. Po chwili zastanowienia Brennan skinął głową. Sięgnął do ty lnej kieszeni dżinsów, wy jął stamtąd kartę — asa pik — poży czy ł sobie długopis leżący na biurku ojca Kałamarnicy i nabazgrał coś na karcie. Następnie odłoży ł długopis na miejsce i wręczy ł kartę Jennifer. — Hiram Worchester urządza dziś przy jęcie ty lko dla asów w swej restauracji, Gniazdo Asów. Powinnaś tam by ć bezpieczna. Będzie tam też mnóstwo jedzenia. Sły szałaś o Fortunacie? — Kobieta skinęła głową. — Daj mu to. Przy jrzała się notatce, którą umieścił na karcie. By ła krótka i rzeczowa: Pilnuj jej. Spojrzała na Brennana z szacunkiem w oczach. Sły szała to i owo o tajemniczy m asie zwany m Fortunatem. Niezby t wiele, bo on raczej nie uganiał się za popularnością. Fakt, że Brennan znał go osobiście, by ł interesujący. Zastanawiała się, czy on również jest asem i jaką zdolność dał mu wirus. — Albo Tachionowi, jeśli Fortunata nie będzie. Cokolwiek zrobisz, trzy maj się z dala od Kapitana Tripsa, to wy soki, chudy hipis, oraz tancerki znanej jako Fantazja. Ich nie jestem pewien. Nawet w najmniejszy m stopniu. Zastanawiała się przez chwilę nad jego radą, po czy m skinęła głową. Jeśli miała mu zaufać, to całkowicie. — Nie chcę zawracać ci głowy, ale czy mogliby śmy się gdzieś zatrzy mać i znaleźć coś do ubrania? Bardzo by m nie chciała iść do Wieży Asów w ty m, co mam teraz na sobie. — Ojciec Kałamarnica opowiadał mi o stanie twojego, hmm, stroju. — Sięgnął do stojącej na podłodze walizki i wy doby ł z niej ubrania. — Mam nadzieję, że będą pasowały. — Obrzucił ją kry ty czny m spojrzeniem. — Jesteś wy ższa, niż mi się początkowo zdawało. Rozglądał się po gabinecie, podczas gdy Jennifer wstała, zdjęła bluzę i włoży ła parę dżinsów oraz czarny pulower, a na koniec przy niesione przez Brennana skarpetki. Zawiązując tenisówki, uniosła wzrok i zauważy ła, że mężczy zna gapi się na nią uważnie. Wśród ubrań znajdowała się też maska. Jennifer schowała ją do ty lnej kieszeni spodni i wstała. Sweter i buty dobrze na nią

pasowały, lecz dżinsy by ły nieco za krótkie i zby t obcisłe, mimo jej szczupłej figury. Złoży ła równo bluzę, którą dostała od Cordelii, i położy ła ją na biurku księdza z krótką, wy jaśniającą notką. — W porządku. — Brennan wstał i uniósł walizkę. — Pierwszy przy stanek: Empire State Building. — Uśmiechnął się z zadowoleniem. — Jeśli nie będziesz bezpieczna w sali pełnej asów, to znaczy, że nie będziesz bezpieczna nigdzie. ♣ Na górny m piętrze kamienicy swej matki, w wy godny m luksusie górnej części Manhattanu, Fortunato zamknął wreszcie oczy. Zręczne palce Mirandy zawiązały mu krawat. Zbliżała się już do pięćdziesiątki i waży ła więcej niż w czasach, gdy by ła jeszcze gejszą. Miała też na sobie szy tą na miarę suknię od Chanel zamiast taniego stroju o niskim dekolcie, kupionego w supermarkecie. Już od dziesięciu lat zarządzała finansami jego matki i ani razu nie zawiodła jej zaufania. — Fatalnie wy glądasz — zauważy ła. — Czy Veronica źle się spisuje? — Tak — przy znał as. — My ślę, że nic z niej nie będzie. — Nigdy nie potrafiłam jej zrozumieć. Chce ty lko wy jść za mąż, urodzić dzieci, oddać je do przedszkola, mieć męża, którego nigdy nie będzie widy wała, służbę, samochody i forsę. Ciągle zadaję sobie py tanie, co źle zrobiłam. — To nie twoja wina. Cały kraj taki jest. Chciwość stała się modna. Dotknęła ust Fortunata i po jego skórze przebiegły mrówki. — Jesteś bardzo zmęczony. — Wy czerpany. — Kiedy ś znałam na to lekarstwo. — Stała bardzo blisko. Czuł woń jej perfum, słody cz jej skóry. — Połóż się — powiedziała, ujrzawszy gotowość w jego twarzy. Położy ł się na łóżku. Miranda zdjęła żakiet i spódnicę. Fortunato sięgnął po krawat. — Nie ruszaj się — powstrzy mała go. Rozebrała się do końca. Nadal by ła wy starczająco zgrabna, by mogła zdjąć rajstopy, nie psując nastroju. Na klatce piersiowej i barkach miała jednak linie od biustonosza, a pod pachami ciemną szczecinę. Weszła na łóżko, usiadła okrakiem nad Fortunatem i zaczęła się doty kać. Zaczęła od czoła, a potem przebiegła palcami po policzkach wracając do dolny ch końców uszu. Jej szy ję pokry ła gęsia skórka. Pochy liła się, aż jej pełne, obwisłe piersi znalazły się ty lko kilka centy metrów nad jego twarzą. Uniósł głowę, by je pocałować, ale się odsunęła. — Nie — powtórzy ła. — Mówiłam ci, żeby ś się nie ruszał. Zaczęła muskać koniuszkami palców wielkie, ciemne sutki, aż wreszcie wy pręży ły się, sięgając ku niemu. Potem przesunęła lekko dłońmi po brzuchu i wsunęła lewą w swe włosy łonowe. Prawą ponownie dotknęła ust Fortunata. Oblizał jej palce i wy giął plecy w łuk.

Przesunęła się do przodu na kolanach i opadła na jego usta. — Delikatnie — ostrzegła. — Minęło już wiele czasu. Kiedy ją lizał, zapuszczając języ k coraz głębiej, zrobiła się wilgotna i otworzy ła się przed nim. Złapała za mosiężną ramę łóżka i zaczęła się poruszać powoli. Oddy chała coraz szy bciej, a jej masy wne uda ściskały jego głowę. Wtem jej ciało stało się szty wne, a z ust wy rwał się cichy, ochry pły krzy k. Fortunato z chciwą wdzięcznością wy pił z niej moc. Poczuł wy pełniające jego ciało mrowienie. Ledwie zauważy ł, gdy pochy liła się i pocałowała go w usta. — Smakujesz mną — zauważy ła. — Uważaj na siebie, Fortunato. Ubrała się i odeszła. As zszedł na dół i zastał w salonie krąg piękny ch kobiet otaczający kanapę. Pośrodku siedziała wy soka dziewczy na o uderzającej urodzie, odziana w dżinsy i koszulkę z długimi rękawami. — Ichiko — odezwał się Fortunato, zwracając się do matki jej imieniem gejszy. — Co tu jest grane? — Ellroy znalazł ją w Dżokerowie — wy jaśniła Ichiko. Podobnie jak Miranda przy brała na wadze w ostatnich dziesięciu latach. Zawsze by ła wy soka, a teraz nabrała zdecy dowanie anglosaskiego wy glądu. Miała na sobie czarny, bawełniany sweter oraz spódnicę, a pod spodem czerwono-czarną jedwabną bluzkę. Trzy górne guziki by ły rozpięte. Podeszła do Fortunata bezgłośnie i bez widocznego wy siłku. — Wy chodziła z kościoła Jezusa Chry stusa Dżokera i sprawiała wrażenie, że będzie miała kłopoty z jedny m z poszukiwaczy z Rodziny Gambione. Ellroy zaproponował, że ją podwiezie. — Ichiko wzruszy ła ramionami. — A teraz trafiła tutaj. — Jest piękna. — Tak — zgodziła się Ichiko. — To prawda. — No dobra — rzekł Fortunato do pozostały ch kobiet. — Rozejść się. Czy nie macie nic do roboty ? Oddaliły się, jedna po drugiej. Caroline zatrzy mała się po drodze, by objąć go w pasie. Potem został sam na sam z nową dziewczy ną. — Jestem Fortunato — przedstawił się. — Cordelia. — Nie wstała, ale wy ciągnęła do niego rękę. As ujął ją na chwilę, a potem usiadł obok niej. — Dziękuję za ratunek — dodała. Jej głos by ł niski i lekko zdy szany, brzmiał bardzo południowo i seksownie. — Wiesz, gdzie jesteś? — Ellroy trochę mi powiedział. Mówił, że nie jestem do niczego zobowiązana, ale jeśli chcę, mogę zostać na rozmowę kwalifikacy jną. — I?

— Nadal tu jestem, tak? Lubiła flirtować, ale by ła okropnie młoda. — Będę ci musiał zadać kilka osobisty ch py tań. — Na przy kład, czy jestem dziewicą? — Między inny mi. — Nie jestem. Miałam w Atelier Park stałego chłopaka. Zresztą… wiesz, co mówią o dziewicach z Luizjany. To te dziewczy ny, które nie mają w rodzinie żadny ch mężczy zn. Roześmiała się, ale Fortunato tego nie zrobił. — Będziemy musieli porozmawiać dłużej — stwierdził. — Masz jakieś plany na kolację? — Na kolację? Z pewnością nie! Ale sądząc po ty m, jak jesteś ubrany, chy ba nie będę mogła nigdzie z tobą pójść. Fortunato spojrzał na zegarek. — Znajdziemy ci coś do ubrania. Ile czasu potrzebujesz, żeby się przy gotować? ♣♦♥♠

Rozdział 14 19:00 Kiedy fry zjer skończy ł przy strzy gać mu brodę i zdjął fartuch, Hiram Worchester podniósł się majestaty cznie z krzesła, wsunął w perfekcy jnie uszy ty smoking i przejrzał się w lustrze. Miał na sobie jedwabną koszulę barwy najczy stszego, najciemniejszego błękitu. Wszy stkie akcesoria wy konano ze srebra. Niebieski i srebrny by ły kolorami Wieży Asów. — Bardzo dobrze, Henry — pochwalił fry zjera i wręczy ł mu wy soki napiwek. Curtis czekał tuż pod drzwiami gabinetu. Restauracja by ła gotowa. Kelnerzy i barmani czekali na posterunkach. Zdumiewające lodowe rzeźby Kelvina Mroza ustawiono na wy znaczony ch miejscach. Każdą z nich otaczała fosa wy pełniona kruszony m lodem, z którego sterczały butelki Dom Perignon. W całej restauracji rozstawiono stoły z ciepły mi i zimny mi przekąskami, żeby goście nie musieli się tłoczy ć. Muzy cy stali przy swy ch instrumentach. Piękne ży randole w sty lu art déco świeciły delikatny m blaskiem. Na zachodzie by ło już widać początki pięknego, złotoczerwonego zachodu słońca. Hiram uśmiechnął się z zadowoleniem. — Otwórz drzwi — polecił Curtisowi. W holu czekało już kilkanaście osób. Hiram ukłonił się kobietom i ucałował ich ręce, wszy stkim mężczy znom uścisnął mocno dłonie, przedstawił sobie ty ch, którzy tego wy magali, i wskazał wszy stkim drogę do baru. Najwcześniejsi przy by sze z reguły by li mało znany mi asami, niepewny mi swego statusu i podekscy towany mi zaproszeniem Hirama. Niektórzy dopiero niedawno wy padli z talii i nigdy jeszcze nie by li w Wieży Asów, ale Hiram wszy stkich traktował jak dawno niewidziany ch przy jaciół. Ważniejsi asowie woleli się modnie spóźniać. Pierwszy m niezaproszony m gościem by ł wy soki, jasnowłosy student college’u, wy raźnie czujący się nieswojo w poży czony m garniturze. — Co muszę zrobić, żeby tu wejść? Zgadnąć, ile pan waży ? — zapy tał, gdy Curtis wezwał Hirama, by ten go wpuścił. — Nie — odparł z uśmiechem restaurator. — Obawiam się, że to się zrobiło za łatwe. Ale widzę, że czy tujesz Wild Card Chic. — No jasne. W takim razie, co muszę zrobić, żeby mnie pan wpuścił? — Wy starczy, że zademonstrujesz swoją moc asa — odparł Hiram. — Tutaj?

Chłopak rozejrzał się wkoło z zaniepokojoną miną. — Masz jakiś problem? Na czy m polega twoja moc, jeśli wolno zapy tać? Chłopak odchrząknął. — Trudno to… Jego dziewczy na zachichotała. — Robi się maluśki — wy jaśniła, głośno i wy raźnie. Chłopak poczerwieniał jak burak. — Hmm, tak. Zapewne… zmniejszam… cząsteczki swojego ciała, żeby stać się mniejszy m. Potrafię, hmm, skurczy ć się aż do piętnastu centy metrów wzrostu. — Starał się nie mówić zby t głośno, ale wokół nagle zrobiło się bardzo cicho. — Moja masa się nie zmienia — dodał z zakłopotaniem. — Niezła moc, chłopcze — stwierdził donośny m głosem Wallace Larabee, który stał za bufetem, trzy mając w ręce maleńki naleśnik z mąki gry czanej, uginający się niebezpiecznie pod ciężarem kawioru, który na niego załadował. — Kurde, naprawdę się boję. Hiram nie uwierzy łby, że chłopak może się zrobić jeszcze czerwieńszy, tak jednak się stało. — Nie zwracaj uwagi na Wallace’a — uspokoił go. — W ty siąc dziewięćset siedemdziesiąty m ósmy m omal nie zepsuł nam całego spotkania, demonstrując swoją moc, i wie, że go wy rzucę, jeśli kiedy ś zrobi to znowu. Nazy wają go Człowiekiem Skunksem. Wszy scy się roześmiali, Larabee się odwrócił, by sięgnąć po kolejny naleśnik, a chłopak wy raźnie się odpręży ł. — No więc — odezwał się. — Kłopot w ty m, że kiedy to robię… hmm… ja się kurczę, ale moje ubranie nie. Hiram go zrozumiał. — Curtis, pójdź z nim do mojego gabinetu i sprawdź, czy mówi prawdę — polecił. — Tędy, proszę — rzekł z uśmiechem szef sali. Po paru chwilach wrócili. Curtis skinął krótko głową, zebrani goście wy buchnęli aplauzem i chłopak znowu poczerwieniał. — Witaj w Wieży Asów — oznajmił Hiram. — Chy ba nie usły szałem twojego nazwiska. — Frank Beaumont — przedstawił się chłopak. — Ale ja mówię na niego „Maluśki” — dodała dziewczy na. — Gretchen! — wy sy czał chłopak. — Masz moje słowo, że zabiorę ten sekret do grobu — zapewnił Hiram i zerknął na przechodzącego kelnera. — Ty lko napoje bezalkoholowe, czy macie już wy starczająco wiele lat na odrobinę szampana? — zapy tał Franka i Gretchen. — Ale pamiętajcie, że w sali jest mnóstwo telepatów.

Zadowolili się napojami bezalkoholowy mi. ♠ Piąta Aleja przed wejściem do Empire State Building zamieniła się w dom wariatów. Paparazzi, obserwatorzy celebry tów i fanki asów tworzy li kłębiące się wąskie gardło, poddając oględzinom każdego, kto próbował wejść do środka. Jennifer i Brennan przy glądali się z drugiej strony ulicy limuzy nom podjeżdżający m pod czerwony dy wan. Kolejny ch asów witały bły ski fleszy oraz piski zachwy tu. Sokolica wy siadła z ty lnego siedzenia swego rolls-roy ce’a. Miała na sobie czarną aksamitną suknię bez ramiączek, odsłaniającą plecy i rozciętą z przodu aż do pępka. Tachion przy by ł limuzy ną. Towarzy szy ła mu piękna, czarnoskóra kobieta w sukni z dekoltem niemal równie głębokim jak dekolt Sokolicy. — Muszę cię tu zostawić — oznajmił Brennan, gdy z kolejnej taksówki wy siadł mężczy zna w obcisły m biały m kombinezonie. — Uważaj na siebie — odparła Jennifer. — To będzie łatwe jak chleb z masłem — zapewnił z uśmiechem mężczy zna. — Pamiętaj, trzy maj się z dala od Fantazji i Kapitana Tripsa. Oni mogą by ć na usługach Kiena. Kobieta skinęła głową. — Jeszcze jedno. Nie potrafię sobie wy obrazić, by mogło się tam wy darzy ć coś niebezpiecznego, ale na wy padek gdy by jednak się wy darzy ło i musiałaby ś zwiewać, ustalmy miejsce spotkania, żeby śmy nie musieli znowu szukać się po cały m mieście. — Brennan zastanawiał się przez chwilę. — Times Square, na rogu Czterdziestej Trzeciej i Siódmej. — W porządku — zgodziła się Jennifer. Miała ochotę raz jeszcze go ostrzec, żeby uważał, ale to by łoby głupie. Wszy stko by ło pod kontrolą. Jej przy goda miała się ku końcowi. Uświadomiła sobie, że w odczuwaną przez nią ulgę wkradła się odrobina żalu. Brennan uniósł rękę w geście pozdrowienia, a ona pomachała mu na pożegnanie. Popatrzy ła jeszcze, jak mężczy zna znika bezgłośnie w cieniach, a potem nałoży ła maskę, odwróciła się i przeszła na drugą stronę ulicy. ♦ — Sły szałeś coś o Żółwiu? — zapy tał Hiram, gdy ty lko Fortunato wszedł do środka. — Od popołudnia nic. Znaleźli już skorupę? Hiram potrząsnął głową. — Nic. Nadal nie potrafię w to uwierzy ć. To… — Nagle zauważy ł Cordelię. Dziewczy na wy kąpała się porządnie, a Ichiko znalazła dla niej coś białego i przy legającego do ciała. — Moja droga, wy bacz mi, proszę, ten nietakt. Jestem Hiram Worchester, właściciel tej restauracji. — Cordelia — przedstawił dziewczy nę Fortunato i Hiram pochy lił się nad jej dłonią.

Ciemnoskóry mężczy zna zaczekał chwilę. — Co z Jane? Czy wszy stko w porządku? Restaurator wskazał na bar. — Przez całe popołudnie nie spuszczałem jej z oczu — zapewnił. — I on też — dodał, wskazując na siedzącego obok dziewczy ny androida. Fortunato skinął głową. — Czy on jest pijany ? — zapy tał, zauważy wszy butelkę single malta w prawej dłoni Modułowego. — Sły szałem to — zaprotestował z wielką godnością android. — Jestem maszy ną i nie mogę ulec oszołomieniu w konwencjonalny m ludzkim znaczeniu tego słowa. — Wy dał z siebie sy ntety czny dźwięk naśladujący odchrząknięcie. — Uruchomiłem podprogram, który w pewny m zakresie losowo układa moje procesy my ślowe, co naśladuje działanie alkoholu, ale wy łączę go na pierwszą oznakę niebezpieczeństwa. Zapewniam, że nie jestem pijany. — Ponownie zwrócił się ku Lilii Wodnej, która wpatry wała się w koktajl Shirley Temple, próbując powściągnąć niecierpliwość. — Na czy m to stanęliśmy ? — Fortunato? — odezwała się Lilia Wodna. — Zaczekaj chwilkę — odparł ciemnoskóry mężczy zna. — Parę minutek. — Wy patrzy ł na drugim końcu sali Sokolicę i ponownie spojrzał na Hirama. — Czy mógłby ś oprowadzić Cordelię po lokalu? Muszę jeszcze coś załatwić. — Będę zachwy cony. Krąg mężczy zn otaczający ch Sokolicę rozstąpił się na jego widok. Kiedy do niej dotarł, by li już sami. Miała na sobie długie rękawiczki, lecz zostało mnóstwo miejsca na odkry te, muskularne ramiona oraz wielkie brązowobiałe skrzy dła, wy rastające z jej pleców między nimi a suknią, która zaczy nała się tak nisko, że chy ba musiała by ć przy klejona. Na wy sokich obcasach Sokolica miała nieco ponad metr osiemdziesiąt wzrostu. Jej brązowe włosy uczesano z celowy m arty sty czny m nieładem, tworząc fry zurę zajmującą około metra sześciennego wokół jej głowy. Nos i kości policzkowe kobiety by ły tak ostro zary sowane, że sprawiały wrażenie raczej dzieła rzeźbiarza niż genety ki. Jej oczy by ły zaś jaskrawo niebieskie, do tego stopnia, że Fortunato podejrzewał, że widzi szkła kontaktowe. Ich wy raz zaskoczy ł go jednak nieco. Bły szczały, jakby miała zaraz przy mknąć je ze śmiechu, a jeden kącik ust unosił się w ironiczny m uśmieszku. — Nazy wam się Fortunato — przedstawił się. — Sły szałam o tobie. — Omiotła go powolny m spojrzeniem od stóp do głów. Miranda pozostawiła po sobie smak piżma zalegający mu w ustach oraz wy raźnie się zary sowujący wzwód. Sokolica uśmiechnęła się szerzej. — Hiram mówił, że mnie szukałeś.

— My ślę, że może ci grozić poważne niebezpieczeństwo. — No cóż, by ć może nie w tej chwili, ale z pewnością dostrzegam taką możliwość. — Obawiam się, że mówię poważnie. Wy jec i Dinochłopiec nie ży ją. Astronom zabił dziś rano ich obu. Nie wspominając już o dziesięciu, czy może nawet piętnastu jego by ły ch wspólnikach. Żółw zaginął, prawdopodobnie również nie ży je. Ty, Tachion i Lilia Wodna jesteście następny mi oczy wisty mi celami. — Chwileczkę, chwileczkę. Zaczy nam rozumieć, w czy m rzecz. Ty lko ty możesz mnie uratować, prawda? Po kolacji powinieneś pójść ze mną do penthouse’u i strzec mojego ciała, tak? Przez całą noc? — Zapewniam, że… — Czuję się trochę rozczarowana, Fortunato. Po wszy stkim, co o tobie sły szałam, liczy łam na coś, hmm, bardziej romanty cznego. To by ło naprawdę słabe. Przy znaję, że ory ginalne. — Wy ciągnęła rękę i pogłaskała go po policzku. — Ale bardzo słabe. Oddaliła się z uśmiechem. Fortunato nie poszedł za nią. Przy najmniej by ła teraz w miejscu, gdzie nic jej nie zagrozi. Poszukał spojrzeniem Cordelii. Rozmawiała z jakimś Arabem w cy rkowy m stroju. Rozmówca próbował, z niejakim sukcesem, zajrzeć w jej dekolt. Ma talent — pomy ślał Fortunato. Potrafiła złapać mężczy znę na haczy k jak ry bę, sprawiała wrażenie by strej, zabawnej i nieprzesadnie gry maśnej. Jeśli ją przy jmie, przy padnie mu zadanie wy szkolenia jej. Z reguły cieszy ł się na my śl o tej robocie, ty m razem jednak miał wątpliwości. Dziewczy na sprawiała wrażenie cholernie niewinnej. Przy drzwiach doszło do zamieszania. Hiram potrząsał ry tmicznie ręką Tachiona, przesadzając z rolą serdecznego gospodarza. Takizjaninowi towarzy szy ła kobieta, z którą Fortunato widział go pod Mauzoleum Śmiga. Zerknęła na niego przelotnie i ciemnoskóry mężczy zna ją poznał. Niekiedy pracowała na własny rachunek i by ła bardzo droga. Równie droga, jak rozdy mka w Japonii, ponieważ każdy, kto z nią poszedł, ry zy kował ży cie. Od czasu do czasu, ponoć przy padkowo, uwalniała w chwili orgazmu śmiercionośną truciznę. Na ulicach zwano ją Rosy jską Ruletką. Tachionowi nic się nie stanie, skonkludował Fortunato. Nie widział zby t wielu szans na to, by mały, obcy popapraniec mógł doprowadzić taką kobietę do orgazmu. ♥ — Jesteś pewna, że chcesz tu by ć? Jedwab zaszeleścił, gdy wy sunęła nogę przez rozcięcie w spódnicy, wy siadając z limuzy ny. Tachion podtrzy my wał ją pewnie. — A ty jesteś pewien? To tobie przejechało po twarzy.

Lekceważąco machnął drobną dłonią. — To nic. Nie chciałby m też rozczarować Hirama po ty m, jak okazał się tak uprzejmy, że nas uratował. — No dobra. — Ale ty masz za sobą przerażające doświadczenie i nie chciałby m… — Doktorze, jesteśmy już na miejscu i naprawdę nie rozumiem, co możemy zy skać na dy skutowaniu o tej sprawie na chodniku, gdzie widzi nas kilkuset ciekawskich tury stów. Weszła do Empire State Building przez drzwi frontowe, dogłębnie znużona i poiry towana jego uty skiwaniem. Tachion by ł zaniepokojony, kiedy ubierał się na kolację, troskliwy, kiedy pojechali do jej mieszkania, by mogła się przebrać z wy godny ch spodni w wieczorową suknię z białego jedwabiu, którą miała teraz na sobie, opiekuńczy, kiedy jechali tutaj i by ła już gotowa go zabić. Nie umknęła jej ukry ta w ty m ironia. On ją chronił i rozpieszczał, a wszy stkie jej my śli wy pełniał fakt, że jeszcze nie odebrała mu ży cia. Spędziła w jego towarzy stwie osiem godzin, pomogła uratować go przed pory waczami i nadal go nie zabiła. Później, jest jeszcze czas — powiedziała sobie. W holu roiło się od reporterów. Otaczali windy niczy m kipiące jezioro i gdy ty lko Tachion wszedł do środka, zmienili się w pędzące ku niemu tsunami. Podsuwali mu mikrofony, jakby by ły rapierami, zadając serię nachodzący ch na siebie py tań: „Jak skomentowałby pan śmierć Dinochłopca i Wy jca?”, „Czy współpracuje pan z władzami w tej sprawie?”, „Czy to prawda, że pana porwano?”. Ich głosy mieszały się z piskiem kamer wy sokiej mocy. Tachion spróbował ich odesłać ze wściekłą miną, a gdy to się nie udało, zaczął się przebijać przez tłum ku ekspresowej windzie. Przy stojny mężczy zna w wy mięty m szary m garniturze zbliży ł się do Ruletki, która cofnęła się trwożnie. — Hej, Tachy, chcesz dać naszy m oczom odpocząć, czy raczej próbujesz się dostosować do stroju ukochanej? Reporter omiótł ironiczny m spojrzeniem białe spodnie, bluzę, płaszcz oraz buty o cholewach nabijany ch kamieniami księży cowy mi. Na koniec zerknął na mały aksamitny kapelusik z kamieniem księży cowy m i srebrną broszką przy pięty mi do zadartego ronda. — Kopacz, zejdź mi z drogi. — Kim jest ta nowa aska? Hej, kochanie, jaką masz moc? — Nie jestem aską, niech mi pan da spokój. Podniecenie sprawiało, że trudno jej by ło oddy chać. Odwróciła wzrok od zby t przeszy wający ch oczu mężczy zny. — Tachion — podjął reporter nagle bardzo poważny m tonem. — Czy mogę z tobą

porozmawiać? — Nie w tej chwili, Kopacz. — To ważne. — Tachion, proszę, wy prowadź mnie z tego tłumu. Ruletka szarpnęła go za rękaw, odwracając jego uwagę od dziennikarza. — Spotkajmy się w moim gabinecie. Drzwi windy zamknęły się za nimi z szumem i serce kobiety zwolniło nieco. — Nigdy nie widziałem, żeby Kopacz się pomy lił. Czy jesteś pewna… — Nie jestem aską! — Strąciła jego dłoń ze swego gołego ramienia. — Ile razy muszę ci to powtarzać? — Przepraszam — rzekł cicho. W jego liliowy ch oczach widniał ból. — Nie przepraszaj, nie troszcz się, nie przejmuj się mną! Przeszedł na drugą stronę windy i resztę drogi pokonali w milczeniu. Winda dowiozła ich do wielkiego zewnętrznego holu Wieży Asów. Ruletka rozejrzała się wkoło. Ciekawość zdoby ła przewagę nad podnieceniem. Nigdy dotąd nie by ła w tej restauracji. Josiah uważał cały ten interes z asami i dżokerami za wulgarny, a także raczej przerażający (wy starczy spojrzeć na to, jak zareagował, kiedy się dowiedział, że on również jest zarażony obcy m wirusem), i dlatego unikał tej mekki asów. Na ścianach wisiały zdjęcia celebry tów, a pośrodku pomieszczenia stał Hiram — uśmiechnięty, kulturalny i uprzejmy, ale stanowczo odmawiający wpuszczenia do restauracji wy sokiego, chudego jak strach na wróble mężczy zny w fioletowy m stroju Wuja Sama. — Ale ja jestem przy jacielem Gwiezdnego Blaska — sprzeciwiał się blond hipis — i Skaczącego Ognika też, brachu. — Nie wątpię w to — odparł Hiram i zaczął mu z wy rozumiałością tłumaczy ć, że sławni asowie mają bardzo wielu przy jaciół, zby t wielu, by wszy scy mogli się pomieścić w restauracji, a choć Wieża Asów z radością przy wita Kapitana Tripsa w każdy inny dzień, dzisiejsze przy jęcie jest pry watne i Kapitan z pewnością to zrozumie. Tachion w jednej chwili zrozumiał sy tuację i położy ł dłoń na szerokim ramieniu Hirama. — Wiem, że Kapitan Trips na to nie wy gląda, ale on naprawdę jest asem, a także dobry m człowiekiem. Mogę za niego poręczy ć, Hiram. Restaurator zrobił zdziwioną minę, ale po chwili ustąpił. — Oczy wiście, doktorze, skoro tak mówisz. — Spojrzał na Tripsa. — Proszę o wy baczenie. Przy chodzi tu wielu ludzi pragnący ch dostać się na przy jęcie, w ty m również, hmm, fani asów. Wielu z nich wkłada dziwaczne kostiumy, więc kiedy ktoś nie jest w stanie zademonstrować talentów asa… z pewnością to rozumiesz.

— Jasne, brachu — odparł Trips. — Nie ma sprawy. Dziękuję, doktorze. Włoży ł kapelusz na głowę i wszedł do restauracji. ♣ — Fakt, że nosi pani maskę, jeszcze nie znaczy, że może pani wejść — oznajmił Jennifer tęgi mężczy zna w smokingu, stojący w holu Wieży Asów. Uśmiechnęła się do niego, zdematerializowała rękę i włoży ła ją w ścianę. Miała ochotę zrobić coś bardziej filmowego, na przy kład spaść pod podłogę, ale musiałaby się potem ubierać na oczach wszy stkich stojący ch w kolejce ludzi. — W porządku. Mężczy zna w smokingu przepuścił ją gestem z lekko znudzoną miną. Wieża Asów wy glądała jak sen. Jennifer czuła się tu maleńka, pozbawiona znaczenia i zdecy dowanie nieodpowiednio ubrana. Żałowała, że Brennan nie przy niósł jej wieczorowej sukni zamiast dżinsów, uświadomiła sobie jednak, że musiałby w ty m celu wy kazać się nadnaturalną zdolnością przewidy wania. W głównej sali przeby wało ponad stu ludzi, pijący ch koktajle, przegry zający ch py szne przekąski i rozmawiający ch ze sobą w mniejszy ch i większy ch grupach. Jennifer ruszy ła ku stołowi bufetowemu. Zaburczało jej w brzuchu na widok takiego mnóstwa jedzenia. By ły tam pâté de foie gras, kawior, plasterki duńskiej szy nki, dwanaście gatunków sera oraz kilka rodzajów chleba i krakersów. Posmarowała krakersa pasztetem i rozejrzała się po sali. Widząc dziesiątki sławny ch ludzi przechodzący ch obok, czuła się jak maniaczka uganiająca się za celebry tami. Hiram Worchester, Grubas, sprawiał wrażenie udręczonego. To zapewne przez wysiłek, jaki włożył w przygotowanie kolacji — pomy ślała Jennifer. Rozpoznała Fortunata, mimo że ten as nigdy nie szukał popularności. Rozmawiał z Sokolicą. Miał poważną minę, ale ją to wy raźnie bawiło. Poczuła kartę, którą miała w ty lnej kieszeni, lecz trudno jej by ło podejść do niego i po prostu mu ją wręczy ć. Najwy raźniej miał pod dostatkiem własny ch kłopotów, a poza ty m potrafiła sama sobie poradzić. Porwała kieliszek szampana z tacy obnoszonej po sali przez kelnera i opróżniła go jedny m haustem, by popić krakersa z pasztetem. — Wiedziałem, po prostu wiedziałem — wy cedził męski głos. Pobrzmiewała w nim nuta ekscy tacji. — Wiedziałem, że się tu pokaże. Jennifer odwróciła się, trzy mając w jednej ręce kieliszek, a w drugiej połowę krakersa. Hiram stał za nią. Towarzy szy ł mu mężczy zna w biały m bojowy m kombinezonie. Ten sam, którego widziała, jak wy siadał z taksówki. — Mówi pan do mnie? — Możesz się założy ć o swój słodki ty łeczek, że tak, kochanie — odparł mężczy zna w biały m

stroju. Z jego twarzą coś by ło nie w porządku. Gapił się na Jennifer z iry tującą pasją, od której czuła się naga, poza ty m jednak nic w nim jej nie ekscy towało. Elementy jego twarzy, jeśli rozpatry wać je oddzielnie, by ły w porządku, można by je nawet uznać za atrakcy jne, ale dziwnie nie pasowały do siebie. Nos miał za długi, a podbródek zby t mały. Jedno z jego zielony ch, skupiony ch oczu znajdowało się wy żej od drugiego. Żuchwę miał przekrzy wioną, jakby mu ją złamano, a potem zrosła się nie tak, jak trzeba. Oblizy wał wargi z nieskry wany m podnieceniem. — Jest pan pewien, panie Ray ? — zapy tał z westchnieniem Hiram. — To ona. Wiem, że to ona. Wiedziałem, że nie odmówi sobie przy jścia na to cholerne przy jęcie. Niech mnie szlag, jeśli nie miałem racji. — W takim razie niech pan spełni swój obowiązek. Restaurator westchnął raz jeszcze i poruszy ł nerwowo rękami, jakby je umy wał. Mężczy zna nazwiskiem Ray skinął głową i zwrócił się w stronę Jennifer. — Nazy wam się Billy Ray, jestem agentem federalny m i chciałby m zobaczy ć pani dokumenty. — W jakim celu? — zapy tała przerażona Jennifer. — Przy pomina pani kogoś, kto dziś rano okradł dom wy bitnego oby watela. Kobieta spojrzała na kawałek krakersa, który nadal trzy mała w ręce. Nawet nie zaczęła zaspokajać głodu. — Cholera — mruknęła. Krakers i kieliszek wy padły jej z rąk, gdy zdematerializowała się i spadła przez podłogę. Ray skoczy ł na nią z szy bkością kota, ale zdołał złapać jedy nie opadającą na podłogę bluzkę. — Jezu, Worchester — usły szała jeszcze Jennifer jego głos, zanim zniknęła pod spodem. — Trzeba mi by ło pozwolić znokautować tę sukę. ♠ Niewielka postać Tachiona zniknęła w tłumie asów. Doktor poszukiwał alkoholu. Ruletka bardzo go potrzebowała. Donośne głosy, lód pobrzękujący w kry sztale oraz pełne energii wy siłki małej orkiestry — wszy stko to wgry zało się coraz głębiej w jej głowę niczy m wiertarka. W całej sali ustawiono lodowe rzeźby przedstawiające wy bitny ch asów. Sokolica zajęła pozy cję obok swego posągu. Jej piękne skrzy dła groziły przewróceniem zamrożonej repliki. Kapitan Trips, ściskający w kościstej dłoni szklankę soku owocowego, próbował wędrować po sali, ale ogromny, zdumiewający cy linder co chwila spadał mu na podłogę. Młot Harlemu, który czuł się wy raźnie skrępowany w swy m najlepszy m garniturze, podniósł nakry cie głowy i wręczy ł je Kapitanowi. Kontrast między potężnie zbudowany m czarnoskóry m asem o lśniącej w blasku lamp ły sinie a chudy m jak szkielet Tripsem by ł uderzający. Profesor i Niebieska Lodowa Sy billa usiedli niedaleko od baru. Sy billa ze swy m niebieskim,

nagim, bezpłciowy m ciałem mogłaby udawać jeden z posągów. Ci, którzy stali niedaleko od niej, czuli nawet lekki chłód. Osobliwy wy gląd jej towarzy sza wzbudził lekką sensację. Ze swy mi bokobrodami, ły siejącą głową, druciany mi okularami oraz py kającą fajeczką przy pominał starego, dobrotliwego wujka. Jednakże żaden wujek Ruletki nigdy nie włoży łby błękitnego smokingu i znoszony ch sandałów. Fantazja, primabalerina ABT i jedna z najsławniejszy ch nowojorskich asek, pomachała różą przed nosem Szefa Wy kopu. Karta Atutowa przy glądała się temu wy rozumiale. Jest was tak wielu. Ilu z was przeżyje tę noc? Myślę, że tylko nieliczni. Mój pan was ściga. ♦ Problem z rolą dobrodusznego gospodarza polegał na ty m, że trzeba by ło by ć uprzejmy m dla gburów. Hiram popijał z kieliszka do szampana piwo imbirowe Vernors (lubił mieć w ręce drinka, żeby wprowadzać miłą atmosferę, ale nawał obowiązków nie pozwalał mu się ubzdry ngolić), udając, że bardzo go interesuje to, co ma do powiedzenia Kapitan Trips. — Rozumiesz, to jest elitary zm, brachu, taka kolacja w dzień, gdy asowie i dżokerzy powinni by ć razem w imię braterstwa — klarował mu wy soki i chudy hipis z długimi blond włosami i rzadką kozią bródką. Personel Wieży Asów odmówił już wpuszczenia do środka kilkunastu fanów i samozwańców. By li wśród nich kobieta ry ba z akwarium z telepaty czny mi złoty mi ry bkami, postarzały mężczy zna w pelery nie, podróżujący w czasie podczas snu, oraz ważąca sto kilo nastolatka ubrana ty lko w ciastka i stringi, która podawała się za nieśmiertelną. Co prawda, to ostatnie twierdzenie trudno by ło obalić, ale Hiram i tak ją przegonił. Żałował, że nie okazał podobnej stanowczości w przy padku Tripsa, którego moce by ły równie nieuchwy tne, zakładając, że w ogóle je posiadał. Gdy by ty lko doktor Tachion nie zjawił się akurat w tamtej chwili. Hiram westchnął. Nie by ło sensu płakać nad rozlany m mlekiem. Wpuścił Kapitana a po kilku minutach, gdy jak zwy kle krąży ł po sali, uśmiechając się i rozmawiając z gośćmi, popełnił kolejny błąd, py tając go, czy dobrze się bawi. Od tej chwili utknął przy posągu Sokolicy, słuchając, jak wy soki mężczy zna w fioletowy m stroju Wuja Sama z powagą tłumaczy mu, że alkohol to trucizna, brachu, i naprawdę powinien podawać więcej tofu i kiełków, bo, rozumiesz, ciało jest jak świąty nia, a poza ty m, czy cały ten pomy sł z Kolacją Dzikiej Karty nie jest przy padkiem polity cznie niepoprawny ? Nic dziwnego, że doktor Tachion za niego poręczył — pomy ślał Hiram, gapiąc się na wy datną grdy kę i fioletowy cy linder Tripsa. Z pewnością ubierają się w tym samym butiku. Uśmiech zamarzł na twarzy restauratora tak mocno, że Hirama bał się, że na jego brodzie osadzi się szron. Jego spojrzenie wędrowało po sali i zauważy ł, że niektórzy goście wy szli z drinkami na balkon. Słońce zachodziło już nad New Jersey, nadając niebu intensy wnie czerwoną barwę. To podsunęło

mu pewien pomy sł. — Chy ba będziemy dziś mieli piękny zachód słońca, Kapitanie — rzekł. — Naprawdę nie powinieneś pozwolić, żeby ten widok ci umknął. W końcu nie odwiedzasz nas zby t często. Zachód słońca w Wieży Asów to coś naprawdę nadzwy czajnego. Jestem pewien, że zgodzisz się z tą opinią. To, hmm, naprawdę wspaniałe. Udało się. Kapitan Trips odwrócił głowę, skinął nią i postąpił pierwszy krok w stronę balkonu. Jednakże jego długie jak ty czki nogi znowu zaplątały się o siebie i Kapitan się potknął. Nim Hiram zdąży ł podejść bliżej, by go podtrzy mać, wy soki hipis wy ciągnął rękę, złapał za lodową rzeźbę, chwy cił koniuszek skrzy dła Sokolicy i zwalił się na twarz. Jego cy linder poleciał kilka metrów do przodu i wy lądował u stóp Młota Harlemu, który podniósł go z niesmakiem, po czy m podszedł do Tripsa i wsadził mu mocno nakry cie na głowę. Kapitan zdąży ł już wstać, trzy mając w ręce koniuszek lodowego skrzy dła. Miał bardzo zawsty dzoną minę. — Przepraszam, brachu — zdołał wy mamrotać, próbując przy twierdzić ułamany kawałek z powrotem do skrzy dła Sokolicy. — Naprawdę przepraszam. To by ło piękne, brachu. Może uda mi się to naprawić. Hiram odebrał mu kawałek lodu i delikatnie odwrócił Tripsa w stronę balkonu. — Nieważne — rzekł mu. — Idź popatrzeć na zachód słońca. ♥ Gdy wy chodzili z metra, Jack opierał się ciężko o Trampulę. Rosemary szła za nimi i przy glądała się z uwagą tłumowi, mocno trzy mając Jacka za drugie ramię. Ruszy li Dwudziestą Trzecią Ulicą w stronę Lilii Hajfongu. Szli powoli przed siebie i nikt nie zwracał na nich uwagi. — Tutaj — odezwała się Trampula i zaprowadziła ich na wąskie, ciemne podwórko, oświetlone ty lko migotliwy m blaskiem dwóch jedy ny ch latarń na cały m odcinku między dwiema ulicami. — Czuję zapach czegoś dobrego — oznajmił Jack pełny m przy gnębienia głosem i uniósł głowę. — Rosemary, to twoje przedstawienie. — Trampula pomogła Jackowi oprzeć się o zakrzy wioną, stalową poręcz przy wejściu do od dawna nieodnawianej kamienicy o elewacji z piaskowca, po czy m spojrzała na asy stentkę prokuratora. — Jak zamierzasz je rozegrać? Rosemary skierowała spojrzenie ku następnej plamie słabego blasku na ulicy. — Chcę wy korzy stać te notatniki do zdoby cia pewnego stopnia kontroli nad Rodziną Gambione. Później może uda mi się dotrzeć do inny ch rodzin. — Jej twarz i głos wy rażały wy raźny żal. — Przepraszam, że cię na to narażam, Jack, ale jeśli nie powstrzy mamy tej wojny między potęgami świata zbrodni, w cały m mieście zapanuje stan oblężenia. — Jej głos nabrał

stanowczego brzmienia. — Mam zamiar zachować książki dla siebie i ujawniać ty lko ty le informacji, ile będzie konieczne, by zachować równowagę. Chcę wpły nąć na wy bór nowego dona oraz jego stosunek do Rodzin i nowy ch gangów. — To łatwe jak chleb z masłem — skwitował Jack przez zaciśnięte zęby. — Naprawdę wierzy sz, że jesteś w stanie tego dokonać? — zapy tała Trampula, nie do końca przekonana do skomplikowanego planu przy jaciółki. — Piękna przemowa — dodał Jack. — Rosa Maria Gambione jest w stanie — zapewniła Rosemary, spoglądając na Trampulę. — Ale co będzie, jeśli się dowiedzą, kim naprawdę jest asy stentka prokuratora okręgowego? — Bezdomna kobieta zmarszczy ła brwi, spoglądając na nią. — Równie dobrze mogłaby ś wy stąpić w telewizji. — To moja decy zja. Moje dziedzictwo. — Wzruszy ła wy raziście ramionami. — Jak inaczej będę mogła zadośćuczy nić za czy ny ojca? — Odmów sto zdrowasiek — zasugerował Jack, chwiejąc się lekko na nogach. — Przepraszam — dodał pośpiesznie. — Twój ojciec sam zdecy dował, kim się stanie. Nie jesteś winna jego grzechów. — Trampula boleśnie uścisnęła ramię przy jaciółki. — Jesteś odpowiedzialna ty lko za siebie. — Ja tak na to nie patrzę. — Zdjęła z ramienia dłoń Trampuli i ściskała ją przez chwilę. — Nie podoba mi się ty lko my śl, że narażę ciebie i Jacka. — Hej, jesteśmy przy zwy czajeni do niebezpieczeństw. Jesteśmy asami, tak? Trampula spojrzała na Jacka, który przeklinał cicho po francusku. — Jak długo jeszcze? — zapy tał. — Daj mi jeszcze trochę czasu — odparła uspokajająco Rosemary. — Jasne, nie na sprawy. — Mężczy zna skrzy wił się nagle. — Cholera, ależ to boli. ♣ Spector zamarł w bezruchu, ujrzawszy parkujące przed lokalem limuzy ny. Zaczerpnął głęboki oddech i zaczekał chwilę, żeby się uspokoić. To nie mógł by ć Astronom, jeszcze nie. W czy m niby mieli tu przy jechać mafiosi, w hondach i y ugo? Widok neonu w kształcie lilii upewnił go, że trafił we właściwe miejsce. Na szczy cie schodów drogę zagrodził mu potężnie zbudowany mężczy zna. Zbir miał ponad metr osiemdziesiąt i by ł zbudowany jak zawodowy futbolista. Z pewnością pracował dla mafii, ale dla Spectora by łby ty lko kawałem mięcha, gdy by nie nosił lustrzanek. — Rezerwacja? — zapy tał, jakby to by ło jedy ne słowo, jakie znał po angielsku. — Jasne. Spector spróbował prześliznąć się obok niego, ale mężczy zna złapał go za bolącą rękę.

— Stop. — Masz jakiś problem? — zapy tał as, zgrzy tając zębami. — Urządzamy tu dzisiaj pry watne przy jęcie. — Przepraszam. — Jakiś Azjata położy ł dłoń na ramieniu wy najętego mięśniaka i spojrzał na Spectora, lekko poruszając kącikami ust. — Ten pan nie jest członkiem waszej grupy, ale ma rezerwację na dzisiaj. — A czy pozwoli się przeszukać? Potężnie zbudowany mężczy zna skierował to py tanie do Azjaty, a potem spojrzał na Spectora. — Nie ma sprawy. — Zgon rozpiął mary narkę i uniósł ręce. Mężczy zna przeszukał go, szy bko i profesjonalnie. — Jest pan z tajny ch służb? — zapy tał as. — W porządku. Róbcie z nim, co chcecie. Mięśniak cofnął się o krok w stronę schodów. Azjata — Spector doszedł do wniosku, że to kierownik lokalu — zaprowadził go do stolika ustawionego przy wejściu do pry watnego pokoju, wręczy ł gościowi menu i uśmiechnął się słabo. — Nie będzie kłopotów — wy szeptał. — Zapewnili mnie, że nie będzie kłopotów. — Chy ba że jedzenie okaże się niesmaczne. — Jedzenie jest znakomite. Kierownik skinął na kelnera i odwrócił się z wy raźną ulgą. Menu wy pisano ręcznie złoty mi i srebrny mi literami na jakimś wy my ślny m papierze, nie na laminowany m, do jakiego by ł przy zwy czajony. Spector otworzy ł je i westchnął. By ło gorzej, niż się tego spodziewał. Nie ty lko wszy stko by ło po wietnamsku, ale przy poszczególny ch daniach nie umieszczono numerów. Trudno będzie znaleźć coś jadalnego, a jeszcze trudniej wy mówić tego nazwę. — Przepraszam, czy chciałby pan herbaty ? Spector spojrzał na kelnera. — Jasne. Odrobina kofeiny poprawi mu refleks, gdy nadejdzie czas. Kelner ujął jego filiżankę w dłoń w białej rękawiczce i nalał mu herbaty. — Czy chce pan zaczekać kilka minut przed złożeniem zamówienia? — Ehe. Proszę przy jść za chwilę. Kelner skinął głową, postawił białą, porcelanową filiżankę na stoliku i się oddalił. Spector ujął filiżankę w rękę i zdmuchnął parę znad powierzchni herbaty. Napój by ł nieco bardziej zielony od ty ch, do który ch by ł przy zwy czajony. Pociągnął mały ły k na próbę. Herbata by ła niemal zby t gorąca, by dało się ją pić, ale wy starczająco mocna, by spełnić swoje zadanie. Zaczekał kilka minut, żeby trochę wy sty gła, a potem wy pił tak wielki ły k, jak ty lko zdołał. Poczuł

zapach mięsa i jarzy n gotowany ch w gorący m oleju. W żołądku mu płonęło. Musi jak najszy bciej zjeść coś konkretnego. Do restauracji weszło dwóch ludzi. Pierwszy by ł młody, a drugi z pewnością zbliżał się już do siedemdziesiątki. Obaj mieli na sobie ciemne garnitury i kapelusze. Wy mienili kilka słów ze strażnikiem stojący m przy drzwiach, a następnie zniknęli w pry watnej sali. Spector sły szał ich głosy, ale nie rozumiał wy starczająco wielu słów, by móc śledzić rozmowę. Nieważne. Większość wkrótce będzie spała z ry bami. Ponownie spojrzał na menu. Jeśli zamówi coś z wołowiny, z pewnością będzie mógł zjeść przy najmniej mięso. Do środka weszła kolejna grupa. Cześć — pomy ślał. Jestem Zgon. Dziś wieczorem zabiję was wszystkich. Kelner wrócił. — Jest już pan gotowy ? — Tak. Chcę coś z wołowiną. No wie pan. I mnóstwo gorący ch rzeczy. Kelner skinął głową i ponownie się oddalił. Spector spojrzał na zegarek. Siódma czterdzieści pięć. Uniósł filiżankę i wy pił jeszcze jeden ły k. Gdy już się upewni, że wszy scy przy szli, przy stąpi do akcji. ♠ Godzina koktajli miała się ku końcowi i Curtis oraz jego pilni pracownicy prowadzili gości do stolików, gdy wreszcie zjawił się Jay Ackroy d, prowadzący pod rękę Poczwarkę. Rzutnik miał na sobie ten sam brązowy garnitur oraz podniszczone mokasy ny, które nosił przez cały dzień. Poczwarka wdziała bły szczącą, sięgającą podłogi suknię barwy metalicznego srebra. Strój zakry wał obie piersi i jedno ramię, ale rozcięcie z boku by ło wy starczająco wy sokie, by uczy nić całkowicie jasny m, że postanowiła obejść się bez bielizny. Szła przed siebie, poruszając długimi nogami, mięśnie pracowały pod przezroczy stą skórą niby dy m, a oczy w szkieletowej twarzy wędrowały po sali, jakby Poczwarka by ła jej właścicielką. Hiram przy witał ich dwoje przy barze. — Jay jak zwy kle się spóźnił — stwierdził. — Powinienem go skarcić za to, że odwlekł nasze spotkanie. Jestem Hiram Worchester — zakończy ł i pocałował ją w rękę. To wy raźnie ją rozbawiło. — Domy śliłam się — odparła ze staranny m akcentem z elitarnej bry ty jskiej szkoły. — Jest pani Bry ty jką! — zawołał Hiram z pełny m zachwy tu uśmiechem. — Mój ojciec pochodził z Wielkiej Bry tanii. No wie pani, walczy ł pod Dunkierką. By ł wojenny m narzeczony m, choć w niczy m nie przy pominał Cary ’ego Granta. Poczwarka uśmiechnęła się uprzejmie.

Uśmiech Ackroy da by ł znacznie bardziej cy niczny. — Zapewne macie ochotę pogadać o Winstonie Churchillu, Yorkshire puddingu albo czy mś w ty m rodzaju. Chy ba pójdę się napić. — Proszę bardzo — zgodził się Hiram. Jay pojął aluzję i oddalił się, by porozmawiać ze Ścianołazem. — Sły szałem, że ma pani dla mnie pewne informacje — rzekł do Poczwarki. — Może i mam — odparła i rozejrzała się wkoło. Choć roiło się tu od celebry tów i atrakcy jny ch kobiet, przy ciągała nieproporcjonalnie wiele spojrzeń. — Tutaj? Czy nie jest tu zby t tłoczno? — W moim gabinecie — zaproponował Hiram. Gdy drzwi się za nimi zamknęły, restaurator usiadł z zadowoleniem na swoim miejscu i wskazał Poczwarce krzesło naprzeciwko. — Mogę zapalić? — zapy tała, wy jmując z małej torebki papierosa. Hiram skinął głową. Zapaliła i restaurator wpatrzy ł się w dy m wy pełniający jej jamy nosowe, gdy się zaciągała. — Darujmy sobie grę wstępną — zasugerowała dżokerka. — Informacje, jakich pan poszukuje, są niebezpieczne i drogie. Ile jest pan gotowy zapłacić? Restaurator otworzy ł szufladę, wy jął książeczkę czekową wielkości księgi rachunkowej i zaczął wy pisy wać czek. Kobieta obserwowała go z uwagą. Wy rwał czek i podsunął go jej na blacie. Poczwarka pochy liła się, podniosła dokument i przy jrzała mu się. Widmowe mięśnie jej twarzy poruszy ły się, gdy unosiła brwi. Złoży ła czek wpół i włoży ła go do torebki. — Znakomicie. Za to kupi pan bardzo wiele, panie Worchester. Nie wszy stko, ale bardzo wiele. — Niech pani mówi. — Złoży ł dłonie na biurku. — Powiedziała pani Jay owi, że Maczuga jest częścią czegoś większego. To znaczy czego? — Może ich pan nazy wać Towarzy stwem Widmowej Pięści. To nazwa, którą sły szy się na ulicach. Jest równe dobra, jak każda inna. To wielka i potężna organizacja przestępcza, panie Worchester, złożona z wielu mniejszy ch gangów. Niepokalane Czaple w Chińskiej Dzielnicy, Wilkołaki w Dżokerowie, mieszana grupa Maczugi w dzielnicy portowej oraz kilkanaście inny ch. Mają sojuszników w Harlemie, w Hell’s Kitchen, w Brookly nie i w cały m mieście. — To sy ndy kat — stwierdził Hiram. — Niech ich pan nie my li z mafią. Towarzy stwo Widmowej Pięści toczy z mafią bardzo cichą wojnę. W gruncie rzeczy, wy gry wa ją. Ma udziały w bardzo wielu przekrętach, od narkoty ków, poprzez prosty tucję aż po gry liczbowe, a także w pewny ch legalny ch interesach. Maczuga i jego haracze to jedna z najmniejszy ch i najmniej ważny ch części całej operacji, niemniej jednak nadal pozostaje jej częścią. Na pańskim miejscu by łaby m bardzo ostrożna. Sam Maczuga to ty lko tani mięśniak, ale jego sponsorzy to bezlitośni i zdolni ludzie, którzy nie tolerują niczy jej ingerencji. Jeśli ich pan poiry tuje, zabiją pana z równą łatwością, jak pan zabija muchę.

Hiram zacisnął pięść. — Mogą się przekonać, że to nie takie proste. — Dlatego, że jest pan asem? — Uśmiechnęła się. — W taki dzień jak dzisiaj to bardzo wątła pociecha, mój drogi. Pamięta pan to sensacy jne zabójstwo gangstera na Staten Island? W zeszły m roku pisały o ty m wszy stkie gazety. Hiram zmarszczy ł brwi. — To by ło jedno z ty ch zabójstw asa pik, prawda? Niejasno przy pominam sobie nagłówki. Jak nazy wała się ofiara? — Blizna — odparła Poczwarka. — Naty chmiastowy teleporter i zabójca na usługach Widmowej Pięści. No cóż, on już gry zie ziemię, ale jeśli wierzy ć pogłoskom, pracują dla nich też inni asowie, którzy nie ustępują mu mocą. Może ich by ć cały tuzin. Sły szy się takie ksy wki jak Znikacz, Szeptacz, Żmij. Niewy kluczone, że który ś z pańskich dzisiejszy ch gości pracuje dla Widmowej Pięści i popija teraz pańskiego szampana, zastanawiając się, jak najłatwiej się pana pozby ć. Hiram zastanawiał się nad ty m przez chwilę. — Czy może mi pani zdradzić nazwisko człowieka, który kieruje tą całą organizacją? — Mogłaby m — przy znała kobieta zimny m tonem. — Ale przekazanie podobnej informacji mogłoby mnie kosztować ży cie. Oczy wiście, za odpowiednią sumę by łaby m gotowa podjąć takie ry zy ko — Roześmiała się. — Ale nie sądzę, by dy sponował pan taką sumą, panie Worchester. — Przy puśćmy, że chciałby m z nimi porozmawiać — zasugerował. Wzruszy ła ramionami. — Jeśli nie poda mi pani jakiegoś nazwiska, przekona się pani, że z łatwością mogę powstrzy mać płatność tego czeku. — Do tego nie możemy dopuścić — przy znała. — Czy zna pan nazwę Latham i Strauss? — Ta firma prawnicza? — zapy tał Hiram. — Prawnicy z tej firmy uwolnili dziś po południu Maczugę, po ty m, jak Jay teleportował go do więzienia Tombs. Miałam dziś powód zadać kilka py tań na temat tej firmy i przekonałem się, że jej starszy udziałowiec bardzo się interesuje ludźmi takimi jak Maczuga. To może się wy dawać dziwne, ponieważ wśród jego klientów jest wielu najbogatszy ch i najbardziej wpły wowy ch ludzi w mieście, a niektórzy z nich mają dobre powody, by pragnąć dy skrecji. Rozumie pan, co mam na my śli? Hiram skinął głową. — Ma pani jego adres? Otworzy ła torebkę i wy jęła z niej kartkę. Hiram poczuł do niej zwiększony szacunek. — Udzielę panu jeszcze jednej rady za darmo — dodała.

— A mianowicie? — Niech pan nie nazy wa go „Kruczkiem”. ♣♦♥♠

Rozdział 15 20:00 Początki ty ch kolacji stały się z czasem czy mś w rodzaju ry tuału. Gdy zajęto już wy znaczone miejsca, kelnerzy podali zupę i goście wy brali dania, wszy stkie spojrzenia skierowały się na Hirama Worchestera. Restaurator wy pełnił szampanem wy soki, wąski kieliszek, a potem uczy nił się lekkim, lżejszy m od powietrza, i wzbił się wy soko pod sufit, zatrzy mując się przy jedny m z ży randoli. — Wznoszę toast — oznajmił, unosząc kieliszek, jak robił to co roku. — Za Śmiga. — Za Śmiga — powtórzy ła chórem setka głosów. Nikt jednak nie wy pił. Miały paść jeszcze inne imiona. — Za Czarnego Orła. Za Lokatę. I za Posłańca, gdziekolwiek może by ć. Za Żółwia, którego głos przy wołał nas z powrotem z wy gnania. Miejmy nadzieję, że jest bezpieczny i nic mu się nie stało, że, jak w przy padku Marka Twaina, pogłoski o jego śmierci okazały się znacznie przesadzone. Za wszy stkich naszy ch braci asów, wielkich i mały ch, ży wy ch, umarły ch i ty ch, którzy dopiero nadejdą. Za ty siące dżokerów i za pamięć dziesiątków ty sięcy ty ch, którzy wy ciągnęli Czarną Damę. Hiram przerwał. Przez chwilę bez słowa spoglądał z góry na pokój. — Za Wy jca — podjął wreszcie. — Za jego śmiech, który kruszy ł cegły. Za Dinochłopca, który nigdy nie by ł tak mały jak ten, który go zabił. Za Takizjan, którzy nas przeklęli i uczy nili podobny mi bogom, i za doktora Tachiona, który pomógł nam w chwili potrzeby. I, jak zawsze, za Śmiga. — Za Śmiga — powtórzy li wszy scy po raz drugi. Ty m razem wy pili i by ć może jedno czy dwoje z nich poświęciło chwilę, by wspomnieć chłopaka, który nie mógł jeszcze umrzeć, zanim złapali za ły żki i zabrali się do zupy. Hiram Worchester opadł powoli na podłogę. ♠ — Nic nie jesz — zauważy ł z delikatnością w głosie Tachion, spoglądając na jej niemal nietknięty talerz. — Ty też nie. — Ja mam powód. — Jaki?

— Bolą mnie usta. — To nie jest prawdziwa przy czy na. — A czemu miałoby ci zależeć na poznaniu prawdziwej? — Nie wiem. Nie zależy mi. Odwróciła wzrok, ale jej pamięć utworzy ła przezroczy sty obraz, oddzielający ją od sali. Josiah zaciskający z niesmakiem nozdrza nakładał się na pełną sy mpatii twarz Tripsa. Jej dziecko leżące niczy m jakieś groteskowe danie na talerzu Mistral. — Jak brzmi twoje usprawiedliwienie? Tak, że mam cię zabić — muszę cię zabić — i zaczynam tracić odwagę. Czy uznałbyś tę odpowiedź za zadowalającą? Mózg połączy ł się ustami i Ruletka usły szała własną odpowiedź: — Martwi mnie to, co się dziś wy darzy ło. — Która część? — zapy tał obcy z posępny m uśmieszkiem. — Mauzoleum, zabójstwo. Nakry ł jej dłoń swoją. — Dokładnie z tego samego powodu nie mam apety tu. Jak mógłby m jeść, kiedy Dino… My ślę o jego rodzicach. Francuska zupa cebulowa, którą Ruletka jadła wczesny m wieczorem, wy pełniła jej gardło. Kobieta przełknęła ją konwulsy jnie. — Przepraszam — wy sapała, odsunęła krzesło i wy mknęła się z jadalni. Spojrzenia ciekawskich by ły dla niej jak ciosy. Wpadła do łazienki i przemy ła twarz zimną wodą, nie przejmując się staranny m makijażem. Potem przepłukała usta. To jej pomogło, ale nie uwolniła się od palącego ucisku w żołądku. Jej burszty nowe oczy spoglądały na nią smętnie z lustra, szeroko otwarte z przerażenia jak u jelonka. Przy jrzała się perfekcy jnemu owalowi swej twarzy, wy soko ustawiony m, rzeźbiony m kościom policzkowy m, wąskiemu nosowi (pamiątce po jakimś biały m przodku). To by ła zwy czajna twarz. Jak mogło się za nią kry ć takie…? Jej umy sł zbuntował się przed ty m słowem. Nie zło. Kry ły się za nią wspomnienia. Wspomnienia o złu. Czy im złu? Mężczy zny, którego kuzy ni przy nieśli na Ziemię piekielnego wirusa i zniszczy li jej ży cie? Czy jej własny m? Wsparła dłonie na obu bokach zlewu i pochy liła się, oddy chając spazmaty cznie. — On ży je, Ruletko. Z jej ust wy rwało się skomlenie strachu. Odwróciła się bły skawicznie, a następnie cofnęła

trwożnie, gdy Astronom odłoży ł pilnik do paznokci, pozostawiony w łazience dla wy gody klientek restauracji. Przy jrzał się wy datny m ży łom na grzbiecie swej dłoni, po czy m odwrócił powoli na stołku przed toaletką i spojrzał na Ruletkę. Przebrał się za kelnera z Wieży Asów. Po obu jego bokach świeciły podwójne szeregi sceniczny ch świateł, a ły sy ty ł jego głowy odbijał się w lustrze. — O Boże. Co tu… — Robię? Najwy raźniej muszę dokończy ć robotę, której ty nie wy konałaś. Zadać odrobinę śmierci. Spodziewałem się tu zastać lament, strach i nienawiść. A co widzę? Zgraję asów, którzy nic ty lko żrą i w kółko gadają. — Nie możesz… nie tutaj. — Och, z całą pewnością tutaj. Zaczy nając od Tachiona. — Nie! — Zależy ci na nim? — On… on jest mój. — W takim razie czemu go nie zabiłaś? Jego głos utracił jowialne brzmienie, stał się szorstki jak papier ścierny. Astronom wstał z krzesła. Powolne ruchy sprawiały, że wy dawał się jeszcze groźniejszy. — Ja… — Głos odmówił jej posłuszeństwa i musiała spróbować jeszcze raz. — Ja ty lko się nim bawię. — Cóż za dramaty czne sformułowanie. Niemalże melodramaty czne. Bawisz się z nim — powtórzy ł z zamy śleniem. — Wy ciągnął bły skawicznie rękę i złapał ją za gardło. — To przestań się bawić! Zabij go. Ruletka szarpała się w uścisku. Ślina Astronoma zwilży ła jej policzek. Dłoń się zaciskała, gniotąc boleśnie krtań, krew napły nęła do twarzy kobiety, szum wy pełniał jej uszy. Szarpała za jego rękę, próbując błagać o litość, ale z jej ust wy rwały się ty lko miaukliwe dźwięki. Cisnął nią pogardliwie na bok i uderzy ła boleśnie o brzeg toalety. — Nie możesz mnie do tego zmusić. Strach przed tobą nie wy starczy. — To prawda. Chcę, żeby ś wreszcie pojęła mądrość kry jącą się w ty m, co ci powiedziałem. Ty lko nienawiść może cię wy zwolić. Ty lko uwalniając kwas zżerający twoją duszę, możesz odnaleźć spokój. Ruletka zacisnęła palce na skroniach. — Nie wiem, czego nienawidzę bardziej. Twoich gróźb czy twojej popkulturowej psy chologii. — Ty lko ostateczne katharsis może cię uratować przed ży ciem wy pełniony m przez to jedno wspomnienie — ciągnął, jakby jej nie usły szał. Rozerwał starannie wzniesione tarcze mentalne Ruletki, a potem pochwy cił i rozszarpał część

jej umy słu. Przed jej oczami przemknęły obrazy. Dłoń pielęgniarki mocno naciskająca jej klatkę piersiową, niepozwalająca jej się podnieść. „Nie patrz”. Ale ona spojrzała. POTWÓR! Leżał w inkubatorze i płakał, gdy uchodziło z niego ży cie. Cztery dni patrzenia, jak umierał. Wstręt przeradzający się w miłość, a potem w nienawiść. Dłoń pielęgniarki mocno naciskająca jej klatkę piersiową, niepozwalająca jej… I tak to szło. Niekończąca się powtórka z koszmarów. — Zabij go, a to się skończy. — O Boże! Nie wierzę ci! Jej palce szarpały gwałtownie za włosy. — To pech, bo naprawdę nie masz innego wy jścia. ♦ — Czy już czas? — zapy tał Jack, podnosząc głowę znad stalowej poręczy, której się trzy mał. Trampula podeszła bliżej i objęła go w pasie. — Niedługo. Już niedługo. Uniosła rękę, by odgarnąć mu z oczu czarne, przepocone włosy. Wy raźnie cierpiący ból mężczy zna spojrzał na nią. W mroku jego ciemne oczy zlewały się z nocą bez dostrzegalny ch granic. — Będziesz musiał tam pójść pod własną postacią — podjęła. — Kiedy nadejdzie chwila, pomogę ci się zmienić. Będę z tobą przez cały czas. Położy ła dłoń na jego spoczy wającej na poręczy dłoni. Odwrócił rękę i ich palce splotły się ze sobą. — Mam złe przeczucia — odparł Jack. Spojrzał na ich splecione palce i nie cofnął ręki. — Chciałby m, żeby koty by ły z nami. — Ja też. — Jeśli cokolwiek pójdzie źle, zwiewaj — dodał. — Mówię poważnie. Ja sobie poradzę. Trampula nie odpowiedziała, ale wzmocniła nieco uścisk. — Możemy już ruszać? — zapy tała, spoglądając na Rosemary. Prawniczka podeszła do narożnika budy nku z brudnej cegły i wy jrzała za niego. — Chy ba jest czy sto — stwierdziła. Dotknęła elektronicznego zegarka i przy jrzała się jego słabemu światłu. — Dwadzieścia po ósmej. Wszy scy, którzy mieli się zjawić, z pewnością są już na miejscu. Ruszajmy. Nad wejściem do Lilii Hajfongu umieszczono wielką lilię wodną podświetloną czerwony m, bzy czący m cicho neonem. Jego migotliwy blask padał na pustą ulicę. Na krawężniku przed restauracją parkowało kilka limuzy n. Szoferzy w liberiach stali w grupie przed szeregiem samochodów, paląc papierosy i plotkując jak zwy kli taksówkarze. Każdego pojazdu strzegł jeden

albo dwóch ochroniarzy. Paru z nich przy glądało się biernie, jak Trampula i jej towarzy sze przechodzą obok. Ich oczy śledziły troje przy by szów niczy m celowniki karabinów maszy nowy ch. Wszy scy nosili czarne opaski na rękach. Nim jeszcze trójka gości dotarła do wejścia, ich nozdrza wy pełniły wonie kolendry, ry by oraz ostrej papry ki, charaktery sty czne dla wietnamskiej kuchni. — Mon Dieu. — Jack uniósł oczy ku niebu, a potem spojrzał na Trampulę. — Potrafisz w to uwierzy ć? Znowu poczułem się głodny. — Zjemy coś, gdy ty lko załatwimy tę sprawę. Choć wejście znajdowało się na poziomie ulicy, do samej restauracji prowadziły schody. Klatka schodowa by ła słabo oświetlona, bo większość blasku pochłaniała czerwona tapeta z wy pukły m wzorem. W niszy ze wewnętrzny mi drzwiami stał potężnie zbudowany mężczy zna w stroju przy pominający m noszone przez ochroniarzy przeby wający ch na zewnątrz. Usły szawszy, że zewnętrzne drzwi się zamknęły, wy szedł z ukry cia i stanął na pomoście. — Rezerwacje? — zapy tał. — Oczy wiście — odparła bez chwili wahania Rosemary. Trampula poczuła, że ukry te za lustrzankami oczy przy glądają się im uważnie w poszukiwaniu możliwy ch zagrożeń. Po chwili wy soki mężczy zna wzruszy ł ramionami i usunął się na bok, najwy raźniej usaty sfakcjonowany. Nie ulegało wątpliwości, że nie poznał Rosemary. Wewnątrz czekały na nich kolejne ciemne tapety oraz podenerwowany Azjata w średnim wieku, który wręczy ł im na powitanie plik jadłospisów. — Dobry wieczór. Trzy osoby, tak? Ruszy ł już ku jednemu z pusty ch stolików, ale Rosemary go powstrzy mała. — Przy szliśmy na spotkanie. Niski Azjata zatrzy mał się nagle. Główna sala by ła niemal całkowicie opustoszała. Po jedną ścianą kuliła się para starszy ch ludzi, pogrążony ch w cichej rozmowie. Wy soki, chudy mężczy zna o skrzy wiony ch ustach siedzący nieco bliżej podniósł wzrok znad posiłku i wy mienił spojrzenia z kierownikiem. Trampuli przemknęło przez głowę, że samotny gość wy daje się jej okropnie znajomy, ale jej uwagę odwrócił Jack, który potknął się nagle i omal nie wpadł na pełne bąbelków akwarium z karpiami. Kierownik zrobił zakłopotaną minę. — Nie ma spotkania — oznajmił słaby m głosem. — Jest — sprzeciwiła się Rosemary. — W pry watnej sali. — Dziś nie ma spotkania. — Widzę, że mamy trudności z dojściem do porozumienia — stwierdził powoli Jack przez zaciśnięte zęby. Rosemary rozejrzała się po sali, zatrzy mując spojrzenie na dwóch mężczy znach

w granatowy ch garniturach. Obaj mieli na oczach drogie okulary przeciwsłoneczne i siedzieli przy inny ch stolikach. Oni również nosili żałobne opaski — Buon giorno… Adrian, zgadza się? Sy n Tony ’ego Callenzy ? — Pomy liła mnie pani z kimś inny m. Żołnierz siedzący po prawej stronie zerknął na towarzy sza, który wzruszy ł ramionami. Trampula zacisnęła dłoń, którą przy trzy my wała Jacka, gotowa obalić go na podłogę, gdy by zaczęły się kłopoty. — Adrian — powtórzy ła Rosemary. — Bawiliśmy się razem. Pory wałeś moje lalki i domagałeś się okupu. Zabolało mnie, że o ty m nie pamiętasz. Asy stentka prokuratora odsunęła się od Trampuli i stanęła metr od mężczy zny, do którego mówiła. W jej postawie nie wy czuwało się napięcia. Głowę trzy mała prosto, a ręce zwisały luźno u jej boków. Trampula widziała ją kiedy ś podczas procesu i by ła przekonana, że sama nigdy nie potrafiłaby by ć tak pewna siebie. Jeszcze mniej pewna by ła tego, że Rosemary rzeczy wiście zamierza wy korzy stać książki wy łącznie jako środek nacisku na rodzinę. Nadal miała w sobie za dużo z ojca. Przy pomniała sobie, że sły szała kiedy ś, jak Rosemary mówiła, że żałuję, że nie urodziła się chłopcem i nie mogła przejąć władzy po ojcu. Czy teraz da przy jaciółce sposób zdoby cia tej władzy ? — Mówiłem już pani, że nie nazy wam się Adrian. — W takim razie ja pewnie nie jestem Rosa-Maria Gambione. Mężczy zna zdjął z oczu lustrzanki. — Maria! — Uśmiechnął się po raz pierwszy. — Pamiętam, że kiedy ś wy słałem ci prawą rękę porwanej lalki, a ty nadal nie chciałaś zapłacić. — Cicho, Adrian — odezwał się po raz pierwszy drugi z mężczy zn. — Rosa-Maria Gambione zniknęła przed wielu laty. Pani przy pomina mi raczej prokuratora okręgowego, pani Muldoon. — Bardzo dobrze. Nie znam pana, zgadza się? — Zgadza. — Mój ojciec walczy ł dla Rodziny na stare sposoby. Ja wolę nowe. — Takie, jak ściganie nas? — zapy tał drugi mężczy zna. — Stawianie zarzutów przeciwko nam? — Jeśli mam by ć uży teczny m prokuratorem okręgowy m, muszę się stać dobry m prokuratorem okręgowy m. Mężczy zna uniósł jeden kącik wąskich, niczego niewy rażający ch ust. — Adrian, przy prowadź ojca. To go na pewno zainteresuje. — Odchy lił się do ty łu na krześle. — Proszę siadać, pani Muldoon. I pani towarzy sze również. Rosemary przy ciągnęła sobie krzesło i usiadła na nim. Skrzy żowała nogi, uśmiechając się do mężczy zny siedzącego po drugiej stronie stolika.

— Suzanne, my ślę, że to będzie odpowiednia chwila — odezwała się, ledwie odwracając głowę. Trampula odwróciła Jacka ku sobie i wy ciągnęła rękę ku jego głowie. Mężczy zna odsunął się gwałtownie. — Nie tutaj! — Masz rację. Trampula zerknęła na przy jaciółkę i wskazała brodą na drzwi męskiej toalety. — Świetny pomy sł — zgodziła się Rosemary. — Moi przy jaciele dołączą do mnie za chwilę — poinformowała mężczy znę siedzącego po drugiej stronie stolika. — Zapewniam, że nie są uzbrojeni. — Spojrzała prosto w lustrzane szkła okularów. — Jak się pan właściwie nazy wa? — No dobra, pośpieszcie się. — Wskazał od niechcenia na toaletę. — Zawsze zadaje się pani z ćpunami? Rosemary sięgnęła na drugą stronę stolika i nalała sobie herbaty. — Nie. — Morelli — rzekł mężczy zna. — Bardzo mi miło pana poznać. Trampula zaprowadziła Jacka do toalety. — Może lepiej wejdę pierwszy. Mężczy zna wy ciągnął rękę, by oprzeć się o drzwi. — Nie dasz rady — odparła rzeczowo. — Wzrusza mnie twoja wiara we mnie. — Nagle wciągnął powietrze z bólu. — Ale z drugiej strony … Kobieta otworzy ła drzwi i weszła do środka. Przy pisuarach nikogo nie by ło, ale z boksu właśnie wy chodził Wietnamczy k w brudny m kuchenny m fartuchu. Mężczy zna pisnął nagle, zdołał umy ć pośpiesznie ręce i wy szedł, mamrocząc coś w swoim języ ku. Trampula cieszy ła się, że tego nie zrozumiała. — Właź — poleciła Jackowi. Drzwi zamknęły się za nim. — Nie wiem, czy mi się uda — poskarży ł się mężczy zna. — Czasami nie jestem w stanie go przy wołać. Za bardzo mnie boli, żeby m mógł się skupić. — Ściągaj łachy i już. — Co? — Spróbował się uśmiechnąć. — Trampula, to nie jest odpowiedni moment. Zamknął się, gdy popatrzy ła na niego z iry tacją. — Ty m razem nie mam dla ciebie zapasowego ubrania. Jeśli tego nie zdejmiesz, to się zniszczy. Jasne? — Aha. W porządku.

Rozpiął koszulę, odwracając się plecami do kobiety. Trampula usiadła na brudny ch kafelkach, nie przejmując się swoim kostiumem. Rozebrawszy się, Jack popatrzy ł na nią niepewnie, trzy mając ubrania przed sobą. — Połóż się. Przełknął ślinę i padł na twarz przed Trampulą. Boks by ł ciasny i nogi mężczy zny wy stawały na zewnątrz pod przepierzeniem. Odłoży ła zdjęte ubrania w bezpieczne miejsce, po czy m ujęła głowę Jacka w obie dłonie i wy słała świadomość do jego umy słu w poszukiwaniu klucza do transformacji. — Uwolnij ból. Zaprzestań prób zapanowania nad nim. Trampula nie mówiła już ochry pły m głosem, jaki przed laty przy jęła za swój. Przeszła na ten, który m przemawiała do swy ch zwierząt. Zsy nchronizowała oddech z jego ry tmem i zaczęła głaskać Jacka po głowie. Znała sposób. Nie pierwszy raz pracowała z Jackiem, choć dotąd starała się powstrzy mać bestię, a nie ją uwolnić. Mężczy zna uspokoił się pod jej doty kiem. Poprowadził ją w dół, przez kolejne poziomy swej świadomości. Omijała ustawione tam bariery, szanując pry watną jaźń, kry jącą się za nimi. Koty zawsze chciały, by zaglądała do ich wnętrza — z przy jaźni i by ć może również z uwagi na jej niemal patologiczne pragnienie pry watności. Zawsze opierała się tej potężnej pokusie. Jej przewodnikiem w podróży przez umy sł Jacka by ł zmy sł węchu. Miasto, jego mieszkańcy, sama Trampula — wszy stko to wiązało się ze szczególny mi zapachami, a nie z wy glądem czy słowami. Takie rzeczy pojawiały się dopiero znacznie wy żej w łańcuchu świadomości. Gdy dotarli do woni mokradeł, zgnilizny, śmierci i rozkładu, a także do ciemności, Jack się zatrzy mał. Bał się, że nigdy już nie wróci z bagien, ale ona odpowiedziała na ten strach swą uspokajającą świadomością. By ła tu. Nie opuści go. Jednakże to siła jej woli zmusiła go do powrotu do mrocznej przestrzeni i do woni kry jącej się w sercu jego gadziej jaźni. Gdy świadomy umy sł Jacka rozpuścił się w ty m drugim, Trampula uciekła przez jego mózg zapadający się do umy słu bestii. Miazmaty bagien i donośny ry k rozjuszonego aligatora ścigały ją niczy m prąd odpły wowy. Wracając do swego ciała, uderzy ła głową o porcelanową miskę. Jej ręce odsunęły się gwałtownie od ciężkiego gadziego łba spoczy wającego na jej kolanach. Aligator odwrócił się na nogi i wy dał z siebie ry k, który Trampula przed chwilą usły szała. Oddy chając szy bko i głęboko, weszła do umy słu stworzenia, by je uspokoić. Gad odsunął się nieco od niej, poruszając nerwowo ogonem. W ciasny m pomieszczeniu nie mógł zrobić nic więcej. Trampula uniosła spojrzenie, usły szawszy na zewnątrz głos Rosemary. Drzwi nieco się uchy liły, odsłaniając zaniepokojoną twarz wietnamskiego kierownika. Mężczy zna otworzy ł

szeroko oczy i uniósł rękę do ust na widok tej niewiary godnej sceny, a potem zatrzasnął drzwi. Kobieta spojrzała na gada i zaczęła poszukiwać w jego umy śle jakiegoś sy gnału, który skłoniłby go do zwy miotowania książek. Po krótkich poszukiwaniach odnalazła wspomnienie zatrutego mięsa. Psy chiczna reakcja omal nie spowodowała wy miotów również u niej. Aligator zwrócił zawartość żołądka na podłogę i na stolik. Smród na wpół strawionego mięsa wstrząsnął nawet Trampulą, przy wy kłą do większości aspektów ży cia i śmierci. Uspokoiła podekscy towanego gada, wstała i zaczęła z wielką ostrożnością grzebać w wy miocinach, szukając owinięty ch w plastikową folię książek. Na szczęście nie trwało to długo. Umy ła pakunek w zlewie. Aligator machnął ogonem rozbijając w drzazgi przepierzenie między boksami. Następnie warknął gardłowo głosem przepojony m głodem i niezadowoleniem. Trampula sięgnęła do mózgu gada i rozpoczęła proces oddzielania od niego człowieczeństwa Jacka. Po nieco ponad minucie mężczy zna leżał na zimnej podłodze w ty m samy m miejscu, gdzie przed chwilą by ł aligator. Gdy zwinął się niczy m płód, próbując się odgrodzić przed smrodem wspomnienia, wręczy ła mu ubranie. — Trzeba by ło to zrobić. Zwilży ła papierowy ręcznik i delikatnie otarła mu czoło. — Za każdy m razem my ślę, że już nigdy nie wrócę do ludzkiej postaci — Jack wpatrzy ł się w ścianę. — W końcu to się wy darzy. Zapewne tak będzie najlepiej. — Nie dla Cordelii. Ani nie dla niej, ale tego nie powiedziała na głos. — Cordelia. Ehe. Tak jest. — Jego głos by ł pozbawiony wszelkiej intonacji. — Zróbmy to. Ubrał się i otworzy ł drzwi. Trampula podąży ła za nim. Rosemary stała na drugim końcu sali w towarzy stwie dwóch starszy ch wiekiem mężczy zn, którzy dołączy li do grupy. — Rosa-Maria, darzy my twojego zmarłego ojca największy m możliwy m szacunkiem, ale nie możemy ci pozwolić ingerować w sprawy Rodziny. Wy ższy mężczy zna rozpostarł ramiona, obrzucając ją protekcjonalny m spojrzeniem. — Sprawy Rodziny są moimi sprawami. — Rosemary spojrzała na zbliżający ch się Trampulę i Jacka. — Jestem Gambione. Przy jęła od przy jaciółki lekko wilgotny pakiet. Dwaj starsi mafiosi wy mienili poiry towane spojrzenia. Dla Trampuli by ło oczy wiste, że rozmowa trwa już od pewnego czasu. — Mam propozy cję dla Rodziny — oznajmiła Rosemary. Postawiła książki pionowo na stole, wspierając się na nich lekko. — Wszy scy capo powinni mnie wy słuchać. — Jesteś kobietą — zauważy ł wy ższy mężczy zna. — Roberto, pozwól jej mówić. Mamy decy zje do podjęcia, a to ty lko opóźnia sprawę.

Niższy capo o krępej budowie dotknął ramienia towarzy sza. Wy ższy mężczy zna skinął z rezy gnacją głową. Morelli otworzy ł drzwi i Rosemary weszła do środka. Dwoje przy jaciół podąży ło za nią, ale powstrzy mał ich, unosząc rękę. Wpatry wała się w pozostały ch capo tak długo, aż wreszcie skinęli głowami i Morelli ich przepuścił. Pry watna sala by ła długa i wąska. Niemal całkowicie wy pełniał ją wielki stół, otoczony przez capo Rodziny, z gniewem debatujący ch o ty m, jak powinni pomścić śmierć don Frederica. Na wszy stkich ramionach widniały opaski z czarnej krepy. W połowie długości nakry tego biały mi obrusami stołu stał mężczy zna z uwagą słuchający toczącej się wokół dy skusji. Gdy Rosemary, Trampula i Jack weszli do środka, uniósł spojrzenie. — To są ci ludzie z notatnikami? — Tak, don Tomaso — odparł wy soki capo, który wy py ty wał ich na zewnątrz. Rosemary podeszła do bliższego końca stołu i położy ła książki na obrusie, nie wy puszczając ich z rąk. Trampula stanęła obok niej, a Jack przeszedł na drugi koniec sali, by wy glądać przez okno na ciemny zaułek. — Dziękuję, Rosa-Maria — oznajmił don Tomaso śliskim, przy pochlebny m tonem. — Dziękuję, że je nam przy niosłaś. Trampula napręży ła mięśnie i przy mruży ła powieki. Od pierwszej chwili wiedziała, że tego człowieka nie lubi. Jeśli okaże się to konieczne, jemu pierwszemu skoczy do gardła. Zmarszczy ła nos. Woń ry bnego sosu uświadomiła jej, że ona również jest głodna. — Signorina Gambione, jeśli łaska, don Tomaso. Rosemary zacisnęła palce na książkach i spojrzała mu w oczy nad blatem. Trampula wy czuwała narastające między nimi napięcie, które znajdowało odbicie w jej mięśniach. Zza okna dobiegł pisk hy drauliczny ch hamulców śmieciarki oraz łoskot przewracanego pojemnika na śmieci. Panująca w sali cisza nadal się przeciągała. Wreszcie don Tomaso pochy lił głowę na znak zgody. — Książki nie są darem — oznajmiła Rosemary. — Należą do mnie. Ja zdecy duję, kto będzie miał dostęp do zawarty ch w nich informacji. — W takim razie mówisz jako ktoś, kto stoi poza Rodziną. Don Tomaso zerknął na mężczy znę stojącego po jego prawej stronie. Trampula prześledziła spojrzeniem jego ruch, po raz kolejny żałując, że nie ma kocich zębów ani pazurów. — Mówię jako ktoś, kto by ł świadkiem tego, jak Rodzina Gambione stanęła na krawędzi upadku. Ze wszy stkich stron otaczają nas zagrożenia, a wy siedzicie tutaj i debatujecie o zemście na wrogu, którego nawet nie potraficie nazwać. — Rosemary rozejrzała się gniewnie po sali i potrząsnęła książkami w kierunku Tomasa. — Jeśli nadal będziemy zmierzać ścieżką Rzeźnika,

Rodzinę czeka zagłada. Za nimi rozległ się krzy k bólu. Drzwi otworzy ły się z trzaskiem. — O kurde — odezwał się Jack. Trampula wy ciągnęła rękę do przy jaciółki, ale tę obalił na podłogę chudy gość restauracji, który wpadł nagle do sali. By ł szy bki. Wy rwał książki z rąk Rosemary, zbijając ją jednocześnie z nóg. — Stój albo zginiesz! — zawołał don Tomaso. Próbując podtrzy mać upadającą przy jaciółkę, Trampula zauważy ła kącikiem oka, że don Tomaso wy ciągnął dobrze wy polerowaną berettę i wy celował w uciekającego złodzieja. Ku jego zdumieniu tamten roześmiał się ochry ple i stanął. Wy krzy wił usta w gry masie, odwrócił się i wbił spojrzenie w don Toamso, który wy strzelił konwulsy jnie jeden raz i zwalił się na blat. To stało się sy gnałem dla zaskoczony ch capo. Wszy scy zaczęli jednocześnie strzelać do złodzieja, który przemieszczał się już w kierunku okna. Kule jednak ledwie spowolniły intruza. Capo, którzy próbowali zagrodzić mu drogę, padali pod jego spojrzeniem, jakby pociski odbijały się od jego ciała. — Jack! Ruszaj się! Szy bko! Gdy ty lko Trampula wy krzy knęła te słowa, zauważy ła, że jej przy jaciel zwrócił się w stronę zabójcy. Gdy tamten spojrzał mu w oczy, twarz zmiennokształtnego pokry ły łuski, a py sk się wy dłuży ł i wy sunęły się z niego ostre zęby. Złodziej wahał się przez chwilę, pozwalając, by uderzały w niego kule capo. Potem spróbował przeskoczy ć nad wielkim aligatorem, który zagradzał mu teraz drogę do okna. W tej samej chwili gad odwrócił łeb i zamknął zębatą paszczę na jego stopie. Napastnik krzy knął z szoku i bólu, a następnie obrócił się w locie, try skając krwią na wszy stkie strony. Uderzy ł plecami o szy bę, nadal przy ciskając książki do piersi, zwinięty jak zraniony wąż. Z zewnątrz dobiegł łoskot oraz zgrzy t przekładni. Mafiosi podbiegli do okna i oddali kilka bezuży teczny ch strzałów w kierunku oddalającej się coraz szy bciej śmieciarki. — Skurwy sy n wpadł prosto do środka! — Mężczy zna stojący przy oknie odwrócił się w stronę wnętrza. — Don Tomaso, co teraz zrobimy ? — zapy tał zabitego. Trup milczał. Mafioso ominął taneczny m krokiem aligatora, który połknął odgry ziony fragment z pomrukiem zadowolenia. ♥ Restaurator przesadził kilkoro gości, by zrobić przy swoim stole miejsce dla zbiegów. Po lewej stronie miał Lilię Wodną, po prawej Sokolicę, a przed sobą beef wellington, ziemniaki Hirama, białe szparagi i młodą marchewkę. To by ła cudowna kolacja.

— Tuńczy k? — zdumiała się Jane. — To jest tuńczy k? — Nie taki znowu zwy czajny tuńczy k — odparł restaurator. — Biała albakora, dostarczona drogą lotniczą znad Pacy fiku. Z pewnością dziewczy na nieraz jadła tuńczy ka z puszki, tuńczy ka w potrawce, niespodziankę z tuńczy ka albo krokiety z tuńczy ka. Zadrżał na tę my śl i posmarował masłem kolejną bułkę. Zawsze czuł się lepiej, kiedy coś zjadł, nawet jeśli sy tuacja by ła dramaty czna. My śli o niebezpieczeństwie, śmierci i przemocy przesunęły się na drugi plan, przesłonięte przez znakomite wino, piękne kobiety i wy śmienity sos holenderski. Za ich stolikiem znajdowały się szeroko otwarte drzwi na balkon i do lokalu wpadał chłodny wieczorny wietrzy k, by ć może złagodzony niewidzialną dłonią Mistral. — Jest cudowna — stwierdziła Lilia Wodna. — Dziękuję — odparł Hiram. Dziewczy na z pewnością by ła by stra, lecz zarazem zdumiewająco niewinna. Ta Lillian Dow musiała się jeszcze nauczy ć bardzo wiele o świecie, podejrzewał jednak, że będzie się uczy ła szy bko i z entuzjazmem. Zadał sobie py tanie, czy przy padkiem nie jest jeszcze dziewicą. — Nie jesteś z Nowego Jorku — rzekła do niej Sokolica. — Czemu tak uważasz? — zdziwiła się Jane. — Nikt miejscowy nie powiedziałby, że jedzenie u Hirama jest cudowne. To się rozumie samo przez się. Nowojorczy cy są najbardziej światowy mi ludźmi na Ziemi i dlatego zawsze muszą znaleźć coś, co im się nie spodoba. Dzięki temu mogą się na coś poskarży ć i w ten sposób okazać swoją wy ższość. Na przy kład tak. — Zwróciła się w stronę Hirama. — Vichy ssoice mi smakowała, daję słowo, ale nie dorównuje pary skim standardom. Z pewnością o ty m wiesz. Hiram zerknął na Jane, która wy glądała, jakby się bała, że popełniła jakieś faux pas. — Nie daj się zepsuć — poradził jej z uśmiechem. — Pamiętam ten dzień, gdy Sokolica przy by ła do miasta. To by ło jeszcze przed show modowy m, perfumami i Grzędą Sokolicy, nim jeszcze zmieniła nazwisko, a nawet przed rozkładówką w „Play boy u”. Miała szesnaście lat i przy jechała prosto z… jak to się nazy wało, Soko? Stara Dziura w Teksasie? — Sokolica uśmiechnęła się bez słowa. — Prasa nazy wała ją „latającą cheerleaderką”. W Madison Square Garden urządzano ogólnokrajowy konkurs cheerleaderek. Potrafisz w to uwierzy ć? Soko by ła tak światowa, że nie trafiła na finały. No wiesz, postanowiła, że zaoszczędzi parę gorszy i sama tam poleci, zamiast wziąć taksówkę. — I co się wy darzy ło? — zapy tała Lilla Wodna. — Miałam plan miasta — odparła miły m tonem Sokolica. — Ale by łam zby t nieśmiała, żeby zapy tać o drogę. Nie wierzy łam, że mogę przeoczy ć coś tak dużego, jak Madison Square Garden. Przeleciałam nad placem pewnie ze sto razy, wy patrując go. — Odwróciła się i uniosła brwi. Jej

piękne skrzy dła poruszały lekko powietrzem. — Wy grałeś, Hiram. Jedzenie jest cudowne. Jak zawsze. — Latanie na pewno też jest cudowne — zauważy ła Jane, spoglądając na skrzy dła Sokolicy. — To druga najprzy jemniejsza rzecz w ży ciu — odparła pośpiesznie starsza kobieta. — I nie potrzeba potem zmieniać pościeli. To by ła gładka, wy ćwiczona odpowiedź na py tanie, które zadawano jej już ty siąc razy. Wszy scy się roześmiali. Jane sprawiała wrażenie lekko rozczarowanej. Być może liczyła na coś więcej niż rzucony od niechcenia żarcik Sokolicy — pomy ślał Hiram. Wy glądała bardzo młodo, świeżo i pięknie w ubraniu, które jej kupił. Nie kupił, poży czy ł, poprawił się w my ślach, ponieważ by ło to dla niej bardzo ważne. Pochy lił się nieco ku przodowi i położy ł lekko dłoń na jej nagim ramieniu. — Mogę nauczy ć cię latać — rzekł cicho. Oczy wiście, nie mógł jej dać prawdziwego lotu, co najwy żej unoszenie się w powietrzu, ale nigdy nie spotkał się ze skargami. Ilu mężczy zn potrafiło uczy nić swoje kochanki lekkimi jak piórko, a nawet lżejszy mi niż samo powietrze? Spojrzała na niego, zaskoczona i piękna, a potem odsunęła się nieco. Jej oczy skupiły się na nim, szukając czegoś. Zastanawiał się, co to może by ć. Czego szukasz, Lilio Wodna? — zadał sobie py tanie, gdy na jej gładkiej, chłodnej skórze zaczęły się zbierać kropelki wody. ♣ Odsłonięte końcówki nerwowe odgry zionej stopy wy pełniały jego umy sł biały m ogniem. To by ło jeszcze gorsze niż jego śmiertelny ból. Ten drugi po kilku miesiącach nauczy ł się spy chać w głąb jaźni, do chwili, gdy będzie go potrzebował. Na szczęście, krwotok ustał niemal naty chmiast. Miał nadzieję, że to cholerne, pierdolone by dlę udławi się jego stopą. Ból przeszy wał mu nogę za każdy m razem, gdy śmieciarka podskakiwała na nierównościach. Spector wsunął sobie książki za pasek na brzuchu. Należały teraz do niego. Sam ustali cenę za nie. Za bardzo go bolało, by by ł w stanie je przeczy tać, nawet gdy by oświetlenie by ło dobre. Może to i lepiej. Miał już dzisiaj zby t wiele kłopotów. Pojazd się zatrzy mał. Spector spróbował wy grzebać się ze śmieci i dotrzeć do wy lotu. Nic z tego. Gdy ty lko się poruszy ł, kikut bolał go jak diabli. Usły szał, że hy drauliczne ramiona się poruszy ły, i spojrzał w górę. Maszy na się przechy liła, zrzucając na niego kilkaset kilogramów śmieci. Spector zaczerpnął głęboki oddech, zanim pokry ły go całkowicie. Coś ciężkiego spadło mu na bolącą kostkę. Spróbował zignorować ból i wy grzebać się na wierzch, ale nagle poczuł, że osuwa się do ty łu. Zgniecione w jedną całość butelki, kartony, papiery, kurze kości i niedojedzone paczkowane obiady zwaliły się na niego. Zgiął się wpół, próbując schować kikut pod drugą nogą. Nacisk ustąpił. Spector poczuł, że skrzy nia śmieciarki opadła i pojazd ruszy ł w dalszą drogę. — Kurwa — warknął i poczuł, że usta wy pełniły mu wilgotne fusy po kawie. Nie zważając na

ból, zaczął się wy grzeby wać rozpaczliwie ku świeżemu powietrzu. Miał nadzieję, że nie będzie już więcej postojów przed wy sy piskiem. ♣♦♥♠

Rozdział 16 21:00 By ł zby t wy cieńczony, by choć próbować wy czołgać się ze śmieciarki. Całą jego energię pochłaniała regeneracja. Leżał na szczy cie sterty śmieci w podskakujący m na wy bojach pojeździe. Spojrzał na zranioną nogę. Wy stawała teraz kilka centy metrów za wy strzępiony koniec nogawki. Stopa mu odrastała. Nic w ty m rodzaju się przedtem nie wy darzy ło. W pierwszej chwili by ł przekonany, że będzie musiał skombinować jakąś protezę. Jego zdolność regeneracji wy kraczała poza wszy stko, co sobie wy obrażał. Jego organizm czerpał tkanki z reszty ciała, by wy hodować nową stopę. Nic dziwnego, że czuł się taki zmęczony. Swędziało go jak diabli. Wepchnął ręce do kieszeni, by się powstrzy mać przed drapaniem rany. Przy glądał się mijany m przez śmieciarkę budy nkom, próbując określić, gdzie się znajduje. By ć może w dzielnicy portowej. By ło tu trochę ruchu, ale śmieciarka posuwała się naprzód całkiem szy bko. Wy ciągnął zza paska owinięte w plastik notatniki. Nie widział zby t wiele, gdy samochód się poruszał. Światło latarń by ło zby t nieregularne. Miał szczęście, że usły szał, jak ta dziewczy na o nich mówiła. Lepiej, żeby się okazało, że to te właściwe, bo zdoby cie ich kosztowało go bardzo wiele. Jak jednak miał odgadnąć, że ten facet zmieni się w aligatora? Wszy scy asowie powinni dzisiaj by ć na kolacji u Grubasa. Śmieciarka zwolniła i Spector nie widział już budy nków. To zapewne by ł koniec trasy. Schował książki i złapał obiema rękami za stalową krawędź, po czy m podciągnął się ku niej, odbijając się zdrową nogą. Mięśnie drżały mu przez chwilę, a potem całkowicie odmówiły posłuszeństwa. Osunął się z powrotem na śmieci, doszczętnie wy czerpany. Śmieciarka się zatrzy mała. Spector usły szał odgłos rozwijanego łańcucha oraz szczęk bramy. Nie by ł w stanie nawet usiąść. Pojazd pokonał powoli kawałek drogi, po czy m ponownie się zatrzy mał. Zgon wiedział, co się zaraz wy darzy. — Stój! — zawołał, ale jego głos by ł za słaby, by kierowca mógł go usły szeć. Hy drauliczne ramiona uniosły w górę stalową skrzy nię a potem zaczęły ją przechy lać. Spector osłonił twarz i zwinął się w kłębek. Gdy zaczął spadać, wstrzy mał oddech i przy cisnął notatniki do piersi. Spadł na głowę i ramiona, a następnie stracił przy tomność. ♠ Po sali zaczęły powoli krąży ć wózki deserowe. Rzecz jasna, stolik Hirama obsłużono jako pierwszy.

Czuł się tak odprężony i zadowolony z siebie, że wrócił mu apety t. Przy jął kawałek sernika amaretto od jednego z nowy ch kelnerów, pomarszczonego staruszka o wielkiej głowie, noszącego na oczach grube szkła, a na dodatek wziął sobie kawałek ciasta z mango i czekoladą. Sernik spełniał wy górowane standardy Wieży Asów, a ciasto również by ło znakomite, posy pane kawałkami słodko-gorzkiej czekolady. Sokolica również je wy brała, wy jaśniając Lilii Wodnej ze swy m sły nny m uśmiechem, że czekolada to trzecia najprzy jemniejsza rzecz na świecie. Jane gapiła się na kelnera z dziwną, pozbawioną wy razu miną. — Coś nie w porządku, moja droga? — zapy tał ją staruszek. Zamrugała powoli i potrząsnęła głową, jak ktoś budzący się ze snu. — Nie… to znaczy … nie pamiętam. — Zadrżała nagle. — Dziwnie się czuję. — Czekolada leczy wszy stkie dolegliwości — zasugerowała Sokolica. Jane wy brała jednak wiśnie w likierze. — Dlatego — wy jaśniła Hiramowi i Sokolicy, również się uśmiechając — że sły szałam, że kiedy mam wy bierać między jedny m złem a drugim, zawsze powinnam wy bierać to, którego jeszcze nie próbowałam. Hiram roześmiał się w głos, sły sząc w jej głosie niespodziewaną imitację tonu Mae West. Postarzały kelner również się roześmiał, wy dając z siebie słaby, przenikliwy chichot, który ciągnął się za długo, jakby pchającego przed sobą wózek deserowy mężczy znę rozbawił jakiś zrozumiały ty lko dla niego żart. Wszędzie kręcili się kelnerzy nalewający świeżo zaparzoną kawę z wy smukły ch, srebrny ch dzbanków i rozstawiający na stołach małe dzbanuszki ze śmietanką. Modułowy wy sunął się na czoło stawki. Pominął deser i wy próbowy wał już courvoisier. Hiram szy bko uporał się z deserem, popił go bły skawicznie winem i odsunął swe krzesło od stolika. — Wy baczcie mi ten pośpiech — oznajmił swy m współbiesiadnikom, którzy jedli wolniej, radując się każdy m kąskiem. — Jako gospodarz mam pewne obowiązki, choć żal mi opuszczać tak zachwy cające towarzy stwo nawet na krótką chwilkę. — Uśmiechnął się. — Nie śpieszcie się, proszę. Wieczór dopiero się zaczy na. Zaczął krąży ć między stolikami. Uśmiechał się do gości, py tał, czy im smakuje, i z uśmiechem przy jmował komplementy. Mistral, siedząca za swy m stolikiem nieopodal drzwi na balkon, oznajmiła, że jej ojciec z pewnością by się ucieszy ł, gdy by się dowiedział, że przedstawiono go na jednej z lodowy ch rzeźb. — Nie mogliby śmy pominąć Cy klona — odparł Hiram. — Nawet jeśli stanowczo za rzadko

zjawia się na naszy ch kolacjach. Fakt, że mieszka w San Francisco, nie jest żadny m usprawiedliwieniem. Możesz mu powtórzy ć, że to powiedziałem. Hiram ledwie zdołał poznać Croy da, który siedział dwa stoliki dalej, rozglądając się niecierpliwie za wózkiem deserowy m. Miejsce obok niego zajął Fortunato. Wy glądał, jakby spowijał go mroczny całun, i w ogóle nie uczestniczy ł w prowadzonej wokół konwersacji. Restaurator miał ochotę zatrzy mać się przy nim i powiedzieć kilka uspokajający ch słów, ale odstraszy ł go wy raz ciemny ch oczu, spoglądający ch spod potężnie rozdętego czoła. Kapitan Trips wy lał ziołową herbatę na kolana dziewczy ny Franka Beaumonta i wy cierał ją teraz serwetką, przepraszając elokwentnie, co oszczędziło Hiramowi konieczności wy słuchania ty rady o niebezpieczeństwach związany ch ze spoży ciem rafinowanego cukru. Ścianołaz i Młot Harlemu pogrąży li się w intensy wnej rozmowie. Gdy Hiram zapy tał, czy smakowała im kolacja, otrzy mał w odpowiedzi ty lko krótkie skinienie głową Młota. Rahda O’Reilly, drobna, ruda kobieta, niekiedy zmieniająca się we w pełni wy rośniętą słonicę indy jską obdarzoną zdumiewającą umiejętnością walki, podziękowała mu z czarujący m indy jskim akcentem. Fantazja porzuciła mało znanego dramatopisarza, z który m tu przy szła, i flirtowała z Profesorem. Kopacz Downs zdołał się jakoś dostać do środka i stał w kącie przy oknie, przeprowadzając wy wiad z Impulsem. Hiram zmarszczy ł brwi i dał znak. Dwaj ochroniarze Petera Chou stanowczo odprowadzili Kopacza z powrotem do wind. Mężczy zna potrafiący ogrzać goły mi rękami dzbanek kawy próbował wręczy ć Hiramowi podanie o przy jęcie do pracy, ale restaurator skierował go do sieci kawiarni Chock Full O’Nuts. Biedronka z rozrzewnieniem wspominała rok, gdy podawano tu giganty czne Baked Alaska w kształcie samolotu Śmiga. Jay Ackroy d sprawiał wrażenie, że zaraz pęknie z przejedzenia. — Nigdy już nic nie zjem — obiecał solennie. Hiram osunął się na puste krzesło obok niego. — Chy ba wszy stko poszło świetnie — stwierdził z wy raźną ulgą. ♦ Wózek deserowy krąży ł między stolikami, ale najwy raźniej nikt nim nie kierował. Nie miało to zresztą znaczenia. Fortunato unikał cukru, mięsa i konserwantów, jeśli ty lko by ło to możliwe. To by ło jedno z najgorszy ch rozczarowań, jakie przy niósł mu wirus dzikiej karty. Wszy stkie jego zmy sły absurdalnie się wy ostrzy ły. Najdziwniejszy by ł fakt, że naturalne zapachy, nawet mokry ch psów czy zgniły ch jarzy n, nie przeszkadzały mu zby tnio. Iry towały go ty lko wonie stworzone przez ludzi: autobusowy ch spalin, środków owadobójczy ch czy świeżej farby. Nawet kokainy wy rzekł się przed wielu laty. Gdy musiał osiągnąć odmienny stan świadomości, pomagał sobie obecnie trawą, grzy bkami albo świeży mi liśćmi koki. W tej chwili wolałby by ć w takim właśnie stanie. Hiram posadził go przy ty m samy m stoliku

co Croy da Crensona. Samo w sobie nie by ło to problemem. Chodziło o jego towarzy szkę. Ichiko popisała się rekordowo zły m wy czuciem chwili, przy dzielając Croy dowi Veronicę. Veronica śmiała się i uśmiechała, ledwie doty kając jedzenia. Fortunato wiedział, że jej dobry nastrój to pic na wodę wsparty heroiną. Cieszy ł się, że dzielili go od niej Cordelia i Croy d. Ignorowała go przez całą kolację, a jej dłoń spoczy wała na kolanach Śpiocha wy starczająco często, by ten nie zwracał uwagi na nic innego. Poza Cordelią, którą zauważy ł naty chmiast. Croy d wy glądał dobrze. By ł szczupły, opalony, miał wy datne kości policzkowe i miły uśmiech. Fortunato nie zapy tał go, jak długo już nie śpi. Podejrzewał, że minęło dobry ch kilka dni. W jego oczach widniał blask zrodzony z amfetaminy. Kiedy zgaśnie, Croy d zapadnie w sen na wiele dni albo ty godni i obudzi się z nowy m wy glądem oraz nową mocą. Ty m razem jego talent miał coś wspólnego z metalami. Nóż i widelec ciągle traciły szty wność w jego dłoniach. Kiedy się skupił, szty wniały znowu. Wy mieniali z Veronicą mnóstwo sugesty wny ch uwag na ten temat. Po chwili Cordelia przy łączy ła się do tego. Fortunato zjadł trochę sałatki i szparagów, ale nie ruszy ł niczego więcej. — Posłuchaj — odezwał się Croy d, gdy kelner w białej mary narce zamienił jego talerz na nowy. — My ślisz, że mógłby ś dodać mi do rachunku również ją? Objął Cordelię jedny m ramieniem. — Jest z ty m pewien problem — odparł Fortunato. — Cordelia nie jest na naszej liście płac. A przy najmniej jeszcze nie. — Ojej — zmartwił się Croy d. — Przepraszam, nie chciałem się wrzy nać. — Nie o to chodzi — uspokoił go Fortunato. — Można powiedzieć, że to obustronna rozmowa kwalifikacy jna. Croy d zrobił zawsty dzoną minę. — Wy bacz, że wziąłem cię za… hmm, profesjonalistkę — rzekł do Cordelii. — Ale gdy by ś chciała pojechać później do mojego mieszkania, mogliby śmy wy pić parę drinków i trochę się pokręcić. No wiesz, bez żadny ch zobowiązań. Nie chciałby m cię zmuszać do niczego, na co nie czujesz się gotowa. Mam piekielnie dobry sprzęt stereo w ty m mieszkanku nad wodą, gdzie nikomu nie przeszkadza głośna muzy ka… Na talerzu Croy da pojawił się nagle kawałek sernika. Fortunato nie miał pojęcia, skąd się wzięło ciasto. Rozejrzał się szy bko po sali, a kiedy znowu zerknął na talerz Śpiocha, by ły na nim również placek z jabłkami i kawałek czekoladowego ciasta. Coś tu by ło bardzo nie w porządku. Fortunato wstał. Sporo asów przeszło na balkon. Za szy bą widział Sokolicę i Lilię Wodną, które pogrąży ły się w rozmowie, pochy lając głowy ku sobie. Nie by ł w stanie my śleć. Pochy lił się, wspierając dłonie na blacie, i potrząsnął głową. Desery. Skąd się brały te desery ?

Myśl, do cholery. Ciasta nie przemieszczają się same z siebie. To znaczy, że ktoś nimi porusza. Ktoś, kogo nie widzisz. Czy znasz kogoś, kto potrafi się stać niewidzialny? — Cholera! Od balkonu dzielił go wielki, okrągły stół. As złapał za jego krawędź i odrzucił go na bok. Croy d daremnie spróbował pochwy cić swój talerz z ciastami. Gdy Fortunata dzieliły od szklany ch drzwi już ty lko dwa kroki, Lilia Wodna krzy knęła. Na pół sekundy zapadła cisza. Potem w sali zapanował szał. Modułowy wy padł na balkon. — Nie zbliżaj się do niej! — zawołał. Jego ciało aż iskrzy ło się od energii. Croy d uniósł ręce, jakby próbował ukierunkować swą moc. Gdy android przemknął obok, talerz radaru wewnątrz jego kopuły oklapł nagle. Modułowy zboczy ł z trasy i bezradnie walnął z potężny m impetem o ścianę. Wstrząs z pewnością coś uszkodził, ponieważ android zaczął strzelać granatami z dy mem i gazem łzawiący m. Wtedy właśnie zgasły światła. W pierwszej sekundzie ciemności Fortunato usły szał trąbienie słonia — dźwięk, którego nie sposób pomy lić z żadny m inny m. Zamrugał i pozwolił, by resztki pozostałego w sali światła przy by ły do niego. Po sekundzie już widział, choć niezby t wy raźnie. W powietrzu unosiło się mnóstwo drażniący ch gazów, Fortunato wstrzy mał więc oddech. Lilia Wodna stała na balkonie, oparta plecami o poręcz. Wokół niej zaczął padać deszcz i w jego strumieniach można by ło zobaczy ć wy ciągającego ręce po dziewczy nę Astronoma. Powtarzała się historia Dinochłopca. Fortunato próbował do niej dotrzeć, ale jego mięśnie musiały walczy ć z niewidzialną mocą, wobec której wy dawał się bezsilny. — Nie! — zawołał. — Nie, do cholery ! W tej samej chwili Lilia Wodna uniosła się w górę, zawirowała w powietrzu i zniknęła w mroku za balustradą. ♥ To przy pominało jej marsze anty wojenne. Wilgotna chusteczka na nosie i ustach, by złagodzić najgorsze efekty gazu łzawiącego. Kłębiące się chmury dy mu, powodujące gwałtowne mdłości, kaszel i krzy ki. Ruletka odepchnęła kogoś na bok, szukając Tachiona. Widziała, jak wszedł do sali, skierował swą uwagę na balkon i ruszy ł w tamtą stronę, ale straciła go z oczu, gdy zgasły światła. Jakiś as cisnął przed siebie strugą ognia. Osłoniła oczy dłonią, rozglądając się po tłumie. Modułowy podnosił się z wy siłkiem z podłogi, jakaś kobieta krzy czała, a na tle unoszącego się w powietrzu dy mu pojawiła się sy lwetka Tachiona. Po jego twarzy spły wały łzy. Pierś mu falowała, gdy próbował powstrzy mać kaszel. Unosił podbródek, jakby przy gotowy wał się do jakiegoś ostatecznego wy siłku. Skurczoną postać

Astronoma spowił blask, gdy oży wiającą go moc poddał próbie cios zadany przez umy sł Tachiona. I wtedy Modułowy eksplodował. Odłamki gorącej stali oraz plastiku przeszy ły restaurację niczy m szrapnele. Jeden z nich, nadal ciągnący za sobą strzępek munduru androida, trafił Takizjanina prosto w czoło. Doktor padł na podłogę, jego twarz przerodziła się w krwawą maskę. Z gardła Ruletki wy rwały się krzy ki. Dobiegła do obcego. Nie bądź martwy! Nie bądź martwy! Nie by ła jednak pewna, czy to rozpaczliwe wołanie bierze się z bólu po jego utracie, czy też z gniewu na my śl, że pozbawiono ją szansy zabicia go. Osunęła się na kolana i przy cisnęła do piersi bezwładne ciało Takizjanina. Jego krew splamiła jej białą suknię. Odsunęła chusteczkę od twarzy i przy cisnęła ją do try skającej krwią rany. Gaz łzawiący drażnił jej gardło i oczy. Rozpłakała się. Jej łzy skapy wały na twarz Tachiona, tworząc jaśniejsze rzeczułki na pokry wającej ją krwi. ♣ Ostatni krzy k Lilii Wodnej nadal wisiał w powietrzu. W restauracji zapanował totalny chaos. Fragmenty Modułowego odbiły się od pola siłowego otaczającego Fortunata, nie czy niąc mu żadnej szkody. Salę wy pełniły dmące w najróżniejszy ch kierunkach powiewy, przy wołane przez Mistral, próbującą oczy ścić pomieszczenie z dy mu. Jakiś idiota posiadający moc miotania ogniem usiłował oświetlić lokal, ale udało mu się ty lko podpalić zasłony. Hiram pobiegł w stronę balkonu, zaciskając pięść. — Nie! Nie! — krzy czał. Całe stoły uniosły się w górę i wisiały w powietrzu, ponieważ asowie, którzy je podźwignęli, nie wiedzieli, gdzie nimi cisnąć. Ktoś biegł po suficie, zwrócony głową w dół. Brzęk tłuczonej porcelany nie milkł ani na chwilę, tak głośny, że niemalże zagłuszał odgłosy wy miotów. Astronom pojawił się na balkonie jako zamazana sy lwetka i ukłonił się Fortunatowi. Ciemnoskóry as pomy ślał, że Jane z pewnością nadal spada. Sokolica zwróciła się w stronę barierki, by polecieć za dziewczy ną. Astronom złapał ją za ramię i spróbował obalić na ziemię. Okazała się jednak silniejsza, niż mu się zdawało. Zgrzy tnęła zębami, opadła na jedno kolano i sięgnęła wolną ręką ku jego twarzy, próbując wy drapać mu oczy. Jego okulary spadły na beton, a po policzkach spły nęła krew. Astronom się uśmiechnął. Wy sunął języ k i złapał kropelkę własnej krwi. Okulary uniosły się w górę i wróciły na jego twarz. Fortunato przy wołał całą moc, którą dała mu Miranda, i skupił ją w czakrę Manipura pośrodku swego brzucha. Z jego gardła wy rwał się dziwaczny jęk. As wy mierzy ł w Astronoma czy stą energię prany.

Moc wy strzeliła z Fortunata pod postacią lśniącej, niebieskozielonej sfery wielkości piłki do softballu. Ciemnoskóry mężczy zna cofnął ręce, rozpostarł palce i otworzy ł szeroko oczy. Prana przemknęła przez linie mocy otaczające Astronoma i odwróciła je na lewą stronę. Zmieniły się z koncentry czny ch okręgów w półksięży ce, a wszy stkie z nich znajdowały się po drugiej stronie jego ciała. Ramię Sokolicy zaczęło się wy suwać z uścisku starca. Kobieta zwróciła się bły skawicznie ku niemu, kopnęła go kolanem w krocze i złamała mu nos otwartą prawą dłonią. Po twarzy Astronoma spły nęła krew. Gdy ty lko Sokolica się uwolniła, skoczy ła z balkonu, uderzając szaleńczo skrzy dłami. Astronom splunął na nią, a potem zwrócił się ku Fortunatowi. Oczy niskiego starca by ły zupełnie martwe. Takie same jak oczy Zgona i tego nieży jącego chłopaka w lofcie. Astronom stał się samą śmiercią, bezmy ślną, bezlitosną i nieuniknioną. Możesz uciekać, ale i tak cię znajdę, mówiły te oczy. Astronom zniknął. ♠ Tłum asów zgromadzony w drzwiach rozplątał się niczy m budząca się powoli ośmiornica. Mistral otarła zlaną łzami twarz, a następnie uniosła ręce nad głowę, by przy wołać wiatr. Rześki powiew porwał dławiącą mgłę na białe smugi, najwy raźniej uwalniając w ten sposób ludzi ze zrodzonego ze strachu paraliżu. Zaczęła się pozbawiona godności ucieczka w stronę drzwi. W powietrzu unosiło się całkiem sporo złowieszczy ch uwag o treści „skontaktuję się ze swoim prawnikiem”, ale Hiram by ł zby t zaabsorbowany inny mi sprawami, by to zauważy ć. Nadal spoglądał niespokojnie w stronę poręczy, za którą zniknęły Lilia Wodna i Sokolica. Gdzieś płakała kobieta. Brzmiało to strasznie, jak jęki torturowanego zwierzęcia. Później męski głos zawołał z desperacją lekarza. Niestety, jedy ny obecny tu lekarz leżał nieprzy tomny na podłodze. Potem rozległ się potężny szum, jakby ty siąc łabędzi zry wało się do lotu. Sokolica wy lądowała lekko na balkonie, trzy mając w ramionach Lilię Wodną, i rozejrzała się złowrogo po sali. Hiram podbiegł do niej z niearty kułowany m krzy kiem. Pozostali w lokalu goście wzdy chali albo szeptali z ulgi. Obie kobiety zlewał deszcz, nieprzestający wy pły wać z Lilii Wodnej, ale w niczy m to nie łagodziło gniewny ch, ostry ch jak u jastrzębia spojrzeń, który mi Sokolica rzucała po sali. Gdy spojrzała w oczy Fortunata, furia zniknęła z jej twarzy. Napięcie jednak utrzy my wało się nadal. Szczupłe ciało kobiety wibrowało jak naciągnięta struna skrzy piec, ale nie chodziło tu o reakcję walki lub ucieczki. To by ło… Ruletka poczuła, że do jej policzków napły wa krew. Fale wzajemnego pociągu przepły wały między Sokolicą a Fortunatem niczy m potężny magnes. By ć może by ła to funkcja jej mocy albo po prostu efekt zaburzeń umy słowy ch, ale odnosiła wrażenie, że zdemolowaną salę wy pełnia

piżmowa, uderzająca do głowy woń seksu. Hiram, posuwając się lekkim, ostrożny m krokiem pośród zniszczeń, zatrzy mał się obok Fortunata. — No cóż — wy dy szał. — Naprawdę się nie popisaliśmy. By li tu prawie wszy scy nowojorscy asowie, a on i tak zrobił z nas durniów. — Wskazał oskarży cielsko głową na Fortunata, ale ciemnoskóry mężczy zna go zignorował. — Dzięki Bogu, że udało mi się dosięgnąć Lilii. Gdy by nie by ła lekka jak powietrze, Sokolica nie miałaby szans dotrzeć do niej na czas. Fortunato chrząknął, ale nadal wpatry wał się w Sokolicę, która z roztargnieniem obejmowała jedną ręką ramiona Lilii Wodnej, odwzajemniając spojrzenie mężczy zny. — Choć jeden raz moja moc okazała się… Alfons się oddalił. Sokolica porzuciła uratowaną dziewczy nę i spotkała go w połowie drogi. — Fortunato, do cholery ! Mówię do ciebie! Potrafisz go wy śledzić? Alfons oderwał spojrzenie od kobiety. — Gdy by m potrafił, to czy dopuściłby m do tego, co się wy darzy ło? Hiram rozpostarł bezradnie ręce. — W takim razie musimy zlokalizować jego pomocników. Ktoś na pewno zna jego plany. Ruletka uniosła rękę do gardła i wy czuła bijący tam puls. Wpatrzy ła się z determinacją w bladą twarz Tachiona, obawiając się przeszy wającego wzroku Fortunata. Uniosła zakrwawioną chusteczkę i otarła twarz Takizjanina, ale to ty lko pogorszy ło sprawę. Krwawy zwitek wy padł jej z rąk. Kobieta spoglądała jak zahipnoty zowana na jasną skórę wewnętrznej powierzchni swej dłoni. — Hiram, nie wpieprzaj się. Worchester wy dał z siebie stłumiony dźwięk, przy wodzący na my śl parę wy puszczaną z parowozu. — Nie mam zamiaru siedzieć bezczy nnie. — Proszę cię, nic nie rób. Bez ciebie poradzę sobie znacznie lepiej. Fortunato ujął Sokolicę pod rękę i wy szedł pośpiesznie, nim Hiram zdąży ł zareagować na ostatnią zniewagę. Skrzy dlata aska obrzuciła restauratora zawsty dzony m, przepraszający m spojrzeniem. ♦ Lilia Wodna by ła bezpieczna. Fortunato zapamiętał to sobie i poszedł poszukać Croy da, Veroniki oraz Cordelii. Znalazł ich za jedny m z przewrócony ch stołów. Croy d uratował całą czekoladową śmierć i wszy scy troje jedli ją teraz palcami. Gdy Śpioch zobaczy ł Fortunata, z jego twarzy zniknął uśmiech.

— Naprawdę spierdoliłem sprawę z Modułowy m — przy znał. — Przepraszam. — Nie szkodzi — odparł alfons. — Grunt, że nic wam się nie stało. — Wszy stko z nami w porządku — zapewniła Veronica — Pojadę do niego — oznajmiła Cordelia. — Jeśli jesteś pewien, że nie masz nic przeciwko temu. — Nie mam — zgodził się Fortunato. — Ale nie chcę, by ście dzisiejszej nocy same chodziły po ulicach. Caroline wróci dziś wcześniej. W razie czego zadzwońcie po nią i niech przy jedzie po was taksówką. — Tak, o sensei. Veronica zachichotała. Wszy scy troje wstali i ruszy li ku windom. Croy d obejmował obie dziewczy ny. Cordelia nadal trzy mała w wolnej ręce kawałek ciasta. Fortunato odwrócił się i zauważy ł, że Sokolica gapi się na niego. Próbowała uspokoić Jane i w rezultacie cała by ła mokra. Zauważy ł, że przerwała w połowie zdania, i ruszy ł ku niej. Kawałki szkła i porcelany chrzęściły pod jego stopami. Wszy stko poza Sokolicą skry ło się w cieniu. By ła wy soka, silna i podekscy towana. Fortunato jej pragnął. Choć by ł wy cieńczony i słaby, czuł jej żar dobiegający z drugiego końca sali. Hiram próbował mu coś powiedzieć, ale zby ł go, nie wiedząc nawet, jakich słów uży ł. Zatrzy mał się przed nią. Sokolica dy szała, jakby przed chwilą biegła. — Przy jęcie skończone — oznajmił. — Tak. — Czy mogliby śmy gdzieś pojechać? — Mój rolls czeka na dole. Fortunato skinął głową. Ruszy li razem ku drzwiom. Jej dłoń spoczy wała lekko na jego przedramieniu. ♥ — Zaczekaj! — zawołał Hiram, pokasłując. Oczy nadal miał wilgotne od gazu łzawiącego. Fortunato zerknął na niego przelotnie, zaciskając usta, a potem ruszy ł przed siebie, z Sokolicą uwieszoną na ramieniu. Restaurator wpatry wał się bezradnie w ich plecy, gdy wy chodzili przez szerokie, dwuskrzy dłowe drzwi. Nie by li by najmniej odosobnieni. Ku wy jściu kierował się nieustanny strumień ludzi. Wielu z nich nadal kasłało, poty kało się i podtrzy my wało nawzajem. Oczy mieli czerwone i piekące. By ła wśród nich Poczwarka. Zatrzy mała się, by mu podziękować. — W Kry ształowy m Pałacu przeży łam kilka interesujący ch wieczorów, ale nic w ty m rodzaju — stwierdziła z przekąsem. Fantazja przeszła obok, chwiejąc się na nogach. Miała skaleczony policzek i zniszczoną suknię.

Zatrzy mała się na chwilę, by zagrozić Hiramowi pozwem. Mistral wy wiała w noc resztki dy mu i gazu, a następnie wdrapała się na kamienną balustradę i skoczy ła w ciemność. Gdy unosiła się ku gwiazdom, jej płaszcz wy dął się niczy m spadochron. Wszy scy przy jaciele i goście Hirama Worchestera zmierzali ku drzwiom. Restaurator rozejrzał się po ruinach Wieży Asów. Stoły poprzewracano na podłogę, wszędzie walały się fragmenty potłuczony ch szklanek oraz talerzy. Wózek deserowy, który pchał Astronom, leżał na boku i spanikowani goście wdeptali w dy wan kawałki ciasta z mango i czekoladą oraz sernika amaretto. Niektóre osoby zostawiły tu swoje kolacje pod postacią wy miocin. Dy wan nadal tlił się w jedny m miejscu, a w ścianie ziała dziura sugerująca, że ktoś wy szedł tędy w noc. Wy bito co najmniej cztery okna. Wszędzie walało się pełno szkła. Jeden z ży randoli spadł na podłogę. Leżał pod nim nieprzy tomny, w pełni wy rośnięty słoń indy jski. Lodowa rzeźba Sokolicy by ła teraz całkowicie pozbawiona skrzy deł, a tę, która przedstawiała Tachiona, przewrócono i powoli roztapiała się w kałuży. Sam doktor Tachion leżał na podłodze i jęczał, przy kładając dłoń do czoła. Ruletka klęczała obok niego. Krew sączy ła się między jego palcami i skapy wała na bluzę. Restaurator ruszy ł ku niemu i omal się nie potknął o wy szczerbiony fragment torsu Modułowego. Android wy glądał, jakby otworzono go piłą mechaniczną. — Wy bacz, Hiram — rzekł na jego widok Takizjanin, odwracając liliowe oczy pełne poczucia winy. Ruletka pomogła mu wstać, ale chwiał się na nogach. — Muszę znaleźć Fortunata. Będzie potrzebował mojej pomocy. — Już wy szedł — poinformował go Hiram. — Dokąd? — zapy tał Tach głosem przepojony m bólem. Cofnął dłoń od głębokiej rany na czole i wlepił oczy w krew pokry wającą jego palce. — Nie powiedział mi tego. Towarzy szy ła mu Sokolica. — Muszę go znaleźć — powtórzy ł Tachion. — Nie sądzę, by twój stan na to pozwalał — sprzeciwił się Hiram. — Powinieneś iść do szpitala. Spójrz na siebie! — Bezuży teczny — mruknął Takizjanin. — Jestem bez uży teczny. Restaurator usły szał za sobą trąbienie. Odwrócił się i zobaczy ł, że Dziewczy na-Słoń dźwignęła się chwiejnie na cztery nogi. Rozbły sło białe, oślepiające światło, gdy uwolniła się od nadmiaru masy pod postacią energii. Tachion krzy knął, a Hiram zasłonił oczy. Kiedy odzy skali zdolność widzenia, zobaczy li drżącą, nagą Rahdę O’Reilly stojącą w miejscu, gdzie przed chwilą by ł słoń. Jej towarzy sz, przy stojny Egipcjanin rzucający nożem w jej cy rku, poży czy ł długą kolczugę od Pana Magnesa i okry ł nią dziewczy nę.

Restaurator ponownie zwrócił się ku Tachionowi i Ruletce. Takizjanin wy glądał na półży wego. — Zawieź go do kliniki w Dżokerowie — polecił kobiecie. — Trzeba opatrzy ć tę ranę, zanim wda się zakażenie. Powinno się też zrobić zdjęcie rentgenowskie. To może by ć wstrząs albo i coś gorszego. — Ale Fortunato… — zaczął Tach. Hiram przy brał srogą minę. — W takim stanie ty lko by ś mu zawadzał. Cholera, czy aż tak bardzo pragniesz dodać swoje nazwisko do listy ofiar? Potrzebujesz pomocy lekarza i świetnie o ty m wiesz. — Uniósł rękę. — Jeśli Fortunato zadzwoni, powiem mu, żeby skontaktował się z tobą w klinice. Masz moje słowo. Doktor Tachion skinął z niechęcią głową i pozwolił, by Ruletka poprowadziła go ku drzwiom. Restauracja opustoszała już niemal całkowicie. Hiram skierował się do gabinetu i znalazł Kapitana Tripsa, który klęczał na podłodze pod toaletą i grzebał w stercie potłuczonego szkła oraz różnobarwny ch proszków. Zbierał proszki między palcami i ostrożnie sy pał je na zwróconą ku górze dłoń. — Cholera, to nie czas na ćpanie — warknął restaurator. Trips zwrócił ku niemu jasne, załzawione oczy. — Ja ty lko chciałem pomóc, brachu — wy bełkotał. — Biegłem, żeby przy wołać jednego z moich przy jaciół, ale się potknąłem i kiedy się przewróciłem, wszy stko się potłukło. — Wracaj do domu — rzekł restaurator. Obok niego pojawił się nagle Peter Chou. — Peter, pomóż Kapitanowi znaleźć taksówkę, zanim pokaleczy się ty m rozbity m szkłem, dobra? Chou skinął głową. Hiram ponownie skierował się do gabinetu, ale po drodze zatrzy mał go Curtis. — Telefon do Fortunata. To policja. Co mam im powiedzieć? — Że wy szedł z Sokolicą. Ona chy ba ma komórkę w samochodzie. Podaj im numer. Ominął Curtisa i wszedł do gabinetu. Lilia Wodna siedziała w jego fotelu, nadal blada i wstrząśnięta. Po jej twarzy spły wały strumy ki wody. Spojrzała na niego. Ackroy d siedział na skraju biurka, trzy mając w ręce głowę Modułowego. — Ach, biedny chip silikonowy — mówił. — Znałem go, Hiram. Jane roześmiała się cicho. Restaurator wy czuwał w ty m dźwięku nutę zaczy nającej się histerii. Ackroy d przerzucał lekko głowę z ręki do ręki. Czapeczka z niej spadła, a kopuła radaru by ła pęknięta. — Odłóż to — rzekł Hiram. Opadł ciężko na krzesło i spojrzał na Lilię Wodną. — Bardzo się cieszę, że nic ci się nie stało. Nie sądzę, by m mógł dzisiaj znieść jeszcze jedną śmierć. A już z pewnością nie twoją. — A co z nim? — zapy tał Jay, kładąc głowę na biurku. Niewidzące oczy androida spoglądały

na Hirama. — Przy kro mi z jego powodu, ale, ściśle mówiąc, nie by ł ży wy i teraz nie jest martwy. Jego twórca zapewne zbuduje następnego. — Uwodziciel wersja czwarta? Kolejny z serii darów Doliny Krzemowej dla kobiet? — zapy tała Jane. Z jej ust ponownie wy rwał się cichy śmieszek. Zakry ła je dłonią. Restaurator sły szał jej wy silony oddech. — Jane, jeśli nie masz nic przeciwko temu, uznałby m to za przy sługę, gdy by ś została tu na chwilę. Astronom już zniknął, kiedy wróciłaś z Sokolicą, więc jeśli mamy szczęście, pomy śli, że nie ży jesz. Nie wy prowadzajmy go z błędu. W końcu jego lista jest długa. — Pogłaskał się po głowie. — Poproszę Petera i jego ludzi, żeby zostali na posterunku. Wiem, że to niewiele, ale lepsze to niż nic. Lilia Wodna skinęła głową i odsunęła dłoń od twarzy. — Zgoda. Ja też nie mogłaby m już dziś znieść wiele więcej. Hiram zmusił się do uśmiechu, mając nadzieję, że uspokoi ją nieco. — Nie chciałem, by twoja pierwsza lekcja latania by ła aż tak przerażająca. Usiadła prościej, najwy raźniej starając się strząsnąć z siebie skutki szoku, na ile ty lko by ło to możliwe. — A co z tobą? — zapy tała. Hiram Worchester splótł dłonie na brzuchu. Uświadomił sobie, że wy gląda okropnie. Parsknął śmiechem, krótkim i pozbawiony m wesołości. Szok powoli mijał, ale, o dziwo, nie bał się. Uświadomił sobie, że jest głodny jak wilk i narasta w nim zimny, spokojny gniew. Pomy ślał o Eileen. — Hiram? — odezwał się Rzutnik, wy ry wając go z zadumy. — Zabiłby m go, gdy by m mógł — rzekł restaurator, raczej do siebie niż do nich. — Niewy kluczone, że mogłem, ale wtedy Jane by zginęła. Tego wy boru nie żałuję. — Spojrzał czule na dziewczy nę, po czy m przeniósł wzrok na Ackroy da. — Jay, jestem przekonany, że będę musiał znowu skorzy stać z twoich usług. — Rewelacja — skwitował Ackroy d. — Załatwimy starucha? — Gdy by m ty lko wiedział, gdzie go szukać — odparł Hiram. — Albo chociaż, w jakim miejscu zacząć poszukiwania. — Wy konał krótki, niecierpliwy gest prawą dłonią. — Nie, to nie miałoby sensu. Zresztą Fortunato jasno wy raził swe zdanie, więc zostawimy jemu bohaterskie czy ny. Są jednak jeszcze inne długi, które powinno się dziś spłacić. Możesz to nazwać donkiszoterią, ale po wszy stkim, co się dziś wy darzy ło, po prostu nie potrafię siedzieć bezczy nnie. — Skrzy wił się. — Mam wielką ochotę naprawić jakąś krzy wdę. — Weź dwie aspiry ny i połóż się do łóżka — skwitował Jay. — Przejdzie ci.

— Nie — sprzeciwił się Hiram. — Nie sądzę. — Wstał i sięgnął do kieszeni smokingu. Nadal miał tam karteczkę z adresem Kruczka. — Włącz licznik. Pojedziemy pogadać z prawnikiem. ♣ Spector poczuł, że jego nadgarstków doty kają szorstkie dłonie. Otworzy ł oczy i zatkał usta ręką. Zanosiło się na to, że może zwrócić wołowinę na ostro, którą zjadł w Lilii Hajfongu. Zobaczy ł klęczącą obok postać i jęknął. — Nie umarłeś. Wiedziałem o ty m, kiedy cię wy ciągałem. Miałeś farta, że tu by łem. Inaczej by ś się udusił. To by ł głos starego mężczy zny. Spector pomacał dłońmi wokół siebie. Nadal leżał pośród śmieci. — Kurwa, gdzie ja jestem? — Na barce wy pełnionej śmieciami, przy jacielu. Mógłby m cię zapy tać, jak tu trafiłeś, jeśli zechcesz mi to powiedzieć. Staruszek wy jął zapalniczkę i zapalił papierosa. By ł zupełnie ły sy, miał brązowe oczy i wąskie wargi. Jego pomarszczona skóra miała lekko pomarańczowy odcień, a pulchne ciało przy wodziło Spectorowi na my śl ludzika Michelina. Zapalniczka zgasła. — Jakieś zwariowane dupki pobiły mnie i wrzuciły do pojemnika na śmieci. Nie pamiętam nic więcej do chwili, kiedy mnie ocuciłeś. — To kłamstwo by ło równie dobre, jak każde inne. Sięgnął do kieszeni w poszukiwaniu notatników. Zniknęły. — Mogliby śmy zapalić jakieś światło? Chciałby m się przekonać, co te skurwy sy ny mi zostawiły. Mały płomy k zapalniczki rozbły snął znowu. Spector sprawdził wszy stkie kieszenie i zaczął przeszukiwać śmieci u swoich stóp. Chciał odzy skać te książeczki. Jeśli będzie je miał, chłopaki z Widmowej Pięści mogą mu pomóc w walce z Astronomem. Kilku ludzi z karabinami maszy nowy mi może całkowicie zmienić układ sił, jeśli starzec rzeczy wiście będzie tak zmęczony, jak spodziewał się Spector. — Mówiłeś, jak się nazy wasz? — zapy tał, próbując odwrócić uwagę staruszka od swy ch poszukiwań. — Nie mówiłem. Jestem Ralph. Ralph Norton. Mężczy zna opuścił zapalniczkę. Miał na sobie niebieską koszulę z długimi rękawami, granatowe spodnie i kamizelkę. Wszy stko to by ło brudne i zmięte. — Zgubiłeś coś, tak? — Ehe. — Spector odrzucił na bok plastikową torbę i zaczął przeszukiwać śmieci u swoich stóp. — Gdzie właściwie mnie znalazłeś? — Na końcu barki, gdzie cię wy sy pali. — Mężczy zna wy ciągnął rękę. — Pomogę ci, jeśli powiesz mi, czego szukasz. Nie mam w tej chwili nic lepszego do roboty.

Spector przy jrzał się swojej stopie. By ła różowa i miękka, ale nadal rosła. Wstał ostrożnie. Kolana się pod nim ugięły, a nogi zapadły mu w odpadki. Odrastająca stopa by ła jak kubeł z rozżarzony mi węglami przy wiązany do końca nogi, musiał jednak jakoś to wy trzy mać. — Nie, dziękuję. Ale kupię od ciebie tę zapalniczkę. Sięgnął do kieszeni. Pieniądze nadal by ły na miejscu. Wy ciągnął banknot. — Nie ma potrzeby. Weź ją sobie. — Ralph wręczy ł mu zapalniczkę. — Zostało jeszcze mnóstwo pły nu. Spector zapalił zapalniczkę i powlókł się ku drugiemu końcowi barki. Na wprost przed sobą miał światła Manhattanu, ale wcale nie poczuł się lepiej na ich widok. Musi znaleźć te książki, zanim zjawi się Astronom. — Idź powoli — ostrzegł go Ralph. — Bo zwalisz się na twarz. — Racja. — Spector dy szał ciężko. — Co właściwie tu robisz? — Wracam taksówką do domu — odparł ze śmiechem Ralph. — Mieszkam na Fresh Kills na Staten Island. — Fresh Kills? — To największe wy sy pisko w kraju. Może nawet na cały m świecie. Te cztery barki rano ruszą z powrotem na Manhattan. Zabrałem się nimi ty lko dlatego, że kilku moich krewny ch przy jechało na Dzień Dzikiej Karty i chcieli, żeby m im pokazał miasto. — Mieszkasz na wy sy pisku? — zapy tał Spector, nie przestając brnąć naprzód. — Jasne. Zdziwiłby ś się, jakie rzeczy ludzie wy rzucają. Często jeszcze całkiem dobre. Pracownicy urzędu oczy szczania parę razy mnie przeganiali, ale ja zawsze wracam. Czy nsz jest za niski, żeby m mógł to sobie odpuścić. — Ralph położy ł rękę na ramieniu Zgona. — Znasz jakichś asów? Spector zeszty wniał. — Nie osobiście. Dlaczego py tasz? — Dlatego, że ja też jestem asem. Mam moc. Spector poczuł się zby t zmęczony, by iść dalej. Usiadł. — Jesteś asem i mieszkasz na wy sy pisku. Czy wy glądam na prostaczka ze wsi? Ralph uśmiechnął się, uniósł karton po mleku, zamarł w dramaty cznej pozie, a potem odgry zł kawałek pojemnika. Przeżuwał go przez chwilę, a wreszcie przełknął. — Mogę zmetabolizować wszy stko. Tak powiedział doktor Tachion. To, co dla większości ludzi jest odpadkami, dla mnie stanowi poży wienie. Spector ry knął głośny ch śmiechem. — Ży wisz się śmieciami? To jest twoja moc? Założę się, że nikt nie wchodzi ci w drogę. Ralph skrzy żował ramiona na piersi.

— Proszę bardzo. Śmiej się do woli. Wiesz, ile oszczędzam przez rok ty lko na jedzeniu i czy nszu? Sam jestem własny m szefem. Nikt mi nie mówi, co mam robić. Nikt mi nie każe nigdzie chodzić. Większość ludzi przez całe ży cie nie zdoby wa podobnej władzy. — Masz trochę racji. Wiesz co? Czuję się zmęczony. Może i mógłby ś mi pomóc. Szukam paru notatników owinięty ch w plastikową folię. Zapłacę ci, jeśli je znajdziesz. — W porządku. Ale będziemy potrzebowali czegoś lepszego niż zapalniczka, bo inaczej nigdy ich nie znajdziemy. — Potarł w zamy śleniu kciuki o siebie. — Zimne ognie powinny się nadać. Mam ich kupę. Wrócę za minutkę. — Zimne ognie? — Ehe. Mam ich mnóstwo. Chciałem je odpalić o północy, żeby uczcić święto na własną rękę. Zaczekaj tutaj. Ruszy ł po śmieciach ku drugiemu końcowi łodzi. Spector przy gry zł wargę, wty kając palce do paru dziur po kulach, które miał w mary narce. Jeśli zdoła przeży ć dzisiejszy dzień, nie wstanie z łóżka przez cały ty dzień. ♣♦♥♠

Rozdział 17 22:00 Rolls by ł dopiero kilka przecznic od Wieży Asów, gdy nagle zadzwonił telefon. Fortunato zerknął na Sokolicę, która wzruszy ła ramionami i odebrała rozmowę. — Do ciebie — oznajmiła. — Mówi Altobelli — odezwał się głos w telefonie. — Wy dusiłem ten numer z Hirama. Chodzi o Kafkę. — Kurwa — warknął Fortunato. — On nie ży je. — Ży je — uspokoił go policjant. — Ale niewiele brakowało. — Opowiedz mi o ty m. — Mniej więcej piętnaście minut temu wewnątrz celi pojawił się nagle jakiś dziwoląg w białej szacie. Ja jednak uwierzy łem w twoje ostrzeżenie i umieściłem tam oddział SWAT. Kiedy skurczy by k zaatakował Kafkę, otworzy li do niego ogień ze wszy stkiego, co mieli. — I? — Nic mu się nie stało. Ale kule odbijały się od niego i po każdy m strzale stawał się nieco wolniejszy, aż wreszcie zniknął. — Mieliście szczęście, że jest osłabiony. W przeciwny m razie nic, czy m dy sponujecie, nie zdołałoby go powstrzy mać. — Kimkolwiek by ł, miał więcej szczęścia od nas. — Co masz na my śli? — Nie na telefon. Pamiętasz to miejsce, w który m spotkaliśmy się w zeszły m miesiącu? Nie wy mieniaj jego nazwy, ty lko powiedz tak albo nie. — Tak. — Czy możesz się tam ze mną spotkać? Naty chmiast? — Altobelli… — My ślę, że to sprawa ży cia lub śmierci. Mojej. — Już jadę — odparł Fortunato. — Astronom — stwierdziła Sokolica, gdy zakończy ł rozmowę. Skinął głową. — Wezmę taksówkę. Ty wróć do Wieży Asów. Tam będziesz bezpieczna. — To śmieszne. Bezpieczniejsza będę z tobą. I po co brać taksówkę, kiedy możesz tam

zajechać rolls-roy ce’em z szoferem. — Uniosła jedną brew. — Mam rację? ♠ Przegnawszy kilku regularny ch klientów, Rodzina Gambione przeniosła spotkanie do głównej sali i zestawiła razem kilka stolików. Broń i czujność rzucały się w oczy. Rosemary stała na boku, słuchając kłócący ch się mężczy zn. Na twarzy Trampuli malował się nieprzenikniony uśmiech. Bezdomna i Jack siedzieli na ławce pod ścianą. — Chcę zacząć poszukiwania Cordelii. Minęło już kilka godzin. Więcej czasu, niż obiecałem Rosemary. Jack ły pnął ze złością na asy stentkę prokuratora. — Dopóki to się nie skończy, nie może do nikogo zadzwonić. — Trampula zerknęła ze współczuciem na Jacka, który szarpał rękaw za małej białej kurtki kelnerskiej. — Zjedz coś. Mężczy zna wy cisnął limonkę do zupy, potrząsnął głową i wziął w ręce pałeczki, by wy ciągnąć z miseczki bry łkę ry żowego makaronu z krewetkami. — I co teraz zrobi bez książek? — zapy tał, wskazując pałeczkami na Rosemary. — Nie mam pojęcia. Podjęła już decy zję. Jakoś sobie poradzi. — Trampula oparła głowę o ścianę loży i zamknęła oczy. — Spróbuję się dowiedzieć, czy ktoś widział Cordelię. Bądź cicho. Jack zjadł zupę i ponownie wy pełnił miseczkę, cały czas podsłuchując rozgry wki między mafiosami. By ło dwóch przy wódców frakcji. Starszy mężczy zna o czarny ch włosach zaczesany ch do ty łu, ubrany w ciemnoszary dwurzędowy garnitur, podkreślał niezwy kłą ważność konty nuowania linii don Frederica dla zachowania stabilności. Drugi, młodszy, o ciemnobrązowy ch włosach kunsztownie uczesany ch w coś, co Jack opisałby jako zmody fikowaną fry zurę na punka z my sim ogonkiem, wskazy wał, że Rzeźnik nie radził sobie zby t dobrze z konkurency jny mi grupami próbujący mi wtargnąć na ich teren. Wszy scy wy słuchali go bez komentarza. — Żadna z pozostały ch Rodzin nie próbowała podważy ć naszego autory tetu — stwierdził starszy mężczy zna i rozparł się na krześle z wy raźną saty sfakcją. — Jezu, Ricardo, pewnie, że nie próbowali. — Nowofalowy mafioso wzniósł oczy ku niebu. — Wszy scy mieli na głowie prawdziwe groźby. Wietnamczy ków. Kolumbijczy ków. Dżokerów. Kurwa, nie widzisz, że całe Dżokerowo zmienia się w jedną wielką katastrofę? — Szacunek, Christopher — poskarży ł się Ricardo, wskazując ze współczuciem głową na Rosemary. — Dziękuję, Ricardo Domenici. Kobieta podeszła do stolików. — Sły szała znacznie gorsze rzeczy, Ricardo. Jestem pewien, że nawet w biurze prokuratora. — Christopher Mazzuchelli potrząsnął z iry tacją głową. — Rzecz w ty m, że potrzebny nam

przy wódca, który potrafi stawić czoło nowy m zagrożeniom. No wiesz, ewoluować. — Mazzuchelli ma rację. — Wszy scy capo Rodziny Gambione skierowali spojrzenia na Rosemary. — Musimy przekazać kierownictwo świeżej krwi, gdy ż w przeciwny m razie rodzinę czeka zagłada. To oczy wiste. — Signorina Gambione, to jest poważna sprawa — odezwał się starszy mężczy zna uspokajający m tonem. — Decy zja należy do nas. Może lepiej by by ło… — Tak, Ricardo. Nazy wam się Gambione. Jestem ostatnia z rodu. — Kolejno spojrzała w oczy obu mężczy znom. — To moja rodzina i mam prawo głosu. — Może chce dostać robotę po ojcu. Christopher Mazzuchelli uśmiechał się ty lko do chwili, gdy jej spojrzenie wróciło do niego. — Może i chcę. — Usta Rosemary rozciągnęły się w wąs kim, enigmaty czny m uśmieszku. — Donatello nie ży je. Michaelangelo, Raphael i Leonardo również. Czterech don. Zdajecie sobie sprawę, z czy m mamy do czy nienia, ale nie wiecie, co robić. Ricardo widzi ty lko przeszłość. — Chwileczkę. Zaskoczony Mazzuchelli rozdziawił lekko usta. — Któż mógłby by ć lepszy ? — Kurwa, jesteś prokuratorem okręgowy m! — Tak. — Rosemary uśmiechnęła się, jakby rozważała otwierające się przed nią możliwości. — Nie zdołam zapewnić nam pełnej ochrony, ale z pewnością mogę poprawić sy tuację. A informacje, jakie posiadam, będą bezcenne. Trzeba będzie chronić moją tożsamość jako członkini Rodziny. Nikt poza ty m pokojem nie może się o niczy m dowiedzieć. Omerta. — Nie możesz kierować Rodziną potajemnie. — Ricardo Domenici by ł wy raźnie oburzony ty m pomy słem. — Nawet gdy by śmy dopuścili podobną możliwość. — To prawda. Ktoś będzie musiał by ć moim… rzecznikiem. — Przy jrzała się kolejno każdemu z mężczy zn. — Mazzuchelli. Capo zaczęli gadać do siebie, gdy Christopher Mazzuchelli uśmiechnął się bezczelnie do Rosemary. — Czy który ś z panów się sprzeciwia? Ricardo? — Jest za młody, brak mu doświadczenia. Już sam jego wy gląd… — Ricardo rozpostarł ramiona, jakby chciał podkreślić absurdalność tego pomy słu. — Inne Rodziny będą się z nas śmiały. — To szaleństwo. Kobieta, chłopak… — Mężczy zna o obwisły ch policzkach i półdniowy m zaroście, odziany w trady cy jny czarny płaszcz, odsunął krzesło i wstał. — Wrócę, kiedy będziecie gotowi wy brać nowego don. Mazzuchelli stanął mu na drodze, ale na gest Rosemary odsunął się na bok. Dy sy dent przeszedł

przez salę, w której zapadła nagła cisza, i otworzy ł drzwi. — Morelli! — zawołała ostro Rosemary. Mężczy zna, który przed chwilą wy szedł, cofnął się z powrotem do sali, wlepiając oczy w wy lot lufy uzi, którą Morelli wy mierzy ł w jego pierś. — Słucham, signorina? — odezwał się ten drugi. — Jest jakiś problem? — My ślę, że już go rozwiązaliśmy. Zgadzasz się, DiCenzi? — zapy tała, uważnie przy glądając się mężczy źnie, który przed chwilą wrócił. Pod groźbą lufy DiCenzi skinął głową. — Si, signorina. Nie ma żadnego problemu. — Znakomicie. — Przy jrzała się siedzący m, wy trzeszczający m oczy capo. — A może który ś z was jakiś ma? Ricardo zerknął pośpiesznie na mężczy zn siedzący ch po jego bokach. Obaj ignorowali go ostentacy jnie. — Nie ma żadnego problemu, doña Gambione. — My ślę, że wy starczy signorina. — Obdarzy ła capo drapieżny m uśmiechem. — Usiądź, DiCenzi. Dziękuję, Morelli. Ty też usiądź, proszę. Mazzuchelli gapił się na Morellego jak na nieświeży stek. — Christopher — podjęła Rosemary. — Zdaję sobie sprawę z twojej nadmiernej ambicji. Nie bądź zby t pochopny. Odpowiedział na jej uśmiech własny m, równie krwiożerczy m. — Ty jesteś szefową. Rosemary skinęła głową i rozejrzała się po restauracji. — Czy ktoś widział kierownika? — Chcesz zamówić coś do jedzenia? — zapy tał ze zdumieniem Ricardo. — My ślę, że signorina chciałaby się dowiedzieć, jak tu się dostał ten skurczy by k, który ukradł książki. — Mazzuchelli spojrzał pogardliwie na Ricarda. — Nie sądzisz, że to interesujące py tanie? Morelli wstał i ruszy ł w stronę kuchni. — Signorina, zaraz go przy prowadzę. Podczas gdy Morelli przy gotowy wał przerażonego Wietnamczy ka do przesłuchania przez Rosemary, nowa głowa Rodziny Gambione dzwoniła do swy ch ludzi na komisariatach, by zapy tać o Cordelię. Po wschodniej stronie miasta jakiś policjant widział dziewczy nę, która bardzo ją przy pominała. Szła w dół Manhattanu jedną z alej w Alphabet City. To wy darzy ło się całkiem niedawno. Trampula pragnęła znaleźć się tam osobiście, zanim nakaże zwierzętom szukać dziewczy ny. Jack by ł gotowy naty chmiast ruszać w drogę, ale Rosemary na chwilę odprowadziła oboje na

bok. — Posłuchajcie, bardzo wam dziękuję za pomoc. Niezupełnie to planowałam, ale bez was nie miałaby m szans tego osiągnąć — oznajmiła z ty powy m dla polity ków uśmiechem. — Naprawdę? Trampula spojrzała jej prosto w oczy. — Suzanne, nie miałam pojęcia… — Dobra, będziemy w kontakcie. Bezdomna kobieta zaczęła się odwracać. Jack szedł już ku drzwiom. — Suzanne, później do ciebie zadzwonię. Zawiadom mnie, co się stało z siostrzenicą Jacka. Trampula zerknęła na Morellego, który stał w kącie z Wietnamczy kiem. W ty m świetle krew wy dawała się czarna. Kobieta potrząsnęła lekko głową. Rosemary zaczerwieniła się i wy prostowała. — No wiesz, mogę tu zrobić coś dobrego. Zapanować choć trochę nad sy tuacją. Trampula się nie zatrzy my wała. — Suzanne, chciałaby m później z tobą pogadać. Mam parę pomy słów doty czący ch zwierząt. Wszy stkie mięśnie barków i górnej części pleców Trampuli napięły się nagle. Kobieta wy szła z sali za Jackiem. Starała się nie słuchać, ale miała wrażenie, że sły szy dobiegające zza jej pleców stłumione krzy ki bólu. ♦ W Donut Hole po drugiej stronie ulicy, naprzeciwko stacji metra w Dżokerowie, nadal panował intensy wny ruch. Chodniki by ły zapchane aż po ry nsztoki. Co kilka minut kolejny czarnobiały radiowóz wy ładowy wał na stopniach komisariatu nowy transport rozrabiający ch pijaczków. Fortunato wy siadł z rollsa przecznicę dalej. Samochód oddalił się wolno po zatłoczonej ulicy, szukając podwójnego miejsca do parkowania. Alfons dopchnął się do stolika pod ty lną ścianą, gdzie znalazł Altobellego. Policjant włoży ł strój do biegania, a na głowie miał czapeczkę Brookly n Dodgers. — Niemalże musiałem kogoś zabić, żeby dostać to miejsce. Chcesz pączka? Fortunato potrząsnął głową. — Mów, co się stało, Altobelli. Nie mam dużo czasu. — Fakty cznie wy glądasz na podenerwowanego. No dobra. Chodzi o Blacka. Johna F.X. Blacka, kapitana z komisariatu w Dżokerowie. — Znam to nazwisko. — Po południu zostawiamy tu Kafkę. Po godzinie dzwoni do mnie jeden z moich ludzi. Black rozkazał im odwołać ochronę Kafki. Podjeżdżam na miejsce, żeby się przekonać, co jest grane, i widzę, że Black próbuje go wy wieźć radiowozem. Wciska mi kit o wy mianie więźniów. A ja mu

na to, pokaż mi papiery. Wciska mi więcej kitu. Wtedy zabieram mu dżokera i sam przewożę go na miejsce. — Chcesz mi powiedzieć, że Black jest umoczony. — Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo. Zaraz po ty m, jak tamten okularnik w białej szacie próbował załatwić Kafkę, dzwoni do mnie mój informator z komisariatu w Dżokerowie i mówi, że niespełna pięć minut temu widział tego samego faceta w gabinecie kapitana Blacka. Fortunato wstał. — Gdzie on teraz jest? Altobelli wskazał kciukiem na posterunek. — Każdy gliniarz na Manhattanie pracuje dziś na dwie zmiany. Sam powinienem teraz by ć na Riverside. — W takim razie wracaj tam i postaraj się, żeby cię widziano. Altobelli musiał się nad ty m chwilę zastanowić. Wreszcie skinął głową. — Dobra. — Czy ktoś jeszcze wie o Blacku? — Ty lko ty i ja. Fortunato? — Tak? — To pewnie nic… Po prostu… nie jestem przy zwy czajony do takiego postępowania. Zawsze starałem się bronić naszy ch ludzi. — On już nie jest wasz. Należy do Astronoma. A teraz jest mój. ♥ Adres znajdował się w Central Park West. Wzięli taksówkę. Hiram nie chciał angażować Anthony ’ego ani bentley a w nieprzy jemne wy darzenia, do który ch mogło dojść. Za masy wny mi drzwiami z żelaza i grubego szkła, strzegący mi wejścia do apartamentowca, stało anty czne biurko, za który m siedział portier. Za plecami miał szereg monitorów. Mężczy zna by ł zbudowany jak zawodowy futbolista, łatwo też by ło zauważy ć przy cisk bezgłośnego alarmu wbudowany w blat biurka około dwóch centy metrów od jego dłoni. Raczej nie spodziewał się kłopotów ze strony grubasa w smokingu i nieprzy ciągającego uwagi faceta w tanim, brązowy m garniturze. — Słucham? — zapy tał przez domofon. Jay Ackroy d złoży ł prawą dłoń na kształt pistoletu i wy celował w odźwiernego przez grubą szy bę. — Mam coś dla ciebie, chłopcze — stwierdził i mężczy zna zniknął z trzaskiem wy pełniającego nagle powstałą próżnię powietrza. Hiram stanął na palcach i zakoły sał się lekko, rozglądając się nerwowo.

— Gdzie go… — zaczął. — Do głównego pomieszczenia Nowojorskiej Biblioteki Publicznej — wy jaśnił Jay. — Miałem wrażenie, że powinien nadrobić zaległości w lekturze. — Wy jął portfel, wy ciągnął z niego kartę kredy tową i w mgnieniu oka otworzy ł drzwi. — Nigdy nie wy chodź z domu bez karty — poradził Hiramowi, chowając ją. Weszli do holu. Zgodnie z oczekiwaniami Hirama Latham mieszkał w pent housie. Jay nacisnął guzik windy. Na plakietce z brązu umieszczonej nad dzwonkiem widniał wy tłaczany napis ST. JOHN LATHAM. Jay nacisnął dzwonek i obaj zaczęli czekać w nerwowy m milczeniu przy drzwiach windy. Nie ma go w domu — pomy ślał Hiram. Pewnie, że go nie ma, poszedł gdzieś, na pewno… Wtedy drzwi otworzy ły się nagle z cichy m bzy czeniem. Weszli do małego przedpokoju, w który m nie by ło nic poza wieszakiem na kapelusze, wy konany m z giętego drewna, oraz stojakiem na parasole. Kuchnia by ła po prawej, a wnęka po lewej. Na wprost przed nimi znajdował się wielki pokój z zatopiony m salonem, barkiem oraz sięgającą od podłogi do sufitu ścianą ze szkła, za którą znajdował się ogród na dachu. Za nim rozciągał się wspaniały widok na Central Park oraz na miasto i gwiazdy położone za nim. Z zagłębienia dobiegały głosy. Hiram posuwał się naprzód drobny mi cichy mi krokami, ale podeszwy Jay a głośno stukały o bły szczący parkiet. — Świetnie. Tak. Tak, za wszelką cenę. Zadzwoń do mnie, kiedy będziesz coś wiedział. Mężczy zna nacisnął guzik, wy łączając głośno mówiący telefon. Jedy ny m źródłem światła w pomieszczeniu by ła lampa stołowa z zielony m abażurem. Latham siedział za biurkiem. Jego lewa dłoń spoczy wała na stercie planów miasta, a prawą pisał coś na klawiaturze peceta. Miał na sobie kamizelkę i spodnie od szarego garnituru od Armaniego. Najwy ższy guzik nieskazitelnie białej koszuli by ł rozpięty, a ciemny, fularowy krawat zwisał z boku, luźno zawiązany. Mężczy zna nie uniósł spojrzenia, kiedy weszli do środka. — Czy panów znam? — Nazy wam się Worchester — odezwał się restaurator. — Hiram Worchester. Mój towarzy sz to Jay Ackroy d, licencjonowany pry watny detekty w… — Który nielegalnie aresztował dziś klienta firmy Latham i Strauss, gwałcąc jego konsty tucy jne prawa i powodując straszliwy stres, nie wspominając już o dezorientacji, uszczerbku dla jego dobrego imienia oraz obawie o ży cie i bezpieczeństwo — przerwał mu Latham, nadal nie odry wając wzroku od klawiatury. Na ekranie widniała jakiegoś rodzaju siatka. — Ten błąd będzie kosztował pana Ackroy da znaczną sumę pieniędzy, a zapewne również licencję. — Zakończy ł wpis, zapisał go i usunął siatkę z ekranu. Dopiero wtedy raczy ł obrócić w ich stronę krzesło o wy sokim oparciu. — Jeśli pragnie pan zaproponować ugodę, z pewnością jestem gotowy pana wy słuchać.

— Ugodę? — powtórzy ł przerażony Hiram. — Sugeruje pan, że powinniśmy zapłacić temu straszliwemu zbirowi… — Ostrzegam pana przed zniesławieniem, panie Worchester. I tak ma pan już pod dostatkiem kłopotów. — Zadzwonił telefon, ale Lathamowi nie chciało się podnosić słuchawki. Nacisnął ty lko przy cisk włączający mikrofon i oznajmił: — Nie, teraz mam gości. Zadzwoń za dziesięć minut. — Dzwoniący odłoży ł słuchawkę, nie przedstawiając się. — Co ma mi pan do powiedzenia, panie Worchester? — Pański klient to by dlę — oznajmił bez ogródek Hiram. — Szczerze mówiąc, nie rozumiem, dlaczego człowiek z pańską pozy cją zgodził się reprezentować kogoś takiego. — Sam trochę się temu dziwię — dodał Jay Ackroy d. Opierał się o framugę, trzy mając ręce w kieszeniach. — Z reguły ma pan więcej klasy. — Rzadko angażuję się w kry minalne sprawy — przy znał Latham. — W gruncie rzeczy nie zajmuję się ty m oficjalnie. Zawsze jednak zaznajamiam się ze wszy stkimi prowadzony mi przez nas sprawami, nawet najmniej ważny mi. Pan Tulley zawiadomił mnie o wszy stkim dziś po południu. — Dla kogo pan naprawdę pracuje? — zapy tał Hiram. Jay Ackroy d jęknął. Restaurator obrzucił go złowrogim spojrzeniem. — To jest wy muszenie i wie pan o ty m równie dobrze, jak ja. Chcę się dowiedzieć, kto za ty m stoi, i to naty chmiast. — Podszedł do biurka, oparł się o blat i spojrzał prawnikowi prosto w oczy. — Ostrzegam pana. Jestem asem i dy sponuję znaczący mi mocami, a do tego miałem dziś bardzo zły dzień. — Grozi mi pan, panie Worchester? — zapy tał Latham z uprzejmy m zainteresowaniem. — Nie czuję się za dobrze — poskarży ł się stojący w drzwiach Ackroy d. Hiram obejrzał się na niego z iry tacją. Detekty w trzy mał się za brzuch, a jego twarz przy brała lekko zielonkawy odcień. Mogło to jednak by ć ty lko skutkiem oświetlenia. — Nie jadłby m tak dużo, gdy by m wiedział, że będę narażony na gaz łzawiący. — Beknął. — Gdzie jest klop? — zapy tał z niecierpliwością w głosie. — Za główną sy pialnią po prawej — odpowiedział Latham. Ackroy d pomknął we wskazany m kierunku i po chwili usły szeli odgłos wy miotów. — Urocze — stwierdził prawnik. Hiram ponownie zwrócił się ku niemu. — Mniejsza z Ackroy dem. Przez pańskiego klienta i jego kumpli porządny, uczciwy człowiek trafił dziś do szpitala. Złamali mu rękę i dwa żebra. Wy bili kopniakami kilka zębów i spowodowali lekki wstrząs mózgu. Spalili też jego ciężarówkę i zdemolowali sklep. Zatruli moje homary benzy ną, panie Latham. — Czy widział pan, jak mój klient popełnił którąś z ty ch domniemany ch zbrodni? Nie? Tak też my ślałem. A pan Ackroy d?

— Do cholery, Latham, by łem tam dziś rano i widziałem, co zamierzali zrobi… — Kto? — Oni — odparł restaurator. — Jego ludzie. By ło ich trzech. Mówili na siebie Oko, Cheech i, hmm, nie pamiętam ksy wki tego trzeciego. Oko to dżoker. — Nie mam pojęcia, o kim pan mówi — stwierdził Latham. — Tak czy inaczej, pan Seivers nie jest członkiem żadnego gangu. — Pan Seivers? Hiram przez chwilę poczuł się zbity z tropu. — Mam wrażenie, że niektórzy znają go jako Maczugę. Jeśli zamierza pan prześladować kogoś za jego wy gląd, powinien pan przy najmniej zadać sobie trud, by sprawdzić, jak brzmi jego nazwisko. Tak się składa, że on się nazy wa Robert Seivers. Obaj usły szeli szum spłukiwanej wody. — Pański przy jaciel jest skończony, chy ba że zaproponuje pan ugodę. Jak sądzę, nasza rozmowa również jest skończona. Jak pan widzi, jestem bardzo zajęty. Jay Ackroy d wrócił do pokoju. Nadal by ł trochę blady i wcierał usta chusteczką. — Zmiatajcie — zasugerował zimny m tonem Latham. — Obaj. — Nie może pan… — zaczął Hiram. — Woli pan, żeby m zadzwonił na policję? Gdy czekali na windę, restaurator ły pnął na Jay a z oburzeniem. — Nie na wiele mi się zdałeś — stwierdził. — Masz prawdziwą ży łkę do śledczej roboty, Hiram — odparł detekty w. — Nie chciałem wy bijać cię z ry tmu. Drzwi się otworzy ły i obaj wsiedli do windy. — To nam zupełnie nic nie dało — poskarży ł się restaurator, naciskając guzik z pasją większą, niżby zależało. — Och, tego by m nie powiedział — sprzeciwił się Ackroy d, spoglądając na zegarek. — Jeśli Kruczek rzeczy wiście jest tak spry tny, za jakiego go uważam, sprawdza w tej chwili łazienkę. — Sprawdza łazienkę? — zdziwił się Hiram. — I sy pialnię też. Nie sądzę, by naprawdę uwierzy ł w mój nagły ból brzucha. My śli, że poszedłem do klopa, by umieścić tam pluskwę. — Aha — odparł Hiram. — Straci czas na poszukiwania… — Mam nadzieję, że nie. Do licha, nie ukry łem jej zby t dobrze. Jest na telefonie przy jego łóżku, co mogłoby by ć bardziej oczy wiste? Restaurator wlepił w niego spojrzenie. — Zamontowałeś pluskwę, ale chciałeś, żeby ją odkry ł. Dlaczego?

— Żeby mógł ją znaleźć — wy jaśnił Ackroy d. — Wtedy powinien się ucieszy ć. I tak uważa nas za przy głupów, a do tego ma dziś na głowie inne sprawy. — Skąd wziąłeś pluskwę? Winda zjechała na dół. Drzwi się otworzy ły i obaj wy siedli. — Zawsze noszę ze sobą kilka — odparł Ackroy d, wzruszając ramionami. — Przy dają się do straszenia ludzi. Kupuję je tanio w Dżokerowie. Jeden facet sprzedaje mi uszkodzone, sześć sztuk za dolara. Kruczek nie zauważy różnicy, chy ba że zna się na elektronice znacznie lepiej, niż mi się zdaje. — Ponownie spojrzał na zegarek. — Powinien już ją znaleźć, schować gdzieś i wrócić do pracy, ale dajmy mu jeszcze kilka minut, żeby się upewnić. Zauważy łeś jego komputer? — Hę? Pewnie, że zauważy łem. I co z tego? Hiram otworzy ł drzwi i obaj mężczy źni wy szli na dwór. — Ulice Manhattanu — wy jaśnił Jay. — Okolice Times Square. Na jego biurku leżały plany miasta. Trwają jakieś poszukiwania i idę o zakład, że nasz przy jaciel Kruczek nimi kieruje. Cały czas wisi na telefonie, pilnuje, żeby każdy mógł się skontaktować z każdy m, ma w komputerze lokalizację wszy stkich graczy. To bardzo interesujące. — Nie mam pojęcia, o czy m mówisz — poskarży ł się restaurator. — Pamiętasz nasze małe tête-à-tête u Tachiona? Ten zielony i łuskowaty szukał jakiejś książki, a nie sprawiał na mnie wrażenia kogoś, kto dużo czy ta. My ślę, że Kruczek również jej szuka. — Guzik mnie obchodzą ukradzione książki — odparł Hiram. — Chcę powstrzy mać Maczugę. — Może za obiema ty mi sprawami stoi ten sam człowiek — zastanawiał się Jay. — A może nie — dodał, wzruszając ramionami. — Sprawdźmy to. Podszedł do budy nku i zaczął kręcić się po chaszczach. Hiram skrzy żował ramiona na piersi i ły pnął na niego spode łba. — Co ty wy prawiasz? Rzutnik obejrzał się na niego. — Próbuję się ukry ć w ty ch krzakach. Jestem w ty m bardzo dobry. Ukry wanie się w krzakach to pierwsze, czego uczą w szkole dla detekty wów. — Jak zamierzasz dowiedzieć się czegokolwiek w ten sposób? — Nie ja. — Ackroy d złoży ł prawą dłoń na kształt pistoletu i wy celował w restauratora. — To ty się dowiesz. Hiram nie zdąży ł usły szeć trzasku. ♣ Czarny krawat i długi płaszcz Fortunata wy dawały się trochę nie na miejscu w komisariacie w Dżokerowie. Przy pominał on ludzkie wy sy pisko śmieci. Dominował tu odór taniego wina, wy miocin oraz zaschniętego potu. W głównej sali nie by ło miejsc do siedzenia. Dla dziwek

wy dzielono odrębną przestrzeń. As nie by ł w stanie znieść widoku ich rozmazanego makijażu oraz brudny ch ubrań w krzy kliwy ch kolorach. Minęło dziesięć minut, nim zdołał odnaleźć gabinet Blacka. Drzwi by ły otwarte i kapitan rozmawiał przez telefon. Black by ł przy stojny na swój szczególny sposób — półdniowy zarost, podwinięte rękawy i tania fry zura. Fortunato zaczekał w kory tarzu, aż policjant odłoży słuchawkę. Potem wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi. — Nazwisko nie znaczy ło dla mnie wiele — zaczął — ale teraz cię poznaję. Spędziłem całą noc w celi, podczas gdy kobiecie, która by ła mi bliska, usmażono mózg. Pozwoliłeś, by przesłuchali mnie sierżant Matthias i facet nazwiskiem Roman. Doszli do wniosku, że nie są mną zainteresowani i puścili mnie wolno. Pewnie tego nie pamiętasz. — Czy pamiętam? Nigdy cię nie widziałem na oczy. Ani tej laleczki, o której mówisz. Policjant by ł wy straszony i nie potrafił tego ukry ć. To ucieszy ło Fortunata. — Powiesz mi wszy stko, co wiesz. Nie będę się obcy ndalał, bo bardzo mi się śpieszy. Powiesz mi to teraz. To by ło łatwe. Black nie by ł asem, a po prostu zwy czajny m facetem. Fortunato mógł by ć osłabiony, ale już nigdy nie będzie zwy czajny. Policjant odchy lił się na obrotowy m krześle. Napinał mięśnie, ale nie próbował stawiać oporu. — Co chcesz wiedzieć? — zapy tał bezbarwny m tonem. — Astronom chce dzisiaj uciec. Ma jakiś statek. Kosmiczny. Muszę się dowiedzieć, gdzie on jest. — Statek kosmiczny ? Taki, jakie mają kosmici? Jak doktor Tachion i cały ten sy f? Chy ba zwariowałeś. Fortunato potraktował go kolejny m impulsem mocy. Zakręciło mu się w głowie. — Na pewno zamierzał zabrać cię ze sobą. W przeciwny m razie zabiłby cię. Na twarzy Blacka pojawiło się zdziwienie. — Ehe, chciał… ale postanowił, że zostawi mnie tutaj z my ślą o „nagły ch wy padkach”. — Takich jak odwołanie strażników Kafki? — Ehe. Właśnie takich. — A dokąd się wy biera? — To dziwne. Naprawdę nie pamiętam. — Dziwne — zgodził się Fortunato. Opuścił fizy czne ciało i wszedł do umy słu Blacka. Policjant nie kłamał. Pamięć o statku, o ty m, gdzie Astronom go zdoby ł, dokąd zamierzał się nim udać i gdzie go ukry ł, zniknęła bez śladu. Wy cięto ją bardzo biegle. Tak samo, jak Astronom wy ciął wspomnienia z mózgu Eileen. Fortunato zwrócił się w stronę wy jścia.

— Po prostu… mnie tu zostawisz? — Nie jesteś już mi potrzebny. — Ale… nie boisz się, że spróbuję się odegrać? — Ehe — odparł as. — Pewnie masz rację. Resztką sił sięgnął do piersi policjanta i zatrzy mał jego serce. Z ust Blacka wy doby ł się odgłos przy pominający kaszlnięcie. Policjant osunął się na bok. — Nazy wała się Eileen — rzekł Fortunato i odszedł. ♠ Prawa stopa Hirama zmoczy ła się aż po kostkę. Pojawił się w toalecie w na wpół stojącej pozy cji. Całe szczęście, że trwająca rozmowa telefoniczna zagłuszy ła plusk, z jakim się uwalniał. I tak zresztą przy każdy m stawiany m kroku bał się, że zdradzi go chlupot. Dlatego starał się poruszać jak najmniej. Przy kucnął w sy pialni, obok drzwi do przestronnego salonu. By ły otwarte, podobnie jak drzwi prowadzące do sąsiedniego pokoju. Nie widział nic poza kawałkiem pustego pomieszczenia, ale za to wszy stko sły szał, a ty lko to się liczy ło. Siedział tu już dwadzieścia parę minut i usły szał wy starczająco wiele. Dzyń. — Latham? Mówi Hobart. Metro jest zabezpieczone. Czaple stoją na peronach. Nikt nie wsiądzie do pociągu niepostrzeżenie. Mam ludzi przy wszy stkich wejściach. Jesteś pewien, że idzie w tę stronę? — Nasz przy jaciel z Departamentu Sprawiedliwości najwy raźniej tak sądzi. Rozmawiałem z Billy m Ray em przed kilkoma minutami. Mówił, że ona idzie Broadway em, a on podąża tuż za nią. Zawiadomiono Żmija, który potwierdził te słowa. Jest już w drodze. St. John Latham z firmy Latham i Strauss najwy raźniej oferował swoim klientom znacznie więcej niż ty lko porady prawne. Dzyń. — Halo, brachu. Jesteśmy w Port Authority. Siedzę w budce telefonicznej. Ustawiliśmy ludzi przy wszy stkich wejściach. Jest tu masa alfonsów i dziwek, brachu, ale ani śladu białej panienki w bikini. — Pilnujcie dalej. Telefon dzwonił bez końca. Cichy dźwięk wprawny ch palców Lathama uderzający ch o klawiaturę nie milkł ani na chwilę. Hiram podkradł się bliżej drzwi. By ło mu żal ściganej ofiary, kimkolwiek mogła by ć. Latham i jego ludzie otaczali siecią cały Times Square. Każdy kolejny telefon zaciskał tę sieć nieco mocniej, a telefon dzwonił co chwila. — Sinjin? Mówi Znikacz.

— Gdzie jesteś? — Obok Nathana. Nigdzie jej nie widać. Nie jest aż tak źle jak w sy lwestra, ale niewiele lepiej. — Jesteś widzialny ? — W tej chwili tak. W przeciwny m razie co chwila wpadałby na mnie jakiś dupek. Zresztą gdy by się pokazała, będę potrzebował energii. — Pokaże się. Żmij jest tego pewien. — Gdzie on się podział, do licha? — Przebija się przez korki swoją limuzy ną. Gdzie reszta naszy ch ludzi? — Wszędzie kręci się pełno Czapli i Wilkołaków. Wszy scy nasi dżokerzy noszą maski doktora Tachiona, żeby śmy mogli ich poznać. Szeptacz jest pod pomnikiem Cohana. Maczuga kręci się przy wejściu do Wilgotnej Kotki. Krogulec przy cupnął na szczy cie wieżowca. Powinien obserwować, ale zapewne zżera pieprzonego gołębia. Mamy też kilku facetów w taksówkach. Gdy by próbowała jedną złapać, może trafi na którąś z naszy ch. Hiram napiął mięśnie, usły szawszy, że wspomniano o Maczudze. Gdy jednak zadzwonił następny telefon i rozległ się znajomy, okrutny jak ostrze brzy twy głos, restaurator podkradł się aż do samej framugi. — Kruczek, ty skurwielu — oznajmił głos. — To ja. — Tak — odparł prawnik uprzejmy m, zimny m jak lód tonem. — Właśnie zauważy łem tę cipę. Mam przed oczami jej zgrabny ty łeczek. Szkoda, że jej nie widzisz. Nie ma na sobie nic oprócz bikini. Cy cki wy łażą jej na wierzch. Mam ją zabić? — Nie — odparł ostro Latham. — Idź za nią. — Cholera, mógłby m jej oderwać tę pierdoloną głowę, zanimby mnie zauważy ła. — Roześmiał się. — Ale kurewsko szkoda by łoby zmarnować resztę. — Nie wolno jej wy kończy ć, dopóki nie odzy skamy książki. Żmij już jest w drodze. — Kurwa — poskarży ł się Maczuga. — Czy będę się mógł trochę z nią zabawić, jak już odzy skamy ten sy f? — Idź za nią, Seivers — odparł Kruczek i przerwał połączenie. W penthousie na chwilę zapadła dziwna cisza. Wreszcie Hiram usły szał skrzy pienie obrotowego krzesła, a następnie ciche kroki prawnika. Idzie do łazienki, pomy ślał w nagłej panice. Kroki by ły coraz bliżej. ♦ Spector odsunął na bok kolejną plastikową torbę ze śmieciami i skoczy ł na niego szczur wielkości jamnika. Zwierzę wbiegło w górę po jego ręce, zmierzając ku gardłu. Złapał je wolną

ręką za ogon i walnął jego głową o krawędź metalowej burty. Szczur pisnął i szarpnął się konwulsy jnie. Mężczy zna pozwolił mu wpaść do wody. Zimny ogień palił się powoli, osmalając mu palce. Maleńkie odpry ski płonącego metalu drażniły grzbiet dłoni mężczy zny. Spector odrzucił go na bok. Zimny ogień wpadł do rzeki z cichy m sy kiem. — Boże, gdy by ty lko by ł dzień. Wtedy może mieliby śmy szansę je znaleźć. — Gdy by by ł dzień, musiałby ś się oganiać od mew. Zlatują się do ty ch barek jak pszczoły do miodu. Jeśli nie będziesz ostrożny, rozdziobią cię na kawałki. Nie dawaj jeszcze za wy graną — ciągnął Ralph. Wy doby ł z pudełka kolejny zimny ogień, zapalił go od tego, który trzy mał w ręce, i wręczy ł gościowi. — Te notatniki muszą gdzieś tu by ć. Znajdziemy je. Z upły wem czasu Spector czuł się coraz lepiej. Stopa nie bolała go już tak bardzo. Kikut robił się coraz dłuższy i zaczął się rozszczepiać na końcu, jakby palce próbowały uformować się na nowo. Smród na barce by ł tak silny, że przeszkadzał nawet jemu. Szkoda, że nie ma wiatru — pomy ślał i znowu zaczął grzebać w śmieciach. — Tak jest. Nie dawaj za wy graną. Ralph przerzucał odpadki szy bko, ale ostrożnie. Miał w ty m dużo wprawy. Spector go polubił, ale nie by ł zadowolony z tej sy tuacji. Nie pamiętał, kiedy ostatnio ktoś próbował mu pomóc. Postąpiłby paskudnie, gdy by go teraz zabił, ale zapewne tak będzie najrozsądniej. Nie by łoby dobrze, gdy by ktoś mógł go powiązać ze skradziony mi notatnikami. — Hej, przy jacielu. Nie powiedziałeś, jak się nazy wasz. — Allen — odparł Spector. — Tommy Allen. Nie wiedział, dlaczego zadaje sobie wy siłek, by kłamać. Przecież i tak załatwi Ralpha. — Miło cię poznać, Tommy. — Ralph wy ciągnął do niego brudną od śmieci dłoń. Po chwili wahania Spector ujął ją i uścisnął. — Czy m się zajmujesz? — Hmm, jestem eksterminatorem. Odsunął się kilka kroków od Ralpha i znowu zaczął grzebać w śmieciach. Odrzucił na bok parę papierowy ch worków i odsłonił starą kanapę. Poduszki zniknęły, a beżowe obicie by ło brudne, ale poza ty m mebel by ł w porządku. — Widzisz, o co mi chodziło? — Ralph stał tuż za nim. — Całkiem porządna kanapa. — Mógłby m ją wy czy ścić moim parowy m odkurzaczem i by łaby prawie jak nowa. Spector osunął się na kanapę. Szanse znalezienia notatników malały z każdą chwilą. Pech nie przestawał go prześladować. Wpadło mu w ręce coś takiego i naty chmiast to stracił. Mógłby załatwić Astronoma i ustawić się do końca ży cia. Ralph usiadł obok i przy jrzał się jego ubraniu. Plamy od śmieci pomagały zamaskować krew. — Boże, nieźle cię skatowali. To jedna z zalet mieszkania na wy sy pisku. Przestępczość jest tu

bardzo niska. Spector milczał. Cały czas wpatry wał się w zimny ogień, pozwalając, by ogień magnezji wy palał się na jego siatkówkach. Zastanawiał się, co mu zrobi Astronom. Zapewne będzie to jeszcze gorsze niż to, co przeży wał teraz, choć trudno by ło to sobie wy obrazić. Najprostszy m rozwiązaniem by łaby ponowna śmierć, ale nie to miał na my śli. Ralph wsunął rączkę zimnego ognia w kąt kanapy, a potem pochy lił się i zanurzy ł ręce w śmieciach po łokcie. Nagle odwrócił się i spojrzał na Spectora, marszcząc głęboko czoło, po czy m wy ciągnął z odpadków paczuszkę owiniętą w plastikową folię. — Wy gląda znajomo? Spector złapał paczkę i wy tarł ją o nogawkę. Miał przed oczami plamki od patrzenia na fajerwerk, ale wiedział, że to poszukiwane książki. Cisnął zimny ogień do rzeki, tak daleko, jak ty lko mógł. — A niech to. Może pech wreszcie mnie opuści. Ralph skinął z uśmiechem głową. — Mówiłem, że je znajdziemy. W śmieciach nic nie ukry je się przede mną długo. — Miałeś rację. Zgon ponownie wsunął książki za pas. Nie wy jmie ich już, dopóki nie będzie miał okazji wręczy ć ich Lathamowi. — Zaczekaj chwilkę. — Ralph wstał z kanapy i zaczął brodzić w śmieciach. — To trzeba porządnie uczcić. Spector ponownie spojrzał na zegarek. By ła za pięć jedenasta. Pora się stąd ruszać. Nie sposób przewidzieć, kiedy Astronom zacznie go szukać. Lepiej, żeby wtedy towarzy szy ło mu mnóstwo twardzieli. Starzec chciał zostawić Fortunata na sam koniec, teraz więc na jego liście by li zapewne Skaczący Ognik i Sokolica. Albo Tachion. Załatwienie ich będzie go kosztowało mnóstwo sił, nawet jeśli będą mu pomagali Chochlik i Insulina. Spector westchnął. Równie dobrze mógł sprzątnąć teraz Ralpha i mieć go z głowy. Zauważy ł, że mężczy zna zapalił coś na przeciwległy m końcu barki, a potem przy stawił ogień do drugiego przedmiotu. Dwa małe płomienie przerodziły się powoli w kaskadę wielobarwny ch świateł, wznoszącą się jakieś dziesięć metrów ku górze. Ralph stał dość daleko od tej fontanny, zwrócony plecami do Spectora. Obserwował ją uważnie, by się upewnić, że barka nie zajmie się ogniem. Nie chciałby, żeby spłonął statek, który m wracał do domu. Spector przeszedł na stronę barki sąsiadującą z brzegiem i zszedł na ląd. Fajerwerki przy ciągną uwagę, a tego nie chciał. Nie miał czasu wy kończy ć teraz śmieciarza. Zajmie się ty m później, jeśli przeży je noc. Pokuśty kał do siatkowego płotu i wdrapał się powoli na niego, starając się jak najmniej

korzy stać z odrastającej nogi. Przelazł na drugą stronę i zszedł powoli na dół. Stopa nadal go bolała, jeśli próbował wesprzeć na niej cały ciężar ciała. Teraz ją widział. By ła różowa i zaczy nały się już kształtować palce. Jutro o tej godzinie może już by ć całkowicie zdrowy. O ile poży je tak długo. Najpierw musi się skontaktować z Lathamem. Pogrzebał w kieszeni płaszcza w poszukiwaniu kartki z numerem telefonu prawnika. Piekielnie ciężko będzie złapać tu taksówkę. Zawsze może kogoś zabić i zabrać mu samochód, ale wolałby nie komplikować spraw. Pokuśty kał ulicą, szukając automatu telefonicznego. ♥ Znalezienie drogi na parter Empire State Building zajęło Jennifer blisko dwie koszmarne godziny. Bała się skorzy stać z windy albo zejść główny mi schodami, musiała więc nieustannie przenikać przez sufity, ściany i zamknięte na klucz drzwi. Po krótkim czasie by ła zmuszona odpoczy wać po każdej fazie niematerialności, starając się odnaleźć równowagę między zmęczeniem a koniecznością nieustannego pozostawania w ruchu, na wy padek gdy by agent federalny nadal ją śledził. Uświadomiła sobie, że Kien musi mieć naprawdę wy soko postawiony ch przy jaciół. Nie po raz pierwszy zadała sobie py tanie, co łączy Yeomana — Brennana — z Wietnamczy kiem. Wreszcie udało się jej zejść na dół — niepostrzeżenie, jak sądziła — i wmieszać się w tłum na rogu Czterdziestej Trzeciej Ulicy i Siódmej Alei. W miarę jak zbliżała się do Times Square, na ulicach by ło coraz więcej pijący ch alkohol i palący ch trawę ludzi. Tłum by ł prawie tak samo gęsty jak w sy lwestra. Kłębiąc się na ulicach, ludzie sprawiali wrażenie zdeterminowany ch, cholernie zdeterminowany ch, nie pozwolić, by cokolwiek przeszkodziło im w dobrej zabawie. Ta zawziętość skaziła atmosferę posmakiem depresji, a także sugestią zagrożenia. Być może to wszystko bierze się z mojej głowy — pomy ślała Jennifer. Może ten potężnie zbudowany mężczy zna w brudny m skórzany m stroju i w masce doktora Tachiona na twarzy, który najwy raźniej ją śledził, by ł po prostu niewinny m facetem, który chciał się odrobinę zabawić. Może i tak, ale Jennifer przy śpieszy ła, gdy ty lko się zorientowała, że mężczy zna za nią idzie, a jej strach nasilił się jeszcze, kiedy zauważy ła, że dotrzy muje jej kroku. Nigdy nie ucieszy ła się na czy jś widok tak bardzo jak wtedy, gdy zauważy ła, że Brennan czeka na nią na umówiony m rogu. Pobiegła ku niemu jak szalona, omijając zwarte grupki bawiący ch się ludzi. Odwrócił się ku niej i Jennifer zachwiała się na nogach. Wy czuwała jego gniew w wy rażającej napięcie sy lwetce, mocno zaciśnięty ch szczękach i wąskiej linii ust. Część tego napięcia odpły nęła z jego ciała na jej widok, ustępując miejsca niepewności. Część, ale nie całe. — Nie by łem pewien, czy się zjawisz — oznajmił krótko. — Dlaczego?

Rozmawiali cicho, choć nikt z tłoczący ch się na ulicach ludzi nie poświęcał im widocznej uwagi. — Figurę Tachiona rozbito i rozwłóczono po całej galerii — oznajmił Brennan ury wany m tonem. — Książki zniknęły. — Zniknęły ? Zdumienie zauważalne w jej głosie i na twarzy złagodziły surowość jego oblicza. Mężczy zna westchnął, pocierając ze znużeniem podbródek. — Kien najwy raźniej je odkry ł… w jakiś sposób. — Potrząsnął głową. — To podstępny skurwy sy n. Jego ręce sięgają dalej, niż mogłoby ci się przy śnić. — To niemożliwe. Kobieta zmarszczy ła brwi i spojrzała ostro na Brennana. Nagle zrodziło się w niej podejrzenie, że to on ma książki i nie zamierza dotrzy mać obietnicy zwrócenia jej znaczków. Ramiona miał jednak opuszczone, a na jego twarzy malował się wy raz porażki. Nie może być aż tak dobrym aktorem — pomy ślała. Ale w takim razie, co się wydarzyło? Brennan wrócił do siebie. Rozprostował ramiona, a jego twarz wy raźnie się uspokoiła. — A co to? — mruknął. — Chy ba będę ci musiał znaleźć nowe ubranie. — Zmarszczy ł brwi. — Co się stało z ty m, które miałaś na sobie? — Wszy stko ci opowiem — zapewniła. — Ale najpierw chodźmy coś przegry źć. Od rana zjadłam ty lko pół krakersa z odrobiną siekanej wątróbki. Może poszliby śmy na kolację? Ja stawiam. Opowiem ci, co się wy darzy ło w Wieży Asów, a ty mi powiesz, dlaczego szukasz dziennika Kiena. Jennifer powtarzała sobie, że złoży ła tę propozy cję z czy stej ciekawości, ale jakaś część jej jaźni szeptała, że to ty lko szukanie usprawiedliwień. Nie chciała, żeby Brennan ją opuścił. Spojrzał na nią, uśmiechając się nerwowo. — Nie sądzę, żeby to by ło rozsądne — zaczął, lecz uśmiech zniknął nagle z jego twarzy. Brennan skrzy wił się i zamachnął futerałem z łukiem na Jennifer. — Padnij! — zawołał. Zdematerializowała się. Przeniknął przez nią krępy mężczy zna w granatowej atłasowej mary narce, z pięknie wy haftowany m biały m ptakiem na plecach. Żuraw? — pomy ślała Jennifer. Nieznajomy potknął się i poleciał naprzód, wy machując rękami, by odzy skać równowagę. Futerał trafił go prosto w twarz i mężczy zna zwalił się na chodnik. — To Czapla — warknął Brennan. — Zmiatajmy stąd. Złapał Jennifer za rękę, zerwał się do biegu, przy stanął, warknął pod nosem i zaczekał, aż kobieta się zmaterializuje. — Czasami trudno z tobą wy trzy mać — poskarży ł się. Jennifer uśmiechnęła się i podała mu

rękę. Najwy raźniej to jeszcze nie by ł koniec ich znajomości. Zadała sobie py tanie, co ma do rzeczy czapla. Ujęła go za rękę i oboje uciekli. Nie sposób by ło posuwać się przez tłum w linii prostej. Zostawiali za sobą ślad złożony z ludzi, którzy przeklinali, gwizdali na widok odzianej ty lko w bikini Jennifer, albo i jedno, i drugie. — W ty m tempie nigdy ich nie zgubimy — poskarży ł się Brennan. Zary zy kował spojrzenie przez ramię i zauważy ł grupkę ludzi w ciemny ch mary narkach — kolejne Czaple, jak uświadomiła sobie Jennifer — przedzierający ch się ku nim przez tłum. By li mniej subtelni niż dwoje uciekinierów i po prostu odpy chali na boki wszy stkich, którzy stanęli im na drodze. Ty lko nieliczni mieli ochotę skarży ć się na ich niekulturalne zachowanie. — Jest ich ośmiu — dodał. Dłoń Jennifer wy sunęła mu się nagle z ręki. Kobieta stanęła jak wry ta. — O nie — odezwała się, wy trzeszczając oczy. — Co się stało? — To on. Zmierzał ku nim mężczy zna w obcisły m biały m kombinezonie. — Kto to jest? — zapy tał Brennan. Jennifer potrząsnęła głową. — Próbował mnie aresztować w Wieży Asów. Powiedział, że jest agentem federalny m. — Rewelacja. — Mężczy zna pośpiesznie rozejrzał się wkoło. Znajdowali się blisko rogu, na który m budka telefoniczna, skrzy nka pocztowa oraz kilka pojemników na śmieci pozostawiały bardzo niewiele wolnego miejsca. — Tędy. Może cię jeszcze nie zauważy ł. Oboje skręcili w bok. — Stój! — zawołał mężczy zna w kombinezonie. — Jesteście aresztowani! Jennifer jęknęła. Potrąciła mężczy znę noszącego maskę z trąbą i uszami słonia — uświadomiła sobie, że to wcale nie jest maska — przeprosiła go i weszła na krawężnik w tej samej chwili, gdy obok z piskiem hamulców zatrzy mała się limuzy na. Jej drzwi otworzy ły się nagle. Ze środka wy padł Żmij w towarzy stwie sześciu zbirów. — Jezu Chry ste — warknął Brennan. Wy puścił dłoń Jennifer i wszy stko zaczęło się dziać jednocześnie. Sfaty gowana żółta taksówka wjechała w ty ł limuzy ny w tej samej chwili, gdy Żmij wrzasnął: — Łapać ją! Łapać go! Taksówka popchnęła limuzy nę naprzód, a otwarte drzwi uderzy ły w gadopodobnego dżokera. Żmij padł na chodnik. Czaple wtargnęły w gromadzący się wokół sceny tłum, próbując otoczy ć Brennana i Jennifer. Ludzie, którzy znaleźli się wewnątrz ich kręgu, zorientowali się, że zaraz wy darzy się coś poważnego, i rzucili się do ucieczki. Ci, którzy by li na zewnątrz, zorientowali się,

że za chwilę wy darzy się coś poważnego, i próbowali przepchnąć się bliżej, żeby lepiej widzieć. Billy Ray pobiegł w stronę uciekinierów. — Jestem agentem federalny m! — krzy czał. — Jesteście aresztowani! Potężnie zbudowany mężczy zna w brudny m skórzany m stroju, mający na twarzy maskę doktora Tachiona, który również przepy chał się ku Jennifer i Brennanowi, odwrócił się i obalił agenta na chodnik jedny m ciosem zdeformowanej, maczugowatej prawej pięści. Czaple popatrzy ły niepewnie na siebie. Brennan zerknął na Jennifer. — Co to, do licha? — zapy tał i kopnął w żołądek najbliższą Czaplę. Mężczy zna zwalił się na chodnik. Dwaj jego towarzy sze rzucili się na Brennana, bezskutecznie próbując go złapać. Billy Ray, ku zdumieniu Jennifer, gapiów, a zwłaszcza olbrzy miego dżokera, który go uderzy ł, zdąży ł już wstać. — Ty frajerze — wy sy czał przez zaciśnięte zęby. — Skopię ci ty łek. Olbrzy m warknął coś niearty kułowanego. Jennifer przy glądała się, jak Brennan radzi sobie z dwiema Czaplami, które go zaatakowały. Taksówkarz wy padł ze swego pojazdu i zaczął wrzeszczeć na szofera limuzy ny. Kolejny napastnik zdołał ominąć Brennana i pobiegł w stronę Jennifer. Kobieta zdematerializowała się z uśmiechem na twarzy. Raz po raz próbował pochwy cić jej migoczącą nad chodnikiem postać, aż wreszcie Jennifer znuży ła się jego uwagą, złapała pokry wę jednego ze stojący ch na chodniku pojemników na śmieci, zmaterializowała się i z całej siły przy waliła mu blachą w głowę. Przez chwilę gapił się na kobietę z pełny m bólu oburzeniem, aż wreszcie nogi ugięły się pod nim i zwalił się nieprzy tomny na chodnik. Niektórzy z gapiów zaczęli bić brawo. — Spierdalaj, dupku — odezwał się olbrzy m, ponownie przy ciągając uwagę Jennifer do siebie i do Ray a. Jego monstrualny charkot ledwie przy pominał ludzki głos. Dżoker wy glądał naprawdę przerażająco, ale Ray uśmiechnął się ty lko do niego. Sprawiał wrażenie bardzo szczęśliwego. — Jesteś aresztowany za atak na agenta federalnego. Olbrzy m warknął i zamachnął się zdeformowaną prawą pięścią, ale Ray ruszy ł już do ataku. Pochy lił się pod ręką przeciwnika i uderzy ł pięścią w jego wielki, twardy brzuch, wy bijając mu powietrze z płuc. Dżoker potknął się i runął na chodnik. Nie stracił jednak przy tomności. Gdy Ray próbował nad nim przejść, pociągnął go za nogę, ponownie go przewracając. Następnie wtoczy ł się na niego niczy m tsunami, przy ciskając go do chodnikowy ch pły t. Uderzy ł, nim Ray zdąży ł się poruszy ć, miażdżąc jego szczękę i usta potężną jak młot prawą pięścią. Krew try snęła na wszy stkie strony. Jennifer poczuła się słabo. Cofnęła się i wpadła na kogoś. Czy jeś ręce objęły ją w talii. Odwróciła się i spojrzała w ładne, niebieskie oczy. Oczy i nic poza ty m, pomijając ty lko zwisające z nich witki, które mogły by ć zakończeniami nerwowy mi. Stłumiła pragnienie, by krzy knąć, i z całej siły zamachnęła się pokry wą. Z saty sfakcją usły szała głośny łoskot. Blacha

wy gięła się w jej rękach. Oczy zniknęły, jakby za niewidzialny mi powiekami, niewidzialne dłonie puściły kobietę. Po chwili pojawiła się wy soka, chuda postać leżąca na chodniku. Jennifer wy puściła z ręki wgniecioną pokry wę i się odsunęła. Trzech zbirów, którzy przy jechali limuzy ną razem ze Żmijem, ruszy ło w jej stronę, dwóch próbowało pomóc dżokerowi wstać, ostatni zaś tarzał się po ulicy, okładając pięściami i przeklinając kierowcę taksówki, który w nich wjechał. Kącikiem oka zauważy ła, że dżoker znowu spróbował uderzy ć Ray a, ale plujący krwią i kawałkami zębów agent zdołał złapać go jedną ręką za ramię, drugą zaś zdarł mu maskę, odsłaniając twarz wy glądającą jak pole bitwy po bombardowaniu. Zniekształcone od blizn usta by ły szeroko otwarte i wciągały spazmaty cznie powietrze. — Paskudny z ciebie skurczy by k — wy mamrotał Ray przez zmasakrowane usta i połamane zęby. W jego oczach tańczy ły dziwne bły ski wesołości. Wy kręcił się jak węgorz, uniósł raptownie nogę i kopnął dżokera w krocze. Po podbródku olbrzy ma spły nęła ślina. Z jego ust wy rwało się wy cie. Ray obalił go na chodnik, usiadł na jego piersi i zaczął tłuc go po twarzy, aż wreszcie pięść zrobiła mu się czerwona od krwi. Gdy dżoker wreszcie oklapł, agent roześmiał się cicho i wstał. Jego wy pełnione niesamowity m światłem oczy skierowały się na Jennifer. Kobieta zerknęła na Brennana, ale on nadal by ł zajęty Czaplami. Ray ruszy ł ku niej, ocierając krew skapującą mu ze złamanej szczęki, zanim zdąży ła pobrudzić uniform. Zbiry z limuzy ny zbliżały się z drugiej strony. — Pójdziesz ze mną — oznajmił agent. Jennifer ledwie rozumiała jego słowa, ale pozwoliła, by złapał ją za ramię. — Hej, odwal się, koleś. Ta laleczka jest nasza — odezwał się jeden ze zbirów. Pozwoliła, by złapał ją za drugie. — Mogę towarzy szy ć ty lko jednemu z was — rzekła Jennifer, po czy m zdematerializowała się i usunęła na bok. Ray ruszy ł w stronę zbirów z przy lepiony m do twarzy uśmiechem, podczas gdy Brennan zwalił z nóg kolejnego napastnika, uderzając go na odlew grzbietem dłoni. Dwie trzy mające się jeszcze na nogach Czaple wy mieniły spojrzenia, doszły do wniosku, że nic dobrego dla nich z tego nie wy niknie, zwiały chodnikiem i wmieszały się w tłum. Brennan zwrócił się w stronę Jennifer. Nawet się nie zdy szał, choć wy raźnie się zdziwił na widok Ray a spuszczającego łomot zbirom Żmija. Jennifer zerknęła na stojącą na ulicy limuzy nę. Drzwi by ły otwarte, a silnik włączony. — Chodź! — zawołała do Brennana i wpadła do środka pojazdu. Mężczy zna podąży ł za nią i zatrzasnął za sobą drzwi. Nagle z nieba spadło jakieś wielkie, ptakopodobne stworzenie, uderzając w przednią szy bę. To by ł chudy, skrzy dlaty dżoker. Miał koronę z brudny ch, biały ch piór, jak u zszarganego kakadu, a z szy i zwisały mu brzy dkie korale fioletowej i czerwonej barwy.

Potrząsnął głową, oszołomiony jak wróbel, który uderzy ł o szy bę okienną, wy skrzeczał coś niezrozumiałego i zsunął się z maski na chodnik, zbijając z nóg Ray a, który załatwił się już z ostatnim przeciwnikiem i biegł w stronę limuzy ny. Obaj zwalili się na ziemię. Gdy ty lko Żmij podniósł się chwiejnie, Jennifer nacisnęła gaz. Limuzy na ruszy ła, a gadopobny dżoker rozejrzał się wokół z oszołomieniem. — Co się stało? — zapy tał, ale nikt nie potrafił mu odpowiedzieć. ♣♦♥♠

Rozdział 18 23:00 Rozległ się szum spłukiwanej wody. Latham zatrzy mał się jeszcze, by umy ć ręce, wy tarł je w ręcznik z wy szy ty m monogramem i wy szedł z łazienki, gasząc za sobą światło. Hiram wstrzy mał oddech, próbując się wcisnąć w sufit. Zaciskał pięść bardzo mocno. Nawet najdrobniejszy ruch mógł spowodować, że popły nie przez powietrze. Modlił się, by Latham nie unosił wzroku. Dzięki Bogu prawnik nie zapalił światła w pokoju. Mężczy zna o tuszy Hirama, unoszący się tuż obok lampy, rzucałby spory cień. Mógł podziękować Rzutnikowi za to, że wpakował go w tę absurdalną sy tuację. Miał nadzieję, że Latham wróci naty chmiast do komputera, ale szczęście najwy raźniej mu nie sprzy jało. Prawnik podszedł do komody i zaczął opróżniać kieszenie: klamry na banknoty, klucze, garść drobny ch. Rozwiązał krawat, zdjął kamizelkę i ostrożnie powiesił je w szafie, po czy m włoży ł bonżurkę z czarnego jedwabiu, ze złoty m smokiem wy haftowany m na plecach. Pasowała na niego doskonale. Latham usiadł na brzegu łóżka, rozwiązał buty i wsunął pantofle. Nie, my ślał Hiram. Tylko się nie kładź, proszę, tylko się nie kładź. Zadzwonił telefon. Idź stąd, my ślał szaleńczo restaurator. Wracaj do drugiego pokoju. Kruczek zerknął na drzwi, jakby rozważał tę możliwość, ale w końcu podniósł słuchawkę przy łóżku. — Latham. Nastała krótka przerwa. — Gadasz od rzeczy — rzekł wreszcie krótko prawnik. — Tak, rozumiem, że cię boli. — Cisza. — Zjadł twoją stopę? — W głosie Lathama zabrzmiało niedowierzanie. — Nie. Przy kro mi, Spector, ale nie wierzę ci. Jeśli straciłeś tak wiele krwi, to może… — Westchnienie. — W porządku, opisz te książki. Ty m razem cisza trwała znacznie dłużej. Hiram nie widział twarzy Lathama z miejsca, w który m się znajdował, ale gdy prawnik znowu się odezwał, jego głos brzmiał inaczej. — Nie, James, nie czy taj tego. To by by ło niezdrowe. Gdzie jesteś? — Zmarszczy ł brwi. — Tak, ale gdzie, na który m wy sy pisku. Nie… Wszy scy są na Times Square, widziano ją tam… nie, nie wiem, jak długo. — Zerknął na budzik stojący przy łóżku. — Nie. Chcę, żeby ś tu dotarł jak najszy bciej. Weź taksówkę… nie obchodzi mnie, jak ją złapiesz, po prostu ją weź, dobra? Adres znasz.

Latham odłoży ł słuchawkę, wstał z namy słem i — ku ogromnej uldze Hirama, poszedł prosto do znajdującego się w sąsiednim pokoju biurka. Restaurator zadrżał, rozluźnił pięść i opadł na podłogę, leciutko jak piórko. Spector, pomy ślał. Gdzie przedtem sły szał to nazwisko? Jak jeszcze mówił na niego Latham? James. Tak jest, James Spector. Nagle wszy stko mu się przy pomniało. Doktor Tachion — to od niego sły szał to nazwisko, pół roku temu, przy kotlecie z baraniny w Wieży Asów. Człowiek, który uciekł z kliniki, zostawiając za sobą ślad z trupów, księgowy nazwiskiem James Spector, który jednak znalazł sobie teraz inne zajęcie i nazy wano go… Zgonem. Usły szawszy, że Latham podniósł słuchawkę, Hiram zerknął ku drzwiom wejściowy m. By do nich dotrzeć, musiałby jednak przejść przez salon, gdzie by łby wy raźnie widoczny. Lepszą opcją by ło okno. Podszedł do niego na palcach, otworzy ł je powoli i ostrożnie, a potem wy stawił głowę na zewnątrz. Do ziemi by ło daleko, ale nie aż tak daleko, jak w Wieży Asów. Hiram Worchester skrzy wił się z niesmakiem, wdrapał na parapet i przepchnął się przez okno. By ło to trudne i przez krótką, straszliwą chwilę bał się, że ugrzęźnie. Następnie szarpnął trochę mocniej, guziki jego mary narki puściły, wy dostał się na zewnątrz i zaczął spadać. Miał ty lko nadzieję, że nie zniesie go z kursu zby t daleko. ♠ Okazało się, że Fortunato zachował jednak wy starczająco wiele mocy, by odnaleźć rollsa. My ślał o Sokolicy, o jej ustach i piersiach, o ty m, jak będzie smakowała między nogami. Już sama my śl uczy niła go potężniejszy m. Będzie ją miał. Nawet jeśli narazi to ży cie ich obojga. Astronom o nich pamiętał, a w łóżku będą straszliwie narażeni na atak. Nie by ło jednak powodu się śpieszy ć. Starzec musiał odnowić zapasy mocy i on również. Fortunato starał się nie my śleć o ty m, że Astronom gdzieś tam jest i by ć może właśnie w tej chwili wy biera ofiarę. Usiłował zapomnieć, że czas, którego potrzebował, kupuje za cenę czy jegoś ży cia. Wy szedł zza rogu i zobaczy ł rollsa. Sokolica otworzy ła przed nim drzwi i Fortunato wszedł do środka. — Jak poszło? — zapy tała. — Załatwiłem, co trzeba. Na razie. — Świetnie — ucieszy ła się. — Bardzo by m nie chciała, żeby ś się śpieszy ł. ♦ Jennifer ominęła róg tak szy bko, że rozległ się gniewny pisk opon, a kilku pieszy ch, którzy wy lali się z zatłoczonego chodnika na jezdnię, zaklęło z równą złością. Zerknęła pośpiesznie

w prawo i zobaczy ła, że Brennan rozpiera się z uśmiechem na luksusowy m fotelu. — Z czego się tak cieszy sz? — zapy tała. — Kien nie ma książki. — Hmmm? — Kobieta przecięła dwa pasma ruchu i skręciła szy bko w lewo. Zerknęła w lusterko wsteczne. Nie sądziła, żeby ktoś ich śledził, ale wolała się upewnić. — Dlaczego tak uważasz? — To proste — odparł. — Żmij nadal nas ściga. To znaczy ciebie, ściśle mówiąc. A z tego wy nika, że Kien nie ma książki. — Nagle przestał się uśmiechać i zmarszczy ł brwi. — Ale jeśli nie ma jej tam, gdzie ją zostawiłaś… Nie dokończy ł zdania. — Musi ją mieć ktoś inny. Oni. — Jennifer uświadomiła sobie, że zaangażowała się w misję Brennana do tego stopnia, że zapomniała o klaserach pełny ch znaczków. To one by ły dla niej ważne. A przy najmniej powinny by ć. — Dlaczego tak bardzo pragniesz zdoby ć tę cholerną książkę? — zapy tała nagle, przejeżdżając przy czerwony m świetle. — Co cię łączy z Kienem? Brennan przez długą chwilę wy glądał przez okno. — Świetnie sobie radzisz z ty m samochodem — stwierdził wreszcie. — Daj spokój — odparła, poiry towana do granic wy trzy małości jego małomównością. — Przestań się wy kręcać i odpowiedz na moje py tania. Jesteś mi to winien. — Może i tak — przy znał z namy słem Brennan. — No dobra. Znam Kiena od bardzo dawna. Poznałem go w Wietnamie. — Jennifer zwolniła do rozsądnej prędkości, by móc obserwować jedny m okiem mówiącego Brennana. Mężczy zna spoglądał bez wy razu przez okno. Sprawiał wrażenie, że jego my śli przeby wają gdzieś daleko od widocznej za szy bą ulicy. — To zły człowiek. Absolutnie samolubny i totalnie pozbawiony skrupułów. By ł generałem w południowowietnamskiej armii, ale pracował dla każdego, kto mu zapłacił. By ł przy czy ną śmierci wielu moich ludzi. Próbował zabić mnie. — Twarz Brennana utraciła wszelki wy raz. — Zabił moją żonę. Jechali dalej w milczeniu. Jennifer zastanawiała się, czy nie posunęła się za daleko, czy pragnie usły szeć resztę opowieści. Po chwili Brennan odezwał się znowu: — Miałem dowody na to, że by ł zamieszany w prawie wszy stkie przekręty, do który ch dochodziło w Wietnamie, ale… straciłem je. Kien zachował władzę, a ja ledwie uniknąłem sądu polowego. Po upadku Sajgonu opuściłem armię, a Kien przy jechał do Amery ki. Spędziłem kilka lat na wschodzie i dopiero potem wróciłem do Stanów. Przed paroma miesiącami mój dawny towarzy sz zauważy ł Kiena i wy słał list, który sprowadził mnie do miasta. Jestem przekonany, że dziennik zawiera informacje o niezliczony ch przestępczy ch poczy naniach Kiena. Może to wy starczy, by pogrąży ć go na dobre… jak pogrąży ły by go dowody, które zdoby łem dwanaście

lat temu… — Nie jestem pewna, czy sąd zaakceptowałby ten dziennik jako dowód. — Może i nie — przy znał Brennan. — Ale on na pewno zawiera mnóstwo informacji doty czący ch poczy nań Kiena, jego wspólników oraz podwładny ch. — Popatrzy ł z powagą na Jennifer. — Zabicie go nie sprawiłoby mi trudności, ale po pierwsze wcale nie musiałoby położy ć kresu sieci korupcji, którą zbudował w Nowy m Jorku, a po drugie to by łoby dla niego zby t łaskawe. — W oczach mężczy zny pojawił się cień namy słu. — Chcę, żeby leżał bezsennie w nocy, bojąc się najlżejszego szmeru, najbardziej ulotnego cienia, który przeniknie do jego snów. Chcę, żeby pozbawiono go wszy stkiego, co ma, całego bogactwa i władzy. Chcę, żeby na koniec nie pozostało mu nic poza czasem, który będzie obciążał jego my śli świadomością, że nic już się nie zmieniać do kresu jego nudny ch, ciągnący ch się bez końca dni… a jeśli nie wy ląduje w celi, odbiorę mu wszy stko i zamienię jego ży cie w nieustanne piekło nędzy i strachu. Żeby tego dokonać, muszę zdoby ć jego dziennik. Brennan ponownie umilkł. Jennifer oblizała wargi. Może już czas powiedzieć mu prawdę — pomy ślała. Powinien się dowiedzieć. Coś jednak w niej zamarło na tę my śl. Ponownie oblizała wargi i zmusiła się do otworzenia ust. — Brennan… Przerwał jej dźwięk telefonu, który wy pełnił nagle wnętrze limuzy ny. Yeoman poderwał się nagle i spojrzał na ty lne siedzenie. Kobieta westchnęła, czując się jak skazaniec, któremu odroczono wy konanie wy roku. Na tablicy rozdzielczej limuzy ny by ło więcej przełączników niż w promie kosmiczny m. — Który przy cisk opuszcza szy bę między siedzeniami? — zapy tał Brennan. Jennifer zerknęła na tablicę i wzruszy ła ramionami. Mężczy zna zaczął naciskać kolejne przełączniki. Włączy ł radio, zablokował drzwi, wy sunął antenę telewizy jną, aż wreszcie udało mu się opuścić barierę z barwionego szkła oddzielającą przednie siedzenia od ty lny ch. Rzucił się do ty łu. Rozległo się stłumione przekleństwo, gdy uderzy ł kolanem o barek zwrócony w stronę ty lny ch siedzeń. Złapał za telefon i włączy ł głośniki, by Jennifer sły szała rozmowę, po czy m chrząknął do słuchawki. — Żmij? Żmij, czy to ty ? Mówi Latham. Jennifer, przy glądająca się Brennanowi we wsteczny m lusterku, zauważy ła, że jego twarz przy brała osobliwy wy raz. Uśmiechnął się z saty sfakcją, ale bez wesołości, jakby poznawał nazwisko i cieszy ł się, że sły szy głos tego mężczy zny. — Słuchaj uważnie. Zgon wraca z książką. Powtarzam, Zgon ma książkę. Odwołaj poszukiwania i zapewnij mu eskortę. Rozumiesz? Brennan uśmiechnął się złowieszczo.

— Rozumiem — odparł cicho. — Nie jesteś Żmijem. — Nie jestem. — Kto mówi? — Przeszłość, kanalio. Wracam po ciebie. Odłoży ł słuchawkę. ♥ Podczas wędrówki przez miasto otaczał ich ogłuszający hałas. Tłum falował niczy m morze, unosząc ze sobą niezakotwiczony ch przechodniów. — Próbuję — zapewniła Jacka Trampula i przy mknęła lekko powieki, opierając się o ceglaną kolumnę przy wejściu do zaułka na Dziewiątej Ulicy. — Miejskie stworzenia nigdy przedtem nie musiały sobie radzić z podobny mi tłumami. Są przerażone. — Przepraszam — odrzekł Jack, lecz niecierpliwy ton jego głosu zadawał kłam temu słowu. — Próbuj dalej. Proszę. — Robię to. — Nadal pozostawiała skupiona. — Nic. Przy kro mi. — Otworzy ła oczy i mężczy zna spojrzał w ich czarną, z pozoru bezdenną otchłań. — W ty m mieście jest osiem milionów ludzi. Zwierząt pewnie będzie z dziesięć razy więcej, nawet nie licząc karaluchów. Bądź cierpliwy. Uściskał ją pod wpły wem nagłego impulsu. — Przepraszam. Rób, co możesz. Idźmy dalej w kierunku dolnej części Manhattanu. W jego głosie pojawiło się znużenie. Trampula pozwoliła, by uścisk potrwał nieco dłużej, niż by ło to konieczne. Jack się nie sprzeciwiał. Uniosła nagle głowę. — Słuchaj. — Odbierasz coś? — Sły szę coś. A ty nie? Ruszy ła szy bko ulicą. Jack również to usły szał. Muzy ka by ła znajoma, a głos ty m bardziej. Kość i krew Domu zew Mam tam dług, Wrócę tam, by ktoś mógł Zapukać do piekieł bram

Zapukać do piekieł bram — Niech mnie szlag — mruknął. — To brzmi jak C.C. — To jest C.C.Ry der — zapewniła Trampula. C.C. by ła jedną z najstarszy ch i najbliższy ch przy jaciółek Rosemary w cały m mieście, ale pod wpły wem ostrego urazu obudził się w niej groteskowy talent dzikiej karty i przez ponad dziesięć lat musiała pozostawać po ścisłą opieką w klinice doktora Tachiona. Zatrzy mali się razem z kilkoma inny mi gapiami przy lepiony mi do szy by u Szalonej Eddie. Na wy stawie ustawiono kilka wielkich monitorów. Z umieszczony ch na górze głośników pły nęła muzy ka. Na ekranach czarno-białe geometry czne bry ły o ostry ch kątach wirowały i zderzały się ze sobą. — Czy ona znowu wy stępuje? — zapy tała Trampula. — Rosemary nic o ty m nie mówiła. — Nie na koncertach. — Jack przy mruży ł powieki, spoglądając na ekrany. — Ty lko w wideoklipach takich jak ten. Sły szałem też, że pisze mnóstwo nowy ch piosenek, dla takich arty stów jak Nick Cave, Jim Carroll i tak dalej. Czy tałem w „Voice”, że Lou Reed chce wy korzy stać jedną z jej piosenek na nowy m albumie, a przecież on nigdy nie śpiewa coverów. — Chciałaby m, żeby znowu zaczęła koncertować — rzekła Trampula niemalże tęskny m głosem. Jack wzruszy ł ramionami. — Może i tak. Podejrzewam, że nie może znieść obecności więcej niż dwóch osób naraz. Ale chy ba wreszcie poczuła się lepiej. — Jeśli znowu nagry wa, na pewno poczuła się lepiej — przy znała Trampula. — Założę się, że Cordelia chciałaby ją spotkać — dodał Jack. — Cordelia ma szesnaście lat — odparła z uśmiechem Trampula. — Może C. C. zna Bry ana Adamsa? — Kogo? — Chodźmy. Ujęła go pod rękę i odprowadziła od wy stawy. Ścigały ich słowa: Możesz im śpiewać o bólu, Możesz śpiewać o smutkach Lecz nie wymażesz przeszłości I nie zapewnisz im jutra. ♣ W sąsiednim boksie, oddzielony m ty lko cienką zasłoną, ktoś wy miotował. Głośno, z pasją

i wigorem. To by ło prawdziwe arcy dzieło rzy gania. — No więc, mówię mu. Mówię mu, usmaruję ci tę paskudną natolską gębę… Nie dowiedzieli się jednak, czy m dżoker o przepity m głosie zamierzał wy smarować komuś gębę. Jego słowa zagłuszy ło smętne zawodzenie sy ren oraz głośne, pełne złości „Au!”, które wy rwało się z ust doktora Tachiona. — Przestań się mazać — rozkazała doktor Victoria Queen. Kobieta sprawiała wrażenie, że trzy dzieści sześć lat ży cia z ty m nieprawdopodobny m imieniem i nazwiskiem na zawsze pozbawiło ją poczucia humoru. Jej zasępiona mina kłóciła się z piękną twarzą i zmy słowy m ciałem. Wy konała kolejny szew na czole kosmity. — Co to jest? Igła do szy cia? — Gdzie się podział twój takizjański stoicy zm? Znosić ból bez skargi i śmiać się ze zmienny ch kolei losu? — Masz okropne podejście do pacjenta. — Widzę, że go znalazłaś — oznajmiła lekarka, ignorując Tachiona. Ruletka poczuła ukłucie niepokoju. — Czy by ł w barze? Tachion rozpoznał obelgę i przy czepił się słów lekarki, nie rozumiejąc ich implikacji. — Nie zawsze siedzę w barze. Mogłaby ś przestać powtarzać to ludziom. Z zewnątrz dobiegły odgłosy nasilającego się zamieszania. — Zostań tu! — rozkazała lekarka i uchy liła zasłonę. Tachion ściągnął grzy wkę na w połowie zaszy tą ranę i zsunął się z wózka. Z białej skóry nadal sterczała mu igła. Ruletka wy ciągnęła rękę. — Dokąd idziesz? — Muszę im pomóc. — Zostałeś ranny. Jesteś pacjentem. — Ale to wciąż mój szpital. By ła zby t zmęczona i zaabsorbowana obrazami przesuwający mi się pod jej powiekami, by się sprzeciwiać. Poszła za nim do pokoju zabiegowego kliniki imienia Bly the van Renssaeler. Wszy stkie krzesła i kanapy by ły zajęte. Dżokerzy o najrozmaitszy m wy glądzie kulili się, kasłali, jęczeli albo beczeli, kierując błagalne spojrzenia na przepracowany ch lekarzy. Za doktor Queen człapał trójnogi dżoker. — Kurwa, czekam tu od trzech godzin! — Masz pecha! — Pizda! — Masz złamany nadgarstek. Są tu inni pacjenci z pilniejszy mi problemami. Przy jmę cię, gdy będę mogła. I wcale mi cię nie żal. Szkoda, że Elmo nie złamał ci tego pieprzonego karku.

Tachion przy glądał się pogrążonemu w śpiączce staruszkowi na jedny m z wózków leżący ch, z pozoru nie zwracając uwagi na trwającą obok py skówkę. Gdy jednak dżoker zamachnął się na lekarkę, chy bił celu i sam uderzy ł się pięścią w twarz. Zwalił się na podłogę i zaczął chrapać. — Dobra robota, doktorze — pochwalił go potężny, pokry ty łuskami dżoker w mundurze ochroniarza. — Hej, paskudnie wy glądasz. — Dziękuję, Troll. — Co mam z nim zrobić? — zapy tał dżoker, trącając czubkiem buta śpiącego rozrabiakę. — Niech Delia nastawi mu rękę, kiedy będzie spał. — Uśmiechnął się przelotnie. — Zaoszczędzimy na znieczuleniu. Kolejna wy jąca karetka przy wiozła nowy ładunek. Obok przejechał poskrzy pujący wózek z pacjentem o koszmarny m wy glądzie. Miał ponad dwa metry wzrostu i głowę zakończoną tępo jak młot. Spod potężny ch wałów nadoczodołowy ch spoglądały oczy — jedno wściekle czerwone, a drugie jaskrawoniebieskie. Skórę czaszki zamiast włosów pokry wały mu czy raki. Niektóre pękły i sączy ła się z nich ropa. Mężczy zna wy glądał, jakby ktoś zatańczy ł wiertarką po jego twarzy. Ruletka splotła ręce na żołądku, starając się odciąć od całego tego bólu, smrodu i hałasu. Doktor Queen przy łapała Tachiona na dawaniu zastrzy ku pociągającemu nosem pięciolatkowi i zagoniła go z powrotem do boksu. Kiedy z niego wy szli, prowadziła maleńkiego Takizjanina za rękę jak rozjuszona nauczy cielka krnąbrnego ucznia. — Zabierz go do domu. — Popchnęła mocno Tachiona między łopatkami. — Daj mu te tabletki. Niech się prześpi. — Nic mi nie jest. Zostanę. — Nigdy tu nie by łeś w Dzień Dzikiej Karty. Z reguły dlatego, że spałeś z twarzą w kałuży koniaku. Czemu zmieniać tę trady cję? Doktor Queen nie zauważy ła, że jej słowa naprawdę zraniły Tachiona. Albo by ło jej wszy stko jedno. Ruletka ujęła Takizjanina za ramię i wy prowadziła go ze starego, ceglanego budy nku boczny mi drzwiami. — Muszę odnaleźć Fortunata — oznajmił nagle kosmita. — A po co? — Pomogę mu w poszukiwaniach Astronoma — wy jaśnił, zaciskając usta w wąską linię. — Tachion, po zaatakowaniu restauracji on z pewnością wie, że szukają go wszy scy asowie na Manhattanie. By łby głupcem, gdy by nie opuścił Nowego Jorku. — To szaleniec. Nie dba o to. Strącił jej rękę i zamknął oczy. Wy dawało się, że trwa w nim straszliwa walka, choć uwidaczniała się ona jedy nie w coraz bardziej zapadniętej twarzy, pocie zwilżający m kręcone bokobrody oraz w biały ch plamach na czubkach kny kci dłoni. Odwrócił się bły skawicznie i walnął

pięścią w mur szpitala. — Blokuje mnie! — Kto? — Fortunato. Niech go szlag. Niech go szlag. Niech go szlag. — Odrzucił głowę do ty łu i zakrzy knął ku niebu: — Gardziłeś mną od lat, ty arogancki sukinsy nu. Cioty z kosmosu. Proszę bardzo! Radź sobie sam i niech cię diabli wezmą. — Czy m się przejmować? Może Astronom przy jdzie po ciebie i wtedy ty będziesz musiał radzić sobie sam. On jednak ruszy ł już naprzód z pochy loną głową i rękami wepchnięty mi w kieszenie, nie usły szał więc jej pełny ch sarkazmu słów. ♣♦♥♠

Rozdział 19 0:00 — Cholera — mruknął Brennan, ściskając w rękach telefon. — Do kogo próbowałeś się dodzwonić? — Do Poczwarki. — Znowu? — Tak, ale nadal jej nie ma. — A kto to właściwie jest Poczwarka? — Prowadzi bar zwany Kry ształowy m Pałacem — wy jaśnił Brennan, wy glądając przez okno. — I handluje informacjami. To właśnie ona naprowadziła mnie na twój ślad. Wie wszy stko, co warto wiedzieć, więc zapewne zna też adres apartamentu Lathama. Ale gdzieś wy szła, a Elmo się wkurza, że ciągle wy dzwaniam. Cholera — powtórzy ł, uderzając prawą pięścią w otwartą lewą dłoń. — Nie możemy zrobić nic poza dalszy m krążeniem po lepszej części miasta i poszukiwaniem jakiegoś faceta o ksy wce Zgon, który ma paczkę z książkami. Brennan uśmiechnął się kwaśno. — Wiem. Sprawa wy gląda na beznadziejną, ale nie rezy gnujmy jeszcze przez chwilę. — Jasne — zgodziła się Jennifer, wzruszając ramionami. Miał rację, oczy wiście. ♠ Nic dziwnego, że Zgon miał trudności ze znalezieniem taksówki. Postrzelono go kilkanaście razy. W jego tanim, szary m garniturze zostały dziury po kulach, a koszulę pokry ły krew oraz plamy prochu. Śmierdział wy sy piskiem, a spodnie miał całkiem ubrudzone. Kiedy otworzy ł drzwi pojazdu, wzdłuż jego chudego ciała przebiegł dreszcz. Postawił jedną stopę na ziemi, wsparł się na ty lny ch drzwiach i pociągnął drugą za sobą. By ła mała, wy paczona i nieobuta, a w świetle latarni wy dawała się blada i mięciutka jak u dziecka. Wy rastała z poszarpanego kikuta pokry tego zakrzepłą krwią. Hiram przełknął ślinę i odwrócił wzrok. Widok nogi wy prowadził taksówkarza z równowagi. — Ty skurwy sy nu! — wrzasnął. — Zatrzy małem się mimo twojego wy glądu, a ty mnie tak załatwiłeś!

Zgon uśmiechnął się złowieszczo. — Jeśli chcesz zostać załatwiony, trafiłeś w odpowiednie miejsce. Masz szczęście, że mi się śpieszy, głąbie. Postawił odrastającą stopę na chodniku z wielką ostrożnością, ale i tak skrzy wił się z bólu. — Skurwy sy n! — wrzasnął po raz drugi taksówkarz i ruszy ł tak szy bko, że ty lne drzwi się zamknęły, uderzając Zgona w biodro. Spector runął z krzy kiem na ziemię. Coś wy padło mu z kieszeni. Książki — zorientował się Hiram. Zawinięto je w plastikową torbę. Zgon podniósł je, przy cisnął do piersi i podniósł się chwiejnie. Potem ruszy ł w stronę budy nku, pół kuśty kając, pół skacząc. Starał się unikać wspierania ciężaru ciała na odrastającej stopie. Jego spojrzenie zwracało się do wewnątrz, ku dręczącemu go bólowi. Mocno zaciskał obie ręce na cenny ch książkach. Najwy raźniej nie zadał sobie py tania, dlaczego portier ma na sobie smoking. Hiram otworzy ł przed nim drzwi. Niemalże by ło mu żal nędznika. Jay wy szedł z krzaków i wy celował z palca wskazującego, unosząc kciuk ku górze. — Hej — zawołał. Zgon obejrzał się na niego. Hiram zacisnął pięść i książki nagle osiągnęły ciężar około stu kilogramów. Wy sunęły się z rąk Spectora i spadły mu na stopę. Rozległ się trzask towarzy szący pękaniu maleńkich, na wpół uformowany ch kostek. Miękka, biała skóra się rozszczepiła. Zgon otworzy ł usta, by krzy knąć. I raptem zniknął. Hiram pochy lił się, przy wrócił książkom normalną wagę i podniósł je. Zlewał go pot. — Mogliśmy przed chwilą zginąć — rzekł Rzutnikowi. — A moja matka mogła zostać zakonnicą — odparł Ackroy d. — Lepiej stąd szy bko zmiatajmy. Taksówkę złapali na rogu, tę samą, z której przed chwilą wy siadł Zgon. Kierowca nadal uskarżał się na poprzedniego klienta. — Dokąd? — zapy tał wreszcie. — Na Times Square — odpowiedział Ackroy d, rozciągając usta w pośpieszny m, ledwie dostrzegalny m uśmieszku. ♦ — No cóż — odezwała się Sokolica. — To moje gniazdko. Skromne, ale własne. Fortunato bez słowa zamknął za sobą drzwi. Penthouse by ł jedny m, wielkim pomieszczeniem. Wszy stkie ściany oraz dy wany na podłogach miały tu różne odcienie szarości. Każdy odrębny obszar znajdował się na inny m poziomie, stopień bądź dwa niżej albo wy żej od ty ch, które go otaczały. Meble by ły stalowe, szklane lub obite szarą bawełną, zawsze jednak długie, niskie

i drogie. Jedną ze ścian całkowicie zajmowały okna wy chodzące na Central Park. Najwy ższy m punktem apartamentu by ło ogromne łóżko wodne, usy tuowane na podwy ższeniu w kącie. Nie by ło na nim narzuty, ty lko zmięta, szara, atłasowa pościel. — Napijesz się czegoś? Potrząsnął głową. Sokolica podeszła do barku i nalała sobie kieliszek courvoisiera. — Nie bądź taki smutny. Uratowaliśmy Lilię Wodną, tak? — To ty ją uratowałaś. By łaś naprawdę niezwy kła. — Mogę taka by ć, jeśli to konieczne. Ale nie lubię, jak na mnie naciskają. — Oparła się biodrem o brzeg barku i pociągnęła długi ły k koniaku. Zatrzepotała lekko skrzy dłami, gdy trunek ogrzewał jej wnętrzności. Niewy muszona zmy słowość by ła nieodłączny m atry butem Sokolicy, jej nogi w naturalny sposób obracały się tak, by demonstrować długie, zaokrąglone ły dki oraz szczupłe uda. — Co nie znaczy, że w odpowiedniej sy tuacji nie lubię pewnej dozy agresy wności. — Całkiem niedawno oskarży łaś mnie o „słabą próbę”. — Chy ba cię nie uraziłam, co? — W jej oczach znowu pojawił się bły sk. Nie odwracały się od Fortunata ani niczego nie ukry wały. — Skąd miałam wiedzieć, że mówisz prawdę? Poza ty m, skarży łam się ty lko na sty l. Nie powiedziałam, że nie jestem zainteresowana. Gdy Fortunato podszedł bliżej, odstawiła kieliszek i wstała. Lewą rękę wsunął między jej skrzy dła, a prawą objął ją w talii. Jej usta by ły miękkie, smakowały koniakiem i rozchy liły się naty chmiast pod doty kiem jego warg. Przesunęła wprawnie języ kiem po jego zębach, a następnie sięgnęła nim w głąb ust. Rozsunęła nogi i otuliła go skrzy dłami. Poczuł się tak, jakby się połączy li w jeden organizm. Czuł przez nogawki żar jej miednicy. Moc dzikiej karty wy pełniła jej ciało i przepły nęła w niego niczy m wy buch jądrowy. Przerwała pocałunek, dy sząc gwałtownie. — Jezu — wy szeptała. Podniósł ją i zaniósł do łóżka. — Nic w ogóle nie waży sz. — Mam pneumaty czne kości — wy szeptała mu do ucha, a potem przesunęła języ kiem po jego brzegach. — Są puste w środku, ale mocne jak włókna szklane. Zacisnęła mocno ramiona wokół jego piersi, ty lko na mgnienie oka, by dowieść prawdziwości swy ch słów, po czy m ugry zła go w kark. Trafił do łóżka insty nktownie. Reszta jego zmy słów wy rwała się spod kontroli. Zaczął obmacy wać suknię Sokolicy w poszukiwaniu zamka bły skawicznego. — Zapomnij o ty m. Kupię sobie nową. Przerżnij mnie. Przerżnij mnie teraz. Fortunato złapał za miseczki okry wające jej biust i rozerwał suknię wpół. Piersi Sokolicy wy lały się na zewnątrz, jasne i idealnie okrągłe. Sutki miała szerokie i ty lko trochę ciemniejsze niż

otaczająca je skóra. Ujął jedną z nich w zęby, a kobieta pociągnęła za jego koszulę. Spinki posy pały się z trzaskiem na podłogę. Zerwała z niego pas smokingowy i ściągnęła mu spodnie do kolan, a potem ujęła jego penisa w obie dłonie. To by zabolało, gdy by nie by ł już tak boleśnie obrzmiały. Fortunato miał wrażenie, że zaraz rozszczepi mu się wzdłuż jak przejrzały owoc. Pod aksamitną suknią nie miała na sobie nic poza czarny mi jedwabny mi pończochami na pasie. Jej skrzy dła poruszały się w ry tm oddechu. Włosy łonowe miała gęste i miękkie jak jagnięca wełna. Uniosła stopy, nadal w czarny ch pantoflach, kładąc je na ramionach Fortunata, i objęła rękami jego szy ję. — Teraz — zażądała. — Teraz. Kiedy w nią wszedł, to by ło tak, jakby podłączy ł się do prądu. Ich ciała spowiły fioletowe, pulsujące linie energii, gorące i jasne. Nigdy w ży ciu nie czuł nic podobnego. — Jezu, co ty ze mną robisz? — wy szeptała. — Nie odpowiadaj. Wszy stko mi jedno. Ty lko nie przestawaj. ♥ Po pierwszej chwili zawrotów głowy Spector omal nie spadł, zdołał jednak uchwy cić się barierki. Stopa mu płonęła, jakby zanurzy ł ją w pły nnej lawie. Usiadł i spróbował się zorientować, dokąd go przenieśli. By ł wy soko. Przed sobą widział pełną samochodów ulicę. Wstał i pokuśty kał do końca pomostu, trzy mając się barierki. Ujrzał przed sobą stadion Jankesów, opustoszały i pogrążony w ciemnościach. Mały zasraniec, który tak go urządził, zapłaci za to. Powinien by ł rozpoznać Grubasa w drzwiach. Powinien by ł zachować ostrożność. Teraz książki zniknęły i będzie musiał sam sobie poradzić z Astronomem. — Pierdolone dupki. Wy słali mnie do Bronksu. Wy tarł nos i zaczął szukać drogi zejścia na dół. Po kilku minutach natrafił na drabinę. Od betonowego chodnika na dole dzieliło go dobre piętnaście metrów. Schodził po niej ostrożnie, pilnując, by niczego nie doty kać okaleczoną stopą. Wiatr targał jego brudny mi włosami, zasłaniając mu oczy, a tkankę, która starała się zostać palcami u nogi, przeszy wał ból. Minęło dziesięć minut, nim dotarł na dół. Rozejrzał się wkoło w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby posłuży ć jako laska, ale nic nie zauważy ł. Po drugiej stronie siatkowego płotu by ł ty lko stromy stok. Spector powlókł się chodnikiem ku try bunom. Tam z pewnością znajdzie drogę wy jścia. Przelazł przez kolejny płot i doszedł do wniosku, że znalazł się już u podstawy właściwy ch try bun. Nagle potknął się o pudło z torebkami po orzeszkach i runął z krzy kiem na ziemię. Światło uderzy ło go niemal naty chmiast. — Spokojnie, koleś — zabrzmiał głos dobiegający z ciemności za latarką. Spector usły szał ostry trzask, zapewne otwieranej kabury rewolweru.

— Pomocy. Potrzebuję lekarza. Oświetl moją stopę. Musiał zwabić strażnika bliżej, by móc spojrzeć mu w oczy. Mężczy zna przesunął snop światła na stopę Spectora. Zrobiła się czarnofioletowa w miejscu, gdzie spadły na nią książki. — Jezu. Co ci się stało, do licha? By ł już blisko, ale jego oczy nadal pozostawały niewidoczne. Spector wy ciągnął z kieszeni zapalniczkę i zapalił ją. Oczy strażnika by ły jasnoniebieskie i ładnie wy glądały w blasku płomienia. Zabójca spojrzał prosto w nie. Mężczy zna jęknął cicho. Śmierć Spectora zaatakowała go z szy bkim i niezawodny m skutkiem. Upadł na ziemię i znieruchomiał. Zgon przeszukał ciało, zabierając latarkę i klucze. Jeśli uda mu się dotrzeć do jednej z szatni, może znajdzie coś, czy m będzie mógł zabandażować nogę. Z pewnością będzie tam coś, na czy m będzie mógł się wesprzeć, oraz jakieś ubranie na zmianę. Wdrapał się po rampie na odsłoniętą try bunę, a potem zszedł po schodach na boisko. ♣ — Najlepsze są szczury — oznajmiła Trampula. — Odbieram wrażenia od ty lu, od ilu mogę. A jest ich mnóstwo. — Wielkie Jabłko okiem szczura — mruknął Jack. — Takiej atrakcji jeszcze tury stom nie oferowano. Starał się mówić beztroskim tonem. Nieco dalej wzdłuż ulicy trwał taniec węży — dżokerzy albo normowie przebrani za dżokerów, nie potrafił tego określić. Tańczący podpalili kilka wraków parkujący ch na podjazdach załadunkowy ch. A może te samochody przed podpaleniem wcale nie by ły wrakami. To również trudno by ło ocenić. Tak czy inaczej, teraz paliły się wesoło, buchając kłębami czarnego dy mu. Jack i Trampula zatrzy mali się pod Terrific Pizza, by kupić coś do picia. Obojgu zaschło w gardłach. — Za mało sy ropu — oznajmił kasjerowi Jack, krzy wiąc się od smaku napoju. — A to pech — odparł mężczy zna. — Jak ci nie smakuje, spróbuj u tego głąbowatego imigranta za rogiem. — Chodźmy — odezwała się Trampula, rozkazując w my ślach sześciuset szczurom z zaułka na zapleczu wśliznąć się do lokalu i uraczy ć zapasami ciasta oraz sera. — O mój Boże! — zawołał Jack, gdy już znaleźli się na chodniku. — Co się stało? — Chodź. Poprowadził ją w stronę tańczący ch węży. Ich szereg zaczął się rozpraszać. Zniekształceni tancerze, niekiedy noszący jeszcze bardziej groteskowe kostiumy, posuwali się ku nim.

Jack przy jrzał się jednemu z nich. Mężczy zna by ł wy soki, a jego ciemna skóra wy dawała się niemal czarnogranatowa w blasku lamp rtęciowy ch oraz migotliwy ch płomieni. Miał na sobie parodię plemiennego stroju, ozdobioną mnóstwem paciorków i piór. Skórę pokry wała mu warstewka potu. Również po twarzy spły wały mu kropelki, ale by ła to krew z cięć na policzkach, tworzący ch regularne romby wy rżnięte na płaszczy znach kości policzkowy ch. Nosił czerwony nos klauna Bozo. — Dieu! — zawołał Jack. — Jean-Jacques? To ty ? Tańczący zatrzy mał się i spojrzał na Jacka. Trampula podeszła bliżej, przy glądając się im z uwagą. — Poznałeś mnie — stwierdził ze smutkiem czarnoskóry mężczy zna. — Przy kro mi, przy jacielu. Odkąd przestałem by ć człowiekiem, my ślałem, że nikt na świecie nie zechce mnie już znać. — Ja cię znam. — Jack wy ciągnął niepewnie rękę, ale zaraz powstrzy mał ten ruch. — Twoja twarz… Co z nią zrobiłeś? — Czy dzięki temu nie przy pominam bardziej dżokera? — Nie jesteś dżokerem. Jesteś moim przy jacielem. Zachorowałeś, ale nadal nim pozostajesz. — Jestem dżokerem — upierał się Jean-Jacques. — Ciąży na mnie wy rok śmierci. Jack gapił się na niego bez słowa. Czarnoskóry mężczy zna spojrzał na niego, a potem mus nął mu twarz koniuszkami palców. Ruch by ł krótki i pełen czułości. Inni tancerze zgromadzili się wokół nich. Jack zorientował się, że wszy scy są normami ubrany mi w dziwaczne stroje, niekiedy jaskrawe i desperacko krzy kliwe, w inny ch zaś przy padkach nie tak barwne i groteskowe w bardziej subtelny sposób. — Żegnaj, Jack, mój przy jacielu. Będę za tobą tęsknił. — Jean-Jacques odwrócił się od niego. — H, T, L, V — zaczął skandować. Inni podjęli jego okrzy k. — H, T, L, V! — rozległo się na całej ulicy. — HTLV? — zdziwiła się Trampula, gdy Jean-Jacques i jego towarzy sze oddalili się od nich we frenety czny m tańcu. — Wirus AIDS — wy jaśnił Jack pozbawiony m wy razu głosem. — Och. — Popatrzy ła na niego dziwnie. — Jean-Jacques… czy tak się nazy wa? Mężczy zna skinął głową. — By liście…? — Przy jaciółmi — odparł Jack. — Bardzo dobry mi przy jaciółmi. — A także czy mś więcej? Ponownie skinął głową. — Musimy porozmawiać — oznajmiła Trampula. — Kiedy ta sprawa się skończy.

— Przy kro mi — rzekł Jack i zaczął się odwracać. — Z jakiego powodu? — Ponownie złapała go za ramię. — Chodź. Porozmawiamy. Naprawdę. — Wy ciągnęła rękę i dotknęła jego twarzy, tak samo jak Jean-Jacques. Pokry wał ją świeży zarost. — Chodź — powtórzy ła. — Nadal musimy znaleźć Cordelię. Spojrzeli sobie w oczy. Oboje pomy śleli, że od tej chwili wszy stko będzie wy glądało inaczej, ale żadne z nich nie wiedziało jak. ♠ Pry sznic by ł gorący, ale Spectorowi to odpowiadało. Woda lała się z góry i spły wała po jego chudy m ciele. Otworzy ł usta i pozwolił, by mu je wy pełniła, a potem przepłukał je i wy pluł wodę. Noga nadal go bolała, ale do bólu by ł przy zwy czajony. Przy najmniej by ła teraz czy sta. Wy łączy ł pry sznic i wy szedł na zimne pły tki podłogi, kierując się w stronę szatni. Zagwizdał początek Take Me Out to the Ballgame, ale umilkł nagle. Dźwięk odbijał się od ścian. Szatnia nie by ła tak imponująca, jak się tego spodziewał. Pry sznice i szafki wy glądały zupełnie zwy czajnie, a siedziało się na drewniany ch ławkach. Zupełnie jak w liceum. Podszedł do kosza pełnego brudny ch strojów baseballowy ch i zaczął je przerzucać. Szukał czegoś na swój rozmiar. Większość ubrań by ła za duża, a do tego nie znosił prążków. Ale lepsze to niż garnitur z dziurami po kulach. Jeśli ktoś go zapy ta, powie, że to przebranie. W końcu znalazł strój pasujący na niego lepiej niż namiot i zaczął się przebierać. Potem przeszedł do pokoju ze sprzętem, minął ogrodzoną przestrzeń, gdzie trzy mano kije, rękawice oraz stare piłki uży wane do ćwiczeń i dotarł do sali treningowej. Na podłodze leżał elasty czny bandaż. Spector stęknął i zaczął sobie owijać złamaną półstopę. By ło to tak bolesne, że dwukrotnie musiał przerwać, ale po kilku minutach udało mu się zabandażować ją niemal w całości. Postawił nogę na podłodze i wsparł na niej niewielką część ciężaru ciała. Przeszy ł go ostry ból, ale to mógł wy trzy mać. Wrócił do szatni, starając się uty kać jak najmniej. Znalazł parę tenisówek, wepchnął do jednej z nich skarpetkę, a następnie boleśnie wcisnął do buta zmasakrowaną półstopę. Zawiązał luźno sznurowadła i włoży ł drugi but. — Na dworze, Zgon. Naty chmiast. Czekam. Spector uniósł wzrok. Sy lwetka Astronoma unosiła się w powietrzu metr, może dwa przed nim. Obraz nie cechował się spektakularną ostrością, do jakiej przy wy kł zabójca. By ł słaby, bezbarwny i zamazany na krawędziach. Staremu skurwielowi z pewnością kończy ła się moc. — A gdzie, hmm, dokładnie jesteś? — zapy tał Spector. — Na parkingu. Poszukaj limuzy ny. Ty lko migiem. — Już idę. Obraz Astronoma zniknął. Spector zabrał garnitur i ruszy ł ku wy jściu. Potarł czoło. Staruchowi kończy ła się energia. Jeśli

miał zamiar się go pozby ć, to by ła odpowiednia chwila. Zgasił światła w szatni i zaczął gwizdać The Party’s Over. ♣♦♥♠

Rozdział 20 1:00 W limuzy nie kończy ła się benzy na. Jennifer zauważy ła, że cierpliwość Brennana również się wy czerpuje. Minęła godzina i nie widzieli nikogo, kto mógłby by ć niosący m książki Zgonem. Zauważy li mnóstwo podejrzany ch, osobliwy ch lub wręcz dziwaczny ch osób, ale żadna z nich nie by ła ty m, kogo szukali. — Równie dobrze możemy o ty m zapomnieć — stwierdził wreszcie mężczy zna i zerknął na zegarek. — Chcę pojechać do siebie po sprzęt. Później zaplanujemy następny ruch. W miarę jak zbliżali się do Dżokerowa, na ulicach by ło coraz więcej bawiący ch się do późnej nocy ludzi. — Szy bciej będzie, jeśli porzucimy limuzy nę — zdecy dował Brennan. — Poza ty m rzucamy się w niej w oczy. Jeśli spróbujemy przejechać nią przez Dżokerowo, Czaple rzucą się na nas w mgnieniu oka. Zatrzy mali się i Jennifer sięgnęła po kluczy ki, by wy łączy ć silnik, zamarła jednak z ręką na nich, słuchając radia. — Co się stało? — zapy tał Brennan. — Psst. — …pokonali Stars cztery do dwóch na Ebbets Field. To czternaste zwy cięstwo Seavera. Mecz przy ćmiła jednak dziwaczna opowieść, zgodnie z którą prawie cała druży na Dodgersów widziała przed meczem w szatni ducha. Według z reguły flegmaty cznego, a można nawet powiedzieć, że pozbawionego wy obraźni Thurmana Munsona, duch ży czy ł im szczęścia, a potem zniknął, przenikając przez ścianę. Zgodnie z opisami by ła to wy soka, dwudziestokilkuletnia kobieta o długich blond włosach, bardzo atrakcy jna. Duch… to znaczy kobieta, miała na sobie czarne bikini ze stringami. No cóż, jeśli już gdzieś musi straszy ć… Jennifer wy łączy ła silnik, zgasiła radio i wy siadła. Brennan przy jrzał się jej kry ty cznie, marszcząc brwi. — Co się stało? — zapy tała. — Naprawdę musisz się pozby ć tego bikini. Teraz dopiero rzucasz się w oczy. — Przy jrzał się jej jeszcze uważniej. Zaczerwieniłaby się, gdy by nie by ła przekonana, że to anality czne spojrzenie. — No dobra, znajdę coś. Wolałby m, żeby ś nie traciła ubrania tak często. Chociaż… Najwy raźniej doszedł do wniosku, że lepiej nie kończy ć tego zdania. Odwrócił się i ruszy ł

w drogę, potrząsając głową. ♠ Śledzili ją przez kilka minut, odkąd odjechała taksówką z domu Fortunata. Spector siedział z ty łu z Astronomem. Starzec zamknął oczy i nie odzy wał się ani słowem. Chochlik i Insulina zajęli miejsce na środkowy ch siedzeniach. Chochlik obejmował kobietę. Zapewne ze sobą sy piali. Chłopak zażartował sobie z baseballowego stroju, ale Astronom powstrzy mał Spectora, nim ten zdąży ł go zabić. Dziewczy na nie wy glądała tak, jak się tego spodziewał. By ła całkiem ładna, a jej ruchy przy ciągały uwagę, ale nie ubierała się jak droga kurwa. Wdziała wy blakłe niebieskie dżinsy oraz czerwono-białą bluzę sportową z napisem University of Houston. Włosy miała ciemnoblond, krótkie i mocno kręcone. Zbiegła po schodach z uśmiechem na twarzy, gdy ty lko zjawiła się taksówka. To oszczędziło im konieczności wchodzenia do środka. Bez trudu złapią ją tam, gdzie wy siądzie. Spector zerknął na Astronoma. Starzec oddy chał głośno. Ręce mu drżały. Gdy ty lko rozchy li powieki, Zgon podda próbie jego moc. Lepszej szansy nie będzie. Wpatry wał się w jego twarz i czekał. Astronom otworzy ł oczy. Nadal by ła w nich moc, zby t potężna, by Spector mógł się z nią mierzy ć. Odwrócił wzrok. — Zastanawiam się, dokąd ona jedzie. — Do kliniki w Dżokerowie. — Starzec roześmiał się ochry ple. — Tak jest, Zgon. W miejsce, gdzie się narodziłeś, że tak powiem. — Nie wejdę tam — sprzeciwił się Spector. — Wejdziesz, Zgon. Naprawdę nie masz wy boru. — Astronom znowu zamknął oczy. — Nawet najmniejszego. Spector zacisnął zęby. Stary skurwy sy n miał rację. — Jesteś pewien, że jedzie do kliniki? — Tak powiedziała taksówkarzowi. Będą tam też dwie inne kobiety. Chcę dostać wszy stkie. Chochlik i Insulina wejdą do środka z tobą. — Astronom przerwał na chwilę. — Jako wsparcie. Jechali dalej bez słowa, aż wreszcie taksówka zatrzy mała się przed kliniką. Limuzy na ją wy przedziła i zaparkowała przed hy drantem pożarowy m. Dziewczy na wy siadła z taksówki. — Idź po nie. Astronom wskazał kciukiem w kierunku drzwi kliniki. Spector otworzy ł drzwi, wy siadł na chodnik i powoli ruszy ł ku jasno oświetlonemu wejściu. Jego wnętrzności wy pełniał lód. W tej klinice spędził najgorsze dni w swoim ży ciu. Większość czasu wy pełniały mu krzy ki. Musiał zabić sanitariusza, żeby stąd uciec. Ktoś mógł go rozpoznać

i przy pomnieć sobie o ty m. Dwie kobiety zeszły po schodach, na spotkanie dziewczy ny z taksówki. Jedna by ła ciemnowłosa i miała na sobie czarną suknię z cekinami. Druga, również brunetka, wdziała niebieską suknię z lamy, z niskim dekoltem i rozcięciem do połowy uda. — Co się stało? — zapy tała dziewczy na w bluzie. — To Croy d — wy jaśniła brunetka. — Zapadł w śpiączkę albo coś. W jednej chwili by ł w porządku, a w następnej zasnął i nie mogły śmy go obudzić. — Założę się, że próbowały ście wszy stkiego — stwierdziła z uśmiechem dziewczy na w bluzie. Spector zadał sobie py tanie, jaką by miała minę, gdy by wiedziała, co ją czeka. Usły szał z ty łu zatrzaskujące się drzwi samochodu. Chochlik i Insulina ruszy li za nim. Nie mógł próbować ucieczki, gdy Insulina by ła blisko. Usły szał dobiegające z wnętrza stłumione krzy ki. Szklane drzwi eksplodowały na zewnątrz. Ze schodów zleciał zakrwawiony ochroniarz. Spector pobiegł w tamtą stronę. — Spierdalać, koniotrzepy. Spierdalać, albo każę wam zjeść własne dupy. Mówiący zaliczał się do największy ch i najbrzy dszy ch dżokerów, jakich Zgon w ży ciu widział. Twarz miał okropnie posiniaczoną. Uniósł maczugowatą rękę, rozdzierając białą szpitalną koszulę, ty lko częściowo okry wającą jego olbrzy mie ciało. Uśmiechnął się na widok dziewczy n. Cofnęły się ku taksówce, która jednak odjechała już z piskiem opon. — Chodźcie do taty, cipeczki. Gdy ty lko dżoker złapał kobietę w sukni z lamy, Spector przy stąpił do akcji. Brunetka próbowała go kopnąć w jaja, ale nie mogła unieść nogi tak wy soko. Spector przy jrzał się uważnie ciemnowłosej dziewczy nie. To ją spotkał w metrze, gdzie towarzy szy ł jej alfons. Ale teraz by ła znacznie lepiej ubrana. Spector postąpił krok ku niej. — A kim ty jesteś, do chuja? — Dżoker przerzucił sobie drugą dziewczy nę przez ramię i runął do ataku. — Jedny m z ry cerzy września? Spector zauważy ł nadchodzący cios i się uchy lił. Pięść musnęła jego policzek, obalając go na schody. Odtoczy ł się z drogi szarżującego dżokera. Olbrzy m poruszał się tak szy bko, że nie miał szans spojrzeć mu w oczy. Odwrócił się, usły szawszy krzy k. Chochlik ciągnął blondy nkę do limuzy ny. Insulina spojrzała z uśmiechem na dżokera. Ten opadł na jedno kolano. — Kurwa, co ty mi robisz? Wy puścił kobietę i osunął się na chodnik. Brunetka wy szarpnęła się spod niego, rozdzierając suknię. Insulina złapała dziewczy nę za ramię i wskazała jej drogę w dół ulicy. Spector usiadł, pomy ślał o ucieczce i spojrzał na limuzy nę. Astronom gapił się na niego. Nie

miał szans zwiać. Nigdy nie będzie ich miał. Podszedł do czarnowłosej dziewczy ny i otoczy ł ją ramieniem. Nie sprawiała wrażenia wy straszonej, ale miała w oczach coś, co sugerowało, że nie jest do końca obecna. — To znowu ja — oznajmił. — Wy gląda na to, że twoja wizy ta w mieście będzie krótka. — Nie zareagowała. — Dzisiejszej nocy nikt nie przeży je. Te słowa również nie wy wołały nawet najmniejszej reakcji. Przechodząc obok, kopnął leżącego dżokera zdrową nogą w twarz. ♣♦♥♠

Rozdział 21 2:00 Obejrzała się za siebie i wy gięła plecy, aż jej łopatki zary sowały się pod skórą niczy m kostne skrzy dła, ale Tachion nie pojął aluzji. Z ekscy tacją szczotkował skłębione bokobrody, wpatrując się niewidzący mi oczy ma w lustro. Ruletka zmarszczy ła brwi z iry tacji, sięgnęła do ty łu i rozpięła białą jedwabną suknię, która zsunęła się z szelestem na podłogę, muskając lekko kostki kobiety. Szczotka spadła z trzaskiem na anty czną toaletkę o marmurowy m blacie, tłukąc kry ształowe flakoniki. — Ten dzień! Co on ma w sobie takiego, że zawsze wzbudza tak wiele żalu. A oni świętują. — Wy ciągnął rękę ku oknu. Choć by ło zamknięte, nie tłumiło w pełni odgłosów trwającej nadal zabawy. — Czy ty by ś go świętowała? Zwrócił się w jej stronę. Jego gorejące, fioletowe oczy ostro kontrastowały z bladą twarzą. — Nie, ale ja jestem ponura z natury. — Zbliży ła się do niego o kilka kroków, lecz go nie dotknęła. — My ślę też, że nie do końca rozumiesz powody ich radości. To nie jest lekkomy ślność, lecz próba przetrwania. Kiedy padamy ofiarą jednego z żartów, jakie sprawia ży cie, pozostaje nam bardzo niewiele opcji. Możemy się śmiać, skry wając ból. Możemy umrzeć. Albo możemy szukać zemsty. Ty sły szy sz śmiech, ale ja sły szę krzy ki bólu. — Ból. Nie mów mi o bólu. Ży ję z nim bez przerwy od czterdziestu lat. Ludzie mają szczęście. Wasza pamięć jest miłosiernie krótka. Doty kające was tragedie szy bko blakną. Wasze umy sły spuszczają na nie zasłony. Z nami tak nie jest. Uniósł fotografię w srebrnej ramce i wpatrzy ł się w twarz o delikatny ch ry sach. Zacisnął usta, pogłębiając bruzdy wokół nich i wokół oczu. Ponownie poczuła rozdzierające wrażenie, jak wtedy, gdy Astronom zerwał z niej wszy stkie warstwy ochronne i odsłonił jej demony, które z radością przy pominały jej wszy stkie chwile utraty i bólu, a każde powtórzenie by ło równie bolesne jak poprzednie. Uderzy ła ze złością ręką, strącając fotografię. Ta spadła twarzą do dołu na zimny marmur. Trzask pękającego szkła zabrzmiał jak zamarznięta muzy ka. Tachion podniósł zdjęcie i przy tulił je do piersi w ochronny m geście. Ruletka gapiła się z fascy nacją na kry staliczny wzorzec pękniętego szkła. Zwierciadlany wodospad stłuczonego lustra, odłamki szyb leżące na ulicach niczym migotliwy śnieg. Jego spojrzenie paliło jej policzek. Powoli zwróciła się ku niemu. Opuścił długie rzęsy,

przy glądając się zdjęciu. Potem ponownie zwrócił całą siłę swego wzroku na Ruletkę. — Masz absolutną rację — wy szeptał tajemniczo. Otworzy ł szufladę toaletki i schował w niej fotografię. Zanim zamknął szufladę, Ruletka zauważy ła metaliczny bły sk czarnego magnum kaliber 357. ♠ Znajdujący się w samy m centrum tłumnego chaosu Jack i Trampula odnosili wrażenie, że kręcą się w kółko. By li dokładnie w środku Wielkiego Jabłka, ale czuli się jak w bezkresnej puszczy, a na niebie nie by ło słońca, mogącego posłuży ć im za przewodnika. Wszy stkie twarze wy glądały dla nich tak samo. Kostiumy również upodabniały się do siebie. Nie by ło tu ty lko szesnastoletniej dziewczy ny, wy sokiej i szczupłej, o prosty ch, czarny ch włosach i ciemny ch oczach. Mijając zaułek, usły szeli coś, co brzmiało jak krzy ki. Trampula potrząsnęła głową i ruszy ła dalej. — Zaczekaj — powiedział Jack i zagłębił się na kilka kroków w wąską uliczkę. Zobaczy ł tam trzy osoby, które spotkał już dziś przy różny ch okazjach. Jedną z nich by ł Jean-Jacques, który przy kucnął, osłaniając innego z tancerzy. Odziany w podarty, brudny strój baletowy mężczy zna leżał na ziemi. Wokół ust miał krew. Stał nad nimi wy glądający na zbira chłopak, z który m Jack starł się rano pod Fantazją Młodzieńca. Jego oczy barwy deszczówki kry ły się w cieniach zaułka. — Spróbuj possać to — warknął. Jack i Trampula usły szeli trzask spręży ny. Chłopak wy sunął ostrze ze swego noża i zablokował je, a potem przy kucnął i machnął nim w stronę Jean -Jacquesa. Senegalczy k nawet nie drgnął. — Jebane pedały ! Utnę wam wszy stko, co się rusza. Jack ruszy ł naprzód, ale Trampula podstawiła mu nogę i przewrócił się, wy ciągając przed siebie otwarte dłonie. Poczuł, że chropowate cegły rozdarły mu skórę. — Zaczekaj. Kobieta skupiła się, marszcząc brwi. Ze śmierdzący ch piramid toreb znajdujący ch się dalej w mroku wy padły uliczne koty i z szalony m jazgotem rzuciły się na młodzieńca z nożem. Ten warknął wściekle i zwrócił się w ich stronę. — Chodźmy — powiedziała bezdomna kobieta, pomagając Jackowi wstać. — Sprawa załatwiona. Wszy stko już w porządku. Pociągnęła go za ramię. Jack się zawahał, ale zauważy ł, że Jean-Jacques pomaga swemu towarzy szowi się podnieść, podąży ł więc za Trampulą. Uliczne koty darły się i miauczały triumfalnie za ich plecami. Wszy scy ludzie poza

młodzieńcem opuścili zaułek. — To nie mogłoby spotkać sy mpaty czniejszego homofoba — mruknął Jack. ♦ Spector nigdy dotąd nie by ł w penthousie Astronoma, usy tuowany m na siedemdziesiątej którejś ulicy, nieopodal Central Parku. Wy strój by ł tu zaskakująco spokojny — ciemny parkiet i meble kontrastujące z jasny mi ścianami oraz sufitem. Starzec otworzy ł drzwi do pokoju sąsiadującego z biblioteką i zaprosił ich skinieniem do środka, opierając się ciężko o framugę. Spector pociągnął ciemnowłosą dziewczy nę do pomieszczenia. Pojmane kobiety milczały, zapewne dzięki Insulinie. W pokoju by ło ciemno. Oświetlało je ty lko duże okno w dachu. Pod nim usy tuowany by ł mahoniowy ołtarz. We wszy stkich jego kątach umocowano stalowe kajdanki, a na jedny m końcu znajdowało się wielkie wcięcie w kształcie litery V. Spector nie musiał się zastanawiać, do czego służy. — Ta. Astronom wskazał na dziewczy nę w bluzie z napisem „University of Houston”, a potem zamknął drzwi. Chochlik ściągnął bluzę z dziewczy ny i zaprowadził ją do ołtarza. Szy bko skuł jej ręce, a potem zaczął zdejmować z niej dżinsy. Cisnął je na podłogę, ściągnął z dziewczy ny czerwone bawełniane majteczki, a potem unieruchomił jej nogi. Spector poczuł, że ciemnowłosa kobieta napięła mięśnie. Mocniej ucisnął jej ramiona. — Przy gotuj ją. Astronom otworzy ł szufladę z boku ołtarza i wy ciągnął z niej strzy kawkę. Założy ł stazę i zacisnął pięść, a potem wbił igłę w ży łę i powoli wstrzy knął do niej zawartość strzy kawki. Spector wiedział, że to heroina. Starzec zaczerpnął głęboki oddech i wy ciągnął igłę, pozostawiając maleńki czerwony punkcik. Miał na ręce pełno podobny ch. Następnie rozwiązał pas szaty i pozwolił jej opaść na posadzkę. Chochlik uklęknął między nogami dziewczy ny i zaczął ją zwilżać języ kiem. Astronom podszedł chwiejny m krokiem do ołtarza, głaszcząc wzwiedzionego penisa. — Jak masz na imię, moja droga? — Caroline. — Szarpnęła bezskutecznie łańcuchy. — Wiesz, czy imi dziewczy nami jesteśmy ? Jeśli coś nam się stanie, będziesz miał przesrane. Starzec roześmiał się ty lko i uszczy pnął jej sutkę między kciukiem a palcem wskazujący m. — Alfonsa Fortunata. Już od lat mnie iry tował, ale nic więcej. Cóż mogłoby by ć bardziej stosowne niż wy korzy stanie jego kobiet, by doprowadzić go do zguby ? — Spojrzał na Chochlika, który nadal trzy mał głowę między nogami dziewczy ny. — Wy starczy. Chłopak wstał i wrócił bez słowa w miejsce, gdzie czekali Spector i Insulina z dwiema

pozostały mi ofiarami. Ujął w palce koniec języ ka, próbując zdjąć z niego włos łonowy. — Zabieramy go ze sobą? — zapy tał, wskazując na Spectora. — Sądzę, że tak — odparł starzec i okrąży ł ołtarz, przesuwając palcem po nagim ciele dziewczy ny. — Kurwa, zostaw ją. Kobieta w niebieskiej sukni spróbowała się wy rwać z uścisku Insuliny, ale nagle oklapła w jej ramionach. — Dość już ty ch przerw. Astronom stanął w wy cięciu ołtarza, między nogami Caroline. Wszedł w nią i zamknął oczy. W pomieszczeniu by ło sły chać jedy nie jego wy silony oddech oraz cichy grzechot kajdanek. Starzec wsunął dłonie pod pachy dziewczy ny i przesunął powoli palcami wzdłuż jej klatki piersiowej, zostawiając w ciele głębokie, czerwone bruzdy. Caroline krzy knęła. Starzec uniósł ręce do ust i poskubał kawałki skóry, które z niej zerwał. Na polerowane drewno spły nęła krew. Astronom wy ry ł magiczny sy mbol w skórze wokół pępka ofiary. Ciemnowłosa dziewczy na odwróciła wzrok i zaczęła drżeć. Spector przy ciągnął ją bliżej. — Jak masz na imię? — Cordelia. — Tobie zrobi to samo, chy ba że ktoś go powstrzy ma. A ty lko idiota mógłby tego spróbować. Zastanawiał się nad słowami Chochlika. Dokąd się, kurwa, wybierali? Astronom wspominał dziś rano o inny ch światach, ale do tej pory nie dotarło to do Spectora. Starzec wy prostował plecy. Jego ciało zlewał pot. Caroline skręciła maksy malnie miednicę, próbując wy pchnąć go z siebie. Zaciskała zęby z bólu, ale już nie krzy czała. — Głupia suka. — Astronom wy ciągnął penisa i wlazł na dziewczy nę. Chochlik, zajmij się nią — zażądał, wskazując na Cordelię. — Zgon, chodź tutaj. Spector zaczekał chwilę, by się upewnić, że Chochlik mocno trzy ma dziewczy nę, a potem podszedł do przodu ołtarza. — Nie masz nic przeciwko temu, żeby m wy ruchał się w usta, ty mała suko? Astronom zaczął się przesuwać w górę jej ciała. — Ty lko spróbuj, ty dupku. Caroline otworzy ła szeroko usta, odsłaniając zęby. — To nie będzie konieczne. Mam własny, specjalny sposób. Wy ciągnął rękę i otworzy ł jej gardło placem wskazujący m. — Spójrz na mnie, kochanie — odezwał się Spector, zbierając siły. Złapał dziewczy nę za głowę i pociągnął mocno. Rozległ się trzask łamanego karku. Caroline szarpnęła się jeszcze raz i znieruchomiała.

— Idiota. — Astronom złapał Spectora i cisnął nim na drugą stronę pokoju. — Zabiłeś ją, zmarnowałeś jej energię. — Złapał głowę Caroline i walnął nią z całej siły o ołtarz. — Zabiję cię za to, gdy ty lko z nimi skończę. Czeka cię ból, jakiego nigdy sobie nawet nie wy obrażałeś, Zgon. Chochlik, przy prowadź mi następną. Rozpiął kajdanki i zwalił zwłoki na podłogę. Spector wstał i rozejrzał się w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby posłuży ć jako broń. W otwartej szufladzie ołtarza by ły noże, ale czy zdoła dotrzeć tak daleko? Poczuł, że kolana się pod nim uginają. Znowu Insulina. Chochlik rozdarł suknię Cordelii i pociągnął dziewczy nę naprzód. Jej twarz pobielała. — Nie! — krzy knęła i wy rwała się Chochlikowi. Mały as zazgrzy tał zębami i złapał się za pierś. — Co to, kurwa? Spector się wy prostował. Cokolwiek się działo, odwróciło to uwagę Insuliny i sprawiło, że o nim zapomniała. Pobiegł w stronę Astronoma, ignorując ból w okaleczonej stopie. Chochlik osunął się na podłogę, dy sząc i szarpiąc koszulę. — To ona to robi. — Astronom wskazał na Cordelię, która cofnęła się o krok. — Powstrzy maj tę małą sukę. Insulina, uważaj. Ostrzeżenie nadeszło za późno. Veronica się ocknęła i przeorała pazurami twarz Insuliny, przewracając ją na podłogę. Spector wpadł z całą szy bkością na starca i obalił go na ołtarz. Następnie zwrócił się ku Insulinie. Veronica znowu zemdlała, ale aska nie zauważy ła zbliżającego się od ty łu Zgona. Obrócił ją w swoją stronę i dwa razy zdzielił mocno w brodę. Oczy zapadły jej w głąb czaszki. Z posiniały ch ust Portory kańczy ka wy rwało się ostatnie westchnienie. Chłopak znieruchomiał. — To nadzwy czaj imponujące, moja droga. Zdołałaś zatrzy mać jego serce i procesy oddechowe. To bolesna śmierć. — Astronom wstał, wy cierając zakrwawione dłonie o ołtarz. — Ale twoja będzie jeszcze boleśniejsza. Spector wiedział, że Astronom jest w stanie zneutralizować moc Cordelii za pomocą własnej. To właśnie wy darzało się za każdy m razem, gdy próbował go zabić. Doszedł do wniosku, że jednak spróbuje. Jeśli będzie stał bezczy nnie, i tak zginie. Podszedł do Cordelii. — Spróbuj zrobić mu to samo, co zrobiłaś Chochlikowi. — Spector wskazał na Astronoma, który zwrócił się w jego stronę. Spojrzał mu w oczy i spróbował wprowadzić swoją śmierć do umy słu starca. — Teraz! — krzy knął do Cordelii. Oczy Astronoma wy pełnił ból. Starzec złapał się za serce. Spector miał rację. Astronom nie by ł w stanie powstrzy mać dwóch mocy jednocześnie i Cordelia do niego docierała.

Spector napierał całą siłą umy słu. Staruch nie mógł odwrócić wzroku. Astronom osunął się na kolana. — Zabiję was wszy stkich — zapowiedział na ty le głośno, że zdołali to usły szeć. — Nie ty m razem, ty stary pojebie. Spector oddy chał ochry ple od wy siłku. — Co ty robisz? Veronica ocknęła się i patrzy ła na Cordelię. — Nie wiem. Nigdy tego nie robiłam. Astronom wsunął prawą dłoń do wnętrza własnej piersi. Krzy knął przeraźliwie. — Jezu, zwiewajmy stąd! — zawołała Veronica. Złapała Cordelię za nadgarstek i pociągnęła ku drzwiom. Spector przerwał kontakt. Przez chwilę przy glądał się mięśniom przedramienia przeciwnika. Starzec masował własne serce, żeby się nie zatrzy mało. Spojrzał z nienawiścią na Zgona. — Umrzesz. Wszy scy umrzecie. Spector popędził za kobietami. — Hej, wracajcie. Musimy go teraz wy kończy ć. — Usły szał sy k. To Astronom zaczął znowu oddy chać. — Chuj z ty m. Ktoś inny będzie musiał go załatwić. Popędził ku windzie. Veronica zahaczy ła suknią o jej drzwi i szarpała się teraz, próbując się uwolnić. Skoczy ł do środka, przewracając kobietę i robiąc kolejną dziurę w jej i tak już zniszczony m stroju. Cordelia nacisnęła guzik. Kabina ruszy ła na parter ze zgrzy tem i skrzy pieniem lin. ♥ — Nie rozumiem — skwitował Jay. — Po prostu tego nie rozumiem. To nie jest mleko. Ani sok cy try nowy. Ciepło nic nie daje. Wgłębienia są za słabe, by dało się z nich cokolwiek wy czy tać. Nie wiem, o co tu chodzi. Zamknął notatnik z pry chnięciem niesmaku i wpatrzy ł się ponuro w bambusowy wzór na niebieskiej tkaninie. Hiram stał przy oknie, wy glądając na dwór przez szczelinę w uszkodzonej żaluzji. Maleńkie, dwupokojowe biuro Jay a znajdowało się na trzecim piętrze walącego się ceglanego budy nku na Czterdziestej Drugiej Ulicy, pół przecznicy od Broadway u. Za oknem widział namiot Wet Pussy cat Theater. Na neonie na lewo od okna wy świetlały się na zmianę dwa napisy, niebieski i czerwony. Ten pierwszy głosił DZIEWCZYNY DZIEWCZYNY NAGIE DZIEWCZYNY, ten drugi zaś CAŁY DZIEŃ CAŁĄ NOC CAŁKOWICIE TOPLESS. Rzutnik mówił, że spoty ka w budy nku ludzi szczególnego rodzaju. Restaurator puścił żaluzję i odsunął się od światła. Biurko Jay a pokry wały po jego stronie

resztki pizzy — kiełbasa, grzy by, ser oraz anchois — którą skończy li jeść przed godziną. Hiram poważnie przeciąży ł swą moc i czuł się potem straszliwie wy czerpany i głodny. Pizza mu pomogła. Żałował, że nie mieli drugiej zamiast trzech dość kłopotliwy ch książek. — Nie możemy tu zostać — stwierdził, siadając na kalory ferze. Od kilku godzin nie redukował swego ciężaru i krzesło o wy sokim oparciu, przeznaczone przez Jay a dla klientów, nie by ło w stanie sprostać swemu zadaniu. Nie by ł zresztą pewien, czy sam mu sprosta. Czuł się naprawdę wy kończony. — Na pewno nas szukają — ciągnął. — Prędzej czy później trafią do twojego biura. — Nie wiem, jak mieliby to zrobić — sprzeciwił się Ackroy d. — Klienci nigdy tu nie trafiają. — Bardzo zabawne — odparł Hiram. — Mam nadzieję, że poczucie humoru cię nie opuści, kiedy zaczną do nas strzelać. — Na razie nikt się nie pokazał — zauważy ł Rzutnik. — Hej, droga ze stadionu Jankesów jest długa, zwłaszcza gdy ktoś ma ty lko jedną stopę. — Półtorej — poprawił go Hiram. — O ile nam wiadomo, Zgon nadal siedzi na szczy cie tablicy wy ników, a Kruczek tkwi przy telefonie i zastanawia się, co się stało z jego kumplem. Hiram wstał, marszcząc brwi. Czuł się bardzo zmęczony. Odkąd nie groziło mu już bezpośrednie niebezpieczeństwo, zaczął odczuwać brak snu. Potrzebował kawy. A jeszcze lepiej ośmiu albo dziesięciu godzin snu, najchętniej bez obaw o to, że ktoś włamie się do domu, żeby go zabić. — Dość już tego — zdecy dował. — Przy pominam sobie niejasno, że mieliśmy jakiś dobry powód, by się w to angażować, ale nie pamiętam jaki. — Podszedł do biurka i wziął w ręce dwa klasery w czarny ch skórzany ch okładkach. — Moje zainteresowania skupiają się raczej na numizmaty ce niż na filatelisty ce, ale wiem że te znaczki są warte co najmniej kilkaset ty sięcy dolarów. Jeśli zaś chodzi o tę trzecią książkę, nie mam pojęcia, co o niej sądzić. Ty również nie. Jest dla nas bezwartościowa. — To znaczy, że jesteśmy wy jątkowi — zauważy ł Ackroy d. — Wszy scy poza nami cholernie pragną ją dostać. — W rzeczy samej — zgodził się Hiram. — Zadzwonię do Lathama. Chcę, żeby ś słuchał rozmowy na drugiej linii. Detekty w uniósł brwi. Hiram wy ciągnął z jednej z kieszeni mary narki kartkę, którą dostał od Poczwarki, i przeszedł do poczekalni, maleńkiego pomieszczenia wy pełnionego do granic klaustrofobii przez zgniłopomarańczową sofę, szare stalowe biurko oraz recepcjonistkę — blondy nkę o ekstremalnie bujny ch kształtach i ustach nieustannie wy dęty ch w wy razie zaskoczenia na kształt litery O. Nazy wała się Oralna Amy. Jay znalazł ją w sklepie o nazwie

„Zabawki dla chłopców”, gdzieś w East Village. Hiram podniósł ją za włosy i usiadł na jej krześle. Podniósł słuchawkę i wy brał numer. — Latham — usły szał po drugim sy gnale. — Nie będę się z panem przerzucał słówkami — oznajmił krótko restaurator. — Mówi Hiram Worchester. Mamy pańskie książki. Usły szał, że Jay podniósł drugą słuchawkę. — Nie wiem, o jakich książkach pan mówi. — Oczy wiście, że pan wie — odparł restaurator z oburzeniem w głosie. — Hiram — odezwał się Jay. — On ty lko stara się chronić własny ty łek na wy padek, gdy by śmy nagry wali rozmowę. Mam rację, Latham? Nastała chwila pełnego namy słu milczenia. — Jest już późno — odezwał się wreszcie prawnik. — Jaki jest cel tej rozmowy ? Hiram pociągnął się za brodę, zastanawiając się nad następny mi słowami. — To kwestia prawnicza — zaczął wreszcie. — Załóżmy, hipotety cznie, ty lko dla celów tej dy skusji, że, powiedzmy ja w całkiem niewinny sposób wszedłem w posiadanie pewny ch książek. Dwie z nich są oprawione w czarną skórę i zawierają cenne znaczki, trzecia zaś to notatnik w oprawie z niebieskiej tkaniny. Jego treść jest, hmm, interesująca. Słucha pan? — Zakładając, że rzeczy wiście zdoby ł pan te książki w niewinny sposób, z pewnością chciałby pan, żeby wróciły do prawowitego właściciela — odparł Latham. — Z pewnością — zgodził się restaurator. — W gruncie rzeczy, jestem pewien, że w naszy m hipotety czny m przy padku taka właśnie my śl mogłaby mi się nasunąć w chwili, gdy odbierałem te książki notory cznemu, poszukiwanemu przestępcy. Mogę jedy nie spekulować, w jaki sposób trafiły w jego ręce. Może je ukradł? — W takim przy padku właściciel mógłby by ć wdzięczny za ich bezpieczne zwrócenie. Niewy kluczone, że w grę wchodziłaby nagroda. — Słuszny uczy nek sam w sobie jest nagrodą — odparł Hiram. — Hej! — sprzeciwił się Jay. — Cicho — uspokoił go Hiram. — Panie Latham, skoro mówimy o skradzionej własności, odpowiednią procedurą by łoby przekazanie jej policji. — Formalnie rzecz biorąc, tak, ale gdy by doszło do postawienia zarzutów, skradzione przedmioty mogły by zostać zatrzy mane jako dowody. Niewy kluczone, że prawowity właściciel uznałby to za niedogodne. — To prawda — przy znał Hiram. — My ślę, że się rozumiemy. Rozmawiajmy szczerze. Nie wiem, kim jest właściciel, i zapewne się tego nie dowiem, prawda? — By ć może.

— Wiem jednak, że pan go reprezentuje. Niech pan temu nie przeczy. Jestem zby t zmęczony na więcej takich gierek. Pański klient chce odzy skać książki? Proszę bardzo. Jestem biznesmenem, panie Latham, nie złodziejem znaczków czy łowcą przestępców. Dobijmy targu i będzie pan mógł je dostać. Oto moje warunki. Po pierwsze, żadnego odwetu ani oskarżeń przeciwko mnie, mojej restauracji i przy jaciołom, wliczając pana Ackroy da. Pozew przeciwko niemu zostanie wy cofany. — Hiram odchrząknął i pochy lił się do przodu. Oralna Amy gapiła się na niego z podłogi z szeroko otwarty mi ustami, jakby nawet ją trochę dziwiły jego poczy nania. — Po drugie — ciągnął stanowczo — wy muszanie haraczy na targu ry bny m przy Fulton Street naty chmiast się zakończy. Skrzelak oraz inni sprzedawcy będą mogli konty nuować swoją działalność bez strachu oraz nękania. Po trzecie, chcę, żeby Maczuga poszedł do więzienia. — Nie jestem sędzią — odrzekł Latham. — Nie mogę zagwarantować, kogo skażą, a kogo nie. — Jeśli pański klient zapewni, że Skrzelakowi nie stanie się krzy wda, jego obietnica powinna wy starczy ć. Jeśli nie wy starczy … No cóż, podejmę to ry zy ko. — Zaczerpnął głęboki oddech. — To by by ło wszy stko. — Muszę się skonsultować z moim klientem. Na razie mogę ty lko stwierdzić, że moim zdaniem te warunki mogą się stać podstawą porozumienia. Skontaktuję się z panem. Pod jakim numerem można pana znaleźć? — Bez jaj — wtrącił Rzutnik. — Ma nas pan za idiotów? Umówimy się na spotkanie. Ty lko cztery osoby. Ja, Hiram, pan i pański klient. — Gdzie i kiedy ? — zapy tał prawnik. — W Kry ształowy m Pałacu — odparł Ackroy d. — Po jego zamknięciu, Poczwarka będzie pośredniczy ła, za opłatą. Ma barmana telepatę, który zapewni, że nikt nie oszukuje. — Zgoda — odparł Latham. ♣ Jego dłonie tańczy ły na niej, pieściły ją, niemalże wielbiły. Niejasno sobie uświadomiła, że coś się zmieniło. Coś dodano. Jego uwaga skupiała się na niej niemal obsesy jnie. To by ją zaniepokoiło, gdy by by ła bardziej przy tomna. Musiał jednak konkurować z dantejską wizją… — Ukryliśmy je. Gdybyż tylko umarło. Ciągle przychodzi je zobaczyć. Ono próbuje ssać. Te inne głosy zagłuszały jego czułe szepty. Z pewnością oboje macie utajoną infekcję. Niestety, wirus postanowił objawić się w waszym dziecku. — Ten stwór nie ma ze mną nic wspólnego! To oczywiste, że moja żona była niewierna. — Pełne wyrzutu brązowe oczy, twarz zastygła w heroicznej minie zdradzonego. — Mógłbym wybaczyć prawie wszystko, Ru, ale rodzina jest święta. — Josiah, jak możesz mi to robić? Kiedy tak bardzo cię potrzebuję? Nie by ło litości.

Tachion wszedł w nią i napięła mięśnie, otaczając go swą miękką wilgocią. Delikatne jak pajęczy na palce muskały jej osłony. Miała wrażenie, że jej ciało zapada się w siebie, gdy zbierała wolę, przy wołując śmierć ze wszy stkich swy ch komórek. Zawahała się na moment i to sprawiało jej fizy czny ból. Ten mężczy zna by ł… taki dobry. Dzielili się ze sobą muzy ką, miłością i strachem. Nie by ło innej drogi do wolności od… potworów. Uwolnienie śmierci by ło wy borem, świadomą decy zją. Wy pły wała powoli z Ruletki niczy m delikatna, nieubłagana miłość. Jej tarcze padły. By ły sztuczny m konstruktem. Gdy uwolniła swą moc, jej umy sł załamał się pod wpły wem stresu i tarcze zniknęły. Poczuła jego ekstazę przez krótkie mgnienie oka, gdy by li jedny m. Potem radość ustąpiła miejsca przerażeniu. Poczuła, jak dotknął tego wszy stkiego. Dziecko, Wy jec, Josiah, Astronom, Maleńka, ŚMIERĆ! Odskoczy ł od niej, stoczy ł się z łóżka zaplątany w pościel i przeczołgał się pod ścianę. Skulił się tam, wy miotując przez kilka minut. Następnie spazmy przeszły w łkanie. Koły sał się w ty ł i w przód, oplatając się ramionami, a po jego posiniaczonej twarzy spły wały łzy. Zmiataj stąd. Na Boga, uciekaj! Nie mogła jednak zmusić swy ch nóg do ruchu. Przy tuliła się do poduszek i patrzy ła na płaczącego mężczy znę. Zresztą to i tak nie miało sensu. I tak wkrótce ją dogonią. Chciała, żeby to wszy stko się skończy ło. Nie mogła dalej ży ć ze wspomnieniami. By ć może właśnie dlatego nie zdołała zabić Tachiona. Koszmar ciągle powracał. Rozważała przez chwilę tę my śl, a potem ją odrzuciła. Chodziło o to, że Astronom kłamał. Wkrótce sobie uświadomiła, że nie jest jeszcze w pełni gotowa umrzeć. Najpierw musi jej za to zapłacić. ♣♦♥♠

Rozdział 22 3:00 Spector rozejrzał się wkoło, zanim przebiegł przez ulicę. Cordelia i Veronica potruchtały za nim. — Boże, zwolnij — poskarży ła się Veronica. Trzy mała w ręce zwiniętą suknię z lamy, unosząc ją powy żej kolan. — Ten starzec nie będzie nas więcej niepokoił. Kiedy uciekaliśmy, wy glądał bardzo kiepsko. Może już nie ży je. Spector potrząsnął głową, prowadząc Cordelię do ciemnego miejsca między latarniami. — Kurwa, nie masz pojęcia, o czy m mówisz. Ma wy starczająco wiele mocy, by wy kończy ć nas wszy stkich. Wy starczy, że złapie jakąś kobietę na ulicy i dokończy z nią to, co zaczął z waszą drogą przy jaciółką. Jak tam się nazy wała? Caroline? Veronica zatrzy mała się i złapała Cordelię za ramię. — Zgadza się. A ty ją zabiłeś. — Pociągnęła nosem. Spector nie potrafił określić, czy w końcu dotarła do niej świadomość śmierci Caroline, czy też po prostu zmarzła. — Zostawmy tego faceta. Nie sprawi nam żadny ch kłopotów. — Przy ciągnęła Cordelię do siebie. — A jeśli spróbuje, załatwisz go tak samo jak tego Chochlika. — Proszę bardzo — warknął. — Spierdalajcie stąd. Ty lko mnie spowalniacie. Idźcie pomóc swojemu alfonsowi. Będzie tego potrzebował. Cordelia odwróciła się powoli i pozwoliła, by Veronica ją odprowadziła. Spector zastanawiał się przez chwilę, czy powinien pójść za kobietami i je zabić. Z łatwością mógłby zaskoczy ć Cordelię, nim zdąży łaby uży ć swej mocy. Ta druga to by ła ty lko zwy kła babka. Nie miał jednak na to ochoty. Chciał jedy nie wy kończy ć Astronoma, a przy najmniej upewnić się, że nie ży je. Rozsądek podpowiadał mu, że jeśli Cordelia i Veronica przeży ją, mogą narobić staruchowi kłopotów, i na przy kład wy jawić, że to on zabił Caroline. Jak powiedział mu kiedy ś Tony Guzik: „Żałujesz nie ty ch, który ch zabiłeś, ty lko ty ch, który ch oszczędziłeś”. — Pierdolić to. Nie mogę wy kończy ć wszy stkich. Ruszy ł ku wejściu do stacji metra na Siedemdziesiątej Siódmej Ulicy. Pojedzie linią numer pięć do Dżokerowa. Nie wiedział, co zrobi dalej. ♠ Fortunato leżał z głową wspartą na nagim brzuchu Sokolicy. Kobieta spoczy wała z szeroko rozpostarty mi skrzy dłami pośród chaosu pościeli, podarty ch ubrań oraz piór, które straciła w żarze paru ostatnich godzin. Przed kilkoma minutami Fortunato uży ł trzech z nich, by doprowadzić ją do

czternastego albo piętnastego orgazmu. Dawno już stracił rachubę, zapomniał o upły wający ch minutach, a nawet o ty m, gdzie się znajduje. — Co ty mi zrobiłeś, na Boga? — jęknęła. — Czuję się, jakby m przed chwilą przebiegła maraton. — Przepraszam — rzekł Fortunato. — To część tego, kim jestem. Nigdy dotąd nie uprawiał seksu z aską. Połączenie ich mocy wy kraczało poza wszy stko, czego do tej pory doświadczy ł. Jego energety czne ciało by ło za duże, by mogło się pomieścić w fizy czny m. Wy pły wało na zewnątrz, otaczając go białą, świetlistą aurą. Sam trzy krotnie osiągnął spełnienie, ale za każdy m razem blokował strumień, zawracając go z powrotem do wnętrza. Utracił jednak parę kropel, wy starczająco wiele, by Sokolica również świeciła słaby m blaskiem. Nie wpły nęło to jednak na poziom jej energii. Pogłaskała go po piersi. — Sły szałam, że po akcie miłosny m pozostaje łuna szczęścia, ale to już jest absurdalne. Przetoczy ł się i pocałował ją w udo. — Muszę już iść. — Astronom. — Za godzinę coś ma się wy darzy ć. Przy gotował sobie jakąś drogę ucieczki, która pozwoli mu na zawsze znaleźć się poza moim zasięgiem. Nie mogę do tego dopuścić. — Czemu by nie? Niech nas opuści. Co ci da zabicie go? — Nie chodzi mi o wy mierzenie sprawiedliwości, jeśli o to py tasz. Sprawienie, by zapłacił za swoje zbrodnie i cały ten sy f. Po prostu nie chcę do końca ży cia ciągle oglądać się za siebie w obawie, że znowu się pokaże. — Nie chrzań. Pragniesz jego śmierci. Co więcej, chcesz go zabić osobiście. — Hmm. No dobra, przy znaję, że chcę, by mały skurwiel zginął. Pragnę jego śmierci tak mocno, że czuję tego smak. Wstał i wciągnął spodnie. Podwinął rękawy koszuli smokingowej, ale pozwolił, by zwisała niezapięta, zamiast marnować czas na szukanie spinek w sy pialni. Podeszła do niego i zarzuciła mu ręce na szy ję. — Zaproponowałaby m ci pomoc, ale kręci mi się w głowie od samego stania. — Chcę ty lko, by ś wróciła ze mną do Wieży Asów i została tam, dopóki wszy stko się nie skończy. W jeden albo drugi sposób. — Chwileczkę… — Nie mogę już dłużej czekać. Zaczy na mi brakować czasu. — Nie, chciałam, żeby ś posłuchał. Sły szy sz coś? Jego zmy sły by ły przeładowane nadmiarem mocy. Całe jego ciało zdawało się emitować

słabą, elektry czną energię. Sły szał też jednak coś innego, dźwięk przy wodzący na my śl mokre talerze w zmy warce. As zerknął na elektroniczny budzik stojący przy łóżku. Zegar wibrował na podstawce. — O cholera — odezwał się Fortunato. Łóżko wodne eksplodowało. Siła wy buchu cisnęła nimi pod przeciwległą ścianę. W pierwszej chwili woda się gotowała, ale szy bko sty gła, gdy jej objętość się zwiększała. Fortunato wy lądował na szary m gliniany m garnku pełny m kiełków bambusa. Naczy nie pękło pod jego ciężarem. Zanim zdołał znowu pochwy cić powietrze w płuca, przez ścianę okien do środka wpadło martwe, zmasakrowane ciało i otoczy ły go przeszy wające powietrze odłamki szkła. Spróbował spowolnić czas, ale ten stawiał mu opór. Wy tęży ł siły i zobaczy ł w pokoju linie mocy, widoczne w rzucie topograficzny m. Zorientował się, że to ciało kobiety, ale nie chciał zobaczy ć nic więcej, jeszcze nie. Popchnął swy m umy słem linie mocy. Tam, gdzie leżał razem z Sokolicą, pojawiły się stożki skupionej energii. Potłuczone szkło przy stosowało się do nowego zary su czasoprzestrzeni pokoju, owijało się wokół nich i uderzało o ściany, rozbijając się w py ł. Sokolica czołgała się po podłodze. Fortunato zauważy ł, dokąd zmierza kobieta, i otoczy ł ją ochronną mocą. Dotarła do swy ch szponiasty ch rękawic wiszący ch na ścianie i włoży ła je. By ł tam też kostium, ale nie zawracała sobie nim głowy. Dach jęknął i rozszczepił się wzdłuż niczy m słony krakers. Posy pały się na nich kawałki betonu i stalowy ch prętów, ale otaczające dwoje asów tarcze by ły silne. Ich podtrzy my wanie sprawiało bardzo niewiele trudności odświeżonej mocy Fortunata. Sokolica rozpędziła się i skoczy ła w ciemność. Podłoga zapadła się pod Fortunatem. Z pęknięty ch rur try snęły strumienie wody. W powietrzu unosiła się woń naturalnego gazu. Poczołgał się ku martwej kobiecie i odwrócił ją na plecy. Caroline. To by ła Caroline. Kark miała złamany, a skórę podrapaną, pogry zioną i rozdartą. By ła jego ulubienicą przez siedem lat. Nigdy nie potrafił przewidzieć jej gwałtowny ch zmian nastroju i napadów sarkasty cznego humoru, nie mógł się nasy cić fizy czną intensy wnością tego, jak się z nim kochała. W przerwach między nowy mi dziewczy nami zawsze wracał do niej. Przez długi czas nie czuł zupełnie nic. Gdy klęczał obok jej ciała, ogromny kawał betonu przeszy ty wy gięty m prętem spadł zaledwie kilka centry metrów obok. Gniew, gdy w końcu nadszedł, przeobraził go. To by ła prosta sprawa ży cia lub śmierci. Astronom czerpał moc z zabijania. By ł śmiercią. Moc Fortunata rodziła się z seksu, z ży cia. Ży cie ukry wało się w swojej norze, zby t przerażone,

by z niej wy jść i spojrzeć śmierci w twarz. Wy krzy kiwało ty lko czcze groźby w nadziei, że śmierć sobie pójdzie. Otworzy ł szeroko oczy. Wy starczy ł króciutki moment, by uświadomił sobie wszy stko, co przedtem umknęło jego uwagi. Migotliwe linie ciepła, jakie przed siedemnastu laty widział w mieszkaniu martwego chłopaka, wy biegały w noc. Fortunato wstał. Moc jego gniewu pozwalała mu lewitować stopę nad podłogą. Sięgnął ku sieci stożków mocy, gotowy w nią wejść, wtargnąć w jej wir i rozerwać na strzępy jej źródło. Gdy spróbował to zrobić, linie zniknęły. Wy szedł na zewnątrz przez rozbitą szklaną ścianę i zawisł w powietrzu. Jego świetlista postać unosiła się trzy dzieści pięter nad ulicami Manhattanu. Wy soko nad sobą widział Sokolicę, cudownie nagą i kołującą nad parkiem. Światła miasta czy niły niebo za nią szary m i płaskim. Sama również wy dawała się dwuwy miarowa niczy m epatujący seksem latawiec. Okrąży ła go raz, a potem przy siadła na brzegu wy bitego okna apartamentu. — Jezu — odezwała się. — Jestem taka zmęczona… — Widziałaś go? — zapy tał. — Nie. Nic nie widziałam, a ty ? — Ty lko na mgnienie oka. Zobaczy łem ślady, które zostawił. Po raz pierwszy. Po raz pierwszy jestem silniejszy od niego. Gdy by m ty lko go znalazł, znalazł ten cholerny statek, mógłby m… — Co się stało? Statek — pomy ślał. Statek kosmiczny. Taki, jakie mają kos mici. Tak powiedział Black. Jak Tachion. Tachion. Jezu. Tachion ma statek! Im dłużej się nad ty m zastanawiał, ty m bardziej by ł przekonany, że ma rację. Astronom chciał ukraść statek Tachiona. Zbliży ł się do Sokolicy i pocałował ją. Woń ich seksualności unosiła się w powietrzu niczy m perfumy i Fortunatowi trudno by ło przestać. Zachwiała się lekko, kiedy ją puścił. I wtedy zauważy ła ciało Caroline. — O mój Boże! — zawołała. Fortunato wziął zmasakrowane zwłoki w ramiona. — To nie doty czy ciebie — oznajmił. — Chodziło mu o mnie. Powinnaś o ty m zapomnieć. Uczy nił te słowa rozkazem, choć nie miał takiego zamiaru. Skinęła głową. Ponownie wy szedł w przestrzeń. — Fortunato…? Pragnął się obejrzeć, ale nie zostało mu już nic więcej do dodania. Pozwolił, by moc uniosła go w ciemność.

♦ Pomimo późnej pory na ulicach ciągle by ło tłoczno. Wszy scy, którzy nadal po nich krąży li, sprawiali wrażenie pijany ch, naćpany ch, agresy wny ch, szalony ch, albo nawet wszy stkich ty ch rzeczy naraz. Jennifer przy ciągała wiele niepożądanej uwagi. Gdy by nie towarzy szy ł jej ły piący złowrogo Brennan, co pół przecznicy musiałaby korzy stać ze swej mocy, by uwolnić się od natrętów. Odczuwała też skutki długiego dnia. Nogi ją bolały, by ła śmiertelnie zmęczona, a głód dręczy ł ją coraz bardziej, aż wreszcie przerodził się w małe zwierzątko gry zące jej trzewia. Musiała coś zjeść. Bez tego nie zdoła się zdematerializować. To pochłaniało mnóstwo energii, a w jej szczupły m ciele nie pozostało zby t wiele kalorii. Jennifer zauważy ła ulicznego sprzedawcę, który wy glądał na równie ubzdry ngolonego jak bawiący się na ulicach ludzie, i powiedziała Brennanowi, że potrzebuje coś zjeść. Zatrzy mali się i kupił jej dwa miękkie precle oferowane przez handlarza. — Przy kro mi, ale nie znajdę teraz nic lepszego — oznajmił, również gry ząc ciągnącego się precla. — Większość restauracji jest dziś nieczy nna albo ma wszy stkie miejsca zarezerwowane, a w pozostały ch panuje taki tłok, że nie mieliby śmy szans wejść do środka. — To wy starczy — odparła Jennifer z ustami pełny mi ciasta. Skrzy wiła się i przełknęła duży ły k napoju. — Musztarda jest piekielnie ostra! — poskarży ła się, starając się jednocześnie mówić i przesuwać na języ ku kawałek lodu. — Hmmm? Brennan przestał na chwilę jeść, wrócił do sprzedawcy i kupił całą butelkę przy prawy. — Po co ci to? — zapy tała kobieta. — Na później. Nie powiedział nic więcej, a Jennifer by ła zby t zajęta żuciem, by głębiej w to wnikać. Ruszy li w dalszą drogę. Po pewny m czasie Brennan zaprowadził ją do wąskiego zaułka. O dziwo, nie by ło w nim nikogo. — Będziesz tu bezpieczna, dopóki nie wrócę — oznajmił. — Dokąd idziesz? — Do siebie. To nie potrwa długo. Odprowadzała go wzrokiem, kiedy się oddalał. Czuła się urażona, że nie ufa jej na ty le, by jej pokazać, gdzie mieszka. Zgodnie z zapowiedzią po chwili wrócił. Przy niósł Jennifer płaszcz, który m mogła się otulić, oraz parę sandałów. — Są trochę za duże — przy znał. — Ale lepsze to niż bieganie boso. Nadal czuła się urażona jego nieufnością, ale nie potrafiła się powstrzy mać przed zapy taniem o plecak, który także ze sobą przy niósł.

— Co w nim masz? — Parę rzeczy, który ch możemy potrzebować, zanim wieczór się skończy. — Jak zwy kle mnóstwo się dowiedziałam — burknęła. — Czy nie możesz mi nic powiedzieć jasno? Dokąd teraz idziemy ? — Tam, gdzie możemy zdoby ć jakieś odpowiedzi. Do Kry ształowego Pałacu. ♥ Przez siedemnaście lat Fortunato kry ł się w cieniu. Nie ze skromności, lecz po to, by nic nie odwracało jego uwagi. Nie poleciał na ratunek uwięziony m górnikom ani nie położy ł kresu napadom w metrze. Poza kilkoma miesiącami potajemnego zaangażowania się w polity kę w latach sześćdziesiąty ch siedział w swoim mieszkaniu i czy tał. Studiował dzieła Alesteira Crowley a i P.D. Uspienskiego, nauczy ł się egipskich hieroglifów, sanskry tu i staroży tnej greki. Nic nie wy dawało mu się ważniejsze niż wiedza dla samej wiedzy. Nie potrafił powiedzieć, w której chwili zaczęło się to zmieniać. Jakiś czas po ty m, gdy kobieta imieniem Eileen umarła w zaułku w Dżokerowie, z mózgiem wy czy szczony m przez Astronoma. Po ty m, jak wszy stko, co czy tał, od fizy ki cząstek elementarny ch, poprzez masońskie ry tuały aż po Bhagawadgitę, zaczęło mu mówić to samo. Wszy stko jest jednością. Nic nie ma znaczenia. Wszy stko ma znaczenie. Dzisiejszej nocy leciał nad Manhattanem odziany w resztki wieczorowego stroju. Świecił jasno jak neon, a w ramionach trzy mał zabitą kobietę. Pijani tury ści, podekscy towani dżokerzy oraz ostatni ludzie wy chodzący z teatrów spoglądali w górę i widzieli go, ale to nie miało znaczenia. Przeanalizował my śl, że może nie przeży ć tej nocy, i doszedł do wniosku, że nie przejmuje się już ty m zby tnio. Cóż znaczy jeden alfons więcej albo mniej? Zobaczy ł pod sobą Dżokerowo. Na zabary kadowany ch ulicach pełno by ło ludzi w kostiumach, a także ludzi, którzy sami by li kostiumami. Trzy mali w rękach świece, latarki albo pochodnie. Wszy stkie latarnie oraz światła w oknach na Bowery Street paliły się na maksa. Położy ł Caroline na schodach kliniki w Dżokerowie. Tłum rozstąpił się, by go przepuścić, a potem znowu zamknął się za nim. Nie miał zby t wiele czasu na senty mentalne gesty. Caroline nie ży ła i w niczy m jej już nie zdoła pomóc. Wzbił się prosto ku niebu. Lewitował przez chwilę bez ruchu, by oczy ścić swe my śli. Potem wy obraził sobie Tachiona, z jego strojami zniewieściałego klauna i włosami wy glądający mi jak pomalowane fosfory zującą farbą. Już cię załatwił, Tachion? Ahoj, Tachion, słyszysz mnie? My śli kosmity wy pełniły jego głowę. Nareszcie! Gdzie się podziewałeś? Próbowałem się z tobą skontaktować, ale otaczała cię ściana mocy! Jestem dziś porządnie naładowany — wy jaśnił Fortunato.

Muszę się z tobą zobaczyć. W umy śle alfonsa uformowała się wizja magazy nu nad East River. Możesz się tam ze mną spotkać? To straszliwie ważne. Chodzi o Astronoma. Fortunato wy wrócił obraz magazy nu na lewą stronę. Wewnątrz znajdował się statek. Miał kształt wy sadzanej klejnotami muszli i przerastał rozmiarami większość budy nków. Wiem — odesłał w odpowiedzi. Już wiem. ♣ Tachion nie przestawał płakać. Niekończący się strumień, pomy ślała z iry tacją Ruletka. Czego ode mnie chce? — Przestań — odezwała się. Jej głos zabrzmiał, jakby dobiegał z daleka. Kosmita wstrzy mał nagle oddech i uniósł znad dłoni czerwoną od łez twarz. — Nikogo to nie obchodzi. Możesz wy płakać duszę, a i tak nikogo to nie obejdzie. — Kochałem cię. Jego ochry pły głos rozbrzmiewał w wy pełniający m pokój cieniu. — Zawsze czas przeszły. Ta odpowiedź wy dała się jej niewiary godnie śmieszna. Nawet nie zauważy ła, w który m momencie śmiech przeszedł w łzy. Zacisnęła dłonie na własny ch barkach, potrząsając sobą tak mocno, że zęby zadzwoniły w jej głowie, a kry ształowe paciorki we włosach zadźwięczały zimno. — Dlaczego? Dlaczego? — krzy czał. — Obiecał mi zemstę i spokój. — Spokój grobu. Astronom niszczy wszy stko, czego dotknie. Ile ciał musi za sobą zostawić, by ś dała się przekonać? — krzy czał prosto w jej twarz. — A teraz Maleńka. Maleńka — jęknął, odtrącając Ruletkę na bok. — A co z tobą, doktorze? — zawołała. — Co z cały m ży ciem pełny m martwy ch ciał? — Demony wróciły. Ruletka złapała się za głowę. — Moje dziecko — jęknęła. Jego umy sł spotkał się z jej umy słem, ale ty m razem nie by ło zlania my śli. Chaos wy pełniający jej głowę odrzucił Tachiona. — To znowu się dzieje — wy szeptał z bólem. — Nie zniosę tego. Nie znowu. Co mam zrobić? Kto mi pomoże? Złapał Ruletkę za rękę, ściągnął ją z łóżka i popchnął w kierunku jej ubrań. — Ubierz się. Musimy się śpieszy ć, śpieszy ć. Jeśli zdążę dotrzeć do Maleńkiej przed Astronomem, to potem… potem… zrobię dla ciebie, co będę mógł, moje biedne, biedne kochanie. Ruletka machinalnie włoży ła suknię i buty, wzięła w rękę torebkę, spróbowała się skupić, ale nerwowa gadanina Tachiona szargała jej nerwy, uniemożliwiając my ślenie. Spróbowała

odgrodzić się od niego. — Rozkład osobowości. — Mamrotanie Tachiona dobiegło z wielkiej szafy z ubraniami. — Trzeba będzie odnaleźć jądro i odbudować komory pamięci. Litania nie milkła, jakby by ł uczniem wkuwający m do egzaminu. Wieszak przesunął się ze zgrzy tem po pręcie. Ruletka poruszy ła się bły skawicznie, otworzy ła szufladę, wy jęła magnum i schowała je w torebce. Chwilę później Tachion, wciągając płaszcz na rozpiętą koszulę, podbiegł do niej i złapał ją za nadgarstek. Nie próbowała się opierać. Prowadził ją do jej pana. Wtedy policzy się z nimi oboma. ♠ Zanim Fortunato zobaczy ł magazy n, usły szał wrzask wy pełniający mu głowę. To by ł krzy k skarżącego się na coś niemowlęcia, ale wzmocniony, oczy szczony, doprowadzający do szału. Odgrodził się od niego mentalną blokadą, by zachować jasność my śli. Lecąc nad zaniedbaną dzielnicą, ujrzał wreszcie magazy n. Otaczały go chłopaki w czarny ch skórzany ch kurtkach, niedobitki gangów, które kiedy ś terrory zowały Cloisters Park. Mieli karabiny M16 i pistolety magnum w kaburach. Wy glądali jak futury sty czni kowboje. Gdy Fortunato opadł na nich z nieba, wszy scy unieśli głowy, by się mu przy jrzeć. — Zwiewać stąd! — rozkazał as. — Naty chmiast! Rzucili karabiny i uciekli. Fortunato wy lądował przy wejściu do magazy nu. Coś wewnątrz szumiało jak monstrualna fala nośna. Nad wejściem ulokowano pojedy nczy reflektor, ale przecież alfons gorzał jak małe słońce. W ty m blasku zobaczy ł Tachiona i Ruletkę, którzy biegli ku niemu od strony mieszkania Takizjanina. Astronom by ł już w środku. Jego energety czny ślad pokry wał ściany i wy ciekał na ulicę. Rozległ się ostry trzask, gdy powietrze wy pełniło próżnię pozostawioną przez laser. Wewnątrz magazy nu ktoś krzy knął. Sekundę później laser zrobił drugą dziurę w ścianie, w odległości kilku metrów, a po niej trzecią. Huk by ł głośny jak ostrzał arty lery jski. Następnie szum i impulsy laserowe ustały. Wrzask w głowie Fortunata stał się jeszcze głośniejszy. — Wchodzę tam — oznajmił Tachion. — On krzy wdzi Maleńką. — Maleńką — powtórzy ł alfons. — Jezu. — To jego statek — wy jaśniła Ruletka. — Wiem — odparł Fortunato. — A jaka jest w ty m twoja rola? — Ona pracuje dla Astronoma — wy tłumaczy ł mu Tachion. — Próbowała mnie dzisiaj zabić. Alfons omal się nie roześmiał. A więc jednak nie by ła niezależna. Szkoda, że jej się nie udało. Otworzy ł gwałtownie drzwi i zobaczy ł Astronoma włażącego na burtę statku.

Na podłodze leżały zwłoki, chłopak z czarną, dy miącą dziurą zamiast piersi. W kącie stały cztery inne osoby : kobieta w stroju pielęgniarki trzy mająca M16, druga kobieta w bieli, mężczy zna z twarzą i długimi pazurami kota oraz nieatrakcy jna Azjatka. Fortunato miał wrażenie, że skądś ją zna. Cloisters, pomy ślał. Widział ją tam, a także w starej masońskiej świąty ni w Dżokerowie, kilka minut przed jej wy sadzeniem. Na jego oczach stała się piękna. Fascy nujące. Nie mógł odwrócić wzroku. Czuł nieprawidłowe impulsy neuronów w swy m mózgu. — Przestań — rozkazał. Mózg się uspokoił, a kobieta znowu stała się zwy czajna i przerażona. Pielęgniarka uniosła M16, a Fortunato go stopił. Plastikowy trzon zmienił się w jej rękach w gorący pły n. — To koniec — stwierdziła Azjatka. — Prawda? Nie wy dostaniemy się stąd. — Nie ty m statkiem — odparł alfons. — I po co by ło przy jeżdżać tu z San Francisco? — Drzwi nadal pozostają opcją. Przy jrzała mu się uważnie, by się upewnić, że nie kłamie, a potem rzuciła się do ucieczki. Pozostali podąży li za nią, ale wolniej. Nie chcieli odwracać się plecami do Fortunata. — Gresham? — odezwał się Tachion głosem drżący m od gniewu i bólu. — Siostra Gresham? — Czego? — warknęła pielęgniarka. — Jak mogłaś? Jak mogłaś tak zdradzić moje zaufanie? — Odpierdol się. Chuj mnie obchodzi twoje zaufanie. Kosmita ujął swą głowę w obie dłonie. Jego palce nadały ciału kształt twarzy potwora. Fortunato zadał sobie py tanie, czy doktor zaraz się zapali. Oczy siostry Gresham zapadły się nagle w głąb czaszki. Kobieta obróciła się wkoło jeden raz i uderzy ła w rozsy pującą się ścianę przy drzwiach. — Jezu — odezwał się alfons. — Zabiłeś ją? Tachion potrząsnął głową. — Nie. Chociaż na to zasłuży ła. — W takim razie musisz ją stąd zabrać. I sam też stąd zmiataj. Rozłupię ten statek jak ostry gę. — Nie! — To by ł niemalże krzy k. — Nie możesz! Zabraniam ci! — Nie wchodź mi w drogę, konusie. Astronom to jeden z twoich ludzi. To twój wirus uczy nił go ty m, kim jest. Skończę z nim. Jeśli spróbujesz mi przeszkadzać, zabiję cię. — Nie Maleńką — sprzeciwił się Tachion. Fortunato musiał przy znać, że mały skurczy by k naprawdę nie wie, kiedy należy się bać. — Ona ży je. To nie jej wina, że spotkało ją coś takiego. Nie możesz jej za to karać. — Tu chodzi o coś ważniejszego niż jakaś cholerna maszy na. Takizjanin potrząsnął głową.

— Nie dla mnie. Poza ty m ona nie jest maszy ną. Jeśli chcesz ją skrzy wdzić, najpierw będziesz musiał walczy ć ze mną. A nie możesz sobie na to pozwolić. Astronom zabije nas wszy stkich. Mały skurwy sy n nie zamierzał się cofnąć. — No dobra — rzekł Fortunato. — W porządku. Zrobimy to po twojemu. Ale musisz wy wabić Astronoma na zewnątrz. Albo uży ję wszelkich możliwy ch sposobów, żeby się do niego dostać. — Zgoda — odparł Tachion po chwili zastanowienia. — A co ze mną? — zapy tała Ruletka. — Będziesz mi towarzy szy ła — odpowiedział kosmita. Złapał ją za rękę i pociągnął za sobą do statku. ♦ Astronom opierał się nonszalancko o słupek łoża. Rękawy szaty miał pokry te skrzepłą krwią, a od jego chudej sy lwetki bił kwaśny odór śmierci. Po raz pierwszy odkąd go poznała, Ruletka wy czuwała w nim jednak niepewność i wahanie. Zwrócił w stronę dwojga intruzów oszalałe, przekrwione oczy. — Nie załatwiłaś go. Takizjanin podszedł bliżej, stukając obcasami o wy polerowaną podłogę. — Okazałem się twardszy, niż się spodziewałeś. — Skierowało się na niego straszliwe spojrzenie. — Ty lko tchórz wy sy ła kobietę, by zabiła za niego. — To wszy stko, na co cię stać? Kilka obelg? Jesteś żałosny, kurduplu. Masoński mistrz zachwiał się nagle na nogach i złapał z jękiem za głowę. Włosy Tachiona zmieniły się w gorejący obłok opadający mu na ramiona. Jego oczy żarzy ły się jasno, a po blady m czole spły wały kropelki potu. Zaczął drżeć z wy siłku. Astronom wy prostował się, powoli i groźnie, strząsając z siebie kontrolę umy słu narzuconą przez kosmitę. Tachion otworzy ł szeroko oczy z nagłego strachu. — Giń, ty natrętny komarze. Wy giął szponiaste palce. Tachion uskoczy ł na bok. W miejscu, gdzie przed chwilą stał, eksplodowała kula płomieni. Podłoga przechy liła się gwałtownie, gdy Maleńka się wzdry gnęła. — To nic ci nie da. Nie uciekniesz ty m statkiem. — Kosmita czmy chnął po polerowanej podłodze, gdy kolejna kula ognia pochłonęła delikatne krzesło, za który m się schował. — Maleńka nie steruje sobą sama. Jak u ciebie ze znajomością astrogacji? Ruletka wcisnęła się w niszę, modląc się o to, by jej pan jej nie zauważy ł, by nie spopielił jej jeden z rzucany ch przez niego na oślep impulsów energii. — A nawet jeśli uda ci się opuścić planetę, lepiej nie zasy piaj. Maleńka jest rozumną istotą. — Ale tego oczy wiście już się domy śliłeś. — Tachion pisnął, gdy jego płaszcz poczerniał na

ramieniu. — Gdy ty lko zdejmiesz swój przy mus, naty chmiast otworzy śluzy albo wleci w gwiazdę. To jedna z wad ży jący ch statków. Przekonali się o ty m inni wrogowie przed tobą. Pirotechniczne popisy się zakończy ły. Astronom popatrzy ł na Tachiona z czy mś przy pominający m przy jemność. — Zwróciłeś moją uwagę na kilka interesujący ch kwestii, doktorze. Dlatego zabiorę cię ze sobą. — Nie… raczej… nie sądzę. — Spazmaty czne oddechy przery wały jego słowa. — Ustanowiłem śmiertelny zamek. Sprzeciwia ci się teraz wszy stko, czy m jestem. Moje ciało, dusza i umy sł. Żeby mnie opętać, musiałby ś mnie zniszczy ć całkowicie. — To miła wizja. — Ale wtedy nadal będziesz stał przed ty m samy m problemem. — Krąży li po pomieszczeniu. Tachion odsuwał się ostrożnie od Astronoma, starzec zaś posuwał się za nim z cierpliwością drapieżnika. — Jest jeszcze jedno. To drobiazg, ale uważam, że powinienem o ty m wspomnieć. Na zewnątrz jest Fortunato. Czeka. Rozwali statek, żeby się do ciebie dostać. Wolałby m, żeby tego nie robił. Dlatego tu jestem, mimo że na świecie nie ma nic, na co miałby m mniejszą ochotę niż na spotkanie z tobą. Astronom przestał go już jednak słuchać. Gdy ty lko usły szał imię Fortunata, twarz napły nęła mu krwią, a usta zalała ślina. — Prześladujesz mnie już wy starczająco długo, ty bezuży teczny zasrańcu. Ty m razem położę temu kres. Wy padł ze statku. Tachion złapał Ruletkę za nadgarstek i popędził za starcem. Prosto do piekła. Kule ogniste przeszy ły z hukiem powietrze, osmaliły betonową podłogę magazy nu i podpaliły jego ściany. Nagły podmuch zwalił ich z nóg i ręka Ruletki wy sunęła się z dłoni Tachiona. Kawałki muru oraz metalowe pręty posy pały się na dół. Przerażona poza wszelkie granice rozsądku Maleńka przebiła dach i uleciała w noc. Dławiąc się ty nkowy m py łem, Ruletka poczołgała się ku drzwiom, ignorując rozpaczliwe krzy ki Tachiona, wołającego najpierw Maleńką, a potem ją. Ściskając w dłoniach magnum, przy cupnęła w zaułku i zaczęła obserwować niebo. ♣♦♥♠

Rozdział 23 4:00 Fortunato poczuł, że jego nogi odry wają się od ziemi i składają w pozy cję lotosu. Jego kciuki dotknęły palców wskazujący ch, a dłonie spoczęły na kolanach. Czuł się tak, jakby ostatni orgazm, który przeży ł z Sokolicą, trwał nadal. Kiedy go obejmowała i wciskała moc z powrotem w niego, miał wrażenie, że rozbiła go na atomy i złoży ła z powrotem, a teraz ma w sobie cały wszechświat. Czuł się jak jądro słońca, try skały z niego niepowstrzy mane rozbły ski energii. Wy dawało mu się, że to będzie trwało wiecznie. Po pięciu minutach ze statku wy nurzy ł się Astronom. Fortunato zdąży ł przy pomnieć sobie całe swoje ży cie w najdrobniejszy ch szczegółach, doty k jedwabiu na skórze, brzmienie każdego muzy cznego tonu, który kiedy kolwiek sły szał, smak oddechu każdej kobiety, którą całował. Trwało to wieczność, lecz zarazem nie minęła ani jedna chwila. — Ty skurwy sy nu! — wrzeszczał Astronom. — Jesteś robakiem, czerwiem, pierdoloną amebą! Dlaczego ciągle brzęczy sz wokół mojej głowy, ty mucho, komarze, szarańczo? Kurwa, czemu po prostu nie odlecisz i nie umrzesz? Uniósł chude ręce i pokry te skrzepłą krwią rękawy jego szaty opadły poniżej łokci. Wewnętrzne powierzchnie obu kończy n pokry wały siniaki i wrzody. Fortunato przy pomniał sobie heroinę, którą widział w Cloisters. Dłonie starca zrobiły się obrzękłe jak kantalupy, a potem try snęły z nich setki ognisty ch kul, które przeszy ły głośno powietrze, zmierzając ku Fortunatowi. Każda z nich zdzierała kolejną warstwę jego mocy, a on nie by ł w stanie tak szy bko odbudowy wać swy ch osłon. Ostatnia spaliła włoski na jego lewy m ramieniu. Dach magazy nu eksplodował. Astronom wy strzelił pod niebo, nie przestając krzy czeć: — Jesteś psem, który ściga mnie ulicą, bo chce pogry źć moje buty. Magia? To twoje całowanie i obejmowanie, pierdolenie i ssanie? Jesteś dzieckiem, larwą, mały m, bezradny m, wijący m się plemnikiem! Nigdy nawet nie widziałeś prawdziwej mocy. Pociągnął Fortunata za sobą. Magazy ny, a następnie cała wy spa, zostały z ty łu. Astronom również się rozjarzy ł. Jaśniej i goręcej niż Fortunato. — Moc to śmierć. Ropa, zgnilizna i zepsucie. Nienawiść, ból i wojna. Fortunato uświadomił sobie, że starzec jest potężniejszy, niż to sobie wy obrażał. Wy pełniło go to dziwny m spokojem. Miasto zostało daleko z ty łu i z dołu. Lecieli nad East River, między

Manhattanem a Queens. Tuż po prawej mieli Williamsburg Bridge. Liny mostu dźwięczały głucho na wietrze. By li już tak wy soko, że alfons czuł chłód pod rozpiętą koszulą. Powietrze by ło czy ste, a od Long Island Sound dął słony wiatr. Nogi miał wy prostowane, stał w powietrzu, a ręce przy cisnął do boków. Widział siebie jako heksagram Ken, Góra, pozostający w bezruchu. Jego przeciwnikiem by ł Sun, Konflikt, kipiący chaosem i zniszczeniem. Nie miało sensu odbudowy wać tarcz. Wciągnął całą swą moc w siebie, do centrum swojego ciała, uformował sferę i ścisnął ją. Naciskał coraz mocniej, aż wreszcie cała jego siła, wiedza i energia mieściły się w ziarenku wielkości główki od szpilki, usy tuowany m tuż poniżej jego pępka. Drugiej szansy nie dostanie. Wy strzelił ziarenko w Astronoma. Przeszy ło powietrze, pozostawiając Fortunata bezwładny m, słaby m i pusty m. By ło tak jasne, że musiał osłonić oczy dłońmi, a i tak widział przeświecające przez nie kości. Raczej poczuł, niż zobaczy ł, jak wbiło się w Astronoma, przebijając jego tarcze jak kula przebija galaretę. Gdy odzy skał zdolność widzenia, zobaczy ł, że starzec zgiął się wpół z bólu i zaskoczenia. Astronom stanął w płomieniach. Ogień by ł gorący i czerwony, buchał z niego gęsty, czarny dy m. Ręce starca wy stawały z gorejącej kuli pod dziwny mi kątami. Na oczach Fortunata zrobiły się czarne i zwęglone. Później pożar zgasł. Ciało Astronoma unosiło się w powietrzu, poczerniałe i zmumifikowane. Wiatr odry wał z niego płatki skóry o zapachu węgla drzewnego. Fortunato zaczerpnął oddech. Pozostała mu ty lko odrobina mocy, wy starczająco wiele, by utrzy mać ich obu w powietrzu. Wkrótce utraci i to. Nie by ł w stanie się ruszy ć. Otaczało go poczucie nicości. Astronom otworzy ł oczy. — Czy to wszy stko? — zapy tał. Ry knął głośny m śmiechem i rozprostował się powoli. Spalona skóra posy pała się z niego i Fortunato zobaczy ł poparzone, różowe ciało ukry te pod spodem. — Wszy stko, na co cię stać? Naprawdę? Ulitowałby m się nad tobą. Ulitowałby m się nad tobą, ale sprawiłeś mi ból i dlatego musisz umrzeć. Ciemnoskóry mężczy zna poczuł, że odrażający, pokry ty pęcherzami starzec zbiera siły. Otaczająca go nicość powiedziała mu, co musi zrobić. Rozpoczął bezgłośną mantrę, uwalniając się od strachu. Oczy ścił umy sł, odnalazł ostatnie my śli, które w nim jeszcze tkwiły — Caroline, Veronica, Sokolica — i uwolnił je, pozwalając, by pofrunęły ku światłom na dole.

Spowolnił bicie serca, poczuł, że znowu przy śpieszy ło, i uspokoił je raz jeszcze. W końcu to by ła ty lko śmierć. Dotknął umy słu Astronoma, ujrzał gromadzącą się w nim moc i pośpieszy ł jej z pomocą. Rozluźnił więzy, wy ciągnął pręty i otworzy ł tamy. Podkręcił regulatory na maksa. Odejdziemy razem, pomy ślał. Ty i ja. Nic nie miało znaczenia. Stał się niczy m, czy mś mniej niż nic, próżnią. Chodź do mnie. Przynieś wszystko, co masz. Noc wy pełniła się zimny m, biały m światłem. ♠ Większa część zgromadzony ch na ulicach ludzi nie widziała walki na East River, ponieważ widok zasłaniały im wieżowce Manhattanu. Ty lko obserwatorzy stojący na skrzy żowaniach mieli otwartą perspekty wę wzdłuż numerowany ch ulic i mogli zobaczy ć rozgry wający się na wschodzie spektakl. Nawet ty m gapiom nie zaimponował jednak zby tnio widok rozżarzony ch, eksplodujący ch kul ognisty ch. Jack sły szał, jak jakiś dżoker stojący w zasięgu jego słuchu stwierdził na widok spadający ch kaskadami na rzekę iskier: — Hej, widziałem znacznie efektowniejszy pokaz podczas uroczy stości Dwustulecia. To jeszcze nic. Czemu nie zrobią czegoś nad Statuą Wolności? — Ehe — zgodził się ktoś inny. — To by by ło niezłe. Nikt z wy trzeszczający ch oczy ludzi na skrzy żowaniu Czternastej Ulicy i Alei A nie miał pojęcia, co się dzieje ponad rzeką. — Za trzy godziny mam randkę — odezwała się Trampula. — To moja pierwsza randka od dwudziestu lat i nagle nadszedł koniec świata. Fajerwerki przy ćmiły się i zgasły. — To chy ba wszy stko — stwierdził Jack. — Końca świata nie będzie. Możesz iść na swoją randkę. Kim jest ten fartowny facet? Wzdry gnęła się i odsunęła od niego. — To nie by ł sarkazm — zapewnił ją pośpiesznie, zorientowawszy się, co sobie pomy ślała. — Naprawdę chciałby m się dowiedzieć. Kto to jest? — Paul Goldberg. — Ten prawnik? Z biura Rosemary ? — Tak jest. — Co na siebie włoży sz? — zapy tał Jack. — To, co zawsze — odpowiedziała po chwili wahania Trampula. Jack parsknął śmiechem. — Strój bezdomnej?

— Garsonkę — odparła gniewnie. — Chodź. Ty m razem to Jack złapał ją za rękę i pociągnął przed siebie. — Może ze trzy przecznice stąd jest Całodobowy Sklep Mari Ann — oznajmił. — Najmodniejszy w ty m sezonie. — O czy m ty gadasz? — zdziwiła się Trampula. — Musisz odwiedzić całodobowy butik — wy jaśnił mężczy zna. — To będzie świetna zabawa. — Nie mam ochoty na zabawę. — Nie chcesz świetnie wy glądać na śniadaniowej randce? Z determinacją wlepiła spojrzenie przed siebie. — No to chodźmy. Próbowała się ociągać, kiedy szli w kierunku sklepu, ale Jack zaczekał na nią, ujął ją za łokieć i radośnie poprowadził naprzód, gwiżdżąc przy ty m fałszy wie We’re Off to See the Wizard. — Nie jesteś Judy Garland — zauważy ła Trampula. Jack uśmiechnął się ty lko. Tłumy zaczy nały już rzednąć, jakby dramaty czny pojedy nek ponad East River by ł odpowiednikiem nocny ch fajerwerków w Disney landzie, sy gnalizujący ch rodzicom, że pora wracać z dziećmi do domu. Co więcej, wszy scy po prostu czuli się zmęczeni. To by ł naprawdę bardzo długi dzień. Całodobowy Sklep Mari Ann cieszy ł się na ty le duży m powodzeniem, że mógł sobie pozwolić na zajęcie większej przestrzeni niż przeciętny butik. Rozciągał się również na pomieszczenie, będące ongiś parterem piętrowego garażu. Jack poprowadził Trampulę wzdłuż wy stawy. — Tak — mówił. — Och, tak. Jedwabna suknia, widzisz? — wskazał palcem. Spojrzał na jej twarz, a potem ponownie skierował wzrok w głąb sklepu. — Chy ba najlepszy będzie kolor morski. Znakomicie. — Ruszy ł przed nią. — Chodź, Suzanne. Dziś jest dzień Kopciuszka. Trampula podjęła ostatnią próbę oporu. — Nie mam przy sobie zby t wiele forsy. — Mam tu kredy t — uspokoił ją Jack, otwierając przed nią drzwi. ♦ Gdy impuls mocy przez niego przechodził, w Fortunacie nie pozostało już nic, co mogłoby stawiać mu opór. Oporu nie by ło. Energia przeniknęła go bez przeszkód. A tam, gdzie przeszła, pozostały po niej cząstki. Cząstki wiedzy, pamięci i zrozumienia. Fortunato widział małego człowieczka w gruby ch okularach, który wy czołgał się z East River przed dwudziestu laty. Nie by ło żadny ch dawniejszy ch wspomnień. Tam, gdzie powinny się

znajdować, pozostało ty lko wy palone przez niego miejsce. Astronom sam sobie to zrobił. Nie pozostała mu żadna ludzka tożsamość, żadna ludzka historia. Mały człowieczek wy czołgał się na trawę w East River Parku i spojrzał na nocne niebo. Wirus dzikiej karty obudził się w nim po raz pierwszy i umy sł człowieczka wy strzelił ku temu niebu, by wędrować pośród gwiazd. Widział obłoki gazu gorejące czerwony m, fioletowy m albo niebieskim blaskiem. Widział planety w paski i w spirale, otoczone pierścieniami albo halo. Widział księży ce, komety oraz bezkształtne bry ły planetoid. Ujrzał też coś, co się poruszało. Coś mrocznego i niemal bezmy ślnego. Coś ogromnego, gumowatego i plugawego. Coś głodnego. I wtedy jego umy sł zaczął krzy czeć. Mały człowieczek znalazł się pod ceglany m budy nkiem w Dżokerowie, nie mając na sobie nic oprócz okularów. Cały czas krzy czał. Drzwi się otworzy ły i człowiek nazwiskiem Balsam wpuścił go do środka. Przy jął go, zapoznał z tajemnicami i wy jawił mu nazwę tego, co widział. Nazwę, która by ła najpotężniejszy m z masońskich słów: TIAMAT. Opowiedział mu o maszy nie, o Śakti, której tajemnicę brat z gwiazd przekazał Cagliostrowi. Cagliostrowi, który założy ł zakon, by mogła przetrwać tajemnica TIAMAT — Mrocznej Siostry — oraz Śakti. Gdy Balsam nie mógł już nauczy ć człowieczka nic więcej, nadeszła dla niego chwila, by stać się Astronomem i usunąć Balsama przy mimowolnej pomocy nieudolnego maga zwanego Fortunatem. Przejąć kontrolę nad zakonem. Spełnić jego przeznaczenie. Ustanowić nad cały m światem religijną ty ranię egipskich masonów. Nad cały m pełny m bojaźni i wdzięczności światem, który będzie błagał, by raczy li przejąć nad nim władzę, albowiem Astronom uży je Śakti zgodnie z jej przeznaczeniem… — Nie — rzekł Fortunato. — Nie. Ta wiedza nie chciała jednak odejść. Wiedza o ty m, że Śakti dano masonom po to, by ocalili Ziemię przed TIAMAT, a nie by zwabić ją tutaj. Żeby wezwali Sieć, która ją pokona. Śakti mogła ich ocalić, a Fortunato ją zniszczy ł. Ty siące ludzi zginęły przez niego. Pomimo jego pretensji do mądrości, nadal kierowały nim impulsy. Pozostawał ulegający m nastrojom dzieckiem. Astronom jeszcze ży ł. Pokry te warstewką wody okulary nadal by ły na miejscu, strzępy jego szaty łopotały na wietrze, a pierś się poruszała. Oczy zapadły mu w głąb czaszki, a moc opuściła go całkowicie. Fortunato bez trudu mógłby przepły nąć w powietrzu dziesięć dzielący ch ich od siebie metrów, zacisnąć dłonie na jego gardle i wy kończy ć go. On jednak pozwolił mu spaść. Po wielu sekundach usły szał plusk. Mały człowieczek zatoczy ł krąg i wrócił do East River.

♥ Henry Street ucichła i opustoszała. Zabawa trwała już ty lko w Kry ształowy m Pałacu. Oba końce położonego między przecznicami odcinka ulicy nadal zamy kały drewniane kozły, choć jarmark dawno już się skończy ł. Hiram i Jay szli środkiem jezdni, mijając pogrążone w mroku, stojące w szeregu domy. W ry nsztokach walały się śmieci: serwetki, papierowe kubki, plastikowe widelce, gazety. W połowie kwartału z cieni wy łoniła się jakaś mroczna postać zmierzająca w ich stronę. Rzutnik szy bko wy ciągnął rękę z kieszeni, ale restaurator złapał go za ramię. — Nie — powstrzy mał go. Postać wsunęła się w światło latarni. To by ła masy wna, siwowłosa kobieta w bezkształtnej, zielonej kurtce wojskowej. Dolna połowa jej ciała by ła jedną nogą, wielką i białą, wilgotną i bezkostną. Kobieta posuwała się naprzód na sposób ślimaka. — Parę drobny ch? — zapy tała. — Parę drobny ch dla biednej dżokerki? Hiram nie by ł w stanie na nią patrzeć. Wy jął portfel i dał jej pięciodolarowy banknot. Gdy ty lko kobieta wzięła go z jego ręki, zacisnął pięść i zmniejszy ł jej ciężar o połowę. Efekt nie utrzy ma się długo, ale przy najmniej przez krótką chwilę będzie jej lżej. Na opuszczonej, zaśmieconej parceli obok Kry ształowego Pałacu paliło się ognisko. Tłoczy ło się wokół niego kilkanaście mały ch, wy paczony ch postaci, a na rożnie nad płomieniami obracało się jakieś zwierzę. Usły szawszy odgłos kroków, część dżokerów zerwała się i zniknęła wśród ruin. Pozostali skierowali spojrzenia na intruzów. Ich oczy gorzały w ciemności niczy m węgielki. Hiram się zatrzy mał. Rzadko odwiedzał Dżokerowo, a teraz przy pomniał sobie dlaczego. — Nie będą nas niepokoić — zapewnił Ackroy d. — To jest ich godzina, kiedy ulice są puste, a cały świat śpi. — Chy ba pieką psa — stwierdził Hiram. Jay ujął go za rękę. — Jeśli naprawdę jesteś zainteresowany, poproszę Poczwarkę, żeby dała ci przepis. Chodź. Weszli na chody i zapukali do drzwi. Wy wieszka na nich głosiła ZAMKNIĘTE, ale po chwili usły szeli szczęk odsuwanego ry gla. Stanął przed nimi mężczy zna o cienkich jak ołówek wąsach, ciemny ch, żelowany ch włosach oraz pomarszczonej skórze w miejscach, gdzie powinny by ć oczy. — Sascha, Hiram — przedstawił ich sobie Jay Ackroy d. — Są tutaj? Sascha skinął głową. — W głównej sali. Ty lko dwóch. Są czy ści. Hiram westchnął z ulgą. — W takim razie załatwmy tę sprawę.

Sascha poprowadził ich przez mały przedpokój do głównej sali Kry ształowego Pałacu. Paliły się ty lko światła przy długim barze. Cuchnęło tu piwem i dy mem papierosowy m, a krzesła ustawiono do góry nogami na stolikach. W boksie siedziały trzy osoby. W półmroku Poczwarka wy glądała jak szkielet w sukni wieczorowej. Koniuszek jej papierosa żarzy ł się niczy m oczy nieszczęśników na zewnątrz. Kruczek Latham miał na sobie nieskazitelny trzy częściowy garnitur, a na stole przed nim stała aktówka. Między nimi dwojgiem, ukry ty w cieniu, siedział jakiś mężczy zna. — Dziękuję, Sascha — rzekła Poczwarka. — Możesz już nas opuścić. Gdy odgłos kroków barmana umilkł w oddali, w sali zapanowała śmiertelna cisza. Hiram ponownie zadał sobie py tanie, co do licha tu robi. Potem pomy ślał o Skrzelaku, przełknął z wy siłkiem ślinę i podszedł bliżej. — Przy szliśmy — oznajmił. Jego niski głos przesy cała pewność siebie, której w rzeczy wistości nie czuł. Latham wstał. — Panie Worchester, panie Ackroy d — przy witał ich swobodnie, jakby to by ło ty lko zwy kłe spotkanie w interesach. Trzecia osoba sy knęła. Z jej ust wy sunęło się coś długiego i cienkiego, co posmakowało powietrze. — Nie by liśśśśmy pewni, czy przy jdziecie. — Dżoker pochy lił się i na jego chudą, gadzią twarz padło światło. — Zatem ssspoty kamy sssię znowu. — Przy kro mi, że po południu wy słałem cię w odległe miejsce — odparł Jay. — Jak właściwie się nazy wasz? — Żmij — odparł dżoker. — To imię czy nazwisko? — zapy tał Ackroy d. Poczwarka zaśmiała się sardonicznie. Latham odchrząknął. — Przejdźmy do rzeczy. — Usiadł, poruszy ł gałkami szy frowy ch zamków aktówki i otworzy ł ją z trzaskiem. — Skonsultowałem się z moim klientem i pańskie warunki są możliwe do przy jęcia. Nie podejmiemy żadny ch prawny ch kroków przeciwko wam obu. Oskarżenie o bezprawne uwięzienie zostanie wy cofane. Mam tu dokumenty, już podpisane przez pana Seiversa, w który ch zrzeka się wszelkich pretensji wobec was za cenę jednego dolara. — Nie zapłacę ani… — zaczął Hiram. — Sam uiszczę tę opłatę — przerwał mu pośpiesznie Latham i wręczy ł plik dokumentów Ackroy dowi. Detekty w przejrzał je szy bko, podpisał w trzech egzemplarzach i oddał prawnikowi dwa. — Bardzo dobrze — ucieszy ł się Kruczek. — Jeśli chodzi o targ ry bny, choć mój klient i jego organizacja nie przy znają się do żadnej uprzedniej winy i przeczą, by mieli cokolwiek

wspólnego z ty mi wy darzeniami, zapewniają, że od tej chwili nie będą się interesować tamtą częścią miasta. Rzecz jasna, tego ty pu zobowiązania nie da się wy musić środkami prawny mi, ale Poczwarka jest świadkiem tej rozmowy, a pańskim zabezpieczeniem będzie reputacja organizacji. — Ich interesy w pełni opierają się na zaufaniu — potwierdziła Poczwarka. — Gdy by rozeszła się wiadomość, że są kłamcami, nikt nie chciałby mieć z nimi nic wspólnego. Hiram skinął głową. — A co z Maczugą? — Po naszej poprzedniej rozmowie przy jrzałem się dokładniej jego sprawie. Szczerze mówiąc, nie jest ty pem człowieka, jakiego chciałaby reprezentować firma Latham i Strauss. Skreślimy go z listy naszy ch klientów. Żmij uśmiechnął się, odsłaniając masę żółty ch kłów wy pełniającą mu usta. — Chcesz dossstać jego głowę na talerzu? — To nie będzie konieczne — odparł restaurator. — Chcę ty lko, by trafił do więzienia za to, co zrobił Skrzelakowi. — W takim razie pójdzie sssiedzieć. — Dżoker wlepiał spojrzenie w Hirama, a jego języ k poruszał się chciwie. — Dossstałeś wszy stko, czego chciałeś, grubasssie. A teraz dawaj nam ksssiążki! Szy bko! Nastała chwila pełnej napięcia ciszy. Hiram zerknął na Jay a. Detekty w skinął głową. — Wy gląda na to, że wszy stko załatwione. — Znakomicie — ucieszy ł się Hiram. Pozostało ty lko zakończy ć sprawę i wy jść stąd ży wy m. Wrócić do normalnego, rozsądnego ży cia. Chciał już się odezwać, lecz nagle kącikiem oka zauważy ł, że coś za barem się poruszy ło. Zwrócił się w tamtą stronę. — Chcę dossstać ksssiążki — powtórzy ł Żmij. — Przessstań marnować mój czasss. — Zdawało mi się, że widzę w lustrze jakieś odbicie — stwierdził Hiram. Teraz jednak nic tam już nie by ło. Gładka, srebrna substancja lśniła lekko w słaby m świetle, ale nic się tam nie ruszało. — Gdzie sssą ksssiążki? — upierał się Żmij. — Ja też chciałby m poznać odpowiedź na to py tanie — odezwał się inny głos. Mężczy zna stał w drzwiach. Twarz zasłaniał mu czarny kaptur, a w rękach trzy mał skomplikowany łuk z nałożoną na cięciwę strzałą. Sy k dżokera by ł przesy cony czy sty m jadem. — Kim pan jest, do cholery ? — zapy tał Hiram, rozdziawiając usta. W tej samej chwili z jednego luster za barem wy łoniła się młoda kobieta odziana ty lko w czarne bikini ze stringami. — A niech to — mruknął Rzutnik.

Żmij złapał Poczwarkę za ramię. — Wrobiłaś nasss, ty pizdo. Zapłacisz za to. — Nie mam z ty m nic wspólnego — zapewniła. Wy rwała rękę z jego uścisku i spojrzała na zamaskowanego mężczy znę stojącego w drzwiach. — To mi się nie podoba, Yeoman — rzekła. — Bardzo mi przy kro. — Uniósł łuk i naciągnął cięciwę. — Jeśli naty chmiast nie otrzy mam książki, umieszczę strzałę w prawy m oku dżentelmena w trzy częściowy m garniturze. Latham spoglądał na niego bez emocji. — A ty zawsze mi mówisz, żeby m się lepiej ubierał — poskarży ł się Hiramowi Jay Ackroy d. — Książki tu nie ma — dodał, spoglądając na łucznika. Chy ba nie sądzi pan, że by liby śmy aż tak głupi, by przy nieść ją ze sobą? — Zjawa, przeszukaj ich. Kobieta w bikini przeszła przez bar i zbliży ła się do stołu. Restaurator nagle ją poznał. W Wieży Asów miała na sobie więcej ubrania, by ł jednak pewien, że to ta sama osoba, która przeniknęła przez podłogę, gdy Billy Ray spróbował ją aresztować. Zasmuciło go to. By ła moda i atrakcy jna, stanowczo zby t piękna, by zostać kry minalistką. Na pewno zepsuło ją złe towarzy stwo. Przeszukała najpierw Jay a, a potem Hirama. Kiedy go dotknęła, jej dłonie stały się nagle niematerialne, przeniknęły przez ubranie, a nawet przez skórę, posuwając się w górę i w dół. Zadrżał. — Nic nie ma — stwierdziła. Łucznik obniży ł swoją broń. — No wiesz, nie jestem zby t by stry — wtrącił Rzutnik. — Jesteś ty m łowcą przestępców, który strzela z łuku, zgadza się? Facetem od asa pik. Ilu ludzi zabiłeś? To na pewno będzie dwucy frowa liczba. Zjawa zerknęła na partnera. Wy glądała na trochę zdziwioną. Jest niewinna, zdecy dował Hiram. Nie ma pojęcia, w co się zamieszała. Czy tał arty kuły o zabójcy z asem pik w „Krzy ku Dżokerowa” i w „Daily News”. Nie potrafił sobie wy obrazić, jak to możliwe, by taka słodka dziewczy na zadała się z krwiożerczy m maniakiem. — Gdzie jest książka? — zapy tał ponownie łucznik. Hiram spojrzał na strzałę. Powinien go wy pełniać zimny strach, ale, o dziwo, nie czuł nic poza iry tacją. To by ł bardzo długi dzień. — W bezpieczny m miejscu — odparł. Postąpił krok naprzód, zaciskając pięść zwisającą u boku. Miał już tego po dziurki w nosie. — I tam pozostanie. — Ruszy ł ku drzwiom Jego potężne ciało zapewniało osłonę ty m, którzy stali za nim. — Zadałem sobie bardzo wiele trudu, żeby to zorganizować. Nie pozwolę, by Skrzelak ucierpiał albo Maczuga wy szedł na wolność, ponieważ pragnie pan wy korzy stać te książki do jakichś, z pewnością przestępczy ch celów.

Ukry te pod maską oczy spoglądały ze skrajny m zdziwieniem na zbliżającego się Hirama. Łucznik zawahał się, ale ty lko na mgnienie oka. Potem znowu uniósł swą broń. Restaurator napiął mięśnie, gdy kołowrotki się obróciły, naciągając cięciwę. Następnie zacisnął pięść i fale grawitacy jne zatańczy ły wokół strzały, niewidoczne dla nikogo poza nim. Nadchodziła chwila prawdy, gdy … …rozległ się trzask i łucznik zniknął. Zjawa wciągnęła nagle powietrze, a Żmij wy dał z siebie sy czący krzy k triumfu. Jaszczuroczłowiek popchnął stolik więżący go w boksie. Nogi mebla oderwały się od podłogi z metaliczny m zgrzy tem. Dżoker popędził ku kobiecie, która cofnęła się przed nim. — Zostaw ją! — zawołał Hiram. Żmij go zignorował. Skoczy ł z sy kiem na Zjawę, wy ciągając pazurzaste dłonie, by ją pochwy cić, przeniknął przez jej ciało i walnął z całej siły o stołek barowy. Rzutnik parsknął śmiechem. Kobieta obróciła się nagle. Przez chwilę szaleńczo poszukiwała wzrokiem swego sojusznika, a potem dała za wy graną i rzuciła się do ucieczki. Raz jeszcze przeniknęła przez bar i zniknęła w lustrze. Jego srebrna powierzchnia zamknęła się za nią niczy m tafla rtęci. — Miło, że wpadłaś — zawołał za nią Rzutnik. Odwrócił się i spojrzał na pozostały ch. — Pewnie nikt z was nie ma jej numeru? — Westchnął. — No trudno… Żmij wstał, wrzeszcząc ze złością: — Zabiję ich! Zabiję oboje! — Później — zasugerował Kruczek. Prawnik splótł dłonie, jakby cały incy dent w ogóle się nie wy darzy ł. — To znaczy, że doszliśmy do porozumienia? — Nie chcę waszy ch cholerny ch książek — odparł Hiram. — Jeśli dotrzy macie umowy, możecie je sobie zabrać. — Znakomicie. A gdzie one są? — Ukry liśmy je — odparł restaurator — w Mauzoleum Śmiga. W kokpicie repliki JB-1. — Jeśli je tam znajdziemy, dotrzy mamy umowy. — A jeśśśli nie, pożałujecie tego — dodał Żmij. Poczwarka przeszła za bar i wy jęła butelkę. — By ć może powinniśmy wznieść toast za szczęśliwe zakończenie trudny ch negocjacji. — Obawiam się, że nie mamy na to czasu — odparł Latham, zamy kając aktówkę. Hiram ich nie słuchał. Wpatry wał się w srebrną powierzchnię lustra za plecami Poczwarki. Wy dawało mu się, że przez moment znowu coś się tam poruszy ło. ♣ Obserwowała go, jak walczy ł z prądem. Jego cienkie jak paty ki ramiona poruszały się ze

znużeniem w ciemnej wodzie. Wy glądał jak konający topik posuwający się bezradnie ku brzegowi. Ruletka czekała na jego śmierć na niebie Manhattanu, ale spadł do rzeki, jak mały meteor z ludzkiego ciała, i jej imperaty w zachował ważność. A teraz patrzy ła, jak walczy ł z wodą, i ponownie czekała na jego kres. Ciemny punkcik jego głowy zniknął, ale ona nakazała sobie czekać dalej. Astronom nieraz już oszukiwał śmierć. Ponownie wy nurzy ł głowę, a jego gwałtowne ruchy rozbiły plamę oleju na setki lśniący ch tęczowy m blaskiem kropelek. Umrzyj — modliła się Ruletka, ale czarne, pokry te plamami oleju wody East River niosły go do usianego śmieciami brzegu. Astronom wy czołgał się z wody niczy m wy miociny rzeki. Jego nagie ciało — pod przy paloną, pękającą skórą ukazy wały się już plamy różowości — leżało na błocie jak gnijące truchło zwierzęcia między rdzewiejący mi puszkami i mokry mi opakowaniami po hamburgerach, przy pominający mi maleńkie wzgórza z rozkładającego się papieru. W lewej ręce ściskał okulary. Poruszając się powoli, bo przy każdy m ruchu sy pały się z niego kaskady sproszkowanej skóry, spróbował włoży ć je z powrotem na nos. Ruletka pobiegła ku niemu. Obcasy jej delikatny ch sandałów przy każdy m kroku zapadały w muł. Jej kopniak trafił go w poty licę. Palce szarpnęły się niby połamane gałązki, okulary wy padły z nich i spoczęły w błocie. Kobieta rzuciła się na nie, jakby zawierały esencję Astronoma bądź duszę Tachiona. Uderzy ła w nie obcasem, ale ten ześliznął się bez szkody po szkłach i ugrzązł w błocie. Wy ciągnęła nogę ze smętny m, mlaszczący m dźwiękiem mułu i z płaczem podniosła okulary. — Pizda! Śmierdząca kurewska cipa! Okulary ! Oddaj mi moje okulary ! Jego głos stawał się coraz donośniejszy, aż wreszcie przeszedł we frenety czny wrzask. Rozszczepiona deska dała jej oparcie. Ruletka zdjęła but, uklękła w błocie i zaczęła walić w okulary ostry m obcasem. Kawałki kry ształu górskiego pokaleczy ły jej dłoń i popły nęła krew. Zacisnęła rękę na śliskiej od krwi skórze. — Zabiję cię! Zabiję! — wy ł Astronom. Rozpostarty mi dłońmi obmacy wał ziemię wokół swego brzucha, cofając je z niesmakiem przed doty kiem różnego rodzaju odpadków. Jedna z soczewek pękła z ostry m trzaskiem kry ształu. — Nie! Druga. — Zabijesz mnie? Nawet mnie nie widzisz. Dokąd ty m razem uciekniesz? Ścigają cię. Kogo zamordujesz, żeby odnaleźć moc? Tachion nadchodzi. Potem zostanie ty lko jeden z was. Dla mnie. Lepiej się czołgaj. Zwrócił twarz w jej stronę. Nos miał wy palony, usta przerodziły się w bladą szramę, a oczy by ły czerwone od popękany ch naczy ń włosowaty ch.

— Skończone, wszy stko skończone — jęczał. Zatopił dłonie w błocie i zacisnął je na cuchnący m mule, jakby wspominał dawne, wspanialsze chwile. W końcu zaczął się czołgać. Ruletka podążała za nim. Jej bose stopy ślizgały się po błocie, obrąbek sukni ciągnął się za nią po ziemi, a łańcuszek wieczorowej torebki wrzy nał się głęboko w jej ramię od ciężaru magnum. ♣♦♥♠

Rozdział 24 5:00 Ulice wreszcie robiły się puste. Ty lko najwy trwalsi poszukiwacze zabawy pozostali na nich, by przy witać świt — a także najmniej wy trwali, którzy utracili świadomość albo nawet gorzej i leżeli teraz na ziemi jak porzucone szmaciane lalki. Kry ształowy Pałac dzieliła od Mauzoleum Śmiga mniej więcej mila. Jennifer wiedziała, że nie ma szans dotrzeć tam przed nimi. W sandałach, które poży czy ł jej Brennan, trudno by ło biec, lepsze jednak to od wędrówki przez zaśmiecone ulice na bosaka. Brennan. Co się z nim stało, do licha? Ten niski facet wskazał ty lko na niego palcem i Brennan zniknął. Po prostu zniknął. No cóż — pomy ślała, oddy chając coraz szy bciej, w miarę jak swobodny m, długim krokiem pokony wała kolejne przecznice między Kry ształowy m Pałacem a mauzoleum. Sama zaczęła tę sprawę i sama ją zakończy. To tylko głupie gadanie, pomy ślała. Już odczuwała brak uspokajającej obecności Brennana. Miała nadzieję, że nic mu się nie stało. Wielka czarna sy lwetka Mauzoleum Śmiga majaczy ła na tle spokojny ch wód Hudson River. Budy nek wy glądał na opustoszały, ale pod wy sokim na ponad sześć metrów posągiem ustawiony m przy główny m wejściu parkowała długa limuzy na, taka sama jak ta, którą poży czy li sobie Jennifer i Brennan. Przy limuzy nie nie by ło nikogo. Jennifer uświadomiła sobie, że Żmij i jego towarzy sze weszli już do środka. Wspięła się na marmurowe schody, bezgłośnie jak prawdziwa zjawa, zdjęła płaszcz, który dał jej Brennan, i zsunęła z nóg sandały. Przy pły w adrenaliny rozproszy ł ogarniające ją zmęczenie. To był długi dzień — powiedziała sobie. Ale wkrótce się skończy. W jeden albo drugi sposób. Mauzoleum by ło olbrzy mie. Pełnowy miarowa replika samolotu Śmiga, JB-1, wisiała pod sufitem, skąpana w słaby m blasku ukry ty ch lamp, również zawieszony ch pod kopułą. W docierający m do podłogi świetle można by ło dojrzeć sy lwetki trzech mężczy zn, gapiący ch się na widoczny w górze samolot. Rzecz jasna, poznała Żmija oraz mężczy znę zwanego Kruczkiem. Trzeciego nie znała. Miał przeciętny wzrost i budowę, a jego twarz niknęła w półmroku. Jennifer uśmiechnęła się pod nosem. Nie mieli szans dotrzeć do kokpitu repliki samolotu, chy ba że który ś z nich umiał latać. W jej przy padku rzecz jasna wy glądało to inaczej.

Przeszła na drugą stronę mauzoleum, trzy mając się mroczny ch cieni pod ścianą. Akusty ka wewnątrz budy nku by ła znakomita i kobieta sły szała każde słowo toczonej na dole rozmowy. — Ten gruby ssskurczy by k na pewno uniósssł się pod sssufit i wssadził tam ksssiążki. — Nie obchodzi mnie, jak się tam dostały — oznajmił niezidenty fikowany mężczy zna twardy m, gniewny m głosem. — Trzeba je zdjąć. Naty chmiast. Podczas gdy omawiali ten problem, Jennifer zdołała się dostać na ty ł budy nku. Zdematerializowała się, nadal ukry ta w cieniach, przetrzy mała krótki atak zawrotów głowy i wspięła się wewnątrz ściany do sufitu. To by ła łatwa część. Od tej chwili będzie trudniej. Uważając, by korpus samolotu zasłaniał ją przed ludźmi stojący mi na dole, ześliznęła się do kokpitu i zobaczy ła małą, plastikową torbę, tę samą, w której umieściła książki — czy to wy darzy ło się dziś rano? Wy dawało się, że minął już rok. Nie mogła ry zy kować zmaterializowania się, żeby sprawdzić, czy nadal tam są. Dotknęła torby i zdematerializowała ją razem z zawartością, ale zamiast poczucia triumfu, którego się spodziewała, jej widmowe ciało przeszy ł dreszcz lęku. Docierała do granic swej wy trzy małości. Dała z siebie wszy stko. W ciągu ostatnich dwudziestu dwóch godzin dematerializowała się więcej razy niż przez całe swe doty chczasowe ży cie, a w przerwach nie jadła ani nie odpoczy wała zby t wiele. Zostało jej ty lko niewiele czasu, nim będzie musiała wrócić do doty kalnej postaci. W przeciwny m razie czekały ją kłopoty. Wy sunęła się z kokpitu, ale pośpiech sprawił, że zapomniała o ostrożności. Kruczek, który krąży ł wokół samolotu, próbując przy jrzeć się mu pod różny mi kątami, zobaczy ł jej niematerialną postać, migotliwą sy lwetkę na tle skrzy dła przy pominającą halloweenowego ducha. — To znowu ona! Ma książki! Spojrzała w dół i dopadł ją kolejny atak zawrotów głowy. Musi szy bko się zmaterializować. Zawładnął nią insty nkt i zeszła ze skrzy dła samolotu. Opadła na ziemię lekko jak piórko, ledwie świadoma, a gdy dotknęła gruntu, jej ciało przejęło kontrolę i zmaterializowało się. Transformacja pochłonęła resztę jej zapasów energii i Jennifer zemdlała. ♠ — Ale co z Cordelią? — zapy tała Trampula, gdy nieśli paczki przez stację City Hall, zmierzając ku wy jściu prowadzącemu do domu Jacka. Koty dołączy ły do nich. Czarny kocur i szy lkretka ocierały się z zadowoleniem o nogi Trampuli. — Cajunowie mają takie powiedzenie… — odezwał się Jack, otwierając metalowe drzwi. — I jak ono brzmi? Oba koty zamruczały głośno, jakby chrapał sam Rip Van Winkle. — Już nie pamiętam — odparł Jack. Trampula miała wrażenie, że w jego głosie pobrzmiewa

nuta szaleństwa. — Coś w ty m sensie, że jeśli robisz, co ty lko możesz, szczęście w końcu się do ciebie uśmiechnie. Albo i nie. — Bardzo słusznie — zgodziła się Trampula. — Odnajdę Cordelię. Nic jej się nie stało. — Jesteś zmęczony — stwierdziła kobieta. — Zmęczony jak pies. — Ty też. — Czuję się dobrze. Koty pobiegły przodem, zmierzając ku drzwiom mieszkania Jacka. Mężczy zna otworzy ł drzwi i wszy scy zaczęli wchodzić do środka, gdy Trampula zeszty wniała nagle. — Jack — odezwała się, chwiejąc się lekko na nogach. — Mam coś. Mężczy zna zamarł w bezruchu, jego klucze by ły w połowie drogi z powrotem do kieszeni. — To szczur — konty nuowała. — Kry je się w cieniach, na szczy cie szafki. Widzi… — Trampula się zawahała. — Cholera, Jack, to ona! Wpuścił koty i kobietę do wiktoriańskiego salonu, a potem zatrzasnął drzwi. — Gdzie? — Próbuję to ustalić. W budy nku są też inne szczury. Przechodzę od jednego do drugiego. Tak jest! — Uśmiechnęła się. — Mam jednego na zewnątrz. Wy gląda z zaułka. To bar, jakiś klub. Ma wielki ruchomy neon. — Potrząsnęła głową. — Ma postać kobiety, striptizerki o sześciu piersiach. Trzeba, hmm… — Trampula się zawahała. — Trzeba przejść między jej nogami, żeby się dostać do środka. — Sły szałem o ty m klubie — odparł Jack. — To Cudaki. Nigdy tam nie by łem. — Wziął w rękę egzemplarz „East Village Other” i przejrzał ogłoszenia. — Nic. Złapał „Fetish Times”. — Gdy wszy stko inne zawodzi… Tutaj! — zawołał, przeglądając strony. — Mam go. Chatham Square. — To niezby t daleko — zauważy ła Trampula. Zmierzała już ku drzwiom, a koty podąży ły za nią. — Nie — sprzeciwił się Jack. Odwróciła się i spojrzała na niego. — Nie? Koty również skierowały na niego spojrzenia, poruszając ogonami. — Masz inne sprawy na głowie. Ja się ty m zajmę. — Jack… — Mówię poważnie. — Odstawił pakunki na podłogę. — Przy gotuj się. — Rozwinął mniejszą paczuszkę i wy jął z niej kosmety ki. — Pozwoliłem sobie kupić je dla ciebie. — Co ty wy prawiasz? — zapy tała, gdy posadził ją przed anty czny m posrebrzany m lustrem.

— To nie potrwa długo — zapewnił. — Potem wpadnę do Cudaków. — Oszalałeś — obruszy ła się. — Absolutnie. Jack zakręcił w rękach różem i bły szczy kiem do warg. Pochy lił głowę kobiety tak, że patrzy ła na własne odbicie w lustrze. — Zbliża się pora wy stępu. — Jack… — Trampula potrząsnęła uparcie głową. — Mieliśmy porozmawiać… — Jutro. — Spojrzał na duży zegar wiszący na ścianie. — To znaczy dzisiaj, ale później. Kiedy będziemy mieli czas. — Dlaczego, Jack? — upierała się niety powo dla siebie Trampula. Pochy lił się i spojrzał jej prosto w oczy. — Równie dobrze mogłaby ś o to zapy tać w przy padku wirusa dzikiej karty, Suzanne. To się zdarza. Trzeba jakoś sobie z ty m radzić. — Trudno mi będzie się do tego przy zwy czaić — wy znała po chwili milczenia. — Mnie również nie by ło łatwo. — Ale… ja nadal… Jej słowa umilkły. — Ja też, kochanie. — Jack ją pocałował. — Ja też. ♦ Spector wiedział, że Fortunato wy grał. W przeciwny m razie Astronom posiekałby alfonsa na drobne kawałeczki, zanim wrzuciłby go do wody. Obserwował walkę, tak samo jak wszy scy. Różnica polegała na ty m, że on wiedział, co się dzieje. Nie potrafił uwierzy ć, że ten przy głupi alfons darował staruchowi ży cie. Teraz Astronom się ukry je, wy liże rany i zaczeka, aż będzie mógł odbudować swą moc. Spector doszedł do wniosku, że starzec spróbuje wy jść na brzeg na Manhattanie. Jeśli znajdzie Astronoma, policzy się z nim raz na zawsze. — Nadszedł Dzień Sądu — mruknął, pocierając zranione ramię. Ruszy ł przed siebie opustoszały m zaułkiem. By ło tak zimno, że jego oddech zamarł w powietrzu. Czuł się zmęczony i odrętwiały. Zaułek kończy ł się ślepo, dochodząc do muru. — Kurwa. Odwrócił się, by odejść, lecz nagle się zatrzy mał. Z drugiej strony muru dobiegały głosy. Znajome głosy. Podszedł bliżej i skoczy ł. Obolałe mięśnie powoli podciągnęły go ku górze. ♥ Astronom zatrzy mał się. Pierś wy pełniał mu zdy szany, chrapliwy oddech. Z jego ust wy pły wała ury wana litania nienawiści jak paciorki na długich łańcuchach śliny, które wy puszczał z siebie przy każdy m spazmaty czny m oddechu. Ruletka również się zatrzy mała, czekając, aż

starzec odnajdzie siły, by ruszy ć dalej. Zastanawiała się z iry tacją, dlaczego Tachion się ociąga. Powinien już tu by ć. Wszy scy połączą się w ostatecznej, śmiertelnej unii. Astronom zniknął w czarny m wy locie zaułka. Ruletka ponownie zaczekała na Tachiona, ale on się nie zjawiał. Pobiegła za Astronomem i omal nie wpadła na Takizjanina, który wy nurzał się z sąsiedniej uliczki. Skuliła się pośród walający ch się wokół skrzy ń. Kosmita zasłonił oczy, rozejrzał się wkoło jak tropiący lis, znieruchomiał i bezbłędnie podąży ł śladem Astronoma. Ruletka szła za nim, ściskając magnum w obu rękach. Lufa prowadziła ją jak różdżka prowadzi różdżkarza. Nagły skręt w prawo, w następny zaułek, w odległości trzy dziestu metrów kończący się ceglany m murem. Tachion zacisnął pięści u boków i spojrzał na Astronoma. Na jego twarzy o delikatny ch ry sach malowała się furia. — Niech cię szlag, Fortunato! — Odchy lił głowę, by zawy ć ku zachmurzonemu niebu. — Ty tchórzliwy fenomenie, niehonorowy zasrańcu, niemający matki stręczy cielu! My ślałem, że zakończy sz tę sprawę. Ale ty pozostawiłeś to zadanie mnie! A ja go nie chcę — zakończy ł cichy m, smutny m głosem. Astronom uparcie czołgał się przed siebie, jakby nie zdawał sobie sprawy, że znalazł się w pułapce. Tachion przy jrzał się swoim dłoniom, wy ciągnął z cholewy szty let i się zawahał. Ruletka zaklęła. Z nagły m zgrzy tem trącej o cegły powierzchni na szczy cie muru pojawiła się jakaś postać i przy cupnęła tam niczy m maszkaron wielkości człowieka. Mężczy zna zeskoczy ł na dół. Gdy uderzy ł zmasakrowaną, nie do końca odrośniętą stopą o chodnik, z jego ust wy rwało się przekleństwo. To by ł Zgon. Ruletka rozpłakała się ze złości. Zlizy wała słone łzy, gdy spły wały do kącików jej ust. Uniosła pistolet. Nie pozwoli, by Zgon ją oszukał. — James! Zabójca podszedł bliżej. Zataczał się lekko z powodu na wpół uformowanej stopy, posuwając się naprzód ury wany m krokiem. — Zatem pamiętasz mnie, doktorze. — Tak — potwierdził Tachion, odsuwając się ostrożnie od niebezpieczeństwa czającego się w pokry tej bliznami po trądziku twarzy Zgona. — Martwiliśmy się o ciebie. Obaj krąży li wokół leżącego na chodniku Astronoma, aż wreszcie chude plecy Zgona znalazły się przed Ruletką, zasłaniając przed nią Astronoma. — Mogę się o to założy ć, ty skurwy sy nu. — Odwrócił straszliwe spojrzenie od Takizjanina, przenosząc je na żałosną postać u swoich stóp. — No, no, popatrzmy, co tu znaleźliśmy. — Trącił Astronoma częściowo zregenerowaną stopą. — Spójrz, panie, nadal ży ję. A ty jesteś trupem.

Tachion podszedł bliżej, Ruletka zaś tańczy ła z boku na bok, starając się wy celować w Astronoma. — I co teraz zrobisz? — Zabiję go. Zamierzasz mi w ty m przeszkodzić, mały zasrańcu? — Nie. Zgon przy jrzał się z uwagą szty letowi kosmity, odrzucił głowę do ty łu i ry knął głośny m śmiechem, odbijający m się szaleńczo od murów. — Chciałeś dziś również zadać śmierć, Tachy ? Znowu zabawić się w Boga? Dziś dajesz odrobinę ży cia, a jutro je odbierasz? — Przestań, proszę — zabrzmiał płaczliwy szept. Te słowa przeszły przez Ruletkę, doty kając w niej… czegoś. Jej ciałem targnęły gwałtowne wstrząsy. Pistolet wy padł z jej bezwładny ch palców, uderzy ł w chodnik i wy strzelił. Kula odbiła się ry koszetem od ceglanego muru nad głową Zgona. — Cholera! Tachion i Zgon odwrócili się bły skawicznie w jej stronę. Astronom sięgnął do zasobów zachowanej mocy i wstał. ♣ — Pomóż mi, James — rozległ się ochry pły głos starca. — Zabij ich. Wy nagrodzę cię. Pomóż mi. Wszy stko, czego zapragniesz. Ty lko pomóż mi teraz. Jestem taki słaby. Zabrakło mi mocy. Spector pochwy cił Astronoma. Poczerniałe płatki ciała posy pały się na chodnik pod jego doty kiem. — Nie sądzę, staruchu. Astronom skoczy ł w stronę muru. Spector obrócił go, ale starzec zdematerializował się w jego rękach, cofnął o krok i zaczął się wtapiać w ceglany mur. No cóż, jedna moc mu pozostała. Jasne oczy, prawie ślepe jak u kreta, spojrzały w oczy Spectora. Idealna chwila pełnego zjednoczenia. Ty m razem nic nie mogło go powstrzy mać. Śmierć napły nęła w Astronoma szy bko i z całą mocą. Starzec westchnął i zaczął się zestalać. Cegły wokół niego rozszczepiły się i rozgrzały do czerwoności. Krew wy pełniła z sy kiem szczeliny i spły nęła w dół. Cegły zamknęły ciało w miłosny m uścisku. Spector westchnął z ulgą. Udało się. Nikt na cały m świecie nie dałby mu nawet najmniejszy ch szans, ale on zdołał zabić starego skurwy sy na. Astronom, Wielki Amun, Pan, Setech Niszczy ciel, nie ży ł. A on ocalał i mógł o ty m opowiedzieć. ♠ Dźwięk ścigający ch ją kroków niósł się głośny m echem po pustej ulicy. Coraz bliżej!

Pochwy ciły ją czy jeś ręce. Ruletka, łkając i dławiąc się ze strachu, odwróciła się i zaatakowała napastnika zębami i paznokciami. Dłonie zamknęły się na jej nadgarstkach w silny m jak stal uścisku, a potem pociągnęły w ciasne objęcia. Zalał ją świeży i dobrze już znany zapach Tachiona. Osunęła się w ramiona kosmity. Jego drobna, wąska dłoń głaskała jej policzki, ocierając łzy. My śli Tachiona przepły nęły przez jej umy sł jak czy sty, lodowaty strumień, kojąc rany pozostałe po załamaniu się tarcz. Zmy ły wspomnienia i utopiły ślady doty ku Astronoma. Pozostała ty lko wielka, bolesna pustka. Czuła zimny doty k magnum, tworzący między nimi zimny klin. Tachion odsunął się, opuszczając luźno ręce po bokach. Patrzy li na siebie przez dzielącą ich warstwę powietrza, która wy dawała się niewiary godnie szeroka. Pistolet leżał na ziemi między nimi. — Nie jesteś uzdrowiona. To nie jest mój dar. Ale zrobiłem, co mogłem. — Chciałam cię zabić. — Powinnaś unikać nadmiernego stresu, mentalnego i emocjonalnego. — Zabiłam Wy jca. — By ć może pomogłaby ci terapia. — By li też inni. Pochy lił się, podniósł pistolet i podał go jej, rękojeścią do przodu. — W takim razie zrób to. Jeśli tego właśnie potrzebujesz, by odnaleźć spokój. — Och, niech cię diabli! — Puszka na śmieci zadźwięczała jak uszkodzony dzwon, gdy ciężki pistolet wpadł do środka. — Zabiłam Wy jca! — Wiem. Jest bardzo niewiele rzeczy, który ch by m o tobie nie wiedział. — Rozciągnął wąskie usta w smętny m, niezdrowy m uśmieszku. — Moje sumienie jest zdumiewająco elasty czne i kreaty wne. To jeden ze skutków tego, jak mnie wy chowano. Potrafię przedstawić trzy znakomite moty wy twojej wendety. Zemsta jest… Spoliczkowała go. — Nie chrzań głupot! Przestań się wy kręcać i powiedz mi, co zdecy dowałeś. Co zamierzasz zrobić? Dotknął koniuszkiem języ ka nowego skaleczenia na wardze. — Czy zamierzasz oddać się w ręce władz? — Nie. — W takim razie nic nie zrobię. Telepaty czny odczy t nie jest dopuszczalny m dowodem w sądzie. — Znowu uśmiechnął się smutno. — Wolałby m też nie opisy wać sy tuacji, w której dokonałem tego odczy tu. To nie przy sporzy łoby mi godności. Opuścił dłoń do krocza w nieświadomy m, obronny m geście.

Odwróciła się i odeszła, zauważając w końcu plugastwo pod swy mi bosy mi stopami oraz zaschnięte błoto pokry wające rąbek jedwabnej sukni. To by ło odpowiednie opakowanie dla jej duszy. — Ruletko. — Zatrzy mała się, ale nie obejrzała za siebie. — Wcześniej powiedziałem, że cię kocham. My ślę, że to nadal prawda. — Nie obciążaj mnie ty m. — Możesz to uznać za karę, jaką ci wy mierzam. — Ży łam nienawiścią. Teraz nie mam nic. Pozwól mi sprawdzić, czy stać mnie na coś poza ty mi dwoma stanami. — Będę na ciebie czekał. Uśmiechnęła się mimo woli. — My ślę, że rzeczy wiście będziesz, niech cię szlag. ♦ Spector siedział w zaułku, wparty plecami o zimny ceglany mur. Tachion i Ruletka odeszli, pozostawiając go sam na sam ze starcem. — Sprawy nie potoczy ły się tak, jak planowałeś, co, Astro? — Poklepał trupa po policzku. — A może i się potoczy ły. Może od samego początku planowałeś właśnie to. Spector czuł się pusty i zmęczony. My ślał, że po śmierci Astronoma poczuje choć odrobinę ulgi. Od czasu bitwy w Cloisters cały czas oglądał się za siebie ze strachu przed starcem. Teraz nie miał już nic, co przy ciągałoby jego uwagę. Spojrzał w martwe oczy Astronoma. — Teraz już wiesz, przez co musiałem przejść. Ale to i tak nic by cię nie obeszło, nawet gdy by ś mógł coś powiedzieć. Pewnie by ś na mnie nakrzy czał, że spierdoliłem sprawę. Usły szał, że ktoś wy miotuje u wy lotu zaułka. Wstał, spojrzał po raz ostatni na Astronoma i ruszy ł w stronę ulicy. Klęczący mężczy zna otarł usta, wstał i odsunął się od wy miocin. By ł mniej więcej tego samego wzrostu co Spector, młody i za mało by stry, by unikać zaułków w Dżokerowie. Miał na sobie szary garnitur. Zgonowi by ło do twarzy w ty m kolorze. Spectorowi przy dałoby się nowe ubranie. Strój baseballowy prawie w ogóle go nie chronił przed poranny m chłodem. Stuknął mężczy znę w ramię. — Dam ci autenty czny strój Jankesów w zamian za ten twój garnitur. Mężczy zna podskoczy ł nerwowo, ale potem uspokoił się i obrzucił Zgona wy zy wający m spojrzeniem. — Nie próbuj takich numerów, facet, bo rozwalę ci łeb. Spector czuł się śmiertelnie zmęczony. Nie chciał marnować sił, które mu pozostały, na

rozbieranie kolejnego trupa. — Jeśli mnie nie posłuchasz, zginiesz. Czy warto umierać za garnitur? Nie sądzę. Mężczy zna uniósł pięści. — Ty durniu — rzekł ze znużeniem Spector. — Coś ci wpadło do oka. — Co? — Ja. — Spojrzał mężczy źnie w oczy i położy ł go na chodniku. — Krety n. Zdjął z niego mary narkę i zarzucił ją sobie na ramiona. Ze spodniami miałby więcej kłopotów, niż by ły tego warte. Pora zająć się jeszcze jedną niezałatwioną sprawą. Wrócić na wy sy pisko i odwiedzić Ralpha. — Pa, pa, frajerzy — rzekł do spoczy wający ch w zaułku trupów. Nie odpowiedziały. Wy obraził sobie jakiegoś biednego pracownika zakładu oczy szczania miasta, który będzie próbował wy doby ć zwłoki z muru, i uśmiechnął się. ♥ Jennifer odzy skała świadomość czując piekący ból w policzku. Uchy liła powieki i zobaczy ła otwartą dłoń zbliżającą się do jej twarzy. Poczuła też inne dłonie, twarde i mocne, które ją trzy mały. Dłoń ponownie uderzy ła ją w policzek i Jennifer stała się w pełni przy tomna. Znajdowali się pod mauzoleum, skupieni wokół limuzy ny parkującej pod pomnikiem Śmiga. Żmij podtrzy my wał kobietę w pozy cji pionowej, a Kruczek policzkował z całej siły, podczas gdy trzeci mężczy zna — Azjata w średnim wieku, zaczy nający już ty ć — przy glądał się temu, wy machując od niechcenia torbą zawierającą książki. Uświadomiła sobie, że to Kien. Wreszcie zauważy li, że już odzy skała przy tomność. Żmij ją puścił i odsunął się na bok. Osunęła się na bok limuzy ny, nie mogąc sama utrzy mać się na nogach. Ły pała na nich ze złością. Za Kienem i Kruczkiem stał kolejny mężczy zna, ledwie widoczny w ciemności. Zapłonęła w niej nadzieja, która jednak zaraz zgasła, gdy Jennifer sobie uświadomiła, że to kolejny z wszechobecny ch zbirów Wietnamczy ka. — Narobiłaś nam mnóstwo kłopotów — odezwał się Kien łagodny m głosem. — Naprawdę mnóstwo. Chciałem, żeby ś by ła przy tomna w tej chwili. — Wskazał głową na Żmija. Dżoker wy ciągnął z kabury u pasa mały, brzy dki pistolet o tępo zakończonej lufie. — Przy jemnie będzie ujrzeć twoją śmierć na własne oczy. Żmij uniósł pistolet. Jennifer zamknęła oczy. Spróbowała się zdematerializować, ale nie by ła w stanie. Po prostu brakowało jej energii. Nigdy sobie nie wy obrażała, że umrze w ten sposób. Właściwie w ogóle sobie nie wy obrażała własnej śmierci. — Nie tutaj, durniu — odezwał się Kien z lekką nutą iry tacji. — Zniszczy sz lakier na limuzy nie. — Odwrócił się ku mężczy źnie stojącemu w tle. — Odprowadź ją od samochodu. Mężczy zna wy soko postawił kołnierz kurtki dla ochrony przed poranny m chłodem i wciągnął

głęboko kapelusz, zasłaniając twarz. Jennifer zerknęła tępo na niego, ale jej oczy zatrzy mały się nagle na jego obliczu. Brennan — wy powiedziała bezgłośnie. Mężczy zna jedny m ruchem złapał ją za ramię, zakręcił nią, usuwając ją z drogi, i wy trącił pistolet z ręki Żmija kopnięciem, po który m broń poleciała w noc. Dżoker sy knął z zaskoczenia. Jego języ k wy ginał się jak ślepy wąż. Jennifer zerknęła na Kiena i zobaczy ła, że przez jego twarz przemknęły szok, gniew i wreszcie również strach. — To on! — rzekł cicho Wietnamczy k, na wpół do siebie. — Zabijcie go! — wrzasnął. — Zabijcie! Brennan zwrócił się w stronę Żmija. Jedną dłoń miał otwartą, a drugą zacisnął w pięść. Uśmiechnął się do dżokera. Jennifer odnosiła wrażenie, że to zaproszenie do ataku. Żmij skoczy ł na niego i zaczęli się szarpać. Silniejszy dżoker zepchnął przeciwnika na bok limuzy ny i uniósł triumfalnie rękę do ciosu. Ale Brennan poruszał się szy bciej od niego. Po raz pierwszy otworzy ł zaciśniętą pięść i złapał dżokera za języ k tuż u jego podstawy. Następnie przesunął dłonią po całej długości języ ka, pokry wając go lepką, brązowawą substancją, i zwolnił uścisk. Oczy Żmija omal nie wy szły z orbit. Dżoker zwalił się z wrzaskiem na ziemię. Miotał się na niej, jakby płonął, łapiąc się za języ k. Kruczek złapał Jennifer. Przez głos wy jącego z bólu dżokera przebijał się odgłos kroków szy bko się zbliżający ch mężczy zn. Kien upuścił torbę z cenny mi książkami, wy ciągnął pistolet z kabury u pasa i wy celował w Brennana. — Moja radość się podwoiła — warknął przez zaciśnięte zęby. — Wróciłeś po latach, żeby znowu mnie prześladować. A teraz zginiesz z mojej ręki. Kobieta zauważy ła, że Brennan napiął mięśnie, przy gotowując się do skoku. Wiedziała jednak, że nie ma szans. Wietnamczy k stał zby t daleko. Szarpnęła się mocno. Nie zdołała się wy rwać z uścisku Kruczka, ale dosięgła pistoletu Kiena i złapała za niego. Wietnamczy k warknął, próbując go wy rwać, ale Jennifer nie puszczała. Zmarszczy ła brwi w straszliwy m skupieniu i udało się jej zdematerializować większą część pistoletu oraz dłoni Kiena. Prawnik pociągnął ją mocno za ramię. Wy starczająco mocno, by odciągnąć ją od Wietnamczy ka, który wrzasnął z bólu. Osunął się na kolana. To, co zostało z pistoletu, wy padło z tego, co zostało z jego ręki. Zdematerializowane molekuły obu, które nie by ły już w bezpośrednim kontakcie z Jennifer, umknęły z wiatrem. Oszołomiony Kruczek wy puścił ją i pochy lił się, by pomóc Kienowi zatrzy mać krwawienie ze zmasakrowanej dłoni. Jennifer porwała torbę, odwróciła się i chwy ciła Brennana za ramię.

— Zwiewajmy ! — zawołała. Opierał się przez chwilę, gapiąc się bezlitośnie na swego odwiecznego wroga, a potem popędził za nią w mrok. ♣ Fortunato długo dzwonił do drzwi kamienicy, nim wreszcie usły szał w domofonie głos Veroniki. Gdy ty lko powiedział, że to on, zbiegła na dół, żeby otworzy ć mu drzwi. Rzuciła mu się w ramiona i zalała łzami. — To by ło straszne. Takie straszne. Ten… człowiek… porwał mnie, Caroline i Cordelię. Zabił Caroline. A potem… — Sza — uspokoił ja Fortunato. — Skończy ło się. Już po nim. Jego moc zniknęła. — My ślałam, że wszy stkie zginiemy. — Gdzie jest teraz Cordelia? — zapy tał delikatny m tonem. — Nic jej się nie stało? — Wy szła. Nic jej nie jest. Powiedziała, że wróci. By ć może. Ale Caroline… Znowu się rozpłakała. Stopniowo jednak wzięła się w garść i Fortunato zaprowadził ją do środka. Musiał postawić walizkę, żeby zamknąć drzwi, i Veronica ją zauważy ła. — Co to jest? — Wy jeżdżam z miasta na pewien czas. — Fortunato? Posłuchaj, mogę rzucić prochy. To nic wielkiego. Możemy to jakoś załatwić. — Nie chodzi o ciebie. Uniosła rękę i dotknęła jego czoła. By ło gładkie i płaskie. Zniknęła wy pukłość, w której ukry wały się rezerwy jego mocy. — Dobrze się czujesz? — zapy tała. Skinął głową. By ł w swoim mieszkaniu, umy ł się i spakował. Zostawił trochę jedzenia dla kotki i siedział przez kilka minut, trzy mając ją na kolanach. Fizy cznie najwy raźniej nic mu nie dolegało, po prostu zawładnęła nim straszliwa obojętność. — Muszę się zobaczy ć z Ichiko — wy jaśnił. — Będzie mi potrzebny długopis i kartka. Powiedz też swojej matce, żeby przy niosła swoją pieczęć notarialną. Ułoży ł już w głowie wszy stkie słowa i zajęło mu niespełna pięć minut, by przenieść je na papier, uzy skać podpisy świadków oraz pieczęć notariusza. Następnie wręczy ł papier Ichiko. — Wszy stko jest teraz twoje — oznajmił. — Możesz prowadzić dalej interes albo go zlikwidować, jak chcesz. Decy zja należy do ciebie. — Co się wy darzy ło? — zapy tała. Fortunato potrząsnął głową. — Nie chcę już nikogo zmieniać. Nie chcę z nich robić gejsz, dziwek ani ćpunek. Jeśli zajmie się ty m ktoś inny, nie mam nic przeciwko temu, ale to już nie będę ja. Nie chcę zmieniać nikogo poza sobą. Nie… nie mogę brać na siebie takiej odpowiedzialności.

— A ta walizka? — Wracam do domu. Do Japonii. Do świąty ni Shoin-ji w Hara. — A co z twoją mocą? — zapy tała Miranda. — Wróci — zapewnił Fortunato. — Przy najmniej tak sądzę. Jeśli zaś py tasz o to, co z nią zrobię, to nie wiem. Po prostu nie wiem. Miranda zerknęła na Ichiko. — No cóż — rzekła ta. — Nie chcę rezy gnować z prowadzenia interesu, ale nie wiem, czy sobie poradzimy bez pomocy. Rodzina Gambione zawsze się czai jak sępy, czekające na najmniejszą oznakę słabości. — Ochronę zawsze zapewniały nam wpły wy i pieniądze — zauważy ł Fortunato. — Poradzisz z ty m sobie równie dobrze jak ja. — Tak, ale w rękawiczce zawsze kry ła się pięść — odparła Ichiko. As wziął leżącą na stole talię kart, wy jął z niej asa pik i odrzucił resztę. Ponownie wy jął długopis i napisał na karcie: Pomóż, jeśli leży to w twoich możliwościach. Fortunato. — Jest taki facet znany jako Yeoman. Możesz mu zaufać. Jeśli będziesz go potrzebowała, zostaw wiadomość w Kry ształowy m Pałacu i pokaż mu tę kartę. Veronica podeszła z nim do drzwi. — I co będziesz teraz robiła? — zapy tał ją. — Pierdoliła się z facetami za pieniądze — odparła. — To wszy stko, co potrafię. A ty ? — Nie wiem. — Masz szczęście — rzekła i pocałowała go na pożegnanie. Jej usta by ły miękkie, słodkie i omal nie wy starczy ły, by zmienił zdanie. ♣♦♥♠

Rozdział 25 6:00 Po wy jściu Jacka Trampula rozpoczęła transformację. Lustro ukazało jej atrakcy jną, trzy dziestokilkuletnią kobietę, która próbowała się uśmiechać, ale bardzo ostrożnie, jakby się bała, że twarz jej popęka. Odwróciła się. Garsonki potrafiła z trudem znieść, ale ty lko dlatego, że uważała je za barwy ochronne. Ta suknia odsłaniała zby t wielką część kogoś, kogo nie znała. Przez chwilę rozważała możliwość zamiany jej na brudne, podarte ubranie, które nosiła przez tak długi czas. Przerażał ją ten nowy obraz jej samej. Para kotów podeszła do niej w odpowiedzi na sy gnały bólu, które wy sy łała. Szy lkretka wskoczy ła jej na kolana i polizała ją pod brodą, podczas gdy czarny kocur ocierał się grzbietem o jej ły dkę. Zapy tały ją o ten impuls. Spróbowała im to wy tłumaczy ć. Wy słała obu obraz Paula. Żadnemu z kotów nie zaimponował człowiek, którego zobaczy ły. Nie wy starczy ły nawet emocjonalne odcienie przy dane przez Trampulę twarzy, którą zapamiętała. Kocur spojrzał na nią i wy obraził sobie Paula z rozszarpany m gardłem. To by ło dla niego najlepsze rozwiązanie. Jeśli coś cię iry tuje, zabij to. Trampula potrząsnęła głową i odtworzy ła obraz Paula. Szy lkretka odpowiedziała wizją Trampuli w jej normalny m stroju, siedzącej na podłodze w mieszkaniu Jacka i bawiącej się z kociętami. Kobieta ją pogłaskała, ale zablokowała obraz znajomej grupy. Czarny kocur pry chnął i wsparł wielkie łapy na jej kolanach. Spojrzała mu prosto w oczy i wy czy tała w nich gniew oraz frustrację. Obejrzała się na lustro i zobaczy ła dziewczy nę w skórzanej opasce ozdobionej paciorkami na głowie oraz nierównomiernie farbowany m T-shircie. Młodsza kobieta uśmiechała się do niej zachęcająco. Trampula wy ciągnęła rękę, by dotknąć jej dłoni. Zastanawiała się, czy rzeczy wiście by ła kiedy ś taka młoda i szczęśliwa. Gdy dotknęła szkła, obraz zmienił się w jej aktualne odbicie — suknia morskiego koloru, tusz do rzęs i róż na twarzy. Przy jrzała się sobie raz jeszcze i doszła do wniosku, że nadal dostrzega w swy ch oczach coś z tamtej dziewczy ny. Z zamy ślenia wy rwał ją ostry dźwięk telefonu. Zrzuciła kotkę na podłogę, zastanawiając się, czy to kolejne złe wieści dla Jacka. Ze słuchawki dobiegł jednak głos Rosemary. — Suzanne, obudziłam cię? — Nie. Trampula usiadła na podłodze obok telefonu. — Czy mogłaby ś wpaść do mnie do domu? To znaczy do penthouse’u?

— Dlaczego? — Po prostu wy daje mi się… — Głos Rosemary osłabł na chwilę. — Chy ba chciałaby m opowiedzieć ojcu o ty m, co robię. By ć może właśnie dlatego trzy mam się tego miejsca. Ale nie chcę iść tam sama. Proszę, Suzanne. — Dlaczego ja? Rosemary się zawahała. — Suzanne, ufam ci. Nie mogę zaufać nikomu innemu. Potrzebuję cię. — To nic nowego. Trampula zacisnęła zęby, mocniej ściskając słuchawkę. — Suzanne, wiem, że nie pochwalasz tego, co zrobiłam, ale obiecuję, że wprowadzę zmiany. — Zgoda. Ale o siódmej mam spotkanie. Zamknęła oczy, zniesmaczona ty m, że nadal potrzebuje aprobaty przy jaciółki. — Dziękuję. Zobaczy my się na miejscu. Rosemary odwiesiła słuchawkę. Trampula spojrzała na koty. — Nie wierzę, że ta noc kiedy kolwiek się skończy. Wy ciągnęła czarny, sięgający kostek sweter, do którego kupienia nakłonił ją Jack. Oba koty towarzy szy ły jej do drzwi. Kazała im w my ślach zostać. Odpowiedziały gniewny mi miauknięciami, ale cofnęły się od drzwi. Trampula zamknęła je za sobą, wiedziała jednak, że czarny kocur skorzy sta z innego wy jścia, by za nią podąży ć. Na stacji metra przy trzy mała przed nim drzwi, żeby mógł wejść do środka. Kot nie by ł zadowolony, że go zauważy ła, ucieszy ł się jednak, że nie będzie musiał gonić za pociągiem albo szukać innej drogi. Leżał, dy sząc, u jej stóp. Dla niego by ł to już długi bieg. Wy siadła przy Dziewięćdziesiątej Szóstej Ulicy, uświadamiając sobie, jak niewielu ludzi jest w pociągu. Tłumy naprawdę dały już za wy graną. Wy szła na ulicę. Minęła dwa kwartały, idąc wzdłuż Central Park West, i zobaczy ła przy jaciółkę czekającą na ławce na przy stanku autobusowy m. Rosemary otworzy ła szeroko oczy na widok jej sukni, ale nie skomentowała jej ani słowem. — Chodźmy. Trampula chciała jak najszy bciej mieć to za sobą. Nagle poczuła, że bury kot obserwuje ją z parku po drugiej stronie ulicy. Uniosła wzrok, ale nic nie wy patrzy ła pośród drzew. — Chy ba jestem gotowa. Rosemary zawahała się na moment, zanim otworzy ła jedno skrzy dło masy wny ch oszklony ch drzwi. — Lepiej, żeby ś by ła, signorina.

Trampula weszła za nią do środka. Czarny kocur podążał tuż za nią. Portier nie by ł już człowiekiem Rodziny Gambione. By ł młody i Trampula zauważy ła, że czy ta podręcznik prawa kontraktowego. Rosemary pokazała mu swój klucz i wpisała się do książki jako Rosa-Maria Gambione. W windzie uży ła kolejnego klucza, by pojechać do penthouse’u. — Nie by łam tu pięć lat — wy znała, spoglądając na dach kabiny. — Jesteś pewna, że chcesz, by Rosa-Maria wróciła? — Trampula wy ciągnęła rękę i położy ła dłoń na barku drugiej kobiety. — Kiedy ś rozpaczliwie pragnęłaś uwolnić się od tego wszy stkiego. Od ojca, Rodziny i całej reszty. Zadośćuczy nić za wszy stko, co zrobił. A teraz chcesz się stać taka jak on? — Nie! — Rosemary przez chwilę patrzy ła ze złością na przy jaciółkę, ale potem opuściła głowę. — Suzanne, mogłaby m zrobić wiele dobrego. Zmienić Rodzinę. — A po co? — Winda zatrzy mała się nagle i Trampula ledwie zdołała zachować równowagę na wy sokich obcasach. — Niech zginą. Zasługują na to. To kry minaliści. Rosemary weszła do holu. — Bez mężczy zn czegoś tu brakuje. Za czasów ojca zawsze stali tu strażnicy. — Chcesz tak ży ć? Nowa głowa Rodziny Gambione otworzy ła dwuskrzy dłowe dębowe drzwi i się odwróciła. Jej sy lwetka ry sowała się na tle ciemności panujący ch wewnątrz. — Suzanne, czy nie rozumiesz, że mogę coś zmienić? Powstrzy mać przemoc i zabójstwa? Suzanne pozostała scepty czna. — Prędzej zniszczy sz siebie samą. — Warto zary zy kować — odparła jej przy jaciółka, po czy m otworzy ła szeroko drzwi i weszła do środka. — Wierzę w to. Trampula przy glądała się idącej ciemny m kory tarzem Rosemary. — Wiem, że w to wierzy sz. Niech Bóg ci pomoże — wy szeptała do siebie i do czarnego kocura. Nowa przy wódczy ni Rodziny Gambione pokazała przy jaciółce mieszkanie, opowiadając jej o szczęśliwy ch wspomnieniach wiążący ch się z ty m miejscem. Trochę ich by ło: święta, spotkania rodzinne, urodziny. Ostatni pokój, do którego dotarły, by ł biblioteką. Na regałach z czarnego orzecha stały szeregi książek, a grube zasłony zdawały się pochłaniać większość światła. Rosemary roześmiała się, choć panowała tu przy tłaczająca atmosfera. — To jest okropne — wy jaśniła, ujrzawszy py tające spojrzenie Trampuli. — Wszy stkie te książki? Ojciec kupował je od metra. Ty tuły go nie obchodziły. Ważne, żeby miały skórzane oprawy i wy glądały imponująco. Czasami zakradałam się tam i czy tałam niektóre. By ł tam

Hawthorne, Poe i Emerson. To by ło fajne. Nie zawsze czułam się tu źle — dodała przepraszający m tonem. Przesuwając dłonią po szeregu krzeseł stojący ch przy centralny m stole, podeszła do tego, które stało na honorowy m miejscu. Przez chwilę oplatała ramiona wokół jego oparcia, jakby obejmowała ży wą osobę. Następnie odsunęła krzesło i zasiadła na nim, spoglądając na stojącą u drugiego końca długiego stołu przy jaciółkę. — Trafisz do drzwi? — Rosemary rozparła się wy godnie. Na tle potężnego, rzeźbionego oparcia wy dawała się maleńka. — Chcę przez chwilę pomy śleć. Trampula wy szła z pokoju, czując się, jakby zobaczy ła ducha. W windzie uklękła i zaczęła głaskać kocura, aż zamruczał do niej. Potem wstała i otuliła się ciaśniej swetrem. Słońce już wzeszło, a ruch na ulicach stawał się coraz większy, aż wreszcie dźwięk klaksonów i odór spalin jednoznacznie zaświadczy ł, że zaczął się dzień. Bury kot nadal obserwował ją z parku. Nie by ła w stanie odebrać emocji zwierzęcia, nie wkładając w to specjalnego wy siłku. Uszanowała jego pry watność. Pogłaskała czarnego kocura i wy słała go na spotkanie z sy nem. Przy stanęła na krawężniku, zatrzy mała taksówkę i pojechała do restauracji. Gdy pojazd kluczy ł przez coraz bardziej zatłoczone ulice, Trampula zaczęła się zastanawiać nad dobry mi sposobami rozpoczęcia rozmowy. Nic, co pamiętała z lat sześćdziesiąty ch, nie wy dawało się odpowiednie. Zadała sobie py tanie, czy Paul lubi koty. Lepiej, żeby lubił. ♠ — No dobra, jak trafiłeś za mną do Mauzoleum Śmiga? Brennan wzruszy ł ramionami. Jennifer niosła torbę z książkami oraz dwa pudełka z chińszczy zną na wy nos, którą kupili nieopodal jej mieszkania. — To by ło łatwe. Umieściłem pluskwę w płaszczu, który ci dałem. Ten kurdupel towarzy szący Grubasowi przeniósł mnie do środkowego punktu Holland Tunnel. Na szczęście to niezby t daleko od mauzoleum. Muszę jednak przy znać, że obawiałem się, że zrobisz coś głupiego, nim zdążę do ciebie dotrzeć. I miałem rację. — Hmmm. A potem? — A potem? Żmij rozstawił straże, by się upewnić, że nikt im nie przeszkodzi, kiedy będą się wspinać po książki. Kiedy się zjawiłaś, na pewno nie zajęli jeszcze pozy cji albo przeganiali kogoś innego. Tak czy inaczej, zająłem miejsce jednego z nich, kiedy Żmij i jego ludzie wy nosili cię z grobowca, pozbawioną przy tomności. Potem to by ła po prostu kwestia czekania na szansę. Gdy ty lko ją dostrzegłem, zaatakowałem dżokera. — Co właściwie mu zrobiłeś? Brennan uniósł rękę. Wewnętrzną powierzchnię jego dłoni nadal pokry wała jakaś brązowa

substancja. — Pamiętasz musztardę, którą kupiłem na ulicy ? — Pamiętała. — Języ k Żmija jest niewiary godnie wrażliwy m organem zmy słów i nie za dobrze toleruje ostre przy prawy. Jestem pewien, że musztarda nie ty lko nie przy padła mu do gustu, lecz również usunęła wszelkie ślady twojego zapachu. Powinnaś by ć przed nim bezpieczna. — Dziękuję. Także za to, że uratowałeś mi ży cie. — Odwdzięczy łaś mi się ty m samy m. Nie miałby m szans zabrać pistoletu Kienowi. Skinęła głową. Nigdy dotąd nie uży ła swej mocy w ten sposób i choć by ło to niezamierzone, a Kien zamierzał ją zabić, po zastanowieniu zrobiło się jej niedobrze. Cała ta krew… Przez chwilę szli w milczeniu. Czuła na sobie spojrzenie Brennana, ale nic nie mówiła, nim dotarli do drzwi jej mieszkania na czwarty m piętrze. — Jesteśmy na miejscu. W salonie wszędzie walały się książki nadające mu miły, swojski wy gląd. Tak przy najmniej patrzy ła na to Jennifer. Brennan postawił opakowania z jedzeniem na ladzie dzielącej ślepą kuchnię od reszty pomieszczenia. — Rozgość się — powiedziała mężczy źnie, stawiając dzbanek do kawy na piecu i rozkładając na ladzie dwa talerze ze sztućcami. Odwróciła się i zobaczy ła, że Brennan stoi pośrodku mieszkania z wy razem niecierpliwości na twarzy. — Chcesz zobaczy ć ten notatnik? Skinął głową. Zdjęła torbę z ramienia i postawiła ją na ladzie obok talerzy. Otworzy ła jedno z pudełek, nałoży ła sobie porcję smażony ch krewetek z ry żem i sięgnęła po drugie, z kurczakiem słodko-kwaśny m. — Proszę bardzo. Jeśli nawet Brennan usły szał rezy gnację w jej głosie, w żaden sposób tego nie okazał. Podszedł bliżej z zainteresowaniem, wziął torbę w ręce i zajrzał do środka. Jennifer wpatry wała się w swój talerz. Nabrała sobie na widelec porcję kurczaka, ale z jakiegoś powodu nie smakował jej tak, jak się spodziewała. — Czy to jakiś żart? — zapy tał po chwili mężczy zna wy prany m z emocji głosem. Trzy mał w rękach dziennik Kiena. Jennifer przełknęła porcję kurczaka. — Nie sądzę — odpowiedziała bardzo cicho. Przekartkował notatnik z niedowierzaniem na twarzy. — Strony są puste — oznajmił, rozpościerając je przed nią. — Wiem. Odłoży ła widelec i po raz pierwszy spojrzała na Brennana.

— Co się stało, do licha? — zapy tał mężczy zna z narastający m gniewem w głosie. Napiął mięśnie szczęk, zaciskając je coraz mocniej i mocniej. — O ile dobrze to rozumiem, atrament się nie przedostał, kiedy zdematerializowałam książkę. Rozumiesz, potrzeba szczególnego wy siłku, żeby pozbawić doty kalności gęsty materiał, taki jak ołów albo złoto. Na pewno uży wał czegoś w ty m rodzaju, kiedy pisał… no wiesz… Jej głos cichł, w miarę jak na twarzy Brennana gromadziła się burza. — Zadałem. Sobie. Ty le. Trudu. Żeby. Zdoby ć. Książkę. O. Pusty ch. Kartach. Każde słowo wy powiadał oddzielnie, jakby by ło samodzielny m zdaniem. — Nie mogłam ci powiedzieć — tłumaczy ła się Jennifer. — Z początku nie ufałam ci w pełni. A potem, kiedy się zorientowałam, jakie to dla ciebie ważne, po prostu nie wiedziałam, jak to zrobić. Brennan gapił się na nią bez słowa. Wzdry gnęła się. Spodziewała się, że zacznie na nią krzy czeć, ciśnie w nią książką, uderzy ją. Spodziewała się wszy stkiego, ale nie tego, co zrobił naprawdę. — O pusty ch kartach — powtórzy ł. Cień zniknął z jego twarzy równie szy bko, jak się pojawił. Mężczy zna osunął się na oślep na wielki, wy ściełany fotel stojący przy regale, uniósł się nieco i wziął w ręce egzemplarz Scaramouche w twardej oprawie, który leżał otwarty na fotelu, grzbietem ku górze. Wbił w niego spojrzenie, jakby nigdy w ży ciu nie widział książki. — Ishida, mój roshi, gdy by ś ty lko doświadczy ł wy darzeń, do który ch dziś doszło, może by ś mi powiedział, jakie nauki można z nich wy ciągnąć — mruknął i wlepił w Jennifer poważne, py tające spojrzenie. — Jakie nauki można wy ciągnąć z książki, której karty są puste? — Nie… nie wiem — wy jąkała. Wzruszy ł ramionami. — Ja też nie wiem. Jeszcze. To nowy koan, nad który m muszę pomedy tować. — Brennan raz jeszcze przerzucił dziennik z wy razem oszołomienia na twarzy. — Oczy wiście — dodał po chwili — Kien nie wie, że karty są puste. Z całą pewnością nie wie. Uśmiechnął się. To by ł pierwszy prawdziwy uśmiech, który Jennifer widziała na jego twarzy. Spojrzał na nią i jego uśmiech zrobił się jeszcze szerszy, aż wreszcie przeszedł w śmiech, radosny i oczy szczający. Czuła, że nie śmiał się w głos od bardzo dawna. Poczuła, że sama również się uśmiecha — z ulgi, a także dlatego, że połączy ła ich już bliska, łatwa do rozpoznania więź. Brennan wstał, nie przestając się śmiać i potrząsać głową. Podszedł do lady. Jego oczy znajdowały się na ty m samy m poziomie co oczy Jennifer. Chy ba musiał nawet unosić nieco ku nim wzrok. Nigdy dotąd nie widziała go z prawdziwy m uśmiechem na twarzy i spodobał się jej ten widok, on zaś powiedział jej bez słowa, że spodobało mu się to, co wy czy tał w jej oczach. Zdjął kaptur i upuścił go na ladę. Napięcie choć częściowo odpły nęło z jego twarzy i wy glądał

teraz o wiele młodziej niż w chwili, gdy Jennifer ujrzała go po raz pierwszy. — Kupiłaś może chińskie krokiety ? — zapy tał. Zajrzała w pudełka wy pełnione chińszczy zną i poczuła dziwne, niespodziewane, niepoddające się analizie ukłucie radości. ♦ Gdy Jack w końcu dotarł do Cudaków, zrozumiał, dlaczego ten lokal, choć czy nny całą dobę, nie reklamuje się zby t natarczy wie. Ci, którzy potrzebowali go znaleźć, robili to. Spojrzał na neon przedstawiający ruchomą kobietę siedzącą okrakiem na drzwiach i zadał sobie py tanie, czy niektórzy nie trafiają tu, podążając za swy mi najmroczniejszy mi insty nktami. Neon wy palił się na jego siatkówkach niczy m rozżarzone żelazo. By ł wczesny ranek i nikt nie pilnował wejścia. O tej porze zapewne zjawiali się tu ty lko najwierniejsi klienci. Ignorując tańczące, rozjarzone linie nad głową, Jack popchnął drzwi i wszedł do środka. Dy m, szmer stłumiony ch rozmów, geometry czne wzorce neonowy ch kolorów — oto, co zauważy ł najpierw. Na drugim końcu sali wy czerpana do cna striptizerka poruszała się sennie po cy lindry cznej obrotowej scenie. Skąpana w różowy m blasku reflektorów, wiła się w ry tm powolnej muzy ki, której Jack nawet nie sły szał. Przy mruży ł powieki, próbując skupić wzrok pośród obłoków dy mu. Uświadomił sobie, że brzuch tańczącej kobiety jest pokry ty czy mś, co wy gląda jak pary pionowy ch warg. Miała już na sobie ty lko stringi. Odwrócił się i przeszukał wzrokiem stoliki. Potem podszedł do prostego baru z nieheblowany ch desek i zobaczy ł serię boksów z ty łu sali. W jedny m z nich siedziała młoda dziewczy na o czarny ch, prosty ch włosach opadający ch po bokach szczupłej twarzy. By ła ubrana we wspaniałą, przy legającą do ciała niebieską suknię i gapiła się prosto na niego. Obok boksu stał nieprzy ciągający uwagi mężczy zna w brązowy m garniturze, rozmawiający z kobietą. Wy prostował się na widok Jacka, który zawahał się, podszedł do nich i spojrzał na dziewczy nę, ignorując faceta w brązowy m garniturze. Zaczęła się uśmiechać. — Wujek Jack? Malachitowe oczy srebrnego aligatora zawieszonego na jej lewy m uchu rozbły sły w blasku sceniczny ch reflektorów. — Cordelia! Naty chmiast wy skoczy ła z boksu i objęła go kurczowo, jakby pły nęła trzecią klasą, a on miał jedy ną kamizelkę ratunkową na Titanicu. Ściskali się przez długi czas. — Hej, jeśli macie na to ochotę, może powinniście wy nająć pokój — odezwał się mężczy zna, który przed chwilą rozmawiał z Cordelią. W jego słowach nie by ło jednak złośliwości. Jack zerknął na niego ponad ramieniem siostrzenicy. Nieznajomy miał zmięty garnitur i nie nosił

krawata. Jackowi przy wodził na my śl wy rzuconego ze służby agenta FBI, który stacza się powoli. Mężczy zna uśmiechnął się do niego z przekąsem. — Hej, pomy ślałem sobie, że nie zaszkodzi spróbować. — Znam pana? — zapy tał Jack. — Nazy wam się Ackroy d — przedstawił się mężczy zna. — Jay Ackroy d, pry watny detekty w. Wy ciągnął rękę, ale Jack ją zignorował. Dwaj mężczy źni patrzy li sobie w oczy przez kilka sekund. Wreszcie Ackroy d się uśmiechnął. — Już po wszy stkim, brachu. Przy najmniej na razie. Wszy scy są diabelnie zmęczeni. Rozejm. — Skinął ręką w stronę baru. — Poza ty m nikt nic nie zrobi, dopóki Billy Ray tu siedzi i popija piwo. — Jack spojrzał w kierunku wskazany m przez tamtego i zobaczy ł mężczy znę w biały m obcisły m kombinezonie bojowy m, siedzącego samotnie przy stoliku. Jego twarz by ła dziwnie asy metry czna, a podbródek zaczerwieniony. Popijał piwo przez słomkę. — Duma Departamentu Sprawiedliwości. Najwredniejszy ze wszy stkich wredny ch skurczy by ków — wy jaśnił Ackroy d. — Posłuchaj, odsapnij trochę, wy pij coś i pogadaj z siostrzenicą. — Odsunął się od boksu. — I tak muszę odetchnąć świeży m powietrzem. — Ackroy d ruszy ł ku drzwiom, zataczając się lekko w znoszony ch, brązowy ch mokasy nach. — Usiądź, wujku Jacku. Cordelia pociągnęła go na siedzenie naprzeciwko siebie. — Co pijesz? — zapy tał, doty kając szklanki. — Seven up. — Zachichotała. — Chciałam dostać RC colę, ale tu jej nie mają. — Mamy ją — zapewnił Jack. — Na Manhattanie można kupić wszy stko. Po prostu znalazłaś się w niewłaściwej okolicy. Do boksu podeszła kelnerka w atłasowy m topie i szortach. Widoczne części jej skóry pokry wały granulkowate guzy. — Coś do picia? Jack zamówił piwo. Iron City. W podobny ch lokalach można by ło dostać tego ty pu importowane produkty. — Co tu robisz, do licha? — zapy tał. — Szukaliśmy cię z Trampulą, to moja przy jaciółka, przez cały dzień. Widziałem cię w Port Authority, ale umknęłaś mi, nim zdąży łem cię dogonić. Towarzy szy ł ci ktoś, kto wy glądał na alfonsa. — Pewnie nim by ł — przy znała Cordelia. — Uratował mnie człowiek zwany Zgonem. — Zawahała się. — Ale potem pomagał w próbie zabicia mnie. W ty m mieście trudno zachować orientację, wujku Jacku. — Muszę spłacić mu dług — stwierdził mężczy zna. — W taki czy inny sposób. — Na ułamek sekundy jego twarz zaczęła się zmieniać, a szczęka wy dłużać. Zaczerpnął głęboki oddech, usiadł

wy godniej i poczuł, że jego zęby odzy skują ludzkie rozmiary. — Dlaczego tu przy jechałaś? Twoi rodzice są przerażeni. — A dlaczego ty to zrobiłeś, wujku Jacku? Mama i krewni zawsze mi opowiadali o ty m, jak uciekłeś i dlaczego przy by łeś do tego miasta. — Masz trochę racji — przy znał. — Ale ja potrafię sobie poradzić. — Ja też — zapewniła Cordelia. — Zdziwiłby ś się. — Zawahała się. — Wiesz, co się dzisiaj wy darzy ło? — Dziewczy na nie czekała, aż Jack potrząśnie głową. — Nie dam rady ci opowiedzieć wszy stkiego, ale w skrócie wy gląda to tak: Porwał mnie handlarz ży wy m towarem, uratowano mnie, spotkałam trochę naprawdę niezwy kły ch i cudowny ch ludzi. Poznałam fantasty cznego mężczy znę. Nazy wa się Fortunato. Omal mnie nie zabito, a potem… Umilkła. Jack potrząsnął głową. — Co się wy darzy ło potem, na Boga? Pochy liła się bliżej i spojrzała mu prosto w oczy. — Coś niewiary godnego — oznajmiła z powagą. Jack chciał się roześmiać, ale nie by ł w stanie. — Co się stało, Cordelio? — zapy tał, akceptując jej powagę. Nawet w rozświetlony m blaskiem neonu półmroku zauważy ł, że dziewczy na się zaczerwieniła. — To by ło jak wtedy, gdy miałam pierwszy okres — zaczęła po chwili. — No wiesz? Pewnie nie wiesz. Tak czy inaczej, by łam w penthousie i ten staruch chciał mnie zabić. Nagle coś się zmieniło. Trudno to opisać. — Chy ba wiem — rzekł Jack. Skinęła głową. — Pewnie tak. Właśnie dlatego wy jechałeś, prawda? — Tak sądzę. I wtedy … — Ty m razem to on się zaciął. — Zmieniłaś się, prawda? Nie jesteś już tą samą osobą, co przedtem. Pokiwała gwałtownie głową. — Nadal nie wiem, kim się staję. Wiem ty lko, że kiedy ten facet o ksy wce Chochlik spróbował mnie złapać… miał pomóc staruchowi wy rwać mi serce albo coś w ty m rodzaju… poczułam, że coś we mnie napięło się potężnie i… — Wzruszy ła ekspresy jnie ramionami. — Zabiłam go. Zabiłam go, wujku Jacku. To by ło tak, jakby m nagle się zorientowała, że potrafię zrobić uży tek z czegoś głęboko ukry tego w moim mózgu, choć przedtem tego nie umiałam, mogę coś zrobić mężczy znom, którzy próbują mnie skrzy wdzić. Sprawić, że przestaną oddy chać, zatrzy mać ich serca, sama nie wiem co. Tak czy inaczej, to wy starczy ło. Dlatego jestem tutaj. — Ponownie zarzuciła mu ręce na szy ję. — I bardzo się z tego cieszę.

— Masz dar niedopowiedzenia — zauważy ł z uśmiechem Jack. — Posłuchaj, chcesz już iść do domu? — Do domu? — powtórzy ła ze zdziwieniem w głosie. — To znaczy do mnie. Możesz się u mnie zatrzy mać. Wszy stko jakoś załatwimy. Twoi rodzice są śmiertelnie przerażeni. Osunęła się od niego. — Nie wrócę, wujku Jacku. Nigdy. — Musisz porozmawiać z rodzicami. Potrząsnęła głową. — Zaraz potem wsadziłby ś mnie do autobusu. A ja wy siadłaby m na najbliższy m przy stanku. Przy sięgam. Odwróciła się od niego. — O co chodzi, Cordelio? — zapy tał ze zdziwieniem. — Tam czeka na mnie wujeczny dziadek. Jake. — Jake Wąż? — Jack zaczy nał rozumieć. — Czy on… — Nie mogę wrócić — oznajmiła. — W porządku. Nie wrócisz. Ale musisz porozmawiać z Robertem i Elouette. Ku jego zdumieniu się rozpłakała. — Nie. — Cordelio… Otarła łzy. W delikatny ch ry sach jej twarzy, a także w głosie pojawiła się nuta twardości. — Wujku Jacku, musisz to zrozumieć. Wiele się dziś wy darzy ło. Może zostanę jedną z gejsz Fortunata, może będę podawała drinki w jakimś lokalu podobny m do tego albo pójdę na Columbia University i będę studiowała fizy kę jądrową czy coś w ty m rodzaju. Cokolwiek. Nie mam pojęcia co. Nie jestem już ty m, kim by łam. Nie wiem, kim jestem. Kim stałam się teraz. Muszę się tego dowiedzieć. — Mogę ci w ty m pomóc — rzekł cicho. — Naprawdę? — Przeszy ła go twardy m spojrzeniem. — Rzeczy wiście wiesz, kim jesteś? Nie odpowiedział. — No tak. — Poruszy ła lekko głową. — Bardzo cię kocham, wujku Jacku. My ślę, że jesteśmy naprawdę podobni do siebie. Ale ja pragnę się przekonać, kim jestem. Muszę. — Zawahała się. — Nie sądzę, by ś przy znawał zby t wiele przed sobą samy m i przed ty mi, którzy cię otaczają. To by ło tak, jakby zajrzała do jego wnętrza, oświetliła latarką jego głowę i umy sł. Krępowało go jej bezkompromisowe spojrzenie, podobnie jak cienie, które penetrowało. — Hej! — zawołał nagle Ackroy d, wsadzając głowę do środka przez frontowe drzwi.

— Musicie to zobaczy ć! Wszy scy. Wrócił na dwór. Cordelia i Jack popatrzy li na siebie. Dziewczy na dołączy ła do ludzi zmierzający ch ku drzwiom. Po chwili wahania mężczy zna podąży ł za nią. Noc już się rozpraszała. Nad East River wstawał świt. Ackroy d przy stanął na ulicy, wskazując na niebo. — Spójrzcie na to! Wszy scy unieśli głowy. Jack przy mruży ł powieki i w pierwszej chwili nie potrafił zrozumieć, na co się gapi. Potem szczegóły się uwy datniły. To by ł samolot Śmiga. Po czterdziestu latach JB-1 znowu unosił się nad budy nkami Manhattanu. Wy soki statecznik pionowy i ty lny ster wy sokości przy pominający kształtem ogon pstrąga świadczy ły, że to z pewnością ekspery mentalna maszy na Śmiga. Czerwony kadłub zdawał się płonąć w pierwszy ch promieniach poranka. Coś tu się jednak nie zgadzało. Po chwili Jack uświadomił sobie co. Samolot Śmiga zostawiał za sobą smugi wy chodzące spod skrzy deł i ogona. Co to, do licha? — pomy ślał mężczy zna. Wizja zahipnoty zowała go jednak na moment, podobnie jak wszy stkich wokół. To by ło tak, jakby wszy scy jednocześnie wstrzy mali oddech. Następnie wszy stko się rozpadło. Jedno ze skrzy deł JB-1 zaczęło się zwijać i oddzielać od kadłuba. Samolot się rozpadał. — Jezu pieprzony skaczący dżokerze Chry ste — odezwał się ktoś. To zabrzmiało niemal jak modlitwa. Jack nagle uświadomił sobie, co widzi. To nie by ł JB-1, nie naprawdę. Kawałki odry wające się od maszy ny nie by ły aluminiowe ani stalowe. Wy konano je z jaskrawy ch kwiatów, zwinięty ch papierowy ch serwetek, kantówek i siatki ogrodzeniowej. To by ł ten sam samolot, który uczestniczy ł we wczorajszej paradzie. Szczątki opadały powoli na ulice Manhattanu, tak samo jak czterdzieści lat temu. Jack zobaczy ł to, co kry ło się zamaskowane pod repliką JB-1. Ujrzał stalową skorupę i łatwy do rozpoznania zary s zmody fikowanego volkswagena. — Dzięki Bogu! — zawołał ktoś w imieniu ich wszy stkich. — To Żółw! Rozległy się radosne okrzy ki dobiegające z sąsiednich i z dalszy ch ulic. Gdy ostatnie kawałki repliki JB-1 opadły ku miastu, Żółw zakreślił triumfalną pętlę. Potem zatoczy ł wdzięczny łuk i zniknął na wschodzie, pochłonięty przez promienie słońca wy stającego już nad szczy ty biurowców. — Cóż mogłoby by ć lepsze? — zapy tał jeden z ludzi, którzy wy biegli z Cudaków. — Żółw ży je. Rewelacja.

Uśmiech widoczny na twarzy mężczy zny odbijał się w jego głosie. Jack uświadomił sobie, że Cordelia już przy nim nie stoi. Rozejrzał się niepewnie wkoło. — Prosiła, żeby m ci powiedział, że musi zrobić wiele rzeczy. Zawiadomi cię, jak jej się ułoży — odezwał się stojący tuż za jego plecami Ackroy d. — Jak mogę ją znaleźć? — zapy tał Jack, rozkładając bezradnie ręce. Detekty w wzruszy ł ramionami. — Dziś rano ją znalazłeś, tak? — Zawahał się. — Aha, chciała jeszcze, żeby m ci powtórzy ł, że cię kocha. — Położy ł rękę na ramieniu Jacka. — Chodź, postawię ci piwo. — Zwrócił się ku neonowej kobiecie, która bladła już w świetle wschodzącego słońca. — Dam ci wizy tówkę — dodał, spoglądając przez ramię. — Gdy by doszło do najgorszego, będziesz mógł skorzy stać z moich usług. Jack się zawahał. — Przedstawię cię wszy stkim — ciągnął Ackroy d. — Sły szałem, że w lokalu zacząłeś się zmieniać. Nie znałem cię, ale założę się, że niektóry ch z naszy ch kolegów ty również nie znasz. Najwy ższy czas zmienić ten stan rzeczy. Billy Ray podsłuchał jego słowa. — Pierdol się, Ackroy d. Detekty w wy szczerzy ł zęby. — Chłopaki z Departamentu Sprawiedliwości nie przepadają za niezależny mi dochodzeniowcami. Nim Jack poszedł za nim do Cudaków, obejrzał się raz jeszcze na wschód. W blasku słońca nie sposób już by ło wy patrzy ć Żółwia. Wstał nowy dzień. Ale przecież każdy dzień na początku by ł nowy. ♥ Spector potrzebował prawie godziny, by złapać w Dżokerowie taksówkę. Usiadł z ty łu, przerzucając wczesne wy danie „New York Timesa”. Na pierwszej stronie umieszczono zdjęcia wszy stkich zabity ch asów poza Astronomem, otoczone czarny mi obwódkami. Obok Żółwia umieszczono znak zapy tania, on jednak z całą pewnością ży ł. Spector niemalże się z tego cieszy ł. Nie potrafił jednak pojąć, dlaczego sam również nie zginął. Zawsze jakoś udawało mi się przeży ć. To ty powe dla nieudaczników. — Wczoraj by ł naprawdę ciężki dzień — odezwał się taksówkarz. — Wczoraj? Spector potrząsnął głową. W ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin wy darzy ło się bardzo wiele. To by ło jak długi, zły sen. — Ehe. Nie miałby m nic przeciwko temu, żeby wszy scy ci asowie pozabijali się nawzajem.

Nie lubię ich. Spector zignorował go i przeszedł do wiadomości sportowy ch. Zastanawiał się, czy w ty m roku Nets wy padną choć trochę lepiej. — A pan? — Słucham? — Co pan sądzi o asach? — Nic nie sądzę. Mógłby się pan zamknąć i zająć prowadzeniem? Minęło kilka minut, nim taksówkarz odezwał się znowu. — Jesteśmy na miejscu. Co pana tu sprowadza, do cholery ? Spector otworzy ł drzwi i wy siadł, po czy m wręczy ł taksówkarzowi studolarowy banknot. — Niech pan tu zaczeka. — Proszę bardzo. Ale nie mogę tu tkwić przez cały ranek. Spector podszedł do płotu z drucianej siatki. Pora znowu odwiedzić Ralpha. Niewy kluczone jednak, że okaże się zby t zmęczony, by go zabić. Król wy sy piska właściwie na to nie zasługiwał. Młody, czarny mężczy zna w zielonej wiatrówce i czerwonej czapce spotkał się z nim przy furtce. — Szuka pan czegoś? — Ehe. Nocą by ł tu cały szereg barek i facet imieniem Ralph. Gdzie są teraz? Mężczy zna odwrócił się i wskazał na rzekę. — W tej chwili już w połowie drogi do Fresh Kills. Ale to ty lko śmieci. — W porządku. Dziękuję. — Spector odprowadził wzrokiem oddalającego się mężczy znę, a potem spojrzał na wodę. — Będziesz ży ł, Ralph. Chy ba że powiesz coś głupiego. Taksówkarz zatrąbił na niego. Pod jedny m względem Ralph miał rację. Najlepiej jest by ć własny m szefem. Pracując dla Astronoma i dla Lathama, został postrzelony, połamano mu kości, ugry zł go aligator, a na koniec przeniesiono go na szczy t tablicy wy ników na Stadionie Jankesów. Miał już tego dość. Nie będzie więcej naładowany m pistoletem, który jakiś ważniak może wy celować, w kogo zechce. Od tej pory sam będzie decy dował, kogo i kiedy zabije. Znowu usły szał klakson. — Zrób to jeszcze raz, zasrańcu — mruknął Spector. — Ty lko jeden raz. Niebo zaczy nało już jaśnieć, ale światło nie przy nosiło ze sobą ciepła. Dzielnica portowa budziła się do ży cia. Większość jej mieszkańców wstawała właśnie albo wy pijała pierwszy kubek kawy. Spector miał zamiar walnąć się do łóżka i przespać cały ty dzień. Ludzie nie przestaną gadać o Dniu Dzikiej Karty zapewne nawet za miesiąc. — Tak jest, Ralph, wskazałeś mi drogę. Od tej chwili będę my ślał przede wszy stkim o sobie. Koniec ze sprzątaniem gówna po inny ch.

Rozległo się trzecie, przeciągłe trąbienie. Spector odwrócił się powoli. — Sam się o to prosiłeś, debilu. Niekończący się ból wy pełniał go, jakby Zgon przed chwilą się skaleczy ł. Piekielnie ciężko będzie znaleźć nową taksówkę. ♣ Manhattan nigdy nie śpi naprawdę, nawet w najciemniejszy ch godzinach przed świtem, ale gdy Hiram Worchester wy gramolił się z taksówki, na Riverside Drive nie poruszało się zupełnie nic. Wy glądało to niesamowicie. Dał napiwek taksówkarzowi, znalazł klucze i podszedł do frontowy ch drzwi. Żaden widok nigdy nie uradował go bardziej. Gdy znalazł się wewnątrz, wdrapał się ze znużeniem na schody, nie zawracając sobie głowy zapalaniem świateł. Rozbierał się po drodze. Mary narkę powiesił na drewniany m żołędziu u podstawy gładzonej poręczy, krawat i koszulę rzucił na schody, buty zostawił na pierwszy m pomoście, a spodnie na drugim. Służąca jutro wszystko pozbiera, pomy ślał. Ale przecież już by ło jutro, prawda? Nie, zdecy dował. Bez względu na to, co mówił kalendarz, nadal trwał Dzień Dzikiej Karty. Nie skończy się, dopóki Hiram nie położy się spać. Okno usy tuowanej na drugim piętrze sy pialni wy chodziło na Hudson River. Restaurator otworzy ł je szeroko i wciągnął w płuca głęboki haust chłodnego, nocnego powietrza. Niebo na zachodzie miało kolor czarnego atłasu, ale w New Jersey zapalały się już światła. Najpiękniejszy m widokiem w pokoju by ło jednak olbrzy mie wodne łóżko. Jego zmierzwione poduszki czekały na niego, a odsunięte na bok koce odsłaniały świeże, flanelowe prześcieradło. Łóżko wy dawało się bardzo czy ste i wy godne. Hiram położy ł się w nim z westchnieniem ulgi i poczuł, że woda zapluskała lekko pod jego ciężarem. Wsunął się pod koce i zamknął oczy. W oddali zaśmiał się Wy jec i sny restauratora rozpry sły się na kry ształowe odłamki. Dinochłopiec krąży ł nad Wieżą Asów, zrzucając kawałki swego ciała na ustawione na stołach talerze. Maniak z łukiem w rękach celował w jego oko, ale Rzutnik odesłał go gdzieś za pomocą paru wulgarny ch słów. Twarze zwracały się ku niemu, posiniaczone i krwawiące, o oczach wy pełniony ch bólem: Tachion, Skrzelak, stara dżokerka poruszająca się jak ślimak. Lilia Wodna się uśmiechała, po jej nagiej skórze spły wała wilgoć, jakby dziewczy na przed chwilą wy szła spod pry sznica, a włosy lśniły w łagodny m świetle ży randola. Poszła na balkon, by popatrzeć na gwiazdy, a potem wspięła się na balustradę i wy ciągała ku nim ręce, coraz dalej i dalej. Spróbował ją ostrzec, krzy knął, żeby uważała, ale jej stopa się pośliznęła i dziewczy na zaczęła spadać. Wtedy zauważy ł, że to wcale nie Jane, ty lko Eileen. Wy ciągnęła do niego rękę, błagając o pomoc, ale Hirama tam nie by ło i spadła z głośny m krzy kiem. We śnie spada się bez końca. Potem znalazł się w kuchni, zajęty gotowaniem. Mieszał w wielkim garnku, wy pełniony m lepkim pły nem, który py rkotał powoli. Wy glądał jak krew. Mieszał go gorączkowo, ponieważ

wkrótce przy jdą klienci, a kolacja nie jest gotowa. Wszy stko by ło niedobre, nie będzie im smakowało i przestaną go lubić. Musi wszy stko przy gotować tak, żeby by ło idealne. Zaczął mieszać jeszcze szy bciej i nagle usły szał kroki, coraz głośniejsze i głośniejsze, kroki na schodach. Ktoś zbliżał się z każdą chwilą… Hiram zerwał się raptownie, roztrącając na boki poduszki i koce, w tej samej chwili, gdy przez zamknięte drzwi sy pialni przebiła się pięść wielkości i koloru wędzonej szy nki. Ktoś kopnął w drzwi raz, a potem drugi. Po trzecim kopniaku rozpadły się na drobne kawałki i do środka wszedł Maczuga. Hiram wciągnął gwałtownie powietrze. Dżoker miał ponad dwa metry wzrostu i by ł odziany w obcisły skórzany strój. Jego paskudną, kanciastą głowę pokry wały pokraczne, zrogowaciałe narośle, a spod potężny ch wałów oczodołowy ch ły pały wściekle oczy — jedno jaskrawoniebieskie, a drugie krwawoczerwone. Prawą stronę ust zamy kała mu gładka, lśniąca blizna, a na cały m ciele miał mnóstwo wielkich, zielonkawy ch siniaków. Skórzaste, poprzeszy wane ży łkami uszy przy pominały skrzy dła nietoperza. Zamiast włosów miał czy raki. — Skurwy sy n — wrzasnął świszczący m głosem, wy dostający m się z połowy jego ust niczy m gorąca para z czajnika. — Jebany, pizdogęby as — krzy czał. Palce prawej dłoni miał permanentnie zaciśnięte w pięść. Pokry wała je, razem z kny kciami, twarda zgrubiała skóra, tworząca wy datne grzebienie. Kiedy zacisnął lewą pięść, jego mięśnie napięły się tak bardzo, że aż pękły szwy skórzanej kurtki. — Zabiję cię, ty jebany, pizdogęby grubasie. — Jesteś ty lko koszmarem — poinformował go Hiram. — Nadal się nie obudziłem. Maczuga kopnął z wrzaskiem łóżko. Drewniana rama pękła, plastik również, a spod koców try snęła woda, jak ze zraszacza. Hiram siedział otępiały i mrugał pod wpły wem szoku, podczas gdy woda wsiąkała mu w bieliznę. To nie jest sen, powiedział sobie, czując, że robi się coraz bardziej mokry. Maczuga wy ciągnął lewą rękę, złapał go za podkoszulkę i uniósł. — Ty skurwy sy nu! — krzy czał raz po raz olbrzy m. — Wy kopali mnie, ty pizdogęby skurwielu, ty śmierdząca kupo smalcu, kurwa, wy kopali mnie, i to przez ciebie! Kurwa, zabiję cię, ty zasrany, spasiony pizdolizie, kurwa, jesteś już trupem, sły szałeś, do chuja? Przy sunął pod nos restauratora prawą rękę, pokraczną kulę z kości, tkanki bliznowatej i stwardniałej skóry, aż po kres wieków zaciśniętą w pięść. — Kurwa, potrafię ty m wgnieść pancerz czołgu, ty pizdogęby jebańcu. Ty lko pomy śl, co zrobię z twoją gębą, pizdolizie. Widzisz ją? Widzisz, skurwielu? Wiszący na końcu ręki Maczugi Hiram Worchester zdołał skinąć głową. — Tak — potwierdził i uniósł własną rękę. — A ty widzisz moją? — zapy tał i zacisnął pięść. Unosząc się nad podłogę, Maczuga zamachnął się prawą ręką. Jego tępo zakończona pięść musnęła policzek restauratora. Uderzenie by ło bolesne i pozostawiło czerwoną pręgę. Unosił się

w powietrzu, trzy mając się rozpaczliwie Hirama, i drapał nogami sufit. Ponownie zaczął wy krzy kiwać groźby. — Och, zamknij się — odpowiedział restaurator. Spróbował oderwać palce Maczugi od swej podkoszulki, ale dżoker by ł za silny. Zmarszczy ł brwi i przy wrócił sobie pełen ciężar. A potem go podwoił. I znowu podwoił. Zamiast próbować odepchnąć napastnika, przy ciągnął go do siebie, przy cisnął mocno do wy datnego brzuszy ska i zwalił się na twardy parkiet. Po raz drugi tego dnia usły szał trzask pękający ch kości. Wstał, ciężko dy sząc. Serce waliło mu w piersi jak młot. Zmniejszy ł swój ciężar i spojrzał z zamy śloną miną na Maczugę, który ściskał się z wrzaskiem za żebra. Gdy dżoker znowu uniósł się nad podłogę, Hiram złapał go za nadgarstek i kostkę, a potem wy pchnął przez otwarte okno. Maczuga wznosił się coraz wy żej. Restaurator podszedł do okna, patrząc na niego. Wiatr wiał z zachodu. Powinien go przenieść nad miastem, w stronę East River, Long Island i wreszcie Atlanty ku. Hiram zadał sobie py tanie, czy Maczuga umie pły wać. Łóżko by ło zniszczone. Restaurator podszedł do szafki na pościel. Zatrzy mał się z prześcieradłem w ręce, potrząsnął głową, złoży ł je równo i schował na miejsce. Po co się trudzić? Noc już się prawie skończy ła, a on miał mnóstwo roboty. I tak by ł zby t zmęczony, żeby spać. Hiram Worchester westchnął głęboko, zszedł na dół i zabrał się do robienia śniadania. Przy rządził sobie serowy omlet z potrójny m plastrem boczku, usmaży ł trochę mały ch czerwony ch ziemniaków z cebulą oraz papry ką i popił to wszy stko dużą szklanką soku pomarańczowego oraz świeżo zaparzoną kawą Jamaica Blue Mountain. Potem by ł już prawie pewien, że przeży je. ♠ Wokół niej miasto budziło się do ży cia. Kilka milionów ludzi wy kony wało proste, ruty nowe czy nności nadające kształt ży ciu. To by ła litania zwy czajności, prozaiczności i komfortu. Ruletka poczuła, że budzi się w niej płomień zainteresowania. Tak bardzo przy jemny w porównaniu z obsesją, która do tej pory władała jej ży ciem, a zarazem uspokajający w swojej prostocie. Pomy ślała, że zaparzy sobie kawy. A później? Możliwości by ły nieograniczone. ♦ Na Daleki Wschód nadal pły wały statki handlowe i można by ło kupić sobie kabinę na jedny m z nich, choć w krótkim terminie kosztowało to sporo. Fortunato zrobił to jednak i stał teraz przy relingu, gdy mijali Governor’s Island, zapuszczając

się w głąb New York Bay. Nad Brookly nem wstawało słońce. Morze poruszało się własny m ry tmem, ogromne i pozostające w równowadze, pły nne, lecz niezmienne. Stało się pierwszy m z nowy ch nauczy cieli Fortunata. ♣♦♥♠

POSŁOWIE GEORGE R.R. MARTIN

Wielki boom na antologie opowiadań rozgry wający ch się we wspólny ch światach zaczął się w roku 1979, kiedy Ace Books wy dały Thieves World Roberta Asprina, pierwszy tom długiego cy klu, którego akcja rozgry wa się w fikcy jny m mieście Sanctuary. Wśród jego bohaterów znajdują się liczni wojownicy, czarnoksiężnicy, książęta, łotrzy ki i złodzieje krążący po ulicach miasta, które niekiedy odwiedzają też równie zróżnicowani bogowie. Rzecz jasna, antologia ta miała prekursorów. W świecie komiksów Marvel i DC stworzy ły własne wspólne wszechświaty. Ich bohaterowie i czarne charaktery ży li w tej samej rzeczy wistości, a ich ścieżki nieustannie się ze sobą krzy żowały. Zdarzały się wśród nich przy jaźnie, wendety i romanse. W prozie istniał świat mitologii Cthulhu stworzony przez H.P. Lovecrafta. Lovecraft zachęcał piszący ch przy jaciół do poży czania elementów z jego opowiadań oraz wzbogacania ich własny mi pomy słami. Robert E. Howard, Clark Ashton Smith, Robert Bloch, August Derleth i inni radośnie skorzy stali z tej propozy cji. Następnie sam HPL również zaczął wspominać w swy ch tekstach o bogach, kultach i przeklęty ch księgach wy my ślony ch przez inny ch, dzięki czemu mitologia stawała się coraz bogatsza i bardziej szczegółowa. Znacznie później ukazała się antologia Medea: Harlan’s World, do której Harlan Ellison zebrał grupę czołowy ch autorów science fiction, którzy wspólnie stworzy li wy imaginowaną planetę i opracowali szczegółowo jej florę, faunę, geografię, historię oraz mechanikę orbitalną. Następnie każdy z autorów napisał własne opowiadanie rozgry wające się we wspólnie stworzony m świecie. Thieves World stał się jednak przełomem, ponieważ zdefiniował nowoczesne pojęcie wspólnego świata i odniósł tak wielki sukces, że pojawiła się liczna grupa naśladowców. Ithkar, Liavek i Merovingen Nights rozgry wały się w światach fantasy i miały klimat magii i miecza, podobnie jak Thieves World. Borderlands przy pominały zaś raczej urban fantasy, ze swy mi punkowy mi elfami i współczesną scenerią. The Fleet i War World połączy ły wspólne światy ze space operą, Greystone Bay z horrorem, a Heroes in Hell zaprowadziły je do piekła. Niektóre z ty ch cy kli zaczęły się przed naszy m, inne zaś podąży ły za nami. Niektóre ukazy wały się przez długi czas, inne zakończy ły się po jednej albo dwóch książkach. Dzikie karty przetrwały jednak je wszy stkie i stały się najdłużej ży jący m ze wszy stkich wspólny ch światów. Ukazało się dwanaście tomów w Bantam, trzy tomy w Baen… a teraz również dwa w iBooks.

Zapewne oznacza to, że żaden redaktor nie ma więcej doświadczenia ze wspólny mi światami ode mnie. Gdy jednak Dzikie karty zaczęły się ukazy wać, moje doświadczenie redaktorskie ograniczało się do New Voices, ukazującego się corocznie (w teorii) zbioru opowiadań napisany ch przez autorów nominowany ch do nagrody imienia Johna W. Campbella. Zdawałem sobie sprawę, że wspólne światy to zupełnie inne zwierzę, w dodatku takie, które trudno oswoić. Dlatego najpierw postarałem się dowiedzieć jak najwięcej na ten temat. Bob Asprin i Ly nn Abbey uprzejmie zgodzili się spotkać ze mną i opowiedzieć o wszy stkich trudnościach, jakie mieli podczas pracy nad Thieves World, a także podzielić się wszy stkim, czego się wtedy nauczy li. Will Shetterly i Emma Bull równie chętnie opowiedzieli mi o swojej pracy nad Liavek. Zapoznawszy się z umowami główny mi regulujący mi pracę nad ty mi dwoma cy klami, by łem w stanie sformułować dla Dzikich kart podobną umowę, która zapewniła pewny i uczciwy prawny fundament dla serii. Wspólny świat stwarza również trudne problemy arty sty czne. Najpoważniejszy m z nich by ła kwestia, do jakiego stopnia mamy ze sobą współpracować, a także jakie zasady mają rządzić ty m procesem. Każda z antologii z lat osiemdziesiąty ch odpowiadała na te py tania na własny sposób, przekonałem się jednak, że niektóre z ty ch odpowiedzi są bardziej saty sfakcjonujące od inny ch. Część antologii łączy ło w całość jedy nie tło; drogi postaci nigdy się ze sobą nie krzy żowały, a wy darzenia w jedny m opowiadaniu nie miały żadnego wpły wu na to, co działo się w następny ch. W inny ch postacie mogły się pojawiać jako „wy stępujące gościnnie gwiazdy ” w opowiadaniach inny ch autorów, ale same historie pozostawały niezależne. Jednakże najlepszy mi, najciekawszy mi i najpopularniejszy mi antologiami by ły te, które dzieliły nie ty lko tło, lecz również postacie i fabułę. Wy łącznie w ty ch książkach całość by ła czy mś więcej niż sumą części. Doszedłem do wniosku, że „wspólne światy ”, które minimalizują swój wspólny charakter, tracą to, co w całej sprawie najlepsze. Postanowiłem, że Dzikie karty nie popełnią tego błędu. Zmaksy malizujemy współpracę. Co więcej, postaramy się wy kroczy ć poza wszy stko, co zrobiono przed nami w tej dziedzinie. Do tego stopnia, że tworząc swą „skromną propozy cję” opisującą pierwsze trzy książki z cy klu Dzikie karty, całkowicie zrezy gnowałem z pojęcia „wspólny ch światów” i zaproponowałem wy dawcom „powieści mozaikowe”. Pierwotna propozy cja przewidy wała trzy powieści. Nie by ło właściwie żadnego powodu poza ty m, że chcieliśmy napisać więcej niż jedną, a w owy ch czasach żaden wy dawca nie kupiłby od ręki dwunastu. Stało się to precedensem. Od tej pory zawsze układaliśmy fabuły i zawieraliśmy umowy na trzy książki naraz, by potem je napisać. Nazy waliśmy je „triadami”, ponieważ nie by ły właściwie try logiami (druga triada zmieniła się w cztery książki, a trzecia w pięć, ale to już

historia na inne posłowie). Pierwsze dwa tomy pierwszej triady (które z czasem stały się Dzikimi kartami i Wieżą Asów, choć w pierwszej propozy cji nosiły inne ty tuły ) miały się składać z indy widualny ch opowiadań, mający ch odrębne fabuły i protagonistów, a także początek, środek i koniec. Wszy stkie te opowiadania popy chały jednak naprzód to, co nazwaliśmy „główną fabułą”, a pomiędzy opowiadaniami dodawaliśmy wstawki łączące je w całość i wy wołujące w ten sposób wrażenie „powieści mozaikowej”. Prawdziwą powieścią mozaikową miała jednak by ć dopiero trzecia książka, w której następowało spektakularne zakończenie głównej fabuły. Żaden z wspólny ch światów nie próbował dotąd tego, co chcieliśmy osiągnąć w Szalejący ch dżokerach: jedna, wielowątkowa narracja, w której wszy stkie postacie, opowieści i wy darzenia od początku do końca splatają się w siedmioosobowej współpracy. Mieliśmy nadzieję, że ostateczny rezultat będzie przy pominał raczej powieść pisaną z wielu punktów widzenia niż zbiór powiązany ch ze sobą opowiadań. W swej propozy cji opisałem Szalejących dżokerów jako „prozatorski odpowiednik filmów Roberta Altmana”. Podobnie jak w Nashville, Dniu weselnym i kilku inny ch znany ch filmach tego reży sera, w Szalejących dżokerach miało wy stępować wiele różnorodny ch postaci, który ch ścieżki będą się wielokrotnie ze sobą krzy żowały. Akcja miała się rozgry wać w Nowy m Jorku 15 września roku 1986, w Dzień Dzikiej Karty, czterdzieści lat po śmierci Śmiga i uwolnieniu wirusa dzikiej karty nad Manhattanem. Wszy stkie wy darzenia musiały się zmieścić w dwudziestu czterech godzinach, co dawało nam solidny chronologiczny fundament, na który m mogły się wesprzeć nasze opowieści. W pierwszej książce cy klu znalazły się teksty jedenastu pisarzy, w drugiej zaś dziewięciu, ale z uwagi na wy soki stopień komplikacji tego, co próbowaliśmy osiągnąć, postanowiłem ty m razem ograniczy ć się do sześciu (na stronie ty tułowej znajduje się siedem nazwisk, ale Edward Bry ant i Leanne C. Harper współpracowali ze sobą, podobnie jak w pierwszy m tomie). Każda z siedmiu główny ch postaci, z który ch punktu widzenia opowiadaliśmy tę historię, miała własne pragnienia, własne demony i własne cele, które kazały im wędrować po cały m mieście, docierać na szczy ty wieżowców i do głębokich kanałów, a także wpadać po drodze na inne postacie, zajęte własny mi sprawami. Siedem opowieści miało się złoży ć w jedną, co powodowało straszliwy ból głowy. Po otrzy maniu tekstów musiałem wy konać mnóstwo wy cinania, wklejania i przesuwania fragmentów, by umieścić wszy stkie cliffhangery, rozstrzy gnięcia i zapowiedzi w odpowiednich miejscach, pamiętając jednocześnie o chronologii i geografii. Kilkadziesiąt razy my ślałem, że w końcu mi się udało, nim zauważy łem, że Yeoman potrzebował sześciu godzin, by dotrzeć do Brookly nu, Fortunato by ł w dwóch miejscach jednocześnie albo minęło już trzy sta stron, odkąd ostatnio widzieliśmy Zgona. Wtedy nadchodzi czas, by westchnąć i wrócić do przestawiania. W końcu jednak uporządkowałem wszy stko jak trzeba (tak mi się przy najmniej zdaje).

Prawda wy gląda tak, że stworzy liśmy coś w rodzaju nowej formy literackiej, choć w owy m czasie nie zdawaliśmy sobie z tego sprawy. Wiedzieliśmy jednak, że uczestniczy my w ekspery mencie, i by ły dni, gdy nikt z nas nie by ł pewien, czy to wszy stko zadziała. To by ło najtrudniejsze zadanie redaktorskie, przed jakim kiedy kolwiek stanąłem, a samo pisanie też raczej nie przy pominało dnia spędzonego na plaży. W ostateczny m rozrachunku warto jednak by ło się trudzić. Czy telnikom i recenzentom forma powieści mozaikowej wy raźnie przy padła do gustu (choć jeden z ty ch ostatnich bardzo mnie rozbawił, chwaląc mnie za to, jak bezbłędnie upodobniłem do siebie sty le tak różny ch pisarzy, choć w rzeczy wistości nie próbowałem niczego upodabniać, woląc, by każda postać przemawiała własny m, indy widualny m głosem). Ja i moi pisarze zgadzaliśmy się co do tego, że Szalejący dżokerzy są jak dotąd najlepszy m tomem serii. Ekspery ment zakończy ł się sukcesem i stworzy ł wzorzec na przy szłość. Wszy stkie triady Dzikich kart miały się teraz kończy ć mozaiką splecioną w całość, podobnie jak Szalejący dżokerzy. Zanim skończę, chciałby m wspomnieć o czy mś jeszcze. Ponieważ to jest posłowie, zakładam, że wszy scy, którzy czy tają te słowa (tak jest, mówię do ciebie, nie oglądaj się przez ramię) znają już treść Szalejących dżokerów. Jeśli nie skończy łeś książki, zatrzy maj się. Teraz nastąpią spoilery, nieprzeznaczone dla twoich oczu. Jak ci się zdaje, skąd się wzięła nazwa „posłowie”? Przeczy taj najpierw książkę. Poszedł sobie? W porządku. Teraz mogę wam opowiedzieć o Dinochłopcu i Wy jcu. W całej historii Dzikich kart wy darzeniem, które najgłębiej wstrząsnęło fanami, by ło zapewne okrutne zamordowanie Dinochłopca przez Astronoma w Szalejących dżokerach. Przez wiele lat, gdy ty lko uczestniczy liśmy na konwencie w panelu doty czący m Dzikich kart, zawsze py tano nas: „Dlaczego zabiliście Dinochłopca? To by ł mój ulubiony bohater”. Wy jec odgry wał w cy klu mniejszą rolę i by ł znacznie mniej popularny, ale on również miał fanów. Niektórzy z nich pisali do nas pełne przerażenia listy, gdy Ruletka wy kręciła mu swój paskudny numer. Prawda wy gląda tak, że obie te postacie miały zginąć od samego początku. Pamiętajcie, że planowaliśmy fabułę książek z cy klu w triadach. Już od chwili, gdy zaczęliśmy pisać opowiadania z tomu pierwszego, wiedzieliśmy, że w trzecim tomie Astronom i niedobitki masonów spróbują wy tropić i zabić wszy stkich asów, którzy rozbili ich w Cloisters pod koniec drugiej części. Rzecz jasna, na ich liście musiało się znaleźć wielu naszy ch najważniejszy ch bohaterów, i chcieliśmy, by czy telnicy czuli niebezpieczeństwo zagrażające ży ciu ty ch postaci. Ale superbohaterowie nie giną. Nie w komiksach, nie naprawdę, nie na zawsze. Musieliśmy zademonstrować, że Dzikie karty są inne, że niebezpieczeństwo jest realne, że gra

toczy się o wy sokie stawki i nawet pozy ty wni bohaterowie mogą zginąć, i to straszliwą śmiercią. Pamiętając o ty m, już na początku poprosiłem swoich autorów o „asowskie czerwone koszule” (każdy, kto oglądał ory ginalnego Star Treka, wie, o co chodzi), drugoplanowy ch bohaterów, który ch będziemy mogli wprowadzić w pierwszy m tomie po to, by w drugim wzięli udział w ataku na Cloisters, a w trzecim padli ofiarą Astronoma. Niektórzy z pisarzy spełnili moją prośbę, tworząc nadmiarowy ch asów. Jedny m z nich by ł Wy jec Stephena Leigha. Drugim by ł Dinochłopiec, wprowadzony przez Lew Shinera w epilogu pierwszego tomu. O ile sobie przy pominam, biedny Wy jec odzy wał się ty lko raz w pierwszy ch dwóch tomach, zanim w trzecim Ruletka zaciągnęła go do łóżka. Po dziś dzień nie rozumiem, w jaki sposób nasi czy telnicy mogli się do niego przy wiązać. Dinochłopiec by ł jednak bardziej ekspansy wny. Py skaty urwis już w Wieży Asów wplątał się w kilka niebezpieczny ch sy tuacji — w pewnej chwili Żółw wy raźnie ostrzegł go, co się może stać, jeśli nadal będzie próbował się bawić z duży mi chłopcami. Czy to moja wina, że dzieciak go nie posłuchał? George R.R. Martin 16 września 2001 roku