Eric Lindstrom - Do zobaczenia nigdy

Eric Lindstrom Do zobaczenia nigdy przełożyła Dorota Malina

Tytuł oryginału: Not if I See You First Copyright © 2015 by Eric Lindstrom Copyright © for the Polish edition by Grupa Wydawnicza Foksal, MMXVII Copyright © for the Polish translation by Dorota Malina, MMXVII Wydanie I Warszawa MMXVI

Spis treści

Dedykacja Prolog Rozdział pierwszy Rozdział drugi Rozdział trzeci Rozdział czwarty Rozdział piąty Rozdział szósty Rozdział siódmy Rozdział ósmy Rozdział dziewiąty Rozdział dziesiąty Rozdział jedenasty Rozdział dwunasty Rozdział trzynasty Rozdział czternasty Rozdział piętnasty Rozdział szesnasty Rozdział siedemnasty Rozdział osiemnasty

Rozdział dziewiętnasty Rozdział dwudziesty Rozdział dwudziesty pierwszy Rozdział dwudziesty drugi Rozdział dwudziesty trzeci Rozdział dwudziesty czwarty Rozdział dwudziesty piąty Rozdział dwudziesty szósty Rozdział dwudziesty siódmy Rozdział dwudziesty ósmy Rozdział dwudziesty dziewiąty Rozdział trzydziesty Rozdział trzydziesty pierwszy Rozdział trzydziesty drugi Podziękowania Przypisy

Dla wszystkich, którzy kochają, a zwłaszcza dla Shannon, dzięki której zacząłem, Rachel, dzięki której skończyłem, Susan, dzięki której nie przerwałem. Bądźcie nieustraszone.

Prolog

Dzwoni budzik, wyłączam go i równocześnie wciskam guzik komunikatu głosowego. Stephen Hawking oznajmia, że jest „piąta pięćdziesiąt pięć”. Jak zwykle sprawdzam tylko na wszelki wypadek. Otwieram okno i wystawiam rękę na zewnątrz. Chłodno, mgliście, ale nie wilgotno. Niebo prawdopodobnie jest zachmurzone. Ubieram się – sportowy stanik, koszulka bez rękawów, szorty, buty do biegania. Nie muszę nic sprawdzać, bo wszystkie moje ciuchy do biegania są czarne. Z wyjątkiem szalików. Przeglądam je, dotykając plastikowych metek, i zastanawiam się, który pasuje do mojego nastroju. Jestem jakoś dziwnie niespokojna, więc wybieram ten, który może pomóc: żółta bawełna z haftem w wesołe buźki. Robię z niego opaskę, obwiązując sobie głowę tak, żeby na każdym oku mieć uśmiechniętą twarz. Na policzkach czuję ciepło wschodzącego słońca – niebo musiało się przejaśnić, przynajmniej na horyzoncie. Zamykam za sobą drzwi frontowe, a zimny klucz wsuwam do skarpetki. Tam, gdzie ścieżka przechodzi w chodnik, skręcam w prawo i zaczynam biec. Odcinek, który dzieli mnie od boiska, mam zakodowany w stopach, łydkach i błędniku. Po siedmiu latach znam każdy kamień, każdą szczelinę i każdy korzeń, który wystaje z chodnika. Nie muszę widzieć, dokąd biegnę – czuję to. – Parker, STOP! Gwałtownie hamuję i zaczynam wymachiwać rękami, jakbym stała na skraju przepaści. Jeśli przyjechała tu wczoraj koparka, możliwe, że rzeczywiście stoję. – Bardzo cię przepraszam! – To głos pani Reiche, cierpiętniczej gospodyni domowej, która zawołała mnie z ganku. Teraz truchta po podjeździe, brzęcząc kluczykami. – Wczoraj wieczorem przyjechał brat Lena…

Wolę sobie nie wyobrażać, co by było, gdybym wbiegła w tego vana. Idę przed siebie z wyciągniętymi rękami, aż natrafiam na zimny, zroszony metal. – Nie musi pani go przestawiać. – Obchodząc samochód, przejeżdżam dłońmi po gładkiej karoserii. – Oczywiście, że muszę. Jak będziesz wracać, już go tu nie będzie. Znów jestem na chodniku i oddalam się, a zza pleców dochodzi mnie warkot silnika. Czekam na rogu, aż pani Reiche go wyłączy, żeby wsłuchać się w ruch uliczny. Jedynym dźwiękiem jest świergot ptaków, więc wchodzę na skrzyżowanie. Kiedy dotykam siatki otaczającej boisko Gunthera, skręcam w prawo. Czternaście kroków do dziury, skręt w lewo i wejście do środka – jedna ręka lekko wyciągnięta, na wypadek gdybym pierwszy raz od wielu lat błędnie oceniła odległość. Wchodzę bez problemów, jak zwykle. Boisko ma prawie sto metrów szerokości. Jeśli od wczoraj pojawiły się na nim jakieś przeszkody, szanse, że wyłapię je przy jednym przejściu, są małe. Ale choć bieganie tu może być wariactwem, bieganie bez spaceru kontrolnego byłoby jeszcze większym. Przejście do przeciwległej siatki zajmuje mi sto czterdzieści dwa kroki. To standard, a na trasie nie ma nic niepokojącego. Przez kilka minut się rozciągam i jestem gotowa do biegu. Siedemdziesiąt pięć dość szybkich susów i kilkadziesiąt wolniejszych kroków, żeby dotrzeć do drugiego ogrodzenia i z powrotem. Po pięciu takich rundach przychodzi czas na sprint. Sześćdziesiąt susów i jestem dwadzieścia kroków od ogrodzenia. Potem muszę lekko skorygować pozycję, bo zawsze trochę zbaczam. Jest cieplej niż wczoraj, ale powietrze, które przecinam, i tak wydaje mi się chłodne. Do upalnego lata zostało jeszcze wiele tygodni. Dziesięć rund sprintu i gotowe. Po przejściu przez ulicę truchtam, żeby wyhamować stopniowo. Koło wjazdu pani Reiche zwalniam zupełnie – słyszałam, jak przestawia samochód, ale kiedy raz natrafiam na problem, dość trudno mi o nim zapomnieć. Po drugiej

stronie, tam gdzie wjazd znów przechodzi w chodnik, przyspieszam. Gdy tylko otwieram drzwi do domu, wiem, że coś jest nie tak. Nie czuję jedzenia. Nawet w dni płatkowe na śniadanie są też tosty. Z kuchni dochodzą mnie tylko zwykłe dźwięki śpiącego domu – ciche buczenie lodówki i tykanie zegara nad kuchenką. Słyszę też własny oddech, a kiedy lepiej się wsłucham – bicie serca. Ruszam w stronę schodów i po drodze potykam się o coś w holu. Kucam i na ziemi znajduję tatę we flanelowych spodniach od piżamy i w podkoszulku. – Tato? Tato! Wszystko w porządku? – Parker – mówi dziwnie matowym głosem, w którym nie ma zdenerwowania ani bólu. – Przewróciłeś się? Co się stało? – Posłuchaj. – Jego ton jest zupełnie inny niż to, czego można by się spodziewać od człowieka leżącego przy schodach. – Wszyscy ludzie mają tajemnice, Parker. Każdy człowiek jest tajemnicą. Wtedy zawsze się budzę, ale dokładnie to stało się trzeciego czerwca tego roku, tydzień po rozpoczęciu wakacji i dwa tygodnie po moich szesnastych urodzinach. No, może z dwoma wyjątkami. Po pierwsze, rzeczywiście omal nie wbiegłam w vana Reiche’ów, ale to zdarzyło się kiedy indziej, kilka tygodni później. Po drugie, tata nie leżał przy schodach. Znalazłam go w łóżku. Nie żył od paru godzin.

Rozdział pierwszy

Marissa szlocha. Znowu. – A potem on… on… on nie… – Jej głęboki głos staje się nieprzyjemnie piskliwy. Żałosne. Przecież ona jest niegłupia. Dotyczy to wszystkiego poza Owenem. – Możecie z nim pogadać? Nie odpowiadam. Sarah też nie. Dajemy cenne rady – gratis – ale nigdy się nie angażujemy. Mówiłyśmy to Marissie milion razy, nie warto więcej strzępić sobie języka. Trzeba po prostu poczekać, aż się uspokoi. A do dzwonka i tak nie ma co robić. W zeszłym roku szkolnym taka scena powtarzała się co kilka tygodni. Na co dzień Marissa rzadko ze mną rozmawia – już prawie nie pamiętam, jak brzmi bez zawodzenia, rzężenia, sapania, dławienia się płaczem i zapchanego nosa. Panuje powszechne przekonanie, że utrata wzroku prowadzi do wyostrzenia innych zmysłów. To prawda, ale nie chodzi o to, że stają się one ostrzejsze – człowiek po prostu pozbywa się obrazów, które nieustannie go rozpraszają. Dlatego doświadczenie siedzenia z Marissą polega na słuchaniu, do czego zdolne są jej usta i nos. A to śliskie od śluzu dowody. Tak brzmi dla mnie nieodwzajemniona miłość. Obrzydlistwo. – Parker? Nie możesz czegoś zrobić? – Przecież robię. Mówię ci, żebyś znalazła sobie innego. – Nieeee! Z reguły mam gdzieś, co myślą inni, ale to, jak obojętnie Marissa traktuje boisko pełne ludzi – i to w pierwszy dzień szkoły – zamieniając się w piszczącą fabrykę smarków, imponuje nawet

mnie. – Marissa, posłuchaj: nie ma niczego takiego jak bratnie dusze. A gdyby było, to chodziłoby o dwie osoby, które pragną się nawzajem. Ty chcesz być z Owenem, ale Owen chce być z Jasmine, więc nie jest twoją bratnią duszą. Ty jesteś jego stalkerką. – Czekaj, czekaj… z Jasmine? – Cieszę się spokojem, kiedy zaskoczenie wiadomością, którą przekazałyśmy jej już wiosną, na chwilę ją ucisza. – Czy ona nie jest…? – Tak, Jasmine woli dziewczyny, ale jeszcze żadnej nie znalazła, więc Owen naiwnie myśli, że ma szansę. To, że wciąż za nią łazi, jest więc tylko odrobinę bardziej bezsensowne i smutne niż to, że ty łazisz za nim. W gruncie rzeczy… Sarah kląska językiem – wiem, co to oznacza, ale czasem tak się rozpędzę, że nie jestem w stanie się zatrzymać ani nawet zwolnić. – …ciebie i Owena łączy tylko jedno: oboje jesteście zakochani bez wzajemności w kimś, kogo nawet nie znacie. Czy kiedykolwiek sprawdzałaś w słowniku znaczenie słów „miłość”, „bratnia dusza” czy nawet „związek”? Cisza, która zapada, jest idealnym przykładem tego, czego najbardziej nie cierpię w swojej ślepocie – nie widzę, jak ludzie reagują na moje słowa. – Ale… – Marissa pociąga nosem – …gdybyśmy spędzili razem trochę… Ocala nas dzwonek. Ją i mnie. Ale głównie ją. *** – Kogo ja widzę? Parker i jej wszystkowidzący pies przewodnik. – Z lewej strony dochodzi mnie znajomy zgrzyt i dźwięk gwałtownie otwieranych drzwiczek. – Błagam, powiedz, że jej szafka nie jest obok mojej – mówię do Sarah scenicznym szeptem. – W wakacje odkryłam, że mam alergię na PCA. Teraz muszę nosić ze sobą EpiPen. – Aha – odzywa się oschle Faith. – A ja niby jestem PCA? Co to znaczy?

– Pirolidynokarboksylan cynku. Występuje w kosmetykach na trądzik. – Moim zdaniem to oznacza ludzi o pięknej i… czarującej aparycji. Śmieję się, przestając się zgrywać. – Wow! Wymyśliłaś to na poczekaniu? – Oczywiście. Nie jestem taka głupia, na jaką ty wyglądasz. Zapach kiwi i truskawek jest dla mnie wskazówką, co zaraz się stanie. Nazwałabym to uściskiem niedźwiedzia, gdyby nie to, że Faith jest za chuda, żeby występować w roli miśka. Przytulam ją trochę za długo, a potem wypuszczam. – Naprawdę masz EpiPen? – pyta. – O rany, Faith – odzywa się Sarah. – A ty w ogóle wiesz, co to jest? – Mój siostrzeniec jest uczulony na orzeszki. A ty wiesz, że jesteś pretensjonalną, nadętą cizią? – Tak, wieeem! Ruch powietrza i głos Sarah podpowiadają mi, że ją też Faith uściskała. – Niesamowite, ile tu obcych, co? – mówi Faith, nawet nie siląc się na szept. – Zupełnie jak w zoo. – Przynajmniej dobrze, że to oni najeżdżają nas, a nie odwrotnie – stwierdza Sarah. To wszystko prawda. Władze Coastview uznały, że miasteczko nie jest już w stanie utrzymywać dwóch liceów, więc zamknęli Jeffersona i przenieśli wszystkich tu, do Adamsa. Korytarze są teraz tak pełne ludzi, nie tylko pierwszaków, którzy nie znają Reguł, że aby przedrzeć się do swojej szafki, musiałam trzymać Sarah za rękę. Wyszkolenie tylu świeżaków nie będzie łatwe, ale przynajmniej nie muszę się uczyć rozkładu zupełnie nowego budynku. – O, teraz będzie jeszcze jeden – zapowiada Faith, przypominając sobie Regułę numer 2, i znów mnie obejmuje. – Przepraszam, że na całe lato utknęłam w Vermoncie. Wiesz, że gdybym mogła, tobym przyjechała. – Nie ma sprawy – odpowiadam szybko i mam nadzieję zakończyć

temat. – Rano rozmawiałyście z Marissą, prawda? Dobrze widziałam, że płakała? – Nowy rok, stare brednie – stwierdza Sarah. – Proszę, powiedz, że chodzi o nowego faceta. Serio? Nie… Wyobrażam sobie, że ciszę wypełniają różne miny, kiwnięcia głową i uniesienia brwi. – To o tym rozmawiałyście cały ranek? Ale z niej samolub… Chwila. – Słyszę, że Faith obróciła się w moją stronę. – Czy ona w ogóle wie? Powiedziałaś jej? – Jasne – odpowiadam. – Aha, Marissa, kiedy ty przez całe lato beczałaś za jakimś obcym facetem, mnie umarł tata, a do mojego domu wprowadziła się ciotka z rodziną, bo tu mają lepsze warunki. – Czy… czy ty to tylko pomyślałaś, czy powiedziałaś to na głos? – Jezu, Faith. Jestem szczera, ale nie wredna. – Z reguły – wtrąca Sarah. – Muszę iść. – Rozkładam laskę. – Przez tych wszystkich świeżaków dotarcie na trygonometrię zajmie mi chwilę. – Nie przydzielili jej nowego pomocnika? – pyta Faith Sarah, kiedy oddalam się korytarzem, postukując. – Petra przeniosła się chyba do Kolorado? Cieszę się, że rozmawiają o moim pomocniku bez zażenowania. Żadna z nich nie mogłaby nim zostać; Faith ma zbyt wiele zobowiązań towarzyskich (czytaj: jest rozchwytywana), a Sarah nie chodzi na te same zaawansowane kursy co ja. Jest jedna dziewczyna z Jeffersona, której plan zajęć pokrywa się z moim. Zgodziła się pomagać, więc decyzja podjęła się sama. *** Gdy tylko zajmuję swoje miejsce w sali – zawsze z tyłu, w prawym rogu, zarezerwowane dla mnie za pomocą kartonika z imieniem – zaczyna się. – Jesteś ślepa, co? Przekręcam głowę w kierunku nieznajomego męskiego głosu,

który dobiega z ławki tuż przede mną. Jest niski, z mocno akcentowanymi samogłoskami. Głos napakowanego osiłka: taką mam wstępną hipotezę, która wymaga jednak potwierdzenia. – A ty na pewno jesteś w dobrej sali? – pytam. – Arytmetyka dla geniuszy jest na końcu korytarza. Tu tylko trygonometria. – Musisz być w klasie u Kensington. Nie za wcześnie? Nie wiem, co to znaczy ani kim jest Kensington. Może nauczycielką z Jeffersona. – Ej, frajerze – rozlega się inny męski głos na lewo od frajera. – Ona naprawdę jest niewidoma. Ciekawe. Drugi głos jest łagodniejszy i spokojny – nie taki, jakim z reguły obraża się muskularnych frajerów. Brzmi znajomo, ale nie jestem w stanie go rozpoznać. – Nie, pani Kensington czasem każe udawać… – Ale nie rozdaje lasek. Poza tym to pierwsza lekcja pierwszego dnia. – Ale skoro naprawdę jest ślepa, to po co ma na oczach opa… – Lepiej się zamknij, dobrze ci radzę. – Ostre słowa są wypowiedziane przyjaznym tonem. Na dziś wybrałam szalik z białego jedwabiu z dwoma grubymi iksami na oczach. Rozważałam też hachimaki z napisem „boski wiatr” w kanji, ale nie chciałam wysyłać świeżakom sprzecznych sygnałów. Żałuję tylko, że nie wzięłam z domu kamizelki. Zwykle mam na sobie wyświechtaną kurtkę wojskową z odciętymi rękawami, pokrytą mnóstwem przypinek, które przyjaciele kupują lub robią dla mnie już od wielu lat. Na moich ulubionych widnieją napisy: „Owszem, jestem ślepa, nie podniecaj się tak” oraz „Ślepa, nie głucha, nie głupia”. No i mój osobisty hit: „Parker Grant nie potrzebuje wzroku, żeby cię przejrzeć!”. Ciotka Celia przekonała mnie rano, żebym zostawiła kamizelkę w domu, bo napisy mogą przytłoczyć nowych uczniów z Jeffersona, którzy jeszcze mnie nie znają. Myliła się. Okazuje się, że ich trzeba przytłoczyć. Słyszę szuranie, a potem zgrzyt drewna i metalu. Ktoś usiadł po mojej lewej. – Cześć, Parker. – To Molly. – Przepraszam za spóźnienie.

Musiałam wpaść do sekretariatu. – Nie było jeszcze dzwonka, więc nie jesteś spóźniona – mówię niezobowiązującym tonem, ale staram się jej przekazać, że bycie moim pomocnikiem oznacza pomoc na niektórych lekcjach, a nie wspieranie mnie w życiu w ogóle. – A, więc masz na imię Parker – odzywa się frajer. – Aj – przerywam mu słodkim głosikiem. – Domyśliłeś się, bo ktoś właśnie go użył. Ja twoje poznałam w ten sam sposób. Frajer nie brzmi jednak za dobrze, więc będę cię nazywać EF. – Jestem… – Ćśśś… – Kręcę głową. – Nie psuj zabawy. Cisza, która zapada, jest idealnym przykładem tego, co uwielbiam w swojej ślepocie: nie wiem, jak ludzie reagują na moje słowa. – Ja… – zaczyna EF. I wtedy dzwoni dzwonek. *** – Przed nami są schody na parking – oznajmia Molly. Wzdycham w duchu. Jestem zmęczona, więc możliwe, że wzdycham otwarcie, nie jestem pewna. Lekcje skończyły się już chwilę temu, ale umówiłyśmy się z Molly, że po szkole przez kilka godzin odrabiamy zadania w bibliotece, a potem dzwonię po ciotkę, żeby mnie odebrała. Mama Molly jest nauczycielką i też przyszła do nas z Jeffersona – uczy francuskiego i włoskiego – więc odwożą nas na zmianę. – Okej – mówię. – Te schody są tu co najmniej od dwóch lat i przypuszczam, że trudno byłoby się ich pozbyć, skoro parking jest dwa metry poniżej szkoły. Cisza. Zastanawiam się, czy nie przypomnieć jej Reguły numer 4, bo w końcu listę reguł dostała niedawno, ale pierwszy dzień był męczący i nie mam siły. Na terenie szkoły nie potrzebuję przewodnika. Doskonale wiem, gdzie na parkingu jest miejsce dla niepełnosprawnych, a przez dwa

lata tacie udało się nauczyć pełnosprawnych, żeby się tam nie zatrzymywali. Molly twierdzi, że odprowadza mnie tylko na wszelki wypadek, ale ja wiem lepiej. Kombinacja ślepiec plus schody plus auta przeraża widzących, choć w gruncie rzeczy jest całkiem bezpiecznie. Samochody stwarzają zagrożenie tylko wtedy, kiedy się ruszają, a robią to wyłącznie w określonych miejscach i w przewidywalny sposób. I nawet hybrydy wydają przy tym dźwięki, które słyszę. Schody są jak kawałki drogi, której rozmiar i kształt nasze stopy są w stanie ogarnąć w całości. – Wiesz co, Parker… – zaczyna Molly, energicznie, może niecierpliwie, ale potem przerywa i wzdycha. – Co? – Nieważne. Też nie chcę drążyć tematu. Spędziłam z Molly za mało czasu, żeby wiedzieć, czy będę ją lubić, czy tylko tolerować. To charakter naszej relacji zdeterminuje, ile energii będę jej poświęcać. Ale i tak to z Molly będę spędzać najwięcej czasu: codziennie, przez cały rok. – Nie możesz teraz się wycofać – mówię rzeczowym, nieoskarżycielskim tonem. – Wiem, że coś w sobie dusisz. Wypluj, zanim zacznie się jątrzyć. Słyszę jej oddech. Oddech zamyślony. Zastanawiam się, czy jeszcze ją zachęcić, czy poczekać. – Chodzi o to… – odzywa się w końcu. – Wiem, że dopiero się poznałyśmy… Kolejny oddech. – Mam ci pomóc? – pytam. – Czy chcesz się jeszcze trochę pomiotać? Molly wypuszcza powietrze nosem. Nie wiem, czy się przy tym śmieje, czy przewraca oczami. – Jasne, pomóż. Słyszę, że robi i to, i to. Dobry znak. Pod stopami czuję wypukłą metalową plakietkę, głoszącą, że liceum imienia Johna Quincy’ego Adamsa zostało ufundowane w 1979 roku. Doskonale wiem, gdzie jestem. – Trzymaj. – Podaję jej laskę. – Możesz ją złożyć?

Molly bierze laskę. – Czemu? Odwracam się i energicznie ruszam w kierunku schodów. Wymachuję rękami i liczę w głowie: „sześć… pięć… cztery… trzy…”. – Parker! – Molly biegnie za mną. „…dwa… jeden… stopień w dół…” Schodzę po schodach – liczę je i pewnie stawiam na nich nogi proste jak u żołnierza. Za każdym razem cofam nieco stopę, żeby uderzyć piętą o tył poprzedniego stopnia. Na dole ruszam dalej i licząc kroki, docieram do krawężnika, przy którym zaparkuje ciotka. Zatrzymuję się i odwracam. – Poproszę o swoją laskę. Czuję ją w dłoni. Nie jest złożona, jak prosiłam, więc składam ją i chowam do torby. – Może myślisz, że jestem stereotypową niewidomą dziewczyną, która udowadnia wszystkim, że nie potrzebuje litości. I zamiast być miła dla tych, którzy tylko starają się jej pomóc, zachowuje się jak zimna, rozżalona suka, bo nie ma czegoś, co wszyscy wokół biorą za pewnik. Zaczynam się zastanawiać, czy Molly zawsze tak głośno oddycha – w bibliotece nie zwróciłam na to uwagi, a było tam dość cicho. – Jestem ciepła? – pytam. – Nieszczególnie. Ale wystarczy, że mnie jest gorąco. Dopiero po chwili rozumiem, o co jej chodziło – co zdarza mi się bardzo rzadko. Już za późno, żeby się roześmiać. Uśmiecham się. – Trafiona. Ciotka Celia podjeżdża i się zatrzymuje. – Pewnie rozpoznajesz auto ciotki po dźwięku? – Tak, z reguły tak. – Mój pies też to potrafi. Odwracam głowę w jej stronę – zazwyczaj się nie wysilam. – Zaczynam cię lubić, Molly Ray. Ale wierz mi, ta róża ma kolce. – O, nie martw się, wierzę.

Słyszę kliknięcie otwieranych drzwi. Ciotka woła zbyt głośno: – Parker, to ja. Wskakuj. Wzdycham. Bez wątpienia otwarcie.

Rozdział drugi

Cześć, tato! W szkole wszystko okej. Lepiej, niż można się było spodziewać. Chociaż połowa uczniów nie znała drugiej połowy, każdy miał dość znajomych, żeby nie czuć się głupio. Zaznajomienie wszystkich świeżaków z Regułami zajmie mi dużo czasu, ale mam wielu pomocników. W szkoleniu świeżaków pomagają mi nawet ludzie, których niezbyt dobrze znam. Może chcą być mili. A może czują się ważni, kiedy mogą rozkazywać innym. A może po prostu się mną opiekują jak szkolną maskotką. To by było okropne. Nie zamierzam uczestniczyć w pokazach dobroczynności. Droga do domu upłynęła w ciszy – teraz tak wolę. Nie wiem, jak jest w samochodzie, jeśli w nim nie jadę, ale wydaje mi się, że ludzie do mnie zagadują, bo myślą, że siedzenie w aucie bez żadnych widoków musi być okropnie nudne. Owszem, mój widok się nie zmienia, ale inni, choć mijają różnych ludzi i różne samochody, też codziennie widzą mniej więcej to samo. Kilka miesięcy temu powiedziałam cioci Celii, że podczas jazdy nie musi zabawiać mnie rozmową. Teraz w samochodzie w ogóle się nie odzywa. Zawsze stosuje podejście „wszystko albo nic”. Powiedziałam jej to grzecznie – nie mówiłam, że ma się zamknąć ani nic takiego, ale i tak zasznurowała buzię na kłódkę. Może ją uraziłam, ale to przecież nie moja wina, że ludzie nie lubią słyszeć prawdy. – Cześć, Duża P! – woła z podestu mój kuzyn Petey. – Cześć, Mały P. Jak tam w szkole? Petey zbiega i siada obok mnie na trzecim stopniu. – Nudy.

– Jesteś za młody, żeby się nudzić w szkole. Nuda jest w programie czwartej klasy. – Nudziłem się już w drugiej – oznajmia z dumą. – Ja też – szepczę. – Czemu tu siedzisz? – odszeptuje, pewnie dlatego, że ja zaczęłam. Nie chcę odpowiadać szczerze, przynajmniej nie Peteyowi. Sytuacja i tak jest trudna, bo mój dom wypełniają krewni, z którymi przedtem spotykałam się co kilka lat, a teraz śpią w pokoju i gabinecie mojego zmarłego taty. Nie chcę mówić kuzynowi, jak bardzo brakuje mi taty, wspólnych powrotów ze szkoły, naszych rozmów, które nie kończyły się w aucie, tak że siadaliśmy jeszcze przy kuchennym stole i gadaliśmy, popijając mrożoną herbatę, aż w końcu musiał wracać do pracy. Nie chcę mówić Peteyowi, że nie myślałam o tym, dopóki nie wsiadłam dziś do samochodu ciotki i cisza – którą sprowokowałam i której teraz nie jestem w stanie przełamać – wyssała ze środka całe powietrze i myślałam, że zemdleję. Nie mówię mu, jak bardzo chciałabym teraz usiąść przy stole w kuchni i porozmawiać z tatą, ale jeślibym to zrobiła, wszyscy uznaliby to za dziwactwo: siedzi sama i nic nie robi. Nie obchodzi mnie, co myślą inni, ale na pewno zaczęliby mnie gnębić pytaniami. Jak Petey teraz, bo bezczynne siedzenie na schodach jest większym dziwactwem niż siedzenie przy stole. Nie chcę mu jednak tłumaczyć, że zamiast monologować z tatą w swoim pokoju, gdzie nikt mnie nie widzi, wolę to robić w miejscu, w którym czuję jego obecność: w kuchni, w jego gabinecie (niemożliwe, bo teraz mieszka tam moja kuzynka Sheila), na schodach, gdzie nigdy naprawdę z nim nie siadałam, ale gdzie czasem rozmawiamy w moich snach. – Odpoczywam trochę. To był długi dzień. – Chcesz zagrać w świnię? Nieszczególnie, ale i tak nie mogę robić tego, na co mam ochotę. – Jasne. Może zapytasz też Sheilę? – Ma zamknięte drzwi. Oboje wiemy, co to znaczy. Nie przeszkadzać. – Dobra, to przynieś karty. Ja zrobię coś do picia. Kto ostatni, ten rozdaje.

Petey wbiega głośno na górę. Ciotka każe mu porządkować pokój codziennie przed spaniem, ale on po prostu wrzuca wszystko na półki i nigdy nie pamięta, co gdzie jest. Ma kilka talii kart, ale tylko jedną z brajlem, więc znalezienie jej zajmie mu chwilę. Nie wiem, tato, czy pozwolą mi tak po prostu siedzieć w ciszy i rozmawiać z tobą codziennie, ale na pewno będę próbować. Być może będę musiała zabarykadować się w pokoju, jak Sheila. Sam mówiłeś, że każdy ma tajemnice. Ja też. *** Na obiad są kotlety wieprzowe – jak zwykle za suche – tłuczone ziemniaki, sos jabłkowy i groszek z puszki. Wszystkie posiłki, które przygotowuje ciotka, są jak z kreskówki – człowiek ma wrażenie, że został uwięziony w zoo u ufoludków, którzy wiedzę na temat ludzkiej diety czerpią z telewizji. Nie zaoferowałam pomocy, bo ciotka zawsze mówi: „Nie, dziękuję”. Co byłoby w porządku, gdyby nie to, że mówi tak tylko do mnie. Stara się być przy tym miła, podaje różne powody, czasem delikatnie sugeruje, że mi odpuszcza, bo „przechodzę trudny okres”. Tak naprawdę odmawia, bo największą pomocą byłoby siekanie warzyw, a ona nie może znieść widoku niewidomej dziewczyny z nożem w ręce. Niech jej będzie. Wszystko, co jemy dzisiaj, mogłabym przygotować na półśpiąco. Chętnie zrezygnuję z pomagania, jeśli ciotka tak woli. – Parker, widziałyście się dziś z Sheilą w szkole? – pyta wujek Sam. – Tato! – wtrąca zażenowany Petey. – Uważaj, co mówisz. – No co? Rozumiem, o co chodzi mojemu małemu obrońcy. – W porządku, Mały P. „Widzieć” i „widywać” mają dużo znaczeń, na przykład wpaść na kogoś czy umawiać się z kimś. Więc nie, ja nie widziałam dziś Sheili, ale może ona widziała mnie. Widzisz, o co mi chodzi? Petey się śmieje. Tylko on.

– Nie mamy żadnych wspólnych lekcji – mówi Sheila swoim zwyczajowym tonem pod tytułem: „Po co w ogóle o tym rozmawiamy”. – A nasze szafki są daleko od siebie. Wujek nie wspomina, że szkoła jest mała, że zawsze można umówić się na lunch ani że Sheila musiała mnie widzieć, skoro wie, gdzie jest moja szafka. Cieszy mnie to. Wujek z reguły wie, kiedy dać spokój. – A jak sprawdza się Molly? – pyta. – Wyszkolenie nowego pomocnika zawsze zajmuje trochę czasu. Ale zapowiada się obiecująco. Musi się jeszcze nauczyć Reguł. Sheila prycha. A przynajmniej głośno wydycha powietrze, na pewno przewracając przy tym oczami. Puszczam to mimo uszu. – Mały P ma coś do opowiedzenia – mówię. – Tak… – zaczyna Petey, ale ciotka mu przerywa. – Parker, nie nazywaj go tak. Już cię o to prosiłam. – Ale on to lubi, prawda, Mały P? – Sam to wymyśliłem, prawda, Duża P? – Potem przestanie mu się to podobać, a ksywka przylgnie. – Jeśli któregoś dnia poprosi mnie, żeby go tak nie nazywać, to przestanę, obiecuję. Poza tym robię to tylko w domu, więc jeśli ktoś obcy usłyszy, to na pewno nie ode mnie. – Chodzi o to, że… że to nie brzmi… przyzwoicie. – Obiekcje odnotowane – odpowiadam żartobliwie. – No, Mały P, dawaj. Spodziewam się, że teraz nastąpi przerwa na brwiową rozmowę o moim nieposłuszeństwie, ale Petey nie może się powstrzymać i natychmiast zaczyna opowiadać o tym, jak to rozbili w szkole akwarium. Jego ekscytacja wcale nie oznacza, że rybki przeżyły – gdyby zginęły, mówiłby tym samym tonem. Kiedy kuzyn w chaotycznych szczegółach opisuje brawurową akcję ratowania bystrzyków, ja kroję kotlet widelcem i tępym nożem, a następnie oddzielam mięso od kości. Tuż po tym, jak rodzina się wprowadziła, wywołałam kontrowersję, bo odkryto, że nie przekładam widelca do prawej ręki, żeby podnieść kęs do ust. Coś takiego: 1) nigdy nie przyszło mi do głowy, 2) jest podobno

oznaką dobrego wychowania, przynajmniej dla ludzi, którzy nadal przejmują się takimi rzeczami, 3) uważam za dziwactwo. Najdziwniejsze było to, że ciotka nie ograniczyła się do potępienia mnie i mojego taty za to, że mi na to pozwolił – ona usiłowała mnie tego oduczyć. Przed najbardziej idiotyczną kłótnią na świecie ocalił nas wujek, który zauważył, że „tak się jada za oceanem”. I choć ciotka nie była całkowicie usatysfakcjonowana, uwaga wujka pozwoliła jej odpuścić i nie stracić przy tym twarzy. Był to przedsmak mieszkania z ciotką pod jednym dachem. *** Siedzę na łóżku z laptopem i czytam z pomocą głosu Stephena Hawkinga. Rzadko czytam normalne, drukowane książki i tylko sporadycznie korzystam z monitora brajlowskiego. Z reguły słucham audiobooków albo surfuję po sieci z syntezatorem mowy. A czy jest lepszy sposób na naukę niż słuchanie najmądrzejszego gościa na świecie? Właśnie jak co wieczór czytam sobie Wikipedię – przewrotnie wybrałam hasło o kukułkach. Składają jajka w gniazdach innych ptaków, które potem, jakby nigdy nic, wychowują podrzutki jak własne. U mnie w domu jest odwrotnie. Moja komórka zaczyna dzwonić: kwa, kwa, kwa. To sygnał Sarah. Przepinam słuchawki z komputera do telefonu. – Hej – mówię. – Hej – odpowiada. – Jakieś spięcia dziś wieczorem? – Nie, tylko kilka iskier, kiedy ciotka kazała mi przestać nazywać Peteya Małym P. – Ta ksywka jest okropna. – Jej zdaniem nieprzyzwoita. – Wiesz, że w jej języku to oznacza „zboczona”? Bo ona taka jest. Mały sam ją znienawidzi, jak się zorientuje, o co biega. – Jezu, Sarah, on ma osiem lat. A jeśli myślisz, że małe „pe” oznacza „małego penisa”, to „duże pe”… Nieważne. Powinnam była lepiej to przemyśleć.

Sarah rechoce, a mnie robi się ciepło na sercu. Śmieje się tak rzadko. – Sheila nadal z tobą nie rozmawia? – Bez zmian. Nie żebym się ich spodziewała. – Miałam rację. Podejrzewałam, że będzie się izolować. – I tak nie jestem najlepszą kandydatką na przewodnika. Niewiele mogę jej pokazać, a jej pewnie nie interesuje, ile kroków jest ze stołówki do najbliższej łazienki. – Fakt. A jak tam Molly? – Jeszcze nie wiem. Rokowania są dobre. Prawdopodobnie nie będzie beznadziejna. Zapytaj później. – W porządku, jasnowidzko. – Dobra, a teraz powiedz mi, co wiesz. Niniejszym rozpoczyna się codzienne wyliczanie tego, co zauważyłyśmy i wywnioskowałyśmy w ciągu dnia. Moja lista jak zwykle jest krótsza, bo to Sarah jest oczami, a ja ustami naszego duetu. Nikt jednak nie zaprzeczy, że jeśli już coś mówię, mam na to mocne dowody. Dawniej robiłyśmy to dużo bardziej systematycznie, lekcja po lekcji, korytarz po korytarzu. Teraz skaczemy do woli, ale i tak nic nam nie umyka. Sarah opisuje, jak wyglądają ludzie i przedmioty, a ja kataloguję czas i miejsce, mówię o głosach, czasem o zapachach, tak żeby mogła zidentyfikować, o kogo mi chodzi, i dostarczyć mi później obrazy i dodatkowe informacje. Opowiadam jej o frajerze z trygonometrii, bo spodziewam się, że będzie uciążliwy i będę potrzebowała narzędzi, żeby sobie z nim radzić. Wspominam o spokojnym głosie, który spacyfikował osiłkowaty ton frajera – o głosie, który brzmiał znajomo, ale którego nie byłam w stanie nikomu przypisać. Jakbym słuchała kogoś mówiącego z akcentem innej znanej mi osoby, ale zupełnie innym głosem. Milknę, czekając, aż Sarah się odezwie, ale tego nie robi. Ja też nie, bo chcę zobaczyć, jak długo będzie trwać cisza. Po kolejnych kilku sekundach wiem, że coś jest na rzeczy. – No co?

– Czekam, aż mi o tym opowiesz. – O czym? – Naprawdę nie wiesz? – Czego nie wiem? – Serio nie rozpoznałaś tego głosu? Nie wiesz, do kogo należy? – A ty wiesz? Przecież nawet cię tam nie było. – Ale Kay była. Powiedziała, że trzymała książkę do matmy jak tarczę, ale ty byłaś spokojna jak głaz. – Tak powiedziała Kay? Spokojna jak głaz? – Oczywiście, że nie. Mówimy o Kay. Miała pięciominutowy słowotok. Wolisz to niż moje idealne zwięzłe podsumowanie? – Chryste, Sarah… – To był Scott. – Scott? Scott? Ale nie brzmiał… Podłoga znika. Żołądek mi się skręca, opadam na łóżko i wciskam plecy w zagłówek. – Głos mu się zmienił. Kiedy ostatni raz go słyszałaś, był w ósmej klasie. Miał tylko trzynaście lat. Rozmawiałyśmy już o tym, że niektórych imigrantów z Jeffersona będziemy znać – podziały administracyjne sprawiły, że chodziliśmy do tej samej podstawówki i gimnazjum, ale do innych liceów. Niektóre z tych osób były już na mojej liście palantów, ale jest ona tak długa, że reaktywacja kilku osobników zbytnio mnie nie zmartwiła. Jakoś nie przyszło mi do głowy, że będzie wśród nich Scott Kilpatrick. – Parker? Chwytam za telefon. – Muszę kończyć. – Czekaj! Nie rozłączaj… Ucinam rozmowę i wyrywam słuchawki z uszu – za szybko i pod złym kątem, więc boli. Scott Kilpatrick. Największy dupek na ziemi. Numer jeden na liście. Wykrzykniki. CAPS LOCK. Kwa, kwa, kwa. Wyłączam dźwięk w komórce. Mam ściśnięte gardło jak podczas

choroby, a na twarzy czuję gorąco. Scott Kilpatrick. Złamał Regułę numer 1. Podpada pod Regułę Nieskończoność. Bzzz, bzzz, bzzz. Wtykam telefon pod poduszkę. Scott Kilpatrick. Wróg publiczny numer jeden.

Rozdział trzeci

Reguły Reguła#1: Nie oszukuj mnie. Nigdy. Zwłaszcza wykorzystując moją ślepotę. Zwłaszcza publicznie. Reguła#2: Nie dotykaj mnie, jeśli wcześniej nie poprosiłeś o pozwolenie albo mnie nie ostrzegłeś. Nie widzę, że się zbliżasz. Zawsze będę zaskoczona. Najprawdopodobniej zrobię ci krzywdę. Reguła#3: Nie dotykaj mojej laski ani innych moich rzeczy. Każdy przedmiot musi zostać tam, gdzie go zostawiłam. Wystarczy trochę pomyślunku. Reguła#4: Nie pomagaj mi, jeśli o to nie proszę. Jeżeli to robisz, wchodzisz mi tylko pod nogi. I działasz mi na nerwy. Reguła#5: Nie mów do mnie podniesionym głosem. Nie jestem głucha. Zdziwiłbyś się, jak często mi się to zdarza. A jeśli cię to nie dziwi, to powinno. Reguła#6: Nie zwracaj się do ludzi, którzy mi towarzyszą, tak, jakby byli moimi opiekunami. Tak, to też zdarza się często. Reguła#7: Nie mów w moim imieniu. Do nikogo, nawet do swoich znajomych albo do dzieci. Pamiętaj, nie jesteś moim opiekunem. Reguła#8: Nie traktuj mnie, jakbym była półgłówkiem albo małym dzieckiem. Niewidomy nie znaczy opóźniony w rozwoju, więc nie mów powoli i nie używaj dziecinnego języka. Czy muszę to wyjaśniać? Reguła#9: Nie wchodź do miejsca, w którym jestem, ani z niego nie wychodź bez słowa. Jeśli to robisz, nie wiem, czy w ogóle tam jesteś. To po prostu kwestia taktu. Reguła#10: Nie wydawaj dźwięków, które mają mi pomagać albo

mną kierować. To głupie i niegrzeczne. I wierz mi – to ty wyjdziesz na idiotę i będziesz się wstydził, nie ja. Reguła#11: Nie bój się. Serio – oprócz tego, że w ogóle nie otwieram oczu, jestem taka jak ty. Tylko bystrzejsza. Reguła# Nieskończoność: Nie dostaniesz drugiej szansy. Nadużyj mojego zaufania, a już nigdy ci nie zaufam. Zdrada jest niewybaczalna.

Rozdział czwarty

Choć po tym, jak Sarah powiedziała mi o Scotcie, długo nie mogłam zasnąć, na dźwięk budzika wyskoczyłam z łóżka i w ogóle nie byłam senna. Dopiero teraz, w połowie siedemnastej rundy, padam wykończona na mokrą od rosy murawę. Powinnam zakończyć lekkim joggingiem albo przynajmniej energicznym spacerem do domu, ale nie mam na to siły. Nóż, który wwierca mi się między żebra, jest oznaką, że przesadziłam, ale to nic w porównaniu z bólem, który czuję na przemian w klatce piersiowej i w brzuchu. Był tam, jeszcze zanim zaczęłam biegać – to właśnie jego próbowałam odpędzić. Łapie mnie skurcz w lewej łydce: najwyraźniej ciało nie daje o sobie zapomnieć. Siadam, jedną ręką rozczapierzam sobie palce u stóp, drugą masuję rwący mięsień. Za mało tlenu, za mało wody, za mało czasu, za mało przestrzeni. Udaje mi się uniknąć poważniejszego skurczu i wstaję. Nie wiem, jak daleko jestem od siatki – z reguły nie zatrzymuję się w trakcie biegania. Po kilkudziesięciu krokach zwalniam i wyciągam rękę, aż dotykam ogrodzenia. Cholera, nie wiem, po której stronie jest dziura. Postanawiam iść w lewo, wodzę palcami po siatce: bum, bum, bum. Po kilkunastu krokach stwierdzam, że pewnie wybrałam zły kierunek. Nie podoba mi się to: zwykle nie tracę tu orientacji. Odwracam się i ruszam z powrotem. Po piętnastu krokach znajduję dziurę. Była tuż obok. Ocieram twarz brzegiem podkoszulka – on też jest mokry, ale mniej, więc to trochę pomaga. Powietrze jest chłodne, ale we mnie się gotuje. Próbuję głęboko oddychać, żeby uspokoić serce, płuca i brzuch. Zaczyna działać. Czuję, że wraca mi poczucie kontroli.

Wiedział, kim jestem, ale nie zwrócił się bezpośrednio do mnie. Zorientował się, że nie rozpoznałam jego głosu? Czy po prostu zdawał sobie sprawę, że i tak nie będę z nim rozmawiać, chłodna jak głaz? Powinnam taka być: niewzruszona, obojętna. Właśnie tego chcę. Czemu więc nagle się martwię, że inni tak o mnie myślą? Dlaczego w ogóle mam się przejmować opinią innych? Wcale mi na niej nie zależy. Po prostu mnie zaskoczył i tyle. Poza tym tylko Sarah o tym wie. Nie żeby mi przeszkadzało, że ktoś jeszcze może wiedzieć. Nie przeszkadzałoby. Nie przeszkadza. *** Siadam w stołówce razem z Molly, która też przynosi lunch z domu, i zaczynam jeść. Kanapka z cienko pokrojonym indykiem, serem szwajcarskim, majonezem light i musztardą, jak zawsze. Sarah przyjdzie za kilka minut, kiedy razem ze swoim niby-chłopakiem Rickiem Gartnerem odstoją już w długaśnej kolejce po jedzenie. W czasie ostatniej przerwy powiedziałam Molly, że może do nas dołączyć – nie wiem, z kim jadła wczoraj, bo w porze lunchu załatwiałam w sekretariacie sprawę podręczników audio. Ostrzegłam Molly, że wiele osób nazywa nas Stolikiem Odmieńców, i nie jest to przewrotny komplement. Odparła, że nie przejmuje się etykietami. Stwierdziłam, że to zarazem mądre i niemądre. Przytaknęła. – Co masz na myśli, mówiąc, że Rick jest niby-chłopakiem Sarah? – pyta Molly. – Chodzą ze sobą czy nie? – Czy według ciebie wyglądają na parę? – Wczoraj widziałam ich pierwszy raz. I to przez pięć minut. – A zgadłabyś, że są razem, gdybym ci nie powiedziała? – Nie wiem. Może. – No właśnie. Możesz nazywać go „może chłopakiem Sarah”. Ja wiem, że czasem są czymś więcej niż tylko przyjaciółmi, dlatego nazywam go „niby-chłopakiem Sarah”. – Często zrywają i z powrotem się schodzą? – Nie, raczej nie. Czyli jednak przejmujesz się etykietami.

– To co innego. Po prostu próbuję zorientować się w sytuacji. Idą. – Cześć, Parker, hej, Molly. – Rick z brzękiem kładzie na stole tacę i sztućce. Sarah robi to samo, tylko ciszej. – Cześć, Rick – odpowiadam. – Jak wakacje? Fajnie było? – Raczej nie. Spędziłem je z bandą nieudaczników. – Ja też. Molly musi wyglądać na zdziwioną, bo Sarah wyjaśnia: – Całe lato spędziliśmy razem. – Nie masz nic więcej na lunch? – pyta Rick. – Nie – odpowiada Molly. – I żałuję, bo chętnie bym cię poczęstowała. Lubisz sałatkę coleslaw? – Lubi się wydurniać – mówi Sarah tonem raczej mało żartobliwym. – Jedz swoje lazanie. – Chciałem się z tobą podzielić – mówi Rick. – Nie żebym jakoś szczególnie polecał, no chyba że lubisz tekturę w sosie pomidorowym. – Dzięki za dobre chęci. – Nie widziałem jeszcze Sheili – oznajmia Rick, jak zwykle niespodziewanie zmieniając temat. – Ja też nie – wtóruję mu. – Pękam ze śmiechu. Może w tym roku wysilisz się na jakieś nowe żarty? – To nie był żart. Pokazać ci prawdziwy żart? – Chwytam za przypinkę przy kamizelce, chyba tę, na której widnieje: „Czy ja cię już gdzieś nie widziałam?”. – Dzięki tobie, Parker, przejrzałem na oczy – stwierdza ze śmiechem Rick. – Teraz, kiedy już wiem, co to są żarty, chyba w końcu będę się śmiał na komediach, no nie? Bo na razie tylko mnie usypiają. – Niczego nie obiecuję. I nie, nie wpadłam jeszcze na Sheilę w szkole. Widujemy się tylko w domu. Nie rozumiem tylko, czemu cię to interesuje… ona ma chłopaka… ty masz niby-dziewczynę… – Po prostu mnie to dziwi. Wiem, że jesteście, no… Nieważne. Chodzi o to, że ona zna tu tylko ciebie. – To nie takie proste – mówi Sarah.

– Czytaj: tylko dziewczyna to zrozumie? – Rick – zaczynam wyrozumiałym tonem – pozwalamy ci tu siedzieć, bo jesteś niby-chłopakiem Sarah, a nie dlatego, że jesteś jedną z dziewczyn. Jeśli tego nie rozumiesz, po prostu się z tym pogódź. Albo się tym ciesz. – Pogodzić się oznacza mieć to gdzieś. Przymilanie się do twojej snobowatej kuzynki nie jest moim priorytetem. Mój plan w ogóle tego nie uwzględnia. Rozumiem, że jest w nowej szkole i kiepsko to znosi, ale to przecież nie twoja wina. Musi przestać się nad sobą użalać. Albo okazać trochę cholernego współczucia. Uśmiecham się. – Nie obchodzi mnie, co o tym myślisz, Sarah. Ten facet jest pierwszorzędny. – Wyciągam zaciśniętą pięść i czuję lekkie uderzenie w knykcie. – Może zostaniesz też moim niby-chłopakiem? Albo naszym wspólnym. – Ja ciągle się jeszcze rozglądam – wtrąca Molly. – Bez urazy. – Jasne – odpowiada Rick. – Wiedziałem od razu, jak tylko odmówiłaś pomidorowej tektury. Którą muszę czymś przepić. Chce ktoś coś do picia? – Dla mnie to co zwykle: puszkę K3. Nikt więcej się nie odzywa, więc Rick odchodzi. – Nie przypominam sobie, żebym skarżyła się na Sheilę. A przynajmniej nie Rickowi – stwierdzam. Nikt nic nie mówi. – Sarah? – Nie powiedziałam mu wiele. Tylko tyle, że musiała przeprowadzić się do nowego miasta i zmienić liceum. Wzruszam ramionami. – To tyle, nic więcej nie ma. Ogólnie kiepsko nam się układa, ale mnie kiepsko układa się z mnóstwem osób. – Bo nie przestrzegają Reguł? – pyta Molly. – Bo to bezmyślni nudziarze, którzy wszystko komplikują, nigdy nie mówią tego, co myślą, i obrażają się, kiedy ja to robię. No i nie przestrzegają Reguł. Tak przy okazji – nie powinniście ich nazywać „Regułami Parker” – to po prostu zdrowa dawka zdrowego rozsądku,

żeby uzdrowić relacje międzyludzkie. Rick wraca do stolika. – Trzymaj – mówi i muska zimną puszką moje palce. – Dzięki. – Pociągam za języczek, a drugą ręką przykrywam otwór, żeby lekko wstrząśnięty płyn nie wykipiał. Biorę pierwszy łyk. Mmmm… K3: karbonizowana, karmelowa, kofeinowa pychota. – Właśnie widziałem Sheilę – mówi Rick. – Niedaleko kas. Rozmawiała z Fantastycznym Trio. A raczej z jego częścią, Faith i Lilą. Kennedy nie widziałem. Nie siedziała z nimi. – To wymaga czasu – mówi Sarah. – W klikowym kosmosie zapanował chaos. Kiedy w szkole pojawia się ktoś nowy, jest testowany, katalogowany, procesowany i wchłaniany dość szybko, zazwyczaj do takiej samej grupy, jaką właśnie opuścił. Kiedy jednak łączą się całe szkoły, sprawa jest dużo bardziej skomplikowana. Każdy władca z dynastii Jefferson przyprowadził ze sobą całą świtę, i nie mamy pojęcia, jak ukształtuje się klikowa galaktyka. Sarah i ja sądzimy, że Sheila znajdzie się w elicie, na której czele stoi Fantastyczne Trio: Faith, Lila i Kennedy. Nie wiemy tylko, czy będzie to elita jeffersońska, czy adamsowa, jeśli pozostaną odrębne, co wydaje się mało prawdopodobne, albo jeśli się połączą, co wydaje się jeszcze mniej realne. – Pożyjemy, zobaczymy. Przynajmniej udało nam się trochę oświecić Ricka. – Wcale nie. Nadal nie rozumiem. I staram się to zaakceptować. – Każdy z członków Fantastycznego Tria ma z Sheilą więcej wspólnego niż ja, choć dopiero ją poznali, a ja spędziłam z nią całe lato. Nawet pod groźbą śmierci nie mogłabym gadać o designerskich dżinsach. Ale to chyba i tak nie ma znaczenia. – Dalej nie rozumiem. – Sądzę, że Sheila nie wejdzie do Fantastycznego Tria na stałe, bo pod tonami błyszczyku, blichtru i obłudy Faith ma jednak w sobie jakąś głębię. – Nadal nie łapię. – Cóż, no to będziesz musiał zaakceptować swoją ignorancję.

Powiem tylko, że jeśli Sheila do nich dołączy i stworzą Dynamiczny Kwartet czy coś w tym stylu, moja kuzynka w końcu palnie coś głupiego na mój temat, a wtedy Faith zrówna ją z ziemią i zatrze po niej wszelkie ślady. *** Kwa, kwa, kwa. Odbieram telefon. – Hej. – Hej. Minęły dokładnie dwadzieścia cztery godziny. Możemy o tym porozmawiać? – Wow. Może najpierw jakiś całusek. A jak tobie minęło popołudnie, Sarah? – Strasznie się wlokło, jeśli koniecznie chcesz wiedzieć. No więc co? – Wcale nie dałaś mi dwudziestu czterech godzin. Po prostu nie miałyśmy czasu pogadać na osobności. – To bez znaczenia. Upłynęły dwadzieścia cztery godziny. Teraz jesteśmy same. Co się stało? – Nic. – Nic. Absolutnie nic. – Tak jest. Nic się nie stało. Nie odezwałam się do niego ani on się do mnie nie odezwał. Nie mam pewności, czy w ogóle tam był. Dziś go nie słyszałam. – To… – …niebywałe, wiem. – Chciałam powiedzieć: twoja stara śpiewka. – Mam pewną przewagę nad niewybrakowanymi ślicznotkami. – Bez przypadkowego kontaktu wzrokowego sytuacja jest dużo mniej żenująca. – Co ty, do licha, możesz wiedzieć o kontakcie wzrokowym? – To, o czym tyle razy mi opowiadałaś. Nie zapominaj też, że przed wypadkiem przez siedem lat miałam sokoli wzrok. W drugiej klasie żenujący kontakt wzrokowy był moim chlebem powszednim. Pamiętasz Patela?

– Nie będziemy o nim rozmawiać. Mówimy o… – Nic się nie stało. Nic się nie stanie. – Od teraz do czerwca codziennie rano będziecie mieć razem trygonometrię. Zamierzasz udawać, że go tam nie ma? – To wcale nie takie trudne… – Nie, trudne nie. Idiotyczne. W końcu do ciebie podejdzie i zagada. I wtedy co? Zamierzasz traktować go jak powietrze? – W Marsh jakoś mi się udawało. – Przez kilka miesięcy. Potem szkoła się skończyła. Myślisz, że uda ci się przez kolejnych dziewięć? – Ja… – Dwa lata? I w ten sposób przestaję się dobrze bawić. W gruncie rzeczy i przedtem się dobrze nie bawiłam, ale nie prowadziłam też poważnej rozmowy. – W życiu nie ma nic pewnego – mówi Sarah. – Ale zapewniam cię, że zacznie z tobą rozmawiać. Przeprosi cię… – Już próbował… – Spróbuje jeszcze raz. Powie, że mu przykro… – Nie potrzebuję jego przeprosin… – To go nie powstrzyma. Poczeka, aż będziesz sama, i zacznie do ciebie mówić. A jeśli myślisz, że to się nie stanie, zaskoczy cię i nie będziesz wiedziała, co zrobić. – Będę. – Co? Nie zwracać na niego uwagi przez następne dni, tygodnie, miesiące? Może to było dobre dla trzynastolatków, ale nie jesteśmy już dziećmi. Powie, że wtedy był tylko smarkaczem, że zrobił głupstwo, żałuje i chce, żebyś mu wybaczyła… – Nie mogę. – Wiem, że nie możesz… – Ale uważasz, że powinnam. – Tego nie powiedziałam… – Jezu, Sarah, ty jesteś po jego stronie! Myślisz, że robię wielkie halo… – Nie, Parker, posłuchaj. Jestem po twojej stronie…

– No to czemu mnie gnębisz? – Głos mi drży. Nie cierpię, kiedy tak się dzieje, więc staram się mówić ostro i dobitnie. – Nie byłaś przy tym. To niewybaczalne. – Wiem. Nie-wy-ba-czal-ne. Chcę tylko, żebyś była gotowa. – Jeśli będzie próbował zmiękczyć mnie gadką pod tytułem: „Co zrobiło moje trzynastoletnie ja”, doskonale wiem, co mu odpowiem. Powiem: „Scott, w dupie mam ciebie i te twoje żałosne historyjki o małym głupim chłopcu. Jak człowiek zrobi coś idiotycznego, wszyscy muszą ponosić tego konsekwencje. Więc wracaj do swojego życia, ja zajmę się swoim i już nigdy więcej się do mnie nie odzywaj – tylko się zbłaźnisz, bo ja nie zamierzam ci odpowiadać”. No i jak? – W porządku, P. Bardzo dobrze.

Rozdział piąty

– Na miłość boską, Rick, mam nadzieję, że nie dmuchasz na jedzenie. Co piątek w stołówce jest barbecue, czego nie cierpię. Rick wie, że zapach pieczonej fasoli i zwęglonej kukurydzy przyprawia mnie o mdłości, i lubi przedmuchiwać go w moim kierunku. – Jest gorące – odpowiada rozbawionym głosem. – Od dwóch lat tutejsze żarcie jeszcze nigdy nie było gorące – mówi Sarah. – Nawet wczorajsza kiełbasa na gorąco nie była gorąca – dodaje Molly. – Szynka na ciepło ma temperaturę nieco powyżej zera. – Ohyda – mówię. – To nauczka, żeby zawsze przynosić lunch z domu. – Przepraszam – słyszę nieznajomy głos. Chyba stanął przy nas jakiś nauczyciel. Nikt się nie odzywa. Nie wiem nawet, czy mówił do nas. Upijam łyk K3. – Nazywam się Underhill i jestem trenerem. Parker, czy mogę z tobą chwilę porozmawiać? Lekko się krztuszę, obracam twarz na bok i odkasłuję. – Ze mną? Już zaliczyłam wuef. Proszę zapytać trener Rivers, ona wszystko panu wyjaśni. – Nie o to chodzi. Widziałem dziś rano, jak biegasz. Włosy jeżą mi się na karku. – Biegasz? – pyta Molly. – Dziś bladym świtem. Ja… – Chwileczkę! Możemy porozmawiać na osobności? Niezdarnie wstaję i chwytam laskę.

– Jasne, oczywiście. Przepraszam, że zakłócam lunch. Wyprowadzam go na korytarz i powoli przeciskam się przez tłum. – Może pan znaleźć miejsce, gdzie nikt nie będzie nas słyszał? Z prawej strony dobiega mnie zgrzyt otwieranych drzwi. – Ta sala jest pusta. Wchodzę i drzwi się zamykają. – Jest pan pewny, że jesteśmy sami? – Tak. Boisz się czegoś? Albo kogoś? Bać się nie boję. Jestem przerażona. Już samo to, że wuefista stał rano przy płocie i mi się przyglądał, jest straszne. A jeśli wieść się rozniesie… – Kto panu o mnie powiedział? – Nikt. Mieszkam niedaleko, przy Manzanita. Od dawna tam biegasz? – Od lat. Proszę, czy mógłby pan… zaraz, mówił pan o tym komuś? – Nie, ale… – To błagam, proszę tego nie robić! – Przerażenie zostawia strach w tyle i zaczyna doganiać panikę. Bieganie po boisku Gunthera jest mi niezbędne do zachowania zdrowia psychicznego. Jeśli ludzie się dowiedzą i przyjdą się na mnie gapić albo co gorsza zaczną włazić na trawę, tak że nie będę wiedziała, czy boisko jest puste… Nie będę w stanie stwierdzić, czy kogoś tam nie ma. Tak jak dziś rano, będę musiała się zatrzymywać. – Czy ktoś cię gnębi? – To… wolę być sama. Jestem ślepa, ale nie zaślepiona – wiem, że moje bieganie wygląda idiotycznie. Wolę nie mieć publiczności. Bardzo proszę, żeby pan nikomu o tym nie mówił. – Okej, nie powiem. – Czemu dziś rano pan się nie odezwał? – A skąd byś wiedziała, że naprawdę jestem nauczycielem, a nie jakimś przypadkowym nieznajomym, który zagaduje cię na pustym boisku? Nie chciałem cię przestraszyć. – Wiem, jak sobie radzić z nieznajomymi. Robię to nieustannie.

Nie wiem natomiast, czy ktoś koło mnie jest, dopóki się nie odezwie. Jeśli tego nie zrobi, to tak, jakby mnie szpiegował. Innymi słowy: Reguła numer 9. – Czy nie jest tak z każdym, kto cię mija? – Ludzie, których znam albo którzy znają mnie, to co innego. – Rozumiem – mówi, ale chyba nieszczerze. – W porządku, skąd miał pan wiedzieć. Tylko proszę nikomu nie mówić. Trzymam to w tajemnicy nawet przed niektórymi przyjaciółmi. – Wcale nie wyglądasz idiotycznie. Można poznać, że jesteś niewidoma tylko dlatego, że łopoczą za tobą końce opaski. To spektakularny widok. – No właśnie. – Biegniesz bardzo pewnie. Miałaś kiedyś psa przewodnika? – Nie, nigdy. Do tego, co robię teraz, nie jest mi potrzebny. Może później, kiedy skończę liceum i będę musiała się poruszać po obcych, zatłoczonych miejscach. – Mogę wiedzieć, kto cię nauczył biegać? Cieszę się, że mało o mnie wie, ale to pytanie mnie irytuje. – Czemu ktokolwiek miałby mnie uczyć? – No bo jest bieganie i bieganie. Wydaje mi się, że ty miałaś jakiś trening. – Mój tata biegał. Trochę mnie nauczył. Oddychanie i takie tam. – Myślałaś kiedyś o bieganiu na bieżni? Śmieję się. – Nie. Chyba pan rozumie, dlaczego biegam o szóstej rano na boisku Gunthera? Jest duże, puste i kwadratowe. Nie trzeba zostawać na torze. Jestem tam sama. – Wielu biegaczy ma problemy ze wzrokiem. Czy mogę zapytać, co widzisz? – Hmmm… Nic. – No tak, ale chyba widzisz światło, prawda? Tylko nie możesz skupić wzroku? Nie lubię o tym rozmawiać, ale postanawiam być dla niego wyrozumiała.

– Nie. Wszystko jest czarne. Wrak samochodu zmasakrował mi nerw wzrokowy. Oczy mam w porządku, tylko… światło zgasło. – Przepraszam. Nie powinienem zakładać… – Nie szkodzi. Większość niewidomych coś tam widzi. Uznał pan po prostu, że jestem w większości. – Nie, uznałem, że reagujesz na światło, no bo… po co nosiłabyś opaskę? Śmieję się. – To tylko ubranie. Jak kapelusz. Oryginalny dodatek, którego nikt nie może zmałpować, bo nic by nie widział. Nie śmieje się, co mnie martwi, ale potem słyszę rozbawienie w jego głosie, kiedy mówi: – Po prostu byłem ciekaw. A wiesz, że na paraolimpiadzie wszyscy niewidomi biegacze muszą zakładać zaczernione gogle? W ten sposób ci, którzy trochę widzą, nie mają przewagi. – To… okropne – stwierdzam i się śmieję. – Wszyscy mają też biegaczy przewodników. Gdybyś chciała spróbować na bieżni, moglibyśmy ci kogoś takiego zorganizować. – Nie, dziękuję – mówię i żeby odpowiedź brzmiała dobitniej, sięgam do drzwi, ale natrafiam tylko na powietrze. Wyciągam rękę i powoli idę w stronę wyjścia. – Nie ma się czego bać. Parskam śmiechem i chwytam za klamkę. – A wyglądałam na przestraszoną? – Nie kiedy biegłaś. Tak, minutę temu, kiedy pomyślałaś, że ludzie mogliby cię przy tym oglądać. No cóż, to zupełnie co innego. *** Molly siedzi ze mną na schodach, czekamy na ciotkę Celię. To stało się już naszym zwyczajem – odprowadza mnie na parking i dotrzymuje mi towarzystwa, dopóki ktoś po mnie nie przyjedzie. Nie rozmawiamy. Jak zwykle mnie to zastanawia. Albo już po tygodniu wyczerpały nam się tematy, albo jest w nastroju,

którego nie jestem w stanie odszyfrować, albo obmyśla, jak zadać niezręczne pytanie, albo… – Znasz Scotta Kilpatricka? Cholera. – Znałam – odpowiadam niezobowiązująco. – W gimnazjum Marsha. Czemu pytasz? – Wiesz, że siedzi przede mną na trygonometrii? – Tak, słyszałam jego głos. A co, podoba ci się? – Prawie go nie znam. – Większości dziewczyn to nie przeszkadza i tak się zakochują. – On czasem na ciebie patrzy. Napinam się. Wolałabym uciąć tę rozmowę, ale nie chcę też robić z tego wielkiej sprawy. – Jestem pewna, że ludzie gapią się na mnie cały czas. Dyżurny Zawadzacz Korytarzowy. Słoń w Składzie Porcelany. – Uwagę zwraca też twoja opaska na oczy. Dziś mam na sobie własnoręcznie ufarbowany szalik. Postanawiam skorzystać z okazji. Chwytam za koniec opaski i podnoszę go do góry. – Podoba ci się? Sama go zrobiłam. Jak wygląda? – Nie wiesz? Znaczy się, nikt ci nie mówił? – To tie-dye, trudno go opisać. Przypomina test Rorschacha. Co ty widzisz? – Głównie błękity i zielenie, trochę akwamaryny. Plamy czerwieni, strugi brązu, trochę fioletu. Równoległe pasy, ale to pewnie dlatego, że tak ją zwinęłaś. Całość wygląda trochę jak hipisowska wersja flagi Stanów Zjednoczonych. Co to mówi o mnie? – Jesteś praktyczna, obiektywna i bezpretensjonalna. Faith nie powiedziałaby brąz czy fiolet tylko burgund albo fuksja. Niektórzy twierdzą, że szalik jest wirujący albo wyczytują z niego wiele emocji. – Skąd wiesz, którą opaskę masz akurat na sobie? – Tu jest podpis, widzisz? – Pokazuję jej wszywkę na krawędzi. – Robię plastikowe plakietki z brajlem i naszywam je na ubrania. Większość ciuchów mam tak oznaczonych.

– Sprytne. Ale to nie dlatego Scott ci się przygląda. Cholera. Znów robi mi się gorąco. Przeczuwam, że zostaniemy z Molly przyjaciółkami, może nawet bliskimi, więc w końcu i tak się dowie. Jeśli mam rację, nie chcę wkładać wysiłku w unikanie czegoś, co i tak nieuniknione. – Od czwartej klasy byliśmy najlepszymi przyjaciółmi. Pod koniec ósmej… zaczęliśmy się całować. To tyle. Byliśmy parą krótko, potem zerwaliśmy i poszliśmy do innych liceów. – Musiał kiepsko całować. Parskam śmiechem. – Wcale nie. Ale… on… Biorę głęboki oddech. – Byliśmy ze sobą dopiero od kilku tygodni. Pewnego dnia w czasie lunchu jak zwykle poszliśmy do pustej sali, żeby, no wiesz… i wtedy usłyszałam śmiech. Oddech mi przyspiesza. Gdy o tym opowiadam, wracają do mnie wszystkie emocje, jakbym przeżywała to jeszcze raz. Panikę ogarniającą człowieka, który całkowicie komuś zaufał, wypił go, a potem ten ktoś zmienił się w żrącą truciznę. Wciągam głęboko powietrze, żeby uspokoić oddech. – Ktoś był w sali – mówi Molly. – Siedmiu ktosiów. Najpierw cholernie się przestraszyłam – poderwałam się, zderzyliśmy się ze Scottem zębami i wszyscy wybuchnęli śmiechem. A potem zaczęli gadać równocześnie. Nie pamiętam, co mówili. Głównie gratulowali Scottowi i cieszyli się, że udało im się mnie nabrać. Odepchnęłam go mocno, wpadł na jakieś rzeczy i zanim mnie dogonił, byłam już w połowie korytarza. Przepraszał mnie, mówił, że powiedział im tylko dlatego, że nie wierzyli, że jesteśmy parą, i inne takie brednie, których już nie pamiętam. Schowałam się w łazience i przeczekałam tam do końca przerwy. Potem poszłam do sekretariatu, zadzwoniłam do domu i tata po mnie przyjechał. Cisza. – Scott do mnie wydzwaniał… Nie odbierałam i od razu kasowałam wszystkie jego wiadomości. W szkole również próbował

mnie przepraszać, ale nie chciałam z nim rozmawiać i przyjaciółki, zwłaszcza Sarah i Faith, pomagały mi się od niego odpędzać. Przyszedł też do nas do domu i tata go odesłał. Najpierw nieźle mu nagadał, ale nie słyszałam ich rozmowy. Potem już nie wydzwaniał i nie próbował się ze mną kontaktować. Kiedy siedzieliśmy w tej samej sali, udawałam, że go tam nie ma. Po gimnazjum poszliśmy do innych liceów i to tyle. Stara sprawa. Proszę bardzo. Wszystkie paskudne szczegóły. Żadnych tajemnic. Opowiedziane lekkim tonem. Gotowe. Można o tym zapomnieć. – Nie wiem, co powiedzieć – odzywa się cicho Molly. – To okropne. Jej niespodziewana czułość sprawia, że serce zaczyna mi walić jak oszalałe. – To nic takiego, tylko dziecinne zabawy – mówię i natychmiast tego żałuję. Nie chcę tego rozdmuchiwać, więc silę się na obojętność, ale nie zamierzałam kłamać. A mówienie, że to nic takiego, jest kłamstwem. To było coś strasznego. Nadal jest. – Żartujesz? To jakiś koszmar. Okropność. A wcześniej Scott był twoim najlepszym przyjacielem? – Przez kilka ładnych lat. Dokładnie cztery. Kręci mi się w głowie. Gdyby Molly uznała to za błahe dziecinne świństewko, wszystko byłoby okej. Ale ton jej głosu, stwierdzenie, że cała sytuacja była dużo poważniejsza, niż ja to przedstawiam… – To niewyobrażalne. Gdyby mnie coś takiego zrobił, zabiłabym go. Nawet teraz mam ochotę go zabić. W piersiach czuję jeszcze większy ucisk. Nie mogę już dłużej o tym rozmawiać. Kiedy to się stało, nie chciałam zabić Scotta, tylko siebie. Zobaczyłam ten aspekt życia, o którym wcześniej wiedziałam, ale łudziłam się, że uda mi się przed nim ochronić. Po tym wszystkim zdałam sobie sprawę, że to niemożliwe. Schronienia po prostu nie ma. A przynajmniej nie takiego, o jakim marzę. – Więc tak – wzdycham – znałam Scotta Kilpatricka. Albo tak mi się przynajmniej wydawało. A potem się przekonałam, że wcale go nie znam. Bo tak naprawdę nie da się poznać drugiego człowieka. Nie

do końca. Molly porusza się i lekko mnie popycha. Na ramieniu czuję jej dłoń. Rozumiem, że najpierw mnie szturchnęła – dzięki temu jej dotyk mnie nie zaskoczył i uniknęłyśmy żenującego pytania o pozwolenie. Cieszę się, że już po tygodniu tak świetnie rozumie Regułę numer 2. Zastanawiam się, czy będę w stanie się nie rozkleić. Nie muszę zastanawiać się zbyt długo, ratuje mnie przyjazd ciotki. Idea ciotki wybawicielki jest tak ironiczna, że prawie wybucham śmiechem. Prawie. *** Cześć, tato, tydzień był dość zwyczajny. Trochę dobrego, trochę złego, jak zwykle. Przepraszam, że już nie rozmawiamy po szkole, ale trudno mi znaleźć czas, żeby posiedzieć w samotności. Petey myśli, że się nudzę, a przynajmniej że nie mam zajęcia. Myślę, że od teraz będę z tobą rozmawiać tylko przed snem. Przepraszam też, że mówię tak, jakbyś naprawdę słuchał. Wiem, że świat tak nie działa. Gdyby było inaczej, gdybyś naprawdę na mnie patrzył, nie musiałabym ci wszystkiego wyjaśniać. W każdym razie mój mózg chce funkcjonować w ten sposób. Teraz chciałabym się dowiedzieć, co powiedziałeś Scottowi tamtego dnia, kiedy odprawiłeś go z kwitkiem. Cokolwiek to było, zadziałało. Chyba nigdy ci nie mówiłam, jak bardzo byłam ci za to wdzięczna. Gdyby dalej napastował mnie jak jakiś żałosny romantyk, pewnie bym się rozsypała. Tyle że i tak się rozsypałam. Wiem o tym. Głównie w środku. Może ty też to wiedziałeś. Słyszałam to w twoim głosie – też zdałeś sobie wtedy sprawę, że nie zawsze będziesz mógł mnie ochronić. Starałam się dać ci do zrozumienia, że to nie jest twoje zadanie. Ale chyba niewystarczająco. Przechodzę przez pokój i jak co wieczór z szuflady na opaski wyjmuję plastikową buteleczkę po lekach. To w niej był xanax i to

właśnie ona leżała pusta na szafce przy łóżku taty tego ranka, kiedy go znalazłam. Wcześniej nie wiedziałam o jej istnieniu, choć od pewnego czasu była na wierzchu. To tej buteleczki firma ubezpieczeniowa użyła, żeby wymigać się od płacenia odszkodowania – dzięki niemu dom mógłby zostać przepisany na mnie zamiast na ciotkę. To tę buteleczkę chciałam mieć tak bardzo, że okładałam policjanta pięściami dotąd, aż obiecał mi ją oddać po zakończeniu dochodzenia. A zostało zakończone już po tygodniu. To ta buteleczka zdaniem ciotki potwierdzała coś, co ona zawsze wiedziała – że to tata był słaby, choć to jej siostra pewnego wieczoru wypiła za dużo wina i wjechała w filar mostu, zabijając siebie i sprawiając, że ostatnim obrazem, który zarejestrowałam, był widok jej wykrzywionej wrzaskiem twarzy. No i, co najważniejsze, to ta buteleczka przekonała mnie, że każdy ma tajemnice. Każdy. Nawet ludzie, których bardzo kochasz, i wydaje ci się, że dobrze ich znasz. Otwieram buteleczkę, wyjmuję z niej złotą gwiazdkę, ślinię ją i przyklejam do wiszącej na drzwiach tablicy. Czysty biały prostokąt wypełnia się gwiazdami. Jeśli ktoś pyta, mówię po prostu, że to sztuka dotykowa, moja Tablica Gwiazdek. Każdego wieczoru dodaję jedną, jeśli na nią zasłużyłam. Dziś przylepiam osiemdziesiątą pierwszą. Osiemdziesiąt jeden dni z rzędu bez płaczu. Wiem, że to był wypadek. Oksykodon na bolące plecy, dodatkowa dawka, bo pierwsza nie zadziałała, trochę ibupromu na obrzęk plus xanax, kilka piw, przez które zapomniałeś, że już wziąłeś leki, więc zażyłeś je znowu, i jeszcze jeden xanax, bo to był kiepski tydzień – to wszystko razem sprawiło, że między pierwszą a trzecią w nocy przestałeś oddychać. Wiem, że za żadne skarby nie zostawiłbyś mnie tu samej. Nie wierzę w to, co mówi policja, ludzie z ubezpieczenia czy najbliższa rodzina – ja po prostu to wiem. Ale wiem też, że dusiłeś coś w sobie, coś tak złego, że potrzebowałeś tych wszystkich pigułek. Nie sądzę, żeby to cokolwiek zmieniło, bo jestem pewna, że to był wypadek, ale może gdybym wiedziała, mogłabym jakoś pomóc. Może w ogóle nie musiałbyś brać leków. Może. Zdejmuję opaskę z oczu, wkładam ją razem z buteleczką

do szuflady i zasuwam ją. Przejeżdżam ręką po włączniku, żeby sprawdzić, czy światło jest zgaszone – czasem ludzie go nie gaszą, wychodząc, bo głupio im to robić, kiedy siedzę w pokoju. Klawisz jest na dole, więc pokój dla wszystkich wygląda teraz tak, jak dla mnie wygląda zawsze. A może nie. Pamiętam jak przez mgłę, że księżyc, gwiazdy i latarnie sprawiają, że w domu nigdy nie jest tak ciemno jak przed moimi oczami. Wchodzę do łóżka. Dobranoc, tato.

Rozdział szósty

Petey wariuje na punkcie anime, które mnie niezbyt zachwyca. Podobno wrażenia są głównie wizualne, a mnie zostaje słuchanie kiepskich aktorów czytających kiepsko przetłumaczone dialogi z kiepsko napisanych japońskich skryptów. Jest jednak niedziela, więc oglądamy – ja założyłam hachimaki, a on swoje gi i nowy purpurowy pas, który zdobył wczoraj. Ktoś wchodzi do salonu i pada głośno na skórzany fotel. Pewnie Sheila – tylko ona klapnęłaby obok mnie bez słowa. Teraz wysyła esemesy. Ja siedzę z głową opartą o kanapę i tak naprawdę wcale nie słucham kreskówki. Nie jestem nawet pewna, co leci, ale to nie ma znaczenia, bo nagle rozlegają się dźwięki gitary elektrycznej i eksplozji, które towarzyszą napisom końcowym. Ciotka woła z korytarza: – Dziewczyny, jesteście gotowe? – Jedziecie gdzieś? – pyta Petey z nadzieją. Nawet Sheila zdaje sobie sprawę, że Petey chce się doczepić, więc odpowiada znudzonym głosem: – Do galerii. Na zakupy. Ubraniowe. Nie bawiłbyś się dobrze. A my z tobą też nie. – I tak się z nami wybierzesz – mówi ciotka. – Taty nie ma, bo pojechał wymienić olej w samochodzie. Petey jęczy. – Będzie fajnie – wtrącam. – Potrzebuję nowych butów do biegania. Pomożesz mi wybrać. – Ale nie chcę czekać godzinami, aż Sheila przymierzy milion portek. – Nikt nie chce, kochanie – stwierdza ciocia, wchodząc do salonu.

– Dlatego ją zostawiamy. Kupimy tylko buty dla Parker i wracamy. – Kto pierwszy, siada z przodu! – wykrzykuje Petey, kiedy wychodzimy z domu. – Wykluczone, wy do tyłu – mówi ciotka. Dyktatorzy nie przestrzegają zasad, które im nie odpowiadają. – Ja siadam z przodu obok Sheili. – Ale skoro… – protestuje Petey. – To tymczasowe prawo jazdy – przerywa mu Sheila. – Nie mogę wozić pasażerów, jeśli mama nie siedzi obok. Musisz się z tym pogodzić. Instalujemy się z Peteyem na tylnym siedzeniu. Wyciągam rękę i szepczę: – Raz, dwa, trzy, cztery… On mocno ściska moją dłoń i odszeptuje: – Ogłaszam wojnę na kciuki. *** Krążymy po parkingu centrum handlowego Ridgeway. Nie wiem, czy jest zatłoczony, czy Sheila próbuje oszczędzić nam chodzenia. – Myślałam, że umówiłaś się z koleżanką w części restauracyjnej… To na drugim końcu – przypomina ciotka. – Wiem – odpowiada Sheila. Nie mam pojęcia, co to za nowa koleżanka. Sheila parkuje i znika, jeszcze zanim silnik ucicha na dobre. – Mogę iść do sklepu z grami wideo? – pyta Petey. – Nie kupujemy dziś żadnych gier. – Tylko popatrzeć? Petey lubi mi pomagać, ale zakupy to najwyraźniej za dużo, nawet dla niego. – Musimy pomóc Parker kupić buty, a potem wracamy prosto do domu. – Właściwie to nie potrzebuję pomocy – mówię, wcale nie po to, żeby się droczyć. Po prostu stwierdzam fakt. – Wchodzimy wejściem przy sklepie zoologicznym, tak? W środku się rozdzielimy i przyjdę

w to samo miejsce za pół godziny. – Super! – cieszy się Petey. – Nie, nie ma mowy. Oczywiście, że ci pomożemy, Parker. – Dziękuję, ale naprawdę nie ma takiej potrzeby. Wiem, dokąd idę i co chcę kupić, mam kartę kredytową. W razie czego wyślę wam esemesa. Jeśli przyjdę do sklepu zoologicznego wcześniej niż wy, pobawię się ze szczeniakami i poczekam. – To nie jest najlepszy pomysł. Tu popełniłam błąd. Przyznaję, że sugerowanie sklepu zoologicznego było pomyłką – Petey, który próbuje wynudzić szczeniaka, jest jeszcze bardziej męczący niż Petey, który błaga o grę wideo. Poza tym naprawdę chciałam dać jej szansę. Zaprzepaściła ją. – Ja nie mogę oddalić się na pół godziny, żeby kupić buty, a Sheili wolno łazić samej cały dzień? – To nie to samo, Parker – odpowiada ciotka zmęczonym głosem. – To dokładnie to samo. – Przykro mi, ale nie. Nie chcesz chyba o tym rozmawiać… – Właśnie, że chcę. Dlaczego tak się upierasz, żeby ze mną iść? – No bo po prostu jest łatwiej, kiedy… – Nie chcę, żeby było łatwiej. – A jak wybierzesz to, co chcesz? – Ja już wiem, co chcę. Powiem im to, przyniosą, dam im kartę kredytową i gotowe. – A co, jeśli policzą ci za dużo? Nie lepiej płacić gotówką? – Nie. Skanują pudełko i kwota blokuje się na karcie. Jak płacisz gotówką, na kasie może się wyświetlać sześćdziesiąt dolarów, a sprzedawca mówi sto i pakuje czterdzieści dolców do kieszeni. Oszukał cię, a ty nie masz na to żadnego dowodu. Ja płacę kartą i potem w domu sprawdzam w internecie, czy towar rzeczywiście kosztuje tyle, ile gość mówił, i płacę tylko wtedy, jeśli wszystko się zgadza. Cisza. Mieszkam z ciotką dopiero od trzech miesięcy i muszę ją jeszcze wiele nauczyć. Nie przypuszczałam, że to dziś przyjdzie mi domagać

się samodzielnych zakupów, ale skąd mogłam wiedzieć, że Petey, co zrozumiałe, będzie wolał iść do sklepu z grami? – Chciałam tylko pomóc – mówi ciotka. W jej tonie słyszę szczerość. I nutę urazy. Ale jeśli ktoś czuje się urażony, kiedy odrzucam pomoc, której nie potrzebuję, nie poczuwam się do winy. Nadal jednak tkwimy w martwym punkcie. – Posłuchaj, ciociu. Jeśli chcesz, możecie mnie śledzić, a zobaczysz, że świetnie sobie radzę. Petey będzie się nudził, ale od początku taki był plan. – Chcesz, żebyśmy cię śledzili? Szli dziesięć metrów za tobą? – Nie chcę. Ale nie mogę was powstrzymać. Rób, jak uważasz. Tylko nie interweniuj, no, chyba że znajdę się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. W każdym razie spotkamy się tu za pół godziny, jeśli wcześniej nie wyślę ci esemesa. Ciotka wzdycha. – No dobrze. Pomagając sobie laską, podchodzę do ściany. Przez to całe targowanie niemal straciłam orientację, ale odgłosy szczeniaków po lewej pozwalają mi się odnaleźć. Wiem, że w tej części galerii nie ma ławek ani innych przeszkód, idę więc pewnie, uderzając laską na tyle głośno, żeby ostrzec ludzi, którzy mnie nie widzą. W tym skrzydle jest siedem sklepów. Laska odbija się od bocznej ściany, następnie trafia w pustą przestrzeń, kiedy mijam wejście, a potem znów jest ściana. Po siedmiu dziurach wiem, że jestem w samym centrum galerii. Spodziewam się, że to tu ciotka może zainterweniować po raz pierwszy, bo idę prosto na fontannę. Celowo, ale ona o tym nie wie. Konstrukcja sięga mi ledwie do kolan i ciotka pewnie myśli, że wpadnę do środka. Gdy laska uderza o brzeg fontanny, zatrzymuję się. Nikt się nie odzywa. Nikt z wyjątkiem małego chłopca, który szepcze głośno: – Mamo! Mamo! Zobacz! Nie mam pojęcia, o co mu chodzi. Może o mnie, a może o psią kupę w fontannie. Teraz czeka mnie najtrudniejsze: dojście od fontanny do sklepu z butami.

– Ona udaje, że jest ślepa! – Chłopiec szepcze tak głośno, że jego głos niemal roznosi się echem. Zawsze się zastanawiam, czy reagować na takie komentarze, czy nie. Nie wiem, jak daleko stoi ten dzieciak, więc nachylam się trochę w jego stronę. – Nie udaję – mówię głośnym szeptem. – Naprawdę jestem ślepa. Ale nie głucha. Chłopiec bierze gwałtowny wdech i słyszę jakieś szamotanie. Może chowa się za mamą. – To czemu nosisz opaskę na oczach? – pyta. – Chodź, Donnie – mówi młoda kobieta. – Nie przeszkadzaj jej. – Noszę ją, bo jest ładna. I dlatego że podczas drugiej wojny światowej japońscy piloci zakładali takie opaski, a potem celowo zderzali się z przeszkodami. Ja czasem zderzam się z przeszkodami, ale nie celowo. Zdaję sobie sprawę, że to, co mówię, może ich urazić, nawet jeśli nie są Japończykami. Za późno. – Kamikadze! – krzyczy malec i zaczyna naśladować dźwięki samolotu, pocisków i wybuchów, zapewne nawilżając powietrze mnóstwem śliny. Po tym przerywniku czas na najtrudniejsze. Running Rampant, sklep z butami, znajduje się w skrzydle galerii naprzeciw fontanny, która jest okrągła. Najlepiej obejść ją łukiem, twarzą zawsze w tym samym kierunku, bo obracając się, łatwo mogę stracić orientację. W miarę jak to robię, dźwięki samolotu stają się coraz cichsze. Kiedy wydaje mi się, że zaliczyłam kolejną część trasy, czas sprawdzić, czy jestem tam, gdzie chciałam być. Idę kawałek przed siebie i nie trafiam na ścianę, więc orientuję się, że jestem w głównym skrzydle. Następnie kieruję się na prawo, bo wiem, że tam jest sklep. Udaje mi się na nikogo nie wpaść – na ludzi, którzy patrzą w inną stronę czy gapią się na wystawy i po prostu nie słyszą mojej laski. Docieram do drzwi, wchodzę do sklepu i idę przed siebie, aż moja laska uderza w coś, co jak przypuszczam, jest regałem z butami. Wyciągam rękę i dotykam płótna i sznurówek. Udało się. Teraz czekanie, z reguły niedługie.

– W czym mogę pomóc? Głos chłopaka. Chyba w moim wieku. Nie rozpoznaję go. – To zależy. Pracujesz tu? Śmieje się. – Tak, jestem pracownikiem tego sklepu. Chcesz dotknąć mojego identyfikatora? – Nie, dopóki się lepiej nie poznamy. No, chyba że jest brajlem. – Niestety nie. Jest na nim napisane „Jason”. Szukasz kogoś konkretnego? – Nie. – Unoszę lekko prawą nogę i przekrzywiam stopę na bok. – Macie taką samą parę jak ta? Rozmiar osiem. – Hmmm… Chyba już ich nie dostajemy. – W takim razie coś zbliżonego. Nie jestem wybredna. – Czarne? – Koniecznie. Na tym akurat mi zależy. Żadnych pasków, kolorów czy udziwnień. Mają być tak czarne, że jeśli biegam nocą, kierowca mnie nie zauważa i ginę pod kołami. – Fakt, równie dobrze możesz biegać nocą, skoro i tak nie potrzebujesz światła. Zaraz wracam. Odchodzi. Nie skomentował biegania nocą ani tego, że w ogóle biegam. Nawet z tego zażartował. Mógłby mi się podobać. Tyle że nie wiem, czy ma siedemnaście, czy dwadzieścia siedem lat – nawet mnie niezręcznie o to pytać. Odpowiadam: „Dziękuję, ktoś już mnie obsługuje” trzem różnym sprzedawcom, zanim Jason wraca. – Trzy kroki po twojej prawej jest pusta ławka – mówi. Kiedy przechodzę tam z laską i wyciągniętą ręką, Jason ciągnie dalej: – Nie wiem, czy zależy ci na marce… – Nie zależy. Znajduję ławkę i siadam. – Okej. Ten model, który masz na sobie, trafił do dyskontów. Zastąpili go tym – jest podobny, tylko lepiej stabilizuje podbicie. Ma też inteligentną piankę w pięcie, która niespecjalnie pomaga, ale w niczym nie przeszkadza. Chcesz, żebym ci je zawiązał?

Zapytał. Zdobywa kolejne punkty. – Daj mi jeden, a ty wiąż drugi. – Wyciągam rękę i ląduje w niej but. – Jasne. – Siada obok mnie. – Możemy się ścigać. Mam duże doświadczenie w wiązaniu butów, ale on tu pracuje, więc przypuszczam, że wygra. – Biegasz? – pytam. – Czy to tylko praca? – A to się wyklucza? Tak, biegam. – W szkolnych zawodach? – drążę. Bardzo dyskretny wywiad. – Też. To znaczy jeśli się zakwalifikuję do drużyny, co powinno się udać. Eliminacje są w przyszłym tygodniu. – Gdzie chodzisz? – Teraz do Adamsa, jestem w ostatniej klasie. A ty? – A, jeden z najeźdźców. Ja jestem lokalsem. – Serio? Teraz zastanawiam się, czy się ze mnie nabija. Nie uważam się za pępek świata, ale jakie są szanse, że nie zauważył dziewczyny z opaską na oczach, która sunie po korytarzu, stukając laską? Nie mogę tego przepuścić. – Nie widziałeś mnie tam? – Nie, pewnie nie mamy wspólnych zajęć. – I nie chodzimy po tych samych korytarzach. Ani nie jemy w tej samej stołówce. Śmieje się. – W przerwie na lunch chodzę po bieżni z batonem zbożowym. Kończę wiązanie. – Stop. Skończyłeś? – Yyyy… – stęka. – Taaak… skończyłem… gotowe. – Wygrałam, co? – Tego się nigdy nie dowiesz. Wow, pierwsze pięć minut znajomości, a on już nieszkodliwie i dowcipnie nabija się z mojej ślepoty. Wkładam obydwa buty i wstaję. – Masz przed sobą miejsce na trzy, cztery kroki. Jeśli chcesz więcej, mogę oczyścić dla ciebie całą alejkę.

– Nie, wystarczy. – Podskakuję na palcach i próbuję różne pozycje. Dziwnie się w nich czuję, ale w przypadku nowych butów to normalne. Poza tym wszystko okej. – Ile kosztują? – 79,99. Wyjmuję z kieszeni kartę kredytową i mu ją podaję. – Biorę. Za chwilę podejdę do kasy. – Nie ma potrzeby. Mamy już przenośny skaner. Kiedy on skanuje pudełko (bip) i coś wpisuje (klik, klik), ja wkładam z powrotem stare buty i pakuję nowe. – Musisz podpisać na ekranie. Ustawię ci długopis. Wyciągam rękę i trafiam na długopis. Chwytam go, a on łapie za drugi koniec i przyciąga, aż rysik uderza w twardą powierzchnię. – Tutaj. Podpisuję się, a on bierze długopis. – Paragon włożyłem do pudełka. – Dzięki. – Jak potem będziesz sprawdzała, a powinnaś, nie zdziw się, że buty kosztowały tylko sześćdziesiąt osiem dolarów, czyli siedemdziesiąt trzy dolary i siedemdziesiąt osiem centów z podatkiem. – Są w promocji? – Nie, ale mam zniżkę dla rodziny i przyjaciół. Chyba jesteśmy już przyjaciółmi. Za każdym razem wpisuję specjalny kod. Zniżka nie jest przypisana do twojego konta. Gdy znów przyjdziesz, po prostu zapytaj o mnie. Nazywam się Jason Freeborn. – Super. Dzięki, Jason. – Szef może zapytać, więc lepiej będzie, jeśli podasz mi swoje imię. – Słucham? – Jak masz na imię? O rany. Ale ze mnie idiotka. – Parker. Parker Grant. Jak na karcie kredytowej. – Wolałem się upewnić. Niektórzy używają kart rodziców. – Marzenia. – Proszę, to buty. Obiecaj, że nie będziesz biegała nocą, choć

możesz. – Obiecuję. – Świetnie. Może zobaczymy się w szkole. A skoro jesteśmy już przyjaciółmi, chciałbym kiedyś zobaczyć, jak biegasz. Najdziwniejsze jest to, że zastanawiam się, czy mu nie pozwolić.

Rozdział siódmy

Pani doktor przyjmuje. Tylko że w gabinecie, a raczej przy stoliku przed boiskiem, gdzie siedzimy teraz z Sarah, nie ma żadnych pacjentów. Zapewniamy im łatwy dostęp, ale w zasadzie niewiele prywatności. Sarah twierdzi, że wystarczy mówić cicho i nikt nas nie podsłucha, ludzie jednak i tak mają opory przed przyjściem – nie chcą być z nami widziani, bo większość uczniów wie, po co tu co rano siedzimy. W każdym razie większość lokalsów z Adamsa, imigranci z Jeffersona raczej nie. – Lori rozmawia z kimś, kogo nie znam, i zerka w naszą stronę – informuje mnie Sarah. – Albo nas obgaduje, albo zbiera się na odwagę, żeby tu podejść. O, idzie Molly. – Cześć, co słychać? Zawsze tu rano siedzicie? – Codziennie – odpowiadam. – Spełniamy dobre uczynki. – Mnie to wygląda raczej na relaks. – Pozory mylą. Zapewniamy cenną usługę, która cieszy się dużym wzięciem… – Idą – przerywa mi Sarah z lekkim napięciem w głosie, bo Molly jest przy nas. Zanim zdążę zareagować, Lori mówi: – Cześć, Sarah, cześć, Parker. Potem odzywa się dziewczyna, której nie znam: – Cześć, Molly. – Cześć, Reg – odpowiada Molly. – Jak tam wakacje? – W porządku. – To Regina – wyjaśnia Lori. – Ma problem. Poradziłam jej, żeby pogadała z wami.

– Usiądź – zaprasza ją Sarah. – Hmm… Molly? – Ona mi nie przeszkadza. Może zostać. I tak zna większość tej historii. Słyszę szuranie i wszyscy zajmują miejsca. – No dawaj, Regina – mówi Lori. – Słuchamy. – Dobra… W zeszłym roku umawiałam się z Gabe’em, ale tuż przed wakacjami zerwaliśmy. – Zapadła cisza. – Regina… – zaczyna Lori. – Rzucił mnie. A potem pojechał na wymianę do Hiszpanii. Na całe lato. – Chwileczkę – przerywam. – A jak zerwał? Osobiście, przez telefon, esemesem? – Byłam w pracy i dostałam esemesa: „Musimy pogadać w cztery oczy”, więc odpisałam: „O czym? Denerwuję się, coś się stało?”. Odpowiedział, żebym do niego zadzwoniła, skoro tak się niecierpliwię, a ja na to, że teraz nie mogę, bo jestem w pracy, ale że zadzwonię w czasie przerwy. No i zadzwoniłam, a on ze mną zerwał. – Powiedział dlaczego? – pyta Sarah. – Mówił, że się od siebie oddaliliśmy. Że oboje wiemy, że między nami się oziębia, a on nie chce tego ciągnąć, bo mamy jeszcze tylko rok liceum. – Miał rację? Naprawdę się oziębiało? – Nie zauważyłam, ale… Cisza. Tego muszę się potem dowiedzieć od Sarah: czy dziewczyna patrzyła na ręce, czy podnosiła wzrok do góry, szukając odpowiednich słów, czy może wodziła oczami po twarzach, bo nie chciała mówić przy wszystkich… – Nie możemy obiecać, że cała rozmowa pozostanie między nami, bo niektóre problemy nas przerastają – mówi Sarah. – Ale jeśli chcesz powierzyć nam coś w zaufaniu, dochowamy tajemnicy. Tylko powiedz. – Nie o to chodzi. Tylko… no… od początku nie było gorąco. – To znaczy ty nie byłaś w nim zakochana czy on w tobie? – pytam.

– O, nie, było nam razem wspaniale, tylko… może on chciał to zrobić szybciej niż ja? – Czyli powiedział, że się oziębia, ale chodziło mu o to, że zbyt wolno się rozgrzewa? – pytam dalej. – Możliwe. – Rozmawialiście o tym? – pyta Sarah. – Nie. Prawie się nie odzywałam. Byłam w pracy, a to spadło na mnie tak niespodziewanie. Sama nie wiem. Miałam wrażenie, że zawaliłam. Nie chciałam jeszcze pogarszać sprawy, analizować, co jest nie tak, obiecywać, że to naprawię, czy coś w tym stylu. Chciałam po prostu się rozłączyć. No i się rozłączyłam, koniec kropka. Przynajmniej do zeszłego tygodnia. Wtedy znów zaczął do mnie dzwonić. – Chce, żebyście znów byli razem? – Tego nie powiedział. A ja nie zapytałam. Mówił tylko, że za mną tęskni i chce się dowiedzieć, co u mnie słychać. – A ty nie wiesz, czy tego chcesz? – pyta Sarah. – Nie wiem, czy powinnam. – Nieważne, co powinnaś – stwierdzam. – Parker ma rację – szybko wtrąca Sarah, co jest dla mnie sygnałem, że ona chce się tym zająć, więc milknę. – Pytałam, czy chcesz. Tylko to się liczy. – Nie wiem. Chyba tak. Dobrze nam razem. Brakuje mi go, ale… po tym, jak ze mną zerwał… sama nie wiem… To chyba byłoby dziwne. – Dziwne? Co masz na myśli? – pyta szybko Sarah, żeby podkreślić wagę pytania i ubiec mnie, bo przeczuwa, że chcę wkroczyć do akcji. – Nie wiem. Po prostu dziwne. Nie spodziewałam się, że zerwie, więc w każdej chwili może to zrobić jeszcze raz i znów mnie zaskoczy. Cały czas bym o tym myślała. Ale chyba tak samo miałabym z każdym innym. Po prostu przedtem w ogóle się nad tym nie zastanawiałam. – No więc co chcesz zrobić? – pyta Sarah. – Chyba… Chyba chcę z nim być. Nie chcę tylko cały czas bać się

najgorszego, rozumiecie? – Tak, doskonale. – No to… co mam zrobić? – Nigdy nie mówimy ludziom, co mają robić… – No chyba że to oczywiste – wtrącam, bo już nie mogę się powstrzymać. – Właśnie sama to powiedziałaś. Znajdź sobie kogoś, przy kim nie będziesz musiała nieustannie bać się zerwania. Czy ten gość, jak mu tam…? – Gabe. – Czy z Gabe’em będziesz musiała się tego bać? – Chyba tak. – No to problem się rozwiązał. – Ale ja za nim tęsknię… – Powiedział, że dla niego wasz związek jest za chłodny. Trzeba docenić, że zerwał z tobą przed wyjazdem, zamiast zdradzać cię z Hiszpankami. Minus za to, że teraz próbuje do ciebie wrócić i sprawdza, czy spędziłaś samotne lato – byłaś sama? – Tak. – Czy trzy miesiące bez niego skłoniły cię do zmiany zdania. I teraz, żeby go zatrzymać, ty dasz mu to, czego chce. – Tego nie mówił. Nie przypuszczam, żeby był aż tak wyrachowany… – Ale już wiemy, że jest. Chodziliście ze sobą, więc musiał znać twój grafik. A jednak przysyła ci esemesa, kiedy ty jesteś w pracy, i pisze, że musicie porozmawiać. Wiedział, że odpowiesz. Kiedy to zrobiłaś, pisze, że musicie porozmawiać na osobności – doskonale zdaje sobie sprawę, że nie będziesz w stanie czekać. A potem zrywa z tobą przez telefon, nie naraża się na żenujące spotkanie, a winę za nieelegancką formę może zrzucić na ciebie. Gdyby nie był przebiegły, poczekałby, aż się zobaczycie. Cisza. – Skoro wcześniej nie był zadowolony, to czemu teraz miałoby być inaczej? – mówię. – Albo się zmienił, albo ma nadzieję, że ty się zmieniłaś. Zmieniłaś się? – Raczej nie.

– On niestety też nie. Ludzie się nie zmieniają. Uczą się tylko na błędach i stają się lepszymi aktorami. Znów cisza. – Nie wiem, czy ci to pomoże, ale gdybyś chciała pogadać, to jesteśmy tu co rano. Słyszę szuranie i odgłos kroków. – Poszły sobie. – Jak to się skończyło? – Wyglądała na zdezorientowaną. Typowy dysonans poznawczy. Chce odzyskać coś, co wydaje jej się, że miała, wie, że tak naprawdę to wcale nie istnieje, bardzo by chciała, żeby istniało, i walczy ze sobą, zastanawia się, ile może zracjonalizować, żeby to odzyskać. – Chwila, czy ktoś mi wytłumaczy, co tu się właśnie stało? – odzywa się Molly. – Regina podchodzi i zaczyna się wam zwierzać? Przecież w ogóle się nie znacie. – To nasza specjalność – mówi Sarah. – Wszyscy z Adamsa o tym wiedzą. Słuchamy bez osądzania. Parskam śmiechem, ale Sarah mnie ignoruje. – I udzielamy obiektywnych rad. Z reguły udaje nam się zachować dyskrecję… – Czy ona patrzy na mnie? – pytam. – Ja trzymam poufne informacje w tajemnicy, ale wartość tego, co robimy, częściowo zasadza się na tym, ile wiemy o innych. Pomagałyśmy na przykład… – Parker! – strofuje mnie Sarah. – No dobra! – odburkuję. – Nie zamierzałam używać imion. – Przestańcie – uspokaja nas Molly. – Miałam was pytać, czy robicie to na poważnie, ale Regina… to znaczy… – Powiedziała, że wiesz o jej zerwaniu – mówię. – Rozmawiała z tobą? – Trochę. – I co jej powiedziałaś? – Mniej więcej to samo co wy. Chyba było jej to potrzebne. – Oczywiście. Jeśli facet jest cudowny, mówimy, że jest cudowny. Jak jest idiotą, to że jest idiotą. Wiele osób potrzebuje jasnego

przekazu, ale od przyjaciół go nie dostaną. Trudno mówić tak szczerze jak my i pozostać przyjaciółmi. – Parker ma na myśli swój rodzaj szczerości – wtrąca Sarah. – I owszem, bardzo trudno przyjaźnić się z kimś, kto przekazuje prawdę w ten sposób. – Auć – mówię. – Ludzie właśnie tego potrzebują, po to do nas przychodzą. Nie mają miesięcy czy lat na tradycyjną, profesjonalną terapię. Tak więc Sarah zaczyna, a ja przechodzę do sedna. – Jak to się w ogóle zaczęło? – pyta Molly. – To, że wy tu siadacie… Skąd ludzie o was wiedzą? Czekam, aż Sarah jej to wyjaśni. Ale ona milczy. Obracam twarz w jej stronę. – No, Sarah, powiedz jej. – O rany – mówi Sarah pełnym dezaprobaty głosem. – Wredności nie cierpię, ale zadufania… Fe! Uśmiecham się. – No dobra – kapituluje. – Jednym z niespodziewanych skutków ślepoty Parker było to, że stawała się coraz mniej… delikatna. Mówiła, co myśli, bo nie widziała reakcji na twarzy słuchacza. Potem, w pierwszej klasie liceum, kilka osób podziękowało jej za bezpośredniość. Po pewnym czasie zdali sobie sprawę, że miała rację, i bardzo im to pomogło. Robi to już od dwóch lat. – No widzisz, wcale nie było tak trudno – mówię, a potem obracam się znów w stronę Molly. – Sarah umniejsza swoją rolę. Jesteśmy zespołem, bo to od niej czerpię większość informacji, które potem przekazuję ludziom. Jak mówiłam, ona jest oczami i mózgiem tej operacji, ja jestem tubą. – Wow, to jak duet psychologów dobry gliniarz i zły gliniarz – stwierdza Molly. – Powinnyście pobierać opłatę. Pięć centów za sesję. – Święta racja! – mówię. – Przedtem wystawiałyśmy kubek z Lucy z Fistaszków z napisem „Pani doktor przyjmuje”, ale jakiś czas temu się rozbił. – Chyba pora się przyznać – mówi Sarah bez cienia skruchy w głosie. – Rozbiłam ten kubek specjalnie.

– Serio? – Jestem w szoku. – Czemu? – Lucy zawsze mówiła Charliemu Brownowi prawdę, ale była zupełnie bez serca. My takie nie jesteśmy. Lucy to zimna suka. – Ale to idealnie do was pasuje – stwierdza Molly. – Każda z was jest połową Lucy. Sarah, ty jesteś przenikliwą psycholożką, a Parker jest… Śmieję się. Nie da się zaprzeczyć. Nie żebym chciała się wypierać. *** Szyfr do mojej szafki jest bardzo prosty: zero-zero-zero, a przy zerze na gałce jest wypustka. Mam osobną kłódkę na kluczyk, bo nigdy nie wiem, czy ktoś nie zagląda mi przez ramię. Prosiłam o zlikwidowanie zamka na kod, ale podobno nie można tego zrobić bez zniszczenia szafki – w co nie wierzę – więc udało mi się chociaż wymóc ustawienie najprostszej kombinacji. W rezultacie za każdym razem, kiedy chcę dostać się do swoich rzeczy, muszę pokonywać dwa zamknięcia. – Cześć, Parker. To Faith. Ostatnio nie wita się już ze mną tak po prostu, więc zastanawiam się, czego może chcieć. Nie martwię się jednak: lekcje się już skończyły, a Molly ma co robić w bibliotece, zanim do niej dołączę. – Hej, hej, Fay! – To stare przezwisko z dzieciństwa. Faith pewnie już go nie lubi, ale ja jestem w dobrym humorze, a ona nigdy nie prosiła, żebym przestała go używać. – Chcesz jechać w weekend do galerii? Było dziewięćdziesiąt dziewięć kwestii, które spodziewałam się usłyszeć. Tej wśród nich zabrakło. Faith i ja nie spędzamy razem czasu, głównie dlatego, że nic już nas nie łączy. Udajemy, że kiepsko się nam układa, ale tak naprawdę nadal jesteśmy przyjaciółkami. Wiele razem przeżyłyśmy, świetnie się dogadywałyśmy i nawet w najgorszych sytuacjach mogłyśmy na siebie liczyć, tyle że nie przebywamy razem na co dzień.

– Jest dopiero poniedziałek – mówię, grając na zwłokę. – Planujesz z dużym wyprzedzeniem. – Jeżdżę do Ridgeway w każdy weekend. Pomyślałam, że może dla odmiany chciałabyś się wybrać na zakupy ubraniowe z kim innym niż Sarah „Rozciągnięte Gacie” Gunderson. – Rozumiem, że ona nie jest zaproszona? – Jeśli chce, może jechać. – Z reguły nie robimy zakupów razem. – Nigdy się nie zastanawiałam, jak Sarah się ubiera. – Czy Sarah często nosi szerokie spodnie? – Dresowe. Nie, nie często. Tylko siedem dni w tygodniu. Chcesz jechać? Nie chcę. I… chcę. Nie mam ochoty na to całe zamieszanie, nakłanianie mnie do wyboru ciuchów, które są zbyt wyzywające albo nie w moim stylu, ale… od śmierci taty nie kupiłam nic oprócz tych wczorajszych butów. A tylko buty mogę kupować bez pomocy. – Czy ty zwykle nie jeździsz z Lilą i Kennedy? – Nie zawsze. Ale jeśli nie chcesz, to okej. Zastanawiam się, czy to nie jest jedna z tych chwil, kiedy powinnam przestać tak wszystko analizować. Stwierdzam, że nie. – Czemu zapraszasz mnie właśnie teraz? – O co ci chodzi? – Nigdy nie byłyśmy razem na zakupach, a tu nagle, w poniedziałek po południu, chcesz jechać do centrum handlowego, ale dopiero w weekend. Dlaczego przyszło ci to do głowy? – Mówiłam już: jeśli nie chcesz… – Nie powiedziałam, że nie chcę. Cisza. – Z tobą nic nie jest łatwe, Parker. Nic. W jej głosie słychać zrezygnowanie, nie złość. Czuję lekkie ukłucie, bo wiem, że ma rację. Nagle mnie oświeca. – Czy to dlatego, że teraz jestem sierotą? Wzdycha. To dla mnie wskazówka, jakim ciężarem jest dla niej nasza przyjaźń. – Tak, Parker, zapraszam cię, bo jesteś strasznie biedna

i potrzebujesz litości. – Zamyka swoją szafkę. – A twoim głównym problemem jest to, że musisz wszystko analizować jak martwe żaby na biologii. Śmieję się. – Znamy się od przedszkola, a ty dziś pierwszy raz w życiu zapraszasz mnie na zakupy. I dziwisz się, że pytam dlaczego? – Nie powiedziałam, że się dziwię – odpowiada. – No dobra. Widziałam cię wczoraj, jak kupowałaś buty. – O, to czemu nie zagadałaś? Aha, Fantastyczne Trio. Odchrząkuje – nie cierpi tej nazwy. – Byłam sama. Rozmawiałaś z przystojnym gościem. Nie chciałam, żeby czar prysł. – Był przystojny? – pytam. – A to ma dla ciebie znaczenie? – Ha, widzisz, jak dobrze mnie znasz? Chwila, byłaś na zakupach sama? – Czasem trzeba. Ty pewnie uważasz, że zawsze należy robić to solo, bo nie chcesz niczyjej pomocy. Mam rację? W życiu się do tego nie przyznam. – Czy uważasz, że Lila i Kennedy mają lepszy gust niż ty? – Nie chodzi o pomoc w wybieraniu. Po prostu tak jest przyjemniej. Weselej. – Przyjemniej? Weselej? – Wiesz co? Zmieniłam zdanie. Ty musisz jechać. Sarah i Molly też. Nie możecie trąbić na prawo i lewo, że jesteście wszystkowiedzące, jeśli nigdy nie byłyście na zakupach z koleżankami. Jedziemy w najbliższą sobotę – już postanowione. Nikt, absolutnie nikt nie może mi mówić, co mam robić. – No dobra – odpowiadam.

Rozdział ósmy

Kiedy słyszę samochód ciotki, żegnam się z Molly i podchodzę do krawężnika. Potem otwieram drzwi, rzucam plecak na podłogę i wsiadam. – To ja – mówi Sheila. – Moja mama nie mogła przyjechać. Przygotowuje wielką kolację, bo mój tata zaprosił ludzi z pracy. My nie jesteśmy zaproszeni – dla nas będzie pizza w salonie. Nie lubię tego, że zawsze mówi „moja mama” i „mój tata”. Owszem, kiedy rozmawiam z kimś o swoich świętej pamięci rodzicach, też mówię „moja mama” i „mój tata”, bo to nie są ich rodzice. Ale Sheila i ja jesteśmy kuzynkami i choć jej rodzice nie są moimi rodzicami, znam ich dobrze, mieszkamy razem i to po prostu brzmi dziwnie. Sama nie wiem. Denerwuje mnie to i już. – A to ciekawe – mówię. – Przyjechałaś bez twojej mamy, co oznacza, że ty łamiesz prawo, ale twoja mama jest współwinna, skoro o wszystkim wie. Zawsze uważałam ją za osobę, która nie łamie prawa dla wygody. – Dla twojej wygody. Mówiłam jej, że możesz przecież wrócić pieszo. Szkoda, że się nie zgodziła. Mogłybyście się przejść razem z Molly. Powinna zrzucić kilka kilogramów. – Co takiego? Sheila wrzuca bieg i naciska na gaz. – I wcale nie łamiemy prawa. Mogę jeździć do szkoły i ze szkoły, pod warunkiem że mam pozwolenie z podpisem mamy. A mam. Chcesz zobaczyć? – To niemoż… ej, chwila – mówię. – Żartujesz sobie ze mnie? Najwyraźniej, bo wiesz przecież, że jestem niewidoma i nie widzę pozwoleń ani tego, czy ktoś jest gruby, czy chudy. A może to czysta

złośliwość? – Sarkazm. – Naprawdę? A wiesz w ogóle, co to znaczy? Cisza. – Ze szkoły są tylko trzy kilometry – mówi. – Naprawdę mogłabyś chodzić pieszo, skoro nie chcesz, żeby ci pomagać. – Chcę być traktowana tak jak inni. Dopóki ty nie zaczniesz wracać na nogach, ja też wolę mieć transport. Cisza. – Dzięki, że po mnie przyjechałaś. – Nie ma za co. Nasze mamy i tatowie byliby z nas bardzo dumni. Radio zaczyna grać. Wiadomości. Reklamy. Sheila zmienia stacje, aż natrafia na jakąś piosenkę. Nie rozpoznaję jej, ale to normalne – rzadko słucham muzyki. – Kto to? – pytam. – Co? – Kto to śpiewa? – Ha, ha, ha. Wiesz, że nie musimy rozmawiać? Po to włączyłam radio. – Okej. Czyli sama nie wiesz. Mogłaś się po prostu przyznać. – O czym ty opowiadasz? Przecież to Kesha. We R Who We R. Wszyscy to znają. Macham lekko ręką – to mój odpowiednik przewracania oczami – ale wątpię, czy Sheila rozumie. – To ta, która ma błąd w imieniu, tak? Znak dolara zamiast „s”? – O rany, Parker, ty zawsze jesteś taka… Czuję ucisk w żołądku i wiem dlaczego. Znów znalazłam się w tym trudnym położeniu: z jednej strony chcę kogoś zirytować, bo wkurzają mnie jego idiotyczne uprzedzenia, a z drugiej przykro mi, że rzeczywiście coś tracę. Ślepota pozbawiła mnie wielu rzeczy – niektórych mi brakuje, innych nie. W dzieciństwie widziałam tęczę, więc wiem, jak wygląda, i nie muszę jej znów oglądać. Jest jednak mnóstwo nowości, których nigdy nie poznam. – Mówiłam tylko, że nie każdy zna tę piosenkę.

– Nigdy nie słyszałaś o Keshy – mówi beznamiętnie, jakby to było tak niewyobrażalne, że nie wie, którą emocję wybrać. – Jeśli chodzi ci o „ke, e, dolar, ha, a”, to owszem, słyszałam o niej. Nie mam nic innego do roboty, a muzyka gra głośno, więc słucham. Zatrzymujemy się na podjeździe, ale Sheila nie wyłącza silnika, dopóki nie skończy się piosenka. – Teraz poznajesz? – Nie. Nigdy wcześniej jej nie słyszałam. – Wow. Ty mówisz poważnie. Jak to w ogóle możliwe? – A co, myślisz, że wszyscy ludzie na świecie ją znają? – Nie, ale wszyscy licealiści w Ameryce na pewno. Uznałam po prostu… Nieważne. – Co? – Z jej głosu wyczytuję, że to chwila z gatunku „zażenowanie przy niewidomej dziewczynie”. – W porządku. Po prostu mi powiedz. – Chodzi o to, że… gdybym ja była… no wiesz… Sądziłam po prostu, że znasz się na muzyce lepiej niż inni. Kręcę głową. Od czego w ogóle zacząć? – Jak często słuchasz muzyki i nie robisz przy tym nic innego? – Nie wiem. Często. – To znaczy nie przeglądasz gazety, nie surfujesz po sieci, nie robisz nic, tylko słuchasz. – Nie wiem… Jakie to ma znaczenie? – Dla ciebie żadnego. Ale kiedy mówisz, że słuchasz cały czas, tak naprawdę chodzi ci o to, że czytasz, skaczesz po necie, odrabiasz lekcje, a muzyka leci w tle. – Jasne. Wszyscy tak robią. – Nie wszyscy. Dla mnie czytanie to słuchanie. Nie dam rady słuchać audiobooka i muzyki równocześnie. A odsłuchanie audiobooka zajmuje mi dwa razy więcej czasu niż tobie przeczytanie książki. Cholera, przecież ty od razu wiesz, że znalazłaś w internecie tę stronę, której szukałaś. Ja dopiero po pięciu minutach orientuję się, że kliknęłam w zły link. Mam więc wybór: mogę poświęcać

większość czasu na czytanie i naukę, żeby nadążać na lekcjach, albo słuchać dużo muzyki, nie robić nic innego, a potem, kiedy skończę szkołę – jeśli ją skończę – nie mieć żadnego wykształcenia. Jak sobie wtedy poradzę? Po chwili rozlega się brzęk kluczyków. – Okeej. – W porządku, mogłaś nie wiedzieć. Nie wkurzam się na ludzi za to, że nie wiedzą. Wkurzam się, kiedy myślą, że wiedzą. – Hmmm… A co sądzisz o tej piosence? – Nie wiem. Mówi o tym, żeby się wyrwać i zabawić, melodia jest chwytliwa. Ale brzmi trochę jak myśli striptizerki, która widzi tych wszystkich napalonych facetów, ale w głębi duszy zdaje sobie sprawę, że ich interesują tylko jej cycki i tyłek, i tak naprawdę nikt jej nie kocha. Więc chyba podoba mi się dźwięk, ale nie przesłanie. A tobie? Cisza. – Podobała mi się. Ale chyba właśnie mi ją zepsułaś. Wysiada i trzaska drzwiami. – Nie zabijaj posłańca. *** – W sobotę jedziemy z Faith do Ridgeway na zakupy. Pojedziesz z nami? – pytam Sarah. – Zaraz, zaraz. Parker, chyba mamy jakieś zakłócenia na linii. Albo powiedziałaś właśnie coś niebywałego. Jeśli poproszę cię o powtórzenie, na pewno powiesz coś zupełnie innego. – Faith i ja jedziemy w sobotę do Ridgeway na zakupy. Chcesz jechać z nami? – Ha. Chcesz, żebym jechała na zakupy. Z tobą i Faith. – I z Molly, ale jej jeszcze nie pytałam. – Poczekaj chwilę. Mój świat stanął na głowie. Dobra, w porządku. Powtórz. – Daj spokój. Będzie fajnie. – Co się z tobą stało?

– Kupisz sobie spodnie dresowe. – Co? Co ci ta zołza nagadała? Śmieję się. Długo, bo Sarah powiedziała to z autoironią, żeby mnie rozśmieszyć, ale wiem też, że mówi poważnie. – Ona musi się stroić, bo nie ma chłopaka. I wiedz, że spodnie dresowe są niezwykle wygodne. Śmieję się tak mocno, że nie dam rady wydusić z siebie słowa. – Aaa, więc… o to chodzi – wysapuję. – Wiedziałam, że jest jakiś głęboko ukryty powód, dla którego nadal jesteś z Rickiem. On jest twoją wymówką do noszenia wygodnych ciuchów! – A ty jaką masz wymówkę? – Przecież wiesz, że ja nie potrzebuję wymówek. Nigdy nie mogłam pojąć, dlaczego reszta z was musi je mieć. – Smutne, ale prawdziwe. W twoim przypadku to pewnie „czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal”. – Bardzo śmieszne – mówię. – Aha, słuchaj: czy Molly jest gruba? – Hmmm… tak. Czemu pytasz? – Sheila coś wspominała. A ta informacja pozwala mi wyjaśnić coś, co od pewnego czasu nie daje mi spokoju. Czasem słyszę, jak Molly ciężko oddycha. Jej krzesła skrzypią. Rick zawsze mówi dziwne rzeczy o jej lunchu, a ja zawsze zapominam ją potem zapytać. – Tak, on jest debilem, tylko o tym nie wie. Molly zdecydowanie jest przy kości, ale nie jakoś bardzo otyła. Moim zdaniem byłaby bardzo ładna, gdyby trochę schudła. – Tak uważasz? – pytam. – Im chudsza, tym ładniejsza? – Nie. Przecież wiesz, o co mi chodzi. No dobra, może nie wiesz. Niektóre dziewczyny są zabójczo piękne, jadą do Hollywood i już do końca życia za nic nie płacą. Czasem się zdarza, że bardzo się roztyją, już nie są takie ładne, ale kiedy na nie patrzysz, to wiesz, że gdyby schudły, byłyby przepiękne. Chyba chodzi o rysy twarzy. Moim zdaniem Molly to ten przypadek. – Okej. Ta rozmowa robi się dziwna. – Tak? A od kiedy to nie lubisz dziwnych rozmów? – A kto mówi, że nie lubię. Ale dobrze wiesz, że wygląd ludzi nie

ma dla mnie znaczenia, dopóki nie wpływa na ich charakter. – Może w przypadku Molly wpływa. Za mało ją znam. Ciężko ją rozgryźć. – Ciebie też, Sarah. Ciebie też. – No cóż, niektórzy muszą równoważyć ci przyjaciół „otwarta księga”. – Zmieńmy temat… – Okej. Kim jest Jason? – Co? Co ta jędza ci nagadała? Sarah parska śmiechem. Zwykle jest tak przygaszona, że uważam to za sukces. Niezmiernie się cieszę, że udało mi się ją rozśmieszyć. Przynajmniej troszeczkę. – Twierdzi, że widziała, jak w hipermarkecie podrywasz jakiegoś przystojniaka… – Pomagał mi kupić buty! On tam pracuje! – Nie wiem, czemu się tak złościsz. To tylko niewinne pytanko. – Chwila… Przecież nie powiedziałam Faith, jak on ma na imię. – Może miał identyfikator. Cholerni ludzie i ich cholerne oczy. – No… to opowiedz mi o nim. – A co tu jest do opowiadania? Poszłam do Running Rampant, kupiłam parę butów, a gość, który mnie obsługiwał, jest z Jeffersona. Nie wiem, jak wyglądał. Brzmiał… chyba normalnie, co na tym świecie nie jest takie częste. Co jeszcze chcesz wiedzieć? – Czemu Faith stała przed sklepem i przyglądała się wam przez dziesięć minut? – Jezu, podglądała mnie przez dziesięć minut? To straszne. – Mówiła, że zwykle, kiedy rozmawiasz z nieznajomymi, jesteś jak małż: czarna i zamknięta w sobie. Ale przy nim byłaś otwarta i wręcz promieniałaś. – Promieniałam? Ona tak mówiła? – Tak, cytuję dokładnie. I machałaś rękami. Bała się, że go uderzysz albo coś strącisz. – Machałam rękami? Serio? – Faith twierdzi, że wywijałaś nimi jak wariatka.

– To nieprawda. – Okej. Ale nie pozwolę ci zmienić tematu. Odpowiedz na pytanie. – Już zapomniałam, o co pytałaś. – Przestań się krygować. Czemu ten chłopak jest taki wyjątkowy? – Nie powiedziałam, że… – Parker! – No dobra! – Biorę głęboki oddech. – Nie wiem czemu. – Przyznajesz, że brak ci słów? Ostrożnie. Nie chcę, żeby mój świat stanął na głowie dwa razy podczas jednej rozmowy. Robię jeszcze jeden wdech. – Powiem tylko tyle: wiedział, jak rozmawiać z niewidomą dziewczyną. – Cholera, dziewczyno. Nic więcej nie musisz mówić.

Rozdział dziewiąty

Dzisiejszy dzień będzie beznadziejny. Czasem człowiek po prostu to wie. Kiedy zadzwonił budzik, Stephen Hawking przypomniał mi, że za osiem dni będą urodziny taty. Zawsze ustawiam sobie przypominajki z dużym zapasem, jeśli muszę się do czegoś przygotować. Na boisku mam wrażenie, że ktoś mnie obserwuje. Po kilku rundach zatrzymuję się i nasłuchuję, stojąc w całkowitym bezruchu. Raz wołam nawet, czy ktoś tu jest, ale nikt nie odpowiada. Pewnie tylko panikuję, bo wiem, że w zeszły piątek podglądał mnie trener. Jakby tego było mało, dostaję wiadomość od Molly: nie przyjdzie do szkoły, bo jest chora – objawy nieprzyjemne, więc oszczędzi mi szczegółów – przypuszcza, że to zwykłe zatrucie, więc jutro powinna już być z powrotem. Lekcje będą dziś mordęgą. To wszystko sprawia, że siedząc w sali i czekając na trygonometrię, żałuję, że się w ogóle fatygowałam – i tak jutro nadrobiłabym wszystko z Molly. – Scott – mówi pani McClain – Molly jest dziś nieobecna. Możesz pomóc Parker na tej lekcji? Serce wali mi jak oszalałe i już otwieram usta, żeby zaprotestować, ale ktoś mnie ubiega. – Ja pomogę! – wykrzykuje Frajer zdecydowanie zbyt entuzjastycznie. Jestem jednak tak zdesperowana, że postanawiam przyjąć ofertę. – Sama nie wiem… – odpowiada pani McClain. Czy próbuje stłumić nutę powątpiewania w głosie, tylko jej się to nie udaje, czy celowo ją podkreśla?

– Już i tak tu siedzę – przekonuje Frajer. – W porządku – odzywa się Scott ironicznie. – Przecież on nie musi Parker niczego uczyć. Ma jej tylko mówić, co jest na tablicy. Nawet on to potrafi. Frajer się śmieje. Chyba szczerze. Albo uznał, że to nieszkodliwy przytyk, albo po prostu nie zauważył obelgi. – Czy ja mam w tej sprawie coś do powiedzenia? – pytam, odnosząc się do Reguły numer 6. – Tak, sama zadecyduj, Parker – mówi pani McClain i zaczyna rozmawiać z kimś z przodu sali. Celuję palcem w Scotta, potem we Frajera i z powrotem. „Ene due rike fake torba borba ósme smake deus meus kosmateus i morele bix bax box”. Mój palec zgodnie z planem celuje we Frajera. Jeśli w „Ene due rike fake” wybierasz spomiędzy dwóch osób, zacznij od tej, której nie chcesz. – Super – mówi Frajer. – Przesiądę się do ciebie, żebyś nie musiała się obracać. Przenosinom towarzyszy niesamowity harmider, jakby człowiek orkiestra zmieniał miejsce w autobusie. Dzwoni dzwonek. Pani McClain przez chwilę mówi, potem słyszę skrzypienie markera, co oznacza, że zaczęła pisać na tablicy. – Rysuje kółko. – Frajer szepcze tak głośno, że pewnie słychać go po drugiej stronie korytarza. Klasa chichocze. – Nie widzę – szepczę – ale słuch mam doskonały. – Uhm… Mówię za głośno? Znów chichot. Pani McClain nie zwraca na to uwagi. – Za głośno jak na moje potrzeby. – Przepraszam – odpowiada tak samo głośno jak przedtem. – Teraz rysuje linie od środka do… obwódki kółka… Nie wiem, jak ci wytłumaczyć, jak biegną… Są jak szprychy w oponie roweru. – W kole. – Co? – W kole, nie w oponie. Nieważne. Wyobraź sobie zegar. Gdzie

biegną linie. – Hę? – Są na dwunastej, na trzeciej…? – Aa, tak. Na dwunastej, pierwszej, drugiej, trzeciej… w sumie na wszystkich godzinach. Czekaj, jest ich więcej niż dwanaście… chwila. – Mamrocze coś pod nosem, a potem oznajmia: – Piętnaście albo szesnaście. – Czyli narysowała okrąg jednostkowy? – A co to takiego? Naokoło wpisuje liczby, tak jak w zeszłym tygodniu. Pierwiastek z dwóch i takie tam. Zgadza się? Gryzę się w język i nie przypominam mu, że nie jestem w stanie zweryfikować jego opisu. – Brzmi okej – szepczę jeszcze ciszej niż przedtem, bo chcę sprawdzić, czy to skłoni go do obniżenia tonu. – Czemu się tak nazywa? – pyta Frajer trochę głośniej, jakby on z kolei starał się mnie zachęcić do mówienia głośniej. – To okrąg o promieniu jeden. Nie ma znaczenia, czy to jeden centymetr, czy jeden kilometr. Wystarczy, że jest to jedna jednostka, stąd okrąg jednostkowy. – Dobra, ale co z tego? – Ona wpisuje do niego kąty, tak? I długości linii? To tak samo jak w geometrii, z tymi specjalnymi trójkątami, na przykład trójkąt 45–45–90 ma przeciwprostokątną o długości równej długość boku razy pierwiastek z dwóch. Tyle że jeśli promień okręgu byłby dwa, wszystkie te liczby musiałyby mieć dwójkę z przodu, ale nie o to chodzi. To jak skracanie ułamka: dzielisz przez wspólny dzielnik i zostaje ci… okrąg jednostkowy. – No dobra… ale co z tego? Po co się to robi? W tej chwili zdaję sobie sprawę, że w sali panuje grobowa cisza. Nikt nie rozmawia. Nic nie skrzypi. – Tego pewnie zaraz się dowiemy – szepczę. – Bezbłędnie – mówi pani McClain. – Miałaś już trygonometrię? – Nie. Ale kiedy odrabiamy z Molly lekcje, zawsze czytamy kolejny rozdział. Wtedy na lekcji łatwiej mi nadążyć. – Wszyscy powinniście tak robić – stwierdza pani McClain. –

Zwłaszcza ci, którzy widzą tablicę, ale o tej porze jeszcze zamykają im się oczy. Brzdęk, szuranie, łoskot. – Hej! Śmiech. Pewnie kopnęła w czyjeś krzesło, żeby go obudzić. Głosu nie rozpoznałam – jest teraz mnóstwo nowych głosów. Na szczęście przez kolejnych dwadzieścia minut pani McClain głównie omawia ten okrąg i już prawie nic nie pisze. Potem rozdaje zadania, które mamy rozwiązywać w parach, i Frajer mi je czyta. Z opisywaniem trójkątów radzi sobie znacznie lepiej niż z okręgami. – W rogu jest mały kwadracik. Krótszy bok jest jeden, ten pochyły to dwa, kąt jest między krótszym bokiem a tym pochyłym i mamy obliczyć sinus… Znam odpowiedź niemal od razu, ale on nie, więc tłumaczę mu krok po kroku. Kończymy niemal równo z dzwonkiem. – Dzięki za pomoc, Parker – mówi, kiedy się pakujemy. I tym razem naprawdę szepcze. Na te słowa trochę się czerwienię, jakbym zrobiła coś złego. Tylko co? – To ja ci dziękuję. Hmm… Nazywasz się Stockley, tak? – Tak. Pewnie słyszałaś, jak ktoś tak do mnie mówi? Czuję lekkie ukłucie. Mówi normalnym tonem, więc nie wiem, czy odnosi się do naszej poprzedniej rozmowy, czy nieświadomie powtórzył to zdanie. – Tak, pani McClain. – Nazywam się Kent Stockley, ale wszyscy nazywają mnie Stockley, pewnie dlatego, że gram w nogę i często noszę czapkę z nazwiskiem. Ale możesz nazywać mnie Frajer. – Ale to… – Nie wiem, jakiego słowa użyć. – Nie, często tak do siebie mówimy, Scott, Oscar i… w sumie wszyscy. – W takim razie, żeby było sprawiedliwie, mnie możesz nazywać

PG. – Ktoś jeszcze tak do ciebie mówi? – Tylko Faith. – Faith Beaumont? – No. – Wow, dobra, cool. Słuchaj, może spotkamy się kiedyś po szkole? – Ale ja nie spotykam się z Faith. – Aha… okej… To do zobaczenia jutro. Nie wiem, czy to było prawdziwe pożegnanie – czyli czy już sobie idzie. – To na razie – mówię. Zdaję sobie sprawę, że może on chciał się spotkać ze mną, a nie ze mną i z Faith. Łapię się na tym, że marszczę brwi, więc się rozluźniam. Przywykłam już, że ludzie wolą umawiać się z Faith, co mi nie przeszkadza. Po prostu nie lubię niedomówień. – Frajer? – pytam. Cisza. – Już poszedł – mówi Scott. Skupiam się na zamykaniu torby. Boję się, że nawet zwykłe „okej” może odczytać jako zaproszenie do rozmowy. – Widzimy się jutro – mówi. – No chyba że zobaczysz mnie wcześniej. W sali jest teraz na tyle cicho, że słyszę, jak Scott się oddala. „Widzimy się jutro. No chyba że zobaczysz mnie wcześniej…”. To mówił zawsze na pożegnanie zamiast zwykłego „cześć”. Przez lata. Przez całe cztery lata. Pamiętam jeszcze, jakie ciepło czułam, kiedy to słyszałam, coś zupełnie wyjątkowego. Słyszę, że serce wali mi jak oszalałe. Cholera jasna, Scott, już nie masz prawa tak do mnie mówić. *** Zaraz po ostatnim dzwonku dużo trudniej jest mi dostać się na parking, gdzie walą tłumy, niż do biblioteki, dokąd zwykle udajemy się z Molly. Wszyscy się przepychają i szturchają – a może

wpadają tylko na mnie? Kiedy przechodzę od żywopłotu pod oknami sekretariatu na schody, siedem razy słyszę „przepraszam”, czasem nawet szczere. Na parkingu nikt się nie odzywa, ale to nie znaczy, że nikt nie przyjechał. – Sheila? – pytam cicho. – Co? – Jest niedaleko, gdzieś po mojej lewej. – Zamierzałaś się odezwać? – Właśnie to zrobiłam. No dobra, nie ma się co szarpać. Nie, wcale nie dobra. – Wiesz, że to niegrzeczne, tak stać i się nie odzywać? – A wiesz, że niegrzecznie jest wypominać ludziom, że są niegrzeczni? Śmieję się. To było dość śmieszne. Sheila milczy. – Uśmiechasz się? – pytam. – Nie. A powinnam? – Sama nie wiem – odpowiadam, trochę smutno. – Jeśli ktoś żartuje, ale nie zdaje sobie z tego sprawy, to czy to nadal jest żart? – O czym ty opowiadasz? – Chyba o filozofii. – Nieważne. Tak, nieważne. – Cześć, Parker. – Zza pleców dobiega mnie znajomy głos. Podchodzi do mnie Jason. – Jak się masz? – Właściwie to nie wiem. – Łapię się na tym, że znów zaczynam wymachiwać rękami, więc opuszczam je wzdłuż ciała i wzruszam ramionami. – Kolejny wstrętny wtorek. – Tak? A czemu wstrętny? Nie mam pojęcia, dlaczego to powiedziałam. Może dlatego, że śmiesznie brzmi? Bo obydwa słowa zaczynają się na tę samą literę? Czuję się dziwnie zdezorientowana: słucham tego, co mówię, i chciałabym, żeby to coś znaczyło. – Sama nie wiem. – Ręce znów mi się podnoszą, więc je unieruchamiam. – Czy wszystkie wtorki nie są wstrętne?

– Hmmm… – Aha – mówię, żeby jak najszybciej zakończyć wstrętny wątek – to moja kuzynka Sheila Miller. – Trochę gestykuluję, a potem siłą sprowadzam rękę na dół. – Sheila, poznaj Jasona Freeborna. – Cześć. – Cześć. – Mieszkamy razem. – Wiem, że to brzmi dziwnie, ale nie chcę się teraz wdawać w szczegóły. – To kiedy są eliminacje? – Jutro i w czwartek po lekcjach. Przyjdziesz? – Hmmm… – Bardzo bym chciała odpowiedzieć twierdząco, ale to po prostu nie ma sensu. – Chyba nie. Siedzenie na widowni to dla mnie żadna frajda. – Nie jako widz. Jako uczestnik. Okej. Coś tu jest nie w porządku. Równe traktowanie to jedno, wesołe przekomarzanie to drugie, ale pytać niewidomą dziewczynę, czy będzie biegała po bieżni… – Uczestnik czego? – Eliminacji. Na jakim dystansie biegasz? – Skąd wiesz, że w ogóle mam swój dystans? Myślisz, że każdy, kto kupuje u was buty, naprawdę biega? Obawiam się, że mam złe wieści. – O, czyli nie biegasz? – W jego głosie słychać prawdziwe rozczarowanie. Albo dezorientację. – Myślałem… Cholera, jak ja się w to wszystko wpakowałam? – Nie, nie, biegam. Ja tylko nie… – „Nie wiem, skąd ty to możesz wiedzieć. Cholera, to nie ma sensu”. – Też nie wiesz, o co chodzi? – pyta Jason. – Nie – odpowiada Sheila. – To u niej normalne. Lepiej nie słuchać zbyt uważnie. – Ja-SON!! – wrzeszczy ktoś z drugiego końca parkingu. – Jedziemy! – Muszę lecieć. Do zobaczenia. I odbiega. – Cholera. – „Cholera. Cholera. Cholera”. – Parker?

– No? – Teraz się uśmiecham.

Rozdział dziesiąty

Nie wiem, dlaczego mój mózg mi to robi. Czasem śnią mi się sytuacje, które naprawdę się wydarzyły. Akcja snu niemal dokładnie odpowiada rzeczywistości. I z reguły są to zdarzenia, o których na jawie celowo staram się nie myśleć. Mój mózg przypomina czasem złośliwego chochlika. Ten konkretny sen dotyczył idealnego dnia, który przeżyłam dwa i pół roku temu. Zaraz po przebudzeniu czułam się wspaniale, nadal byłam Parker, która nie wie, co stanie się później. Rzeczywistość jednak szybko sprowadziła mnie na ziemię. Mimo to mój umysł nadal stara się wrócić do tamtych złotych czasów, odzyskać tamto poczucie euforii, choć ja znam prawdę i mu na to nie pozwolę. W ramach odtrutki próbuję odtworzyć w głowie rozmowę z Jasonem w sklepie. Nie działa. Przeszkadza mi wczorajsze głupie, pełne niezręczności spotkanie na parkingu. Zamiast tego staram się więc nie myśleć o niczym – co z reguły gwarantuje zalew szczególnie niechcianych wspomnień. Próbuję więc czegoś innego. Uwalniam umysł, który dryfuje w korytarzu niczym duch, mija krewnych, których prawie nie znam, ludzi z okolicy, którzy prawie mnie nie znają, i wylatuje do wielkiego, pustego świata… Tymczasem ja leżę zawinięta w koce, samotna i nieszczęśliwa. Cieszę się, że mam dobrych przyjaciół, ale oni nie są w stanie wypełnić mi pustki po rodzicach, którzy niezależnie od okoliczności zawsze będą mnie kochać. Ani krewni, ani przyjaciele nie są też w stanie dać mi tego specjalnego ciepła, które kiedyś czułam, a które – wiem to w głębi serca – straciłam na zawsze.

Naciskam budzik – jest 4.47. Jestem niespokojna i nie łudzę się, że sen nadejdzie szybko. Nie potrafię powstrzymać swojego przewrotnego mózgu od powrotów do snu, który właśnie miałam. To szczęśliwe wspomnienie i odpędzam je tylko ze względu na to, co wydarzyło się później. Może gdybym to oddzieliła, gdybym znów doświadczała tamtych chwil w taki sam sposób jak wtedy, kiedy jeszcze były szczęśliwe, zanim wszystko się spieprzyło… *** Jest wiosna, sobota o świcie. W drodze na boisko słyszę muzykę. To się czasem zdarza, kiedy miasto organizuje jakąś imprezę, ktoś ma przyjęcie albo wesele, choć z reguły nie aż tak wcześnie. Zawsze utrudnia mi to życie – na szczęście zwykle nie dłużej niż na jeden dzień. Tym razem jestem szczególnie zawiedziona, bo naprawdę muszę pobiegać. Dzisiaj przypada rocznica wypadku, w którym straciłam mamę, a wraz z nią wzrok. Chciałabym nie przejmować się rocznicami – w końcu to dni jak wszystkie inne. Czemu to, że coś wydarzyło się „w ten dzień rok temu”, ma mieć większe znaczenie niż to, że wydarzyło się wczoraj albo „w tym dniu tygodnia miesiąc temu”? Wszystko jest umowne. Logika jednak nie pomaga. W tym dniu siedem lat temu poniosłam niewyobrażalną stratę i nie mogę przestać o niej myśleć. Już mam zawracać do domu, kiedy coś w muzyce przykuwa moją uwagę. Dziwi mnie nie tyle ona sama, ile fakt, że nie towarzyszą jej żadne inne dźwięki. Nie słyszę głosów, kroków, zamieszania – zupełnie nic. Idę dalej, aż docieram do boiska. To ścieżka dźwiękowa z Grease. – Scott? – wołam. Nikt nie odpowiada. To nie może być przypadek. Mama Scotta słucha tej płyty prawie na okrągło – płyta przypomina jej o tacie Scotta – tak że w końcu nauczyliśmy się wszystkich piosenek na pamięć i czasem śpiewaliśmy je u nich w domu. Wchodzę na boisko i kieruję się w stronę muzyki, aż w końcu staję

tuż nad jej źródłem. Sięgam do ziemi i znajduję odtwarzacz CD. Na nim leży sztywny papier, coś jak kawałek tektury. Biorę go do ręki i czuję wypukłe punkciki. Brajl. Parker, masz dziś czas? Chciałbym ci coś pokazać. Wyślij mi esemesa i za dwie minuty tu będę. Scott. Uśmiecham się. Brajl pierwszego stopnia, bez skrótów. Napisany czymś, co przypomina zastygłe kropelki kleju. Musiało mu to zająć mnóstwo czasu. O co mu chodzi? Wysyłam wiadomość: Gdzie jesteś? – Na skrzyżowaniu Orchard i Hess. – W syntezatorze mowy ustawiłam dla niego akcent australijski. Wkurza się, kiedy go słyszy. Po prostu tam siedzisz? – Czekam, czy napiszesz. A co chcesz mi pokazać? – Mnóstwo rzeczy. Strasznie długo to trwa. Przyjdź tu. Zgodnie z obietnicą po niecałych dwóch minutach słyszę jego rower. – Cześć – mówi Scott. – Cześć. Co tu robisz tak wcześnie? – Chcę ci coś pokazać. Ale najpierw zapraszam cię na śniadanie. – Sama nie wiem. Tata… – Już z nim rozmawiałem. Masz mu wysłać wiadomość, jeśli zdecydujesz się pójść. – Pójść dokąd? – Do Jody’s. Śmieję się. – Przecież to strasznie daleko. – Jedenaście kilometrów. Powinno nam to zająć około pół godziny. Znów się śmieję. – Co, na rowerze? Nie ma mowy. Nie wsiadam na twój rower.

Na pewno nie na taką długą trasę. – Nie wsiadasz na mój. Pojedziesz na swoim. – Hmmm… – To znaczy jest twój na ten weekend. Wypożyczyłem go dla ciebie. To tandem. – Co to znaczy? Sam kieruje? Scott ma gotową odpowiedź: – To rower dla dwóch osób. Ja będę kierował i hamował. Ty możesz pedałować. Dzięki temu trochę poćwiczysz, bo przerwałem ci poranny trening. – Wypożyczyłeś go…? – I natychmiast czuję się lekka, jakby siła grawitacji nagle zmalała o połowę. Wyświadczamy sobie z przyjaciółmi drobne przysługi – to znaczy bardziej oni mnie niż ja im, bo mnie jest znacznie trudniej – ale to naprawdę coś. – Chcesz jechać? Kiwam głową. Kiedy wysyłam wiadomość do taty, Scott chowa odtwarzacz w krzakach. Wsiadam na rower pierwszy raz od wypadku. Dopiero po przejechaniu kilku przecznic przyzwyczajam się, że na zakrętach trzeba przechylać się w jedną stronę. Mam wrażenie, że fruniemy. Wcześniej jazda na rowerze nie była aż taką frajdą. Gdy człowiek, pedałując, nie widzi świata, który przesuwa się z prędkością szesnastu kilometrów na godzinę, ma wrażenie, że jedzie znacznie szybciej. Znajomi mówią mi czasem, że kiedy siedzą w kolejce górskiej w wesołym miasteczku, lubią zamykać oczy, bo szybki ruch w ciemności jest bardziej ekscytujący. Mają rację – czuję się jak na skrzydłach. – Dobrze się bawisz? – woła Scott, odwracając się do tyłu. – O, tak! – odkrzykuję pod wiatr i zaczynam pedałować jeszcze mocniej. Szkoda, że nie mogę zamienić się ze Scottem miejscami, żeby mógł poczuć to, co ja czuję. Nie jestem jednak w stanie kierować, a nie chcę, żeby ktoś inny z nim jechał. Jestem w szoku, że tak pomyślałam – skąd we mnie ten egoizm? Dlaczego nie chcę, żeby mój najlepszy przyjaciel mógł poczuć tę

adrenalinę tylko dlatego, że musiałby wsiąść na rower z kim innym? Odpowiedź przychodzi mi do głowy natychmiast. Ściska mnie w żołądku, kiedy pomyślę, że tak bardzo czegoś pragnę, że staję się… zaborcza. Gdy tylko otwieramy drzwi do knajpki Jody’s, rozlegają się powitalne okrzyki – słyszę Sarah, Faith i Philippę (to było, zanim Philippa wróciła do Grecji, a Faith dostąpiła zaszczytu przystąpienia do Fantastycznego Tria). Scott przyznaje, że kiedy zgodziłam się na śniadanie, wysłał wszystkim esemesy i, podczas gdy my pedałowaliśmy, mój tata zebrał dziewczyny i przywiózł je na miejsce. Przez następne półtorej godziny jemy naleśniki z truskawkami, paprzemy się w syropie, rzucamy w siebie owocami i piszczymy, ale obsługa nie skarży się ani słówkiem. Po wyczerpaniu wszystkich pomysłów dzwonimy po mojego tatę, żeby nas odebrał. Philippa rzuca mimochodem, że chciałaby się przejechać na tandemie. Nie odzywam się w nadziei, że temat przyschnie. Ona jednak wspomina o tym jeszcze raz, a Scott mówi, że później możemy jeździć na zmianę, bo wynajął go na cały weekend. Mówi to uprzejmie, żeby nie urazić Philippy, ale wyraźnie daje jej do zrozumienia, że teraz tandemem wraca ze mną. W drodze powrotnej pedałuję wolniej, i to wcale nie dlatego, że jestem zmęczona. – Powiedziałeś, że chcesz mi coś pokazać. Chodziło o rower? Czy o śniadanie? – Nie sądzę, żeby mówił o tandemie czy Jody’s. Mam nadzieję, że jest coś jeszcze. Nie chcę tylko, żeby zabrzmiało to tak, jakbym oczekiwała czegoś więcej albo nie była wdzięczna za to, co już dostałam. – Nie! – woła, przekrzykując wiatr. – To coś jest u ciebie w domu. – Co to jest? – Niedługo się dowiesz. Kiedy docieramy na miejsce, wszyscy już tam są i żartują, że tak długo jechaliśmy. Po kilku chwilach zamieszania i dziwnej zachęcie do skorzystania z toalety Scott sadza nas na długiej kanapie w salonie i włącza telewizor. – Będziemy oglądać telewizję? – pytam. – Ale wiesz, że nic nie

widzę, prawda? – Dziś nie będzie oglądania! – mówi. Siada na kanapie tuż przy mnie. – Wyciągnij rękę. Robię to, o co prosi, a on przyciąga moją dłoń do swojej twarzy. Na oczach ma opaskę. Śmieję się, a Scott wyjaśnia: – Wszyscy je założyliśmy. Kokosimy się na kanapie, żebym mogła poczuć opaski wszystkich. Sarah ma na sobie moją chustkę w białe i niebieskie grochy, Philippa wybrała żółtą z uśmiechniętymi buźkami, Faith jasnoczerwoną, a Scotty – tę z rozgwieżdżonym niebem. Ja rano zawiązałam sobie szalik z plastikowymi oczami, co okazało się świetnym wyborem. Wracamy na swoje miejsca. Czekając na początek filmu, myślę o tym, jak blisko siebie siedzimy, Scott i ja: nasze ramiona, biodra i uda stykają się, ściśnięte na kanapie. Bliski kontakt nie jest między nami niczym nowym – nowością jest to, że zwracam na niego aż taką uwagę. Film się zaczyna. Następne jedenaście godzin wypełnia nam Władca pierścieni z audiodeskrypcją. Narrator beznamiętnym głosem opisuje zapłakaną twarz Froda, gałki oczne przebite grotami strzał, uduchowioną Arwenę, która wybiera miłość ponad nieśmiertelność, i egzekucje niezliczonych orków, a my pękamy ze śmiechu, a potem nawzajem się uciszamy. Tata robi nam kanapki na lunch i zamawia pizzę na kolację, a my jemy, nie przerywając oglądania, wszyscy w opaskach. Ostatnia część kończy się późnym wieczorem. Scott i ja wciskamy się na przednie siedzenie, dziewczyny siadają z tyłu i tata rozwozi je do domów. Potem Scott wraca do nas. Idziemy razem na boisko przynieść jego odtwarzacz. Tyle godzin siedzieliśmy stłoczeni na kanapie, że teraz poruszamy się swobodnie, tylko od czasu do czasu odbijamy się od siebie jak pijani. W połowie drogi, kiedy znów na siebie wpadamy, on chwyta mnie za rękę. Nie jestem tym zaskoczona – zdaję sobie sprawę, że chciałam tego

od początku spaceru, przy każdym „przypadkowym” dotknięciu, tyle że nie wyraziłam tego słowami. Ściskam jego dłoń. Na środku boiska zatrzymuję się. Chcę coś powiedzieć, ale boję się, że to będzie głupie albo niezręczne, i wszystko zepsuję. Czuję się onieśmielona, i to nie tylko dlatego, że trzymam się za ręce ze swoim najlepszym przyjacielem. Nie mam wątpliwości, co się dziś stało. Scott przez cztery lata patrzył, jak w rocznicę wypadku zamieniam się w kupkę nieszczęścia. Postanowił więc zorganizować mi ten dzień tak, żebym zajęta i rozbawiona nie miała czasu o niej pomyśleć. I zrobił to tak, jakby to dotyczyło zwykłego dnia – ani słowem nie wspomniał, o co naprawdę mu chodzi. Ogarnia mnie taka wdzięczność i czułość, że nie wiem, co robić. Koniecznie muszę mu jakoś przekazać, jak wiele to wszystko dla mnie znaczy. – Parker? – odzywa się Scott. – W porządku? Stoi przede mną i trzyma mnie za lewą rękę. Podnoszę prawą i ją też chwyta. – Dziękuję – mówię. Chcę jeszcze coś powiedzieć, ale dodaję tylko: – Za dzisiaj. Dziękuję za dzisiaj. Scott śmieje się cicho. – Co? – Opaska ci się przekrzywiła. Nie chcę wypuszczać jego rąk, więc potrząsam lekko głową, a para wielkich plastikowych oczu zaczyna grzechotać. Pewnie wyglądam idiotycznie. – Trochę jakbyś miała zeza… – To mi ją popraw. Niechętnie zwalniam uścisk, a Scott prostuje mi opaskę. Zastyga z rękami na wysokości moich uszu, a ja przekrzywiam głowę, aż stykamy się czołami. Stoimy tak przez chwilę, ruszając głowami tam i z powrotem, jakbyśmy tańczyli bez muzyki. Potem kładzie mi ręce na ramionach i przykłada policzek do mojego policzka. Przesuwa nim po mojej twarzy. Wstrzymuję oddech, czując, jak muska mnie ustami, a później lekko przyciska je do moich warg…

Wybucham płaczem. – O nie, Parker, strasznie cię przepraszam! Parker, proszę cię, nie… – Nie, nie, nie. – Kładę mu ręce na policzkach i kilka razy niezdarnie próbuję go pocałować, aż w końcu trafiam na usta. – Wszystko w porządku. Mój płacz zamienia się jednak w niekontrolowany szloch. Chcę go zapytać, czy obejrzał na YouTube filmik Jak całować niewidomą dziewczynę, bo jeśli nie, to mógłby coś takiego nakręcić. Albo powiedzieć mu, że nie wiedziałam, że człowiek może tak się czuć, i jak bardzo kręci mi się w głowie. Albo to jak dobrze mnie rozumie, skoro zorganizował dla mnie wymarzony dzień, jak wspaniale, że zależy mu na mnie aż tak, żeby się wysilać, gdy tymczasem ja spodziewałam się tylko kolejnej ponurej rocznicy. A wszystko to miesza się z nieuniknionym smutkiem, który co roku ogarnia mnie w ten dzień. W rezultacie całkiem odbiera mi mowę. – Nie chciałem… – Ciii! – przerywam mu, częściowo odzyskując głos. – Wiedziałeś, że w końcu się rozpłaczę. Dzięki tobie wytrzymałam prawie cały dzień. – Obejmuję go i wciskam twarz w jego szyję. Trzyma mnie, a ja pozwalam płynąć łzom, które zebrały się w moich bezużytecznych oczach i muszą znaleźć ujście. *** W ten sposób zaczęły się dwa najpiękniejsze tygodnie mojego życia, zanim wszystko zostało unicestwione. Okazuje się, że nie jestem jedną z tych dziewczyn, które są w stanie tolerować dysonans poznawczy i udawać, że uczucia są prawdziwe, choć w głębi serca wiedzą, że to nieprawda, że to jak hollywoodzka scenografia – ładna fasada, za którą i tak nie ma żadnych pomieszczeń. Piękno tamtego dnia polegało nie tylko na tym, co się wydarzyło, ale też na tym, co to oznaczało. Tyle że potem się dowiedziałam, że moja interpretacja była błędna. I ta świadomość zniszczyła zarówno przyszłość, jak i wspaniałe wspomnienia. I tak samo jak

w przypadku innych moich tragedii sny nie pozwalają mi o niej zapomnieć. Leżę w łóżku i żałuję, że pozwoliłam sobie na wspominki. Cała się trzęsę, twarz mnie pali, a w gardle czuję ucisk… ale w tabelce na drzwiach jest już osiemdziesiąt pięć gwiazdek i byłabym idiotką, gdybym złamała swoje postanowienia z powodu jakiegoś głupiego chłopaka. Tylko jak to możliwe, że ten chłopak, który obejmował mnie tamtego dnia, jest tą samą osobą, która dwa tygodnie później mnie oszukała? To nie ma sensu. Wtedy odcięłam się od tego wszystkiego – zabroniłam sobie o tym myśleć i rozpamiętywać te piękne chwile, które zniszczył. Teraz jednak, kiedy do tego wracam, zdaję sobie sprawę, że to bez sensu. I gdzieś z tyłu głowy słyszę cichutki głosik, który zawsze starałam się zagłuszać: głos, który pyta, dlaczego do tego doszło, jak to w ogóle możliwe. To bez znaczenia. Nie będę jedną z tych dziewczyn, które zakochują się w dobrej połowie faceta, a na jego łajdacką połówkę przymykają oko. Albo dwoje oczu. Mam cię gdzieś, Scott. Nie obchodzi mnie, jak to się stało. Stało się, i tylko to się liczy. Reguła numer 1. Reguła Nieskończoność. Koniec kropka. Znów przyciskam budzik. 4.58. Na zewnątrz nadal ciemno. To nic. Zrzucam kołdrę i wstaję. Nie potrzebuję światła do biegania. W ogóle go nie potrzebuję.

Rozdział jedenasty

Zostawiam w szafce lunch – nie mam teraz czasu na jedzenie, poza tym i tak nie byłabym w stanie nic przełknąć – i zabieram z niej sportową torbę, którą spakowałam pospiesznie dziś rano. Powiedziałam Molly, że nie musi ze mną iść, ale stwierdziła, że też chętnie zrezygnuje z lunchu. Szczerze mówiąc, wolałabym być sama, ale tej części szkoły nie znam za dobrze, więc pomoc mi się przyda. Przerwa trwa tylko pięćdziesiąt minut, a ja nie wiem, gdzie szukać trenera Underhilla. – Witam panie – odzywa się Jason gdzieś po naszej lewej. – Zapytałbym, czy często tu przychodzicie, ale wiem, że nie. W każdym razie nie w tym roku. Już zbieram się do odpowiedzi, ale Molly mnie ubiega. – Jason, co ci się stało? Boli? – Ee, to tylko zadrapanie. Po prostu zaliczyłem glebę. Przylepiłbym na to jakiś plaster, żeby nikogo nie obrzydzać, ale trener twierdzi, że lepiej, jak rana oddycha. – Wygląda nieciekawie – mówi Molly poważnym głosem. – Przyszłyście kibicować czy biegać? Eliminacje są dopiero po lekcjach. – Tak, Parker wspominała. Czy zawody nie są przypadkiem na wiosnę? – Są, ale teraz organizujemy eliminacje dla ludzi spoza drużyny. Chcemy wybrać najlepszych, a nie trenować z każdym, kto postanowi przyjść. Oprowadzić was? Mam ochotę przypomnieć mu, że jest w tej szkole od dwóch tygodni, a ja spędziłam tu ostatnie dwa lata. Przypuszczam jednak, że tę część zna lepiej niż ja. Wygląda na to, że zna też Molly.

Pytam więc tylko: – Jest trener Underhill? – Z reguły gdzieś się tu kręci – odpowiada Jason. – Chodźmy. Idziemy w stronę boiska. Chyba jestem trochę zdezorientowana, bo pod stopami cały czas mam trawę, a nad głową tylko słońce. – Parker, jak sprawują się nowe buty? – Miałeś rację, inteligentna pianka to kit. Śmieje się. – Tak, przykro mi. Przez chwilę słyszę tylko odgłos deptanej trawy, a potem Jason mówi: – Hmmm… Pewnie znasz już ten teren, co? Wzruszam ramionami. – Raczej nie. Robiłam ćwiczenia siłowe z trenerem Riversem i prawie nigdy nie przychodziłam na stadion. Kiepski ze mnie widz. – Ale mówiłaś, że biegasz. – Bo biegam. Codziennie. Tylko nie tu. – Już cię wczoraj pytałem, ale nie pamiętam, co odpowiedziałaś… Na jakim dystansie? – Sto metrów – mówię. – Serio? – No. Coś nie tak? – Nie, nie. Po prostu wziąłem cię za długodystansowca. – Ja biegam tak, że sto metrów to całkiem spory dystans. – Czyli jak? – O co pytasz? – Nagle robię się podejrzliwa. Czy za bardzo wszystko analizuję? Z reguły tak, ale tym razem? – Mówisz, że sto metrów to spory dystans, kiedy biega się tak jak ty. Czyli jak? – Aha. Tak, jakby goniło mnie stado wściekłych psów. Znów się śmieje. – A, rozumiem, bez przebieżek. Cool. – Co… – Gryzę się w język. Po co ja zadaję tyle pytań?! Nie mogę się jednak powstrzymać. – Co to znaczy? – Wyluzuj – mówi półżartobliwie. – Chodzi o to, że się nie

oszczędzasz. Na stu metrach nie musisz. A ty, Molly? Zamierzasz spróbować? – Jak widzisz, nie mam aparycji biegacza – odpowiada Molly. – Biegam na dystansie kanapa–lodówka i z powrotem. Nabija się z samej siebie, ale z jej tonu wynika, że uważa Jasona za durnia. – Jasne – odpowiada Jason i zaczyna nawoływać: – Panie trenerze, panie trenerze, tutaj! Czuję ucisk w żołądku. Nie chcę tej rozmowy, a już zwłaszcza nie przy świadkach. Zastanawiam się, co ja tu robię. Przychodzi mi do głowy kilka możliwych odpowiedzi, ale nie wiem, czy to moje własne pomysły, czy sugestie złośliwego chochlika w mojej głowie. Odpędzam więc je wszystkie. *** Nie było tak źle, jak przypuszczałam, ale nie było też za dobrze. Pewnie dlatego, że zawsze mam wielkie nadzieje i niskie oczekiwania. W każdym razie cieszę się, że trener Underhill odesłał Jasona i Molly, żebyśmy mogli porozmawiać na osobności. Podobno nie praktykuje się już biegania z linami, bo one za bardzo spowalniają. I tak nie brzmi to zbyt ciekawie. Innym sposobem jest nawoływacz, który stoi na linii mety i krzyczy, kiedy wybiegasz poza swój tor. Można to jednak stosować tylko na treningach, nie na zawodach – nie rozumiem dlaczego, przecież nikomu innemu chyba by to nie przeszkadzało. Pod warunkiem oczywiście, że w wyścigu brałby udział tylko jeden niewidomy. Obecnie jedynym dozwolonym sposobem jest biegacz przewodnik, którego niewidomy trzyma za rękę albo jest z nim połączony krótką linką. To do niczego. Po pierwsze, jeśli nie znajdziesz partnera, nie możesz biegać, co już samo w sobie jest do kitu. Po drugie, przewodnik musi biec przed tobą, więc już na starcie oznajmiasz światu, że nie wygrasz, skoro żeby w ogóle wziąć udział, musisz przyprowadzić kogoś szybszego od siebie. Tyle w kwestii usuwania

barier dla niepełnosprawnych. Zanim zdążyłam powiedzieć trenerowi, że zmieniłam zdanie, on oznajmia, że najpierw musimy sprawdzić, jak szybko biegam, żeby dobrać mi przewodnika. Zgaduje, że po to właśnie przyniosłam torbę, i mówi, że jeśli szybko się przebiorę, możemy zrobić to teraz, bo na bieżni nie ma dużo ludzi. Niesiona adrenaliną jakoś dostaję się do szatni – z którą zeszłej wiosny pożegnałam się na zawsze – i z pomocą Molly wracam na bieżnię. Podskakuję i biegam w miejscu, żeby się rozgrzać. Trener odsyła Molly na trybuny, nie wiem, gdzie jest Jason, i nagle robię się niespokojna… jakby odurzona… żałuję, że się w to wpakowałam. – Chcemy sprawdzić, jaki masz czas na sto metrów – wyjaśnia trener – więc lepiej, jak pobiegniesz na boisku, a nie na bieżni. Zawołam cię z linii pięćdziesiątego metra i pobiegnę tyłem przed tobą. Będę mówił po prostu „prawo” i „lewo” jeśli za bardzo zboczysz, a ty wrócisz na prostą, okej? – Okej. – Używałaś już kiedyś bloków startowych? – Nie. – Dobra, to teraz nie będziemy zawracać sobie nimi głowy. Wystarczy nam przybliżony czas. Chodź, chwyć mnie. Wyciągam rękę przed siebie i moja dłoń dotyka owłosionego przedramienia. Trener podprowadza mnie kilka kroków i ustawia w polu karnym, cokolwiek to jest. Minutę później słyszę, jak woła mnie gdzieś z daleka: – Skieruj się w moją stronę! Wykonuję polecenie. – Obróć się w lewo… stop! Dobra, teraz jesteś na wprost mnie – trzymaj ten kierunek. Mam pistolet. Powiedz, jak będziesz gotowa! Jak wygląda gotowość? Na boisku Gunthera po prostu ruszam, bez żadnych pozycji startowych. Czuję się zdezorientowana. Coś jeszcze jest nie tak. Wiem co. Nawet na znajomym terytorium najpierw przechodzę daną trasę, zanim ją przebiegnę. Teraz wydaje mi się to szczególnie ważne. – Proszę poczekać! – wołam. – Muszę najpierw tędy przejść.

Sztuczna trawa jest kłująca – nie tak miękka jak prawdziwa, ale nie tak twarda jak chodnik – i dziwnie płaska. Płaska i dość miękka – tego jeszcze nie znam. – Prawo, bardziej na prawo – mówi trener. Przesuwam się trochę. – Za bardzo. Świetnie trzymasz prostą. Dużo ćwiczyłaś? – Tata dużo ze mną ćwiczył. – Jesteś na miejscu. Meta. Gotowa do biegu? Nie. Ale i tak kiwam głową. Co ja, do cholery, robię? Po co to robię? I czemu, skoro nie znam odpowiedzi na żadne z tych pytań, i tak to robię? – No dalej, Parker! – woła Molly z linii bocznej. – Leć jak wiatr! Oprócz czarnego stroju do biegania mam dziś na oczach hachimaki. Mam nadzieję, że ten bieg nie zamieni się w lot kamikadze… – Widzę sforę wściekłych psów! – krzyczy Jason. – Wyglądają groźnie! – No dobra, wy dwoje, cisza! – woła trener. – Reszta widowni to samo! Reszta?! – Skieruj się w moją stronę. Spełniam polecenie. – Idealnie. Powiedz, jak będziesz gotowa. Przykucam lekko, cofam prawą stopę, lewą wysuwam do przodu. – Gotowa! Co ja… do cholery… wyprawiam? – Do biegu… gotowa… START! Boski wiatr. Nie wiem, dokąd pędzę, i powinnam się denerwować, bo pierwszy raz w życiu biegnę po nieznanym terenie. Jednak po latach ćwiczeń moje ciało wie, co robić, zachowuję więc spokój. Liczę kroki – jestem przy trzydziestym, czyli pewnie gdzieś w połowie. Na trasie nie ma przeszkód, a gdybym z niej zboczyła, trener mnie ostrzeże… – Prawo! – woła trener, a jego głos jest dużo bliżej, niż się spodziewałam.

…i moje koła spadają z torów… …i mój pociąg się wykoleja… Pamiętam coś podobnego z dzieciństwa – zbiegasz po schodach, twoje kroki są w harmonii z siłą grawitacji, a ciało rytmicznie przesuwa się w dół – bam, bam, bam – i nagle zaczynasz myśleć o tym, co robisz, i coś się zmienia… Wcześniej mózg automatycznie kierował twoimi stopami, ale teraz ty musisz przejąć kontrolę i stajesz się świadomy każdego ruchu, odpowiedzialny za każdy krok. Zupełnie jak wtedy, kiedy myślisz o oddychaniu, i nagle twoje ciało przestaje samo oddychać, i ty musisz zacząć tym kierować, i zastanawiasz się, jak przestać i przekazać kontrolę z powrotem do tej części mózgu, która normalnie zajmuje się oddychaniem, gdy o nim nie myślisz. Mózg jednak po prostu wręcza ci kierownicę, kiedy zbiegasz po schodach, i nagle to ty prowadzisz, ale nie radzisz sobie z prędkością i wtedy albo udaje ci się zwolnić, albo potykasz się i spadasz. – Parker! – krzyczy Molly, jakby to miało pomóc komuś, kto leci w ciemność. Ledwo zdążam przysunąć ręce do ciała, żeby przygotować się do upadku. Boli mnie ramię, czuję zadrapanie, ale nic mi nie jest. Mam ochotę jakby nigdy nic poderwać się na nogi, żeby ludzie jak najkrócej oglądali mnie wyciągniętą na plastikowej trawie… Potem przypominam sobie, że przecież mi nie zależy. Wolę trochę poleżeć i odpocząć. Przewracam się na plecy i wyciągam ręce. A potem wszyscy gromadzą się wokół mnie, nade mną, i zaczynają trajkotać, zwłaszcza Molly. – Parker, nic ci nie jest? Potknęłaś się o coś? – O siebie – odpowiadam, oddychając ciężko. – Trudno to wyjaśnić, ale wiesz, jestem niewidoma, więc dziwne by było, gdybym się nie przewróciła. – Odsuńcie się wszyscy – komenderuje trener. – Możesz wstać? – Tak, bez problemu. Tylko nie chcę. – No, odsuńcie się, dajcie jej oddychać. – Tak – wtóruję mu. – Dajcie jej trochę powietrza. I słońca. Ktoś zasłania jej słońce. – Ktokolwiek to był, musiał się przesunąć,

bo znów czuję na twarzy miłe ciepło. – No dobra, wstawaj – mówi trener. – Musimy sprawdzić, czy wszystko okej. Wzdycham otwarcie i lekko stękam. Powoli podnoszę się na nogi, a gapie biją mi brawo. Jest ich zbyt wielu, żebym mogła policzyć, ale przypuszczam, że nie więcej niż kilkunastu, więc nie jest tak źle. – Żartowałem z tymi psami – mówi Jason. Uśmiecham się z wyższością. – Ale ja nie. – Nic ci nie jest – stwierdza trener. – Trochę krwi na ramieniu. Tę ranę trzeba od razu przemyć i opatrzyć, bo zakrwawisz sobie koszulkę. – No i jak mi poszło? Jaki mam czas? Kwalifikuję się do drużyny? – pytam lekko drwiącym tonem. Nie wiem, czy chciałabym to powtarzać. – No cóż, musiałabyś się nauczyć biegać z bloku startowego – odpowiada trener. – To chyba nie takie trudne. – I pokonywać sto metrów bez zaliczania gleby. – Gleba mogłaby być miększa. Masuję sobie ramię. Jest wilgotne, ciepłe i lepkie, raczej nie od potu. Zgaduję, że mam zakrwawioną rękę, więc niezdarnie wysuwam ją przed siebie, żeby nie pobrudzić ubrań. Potem przypominam sobie, że jestem w czerni, i wycieram dłoń o szorty. – To nie będzie najtrudniejsze. Wiedziałem, że bez bloku zaczniesz wolniej, więc mierzyłem ci czas osobno na obu połówkach. Po pięćdziesięciu metrach, przed twoim upadkiem, zatrzymałem pierwszy stoper. Sześć i osiem dziesiątych sekundy. Jason się śmieje. – Co? Co cię tak śmieszy? – Nie wiem, jaki wynik jest dobry, nigdy nie biegałam na czas. – Trochę szacunku, proszę. Nie zapominaj, że krwawię. Jason znów się śmieje. – O, Parker, wszyscy mamy dla ciebie mnóstwo szacunku. Nie mamy natomiast dobrego przewodnika.

– Czemu nie? – pytam rozgorączkowana, co jest dziwne, zważywszy na to, że przecież i tak go nie chcę. – Freeborn ma rację – potwierdza trener. – Jeśli to była jedyna niespodzianka na dziś, nikt za tobą nie nadąży.

Rozdział dwunasty

Kończymy z Molly odrabiać lekcje. Musi pogadać o czymś z mamą, więc umawiamy się za chwilę na parkingu. Właśnie pakuję rzeczy, kiedy słyszę „kwa”, co oznacza wiadomość od Sarah. – Jak tam ramię, cukiereczku? – pyta. Wie, że w syntezatorze mowy przypisałam jej głos matrony z Południa, i czasem to wykorzystuje. Odpisuję: Okazuje się, że ego mieści się w ramionach. Kto by przypuszczał? Dziś wieczór nie będę potrzebowała żadnych książek, więc zostawiam je w szafce. Słyszę odgłos zbliżających się kroków i głośne rozmowy. Pewnie właśnie kończą się eliminacje. Może Jason mnie zauważy i podejdzie? Kwa. – Ucierpiało, co? Dzięki Bogu to tylko chwilowe. To już wczorajszy news… Od jutra na pewno. – Zobaczcie, kogo my tu mamy – mówi męski głos, który wydaje mi się znajomy, lecz który bezskutecznie próbuję rozpoznać. – Parker Grant – odzywa się ktoś inny. I niestety wiem kto. Marszczę czoło, a po plecach przechodzi mi dreszcz. – Zawsze uważałem, że powinnaś nosić okulary Foster Grant, a nie te głupie opaski. Isaac Walters i Gerald Gibbons – dwóch z siedmiu gości, którzy tamtego dnia podglądali nas w klasie. Też zmieniły im się głosy, ale nie tak bardzo jak Scottowi. Biorę głęboki oddech i powoli wypuszczam powietrze. Ignorowanie ich nie powinno być takie trudne, w końcu nawet ich nie widzę. – No i co tam u ciebie? – odzywa się Isaac tuż po mojej lewej.

Tata mówił, że na zjeździe absolwentów ci, którzy w szkole znęcali się nad słabszymi, okazali się całkiem mili, ale wcale nie wykazywali skruchy. Zupełnie jakby wcześniej grali w sztuce pod tytułem Liceum, a teraz znów byli sobą, zwykłymi ludźmi. Isaacowi i Geraldowi jeszcze do tego bardzo daleko. Nadal wcielają się w role Dupka numer jeden i Dupka numer dwa w przedstawieniu, w którym nikt więcej nie chce grać. – Nie odzywasz się do nas, co? – mówi Gerald. – Wygląda na to, że w ogóle się nie zmieniłaś. – A można by pomyśleć, że po kilku latach w liceum nie będziesz już taka sztywna. Ktoś wyrywa mi z ręki telefon. – Oddaj mi komórkę, Isaac. – Hej, ona mnie pamięta. Sorry, Parker, nie mam twojej komórki. – No dobra, Gerry… – Gerry? Tu nie ma żadnego Gerry’ego. – Kurwa, Geraldine, czy jak ty się tam nazywasz. – Jezu, Parker, nikt nie będzie chciał całować ust, z których wychodzą takie obrzydlistwa. – Misja zakończona – mówię przez zaciśnięte zęby. – A teraz oddawajcie mi telefon. Kwa. Śmieją się. – Nie widzę twojego telefonu – mówi Isaac. – Ale słyszę kaczkę. – Nie martw się, Isaac, ona też go nie widzi, co, Parker? – Cholera jasna, zachowujecie się jak pieprzone dzieciaki. – Masz wiadomość od Sarah Gunderson… – Hej, jak się miewa znajomy spaślak? – Pisze: Zadzwonię wieczorem. Co mam odpisać? Słyszę jeszcze jakieś kroki. Fantastycznie. Ilu ze starej paczki nadal trzyma się razem? Kwa. – Kaczka Sarah – mówi Gerald i obaj się śmieją. Obliczam, skąd dochodzi głos Isaaca, i robię coś głupiego: wyciągam obie ręce, żeby wyrwać mu telefon. Natrafiam tylko

na powietrze. – Wow, co ty robisz? Chyba naprawdę kochasz kaczki! Te dupki przegięły pałę, ale niewiele mogę zrobić. Postanawiam przynajmniej przestać grać w ich grę. Zatrzaskuję szafkę i z głośnym kliknięciem zamykam kłódkę. – Jak już pobawicie się moim telefonem, przynieście mi go do sekretariatu. Na tle śmiechu tych dwóch idiotów słyszę, że ktoś biegnie w naszą stronę. – Hej, zobacz na kogo wpadliśmy, to Parker Gr… Łup! Instynktownie zakrywam twarz rękami, bo coś bardzo mocno uderza o szafki… dwa… trzy razy. – Co do cholery… Łup! – Przestań! Łup! Przyciskam plecy do szafki, krzyżuję ręce na piersi, a dłońmi chronię twarz. Słyszę szamotaninę, szuranie butów o beton i łoskot metalu. – Co cię napadło! – jęczy Gerald, a jego głos cichnie, jakby ktoś ciągnął go korytarzem. – No dalej – mówi Jason i stęka z wysiłku. Wszystkie dźwięki oddalają się i dochodzą teraz z bocznego korytarza. Kwa. Daleko. Zaczynam iść w tamtym kierunku, wodząc ręką po szafkach, żeby nie stracić orientacji. Nagle słyszę, że jedna osoba wraca. – To ja! – woła Jason. Staje bliżej i mówi: – Proszę, to twój telefon. Wyciągam rękę i czuję na niej komórkę. Chowam ją szybko do kieszeni. – Bardzo mi przykro – mówi. – Ci goście to… debile. To był Isaac… – Wiem, kto to był. Chodziliśmy razem do podstawówki.

– Aha. No, najważniejsze, że już po wszystkim. Nie powinni cię już zaczepiać. – Ktoś krwawił? – pytam z nadzieją w głosie. – Nie – odpowiada Jason ze śmiechem. – To by oznaczało pytania, na które nikt nie chce odpowiadać. Sprawiedliwość ulicy to siniaki, nie krew. W odstraszaniu więcej jest pogróżek niż faktycznej przemocy. – Brzmiało tak, jakby było jej całkiem sporo. – Nie więcej niż to absolutnie konieczne. – Dzięki za odzyskanie telefonu. – Nie ma za co. Gdzie idziesz? Odprowadzę cię. Rozkładam laskę i kierujemy się razem w stronę parkingu. – Słyszałem, że po lekcjach uczysz się w bibliotece – mówi. – Szedłem, żeby z tobą pogadać. – O czym? – Cóż, teraz mi głupio pytać, bo właśnie cię uratowałem. To może wpłynąć na twoją odpowiedź. Serce zaczyna mi szybciej bić. Zdaję sobie sprawę, że podczas bójki byłam w miarę spokojna, ale teraz… – Chcesz mnie o coś zapytać? – pytam. – O zadanie czy…? Nie mamy razem żadnych lekcji. O Jezu, nie wierzę, że właśnie to powiedziałam. – Nie ma sprawy. Możemy porozmawiać o tym jutro. Nie. Teraz. W tej chwili. – Jeśli w czymś ci to pomoże – odzywam się tonem pod tytułem „przepraszam, że muszę cię rozczarować” – to wiedz, że oszczędziłeś mi tylko trochę czasu i nerwów. Szłam właśnie do gabinetu pana Sullivana, który szybko by się tym zajął. Poza tym te dupki nie są w stanie skrzywdzić mnie obelgami, a nie sądzę, żeby zamierzali mnie bić. – Hmm… okej… – odpowiada, jakbym właśnie dała mu do rozwiązania zadanie z matmy. – Zastanawiałem się, czy nie chciałabyś się spotkać ze mną w sobotę. Wieczorem. To znaczy po południu, a potem… do piątej pracuję, ale potem… – Jasne – mówię. Przysięgam: moje usta odpowiedziały za mnie,

nim zdążyłam się zastanowić. – Co chcesz robić? – No, mogę po ciebie przyjechać po pracy… – W sobotę i tak będę w Ridgeway. Możemy się umówić na miejscu. Mówiłeś, że o piątej? – Tak, super. – Docieramy na parking. – Samochód już na mnie czeka. Czyli widzimy się w sobotę. To znaczy pewnie zobaczymy się jutro i w piątek, a potem w sobotę. – Jesteśmy umówieni – potwierdzam. Brzmi to trochę ckliwie, ale nie przejmuję się tym. Jason odbiega, a ja słyszę, że zbliżają się do mnie inne kroki. – Czy ja dobrze słyszałam? Ktoś jest z kimś umówiony? – pyta Molly. – Dobrze. Tak powiedziałam. I tak, chciałam usłyszeć to głośno. – Na kiedy? – Sobota wieczór. – Super – mówi, ale bez przekonania. Brak entuzjazmu może mieć wiele przyczyn i chochlik w mojej głowie zaraz sporządzi długą listę możliwości. Jest tylko jeden sposób, żeby go powstrzymać. – No co? – pytam. – Co co? – Powiedziałaś „super”, ale wcale tak nie pomyślałaś. Cisza. – Nie cierpię, kiedy coś mnie omija – stwierdzam. – Jak dobrze go znasz? – Trochę. Jest w porządku. Słyszę, że Molly siada na schodach. Przysiadam się. – A może on podoba się tobie? – Nie, nie jest w moim typie. – No to o co chodzi? – Wydaje mi się, że on nie jest też w twoim typie. Nienawidzę być szufladkowana, szczególnie przez osoby, które dopiero co mnie poznały. – A jaki jest mój typ? – Nie wiem – odpowiada szybko. – Zapomnij, że cokolwiek mówiłam. Jason jest okej. Mam nadzieję, że będziesz się świetnie

bawić. – Nie mogę zapomnieć. O co ci chodzi? – O to, że ty jesteś… bystra… i mądra. A on jest… bardzo… przyziemny. – No i co z tego? Po chwili Molly dodaje: – Jason nie jest tak głęboki jak ty, i po prostu nie sądzę, żebyście się dobrze rozumieli. Ale mogę się mylić. Mam nadzieję, że się mylę. – To mogłoby mieć dla mnie większe znaczenie, tyle że już miałam chłopaka, z którym się dobrze „rozumiałam”, i nic z tego nie wyszło. – Przepraszam – mówi. – Czasem nie wiem, co powinnam mówić. – Nic nie powinnaś. – Wiem, ale chodzi o to… – Bierze kilka oddechów. Czekam. – Są rzeczy, o których możesz nie wiedzieć, bo ich nie widzisz. Skąd mam wiedzieć, o czym ci mówić, a w co lepiej się nie wtrącać? – Aha, okej. A co widzisz? – Wszystko… Cały czas dochodzi do milionów cichych zdarzeń. Mam być twoimi oczami, ale nie jestem w stanie mówić ci o wszystkim. Jak mam wybierać? – A jaki jest wybór? – Sama nie wiem, mnóstwo rzeczy. Na przykład… wiesz, że nie jestem biała? – Biała? – Rasy kaukaskiej. – Och, hm… Nie zastanawiałam się nad tym. – Nikt ci nie mówił? – Nie, nikt nie powiedział: „Parker, tak dla twojej wiadomości: Molly jest czarna”. – No właśnie – mówi Molly z pewną ulgą. – Gdybyś nie była niewidoma, po prostu byś o tym wiedziała, i w ogóle nie byłoby sprawy. Ale jeśli ktoś postanawia ci o tym powiedzieć, ty pewnie myślisz, że to ma jakieś znaczenie, i pytasz: „No i co z tego?”. – Okej, nikt specjalnie mnie nie informował, że jesteś czarna. Najwyraźniej uważają, że to nieistotne.

– Hm… może, ale pewnie też dlatego, że nie jestem czarna. – Rany, Molly! – Ale nie jestem też biała. – Jesteś Azjatką? Peruwianką? Wiesz, wcale nie lubię być niewidoma. Molly Ray to żadna wskazówka. – Wyobrażasz sobie, że jestem piegowatym rudzielcem? – Ja już sobie nikogo nie wyobrażam. Tylko ludzi, których znam sprzed wypadku. Bywa śmiesznie. Wiem na przykład, że Sarah ma już więcej niż siedem lat, ale nadal czasem widzę ją jako małą dziewczynkę. Molly się śmieje. – Cieszę się, że cię rozbawiłam, ale czy możemy już przejść od droczenia się z niewidomą do tej części, w której mówisz mi, jakiego jesteś koloru? – Moja mama jest Nigeryjką, a tata to niebieskooka i jasnowłosa mieszanka niemal wszystkich europejskich nacji. Większość ludzi nie wie, czy jestem czarna, czy biała. Mówią, że wyglądam, jakby ktoś scalił w Photoshopie moich rodziców, tyle że mam piwne oczy, a moje włosy tylko trochę się kręcą i nie są całkiem czarne. Technicznie rzecz biorąc, jestem dwurasowa, ale nigdy tak o sobie nie mówię… – Czemu? Przecież… – A, bo to brzmi trochę jak „dwupłciowa”, i chłopaki mają ubaw. Wolę tego uniknąć. Śmieję się. Molly nie, ale może to po prostu przejaw skromności. Nie wypada śmiać się ze swoich żartów? – Czyli twoja twarz to dokładnie połowa mamy i połowa taty, a oni są zupełnie różni… to znaczy, że kombinacja albo wygląda rewelacyjnie, albo… – Moja starsza siostra jest modelką – odpowiada Molly lekko ironicznym tonem. – To jej trafiły się lepsze połówki, mnie zostały resztki. Nie wiem, co będzie z moją młodszą siostrą. Ma dopiero dwanaście lat. – Modelką? Taką prawdziwą, na wybiegu? – Też, ale głównie robi sesje zdjęciowe. Na wiosnę była

w „Vogue’u”, chyba w marcu. W prawym dolnym rogu jakiejś środkowej strony, owinięta jak wąż wokół gościa z nagim torsem. Nie pamiętam nawet, czy to była reklama, czy ilustracja do artykułu… W „Vogue’u” nigdy nic nie wiadomo. – Wow. To brzmi bardzo prestiżowo. Molly parska śmiechem. Nie wiem, o co jej chodzi. – W ten weekend przyjeżdża do domu, może ją poznasz. Nie jest jedną z tych starszych sióstr, które są zbyt ważne, żeby cię zauważyć. Spędza z nami cały czas, angażuje się we wszystko, a potem wsiada w samolot do Włoch i tygodniami do nas nie dzwoni. Na parking wjeżdża auto ciotki Celii. Głupio się teraz rozstawać, ale… podnoszę plecak. – Kiedy dzisiaj się przewróciłaś… – mówi szybko Molly – …gdybyś nie była niewidoma, wiedziałabyś, kto do ciebie podbiegł. Jak ci to teraz powiem, pomyślisz, że mam jakiś powód, ale to nieprawda. – Kto? – Ale rozumiesz, co mówię? – Czy to był Scott? – Tak. Był pierwszy. Jak prosiłaś, żeby ktoś odsłonił ci słońce, mówiłaś do niego. – A potem co? Został jeszcze? – Nie, wycofał się. Chyba wie, że nie chcesz go koło siebie. Mądry facet z tego Scotta. To między innymi w nim lubiłam, gdy jeszcze go lubiłam. Kiedy troska o mnie mogła wynikać z czegoś innego niż poczucie winy, obowiązek czy jakiś stary żal. – Słuchaj, nie twierdzę, że to coś znaczy. Stwierdzam tylko fakt. – Rozumiem. I nigdy nie zezłoszczę się na ciebie za coś, co mi powiedziałaś. Mogę się natomiast zezłościć za coś, czego mi nie powiedziałaś. Po prostu mów mi wszystko, czego nie jesteś pewna, a już ja będę się martwić, co to znaczy.

Rozdział trzynasty

Jest sobota, dochodzi pierwsza i jadę właśnie taksówką korporacji Ciotka Celia do centrum handlowego. Przez chwilę było niezręcznie, kiedy zasugerowała, że może Sheila mnie zawiezie, ale zanim zdążyłam się odezwać, moja kuzynka rzuciła: „Nie mogę – zadanie”, i uciekła do góry. Początkowo nie mogłam uwierzyć, że jest taka samolubna, ale potem stwierdziłam, że w sumie wolę, żeby jej ze mną nie było. Rozmowa o randce z Jasonem i o tym, że to on przywiezie mnie z powrotem, trwała dość długo, ale w końcu ciotka się zgodziła, pod warunkiem że będę odpisywać na wiadomości i wrócę przed dziesiątą. Marudziłam, że to za wcześnie, głównie dla zasady. Spotykamy się o piątej, więc i tak będziemy mieć mnóstwo czasu. Z jakiegoś powodu nie wpadłam na niego w szkole ani w czwartek, ani w piątek. Pewnie był na eliminacjach, a przynajmniej gdzieś w okolicach bieżni. Obiecałam sobie, że nie pójdę tam i nie będę czekać, aż mnie zobaczy, tym bardziej że jeśli chciałabym go szukać, musiałabym rozpytywać. Rozmawiałam jeszcze raz z trenerem Underhillem i ustaliliśmy, że za tydzień w poniedziałek, kiedy już eliminacyjny chaos trochę się uspokoi, spotkamy się i ustalimy, co dalej. Od czasu upadku mam jednak coraz większe wątpliwości, czy to rzeczywiście dobry pomysł. W czwartek wieczorem zdałam sobie sprawę, że nie wymieniliśmy się z Jasonem numerami komórek. Uznałam jednak, że gdyby cokolwiek się zmieniło, jakoś by mnie znalazł. W piątek nie byłam już tego taka pewna. Obiektywnie wszystko było w porządku, ale skłamałabym, twierdząc, że zawsze jestem obiektywna. Sarah w ramach wsparcia powtarzała mi, że powinnam się wyluzować, ale

kiedy Sarah tak mówi, robię się jeszcze bardziej nerwowa. Mimo tej całej niepewności jestem nastawiona dość optymistycznie. Sarah i Faith czekają na mnie na chodniku, a w drodze ciotka już mnie nie poucza ani o niczym mi nie przypomina. Zdaję sobie sprawę, że to wyjście jest całkiem zwyczajne, a zarazem zupełnie niezwykłe. Codziennie spotykam się z przyjaciółkami, po szkole dużo rozmawiamy i esemesujemy – choć to dotyczy głównie Sarah i mnie – ale prawie w ogóle nie wychodzimy, żeby coś razem robić. W dużej mierze wynika to z tego, że nie chcę sobie zawracać głowy kinem czy restauracjami, chociaż kiedy byłam młodsza, było tego znacznie więcej, bo rodzice nas wozili i organizowali nam różne zajęcia. W liceum to się skończyło. Sarah twierdzi, że sama jestem sobie winna. Nie chodzi tylko o to, że jestem niewidoma – jej zdaniem bardzo się zmieniłam, odkąd Scott sprawił, że, jak to ujęła, nie ufam już żadnemu facetowi, który nie jest moim tatą. Nie zaprzeczam, choć moim zdaniem nie jest też bez znaczenia, że mniej więcej w tym samym okresie jej rodzice się rozwiedli i ojciec praktycznie zniknął. Od tamtego czasu jest bardzo przygaszona. Powiedziałam kiedyś, że to przepaliło jej bezpiecznik śmiechu, ale ta rozmowa skończyła się tak szybko, że obiecałam sobie już nigdy o tym nie wspominać. Kiedy gadałyśmy o zakupach z Faith, w końcu usłyszałam w jej głosie nutkę prawdziwego zainteresowania, więc teraz jestem dobrej myśli – mam nadzieję, że po wszystkim będziemy żałować, że tak długo z tym zwlekałyśmy. – Czy zaraz po zakupach nie masz przypadkiem randki? – pyta mnie Faith. – Coś ci się nie podoba w moim stroju? – Powoli wysuwam ręce, żeby niczego nie strącić. Mam na sobie dżinsy i granatową koszulę, które dla odmiany do siebie pasują. Z reguły dla wygody noszę ubrania o rozmiar za duże. Na oczach zawiązałam opaskę z jesiennymi liśćmi – w końcu lato już się skończyło. Narzuciłam też wojskową kamizelkę, oczywiście z mnóstwem przypinek. – Od czego mam zacząć? Od sterty liści, którą masz na głowie, i dalej w dół czy raczej od tych czarnych trampek? – To Jason mi je sprzedał! Poza tym to nie trampki, tylko buty

do biegania. – Może coś ci tu kupimy, coś mniej… – Ale ja nie zamierzam się przebierać! – Wybiegam jednak myślami w przyszłość i stwierdzam, że może dam się namówić. – Idzie Molly – odzywa się Sarah. – Wygląda na niezbyt zadowoloną. I nie jest sama. – Cześć! – wita się Molly. Wcale nie brzmi, jakby była niezadowolona, raczej zrezygnowana. – Parker, Sarah, Faith… to moja siostra Danielle. – Mówcie mi Dani. – Słyszę wysoki głos, w ogóle niepodobny do głosu Molly. – Przyleciałam dziś wcześnie rano i muszę kupić kilka rzeczy. Mogę do was dołączyć? – Jasne, będzie nam miło – zapewnia Faith albo zupełnie szczerze, albo świetnie udaje. Jako jedyna ma na tyle klasy, żeby odpowiedzieć od razu i oszczędzić nam tej niezręcznej ciszy, podczas której każdy czeka, aż ktoś inny się odezwie. – W kupie raźniej. Wyjechałaś na studia czy…? – Co? Nie! – odpowiada ze śmiechem Dani. – W naszej rodzinie to Molly jest mądrą córeczką. – A Dani jest śliczną córeczką – wtrąca Molly, jakby mówiła to już enty raz. Dani znów się śmieje. – Nieprawda! Po prostu pracuje nade mną sztab ludzi. To harówa, wierzcie mi! Potem ruszamy na podbój galerii. Faith i Dani idą z przodu, od początku znacznie szybciej niż my, a przynajmniej ja. Faith dowiaduje się tego, co Sarah i ja już wiemy – że Dani jest profesjonalnym wieszakiem alias ruchomym stojakiem na płaszcze, że właśnie wróciła z Mediolanu i niedługo leci do Chicago, a potem do Nowego Jorku, gdy tylko… W tym momencie tracę wątek, bo Sarah nieoczekiwanie zaczyna sapać mi do ucha: – O… Boże… – Wszystko w porządku – uspokajam ją. – Będzie fajnie. Nie mamy przecież konkretnego planu, który mogłaby nam pokrzyżować…

– Nie… nie o to chodzi… Szkoda… szkoda, że nie możesz tego zobaczyć… Ona jest… Ona jest… – Jezu, Sarah. – Zatrzymuję się. Nie wiem, co się z nią dzieje. Jej głos jest rozemocjonowany. Sarah nigdy się nie emocjonuje. – Co z nią? Sarah chwyta mnie obiema rękami za ramię i nachyla się. – Ona jest piękna. – No – stwierdza Molly. – Jak z obrazka. Nawet nieumalowana. Zaskoczyła mnie. Kiedy zaproponowała, że mnie podwiezie, wiedziałam… – Myślałam, że takie rzeczy zdarzają się tylko w filmach – odzywa się Sarah, zupełnie ignorując Molly. – Wszyscy się za nią oglądają. Dwóch gości przy fontannie właśnie na siebie wpadło. Trzech innych zawróciło i teraz idą za nami. Za nią. Ja nie mogę, patrzcie na to. – Hej! – prycham, powstrzymując śmiech. – Co z tobą? – pytam jak najciszej. – Przecież nie pierwszy raz widzisz ładną dziewczynę, w filmach… – Ładną? Ładną? Parker, ona nie jest ładna. Ty jesteś ładna. Ona jest z innego świata. To zupełnie co innego. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, jak działa na mnie jej obecność. Widzę teorię ewolucji. Zaczynam rozumieć wojnę trojańską. Zastanawiam się nad swoją orientacją seksualną… – Sarah, ciii… – Bardzo trudno równocześnie szeptać i powstrzymywać się od śmiechu. – Weź się w garść. – Jestem pewna, że Rick zgodziłby się na trójkąt z Dani. Ja też nie miałabym nic przeciwko… – Sarah! – Nie wytrzymuję i zaczynam się wreszcie śmiać. – Sarah, gdzie ty się podziałaś? Ktoś się tu pod ciebie podszywa i cholernie kiepsko mu idzie. – Cicho! Stul dziób! – szepcze Sarah i próbuje zakryć mi usta, a ja się od niej odpędzam. – Idą tu! – Wszystko okej? – pyta Faith sugestywnym tonem, a sugestia dotyczy naszej dojrzałości. – Tak, wszystko świetnie – odpowiada Sarah. – A u was?

– Mówiłaś chyba, że Luźne Gacie jest bardzo spokojna – odzywa się Dani. – Bo zwykle jest – odpowiada Faith podejrzliwie. – Może ma jakiś atak. – Nie nazywam się Luźne Gacie – cedzi Sarah z emfazą przez zaciśnięte zęby, a ja słyszę, że tłumi śmiech. Obejmuję ją i podnoszę do góry. Tak bardzo cieszę się, że to słyszę. Ona piszczy i się wyrywa, więc ją puszczam. – Wszystko w porządku? – pyta jakiś chłopak, pewnie w naszym wieku albo trochę starszy, nie mam pewności. – Nie potrzebują panienki pomocy? – wtóruje mu ktoś inny. – Panienki? – dziwi się Sarah. – Są tu jakieś panienki? – Czy zagadują nas jacyś nieznajomi goście? – pytam ją głośno. – Ale się porobiło. – Wszystko w porządku, dziękujemy – odpowiada im Faith. – Dla niektórych nigdy nie jest za wcześnie na drinka. *** Żadna z nas nie jadła jeszcze lunchu, więc kierujemy się do części restauracyjnej. Dotarcie tam zajmuje nam godzinę, bo ktoś – dokładniej Faith albo Dani – po drodze zatrzymuje nas przy każdym sklepie, więc wchodzimy, ale nic nie kupujemy. Oczywiście niewidomi uwielbiają oglądać ciuchy. Na szczęście Sarah, choć już trochę się uspokoiła, nadal mnie rozbawia. Zamawiam burrito – to optymalny wybór spośród dostępnych opcji, bo dobrze smakuje i stosunkowo łatwo je zjeść. Proszę o sprawozdanie i dowiaduję się, że Molly też poszła do meksykańskiej części i kupiła enchilladę i fasolkę, Sarah ma krem pieczarkowy w chlebowej miseczce, Faith sałatkę z blanszowanego szpinaku, a Dani jakieś tajskie danie. Mój nos potwierdza, że raport jest wierny, i zabieramy się do jedzenia. – Przepraszam… – mówi do nas jakiś facet. – Impreza zamknięta! – przerywam mu. – Dziękujemy panu! – Proszę, można zabrać – odpowiada mu Molly. A potem zwraca

się do mnie: – Chciał wziąć od nas wolne krzesło, żeby usiąść z żoną i dziećmi. – Aha. – Może powinnam się zawstydzić, ale tego nie robię. – Dani – odzywa się Faith. – Miałyśmy wcześniej małą sprzeczkę. O strój Parker. Idzie dziś na pierwszą randkę. – O, super. Co na siebie włożysz? – pyta Dani. Marszczę brwi. – Wygrałam – stwierdza Faith bez cienia triumfu w głosie. Nie wiem, jak ona to robi. – Kiedy mnie zaprosił, miałam na sobie coś podobnego jak teraz, więc musi mu się podobać. – To nosisz na co dzień. A to nie jest co dzień. To randka. Można włożyć coś specjalnego. Nawet trzeba. – Na przykład co, sukienkę? Suknię wieczorową? Szklane pantofelki? – Może coś, co niezbyt dawno widziało wnętrze pralki? – To nie było miłe – mówię, chwytając się za kamizelkę. – Przecież wiesz, jak trudno ją uprać. Poza tym jak często pierzesz kurtki? – Wącham materiał. – Wcale nie pachnie nieświeżo. – Nie twierdzę, że potrzebujesz całkowitej metamorfozy – odpowiada Faith, ale jej głos sugeruje coś odwrotnego. – Może masz rację, może najbardziej podoba mu się w tobie to, że łączysz niebieski z zielonym. Wiem, że ci nie zależy, czy on przyjdzie w dresie czy w smokingu, bo nawet tego nie zauważysz. Ale jestem pewna, że jemu będzie miło, jak się trochę postarasz. Nawet nie rezygnując ze swojego… oryginalnego… stylu. – Nie zgadzam się! To, że nie widzę, nie znaczy, że jest mi obojętne, w czym on przyjdzie… choć w sumie… w sumie to jest. W każdym razie i tak będzie zaraz po pracy, więc pewnie będzie miał na sobie ciuchy z pracy! – Obracam głową, jakbym chciała popatrzeć na wszystkich triumfująco. – Na pewno się przebierze – mówi Faith przesadnie cierpliwym tonem. – Nie przyjdzie na randkę w uniformie. Pewnie nawet nie może nosić go poza sklepem. – Ma uniform?

– Wszyscy pracownicy mają czarne podkoszulki z białym nadrukiem „Running Rampant” – wyjaśnia Molly. – Dwie litery „r” mają buty na nogach, czy coś w tym rodzaju. – Nieważne – stwierdza Faith. – To nie jest debata filozoficzna. To zakupy. A na zakupach kupuje się ubrania. Kończcie jeść i chodźmy kupować. – Moim zdaniem jest śmiały – mówi Dani. – Zaczyna się. – Głos Molly sugeruje, że tej kwestii towarzyszy przewracanie oczami. – Co jest śmiałe? – pytam. – Twój styl. Jest niezgodny z zasadami, ale… Jesteś jakby krok przed innymi. Tak wyznacza się trendy. Podoba mi się. Zwłaszcza szalik jako opaska na oczy. Super. Nachylam się do Faith. – Mój styl podoba się profesjonalistce – stwierdzam triumfalnie. – Chodź, wstań i odsuń się trochę – mówi Dani. – I wyprostuj się. Spełniam polecenie. Jestem gotowa na wszystko. – Myślałaś, żeby spuścić końce szalika do przodu zamiast do tyłu? – pyta Dani. Dotyka mojego ramienia, a potem poprawia mi opaskę i układa jej końce, około trzydziestocentymetrowe, tak żeby spływały na lewą stronę po piersi. – Masz ładną figurę, a to podkreśla twój biust. Proszę. Seksapil właśnie podskoczył ci o stopień. Stoję nieruchomo. Nikt nic nie mówi. Nie chcę odezwać się pierwsza. – O kurde – rzuca Sarah. – Chodźmy na zakupy. *** Od dłuższego czasu myślałam głównie o randce z Jasonem, a nie o zakupach, ale teraz, kiedy dochodzi piąta, mam ochotę zostać z dziewczynami. Wszystkie oprócz Faith uznały, że moje dżinsy i czarne buty są w porządku. Kupiłam za to granatową bluzkę z dekoltem w szpic, który kończy się tuż nad moim białym sportowym stanikiem. Na to narzuciłam rozpiętą jasnoniebieską

koszulę w kratkę – nadal nie jestem pewna, czy to był dobry zakup, ale wszystkie dziewczyny, łącznie z Faith, stwierdziły, że jest super i idealnie pasuje do stylu dziewczyny, która na co dzień nosi wojskową kamizelkę. Mam też nowy szalik, dłuższy niż zazwyczaj, granatowy – zdaniem Faith za ciemny, ale Dani uznała, że jest piękny, więc się na niego zdecydowałam. Molly zaoferowała, że weźmie moje stare ubrania i odda mi je potem. Nie potrafię tego wyjaśnić, ale w nowych ciuchach czuję się trochę wyższa. Usiłuję sobie przypomnieć, co kto kupił, ale to nie takie proste, kiedy słyszy się o tym tylko raz, a potem w chaosie trudno stwierdzić, czy dana rzecz w końcu została wybrana, czy jednak nie przeszła selekcji. Wiem, że Sarah zaopatrzyła się w kilka par spodni do jogi, bo wygodą dorównują dresowym, ale jak oceniła Dani, są przyjemniejsze dla oka. – Z kim normalnie chodzisz na zakupy? – pyta Molly, kiedy czekamy na Dani, która robi Bóg-wie-co. Chwilę zwlekam z odpowiedzią. – Z tatą. Zapada cisza, co sugeruje, że rozmowa raczej się urwie, ale Molly pyta: – Jak sobie radził z doradztwem modowym? Śmieję się. – Po prostu opisywał ciuchy. Kolory, kroje i tak dalej. Mówił mi też, co noszą inni, choć wiem, że wybierał to, co jemu się podobało, albo przynajmniej nie było zbyt okropne. Pomagali mi też sprzedawcy, przynosili odpowiednie rozmiary, a potem radzili, co wziąć. Mój telefon pika – przypomnienie. – Muszę iść – mówię. – Gdzie reszta? – Dani stoi przy ladzie z makijażem. Przypuszczam, że jeszcze nigdy nie było tam tylu facetów. – A Sarah i Faith? – Grzeją się w jej blasku – odpowiada Molly, a potem woła: – Hej! Idę odprowadzić Parker. Zaraz wracam. Dobiega mnie chóralne „na razie!” i „powodzenia!”. Głos Sarah

jest wyjątkowo piskliwy, co trochę mnie niepokoi. – Wiem, że nie potrzebujesz mojej pomocy – mówi Molly. – Ale muszę się na chwilę od nich oderwać. – W sumie to tak się zakręciłam, że nie wiem, gdzie jestem – wyznaję. – Zaprowadź mnie do fontanny i skieruj w odpowiednią stronę. Tam już sobie poradzę. Wychodząc z dużego sklepu – chyba Macy’s albo Nordstrom – nie rozmawiamy, bo trasa przypomina tor przeszkód: wieszaki uniemożliwiają przejście w linii prostej. Ustawiłam przypomnienie tak, żeby mieć spory zapas czasu, bo przypuszczałam, że będę sama. Po wyjściu rozluźniamy się więc i ruszamy niespiesznym krokiem. No dobra, ja się wcale nie rozluźniam. Czuję ucisk w żołądku i jestem roztrzęsiona. Ale tempo rzeczywiście mamy żółwie. Żeby przestać się denerwować, zagaduję Molly: – Nie mogę sobie wyobrazić, jak to jest być Dani. – A ja mogę – odpowiada tonem nieco… mrocznym. – Chyba nie jesteś zazdrosna – mówię lekko. – To jak porównywać się do Einsteina czy Mozarta… – Natychmiast żałuję, że to powiedziałam. W mojej głowie brzmiało jak pocieszenie. – Zazdrosna? – dziwi się Molly. – Ja jej współczuję. Ci wszyscy faceci, którzy dziś z nami rozmawiali… – Tylko dlatego, że ona z nami była. – Ale oni wcale z nią nie rozmawiali. Czasem zwracali się do całej naszej czwórki – do Niewidomej, Luźnych Gaci, Pulchnej i… sama nie wiem… Faszionistki… Ale tak naprawdę to chcieli tylko Ślicznotkę. I gdyby mogli ją zdobyć bez słowa, zrobiliby to. – Niektórzy na pewno. Przypuszczam, że to może być denerwujące… – Nie. Wyobraź sobie, że wygrałaś milion dolarów na loterii i nagle wszyscy chcą z tobą rozmawiać, są dla ciebie mili, ciągle chcą z tobą być, nie dają ci chwili wytchnienia. Najpierw nikogo nie interesujesz i nagle, tylko ze względu na swoją fortunę, jesteś rozchwytywana. To nie jest denerwujące, czujesz się… jakbyś tonęła. – No, jeśli tak to przedstawisz…

– Jak się temu przyjrzeć, dziewięćdziesiąt dziewięć procent ludzi, którzy z nią rozmawiają, mężczyzn i kobiet, chce ją zdobyć albo chce zdobyć coś od niej. Kłamią albo mówią jej to, co chce usłyszeć, więc nie może nikomu zaufać ani nawet znaleźć tego jednego procenta szczerych osób. Już na samą myśl przechodzą mnie ciarki, a ona ma tak na co dzień. – Molly… – Nie wiem, co powiedzieć. – Przepraszam, Parker. Wiem… wiem, że nie o tym chciałaś teraz rozmawiać. Ale kiedy ona dzwoni do mnie z różnych miejsc na świecie, z reguły płacze w słuchawkę. W tym roku płakała więcej razy niż ja przez całe życie. Samo bycie jej siostrą jest wyczerpujące. Nie mogę sobie nawet wyobrazić, jak to jest być nią. Wszyscy myślą, że Dani jest wielką szczęściarą, ale tak naprawdę to najsmutniejszy człowiek, jakiego znam… Cieszę się, że nikt nie widzi moich pięknych rysów pod całym tym… Za nic w świecie bym się z nią nie zamieniła.

Rozdział czternasty

Jest dwanaście po piątej, a ja siedzę sama na ławce przed Running Rampant. To, że Jason nie przysłał mi żadnej wiadomości, wcale nie martwi mnie tak bardzo jak inne sprawy, o których nie mogę przestać myśleć. Świetnie się dziś bawiłam, ale to, co Molly powiedziała mi o Dani, trochę zepsuło mi humor. Mam wrażenie, że zachowałam się jak wszyscy, że też chciałam ją wykorzystać. Wiem, że to nieprawda – mnie oczywiście nie mógł zachwycić jej wygląd. Chętnie spędziłam z nią popołudnie z tego samego powodu, dla którego lubię przebywać z Molly: jest nam razem przyjemnie i fajnie się rozmawia. Nie mogę jednak zaprzeczyć, że dzień był tak wyjątkowy głównie dlatego, że ona jest wyjątkowo piękna. Co bym zrobiła, gdyby się okazało, że ludzie przyjaźnią się ze mną tylko dlatego, że bawi ich, jak niezdarnie się poruszam i nieustannie na coś wpadam? Jakby tego było mało, teraz się zastanawiam, dlaczego ludzie w ogóle zaczynają ze sobą rozmawiać. Nie potem, jak już się znają, ale za pierwszym razem. Kiedy jakaś obca osoba nagle się do ciebie odzywa, choć wcale niczego nie potrzebuje ani nie chce zapytać, gdzie jest łazienka. Nie wiem, nigdy tego nie robię. Pewnie wiąże się to z tym, co widzą. Ktoś wydaje im się atrakcyjny. Czemu Jason zaprosił mnie na randkę? Najpierw pomógł mi kupić buty, ale później rozmawialiśmy trzy czy cztery razy, maksymalnie po minucie. Dlaczego chciał jeszcze ze mną pogadać? Czemu się ze mną umówił? Uważa, że jestem ładna? Na pewno nie zachwyciła go moja osobowość – jej jeszcze mu nie pokazałam – a moje zmieszanie przy każdym dotychczasowym spotkaniu powinno go raczej zniechęcić do dalszych rozmów. Gdybym rzeczywiście była

ładna, czy nie dostawałabym mnóstwa innych propozycji? Może ich nie dostaję, bo faceci nie chcą się umawiać z niewidomą dziewczyną albo odstręcza ich mój okropny charakter, o którym Jason jeszcze nie wie. Kiedy lepiej mnie pozna, zmieni zdanie. A co, jeśli ma jakiś dziwaczny fetysz, lubi się związywać, a moje szaliki go podniecają? O rany, żałuję, że ta myśl w ogóle pojawiła mi się w głowie. Cholera, teraz czuję się nieswojo. Chochlik przystąpił do akcji. Jeszcze większą zagadką jest to, dlaczego Jason mi się podoba, czemu od razu przyjęłam jego zaproszenie i tak bardzo ekscytuję się tą randką. Mogłabym stwierdzić z wyższością, że nie jestem płytka i wygląd nie ma dla mnie znaczenia, ale co w takim razie ma? To, że jest ujmujący i odnosi się do mnie z szacunkiem, a równocześnie z humorem? To wystarczy, żeby przyprawić mnie o dreszcze? O rany, jakie to żałosne. Czy miłe słowo wypowiedziane odpowiednim tonem, taktowne potraktowanie mojej niepełnosprawności wystarczy, żeby zawrócić mi w głowie? Boże… – Cześć, Parker – mówi Jason. – Przepraszam za spóźnienie. Kierownik zmiany nie chciał nas wypuścić. Dwadzieścia minut ględził o procedurach magazynowania. Musieliśmy tam stać wszyscy razem, więc nie miałem nawet jak wyjść, żeby ci powiedzieć. – Nie szkodzi. – Wstaję. – Musisz się przebrać? – Nie, już to zrobiłem. Nic eleganckiego, zwykła koszula. Gotowa? – Tak. – Bardzo ładnie wyglądasz. – Dzięki. Ty pewnie też. Choć nic by się nie stało, gdybyś nie wyglądał. – Uhm, okej – mówi niepewnie. – Jesteś głodna? Cholera, kiepsko to zaplanowałam: trzy godziny temu zjadłam burrito. – Mogę jeść o każdej porze – odpowiadam i sama się zaskakuję swoją dyplomacją. Owszem, zawsze mogę coś zjeść, tyle że niewiele. – A ty? – Ja umieram z głodu – przyznaje. – Nie jadłem lunchu. Zarezerwowałem stolik na szóstą. – Zarezerwowałeś stolik? Fiu, fiu. Gdzie?

– Niespodzianka. Szczerze mówiąc, niezbyt lubię niespodzianki. Nie, to nie do końca prawda. Dzień, w którym Scott mnie pocałował, był pełen niespodzianek, a bawiłam się świetnie. – Okej. – Chodź, wyjdziemy przednim wejściem, po twojej lewej. – Mogę cię wziąć pod ramię? – Wyciągam rękę. – Będzie szybciej niż z laską. – Jasne – odpowiada. Moje palce natrafiają na jego rękaw. Materiał jest cienki i gładki… to chyba jakaś elegancka koszula. – Wytworna. Mówię o twojej koszuli: długie rękawy, mankiety. – No, to specjalna okazja, nawet się dziś wymyłem. – Dzięki! – Zaczynam czuć się swobodniej. – To prawda, co mówią o niewidomych, inne zmysły rzeczywiście nam się wyostrzają. Wyczułabym, gdybyś kłamał. – Nigdy bym cię nie okłamał, Parker – odpowiada Jason, a ja wiem, że jest szczery, że to już nie żartobliwa pogawędka. Robi mi się cieplej na sercu. Prawie zaczynam wierzyć, że to może się udać. – Obiecujesz? – Obiecuję. Przypominam sobie, że kiedy pierwszy raz się spotkaliśmy, on też kazał mi coś obiecać. Obiecałam, że nie będę biegać nocą. I złamałam obietnicę już trzy dni później, po tym, jak przyśnił mi się Scott. *** Przez następnych pięć minut opowiada mi o swojej pracy, bo zadałam mu pytanie, już nie pamiętam jakie. Pewnie coś głupiego w stylu: „No to co jeszcze robisz oprócz przynoszenia i odnoszenia pudełek z butami?”. Słucham jednym uchem, jak opisuje logistykę układania towaru na półkach, w gablotkach i tak dalej. Nie jestem nim aż tak zauroczona, żeby mnie to fascynowało. Poza tym rozprasza mnie myśl o tym, dokąd idziemy, bo z tej strony

centrum handlowego nie ma parkingu. W końcu nie wytrzymuję. – Idziemy tam pieszo? – pytam. – Parking jest z drugiej strony. – Tak, ale nie dla pracowników. My musimy parkować gdzie indziej. Z reguły nie jeżdżę tam autobusem, ale uznałem… to znaczy, jeśli chcesz, możemy się przejść, ale pomyślałem… – W porządku, możemy jechać. I tak sporo się ruszam. Podchodzimy do krawężnika, do którego równocześnie podjeżdża autobus. Trochę akrobacji na schodach i po chwili siedzimy na ławce z tyłu małego autobusiku. Z jakiegoś powodu kierowca włączył klimatyzację na maksa i jest przeraźliwie zimno. Staram się jednak nie kulić, żeby nie sprawiać Jasonowi przykrości. – Zimno ci? – pyta. – Nie, w porządku – odpowiadam, i jest to kolejny raz, kiedy zaskakuję samą siebie. – Gdybym miał kurtkę, tobym ci pożyczył. Nie miałem pojęcia, że w tych autobusach jest tak zimno. – Spoko. Coś dotyka mojego ramienia, ale nie tego od strony Jasona, więc podrywam się przestraszona. Naprawdę podskakuję, bo mięśnie mam napięte z zimna. Ręce wylatują mi do góry i uderzam kogoś w nos. Na szczęście nie piszczę. Serce zaczyna mi walić jak oszalałe, kiedy zdaję sobie sprawę, że to Jason chciał mnie objąć. – Przepraszam! – wołam. – Przepraszam, ja… – Nie, nie, to ja przepraszam. Nie chciałem cię przestraszyć. – W porządku… nic się nie stało… Autobus trochę podskakuje, czasem się od siebie odbijamy i czuję, że Jason trzyma ręce wzdłuż ciała. Chcę, żeby jeszcze raz spróbował mnie przytulić, ale przecież go o to nie poproszę. – Serio, wszystko jest okej. – Nie martw się, już niedługo przesiądziemy się z tej lodówki do mojego samochodu. – Okej. Cisza. Żadnych prób objęcia. Zbędne przypomnienie, że Reguła numer 2 obowiązuje też mnie. Po kilku minutach autobus się

zatrzymuje. Z nie do końca potrzebną pomocą Jasona wysiadam i przechodzimy kawałek do jego auta. Podczas krótkiej jazdy do restauracji pyta mnie, jaką kuchnię lubię, co jest trochę dziwne, zważywszy na to, że już wybrał lokal i nie chce mi nic zdradzić. Odpowiadam wymijająco – nie mogę wypalić, że nie cierpię sushi, bo co, jeśli się okaże, że jedziemy właśnie do suszarni? Wyczuwam, że to go irytuje, ale wolę nie ryzykować. – Niespodzianka! – woła, wjeżdżając na parking. – Jesteśmy w Andino’s. – Okej, super – mówię, starając się wykrzesać z siebie entuzjazm. Od razu wiedziałam, że niespodzianka wcale nie będzie dla mnie frajdą. Dla mnie to bez znaczenia, czy dowiem się przed lokalem, czy pół godziny wcześniej. Nie można zasłonić komuś oczu, zawieźć go gdzieś i zrobić mu wielkiej niespodzianki, skoro jego oczy i tak pozostają zasłonięte. Teraz już rozumiem, dlaczego nie podobały mu się moje odpowiedzi na temat ulubionej kuchni – nie wspomniałam o włoskiej. Lubię włoskie potrawy, ale łatwo się przy nich ubrudzić, więc rzadko je wybieram. Kelner od razu prowadzi nas do stolika. Z tego, co słyszę, wnioskuję, że rezerwacja nie była konieczna. Nie szkodzi. – Dzwoniłem w różne miejsca, ale nie znalazłem restauracji, która miałaby menu brajlem – mówi Jason. Gryzę się w język. Gdyby mnie zapytał, dałabym mu całą listę dobrych knajp, które je mają. Taką cenę płaci się za niespodzianki. Jestem rozdarta: pochlebia mi, że jest romantyczny i próbuje się o mnie troszczyć, ale niezbyt podobają mi się jego niespodzianki. Skąd jednak miał wiedzieć? No właśnie, skąd? Przecież on nic o mnie nie wie. – Dobrze… Jak bardzo jest pani głodna? – pyta. Mówi mocnym głosem, jakby trochę się ze mną droczył. Czyżby wiedział, że niedawno jadłam? – Średnio. – W porządku. Życzy sobie pani zupę, sałatkę, przystawki, chlebek czosnkowy?

Aha, rozumiem – udaje kelnera, żeby czytanie menu zmienić w zabawę. – Nie jestem bardzo głodna, zrezygnuję z przystawek, zupy i sałatki. – Nie mówiąc już o tym, że nie byłabym w stanie zjeść zupy ani kapiącej od dressingu sałaty. – Oczywiście. Jako danie główne woli pani makaron czy pizzę? Pizza byłaby łatwiejsza, ale jakoś nie wypada mi jej zamawiać w eleganckiej restauracji… – Makaron. – Wspaniale. Proszę wybrać spośród następujących: linguine mare, spaghetti carbonara… Zaczyna czytać rytmicznie, a potem przybiera rzekomo włoski akcent: – Ca-pel-lini pomo-doro, fe-ttu-cci-ne pri-ma-ver-a… Teraz już prawie śpiewa. Nachylam się w jego stronę i szepczę: – Jason… – TOR-TEL-LI-NI MAR-I-NAR-A albo SAL-TIM-BOC-CA z cielęciny… Śmieję się, kiedy wstawia do nazw dodatkowe słowa, żeby zachować metrum swojej melorecytacji. Słuchając, zakrywam usta, żeby stłumić śmiech i nie przeszkadzać innym. Poza tym czuję się trochę głupio, kiedy tak chichoczę – zupełnie jak Sarah w centrum handlowym. – Jest też SCALL-O-PI-NE i jakiś KUR-CZAK z PAR-ME-ZA-NEM. Śmieję się dalej. – Jason! – Jestem dopiero w połowie strony – odpowiada. – Oferujemy również CA-PEL-LI-D-AN-GELO Z AI-OL-I, RIG-A-TON-I A-BRUZ-ZI… ZI. – Połowy tych rzeczy w ogóle nie znam! Cisza. Przynajmniej kiedy w końcu przestaję się śmiać. – W takim razie czy mogę polecić lazanie z wołowiną? – pyta z udawaną powagą. – Za bardzo bym się upaćkała – stwierdzam, przemycając ziarno prawdy. – Mają tu gnocchi? Z sosem alfredo? – Pierwsze słyszę… Nie widzę tu nic takiego…

– Na początku jest „g”, którego się nie wymawia. Pisze się „g-n-oc-c…”. – O, jest. Gnocchi del giorno. Talerz wybornych ziemniaczanych… – Biorę. Z chlebem czosnkowym. Chwila, a czosnkowy oddech… – Można przyjąć zamówienie? – pyta kobiecy głos. – Och! – W porządku – mówi Jason. – Gastronomia to smaki i zapachy. Wygląd potraw tylko rozprasza. – No cóż – odpowiada kelnerka, podchwytując jego ton. – Szef kuchni na pewno by się nie zgodził. On wierzy w estetykę. Zawsze powtarza, że najpierw je się oczami. Ale on nie musi o niczym wiedzieć. – Prosimy dwa razy gnocchi del giorno z chlebem czosnkowym. A co do picia, Parker? – K3 proszę. – Mamy tylko colę, pepsi, lemoniadę, sok z żurawiny, z grejpfruta… – Tak, chodziło mi o colę albo pepsi, obojętne, byle z kofeiną i cukrem. Poproszę też o słomkę. – Dla mnie to samo – mówi Jason. Kelnerka odchodzi, a Jason pyta: – Co to jest K3? Jestem trochę zażenowana, sama nie wiem dlaczego. Wstydzę się? Niemożliwe. – Karbonizowany, kofeinowy, karmelowy napój. – Mogłam się domyślić, że nie zrozumie. Kelnerka wraca w rekordowo szybkim tempie i przynosi chleb. – Zjedz trochę – proponuję w kolejnym przypływie szczerości. – Żebym nie tylko ja zionęła czosnkiem. – Dobra. Nigdy nie słyszałem o gnocchi. To ziemniaki? Nie brzmi zbyt włosko. – O, to znane włoskie danie. Nie moje ulubione, ale bardzo dobre. – Czemu nie zamówiłaś ulubionego? Wybrałaś cokolwiek, żebym już przestał śpiewać? – Nie! Tylko… no cóż, jak powiedziała kelnerka, niektórym zależy

na wyglądzie potrawy, a mnie na łatwości konsumpcji. Gnocchi nie sprawia większych problemów, za to spaghetti? Zapomnij. – Jasne – przytakuje Jason ze śmiechem. Jem kawałek chleba czosnkowego i cieszę się, że cisza nie jest niezręczna, przynajmniej nie dla mnie. – Parker, przepraszam za to w autobusie. – Nic nie szkodzi. Wzdrygam się, kiedy ktoś mnie dotknie bez zapowiedzi, bo nie widzę, że zamierza to zrobić… To… to taka reguła obchodzenia się z niewidomymi. Następnym razem powiedz coś w stylu: „Czy mogę cię objąć ramieniem?”. Wtedy nie dostaniesz w nos. Cholera, powiedziałam: „następnym razem”… – Aha, rozumiem. – Albo, rada od profesjonalisty, jeśli najpierw przypadkowo na mnie wpadniesz, to to też działa. Dość już! – Okej. Ale chodziło mi o całą jazdę autobusem. Nie myśl, że zaproponowałem taki sposób, bo myślę, że nie jesteś w stanie przejść kilkuset metrów… – Nie… wcale tak nie pomyślałam… – Nie wiem, co jeszcze powiedzieć. Może dlatego, że na twarzy czuję przypływ gorąca, bo jemu wcale nie chodziło o to, że próbował mnie objąć? – Czerwienisz się? – pyta. – Nie! Czemu miałabym się czerwienić? Cisza. – A nawet jeśli, dżentelmen by nie zauważył. – Czego? – No właśnie – mówię i śmieję się. Otwarcie.

Rozdział piętnasty

– Dokąd teraz? – pytam. Nie sprawdziłam, która jest godzina, bo nie dam rady zrobić tego dyskretnie. Przypuszczam, że w Andino’s spędziliśmy około godziny, maksymalnie półtorej. Później pojechaliśmy do Ice Cream Explosion. Kazałam mu wybrać jeden deser, którym się podzieliliśmy. Pierwszy raz próbowałam lodów karmelowych, które całkiem mi smakowały. No i nie musiałam jeść ich za dużo, bo porcja była wspólna. Po burrito, prawie całym talerzu gnocchi i połowie chlebka czosnkowego na samą myśl o lodach zrobiło mi się mdło. Przypuszczam, że to wszystko zajęło nam maksymalnie trzy godziny, czyli jest dziewiąta, a ja mam czas do dziesiątej. Poza tym co by się stało, gdybym się spóźniła? Ciotka mnie uziemi? I tak prawie w ogóle nie wychodzę… No, z wyjątkiem randek z Jasonem. Więc jednak mam coś do stracenia. – A gdzie byś chciała jechać? – pyta Jason. – Muszę być w domu dopiero o dziesiątej. A która jest teraz? – pytam niewinnie. Jason śmieje się cicho. – Wpół do dziewiątej. – Co cię tak śmieszy? – Masz czas do dziesiątej? Przychodzi mi do głowy wiele wyjaśnień. To dopiero moja pierwsza randka… Może dziewczyny muszą wracać wcześniej niż chłopcy? Mieszkam z ciotką od niedawna, więc jeszcze nie do końca mi ufa. A może nigdy mi nie zaufa? Na razie za wcześnie, żeby to stwierdzić…

– Podaj mi jeden powód, dlaczego miałabym zostawać dłużej – mówię. Słyszę, jak to brzmi, ale zamiast się tłumaczyć, milczę i czekam, jak zareaguje. – Może pojedziemy na Bluff? – A co tam jest? – Nic, po prostu możemy siedzieć tu albo siedzieć gdzie indziej… Jeśli jesteś jeszcze głodna… – Nie, jedźmy na Bluff. Nie żebym mogła podziwiać zachód słońca… Słyszę dźwięk uruchamianego silnika. – Słońce już zaszło. Na tym parkingu najważniejsze jest towarzystwo, nie widoki. – Często tam parkujesz? – Raczej nieczęsto. Jazda nie trwa długo, już po chwili zatrzymujemy się i silnik gaśnie. – Czy to nowa… to jakiś nowy szalik? – Kupiłam go dziś. Skąd wiedziałeś? Przecież nie znasz jeszcze wszystkich moich szalików. – Te, które widziałem, mają małe wszywki brajlem. Ten nie. Uśmiecham się, bo cieszy mnie jego uważność i to, co ona oznacza. Martwiłam się, że Jason raczej mało myśli i niewiele zauważa. – Zimno ci? – Trochę. Ale jest okej. – Objąłbym cię, ale przeszkadza mi konsola. – Uhm… – A… chcesz się przesiąść do tyłu? O rany… – Czy to nie będzie wyglądać dziwnie? Że tak siedzimy z tyłu? – Może, gdyby ktokolwiek na nas patrzył. Są tu tylko dwa inne auta. Jedno puste, pewnie przyjechali nim jacyś turyści. Drugie… powiedzmy, że w drugim są ludzie, którzy bardziej się martwią tym, co my możemy zobaczyć. Jest tu ławka, ale na zewnątrz zmarzłabyś jeszcze bardziej.

– No to idziemy do tyłu. Znajduję klamkę, wysiadam – miał rację, zrobiło się zimniej – a potem wsiadam na tylne siedzenie i zamykam za sobą drzwi. Wolę się nie zastanawiać, czy mnie pocałuje. Jeśli tego nie zrobi, będzie mi głupio, że w ogóle o tym pomyślałam. Chociaż w końcu nie proponowałby tylnego siedzenia tylko po to, żeby mnie objąć. Nagle zdaję sobie sprawę, że wcale się nie zastanawiam, czy w ogóle chcę, żeby mnie pocałował – uznaję to za oczywiste. Czemu miałabym nie chcieć? Jason jest miły, czuję się przy nim bezpiecznie… – Czemu się uśmiechasz? – pyta z żartobliwą podejrzliwością. A uśmiecham się? – Jeśli wolisz, jak marszczę brwi, to mogę spróbować. – Nie, uśmiech jest okej. Jego ramię lekko trąca moje, a potem mnie obejmuje. – Zgrabnie. Przypuszczam, że trącasz wszystkie dziewczyny… Cholera, nie tak to miało zabrzmieć. – Nie, po prostu muszę poznać reguły – odpowiada. – Pewnie jest ich sporo. – Lista ciągnie się w nieskończoność. – Trochę się do niego przysuwam. Rzeczywiście tak jest cieplej, to nie była tylko wymówka, żeby się dotykać. – No dobra, to posłuchajmy. Chodzi mi o te reguły. Jego głos jest cichy i delikatny, a w oddechu tylko trochę czuć czosnek. Podoba mi się to. Kto by pomyślał? Obracam się do niego. – Nie myślę teraz o regułach – odpowiadam. – A o czym? – Hm… Myślę o tym, że o dziwo prawie wcale nie myślę. Z reguły mój mózg nieustannie produkuje setki nonsensów, ale teraz jest zaskakująco spokojny, nasyca się atmosferą, dla odmiany całkiem dobrze się bawi. Chemia. Tego słowa brakowało mi dziś po południu. Dlaczego zagadujesz obcą osobę, czemu potem znów chcesz z nią rozmawiać, poczuć jej

rękę na swoim ramieniu, choć tak naprawdę wcale się nie znacie? Chodzi o coś więcej niż tylko miłe słowo od nieznajomego. To musi być odpowiednie słowo, albo słowa, które łączą się dobrze z twoimi. Nie wiem jeszcze, czy Jason i ja do siebie pasujemy i czy przyjdzie nam się lepiej poznać, ale teraz, bez głębszych analiz, mam pewność, że jest między nami chemia. – Wiem, że o czymś myślisz – zachęca mnie do odpowiedzi, ale bez zniecierpliwienia. A ja myślę o tym, że choć właśnie usiadłam na tylnym siedzeniu samochodu z gościem, którego prawie nie znam, i jestem na obcym terytorium, czuję się bezpieczna. Może to chemia i intuicja. Pewnie tak, bo twardych faktów mi brakuje. Może to idiotyczne, ale myślę też, że gdybym widziała, to ja podejmowałabym ryzyko: nachyliłabym się do pocałunku, modląc się, czy nie robię tego za szybko. Ponieważ jednak nie widzę, mogę tylko przesunąć ręką po jego kołnierzu, żeby zorientować się, w którą stronę jest obrócony, lekko przekrzywić głowę i nachylić się… Jeśli nie zrozumie sygnału, będę musiała znaleźć jego… Coś dotyka końca mojego nosa. Koniec jego nosa. Idealnie. Przesuwam się do przodu i lekko całuję go w usta. I jeszcze raz. Boże, to jak dmuchanie w kubek gorącego kakao, kiedy jest się bardzo zmarzniętym – najpierw człowiek czuje na twarzy ciepły powiew, a potem zaczyna pić i miłe gorąco rozlewa się po policzkach, i przechodzi do piersi, coraz niżej i niżej, aż zaczyna wypełniać całe ciało. W głowie wirują mi tylko najprostsze myśli, takie jak: ciepło, miękko, cudownie, wspaniale i mmmm… – Co? – szepcze, kiedy przerywa, żeby zaczerpnąć oddechu. – Co co? – odpowiadam cicho i zaczynam znów go całować. – Mmmmm… co? – Och. – Dociera do mnie, że musiałam powiedzieć to na głos. – Mmmmmm, czosnek… – Och. – Odsuwa się. – Sorry, ja… Znajduję jego kark i przyciągam go z powrotem. – Nie wiesz, co znaczy „mmmm”? – pytam i znów go całuję.

I jeszcze raz. I jeszcze. Bardziej zdecydowanie, ale nie mocniej. Koniuszkiem języka przelotnie dotyka mojej dolnej wargi – w głowie wybucha mi gwiazda, nie potrafię inaczej opisać swojej ekscytacji. Mam wrażenie, że biegnę wygodnym tempem, a potem przyspieszam, ale zamiast zmęczenia czuję przypływ energii. Znów muska mnie językiem, a ja ruszam sprintem… Tracę poczucie czasu i nie wiem, jak długo siedzimy, całując się, dotykając i oddychając… Jego ręka na moich plecach, potem niżej, na talii, w tym wgłębieniu, do którego idealnie pasuje… Wiem, że mogłabym to robić całą noc, bez przerwy, i wcale się nie znudzić… Jego ręka wędruje niżej… i niżej… Wiem, dokąd zmierza, i mój mózg się budzi. A wraz z nim chochlik, który analizuje wszystko z każdej możliwej strony i zachowuje się tak, jakbym była zbiorowością, a nie jedną dziewczyną. Pyta mnie, co ja, do licha, wyprawiam – całuję z języczkiem gościa, którego znam ledwie od tygodnia, i rozważam, czy pozwolić, żeby jego ręka… nie, nie tylko rozważam, spodziewam się tego, czekam na to, cieszę się na to… Chochlik w głowie chce zapytać, czemu się na to zgadzam, ale nie może, bo ja wcale się na to nie zgadzam – ja tego pragnę. Dlaczego chcę, żeby ten chłopak mnie teraz dotykał? Nagle wszystko staje się jasne jak słońce – od trzech miesięcy nie miałam żadnego kontaktu fizycznego. Faith uściskała mnie pierwszego dnia w szkole, ale oprócz kilku klepnięć po plecach to było wszystko. Tata przytulał mnie każdego ranka przed szkołą, potem po powrocie, przed spaniem i mnóstwo razy zupełnie bez powodu. Wieczorami, słuchając audiobooków albo podcastów, siedzieliśmy razem na kanapie, on obejmował mnie ramieniem, a ja wtulałam się w niego jak w ciepłą poduchę. Tata był wyjątkiem od Reguły numer 2, bo kiedy przebywaliśmy razem, dziwne byłoby, gdyby mnie nie dotykał. A potem zmarł, a ja zupełnie straciłam grunt pod nogami. Wiele różnych osób próbowało mnie przytulać i pocieszać, lecz im na to nie pozwoliłam. Nie chciałam, żeby dotykali mnie obcy ludzie albo krewni, których ledwie znam. W końcu przestali więc próbować. „Oczywiście, że chcesz kontaktu

z tym gościem – podpowiada mój wewnętrzny chochlik. – Byłaś przytulana i pieszczona kilka razy dziennie, a od trzech miesięcy nic, tylko głosy w ciemności. Jesteś głodna…” – Parker? Już się nie całujemy. Ręka Jasona jest z powrotem na moim biodrze, wcześniej też nie wyprawiła się zbyt daleko. – Wszystko w porządku? Nie mam ochoty mu się z tego wszystkiego zwierzać. Nie dlatego, że chcę mieć mroczne sekrety – po prostu są sprawy, którymi należy się dzielić tylko z bliskimi przyjaciółmi. Jason na pewno by mnie wysłuchał i okazał współczucie, ale tak naprawdę wcale by mnie nie zrozumiał. – Tak… tak, wszystko okej… – mówię trochę rozespanym głosem. – Która godzina? – Dopiero dziewiąta trzydzieści, no, prawie czterdzieści. Ale do twojego domu mamy tylko dziesięć minut. – Hmmm… mimo wszystko wolałabym już jechać – stwierdzam, starając się oddychać wolniej. – Nie chcę, żeby ciotka robiła mi wymówki. – Okej – mówi. Słyszę, że jest zawiedziony. Nie wiem, jak ja sama się czuję. Przesiadamy się z powrotem do przodu. Jason zapala silnik i wycofujemy. Czuję się jakby oszołomiona. Przez chwilę jedziemy w ciszy. – Czyli… mieszkasz z ciotką? – odzywa się w końcu. – A co z twoimi rodzicami, jeśli mogę zapytać? – Mama umarła, kiedy miałam siedem lat. Wypiła butelkę wina i rozbiła samochód. To wtedy straciłam wzrok. – Rany, przykro mi. Cieszę się, że nie mówi nic więcej. Rozumie, że to już zamierzchła przeszłość, i nie próbuje wnikać w szczegóły teraz, kiedy zostało nam tak mało czasu. – Potem zostaliśmy z tatą sami. A w czerwcu umarł. – W czerwcu tego roku? Trzy miesiące temu? – Tak. Wtedy ciocia, wujek i kuzynostwo przyjechali, żeby ze mną

zamieszkać. – O rany… Parker… przepraszam, o niczym nie wiedziałem. – Nie szkodzi – mówię. – Mało jeszcze o mnie wiesz. Ja o tobie też niewiele. – To się zmieni – stwierdza. – Mam taką nadzieję – odpowiadam, ale mój głos jest przygaszony. Jedynie taki jestem w stanie teraz z siebie wydobyć. – Czy to znaczy, że chcesz to powtórzyć? – Tylko jeśli ty chcesz. – No to zgadzamy się co do tego. Samochód delikatnie się zatrzymuje. – Dziesięć minut przed czasem. Ktoś wygląda zza żaluzji. Chyba jakiś dzieciak. Biorę głęboki oddech i wypuszczam powietrze. – To mój kuzyn Petey. Beze mnie musiał się nudzić jak mops. Nie wiem, czym wypełniał sobie czas, zanim się tu sprowadzili. Słyszę, że mój głos brzmi prawie normalnie, ale wcale nie czuję się normalnie. Mam wrażenie, że działam jak automat, realizuję ten sam program co godzinę temu, ale już wcale się tak nie czuję. To znaczy lubię Jasona i chciałabym go lepiej poznać, mam jednak wrażenie, że tam, na parkingu, to nie byłam ja – czuję się, jakby ktoś mnie zaczarował, a teraz czar prysł. Głos w głowie mówi mi, że to, co wydarzyło się w ciągu ostatniej godziny, nie miało wiele wspólnego z Jasonem – po prostu był ciepły, chętny i w zasięgu ręki. Staram się uciszyć monolog wewnętrzny, ale mam wrażenie, że tym razem to nie chochlik. – Dam ci znać, jak dostanę grafik na przyszły tydzień – mówi Jason, jakby z bardzo daleka. W odpowiedzi kiwam tylko głową. Nie ufam swojemu głosowi. W gardle czuję ucisk. – Wszystko okej? – pyta. Znów potakuję. Przykrywam usta ręką i odkasłuję, żeby powiedzieć coś bez rzężenia. – Tak. Dobrze się dziś bawiłam. – Ja też.

Jason wie jednak, że coś jest na rzeczy. To nie jego wina, nie chcę, żeby było mu przykro. Zastanawiam się, co miłego mogę mu powiedzieć, żeby nie zabrzmiało banalnie… – Hmmm… Nie wiem, czy dziękowałam ci już za spacyfikowanie Isaaca i Geralda. To, że sama bym sobie z nimi poradziła, nie znaczy, że nie doceniam twojej pomocy. Jestem ci bardzo wdzięczna. – Cieszę się, że mogłem się przydać. Choć szczerze mówiąc… to nie była tylko moja zasługa. – Co masz na myśli? – Wracałem z eliminacji z kumplem i on nagle puścił się biegiem. Zanim się zorientowałem, co się dzieje, przyciskał już Isaaca do szafek. Wtedy ja zająłem się Geraldem. Potem musiałem rozdzielać Scotta i Isaaca. Nigdy nie lubił tych gości – gdybym go nie zatrzymał, pewnie porządnie by im przyłożył. Wiem, że to, co zrobili, było wstrętne, ale nie warto… ej, Parker, wszystko dobrze? Kręci mi się w głowie i czuję ucisk w żołądku. – Parker? Co się…? – Muszę już iść. – Odprowadzę cię do… – Nie, dzięki, nie trzeba. Znam drogę. – Szukam klamki. – To na razie. Wysiadam, przecinam chodnik, docieram do trawnika i ścieżką dochodzę do drzwi, które są zamknięte, choć, do cholery, tamci wiedzą przecież, że tu jestem, i już są otwarte, niezdarnie wbiegam do góry, a Petey coś do mnie mówi, ale w ogóle go nie słyszę, i wpadam do łazienki, zamykam się i modlę do Boga, jeśli w ogóle istnieje, żebym mogła zwymiotować i pozbyć się tego uczucia, ale nie mogę, nie mogę…

Rozdział szesnasty

Nadal masz ten numer, Scott? Kolejna niedziela z Peteyem i anime. Naprawdę nie mam ochoty siedzieć na kanapie i słuchać głośnych elektronicznych hałasów, ale to stało się naszym rytuałem i nie chcę mu teraz sprawić przykrości. Wczoraj w nocy przylepiłam sobie kolejną złotą gwiazdkę, ale dobrze, że nie monitoruję też biegania, bo dziś zrobiłam tylko kilka marnych rundek i wróciłam do domu. Wszyscy jeszcze spali, więc nikt nie zauważył, że nie było mnie dwa razy krócej niż zwykle. Wzięłam długi prysznic, a kiedy skończyłam, Petey był już na nogach i usiedliśmy przed telewizorem, jakby wczoraj nic się nie stało. Jednak się stało. I dziś nadal się dzieje. Właśnie dlatego wetknęłam słuchawkę do jednego ucha, tego z dala od Peteya, i zrobiłam coś, czego nie robiłam od lat. Odpowiedź przychodzi szybciej, niż się spodziewałam. – Serwus. – Nie zapomniał, że przypisałam mu głos australijskiego faceta. – Pogubisz się! – mówi Petey. Nie jest zły, po prostu nie chce, żebym się pogubiła. – To tylko do wysyłania esemesów – tłumaczę. – Poza tym i tak się gubię, jeśli nie opowiesz mi, co się dzieje. Próbuje przez kilka minut, ale jest tak zaangażowany w akcję, że nie mogę złapać sensu. Możliwe, że nie ma czego łapać. Poza tym w kreskówce jest mnóstwo japońskich imion, nazw wymyślonych przedmiotów i powiedzonek, które są zrozumiałe tylko dla zagorzałych fanów. Objaśnienia Peteya stają się coraz bardziej sporadyczne, a potem ustają, czego on nawet nie zauważa.

Czekam, czy Scott napisze coś jeszcze w tym podniosłym momencie, ale tego nie robi, brnę więc dalej. Muszę teraz usłyszeć to, co chciał mi powiedzieć w ósmej klasie. Czemu to zrobiłeś? Czuję się bardzo dziwnie. Podobnie jak wtedy, kiedy trener Underhill omal nie wygadał się przed wszystkimi na temat mojego porannego biegania, a potem powiedział mi, że mnie obserwował. To chyba lęk. Tak, teraz, kiedy piszę do Scotta, też go czuję. Na ekranie rozgrywa się cała bitwa anime – przynajmniej wydaje mi się, że to bitwa – zanim Scott odpowiada. Po tym, co się stało, nie wykasowałam go z telefonu, ale wyciszyłam jego sygnał, żeby nie słyszeć ciągłego dzwonienia. Teraz moja komórka tylko lekko wibruje. – Przepraszam, że zepsułem ci randkę. Co? O czym Ty mówisz? – Jason mówił, że wczoraj wieczorem wybiegłaś z jego auta, kiedy opowiedział ci, co stało się z Geraldem i Isaakiem. Jest zdezorientowany, ale nic mu nie wyjaśniałem. Uznałem, że pewnie byś sobie tego nie życzyła. Cholera, oczywiście ma rację… Nie chcę, żeby komukolwiek opowiadał, co się stało, tyle że… Jason musi się dowiedzieć. A ja nie chcę mu o tym mówić. Ty mu powiedz. Dziś. – Nie będzie mi łatwo się do tego przyznać, ale to zrobię. Jutro, żeby pogadać z nim twarzą w twarz. To porządny gość. Cieszę się, że jesteście razem. Chcę to skomentować, ale nie mogę się rozpraszać. Muszę się dowiedzieć, czemu w Marsh zrobiłeś to, co zrobiłeś. Kilka minut upływa bez żadnej odpowiedzi. Straciłam poczucie czasu i teraz chciałabym, żeby anime Peteya trwało dłużej. To idealna przykrywka dla rozmowy. Mogłabym schować się w swoim pokoju, tak jak Sheila, lecz to nie w moim stylu. Poza tym nie chcę zwracać na siebie jeszcze więcej uwagi niż

wczoraj – tłumaczyłam, że zaszkodziło mi coś, co zjadłam. – Czemu nagle chcesz wiedzieć? Nie takiej odpowiedzi się spodziewałam, zwłaszcza po tak długim oczekiwaniu – myślałam, że cały czas pisze. Dziwne też, że w ogóle pyta, bo dwa lata temu za wszelką cenę chciał mi wszystko wyjaśniać, a ja mu nie pozwoliłam. Bo w końcu jestem na to gotowa. To też prawda, choć cała prawda jest znacznie bardziej skomplikowana. Dawniej bardzo chciałam puścić to wszystko w niepamięć, ale teraz wiem, że przeszłość nie da mi spokoju, będzie nieustannie mnie zaskakiwać, atakować znienacka, tak jak wczoraj. Z jakiegoś powodu teraz mój stosunek do tamtych wydarzeń zmienił się. I muszę się dowiedzieć, z jakiego… albo po prostu się z nimi skonfrontować. – Chyba nie warto znów tego rozgrzebywać. Mój lęk przechodzi w złość. Przypływ adrenaliny sprawia, że jestem trochę roztrzęsiona i muszę kilka razy przepisać następną wiadomość, żeby usunąć wszystkie literówki. Może Ty to zagrzebałeś, ale ja nie. Tym razem odpowiedź przychodzi błyskawicznie: – Mogę zadzwonić? Ja odpowiadam jeszcze szybciej: Nie. Znów długo czekam – zastanawiam się, czy to pisanie, czy myślenie zajmuje mu tyle czasu. Okazuje się, że robił i to, i to. – Wyjaśnianie może sugerować, że staram się usprawiedliwiać, ale to nieprawda. Tego, co zrobiłem, nic nie usprawiedliwi. Dobra. Wyjaśniaj. Przypuszczam, że teraz przyjdzie mi poczekać dłużej, i nie mylę się. Próbuję zrozumieć, o co chodzi w anime Peteya, zadaję nawet kilka pytań, ale to nie ma sensu, bo nie mogę się skoncentrować. Choć nie wiem, czy koncentracja w czymś by mi pomogła. Wiadomość od Scotta, kiedy w końcu ją dostaję, jest tak długa, że przychodzi w kawałkach. – Kiedy zostaliśmy parą, czułem się jak dzieciak, który zostaje

astronautą. Nie kiedy dorośnie, tylko teraz, natychmiast, spakuj walizkę, lecisz do NASA. Jak powiedziałem o tym kolegom, chcieli, żebym im udowodnił, że jesteśmy czymś więcej niż przyjaciółmi. Odpowiedziałem im, że to idiotyzm, ale przecież nie próbowaliśmy się kryć, inni całowali się publicznie, więc uznałem, że nie ma problemu. Powiedziałem im, że w czasie lunchu chodzimy do sali pani Kincaid, jeśli więc zajrzą przez okno, może im się poszczęści. Pomyślałem, że to nic złego – przecież zawsze istniało ryzyko, że ktoś nas podejrzy, i wcale się tym nie przejmowaliśmy. Nie wiedziałem, że schowali się w klasie, dopóki Isaac nie zaczął się śmiać. Ale kiedy mnie odepchnęłaś i zobaczyłem twoją minę, dotarło do mnie, że to mnie nie usprawiedliwia. Czułem się jak w absurdalnym śnie, w którym wszystko ma sens, a gdy tylko się budzisz, zdajesz sobie sprawę, jakie to było kretyńskie, i zastanawiasz się, jak w ogóle mogłeś w to wierzyć. Nie byłem do końca pewny, czy mówić chłopakom, gdzie będziemy, ale uznałem, że w sumie dlaczego nie. Ale kiedy wybiegałem za tobą z sali, zrozumiałem, jakie to było idiotyczne i jak musiałaś to zinterpretować. Wtedy wiedziałem, że moja kariera astronauty się skończyła. Wiedziałem też, że nigdy nie przestanę próbować ci tego wynagrodzić. Nie mogłem pogodzić się z myślą, że Parker Grant, która mogła mieć każdego, wybrała mnie, a ja wszystko zniszczyłem. – Duża Pe? – odzywa się Petey, a ja podskakuję. – Dziwnie oddychasz. – Tak, Mały Pe… to znaczy… film się już skończył? – Z trudem łapię powietrze, przetwarzając to, co właśnie z dziwaczną drewnianą intonacją odczytał mi do ucha australijski facet. – Tak, ten odcinek. Następny zaczyna się za minutę. Chcesz obejrzeć… to znaczy posłuchać? – Jasne. – Super! Reklamy ryczą z ekranu. Pogłaśniam dźwięk w słuchawce i odsłuchuję wiadomości Scotta jeszcze raz. I jeszcze raz. I jeszcze jeden.

Porównał umawianie się ze mną do bycia astronautą. Uważał, że wybrałam jego, choć mogłam mieć każdego. Złość, którą czułam przedtem, zupełnie wyparowała i… brakuje mi jej. Czuję się zagubiona w niekończącej się ciemności. Nigdy nie przypuszczałam, że kiedy gniew zniknie, ogarnie mnie tak dotkliwa samotność. Jestem sama i przeraźliwie smutna. Więcej niż smutna. Napisał też, że nigdy nie przestanie próbować mi tego wynagrodzić. Odpowiadam: Przestałeś próbować. Już po sekundzie dostaję wiadomość od niego – musieliśmy wysłać je równocześnie. – To, że nie wiedziałem, że tam są, wcale mnie nie usprawiedliwia. Liczy się tylko to, że powiedziałem im, gdzie nas znaleźć, bez twojej zgody. Mam nadzieję, że mi nie wybaczysz. Odsłuchuję esemesa jeszcze raz: – Mam nadzieję, że mi nie wybaczysz. Czy to pomyłka? Nie, nawet autokorekta nie dodałaby „nie”. Czy chce mnie wziąć na litość? Nie… łatwiej byłoby w to uwierzyć, ale nie dam rady. Mimo tego, co się stało, nigdy nie kłamał i nie próbował mną manipulować. Nie ma żadnej ukrytej intencji, naprawdę nie chce, żebym mu wybaczyła… Bzzz. – Wcale nie. Dopiero po chwili orientuję się, o co mu chodzi – nie przestał próbować mi tego wynagrodzić. Przestałeś po tym, jak ostatni raz byłeś u mnie w domu. – Przestałem tylko się usprawiedliwiać. Co Ci powiedział mój tata? – Że wszystko spieprzyłem. I miał rację. Powiedział, że już nie jestem u was mile widziany i że mam zostawić cię w spokoju, bo inaczej jeszcze pogorszę sprawę. No to zostawiłem. Próbowałem nie wchodzić ci w drogę, ale nie chcieli przepisać mnie do innej grupy z trygonometrii. Staram się więc zachowywać tak, żebyś nie czuła się niezręcznie.

Nie chcesz, żebym Ci wybaczyła? Czy to tylko literówka? – Nie przebaczaj nikomu, kto nadużył twojego zaufania. Reguła Nieskończoność. Niektóre błędy są niewybaczalne. Niewybaczalne. Ja… – Znów dziwnie oddychasz, Parker – informuje mnie Petey. Kwa. Niezdarnie mocuję się z telefonem, żeby odsłuchać wiadomość od Sarah. Matrona z Południa oznajmia: – Wczoraj wieczorem zerwałam z Rickiem. *** Zostawiam Peteya przed telewizorem i biegnę do swojego pokoju, żeby zadzwonić do Sarah. Odbiera po pierwszym sygnale. – Co się stało? Jak się czujesz? – Dobrze – odpowiada i rzeczywiście brzmi normalnie. – Jak to się stało? – Zadzwoniłam do niego i powiedziałam, że powinniśmy zerwać, choć właściwie to nie było czego zrywać. – Rzuciłaś go przez telefon? – Tak, wiem. Uznałyśmy, że tak robią tchórze, ale później zdałam sobie sprawę, że jak ktoś z tobą zrywa, to chyba lepiej nie być skazanym na jego towarzystwo w kawiarni czy w domu, no nie? Lepiej, żeby można się było rozłączyć i jak najszybciej uciąć rozmowę. Tak właśnie się stało. Rick chciał się rozłączyć jak najszybciej. – Jaki podałaś mu powód? Jaki był powód? – Byliśmy razem tylko z przyzwyczajenia. Próbował mnie przekonywać, że wcale nie, ale… później będzie zadowolony, że to koniec. O ile już nie jest. W głębi duszy wie, że mam rację. – Wow, nie miałam o niczym pojęcia. – Jakieś tam miałaś. Nazywałaś go przecież moim nibychłopakiem. – Tylko w porównaniu z wzorcem hollywoodzkim. W filmach

emocje są dużo bardziej ogniste, ale filmy to nie prawdziwe życie. Wy wydawaliście się… prawdziwsi, chyba… Nic się ostatnio nie zmieniło, o ile wiem. Cisza. – Na pewno wszystko okej? – Wyczuwam, że czegoś mi nie powiedziała. – Tak. A jak tam randka z Jasonem? – Co? A… tak, okej. Możemy pogadać o tym później. Byłaś z Rickiem prawie dwa lata, może więc porozmawiamy o tym dłużej niż pół minuty? Na przykład czemu zerwałaś właśnie wczoraj? – Po prostu od dawna się do tego przymierzałam, a wczoraj w końcu to zrobiłam. – Ale o niczym nie wspomniałaś. – No bo nie było o czym. Nie kłóciliśmy się ani nic takiego. Po prostu wszystko było jakieś nudne. Ta sobota w hipermarkecie przypomniała mi, że jest mnóstwo innych facetów, więc czas spróbować czegoś innego. – Ci faceci nie oglądali się za nami. – Wiem, ale ty umówiłaś się z gościem, którego dopiero co poznałaś, i takie tam. – Jakie tam? – Wiesz… takie różne. – Na pewno nie wiem. Czemu nic mi nie mówiłaś? – Mało rozmawiamy o Ricku. – Bo ty o nim nie wspominasz. Nie zapytam cię nagle, zupełnie bez powodu, co czujesz do Ricka. Ja opowiadam ci o wszystkim… Sądziłam… myślałam, że ty mi też. Cisza. – Nie ma o czym opowiadać. To naprawdę nic takiego. – Ale… – Nie wiem, czy to rozstanie to poważna sprawa, a Sarah tylko udaje obojętność, czy naprawdę się tym nie przejęła. Dla mnie to istotne – nie tyle to, co się stało, ile fakt, że niczym się ze mną nie podzieliła. Codziennie dużo rozmawiamy, ale nie o wszystkim. Ona nie lubi mówić o swoim nieobecnym ojcu, więc ją o niego nie pytam, a ja staram się nie mówić o swoim cudownym ojcu.

Myślałam, że o Ricku nie wspomina z tego samego powodu, tylko vice versa, to znaczy nie chciała mi przypominać, że ona ma chłopaka a ja nie. Ale Sarah nie tylko jest moją najlepszą przyjaciółką – jest moją jedyną naprawdę bliską przyjaciółką. Z Faith też znamy się długo i mogę na nią liczyć, ale już się sobie nie zwierzamy. Teraz zdaję sobie sprawę, że ostatnio prawie w ogóle nie gadałyśmy z Sarah o jej życiu poza szkołą. O tacie, który ogranicza się do przysyłania jej kartek na urodziny i Gwiazdkę, jeśli akurat nie zapomni. O mamie, która haruje jako księgowa, żeby nie musiały przeprowadzać się z domu do mieszkania. Ani, jak się okazuje, o chłopaku, choć ostatnio dużo myślała o swoim związku i wczoraj przez telefon go zakończyła. To, że nie napomknęła mi o tym wszystkim ani słowem, sprawia, że czuję w żołądku zimny, ciężki supeł. – Ale co? – pyta Sarah. Coś kołacze mi się po głowie. Może jestem zła, a na pewno jest mi smutno, że wcale nie jesteśmy z Sarah tak blisko, jak myślałam… Czy jestem samolubna, myśląc o sobie, kiedy moja najlepsza przyjaciółka właśnie zakończyła dwuletni związek? Normalnie zapytałabym ją o to bezpośrednio, wyrzuciłabym z siebie bolesną prawdę, jednak z jakiegoś powodu teraz nie dam rady. Jakby te prawdy, które zazwyczaj z siebie wyrzucam, nie miały znaczenia, ale ta ma, i stąd różnica. – Coś nie tak, Parker? Coś zdecydowanie jest na rzeczy. Sarah nie mówi swoim zwykłym pytającym tonem. Jej głos brzmi podejrzliwie. Albo słychać w nim poczucie winy, sama nie wiem. Jakby wiedziała, że jest mi przykro, ale nie chciała się do tego przyznać. – Nie, wszystko w porządku – odpowiadam i sama się dziwię, jak przekonująco to brzmi. – Myślałam tylko o tobie i Ricku. – Naprawdę nic się nie stało – mówi z wyraźną ulgą. – Opowiedz mi o randce z Jasonem. – Wiesz, jestem teraz zajęta z Peteyem. Chciałam się tylko upewnić, czy wszystko okej. Opowiem ci później.

– No dobra. Ale wszystko poszło dobrze? Spotkacie się jeszcze? – Chyba tak. – Okej, to… zadzwonię później? – Jasne. Cisza. – Na pewno wszystko okej? – pyta. – Tak, okej. Pogadamy potem – odpowiadam wyluzowanym tonem, choć w piersiach czuję ucisk. Rozłączam się. I o ile nie zapomniałam jakiegoś incydentu z dzieciństwa, to właśnie pierwszy raz w życiu okłamałam Sarah.

Rozdział siedemnasty

Mam wrażenie, że spadam. Podobno nie kiwam się za bardzo – wielu niewidomych chwieje się w charakterystyczny sposób. Ludzie nie zdają sobie sprawy, że zdolność utrzymania równowagi nie zależy tylko od błędnika, że liczy się też to, czy widzą otoczenie i horyzont. Być może dlatego, że przez siedem lat miałam normalny wzrok, a może ze względu na to, w jaki sposób go straciłam, nigdy nie czułam się zbytnio rozchwiana. Aż do teraz. Właśnie straciłam kontakt z ziemią. Po śmierci taty byłam w szoku i zanim się pozbierałam, upłynęło wystarczająco dużo czasu, żebym mogła wrócić do normalności, przynajmniej pozornej. Tym razem szok jest inny. Kiedy tata zmarł, utraciłam swoją opokę, ale nadal miałam Sarah, więc kurczowo trzymałam się życia. Jak bardzo moja równowaga zależy od ludzi, których się uczepiam? Bardziej niż przypuszczałam, bo teraz, kiedy nie mam już oparcia w Sarah, kręci mi się w głowie, jestem… rozchwiana… roztrzęsiona. To jest jak spadanie. Nie mogę zadzwonić do Faith. To znaczy mogłabym i ona by mnie wysłuchała, ale ostatnio niewiele sobie mówimy i wyjaśnianie jej wszystkiego zajęłoby całe wieki. Reszta niedzieli upłynęła… była dziwna… Wydawało mi się, że czas niemiłosiernie się wlecze, że noc nigdy nie nadejdzie, a kiedy w końcu zrobiło się późno, miałam wrażenie, że dzień przeleciał błyskawicznie. W większości spędziłam go z Peteyem – grałam z nim w różne gry albo siedziałam przed telewizorem jak zombi. Kiedy około dziewiątej mój telefon zakwakał, nie odebrałam, a później napisałam Sarah, że jestem zajęta z Peteyem i że pogadamy jutro,

na co ona odpowiedziała „okej”. Wiadomość niezwykle lakoniczna, zważywszy na to, że nigdy nie opuszczamy naszej wieczornej rozmowy – przerywam po prostu to, co robię, najczęściej zabawę z Peteyem. W poniedziałek rano biegało mi się okropnie. Dwa razy wyczułam trawę przy chodniku i musiałam zwolnić, żeby skorygować kierunek. Potem podczas pierwszego sprintu pogubiłam się w liczeniu kroków. Biegam za szybko, żeby liczyć normalnie – w kółko liczę tylko od jednego do dziewięciu, potem mówię dziesięć, dwadzieścia, trzydzieści… Tyle że tym razem zapomniałam, czy po ostatniej dziesiątce mówiłam czterdzieści czy pięćdziesiąt… Założyłam, że pięćdziesiąt, żeby nie wbiec na ogrodzenie, ale kiedy skończyłam rundę i chciałam podejść do siatki, okazało się, że jest dalej niż zwykle. Czyli liczyłam dobrze, tylko przestałam sobie ufać. Sprawdziła się stara klasówkowa zasada – pierwsza myśl najlepsza. Druga runda była w porządku, ale przy trzeciej znów straciłam rachubę. Potem zaczęłam biegać normalnie, już nie sprintem, i liczyć po kolei. Nawet wtedy czułam się jednak zdezorientowana, więc dałam sobie spokój i wróciłam do domu. Teraz jestem w szkole i stoję w korytarzu przy swojej szafce, rozchwiana, jakby przykuta do ziemi. Podobno z czasem kłamanie przychodzi coraz łatwiej. Nie mnie. Kłamstwo, którego się dopuściłam podczas wczorajszej rozmowy z Sarah, rośnie we mnie i nie wiem, co robić. Jeśli jak zwykle spotkamy się na boisku, mogę udawać, że nic się nie stało, i rozmawiać z nią normalnie, co byłoby fałszem przerastającym moje możliwości, albo powiedzieć jej, czym się martwię, co wydaje mi się równie niewykonalne. Jeżeli jednak w ogóle się nie pokażę, będzie wiedziała, że coś zdecydowanie jest na rzeczy. Jestem dziecinna. Samolubna. Głupia. Brakuje mi przymiotnika – chodzi o kogoś, kto stwarza problemy, tam gdzie ich nie ma. Muszę przestać. Tylko że nie mogę. Bo problem jest. Myślałam, że Sarah jest moją najlepszą przyjaciółką, a nie moją psycholożką, ja natomiast jakimś

jej projektem. Nie, że ma nade mną kontrolę, bo trudno mi się zbliżyć do ludzi, a my znamy się już od tak dawna, że ma na mnie monopol i nie musi mi się z niczego zwierzać, by utrzymać naszą przyjaźń. Nie, że ma pełny wgląd do mojego życia, a sama nie musi mi niczego pokazywać. Mimo tych głębokich przemyśleń nadal nie wiem, co robić. Stać tutaj czy iść… w lewo czy w prawo… – Cześć, Parker! – woła Jason gdzieś z korytarza. – Co robisz? – Co? E… hmm… nic. Stoi teraz przy mnie. – Tak przypuszczałem. Chcesz stąd iść czy dopiero przyszłaś? – Hmm… już zostawiłam w szafce to, co chciałam zostawić, jeśli o to pytasz. – Tak. Musisz iść w jakieś konkretne miejsce czy możemy się przejść? – Przejść się? Jasne. Gdzie? Na stadion? Chyba tam zwykle chadzasz? – Ale nie rano, dopiero w czasie lunchu. Pomyślałem, że moglibyśmy pójść do ogrodu. – Dobra. Poczekaj, napiszę tylko do Sarah, żeby mnie nie szukała. – Jasne. Jason mnie znalazł i idziemy na spacer. Lecz zranione serce beze mnie. Chowam laskę do torby i chwytam Jasona pod ramię. Kwa. „Okej, baw się dobrze” – odpowiada Sarah-matrona. Nie wiem, czy to możliwe. Ale cuda się zdarzają. *** – Wiesz, że nadal nie mam twojego numeru? – Tak, to idiotyczne – mówię i podaję mu numer, żeby mógł wpisać go sobie do telefonu. – Teraz możesz do mnie zadzwonić – dodaję. – Właśnie po to chciałem numer.

Nie zrozumiał. Już nie jestem taka pewna, czy chcę, żeby to robił. – Nie, chodziło mi o to, żebyś mi puścił sygnał. Wtedy twój numer zapisze się w mojej komórce, a ja nie będę musiała go wklepywać. – Aha. Mój telefon zaczyna dzwonić, ale Jason ma już chyba dość, więc nie bawię się w udawane odbieranie. Komórka cichnie. – Sarah jest kaczką? Ja też dostanę specjalny sygnał? Czy to tylko dla wybranych? – Dla każdego. Dzięki temu wiem, kto dzwoni, i czy odebrać od razu, czy sprawa może poczekać. Dopiero kiedy odpowiadam, zdaję sobie sprawę, że Jason pewnie chciał być wyjątkowy. – Ty chyba będziesz w tej pierwszej grupie – dodaję. – Wydaje mi się, że to strasznie dużo zapamiętywania – kto ma jaki dźwięk. – Może masz dłuższą listę kontaktów. A poza tym czy tobie tak trudno zapamiętać głosy znajomych? Tu jest podobnie. Zdaję sobie sprawę, że mówię dość oschłym tonem, ale czy to wszystko nie jest oczywiste? Jason nie odpowiada. Idziemy w kierunku ogrodu. Mniej więcej pamiętam, gdzie jest, bo w zeszłym roku miałam tam kilka lekcji biologii, ale ponieważ rzadko zapuszczam się w te tereny, pozwalam Jasonowi mnie prowadzić. Staram się nie myśleć o tym, że przebywam z nim głównie po to, żeby uniknąć Sarah. – Wszystko okej? – odzywa się Jason. – Czemu pytasz? – Bo wyglądasz… na zmęczoną. Jakbyś zapomniała wypić kawy. – Wszystko w porządku. Kłamstwo się rozprzestrzenia. A ja nie czuję palącej potrzeby zatrzymania go. – Scott mi dziś o wszystkim powiedział. Nie reaguję. Zupełnie wyleciało mi z głowy, że wymogłam na Scotcie obietnicę szczerej rozmowy z Jasonem. Mam wrażenie, że nasza wymiana esemesów odbyła się wiele dni temu. – Więc teraz już chyba wiem, czemu w sobotę tak szybko uciekłaś.

I chciałem cię przeprosić. – Skąd miałeś wiedzieć. A kiedy widziałeś się ze Scottem? – Dziś rano. Biegamy razem. – Scott biega? – No, jesteśmy w jednej drużynie. Codziennie przed szkołą spotykamy się pod jego domem i robimy pięciokilometrowe kółko. Mieszkamy niedaleko siebie. – Aha. – Jestem na niego trochę wkurzony. Powiedział mi o wszystkim i jeszcze chwilę gadaliśmy, potem ja skręciłem do domu, a on pobiegł dalej. Wie, że nawalił. Poleciał jak wariat. Nie odzywam się. – Powinien mi powiedzieć, jak tylko usłyszał, że się umawiamy. – To było tak dawno temu… Pewnie nie wiedział, że ja ciągle… sama nie wiem… – Nadal mu się podobasz. – Tak ci powiedział? – Nie musiał. Zupełnie nie rozumiem, czemu wcześniej tego nie zauważyłem. Dopiero teraz do mnie dotarło, czemu nie toleruje niektórych gości, zwłaszcza Isaaca, który zresztą jest debilem. Scott mówił, że wczoraj pierwszy raz od wielu lat przysłałaś mu wiadomość. To prawda? – Tylko żeby oczyścić atmosferę. Od tamtego dnia w ogóle nie rozmawialiśmy i… On był w Jefferson, więc nie musiałam o tym myśleć… Ale teraz… Pozwoliłam mu przedstawić swoją wersję wydarzeń i na tym koniec. – Nie wiem, co robić. – Z czym? – Ze Scottem. – Z mojego powodu? Nic. Jeśli jesteście przyjaciółmi… – Jesteśmy, ale… sam nie wiem… Niby powiedział, że mu przykro… – To nie jest powód, żebyś przestał się z nim kumplować. Nie masz z tym nic wspólnego, a „to” to już przeszłość, okej? Nie odpowiada, a ja postanawiam go nie naciskać.

– Lepiej wracajmy. Niedługo będzie dzwonek. *** Nie piszę Sarah, że nie przyjdę do stołówki. Po lekcji mówię Molly, że przerwę na lunch spędzam na stadionie z Jasonem, i proszę ją, żeby przekazała Sarah wiadomość. Molly o nic mnie nie pyta, ale wyraźnie wyczuwa, że coś jest nie tak. Sarah znajduje mnie po południu przy szafce, ale ponieważ za kilka minut zacznie się lekcja, odbywamy w miarę normalną rozmowę. Mówi mi, że nikt nie przyszedł na nasze konsultacje i że chciałaby usłyszeć o mojej randce z Jasonem. Odpowiadam, że opowiem jej później, bo teraz musimy iść na lekcje. Rozdzielamy się, ale ona jeszcze woła za mną, żebym na pewno zadzwoniła do niej wieczorem, bo nie chce kolejnego dnia bez rozmowy. Dziwne – z reguły wychodzi nam to naturalnie, nigdy nie ustalamy, kto ma do kogo zadzwonić. Nie odpowiadam. I czuję się okropnie, bo bardzo chcę to zrobić, ale nie mogę już więcej kłamać. Chcę jej opowiedzieć o Jasonie i Scotcie… ale… ale równocześnie nie chcę być niczyim zadaniem, projektem czy rozrywką. Najbardziej na świecie chcę, żeby przyszła i wyjawiła mi wszystko, co dotychczas trzymała przede mną w tajemnicy. Jestem rozdarta, bo naprawdę chcę tego wszystkiego, a zarazem czuję, że to żałosne, samolubne pragnienia. Żałosne. Jak do tego doszło? Parker Grant ma wiele cech, ale żeby była żałosna? O Boże, chciałabym być wściekła. Poczuć się zdradzona. Z tymi emocjami potrafię sobie poradzić. Ale zagubienie, dezorientacja, smutek? Już teraz wiem, że nie zadzwonię do Sarah. Zdaję sobie sprawę, że to głupie i małostkowe, i – tak – żałosne. I wiem, że to niczego nie zmieni, ale i tak nie zadzwonię. Nie wiem tylko, co zrobię, kiedy ona przestanie czekać i sama sięgnie po telefon. Scotta jestem w stanie ignorować, jednak za nic w świecie nie postąpiłabym tak wobec Sarah.

Rozdział osiemnasty

Sarah nie zadzwoniła. Nie przysłała też esemesa. Moja komórka nie kwakała od ponad dwudziestu czterech godzin. Przed lekcjami znów spotykam się z Jasonem w szkolnym ogrodzie. Wczoraj wieczorem dostałam od niego kilka wiadomości – chciał się tylko przywitać i zapytać, jaki głos przypisałam mu w telefonie. W ogóle się nad tym nie zastanawiałam, więc odpisałam, że dowie się rano. Pewnie to mają na myśli ludzie, którzy twierdzą, że kłamanie przychodzi coraz łatwiej. Ostatnio często mówię nieprawdę, ale cały czas czuję się przy tym okropnie. Jason jest chyba rozczarowany, że dałam mu głęboki męski głos, ale możliwości są ograniczone. Powinien się cieszyć, że nie jest Chipem i Dalem, skrzatem albo Marsjaninem. Wyraźnie spodobał mu się natomiast dzwonek, który dla niego wybrałam, odgłos biegnących stóp – w tym przypadku trochę się postarałam. Jason mówi mi, że dziś rano nie biegał ze Scottem, bo musiał przemyśleć kilka spraw. Scott zapewnił go, że to rozumie, ale Jason nie jest pewny, jak to interpretować. Dla mnie to kolejny znak, że mój świat zaczyna się walić. Mój poranny trening znów był tak niezdarny i krótki jak wczoraj. Nie pojawiam się też na naszym dyżurze, a Sarah nie przysyła mi żadnej wiadomości. Jeśli do końca dnia nie usłyszę kwakania, już dłużej nie będę mogła się oszukiwać. Jason odprowadza mnie na trygonometrię, a potem biegnie na swoje pierwsze zajęcia, chyba na historię Stanów Zjednoczonych, ale nie jestem pewna. Może powinnam bardziej się zainteresować? Zajmuję miejsce w klasie. Molly jeszcze nie ma, a przynajmniej tak zakładam, bo ona zawsze się odzywa. Wczoraj, po tym jak

dowiedziałam się od Jasona, że rozmawiał ze Scottem, obawiałam się konfrontacji. Podczas lekcji prawie go jednak nie słyszałam, na pytania Frajera odpowiadał półsłówkami. Dziś rano nikt nic nie mówi, więc nie wiem nawet, kto jest obecny. – Frajer? – mówię. – Co tam, Duża Pe? – Nic… po prostu nie wiem, kogo mam obok, jeśli wszyscy milczą. – Aha, jasne. No to jestem ja, Scott, Molly nie ma. Jest też Nathan… – Co? – pyta Nathan, który siedzi gdzieś przed Frajerem. – W porządku, wystarczy. Nie potrzebuję listy obecności, chcę tylko wiedzieć, kto jest w pobliżu. – Aha. Odrobiłaś zadanie? – Jak zawsze. A ty? – Ja zapisałem wszystkie odpowiedzi, ale pewnie złe. – Na twoim miejscu zbytnio bym się nie przejmowała. Są w życiu ważniejsze rzeczy niż trygonometria. – Tak, ale i tak muszę zaliczyć wszystkie przedmioty, nawet jeśli dostanę stypendium sportowe. Ej, a może Molly znów jest chora… – Nagle przerywa. – Nie, to z Parker coś jest nie tak – mówi Molly. – Ja nie jestem chora. Chyba że przez chorobę rozumiesz „alergię na frajerów”. – Wszystko w porządku? – pytam. – Nie – odpowiada Molly, siadając obok. – Z tobą nie. Jesteś smutna. Wczoraj też byłaś. Rozumiem to, nie możesz być zawsze wesoła. To by było dziwne. – No wiesz… – Zastanawiam się, co by odpowiedziała wesoła Parker. – Sama widzisz. Po prostu nie chcę być dziwna. Frajer się śmieje. Ze zdziwieniem stwierdzam, że jestem mu za to bardzo wdzięczna. *** Po lekcjach docieram do biblioteki, ale kiedy zbliżam się do naszego stolika, nie słyszę zwyczajowego powitania Molly. Może pierwszy

raz udało mi się ją wyprzedzić? – Cześć, Parker – mówi Sarah. Sztywnieję. Wyraźnie. Nie jestem już w stanie cofnąć swojej reakcji. – Cześć, Sarah. A gdzie Molly? – Poprosiłam ją, żeby spóźniła się pięć minut, bo chcę z tobą pogadać. Wiem, że esemesowanie w ciągu dnia może być trudne. Dla mnie jest. Odkładam torbę i siadam. Bezskutecznie próbuję się odprężyć. – O czym? – O tym, dlaczego jesteś na mnie zła. – Nie jestem – odpowiadam i wzruszam ramionami. To prawda. Chciałabym być zła. Właśnie się dowiedziałam, że lubię ją bardziej niż ona mnie, a przynajmniej bardziej jej ufam… Rozmawianie o tym tylko pogorszy sprawę, wyjdę na jeszcze bardziej żałosną. – Nawet jeśli nie jesteś zła, to i tak coś nie gra. Rozumiem, że chcesz spędzać czas z Jasonem, ale całkowicie mnie ignorujesz. Czemu wczoraj wieczorem nie zadzwoniłaś? Proszę bardzo, bezpośrednie pytanie. Moje dotychczasowe kłamstwa były szemrane. Nie umiem się zdobyć na wciskanie jej kitu i wymyślanie wyjaśnień. Nie mogę powiedzieć jej całej prawdy, ale podam choć jeden prawdziwy powód. – Nie miałam ochoty rozmawiać. Mogę czasem nie mieć ochoty? – Oczywiście, że możesz, ale… – Bierze głęboki oddech. – Coś się stało. Nie wiem co, ale… – Zniża głos prawie do szeptu. Nie słyszę w nim złości, raczej urazę. – Traktujesz mnie jak idiotkę. Nie chodzę na zaawansowane kursy tak jak ty, ale tylko dlatego, że szkoda mi czasu na coś, co mnie nie interesuje. Wcale nie dlatego, że jestem głupia. Bo nie jestem. Czuję ucisk w gardle. Ostatnie dwa dni wydają mi się wiecznością i naprawdę bardzo się za Sarah stęskniłam. Tylko że za Scottem też kiedyś tęskniłam i tak jak teraz okazało się, że brakowało mi czegoś, co myślałam, że mam, choć wcale tak nie było. Tęsknię za tą Sarah, która była jedynie wytworem mojej wyobraźni. Mam wrażenie, że się rozpływam.

Kaszlę, żeby oczyścić gardło. – Wiem, że nie jesteś. Jesteś najmądrzejszą osobą, jaką znam. – Oprócz ciebie – odpowiada. Nie wiem, czy to typowy żart Sarah czy przytyk. – Wiem, że nie jestem taka bystra jak ty. Szczerze mówiąc, ostatnio czuję się jak przygłup – mówię. – Bo? – A bo… takie tam. Sama wiesz. – Nie, nie wiem. Cisza. – Chodzi o Ricka, tak? – Czemu niby miałabym się przejmować tym, że z nim zerwałaś? – Nie tym, że z nim zerwałam, tylko tym, że… Sama nie wiem… że cię o tym nie uprzedziłam? Już ci mówiłam: podjęłam decyzję, kiedy byłaś na randce z Jasonem. Miałam dzwonić i przerywać ci romantyczną kolację? – Zrobiłabyś to, gdybyś chciała. – Tylko po to, żebyś dowiedziała się wcześniej, a nie dopiero po fakcie? Staram się oddychać powoli, żeby zachować spokój. – Naprawdę myślisz, że jestem aż tak małostkowa? Nigdy bym nie przypuszczała – wyduszam. – Nie, Parker. Przepraszam. – Siada naprzeciw mnie i kładzie ręce na moich dłoniach. Wzdrygam się, ale się nie odsuwam. Nie chcę jeszcze pogarszać sytuacji. – Nie o to mi chodziło – mówi. – Po prostu… po prostu nie rozumiem. Błagam cię, wyjaśnij mi, o co chodzi. Wiesz, że możesz mi mówić o wszystkim, prawda? – Wiem. Ty mi też, wiesz o tym? – Tak. Przyrzekam, kiedy będę chciała rzucić następnego chłopaka, dowiesz się o tym pierwsza. Słowo honoru. Wysuwam ręce spod jej dłoni, ale żeby gest był mniej ostentacyjny, zaczynam rozpakowywać torbę, przygotowując się do przyjścia Molly. – Tylko jeśli tego chcesz – odpowiadam. – To nie jest żadna nowa

reguła ani nic z tych rzeczy. Nie musisz wszystkiego ze mną uzgadniać. – Wcale nie o to mi chodziło… Chodzi mi o to, że… – Nie kończy zdania. Przypuszczam, że sama nie wie, o co jej chodziło, skoro nie o to, co powiedziała. Nie wiem, jak inaczej można by to zinterpretować. Drzwi do biblioteki otwierają się. – Molly, mam nadzieję, że to ty. Mamy dziś mnóstwo roboty. – Chyba byłaś na innych lekcjach niż ja – odpowiada Molly. Ale po chwili dodaje: – Ale rzeczywiście, z trygonometrii jest całkiem sporo… Pewnie trochę nam to zajmie. Sarah wstaje. – Zadzwo… – Przerywa. A potem dorzuca: – Na razie, Molly. Kiedy wychodzi, Molly mówi: – Mogę zapytać…? Czy lepiej nie? Gorączkowo szukam w głowie odpowiedzi, która nie brzmiałaby niegrzecznie. Molly nie jest niczemu winna, zaczynamy się zaprzyjaźniać, tak więc zwykłe „nie” zabrzmiałoby niemiło. – Jeszcze nie teraz. Ale dzięki, że pytasz, czy możesz zapytać… *** Molly odprowadza mnie na parking, gdzie czekam na transport. Pyta, czy chcę zostać sama, a ja odpowiadam, że zdecydowanie nie. Siada więc obok mnie, ale nie rozmawiamy. Może nie jestem małostkowa, ale chyba bywam samolubna. Podjeżdża samochód ciotki. Wiem, że za kierownicą siedzi Sheila, bo ciotka przysłała mi wiadomość, że jest na wywiadówce u Peteya – jutro z całą klasą jadą nad morze. I tak łatwo bym się zorientowała, bo radio gra na cały regulator. Żegnam się z Molly i wsiadam do auta. Z głośników ryczy Alicia Keys, ulubiona piosenkarka Sheili. Piosenki są ładne, ale smutne, i nie wiem, czy to wytrzymam. – Możesz wyłączyć muzykę? – krzyczę. – Chcę posłuchać!

Cholera. – A możesz trochę ciszej? Słyszę, że głośność spada z około dziewięćdziesięciu pięciu do dziewięćdziesięciu dwóch decybeli. Nie wiem, co to za piosenka, ale jestem roztrzęsiona i zaczynam się irytować. – Proszę cię, Sheila, ścisz to! Obniża głośność do około osiemdziesięciu dziewięciu. – Nie, serio, nie wytrzymam tego! – Sięgam do radia, żeby znaleźć pokrętło, choć nigdy wcześniej nie dotykałam go w aucie ciotki i nie wiem, co gdzie jest. Wyczuwam jakieś przyciski i przesuwam palce w lewo. Sheila odpędza mnie ręką. – Za kilka minut będziemy w domu! – Nie mam kilku minut! Mam kilka paskudnych dni i nie mogę tego znieść! Chyba przeżyjesz dwie minuty bez tego wycia? W domu możesz znów zamknąć się na klucz w pokoju i słuchać, czego chcesz, do usranej śmierci! – Wyciągam rękę i przejeżdżam dłonią po guzikach, aż udaje mi się wysunąć płytę. – Ej! Chwytam CD i przekładam je do drugiej ręki, na wypadek gdyby chciała mi je wyrwać. Sheila gwałtownie zjeżdża na bok, uderza w krawężnik i się zatrzymuje. – Jezu, co z tobą?! – wołam. – To tylko jakaś pieprzona piosenka! Cisza. To znaczy nie do końca. Wśród dźwięków silnika słyszę ciężki oddech Sheili. Nie, nie ciężki, dziwnie oddycha, jakby tłumiła kaszel albo kichnięcie, albo… O cholera, ona płacze. – Przepraszam… Masz – mówię i podaję jej płytę. Wyrywa mi ją z ręki i słyszę, jak Alicia Keys odbija się od przedniej szyby. Sheila pociąga nosem i dwa razy kaszle. – Nie chciałam… – Czego? Przecież w żaden sposób jej nie uraziłam. – Wszystko okej. Sheila prycha i rzuca: – Pieprz się, Parker.

Auto rusza – znów jesteśmy na drodze. Sheila nie szlocha, ale jej nierówny oddech zdradza mi, że dalej płacze. – Tak naprawdę wcale nie podnosiłam na ciebie głosu. Wrzeszczałam, żeby przekrzyczeć muzykę. Nie chciałam… Znów kaszle. – Boże, Parker, myślisz, że to dlatego, że na mnie krzyknęłaś? Nie wszystko kręci się wokół ciebie! Inni ludzie też mają problemy… kurwa mać… Teraz rozumiem. Płakała już, kiedy wsiadłam do samochodu. Muzyka była tak głośno, żebym niczego nie słyszała. – Co się stało? – pytam. – Nie chodzi o ciebie! – Wiem, ja tylko… – Ha! Co ty wiesz? Powiedz mi! Powiedz mi, co ty wiesz! – Nie chodzi o mnie… – Słyszę, co mówisz, ale wszystko inne mówi mi, że nic nie wiesz! Tak, ty masz wielkie problemy… Ty naprawdę jesteś ślepa! Nie widzisz, że nie jesteś pępkiem świata? Że inni też mają swoje życie, że też spotyka ich mnóstwo przykrości, o których ty nic nie wiesz. – A skąd mam wiedzieć, skoro nikt mi nic nie mówi? – Myślisz, że ludzie o wszystkim sobie mówią? Albo że wszyscy potrafimy czytać z twarzy? To wcale tak nie działa! Auto skręca gwałtownie w lewo, wjeżdża na podjazd i hamuje tak ostro, że pas blokuje mi obojczyk. – Nie – ciągnie Sheila głośnym, ale zachrypniętym głosem. – Ty po prostu masz to gdzieś. Mów, co chcesz, ale w twojej głowie świat kręci się wokół ciebie. Tylko że wcale tak nie jest, Parker. Wcale nie. Otwiera gwałtownie drzwi, a potem je za sobą zatrzaskuje. Słyszę kroki na podjeździe, brzęk kluczy, które spadają na ziemię, ona je podnosi, drzwi wejściowe się otwierają, a potem rozlega się kolejne trzaśnięcie. Po minucie przesuwam ręce po desce rozdzielczej, aż trafiam na płytę. Chyba się nie zniszczyła – nie czuję żadnych rys. Macam jeszcze trochę, żeby znaleźć pudełko. Wkładam CD do torby, żeby

potem oddać je Sheili. Wiem, dlaczego zawsze jestem wszystkiego pewna: bo w przeciwnym razie musiałabym się pogodzić z tym, że nigdy nie mogę być niczego pewna. Kiedy jednak mój oddech się uspokaja i mam czas się nad tym zastanowić, prawda staje się jasna jak słońce. Prawie wszystko, co wydarzyło się podczas tej jazdy, zinterpretowałam błędnie. Po dłuższym zastanowieniu stwierdzam, że mogłam się też mylić co do wielu innych spraw.

Rozdział dziewiętnasty

Dojście z laską do domu Sarah zajmuje mi godzinę. Dawniej potrafiłam pokonać tę trasę szybciej, ale już od kilku lat u niej nie byłam. Przyjechałaby po mnie, gdybym zadzwoniła, ale chciałam trochę pomyśleć czy nawet pomedytować, a długi spacer może być do tego świetną okazją. Poza tym na wszelki wypadek tym razem to ja chcę się wysilić. Dzwonię do drzwi. Dziwne, ale stoję tu z nadzieją, że się mylę – z reguły tego nie cierpię, ale teraz dałabym wszystko, żeby tak było. A jeśli jednak się nie mylę… no cóż, nie mam planu B. Drzwi się otwierają. – Parker? – To Sarah. – Przyszłaś sama? – Czy ja za dużo gadam? – Co? – Sama nie wiem. Rozmawiamy o mnie częściej niż o tobie… Myślałam, że to dlatego, że moje życie jest bardziej… dramatyczne… ale może wcale tak nie jest. Może… może ja po prostu nie potrafię słuchać. – To nieprawda – odpowiada Sarah. – Zawsze mnie słuchasz, kiedy chcę pogadać. – Ale? – Nie ma żadnego ale. Tyle że ja… może nie potrzebuję tak wszystkiego omawiać. – Ja nie dlatego mówię ci o wszystkim, bo tego potrzebuję – stwierdzam, czując lekkie ukłucie. – Myślałam, że się przyjaźnimy, a nie, że jestem jedną z twoich pacjentek. – Silę się na zgorzkniały ton, ale mój głos brzmi żałośnie.

– Nie, Parker. Nie. Absolutnie nie. To o to ci chodzi? Chryste… – Nachyla się do mnie, a jej głos robi się niższy i dziwnie zachrypnięty. – Nigdy tak nie myśl! No chodź tu! Lekko mnie szturcha, a potem wykorzystuje ten fizyczny kontakt, żeby chwycić mnie za ramię, wciągnąć do środka i zamknąć drzwi. A teraz mnie przytula i szepcze mi głośno do ucha: – Kocham cię, Parker. Jesteś moją siostrą. Nie, lepiej – siostry są razem z konieczności. My jesteśmy siostrami, bo chcemy nimi być. Nie wiem, co powiedzieć ani nawet co pomyśleć. Sarah nie rozluźnia uścisku. – Słyszałaś? Kocham cię bardziej niż swoją rodzinę. Znamy się tak długo, że nie pamiętam nawet, kiedy się poznałyśmy. Jeśli nie znajdziemy partnerów na bal maturalny, pójdziemy razem. Będziemy na swoich ślubach. A potem będziemy sobie nawzajem pomagać w niańczeniu dzieci. Będziemy się razem upijać i narzekać na mężów. Jak już się rozwiedziemy, zamieszkamy razem, żeby stanąć na nogi i znaleźć sobie lepszych facetów. Po siedemdziesiątce będziemy się podwozić do szpitala na chemioterapię. Tak? Tak będzie? – Tak – odpowiadam szeptem. – Chodzi tylko o to, że ty dużo przeszłaś. I teraz głupio mi na cokolwiek się skarżyć… – Sarah, nie! – piszczę i odsuwam się, żeby mówić jej prosto w twarz. – Skoro mogę gadać z Marissą o Owenie, to mogę też rozmawiać z tobą o problemach z Rickiem, nawet jeśli chodzi tylko o to, że jest wam nudno… Albo o innych sprawach, na przykład… o tym, że twój tata was zostawił… – Niech się pieprzy. Zostawił nas. Twój tata cię kochał i umarł! Po co gadać o moim zasranym ojcu? – Bo jest twoim ojcem! Możemy gadać o stracie złego ojca i o stracie dobrego, ale to nie są wyścigi! Ty wiesz, jak się czuję, bo ci o tym mówię. A ja… a ja czegoś tam się domyślam, ale nie wiem, co naprawdę sądzisz o swoim tacie. Chcę wiedzieć wszystko, na przykład dlaczego tak długo byłaś z Rickiem, skoro on wydawał się tylko fajką w rubryce „Chłopak”, którą teraz nagle wymazałaś.

To mnie… to strasznie mnie boli… Na miłość boską, jeśli mi czegoś nie mówisz, wcale nie czuję się wyjątkowa. Mam za to wrażenie, że wcale się dla ciebie nie liczę! – Przepraszam – szepcze. – Liczysz się najbardziej na świecie. Naprawdę bardzo mi przykro… – Przestań przepraszać i w końcu mnie oświeć. O co tak naprawdę chodzi z Rickiem? Znów cisza. – Parker, ja nie mogę, ja… – Zrobił ci coś… – Nie, nie, nic z tych rzeczy… – Sarah, od dwóch dni chodzę przybita, bo mam przeczucie, że coś przede mną ukrywasz. No i proszę, miałam rację. Nic nie zdziałamy, jeżeli mi nie powiesz… Nie pójdę z tobą na bal, jeśli tego nie zrobisz. Żart działa i Sarah parska – ale to nie do końca jest śmiech. – Usiądźmy – mówi poważnym tonem. Prowadzi mnie do kanapy i siadamy. Nie zaczyna mówić od razu. Zsuwam rękę na poduszkę. Ona delikatnie mnie za nią chwyta. Jej dłoń jest spocona i lekko drży. – Teraz zaczynam się bać – mówię bez uśmiechu. – Coś naprawdę jest nie tak. Co się stało? – Nie, nic, ja… po prostu nie chcę, żebyś znów przestała się do mnie odzywać. – Nie zrobię tego, obiecuję. Czemu zerwałaś z Rickiem? – Mówiłam ci. Było nam… nudno. Byliśmy razem tylko z przyzwyczajenia. – No to o co chodzi? – O… o Scotta. Co??? Mam tylko jeden pomysł, bardzo kiepski. – Co? To znaczy, że… podoba ci się? – Nie. – No to… zaraz… chwila… Czy teraz gapi się na ciebie? – Nie, Parker – odpowiada Sarah. – Gapi się na ciebie.

– Aha… no dobra… ale nie wiem, co to… – Przez te dwa lata, kiedy chodził do Jeffersona, trochę zapomniałam, jak to wygląda. A teraz znów widzę, jak on na ciebie patrzy… Rick nigdy tak na mnie nie patrzył. Nie wiem, co powiedzieć. – Dalej wpatruje się w ciebie tak jak kiedyś, nawet zanim jeszcze zostaliście parą. Widać, że gdybyś utknęła na torach, złamałby sobie wszystkie palce, żeby cię uwolnić, i nawet by tego nie zauważył… A jakby mu się nie udało, usiadłby obok, chwyciłby cię za rękę i wpatrywał się w ciebie, zamiast wypatrywać pociągu. Biorę głęboki oddech i wiem, że muszę przekuć tę bańkę emocji. – To chyba lekka przesada, co? – Nie. Intensywność uczuć wcale nie jest straszna, jeśli ktoś naprawdę cię kocha. Myślisz, że gdyby to tylko było możliwe, twój tata nie wolałby być niewidomy, żebyś ty mogła widzieć? – Jestem tego pewna. – Scott też. On nie jest w tobie zadurzony, nie chce się do ciebie dobrać, nie uważa, że lepsza taka dziewczyna niż żadna. On naprawdę cię kocha. A ja nie mogłam już dłużej tego znieść. Wy nie jesteście nawet parą, a Rick, mój chłopak, prawie w ogóle na mnie nie patrzył. Ja też byłam dla niego tylko fajką w rubryczce. Też nie wierzę w bratnie dusze… – Boże, jeśli Scott jest moją bratnią duszą, to już po mnie. – …ale ta cała sytuacja uświadomiła mi, że związek może być dużo bliższy niż to, co miałam z Rickiem. A wyjście do centrum handlowego ostatecznie mnie do tego przekonało. I nagle zaczyna do mnie docierać, o co w tym wszystkim chodzi. Jezu, czasem jestem taką idiotką. Odsuwam rękę. – Myślisz, że powinnam była z nim zostać? Słyszę własny głos i prawie go nie poznaję. Jest płaski. Zimny. – Parker, wcale nie. Jestem po twojej stronie! Jej ręce chwytają moje, a ja się wyrywam, głównie dlatego, że z zasady nie lubię nagłego kontaktu, a nie konkretnie dotyku Sarah. – Błagam cię, Parker, przecież to nie ma znaczenia, co ja myślę…

– Oczywiście, że ma! Gdyby nie miało, po co bym tu przychodziła? – Parker… – Czekaj… poczekaj. – Wygrzebuję telefon z kieszeni. – Pytałaś, jak było na randce. Dowiedziałam się, że Jason i Scott się kolegują. A kiedy Jason powstrzymał Isaaca i Geralda, to Scott przybiegł pierwszy, a Jason za nim. Powiedział, że Scott by ich zatłukł, gdyby go nie powstrzymał. – Wiem o tym. – Co?! A skąd? – Kilka osób to widziało, i wieść się rozniosła. – To dlaczego mi nie powiedziałaś?! – A czemu miałabym coś mówić? Jak tylko wspomniałam, że jest w twojej grupie z trygonometrii, to się rozłączyłaś. Cholera… rzeczywiście się wtedy rozłączyłam… Ale wówczas wydawało mi się, że to co innego, myślałam, że tylko… – Przepraszam. – Nie musisz przepraszać… – Owszem, muszę. – Przełykam ślinę. – W każdym razie wysłałam do niego esemesa. – Serio? Kiedy? – W niedzielę. – Podaję jej telefon. Odchylam się i kładę głowę na brzegu kanapy. Grube obicie, coś jak juta, jest szorstkie, ale dziwnie przyjemne. Kontakt z podłożem jakoś dodaje mi otuchy, kiedy próbuję to wszystko rozwikłać. – Wow – mówi Sarah. – Zawsze byłaś po mojej stronie, ale na moim miejscu pewnie byś mu przebaczyła, prawda? – Na pewno byłabym wściekła, przez jakiś czas bym go ignorowała. Ale potem pewnie bym mu odpuściła, kazała sobie postawić drogą kolację czy coś. Co wcale nie znaczy, że ty powinnaś tak zrobić. Może się mylę, może zostanie z nim byłoby oznaką słabości, i postąpiłaś słusznie. Rozumiesz, o co mi chodzi? – Chyba. Ale dalej mi wszystkiego nie mówisz. Czuję to. – Siadam prosto, ale nie obracam się w jej stronę. – Po prostu mi powiedz.

– Błagam – mówi Sarah cienkim głosikiem. – Możemy o tym zapomnieć? Słyszę, że jest zgięta i wciska twarz w kolana. Schylam głowę, która nagle wydaje mi się za ciężka. Czasem jestem kretynką. Sheila ma rację: bywam zupełnie ślepa. Zsuwam się z kanapy, siadam przy stopach Sarah, obejmuję ją rękami za szyję i szepczę jej do ucha: – Kocham cię, Sarah. Nie zamierzam się ciebie pozbywać. Pociąga nosem. Płacze? Płacząca Sarah to jeszcze rzadsze zwierzę niż Sarah roześmiana. – Ale Scotta się pozbyłaś. Czuję się tak, jakbym dostała cios prosto w piersi. – Ze względu na to, co zrobił, a nie, co mówił czy myślał. To co innego. – On był też moim przyjacielem. O Boże, przez myśl mi to nie przeszło! Nigdy! – Nie kazałam ci zrywać z nim kontaktów. Nie odpowiada. Jej oddech jest nierówny. Otwieram usta, żeby jeszcze coś powiedzieć, żeby ją przekonać, ale nagle chcę tylko cofnąć to, co już powiedziałam, bo dotarło do mnie, jak bardzo się wtedy dla mnie poświęciła i jak musiało być jej ciężko. Wypuszczam ją z objęć i podnoszę prawą dłoń, rozpościerając palce. – Twarz – mówię. – Nie. – Proszę. Wie, że chowanie przede mną twarzy jest nie fair, bo pozbawia mnie możliwości zobaczenia czegoś, co wszyscy inni widzą. Nieczęsto ją o to proszę – od ostatniego razu upłynęły już lata. Sarah podnosi głowę i lekko przyciska twarz do mojej dłoni, tak że jej nos znajduje się między moim palcem wskazującym a środkowym. Twarz Sarah jest lekko zmarszczona, oczy są zamknięte, policzki wilgotne. – Sarah… – Siadam obok niej i ją obejmuję. Wciska twarz w moją szyję i ciężko oddycha.

– On… on był… – Ciii – uspokajam ją. – Mamy całe popołudnie. – On był taki… smutny… – Scott? Tak, ja… – Nie, Rick. Było mu strasznie przykro… Prawie zmieniłam zdanie. I zaczyna naprawdę płakać, trzęsie się i szlocha. Jeszcze nie słyszałam, żeby tak płakała, nawet kiedy jej tata odszedł. Przytulam ją mocno i sama staram się powstrzymać od płaczu. Co nie jest łatwe. Gdyby to Sarah ugrzęzła na torach, też połamałabym sobie dla niej palce. Osuwa się, kładzie na moich kolanach i słowa zaczynają wylewać się z niej razem ze łzami. – I… i… i wtedy pomyślałam, że skoro Rick tak się przejął zerwaniem, choć wcale mnie nie kochał, to jak musiał czuć się biedny Scott? Ale nie mogłam ci tego powiedzieć… Nie mogłam… bo jestem po twojej stronie… Mam wrażenie, że jestem dziwnie pusta, wyprana z emocji. Czuję tylko, jak wiele Sarah dla mnie znaczy, jak bardzo jestem od niej zależna, a to w pewnym sensie dodaje mi otuchy, wcale nie sprawia, że jestem słaba, bezbronna czy żałosna. Wyciągam rękę i trafiam na włosy, które opadają jej na twarz. Wsuwam je za jej ucho. – Cieszyłam się wtedy twoim szczęściem – mówi, przerywając szlochanie. – Wcale nie byłam zazdrosna. Czasem nawet zastanawiałam się, dlaczego nie jestem, ale po prostu nie byłam. Może gdyby Scott mi się podobał, ale on był twój, a ja się z tego cieszyłam. I miałam nadzieję, że kiedyś też kogoś takiego znajdę. Nawet… nawet miałam nadzieję, że mój tata mi pomoże, tak jak twój tobie, ale… ale… Milknie i z trudem łapie oddech. Przytulam ją i staram się myśleć o tym, jak bardzo ją kocham, a nie o tym, jak mało kocha ją jej własny ojciec. ***

Żałuję, że wszystkie nasze rozmowy są jednostronne. Potrzebuję kogoś zaufanego, kto powie mi, jeśli zacznę wariować. Dzięki Bogu odzyskałam Sarah, ale wszystko inne wisi na włosku. Jezu, tato, chwieję się nawet teraz, choć Sarah leży mi na kolanach. I nadal nie wiem, jak się pozbierać. Nigdy nie przypuszczałam, że brak równowagi ma jakiś związek z psychologią, ale im bardziej czuję się zagubiona, tym mocniej zaczynam się chwiać. Scott powiedział, że kiedy widział wtedy w klasie, jak płaczę, miał wrażenie, że właśnie wybudził się ze snu, i zastanawiał się, jak to możliwe, że przedtem wierzył, że to wszystko ma na zawsze. Tak właśnie się teraz czuję. Był moim najlepszym przyjacielem, jeszcze bliższym niż Sarah, choć wydaje się to nierealne – może chodziło o tę specjalną iskrę między nami? Jak mogłam uwierzyć, że to jedno głupie zdarzenie było prawdziwsze niż cała reszta? Jak mogłam być tak cholernie przewrażliwiona, natychmiast założyć najgorszy scenariusz i już nigdy go nie kwestionować? Nie wiedział, że chowają się w sali. Że podglądają nas z ukrycia. Nie wiedział… Musiał mi o tym mówić przez drzwi do łazienki albo potem, kiedy próbował się przebić przez Sarah i Faith. Nie pamiętam tego, ale na pewno mówił, a ja nie słuchałam. Teraz twierdzi, że to nie ma znaczenia, ale ja się z nim nie zgadzam, bo miał rację – przecież nie przejmowałam się tym, że ktoś nas zobaczy. Nie przyszło mi do głowy, że ludzie mogą zaglądać przez okna – łatwo zapominam o oknach – że mogą się ukrywać. Po prostu nie cierpię robić z siebie widowiska. Teraz to wszystko wydaje mi się tak oczywiste, że nie pamiętam okresu, gdy nie zdawałam sobie z tego sprawy. Kiedy ktoś robi ci kawał, przylepia ci kartkę na plecach, zakrada się i oblewa cię wodą albo wabi cię do sali, żeby pocałować cię przed niewidoczną publicznością… To wszystko sprawia ci przykrość, bo ludzie, którzy tak robią, najwyraźniej mają cię gdzieś. I nie są tylko obojętni – są okrutni. Ale kiedy uciekałam z płaczem, Scott nie zmarnował na nich ani jednego słowa. Wybiegł za mną i próbował mi wyjaśnić, że nie jest

jednym z nich. Jednym z tych debili. Kochał mnie, zależało mu na mnie, a dwa i pół roku później jest gotowy stłuc tych samych idiotów na kwaśne jabłko tylko za to, że odebrali mi telefon. To wystarczyło, żeby Jason musiał ich rozdzielać. Zawsze się martwię, że wszystko wokół mnie to jedna wielka ściema… W mojej głowie Scott stał się takim samym durniem jak cała reszta, a ja ignorowałam go tak długo, aż zostawił mnie w spokoju. Byłam mu za to wdzięczna. Ale ty też go przecież znałeś… Nie wiedziałeś, że moja reakcja jest przesadzona? Że wściekłość minie, a ty będziesz mógł pomóc mi zrozumieć, że problem polega nie tylko na tym, że Scott ma trzynaście lat, ale że ja też jestem trzynastolatką? Że kiedy podrosnę, zrozumiem, że ludzi nie można szufladkować na podstawie jednej cechy? Czekałeś na odpowiedni moment, tylko że miesiące zamieniły się w lata, a potem…? Gdybyś naprawdę tu był, to czy odbywalibyśmy tę rozmowę właśnie teraz, kiedy jestem na nią gotowa? Dzięki Bogu Sarah uświadomiła mi, jak Scott musiał się czuć. Szkoda, że sama na to nie wpadłam… że nie jestem lepszym człowiekiem… Teraz chcę się nad tym zastanowić, spróbować zrozumieć, jak to jest stracić nie tylko dziewczynę, ale też kolegów, którzy okazali się dupkami, i Sarah, i Faith, które stanęły po mojej stronie… Ale to za dużo naraz. Jakby tego było mało, nie chodzi o osobę, którą w pewnym momencie się stałam, tylko o kogoś, kim najwyraźniej zawsze byłam. *** Nie wiem, ile czasu upływa, może pół godziny, zanim Sarah się uspokaja – leży mi na kolanach i oddycha miarowo. Robi głęboki wdech, wstrzymuje powietrze, a potem je wypuszcza. – Wow – mówi. – Za długo to wszystko w sobie dusiłaś. Cud, że nie wybuchłaś. – Wybuchłam – mówi i lekko parska. Prawie się śmieje, choć

właściwie nie ma z czego, co uważam za dobry znak. – Jak na ironię, zerwałaś ze Scottem z powodu czegoś, czego ci nie powiedział – mówi smutnym tonem. – A potem ja nie mówiłam ci tego wszystkiego, bo bałam się, że ze mną też zerwiesz. – Nigdy tego nie zrobię. Nie chcę tylko, żebyśmy zachorowały na raka. Po siedemdziesiątce będziemy jeździć na bingo, dobra? Nachylam się, żeby ją uściskać – bardzo niezdarnie, bo leży mi na kolanach. Ona lekko ściska mnie za plecy. – Rany, Parker, chyba znów będę płakać. – Płacz sobie. I tak nie dostaniesz dziś złotej gwiazdki. Sarah uśmiecha się krzywo. – Ha, ha. – Smutne, ale prawdziwe. Sobie zamierzam ją przyznać. Numer dziewięćdziesiąt dwa. Sarah przekręca głowę na moim podołku. – Ja ci to wszystko opowiedziałam, a ty mnie nic. O czym myślisz? Mam wrażenie, że jestem zrobiona z ołowiu. Z kawałka zimnego, pogmatwanego w środku ołowiu. Przytulam ją. – Myślę, że mam najlepszą przyjaciółkę na świecie. – Czyli mnie? Kiwam głową i przyciskam policzek do jej czoła. – Dobra odpowiedź – mówi. – Ale nie o to pytałam. – Wiem. – No to co jeszcze? Myśleć to jedno… powiedzieć na głos to zupełnie co innego. Szepczę jej to do ucha. Może cichy głos pozwoli mi zachować jakąś kontrolę nad sobą. – Chyba popełniłam straszliwy błąd.

Rozdział dwudziesty

Dziesięć minut później siedzimy w samochodzie Sarah, ale wiem, że nie przekracza limitu prędkości. – Mówiłam ci już, że moim zdaniem to głupi pomysł? Czy tylko to pomyślałam? – Zacznę liczyć ile razy. Twój tyłek jest zabezpieczony. Nie tylko nowymi spodniami do jogi. – Skąd wiesz, że mam je na sobie? – Zgaduję. Pamiętasz, jak tam dojechać? – Tak, ale wciąż masz jeszcze czas, żeby się wycofać. Możemy zawrócić i wysłać mu tylko esemesa. Może ma gości albo w ogóle nie ma go w domu. Albo jest w pracy. Słyszałam, że pracuje. – Gdzie? – Nie wiem. Nie zmieniaj tematu. – Chcę z nim pogadać twarzą w twarz. Chcę usłyszeć jego głos. Chcę usłyszeć, co mi odpowie, kiedy nie będzie miał czasu na zastanowienie. – Właśnie po to są telefony. – Czym się tak denerwujesz? – Tym, że ty się nie denerwujesz. – Denerwuję się jak nie wiem. – No to wracajmy. Dwa i pół roku ciszy, a tu nagle… skąd ten pośpiech? – Nie śpieszę się. Po prostu przestałam czekać. Daleko jeszcze? – Jezu, ile ty masz lat? – Sarah się zatrzymuje. – Jesteśmy na miejscu. Poczekam za rogiem, przyślij mi esemesa. – Masz już dość słuchania, jaką jesteś fantastyczną przyjaciółką? – Jeszcze nie. Powiem ci, jak się znudzę. Stoimy zaraz przy ścieżce

do jego drzwi. Wysiadam i rozkładam laskę, a Sarah odjeżdża. Ścieżka jest cementowa i po obu stronach rośnie trawa – właśnie tak ją zapamiętałam. Znajduję dzwonek i naciskam go. Nic nie słyszę, pewnie jeszcze go nie naprawili, więc pukam. Ze środka dochodzi odgłos kroków. Poprawiam opaskę na oczach. Rano wybrałam pacyfki, bo chciałam trochę spokoju – może teraz mogą znaczyć coś więcej. Drzwi się otwierają. – Parker! – To mama Scotta. – Parker Grant! Nie wierzę własnym oczom! Chodź no, niech cię przytulę. Zanim mam szansę cokolwiek odpowiedzieć, tonę w jej ciepłych objęciach, co mnie dziwi. Zawsze była dla mnie bardzo miła, ale rzadko mnie przytulała. – Odkąd ostatnio się widziałyśmy, musiało ci przybyć ze dwadzieścia centymetrów. Jak tu dotarłaś? Przyszłaś pieszo? Wejdź, wejdź. – Sarah mnie przywiozła – wyjaśniam, składając laskę. – Chodź do kuchni. Nic się nie zmieniło – prosto i w lewo, jak pewnie pamiętasz. Pamiętam. Sześć kroków, skręt w lewo, trzy kroki, stół, krzesła… Siadam bez kłopotu. – Szkoda, że u mnie w domu meble nie są takie statyczne. – Siła przyzwyczajenia – zaczyna i przerywa. A potem także siada, chwyta mnie za ręce, a ja jakimś cudem się nie wzdrygam. – Bardzo mi przykro z powodu tego, co się stało. Martin był wspaniałym ojcem. Pewnie bardzo ci go brakuje. Musi ci teraz być okropnie. – Nie bardziej niż jemu – odpowiadam i natychmiast tego żałuję. Nie chcę być obcesowa, po prostu czasem nie wiem, co powiedzieć, kiedy ludzie mówią o tacie. – Ale dziękuję. Ciotka z rodziną wprowadziła się do mnie, bo… – Nie jestem w stanie wcisnąć jej standardowej śpiewki o tym, że mój dom jest lepszy. Nie mamie Scotta. – Wprowadzili się tu, żebym ja nie musiała się przeprowadzać. Oswajanie nowych miejsc zajmuje mi dużo czasu,

a oni nie chcieli, żebym musiała zmieniać dom, szkołę i miasto zaraz po… – Milknę, bo mam wrażenie, że ktoś ściska mnie za gardło. Nie cierpię opowiadać o tym na głos. – To bardzo miło z ich strony. No to teraz mieszkasz z kuzynami? Ciocia ma dzieci? Odchrząkuję. – Dwoje. Sheila jest moją rówieśniczką, a Petey ma osiem lat. – O, to pewnie trudno jej było zmienić szkołę w środku liceum. Sama musiałam to zrobić i… Ale oczywiście tobie musi być jeszcze trudniej. – Klepie mnie po ręce dla otuchy, ale tylko mi tym przypomina, że życie Sheili legło w gruzach, żebym ja mogła się pozbierać. – Kiedy wydarza się coś tak strasznego, wszystkim jest trudno. Kiedy Scott się dowiedział… no… – Znów ściska mnie za rękę, a potem wypuszcza. – Zrobię ci coś do picia. Nadal lubisz mrożoną herbatę? Nie piłam jej, odkąd… Zawsze robił mi ją tata. – Tak. – Nie będzie taka dobra jak Martina. Nie wiem czemu, ale jemu zawsze wychodziła najlepsza. – Trzeba wsypać do czajnika trochę proszku do pieczenia. – Proszku do pieczenia? Jesteś pewna? – Działa na kwas w herbacie i sprawia, że ma delikatniejszy smak. Ćwierć łyżeczki na litr. – Hmm… na pewno spróbuję… proszek do pieczenia… Kładzie przede mną szklankę, a ja trochę z niej upijam. Tak, brakuje proszku do pieczenia. – Dziękuję. – Myślałam, że Scott nas usłyszy. Pójdę po niego. Może nie chce do mnie wyjść. Sarah miała rację – pewnie czuje się jak przyparty do muru. To było głupie z mojej strony, ale w ogóle nie pomyślałam, że jego mama może tu być. Cała sytuacja jest lekko absurdalna: siedzę z nią i gawędzimy sobie w kuchni, jakby ostatnich dwóch lat w ogóle nie było. Znika na dłużej, niż zajmuje przejście korytarzem tam i z powrotem. Co powiem, jeśli nie będzie chciał się ze mną spotkać?

Ile ona wie? Co powiem, jeśli on jednak tu przyjdzie? Niczego nie przemyślałam. Słyszę dźwięk otwieranych i zamykanych drzwi. A potem kroki. Idzie sam. – Cześć – rzuca i siada. – Cześć. Gdzie twoja mama? – W swoim pokoju. – Aha. Słyszę ścieżkę dźwiękową Grease przytłumioną przez ściany i zamknięte drzwi… dźwięk owija się wokół mojego serca i ściska je boleśnie. Boże, powinnam była to wszystko zaplanować. Z reguły mówię to, co przyjdzie mi na myśl, ale teraz mam pustkę w głowie. Żałuję, że czegoś sobie nie przygotowałam. – Mogłam wysłać ci esemesa, a nie tak od razu przyjeżdżać. – Z zaskoczeniem zdaję sobie sprawę, że mówię bardzo cicho, jakby do siebie. – Ale chciałam usłyszeć twój głos, nie tylko z esemesa czy przez telefon. Wiem, że to nie fair… Tobie nie pozwoliłam przyjść… – Okej, nic się nie stało. Tylko za chwilę muszę wychodzić do pracy. – Tak? A gdzie pracujesz? – W Ridgeway, serwisowanie i drobne roboty ogrodowe, dla właściciela, nie dla konkretnego butiku. Ale… nie o tym przyszłaś rozmawiać. – Nie. Przyszłam, żeby ci powiedzieć… – Właściwie co? Cisza. A potem, zupełnie bez zastanowienia, szepczę: – Tęsknię za tatą. – Wiem… I bardzo mi przykro… Chciałem… zaraz jak to się stało, ale… sama wiesz… to znaczy… Mówi głosem, który nazywałam „Scott czuły chłopak”, ale nie sądzę, żeby robił to świadomie. Przypomina mi to trochę mruczenie kota. – Co? – pytam. – Nic. Po prostu współczuję ci z powodu taty.

– Chciałeś powiedzieć coś jeszcze. – Nie, nic. Po prostu mi przykro. – Jest okej, Scott. Powiedz to… możesz mi wszystko powiedzieć. – Chodzi o to… że mnie go też brakuje. Tata Scotta zmarł na zawał, kiedy Scott był jeszcze malutki. Nigdy nie pomyślałam, że cały ten czas, który u nas spędzał, był też czasem spędzanym z moim tatą, nie tylko ze mną. Nie przyszło mi do głowy, że kiedy odcięłam się od Scotta, on stracił również mojego tatę, i to na długo przede mną. – Przepraszam. – Ledwie się słyszę. – Nie masz za co przepraszać. – Mam. Powinnam pozwolić ci wyjaśnić, chociaż cię wysłuchać. – To nie ma znaczenia. – Właśnie, że ma! Nie chcę być kimś, kto nie słucha! I… wydaje mi się, że to by wszystko zmieniło. Scott milczy. Mam wrażenie, że zdecydowanie coś mi umyka, ale nawet nie wiem, jak zapytać. – Niektórzy twierdzą, że on popełnił samobójstwo. – Co? – Jest wyraźnie zaskoczony. – Przedawkował leki. Ja wiem, że to był wypadek. Policja stwierdziła, że dawka nie pozwala wykluczyć samobójstwa. I to wystarczyło firmie ubezpieczeniowej. – Oczywiście, że to był wypadek. Parker. On nigdy by ci czegoś takiego nie zrobił. Nigdy. – Wiem… tylko… nie wiedziałam, że w ogóle coś brał. Jakieś leki na depresję czy stany lękowe, nie wiem dokładnie. Wszystko jest zagmatwane i nic z tego nie rozumiem. – Nie szkodzi. To był wypadek i tyle. – A co, jeśli nie?! Trzymam do połowy pełną szklankę z herbatą i kiedy zaciskam dłoń, szklanka wyślizguje mi się i przesuwa po stole. Scott ją łapie, bierze mnie za rękę, wkłada do niej szklankę, a potem puszcza. Czuję ucisk w gardle. – To był wypadek – powtarza. – Jestem tego pewny. Odkasłuję.

– Ale brał leki, o których nie wiedziałam, bo czuł się… smutny? O tym też nie wiedziałam. O czym jeszcze? Okazuje się, że też był tajemnicą, jak wszyscy. – Co to znaczy? – Każdy człowiek jest tajemnicą. Nigdy nie wiesz, co się dzieje w jego głowie. – Hm… Co teraz trzymam w prawej ręce? – Co? Nie wiem. Skąd mam wiedzieć? – Sprawdź. Jest tutaj. Znajduję jego dłoń, leży wnętrzem do góry. Scott delikatnie zaciska palce, tak że trzymamy się teraz za ręce. – Nic w niej nie ma – mówię. – Wcale nie, coś jest. – Ściska moją dłoń. – W ludziach jest mnóstwo rzeczy, o których nie wiesz, ale to wcale nie są tajemnice. Po prostu nie wszystko jeszcze o nich wiesz. – Rozluźnia uścisk. – I to dobrze, bo w przeciwnym razie nie byłoby po co rozmawiać. Wiele jeszcze nie wiem o sobie samej. Na przykład jak mogłam być taką idiotką. Teraz jestem w stanie myśleć tylko o tym, co wiem. Na przykład to, że chcę, żeby nie przestawał mówić. I żeby jeszcze raz wziął mnie za rękę. Scott wstaje. – Muszę iść do pracy. Po to przyszłaś? Pogadać o swoim tacie? – Nie – odpowiadam. Słyszę swój okropny głos i zaczynam go nienawidzić. Podnoszę się, lekko się chwieję i dla równowagi chwytam za oparcie krzesła. – Przyszłam, żeby cię przeprosić. Powinnam była cię wtedy wysłuchać. To nie fair, że całkiem się od ciebie odcięłam. Mam nadzieję, że mi wybaczysz. Chcę, żebyśmy znów byli przyjaciółmi. Możemy? – Chciałbym, ale to niemożliwe. No i nie mam ci czego wybaczać, bo nie zrobiłaś nic złego. Teraz już naprawdę muszę iść. Jak tu dotarłaś? Jeśli trzeba cię podwieźć… – Nie. Sarah mnie odbierze. – Rozkładam laskę i próbuję iść za nim do drzwi wejściowych. – Czemu nie możemy być przyjaciółmi? – Przyjaciołom musisz ufać.

– Ale… ja ci ufam. Otwiera drzwi i wychodzimy razem. – Dawniej ufałaś mi bez wahania. Nie potrafię zapomnieć, jak to było. – Zamyka drzwi. – Spóźnię się. Mam zadzwonić do Sarah? – Sama zadzwonię. – Dobra, muszę iść. – Głos Scotta cichnie, kiedy przechodzi przez podwórko i otwiera samochód. – Do zobaczenia jutro na trygonometrii. – Będę cię mieć na oku – odpowiadam automatycznie. Dziwi mnie to. Ostatnio często się sobie dziwię. Drzwi się zamykają, słyszę dźwięk zapalanego silnika, auto warczy i odjeżdża.

Rozdział dwudziesty pierwszy

– Cześć, Parker! Głos Jasona stojącego gdzieś tuż obok zaskakuje mnie tak, że upuszczam torbę. Słyszę, jak jej zawartość wysypuje się na beton. Pewnie jest tam też kilka tamponów, które noszę luzem. – Łatwo cię dziś przestraszyć. – Nieszczególnie – odpowiadam cierpliwym tonem. Kucam przy torbie i stawiam ją pionowo. – Zawsze tak reaguję, kiedy ktoś się do mnie zakrada. – Zagarniam rzeczy z powrotem do torby. – Wcale się nie zakradłem – mówi, kucając obok. – Aha, sorry… – Nie szkodzi – odpowiadam. – Czy to już wszystko? W torbie ląduje jeszcze kilka przedmiotów. – Teraz tak. – Dzięki. – Wstaję i zamykam szafkę. – Rozmawiałaś już z trenerem Underhillem? – Postanowiliśmy odczekać tydzień, żeby zdążył wszystko załatwić. Umówiłam się z nim na poniedziałek po południu. – Super. Gotowa na spacer? Pomyślałem, że tym razem możemy zmienić trasę i nie iść znów do ogrodu, ale to chyba bez znaczenia. – Przepraszam, ale obiecałam wczoraj Sarah, że dziś się spotkamy. – Odrabiać lekcje czy…? – Nie, nie chodzi o naukę. Po prostu rano zawsze siedzimy razem na podwórku. – Cały ten tydzień byłaś ze mną. – Wiem, ale… – Co mam mu teraz powiedzieć? Albo raczej: co się ze mną stało? Już czas znów być sobą. Gorzej, jeśli Jasonowi to się nie spodoba, ale lepiej, żeby dowiedział się jak najwcześniej.

– To długa historia. W skrócie: Sarah i ja siedzimy przed szkołą i słuchamy ludzi, którzy chcą pogadać, potrzebują porady i tak dalej. Tylko że w zeszłym tygodniu się pokłóciłyśmy… To znaczy doszło do małej sprzeczki… No dobra, zachowałam się jak idiotka. A potem ty zaproponowałeś spacer, więc poszłam z tobą, ale teraz już się z nią pogodziłam. Rozumiesz coś z tego? – Nie za wiele. Myślałem, że te spacery to nasz nowy zwyczaj. – Nie, to znaczy tak, było bardzo miło, tylko że z reguły jestem wtedy z Sarah. Nadal możemy umawiać się na lunch. Co zwykle robisz tu rano? – Zwykle mnie tu nie ma. Przyszedłem wcześniej w poniedziałek, a potem zaczęliśmy nasze spacery. Milknie, a ja nie wiem, co o tym myśleć. Czy on chce mnie wpędzić w poczucie winy? Skłonić do tego, żebym zlekceważyła Sarah? Przecież dwa dni z rzędu to jeszcze żadna tradycja. – Sorry, nie wiedziałam. Sądziłam, że i tak tutaj jesteś. Lepiej już pójdę. – Tylko że ja chciałem ci coś powiedzieć. Nic jednak nie mówi, więc pewnie oczekuje, że go zapytam. – O co chodzi? – W wakacje pojechałem z rodziną do Meksyku na plażę. Kiedy wróciłem, okazało się, że Scott zmienił trasę biegania. Nie powiedział dlaczego, a dla mnie nie miało to większego znaczenia. Podobało mi się, że ta nowa jest dłuższa. W sobotę tego nie zauważyłem, bo było ciemno, ale dziś rano, kiedy znów biegliśmy razem, odkryłem, że trasa prowadzi tuż obok twojego domu. – Aha. A czy… – zaczynam. – Ja też biegam rano. Widzieliście mnie? – Nie, przebiegamy tamtędy mniej więcej za piętnaście szósta. – Ja zaczynam o szóstej. Zazwyczaj. Dziś nie. – W poniedziałek i we wtorek tak kiepsko mi szło, że dziś całkiem sobie odpuściłam. – Okej. Może to nie jest podglądanie, bo nigdy cię nie widujemy, ale i tak uważam, że to trochę dziwne i że powinnaś wiedzieć. Chwileczkę… Scott zaczął biegać koło mojego domu. – Wcale nie jest dziwne – mówię i znów zaczyna mi się kręcić

w głowie. Przełykam ślinę i dopiero wtedy mogę mówić dalej: – On… on po prostu sprawdza moją trasę, rozumiesz, sprawdza, czy nie ma tam nic nowego, o co mogłabym się potknąć. – A czemu miałby to robić? – Bo mój tata już nie może. Co wieczór przed spaniem chodziliśmy na krótki spacer. Tata mówił, że musi się rozruszać, bo cały dzień siedział za biurkiem, ale tak naprawdę sprawdzał moją poranną trasę. – Zaraz… to ty biegasz sama? Nikogo z tobą nie ma? – Przecież ci mówiłam. – Myślałem, że ktoś jedzie za tobą na rowerze czy coś w tym stylu. To jakieś wariactwo! Nie możesz biegać sama! – Mogę. I biegam. Codziennie. – Po ramionach i plecach przechodzą mi dreszcze. – Pamiętasz może dużego vana, który stał na chodniku przy moim domu? To było gdzieś pod koniec czerwca. – Wtedy byłem jeszcze w Meksyku. A co? – Nic, nieważne. Cisza. – Nie uważasz, że to dziwne: Scott zaczyna biegać koło twojego domu… jakieś trzy lata po tym, jak zerwaliście? – Dwa i pół roku – odpowiadam cicho. – To nie jest dziwne, to… – Co? Brzmi trochę zadziornie, co mnie irytuje, ale próbuję wczuć się w jego sytuację. Prawda to jedno, wymachiwanie nią komuś przed nosem to zupełnie co innego. – Nie jest dziwne. Jason wydmuchuje nos. – On nadal ci się podoba, co? – Nie zapominaj, że to ja z nim zerwałam. – Ale dalej masz do niego słabość. – Przez wiele lat był moim najlepszym przyjacielem. Czasem nie da się tak nagle od wszystkiego odciąć. – Mimo że ja próbowałam. – Jakie to w ogóle ma znaczenie? Już nie jesteśmy razem. – Ale może chcielibyście być? W jego słowach czai się wyraźna prowokacja, ale wymawia

je swobodnym tonem. Nie wiem, jak to rozumieć. – Mam ci na to odpowiedzieć? – Chcę mieć jasność, jaka jest nasza sytuacja. – Hm… Poznaliśmy się tydzień temu… W sobotę wieczór byliśmy na randce… Było fajnie… i… może powinniśmy to powtórzyć? Co ty na to? – Zamierzasz jeszcze do niego dzwonić? – Nie wiem, możliwe. – Cała sytuacja staje się coraz bardziej niezręczna. Uśmiecham się, żeby trochę rozładować napięcie. – Masz z tym problem? – Chcę tylko mieć jasność: albo w to wchodzimy, albo nie, decyzja należy do ciebie. – Wchodzimy w co? Przyjaźń? Dobrą zabawę? – Wiesz, co mam na myśli… bycie parą. – Czy na to nie jest trochę za wcześnie? – Wow, gdyby sierpniowa Parker mogła tu być, nie uwierzyłaby, o czym rozmawia kilka tygodni później. – Umówiliśmy się dopiero raz. – Dość szybko zgodziłaś się przesiąść na tylne siedzenie. Zawsze tak masz? – Nie! A ty? To ty zawiozłeś mnie na ten parking. Byłam tam pierwszy raz. Ile dziewczyn tam zapraszasz? – Żadnej, kiedy umawiam się z tobą. – Cóż, nie musisz się dla mnie poświęcać. Możesz spotykać się, z kim chcesz. Ja też, dopóki nie postanowimy inaczej. Ale z góry uprzedzam, że to będzie wymagało czasu. – Tak, dość dobitnie dałaś mi to do zrozumienia. – Po prostu jestem szczera. – To nie takie proste. – Naprawdę? Moim zdaniem jest. Cisza. Kwa. – To Sarah, pewnie zastanawia się, gdzie jestem. Muszę iść. Jeśli chcesz, możemy jeszcze pogadać w czasie lunchu. – Mam jednak wielką nadzieję, że nie będzie chciał. Rozkładam laskę. – Okej, jasne. Do zobaczenia później.

*** Siadam tam gdzie zwykle, obok Sarah. W środku nadal jestem roztrzęsiona. – Nie odsłuchałam twojej wiadomości, po prostu tu przyszłam. – Pytałam tylko, gdzie jesteś. – Odbyłam nieprzyjemną rozmowę z Jasonem. Myślał, że wspólne spędzanie poranków to nasz nowy rytuał, więc kiedy mu powiedziałam, że idę do ciebie, trochę się obruszył. Jakbym go zaniedbywała, żeby być z tobą. – Wybrałaś ploty, a nie… zaloty? – Rany, Sarah. Wymyśliłaś to na poczekaniu? – Tak, sorry. Kiepski żart. Mój własny, bo czegoś takiego raczej bym po nikim nie powtarzała. – Kiepski, ale to prawda. – On nadal ci się podoba? – Raczej tak, na tyle, na ile go znam… Ale nie wszystko układa się wspaniale. – Czy on wie, jaki dziś jest dzień? Obracam się w jej stronę. – A ty wiesz? Sarah tak się przysuwa, że dotykamy się biodrami, i obejmuje mnie. – Jasne, że tak. Resztę wczorajszego popołudnia spędziłyśmy na omawianiu jej problemów. O Scotcie było niewiele – zrelacjonowałam jej tylko, co wydarzyło się w jego domu. Chciała jeszcze coś ze mnie wyciągnąć, ale powiedziałam, że to tyle. I że nie wiem, co o tym myśleć. Nie wspominałam o urodzinach taty. – Trzymasz się jakoś? – Powiem tak: wczoraj wieczorem przyznałam sobie złotą gwiazdkę. – To nie jest odpowiedź, ale okej. – Ściska mnie lekko za ramię i wypuszcza. Sarah nie pochwala mojego systemu. Jej zdaniem emocji nie

należy tłumić. Trzeba je wyrażać i o nich rozmawiać. – Wyglądasz na zmęczoną. Nie wyspałaś się? Czy rano ostro biegałaś? – W ogóle nie biegałam. – Co? – Obraca się do mnie. – Nie biegałaś? – Nie. Byłam… sama nie wiem… za bardzo rozchwiana. – To… to niedobrze. – Jej głos łagodnieje. – Potrzebujesz teraz dużo siły. Słyszę, że ktoś podchodzi i siada przy naszym stole. Twarde lądowanie. A potem pociągnięcie nosem. Zakatarzonym. Mam tylko dziewięćdziesiąt pięć procent pewności, kto do nas dołączył. – Cześć, Marissa – mówi Sarah. Sarah ma rację. Nie mam teraz na to siły. Macham tylko ręką. – Jak się masz? – pyta Sarah. Pociągnięcie nosem. Sarah próbuje jeszcze raz. – Chcesz o czymś pogadać? Pociągnięcie nosem. – Mam do ciebie pytanie – zaczynam, zaskakując samą siebie, bo dwie sekundy wcześniej byłam pewna, że ten przypadek zostawię Sarah. – Czemu? – Czemu co? – Czemu kochasz Owena? – O co ci chodzi? A czemu ludzie w ogóle się kochają? Po prostu tak jest i kropka. – Wcale nie – mówię. Sarah już wydaje ostrzegawcze dźwięki, ale nie zwracam na nią uwagi. – Zawsze jest jakiś powód. Wie, jaką lubisz kawę? Zabiera cię na komedie romantyczne tylko dlatego, że je lubisz? – Nie, w ogóle nie… – Chodzi o to, jak zaczesuje włosy? Albo że nosi skarpetki nie do pary? – Nie nosi. – No to o co?

– Nie wiem… o wszystko… – W porządku – wtrąca się Sarah. – Parker chce powiedzieć… Nie pozwalam jednak sobie przerwać. – Wszystko ci się w nim podoba? Wszystko? No to wymień dziesięć rzeczy. Nie, wymień trzy. Pociągnięcie nosem. – No dobra, to jedną. Jedną rzecz, na początek. – On… on często się śmieje. Lubię jego śmiech. – Okej, dobra. Lubisz dźwięk jego śmiechu czy to, że śmieje się tak często, czy… – Wszystko. – A co sądzisz o tym, z czego się śmieje? Co go śmieszy? – Nie wiem, różne rzeczy. Śmieje się dużo, jakby był zadowolony i cały czas dobrze się bawił. – Ale ty raczej nie? Chyba jeszcze nie słyszałam, jak się śmiejesz. – Parker – wtrąca Sarah. – Myślę… – To nie ma znaczenia, to nie były poważne pytania. Znajomość preferencji kawowych nie jest oznaką miłości. Do tego wystarczy być baristą. – Marissa, chyba… – zaczyna Sarah. – Od roku mówię ci, czym miłość nie jest, ale chyba powinnam ci powiedzieć, czym ona jest. Mamy tu świetny przykład: kocham Sarah. Nie chcę iść z nią do łóżka, to nie ten rodzaj miłości, ale kocham ją jak wariatka. Najbardziej na świecie chciałabym wiedzieć, co zrobić, żeby znów była szczęśliwa. Jeśli dżin dałby mi trzy życzenia, to jednym przywróciłabym do życia tatę, drugim mamę, a trzecie wcale nie dotyczyłoby odzyskania wzroku – poprosiłabym o to, żeby Sarah znów była tak radosna jak kiedyś. To właśnie jest miłość – nie chodzi o magię czy wudu. To coś prawdziwego. Coś, co daje się wyjaśnić. Mogę ci dokładnie powiedzieć, dlaczego kocham Sarah. Wyciągam rękę i Sarah, na szczęście, splata ze mną palce. – W dzieciństwie miałam mnóstwo przyjaciół, ale jako ośmiolatka niemal wszystkich straciłam. Okazało się, że niewidoma półsierota nie jest już tą samą fajną Parker sprzed wypadku. Nie mogłam

biegać ani się bawić, cały czas płakałam i wszystko przewracałam. Zmieniłam się w zimną zołzę, stopniowo przyjaciele zaczęli znikać, aż w końcu zostało mi ich tylko dwoje. Nie twierdzę, że wyłącznie oni mnie rozumieli czy traktowali życzliwie, tylko że nie poszli szukać sobie mniej skomplikowanych przyjaźni. Kocham Sarah, bo zawsze była moją najlepszą przyjaciółką i wytrwała przy mnie, nawet kiedy było to naprawdę trudne. Sarah kładzie głowę na moim ramieniu. – Podobnie było w tym tygodniu. Miałam kilka kiepskich dni i źle ją traktowałam, ale ona nie odsunęła się ode mnie obrażona. Nalegała na rozmowę i rozwiązałyśmy problem. I może zabrzmi to dziwnie, ale kocham ją tak bardzo po części dlatego, że nie biorę jej za pewnik. Nie lubię się do tego przyznawać, ale za każdym razem, kiedy wyciągam rękę, trochę się boję, że może tym razem Sarah tam nie będzie, że w końcu nie wytrzyma mojego egoizmu i tendencji do dramatyzowania… Trzyma mnie za rękę i przyciska skroń do mojego ramienia. – I właśnie dlatego się przestraszyłam. Ale ona zawsze przy mnie jest i jestem jej za to strasznie wdzięczna, i zawsze się zastanawiam, czym sobie na nią zasłużyłam. To właśnie jest bratnia dusza, Marisso. Sarah jest moją bratnią duszą. Rzuciłabym się dla niej pod pociąg, bo wiem, że ona zrobiłaby dla mnie to samo. – Tak, ale to co innego… – Wcale nie! To, że chcesz się całować czy uprawiać seks, to tylko kolejny etap, to na później. Wszystko musi się zacząć od tego, że gość naprawdę cię kocha, a nie tylko tak mówi. Albo nawet nie mówi. I w ogóle na ciebie nie patrzy! Facet musi patrzeć na ciebie tak, jakbyś była najważniejszą osobą na świecie. Nie może traktować ciebie ani twoich problemów jak ciężaru czy utrapienia i znosić tego tylko dlatego, że jesteś ładna albo że uważa, że nie znajdzie nikogo lepszego! Facet musi wiedzieć, jaka naprawdę jesteś pokręcona, i nie tylko to tolerować, ale wręcz cię za to kochać! Musi robić wszystko, żeby cię chronić… Wziąć najgorszą robotę w domu, żeby być przy tobie i uczyć cię samodzielności, nie zważając na to, co ludzie gadają. Albo siedzieć z tobą codziennie przy mrożonej

herbacie i słuchać z prawdziwym zainteresowaniem wszystkich twoich głupich opowiastek o szkole… I przebaczać ci wszystko, pod warunkiem że mówisz prawdę! Stoję, krzyczę i macham rękami, a Sarah mocno mnie przytula i chyba płacze. Robi się harmider, słyszę jakieś szuranie, coś się przewraca, ktoś woła mnie po imieniu, ale Marissa koniecznie musi to wszystko usłyszeć. Ktoś jednak gdzieś mnie ciągnie, i to nie tylko Sarah, czuję jeszcze czyjeś ramiona. Ledwie trzymam się na nogach, bo zupełnie straciłam orientację, nie wiem, gdzie jestem ani dokąd idę, aż wreszcie czuję zapach papierosów i marihuany i Faith wrzeszczy „Spieprzać stąd!” głosem, którego jeszcze nie słyszałam, i wiem, że jesteśmy za stróżówką, i osuwam się na ziemię między Sarah, Faith i kimś jeszcze, bo wyraźnie otacza mnie mnóstwo głosów, jakieś płacze i szlochy, wycie przypominające ryk konającego zwierzęcia, które, jak się po chwili orientuję, wydobywa się ze mnie…

Rozdział dwudziesty drugi

Nie wiem, jak długo spałam. Pamiętam wszystko jak przez mgłę. Dłuższy moment za stróżówką… Kilka chwil spokoju, a przynajmniej mniejsza histeria… Ktoś mnie gdzieś prowadzi, a ja znów zaczynam wariować… Zwijam się na trawie, ryczę tak, że zwracam śniadanie, a może to dzieje się nadal za stróżówką, nie jestem pewna… Próbuję jakoś się przemieścić, choć zupełnie straciłam orientację, i dopiero kiedy docieram do schodów, zdaję sobie sprawę, że jestem na parkingu… Wsiadam niezdarnie na tylne siedzenie, Sarah wiezie mnie do pustego domu, grzebię w torbie, szukając kluczy, a potem ktoś mnie podpiera i prawie wnosi po schodach, jestem wyczerpana i chcę iść do łóżka, ktoś pomaga mi zdjąć dżinsy i przykrywa mnie kołdrą, zanoszę się na przemian płaczem i kaszlem, aż w końcu tracę przytomność. – Czy ktoś tu jest? – wołam, a raczej próbuję, bo wydobywa się ze mnie tylko słabe chrypienie. – Jesteśmy wszystkie – mówi Sarah. Łóżko się lekko ugina, kiedy kładzie się obok na kołdrze i mocno mnie przytula. – Ja, Fay i Molly. – Opuszczacie lekcje? – Dla mnie rozłąka ze szkołą nie jest zbyt bolesna – odpowiada Sarah. – A dla was? – Ani trochę za nią nie tęsknię – zgadza się Molly, która siedzi chyba przy biurku. Łóżko się porusza, bo ktoś się o nie oparł. – To za tobą tęsknimy, Parker – mówi Faith, która stoi teraz tuż obok. Ściska mnie za rękę, która wystaje spod kołdry. – Gdzieś odeszłaś. Nie musisz jeszcze wracać, jeśli nie jesteś gotowa. Nam się nie spieszy.

W jej głosie słyszę taki niepokój i tak wiele czułości, że zbiera mi się na płacz. Jak zawsze próbuję się powstrzymywać, jakoś go stłumić, ale przypominam sobie, że już i tak straciłam dzisiejszą złotą gwiazdkę, więc rozluźniam się i zaczynam szlochać… długo… Faith ma rację, nie jestem jeszcze gotowa. Ściska mnie za rękę, Sarah przytula mnie jeszcze mocniej, a ja płaczę. Tym razem tylko gardłem i twarzą, już cała się nie trzęsę. Opaska na oczach jest mokra i lepiąca, ale jeszcze nie czas sięgać po suchą. Faith zaczyna głaskać mnie po głowie jak kota. – Dziękuję – szepczę. Całuje mnie w czoło. *** W następnej chwili zasypiam jeszcze raz. Nie mam pojęcia, jak długo spałam. Sarah dalej leży obok i obejmuje mnie ręką w talii. Czuję w uchu jej oddech: powolny, równomierny, dość głośny. Zdaję sobie sprawę, że zasnęła i, ku własnemu zdziwieniu, lekko się uśmiecham. – Faith? – odzywam się szeptem. Sarah się podnosi i przeciąga. – Jest na dole – mówi Molly. – Twoja ciocia chyba pojechała z Peteyem na wycieczkę i w drodze powrotnej odebrali Sheilę. Wrócili kilka minut temu. – Co ona im powie? – Cytuję: „Zejdę im powiedzieć, że Parker ma zły dzień”. Słyszę, jak Petey – to może być tylko on – wbiega głośno po schodach, ale po chwili ktoś go dogania i dudniące, wolniejsze kroki kierują się na dół. Dwie inne osoby wchodzą cicho na górę i stają przed moimi drzwiami. Słyszę jakieś mamrotanie i jedna z osób się oddala – to musi być Sheila, która idzie do siebie. Drzwi do mojego pokoju otwierają się i zamykają. Faith klęka i bierze mnie za rękę. – Wszyscy są w domu – mówi. – Ale obiecali zostawić nas w spokoju. Martwią się o ciebie. Zwłaszcza Sheila.

– Sheila? Czemu? – A czemu nie? – pyta Molly. – Po tym, co stało się dziś rano, każdy normalny człowiek by się martwił. – Molly! – mówi Sarah karcącym tonem, ale ja kręcę głową. – W porządku. Widziała to? Albo słyszała? Pewnie wszyscy widzieli, co? Nikt nie odpowiada. Odkopuję się spod kołdry, żeby znów przyciągnąć rękę Sarah do swojej talii, a potem przytulam się do niej i uśmiecham. – Nic nie szkodzi. Cieszę się, że ocaliłam wszystkich od kolejnej nudnej środy. – Proszę państwa, stara Parker powraca – oznajmia Molly. – Ale wcale nie musi – wtrąca Sarah wymownie. Przypuszczam, że przez jakiś czas będę słyszeć ten ton dość często. – Ale chce. – Wiem, ale decyzja nie zawsze należy do ciebie. Minęły dopiero trzy miesiące. Przez tydzień chodziłaś jak zombi, a potem wymyśliłaś te głupie gwiazdki i od tego czasu byłaś jak tykająca bomba… – No i wybuchłam. – Tak i to było niesamowite! – Sarah mnie ściska. – W szkole będziesz newsem miesiąca. Czeka nas tylko sporo pracy: trzeba pomóc Marissie wyjść z traumy. Śmieję się i sprawia mi to ból, bo po tak długim płaczu mam obolałe całe ciało – brzuch, gardło, mięśnie twarzy – i spuchnięte powieki. – A to był dopiero pierwszy raz – mówi Sarah. – Nie ostatni. Musisz płakać, kiedy masz na to ochotę, nie możesz tłumić wszystkiego w sobie i zaklejać się głupimi gwiazdkami. W przeciwnym razie co kilka miesięcy będziesz wybuchać. Mój tata odszedł lata temu, a ja nadal czasem płaczę. – Naprawdę? Czemu nic mi nie mówiłaś? – To żadna tajemnica. Teraz, kiedy masz w domu nowych ludzi, meble zmieniają swoje miejsca, ale ty nie opowiadasz mi o wszystkich razach, kiedy uderzyłaś się w goleń. Trzeba się pogodzić

z sytuacją i już. Po co mam ci mówić, że wczoraj usłyszałam auto z lodami i przypomniało mi się, jak tata próbował mi wciskać, że ta melodia oznacza brak lodów, i dopiero kiedy długo nudziłam i prosiłam, kupował mi kanapkę lodową. Kiedy o tym wszystkim myślałam, miałam oczy w mokrym miejscu, ale to nic takiego, to tylko jedno z tysiąca drobnych zdarzeń, które dzieją się non stop. – Ale wiesz, że zawsze możesz mi powiedzieć? – Tak, przecież teraz ci mówię. Dziś nie wybuchło wszystko – to tylko emocje z ostatnich trzech miesięcy. Jest tego więcej. Musisz przestać to w sobie tłumić, bo będziesz wybuchać i wybuchać… – Koniec ze złotymi gwiazdkami? – pytam z westchnieniem. – No nie wiem… Kiedy je sobie przyznaję, mam poczucie, że jakoś sobie radzę. – Nie radzisz sobie: chowasz się, tłumisz emocje, dosypujesz prochu do beczki, która dziś wybuchła. Podnoszę się i ściskam Sarah jak najmocniej. – Skąd ty jesteś taka mądra? – pytam. – Z doświadczenia – mówi. – Z doświadczenia, którego wolałabym nie mieć. Puszczam ją i opieram się o zagłówek. – Czy coś się dziś rano wydarzyło? – pyta Molly. – Czemu to się stało dziś? – Dzisiaj są urodziny jej taty – mówi Faith. – Między innymi – dodaję. – Wiecie trochę o kłótni z Sarah… No i mam sporo rzeczy do nadrobienia. – Chciałam wspomnieć, że słyszałam sporo o rzucaniu się pod pociąg – mówi Faith. – Wiesz, że jak by przyszło co do czego, zrobiłabym to. Ale w miarę możliwości wszystkie próbujmy tego uniknąć. – Okej. – Uśmiecham się. – Żadnych pociągów. *** Ciotka Celia usilnie zaprasza wszystkich na kolację, ale nikt się nie kwapi. Ja też niezbyt mam na nią ochotę. Faith i Molly wracają

do swoich domów wyjaśniać, czemu nie były dziś w szkole. Proponuję pomoc w przygotowaniu posiłku, ale ciotka oczywiście grzecznie odmawia, twierdząc, że sobie poradzi. Tym razem jednak nie daję za wygraną. Pytam, co gotuje, a kiedy podaje mi menu na dziś, upieram się, że zrobię tłuczone ziemniaki. Protestuje tak długo, aż wreszcie pozwala mi zająć blat na lewo od zlewu. Muszę pytać o każdą rzecz, bo ciotka wszystko poprzestawiała, a ja już dość dawno nie byłam w spiżarce. Podaje mi składniki, o które proszę, z wyjątkiem czosnku – zaczyna tłumaczyć, że będzie jej później potrzebny do spaghetti, ale w pewnym momencie przerywa i wręcza mi całą główkę. Kolacja jest niebywale cicha. Wujek Sam mówi, że ziemniaki są znacznie lepsze niż zwykle. Ciotka informuje go, że to ja je zrobiłam, co bardzo go dziwi. Cała rozmowa brzmi dość szczerze, więc chyba rzeczywiście tego nie ukartowali. Czy to znaczy, że będę mogła częściej pomagać w kuchni? To się okaże. Rozmowa przy stole ogranicza się do relacji z wycieczki nad morze – Petey opowiada, a wujek i ja okazujemy zainteresowanie. Sheila nie odzywa się ani słowem i przy pierwszej sposobności ucieka do siebie. Kiedy proponuję ciotce pomoc w sprzątaniu, ona odrzuca moją ofertę, więc daję za wygraną i idę na górę. Biorę ze swojego pokoju płytę Sheili i kieruję się pod jej drzwi. Pukam dwa razy. Jestem zdenerwowana i czuję się okropnie, ale już dawno powinnam była to zrobić. Wiele osób zasługuje na przeprosiny, a domownicy chyba najbardziej. – Kto tam? – mówi zirytowanym, czyli swoim zwyczajnym głosem. – To tylko ja. – Mam ochotę dodać żartobliwe „twoja nemezis”, ale udaje mi się powstrzymać. Na to jeszcze za wcześnie. Kiedy otwiera drzwi, pytam: – Mogę wejść? – Hmm… jasne… ale… – Teraz już nie słyszę irytacji. Może jej normalny głos wcale nie jest nią nasycony. – Poczekaj, na podłodze jest pełno chłamu. Kopie chyba jakieś książki, ciuchy i Bóg wie co jeszcze.

– No dobra, teraz możesz przejść i usiąść na łóżku. Jest prosto przed tobą. Wchodzę, zamykam drzwi i powoli idę przed siebie, wyciągając ręce, aż trafiam na łóżko. Siadam. Ona nie. – Przyszłam, bo chciałam cię bardzo przeprosić… – Nie, nie przepraszaj. Nie mówi tego tak, jak zwykle ludzie to mówią: nic nie szkodzi, nie masz za co przepraszać. W jej głosie słychać złość, jakby naprawdę nie chciała mnie słuchać. – Ale nie powinnam była na ciebie wczoraj wrzeszczeć… – Zasłużyłam sobie. Pogłaśnianie muzyki było wredne. – Było, ale… – Nie tak wyobrażałam sobie tę rozmowę. Podaję jej płytę. – To zrozumiałe, że nie chciałaś, żebym cię słyszała. CD znika z mojej ręki dość gwałtownie. – Dlatego włączyłam muzykę na maksa, żeby torturować ten zmysł, który ci jeszcze został? Wrzeszczałam na ciebie, bo nic nie wiesz o moich problemach, które celowo przed tobą ukrywałam. A sama nie miałam nawet pojęcia, że wujek Martin miałby dziś urodziny! Wychodzi na to, że jestem hipokrytką albo kompletnie zaślepioną… o cholera… Jezu, no wiesz, o co mi chodzi. – Sheila, spokojnie, wszystko jest okej… – Wcale nie. Widziałam cię dziś rano. Widziałam… ciebie. I byłaś… byłaś… Nie wiem, co to wszystko znaczy. – Musiałaś mnie też słyszeć. Ty i połowa szkoły. Nie wstydzę się tego. Miałam dobry powód… – Ale ja jeszcze nigdy nie widziałam… Przyglądałam ci się na pogrzebie… Po prostu siedziałaś. A potem przez cały miesiąc też siedziałaś spokojnie albo wykłócałaś się z moją mamą i… zachowywałaś się normalnie. – To nie było normalne. Siedziałam jak kamień. Jakby mnie ktoś zamroził. Straciłam tatę, co było okropne, ale przez chwilę myślałam, że mogę stracić znacznie więcej. Gdybym musiała zostawić wszystko, co znam, i wszystkich przyjaciół, straciłabym rozum. Naprawdę. Dziękuję ci. Bardzo ci dziękuję, że zrobiłaś

to zamiast mnie. Nigdy nie będę w stanie ci tego wynagrodzić, ale chcę przynajmniej spróbować. Powiedz, czy jest coś, co mogę dla ciebie zrobić. Przez chwilę milczy, a potem odzywa się ochrypłym głosem: – Proszę… Bardzo chciałabym zobaczyć teraz jej twarz. – Po prostu to powiedz. Co mogę zrobić? – Proszę cię, idź. – Dokąd mam iść? – Po prostu idź stąd. Obojętnie gdzie. Czy może tego twoja oferta nie obejmuje? Auć. Chcę, żeby zrozumiała, jak wiele to dla mnie znaczy, jak trudno jest mi poznawać nowe miejsca i nowych ludzi i zacząć im ufać… ale… dzięki temu to ja poczułabym się lepiej. – Jeśli rzeczywiście tego chcesz. Bardzo przepraszam. – Wstaję i idę w kierunku drzwi. – Czekaj – mówi Sheila. Zatrzymuję się. Po chwili się odzywa: – W lewo, bardziej w lewo. Koryguję trasę i znajduję gałkę do drzwi. – Nie będę cię zamęczać – mówię. – Wiem, jak to jest, kiedy ludzie nieustannie proponują ci pomoc, której nie chcesz. Po prostu daj znać, jeśli będzie coś, co mogłabym dla ciebie zrobić. Sheila nie odpowiada. Otwieram drzwi. Jestem już prawie na korytarzu, kiedy odchrząkuje. – Jedynym logicznym wyjaśnieniem ostatnich trzech miesięcy jest to, że jedna z nas była zimną, egoistyczną suką, prawda? Zastanawiam się przez chwilę, próbując rozszyfrować jej słowa, ton głosu, intencję jej pytania. Pojmuję. To zdecydowanie pocisk, który mogę wziąć dla niej na klatę. Prawie się uśmiecham. Faith nie chce rozmawiać o pociągach, ciekawe, co by powiedziała o pociskach. – Ja bez wątpienia jestem rasową, zimną, egoistyczną suką. Z doświadczenia wiem jednak, że nie wszyscy, którzy zachowują się jak suki, są sukami. Jest więc nadzieja.

Słyszę, że próbuje tłumić kichanie, więc ją zostawiam.

Rozdział dwudziesty trzeci

Kiedy ciotka zatrzymuje się na szkolnym parkingu, Sheila nie wybiega od razu jak torpeda, tylko idzie ze mną do szafek. Po drodze jednak nie rozmawiamy – ja wstałam już ponad godzinę temu, żeby pobiegać, a moja kuzynka nie jest rannym ptaszkiem. Nie jest też moją przyjaciółką, więc i tak powinnam się cieszyć z tych niewielkich postępów. Faith przychodzi równocześnie z nami i zagaduje Sheilę – żartuje, że powinna lepiej o mnie zadbać i pomóc mi się ubrać, bo uśmiechnięte buźki na mojej opasce są do góry nogami. To haft, więc sama mogę się zorientować, jak powinnam je ułożyć, ale dziś po prostu o tym nie pomyślałam. Miałam pięćdziesiąt procent szans i nie trafiłam. Mam nadzieję, że to nie jest jakiś znak. Faith i Sheila dalej rozmawiają o ciuchach, kiedy nagle słyszę Molly: – Hej, wracasz dziś do gabinetu? Będziecie z Sarah na boisku? – Jasne. Wracam, bo jeszcze ktoś pomyśli, że boję się pokazywać. – A ciebie przecież nie obchodzi, co ludzie powiedzą. – No właśnie. – Kiwam głową. – Pani doktor zdecydowanie przyjmuje. Mówię o Sarah. Jej zołzowata partnerka jest jeszcze w drodze. A ty co robisz? – Idę do punktu rzeczy znalezionych. Wczoraj zgubiłam sweter, a dziś jest trochę chłodno. – Naprawdę? Powinnaś zacząć biegać. To rozgrzewa. – Bardzo śmieszne. Czyli wnioskuję, że dziś rano biegałaś? – Tak. Było świetnie. Wczoraj sobie odpuściłam i czułam się potem dziwnie. – Pewnie nie tylko z tego powodu.

– Racja. Ale wszystkiemu winny był brak porannego biegania. – A nie miesiące tłamszenia w sobie emocji? – Nie, przemądrzała Gunderson często nie wie, co mówi. Od teraz zamierzam biegać codziennie, nie opuszczać ani jednego dnia i mieć fantastyczne życie. Jestem jak nowo narodzona. Sama zobaczysz. – Jesteś dla nas wszystkich inspiracją. – Bez wątpienia. – Gdyby tylko twoim słowom towarzyszył równie dziarski ton. – Pracuję nad tym. – Skoro mowa o zmianach i nowościach: rozmawiałaś z Jasonem? – Jeszcze nie. Ktoś mi wczoraj wyłączył telefon… – Faith. – W każdym razie nie miałam od niego żadnych wiadomości ani nieodebranych połączeń. Myślałam, że w czasie lunchu przyśle chociaż „Gdzie jesteś?”, ale pewnie dalej jest obrażony i po prostu uznał, że zrezygnowałam ze spaceru. – Wiedział, gdzie jesteś. A przynajmniej, że nie ma cię w szkole. Rano widział naszą szopkę. – I nie podszedł? A później nawet nie próbował się ze mną skontaktować? – Pewnie uznał, że zostawi to nam. – To jedna z interpretacji. A był tam Scott? – Nie widziałam go. Ale wątpię, że by podszedł. Ja nie jestem tego taka pewna. W każdym razie postanawiam, że w czasie przerwy na lunch znajdę Jasona i powiem mu, że nie będziemy się już umawiać. Zrobię to jednak delikatnie. To moja nowa strategia: będę szczera, ale bardziej uprzejma. – Pewnie nie wiesz, co było wczoraj na lekcjach? – Nie, zamierzam nadrabiać w trakcie. Niezbyt się tym przejmuję, a ty? – Nieszczególnie, tyle że nie cierpię opuszczać zajęć. Sporo wysiłku kosztuje mnie nadążanie, a jak jeszcze mam coś do nadrobienia… Najbardziej martwię się angielskim, ale w ostateczności mogę przyspieszyć syntezator mowy, tyle że Hrabia Monte Christo będzie brzmiał, jakby czytała go brygada RR.

– No to rzeczywiście kiepsko. To musi być okropne… no wiesz… czytać… – Tak powoli jak ja? Jasne, ale najtrudniejsza jest matma, bo tam nie wystarczy mówić i czytać. Geometria była jak chodzenie boso po szkle. – Trygonometria nie jest taka zła – mówi Molly. – Dla ciebie musi być strasznie nudna, bo przerabianie jej ze mną zajmuje całe wieki. Zbyt rzadko to mówię, ale wiedz, że jestem ci za to bardzo wdzięczna. – Żaden problem. Myślę, że sama lepiej przyswajam, kiedy tak metodycznie wszystko przerabiamy. Staram się wymyślić jakąś żartobliwą ripostę, odnieść się do tego, że nazywa mój sposób nauki metodycznym, ale rezygnuję z tego na rzecz trzymania się planu. – Skoro o tym mowa, znałaś wcześniej Frajera? W Jeffersonie? – Stockleya? Tak jak wszyscy go znają. Czemu pytasz? – Mówiłam ci już: pomagał mi w patrzeniu, kiedy byłaś chora. A tak przy okazji, dziękowałam ci już za to, że mnie wtedy porzuciłaś? – Wielokrotnie. Bardzo mi przykro, że musiałaś cierpieć niedogodności z powodu mojej ostrej biegun… – Iiii… on miał wtedy duże trudności, więc ja też zaczęłam mu pomagać. A potem, po lekcji, był chyba… – Jak mam to powiedzieć? – Od pierwszego dnia szkoły chce się z tobą zakumplować. Nie mów, że nie wiedziałaś. – No… coś przeczuwałam. – Ale nie sądzę, że cię podrywa – mówi pospiesznie, a ja lubię ją za to jeszcze bardziej. – Jeśli o to się martwisz. – Nie, nie martwię się. – A wyglądasz na zmartwioną. Myślałam, że to klasyk: boisz się zakłopotania, kiedy okaże się, że ty mu się podobasz, a on tobie nie. – Nie o to chodzi, że on mi się nie podoba. – Zaraz, zaraz… czyli co, podoba ci się? – Nie tyle podoba, ile dość go lubię. Nie jest aż takim frajerem,

za jakiego na początku go miałam. Zwykle wkładam ludzi do dobrej szufladki… sama nie wiem… – Trudno ci sobie wyobrazić, że facetowi może zależeć po prostu na przyjaźni? Że niekoniecznie musi być w tobie zakochany? Wow! – Co? Nie! Nie o to mi chodzi! Rany, dziewięćdziesiąt dziewięć procent chłopaków w ogóle się do mnie nie odzywa, prawie nigdy ze mną nie rozmawiają. Nie możesz mnie winić, że nie wiem, jak teraz reagować. To nie był żart, ale Molly się śmieje. A ja się uśmiecham. Cała sytuacja jest dość zabawna. – W każdym razie teraz mi głupio, że byłam dla niego taka wredna. – Wątpię, czy w ogóle zauważył. – To bez znaczenia. Mój tata zawsze mówił, że jeśli jesteś wobec kogoś wredny, to znaczy, że jesteś wrednym człowiekiem, koniec kropka. Możesz w nieskończoność tłumaczyć, czemu na to zasługiwał, ale to nie zmienia faktu. Nie można odpłacać pięknym za nadobne. Jeśli na przykład widzisz, że ktoś podle traktuje Hitlera, to możesz powiedzieć „Zasłużył sobie”, ale nigdy „Dobrze mu zrobiłeś”. – Twój tata uważał, że trzeba być dobrym wobec Hitlera? – Ej, teraz się zgrywasz. Ja po prostu nie chcę być wredna. Cisza. Przerywana głośnym oddechem Molly i głosikiem, który szepcze mi do ucha, że jestem wredną osobą. – Kiedy mówiłam, że pewnie tego nie zauważył – zaczyna w końcu Molly – chodziło mi o to, że mówisz tak, jakbyś dała mu kosza. On raczej tak tego nie postrzega. – Zniża głos do szeptu. – Wydaje mi się, że on jest gejem. – Co? Serio? – Nie wiem, czy jest gotowy się do tego przyznać, nawet przed sobą samym, ale ja tak uważam. Mogę się mylić. Ale to i tak nie ma znaczenia, skoro ci się nie podoba. – Nie, ale może to i lepiej. W ogóle to zaczęłam ten temat, bo myślałam, że mogłybyśmy zaproponować mu wspólną naukę. Naprawdę potrzebna mu pomoc w trygonometrii…

Molly się śmieje. – Czemu od razu nie mówiłaś? – Chryste, Molly! Przecież teraz mówię. – W końcu odwinęłaś to z bawełny. Pewnie, możesz mu to zaproponować. – Pomyślałam, że może będzie lepiej, jeżeli ty to zrobisz. Bo jeśli się mylimy, nie chciałabym, żeby… – Źle to odebrał, jasne. Zostaw to mnie. Coś wymyślę. I nigdy nie pozwól sobie wmawiać, że jesteś wredna. Czasami bywasz… milutka. – Dziękuję ci bardzo, Molly. Ale… co konkretnie wymyślisz? – Powiem mu, że jesteś zakochana w kimś innym… – Ani się waż! Wcale nie jestem w nikim zakochana! Szkolne miłości są… – Wiem: puste i powierzchowne, jak twoja z Jasonem. – Ej, to nie… – Pociągam głośno nosem. – Chyba wiesz, że prawda bywa bolesna. – No dobra, to powiem mu, że twoje serce jest już zajęte. Lepiej? – No, najlepiej byłoby go nie okłamywać. – Ale to chyba nie jest kłamstwo. Nie mówi tego pytającym tonem, więc nie muszę odpowiadać. *** W czasie lunchu stoję przy bieżni, jem i czekam, aż Jason mnie zauważy. Jeśli nie przyjdzie, zanim skończę kanapkę, wyślę mu wiadomość. – Cześć, Parker – mówi z większej odległości niż ostatnio, więc się nie przestraszam. – Cześć. Baton zbożowy na lunch? – No. Lepiej się dziś czujesz? Coś się stało, że tak wybuchłaś? – Z reguły nie histeryzuję bez powodu. Wczoraj były urodziny mojego taty. – O, nie wiedziałem. Przykro mi. – Już mi lepiej. Skoro widziałeś, jak się załamałam, to czemu nie

podszedłeś? Nie odpowiada od razu. Czekam. – Nie wiem. Wyglądało na to, że twoje przyjaciółki wszystkim się zajęły. – A ty nie jesteś moim przyjacielem? – Jestem, ale… jeszcze za dobrze się nie znamy… a to były twoje najlepsze przyjaciółki… Nie chciałem się wpychać. – Molly poznałam tydzień przed spotkaniem z tobą. A wczoraj zajmowała się mną całe popołudnie. – No wiesz… dziewczyny z reguły chcą być z dziewczynami, kiedy są smutne. Uważasz, że powinienem był podejść? – Nic nie powinieneś. Ale jeśli pytasz, czy jestem ci wdzięczna za to, że nie podszedłeś, a później nie zadzwoniłeś ani nie przysłałeś esemesa, choć widziałeś, jak płaczę na boisku, jak ktoś ciągnie mnie za szopę i znikam ze szkoły… to nie, nie jestem ci za to wdzięczna. – Po prostu pomyślałem… Tak, masz rację. Wynagrodzę ci to. W sobotę wieczór. Tym razem ty wybierzesz restaurację, okej? Przez chwilę zastanawiam się, jak mam być szczera, a zarazem uprzejma. – Raczej nie… – Nie w sobotę? Czy już nigdy? – Nigdy to bardzo długi czas. Ale chyba ta odpowiedź jest bliższa prawdy. To nie twoja wina… – Aha, zaczyna się. – Co? – Przemówienie pod tytułem: „to nie ty, to ja”. – Bo to my, Jason. I to wcale nie jest przemówienie. Lubię cię, ale nasze rozmowy są jak niezgrabne podrygi, nie jak taniec. A im bardziej jestem szczera, tym jest gorzej. Przed tobą całowałam się tylko z jednym chłopakiem, bardzo dawno, a nasz związek nie był długi. No więc miałam silną potrzebę bliskości i zaangażowałam się za szybko, a teraz chcę się wycofać. Więc tak, wina jest głównie moja, ale wczoraj była twoja. I wcale nie jestem stereotypową dziewczyną, która wygłasza wyświechtane frazesy. Jestem człowiekiem, człowiekiem, któremu przykro, że kiedy miał kryzys,

ty uznałeś, że najlepiej się odsunąć i poczekać, aż wszystko wróci do normy… – Wiem, wiem i przepraszam! Wybaczysz mi? – Wybaczam. Ale to się już nie odstanie. Chcę być z kimś, kto instynktownie przychodzi mi z pomocą. Co nie znaczy, że nie możemy się przyjaźnić. Sama mam przyjaciół, których w takiej sytuacji nie próbowałabym pocieszać ani uspokajać, bo tylko wchodziłabym w drogę ich bliższym przyjaciołom. Nie ma w tym nic złego – nie da się być bardzo blisko ze wszystkimi. Myślę jednak, że możemy zostać całkiem dobrymi przyjaciółmi. – A teraz przemowa: „zostańmy przyjaciółmi”. Lekko prycham i mam nadzieję, że brzmi to żartobliwie i niezbyt nieuprzejmie. Dziwne, ale cała ta sytuacja w ogóle nie jest dla mnie przykra. – Wiesz, za co cię lubię? Jesteś miły, masz dużo uroku i od samego początku traktowałeś mnie jak normalną osobę, która potrzebuje tylko trochę więcej informacji niż inni. Bardzo rzadko się z tym spotykam, a to jest właśnie to, czego potrzebuję, więc wywarłeś na mnie duże wrażenie. Uważam, że moglibyśmy zostać świetnymi przyjaciółmi. Od chłopaka oczekuję jednak czegoś innego. – Chodzi o Scotta. – Hmmm… nie. Przez lata w ogóle nie rozmawialiśmy. A kiedy ostatnio go zapytałam, czy możemy być przyjaciółmi, powiedział, że nie. Jeżeli się zgodzisz, wyprzedzisz go o lata świetlne. Cisza. – Ale jeśli chodzi o związek, to rzeczywiście, trudno mu dorównać – dodaję. – Na twoje nieszczęście. A jeszcze bardziej na moje. Nadal cisza. Nasłuchuję oddechu albo szurania nogami, żeby sprawdzić, czy sobie nie poszedł. – To dziwne – odzywa się w końcu gorzkim tonem. – Kiedy rozmawialiśmy o tobie ze Scottem, okazało się, że podobasz nam się z zupełnie przeciwnych powodów. Chcę zapytać z jakich, bardzo chcę się tego dowiedzieć, ale wolę, żeby sam mi powiedział, więc czekam. – On mówi, że inni ludzie mają problemy, które łatwo by było

naprawić: są złośliwi, kłamią, są snobami. Gdyby chcieli, mogliby się zmienić, ale nie chce się im wysilać albo wolą obwiniać innych. I chociaż twojego problemu nie da się naprawić, w rzeczywistości ty potrzebujesz najmniej pomocy. – A ty co myślisz? Że jest odwrotnie? – Nie, tylko… sam nie wiem. To nie ma znaczenia. Uśmiechasz się, więc wiem, że to on ma rację. – Ale ja naprawdę chciałabym się z tobą przyjaźnić. Te wszystkie miłe rzeczy, które o tobie powiedziałam, były szczere. Szkoda, że nie ma więcej ludzi takich jak ty. Miałabym wtedy mnóstwo przyjaciół. To co, zgodzisz się? – Chyba tak. – Hmmm… Taka odpowiedź daje ci status dalekiego znajomego. A szczerze? Cisza. – No, śmiało. Możesz mi powiedzieć, co naprawdę o mnie myślisz. Spróbuj. Niczym nie ryzykujesz. – Nie – odpowiada w końcu. – Nie sądzę, że możemy zostać przyjaciółmi. Okazuje się, że jesteś wymagająca, wyczerpująca i… trudna. Zadowolona? Śmieję się. – Tak, bo to wszystko prawda. Myślę, że już jesteśmy trochę lepszymi przyjaciółmi niż chwilę temu, a ty? – Raczej nie. – A nie jest ci choć trochę lżej, że mogłeś to wszystko z siebie wyrzucić? – Nie, czuję się jak debil. Słuchaj… idę pochodzić po bieżni. Pewnie jeszcze na siebie wpadniemy. – Okej. I wcale nie jesteś debilem, Jason. Jesteś fajnym facetem i szybko się uczysz. To mi daje nadzieję. Dziękuję ci. *** Choć dziś wspaniale grałam normalnego człowieka, Sarah i Faith stwierdzają, że chcą mnie jeszcze mieć na oku, więc po lekcjach idą

się z nami uczyć do biblioteki. Chyba nie wpadły na to, że Molly i ja musimy cały czas mówić. Nasza rozmowa utrudnia im pracę, więc też zaczynają gadać i nikt nic nie robi. Kiedy Stockley dołącza do nas po treningu, zadania nawet nie są ruszone, ale za dobrze się bawimy, żeby przerywać. – Cześć, Parker, cześć, Molly – wita się. – Sorry za spóźnienie. Trener uwielbia dźwięk swojego głosu. – Cześć – mówię. – Dziewczyny, poznajcie Stockleya. Kent Stockley, a to Sarah i Faith. Wszyscy się witają i Stockley siada energicznie obok Molly. Chcę wykorzystać ten przerywnik, żeby zabrać się w końcu do lekcji. Bez sensu byłoby proponować mu pomoc w trygonometrii, a potem tylko marnować czas. Cieszę się, że od razu przechodzi do rzeczy. – No to o co chodziło z tym Tnokiem? W ogóle tego nie załapałem. Molly się śmieje. Chcę trzepnąć ją w ramię, ale moja ręka trafia tylko w powietrze, co rozbawia pozostałych. – Chodzi o TNOCONSNPCOP – wyjaśniam. – Tangens to bok Naprzeciw do boku Obok, Cotangens Obok do Naprzeciw, Sinus bok Naprzeciw do Przeciwprostokątnej, a Cosinus Obok do Przeciwprostokątnej… – Wow, jak burza – mówi Sarah i wszyscy znów się śmieją, Stockley też. Ale ja nie. Ja staram się zachować dyscyplinę. – Jezu, ludzie. Godzina gówniarzy dobiegła końca. – Używam belferskiego tonu, ale nie słownictwa. – Czy możemy dać dobry przykład nowemu uczniowi? – Czy ona mówi o nas? – pyta szeptem Sarah. – Czy to my jesteśmy gówniarzami? – Nie jestem pewna – odpowiada cicho Faith, jakby odbywały prywatną rozmowę, której nikt inny nie słyszy. – Ja z reguły jestem nazywana suką. – Kto cię tak nazywa? – pyta Stockley, a w jego głosie słychać szok i wzruszającą opiekuńczość względem kogoś, kogo dopiero poznał. – Tylko powiedz, a ja… – Nikt, kogo mógłbyś sprać – mówię. – No, chyba że bijesz

dziewczyny. – Aha, no to sorry. Nic nie pomogę. – W porządku, Frajer, jesteś… – No widzisz, ciebie też przezywa. Przecież masz na imię Kent, prawda? – Wszyscy nazywają go Stockley – wtrąca Molly. – Schodzimy z tematu – mówię, bo chcę uniknąć dalszych wyjaśnień. – A tematem jest TNOCONSNPCOP. – Tangens Naprzeciw Cotangens… – recytuje Stockley. – Nie. Molly, napisz mu to. – Masz tu moje notatki – mówi Molly i słyszę szelest kartek. – Łatwo zapamiętać, że „O” to obok – mówi Stockley – ale całe to TNO-CON… – Najlepiej ułożyć sobie głupią mnemotechnikę, na przykład… Turek Niesie Ogórek, Carycę Ogarnia Nerwica, Stary Norweg Pierdzi, a Car Orze w Norze… Teraz już wszyscy śmieją się na cały głos. Próbuję zachować powagę, ale słyszę tę absurdalną historyjkę pierwszy raz i trudno mi się powstrzymać. – Ej, ciiiicho! – syczę. – Zaraz przyleci tu pani Ramsey. – O Boże, o Boże, ratunku! – woła Sarah. – Jesteśmy w świecie na opak. To my robimy wstyd Parker! I wszyscy tracą nad sobą panowanie. Ostentacyjnie kładę głowę na blacie, wciąż grając swoją rolę, ale tak naprawdę czuję, że pierwszy raz, odkąd prawie utonęłam, naprawdę oddycham pełną piersią. Od lat nie słyszałam, żeby Sarah czy Faith tak się śmiały. To w porządku, prawda, tato? Jeszcze nie jest za wcześnie? Wiem, że chciałbyś, żebym dobrze sobie radziła i już się nie załamywała. To mój prezent urodzinowy dla ciebie, o jeden dzień za późno… W oczach zbierają mi się łzy. Nie sądzę, że to smutek, który jak zwykle próbuje zepsuć mi zabawę. Po prostu, czy mam do tego prawo, czy nie, jestem szczęśliwa, choć to raczej desperackie, niestabilne szczęście. Nie chcę znów się rozkleić. Śmiech powoli ustaje i zanim ktokolwiek zdąży się odezwać, podnoszę głowę i nachylam się.

– Ciiicho, ludzie, kontrola pola, kontrola pola. Sarah i Faith milkną pierwsze, bo wiedzą, co to znaczy. Molly jeszcze chwilę się śmieje, po czym pyta: – Co to jest kontrola pola? – Jesteśmy sami – mówi Sarah. – Z wyjątkiem pani Ramsey. Obserwuje nas zza szyby, ale nie usłyszy, jeśli będziemy szeptać. – Nie ma tu nikogo więcej – dodaje Faith. – Inaczej już dawno by tu przyszła. – O co chodzi, Parker? – szepcze Sarah. – Wyduś to z siebie. – No dobra. No… podoba mi się jeden facet… Przerywa mi wiele ochów, więc macham rękami. – Okej, okej, cicho! Jestem prawie pewna, że ja też mu się podobam, ale… no cóż, wszystko zepsułam. – To on zepsuł – wtrąca Molly. – Kto? – pyta Stockley. – Tak, ale ja też zepsułam, i to jeszcze bardziej. Chciałabym to naprawić, ale potrzebna mi pomoc. Wszyscy mówią „tak”, „jasne”, „co tylko chcesz”. Wszyscy z wyjątkiem Stockleya. Po chwili odzywa się tonem człowieka, który właśnie doznał olśnienia: – O rany! Jestem tu niecałe dziesięć minut… i już stałem się jedną z dziewczyn? Cisza. – Nie planowałam tego, Stockley – mówię, zgodnie z prawdą. – Ale teraz myślę, że to twoja pomoc będzie mi potrzebna najbardziej. Cisza. – Wchodzisz w to? – pyta Molly. – Czy nie? Wzdycha. – Wchodzę.

Rozdział dwudziesty czwarty

Zaczynam mieć wątpliwości. I jestem tym bardzo zaskoczona. Wczoraj wydawało mi się, że wpadłam na znakomity pomysł. Nastawiłam nawet budzik dwadzieścia minut wcześniej niż zwykle, żeby nasłuchiwać przy oknie. I rzeczywiście, po chwili obok przemknęły dwie pary nóg. Wygląda na to, że Jason i Scott dalej są przyjaciółmi, a przynajmniej ciągle razem biegają. Rano jakoś się trzymałam – najpierw zostawiłam rzeczy w szafce, potem poszłam na stadion z Molly i Sarah. Nawet im nie pomachałam, kiedy zostawiały mnie z tyłu na trybunach i Sarah zawołała: „To wariacki pomysł, Parker. Ale powodzenia!”, a Molly dodała: „Będzie dobrze! Do zobaczenia na lunchu!”. Właśnie to czekanie mnie dobija. Chochlik w głowie pracuje ze zdwojoną mocą i wymyśla, co może pójść nie tak. Staram się go powstrzymać, wyobrażając sobie pozytywny scenariusz w najdrobniejszych szczegółach. Stockley poprosił Scotta, żeby dziś rano podwiózł go do szkoły, bo musi być wcześniej. Wyobrażam sobie, jak, zgodnie z planem, mniej więcej teraz wjeżdżają na parking i Stockley wręcza Scottowi wydrukowaną wiadomość, którą złożyłam i zakleiłam taśmą, żeby mój posłaniec zdążył się oddalić, nim Scott ją przeczyta. Tekst brzmi: Scott, możemy się spotkać zaraz na stadionie? Muszę Ci coś powiedzieć. Dzięki. PG. „PG” nie jest wydrukowane – to tajemny symbol, który wymyśliłam, kiedy byliśmy dziećmi. Rysowałam go zawsze długopisem, żeby udowodnić, że wiadomość rzeczywiście jest ode mnie. To duże P, które w okrągłym brzuszku ma duże G. Być może Scott siedzi przez chwilę w aucie i zastanawia się, o co

chodzi, albo rozgląda się za Stockleyem, żeby go zapytać. Potem wysiada, idzie w kierunku schodów, przecina herb szkoły, przy filarze skręca w prawo, wchodzi do południowego korytarza, pokonuje pięćdziesiąt dwa stopnie, wychodzi na podwórze, mija stoliki i przechodzi przez boisko na bieżnię. Choć skrupulatnie wyobraziłam sobie wszystko w czasie rzeczywistym, Scott dociera do mnie tylko w mojej głowie, naprawdę jeszcze go nie ma. Ale może to normalne, może akcja w głowie zawsze toczy się dziesięć, dwadzieścia procent szybciej? Zaczynam jeszcze raz. I Scott znów przychodzi… tylko że dalej go nie ma. Coś mogło ich zatrzymać w drodze do szkoły i przyjechali później albo w ogóle jeszcze nie przyjechali? Albo…? O rany, to był zły pomysł. Mogłam po prostu umówić się z nim esemesowo i odbyć normalną dorosłą rozmowę. Zależało mi jednak na spotkaniu bez świadków i bałam się, że jeśli tak po prostu go o nie poproszę, to odmówi lub jakoś się wymiga. Robi mi się niedobrze, kiedy sobie pomyślę, że zmanipulowałam go, choć może wcale nie miał ochoty przychodzić. Może naprawdę jestem wariatką? Muszę po prostu wykazać się cierpliwością, ale za bardzo się denerwuję, żeby siedzieć spokojnie… Zaczynam macać trybuny. Dotykam ławek, żeby się zorientować, w jakiej są odległości, i je liczę. Po kilku minutach mam już ogólne pojęcie, jak to wszystko wygląda, więc ruszam z góry na dół. Wychodzę aż do górnej poręczy, a potem schodzę do dolnej, stąpając tylko po ławkach jak po płaskich kamieniach w strumieniu – jedna stopa na każdym, liczenie, wyczuwanie krawędzi, które powiedzą mi, czy stoję w odpowiednim rozkroku. Chodzę coraz szybciej, z dołu do góry, z góry na dół. Nie czuję się na tyle pewnie, żeby biegać – nawet ja nie jestem aż tak szalona – ale idę już dość szybko. Góra. Dół. Góra. Dół. Góra. Dół… – Parker! – woła Scott z drugiej strony boiska, kiedy docieram na dół i właśnie mam zawracać. Serce wali mi szybko, wcale nie dlatego, że mnie przestraszył –

jest jeszcze daleko. Przechodzę pod barierką i staję na boisku. Opaska łopocze mi na wietrze. Jest cała biała, układam jej końce na piersiach, a potem parskam i odrzucam je do tyłu. O Boże. – Rany, Parker, czy to był jakiś test? – pyta, tym razem stojąc bliżej. – O co ci chodzi? – Kiedy miałem ci powiedzieć, że tu jestem? Spadłabyś, gdybym cię przestraszył, więc czekałem, aż zejdziesz na dół, ale nawet wtedy… Przerywa, może dlatego, że się uśmiecham. – Cholera jasna, Parker… – Nie, to nie był żaden test. Naprawdę. Chciałam tylko zabić czas. Przepraszam, nie pomyślałam o tym. A ty tak. Właśnie dlatego… – „…cię kocham”. Już wiele razy to sobie mówiliśmy, więc nie powinnam mieć z tym problemów, ale… jeszcze na to za wcześnie. Nawet wiadomości nie podpisałam zwykłym „Całuję, PG”. – Dlatego co? – Nic, przepraszam. Wybaczysz mi? – Okej. Jezu, przestań się tak uśmiechać. Przerażasz mnie. – Sorry. – Udaje mi się opanować. – Byłeś przy tym, jak w czerwcu prawie wbiegłam w vana Reiche’ów, prawda? – Uhm… – Czy to znaczy tak? To, że pani Reiche akurat wtedy wyszła z domu, było za dużym zbiegiem okoliczności. – No. – Jest zażenowany. Nie, raczej zmartwiony. – Prosiłeś ją, żeby nic mi nie mówiła? – Nic nie wiedziała. Wziąłem gazetę z ich podjazdu i rzuciłem nią w drzwi. Nie zadziałało, więc rzuciłem nią w okno. Wtedy usłyszałem, że wybiegasz z domu. Już miałem podbiec i zacząć walić w karoserię, żebyś usłyszała, albo zawołać cię po imieniu. Nie byłem pewny tego, co zrobię. Wtedy otwarły się ich drzwi, więc schowałem się za kubłami na śmieci. Przepraszam. – Boże, nie przepraszaj. Dzięki, że oszczędziłeś mi wycieczki do szpitala.

– Nie szpiegowałem cię, przyrzekam. Ja… – W porządku. Wiem, co robiłeś. Jason mi powiedział. – Jason? – Polubiłeś bieganie? – Nie od razu, ale teraz je lubię. Nie jestem takim pasjonatem jak ty, ale członkostwo w drużynie dobrze wygląda w podaniach na studia. – Będziesz moim przewodnikiem, żebym też mogła biegać w drużynie? – Hmmm… – Wiesz, o co pytam, prawda? – Tak, słyszałem, jak trener Underhill o tym mówił. Nie jestem sprinterem. Ale znam kogoś, kto się nadaje. Mógłbym zapytać. Ja nie jestem dla ciebie wystarczająco szybki. – Nikt nie jest. Po prostu miałabym słabsze czasy, ale co z tego? Na boisku Gunthera mogę biegać sama, ale zawody są w różnych miejscach. Nie mogę w nich startować bez kogoś, z kim czuję się bezpiecznie. Lista takich osób jest bardzo krótka, a ty jesteś na niej jedynym biegaczem. Cisza. – Poza tym – ciągnę, stresując się, że nie odpowiada od razu – jeśli będziesz ze mną ćwiczył, poprawisz sobie czasy. Może nawet sam zostaniesz sprinterem. – Sam nie wiem… – Nie chodzi o… przyjaźń ani nic z tych rzeczy. Tylko o bezpieczeństwo. Znów milczy. Bałam się, że tak będzie. A jednocześnie miałam wielką nadzieję, że tak nie będzie… – Nie musisz odpowiadać od razu. Przemyśl to, dobra? – Dobra. – Dzięki. Jeszcze jedna sprawa. – Biorę głęboki oddech. – Kiedy rozmawialiśmy u ciebie w domu, tak się rozgadałam o… o moim tacie… że nie powiedziałam ci najważniejszego. – Parker, chyba lepiej… – W porządku – przerywam mu, zanim całkiem zbije mnie z tropu.

– Chcę ci powiedzieć… – Tylko że… – Pozwól mi to powiedzieć! Próbujesz mi to wyperswadować, ale… ja i tak ci przebaczam. Zrobiłeś coś głupiego, ale to nie szkodzi. Teraz lepiej to rozumiem i wybaczam ci. Okej? Cisza. – Okej? – Okej – odpowiada. – Chociaż nie wiem, co to znaczy, że teraz lepiej to rozumiesz. – Byłam przekonana, że mnie oszukałeś, ale ty tylko… fakt, powiedziałeś ludziom o naszych prywatnych sprawach, ale w sumie zdradziłeś im tylko czas i miejsce. To, że byliśmy parą, nie było tajemnicą. Pocałowałabym cię na środku stołówki, gdybyś o to poprosił. – To by była idiotyczna prośba. – Teraz tak, ale nie jak się ma trzynaście lat. Sama byłam jeszcze dzieckiem. Gdyby to wszystko wydarzyło się teraz, po prostu zapytałabym cię, czy mnie nabrałeś, ty powiedziałbyś, że nie, a ja rzuciłabym do nich coś w stylu: „Napatrzcie się dobrze, chłopaki. Dziś wieczorem będziecie mieć tylko to wspomnienie i butelkę olejku”. Potem zaczęłabym znów cię całować, tak długo, aż się znudzą i odejdą. Wyobrażasz sobie, jak byłoby teraz, gdybym wtedy tak się zachowała? Scott wypuszcza powietrze nosem. Mam nadzieję, że to rozbawienie, trudno mi powiedzieć. – Mogłoby tak być, gdybym nie była trzynastolatką, która wszystkiego się boi. – Ty się niczego nie boisz. – Daj spokój, przecież mnie znasz. A przynajmniej znałeś. – No to czego? Czego się boisz? – Pomyślmy, niektórych dat w kalendarzu. Rocznic. – To nie strach – mówi Scott łagodnie, nie do końca swoim głosem. – Boję się, co ludzie myślą albo co mogą pomyśleć. – Po prostu im nie ufasz. Na twoim miejscu też miałbym z tym

problem. – Robię postępy, ale bez przerwy się boję, że całe moje życie jest tylko wytworem mojej wyobraźni… że gdybym mogła je zobaczyć, odkryłabym, że wszyscy tylko mi pobłażają albo, co gorsza, cały czas mnie oszukują. Z tobą było najgorzej. Tak jak mówiłeś, czułam się, jakbym żyła w pięknym śnie. Strasznie się bałam, że w końcu się obudzę i okaże się, że to nie była prawda… Wystarczył więc najmniejszy sygnał, że coś jest nie tak, a ja uczepiłam się go jak pijawka. Bardzo cię przepraszam, Scott. To był tylko ten drobiazg i nieporozumienie i… zaczęłam wariować. – Miałaś do tego pełne prawo. – Ale nie musiałam tego robić! Wszystkich pouczam, że nie myślą o uczuciach innych, a sama nie próbowałam cię zrozumieć. Nie wysłuchałam cię, nawet się nad tym nie zastanawiałam. I gdyby nie rozmowa z Sarah… – Nie szkodzi, jest okej. – Jego ton jest jeszcze łagodniejszy, ale nadal trudno go rozszyfrować. – Wcale nie! Ty popełniłeś jeden błąd i zepsułeś jeden dzień, ale ja… ja naprawdę zawaliłam i zmarnowałam dwa i pół roku! Jesteś lepszym człowiekiem niż ja, bo nie chcesz, żeby ci wybaczać. Ale ja tego potrzebuję! – Nie zrobiłaś nic… – Zrobiłam! Wszystko, co mogłam, żeby cię nie zrozumieć. Jak pomyślę, co musiałeś czuć, kiedy nie chciałam cię słuchać nawet przez minutę… – Mówię z trudem, bo w gardle czuję coraz większy ucisk. – Hej, wszystko w porządku – mówi Scott. Kładzie mi ręce na ramionach. Nachylam się do uścisku, ale on nie zdejmuje rąk. Nie odczytał wskazówki czy celowo trzyma mnie na dystans? – Wybaczam ci – ciągnie. – Okej? Teraz już możemy przestać się martwić, kto ma komu wybaczać. Sprawa załatwiona, dobra? Kiwam głową, wciąż myśląc o jego rękach. – No to… już nie musisz trzymać się ode mnie z daleka, prawda? – pytam. – Między nami zgoda? – Tak, zgoda.

– Gdyby mój tata żył, na pewno by to zrozumiał. Wszystko bym mu wytłumaczyła. – Wiem, powiedział mi. – Co takiego? Scott mnie puszcza i znów stoję sama w ciemności. – Tego ostatniego wieczoru powiedział mi, że nie powinienem cię przekonywać, żebyś mi wybaczyła. Bo wtedy nauczysz się odpuszczać ludziom, którzy cię krzywdzą, tylko dlatego, że przeprosili. Ale powiedział też, że jeśli zostawię cię w spokoju, a ty sama do mnie wrócisz, wszystko będzie w porządku. – To dlatego powiedziałeś, że nie możemy być przyjaciółmi? – Częściowo. To nie takie proste. – Nic nie jest proste, ale… No wyduś to z siebie. – Bardzo mi cię brakuje. – Głos mi się załamuje, ale nie przerywam, Scott może mnie taką słyszeć. Jestem bezpieczna. – Byłeś moim najlepszym przyjacielem. I chcę, żeby znów tak było… Strasznie za tobą tęsknię. – Ja za tobą też – odpowiada, ale w jego głosie słyszę stwierdzenie faktu, nie nadzieję. – Albo raczej za osobą, którą byłaś. Upłynęło dużo czasu. Oboje się zmieniliśmy. – Nie tak bardzo – mówię. Chcę jeszcze coś dodać, jakoś go przekonać, ale nie wiem jak… – No nie wiem. Jakoś trudno mi sobie wyobrazić Parker Grant, która przyłapana na całowaniu mnie w ciemnym pokoju, wyśmiewa gapiów i wraca do całowania. – Myślisz, że to nie w moim stylu? – W innych sprawach owszem, ale w tej zachowałaś się inaczej. Chyba po prostu chodzi mi o to, że się zmieniłaś. Ja też. – No to mi o tym opowiedz. – Lekko zginam ręce w łokciach i rozczapierzam palce, tak jak dawniej, kiedy chciałam, żeby mnie chwycił. – Mamy jeszcze czas przed lekcjami. Możemy zacząć nadrabiać zaległości. – Ja nie mogę. – Nie chwyta mnie za ręce. Nie wiem, czy traktować to jak odrzucenie, czy po prostu nie zauważył sygnału.

Opuszczam ręce wzdłuż ciała. – Nie wiedziałem, po co Stockley chciał przyjechać tak wcześnie, więc się z kimś umówiłem. – Aha, okej. – Robię krok w tył. – Z kim? – Z kimś z Jeffersona. Nie znasz. Mamy odrabiać razem zadanie. – Trzeba było mówić wcześniej… – Chciałem, ale byłaś na trybunach, a potem od razu zaczęłaś o tym vanie… Jestem mocno spóźniony, więc nie mogę cię odprowadzić. Muszę lecieć. Widzimy się na trygonometrii, tak? – Tak. – Przepraszam – mówi na koniec, a potem słyszę, jak biegnie przez boisko. I zostawia mnie samą z myślami. Usiłuję zrozumieć, co się właśnie stało. Odbyliśmy dobrą rozmowę, tak dobrą, jak można by realnie oczekiwać, ale i tak czuję się jak spoliczkowana. Zmienił zdanie i powiedział, że możemy być przyjaciółmi – a to całkiem normalne, że przyjaciel mnie nie obejmuje i zostawia, żeby biec na spotkanie z innym przyjacielem, z którym się umówił. Poza tym on nadal jest… dawnym Scottem. No więc czemu czuję się taka pusta, taka roztrzęsiona? Czy powiedział, że możemy być przyjaciółmi, tylko po to, żeby zakończyć te rozmowy, żebym przestała nachodzić go w domu i proponować spotkania, kiedy on ma inne plany? Żebym przestała go prześladować, jak Marissa, która nie może pogodzić się z tym, że nie wszystkie pragnienia mogą się spełnić? O Boże, chyba zaraz zwymiotuję.

Rozdział dwudziesty piąty

Najdłuższy weekend w moim życiu. Przetrwałam go dzięki nauce i zabawom z Peteyem. Nawet Sheila kilka razy zagrała z nami w karty. Potem wyszła na prawie całą sobotę z Faith, Lilą i Kennedy i wróciła nieznośnie wesoła. Cieszę się, że dobrze się bawiła, bo od dawna nie była w tak świetnym humorze, ale ja z trudem tolerowałam taką dawkę pozytywnej energii. Starałam się jednak tego nie okazywać. Nie dostałam żadnej wiadomości od Scotta. Nie wiem, czego się spodziewałam, ale czegoś na pewno. W końcu w niedzielę wieczorem wysłałam mu esemesa z pytaniem, czy będzie moim przewodnikiem. Odpowiedział tylko: Pogadamy jutro. To wszystko wydaje mi się bardzo odległe, kiedy siedzę z Sarah na boisku. Przez cały weekend taktownie balansowała między okazywaniem mi zainteresowania, jak mi poszło, a wścibstwem i nękaniem mnie. Teraz skończyły się nam tematy, więc siedzimy w ciszy i czekamy na pacjentów. Co zawsze oznacza, że nikt się nie pojawi. Okazuje się jednak, że się myliłam. Znów. Zaczynam mieć tego dosyć. – Cześć. – Przed nami siada jakaś dziewczyna. – Trzeba się umawiać? Słyszałam już ten głos na lekcjach, ale nie znam jej. Dziewczyna z Jeffersona. Pewna siebie. Głośna. Z reguły ludzie, których nie znamy, są albo nieśmiali, albo bardzo krzykliwi, bo próbują zatuszować zażenowanie wynikające z tego, że potrzebują pomocy. Przypuszczam, że ta pacjentka należy do drugiej kategorii. Zobaczymy.

– Można wpadać bez zapowiedzi – mówi Sarah. – Chyba się nie znamy. Jestem Sarah, a to Parker… – Parker znam. Mamy razem zajęcia. Jestem Trish Oberlander. – Historia Stanów Zjednoczonych? – pytam, usiłując sobie przypomnieć. – I…? – Literatura angielska. Słyszałam, że udzielacie rad. – Słuchamy – zachęca ją Sarah. – Rady są tylko dla tych, którzy o nie poproszą. – Nieproszone rady to moja działka – wtrącam. Wszystkie się śmiejemy. Może ten ranek mimo wszystko da się uratować? – No więc znam kogoś… – Uhm… – przerywa jej Sarah. – Nie robimy tego. Jeśli mamy mówić o tobie, głupio udawać, że to dotyczy kogoś innego. – Ale to naprawdę dotyczy kogoś innego. – No to koleżanka powinna przyjść do nas osobiście. Możesz jej towarzyszyć, jeśli chce… – To kolega. I nie ma mowy, żeby przyszedł pogadać o swoim problemie. – Rozumiem, ale… – Przecież i tak nie macie teraz innych pacjentów – mówi. – Nie proszę was, żebyście rozwiązały jego problem. Chcę się tylko dowiedzieć, jak ja mogę mu pomóc. Sarah nie opowiada. Zastanawiam się, jaki ma teraz wyraz twarzy. – W porządku. Wolę spędzić kolejne dziesięć minut na omawianiu tego problemu niż na dyskutowaniu, czemu nie możemy go omawiać. Słuchamy, Trish. – Dobra, no to mój kolega Frank… – Frank? Czy to fałszywe imię? – Nie, naprawdę ma na imię Frank, przysięgam. Chyba nie znacie jeszcze wszystkich z Jeffersona? – Nie – odpowiada Sarah beznamiętnym tonem. Pewnie nadal się gniewa, że w ogóle odbywamy tę rozmowę. – Frank chodził z Bibi, a potem zerwali. Teraz ona znów koło

niego węszy i boję się, że on do niej wróci. – A co w tym złego? – pytam. – Skoro oboje tego chcą? – No właśnie w tym problem. To Bibi go rzuciła i potraktowała jak śmiecia. Naprawdę mocno to przeżył. Przypuszczam, że trudno jej teraz znaleźć kogoś lepszego, więc znów jest słodziutka. A ja nie chcę, żeby on znowu cierpiał. Mówi, że między nimi koniec, ale ja nie jestem tego taka pewna. Jest bardzo wrażliwy i boję się, że ponownie wpadnie w jej sidła. – Kochasz się w nim? – pyta Sarah, trochę ostro, bez typowego dla siebie wyczucia. – Jesteśmy tylko przyjaciółmi. – Nie o to pytam. To jeszcze bardziej nie w jej stylu. Może w ten sposób reaguje na głośny, zgrzytliwy głos Trish rodem z boiska – tyle że Sarah jest zwykle bardzo tolerancyjna. – Posłuchaj, nie kocham się w nim. Zadowolona? Można się przyjaźnić z facetem i niekoniecznie chcieć rodzić mu dzieci. Nie wiedziałyście? – Święta prawda – mówię pojednawczym tonem i ze zdumieniem stwierdzam, że nasze role, moja i Sarah, zupełnie się odwróciły. – Dlaczego uważasz, że on tym razem nie będzie ostrożny? Może ona jednak zdoła odzyskać jego zaufanie? – W idealnym świecie – jasne, ale tu chodzi o Bibi. Nie znam jej osobiście, ale ma reputację prawdziwej suki. Nie uwierzyłybyście, co podobno rozpowiada. Łże jak z nut i mogę sobie doskonale wyobrazić, że mówi Frankowi dokładnie to, co on chce usłyszeć. Bo zaufanie to jedno, a ślepa wiara, bez obrazy, to zupełnie co innego. Uśmiecham się – wszystko w porządku, tylko że ona zaczyna mnie męczyć, zważywszy na to, jak niewiele informacji miałam na początku. – Z Frankiem nie ma mowy o półśrodkach i cierpliwości. Jak postanowi do niej wrócić, od razu zaangażuje się na sto procent. Czekam, aż Sarah zabierze głos, ale tego nie robi. – Pewnie ci się to nie spodoba – mówię – ale nic nie możesz

zrobić. Wszystko zależy od niego. – Przypuszczałam, że coś takiego od was usłyszę, ale co by była ze mnie za przyjaciółka, gdybym nie spróbowała? Nie mogę mu powiedzieć, co ma robić, ale może mogłabym pogadać z Bibi, no wiecie, odstraszyć ją, może to by zadziałało. Jest szansa, że się wycofa i zostawi go w spokoju, jeśli się dowie, że zamierzam zatruć jej życie. Że zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby wszyscy się dowiedzieli, jaka naprawdę jest i co robi. Że ją zniszczę. – Zniszczysz ją? Jak? Spierzesz ją? Rozbijesz jej szklaną butelkę na głowie? – Jeśli będzie trzeba. – Hmmm…. – Nie bardzo wiem, co dalej. Słuchałyśmy z Sarah już wielu dziwnych historii, ale ta zdecydowanie jest w pierwszej dziesiątce. – Chyba na tym skończymy – oznajmia Sarah swoim niecierpiącym sprzeciwu tonem. – Nie… – protestuję. – Zanim się rozstaniemy, chciałabym oficjalnie nadmienić, że walenie kogoś butelką w głowę to nie jest zły pomysł. To, przepraszam za wyrażenie, popieprzony pomysł. I wcale nie chodzi ci o troskę o przyjaciela, raczej jesteś w nim zakochana i nie chcesz się do tego przyznać. – Tu tkwi problem, Parker. W tej historii nikt się w nikim nie kocha. I tak zostanie, zrozumiano? – Jasne, rozumiemy – mówi Sarah. – Ja nie rozumiem. To prawda czy zmyślasz? Ten Frank istnieje naprawdę czy się z nas nabijasz? Sarah kładzie mi rękę na nadgarstku. – O, zapewniam was, że istnieje – mówi Trish, która jest teraz znacznie bliżej. – Naprawdę ma na imię Francis – Frank to tylko ksywka – ale to jego drugie imię i niewiele osób je zna. Po plecach przechodzi mi dreszcz i w końcu zdaję sobie sprawę z tego, co Sarah musiała załapać dużo wcześniej: Trish mówi o Scotcie Francisie Kilpatricku. Oczywiście znam jego drugie imię, tyle że rzadko go używałam, chyba że w żartach. – Teraz rozumiesz, Bibi?

– To ja jestem Bibi? – Cała się spinam, przypominając sobie o rozbijaniu butelki na głowie. – Takie imię dla mnie wymyśliłaś? – To nie jest imię… aha, czekaj, myślałaś, że to Bibi? Nie, chodzi o B.B., jak pistolet BB. To inicjały. Twoje inicjały. Bezoki Babsztyl. Trish nagle wstaje i Sarah porusza ręką. – Miałaś swoją szansę i ją straciłaś. Scotty nie chce mieć z tobą nic wspólnego, ale jest zbyt miły, żeby tu przyjść i sam ci o tym powiedzieć. Ja nie mam z tym problemu, więc proszę bardzo, mówię ci, że masz zostawić go w spokoju. I na tym skończymy. Odchodzi. – Wszystko okej? – pyta Sarah. Nie, nie jest okej. Jest bardzo nieokej. Kręci mi się w głowie. Próbuję wygrzebać z torby telefon. Kiedy go znajduję, podaję go Sarah, bo ręce za bardzo mi się trzęsą, a zależy mi na jak najszybszej odpowiedzi. – Wyślij do niego esemesa. Przyjaźnisz się z Trish? Tylko tyle. – Przecież za chwilę i tak widzicie się na trygonometrii. Macham telefonem i staram się opanować swój głos. – Proszę cię. Bierze go. Słyszę dźwięk wysyłanej wiadomości. – Cieszę się, że nie piła nic z butelki – mówię. – Co? – Dobrze, że nie była uzbrojona. Żartuj. Dzięki temu może się nie rozkleisz. Poczekaj, co odpowie Scott. Może Trish oszukuje. – Wygląda na to, że mam nowe przezwisko. – Czy ona naprawdę nazwała cię… – Bezokim Babsztylem. Tak. – Jezu. – Bibi, B.B. Wiesz, chyba mi się nawet podoba… – Nie! Wcale nie! A nawet jeśli, to jeżeli ktoś cię tak nazwie, to ja użyję butelki! Próbuję się uśmiechnąć, ale stać mnie tylko na grymas. Nie wiem, jak długo jeszcze mogę udawać. Trish nie powiedziałaby tego wszystkiego, gdyby naprawdę dobrze nie znała Scotta.

Bzzz. – Pisze: Tak. Rozmawiała z tobą? Nie wiem, jak znów zacząć oddychać bezgłośnie, bo wszelkie dźwięki mogą wywołać inne dźwięki, których bardzo nie chcę wydawać, nie tu, na boisku… już nie… Kładę czoło na szorstkim drewnianym stole. – O Boże, Parker, źle się czujesz? Sarah obejmuje mnie ramieniem. Przełykam ślinę, odchrząkuję i jakimś cudem wydobywam z siebie słowa: – Przytulisz mnie później, dobra? Teraz… teraz nie mogę. Wypuszcza mnie z objęć, ale bierze za rękę. Chwytam ją mocno. Może już wcale nie znam Scotta… Wysłał obcą osobę, żeby mi to wszystko powiedziała… Bzzz, bzzz, bzzz. – To Scott. – Wyłącz. Wibracje ustają. – Przykro mi, Parker. – W porządku. – Nie mów tak. – Ale naprawdę wszystko jest okej. Tydzień temu ja też nie chciałam z nim rozmawiać. Teraz jesteśmy kwita. – Co teraz zrobisz? – To co zawsze? – Chodzi mi o to, że za dziesięć minut będziesz siedzieć tuż obok niego. – Może nie będzie mi się rzucał w oczy.

Rozdział dwudziesty szósty

Chociaż czuję się okropnie, jestem z siebie trochę dumna. W środku przeżywam tragedię, ale na zewnątrz nie daję tego po sobie poznać. Powtarzam sobie to, co dziesięć minut temu powiedziałam Sarah: do niedawna nie chciałam mieć z nim nic wspólnego i w ogóle mu nie ufałam, więc to nie będzie duży krok wstecz. Jestem pewna, że po prostu znów przestaniemy się do siebie odzywać i obędzie się bez scen. – Szybki teścik – mówię, kiedy zapada cisza, z której mogą się zrodzić poważne pytania. – Podaj mi definicje sinusa, cosinusa i tangensa. – Dobra – odpowiada Stockley. – Sinus to przyprostokątna naprzeciw kąta podzielona przez przeciwprostokątną, cosinus to przyprostokątna przy kącie dzielona przez przeciwprostokątną, a tangens to przyprostokątna naprzeciw podzielona przez przyprostokątną przy. – Idealnie, piątka z plusem – mówię. – Sporo zawdzięczam pierdzącemu Norwegowi. – Wcale nie! – Zaczynam myśleć, że wrzaskliwy entuzjazm pozwoli mi jakoś przeżyć ten dzień. – To wszystko twoja zasługa. A plus za to, że powiedziałeś „przeciwprostokątna”, a nie „pochyły bok”. – Cześć, Parker. – Scott siada na krześle. – No więc, Trish z tobą rozmawiała? Kurczę, on jest podekscytowany. Co to, u licha, ma znaczyć? – Co? – Mój głos jest jak lodowaty sztylet. – Trish Oberlander. Ona… – Wiem. Byłam przy tym. Czemu w ogóle ze mną rozmawiasz?

– Ja… hm… okej. – Jego entuzjazm wyparowuje w rekordowo szybkim tempie. – Wiem, że nie to chciałaś usłyszeć… – Już nie musimy rozmawiać o tym, co myślisz. Sztylet trafił do celu, bo Scott już się nie odzywa. *** Kiedy pakujemy się po lekcjach, nie jestem pewna, czy wolę, żeby Scott milczał nadal, czy żeby się odezwał, a ja mogłabym go wtedy znów uciszyć. Nie zastanawiam się za długo, bo to on podejmuje decyzję. – Parker, wiem, że znów się na mnie wściekasz – mówi cicho. – Ale powiedz mi chociaż, co odpowiedziałaś. – Trish? Chcesz, żebym odegrała ci scenkę? Czemu nie przyszedłeś na pierwsze przedstawienie? – Chcę tylko wiedzieć, czy się zgodzisz. – Zgodzę? Na co? – Biegać z nią. Czuję mocny skurcz w klatce piersiowej, kilka razy, jakby moje serce próbowało się wydostać. Twarz zaczyna strasznie mnie piec i wiem, że robię się czerwona jak burak. – Biegać…? – Tyle jestem w stanie z siebie wydusić, zanim zupełnie odbiera mi mowę. – To nasza najszybsza sprinterka, dziwne, że ci o tym nie powiedziała. Z reguły mówi każdemu, kto chce słuchać. Zapytałem ją w sobotę, czy mogłaby być twoją przewodniczką. Powiedziała, że najpierw musi się czegoś o tobie dowiedzieć. Wydaje mi się, że rozmawiała z Jasonem i kilkoma innymi osobami, ale nie wiem, z kim konkretnie. Kiedy rano dostałem od ciebie esemesa, myślałem, że już cię zapytała. Nie zrobiła tego? Nie mogę mówić. Kręcę głową, ale tak szybko, że pewnie wygląda to jak atak padaczki, a nie odpowiedź. – O, może jeszcze o niczym nie wspomniała, bo najpierw chciała cię poznać. Albo uznała, że nie chce tego robić. Przepraszam, Parker… ja… o rany…

Nie mogę oddychać. Cholera jasna… nie… mogę… oddychać. – Musimy iść. Weź jej rzeczy – mówi szybko Molly. Chwyta mnie od tyłu za ramiona i wypycha z sali, a ja jej na to pozwalam. Prawie się nie potykam i ufam, że dobrze mnie poprowadzi. – Hej… – Nie, Scott, ty zostań. Nic jej nie będzie. Wychodzimy z klasy, zataczając się, idziemy korytarzem, a potem skręcamy do łazienki. Wraz z zamknięciem drzwi puszczają mi blokady. *** Siedzę na pokrywie sedesu, a Molly przy umywalkach. Od co najmniej pięciu minut nie wydałam z siebie żadnego dźwięku, a przez poprzednie dwadzieścia płakałam bez ustanku. Molly nie pyta, czy wszystko okej, i jestem jej za to wdzięczna. Ta dziewczyna potrafi czytać w myślach. Już po kilku tygodniach znajomości mam nadzieję, że zostaniemy przyjaciółkami na zawsze. W końcu wychodzę z ubikacji. – Lepiej wracajmy na lekcję – mówię. – Pójdziemy na następną. Wyciągam rękę. Kiedy mnie łapie, przyciągam ją i mocno się do niej przytulam. – Dziękuję. Molly odwzajemnia uścisk. – Nie miałaś pojęcia, w co się pakujesz, kiedy zgodziłaś się mi pomagać, co? Żałujesz? – Nie. Ale nie traktuj tego jak wyzwania. – Nie mogę nic obiecać! – Puszczam ją. – Cholera, co ja mam teraz zrobić? – A co chcesz zrobić? – Wytatuować sobie brajlem na ramieniu „Nie wyciągaj pochopnych wniosków!”. Żebym mogła ciągle sobie o tym przypominać. Boże, jaka ze mnie idiotka!

– Nie wiem, co zrobiłaś, ale on i tak ci wybaczy. – Wiem, ale… – I nadal cię kocha. Widzę to za każdym razem, kiedy na niego patrzę. – Okazuje się, że nie. Dziś rano powiedziała mi o tym Trish. – Aha… – Molly się śmieje. – 000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000 ci powiedziała. Więc o to chodzi? – Znasz ją? – Trish de Oberlander? Nadambitną, nadwrażliwą, nadpobudliwą, nadwszystko? Powiedziała ci, że Scott cię nie kocha, tak? A ty jej uwierzyłaś? – Wie to od Scotta. – O czym przypomina ci tatuaż? – Rany, Molly, nie mam teraz do tego cierpliwości. – Macie z Trish wiele wspólnego: obie natychmiast rzucacie się na głęboką wodę i angażujecie się na dwieście procent. I macie wyłącznie wspaniałych przyjaciół i śmiertelnych wrogów. – Wcale nie jestem taka jak ona. Nigdy bym tak do nikogo nie powiedziała. Nigdy. – A co powiedziała? – Że rozwali mi butelkę na głowie, jeśli wrócę do Scotta i znów złamię mu serce. – Hmmm… A jeśli jakiś facet złamałby serce Sarah, a potem wrócił z bukietem kwiatów? Co byś mu powiedziała? Po chwili zastanowienia odpowiadam: – Wiesz co, Molly, chyba nie możemy się już przyjaźnić. Molly się śmieje. – No, skoro tak. Wychodzimy stąd? – Gdzie są moje rzeczy? – O… Stockley je miał. Szedł za nami… Podchodzimy do drzwi i Molly je otwiera. – Hej, wszystko z nią w porządku? – Jego głos dobiega gdzieś z dołu, pewnie siedział na podłodze. Wstaje i mówi: – Proszę, to twoja… właściwie nie wiem co. Nie chciałem tak tu tego

zostawiać. Wyciągam ręce i czuję na prawej dłoni pasek od torby. – Ona chce cię przytulić, głupku – mówi Molly. – Aha… – odpowiada Stockley, ale się nie zbliża. – Połóż… torbę… na ziemi – instruuje Molly. Słyszę szelest, a potem Stockley delikatnie mnie obejmuje. Jest wyższy, niż przypuszczałam, sądząc po tym, skąd dochodzi jego głos. I nieźle umięśniony. – Okej – mówi Molly. – W ten sposób przytula się istoty kruche, takie jak Faith. Parker wytrzyma chyba coś mocniejszego. Kiedy nie zaprzeczam, chwyta mnie mocno i podnosi do góry. Piszczę niezbyt głośno, a on odstawia mnie z powrotem. – Dziękuję ci, Kent. – He, he, nikt nie nazywa mnie Kent. – Ale chyba mu się to podoba.

Rozdział dwudziesty siódmy

– Powinnaś zjeść chociaż kanapkę – mówi Molly. – Taa. – Ale nie jem. Wolałabym wyjść i podnieść szkolny autobus, niż ugryźć kawałek chleba z serem i indykiem, przeżuć go i połknąć, a potem powtórzyć to jeszcze dwadzieścia razy. – Chcesz colę? Swoje K3? Kręcę głową. Jeśli nie zauważyła, zapyta znowu. Nie pyta. Sarah ciągle stoi jeszcze w kolejce po lunch. Z ostatnich kilku godzin mam tylko mgliste wspomnienie. Wiem, że pozwalam sobie na otępienie, chcę, żeby upłynęło jak najwięcej czasu, jakby to miało rozwiązać moje problemy, wymazać moją głupotę. To dziwne uczucie – być tego wszystkiego świadomym, ale nadal to robić. Sarah siada z tacą przy naszym stoliku. – Cholera, zaraz wracam – mówi. Zaczyna wstawać, ale Molly mówi: – Czekaj, pozwól mu podejść. – Mowy nie ma! Ty… – Okej, okej – uspokaja Molly. Czas na pertraktacje chyba się skończył, bo obie milkną, a odzywa się Scott: – Parker, słyszałem, co się stało. Możemy chwilę porozmawiać? – Ona nie chce tego słuchać – mówi Sarah. Nie używa tonu mamy lwicy, tylko kogoś, kto uwikłany w spór musi opowiedzieć się po którejś ze stron. To jeszcze bardziej łamie mi serce. Nie miałam okazji jej powiedzieć, że to nie jego wina. Wstaję. – I tak nie zamierzałam nic jeść.

– Weźmiemy ci rzeczy – mówi Molly. Wyciągam rękę i Scott podsuwa mi przedramię. Wyprowadza mnie ze szkoły i przez chwilę idziemy w ciszy. Nie trzymamy linii prostej, więc nie wiem, dokąd mnie zabiera – tyle tylko, że jesteśmy na trawie. – Bardzo cię przepraszam. Trish nie powinna była tego mówić. Wierz mi, wcale jej do tego nie namówiłem. – Mogłam się domyślić. Przepraszam, że tak cię potraktowałam. – Nie, to zrozumiałe. Jestem na nią strasznie wkurzony, i ona o tym wie. – Ale czy to prawda? Rzeczywiście chcesz, żebym zostawiła cię w spokoju? – Nic takiego jej nie powiedziałem. Rozmawialiśmy tylko o bieganiu. Nie mówiłem jej nawet, że byliśmy parą. – Może dowiedziała się od Jasona. Nieważne. Chcę tylko wiedzieć, czy to prawda. – Jasne, że nie. Nie chcę, żebyś mnie zostawiała. Przecież jesteśmy przyjaciółmi. – Tylko przyjaciółmi. – Serce wali mi jak oszalałe, bo nie powiedziałam tego specjalnie. Wyrwało mi się i bardzo tego żałuję. Owszem, mówiłam szczerze, ale niekoniecznie chcę poruszać ten temat teraz. Scott się śmieje, ale jego śmiech jest wymuszony. – No cóż, w pewnym sensie dopiero co się poznaliśmy. Przyciskam dłonie do dżinsów. Boję się, co jeszcze mogę wypaplać, jeśli znów otworzę usta. – Wiesz, że to nie takie proste – dodaje. Próbuję się uśmiechnąć, ale tylko lekko się krzywię. Nie jestem pewna, czy powinnam się wycofać, czy atakować. – Mnie nie nabierzesz, Francis. Ja wiem, co to naprawdę znaczy. – No co? – pyta uśmiechniętym głosem. Swoim smutno uśmiechniętym głosem. – Że coś jest wstydliwe i trudno się do tego przyznać. To nie ma nic wspólnego z prostotą ani z komplikacjami. – Jak na mnie jesteś zbyt bystra.

Zatrzymuję się i obracam twarzą do niego. – Tak łatwo się nie wywiniesz. Po prostu powiedz mi, o co chodzi. – Z czym? – To nie musi być długa rozmowa. Kiedyś mnie kochałeś, potem z tobą zerwałam i po jakimś czasie przestałeś mnie kochać. Tak? Czy nie? – Jezu, Parker… A ty mnie kochasz? – Tak. Wygląda na to, że jednak atakuję. – Okej… a kochałaś mnie miesiąc temu? Marszczę brwi. – Tylko szczerze. – Nie do końca, ale… – To tak po prostu do ciebie wróciło? – Pstryka palcami. – O tak? – Nie, ale… – Nie potrafię tego wyjaśnić. – No widzisz, to wcale nie jest proste. Chyba ma rację. – Jesteś zbyt bystry jak na mnie. Cisza. – Proszę, weź mnie z powrotem. – Zdaję sobie sprawę, jak to brzmi, więc dodaję: – Do stołówki. – Okej. Jeszcze raz przepraszam cię za Trish. Kiwam tylko głową. Już więcej nie rozmawiamy. *** Dzięki pilnej pracy w weekend sesja w bibliotece nie zajmuje nam z Molly dużo czasu. Zadanie z trygonometrii odrobiliśmy na lekcji, więc nie musimy czekać na Kenta. Ruszam na bieżnię, a Molly udaje się do klasy, w której uczy jej mama. Po drodze zmieniam jednak zdanie i skręcam w kierunku ulicy. Nie kłamałam, naprawdę chcę pogadać z trenerem, tylko że teraz nie dam rady. To był okropny dzień i nie mam już siły. Mogłabym jakoś znieść cichą przejażdżkę autem ciotki, ale wszyscy domownicy, Petey i jego niespożyta energia… na samą myśl czuję się wyczerpana.

Zwykle dzwonię po ciotkę później, więc nikt na mnie nie czeka. Postanawiam wracać pieszo. Muszę trochę pomedytować, żeby uspokoić szalejącą w głowie burzę. Trasa ma trzy kilometry i od ponad roku nią nie szłam. Ale znam drogę. Po mniej więcej pół godzinie stwierdzam, że pomysł nie wypalił. Nie potrafię się uspokoić. W głowie kotłują mi się wydarzenia ostatnich kilku dni. Nawet odtwarzanie dobrych momentów nie pomaga – złe wyglądają przy nich jeszcze gorzej, a ja znów czuję się jak idiotka. Czyżbym się nad sobą użalała? Boże, to byłoby totalne dno. Ale nie, przecież nie chcę, żeby ktokolwiek mi współczuł, w tym ja sama. Wracam pieszo po części dlatego, żeby nikt mnie nie oglądał… Tyle że nie można się ukryć przed samym sobą… Przynajmniej ja nie potrafię, bo chochlik w mojej głowie zawsze jest czujny, nigdy nie śpi. Może czuję się tak okropnie, bo to wszystko jest mętne. Może jeśli uda mi się to wyklarować i porządnie się nad tym zastanowić, będę mogła rozwiązać problem, a przynajmniej przestanę się czuć taka przytłoczona. Postanawiam to jednak już trzeci raz i znów zanurzam się we wspomnieniach, i to nie tylko z ostatnich dni: zaczynam myśleć o tacie, o dawnym związku ze Scottem… nawet o mamie. Już nigdy nie będę miała rodziców. Te związki straciłam na zawsze. A przyjaciele… to nie to samo. Są niezwykle ważni, to moja rodzina z wyboru, ale nic nie zastąpi bratniej duszy, najlepszego przyjaciela, z którym w dodatku można się całować. Kogoś, kto wzbudza w tobie namiętność i ją do ciebie czuje. Właśnie to straciłam w ósmej klasie. I tak wydawało mi się absurdalne, że można znaleźć bratnią duszę w gimnazjum. W zeszłym tygodniu wszystko się jednak odmieniło i znów w to uwierzyłam, jak mała dziewczynka ubrana w kostium Kopciuszka. Czy to właśnie się stało? Znalazłam tego jedynego, a potem wszystko zepsułam i już nie ma powrotu? A cokolwiek spotka mnie w przyszłości, będzie tylko marną namiastką? Nie mogę tak myśleć. Z drugiej strony tylko dlatego, że strzała amora może trafić dwa razy w to samo miejsce, wcale nie znaczy, że

tak się stanie. A nawet jeśli – za rok, dziesięć lat, pół wieku – to jak mam załatać tę wielką dziurę, którą teraz noszę w sercu? Nie poruszam się już, a nie pamiętam, żebym się zatrzymywała. Stoję lekko pochylona do przodu i ciężko oddycham. Opieram się na lasce tak mocno, że pewnie zaraz się złamie. Zdaję sobie sprawę, że zrobiłam coś, co jeszcze mi się nie zdarzyło: przeszłam cztery przecznice zupełnie automatycznie, nie kontrolując trasy w głowie. Nie mam pojęcia, gdzie jestem. A wystarczyło przejść siedemnaście przecznic, skręcić w lewo, przejść jeszcze dziewięć i dotarłabym do boiska Gunthera 1. Z reguły

jednak idę zygzakiem – jedna przecznica, skręcam w lewo, kolejna, znów skręcam, i tak dziewięć razy, a potem już osiem przecznic prosto. Skręcałam już cztery razy? Pięć? Sześć? Straciłam rachubę. Wydaje mi się też, że mój zygzak ominął niektóre przecznice. Zgubiłam się. Nie mogę złapać tchu. W klatce piersiowej czuję coraz większy ucisk. Jak to możliwe, że wyimaginowany ból jest aż tak dotkliwy? Klękam na jedno kolano, nadal opierając się mocno na lasce. Nie słyszę samochodów ani żadnych przechodniów. Nie ma kogo zapytać, na jakiej jestem ulicy albo co mam przed sobą. Nie mogę nawet zadzwonić po ciotkę, bo jak jej wytłumaczę, gdzie jestem? Uspokój się. To nic takiego. Możesz zapukać do którychś drzwi, zapytać o adres i zadzwonić do kogoś, żeby po ciebie przyjechał. Cholera jasna, przecież komórka pokieruje cię z obecnej lokalizacji, więc nie musisz nawet wiedzieć, gdzie jesteś. Wstawaj, wyjmuj telefon… No wstawaj, zanim ktoś cię tak zobaczy. Chyba nie chcesz, żeby ktoś wezwał karetkę albo policję, albo innych ludzi, tak że otoczą cię sami nieznajomi? Nic ci nie jest. Nie bądź żałosna. Wstawaj. No wstawaj! Zaraz złamiesz laskę! Chryste, nie becz! Nie becz! Do cholery, przestań! Rycz sobie w swoim pokoju, jeśli naprawdę musisz, ale nie tu, na samym środku Bóg wie czego. Oddychaj głęboko, wstań i… O kurwa! Mówiłam ci, że złamiesz laskę.

Rozdział dwudziesty ósmy

Reguły nie są tylko dla innych. Niektóre dotyczą także mnie. Ostatnią, która odnosiła się do niepłakania, anulowałam za radą Sarah. Nadal nie wiem, czy podjęłam świadomą i słuszną decyzję, czy po prostu zdałam sobie sprawę, że i tak nie dam rady jej przestrzegać. Inna reguła dotyczy noszenia zapasowej laski. Dawniej zawsze to robiłam, ale ponieważ moja główna laska wytrzymała bardzo długo i złamała się dopiero przez jakiś idiotyczny wypadek z drzwiami od samochodu, zaczęłam chodzić z zapasową i ociągałam się z kupieniem drugiej, tak że w końcu tego nie zrobiłam. Teraz, nawet jeśli dopłacę za szybką przesyłkę, przez kilka dni będę mieć do dyspozycji wyłącznie tę złamaną laskę. Właściwie to się nie złamała. Środkowa część się wygięła i laska wysunęła mi się z ręki. Przerywa to moje histerie, bo mam akurat problem do rozwiązania. Siadam na chodniku, żeby zbadać palcami zakres zniszczeń. Laska wykrzywiła się może o dziesięć stopni, ale wciąż da się jej używać. Bez wątpienia potrzebuję nowej, ale z tą jakoś sobie poradzę, zanim moje zamówienie zostanie zrealizowane. Na wszelki wypadek zamówię dwie. Jakiś samochód zwalnia i zatrzymuje się. Starsza kobieta pyta, czy potrzebna mi pomoc. Uśmiecham się, najlepiej jak potrafię, i grzecznie mówię „nie, dziękuję”, ale pytam ją o adres domu, przed którym stoję. Kiedy mi odpowiada, kiwam głową, jakby potwierdziła moje przypuszczenia, i kobieta odjeżdża. Teraz mogłabym wrócić do domu pieszo, ale zamiast tego dzwonię do Sheili. Mówię jej prawdę – że miałam ochotę się przejść, ale wygięłam

laskę. Pewnie podejrzewa, że chodzi o coś więcej, jednak mówi tylko, że zaraz po mnie przyjedzie. Znajduję przy chodniku jakieś drzewo, opieram się o nie, a potem składam laskę i chowam ją do torby – wiem z doświadczenia, że jeśli tego nie zrobię, laska będzie działać jak antena radiowa i przywoływać wszystkich dobroczyńców z okolicy. Ludzie zawsze myślą, że skoro niewidoma osoba stoi bezczynnie, to na pewno potrzebuje pomocy. Podjeżdża samochód ciotki Celii. Ponieważ nie słyszę muzyki, zakładam, że to właśnie ona po mnie przyjechała. Kiedy otwierają się drzwi, rozlega się jednak głos Sheili: – Co ty tu, do cholery, robisz? – Czekam, aż uratuje mnie jakiś książę. Dziękuję, książę Sheila. – Aha, okej. Książę Sheila blokuje ruch. Wsiadasz? Okazuje się, że wzdłuż krawężnika stoją zaparkowane samochody. Przeciskam się między nimi, wsiadam do auta ciotki i zamykam drzwi. Sheila nie czeka, aż zapnę pasy, tylko wciska gaz i odjeżdża. – Chcesz się gdzieś przejechać? Gdzieś daleko od domu? – Skąd wiesz? – Nie jesteś tu bez powodu. Dużo lepiej znasz tę pipidówkę. Kieruj. – Czy jesteśmy teraz kochającymi się kuzynkami? Znam jedno dobre miejsce dla zakochanych. – Nie jesteśmy, ale jeśli jakimś cudem uda mi się umówić na randkę, dobrze znać takie miejsca. Jak tam dojechać? – Na najbliższym skrzyżowaniu skręć w lewo. Sheila rzeczywiście to robi. – I gdzie teraz? – Hmmm…. jeszcze trzy razy w lewo. Skąd mam do licha wiedzieć? Mimo najszczerszych chęci nie jestem w stanie cię pokierować. – Myślałam, że wiesz, gdzie jesteśmy. Że liczysz znaki stop, wiesz, gdzie skręcamy… Potrafisz powiedzieć, kiedy auto skręca, no nie? – Tak, ale to mniej więcej tyle. Chciałabym być bystrzejsza. – Pewnie byś mogła, tylko się nie wysilasz. Też bym sobie

odpuściła, gdyby wszyscy zawsze mnie wozili. – Widzisz takie wysokie wzgórze przy plaży? Widać je z każdego miejsca w mieście. – Tak, tak, widzę. – Jest tam droga, która prowadzi do punktu widokowego na szczycie. Powinnaś dość łatwo ją znaleźć. – Okej. Odpręż się, a ja się wszystkim zajmę. – Tak zrobię. – Dobra. – Dobra. Opieram się o zagłówek i uśmiecham się. Nie trwa to jednak długo. – Zaraz, zaraz, a co miało znaczyć: „Jeśli jakimś cudem uda mi się umówić na randkę”? Przecież masz chłopaka. – Miałam. – Oj… a kiedy… o cholera, w zeszłym tygodniu? Tuż przed tym, jak po mnie przyjechałaś? – No widzisz? Jesteś bardzo bystra. – Boże, bardzo mi przykro. Co się stało? – Gadaliśmy na Facebooku i okazało się, że już nie interesuje go związek na odległość dwóch tysięcy ośmiuset kilometrów. – Auć. – Owszem, miałam kilka okropnych dni. Ale teraz nawet już za nim nie tęsknię. – Nie byłaś w nim zakochana? – Byłam. Ale podobał mi się po części dlatego, że ja mu się bardzo podobałam – tak mi się przynajmniej wydawało. Nie chcę być niczyją „dziewczyną dla wygody”. Teraz głównie wściekam się na niego za to, że udawał prawdziwą miłość. A na siebie za to, że to kupiłam, że zmarnowałam tyle czasu i energii. – Często rozmawiasz z przyjaciółmi ze starej szkoły? – Głównie na Facebooku. Już prawie do siebie nie dzwonimy ani nie wysyłamy sobie esemesów. Wszyscy… mają pewnie dużo nauki i… nieważne. Nie mogę tego w żaden sposób skomentować ani powiedzieć jej

niczego, czego sama by nie wiedziała. – Zaczynam się przekonywać, że ta przeprowadzka wyjdzie mi na dobre. Okaże się, kto naprawdę jest moim przyjacielem. Niezbyt mi się podoba obecna tendencja zniżkowa, ale wolę wiedzieć, na czym stoję. – Prawda nie przynosi szczęścia. Przynosi tylko prawdę. – Faith ma rację. Jesteś filozofką. – Mnie nigdy tego nie mówiła. To miał być komplement czy obelga? – Z Faith nigdy nie wiadomo. – W takim razie pewnie jedno i drugie. Samochód się zatrzymuje i silnik gaśnie. – Chciałaś mnie nabrać? – Co? – To jakiś absurd. To jest niby to romantyczne miejsce? Może dla jakichś zramolałych sześćdziesięciolatków. Są nawet ławki i altanka. Jesteś pewna, że to tutaj? – Zapomniałaś, że mam opaskę na oczach? – To ją zdejmij. Parskam śmiechem. – Wiem, że tak naprawdę wcale nie jesteś niewidoma. Udajesz tylko, żeby zwrócić na siebie uwagę. To rodzaj wołania o pomoc. Uśmiecham się. – Zabrnęłam w to już za daleko. Błagam, nie mów nikomu. – Mam cię traktować tak, jakbyś była niewidoma? Nie mówi tego żartobliwym tonem. Naprawdę chce wiedzieć. – Nie. Reszta świata tak mnie traktuje. Mam ochotę położyć głowę na kolanach Sheili, tak jak Sarah położyła swoją na moich, kiedy byłyśmy u niej w domu. A jednak tego nie robię. Sama ochota nie wystarczy. – Przepraszam za te sceny w samochodzie w zeszłym tygodniu. Zachowałam się jak wredny… – Dość już tego! Boże, co się z tobą dzieje? Uznałam, że pewnie nie będziesz chciała całe popołudnie grać z Peteyem w karty, więc cię tu przywiozłam, ale nie po to, żebyś mi tu urządzała gorzkie żale.

Poza tym całe lato byłaś… jak brzytwa, a teraz nagle zamieniasz się w beksę. „Przepraszam, przepraszam”. Czy to wszystko przez Scotta Kilpatricka? – Uhm… – Faith mi powiedziała. Twierdzi, że to nie jest tajemnica. Jest? – Nie. – Jej zdaniem zamieniłaś się w płaczliwą wariatkę, bo straciłaś tatę. I to oczywiście ma sens, ale według mnie chodzi o coś więcej. Ona nie wie, jakie mogą być rozstania. Sheila milknie na chwilę, a potem zmienia ton z pouczającego na poufały. – Nie sądzisz, że to dziwne? To, że ona jest tak lubiana, a nie ma chłopaka? Z reguły popularność w dużym stopniu zależy od tego, z kim się umawiasz, a ona nie umawia się z nikim. – Faith jest właśnie taka fantastyczna. Ludzie ją lubią ze względu na nią samą, a nie na to, że chodzi z szefem drużyny futbolowej. – Ze środkowym napastnikiem? – Nie wiem, możliwe. Poza tym ona umawia się na randki, tylko że nie więcej niż kilka razy. Ma niesamowicie wysokie wymagania. – Tak jak ty. – Taaak. Tyle że moje nie są niesamowicie wysokie. Znalazł się ktoś, kto je spełnia. – Ale myślisz, że on jest jedyny: na tym polega twój problem. Nie przychodzi mi do głowy żadna odpowiedź z wyjątkiem: „Biada mi”. – Mam rację, prawda? – Jeszcze nie wiem. I może nigdy się nie dowiem.

Rozdział dwudziesty dziewiąty

– Jestem pod wrażeniem, że przyszłaś na dyżur – mówi Sarah. – Po tym, co się tu ostatnio stało. – Nie mogę stchórzyć. Muszę dbać o reputację. – Za moment będziesz miała kolejną szansę, żeby się sprawdzić. Pomyślałam tylko, że najpierw trochę połechtam twoje ego. – Co… – Cześć, Parker. – To Trish. – Scotty chce, żebym cię przeprosiła, więc przepraszam. Wow, wyraźnie nie jest skruszona. Otwieram torbę i zaczynam w niej grzebać. – Dobra, poczekaj chwilę. – Na co? – Mam taki notes… z listą rubryczek… teraz mogę odfajkować tę, przy której widnieje: „Trish powiedziała słowo «przepraszam», przypuszczalnie odnoszące się do groźby zdzielenia mnie butelką po głowie”. – O Boże, chyba tak nie powiedziałam. – Owszem, powiedziałaś. Ale słyszałam gorsze pogróżki. – Zamykam torbę. – Nieważne. Zapamiętam. Przyjmuję przeprosiny. Zakładam, że Frank będzie mnie o to pytał? Jeśli tak, to bądź spokojna – powiem mu, że przeprosiłaś. – Chyba jednak nie jesteś kompletną idiotką. – Zawsze mogę nią zostać. – Pobiegnę z tobą, jeśli wstąpisz do drużyny. Śmieję się. – Niby czemu miałabym chcieć takiego przewodnika? – Jestem najszybszą sprinterką w drużynie – mówi, wyraźnie

niezrażona. – Właściwie sprinterem, bo mam lepsze czasy niż wszystkie chłopaki. Nikt więcej nie chciał. Kiedy wczoraj nie przyszłaś na bieżnię, trener nas zwołał i gadaliśmy o tym. – Wow – mówię sceptycznym tonem. – Tylko ty zgodziłaś się ze mną biegać? – No dobra, zgłosiło się jeszcze kilka osób, ale są powolni jak ślimaki. Poza tym jestem ci najbliższa wzrostem, więc mamy podobny rozstaw kroków – inni mogliby niechcący cię przewrócić. W dodatku nikt więcej nie lubi sprintu. Wolą długie dystanse. Trener każe im biegać sprintem tylko po to, żeby mieć komplet zawodników. – Ale z nimi nie będę się przynajmniej martwić, że celowo nakierują mnie na barierkę. – Ha, do tego nie potrzebujesz pomocy. Widziałam, jak biegniesz przed trenerem i potykasz się o własne nogi. Nie było to zbyt imponujące. Też mogłabym tak szybko lecieć, gdybym nie martwiła się o swoje bezpieczeństwo. Spodziewałam się, że powiesz nie, ale i tak postanowiłam ci to zaproponować. To na razie… – Poczekaj, wcale nie powiedziałam nie. – Ale zamierzasz – wtrąca Sarah. – Niby czemu? Ona jest drugim po mnie najszybszym biegaczem, zgodziła się i przypuszczam, że bardzo chętnie wpisze do podania na studia, że „pomogła niewidomej zrealizować marzenia”. – Zdecydowanie nie jesteś kompletną idiotką – mówi Trish uśmiechniętym głosem. Możliwe nawet, że naprawdę się uśmiecha, i to szczerze. Ale i tak zamierzam mieć się jeszcze na baczności. – Nie masz do niej zaufania. – Nie pozwoli, żebym w coś wbiegła, kiedy mnóstwo ludzi będzie nas obserwowało, prawda, Trish? – Tak, to wszystko prawda. No to co, zgadzasz się? To jest sensowne. Przewodnik ma mnie chronić przed zderzeniem z przeszkodami. Tego rodzaju uszkodzeń się nie boję. Nie potrzebuję anioła stróża, tylko kogoś, kto jest chętny, biega sprintem i, co najważniejsze, jest szybki.

– Parker? – ponagla mnie Trish. – Możesz nazywać mnie B.B. – Wyciągam rękę. – To będzie nasza mała tajemnica. Trish się śmieje i ściska moją dłoń. – Do zobaczenia po szkole. Odchodzi, a ja zwracam się do Sarah: – Czy ten śmiech wskazywał na to, że powoli zaczyna darzyć mnie szacunkiem, czy na to, że ma mnie za idiotkę? – A obchodzi cię, co o tobie myśli? – Ani trochę. Po prostu chciałam do ciebie zagadać. *** Po lekcjach Molly odprowadza mnie do szatni i zamiast iść do klasy, gdzie uczy jej mama, siada na trybunach i zaczyna czytać. Nasz nowy plan zakłada, że kiedy ja jestem na bieżni, Molly przez godzinę zajmuje się sobą, a potem razem odrabiamy zadania, zostawiając trygonometrię na koniec, żeby Kent zdążył dołączyć do nas po treningu. Odbieram strój z pokoju trenerów i przymierzam go. Szorty i koszulka są bardziej obcisłe niż to, co z reguły noszę, ale to nie szkodzi. Skoro mam biec sprintem przed publicznością, lepiej, żeby ubranie było dopasowane i bezpieczne. – Parker, to ja – mówi Trish gdzieś z mojej lewej. – Kto? Gdzie? – Obracam głowę, jakbym szukała jej głosu. – To ja, Trish. Po twojej prawej, to znaczy lewej. Jestem po twojej lewej. – O, dzięki, że mi to mówisz. Nie żebym mogła rozpoznać cię po głosie i zlokalizować na podstawie tego, skąd dochodzi. – Boże, ale z ciebie złośliwy babsztyl. Chyba rzeczywiście będę cię nazywać B.B. – To prawda, co o mnie mówią. Dojdziemy szybciej, jeśli chwycę cię za rękę. Moja laska i tak jest wygięta. Chyba że się boisz, że ludzie wezmą nas za parę. – Chciałabyś.

Idziemy na bieżnię. Wyciągam rękę przed siebie, żeby wyczuć ewentualne przeszkody, w które mogłaby mnie wprowadzić. Nie robi tego, ale postanawiam nie tracić czujności. Kiedy się rozgrzewam, trener instruuje nas, że powinnyśmy zacząć powoli i najpierw przyzwyczaić się do chodzenia razem, potem do joggingu i dopiero gdy poczujemy się pewnie – zacząć przyspieszać. A ja myślałam, że od razu zabierzemy się do sprintu i bloków startowych. Cieszę się, że już na wstępie wszystko wyjaśnił. Zgodnie z sugestią trenera chwytamy się z Trish za ręce i wchodzimy na bieżnię. Wokół słyszę rozmowy, kroki, brzęk różnego rodzaju sprzętów ustawianych przez ekipę techniczną. Trish mówi, że dalej, na środku bieżni, jest kałuża na tyle głęboka, że można się pochlapać – wyjaśnia, że to z zepsutego zraszacza. Uznaję to za potencjalną brednię i postanawiam pomyśleć o tym później. Poza tym bieżnia jest wyłożona gumą antypoślizgową, więc kałuże mnie nie martwią. Po przejściu jednego okrążenia zaczynamy truchtać. Ten koordynowany bieg i równomierne poruszanie rękami okazują się łatwiejsze, niż się spodziewałam. Główna trudność polega na odróżnieniu przypadkowych szturchnięć od celowych wskazówek. Po kilku okrążeniach zaczynamy instruować się na głos, więc już nie muszę zgadywać. Choć bardzo bym chciała pobiec szybciej, uznaję, że dziś jeszcze jest na to za wcześnie. Musimy zacząć od podstaw, poznać swoje ruchy przy lekkim truchcie. Już po niedługim czasie zaczyna nam iść zaskakująco dobrze, choć skarpetki mam całkiem przemoczone. Scott dołącza do nas na jedno okrążenie, ale jest dość niezręcznie, bo Trish ciągle przerywa rozmowę, żeby dawać mi wskazówki. W końcu Scott stwierdza, że nas zostawi, i się odłącza. Wyczuwam, że wolałby sam ze mną biec. A może tylko się łudzę. Gdy nas zostawia, Trish zabiera głos: – Jak Boga kocham, jeśli jeszcze raz go skrzywdzisz, zostajesz sama. Możesz sobie biegać z Pryszczatą Patricią. – Jason ci opowiadał, co się stało? Znasz całą historię?

– Tak, całą. Moim zdaniem to jakieś brednie. Jezu, przecież to było w gimnazjum. Wielkie rzeczy. Nie odpowiadam. Ciekawe, czy myślałaby tak samo w wieku trzynastu lat. Pewnie tak. To ja mam paranoję. – Czy on ci się podoba? – pytam. – Wszyscy lubią Scotty’ego. – Nie o to pytam. – Nie, nie podkochuję się w nim. – Na pewno? – A co, skoro tobie się podoba, to musi od razu podobać się wszystkim? – Nie. Po prostu uważam, że musi ci na kimś bardzo zależeć, skoro atakujesz ludzi tak, jak mnie zaatakowałaś. – Bronię tych, którzy sami się nie bronią. – Na pewno? – Co ty, jesteś papugą? Scotty jest miły, ale ja potrzebuję faceta z kręgosłupem. Kogoś, kogo nie będę musiała bronić. – O, wierz mi, on ma kręgosłup. – Chyba właśnie rozkminiamy, czemu ty chcesz mieć z nim dzieci, a ja nie. Śmieję się. Trish milczy. – Mówię poważnie. Jak znów coś mu zrobisz, to z nami koniec. Pozwalam jej mieć ostatnie słowo. Chyba właśnie na tym jej zależy. Robimy jeszcze kilka okrążeń, a potem ona musi iść – trenuje też bieg z przeszkodami, a trener właśnie zwołał zebranie, które szybko się nie skończy. Trish chwyta mnie za ramiona i obraca. – Teraz stoisz na wprost szatni – mówi i odbiega. Wkładam do ucha słuchawkę i dzwonię do Molly. – Hej – mówi. – Wiesz, że siedzę tu niedaleko, na trybunach? Przy linii pięćdziesiątego metra? I cię obserwuję? – Dobrze wiesz, że nie mam pojęcia, gdzie jesteś. Możemy iść? – Już skończyłaś? – Na dzisiaj tak. Ona ma inny trening. – Wiesz, tam na bieżni była taka kałuża. Ta, do której ciągle wbiegałaś.

– Tak. – Śmieję się. – Trish specjalnie mnie do niej kierowała, co? – Właśnie że nie. Kierowała cię tak, żebyś mogła ją ominąć… – Serio? – …A sama biegła przez najgłębszą część i opryskiwała cię jeszcze bardziej. Robiła, co mogła, żeby jak najbardziej cię zmoczyć. Znów się śmieję. – To ci nie przeszkadza? – Nie – odpowiadam. – Mam nadzieję, że dobrze się bawiła. – Chyba wszyscy na tym skorzystają. Nie mamy za dużo zadań, a trening Stockleya się przeciągnie. Posiedźmy trochę na słońcu. Pokieruję cię na trybuny. Skręć trochę w lewo. Skręcam. – Jeszcze trochę… dobra, teraz jesteś na wprost mnie, ale między nami stoją jacyś ludzie, więc poczekaj… – Mam lepszy pomysł. – Za bardzo rozpiera mnie energia, żeby siedzieć. Wkładam telefon z powrotem do wewnętrznej kieszeni szortów, żeby zwolnić ręce. Odwracam się od Molly. – Jeśli teraz pójdę prosto, będę z powrotem na bieżni? – Skręć trochę w prawo… jeszcze trochę… teraz. Zaczynam iść. – Mów mi „lewo” albo „prawo”, żebym mogła trzymać się środka i omijać ludzi. Jeszcze nie ustawili przeszkód do biegu, co? Droga wolna? – Nie, jeszcze nie. Przeszkód nie ma, są tylko ludzie. Chodzę dookoła bieżni. Po kilku okrążeniach ulepszamy naszą technikę – Molly mówi „środek”, „bok”, żebym mogła się przesunąć w kierunku środkowych albo zewnętrznych torów. Moje lewo i prawo ciągle się zmieniają, a jej nie, więc często się mylimy. Mówi też „prosto” i „zakręt” i ogólnie pilotuje mnie na głos, bo przecież nie musimy być cicho. Mija mnie kilku biegaczy. Wygląda na to, że wszyscy, którzy są na bieżni, biegną, a nie idą czy stoją, więc nie muszę nikogo wymijać – to oni wymijają mnie. – Prosto – mówi Molly. – Środek… środek, dobra, okej.

Zaczynam biec truchtem. – Rany, Parker! Środek… środek… bok… dobra. Jesteś pewna, że to… zakręt! Środek… środek… środek… bok… bok… Prawie dobrze… dobra, teraz prosto. Bok, bardziej w bok. Okej, dobra. Jezu, Parker! Stop! Zatrzymuję się. – Co jest przede mną? – Nic. Ale to jakieś szaleństwo. Nie chcę, żeby coś ci się stało. – Ja też nie. Dlatego mną kierujesz. – Lepiej, żebym tego nie robiła. To, że chcesz biegać, nie znaczy, że możesz mnie wciągać w swoje wariackie pomysły. Nie chcę, żebyś przeze mnie wleciała w płotek. – Dobra. To mnie tak nie kieruj. – Okej, w takim razie chodźmy stąd. – Nie, chodziło mi o to, że masz nie kierować mnie na płotki – mówię i znów zaczynam biec. – Parker! Nie odpowiadam. Po kilkunastu krokach w ciszy muszę się zatrzymać. – Molly? – Co ty wyprawiasz? – O co ci chodzi? – Jest mnóstwo rzeczy, które chciałabym zrobić, ale nie mogę. Czemu z tobą ma być inaczej? – Nie widzę, ale mogę biegać. Potrzebuję tylko wskazówek. To jak… wolny taniec. Jak nie masz partnera, to ludzie ci mówią, żebyś sobie kogoś znalazła, a nie, że nie możesz tańczyć. Jeśli nie chcesz być moim partnerem, w porządku – wiem, że siedzenie tam i dawanie mi wskazówek musi być strasznie nudne. Ale nie mów mi, że nie mogę biegać. – Przepraszam… po prostu mnie zaskoczyłaś. Dziwne, że boję się bardziej niż ty. – Mówiłam ci, że nie będzie ze mną łatwo. – Mam tylko nadzieję, że to całe bieganie… że biegniesz do czegoś, a nie od czegoś uciekasz.

– Ha, „nawet najmądrzejsi mędrcy nie wszystko wiedzą”. – To… to z Władcy pierścieni? – Prawda jest prawdą, niezależnie od tego, skąd pochodzi. Chyba i tak mam już dość na dzisiaj. W butach mi chlupie i muszę zmienić przemoczone skarpetki. Zaprowadzisz mnie do szatni? – Okej, zaraz schodzę. Jutro też będę musiała cię kierować? – Nie mogę cię do niczego zmuszać. Mam nadzieję, że jutro Trish będzie ze mną przez cały trening. Ale gdyby nie mogła, wtedy… ja, Parker Grant alias Świrnięta Sprinterka, niniejszym zwalniam Molly Ray z wszelkiej odpowiedzialności za kolizje i inne katastrofy, które mogą być rezultatem biegania na oślep wyłącznie z pilotażem przez telefon. Co ty na to? Rozłącza się. Słyszę, jak się do mnie zbliża i mówi: – Chyba na nic lepszego nie mogę liczyć.

Rozdział trzydziesty

Kilka kolejnych dni wypełnia mi znajoma rutyna – lekcje, lunche, nauka w bibliotece. Nikt nie przychodzi na nasz dyżur. Biegam o zwykłej porze, ale wstaję wcześniej i rozciągam się w pokoju zamiast na boisku, żeby słyszeć, jak Scott i Jason przebiegają przed moim domem. Scott i ja rozmawiamy normalnie na trygonometrii i na treningach. Trish twardo bierze udział w tych rozmowach, choć zachowuje się bardziej jak moja przyzwoitka albo raczej przyzwoitka Scotta. W piątek po zajęciach Molly odprowadza mnie do szatni, choć od wczoraj mam już nowiutką laskę. Potem Molly idzie na trybuny, a ja się przebieram. Przychodzi po mnie Trish i ruszamy na bieżnię. Dzień jest ciepły, a mnie rozpiera energia. Razem z trenerem uznaliśmy, że jeszcze przez kilka tygodni nie będziemy zawracać sobie głowy blokami startowymi czy nawet sprintem. Na razie wdrażamy się w coś, co on nazywa biegiem wiązanym: zamiast trzymać się za ręce, każda z nas ma w dłoni jeden koniec sznurówki. Do joggingu sznurek nie musi być tak krótki, ale sprint będzie wymagał pełnej synchronizacji, więc biegniemy ramię w ramię możliwie równym tempem. Zaczynam coraz lepiej poznawać układ bieżni, ale oczywiście nigdy nie będę w stanie przebiec jej sama – choćbym nie wiem jak skrupulatnie liczyła kroki, zakręty zawsze mnie przerastają. Moje ciało zapamiętuje jednak układ toru, tak że bieganie z przewodnikiem z dnia na dzień idzie mi coraz lepiej. Trish nie ma dziś treningu z przeszkodami ani biegu na tysiąc metrów – to jej dystans – więc możemy ćwiczyć tak długo, jak tylko chcemy. Dla niej to kiepska opcja – ja mogę biegać

w nieskończoność. Po kilkunastu okrążeniach pytam: – Gotowa, żeby trochę pobiegać? – Przecież to właśnie… Śmieję się. – To tylko jogging! Zrobiłyśmy może pięć kilometrów – nie wiem dokładnie, nie liczyłam – czyli znacznie więcej niż jej typowy dystans. Ale przy takiej prędkości powinna mieć jeszcze dużo siły. – Ja tylko steruję – mówi pełnym determinacji głosem. – Ty jesteś silnikiem. Zwiększam tempo, stopniowo, żeby utrzymać nasz rytm. Kiedy mijamy zakręt, przyspieszam, aż dobiegamy do kolejnego. Kiedy i ten zostaje w tyle, jeszcze dodaję gazu. To jest bieganie! Co prawda to wciąż nie mój sprint, ale całkiem porządna prędkość. Kolejny skręt jest trudniejszy, bo pokonujemy go z różną szybkością, a jeszcze nie przywykłyśmy do takiego tempa… – Annie! – woła Trish. – Annie, odsuń się! Biegnę, ufając, że Trish nas zatrzyma, jeśli okaże się, że nie damy rady kogoś wyminąć albo ktoś nie usunie się nam z drogi. Znów jesteśmy na prostej. Przyspieszam. – Gary!! – wrzeszczy Trish. – Na lewo! Słyszę zgrzyt włączanego megafonu i nad bieżnią roznosi się głos trenera Underhilla. – Niech wszyscy zwolnią tor trzeci i czwarty! Pomóżcie trochę Oberlander, dziewczyna nie wie, w co ręce włożyć. Bo musi trzymać mnie na sznurówce. Jakiś chłopak mówi: „O, cholera”, kiedy go wymijamy. Może to ten cały Gary, nie wiem. Na zakręcie Trish ciągnie mnie w lewo. Biegnę z maksymalną prędkością, jaką Trish jest w stanie osiągnąć w krokach na sekundę. Wiem to, bo kiedy jeszcze trochę przyspieszam, wybijamy się z rytmu i muszę zwolnić. Dobrze, że ona zawsze biegnie po mojej lewej, od wewnętrznej strony bieżni – dzięki temu na zakrętach musi mnie przyciągać, a nie popychać,

bo odległość, którą ma pokonać, jest nieco krótsza, co równoważy nieco moje szybsze tempo. Potem, kiedy zaczniemy trenować sprint, nie będziemy musiały przejmować się zakrętami, ale biegając po owalnej bieżni, nauczymy się synchronizacji w trudniejszych warunkach. – Więcej miejsca! – woła Trish, choć bardziej przypomina to ochrypły wrzask. Nie ma mowy, żeby dała się przegonić, nawet jeśli miałaby wyzionąć przy tym ducha. Wiem, że próbuje utrzymać mnie na torach, które zwolnił dla nas trener, co jest trudniejsze niż po prostu zwykły bieg. Na następnym zakręcie znów wypadam z rytmu, potykam się – nie jakoś bardzo – swoim ciężarem ciągnę za sznurek, ale Trish mocno się trzyma. Odzyskuję równowagę i znów wszystko jest okej. Lepiej niż okej. Biegam na bieżni! Skręcam! Jeszcze nigdy nie biegłam tak długo bez zatrzymywania. – Parker! – sapie Trish. – Musimy… przerwać… – Co się stało? Zwalnia, ja dostosowuję swoje tempo i w końcu się zatrzymujemy. – Wow, Parker! – woła z trybun Molly. Kilka osób zaczyna poklaskiwać. – Coś cię boli? – Może coś sobie naciągnęła? – Nie – odpowiada. – Potrzebuję… chwili przerwy… Kiedy słyszę, że nic jej nie jest, przytulam ją i podnoszę do góry. Ona się mnie chwyta, żeby nie spaść. Odstawiam ją i szepczę jej do ucha: – Dziękuję! – Za co? Jak opisać to fantastyczne uczucie? Mogę biec, ile chcę, i nie zatrzymywać się po każdych stu metrach, żeby skorygować kierunek. – Za to, że ze mną biegasz – mówię. – Chcesz chwilę posiedzieć? – Nie – odpowiada. – To znaczy tak… muszę iść do łazienki. – O, sorry. – Śmieję się. – Idź. Wiesz, gdzie mnie szukać. – Wracam za… minutę. No, może trochę więcej.

Trish się oddala, a ja zawiązuję nasz sznureczek wokół nadgarstka. Wyjmuję komórkę, wtykam sobie słuchawkę do ucha i dzwonię do Molly. Gdy w końcu odbiera, mój telefon jest już bezpiecznie schowany w kieszeni. – Gotowa? – pytam. – A dokąd poszła Trish? Myślałam, że w piątki nie ma nic innego. – Przerwa na siusiu. Ale ja nie chcę się wystudzić. Pokierujesz mnie? – Boże, serio? Myślałam, że dziś jestem bezpieczna. – Czemu? – Bo jestem głupia. Chociaż nie, nie jestem. Wiem, że nie chodzi ci o wystudzenie. Chcesz pobiec szybciej niż Trish. To jakieś szaleństwo. – Wcale tego nie chciałam. Ale… ale teraz chcę. – Super. – Jak wygląda sytuacja na bieżni? – Większość ludzi biegnie po wewnętrznych torach. – Czyli na zewnętrznych będę bezpieczna? Nie ma tam żadnego sprzętu ani nic takiego? – Nie, dziś jest czysto. – Gotowa? – Pamiętasz, że dziś masz na sobie opaskę z gwiazdkami? Jak wlecisz na barierkę, zobaczysz prawdziwe gwiazdy. – Wiesz, że możesz mi mówić nie tylko to, w którą stronę się przesunąć. Możesz mi też kazać zwolnić albo się zatrzymać, jeśli za bardzo się do czegoś zbliżę. – No dobra, to ruszamy, wariatko. Molly każe mi się obracać, aż staję twarzą do toru. Zamierzam przebiec jedno pełne okrążenie truchtem, żeby przyzwyczaić się do jej pilotażu. Na pierwszym zakręcie słyszę głos, którego nie rozpoznaję, a który mówi: „Co ona, do cholery, wyprawia”, kiedy przebiegam obok. W połowie kolejnej prostej łapię jeszcze kilka innych komentarzy, ale puszczam je mimo uszu. Chcę pobiec szybciej, ale nie wiem, czy

Molly będzie w stanie utrzymać mnie na torze. Przyspieszam powoli, żeby ustalić jej maksymalną prędkość. Na drugim zakręcie już nie potrafię ignorować reszty świata. Wokół słyszę chaotyczne okrzyki, ludzie wrzeszczą coś do siebie, ale nikt nie każe mi się zatrzymać. Molly instruuje mnie przez komórkę pewnym, spokojnym głosem: – Środek… środek… prosto… bok… okej, dobrze… Biegnę coraz szybciej… i szybciej… i szybciej… Znów rozlega się megafon. – Grant! Co… – Głos staje się słabszy, ale wciąż jest słyszalny, jakby trener odwrócił się od megafonu. – Jak ona to, do cholery, robi? Szybciej. Wchodzę w kolejny zakręt, starając się połączyć nogi z głosem Molly. – Środek… środek… okej… środek… bok… środek… okej. – Niech wszyscy zejdą z bieżni!! – wrzeszczy trener do megafonu. – Zróbcie jej miejsce! – Jeśli cała… bieżnia… jest wolna… – krzyczę do Molly w nadziei, że zwisający mi z szyi mikrofon zbierze mój głos – …przekieruj mnie… na… środkowe… tory. – Masz teraz mnóstwo miejsca. Trzymaj prostą, zaczynasz się przesuwać na środek… okej, teraz bok… bok… teraz dobrze. Zaraz będzie zakręt… Teraz, kiedy wiem, że trasa jest szeroka i pusta, a ja biegnę środkiem, mogę jeszcze przyspieszyć. Za zakrętem dodaję gazu. Boże, jest fantastycznie! Móc biegać i nie musieć stawać co dziesięć sekund! Czy pełnosprawni znają to uczucie? Czy gdybym nie była niewidoma, kiedykolwiek bym go doświadczyła? Wiedziałabym, jak to jest coś stracić, rozpaczać po stracie i niespodziewanie to odzyskać? Kolejny zakręt jest trudny: przy tej prędkości Molly niełatwo jest mnie pokierować, bo za bardzo się przesuwam. Próbuję to ograniczać i uznaję, że kiedy potrzebna będzie większa korekta, zacznie gwałtowniej wydawać polecenia. Na następnej prostej rozwijam maksymalną prędkość. Lecę!

Ludzie wiwatują i wrzeszczą: „Dawaj, Parker!!”, głównie z mojej lewej, czyli ze środka boiska, ale też z prawej, kiedy na prostych nogach mijam trybuny. Wychodzę z zakrętu i krzyk zamienia się w skandowanie: „PARKER! PAR-KER! PAR-KER!”. – Słyszę to z lewej i z prawej, i w uchu przez mikrofon Molly. – Bok… PAR-KER! Środek! PAR-KER! Środek! PAR-KER! Stop! Stop! Moja stopa ląduje na czymś, co nie jest ani bieżnią, ani gumą, ani trawą – znalazłam się całkiem poza bieżnią i z maksymalną prędkością lecę prosto na trybuny… – Stop! Stop! Stop!! – wrzeszczą ludzie naokoło, ale to głównie głos Molly przebija mi bębenek w uchu, kiedy wpadam na kogoś i razem zwalamy się na ziemię… …lecz uderzenie nie jest tak mocne, jak się spodziewałam. To nie była przypadkowa kolizja – ktoś mnie złapał, przewróciliśmy się razem i wylądowałam na nim. Nadgarstkami i kolanami szoruję o ziemię, głową walę w twardą klatkę piersiową, ale wszystko jest w miarę bezbolesne. Leżymy płasko i silne ramiona mocno mnie obejmują. W uchu słyszę ostry szept Scotta: – Co ty, kurwa, oszalałaś? Całuję go mocno w policzek. – Tak! Ludzie pomagają nam się pozbierać, co w moim przypadku wcale nie jest pomocne. Chyba muszę dodać regułę o tym, że niewidomym po upadku należy pozwolić wstawać samodzielnie. – Jakieś obrażenia? – Przed sobą mam trenera, który jest w połowie zatroskany, a w dwóch trzecich wkurzony. – Żadnych złamań. – Sprawdzam otarcia. Czuję gołe mięso, ale rany są suche, więc jeszcze nie krwawię. – Nigdy więcej tak nie rób! – Postaram się! – mówię ze śmiechem. – Nie chodzi mi o upadek! Tylko o ten szaleńczy bieg z pilotażem przez telefon, cholera jasna! Nie dopuszczą tego na zawodach, więc to i tak nie ma sensu. I jest idiotyczne!

I cudownie ekscytujące! – Jazda pod prysznic. Na dziś koniec. – Zaprowadzę ją – mówi Scott. – Dobra. A reszta: przedstawienie skończone. Wracać na bieżnię. Scott ciągnie mnie lekko za ramię – pewnie idziemy do sali gimnastycznej. Potem słyszę szybkie kroki, ktoś łamie Regułę numer dwa i miażdży mnie w mocnym uścisku. – Jesteś kompletną wariatką! – krzyczy mi do ucha Molly. – Przepraszam cię, Parker. Bardzo mi przykro. – A mnie nie. – Uwalniam się z jej objęć. – Jutro o tej samej porze? – Mowy nie ma! – wtrąca się Scott. – Co to, do cholery, miało być? Chciałaś się popisać przed przyjaciółmi? – Oczywiście, że nie. Molly… – Nie tylko przed Molly. Przed całą resztą. – Resztą? – Sarah… – Sarah tu nie ma. – Cześć, Parker – odzywa się Sarah. – Niezły sprint. – Sarah, co ty tu… – I Faith – przerywa mi Scott. – I Kennedy, i… – Faith? – Obecna – mówi znużonym głosem, którym stara się zamaskować troskę. – I Lilą – ciągnie Scott. – I… i…? – Sheilą Miller. Cześć. – Sheila? Co wy tu wszyscy robicie? Obserwujecie mnie? Czemu nic nie mówiliście? – Powiedziałam im, żeby przyszli popatrzeć, jak biegasz – tłumaczy Molly. – Pojawili się, jak już wystartowałaś, więc nie miałam jak ci dać znać. – Co się stało? – pyta Sheila. – Czemu wyleciałaś z tego zakrętu? – Wszyscy zaczęli krzyczeć i nie słyszałam już wskazówek Molly. Zorientowałam się, co się dzieje, i miałam się zatrzymać, kiedy

wpadłam na tego gościa. – Macham ręką w kierunku Scotta, który nadal mnie prowadzi, a reszta ciągnie się za nami jak rój pszczół. – Jak ci się udało wbiec przede mnie? – Latał tam i z powrotem na skos przez bieżnię – mówi Sarah. – Co? – Było wiadomo, że to nieuniknione – mówi Scott. – Zawsze czekałem po którejś stronie zakrętu. Gdybyś wypadła z bieżni, mogłem szybko podbiec i cię złapać. A było jasne, że wypadniesz. No i wypadłaś. Uśmiecham się. – Jesteś taki mądry. Pod stopami czuję beton, co oznacza, że jesteśmy już prawie w sali. – Kto jest mądry? – To Trish. – Podobno ja – mówi Scott poważnym głosem. – Bo tylko ja wiem, że tej tutaj nie wolno zostawiać samej. Musisz mieć ją na oku. – Co się stało? – pyta Trish. – Skąd te tłumy? Nikt nie odpowiada. Przynajmniej nie na głos. – Boże, Parker… – mówi Trish poirytowanym tonem. – Nie było mnie najwyżej pięć minut. Co może się wydarzyć w pięć minut?

Rozdział trzydziesty pierwszy

Przebieram się z powrotem w szkolne ciuchy – dużo łatwiej będzie mi wziąć prysznic w domu i włożyć od razu piżamę. Trish też rezygnuje z natrysku i wychodzi pierwsza. Dzwonię do Sheili i dowiaduję się, że czeka na mnie na parkingu, słuchając płyt w aucie. Proponuje, że po mnie przyjdzie, ale odpowiadam, że z laską sobie poradzę. Za kilka minut będę na miejscu. Przy wyjściu z sali gimnastycznej nagabuje mnie Scott: – Parker! – O, hej. Jeszcze tu jesteś? Co robisz w weekend? – Co? Nie wiem. Słuchaj… Nie możesz ciągle tak robić. – Jak? – Rzucać się w przepaść, bo wiesz, że ja zawsze cię złapię. Gdybym nie zdążył… Wylądowaliśmy trzy metry od trybun! Tym razem nie obyłoby się bez złamań. Albo czegoś znacznie gorszego! To… to nie fair. – Nie fair? – Zaczyna narastać we mnie złość. Ale jestem rozdarta: w głosie Scotta słychać wściekłość, lecz jest w nim coś jeszcze. Strach. – Nie możesz zakładać, że zawsze będę w pogotowiu. To nie jest moja rola. – Nie miałam nawet pojęcia, że tam jesteś. Wcale nie myślę, że twój codzienny jogging koło mojego domu oznacza, że śledzisz mnie cały czas – o Boże, nie jest tak, prawda? – Oczywiście, że nie… – A wiesz, że w tym tygodniu wracałam do domu pieszo, wygięłam laskę i utknęłam? Myślisz, że byłam zła, bo mnie nie uratowałeś?

– Nie wiedziałem… – Jasne, że nie. Robię, co chcę. To nie ma nic wspólnego z tobą. Nie rozumiem, czemu tak się tym martwisz. Przecież nie jesteśmy parą. – Ale i tak się martwię, że coś ci się stanie. – Nie wiem, czego ty ode mnie chcesz. Jestem ci wdzięczna, że mnie złapałeś, oczywiście, bardzo ci dziękuję. Ale nie powinieneś poczuwać się do żadnego obowiązku. – Ale się poczuwam. – Dlaczego? Cisza. – Bo nie widzę? – Jasne, że nie. – Na pewno? A gdyby do szkoły przyszła jakaś inna niewidoma osoba, za nią też byś biegał? Też byś ją chronił? – Nie musiałbym. Ilu jest niewidomych sprinterów? Śmieję się, ale on mi nie wtóruje. Boże, on jest taki… Jak ja kiedykolwiek zdołam się odkochać? – Pomyliłam się – mówię ze spokojem, który bardzo mnie cieszy. – Kochałam cię w zeszłym miesiącu i przez cały czas wcześniej. Po prostu wydawało mi się, że Scott, którego kocham, okazał się nieprawdziwy. Kochałam Scotta, którym, jak myślałam, byłeś, i nienawidziłam kogoś, kim według mnie się okazałeś. A potem odkryłam, że ten Scott, którego nienawidziłam, nie jest prawdziwy. Ciebie, prawdziwy Scotcie, nigdy nie przestałam kochać. Wow, niezły galimatias. Jak mam powiedzieć to jaśniej? Wewnętrzny spokój każe mi nie próbować. Zamiast wyjaśniać, mówię dalej: – Teraz to wszystko wydaje się trudne i skomplikowane, ale jakoś sobie poradzimy. Jesteśmy przecież dwójką najbardziej szczerych ludzi na świecie, prawda? – Prawda. – No to dokończ któreś ze zdań: „Tak, kocham cię, ale…” lub „Nie, nie kocham cię, ale…”. A potem będziemy działać. – To nie takie proste.

– Stąd dwa „ale”, żeby dodać wszelkie zawiłości. Musisz od czegoś zacząć. – Na tym właśnie polega problem. Kiedy twój tata mnie odesłał, byłem gotowy czekać, ale myślałem, że to będzie tydzień, dwa, góra miesiąc. A potem przyszły wakacje, miesiące mijały, aż w końcu po kilku tygodniach w liceum, w nowej szkole, gdzie już na siebie nie wpadaliśmy, oświeciło mnie. Nie chodziło o to, że się na mnie wściekasz. Odeszłaś. Bezpowrotnie. – Wiem… przepraszam. – Rozumiem to. Ale tak jak ty miałaś w głowie tego innego Scotta, który cię zdradził, ja miałem tę Parker, która w sekundę zniszczyła wieloletnią przyjaźń… i po prostu zniknęła bez słowa. Zaczynam płakać. Przynajmniej wewnętrznie, bo łzy wsiąkają mi w opaskę. Usilnie staram się oddychać normalnie. Nie dlatego, że chcę ukryć emocje – po prostu za żadne skarby nie chcę mu przerywać. – Czy kocham tę Parker? Mam wyrzuty sumienia, że ją skrzywdziłem, ale to jej zniknięcie… A teraz uznałaś, że zły Scott z twojej głowy nie jest prawdziwy, już go nie ma, a ja z powrotem jestem sobą… ale… Nie chce dokończyć. Ja też nie. – Ale ja nie jestem tą Parker z twojej głowy. – Nie mogę opanować drżenia w głosie. Samo mówienie przychodzi mi z trudem. – Tak, odcięłam się od ciebie. – No. – Ale ja… ja… Ja miałam tylko trzynaście lat! Jezu, nie powiem tego. On zasługuje na coś lepszego. I kogoś lepszego niż ja. Wcale się nad sobą nie użalam – to jest fakt. Brzydka, naga prawda. Dla tych, których kochasz, chcesz tego, co najlepsze. Udaje mi się stłumić szlochanie, ale on na pewno wie, że płaczę. Żadne słowa tu nie pomogą. Nie mogę nawet powtórzyć przeprosin i błagać go o wybaczenie. Nie chciałabym, żeby przebaczał komukolwiek, kto tak go potraktował.

– No więc… tak, to nie jest proste, prawda? Kiwam głową i staram się unieruchomić drżące ramiona. Słyszę jakiś szelest. – Ale jesteśmy przyjaciółmi. Proszę, mam coś dla ciebie. Zrobiłem to jeszcze w gimnazjum, zaraz po tym, jak to się stało. Chciałem ci to dać, jak do mnie wrócisz. Ostatnio znów zacząłem to ze sobą nosić, żeby jakoś to wszystko rozwiązać… Masz, daj rękę. Czuję na dłoni jakiś lekki metalowy przedmiot ze szpilką. Przypinka. Nie ufam swojemu głosowi na tyle, żeby zapytać Scotta, co tam jest napisane. Nagle jednak wyczuwam na plakietce jakieś nierówności – to brajl. Musiał wybić go w cienkim metalu jakimś gwoździkiem. Jeszcze zanim zaczynam czytać napis, wstrzymuję oddech. Wśród mnóstwa przypinek na mojej kamizelce żadna nie jest brajlem. Przylepiłam im z tyłu brajlowskie etykietki, żeby móc je rozróżnić. Ta od Scotta ma jednak brajla z przodu, jest pierwszą plakietką dla mnie, a nie dla reszty świata. Przejeżdżam palcami po napisie: „Zobaczyć nie znaczy uwierzyć”. Nie wytrzymuję. Zaczynam płakać i szlochać – nie histeryzuję, nie boję się, po prostu jest mi niesamowicie smutno. Mam wrażenie, że świat właśnie się kończy, a ja jestem zupełnie bezsilna. Scott bierze mnie w ramiona, a ja wtulam twarz w jego szyję. Upływa kilka minut, zanim to wszystko z siebie wyrzucę. On próbuje głaskać mnie po włosach, ale opaska mu to utrudnia, więc tylko mnie przytula. Uścisk może wiele powiedzieć, a w uścisku Scotta nie wyczuwam żadnej rezerwy. Nie wierci się, jak gdyby mógł trzymać mnie tak całe wieki. Nie miałabym nic przeciwko temu. Ale w końcu muszę go wypuścić. I robię to. Odzyskuję głos. – Nie możesz mi zaufać, bo ja ci nie zaufałam. To był największy

błąd w moim życiu. Już go nie powtórzę. Obiecuję. – No, teraz tak mówisz… – Po głosie poznaję, że smutno się uśmiecha. – Tak będzie. Mogę się pogodzić z tym, że już nie chcesz ze mną być. Ale nie z tym, że już nigdy mi nie zaufasz. Chcę ci to jakoś udowodnić… Tylko nie wiem jak. – Gdybyś musiała mi cokolwiek udowadniać, to nie byłoby zaufanie. – Nie, tak działa wiara. – Serce wali mi jak oszalałe na myśl o tym, co właśnie przyszło mi do głowy. – Zaufanie… wymaga dowodów. Cofam się o krok. – O co chodzi? – Jesteśmy sami? Nie ma tu nikogo? Chcę ci coś pokazać, coś, czego jeszcze nikt nie widział i nikt nie może zobaczyć. – Jesteśmy całkiem sami, ale do niczego się nie zmuszaj… – Chcę to zrobić. Na pewno nikt nas nie widzi? Jesteś pewny w stu procentach? – Nikogo tu nie ma, przyrzekam, ale… – Ciii – przerywam mu. Powoli podnoszę obie ręce i jednym szybkim ruchem zdejmuję opaskę. – Parker… Ocieram łzy z twarzy i spuszczam ręce. Otwieram oczy. Moje martwe, puste, bezużyteczne oczy. Nasłuchuję reakcji Scotta. Nie słyszę nic, nawet oddechu. Chyba go wstrzymuje. Ja na pewno. Czuję się tak, jakbym już nigdy miała nie oddychać. Właśnie tego najbardziej nienawidzę w swojej ślepocie. – Są zielononiebieskie – szepcze. – Jak morze. Mówi to czułym tonem. Chłonę go, powoli wciągając powietrze. – Wiem, że takie były. – Nadal są. I są piękne. – Taa, jasne – prycham. – Nigdy cię nie okłamałem.

Znów słyszę jego oddech. – Myślałem, że będziesz miała blizny. – Nie na zewnątrz. – Są piękne. Twoje oczy są piękne. Uśmiecham się. – To po mamie. Nos taty, oczy mamy. – Żałuję, że jej nie poznałem. – Ja też… polubiłaby cię. Cisza. No prawie, bo serce wali mi tak głośno, że słyszę je w uszach i wszędzie dookoła. – No to… w którą stronę patrzą? – pytam. Scott się śmieje, więc ja też. – A jakie to ma znaczenie? – Żadne, po prostu jestem ciekawa. Na co patrzą? – Hmmm, które? – Jezu, Scott! – Uderzam go w ramię i cieszę się, że trafiam prosto w biceps. – Na nic nie patrzą. To bez znaczenia. Zobaczyć nie znaczy uwierzyć. – Racja. – Uśmiecham się i podaję mu przypinkę. – Jest twoja. – Znajdź dobre miejsce. Skupiam się na jego rękach, które manipulują tuż pod moimi obojczykami. Kiedy kończą, znów zakładam na oczy opaskę z gwiazdkami. Robię to powoli, żeby odwlec to, co muszę powiedzieć… – Nie mam prawa o nic cię prosić, ale naprawdę nie mam wyjścia. – O co chodzi? – Jeśli mamy nie być parą, musisz przestać być dla mnie taki miły. – Czemu? Przecież jesteśmy przyjaciółmi… – Przebieganie co rano pięciu kilometrów, żeby sprawdzić moją trasę? Latanie w poprzek bieżni, kiedy biegnę? Gdybyś miał dziewczynę, najpierw uznałaby, że to urocze, jak pomagasz

niewidomej koleżance, ale potem zaczęłaby mieć ci to za złe. Pewne rzeczy robi się tylko dla swojej dziewczyny. Jeśli nią nie jestem, musisz przestać. – Ale ja… – Bardzo trudno mi o to prosić, bo uwielbiam twoją troskliwość, przepadam za nią… ale nie mogę jej przyjąć. Mówisz, że nie możemy być razem, a czasem zachowujesz się tak, jakbyśmy byli parą – nie mogę się na to zgodzić. Jeżeli mamy być tylko przyjaciółmi, proszę, przestań zachowywać się tak, jakbyśmy byli czymś więcej. Kiedy tak o mnie dbasz, to najpierw czuję się wspaniale – kładę ręce na piersiach – a potem tylko cierpię. Cisza. Chciałabym wypełnić ją słowami, ale się powstrzymuję. Jego kolej. – Nie mówię, że już nigdy nie możemy być razem – odzywa się w końcu. – Wiem tylko, że jeszcze na to za wcześnie. Nawet od tego kręci mi się w głowie. Omdlewam. – Przemyśl to. – Staram się mówić rzeczowym tonem i z zadowoleniem stwierdzam, że mi się udało. – A do tego czasu proszę, stój z boku, jedz popcorn i przyglądaj się moim wypadkom jak cała reszta. Mogę się potłuc i połamać, ale przeżyję. Scott rechoce. – Z tobą nic nie jest proste. Uśmiecham się. – Nie wszystko się zmienia. – Ile mam czasu? Żeby to przemyśleć? – Ile chcesz, pod warunkiem że będziesz utrzymywał odpowiedni dystans. – Macham niedbale ręką. – Nie ustawia się do mnie ogonek facetów, prawda? Znów się śmieje. – A powinien. – No widzisz, właśnie z taką gadką musisz przestać. – Wyjmuję z torby nową laskę i rozkładam ją. – Komplementy i flirtowanie przekraczają granicę. Muszę iść. Sheila pewnie się zastanawia, gdzie się podziałam.

– Odprowadzę cię… – Nie, zostań. – Daj spokój. Często odprowadzam przyjaciół na parking. To nic specjalnego. – Ale ja potrzebuję większego dystansu, okej? – Przy tych słowach głos trochę mi się łamie. – Żebym za każdym razem, kiedy się zbliżysz, nie ekscytowała się, że zaraz zmienisz zdanie co do związku. Właśnie o to cię proszę. Tego potrzebuję. Nie zbliżaj się, chyba że naprawdę tego chcesz. Inaczej tego nie wytrzymam. Proszę cię. Boże, tylko się nie rozbecz. – Okej. Żadnego specjalnego traktowania, chyba że to ma znaczyć coś więcej. Obiecuję. – Dziękuję. Muszę iść. Chyba nieźle sobie poradziłam – na koniec byłam dowcipna, bystra, silna. Ale teraz muszę odejść. Nie żeby dodać scenie dramatyzmu, ale dlatego, że głos już bardzo mi się łamie, a w środku ogarnia mnie rozpacz. Wiem, że jeśli Scott zdecyduje się tylko na przyjaźń, jakoś to przetrwam i się pozbieram, ale to później… dużo później. Teraz w opaskę znów wsiąkają mi łzy, a w klatce piersiowej czuję ucisk. – Widzimy się jutro! – woła za mną. Macham do tyłu wolną ręką. – No, chyba że zobaczę cię wcześniej.

Rozdział trzydziesty drugi

W sobotę rano budzę się przed budzikiem. Naciskam syntezator i Stephen Hawking informuje mnie, że jest piąta trzydzieści. Przypominam sobie, że zaraz po tym, jak straciłam wzrok, jakieś dzieciaki pytały mnie, skąd wiem, że się obudziłam, skoro nie mogę otworzyć oczu. Mogłam się wtedy domyślić, z czym przyjdzie mi się zmagać. Otwieram okno i czuję rześkie powietrze, takie jak przez ostatnich kilka tygodni, tyle że trochę chłodniejsze. Wybieram strój do biegania i hachimaki. Opaskę z boskim wiatrem zwykle zostawiam na niedzielę z Peteyem, ale dziś zdecydowanie mam ochotę ją założyć. Tak jak przedtem rozciągam się w pokoju, ale za oknem nie słyszę żadnych kroków. Kończę rozgrzewkę i naciskam syntezator na budziku. Piąta pięćdziesiąt trzy. Czekam do szóstej, ale nadal nic nie słyszę. Scott dotrzymuje więc naszej nowej umowy. Jestem sama. Podchodzę do drzwi i przypominam sobie, że nadal wisi tam tabelka z gwiazdkami. Odpinam ją, zgniatam i upycham do kosza. Wyjmuję z szuflady buteleczkę po lekach, w której trzymam gwiazdki, i ona też ląduje w koszu. Robię to tylko dlatego, że już nie chcę cię tak pamiętać. Co wieczór wyjmowałam gwiazdkę z tej durnej butelki i nigdy nie przyszło mi do głowy, jakie to makabryczne. Myślałam, że to mi pomaga o tobie nie zapomnieć, ale tak naprawdę tylko sączyłam sobie truciznę. Równie dobrze mogłam trzymać wodę przy łóżku w tej samej butelce, z której mama tamtego wieczoru wypiła całe wino. Niesamowite, że ludzie mogą być aż tak ślepi – w ogóle nie zdawać sobie sprawy z tego, co jest dla nich dobre, a co złe, co jest prawdziwe, a co nie, co jest tajemnicą,

a czego po prostu jeszcze nie wiedzą. Aha, i ta Reguła Nieskończoność, ta o braku drugich szans, którą dodałam po zerwaniu ze Scottem? Usunęłam ją z listy. Reguł i tak powinna być skończona liczba. Nie wiem, co ja sobie w ogóle myślałam. Teraz chochlik w mojej głowie każe mi się martwić, że na chodniku mogą być jakieś przeszkody. Co jest idiotyczne, bo przez ostatnie trzy miesiące nie wiedziałam, że ktoś sprawdza moją trasę, i jakoś się tym nie przejmowałam, nawet po potencjalnym zderzeniu z vanem. Ale teraz wiem, że Scott mnie pilnował, i sama myśl o tym, że dziś rano go nie było… Cholera, tato, czemu musimy żyć z chochlikami w głowach? Jeśli kiedykolwiek się dowiesz, daj mi znać… podprogowo czy coś. Albo we śnie… Bo nie mogę już tak z tobą rozmawiać. Myślałam, że w ten sposób cię wspominam, ale tak naprawdę nie chciałam pozwolić ci odejść. Muszę rozmawiać z ludźmi, którzy mnie słyszą i mogą odpowiedzieć, będą się śmiać, kiedy ich rozśmieszę, i besztać mnie, jak zrobię coś głupiego. Próbuję robić wszystko sama, ale z innymi idzie mi dużo lepiej, a – jak na ironię – większości tego, co uważam za swoją niezależność, nauczyłam się od ciebie. Choć odszedłeś o wiele za wcześnie, nauczyłeś mnie tyle, że wystarczy mi na całe życie. I już nie martwię się tym, co mogło się wydarzyć tamtej nocy. Cokolwiek się wtedy stało, przez poprzednich szesnaście lat dostałam od ciebie tyle dobroci, że nic bym w nich nie zmieniła. Dziękuję ci, zwłaszcza za to, że przez dziewięć lat pomagałeś mi żyć w ciemności. Tato, tyle dla mnie zrobiłeś, że zawsze będę cię pamiętać. Zawsze będę cię za to kochać. Zatrzymuję się pod schodami. Tata nie śnił mi się już od kilku tygodni. Oczywiście to nie jest moja preferowana forma odwiedzin, ale lepsze to niż nic. Z cichymi monologami koniec, ale chciałabym go jeszcze zobaczyć. Wychodzę z domu, zamykam drzwi na klucz i wsuwam go do skarpetki. Nadal martwię się trasą… Nie, nie mogę zacząć się teraz bać. Powiedziałam Scottowi, że sama zadbam o bezpieczeństwo, więc muszę się pozbierać, a przynajmniej spróbować. Jeśli na chodniku stoi van, muszę być

sprytniejsza i jakoś sobie z tym poradzić. Biegnę truchtem z wyciągniętą do przodu ręką. Lekko zginam ją w łokciu, żebym w razie uderzenia mogła ją bezpiecznie opuścić, skulić ramię i ochronić głowę przed ewentualnym upadkiem. Robię tak tylko na chodniku, na boisku pobiegnę normalnie. Czuję się dziwnie, będę musiała się przyzwyczaić, ale to na pewno jest bezpieczniejsze. A przynajmniej mniej ryzykanckie. Zatrzymuję się przed skrzyżowaniem. Słyszę tylko kilka ptaków, więc przebiegam przez ulicę, nadal z wyciągniętą ręką, bo istnieje minimalne ryzyko, że ktoś zaparkował na przejściu i od wczoraj nie został jeszcze odholowany. Poza tym ćwiczę nową strategię. Dobiegam do ogrodzenia, skręcam w prawo, robię czternaście kroków i wchodzę przez dziurę, jak zwykle nie dotykając ostrej siatki. Klik. Zamieram. Po drugiej stronie boiska rozlegają się dźwięki Grease. Tym razem nie włączył muzyki wcześniej i nie czeka kilka przecznic dalej. Właśnie usłyszałam kliknięcie. Uśmiecham się. Próbuję przestać, ale potem przestaję próbować, bo niby czemu miałabym się nie uśmiechać? Przypominam sobie, co mi powiedział, kiedy poprzednim razem się tu spotkaliśmy. I choć może robię sobie nadzieję za wcześnie, przynajmniej teraz Scott tutaj jest. Boisko Gunthera nigdy nie było bezpieczniejsze. Pytanie brzmi: mam zacząć biegać jak zwykle czy podejść i udawać wyluzowaną? Boże, co się ze mną dzieje? Uciszam chochlika w głowie i zaczynam biec truchtem… przyspieszam… biegnę sprintem… Jak szybko jestem w stanie pobiec? Na co naprawdę mnie stać? Czas sprawdzić. KONIEC

Podziękowania

Dziękuję swojej agentce, Jennifer Weltz z JVNLA za życzliwość, spokój, cierpliwość i za to, że nigdy mi niczego nie odpuszcza. Jestem wdzięczny również Tarze Hart, która wtajemniczyła mnie w mnóstwo szczegółów. Podziękowania kieruję do Pam Gruber, mojej redaktor z LBYR, która natychmiast zrozumiała Parker i pomogła mi lepiej opowiedzieć jej historię. Dziękuję też głównej adiustatorce Barbarze Bakowski, redaktor prowadzącej Annie McDonnell, adiustatorce Ashley Mason i korektorce JoAnnie Kremer za pomoc w tworzeniu narracji z punktu widzenia Parker. Wyrazy wdzięczności należą się również Liz Casal, która wspaniale zaprojektowała książkę. Alvinie Ling, Farrin Jacobs, Shawn Foster, Victorii Stapleton, Kristin Dulaney i Leslie Shumate dziękuję za dodawanie mi otuchy podczas tego całego ekscytującego przedsięwzięcia. Chcę podziękować również Megan Tingley, Andrew Smithowi, Dave’owi Epsteinowi odpowiedzialnym za promocję oraz wszystkim wspaniałym pracownikom LBYR, którzy uwierzyli w Parker Grant. Dziękuję Jonowi Horsleyowi za to, że na swoim przykładzie pokazał mi, jak ważne w książkach są pojedyncze sceny, nie tylko postacie i fabuła. Podziękowania kieruję do Andrew Trapaniego, który znalazł mi idealnego agenta, i Suzanne Pertsch, dzięki której zmieniłem sposób myślenia i zyskałem wiele nowych możliwości. Dziękuję Frederickowi Hamptonowi, który był moją Sarah Gunderson (a czasem pozwalał mi być swoją). Gdybym spisał listę ludzi, którym coś w życiu zawdzięczam, byłbyś na pierwszym miejscu. Jestem wdzięczny również Susan za nieprzebraną miłość,

wsparcie i słowa zachęty, Shannon (cześć, Słoneczko!) i Rachel (mojej dyżurnej insiderce), które pokazały mi, jaki powinien być świat. Dziękuję też Jake’owi (który jest moim bohaterem) i Jamesowi (który wcale nie przypomina Peteya… no, może troszeczkę…). To dzięki Wam uwierzyłem, że marzenia wkrótce się spełnią. Serdeczne podziękowania kieruję też do mamy, która zawsze we mnie wierzyła, i do Ciebie, tato – za wszystko, co dla mnie zrobiłeś (długo by wymieniać). Dziękuję też Tobie, drogi czytelniku, za to, że przeczytałeś historię Parker. Cieszę się, że poświęciłeś jej czas.

Przypisy

1

W Stanach Zjednoczonych większość miast ma plan oparty na regularnej kratce równoległych i prostopadłych przecznic (przyp. tłum.).

Dziękujemy panu Rafałowi Kanarkowi, pracownikowi Polskiego Zwią zku Niewidomych, za przygotowanie napisów w alfabecie Braille’a. Przekład: Dorota Malina Redakcja: Julia Celer Korekta: Beata Wójcik, Jolanta Gomółka Projekt okładki: Tomasz Majewski Fotografia wykorzystana na I stronie okładki: © Łukasz Wierzbowski / Moment Select / Getty Images Układ typograficzny, łamanie: Anna Hegman Grupa Wydawnicza Foksal Sp. z o.o. 00-391 Warszawa, al. 3 Maja 12 tel./faks (22) 646 05 10, 828 98 08 [email protected] www.gwfoksal.pl ISBN 978-83-280-4474-6 Skład wersji elektronicznej: Michał Olewnik / Grupa Wydawnicza Foksal Sp. z o.o. i Michał Latusek / Virtualo Sp. z o.o.