Gabaldon Diana Lord John i sprawa osobista

Diana Gabaldon

Lord John i sprawa osobista

Dla Margaret Scott Gabaldon i Kay Fears Watkins, wspaniałych babci moich dzieci

Drodzy Czytelnicy Powinnam Was ostrzec, że niniejsza książka powstała przez przypadek. Sądziłam, że piszę opowiadanie o lordzie Johnie Greyu – jednym z moich ulubionych bohaterów z serii Outlander. Tymczasem okazało się, że... lord John miał inne plany. Pracowałam wówczas nad kolejną „wielką powieścią", której bohaterami są Jamie i Claire. Jednocześnie przygody lorda Johna w Londynie w 1757 roku ewoluowały, a z każdą następną stronicą intryga komplikowała się i stawała bardziej wciągająca. Powieść, której akcja rozgrywa się po tym, jak lord John opuścił Jamiego Frasera w Helwater, częściowo rozgrywa się w czasach serii Outlander, jednak jej akcja nie odnosi się do wydarzeń opisywanych w tamtych powieściach. Mam nadzieję, że spodoba Wam się ta podróż przez ciemne uliczki Londynu, gdzie spotkać można szkockie prostytutki, szkopów z pióropuszami, nieuczciwych sierżantów, irlandzkich aptekarz}', szpiegów-transwestytów i... samego lorda Johna. Slainte mbath! Diana PS Jeśli czytaliście powieści z serii Outlander, wiecie zapewne, że Slainte mhatb! oznacza po gaelicku „na zdrowie". (Zazwyczaj zwrotu tego używa się, pijąc whisky, i jeśli zamierzacie to czynie podczas czytania tej książki, nie mam nie przeciwko temu. Myślę, że lord John byłby tego samego zdania).

Podziękowania Podczas wywiadów często jestem pytana o liczbę asystentów zbierających dla mnie informacje. Odpowiadam: nie mam ani jednego asystenta. Sama czytam wszystkie materiały źródłowe, ponieważ nie wiedziałabym nawet, z jakim pytaniem do takiego asystenta należy się zwrócić. Równie dobrze jednak mogłabym odpowiedzieć: mam ich setki – ponieważ tak wiele sympatycznych osób nie tylko odpowiada na moje pytania, ale z własnej inicjatywy dostarcza informacji, o które nie śmiałabym zapytać. Chciałabym teraz wymienić osoby, które okazały się szczególnie pomocne przy pracach nad niniejszą książką. Są to: ... Karen Watson z Głównego Urzędu Ceł Jej Królewskiej Mości, która poświęciła dużo czasu na „poszukiwania detektywistyczne" w różnych londyńskich archiwach, aby zbadać wiarygodność posunięć lorda Johna. Jednocześnie okazała się wyjątkowo pomocna przy wyszukiwaniu właściwego kontekstu rozgrywek politycznych oraz podsuwała malownicze szczegóły, takie jak posąg Karola II. W niektórych wypadkach pozwoliłam sobie na drobne odstępstwa od przekazanych mi przez Karen informacji o kompetencjach londyńskiej policji, była to jednak wyłącznie moja inicjatywa. ... John L. Myers, który bezwiednie dał początek temu wszystkiemu, posyłając mi książkę o duńskich i angielskich homoseksualistach. ... Laura Bailey (i jej towarzyszki) za udzielenie wskazówek dotyczących osiemnastowiecznych ubiorów. ... Elaine Wilkinson, która nie tylko pozytywnie zareagowała na moje błaganie o „czerwień niemiecką", ale odkryła także istnienie zamku Georgen i rodziny zu Egkh i Hungerbach. Josef, jego zamek oraz wino Schlicher istniały naprawdę, natomiast nagannie prowadzący się bratanek jest już owocem mojej wyobraźni. (Nawiasem mówiąc, schlicher znaczy „błyskotliwy" albo „iskrzący się"). ... Barbara Schnell, moja cudowna niemiecka tłumaczka, która wniosła cenne uwagi dotyczące sposobu zachowania Stephana von Namtzena oraz nazwisko „Mayrhofer", a także niemieckie wyrażenie będące odpowiednikiem słowa „zadbany". Russell Galen i Danny Baror, moi agenci literaccy, dowiedziawszy się, że napisałam opowiadanie o lordzie Johnie, spytali o jego długość. Kiedy im odpowiedziałam, wymienili spojrzenia i powiedzieli jednocześnie: – Zdajesz sobie chyba sprawę, że taka jest właśnie objętość normalnej książki? I dlatego niniejsza historia została zawarta w książce, choć nie zamierzam utrzymywać, że jest ona „normalna". Przypuszczam, że niespecjalnie.

Rozdział 1 W którym najpierw uczymy się oszukiwać Londyn, czerwiec Dżentelmenów

1757

roku,

Stowarzyszenie

Angielskiego

Befsztyka,

Klub

Była to jedna z tych rzeczy, których człowiek wolałby nie widzieć. Bo gdyby nie zobaczył, życie stałoby się znacznie prostsze. Rzecz sama w sobie nie była w zasadzie szokująca. Lord John Grey widywał już gorsze, mógł to uczynić nawet teraz – wystarczyłoby wyjść z siedziby Befsztyka na ulicę. Kwiaciarka, od której w drodze do klubu kupił bukiecik fiołków, miała na odwrocie dłoni sączącą się otwartą ranę. Odźwierny, weteran wojen w obu Amerykach, nosił na twarzy siną szramę po tomahawku, ciągnącą się od szczęki aż po włosy na głowie i przecinającą pozbawione gałki oko. Tymczasem owrzodzenie na przyrodzeniu czcigodnego Josepha Trevelyana było zupełnie niewielkie. Można by rzec: dyskretne. – Płytsze niż studnia, węższe niż drzwi – mruknął pod nosem Grey. – Ale, do ciężkiej cholery, to zupełnie wystarczy. Wyszedł zza parawanu i przyłożył fiołki do nosa. Ich zapach w żaden sposób nie zdołał przyćmić woni pisuaru. Był początek czerwca i w Befsztyku, podobnie jak we wszystkich podobnych londyńskich przybytkach, rozchodził się zapach piwa przemieszany z cierpką wonią moczu. Trevelyan wyszedł zza parawanu przed lordem Johnem, nieświadomy jego odkrycia. Sir Joseph stał teraz w drugiej izbie pogrążony w rozmowie z lordem Hanleyem i niejakim Pittem. Stanowił uosobienie dobrego smaku i rzeczowej elegancji. Jego klatka piersiowa jest zbyt drobna, pomyślał nieprzychylnie Grey, choć purpurowo-brązowe szaty Trevelyana znakomicie skrywały szczupłość sylwetki ich właściciela. Do tego nogi miał jak patyki. Lord John krytycznie obracał w dłoni bukiecik, jakby sprawdzał, czy nie zwiędnął, i spod przymrużonych powiek patrzył na mężczyznę. Był bystrym i dyskretnym obserwatorem, choć teraz właściwie tego żałował. Gdyby nie to, nie stałby przed dylematem. Odkrycie, że znajomy cierpiał na francuską chorobę, zazwyczaj nie niosło z sobą żadnych konsekwencji prócz pewnego obrzydzenia w najgorszym wypadku lub współczucia w najlepszym. Stanowi takiemu towarzyszyła błoga świadomość, że człowiek sam nie jest zarażony. Niestety, czcigodny Joseph Trevelyan to nie tylko znajomy z klubu, była z nim zaręczona kuzynka Greya. Służący powiedział coś do lorda Johna, a on odruchowo podał mu bukiecik. Potem machnął ręką i rzekł: – Nie, za wcześnie na posiłek. Zaczekam na pułkownika Quarry'ego. – Tak jest, milordzie.

Trevelyan przyłączył się do swoich kompanów przy stole w drugiej izbie. Na jego chudej twarzy pojawił się szeroki uśmiech – widocznie Pitt opowiedział dowcip. Grey nie mógł już dłużej stać w miejscu i wilkiem patrzeć na tego człowieka. Zawahał się, gdyż nie był pewny, czy należy iść do palarni i tam zaczekać na Quarry'ego, czy też raczej skierować się do biblioteki. W tej samej chwili do środka wszedł Malcolm Stubbs, porucznik z jego pułku, który pozdrowił go zaskoczony i najwyraźniej uradowany jego widokiem. – Majorze Grey! Cóż pana tutaj sprowadza? Sądziłem, że zawsze bywa pan w Klubie White'a. Czyżby znudziła się panu polityka? Stubbs był nie wyższy od Greya, ale za to dwukrotnie od niego szerszy w pasie. Miał szeroką twarz cherubina, duże niebieskie oczy i sposób bycia, którym zaskarbiał sobie sympatię podwładnych – choć niekoniecznie przełożonych. – Witaj Stubbs. – Grey uśmiechnął się pomimo wewnętrznego niepokoju. Często widywali się poza służbą, ale nie byli bliskimi przyjaciółmi. – Myli mnie pan z moim bratem Halem. Karciane hocki-klocki wigów to jego działka. – Karciane hocki-klocki wigów? To niezłe, Grey, naprawdę niezłe! Muszę to zapamiętać, żeby powtórzyć staremu. „Stary", czyli ojciec Malcolma Stubbsa, baronet, sympatyk wigów, bywał w Klubie Whitea równie często jak brat lorda Johna. – Zatem jest pan członkiem tego klubu? czy tylko gościem, jak ja? – spytał Stubbs, odzyskując równowagę po ataku wesołości. Zatoczył wkoło ręką, wskazując biało nakryte stoły i pełnym szacunku spojrzeniem obrzucając rząd karafek ustawionych przez służbę na kredensie. – Członkiem. Trevelyan uprzejmie skinął głową w stronę księcia Gloucester, który odwzajemnił powitanie. Chryste, Trevelyan rzeczywiście znał wszystkich. Z pewnym trudem Grey skupił uwagę na Stubbsie. – Dziadek zaraz po moim urodzeniu zapisał mnie do Befsztyka. Od siódmego roku życia, kiedy to podobno w człowieku zaczyna kiełkować rozum, przyprowadzał mnie tutaj na środowe lunche. Wyjazdy zagraniczne odzwyczaiły mnie od tego, jednak zawsze tutaj wpadam, kiedy jestem w Londynie. Służący pochylał się nad Trevelyanem z karafką porto. Grey rozpoznał znak wytwórcy, złotem wytłoczony na szyjce. San Isidro, sto gwinei za beczułkę. Bogaty, z koneksjami i... syfilityk. Cholera, co począć z tą historią? – Pański towarzysz jeszcze nie przyszedł? – Grey trącił Stubbsa. – W takim razie może wypijemy po jednym w bibliotece? Ruszyli korytarzem po przyjemnie wydeptanym dywanie, prowadząc niezobowiązującą rozmowę. – Po co ten wyszukany strój? – spytał Grey, pstrykając palcami w galon na ramieniu Stubbsa. Żołnierze zazwyczaj nie przepadali za Befsztykiem. Choć niektórzy oficerowie z jego pułku odwiedzali ten klub, rzadko pojawiali się w pełnym umundurowaniu, jeśli później nie

czekały ich jakieś obowiązki. – Odwiedzam wdowę – odparł Stubbs nieco zrezygnowany. – Nie będę miał już czasu, żeby się przebrać. – Tak? A kto zginął? – Odwiedziny u wdów były oficjalną wizytą, którą składało się rodzinom żołnierzy, aby złożyć kondolencje i dyskretnie wypytać o stan finansów. Jeśli mąż był zawodowym żołnierzem, wdowa mogła liczyć na pomoc finansową od przyjaciół i bezpośrednich przełożonych zmarłego. Przy odrobinie szczęścia uzbierała się suma wystarczająca na godny pochówek. – Timothy O’Connell. – Naprawdę? Co mu się stało? O’Connell był Irlandczykiem w średnim wieku, opryskliwym, lecz ze wszech miar dobrym żołnierzem. Służył przez całe życie, a na stopień sierżanta zapracował godną szacunku umiejętnością wprawiania podwładnych w stan najwyższego przerażenia. Była to umiejętność, której Grey zazdrościł mu jako siedemnastoletni młodszy oficer i która nawet teraz, po dziesięciu latach, nadal wzbudzała szacunek. – Zginął przedwczoraj w bójce ulicznej. Grey uniósł brwi. – To musiała być jakaś jatka. Chyba że wzięli go z zaskoczenia. Jestem przekonany, że O’Connell wygrałby nawet nieuczciwą bójkę. – Nie znam szczegółów. Zamierzam spytać o to wdowę. Siadając na jednym ze starych, wygodnych foteli w bibliotece, Grey skinął na służącego. – Brandy. A dla pana, Stubbs? Tak, prosimy o dwie brandy. I zawiadomcie mnie, jeśli przyjdzie pułkownik Quarry. – Dzięki, stary druhu. Proszę wpaść kiedyś do mojego klubu, też zaproszę pana na drinka. – Stubbs odpiął bogato zdobiony rapier i podał go służącemu. – Nawiasem mówiąc, widziałem przed kilkoma dniami pańską kuzynkę – rzekł, sadowiąc na fotelu pośladki pokaźnych rozmiarów. – Ładna dziewczyna. Wygodny ten fotel – dodał z namysłem. – Istotnie. Którą kuzynkę ma pan na myśli? – spytał Grey ponuro. Miał wiele kuzynek, lecz tylko dwie z nich mogły przypaść Stubbsowi do gustu. Rozmowa zaczynała zmierzać w nieodpowiednim kierunku. – Nazywa się Pearsall – rzekł wesoło Stubbs, potwierdzając przypuszczenia Greya. – A na imię ma chyba Olivia, prawda? Czy to ona jest zaręczona z sir Trevelyanem? Wydawało mi się, że przed chwilą widziałem go w sąsiedniej izbie. – Zgadza się – odparł krótko Grey, nie chcąc w tej chwili rozmawiać o sir Josephie. Stubbs potrafił być jednak dociekliwym rozmówcą i niczym dwudziestopudowe działo na stromym zboczu trudno było go zepchnąć z kursu. Toteż Grey musiał wysłuchać licznych uwag na temat przedsięwzięć Trevelyana oraz jego pozycji społecznej – o czym i tak był znakomicie poinformowany. – Pojawiły się jakieś nowe wieści z Indii? – spytał po jakimś czasie z pewną desperacją.

Ten gambit zadziałał. Cały Londyn wiedział, że Robert Clive usiłował pokonać bengalskiego nababa, a Stubbs miał brata w piechocie, w 46. pułku, który właśnie pod dowództwem Clive'a oblegał Kalkutę. Toteż mógł podzielić się wieloma makabrycznymi szczegółami walk, które nie trafiły jeszcze na łamy gazet. – W jednym miejscu umieszczono tak wielu brytyjskich więźniów, że kiedy umierali z gorąca, nie było gdzie chować zwłok. Toteż żywi musieli tratować martwych. Mówił mi także – w tym miejscu Stubbs rozejrzał się i zniżył głos – że niektórzy nieszczęśnicy z pragnienia postradali zmysły i pili krew tych, którzy umarli. Podcinali im gardła lub nadgarstki, wypijali krew i porzucali wyssane ciała. Bryce mówił, że kiedy ich stamtąd wyciągnęli, nie mogli zidentyfikować połowy zwłok... – Myśli pan, że też tam pojedziemy? – przerwał mu Grey. Dopił brandy i skinął na służącego, mając nadzieję, że całkowicie nie straci apetytu na lunch. – Nie wiem. Możliwe. Chociaż w zeszłym tygodniu słyszałem plotki, że raczej wyślą nas do Ameryki. – Stubbs zmarszczył brwi i pokręcił głową. – Trudno wybierać między Hindusami a Indianami z plemienia Mohawk, to wszystko zwierzęta. Jednak moim zdaniem w Indiach człowiek ma znacznie większą szansę na odznaczenie. – Jeśli przeżyje pomimo upału, owadów, jadowitych węży i dyzenterii – zauważył Grey i na chwilę przymknął oczy. Promienie słoneczne padające przez otwarte okno muskały twarz balsamicznym, łagodnym ciepłem angielskiego czerwca. W najbliższym czasie pułk miał zostać przeniesiony, toteż spekulacjom i plotkom nie było końca. Francja, Indie, amerykańskie kolonie... A może jedno z księstw niemieckich, Praga albo front rosyjski? Indie Zachodnie? Wielka Brytania toczyła z Francją wojnę na trzech kontynentach, w takich czasach dobrze być żołnierzem. Na uprzejmej rozmowie, na którą składały się podobne spekulacje, zszedł im cały kwadrans, a Grey mógł wreszcie powrócić do rozmyślań o konsekwencjach swego odkrycia. Gdyby sprawy potoczyły się zwykłym torem, problem z Trevelyanem spadłby na Hala. Ale starszy brat lorda Johna przebywał teraz we Francji, Grey nie mógł się z nim skontaktować i tym samym to na nim spoczywała odpowiedzialność. Małżeństwo Trevelyana i Olivii Pearsall miało zostać zawarte za sześć tygodni. Należało działać, i to szybko. Być może powinien skonsultować tę sprawę z Paulem lub Edgarem – jednak żaden z jego przyrodnich braci nie obracał się w wyższych kręgach towarzyskich. Paul siedział na wsi w swojej posiadłości w Sussex i nie ruszał się z domu dalej niż do najbliższego miasteczka, w którym odbywał się targ. Natomiast Edgar... Nie, Edgar nie okazałby się pomocny w takiej sprawie. Jego metoda na jej „dyskretne" rozwiązanie polegałaby na wychłostaniu Trevelyana końskim batem na schodach Westminsteru. Odźwierny oznajmił o przybyciu pułkownika Quarry'ego, co położyło kres tym rozmyślaniom, przynajmniej na pewien czas. Wstając, Grey dotknął ramienia Stubbsa. – Proszę przyjść po mnie po obiedzie, dobrze? – rzekł. – Pójdę z panem do wdowy, jeśli nie ma pan nic przeciwko temu. O’Connell był dobrym żołnierzem.

– Naprawdę? To miło z pańskiej strony, Grey. Dziękuję. – Stubbs rzeczywiście wyglądał na wdzięcznego. Składanie kondolencji pogrążonym w żałobie kobietom nie było jego mocną stroną. Trevelyan na szczęście zakończył już swój posiłek i wyszedł. Grey zajrzał do sali jadalnej. Służący zmiatali właśnie okruszki z pustych stołów. To dobrze, że już go nie było. Na widok tego człowieka podczas posiłku skurczyłby mu się żołądek. Przywitał się serdecznie z Harrym Quarrym i zmusił się do prowadzenia rozmowy w trakcie jedzenia zupy, choć jego umysł zaprzątało co innego. Czy powinien spytać Harry'ego o radę? Zawahał się, zanurzając łyżkę w talerzu. Quarry często blefował, zdarzało mu się postępować prostacko, lecz był dobrym obserwatorem, znał się na ludziach i ich niecnych sprawkach. Pochodził z dobrej rodziny i zasady, jakimi rządził się świat wyższych sfer, nie były mu obce. A ponad wszystko lord John mógł liczyć na jego dyskrecję. No i rozmawiając o tej sprawie, mógł wyrobić sobie na nią pogląd. Przełknął bulion i odłożył łyżkę. – Znasz Josepha Trevelyana? – Czcigodnego sir Trevelyana? Jego ojciec jest baronetem, sir Joseph ma brata w parlamencie, fortunę w kornwalijskiej cynie, działa w Kompanii Wschodnioindyjskiej. – Quarry ironicznie uniósł brwi. – Za wysokie progi. Dlaczego pytasz? – Jest zaręczony z moją kuzynką Olivią. Zastanawiałem się, czy... możesz mi coś powiedzieć o jego... charakterze. – To chyba trochę za późno na takie pytanie, skoro są już zaręczeni? – Quarry krytycznie przyjrzał się swojej łyżce, na której spoczywało jakieś warzywo, po czym wzruszył ramionami, włożył je do ust i przełknął. – Poza tym to chyba nie twoja sprawa. Ojciec panny na pewno jest zadowolony. – Ona nie ma ojca ani matki. Przez ostatnie dziesięć lat znajdowała się pod kuratelą mego brata Hala. Mieszka w domu mojej matki. – Ach tak. Nie wiedziałem. – Quarry powoli przeżuwał, gęste brwi zmarszczyły się, kiedy spojrzał na przyjaciela. – Co on zrobił? Pytam o Trevelyana, nie o twego brata. Lord John uniósł brwi i przyjrzał się łyżce. – O ile mi wiadomo, nic szczególnego. Dlaczego miałby coś robić? – Jeśliby nic nie zrobił, nie pytałbyś mnie o jego charakter – odparł Quarry. – Wyrzuć to z siebie, Johnny. Co takiego zrobił? – Nie chodzi o to, co zrobił, ale jakie są tego konsekwencje... – Lord John usiadł głębiej na krześle, czekając, aż służący zbierze talerze i odejdzie. Poczuł, że czerwienieją mu policzki. Pochylił się do przodu i zaczął mówić konfidencjonalnym, niemal bezgłośnym szeptem. To absurdalne, myślał jednocześnie. Każdemu mężczyźnie zdarza się przypadkowo dostrzec coś takiego, jednak jego upodobania sprawiały, że sytuacja była szczególnie delikatna. Nie mógł dopuścić, aby ktokolwiek podejrzewał go o celowe podglądanie. Nawet pełen temperamentu Quarry, który – jeśli znalazłby się w podobnej sytuacji – przypuszczalnie pochwyciłby Trevelyana za przyrodzenie i głośno domagałby się wyjaśnień,

wykrzykując: „Co to ma znaczyć!". – Przed chwilą byłem w toalecie – rzekł, wskazując na parawan. Natknąłem się tam na Trevelyana i... zauważyłem... – Chryste, płonił się jak dziewczyna. Quarry uśmiechnął się, widząc jego konsternację. – To chyba franca – dokończył niemal szeptem. Uśmiech nagle ustąpił z twarzy Quarry'ego. Spojrzał na parawan, zza którego wyłonił się właśnie lord Dewhurst pogrążony w rozmowie z przyjacielem. Dostrzegłszy spojrzenie Quarry'ego, Dewhurst odruchowo sprawdził, czy zapiął rozporek. Stwierdziwszy, że wszystko jest w porządku, spojrzał na niego spode łba i odszedł w kierunku swego stolika. – Franca – szept Quarry'ego był zdecydowanie głośniejszy, niżby Grey sobie tego życzył. – Masz na myśli syfilis? – Tak. – Jesteś pewien, że ci się nie przewidziało? Może patrzyłeś pod kątem, może to był jakiś cień... W tych sprawach łatwo o pomyłkę, prawda? – Nie sądzę – odparł krótko Grey. Jednocześnie jego umysł gorączkowo uchwycił się tej myśli: to wszystko trwało bardzo krótko. Może rzeczywiście się mylił? Była to kusząca myśl... Quarry znowu spojrzał na parawan. Wszystkie okna były otwarte, do środka wpadały ciepłe promienie czerwcowego słońca. Poprzez krystaliczne powietrze Grey widział poszczególne kryształki soli na obrusie, które wysypały się z solniczki. – Ach tak – rzekł Quarry Zamilkł na chwilę, wodząc palcem wskazującym po rozsypanej soli. Nie spytał, czy Grey potrafi rozpoznać wrzód. Każdemu młodszemu oficerowi zdarzało się niekiedy towarzyszyć lekarzowi w badaniu żołnierzy prowadzonym po to, aby zwolnić do cywila wszystkich cierpiących na podobne dolegliwości. Mnogość kształtów i wielkości – nie mówiąc już o różnym stopniu zaawansowania – często bywała później tematem żartów w kantynie oficerskiej. – W takim razie gdzie zadaje się z dziwkami? – spytał Quarry, podnosząc wzrok i strzepując sól z palca. – Co? – Grey spojrzał ze zdziwieniem. Quarry uniósł jedną, gęstą brew. – Skoro Trevelyan ma france, musiał ją gdzieś złapać, prawda? – Owszem. – No więc sam widzisz – rzekł Quarry, z zadowoleniem sadowiąc się głębiej na krześle. – Wcale nie musiał się zarazić w burdelu – zauważył Grey. – Choć przyznaję, że to najbardziej prawdopodobne miejsce. Co za różnica? Quarry uniósł brwi. – Najważniejsze jest, aby się upewnić, zanim rozgłosisz to w całym Londynie. Domyślam się, że nie masz ochoty na bliższą przyjaźń z tym człowiekiem, żeby się lepiej przyjrzeć? Mówiąc to, Quarry uśmiechnął się szeroko. Grey poczuł przypływ krwi do klatki piersiowej, gorąco zrobiło mu się nawet na karku.

– Nie – odparł krótko. Ale zaraz zmobilizował się, usiadł nieco głębiej i dodał, strząsając niewidoczny pył z mankietu: – Nie jest w moim typie. Quarry zarechotał, jego twarz zaczerwieniała od wina i rozbawienia. Czknął, znowu zarechotał i głośno plasnął dłońmi o stół. – No cóż, dziwki nie są aż tak wybredne. Ale jeśli taka kotka sprzedaje swoje ciało, sprzeda również wszystko inne, włącznie z informacjami o klientach. Grey spojrzał na pułkownika nieco osłupiałym wzrokiem. Dopiero po chwili zrozumiał. – Sugerujesz, żebym zapłacił prostytutce, by potwierdziła moje podejrzenia? – Wszystko w lot chwytasz – rzekł Quarry, z zadowoleniem przytakując i strzelając palcami, aby dolano mu wina. – – Myślałem raczej o znalezieniu dziewczyny, która już widziała jego przyrodzenie, lecz twój pomysł wydaje się prostszy. Wystarczy zaprosić Trevelyana do twego ulubionego klasztoru, zamienić z przeoryszą słówko, wesprzeć ją kilkoma funciakami i masz, czego chciałeś! – Ale ja... – Grey o mały włos by przyznał, że nie tylko regularnie nie wspiera rajfurek, ale że przybytków rozpusty nie odwiedził już od wielu lat. Pamięć o ostatniej takiej wizycie udało mi się skutecznie stłumić. Nie pamiętał nawet, przy której ulicy znajdował się tamten budynek. – Pójdzie jak z płatka – zapewnił go Quarry, nie zwracając uwagi na zakłopotanie Greya. – I wyjdzie zupełnie niedrogo. Myślę, że wszystkiego dowiesz się za dwa, najwyżej trzy funty. – Ale kiedy moje podejrzenie zostanie potwierdzone... – No cóż, jeśli nie ma francy, to wszystko w porządku. A jeśli ma... – Quarry aż skrzywił się na tę myśl. – Jeśli zapłaciłbyś dziwce, żeby zaczęła głośno wrzeszczeć, kiedy zdążyłaby mu się już dobrze przyjrzeć, wybiegłbyś z pokoju, w którym siedziałbyś ze swoją dziewczyną, żeby się przekonać, co się dzieje. Mógł przecież wybuchnąć pożar... – Zachichotał, wyobrażając sobie taką scenę. – Zastałbyś go z opuszczonymi spodniami i nie pozostałby już cień wątpliwości. Czy wówczas mógłby postąpić inaczej, niż samemu zerwać zaręczyny? Co ty na to? – Może to i jest jakieś rozwiązanie... – rzekł z namysłem Grey, starając się wyobrazić sobie scenę, którą przedstawił Quarry. Jeśli dziwka będzie miała odrobinę talentu aktorskiego... Na dodatek taki obrót spraw pozwoliłby samemu Greyowi uniknąć korzystania z zamtuzowych usług. Służący przyniósł karafkę z winem. Kiedy je nalewał, mężczyźni umilkli. Gdy jednak odszedł, Quarry pochylił się nad stołem i rzekł z roziskrzonym wzrokiem: – Powiedz mi, kiedy będziesz się wybierał. Dla zabawy chętnie z tobą pójdę.

Rozdział 2 Odwiedziny u wdowy – Francja – mówił z niesmakiem Stubbs, przeciskając się przez tłum na Clare Market. – Znowu ta cholerna Francja! Jadłem kolację z DeVriesem, który powiedział, że słyszał o tym od Williego Howarda. Pewnie będę pilnował stoczni w pieprzonym Calais! – To niewykluczone – zgodził się Grey, przemykając się obok straganu z rybami. – Wiesz już, kiedy to będzie? – Naśladował rozdrażnienie Stubbsa na wieść o przeniesieniu do Francji, choć w głębi duszy uważał, że to dobre wieści. Przygody pociągały go nie mniej niż innych żołnierzy, chętnie zobaczyłby egzotyczne Indie. Jednocześnie zdawał sobie sprawę, że taki przydział trzymałby go z dala od Anglii przez dwa lata lub dłużej. Z dala od Helwater. Gdyby jednak oddelegowano go do Calais albo Rouen... Wówczas bez większych trudności wracałby do domu co kilka miesięcy, spełniając obietnicę, którą złożył swemu więźniowi-jakobicie – człowiekowi, który bez wątpienia wolałby go już nigdy w życiu nie widzieć. Stanowczo odrzucił tę myśl. Nie rozstali się w zgodzie. Właściwie w ogóle tego nie zrobili. Pokładał jednak pewną nadzieję w czasie, który leczy rany. Przynajmniej Jamie Fraser był bezpieczny, miał wikt i schronienie, mógł cieszyć się względną wolnością, na jaką pozwalało zwolnienie warunkowe. Grey czerpał pocieszenie z tej wizji: mężczyzna spaceruje teraz po wzgórzach Lake District. Twarz zwraca ku słońcu i chmurom. Wiatr rozwiewa gęste kasztanowe włosy, obrysowuje chude, zgrabne ciało odziane w koszulę i spodnie. – Hej! Tędy! – Okrzyk Stubbsa brutalnie wyrwał go z zamyślenia. Porucznik stał za nim i niecierpliwie wskazywał jakąś ulicę. – Co się z panem dzisiaj dzieje, majorze? – Myślę o przeniesieniu – odparł Grey, przestępując nad drzemiącą, wyliniałą suką, która rozłożyła się na środku ulicy i nie zwracała większej uwagi ani na niego, ani na stadko szczeniaków ssących jej brodawki. – Jeśli trafimy do Francji, przynajmniej wino będzie niezłe. Wdowa po O’Connellu mieszkała nad apteką przy Brewster's Alley Budynki stały tutaj naprzeciwko siebie tak blisko, że nawet latem promienie słoneczne nigdy nie oświetlały wąskiej uliczki. Stubbs i Grey weszli do parnego cienia, torując sobie drogę przez śmieci i odpadki nieprzydatne już nawet okolicznym żebrakom. Przez wąskie drzwi Grey wszedł za Stubbsem do apteki. Wyblakły szyld głosił: F. SCANLON, APTEKARZ. Zatrzymał się, aby wytrzeć z butów jakieś zepsute warzywo, które przykleiło się do podeszwy, i podniósł głowę, słysząc głos dochodzący gdzieś z ciemnego wnętrza. – Witam panów serdecznie. – Słowa zostały wypowiedziane łagodnym głosem z silnym

irlandzkim akcentem. – Pan Scanlon? Grey zamrugał i w półmroku dostrzegł właściciela apteki. Był nim przysadzisty mężczyzna, niczym pająk wiszący nad kontuarem, z rozpostartymi ramionami, jakby przygotowywał się już do zdjęcia z półki mikstury, której od niego zażądają. – Finbar Scanlon, do usług – rzekł, uprzejmie się przy tym kłaniając. – Czym mogę panom służyć? – Przyszliśmy w sprawie pani O’Connell – odparł zwięźle Stubbs i nie czekając na zaproszenie, wszedł do apteki. – Ach tak. Akurat wyszła – poinformował ich aptekarz, wyślizgując się zwinnie zza lady i stając przed zasłoną, aby zagrodzić im drogę. Wyblakła płócienna kotara w paski, poruszana przeciągiem, zasłaniała przejście do klatki schodowej i pomieszczeń na piętrze. – Dokąd? – spytał ostro Grey. – Kiedy wróci? – Wyszła, aby porozmawiać z księdzem o pogrzebie. Zapewne wiedzą panowie o nieszczęściu, jakie ją spotkało? – Scanlon przenosił wzrok z jednego oficera na drugiego, starając się odgadnąć cel ich wizyty. – Oczywiście – odparł zwięźle Stubbs poirytowany nieobecnością pani O’Connell. Chciał jak najszybciej załatwić tę sprawę. – Dlatego tutaj jesteśmy. Wróci niedługo? – Trudno powiedzieć, sir. To może trochę potrwać. Mężczyzna zrobił krok w stronę światła, które padało od drzwi, dzięki czemu Grey mógł mu się lepiej przyjrzeć. Był w średnim wieku, w starannie uczesanych i związanych włosach dostrzegł siwe kosmyki. Dobrze zbudowany aptekarz miał przystojną, ogoloną twarz i ciemne oczy. – Mogę panom w czymś pomóc? Jeśli przybywacie w sprawie kondolencji, chętnie przekażę je wdowie. – Mężczyzna spojrzał na Stubbsa szczerze i otwarcie, lecz Grey dostrzegł w jego spojrzeniu wyrachowanie. – Nie – odparł, uprzedzając odpowiedź Stubbsa. – Zaczekamy na nią w jej pokoju. Powiedziawszy to, ruszył w stronę zasłony w paski. Aptekarz chwycił go za ramię. – Może wolelibyście się napić, panowie, żeby skrócić jakoś to czekanie? Należy przynajmniej wypić za duszę zmarłego. Irlandczyk zapraszającym gestem wskazał na zagracone półki za ladą, na których oprócz słojów z lekarstwami stały także karafki z alkoholem. – Hm... – Stubbs potarł usta wierzchem dłoni, wpatrzony w butelkę. – Mamy za sobą kawał drogi. Była to prawda, toteż Grey również przyjął zaproszenie, choć z pewną rezerwą, widząc, że jako szklanki Scanlon wybiera dla nich puste słoje po lekach i cynowe kubki. – Za Tima O’Connella – powiedział Scanlon, unosząc cynowy kubek, na którym wyryto omdlałą kobietę na szezlongu. – Najdzielniejszego spośród żołnierzy, którzy strzelali z muszkietu do Francuzów. Niech spoczywa w pokoju. – Za Tima O’Connella – mruknęli Grey i Stubbs, unosząc kubki.

Grey obrócił się nieco bokiem, aby światło padające od drzwi oświetliło zawartość kubka. W nozdrza uderzyła go silna woń tego, co znajdowało się w nim uprzednio – anyżku? kamfory? – która przyćmiła zapach alkoholu. Dobrze chociaż, że po powierzchni nie pływały podejrzane okruszyny. – Czy wie pan może, gdzie zginął sierżant O’Connell? – spytał Grey, który pozwolił sobie tylko na niewielki łyk. Był to czysty zbożowy alkohol, bez smaku, ale mocny. Przez chwilę poczuł, jakby ktoś przypalił mu od wewnątrz podniebienie i nos. Scanlon przełknął, kaszlnął, zamrugał, aż oczy zaszły mu łzami, a potem pokręcił głową. Słyszałem, że gdzieś w pobliżu rzeki. Posterunkowy, który przyniósł tę tragiczną nowinę, twierdził, że sierżant został poturbowany i uderzony w głowę, a na czole widniał odcisk obcasa. Boże, zmiłuj się nad tym nieszczęśnikiem. – Nikogo nie aresztowano? – spytał chrapliwie Stubbs, aż czerwieniejąc, żeby się tylko nie rozkaszleć. – Nie, sir. O ile wiem, ciało częściowo leżało w wodzie, na stopniach prowadzących do doku Puddle. Prawdopodobnie zawlókł go tam właściciel gospody, w której go zabito, chcąc uniknąć nieprzyjemności. – Prawdopodobnie – jak echo powtórzył Grey. – A zatem nikt tak naprawdę nie wie, gdzie i w jaki sposób nastąpił zgon? Aptekarz poważnie potrząsnął głową i wziął do ręki butelkę. – Nie, sir. Ale przecież i żaden z nas nie zna dnia ani godziny, prawda? Pewne jest tylko, że któregoś dnia pożegnamy się z tym światem i niechaj Bóg raczy nas przyjąć do królestwa niebieskiego. Jeszcze po kropelce, panowie? Stubbs skinął głową, sadowiąc się wygodnie na stołku i nogę opierając o ladę. Grey podziękował i zaczął powoli spacerować po aptece, z kubkiem w dłoni, leniwie przyglądając się wszystkiemu, podczas gdy tamci pogrążyli się w rozmowie. Apteka najwyraźniej robiła znakomite interesy na medykamentach wspierających męskość, środkach zapobiegających ciąży, lekarstwach na trypra i inne niebezpieczne choroby weneryczne. Grey domyślił się, że tuż obok musiał znajdować się burdel, co znowu naprowadziło go na niewesołe myśli o czcigodnym Josefie Trevelyanie, o którym na chwilę zapomniał. – Możemy je dostarczyć w kolorach pułku, sir – zawołał Scanlon widząc, że Grey zatrzymał się przed pokaźną, wesołą kolekcją kondomów dla dżentelmenów. Każdy z nich można było podziwiać na szklanym odlewie, a wstążki, utrzymujące prezerwatywę na miejscu, zwijały się ładnie u jego nasady. – Z koźlich lub owczych jelit, w zależności od upodobania, sir. Mogą być nasączane miłym zapachem za trzy czwarte pensa. Dla panów naturalnie byłoby gratis – dodał, wytwornie kłaniając się i ponownie nachylając butelkę nad kubkiem Stubbsa. – Dziękuję – rzekł uprzejmie Grey. – Może później. Nie zwracał uwagi na własne słowa, zaabsorbowany rzędem zakorkowanych butelek. Siarczek rtęciowy, widniał napis na wielu z nich, a Guiacum na pozostałych. Zawartość

różniła się wyglądem, jednak opis na wszystkich butelkach był taki sam: Do szybkiego leczenia rzeżączki, szankra, syfilisu i innych chorób wenerycznych. Przez chwilę w jego głowie kołatała myśl, aby zaprosić Trevelyana na obiad, a potem potajemnie dosypać mu którejś z tych substancji do posiłku. Niestety, doświadczenie życiowe nauczyło go, aby zbyt wiele nadziei nie pokładać w takich środkach. Jego serdeczny przyjaciel Peter Tewkes umarł w ubiegłym roku w szpitalu świętego Bartłomieja po przejściu „zbawiennej kuracji" rtęcią, która miała wybawić go od syfilisu po tym, jak wiele podobnych „cudownych" środków całkowicie zawiodło. Grey nie widział tego osobiście, ponieważ wówczas przebywał na wygnaniu w Szkocji, lecz słyszał od przyjaciół, którzy odwiedzali Tewkesa, o przykrych działaniach ubocznych rtęci – bez względu na to, czy stosowanej doustnie, czy zewnętrznie. Nie mógł dopuścić, aby Olivia wyszła za Trevelyana, jeśli rzeczywiście był chory. Ale nie chciał też zostać aresztowany za próbę otrucia tego człowieka. Stubbs, jak zawsze towarzyski, dał się wciągnąć w dyskusję o kampanii indyjskiej. Gazety pisały o zbliżaniu się Clive'a do Kalkuty, cały Londyn podniecał się tymi wieściami. – A jest tam także mój kuzyn – ciągnął aptekarz, najwyraźniej czerpiąc z tego faktu dumę. – Służy w osiemdziesiątym pierwszym, nie masz nad niego lepszego żołnierza. – Uśmiechnął się, pokazując ładne, zdrowe zęby. – Oczywiście dotyczy to także panów. – W osiemdziesiątym pierwszym? – powtórzył zdziwiony Stubbs. – Wydawało mi się, że przed chwilą mówił pan, iż kuzyn służy w sześćdziesiątym trzecim. – Jeden w jednym, a drugi w drugim. Mam wielu kuzynów i wszyscy służą w wojsku. Grey skupił uwagę Ma aptekarzu. Zaczął dostrzegać, że z tym człowiekiem coś było nie tak. Podszedł bliżej, spoglądając na Scanlona znad kubka. Mężczyzna najwyraźniej był zdenerwowany. Ale dlaczego? Jego ręce nie drżały, kiedy nalewał alkohol, jednak wokół oczu widać było bruzdy świadczące o napięciu, a ustawienie szczęki i grymas twarzy nie współgrały z nieobowiązującą pogawędką. Dzień był gorący, lecz nie na tyle, aby na skroniach aptekarza pojawił się pot. Grey rozejrzał się po aptece, nie dostrzegł jednak nic niepokojącego. Czyżby Scanlon obawiał się ujawnienia jakiejś nielegalnej działalności? Do Tamizy nie było stąd daleko. Dok Puddle, w którym odkryto ciało O’Connella, znajdował się w miejscu, gdzie Fleet wpada do Tamizy. Drobny przemyt stanowił główne źródło utrzymania wszystkich okolicznych mieszkańców, którzy mieli łodzie. A aptekarz szczególnie nadawałby się do rozprowadzania kontrabandy. Nawet jeśli jednak tak było, dlaczego aptekarz sprawiał wrażenie zaniepokojonego obecnością oficerów? Przemyt był sprawą magistratu albo urzędu skarbowego, być może marynarki, ale przecież nie... Na górze rozległo się wyraźne stąpnięcie. – Co to? – spytał groźnie, podnosząc wzrok. – Z pewnością kot – odparł szybko aptekarz, machając ręką. – Paskudne stworzenia te koty, ale od wieków myszy zawsze były największym utrapieniem, toteż...

– To nie kot. – Grey wpatrywał się w sufit, gdzie na belkach suszyły się zioła. Poruszyły się najpierw jedne, potem inne. Osypał się z nich drobny, złocisty pył, wyraźnie widoczny w świetle padającym od drzwi. – Na górze ktoś chodzi. – Nie zwracając uwagi na protesty aptekarza, ruszył ku zasłonie, odsunął ją i był już w połowie drogi na piętro, z dłonią na rękojeści rapiera, gdy Stubbs otrząsnął się ze zdumienia i ruszył za nim. Izba nad apteką była ciasna i obskurna. Promienie słoneczne wpadały przez okna, oświetlając zniszczony stół i krzesło – i jeszcze bardziej zniszczoną kobietę, która zastygła w zdumieniu z otwartymi ustami w chwili, kiedy kładła na stole chleb i ser. – Pani O’Connell? Odwróciła ku niemu głowę, a Grey zamarł. Jej otwarte usta były spuchnięte, wargi rozcięte, w miejscu, gdzie wybito dolny ząb, ział ciemnoczerwony otwór. Zapuchnięte oczy wyglądały jak szparki. Na twarz składała się kolekcja żółknących siniaków. Jakimś cudem jej nos nie ucierpiał i nie został złamany; z bladą, szpetnie poturbowaną twarzą kontrastował zgrabny grzbiet nosa i nozdrza. Sprawiało to doprawdy dziwaczne wrażenie. Uniosła dłoń do twarzy, odwracając się od światła, jakby zawstydzona swoim wyglądem. – Ja... tak. Jestem Francine O’Connell – szepnęła przez wachlarz z palców. – Pani O’Connell! – Stubbs ruszył w jej stronę, a potem zatrzymał się gwałtownie, niepewny, czy powinien jej dotknąć. – Kto... Kto panią tak skrzywdził? – Jej mąż. Niechaj jego dusza smaży się w piekle. Uwagę tę wypowiedział stojący za nimi aptekarz tonem przyjacielskiej pogawędki. Grey się odwrócił. Scanlon wszedł do izby, nadal pozornie spokojny, jednak cała jego uwaga skupiała się teraz na kobiecie. – Jej mąż, co? – Stubbs pomimo wrodzonej łagodności nie należał do głupców. Złapał aptekarza za ręce i uważnie się im przyjrzał. Tamten zniósł to ze spokojem, potem wyswobodził gładkie dłonie z uścisku Stubbsa, podszedł do kobiety i w geście sprzeciwu stanął obok. – To prawda – powiedział spokojnie – że Tim O’Connell był dobrym człowiekiem, kiedy był trzeźwy. Ale kiedy się upił... przeistaczał się w szatana w ludzkim ciele. – Zacisnął wargi i pokręcił głową. Grey i Stubbs wymienili spojrzenia. To akurat wiedzieli. Obaj odbierali kiedyś O’Connella z więzienia w Richmond po jego całonocnych wybrykach. Posterunkowy i strażnik więzienny zostali wówczas mocno poturbowani, choć żaden z nich nie prezentował się tak żałośnie jak wdowa po O’Connellu. – A co łączy pana z panią O’Connell, jeśli wolno spytać? – odezwał się uprzejmie Grey. Właściwie pytanie było zbyteczne. Kobieta instynktownie przysunęła się do aptekarza niczym winorośl pozbawiona wsparcia treliażu. – Wynajmuję jej pokój – odparł mężczyzna. Kobieta wzięła go pod ramię. – Jestem także przyjacielem rodziny. – Przyjacielem rodziny – powtórzył jak echo Stubbs. – Właśnie widzę. – Wymownie spojrzał na brzuch kobiety. Pod fartuchem wyraźnie rysowała się pięcio– lub

sześciomiesieczna ciąża. Pułk wraz z sierżantem O’Connellem powrócił do Londynu dopiero przed sześcioma tygodniami. Stubbs spojrzał pytająco na Greya. Grey poruszył ręką i niemal niedostrzegalnie skinął głową. Bez względu na to, kto zabił sierżanta, z pewnością nie uczyniła tego jego żona. A niewypłacenie pieniędzy nie wchodziło w grę, bo nie do nich należały. Stubbs cicho warknął, lecz sięgnął do kieszeni płaszcza, wyjął sakiewkę i położył na stole. – Skromny dowód pamięci – rzekł. W jego głosie słychać było wrogość. – Od przyjaciół pani męża. – To z jakichś ciemnych interesów? – Kobieta odsunęła się od Scanlona i stała teraz o własnych siłach. Twarz naznaczona bliznami i siniakami była blada, lecz pani O’Connell mówiła silnym głosem: – Zabierzcie to. Sama pochowam męża. – Można by się zastanawiać – rzekł uprzejmie Grey – dlaczego żona żołnierza odrzuca pomoc jego kolegów. Może z powodu wyrzutów sumienia? Twarz aptekarza pociemniała, zacisnął pięści. – Dlaczego pan tak mówi? – spytał ostro. – Sugeruje pan, że to ona go śmiertelnie pobiła, a poczucie winy nie pozwala jej przyjąć pieniędzy? Francie, pokaż im swoje ręce! Pochwycił ręce kobiety i je uniósł. Mały palec u jednej ręki był zabandażowany i usztywniony drewnianą szczapką. Poza tym na rękach nie było żadnych śladów, nie licząc blizn po oparzeniach i otarciach od codziennej pracy. Były to dłonie kobiety zbyt biednej, aby mogła pozwolić sobie na służbę. – Nie sądzę, aby pani O’Connell osobiście pobiła męża na śmierć – odparł Grey uprzejmie. – Jednak kwestia sumienia nie musi mieć zastosowania wyłącznie do własnych czynów, prawda? Do pobicia mogło dojść w jej imieniu i z jej inicjatywy. – To nie sumienie. – Kobieta gwałtownie wyswobodziła ręce z uścisku Scanlona. Pokiereszowana twarz drżała. Przenosiła wzrok z jednego mężczyzny na drugiego, emocje pojawiały się na jej twarzy niczym prądy morskie. – Powiem wam, dlaczego odrzucam wasz dar, panowie. Nie chodzi o sumienie, tylko o dumę. Spojrzenie oczu wąskich jak szparki spoczęło na Greyu. Było twarde i jasne niczym diamenty. – A może pańskim zdaniem uboga kobieta nie ma prawa do dumy? – Dumy z czego? – spytał Stubbs, wskazując na jej nabrzmiały brzuch. – Z cudzołóstwa? Ku zdumieniu Stubbsa kobieta się roześmiała. – Cudzołóstwa? No cóż, nie ja pierwsza ani ostatnia zrobiłam coś takiego. Tim O’Connell zostawił mnie wiosną zeszłego roku, bo związał się z jakąś nierządnicą. Zabrał z domu wszystkie pieniądze, aby kupować jej krzykliwe ciuszki. Kiedy pojawił się tutaj przed dwoma dniami, było to nasze pierwsze spotkanie od niemal roku. Gdyby nie oferta pana Scanlona, który dał mi pokój i pracę, musiałabym zostać dziwką, za którą mnie uważacie. – Lepiej być dziwką dla jednego niż dla wielu – podsumował cicho Grey, kładąc dłoń na ramieniu Stubbsa, aby w zarodku stłumić obraźliwe uwagi. – Pomimo to – ciągnął,

podnosząc głos – nie widzę powodu, dla którego nie może pani przyjąć daru dla pani męża od jego przyjaciół, aby go godnie pochować, skoro rzeczywiście nie ma pani poczucia winy w związku z jego zgonem. Kobieta wyprostowała się i zaplotła ręce na piersiach. – Czy wezmę waszą sakiewkę, aby nad zaśmierdłym trupem mówiono piękne słowa? Albo, co gorsza, by zapalano nad nim świeczki i zamawiano msze za duszę, która teraz smaży się w piekle, jeśli w ogóle istnieje boska sprawiedliwość? Nie zrobię tego, sir! Grey spojrzał na nią z zainteresowaniem i pewną dozą podziwu. Potem przeniósł wzrok na aptekarza, żeby sprawdzić, jak przyjął to przemówienie. Scanlon cofnął się o krok. Wpatrywał się w jej poranioną twarz, jego ciemne brwi nieco się zmarszczyły. Grey pochylił się do przodu i wziął ze stołu sakiewkę. Monety zabrzęczały. – Jak pani sobie życzy. Czy zamierza pani również odrzucić rentę, która przysługuje pani jako wdowie po sierżancie? Taka renta nie była wysoka, lecz biorąc pod uwagę sytuację tej kobiety... Przez chwilę stała niezdecydowana, wreszcie znowu uniosła głowę. – Rentę przyjmę – powiedziała. – Zasłużyłam na nią.

Rozdział 3 Jakaż ta pajęczyna poplątana Teraz nie pozostawało nic innego, jak złożyć raport. Trudniejsze było znalezienie właściwego przełożonego. Pułk przygotowywał się do przeniesienia i bezustannie następowały w nim zmiany kadrowe. Na pewien czas zaniechano zwyczajowej parady i nikt nie znajdował się tam, gdzie powinien. Dopiero tuż po zachodzie słońca następnego dnia Grey spotkał Quarry'ego w palarni w Klubie Befsztyka. – Myślisz, że Scanlon i ta kobieta mówili prawdę? – spytał Quarry, puszczając kółka dymu. Grey pokręcił głową, skupiając się na zapalaniu cygara. Kiedy mu się to udało, wyjął je z ust, aby odpowiedzieć: – Ona raczej tak. On nie. Quarry uniósł brwi, a potem zmarszczył. – Jesteś pewien? Mówiłeś, że był zdenerwowany. Ale może chodziło jedynie o ukrycie obecności pani O’Connell i o związek, jaki ich łączył? – Owszem – odparł Grey. – Jednak nawet kiedy z nią rozmawialiśmy... Nie potrafię stwierdzić, kiedy Scanlon kłamał... A nawet czy w ogóle kłamał. Lecz z pewnością wiedział coś o śmierci O’Connella, czego nie chciał zdradzić. Quarry mruknął groźnie w odpowiedzi, rozsiadł się głębiej w fotelu, tonąc w kłębach tytoniowego dymu. Zapatrzył się w sufit i zaklął. Choć z natury leniwy, Harry Quarry potrafił myśleć, jeśli czuł się do tego zobligowany. Przez szacunek dla jego wysiłku Grey milczał, od czasu do czasu pociągając hiszpańskie cygaro, które wcisnął mu Quarry lubujący się w egzotycznych smakach. On sam dym tytoniowy zazwyczaj przyjmował jedynie w dawkach leczniczych, kiedy dokuczała mu wydzielina z nosa. Jednak w Klubie Befsztyka palarnia była najlepszym miejscem do poufnych rozmów, zwłaszcza o tej porze, ponieważ większość członków jadła właśnie kolację. W brzuchu Greya zaburczało na myśl o kolacji, ale nie zwrócił na to uwagi. Zdąży posilić się później. Quarry wyjął cygaro z ust na chwilę dostatecznie długą, aby powiedzieć „twój przeklęty brat", a potem wsadził je z powrotem i powrócił do kontemplacji idyllicznych igraszek odwzorowanych w sztukaterii na suficie. Grey skinął głową, ponieważ on także był tego zdania. Hal dowodził ich pułkiem, a jednocześnie był głową rodziny Greyów. W tej chwili przebywał we Francji – już od miesiąca – a jego tymczasowa nieobecność stawała się ciężarem dla tych, którzy przejęli po nim obowiązki. Nic jednak nie można było z tym począć. Służba to służba. Pod nieobecność Hala pułkiem dowodziło dwóch pułkowników: Harry Quarry i Bernard

Sydell. Grey nie miał najmniejszych wątpliwości, któremu z nich należało złożyć raport. Sydell był zrzędliwym i surowym starcem, który niewiele wiedział o swoich żołnierzach i w ogóle się nimi nie interesował. Aby zapobiec nieuchronnemu pożarowi, jeden z czujnych służących w milczeniu podszedł do Quarry'ego i na piersiach postawił mu nieduży porcelanowy talerzyk, dzięki czemu kamizelka nie zajęła się od gorącego popiołu z cygara. Quarry nie zwrócił na to uwagi. Rytmicznie pociągał cygaro i od czasu do czasu wydawał groźne pomruki. Grey wypalił swoje krótkie cygaro, a Quarry wziął do ręki porcelanowy talerzyk z popiołem i położył na nim przesiąkniętą śliną resztkę cygara, którą wyjął z ust. – Nic na to nie poradzę – rzekł. – Muszę ci to powiedzieć. – Co powiedzieć? – Podejrzewamy, że O’Connell był szpiegiem. Greya ogarnęło zdumienie i konsternacja, które po chwili ustąpiły miejsca uczuciu satysfakcji. Przez cały czas towarzyszyło mu poczucie, że w wizycie przy Brewster's Alley było coś podejrzanego. Siedzieli teraz sami, wszechobecni służący zniknęli. Pomimo to Grey rozejrzał się na boki i zniżył głos. – Dla kogo szpiegował? – Nie wiemy. – Quarry zgniótł niedopałek cygara na talerzyku, który odstawił na bok. – Dlatego właśnie twój brat zadecydował, że nie aresztujemy go od razu, tylko będziemy śledzić, żeby poznać jego londyńskich mocodawców. To brzmiało logicznie. O’Connell mógł zebrać użyteczne informacje na polu walki, ale dużo łatwiej by je sprzedał w tętniącym życiem Londynie, gdzie można było wmieszać się w wielonarodowy tłum kupców podróżujących w górę Tamizy. – Rozumiem – rzekł Grey, rzucając w stronę Quarry'ego ostre spojrzenie. Za oknami zapadał zmierzch. – Hal zapewne zrobił użytek z plotek związanych z przeniesieniem pułku? Stubbs mówił mi dzisiaj, że DeVries twierdzi, iż z pewnością znowu trafimy do Francji, prawdopodobnie do Calais. Rozumiem, że to nieprawdziwa informacja puszczona w obieg ze względu na O’Connella, tak? Quarry spojrzał na niego beznamiętnie. – To nie zostało oficjalnie ogłoszone, prawda? – Nie. Przypuszczam jednocześnie, że puszczenie w obieg takiej plotki i nagłe zejście sierżanta O’Connella to... interesujący zbieg okoliczności? – Zależy od punktu widzenia – odparł Quarry i ciężko westchnął. – Ja nazwałbym to utrapieniem. Służący cicho powrócił z pudełkiem cygar w jednej ręce i stojakiem na fajki w drugiej. Kolacja dobiegała końca, członkowie klubu, którzy mieli ochotę zapalić po posiłku, za chwilę wezmą swoje fajki i zajmą ulubione miejsca w palarni. Grey milczał przez chwilę, marszcząc brwi. – Dlaczego ten dżentelmen był... podejrzany?

Quarry skrzywił się i uniósł rękę, pozostawiając w sferze domysłów, czy nie znał odpowiedzi na to pytanie, czy też nie mógł jej udzielić. – Rozumiem. A zatem mój brat może przebywa we Francji, a być może... gdzie indziej? Nikły uśmieszek pchnął ku górze białą bliznę na policzku Quarry'ego. – Wiedziałbyś o tym lepiej ode mnie. Służący wyszedł po kolejne pudełka z cygarami. Niektórzy członkowie mieli w klubie własny tytoń i tabakę. Z sali jadalnej dochodziły już odgłosy odsuwanych krzeseł i poobiednich rozmów. Grey pochylił się do przodu gotów, żeby wstać. – Ale oczywiście kazałeś śledzić O’Connella? Ktoś musiał mieć na niego oko w Londynie... – Oczywiście. – Quarry strzepnął popiół z kolan i poprawił pomiętą kamizelkę. – Hal znalazł właściwego człowieka. Dyskretnego, dobrze ulokowanego. Jest to lokaj zatrudniony przez przyjaciela rodziny... Twojej rodziny. – A tym przyjacielem jest... ? – Czcigodny Joseph Trevelyan. Quarry wstał i wyszedł z palarni, licząc, że Grey podąży za nim. Greyowi zakręciło się w głowie nie tylko od tytoniowego dymu. Wszystko to, niestety, układa się w logiczny ciąg, myślał Grey, podążając za Quarrym, który skierował się do drzwi. Rodziny Trevelyana i Greya były ze sobą blisko związane od kilkuset lat i w pewnym sensie to właśnie przyjaźń Josepha Trevelyana z Halem doprowadziła do jego zaręczyn z Olivią. Nie była to bliska przyjaźń. Opierała się w większym stopniu na wspólnocie zainteresowań, poglądów politycznych i bywaniu w tych samych klubach niż na sympatii. Pomimo to, jeśli Hal potrzebował kogoś dyskretnego do śledzenia O’Connella, należało go szukać poza armią. Któż mógł wiedzieć, jakie sojusze zawiązał O’Connell zarówno w samym pułku, jak i poza nim? Toteż najwyraźniej Hal rozmawiał o tym ze swym przyjacielem Trevelyanem, który polecił mu własnego lokaja... Była w tym jakaś okrutna ironia losu, że Grey czuł się teraz urzędowo zobligowany, aby wmieszać się w osobiste sprawy Trevelyana. Przed Befsztykiem czekał już powóz sprowadzony przez odźwiernego. Quarry usiadł w środku i niecierpliwie skinął na Greya. – Chodźże już! Umieram z głodu. Pojedziemy do Kettricka, dobrze? Podają tam znakomitego węgorza. A do tego mocny porter. Trzeba się jakoś oczyścić z tego dymu, prawda? Grey skinął głową i położył kapelusz na siedzeniu obok. Quarry wystawił głowę przez okno i wydał stangretowi polecenie, a potem z westchnieniem opadł na brudne siedzisko. – A zatem – Quarry uniósł nieco głos, aby nie zagłuszał go turkot kół i skrzypienie powozu – lokaj Trevelyana, niejaki Jack Byrd, wynajął pokój naprzeciwko kwatery O’Connella i przez ostatnie sześć tygodni chodził za sierżantem krok w krok. Grey wyjrzał przez okno. Od wielu dni pogoda była ładna, ale teraz zanosiło się na jej załamanie. W oddali rozległ się grzmot, w powietrzu już czuło się nadchodzący deszcz, który

schłodzi mu twarz i odświeży płuca. – Co zatem mówi Byrd o nocy, kiedy O’Connell został zabity? – Nic. – Do powozu wdarł się przesiąknięty wilgocią podmuch wiatru. Quarry mocniej naciągnął perukę na głowę. – Zgubił O’Connella? – Nie. Straciliśmy kontakt z Jackiem Byrdem. Nie widziano go od dnia, kiedy zabito O’Connella. Powóz zwolnił, stangret cmokał i przemawiał do koni. Skręcili w Strand. Grey narzucił na ramiona pelerynę i wziął do ręki kapelusz. – Ciała nie znaleziono? – Nie. Zatem bez względu na to, co przydarzyło się O’Connellowi, nie była to zwykła bójka. Grey podrapał się w brodę. Zgłodniał, a bielizna po ciężkim dniu lepiła się do ciała i wymagała zmiany na nową. Był brudny i zły. – Wynika z tego, że bez względu na to, co się tam wydarzyło, to nie z winy Scanlona, bo czegóż mógłby chcieć od Byrda? – Nie był pewien, czy słusznie dedukował. Aptekarz nie był wobec niego szczery, jednocześnie jednak Grey współczuł pani O’Connell. Nie spotkałoby jej nic dobrego, gdyby Scanlona osądzono za morderstwo i powieszono, nie mówiąc już o tym, że i ona mogła zostać oskarżona o współudział. Na siedzenie padł snop światła pochodni, mijali właśnie mężczyzn oświetlających przed kimś drogę do domu. Dostrzegł, że Quarry znowu wzruszył ramionami. Był głodny i równie poirytowany jak Grey. – Jeśli Scanlon zauważył, że Byrd śledził O’Connella, także mógł go załatwić. Ale po cóż miałby ukrywać ten fakt? W bójce mogło zginąć przecież kilku ludzi. Często tak bywa. – Jednak jeśli był to ktoś inny – rzekł Grey powoli – ktoś, kto chciał pozbyć się O’Connella dlatego, że żądał zbyt dużo, albo dlatego, że obawiał się, iż zostanie wydany... – Masz na myśli szefa siatki szpiegowskiej lub jego pełnomocnika? To możliwe. W takim razie znowu pojawia się pytanie: po co ukrywać ciało, jeśli Byrda też załatwił? Odpowiedź była oczywista. – On nie zabił Byrda, tylko go kupił. – To cholernie prawdopodobne. Kiedy tylko dowiedziałem się o śmierci O’Connella, poleciłem przeszukać jego pokój. Nic tam nic znaleziono. Stubbs dobrze rozejrzał się po pokoju wdowy, kiedy tam poszliście – jednak mówi, że niebyło tam absolutnie nie. Nawet jednego skrawka papieru. Grey przypomniał sobie, że kiedy z wdową po O’Connellu negocjował przyjęcie zapomogi, Stubbs rzeczywiście rozglądał się po pokoju. Wówczas nie zwrócił na to większej uwagi. Pokój pani O’Connell był urządzony spartańsko, pozbawiony książek i jakichkolwiek papierów. – Czego szukali? Niedźwiedzi pomruk, jaki w ciemnościach rozległ się w odpowiedzi na pytanie Greya,

mógł równie dobrze pochodzić z ust Cjuarryego, jak jego protestującego żołądka. – Trudno powiedzieć – odparł niechętnie Quarry. – Na pewno jakichś notatek. – Nie wiesz, czego szukali? A może tego też nie powinienem wiedzieć? Quarry spojrzał mu w oczy, powoli bębniąc palcami po siedzeniu. A potem wzruszył ramionami. Najwyraźniej miał już dość dochowywania tajemnic wojskowych. – Tuż przed powrotem z Francji O’Connell zawiózł zamówienie na wyposażenie wojska do Calais. Spóźnił się – wszystkie pozostałe pułki przekazały dokumenty kilka dni wcześniej. Kancelista, jakiś kretyn, pozostawił te papiery na wierzchu, na swoim biurku. Możesz w to uwierzyć?! Po powrocie z obiadu kancelista odkrył, że ktoś wyłamał drzwi i splądrował pomieszczenie, z którego zniknęły wszystkie dokumenty. – Nie sądziłem, że jeden człowiek może unieść tyle papierów, ile zazwyczaj widzi się w kancelarii. – Grey się uśmiechnął. Quarry niecierpliwie pstryknął palcami. – To nie była kancelaria, tylko pokój kancelisty. Poza tymi dokumentami nie leżało tam nic ważnego. Nie licząc zamówień na wyposażenie wojsk we wszystkich brytyjskich pułkach od Calais aż po Pragę! Grey zacisnął wargi i pokiwał głową ze zrozumieniem. Była to poważna sprawa. Informacje o ruchach wojsk i ich rozmieszczeniu należały do najpilniej strzeżonych tajemnic. Plany można było zmienić, jeśli informacje dostałyby się w niepowołane ręce. Ale ilości amunicji, jaką dostarczano pułkowi, nie można było zmienić – a dzięki takim informacjom wróg mógł dokładnie określić uzbrojenie i wyliczyć siłę każdego pułku. – I tak musiałyby to być ogromne ilości dokumentów – zaoponował. – Żaden człowiek nie zdołałby tego ukryć pod ubraniem. – Zabranie wszystkiego wymagało worka żeglarskiego lub dużego plecaka. I prawdopodobnie takim właśnie sposobem ktoś wyniósł lub wywiózł to wszystko. Naturalnie natychmiast ogłoszono alarm, wszczęto poszukiwania, jednak Calais to średniowieczny labirynt, toteż niczego nie znaleziono. – Tymczasem zniknął O’Connell. Na przewiezienie dokumentów dostał trzy dni wolnego. Polowaliśmy na niego. Znaleźliśmy go drugiego dnia. Cuchnął alkoholem i sprawiał wrażenie człowieka, który przespał ostatnie kilka dni. – Czyli zachowywał się jak zwykle? – Owszem. Jednak mógł tak również wyglądać człowiek, który przez dwa dni i dwie noce w wynajętym pokoju ślęczał nad papierami, tworząc zwięzłe streszczenie i jednocześnie paląc oryginały. – Zatem oryginałów nie znaleziono? – Nie. Bacznie śledziliśmy O’Connella. Później nie miał już szansy na przekazanie tych informacji nikomu, a uważamy, że nie zrobił tego, zanim go znaleźliśmy. – Uważacie tak dlatego, że potem zginął, i dlatego, że zniknął Jack Byrd? – Rem acu tetigisti – odparł Quarry, a potem chrząknął z zadowoleniem. Grey uśmiechnął się mimo woli.

Słowa te oznaczały dosłownie „trafiłeś w tę sprawę igłą", czyli „trafiłeś w sedno". Przypuszczalnie było to jedyne przysłowie łacińskie, jakie Quarry zapamiętał z czasów szkolnych, nie licząc cave canem. – Czy O’Connell był jedynym podejrzanym? – Niestety, nie. Na tym polega trudność. Nie mogliśmy go aresztować i wycisnąć z niego prawdy, nie mając żadnych – dowodów poza faktem, że tam był. Co najmniej sześciu ludzi – z różnych pułków, do cholery! – znajdowało się tam w krytycznym czasie. – Rozumiem. A zatem pozostałe pułki po cichu prowadzą odrębne śledztwa w sprawie swoich potencjalnych czarnych owiec? – Owszem. Ale – ciągnął Quarry roztropnie – pozostała piątka nadal żyje. To może na coś wskazywać, prawda? Powóz zatrzymał się i przez okno wdarły się do środka odgłosy i woń z restauracji Kettricka. Goście śmiali się i rozmawiali, pośród gwaru słychać było szczękanie zastawy, stukanie drewnianych talerzy i półmisków. Wokół pachniało słoną wodą, węgorzami, piwem, rozchodził się też kojący zapach świeżo pieczonego ciasta, a wszystko to przyprawione było odrobiną alkoholowej wesołości. – Czy wiemy, jak zabito O’Connella? Czy ktoś z pułku widział ciało? – spytał nagle Grey, kiedy Quarry ciężko wyszedł z powozu na chodnik. – Nie – odparł Quarry, nie rozglądając się, lecz z determinacją kierując wprost do drzwi. – Ty je jutro obejrzysz, zanim pochowają drania. Grey zaczekał, aż przed każdym z nich postawiono półmisek z węgorzem w cieście. Dopiero wówczas zaprotestował przeciwko oświadczeniu Quarry'ego, że zostaje zwolniony z wszelkich dotychczasowych obowiązków i ma się zająć śledztwem dotyczącym zmarłego sierżanta Timothy'ego O’Connella. – Dlaczego ja? – osłupiał Grey. – Z pewnością sprawa jest tak poważna, aby zajął się tym oficer wyższy stopniem. Czyli ty, Harry – mówił. – Albo Bernard. Quarry na chwilę przymknął oczy. Usta miał pełne ciasta z węgorzem. Pogryzł je powoli, przełknął i niechętnie otworzył oczy. – Bernard... cha, cha. Bardzo zabawne. – Strząsnął okruszki z piersi. – Jeśli chodzi o mnie... No cóż, teoretycznie tak powinno być. Tyle że ja również byłem w Calais, kiedy skradziono dokumenty. Sam mogłem to zrobić. Nie uczyniłem tego oczywiście, ale teoretycznie mogłem... – Nikt przy zdrowych zmysłach nie podejrzewałby ciebie o cos takiego, Harry. – Ministerstwo Wojny chyba jest przy zdrowych zmysłach, jak sądzisz? – Cjuarry cynicznie uniósł brew, a następnie łyżkę. – Rozumiem twój punkt widzenia. Jednak... – Crenshaw był na przepustce – ciągnął Quarry, myśląc o jednym z kapitanów ich pułku. – Miał być w Anglii, ale skąd pewność, że nie wśliznął się z powrotem do Calais. – A kapitan Wilmot? Przecież wszyscy nie mogli być nieobecni!

– Wilmot był w obozie, jak trzeba. Jest poza podejrzeniem. Ale w zeszły poniedziałek w swoim klubie dostał jakiegoś ataku. Podobno apopleksji. Nie może chodzić ani mówić. I nie może oglądać zwłok. – Quarry wycelował łyżką w Greya. – Toteż padło na ciebie. Grey otworzył usta, żeby dalej protestować, lecz nie przyszedł mu do głowy żaden dobry argument. Zatem włożył do ust sporą porcję ciasta i zaczął posępnie przeżuwać. Ironia losu polegała na tym, że skandal, w którego konsekwencji zhańbiony trafił do Ardsmuir, teraz czynił z niego oficera poza wszelkimi podejrzeniami. Był jedynym wyższym oficerem pułku, który nie mógł mieć nic wspólnego ze zniknięciem dokumentów z Calais. Wprawdzie jego powrót ze szkockiego wygnania pokrywał się w czasie ze zniknięciem dokumentów, przebywał jednak w Londynie, ponieważ formalnie dopiero przed miesiącem powrócił do swego pułku. Instynkt często pomagał Harry emu w unikaniu niemi łych zajęć, ale w obecnej sytuacji Grey musiał przyznać, że nie była to wyłącznie sprawka Harry'ego. U Kettricka jak zwykle panował tłok, lecz w odludnym kącie znaleźli spokojną ławę, a pozostali goście, widząc mundury, trzymali się od nich tui pewien dystans. Stukanie łyżek, cynowych brytfann, hałas spowodowany przesuwaniem ciężkich ław oraz głośne rozmowy odbijające się echem od niskich drewnianych krokwi tworzyły znakomitą atmosferę do poufnej rozmowy. Grey pochylił się nad ławą i zniżył głos: – Czy Kornwalijczyk, o którym mówiliśmy wcześniej, wie, że jego lokaj jest incommunicabilis? – spytał ostrożnie Grey. Quarry skinął głową, pracowicie gryząc. Odkaszlnął, bo kawałek ciasta utknął mu w gardle, i wziął wielki łyk porteru z kufla z przykrywką. – Owszem. Sądziliśmy, że ów lokaj mógł się wystraszyć tego, co spotkało sierżanta. W takim wypadku byłoby naturalne, że uciekłby do... swego pracodawcy. – Quarry zmarszczył brwi, dając do zrozumienia, że oczywiście zdaje sobie sprawę, iż należy mówić ostrożnie. Czyżby Grey uważał go za idiotę? – Wysłałem Stubbsa, żeby o to zapytał. Jednak służący zniknął. Nasz kornwalijski przyjaciel jest tym faktem zaniepokojony. Grey skinął głową i rozmowa na chwilę się urwała, każdy z nich skupił się bowiem na swoim półmisku. Grey wycierał go chlebem, aby ani odrobina pysznego posiłku się nie zmarnowała, natomiast Quarry, który pochłonął już zawartość dwóch brytfann i trzy piwa, beknął głośno zadowolony, po czym zmienił temat. – Skoro już jesteśmy przy Kornwalijczykach, co zrobiłeś w sprawie kuzynki? Zorganizowałeś już z tym dżentelmenem wspólną wyprawę do burdelu? – Powiedział, że nie chodzi do burdeli – odparł krótko Grey, niechętnie powracając do kwestii zamążpójścia kuzynki – Chryste, czy szpiedzy i morderstwo nie wystarcza? – Pozwolisz mu ożenić się z kuzynką? – Quarry zmarszczył krzaczaste brwi. – Skąd wiesz, czy nie jest impotentem albo zboczeńcem, że już o chorobie nie wspomnę? – O tym jestem raczej przekonany – odparł lord John, nie starając się wyjaśniać, że przecież to nie czcigodny Joseph – Trevelyan przyglądał mu się podczas korzystania z nocnika, tylko on jemu.

Nieco wcześniej tego samego dnia odwiedził Trevelyana i zaprosił go na kolację połączoną z różnymi lubieżnymi uciechami, aby „właściwie pożegnał stan kawalerski". Trevelyan chętnie przystał na wspólną kolację, utrzymywał jednak, że na łożu śmierci obiecał matce, że nie będzie się zadawał z prostytutkami. Brwi Quarry'ego gwałtownie się uniosły. – Jakaż matka mówi o takich sprawach na łożu śmierci? Twoja by tego nie uczyniła, prawda? – Nie mam pojęcia – odparł Grey. – Na szczęście nie doszło do takiej sytuacji. Ale przypuszczam – ciągnął, starając się zepchnąć rozmowę na inne tory – że istnieją mężczyźni, którzy nie gustują w takich przyjemnościach... Quarry obdarzył go spojrzeniem pełnym zwątpienia. – Bardzo niewielu – rzekł. – A Trevelyan nie jest jednym z nich. – Wydajesz się tego taki pewien – rzekł Grey, nieco urażony. – Bo jestem. – Quarry rozsiadł się wygodniej i wyglądał na zadowolonego. – Popytałem tu i ówdzie. Bardzo dyskretnie, nie musisz się przejmować. Trevelyan odwiedza pewien dom przy Meacham Street. Ma dobry gust. Ja też tam bywam. – Ach tak? – Grey odstawił pusty półmisek i uniósł brew z zainteresowaniem. – W takim razie, dlaczego nie chciał ze mną pójść? – Może obawiał się, że powiesz o tym Olivii, a ona rozczaruje się do niego? – Quarry wzruszył ramionami. – W każdym razie warto się tam przejść i pogawędzić z dziwkami. Człowiek, z którym rozmawiałem, twierdzi, że widuje tam Trevelyana przynajmniej dwa razy w miesiącu. Jest zatem szansa, że dziewczyna, z którą był ostatnio, powie ci, czy ma syfilis, czy nie. – Owszem – rzekł Grey powoli. Quarry uznał to za bez– warunkową zgodę, odsunął od siebie resztki ostatniej kwarty piwa i cicho beknął. – Znakomicie. W takim razie wybierzemy się pojutrze. – Pojutrze? – Jutro idę do brata. U mojej bratowej będzie lord Worplesdon. – Na parze, gotowany czy en croute? Quarry zarechotał, a jego rumiana twarz przybrała jeszcze ciemniejszy odcień. – To było dobre! Powtórzę Amandzie. Swoją drogą zastanawiam się, czy namówić ją, żeby zaprosiła również ciebie? Wiesz przecież, że darzy cię sympatią. – Nie, nie – odparł szybko Grey. Jemu również przypadła do gustu lady Joffrey, bratowa Quarry'ego, zdawał sobie jednak sprawę, iż widzi w nim nie tylko przyjaciela, ale również ewentualną zdobycz – potencjalnego męża dla niezliczonych sióstr i kuzynek. – Jutro będę zajęty. Ale ten burdel, o którym wspominałeś... – Zgadzam się. Najlepiej nadaje się chwila obecna – rzekł Harry, odsuwając swoją ławę. – Jednak jeśli jutro rano zamierzasz oglądać zwłoki, powinieneś nieco wypocząć. Poza tym – dodał, narzucając płaszcz na ramiona – jestem kiepski w łóżku po placku z węgorza. Puszczam bąki.

Rozdział 4 Wizyta służącego Następnego ranka Grey siedział w swej sypialni nieogolony, w nocnej koszuli i pantoflach, pił herbatę i zastanawiał się, czy korzyści wynikające z paradowania po londyńskich slumsach w mundurze, aby obejrzeć trzydniowe zwłoki, były większe niż przykre konsekwencje tego faktu. Problem ten rozważał również z punktu widzenia czystej elegancji. W rozmyślaniach tych przeszkodził mu szeregowy Adams, jego nowy ordynans, który bezceremonialnie otworzył drzwi i wszedł do sypialni. – Przyszedł jakiś człowiek, milordzie – oświadczył Adams, stając na baczność. Poranek nie był ulubioną porą Greya. Posępnie napił się herbaty, skinieniem głowy przyjmując do wiadomości słowa ordynansa. Adams jednak nie znał Greya, usługiwanie oficerowi było dla niego zupełnie nową dziedziną, toteż zrozumiał to opacznie i wskazał gościowi drogę do sypialni. – Kim jesteś? – spytał Grey, w zdumieniu przyglądając się tajemniczemu młodzieńcowi. – Nazywam się Tom Byrd, milordzie – odparł młodzieniec i z szacunkiem skłonił się nisko, trzymając kapelusz w dłoni. Był młody, niski i przysadzisty, o głowie okrągłej jak kula armatnia. Jasne, zaokrąglone policzki i grzbiet zadartego nosa – pokrywały piegi. Pomimo młodego wieku w jego postawie wyczuwało się determinację. – Byrd... Ach, Byrd! – Lord John o tak wczesnej porze nie myślał zbyt jasno. Tom Byrd. Przypuszczalnie młody człowiek był jakimś krewnym zaginionego Jacka Byrda. – Dlaczego... No tak. Czy przysłał cię pan Trevelyan? – Tak, milordzie. Pułkownik Quarry posłał mu wczoraj wiadomość o tym, że będzie się pan teraz zajmował sprawą... hm. – Ostentacyjnie odchrząknął, zerkając na Adamsa, który wziął do ręki pędzel do golenia i energicznie poruszał nim w dzbanku z mydlinami. – Pan Trevelyan kazał przekazać, że na pewno okażę się panu pomocny, bez względu na to, czego wasza lordowska mość będzie potrzebował. – Ach tak? To miło z jego strony. – Grey był rozbawiony atmosferą godności, jaką roztaczał wokół siebie Byrd, przede wszystkim przypadła mu do gustu jego dyskrecja. – Jakie obowiązki pełniłeś w domu pana Trevelyana, Tomie? – Jestem lokajem, sir. – Byrd stał tak prosto, jak to tylko było możliwe. Uniósł brodę, aby dodać sobie jeszcze kilka centymetrów. Lokajów zazwyczaj zatrudnia się ze względu na aparycję, a nie umiejętności, najczęściej bywają wysocy i dobrze zbudowani. Natomiast Byrd nie był wyższy od Greya. Grey potarł górną wargę, odstawił filiżankę z herbatą i spojrzał na Adamsa, który odstawił garnuszek z mydlinami i trzymał teraz w jednej ręce brzytwę, a pasek do jej ostrzenia w drugiej, najwyraźniej nie będąc pewny, jak używać ich jednocześnie. – Powiedz mi, jakie masz doświadczenie jako lokaj?

– Niewielkie, sir. Ale potrafię golić. – Tom Byrd bacznie się pilnował, żeby nie spojrzeć na Adamsa, który odłożył pasek i marszcząc brwi, właśnie sprawdzał ostrze brzytwy na krawędzi podeszwy swego buta. – Potrafisz? – Tak, milordzie. Ojciec jest fryzjerem, a my z bratem dla wprawy często goliliśmy świnie, które kupował, by z ich szczeciny zrobić pędzle. – Hm... – Grey spojrzał na swoje odbicie w lustrze nad komodą. Jego broda była tylko odrobinę ciemniejsza niż blond włosy, ale urosła gęsta i w świetle poranka kilkudniowy zarost przypominał pszeniczną słomę. Nie mógł się obyć bez golenia. – W porządku – rzekł z rezygnacją w głosie. – Adams, podaj Tomowi brzytwę. A potem wyszczotkuj mój najstarszy mundur i powiedz stangretowi, że będzie mi potrzebny. Panie Byrd, wybierzemy się dzisiaj, żeby obejrzeć zwłoki. Noc w wodzie przy doku Puddle i dwa dni leżenia za szopą przy Bow Street nie poprawiły urody Tima O’Connella, która i tak nigdy nie była jego największym atutem. Nadal jednak można go było rozpoznać w przeciwieństwie do dżentelmena leżącego pod ścianą na skrawku płótna, gdyż ten najwyraźniej się powiesił. – Obróćcie go, proszę – rzekł Grey sucho, mówiąc przez chusteczkę nasączoną olejem z golterii, którą przykładał do twarzy. Dwaj więźniowie oddelegowani do pomocy w prowizorycznej kostnicy sprawiali wrażenie krnąbrnych. Dotychczas zdążyli już wyjąć O’Connella z lichej trumny i odwinąć całun, aby Grey mógł mu się przyjrzeć. Dopiero szorstkie słowa posterunkowego pchnęły ich do działania. Zwłoki zostały nieco umyte. Ślady bójki rzucały się w oczy, pomimo że ciało było już wzdęte, a skóra zmieniła kolor. Grey pochylił się, przyciskając chustkę do twarzy, aby przyjrzeć się siniakom na plecach. Skinął na Toma Byrda, który stał tuż przy ścianie szopy. Ciemne piegi kontrastowały z bladą, niemal białą cerą. – Widzisz? – rzekł, wskazując czarne plamy na plecach i pośladkach trupa. – Ktoś go kopał i skakał po nim. – Tak, sir? – rzekł Byrd słabym głosem. – Tak. Ale czy zauważyłeś, że skóra jest ciemniejsza na grzbiecie? – Z twarzy Byrda można było wyczytać, że w ogóle nic nie widzi i chwilowo nie znajduje nawet uzasadnienia dla swego istnienia. – Na plecach – poprawił się Grey. – Po łacinie dorsum. – Ach tak – wystękał Byrd, którego inteligencja zdawała się powracać. – Widzę wyraźnie, sir. – To znaczy, że po śmierci przez jakiś czas leżał na plecach. Widywałem ludzi zbieranych z pola walki przed pochówkiem. Ta część ciała, która jest najniżej, zawsze przybiera najciemniejszą barwę.

Byrd skinął głową. Sprawiał wrażenie chorego. – Wy jednak znaleźliście go twarzą w dół, w wodzie. Zgadza się? – Grey zwrócił się do posterunkowego. – Tak, milordzie. Oglądał go również koroner – odparł usłużnie mężczyzna. – Śmiertelne pobicie. – Owszem – zgodził się Grey. – Z przodu nie widać głębokich ran, które mogłyby spowodować śmierć. Tutaj również nie ma takiej rany, prawda Byrd? Nie został pchnięty nożem, nie zginął od kuli, nie uduszono go garotą... Byrd lekko się zachwiał, ale złapał równowagę i mruknął coś, co zabrzmiało jak „mobe głoba". – Możliwe. Potrzymaj. – Grey wsadził chustkę w lepkie od potu dłonie Byrda, wstrzymał oddech i ostrożnie zaczął obmacywać włosy O’Connella. Przekonał się, że harcap związała jakaś niewprawna ręka. Włosy wprawdzie owinięto na kawałku jagnięcej wełny i związano rzemykiem, jednak ten, kto tego dokonał, nie miał ryżowego pudru dla zwieńczenia wysiłków. Ciałem zajęła się kobieta, której ten mężczyzna nie był obojętny. Nie była to pani O’Connell. Skóra na głowie rozmiękła i nieprzyjemnie przesuwała się pod dotykiem palców. Były na niej różne guzy, prawdopodobnie spowodowane przez ciosy lub kopniaki... no tak... W dwóch miejscach kości czaszki w niemiły sposób poddawały się dotykowi. Na palcach Greya pojawiła się mokra substancja. Kiedy Grey cofnął rękę, Byrd zakrztusił się i pospiesznie wybiegł z kostnicy. – Miał na sobie mundur, kiedy go znaleziono? – Grey zwrócił się do posterunkowego. Pedantycznie wytarł palce w całun, a potem skinął głową na więźniów, aby przywrócili zwłoki do ich poprzedniego stanu. – Nie, sir. – Posterunkowy pokręcił głową. – Był w samej koszuli. Ale po włosach poznaliśmy, że to jeden z waszych. A poza tym rozpytaliśmy się trochę i poznaliśmy jego nazwisko i pułk. Słowa te wzbudziły zainteresowanie Greya. – Chce pan powiedzieć, że był znany w okolicy, gdzie został znaleziony? Posterunkowy zmarszczył brwi. – Tak przypuszczam – odparł, pocierając brodę. – Niechaj się zastanowię... Tak, sir, jestem tego pewien. Kiedy wyciągnęliśmy go z wody i zorientowałem się, że to żołnierz, poszedłem do Dębu i Ostrygi, żeby się rozpytać, bo to najbliższa gospoda, często odwiedzana przez żołnierzy. Przyprowadziłem stamtąd kilka osób. To chyba karczmarka z Ostrygi go rozpoznała. Ciało odwrócono i jeden z więźniów z zaciśniętymi ustami, aby nie wdychać przykrej woni, ponownie owijał je w całun. Grey powstrzymał go gestem. Pochylił się nad trumną, marszcząc brwi, i odszukał znak na czole O’Connella. Rzeczywiście był tam ślad obcasa, wyraźnie odciśnięty w sinym ciele. Można było nawet policzyć główki gwoździ. Skinął głową i wyprostował się. Ciało zostało przeniesione, to było pewne. Ale skąd? Jeśli

sierżant zginął w bójce, a na to wyglądało, być może sporządzono raport z takiego zajścia? – Czy mogę porozmawiać z pańskim przełożonym? – Jest nim posterunkowy Magruder, sir. Przez główne wejście, pokój po lewej. Czy zakończył pan już oględziny zwłok? – spytał policjant, jednocześnie dając więźniom znak, aby powrócili do zawijania ciała i zabili trumnę gwoździami. – No cóż... Tak... mi się wydaje. – Grey się zamyślił. Czy powinien uczynić jakiś gest, aby pożegnać towarzysza broni? Jednak w pozbawionym wyrazu, nabrzmiałym obliczu O’Connella nie było nic, co zachęcałoby do takiego gestu, a przecież posterunkowego i tak niewiele to obchodziło. W końcu skinął głową w stronę nieboszczyka, dał policjantowi szylinga za sprawienie kłopotu i wyszedł. Posterunkowy Magruder był niskim mężczyzną o lisim wyglądzie i kocich oczach. Jego bystre spojrzenie poprawiło nieco samopoczucie Greya, który pomyślał, że być może jakieś szczegóły zbrodni uszły uwagi policjanta, który tamtego feralnego dnia pełnił służbę. Posterunkowy znał powód wizyty Greya. Lord John widział nieufność czającą się w oczach policjanta i ukradkowe spojrzenia rzucane w stronę magistratu, który znajdował się naprzeciwko. Było oczywiste, że obawiał się, iż Grey może udać się do magistratu, do sir Johna Fieldinga, co mogło oznaczać tylko kłopoty. Grey nie znał sir Johna osobiście, lecz był niemal pewien, że znała go jego matka. Pomimo to obecnie nie widział powodu, aby go w to wciągać. Zdawał sobie sprawę, o czym rozmyślał Magruder, i starał się zachowywać wobec posterunkowego jak najżyczliwiej. – Sir, jestem panu niezmiernie wdzięczny za pomoc. Nie chcę nadużywać pańskiej uprzejmości, ale czy pozwoli pan, że zadam jedno lub dwa pytania? – Naturalnie, sir. – Magruder patrzył na niego nieufnie, choć nieco się uspokoił. Z ulgą przyjął fakt, że nie będzie musiał prowadzić żmudnego śledztwa, które prawdopodobnie i tak nic by nie dało. – Rozumiem, że sierżant O’Connell został zamordowany w sobotni wieczór. Czy tamtej nocy w tej okolicy doszło do jakichś bójek lub zakłóceń porządku? Magruderowi drgnął kącik ust. – Zakłóceń porządku, majorze? Nocą cała ta okolica to jedno wielkie zakłócenie porządku. Rabunki, kradzieże, rozboje, bójki, zamieszki uliczne, kłótnie między dziwkami i ich klientami, kradzieże z włamaniem, burdy w gospodach, celowe wyrządzanie szkód, podpalenia, kradzież koni, napaści... – No tak, rozumiem. Pomimo to jesteśmy jednak niemal pewni, że nikt sierżanta nie podpalił, nie został on także mylnie wzięty za prostytutkę... – Grey uśmiechnął się, aby rozwiać wszelkie wątpliwości, że jego słowa można by uznać za sarkazm. – Rozważam tylko prawdopodobne scenariusze, sir. – Rozłożył ręce. – Proszę zrozumieć, to mój obowiązek. – Naturalnie. – Magruder nie był pozbawiony poczucia humoru. Uśmiech wygładził nieco rysy jego twarzy i ostre spojrzenie kocich oczu. Przeniósł wzrok znad zagraconego papierami biurka na korytarz, po którym echem odbijały się krzyki i łomotania więźniów w

celach. Potem spojrzał na Greya. – Będę musiał porozmawiać z policjantem, który tamtej nocy pełnił służbę. Przejrzę też raporty. Może znajdę coś, co okaże się panu pomocne, majorze. Wówczas pisemnie o tym pana powiadomię. – Będę panu niezmiernie zobowiązany, sir. – Grey wstał i mężczyźni rozstali się w atmosferze życzliwości. Tom Byrd siedział na zewnątrz, na chodniku. Wciąż był blady, ale wyglądał już nieco lepiej. Grey dał mu znak, a Tom zerwał się na nogi i ruszył za swoim panem. Czy Magruder znajdzie coś, co mogłoby okazać się pomocne, zastanawiał się Grey. Istniało tak wiele scenariuszy. Magruder wspominał o napadzie rabunkowym. Być może... Znając jednak gwałtowny temperament O’Connella, Grey wątpił, aby zgraja zbójów rzuciła się akurat na niego. Inne owieczki znacznie łatwiej dałyby się oskubać. Ale jeśli O’Connellowi udało się dotrzeć do szefa siatki szpiegowskiej – jeśli w ogóle istniał ktoś taki – czy przekazał mu dokumenty i otrzymał obiecane pieniądze? Należało rozważyć i taką ewentualność: szpieg zamordował O’Connella, żeby odzyskać pieniądze i raz na zawsze uciszyć wspólnika. Tyle że w takiej sytuacji wystarczyłoby zabić O’Connella i zabrać dokumenty... No cóż, jeśli O’Connell był na tyle roztropny, żeby nie nosić dokumentów przy sobie, a szpieg o tym wiedział, prawdopodobnie najpierw podjąłby odpowiednie kroki, aby je przejąć, zanim pozbyłby się sierżanta. Ale jeśli ktoś inny dowiedział się, że O’Connell ma przy sobie dużą sumę, mógł go zabić podczas rabunku, który nie miał nic wspólnego ze skradzionymi dokumentami. Uszkodzenia ciała wskazywały jednak na to, że zabójca chciał O’Connella uśmiercić. Przygodni rabusie nie przywiązują do tego większej wagi. Przyłożyliby O’Connellowi w głowę i uciekli z pieniędzmi, nie troszcząc się o to, czy przeżyje, czy nie. Natomiast szpiegowi nie byłoby już wszystko jedno. Lecz czyż taki szpieg nie korzystałby z usług swoich podwładnych? Albowiem było oczywiste, że zwłoki O’Connella nosiły ślady spotkania z więcej niż jednym napastnikiem. – Co myślisz, Tomie? – odezwał się nie tyle po to, aby poznać opinię Byrda, ale żeby uporządkować własne myśli. – Jeśli zabójcy zależało na dyskrecji, czyż nie lepiej byłoby posłużyć się bronią? Pobicie mężczyzny na śmierć powoduje dużo hałasu. Zwraca niepożądaną uwagę, nie sądzisz? – Tak, milordzie. Tak mi się wydaje. Jeśli jednak o to chodzi... – Tak? – Grey obejrzał się na Byrda, który przyspieszył nieco kroku, żeby znaleźć się obok niego. – Ja tylko... tak sobie myślałem... To znaczy nigdy... nie widziałem człowieka, którego pobito na śmierć. Kiedy zabija się świnię i robi się to niefachowo, towarzyszy temu okropny kwik. – Jeśli robi się to niefachowo? – Tak, milordzie. Ale jeśli zrobi się wszystko jak trzeba, wystarczy jeden silny cios.

Świnia nie wie, co ją uderzyło, właściwie wszystko odbywa się bezgłośnie. Ale gdy człowiek nie zna się na rzeczy lub jest zbyt słaby... – Byrd skrzy– wił się na myśl o tak rażącej niekompetencji – wówczas rozlega się taki kwik, że obudziłby umarłych. Naprzeciwko warsztatu mojego taty jest rzeźnik – wyjaśnił. – Często widziałem ubój świń. – To słuszna uwaga – rzekł z namysłem Grey. Jeśli celem był rabunek albo morderstwo, wszystko dałoby się załatwić bez całego tego zamieszania. A zatem to, co spotkało Tima O’Connella prawdopodobnie było dziełem przypadku, bójką, burdą bądź... Ale z kolei jakiś czas po śmierci ciało zostało przeniesione w inne miejsce. Dlaczego? Jego rozmyślania przerwały podniesione głosy dobiegające z zaułka prowadzącego na tyły więzienia. – Co tutaj robisz, irlandzka dziwko?! – Mam prawo tu być! W przeciwieństwie do ciebie nie jestem złodziejką! – Ladacznica! – Dziwka! Idąc w kierunku, z którego dobiegały krzyki, Grey dotarł do miejsca, gdzie na ziemi spoczywała zabita gwoździami trumna z Timem O’Connellem. Spośród otaczających ją ludzi wyróżniała się ciężarna sylwetka pani O’Connell, w czarnym szalu, tocząca zażarty spór z podobnie ubraną kobietą. Grey zauważył, że kobiety nie były same. Aptekarz Scanlon daremnie usiłował odciągnąć panią O’Connell od rywalki z pomocą wysokiego, wychudzonego Irlandczyka. Druga kobieta również sprowadziła posiłki w postaci niewysokiego, otyłego duchownego w koloratce i sfatygowanej pelerynie. Duchowny sprawiał wrażenie bardziej rozbawionego zajściem niż zgorszonego wymianą „uprzejmości". W tle zgromadził się już spory tłumek, przypuszczalnie złożony z żałobników, którzy pragnęli wziąć udział w pochówku sierżanta O’Connella. – Zabieraj swoich nikczemnych kompanów i znikaj stąd! Był moim mężem, a nie twoim! – Jakąż byłaś dobrą żoną! Nie zatroszczyłaś się nawet o to, żeby zmyć błoto z jego twarzy, kiedy wydobyli biedaka – z rowu! To ja musiałam się wszystkim zająć i to ja go pochowam. Żona! Też coś! Tom Byrd stał z otwartymi ustami pod okapem szopy. Oczami wielkimi jak spodki spojrzał na Greya. – To ja zapłaciłam za trumnę! Myślisz, że teraz pozwolę ci ją zabrać? Pewnie zaraz byś ją sprzedała, chciwa babo. Odebrałaś żonie męża, żeby wyssać mu szpik z kości... – Zamknij się! – Sama się zamknij! – wrzasnęła wdowa po O’Connellu i zamachnęła się na rywalkę, która zwinnie się uchyliła. Widząc nagły wzrost napięcia pośród żałobników, Grey przepchnął się do przodu i stanął pomiędzy kobietami. – Proszę pani – zwrócił się do wdowy po O’Connellu, zdecydowanym ruchem chwytając ją za rękę – musi pani... Jego napomnienie zostało przerwane przez szybkie uderzenie łokciem w żołądek, które całkowicie go zaskoczyło. Zatoczył się, niechcący następując na nogę wysokiemu

Irlandczykowi. Rudzielec zaczął skakać na jednej nodze, wykrzykując niezrozumiałe przekleństwa – zapewne po irlandzku, pomyślał Grey, jako że nie był to francuski. Ale zostały one wkrótce zagłuszone przez wyzwiska. Damy – jeśli można użyć takiego określenia, pomyślał Grey – irytowały się coraz bardziej. Rozległ się odgłos siarczystego policzka, przypominający wystrzał z pistoletu, a potem całą uliczkę przeszył świdrujący pisk kobiet, które przystąpiły do walki. Grey usiłował pochwycić wdowę za drugą rękę, ale ta wyrwała się gwałtownie, aż odrzuciło go pod ścianę. Ktoś podciął mu nogi i Grey upadł na ziemię. Przez chwilę toczył się po ziemi, potem odbił od ściany szopy i dopiero wówczas mógł wstać. Odzyskawszy równowagę, ruszył chwiejnym krokiem przed siebie. Sięgnął po rapier, rozległ się brzęk klingi. Dźwięk ten uciął awanturę, rozdzielił bijących się, kobiety od siebie odskoczyły. W chwili ciszy, jaka teraz nastąpiła, Grey zdecydowanie stanął między kobietami, obrzucając je gniewnym spojrzeniem. Upewniwszy się, że bójka została tymczasowo zażegnana, obrócił się ku nieznanej mu kobiecie. Miała kręcone czarne włosy i nosiła kapelusz z szerokim rondem, który częściowo zasłaniał jej twarz, ale nie dał rady ukryć wojowniczej natury. – Mogę spytać, jak się pani nazywa? I co pani tu robi? – To pospolita dziwka – zza pleców Greya rozległ się głos pani O’Connell, przepojony pogardą, lecz spokojniejszy. Kobieta już chciała równie elegancko odpowiedzieć, ale uciszył ją ruchem rapiera i z irytacją spojrzał przez ramię. – Pytałem tę damę, a nie panią O’Connell. – Jest to obecnie pani Scanlon, milordzie – rozległ się ugrzeczniony głos aptekarza, w którym wyczuwalna była nutka samozadowolenia. – Co proszę? Zdumiony Grey odwrócił się, żeby mieć przed sobą Scanlona i wdowę. Najwyraźniej druga kobieta była równie zaskoczona, bo rozległo się głośne „co???", a potem zapadła cisza. Scanlon trzymał pod ramię Francine O’Connell. Ścisnął ją mocniej i skłonił się w stronę Greya. – Mam zaszczyt przedstawić panu moją żonę, sir – oświadczył z powagą. – Wczoraj się pobraliśmy dzięki specjalnemu pozwoleniu ojca Doyle'a, który osobiście udzielił nam ślubu. Spojrzał na wysokiego Irlandczyka, który skinął głową, jednocześnie nie spuszczając wzroku z rapiera Greya. – Nie mogłaś odczekać, aż biedny Tim całkiem wystygnie, co? Chciałabym wiedzieć, która z nas jest dziwką, podła babo z brzuchem wzdętym jak ropucha! – Jestem mężatką i to dwukrotną! A ty, bez nazwiska i wstydu... – Ależ Francie, Francie... – Scanlon objął ramionami swą rozsierdzoną żonę, przyciągając ją ku sobie z całych sił. – Daj już spokój. Przecież nie chcesz, żeby dziecku stała się krzywda... – To przypomnienie przekonało Francine, choć spod kapelusza nadal dobiegało

psioczenie. Grey odwrócił się ku drugiej kobiecie akurat w chwili, kiedy znowu otwierała usta. Zdecydowanym ruchem przyłożył koniec rapiera do jej piersi, tym samym przerywając potok słów, zamiast którego rozległo się głośne „aua!". – Kim pani jest, do cholery? – rzekł ostro, ponieważ jego cierpliwość już się wyczerpała. – Iphigenia Stokes – odparła z oburzeniem. – Jak pan śmie traktować mnie w ten sposób? – Zrobiła krok w tył, odtrącając rapier ręką, której czerwonego koloru i wielkości nie mogła ukryć czarna rękawiczka z koźlej skóry. – A kim pan jest? – Grey machnął rapierem w stronę niskiego duchownego, który spokojnie cieszył się tym widowiskiem, znalazłszy sobie bezpieczne schronienie za beczką. – Ja? – Duchowny wyglądał na zaskoczonego, jednak skłonił się uprzejmie. – Nazywam się Cobb, sir, jestem wikariuszem u Świętego Idziego. Panna Stokes poprosiła mnie o zorganizowanie uroczystości pogrzebowych ku czci świętej pamięci O’Connella. Rozumiem, że pani ta blisko przyjaźniła się ze zmarłym. – Co? To jakiś pieprzony protestant? – Francine O’Connell Scanlon wyprostowała się, trzęsąc się pod wpływem nowej fali wściekłości. Cobb spojrzał na nią z niepokojem, lecz w swej kryjówce czuł się na tyle bezpiecznie, że uprzejmie skłonił się w jej stronę. – Pochówek odbędzie się na cmentarzu przy kościele Świętego Idziego, łaskawa pani. Czy wraz z mężem zechcą państwo w nim uczestniczyć? W tej chwili cała irlandzka grupa zrobiła krok do przodu, najwyraźniej zamierzając przejąć trumnę siłą. Niezrażeni towarzysze panny Stokes również zrobili krok naprzód, a kilku zgromadzonych zaczęło z płotu wyrywać sztachety, żeby wykorzystać je jako pałki. Towarzysze panny Stokes wspierali ją okrzykami, takimi jak „katolicka dziwka", podczas gdy pan Scanlon najwyraźniej się wahał. Odciągał żonę na bok, a drugą ręką wymachiwał w stronę protestantów i wykrzykiwał po irlandzku przekleństwa. Widząc, że zaraz krew się poleje, Grey wskoczył na trumnę i kilkakrotnie przeciął rapierem powietrze. Ludzie się cofnęli. – Tom! – krzyknął. – Sprowadź posterunkowych! Tom Byrd najwyraźniej nie czekał na instrukcje, tylko już przedtem zdążył się wymknąć, żeby sprowadzić posiłki. Kiedy tylko Grey wypowiedział słowo „posterunkowi", na ulicy rozległ się odgłos szybkich kroków. Zbliżali się do nich posterunkowy Magruder wraz z dwoma podwładnymi. Pałki i pistolety mieli już w pogotowiu. Za nimi, dysząc, pędził Tom Byrd. Na widok uzbrojonych przedstawicieli władzy noże zniknęły jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, a sztachety upadły na ziemię. – Czy ma pan kłopoty, majorze? – spytał Magruder, z rozbawieniem przyglądając się dwóm stłoczonym grupkom, pomiędzy którymi na dość niezwykłej grzędzie stał Grey. – Nie sir, dziękuję – odparł Grey, łapiąc oddech. Liche deski trumny złowieszczo pod nim zatrzeszczały. Po plecach ściekał mu pot. – Ale byłbym wdzięczny, gdyby towarzyszył pan nam jeszcze przez chwilę...

Wziął głęboki oddech i ostrożnie zeskoczył z trumny. Uprzednio przetoczył się przez kałużę i miał teraz mokre siedzenie. Poza tym czuł, że puścił szew pod prawym ramieniem koszuli. Cholera, i co teraz? Skłaniał się ku salomonowemu rozwiązaniu tej sprawy i podzieleniu Tima O’Connella pomiędzy dwie kobiety. Odrzucił tę myśl jedynie dlatego, że zajęłoby to zbyt dużo czasu, a poza tym rapier zupełnie nie nadawał się do dokonania takiego podziału. Jeśli jednak wdowy nadal zamierzały czynić mu trudności, był gotów posłać Toma po rzeźnika. Grey westchnął, schował rapier i palcem wskazującym podrapał się w czoło. – Pani... Scanlon. – Tak? – Opuchnięta twarz niewiasty nieco sklęsła. To podejrzliwość i wściekłość sprawiły, że jej oczy zwęziły się w szparki. – Kiedy odwiedziłem panią przed dwoma dniami, odrzuciła pani pieniądze ode mnie oraz moich towarzyszy. Oświadczyła pani, iż mąż smażyć się będzie w piekle i nie chce pani marnować pieniędzy na msze i świece. Czy tak było? – Było – przyznała niechętnie. – Ale... – Sama pani widzi. Skoro wierzy pani, że obecnie mąż przebywa w piekielnych czeluściach – ciągnął Grey – zapewne jest to stan permanentny. Zatem pochowanie go zgodnie z obrządkiem katolickim w żadnym razie nie zmieni godnej pożałowania sytuacji jego duszy. – Nie możemy mieć pewności, że dusza grzesznika poszła do piekła – zaprotestował ksiądz, nagle widząc rysującą się możliwość otrzymania wynagrodzenia za pochówek O'Connella. – Nieznane są wyroki opatrzności. Wiemy przecież, że nieszczęsny Tim O’Connell żałował i odpokutował za swoje grzechy, i być może poszedł wprost do raju, w anielskie ramiona! – Znakomicie. – Grey rzucił się na tę spekulację niczym lampart na swoją zdobycz. – A zatem jeśli przebywa w raju, jeszcze mniej potrzebne mu ziemskie wstawiennictwo. Toteż – w tym miejscu skłonił się w stronę Scanlonów i ich księdza – według was, zmarły jest albo przeklęty na wieki, albo ocalony, na pewno jednak znajduje się w jednym z tych dwóch stanów. Natomiast pani – zwrócił się do panny Stokes – uważa, że jego dusza znajduje się w jakimś stanie pośrednim, gdzie ziemskie wstawiennictwo może okazać się pomocne. Mam rację? Panna Stokes patrzyła na niego przez chwilę z otwartymi ustami. – Po prostu chciałabym go przyzwoicie pochować – powiedziała nadspodziewanie potulnym głosem. – Sir – dodała po chwili. – Znakomicie. Uważam zatem, że pani – w tym miejscu spojrzał groźnie na nową panią Scanlon – w pewnym stopniu zrzekła się praw do męża, jako że została pani małżonką pana Scanlona. Jeśli panna Stokes zwróci pani równowartość sumy, jaką pani wydała na trumnę, czy zaakceptuje pani takie rozwiązanie? Grey przeniósł wzrok na grupę Irlandczyków. Mieli ponure miny, ale żaden z nich się nie odezwał. Scanlon spojrzał na księdza, potem na żonę, a wreszcie na Greya i prawie

niedostrzegalnie skinął głową. – Proszę go zabrać – rzekł Grey do panny Stokes, wskazując trumnę i robiąc krok w tył. Ruszył w stronę Scanlona z dłonią na rękojeści rapiera. Choć Irlandczycy cicho przeklinali i spluwali, żaden z nich nie był gotów na więcej, podczas gdy przyjaciele panny Stokes przejmowali sporną trumnę. – Proszę przyjąć powinszowania z okazji pańskiego małżeństwa, sir – rzekł uprzejmie Grey. – Dziękuję panu, sir – odparł Scanlon równie uprzejmym tonem. Francine stała u jego boku, gotując się z wściekłości pod rondem wielkiego kapelusza. Stali w milczeniu, patrząc, jak odnoszą Tima O’Connella. Iphigenia Stokes triumfowała z dużym wdziękiem, pomyślał Grey. Nie pozwoliła sobie na żadną uwagę pod adresem rywalki, nie obrzuciła jej choćby jednym spojrzeniem. Orszak ruszył, panna Stokes zajęła miejsce tuż za trumną. W pewnej chwili świątobliwy Cobb zaryzykował jedno spojrzenie za siebie i nieśmiało pomachał w stronę Greya. – Niech spoczywa w pokoju – rzekł pobożnie ojciec Doyle, żegnając się, podczas gdy trumna zniknęła za rogiem. – Niechaj zgnije – powiedziała Francine O’Connell Scanlon. Odwróciła głowę i zgrabnie splunęła na ziemię. – I ona też. Nie było jeszcze południa i w gospodach panowały pustki. Posterunkowy Magruder i jego podwładni chętnie przyjęli zaproszenie do gospody Pod Niebieskim Łabędziem jako podziękowanie za pomoc, a potem powrócili do swych obowiązków. Tymczasem Grey zajął się czyszczeniem płaszcza i doprowadzeniem do porządku garderoby. – Rzeczywiście potrafisz posługiwać się brzytwą i igłą, Tomie – odezwał się Grey, niedbale rozsiadając się na ławie w przytulnej, pustej gospodzie i dochodząc do siebie nad drugim kuflem porteru. – Nie mówiąc już o tym, że masz bystry umysł i nogi. Jeśli nie sprowadziłbyś Magrudera na czas, leżałbym teraz w tej uliczce, zimny jak wczorajszy turbot. Tom Byrd łypnął znad czerwonego płaszcza, który zszywał w kiepskim świetle wpadającym przez okno w ołowianych ramach. Nie uniósł głowy, ale na jego twarzy pojawił się wyraz zadowolenia. – Widziałem, że miał pan wszystko pod kontrolą, milordzie – odparł taktownie – jednak było tam bardzo wielu Irlandczyków, nie mówiąc już o żabojadach... – O żabojadach? – Grey przyłożył pięść do ust i beknął. – Sądziłeś, że towarzysze panny Stokes to Francuzi? Dlaczego? Byrd ze zdumieniem podniósł wzrok. – Przecież mówili między sobą po francusku. Słyszałem dwóch jegomościów o krzaczastych brwiach i kręconych włosach. Wyglądali, jakby byli spokrewnieni z panną Stokes. Zdziwiony Grey zmarszczył brwi, starając sobie przypomnieć, czy podczas niedawnego zajścia rzeczywiście padły jakieś słowa po francusku, lecz niczego takiego nie zapamiętał.

Zauważył natomiast postacie, o których wspomniał Tom. Miał rację, że byli to jej krewni – może kuzyni? Niewątpliwie istniało między nimi podobieństwo, ale wszyscy oni wyglądali raczej jak... – A... – rzekł, ponieważ pewna myśl przyszła mu do głowy. – Czy oni rozmawiali tak? – spytał i wyrecytował strofę z Homera, starając się tchnąć w nią prostacki, angielski akcent. Tom rozpromienił się i energicznie pokiwał głową, trzymając w ustach koniec nitki. – Zastanawiałem się, skąd to imię Iphigenia – powiedział Grey z uśmiechem. – Jej ojciec przecież chyba nie był uczonym. To greckie imię, Tomie – wyjaśnił, widząc, że jego młody lokaj zmarszczył brwi. – Prawdopodobnie panna Stokes i jej bracia – jeśli byli to bracia – mieli matkę lub babkę Greczynkę, albowiem sama panna Stokes na pewno urodziła się już tutaj. – Ach, oni mówili po grecku – rzekł Tom z wahaniem, najwyraźniej nie będąc pewny różnicy pomiędzy tym językiem a innymi odmianami francuskiego. – Ostrożnie usunął kawałek nitki, który pozostał na jego wardze i wygładził fałdy płaszcza. – Proszę, milordzie. Nie powiem, że jest jak nowy, ale przynajmniej przez szwy nie będzie widać podszewki. Grey skinął głową w podzięce i pchnął w stronę Toma kufel pełen piwa. Sam zaś włożył naprawiony płaszcz, oglądając naddarty szew. Gotowe dzieło nie sprawiało wrażenia, jakby wyszło spod ręki krawca, lecz naprawy dokonano solidnie. Zastanawiał się, czy należy bliżej się przyjrzeć Iphigenii Stokes. Jeśli miała jakieś rodzinne powiązania z Francją, stanowiły one motyw domniemanej zdrady O’Connella oraz pomogły mu w przekazaniu dokumentów z Calais. Ale skoro była Greczynką... Niewykluczone, że jej ojciec pływał po morzu – raczej jako kupiec niż żołnierz marynarki, jeśli przywiózł sobie żonę z zagranicy. Ależ tak, należało bliżej poznać rodzinę Stokesów. Życie na morzu to tradycja, która przewija się w wielu rodzinach i choć z uwagi na okoliczności jego obserwacje były pobieżne, pomyślał, że Stokesowie wyglądali na marynarzy. Jeden miał w uchu złoty kolczyk. Poza tym marynarze znakomicie nadawaliby się do przemytu informacji z Wielkiej Brytanii, choć w takim wypadku... – Milordzie? – Słucham, Tomie? – Grey zmarszczył brwi. – Tak sobie myślałem... o tym zabitym... – Masz na myśli sierżanta O’Connella? – poprawił go Grey, ponieważ nie podobało mu się, że niedawny towarzysz – broni był określany mianem „tego zabitego". Bez względu na to, czy był zdrajcą, czy nie. – Tak, milordzie. – Tom wziął duży haust piwa i przełknął, a potem podniósł wzrok i spojrzał Greyowi w oczy. – Myśli pan, że mój brat też nie żyje? To go zaskoczyło. Poprawił płaszcz na ramionach, zastanawiając się, co odpowiedzieć. Nie sądził, aby Jack Byrd zginął. Podzielał zdanie Quarry'ego, że Jack prawdopodobnie albo przyłączył się do tego, kto zabił O’Connella, albo sam zabił sierżanta. Żadna z tych możliwości nie była jednak pocieszająca dla jego brata.

– Nie – odparł powoli. – Myślę, że żyje. Jeśli zostałby zabity przez tych, którzy doprowadzili do śmierci sierżanta O’Connella, jego ciało znaleźlibyśmy w pobliżu. Nie istniał przecież żaden powód, by je ukrywać, nie sądzisz? Napięcie nieco ustąpiło, ramiona młodzieńca opadły. Pokręcił głową i znowu napił się piwa. – Nie, milordzie – zgodził się, wycierając usta grzbietem dłoni. – Tylko że... jeśli nie zginął, to gdzie teraz jest? – Nie wiem – odparł szczerze Grey. – Mam nadzieję, że wkrótce się dowiemy. Przyszło mu do głowy, że jeśli Jack Byrd nie opuścił jeszcze Londynu, Tom mógłby okazać się pomocny w jego odnalezieniu – umyślnie bądź nie. – Czy przychodzą ci na myśl miejsca, w których ukryłby się twój brat, gdyby się czegoś obawiał albo miał świadomość, że grozi mu niebezpieczeństwo? Tom Byrd obrzucił go bystrym spojrzeniem. Grey zdał sobie sprawę, że młodzieniec był znacznie inteligentniejszy, niż początkowo przypuszczał. – Nie, milordzie. Jeśli potrzebowałby pomocy, to ma przecież sześciu braci i ojca, a także dwóch stryjów, którzy też mają synów. Potrafimy zadbać o własne sprawy. Ale on nie wrócił do domu. Ponadto nie wiem nic. – Wygląda to na niezły klan Byrdów Rozmawiałeś o tym z rodziną? – Grey ostrożnie obmacał się pod połami płaszcza. Spodnie były już niemal suche, toteż usiadł naprzeciwko Byrda. – Tak, milordzie. Z moją siostrą – mam tylko jedną – która w niedzielę przyszła do pana Trevelyana z wiadomością dla Jacka. I wtedy pan Trevelyan oświadczył, że nie miał żadnych wieści od Jacka, odkąd zginął sierżant O’Connell. Młodzieniec pokręcił głową. – Jeśli Jack tamtej nocy zobaczył coś, co go przerosło, a z czym nie dałby sobie rady nasz tata, myślę, że udałby się wprost do pana Trevelyana. Ale nie uczynił tego. Jeśli wydarzyło się coś złego, musiało to nastąpić nagle. Stukot drewnianych chodaków oznajmił nadejście karczmarki i Grey nie mógł odpowiedzieć, z czego był nawet rad, ponieważ nie przychodziło mu do głowy nic, co młodzieńcowi dodałoby otuchy. – Jesteś głodny, Tomie? – Świeże paszteciki, które postawiła przed nimi kobieta na tacy, były gorące i apetyczne, ale powonienie Greya wciąż było nieco przytępione od oleju z golterii, a wspomnienie zwłok O’Connella skutecznie hamowało apetyt. Najwyraźniej Byrd czuł się podobnie, ponieważ zdecydowanie pokręcił głową. – W takim razie odpłaćmy karczmarce za jej uprzejmość i chodźmy. Grey nie polecił stangretowi, żeby na nich zaczekał, toteż ruszyli pieszo ku Bow Street, gdzie mogli liczyć na znalezienie powozu. Byrd szedł przygarbiony, kilka kroków za Greyem, kopiąc kamyki. Najwyraźniej nadal rozmyślał o bracie. – Czy twój brat miał zwyczaj składać regularne raporty panu Trevelyanowi? – spytał Grey, zerkając na niego przez ramię. – W sprawie sierżanta O’Connella?

Tom wzruszył ramionami. Wyglądał na przybitego. – Nie wiem, milordzie. Jack nie zwierzał się ze swojej pracy. Wiedziałem tylko, że sir Joseph zlecił mu pewną delikatną misję i że przez pewien czas nie będzie go w domu. – Ale chyba wiedziałeś, o co chodziło i dlaczego? W oczach Toma pojawił się wyraz nieufności. – Nie, milordzie. Pan Trevelyan mówił tylko, że mam panu pomóc. Nie określił, na czym pomoc ta miałaby polegać. – Rozumiem. – Grey zastanawiał się, ile może powiedzieć, i niepokój na twarzy Toma Byrda przekonał go, aby zdradzić mu wszystko – naturalnie z wyjątkiem motywów śledzenia O’Connella oraz przypuszczeń Greya co do roli Jacka Byrda w tej sprawie. – A zatem nie sądzi pan, milordzie, aby ten nieboszczyk... chciałem powiedzieć sierżant O’Connell, dostał w głowę przypadkiem w trakcie bójki? – Byrd przemógł chwilową słabość, szedł teraz żwawszym krokiem zasłuchany w opowieść Greya. – Trudno powiedzieć, Tomie. Nadal brak stuprocentowej pewności. Miałem nadzieję, że podczas oględzin zwłok dostrzeżemy coś, co mogłoby świadczyć o działaniu z premedytacją i celowym odebraniu życia sierżantowi O’Connellowi. Nic takiego nie zauważyłem. Z kolei... – ... z kolei ktokolwiek stanął mu obcasem na twarzy, nie przepadał za nim – dokończył przenikliwie Tom. – To na pewno nie był przypadek. – Nie był – zgodził się Grey. – Uczyniono to jednak już po śmierci, a nie podczas walki. Oczy Toma zrobiły się wielkie jak spodki. – Skąd pan to wie, milordzie? – spytał szybko. – Przyjrzałeś się uważnie odciskowi obcasa? Główki niektórych gwoździ przebiły skórę, ale nie było tam śladów krwi. Tom spojrzał na Greya z mieszaniną konsternacji i podejrzliwości, najwyraźniej sądząc, że Grey powiedział to wyłącznie, aby go dręczyć. W odpowiedzi z jego ust popłynęło lakoniczne: – Ojej. – Owszem, ojej. – Grey był zły na siebie, że w taki sposób dał Tomowi odczuć braki w słownictwie, lecz nie chciał rozdmuchiwać tego przeprosinami. – Człowiek martwy nie krwawi, chyba że rana jest bardzo poważna, na przykład wynika z utraty kończyny. Wówczas – krew będzie kapać, ale wkrótce zgęstnieje i ostygnie a potem... – Widząc, że Tom blednie, kaszlnął i podjął inny wątek. – Bez wątpienia sądzisz, że rany od gwoździ mogły krwawić, lecz ktoś je po prostu wytarł, prawda? – O, hm... Tak – rzekł po namyśle Tom. – To możliwe – zgodził się Grey. – Jednak niezbyt prawdopodobne. – Rany na głowie krwawią niezwykle obficie. Człowiek krwawi wówczas jak zarzynane prosię. Jest nawet takie przysłowie. – Widziałem zarzynane świnie – oświadczył Tom stanowczo. – To po prostu potop. Krwi jest tyle, że można nią napełnić beczkę albo dwie!

Grey skinął głową, pojmując, że to nie krew sama w sobie była tym, co niepokoiło młodzieńca. – Owszem, tak to właśnie jest. Przyjrzałem się bardzo uważnie zwłokom i nigdzie nie znalazłem śladów zaschniętej krwi, ani we włosach, ani na twarzy, choć poza tym mycie, jakiemu poddano ciało, było pobieżne. Toteż jestem w zasadzie pewien, że ślad powstał już jakiś czas potem, gdy sierżant przestał oddychać. – W takim razie Jack tego nie zrobił! Grey spojrzał na niego zdumiony. Teraz przynajmniej wiedział, co chłopakowi nie dawało spokoju. Oprócz zwykłej troski spowodowanej zniknięciem brata Tom najwyraźniej obawiał się, że to Jack Byrd mógł okazać się mordercą – a przynajmniej być o to podejrzanym. – Nigdy nie sugerowałem czegoś podobnego – rzekł Grey. – Ależ ja wiem, że on tego nie zrobił! Mogę to udowodnić, milordzie! – żarliwie powiedział Byrd, chwytając Greya za rękaw. – Buty Jacka mają prostokątne obcasy, milordzie! Natomiast ten, kto stratował tego nieboszczyka, miał okrągłe! Poza tym były one drewniane, a Jacka mają skórzane obcasy! Tom urwał, niemal dysząc z emocji, wpatrując się z niepokojem w twarz Greya i szukając jakiegokolwiek śladu aprobaty. – Rozumiem – odparł powoli Grey. Młodzieniec wciąż trzymał go za rękaw. Położył swoją dłoń na jego ręce i uścisnął. – Rad jestem to słyszeć, Tomie. Naprawdę rad. Byrd jeszcze przez chwilę wpatrywał się w jego twarz i najwyraźniej dostrzegł w niej to, czego szukał, ponieważ wziął głęboki oddech i wypuścił rękaw Greya, czemu towarzyszyło niepewne skinienie głowy. Po chwili dotarli do Bow Street. Grey gestem przywołał powóz, zadowolony, że udało się przerwać tę rozmowę. Był pewien, że, Tom powiedział mu prawdę o butach brata. Pozostawała jedna niewyjaśniona sprawa: zniknięcie Jack Byrda nadal stanowiło główną przesłankę świadczącą o tym, że śmierć O’Connella nie była przypadkowa. Harry Quarry siedział za biurkiem, jadł kolację i jednocześnie przeglądał dokumenty. Odłożył jednak robotę na bok, żeby wysłuchać relacji Greya o dramatycznym odejściu sierżanta O’Connella z tego świata. – Jak pan śmie traktować mnie w ten sposób?". Naprawdę tak powiedziała? – Quarry śmiał się, ocierając łzy z kącików oczu. – Chryste, Johnny, dzisiejszy dzień dostarczył ci znacznie lepszej rozrywki niż mnie! – W każdej chwili przekażę ci to całe śledztwo – oświadczył Grey, pochylając się, aby z niemal całkowicie pustego talerza Quarry'ego porwać rzodkiewkę. Od śniadania nic nie miał w ustach i umierał z głodu. – Z wielką przyjemnością. – Nie, nie – zaprotestował Quarry. – Nie mogę pozbawiać cię takiej uciechy. Co sądzisz o Scanlonie i wdowie, którzy w tak dziwaczny sposób zabrali się do pochówku O’Connella? Grey wzruszył ramionami, przeżuwając rzodkiewkę. Strzepnął zaschnięte błoto z poły

płaszcza. – Poślubił wdowę po O’Connellu, i to zaledwie kilka dni po jego śmierci. Przypuszczam, że uczynił to, aby odwrócić od siebie podejrzenie. Zakładał pewnie, że ludzie nie będą go podejrzewali o zabójstwo, skoro miał odwagę opłacić pogrzeb, księdza i tak dalej, a na dodatek zaprezentował niebywale pobożną postawę. – Hm... – Quarry skinął głową, wziął kilka szparagów w maśle i wsadził je wszystkie do ust. – Obebaeś jebo buby? – Buty Scanlona? Nie. Nie miałem okazji, bo te dwie harpie skakały sobie do oczu. Stubbs miał jednak okazję obejrzeć jego dłonie, kiedy odwiedziliśmy aptekę. Jeśli Scanlon maczał palce w zabójstwie O’Connella, brudną robotę zlecił komuś innemu. – Myślisz, że to rzeczywiście on? – Bóg jeden wie. Zjesz tę babeczkę? – Tak – odparł Quarry, wgryzając się w ciasto. Pochłonął babeczkę dwoma wielkimi kęsami, rozsiadł się głębiej na krześle i uważnie przyjrzał talerzowi w poszukiwaniu czegoś jadalnego. – Zatem twój nowy lokaj twierdzi, że jego brat nie mógł tego zrobić? Ale chyba spodziewałeś się po nim takiej deklaracji? – Zapewne masz rację. Jednak tę samą argumentację można zastosować w odniesieniu do Scanlona. O’Connella nie zabił jeden człowiek. O ile wiemy, Jack Byrd był sam. A trudno sobie wyobrazić, żeby byle lokaj bez niczyjej pomocy zdołał tak zmasakrować Tima O’Connella. Nie znalazłszy niczego godnego uwagi, Quarry przegryzł kość kurczaka i zaczął wysysać z niej szpik. – Czyli wszystko sprowadza się do tego, że O’Connella zabiło dwóch lub więcej ludzi – podsumował, oblizując palce – potem ktoś deptał mu po twarzy i zostawił ciało, żeby nieszczęśnik sobie trochę poleżał. Nieco później ktoś – zabójca albo ktoś inny – zawlókł go do doku Puddle. – Właśnie. Prosiłem posterunkowego o przejrzenie raportów, żeby sprawdzić, czy w nocy, kiedy zginął O’Connell, doszło do jakiejś bójki. Poza tym – Grey potarł czoło, walcząc ze zmęczeniem – myślę, że powinniśmy się bliżej przyjrzeć Iphigenii Stokes i jej rodzinie. – Nie sądzisz chyba, żeby to ona zrobiła? Upadła kobieta, – no i ci bracia marynarze... Marynarze miewają drewniane podeszwy, bo skóra ślizga się po pokładzie. Grey spojrzał na niego ze zdziwieniem. – Skąd wiesz takie rzeczy, Harry? – Płynąłem kiedyś z Edynburga do Francji w nowych butach o skórzanych podeszwach – wyjaśnił, unosząc liść sałaty i zaglądając pod niego z nadzieją. – Przez całą drogę mieliśmy szkwał, ze sześć razy groziło mi połamanie nóg. Grey wyjął mu z ręki listek sałaty i zjadł go. – Mądre spostrzeżenie – rzekł, przełykając. – Wyjaśniałoby to również motyw osobisty tego morderstwa. Jednak nie sądzę, aby to panna Stokes zleciła zamordowanie sierżanta.

Scanlonowi nietrudno jest przyjąć świętoszkowatą pozę, aby odwrócić od siebie podejrzenia, ale ona jest inna. Była szczera w swym pragnieniu, aby wyprawić O’Connellowi przyzwoity pogrzeb. Jestem tego pewien. – Hm... – Quarry w zamyśleniu podrapał bliznę na policzku. – Może masz rację. A jeśli jej krewni dowiedzieli się, że O’Connell miał żonę i załatwili go dla ratowania honoru rodziny? Mogli jej nawet nie zdradzić swoich zamiarów. – O tym nie pomyślałem – przyznał Grey. Zastanawiał się przez chwilę i doszedł do wniosku, że słowa Harry'ego brzmią prawdopodobnie. Wyjaśniłoby to okoliczności śmierci sierżanta – nie tylko pobicie przez kilku napastników, ale również odcisk obcasa. A jeśli zabójstwa dokonano w pobliżu domu panny Stokes, należało przetransportować ciało na bezpieczną odległość. – To niezła hipoteza, Harry. Czy mogę prosić o Stubbsa, Calverta i Jowetta, żeby pomogli mi w przesłuchaniach? – Weź, kogo zechcesz. I oczywiście nie rezygnuj z poszukiwań Jacka Byrda. – Dobrze. – Grey zanurzył palec w resztce sosu, który był jednym wspomnieniem po posiłku na talerzu Quarry'ego, i oblizał go. – Wątpię, abyśmy mogli się jeszcze czegoś dowiedzieć od Scanlona, ale roztropnie chybaby było poznać jego współpracowników oraz zasięgnąć języka, gdzie znajdował się w sobotni wieczór. No a co poczniemy z naszym hipotetycznym szefem siatki szpiegowskiej? Quarry wydął policzki i ciężko westchnął. – W tej sprawie coś mam, ale powiem ci dopiero wówczas, gdy coś z tego wyniknie – oświadczył, wstając. Odsunął krzesło i strzepnął z płaszcza okruszki. – Wybieram się na uroczystą kolację. – Nie zepsułeś sobie właśnie apetytu? – spytał uszczypliwie Grey. – Cha, cha! – Quarry włożył perukę na głowę i pochylił się, aby w lustrze przy biurku sprawdzić efekt. – Nie sądzisz chyba, że na uroczystej kolacji dadzą człowiekowi coś do jedzenia? – Zawsze tak myślałem. Czyżbym się mylił? – Owszem – odparł Quarry. – Sączy się wino, można też trafić na małe grzanki z kaparami. Nawet ptaka byś tym nie wyżywił. – Jakiego ptaka? – spytał Grey, patrząc na muskularny, lecz pokaźnych rozmiarów tyłek Quarry'ego. – Wielkiego dropia? – Pójdziesz ze mną? – Quarry rozprostował fałdy płaszcza. – Jeszcze nie jest za późno. – Nie, dziękuję. – Grey wstał, przeciągnął się i poczuł chrupnięcie w plecach. – Pójdę do domu, zanim umrę z głodu.

Rozdział 5 Eine kleine Nachtmusik Było już po zmroku, kiedy Grey wrócił do domu matki przy Jermyn Street. Pomimo głodu celowo się spóźnił, ponieważ nie miał ochoty na spotkanie z matką i Olivią przed podjęciem decyzji, jak postąpić w sprawie Josepha Trevelyana. Nie było jednak dostatecznie późno. Ku swemu przerażeniu dostrzegł światła we wszystkich oknach i lokaja w liberii przy wejściu, który najwyraźniej miał wpuszczać zaproszonych gości, a odprawiać nieproszonych. Ze środka dobiegał śpiew przy akompaniamencie fletu i klawesynu. – O Boże, czyżby dzisiaj była środa, Hardy? – zwrócił się do lokaja, który uśmiechnął się na jego widok i skłonił, otwierając drzwi. – Tak, milordzie. Obawiam się, że nawet od samego rana. Lord John lubił cotygodniowe muzykowanie u matki. Ale tym razem nie miał ochoty na towarzyskie spotkania. Należało spędzić noc w Befsztyku. To jednak wymagałoby uciążliwej wyprawy przez cały Londyn, a on umierał z głodu. – Jakoś przemknę się do kuchni – zwrócił się do Hardy'ego. – Pod żadnym pozorem nic mów hrabinie, że tutaj jestem. – Tak jest, milordzie. Na palcach wszedł do holu i zastygł na chwilę, żeby wybadać teren. Ponieważ na dworze było ciepło, podwójne drzwi do salonu zostały szeroko otwarte, aby zapewnić gościom świeże powietrze. Muzyka, grana przez smętny niemiecki duet, z refrenem o śmierci, w którym wciąż powtarzało się słowo Tod, powinna zagłuszyć jego kroki, choć przez kilka sekund będzie widoczny w trakcie przekradania się do kuchni. Przełknął ślinę na myśl o pieczonym mięsie i puddingu, których zapachy rozchodziły się po całym domu. Drugi lokaj, Thomas, stał w półotwartych drzwiach biblioteki, po przeciwnej stronie holu. W dłoni trzymał hanowerski hełm wojskowy, pięknie zdobiony i zwieńczony pióropuszem i najwyraźniej zastanawiał się, gdzie go położyć. Grey przecisnął się pod ścianą. Miał plan. Jeśli udałoby mu się zwrócić uwagę Thomasa, mógłby się posłużyć lokajem jak tarczą i dotrzeć bezpiecznie do klatki schodowej. Tam udałby się do swojego pokoju, a Thomas dyskretnie przyniósłby mu z kuchni tacę pełną smakołyków. Plany ucieczki zostały jednak pokrzyżowane przez niespodziewane pojawienie się na schodach kuzynki Olivii. Miała na sobie elegancką jedwabną suknię w kolorze bursztynu. Poprzez koronkowy stroik prześwitywały jasne włosy. – John! – wykrzyknęła uradowana. – Tutaj jesteś! Tak bardzo liczyłam, że przyjdziesz na czas.

– Na czas... ? – spytał, mając złe przeczucia. – Żeby z nami śpiewać – odparła, zbiegając ze schodów, i wzięła go mocno pod ramię. – Mamy dziś wieczór niemiecki, a tak bardzo lubimy słuchać pieśni w twoim wykonaniu! – Pochlebstwa na nic się zdadzą – odparł, uśmiechając się mimo woli. – Nie umiem śpiewać i umieram z głodu. Poza tym pewnie zaraz skończycie. – Głową wskazał zegar przy schodach, który wskazywał kilka minut po jedenastej. Kolację niemal zawsze podawano wpół do jedenastej. – Jeśli zechcesz zaśpiewać, wszyscy na pewno posłuchają. A zjeść możesz później. Ciocia Bennie przyrządziła najwspanialszy posiłek, jaki możesz sobie wyobrazić: pudding – na parze z jałowcem, kotlety jagnięce ze szpinakiem, coq an vin oraz paskudne kiełbaski. Te ostatnie dla Niemców, bo... Na dźwięk tych słów w żołądku Greya głośno zaburczało. Nadal by się sprzeciwiał, gdyby akurat przez otwarte drzwi salonu nie ujrzał starszej damy, która w schludną perukę zatknęła strusie pióro. Goście bili jej brawo. Kobieta poczuła na sobie jego wzrok, odwróciła głowę ku drzwiom, a jej twarz się rozpromieniła. – Miała wielką nadzieję, że przyjdziesz – szepnęła za jego plecami Olivia. Nic nie można było na to poradzić. Z mieszanymi uczuciami wziął Olivię za rękę i poprowadził naprzód, podczas gdy matka Hectora pospiesznie wyszła z salonu, żeby się z nim przywitać. – Ach, lady Mumford! Do usług, madame. – Uśmiechnął się i pochylił nad jej dłonią, ale ona nie pozwoliła na tak oficjalne powitanie. – To nonsens, kochanie – powiedziała ciepło. W jej słowach pobrzmiewały dobrze znane nuty głosu zmarłego syna. – Bądź dobrym chłopcem i pocałuj mnie jak należy. Lord John wyprostował się i posłusznie pocałował ją w policzek. Dama położyła mu dłonie na policzkach i ucałowała w same usta. Całus, dzięki Bogu, nie przywiódł mu na myśl pocałunków Hectora, wytrącił go jednak z równowagi. – Dobrze wyglądasz, John – powiedziała lady Mumford, robiąc krok w tył i wpatrując się w niego niebieskimi oczami Hectora. – Ale chyba jesteś zmęczony. Pewnie masz dużo obowiązków, zwłaszcza teraz, przed przeniesieniem pułku? – Owszem – odparł, zastanawiając się, skąd cały Londyn wiedział o dyslokacji czterdziestego siódmego. Naturalnie lady Mumford zawsze interesowała się życiem pułku i nawet teraz, po śmierci męża i syna, były to dla niej ważne sprawy. – Słyszałam, że do Indii – ciągnęła lady Mumford, marszcząc nieco brwi i wskazując na rękaw jego munduru. – Mam nadzieję, że zdążysz zamówić nowy mundur? Coś bardzo przewiewnego na tropiki, płaszcz, płócienne spodnie. Nie zniósłbyś lata pod indyjskim słońcem odziany w angielską wełnę! Wierz mi, mój drogi. Byłam tam z Mumfordem, kiedy został przeniesiony w trzydziestym piątym. Omal nie umarliśmy z powodu upału, much i tej żywności. Całe lato przechodziłam w cienkiej sukience, a służący polewali mnie wodą. Biedny stary Wally nie miał tyle szczęścia i bardzo pocił się w mundurze. Tych plam już

nigdy nie udało się wywabić. Pij tylko whisky i mleko kokosowe – nie zapominaj o tym, kochanie. Właściwy sposób odżywiania i stymulacja organizmu, jak zapewne wiesz, są znacznie zdrowsze niż brandy. Zdając sobie sprawę, że pełnił w tej chwili funkcję zastępczego obiektu miłości – wobec nieobecności Hectora i jego ojca – lord John znosił to wszystko cierpliwie. Wiedział, że lady Mumford chciała się wygadać. Natomiast doświadczenie podpowiadało mu, że wcale nie musi tego słuchać. Wziął jej ręce w swoje dłonie i od czasu do czasu kiwał głową, wydając przy tym pomruki świadczące o zainteresowaniu. Jednocześnie rzucał ukradkowe spojrzenia, żeby przyjrzeć się gościom. Jak zwykle było to towarzystwo z wyższych sfer oraz oficerowie, pośród których kręciło się kilku dziwaków z londyńskiego światka literackiego. Jego matka kochała książki i zdarzało jej się przygarniać pisarzyny. Ta rozwydrzona hołota gromadnie garnęła się do niej, za obfitość stołu odpłacając się rękopisami poplamionymi atramentem – a czasami nawet wydrukowaną książką. Byli bezgranicznie oddani swej szlachetnej mecenasce. Grey z niepokojem się rozglądał, poszukując sylwetki wysokiego, wymizerowanego doktora Johnsona, który podczas kolacji niekiedy znienacka rozpoczynał deklamację jakiegoś nowego epickiego dzieła, niedoróbki artystyczne wspierając przesadną gestykulacją i wymachiwaniem ramion, ale tym razem na szczęście artysty nie było. To dobrze, pomyślał Grey, i jego nastrój nieco się poprawił. Lubił zarówno lady Mumford, jak i muzykę, jednak dyskusja poświęcona etymologii brzydkich wyrazów przerastała jego siły – zwłaszcza po tak ciężkim dniu. Po drugiej stronie salonu dostrzegł matkę, która bacznie obserwowała zastawione stoły, a jednocześnie uprzejmie konwersowała z wysokim mężczyzną w mundurze. Był to hanowerczyk, właściciel hełmu z pióropuszem, który Grey zauważył w bibliotece. Benedicta, hrabina wdowa Melton, była o kilkanaście centymetrów niższa od swego najmłodszego syna, toteż niezbyt dobrze rozmawiało jej się z guzikami kamizelki hanowerczyka. Zrobiła krok w tył, aby ulżyć wygiętej ku górze szyi i dostrzegła Johna. Jej twarz się rozpromieniła. Odwróciła głowę w jego stronę, jej oczy zrobiły się większe. Zacisnęła wargi i oczami wydała matczyne polecenie: chodź tutaj natychmiast i porozmawiaj z tym koszmarnym człowiekiem, żebym mogła zająć się innymi gośćmi. Grey odpowiedział podobnym grymasem, ledwo widocznym wzruszeniem ramion dając do zrozumienia, że dobre wychowanie nakazuje mu pozostać na posterunku. Matka przewróciła oczami, a potem zaczęła się rozglądać za innym kozłem ofiarnym. Lord John zauważył, że jej wzrok spoczął na Olivii, która właściwie odczytawszy niemy rozkaz ciotki, opuściła swego towarzysza i posłusznie ruszyła hrabinie na ratunek. – Bieliznę każ uszyć dla siebie już w Indiach – pouczała go lady Mumford. – W Bombaju bawełna kosztuje zaledwie drobną cząstkę tego, co w Londynie, a sam dotyk bawełny na skórze jest szczególnie pożądany, kiedy ta jest spocona... Nie chciałbyś się chyba nabawić

wysypki! – Naturalnie, że nie – mruknął, nie słuchając, ponieważ w tej samej chwili jego wzrok zatrzymał się na mężczyźnie, którego właśnie opuściła jego kuzynka. Był to dżentelmen w ubraniu z zielonego aksamitu i upudrowanej peruce. Miał zaciśnięte usta i odprowadził ją wzrokiem. – Widząc, że sir John spogląda jej przez ramię, lady Mumford się odwróciła. – O, czyżby to był pan Trevelyan? Dlaczego stoi zupełnie sam? Zanim Grey zdołał odpowiedzieć, lady Mumford pociągnęła go za ramię w stronę Trevelyana. Ten jak zwykle prezentował się niebywale elegancko. Wszystkie guziki błyszczały, a w każdym z nich osadzony był szmaragd. Mankiety natomiast zostały obszyte złotą koronką. Rozchodziła się wokół niego subtelna woń lawendy. Grey wciąż miał na sobie swój najstarszy mundur, pognieciony i zabrudzony, a chociaż w zasadzie nigdy nie nosił peruki, teraz nie dano mu nawet okazji, aby uczesał włosy, nie mówiąc już o ich związaniu czy upudrowaniu. Czuł, że za uchem wyswobodził się co najmniej jeden kosmyk. Znalazłszy się w tak niekorzystnym położeniu, Grey skłonił się i wymamrotał nieskładnie jakieś uprzejmości, natomiast lady Mumford przystąpiła do rozmowy z Trevelyanem na temat zbliżającej się ceremonii weselnej. Widząc wytworne maniery swego rozmówcy, Greyowi z coraz większym trudem przychodziło wierzyć w to, co na własne oczy zobaczył w toalecie. Trevelyan był szczery i dobrze wychowany, i nie zdradzał najmniejszych oznak niepokoju. Być może Quarry miał rację: Grey uległ złudzeniu, wszystko przez to oświetlenie, może było to jakieś znamię... – Halo, majorze! Myśmy się chyba jeszcze nie poznali?! Jestem von Namtzen! Jakby obecność Trevelyana nie była dostatecznie przygnębiająca, Grey poczuł, iż pada na niego wielki cień. Zadarł głowę i ujrzał niebywale wysokiego Niemca. Ostre rysy ułożyły się w przyjazny uśmiech. Za von Namtzenem stała Olivia, wzniosła oczy ku niebu. Grey nie był zachwycony faktem, że zawisł nad nim Niemiec, toteż uprzejmie zrobił krok w tył, jednak daremnie. Hanowerczyk natychmiast zbliżył się do niego i objął go ramieniem w braterskim uścisku. – Jesteśmy sojusznikami! – oznajmił dramatycznie, zwracając się do wszystkich gości. – Któż stanie pomiędzy angielskim lwem a hanowerskim ogierem? – Wypuścił z objęć Greya, który zauważył z irytacją, że jego matkę rozbawiło to powitanie. – Zatem, majorze Grey, dzisiejszego popołudnia miałem zaszczyt uczestniczyć w ćwiczeniach artylerii pod arsenałem Woolwich w towarzystwie pułkownika Quarry'ego! – Ach tak – mruknął Grey, zauważając, że przy płaszczu brakuje mu jednego guzika. Czyżby zgubił go podczas scysji pod więzieniem, czy urwał mu ten szaleniec z pióropuszem? – Cóż za huk! Szczerze powiem, że po prostu zostałem ogłuszony – ciągnął von Namtzen, promieniejąc. – Słyszałem już rosyjskie działa pod Sankt Petersburgiem, ale powiem szczerze: w porównaniu z waszymi brzmiały jak pierdnięcia. Jedna z dam skryła nerwowy chichot za wachlarzem. To najwyraźniej zachęciło von

Namtzena, który oddał się objaśnianiu cnót żołnierskiego życia, posługując się przykładami z różnych krajów. Podczas gdy uwagi kapitana bez wątpienia kierowane były do Greya i od czasu do czasu przerywał je zwrot „czyż nie zgadza się pan ze mną, majorze?", jego donośny głos zagłuszył wszystkie toczące się wokół rozmowy. W rezultacie po chwili von Namtzena otaczał już krąg wiernych słuchaczy, a Grey, ku swemu zadowoleniu, mógł się niepostrzeżenie wycofać. Jego radość trwała krótko, ponieważ kiedy zdejmował kieliszek wina z tacy podsuniętej przez lokaja, zauważył, że stoi tuż obok Josepha Trevelyana – i to zupełnie sam, ponieważ lady Mumford i Olivia ruszyły już w stronę suto zastawionych stołów. – Anglicy?! – ciągnął retorycznie von Namtzen, w odpowiedzi na jakieś pytanie zadane przez panią Haseltine. – Spytajcie Francuza, co myśli o angielskiej armii, a dowiecie się, że Anglicy są nieobyci, prymitywni i prostaccy. Oczy Greya i Trevelyana się spotkały, mężczyźni spojrzeli na siebie z niemal porozumiewawczą sympatią. Ich opinię w sprawie hanowerczyka dałoby się teraz wyrazić jednym głosem. – Można by też spytać angielskiego żołnierza, co sądzi o Francuzach – mruknął Trevelyan Greyowi do ucha. – Ale wątpię, aby odpowiedź nadawała się do powtórzenia w salonie. Zaskoczony Grey roześmiał się głośno. Był to błąd taktyczny, gdyż ponownie zwrócił na siebie uwagę von Namtzena. – Jednakże – ciągnął von Namtzen, kłaniając się uprzejmie w stronę Greya, ponad głowami otaczających go słuchaczy – bez względu na to, co można o nich powiedzieć, Anglicy w walce są... niebywale zażarci. Grey uniósł kieliszek w jego stronę w uprzejmym geście, ignorując matkę, która zrobiła się czerwona na twarzy. Odwrócił się od hanowerczyka i hrabiny, co sprawiło, że znowu stał twarzą w twarz z Trevelyanem. W tych okolicznościach była to niezręczna sytuacja. Szukając pretekstu do nawiązania rozmowy, podziękował Trevelyanowi za podesłanie mu lokaja. – Byrda? – Trevelyan wyglądał na zaskoczonego. – Jacka Byrda? Spotkał się pan z nim? – Nie – zdumiał się Grey. – Miałem na myśli Toma Byrda. Innego pańskiego lokaja. Twierdzi, że jest bratem Jacka. – Tom Byrd? – Ciemne brwi Trevelyana zmarszczyły się, ich właściciel wyglądał na zaskoczonego. – To bez wątpienia brat Jacka Byrda, nie jest jednak moim lokajem. Poza tym... nigdzie go nie wysyłałem. Chce pan powiedzieć, że narzucał się panu, utrzymując, jakobym to ja go panu podesłał? – Oświadczył, że pułkownik Quarry wysłał do pana krótki list, w którym informował pana o... ostatnich wydarzeniach. – Grey odkłonił się przechodzącemu znajomemu. – Wobec czego pan wysłał go do mnie, aby asystował mi przy prowadzeniu śledztwa. Trevelyan mruknął coś pod nosem, co Grey wziął za kornwalijskie przekleństwo. Pod grubą warstwą pudru policzki Trevelyana przybrały różowy odcień. Chwycił Greya za ramię i

pociągnął na bok, ściszając głos: – Harry Quarry rzeczywiście się ze mną kontaktował, jednak nie wspomniałem o tym Byrdowi. Tom Byrd przecież czyści u mnie buty, na miłość boską! Na pewno nie obdarzyłbym go takim zaufaniem! – Rozumiem. – Grey potarł górną wargę, tłumiąc mimowolny uśmiech na wspomnienie, jak Tom Byrd sam siebie awansował na pełnoprawnego lokaja. – W takim razie przypuszczam, że jakoś się dowiedział, że powierzono mi prowadzenie... pewnego śledztwa. Bez wątpienia martwi się o swojego brata – dodał, wspominając bladość twarzy młodzieńca i jego przygnębienie po wyjściu z szopy przy Bow Street. – Bez wątpienia – przytaknął Trevelyan, nie uważając tego za usprawiedliwienie. – Ale to niedopuszczalne! Nie mogę tolerować takiego zachowania. Dowiedzieć się mógł o tym, jedynie wdzierając się na pokoje i przeglądając moją korespondencję. Toż to niebywała bezczelność! Każę go aresztować. A poza tym opuścił mój dom bez zezwolenia i narzucał się panu... To już przesada! Gdzie on teraz jest? Proszę go natychmiast do mnie przyprowadzić! Każę go wychłostać i zwolnię bez referencji. Trevelyan był rozsierdzony. Jego gniew z pewnością miał uzasadnienie, jednak Grey wcale nie pragnął oddawać Toma Byrda w ręce sprawiedliwości. Młodzieniec musiał przecież zdawać sobie sprawę, że tak postępując, ryzykuje utratę posady – a być może nawet własną skórę – a pomimo to się nie zawahał. – Zaraz wrócę, sir. – Grey skłonił się Trevelyanowi i ruszył do Thomasa, który przechodził pośród gości z tacą. – Wina, milordzie? – spytał Thomas, uprzejmie podsuwając tacę. – Tak, jeśli nie masz czegoś mocniejszego – odparł Grey, biorąc pierwszy z brzegu kieliszek i opróżniając go jednym haustem, czym dał dowód braku poszanowania dla rocznika – i bukietu. W obecnym stanie ducha było mu to wszakże obojętne. Po chwili wziął drugi kieliszek. – Czy Tom Byrd jest teraz w domu? – Owszem, sir. Widziałem go przed chwilą w kuchni. – W takim razie dopilnuj, proszę, aby tam pozostał. – Tak, milordzie. Odprowadził wzrokiem Thomasa, który zniknął w kuchni z tacą, i powoli ruszył w stronę Trevelyana, w każdej ręce dzierżąc kieliszek. – Przykro mi – powiedział, wręczając jeden z kieliszków Trevelyanowi – ale wygląda na to, że młodzieniec zniknął. Być może obawiał się, że oszustwo wyjdzie na jaw. Trevelyan z oburzenia nadal był czerwony na twarzy, lecz dobre wychowanie wzięło górę nad temperamentem. – Muszę pana przeprosić – rzekł oficjalnym tonem. – I wyrazić głębokie ubolewanie z powodu zaistniałej sytuacji. Nie potrafię znaleźć wytłumaczenia, dlaczego jeden z moich służących mógł się dopuścić tak karygodnego występku. – Właściwie nic złego się nie stało – odparł łagodnie Grey – a muszę nawet przyznać, że w pewnym sensie Byrd okazał się pomocny.

Dyskretnie przesunął kciukiem po szczęce i przekonał się, że skóra wciąż była gładka. – To nie ma znaczenia. Zostanie natychmiast zwolniony ze służby – oznajmił stanowczo Trevelyan. – I proszę pana o przyjęcie moich przeprosin. Grey nie był zdziwiony reakcją Trevelyana. Zdumiało go natomiast to, czego dowiedział się o Tomie Byrdzie. Młodzieniec musiał być niezmiernie przywiązany do brata i Grey czuł wobec niego coś na kształt sympatii. Był również pod wrażeniem wyobraźni młodzieńca, która podsunęła mu taki plan – nie mówiąc już o odwadze, z jaką wprowadził go w życie. Gestem odrzucając konieczność przeprosin, Grey postanowił skierować rozmowę na inne tory. – Czy muzyka dzisiejszego wieczoru przypadła panu do gustu? – spytał. – Muzyka? – Trevelyan przez chwilę nie wiedział, o co chodzi. – Ach tak, naturalnie. Pańska matka ma znakomity gust. Będę zobowiązany, jeśli jej pan to powtórzy. – Naturalnie. Prawdę mówiąc, jestem nieco zaskoczony, że matka znajduje czas na takie towarzyskie spotkania – rzekł uprzejmie Grey, machając ręką w stronę harfiarza, który przygrywał do kolacji. – Damy w mojej rodzinie mają obsesję na punkcie przygotowań do ślubu, toteż aż trudno uwierzyć, że znajdują czas na rozrywki. – Czyżby? – Trevelyan zmarszczył brwi. Zapewne wciąż rozmyślał o Tomie Byrdzie. A potem na jego twarzy pojawił się uśmiech, pod którego wpływem przybrała ona łagodny i przyjazny wyraz. – Ach, tak. Tego można się było spodziewać. Kobiety uwielbiają śluby. – Od piwnicy aż po strych dom wypełniony jest druhnami, koronkami i szwaczkami – ciągnął uprzejmie Grey, w twarzy Trevelyana uważnie wypatrując oznak poczucia winy. – Gdziekolwiek usiądę, zawsze trafię na igłę lub szpilkę. Rozumiem jednak, że podobne przygotowania toczą się i w pańskim domu? Trevelyan roześmiał się, a Grey pomyślał, że pomimo dość pospolitych rysów mężczyzna ten miał sporo uroku osobistego. – Owszem – przyznał. – Tyle że nie ma tam druhen. Przynajmniej to zostało mi oszczędzone. Jednak wkrótce wszystko się skończy. – Mówiąc to, spojrzał na drugą stronę salonu, ku Olivii, z pewną tęsknotą. Rozmowa zakończyła się wymianą uprzejmości i Trevelyan ruszył w stronę Olivii, aby pożegnać się z nią przed wyruszeniem do domu. Grey odprowadził go wzrokiem, zastanawiając się, czy człowiek chory na francuską chorobę mógł tak swobodnie i niefrasobliwie rozmawiać o przygotowaniach do swego ślubu. Jednak w burdelu przy Meacham Street Quarry dowiedział się rzeczy, które stały w zdecydowanej sprzeczności z pobożnymi obietnicami, jakie Trevelyan jakoby złożył swej umierającej matce. – Dzięki Bogu już poszedł. – Jego matka znienacka pojawiła się tuż obok, zasłaniając się wachlarzem, podczas gdy kiwający się pióropusz kapitana von Namtzena opuścił bibliotekę i ruszył w stronę drzwi frontowych. – Okropny szkop – mruknęła, uśmiechając się jednocześnie i kłaniając państwu Hartsell, którzy również zmierzali do wyjścia. – Czułeś zapach jego paskudnej pomady? Wydzielała doprawdy niemiły zapach. Paczuli? Albo cybetu?

Odwróciła głowę, prychając w stronę znikającego niebieskiego adamaszkowego ramienia. – Daję słowo, ten mężczyzna cuchnie, jakby właśnie wyszedł z burdelu. Na dodatek drań wciąż usiłował chwytać mnie za rękę. – Co ty możesz wiedzieć o burdelach? – mruknął Grey. A potem dostrzegł świdrujące spojrzenie oczu hrabiny i grymas ust. Jego matka uwielbiała odpowiadać na pytania retoryczne. – Nie, nie mów mi – rzekł szybko. – Nie chcę tego wiedzieć. Hrabina wydęła wargi, a potem z trzaskiem złożyła wachlarz i przycisnęła go w symbolicznym geście do ust, co miało oznaczać milczenie. – Jadłeś coś, Johnny? – spytała, znowu otwierając wachlarz. – Nie – odparł, przypomniawszy sobie, że umiera z głodu. – Nie miałem okazji. – No to do roboty – powiedziała hrabina, przywołując gestem jednego z lokajów. Z przyniesionej tacy zdjęła nieduży pasztecik i podała go synowi. – Widziałam, że rozmawiałeś z lady Mumford. To miło z twojej strony. Biedna staruszka ma bzika na twoim punkcie. Biedna staruszka. Lady Mumford prawdopodobnie była o rok starsza od hrabiny. Grey mruknął coś niezrozumiałego w odpowiedzi, żując pasztecik z grzybami. – O czym tak żywo rozprawiałeś z Josephem Trevelyanem? – spytała hrabina, unosząc wachlarz, żeby pożegnać panny Humber. Spojrzała na syna, uniosła brew i roześmiała się. – Spłoniłeś się, John. Można by pomyśleć, że złożyłeś mu jakąś niestosowną propozycję. – Cha, cha. – Zaśmiał się ponuro Grey i wsadził resztę paszteciku do ust.

Rozdział 6 Z wizytą u ladacznic Burdelu przy Meacham Street nie odwiedzili aż do sobotniego wieczora. Odźwierny życzliwie skinął głową w stronę Quarry'ego, którego najwyraźniej rozpoznał. Ciepło powitała go także burdelmama, kobieta o wydatnych ustach i obfitych kształtach, odziana w dziwaczną, zieloną aksamitną suknię, uzupełnioną szlachetnie wyglądającym koronkowym stroikiem na głowie oraz chustą dopasowaną kolorem zarówno do niezwykłej sukni, jak i do zdobionego gorsetu. – Czyżby znowu odwiedził nas przystojny Harry? – powiedziała radośnie głosem niemal tak niskim, jak głos Quarry'ego. – Zaniedbuje nas pan. – Dała mu przyjacielskiego kuksańca i wywinęła nieco górną wargę niczym koń, ukazując dwa duże żółte zęby, najwyraźniej ostatnie, które pozostały w górnej szczęce. – Wybaczymy panu jednak, ponieważ przyprowadził pan ze sobą zaiste rozkosznego towarzysza. Ujmująco uśmiechnęła się do Greya, bystrym wzrokiem natychmiast dostrzegając srebrne guziki jego płaszcza i eleganckie mankiety. – Jak panu na imię, drogie dziecko? – spytała, biorąc go zdecydowanie pod ramię i wciągając do salonu. – Nigdy przedtem pana tutaj nie widziałam, a na pewno zapamiętałabym tak urodziwą twarz. – Oto lord John Grey, Mags – wtrącił Quarry, przerzucając pelerynę przez krzesło. – Mój bliski przyjaciel, rozumiesz? – Naturalnie! Zastanawiam się, kto mógłby być dla niego odpowiedni... – Mags przyglądała się Greyowi ze znawstwem handlarza koni na targu. Poczuł ucisk w klatce piersiowej i unikając jej spojrzenia, rozejrzał się po salonie, który mówiąc delikatnie, udekorowano w sposób ekscentryczny. W przeszłości bywał już w burdelach, choć nieczęsto, a ten przewyższał przeciętną. Ściany zdobiły obrazy, a przed solidnym kominkiem leżał turecki dywan. Na kominku stała kolekcja narzędzi do miażdżenia kciuków, kajdany, ostrza do kaleczenia języka oraz inne przyrządy, których zastosowania nie chciał się nawet domyślać. Pośród nich leżał nakrapiany kot. Miał zamknięte oczy, jedna łapa zwisała leniwie nad buzującym płomieniem. – Widzę, że moja kolekcja się spodobała! – Mags stanęła tuż za nim, wskazując na kominek. – To pamiątki z więzienia Newgate. Kajdany pochodzą z pręgierza, jako że w zeszłym roku zainstalowano tam nowe. – Nie są używane – mruknął mu Quarry do drugiego ucha. – To tylko na pokaz. Chyba że lubisz takie zabawy, wówczas powinieneś poznać pewną dziewczynę, ma na imię Josephine...

– Jaki ładny kot – rzekł głośno Grey. Wyciągnął rękę i podrapał go pod brodą. Kot przez chwilę cierpliwie znosił niechcianą pieszczotę, a potem otworzył zielone oczy i ugryzł go w palec. – Z Battym trzeba uważać – ostrzegła Mags. Grey krzyknął, cofając rękę. – Bywa podstępny. Pokręciła głową, patrząc na kota, który powrócił do drzemki, hojnie nalała porteru do dwóch dużych kufli i podała gościom. – Od pańskiej ostatniej wizyty, niestety, straciliśmy Nan – zwróciła się do Quarry'ego. – Ale mam tutaj słodką dziewczynę z Devonshire, która ma na imię Peg. Myślę, że się panu spodoba. – Blondynka? – zainteresował się Quarry. – Naturalnie! Cycki jak melony! Quarry szybko opróżnił kufel, usiadł i cicho beknął. – Znakomicie. Grey zdołał przechwycić spojrzenie Quarry'ego, który właśnie zamierzał udać się za Mags w stronę drzwi. – A co z Trevelyanem? – szepnął. – Później – mruknął Quarry, macając się po kieszeniach. Mrugnął i po chwili zniknął w korytarzu. Grey ssał palec, w który ugryzł go kot, i oddał się rozmyślaniom. Bez wątpienia Quarry miał rację. Prawdopodobieństwo uzyskania poufnych informacji wzrastało, kiedy stosunki międzyludzkie poprawiały się za sprawą przepływu gotówki. Poza tym wypytywanie dziwki o cokolwiek było sprawą delikatną. W intymnej rozmowie można się było dowiedzieć rzeczy, na które zawodowa dyskrecja burdelmamy nigdy by nie pozwoliła. Miał tylko nadzieję, że Harry nie zapomni wypytać blondynki o Trevelyana. Włożył krwawiący palec do kufla z porterem, spojrzał na kota i skrzywił się. Ten ostatni leżał teraz na plecach pomiędzy narzędziami tortur, zachęcając nieostrożnych gości do podrapania jego puszystego brzucha. – Czego się nie robi dla rodziny – mruknął złowrogo, zdecydowany spędzić ten wieczór na wątpliwych uciechach. Zastanawiało go, dlaczego Quarry tak ochoczo przystał na udział w tej wyprawie. Nie miał pewności, co Quarry wiedział o jego upodobaniach. W czasach afery związanej z klubem Hellfire krążyły różne plotki... Nie wiedział, co Harry słyszał o tej sprawie, a jeśli coś słyszał – do jakich doszedł wniosków. Z kolei biorąc pod uwagę charakter i upodobania samego Quarry'ego, wydawało się nieprawdopodobne, aby za wizytą stały jakieś ukryte motywy. Harry po prostu lubił dziwki – a właściwie wszystkie kobiety. Nie był wybredny. Burdelmama wróciła po chwili i zastała Greya pogrążonego w kontemplacji obrazów. Przedstawiały sceny mitologiczne, jednak wykonanie nie należało do najlepszych, choć artysta bardzo się starał. Grey cofnął się kilka kroków, wpatrzony w dzieło przedstawiające

centaura oddającego się miłosnym igraszkom z młodą kobietą, i uprzedził propozycję burdelmamy. – Młodą – rzekł stanowczo. – Dosyć młodą, ale żeby nie była dzieckiem – dodał szybko. Wyjął palec z kufla, oblizał go i skrzywił się. – Przydałoby się też jakieś niezłe wino, jeśli to możliwe. Dużo wina. Zdziwił się, ponieważ wino rzeczywiście było dobre. Miało ciekawy bukiet i ciemnoczerwony kolor, choć nie potrafił określić, z jakich okolic pochodzi. Dziwka zgodnie z jego życzeniem była młoda, ale i z nią wiązała się pewna niespodzianka. – Mój drogi, mam nadzieję, że nie przeszkodzi panu, że ona jest Szkotką? – Mags otworzyła drzwi do pokoju. Na łóżku siedziała wymizerowana, ciemnowłosa dziewczyna, owinięta wełnianym szalem, pomimo że w kominku palił się ogień. – Niektórzy chłopcy są zdegustowani jej barbarzyńskim akcentem, ale Nessie to dobra dziewczyna. Jeśli jej rozkażesz, będzie całkiem stumm. Burdelmama postawiła na niedużym stoliku karafkę i kieliszki, uśmiechnęła się do dziewczyny pozornie łagodnie, ale posłała jej ostrzegawcze spojrzenie. Nessie odwzajemniła się groźnym łypnięciem. – Ależ nic podobnego – mruknął Grey, uprzejmie kłaniając się wychodzącej burdelmamie. – Jestem przekonany, że przypadniemy sobie do gustu. Zamknął drzwi i odwrócił się do dziewczyny. Pomimo zewnętrznego opanowania czuł niepokój w żołądku. – Stumm? – spytał. – To po niemiecku oznacza niemy – odparła dziewczyna, mrużąc oczy i przyglądając mu się badawczo. Głową wskazała na drzwi, za którymi przed chwilą zniknęła burdelmama. – Frau Magda jest Niemką, chociaż właściwie się tego nie słyszy. Portiera nazywa Stummle – a on z pewnością jest niemową. Mam się rzeczywiście zamknąć? – Przyłożyła palec do ust. Jej zmrużone oczy przypomniały Greyowi kocie, który tak niegościnnie się z nim obszedł. – Nie – odparł. – Wcale nie. Głos Nessie sprawił, że jego żołądek zaczął przeżywać jakieś dziwne sensacje. Była to mieszanina różnych wspomnień, podniecenia, niepokoju. Uczucie nie było całkiem przyjemne, chciał jednak, aby dziewczyna mówiła dalej. Za wszelką cenę. – Nessie – rzekł napełniając jej kieliszek winem – gdzieś już słyszałem to imię. Choć nie nosił go człowiek. Wciąż mrużąc oczy, wzięła kieliszek. – Ale ja chyba jestem człowiekiem, prawda? Mam na imię Agnes. – Agnes? – Roześmiał się, ciesząc się samą jej obecnością. Nie tylko jej akcent, również spojrzenie zmrużonych oczu nieodparcie kojarzyły mu się z czymś tak bardzo szkockim, że poczuł się, jakby odbył podróż w czasie. – Wydawało mi się, że tym imieniem mieszkańcy nazwali legendarnego potwora, który podobno mieszka w Loch Ness. Oczy dziewczyny ze zdziwienia zrobiły się większe.

– Słyszał pan o potworze? Był pan w Szkocji? – Tak. – Wypił duży haust wina. Było ciepłe i miało nieco ostry, lecz przyjemny smak. – Na północy, w Ardsmuir. Wiesz, gdzie to jest? Najwyraźniej wiedziała. Wciąż siedząc na łóżku, odsunęła się od niego. Kieliszek zacisnęła w dłoni tak mocno, że pomyślał, iż zaraz pęknie. – Wyjdź stąd – powiedziała. – Co? – Patrzył na nią, nic nie rozumiejąc. – Zjeżdżaj! – Spomiędzy fałd szala wystrzeliło chude ramię, wskazując drzwi. – Ale... – Nie znoszę żołnierzy. A żadnego z ludzi Billa Rzeźnika nie wezmę, koniec i kropka! Ręka powróciła pod szal i wynurzyła się ponownie, tym razem trzymając coś małego i błyszczącego. Lord John zamarł. – Moja droga panienko – zaczął powoli, odstawiając kieliszek i jednocześnie nie spuszczając oka z noża. – Obawiam się, że to nieporozumienie. Ja... – Nie ma mowy o nieporozumieniu. – Zdecydowanie pokręciła głową. Ciemne, kręcone włosy utworzyły wokół jej głowy aureolę. Oczy znów zwęziły się w szparki, twarz zbielała. Nad kośćmi policzkowymi wykwitły dwa czerwone placki. – Mój tata i dwóch braci zginęło pod Culloden, duine na galladh! Jeśli tylko ośmielisz się wyciągnąć kutasa ze spodni, zaraz ci go odetnę. Daję słowo, że to zrobię! – Wcale nie miałem takiego zamiaru – zapewnił ją, unosząc ręce, aby pokazać, że nie ma złych zamiarów. – Ile masz lat? Była niska i chuda. Wyglądała na jedenaście, ale mogła być nieco starsza, skoro jej ojciec zginął pod Culloden. Zawahała się. Na twarzy pojawiła się niepewność, zacisnęła wargi, choć nóż nadal był w pogotowiu. – Czternaście. Ale niech ci się nie wydaje, że nie potrafię się tym posługiwać! – Nie podejrzewałbym panienki o brak wprawy w żadnej dziedzinie. Nastąpiła chwila ciszy, która trwała tak długo, że zaczęła im ciążyć. Spojrzeli na siebie nieufnie, nie wiedząc, jak teraz postąpić. Grey miał ochotę wybuchnąć śmiechem. Dziewczyna była bardzo poważna. Jednocześnie kiedy się wściekała, trudno było odnosić się do niej z szacunkiem. Nessie oblizała wargi i zrobiła w jego stronę niepewny ruch ręką uzbrojoną w nóż. – Mówiłam, żeby pan stąd wyszedł! Nie spuszczając oka z noża, Grey powoli opuścił dłonie i sięgnął po kieliszek. – Nie zamierzam się panience narzucać. Jednak grzechem byłoby zmarnować tak dobre wino. Może chociaż opróżni panienka swój kieliszek? Najwyraźniej zapomniała o kieliszku, który trzymała w drugiej ręce. Opuściła na niego wzrok zaskoczona, a potem spojrzała na Greya. – Nie chce mnie pan pieprzyć? – spytała. – Zapewniam panienkę, że nie – odparł poważnie. – Jednak będę panience zobowiązany

za dotrzymanie mi towarzystwa i rozmowę. Chyba że wolałaby panienka, abym od razu wezwał Frau Magdę? Wskazał na drzwi, unosząc brew, a ona zagryzła dolną wargę. Nie miał dużego doświadczenia z domami rozpusty, był jednak pewien, że burdelmama będzie krzywo patrzeć na dziwkę, która nie tylko odmówiła klientowi, lecz niesprowokowana groziła mu nożem. – N... nie – powiedziała niechętnie, opuszczając nóż. Bez żadnego ostrzeżenia poczuł nagle falę pożądania i odwrócił się, aby tego nie dostrzegła. Chryste, od miesięcy nie słyszał tego prostackiego szkockiego akcentu – po raz ostatni, kiedy był w Helwater – i zupełnie nie spodziewał się, że tak na niego podziała, skoro głos był dziewczęcy i wydobywał się z górnych rejestrów – a nie niski, szorstki i groźny, do czego był przyzwyczajony. Duszkiem wypił wino i zajął się ponownym napełnianiem kieliszka. – Powiedz mi – rzekł przez ramię – skoro najwyraźniej nie darzysz sympatią angielskich żołnierzy, dlaczego jesteś w Londynie? Zacisnęła usta, zmarszczyła brwi, ale po chwili rozluźniła się na tyle, aby wypić nieco wina. – Nie chce pan wiedzieć, dlaczego zostałam dziwką, tylko dlaczego jestem tutaj? – To pierwsze, choć interesujące, jest twoją prywatną sprawą – zauważył uprzejmie. – Ale to drugie pytanie wiąże się z moją osobą i dlatego je zadałem. – Dziwny z pana człowiek – powiedziała, odchyliła głowę do tyłu i nie spuszczając go z oka, szybko wypiła wino. Z zadowoleniem oblizała wargi. – Niezłe – stwierdziła, sama nieco zdziwiona. – To z prywatnej piwnicy Frau Magdy. Niemieckie. Proszę mi jeszcze nalać, to wszystko panu opowiem. Grey napełnił obydwa kieliszki. Wino rzeczywiście było dobre. Dość dobre, aby ciepło rozeszło się po wszystkich członkach, a jednocześnie nie uderzało od razu do głowy. Pod jego błogosławionym wpływem poczuł, że opuszcza go napięcie towarzyszące mu od chwili, kiedy przekroczył próg burdelu. Wino najwyraźniej podobnie podziałało na szkocką dziewczynę. Sączyła je z przyjemnością. Dwukrotnie jej dolewał, podczas gdy ona snuła swoją historię. Robiła to już wiele razy, za każdym razem wzbogacając ją nieco o dramatyczne szczegóły. Rodzina nie mogła zarobić na życie w górskich rejonach Szkocji po spustoszeniach dokonanych pod Culloden przez Cumberlanda, jedyny ocalały brat został żeglarzem, a ona z matką pojechały na południe. Żebrały o chleb, a matka sprzedawała własne ciało, kiedy z żebractwa nie dało się wyżyć. – A potem natknęłyśmy się na niego – powiedziała, krzywiąc się. – W Berwick. – Był angielskim żołnierzem, nazywał się Hartę, właśnie dostał przepustkę i „wziął je obie pod swoją kuratelę". Polegało to na tym, że Hartę umieścił matkę Nessie w niedużej chatce, gdzie w ciszy i spokoju dostarczała cielesnych uciech jego kolegom z wojska. – Dostrzegł, jak dużo może na tym zarobić, toteż wciąż sprowadzał nowe, bezdomne, głodujące dziewczyny. Był

wobec nich miły, kupował im buty, karmił, a zanim się zorientowały, co się dzieje, rozkładały nogi trzy razy każdej nocy przed żołnierzami, którzy przed chwilą wpakowali kulki w głowy ich mężów. Po dwóch latach Bob Hartę jeździł już własnym powozem. Być może w tej historii tkwiło ziarno prawdy, ale niekoniecznie. Nie mając większych złudzeń, Grey zdawał sobie sprawę, że profesja dziwki w znacznej mierze opiera się na kłamstwie. Toteż trudno było za wiarygodne uznać uzyskane informacje dotyczące innych spraw. Pomimo to była to zajmująca historia – miała taka być, pomyślał cynicznie. Postanowił jej nie przerywać. Chciał, aby się rozluźniła, aby łatwiej przyszło mu wydobyć z niej potrzebne informacje. Poza tym przyjemnie się jej słuchało. – Poznałyśmy Boba Harte'a, kiedy miałam nie więcej niż pięć lat – mówiła, przykładając pięść do twarzy, żeby stłumić beknięcie. – Zaczekał, aż skończę jedenaście lat... kiedy dostałam pierwszego okresu... i wtedy... – Urwała i zamrugała oczami, jakby szukała natchnienia. – I wtedy matka, chcąc ochronić twoją cnotę, zabiła go – podsunął Grey. – Zabrali ją i powiesili, a ty zostałaś sama i musiałaś się o siebie troszczyć, co pchnęło cię ku temu, przed czym chciała uchronić cię matka. Zgadza się? – Uniósł kieliszek w ironicznym toaście i usiadł głębiej na krześle. Ku jego zaskoczeniu dziewczyna parsknęła śmiechem. – Nie – odparła, wycierając nos, który stał się niemal czerwony. – Ale to niezła historia. Lepsza niż prawda, co? Muszę ją zapamiętać. – Uniosła kieliszek i wychyliła jego zawartość. Sięgnął po butelkę i przekonał się, że jest już pusta. Ku swemu zdziwieniu dostrzegł, że podobnie miała się rzecz z drugą. – Przyniosę więcej wina – powiedziała szybko Nessie. Zeskoczyła z łóżka i zniknęła za drzwiami, zanim zdążył zaprotestować. Zauważył, że zostawiła nóż. Leżał teraz na stole obok zakrytego kosza. Grey pochylił się nad nim i podniósł serwetę. W środku znajdował się słoik z jakąś śliską maścią oraz różne interesujące urządzenia. Przeznaczenie niektórych było oczywiste, zastosowania innych mógł się co najwyżej domyślić. Trzymał właśnie jeden z przedmiotów o bardziej zrozumiałej funkcji, podziwiając misterne wykonanie – jako że na brązowej powierzchni wiernie odwzorowano nawet żyły – kiedy dziewczyna wróciła, z dużym dzbanem, który przyciskała do piersi. – O, podoba ci się? – spytała, wskazując przedmiot. Otworzył usta, ale na szczęście nie odpowiedział. Ciężki penis z brązu wypadł mu z ręki i zanim głośno wylądował na dywanie, zdążył jeszcze boleśnie uderzyć go w udo. Nessie napełniła kieliszki i napiła się, zanim się schyliła, żeby podnieść instrument. – O, widzę, że go trochę ogrzałeś – wyraziła swą aprobatę. – Brąz jest okropnie zimny. – Z pełnym kieliszkiem w dłoni i fallusem w drugiej podeszła na kolanach do łóżka i usadowiła się pomiędzy poduszkami. Sącząc wino, wzięła go drugą ręką i przesunęła, a koniec fallusa powoli powędrował ku jej chudym udom. – Chcesz, żebym przy tym mówiła? – spytała rzeczowo. – A może wolisz, żebym udawała,

że cię tutaj nie ma? – Nie! – Grey przez chwilę nie mógł wykrztusić słowa i wypowiedział swoje „nie" głośniej, niż zamierzał. – Nie. Proszę... nie rób tego. Spojrzała na niego ze zdziwieniem, nawet z irytacją, odłożyła jednak przedmiot i poprawiła się na łóżku. – To co w takim razie? – Odgarnęła loki, taksując go wzrokiem. – Może mogłabym cię trochę possać – powiedziała niechętnie. – Ale tylko jeśli najpierw się umyjesz. I to mydłem. Grey poczuł, że wypił już naprawdę dużo alkoholu i to znaczniej szybciej, niżby chciał. Pokręcił głową, sięgając po płaszcz. – Nie, nie o to chodzi. Chciałbym... – Wyjął miniaturę przedstawiającą Josepha Trevelyana, którą zabrał z sypialni kuzynki, i położył na łóżku przed dziewczyną. – Chciałbym się dowiedzieć, czy ten człowiek ma france. Nie trypra, tylko syfilis. Kocie oczy Nessie zrobiły się wielkie jak spodki. Spojrzała najpierw na miniaturę, potem na Greya. – Myślisz, że coś takiego zdołam wyczytać z jego twarzy? – spytała z niedowierzaniem. Po odpowiednich wyjaśnieniach Nessie przysiadła na piętach i mrugając z namysłem, wpatrywała się w miniaturę Trevelyana. – Nie chcesz, żeby ożenił się z twoją kuzynką, jeśli ma france, co? – No właśnie. Poważnie skinęła głową. – To doprawdy słodkie z twojej strony. A przecież jesteś Anglikiem! – Anglicy są zdolni do lojalności – zapewnił ją oschle. – Przynajmniej wobec swoich rodzin. Znasz tego człowieka? – Nie miałam go osobiście, ale chyba widziałam go tutaj raz czy dwa razy. – Przymknęła jedno oko, ponownie przyglądając się portretowi. Lekko się chwiała i Grey zaczął się obawiać, czy plan z winem nie okazał się zbyt skuteczny. – Hm... – mruknęła do siebie i skinęła głową. Wsunęła miniaturę za dekolt; biorąc pod uwagę, jak była chuda, Grey zdumiał się, co ją tam zatrzymało – zsunęła się z łóżka i zdjęła z wieszaka miękki, niebieski szlafrok. – Niektóre dziewczyny są teraz zajęte, ale pogadam z tymi, które wciąż siedzą w salonie, dobrze? – W... salonie... tak, naturalnie. To będzie bardzo pomocne. Mogłabyś jednak zrobić to dyskretnie? Żachnęła się z pijacką godnością. – Oczywiście, że dyskretnie. Tylko zostaw mi odrobinę wina, dobrze? Pomachała dzbanowi na pożegnanie, owinęła się szlafrokiem i wyszła z pokoju, kołysząc biodrami, co zapewne bardziej pasowałoby do dziewczyny o obfitszych kształtach. Grey westchnął, usiadł głębiej na krześle i nalał sobie kolejny kieliszek. Nie miał pojęcia, ile będzie go to kosztowało, ale postanowił nie oszczędzać. Uniósł kieliszek i przyjrzał się winu pod światło. Miało piękny kolor, a bukiet znakomity,

owocowy i głęboki. Sącząc trunek, zastanawiał się nad postępami swego śledztwa. Jeśli mu się poszczęści, niemal natychmiast otrzyma odpowiedź w sprawie Trevelyana – choć być może trzeba będzie tutaj wrócić, jeśli Nessie nie zdoła porozmawiać z dziewczyną, która akurat ostatnio z nim spała. Jednak perspektywa powrotu do burdelu nie była niepokojąca, skoro doszli z Nessie do milczącego porozumienia. Zastanawiał się, co by zrobiła, gdyby się okazało, że bardziej niż uzyskaniem informacji zainteresowany jest cielesnymi uciechami. Sprawiała wrażenie głęboko przeciwnej obsłużeniu jednego z ludzi Cumberlanda – a Grey pomyślał, że jej obiekcje nie były całkowicie nieuzasadnione. Górska kampania pod Culloden była jego pierwszą. Napatrzył się takich rzeczy, po których wstydziłby się nosić mundur, gdyby tylko wówczas zdołał je wszystkie ogarnąć. Szok wywołał w nim odrętwienie, a kiedy przyszło mu doświadczyć prawdziwej walki, był już we Francji i walczył z przeciwnikiem honorowo – a nie z kobietami i dziećmi pokonanego wroga. Culloden było w zasadzie jego pierwszą bitwą, choć niewiele się tam napatrzył dzięki opiece starszego brata, który zabrał go wprawdzie z sobą, aby John zasmakował żołnierskiego życia, ale zakazał mu czynnego udziału w walkach. – Jeśli myślisz, że podejmę ryzyko powrotu do matki z twoim zmasakrowanym ciałem, jesteś w błędzie – stanowczo oświadczył Hal. – Nie masz patentu, nie masz obowiązku nadstawiać tyłka, żeby ci go ktoś odstrzelił. A zatem nie będziesz się narażać. Spróbuj tylko wymknąć się z obozu, a natychmiast każę sierżantowi O’Connellowi sprać cię na kwaśne jabłko na oczach całego pułku. Nie żartuję. Miał wówczas szesnaście lat i uważał postępowanie brata za rażącą niesprawiedliwość. A kiedy wreszcie pozwolono mu znaleźć się na polu walki, w spoconej dłoni ściskał zimny pistolet, a serce waliło mu jak młot. Rozmawiali o tym z Hectorem, kiedy leżeli obok siebie w wiosennej trawie pod gwiazdami. Hector w walce wręcz zabił dwóch ludzi. Bóg jeden wie, ilu trafiły kule na polu walki, pełnym dymu i ognia. – Tego nie sposób przewidzieć – tłumaczył mu z perspektywy czteroletniego doświadczenia Hector, który mógł się poszczycić rangą podporucznika. – Bitwa liczy się dopiero wówczas, kiedy zmierzysz się z przeciwnikiem twarzą w twarz podczas walki na bagnety albo szpady. Wokół jest pełno czarnego dymu i człowiek w ogóle nie ma pojęcia, co się dzieje. Po prostu patrzy na swojego oficera i biegnie tam, dokąd ten mu rozkaże, nabija broń i strzela. Czasami widać, jak pada jakiś Szkot, ale człowiek nigdy nie jest pewien, czy od jego strzału. Równie dobrze mógł wpaść w kretowisko. – Ale to się chyba wie, kiedy jest się blisko? – niezbyt grzecznie trącił Hectora kolanem. – I wtedy jak to jest? Jak wyglądał twój pierwszy? Nie waż się powiedzieć, że nie pamiętasz! Hector chwycił go za udo. John pisnął niczym królik, potem Hector przysunął go bliżej i śmiejąc się, zmusił Johna, żeby wsparł głowę na jego ramieniu.

– W porządku. Pamiętam. Ale zaczekaj. – Zamilkł na chwilę. Jego oddech poruszał włosami Johna nad uchem. Pora roku była zbyt wczesna na muchy. Wiał przyjemny, chłodny wiatr, poruszając źdźbłami traw, których końce łaskotały ich po twarzy. – To... wydarzyło się bardzo szybko. Porucznik Bork wysłał mnie i jeszcze jednego żołnierza do zagajnika na zwiad. Szedłem pierwszy. Za sobą usłyszałem głuchy łoskot i kaszlnięcie. Pomyślałem, że Meadows – który szedł za mną – potknął się i przewrócił. Obróciłem się, żeby go uciszyć, i wtedy okazało się, że leży na ziemi, z głową całą we krwi, a jakiś – Szkot właśnie odrzuca wielki głaz, którym powalił go na ziemię, i sięga po jego broń. Oni zachowują się jak zwierzęta. Do tego mają dziwaczne brody, są brudni, zazwyczaj bosi i półnadzy. Ten człowiek podniósł wzrok, zobaczył mnie, usiłował wyciągnąć muszkiet, ale Meadows upadł na broń i przygniótł ją swoim ciężarem. A ja po prostu wrzasnąłem i rzuciłem się na niego. Nie myślałem o tym, co robię. Postępowałem tak, jak nas uczyli na ćwiczeniach. Tylko kiedy wbiłem bagnet, było zupełnie inaczej. John poczuł, że przez przytulone ciało Hectora przeszedł dreszcz. Objął Hectora w pasie. – Umarł od razu? – spytał. – Nie – odparł cicho Hector i głośno przełknął ślinę. – Upadł na plecy, ciężko usiadł na ziemi, a mnie... broń wypadła z ręki. Tymczasem on siedział tak, z bagnetem wystającym z brzucha i kolbą, która opierała się o ziemię. Wyglądało to trochę, jakby podpierał się o stołek. – Co zrobiłeś? – Położył dłoń na klatce piersiowej Hectora, niezdarnie starając się dodać mu otuchy. – Wiedziałem, że coś powinienem zrobić... Jakoś go dobić... Ale nie wiedziałem jak. Stałem jak głupi, a on gapił się na mnie z tą swoją brudną gębą... Hector znowu głośno przełknął. – Płakałem. Wciąż powtarzałem „przepraszam" i płakałem. A on pokręcił głową i coś do mnie powiedział, ale to było w barbarzyńskim narzeczu erse, więc nie zrozumiałem. Nie wiedziałem też, czy on rozumiał moje słowa, czy mnie przeklinał, a może czegoś chciał, na przykład wody... Miałem wodę... Umilkł, ale tembr jego głosu zdradzał, że Hector zaraz się rozpłacze. Ręka zacisnęła się na ramieniu Johna tak mocno, że pozostał na nim siniak. John leżał bez ruchu, aż uspokoił się oddech Hectora, a żelazny uścisk zelżał. – Ta chwila zdawała się trwać wieki. – Odchrząknął. – Ale myślę, że było to tylko złudzenie. Po jakimś czasie jego głowa przechyliła się do przodu, bardzo powoli, i już tak pozostała. Wziął głęboki oddech i wypuścił powietrze, jakby mogło to oczyścić pamięć z tego wspomnienia. John go przytulił. – Tak, pierwszego się pamięta. Jestem jednak pewien, że tobie pójdzie łatwiej. Zrobisz to lepiej. Grey leżał na łóżku Nessie z kieliszkiem w dłoni i powoli sączył wino. Podniósł wzrok na zabrudzony sadzą sufit, ujrzał jednak szare niebo nad Culloden. Rzeczywiście, łatwiej mu to

poszło. A przynajmniej łatwiej było to zrobić, niż wspominać. – Pójdziesz z pododdziałem Windoma – rzekł Hal, wręczając mu pistolet o długiej lufie. – Twoim zadaniem będzie coup de grace, jeśli znajdziesz jeszcze kogoś żywego. Najlepiej strzelać w oko, ale wystarczy za uchem, jeśli nie zniesiesz tego widoku. Twarz brata była napięta i przybrudzona prochem strzelniczym. Hal miał dopiero dwadzieścia pięć lat, ale wyglądał, jakby był dwukrotnie starszy. Mundur przesiąknięty deszczem, potem i brudem kleił mu się do ciała. Wydawał rozkazy spokojnym, czystym głosem, jednak Grey poczuł, że Halowi drży ręka, kiedy podawał mu broń. – Hal... ? – powiedział. Brat obrócił się do niego. – Tak? – Oczy miał pozbawione wyrazu. – Wszystko w porządku, Hal? – spytał, zniżając głos, aby nikt go nie usłyszał. Hal nie patrzył na niego, ale gdzieś w dal. Sporo wysiłku włożył, aby spojrzeć w twarz młodszemu bratu. – W porządku – odparł. Kącik jego ust zadrżał, jakby chciał się uśmiechnąć i dodać Johnowi otuchy, ale zmęczony nie uczynił tego. Położył dłoń na ramieniu Johna i uścisnął. John poczuł się tak, jakby to on wspierał swego brata, a nie na odwrót. – Tylko pamiętaj, John. To, co teraz zrobisz, będzie aktem miłosierdzia. Miłosierdzia – powtórzył cicho, a potem opuścił rękę i odszedł. Do zachodu słońca pozostały niecałe dwie godziny, kiedy pododdział kaprala Windoma wyruszył w pole i mozolnie przedzierał się przez błoto i gęste wrzosowiska. Deszcz przestał padać, lecz pod wpływem podmuchów zimnego wiatru mokra peleryna przywierała do munduru. Grey zapamiętał strach ściskający mu żołądek, wkrótce zdrętwiały mu palce i zaczął się obawiać, że nie zdoła nabić pistoletu, jeśli przyszłoby go użyć więcej niż raz. Przez jakiś czas w ogóle nie był mu potrzebny. Wszyscy, których do tej pory odnalazł, już nie żyli. Niemal wszyscy byli Szkotami, choć od czasu do czasu niczym płomień pośród szarej roślinności pojawiał się czerwony płaszcz. Anglików, którzy zginęli w boju, zabierano z należnym szacunkiem na noszach. Trupy wroga układano na stosach. Żołnierze, ze skostniałymi z zimna palcami, mamrotali pod nosem przekleństwa; z ich ust unosiły się obłoczki pary, kiedy ciągnęli ciała niczym ścięte drewniane bale. Nagie kończyny przypominały blade gałęzie, sztywne i trudne do uchwycenia. Nie był pewien, czy powinien pomóc im w tej pracy, lecz najwyraźniej nikt tego od niego nie oczekiwał. Ruszył śladem żołnierzy, trzymając w dłoni broń, która z każdą chwilą stawała się zimniejsza. W przeszłości widział już inne bitwy – Preston, Falkirk – choć żadnej nie towarzyszyły takie stosy trupów. Jeden nieżywy człowiek był tak bardzo podobny do innych, że wkrótce ich obecność przestała mu przeszkadzać. Stał się tak odrętwiały, że prawie się nie przestraszył, kiedy jeden z żołnierzy krzyknął do niego: „Hej, chłopie, mam tu jednego dla ciebie!". Umysł, uśpiony zimnem, nie miał czasu, aby przetrawić tę informację, aż John znalazł się oko w oko z tym człowiekiem. Mężczyzna był Szkotem. Mimowolnie założył, że wszyscy znajdujący się na polu bitwy byli albo nieprzytomni,

albo martwi. Egzekucja polegałaby na uklęknięciu przy nieszczęśniku, umieszczeniu pistoletu we właściwym miejscu, pociągnięciu za spust, zrobieniu kroku do tyłu i ponownym załadowaniu broni. Mężczyzna siedział na wrzosowisku wyprostowany. Podpierał się rękami. Przed nim leżała zmiażdżona, wykręcona, zakrwawiona noga, która uniemożliwiła mu ucieczkę. Patrzył na Greya. Jego ciemne oczy były żywe i czujne. Był młody, może w wieku Hectora. Jego wzrok przesunął się z twarzy Greya na pistolet w jego ręce. Mężczyzna uniósł brodę i zacisnął usta. Najlepiej strzelać w oko, ale wystarczy za uchem, jeśli nie zniesiesz tego widoku. Ale jak? Jak miał sięgnąć za ucho, kiedy ten człowiek siedział wyprostowany? Grey niezdarnie uniósł pistolet, podszedł bliżej i przykucnął. Mężczyzna obrócił głowę w jego stronę i spojrzał mu w oczy. Grey znieruchomiał, ale musiał działać, patrzyli na niego żołnierze. – W gło... głowę czy serce? – spytał, starając się, aby jego głos brzmiał spokojnie. Trzęsły mu się ręce. Było zimno. Tak bardzo zimno... Ciemne oczy zamknęły się na chwilę, potem znów się otworzyły. – Chryste, co za różnica? Uniósł pistolet. Muszka nieco drżała. Wycelował w tułów. Usta Szkota zacisnęły się, przeniósł ciężar ciała na drugą rękę. Zanim Grey zdążył odskoczyć, Szkot pochwycił go za nadgarstek. Zdumiony Grey nie uczynił żadnego ruchu, aby wyrwać pistolet. Mężczyzna oddychał ciężko, z wyraźnym trudem, z bólu aż zgrzytnął zębami. Szkot przyłożył sobie lufę do czoła, pomiędzy oczami. I spojrzał mu w oczy. Grey najlepiej zapamiętał nie spojrzenie Szkota, lecz jego zimne palce, które delikatnie oplotły mu nadgarstek. Nie było w nich już siły, ale dotknięcie uspokoiło go na tyle, że przestał się trząść. Palce zacisnęły się delikatnie, ofiarowując mu miłosierdzie. Godzinę później wspomnienie powróciło w ciemnościach, kiedy dowiedział się o śmierci Hectora. Świeca migotała już od dłuższego czasu. Druga stała na stole, ale lord John nie sięgnął po nią. Leżał na łóżku, wpatrując się w gasnący płomień, i w ciemnościach sączył wino. Obudził się przed świtem z silnym bólem głowy. Świeca zgasła i przez chwilę nie miał pojęcia, gdzie jest ani z kim. Czuł obok siebie przytulony ciepły, wilgotny ciężar. Jego dłoń spoczywała na nagim ciele. Umysł zaczął wymyślać różne wytłumaczenia tej sytuacji, które miotały się niczym wystraszone przepiórki. A potem wziął głęboki oddech i poczuł woń tanich perfum, drogiego wina i zapachu kobiety. Dziewczyny. Ach tak, naturalnie. To była szkocka dziwka. Leżał przez chwilę nieruchomo, otumaniony, starając się odnaleźć po ciemku w nieznanym otoczeniu. Szare smugi wyznaczały obrys okna. Drzwi... gdzie znajdowały się drzwi? Odwrócił głowę i dostrzegł na deskach podłogowych blade światło świecy, która

zapewne paliła się na korytarzu. Jak przez mgłę pamiętał jakąś wrzawę, śpiewanie i głośne stąpanie na dole, ale teraz panowała zupełna cisza. W burdelu było spokojnie, choć od czasu do czasu rozlegały się szmery przypominające pijackie mamrotanie przez sen. A jeśli już o tym mowa... Poruszył językiem, starając się zebrać nim dostateczną ilość śliny, aby przełknąć. Serce biło teraz nieprzyjemnie szybko, odniósł wrażenie, że oczy wychodzą mu na wierzch, boleśnie nabrzmiewając przy każdym uderzeniu serca. Zamknął je, ale to nie pomogło. W pokoju było ciepło i przytulnie, ale na klatce piersiowej i nodze poczuł powiew zimnego powietrza od strony okna. Był nagi, jednak nie przypominał sobie, aby się rozbierał. Leżała na jego ramieniu. Powoli się wyswobodził, starając się jej nie obudzić. Przez chwilę siedział na łóżku, bezgłośnie jęcząc, potem wstał bardzo delikatnie, na wypadek gdyby z nogami było coś nie tak. Chryste... Cóż to za pomysł, aby dobrowolnie wypijać taką ilość alkoholu? Lepiej było przelecieć dziewczynę i pójść, pomyślał, po omacku odnajdując drogę w rozbłyskach białego światła, które wybuchało mu w głowie niczym ognie sztuczne naci Tamizą. Stopą odszukał nogę stołową i dotąd macał, aż znalazł nocnik. Z pewną ulgą, choć nadal bardzo spragniony, odstawił go i macał dalej w poszukiwaniu dzbana i misy. Woda w dzbanie była ciepła i miała metaliczny posmak, ale wypił ją szybko, rozlewając na brodę i klatkę piersiową. Pił tak długo, aż żołądek zaprotestował przeciwko tak brutalnemu traktowaniu. Otarł dłonią twarz, rozsmarowując wodę po klatce piersiowej. Potem poluzował okiennice i kilkakrotnie zaczerpnął w płuca chłodnego powietrza. Poczuł się lepiej. Zaczął szukać swojego ubrania, po chwili zdał sobie jednak sprawę, że nie może wyjść bez Quarry'ego. Myśl, że miałby teraz przeszukiwać burdel w poszukiwaniu przyjaciela, otwierać drzwi i rozbudzać lepkie od potu dziwki i ich klientów, przerastała jego siły – zwłaszcza w obecnym stanie. Madame i tak wyprowadzi stąd Harry'ego, kiedy przyjdzie stosowny czas. Teraz można było tylko czekać. A skoro musi czekać, równie dobrze może to robić na leżąco. Wnętrzności złowieszczo burczały i poruszały się, a w nogach czuł dziwną słabość. Dziewczyna również była naga. Leżała zwinięta na boku, tyłem do niego, gładka i blada niczym stynka na straganie rybnym. Ostrożnie położył się obok niej. Poruszyła się i zamruczała coś przez sen, ale się nie obudziła. Powietrze zrobiło się znacznie chłodniejsze. Okno było teraz otwarte, zbliżał się świt. Chciał się przykryć, jednak dziewczyna leżała na pomiętej pościeli. Znowu się poruszyła, na jej ciele pojawiła się gęsia skórka. Wydała mu się jeszcze chudsza niż poprzedniego dnia. Pod skórą wyraźnie rysowały się żebra, a na plecach łopatki, niczym nieduże skrzydełka. Położył się na boku i przyciągnął ją do siebie, jedną ręką starając się rozprostować wilgotne prześcieradło i przykryć ich oboje, zarówno żeby zakryć jej chudość, jak i dla tej odrobiny ciepła. Jej rozpuszczone włosy, gęste i kręcone, musnęły go po twarzy. Uczucie to wywołało

niepokój i trwało chwilę, zanim zrozumiał dlaczego. Miała włosy takie jak... tamta kobieta. Żona Frasera. Grey znał jej imię – Fraser mu powiedział – a jednak zawsze myślał o niej jedynie jako o „kobiecie". Jakby była to jej wina, jakby winę za wszystko ponosiła wyłącznie jej płeć. Ale to było w innym kraju, pomyślał, przytulając do siebie wymizerowaną dziewczynę, a poza tym tamta nie żyje. Tak powiedział mu Fraser. Widział wyraz oczu Jamiego Frasera. Fraser nie przestał kochać swojej żony tylko dlatego, że umarła – tak samo jak Grey nie mógł i nie chciał przestać kochać Hectora. Pamięć to jedno, a ciało to drugie. Ciało nie ma sumienia. Objął ramieniem drobnokościstą dziewczynę i przytulił do siebie. Była niemal pozbawiona piersi i miała wąski, chłopięcy tyłek. Poczuł w lędźwiach odległy cień pożądania, wzmożony winem. Czemu nie? – pomyślał. Przecież za to zapłacił. Ale... „jestem osobą, prawda"? Tak do niego powiedziała. A nie była żadną z „osób", za którymi tęsknił. Zamknął oczy i bardzo delikatnie pocałował ramię leżące tuż przy jego twarzy. A potem znowu odpłynął w sen na niespokojnych obłokach jej włosów.

Rozdział 7 Zielony aksamit Obudziły go hałasy z dołu. Za oknem był już dzień. Dziewczyna zniknęła. Chociaż niezupełnie. Położył się na drugim boku i dostrzegł ją pod oknem. Miała na sobie szlafrok i skupiona, zaciskając usta, zaplatała warkocze, posługując się swoim odbiciem w nocniku jak lustrem. – Wreszcie się obudziłeś, co? – spytała, mrużąc oczy do swego odbicia. – Myślałam już, że będę musiała wbić ci igłę pod paznokieć u nogi. – Zawiązała warkocz czerwoną wstążką i uśmiechnęła się do niego. – W takim razie pewnie jesteś gotów na śniadanie? – Nawet nie wspominaj o jedzeniu – mruknął, siadając powoli z dłonią przyciśniętą do czoła. – O, czyżbyśmy dziś kiepsko się czuli? – Na toaletce pojawiła się para drewnianych kubków; nalała do nich coś, co miało kolor wody z przydrożnego rowu, i wcisnęła mu jeden do ręki. – Spróbuj. Klin klinem i tak dalej. Mówią, że to najlepsza metoda. – Wzięła spory łyk i przełknęła niczym czystą wodę. Ale to nie była woda. Zapachem płyn przypominał terpentynę. Lord John jednak nie zamierzał dać się zawstydzić czternastoletniej dziewczynie. Wychylił zawartość kubka jednym haustem. Nie była to terpentyna, tylko witriol. Płyn wypalił ognistą drogę z przełyku aż po trzewia, opary siarki poczuł we wszystkich zakamarkach głowy. Była to whisky, i to bardzo niedojrzała. – Niezłe, co? – powiedziała zachęcająco, przyglądając mu się. – Jeszcze po jednym? Grey nie mógł mówić, zamrugał łzawiącymi oczami i podstawił swój kubek. Po kolejnym ognistym łyku na tyle doszedł do siebie, że spytał o ubranie. – Naturalnie. Jest tutaj. – Zerwała się na nogi, rześka jak skowronek, otworzyła ścienną szafę skrywającą rząd wieszaków. Na jednym z nich znajdowały się jego mundur i bielizna, pieczołowicie rozwieszone. – Rozebrałaś mnie? – Poza mną chyba nikogo tutaj nie było? – Przesłoniła oczy w żartobliwym geście i rozejrzała się po pokoju. Nie zwrócił na to większej uwagi i włożył koszulę przez głowę. – Dlaczego? Wydawało mu się, że w jej oczach dostrzegł wesołe iskierki, lecz usta pozostały nieruchome. – Dużo wypiłeś, więc sądziłam, że wkrótce wstaniesz, żeby się wysikać. I pewnie byś sobie poszedł, gdybyś mógł. Ale jeśli zostałbyś na całą noc, Magda nikogo innego nie przyprowadziłaby mi do pokoju. – Wzruszyła chudymi ramionami. – Od dawna się tak dobrze nie wyspałam.

– Cieszę się, że mogłem się na coś przydać panience – rzekł oschle Grey, wkładając spodnie. – A jakiż będzie koszt spędzenia nocy w czarownym towarzystwie panienki? – Dwa funty – powiedziała szybko. – Jeśli pan chce, może mi pan zapłacić od razu. Spojrzał na nią spode łba, rękę trzymając na sakiewce. – Dwa funty? Chyba raczej dziesięć szylingów. Spróbuj jeszcze raz. – Dziesięć szylingów? – starała się sprawić wrażenie znieważonej, ale nie wyszło to zbyt dobrze. Dzięki temu Grey domyślił się, że jego oszacowanie było trafne. – No dobrze... Funta i sześć... A może funta i dziesięć? – Spojrzała na niego. Jej różowy język wędrował po górnej wardze. – – Rzecz jasna, jeśli nadal chce się pan dowiedzieć, dokąd chodzi? – Kto dokąd chodzi? – Ten kornwalijski dżentelmen, o którego pan pytał. Trevelyan. Ból głowy zdecydowanie osłabł. Patrzył na nią przez chwilę, potem powoli sięgnął do sakiewki. Wyjął trzy funty i rzucił jej na podołek. – Powiedz mi wszystko, co wiesz. Agnes zacisnęła uda, jednocześnie chwytając pieniądze rękami. Jej oczy skrzyły się z radości. – Pojawia się tutaj może dwa, trzy razy w miesiącu, ale nie idzie do pokoju z żadną z dziewczyn. Toteż" trudno było mi się czegoś dowiedzieć o stanie jego przyrodzenia. – Spojrzała na niego przepraszająco. Grey, zdumiony, przestał się mocować ze sprzączkami od podwiązek. – W takim razie co robi? – No cóż... Idzie do pokoju Frau Magdy, tak samo jak robią to inni bogacze. Tyle że po chwili wychodzi stamtąd kobieta w jednej z sukien Magdy i wielkim kapeluszu z koronkami... Ale nie jest to nasza Maggie. Kobieta jest niemal tego samego wzrostu, ale nie ma ani piersi, ani tyłka. Jest też wąska w tych miejscach, gdzie Mags ma tyle sadła, co dobrze wykarmiony byczek. Uniosła jedną brew, najwyraźniej rozbawiona wyrazem twarzy, jaki w tej chwili malował się na obliczu Greya. – A potem ta... dama... wychodzi tylnym wejściem i udaje się do alei, gdzie już czeka na nią lektyka. Sumują kilka razy widziałam – dodała, ironicznie akcentując zaimek. – Ale wówczas nie wiedziałam, kto to jest. – A czy... ona... wraca? – spytał Grey z takim samym naciskiem. – Owszem. Wychodzi po zapadnięciu zmroku i wraca tuż przed świtem. Widziałam lektykę w alei przed tygodniem, bo akurat nie miałam klientów. Wstałam i wychyliłam się – z okna, żeby zobaczyć, kto przyjechał. Z góry dostrzegłam tylko jej kapelusz i zieloną suknię, jednak ktokolwiek to był – poruszał się szybkim, długim krokiem, jak mężczyzna. Urwała, patrząc na niego wyczekująco. Grey podrapał się po rozwichrzonych włosach. Wstążka zsunęła się, kiedy spał, i teraz nigdzie nie mógł jej znaleźć. – Ale sądzisz, że zdołasz dowiedzieć się, dokąd ta... osoba... się udaje? Zdecydowanie skinęła głową.

– Na pewno. Wprawdzie nie widziałam twarzy tej damy, ale zupełnie wyraźnie widziałam jednego z tragarzy. To olbrzymi staruch, który ma na imię Rab i mieszka niedaleko. Nieczęsto stać go na dziwkę, ale kiedy ma pieniądze, zawsze o mnie pyta. Może tęskni za domem? – Rozumiem – mruknął Grey, zgarniając włosy z czoła, po czym znowu sięgnął do sakiewki. W samą porę rozsunęła nogi, aby deszcz monet bezpiecznie wylądował na podołku. – Dopilnuj, żeby tego Raba wkrótce było na ciebie stać – zasugerował Grey. – Dobrze? Ktoś zastukał do drzwi, które się otworzyły. Stał w nich Harry Quarry. Miał rozwichrzone włosy i zapuchnięte oczy. Na jednym ramieniu zawiesił płaszcz. Rozpięta pod szyją koszula wystawała ze spodni. Brakowało mu halsztuka. Quarry miał wprawdzie na głowie perukę, jednak była ona założona bokiem, nad jednym uchem. – Mam nadzieję, że nie przeszkadzam? – spytał, tłumiąc beknięcie. Grey szybko wziął płaszcz i włożył buty. – Nic podobnego. Właśnie wychodziłem. Quarry podrapał się po żebrach i zaczął upychać w spodniach koszulę nieświadomy, że pokazuje przy tym owłosiony, wydatny brzuch. Zamrugał i spojrzał na Nessie. – Miałeś niezłą noc, Grey? Jakaś chuda ta twoja... Lord John przycisnął dwa palce do pulsujących skroni, starając się wywołać na twarzy wyraz zaspokojonej lubieżności. – Znasz powiedzenie „cicha woda brzegi rwie"? – Naprawdę? – Pomimo niechlujnego wyglądu Cjuarry nieco się wyprostował i zajrzał Greyowi przez ramię do pokoju. – Może następnym razem spróbuję. Jak ci na imię? Lord John dostrzegł, że na widok przekrwionej gęby Quarry'ego i jego pożądliwego spojrzenia oczy Nessie zrobiły się wielkie jak spodki, a usta wykrzywiły z obrzydzenia. Jak na dziwkę nie miała za grosz taktu. Położył Quarry'emu dłoń na ramieniu, żeby odwrócić jego uwagę. – Nie sądzę, aby mogła ci się spodobać. Ona jest Szkotką. Zainteresowanie Quarry'ego znikło natychmiast, jak zdmuchnięta świeca. – Ach, Szkotka... – mruknął, czemu towarzyszyło kolejne stłumione beknięcie. – Chryste, nie. Ochota przeszłaby mi na samo brzmienie tego barbarzyńskiego języka. Nie, nie. Dajcie mi porządną, angielską dziewczynę, z okrągłym tyłkiem, żeby człowiek miał za co złapać. – Wymierzył jowialnego klapsa w tyłek pokojówki, która właśnie przechodziła korytarzem i z nawiązką spełniała wymienione przez niego kryteria. Dziewczyna jednak zdążyła uskoczyć, on natomiast zachwiał się na nogach, co o mały włos nie zakończyło się upokarzającym upadkiem na podłogę. Uratowało go to, że w porę pochwycił się Greya, który z kolei oburącz złapał się futryny. Nessie zachichotała. Grey wyprostował się, starając się doprowadzić swój ubiór do jakiego takiego porządku. Niezbyt godnie opuścili przybytek rozpusty i powozem udali się w górę Meacham Street. Podskakiwanie powozu miało katastrofalny wpływ na głowę Greya.

– Dowiedziałeś się czegoś pożytecznego? – spytał Quarry, przymykając z wysiłku jedno oko, ponieważ usiłował poprawić krzywo zapięte guziki rozporka. – Owszem – przyznał Grey, unikając jego spojrzenia. – Ale Bóg jeden wie, co to znaczy. Grey pokrótce wyjaśnił, na czym polegała niejednoznaczność odkrycia. – Ja też nie wiem, co to znaczy – odparł Quarry, drapiąc się po łysiejącej głowie. – Jednak mógłbyś szepnąć stówko posterunkowemu, z którym się zaprzyjaźniłeś. Wypytać, czy jeden z jego ludzi nie słyszał o kobiecie w zielonym aksamicie. Może coś wiadomo o jego lub jej zwyczajach? Powóz skręcił, przeszywający promień słońca trafił Greya poprzez oczy w sam środek mózgu. Cicho jęknął. Jak wyglądały sugestie posterunkowego Magrudera? Włamanie do domu, kradzież koni, napad rabunkowy... – Słusznie – odezwał się Grey, przymykając oczy i biorąc głęboki oddech. Wyobraził sobie czcigodnego Josepha Trevelyana aresztowanego za podpalenie lub wzniecenie zamieszek. – Tak właśnie zrobię.

Rozdział 8 Tragarz Grey spóźnił się na poniedziałkowe śniadanie. Hrabina dawno już zjadła i wyszła. Przy stole w muślinowym szlafroku siedziała jego kuzynka Olivia, z włosami zaplecionymi w warkocz. Otwierała listy i jadła grzankę. – Późno wróciłaś? – spytał. Skinęła ku niemu głową, kiedy siadał na krześle. – Tak – ziewnęła, zwijając dłoń w piąstkę i z gracją zasłaniając usta. – Przyjęcie u lady Quinton. A ty? – Obawiam się, że nic równie zajmującego – odparł. Wyspawszy się i odzyskawszy siły, spędził niedzielny wieczór w domu Bernarda Sydella, wysłuchując niekończącego się potoku narzekań na brak dyscypliny we współczesnym wojsku, niedostatki morale młodszych oficerów, skąpstwo polityków, którzy sądzą, że wojnę można wygrać bez odpowiedniego wyposażenia armii, oraz słabość obecnego rządu. Mowa była również o żalu z powodu ustąpienia Pitta ze stanowiska premiera – który przez cały okres sprawowania urzędu był równie gorliwie wyklinany – oraz o kilku podobnych sprawach. W pewnej chwili podczas tych narzekań Malcolm Stubbs pochylił się do przodu i szepnął do Greya: – Może któryś z nas powinien wziąć pistolet i położyć kres temu nieszczęściu? – Rzućmy szylinga, komu przypadnie ten honor – mruknął Grey. Stubbs zachichotał i zakrztusił się podłą sherry, którą Sydell widocznie uważał za odpowiedni trunek na takie spotkania. Quarry'ego nie było. Grey miał nadzieję, że Harry zajmował się właśnie czymś ważnym, a jego nieobecność nie została spowodowana wyłącznie chęcią uniknięcia takiej sherry. Albowiem jeśli wkrótce nie nastąpi przełom w sprawie zabójstwa O’Connella, dostrzeże to nie tylko Sydell, ale i inne osoby, które mogą na ich głowy ściągnąć same kłopoty. – Która lepsza? – Głos Olivii wyrwał go z zamyślenia. Oderwał wzrok od jajek na miękko i spojrzał na kuzynkę siedzącą po drugiej stronie stołu. Marszczyła brwi, przyglądając się dwóm wąskim koronkom. Jedną przewiesiła przez rękę, drugą owinęła wokół srebrnego dzbanka do kawy. – Mmm. – Grey przełknął jajka i starał się skupić. – A do czego to? – Lamówka rękawiczek. – Myślę, że ta. – Łyżką wskazał na dzbanek do kawy. – Tamta jest zbyt męska. – Pierwsza skojarzyła mu się jednoznacznie – choć nie było to nieprzyjemne wspomnienie – z koronkami koszuli nocnej burdelmamy z Meacham Street. Olivia uśmiechnęła się promiennie. – Tak właśnie myślałam! Znakomicie. Chcę zamówić tuzin rękawiczek dla Josepha, a dla

ciebie przy okazji każę uszyć pół tuzina. Co ty na to? – Już wydajesz pieniądze Josepha? – zakpił. – Biedak zbankrutuje niespełna miesiąc po ślubie. – Nic podobnego – odparła wyniośle. – To moje pieniądze, od papy Podarunek od panny młodej dla pana młodego. Nie sądzisz, że mu się to spodoba? – Już sam pomysł jest ujmujący. Poza tym obszyte koronką rękawiczki znakomicie pasują do szmaragdowego aksamitu, pomyślał, uderzony nagłym poczuciem winy. Wszędzie wokół trwały przygotowania do ślubu, niczym do jakiejś bitwy, w której miary wziąć udział pułki kucharzy, bataliony szwaczek oraz tuziny ludzi o funkcji trudnej do określenia, kręcących się wszędzie z głębokim poczuciem ważności swojej misji. Do wesela pozostało pięć tygodni. – Masz odrobinę jajka na mankiecie, Johnny. – Czyżby? – Spuścił wzrok i strząsnął drobinkę białka. – Teraz już dobrze? – Tak. Ciocia Bennie mówi, że zatrudniłeś nowego lokaja – powiedziała, taksując go wzrokiem. – To jakiś dziwny, niewysoki człowiek. Czy nie jest zbyt młody i nieokrzesany do pełnienia tak odpowiedzialnej funkcji? – Pan Byrd być może rzeczywiście nie ma za sobą długich lat służby, dzięki której zdobyłby niezbędne doświadczenie – przyznał Grey – jednak zna się dobrze na goleniu. Kuzynka uważnie mu się przyglądała – była nieco krótkowzroczna, zupełnie jak jego matka – a potem pochyliła się nad stołem i pogłaskała go po policzku. Zniósł to mężnie. – Rzeczywiście. Twój policzek jest gładki jak atłas. Czy radzi sobie z twoją garderobą? – Znakomicie – zapewnił ją, mając w pamięci wysiłki Toma przy cerowaniu podartego rękawa płaszcza. – Jest bardzo pracowity. – To dobrze. W takim razie powiedz mu, że powinien zatroszczyć się o twój szary aksamitny strój. Chciałabym, żebyś włożył go w dniu mojego ślubu, na kolację. Po raz ostatni, kiedy miałeś go na sobie, zauważyłam, że trzeba go nieco obrębić na karku. – Zwrócę mu na to uwagę – rzekł poważnie. – Czy twoja troska spowodowana jest obawą, że mogłabyś przeze mnie najeść się wstydu podczas zaślubin, czy też przygotowujesz się już do roli pani domu? Roześmiała się i zarumieniła. – Wybacz, John. To było z mojej strony apodyktyczne. Przyznaję, że mam pewne obawy. Joseph powiedział mi, że nie powinnam się niczym przejmować, ma wspaniałego kamerdynera. Jednak nie chciałabym być jedną z tych żon, które stanowią tylko dodatek do męża i ozdobę. Mówiąc to, rzeczywiście sprawiała wrażenie niespokojnej, a on poczuł, jak narastają w nim wyrzuty sumienia. Zajęty swoimi sprawami nie zastanawiał się zbytnio, jak jego śledztwo w sprawie Josepha Trevelyana wpłynie na życie kuzynki, jeśli mężczyzna rzeczywiście okaże się chory. – Ozdobą będziesz zawsze, jestem jednak pewien, że każdy wartościowy mężczyzna dostrzeże piękno twego charakteru i doceni je wyżej niż urodę.

– Ach... – Olivia spurpurowiała jeszcze bardziej i spuściła powieki. – Dziękuję. Jakie to miłe! – Cała przyjemność po mojej stronie. Podać ci wędzonego śledzia? Przez chwilę jedli w milczeniu i Grey zaczął już rozmyślać o obowiązkach czekających go tego dnia, kiedy głos Olivii znów sprowadził go do teraźniejszości. – John, a ty nigdy nie myślałeś, żeby się ożenić? Grey wyjął bułkę z koszyka na stole, pilnując się, żeby nie okazać zniecierpliwienia. Narzeczeni i państwo młodzi z niewiadomego powodu żywili przekonanie, że ich świętym obowiązkiem jest zachęcać innych, aby zasilili szeregi jakże szczęśliwych małżonków. – Nie – odparł spokojnie, przełamując bułkę. – Nie widzę naglącej potrzeby posiadania żony. Nie mam majątku ani domu, które wymagałyby opieki, a jeśli chodzi o pielęgnowanie życia rodzinnego i zapewnienie ciągłości linii naszego rodu – z powodzeniem czyni to Hal. Minnie, żona Hala, właśnie urodziła mężowi trzeciego syna. Olivia się roześmiała. – To prawda – przyznała. – Przypuszczam również, że odpowiada ci rola wesołego kawalera. Wszystkie panny pewnie mdleją na twój widok. Wiesz przecież, że tak jest. – Akurat. – Machnął ręką, w której trzymał nóż do masła, i skupił się na bułce. Olivia chyba zrozumiała i powróciła do tajemnic kompotu owocowego, pozwalając mu zebrać myśli. Najważniejsza była naturalnie sprawa O’Connella. Zgłębianie prywatnego życia Trevelyana zrodziło więcej pytań, niż przyniosło odpowiedzi, ale śledztwo w sprawie zabójstwa sierżanta przyniosło jeszcze mniej konkretów. Dzięki przesłuchaniu Stokesów wiedział, że byli potomkami greckiego marynarza, który przed laty osiadł w Londynie. Tutaj ożenił się z dziewczyną z Cheapside i przyjął jej nazwisko – co było posunięciem nadzwyczaj rozsądnym, biorąc pod uwagę, że marynarz nazywał się Aristopolous Xenokratides. Mieli z żoną dużo dzieci, których większość niczym trytony wróciła na morze. Iphigenia jako kobieta pozostała na brzegu i utrzymywała się z szycia, niekiedy też otrzymywała dodatkowe gratyfikacje od dżentelmenów, z którymi mieszkała. Ostatnim z nich był właśnie sierżant O’Connell. Grey wysłał Malcolma Stubbsa, aby ten wybadał inne powiązania tej rodziny, nie przyniosło to jednak nic pożytecznego. Natomiast jeśli chodzi o Finbara Scanlona i jego żonę... – John, byłeś kiedyś zakochany? Grey podniósł wzrok, zaskoczony. Olivia patrzyła na niego poważnie znad dzbanka do herbaty. Najwyraźniej nie dała za wygraną, a przerwa w pytaniach była wyłącznie spowodowana konsumowaniem śniadania. – No cóż... tak... – odparł powoli, nie wiedząc, czy była to zwykła ciekawość, czy kryło się za tym coś jeszcze. – Ale się nie ożeniłeś. Dlaczego? No właśnie, dlaczego? Wziął głęboki oddech.

– To nie było możliwe – wyjaśnił. – Moja wybranka umarła. Twarz Olivii zachmurzyła się, dolna warga zadrżała ze współczucia. – Och... – szepnęła i spuściła wzrok na swój pusty talerz. – To straszne. Tak bardzo mi przykro, Johnny. Wzruszył ramionami z nikłym uśmiechem, przyjmując wyrazy współczucia, lecz nie zachęcając do dalszych pytań. – Przyszły jakieś interesujące listy? – spytał, wzrokiem wskazując na nieduży plik kopert przy jej talerzu. – Ach, tak! Omal nie zapomniałam! Te są do ciebie. Olivia wyjęła dwa pisma i podała mu nad stołem. Pierwsza notatka pochodziła od Magrudera i była lakoniczna, lecz treściwa. Odnaleziono mundur sierżanta O’Connella, a przynajmniej sam płaszcz. Właściciel lombardu, w którym go odkryto, twierdzi, że zastawił go irlandzki żołnierz, również w mundurze. Udałem się tam osobiście – pisał Magruder – jednak właściciel lombardu nie potrafił przypomnieć sobie ani stopnia, ani pułku, z którego pochodził Irlandczyk. Nie chciałem go przesadnie naciskać, aby zaraz nie okazało się, iż był to walijski starszy szeregowy lub kornwalijski grenadier Właściciel lombardu był przekonany, że żołnierz zastawił u niego własny stary płaszcz. Grey pragnął poznać dalsze szczegóły tej sprawy, musiał jednak przyznać, iż Magruder postąpił słusznie. Gdyby zaczął przesadnie naciskać właściciela lombardu, człowiek ten powiedziałby mu dokładnie to, co posterunkowy chciałby usłyszeć. Lepiej było udać się tam kilkakrotnie i za każdym razem zadać tylko kilka pytań, niż dręczyć świadka przesłuchaniem. Czasu jednak pozostało niewiele. Z munduru usunięto wprawdzie emblemat i guziki, mimo to można było stwierdzić, że należał do sierżanta 47. pułku. Podczas gdy rząd wydawał rozporządzenia dotyczące szczegółów umundurowania, dżentelmeni, którzy tworzyli i utrzymywali własne pułki, mieli przywilej wyróżnienia takich mundurów. W 47. osobą, która ozdabiała mundury oficerskie, była żona Hala. Jej pomysłem był wąski płowożołty pasek po zewnętrznej stronie rękawa, dobrze widoczny, kiedy dowodzący unosił rękę, aby wydać rozkaz. Płaszcz sierżanta, choć z gorszego materiału i o kroju mniej szykownym, również miał taki pasek. Grey pomyślał, że należy sprawdzić wszystkich sierżantów z pułku, aby upewnić się, że nikt inny nie sprzedał płaszcza. Magruder nie tylko szczegółowo opisał płaszcz, ale załączył nawet jego szkic, zaznaczając, że podszewka z jednej strony została rozpruta: nie była rozdarta, lecz przecięta. To wyjaśniałoby, gdzie O’Connell chował swoje łupy, choć, niestety, nie mówiło nic o tym, gdzie znajdowały się one teraz. Grey ugryzł zimną grzankę i sięgnął po drugą notatkę, sporządzoną czarnym atramentem i rozpoznał gryzmoły Harry'ego Quarry'ego. Ta była jeszcze krótsza. Spotkajmy się przy kościele St. Martin-in-the-Fields jutro o szóstej. Zamiast podpisu na dole widniało duże, niedbale nakreślone Q... Pod spodem znajdował się dopisek: PS Włóż

stary mundur. Wciąż przyglądał się zwięzłej notatce, marszcząc brwi, kiedy zza futryny wynurzyła się okrągła głowa Toma Byrda, który miał skruszony wyraz twarzy. – Milordzie? Proszę wybaczyć, lecz mówił pan, że jeśli przyjdzie wysoki Szkot... Grey zerwał się z krzesła, pozostawiając Olivię z otwartymi ustami. Rab, który nosił lektykę, był wysokim mężczyzną o głupawej gębie. Przywitał się z Greyem z posępnym wyrazem twarzy. – Agnes mówiła, że płaci pan za informacje – wymamrotał, nie mogąc oderwać wzroku od modelu Układu Słonecznego z brązu, stojącego na stoliku przy oknie. Planety i ich mechanizm wdzięcznie prezentowały się w promieniach wschodzącego słońca. – Owszem – przyznał pospiesznie Grey, pragnąc pozbyć się tego człowieka, zanim matka zejdzie z góry i zasypie go gradem pytań. – Jakie to informacje? Ich spojrzenia się spotkały. Oczy Raba były przekrwione, ale lord John dostrzegł w nich nieco więcej inteligencji, niż można by sądzić po innych szczegółach jego oblicza. – Nie chce pan najpierw poznać ceny? – Dobrze. W takim razie ile pan chce? – Na górze rozległ się już głos hrabiny. Śpiewała. Mężczyzna wystawił język i w głębokim zamyśleniu dotknął nim górnej wargi. – Dwa funty? – powiedział, starając się, aby zabrzmiało to niedbale, lecz nie potrafił skryć niepewności w głosie. Co było oczywiste, bo dwa funty stanowiły dla niego fortunę. Nie wierzył, że tyle dostanie, ale warto było podjąć ryzyko. – Ile z tego dostanie Agnes? – spytał znacząco Grey. – Bo będę się z nią widział i upewnię się, czy dostała swoją część. – Ach, Ag... – Rab przez chwilę biedził się nad problemem podziału, a potem wzruszył ramionami. – Połowę. Grey był zdumiony jego szczodrością, a jeszcze bardziej tym, że Rab w lot zrozumiał podchwytliwe pytanie. – Zamierzam się z nią ożenić – wyjaśnił szorstko tragarz, mrużąc oko i patrząc na niego wyzywająco, jakby Grey powinien się ustosunkować do tego oświadczenia. – Kiedy tylko wykupi się z kontraktu i będzie wolna, rozumie pan? Grey ugryzł się w język, aby uniknąć nieopatrznej uwagi w odpowiedzi na tę rewelację, i tylko skinął głową, sięgając po sakiewkę. – Co masz mi w takim razie do powiedzenia? – Lawendowy Dom przy Barbican Street. To w pobliżu gospody Lincolna. Duży dom. Nie widać tego z zewnątrz, jednak w środku jest bardzo bogato. Grey poczuł w żołądku ciężar, jakby połknął ołowianą kulę. – Byłeś w środku? Rab uniósł rękę i pokręcił głową. – Nie. Tylko w drzwiach. Ale widziałem... Tam jest taki dywan... – rzekł, wskazując na szlachetny dywan na podłodze przy biurku. – A na ścianach wiszą obrazy. – Uniósł brodę wydatną niczym taran i zerknął w stronę kominka, nad którym wisiał portret dziadka Greya

na koniu. Tragarz zmarszczył brwi i zamyślił się. – Zajrzałem też do jednego z pokoi... Tam było... coś takiego. Ale nie wyglądało to tak – tutaj spojrzał na model Układu Słonecznego – ale jakoś podobnie. Taki mechanizm zegarowy. Uczucie ciężaru w żołądku i zimna nasiliło się. – Czy... znasz nazwisko... kobiety, którą stamtąd zabrałeś? – Grey zmusił się, żeby zadać to pytanie. – Czy również ją tam zaniosłeś? Rab pokręcił głową z obojętnym wyrazem. Na twarzy przypominającej woli pysk nie pojawiło się nic, co zdradzałoby, że osoba, którą niósł, nie była kobietą, ani że Lawendowy Dom nie był zwykłym domem, w którym mieszkali zamożni ludzie. Grey dla przyzwoitości zadał jeszcze kilka pytań, lecz nie otrzymał już żadnych wartościowych informacji. Wreszcie wyjął monety, położył i cofnął się, dając Rabowi znak, że może wziąć swoją zdobycz. Tragarz był zapewne o kilka lat młodszy od lorda Johna, jednak jego dłonie były sękate i powykręcane, jakby na zawsze zaklęła je praca wykonywana przez ich właściciela. Grey przyglądał się, jak grube, niezgrabne palce podnoszą monety jedną po drugiej, i zacisnął pięść na liściach fikusa, aby powstrzymać się, żeby mu nie pomóc. Skóra na dłoniach Raba była zrogowaciała, a ich wewnętrzna powierzchnia zgrubiała i żółta. Dłonie były szerokie, silne i owłosione. Grey odprowadził tragarza do drzwi, starając się nie myśleć o tym, jak dłonie te dotykają ciała Nessie. Zamknął drzwi i oparł się o nie plecami, jakby właśnie zdołał ujść pogoni. Serce biło mu szybko. Po chwili zdał sobie sprawę, że wyobraża sobie brutalny uścisk Raba na własnych nadgarstkach. Przymknął oczy. Na górnej wardze i skroniach poczuł kropelki potu, choć wewnętrzny chłód nie ustąpił. Wiedział, że dom w pobliżu gospody Lincolna zwany jest Lawendowym. I miał nadzieję, że nigdy już go nie zobaczy i zdoła o nim zapomnieć.

Rozdział 9 Męskie ladacznice Po ciemnym placu echem odbijał się tętent końskich kopyt. Powóz nie jechał jednak dość szybko, aby Grey nie mógł dojrzeć mijanych domów rozpusty i dziwacznych postaci, które je otaczały, szarych niczym ćmy. Wystawił głowę przez okno i wziął głęboki oddech. Woń, jaka doszła go od strony domów, była ostra i cierpka. Krył się w niej pot i ślad pożądania. Domy przy gospodzie Lincolna były powszechne znane, chyba nawet bardziej niż te przy moście Dominikanów lub w mrocznych arkadach przy Giełdzie Królewskiej. Zastukał laską w dach i po chwili powóz stanął. Zapłacił woźnicy i zaczekał, aż odjedzie. Dopiero wówczas skręcił w Barbican Street. Barbican Street wyginała się w łuk. Miała nie więcej niż czterysta metrów długości, w pewnym miejscu przecinał ją kanał Fleet i miejscami ukazywał to, co pozostało z obecnej rzeczki. Obecnie przez strumyk przerzucono nieduży, wąski mostek. Na jednym krańcu ulicy znajdowały się warsztaty rzemieślnicze i gwarne gospody, które stopniowo ustępowały miejsca domom należącym do pomniejszych kupców. Za mostkiem wszystko to nagle się kończyło półkolistym skupiskiem dużych domów stojących tyłem do ulicy, wyniośle zwróconych do wewnątrz, ku niedużemu prywatnemu parkowi. Jednym z nich był Lawendowy Dom. Grey równie dobrze mógł przyjechać powozem aż do celu swej podróży, ale chciał zacząć na drugim końcu Barbican Street i powoli pieszo zmierzać ku Lawendowemu Domowi. Dałoby mu to czas, żeby się przygotować – taką przynajmniej żywił nadzieję. Od pięciu lat nie był na Barbican Street i od tamtej pory przeszedł wewnętrzne przeobrażenie. Czy charakter tej okolicy również się zmienił? Najwyraźniej nie, co mógł stwierdzić już na pierwszy rzut oka. Ulica była ciemna, jedyne światło pochodziło z nielicznych okien i zakrytego chmurami półksiężyca, lecz tętniła życiem, w każdym razie dotyczyło to samego jej końca, gdzie w licznych gospodach panowało ożywienie. Ludzie – głównie mężczyźni – szli to w jedną, to w drugą stronę, pozdrawiając znajomych, albo przystawali przed pubami. Woń ale unosiła się nad tym wszystkim, słodka i gryząca, zmieszana z dymem tytoniowym i zapachem pieczonego mięsiwa – a także ciał, gorących od alkoholu, spoconych po dniu ciężkiej pracy. Od jednego ze służących matki wypożyczył ubranie robocze, włosy związał w koński ogon rzemykiem, a wszystko to ukrył pod skromnym kapeluszem. W takim stroju niczym nie różnił się od farbiarzy i foluszników, kowali i tkaczy, piekarzy i rzeźników, do których należała ta okolica. Szedł pomiędzy nimi, anonimowy w kłębiącym się tłumie. Lecz anonimowy mógł pozostać, dopóki nie otworzył ust. To jednak zamierzał uczynić dopiero w Lawendowym Domu. Teraz zaś otaczał go gwar Barbican Street, mroczny i odurzający niczym powietrze przepojone wonią piwa.

Minęło go trzech piekarzy, pozostawiając za sobą woń drożdży, potu i świeżego chleba. – Słyszałeś, co powiedziała do mnie ta męska dziwka? – spytał jeden, udając oburzenie. – Jak on śmie! – Ależ przestań, Betty. Skoro nie chcesz, żeby klepano cię po twoim słodkim, okrągłym tyłeczku, nie wywijaj nim na wszystkie strony. – Nie wywijaj? Już ja ci zaraz wywinę! Zniknęli w ciemności, śmiejąc się i dając sobie kuksańce. Grey szedł dalej i poczuł się pewniej, pomimo że miał do załatwienia ważną sprawę. Pederaści. W Londynie było cztery czy pięć miejsc schadzek homoseksualistów, dobrze znanych mężczyznom o takich upodobaniach, jednak lord John od dawna nie odwiedzał tego rodzaju przybytków. Spośród sześciu gospód przy Barbican Street co najmniej trzy odwiedzali mężczyźni stęsknieni za jedzeniem, piciem i... innymi mężczyznami. Wokół co chwila wybuchał śmiech. Grey szedł tymczasem dalej, a jego uszy wychwytywały dziewczęce przydomki noszone przez niektórych mężczyzn. Nancy, Fanny, Betty, pani Anna, panna Fiutencja... Złapał się na tym, że mimowolnie się uśmiecha, słysząc te przekomarzania się, choć akurat tego rodzaju zabawy nigdy go nie pociągały. A czy pociągały Josepha Trevelyana? Grey byłby gotów przysiąc, że nie. Nawet teraz wydawało mu się to niedorzeczne. A przecież wiedział, że każdy z jego znajomych ze śmietanki towarzyskiej Londynu, a także z kręgów wojskowych, przysiągłby na Biblię, iż to niemożliwe, aby lord John Grey... – Proszę tylko spojrzeć, jak nasza Żelazna Dama pięknie wygląda dziś wieczorem! – usłyszał nad uchem donośny głos i mimowolnie się obejrzał. Na oświetlonym pochodniami dziedzińcu gospody Pod Trzema Kozłami brylowała Żelazna Dama – korpulentny mężczyzna o szerokich ramionach i kartoflowatym nosie, który najwyraźniej wraz z towarzyszami zatrzymał się na chwilę, żeby się czegoś napić w drodze na bal maskowy w Vauxhall. Żelazna Dama, upudrowana i przesadnie wymalowana, odziana w szkarłatną atłasową suknię, siedziała na beczce i przyjmowała wyrazy uwielbienia od szeregu dżentelmenów w maskach. Nad sceną tą roztaczała się kokieteryjna aura flirtu, która byłaby odpowiednia nawet dla księżnej. Grey bezwiednie podszedł nieco bliżej, ale po chwili przeszedł na drugą stronę ulicy, gdzie mógł skryć się w cieniu. Pomimo odświętnej toalety rozpoznał Żelazną Damę – która za dnia znana była lepiej jako Egbert Jones, wesoły młody walijski kowal. Ten sam, który w ogrodzie jego matki naprawiał niedawno ogrodzenie z kutego żelaza. Pomyślał, że Żelazna Dama mogłaby go rozpoznać pomimo przebrania – a w jej obecnym, rozochoconym stanie z pewnością nie byłoby to pożądane. Dotarłszy do mostu, skrył się w cieniu rzucanym przez kamienne filary. Serce waliło mu jak młot, policzki poczerwieniały – bardziej z emocji niż z wysiłku. Jednak nikt za nim nie zawołał, toteż oparł się ręką o mur, czując na twarzy chłodny powiew wiatru znad rzeki. Poczuł także gryzącą woń ścieków. Trzy metry poniżej przetaczała się ciemna, cuchnąca

woda Fleet. Pomyślał o żałosnym końcu Tima O’Connella i powoli się wyprostował. Jak wyglądał ten koniec? Czy własną krwią zapłacił, aby nigdy się nie wydało, że był szpiegiem? A może chodziło o sprawy natury bardziej osobistej? Niezmiernie osobistej... Myśl ta uderzyła go teraz z wielką siłą i pewnością, kiedy przypomniał sobie odcisk obcasa na czole O’Connella. Każdy mógł zabić sierżanta, czynowi temu mogły przyświecać różne motywy. Jednak to ostateczne poniżenie było celowe, stanowiło swoisty podpis sprawcy. Ręce Scanlona nie zdradzały śladów walki. Podobnie rzecz miała się z dłońmi Francine O’Connell. Śmierć zadało O’Connellowi kilku ludzi, a Irlandczycy gromadzili się w mieście niczym pchły. Kiedy pojawiał się jeden, po chwili było ich tuzin. Scanlon bez wątpienia miał przyjaciół i krewnych. Grey chętnie przyjrzałby się bliżej jego obcasom. Przy murze stali też inni mężczyźni. Jeden z nich odwrócił się, zsuwając spodnie, jakby chciał się wysikać, drugi ruszył w jego stronę. Grey poczuł, że i do niego ktoś się zbliża i gwałtownie się odwrócił. Mężczyzna zawahał się, westchnął, wzruszył ramionami i odszedł. Najlepiej się nie zatrzymywać. Kiedy tylko ruszył w dalszą drogę, z mroku za nim doszedł go stłumiony okrzyk i odgłosy szarpaniny. – Ty łysa pulardo! – Co to... – Jeśli wolisz, żebym... – Puszczaj! Na brzmienie znajomego głosu Greyowi wszystkie włosy stanęły na karku. Obrócił się na pięcie i odruchowo ruszył ku sprzeczającym się mężczyznom. Dwie niezbyt wyraźne postaci zakołysały się, mocując się i siłując. Pochwycił wyższą z nich tuż nad łokciem i mocno zacisnął dłoń. – Zostaw go – rzekł mocnym głosem żołnierza. Stalowy uścisk sprawił, że mężczyzna aż podskoczył i zrobił krok w tył, wyrywając się. Blade światło księżyca oświetliło pociągłą twarz, na której malowały się wściekłość i zdumienie. – Ale ja przecież... – Zostaw go – powtórzył Grey już łagodniejszym tonem, jednak równie groźnie. Twarz mężczyzny przybrała wyraz urażonej godności. Zapiął spodnie. – Przykro mi. Nie wiedziałem, że to ty pierwszy go sobie upolowałeś. – Odwrócił się, ostentacyjnie masując ramię. Grey przestał zwracać na niego uwagę. – Co tutaj robisz, na rany Chrystusa! – spytał, starając się nie podnosić głosu. Tom Byrd wyglądał tak, jakby nie usłyszał pytania. Jego pucułowata twarz wyrażała najwyższy stopień zdumienia, usta były otwarte. – Tamten jegomość podszedł do mnie i wsadził mi do ręki swoje przyrodzenie! – rzekł, przyglądając się swojej dłoni, jakby spodziewając się, że wspomniany obiekt nadal tam tkwi. – Czyżby? – Tak! Przysięgam jako chrześcijanin, że tak właśnie było! A potem pocałował mnie, chciał mi wsadzić rękę w spodnie i chwycić mnie za jaja. Co to wszystko miało znaczyć?

Grey miał wielką ochotę odpowiedzieć, że nie ma pojęcia, lecz zamiast tego wziął Byrda za ramię i odciągnął tak daleko, aby ludzie stojący na moście nie mogli ich słyszeć. – Pytam po raz drugi: co tutaj robisz? – rzekł, kiedy tylko znaleźli się w bezpiecznym miejscu, pod wrotami rezydencji obrośniętej złotokapem. – No cóż... – Po pierwszym szoku Byrd powoli odzyskiwał równowagę. Potarł dłonią udo i wyprostował się. – Sir... Milordzie... Widziałem, że pan wychodzi, i pomyślałem, że przydałaby się panu jakaś asysta. To znaczy... – W tym miejscu spojrzał na niezwykłe przebranie Greya. – Sądziłem, że wybiera się pan do jakiegoś niebezpiecznego miejsca. – Spojrzał przez ramię w stronę mostu najwyraźniej przeświadczony, że jego podejrzenia w pełni się potwierdziły. – Zapewniam cię, Tomie, że nie grozi mi niebezpieczeństwo. Tomowi natomiast groziło. Podczas gdy większość pederastów po prostu chciała się trochę zabawić, zdarzali się osobnicy o groźniejszym usposobieniu, którym nie sposób było odmówić. Grey zerknął w stronę ulicy. Nie mógł odesłać chłopca do domu, bo musiałby on minąć wszystkie gospody. – W takim razie chodź ze mną – rzekł z namysłem. – Możesz odprowadzić mnie do miejsca, do którego się udaję. Stamtąd udasz się wprost do domu. Byrd ruszył za nim bez słowa sprzeciwu. Po chwili Grey wziął go pod ramię i przyciągnął do siebie, bo chłopak miał w zwyczaju pozostawać kilka kroków za nim, a nie było to pożądane w tej okolicy. Minął ich mężczyzna w średnim wieku w dwurożnym kapeluszu, obrzucając Byrda przenikliwym spojrzeniem. Grey zauważył, że chłopak spojrzał tamtemu w oczy, a potem szybko odwrócił wzrok. – Milordzie... – szepnął. – Tak? – Czy ci ludzie to... pederaści? – Owszem. Myślę, że wielu z nich. Byrd nie zadawał już żadnych pytań. Grey po chwili puścił ramię młodzieńca. W milczeniu szli cichą i spokojną w tym miejscu ulicą. Grey poczuł, że wraca tamto napięcie, które pojawiło się, zanim odkrył obecność Byrda. Nie pamiętał. Właściwie nie było w tym nic dziwnego. Bardzo się starał, aby po śmierci Hectora zapomnieć tamte lata. Rok po Culloden przeżył jakby we śnie, był z wojskami Cumberlanda podczas oczyszczania wyżynnych rejonów Szkocji z rebeliantów, wypełniał żołnierski obowiązek, jednak czynił to wszystko jakby we śnie. Ale po powrocie do Londynu nie mógł uniknąć przebudzenia się w świecie, w którym zabrakło Hectora. Wybrał się tutaj w złym czasie, szukając zapomnienia. Odnalazł je w alkoholu i w ramionach mężczyzn, a potem zdał sobie sprawę ze szczęścia, że jedno i drugie zdołał przetrwać bez szwanku. Choć w owym okresie wcale nie zależało mu na przetrwaniu. Od tamtego czasu zapomniał, czym była radość czerpana z samego istnienia – bez względu na to jak krótkotrwała – bez konieczności zachowywania pozorów. Z chwilą

pojawienia się Byrda poczuł się tak, jakby nałożył na twarz maskę, w pośpiechu i nieco krzywo. – Milordzie... ? – Tak? Byrd wziął głęboki, drżący oddech, co sprawiło, że Grey spojrzał na niego. Emocje młodzieńca zdradzały również zaciśnięte pięści. – Mój brat Jack... Czy... przyszedł pan tutaj, aby go odnaleźć? – wyrzucił z siebie. – Nie. – Grey zawahał się, po czym delikatnie dotknął ramienia Byrda. – Czy masz powody, aby podejrzewać, że mógłby ukrywać się tutaj lub w jakimś podobnym miejscu? – Byrd pokręcił głową. Nie było to jednak zaprzeczenie, lecz wyraz bezradności. – Nie wiem... Nigdy nie... Ale też nigdy mi nie przyszło... Po prostu nie znam prawdy, sir... – Czy ma kobietę? Albo dziewczynę, z którą się gdzieś umawia? – Nie – odparł markotnie Byrd. – Ale Jack bardzo oszczędza. I zawsze mówi, że weźmie sobie żonę, kiedy będzie go na to stać, a przedtem po co miałby napytać sobie biedy. – Twój brat jest mądrym człowiekiem – rzekł Grey z ledwo dostrzegalnym rozbawieniem w głosie. – I honorowym. Byrd kolejny raz głęboko odetchnął i zamaszyście potarł dłonią nos. – Tak, sir. Jack właśnie taki jest. – Dotarliśmy na miejsce – rzekł Grey, czekając, aż Byrd ruszy za nim. Lawendowy Dom był duży, ale nie przykuwał uwagi. Wyróżniały go jedynie marmurowe donice z lawendą, stojące po obu stronach drzwi frontowych. Zasłony były zaciągnięte. Za nimi widoczne były cienie, dobiegały też ciche rozmowy, od czasu do czasu rozlegały się wybuchy śmiechu tłumione przez aksamit. – To chyba jeden z takich męskich klubów, jakie znajdują się przy Curzon Street – powiedział Byrd tonem świadczącym o pewnym zagubieniu. – Słyszałem o nich. – To klub dla dżentelmenów – wyjaśnił Grey dość ponurym tonem. – Dla dżentelmenów szczególnego rodzaju. – Zdjął kapelusz, rozpuścił włosy i potrząsnął głową, aby ułożyły się jak należy i opadły na ramiona. Czas przebrania minął. – Musisz teraz pójść do domu, Tomie – rzekł Grey, wskazując drogę prowadzącą przez park. – Widzisz światło na końcu? Dalej znajduje się aleja, która doprowadzi cię do głównej ulicy. Masz tu drobne na powóz. Byrd przyjął monetę, ale potrząsnął głową. – Nie, milordzie. Odprowadzę pana do drzwi. Lord John spojrzał na Byrda zdziwiony. Zza zasłoniętych okien sączyło się dość światła, aby mógł dostrzec zaschnięte łzy na pucułowatej twarzy młodzieńca i zdecydowany, niemal zawzięty wyraz twarzy. – Chcę, żeby ci zboczeńcy wiedzieli, iż ktoś wie, że wszedł pan do tego domu. Tak na wszelki wypadek, milordzie.

Drzwi się otworzyły, kiedy tylko zapukał. Ukazał się w nich kamerdyner w liberii, który z pogardą spojrzał na strój Greya. Potem jego wzrok powędrował ku twarzy lorda Johna i spojrzenie kamerdynera uległo zmianie. Grey zdawał sobie sprawę, iż jego uroda może wzbudzać zainteresowanie osób o pewnych szczególnych upodobaniach. – Dobry wieczór – powiedział, przestępując próg, jakby znalazł się w swoim domu. – Chciałbym porozmawiać z obecnym właścicielem tego przybytku. Kamerdyner cofnął się ze zdumieniem, ponieważ głos i maniery lorda Johna zdradziły, że jego strój stanowił jedynie przebranie. Pomimo to kamerdyner został dobrze przyuczony do służby i nie dał się tak łatwo zaskoczyć. – Naturalnie, sir – odparł, niemalże się kłaniając. – Raczy pan podać swoje nazwisko? – George Everett. Twarz kamerdynera pozostała bez wyrazu. – Tak jest, sir – rzekł beznamiętnym tonem. Zawahał się, najwyraźniej nie wiedząc, co począć. Grey nie rozpoznał go, jednak mężczyzna na pewno znał George'a albo o nim słyszał. – Proszę podać to nazwisko panu domu – polecił uprzejmie Grey. – Będę go oczekiwał w bibliotece. Na stoliku przy drzwiach stała poruszana mechanizmem zegarowym figurka, którą dostrzegł tragarz Rab. Misternie emaliowana, przedstawiała mężczyznę, który zdejmował spodnie i nachylał się, kiedy nakręciło się mechanizm. Grey minął figurkę i skierował się do biblioteki. Kamerdyner wyciągnął rękę, jakby chciał go zatrzymać, ale coś za frontowymi drzwiami zwróciło jego uwagę. – Kto to jest? – spytał zaskoczony. Grey obrócił się. Za drzwiami, na skraju świetlnego kręgu stał Tom Byrd. Na jego twarzy malował się gniew. Zaciskał pięści i przygryzał górną wargę. Po niedawnej przygodzie był umorusany błotem i przypominał gargulec, który urwał się z dachu. – To mój lokaj – wyjaśnił uprzejmie Grey, odwrócił się i ruszył przed siebie korytarzem. W bibliotece kilku mężczyzn siedziało w miękkich fotelach przy kominku i gwarzyło ze sobą, popijając brandy i czytając gazety. Równie dobrze mogłaby to być biblioteka w Klubie Befsztyka, gdyby wraz z pojawieniem się Greya rozmowy gwałtownie się nie urwały. Pół tuzina par oczu spojrzało na niego taksująco. Na szczęście nikogo z nich nie znał. Ani oni jego. – Panowie – rzekł, kłaniając się – do usług. – Ruszył do kredensu, na którym stały karafki, i wbrew dobrym obyczajom nalał sobie kieliszek, nie sprawdzając nawet, jaki to trunek. Odwrócił się i przekonał, że nadal wszyscy na niego patrzą, starając się rozgryźć sprzeczność pomiędzy jego wyglądem, manierami a sposobem wysławiania się. On także im się przyjrzał. Jeden z mężczyzn podniósł się z krzesła. – Witamy... sir. – Jak się nazywasz, słodziutki? – spytał inny, uśmiechając się znad rozłożonej gazety. – To moja sprawa... sir – odparł Grey, chłodno się uśmiechając i próbując trunku.

Niestety, był to porter. Pozostali również wstali i otoczyli go niczym stado psów świeżo padłe zwierzę. Byli zaciekawieni, nieufni, a przede wszystkim zaintrygowani. Poczuł strużkę potu na karku i nerwowe ruchy w trzewiach. Żaden z nich nie wyróżniał się strojem, ale to nic nie znaczyło. Lawendowy Dom miał wiele pokoi, mógł spełniać najróżniejsze zachcianki gości. Byli wprawdzie dobrze ubrani, ale żaden nie miał peruki czy makijażu. Strój niektórych pozostawiał to i owo do życzenia – temu brakowało skarpetek, ów miał rozpiętą koszulę i kamizelkę, aby ułatwić poufałości, o których nie byłoby mowy w Befsztyku. Złotowłosy młodzieniec po lewej przyglądał mu się, mrużąc oczy, najwyraźniej z apetytem. Krępy chłopak o brązowych włosach zauważył to i sprawiał wrażenie niezadowolonego. Grey dostrzegł, że przysunął się bliżej, celowo odpychając Złotowłosego, aby zwrócić na siebie uwagę. Złotowłosy uspokajająco położył dłoń na ramieniu druha, nie spuszczając przy tym oczu z Greya. – Jeśli nie poda mi pan swego nazwiska, proszę przynajmniej pozwolić, że ja się przedstawię – rzekł młodzieniec z mnóstwem loków na głowie, robiąc krok do przodu. Miał słodkie usta i ciepłe, brązowe oczy. Uśmiechnął się i wyciągnął do Greya dłoń. – Percy Wainwright, do usług, madame. – Skłonił się z wdziękiem i pocałował Greya w rękę. Chłopięcy oddech na jego dłoni sprawił, że lordowi Johnowi na ramieniu stanęły wszystkie włosy. Chętnie uścisnąłby mocniej rękę Percy'ego i przyciągnął go bliżej, ale nie należało tego robić. Przynajmniej nie teraz. Podał swoją rękę neutralnie, aby ani młodzieńca nie odepchnąć, ani nie zachęcić. – Do usług... madame. Po tych słowach wszyscy się roześmieli, choć mężczyźni wciąż odnosili się do niego z rezerwą. Nie byli pewni, z kim mają do czynienia, on natomiast chciał ich jak najdłużej utrzymać w niepewności. Postępował znacznie ostrożniej niż wówczas, gdy po raz pierwszy przyprowadził go tutaj George Everett. Wówczas na niczym właściwie mu nie zależało – może z wyjątkiem samego Georgea. Teraz natomiast, ponieważ niegdyś tak niewiele zabrakło do utraty reputacji, cenił ją znacznie wyżej. I nie tylko własną, ale również rodziny i pułku. – Co cię tutaj sprowadza, mój drogi? – spytał Złotowłosy, podchodząc jeszcze bliżej. Niebieskie oczy płonęły niczym dwie świece. – Szukam pewnej damy – odparł Grey, pozornie niedbale opierając się o kredens. – W zielonej aksamitnej sukni. Odpowiedzią był wybuch śmiechu. Mężczyźni wymienili spojrzenia, ale opis Greya nie wywołał u nich odzewu innego niż rozbawienie. – W zielonym mi nie do twarzy – rzekł Złotowłosy, czubkiem języka zwilżając górną wargę. – Jednak mam uroczą niebieską atłasową suknię, obszytą koronką. Jestem pewien, że przypadnie panu do gustu. – Akurat – odparł ciemnowłosy chłopiec, patrząc z niechęcią na Greya i Złotowłosego. – Neil, ty piczko.

– Uważajcie na język, drogie panie. – Percy Wainwright trącił Złotowłosego łokciem i uśmiechnął się do Greya. – Ta dama w zielonym... Czy zna pan jej imię? – Wydaje mi się, że Josephine – powiedział Grey, kolejno przyglądając się wszystkim twarzom. – Josephine z Kornwalii. Słowa te wywołały chór nieco szyderczego „ooooo!", a jeden z mężczyzn zaczął fałszywie nucić piosenkę Moja czarna owieczka. A potem otworzyły się drzwi i wszyscy odwrócili ku nim wzrok. W progu stał Richard Caswell, właściciel Lawendowego Domu. Grey natychmiast go rozpoznał i było oczywiste, że i tamten wiedział, z kim ma do czynienia. Pomimo to Caswell, witając się, nie wymienił nazwiska Greya, lecz tylko uprzejmie skinął głową w jego stronę. – Seppings mówił, że chciał pan ze mną porozmawiać. Może zechce mi pan towarzyszyć... ? – rzekł Caswell, wskazując drzwi. Cichy gwizd pełnego podtekstów podziwu odprowadził Greya do drzwi. Potem nastąpił wybuch śmiechu. Neil, ty piczko, powtórzył w myślach Grey, a potem zapomniał o wszystkim, co bezpośrednio nie wiązało się ze sprawą, z którą tutaj przybył.

Rozdział 10 Męskie sprawy – Nie byłem pewien, czy nadal jest pan właścicielem. W przeciwnym razie wymieniłbym pańskie nazwisko – wyjaśnił Grey, sadowiąc się w fotelu wskazanym przez gospodarza i korzystając z okazji, aby na stoliku z bibelotami postawić niechciany kieliszek z porterem. – Dziwisz się, że jeszcze żyję? – odparł Casewell oschle, zajmując miejsce przy kominku. Była to prawda i Grey nie zamierzał zaprzeczać. W kominku tlił się ogień, który w czerwonej poświacie ukazywał pomarszczoną twarz Caswella. Grey miał jednak okazję przyjrzeć mu się przy świecach w bibliotece. Mężczyzna sprawiał wrażenie bardziej wymizerowanego niż ostatnim razem, przed wielu laty. – Madame Caswell – rzekł Grey pogodnie – nie wygląda madame na choćby dzień więcej niż tysiąc lat. To również było prawdą. Pod modną peruką i jedwabnym ekstrawaganckim niebieskim strojem w paski skrywało się ciało przypominające mumię egipską. Z rękawów wystawały kościste, brązowawe nadgarstki i dłonie, których palce przypominały uschłe badyle. Strój bez wątpienia był dziełem znakomitego krawca, ale wisiał na właścicielu niczym worek na strachu na wróble. – Jesteś bezwstydnym pochlebcą – rzekł Caswell i spojrzał na niego z rozbawieniem w oczach. – Ale nie mogę powiedzieć, że ty się zmieniłeś mój drogi. Wyglądasz równie świeżo i niewinnie jak w dniu, kiedy ujrzałem cię po raz pierwszy. Ile miałeś wtedy lat? Osiemnaście? – Oczy Caswella nie zmieniły się. Były nieduże, czarne. Czaiły się w nich spryt i inteligencja. Przekrwione od dymu i nocnego trybu życia skrywały się w sinawofioletowych workach. – Prowadzę zdrowy tryb życia. To dobre na cerę. Caswell roześmiał się i rozkaszlał. Z kieszeni kamizelki wyjął pomiętą chustkę i przyłożył do ust. Spojrzał na Greya i przepraszająco wzruszył ramionami, jakby chciał usprawiedliwić opóźnienie w rozmowie. Jednocześnie znosił długi atak kaszlu ze spokojem świadczącym o pogodzeniu się ze stanem swego zdrowia. Kiedy napad kaszlu minął, gospodarz przyjrzał się uważnie krwi na chusteczce. Nie znalazłszy na niej niczego bardziej niepokojącego niż zwykle, wrzucił ją do ognia. – Muszę się napić – oświadczył zachrypłym głosem, podnosząc się z fotela i kierując w stronę mahoniowego biurka. Na srebrnej tacy stała karafka i kieliszki. W przeciwieństwie do przybytku Magdy w pokoju Caswella nie było nic, co zdradzałoby charakter Lawendowego Domu lub upodobania jego członków. Gabinet mógł równie dobrze należeć do dyrektora londyńskiego banku – z taką elegancją był urządzony. – Nie smakują ci pomyje, co? – spytał, wskazując wzrokiem niechciany kieliszek z porterem. Napełnił dwa kryształowe kieliszki karmazynowym płynem i podał mu jeden z nich. – W takim razie spróbuj tego.

Grey wziął od niego kieliszek. Niegdyś przyjął wino od George'a właśnie w tym pokoju, kiedy zjawił się w Lawendowym Domu po raz pierwszy. Później trafił do jednego z pokoi na górze. Poczucie lekkiego zdezorientowania ustąpiło miejsca zdziwieniu, kiedy wypił pierwszy łyk. – Znakomity trunek – pochwalił, unosząc kieliszek, aby przyjrzeć się zawartości kieliszka w świetle kominka. – Co to jest? – Nie znam nazwy – wyznał Caswell, z zadowoleniem podziwiając bukiet. – Niemieckie, zupełnie niezłe. Piłeś je? Grey przymknął oczy i wziął spory łyk. Zmarszczył brwi, badając wino językiem. Nie oznaczało to oczywiście, iż miał jakiekolwiek wątpliwości co do jego pochodzenia. Potrafił rozróżnić wina na podstawie koloru i smaku. A wina, którym w nadmiernych ilościach raczyła go Nessie, nie sposób było zapomnieć. – Być może – odparł, otwierając oczy, i niewinnie spojrzał na Caswella, który świdrował go wzrokiem. – Nie pamiętam. Ale jest zupełnie przyzwoite. Skąd pan je ma? – Upodobał je sobie jeden z naszych członków. Dostarcza je w beczkach, a my trzymamy je dla niego w piwnicy. Bardzo je lubię. – Caswell wziął kolejny łyk, a potem odstawił kieliszek. – No cóż... milordzie... Czym mogę służyć? – Cienkie, suche wargi rozciągnęły się w uśmiechu. – Czyżbyś chciał zostać członkiem Lawendowego Klubu? Jestem pewien, że komisja przychylnie rozpatrzyłaby twoje podanie. – Czy to z komisją miałem przyjemność spotkać się w bibliotece? – spytał nieco oschle Grey. – Owszem, byli tam również jej członkowie. – Caswell stłumił śmiech, aby nie przerodził się w kolejny atak kaszlu. – Niewykluczone, że konieczne okaże się przeprowadzenie kilku rozmów kwalifikacyjnych w cztery oczy. Ale myślę, że to ci nie przeszkadza? Kieliszek w dłoni Greya stał się dziwnie śliski. Widział kiedyś młodzieńca, który pochylał się w bibliotece nad skórzaną otomaną i poddawał się takim właśnie rozmowom kwalifikacyjnym, ku uciesze wszystkich obecnych. Zauważył, że otomana nadal stała na swoim miejscu. – Czuję się zaszczycony tą sugestią – odparł uprzejmie. – Mimo to obecnie bardziej potrzebuję informacji niż towarzystwa, choć oferta jest interesująca. Caswell kaszlnął i poprawił się w fotelu. Wciąż się uśmiechał, tyle że ciemne oczy stały się nieco większe. – Słucham – powiedział. Grey niemalże posłyszał brzęk wydobywanej z pochwy stalowej klingi. Koniec z uprzejmościami, czas zacząć pojedynek. – Dowiedziałem się, że szanowny pan Trevelyan regularnie odwiedza ten przybytek – rzekł, krzyżując swoją klingę z klingą Caswella. – Chciałbym się dowiedzieć, z kim się tutaj spotyka. Caswell zamrugał, nie spodziewając się tak bezpośredniego, nagłego ciosu. Szybko jednak odzyskał równowagę i wykonał uskok. – Trevelyan? Nie słyszałem o nikim takim.

– Ależ oczywiście, że go pan zna. Nazwisko, jakim się tutaj posługuje, nie ma większego znaczenia. Zdaję sobie sprawę, iż wie pan wszystko o dżentelmenach, którzy goszczą pod tym dachem. Z pewnością dotyczy to również ich prawdziwych nazwisk. – Pochlebca – powiedział Caswell, choć nie sprawiał wrażenia rozbawionego. – Dżentelmeni w bibliotece nie odnosili się do mnie z tak wielką rezerwą. – Grey starał się uzyskać przewagę. – Jeśli spotkałbym się z nimi poza murami tego domu, przypuszczam, że mógłbym uzyskać potrzebne mi informacje. Caswell roześmiał się, czym sprowokował atak kaszlu. – Nie, nie byłoby to możliwe. – Caswell sapnął, sięgając po czystą chustkę. Wytarł oczy, wysuszone usta i spróbował się uśmiechnąć. – Bez wątpienia niejeden z nich powiedziałby ci wszystko, co chciałbyś usłyszeć, jeśli tylko zechciałbyś nieco opuścić spodnie. Jednak akurat tego, o co pytasz, żaden nie mógłby powiedzieć. – Nie? – powtórzył obojętnym tonem Grey i napił się wina. – Widocznie sprawy Trevelyana są poważniejsze, niż sądziłem, skoro ucieka się pan do zastraszania członków klubu. – Cóż za niedorzeczna myśl! – Caswell zmachał kościstymi rękami. – Zastraszania? Ja? Mój chłopcze, przecież dobrze – mnie znasz. Jeśli zacząłbym się uciekać do gróźb, już dawno skończyłbym w rowie przy Fleet Street z rozbitą czaszką. Grey nieco zesztywniał po tych słowach, choć jego twarz nie zmieniła wyrazu. Czy była to przenośnia, czy zawoalowana groźba? A może ostrzeżenie? Uschnięta twarz Caswella nie dawała w tej materii żadnej wskazówki. Wziął głęboki oddech, żeby uspokoić szybkie bicie serca, i znowu napił się wina. Być może był to tylko przypadek. Fleet znajdowała się przecież niedaleko, a Caswell w zasadzie miał rację: służył ludziom zamożnym i wpływowym, toteż jeśli zacząłby uciekać się do gróźb lub szantażu, bez wątpienia już dawno uniemożliwiono by mu prowadzenie interesu – w taki czy inny sposób. Z informacją sprawa się miała inaczej. George powiedział mu kiedyś, że główne źródło dochodów Caswella stanowi handel informacjami, jako że zyski z Lawendowego Domu nie były dostatecznie wysokie, aby pokryć koszt umeblowania prywatnych pokoi Caswella i wystawnego trybu życia. „Wszyscy znają Dickiego Caswella – mówił George, leżąc na łóżku w jednym z pokoi na piętrze. – I Dickie również zna wszystkich i wiele wie. Informacje można od niego wyciągnąć za odpowiednią cenę". – Pański takt i dyskrecja są godne podziwu – powiedział Grey. – Proszę jednak zdradzić, dlaczego mi tego nie wyjawią? – Bo to nieprawda – odparł szybko Caswell. – Nigdy nie widzieli tutaj żadnego mężczyzny o nazwisku Trevelyan. Zatem cóż mogliby o nim wiedzieć? – Mężczyzny – nie, gdyż bywa tutaj jako kobieta. Poczuł dreszcz podniecenia, widząc, że fioletowe worki pod oczami Caswella pogłębiły się i pociemniały, kiedy z policzków odpłynęła krew. Pierwsza krew. Zranił swego przeciwnika. – W zielonym aksamicie – dodał, wykorzystując przewagę. – Mówiłem przecież, że

wiem, iż tutaj przychodzi. Ten fakt nie podlega dyskusji. – Mylisz się – odparł Caswell, jednak kaszel towarzyszący tym słowom sprawił, iż nie zabrzmiały przekonująco. – Dickie, niechże da pan już spokój – powiedział Grey, bezczelnie wymachując swym rapierem. Rozsiadł się nieco głębiej w fotelu i znad trzymanego w dłoni kieliszka spojrzał na gospodarza. – Mówiłem przecież, że to już wiem. Nie zdoła mnie pan przekonać, że jest inaczej. Potrzebuję tylko kilku dodatkowych szczegółów. – Ale... – Nikt nie będzie pana winił. Skoro większość informacji o Trevelyanie uzyskałem z innego źródła, równie dobrze i tego mogłem się tam dowiedzieć. Caswell otworzył usta, aby coś powiedzieć, ale zamiast tego zmrużył oczy i zacisnął wargi, namyślając się. – Nie musi się pan również obawiać, iż panu Trevelyanowi stanie się krzywda. Wkrótce zostanie przecież członkiem mojej rodziny. Przypuszczam, iż wie pan, że jest zaręczony z moją kuzynką? Caswell niemal niedostrzegalnie skinął głową. Usta zaciskał tak mocno, że przywodziły na myśl psi odbyt. Grey się skrzywił. Jednak w zasadzie nie miało większego znaczenia, jak wyglądał ten stary drań, jeśli tylko udałoby się z niego wycisnąć cenne informacje. – Jestem pewien, iż rozumie pan, że moje zainteresowania mają wyłącznie na celu ochronę rodziny. – Grey odwrócił wzrok i spojrzał na masywną srebrną tacę z owocami, a potem przeniósł wzrok na Caswella. Nadszedł czas na ostateczny cios. – Wobec tego – rzekł, z wdziękiem rozkładając ręce – pozostaje nam jedynie ustalenie ceny, prawda? Caswell wydał z siebie zaflegmiony dźwięk i splunął w nową chustkę, którą następnie zwinął w kulkę i rzucił w ogień, tak jak poprzednią. Grey pomyślał cynicznie, że samo płótno na chustki musi go sporo kosztować. – Cena... – Caswell wziął duży łyk wina i odstawił kieliszek, oblizując wargi. – Co możesz mi zaoferować? Zakładając naturalnie, że mam coś do sprzedania. Koniec z udawaniem, pojedynek się skończył. Grey nie mógł się powstrzymać przed cichym westchnieniem. Zdumiało go, że wilgotne miał nie tylko dłonie. Spocił się także nieco pod koszulą, choć w pokoju nie było gorąco. – Mam pieniądze... – zaczął, ale Caswell mu przerwał. – Pieniądze dostaję od Trevelyana. Dużo pieniędzy. Co jeszcze możesz mi zaoferować? Małe czarne oczy skupiły na nim całą uwagę. Caswell nawet przestał mrugać. Język na moment wysunął się z ust i zlizał odrobinę wina z ich kącika. Dobry Boże... Przez chwilę siedział jak oniemiały, porażony tym spojrzeniem, potem przypomniał sobie, że również ma wino. Uniósł kieliszek i opuścił powieki. W obronie króla, ojczyzny i rodziny bez wątpienia poświęciłby swą cnotę i przespał się z Nessie, gdyby zaszła taka potrzeba. Jak należało jednak postąpić w sytuacji, jeśli na jednej szali znajdowała się perspektywa małżeństwa Olivii z mężczyzną chorym na syfilis i zagłada

połowy brytyjskiej armii z rąk Francuzów, a na drugiej „osobista rozmowa kwalifikacyjna" z Richardem Caswellem? Lord John doszedł do wniosku, że w takiej sytuacji Olivia i król powinni sami zatroszczyć się o swoje sprawy. Odstawił kieliszek, mając nadzieję, że wnioski, do jakich doszedł, nie dają się wyczytać z jego twarzy. – Mam do zaoferowania coś jeszcze prócz pieniędzy – rzekł, patrząc Caswellowi prosto w oczy. – Chciałby się pan dowiedzieć, jak naprawdę zginął George Everett? Jeśli przedtem w czarnych oczach starego czaiła się odrobina rozczarowania, teraz zaiskrzyło w nich zainteresowanie. Caswell próbował je ukryć, lecz bezsprzecznie pojawił się w nich błysk ciekawości i chciwości. – Słyszałem, że był to wypadek na polowaniu. Skręcił kark gdzieś na wsi. Gdzie to było? W Wyvern? – W posiadłości Francisa Dashwooda, w opactwie Medmenham. Nie skręcił karku i to nie był wypadek. Został zabity, otrzymał cios szpadą w samo serce. Byłem przy tym. – Te ostatnie trzy słowa były jak rzucone w jezioro kamyki. Ich efekt rozchodził się teraz po pokoju, zataczając coraz szersze kręgi. Caswell siedział nieruchomo, niemalże nie oddychając, rozważając różne możliwości. – W Daswhood – szepnął wreszcie. – W klubie Hellfire? Grey skinął głową. – Mogę panu opowiedzieć, kto tam był. I zdać relację ze wszystkiego, co wydarzyło się tamtej nocy w Medmenham. Ze wszystkiego. Caswell aż zadrżał z podniecenia, ciemne oczy zwilgotniały. George miał rację. Caswell należał do ludzi, którzy uwielbiają tajemnice, cieszących się cudzymi sekretami dla samej tylko przyjemności znania spraw, o których nie wiedział nikt inny. Natomiast w stosownej chwili takimi informacjami zawsze można się za rozsądną cenę podzielić... – Dobiliśmy targu, Dickie? Te słowa nieco otrzeźwiły Caswella. Wziął głęboki oddech, kaszlnął dwa razy i skinął głową, wstając z fotela. – Owszem, mój kochany. W takim razie chodź za mną. Na wyższych piętrach znajdowały się głównie prywatne pokoje. Greyowi trudno byłoby określić, czy zaszły tu duże zmiany, ponieważ w czasie poprzednich wizyt w Lawendowym Domu znajdował się w stanie, który uniemożliwiał takie spostrzeżenia. Dzisiaj jednak było inaczej – widział wszystko. Szedł za Caswellem korytarzem i towarzyszyło mu dziwne uczucie. Ten dom różnił się od zwykłych burdeli, choć cel jego istnienia był taki sam. Z dołu dochodziła stłumiona muzyka, z niektórych pokoi dobiegały intymne odgłosy – a jednak nie był to zamtuz. Burdel Magdy był ostentacyjny, niczego nie skrywał, wszystko miało na celu pobudzenie libido. Czegoś podobnego nie widział w żadnym z męskich burdeli, które odwiedził. W

zasadzie obywały się bez ozdób, nawet meble były proste i ograniczały się do łóżek. A niekiedy nie było nawet tego. Niektóre z nich mieściły się w gospodach, gdzie przy barze znajdowała się dodatkowa izba. Tam mężczyźni mogli się zabawiać, często przy entuzjastycznych brawach i okrzykach innych gości. Tymczasem nawet w najpodlejszych zwykłych burdelach wszędzie były drzwi. Czyżby to kobietom zależało na prywatności? Grey wątpił, aby prostytutki rzeczywiście podniecało obcowanie z przedmiotami, które dostarczała im Magda dla usatysfakcjonowania klientów. Być może na tym właśnie polegała różnica między mężczyznami, których pociągały kobiety, a tymi, którzy woleli własną płeć. A może to „coś" tkwiło w kobietach. Czyżby transakcja wymagała jakiejś dekoracji? Natomiast co się tyczy samego seksu... czuło się, że cały dom aż wibrował. Słychać było męskie głosy, w powietrzu rozchodziły się męskie wonie. Na końcu korytarza pod ścianą dwóch kochanków splotło się w miłosnym uścisku. Grey poczuł na skórze gęsią skórkę. Minęli parę kochanków. Caswell ruszył w stronę klatki schodowej. Jednym z mężczyzn był Złotowłosy, czyli Neil Piczka. Podniósł mętny wzrok. Miał spuchnięte usta. Obdarzył lorda Johna sennym uśmiechem i skupił się na swoim towarzyszu. Nie był nim ciemnowłosy młodzieniec. Grey pilnował się, żeby nie obejrzeć się za nimi, kiedy ruszyli na górę po schodach. Na wyższych piętrach było znacznie ciszej, a meble sprawiały wrażenie bardziej wytwornych. Szeroki dywan ciągnął się przez całą długość korytarza, ściany udekorowano gustownymi obrazami, na stolikach stały wazony z kwiatami. – Mamy tutaj wiele apartamentów. Niektórzy panowie z prowincji zostają u nas kilka dni, czasami nawet tydzień... – Dom z dala od domu. Rozumiem. Od czasu do czasu z jednego z takich apartamentów korzysta Trevelyan, tak? – Ach, nie... – Caswell zatrzymał się przy lakierowanych drzwiach i z dużego pęku kluczy wybrał jeden. – To jego stały apartament w tym przybytku. – Drzwi otworzyły się, w środku panowała ciemność. Po prawej stronie majaczył jedynie prostokątny zarys okna. Przejaśniło się i księżyc znów był widoczny, wysoki i nieduży na ciemnym niebie, zagubiony pośród mglistych chmur. Caswell przyniósł cienką świecę, przyłożył ją do świecznika przy drzwiach i w kręgu światła ukazał się przestronny pokój wyposażony w łóżko z baldachimem. Grey wciągnął nosem powietrze, ale poczuł jedynie woń wosku i pasty do podłogi, nie licząc śladu dymu z kominka. Ten ostatni został niedawno wyczyszczony, ułożono w nim świeże polana, lecz w pokoju było zimno. Najwyraźniej ostatnio nikt z niego nie korzystał. Grey krążył po pokoju, jednak nic nie zdradzało charakteru spotkań, jakie się tutaj odbywały. – Czy zawsze ma tego samego towarzysza? – spytał. Styl, w jakim urządzono apartament, sugerował pewną stałość. – Tak, wydaje mi się, że tak. – W głowie Caswella zabrzmiała jakaś dziwna nuta.

– Wydaje się panu? Nie widział go pan? – Nie... Nasz pan Trevelyan jest dosyć... niezwykłym człowiekiem. W głosie Caswella zabrzmiała ironia. – Zawsze przybywa pierwszy, przebiera się, a potem czeka przy drzwiach. Następnie natychmiast wprowadza tę drugą osobę na piętro. Służącym nie wolno wówczas tutaj przebywać. Grey poczuł rozczarowanie. Miał nadzieję, że pozna nazwisko tajemniczego osobnika. Pomimo to wrodzona skłonność do porządku i staranności wymagała zadawania dalszych pytań. – Jestem przekonany, że pańscy służący pilnie stosują się do pańskich poleceń – rzekł. – Ale czy pan sam również to czyni, Dickie? Nie chce pan chyba, abym uwierzył, że próg tego domu może przekroczyć człowiek, o którym nie wiedziałby pan wszystkiego? O ile wiem, przed moim pojawieniem się tutaj znał pan tylko moje imię, a pomimo to słyszał pan o tym, iż Trevelyan zamierza poślubić moją kuzynkę. A zatem bez wątpienia wie pan, kim jestem. – Naturalnie, milordzie. – Caswell uśmiechnął się szelmowsko, wydymając usta. Przecież udało się dobić targu. – W pewnym stopniu ma pan rację. Z powodu wielkiej ostrożności Trevelyana nie znam nazwiska osoby, którą można by określić mianem inamorata. Jednak wiem o niej kilka ważnych rzeczy. – Mianowicie? – Jest to inamorata, a nie inamorato. Grey spojrzał na niego z niedowierzaniem. – Co? Trevelyan spotyka się tutaj z kobietą? Z prawdziwą kobietą? Tutaj? Caswell z poważnym wyrazem twarzy pochylił głowę, trzymając dłonie przy tułowiu niczym kamerdyner. – Skąd pan to wie? – spytał Grey. – Jest pan tego pewien? Światło świecy niczym uśmiech tańczyło w niedużych, czarnych oczach Caswella. – Wąchałeś kiedyś kobietę? Z bliska? – Caswell pokręcił głową, luźna skóra na karku zadrżała. – Nie mówiąc już o pokoju, w którym przez kilka godzin uprawiała ona miłość? Oczywiście, że jestem pewien. – Ach, tak – mruknął Grey, oczami wyobraźni widząc odpychające widowisko: Caswella niczym szczura myszkującego pośród pościeli i poduszek w opuszczonym pokoju kochanków, zbierającego drobiny informacji pozostawione przez ich nieostrożną namiętność. – Ma ciemne włosy – dodał Caswell uprzejmie. – Niemal czarne. Pańska kuzynka, jak sądzę, jest blondynką? Grey nie zadał sobie nawet trudu, żeby odpowiedzieć. – I... ? – spytał krótko. Caswell zacisnął wargi, zastanawiając się. – Nosi mocny makijaż. Ale nie mogę stwierdzić, czy takie ma upodobania, czy też stanowi on część przebrania, kiedy tutaj przychodzi. Grey skinął głową, rozumiejąc, co Caswell miał na myśli. Pederaści, którzy lubią

przebierać się za kobiety, zazwyczaj upodabniają się do francuskich arystokratek. Kobieta, która chciałaby uchodzić za jednego z nich, uczyniłaby to samo. – I... ? – Używa bardzo drogich perfum. Cybetu, wetiwerii i pomarańczy, jeśli się nie mylę. – Caswell uniósł wzrok, namyślając się. – Lubi także niemieckie wino, którym pana poczęstowałem. – Mówił pan, że trzyma je pan dla jednego z członków klubu. Domyślam się, że dla Trevelyana, tak? Może pija je tylko on? Owłosione nozdrza Caswella zadrżały z rozbawienia. – Mężczyzna, który wypiłby tyle wina, ile dostarcza się do tego apartamentu, przez kilka dni nie byłby do niczego zdolny. Tymczasem dowody wskazują – rzekł, zerkając w stronę łóżka – że nasz pan Trevelyan wykazuje nawet znaczną zdolność. – Ta dama przybywa lektyką? – spytał Grey, ignorując aluzję. – Tak. Ale za każdym razem inną. Jeśli ma własną lektykę i tragarzy, nie korzysta z ich usług, kiedy tutaj się wybiera. Niezmiernie zależy jej na zachowaniu dyskrecji. A zatem dama ta miałaby wiele do stracenia, gdyby jej romans się wydał. Jednak o tym wiedział już ze złożoności innych elementów. – I tyle wiem – rzekł Caswell tonem, który miał zakończyć rozmowę. – Mam nadzieję, że teraz ty wywiążesz się ze swojej części umowy... Grey był w lekkim szoku z powodu nadmiaru informacji. Przypomniał sobie obietnicę złożoną Tomowi Byrdowi i miał dość rozsądku, żeby zadać jeszcze jedno pytanie, niemal losowo wybrane z wielu, które wirowały mu w głowie. – Wie pan tylko o kobiecie. Czy też może widział pan Trevelyana ze służącym? Nieco wyższym niż ja, o pociągłej, śniadej twarzy? Bez górnego kła po lewej stronie? Caswell wyglądał na zaskoczonego. – Ze służącym? – zmarszczył brwi, namyślając się. – Nie... Chyba nie... Chwileczkę... Tak! Chyba widziałem takiego człowieka, jednak pojawił się tutaj tylko raz. – Podniósł wzrok, w zamyśleniu kiwając głową. – Tak. Przyszedł po swojego pana, przyniósł list w jakiejś ważnej, pilnej sprawie. Chyba chodziło o interesy. Wysłałem go do kuchni, żeby tam zaczekał na Trevelyana. On też był przystojny, z zębem czy bez, ale chyba nie byłby skłonny cieszyć się takimi uciechami, jakim oddawano się na górze. Tom Byrd z ulgą przyjąłby tę opinię eksperta, pomyślał Grey. – Pamięta pan może, kiedy to było? Caswell wykrzywił usta w zamyśleniu. Grey na chwilę odwrócił od niego wzrok. – Pod koniec kwietnia, choć nie mam... Nie, nie mam pewności! – Uśmiechnął się triumfalnie, ukazując rząd zepsutych zębów. – O, już wiem. Wieść, którą przyniósł, dotoczyła klęski Austrii pod Pragą. Dostarczył ją specjalny kurier. W gazetach wiadomość pojawiła się po kilku dniach, ale jest rzeczą naturalną, iż pan Trevelyan chciał o tym wiedzieć niezwłocznie. Grey skinął głową. Dla człowieka, który prowadził takie interesy jak Trevelyan,

informacja ta była warta tyle, co złoto. A nawet więcej, jeśli otrzymało się ją w porę. – To już ostatnie pytanie. Kiedy wychodzili w pośpiechu – czy kobieta również wyszła? I pojechała z nim czy też osobno? Caswell oparł się o ścianę i zamyślił. – Ta-ak... Wyszli razem – rzekł powoli. – Wydaje mi się, że służący pobiegł po wynajęty powóz, a oni razem do niego wsiedli. Głowę owinęła szalem. Była niewysoka. Można by ją wziąć za chłopca, gdyby nie krągłe kształty. Caswell wyprostował się i rozejrzał po pustym pokoju, jakby chciał się upewnić, że zdołał już poznać jego wszystkie tajemnice. – Dotrzymałem swojej części umowy. Mój drogi, teraz twoja kolej. Jego dłoń zawisła nad świecą – mizerny, zastygły w powietrzu pazur zamierzał zdusić płomień. Obsydianowe oczy spojrzały na niego zapraszająco. Obecność wielkiego łóżka była stanowczo zbyt natarczywa. – Naturalnie – rzekł Grey, ruszając do drzwi. – Możemy to zrobić w pańskim gabinecie? Mina Caswella zapewne by nieco zgasła, gdyby jego górna warga była grubsza i mogła wyrażać tak subtelne emocje. – Skoro nalegasz... – rzekł z westchnieniem i zgasił świecę, wzniecając wonny dym. Nad dachami londyńskich domów wstawał świt. Grey samotnie zabierał się do opuszczenia azylu Dickiego Caswella. Przystanął na końcu korytarza i oparł czoło o chłodną szybę, patrząc na miasto powoli wynurzające się z nocnego mroku. Ciemne chmury zgęstniały nocą, światło miało w sobie więcej szarości, dla której jedyną przeciwwagą była srebrzysto-różowa Tamiza na horyzoncie. Obecny stan Greya sprawił, iż widok ten jednoznacznie skojarzył mu się z ostatnią oznaką życia nieboszczyka. Caswell nie krył ukontentowania z drugiej części transakcji, czego zresztą można było oczekiwać. Grey dokładnie zrelacjonował swoje doświadczenia z Medmenham, nie wymieniając jedynie nazwiska człowieka, który zabił Georgea Everetta. Oświadczył, iż miał on na sobie długą szatę i maskę, toteż nie sposób było z całkowitą pewnością określić jego tożsamości. Nie miał oporów, aby źle mówić o George'u. Po śmierci George wspominany był dobrze, a ujawnienie jego występków stanowiło drobne zadośćuczynienie wobec ludzi, którym Everett odebrał życie lub których zniszczył dla zaspokojenia własnych ambicji. Natomiast co się tyczy Dashwooda i pozostałych... niechaj sami się o siebie troszczą. Kto biesiaduje z diabłem, potrzebuje dużej łyżki. Grey uśmiechnął się słabo na wspomnienie tego szkockiego przysłowia. Jamie Fraser tak właśnie powiedział podczas ich ostatniego spotkania – w roli diabła zapewne obsadzając Greya, choć lord John wolał się nie upewniać. Grey nie był człowiekiem religijnym, lecz wciąż powracała wizja anioła zemsty ważącego dobre i złe uczynki. Stał przed nim nagi, skrępowany George Everett, o szeroko otwartych oczach i czekał, która szala wagi ostatecznie przeważy. Miał nadzieję, że dzisiejsza noc zostanie uznana za zasługę George'a i przez chwilę zastanawiał się, jak długo trwa

podejmowanie takiej decyzji oraz czy to prawda, że uczynki potrafią przeżyć człowieka. Jamie Fraser opowiadał mu kiedyś o czyśćcu. Według katolików istnieje stan przejściowy przed Sądem Ostatecznym, w którym pozostają dusze po śmierci i gdzie wpływ na ich los mogą mieć modlitwy i msze odprawiane w ich intencji. Być może była to prawda. Miejsce, w którym dusza czekała, podczas gdy wszystkie uczynki z całego życia rozgrywały się na nowo. A potem przychodziła kolej na ich niespodziewane konsekwencje i komplikacje, niczym przez lata przewracający się rząd kostek domina. To jednak świadczyłoby o tym, iż człowiek odpowiedzialny jest nie tylko za uczynki świadome, ale na zawsze zrodzone z nich dobro i zło – niezamierzone i nieprzewidywalne. Była to doprawdy straszna myśl. Czuł się zarazem zmęczony i podekscytowany. Rozbudził się, potrzeba snu wydawała się teraz czymś odległym. Każdy nerw miał wyczulony, mięśnie bolały od nieukojonego napięcia. W domu panowała cisza. Jego mieszkańcy wciąż spali snem przepojonym winem i zaspokojoną zmysłowością. Zaczął padać deszcz. Miękkim uderzeniom kropel o szkło towarzyszyła ostra, świeża, zimna woń przedostająca się przez popękane skrzydło okienne, przecinająca zatęchłe powietrze wewnątrz i mgłę, która wypełniała jego mózg. – Najlepszy będzie długi spacer w stronę domu w deszczu, dla odświeżenia umysłu – mruknął do siebie. Zostawił gdzieś kapelusz – może w bibliotece – jednak nie zamierzał wyruszać na poszukiwania. Skierował się do klatki schodowej, zszedł na pierwsze piętro, potem korytarzem zamierzał dotrzeć do głównych schodów, które sprowadziłyby go na parter, do drzwi frontowych. Drzwi jednego z pokoi stały otworem. Kiedy je mijał, na stopy padł mu jakiś cień. Podniósł wzrok i napotkał spojrzenie młodzieńca, który stał w drzwiach w samej tylko koszuli. Na jego plecy opadały kręcone loki. Spojrzenie oczu młodzieńca, ciemnych, o długich rzęsach, przesunęło się po nim, pozostawiając uczucie gorąca na skórze. Chciał pójść dalej, ale młodzieniec chwycił go za ramię. – Proszę wejść – zaproponował łagodnie. – Nie, ja... – Proszę. Tylko na chwilę. Młodzieniec wyszedł na korytarz. Nagie stopy i nogi miały w sobie dużo wdzięku. Stanął tak blisko, że udem dotknął uda Greya. Pochylił się do przodu, jego ciepły oddech musnął włosy Greya, czubek języka dotknął jednego z loków, wydając dźwięk przypominający iskrę, która w suche dni skacze z palca, kiedy dotyka się metalu. – Proszę wejść... – powtórzył i zrobił krok w tył, wciągając Greya do środka. Pokój był czysty i wyposażony w proste meble. Ale Grey nie widział nic prócz ciemnych oczu i ręki, która powędrowała po jego ramieniu, aby spleść swoje palce z jego własnymi. Uderzyła go śniadość dłoni młodzieńca w porównaniu z bielą jego własnych, szerokich i mocnych. Młodzieniec cofnął się, uśmiechnął do Greya i zdjął koszulę przez głowę. Grey odniósł wrażenie, że zaraz udusi się w halsztuku. W pokoju było chłodno, a pomimo

to zaczął się pocić. Strużka potu pociekła mu po krzyżu. – Na co ma pan ochotę, sir? – szepnął młodzieniec, nadal się uśmiechając. Opuścił jedną rękę i w geście zaproszenia zaczął nią poruszać. Grey przez chwilę mocował się z halsztukiem. Uwolnił się od niego, szyja stała się nagle naga i bezbronna. Poczuł powiew zimnego powietrza, kiedy odrzucał płaszcz i rozpinał koszulę. Na ramionach pojawiła się gęsia skórka, poczuł na plecach ciarki. Młodzieniec klęczał teraz na łóżku. Obrócił się tyłem i przeciągnął niczym kot. Przepojone deszczem światło zza okna oświetlało mięśnie jego ud i ramion, plecy i pośladki. Obejrzał się przez ramię. Półprzymknięte oczy obrzuciły go sennym spojrzeniem. Materac poddał się pod ciężarem Greya, usta młodzieńca zbliżyły się do jego własnych. Były miękkie i wilgotne. – Mam mówić, sir? – Nie – szepnął Grey, zamykając oczy, napierając biodrami. – Proszę milczeć i udawać, że... mnie tutaj nie ma.

Rozdział 11 Czerwień niemiecka W Londynie znajdowało się około tysiąca składów win. Rzecz jasna, jeśli wzięło się pod uwagę tylko te, które sprzedawały wina dobrej jakości, było ich znacznie mniej. A kiedy krótka rozmowa z kupcem, u którego Grey się zaopatrywał, okazała się bezowocna, postanowił zwrócić się do eksperta. – Mamo, czy w zeszłym tygodniu, kiedy urządziłaś wieczór niemiecki, podawano niemieckie wino? Hrabina siedziała w swym buduarze i czytała książkę. Nogi wygodnie ułożyła na kudłatym grzbiecie ulubionego psa, podstarzałego spaniela o imieniu Eustachy, który otworzył zaspane oko i widząc Greya, sympatycznie sapnął na powitanie. Spojrzała na strój syna, okulary przesunęła na czoło i zamrugała, ze świata fikcji literackiej wracając do rzeczywistości. – Niemieckie wino? – powtórzyła. – Owszem. Mieliśmy kiedyś wino reńskie, które świetnie pasowało do jagnięciny. A czemu pytasz? – Nie było czerwonego? – Mieliśmy trzy gatunki, ale żadne nie było niemieckie. Dwa francuskie i jedno hiszpańskie, dosyć niedojrzałe. Mało wyrafinowane, ale pasowało do kiełbasek. – Benedicta w namyśle musnęła wargę końcem języka. – Kapitanowi von – Namtzenowi nie smakowały kiełbaski... To bardzo dziwne. Ale przecież on jest z Hanoweru. Przypuszczalnie nieświadomie podaliśmy kiełbaski po prusku lub saksońsku, co odebrał jako afront. Kucharka wszystkich Niemców wkłada do jednego worka. – Kucharka myśli, że każdy, kto nie jest Anglikiem, jest żabą. Nie bawi się w subtelniejsze rozróżnienia. – Zapominając na chwilę o uprzedzeniach kucharki, Grey spod stosu rozrzuconych książek i rękopisów wydobył stołek i usiadł. – Szukam niemieckiego czerwonego wina o pełnym smaku, aromacie i bukiecie, mniej więcej w kolorze tych róż – oznajmił, wskazując wazę z ciemnokarmazynowymi kwiatami, których płatki opadały na mahoniowy sekretarzyk. – Naprawdę? Nie próbowałam nigdy niemieckiego czerwonego wina, nie mówiąc już o kupowaniu go. Nie sądziłam nawet, że coś takiego w ogóle istnieje. – Hrabina zamknęła książkę, włożywszy palec między stronice, aby zaznaczyć miejsce, w którym skończyła. – Zamierzasz urządzić przyjęcie? Olivia mówiła, że zaprosiłeś przyjaciół i Josepha na wspólną kolację. To doprawdy bardzo miłe z twojej strony. Grey poczuł się tak, jakby właśnie otrzymał cios w brzuch. Chryste, zupełnie zapomniał o zaproszeniu Trevelyana. – Gdzie jednak zdobędziesz niemieckie wino? – Hrabina przekrzywiła głowę, unosząc brew z zaciekawieniem.

– To odrębna kwestia – odparł pospiesznie Grey. – Czy nadal zamawiasz wino u Cannela? – Zazwyczaj. Czasami u Gentry'ego, a niekiedy u Hemshawa i Crooka. Niech pomyślę... – Jej palec wskazujący powędrował po grzbiecie nosa, a potem dotknął samego czubka, znajdując tam odpowiedź. – Ostatnio przy Fish Street pojawił się nowy kupiec, który handluje winem. Nie ma wielu klientów. Tamtejsza okolica nie jest szczególnie przyjazna, jednak niektóre wina są wyjątkowe. Nigdzie takich nie znajdziesz. Na twoim miejscu spytałabym właśnie tam. Skład nazywa się Fraser et Cie. – Fraser? – Było to popularne szkockie nazwisko, lecz Grey poczuł dreszczyk na samo jego brzmienie. – Zapytam tam. Bardzo ci dziękuję, matko – pochylił się i pocałował ją w policzek. Zapachniało znajomą konwaliową perfumą, a także farbą drukarską, ponieważ książka na jej kolanach była nowa. – Co czytasz? – spytał, zerkając na okładkę. – Ostatnie dzieło młodego Edmunda – odparła, ukazując okładkę z tytułem: Dociekania filozoficzne o pochodzeniu naszych idei wzniosłości i piękna autorstwa Edmunda Burkę^. – Myślę, że by ci się to spodobało. Ciekawa lektura. – Matka wzięła do ręki nóż do papieru i rozcięła kolejną stronicę. – Mam też nowe wydanie Fanny HM Johna Clelanda, jeśli miałbyś ochotę poczytać. Wiesz, to pamiętniki prostytutki. – To bardzo ciekawe, matko – rzekł pobłażliwie, drapiąc psa za uchem. – Zamierzasz przeczytać dzieło Clelanda czy chodzi tylko o to, aby leżało na widocznym miejscu w salonie, żeby lady Roscwell w stanie szoku została odwieziona do domu? – Och, cóż za wspaniały pomysł! – Matka spojrzała na niego z aprobatą. – Nie przyszło mi to do głowy. Niestety, na okładce nie wydrukowano tytułu, a ona nie jest dostatecznie wścibska, aby zaglądać do leżących tu i ówdzie książek. Przez moment szukała czegoś w stosie książek na sekretarzyku i po chwili wyjęła zgrabny, oprawny w cielęcą skórę inquarto tomik, który mu wręczyła. – To specjalne wydanie – wyjaśniła. – Bez żadnych napisów na okładce i grzbiecie. Można czytać w nudnym towarzystwie, nie wzbudzając podejrzeń. Naturalnie, jeśli nikt nie zajrzy nam przez ramię i nie zobaczy ilustracji. Może to sobie weźmiesz? Przeczytałam to zaraz po pierwszym wydaniu, a tobie będzie potrzebny jakiś prezent na wieczór kawalerski Josepha. Ta książka wydaje mi się odpowiednia, jeśli to, co słyszy się o takich wieczorach, jest prawdą. Zamierzał już wstać, ale zatrzymał się i wziął książkę do ręki. – Matko – powiedział ostrożnie. – Chciałbym porozmawiać o Trevelyanie. Czy myślisz, że Olivia jest w nim... bardzo zakochana? Spojrzała na niego i uniosła brwi. A potem bardzo powoli zamknęła książkę, zdjęła nogi z psa i wyprostowała się. – Dlaczego pytasz? – spytała tonem świadczącym o ogólnej rezerwie wobec mężczyzn. Czegoś podobnego należało się spodziewać po kobiecie, która wychowała czterech synów i

pochowała dwóch mężów. – Mam powody, aby podejrzewać, że pan Trevelyan jest... z kimś związany – rzekł ostrożnie. – Sprawa ta nie została jeszcze całkowicie wyjaśniona. Hrabina wzięła głęboki oddech, przymknęła na chwile oczy, a potem otworzyła je i obdarzyła syna spojrzeniem pełnym pragmatyzmu przygaszonego odrobiną smutku. – Jest od niej o dwanaście lat starszy. Byłoby rzeczą nie tylko niezwykłą, ale wprost zdumiewającą, gdyby nie miał kilku kochanek. Mężczyźni w twoim wieku miewają przecież romanse. – Opuściła na chwilę powieki, wspominając skandal, który stał się przyczyną jego wygnania do Ardsmuir. Mogłabym wprawdzie żywić nadzieję, iż małżeństwo uwolni go od takich związków, jednak jeśli tak się nie stanie... – wzruszyła ramionami, które opadły pod nagłym przypływem zmęczenia – ... liczę, że będzie dyskretny. Po raz pierwszy Greyowi przyszło do głowy, że czynił tak jego ojciec lub kapitan DeVane... Jednak nie była to odpowiednia chwila do oddawania się tego rodzaju spekulacjom. – Myślę, że pan Trevelyan jest człowiekiem niezmiernie dyskretnym – powiedział i odchrząknął. – Zastanawiałem się tylko, czy... Olivia miałaby złamane serce, gdyby... coś się przytrafiło. – Lubił swoją kuzynkę, niewiele jednak o niej wiedział. Zamieszkała w ich domu tuż przed jego wyjazdem związanym z otrzymaniem patentu oficerskiego. – Ona ma szesnaście lat – wyjaśniła matka oschle. – Abstrahując od Dantego i jego Beatrycze, większość szesnastoletnich dziewcząt nie jest zdolna do głębokiego uczucia. Tylko tak im się wydaje. – A zatem... – A zatem – wpadła mu w słowo – Olivia nic nie wie o swoim przyszłym mężu poza tym, że jest bogaty, dobrze ubrany, nieźle się prezentuje i zabiega o jej względy. Nie wie, jaki ma charakter, nie wie, czym jest małżeństwo, a jeśli rzeczywiście jest teraz zakochana, to obiektem jej westchnień jest suknia ślubna. Grey nieco się uspokoił. Jednocześnie zdawał sobie sprawę, że odwołanie zaślubin może bez trudu przerodzić się w skandal, przy którym mianowanie Pitta premierem przed dwoma miesiącami wydawałoby się błahostką. A piętno takiego skandalu mogłoby zaszkodzić Olivii bez względu na to, po czyjej stronie leżałaby wina, odbierając jej szansę na małżeństwo z przyzwoitym człowiekiem. – Rozumiem – odparł. – Jeśli czegoś się dowiem, to... – ... to zatrzymasz to dla siebie – dokończyła matka stanowczo. – Kiedy już będą po ślubie, a ona się dowie, że z jej nowym mężem jest coś nie w porządku, będzie to po prostu ignorować. – Niektórych rzeczy nie sposób ignorować, matko – rzekł ostrzej, niż zamierzał. Popatrzyła na niego srogo i poczuł się tak, jakby powietrze wokół niego stężało. Przez chwilę nie mógł złapać tchu, lecz wytrzymał spojrzenie. Potem odwróciła wzrok i odłożyła książkę Burke'a.

– Jeśli przekona się, że nie sposób tego ignorować – powiedziała matka spokojnie – dojdzie do wniosku, że zmarnowała życie. Ale jeśli się jej poszczęści i urodzi dziecko, przekona się, że tak nie jest. Eustachy, idź sobie! – Odepchnęła nogą zaspanego spaniela, wstała i spojrzała na nieduży zegar z pozytywką. – Poszukaj tego niemieckiego wina, John. Szwaczka przychodzi około trzeciej i mam wielką nadzieję, że będzie to trzecia od końca próba sukni Olivii. – Tak... No cóż... dobrze. – Przez chwilę stał niezręcznie, potem obrócił się, żeby wyjść. Jednak zawahał się w drzwiach buduaru, bo przyszło mu do głowy pewne pytanie. – Matko? – Mmm? – Hrabina z przesadną uwagą przeglądała stos haftowanych serwetek. – Nie widziałeś moich okularów, John? Miałam je przed chwilą... – Są na twoim czepku – poinformował ją, uśmiechając się wbrew sobie. – Matko... ile miałaś lat, kiedy wyszłaś za kapitana DeVane'a? Jedną ręką chwyciła się za głowę, jakby chciała złapać niesforne okulary, zanim zdołają uciec. Pytanie ją zaskoczyło, nie upilnowała grymasu twarzy. Lord John dostrzegł na niej falę wspomnień, naznaczonych radością i smutkiem. Zacisnęła lekko wargi, a potem uśmiechnęła się. – Piętnaście – odparła. Na jej policzku pojawił się dołeczek, który zjawiał się tam tylko w sytuacjach, kiedy coś ją naprawdę rozbawiło. – A moja suknia ślubna była przepiękna!

Rozdział 12 Bo jak cię znajdzie kot bury... Niestety, nie było już czasu, aby złożyć wizytę w składzie Fraser et Cie przed spotkaniem z Quarrym, który czekał na niego przy kościele St. Martin-in-the-Fields, tak jak się umówili. – Wybieramy się na ślub czy na pogrzeb? – spytał, wysiadając z powozu. – Raczej na ślub. Zresztą widzę, że przywiozłeś prezent. Czy to dla mnie? – Quarry spojrzał wymownie na książkę, którą Grey przyciskał. – Możesz ją wziąć, jeśli chcesz – rzekł Grey, z pewną ulgą pozbywając się Fanny Hill. Nie mógł opuścić domu bez tej książki, jako że wychodząc, spotkał Olivię, która odprowadziła go do drzwi, podsuwając mu pod nos kolejne koronki i pytając o opinię. Quarry otworzył książkę, zamrugał, podniósł wzrok na Greya i spojrzał chytrze. – Ależ Johnny! Nie wiedziałem, że aż tak ci na mnie zależy! – Co? Widząc uśmiech Quarry'ego, wyrwał mu książkę z ręki i przekonał się, że na tytułowej stronie znajduje się dedykacja. Widocznie hrabina również nie zdawała sobie sprawy z jej obecności. Był to niedwuznaczny cytat z Katullusa dedykowany hrabinie, podpisany inicjałem , J". – Szkoda, że nie mam na imię Benedicta – zauważył Quarry. – Wygląda na ciekawe dzieło! Grey zgrzytnął zębami, zastanawiając się jednocześnie, którego ze znajomych matki imię zaczyna się na literę , J". Ostrożnie wyrwał pierwszą stronicę, wsadził ją do kieszeni i zdecydowanym gestem podał książkę Quarry'emu. – Z kim się spotykamy? – spytał. Zgodnie z otrzymanymi instrukcjami przyszedł w najstarszym mundurze i teraz kręcił nosem na rozpruty szew na mankiecie. Tom Byrd był znakomitym golibrodą, ale wypełnianie innych obowiązków nie wychodziło mu już tak dobrze. – Z kimś... – odparł niejasno Quarry, przyglądając się jednej z ilustracji. – Nie znam jego nazwiska. Richard mnie z nim skontaktował. Twierdzi, że człowiek ten wie wszystko o sprawie dokumentów z Calais. To może okazać się nadzwyczaj pomocne. Richard, czyli lord Joffrey, był starszym przyrodnim bratem Quarry'ego i postacią znaczącą w świecie polityki. Wprawdzie bezpośrednio niezwiązany z armią i marynarką, znał jednak wszystkie kluczowe postacie i był dobrze poinformowany o skandalach, które dopiero po wielu tygodniach stawały się znane szerszym kręgom. – W takim razie to pewnie ma coś wspólnego z rządem? – spytał Grey, ponieważ skręcili akurat w stronę Whitehall Street, na której trudno byłoby znaleźć budynki o innym charakterze. Quarry zamknął książkę i obdarzył go nieufnym spojrzeniem.

– Nie wiem dokładnie. Grey przestał zadawać pytania, mając jednocześnie nadzieję, że spotkanie nie potrwa zbyt długo. Dzisiejszy dzień był frustrujący. Ranek zszedł mu na bezcelowym dochodzeniu, po południu przymierzał odświętny strój na uroczystość ślubną, która prawdopodobnie w ogóle się nie odbędzie. Miał teraz ochotę na herbatę, szczerą rozmowę i alkohol – a nie na spotkanie z jakimś tajemniczym osobnikiem piastującym zagadkowe stanowisko. Był jednak żołnierzem i wiedział, czym jest obowiązek. Whitehall Street pod względem architektonicznym nie wyróżniała się niczym szczególnym, nie licząc ruin pałacu i wielkiej sali bankietowej, które uchowały się z poprzedniego wieku. Ale nie zmierzali ani do jednego, ani do drugiego. Nie skierowali się też ku żadnemu z nieco zatęchłych gmachów w których mieściły urzędy pomniejszej wagi. Ku zdumieniu Greya szli w stronę frontowych drzwi Złotego Krzyża, podupadłej gospody, która stała naprzeciwko kościoła St. Martin-in-the-Fields. Quarry pierwszy wkroczył do niedużej izby i zawołał karczmarza, aby ten podał im piwo, po czym usiadł na ławie, zachowując się tak, jakby bywał tutaj codziennie. Rzeczywiście, wśród gości było wielu żołnierzy, choć większość stanowili oficerowie marynarki. Quarry znakomicie wczuł się w rolę bywalca gospody i zaczął z Greyem prowadzić głośną, wesołą pogawędkę na temat wyścigów konnych, choć jego wzrok bezustannie wędrował po izbie i notował wszystkie wchodzące i wychodzące osoby. Po kilku minutach Quarry rzekł cicho: – Odczekaj dwie minuty i pójdź za mną. Jednym haustem dopił piwo, odsunął niedbale pusty kufel i wyszedł, kierując się na tyły gospody, jakby szedł do wygódki. Grey, nieco speszony tym wszystkim, powoli dopił piwo i również wstał. Zbliżał się zachód słońca, mimo to światła było jeszcze dosyć, aby wyraźnie obejrzeć dziedziniec za Złotym Krzyżem. Był pusty, jeśli nie liczyć rupieci, śmieci, białego popiołu i popękanych beczek. Drzwi wygódki stały otworem, w środku nie było nikogo, nie licząc much zachęconych ciepłą pogodą. Grey ostrożnie ruszył dalej i dostrzegł przystojnego młodzieńca, ubranego schludnie, lecz skromnie, który wprawdzie uśmiechnął się do niego, lecz odwrócił się bez powitania. Ruszył za nim po rozchwierutanych schodach zamocowanych pomiędzy ścianą gospody a sąsiednim budynkiem, U ich szczytu znajdowały się drzwi. Młodzieniec otworzył je, przestąpił próg i skinął na Greya. Lord John nie był pewien, czego należało się spodziewać, jednak rzeczywistość go rozczarowała. W nędznej izbie było ciemno, krokwie przebiegały tuż nad głową, umeblowano ją zniszczonymi meblami. Stał tam zdezelowany kredens, stół, ława i krzesła, sfatygowany nocnik, dymiąca lampa i taca z brudnymi szklankami oraz karafka z winem. Rola dekoracji zupełnie niepasującej do otoczenia przypadła stojącemu na stole wazonowi z jasnożółtymi tulipanami.

Harry Quarry siedział przy stole tuż przy tulipanach i rozmawiał z niewysokim, staroświecko ubranym mężczyzną, którego pulchne pośladki zwrócone były w stronę Greya. Quarry uniósł wzrok i poruszył brwią na powitanie, jednocześnie wykonując drobny gest ręką, aby Grey jeszcze przez chwilę pozostawił ich samych. Młodzieniec, który zaprowadził go na górę, zniknął za drzwiami sąsiedniego pokoju. Inny młody człowiek w odległym kącie przy kredensie sortował dokumenty i teczki. W człowieku tym było coś znajomego, toteż Grey zrobił krok w jego stronę. Młodzieniec nagle odwrócił się z rękami pełnymi dokumentów. Podniósł wzrok i zamarł, wytrzeszczając oczy niczym złota rybka. Jasne loki ukrył pod schludną peruką, ale Grey bez trudu rozpoznał znajdującą się pod nią bladą twarz. – Panie Stapleton – odezwał się pulchny człowieczek zza stołu, nie odwracając się, a jedynie unosząc rękę. – Znalazł pan już? – Tak, panie Bowles – odparł młodzieniec, nie spuszczając niebieskich oczu z Greya. Przełknął ślinę. Jabłko Adama wyraźnie poruszyło się w gardle. – Już idę. Grey, nie mając pojęcia, kim był pan Bowles ani co się tutaj właściwie działo, obdarzył Stapletona nikłym, enigmatycznym uśmiechem. Młodzieniec odwrócił wzrok, podszedł do pulchnego mężczyzny i podał mu dokumenty. Nie mógł się jednak powstrzymać przed krótkim, pełnym niedowierzania spojrzeniem przez ramię. – Dziękuję, panie Stapleton – rzekł niski mężczyzna tonem, który oznaczał, że młodzieniec może odejść. Pan Stapleton alias Neil Piczka wykonał szybki, niezgrabny ukłon i wyszedł, wciąż rzucając w stronę Greya ukradkowe spojrzenia, jakby właśnie ujrzał zjawę, liczył jednak na jej dobre maniery i miał nadzieję, że rozpłynie się ona w powietrzu. Quarry i niezbyt schludnie odziany Bowles pochyleni ku sobie rozmawiali przyciszonymi głosami. Grey zaczął się dyskretnie przechadzać po izbie. Otworzył okno, stanął przy nim i założył ręce na plecach. Miał nadzieję, że świeże powietrze okaże się skutecznym antidotum na panujący wewnątrz zaduch. Słońce właśnie zachodziło, w jego ostatnich promieniach błyszczał posąg z brązu stojący na ulicy pod oknami, przedstawiający Karola I na koniu. Grey żywił sentyment do tego pomnika, ponieważ nauczyciel opowiadał mu w młodości, że monarcha, o pięć centymetrów niższy niż Grey obecnie, polecił uczynić się na koniu wyższym. Wzrost jeźdźca wynosił aż metr i osiemdziesiąt centymetrów. Zza pleców dobiegło go stłumione chrząknięcie Neila Piczki. – Czy napije się pan wina, sir? Odwrócił się bokiem, a młodzieniec podszedł bliżej i postawił tacę na szerokim parapecie. Grey skinął głową z aprobatą i spokojnie patrzył, jak mężczyzna nalewa wino. Aby upewnić się, że nikt ich nie obserwuje, Stapleton łypnął za siebie. Jego wzrok spotkał się ze spojrzeniem Greya. Wyrażał milczącą desperację. Błagam. Jego wargi poruszyły się bezgłośnie, kiedy podawał mu kieliszek. Wino w mętnym kieliszku zadrżało. Grey nie poruszył się, aby od razu wziąć kieliszek, lecz zerknął w stronę pochylonej głowy

Bowlesa. Potem znów spojrzał na Stapletona, pytająco unosząc brwi. Oczy Stapletona wypełniły się przerażeniem. Nieznacznie pokręcił głową. Grey wyciągnął dłoń po kieliszek, obejmując palce Neila. Uścisnął je krótko, wziął kieliszek i spuścił wzrok. – Dziękuję – powiedział uprzejmie. – Do usług – odparł Stapleton równie grzecznie, skłonił się i sięgnął po tacę. Grey poczuł woń potu Stapletona naznaczoną przerażeniem, jednak karafka i kieliszki nawet nie zadrżały. Z okna widział dyby ustawione przy pomniku Karola. Spróbował paskudnego wina i omal że się nie zakrztusił. Miał ściśnięte gardło. Cóż się tutaj działo, na Boga? Nie sądził, aby to spotkanie dotyczyło jego osoby. Harry z pewnością by go uprzedził. Ale być może Stapleton... ? Nie, w takim wypadku pojawienie się Greya nie wprawiłoby go w takie przerażenie. Zatem dlaczego... Skrzypnięcie krzeseł przerwało te spekulacje, zanim w głowie Greya zapanował jeszcze większy mętlik. – Milordzie – rzekł Quarry, zwracając się do niego oficjalnym tonem – proszę pozwolić, że przedstawię pana Huberta Bowlesa. Oto major Grey. Bowles również wstał, choć nie uczyniło go to o wiele wyższym. Grey skłonił się uprzejmie i wymamrotał: – Do usług. Usiadł na wskazanym krześle i znalazł się naprzeciwko pary oczu tak niebieskich jak u noworodka, osadzonych w twarzy przypominającej pudding z dodatkiem łoju. W powietrzu unosiła się woń potu zmieszanego z czymś jakby gnijącym. Trudno było określić, czy jej źródłem był mężczyzna, czy też meble, przy których siedzieli. – Milordzie – niemal szeptem zaseplenił Bowles – to uprzejmie z pańskiej strony, że stawił się pan u nas. A ja sądziłem, że znalazłem się tutaj z własnej woli, pomyślał cynicznie Grey, mimo to ukłonił się i mruknął coś w odpowiedzi, starając się nie oddychać nosem, lecz ustami. – Pułkownik Quarry opisał wyniki pańskiego dochodzenia – rzekł Bowles, odwracając kartkę papieru. – Jest pan niezmiernie pracowity. – Pochlebia mi pan – odparł Grey. – Niestety, nie doszedłem do żadnych konkretnych wniosków. Rozumiem, że rozmawiamy o śmierci Timothy'ego O’Connella? – Między innymi. – Bowles uśmiechnął się uprzejmie, ale nie zmienił się dziwny sposób, w jaki na niego patrzył. Grey odchrząknął, przekonując się, jak paskudne było wino, którego skosztował. – Sądzę, że pułkownik Quarry poinformował pana, że nie natrafiłem na żadne dowody, które wskazywałyby na udział O’Connella w... rzeczonej sprawie? – Owszem. – Bowles przestał wpatrywać się w Greya, jego wzrok zatrzymał się na żółtych tulipanach. W środku były pomarańczowe i w ostatnich promieniach słońca żarzyły się niczym roztopione złoto. Jeśli wydzielały jakiś zapach, nie był dostatecznie silny, aby

pokonać inne wonie. – Pułkownik Quarry sądzi, że możemy panu pomóc, wyjawiając wyniki naszych... innych dochodzeń. – Rozumiem – odparł Grey, choć niczego w tej chwili nie rozumiał. – Naszych innych dochodzeń. Kim właściwie jesteśmy „my"? Harry siedział zgarbiony na swoim stołku, trzymając w dłoni kieliszek wina, którego nawet nie skosztował, z twarzą celowo pozbawioną jakiegokolwiek wyrazu. – Przypuszczam, że pułkownik mówił już panu, że w związku z kradzieżą mieliśmy kilku podejrzanych. – Na dokumentach spoczęła dłoń Bowlesa, przypominająca łapę jakiegoś zwierzęcia. – Różnymi kanałami natychmiast wszczęto stosowne dochodzenia wobec wszystkich podejrzanych. – Czegoś takiego się spodziewałem. Pomimo otwartego okna w izbie było bardzo gorąco. Grey poczuł, jak koszula przykleja mu się do pleców, na skroniach wystąpiły kropelki potu. Chciał wytrzeć twarz rękawem, ale obecność tego dziwacznego mężczyzny sprawiła, że tylko skinął sztywno głową i słuchał. – Nie wdając się w szczegóły – drobny uśmieszek pojawił się na twarzy Bowlesa, jakby w samej myśli o wyjawieniu szczegółów było coś urzekającego – mogę pana poinformować, majorze, że obecnie jesteśmy pewni, iż winny był sierżant O’Connell. – Rozumiem – odparł Grey z rezerwą. – Naturalnie straciliśmy go z oczu, kiedy śledzący go człowiek – nazywał się chyba Jack Byrd? – zniknął w sobotę. Grey był pewien, że Bowles dobrze wiedział, kim był Jack Byrd. I nie tylko to. – Jednak – ciągnął, krótkim palcem dotykając jednego z połyskujących płatków – ostatnio otrzymaliśmy raport z innego źródła, dotyczący bytności O’Connella w pewnym miejscu w piątek. Czyli w przeddzień jego śmierci. U brody Greya zawisła kropelka potu. – Było to miejsce dość niezwykłe – kontynuował Bowles, gładząc płatek tulipana z marzycielską delikatnością – zwane Lawendowym Domem, w pobliżu gospody Lincolna. Słyszał pan o nim? Chryste... Słowo to usłyszał w swej głowie i mógł tylko mieć nadzieję, że nie wypowiedział go na głos. Zatem o to chodziło. Wyprostował się, otarł kroplę potu z brody, przygotowując się na najgorsze. – Owszem. Nawet poszedłem tam w zeszłym tygodniu w sprawie... mego śledztwa. Bowles oczywiście nie był tym w najmniejszym stopniu zdziwiony. Grey zdawał sobie sprawę, że u jego boku siedział Quarry. Sprawiał wrażenie zaciekawionego, lecz nie zaniepokojonego. Grey nabrał pewności, że Harry nie miał pojęcia, czym był Lawendowy Dom. I był równie pewien, że Bowles wiedział. Bowles skłonił się uprzejmie. – Właśnie. Zastanawiałem się, majorze, jakież to informacje związane z O’Connellem zaprowadziły pana właśnie tam?

– Sprawa, z którą się tam udałem... nie dotyczyła bezpośrednio O’Connella. Quarry poprawił się nieco na krześle i cicho westchnął. Nie było innego wyjścia. Polecając duszę Bogu, Grey wziął głęboki oddech i zrelacjonował całą historię związaną z próbą poznania życia i obyczajów Josepha Trevelyana. – Zielona aksamitna suknia? – powtórzył Bowles niemalże bez zdziwienia. Jego dłoń przestała muskać płatki tulipana i zajęła się krągłościami srebrnej wazy. Koszula Greya była już całkowicie mokra, ale przestał się bać. Czuł w sobie dziwny spokój, jakby sprawy całkowicie wymknęły się mu spod kontroli. To, co miało teraz nastąpić, leżało w gestii losu i Boga – albo Huberta Bowlesa. Stapleton z pewnością był zatrudniony w biurze Bowlesa – czymkolwiek była ta instytucja – i Grey po pierwszym szoku wywołanym niespodziewanym spotkaniem pomyślał, że Stapleton mógł znaleźć się w Lawendowym Domu na polecenie Bowlesa. Z kolei Stapleton wystraszył się nie na żarty nagłym pojawieniem się Greya. Oznaczało to, że Stapleton sądził, iż Bowles nic nie wie o jego upodobaniach. W przeciwnym razie czemuż służyłoby to milczące błaganie młodzieńca? A w takim razie Stapleton przenigdy nie poinformowałby Bowlesa o bytności Greya w Lawendowym Domu. Nie mógł tego zrobić, jednocześnie siebie nie obciążając. A to z kolei oznaczało, że był tam zupełnie prywatnie. Mając chwilę do namysłu, Grey zdał sobie sprawę – czując przy tym ogromną ulgę człowieka wybawionego od szafotu – że pan Bowles nie pytał o prywatne sprawy Greya, jeśli nie dotyczyły one zabójstwa O’Connella. A skoro Grey potrafił przekonująco wytłumaczyć się z wizyty w Lawendowym Domu... – Co proszę, sir? – wyjąkał, uświadamiając sobie, że Bowles zadał mu jakieś pytanie. – Pytałem, czy jest pan przekonany, że Irlandczycy byli zamieszani w tę sprawę, majorze. Mam na myśli Scanlonów. – Odniosłem takie wrażenie – odparł ostrożnie. – Jak już mówiłem pułkownikowi Quarry'emu, celowe wydaje mi się przeprowadzenie oficjalnych przesłuchań. Dotyczy to również panny Iphigenii Stokes i jej rodziny. – A, panna Stokes... – Obwisłe policzki zadrżały. – Nie, rodzinę Stokesów znamy dobrze. Wszyscy oni to drobni przemytnicy, od polityki trzymają się z daleka. I nic nie wiąże ich z... osobami z Lawendowego Domu. Osobami. Grey zdał sobie sprawę, iż oznaczało to Dickiego Caswella. Skoro Bowles wiedział o wizycie O’Connella w Lawendowym Domu, ktoś musiał mu o tym powiedzieć. Wniosek, że „źródłem" był sam Caswell, wydawał się oczywisty, a to z kolei znaczyło, że Caswell regularnie dostarczał informacji tej zagadkowej instytucji. Wywoływało to niepokój, jednak teraz nie było czasu, żeby oddawać się takim rozmyślaniom. – Powiedział pan, że O’Connell złożył wizytę w Lawendowym Domu w piątek – rzekł Grey, starając się skupić. – Czy wie pan, z kim tam rozmawiał? – Nie. – Bowles zacisnął wargi. – Do przybytku tego dostał się tylnym wejściem, a kiedy spytano go o cel wizyty, odparł, że szuka niejakiego Meyera lub kogoś o podobnym nazwisku. Służący poprosił, aby O’Connell zaczekał. Kiedy wrócił, O’Connella już nie było.

– Meyer? – przerwał mu Quarry, pochylając się do przodu. – Niemiec? Żyd? Słyszałem o takim człowieku. To wędrowny handlarz. Pracuje chyba dla Francji. To świetna przykrywka dla tajnego agenta... Wchodzi do różnych domów, może nosić różne paczki... – Właśnie, sir. – Bowles sprawiał wrażenie nieco poirytowanego ujawnieniem tej informacji. – W Lawendowym Domu nie przebywał żaden Meyer i w ogóle nie jest tam znany. Wydaje się to jednak wielce podejrzane, biorąc pod uwagę okoliczności. – No chyba – zgodził się Quarry z nutą sarkazmu w głosie. – W takim razie co pan sugeruje? Co powinniśmy zrobić? – Bowles spiorunował go wzrokiem. – Sprawą najwyższej wagi jest odszukanie człowieka, któremu O’Connell chciał sprzedać tajemnice. Było to przestępstwo popełnione pod wpływem impulsu, a nie celowe i zaplanowane szpiegostwo, bo przecież nikt nie mógł przewidzieć, że ktoś pozostawi dokumenty w biurze bez nadzoru. Quarry mruknął, usiadł głębiej i założył ręce na piersi. – Zatem? – Rozpoznawszy jednak wartość tych informacji i wykradłszy dokumenty, złodziej – dla wygody nazywajmy go O’Connellem – musiał znaleźć teraz kogoś, kto byłby gotów za nie zapłacić. Bowles z leżącej przed nim sterty dokumentów wyjął kartki papieru kancelaryjnego i rozłożył na stole. Ktoś pokrył je tak niewyraźnymi, notatkami zrobionymi ołówkiem że Grey, patrząc do góry nogami, mógł odczytać tylko niektóre słowa. – Oto raporty, które Jack Byrd przekazał nam przez pana Trevelyana – wyjaśnił Bowles, wykładając kolejne arkusze. – Opisał w nich, co i kiedy robił O’Connell, a także wygląd osób, z którymi sierżant się spotykał i – kiedy to było możliwe – podał ich imiona i nazwiska. Agenci tego biura – Grey zauważył, że Bowles nie nazwał instytucji, w której pracował – zlokalizowali i zidentyfikowali większość tych osób. Pośród nich wiele miało powiązania z zagranicą, żadna jednak nie zdołałaby się podjąć zadania tego kalibru. – O’Connell szukał kupca – podsumował Grey. – Być może jedna z płotek podała mu namiary na tego Meyera? Bowles pochylił swą niedużą, okrągłą głowę ku Greyowi. – Takie też było moje założenie, majorze – rzekł uprzejmie. – „Płotka". To bardzo trafne określenie, jeśli wolno się tak wyrazić. Natomiast ów Meyer w naszej historii może okazać się prawdziwym rekinem. Grey kątem oka dostrzegł, że Harry robi jakieś miny, toteż kaszlnął, aby przykuć uwagę Bowlesa. – Pańskie... źródło zatem zdołałoby ustalić, kim jest ta osoba, jeśli byłaby ona powiązana z Lawendowym Domem? – Oczekiwałbym tego – odparł Bowles. – Moje źródło jednak utrzymuje, że nie zna takiej osoby. Oznacza to, że albo O’Connell został wprowadzony w błąd, albo ów Meyer posługuje się pseudonimem. Wydaje się to nawet prawdopodobne, zważywszy na... charakter tej

instytucji. Słowa „tej instytucji" wypowiedział z intonacją świadczącą o czymś pomiędzy potępieniem a... fascynacją. Grey poczuł, jakby coś pełzało mu po ręce, i odruchowo się wzdrygnął. Bowles otworzył kolejną teczkę. Pergamin, który wyjął, był znacznie lepszej jakości i znajdowała się na nim pieczęć królewska. – Milordzie, oto list upoważniający pana do przeprowadzenia oficjalnego dochodzenia w sprawie Timothy'ego O’Connella – oświadczył Bowles, podając Greyowi pergamin. – Pełnomocnictwo celowo sformułowano niejednoznacznie. Wierzę, że zrobi pan z tego dokumentu dobry użytek. – Dziękuję – powiedział Grey, biorąc do ręki dokument. Miał złe przeczucia. Czerwona pieczęć przywodziła na myśl niebezpieczeństwo. – Chce pan, żeby lord John tam wrócił i trochę się rozejrzał? – spytał niecierpliwie Quarry. – Czy też ma zwrócić się do posterunkowego, aby zebrał wszystkich Żydów z dzielnicy, wsadził im nogi do ognia i trzymał, aż wyplują z siebie, kim jest ten Meyer? Co mamy właściwie zrobić, na miłość boską? Grey wiedział już, że Bowles nie lubił pośpiechu. Znów zagryzł wargi; zanim zdążył odpowiedzieć, Grey rzekł: – Sir, jeśli pan pozwoli? Jest pewna sprawa... W zasadzie może to być tylko zbieg okoliczności, ale... Wyjaśnił w miarę możliwości pojawienie się w Lawendowym Domu dziwnego niemieckiego wina i jego związek z tajemniczą towarzyszką Trevelyana. A przecież Jack Byrd również był związany z Trevelyanem. – Toteż zastanawiam się, sir, czy byłoby możliwe ustalenie kupca, który sprzedaje to wino. Być może tym sposobem dotarlibyśmy do tajemniczego pana Meyera. Brwi Bowlesa zmarszczyły się niczym ślimak targany sprzecznymi uczuciami. – Owszem, z tego źródła możemy dowiedzieć się czegoś przydatnego. Tymczasem, pułkowniku – zwrócił się do Quarry'ego rozkazującym tonem – pan uda się do Scanlona i jego żony i uczyni to, co uzna za stosowne. – Z zastosowaniem maszyny do miażdżenia kciuków włącznie? – spytał Harry, wstając. – Czy zatrzymać się przy knucie? – Pozostawiam to pańskiemu osądowi, pułkowniku – odparł uprzejmie Bowles. – Ja natomiast przeprowadzę dalsze śledztwo w Lawendowym Domu. Majorze, myślę, iż najlepiej będzie, jeśli zajmie się pan kwestią ewentualnego udziału Trevelyana w tej sprawie. Panu najłatwiej będzie zrobić to dyskretnie. Innymi słowy, pomyślał Grey, na moim czole wypisano właśnie wielkimi literami słowa „kozioł ofiarny". Jeśli plan się nie powiedzie, bez trudu będzie można zrzucić całą winę na mnie. Zostanę na zawsze wysłany do Szkocji albo do Kanady, a nikomu innemu włos z głowy nie spadnie. – Dziękuję – rzekł Grey tonem, jakby właśnie wręczono mu zdechłego szczura. Harry

prychnął i ruszyli do wyjścia. Zanim dotarli do drzwi, Bowles odezwał się do nich: – Lordzie Johnie, czy przyjmie pan ode mnie dobrą radę? Grey się odwrócił. Jasne oczy patrzyły gdzieś nad jego lewym ramieniem. Musiał się pohamować, żeby nie obejrzeć się, aby sprawdzić, czy rzeczywiście ktoś tam stał. – Oczywiście, panie Bowles. – Na pańskim miejscu poważnie wahałbym się, czy pozwolić panu Josephowi Trevelyanowi na wejście do pańskiej rodziny. Naturalnie mówię to wyłącznie we własnym imieniu. – Dziękuję za troskę, sir – odparł Grey i kurtuazyjnie się ukłonił. – Ruszył za Harrym po chwiejnych schodach. Na ulicy panował zgiełk. Stali tam przez chwilę, głęboko oddychając. – Knut? – spytał Grey. – Rosyjska chłosta – wyjaśnił Quarry, pociągając za swój zwiędły halsztuk. – Biczem ze skóry hipopotama. Raz widziałem coś podobnego. Trzema uderzeniami obdarto nieszczęśnika ze skóry. – Rozumiem, że to pociągające – rzekł Grey, czując nagle silną więź duchową ze swym przyrodnim bratem Edgarem. – Nie masz przypadkiem takiego knuta, który mógłbyś mi pożyczyć, zanim udam się do Trevelyana na rozmowę? – Nie. Ale Maggie na pewno ma coś takiego w swojej kolekcji. Mam ją zapytać? – Wrodzona żywiołowość Quarry'ego, wyzwolona po wyjściu z ponurej nory Bowlesa, znowu doszła do głosu. Grey machnął ręką. – Nie rób sobie kłopotu – odparł i ruszyli ulicą w stronę rzeki. – Jeśli dałoby się jakoś wysuszyć i wypchać pana Bowlesa, stanowiłby znakomity dodatek do tej kolekcji. Wiesz, kim on jest? – Ni pies, ni wydra. Może człowiekiem? – Quarry wzruszył ramionami. – Poza tym wydaje mi się, że lepiej nie pytać. Grey skinął głową ze zrozumieniem. Był bardzo zmęczony i dręczyło go pragnienie. – Postawić ci kielicha w Befsztyku, Harry? – Lepiej cały antałek. – Quarry poklepał go po plecach. – A ja postawię nam kolację. Chodźmy.

Rozdział 13 Zielona suknia Skład z winami Fraser et Cie był nieduży i mroczny. W środku wyglądał jednak czysto, a powietrze przesycała woń winogron. – Witam, sir, witam. Czy zechce się pan wypowiedzieć na temat tego rocznika? Nieduży mężczyzna w schludnej peruce i płaszczu wynurzył się z półmroku u boku Greya niczym gnom wyskakujący spod ziemi. W dłoni trzymał kieliszek z niewielką ilością ciemnego wina. – Co proszę? – Zdumiony Grey odruchowo wziął od niego kieliszek. – To nowy rocznik – wyjaśnił krępy człowieczek, kłaniając się. – Osobiście uważam, że to bardzo szlachetne wino. Jednak smak jest rzeczą indywidualną, prawda? – Hm... owszem. Naturalnie. – Grey ostrożnie uniósł kieliszek i wciągnął powietrze przez nos. Wino było tak wspaniałe, że niemalże odruchowo przybliżył kieliszek do ust. Bogaty bukiet w jakiś magiczny sposób uderzył mu do głowy, tworząc wciąż nowe doznania niczym otwierające się kwiaty o różnych zapachach: wanilii, śliwek, jabłek gruszek... Pozostał po nim niezmiernie delikatny posmak, jak po przełknięciu świeżej grzanki posmarowanej masłem. – Wezmę beczułkę – oświadczył, opuszczając dłoń, w której trzymał kieliszek, i otwierając oczy, podczas gdy z języka ulatniało się ostatnie wspomnienie wybornego smaku. – Co to jest? – Ach, spodobało się panu! – Krępy mężczyzna aż klasnął w dłonie z zadowolenia. – Bardzo się cieszę. Skoro przypadł panu do gustu ten bukiet, jestem przekonany, że spodoba się panu i to... To wino nie odpowiada wszystkim, wymaga wyszukanego podniebienia, jednak pan, sir... – Zanim Grey zdołał coś powiedzieć, mężczyzna wyjął z jego dłoni kieliszek i natychmiast zastąpił go innym. Zastanawiając się w duchu, ile pieniędzy już wydał, posłusznie uniósł drugi kieliszek do ust. Pół godziny później, ze znacznie lżejszą sakiewką i lekkim, przyjemnym szumem w głowie, opuścił skład, czując się jak bańka mydlana – lekki, zwiewny, mieniący się kolorami. Pod pachą trzymał zakorkowaną butelkę schlichera, tajemniczego niemieckiego czerwonego wina, a w kieszeni listę klientów, którzy wino to kupili w składzie Fraser et Cie. Lista była krótka, zawierała pół tuzina nazwisk. Pośród nich widniało również nazwisko Richarda Caswella, handlującego informacjami właściciela Lawendowego Domu. Ciekawe, co jeszcze zataił przede mną Caswell? – pomyślał. Congreve, entuzjastyczny sprzedawca win, niestety, niewiele mógł powiedzieć o innych klientach kupujących niemieckie wino. – Większość klientów przysyła służących. To doprawdy smutne, że sami nie mogą się

tutaj pofatygować tak jak pan, milordzie! Na liście nie widniało nazwisko Meyer, jednak co najmniej cztery z sześciu nazwisk brzmiały niemiecko. Jeśli matka nie będzie wiedziała, kim są ci ludzie, pomocny mógł okazać się von Namtzen. Bogaci cudzoziemcy w Londynie zazwyczaj trzymają się razem, a przynajmniej wiedzą o swoim istnieniu. Nawet jeśli Prusy i Saksonia stanęły po przeciwnych stronach konfliktu, ich mieszkańcy mówili tym samym językiem. Kilku kucających na chodniku, mężczyzn w łachmanach, poruszyło się, jakby zamierzali ruszyć w jego stronę. Spojrzał im prosto w oczy. Znieruchomieli i tylko coś między sobą szeptali. Matka opisała okolicę, w której znajdował się skład win Fraser et Cie, jako „niezbyt miłą". Istotnie, bladoniebieskie ubranie ze srebrnymi guzikami, dzięki któremu był tak gościnnie przyjmowany przez pana Congreve, obecnie wzbudzało niepożądane zainteresowanie mniej czcigodnych mieszkańców tej okolicy. Na wszelki wypadek rapier przypiął tak, aby był on widoczny na pierwszy rzut oka. Za pasem miał również sztylet, a pod płaszczem kamizelkę z grubej skóry. Zdawał sobie sprawę, że demonstracyjna gotowość przystąpienia do walki była najlepszą obroną, tego nauczył się już w dzieciństwie. Spojrzał gniewnie na dwóch rzezimieszków, którzy mu się przyglądali, i oparł dłoń na rękojeści rapiera. Mężczyźni odwrócili wzrok. Z chęcią miałby teraz u boku Toma Byrda, lecz szybkość działania była ważniejsza niż bezpieczeństwo. Wysłał Byrda do innych kupców handlujących winem, o których wspominała matka. Przypuszczalnie dzięki temu będzie miał więcej nazwisk do sprawdzenia. Postępy w rozwikłaniu tajemnic Josepha Trevelyana przedstawiały się na razie skromnie, toteż każdą jednoznaczną informację przyjmował z ulgą. Zadecydował już, że Olivia nie poślubi Trevelyana. Należało tylko znaleźć dyplomatyczne wyjście z tej trudnej sytuacji, aby nie narazić na szwank jej reputacji. Ogłoszeniu zerwania zaręczyn musiało towarzyszyć jakieś wiarygodne uzasadnienie. W przeciwnym razie zaczęłyby krążyć plotki, które mogłoby zniszczyć przyszłość młodej kobiety. Ludzie sądziliby, iż Joseph Trevelyan dowiedział się czegoś niechlubnego o swej przyszłej małżonce, jako że w tej warstwie społeczeństwa zaręczyny nigdy nie były pochopne. Kontrakt małżeński Olivii sporządziło czterech prawników, a ich praca zajęła dwa miesiące. Nie mógł również dopuścić, aby rzeczywisty powód zerwania zaręczyn stał się znany opinii publicznej. W tym świecie nie było miejsca na dyskrecję: jeśli choć jedna osoba dowiedziałaby się o rzeczywistych powodach zerwania, nazajutrz wiedzieliby o tym wszyscy. Wprawdzie rodzina Greyów miała pewne wpływy, nie mogła się jednak równać z dużo zamożniejszym kornwalijskim klanem Trevelyanów. Ujawnienie prawdy wywołałoby wrogość Trevelyanów na skalę, która mogłaby przekreślić jego rodzinę na dziesiątki lat, tym bardziej szkodząc Olivii, ponieważ Trevelyanowie ją właśnie uczyniliby odpowiedzialną za ujawnienie prawdy o chorobie Josepha – nawet jeśli nic o niej nie wiedziała. Mógł zmusić Josepha Trevelyana do zerwania zaręczyn, grożąc ujawnieniem prawdy. Ale to także podałoby w wątpliwość reputację Olivii, jeśli zabrakłoby stosownego uzasadnienia.

Nie, Trevelyan powinien z własnej woli zerwać zaręczyny, i to tak, aby Olivia w żadnej mierze nie została uznana za winną takiego obrotu sprawy. Wówczas również nie obyłoby się bez plotek i spekulacji, lecz nie byłyby one tak dotkliwe, aby w przyszłości uniemożliwić jej godne zamążpójście. Jakie to mogły być powody i w jakim stylu należało powiadomić o wszystkim Trevelyana? Na to pytanie nie znajdował na razie odpowiedzi, miał jednak nadzieję, że wiedza, iż istnieje jakaś inamorata, okaże się pomocna. Z pewnością była mężatką, a ponadto musiała zajmować wysoką pozycję społeczną. Jeśli zdołałby ustalić jej tożsamość, towarzyska wizyta złożona mężowi owej niewiasty mogłaby wywrzeć stosowną presję na Trevelyana bez konieczności uciekania się do pogróżek. Z zamyślenia wyrwały go podniesione głosy. Podniósł wzrok. Zbliżało się ku niemu trzech młodzieńców. Żartowali i popychali się dla zabawy. Wydawali się tak niewinni, że natychmiast wzbudzili w nim podejrzenia. Rozejrzał się i dostrzegł ich wspólniczkę: brudną dziewczynę, może dwunastoletnią, kryjącą się nieopodal, gotową wystrzelić jak z procy i odciąć mu złote guziki albo wyrwać spod pachy butelkę wina, kiedy tylko jej kamraci odwrócą jego uwagę. Położył dłoń na rękojeści rapiera, w drugą pochwycił butelkę za szyjkę, jak pałkę, patrząc dziewczynie prosto w oczy. Wydęła wargi, ale cofnęła się, a grupa młodocianych rzezimieszków minęła go, udając, iż w ogóle nie zwrócili na niego uwagi. Nagła cisza sprawiła, że odwrócił się. Dostrzegł skrawek spódnicy dziewczyny znikający za rogiem, młodzieńców nie było już widać. Z końca ciemnej alei dobiegał jedynie oddalający się tupot. Cicho zaklął pod nosem i rozejrzał się. Co jeszcze czeka go w tej alei? Ulica była ciemna, pomiędzy miejscem, w którym stał, a następną przecznicą znajdowało się kilka ciemnych, podejrzanych zaułków. Najwyraźniej zamierzali go wyprzedzić i zaczaić się w ciemnościach. Miał się teraz podwójnie na baczności. Napastników było trzech – a nawet czterech, wliczając dziewczynę – a on wątpił, aby pokątni handlarze i żebracy w łachmanach ochoczo pospieszyli mu na ratunek. Podjąwszy błyskawicznie decyzję, zawrócił i unosząc dolną krawędź kamizelki, aby łatwiej było mu sięgnąć po sztylet, skręcił w tę samą ulicę, w której zniknęli złodziejaszkowie. Uliczka była cuchnąca, wąska i ciemna, wszędzie walały się śmieci. Szczur, wystraszony przez złodziei, którzy przed chwilą tędy biegli, syknął na niego z samego szczytu góry śmieci. Grey machnął butelką i szczur poleciał ku ścianie, od której odbił się bezwładnie, po czym upadł ogłuszony u jego stóp. Kopnął go na bok i ruszył dalej, z dłonią na sztylecie, wsłuchując się w odgłos kroków przed sobą. Uliczka się rozdwajała. Ostry zakręt w prawo prowadził ku głównej ulicy. Przystanął, nasłuchując, a potem zaryzykował i spojrzał w tamtą stronę. Tak, czekali tam, przykucnięci i gotowi do skoku, z kijami w dłoniach. Dostrzegł odbicie światła. Dziewczyna miała w ręce nóż albo utłuczoną butelkę. Po chwili zorientują się, że nie idzie aleją. Jak najciszej wycofał się ku rozwidleniu i

pospieszył, poprzez śmieci, ku uliczce po lewej stronie. Musiał wspinać się po górach zatęchłych odpadków i przeciskać pomiędzy wiszącymi kawałami sukna przed zakładem folusznika, co bardzo zaszkodziło jego strojowi. Wreszcie jednak wydostał się na szerszą ulicę. Nie rozpoznał jej, lecz w oddali dostrzegł kopułę Świętego Pawła, toteż wiedział, że zmierza w dobrym kierunku. Pomimo wszechobecnych psich odchodów i woni zepsutej kapusty oddychał już spokojniej. Skierował się na wschód i zaczął rozmyślać o niezbyt przyjemnych sprawach, które miały rzucić nieco światła na życie i śmierć Timothy'ego O’Connella. Rano otrzymał enigmatyczną notatkę od pana Bowlesa z informacją, iż nie ustalono dalszego związku pomiędzy świętej pamięci sierżantem a agentami obcych mocarstw. Iluż to szpiegów, o których nic nie wiadomo, musi znajdować się w Londynie? – pomyślał ponuro Grey. Posterunkowy Magruder osobiście odwiedził go poprzedniego dnia, aby donieść o braku postępów w śledztwie Pod Głową Turka, czyli miejscu sobotniej awantury. Właściciel gospody upierał się, że O’Connell wyszedł z niej pijany, ale o własnych siłach. Przyznawał wprawdzie, że owej nocy doszło do awantury, jednak uszkodzeniu uległo tylko okno, przez które jeden z obecnych wyrzucił drugiego biesiadnika głową naprzód. Nie znaleziono świadków, którzy widzieli O’Connella owej feralnej nocy, a w każdym razie osób, które zechciałyby się do tego przyznać. Grey westchnął, pogodny nastrój zaczął ustępować. Bowles był przekonany, że zdrajcą był O’Connell – i przypuszczalnie miał rację. Jednak im dłużej trwało śledztwo, tym bardziej wydawało się Greyowi oczywiste, że śmierć O’Connella była sprawą czysto osobistą. A skoro tak, wiadomo, kogo należało podejrzewać. Zatem kolejnym krokiem powinno być aresztowanie Finbara Scanlona i jego żony. No cóż, skoro trzeba to zrobić, to trzeba. Biorąc pod uwagę okoliczności, nie będzie to trudne. Należy każde z nich aresztować i przesłuchać oddzielnie. Quarry bez wątpienia wyjaśni Scanlonowi, że Francine zawiśnie na szubienicy za zamordowanie O’Connella. Naturalnie sukces w takim wypadku opierałby się na założeniu, że skoro Scanlon kochał tę kobietę tak mocno, aby zabić, gotów byłby również dla niej umrzeć – a to wcale nie było takie pewne. Jednak najlepiej zacząć właśnie od tego. A jeśli nie przyniosłoby to spodziewanego rezultatu, podobną metodę można by zastosować wobec niej. Była to wstrętna sprawa, ale przyświecała mu iskierka nadziei. Jeśli O’Connell rzeczywiście wykradł dokumenty wojskowe i przed śmiercią nie zdążył ich nikomu sprzedać, to Scanlon albo Francine, albo Iphigenia Stokes wiedzieli, gdzie się one znajdują – nawet jeśli nie mieli nic wspólnego z samym zabójstwem. Gdyby Quarry któreś z nich zdołał nakłonić do przyznania się do winy i odzyskano by skradzione dokumenty, można by zastosować akt łaski. Harry Quarry i tajemniczy pan Bowles doszliby do porozumienia i współwinni zostaliby zesłani, a nie straceni.

Obawiał się jednak, że wykradzione dokumenty obecnie znajdowały się już we Francji, a osobą, która je tam dostarczyła, był Jack Byrd. A w takim wypadku... Za plecami usłyszał tupot nóg. Obrócił się błyskawicznie, kładąc dłoń na rękojeści rapiera. Biegnącym nie był jednak żaden ze złodziejaszków, lecz jego lokaj Tom Byrd. – Milordzie – wystękał, zatrzymując się tuż przed nim. Pochylił się do przodu, oparł ręce na kolanach i sapał niczym pies, łapiąc oddech. – Szukałem pana, dojrzałem pana, biegłem i... co się stało z pańskim ubraniem? – Mniejsza o ubranie – rzekł Grey. – Stało się coś? Byrd skinął głową, chwytając powietrze. Jego twarz wciąż była czerwona, lał się z niego pot. – Posterunkowy Magruder kazał mi pana natychmiast sprowadzić. Znalazł kobietę. Nieżywą. W zielonej aksamitnej sukni. Zwłoki zazwyczaj od razu transportowano do najbliższego koronera – jednak świadomość, że odkrycie może okazać się ważne dla śledztwa sprawiła, że posterunkowy Magruder przekazał ciało głównej kwaterze pułku przy Cadogan Square. Tam umieszczono je w stodole ku przerażeniu koniuszego kaprala Hicksa. Quarry, oderwany od popołudniowej herbaty, nakreślił Greyowi nowo powstałą sytuację, kiedy ten przybył na dziedziniec. – Co się stało z twoim ubraniem? – spytał Quarry, przyglądając się pokaźnej kolekcji różnorakich plam. Potarł nos. – Afe! – Mniejsza o ubranie – mruknął Grey. – Wiesz, co to za kobieta? – Własna matka by jej nie poznała – odparł Quarry, odwracając się i ruszając w stronę stajni. – Jednak jestem niemal pewien, że taką suknię widziałem u Maggie. To na pewno nie jest Maggie, bo nie ma cycków i w ogóle... Nagły niepokój sparaliżował Greya. Czyżby to była Nessie? – Mówiąc, że własna matka by jej nie rozpoznała, miałeś na myśli, że... długo leżała w wodzie? Quarry spojrzał na niego zaskoczony. – Ona w ogóle nie leżała w wodzie – odparł. – Ma zmasakrowaną twarz. Poczuł uścisk w gardle. Czyżby Nessie zapragnęła zasięgnąć języka w jego sprawie i tak długo się rozpytywała, aż ktoś ją zamordował? Jeśli zginęła z jego powodu, i to jeszcze w taki sposób... Odkorkował butelkę, wziął kilka głębokich łyków i podał Quarry'emu. – To dobry pomysł. Cuchnie jak francuski zadek. Nie żyje już dzień albo dwa. – Harry pochylił butelkę, wypił sporo i wyraźnie poweselał. – Niezłe. Grey zauważył, że Tom Byrd tęsknic spojrzał na butelkę, jednak Ouarry ruszył przodem, trzymając ją pewnie w objęciach. Magruder czekał na nich przed stajnią w towarzystwie jednego z podwładnych. – Milordzie. – Magruder skłonił się, patrząc na Greya z pewnym zdumieniem. – Co stało się z... – Gdzie ją pan znalazł? – przerwał mu Grey.

– W parku Świętego Jakuba – odparł posterunkowy. – W krzakach przy ścieżce. – Gdzie? – spytał Grey z niedowierzaniem. Spacery w parku Świętego Jakuba były domeną arystokratów i najzamożniej szych kupców. Tam właśnie młodzi i bogaci zwykli się pokazywać. Magruder wzruszył ramionami. – Zwłoki zauważyli przechodnie podczas porannego spaceru. A właściwie znalazł je pies. – Policjant cofnął się, aby przepuścić ich przez drzwi siodłami. – Było tam sporo krwi. Na widok zakrwawionych zwłok Greyowi przyszło do głowy, że posterunkowy był mistrzem niedomówień. Po chwili doznał ulgi: klatka piersiowa rzeczywiście była dosyć płaska, ale ofiara była zbyt wysoka jak na Nessie. Włosy miała ciemniejsze niż szkocka ladacznica, niemal czarne, i choć były gęste i kręcone, w niczym nie przypominały jej poplątanej fryzury. Twarz właściwie nie istniała. Została zmiażdżona silnymi ciosami łopaty albo pogrzebacza. Walcząc z obrzydzeniem – Quarry mówił prawdę, wspominając o woni – Grey powoli okrążył stół, na którym rozłożono trupa. – Myślisz, że to ta sama? – spytał Quarry. – Mam na myśli suknię. Masz oko do takich spraw... – Wydaje mi się, że tak. Ta koronka... – rzekł, przenosząc wzrok na szeroką lamówkę, taką samą jak na chuście. – To koronka z Valenciennes. Zauważyłem to w burdelu, ponieważ przypomina wykończenie sukni ślubnej mojej kuzynki. W domu, gdziekolwiek się człowiek obróci, wciąż natyka się na szwaczki. To drogie koronki. – Zatem nie jest to nic powszechnie spotykanego. – Quarry wskazał na postrzępioną chustę. – Zgadza się. Quarry skinął głową i odwrócił się do Magrudera. – Powinniśmy zamienić słowo z burdelmamą z Meacham Street, która ma na imię Maggie. Chyba wie pan, co mam na myśli? Smutna historia – dodał, znowu patrząc na Greya. – Lubiłem tę blondynkę z dużymi cyckami. Grey skinął głową, nie słuchając. Suknia tak przesiąkła krwią i błotem, że trudno było określić jej kolor. Jedynie w fałdach pojawiała się szmaragdowa zieleń. Cuchnęło obrzydliwie, ponieważ pomieszczenie było zamknięte. Quarry miał rację. Ofiara śmierdziała jak... Pochylił się, położył ręce na stole i wciągnął powietrze. Cybet. Był przekonany, że poczuł woń cybetu i czegoś jeszcze. Trup był uperfumowany, choć zapach przytłaczała woń krwi i łajna. „Używa bardzo drogich perfum – usłyszał w głowie głos Richarda Caswella. – Cybetu, wetiwerii i pomarańczy, jeśli się nie mylę. Ma ciemne włosy. Niemal czarne. Pańska kuzynka, jak sądzę, jest blondynką?". W żołądku poczuł niepokój. Pochylił się nad martwą kobietą. Tak właśnie musiało być: to była tajemnicza kochanka Trevelyana. Jednak co się z nią stało? Czyżby jej mąż – jeśli miała męża – odkrył romans i postanowił się okrutnie zemścić? A może sam Trevelyan...

Znowu wciągnął powietrze przez nozdrza. Gdzie kobiety się perfumują? Za uszami? Trudno było to sprawdzić. Ten trup miał w zasadzie tylko jedno ucho... Może na piersiach? Widział kiedyś, jak jego matka przed przyjęciem wkładała do gorsetu chusteczkę nasączoną perfumami. Pochylił się jeszcze bardziej i nagle dostrzegł nieduży, przyczerniony otwór w samym środku gorsetu, niemal niedostrzegalny na tak zmasakrowanych zwłokach. – A niech mnie – rzekł, podnosząc wzrok na rząd męskich twarzy, które z zainteresowaniem przyglądały się jego zabiegom. – Ktoś ją zastrzelił. – Mogę coś jeszcze powiedzieć, milordzie? – doszedł go czyjś głos. Tom Byrd, nieco już nawykły do przykrych widoków, przysunął się bliżej i z fascynacją przyglądał się zmasakrowanej twarzy trupa. – Co takiego, Tomie? Młodzieniec uniósł palec i wskazał na to, co Grey wziął za smugę ziemi nad górną wargą. – Ona ma wąsy. Trup okazał się zwłokami mężczyzny. Było to samo w sobie zdumiewające, jednak prawdziwa niespodzianka ukazała się dopiero, kiedy zdarto z niego to, co pozostało z zielonej sukni. – Nigdy czegoś podobnego nie widziałem – rzekł Quarry, patrząc na zwłoki młodego człowieka z mieszaniną obrzydzenia i fascynacji. – A pan, panie Magruder? – U kobiet owszem – odparł posterunkowy, zaciskając wargi. – Niektóre prostytutki, o ile mi wiadomo, robią to regularnie. To taka osobliwość. – Owszem, prostytutki tak robią. – Quarry machnął ręką, co oznaczało, iż nie tylko zetknął się z takimi praktykami, lecz że stanowiły one coś powszechnego. – Ale to przecież jest mężczyzna, do cholery! Grey, chyba nigdy czegoś podobnego nie widziałeś? Grey widywał „podobne rzeczy" wielokrotnie, choć osobiście nie gustował w nich zbytnio. Pokręcił głową i wytrzeszczył oczy, aby wyrazić szok i zdumienie wywołane perwersjami, jakim oddaje się ludzkość. – Panie Byrd – rzekł, przesuwając się, aby zrobić miejsce dla Toma. – Jest pan naszym ekspertem w kwestii golenia. Co może nam pan o tym powiedzieć? Z nosem tuż przy cuchnącym trupie cyrulik Tom gestem poprosił, aby bliżej przysunięto latarnię, po czym mrużąc oczy, przyjrzał się wszystkiemu dokładnie. – No cóż – powiedział roztropnie – czyni to, a właściwie czynił, regularnie. Prawdopodobnie ktoś robił to za niego, dokładnie i fachowo. Toteż nie widać śladu żadnych zacięć. A to szczególne miejsce – ciągnął, marszcząc brwi – człowiekowi trudno byłoby się tu ogolić. Quarry wydał odgłos, który mógł być wybuchem śmiechu, szybko jednak przeszedł w kaszel. Byrd, nie zwracając na to uwagi, przesunął dłonią wzdłuż nogi trupa. – Właśnie tak – dodał z satysfakcją w głosie. – Czuje pan, milordzie? Włosy stają się

ostre jak igiełki właśnie wtedy, kiedy goli się je regularnie. Natomiast jeśli robiłby to nie częściej niż raz czy dwa w miesiącu, dostałby wysypki, bo włoski zaczęłyby wrastać z powrotem. Ale tutaj niczego takiego nie widać. Istotnie, skóra trupa była gładka, pozbawiona włosów na nogach i ramionach, klatce piersiowej, pośladkach i przyrodzeniu. Nie licząc plam zaschniętej krwi i łajna, a także małego otworu po kuli w klatce piersiowej, jedynie purpurowobrązowe brodawki i ciemniejsze przyrodzenie pokaźnej wielkości kontrastowały z idealną oliwkową doskonałością ciała. Grey pomyślał, że człowiek ten z pewnością byłby w pewnych kręgach bardzo popularny. – Ma kilkudniowy zarost, a zatem golony był przed śmiercią – zauważył Grey. – Tak, milordzie. Jak już mówiłem, ten człowiek golił się regularnie. Quarry podrapał się w głowę. – A niech mnie. Myślicie, że ten facet to dziwka? Jakiś pederasta? Grey również przychyliłby się do tej opinii, gdyby nie sylwetka nieboszczyka. Mężczyzna był niewysoki, ale dobrze zbudowany i muskularny, podobnie jak Grey. Jednak mięśnie klatki piersiowej i ramion nie były często używane i zaczęły więdnąć, a wokół brzucha pojawiły się wyraźne fałdy tłuszczu. Do obserwacji tych dochodził fakt, że szyja mężczyzny była pomarszczona, a powierzchnie dłoni, pomimo starannego manikiuru, żylaste i guzowate. Toteż Grey doszedł do wniosku, że człowiek ten był trzydziesto-, może nawet czterdziestolatkiem. Natomiast męskie prostytutki rzadko żyły dłużej niż dwadzieścia lat. – Nie, za stary – zaoponował Magruder, tym samym wybawiając Greya od konieczności odpowiedzi na to pytanie i wyjaśnienia, skąd wie takie rzeczy. – Ten człowiek nie był męską prostytutką, najwyżej korzystał z ich usług. Quarry pokręcił głową z dezaprobatą. – Nigdy bym nie podejrzewał, że Maggie zajmuje się takimi sprawami. W jego głosie brzmiał żal i potępienie zarazem. – Jesteś pewien co do sukni, Grey? – Raczej tak. Oczywiście nie można wykluczyć, że krawiec uszył więcej niż jedną taką suknię, jednak ktokolwiek uszył tę – jest to ta sama, którą miała na sobie Frau Magda. – Frau Magda? – Quarry spojrzał na niego ze zdziwieniem i zamrugał. Grey odchrząknął, gdyż zdał sobie sprawę, że Quarry nie znał narodowości Maggie. – Szkotka, którą tam poznałem, poinformowała mnie, że burdelmama Maggie jest jakąś Niemką. W świetle latarni twarz Quarry'ego jakby stężała. – Jakąś Niemką... ? – powtórzył jak echo. Znakomicie zdawał sobie sprawę, że słowa „jakąś Niemką" nie były bez znaczenia. Prusy i Hanower były sojusznikami Anglii, podczas gdy księstwo Saksonii sprzymierzyło się z Francją i Rosją w poparciu dla sąsiadującej z nimi Austrii. Odwiedzin angielskiego pułkownika w burdelu prowadzonym przez Niemkę niewiadomego pochodzenia, która – jak się właśnie okazało – najwyraźniej była zamieszana w podejrzane sprawy kryminalne, nie można nazwać rozsądnymi. Quarry mógł tylko liczyć, że wieści te nigdy nie dotrą do jego przełożonych lub pana Bowlesa.

Nie przysłużyłoby się to również reputacji Greya. Zdał sobie sprawę, że należało już wtedy wszystko powiedzieć Quarry'emu, a nie zakładać, iż ten wie, że Magda jest Niemką. Wszystkiemu winne były libacje alkoholowe i nadzieja, że dzięki Nessie dowie się czegoś o sekretach Trevelyana. Teraz mógł tylko liczyć, że nie przyjdzie mu za to drogo zapłacić. Harry Quarry odetchnął głęboko i głośno sapnął. Jego ramiona znowu się wyprostowały. Jedna z zalet Quarry'ego polegała na tym, że – w przeciwieństwie do Bernarda Sydella – o nic nie winił podwładnych, nawet kiedy na to zasługiwali. – W takim razie – rzekł, odwracając się do Magrudera – myślę, że trzeba będzie aresztować Frau Magdę i bezzwłocznie przesłuchać. Należy także przeszukać burdel. Czy będzie panu do tego potrzebny nakaz? – Owszem, sir. Ale biorąc pod uwagę okoliczności – Magruder spojrzał na trupa – nie sądzę, aby magistrat robił nam jakieś trudności. Quarry skinął głową i poprawił płaszcz na ramionach. – W porządku. Udam się tam i porozmawiam z nimi. – Z niecierpliwością zabębnił palcami po stole, aż drgnęła bezwładna ręka trupa. – Grey, myślę że powinniśmy zamknąć również Scanlona, tak jak sugerowałeś. Przesłuchasz ich. Wybierz się do więzienia jutro, żeby dać Magruderowi nieco czasu na przywołanie ich do porządku. Natomiast co się tyczy tego... kornwalijskiego dżentelmena... postępuj wedle własnego uznania. Grey skinął głową, przeklinając w duchu swoją głupotę. Po chwili Quarry i Magruder zniknęli, pozostawiając go z pozbawionym twarzy nagim trupem, oświetlonym mrugającą latarnią. – Czy ma pan kłopoty, milordzie? – spytał zatroskany Tom Byrd, który widocznie zdawał sobie sprawę, że w trakcie rozmowy czyniono pewne aluzje. – Mam nadzieję, że nie. – Wstał i jeszcze raz przyjrzał się zwłokom. Kim był ten człowiek, do cholery? Grey święcie wierzył, że patrzy na ciało kochanka Trevelyana. Wprawdzie Caswell utrzymywał, że Trevelyan do Lawendowego Domu sprowadzał kochankę, mógł się jednak mylić, zbyt wiele wiary pokładając w swych „węchowych zdolnościach". Mógł też kłamać z niewiadomych przyczyn. Postępuj wedle własnego uznania – powiedział Harry. A jego „własne uznanie" podpowiadało mu, że Trevelyan tkwił w tym po szyję – choć brakowało jednoznacznych dowodów. Nie istniały poszlaki łączące Scanlonów z tą sprawą, a i niewiele wiązało ich z zabójstwem O’Connella. Ale motywy, jakimi kierował się Harry, sugerując ich aresztowanie, były oczywiste: najważniejsze jest wrażenie, że podjęto zdecydowane działania. Im mętniejsza woda, tym większa szansa, że nikt nie zwróci uwagi na niewygodną narodowość Magdy. – Majorze? – Grey się odwrócił. W drzwiach stał kapral Hicks. – Chyba nie zamierza pan tego tutaj zostawić? – Ach, nie. Zwłoki zabierzcie do koronera. Weźcie do pomocy jakichś ludzi. – Tak jest, sir. – Hicks zniknął niemal natychmiast, ale Grey się zawahał. Czy ciało kryło

jeszcze jakieś tajemnice? – Myśli pan, że załatwił go ten sam człowiek, który zabił sierżanta O’Connella? – spytał stojący obok Tom Byrd. – Nie mam powodów, żeby przypuszczać coś podobnego – odparł Grey nieco zaskoczony. – Dlaczego tak sądzisz? – No cóż... Twarz... – Tom dość niezgrabnym gestem wskazał na to, co z niej pozostało, i głośno przełknął ślinę. Jedna gałka oczna została tak brutalnie potraktowana, że wyskoczyła z oczodołu i znajdowała się na zmiażdżonym policzku, wpatrując się oskarżająco w pogrążone w mroku sterty słomy. – Wygląda na to, że ten, kto to zrobił, bardzo go nie lubił. Tak samo ja ten, który zabił sierżanta. Grey zacisnął usta i zamyślił się. Niechętnie pokręcił głową. – Obawiam się, że nie, Tomie. Zrobiono tak dlatego, żebyśmy nie zdołali ustalić tożsamości nieboszczyka. Nie było to spowodowane osobistą urazą. Zmiażdżenie czaszki do tego stopnia wymaga sporego wysiłku, a tę pracę wykonano starannie i sumiennie. Aby czegoś podobnego dokonać, człowiek musiałby dostać ataku szału. A przecież wtedy by nie strzelał. – Ale czy tak było, milordzie? To znaczy, czy rzeczywiście został najpierw zastrzelony? Bo przecież mówił pan, że trupy nie krwawią, a ten krwawił, toteż nie mógł być martwy, kiedy go... – Spojrzał na zmiażdżoną twarz i odwrócił wzrok. – W takim stanie i tak nie mógł długo przeżyć. Więc dlaczego go zastrzelono? Grey spojrzał na Toma. Młodzieniec pobladł, ale jego spojrzenie było jasne i skupione. – Masz bardzo logiczny umysł, Tomie – powiedział Grey. – Rzeczywiście, dlaczego? Przez chwilę stał nieruchomo, wpatrując się w zwłoki, starając się pogodzić ze sobą te sprzeczności. Słowa Toma brzmiały rozsądnie. Pomimo to żywił głębokie przekonanie, że ten, kto zmasakrował trupowi twarz, nie uczynił tego ze złości. Tak samo jak był pewien, że właśnie ze złości pokiereszowano twarz O’Connella. Tom Byrd stał cierpliwie obok i milczał, podczas gdy Grey okrążał stół, przyglądając się zwłokom ze wszystkich stron. Nic jednak nie układało się w spójną całość. Kiedy pojawili się ludzie Hicksa, polecił im zawinąć ciało w płótno. – Czy to też mamy zabrać, sir? – spytał jeden z mężczyzn, ostrożnie biorąc w dwa palce przesączony krwią rąbek zielonej sukni. – Nawet żebrak by tego nie wziął – zaoponował drugi, marszcząc nos od przykrej woni. – Nawet po wypraniu nie kupiłby tego handlarz starzyzną. – Zostawcie to na razie – rzekł Grey. – Ale chyba nie tutaj, sir? – Hicks stanął obok z założonymi rękami, patrząc gniewnie na przesączony krwią i łajnem zielony aksamit. – Chyba nie. – Grey westchnął. – Nie chcemy przecież odbierać koniom apetytu, prawda? Kiedy wychodzili ze stajni, zapadły już ciemności, na niebie pojawiła się niepełna tarcza księżyca. Z tak cuchnącym ładunkiem nie wziąłby ich żaden powóz, nawet gdyby suknię

zawinięto w smołowane płótno. Toteż byli zmuszeni wrócić piechotą na Jermyn Street. Większą część drogi pokonali w milczeniu. Grey rozmyślał o wydarzeniach tego dnia, daremnie starając się jakoś dopasować elementy łamigłówki. Dwie rzeczy wydawały się jasne: po pierwsze, ktoś włożył wiele wysiłku w to, aby nie dało się ustalić tożsamości ofiary. Po drugie, istniał związek pomiędzy zamordowanym mężczyzną a burdelem przy Meacham Street – co z kolei oznaczało, że w sprawę był w jakiś sposób zamieszany Joseph Trevelyan. Skoro jednak morderca tyle trudu włożył, aby ukryć tożsamość ofiary, dlaczego odziano ją w tak rzucające się w oczy ubranie? Grey doszedł do wniosku, że mężczyzna nie został przebrany w suknię po śmierci, lecz miał ją na sobie, kiedy go zastrzelono. Co do tego nie mogło być żadnych wątpliwości. Dziura po kuli, jaka pozostała w sukni, miała postrzępione brzegi, na materiale widniały ślady prochu. Ponadto w ranie na piersiach tkwiły zielone strzępki. Cała sprawa zatem zaczynała wyglądać sensowniej. Skoro ofiara miała na sobie suknię, kiedy została zastrzelona, a istniały jakieś powody, aby jej nie zdejmować – to zmasakrowanie twarzy nabierało sensu. Spójrzmy na to z innej strony, myślał. Jeśli Magruder nie zostałby powiadomiony, że szukamy kobiety w zielonej sukni – albowiem z jakiego innego powodu policja zainteresowałyby się akurat takim ubiorem – jak potoczyłaby się ta sprawa? Po odnalezieniu zwłok odtransportowano by je do najbliższej kostnicy... czyli dokąd? Być może do Vauxhall. Vauxhall to niespokojna dzielnica, jest tam sporo teatrów, parków rozrywki, a także prostytutek i pederastów, wybierających się na wieczorne bale w różnych kostiumach. Należało spytać Magrudera, czy we wtorkowy wieczór odbywał się tam bal maskowy. Gdyby nie czujność Magrudera, ciało trafiłoby do kostnicy. Tam bez wątpienia pomyślano by, że to zwłoki prostytutki, które często kończą taką śmiercią. Przecież wszyscy, którzy oglądali ciało, byli przekonani, że to kobieta – dopóki cyrulik Tom nie zauważył zarostu. Zatem tak to wyglądało, pomyślał, czując przypływ podniecenia. To dlatego trupa nie odarto z sukni, a twarz zmasakrowano. Nie chodziło o ukrycie tożsamości, lecz płci ofiary! Tom spojrzał na niego pytająco. Grey pokręcił głową, patrząc na chłopca, i szedł dalej przed siebie, zbyt pochłonięty rozmyślaniami, aby wdawać się w rozmowę. Nawet jeśli odkryto by płeć ofiary, zapewne uznano by nieboszczyka za postać z półświatka transwestytów – a zatem za kogoś nieistotnego, kogo nikt nie będzie szukał. Następnie ciało trafiłoby do prosektorium albo do kwatery cmentarnej dla ubogich. Tak czy owak znikłoby i nikt nie poznałby tożsamości nieboszczyka. Myśli te sprawiły, że poczuł niepokój. Wielu chłopców i młodych mężczyzn z tego półświatka znikało co roku w Londynie. Ich los w zasadzie pozostawał nieznany, nie licząc oficjalnych komunikatów władz o „prowadzonych poszukiwaniach", które miały uchronić społeczeństwo przed wyciągnięciem wniosku, iż ludzie ci, zanim zniknęli, oddawali się ohydnym perwersjom.

Skoro ktoś zadał sobie tak wiele trudu, żeby ukryć zgon tej osoby, zmarły musiał być człowiekiem wpływowym. Kimś, kogo będą szukać. Tobołek trzymany pod pachą zrobił się jakby cięższy. – Milordzie? – Tom Byrd delikatnie położył dłoń na zawiniątku, sugerując, że może ponieść je dalej. – Nie, Tomie, wszystko w porządku. – Grey poprawił tobołek, wsuwając go głębiej pod ramię. – I tak śmierdzę jak rzeźnia. Nie ma żadnego powodu, abyś i ty niszczył ubranie. Chłopiec cofnął rękę, a Grey pomyślał o szlachetności jego propozycji. Tobołek rzeczywiście wydzielał odrażającą woń. Grey uśmiechnął się do siebie w ciemnościach. – Obawiam się, że spóźniliśmy się na kolację. Ale kucharz i tak nas czymś nakarmi. – Tak, milordzie. – Znaleźli się na Piccadilly. Otwierały się przed nimi ulice ze sklepami należącymi do zamożnych kupców, a nie podupadłe gospody, jakie znajdowały się wzdłuż znacznie węższych uliczek w pobliżu Queen Street. Pomimo później pory panował tutaj spory ruch, nie brakło pieszych, powozów i koni. Zaczęło padać, z brukowanych chodników unosiła się mgiełka. Pojawili się pierwsi latarnicy. Lampy uliczne mrugały i płonęły za szklanymi szybkami, oświetlając mokre kamienie. Rozpraszały posępną atmosferę, jaką pozostawiło ponure widowisko w stodole. – Czy człowiek się do tego przyzwyczaja, milordzie? – spytał Tom, zerkając na niego. W ciepłej poświacie jego okrągła twarz sprawiała wrażenie zatroskanej. – Do czego? Masz na myśli śmierć i... obcowanie ze zwłokami? – No cóż... Taki rodzaj śmierci... – Młodzieniec niepewnie wskazał na tobołek z suknią. – Tak sobie myślałem, że po tym, co widziało się na wojnie, ma się do tego inny stosunek. – Możliwe... – Grey zwolnił, aby przepuścić grupę rozweselonych młodzieńców, którzy śmiejąc się, przechodzili przez ulicę i o włos uniknęli zderzenia z nadjeżdżającym oddziałem konnej gwardii. W mokrym bruku odbijała się końska uprzęż. – Myślę, że w zasadzie wygląda to podobnie – rzekł, powracając na środek ulicy, podczas gdy na Piccadilly cichł odgłos oddalających się koni. – Na polu bitwy często widywałem znacznie straszniejsze rzeczy. I owszem, to prawda, człowiek się do tego przyzwyczaja. Po prostu musi. – Ale czy to jest inne? – Nalegał Tom. – To? Grey wziął głęboki oddech i mocniej przytrzymał tobołek pod ramieniem. – Tak – odparł. – I nie chciałbym poznać tego, dla którego jest to rutyną.

Rozdział 14 Dobijanie targu Greya tuż po świcie brutalnie wyrwano ze snu. W progu stał porucznik Jowett. Przyniósł złe wieści. – Ptaszek wyfrunął, sir – rzekł Jowett, wręczając mu list od Malcolma Stubbsa zawierający tę właśnie informację. – Porucznik Stubbs i ja wraz z kilkoma żołnierzami, Magruderem i dwoma policjantami udaliśmy się do Scanlonów, żeby zaskoczyć ich w ciemności. – Jowett w najlepszym razie wyglądał jak wychudzony buldog. Obecnie przypominał wściekłego psa. – Drzwi były zamknięte, toteż je wyłamaliśmy. W środku nie było jednak nikogo, jak w Grobie Pańskim w wielkanocny poranek. Scanlonowie zniknęli wraz z całym aptekarskim dobytkiem. Pozostały jedynie puste buteleczki i śmieci. – Ktoś ich ostrzegł – rzekł Jowett. – Dostali cynk. Ale od kogo? – Nie wiem – odparł ponuro Grey, zawiązując włosy. – Rozmawialiście z sąsiadami? Jowett prychnął. – Na niewiele się to zdało. To Irlandczycy, czyli urodzeni kłamcy. Magruder aresztował kilku z nich, ale od razu było widać, że to nic nie pomoże. – Czy powiedzieli przynajmniej, kiedy Scanlonowie uciekli? – Większość oświadczyła, że o niczym nie wie. Ale na końcu ulicy znaleźliśmy staruszkę, która powiedziała, że we wtorek grupa ludzi wynosiła z domu Scanlona jakieś skrzynie. – W porządku. Później porozmawiam z Magruderem. – Grey wyjrzał przez okno. Padał deszcz, ulice spowijała ponura szarość. Dostrzegł jednak domy po drugiej stronie ulicy, co oznaczało, że słońce już wstało. – Zjesz śniadanie, Jowett? Może chociaż napijesz się herbaty? Przekrwione oczy jowetta rozjaśniły się nieco. – Nie odmówię, majorze. To była ciężka noc. Grey polecił ziewającemu służącemu zaprowadzić porucznika do kuchni. Stał przez chwilę przy oknie i patrzył na ulewę, zastanawiając się nad tym wszystkim. Ucieczka Scanlonów w pewnym sensie przyniosła korzyść, ponieważ niezbicie świadczyła o tym, iż coś im ciążyło na sumieniu. Mieli motyw, aby zabić O’Connella, choć wyparli się, że cokolwiek łączyło ich z tą sprawą. Podczas rozmowy Scanlon był spokojny i opanowany, a od tamtej pory nie wydarzyło się nic, co mogłoby wzbudzić ich niepokój. Wobec tego dlaczego uciekli akurat teraz? Jedynym istotnym wydarzeniem było odkrycie martwego mężczyzny w zielonej aksamitnej sukni, ale cóż mogli mieć z tym wspólnego Scanlonowie. Jednocześnie wydawało się prawdopodobne, że mężczyzna został zabity we wtorek – a Scanlonowie uciekli właśnie tego dnia. Grey podrapał się w głowę. To nie wyglądało na zbieg

okoliczności... Zatem... cóż to oznacza? Widocznie Scanlonowie – albo Finbar Scanlon – byli zamieszani w jakąś historię z mężczyzną w zielonej sukni. A kimże jest ten ostatni? Dżentelmenem lub kimś z wyższych sfer. Z pewnością nie murarzem. – Milordzie? – W pokoju pojawił się Tom Byrd z tacą. Nie umył jeszcze twarzy, włosy stały mu na głowie, jednak sprawiał wrażenie rozbudzonego. – Czy napije się pan herbaty? – Chryste, tak. – Wziął do ręki filiżankę z parującym płynem i zaciągnął się aromatem. Ciepła porcelana rozgrzewała zziębnięte palce. Deszcz spływał z okapu falami. Kiedy wyjechali? – zastanawiał się. Czy Scanlon wraz z żoną mokną właśnie w tym deszczu, czy znajdują się już w bezpiecznej kryjówce? Przypuszczalnie ulotnili się natychmiast po śmierci mężczyzny w zielonej sukni. Ale przecież potrzebowaliby czasu, żeby spakować wyposażenie apteki... Morderca ogarnięty paniką nie postępuje tak metodycznie. Naturalnie należało wziąć pod uwagę fakt, że Grey dotychczas nie miał okazji poznać wielu morderców, chyba że... To wspomnienie znowu do niego wróciło. Quarry opowiadał mu o Fraserze i zabójstwie sierżanta Murchinsona pod Ardsmuir. Jeśli była to prawda – a tego nie był pewien nawet sam Quarry – Fraser zachował zimną krew i dzięki opanowaniu zdołał wywinąć się od odpowiedzialności za przestępstwo. Czy to możliwe, aby Scanlon był równie opanowany? Pokręcił głową, odrzucając tę myśl. Bez względu na to, kim był Fraser, nie był mordercą. A Scanlon? Tego Grey po prostu nie wiedział. – ... i pewnie dlatego mamy sądy – powiedział głośno i dopił resztkę herbaty. – Milordzie? – Tom Byrd rozpalił właśnie w kominku i wstał, żeby zabrać tacę. – Tak sobie myślę, że obiektem zainteresowań naszego wymiaru sprawiedliwości nie są emocje, lecz dowody – rzekł Grey, odstawiając pustą filiżankę na tacę. – Co oznacza, jak sądzę, że muszę poszukać tych ostatnich. Były to śmiałe słowa, jako że nie miał pojęcia, od czego zacząć. – Ach tak, sir. Czy w takim razie mam przygotować pański najlepszy mundur? – Nie, jeszcze nie teraz. – Grey z namysłem podrapał się w brodę. Jedyna nadzieja w niemieckim winie. Dzięki pomocy pana Congreve'a wiedział, jak się nazywało i kto je kupował. Jeśli nie zdoła odnaleźć Scanlonów, być może dowie się czegoś o tajemniczym mężczyźnie w zieleni. – Mundur włożę na spotkanie z kapitanem von Namtzenem. Najpierw jednak... Niestety, należało zacząć od przykrych obowiązków. – Włożę bladoniebieski, jeśli wygląda przyzwoicie – zdecydował. – Ale przedtem musisz mnie ogolić. – Znakomicie, milordzie – odparł Byrd służbiście i skłonił się, przewracając filiżankę. Tomowi Byrdowi udało się niemal całkowicie wywabić przykrą woń z bladoniebieskiego munduru.

Grey dyskretnie powąchał rękaw płaszcza. Miał normalny zapach. Być może miazmaty wydobywały się z przedmiotu w kieszeni. Uprzednio odciął niewielki kawałek zielonego aksamitu z sukni, sztywny od zaschniętej krwi, i miał go teraz przy sobie, zawinięty w tkaninę nasączoną olejem. Z pewnym wahaniem wziął również cienką hebanową laskę o srebrnej rękojeści w kształcie głowy czapli. Bez względu na przebieg rozmowy nie zamierzał spuścić nią lania Trevelyanowi. Zdawał sobie jednak sprawę, że w trudnych sytuacjach trzymanie czegoś w ręce zazwyczaj pomaga, a ta rozmowa nie zapowiadała się przyjemnie. W pierwszej chwili miał ochotę zabrać rapier, ponieważ nie wzbudziłby u nikogo zdziwienia, a jego ciężar u boku dodawał otuchy. Ale w tych okolicznościach nie wypadało pokazać się w mundurze. Nie oznaczało to oczywiście, aby w dokach, pośród marynarzy, tragarzy, straganiarzy i handlarek sprzedających ostrygi, nie wyglądał jak dziwoląg. Pomimo to w tłumie można było dostrzec kilku podobnie odzianych dżentelmenów. Minęło go właśnie dwóch eleganckich kupców. Jeden z nich trzymał w dłoniach szkic i pokazywał coś drugiemu. Inny mężczyzna, przypuszczalnie bankier, przystanął, aby nie zostać obryzganym błotem pryskającym spod kół taczki, na której spoczywała góra pięknych czarnych omułków, ociekających wodą i przemieszanych z wodorostami. Przechodnie przyglądali mu się z zaciekawieniem, ale on nic sobie z tego nie robił. Nie był to ten rodzaj ciekawości, który nieuchronnie prowadził do nawiązania rozmowy. Udał się najpierw do domu Trevelyana. Tam poinformowano go, że pan domu wyszedł do swego składu towarów i nie należało się go spodziewać przed wieczorem. Czy gość zechce zostawić swoją wizytówkę? Odmówił i powozem pojechał do doków, nie mogąc pogodzić się z myślą, że przez cały dzień miałby czekać na to, co i tak musiał zrobić. Myśl o zbliżającej się rozmowie sprawiła, że nie czuł się najlepiej. Jednego był pewien: należy doprowadzić do oficjalnego zerwania zaręczyn. Poza tym postanowił wydobyć z Trevelyana tyle informacji, ile tylko możliwe. Najważniejsze jednak było ochronienie Olivii – i w zasadzie na tym należało się skupić. Starał się nie myśleć, co powie Olivii i matce po powrocie do domu, nie wspominając już o tym, jak uzasadni swoje postępowanie. Wojsko nauczyło go nie zaprzątać sobie umysłu więcej niż jedną nieprzyjemną sprawą, toteż z determinacją odrzucał myśli o tym, co mogło się później wydarzyć. Trzeba zrobić to, co do niego należało, a potem zmierzyć się z konsekwencjami. Był to jeden z największych składów towarów w dzielnicy i choć budynki takie zazwyczaj są dość obskurne, ten prezentował się zupełnie przyzwoicie. Wnętrze przywodziło na myśl istny róg obfitości. Pomimo pośpiechu Grey musiał przystanąć i podziwiać zgromadzone w środku bogactwo towarów. Spoczywały jedne na drugich paki i drewniane skrzynie, opisane tajemniczymi znakami określającymi miejsce przeznaczenia i właściciela, zagadkowe pakunki zawinięte w płótno lub nasączony olejem materiał; arkusze zwiniętej miedzi oraz

stosy desek, beczułek i beczek ustawione po sześć jedna na drugiej. Oprócz mnogości towarów wrażenie zrobił na nim również panujący w składzie porządek. Przez drzwi bezustannie wchodzili i wychodzili tragarze obładowani niczym mrówki. Podłogę pokrywała głęboka na kilkanaście centymetrów warstwa pachnącej słomy, którą pakowane towary zabezpieczano przed uszkodzeniem. Powietrze przesycone było jej złotymi drobinkami, poruszanymi przez przechodzących tragarzy. Grey strącił źdźbła słomy z płaszcza i z przyjemnością głęboko zaciągnął się powietrzem przepojonym mieszaniną zapachów herbaty, wina i przypraw, delikatnie przechodzących w cięższe wonie tranu, wosku i smoły. Kiedy indziej Grey zapewne rozejrzałby się dłużej wśród tej fascynującej wonnej łamigłówki, ale nie dzisiaj. Po raz ostatni głęboko odetchnął i ruszył dalej, aby spełnić swój obowiązek. Przemierzywszy całą halę, dotarł do niewielkiego pomieszczenia biurowego, w którym kanceliści siedzieli na wysokich stołkach i pisali coś jak szaleni. Biegali pośród nich posłańcy niczym dojarki między krowami, odbierając owoce ich pracy i wynosząc sterty papierów za drzwi, za którymi znajdowała się klatka schodowa prowadząca do pomieszczeń na piętrze. W sercu poczuł nieprzyjemne ukłucie, kiedy dostrzegł samego Trevelyana pogrążonego w rozmowie z poplamionym atramentem kancelistą. Głęboko zaciągnął się wonnym powietrzem. Ruszył poprzez labirynt stołków i dotknął ramienia kupca. Mężczyzna odruchowo się odwrócił i zdumiał na widok Greya. – Ach, Johnie! – Uśmiechnął się. – Co cię tutaj sprowadza? Nieco speszony tym, że Trevelyan zwrócił się do niego po imieniu, Grey nisko się skłonił. – To sprawa osobista, sir. Czy moglibyśmy... ? – Wymownie spojrzał na kancelistów i skinął głową ku schodom. – Naturalnie. – Trevelyan, nieco zdziwiony, odprawił swego asystenta i ruszył pierwszy po schodach prowadzących do gabinetu. – Pomieszczenie było zaskakująco skromne, choć obszerne. Umeblowano je prostymi sprzętami, a jedyną ozdobę stanowił kałamarz z kryształu i kości słoniowej oraz nieduża statuetka z brązu przedstawiająca wielorękie hinduskie bóstwo. Grey spodziewał się biura pełnego przepychu, które oddawałoby bogactwo Trevelyana. Doszedł jednak do wniosku, że to właśnie oszczędności Trevelyan zawdzięczał majątek. Trevelyan wskazał krzesło, a sam zajął miejsce za dużym, zniszczonym biurkiem. Grey stał sztywno, czując pulsowanie krwi w uszach. – Nie, sir, dziękuję. Ta sprawa nie potrwa długo. Trevelyan spojrzał na niego z jeszcze większym zdziwieniem. Kornwalijczyk zmrużył oczy, po raz pierwszy zwrócił uwagę na sztywność Greya. – Czy coś się stało, milordzie? – Przyszedłem przekazać panu informację, aby przerwał pan starania o rękę mojej kuzynki – wypalił Grey prosto z mostu. Trevelyan zamrugał. Jego twarz nie zmieniła wyrazu. Co teraz zrobi? – pomyślał Grey. Powie „ach tak" i na tym się skończy? Zażąda

uzasadnienia? Wścieknie się i wyrzuci mnie? Wezwie służących, aby mnie wyprowadzili? – Proszę usiąść, lordzie Johnie – rzekł wreszcie Trevelyan tonem, który brzmiał równie uprzejmie jak poprzednio, i sam rozsiadł się wygodnie. Nie widząc innej możliwości, Grey usiadł, opierając laskę na kolanach. Trevelyan wodził palcami po długiej, wąskiej brodzie i przyglądał się Greyowi, jakby ten ostatni był nowym, nieznanym dotąd gatunkiem chińskiej porcelany. – Oczywiście jestem tym nieco zaskoczony – rzekł uprzejmie. – Czy rozmawiał pan o tym z Halem? – Pod nieobecność brata to ja jestem głową rodziny – odparł Grey stanowczo. – I uznałem, że w tych okolicznościach konieczne jest zerwanie zaręczyn. – Czyżby? – Trevelyan nadal zachowywał się uprzejmie, lecz uniósł jedną brew w zdziwieniu. – Zastanawiam się, czy brat po powrocie podzieli pańskie zdanie. Czyżby nie zamierzał powrócić w najbliższej przyszłości? Grey oparł laskę o podłogę i wsparł się na niej oburącz. Ten diabeł ma rapier, pomyślał starając się opanować. Należało przynieść knut. – Sir – rzekł lodowatym tonem – poinformowałem już pana o mojej decyzji. Jest ona nieodwołalna. Przestanie pan zalecać się do panny Pearsall. Ślub się nie odbędzie. Czy wyrażam się jasno? – Nie, szczerze mówiąc nie. – Trevelyan złożył dłonie jak do modlitwy, przyłożył palce do czubka nosa i spojrzał na Greya. Miał na palcu pierścień z wizerunkiem kornwalijskiego wrończyka. Trevelyan rozparł się na krześle, zielony kamień zamigotał. – Czy wydarzyło się coś, co skłoniło pana do tego – proszę wybaczyć, iż tak się wyrażę – pochopnego kroku? Grey patrzył na niego przez chwilę, namyślając się. W końcu sięgnął do kieszeni i wydobył z niej nasączone olejem zawiniątko. Położył je na biurku przed Trevelyanem i rozwinął. Przykra woń, jaka rozeszła się w pomieszczeniu, przytłoczyła wszystkie inne, przyjemne zapachy. Trevelyan wpatrywał się w skrawek zielonego aksamitu, nadal zachowując kamienny wyraz twarzy. Nozdrza nieco poruszyły się, kiedy wciągał powietrze. – Proszę wybaczyć, sir Johnie – rzekł, wstając zza biurka. – Dopilnuję, aby nam nie przeszkadzano. – Zniknął na klatce schodowej i zamknął za sobą drzwi. Serce Greya nadal biło bardzo szybko, ale czuł się teraz lepiej, kiedy sprawie nadał bieg. Trevelyan rozpoznał skrawek aksamitu. Co do tego nie mogło być żadnych wątpliwości. Z jednej strony przyniosło mu to ulgę. Nie będzie konieczności wspominania o chorobie Trevelyana. Z drugiej – należało zachować daleko idącą ostrożność i wydobyć z Kornwalijczyka jak najwięcej informacji. W jaki sposób? Trudno było z góry określić właściwą metodę. A jeśli rozmówca okaże się uparty, można w odpowiedniej chwili wspomnieć o Scanlonach. Krótka nieobecność Trevelyana zdawała się trwać całe wieki. Wrócił, niosąc dzban wina i dwa drewniane kubki. – Napijmy się, Johnie – zaproponował, stawiając je na biurku. – Porozmawiajmy jak

przyjaciele. Grey w pierwszej chwili chciał odmówić, przyszło mu jednak do głowy, że przy winie łatwiej będzie się rozmawiało – z pewnością to właśnie wino skłoniło Nessie do podjęcia współpracy. Kiwnął głową i przyjął kubek, choć nie napił się wina, dopóki Trevelyan tego nie uczynił. Kornwalijczyk rozsiadł się wygodnie, zachowując niczym niezmącony spokój, i uniósł trzymany kubek. – Za co wypijemy, Johnie? Tupet tego człowieka był godny podziwu. Uniósł kubek, nie uśmiechając się. – Za prawdę, sir. – Ach tak? Naturalnie, w takim razie: za prawdę! – Nadal uśmiechając się, choć z pewną ostrożnością malującą się na twarzy, Trevelyan opróżnił swój kubek. Była to niezła sherry, choć nie ustała się jak należy. – Towar ten właśnie dostarczono z Jerez – wyjaśnił Trevelyan, wskazując przepraszająco na dzban. – Obawiam się, że to najlepsze, co mam w tej chwili pod ręką. – Bardzo dobra sherry. Dziękuję – rzekł Grey. – A teraz... – Może jeszcze odrobinę? – Trevelyan, nie czekając na odpowiedź, ponownie napełnił obydwa kubki. Pochylił dzban i wreszcie jego wzrok spoczął na skrawku przebarwionego zielonego aksamitu, spoczywającym na biurku niczym jakaś gadzina. Trącił go końcem palca. – Przyznaję, że... nieco pogubiłem się w tym wszystkim. Czy ten przedmiot ma jakieś istotne znaczenie, z którego powinienem zdawać sobie sprawę? Grey przeklął się w myślach, że pozwolił mężczyźnie opuścić pokój. Dzięki temu Trevelyan zdobył nieco czasu do namysłu i teraz najwyraźniej doszedł do wniosku, że udawanie głupiego będzie najlepszą linią obrony. – To skrawek materiału z ubrania pewnego nieboszczyka – rzekł cicho. – Była to zamordowana kobieta. Lewe oko Trevelyana nieco drgnęło, a Grey poczuł w sercu przypływ satysfakcji. Trevelyan jednak wiedział! – Niech jej dusza spoczywa w pokoju. – Trevelyan złożył materiał, aby ukryć krew. – Kim ona była? Co się z nią stało? – Magistrat postanowił na razie nie ujawniać tych faktów – wyjaśnił uprzejmie Grey, za co nagrodą było drgnienie mięśni szczęki Trevelyana na dźwięk słowa „magistrat". – Przypuszczam, że odkryto dowody świadczące o powiązaniu tej kobiety z panem. Biorąc pod uwagę okoliczności, obawiam się, iż muszę domagać się zerwania zaręczyn z moją kuzynką. – Jakie dowody? – Trevelyan znowu odzyskał równowagę i zareagował z właściwie dobraną dawką udawanego oburzenia. – Nie wierzę, aby tę... osobę mogło cokolwiek ze mną łączyć! – Przykro mi, ale nie mogę przekazać panu żadnych szczegółów – odparł uprzejmie Grey, czując ponurą satysfakcję. W udawanie głupiego można bawić się i we dwóch. –

Jednak sir John Fielding jest bliskim przyjacielem naszej rodziny. Toteż jest rzeczą naturalną, iż na sercu leży mu dobro i reputacja mojej kuzynki. – Delikatnie wzruszył ramionami, aby dać do zrozumienia, iż w sprawie tej otrzymał sygnał z magistratu. – Sądziłem, że lepiej zerwać zaręczyny, zanim sprawa ta przerodzi się w skandal. Jestem pewien, że mnie pan... – To... – Idąc do pracy, Trevelyan nie upudrował twarzy, która teraz stała się czerwona. – Po prostu brak mi słów! Nie mam nic wspólnego z zabójstwem tej kobiety! Była to prawda przynajmniej w tym sensie, że ofiarą nie była kobieta. A przecież wypili za prawdę. – Jak już mówiłem, nie mogę wdawać się w szczegóły – ciągnął Grey. – Ale w związku z tą sprawą padło pewne nazwisko. Czy zna pan może niejakiego Scanlona? Człowiek ten jest aptekarzem. Wziął do ręki kubek i napił się, jednocześnie nie spuszczając wzroku z Trevelyana. Trevelyan był mistrzem opanowania i na jego obliczu niezmiennie malował się wyraz zdumienia i oburzenia, ale teraz jego twarz stała się trupio blada. – Nie znam, sir – oświadczył stanowczo. – A instytucji, która nazywa się Lawendowy Dom? – Również nie. Kości na jego pociągłej twarzy stały się wyrazistsze, oczy nabrały ciemniejszego poblasku. Grey pomyślał, że gdyby znalazł teraz się sam na sam z tym człowiekiem w ciemnej uliczce, Trevelyan rzuciłby się na niego. Przez chwilę siedzieli w milczeniu. Trevelyan miał zaciśnięte usta i bębnił palcami po blacie. Krew zaczęła powracać do jego twarzy. Wziął dzban i bez pytania ponownie napełnił kubek Greya. – Widzisz, Johnie – Trevelyan pochylił się nieco do przodu – nie wiem, z kim rozmawiałeś. Mogę cię jednak zapewnić, że w plotkach tych nie ma ani odrobiny prawdy. – To naturalne, że mówi pan coś takiego – rzekł Grey. – Tak zachowuje się człowiek niewinny – odparł spokojne Trevelyan. – Albo winny. – Johnie, czy oskarżasz mnie, że doprowadziłem do czyjejś śmierci? Albowiem przysięgnę na Biblię, życie twojej kuzynki, głowę twojej matki – na co zechcesz – że niczego takiego nie uczyniłem. – W głosie Trevelyana pojawiła się jakaś nowa nuta. Pochylił się do przodu, słowa wypowiadał z pasją. Przez moment Grey poczuł się winny. Albo mężczyzna był znakomitym aktorem, albo mówił prawdę. Ale nie całą prawdę. – Nie oskarżam pana o morderstwo – powiedział ostrożnie, omijając potencjalne linie obrony Trevelyana. – Lecz zamieszanie pańskiego nazwiska w tę historię jest bardzo poważną sprawą. – Trevelyan usiadł nieco głębiej na krześle i wydał z siebie cichy pomruk. – Każdy może obrzucić człowieka błotem, wielu ludzi to robi. Nie sądziłem, że jesteś tak łatwowierny, Johnie.

Grey napił się sherry, walcząc z pokusą, aby odpowiedzieć na zniewagę. – Sądziłem, że skoro nie ma pan z tą sprawą nic wspólnego, będzie pan dążył do jej wyjaśnienia. Trevelyan roześmiał się krótko. – Bez wątpienia będę dążył. Natychmiast wezwałbym powóz, aby udać się do sir Johna Fieldinga i porozmawiać z nim w cztery oczy, gdybym nie wiedział, że w ostatnim tygodniu wyjechał do wód. Grey przygryzł policzek i poczuł smak krwi. Jakimż był głupcem! Jak mógł zapomnieć, że Joseph Trevelyan znał wszystkich! Wypił sherry jednym haustem, czując pieczenie w ugryzionym miejscu i energicznie odstawił kubek. – No dobrze – rzekł ochryple. – Nie pozostawia mi pan wyboru. Chciałem panu oszczędzić przykrości... – Oszczędzić? Przecież właśnie... – ... ale widzę, że to niemożliwe. Zakazuję panu poślubić Olivię... – Myślisz, że możesz mi czegoś zakazać? Ty? Kiedy tylko twój brat... – ... bo jest pan chory na syfilis. Trevelyan nagle umilkł. Siedział nieruchomo, ciemne oczy wpatrywały się w Greya z taką intensywnością, że świdrowały ciało aż do kości, samą siłą woli wydzierając prawdę z jego mózgu i serca. Srebrna rękojeść laski była śliska od potu. Trevelyan tymczasem zaciskał dłoń na statuetce z brązu z taką siłą, że jego palce zbielały. Grey przesunął dłoń na lasce, aby ją lepiej uchwycić. Jeśli Trevelyan wykonałby choćby najmniejszy ruch w jego stronę, położyłby go jednym ciosem. Zupełnie jakby ten drobny ruch przełamał jakiś zły urok, Trevelyan zamrugał i wypuścił z dłoni boginię z brązu. Nadal patrzył na Greya, lecz teraz w jego oczach pojawiła się troska. – Drogi Johnie – rzekł cicho – drogi przyjacielu... – Usiadł głębiej, drapiąc się w czoło, jakby wstrząśnięty. Nie powiedział nic więcej. Grey siedział naprzeciwko, nieruchomo, a wypowiedziane przez niego demaskujące słowa nadal rozbrzmiewały w powietrzu. – Czy nie ma pan nic do powiedzenia? – spytał wreszcie. – Do powiedzenia? – Trevelyan opuścił dłoń i spojrzał na niego. Wciąż miał otwarte usta. Zamknął je, pokręcił głową i znowu napełnił kubki. – A cóż mogę powiedzieć? – powtórzył, wpatrując się w swój kubek. – Mógłbym temu zaprzeczyć – co niniejszym czynię. Ale obawiam się, że przy obecnym stanie twego umysłu żadne tego rodzaju oświadczenie z mojej strony nie zostanie dobrze przyjęte. Mam rację? – Spojrzał na niego pytająco. Grey pokręcił głową. – Sam zatem widzisz... – rzekł niezmiernie uprzejmie Trevelyan. – Nie wiem, skąd przyszła ci ta niedorzeczna myśl do głowy, Johnie. Oczywiście, jeśli w to wierzysz, nie masz

wyboru i musisz postąpić właśnie tak, rozumiem to... – Rozumie pan? – Tak. – Trevelyan zawahał się, ostrożnie dobierając słowa. – Czy... przed przyjściem tutaj radziłeś się kogoś w tej sprawie? Cóż, do diabła, człowiek ten miał na myśli? – Jeśli pyta pan, czy ktoś wie, że się do pana wybierałem – odparł lodowatym tonem Grey – to owszem. – Nie była to prawda. Nikt nie wiedział, że lord John zamierzał złożyć Trevelyanowi wizytę. Ale przecież widzieli go kanceliści i tragarze. Tylko szaleniec próbowałby w takich okolicznościach się go pozbyć. A Trevelyan nie sprawiał wrażenia szaleńca. Był niebezpieczny, ale nie szalony. Oczy Trevelyana zrobiły się wielkie jak spodki. – Co? Czyżbyś sądził, że ja... na miłość boską! – Spojrzał gdzieś w bok, wodząc palcem po wargach. Odchrząknął dwukrotnie i podniósł wzrok. – Chciałem się tylko dowiedzieć, czy tym... urojeniem podzieliłeś się z innymi osobami. Myślę, że nie. Albowiem jeślibyś to uczynił, pierwsza z brzegu osoba wytłumaczyłaby ci, byś nie kroczył dalej tak niebezpieczną ścieżką. Trevelyan pokręcił głową. Na jego twarzy malowała się troska przemieszana z wielkim niepokojem. – Masz powóz? Oczywiście, że nie. Nie szkodzi. Wezwiemy mój. Stangret zawiezie cię do domu matki. Osobiście poleciłbym ci doktora Masonby'ego ze Smedley Street. Znakomicie radzi sobie z wyczerpaniem nerwowym. Grey był tak zdumiony, że nawet nie wpadł w gniew. – Sugeruje pan, że postradałem zmysły? – Ależ nie! Nic podobnego. Na pewno nie. Nadal jednak Trevelyan patrzył na niego z troską i współczuciem, a zdumienie Greya zaczęło ustępować. Być może powinien się rozzłościć, tymczasem miał ochotę wybuchnąć śmiechem. – Miło mi to słyszeć – odparł, wstając. – Będę pamiętać o pańskiej radzie. Tymczasem jednak proszę przyjąć do wiadomości, że zaręczyny zostały zerwane. Był już przy drzwiach, kiedy Trevelyan zwołał: – Lordzie Johnie! Proszę zaczekać! Zawahał się, ale nie odwrócił. – Tak? Kornwalijczyk przygryzł dolną wargę i patrzył na Greya wzrokiem, jakim zazwyczaj taksuje się dzikie zwierzęta. Zaatakuje czy ucieknie? Gestem zaprosił go na krzesło, które Grey przed chwilą opuścił. – Proszę wrócić jeszcze na chwilę. Grey stał niezdecydowany. Odgłosy dochodzące z dołu świadczyły o intensywnej pracy. Chciał wydostać się stąd, znaleźć jak najdalej od tego człowieka, znów być trybem w maszynie, a nie drobinką piasku pomiędzy kołami zębatymi. Ale obowiązek nakazywał

postąpić inaczej, toteż zawrócił, mocno zaciskając w dłoni laskę. – Proszę usiąść. – Trevelyan zaczekał, aż Grey usiądzie, po czym sam powoli zajął miejsce. – Lordzie Johnie. Mówi pan, że niepokoi się pan o reputację pańskiej kuzynki. Ja również. – Pochylił się nad biurkiem i spojrzał mu w oczy. – Zerwanie zaręczyn może wywołać skandal. Chyba zdaje sobie pan z tego sprawę? Grey naturalnie miał tego świadomość, ale powstrzymał się przed skinieniem głową i tylko spokojnie patrzył na Trevelyana. – To dobrze. Jeśli jest pan przekonany o celowości takiego postępowania, oczywiście nie zdołam pana od tego odwieść. Może pan dać mi jednak odrobinę czasu, abym wymyślił wiarogodny powód zerwania zaręczyn? Coś, co nie zaszkodzi żadnej ze stron? Grey wciągnął głęboko powietrze, czując niewielką ulgę. Odkąd odkrył wstydliwą chorobę Trevelyana, miał nadzieję, że uda się doprowadzić właśnie do czegoś takiego. Zdał sobie sprawę, że problem był znacznie bardziej złożony, niż początkowo przypuszczał. A dzięki pokojowemu rozwiązaniu Olivii nie stałoby się nic złego. Trevelyan wyczuł, że Grey zaczyna mięknąć i postanowił to wykorzystać. – Zdaje pan sobie sprawę, że samo zerwanie zaręczyn nie wystarczy – przekonywał. – Opinia publiczna musi poznać jakiś wiarygodny powód, który uniemożliwia zawarcie małżeństwa. Bez wątpienia człowiekowi temu przyświecał jakiś ukryty motyw. Czyżby zamierzał uciec z kraju? Grey poczuł pod stopami delikatne drżenie podłogi wywołane ruchem na dole. Spod podłogi dochodził łoskot przeciąganych skrzyń i turlanych baryłek z winem, stłumione okrzyki tragarzy. Czy człowiek tak zamożny jak Trevelyan byłby skłonny porzucić swoje interesy tylko po to, aby uniknąć skandalu? Prawdopodobnie nie. Potrzebował raczej czasu na zatarcie śladów i zniszczenie kompromitujących dowodów – na przykład świadczących o związku ze Scanlonami. Jeśli już tego nie uczynił, pomyślał nagle Grey. Nie było jednak żadnego powodu, aby odmówić. Mógł przecież od razu o wszystkim zawiadomić Magrudera i Quarry'ego i sprawić, aby Trevelyana śledzono. – Dobrze. Ma pan trzy dni. Trevelyan nabrał powietrza, jakby chciał zaprotestować, ale pomimo to skinął głową. – Dobrze. Dziękuję. – Wziął dzban i znowu napełnił kubki, rozlewając nieco wina na blat. – Wypijmy za to, że dobiliśmy targu. Grey nie zamierzał dłużej przebywać w towarzystwie tego człowieka, toteż wziął mały łyk, odsunął od siebie kubek i wstał. W drzwiach odwrócił się na chwilę. Trevelyan patrzył na niego wzrokiem, który wypaliłby otwór we wrotach piekielnych.

Rozdział 15 Co jednemu wyjdzie na zdrowie... Jeśli kapitan von Namtzen był zdumiony wizytą Greya i jego służącego, nie dał tego po sobie poznać. – Majorze, jakże to miło móc znów się z panem spotkać! Może odrobinę wina i ciasto? Wysoki hanowerczyk pochwycił go za dłoń i przedramię, promieniejąc. Wysłał Toma do kuchni, tymczasem Grey został usadzony w gabinecie i zanim zdążył uprzejmie odmówić, nie wspominając o wyjaśnieniu powodów tak niespodziewanego najścia, już trzymał w dłoni kieliszek. – Ależ naturalnie, naturalnie! Zaraz przyjrzę się tej liście! Wziął od Greya kartkę papieru i podszedł do okna. Zmierzchało już, ale dzięki przesileniu letniemu niebo o tej porze było jeszcze szare, tworząc wokół sylwetki von Namtzena poświatę upodobniającą go do świętego ze średniowiecznych obrazów. Podziwiając jego regularne rysy twarzy, szerokie czoło i łagodne oczy, Grey pomyślał, że wygląda jak niemiecki święty. Usta nie dawały świadectwa szczególnej wrażliwości, lecz zmarszczki w kącikach oczu świadczyły o poczuciu humoru. – Znam te nazwiska, tak. Mam panu powiedzieć coś o tych ludziach? Jakich informacji pan oczekuje? – Wszystkiego, co pan wie. – Poczuł przypływ zmęczenia, ale przemógł się, stanął obok kapitana i spojrzał na listę. – Wiem tylko, że wszyscy ci ludzie kupowali szczególny gatunek wina. Nie potrafię powiedzieć, jakie tutaj mogą występować powiązania, jednak ma to coś wspólnego ze sprawą... bardzo poufną. Obawiam się, że w tej chwili więcej nie mogę powiedzieć. – Przepraszająco wzruszył ramionami. Von Namtzen spojrzał na niego przenikliwie, ale skinął głową i powrócił do studiowania zapisków z równą uwagą, jak poprzednio. – Wino, mówi pan? To dziwne. – Co w tym dziwnego? Kapitan postukał w kartkę długim, pięknym palcem. – To nazwisko: Hungerbach. Jest to nazwisko starej szlacheckiej rodziny. Zu Egkh und Hungerbach. Ale to wcale nie są Niemcy, lecz Austriacy. – Austriacy? – Grey poczuł, że jego serce zabiło szybciej. Pochylił się nad kartką, jakby chciał się upewnić, że chodzi o właściwe nazwisko. – Jest pan pewien? Von Namtzen wyglądał na rozbawionego. – Oczywiście. Ich majątek niedaleko Grazu słynie ze znakomitych win. Dlatego dziwi mnie, że przychodzi pan do mnie z tą kartką i mówi, że chodzi o wino. Najlepsze jest wino St.

Georgen – tak właśnie nazywa się zamek, St. Georgen. I bardzo znane. Robią wyborne czerwone wino, w kolorze świeżej krwi. Grey poczuł w uszach dziwny szum, jakby jego krew powoli odpływała z głowy. Oparł się o stół, żeby odzyskać równowagę. – Proszę mi tylko nie mówić – rzekł, czując lekkie drętwienie warg – że to wino nazywa się Schlicher. – Ależ tak. Skąd pan to wiedział? Grey machnął ręką, aby dać do zrozumienia, że to nieistotne. Zauważył przy tym, że w pokoju było sporo komarów, czego przedtem jakoś nie dostrzegł. Ich rój unosił się tuż przy oknie. Na tle światła wyglądały jak tańczące czarne ćmy. – Czy rodzina Hungerbachów... czy oni mieszkają w Londynie? – Tak. Baron Joseph zu Egkh und Hungerbach jest głową rodziny, ale jego spadkobiercą jest daleki kuzyn, niejaki Reinhardt Mayrhofer. To właściciel dużej firmy przy Mecklenberg Square. Bywałem u nich niegdyś, choć oczywiście obecna sytuacja polityczna... – Uniósł rękę, aby dać do zrozumienia złożoność delikatnych kwestii natury dyplomatycznej. – A ten... Reinhardt. Czy jest niewysoki? Ciemnowłosy, ma długie, kręcone włosy... – Komarów zrobiło się nagle znacznie więcej, przed oczami wirowała mu ciemna migocząca masa. – Majorze, skąd pan to wszystko wie? Dobrze się pan czuje? – Upuszczając kartkę papieru, złapał Greya pod ramię i doprowadził do sofy. – Proszę usiąść. Zaraz każę podać wodę i brandy. Wilhelm, mach schnell! – W drzwiach pojawił się służący i zniknął natychmiast, ponaglony przez von Namtzena. – Nic... mi nie jest – zaprotestował Grey. – Naprawdę nie ma... najmniejszej potrzeby... – Hanowerczyk jednak lekko, lecz zdecydowanie popchnął Greya na sofę. Pochylił się, zdjął Greyowi buty i jego nogi również ułożył na sofie, przez cały czas wydając po niemiecku niezrozumiałe polecenia. – Sir... naprawdę nie musi pan... – zaczął Grey, czując jednocześnie, że przed oczami pojawia się szara mgła, a w głowie zaczyna się kręcić tak bardzo, że nie może zebrać myśli. W ustach poczuł smak krwi. Jakie to dziwne... Przemieszała się z wonią świńskiej krwi i Grey poczuł mdłości. – Milordzie, milordzie! – przez mgłę przedarł się wystraszony głos Toma. – Co mu zrobiliście, cholerne szkopy?! Otoczyły go również inne głosy, zaniepokojone, wypowiadające słowa, których sens ulatywał, zanim zdołał je zrozumieć. Przeszedł go spazm wykręcający wnętrzności z taką mocą, że aż kolana podciągnął pod brodę. – O, Boże – usłyszał tuż nad sobą nieco zaniepokojony głos von Namtzena. – Ale to nic, ta sofa przecież nie była aż taka ładna, prawda? Chłopcze, o dwa domy dalej mieszka doktor. Przyprowadź go natychmiast, ja?. Późniejsze wydarzenia przypominały senny koszmar, w którym istotną rolę odgrywały różne odgłosy. Monstrualnie powykręcane twarze przyglądały mu się poprzez perłową mgłę i

wypowiadały słowa takie jak „wymiotowanie" i „białka jajek". Czuł straszliwe palenie w ustach i przełyku, przerywane tak silnymi bólami w podbrzuszu, że chwilami tracił przytomność. A potem odzyskiwał ją tylko po to, aby targały nim konwulsje wywołane powodzią siarkowej żółci, która rozrywała gardło i chciała wydrzeć się na zewnątrz przez nozdrza. Po trzech atakach zaczął się obficie ślinić. Początkowo przynosiło to ukojenie, ponieważ ślina rozpuściła nieco żrącą siarkę, potem jednak zaczęło to grozić potopem. W pewnej chwili dotarła do niego świadomość, że leży na sofie z głową w dół, śliniąc się jak wściekły pies. Następnie ktoś go posadził i wlał mu coś w usta. Ciecz była chłodna i lepka. Jego wnętrzności natychmiast zaprotestowały. Wreszcie po nabrzmiałych śluzówkach rozeszła się łagodząca silna woń maku. Łapczywie oblizał łyżkę, która jakoś znalazła się w jego ustach, i z ulgą poleciał w mroczną przepaść od czasu do czasu rozświetlaną ogniem. Nie wiedział, jak długo spał, bo wizje po zażyciu opium odebrały mu poczucie czasu. Przed oczami pojawiła się jedna z monstrualnych twarzy i właśnie pochylała się nad nim. Miała blade oblicze, o wybałuszonych żółtych oczach i wargach w kolorze surowej wątroby. Lepka dłoń dotknęła jego przyrodzenia. – Milordzie, czy cierpi pan na chroniczne schorzenie przyrodzenia? – spytała twarz. W odbycie poczuł znajomą obecność kciuka. – Nic podobnego – odparł Grey, siadając na łóżku i dla bezpieczeństwa wciskając między nogi połę koszuli. Uchwycił się skraju stolika przy łóżku i przekonał się, że oprócz lepkich dłoni oblicze miało na głowie nazbyt dużą perukę. Jego odziane w rdzawą czerń pomarszczone ciało cuchnęło lekarstwami. – Zostałem otruty. Na miłość boską, co z pana za medyk, skoro nie potrafi pan odróżnić choroby narządów wewnętrznych od syfilisu? – spytał groźnie. – Otruty? – Doktor sprawiał wrażenie nieco speszonego. – Chce pan powiedzieć, że nie przedawkował pan lekarstwa celowo? – Jakiego lekarstwa? – Rtęci. Używa się jej do leczenia syfilisu. W wyniku jej spożycia dochodzi do zaburzeń gastrycznych. Sir, co pan robi? Nie wolno się panu przemęczać, sir! Grey opuścił nogi na ziemię, próbując się podnieść, ale ogarnęła go kolejna fala zawrotów głowy. Lekarz wziął go pod ramię, aby pomóc mu utrzymać równowagę i zapobiec ucieczce. – Sir, proszę się położyć... tak, właśnie tak. Z trudem uszedł pan z życiem. Nie może pan nadwerężać zdrowia pochopnymi... – Von Namtzen! – Grey opierał się rękom, które wpychały go do łóżka. Wydawało mu się, że w jego gardle utknął stolarski pilnik. – Von Namtzen, na miłość boską, gdzie pan jest? – Jestem tutaj, majorze. – Duża dłoń spoczęła uspokajająco na jego ramieniu. Odwrócił się, żeby spojrzeć na hanowerczyka. Przystojny Niemiec zmarszczył brwi. – Mówi pan, że został pan otruty? Któż zrobiłby coś takiego? – Człowiek o nazwisku Trevelyan. Muszę iść. Czy mogę prosić o moje ubrania?

– Ależ milordzie... – Ależ majorze, przecież pan... Grey pochwycił nadgarstek von Namtzena. Jego dłoń drżała, lecz uścisnął rękę Niemca ze wszystkich sił. – Muszę natychmiast wyruszyć – powiedział ochrypłym głosem. – To mój obowiązek. Wyraz twarzy hanowerczyka natychmiast się zmienił. Skinął głową i wstał. – Oczywiście. Skoro to obowiązek, pójdę z panem. Wyrażenie niezłomnej woli poważnie nadszarpnęło siłami Greya, na szczęście jednak von Namtzen wziął na siebie obowiązek odprawienia doktora. Następnie sprowadził swój powóz oraz Toma Byrda. Tom miał niezwłocznie udać się po mundur Greya – który na szczęście właśnie został wyczyszczony – i pomóc swemu panu w ubieraniu się. – Cieszę się bardzo, że pan żyje, milordzie. Muszę jednak zauważyć, że źle obchodzi się pan ze swą garderobą – rzekł Tom Byrd z przyganą w głosie. – A to przecież jest pański najlepszy mundur! A właściwie był – dodał, krytycznym okiem oceniając bladą plamę z przodu kamizelki. Następnie pomógł Greyowi włożyć kamizelkę. Grey nie tryskał energią, toteż nie odzywał się do czasu, aż powóz von Namtzena zaczął podskakiwać. Hanowerczyk również miał na sobie mundur, a także hełm z pióropuszem, teraz położył go na siedzeniu. Na drogę zabrał również sporą misę z chińskiej porcelany, którą zgrabnie umieścił na kolanach. W środku znajdowały się jaja. – Po co... ? – Grey wzrokiem wskazał na misę, zbyt słaby, aby precyzyjnie sformułować pytanie. – Doktor mówił, że musi pan jeść białka jajek. Często i w dużych ilościach – wyjaśnił rzeczowo von Namtzen. – To antidotum na rtęć. A przez dwa dni nie wolno panu pić wody ani wina, tylko mleko. Proszę. – Z godną podziwu gracją, biorąc pod uwagę podskakujący na wybojach powóz, rozbił jajko o brzeg misy i usunąwszy skorupkę, włożył białko do cynowego kubka. Wręczył go Greyowi, sam zjadł pozostałe żółtko, a resztki skorupki wyrzucił przez okno. Kubek w dłoni Greya był zimy. Grey przyglądał się jego zawartości bez entuzjazmu. Siedzący naprzeciwko Tom Byrd spojrzał na niego. – Proszę to połknąć, milordzie – powiedział dosyć groźnym tonem. Grey spiorunował go wzrokiem, lecz posłusznie usłuchał. Było to nieco nieprzyjemne, jednak z zadowoleniem skonstatował, że nudności ustąpiły. – Jak długo... ? – spytał, wyglądając przez okno. Wtedy było późne czwartkowe popołudnie. Teraz był ranek – ale jaki dzień? – Dzisiaj jest piątek – odparł von Namtzen. Grey rozluźnił się nieco, usłyszawszy tę wieść. Stracił poczucie czasu i z zadowoleniem przyjął fakt, że jego przykre doświadczenia nie trwały cały wieki – jak mu się wydawało. Trevelyan podjął zapewne próbę ucieczki, ale miał zbyt mało czasu, żeby jego plan się powiódł. Von Namtzen taktownie chrząknął.

– Być może to nieodpowiednia chwila na takie pytania, proszę mi jednak wybaczyć, wkrótce mamy się bowiem spotkać z Herr Trevelyanem, toteż byłbym wdzięczny, gdyby wyjaśnił pan, dlaczego chciał on pana zabić. – Nie wiem, czy chciał mnie zabić – odparł Grey, przyjmując kolejny kubek z białkiem. Tym razem jego zawartość udało się połknąć z mniejszym wstrętem. – Zapewne pragnął mnie jedynie unieszkodliwić, aby zyskać czas potrzebny do ucieczki. Von Namtzen skinął głową, lecz na jego czole pojawiła się głębsza bruzda. – Miejmy nadzieję – powiedział. – Jeśli jednak tak jest w istocie, pańska ocena sytuacji może być błędna. Jeśli chciał uciec, czy myśli pan, iż nadal przebywa w swym domu? – Przypuszczalnie nie. – Grey przymknął oczy, starając się skupić. Nie było to łatwe. Nudności wprawdzie ustąpiły, jednak od czasu do czasu powracały zawroty głowy. Czuł się tak, jakby jego mózg był jajkiem, które ktoś upuścił ze znacznej wysokości. – Nie można zrobić omletu, nie rozbijając jajek – mruknął do siebie. – Ach – rzekł uprzejmie von Namtzen. – Istotnie, majorze. Jeśli Trevelyan chciał go zabić, mógł przebywać teraz w swoim domu. Albowiem po śmierci Greya Trevelyan miałby dostateczną swobodę, aby nadal postępować zgodnie z wcześniejszymi planami. Jeśli jednak nie miał takiego zamiaru albo jeśli nie był pewien, czy rtęć w takiej dawce zadziała śmiertelnie, mógł natychmiast zbiec. A w takim wypadku... Grey otworzył oczy i wyprostował się. – Powiedzcie stangretowi, żeby jechał na Mecklenberg Square – rzucił nagląco. – Proszę. Von Namtzen nie pytał, skąd ta nagła zmiana planów, jedynie wystawił głowę przez okno i krzyknął coś po niemiecku do stangreta. Ciężki powóz zakołysał się, zwolnił i skręcił. Sześć jajek później zatrzymali się przed domem Reinhardta Mayrhofera. Von Namtzen zgrabnie wyskoczył z powozu, włożył hełm i odważnie niczym Achilles ruszył ku drzwiom frontowym, powiewając pióropuszem. Grey włożył na głowę kapelusz, który w porównaniu z nakryciem głowy hanowerczyka prezentował się skromnie, i ruszył za nim, trzymając się kurczowo ramienia Toma Byrda na wypadek, gdyby kolana odmówiły mu nagle posłuszeństwa. Kiedy Grey dotarł do drzwi, były już otwarte, a von Namtzen rozmawiał z kamerdynerem w upiornie brzmiącym języku niemieckim. Znajomość tego języka u Greya ograniczała się do kilku zdawkowych zwrotów, zrozumiał jednak, iż von Namtzen żądał natychmiastowego spotkania z Reinhardtem Mayrhoferem. Kamerdyner, korpulentny mężczyzna w średnim wieku, prezentował dość nieugiętą postawę i dzielnie się bronił, twierdząc, że pana nie ma w domu. Człowiek ten jednak z pewnością nie zdawał sobie sprawy, z jakim wulkanem energii przyszło mu się zmierzyć. – Nazywam się Stephan von Erdberg, jestem landgrafem – oświadczył wyniośle von Namtzen, stojąc prosto jak struna. Grey pomyślał, że mężczyzna, włącznie z pióropuszem, przekraczał dwa metry wysokości. – A teraz wejdę do środka. Uczynił to niezwłocznie, nieco pochylając głowę, aby nie uszkodzić hełmu. Kamerdyner

cofnął się, w proteście wymachując rękami. Grey spojrzał na niego chłodno i skinął głową. Zdołał nie narazić na szwank honoru armii Jego Królewskiej Mości i bez niczyjej pomocy przemierzył całą długość korytarza. Dotarłszy do salonu, opadł na najbliższe krzesło i zdołał na nim usiąść, zanim nogi całkowicie odmówiły mu posłuszeństwa. Von Namtzen naciskał kamerdynera, który choć nadal się bronił – wiedział już, że znajduje się na straconej pozycji. Nie, mówił kamerdyner, pana nie ma w domu, pani również jest nieobecna... Tom Byrd wszedł do środka za Greyem i teraz z pewnym zdumieniem rozglądał się wokół, podziwiając malachitowe stoły o pozłacanych nogach, białe adamaszkowe draperie i olbrzymie malowidła w złoconych ramach zdobiące wszystkie ściany. Grey pocił się po niedawnym wysiłku, znowu zakręciło mu się w głowie. Postanowił przezwyciężyć zawroty głowy żelazną siłą woli. – Tom – rzekł cicho, aby nie zwrócić uwagi kamerdynera – przeszukaj dom. A potem powiedz mi, co lub kogo znalazłeś. Byrd spojrzał na niego podejrzliwie, najwyraźniej przypuszczając, że Grey po prostu stara się go pozbyć, aby ukradkiem umrzeć. Ale jego pan siedział prosto, z zaciśniętymi ustami, i po chwili chłopiec skinął głową i wymknął się, niezauważony przez pomstującego kamerdynera. Grey wziął głęboki oddech i przymknął oczy, aż wirowanie w głowie ustało. Tym razem trwało jakby krócej i już po chwili mógł otworzyć oczy. Tymczasem von Namtzen pokonał kamerdynera i teraz stanowczym tonem wydawał mu różne polecenia, z których najważniejszym było sprowadzenie do salonu całej służby. Zerknął przez ramię na Greya i przerwał na chwilę swoją tyradę. – Ach tak, i proszę także o białka z trzech jajek, w kubku. – Bitte? – spytał słabo kamerdyner. – Jajka. Czy jest pan głuchy? – spytał z ironią w głosie von Namtzen. – Tylko same białka. Schnell! – Słysząc, jak hanowerczyk troszczy się o stan jego zdrowia, Grey zmusił się, żeby wstać i podejść do von Namtzena, który zdjął teraz hełm i wyglądał na bardzo zadowolonego z siebie, gdyż kamerdyner stał się już całkowicie potulny. – Czuje się pan lepiej, majorze? – spytał, ocierając chustką pot z czoła. – Znacznie lepiej, dziękuję panu. Rozumiem, że nieobecni są zarówno Reinhardt Mayrhofer, jak i jego żona? – Reinhardta rzeczywiście nie mogło być w domu, ale jego żona... – Tak twierdzi kamerdyner. Jeśli kryje się gdzieś tutaj, jest tchórzem – rzekł z satysfakcją, chowając chustkę. – Wykurzę go z kryjówki, a wówczas... no właśnie, co wówczas? – spytał. – Obawiam się, że nic – odparł Grey. – Przypuszczam, że nie żyje. Czy to ten dżentelmen? – spytał, wskazując na miniaturę w perłowej oprawie wiszącą na ścianie przy oknie.

– Owszem. To Mayrhofer i jego żona Maria. Są kuzynami – dodał, choć nie było to konieczne, ponieważ twarze na portrecie zdradzały wyraźne podobieństwo. Obydwoje mieli delikatne rysy, długie szyje i zaokrąglone podbródki, Reinhardt wyróżniał się imponującym nosem oraz arystokratycznym grymasem. Maria jest jednak uroczą kobietą, pomyślał Grey. Na portrecie nosiła perukę, ale ciemna karnacja i brązowe oczy świadczyły, że zapewne i jej włosy były ciemne. – Reinhardt nie żyje? – spytał z zainteresowaniem von Namtzen, przyglądając się portretowi. – Jak zginął? – Został zastrzelony – odparł zwięźle Grey. – Być może przez człowieka, który usiłował mnie otruć. – Cóż za pracowity człowiek – zauważył von Namtzen. Jego uwagę odwróciło pojawienie się pokojówki. Była blada jak kreda i ściskała w dłoni niedużą miseczkę z białkami jajek. Spojrzała najpierw na jednego intruza, potem na drugiego i nieśmiało podała talerzyk von Namtzenowi. – Danke – powiedział, podsunął miseczkę Greyowi, a następnie zaczął przepytywać dziewczynę, która uciekła pod – najbliższą ścianę i sparaliżowana strachem odpowiadała jedynie kiwnięciem głowy „tak" lub „nie". Nie mogąc zrozumieć niuansów tej dość jednostronnej konwersacji, Grey odwrócił się i z niesmakiem spojrzał na to, co leżało na talerzu. Odgłos kroków niosący się echem po korytarzach i zdenerwowane głosy świadczyły o tym, że kamerdyner rzeczywiście zamierzał sprowadzić wszystkich do salonu, jak mu nakazano. Grey pozbył się miseczki, chowając ją za alabastrową wazą na biurku i wyszedł na korytarz. Służba z podnieceniem rozprawiała między sobą po niemiecku. Na jego widok rozmowy się urwały. Spoglądali na niego z mieszaniną ciekawości i podejrzliwości. Na niektórych twarzach malował się strach. Dlaczego? – pomyślał. – Czyżby na widok munduru? – Guten Tag – powiedział, uśmiechając się uprzejmie. – Czy pośród was są jacyś Anglicy? Lokaje i pokojówki spojrzeli po sobie. Ich spojrzenia zdawały się skupiać na dwóch młodych pokojówkach. Uśmiechnął się do nich, aby dodać im odwagi, i poprosił je na stronę. Patrzyły na niego szeroko otwartymi oczami niczym łanie, które stanęły oko w oko z fuzją myśliwego. Potem jednak dostrzegły von Namtzena, który wyszedł z sąsiedniego pokoju i widocznie doszły do wniosku, że lord John jest mniej straszny niż jego towarzysz. Ruszyły za nim do salonu, pozostawiając von Namtzena z innymi służącymi w przedpokoju. Na imię miały – co przyznały, rumieniąc się i jąkając – Annie i Tab. Były z Cheapside, przyjaźniły się „od zawsze" i przez ostatnie trzy miesiące pracowały u Herr Mayrhofera. – Rozumiem, że Herr Mayrhofer jest dzisiaj nieobecny – rzekł Grey z uśmiechem. – Kiedy wyszedł? Dziewczyny z konsternacją spojrzały po sobie. – Wczoraj? – podpowiedział Grey. – Dziś rano?

– O nie, sir – odezwała się Annie. – Choć unikała wzroku Greya, sprawiała wrażenie odważniejszej od swej przyjaciółki. – Pana nie było od wtorku. – Ludzie Magrudera znaleźli ciało w środę rano, pomyślał Grey. – Rozumiem. Czy wiecie, dokąd się udał? Oczywiście, nie wiedziały. Powiedziały w końcu – po dłuższym czasie i mówieniu mnóstwa sprzecznych rzeczy – że Herr Mayrhofer często udawał się w krótkie podróże: dwa lub trzy razy w miesiącu opuszczał dom na kilka dni. – Rozumiem – odparł Grey. – A czym zajmuje się Herr Mayrhofer? Dziewczyny, wyraźnie skonsternowane, wzruszyły ramionami. Herr Mayrhofer miał pieniądze. Dużo pieniędzy. Skąd je brał, nie było ich sprawą. Grey poczuł w dolnej części języka metaliczny posmak i przełknął ślinę. – A kiedy tym razem wybierał się w podróż, uczynił to rano czy może wieczorem? Dziewczyny zmarszczyły brwi i przez chwilę szeptały między sobą, zanim zdecydowały, że właściwie żadna z nich nie widziała, kiedy ich pracodawca opuścił dom. Nie słyszały również powozu, ale... – Musiał jednak wyjechać, Annie – oświadczyła rezolutnie Tab. – Bo nie było go w sypialni po południu, prawda? Herr Reinhardt po południu zawsze ucina sobie krótką drzemkę – wyjaśniła, zwracając się do Greya. – Ścielę łóżko zaraz po lunchu, tymczasem po południu pościel była nietknięta. Toteż musiał wyjechać rano, prawda? Zadawanie pytań szło opornie i po dłuższym czasie Grey zdołał uzyskać niewiele przydatnych informacji. Nie, zdaniem pokojówek pani domu nie miała zielonej aksamitnej sukni, choć naturalnie mogła taką zamówić. Ale wiedzieć o tym może tylko jej osobista pokojówka. Nie, pani naprawdę przez cały dzień nie było w domu, a przynajmniej tak im się wydaje. Nie są pewne, kiedy wyszła – ale owszem, była tutaj wczoraj i spędziła w domu ostatnią noc. Czy była w domu w ostatni wtorek? Chyba tak, ale dziewczyny nie mogły sobie tego przypomnieć. – Czy Joseph Trevelyan odwiedzał ten dom? – spytał. Dziewczyny wzruszyły ramionami i bezradnie na niego spojrzały. Skąd mogły to wiedzieć? Pracują przecież na górze, rzadko widują gości, nie licząc tych, którzy zostają na noc. – Wasza pani wczorajszą noc spędziła w domu. Kiedy widziałyście ją po raz ostatni? Dziewczyny zmarszczyły brwi w niemal identyczny sposób. Annie spojrzała na Tab. Tab popatrzyła na Annie. Obie wzruszyły ramionami. – No cóż, właściwie nie wiem, milordzie – odparła Annie. – Ostatnio niedomagała. Całymi dniami przesiadywała w swoim pokoju, przynoszono jej tam jedzenie na tacy. Zmieniałam regularnie pościel w sypialni, ale pani była wtedy w swoim buduarze albo w garderobie. Właściwie to nie widziałam jej od... poniedziałku? – Uniosła brwi i spojrzała na Tab, która wzruszyła ramionami – Niedomagała? – powtórzył Grey. – Była chora? – Tak, sir – odparła Tab. – Był doktor i w ogóle. Grey pytał dalej, lecz daremnie. Żadna z nich nie widziała doktora, nie miały również

pojęcia, co dolegało pani domu. Słyszały o tym jedynie od kucharki... a może od Ilse, osobistej pokojówki pani domu? Grey porzucił ten wątek i postanowił wypytać pokojówki o ich pana. – Naturalnie nie wiecie tego z własnego doświadczenia – rzekł, przyjmując uprzejmy, przepraszający wyraz twarzy – ale być może lokaj Herr Mayrhofera mógł podzielić się z wami informacją na temat czegoś... dziwnego lub niezwykłego, co dotyczyłoby waszego pana? Chodzi mi o jego ciało. Ich twarze nagle stały się zupełnie bez wyrazu, a potem napłynęła do nich krew, i to tak szybko, że przypominały teraz dwa dorodne pomidory. Wymieniły spojrzenia, Annie wydała z siebie cienki pisk, który mógł być stłumionym chichotem. W zasadzie nie potrzebował już żadnego dalszego potwierdzenia, jednak dziewczyny, tłumiąc emocje wyrażane piskiem i zakrywając dłońmi usta, w końcu wyznały, że owszem, lokaj, Herr Waldemar, tłumaczył kiedyś Hildę – czyli pokojówce podającej do stołu – dlaczego do golenia pana potrzeba aż tyle mydła... Pozwolił odejść dziewczynom, które uciekły, chichocząc, i opadł na obity brokatem fotel, aby chwilę odpocząć. Położył głowę na oparciu i zaczekał, aż serce się uspokoiło. Zatem wreszcie udało się ustalić tożsamość ofiary morderstwa. Oraz związek między Reinhardtem Mayrhoferem, burdelem przy Meacham Street a Josephem Trevelyanem. Dowód ten jednak opiera się wyłącznie na zeznaniach prostytutki i fakcie, że rozpoznałem zieloną suknię, pomyślał Grey. A jeśli Nessie się myliła i mężczyzna, który opuścił burdel w zielonej sukni, nie był Trevelyanem? Ale jednak nim był, przypomniał sobie – przyznał to przecież Richard Caswell. A teraz znaleziono zwłoki bogatego Austriaka, ubranego w strój, który przypominał zieloną suknię Magdy, burdelmamy z Meacham Street. Prawdopodobnie tej samej sukni używał również Trevelyan. Ponadto Mayrhofer często odbywał zagadkowe podróże. Grey był niemal pewien, że ustalił tożsamość rekina, o którym mówił pan Bowles. A jeśli Reinhardt Mayrhofer rzeczywiście był szpiegiem... to rozwiązanie śmierci Tima O’Connella z pewnością wiązało się ze zdradą stanu, a nie z krwawą zemstą powodowaną namiętnością. Ale Scanlonowie zniknęli, przypomniał sobie. I jakąż rolę, na miłość boską, odgrywał w tym wszystkim Trevelyan? Serce znowu biło mu wolniej. Przełknął ślinę, aby pozbyć się metalicznego posmaku w ustach, i uniósł głowę. Przekonał się, że spogląda na coś, co widział już przedtem, ale nie zwrócił na to większej uwagi: duży obraz nad biurkiem, o tematyce erotycznej, niezbyt dobry. W rogu widniały inicjały RM zmyślnie wplecione w kwiaty. Wstał, ocierając wilgotne dłonie o poły ubrania, i rozejrzał się po pokoju. Były tam jeszcze dwa podobne obrazy, z pewnością namalowane tą samą ręką. Taki sam obraz znajdował się w buduarze Magdy. Wszystkie podpisane były inicjałami RM. Stanowiły dodatkowy dowód na powiązania Mayrhofera, jeśli takowy był jeszcze potrzebny. Na nowo zaczął rozmyślać o Trevelyanie. Tylko na słowie Caswella opierała się informacja, że Trevelyan miał kochankę, nie kochanka. W przeciwnym razie byłby pewien, że potajemne

randki Kornwalijczyk odbywał z Mayrhoferem... bez względu na ich cel. – A dzień, w którym zaczniesz wierzyć Dickiemu Caswellowi, głupcze, będzie twym dniem... – mruknął do siebie, podnosząc się z krzesła. W progu zauważył miseczkę z białkami jajek i pospiesznie schował ją do szuflady biurka. Von Namtzen zebrał całą służbę w bibliotece, aby dokonać gruntownego przesłuchania. Słysząc kroki Greya, odwrócił się w jego stronę. – Oboje zniknęli, to pewne. On przed kilkoma dniami, ona wczorajszej nocy. Nikt jej nie widział, przynajmniej tak twierdzą służący. – W tym miejscu odwrócił się w stronę kamerdynera i spojrzał na niego groźnie. Kamerdyner się wzdrygnął. – Proszę ich spytać o doktora – rzekł Grey, przyglądając się poszczególnym twarzom. – Doktora? Znowu źle się pan czuje? – Von Namtzen pstryknął palcami i wskazał na korpulentną kobietę, zapewne kucharkę. – Przynieś więcej jajek! – Nie, nie, czuję się dobrze. Dziękuję. Pokojówki powiedziały mi, że pani Mayrhofer była chora w tym tygodniu i że sprowadzono doktora. Chciałbym się dowiedzieć, czy ktokolwiek go widział. – Ach tak? – Von Namtzen wyglądał na zainteresowanego i natychmiast zaczął przepytywać zgromadzonych. Grey oparł się delikatnie o regał z książkami. Słuchając uważnie, zmagał się jednocześnie z kolejnym napadem zawrotów głowy. Kamerdyner i pokojówka pani domu widzieli doktora, wyjaśnił von Namtzen, odwracając się do niego. Doktor odwiedzał Frau Mayrhofer kilkakrotnie. Grey przełknął ślinę. Być może należało jednak zjeść ostatnią porcję białek. Nie mogły smakować gorzej niż miedź, którą czuł teraz w ustach. – Czy doktor podał swoje nazwisko? – spytał. – Nie. Właściwie nawet nie ubierał się jak doktor – odparł kamerdyner. – Ale najwyraźniej znał się na rzeczy. – Nie ubierał się jak doktor? Co to znaczy? – spytał Grey, prostując się. Po dalszym przesłuchaniu, na które odpowiedzią były bezradne wzruszenia ramion kamerdynera, okazało się, że medyk nie miał na sobie zwyczajowego czarnego stroju. Ubrany był w niebieski płaszcz i ręcznie tkane spodnie. Kamerdyner zmarszczył brwi, starając się przypomnieć sobie inne szczegóły. – Nie czuć było od niego zapachu krwi – tłumaczył von Namtzen. – Zamiast tego pachniał... ziołami... Czy to może być prawda? Grey przymknął na chwilę oczy i przypomniał sobie lecznicze zioła rozwieszone na ciemnych krokwiach i złoty pył opadający z ich liści, kiedy na piętrze rozległy się kroki. – Czy doktor był Irlandczykiem? – spytał, otwierając oczy. Teraz nawet von Namtzen wyglądał na zdumionego. – Po czym mieliby odróżnić Irlandczyka od Anglika? – spytał. – Przecież mówią tym samym językiem. Grey westchnął, lecz zamiast podjąć próbę wytłumaczenia tego, co oczywiste, pokrótce opisał Finbara Scanlona. Po przetłumaczeniu jego słów kamerdyner i pokojówka zaczęli

kiwać głowami. – Czy to jest ważne? – spytał von Namtzen, wpatrując się w twarz Greya. – Bardzo. – Grey zacisnął dłonie w pięści. – sprawą najwyższej wagi jest znalezienie Frau Mayrhofer. „Doktor" prawdopodobnie jest szpiegiem działającym na zlecenie Mayrhoferów. Przypuszczam, że kobieta znalazła się w posiadaniu czegoś, co Jego Królewska Mość bardzo chciałby odzyskać. – Zerknął w stronę służących, którzy zaczęli szeptać między sobą. Na intruzów w oficerskich mundurach spoglądali z przestrachem i wrogością. – Czy jest pan przekonany że służba rzeczywiście nie wie, gdzie przebywa pani domu? Von Namtzen zmrużył oczy zastanawiając się, ale zanim zdążył odpowiedzieć, Grey zauważył poruszenie wśród służących. Niemal wszyscy patrzyli teraz w stronę drzwi znajdujących się tuż za nim. Obrócił się i ujrzał za sobą Toma Byrda. Jego piegowata twarz wyrażała najwyższy stopień podniecenia. W dłoni trzymał parę zniszczonych butów. – Milordzie – sapnął, wyciągając je przed siebie. – Proszę spojrzeć! To buty Jacka! Grey wziął buty do ręki. Były duże i zniszczone, skóra na palcach popękała. Obcas chwiał się na jednym gwoździu. Były skórzane i obłe z tyłu, dokładnie takie, jak opisał je Tom. – Kto to jest Jack? – spytał von Namtzen, ze zdumieniem patrząc to na Toma Byrda, to na buty. – Jest bratem pana Byrda – wyjaśnił Grey, wciąż przyglądając się butom. – Szukaliśmy go od pewnego czasu. Mógłby pan spytać służących, czy wiedzą coś o miejscu pobytu człowieka, do którego należały te buty? Grey pomyślał, że von Namtzen pod wieloma względami był wspaniałym towarzyszem. Skinął głową, nie domagając się żadnych wyjaśnień. Spojrzał na buty, po czym groźnym tonem wypytywał o wszystkie szczegóły, jakby spodziewał się, że odpowiedzi będą równie zwięzłe i treściwe. Aura, jaką wokół siebie roztaczał, sprawiła, iż dom w pełni znalazł się pod jego komendą. Służba, początkowo zaniepokojona i niechętna do współpracy teraz najwyraźniej zaakceptowała go w roli tymczasowego pana zarówno domu, jak i całej sytuacji. – Buty należą do młodego człowieka, Anglika – tłumaczył po chwili Greyowi, po krótkiej wymianie zdań z kamerdynerem i kucharką. – Przed tygodniem przyprowadził go do domu przyjaciel Frau Mayrhofer. Frau powiedziała Herr Burkhardtowi – w tym miejscu spojrzał na kamerdynera, który się skłonił – że młodzieniec będzie odtąd służącym w domu państwa, tutaj będzie mieszkał i jadał. Nie wyjaśniła powodów jego przybycia, lecz dodała, iż sytuacja ta miała charakter tymczasowy. W tym miejscu kamerdyner coś powiedział. Von Namtzen skinął głową i machnął ręką, aby uciszyć dalsze uwagi. – Herr Burkhardt mówi, że młodzieniec nie miał jasno określonych obowiązków, lecz zazwyczaj pomagał pokojówkom. Nie opuszczał domu, nie oddalał się od pokojów Frau

Mayrhofer. Prosił, aby mógł spać w garderobie na końcu korytarza w pobliżu jej apartamentów. Herr Burkhardt odniósł wrażenie, że młodzieniec stoi na straży Frau Mayrhofer. Nie wiadomo jednak, przed czym miałby ją strzec. Tom Byrd słuchał tego wszystkiego z wyraźną niecierpliwością i nie mógł się dłużej pohamować. – Do diabła z tym, co tutaj robił. Co się z nim stało? – spytał. Grey również miał pilne pytanie. – Czy znane jest nazwisko przyjaciela Frau Mayrhofer? Czy da się opisać jego wygląd? Odpowiedzi udzielono zgodnie z pozycją społeczną pytających. Von Namtzen najpierw zwrócił się do Greya: – Mężczyzna ten przedstawił się jako pan Josephs. Kamerdyner uważa jednak, że nie było to jego prawdziwe nazwisko, bo zawahał się przed udzieleniem odpowiedzi. Mężczyzna ten był niezmiernie... – Von Namtzen przerwał, nie znajdując angielskiego odpowiednika. – Fein berausgeputzt. – Bardzo... wyfroterowany? – Elegancko ubrany – poprawił Grey. W pokoju zrobiło się bardzo gorąco, poczuł na karku strużkę potu. – Miał na sobie jedwabny zielony strój ze złoconymi guzikami – dodał von Namtzen. – I wyszukaną perukę. – Trevelyan – powiedział Grey z poczuciem nieuchronności, na którą w równym stopniu składała się ulga jak i nie– pokój. Wziął głęboki oddech, jego serce znów waliło jak młot. – A Jack Byrd? Von Namtzen wzruszył ramionami. – Zniknął. Przypuszczają, że wyjechał razem z Frau Mayrhofer, ponieważ od wczoraj nikt go nie widział. – Dlaczego zostawił buty? Proszę ich o to spytać! – Tom Byrd był tak przejęty, że zapomniał dodać „sir", jednak von Namtzen, widząc jego desperację, litościwie tego nie zauważył. – Buty zamienił na parę należącą do tego oto lokaja. – Hanowerczyk skinął głową w stronę wysokiego młodzieńca, który bacznie przysłuchiwał się rozmowie, marszcząc brwi. – Nie wyjaśnił dlaczego, być może z powodu uszkodzonego obcasa. Ta druga para również była zniszczona, ale nadawała się jeszcze od użytku. – Dlaczego młodzieniec zgodził się na wymianę? – spytał Grey i skinął głową w stronę lokaja. Był to błąd. Zawroty głowy powróciły, pokój lekko zawirował. Po pytaniu natychmiast następowała odpowiedź. – Ponieważ te są skórzane i mają metalowe sprzączki – wyjaśnił von Namtzen. – Buty które otrzymał w zamian to zwykłe chodaki o drewnianych podeszwach i obcasach. Nogi ugięły się pod nim i Grey postanowił dać za wygraną. Powoli opadł na fotel, na chwilę zasłaniając dłońmi oczy. Oddychał płytko, myśli wirowały w jego głowie niczym kule w modelu Układu Słonecznego jego ojca, rozbłyski świetlne wędrowały od jednego

wspomnienia do drugiego. W głowie usłyszał głos Quarry'ego: Marynarze miewają drewniane podeszwy, bo skóra ślizga się po pokładzie. A potem: o Trevelyanie? Jego ojciec jest baronetem, sir Joseph ma brata w parlamencie, fortunę w kornwalijskiej cynie, działa w Kompanii Wschodnioindyjskiej. – Chryste – rzekł, opuszczając ręce. – Oni odpłynęli.

Rozdział 16 Wiarołomna żądza Pewnego wysiłku wymagało przekonanie zarówno von Namtzena, jak i Toma Byrda, że Grey może samodzielnie poruszać się po mieście i nie przewróci się na ulicy – zwłaszcza że sam nie był tego pewien. W końcu jednak Tom Byrd niechętnie udał się na Jermyn Street, żeby spakować podróżną torbę, natomiast von Namtzen – z jeszcze większymi oporami – został przekonany, że powinien zbadać zawartość biurka Mayrhofera. – Nikt lepiej niż pan nie oceni wartości tego, co się tam znajduje – zauważył Grey. – Mayrhofer nie żyje, przypuszczalnie był szpiegiem. Przyślę tutaj kogoś z pułku, aby przejął tę sprawę, ale niewykluczone, że w dokumentach znajdzie pan coś, co będzie wymagało natychmiastowego działania... Von Namtzen zacisnął usta, lecz skinął głową. – Będzie pan uważał na siebie? – spytał poważnie, kładąc Greyowi dużą, ciepłą dłoń na karku i pochylając się, aby spojrzeć mu w twarz. W szarych oczach hanowerczyka malowała się troska, którą podkreślały drobne zmarszczki. – Będę – odparł Grey i spróbował się uśmiechnąć. Wręczył Tomowi naprędce sporządzony list z prośbą, aby Quarry niezwłocznie wysłał na Mecklenberg Square kogoś władającego niemieckim, i wyszedł. – Do wyboru były trzy możliwości: siedziba Kompanii Wschodnioindyjskiej przy Conduit Street, niejaki Royce – prawa ręka Trevelyana w sprawach handlowych – którego biuro mieściło się w pobliżu Tempie, albo Neil Piczka. Słońce już zachodziło, wieczorna mgła ogarniała wszystko niczym dym po świeżo wystrzelonej kuli armatniej. To ułatwiało wybór. Do Westminsteru lub Tempie mógł nie zdążyć, bo urzędnicy zapewne zdążyli już rozejść się do swoich domów. Orientował się jednak, gdzie mieszkał Stapleton. Dowiedział się tego już po rozmowie z Bowlesem. – Czego pan chce? – Stapleton już spał, kiedy Grey zastukał do jego drzwi. Był boso i miał na sobie koszulę nocną. Przecierał jedno oko, drugim podejrzliwie przyglądając się Greyowi. – Potrzebne mi są daty wyjścia w morze statków Kompanii Wschodnioindyjskiej w tym miesiącu. Teraz. Stapleton otworzył drugie oko. Zamrugał powoli i podrapał się po żebrach. – Skąd miałbym wiedzieć coś takiego? – Nie spodziewam się, że pan to wie. Ale któryś i podkomendnych Bowlesa z pewnością może, bez zbędnej straty czasu, dowiedzieć się, gdzie znajdują się te informacje. To bardzo pilna sprawa. – Ach tak? – Neil ziewnął, jego dolna warga nieco się wysunęła. Przestąpił z nogi na nogę, tak że stał teraz znacznie bliżej Greya. – Jak... pilna?

– Zbyt pilna na zabawy, panie Stapleton. Proszę się ubrać, powóz już czeka. Neil nic nie odpowiedział, tylko uniósł dłoń i uśmiechnął się. Dotknął twarzy Greya, obejmując jego policzek dłonią, a kciukiem wodząc po krawędzi ust. Dłoń była ciepła i pachniała łóżkiem. – Ale nie spieszymy się chyba aż tak bardzo, kochanie? Grey chwycił jego dłoń i odsunął od twarzy. Uścisnął ją tak mocno, że chrupnęły kostki. – Wyjdziesz z domu natychmiast – powiedział spokojnie – albo oficjalnie poinformuję Bowlesa o okolicznościach naszego pierwszego spotkania. Czy wyrażam się jasno, sir? Spojrzał Stapletonowi prosto w oczy. Mężczyzna już się rozbudził, w niebieskich oczach czaiła się wściekłość. Szarpnięciem wyzwolił się z uścisku Greya i zrobił pół kroku w tył. – Nie zrobiłby pan tego. – Chce się pan przekonać? Język Stapletona wędrował po górnej wardze. Nie był to już jednak flirt, lecz desperacja. Robiło się coraz ciemniej, lecz nie aż tak, aby Grey nie widział wyraźnie jego twarzy i maskowanego złością przerażenia. Stapleton rozejrzał się, aby upewnić się, że nikt ich nie usłyszał, a potem za rękaw wciągnął Greya do środka. Stał tak blisko, że Grey był już pewien, że poza koszulą młodzieniec nic na sobie nie ma. Widział gładkość jego klatki piersiowej, złocista skóra załamywała się ku kuszącym cieniom poniżej. – Zdaje pan sobie sprawę, co by się ze mną stało, jeśli zrobiłby pan coś takiego? – syknął. Grey zdawał sobie z tego sprawę. Utrata stanowiska i pozycji społecznej były rzeczą oczywistą. Więzienie, publiczne biczowanie i pręgierz – wielce prawdopodobne. A jeśli odkryto by, że przygody Stapletona wiązały się ze sprzeniewierzeniem się zawodowym powinnościom – a tego właśnie żądał od niego Grey – miałby wiele szczęścia, jeśli nie zawisłby za zdradę stanu. – Wiem, co się z panem stanie, jeśli nie zrobi pan tego, czego żądam – powiedział spokojnie Grey. Wyswobodził rękaw i zrobił krok w tył. – Proszę się pospieszyć. Nie mamy czasu do stracenia. W ciągu niecałej godziny dotarli do nędznego budynku przy obskurnej uliczce, gdzie mieściła się drukarnia. Jej drzwi i okiennice zostały zamknięte na noc. Nie oglądając się na Greya, Stapleton wyskoczył z powozu i zastukał w drzwi. Już po chwili pomiędzy szczelinami w okiennicach pojawiło się światło. Stapleton szepnął coś do starszej kobiety i wśliznął się do środka. Grey siedział w ciemnym powozie nieco przygarbiony i na wszelki wypadek głębiej nasunął kapelusz. Rozklekotany powóz prezentował się niezbyt okazale, jednak w tej okolicy i tak był czymś zdumiewającym. Mógł tylko liczyć, że Stapleton wszystko szybko załatwi i zdołają odjechać, zanim zainteresuje się nimi jakiś złodziejaszek. W powietrzu unosiła się zgniła woń odpadków i fekaliów. Grey pociągnął za uchwyt i zamknął okno.

Był zadowolony, że tak szybko udało się nakłonić Stapletona do współpracy. Mężczyzna oczywiście zdawał sobie sprawę, że miecz, którym groził mu Grey, był obusieczny. Owszem, Grey utrzymywał, że wybrał się do Lawendowego Domu w celu zebrania „pewnych informacji", a jedyną osobą, która mogła zadać kłam jego słowom, był młody ciemnowłosy człowiek. Ale Stapleton o tym nie wiedział. Ale jeśli doszłoby między nimi do konfrontacji, było oczywiste, czyim słowom dano by wiarę, z czego Stapleton również zdawał sobie sprawę. Nie wiedział natomiast, że Richard Caswell był jedną z pierwszych much w sieci pana Bowlesa. Grey założyłby się o roczne pobory, że krępy, tłusty niebieskooki pająk znał nazwiska wszystkich gości Lawendowego Domu i wiedział, czego tam szukali. Przeszedł go zimny dreszcz. Otulił się płaszczem, choć noc nie należała do chłodnych. Nagłe uderzenie w szybę poderwało go na nogi. Błyskawicznie wydobył pistolet i wycelował. Ale za oknem nikogo nie dostrzegł. Na szybie pozostał jedynie długi ślad palców wysmarowanych ekskrementami. Grudka gnoju powoli zjeżdżała w dół po oknie, a rechot gnojarzy zmieszał się z pokrzykiwaniem woźnicy. Powóz zakołysał się na resorach, woźnica podniósł się z kozła. Strzelano z bata i rozległ się krótki krzyk kogoś leżącego na ziemi. Nie ma lepszego sposobu, aby pozostać niezauważonym, pomyślał gorzko Grey, przyczajając się na siedzisku. Tymczasem na powóz posypał się grad gnojowych pocisków. Gnojarze pokrzykiwali niczym małpy, a woźnica przeklinał i ściągał lejce, żeby konie nie poniosły. Ktoś znowu zastukał w drzwi. Grey wydobył pistolet, ale to był Stapleton, poczerwieniały i zdyszany. Młodzieniec opadł na siedzisko naprzeciw Greya i rzucił mu na kolana skrawek papieru. – Tylko dwa – rzekł szorstko. – „Antioch" wypływa z Londynu za trzy tygodnie, a „Nampara" z Southampton pojutrze. Tego pan chciał? Woźnica, widząc, że Stapleton wrócił, popuścił lejce i krzyknął. Aby uciec przed tym rejwachem, konie tak ochoczo ruszyły z kopyta, że Grey i Stapleton wylądowali na podłodze. Grey szybko wstał, ściskając w dłoni skrawek papieru, i zajął swoje miejsce. Neil leżał jeszcze na podłodze i wpatrywał się w niego. Podpierał się teraz na dłoniach i kolanach. – Pytałem... czy tego pan chciał? – Słowa te wypowiedział tak cicho, że prawie nie zdołały się przebić poprzez skrzypienie i klekot powozu. Grey jednak słyszał go zupełnie dobrze. – Tak – odparł. – Dziękuję panu. Mógł wyciągnąć rękę i pomóc mu wstać, lecz tego nie uczynił. Młodzieniec wstał sam, wrzecionowata sylwetka chwiała się przez chwilę w ciemnościach, po czym opadła na siedzenie. W drodze powrotnej do Londynu nie rozmawiali ze sobą. Stapleton siedział z rękami założonymi na piersiach i wyglądał przez okno. Była pełnia, blade światło padało na wyrazisty nos i zmysłowe usta. Piękny młodzieniec, pomyślał Grey, i ma tego świadomość. Zastanawiał się, czy powinien ostrzec Stapletona. Dręczyło go poczucie winy, ponieważ go wykorzystał. Ale ostrzeżenie młodzieńca, że Bowles bez wątpienia zdawał sobie sprawę z

jego prawdziwej natury, niczego by nie dało. Pająk wiedzę tę mógł zatrzymać dla siebie do czasu, kiedy zdecyduje się zrobić z niej użytek. A jeśliby do tego doszło – bez względu na to, w jakim celu – żadna ludzka moc nie uwolniłaby Stapletona z jego sieci. Powóz zatrzymał się przed kwaterą Stapletona. Młodzieniec wysiadł, nie odezwawszy się nawet słowem, choć zanim zamknęły się drzwi, rzucił w stronę Greya jedno pełne złości spojrzenie. Grey zastukał w dach i woźnica odsunął odgradzającą ich zasłonę. – Na Jermyn Street – polecił, a następnie w milczeniu pokonał całą drogę, niemalże nie zwracając uwagi na wszechobecny smród odchodów.

Rozdział 17 Nemezis Grey zbuntował się i postanowił nie jeść już więcej białek. Natomiast nieugięty Tom Byrd nie pozwolił mu pić wina. Kiedy dotarli do pierwszego zajazdu, udało im się osiągnąć kompromis i ku pewnemu rozbawieniu pozostałych pasażerów dyliżansu Grey na kolację zjadł chleb i popił go mlekiem. Nie zwracał uwagi ani na drwiny, ani na niepokój w żołądku. Jak szalony skrobał pożyczonym, zniszczonym piórem i podłym atramentem, w drugiej ręce dzierżąc kawałek umaczanego w mleku chleba. Pierwszą wiadomość zaadresował do Quarry'ego, a następną do Magrudera, na wypadek gdyby pierwsza zaginęła. Nie było czasu na posługiwanie się szyfrem czy ostrożność w słowach. Przedstawiał suche fakty i prosił o posiłki. Podpisał listy, złożył je i w mętnym od sadzy wosku ze świecy odcisnął swój pierścień z półksiężycem. Pomyślał przy tym o Trevelyanie i jego szmaragdowym pierścieniu z kornwalijskim wrończykiem. Czy zdążą na czas? Po raz tysięczny głowił się, czy istnieje jakaś szybsza droga – i po raz kolejny dochodził do wniosku, że, niestety, nie. Był niezłym jeźdźcem, lecz w obecnym stanie zdrowia nie zdołałby przejechać z Londynu do Southampton, nawet gdyby niezwłocznie udało się znaleźć odpowiedniego wierzchowca. To musi być Southampton, pomyślał po raz setny. Obiecał Trevelyanowi trzy dni. To za mało czasu, aby ujść pogoni – chyba że tamten liczył, iż Grey umrze. Tylko w takim razie po cóż układać się o czas? Nie, na pewno założenie jest słuszne. Gdyby tylko siłą woli można było jakoś przyspieszyć dyliżans... – Skończył pan, milordzie? – Tom Byrd pojawił się u jego boku, trzymając w dłoni gotowy do włożenia płaszcz. – Już czas. Grey wrzucił chleb do miski, czemu towarzyszyło ciche chlupnięcie, i podniósł się z miejsca. – Dopilnuj, aby wysłano je do Londynu – rozkazał, wręczając posłańcowi listy i monetę. – Nie dokończy pan tego? – spytał Byrd, surowo spoglądając w stronę miski wypełnionej okruchami chleba i mlekiem. – Będzie pan potrzebował dużo siły, milordzie, musi pan przecież... – W porządku! – Grey wziął ostatni kawałek chleba, zanurzył w misce, wsadził do ust i ruszył do czekającego dyliżansu. Statek handlowy „Nampara" kursował na szlaku prowadzącym do Indii Wschodnich. Wysoka sylwetka rysowała się na tle zasnutego chmurami nieba, a smukłe maszty sprawiały,

że inne statki wyglądały niczym karły. Zbyt wielki, aby podejść do nabrzeża, „Nampara" stał na redzie. Rybak przewożący Greya i Byrda łódką na statek znad swoich wioseł zawołał ku łodzi podążającej w przeciwnymi kierunku, lecz odpowiedzi nie zrozumieli. – Trudno powiedzieć, sir – stwierdził rybak, kręcąc głową. – Statek wyjdzie w morze, kiedy będzie odpływ, a poziom wody wciąż opada. – Uniósł ociekające wodą wiosło, wskazując na przesuwającą się szaroburą wodę. Grey nie potrafił jednak stwierdzić, w którą stronę płynęła. Nadal odczuwał mdłości po niemal dwudniowej podróży dyliżansem do Southampton i nie chciał podnosić wzroku. Wszystko wokół poruszało się względem siebie: woda, chmury, wiatr, łódź kołysząca się wraz z nimi. Pomyślał, że zwymiotuje, jeśli tylko otworzy usta, toteż ograniczył się do grymasu niezadowolenia i zacisnął dłoń na sakiewce, która odpowiedziała wymownym brzęknięciem. – Może odpłynąć, zanim tam dotrzemy, ale zrobię, co się da, sir. – Mężczyzna zdwoił wysiłki i pracował ciężko i wytrwale. Grey przymknął oczy, mocno trzymając się zniszczonej deszczułki służącej mu za siedzisko i jednocześnie starając się nie zwracać uwagi na smród zdechłych ryb, którym przesiąkały jego spodnie. – Ahoj! – okrzyk rybaka wyrwał go z zamyślenia. Przed sobą ujrzał statek handlowy wyrastający z morza niczym klif. Nadal znajdowali się w znacznej odległości, lecz olbrzym przesłonił już słońce, rzucając na nich zimny, ciemny, złowrogi cień. Nawet taki szczur lądowy jak Grey dostrzegł, że „Nampara" przygotowywał się do podniesienia kotwicy. Ławice łodzi zaopatrujących statek zmierzały teraz do brzegu niczym małe rybki uciekające przed morskim potworem. Z burty zwisała jeszcze licha drabinka sznurowa. Rybak z dużą wprawą wiosłem utrzymywał bezpieczną odległość pomiędzy swoją łódką a żaglowcem. Grey wstał, rzucił rybakowi zapłatę i chwycił pierwszy szczebel. Fala nagle zabrała spod niego łódkę i Grey walczył teraz o życie, unosząc się i opadając wraz ze statkiem. Pod jego stopami przepłynęła flotylla odchodów. Postanowił patrzeć w górę i zaczął się wspinać, niezgrabnie i powoli. Tom Byrd dla bezpieczeństwa swego pana stąpał po drabince tuż za nim. Wreszcie dotarli na samą górę. Lord John był zlany zimnym potem, krew w ustach miała metaliczny posmak. – Muszę się widzieć z właścicielem – powiedział do oficera, który podbiegł do niego przez kłębowisko lin i masztów. – Z rozkazu Jego Królewskiej Mości. Mężczyzna pokręcił głową, nie słuchając. Odwrócił się i dawał właśnie komuś ręką znak, aby intruzów usunięto z pokładu. – Kapitan jest zajęty, sir. Zaraz odpływamy. Henderson! Chodź i... – Nie chodzi o kapitana – powiedział Grey, przymykając na chwilę oczy, bo liny nad jego głową zaczęły niebezpiecznie wirować. Sięgnął do kieszeni i wydobył pogniecione pełnomocnictwo – tylko o właściciela. Chcę się widzieć z panem Trevelyanem. Natychmiast. Oficer odwrócił się i spojrzał na niego badawczo. Greyowi wydało się, że mężczyzna

chwiał się na boki niczym stojący za nim maszt. – Czy dobrze się pan czuje, sir? – Słowa te zostały wypowiedziane takim tonem, jakby wydobywały się z dna beczki z deszczówką. Grey oblizał wargi, chcąc odpowiedzieć, lecz nie zdążył. – Oczywiście, że nie czuje się dobrze, czyż jest pan głupcem? – rzekł stanowczo stojący obok Tom Byrd. – Ale mniejsza o to. Majora należy zaprowadzić tam, gdzie sobie życzy. Natychmiast. – Kim jesteś, chłopcze? – Oficer się nastroszył, mierząc Byrda wzrokiem. Ten jednak nic sobie z tego nie robił. – To też nie ma znaczenia. On mówi, że ma list od króla. I ma taki list. A zatem... na jednej nodze! Oficer wyjął dokument z dłoni Greya. Na widok królewskiej pieczęci wypuścił go z rąk. Tom Byrd natychmiast przycisnął go nogą, aby wiatr nie porwał pergaminu. Tymczasem oficer wycofał się, mrucząc pod nosem przeprosiny – choć równie dobrze mogły to być przekleństwa. Greyowi trudno było to ocenić, ponieważ dzwoniło mu w uszach. – Powinien pan usiąść, milordzie – rzekł z niepokojem Byrd, starając się zetrzeć kurz z pergaminu. – Może na tamtej beczce? – Nie, dziękuję, Tomie. Już mi lepiej. – Grey mówił prawdę. Poczuł, jak po wspinaczce wracają mu siły, chłodna bryza osuszyła pot i rozjaśniła myśli. Pokład statku był nie– porównanie stabilniejszy od łódki. Wciąż szumiało mu w uszach. Zacisnął mięśnie brzucha i obejrzał się za oficerem. – Pójdźmy za nim. Lepiej nie dawać Trevelyanowi zbyt dużo czasu. Na statku panował pozorny chaos, ale Grey przypuszczał, że w tym szaleństwie musiała być metoda. Marynarze skakali to tu, to tam, od czasu do czasu zjeżdżając po linach. Od bezustannego pokrzykiwania powstał taki zgiełk, że nie sposób było pojąć, iż ktoś mógł coś z tego zrozumieć. Korzyścią wynikającą z ogólnego zamętu był fakt, że nikt nie próbował zatrzymać lorda Johna i Toma. Właściwie nie zwracano większej uwagi na ich obecność. Tom Byrd wszedł przez niskie drzwi prowadzące po drabinie do ciemnych czeluści dolnych pokładów. Przypomina to trochę spuszczanie się w dół do szczurzej kryjówki, pomyślał Grey. Czyżbyśmy z Tomem polowali na fretki? Przemierzyli krótki korytarz, potem jeszcze jeden i doszli do kolejnej drabiny. Czyżby Tom tropił oficera, kierując się węchem? Jeszcze jeden zakręt i rzeczywiście: oficer rozmawiał z kimś przy wąskich drzwiach, zza których przesączało się światło. – Oto i on, milordzie – szepnął zasapany Tom. – To on. – Tom! Tom! Czy to naprawdę ty?! Za nimi rozległ się donośny głos i Grey obrócił się gwałtownie. Ujrzał swego lokaja w uścisku wysokiego młodzieńca, którego twarz zdradzała bliskie pokrewieństwo. – Jack! Myślałem, że nie żyjesz! Albo że jesteś mordercą... – Tom wyswobodził się z objęć brata i spojrzał na niego z niepokojem. – Jesteś mordercą, Jack? – Skąd. Co, do diabła, strzeliło ci do głowy, tłusty smarkaczu? – Nie mów tak do mnie. Jestem służącym jego lordowskiej mości, a ty tylko lokajem.

– Kim jesteś? Nigdy nie uwierzę! Grey chętnie poznałby dalszy bieg tej rozmowy, lecz obowiązki wymagały czegoś innego. Z sercem dudniącym w piersi odwrócił się tyłem do Byrdów i przecisnął się obok oficera, nie zwracając uwagi na jego protesty. Kabina była przestronna. Przez okna na rufie wpadało dużo światła. Aż zamrugał, tak jasno było w środku. Znajdowało się tam troje ludzi, on jednak całą uwagę skupił na Trevelyanie. Mężczyzna siedział na skrzyni i nie miał na sobie nic prócz koszuli, której rękawy były podwinięte. Jedną ręką przyciskał do ramienia zaplamiony krwią materiał. – Chryste – powiedział na jego widok. – Nemezis, jak Boga kocham! – Skoro pan tak uważa... – Grey przełknął ślinę i wziął głęboki oddech. – Josefie Trevelyanie, aresztuję pana pod zarzutem zamordowania Reinhardta Mayrhofera... – Grey sięgnął do kieszeni, ale list nadal znajdował się u Toma Byrda. Nie robiło to jednak większej różnicy. Grey urwał. Deski pod jego stopami zadrżały. Pokład przesunął się pod nim. Zatoczył się i odzyskał równowagę, chwytając się biurka. Trevelyan uśmiechnął się z pewnym żalem. – Wychodzimy w morze, Johnie. Odgłos, który słyszysz, to podnoszenie kotwicy. A statek należy do mnie. Grey wziął kolejny głęboki oddech. Popełnił niewybaczalny błąd. Należało udać się wprost do kapitana. To jemu należało przedstawić królewski list i za wszelką cenę uniemożliwić wyjście statku w morze. Zgubny okazał się pośpiech, aby jak najszybciej dopaść Trevelyana. A teraz było już za późno. Był sam, nie licząc Toma Byrda, a choć Quarry i posterunkowy Magruder wiedzieli, gdzie się znajdował, wiedza ta w żaden sposób nie mogła mu pomóc – jako że żaglowiec oddalał się już od Anglii. Wątpił także, aby Joseph Trevelyan zamierzał jeszcze kiedykolwiek powrócić, żeby sądy Jego Królewskiej Mości wymierzyły mu sprawiedliwość. Ale nie wyrzucą mnie za burtę, jeśli na horyzoncie widoczny będzie ląd, pomyślał. Być może zdoła porozumieć się z kapitanem, możliwe także, że uda się to Tomowi Byrdowi. Królewski list był prawdziwym błogosławieństwem. Trevelyan nie mógł natychmiast zgładzić Greya. Czy kapitan jednak zdecydowałby się sprzeciwić właścicielowi statku i wstrzymać wyjście w morze jedynie na podstawie tego dokumentu? Przestał wpatrywać się w krzywy uśmiech Trevelyana i nawet nie zdziwił się, widząc, że mężczyzną, który w kącie spokojnie ustawiał skrzynię z fiolkami i przyrządami medycznymi, był Finbar Scanlon. – A gdzie pani Scanlon? – spytał, przybierając pokerowy wyraz twarzy. – Również na pokładzie? Scanlon pokręcił głową i uśmiechnął się blado. – Nie, milordzie. Jest bezpieczna, w Irlandii. Nie chciałem ryzykować i zabierać jej ze sobą. Zapewne chodziło mu o to, że była przy nadziei. Żadna kobieta nie zdecydowałaby się na

poród na statku, bez względu na to jak dużym. – Zatem czeka nas długa podróż? – Był tak oszołomiony, że nie spytał nawet, dokąd zmierza statek. Gdyby zdążył na czas, nie miałoby to znaczenia. A teraz? Dokąd płynęli, na miłość boską? – Dosyć długa – odpowiedział na jego pytanie Trevelyan, opuszczając tkaninę, którą przyciskał do ramienia, i przyglądając się rezultatowi. Skóra przedramienia była spuchnięta, krew nadal sączyła się z siatki nacięć. Trevelyan przycisnął do rany czystą tkaninę, a tymczasem Grey spojrzał na znajdujące się za nim łóżko. Za półprzezroczystymi zasłonami nieruchomo leżała kobieta. Zrobił kilka kroków w tamtą stronę, co nie przyszło mu łatwo, ponieważ statek nabierał szybkości pod pełnymi żaglami. – Domyślam się, że to pani Mayrhofer? – spytał cicho, choć kobieta sprawiała wrażenie pogrążonej w śnie zbyt głębokim, aby można ją było łatwo obudzić. – Maria – odparł cicho Trevelyan, wpatrując się w nią i owijając ramię bandażem. – Była wymizerowana przez chorobę, niepodobna do swego wizerunku z portretu. Pomimo to Grey pomyślał, że zdrowa musiała być wyjątkowo piękna. Kości policzkowe stały się zbyt wydatne, lecz kształt twarzy był pełen wdzięku. Poruszające się w rytm kołysania statku włosy, ciemne i puszyste, zmatowił pot. Jej także upuszczano krew. Na zgięciu łokcia miała świeży bandaż. Otwarte dłonie leżały na pościeli. Na serdecznym palcu luźno trzymał się sygnet Trevelyana – szmaragdowy, z kornwalijskim wrończykiem. – Na co jest chora? – spytał, ponieważ do łóżka zbliżył się również Scanlon i stanął po drugiej stronie. – Na malarię – odparł rzeczowo aptekarz. – Czyli zimnicę. Czy dobrze się pan czuje, sir? Grey znalazł się tak blisko, że poczuł charakterystyczną woń choroby. Skóra kobiety była żółtawa, na skronie wystąpił pot. Dziwna piżmowa woń choroby doszła go poprzez perfumy – te same, których używał jej mąż, leżący martwy w przesączonej krwią sukni z zielonego aksamitu. – Przeżyje? – spytał. Pomyślał, że byłoby prawdziwą ironią losu, gdyby Trevelyan, który zabił męża Marii, żeby ją zdobyć, utracił ją teraz z powodu strasznej choroby. – Wszystko w rękach Boga – odparł Scanlon, kręcąc głową. – To samo dotyczy jego – dodał, wskazując na Trevelyana. Grey spojrzał na niego ostro. – Co pan ma na myśli? Trevelyan westchnął i schował bandaż pod rękawem. – Napijmy się, Johnie. Mamy teraz dość czasu. Powiem ci wszystko, co chcesz wiedzieć. – Wolałbym od razu dostać w łeb, niż znowu zostać otruty, jeśli nie sprawi to panu różnicy, sir – odparł Grey, patrząc na niego spode łba. Rozzłościło go, że Trevelyan w pierwszym odruchu się uśmiechnął. Kupiec jednak natychmiast się opanował, zerkając przy tym na kobietę w łóżku. – Zapomniałem o tamtej historii – rzekł, ale w kącikach jego ust nadal czaiła się

wesołość. – Przepraszam cię, Johnie. Jeśli w takiej sytuacji wyjaśnienia w ogóle są coś warte – – dodał – nie zamierzałem cię zabić, a tylko opóźnić twoje działania. – Być może nie miał pan takiego zamiaru – odparł chłodno Grey – ale podejrzewam, że nie przeszkodziłoby panu, gdybym jednak umarł. – To prawda, przyznaje – rzekł szczerze Trevelyan. – Potrzebowałem czasu, a nie byłem pewien, czy natychmiast nie zaczniesz działać, pomimo naszej umowy. Nie musiałbyś o tym mówić otwarcie, wystarczyłoby zawierzyć sekret matce, a wówczas pół Londynu wiedziałoby o wszystkim przed zmrokiem. – Ale właściwie dlaczego moja śmierć miałaby stanowić problem? – powiedział Grey wściekły na własną głupotę. – Co za różnica: jeden trup mniej czy więcej? Trevelyan otwierał właśnie kredens. Zawahał się i ze zdziwieniem spojrzał na Greya. – Jeden mniej czy więcej? Nikogo nie zabiłem, Johnie. I cieszę się, że ciebie nie zabiłem. Miałbym wyrzuty sumienia. Odwrócił się, wydobył z kredensu butelkę i cynowe kubki. – Może brandy? Mam też wino, ale młode. Pomimo złości Grey skinął głową i Trevelyan napełnił kubek bursztynowym płynem. Trevelyan usiadł i wychylił zawartość swojego kubka, przez chwilę trzymał alkohol w ustach i przymknąwszy oczy, delektował się jego smakiem. Przełknął i podniósł wzrok na Greya, który nadal stał, przeszywając go gniewnym spojrzeniem. Wzruszył ramionami i otworzył szufladę biurka. Wyjął z niej nieduży zwój poplamionego papieru i pchnął w stronę Greya. – Usiądź, Johnie – powiedział. – Wybacz, że poruszam ten temat, ale jesteś bardzo blady. Grey, czując się niezręcznie, a jednocześnie mając świadomość narastającej słabości w nogach, powoli usiadł na stołku i wziął do ręki zwój papieru. Składał się z sześciu zniszczonych arkuszy, wydartych z notesu lub dziennika, zapisanych z obydwu stron. Papier był kilkakrotnie ciasno zwijany, rozwijany i składany na różne sposoby. Aby coś odczytać, należało trzymać go oburącz, jednak jedno spojrzenie wystarczyło, żeby przekonać się, czym jest. Podniósł wzrok. Trevelyan patrzył na niego z nieco melancholijnym uśmiechem. – Tego szukałeś? – spytał Kornwalijczyk. – Dobrze pan wie, że tak. – Grey wypuścił z dłoni arkusze, które na powrót zwinęły się w rulon. – Skąd pan to ma? – Od O’Connella, oczywiście. Zwój poruszał się tam i z powrotem w rytm kołysania statku. Przyćmione chmurami światło padające przez okna na rufie nagle stało się jaśniejsze. Trevelyan powoli sączył trunek zaabsorbowany własnymi myślami. – Mówił pan, że wszystko mi pan powie – rzekł Grey, biorąc do ręki swój kubek. Trevelyan przymknął oczy, a potem skinął głową i spojrzał na Greya. – Oczywiście – odparł. – Nie ma żadnego powodu, żebyś teraz nie poznał całej prawdy.

– Twierdzi pan, że nikogo pan nie zabił – zaczął ostrożnie Grey. – Jeszcze nie. – Trevelyan spojrzał na kobietę w łóżku. – Zobaczymy, czy nie zabiłem własnej żony. – Pańskiej żony? – powtórzył ze zdumieniem Grey. Trevelyan skinął głową, a Grey dostrzegł w jego oczach zacięcie i dumę, pięćsetletnie dziedzictwo kornwalijskich piratów, na co dzień skrywaną pod fasadą handlowego księcia. – Owszem, mojej żony. Wzięliśmy ślub we wtorkowy wieczór, zaślubin dokonał irlandzki ksiądz, którego przyprowadził Scanlon. Grey obrócił się na stołku i spojrzał na Scanlona, który wzruszył ramionami i uśmiechnął się, ale nic nie powiedział. – Myślę, że moja rodzina, protestanci od czasów króla Henryka, byłaby tym faktem oburzona – ciągnął Trevelyan z nikłym uśmiechem. – Być może odbyło się to niezupełnie legalnie. Ale czasami po prostu trzeba działać, a ona jest katoliczką. Chciała, abyśmy się pobrali, toteż... – Urwał i znów spojrzał na kobietę. Nogi poruszyły się pod pościelą, głowa przekręciła się na poduszce. – Już niedługo – rzekł cicho Scanlon, widząc spojrzenie Trevelyana. – Co niedługo? – spytał Grey. – Niedługo powróci gorączka – wyjaśnił aptekarz. Na jego czole pojawiła się zmarszczka. – To zimnica, gorączka przychodzi, odchodzi, a potem powraca na trzeci dzień. I to się powtarza. Wczoraj mogła podróżować, jednak dzisiaj, jak pan widzi... – Pokręcił głową. – Mam dla niej korę jezuitów, może przyniesie ulgę. – Bardzo mi przykro – rzekł Grey dosyć oficjalnym tonem. Trevelyan przyjął te słowa skinieniem głowy. Grey odchrząknął. – Może będzie pan tak uprzejmy i wyjaśni mi w takim razie, w jaki sposób zginął Reinhardt Mayrhofer, skoro nie z pańskiej ręki? I skąd wzięły się u pana te dokumenty? Trevelyan siedział przez chwilę nieruchomo, oddychając powoli, a potem spojrzał w stronę światła z okien. Przymknął oczy niczym człowiek cieszący się ostatnimi chwilami życia przed nieuchronną egzekucją. – W takim razie muszę zacząć od początku – rzekł wreszcie, wciąż nie otwierając oczu. – Czyli od popołudnia, kiedy moje oczy po raz pierwszy ujrzały Marię. Dziewiątego maja zeszłego roku na przyjęciu u lady Bracknell. Na jego twarzy pojawił się blady uśmiech, jakby scena ta na nowo stanęła mu przed oczami. Otworzył oczy i obdarzył Greya spojrzeniem, w którym malowała się szczerość. – Nigdy nie biorę udziału w takich spotkaniach – powiedział. – Nigdy. Ale kiedy dżentelmen, z którym łączyły mnie interesy, zjadł ze mną posiłek w Befsztyku, okazało się, że mamy sobie więcej do powiedzenia, niż pozwalała na to biesiadna atmosfera. Toteż kiedy zaproponował, abym towarzyszył mu na przyjęciu, zgodziłem się. I... ona tam była. Otworzył oczy i spojrzał na łóżko, na którym leżała – żółta i nieruchoma. – Nie wiedziałem, że coś takiego w ogóle jest możliwe – ciągnął tonem, w którym brzmiała nuta niedowierzania. – Jeśli ktoś opowiedziałby mi podobną historię, z pewnością

bym go wyśmiał. Mimo to... Ujrzał ją siedzącą gdzieś w kącie i uderzyła go jej uroda i jeszcze silniej... smutek. Nie żeby czcigodny Joseph Trevelyan przeżył jakąś huśtawkę uczuć, lecz rozpacz tej kobiety naznaczyła jej rysy w równym stopniu, jak poruszyła jego. Nie podszedł od razu, a jednak nie mógł oderwać od niej wzroku. Jego zainteresowanie nie pozostało niezauważone, a gospodyni wyjaśniła mu, iż jest to Frau Mayrhofer, żona austriackiego szlachcica. – Proszę podejść i porozmawiać z nią – zachęciła go gospodyni, z niepokojem patrząc na smutek malujący się na jej twarzy. – Po raz pierwszy wybrała się na przyjęcie po utracie dziecka. Biedactwo! Jestem pewien, że odrobina zainteresowania dobrze jej zrobi. Przemierzał salon, nie wiedząc, co powie. Nie potrafił składać kondolencji, nie miał wprawy w rozmowach towarzyskich. Jego domeną były polityka i interesy. Pomimo to, kiedy gospodyni przedstawiła go i odeszła, złapał się na tym, że wciąż trzyma dłoń, którą pocałował, i wpatruje się w brązowe oczy, w których utonęła jego dusza. I bez wahania, nie zastanawiając się, powiedział: „Boże, dopomóż, zakochałem się w pani". – Roześmiała się – ciągnął Trevelyan, uśmiechając się na wspomnienie tamtej chwili. – A potem powiedziała: „W takim razie to ja potrzebuję boskiej pomocy". Odmieniło ją to w jednej chwili. Jeśli byłem zakochany w La Dolorosie, La Allegretta mnie zniewoliła. Uczyniłbym wszystko, aby w jej oczach już nigdy nie czaił się smutek. – Znów spojrzał na kobietę na łóżku, nieświadomie zaciskając pięści. – Zrobiłbym wszystko, żeby ją mieć. Była katoliczką i mężatką. Uległa mu dopiero po wielu miesiącach – był jednak człowiekiem przyzwyczajonym do otrzymywania tego, czego chciał. Natomiast jej mąż... – Reinhardt Mayrhofer był degeneratem – mówił Trevelyan, a rysy jego twarzy stężały. – Kobieciarzem, a nawet gorzej... I tak zaczął się ich romans. – To wszystko wydarzyło się przed zaręczynami z moją kuzynką? – spytał Grey z nutką gniewu w głosie. Trevelyan zamrugał i wydawał się zaskoczony pytaniem. – Tak. Nie mogłem liczyć na to, że Maria porzuci Mayrhofera, ponieważ w takim wypadku nigdy bym się nie zaręczył. A w tamtym czasie była niewzruszona. Kochała mnie, lecz sumienie nie pozwalało jej opuścić męża. W takiej sytuacji... – Wzruszył ramionami. W takiej sytuacji nie widział niczego niestosownego w poślubieniu Olivii, co powiększyłoby jego już i tak pokaźną fortunę i położyłoby podwaliny pod przyszłą dynastię z kobietą z dobrego domu – a jednocześnie mógłby nadal pielęgnować potajemny romans z Marią Mayrhofer. – Nie patrz na mnie z taką dezaprobatą, Johnie – powiedział Trevelyan z lekkim uśmiechem. – Byłbym dobrym mężem dla Olivii. Byłaby szczęśliwa i zadowolona. Bez wątpienia nie kłamał. Grey znał co najmniej tuzin par, gdzie mąż miał kochankę bez wiedzy lub za zgodą żony. Przecież nawet jego matka powiedziała... – Rozumiem, że Reinhardt Mayrhofer nie był równie tolerancyjny? Trevelyan wybuchnął krótkim śmiechem.

– Byliśmy niezmiernie dyskretni. Choć myślę, że nie robiłoby mu to większej różnicy, nie licząc oczywiście korzyści finansowych, jakie dzięki temu osiągał. – A zatem odkrył prawdę i postanowił pana szantażować? – zaryzykował Grey. – Rzeczywistość nigdy nie jest aż tak prosta. Dzięki kochance Trevelyan poznał kulisy transakcji i interesów jej męża i zainteresowany tymi informacjami postanowił dowiedzieć się więcej. – Mayrhofer nie był byle intrygantem – ciągnął Trevelyan, powoli obracając kubek w dłoni, aby uwolnić bukiet brandy. – Sprawnie poruszał się w wyższych sferach, potrafił zbierać okruchy informacji, które same w sobie miały niewielkie znacznie, ale razem przedstawiały pewną wartość. Można je było wykorzystać, a jeśli dotyczyło to spraw wojskowych – sprzedać, na przykład Austriakom. – Nie przyszło panu naturalnie do głowy, aby wspomnieć o tym komuś z naszych władz wojskowych? To przecież nic innego jak zdrada stanu. Trevelyan wziął głęboki oddech i zaciągnął się aromatem brandy. – Pomyślałem sobie, że najpierw go trochę poobserwuję – odparł beznamiętnie. – Zobaczę, do czego zmierza i tak dalej. – Innymi słowy, aby się przekonać, czy nie dałoby się tego jakoś wykorzystać dla własnych celów? Trevelyan zacisnął wargi i powoli pokręcił głową. – Johnie, należysz do gatunku ludzi niezmiernie podejrzliwych. Mówił ci to już ktoś? – Nie czekając na odpowiedź, kontynuował: – Toteż kiedy pojawił się u mnie Hal i wyraził swoje podejrzenia wobec sierżanta O’Connella, pomyślałem sobie: Czyż nie dałoby się upiec dwóch pieczeni przy jednym ogniu? Hal przyjął jego ofertę w postaci Jacka Byrda, a Trevelyan wysłał swego najbardziej zaufanego służącego, żeby śledził sierżanta. Jeśli O’Connell miał dokumenty z Calais, można było dyskretnie poinformować o tym Reinhardta Mayrhofera. – Byłem ciekaw, co zamierza zrobić z nimi Mayrhofer. – Hmm – sceptycznie mruknął Grey. Podejrzliwie spojrzał na swą brandy, lecz nie było w niej osadu. Wziął ostrożny łyk i przekonał się, że aromat przezwycięża mroczną woń morza i choroby. Od razu poczuł się lepiej. – Trevelyan zdjął perukę. Nosił krótkie włosy. Były przyklejone do głowy i w trudnym do określenia odcieniu brązu, ale odmieniły jego wygląd. Niektórzy ludzie – na przykład Quarry – zawsze byli tacy sami, bez względu na ubiór. Nie dotyczyło to jednak Trevelyana. W peruce sprawiał wrażenie eleganckiego dżentelmena. W samej koszuli, z gołą głową i zakrwawionym bandażem na ramieniu równie dobrze mógł być piratem przygotowującym kolejny atak. Na jego pociągłej twarzy malował się wyraz desperacji. – Toteż poleciłem Jackowi Byrdowi, żeby śledził O’Connella, tak jak chciał tego Hal. Tymczasem ten sierżant nic nie robił! Zajmował się własnymi sprawami, a w wolnych chwilach chodził na dziwki albo pił, a potem odwiedzał jeszcze tę małą szwaczkę. – Hm... – znowu mruknął Grey, starając się dostrzec w Iphigenii Stokes coś, co

pozwalałoby nazwać ją „małą szwaczką". – Poleciłem Byrdowi bliżej zaznajomić się z tą Stokes, żeby sprawdzić, czy poprzez nią nie dałoby się jakoś nakłonić O'Connella do działania. Ale ona okazała się zdumiewająco obojętna na zaloty naszego Jacka – rzekł Trevelyan i zacisnął wargi. – Być może naprawdę kochała Tima O’Connella – zauważył Grey. Trevelyan uniósł brwi i prychnął. Widocznie miłosne uniesienia zarezerwowane były tylko dla wyższych sfer. – W każdym razie – Trevelyan zbył podobne rozważania machnięciem ręki – Jack Byrd ostatecznie zameldował mi, że O’Connell zaznajomił się bliżej z człowiekiem poznanym w gospodzie. Nie było on nikim ważnym, ale wiedziano, że ma powiązania z kręgami sympatyzującymi z Francją. – Kto wiedział? – przerwał mu Grey. – Chyba nie pan? Trevelyan obrzucił go szybkim spojrzeniem, nieufnym, ale pełnym zainteresowania. – Nie, nie ja. Zna pan przypadkiem człowieka o nazwisku Bowles? – Owszem, znam. Ale jak, do diabła, pan zdołał go poznać? Trevelyan uśmiechnął się słabo. – Polityka i handel zazwyczaj idą ręka w rękę, John. Co ma wpływ na jedno, wpływa na drugie. Pan Bowles i ja od lat mieliśmy coś na kształt porozumienia dotyczącego wymiany niektórych informacji. Trevelyan ciągnąłby dalej swoją opowieść, lecz Grey nagle doznał olśnienia i przerwał mu: – Na kształt porozumienia? Czy to porozumienie wiązało się z instytucją, która nazywa się Lawendowy Dom? Trevelyan spojrzał na niego i uniósł brew. – Jesteś bystrym człowiekiem, Johnie – powiedział, sprawiając wrażenie rozbawionego. – Dickie Caswell mówił, że jesteś znacznie sprytniejszy, niż wyglądasz. Nie żebym twierdził, iż sprawiasz wrażenie bezmyślnego – dodał szybko, widząc urażony wyraz na twarzy lorda Johna. – Po prostu Dickie jest wrażliwy na męską urodę, toteż może czasami nie dostrzegać innych męskich przymiotów. Ale przecież nie korzystam z jego usług, aby w moim imieniu dokonywał takich wyborów. Informuje mnie tylko o sprawach, które wydają się interesujące. – Wielki Boże. – Zawroty głowy powróciły i Grey musiał przymknąć oczy. O sprawach, które wydają się interesujące. Sam fakt, iż dany człowiek odwiedził Lawendowy Dom – nie mówiąc już o tym, co tam robił – byłby przecież taką „interesującą sprawą". Wyposażony w taką wiedzę, pan Bowles – lub jego agenci – mógł wywierać presję na te osoby, a groźbą ujawnienia prawdy z pewnością można je było skłonić do podejmowania rozmaitych działań. Ilu ludzi miał w swej sieci pająk-szantażysta? – A zatem zatrudnia pan Caswella? – rzekł, otwierając oczy i głośno przełykając ślinę o metalicznym posmaku. – W takim razie jest pan właścicielem Lawendowego Domu... – A także burdelu przy Meacham Street – dodał Trevelyan. Rozbawienie na jego twarzy stało się wyraźniejsze. – To znakomicie pomaga w interesach. Nawet sobie nie wyobrażasz,

– Johnie, jakie rzeczy ludzie skłonni są wypaplać, kiedy ogarnia ich chuć lub się upiją. – Nie wyobrażam? – powtórzył jak echo Grey. Napił się odrobinę brandy. – Zdumiewa mnie zatem, dlaczego Caswell wyjawił mi tak dużo szczegółów dotyczących pańskiego życia. To od niego wiem, że spotykał się pan tam z kobietą. – Wyjawił? – Trevelyan wyglądał na niezadowolonego. – Tego mi nie powiedział... – Rozparł się na krześle i zmarszczył brwi. A potem roześmiał się krótko i pokręcił głową. – Moja niania mawiała w takich wypadkach: kiedy wejdziesz między wrony, musisz krakać jak i one... Sądzę, że Dickie byłby całkiem kontent, gdybym został aresztowany i uwięziony, a może nawet skazany na śmierć. Sądził zapewne, że nadarza się znakomita okazja. Liczył, że Lawendowy Dom przeszedłby na jego własność, gdyby mnie się coś stało. Myślę, że to właśnie ta nadzieja tak długo utrzymuje go przy życiu. – On rzeczywiście tak myśli. Czy tak nie jest? Trevelyan wzruszył ramionami. – Teraz to bez znaczenia. – Wstał i zaniepokojony znowu podszedł do łóżka. Grey zauważył, że mężczyzna nie mógł się powstrzymać, żeby wciąż nie dotykać swojej żony. Uniósł jej wilgotny kosmyk włosów z policzka i ułożył go za uchem. Kobieta poruszyła się przez sen, powieki drgnęły. Trevelyan wziął ją za rękę i ukląkł, aby szepnąć coś do ucha, kciukiem gładząc jej dłoń. Scanlon również się temu przyglądał. Aptekarz nad palnikiem spirytusowym podgrzewał jakąś miksturę. W powietrzu rozszedł się gorzki zapach, okna zaparowały od środka. Grey zauważył, że Anglia już się oddaliła. Na horyzoncie, ponad szarym morzem, widoczny był jedynie wąski pas lądu. – A pan, panie Scanlon – rzekł Grey, wstając ostrożnie z kubkiem w dłoni i podchodząc do aptekarza – jak został wplątany w tę historię? Irlandczyk obrzucił go krzywym spojrzeniem. – Miłość to jednak dziwka, co? – No cóż, domyślam się, że chodzi panu o obecną panią Scanlon? – O Francine, tak. – W oczach Irlandczyka pojawiło się ciepło, kiedy wspomniał o żonie. – Zamieszkaliśmy razem, kiedy ten drań, jej mąż, zniknął. Nie miało większego znaczenia, że nie mogliśmy się pobrać, choć ona tego chciała. No i nagle ten skurczybyk niespodziewanie wrócił... Na samą myśl duże, schludne dłonie zacisnęły się w pięści. – Zaczekał, aż wyjdę z domu. Wróciłem od chorego na febrę i zastałem moją Francine na podłodze, w kałuży krwi. Miała pokiereszowaną twarz... – Urwał, drżąc z gniewu na samo wspomnienie tamtej chwili. – Pochylał się nad nią jakiś mężczyzna. W pierwszej chwili myślałem, że to on, i rzuciłem się na niego. Z pewnością bym go zabił, gdyby Francine nie doszła trochę do siebie i z trudem wyszeptała, że to nie on, lecz Tim O’Connell tak ją pobił. Mężczyzną okazał się Jack Byrd, który śledził O’Connella, kiedy ten udał się do apteki, a potem usłyszawszy niepokojące odgłosy i krzyki kobiety, ruszył po schodach na górę i

wystraszył Tima O’Connella. – Niech go Bóg błogosławi, że przybył na czas i ocalił jej życie – powiedział Scanlon i przeżegnał się. – Powiedziałem mu, że za to, co zrobił, może zabrać cały mój dobytek, on jednak nie chciał żadnej nagrody. Słysząc te słowa, Grey odwrócił się w stronę Trevelyana, który odszedł od łóżka żony i przyłączył się do nich. – Jack Byrd to bardzo przydatny człowiek – zauważył Grey. – To chyba u nich rodzinne. Trevelyan skinął głową. – Tak sądzę. Czy to Toma Byrda słyszałem przed chwilą w korytarzu? Grey przytaknął, chciał jednak powrócić do głównego wątku. – No dobrze. Ale dlaczegóż właściwie O’Connell wrócił do swojej żony? Trevelyan i aptekarz wymienili szybkie spojrzenia, ale to Trevelyan udzielił odpowiedzi: – Nie jesteśmy tego pewni, ale z późniejszych wydarzeń można wnioskować, że nie chciał się zobaczyć z żoną, lecz szukał bezpiecznej kryjówki na wykradzione dokumenty. Wspomniałem już, że skontaktował się ze szpiegiem. Tak właśnie wyglądał raport złożony przez Jacka Byrda Quarry'emu – a zatem panu Bowlesowi – ale ponieważ Jack był lojalnym służącym, naturalnie o wszystkim powiadomił również swego pana. Utarło się już, że do jego obowiązków należało nie tylko przekazywanie swemu pracodawcy zasłyszanych w gospodach interesujących informacji, ale i podejmowanie pewnych działań. – Zatem pańskie interesy nie ograniczają się do importu kornwalijskiej cyny i indyjskich przypraw – rzekł Grey, patrząc Trevelyanowi prosto w oczy. – Czy mój brat, gdy prosił pana o pomoc, zdawał sobie sprawę, że handluje pan też informacjami? – Myślę, że tak – odparł beznamiętnie Trevelyan. – Od czasu do czasu udało mi się zwrócić uwagę Hala na różne pomniejsze sprawy, a on odwzajemniał mi się tym samym. Grey nie był zdumiony faktem, że wpływowi ludzie sprawy bezpośrednio powiązane z racją stanu postrzegają z punktu widzenia własnych korzyści. Niewielu jednak było gotowych tak otwarcie przyznać się do tego. Hal jednak na pewno nie brał udziału w żadnym szantażu. Grey zdecydowanie odrzucił tę myśl. – Czyli O’Connell próbował podejść jakoś naszego szpiega. Co wydarzyło się potem? O’Connell nie wyjawił mu, jakie dokumenty posiada. Twierdził tylko, że „zainteresowane osoby" byłyby skłonne dużo za nie zapłacić. – Właśnie coś takiego podejrzewało wojsko – rzekł Grey. – O’Connell nie był zawodowym szpiegiem. Po prostu skorzystał z nadarzającej się okazji i wykradł dokumenty. Być może znał we Francji kogoś, komu zamierzał je sprzedać. Ale widocznie pułk powrócił do kraju, zanim sierżant zdążył skontaktować się z nabywcą. – Owszem. – Trevelyan skinął głową, zniecierpliwiony tym, że Grey mu przerwał. – Wiedziałem naturalnie, co to były za dokumenty. Uznałem jednak, że zamiast odzyskać te informacje, pożyteczniej będzie sprawdzić, kogo one zainteresują. – Nie przyszło panu do głowy, żeby podzielić się swoją wiedzą z Harrym Quarrym albo

innym dowódcą pułku? – spytał uprzejmie Grey. Trevelyan się skrzywił. – Z Quarrym? Tym wałkoniem? Nie. Myślę, że mógłbym powiedzieć o tym Halowi, ale jego akurat nie było. Toteż postanowiłem, że najlepiej będzie wziąć sprawy w swoje ręce. Naturalnie, pomyślał cynicznie Grey. Nie liczy się interes połowy brytyjskiej armii. Najlepsze rozeznanie w sytuacji zawsze będzie miał kupiec! – Od Marii dowiedziałem się, że jej mąż handluje informacjami – ciągnął, zerkając przez ramię na łóżko. – I postanowiłem wykorzystać O’Connella jako przynętę, aby przyłapać Mayrhofera na jakimś przestępstwie. Wówczas, kiedy okazałoby się, że jest szpiegiem... – ... zostałby skazany na śmierć albo banicję, a pan miałby dużo więcej swobody z jego żoną. Zdecydowanie więcej. Trevelyan podniósł wzrok i spojrzał na niego ostro, lecz przemówił spokojnym głosem: – Zdecydowanie więcej – odparł z ironią, naśladując Greya. – Doprowadzenie do spotkania O’Connella i Mayrhofera było sprawą delikatną. Łajdak O’Connell był bardzo ostrożny. Długo szukał kupca i był niezmiernie podejrzliwy przy próbie nawiązania kontaktu. Trevelyan wstał i znowu podszedł do łóżka. – Toteż sam musiałem spotkać się z O’Connellem i przedstawiać się jako domniemany pośrednik, aby wciągnąć w tę historię sierżanta i zapewnić go, że rzeczywiście można na tym zarobić. Na spotkanie poszedłem jednak w przebraniu i podałem mu fałszywe nazwisko. Tymczasem zdołałem zainteresować Mayrhofera tą sprawą i on postanowił mnie wykiwać – bo rzeczywiście był dwulicowym draniem – wysyłając na spotkanie z O’Connellem jednego ze swych służących. Kiedy nazwisko Mayrhofera O’Connell usłyszał z innego źródła i zdał sobie sprawę, że mężczyzna, z którym rozmawiał, podał fałszywe nazwisko, wydedukował, że Trevelyan był Mayrhoferem, próbującym negocjacji incognito, żeby zbić cenę. Toteż ruszył za Trevelyanem od miejsca ich ostatniego spotkania i śledząc go, dotarł aż do Lawendowego Domu. Zasięgnąwszy języka w okolicy i odkrywszy charakter tego przybytku, O’Connell pomyślał, że ma zdecydowaną przewagę nad domniemanym Mayrhoferem. Mógł go szantażować – nie musząc oddawać mu w zamian żadnych dokumentów. Naturalnie plan ten legł w gruzach, kiedy okazało się, że w Lawendowym Domu nigdy nie słyszeli o żadnym Mayrhoferze. O’Connell był tym zbity z tropu, jednak nie dał za wygraną i czekał tak długo, aż Trevelyan wyszedł z Lawendowego Domu, wówczas śledził go w drodze do burdelu przy Meacham Street. – Nie powinienem udawać się tam bezpośrednio z Lawendowego Domu – przyznał Trevelyan, wzruszając ramionami. – Ale sprawa z O’Connellem zajęła mi więcej czasu, niż zakładałem, toteż się spieszyłem. Kornwalijczyk nie mógł się powstrzymać, aby wciąż nie patrzeć na kobietę w łóżku. Z miejsca, w którym siedział, Grey widział rozpalające się od gorączki jej policzki. – Zazwyczaj najpierw udawał się pan do burdelu, potem w przebraniu do Lawendowego

Domu, a następnie z powrotem do burdelu? – spytał Grey. – Tak. Taką mieliśmy umowę. Nikt nie zadaje pytań dżentelmenowi wchodzącemu do burdelu albo dziwce wychodzącej z niego na spotkanie z klientem – odparł Trevelyan. – Ale Maria nie chciała się ze mną tam spotykać. Jednocześnie – nikt nie podejrzewałby kobiety wchodzącej do Lawendowego Domu. Nikt, kto wiedział, czym jest ten przybytek. – Sprytne – rzekł Grey z nutą sarkazmu w głosie. – Jest jeszcze jedna sprawa: dlaczego stałym elementem była zielona aksamitna suknia albo dwie takie suknie? Czy zarówno pan, jak i pani Mayrhofer stosowaliście to przebranie? Trevelyan sprawiał wrażenie zaskoczonego. Uśmiechnął się po chwili. – Owszem – odparł. – A dlaczego zielone? – Wzruszył ramionami. – Lubię zielony, to mój ulubiony kolor. W burdelu O’Connell stanowczo zażądał spotkania z dżentelmenem o nazwisku Mayrhofer, przebranym w zieloną suknię, jednak zarówno Magda, jak i jej dziewczęta dały mu do zrozumienia, że nie jest przy zdrowych zmysłach. O’Connell odszedł stamtąd, mając mętlik w głowie. – Nie był doświadczonym szpiegiem – ciągnął Trevelyan, kiwając głową i cicho wzdychając. – Już przedtem był podejrzliwy, teraz natomiast doszedł do wniosku, że ma do czynienia z jakimś perfidnym spiskiem... – W zasadzie się nie pomylił – wtrącił Grey, a Trevelyan obrzucił go nieżyczliwym spojrzeniem, ale pomimo to kontynuował. – Przypuszczam, że postanowił znaleźć jakieś bezpieczniejsze miejsce do przechowania skradzionych dokumentów i dlatego powrócił do kwatery przy Brewster's Alley. Tam przekonał się, że porzucona żona jest w zaawansowanej ciąży z innym mężczyzną i z zazdrości brutalnie ją pobił. Grey podrapał się w czoło i przymknął na chwilę oczy, aby uspokoić wirowanie w głowie. – W porządku – rzekł. – Historia jest do tego miejsca zrozumiała. Ale – ciągnął, otwierając oczy – musimy jeszcze wyjaśnić pojawienie się dwóch trupów. Bez wątpienia Magda poinformowała pana, że O’Connell przejrzał pańską grę. A jednak twierdzi pan, że nie zabił pan ani jego, ani Mayrhofera? W łóżku coś zaszeleściło. Grey urwał i obrócił się zdumiony. – To ja zabiłam męża, sir. Głos dochodzący z łóżka był cichy i ochrypły, z odrobiną obcego akcentu. Trzej mężczyźni aż podskoczyli. Maria Mayrhofer leżała na boku, splątane włosy spoczęły na poduszce. Duże, bystre oczy błyszczały od wzrastającej gorączki. Trevelyan natychmiast podszedł do łóżka i ukląkł, dotykając jej policzka i czoła. – Scanlon – rzekł ponaglająco-błagalnym tonem. Aptekarz natychmiast podszedł do łóżka. Delikatnie obmacał kobietę pod brodą i spojrzał jej w oczy – ona jednak odwróciła od niego głowę i zamknęła oczy. – Czuję się dobrze – powiedziała. – Ten człowiek... – Wskazała na Greya. – Kto to jest? Grey wstał i szeroko rozstawił nogi, bo pokład uniósł się pod nim. Skłonił się w jej stronę.

– Major John Grey, madame. Korona wyznaczyła mnie do przeprowadzenia śledztwa w sprawie... – zawahał się, co można i należy wyjawić – ... w sprawie, która powiązana jest również z pani sprawami. Czy dobrze zrozumiałem, że to pani zabiła Herr Mayrhofera? – Tak. Scanlon usunął się, aby zajrzeć do kociołka z piekielnym wywarem. Kobieta przekręciła głowę i spojrzała Greyowi w oczy. Była zbyt słaba, aby unieść głowę, jednak w oczach czaiło się coś na kształt dumy oraz ta iskierka, która tak bardzo zauroczyła Kornwalijczyka. – Mario... – Trevelyan położył jej ostrzegawczo dłoń na ramieniu. Ona jednak nie zwróciła na to większej uwagi, wciąż świdrując Greya władczym spojrzeniem. – Czy to istotne? – spytała głosem nadal słabym, lecz czystym jak kryształ. – Jesteśmy na morzu. Czuję fale, które nas unoszą. Uciekliśmy To przecież twoje królestwo, Josefie. Morze jest twoim królestwem, a my jesteśmy bezpieczni. – Na jej ustach pojawił się nikły uśmiech. Wciąż wpatrywała się w Greya, aż poczuł się niezręcznie. – Zostawiłem wiadomość... – Grey czuł się w obowiązku zwrócić na to uwagę. Uśmiechnęła się szerzej. – W takim razie ktoś na lądzie wie, że płynie pan do Indii – odparła z kpiną w głosie. – Myśli pan, że wyruszą panu z odsieczą? Do Indii. Grey usiadł, nie pytając o pozwolenie. Słabość w kolanach wiązała się jakoś z kołysaniem statku i zatruciem rtęcią. Lecz swój udział miała w niej również wiadomości o celu ich podróży. Nadal walcząc z zawrotami głowy, w pierwszej chwili poczuł ulgę, że napisał notatkę do Quarry'ego. Przynajmniej nie zastrzelą mnie za dezercję, jeśli w ogóle zdołam wrócić. Pokręcił głową i wyprostował się, wysuwając dolną szczękę. Nic nie można było teraz zrobić, jego los był w rękach opatrzności. – Skoro taka jest prawda – powiedział stanowczo – moim obowiązkiem jest poznać również prawdę o śmierci Timothy'ego O’Connella oraz o wszelkich sprawach powiązanych z tą historią. Jeśli pani obecny stan na to pozwala, chciałbym wysłuchać, co ma pani do powiedzenia na ten temat. – O’Connell? – powtórzyła kobieta i niespokojnie, z półprzymkniętymi oczami obróciła głowę na poduszce. – Nie znam tego nazwiska. Josefie? – Nie, kochanie, to nie ma nic wspólnego ani z tobą, ani z nami – powiedział uspokajającym tonem Trevelyan. Położył jej dłoń na głowie, z niepokojem wpatrując się w twarz, która bladła w oczach, jakby za sprawą jakiejś niewidzialnej siły odpływała z niej krew. Pogłębiły się szare cienie na kościach policzkowych. Usta pobladły i zacisnęły się tak, że wargi niemal przestały być widoczne. Oczy również zdawały się zapadać gdzieś w głąb czaszki. Trevelyan mówił do niej, Grey wyczuł w jego głosie niepokój, jednak nie zwracał uwagi na słowa, całą uwagę skupiając na kobiecie. Scanlon podszedł do łóżka i mówił coś o chininie.

Nagły dreszcz zamknął jej oczy i wygładził rysy, a ona głębiej zapadła się w pościel i zadrżała. Grey widział już chorych na malarię, ale zdumiała go siła i nagłość ataku. – Madame – rzekł i bezradnie wyciągnął rękę w jej stronę. Nie wiedział, jak postąpić, lecz chciał jakoś dodać jej otuchy. Była tak delikatna i bezbronna. – Ona nie może z panem teraz rozmawiać – rzekł ostro Trevelyan i chwycił go za ramię. – Scanlon! Scanlon rozpalał ogień pod piecykiem. Szczypcami wyjął spory kamień, który rozgrzewał między węglami. Upuścił go na płócienny ręcznik, podszedł do chorej i włożył do pościeli, w nogach łóżka. – Proszę odejść – rozkazał Trevelyan, ciągnąc Greya za ramię. – Scanlon musi się nią zająć. Ona nie może teraz rozmawiać. Było to oczywiste na pierwszy rzut oka. Pomimo to kobieta uniosła głowę i z wysiłkiem otworzyła oczy. Wstrząsały nią dreszcze, zęby dzwoniły. – J.. Josefie! – Co kochanie? Co mam zrobić? – Trevelyan zostawił Greya i już klęczał przy łóżku. Wzięła go za ręce i uścisnęła je, walcząc z zimnem, które wstrząsało jej ciałem. – P-p-powiedz mu. Jeśli oboje umrzemy... że postąpiłam sprawiedliwie! Oboje? – zdziwił się Grey, lecz nie miał czasu, aby zastanowić się nad znaczeniem tych słów. Scanlon powrócił do łóżka z dymiącym kubkiem w dłoni. Zbliżył naczynie do ust kobiety i szeptał słowa zachęty, aby piła, pomimo że gorący płyn kapał na pościel, kiedy szczękała zębami. Ręce uniosły się i objęły kubek, kurczowo chwytając ulotne ciepło. Ostatnią rzeczą, jaką zobaczył, zanim Trevelyan wyprowadził go z kabiny, był szmaragdowy pierścień luźno wiszący na wychudłym palcu. Szedł za Trevelyanem przez mroczne korytarze, aż znaleźli się na górnym pokładzie. Chaos związany z ustawianiem żagli do kursu nieco ustąpił, połowa załogi znikła pod pokładem. Grey wcześniej nie zdążył przyjrzeć się samemu statkowi. Nad jego głową kłębiły się chmury ze śnieżnego płótna, metal i polerowane drewno. Jednostka płynęła pod pełnymi żaglami, przecinała powietrze niczym żywa istota. Pod stopami wyraźnie wyczuwał ruch statku i nagle naszło go niespodziewane w tych okolicznościach uczucie radosnego podniecenia. Fale z szarych, przybrzeżnych, przekształciły się w lazurowe, spotykane tylko na głębinach. Włosami poruszał rześki wiatr, wybawiając lorda Johna od ostatnich pozostałości choroby. Przy cierpieniach kobiety jego własna słabość wydawała się błahostką. Na statku praca wrzała, wciąż rozlegały się pokrzykiwania pomiędzy pokładem a królestwem lin i żagli nad jego głową, wszystko to jednak sprawiało teraz wrażenie bardziej uporządkowanego. Trevelyan ruszył ku rufie i znalazł miejsce przy relingu, gdzie nie przeszkadzali marynarzom w pracy. Oparli się o reling i stali tak przez jakiś czas, oczyszczani wiatrem, patrząc, jak w oddali za horyzontem znika ostatni skrawek Anglii. – Czy ona... umrze? – spytał wreszcie Grey. Była to myśl, która od pewnego czasu cisnęła mu się na usta.

Trevelyan musiał myśleć o tym samym. – Nie – odparł Kornwalijczyk ze złością. – Nie umrze. – Przechylił się przez reling i zapatrzył w umykającą wodę. Grey milczał. Przymknął oczy. Promienie słońca odbite od fal tworzyły na jego powiekach tańczące czerwone i czarne kręgi. Czasu było dosyć, nie musiał naciskać. – Jej stan się pogorszył – powiedział po dłuższym milczeniu Trevelyan. – A nie powinien. Widywałem już chorych na malarię. Pierwszy atak zazwyczaj jest najgorszy. Jeśli w leczeniu stosuje się chininę, kolejne ataki są rzadsze i słabsze. Scanlon też tak twierdzi – dodał, po krótkim namyśle. – Od dawna choruje? – spytał Grey. Nie była to choroba często spotykana wśród mieszkańców miast, ale kobieta mogła zarazić się malarią podczas jakiejś podróży z Mayrhoferem. – Od dwóch tygodni. Grey otworzył oczy i przekonał się, że Trevelyan wyprostował się i stoi teraz z wysoko podniesioną głową. Jego krótkimi włosami poruszała bryza. Oczy zaszły mu łzami, być może od wiatru. – Nie powinienem mu na to pozwolić – powiedział cicho. Jego dłonie zacisnęły się na relingu ze złością i desperacją. – Chryste, jak mogłem mu na to pozwolić? – Komu? – Scanlonowi. – Trevelyan się odwrócił. Otarł oczy nadgarstkiem, potem znowu oparł się o reling, plecami do morza. Założył ręce na piersi i ze smutkiem patrzył w dal, przygnębiony. – Przejdźmy się – zaproponował Grey. – Świeże powietrze dobrze panu zrobi. Trevelyan wzruszył ramionami i skinął głową. Przez chwilę szli w milczeniu, okrążając pokład, omijając marynarzy. Grey pamiętał, że po kołyszącym się pokładzie porusza się w butach na skórzanych podeszwach, dlatego początkowo chodził bardzo ostrożnie, jednak deski na szczęście były teraz suche. Pomimo kłopotliwego położenia czuł, że z każdą chwilą jego nastrój się poprawia. Krew żywiej krążyła w organizmie, policzki nabierały koloru. Po raz pierwszy od wielu dni znowu poczuł się sobą. Owszem, był więźniem na pokładzie statku zmierzającego do Indii, co oznaczało, że nieprędko zobaczy dom rodzinny. Ale dla żołnierza nawykłego do długich podróży i rozstań myśl o tajemniczych Indiach i o przelanej tam krwi była ekscytująca. Poza tym należało ufać Quarry'emu, że o wszystkim powiadomi jego krewnych. Jak postąpi jego rodzina w kwestii przygotowań do ślubu? – myślał. Nagła ucieczka Trevelyana może wywołać jeszcze większy skandal, gdy rozniesie się plotka o zamieszaniu Frau Mayrhofer w zabójstwo męża. Nie uwierzył, że Mayrhofera zabiła żona, bo dobrze pamiętał wygląd zwłok. Nawet kobieta ciesząca się dobrym zdrowiem nie spowodowałaby takiej masakry... A Maria Mayrhofer była drobnej budowy, nie wyższa niż jego kuzynka Olivia. Biedna Olivia. Wszystkie gazety będą się o niej rozpisywać przez kilka tygodni jako o

„porzuconej narzeczonej". Ale przynajmniej jej reputacja nie dozna uszczerbku. Dzięki Bogu, że cała ta historia wydarzyła się przed ślubem, a nie później. Czy Trevelyan uciekłby, gdyby Grey nie doprowadził do konfrontacji? Zostałby w Anglii, poślubił Olivię i zajął się prowadzeniem przedsięwzięć handlowych, bawił w politykę, poruszał w wyższych sferach między książętami i ministrami, zachowując się jak kupiec i jednocześnie po cichu nadal namiętnie romansując z wdową po Mayrhoferze? Grey obdarzył swego towarzysza długim spojrzeniem. Twarz Kornwalijczyka nadal była mroczna, jednak zniknęła z niej desperacja. Dolna szczęka zdradzała teraz determinację. Co mógł myśleć ten człowiek? Jego ucieczka bez wątpienia będzie miała fatalne konsekwencje dla spraw handlowych, firmy, inwestorów i klientów, robotników i górników, kapitanów statków i marynarzy, urzędników i szarych pracowników, a nawet dla brata w parlamencie. Wszyscy oni w jakiś sposób poniosą konsekwencje ucieczki Trevelyana. Jego twarz przybrała zacięty wyraz. Ten człowiek miał dalekosiężne plany. Grey zdał sobie sprawę, że wizerunek poważnego kupca był jedynie fasadą. Trevelyan, człowiek o umyśle niespokojnym jak żywe srebro, przeprowadzał bilans, zmieniał plany i w jednej chwili podejmował bezlitosne decyzje. Pomyślał, że Trevelyan w pewnym sensie przypominał Jamiego Frasera i serce zabiło mu mocniej. Choć niezupełnie go przypominał. Wprawdzie Frasera, bezwzględnego i spontanicznego w okazywaniu emocji, wyróżniała pasja, przede wszystkim był jednak dżentelmenem. W porównaniu z nim Trevelyan jawił się jako człowiek płytki, myślący wyłącznie o własnym interesie. Jamie Fraser nie porzuciłby ludzi, którzy byli od niego zależni, nawet dla kobiety, którą – Grey musiał to przyznać – najwyraźniej kochał nad życie. Natomiast uwiedzenie czyjejś żony byłoby dla Jamiego po prostu nie do pomyślenia. Romantycy lub pisarze mogą żywić przekonanie, że bez miłości świat byłby zgubiony. Dotychczas Grey był zdania, że miłość kosztem honoru nie różni się wiele od pospolitej żądzy i poniża tych, którzy się jej oddają. – Milordzie! Podniósł wzrok, słysząc nad głową okrzyk. Dwaj bracia Byrdowie zwisali nad nim z takielunku niczym dojrzałe jabłka na drzewie. Pomachał do nich zadowolony, że Tom Byrd wreszcie odnalazł brata. Czy ktoś przekaże dobrą nowinę ich rodzicom? Czy też ich los pozostanie niewyjaśniony? Ta myśl nieco go przygnębiła, podobnie jak następna: wprawdzie odzyskał plany rozmieszczenia wojsk, jednak nikomu nie mógł przekazać wiadomości, że nie dostały się one w ręce wroga. A wiele czasu upłynie, zanim zawiną do najbliższego portu, skąd można by wysłać taką wiadomość. Toteż Ministerstwo Wojny będzie musiało założyć, że plany trafiły w ręce nieprzyjaciela. Sporządzenie nowych było w zasadzie niewykonalne, biorąc pod uwagę rozmiar i koszt strategicznych zmian, których należałoby dokonać. Ceną, jaką przyszłoby za to zapłacić, mogło być też ludzkie życie. Poczuł za pazuchą szelest schowanych tam dokumentów i przez

moment walczył z irracjonalnym impulsem, aby wyskoczyć za burtę i popłynąć do Anglii, aż zmęczenie wciągnęłoby go pod wodę. Pozornie odniósł sukces – w rzeczywistości była to sromotna porażka. Zrujnował własną karierę, zaszkodził Harryemu Quarryemu i pułkowi, a także Halowi. Nie dość, że we własnych szeregach mieli szpiega, to jeszcze nie udało się go schwytać na czas. W ostatecznym rozrachunku mógł czuć jedynie satysfakcję z poznania prawdy. Usłyszał dopiero początek, jednak podróż do Indii będzie długa, a uwięzieni z nim na statku Trevelyan i Scanlon z pewnością wszystko mu wyjawią. – Skąd wiedziałeś, że choruję na syfilis? – spytał nagle Trevelyan. – Zauważyłem to w pisuarze w Klubie Befsztyka – odparł. Dziś wydawało się absurdem, że kiedyś odczuwał z tego powodu wstyd i zakłopotanie. Czyż zrobiłoby to jakąkolwiek różnicę, gdyby wówczas od razu poruszył ten temat? Trevelyan mruknął ze zdziwieniem. – Naprawdę? Nie zauważyłem cię tam. Widocznie byłem rozkojarzony. Teraz z pewnością był rozkojarzony. Zwolnił kroku, marynarz niosący niedużą beczułkę musiał gwałtownie skręcić, aby uniknąć zderzenia. Grey wziął Trevelyana za rękaw i zaprowadził do osłoniętego od wiatru miejsca przy maszcie. Stała tam wielka beczka z wodą z miedzianym kubkiem na cienkim łańcuszku. Grey napił się wody z beczki i pomimo przygnębiającego nastroju znalazł pewną przyjemność w jej chłodnym smaku. Od kilku dni była to pierwsza rzecz, która smakowała tak, jak powinna. – To musiało być... – Trevelyan zmarszczył brwi, licząc w myślach. – Na początku czerwca, około szóstego? – Mniej więcej. Czy to istotne? Trevelyan wzruszył ramionami i wziął chochlę. – Właściwie nie. Tyle że mniej więcej wówczas sam to zauważyłem. – To musiało być zaskoczenie – rzekł Grey. – Owszem – odparł oschle Trevelyan. Napił się, a potem wrzucił z powrotem cynowy kubek do beczki. – Być może lepiej było nic nie mówić – ciągnął Kornwalijczyk, jakby do siebie. – Nie, jednak nie... To i tak nic by nie – dało. – Machnął ręką do swoich myśli. – Nie mogłem w to uwierzyć. Przez cały dzień chodziłem jak ogłuszony, zastanawiałem się, co robić. Byłem jednak pewien, że to Mayrhofer. To musiał być on. Podniósł wzrok i dostrzegł wyraz zdziwienia malujący się na twarzy Greya. Na jego własnych ustach pojawił się nikły, kpiarski uśmiech. – Nie, nie bezpośrednio. Poprzez Marię. Odkąd zaczął się nasz romans, nie dzieliłem łoża z inną kobietą. A to trwało od ponad roku. Najwidoczniej jednak zaraził ją mąż, łajdak i dziwkarz. Ona była niewinna. Nie tylko niewinna, ale najwyraźniej nieświadoma. Nie chcąc od razu informować jej o

odkryciu, Trevelyan udał się na poszukiwanie doktora. – Mówiłem ci już chyba, że zanim ją poznałem, straciła dziecko. Poszedłem do lekarza, który wówczas się nią zajmował. Potwierdził, że dziecko było kalekie, ponieważ matka cierpiała na syfilis. Ale naturalnie zachował to w tajemnicy. Palce Trevelyana zabębniły po beczce. – Dziecko urodziło się kalekie, lecz żywe. Umarło w kołysce nazajutrz po urodzeniu. Mayrhofer udusił je, aby uniknąć tego brzemienia, nie chciał również, żeby żona dowiedziała się o przyczynach nieszczęścia. Grey poczuł skurcz żołądka. – Skąd pan to wie? Trevelyan potarł twarz dłonią, jakby był zmęczony. – Reinhardt wyznał to Marii. Bo widzisz, przyprowadziłem do niej doktora. Zmusiłem go, żeby powiedział jej to, co wcześniej wyznał mnie. Myślałem, że jeśli dowie się, że to Mayrhofer ją zaraził i skazał dziecko na nieuchronną śmierć, może będzie skłonna go opuścić... Ale nie uczyniła tego. Wysłuchała lekarza milcząca i odrętwiała. Długo siedziała bez ruchu, a potem poprosiła, aby Trevelyan i doktor wyszli. Chciała zostać sama. W samotności żyła przez tydzień. Męża nie było, a ona nie chciała widzieć służących przynoszących jej do pokoju posiłki, które odsyłała do kuchni nietknięte. – Mówiła mi później, że myślała o samobójstwie – ciągnął Trevelyan, wpatrując się w otwarte, bezkresne morze. – Pomyślała, że lepiej wszystko zakończyć od razu, niż umierać długo, w cierpieniach. Widziałeś kiedyś człowieka umierającego na syfilis? – Tak – odparł Grey, znów czując gorycz w ustach. – W Bedlam. W szczególności zapamiętał mężczyznę, którego choroba pozbawiła nosa i poczucia równowagi, toteż jak pijany toczył się po podłodze, bezradnie wpadając na innych nieszczęśników, a wydzielina z nosa rozsmarowywała mu się po twarzy. Grey mógł tylko mieć nadzieję, że syfilis odebrał temu człowiekowi także rozum, aby nie był świadom tego, co się z nim działo. Spojrzał na Trevelyana i po raz pierwszy wyobraził sobie jego mądrą, pociągłą twarz zaślinioną, zdeformowaną chorobą. To wkrótce nastąpi, pomyślał i aż się wzdrygnął. Pozostawało jedynie pytanie, ile czasu upłynie do wystąpienia tych objawów. – Przypuszczam, że ja również myślałbym o samobójstwie – powiedział. Ich spojrzenia się spotkały. Trevelyan uśmiechnął się z żalem. – Naprawdę? W takim razie pod tym względem się różnimy – skonstatował spokojnie. – Mnie w ogóle taka myśl nie przyszła do głowy, dopóki Maria nie pokazała mi swojego pistoletu. – Pańskie myśli skupiły się wyłącznie na tym, jak wykorzystać ten fakt do rozdzielenia tej damy i jej męża? – spytał Grey, słysząc groźny ton we własnym głosie. – Nie – odparł Trevelyan, który chyba wcale nie wydawał się urażony. – Chociaż to było moim głównym celem, odkąd ją poznałem. Starałem się z nią widywać nawet wtedy, kiedy

kazała mi odejść. – Wówczas Trevelyan postanowił sprawdzić, czy istnieje możliwość wyleczenia choroby. – Jack Byrd wiedział o moich kłopotach. To od niego dowiedziałem się, że Finbar Scanlon zna się na medycynie i jest kompetentny w takich sprawach. Jack udał się zatem do aptekarza, aby spytać o zdrowie pani O’Connell i w ten sposób zawarł bliższą znajomość ze Scanlonem. – I tam właśnie spotkał pan sierżanta O’Connella, który wracał do domu? – spytał Grey, nagle doznając olśnienia. Trevelyan wiedział już o sprzeniewierzeniu O’Connella i z pewnością miał w swej służbie więcej ludzi niż tylko Jacka Byrda. Grey pomyślał, że nie przysporzyłoby mu większych trudności zamordowanie sierżanta i odebranie dokumentów, które wykorzystałby do własnych celów, związanych z Mayrhoferem. A cele te zostały teraz osiągnięte, toteż mógł oddać dokumenty, obojętny na powstałe tymczasem szkody. Poczuł, że wzbiera w nim gniew. Trevelyan tymczasem patrzył na niego zupełnie spokojnie. – Nie – odparł. – Spotkałem się z O’Connellem tylko raz i byłem wtedy sam. To przedstawiciel bezwzględnego gatunku – dodał po namyśle. – I nie zabił go pan? – spytał Grey. W jego głosie słychać było nutę sceptycyzmu. – Nie, a po cóż miałbym to robić? – Trevelyan nieco się zachmurzył. Po chwili zmarszczka na czole zniknęła. – Sądziłeś, że zrobiłem to dla tych dokumentów? – Usta Trevelyana drgnęły. Myśl ta wydała mu się zabawna. – Boże, Johnie, naprawdę masz o mnie fatalne mniemanie! – Uważa pan, że jest ono nieuzasadnione? – spytał Grey lodowatym tonem. – Nie, myślę, że nie – przyznał Trevelyan, ocierając nos wierzchem dłoni. Ostatnio się nie golił, a dzięki kropelkom wody osiadłej na zaroście jego twarz wyglądała jakby ją posrebrzono. – Przecież mówiłem ci już – ciągnął – że nikogo nie zabiłem. Nie mam też nic wspólnego ze śmiercią O’Connella. – Tamta historia należy do Scanlona, który wszystko opowie w stosownym czasie. Trevelyan wbrew sobie zerknął na drzwi prowadzące na dolne pokłady. Potem spojrzał w dal. – Nie powinien pan z nią teraz być? – spytał Grey cicho. – Proszę iść, jeśli pan chce. Zaczekam. Trevelyan pokręcił głową i odwrócił wzrok. – Nie mogę jej pomóc – odparł. – A z trudem wytrzymuję widok jej cierpienia. Scanlon mnie wezwie, jeśli... jeśli zajdzie taka potrzeba. – Odbierając słowa Greya jako niewypowiedziane oskarżenie, podniósł na niego wzrok. – Ostatnim razem zostałem z nią, kiedy miała gorączkę. Odesłała mnie, mówiąc, że nie może znieść, kiedy jestem taki roztrzęsiony. Woli być sama, kiedy... robi się gorzej. – Rozumiem. Podobnie jak wówczas, kiedy doktor wyjawił jej prawdę? Trevelyan westchnął i wyprostował się – Tak – odparł słabo. – Jak wówczas.

Przez tydzień była sama, służący na jej prośbę trzymali się z dala od jej pokoi. Nikt nie wiedział, ile czasu ostatniego dnia spędziła sama w buduarze udekorowanym białymi draperiami. Mąż wrócił po północy, pijany, lecz nie na tyle, aby nie rozumieć stawianych mu zarzutów. Zażądała, aby powiedział jej prawdę o dziecku. – Opowiadała mi, że się roześmiał – mówił Trevelyan głosem tak opanowanym, jakby relacjonował szczegóły jakiegoś nieudanego przedsięwzięcia handlowego, zatonięcia statku lub zawału w kopalni. – Oświadczył, że zabił dziecko, a ona powinna być mu wdzięczna, bo ocalił ją od życia w hańbie spowodowanej jego ułomnością. Wówczas kobieta, która od lat żyła spokojnie u boku męża pomimo jego niewierności, uznała, że przestaje ją wiązać złożona przysięga małżeńska i przekroczyła cienką granicę pomiędzy sprawiedliwością a zemstą. Oszalała z wściekłości i rozpaczy wyrzuciła z siebie całą gorycz i upokorzenie, które spotykały ją z jego strony przez lata, i zagroziła, że ujawni jego romanse, fakt, że jest syfilitykiem, oraz otwarcie oskarży go o morderstwo. Groźby nieco otrzeźwiły Mayrhofera. Chwiejnym krokiem opuścił żonę i pozostawił ją zapłakaną. Od tygodnia nie rozstawała się z pistoletem. W przeszłości polowała na wzgórzach otaczających jej rodzinny dom w Austrii, toteż umiała obchodzić się z bronią. Załadowanie pistoletu trwało tylko chwilę. – Nie jestem pewien, co zamierzała zrobić – ciągnął Trevelyan wpatrzony w mewy unoszące się nad oceanem i poszukujące pożywienia. – Powiedziała, że sama nie wiedziała. Być może chciała się zabić. Albo i jego, i siebie. W każdym razie drzwi buduaru otworzyły się kilka minut później i do środka wszedł jej mąż ubrany w zieloną suknię, którą nosiła podczas schadzek z Trevelyanem. Poczerwieniały od alkoholu i wściekłości szydził, że nie będzie miała odwagi, aby go zdemaskować, ponieważ wówczas ona i jej kochanek zapłacą za to wysoką cenę. Co stanie się z Josephem Trevelyanem – groził oparty o framugę drzwi – jeśli okaże się, że jest on cudzołożnikiem i zboczeńcem? – I wtedy strzeliła – zakończył Trevelyan, lekko wzruszając ramionami. – Prosto w serce. Czy może pan ją za to winić? – Jak on się dowiedział o waszych schadzkach w Lawendowym Domu? – spytał Grey, ignorując pytanie. Zastanawiał się, jakież to rzeczy Richard Caswell mógł opowiadać o jego wizytach przed laty. Trevelyan nie wspomniał o tym, ale z pewnością uczyniłby to, gdyby zaszła taka potrzeba. Trevelyan pokręcił głową, westchnął i zmrużył oczy pod wpływem słońca odbijającego się w wodzie. – Nie wiem. Jak już mówiłem, Reinhardt Mayrhofer był intrygantem. Miał własne źródła informacji – znał Magdę, która pochodziła z wioski położonej w pobliżu jego posiadłości. Dobrze jej płaciłem, lecz on mógł opłacać ją hojniej. Prostytutce nigdy nie można ufać – dodał z odrobiną goryczy. Grey wspomniał Nessie i pomyślał, że są różne prostytutki, jednak nic nie powiedział. – Z pewnością pani Mayrhofer nie zmasakrowała twarzy swego męża... – rzekł. – Czy

to... pan? Trevelyan otworzył szerzej oczy i skinął głową. – Owszem. Jack Byrd i ja. – Uniósł głowę w stronę takielunku, ale Byrdów już nad nimi nie było. – Jack jest dobrym chłopcem. Naprawdę dobrym – powtórzył. Otrzeźwiona wystrzałem z pistoletu Maria Mayrhofer wyszła z buduaru i wezwała służącego, któremu poleciła niezwłocznie sprowadzić Trevelyana. Ten przybył ze swym najbardziej zaufanym służącym. Wynieśli do powozu ciało ubrane w zielony aksamit i zastanawiali się, co z nim zrobić. – Nie mogłem pozwolić, aby prawda wyszła na jaw – tłumaczył Trevelyan. – Gdyby Marię osądzono, mogłaby zawisnąć na szubienicy, choć chyba żadna zbrodnia nie była równie usprawiedliwiona. Nawet gdyby jakimś cudem ją uniewinniono, proces ujawniłby wszystko. To Jack Byrd wpadł na pomysł z krwią. Wymknął się na chwilę i powrócił z kubłem świńskiej krwi z podwórka rzeźnika. Łopatą zmasakrowali twarz trupa, a potem zwłoki wraz z kubłem z krwią zapakowali do powozu. Jack zatrzymał się w parku Świętego Jakuba. Było już po północy, toteż na ulicach panowały ciemności. Uwiązali konie i szybko zanieśli ciało do wąskiego przejścia w parku, porzucili je między krzewami i oblali krwią, a następnie uciekli powozem. – Mieliśmy nadzieję, że trup zostanie uznany za zwłoki prostytutki – mówił Trevelyan. – Jeśli nikt nie obejrzałby ciała dokładnie, na pierwszy rzut oka był to trup kobiety. Natomiast jeśli odkryto by płeć... No cóż, wywołałoby to większe zaciekawienie, ale mężczyźni o pewnych perwersyjnych skłonnościach często kończą taką śmiercią. – Owszem – mruknął Grey, zachowując kamienną twarz. Nie był to zły plan, a on, pomimo wszystko, czuł satysfakcję, że udało mu się poprawie wydedukować bieg wypadków. – Śmierć anonimowej prostytutki – bez względu na płeć – nie skłoniłaby policji do wszczynania śledztwa. – A czemu służyła krew? To oczywiste. W przeciwnym razie wystarczyłoby jedno spojrzenie, aby przekonać się, że człowiek ten został zastrzelony. – Tak. Sądziliśmy, że krwią uda się zamaskować przyczynę śmierci. Chcieliśmy zasugerować śmiertelne pobicie. Chodziło nam również o to, żeby nikt nie rozebrał trupa. – Naturalnie. – Zwłoki zazwyczaj pozbawiano ubrania i sprzedawano je, jeśli przedstawiało jakąś wartość. Albo czynili to posterunkowi, którzy znajdywali ciało, albo właściciel kostnicy, albo grabarze. A przecież nikt – prócz samego Greya – nie odważył się dotknąć przesiąkniętego krwią, cuchnącego materiału. Gdyby Magruder nie zwrócił uwagi na suknię z zielonego aksamitu albo gdyby ciała pozbyto się w innej dzielnicy, zwłoki Mayrhofera zostałyby pochowane jako kolejna anonimowa ofiara londyńskiego półświatka. – Sir? Nie usłyszał zbliżających się kroków i przestraszyło go nagłe pojawienie się Jacka Byrda. Miał bardzo poważny wyraz twarzy. Trevelyan spojrzał na niego i natychmiast ruszył do

drzwi prowadzących pod pokład. – Czy stan pani Mayrhofer się pogorszył? – spytał Grey, patrząc za Kornwalijczykiem, który przedzierał się wśród naprawianych przez marynarzy żagli. – Nie wiem, milordzie. Wydaje mi się, że chyba jest lepiej. Pan Scanlon polecił mi sprowadzić sir Josepha. Mówi, że będzie teraz w mesie dla załogi, jeśli chciałby pan z nim porozmawiać. Grey spojrzał na młodzieńca i dostrzegł coś znajomego, lecz nie było to uderzające podobieństwo do młodego Toma, ale coś jeszcze. Jack Byrd nadal spoglądał za odchodzącym Trevelyanem. W jego twarzy, której wyrazu teraz nie kontrolował, było coś, co sprawiło, że Grey rozpoznał to „coś" instynktownie, choć jego umysł nadal tonął w mroku. Już po chwili twarz Jacka, starsza i chudsza od twarzy Toma, przybrała zwyczajny wyraz. – Czy będzie pan potrzebował Toma, milordzie? – spytał. – Nie teraz – odparł Grey. – Porozmawiam ze Scanlonem. Powiedz Tomowi, że poślę po niego, kiedy będzie mi potrzebny. – Tak jest, milordzie. – Wytworny ukłon Jacka kontrastował ze starymi marynarskimi butami, które miał na nogach. Odszedł, pozostawiając Greya samego. Grey ruszył w głąb statku w poszukiwaniu mesy, nie zwracając większej uwagi na otoczenie. Rozmyślał nad poszlakami, które pozwoliłyby wesprzeć konkluzję, do jakiej doszedł drogą pozarozumową. Jack Byrd wiedział o moich kłopotach – powiedział Trevelyan, mając na myśli swą chorobę. – To od niego dowiedziałem się, że Finbar Scanlon zna się na medycynie i jest kompetentny w takich sprawach. A Maria Mayrhofer powiedziała, że jej mąż zagroził kompromitacją Trevelyana „jako cudzołożnika i zboczeńca". Nie tak szybko, pomyślał Grey. Jest wysoce prawdopodobne, że Mayrhofer miał na myśli jedynie związki łączące Trevelyana z Lawendowym Domem. Nie byłoby w tym nic niezwykłego, gdyby oddany sługa został wtajemniczony w prywatne sprawy swego pana. Przeszedł go dreszcz na samą myśl o tym, czego do tej pory Tom dowiedział się o jego sprawach. Nie, po chwili doszedł jednak do wniosku, że były to jedynie poszlaki, żadnych dowodów. Jeszcze mniej namacalne – ale być może bardziej wiarygodne – było jego przeświadczenie, kim tak naprawdę jest Joseph Trevelyan. Grey nie uważał się za nieomylnego w tych sprawach – gdyby tego nie zobaczył na własne oczy, nie domyśliłby się, że Egbert Jones wciela się niekiedy w Żelazną Damę – a pomimo to był pewien, że Joseph Trevelyan nie miał podobnych skłonności. Aż zarumienił się na myśl, że z logicznego punktu widzenia jego wniosek opierał się również na całkowitym braku zainteresowania Trevelyana jego urodą i wdziękiem. Mężczyźni o wysokiej pozycji społecznej dbają o dyskrecję, ale nawet wówczas wysyła się pewne sygnały, a Grey miał wprawę w ich odczytywaniu. Toteż w uczuciu Trevelyana nie było nic poza szczerą sympatią dla wiernego sługi. W

duszy Jacka Byrda czaiło się jednak coś więcej, Grey byłby skłonny założyć się o galon brandy. Oddając się takim rozmyślaniom, ruszył w głąb statku w poszukiwaniu Finbara Scanlona, aby do końca ułożyć tę łamigłówkę. A teraz, nareszcie, prawda. – My Scanlonowie jesteśmy żołnierzami – mówił aptekarz, nalewając wino z dzbana. – To taka rodzinna tradycja. Przez ostatnie pięćdziesiąt lat każdy z nas był żołnierzem, nie licząc kalekich lub zbyt słabych. – Nie sprawia pan wrażenia człowieka słabego – zauważył Grey. – A już na pewno nie kalekiego. – Scanlon był przystojnym, postawnym, dobrze zbudowanym mężczyzną. – Ja również byłem żołnierzem – odparł z błyskiem w oku. – Służyłem we Francji i miałem przyjemność asystować pułkowemu chirurgowi. Scanlon odkrył w sobie uzdolnienia i upodobanie do takiej pracy i nauczył się wszystkiego, co chirurg mógł mu przekazać w ciągu kilku miesięcy. – Pod Laffeldt dostaliśmy się pod ogień artyleryjski – ciągnął, wzruszając ramionami. – Kartacze. – Odchylił się do tyłu na stołku, wyjął połę koszuli ze spodni i uniósł ją, aby pokazać Greyowi bezładne skupisko rożowawych blizn na muskularnym brzuchu. – Przecięło mnie w pół, trzewia zaczęły wydostawać się na zewnątrz – mówił spokojnie. – Jednak dzięki Najświętszej Marii Pannie pod ręką był chirurg. Chwycił je mocno i wsadził z powrotem. A potem ciasno owinął mnie bandażami nasączonymi miodem. Scanlon przeżył cudem, jednak z punktu widzenia armii był inwalidą. Szukając innego sposobu zarobkowania, zaczął praktykować u aptekarza. – Moi bracia i kuzyni nadal służą w armii – opowiadał, popijając wino i przymykając oczy z uznaniem dla jego aromatu. – I tak się składa, że nie lubimy zdrajców. Jack Byrd wyjaśnił Scanlonowi i Francine, że sierżant O’Connell jest szpiegiem i przetrzymuje jakieś ważne dokumenty. Ponadto O’Connell groził Francine, że jeszcze wróci i dokończy to, co zaczął. – Jack opowiedział o kobiecie, z którą zamieszkał O’Connell, toteż ze słów sierżanta wynikało, że chciał wrócić jedynie po to, żeby zabić Francine. A w takim wypadku – Scanlon uniósł brew – chciał albo coś zostawić, albo coś zabrać. W jej pokoju przecież naprawdę nie było nic wartościowego. Wobec tego wydedukował, że należy przeszukać pokój Francine na górze i aptekę na dole. – Wykradzione dokumenty znalazłem w pustym słoju po kondomach, które raczył pan oglądać, kiedy po raz pierwszy odwiedził pan aptekę – mówił Scanlon, uśmiechając się półgębkiem. – Wiedziałem, czym są te papiery, i chociaż polubiłem młodego Jacka, doszedłem do wniosku, że zatrzymam je u siebie, aż dotrę do właściwej instancji, której należy je zwrócić. Na przykład do kogoś takiego jak pan, sir. – Tyle że nie uczynił pan tego. Aptekarz przeciągnął się. Długie ręce niemalże dotknęły niskiego sufitu.

– Nie. Po pierwsze wówczas jeszcze pana nie spotkałem, sir. A bieg wydarzeń, jeśli można się tak wyrazić, przeszkodził temu. Musiałem powstrzymać Tima O’Connella i położyć kres jego intrygom. Zapowiedział, że wróci, a choć był złym człowiekiem, na jego słowie można było polegać. Scanlon szybko zebrał przyjaciół i krewnych, którzy niegdyś służyli w armii. – Jestem pewien, że pogodzi się pan z faktem, iż nie wymienię tutaj ich nazwisk – ciągnął Scanlon i skłonił się z nieco ironicznym uśmiechem. – Schowali się w wielkiej szafie w aptece oraz w pokoju Francine na górze. O’Connell powrócił jeszcze tego samego wieczora, kiedy zapadły ciemności. – Miał klucz. Otworzył drzwi i zakradł się do środka. Otworzył słój i przekonał się, że jest pusty. Tymczasem zza lady obserwował go Scanlon z sardonicznym uśmiechem na twarzy. – Zrobił się czerwony jak burak – ciągnął aptekarz. – Widziałem to wyraźnie w świetle lampy sączącym się przez zasłonę przy schodach. A oczy zwęziły mu się w szparki jak kotu. – To kurwa – sapnął. – Powiedziała ci. Gdzie dokumenty? Z zaciśniętymi pięściami O’Connell rzucił się na Scanlona. Już po chwili przekonał się jednak, że stoi twarzą w twarz ze zgrają rozwścieczonych Irlandczyków. Jedni zbiegli po schodach, inni wyskoczyli z szafy. – No i uraczyliśmy go tym samym, co przedtem zaserwował biednej Francine – mówił aptekarz ze stężałym wyrazem twarzy. – Nie spieszyliśmy się zbytnio. Tymczasem ludzie z okolicznych domów bez drgnienia powieki opowiadali, że tamtej nocy nie słyszeli żadnych niepokojących odgłosów, pomyślał Grey. Tim O’Connell najwyraźniej nie był popularnym człowiekiem. Kiedy już nie żył, stało się jasne, że jego zwłok nie można pozostawić w aptece Scanlona. Najpierw przez kilka godzin leżały za kontuarem, potem ciało owinięto w kawał płótna i mężczyźni w milczeniu ruszyli z nim o poranku przez zimne, ciemne ulice, kierując się do doku Puddle. – To było jak wyrzucanie śmieci, sir. – Zdjęli z niego mundur, do którego i tak nie miał już prawa jako zdrajca. Poza tym można go było przecież sprzedać i nieźle zarobić. Jack Byrd pojawił się nazajutrz wraz ze swym panem, sir Trevelyanem. – Czcigodny pan Trevelyan miał przy sobie list od przebywającego za granicą lorda Meltona z pańskiego pułku, sir. Zdaje się, że to pański brat? List zawierał prośbę o pomoc w śledztwie dotyczącym sierżanta O’Connella. Ponieważ Trevelyan najwyraźniej znakomicie orientował się w sprawie, wydawało się rzeczą oczywistą, że to jemu należy przekazać dokumenty, aby trafiły we właściwe ręce. – Dał się pan nabrać, co? – spytał Grey. – No cóż, on zdołał przechytrzyć sprytniejszych od pana. – Włącznie z panem, sir, jeśli się nie mylę? – Scanlon uniósł brwi i uśmiechnął się, pokazując zdrowe zęby. – Myślałem o moim bracie. – Grey skrzywił się i uniósł kubek. – Ale mnie z pewnością także.

– Ale przecież oddał panu dokumenty. – Scanlon zmarszczył brwi. – Tak jak obiecał. – Owszem, oddał. – Grey dotknął kieszeni płaszcza, gdzie je schował. – Ale ponieważ znajdują się one obecnie w drodze do Indii, nie mam jak poinformować „właściwej instancji" o tym fakcie. A zatem efekt jest taki, jakby nie zostały odnalezione. – Chyba lepiej, że nie zostały odnalezione, niż gdyby wpadły w ręce Francuzów, prawda? – W oczach Scanlona pojawiło się powątpiewanie. – Niezupełnie. – Grey pokrótce wyjaśnił tę sprawę. Scanlon coraz bardziej marszczył brwi i wodził palcem po rozlanym po stole winie. – Rozumiem – rzekł i zamilkł na dłuższą chwilę. – Być może – dodał po namyśle – powinienem z nim porozmawiać. – Sądzi pan, że byłby skłonny zająć się tą sprawą? – spytał Grey z niedowierzaniem, lecz Finbar Scanlon tylko się uśmiechnął i znowu się przeciągnął. Pod koszulą zarysowały się mięśnie przedramion. – Myślę, że tak, sir. Pan Trevelyan oświadczył, że uważa się za mojego dłużnika. I chyba rzeczywiście tak jest. – Czy chodzi o to, że opiekuje się pan jego żoną? Aptekarz pokręcił głową. – Nie tylko, sir. To sprawa łączących nas interesów. Umówiliśmy się, że on dopilnuje, aby Francine bezpiecznie dotarła do Irlandii i miała dość pieniędzy dla siebie i dziecka do mojego powrotu. Ja także otrzymuję wynagrodzenie. A jeśli moja pomoc nie będzie już potrzebna, wysiądę na brzeg w najbliższym porcie i wyruszę w drogę powrotną do Irlandii. – Tak? W takim razie... – Chodzi o wyleczenie. Grey spojrzał na niego ze zdziwieniem. – Wyleczenie? Z syfilisu? – Tak, sir. Kuracja malarią. – Co ma pan na myśli? Aptekarz wziął kubek i napił się piwa, po czym odstawił go z zadowoleniem. – Dowiedziałem się tego od chirurga, sir. Tego, który uratował mi życie. Kiedy byłem umierający, opowiedział mi o tym, a później wielokrotnie widziałem to na własne oczy. – Co pan widział, na miłość boską? – Malarię. Jeśli człowiek cierpiący na syfilis zarazi się malarią, kiedy organizm przezwycięży gorączkę – jeśli ją przezwycięży – pacjent zostaje wyleczony z syfilisu. Scanlon skinął głową w jego stronę i uniósł kubek. – To rzeczywiście działa, sir. I podczas gdy zimnica może od czasu do czasu powracać, syfilis znika raz na zawsze. Gorączka wypala go z krwi, rozumie pan? – Boże przenajświętszy – Grey nagle pojął, co się stało – pan ją... zaraził? Zaraził pan tę kobietę malarią? – Owszem, sir. I to samo dzisiejszego ranka uczyniłem z panem Trevelyanem. Zrobiłem to krwią umierającego marynarza znalezionego w dokach Kompanii Wschodnioindyjskiej.

Pan Trevelyan uważał za stosowne, aby to jeden z jego ludzi był tym, który go... wybawi. – No jasne! – mruknął zjadliwie Grey. A zatem tak to wyglądało. Widząc ranę na ramieniu Trevelyana, sądził, że Scanlon po prostu dla zdrowia upuścił mu krwi. – Zatem zarażenie następuje przez krew? Sądziłem, że gorączkę przenosi złe powietrze. – Tak również często bywa, sir – zgodził się z nim Scanlon. – Ale sekretem wyleczenia jest właśnie krew. Szczepionka była tajemnicą, którą wyjawił mi doktor. Choć właściwe zakażenie wymaga niekiedy więcej niż jednej próby – dodał, pocierając nos. – Poszczęściło mi się z panią Marią. Już po tygodniu zapłonęła wysoką gorączką. Mam nadzieję, że równie dobry rezultat osiągnę u pana Trevelyana. Nie chciał on jednak od razu rozpocząć kuracji, lecz dopiero kiedy znaleźliśmy się na bezpiecznych wodach. – Rozumiem – powiedział Grey. I rzeczywiście rozumiał. Trevelyan nie uciekł z Marią, aby z nią umrzeć. Miał nadzieję, że zdoła przezwyciężyć nieszczęście, które stało się ich udziałem. – No właśnie. – W oczach aptekarza pojawił się nikły wyraz triumfu. – A zatem jest teraz chyba dla pana zrozumiałe, dlaczego Trevelyan byłby skłonny przychylić się do mojej prośby. – Owszem – odparł Grey. – Zarówno armia, jak i ja będziemy panu niezmiernie zobowiązani, jeśli informację o losie dokumentów uda się jak najszybciej przekazać do Londynu. – Odsunął swój stołek, ale na odchodnym dodał jeszcze: – Myślę, że powinien się pan z nim rozmówić jak najszybciej. Po jego wdzięczności może niewiele pozostać, jeśli Frau Mayrhofer umrze w wyniku pańskiej „cudownej kuracji".

Rozdział 18 Kości Pana Boga Minęło osiem dni i Maria Mayrhofer wciąż żyła. Grey dostrzegł jednak strach w oczach Trevelyana i wiedział, jak bardzo kupiec obawiał się nawrotu gorączki. Przeżyła jeszcze dwa ataki, lecz Jack Byrd zwierzył się bratu – który naturalnie powtórzył wszystko Greyowi – że koniec jest bliski. – Wygląda teraz jak żółty duch – informował go Tom. – Scanlon jest zaniepokojony, choć stara się zachować spokój i wciąż powtarza, że wszystko będzie dobrze. – Wszyscy mamy taką nadzieję, Tom. – Od czasu pierwszego, krótkiego spotkania nie widział się już z Frau Mayrhofer, jednak tamta chwila wywarła na nim duże wrażenie. Na kobiety patrzył inaczej niż większość mężczyzn. Twarze, piersi i pośladki były kwestią piękna, a nie żądzy, toteż nie był ślepy na skrywającą się pod najpiękniejszym ciałem osobowość. Maria Mayrhofer zrobiła na nim wrażenie kobiety zdolnej pokonać samą śmierć – gdyby naprawdę tego chciała. Ale czy chciała? Pomyślał, że musi czuć się wewnętrznie rozdarta. Z jednej strony miłość do Trevelyana pchała ją ku życiu, z drugiej – tragiczny koniec dziecka i męża ciągnęły ją ku śmierci. Być może przyjęła ryzykowną propozycję Scanlona, aby to Bóg za nią zadecydował. Jeśli przeżyje malarię, będzie wolna nie tylko od choroby, ale i od przeszłości. A jeśli nie... No cóż, wówczas życie raz na zawsze przestanie być dla niej brzemieniem. Grey leżał w hamaku, który przydzielono mu w jednej z oficerskich kajut, podczas gdy Tom siedział po turecku na podłodze i łatał skarpetę. – Czy pan Trevelyan dużo z nią rozmawia? – spytał dla zabicia czasu. – Owszem, milordzie. Jack mówi, że wciąż czuwa przy jej łóżku. – Ach tak. – Jack też się niepokoi – dodał Tom, niemiłosiernie wykrzywiając twarz i mocując się z nitką. – Ale nie wiem, czy martwi się o nią, czy o niego. – Ach tak – powtórzył Grey zastanawiając się, ile Jack powiedział bratu i czego domyśla się Tom. – Najlepiej zostawić buty, milordzie, i chodzić boso, tak jak marynarze. Proszę spojrzeć, można by tędy przecisnąć filiżankę! – Włożył dwa palce w dziurę w skarpetce i spojrzał na Greya z wyrzutem. – Poza tym skręci pan sobie kark, jeśli jeszcze raz pośliźnie się na pokładzie i przewróci. – Obawiam się, że masz rację, Tom – rzekł Grey i odepchnął się stopą od ściany, aby rozkołysać hamak. Dwa poważne upadki na mokrym pokładzie nasunęły mu taki sam wniosek. Z pokładu na górze rozległ się okrzyk tak donośny, że przedarł się przez grube deski. Tom odrzucił igłę i podniósł wzrok. Większość okrzyków dochodzących z góry była dla Greya

niezrozumiała, w przeciwieństwie do słów, które rozległy się teraz: – Żagiel na horyzoncie! Wyskoczył z hamaka i pobiegł w górę po schodach. Tuż za nim ruszył Tom. Przy relingu stało mnóstwo mężczyzn. Patrzyli na północ, oficerowie przykładali do oczu lunety przypominające czułki. Wyglądali jak stado rozochoconych owadów. Grey dostrzegł na horyzoncie żagiel, drobny niczym skrawek papieru. Jednak z pewnością tam był. – A niech mnie – rzekł Grey z podnieceniem. – Czy płynie do Anglii? – Trudno powiedzieć, sir. – Oficer trzymający w dłoni lunetę przestał przez nią patrzeć i złożył ją z wprawą. – Ale na pewno w kierunku Europy. Grey zrobił krok w tył, szukając pośród zgromadzonych Trevelyana, ale nigdzie go nie dostrzegł. Zauważył natomiast Scanlona. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, aptekarz skinął głową. – Natychmiast się tam udam, sir – powiedział i ruszył w stronę luku. Grey pomyślał, że również powinien to uczynić, aby argumentami przekonać Trevelyana i kapitana. Złapał za kieszeń i przekonał się, że jego płaszcz i tym samym królewski list zostały na dole. Szybko ruszył do luku. W połowie drogi bosa stopa pośliznęła się na stopniu. Grey chwycił się szczebla, jednak spocona ręka osunęła się po wyślizganej drabince. Lord John przeleciał w dół kilka metrów. Uderzył głową w coś twardego i zapadła ciemność. Budził się powoli. Przez głowę przemknęła mu myśl, że przez pomyłkę zamknięto go w trumnie. Otaczał go mrok rozpraszany jedynie drżącym płomieniem świecy. Tuż przy twarzy wyraźnie widział drewnianą ścianę. Poruszył się, obrócił na plecy i przekonał, że znajduje się na wąskiej koi przytwierdzonej do ściany, przypominała wieszak na noże – była tak krótka, że z trudem się w niej mieścił. W suficie nad nim znajdował się świetlik, przez który sączyło się światło z górnego pokładu. Kiedy oczy przywykły do ciemności, ujrzał rząd półek zawieszonych nad maleńkim biurkiem i na podstawie ich zawartości wydedukował, że znajduje się w kabinie należącej do Trevelyana. Spojrzał w lewo i przekonał się, że nie jest sam. Jack Byrd siedział na stołku poci jego koją, z założonymi rękami, i opierał się o ścianę. Zauważył, że Grey się ocknął, i wyprostował się. – Czy dobrze się pan czuje, milordzie? – Tak – odparł odruchowo Grey, poniewczasie sprawdzając, czy to prawda. Na szczęście chyba rzeczywiście tak było. Miał bolesnego guza za uchem, w miejscu, gdzie jego głowa zderzyła się ze schodami, a także kilka otarć w różnych miejscach. Poza tym jednak czuł się dobrze. – To znakomicie. Chirurg i pan Scanlon twierdzili wprawdzie, że nic panu nie będzie, ale Tom nie pozwolił pozostawić pana samego, tak na wszelki wypadek. – A zatem pilnowałeś mnie? Nie było to konieczne, ale bardzo ci dziękuję. – Grey poruszył się, chcąc usiąść, i nagle poczuł coś ciepłego i miękkiego na koi. Był to pręgowany kot Trevelyana, zwinięty w kłębek u jego boku. Kot cichutko zamruczał.

– Widzę, że ma pan towarzystwo – rzekł z uśmiechem Jack Byrd, wskazując na kota. – Tom chciał tutaj pozostać; wydaje mi się, że obawiał się, iż nocą ktoś mógłby wbić panu nóż między żebra. Mały Tom bywa niekiedy bardzo podejrzliwy. – Mogę tylko powiedzieć, że ma ku temu powody – odparł oschle Grey. – Gdzie on teraz jest? – Śpi. Właśnie wstał świt. Przed kilkoma godzinami namówiłem go, żeby się nieco zdrzemnął. Obiecałem, że popilnuję pana w jego imieniu. – Dziękuję. – Poruszając się ostrożnie na ciasnej koi, Grey podciągnął się na poduszkach. – Statek przestał płynąć, prawda? Z opóźnieniem zdał sobie sprawę, że ze snu wyrwał go właśnie nagły zanik ruchu. Statek wprawdzie łagodnie unosił się i opadał wraz z falami, jednak przestał płynąć. – Owszem, milordzie. Zwolniliśmy, aby ten drugi statek mógł się do nas zbliżyć. – Statek? Żagiel! Co to za statek?! – Grey usiadł, o mały włos nie uderzając głową o półkę z książkami. – „Skorpion" – odparł Jack Byrd. – Mat mówi, że to transportowiec. – Transportowiec? Dzięki Bogu! Dokąd zmierza? Kot, wyrwany z drzemki nagłymi ruchami Greya, miauknął groźnie. – Nie wiem. Nie zbliżyli się na tyle blisko, aby można się było z nimi porozumieć. Kapitan nie jest zachwycony – dodał dyplomatycznie Byrd – jednak takie były rozkazy pana Trevelyana. – Ach tak? – Grey z pewnym zdziwieniem spojrzał na Byrda, lecz nic nie potrafił odczytać z jego twarzy. Być może Trevelyan rozkazał jedynie, aby sprawdzono, co to za statek. Jednocześnie był gotów postawić swoje roczne pobory, że zmiana planów wynikła ze wstawiennictwa Finbara Scanlona. Westchnął głęboko, bojąc się żywić nadzieję. Tamten statek nie musiał zmierzać do Anglii. Mógł wypłynąć z Anglii ku dowolnemu miejscu na Ziemi. Jednak jeśli płynął do Francji lub Hiszpanii, po kilkutygodniowej podróży Grey znowu byłby w Anglii i powróciłby do Londynu. Na czas, z boską pomocą. Odruchowo chciał wyskoczyć z łóżka i ubrać się. Ktoś – przypuszczalnie Tom – położył go do łóżka w samej koszuli. Było oczywiste, że upłynie sporo czasu, zanim statki zbliżą się do siebie, a Jack Byrd nie zamierzał ruszyć się z miejsca i przyglądał mu się z zaciekawieniem. Grey nagle zrozumiał i przestał się wiercić. Zamiast tego sięgnął po kota i położył go sobie na kolanach. Kot natychmiast zwinął się w kłębek. – Jeśli statek płynie we właściwą stronę, wejdę na jego pokład i wrócę do Anglii – zaczął ostrożnie. – Czy twój brat Tom... Myślisz, że zechce mi towarzyszyć? – Jestem pewien, że tak, milordzie. – Byrd wyprostował się na stołku. – Byłoby nawet lepiej, gdyby wrócił do Anglii, – żeby ojcu i rodzinie przekazać, że wszystko z nim w porządku. I ze mną też – dodał po chwili namysłu. – Przypuszczam, że rodzina mogła się o mnie nieco niepokoić.

– Też tak sądzę. Zapadła kłopotliwa cisza, lecz Byrd nadal nie zamierzał opuścić Greya. Grey spojrzał na niego. – Czy chciałbyś wrócić do Anglii wraz z bratem? – spytał wreszcie bez ogródek. – Czy wolisz dalej służyć u Trevelyana i popłynąć z nim do Indii? – No cóż, milordzie, sam zadaję sobie to pytanie, odkąd tamten statek zaczął się do nas zbliżać – odparł Jack Byrd, drapiąc się w brodę. – Od lat służę u pana Trevelyana, od dwunastego roku życia. Jestem do niego... bardzo przywiązany. – Zaryzykował krótkie spojrzenie w stronę Greya, a potem urwał, jakby na coś czekał. A zatem się nie mylił. Na twarzy Jacka Byrda rzeczywiście dostrzegł przedtem ten charakterystyczny wyraz, a Jack miał tego świadomość. Grey uniósł jedną brew. Ramiona młodego człowieka nieco opadły. – No tak... – Jack wzruszył ramionami. Jego dłonie spoczęły na kolanach. – Tak... – Grey pogładził się po twarzy, wyczuwając ślad niezgolonych wąsów. Przed spotkaniem ze „Skorpionem" Tom będzie miał jeszcze dość czasu, aby go ogolić, pomyślał. – Rozmawiałeś z Tomem? Z pewnością liczy na to, że wrócisz z nim do Anglii. Jack Byrd przygryzł dolną wargę. – Wiem. Nad ich głowami rozległy się krzyki, długie, jakby ktoś krzyczał w głąb komina. Widocznie z pokładu „Nampary" usiłowano porozumieć się z transportowcem. Gdzie był jego mundur? Wisiał na haku przy drzwiach, sumiennie wyszczotkowany. Czy Tom Byrd będzie mu towarzyszył, kiedy jego pułk zostanie przeniesiony? Mógł tylko mieć taką nadzieję. Tymczasem znajdował się w towarzystwie brata Toma, który siedział tuż obok. – Możesz zostać moim lokajem – rzekł, patrząc młodzieńcowi prosto w oczy, i aby nie było żadnych wątpliwości, czym jest, a czym nie jest jego oferta, dodał: – W domu mojej matki. Jack Byrd skinął głową i zacisnął wargi. – No cóż, milordzie, to bardzo uprzejmie z pańskiej strony. Pan Trevelyan zadbał o mnie i nie umrę z głodu. Ale nie mógłbym go opuścić. Ostatnie zdanie zabrzmiało prawie jak pytanie. Grey usiadł wyżej na łóżku i obrócił się w jego stronę. Czy Jack Byrd szukał uzasadnienia dla pozostania, czy usprawiedliwienia dla opuszczenia Trevelyana? – Chodzi o to, że... byłem z panem Josephem już tak długo... – powtórzył Byrd i wyciągnął dłoń, aby pogłaskać kota. Nie dlatego, żeby przepadał za kotami, lecz aby uniknąć spojrzenia mi w oczy, pomyślał Grey. – Zrobił dla mnie tyle, był bardzo dobry... Jak dobry? – pomyślał Grey. Był już pewien uczuć Byrda, podobnie jak Trevelyana. Bez względu na to, czy pomiędzy Trevelyanem a jego oddanym sługą do czegoś doszło – a lord John raczej w to wątpił – uczucia Trevelyana obecnie skupiały się wyłącznie na kobiecie,

która leżała pod pokładem przykuta do łóżka chorobą. – On nie jest wart takiego oddania, przecież wiesz – powiedział Grey, pozostawiając to ostatnie zdanie gdzieś pomiędzy twierdzeniem a pytaniem. – A pan, milordzie? – W głosie Byrda zabrzmiał sarkazm, jednak poważne spojrzenie spoczęło na Greyu. – Jeśli masz na myśli brata, to cenię sobie jego służbę bardziej, niż umiem to wyrazić – odparł Grey. – I mam wielką nadzieję, że on zdaje sobie z tego sprawę. Jack Byrd uśmiechnął się słabo, opuścił wzrok na swoje dłonie zaciśnięte na kolanach. – Myślę, że zdaje sobie sprawę – powiedział. Milczeli przez dłuższą chwilę, a potem napięcie zaczęło ustępować, być może za sprawą kociego mruczenia. Okrzyki nad nimi umilkły. – Ona może umrzeć – powiedział Jack Byrd. – Nie żebym tego chciał. Wcale nie chcę. Ale może się tak stać. – Słowa zostały wypowiedziane spokojnie, z namysłem, bez nuty nadziei. Grey uwierzył, że jej nie było. – Owszem – odparł. – Jest ciężko chora. Jednak myślisz, że jeśli się tak stanie... – Będzie mu potrzebny ktoś, kto by się nim zaopiekował – szybko odparł Byrd. – Nie chciałbym, żeby został sam. Grey ugryzł się w język, że Trevelyanowi trudno byłoby usychać z samotności na statku z dwustoma marynarzami na pokładzie. Rytmiczne trzeszczenie nie urwało się, ale zmienił się jego rytm. Statek nie przebijał się szybko przez fale, lecz nie tkwił też w miejscu. Kadłub delikatnie poddawał się wiatrowi. Głaszcząc kota, Grey myślał o wietrze i wodzie jak o dłoniach oceanu na skorupie statku i przez chwilę zastanawiał się, czy chciałby zostać marynarzem. – Mówi, że nie może bez niej żyć – powiedział wreszcie Grey. – Nie wiem, co ma na myśli. Byrd przymknął oczy, rzęsy rzuciły długi cień na policzki. – On rzeczywiście w to wierzy – odparł. – Ale nie zrobi tego. – Otworzył oczy i uśmiechnął się. – Nie chcę powiedzieć, że jest hipokrytą. Z pewnością nie jest nim w większym stopniu niż inni mężczyźni. Ale.. – Zawahał się i wydął dolną wargę, zastanawiając się, jak wyrazić swoje uczucia. – Jest niezwykle żywym człowiekiem – powiedział wreszcie, powoli cedząc słowa. – Ciemne, bystre oczy spojrzały na Greya. – To nie ten gatunek, który popełnia samobójstwo, rozumie pan, milordzie? – Myślę, że tak – odparł Grey. Kotu widocznie znudziło się już głaskanie, bo przeciągnął się kilkakrotnie, pokazując pazury, które wbiły się w narzutę okrywającą nogi Greya. Kot wstał, aby zeskoczyć na podłogę i wyruszyć na poszukiwanie mleka i szkodników. Poznawszy prawdę, Maria Mayrhofer chciała odebrać sobie życie. Ale nie Trevelyan. Nie było to wynikiem wyznawanych zasad moralnych czy kwestii wiary. Po prostu człowiek ten nie potrafił wyobrazić sobie takich życiowych przeszkód, których nie udałoby mu się pokonać. – Rozumiem, co masz na myśli – powtórzył Grey, wystawiając nogi z koi, i zakołysał

narzutą, żeby wypuścić kota, który tymczasem wszystkimi pazurami wbił się w łóżko. – On może mówić o śmierci, ale nie jest... – Teraz z kolei jemu zabrakło słów. – On nie jest z nią za pan brat. Jack Byrd skinął głową. – Właśnie coś takiego miałem na myśli. Ale z panią to już inna historia. – Pokręcił głową, a Grey z zainteresowaniem zauważył, że choć zawsze wyrażał się o Marii Mayrhofer z szacunkiem, nigdy nie wymawiał jej imienia. Grey zamknął drzwi za kotem i oparł się o nie. Statek delikatnie się kołysał. Po raz pierwszy od wielu dni myślał jasno. Kajuta była nieduża, toteż Jack Byrd siedział w odległości zaledwie kilkunastu centymetrów od niego. W świetle padającym ze świetlika nad głową wyglądał jak jakiś morski stwór. Kręcone włosy opadające na ramiona z powodzeniem mogły uchodzić za wodorosty, w orzechowych oczach czaiła się zieleń morskiej toni. – To, co mówisz, jest prawdą – rzekł wreszcie Grey. – Ale coś ci powiem: nawet jeśli ona umrze, on o niej nie zapomni. Zwłaszcza jeśli umrze – dodał z namysłem. Twarz Jacka Byrda nie zmieniła wyrazu. Nadal siedział nieruchomo i patrzył Greyowi w oczy. Swoje nieco zmrużył – tak jak człowiek, który przygląda się zbliżającemu się z oddali tumanowi kurzu, zastanawiając się, czy nadjeżdża przyjaciel, czy wróg. A potem skinął głową, wstał i otworzył drzwi. – Sprowadzę brata, milordzie. Przypuszczam, że chciałby się pan ubrać. W tej samej chwili na korytarzu rozległ się tupot nóg i już po chwili w drzwiach ukazała się podekscytowana twarz Toma. – Milordzie, Jack, milordzie! – powtarzał nieskładnie. – Marynarze na tamtej łodzi! – Na statku – poprawił go Jack i krzywo spojrzał na brata. – Co się stało? – A niech cię, z twoimi statkami – odparł nieuprzejmie Tom, łokciem odsuwając brata na bok. Zbliżył się do Greya i rozpromienił. – Marynarze mówią, że generał Clive pokonał nababa pod Plassey! Zdobyliśmy Bengal! Rozumie pan, milordzie? Zwyciężyliśmy!

Epilog Londyn, 18 sierpnia 1757 Pierwszy wybuch wstrząsnął budynkiem. Kryształowe kieliszki zadrżały, a lustro z czasów Ludwika XIV spadło ze ściany i rozbiło się na podłodze. – Nic nie szkodzi – powiedziała hrabina wdowa Melton, uspokajająco klepiąc po ramieniu lokaja, który zrobił się blady jak kreda. – I tak było brzydkie. Wyglądałam w nim jak wiewiórka. Przynieś miotłę, zanim ktoś wejdzie w te okruchy. Wyszła na taras z wachlarzem w dłoni, wyglądała na zadowoloną. – Co za noc – powiedziała do młodszego syna. – Myślisz, że już się wstrzelali? – Nie sądzę – odparł Grey, z niepokojem patrząc na przeciwległą stronę rzeki, ku Tower Hill, gdzie dowodzący pokazem ogni sztucznych właśnie sprawdzał swoje obliczenia i łajał podwładnych. Pierwsza salwa przeszła bezpośrednio nad ich głowami, zaledwie kilkanaście metrów nad położonym nad rzeką domem hrabiny. Na tarasie próby te obserwowało kilku służących, na wszelki wypadek uzbrojonych w miotły. – Powinni to częściej robić – powiedziała hrabina z dezaprobatą. – Wówczas mieliby większą wprawę. – Był piękny sierpniowy dzień. Gorące, przepojone wilgocią powietrze niczym duszący koc otulało Londyn, jednak lekki wietrzyk znad rzeki dawał pewne wytchnienie. Nieco dalej w górę rzeki widać było most Vauxhall, na którym stało tak wielu gapiów, że z tej odległości most przypominał żywy organizm. Wyginał się i wykręcał jak gąsienica nad ciemną, lśniącą rzeką. Od czasu do czasu zdarzało się, że któryś z podchmielonych gapiów, pchnięty przez towarzyszy, tracił równowagę i wpadał do wody, wywołując wielką fontannę ku uciesze kompanów na moście. W domu matki nie było aż tak dużego tłumu, lecz pewnie to tylko kwestia czasu, myślał Grey, ponieważ hrabina wciąż witała przybywających gości. Muzycy już ustawili instrumenty. Aby umożliwić gościom tańce, konieczne będzie jeszcze otworzenie rozsuwanych drzwi do drugiej sali. Chociaż nastąpi to dopiero po pokazie ogni sztucznych. Upały nie zniechęciły londyńczyków do świętowania zwycięstwa Clive'a pod Plassey. Od wielu dni tłumnie odwiedzano gospody, a obywatele pozdrawiali się na ulicach niewybrednymi epitetami pod adresem bengalskiego nababa. – Łajdak i niegodziwiec! – wesoło zakrzyknął od progu książę Cirencester, jak echo powtarzając opinie swych współobywateli ze Spitalfields i Stepney. – Wsadźcie mu rakietę do tyłka, a zobaczymy, jak wysoko zaleci, zanim wybuchnie. Kochana Benedicto, pocałuj mnie! Hrabina pomiędzy sobą a księciem roztropnie umieściła kilka osób. Posłała mu całusa i oddaliła się, wzięta pod ramię przez pana Pitta. Grey taktownie nakierował zapał hrabiego na sympatyczną wdowę po wicehrabim Bonham, która znakomicie potrafiła go okiełznać.

Jak książę miał na imię? – zastanawiał się Grey. Chyba Jakub. Po kilku kolejnych próbnych salwach z Tower Hill przestano zwracać na nie uwagę, a rozmowy i muzyka stawały się głośniejsze po każdej kolejnej butelce wina. Nawet Jack Byrd, który od swego powrotu stał się nadzwyczaj małomówny, sprawiał wrażenie zadowolonego. Grey zauważył, że Jack uśmiechnął się do młodej pokojówki, która mijała go ze stertą ubrań. Tom Byrd, wyposażony na tę okoliczność w nową liberię, stał przy bambusowym ekranie skrywającym rząd nocników i przyglądał się gościom, aby zapobiec drobnym kradzieżom. – Bądź szczególnie uważny, kiedy rozpocznie się pokaz sztucznych ogni – szepnął mu na ucho Grey. – Zmieniajcie się z bratem, żeby każdy z was mógł przez chwilę postać na tarasie i też popatrzeć na to widowisko. Dopilnuj jednak, żeby zawsze któryś z was miał na oku lorda Gloucester. Po ostatnim przyjęciu u matki wrócił do domu z pozłacaną tabakierą. – Tak, milordzie. – Tom skinął głową. – Proszę spojrzeć, oto przyszedł nasz szkop! Istotnie, Stephan von Namtzen przybył w pełnej gali, jakby zwycięstwo Clive'a było jego osobistym triumfem. Hełm z pióropuszem wręczył Jackowi Byrdowi, który sprawiał wrażenie nieco rozbawionego tym nakryciem głowy. Von Namtzen zauważył Greya, a jego twarz rozjaśnił szeroki uśmiech. Tłum gości uniemożliwił mu dołączenie do Greya, z czego ten ostatni był chwilowo rad. Jego także ucieszył widok hanowerczyka, pamiętał jednak, że Niemiec witał przyjaciół entuzjastycznym uściskiem i całusami w oba policzki. Biskup Yorku przybył wraz ze świtą złożoną z sześciu czarnych chłopców odzianych w złote szaty. Ogromny huk znad rzeki i okrzyki wiwatującego tłumu na moście Vauxhall oznajmiły rzeczywisty początek pokazu fajerwerków. Artyści zaczęli grać Muzykę sztucznych ogni Haendela. Większość gości wybiegła na taras, pozostawiając za sobą jedynie tych, którym od alkoholu zakręciło się już w głowie, oraz pochłoniętych towarzyską rozmową. Grey wykorzystał tę nagłą pustkę i wśliznął się za bambusowy parawan. Dwie butelki szampana zrobiły swoje. Być może nie była to właściwa chwila na modlitwę, pomimo to w myślach pospiesznie podziękował Bożej opatrzności. Powszechna histeria związana z Plassey całkowicie przyćmiła wszelkie inne wiadomości. Poważne gazety i brukowce w ogóle nie wspomniały o morderstwie Reinhardta Mayrhofera, nie mówiło się też o zniknięciu Josepha Trevelyana – nie wspominając już o niewybrednych spekulacjach na temat jego niegdysiejszej narzeczonej. Przypuszczał, że w kręgach finansowych dyskretnie rozeszła się informacja, że pan Trevelyan wybrał się do Indii, aby – w obliczu zwycięstwa – na miejscu wybadać nowe możliwości importu towarów. Przez chwilę oczami wyobraźni widział nawet Josepha Trevelyana w największej kajucie „Nampary", stojącego przy łożu żony. Tak właśnie wyglądało ich rozstanie. – A jeśli... ? – spytał Grey i skinął głową w stronę łóżka. – Wówczas rozejdą się wieści, że zaginąłem na morzu, zostałem zmyty z pokładu przez wysoką falę. Takie rzeczy się zdarzają. – Zerknął na łóżko, na którym Maria Mayrhofer leżała

nieruchomo, piękna i żółta jak antyczna kość słoniowa. – Owszem, zdarzają – powtórzył cicho Grey, po raz kolejny myśląc o Jamiem Fraserze. Trevelyan podszedł do łóżka, spojrzał na kobietę i wziął ją za rękę. Grey zauważył, że delikatnie zacisnął palce. Światło migotało w szmaragdowej kropli pierścienia, który nosiła na palcu. – Jeśli umrze, będzie to prawda – rzekł cicho Trevelyan, wciąż wpatrując się w jej twarz. – Wezmę ją w ramiona i wyskoczę za burtę. Spoczniemy razem na dnie morza. Grey stanął obok niego, tak blisko, że poczuł dotyk jego rękawa. – A jeśli nie? – spytał. – Jeśli oboje przeżyjecie kurację? Grey nie zauważyłby wzruszenia jego ramion, gdyby nie stał tak blisko. – Pieniądze nie kupią jej ani zdrowia, ani szczęścia. Ale mogą być pomocne. Zamieszkamy w Indiach jako mąż i żona. Nikt się nie dowie, kim była, co i tak jest bez znaczenia, dopóki będziemy razem. – Niech Bóg was błogosławi i obdarzy spokojem – szepnął Grey, poprawiając ubranie, choć właściwie zwracał się raczej do Marii Mayrhofer niż do Trevelyana. Wygładził brzeg kamizelki i wyszedł zza parawanu w wir przyjęcia. Po kilku krokach natknął się na porucznika Stubbsa w eleganckim, wyprasowanym mundurze i okrutnie spoconego. – Witaj, Malcolmie. Dobrze się bawisz? – No cóż... tak. Oczywiście. Można cię prosić na słówko, stary druhu? Wystrzały znad rzeki sprawiły, że trzeba było przerywać rozmowę, jednak Grey skinął głową i gestem zaprosił Stubbsa do względnie cichej alkowy. – Wiem, że powinienem porozmawiać o tym z twoim bratem. – Stubbs odchrząknął. – Ale ponieważ nie ma Meltona, to ty jesteś teraz głową rodziny. – Za moje grzechy... – odparł ostrożnie Grey. – O co chodzi? Stubbs przez okno na taras rzucił tęskne spojrzenie. Stała tam Olivia i śmiała się z żartu lorda Ramsbothama. – Nie żeby dla twojej kuzynki nie było lepszej partii – ciągnął niezręcznie. – Kiedy jednak stary... to znaczy nie chcę powiedzieć, że nie życzę mu, aby żył wiecznie, ale... no ale przecież jestem spadkobiercą i... – Chcesz mojej zgody na zaloty do Olivii? Unikając jego wzroku, Stubbs spojrzał w stronę grających muzyków. – No cóż, to właściwie już mam za sobą; mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu. Miałem nadzieję, że zgodziłbyś się na ślub, zanim nasz pułk zostanie przeniesiony. Wiem, że to trochę szybko, ale... Ale chcesz mieć szansę zasiać nasionko w brzuchu dziewczyny, dodał w myślach Grey, na wypadek gdybyś nie wrócił. Rozmowy się urwały. Teraz już wszyscy zgromadzili się na tarasie, podczas gdy w oddali słychać było donośne eksplozje. Niebieskie i białe gwiazdy rozbłyskały na niebie, czemu towarzyszyły głośne „ooo" i „aaa". Grey wiedział, że stojący tam żołnierze przy każdym

wystrzale odczuwali skurcz żołądka, słysząc odległe echo wojny, nawet jeśli ich serca biły radością zwycięstwa. – Tak – usłyszał swoją odpowiedź w ciszy, jaka zapadła pomiędzy wystrzałami. – Nie widzę powodu, dlaczego miałbym się nie zgodzić. Suknię przecież ma już gotową. Wówczas Stubbs zaczął ściskać jego rękę, promieniejąc. Grey również się do niego uśmiechnął, w głowię zakręciło się od szampana. – Stary druhu, a co powiedziałbyś, gdybyśmy upiekli dwie pieczenie przy jednym ogniu i urządzili podwójne wesele? Jak wiesz, mam siostrę... Melissa Stubbs była bliźniaczką Malcolma. Pulchna, uśmiechnięta dziewczyna nawet teraz, stojąc na tarasie, zalotnie spoglądała na niego zza wachlarza. Przez ułamek sekundy Grey omalże się nie skusił. Tak silne potrafiło być pragnienie nieśmiertelności, chęć pozostawienia po sobie potomka, zanim rozpłynie się w pustce. Nie byłoby to takie złe, gdyby nie wrócił, pomyślał. Jednak gdyby wrócił? Uśmiechnął się, klepnął Stubbsa po plecach i grzecznie go przeprosił, tłumacząc, że musi znaleźć jakiś pełny kieliszek. – Nie chcesz chyba pić tego francuskiego sikacza – rzekł Quarry, stając tuż obok. – Od tego tylko pęcznieje pęcherz, za dużo bąbelków. – Quarry pod jednym ramieniem dzierżył połtoralitrową butelkę czerwonego wina, a drugim ściskał rosłą blondynkę. – Mamie, pozwól, że przedstawię ci majora Greya. Majorze, oto pani Fortescue. – Do usług, madame. – Grey, mogę z tobą na słówko? – Quarry na chwilę wypuścił panią Fortescue i podszedł bliżej. Pokryta bruzdami skóra pod peruką była czerwona i błyszcząca. – Wreszcie już wiemy, dokąd przenoszą pułk. Ale wyszło przy tym coś dziwnego... – Tak? – Kieliszek w dłoni Greya był czerwony, a nie złoty, jakby w środku znajdowało się lśniące, krwawe wino Schlicher. Dostrzegł jednak bąbelki i zdał sobie sprawę, że to ognie sztuczne zmieniły kolor szampana. Świat wokół rozświetlił się na czerwono, biało, a potem znowu na czerwono. Przez tarasowe okno doleciała go woń prochu, jakby znaleźli się w samym epicentrum ostrzału. – Właśnie rozmawiałem z von Namtzenem. Chciałby, żebyś w jego pułku pełnił funkcję kogoś w rodzaju oficera łącznikowego. Mówi, że rozmawiał już z Ministerstwem Wojny. Zdaje się, że ten Niemiec bardzo cię polubił. Grey zamrugał i napił się szampana. Na tarasie dominowała wielka jasnowłosa głowa von Namtzena. Z profilu prezentował się bardzo przystojnie i z zachwytem pięciolatka spoglądał w niebo. – No cóż, nie musisz od razu podejmować tej decyzji. I tak zależy to od twojego brata. Po prostu chciałem o tym wspomnieć. Napijesz się jeszcze, moja droga Mamie? Zanim Grey otrząsnął się na tyle, aby odpowiedzieć, cała trójka – Harry, blondynka i butelka – puściła się w tany przy dźwiękach jakiegoś szalonego gawota, natomiast niebo rozbłysło ognistymi kołami i deszczem czerwieni, granatu, zieleni, bieli i żółci. Stephan von Namtzen obrócił się i spojrzał mu w oczy, unosząc kieliszek w geście

pozdrowienia. Muzycy wciąż grali Haendla, a dostojne piękno i powagę utworu, tak jak jego życie, raz po raz przerywały odległe kanonady.