Gavin Thorpe - 13-ty Legion

Prolog Komnata wibrowała cicho w rytm drgań ładunków elektrycznych płynących przez grube kable podwieszone pod niskim sufitem pomieszczenia. Gdzieś z oddali dobiegał stłumiony dźwięk pracującej rytmicznie ciężkiej maszynerii. Szklane lampy wbudowane w ściany kwadratowego pomieszczenia zalewały pokój niespokojnym chorobliwym światłem. Mechaniczny zamek zaszczękał głośno i zabezpieczający wejście okrągły właz zaczął obracać się z piskiem zardzewiałego metalu. Przez otwarte drzwi do środka komnaty weszła postać opatulona szczelnie długim czarnym płaszczem, wysoki kołnierz zasłaniał rysy jej twarzy. Kiedy intruz ruszył w głąb pomieszczenia, został skąpany w żółtym blasku lamp nadającym jego skórze chorobliwy kolor. Ciemne oczy spojrzały czujnie przez ramię na zamykające się powtórnie drzwi wejściowe. Znienacka mężczyzna zatrzymał się w miejscu, jego wzrok przykuł artefakt umieszczony w samym środku pomieszczenia. Przedmiot przypominał kształtem trumnę postawioną na sztorc, z pękami okablowania wychodzącymi u jej podstawy i biegnącymi ku sufitowi, ku reszcie przewodów elektrycznych. Przeźroczysty wierzch trumny został rozbity, kawałki szkła walały się po podłodze. Po zawartości kapsuły nie było śladu. Otrząsając się w końcu z osłupienia mężczyzna poddał sarkofag szczegółowym oględzinom, stukając niewprawnymi palcami po panelach kontrolnych umieszczonych na bocznych ścianach przedmiotu. Cofnął się po chwili o krok i podrapał ukrytą w czarnej rękawiczce dłonią po krótko przyciętej bródce, marszcząc z wściekłością czoło i krzywiąc usta. - Przeklęta kapsuła czasowa – wymamrotał do samego siebie – Powinienem był poprosić jakiegoś techkapłana o jej konsekrację. Okrążając sarkofag w celu zbadania jego tylnej części mężczyzna dostrzegł ciemniejszą od otoczenia plamę w górnym lewym rogu pomieszczenia. Podchodząc bliżej przekonał się, że patrzy w wylot szybu wentylacyjnego. Skorodowana kratownica strzegąca dostępu do wnętrza szybu została wyrwana i pogięta. Mężczyzna stanął na czubkach palców i zajrzał do środka otworu. Kiepskie światło komnaty pozwalało spojrzeć zaledwie na metr w głąb biegnącego łagodnie ku górze szybu, dalsza jego część nikła w mroku. Odwracając się od ściany człowiek uderzył zaciśniętą pięścią w udo w geście bezsilnej frustracji. Zdjął z prawej dłoni rękawiczkę i sięgnął do jednej z kieszeni swego płaszcza, wyjmując z niej urządzenie wielkości zaciśniętej ludzkiej pięści. Kiedy nacisnął niewielki przycisk na wierzchu przedmiotu, blada poświata lamp odbiła się od złotego pierścienia na wskazującym palcu mężczyzny, ozdobionego oczkiem ze stylizowaną literą „I” osadzoną na ludzkiej czaszce. Mężczyzna przyłożył urządzenie do swych ust. - Trzeci dzień Euphistlesa. Powróciłem do generatora tarczy czasowej, która najwyraźniej uległa awarii. Obiekt uciekł. Przystępuję do natychmiastowej procedury poszukiwawczej z zamiarem ponownego jego uwięzienia lub eliminacji. Modlę się do Imperatora, bym zdołał schwytać tego potwora. Ta awaria może nas drogo kosztować. I – Stacja „Wyzwolenie” Araga stał na szczycie wzgórza, wsparty na drzewcu swej włóczni i przyglądając się rozciągającej wszędzie wokół sawannie. Bezkresny dywan żółtej trawy falował poruszany lekkim wiatrem, niczym morze z rzadka tylko poznaczone kępami kolczastych drzew i

skalnymi blokami. Daleko na horyzoncie widniała wąska ciemnozielona linia, granica pomiędzy sawanną i dżunglą. Wojownik wyciągnął ze skórzanej torby niewielki czerwony owoc i zaczął żuć go niespiesznie. Rozgryzając twardą skórkę poczuł słodki sok. Magiczne właściwości owocu zaczynały działać wyzwalając duszę z śmiertelnego ciała. Usiadł ze skrzyżowanymi nogami na ziemi gotów rozpocząć podróż do krainy duchów. Podniósł lekko już zamglony wzrok ku żółtawemu niebu i zamarł w bezruchu widząc coś wysoko nad sobą. Z nieboskłonu spadała gwiazda, prosto na Aragę, niczym wystrzelona ku ziemi strzała. To był bez wątpienia znak, ale przestraszony wojownik nie wiedział, czy miał on dobre czy też złe znaczenie. Przez czas równy blisko stu uderzeniom serca tubylec patrzył zafascynowany, jak spadający obiekt rośnie i rośnie, dopóki z hukiem nie uderzył w ziemię u podstawy wzgórza, wzbijając w powietrze chmurę kurzu i kamyków. Wyglądał jak gigantyczne jajo, wykonane z grubej skóry i kościanych płytek. Na oczach Aragi jajo otworzyło się z mlaśnięciem, niczym dziwny tropikalny kwiat. Strumienie purpurowej cieczy wylały się ze środka, po czym wojownik dostrzegł wielki kształt wyślizgujący się z kokonu. Stwór wyprostował się na całą wysokość, jego zwierzęce ciało ociekało zasychającym śluzem. Był dwukrotnie wyższy od tubylca. Stał na dwóch potężnych łapach, zaś cztery inne uniósł przed sobą. Wstrząśnięty Araga stwierdził, że jedna z par kończyn, długie i bez wątpienia ostre szpony, jest większa od niego. Ciemnoczerwone ciało bestii chroniły chitynowe płytki przypominające pancerzyki wielkich żuków, mięśnie pulsowały pod grubą skórą. Serce wojownika zaczęło bić coraz szybciej, a jego ciałem wstrząsnęły niekontrolowane dreszcze na widok stwora unoszącego łeb w górę i poruszającego nozdrzami. Wyglądał, jakby węszył intensywnie. Smukła oślizgła czaszka odwróciła się gwałtownie w kierunku nieruchomego tubylca. Czerwone ślepia bestii wlepiły zimne spojrzenie w swą ofiarę. Araga stał sparaliżowany. Nie potrafił się poruszyć, nie potrafił krzyknąć. Patrzył tylko, jak przybysz z gwiazd pędzi w jego kierunku wielkimi susami. Uświadomił sobie, że to musi być jeden z tych drapieżników, o których wspominali nowi misjonarze, grasujący gdzieś po niebie potwór, który przybył po jego duszę. Nie odrywający wzroku od coraz bliższego stwora wojownik usłyszał dziwny dźwięk gdzieś po prawej, za swymi plecami. Chciał tam spojrzeć, ale nie mógł. Widok nadbiegającego demona przykuł go do skały. Jeszcze tylko dwa skoki dzieliły bestię od jej zdobyczy, szpony uniosła wysoko w górę. Bez ostrzeżenia, grad oślepiających błyskawic przeszył ciało stwora, powalając go w pół skoku na ziemię. Demon wił się wściekle miażdżąc gęstą trawę, wymachiwał swymi łapami. Smużki dymu uniosły się z jego przepalonego odwłoka. Uwolniony od hipnotycznego wzroku bestii Araga spojrzał przez ramię za siebie i dostrzegł metalowe potwory sunące z warkotem przez sawannę, plujące strumieniami światła w kierunku unieruchomionego stwora. Wojownik upadł z niedowierzaniem na kolana. Podniebne duchy przybyły, aby go uratować ! * * * * * Tubylec gapił się na nas z otwartymi szeroko ustami, kiedy zaczęliśmy strzelać. Jego reakcja sprawiała wrażenie nabożnej czci wobec transporterów, ale to akurat mnie nie zdziwiło, bo dla tych dzikusów zwykły monokrystaliczny nóż jest dziełem nieznanych bogów. Zacofani barbarzyńcy, gdyby nie byli tak głupi jak są, nie musielibyśmy się tutaj fatygować, by nadstawiać za nich karku. Złość na ciemnoskórego tubylca znikła bez śladu na widok liktora zrywającego się ponownie na łapy. Chimery plunęły w jego stronę kolejnymi wiązkami multilaserów. Kazałem wyskakującym z transporterów ludziom zająć pozycje defensywne wokół maszyn i dołączyć do ostrzału. Zataczający się liktor skoczył w stronę drużyny Franxa, sycząc niczym cholerna ovirańska kobra. Ich lasery i ciężki bolter powaliły

bydlaka ponownie na trawę. Tym razem przestał się w końcu ruszać, ale wolałem się upewnić, że naprawdę nie żyje. Z tyranidami nigdy nic nie wiadomo. Nie uwierzyłbyś, jak niektóre z nich potrafią regenerować rany ! Trawa wokół bestii była zbryzgana ciemną krwią, a cielsko nawet nie drgnęło, gdy stanąłem ostrożnie obok, ale dla świętego spokoju wyjąłem z kabury pistolet i strzeliłem jej sześć razy w obły owadzi łeb. - Dobra, Synowie Marnotrawni, do wozów i wracamy - wydałem rozkaz reszcie plutonu. Część żołnierzy zawróciła w kierunku transporterów, ale Franx, Letts i paru innych naradzało się półgłosem przez krótką chwilę. Potrząsnęli zgodnie głowami i podeszli do mnie. To Letts odezwał się pierwszy. - Przemyśleliśmy sprawę, Kage. Mamy teraz idealną okazję. To może być jedyna szansa na to, by wydostać się z tego gówna raz na zawsze. Popatrzyłem na nich z ukosa nie bardzo wiedząc, o co chodzi. - Nad czym myśleliście ? - zapytałem. - No - odezwał się Franx - To tylko dwadzieścia kilometrów do dżungli. Pułkownik nigdy nas tam nie znajdzie. Będziemy mieli żarcie, schronienie, wszystko, czego potrzebujemy, żeby przeżyć. Wystarczy zawrócić Chimery na południe, a znowu będziemy wolnymi ludźmi - jego czy błyszczały podnieceniem, gdy zrobił krok w moim kierunku - Pomyśl o tym ! Żadnych Synów Marnotrawnych. Żadnych samobójczych misji dla pieprzonego pułkownika. Żadnych rozmyślań nad tym, do jakiego piekła trafimy następnym razem. Wolni ludzie, poruczniku, wolni ludzie ! Nie mogłem uwierzyć własnym uszom. Służyłem razem z Franxem przez rok, a Letts był w XIII Legionie Karnym dwa razy dłużej od nas. Podobnie jak ja, wszyscy pozostali Synowie Marnotrawni zostali przeniesieni do tej formacji decyzją sądu wojskowego, za wykroczenia przeciwko regulaminowi Imperialnej Gwardii. Resztę swojego życia mieliśmy spędzić w batalionach karnych. Przeszliśmy już razem kilka frontów, i to tych najgorszych. To my odwalaliśmy całą brudną robotę: samobójcze rajdy, tylna straż podczas odwrotów i wszystkie inne zadania, których nie powierzono by regularnym oddziałom. Przeżycie tych atrakcji wymagało czegoś więcej niż tylko mięśni i flaków, dlatego teraz nie potrafiłem uwierzyć, że mogą być aż tak głupi. - A co to za pieprzenie ? - parsknąłem z niedowierzaniem i szczęki im opadły. Twarz Franxa poczerwieniała gwałtownie, jak zawsze kiedy się denerwował. Błysk w oczach pozostałych wieścił kłopoty, więc musiałem coś szybko powiedzieć, żeby nie zrobili jakiegoś głupstwa. - Słuchajcie, chłopaki - przybrałem najbardziej chłodny i protekcjonalny ton, jaki potrafiłem Przemyślcie to sobie jeszcze raz, dobrze ? Gdzieś tam nad nami na orbicie wisi tyranidzki statek inwazyjny, pełny specjalnie wyhodowanych maszyn do zabijania, które mają tylko jedno zadanie: żreć wszystko, co ucieka zbyt wolno. Jedyny powód, dla którego niebo nie jest jeszcze pełne ich kokonów zrzutowych, to ten rozwalony liktor. Nie zdążył wywęszyć stacji, więc te stwory na górze nie bardzo wiedzą, gdzie mają lądować - milczeli zgodnie, więc ciągnąłem dalej - To, co teraz robimy, to tylko akcja opóźniająca, bo prędzej czy później te skurwysyny zgłodnieją i wyślą tu na dół wszystko, co trzymają na statku - nadal nic nie mówili - Macie dwie opcje do wyboru. Wiem, dżungla może być kusząca, ale oni dopadną was nawet na drzewach, kiedy już wylądują i co wtedy zrobicie ? Możecie też wrócić ze mną do stacji, gdzie jest duży mur, trzystu innych skazańców, Siostry Wojny i dwa tysiące mających nam pomóc tubylców. Wasz wybór, ale jeśli nie wracacie ze mną, będziecie musieli zapieprzać do lasu na piechotę. Pułkownik kazałby mnie obedrzeć ze skóry, jeśli pozwoliłbym wam zabrać Chimery. Jest dopiero południe, więc macie co najmniej osiem godzin do zachodu słońca, żeby się schować do jakiejś nory i czekać, aż tyranidy przybędą. Przeciwstawne emocje grały na ich twarzach, kiedy przetrawiali moje słowa. Pomyślałem, że może przycisnąłem ich trochę za mocno, ale niektórzy ludzie nigdy się niczego nie nauczą,

jeśli się ich porządnie nie przydepnie. A w batalionie karnym człowiek uczący się za pomocą przydeptywania najczęściej kończy przedwcześnie naukę jako pokarm dla robali. Nic nie powiedzieli, po prostu odwrócili się na piętach i poszli w stronę grzejących silniki pojazdów. Rzuciłem ostatni raz okiem na martwego liktora, tak tylko żeby się upewnić. To dziwne, każda inna padlina byłaby już pokryta chmarą mięsożernych mrówek, a na niebie powinny krążyć czarne sylwetki drapieżnych ptaków. A tutaj nic, nawet robaki nie chciały tknąć tyranida. Spośród wszystkich zmór galaktyki, te sukinsyny najczęściej przyprawiały mnie o gęsią skórkę. Kiedy już skończyliśmy wymiatanie okolicy i wróciłem do osady misjonarzy, poszedłem złożyć raport pułkownikowi. Znalazłem go w największym baraku mieszkalnym, wznoszącym się pośrodku osady. Ze swojego punktu obserwacyjnego przy oknie mogłem obserwować resztę kościelnej stacji, skąpanej w żarze upalnego popołudnia. Nie była wielka, niewiele większa od dużej tubylczej wioski, rozległa może na milę we wszystkich kierunkach. Rozproszone baraki i składziki otaczały budynek, w którym stałem. Jak słyszałem, służył on również za świątynię Eklezjarchii podczas obrzędów religijnych z udziałem nawróconych na imperialną wiarę tubylców. Widziałem wyraźnie wartowników krążących po kamiennym murze chroniącym osadę i nawet z tej odległość wyczuwałem ich niepokój skrywany pod fałszywymi uśmiechami i pozornym spokojem. - Kage ! - chrząknął pułkownik Schaffer wyrywając mnie z zamyślenia. Patrzyli na mnie wszyscy trzej, on oraz dwaj inni porucznicy – Green i Kronin. - Jak już powiedziałem - kontynuował pułkownik - nawiązaliśmy kontakt z grupą ratunkową. Nie są od nas dalej jak dwa dni lotu. Jeśli utrzymamy się tutaj czterdzieści osiem godzin, będziemy mieli wsparcie dwóch pełnych regimentów Gwardii. Mur bardzo nam ułatwi sprawę. Jest wysoki na osiemnaście stóp, więc będzie trzeba uważać na liktory i hormagaunty. One mogą przeskoczyć ogrodzenie, pozostałych wystrzelamy podczas wspinania się na mur. Słabym punktem jest brama, ale strzegą jej dwie wieże ze stanowiskami broni maszynowej. Możemy też zaparkować jedną z Chimer tuż za bramą, by ją wzmocnić od wewnątrz i uniemożliwić wyłamanie. Macie jakieś pytania ? Kronin podrapał się nerwowo po nosie. Był chudym mężczyzną o nieco roztrzęsionym charakterze. Imperator jeden wie, jak on znalazł w sobie dość odwagi, by na czele swej drużyny spalić jedną z naszych świątyń po tym, jak obrabował ją z relikwii. Jeszcze dziwniejszy był fakt, że Eklezjarchia uznała przydział do batalionu karnego za wystarczającą karę, a nie zażądała wbicia na pikę jego odciętej głowy i rozwłóczenia wnętrzności. - Co z gargulcami, sir ? - zapytał Kronin. - Żaden problem - odparł pułkownik lodowato zimnym, pewnym siebie tonem, jakby zupełnie go nie wzruszał fakt, że już za parę godzin mieliśmy walczyć o nasze życia. Jak zwykle miał na sobie kompletny mundur, czysty i wyprasowany tak dokładnie, że kantami spodni można by ogolić miesięczny zarost. Był wielkim człowiekiem. Fizycznie, rzecz jasna. Te przeklęte niebieskie oczy i niewiarygodna siła woli sprawiała, że stawał się dla nas dwukrotnie wyższy niż był w rzeczywistości. Nie sposób nazwać tego charyzmą, bo pułkownik był małomównym i niekomunikatywnym osobnikiem. On po prostu skupiał na sobie uwagę. - Mamy dwie Hydry, a we wszystkich czterech rogach muru znajdują się karabiny maszynowe. Jeśli cokolwiek spróbuje przelecieć nad ogrodzeniem, dostanie się w ogień krzyżowy. Kage i jego pluton będą działać jako mobilna rezerwa wewnątrz stacji. Jeśli tyranidy przełamią obronę na murach lub bramie, albo jacyś nieoczekiwani goście spadną na dziedziniec z góry, oni odpowiadają za zlikwidowanie zagrożenia. Coś jeszcze ? Spojrzałem za okno, bo dostrzeżony tam nagły błysk słonecznego światła na wypolerowanym pancerzu zwrócił moją uwagę na coś, o co już wcześniej chciałem zapytać.

- Siostry Wojny. Co z nimi ? - Adepta Sororitas znajdują się pod jurysdykcją wojskową Ministorum i nie podlegają moim rozkazom. Rozmawiałem z siostrą przełożoną tej grupy i zaakceptowała mój plan obrony. To samo dotyczy tubylców. Oni będą pilnować murów wokół, a my skoncentrujemy siły przy bramie. To o nią będą się toczyć najcięższe walki. Jeśli macie zamiar szukać mnie podczas walki, będę właśnie tam. Nic nowego, pomyślałem. Pułkownik zawsze pchał się w sam środek piekła i zawsze stamtąd wychodził cało. Tylko Imperator wiedział, dlaczego on to robił. My trafiliśmy do Legionu Karnego, bo otrzymaliśmy karę za popełnione błędy. Ale on ? Co on zrobił złego ? No, bo jaki normalnie myślący człowiek zgodziłby się dobrowolnie służyć jako dowódca imperialnych skazańców ? Służyć w jednostce, gdzie cały czas trzeba się modlić o łaskę Imperatora, a ujście z życiem z jednej opresji natychmiast pakuje człowieka w następną, w kolejne piekło gdzieś na bezdrożach galaktyki. I tak w kółko bez końca. On musiał być szalony, naprawdę – autentyczny wariat. Ktoś mówił, że na pokładzie frachtowca pułkownik cały wolny czas poświęcał doskonaleniu metod odebrania sobie życia na wypadek, gdyby wpadł w ręce nieprzyjaciela. Na myśl nasunęły mi się tyranidy. Oprócz nich było jeszcze parę innych rzeczy budzących mój dreszcz, może dlatego, że wiązały się z Schafferem. Prawdą musiało być to, co o nim mówili – że nie jest człowiekiem, tylko diabłem w ludzkiej skórze. Patrząc w te lodowate niebieskie oczy byłem w to gotów uwierzyć bez zastrzeżeń. * * * * * Dochodziło południe następnego dnia, kiedy tyranidy nas znalazły. Może jakiś liktor podszedł wystarczająco blisko, co wcale by mnie nie zdziwiło, bo te bydlaki potrafią prześlizgiwać się wszędzie niczym węże. Mogą cię wywęszyć z odległości dziesięciu mil, i to pod wiatr, a ich skóra zmienia kolor w zależności od potrzeby, niczym kameleon. A może to nie był liktor. Może tyranidy znudziły się czekaniem i zdecydowały zejść na dół, żeby nas znaleźć, gdziekolwiek byśmy byli. Stałem na murze ostatniej nocy i patrzyłem, jak w atmosferę wchodzą ich kokony zrzutowe. Nieprawdopodobny widok, uwierz mi. To tak, jakby nagle rozpętało się dziesięć deszczy meteorytów. Doskonale widoczne na czarnym niebie ogniste punkty sypały się falami, jedna za drugą. Jest takie stare powiedzenie: Jeśli zobaczysz spadającą gwiazdę, możesz złożyć Impea ratorowi jedno życzenie, a on je spełni. Przy tych wszystkich spadających gwiazdach można by składać setki życzeń, ale ja połączyłem je w jedną wielką, gorącą prośbę do Imperatora. Chcesz wiedzieć, co sobie życzyłem ? Żeby te cholerne gwiazdy przestały w końcu spadać. Ale nie przestały, więc pomyślałem, że morderca taki jak ja nie ma prawa prosić o cokolwiek Świętego, tylko służyć mu pokornie w jedyny sposób, jaki mi pozostał. Psiakrew, pobyt tutaj, w tej misjonarskiej stacji, pośród wszystkich tych typów w szatach Eklezjarchii musiał nieźle wpłynąć na moją psychikę. Rozumiesz, ja wiem, że Imperator jest naszym panem i czuwa nad nami, ale zawsze zaliczałem się do tych, którzy potrafili sami o siebie zadbać i uważałem, że Święty jest po to, by dbać o tych nie potrafiących się o siebie zatroszczyć. A teraz jestem tutaj, żeby bronić tych ciemnoskórych dzikusów przed obcymi, bo oni mają tylko swoje noże i włócznie i dzielne serca wojowników, wystarczające w walkach międzyplemiennych, ale w przypadku tyranidów równie efektywne jak złożone dłonie mające powstrzymać wystrzelony w ciebie pocisk. Ale z drugiej strony, po spędzeniu kilku godzin na patrzeniu, jak śmierć nadchodzi do ciebie z dalekich gwiazd, dobrze jest mieć świadomość, że jeśli coś pójdzie nie tak i skończysz z flakami wyprutymi prze liktora albo rozdarty szponami hormagaunta, to nie jest to koniec, że ktoś tam czeka na ciebie i że to wszystko nie było tylko stratą czasu.

Wiedziałem, że najlepiej zagrzebać te ponure myśli głęboko w głowie i nie wypuszczać stamtąd, ale nie potrafiłem. Wszystko wskazywało na to, że moja kariera w karnym legionie dobiega końca. Podchodziłem realistycznie do naszych szans na przeżycie i optymizm byłby zdecydowanie nie na miejscu. Tak się składa, że byłem na Icharze IV i widziałem, co te stwory potrafią. Na Icharze były cztery tysiące Synów Marnotrawnych. Pozostało mniej niż pięć setek. Regularne wojska straciły podobno milion żołnierzy. Były tam Tytany i Kosmiczni Marines, a niektórzy mówili, że nawet Eldarowie pojawili się, by nam pomóc. Wszystkie te działa, wszyscy ci ludzie, a z trudem zdołaliśmy się obronić. Widziałem w swoim życiu tyle krwi i wyprutych wnętrzności, że nigdy już nie przyprawią mnie one o nocne koszmary, ale tyranidy ciągle jeszcze mi się śnią. Te stwory są tak odmienne od żywych istot, które znam. Nawet orki walczą dla swojego kodeksu, o terytorium i sławę. A tyranidy po prostu jedzą, tak jakby były tu po to, by skonsumować każdą żywą komórkę w całym wszechświecie. I nigdy, nigdy nie przestaną, dopóki nie skończą swej misji. Stałem tak na murze przez całą noc pomimo zimnego wiatru. To niesamowite, jak tutaj jest gorąco w dzień i jak temperatura potrafi nisko spaść po zachodzie słońca. Stałem i patrzyłem, jak moja zagłada spada z nieba. Już czułem się jak trup, a zimny pot zrosił mi czoło. Łudziłem się troszeczkę, że może Imperator wysłucha modlitw szeptanych cicho przez obserwujących podniebne widowisko żołnierzy i nas wspomoże, bo wiedziałem, że następnego dnia przyjdzie nam walczyć tak, jak jeszcze nigdy i że śmierć już stąpa po trawiastej powierzchni tej planety. * * * * * Uderzyli na stację niczym żywa fala. Słońce zachodziło już z wolna i obcy podeszli nas tak, by jego promienie świeciły prosto w oczy obrońców. Pułkownik miał rację ignorując gargulce, w tym względzie obrona była wystarczająca. Ponad setka tych latających potworów spadła na nas z góry, ale działa po prostu je zmiotły z nieba. Obie Hydry strzelały pociskami eksplodującymi rozrywając w powietrzu całe stada bestii. To był przerażający widok, gdy z nieba posypał się deszcz okrwawionych szczątków i kawałków przypalonego mięsa. Nie mieliśmy nawet czasu, by uprzątnąć ten makabryczny bałagan, bo reszta stada już była pod murem. Trudno opowiedzieć, co się tam działo jeśli człowiek musiał stać nerwowo na środku osady w rezerwie, kilkaset kroków od ogrodzenia. Poprzedniego dnia oczyściliśmy teren w osadzie wyburzając budynki mogące przeszkadzać nam w szybkim przemieszczaniu się z jednego miejsca przy murze do drugiego. Szczątki budowli zostały ułożone wokół świątyni, tak więc mieliśmy barykadę formującą drugą linię obrony w przypadku, gdyby te stwory przełamały stanowiska na murze. Patrząc na miotających się przy parapecie ludzi zrozumiałem, że najcięższe uderzenie poszło na bramę, tak jak przewidywał pułkownik. Stali w potrójnych szeregach na południowym murze, podczas gdy Siostry Wojny trzymały zachodnią ścianę. Sororitas było o połowę mniej od skazańców, ale wyglądały na znacznie skuteczniejsze w szerzeniu śmierci. Chociaż z drugiej strony, dajcie mi bolter i pancerz siłowy, a pokażę wam, jak może walczyć Syn Marnotrawny. Minął może kwadrans od chwili, gdy stado uderzyło na mury, a już tyranidy dokonały pierwszego wyłomu. Obserwowałem właśnie wschodni róg południowego muru, gdy dostrzegłem termaganty skaczące zwinnie ponad parapetem. - Dobra, Synowie ! Czas umierać ! - krzyknąłem i cały pluton popędził poprzez dziedziniec stacji w kierunku rozbiegających się po murze obcych. Strzelcy w Chimerach również zauważyli wyłom, bo nad naszymi głowami rozpętała się wściekła kanonada z ciężkich bolterów i multilaserów. Trzydzieści uderzeń serca później wpadaliśmy już na szerokie schody, strzelając w biegu z karabinów. Zaporowy ogień z wieżyczek Chimer umilkł tuż przed tym, jak dostaliśmy się na szczyt ogrodzenia i znienacka znalazłem się pośród obcych.

Zobaczyłem, jak jeden z nich wymierza trzymaną w łapach żywą broń w moim kierunku i uskoczyłem w bok, gdy strzelił. Runęli na nas z dziką furią, ledwie zdążyłem włączyć swój miecz łańcuchowy, a moi ludzie sięgnąć po noże i bagnety. Te stwory gryzły i cięły szponami ze zwierzęcą wściekłością i mógłbym przysiąc, że pozbawione są jakiegokolwiek umysłu, gdyby nie koordynacja ich ataku. Kiedy mnie otoczyły, poczułem potworny strach skręcający trzewia na widok tych wyszczerzonych pysków. Jakiś termagant skoczył na mnie unosząc do ciosu wszystkie cztery łapy. Zasłoniłem się mieczem i łańcuchowe ostrze przegryzło gruby pancerz potwora, ochlapując krwią obcego moją twarz. Posoka śmierdziała okropnie i poczułem się, jakbym miał zaraz zwymiotować. Zaciskając z całej siły usta przestrzeliłem łeb następnego zwierzaka i wtedy poczułem, jak coś ciężkiego ląduje na moich plecach. Upadłem na kolana próbując desperacko zrzucić z siebie napastnika, ale nie potrafiłem. Czułem jego pazury prujące moją kamizelkę na plecach, słyszałem trzask dartego materiału. Gorący oddech obcego grzał mnie w kark, a długi jęzor ślizgał się obleśnie po szyi. Szczęka stwora zacisnęła się na moim ramieniu. Miotałem się w miejscu z rozpaczą próbując przełożyć pistolet do drugiej ręki i strzelić prosto w zaślinioną paszczę. Nie chciałem umierać zagryziony przez jakiegoś pieprzonego termaganta, nie chciałem kończyć w taki sposób. Nim obcy zdołał wbić pazury w moje plecy, tuż obok stanął Truko, jeden z ludzi Franxa. Przebił termaganta trzymanym w ręce bagnetem i zrzucił trupa z parapetu. Nawet nie zdążyłem mu podziękować, bo gdy zrywałem się na nogi, on leżał już na podeście z połową twarzy rozprutą pociągnięciem zakrzywionego pazura. Kreatura przywarła do niego stojąc na wszystkich sześciu spiętych do skoku łapach i gapiąc się na mnie tymi czerwonymi ślepiami. Przepołowiłem ją mieczem i skopałem truchło z leżącego żołnierza. Truko żył jeszcze. Krzyczał przeraźliwie rzucając się w konwulsjach, a krew tryskała z potwornej rany. Nie skróciłem jego cierpień, bo nie miałem czasu. Nie ma łaski dla niegodziwców, dokładnie tak nam powtarzano. Zepchnęliśmy ich za mur, jeden krwawy cal po drugim. Widziałem Franxa chwytającego jednego z tych stworów za ogon i rzucającego nim ponad parapetem. Wychylając głowę poza mur zobaczyłem, jak te bestie zdołały się tu wedrzeć. Pod kamienną ścianą wznosiła się sterta trupów, wysoka na jakieś dziesięć stóp. Ciała piętrzyły się na ciałach, tworząc ze zwłok rampę dla żywych obcych. - Granaty ! - krzyknąłem - Rozwalić to ! - ledwie zdążyłem się uchylić przed kolczastym ogonem, który świsnął w powietrzu niebezpiecznie blisko mojej krtani. Miecz zazgrzytał jękliwie prując chitynową skorupę termaganta. Inni usłyszeli mój okrzyk i zaczęli ciskać za mur granaty, próbując rozwalić nimi koszmarny most. Marshall stanął w rozkroku na szczycie parapetu i młócił trzymanym za lufę karabinem po łbach pnących się do góry obcych. Granaty rozerwały się z hukiem rozrzucając na wszystkie strony strzępy mięsa. Wtedy termaganty cofnęły się w końcu. Skacząc niczym małpy przesadziły ogrodzenie, uciekając pośpiesznie. Nim ktokolwiek zdążył odetchnąć, groza ścięła nam krew w żyłach. One nie uciekały w panice, one robiły miejsce dla innych napastników ! Posuwając się niewiarygodnie długimi skokami stado hormagauntów pędziło prosto na nasz odcinek muru. Zaczęliśmy strzelać szaleńczo, by skosić jak najwięcej z nich przed dotarciem pod ogrodzenie, ale były zbyt liczne. Dwadzieścia, może nawet trzydzieści przedostało się pod mur. Zatrzymały się na ułamek sekundy w miejscu napinając potężnie umięśnione tylne łapy, po czym wyskoczyły prosto w górę. Trudno w to uwierzyć, ale one jednym skokiem znalazły się na parapecie, unosząc przed sobą cztery pozostałe odnóża ! Jeden z nich przebił ramię Marshalla długim szponem i krzyczący z bólu mężczyzna zacisnął okaleczoną rękę na pysku potwora. Gdy tuż obok wylądował drugi obcy, żołnierz zacisnął zdrową rękę na jego gardle i ciągle krzycząc rzucił się z muru w dół, pociągając za sobą obydwa stwory. W moim kierunku wystrzeliła szponiasta łapa gotowa wbić się prosto w podbrzusze, ale odciąłem ją jednym uderzeniem miecza. Hormagaunt zaskowyczał z bólu, a

wtedy strzeliłem mu z pistoletu prosto w jedno z czerwonych ślepiów. Walka przemieniła się w koszmar nieustającego cięcia mieczem, uskoków, ślizgania się na krwi poległych, strzelania i krzyczenia, oślinionych pysków i cuchnących zgniłym mięsem oddechów, prujących kombinezony i mięśnie pazurów – nie mająca końca męczarnia zmieniająca ciało w kierowany instynktem automat, kiedy twój mózg nie potrafi już przyjąć więcej informacji i najzwyczajniej w świecie się wyłącza, a zmęczone ponad wszelką miarę ręce opadają pod ciężarem broni. Odparliśmy ten szturm i zwycięska wrzawa wybuchła na murze na widok umykających stworów. Pozwoliłem swoim ludziom dołączyć do wiwatujących towarzyszy, chociaż nie sądziłem, byśmy mieli jakiś specjalny powód do radości. Wstrząs wywołany morderczym starciem z termagantami rozstroił mnie nerwowo i desperacko szukałem jakiegoś punktu zaczepienia dla oszołomionego umysłu, by wyrzucić z pamięci wspomnienie chwili, kiedy stanąłem twarzą w twarz ze śmiercią. Dostrzegłem pułkownika, idącego w moim kierunku przez dziedziniec z posępną miną. Pomyślałem, że jeszcze nigdy nie widziałem uśmiechu na jego ustach, ani razu. - Kage ! Oczyść mur z trupów. Wysłałem już miotacze ognia, żeby zajęły się przedpolem nim zdążyłem potwierdzić rozkaz, już był do mnie odwrócony tyłem. Maszerując pomiędzy zgromadzonymi na dziedzińcu rannymi dzielił ich szybko na dwie grupy: zdolnych do walki i umierających. Żadnych podziękowań, wyrazów uznania. Nawet zwykłego stwierdzenia „Dobra robota, Kage”. Więcej rozkazów, więcej roboty. Kazałem swoim ludziom zrzucić za parapet ogrodzenia zwłoki obcych. Operatorzy miotaczy ognia już zaczęli swoją pracę paląc sterty trupów pośród potwornego smrodu zwęglonego mięsa. Zostawiłem ich przy tej brudnej robocie i wróciłem na plac w poszukiwaniu pułkownika. Znalazłem go przy drzwiach kościoła, pogrążonego w rozmowie z Nathanielem, przełożonym misjonarzy. Wyglądało na to, że obaj mężczyźni kłócą się o coś zaciekle. - ...potrzebują opieki, nie mogą walczyć ponownie - oponował Nathaniel. - Jeśli nie mogą walczyć, umrą, misjonarzu. Potrzebuję każdej pary rąk na murze - odparł pułkownik zimnym tonem. Po raz pierwszy od chwili rozpoczęcia walki mogłem mu się przyjrzeć dokładniej. Mundur miał uwalony we krwi, ludzkiej i obcych, ale ani jedna kropla nie należała do niego. Nie miał ani jednej cholernej rany ! Zrobiło mi się niedobrze, więc przestałem myśleć, jak to możliwe. Nathaniel próbował coś jeszcze powiedzieć, ale Schaffer uciszył go władczym gestem dłoni. - Ci ludzie nie zasługują na twoje współczucie - powiedział, a jego oczy błyszczały jak kawałki lodu - To złodzieje, mordercy, maruderzy i heretycy. Każdy grzech wymieniony w twoich świętych księgach został popełniony przez przynajmniej jednego z nich. Co gorsza, to są zdrajcy. Służyli kiedyś jako wolni ludzie w imperialnej armii. Zawiedli pokładaną w nich wiarę i odwrócili się od Imperatora. Złamali prawo wojskowe i muszą za to zapłacić, a ja odpowiadam za ich pokutę. - Tylko Imperator może oceniać nasze grzechy - zaprotestował Nathaniel. - A tylko po śmierci możemy stanąć przed jego sądem - dokończył formułę pułkownik. Misjonarz popatrzył na niego w milczeniu, po czym odwrócił się i odszedł. - Pamiętaj, Nathanielu - zawołał za nim pułkownik - Służ Imperatorowi dzisiaj, bo jutro możesz już być martwy. Wtedy przez moment, przez ułamek sekundy, na twarzy Schaffera pojawił się cień uśmiechu, niczym ledwie zauważalny grymas satysfakcji, że wiedział coś, o czym reszta galaktyki nie miała pojęcia. - Kage ! - obrócił się w miejscu, jakby wiedział wcześniej, że stałem za jego plecami i wycelował w moim kierunku wskazujący palec - Jak zapewne wiesz, to był pierwszy atak. Nie wiadomo, kiedy nastąpi drugi, więc bądź czujny. Pozostała godzina do zachodu słońca, dlatego myślę, że obcy poczekają do zmroku. Chcę, żebyś zebrał swój pluton przy bramie.

Pierwszy szturm miał tylko sprawdzić naszą linię obrony, rozstawienie ciężkiej broni. Wiedzą już, jak bardzo bronimy bramy, więc następnym razem to na nią rzucą najsilniejszych osobników. Musimy utrzymać bramę za wszelką cenę, Kage, w przeciwnym przypadku już po nas. Bądź tam, ale czekaj na mój sygnał. Pod żadnym pozorem, słyszysz, pod żadnym pozorem nie daj się odciągnąć od bramy. Czy to jest jasne ? - Całkowicie, sir - odparłem nieco niezadowolony z faktu, że trafiłem na najbardziej zagrożony odcinek obrony. Do tej pory napotkaliśmy gargoyle, termaganty i hormagaunty. Następnym razem będzie ciężej. Przyjdą ich wojownicy, carnifexy i może nawet sam wielki robal osobiście, tyrant. - Masz swoje rozkazy, poruczniku. Za pół godziny wszyscy mają być na stanowiskach - i już go nie było. Słyszałem tylko jak nawołuje za rogiem budynku Greena i Kronina. * * * * * Pułkownik miał rację, tak jak podejrzewałem. To niewiarygodne, ale ten sukinsyn zawsze ma rację. Zmrok zapadł szybko. Jak się okazało, tyranidy czekały na ten moment. Pomogłem ludziom z plutonu Kronina ustawić na murze reflektory zdjęte z transporterów. Hałas pracujących generatorów mocy unosił się w powietrzu, ale nasłuchiwanie i tak nie miało większego sensu. Obcy potrafią poruszać się bezszelestnie. To jedna z ich najbardziej przerażających cech – żadnych okrzyków bojowych, żadnych śpiewów, tylko fala poruszających się bezgłośnie ciał. Podczas walki te stwory syczą niczym rozdrażnione koty, ale nie sądzę, by porozumiewały się między sobą za pomocą za pomocą jakiejś normalnej mowy. To po prostu zwierzęta, wyrośnięte robale o niewiarygodnie skomplikowanej organizacji stada. Przypominają mi osy, które widziałem na Antreidesie. Tamte owady wiedziały w jakiś sposób, gdzie w danym momencie znajduje się każdy członek roju. Wystarczyło, by jedna osa cię dostrzegła, a już miałeś na głowie całą chmarę. Działały dokładnie w ten sam sposób co liktory, szukając ofiary dla reszty grupy. Szedłem po parapecie wzdłuż muru sprawdzając stanowiska strzeleckie, gdy zapaliły się ustawione na ogrodzeniu szperacze. Obsługujący je ludzie skierowali snopy światła daleko do przodu, jakby chcieli jak najszybciej dostrzec nadciągające niebezpieczeństwo. Problem polegał na tym, że świecili tak daleko w przód, iż promień stawał się zbyt słaby, by cokolwiek ukazać w miejscu gdzie padał na ziemię. Doskoczyłem do najbliższego reflektora i przesunąłem go w dół, na odległość jakiś siedemdziesięciu jardów od muru. Dostrzegłem dziwny ruch i krzyknąłem do pozostałych, by zaświecili w to samo miejsce. Przerażenie niemal mnie sparaliżowało. Wielkie stado termagantów biegło przez trawę w całkowitej ciszy. Za nimi nadchodzili tyranidzcy wojownicy, bestie dwa razy większe od człowieka. Ich cztery górne kończyny przekształcone były w koszmarne żywe bronie, chitynowy pancerz pokrywał muskularne owadzie ciała. Światła szperaczy odbijały się w ich wielkich ślepiach. Te oczy sprawiały wrażenie całkowicie martwych, nie wyrażały żadnych emocji. Nie było w nich nawet głodu, który nakazywał drapieżnej rasie pożerać całe planety. Jedyne oczy wyglądające zimniej i bardziej odstręczająco widziałem u pułkownika Schaffera, ale wszyscy wiedzieliśmy, że nasz dowódca nie jest człowiekiem, tylko diabłem wcielonym. - Wybrać cele ! Ognia ! - wrzasnąłem. Pierwsze odezwały się wyrzutnie rakiet i karabiny maszynowe na wieżach, a potem mrok nocy rozjaśniły strumienie światła wyrzucane z luf laserów. Tyranidy zrozumiały, że ich fortel został przejrzany i dalsze skradanie się nie ma sensu. Przyśpieszyły pędząc prosto na mur, chmara chityny najeżona ostrymi jak brzytwa szponami. Rzuciłem ostatni raz okiem na zewnątrz ogrodzenia czując dreszcz strachu na widok refleksów światła odbijających się na pancerzach obcych, po czym zbiegając po trzy schody na raz w dół pobiegłem do mojego plutonu.

- Dobra, ludzie - wydyszałem - Tylko spokojnie. Wykonywać rozkazy, nie myśleć o niczym innym. Trzymać się w grupie. Jeśli ktoś pozwoli się oddzielić od reszty, już jest trupem. Jeśli strzelacie, celujcie w odsłonięte części ciała. Przeciwko ich pancerzom wiązka waszych laserów jest równie skuteczna jak przeciwko Leman Russowi. Pilnujcie cały czas akumulatorów, bo to będzie długa noc, a nie mam zamiaru walczyć z tymi skurwielami na pięści. I jeszcze jedno: nie dajcie się zabić, bo znowu się będę musiał męczyć z nowymi skazańcami. Jeśli byście mnie przypadkiem zostawili samego, możecie być pewni, że wrócę i dobiorę się wam do dupy, cholerni orczy mieszańcy ! Na ich twarzach pojawiły się uśmiechy. Szczerze mówiąc, nigdy nie lubiłem wygłaszać tych przedbitewnych mów, ale niektórzy z nich tego naprawdę potrzebowali. Podobnie jak ja, wszyscy byli strzępkami nerwów. Nie myśl sobie, że to mięczaki, po prostu nie ma człowieka, który nie czułby strachu stając przed tyranidami. Wiesz, że one nie tylko cię zabiją. One zrobią coś gorszego, pożrą cię do ostatniej kosteczki i przekształcą, zmienią w coś innego, odrażającego. To koszmarna perspektywa, możesz mi wierzyć. Kanonada na murach nie słabła nawet na chwilę, więc uznałem, że na razie sytuacja przebiega po naszej myśli. Pozwoliłem sobie na chwilowy luksus dekoncentracji patrząc na Siostry Wojny, walczące ramię w ramię z tubylcami. Przepiękny widok, mówię ci. Był tam ponad tysiąc tych ciemnoskórych półnagich barbarzyńców, rzucających włócznie i strzelających z łuków. Ich skóra błyszczała od potu, a bitewne okrzyki wzbijały się ponad huk wystrzałów. I Sororitas. One też śpiewały, głośnym chórem chwaląc Imperatora. Nie potrafiłem w całym tym chaosie wychwycić ich słów, ale dźwięk ich głosów uspokajał moje zszargane nerwy. Było coś niezwykłego w tym śpiewie, nieprzerwanym pomimo ciągłej walki. Po prostu śpiewały i strzelały, posyłając w mrok nocy metodyczne serie z bolterów. Ich pociski jaśniały w ciemności niczym ogniki, pchane do przodu impetem rakietowych silniczków. Wtedy zobaczyłem, jak grupa tubylców skacze we wszystkich kierunkach krzycząc szaleńczo i wymachując rękami. Miotani konwulsjami chwytali się za twarze i piersi. To musiał być wyżeracz: symbiotyczna broń obcych strzelająca kwasem. Przy odpowiednio długim czasie ta ciecz potrafiła przeżreć na wylot każdy pancerz, a w przypadku półnagich tubylców okazała się śmiertelnie niebezpieczna. Odwracając oczy od tej koszmarnej sceny usiłowałem nie zwracać uwagi na przeraźliwe krzyki agonii rozbrzmiewające na murze. Spojrzałem w stronę bramy. Rozgorzała tam zaciekła walka wręcz, a pułkownik zdawał się tkwić w samym jej środku, z mieczem energetycznym w jednej ręce i pistoletem boltowym w drugiej. Podczas gdy wszyscy wokół skakali i padali w szaleńczym tańcu, ten drań po prostu chodził tam i z powrotem, kładąc trupem obcych za każdym cięciem ciem i każdym strzałem, tak jakby to była jakaś cholerna zabawa, a nie walka o życie. Zobaczyłem cień liktora wyrastający tuż za plecami Schaffera, ale on wyczuł go jakimś nadludzkim zmysłem, bo błyskawicznie odwrócił się w miejscu. Nim bestia zdążyła uderzyć, naszpikował jej paszczę połową magazynka, a potem przeciągnął mieczem po obu kolanach odcinając dolne kończyny. Ależ on był nieludzko opanowany, to wręcz niewiarygodne. Tak chłodny, że nawet Siostry Wojny zdawały się przy nim nadpobudliwe emocjonalnie, a przecież ich zimna rezerwa wobec takich szumowin jak my sprawiała teraz wrażenie mroźnej nocy na Valhalli. I wtedy na murze przy zachodnim krańcu bramy pojawiło się coś, co podniosło mi włosy na głowie i zmroziło w żyłach krew. Odcinając się wyraźnie na tle wielkiej białej tarczy księżyca olbrzymia sylwetka tyranta znieruchomiała na moment w miejscu. Ten stwór był niemal trzy razy wyższy niż otaczający go ludzie ! Dwie jego kończyny przekształcone były na kształt żywych broni strzeleckich, dwie pozostałe kończyły się kolczastym biczem i wielkim zębatym mieczem. Wielki ogon kołysał się pomiędzy masywnymi łapami potwora, a tkwiący na jego końcu kolec był rozmiarów męskiego

ramienia. Owadzie szczęki bez wątpienia mogły przegryźć człowieka na dwie części za jednym kłapnięciem, a gruba warstwa chityny pokrywała całe cielsko tyranida. Patrzyłem zdjęty grozą, jak to coś strzela z jadownika prosto w kotłującą się nad bramą gromadę ludzi i obcych, mordując ich wszystkich bez litości. Łeb tyranta uniósł się ku nocnemu niebu i przeciągły ryk wstrząsnął całą osadą niczym fala uderzeniowa, zatrzymując przerażonych ludzi w połowie ruchu. Wykorzystując to termaganty i wojownicy stada uderzyli ze zdwojoną siłą siejąc śmierć na spływających krwią murach. Tyrant ruszył wolno wzdłuż parapetu, a całe ogrodzenie drgało pod ciężarem jego potężnych łap. Rozglądająca się wokół bestia zatrzymała wzrok na organizującym kontratak pułkowniku. Grupa żołnierzy skoczyła z szaleńczą odwagą na potwora. Strzały z ich laserów jedynie przypaliły skorupę tyranta, bagnety ześlizgnęły się po niej nieszkodliwie. Wtedy ten cholerny kościany miecz opadł w dół i dostrzegłem gejzer krwi w miejscu, gdzie zębate ostrze przecięło za jednym ciosem czterech mężczyzn. Bicz oplótł klatkę piersiową innego skazańca miażdżąc ją z chrzęstem, ciśnięte wysoko w powietrze ciało poleciało łukiem nad naszymi głowami i spadło na dziedziniec. Tym razem pułkownik stanął twarzą w twarz ze swoim przeznaczeniem. Ciął niczym szalony na prawo i lewo swym mieczem w drodze do tyranta. Zauważyłem, że przystaje na moment i patrzy w naszym kierunku. Podniósł rękę w górę sygnalizując kontratak. - Przyszła na nas pora, Synowie Marnotrawni ! - krzyknąłem i ruszyłem w kierunku muru. Przebyłem może pięć kroków gdy uświadomiłem sobie, że coś jest nie tak. Nikt za mną nie biegł. Obejrzałem się przez ramię. Wszyscy stali w miejscu patrząc z otwartymi ustami jak tyrant wyrzyna następną drużynę obrońców. - Co jest, do kurwy nędzy ?! - wrzasnąłem chwytając za rękaw sierżanta Feonixa. Warknął na mnie niczym pies. - To szaleństwo - przekrzyknął skowyt konających i huk wystrzałów - To jest kurewsko wielki tyrant, zabije nas wszystkich i wcale się tym nie zmęczy ! Musimy stąd spieprzać, dopóki możemy ! Wyzwolenie jest już stracone, poruczniku, daj to sobie powiedzieć ! ochłonął trochę i zaczął mówić wolniej, ale oczy nadal błyszczały mu strachem - Nie możemy już nic więcej zrobić. Musimy ratować siebie. Nie nadajesz się na pieprzonego męczennika, Kage, i dobrze o tym wiesz. Uświadomiłem sobie, że ma rację, ale wtedy dostrzegłem coś ponad ich głowami. Z nocnego nieba ponownie spadały gwiazdy, zmierzające długim łukiem z orbity ku stacji. Rzuciłem okiem przez ramię słysząc, jak jakaś niewidoczna jeszcze bestia próbuje wyważyć wrota. Podjąłem decyzję. - Idioci - pokazałem palcem ogniste punkty opadające na południe od osady - Z Wyzwolenia nie ma ucieczki. Kolejne kokony zrzutowe już spadają na ziemię, jesteśmy otoczeni. Nie mamy szans, żeby się stąd wyrwać, nim pierścień się zaciśnie wokół stacji - Kruzo, jeden z ludzi Lettsa, otworzył usta, by coś powiedzieć, ale nie dałem mu dojść do słowa. - Nie ma stąd ucieczki, chłopcy. Wszyscy umrzemy w tej osadzie. Teraz macie dwa wyjścia. Możecie umrzeć plecami do wroga, jak złodzieje i tchórze, którymi w rzeczywistości jesteście. Pewnie, że możecie to zrobić, wystarczy przeskoczyć przez północny mur i wiać. Ale nie potrwa długo i oni ruszą waszym śladem, a wtedy będziecie sami gdzieś tam w gęstej trawie próbując nie... - huk pękającego metalu przerwał mi ponownie. Chimera zaparkowana tuż za bramą zakołysała się ciężko na gąsienicach i przesunęła lekko po ziemi pod wpływem niesamowitej siły napierającej na kompozytowe wrota. Poczułem, że mój czas się kończy. - Do jasnej cholery ! Nie mamy już niczego, o co moglibyśmy walczyć poza naszą własną dumą. Nie dbam już ani o tubylców, ani o Imperatora, ani o pułkownika ! Ale interesuje mnie sposób, w jaki zginę i nie będzie to na pewno śmierć na kolanach. Mam zamiar umrzeć jak żołnierz. Jeśli są tu jeszcze jacyś mężczyźni, niech idą ze mną, reszta chłopaczków może uciekać,

kać, a nie zapomnijcie po drodze krzyczeć i czołgać się na brzuchach, parszywe śmiecie ! Splunąłem na ziemię tuż przed ich butami i rzuciłem się biegiem w stronę bramy. Cholernie zaryzykowałem w tym momencie, bo jeśliby za mną nie poszli, musiałbym sam stanąć przed wrotami, podczas gdy z drugiej strony próbowało do środka wejść coś zdolne przedrzeć się przez kompozytowe płyty grube na trzy stopy. Zaraz usłyszałem jednak tupot ich nóg i uśmiechnąłem się pod nosem. Kochane bękarty, posłuchali mnie ! Spojrzałem w górę i rozdziawiłem szeroko usta. Tyrant zniknął gdzieś bez śladu, za to pułkownik nadal trwał na murze, wymachując dziarsko swoim mieczem. Jak on to zrobił, na wszystko co święte ? Jeśli dożyję poranka, muszę się tego dowiedzieć ! Wrota wypadły z przeraźliwym zgrzytem z framugi wyrywając mnie ze stanu cielęcego oszołomienia. Rozległ się dźwięk przypominający zderzenie pojazdu z budynkiem i transporter opancerzony wyleciał w powietrze przewracając się na lewą burtę. Przebity zbiornik paliwa eksplodował z przytłumionym hukiem pogrążając Chimerę w morzu płomieni. Poprzez ogień i dym ujrzałem widok, który będzie mnie pewnie prześladował aż do grobu, co wcale nie musi być długim okresem czasu. W czerwonej poświacie pojawiła się postać tego tyranida, wysoka na jakieś dwadzieścia stóp i prawie tyle samo szeroka. To musiał być jakiś rodzaj carnifexa, ale nigdy wcześniej takiego nie widziałem. Miał cztery odnóża w kształcie kościanych ostrzy przypominających kosy. Cały chitynowy pancerz najeżony był naturalnymi szpikulcami, jakby tworzył żywy taran. Umieszczona pomiędzy ramionami głowa zdawała się wrastać prosto w korpus bestii, jej wielka paszczęka rozwarła się szeroko w przeraźliwym ryku. Resztki pogiętego metalu wisiały na ciele potwora, a odbijające się na ich powierzchni płomienie nadawały mu wygląd monstrualnego diabła z samego dna piekła. Bez chwili odpoczynku tyranid pochwycił w uścisk swych szponów płonący wrak transportera i poczułem jak zimny pot ścieka mi po plecach na widok rozdzieranego bez wysiłku pojazdu. Ogień spowił na moment cielsko stwora, ale nie wyglądało na to, by sprawiał mu jakikolwiek ból. Ruszył prosto na nas ! - Rozwalić tego skurwiela ! - krzyknąłem i urok wiążący moich ludzi prysł niczym mydlana bańka. Breiden strzelił z trzymanego na ramieniu laserowego działka, ale wiązka energii mogąca przepalić czołowy pancerz czołgu jedynie prześlizgnęła się po czaszce potwora. Czarna gęsta posoka zaczęła spływać z jego rany kapiąc na chitynowy egzoszkielet. Zaterkotał ciężki bolter w drużynie Franxa, mikroładunki rozerwały się na powierzchni dwóch olbrzymich łap, grubych niczym pnie drzew. A on dalej szedł na nas ! Ziemia drgała rytmicznie pod ciężarem kolosa. Patrzył tymi małymi oczkami w przerażająco złośliwy sposób. Wyrzucił wszystkie cztery ramiona w tył w szerokim wymachu i ryknął ponownie, jakby doskonale wiedział o przerażeniu, które w nas budził. Ten ryk był pewnie słyszalny w każdym zakątku cholernej planety ! Wiązki laserów i pociski boltera nie były w stanie zatrzymać tej bestii. Już myślałem, że po nas, kiedy Breiden strzelił raz jeszcze z działka. Laserowy promień trafił bydlaka prosto w szeroko otwarty pysk i rozerwał małą czaszkę zmieniając ją w krwawą miazgę. Przez chwilę sądziłem, że mimo to bestia pójdzie dalej, ale jej układ nerwowy musiał w końcu zrozumieć, że stało się coś krytycznego, bo potężne cielsko runęło z głuchym hukiem na dziedziniec. Wokół mamuciego trupa szybko rosła czarna kałuża posoki. Odetchnąłem z głęboką ulgą dziękując w myślach Imperatorowi, że reszta skazańców poszła za mną. Inaczej nie byłbym niczym więcej jak tylko krwawą plamą na szponach tego potwora. Kiedy mój oddech nieco się uspokoił, a tętno spadło do zaledwie kilku milionów uderzeń na minutę, ujrzałem resztę tyranidzkiej sfory skaczącą do środka przez wyłamaną bramę. Na ich przedzie pędzili wojownicy stada, splugawiacze i jadowniki siały śmierć. Ludzie padali wokół mnie jak muchy i poczułem strugę kwasu rozpryskującą się na ramieniu. Eksplozja bólu wycisnęła mi łzy z oczu. Schyliłem się w miejscu i chwyciłem w

dłoń garść piasku, by zetrzeć to świństwo z ciała. Mimo to prawa ręka zdrętwiała niemal natychmiast i stwierdziłem, że nie mogę już poruszać palcami. Pistolet wypadł z dłoni, ale ciągle jeszcze miałem swój miecz. Wiodący stado wojownik upadł pod ogniem laserów, w jego miejsce runęli jednak następni. Spojrzałem przez ramię na resztę plutonu i ze zgrozą dostrzegłem, że zaledwie dwa tuziny ludzi trzymają się jeszcze na nogach. Franx uchwycił moje spojrzenie i jego oczach zapalił się płomyk szaleństwa. Rozumiejąc się bez słów skoczyliśmy na spotkanie stworom wdzierającym się do stacji. Mój łańcuchowy miecz wył na najwyższych obrotach tnąc mięso obcych, ale w uszach słyszałem jedynie ich przeraźliwy skowyt. Nie bardzo pamiętam, co się wtedy działo, po prostu uderzałem ostrzem na prawo i lewo na oślep, bo w tej ciżbie obcych i tak nie mogłem chybić. Potężna szponiasta łapa wychynęła w pewnej chwili z ciemności waląc mnie prosto w twarz. Poczułem się, jakby mnie znokautował cthellański aaaa niedźwiedź. Kiedy głowa leciała w tył, coś ostrego przejechało mi po czole. Gorąca krew trysnęła z szerokiej rany oślepiając mnie dokumentnie. Spróbowałem zrobić krok w przód, by utrzymać równowagę, ale nagle wszystkie siły opuściły zmęczone ciało. Upadłem na kolana czując na ciele ocierającą się z wszystkich stron szorstką skórę obcych, prących niepowstrzymanie do środka osady. Ostatni obraz, jaki pamiętam to zbliżająca się szybko do twarzy ziemia. Spadałem bez końca w ciemność, tak jakbym nagle wleciał do czarnej bezdennej dziury. Usłyszałem odległy śpiew, chór anielskich głosów sławiących Imperatora. Więc to tak się umiera, pomyślałem. Świadomość, iż zaraz stanę przed sądem Świętego wcale nie budziła we mnie obawy. Wspominając rozmowę pomiędzy Nathanielem i pułkownikiem po raz pierwszy od dziesięciu lat walki poczułem dumę. Nie uciekłem, biłem się do końca. To musiało coś znaczyć, musiało być coś warte, do diabła ! * * * * * Usłyszałem głosy, mówiące coś podniesionym tonem, wydające rozkazy. Pomyślałem, że chyba jednak żyję i że chyba jednak nie myliłem się co do tych spadających świateł. Spróbowałem otworzyć oczy, ale lewe za nic nie chciało słuchać rozkazu. Podniosłem rękę pomimo ogromnej słabości i dotknąłem czaszki. Nagły wybuch bólu powiedział mi, że zdobiący czoło guz ma rozmiary małego księżyca i że to zaschnięta krew uniemożliwia mi otwarcie powieki. Wytrzeszczając zdrowe oko dostrzegłem żołnierzy kręcących się po dziedzińcu osady i trzy Leman Russy grzejące silniki opodal wyłamanej bramy. Pokręciłem głową w prawo i lewo uważając, by nie wykonać jakiegoś gwałtownego ruchu. Po moich bokach leżeli inni, pokrwawieni, ale zawinięci w bandaże. Pułkownik kręcił się w pobliżu i musiał zauważyć, że się ocknąłem, bo podszedł w moim kierunku. Kiedy stanął tuż obok, jego sylwetka zasłoniła miłosiernie oślepiające słoneczne promienie padające na moją twarz. Nie mogłem dostrzec rysów jego skrytej w cieniu twarzy, ale patrzył prosto w moje oko. - A więc nadal żyjemy, Kage ? - zapytał lekko drwiącym tonem. - Tak jest, sir. Tym razem nie założę jeszcze całunu - spróbowałem się uśmiechnąć, ale zrezygnowałem czując ból przy próbie wykrzywienia mięśni policzkowych. - Widziałem, co się stało - przyklęknął na jedno kolano tak, że mogłem znowu dostrzec te jego lodowato niebieskie oczy. - Powiedz mi jedno, Kage. Mogłeś przecież uciec, miałeś szansę i nie skorzystałeś z niej. Czemu walczyłeś ? Zamrugałem zdrowym okiem próbując poskładać myśli. - Więc... to było tak. Widziałem spadające na ziemię światła i wiedziałem, że to imperialne transportowce. Kokony zrzutowe lecą prosto w dół, a te światła poruszały się po pewnej

trajektorii. Tak więc wiedziałem, że osada zostanie utrzymana. Problem w tym, że musieliśmy jeszcze chwilę wytrzymać, bo tyranidy były już praktycznie w środku i ucieczka zmieniłaby się w rzeź. Przed nimi nie można się skryć. Pułkownik kiwnął głową. - A więc powiedziałeś swoim ludziom, że te światła to kokony zrzutowe, a nie wsparcie ? - Musi pan wiedzieć, dlaczego, sir - powiedziałem lekko zdziwiony, bo moje motywy zdawały się być oczywiste - Jeśli zdradziłbym, że pomoc jest już w drodze, straciliby resztki desperacji, jakie jeszcze im pozostały. Na pewno spróbowaliby ucieczki w stronę strefy lądowania. A tak uwierzyli, że ze stacji nie mają szans ujść z życiem. Zabrałem im nadzieję i nie zostawiłem nic oprócz możliwości dzielnej śmierci. Widzi pan... jeśli nie ma się nic wartościowego, walczy się po to, by tylko zachować życie. Dać takiemu człowiekowi szansę ucieczki, a na pewno z niej skorzysta. Postawić go pod ścianą, a będzie walczył gołymi rękami i zębami, o każdy następny oddech, o każde uderzenie serca. Jak osaczony w kącie szczur, który nie ma wyjścia z pułapki. Tak myślą Synowie Marnotrawni, sir, tego nas nauczyliście. Musimy walczyć najlepiej jak potrafimy, bo alternatywą jest wyłącznie śmierć. Żadnego z nas to nie pociąga, więc robimy co możemy, nawet podczas tych cholernych samobójczych misji, które pan nam zleca. Schaffer wstał i odwrócił się, by odejść w sobie tylko znanym kierunku. Krzyknąłem za nim ochryple: - Jest jeszcze jeden powód, dla którego to zrobiłem, sir ! - obrócił się na pięcie i spojrzał pytająco marszcząc czoło. - Niedoczekanie, żebym dał panu tę pieprzoną satysfakcję z faktu, że wreszcie pozwoliłem się zabić ! II – Odlot z „Wyzwolenia” +++ Jaki jest bieżący status operacji „Żniwa” ? +++ +++ Operacja „Żniwa” wchodzi w drugą fazę, zgodnie z planem +++ Nos gwardzisty eksplodował krwią w momencie, gdy moja pięść zetknęła się z twarzą jego właściciela. Natychmiast poprawiłem ciosem w lewy policzek przeciwnika odrzucając go w tył. Mężczyzna ugiął nogi w kolanach uciekając przed mym kolejnym uderzeniem, krew ciekła z jego rozbitych ust. W nozdrzach czułem odór starego potu i świeżej krwi, słoneczny żar prażył skórę twarzy i gardło. Zewsząd dobiegały mnie krzyki i gwizdy. - Skręć mu pieprzony kark ! – poznałem głos Joretta. - Rozerwij na strzępy tego orczego syna ! – wrzeszczał Franx. Chorekańscy gwardziści podjudzali okrzykami swego kompana, ich opalone twarze kontrastowały z bielą i lazurem maskujących bluz mundurowych i spodni. Zamachnął się na mnie pięścią, z zakrwawioną twarzą, z mundurem poplamionym licznymi czerwonymi strużkami. Bez trudu umknąłem przez jego niedźwiedzią szarżą i wyrzuciłem w górę kolano wbijając je w klatkę piersiową przeciwnika. Poczułem jak niektóre żebra pękają pod wpływem uderzenia. Zgiął się wpół z grymasem bólu, ale ja wcale nie zamierzałem na tym poprzestać. Chwyciłem go obiema rękami za głowę i wyrżnąłem w twarz kolanem. Usłyszałem jak pęka z cichym chrupnięciem jakaś kość policzkowa albo i żuchwa. Gwardzista runął na ziemię, a kiedy padał, szpic mojego wojskowego buta trafił go w bok szczęki omal nie łamiąc draniowi karku. Podniosłem nogę, by kopnąć go ponownie, ale

zorientowałem się, że wokół zapadła znienacka całkowita i nieprzenikniona cisza. Dysząc ciężko podniosłem głowę, by sprawdzić, co u diabła się stało. Przez gromadę Chorekan przepychał się potężnie zbudowany człowiek, na rękawach jego niebieskiego munduru dostrzegłem insygnia starszego sierżanta. Przez lewe ramię przerzucony miał ciężki płaszcz z czarnego futra jakiegoś włochatego zwierzaka. Oczy płonęły mu żądzą mordu, w ręce ściskał długą na sześćdziesiąt centymetrów metalową paradną pałkę ozdobioną na czubku wianuszkiem czerwonych klejnotów. Robiąc krok w moją stronę przyłożył mi tą pałką prosto w brzuch. Tracąc oddech upadłem na kolana. - Ty więzienna gnido ! – warknął sierżant – Teraz ci pokażę, co z tobą powinni robić dzień w dzień w karnych batalionach ! Zamachnął się pałką, by nabrać większego impetu i zatrzymał się w tej pozycji. No dalej, próbuj, powiedziałem w myślach, zabijałem gorsze istoty od ciebie. W żyłach wciąż buzowała mi adrenalina i byłem gotów temu bydlakowi skoczyć do gardła, potraktować go w ten sam sposób, co jego chłoptasia. Spojrzał na coś ponad moim ramieniem i wtedy poczułem padający na siebie cień. Włoski na mym karku uniosły się nieznacznie, wzdłuż kręgosłupa przebiegł zimny dreszcz. Odwróciłem głowę, by spojrzeć przez ramię, wciąż jeszcze zgięty wpół i trzymający się kurczowo za brzuch. I wtedy go ujrzałem. Pułkownika. Pułkownika Schaffera, dowódcę 13 Legionu Karnego i nieszczęśników mających pecha służyć pod jego rozkazami, znanych potocznie pod nazwą Synów Marnotrawnych. Opasła tarcza zachodzącego słońca płonęła za jego plecami – słońce zawsze w jakiś czarodziejski sposób znajdowało się za nim, kiedy człowiek po raz pierwszy dostrzegał obecność oficera, obramowując ciemną sylwetkę. Dostrzegałem jedynie lodowaty błysk jego niebieskich oczu, wpatrujących się nie we mnie, tylko starszego sierżanta. Ucieszyłem się w głębi duszy, bo twarz pułkownika wyglądała niczym kamienna maska, a to oznaczało, że jest w podłym nastroju. - Wystarczy, sierżancie – oświadczył chłodno pułkownik opierając lewą dłoń na rękojeści swego energetycznego miecza. - Ten człowiek potrzebuje dyscypliny – odparł Chorekanin wciąż trzymając w powietrzu uniesioną pałkę. Miałem cichą nadzieję, że okaże się dostatecznie głupi i mnie jednak uderzy, bo chętnie zobaczyłbym, co pułkownik z nim wtedy zrobi. - Proszę zabrać swoich żołnierzy z lądowiska, sierżancie – wycedził przez zęby pułkownik – Moi zaraz też się stąd wyniosą. Chorekański podoficer najwyraźniej zamierzał wdać się w dysputę na temat otrzymanego polecenia, ale popełnił zasadniczy błąd i spojrzał w oczy pułkownika. Dostrzegając lodowate spojrzenie mojego przełożonego sierżant dosłownie skulił się w sobie. Uśmiechnąłem się w duchu. Każdy człowiek dostrzegał w tych niebieskich oczach coś innego, ale zawsze nieodłącznie kojarzącego się z bólem i nieprzyjemnymi wspomnieniami. Pułkownik nie powiedział nic więcej, nie poruszył się też, kiedy Chorekanin zbierał swoich ludzi, szturchając ich pałką, jeśli próbowali spoglądać przez ramię w naszą stronę. Sierżant przywołał do siebie dwóch żołnierzy i kazał im zabrać poturbowanego przeze mnie szeregowca, po czym posłał mi na pożegnanie aa przeciągłe nienawistne spojrzenie. Znałem dobrze takich drani jak on i byłem pewien, że Chorekanie dostaną za swoje, gdy tylko wrócą do obozu, bo sadystyczny sierżant musiał na kimś rozładować nadmiar frustracji. - Wstawaj na nogi, Kage ! – warknął pułkownik, wciąż nie poruszając nawet palcem. Pozbierałem się z ziemi rozcierając bolący od uderzenia pałki brzuch. Przezornie unikałem kontaktu wzrokowego z Schafferem, ale czułem jak moje ciało tężeje w oczekiwaniu na nieoczekiwane konsekwencje.

- Proszę o wyjaśnienia, poruczniku – zażądał niskim tonem pułkownik krzyżując ręce na piersiach niczym szkolny wykładowca. - Ten chorekański skurwiel powiedział, że powinniśmy wszyscy umrzeć w stacji, sir – odpowiedziałem – Że nie zasługujemy na życie. Tak się złożyło, sir, że właśnie wracałem z pochówku blisko stu pięćdziesięciu Synów Marnotrawnych, więc poniosły mnie nerwy. - Uważasz, że taki śmieć jak ty zasługuje na życie ? – zapytał tym samym cichym tonem pułkownik. - Uważam, że walczyliśmy równie ciężko jak ci cholerni Chorekanie, może nawet ciężej – po raz pierwszy od dłuższego czasu spojrzałem dowódcy prosto w oczy. Pułkownik zastanawiał się nad czymś przez chwilę, później skinął nieoczekiwanie głową. - Dobrze – oświadczył, a ja z wrażenia otworzyłem usta – Proszę zabrać ludzi na pokład wahadłowca... bez dalszych bijatyk, poruczniku Kage – rozkazał Schaffer, odwrócił się na pięcie i odszedł w kierunku budynków kościelnej misji. Spojrzałem ze zdumieniem na stojących wokół skazańców, oni zaś odpowiedzieli mi wzruszeniami ramion i uniesionymi brwiami. Myślałem intensywnie przez dłuższą chwilę próbując dociec, czy pułkownik aby nas nie pochwalił, ale szybko się poddałem. Czasami dla własnego dobra lepiej było nie analizować zachowań naszego przełożonego. - No dobra, bando bezwartościowych zasrańców – warknąłem bezceremonialnie na resztki swego plutonu – Słyszeliście, co powiedział pułkownik. Ruszcie tyłki i to biegiem, ładować się do promu. * * * * * Kiedy biegłem truchtem w stronę kanciastej sylwety wahadłowca, po mojej lewej stronie pojawił się nieoczekiwanie Franx. Próbowałem ignorować obecność wielkiego sierżanta, bo wciąż byłem na niego wkurzony za kłopoty, których próbował mi narobić kilka dni temu. - Kage – zaczął spoglądając na mnie z ukosa – Nie mieliśmy okazji pogadać od czasu... od czasu ataku tyranidów. - Raczej od czasu, kiedy próbowałeś zwiać razem z resztą plutonu w dżunglę – wycedziłem przez zęby zawziętym tonem. Nie miał się z tego łatwo wykaraskać, nawet jeśli postrzegałem go od dłuższego okresu za kogoś na podobieństwo przyjaciela. Naraził naszą przyjaźń na szwank próbując zbuntować moich ludzi. - Nie wściekaj się, Kage – odparł tym irytująco spokojnym głębokim głosem – Wszystko wskazywało na to, że wyginiemy tu do ostatniego człowieka. - Ja wciąż jestem żywy i wiem, że gdybym wam pozwolił dać nogę, już bym gryzł ziemię – syknąłem nie trudząc się nawet tym, by spojrzeć na rozmówcę - Pułkownik by mnie za to osobiście wykończył nie dając szansy tyrkom. - Tak, wiem – pokiwał głową Franx. - Słuchaj – spojrzałem w końcu w jego oczy – Nie winię cię za chęć ucieczki. Wszyscy tego chcemy, Imperator wie. Ale kombinuj w jakiś rozsądniejszy sposób. Dobrze sobie coś takiego przemyśl i nie próbuj pakować mnie swoją ucieczką w kłopoty. - Rozumiem, Kage – odrzekł Franx, a potem ucichł. Jeden z marynarzy latających na wahadłowcu stał przy wejściu do kabiny pasażerskiej, spocony i poczerwieniały w tym swoim niebieskobiałym uniformie marynarki. Liczył nas rzucając jednocześnie wszystkim spojrzenia sugerujące, że najchętniej zostawiłby nas wszystkich tu na dole. W kabinie promu panowało nieznośne ciepło, maszyna stała od dłuższego czasu wystawiona na słoneczne promienie i przypominała wielki metalowy piekarnik. Widziałem skazańców zajmujących miejsca w potrójnych rzędach foteli i zapinających pasy bezpieczeństwa. Kiedy sam zająłem swoje miejsce, na fotelu obok usiadł Franx.

- A gdzie jest Kronin ? – zapytał próbując ściągnąć ciaśniej opasającą jego tors skórzaną uprząż. - Nie widziałem go. Poleciał pierwszym kursem – odparłem rozglądając się jednocześnie wokół. Wszyscy moi ludzie siedzieli w fotelach grzecznie niczym członkinie kółka modlitewnego Sióstr Wojny, toteż pomachałem dłonią stojącemu na końcu przedziału marynarzowi. Mężczyzna kiwnął głową i przeszedł przez właz do sekcji załogi. Czerwone lampy na ścianach kabiny błysnęły trzykrotnie ostrzegając przed rychłym startem. - Nie usłyszałem jeszcze całej tej historii z Kroninem – powiedziałem do Franxa opierając się jednocześnie z całej siły o oparcie fotela. Franx otworzy rzył usta chcąc mi odpowiedzieć i wtedy ryk dopalaczy wprawił w drżenie kadłub wahadłowca. Natężenie tego hałasu zwiększyło się błyskawicznie, siła ciążenia wcisnęła mnie jeszcze mocniej w siedzenie. Wciąż odczuwałem ból żołądka i nagła zmiana kursu startującej maszyny omal nie przyprawiła mnie o wymioty. Długie na dwanaście centymetrów rozcięcie na udzie otworzyło się ponownie pod wpływem nadmiaru spływającej do kończyn krwi. Zacisnąłem zęby ignorując ból. Przez małe okienko w burcie przedziału dostrzegłem oddalającą się szybko powierzchnię ziemi, zbiorowisko wahadłowców i kapsuł desantowych tkwiących na sawannie jakiś kilometr od murów stacji. Sama osada nikła w oczach, po kilku sekundach widziałem już tylko wysoki mur i kształt głównego budynku. Chwilę później i ten obraz znikł zastąpiony mlecznobiałą warstwą chmur. Kiedy prom przebił się przez górne warstwy atmosfery, ryk jego silników przeszedł w głuchy pomruk, a błękit nieba zastąpiła upstrzona migotliwymi gwiazdami czerń kosmosu. Franx przechylił się w moją stronę. - Słyszałem, że Kronin doznał objawienia – oświadczył podkreślając swe słowa wymownym stuknięciem palca w bok czaszki. - To cholernie dziwna sprawa, możesz być pewien – mruknąłem – Coś się z nim stało w kaplicy. - W kaplicy ? – zdziwił się Franx próbując jednocześnie przeczesać palcami gęstą brązową czuprynę. - Dobra, co takiego słyszałeś ? – spytałem ciekaw plotek, jakie zaczynały już krążyć wśród ludzi, zaledwie dzień po szaleńczej walce z tyranidami. Takie plotki to dobra forma relaksu po akcji, sposób na rozluźnienie napięcia. Rzecz jasna nikt z nas nigdy nie czuje się szczęśliwy, bo służba w karnym legionie kończy się jedynie w chwili śmierci, ale czasami ludzie popadają w znacznie głębszą niż zazwyczaj depresję. Bitwa przeciwko gwiezdnym drapieżcom była potwornym doświadczeniem i chciałem wiedzieć, na czym skupiają obecnie swe myśli moi wyczerpani podwładni. - Nic konkretnego – Franx próbował wzruszyć ramionami, ale przeszkodziła mu w tym ciasna uprząż pasów bezpieczeństwa – Chłopaki mówią, że całkiem mu odbiło. - Ja słyszałem, że razem z resztką drugiego plutonu wycofał się do kaplicy. Tyrki przedarły się przez wschodni mur, były wszędzie. Najwięcej przelazło tych wielkich wojowników, wyrwali drzwi do kaplicy, przecisnęli się też przez okna. Ci w środku nie mieli gdzie uciec, obcy stratowali ich i zaczęli rozrywać wszystkich na strzępy. Wyrżnęli cały pluton z wyjątkiem Kronina. Obcy musieli go uznać za martwego, bo pułkownik wyciągnął go potem spod sterty trupów. - Niejednemu to właśnie wystarczyłoby do zwariowania – odparł nostalgicznie Franx, uśmiechając się kącikami ust. - Jakby nie było, Kronin całkiem oszalał. Cały czas bredzi jakieś głupoty, nikt nie potrafi się z nim dogadać, nikt go nie rozumie. - Widziałem już kiedyś coś takiego – odezwał się siedzący po drugiej stronie Franxa Poal. Jego pociągła spiczasta twarz miała w sobie coś z aury wiekowego mędrca dzielącego się ze słuchaczami tajemną wiedzą – Znałem sierżanta, któremu mina urwała nogę na Gaulisie II.

Cały czas powtarzał imię swego brata, minuta po minucie, dzień po dniu. W końcu poderżnął sobie gardło wyciągniętym z apteczki skalpelem. Zapadła chwila milczenia. Widziałem, że wszyscy zastanawiają się w myślach nad komentarzem Poala, toteż czym prędzej podjąłem konwersację, by żaden z nich nie wpadł przypadkiem na pomysł samobójstwa. - Przykra historia z tym sierżantem, ale z Kroninem jest jeszcze ciekawiej. Nie myślcie sobie, że on mamrocze jakieś imiona, nie nie. On cytuje psalmy. Nathaniel, kaznodzieja z Wyzwolenia, twierdzi, że to fragmenty Litanii Wiary. Coś w stylu: I Bestia z Otchłani powstanie ze swym pomiotem, by nałożyć jarzmo na czcicieli Imperatora. Takie rzeczy. - Psiakrew, nigdy nie widziałem w rękach Kronina modlitewnika, ani razu przez cholerne dwa lata wspólnej służby z tym orczym synem – oświadczył siedzący rząd foteli z przodu Jorett, rozglądając się przy tym wokół. Wszyscy siedzący w kabinie żołnierze przysłuchiwali się naszej rozmowie, bo przyciszony dźwięk silników nie zagłuszał już słów. Czterdzieści par oczu wpatrywało się we mnie intensywnie oczekując ciągu dalszego tej historii. - Ja też – kiwnąłem empatycznie głową pozwalając sobie na nieco teatralny gest. W głębi duszy cieszyłem się, że mam co opowiadać, bo dzięki temu przykuwałem ich uwagę, co zapobiegało wybuchowi sprzeczek i bójek tak częstych po akcjach bojowych. - Nathaniel siedział z nim przez parę godzin, kiedy my grzebaliśmy zabitych – powiedziałem przesuwając wzrokiem po twarzach tych skazańców, którzy mogli mnie ze swoich miejsc dostrzec – Słyszałem jak dyskutował na ten temat z pułkownikiem. Uważał, że Kronin doznał boskiego objawienia, kiedy leżał na wpół martwy w kaplicy, że Imperator obdarzył go nadludzką mądrością. Kronin oczywiście nic takiego wprost nie powiedział, co najwyżej wybełkotał odpowiedni cytat z Litanii: Imperator pojawił się w jaskrawej poświacie i przemówił do swych wiernych na Gathalamorze. I co na to powiecie ? Skąd on do cholery może znać takie teksty ? - Nie ma w tym nic mistycznego – odezwał się siedzący z tyłu przedziału Gappo. Prawie wszyscy żołnierze wydali z siebie jednoczesny pomruk dezaprobaty, tylko kilku spojrzało na nowego dyskutanta z błyskiem zainteresowania w oczach, licząc najwyraźniej na nowy zwrot w dyskusji. Ja sam zaczynałem łapać się na tym, że chyba polubiłem Gappa; nie był on bowiem takim ograniczonym półgłówkiem jak większość moich towarzyszy broni. - Och, mądry kaznodziejo – warknął sarkastycznym tonem Poal – Zechciej oświecić nas odrobiną swej nieocenionej wiedzy. - Nie nazywaj mnie kaznodzieją ! – oburzył się Gappo, jego twarz wykrzywił gniewny grymas – Wiesz doskonale, że zostawiłem cały ten fałsz za sobą ! - Chciałeś nam coś powiedzieć – głos Poala ociekał drwiną i niesmakiem. - Wyjaśnienie jest proste – podjął wywód Gappo ignorując przy tym pełne złośliwości spojrzenie Poala – Wszyscy uczestniczyliście w ceremoniach Eklezjarchii, w setkach mszy, jeśli nie tysiącach. Chociaż dzisiaj może tego już nie pamiętacie, chyba wszyscy bez wyjątku słyszeliście kiedyś Litanie Wiary, a wersety z Księgi Świętych pewnie wbijano wam do głów na pamięć. Kronin przeżył wstrząs, pod wpływem którego pamięta wszystkie te nauki, a zapomniał o innych formach wysławiania się. To jego jedyny sposób na komunikację z otoczeniem. Kilku słuchaczy pokiwało z akceptacją głowami. Po chwili zastanowienia również skłoniłem się ku temu wnioskowi. Zdrowy rozsądek i nerwy żołnierzy zawsze balansowały na krawędzi, z własnego doświadczenia wiedziałem jak łatwo o przekroczenie granicy szaleństwa. Tylko Imperator jeden wie, ile razy ja sam omal nie postradałem zmysłów. Całe szczęście, że jestem twardy jak skóra groksa i nie poddaję się łatwo. - To ma więcej sensu niż cała ta gadka o mocy Imperatora, która miała na niego spłynąć – oświadczył Mallory, łysiejący krępy malkontent siedzący obok Poala – Nie sądzę, by

Imperator był tak łaskawy wobec Kronina, skoro on trafił do legionu za ograbienie i spalenie imperialnej świątyni. - To również można wytłumaczyć – Gappo zniżył swój ton do konspiracyjnego szeptu – Wcale nie musiał do niego przemówić Imperator. - Zamknij swoją pieprzoną mordę, Gappo Elfinzo ! – wrzasnął Poal kreśląc jednocześnie prawą dłonią znak dwugłowego orła na wysokości piersi – Ja mordowałem kobiety i dzieci i wiem, że jestem mniej warty od kupy orczego gówna, ale nie zasłużyłem sobie na przebywanie w jednej kabinie z jakimś zasranym heretykiem ! Poal zaczął szamotać się z pasem bezpieczeństwa, co nie szło mu specjalnie sprawnie, ponieważ zamiast lewej dłoni miał wbudowany w nadgarstek metalowy hak. Sytuacja w przedziale wahadłowca zaczynała wymykać się spod kontroli. - Dość tego ! – krzyknąłem – Wszyscy znacie warunki służby. Nieważne, za co trafiliście pod rozkazy pułkownika, teraz wszyscy jesteście Synami Marnotrawnymi. Stulcie gęby, dopóki nie wrócimy na statek. Jeden czy drugi wymamrotał coś pod nosem, ale nikt nie odważył się na głos zaprotestować. Wielu z nich dostało po głowie albo obnosiło się ze złamanym nosem za pyskowanie w mojej obecności. Nie myślcie sobie, że jestem jakimś sadystycznym psychopatą – po prostu mam porywczy charakter i nie lubię, kiedy moi ludzie przestają okazywać należny mi szacunek. Widząc, że skazańcy uspokoili się w końcu zamknąłem oczy próbując zdrzemnąć się choć trochę. Prom miał dotrzeć do statku za jakieś dwie godziny. * * * * * Stukot ciężkich butów odbijał się od metalowych ścian korytarza w rytm kroków żołnierzy służb bezpieczeństwa marynarki odprowadzających nas do pokładowych cel. Po lewej i prawej stronie pozornie niekończącego się korytarza widniały masywne włazy prowadzące do przebudowanych ładowni towarowych, przystosowanych pod kątem przewozu żywego ładunku w warunkach całkowitej izolacji od reszty jednostki. Więziennych cel było w sumie dwadzieścia. Na samym początku w każdej z nich mieszkało dwustu skazańców, ale po blisko trzydziestu miesiącach ustawicznych misji bojowych tylko połowa była jeszcze używana. Po tej operacji pokład więzienny wyludnił się jeszcze bardziej: obronę misjonarskiej stacji przeżyło tylko dwustu pięćdziesięciu skazańców. Żołnierze ochrony pilnowali nas ze strzelbami trzymanymi w okrytych rękawicami dłoniach lub przewieszonymi przez ramiona. Na głowach nosili ciężkie hełmy o skrywających rysy twarzy przyłbicach z przyciemnionego plastiku. Tylko naszywki z nazwiskami na mundurach mężczyzn pozwalały stwierdzić, że to ta sama dziesiątka strażników, która pilnowała mojego plutonu od dwóch i pół roku służby w legionie. Dostrzegłem w głębi korytarza oczekującego na nasze przybycie pułkownika, stojącego nieruchomo w towarzystwie drugiej osoby. Podchodząc bliżej rozpoznałem Kronina; jego niskie, zgarbione ciało sprawiało wrażenie przygniecionego niewidzialnym, ale ogromnym ciężarem. Nerwowe oczy pp porucznika śmigały we wszystkich kierunkach przepatrując ustawicznie zalegające w kątach korytarza strefy półmroku. Podskoczył w miejscu przestraszony, kiedy strzeliłem obcasami oddając Schafferowi salut. - Porucznik Kronin jest jedynym żyjącym członkiem trzeciego plutonu – oświadczył pułkownik ruchem ręki nakazując jednocześnie żołnierzom ochrony zapędzić resztę skazańców do otwartej więziennej ładowni – Z tego powodu przenoszę go do twojego pododdziału. Zostało was już tak niewielu, że legion zostanie zreorganizowany w postaci jednej samodzielnej jednostki. Ty dowodzisz, Green został zabity w Wyzwoleniu.

- Jak to się stało, sir ? – sapnąłem zdumiony i żądny informacji na temat śmierci drugiego porucznika, jednego ze stu pięćdziesięciu Synów Marnotrawnych, którzy jeszcze dwa dni temu chodzili obok mnie, a teraz byli tylko żarciem dla padlinożernych robaków na bezimiennej planecie gdzieś poniżej naszego statku. - Został pocięty przez organiczną siatkę – poinformował mnie chłodnym rzeczowym tonem pułkownik, a na jego beznamiętnej twarzy nie pojawił się nawet cień jakichkolwiek emocji. Wzdrygnąłem się w głębi serca, bo zgon poprzez powolne rozczłonkowywanie ciała pętami zaciskającej się żywej kolczastej siatki nie należał do moich ulubionych sposobów na opuszczenie tego padołu łez. Mówiąc szczerze, jak dotąd nie znalazłem jeszcze ani jednego sposobu, który gotów bym był bez wahania zaakceptować. - Pozostawiam na twojej głowie podział ludzi na drużyny i wyznaczenie ich dowódców – dodał pułkownik i odszedł z powrotem w głąb korytarza. Skryba Departmento Munitorium wychynął z jakiegoś kąta dołączając do mojego dowódcy z wielkim naręczem papierowych zwojów w rękach, po czym obaj zniknęli za zakrętem przejścia. - Do środka – odezwał się stojący za moimi plecami żołnierz ochrony, po zerknięciu na naszywkę zidentyfikowany jako oficer porządkowy Hopkinsson. Ciężki właz wejściowy ładowni zatrzasnął się z hukiem, gdy tylko przekroczyłem próg sali i tak oto znalazłem się w towarzystwie półtorej setki morderców, złodziei, heretyków, grabieżców, malwersantów, innowierców, nekrofilów, socjopatów, buntowników, bluźnierców i wielu innych degeneratów wyłowionych z morza imperialnego rozkładu moralnego. Cóż, muszę przyznać, że czasami udawało się nawet z nimi pogadać na ciekawy temat. - Słuchać ! – wydarłem się na całe gardło, a wysoki sufit ładowni odbił zwielokrotnionym echem mój krzyk – Wszyscy sierżanci dupy w troki i biegiem do mnie ! Czekając na wykonanie polecenia przesunąłem wzrokiem po ładowni. Została nas jeszcze setka z okładem, siedząca lub leżąca w niewielkich grupkach na metalowym pokładzie hali, pogrążona w półmroku pomieszczenia. Gwar przyciszonych rozmów odbijał się od ścian celi, w nozdrzach czułem wszechobecny odór ludzkiego potu. W przeciągu kilku minut wokół mojej postaci zjawiło się ośmiu mężczyzn. Dostrzegłem wśród nich jedną niemile widzianą twarz. - Kto zrobił z ciebie sierżanta, Rollis ? – warknąłem robiąc krok w stronę intruza, wpatrując się z niechęcią w jego czarne oczy i nalaną twarz - Porucznik Green – odparł zaczepnym tonem patrząc mi prosto w twarz. - Tak ? No to teraz jesteś znowu zwykłym szeregowcem, kutasie ! – wycedziłem przez zęby odpychając go dłonią poza krąg podoficerów – Wynoś się stąd, cholerny zdrajco ! - Nie możesz tego zrobić ! – wrzasnął i podniósł jedną dłoń, zaciśniętą do połowy w pięść. Bez chwili namysłu przyłożyłem mu kantem własnej dłoni w gardło, posyłając na podłogę pośród spazmatycznego kaszlu. - Nie mogę ? – wysyczałem – To pewnie tego też nie mogę ? – kopnąłem go czubkiem buta w żebra. Mniejsza z seryjnymi mordercami, najbardziej wkurzali mnie właśnie tacy zdrajcy jak on. Pozbierał się jakoś z podłogi i odpełzł na klęczkach rzucając mi na pożegnanie mordercze spojrzenie. - Dobra – odwróciłem się do pozostałych sierżantów wymazując z umysłu konfrontację z odstręczającym grubasem – O czym to mówiłem ? * * * * * Alarmowe syreny wyły z każdej strony, ich przeraźliwy zgiełk przyprawiał mnie o ból zębów. Stałem w miejscu z trzymanym oburącz pneumatycznym młotem, urządzenie wibrowało rytmicznie w moich rękach, z jego wywietrzników buchały małe obłoczki spalin.

- Spieszcie się, rozwalić to miejsce ! – wrzasnął ktoś za moimi plecami. Słyszałem huk roztrzaskiwanej maszynerii, syk pary buchającej z przebitych rur, trzasków snopów iskier sypiących się z przeciętych przewodów. Widząc przed sobą wielką tablicę kontrolną przyłożyłem do niej głowicę młota i włączyłem głowicę. W powietrzu rozprysły się drobiny szkła, plastiku i metalu. Deszcz iskier obsypał mój kombinezon pozostawiając miniaturowe plamki spalenizny na grubych rękawicach. Walnąłem młotem drugi raz, w jakiś rozbudowany układ zestawionych ze sobą kół zębatych i łańcuchów, demolując go i rozrzucając wszędzie wokół metalowe szczątki. Kawał solidaa nego łańcucha świsnął tuż obok mojej skroni. - Nadchodzą ! – krzyknął ostrzegawczym tonem ten sam głos, który słyszałem wcześniej. Spojrzałem przez ramię dostrzegając grupę żołnierzy ochrony biegnących po metalowym pomoście na lewo od mojej pozycji. Intruzi mieli na sobie ciemnoczerwone karapaksy z żółtymi emblematami Unii Harpikonu w postaci oplatającego oko łańcucha. Wszyscy trzymali w rękach automatyczne karabiny, emaliowane czarne kształty połyskujące złowieszczo w świetle lamp pomieszczenia. Moi towarzysze rzucili się do ucieczki, ale nie dostrzegałem wyraźnie ich twarzy, sprawiały wrażenie rozmazanych, ukrytych za warstewką mgły. Odniosłem wrażenie, że widzę na wpół rozłożoną czaszkę Snowtona, ale to przecież nie mógł być on – wiedziałem, że Snowton zginął rok temu podczas bitwy z piratami w Pasie Zandis. Pochwyciłem wzrokiem mijające mnie oblicza innych od dawna nieżyjących ludzi. Powietrzem wstrząsnął jakiś huk i pojąłem znienacka, że strażnicy Harpikonu otworzyli ogień. Rykoszety gwizdały szaleńczo we wszystkich kierunkach dziurawiąc obudowy maszyn i przebijając na wylot ciała moich towarzyszy. Chciałem uciekać, ale nogi dosłownie przyrosły mi do posadzki. Potoczyłem z desperacją wzrokiem w poszukiwaniu kryjówki, żadnej jednak nie dostrzegłem. Byłem już ostatnim żywym napastnikiem w tym pomieszczeniu, dymiące lufy karabinów żołnierzy ochrony odwróciły się w moim kierunku. Dostrzegłem błysk płomieni wylotowych i usłyszałem huk wystrzałów. * * * * * Wyrwałem się z sennego koszmaru dysząc ciężko. Pomimo panującego w celi chłodu czoło miałem zroszone kroplami potu. Usiadłem na cienkim kocu służącym mi za materac opierając się jednocześnie obiema rękami o podłogę, by nie stracić równowagi. Przełknąłem przywodzącą na myśl wepchniętego w gardło zdechłego szczura grudę śliny i rozejrzałem się wokół. W ładowni obowiązywał cykl nocy, ze wszystkich stron dobiegały mnie dźwięki pochrapywania, sennych pomruków i ledwie zrozumiałych mamrotań, w większości będących modlitwami szeptanymi bezwolnie przez nieszczęśników dręczonych sennymi koszmarami. Zwidy i omamy często nękały śpiących w trakcie lotu przez Osnowę ludzi. Ja śniłem ten sam koszmar każdej nocy pobytu w Immaterium, od pełnych trzech lat, od chwili wstąpienia do Imperialnej Gwardii. W śnie powracam do rodzimej metropolii na Olympasie biorąc udział w rajdzie na fabrykę konkurencyjnego kartelu. Czasami jest to zakład Unii Harpikonu, czasami Joreańskich Konsulów, czasami zaś nawet szlachetnie urodzonych Oświeconych, których tak naprawdę nigdy nie odważylibyśmy niepokoić. Zawsze prześladowali mnie w tym śnie umarli: ludzie, których zabiłem, moi polegli towarzysze broni, członkowie rodziny – wszyscy oni powracali z zaświatów. Dopiero po pewnym czasie uświadomiłem sobie, że po każdej bitwie jest ich więcej, jakby kolejni zabici znajomi dołączali do korowodu upiorów towarzyszących mi w śnie. I koszmar niezmiennie kończył się moją śmiercią, co najbardziej mnie rozstrajało nerwowo. Ginąłem od kul albo rozcinały mnie energetyczne ostrza albo też konałem w ogniu miotaczy płomieni. Jacyś ludzie mówili mi kiedyś, że Osnowa jest wolna od ograniczeń fizycznego wymiaru i dzięki niej można czasami ujrzeć obrazy ze swej przeszłości i przyszłości zmieszane ze sobą w niepojęty

sposób. Interpretacja snów zrodzonych w trakcie tranzytu przez podprzestrzeń była specyficzną specjalizacją Lammaxa, jednego z byłych pracowników Departmento Munitorium. Słyszałem, że Lammax trafił do karnego legionu po tym jak zaoferował rozwikłanie znaczenia snu swemu przełożonemu kwatermistrzowi. Twierdził, że mój powtarzający się koszmar jest w rzeczywistości obrazem zżerającego mnie lęku przed śmiercią. Gdzieś w głębi ładowni rozległ się nieoczekiwanie potępieńczy okrzyk, dobiegający ze strefy, gdzie część lamp wysiadła, a reszta migotała w nieregularnym rytmie wywołując szybko uciążliwy ból głowy. Nikt nie sypiał tam od miesięcy, bo dotychczas nie brakowało miejsca w lepiej oświetlonych częściach celi, ale po stłoczeniu wszystkich skazańców w jednej hali ktoś musiał się tam w końcu przenieść. Wciągnąłem na gołe stopy swe buty i wstałem z posłania. Idąc w stronę źródła hałasu przesunąłem po odsłoniętej piersi dłonią chcąc zetrzeć z niej warstewkę potu. Czułem dziwną energię wypełniającą wnętrze mego ciała, przenikającą mięśnie. Siateczka przecinających się starych blizn na torsie sprawiała wrażenie płonącej żywym ogniem pod czubkami muskających skórę palców. Spojrzałem w dół spodziewając się wręcz widoku poświaty wzdłuż linii szram, ale nic takiego nie dostrzegłem. Szedłem poprzez półmrok śledzony zaspanymi spojrzeniami większości gwardzistów. Koszmarne pokrzykiwania były wystarczająco głośne, by zdołały wyrwać ze snu śpiących kilka pokładów wyżej marynarzy. Rozumiałem doskonale obawy i podejrzenia swych towarzyszy, ponieważ czasami krzyk śpiącego w podprzestrzeni człowieka nie jest jego własnym głosem. Chociaż szczęśliwym zbiegiem okoliczności nie przydarzyło się to jeszcze żadnemu z z moich znajomych, kilku chłopaków opowiadało historie o ludziach opętanych przez istoty pochodzące z Osnowy. Nieszczęśnicy tacy albo tracili całkowicie zmysły i zabijali sporą gromadę kamratów przed własnym zgonem z wyczerpania albo też przeistaczali się w bezwolną cielesną powłokę dla jaźni pochodzącej z innego wymiaru i stąpali niepowstrzymani po korytarzach nawiedzonej jednostki mordując każdą napotkaną żywą istotę. A przypadki takie zdarzały się nawet na pokładach okrętów chronionych cały czas mentalnymi tarczami ! Naprawdę nie chcielibyście wiedzieć, co dzieje się na statku, na którym w trakcie tranzytu nagle wysiądą ochronne ekrany przeciążone naporem bezcielesnych widm kotłujących się w głębinach podprzestrzeni. - Imperatorze Terry, strzeż mej duszy – wyszeptałem w połowie drogi do miejsca, z którego dobiegał krzyk. Jeśli źródłem hałasu był jakiś Naznaczony, szykowały się makabryczne kłopoty. Nie mogliśmy przechowywać w celach niczego przypominającego broń, toteż byliśmy praktycznie bezbronni. Była to uzasadniona ostrożność, ponieważ zamknięcie w ładowni uzbrojonych skazańców szybko przerzedziłoby ich szeregi. I tak już w regularnych odstępach czasu wybuchały bójki, ale wbrew powszechnej opinii ignorantów skopanie kogoś na śmierć wymaga pewnego czasu i wysiłku i zazwyczaj znajdzie się wtedy w pobliżu ktoś zdolny do przerwania takiej bijatyki przed pojawieniem się śmiertelnych ofiar. Dotyczyło to rzecz jasna zwykłych skazańców; ja sam mogłem zabić każdego z nich w ułamku sekundy, zwłaszcza w trakcie snu. Czułem drżenie całego ciała, chociaż nie wiedziałem, co właściwie było jego źródłem. Wpierw próbowałem sobie wmówić, że to z powodu zimna, ale jestem w końcu dorosłym mężczyzną i potrafię się przyznać sam przed sobą do strachu. Ludzie nie budzą we mnie lęku, być może z wyjątkiem pułkownika. Obcy potrafią czasami wywołać u mnie strach, zwłaszcza takie potwory jak tyranidzki pomiot, ale tylko istoty pochodzące z drugiego wymiaru są w stanie zmrozić mi na wskroś ciało, choćby na samą myśl o nich, bo nigdy jeszcze żadnej nie widziałem na własne oczy. Nie wiem, czy można znaleźć w całym wszechświecie coś bardziej odrażającego i bluźnierczego od tych stworów.

Dostrzegłem czyjąś szarpiącą się na materacu sylwetkę, leżącą tuż za linią światła padającego ze sprawnych żarówek. Chociaż gra cieni nie pozwalała mi na zyskanie całkowitej pewności, odniosłem wrażenie, że widzę wykrzywioną w dziwnym grymasie twarz Kronina. Usłyszałem tuż za plecami czyjeś kroki i odwróciłem się gwałtownie, omal nie uderzając pięścią zbliżającego się cicho Franxa. - To tylko majaki Osnowy – wymamrotał próbując mnie pocieszyć rzekomo beztroskim uśmiechem, unosząc przed sobą dłonie w geście bloku. - Bardzo mnie to podniosło na duchu – sarknąłem spoglądając ponownie na drgającą spazmatycznie postać Kronina. W potoku pomruków dobiegających z jego ust wychwytywałem ledwie czytelne słowa. - A z głębin powstanie... potężna bestia o wielu oczach... i wielu kończynach... I bestia zrodzona z ciemności... pochłonie światło ludzi... z nienawistną żądzą i nienasyconym głodem... - Nie budź go – syknął Franx widząc, że wyciągam dłoń w stronę ramienia Kronina. - Dlaczego nie ? – wyszeptałem klękając obok skazańca i patrząc ostro w stronę sierżanta. - Katecheta Durant powiedział kiedyś, że wyrwanie człowieka z majaków Osnowy może rozedrzeć jego umysł i sprawić, że Chaos go pochłonie – odparł z grymasem lęku Franx. - Dobra, zaryzykujemy – oświadczyłem szczerze zaniepokojony błyskiem strachu w oczach potężnego sierżanta – Jeśli on dalej będzie się tak wydzierał, do końca nocnego cyklu nie zmrużę oka. Położyłem dłoń na ramieniu Kronina i potrząsnąłem nim, początkowo delikatnie, potem coraz mocniej. W ogóle nie zareagował na moje zabiegi, więc pochyliłem się nad nim mocniej i wymierzyłem śpiącemu siarczysty policzek. Otworzył raptownie oczy, a w ich głębi na ułamek sekundy pojawił się niebezpieczny błysk, lecz zaraz zniknął zastąpiony wyrazem radości. Nieszczęsny porucznik usiadł na materacu i spojrzał na mnie roziskrzonym wzrokiem. - Święty Lucjusz przemówił do tłumów na Belushidarze i wielki był ich krzyk radości – oświadczył z ciepłym uśmiechem, ale jego spojrzenie zaraz utraciło swój blask powracając do ponownego podejrzliwego wyrazu. - Wydaje mi się, że podziękował – powiedziałem do Franxa podnosząc się z kolan i spoglądając z góry na kładącego się ponownie do snu porucznika. Kronin przetoczył pustym spojrzeniem po celi i zamknął oczy. Stałem w miejscu jeszcze przez kilka minut nasłuchując jak oddycha w płytki, ale spokojny sposób. Albo rzeczywiście zasnął albo udawał. Było mi to obojętne. Dlaczego ten cholerny Green dał się zabić w stacji, zapytałem samego siebie wracając powolnym krokiem w stronę swojego materaca. Nie bawiła mnie ani trochę perspektywa niańczenia tej dzikiej bandy renegatów. Już normalna służba w szeregach Synów Marnotrawnych była wystarczająco nie niebezpieczna. Uznałem, że nie będę się o tych sukinsynów martwił. Niech każdy troszczy się o siebie, a jak któryś zawali sprawę, potwierdzi tylko opinię, że nie zasługiwał na dalsze życie. * * * * * Od incydentu z Kroninem minęło kilka dni. Siedziałem na podłodze celi gdzieś w okolicach środka pomieszczenia, przed płytką miską wypełnioną proteinową breją. Byliśmy zmuszeni jeść ją palcami, strażnicy nie pozwalali nam korzystać z łyżek w obawie, że przerobimy je na rodzaj prymitywnych ostrzy. Ten otwarcie demonstrowany brak zaufania potrafił człowieka zaboleć – jakby wprost dawali ci do zrozumienia, że w ich opinii nawet podczas posiłku myślisz tylko o poderżnięciu komuś innemu gardła. Samopoczucia nie

poprawiało również samo żarcie. Wiedziałem doskonale, że załoga wpędziła na pokład statku setki sztuk bydła wypasanego na polach wokół kościelnej misji, lecz czy którykolwiek z nas zobaczył od tego czasu choćby kawałeczek świeżego mięsa ? Nie ! Wciąż tylko żremy tę brązową gęstą breję wpychaną do ust palcami, spływającą w głąb przełyku niczym zimne wymiociny. Człowiek stara się nie zwracać na to uwagi. Po prostu nabierasz na palce, wrzucasz do ust i połykasz starając się przy tym nie zakrztusić. Paskudztwo nawet nie ma wyraźnego smaku. Kilka razy z trudem powstrzymałem się od ciśnięcia miską prosto w twarz jakiegoś strażnika, ale to tylko naraziłoby mnie na niezłe lanie i brak kolacji. Pomimo parszywego wyglądu ta breja wciąż potrafiła wypełnić ci żołądek i utrzymywała na nogach Zazwyczaj jadałem w towarzystwie Franxa i Gappo, dwóch ludzi w największym stopniu przypominających w tym karcerze przyjaciół. Poświęciliśmy kilka minut na staranne wylizanie misek, po czym wypłukaliśmy usta potężnymi haustami owocowego soku. Taki napój może się komuś wydać ekstrawagancją na więziennym statku, ale w kosmosie, gdzie powietrze jest ustawicznie filtrowane, jedyne źródła światła mają sztuczne pochodzenie, a przestrzeń ograniczona jest ciasnymi ścianami, taki sok to najlepszy sposób na ograniczenie ryzyka wybuchu epidemii. Słyszało się nieraz opowieści o całych załogach kosmicznych okrętów wymarłych na gorączkę Thaloisa czy muritańską cholettię, po co więc ryzykować, skoro można przynajmniej częściowo czemuś takiemu zapobiec dając więźniowi pół litra gęstego soku owocowego na dzień ? - Myśleliście już o ucieczce z celi w trakcie tranzytu ? – zapytał Franx wycierając jednocześnie małym palcem resztki proteinowej mazi z dna swojej miski. - Słyszałem, że nie jest to niewykonalne – odparł Gappo ciskając puste naczynie w głąb sali i wtykając jeden z palców do ust w próbie wydłubania kawałka jedzenia tkwiącego mu między zębami. - Niektórzy marynarze twierdzą, że są na pokładzie miejsca, gdzie człowiek może się ukrywać przez całą wieczność – oświadczyłem wlewając do ust resztkę soku i wypłukując je starannie z kleistej substancji – Ten statek nie jest wielki, ale nadal można tu znaleźć tysiące kryjówek, do których nikt nie zagląda. Między pokładami, w szybach wentylacyjnych, na dole przy maszynowni. Zawsze możesz się stamtąd wykraść i podprowadzić coś do żarcia, to nie powinno być trudne. - Być może – wydął usta Franx – ale tak naprawdę to żadna wolność. - A co nazwałbyś wolnością ? – spytał Gappo leżąc na plecach, podpierając się łokciami i krzyżując swoje długie nogi. - Nie wiem – wzruszył ramionami sierżant – Chyba możliwość wyboru, co jem, gdzie idę, z kim rozmawiam. - Ja tak naprawdę nigdy nie byłem wolny – odezwałem się leniwie – W takiej metropolii jak moja utrzymanie się przy życiu było równie trudne jak tutaj. Zabij albo zostaniesz zabity, wygraj kupiecką wojnę albo zdechnij z głodu. Zasady były proste. - Żaden z nas nie ma pojęcia, czym tak naprawdę jest wolność – powiedział Gappo kręcąc jednocześnie silnie głową, by rozruszać mięśnie karku – Kiedy jeszcze byłem kaznodzieją, cała moja wiedza ograniczała się do świętych ksiąg Eklezjarchii. To one dyktowały moje zachowanie i odczucia w każdej sytuacji. One mówiły, kto jest dobry, a kto zły. Dopiero potem uświadomiłem sobie, że tak naprawdę nigdy nie byłem wolnym człowiekiem. - A ja pochodzę z rolniczej planety – wyznał Franx – Byłem zwykłym farmerem i nie skarżyłem się na swoje życie. Miałem dość maszyn, żeby w pojedynkę obrobić tysiąc pięćset hektarów. Jedzenia nigdy nie brakowało, a kobiety były młode i piękne. Czego więcej mógł chcieć od losu człowiek ? - No to czego się cholera pchałeś do pieprzonej Gwardii ? – Gappo wyprostował się słysząc słowa Franxa.

- Bo nie miałem pieprzonego wyboru – wycedził przez zęby sierżant – Trafiłem na listę przymusowego poboru, kiedy orki najechały na Alris Colvin. Zaciągnięto mnie siłą. Nie było opcji odmownej. - No, dobrze – pokiwałem głową – ale mimo wszystko całkiem nieźle się urządziłeś w wojsku, doszedłeś przecież aż do stopnia majora. - Bo w Gwardii wcale nie jest źle – przyznał Franx rzucając swoją miskę na aa naczynie Gappa – Szczerze mówiąc, zawsze podobała mi się wojskowa dyscyplina. Jako żołnierz nie musiałem martwić się niczym innym od wykonania rozkazu. Byłem karmiony, pojony i ubierany i żyłem w błogiej świadomości tego, że zawsze postępuję w słusznej sprawie. - Lecz to zmieniło się, kiedy awansowałeś, co ? – spytał Gappo. - Owszem, to właśnie był problem – przyznał Franx przeczesując palcami swe włosy – Im wyższy miałem stopień, tym mniej mi się wszystko podobało. Musiałem podejmować decyzje, w wyniku których umierali ludzie, a ja byłem za to odpowiedzialny. Mój pułkownik był urodzonym oficerem, jednym z tych liniowych twardzieli, nigdy nawet się nie zastanawiał nad czymś takim jak swoi żołnierze, byle tylko po ich trupach wspiąć się na stopień generała czy marszałka. - To dlatego przekroczyłeś granicę ? – zapytałem wiedząc, że Franx trafił do karnej jednostki za niesubordynację i odmowę wykonania rozkazu. - Prawda – odparł ze zmarszczoną gniewnie twarzą, w jego głosie pojawił się ton goryczy – Siedzieliśmy wtedy pośrodku lodowych wyżyn Fortuny II, na resztkach racji żywnościowych, bo rebelianci bez przerwy zestrzeliwali nasze promy zaopatrzeniowe. Dostałem rozkaz ataku na zamek zwany Cytadelą Lanskara, poprzez dwa tuziny mil odkrytej przestrzeni. Oficerowie dzień w dzień żarli pieczeń ze śnieżnego jelenia i popijali chanalaińską brandy, a moi ludzie musieli wsuwać suszone prefabrykaty i topić sobie lód do picia. Zabrałem do sztabu dwie kompanie i zażądałem zaopatrzenia na czas marszu. Skurwiele z Departmento nas wyśmiali, więc chłopcy wpadli w szał i zdemolowali cały obóz. Nawet ich nie próbowałem powstrzymywać, umieraliśmy wszyscy z głodu. Co zresztą miałbym zrobić ? Kazać im wracać z powrotem na stanowiska i atakować nieprzyjacielski fort z pustymi brzuchami ? - Z tobą to była dużo śmieszniejsza sprawa – powiedziałem do Gappa kładąc się na plecach i zakładając za głowę splecione dłonie. - Doprawdy ? – burknął ekskaznodzieja nie oczekując bynajmniej odpowiedzi – Potrafię dostrzec słuszność w tym, co uczynił Franx, ale sam do dnia dzisiejszego nie potrafię sobie wytłumaczyć, co takiego skłoniło mnie do oskarżenia kardynała w obecności pół tuzina oficerów Gwardii. - Myślę, że miałeś rację – wtrącił się Franx – Kardynał nie powinien był rozstrzeliwać ludzi, którzy ryzykowali życie w obronie jego pałacu. - Ale ciebie poniosło, więc zacząłeś oskarżać o korupcję i degenerację całą Eklezjarchię – uśmiechnąłem się pod nosem – Kwestionować istnienie samego Imperatora. Jak mogłeś być tak głupi ? - Nie wierzę, by ludzkość musiała ustawicznie cierpieć, gdyby czuwała nad nią jakaś przyjazna nadnaturalna moc – odparł podniesionym głosem Gappo – Jeśli istnieje jakiś Imperator, w co szczerze wątpię, jego kardynałowie i cała reszta kleru reprezentują swego boga jako istotę niewybaczalnie flegmatyczną. - Nie wyobrażam sobie życia ze świadomością braku Imperatora – mruknął Franx marszcząc czoło i potrząsając głową w próbie uświadomienia sobie takiej perspektywy – Gdyby tak było, sam bym się zabił zaraz po trafieniu w łapy pułkownika. - Naprawdę wierzysz, że masz duszę do zbawienia ? – zapytał drwiącym tonem Gappo – Wydaje ci się, że ten twój wspaniały Imperator dba o to, czy giniesz w jego służbie czy jako zbuntowany złodziej ?

- Hej ! – warknąłem na nich obu – Odpuśćcie sobie ten temat, dobrze ? Wtedy właśnie dostrzegłem idącego w naszym kierunku Poala, wyraźnie czymś rozzłoszczonego. - On znowu to zrobił – wycedził przez zaciśnięte zęby. - Rollis ? – zapytałem, choć znałem już odpowiedź. Wstałem pośpiesznie z podłogi. Poal pokiwał głową, więc poszedłem za nim w ciemny kąt ładowni, gdzie kiedyś jadał wraz z plutonem Kronina. Obłąkany porucznik siedział z podłodze z rozczarowaną miną. - Będę kradł ze stołów bogaczy, by nasycić żołądki bezsilnych – powiedział proszącym tonem. - To z kazań Sebastiana Thora. Pamiętam ten kawałek – oświadczył stojący przy moim boku Poal. - Gdzie jest Rollis ? – zapytałem podniesionym głosem. Jeden z leżących opodal mężczyzn kiwnął ręką w prawo. Zdrajca siedział oparty plecami o ścianę celi, jakieś dziesięć metrów ode mnie. Wszyscy wokół najwyraźniej uważali, że załatwienie tej sprawy należy do mnie. Nienawidzili sukinsyna równie mocno jak ja, ale bali się tego, co mogło ich spotkać, gdyby odwrócili się do niego kiedyś plecami, a i kara ze strony samego pułkownika nie była miłą perspektywą. Dobra, zrobimy to po mojemu. Już sama świadomość, że oddycham tym samym powietrzem co on napawała mnie chęcią wyrwania mu płuc. Podszedłem do sukinsyna ściskającego w rękach wypełnioną do połowy miskę. Oparłem dłonie na biodrach próbując powstrzymać dreszcze wściekłości. Jak ja nie znosiłem tego drania ! - Powolutku sobie jesz, co ?– wysyczałem. Podniósł głowę mierząc mnie spojrzeniem swych czarnych oczu. - Ponieważ jestem bardziej cywilizowany od was wszystkich razem wziętych, nie zwrócę uwagi na te zaczepki – odparł odkładając na bok miskę. - Znowu zabrałeś jedzenie Kronina – warknąłem. Nie było to pytanie, raczej stwierdzenie. - Spytałem go, czy się ze mną podzieli – uśmiechnął się złośliwie Rollis – Nie zaoponował. - Powiedział „Dary Imperatora powinny trafić do tych, którzy ciężko na nie zapracowali” – wtrącił się Poal – Dla mnie brzmi to jak wielkie „Odpierdol się”. - Ostrzegałem cię poprzednim razem, Rollis – sarknąłem rozjuszony przymusem patrzenia na tę przeklętą twarz – Jedno ostrzeżenie to wszystko, co ci przysługuje. W jego oczach błysnął lęk. Otworzył usta, by coś powiedzieć, ale już nie zdążył: zamknąłem mu je swoim butem. Wypluł wybity ząb, chwycił się oburącz za zakrwawioną szczękę jęcząc głośno z bólu. Odwróciłem się do niego plecami, ale spojrzałem jeszcze na moment przez ramię. - Szkurwiel ! – charknął na podłogę krwistą flegmą – Dosztanę cię za to, ty zaszrany kutasie ! - Tylko tak dalej, a niedługo będziesz żarł wyłącznie zupę – zaśmiałem się złośliwie. Może i żałowałbym tego sukinsyna, gdyby nie był taki odstręczający. Rollis usiadł z powrotem i zaczął grzebać palcami w ustach sprawdzając resztę nadwerężonego uzębienia. W jego oczach płonął gorączkowy jad. Gdyby spojrzenia mogły zabijać, już byłbym nieboszczykiem. - Jeśli spróbuje to zrobić ponownie – spojrzałem na Poala – połam mu palce lewej dłoni. Będzie mu się trudniej jadło, ale ze spustem nadal sobie poradzi. Załatwię ci usprawiedliwienie. Poal zerknął na zdrajcę z rozmarzeniem w oczach, najwyraźniej ukontentowany moją propozycją. - Mam nadzieję, że spróbuje – mruknął złowieszczo – Mam cholernie wielką nadzieję... Gdzieś w kosmosie

Tyranidzka flota inwazyjna dryfowała w rdzawym blasku starej gwiazdy. Mniejsze organiczne sondy krążyły wokół masywnych chitynowych karapaksów wielkich jednostek, szykujących się powoli do hibernacji przed kolejną podróżą pomiędzy gwiezdnymi układami. W próżni unosiły się chmury miniaturowych zarodników rozsiewanych przez układy oczyszczające wnętrza żywych statków. Jeden ze stworów był wciąż rozbudzony, jego wielkie macki oplatały ciasno strzaskany kadłub imperialnego okrętu wojennego wysysając z wnętrza wraku składniki mineralne, ciała załogi, powietrze. Kierując się prastarym instynktem tyranidzka flota wchodziła w stan głębokiej śpiączki, z której obudzić ją miał dopiero zew wieszczący obecność nowej ofiary. W tyle gigantycznej flotylli wokół samotnego słońca orbitowała wolno bryła nagich skał, odarta z wszelkiej materii organicznej, zredukowana do poziomu pozbawionej życia planetoidy. Nie pozostało na niej nic mogącego przywieść na myśl wspomnienie po rolniczym świecie Langosta III. Znikły wszelkie ślady po żyjących tu jeszcze niedawno ludziach, na orbicie słońca krążył teraz pozbawiony atmosfery asteroid będący miejscem kaźni trzech milionów imperialnych obywateli. Ich pozostałości znajdowały się obecnie we wnętrzach inwazyjnych statków przybierając postać czystej organicznej masy, gotowej do przekształcenia w nowe, jeszcze groźniejsze gatunki kosmicznych drapieżników. III – Fałszywa Nadzieja +++ Operacja „Nowe Słońce” przygotowana, czekam na przybycie +++ +++ Operacja „Żniwa” wchodzi w następną fazę realizacji +++ Tylko szaleńcy mogą przetrwać. Można powiedzieć, że w trakcie wyjścia z Osnowy ludzkie wnętrzności kurczą się niczym uchwycone żelazną rękawicą. Można powiedzieć, że człowiek czuje się jakby jego ciało rozlatywało się na kawałki, a potem scalało ponownie w rzeczywistym wymiarze. Można powiedzieć, że w umyśle dostrzega się wtedy ulotne obrazy narodzin i śmierci, migające w szaleńczym kalejdoskopie. Słyszałem takie opisy i mnóstwo innych wielokrotnie z ust żołnierzy i marynarzy, ale powiem krótko: to wszystko kłamstwa. Tak naprawdę praktycznie nie zauważasz tego momentu, gdy okręt wyskakuje z Immaterium. Czujesz tylko lekki ucisk w tyle głowy, a zaraz potem uczucie odprężenia, jakby ktoś właśnie wbił ci w żyłę strzykawkę środków uspokajających. Czujesz się rozluźniony, lepiej ci się oddycha. Cóż, tak przynajmniej ja się w tych chwilach czuję, podobnie jak większość moich towarzyszy niedoli. Rzecz jasna poszczególni ludzie różnie to mogą odbierać, wszystko zależy od ich umysłów. Mówiąc szczerze, cieszę się jak diabli za każdym razem, gdy wyskakuję z Osnowy, tam jest bowiem niebezpieczniej dla mnie niż w wymiarze rzeczywistym. Dużo powinno to wam mówić, skoro tak naprawdę każdy skok z Immaterium oznacza dla mnie preludium do kolejnej krwawej konfrontacji, w której bez trudu mogę postradać życie. Stałem na jednej z prawoburtowych galerii widokowych statku wraz z dwudziestką innych Synów Marnotrawnych. Rząd panoramicznych okien ciągnął się dobre kilkaset metrów. Wyłożony drewnianymi panelami korytarz szeroki był na jakieś trzydzieści metrów umożliwiając nam bieganie w tę i z powrotem, ale zarazem brakowało w nim charakterystycznych wsporników i kolumn, za którymi można by się ukryć. Na każdym z końców galerii znajdowały się pojedyncze drzwi, strzeżone przez drużynę uzbrojonych w

załadowane strzelby żołnierzy ochrony. Obszar zamknięty, sterylny, zabezpieczony – tak jak sobie tego życzył pułkownik. Mieliśmy szczęście, że skok nastąpił w trakcie ćwiczeń fizycznych. Kompozytowe pokrywy na oknach odsunęły się ukazując odległą niebieską gwiazdę. Byliśmy jeszcze zbyt daleko serca systemu, by dostrzec jakiekolwiek planety, statek leciał w głąb układu na standardowym plazmowym napędzie. Poal podbiegł do mnie ociekając potem, zdyszany. - Gdzie jesteśmy ? – zapytał ocierając czoło wierzchem zdrowej ręki. - Nie mam pieprzonego pojęcia – odparłem wzruszając ramionami i zerknąłem na obserwującego nas z krańca galerii oficera ochrony. Widząc moje spojrzenie podszedł bliżej, niby pewien siebie, ale mimo to wyraźnie zdenerwowany. Nie pytajcie mnie jak on to robił, ale roztaczał wokół siebie wyniosłą aurę kompetencji, a w oczach malował mu się niepokój. Spojrzał przez ramię upewniając się, że ma w pobliżu czuwających wartowników, po czym przystanął tuż przy mnie. - Czego chcecie ? – spytał wydymając usta jakby mówił do kałuży szczyn. - Zastanawiamy się tylko, gdzie jesteśmy – wyjaśniłem mu z przyjacielskim uśmiechem na twarzy. Generalnie byłem w dobrym humorze, bo właśnie wyszliśmy z przeklętej podprzestrzeni i samopoczucie z miejsca mi się poprawiło. - System XV/108, tak to się nazywa – oświadczył oficer ze zgryźliwym grymasem. - Ach tak – uśmiechnął się Poal opierając o mój bark swe ramię i pochylając się w stronę dowódcy ochrony – XV/108 ? To zaraz obok XV/109. Słyszałem o tym miejscu. - Słyszałeś ? – porucznik wyprostował się raptownie, w jego oczach pojawił się błysk zainteresowania. - Tak – odparł Poal z kamienną twarzą i poważnym tonem – To istna kraina groksów. Nic, tylko rancza pełne groksów jak okiem sięgnąć wokół. Mówi się, że miejscowi tak przywiązani są do bydła, że żyją z nim, sypiają z nim, nawet mają z nim dzieci. - Naprawdę ? – wykrztusił osłupiały porucznik, na jego twarzy pojawił się wyraz niedowierzania. - Naprawdę – kiwnął głową Poal posyłając mi jednocześnie mrugnięcie, którego oficer nie dostrzegł – Mówiąc szczerze, tak sobie na ciebie patrzę... Jesteś pewien, że twój ojciec nie był aby hodowcą groksów ? - Z pewnością... – zaczął porucznik, ale zaraz urwał uświadamiając sobie sens pytania Poala – Ech, ty więzienna gnido ! Schaffer dowie się o twojej bezczelności ! - Dla ciebie to pułkownik Schaffer, groksiątko – odparł Poal spoglądając na o oficera z błyskiem ostrzeżenia w oczach – Wy, ludzie z marynarki, nigdy nie powinniście o tym zapominać. - Doprawdy, żołnierzu ? – syknął porucznik – Kiedy bicz ci okrwawi plecy, będziesz doskonale pamiętał, że trzyma go w ręce marynarz – odwrócił się na pięcie i odszedł szybkim krokiem, a jego błyszczące buty stukały donośnie na drewnianej wykładzinie korytarza. Wybuchliśmy wraz z Poalem głośnym śmiechem i ramiona oficera jeszcze bardziej zesztywniały. Dopiero po kilku minutach zdołałem opanować rozbawienie – za każdym razem, gdy spoglądałem na dziecięco niewinną minę Poala, przypominałem sobie rozwścieczony wzrok porucznika. - Nie ma nawet cholernej nazwy – mruknął Poal, kiedy już się uspokoił. Sprawiał wrażenie dziwnie bladego na tle czerni kosmosu widocznej za wysokim na ponad dziesięć metrów oknem galerii. - To niepokojące – zgodziłem się przystając u jego boku – Nawet świeżo odkryte systemy mają własne nazwy, choćby nawet pochodzące od nazwy statku, który na nie natrafił. - Brak nazwy, brak nazwy... – mruczał przez chwilę Poal, a potem odwrócił się w moim kierunku, zakładając obie ręce za plecy i krzyżując zdrową dłoń wraz z hakiem niczym jakiś

oficer – Przyszła mi do głowy pewna myśl. Jak ten system nie ma własnej nazwy, to pewnie jest martwy, co ? Pozbawiony wszelkiego życia ? - Może – odparłem, chociaż nie miałem na ten temat zdania. W przeciwieństwie do wychowanego w Schola Progenium Poala ja odebrałem w młodości edukację ograniczającą się do zasad parowania siekiery za pomocą klucza francuskiego oraz operowania laserowym palnikiem. - A martwy system to takie miejsce, gdzie najczęściej zakłada się kolonie karne... – zasugerował Poal wyglądając ponownie za okno, tym razem ze znacznie wyraźniejszym zainteresowaniem. - Myślisz, że zamierzają nas tutaj wyładować ? – spytałem marszcząc brwi. - Pewnie, że nie – odparł nie odrywając wzroku od pustki kosmosu – Ale mogą nam dołożyć nowych ludzi. To miałoby sens. - Pewnie masz rację – przyłożyłem czoło do zimnej powierzchni okna – Od dwóch i pół roku nie dostaliśmy nawet jednego nowego człowieka. - Może właśnie dlatego zrobił z nas jeden wielki pluton, żeby mieć wolne miejsce dla świeżego mięsa – na twarzy Poala malował się wyraz głębokiego zamyślenia. - Coś tu nie gra – poczułem alarmowy sygnał gdzieś w głębi umysłu – Czy nie lepiej byłoby dla niego, gdyby zrobił z weteranów dowódców plutonów i drużyn ? - Co ? Żebyśmy nauczyli nowych wszystkich sztuczek jakie do tej pory opanowaliśmy ? – roześmiał się Poal – Nie, przyjacielu, Schaffer dobrze wie, co robi. Pobiegaliśmy sobie jeszcze trochę tam i z powrotem po galerii, bo jakiś żołnierz ochrony zaczął się rzucać, że stoimy w miejscu i ględzimy zamiast ćwiczyć. Gadaliśmy właśnie między sobą, co będziemy robić, jeśli kiedykolwiek zdołamy urwać się z legionu – i wtedy ćwiczenia zostały przerwane nieoczekiwanie. - Poruczniku Kage ! – z końca korytarza dobiegł mnie donośny głos i słysząc go machinalnie stanąłem na baczność, kierowany podstawami wbitej mi dawno temu do głowy wojskowej dyscypliny. - Niech mnie Imperator przeklnie, to pułkownik ! – syknął Poal wyprężając się tuż przy moim boku – Ten dupek z marynarki nas wsypał ! Pułkownik podszedł do nas od tyłu, słyszałem za swymi plecami dźwięk jego ciężkich butów, uderzających w podłogę w powolnym wyważonym rytmie. - Odwrócić się, gwardziści – powiedział i natychmiast obaj wykonaliśmy perfekcyjny zwrot o sto osiemdziesiąt stopni, powodowani bardziej instynktem niż świadomym działaniem. - Jeśli chodzi o porucznika marynarki, sir... – zacząłem, ale pułkownik przerwał mi raptownym gestem uniesionej dłoni, a jego złote epolety błysnęły w świetle lamp. - Tak między nami dwoma – powiedział cicho pochylając ku mnie twarz – Nie dbam o to, co myślą na twój temat ludzie z marynarki. Ich opinia i tak nie może być gorsza od tej, którą ja mam o tobie. Tkwiliśmy przez chwilę w milczeniu i bezruchu, a pułkownik szacował nas uważnym spojrzeniem. Chrząknął w końcu znacząco i ponownie się wyprostował. - Kage – powiedział spoglądając na biegających w głębi korytarza Synów Marnotrawnych – Zostaniesz po ćwiczeniach doprowadzony do mojej kwatery, żeby poznać szczegóły naszej następnej misji. - Tak jest, sir ! – odrzekłem zachowując beznamiętny wyraz twarzy, choć w głębi duszy miałem ochotę rzucić się na drewnianą podłogę i zacząć walić w nią z rozpaczy głową. Odprężenie towarzyszące mi od dobrej godziny teraz znikło bez śladu, w jego miejsce pojawiło się irytujące napięcie. Więc znowu przyjdzie nam walczyć. Żadnych nowych rekrutów, żadnej świeżej krwi, tylko znój i cierpienie w kolejnej krwawej akcji, w trakcie której najpp

pewniej przyjdzie nam umrzeć. Cóż, taki właśnie był los Syna Marnotrawnego. Tylko tego mogliśmy oczekiwać od życia i tylko takie przeznaczenie nas w przyszłości czekało. * * * * * Żołnierz ochrony zapukał grzecznie w lakierowaną powierzchnię drewnianych drzwi, po czym otworzył je i nakazał mi wejść do środka kiwając lufą ściskanej w rękach strzelby. Przekroczyłem próg po raz kolejny od wielu już miesięcy, stanąłem na baczność czują jak moje buty toną w głębokim dywanie. Za plecami usłyszałem trzask zamykanych drzwi i tupot butów żołnierzy stawiających na korytarzu wartę. Pułkownik zerknął na mnie z drugiego końca wielkiego biurka, po czym powrócił do studiowanego w chwili mojego wejścia elektronicznego notesu. Kiedy przyłożył swój kciuk do płytki skanera linii papilarnych, usłyszałem niski pomruk urządzenia i przypomniałem sobie, co taki dźwięk oznaczał: uruchomienie funkcji kasowania zawartości pamięci. Pułkownik odłożył notes na blat biurka i spojrzał na mnie ponownie. - Spocznij – powiedział, po czym zaczął krążyć za swoim fotelem z założonymi do tyłu rękami, tam i z powrotem wzdłuż krawędzi biurka. Wtedy przypomniałem sobie niedawną pozę Poala i pojąłem, kogo tak naprawdę parodiował. Nie zdołałem powstrzymać się od lekkiego uśmieszku. Schaffer stanął w miejscu spoglądając na mnie badawczo i niemal udławiłem się przełykaną pośpiesznie śliną, pewien, że ten diabeł jakimś cudem czyta w moich myślach. - Tyranidy, Kage – powiedział po chwili podejmując znów swój marsz, kierując spojrzenie ku podłodze pokoju. - Co... co z nimi, sir ? – wyjąkałem nieco bezsensownie uświadamiając sobie, że pułkownik najwyraźniej oczekuje po mnie jakiegoś komentarza do swej wypowiedzi. - Niektóre mogą być w tym systemie – oświadczył gapiąc się wciąż w podłogę, chociaż pewien byłem, że wszystkimi zmysłami studiuje w tym właśnie momencie moją osobę. - Więc najprawdopodobniej nic tu już nam nie pozostało do roboty – rzekłem stanowczo, łudząc się nadzieją, że przybyliśmy zbyt późno i okazja do stoczenia bitwy przeszła nam koło nosa. - Możesz mieć rację, Kage – kiwnął głową pułkownik spoglądając w moim kierunku – Przylecieliśmy tutaj, by zidentyfikować przyczyny braku łączności z małym posterunkiem na trzecim świecie układu. Podejrzewamy, że w kierunku systemu kierowała się wcześniej zwiadowcza odnoga tyranidzkiej floty Kraken. Kiedy odwrócił się w kierunku biurka z zamiarem podniesienia kartki z jakimś wydrukiem, zastanowiłem się w myśli nad formą jego wypowiedzi. Powiedział „my”, ale nie miałem pojęcia, w czyim poza sobą imieniu się wypowiadał. Jak dotąd przekonany byłem, że nasza jednostka nie podlegała ściśle pod stałe zwierzchnictwo tej czy innej instytucji wojskowej, włócząc się po całym wszechświecie i pakując w każdą napotkaną wojnę. Nigdy dotąd nie słyszałem o żadnych przełożonych pułkownika, jeśli jakichkolwiek miał. - Pamiętasz pierwszą bitwę tych Synów Marnotrawnych ? – zapytał niespodziewanie, siadając ponownie na fotelu, tym razem w nieco rozluźnionej pozie. - Oczywiście, sir – odparłem bez chwili namysłu zastanawiając się jednocześnie nad znaczeniem określenia „tych Synów” – Nigdy nie zapomnę Ichar IV. Choćbym tego chciał, a już próbowałem, nigdy nie zapomnę. Pułkownik chrząknął w pozbawiony wszelkich uczuć sposób i pokazał mi trzymaną w dłoni kartkę. Widniały na niej linie i okręgi, w których z miejsca rozpoznałem jakiś rodzaj kosmicznej mapy. Dostrzegłem też malutkie runiczne znaki nakreślone obok krzyżyków pociągniętych poprzez mapę, ale autor tego opisu równie dobrze mógł go dla mnie sporządzić

w języku harangariańskim. Nie zrozumiałem ani słowa. Spojrzałem na pułkownika pustym wzrokiem, toteż z miejsca pojął mą ignorancję w kwestii zawartości mapy. - Wygląda na to, że obrona Ichar IV nie była najlepszym pomysłem – powiedział ciężkim tonem Schaffer odbierając z moich rąk wydruk i wkładając go do leżącej na blacie biurka teczki. - Uratowanie stu dziewięćdziesięciu miliardów ludzi było złym planem ? – wykrztusiłem zdumiony, nie mogąc pojąć sensu słów pułkownika. - Tak, jeśli działając w ten sposób skazaliśmy na śmierć pięćset miliardów innych ludzi – odparł ostro posyłając mi jednocześnie ostrzegawcze spojrzenie, zabraniające otwartego krytykowania decyzji moich przełożonych. - Pięćset miliardów, sir ? – powtórzyłem niepewnie, teraz już całkowicie zdezorientowany. - Kiedy złamaliśmy tyranidzką flotę uderzającą na Ichar IV, znacząca jej część nie została unicestwiona – wyjaśnił mi opierając łokcie na lśniącym blacie i splatając ukryte w czarnych rękawiczkach palce obu dłoni – Ta odaa noga Krakena została tylko rozproszona. Większość organicznych statków zdołaliśmy później wytropić i zniszczyć wykorzystując ich zmieszanie po klęsce, lecz mamy podstawy podejrzewać, że reszta armady obcych atakujących Ichar IV przekształciła się w nową flotę, zmierzającą w innym kierunku. Nie sposób precyzyjnie określić jej trajektorii lotu, ale na podstawie raportów stacji monitorujących i okrętów marynarki możemy uznać, że już znajduje się w obrębie tego samego sektora, co my, sektora Typhon. Gdybyśmy zostawili im wówczas Ichar IV, mielibyśmy dość czasu na zgromadzenie większych sił i całkowite zniszczenie obcych, a nie tylko rozpędzenie ich po całej galaktyce i obecne bezsilne tropienie. - I zamiast jednej planety możemy stracić teraz cały sektor ? – spytałem pojmując w końcu sens słów pułkownika – Sektor zamieszkany przez pięćset miliardów ludzi ? - Rozumiesz teraz jak ważne jest odkrycie kierunku lotu tej floty ? – pułkownik spojrzał na mnie badawczo. - Oczywiście, sir – odparłem próbując sobie wyobrazić w myślach tę rzeszę ludzkich istnień. Nie potrafiłem. To więcej niż industrialna metropolia, więcej niż cały industrialny świat. Pięćset miliardów ludzi, skazanych na pożarcie przez bezlitosną, wypraną z uczuć falę drapieżników, jeśli nie zdołamy ich na czas powstrzymać. * * * * * Tym razem prześladował mnie nieco odmienny senny koszmar: broniliśmy jednej z naszych fabryk przed atakiem zmiennokształtnych zielonych ludzi, których nigdy wcześniej na oczy nie widziałem. Posykiwali i warczeli rzucając się w moim kierunku, ich pozornie humanoidalne ciała zmieniały swe rozmiary i kształt, pozostawiając na sobie jedynie zgrubienia przywodzące na myśl jakieś łuski. Z majaków wyrwał mnie jakiś dźwięk, otworzyłem oczy dostrzegając nad sobą duży cień. Zanim zdołałem cokolwiek zrobić, coś ciężkiego runęło mi na twarz przygniatając usta i nos, dusząc mnie raptownie. Machnąłem zaciśniętymi pięściami, ale trafiłem w powietrze, a zaraz potem poczułem silne uderzenie w brzuch, które pozbawiło mnie resztek oddechu. Młóciłem rękami niczym oszalały czując na sobie ciężar napastnika, ciepło jego ciężkiego ciała, słysząc chrapliwy oddech. Wepchnięta do moich ust szmata cuchnęła starym potem, przez co z trudem powstrzymywałem się przed wymiotami. Ciężar przeciwnika znikł nieoczekiwanie bez śladu, usłyszałem jakąś szamotaninę i zdławiony wizg. Zrzuciłem z twarzy szmatę będącą czyimś podartym podkoszulkiem i dostrzegłem rozchwianym wzrokiem Rollisa. Tuż za nim klęczał Kronin, zaciskający na szyi zdrajcy cienki sznurek. Szalony porucznik roześmiał się maniakalnie.

- Zemsta będzie należeć do Imperatora, powiedział Święty Taphistis – zachichotał Kronin i szarpnął mocniej improwizowaną garotą odciągając Rollisa w tył po podłodze celi. Przechylił się nad ramieniem grubasa, ugryzł go w ucho i radośnie wyszczerzył w moim kierunku zęby. Twarz Rollisa przybrała niebieskawego odcienia, jego oczy dosłownie wyłaziły z osadzonych głęboko pod łukami brwiowymi oczodołów. Pozbierałem się z trudem z podłogi, wciąż walcząc z zawrotami głowy. - Puść go, Kronin – powiedziałem robiąc chwiejny krok do przodu. Zabicie Rollisa w taki sposób doprowadziłoby do nieuniknionej egzekucji Kronina, a najpewniej także mnie. Pułkownik wydawał już takie wyroki w przeszłości, toteż nie wątpiłem, że nie zawaha się przed wymierzeniem kary również teraz. - A wdzięczność Imperatora wobec tych, którzy innym nie skąpią darów, będzie trwała wiecznie – oświadczył proszącym tonem szaleniec, zlizując brudzącą mu podbródek krew zdrajcy. - Zrób to – poleciłem cicho. Kronin spojrzał raz jeszcze z błagalnym wyrazem oczu, po czym puścił niedoszłego mordercę. Rollis runął na podłogę dysząc spazmatycznie i charcząc. Przyłożyłem mu do torsu stopę i przyszpiliłem do ziemi, co nie było specjalnie trudne zważywszy na fakt, że wcale się nie próbował bronić. Pochyliłem się do przodu, skrzyżowałem ręce i oparłem je na kolanie zwiększając nacisk na klatkę piersiową grubasa. - Nie dość jeszcze wycierpiałeś za swoje grzechy, zbyt szybko wykpiłbyś się śmiercią – wysyczałem – Jak przyjdzie twoja pora, osobiście wszystkiego dopilnuję. * * * * * - To nie jest dobry pomysł – powiedział Linskrug, po czym westchnął i pociągnął z manierki spory łyk ciepłej wody. Robiliśmy właśnie krótki postój, siadając wprost na grząskiej ziemi. Wszędzie wokół darły się ptaki, okupujące całymi chmarami gąszcz dżungli. Muchy wielkości ludzkiego palca latały w powietrzu. Odpędziłem pośpiesznie jedną z nich, gdy usiadła mi na ramieniu. Kto mógł wiedzieć, co takiego przydarzy się człowiekowi, któ którego ugryzie taki insekt ? Jakieś odmienne owady śmigały wokół naszych głów na wielkich wielobarwnych skrzydłach, a dobre trzy metry od mojego tyłka spod gęstych krzaków wyślizgnął się chrząszcz wielkości ludzkiej stopy. Powietrze było duszne, przesączało ubrania wilgocią i naszym własnym potem, ściekającym z wszystkich moich porów nawet w chwili odpoczynku. - Co niby nie jest dobrym pomysłem ? – spytałem zerkając na niego krzywo – Marsz przez to zielone piekło, zżeranie po kawałku przez muchy, topienie się w pocie i wdychanie oparów zgnilizny ? Nie rozumiem, dlaczego uważasz to za zły pomysł ? - Nie, nie o to mi chodzi – machnął z roztargnieniem dłonią – Myślałem o dalszym marszu po tej ścieżce. - Znalezienie tego traktu to jedyna dobra rzecz, jaka nam się przytrafiła od momentu lądowania na tym zasranym świecie – warknąłem zdejmując z prawej nogi but i masując obolałą stopę – Czy może wolałbyś dalej wyrąbywać sobie przejście w tych chaszczach ? Straciliśmy ośmiu ludzi w ciągu piętnastu godzin ! Utopieni w bagnach, pogrzebani w prawie niewidocznych rozpadlinach, zatruci jadowitymi cierniami, zainfekowani czernicą wymiotną, pogryzieni przez węże. Drokenowi pieprzony szczurozwierz odgryzł jedną nogę, a my sami pewnie też tu wyzdychamy do ostatniego, jeśli w ciągu jednego, góra dwóch dni nie znajdziemy tego posterunku ! - A wiesz, skąd tu się wzięła ta ścieżka ? – spytał Linskrug spoglądając na mnie kątem oka i siadając na przewróconym pniu drzewa. Jego muskularny tors rysował się wyraźnie pod cienką warstwą materiału, z którego uszyto jego koszulkę.

- Nie wiem. Bo Imperator nas kocha ? – zasugerowałem zdejmując mokrą skarpetkę i wyżymając ją z bagiennej wody. - Ponieważ regularnie krążą tędy zwierzęta – oświadczył marszcząc nos na widok moich niehigienicznych zabiegów – Wędrują tam i z powrotem, dlatego wydeptały trakt. - Bardzo interesujące – odparłem szorstko wkładając z powrotem but. - Nauczyłem się tego polując na prowincji, w domu – dodał rozmarzonym głosem Linskrug zakręcając swoją manierkę. Pewnie, pomyślałem z ukłuciem zazdrości. Linskrug był baronem z Korallu. Twierdził, że jego polityczni przeciwnicy spreparowali obciążające go dowody na nielegalny handel niewolnikami. Ponieważ nigdy wcześniej nie służył w Gwardii, jego wrogowie musieli mieć naprawdę dobre wtyki, że zdołali go wsadzić do wojskowego legionu karnego. - A co w tym takiego użytecznego dla myśliwych ? – spytałem sznurując niewygodny mokry but. - Ponieważ to tutaj najlepiej zasadzić się na zwierzynę – wyjaśnił pełnym zrezygnowania głosem, spoglądając na mnie przy tym z wyrazem ojcowskiego protekcjonalizmu. - Lecz jeśli ty o tym wiesz – powiedziałem ubierając w słowa myśl, która narodziła się pośród zgrzytu kręcących się wolno w moim otępiałym mózgu zębatych kółek – czy zwierzęta też nie powinny być tego świadome ? - Inne drapieżniki owszem... – odrzekł cicho. - Co ?! – omal się na niego nie wydarłem. Siedzący najbliżej Synowie odwrócili w moją stronę zaniepokojone spojrzenia, chwytając przy tym machinalnie za karabiny – Chcesz powiedzieć, że... że coś może na tej ścieżce polować ? - Tak – Linskrug kiwnął nonszalancko głową. - Jak myślisz, może powiadomić o tym pułkownika ? – zaproponowałem próbując wziąć w karby swoje zdenerwowanie. - Och, jestem pewien, że on dobrze o tym wie – odparł Linskrug zdejmując na chwilę hełm i przeczesując palcami długie włosy – Wygląda na prawdziwego myśliwego, ten nasz pułkownik. - Skoro wie, musimy być bezpieczniejsi na ścieżce niż w dżungli – orzekłem stanowczym tonem uspokajając się nieco – Zresztą sam mówiłeś kiedyś, że największe drapieżniki kontrolują rozległe terytorium łowieckie, więc nie może ich tutaj być zbyt wiele. - Cóż, ja tam nie zauważyłem, żeby pułkownik był święcie przekonany o naszym bezpieczeństwie – roześmiał się baron ubierając ponownie hełm. - To fakt – przytaknąłem znowu posępniejąc. - Koniec postoju ! – usłyszałem dobiegający gdzieś z przodu okrzyk pułkownika. Szliśmy z Linskrugiem na końcu kolumny bacząc, by żaden ze skazańców nie wpadł przypadkiem na pomysł odłączenia się od grupy i zaszycia gdzieś w głębi dżungli. Prywatnie przekonany byłem, że każdy żołnierz głupi aż tak, by podjąć próbę ucieczki na tym tropikalnym świecie powinien dostać swoją szansę, bo dzięki temu metodą selekcji naturalnej pozbylibyśmy się z oddziału totalnych wariatów. - Większość drapieżników zabija tylko wtedy, kiedy jest głodna, prawda ? – zapytałem barona podejmując naszą rozmowę w nadziei na odrobinę pocieszenia, brnąc jednocześnie po kostki w grząskim błocie. - Nie, większość drapieżników jada tylko wtedy, gdy jest głodna – Linskrug pokręcił ze smutkiem głową – Część zabija powodowana złośliwym oo usposobieniem, większość zaś wykazuje wysoki poziom agresji i rzuci się do ataku na każde stworzenie postrzegane za zagrożenie dla swego terenu łowieckiego. - Jeśli o zagrożenie chodzi – przesunąłem kaburę z pistoletem na środek brzucha, bo mi w trakcie marszu boleśnie uciskała bok – Chyba nie uznałbyś za zagrożenie dwustu uzbrojonych facetów maszerujących przez środek twej spiżarni, prawda ?

- Cóż, nie mogę się wypowiadać za lokalne bestie – Linskrug uśmiechnął się nieznacznie – ale na Korallu żyje wielki kot zwany krzywokłem, który bez wahania atakuje stworzenia rozmiarów człowieka lub większe. Nie widzę powodu, dla którego tutejsze drapieżniki miałyby być łagodniejsze. Dalszy marsz spędziliśmy w ciężkim milczeniu. Zachmurzone niebo otworzyło podniebne śluzy i na nasze głowy zaczęły lać się strugi deszczu. Od czasu wczorajszego lądowania praktycznie cały czas padało, z kilkugodzinnymi przejaśnieniami. Pozwoliłem swojemu umysłowi błądzić po manowcach, zapominając w ten sposób o bólu spuchniętych stóp. Przylecieliśmy na Fałszywą Nadzieję, świat obdarzony raczej nieprzyjazną nazwą, ponieważ stracono całkowicie kontakt radiowy z lokalnym posterunkiem, a po dwustu jego mieszkańcach słuch zaginął. Nazwę nadali planecie pierwsi osadnicy, zmuszeni do lądowania na niej po awarii silników podprzestrzennych i bezceremonialnym wyrzuceniu ich statku w rzeczywisty wymiar. Statek był poważnie uszkodzony i stracili już nadzieję na ocalenie, kiedy nieoczekiwanie natrafili na nadający się do kolonizacji świat. Zdołali bez większych problemów wylądować na jego powierzchni i zbudować obóz. Siedemdziesiąt pięć lat później okręt patrolowy marynarki przechwycił ich automatyczny sygnał ratunkowy, a wysłana na dół ekspedycja odnalazła tylko wraku statku, niemal całkowicie pochłonięty przez dżunglę. Kapitan osadników prowadził przez cały czas dziennik, w którym opisywał śmierć pięciuset towarzyszy. Wyginęli w przeciągu jednego roku, on okazał się ostatnim. Ostatni wpis do dziennika wyglądał mniej więcej tak: Wygląda na to, że wrażenie cudownego ocalenia okazało się niczym więcej jak fałszywą nadzieją. Stąd wzięła się złowieszcza nazwa planety. Dowiedziałem się tego wszystkiego od jednego z członków załogi promu, marynarza o nazwisku Jamieson. Całkiem miły był z niego gość jak na człowieka z marynarki. Udaje nam się utrzymywać o niebo lepsze stosunki z szeregowymi marynarzami niż z żołnierzami ochrony i lepsze niż z oficerami. Podejrzewałem, że nasz przyjazne kontakty brały się z faktu, że ci szeregowi marynarze trafiali do służby wbrew własnej woli, najczęściej łapani przez gangi rekrutacyjne. Wiedziałem też, że ich przełożeni nie potrzebują wiele czasu na wbicie w głowy nowych podkomendnych przekonania, że marynarka jest lepsza od Gwardii. Nie mam pojęcia, od jak dawna trwa ten konflikt pomiędzy marynarką i Gwardią, być może od chwili rozdziału obu tych formacji w czasach Wielkiej Herezji. To była pierwsza rzecz, jakiej nauczyłem się po wstąpieniu do wojska – marynarze i gwardziści nie mieszają się ze sobą. Jak możesz darzyć szacunkiem kogoś, kto jest święcie przekonany, że poradzi sobie z każdym niebezpieczeństwem zatrzymując je przed dotarciem do planety. W połowie przypadków ci zasrańcy nawet nie wiedzą, że gdzieś w pobliżu pojawiło się zagrożenie, dopóki nie będzie już za późno na prewencję. A wtedy cała ich robota ogranicza się do rozwalenia wszystkiego w drobny pył ostrzałem z orbity. Nie zaliczam się do strategów, ale bez zaangażowanej w walki lądowe Gwardii marynarka byłaby praktycznie bezużyteczna. A tak przydają się nam jako środek szybkiego transportu pomiędzy kolejnymi strefami frontowymi. Krople deszczowej wody spływały mi po twarzy. Nie wyglądało to na burzę, tylko nie mającą końca mżawkę, toteż człowiek nie miał szans na pozostanie przez dłuższy czas suchym. Niektórzy ze skazańców znaleźli pierwsze ślady pleśni pokrywającej schowane w plecakach racje żywnościowe, co na dłuższą metę wieściło poważne kłopoty. Straciliśmy kontakt z Fałszywą Nadzieją i pułkownik oraz tajemniczy „my” uznali, że winne za to są tyranidy, zapewne niewielki statek obcych. Było oczywiste, że nie dotarł tutaj żaden statek inwazyjny roju, bo wtedy cała ta planeta byłaby już doszczętnie odarta do gołej skały, a pasażerowie drapieżnej floty kończyliby wielki bankiet z wszystkimi lokalnymi zwierzakami w roli dania głównego. Lecz jak pułkownik słusznie zauważył, gdzie pojawia się kilka tyrków, tam wkrótce nadciągają ich kuzyni. Przekonałem się o słuszności tych słów na Icharze IV i w Stacji Wyzwolenie. Wysyłają przodem zwiadowców, zrzucając na powierzchnię planet zwinnych bękartów zwanych liktorami, mających za zadanie wywęszyć

największe skupisko żywej przekąski. Te liktory to wyśmienite drapieżniki, przynajmniej tak się o nich mówi. Podobno potrafią wytropić jednego człowieka na pustyni, a przy tym są cholernie niebezpieczne. Mają wielkie szpony gotowe posiekać człowieka na kawałki i bardzo szybko nimi machają. A jeśli uznają jakieś miejsce za warte odwiedzenia, szybko ściągają tam resztę towarzystwa. Nie pytajcie mnie, w jaki sposób te stwory utrzymują między sobą kontakt, po prostu to potrafią. Jeżeli naprawdę znalazły się tutaj tyrki, w obrębie sektora Typhon, musieliśmy wytropić je i unicestwić, zanim zdoaa łają swoim kuzynom przetransmitować czy też w jakiś inny tylko sobie znany sposób wysłać zaproszenie na obiad. Jeśli nie podołamy temu zadaniu, pułkownik nie omieszkał nas poinformować, że do sektora zawita setka statków inwazyjnych roju, która w przeciągu następnych paru lat zeżre wszystko, co żywe w promieniu kilkuset lat świetlnych. - Kage ! – syknął mi do ucha Linskrug przerywając rozmyślania. - Czego ? – warknąłem zirytowany. - Zamknij się i słuchaj ! – odwarknął przystając w miejscu i przykładając palec do ust. Spojrzał na mnie zwężonymi oczami. Zrobiłem jak kazał, wstrzymując oddech i próbując przeniknąć słuchem otaczającą nas dżunglę. Do moich uszu docierał jedynie dźwięk kropli deszczu rozpryskujących się o liście tropikalnych drzew i spadających na wilgotną ziemię oraz lekkie zawodzenie wiatru kołyszącego wyżej położonymi gałęziami. - Nic nie słyszę – oświadczyłem po dobrej minucie. - No właśnie – odparł z kiwnięciem głowy baron – Cała okolica pełna była drących się cały czas ptaków i latających wszędzie owadów, a teraz nie ma tu śladu życia ! - Sierżancie Becksbauer ! – zawołałem do idącego nieco przed nami podoficera. Przystanął i spojrzał w naszą stronę, z pewnością zastanawiając się, czy aby wbrew zdrowemu rozsądkowi nie postanowiliśmy jednak dać nogę i zaszyć się gdzieś w dżungli – Zasuwaj do przodu i ściągnij tu pułkownika. Chyba szykują się jakieś kłopoty. Skinął mi lekko głową i pobiegł do przodu wyprzedzając brnącą w błocie kolumnę, poklepując mijanych gwardzistów po ramionach i wskazując jednocześnie kciukiem w naszym kierunku. Zobaczyłem Franxa zawracającego w tył oddziału. Biegł truchtem w naszą stronę, ale znienacka stanął jak wryty w miejscu z rozszerzonymi szeroko oczami. Otworzył usta, żeby coś krzyknąć, ale nie zdołał nic wykrztusić. Spróbował cofnąć się gwałtownie, lecz but poślizgnął mu się na grząskiej ziemi i sierżant runął z głośnym pluskiem w błoto. Usłyszałem pochodzące z ust Linskruga zdławione jęknięcie i spojrzałem poprzez ramię za siebie, a wtedy moje serce przestało bić z przerażenia. Jakieś pięćdziesiąt metrów za nami spomiędzy drzew wystawał jaszczurzy łeb, tak samo długi jak ja byłem wysoki. Przypominające rozmiarami koło samochodu żółte oko gapiło się wprost na nas, jego czarna tęczówka rozdzielona była wąziutką źrenicą. - Nie ruszaj się – wyszeptał Linskrug – Niektóre gady nie postrzegają nieruchomych stworzeń. Pot wystąpił mi obficie na czoło, ściekając po policzkach i karku. - Co my kurwa zrobimy ? – zapytałem cichym głosem przesuwając jednocześnie prawą dłoń w kierunku schowanego w kaburze na brzuchu lasera. - Myślisz, że dasz go tym radę zranić ? – odezwał się równie cicho baron. Bestia postąpiła dwa kroki do przodu, a pod ciężarem jej potężnego cielska pnie drzew ugięły się niczym naprężone zapałki. Cielsko jaszczura pokrywały łuski wielkości mojej twarzy, zielone i połyskliwe, idealnie zlewające się ze szmaragdową barwą otoczenia. Kamuflaż gada był niemal perfekcyjny, moglibyśmy przejść tuż przed jego pyskiem niczego nie zauważając. Jaszczur zrobił kolejny krok, ujrzałem jego drgające nozdrza. Najwyraźniej węszył.

- Jaka jest szansa, że to bydlę jada trawę i paprocie ? – wyszeptałem do Linskruga, chociaż nie liczyłem na specjalne pocieszenie. Jakby słysząc me pytanie, bestia rozwarła pysk demonstrując rzędy trójkątnych zębów bez wątpienia przeznaczonych do darcia na strzępy mięsa i łamania kości. - Czego tam stoicie ? – usłyszałem dobiegający gdzieś z przodu głos, ale nie odważyłem się oderwać spojrzenia od jaszczura. Łeb wielkiego gada odwracał się to w prawo, to w lewo, jakby zwierz próbował spojrzeć na nas każdym z pary ślepi. Drapieżnik parsknął, a potem ruszył wzdłuż traktu na czterech silnie umięśnionych łapach, machając silnie ogonem i łamiąc nim okoliczne gałęzie, niektóre grubości mojego ramienia. - Czy teraz możemy się już ruszać ? – wymamrotałem przez szczękające ze strachu zęby. Czułem jak zaczynają mi się trząść zdrętwiałe dotąd nogi. - Jeszcze nie – odpowiedział Linskrug niskim spokojnym tonem. Słyszałem jak oddycha w powolny, uspokajający sposób – Jeszcze nie. Jaszczur pędził w dół ścieżki nabierając szybkości, czułem jak ziemia drga w rytm uderzeń jego potężnych łap. Był większy od czołgu, mierzył dobre jedenaście metrów nie licząc ogona. Słyszałem już jego oddech, niski chrapliwy warkot, który wydawał się nabierać z każdą sekundą mocy. Gad biegł już szybciej od pierzchającego co sił w nogach człowieka, a chyba nie był to jeszcze szczyt jego sprinterskich możliwości. Dzieliło go od nas jeszcze tylko dziesięć metrów, kiedy poczułem nagły ruch Linskruga. - Już ! – wrzasnął mi do ucha, uderzając mnie jednocześnie w bok klatki piersiowej i wpychając pomiędzy rosnące wzdłuż traktu drzewa. Runęliśmy obydwaj w chaszcze, baron wylądował na moich plecach wyduszając mi z płuc resztki powietrza. Łeb jaszczura odwrócił się w naszą stronę, szczęki trzasnęły głośno w chwili, gdy nas mijał, ale impet szarży poniósł go dalej w głąb ścieżki. Kiedy tylko nas minął, czym prędzej wyskoczyliśmy ponownie na trakt, świadomi tego jak wiele śmiercionośnych niespodzianek skrywa w sobie gąszcz. Synowie Marnotrawni skakali na wszystkie strony niczym pchły, niektórzy z nich próbowali zatrzymać w jakiś sposób atakującą bestię. Dostrzegłem uciekającego w bok Franxa i sprężysty ogon jaszczura uderzający go prosto w środek klatki piersiowej. Sierżant przeleciał w powietrzu dobre dziesięć metrów zanim zatrzymał się jak szmaciana laleczka na masywnym pniu drzewa. W powietrzu poniósł się trzask laserowych wystrzałów. Wyszarpnąłem z kabury własny pistolet i zacząłem naciskać spust posyłając w stronę zadu stwora wiązki skondensowanego światła. Na grubych łuskach pojawiły się jaskrawe rozbłyski, ale zwierzak nie okazał żadnego nimi zainteresowania. Linskrug również otworzył ogień ze swego karabinu, zaczęliśmy biec ramię w ramię za szarżującym bydlakiem. Laserowy ogień przybierał na sile, jego trzask mieszał się z wrzaskami bólu i przerażenia. Wielka sylweta jaszczura wypełniała sobą niemal całą ścieżkę, toteż ciężko było cokolwiek przed nim dojrzeć, zaledwie zarysy ludzkich sylwetek zmykających na pobocza traktu. Niektórzy gwardziści nie mieli szans na uniknięcie potwornych szczęk, byli nimi przegryzani wpół albo całkowicie znikali w przepastnej paszczy. Widziałem jak jedna ze szponiastych łap opada na tors próbującego się odczołgać w bok żołnierza i rozpłaszcza go pośród eksplozji zmiażdżonych organów i rozbryzgów krwi. - Jakieś pomysły ?! – krzyknąłem do Linskruga zatrzymując się w miejscu i próbując strzelić bestii w tył wielkiej czaszki. - Ucieczka ? – zasugerował przystając obok i wyciągając z komory broni zużyty akumulator. Potoczył wokół wzrokiem zakładając nową baterię, najwyraźniej szukając jakiejś inspiracji. - Laserowe wiązki nie przebiją jego łusek, musimy uderzyć i odskoczyć – oświadczył wyjmując z pokrowca przy pasie bagnet i mocując go w zaczepie pod lufą karabinu.

- Walka wręcz ?! Myślałem, że to Kroninowi popieprzyło się w głowie ? – wrzasnąłem przerażony perspektywą dobrowolnego zbliżenia się do tej masy mięśni i ostrych kłów. - Trzeba wbić ostrze pod łuski, ustawić w stronę serca i mocno pchnąć – baron wyszczerzył w posępnym uśmiechu zęby demonstrując niezrozumiałe rozbawienie, po czym rzucił się w dół traktu. Widziałem co najmniej sześć okaleczonych ludzkich ciał leżących na ścieżce, kilka innych wiło się z bólu na obrzeżu szlaku. Potwór zatrzymał w końcu swą szarżę i stał w miejscu na wszystkich czterech łapach próbując pochwycić paszczą któregoś z uwijających się przed jego nosem skazańców. Linskrug przemknął pod smagającym powietrze ogonem i wbił bagnet w żółtawą skórę na podbrzuszu gada. Widziałem jak baron rozstawia nogi w szerszym rozkroku i napina mięśnie próbując wepchnąć ostrze głębiej w cielsko jaszczura. Drapieżnik wydał z siebie donośny ryk bólu i zaczął kręcić łbem próbując nas dosięgnąć, ale jego krótka szyja znacząco utrudniała taki manewr, a ograniczony z dwóch stron gęstym leśnym poszyciem nie potrafił dostatecznie szybko obrócić się w miejscu. Stwór zrobił krok do tyłu zbijając z nóg ściskającego karabin Linskruga. - Och, kurwa – wymamrotałem, po czym skoczyłem do przodu łapiąc barona za kołnierz i wywlekając go spod cielska gada. Słyszałem krzyki innych gwardzistów dobiegające zza masywnego torsu jaszczura, krótkie ostre komendy rzucane przez pułkownika, ucinające w pół słowa powszechne dotąd histeryczne wrzaski przerażenia. Drapieżnik zdołał odwrócić się w poprzek ścieżki, wyprężając w łuk grzbiet, by tylko zyskać więcej miejsca. Przetoczyłem się po ziemi między dwiema wielkimi łapami i zrywając się na nogi spróbowałem chwycić karabin ciągle wiszący pod brzuchem gada. Nagły ruch zwierzaka sprawił, że kolba wyślizgnęła mi się z dłoni, a kciukami uderzyłem boleśnie w twarde łuski jaszczura. Klnąc jak oszalały rzuciłem się ponownie w stronę broni, podpierając barkiem jej kolbę i napierając z całej siły na obudowę lasera, starając się nie poślizgnąć przy tym na grząskiej ziemi. Moje wysiłki zostały nagrodzone przeraźliwym rykiem i jeszcze większą szamotaniną stwora. Tylne łapy gada zaplątały się na moment pośród twardych pnączy i masywne cielsko opadło w dół wbijając mi na głowę hełm. Runąłem płasko na brzuch, wryłem się twarzą w błoto. Karabin ponownie wyślizgnął mi się z rąk. Strumienie ciemnoczerwonej krwi ciekły z rany w podbrzuszu zwierzaka plamiąc mi głowę i ramiona. Jaszczur przestępował z łapy na łapę to do przodu, to do tyłu, jakby próbował wsadzić łeb pod brzuch w próbie złapania mnie zębami albo wyrwania z rany wciąż tkwiącego w niej bagnetu. Nie potrafiłem przejrzeć prawdziwych zamiarów tego bydlaka. Wytoczyłem się spod brzucha jaszczura na ułamek chwili przed tym jak wielka łapa wgniotła ziemię w miejscu, gdzie przed momentem leżałem. Byłem od stóp po głowę umazany błotem i krwią, plułem spazmatycznie brudną wodą. Pełnymi drobinek ziemi oczami ujrzałem pułkownika skaczące cego poprzez deszcz z energetycznym mieczem w ręce. Krople wody parowały z sykiem w kontakcie z rozjarzonym niebieską poświatą ostrzem. Nie wydając z siebie żadnego dźwięku pułkownik ciął z rozmachu mieczem i wielki kawał nozdrzy jaszczura opadł na ziemię dymiąc jak zwęglony ochłap mięsa. Drapieżnik przysiadł na tylnych łapach, machając przednimi i tnąc szponami miejsce, w którym chwilę wcześniej znajdował się pułkownik, ale on zdążył już w międzyczasie uskoczyć w lewo. Kiedy gad ponownie opuścił w dół łeb szukając ofiary, pułkownik uderzył mieczem w precyzyjny sposób wbijając energetyczne ostrze prosto w prawe oko jaszczura. Ujrzałem czubek miecza sterczący pośrodku górnej części czaszki gada. Zwierzę zaczęło szarpać się wściekle przez kilka sekund, wyrywając miecz z ręki człowieka i zmuszając go do odskoku w tył. Wszyscy stojący w pobliżu gwardziści cofali się pośpiesznie chcąc uniknąć zgniecenia, toteż ja sam też zerwałem się na nogi zwiększając dystans dzielący mnie od konającej bestii.

Z wstrząsającym ziemię łomotem wielki drapieżnik zwalił się w końcu w błoto, wydając z siebie ostatnie tchnienie. Pułkownik podszedł do niego i wyciągnął z czaszki przebijający ją miecz, tak łatwo jakby wyjmował go z pokrowca. Rozejrzał się uważnie wokół chowając jednocześnie broń do pochwy. Zerknął na moment w dół i z beznamiętnym spokojem charakterystycznym właśnie dla niego wytarł z krwi rękojeść miecza posługując się w tym celu jedwabną chusteczką wyjętą z kieszonki munduru. - W porządku, ludzie – oświadczył poprawiając obciążony mieczem pas, by broń nie obijała mu się o nogę – Sprawdzić, kto zginął, a kto może iść dalej. I tymi słowami zakończył kolejny incydent będący dla niego jedynie egzekucją kary wobec kilku Synów Marnotrawnych. * * * * * Dotarliśmy do posterunku Fałszywej Nadziei pod koniec tego samego dnia, niemal w chwili zachodu słońca. W jednej chwili brnęliśmy przez gęstą tropikalną roślinność, w następnej zaś minucie byliśmy już na utwardzonej drodze biegnącej pomiędzy kanciastymi budynkami. Cała stacja obrośnięta była pnączami i porostami, pokrywającymi ściany i dachy kompozytowych budowli zbitą zieloną masą. Chodniki nie były niczym lepszym od zwierzęcych ścieżek, tylko gdzieniegdzie spod dywanu mchów wystawały kawałki kamiennych płyt. Nigdzie nie dostrzegałem śladu życia, do mych uszu docierały wyłącznie odgłosy codziennej aktywności mieszkańców dżungli. Osada sprawiała wrażenie wymarłej, porzuconej na pastwę losu, pochłoniętej przez żarłoczną naturę. Pomimo dusznego upału poczułem na karku zimny dreszcz lęku. Można było odnieść wrażenie, że mieszkający tu ludzie zniknęli pochwyceni ręką nieznanego boga. Coś złego się tutaj wydarzyło, czułem to w kościach. Chcąc sprawdzić, czy osada na pewno całkiem opustoszała wyważyłem siłą drzwi wejściowe do najbliższego budynku po lewej stronie. W środku było ciemno, ale dzięki wpadającemu do pomieszczenia przez drzwi światłu mogłem stwierdzić, że nie ma tu żywej duszy. Gdzieniegdzie poniewierały się drewniane meble, najprawdopodobniej wykonane z miejscowego drewna. Dostrzegłem kominek ustawiony pośrodku jednego z pokoi, ale leżąca w nim warstwa popiołu była stara, zawilgocona wodą spływającą w dół źle uszczelnionego komina. Kiedy skradałem się ostrożnie w półmroku, trąciłem coś niechcący nogą. Przedmiot zaszeleścił cicho. Ugiąłem nogi w kolanach macając wokół siebie na oślep, zacisnąłem palce na czymś owalnym i skórzastym. Wyniosłem znalezisko na zewnątrz chcąc przyjrzeć mu się bliżej i zaraz za progiem wpadłem na Kronina i Gappa, podtrzymujących na wpół przytomnego Franxa. Sierżant początkowo nie wyglądał na specjalnie poturbowanego w zderzeniu z jaszczurem, miał na sobie jedynie kilka siniaków i skarżył się na ból złamanych żeber, ale po kilku godzinach marszu pojawiła się u niego gorączka. Rozdarcia skóry na piersi zaczęły ropieć, bijący od ran odór czuć było na kilka kroków wokół Franxa. Ustawicznie tracił i odzyskiwał z powrotem świadomość, pogrążając się w wywołanych gorączką majakach. Prosił nas o jedzenie, nie sądziłem jednak, by kierował się głodem, już prędzej jego biednemu umysłowi wydawało się, że jest ponownie na Fortunie II. Wydawał się grzęznąć w pułapce wspomnień, ustawicznie przeżywając na nowo prawdopodobnie najważniejsze wydarzenie swego życia. Obiekt w moich rękach miał jakieś trzydzieści centymetrów długości i wyglądał zupełnie jak pęk zeschłych liści oplecionych przy końcu łodyg zdrewniałym pnączem. - Co to, jakaś roślina czy co ? – spytał Gappo zaglądając mi przez ramię. - Cokolwiek to jest, może poczekać – sarknąłem na ciekawskiego ekskatechetę – Musimy jak najszybciej wnieść wszystkich rannych do lazaretu.

Ciskając pęk liści w błoto chwyciłem Franxa za nogi. Pozostali dwaj ujęli go pod pachy i wspólnymi siłami ponieśliśmy majaczącego w delirium sier sierżanta w kierunku środka osady. Pułkownik już tam był, wydając zwięzłe rozkazy i rozsyłając gwardzistów wszędzie wokół w poszukiwaniu śladów ludzkiej obecności. Dwaj pozostali ranni, Oklar i Jereminus z sekcji Franxa, zostali ułożeni pod ścianą największego budynku. Oklar jęczał ściskając obandażowany kikut prawej nogi, Jereminus przykładał kłąb brudnych bandaży do okaleczonej lewej połowy twarzy. Na trakcie w miejscu bitwy z jaszczurem pozostawiliśmy zwłoki siedmiu innych skazańców. - Gdzie jest Droken, sir ? – spytałem pułkownika wychodząc z bocznej ulicy na główny plac osady. - Wykrwawił się na śmierć tuż przed naszym przybyciem – odparł chłodno i wskazał ruchem głowy strukturę, pod której ścianą złożyliśmy pozostałych rannych – Ten budynek wygląda na główną stację posterunku, tam powinniśmy znaleźć lazaret, stanowisko komunikacyjne i magazyny. Wnieście rannych do środka, a potem rozejrzyj się i znajdź wytłumaczenie tego, co tu znaleźliśmy. Nieoczekiwanie pojąłem, że zupełnie zapomniałem o naszym polowaniu na tyrki i wlazłem jak głupi w środek tego miejsca nawet go wcześniej nie kontrolując. Szczerze mówiąc, zasłużyłem sobie na oderwanie durnego łba przez jakiego pazurzastego drapieżcę. Zauważyłem, że pułkownik zarządził już przeczesanie całej osady w poszukiwaniu ewentualnych przyczajonych gdzieś obcych, mnie natomiast zwalił na barki obowiązek sprawdzenia głównego budynku. Przywołałem do siebie pięciu ocalałych skazańców z drużyny Franxa, po czym nacisnąłem runiczny przycisk na panelu otwierającym drzwi. Kompozytowy właz rozsunął się z syknięciem i do wnętrza korytarza wpadły słabe promienie zachodzącego słońca. Wyjąłem z kabury pistolet i zajrzałem ostrożnie za framugę wejścia, nie dostrzegając niczego oprócz wyłożonego metalowymi płytami korytarza biegnącego gdzieś w ciemność budowli. Jakieś pięć metrów w głębi przejścia zauważyłem parę zamkniętych drzwi, po jednych z każdej strony korytarza. - Dobrze, zasilanie ciągle działa – usłyszałem za plecami głos Cruncha i zakląłem plugawo w myślach uświadamiając sobie, że akurat on okazał się jednym z ocalałych członków drużyny Franxa. Wołaliśmy na niego Crunch, ponieważ był całkowitym beztalenciem w sztuce skradania się. Zawsze znazał jakiś korzeń, na którym mógł sobie skręcić nogę, jakiś luźny grzechotliwy kamyk lub kawałek szkła, nawet pośrodku pustyni. Taki właśnie człowiek miał mnie osłaniać podczas skrytej infiltracji potencjalnie zajętego przez wroga budynku ! - Crunch, zostajesz tutaj i pilnujesz wejścia – powiedziałem mu nakazując jednocześnie reszcie pakować się do środka budynku. Skinął z aprobatą głową i wyprężył się na baczność układając broń w zgięciu ręki. - Spocznij, żołnierzu – powiedziałem mijając go i natychmiast usłyszałem westchnienie ulgi. Potrząsając z irytacją głową wślizgnąłem się skulony w półmrok korytarza. W wąskiej szparze pod prawymi drzwiami dostrzegłem poświatę sztucznego oświetlenia, podczas gdy delikatna próba otwarcia lewych skończyła się niepowodzeniem z powodu uaktywnionego zamka. Nie zamierzałem sobie zawracać teraz głowy tą stroną korytarza, toteż nakazałem czwórce towarzyszy, by udali się wraz ze mną w prawą stronę. Był to niewielki pokój biurowy oświetlony żółtą lampą jarzeniową umieszczoną na przeciwległej do wejścia ścianie. Na drewnianym stole przy drzwiach pomieszczenia stał przenośny terminal. Jego ekran był wyłączony, klawiatura interfejsu tkwiła w uchwycie akumulatorowej ładowarki wiszącej na bocznej ścianie obudowy banków pamięci. Zanotowałem w myślach powrót do tego stanowiska po skontrolowaniu całego budynku i podjęcie próby uruchomienia terminala. Po drugiej stronie pokoju stała półka pełna papierowych wydruków. Wziąłem do ręki arkusz leżący na samej górze, a zatem najpewniej najnowszy. Treść pisma wydała mi się zapisana w

czymś na podobieństwo Technolingui, ale zdołałem rozpoznać umieszczoną w górnym lewym rogu datę. Wydruk pochodził sprzed czterdziestu dni, mogłem się pomylić o góra jeden, może dwa, dlatego należało przyjąć, że cokolwiek się tutaj przydarzyło, miało miejsce równe sześć tygodni temu, chyba że jakieś niezrozumiałe okoliczności zmusiły osadników do nieuzasadnionego normalnie zaprzestania prowadzenia elektronicznej rejestracji danych. Wspominając los załogi pierwszego statku, jaki natrafił na Fałszywą Nadzieję zacząłem się zastanawiać, czy aby tutejszych mieszkańców nie zabili członkowie autonomicznego łańcucha pokarmowego fauny, a nie tyranidy, ale rozważania takie w najmniejszym stopniu nie pozwalały mi na osłabienie czujności. Kolejne pięć sprawdzonych pomieszczeń okazało się dormitoriami, w każdym z nich stały po cztery piętrowe łóżka, choć nigdzie nie natrafiłem na ślad pościeli. Nie znaleźliśmy też najmniejszego nawet egzemplarza rzeczy osobistych mieszkańców, co tylko pogłębiło upiorną atmosferę tego opuszczonego miejsca. Czułem jak włosy unoszą mi się na karku, kiedy toczyłem wzrokiem po tym cichym jak cmentarz budynku. Jedynymi znaleziskami okazały się pęki liści, identyczne jak ten odkryty w pierwszym budynku na obrzeżach osady. Do chwili przeczesania prawej strony korytarza aa zebraliśmy przy progu głównego wejścia stertę blisko dwudziestu takich liściastych pęków. Nie miałem najmniejszego pojęcia, dlaczego miejscowi pozostawili je w pomieszczeniach ogołoconych z wszelkiego majątku, ale była to zagadka na później, wpierw musiałem do końca zabezpieczyć swoje otoczenie. Zbadawszy wszystkie dostępne pokoje wróciłem z powrotem pod zablokowane drzwi w lewej ścianie głównego korytarza. Mechanizmem otwierającym okazał się wyposażony w niewielką klawiaturę panel kontrolny, wiszący tuż przy futrynie drzwi. Zerknąłem na niego tylko i zaraz wiedziałem, że mogę tu siedzieć do pieprzonej śmierci próbując odgadnąć właściwy ciąg znaków. - Pierdolić to ! – warknąłem sam do siebie i strzeliłem w panel z pistoletu. Obudowa dekodera rozpadła się pośród deszczu zielonych iskier. Usłyszałem dźwięk jakiegoś ciężkiego obiektu spadającego po drugiej stronie ściany i naparłem na drzwi z całej siły. Jak się okazało, niepotrzebnie, bo otworzyły się od razu, wystarczyło lekko pchnąć. Wślizgnąłem się do środka z gotowym do strzału pistoletem, zgiąłem się wpół starając się zejść z pola widzenia potencjalnego przeciwnika. Wewnątrz pomieszczenia stało więcej terminali, najwyraźniej połączonych ze sobą w sieć, ustawionych na metalowych biurkach. Pokój był długi na jakieś dwadzieścia metrów, na dziesięć szeroki. Po jego drugiej stronie widniały otwarte drzwi, za progiem zauważyłem poświatę zapalonych lamp i dwa rzędy łóżek. Wszędzie panowała nieprzenikniona cisza, jedyne dobiegające do mych uszu dźwięki pochodziły z zewnątrz, zza grubych ścian budynku. Wciąż żadnego śladu jakiegokolwiek rozumnego życia. Czułem rosnący niepokój. Po prawej stronie zastawionego terminalami pokoju dostrzegłem futrynę zamkniętych drzwi. Postanowiłem sprawdzić je w pierwszej kolejności, nie chcąc pozostawiać za sobą potencjalnej kryjówki przeciwnika. Pomieszczenie, w którym akurat się znajdowaliśmy musiało być główną salą kontrolną, być może to właśnie tutaj znajdowało się centrum komunikacyjne kolonii. Otworzyliśmy ostrożnie drzwi po prawej, wtykając za próg gotowe do strzału lufy laserów. W środku nie było nikogo. Ujrzałem rozległą komnatę zapchaną metalowymi wózkami, na których piętrzyły się skrzynki oznakowane emblematem dwugłowego orła i nalepkami z datami. Był to bez wątpienia miejscowy magazyn, wypchany po sufit racjami żywnościowymi, środkami do oczyszczania wody, zapasowymi kombinezonami i urządzeniami technicznymi, które nie były mi znane. Na wszystkich skrzynkach znajdowały się nienaruszone elektroniczne zamki, nie noszące śladu prób wyłamania. To odkrycie raczej eliminowało

hipotezę związaną z pirackim rajdem, dręczącą mnie od chwili, kiedy w przeszukanych wcześniej dormitoriach nie natrafiłem na żaden ślad osobistego majątku kolonistów. - Dobra, sprawdzimy jeszcze ten otwarty pokój – powiedziałem do swoich ludzi przepychając się obok nich w drodze do sali kontrolnej. Dwóch kryło mnie lufami przyłożonych do ramion karabinów, pozostali dwaj stanęli po obu stronach futryny otwartych na oścież drzwi. Zerknąłem ostrożnie do środka zauważając puste łóżka, ustawione po dziesięć w każdym rzędzie, ciągnące się w głąb wąskiego pomieszczenia. Prześlizgnąłem się przez próg i natychmiast kucnąłem za najbliższą pryczą po prawej stronie, przywołując jednocześnie ruchem lewej ręki dwóch towarzyszy, Donalsona i Fredricksa. Zerkając co chwila przez ramię, by zyskać pewność, że obaj za mną idą, zacząłem skradać się przejściem między rzędami łóżek, trzymając przed sobą ściskany oburącz pistolet. Byliśmy w połowie pomieszczenia, jakieś siedem, może osiem metrów od drzwi, kiedy kątem oka dostrzegłem nagłe poruszenie gdzieś po prawej. Odwracając głowę w tamtym kierunku ujrzałem niewielkie przejście do mniejszej przybudówki. Byłem pewien, że zauważyłem tam jakiś ruch. Przesunąłem się nieznacznie w lewo chcąc poszerzyć swoje pole widzenia i zostałem nagrodzony obrazem wysokiego biurka ustawionego pośrodku małego ciasnego pokoiku o ścianach obłożonych pełnymi książek półkami. Usłyszałem ciche skrzypienie podłogi, sugerujące obecność czegoś najwyraźniej próbującego ukryć się po drugiej stronie biurka. Wskazałem mebel swym kciukiem, Fredricks odpowiedział mi skinieniem głowy i zaczął skradać się do przodu zasłaniając tors laserem. Oddychałem płytko, szybkim rytmem, czując napięcie wszystkich mięśni w swym ciele. Moje serce biło wściekle, krew tętniła w żyłach z siłą wodospadu. Miałem wrażenie, że Fredricks skrada się całą wieczność w stronę przeklętego biurka. Z głębi pomieszczenia znów dobiegł jakiś dźwięk i wszyscy trzej zareagowaliśmy nań niemal równocześnie, prując ogniem seryjnym prosto w środek pokoju. Powietrze momentalnie się naelektryzowało. Puls jeszcze mi przyśpieszył, ale jednocześnie poczułem dziką ulgę, że mogę dać upust trzymanym na wodzy emocjom. Warczałem coś niezrozumiale przez zaciśnięte zęby. Zza biurka dobiegł zdławiony krzyk, toteż natychmiast posłaliśmy w tamtym kierunku kolejne serie. Donalson przeklinał zawzięcie pociągając za spust karabinu, ja ograniczałem się do dalszego warczenia. - Przestańcie strzelać, niech was Imperator skarze ! – usłyszałem przenikliwy rozedrgany głos dobiegający zza biurka. Wszyscy trzej wymieniliśmy zaskoczone spojrzenia. - Coś ty za jeden ? – odkrzyknąłem przesuwając lufę pistoletu wzdłuż pokoju na wypadek, gdyby intruz pojawił się w naszym polu widzenia. - Porucznik Hopkins – obcy wysunął się zza mebla, ręce trzymał uniesione wysoko nad głową. Wydawał się nieco starszy ode mnie, z dziko zmierzwionymi włosami i gęstym zarostem na brodzie i policzkach. Miał na sobie jakiś uniform: ciemnoczerwoną bluzę mundurową, białe spodnie i wysokie do kolan skórzane buty. Na jednym ramieniu dostrzegłem silnie potargany epolet. Odprężyłem się nieco, ale wciąż nie spuszczałem z niego muszki pistoletu. Obcy uśmiechnął się na widok naszych mundurów, opuścił ręce i zrobił krok do przodu. - Stój tam, gdzie jesteś ! – krzyknąłem celując mu prosto między oczy. - Jesteście z Imperialnej Gwardii ? Co to za regiment ? – spytał trzęsącym się głosem. Widziałem już wyraźnie, że cały drży z nerwów, najwyraźniej przekonany, że jego nieoczekiwani wybawcy mogą w każdej chwili przeistoczyć się w zabójców. - W porządku – oświadczyłem opuszczając broń wzdłuż uda, ale nie przesuwając jeszcze jej bezpiecznika – Jesteśmy z Trzynastego Legionu Karnego. Synowie Marnotrawni pułkownika Schaffera.

- Legion karny ? – zdziwił się oficer wkładając na głowę czapkę i poprawiając palcami wymykające się spod niej kosmyki – A co tu do diabła robi jednostka skazańców ? - Myślę, że na to pytanie prędzej powinieneś odpowiedzieć ty – odrzekłem. * * * * * Donalson przyprowadził porucznika Hopkinsa z miejsca jego tymczasowego internowania w pomieszczeniu biurowym budynku. Siedziałem w sali komunikacyjnej w towarzystwie pułkownika oraz sierżantów Brokera i Roiselanda. Hopkins obrzucił nas uważnym spojrzeniem, przyjrzał się terminalom, które próbowaliśmy uruchomić. Na zewnątrz budynku panowała smoliście czarna noc, w wąskich okienkach obserwacyjnych dostrzegałem jedynie odbicia wnętrza pokoju. Zza grubych ścian do naszych uszu dobiegał ustawiczny dźwięk cykania owadów i okazyjne pokrzykiwania jakiegoś nocnego ptaka. - Porucznik Hopkins z kompanii garnizonowej Fałszywej Nadziei – powiedział pułkownik spoglądając na naszego gościa – Ja jestem pułkownik Schaffer, dowódca Trzynastego Legionu Karnego. Chciałbym uzyskać od pana szczegółowe informacje na temat wydarzeń, jakie miały tu ostatnio miejsce. Hopkins zasalutował przykładając palce do skroni w miejscu, gdzie brzeg czapki stykał się ze skorą jego czaszki, potem ręka opadła mu wzdłuż ciała w dziwnie zrezygnowanym geście. - Chciałbym móc złożyć jakiekolwiek wyjaśnienia, pułkowniku – oświadczył spoglądając jednocześnie znaczącym wzrokiem na puste krzesło ustawionego obok Brokera. Porucznik wyglądał na skrajnie wyczerpanego, przy jego oczach dostrzegałem sine obwódki, skóra wisiała mu na wychudzonych policzkach. Pułkownik skinął z aprobatą głową i Hopkins usiadł czym prędzej na krześle, rozpierając się na nim z wyraźnym zadowoleniem. Kazałem odejść Donalsonowi, po czym spojrzałem na pułkownika. Jego lodowate niebieskie oczy wciąż były utkwione w poruczniku, przewiercały go na wylot w próbie przejrzenia tego człowieka. - Z ostatnich zapisków w rejestrach kolonii Fałszywej Nadziei wynika, że mieszkało tutaj siedemdziesięciu pięciu gwardzistów oraz stu czterdziestu ośmiu cywilnych osadników – oświadczył pułkownik zerkając z ukosa na trzymany w dłoni wydruk – Obecnie pozostał tylko pan. Chyba zgodzimy się obaj, że powyższa sytuacja wymaga postępowania wyjaśniającego ? Hopkins spojrzał bezradnie na pułkownika i wzruszył ramionami. - Nie mam pojęcia, co stało się z resztą mieszkańców – oświadczył pełnym żalu tonem – Siedzę tutaj sam od trzydziestu pięciu dni próbując rozpracować zasady funkcjonowania systemu komunikacyjnego. - Proszę mi opowiedzieć o tym, co wydarzyło się wcześniej – zażądał pułkownik podając trzymany dotąd wydruk Roiselandowi. - Leżałem w izolatce – wyjaśnił Hopkins spoglądając przez otwarte drzwi w stronę pomieszczenia medycznego, gdzie ułożyliśmy na łóżkach Franxa i resztę rannych. Zerwaliśmy kilka blokad na skrzynkach w magazynie, by zdobyć więcej bandaży i środków przeciwbólowych, ale żaden z nas nie był wykwalifikowanym medykiem, dlatego to Imperator miał zdecydować, kto z nich przeżyje, a kto umrze. - Dostałem zatrucia krwi, lokalnej choroby zwanej też gorączką dżungli. Dowodziłem ekspedycją prowadzącą badania na trzęsawiskach jakieś dwadzieścia kilometrów na zachód stąd i tam właśnie złapałem zakażenie. Moi aa ludzie przywlekli mnie z powrotem. Pamiętam jeszcze lekarza Murraysa wlewającego mi w gardło jeden ze swoich eliksirów, potem chyba straciłem świadomość. Kiedy ocknąłem się ponownie, to miejsce wyglądało identycznie jak teraz.

- A przed tą ekspedycją ? – zapytał pułkownik nie odrywając nawet na ułamek sekundy oczu od Hopkinsa – Czy działo się tutaj coś dziwnego ? Czy zauważyliście jakiekolwiek ślady zagrożenia dla kolonii ? - Nasz dowódca, kapitan Nepetine, zachowywał się trochę nietypowo – odrzekł ze zmarszczonym czołem porucznik – Prowadził badania topograficzne w rejonie Serca Dżungli z dwudziestką innych ludzi, ale powrócił z tej akcji sam jeden. Twierdził, że znalazł lepszą lokalizację pod osadę, mniej niebezpieczną od dotychczasowej. - Serce Dżungli ? – nie zdołałem powstrzymać się od pytania, chociaż pułkownik z miejsca obrzucił mnie pełnym przygany spojrzeniem. - Tak – potwierdził Hopkins najwyraźniej nie zauważając naszej wymiany spojrzeń – Najgęstsza część tropikalnej puszczy, jaką można na tej planecie znaleźć, jakieś trzy dni marszu na północ od równika. To był głupi pomysł z tą przeprowadzką, ponieważ nigdzie nie znajdziecie miejsca mniej niebezpiecznego od pozostałych. Rozumiecie, cała ta cholerna planeta to jedna wielka dżungla, aż po bieguny. Każdy jej akr to plątanina drzew, siedlisko obrzydliwych insektów, gadzich drapieżników i mnóstwa nieznanych nam chorób. Wyraziłem otwarcie taką opinię, a pozostali oficerowie, porucznicy Korl i Paximan, zgodzili się ze mną. - Sądzi pan, że kapitan Nepetine przekonał pozostałych zastępców do swego pomysłu w trakcie pańskiej śpiączki ? – zapytał pułkownik stukając jednocześnie palcami jednej dłoni w kolano. - Nie sądzę, sir – oświadczył z powątpiewaniem Hopkins – Obaj w pełni popierali moje stanowisko, kiedy rozmawialiśmy ostatnio. Pułkownik skinął ręką w stronę sierżanta Brokera, ten zaś wyjął spod swojego krzesła jeden ze znalezionych wcześniej pęków zaschniętych liści i podał go Hopkinsowi. - Co to takiego ? – zapytał pułkownik wskazując palcem obracany przez Hopkinsa w rękach przedmiot. - Niczego takiego wcześniej nie widziałem – odparł porucznik – Nie jestem biomagusem, ale to wygląda podobnie do pewnych zarodników wytwarzanych przez niektóre gatunki miejscowych drzew. Niestety, to porucznik Paximan był naszym łącznikiem z Adeptus Mechanicus, ja nie zajmowałem się praktycznie w ogóle tego rodzaju sprawami. Ten zarodnik jest znacznie większy od wszystkich poprzednich, jakie miałem okazję widzieć, jestem pewien, że zapamiętałbym inny taki egzemplarz. Jeśli to faktycznie jest zarodnik, to drzewo, z którego pochodzi, musi być niezwykłych rozmiarów. O ile dobrze pamiętam, zarodniki z drzew sięgających trzydziestu metrów wysokości miały rozmiar ludzkiej pięści. To jedna czwarta tego kolosa. - Czy to może pochodzić spoza tego świata ? – zasugerował pułkownik. Pojąłem z miejsca jego intencję: uważał zapewne, że mamy do czynienia z jakąś formą tyranidzkiego organizmu. Poczułem nagłą potrzebę spojrzenia przez ramię za plecy, zastanawiając się nieoczekiwanie nad tym, jakie jeszcze potwory oprócz autochtonicznych drapieżników mogą kryć się w tropikalnych lasach Fałszywej Nadziei. - Jak sądzę może, ale nie potrafię jednoznacznie poprzeć ani jednej ani drugiej hipotezy – poinformował nas Hopkins z wyrazem przykrości na twarzy – Nie jestem specjalistą od roślin, ja zajmuję się tutaj... chciałem powiedzieć, że zajmowałem się kwestiami organizacyjnymi kolonii. - Może nas pan zabrać do Serca Dżungli ? – zapytał Schaffer wstając ze swego krzesła i rozpoczynając wędrówkę poprzez pomieszczenie. Wcześniej zastanawiałem się już, ile czasu minie, zanim przykucie do krzesła znuży go i zmusi do zwyczajowego spaceru. Musiał układać w głowie jakiś plan, inaczej wciąż jeszcze maglowałby pytaniami porucznika Hopkinsa. - Mógłbym poprowadzić ekspedycję – przyznał niechętnie Hopkins. - Ale ?

- Cały stosowny ekwipunek przepadł bez śladu – wyjaśnił z ponurym grymasem – Sprawdziłem to już wcześniej, bo wpadłem na podobny pomysł. Chciałem pójść za nimi. Lecz bez odpowiedniego sprzętu samotny człowiek nie przetrwałby pierwszej nocy w tej dżungli. - Cóż – mruknął pułkownik przesuwając po nas zimnym wzrokiem. Serce mi zamarło, bo wiedziałem już, co zaraz powie – Jest nas tu znacznie więcej niż pojedynczy człowiek, toteż myślę, że przetrwamy taką wyprawę. - Sir ? – wtrąciłem się w jego wypowiedź – A co z rannymi ? Nie dadzą sobie rady z kolejnym dniem marszu przez dżunglę. - Jeśli zdołają jutro ustać na własnych nogach, pójdą z nami – oświadczył wypranym z uczuć głosem pułkownik – Wszystkich niezdolnych do marszu zostawimy tutaj. * * * * * Nie pospałem tej nocy długo, obudził mnie dźwięk stawianych cicho na kompozytowej podłodze kroków. Ktoś kaszlał chrapliwie na położonym niedaleko łóżku, opodal pomieszczenia, w którym znaleźliśmy Hopkinsa. Spałem w pokoju komunikacyjnym, wraz z Kroninem i parą sierżantów, gotów zareagować w każdej chwili na potencjalny sygnał z orbity. W bladej poświacie księżycowego blasku wpadającego do sali poprzez wąskie okienka dostrzegłem jakąś schylającą się nade mną postać. Natychmiast przyszedł mi na myśl szukający zemsty Rollis. Wsunąłem dłoń pod poduszkę zaciskając palce na rękojeści schowanego tam noża, ale zaraz spostrzegłem, że ludzka sylwetka jest zbyt wysoka jak na Rollisa i odprężyłem się lekko. - Kage ! – usłyszałem głośny szept Gappa – Franx się ocknął. Odsunąłem na bok koc i wstałem z łóżka. Gappo był bosy, miał na sobie tylko bieliznę. Wiedziałem, dlaczego – w pomieszczeniu panowała nieznośna duchota, wilgoć skraplała się na powierzchni metalowej podłogi. Moją skórę pokrywała cieniutka warstewka potu. Poszedłem w ślad za Gappo wzdłuż rzędów łóżek, kierując się w stronę źródła intensywnego kaszlu. - Zabij sukinsyna – mruknął ktoś w półmroku sali – Przez to cholerne charczenie nie da się spać. - Stul mordę, zanim ci ją skopię – warknąłem próbując zidentyfikować rozmówcę po głosie, ale komentarz wypowiedziany został zbyt cicho, by mi się to powiodło. Franx leżał nieruchomo na łóżku, skórę jego twarzy pokrywała warstwa potu, posklejane kędziory włosów spadały na czoło. Miał zapadnięte policzki i nawet słabe księżycowe światło nie potrafiło zamaskować żółtawej barwy jego skóry. Oddychał z przeciągłym świstem powietrza na popękanych wargach. Co kilka sekund zaczynał kaszleć konwulsyjnie, a wówczas na jego ustach pojawiały się kropelki krwi, lecz mimo to oczy błyszczały mu mocniej niż dotychczas, z wyrazem inteligencji, którego nie widziałem w nich od wielu godzin. - Wyglądasz gorzej od dupy orka – powiedziałem do niego siadając ostrożnie na skraju łóżka. Uśmiechnął się słabo demonstrując białe zęby upstrzone krwawymi zaciekami. - Dasz radę jutro rano pójść razem z nami ? – Gappo pochylił się nad łóżkiem z drugiej strony. - Świeże powietrze dobrze mi zrobi. Nienawidzę lazaretów, pełno w nich chorych ludzi – próbował zażartować sierżant. Gappo spojrzał na mnie ze zmartwioną miną. Często się zastanawiałem jak zdołał z tak miękkim sercem przetrwać tyle czasu w karnym legionie, ale muszę przyznać, że w walce jest również bezwzględny jak wszyscy pozostali Synowie.

- Pewnie, że jutro z nami pójdziesz – pocieszyłem Franxa – A jeśli byś potrzebował pomocy, zawsze znajdzie się paru chłopaków, którzy ci podadzą rękę. Skinął mi nieznacznie głową i zamknął oczy. - Co z pozostałymi dwoma ? – spytałem Gappa, pełniącego samorzutnie rolę medykaamatora od chwili, w której usłyszał o decyzji pułkownika nakazującej porzucić na pastwę losu wszystkich rannych niezdolnych do dalszego marszu. - Oklar stracił nogę. Jak ci się wydaje, da radę ? – sarknął ze złością były kaznodzieja – Jereminus się z tego wykaraska, jest tylko porządnie wstrząśnięty. - A może napompujemy Oklara środkami przeciwbólowymi przed wymarszem i zmontujemy mu jakieś prowizoryczne kule ? – zaproponowałem walcząc z myślami, zdecydowany wyrwać pułkownikowi z rąk kolejną ofiarę. - To może wypalić pod warunkiem, że zabierzemy całą torbę tabletek, żeby i jego i Jereminusa utrzymać w stanie świadomości – mruknął Gappo zagryzając w zadumie wargi. - Dobra, pomyśl o tym – powiedziałem – Ja wracam do łóżka. * * * * * Oklar wybawił Gappa z kłopotu – w nocy wbił sobie w oko długą igłę pozostawioną przez przypadek obok jego łóżka. Czubek igły utkwił w mózgu mężczyzny powodując natychmiastową śmierć. Opuściliśmy osadę tuż po świcie, maszerując w ślad za Hopkinsem i pułkownikiem. Kierując się w stronę zachodu zaczęliśmy wspinaczkę w górę rozległego masywu, który wedle słów Hopkinsa ciągnął się wzdłuż całego równika planety. Szedłem w przedzie kolumny, towarzyszyli mi Kronin, Gappo, Linskrug i ludzie z drużyny Franxa, na zmianę wspierający na swoich ramionach chorego sierżanta. Przestał już krztusić się krwią, ale wciąż miał kłopoty z regularnym oddechem. Drużyna Brokera wzięła pod swoją opiekę Jereminusa, sierżant czujnie strzegł niewielkiego zapasu środków przeciwbólowych ukradzionych przez Gappa z lazaretu osady. Tropikalna gęstwina nie była w tym miejscu specjalnie gęsta, najwyraźnn niej rośliny z trudem utrzymywały się na wulkanicznym podłożu. Powietrze dla odmiany robiło się coraz duszniejsze, przesycał je odór siarki i metaliczny posmak nieznanych mi gazowych wyziewów. Niczego nie potrafiłem dojrzeć za koronami drzew, ale Hopkins nie omieszkał mnie poinformować, że kilka kilometrów na południe od naszej grupy wznoszą się dwa wielkie wulkany zwane Bliźniętami Khorna – nazwą taką ochrzcili je nieszczęśni pierwsi kolonizatorzy zapożyczając ją od miana jakiegoś bluźnierczego i złego bóstwa. Można to było uznać za przejaw herezji, ale sądziłem, że wiara w boską opatrzność podupadła wtenczas bardzo wśród wymierających w zastraszającym tempie osadników. Hopkins pocieszył mnie informacją, że obydwa wulkany są uśpione, ale znając swoje parszywe szczęście wolałem przyjąć, że lada moment nieoczekiwanie wybuchną. Pogrążony w posępnej zadumie wyczułem obok obecność równającego ze mną krok człowieka. Zerkając w prawo dostrzegłem porucznika Hopkinsa. - To sierżant Franx, prawda ? – wskazał dłonią chorego podoficera, prawie leżącego na barkach pomagającego mu iść Poala. Potwierdziłem kiwnięciem głowy. - Musi być równie wytrzymały jak groks – dodał porucznik wciąż nie odrywając wzroku od Franxa. - Owszem – powiedziałem, chociaż wcale nie chciało mi się gadać – Ale ta planeta najpewniej go zabije.

- Może tak być – przyznał ze zmartwioną miną Hopkins – Złapał dychawicę płucną, a niewielu potrafi z tą chorobą wygrać. - Masz jeszcze jakieś pocieszające wieści ? – burknąłem łudząc się nadzieją, że mój ton skłoni porucznika od odczepienia się. - Wciąż żyje, a to już prawie cud – odparł z niewinnym uśmiechem - Większość chorych umiera pierwszego dnia. On wytrzymał dwie noce, obie po całodziennym marszu. Nie zauważyłem, żeby jego stan się polepszył, ale też nie widać pogorszenia. - Jeśli pogorszy się mu choć trochę, będzie martwy – stwierdziłem patrząc na udręczoną postać wiszącą u opalonych ramion Poala – I mówiąc szczerze, nie wiem, czy nie byłoby to dla niego najlepszym wyjściem. - Nie mów tak ! – oburzył się Hopkins. - A czemu nie ? – warknąłem – Wydaje ci się, że długo wytrzyma wśród Synów w takim stanie ? Nawet jeśli ujdzie stąd z życiem, kolejna akcja na pewno go zabije. - Jak długo jeszcze musi służyć w legionie karnym ? – spytał Hopkins zdejmując z pasa manierkę i podając mi ją w geście poczęstunku. Machnąłem dłonią z irytacją odmawiając przyjęcia napitku. - Służymy tu wszyscy, dopóki nie zginiemy albo nie zostaniemy ułaskawieni przez pułkownika – powiedziałem szorstkim tonem. - A ilu ludzi dotąd ułaskawił ? – zapytał denerwujący ignorant w mundurze porucznika Gwardii. - Nikogo – sarknąłem i przyśpieszyłem krok pozostawiając za plecami zdumionego Hopkinsa. * * * * * O poranku trzeciego dnia marszu znaleźliśmy się w miejscu, gdzie masyw górował ponad rejonem zwanym Sercem Dżungli. Ze szczytu wzniesienia tropikalny las nie wyglądał ani lepiej ani gorzej od tych wcześniej widzianych, ale Hopkins ostrzegł nas, że w jego głębi poszycie jest znacznie gęściejsze, a drzewa dużo większe i ciaśniej obok siebie rosnące. - Tam właśnie prowadził badania nasz kapitan – oświadczył Hopkins stojąc na zboczu masywu w promieniach wschodzącego słońca i pokazując dłonią na południe, w stronę fragmentu dżungli, który miał nieco ciemniejszą barwę zieleni od reszty lasu. - Ten wasz kapitan musiał być trochę pieprznięty, co ? – pociągnąłem łyk elektrolitu z manierki, przepłukałem nim usta, po czym splunąłem gęstą flegmą pod nogi porucznika. - Nie do końca – zaprzeczył cofając się nieznacznie od miejsca, w którym wylądowała plwocina i mierząc mnie pełnym dezaprobaty spojrzeniem – O ile mi wiadomo, był całkowicie stabilny umysłowo i emocjonalnie. Milczał przez krótką chwilę jakby chciał coś jeszcze dodać, ale chyba się rozmyślił, bo zaraz odwrócił się i spojrzał w stronę tarczy słońca. - O co chodzi ? – zapytałem. Hopkins zdjął z głowy czapkę i podrapał się po włosach gestem, który zdradzał u niego niepewność i zdenerwowanie. - Naprawdę myślisz, że te zarodniki mogą być jakimś rodzajem tyranidzkiej broni ? – spytał gniotąc w dłoniach wierzch swojej czapki. - Widywałem dziwniejsze rzeczy – oświadczyłem przysuwając się bliżej niego i zniżając ton do poziomu poufnego wyznania – Na Icharze IV techkapłani wciąż polują na stada drapieżców żrących wszystko, co tylko jest organiczne. Widziałem tam biotytany wielkie na dwadzieścia pięć metrów, gigantyczne stwory o czterech łapach zdolne burzyć swą masą ciała budynki i miażdżyć w pazurach czołgi. A ty widziałeś kiedyś tyranida ? - Widziałem rysunki – przyznał niechętnie zakładając z powrotem czapkę.

- Rysunki ? – roześmiałem się szyderczo – Rysunki są gówno warte ! Jak staniesz twarzą w twarz z wielkim na cztery metry tyranidzkim wojownikiem, to zrozumiesz, czym są naprawdę te stwory. Chitynowa skorupa takiego potwora pokryta jest gęstym śluzem, który ma zapewnić elastyczność jej poszczególnym fragmentom, w paszczy sterczą mu kły wielkości twoich palców, a na dodatek ma cztery przednie łapy. Cuchnie śmiercią i jak podejdzie zbyt blisko, to prawie można się tym odorem udusić. I nosi przy sobie całą masę symbiotycznych broni służących do rozrywania, cięcia i patroszenia żywych stworzeń. Przypomniałem sobie pierwsze spotkanie z obcymi, na Icharze IV. Trzech wojowników zaskoczyło nas w chwili, gdy przetrząsaliśmy jakieś stare ruiny. W myślach wyraźnie dostrzegałem ich ciemnoniebieską skórę i czerwonawoczarne kostne płytki karapaksu. Szok i przerażenie praktycznie nas sparaliżowały na widok tych bestii, tak ogromny ładunek zła krył się w ich zwinnych cielskach. Mieli broń strzelającą żywymi robakami przegryzającymi się z przerażającą szybkością przez ludzkie ciała, dużo gorszymi od klasycznego pocisku. Wiązki laserów tylko im przypalały pancerze, a ci nieszczęśnicy, którzy nie zginęli od żywych pocisków, umierali rozdzierani potężnymi szponami. Tylko Craggon i jego plazmowy karabin ocaliły nas tamtego dnia przed śmiercią unicestwiając ładunkami energii prących do przodu obcych. Do chwili swego zgonu wojownicy zdążyli zabić piętnastu moich towarzyszy broni. Pamiętałem, że Craggon zginął nieco później na Icharze IV, jego krew wsiąkła w pokryte grubą warstwą popiołów pustkowia, gdy gargulec spadł nieoczekiwanie z nieba rozdzierając mu gardło. Hopkins był wyraźnie wstrząśnięty moimi słowami, twarz mu pobladła. Wskazałem czubkami palców swoją twarz, a raczej pokrywającą ją siatkę krzyżujących się ze sobą potwornych blizn. Wciąż nie byłem pewien, czy naprawdę pojął ogrom grozy uosabiany przez tyranidy i zdecydowany byłem kontynuować naszą rozmowę. Ludzie powinni wiedzieć o okropnościach, jakim my musimy stawiać czoło. - To pamiątka po tyranidzkiej żywej minie – oświadczyłem pragnąc jednocześnie, by biedny porucznik nigdy nie musiał poznać na własne oczy tych potwornych obcych, chcąc za wszelką cenę pogrzebać wspomnienia rzezi na Icharze IV i wszechobecny lęk odczuwany na samą myśl o tyranidach. Nikt, kto tam nie był, kto nie walczył wtedy z nimi, nigdy nie pojmie, czym taka walka naprawdę jest: to tak jakbym chciał opisać ocean ślepemu człowiekowi – Przeklęta rzecz wybuchła w takiej samej odległości ode mnie jak teraz ty stoisz, podmuch gazów cisnął mną o ziemię. Kawałki chityny omal nie zdarły mi twarzy ! Franx obwiązał moją głowę swoją koszulą, żebym się nie wykrwawił. Myślałem przez kilka tygodni, że oszaleję z bólu, nawet jadąc cały czas na prochach. Franx mówił, że miałem szczęście nie tracąc jakimś cudem wzroku. Byli w moim plutonie tacy ludzie, którym ten wybuch powyrywał ręce i nogi, powybijał w torsach dziury na wylot. Innym wypełniający minę kwas wyżarł do kości skórę i mięśnie. Czy wiesz jak wygląda człowiek wytrawiany za życia kwasem ? Potrafisz sobie wyobrazić jego skowyt ? - Ja... ja... – zająknął się porucznik spoglądając na mnie w nowy, skrajnie przerażony sposób. - Kiedy następnym razem spojrzysz na któryś z tych rysunków, wspomnij moje słowa i spróbuj sobie to wszystko wyobrazić – powiedziałem cichym posępnym tonem. Stał nieruchomo w miejscu, z otwartymi ustami i pustym wzrokiem. Parsknąłem ze złością i zacząłem schodzić w dół zbocza, wściekły na Hopkinsa za to, że przez jego pytania znów musiałem sobie przypomnieć grozę dni spędzonych na Icharze IV. * * * * * Poal przeklinał nieustannie machając ostrzem bagnetu w walce z grubymi pnączami i gęstymi krzewami. Hopkins faktycznie nie przesadził stwierdzając, iż zmierzamy do najgorszej części dżungli na całej Fałszywej Nadziei. Zbliżał się już wieczór, a my zdołaliśmy

wedrzeć się zaledwie jakieś dwa kilometry w głąb lasu. Byliśmy gdzieś u podstawy masywu, tyle mogłem wywnioskować z pokonanego dystansu, ale wiedziałem też doskonale, że jeszcze dzień lub dwa w tym zielonym piekle, a umrzemy wszyscy z wyczerpania i pragnienia. Znaleźliśmy co prawda jeden staw, ale jego woda skażona była wulkanicznym popiołem. Franx zaproponował łapanie w naczynia ściekającej po poszyciu deszczówki, Hopkins jednak sprzeciwił się temu pomysłowi opowiadając o pewnych gatunkach drzewpasożytów przenoszących swe zarodniki właśnie w kroplach deszczowej wody. Jeden z żołnierzy nie uwierzył w słowa porucznika i mimo jego ostrzeżeń napił się deszczówki. Jego gardło spuchło w ciągu zaledwie godziny i udusił się na naszych oczach. Drugiego człowieka straciliśmy podczas przeprawy przez kolczaste zarośla, które podrapały mu cierniami skórę na nodze. Skaleczenia niemal natychmiast wypełniły się cuchnącą wydzieliną. Zastrzeliłem skazańca zaraz po tym jak mnie o to poprosił. Hopkins poparł aa ten drastyczny akt miłosierdzia oświadczając, że trucizna dotarłaby prędzej czy później za pomocą krwioobiegu do mózgu mężczyzny i wpędziłaby go w pełne bólu cierpienie. Po tym wydarzeniu zacząłem żywić wobec porucznika pewną dozę respektu, doceniając fakt, że również on musiał w tym przeklętym miejscu doświadczyć niejednego koszmaru. - Musimy znaleźć jakieś miejsce na nocleg – Hopkins odwrócił się w stronę pułkownika, kiedy staliśmy razem w milczeniu czekając, aż idący w forpoczcie kolumny żołnierze wyrąbią w gęstym poszyciu ścieżkę. - Rozejrzymy się za nim, kiedy już zejdziemy na dno zapadliska – odparł pułkownik ścierając pot z czoła za pomocą chusteczki wciąż ubrudzonej zaschniętą krwią drapieżnego jaszczura. Głośny okrzyk Poala zwrócił naszą uwagę na pracujących w gąszczu gwardzistów, wołających o odnalezieniu jakiejś ścieżki. Dostrzegłem stojącego opodal Linskruga, wymieniliśmy w milczeniu znaczące spojrzenia. Ścieżki w dżungli oznaczały złe wieści. Nie okazując niepokoju pułkownik wszedł na szlak, toteż ruszyłem w ślad za nim czując za plecami obecność Hopkinsa. Znaleźliśmy się wewnątrz żywego zielonego tunelu, z gęstym liściastym sufitem i ścianami z pnączy grubości męskiego ramienia praktycznie uniemożliwiającymi przedarcie się na drugą ich stronę. Pułkownik rzucił okiem przez ramię chcąc się upewnić, że nadal wszyscy za nim idziemy, po czym ruszył w głąb tunelu. Pomaszerowaliśmy rzędem w ślad za nim. * * * * * Nie sposób powiedzieć jak długo wędrowaliśmy liściastą ścieżką, upływ czasu mogłem szacować jedynie spadkiem intensywności słonecznej poświaty z trudem przebijającej się poprzez gęste poszycie. Skupiska fosforyzujących grzybów rzucały chorobliwy żółtawy poblask na nasze skupione twarze, wypełniając przy tym powietrze silnym odorem zgnilizny. Boczne tunele, bo tak chyba należało nazwać te ścieżki, pojawiały się co jakiś czas to z lewej, to z prawej i wkrótce uświadomiłem sobie, że wokół naszej kolumny rozciąga się istny labirynt przejść i szlaków. Korzenie drzew wyższych niż szczyty masywu wiły się po ziemi oplatając wężowymi splotami pnie swych rywali, pokonanych w trwającej setki lat walce o dostęp do życiodajnego słonecznego światła. Nie słyszałem żadnego innego dźwięku oprócz ciężkich oddechów gwardzistów, bo o ile wcześniej przeszkadzało nam gorąco, to teraz dosłownie topiliśmy się we własnym pocie. Miałem przemoczone nim ubranie, w butach słyszałem chlupot. Gęste duszne powietrze stało w miejscu, nie poruszał go żaden powiew, żaden wiatr. W ustach wciąż czułem słony posmak, toteż nieustannie oblizywałem je próbując się tego uczucia pozbyć. Oczy mi się kleiły, musiałem je cały czas mrużyć, a przez to w półmroku zmierzchu potykałem się co chwila o jakieś korzenie. Franx szedł tuż za mną, dostatecznie silny, by podjąć wędrówkę na własną rękę, ale wciąż jeszcze daleki od powrotu do pełni

kondycji. Wilgotność powietrza wyczyniała straszne rzeczy z jego osłabionymi płucami, kaszlał cały czas spazmatycznie. Maszerowaliśmy niczym automaty, starając się nie tracić z oczu sylwetki idącego przodem pułkownika. I wtedy znienacka znaleźliśmy się na odkrytej przestrzeni. Odniosłem wrażenie, że ciężar przygniatającego nas do ziemi dusznego powietrza zelżał wyraźnie. Rozciągające się nad naszymi głowami gałęzie poruszały się nieznacznie, poczułem lekki miłosierny powiew. Kiedy reszta żołnierzy gramoliła się przez wylot tunelu do tej zielonej komnaty, usiadłem z ulgą na ziemi, zamknąłem oczy i wciągnąłem w płuca wielki haust powietrza. Nie było tak przesycone wilgocią jak to w tunelu, ale wychwyciłem w nim inny posmak. Wciąż nie otwierając oczu zacząłem węszyć próbując zidentyfikować znajomy zapach. Na myśl przyszła mi rozkładająca się padlina. Chyba gdzieś w pobliżu musiało leżeć jakieś zdechłe zwierzę. - Kage... – wyszeptał Franx. Spojrzałem w jego stronę. Leżał na plecach kilka metrów po prawej stronie. - Co jest ? – zapytałem dostrzegając grymas niepokoju na jego twarzy. - Chyba mam jakieś omamy – odparł wskazując palcem prosto w górę, nad siebie – Widzę ludzi na drzewach. Podążyłem za jego wzrokiem spoglądając ku gęstej kopule gałęzi wiszącej w najwyżej położonym punkcie jakieś trzydzieści metrów nad naszymi głowami. Dostrzegając nieznaczne poruszenie zamrugałem rozpaczliwie próbując pozbyć się oblepiającego powieki potu i skoncentrować spojrzenie na liściastym suficie. Po kręgosłupie przebiegł mi lodowaty dreszcz strachu. Mógłbym przysiąc, że dostrzegam jakąś kobietę wiszącą dokładnie nad moją głową, ukrytą w kokonie z liści i pnączy. - Ppułkowniku... – wymamrotałem dostrzegając coraz więcej ciał wiszących pośród gałęzi, zastanawiając się idiotycznie nad tym jak ci ludzie tam wleźli. - Zauważyłem – odparł z szorstką powagą pułkownik wyciągając ze swego pokrowca energetyczny miecz. Włączona broń zaczęła rzucać niebieską poświatę na otaczające nas morze ciemnej zieleni. Reszta żołnierzy zauważyła a już przyczynę naszego lęku i gapiła się w górę z niedowierzaniem. - Kage ! – krzyknął Linskrug. Spojrzałem przez ramię i zobaczyłem to samo, co on: wejście do zielonej komnaty znikło, w jego miejscu pojawiła się zbita ściana tropikalnej gęstwiny. - Włączyć miotacze ognia ! – wrzasnąłem do najbliższych ludzi zauważając przy tym, że prawie jedna czwarta grupy znikła bez śladu, prawdopodobnie uwięziona po drugiej stronie zielonego muru, w tunelu. - Niektórzy z nich jeszcze żyją – wysyczał ktoś stojący obok mnie, więc poderwałem w górę głowę. Niemal natychmiast dostrzegłem ludzkie ramię wystające spośród listowia, wychudłe, jakby wyssane z krwi, a mimo to bardzo wolno poruszające palcami. Przesuwając wzrokiem po ścianach zielonej sali zauważyłem ruch w wielu innych miejscach i pojąłem, że to nie wiaterek wprawia w drżenie gałęzie i pnącze lasu. To byli ludzie, praktycznie niewidoczni pod plątaniną zieleni, wijący się ospale w niewyobrażalnym cierpieniu. Wyszarpnąłem z pochwy przy pasie nóż i rzuciłem się w stronę roślinnej ściany tnąc ostrzem gałązki oplatające najbliższą ofiarę. Ujrzałem oczy młodej dziewczyny, jasnozielone i przejmująco puste, jej ubrudzone błotem jasne włosy, rozpuszczone wśród tworzącego koszmarny grobowiec listowia. Była uwięziona w poszyciu lasu jakiś metr nad powierzchnią ziemi. Oberwałem wolną ręką liście zasłaniające jej tors, odsłoniłem grubą gałąź oplatającą dziewczynę w pasie. Kobieta wyszeptała coś chrapliwie, ale nie zrozumiałem jej słów. Miała zapadniętą twarz, skórę suchą niczym pergamin. Po prawej i lewej stronie żołnierze rozdzierali gęstwinę próbując uwolnić innych więźniów. Zdołałem objąć dziewczynę w pasię, unikając przy tym uparcie jej przeraźliwie smutnego wzroku. Kiedy pociągnąłem ją ku górze, wydała z siebie zduszony okrzyk bólu. Napiąłem mocniej mięśnie i zdołałem wyciągnąć jej głowę oraz tors z kokonu, lecz wówczas

dostrzegłem ciernie długie jak moje przedramię, ale cienkie niczym ludzki palec, wbijające się w plecy kobiety. W dół wygiętego kręgosłupa ciekły kropelki krwi. Chwyciłem za najbliższy korzeń i spróbowałem wyrwać go z ciała dziewczyny, ale w tej samej chwili poczułem jak coś owija mi się wokół lewej stopy. Spojrzałem gwałtownie w dół i ujrzałem wysuwający się z ziemi gruby ruchliwy korzeń oplatający moją stopę na wysokości kostki. Roślina szarpnęła mocno i straciłem równowagę upadając na plecy, nóż wyleciał mi z ręki. Zginając się wpół zacząłem targać oburącz zielsko w próbie uwolnienia stopy, ale korzeń był niesamowicie silny. Franx znalazł się tuż przy mnie, tnąc pnącze ostrzem bagnetu. Pociągnął mnie do tyłu, potoczyliśmy się razem po ziemi. Pozostali żołnierze wycofywali się już w stronę centrum komnaty, zacieśniając szyk wokół stojącego pośrodku pułkownika, niektórzy jednak nie zdążyli uciec w porę – widziałem ich szamoczące się ciała unoszone przez ruchliwe gałęzie, znikające w zielonej gęstwinie. Na prawo ode mnie powietrzem wstrząsnęła głośna detonacja znacząca miejsce, w którym eksplodował zgnieciony pnączami zbiornik miotacza płomieni. Gałązki zatrzepotały szaleńczo odrzucając płonącą broń w naszą stronę, z dala od siebie. - Musimy stąd spadać ! – krzyknął Poal tocząc wokół wzrokiem w poszukiwaniu jakiejś drogi ucieczki. Lecz żadnej nie było i pojąłem, że zostaliśmy w tym miejscu uwięzieni. Tkwiliśmy pod kopułą splątanych ze sobą gałęzi, pnączy i liści mierzącą u podstawy sześćdziesiąt metrów średnicy. Cała ta masa roślin pełzła powoli w naszą stronę, nieubłaganie spychając ludzi w kierunku środka otwartej przestrzeni. Żołnierze zaczęli strzelać ze swoich laserów rozdzierając leśne poszycie wiązkami skondensowanego światła, ale w miejscu każdej spalonej rośliny pojawiały się natychmiast kolejne pędy. Coś świsnęło obok mojego ucha, usłyszałem zdławiony krzyk Warnicka. Z tchawicy żołnierza wystawał płaski ostry kawałek liścia, gorąca krew zbryzgała mi ubranie. Kiedy skazaniec upadł w drgawkach na ziemię, wysunęły się z niej ruchliwe korzenie i oplotły go momentalnie. Odskoczyłem do tyłu chcąc zwiększyć dystans dzielący mnie od zwłok i zderzyłem się z kimś plecami. Rzut okiem przez ramię powiedział mi, że to pułkownik, zaciskający z wysiłku zęby i tnący atakujące pnącza ostrzem swego energetycznego miecza. Poczułem przemożną ochotę wrzaśnięcia i rzucenia się na oślep do ucieczki, do próby wyrwania się z tej drapieżnej pajęczyny roślin. Ktoś złapał mnie za łokieć. Odwróciłem się i dostrzegłem Hopkinsa, stojącego z wyrazem grozy w oczach i patrzącego na pełznący nieubłaganie las. - Zdradziecki skurwysynu ! – krzyknąłem czując jak mój strach zmienia się nieoczekiwanie w dziką wściekłość. Przyłożyłem porucznikowi do czoła lufę pistoletu i nacisnąłem mocno broń zmuszając go do uklęknięcia – Wiedziałeś, co jest grane ! Wprowadziłeś nas w pułapkę ! Byłeś przynętą, prawda ? Rozwalę cię, zanim sam zginę ! Wydał z siebie przerażony wizg i upadł na ziemię zwijając się w kłębek. Słyszałem jak płacze histerycznie. - Nie zabijaj mnie ! – prosił roztrzęsionym głosem – Nie zabijaj mnie, nie wiedziałem nic o tym miejscu ! Nie chcę umierać ! Jego zachowanie przekonało mnie, że faktycznie nie miał nic wspólnego z pułapką zastawioną przez drapieżny las, a ponieważ był już takim samym trupem jak reszta nas, nie było najmniejszego sensu we własnoręcznym zabijaniu go. Kiedy ściany komnaty zbliżyły się na jakieś dziesięć, dwanaście metrów od środka otwartej przestrzeni, dostrzegałem już wyraźnie kształty ludzi uwięzionych w zielonych kokonach. Niektórzy z nich byli bez wątpienia martwi, widać to było po ich zmumifikowanej skórze i pustych oczodołach. Inni wciąż jeszcze żyli, ich usta szeptały cicho jakieś niezrozumiałe słowa, ich pełne grozy oczy wpatrywały się we mnie błagalnie, ale ja byłem przecież równie bezsilny jak oni !

- To kapitan ! – usłyszałem okrzyk Hopkinsa i podążyłem wzrokiem za wyciągniętą ręką porucznika. Dostrzegłem mężczyznę w oficerskim płaszczu tego samego koloru co kurtka Hopkinsa, jego brązowe oczy mierzyły nas inteligentnym spojrzeniem z odległości kilku metrów. Miał skórę wręcz pulsującą zdrowiem, stanowiącą jaskrawy kontrast wobec wynędzniałych oblicz innych ofiar pasożytniczych roślin. Postąpiłem krok ku niemu i wtedy w powietrzu pojawiła się dziwna mgiełka, jakaś chmura, która z miejsca wypełniła mi nos i usta. Czułem ciężki zapach, bardzo podobny do woni kadzideł Eklezjarchii, silny tak bardzo, że miałem ochotę zwymiotować. Dostrzegając nad sobą brązowe kształty ukryte wśród liści pojąłem, że patrzę na zarodniki identyczne jak te znalezione przez nas w osadzie. Kręciło mi się w głowie, nie potrafiłem zebrać myśli na wpół uduszony tym pyłkiem wypełniającym mi wnętrze ust. I wtedy usłyszałem głos, wydający się rozbrzmiewać wprost w mej głowie. - Nie walcz z tym – oświadczył melodyjnym tonem głos – Bógroślina uczyni cię nieśmiertelnym. Oddaj cześć boguroślinie, a otrzymasz swą nagrodę. Czcij go w taki sposób jak ja. Podziwiaj boskie piękno, stań się częścią jego majestatu. Potoczyłem wokół zamroczonym wzrokiem i spostrzegłem, że wielu ludzi przestaje walczyć nieruchomiejąc w miejscu i spoglądając z ogłupiałym zachwytem na spadające w kierunku ich głów pęki liści. Powietrze nabrało rdzawej poświaty, wydawało się migotać mi w oczach. Poczułem jak moje mięśnie rozluźniają się coraz bardziej, walczyłem o to, by nie wypuścić z dłoni ściskanego w niej pistoletu. - Dalszy opór nie ma sensu – kontynuował kojącym tonem głos – Nie poczujesz żadnego bólu, bógroślina zatroszczy się o twoje potrzeby. Będzie cię utrzymywać przy życiu tak jak ty posłużysz do podtrzymania jego życia. Podaruj siebie samego boguroślinie, a on złoży ci w zamian dar z siebie. Chmura zarodników zgęstniała jeszcze bardziej, purpurowa mgiełka wirowała mi wokół głowy oślepiając oczy i mącąc umysł. Czułem obecność liściastego pnącza pełznącego po moim ramieniu, sunącego w kierunku głowy. Kolana dygotały mi coraz mocniej i pomyślałem z ulgą, że przecież tak łatwo można było tę udrękę zakończyć i stać się jednością z bogiemrośliną. Czułem wyraźnie otaczający mnie majestat tej istoty, jej życie tętniące w korzeniach i gałęziach dżungli na obszarze wielu kilometrów. Coś pociekło mi po karku. Pochyliłem ospale głowę ku szyi i ujrzałem kropelki krwi brudzące mi przednią część podkoszulka. Jakiś inny głos darł się w głębi mojego umysłu – mój własny głos, dopiero po chwili sobie to uświadomiłem – krzycząc, że to moja własna krew, ale nie zwróciłem na to odległe ostrzeżenie większej uwagi. Czułem rosnące ciepło w karku i gardle, rozlewające się po ciele niczym życiodajny płyn. Instynkt samozachowawczy wciąż krzyczał żądając, bym stanął mocno na nogach, zerwał mentalną więź z pasożytem. Czułem się potwornie zmęczony, ale w żyłach nieoczekiwanie pojawiły się zasoby energii. Pomachałem przed twarzą rękami rozpędzając nieco zarodnikową mgiełkę. Potrząsając głową próbowałem dostrzec coś wokół siebie. Za chmurą pyłków widziałem kształty innych żołnierzy, niektóre tkwiące w bezruchu, inne szamoczące się zaciekle. Dobiegające zewsząd dźwięki zaczynały przebijać się ponad miarowym dudnieniem w moich skroniach, słyszałem ludzkie okrzyki i przekleństwa. Wracałem do stanu pełnej świadomości niczym człowiek wyrwany z głębokiej śpiączki, czułem ukłucie coraz silniejszego bólu na karku. Otrząsając się z resztek transu pochwyciłem dłonią wbijający mi się w kark korzeń i wyszarpnąłem go z ciała. Krople krwi lśniły karmazynową barwą na zielonych liściach. Nagle stałem się ponownie w pełni świadom sytuacji. Pułkownik stał tuż obok mnie tnąc mieczem podpełzające do niego pnącza. Franx klęczał z drugiej strony na jednym kolanie, ściskał oburącz jakiś korzeń próbujący dosięgnąć jego twarzy.

Reagując instynktownie, bez namysłu poderwałem pistolet i zacząłem strzelać w gąszcz wiązkami laserowej energii, rozdzierając i spopielając giętkie gałązki. - Kage ! – wykrzyczał ponad moim ramieniem pułkownik – Zrób coś z tymi pnączami przy mnie ! Ja zajmę się Nepetine ! Pułkownik zrobił krok w stronę Nepetine, ja zaś natychmiast wskoczyłem łem na zajmowane przez niego miejsce odpędzając od siebie sięgające ku mym nogom korzenie. Atak zielonych drapieżców zelżał nieco, bógroślina skoncentrował uwagę w pierwszej kolejności na tych żołnierzach, którzy ulegli jego podszeptom. Gałęzie oplatały ich i wciągały w górę, ku gęstej kopule lasu, ludzie wisieli w ich uścisku niczym szmaciane laleczki. Kątem oka dojrzałem pułkownika walczącego z Nepetine. Kapitan machał słabo rękami próbując odepchnąć od siebie Schaffera, podczas gdy ten grzebał dłońmi w gęstym poszyciu wokół rzecznika pasożyta. - Cofnąć się ! – krzyknął chwilę później pułkownik odpychając mnie i kilku innych żołnierzy jak najdalej od ciała kapitana. Powietrzem wstrząsnął donośny huk, języki ognia ogarnęły postać Nepetine rozdzierając poszycie bogarośliny, siejąc na wszystkie strony kawałkami wilgotnej roślinnej papki i strzępami ludzkiej tkanki, obryzgując nas świeżą krwią. Pasożytnicze pnącza cofnęły się nieco do tyłu, gałęzie miotały się szaleńczo próbując usunąć się poza zasięg płomieni. Zyskaliśmy nieco miejsca mogąc rozluźnić stłoczone szeregi. - Ma ktoś wciąż miotacz ? - krzyknąłem przesuwając wzrokiem po gromadce ocalałych Synów, zdecydowany wykorzystać jak najszybciej tę kruchą chwilę przewagi. Clain - psychopatyczny zabójca siedemnastu kobiet - zrobił krok w moją stronę, na krańcu palnika jego broni dostrzegłem błękitny płomyk, świecący jaskrawo w półmroku rzucanym przez gęstą kopułę gałęzi bogarośliny. - Wypal nam drogę ! - warknąłem jadowitym tonem wskazując palcem mniej więcej w kierunku, z którego przyszliśmy. Clain uśmiechnął się złowieszczo i potruchtał w stronę cofającej się powoli zielonej ściany. Z lufy miotacza wystrzeliła smuga płynnego ognia oślepiająca boleśnie moje oczy, obryzgująca płomieniami gałęzie i liście, zmieniając je w dymiący popiół. Żołnierz omiatał umykający gąszcz strumieniami chemikaliów, ponad sykiem jego miotacza niósł się trzask trawionych ogniem pnączy i pękających zarodników. Listowie przyśpieszyło swój odwrót, uciekając jak najdalej przed dotykiem płomieni. Dołączyliśmy do Claina otwierając ogień z reszty broni, strzelając ponad strugą ognia, zmuszając bogaroślinę do rozstąpienia się przed naszą gromadką. Choć wypaliliśmy sobie głęboki na dobre sto metrów korytarz wiodący z morderczej komnaty, wciąż nie dostrzegałem nigdzie śladu ludzi pochłoniętych przez ściany pierwszego tunelu, uznałem ich zatem za umarłych. Nieliczne pnącze próbowały sięgać ku naszym głowom spod zielonego sufitu korytarza, ale pułkownik odcinał je bez specjalnego trudu ostrzem swego miecza. Parliśmy przed siebie powoli, ale nieustannie, zmuszając las do rozstąpienia się przed frontem naszej kolumny. Bógroślina zasklepiał przejście za plecami tylnej straży, ale jego pasożytnicze gałęzie trzymały się dostatecznie od nas daleko, by nie stanowiły zagrożenia. Nie wiem, skąd ta pewność, ale byłem wtedy przekonany, że jaźnią roślinnego drapieżcy kieruje rosnąca z każdą chwilą desperacja – wyczuwałem to w jego nieskoordynowanych próbach zasypania nas ostrymi liśćmi, w barwie żółciejącej coraz szybciej gęstwiny. Szliśmy cały czas do przodu ubezpieczając forpocztę miotaczami ognia. Powietrze przesycone było zapachem paliwa i spalenizny, gęste wyziewy dusiły mnie i powodowały łzawienie oczu. Franx rozkaszlał się tak spazmatycznie, że Poal i jeszcze jeden żołnierz musieli go wlec za sobą całą drogę powrotną. Filtrowane przez liście zielonkawe światło słoneczne, punktowane żółcią i czerwienią strug miotaczy ognia, wirowało w moich oczach niczym w jakimś chorym kalejdoskopie. Brnęliśmy po pogorzelisku przez istną wieczność, ustawicznie dając odpór rachitycznym atakom bogarośliny. Poczułem, że teren

zaczyna iść pod górę i pojąłem, iż dotarliśmy do podstawy górskiego grzbietu. To niesamowite jak daleko sięgały korzenie i pnącza tej istoty, jak długo błądziliśmy wcześniej w jej drapieżnych ostępach całkowicie nieświadomi otaczającego nas niebezpieczeństwa, zmierzający coraz bliżej serca pasożyta, z którego w mniemaniu tej istoty nie mieliśmy szans na ucieczkę. Znienacka podpalany gąszcz rozstąpił się szerzej i wpadliśmy na odkrytą skalistą przestrzeń. Spoglądając przez ramię ujrzałem pozostałych gwardzistów wytaczających się chwiejnie z lasu, odwracających się i strzelających na oślep w kierunku próbującej nas ścigać dżungli. Dysząc ciężko i przeklinając zdołaliśmy wspiąć się na strome zbocze masywu. Nigdzie wokół nie dostrzegałem śladu autonomicznej roślinności, najwyraźniej zaabsorbowanej przez bogaroślinę w próbie odzyskania swych nadwerężonych sił witalnych. Po kilku dalszych godzinach byliśmy już w połowie wzniesienia, poruszając się znacznie szybciej niż w ciasnej przestrzeni liściastej gęstwiny. Przystanąłem na zboczu i przyjrzałem się przestrzeni zajmowanej dotąd przez pasożytniczy las. Krawędzie puszczy przybrały chorowity żółty kolor, przypominający wyschniętą jesienną trawę. W miejscach, gdzie las się wycofał w głąb swego terytorium widziałem gołą ziemię, wyssaną z wszelkich składników odżywczych. - Sierżancie Poal – usłyszałem za swymi plecami głos pułkownika – Ściągaaa nijcie przez radio wahadłowiec i przygotujcie bombardowanie tego... czegoś. Po raz pierwszy w życiu zobaczyłem, że pułkownikowi też może zabraknąć słów. Odrywając wzrok od niezwykłego stwora jakim był bógroślina ruszyłem wolno w górę zbocza, w stronę stojącego kilka metrów wyżej dowódcy. Był z nim Hopkins, z rozcięcia nad prawym okiem porucznika ciekła strużka krwi. - Cóż, to było niezłe przeżycie – wymamrotał Hopkins wpatrując się wciąż zszokowanym wzrokiem w drapieżną puszczę. - Co to takiego było ? - wydyszał Franx siadając wprost na skale tuż obok mnie. Inni żołnierze rzucali się na ziemię wokół nas wlepiając puste wyczerpane spojrzenia w niebo, niektórzy z nich klękali składając ręce do dziękczynnej modlitwy. Pułkownik zrobił krok w dół zbocza, nie odrywając wzroku od gęstwin bogarośliny. - Cokolwiek to było – wycedził przez zęby z posępną satysfakcją – już wkrótce będzie martwe. Mimo to zamierzam doprowadzić do wirusowego bombardowania całej planety, żeby zyskać całkowitą pewność. - Co takiego pan tam zrobił, sir ? - spytał Hopkins zakładając sobie na rozcięcie niewielki plaster. - Granaty odłamkowe – wyjaśnił pułkownik odrywając wzrok od dżungli i spoglądając na porucznika – Słyszałem już kiedyś opowieści o takich symbiotycznych stworach, chociaż żadna z nich nie wspominała, że mogą one przybierać formę rośliny. Istoty te potrafią wegetować w uśpieniu przez setki czy nawet tysiące lat, dopóki nie przejmą we władanie czyjegoś żywego umysłu. Tworzą wówczas mentalną więź z ofiarą, starają się w jakiś sposób korzystać z jej inteligencji. Kapitan Nepetine był bez wątpienia takim właśnie symbiontem, toteż wysadziłem go granatami odłamkowymi. Sądzę, że znaleźliśmy się wtedy w samym sercu tego pasożyta i zadane w ten sposób obrażenia były naprawdę poważne. Przesunął wzrokiem po odpoczywających skazańcach, a potem spojrzał na mnie. - Ci, którzy pozostali w lesie okazali się słabi – powiedział twardym tonem – Poddanie się woli obcej istoty to jedna z największych zbrodni przeciwko Imperatorowi. Zapamiętajcie to sobie dobrze. Pamiętałem jak blisko kapitulacji znalazłem się na tamtej przeklętej leśnej polanie, toteż nie odrzekłem ani słowa. * * * * *

Czułem ogromną ulgę i zadowolenie wyglądając przez jedno z okienek w przedziale pasażerskim wspinającego się ku orbicie Fałszywej Nadziei wahadłowca. Za szybą dostrzegałem ogniste piekło pożarów obracające w zgliszcza setki kilometrów kwadratowych dżungli. Kolejna oślepiająca kolumna ognia runęła ku powierzchni planety z jej orbity – to nasz statek transportowy, Pride of Lothus, wystrzelił następną salwę plazmowej energii wymierzonej w siedzibę bogarośliny. - Płoń, ty cholerny zasrańcu – wyszeptałem drapiąc się po swędzącej ranie na karku – Płoń ! IV – Kraksa Atmosfera w celi była jeszcze bardziej napięta niż dotychczas. Wydarzenia na Fałszywej Nadziei wstrząsnęły głęboko każdym z nas, wspomnienia towarzyszy broni pochłanianych przez roślinnego pasożyta wciąż nie opuszczały ludzkich myśli. Co gorsza, od dobrych trzech tygodni nie widzieliśmy pułkownika. Z rozmowy z kilkoma marynarzami dowiedziałem się, że odleciał szybkim promem kurierskim dwa dni po opuszczeniu orbity Fałszywej Nadziei, zabierając ze sobą Hopkinsa. Nie chcąc rozmyślać o przyszłości i zdecydowany pozostawić za sobą koszmar ostatnich tygodni, pogrążyłem się całkowicie w codziennych obowiązkach. Musiałem ponownie przeorganizować strukturę oddziału: zostało nas tylko czterdziestu siedmiu. Stworzyłem sobie naprędce drużynę przyboczną, do której wcieliłem Franxa, Kronina, Gappa, Linskruga, Becksbauera i Friedricksa. Pozostali ludzie utworzyli cztery drużyny, nad którymi komendę otrzymali sierżanci Poal, Donalson, Jorett i Slavini. Napięcie wśród skazańców sięgało zenitu, potrzebowałem w charakterze dowódców najtrzeźwiej myślących ludzi, jeśli chciałem ujść z życiem z tego syfu. Nie licząc nawet pełnej pięćdziesiątki byliśmy zdekompletowanym plutonem i chociaż nikt tego nie powiedział na głos, wszyscy przeczuwali rychły koniec naszej jednostki. Równe trzy tysiące dziewięciuset pięćdziesięciu Synów Marnotrawnych zginęło w przeciągu ostatnich dwóch i pół roku, toteż nie widziałem szans na przetrwanie dla marnych czterdziestu siedmiu niedobitków. A przynajmniej nie mieliśmy żadnych szans, gdyby pułkownik powrócił. Myśl o porzuceniu nas przez pułkownika wbrew pozorom nie napawała mnie optymizmem. Było nas tak niewielu, że nie stanowiliśmy już praktycznie żadnej wartości bojowej. Skoro Departmento Munitorium mogło w każdej chwili zaciągnąć tysiące nowych gwardzistów, ile mogło dla nich znaczyć pół setki żołnierzy legionu karnego ? W trakcie luźnych pogawędek z marynarzami dowiedziałem się, że lecimy do systemu Hypernol z zamiarem uzupełnienia zapasów. Z jednej strony mogła to być standardowa procedura, z drugiej jednak pamiętałem pewnych skazańców, dawno już nie żyjących, pochodzących z kolonii karnej Hypernolu. Pułkownik opuszczający nas bez słowa i tranzyt do systemu posiadającego kolonię karną – czy to mógł być przypadek ? Z każdą chwilą zyskiwałem pewność, że Schaffer odszedł skazując nas na gnicie w więzieniu. Nie byłem jedynym człowiekiem w legionie potrafiącym dodać dwa do dwóch. Kilka cykli dziennych po wejściu w Osnowę, jakieś trzy tygodnie po opuszczeniu Fałszywej Nadziei, siedziałem w towarzystwie Franxa i Gappa na podłodze celi uczestnicząc w rytuale codziennego karmienia. - Nie potrafię w to uwierzyć – powiedział chrapliwym szeptem Franx, wciąż jeszcze kurujący gardło po złapanej na Fałszywej Nadziei infekcji – Cztery tysiące ludzi zginęły i oto koniec ? Tak po prostu ? To bez sensu. Co zdołaliśmy osiągnąć ? Walczyliśmy w kilkunastu

kampaniach płacąc życiem tylu chłopaków, a przecież niczego nie dokonaliśmy. Nie mogę uwierzyć, że to już koniec. - A co, chciałbyś w tym dostrzec jakiś większy schemat ? - wybuchnął śmiechem Gappo – Nie bądź naiwny ! Jesteśmy tylko befsztykiem w imperialnej maszynce do mięsa. - Co chcesz przez to powiedzieć ? - odwróciłem głowę w stronę ekskaznodziei marszcząc z irytacją czoło. - Czy siedzimy na więziennym statku czy w kolonii karnej, jesteśmy tylko żywym mięsem, ochłapami wiszącymi o stóp mocarstwa – oświadczył Gappo po chwili namysłu – Dla pułkownika stanowimy bandę kryminalistów, którzy zaprzepaścili swe życie sprzeniewierzając się ideałom służby Imperium. Nie ma znaczenia, czy żyjemy czy umieramy, dopóki można z nas wycisnąć coś użytecznego. To dlatego wkładają nam w ręce broń i wysyłają na front. - Idiotyczne założenie – parsknął Franx – Zdajesz sobie sprawę, jakie trzeba ponieść koszty, by utrzymać jednostkę karną i transferować ją z jednej strefy frontowej do drugiej ? Taniej wychodzi zabić nas na miejscu. Ludzie są rozstrzeliwani, ścinani i wieszani, Codex Imperialis zawiera mnóstwo odmian najwyższego wymiaru kary. Praktycznie się nie słyszy, żeby jacyś skazańcy mieli na własne potrzeby statek kosmiczny, takie zasoby nie są tanie. Marynarka jest chyba komuś coś winna. - Faktycznie coś w tym jest – mruknął Gappo analizując słowa Franxa – No, ale wszyscy mieliśmy już okazję nieraz słuchać pułkownika. On święcie wierzy w ostatnią szansę dla grzeszników, możliwość wyrwania naszych dusz Chaosowi poprzez złożenie ich w ofierze Imperium. - Jakoś nie wierzę w to, by pułkownik miał wpływy wystarczające do załatwienie sobie na wyłączność statku kosmicznej marynarki – oświadczył Franx wysuwając oskarżycielskim gestem palec i wskazując nim Gappa – aaa Bez względu na to jak bardzo wierzy w misję ratowania naszych dusz, nie jest ona chyba argumentem zdolnym przekonać jakiegoś lorda admirała do przekazania mu jednostki zdolnej przewozić pięćdziesiąt tysięcy pasażerów po to tylko, by transportowała to tu, to tam kilka setek skazańców. To po prostu nielogiczne. - Tutaj nie chodzi wyłącznie o logikę – powiedziałem spoglądając w stronę obu rozmówców – Gdybyście wcześniej wiedzieli, jaki los was czeka, czy wciąż bylibyście zdecydowani oskarżać publicznie kardynała albo tolerować niesubordynację swoich podwładnych ? - Nie wiem – Franx przygryzł w zamyśleniu dolną wargę – Nigdy się nad tym specjalnie nie zastanawiałem. - Wiem, co masz na myśli – odezwał się Gappo, z takim podekscytowaniem w głosie, jakby właśnie odkrył jeden z największych sekretów wszechświata – Twierdzisz, że to akcja pokazowa ? - Byliśmy dotąd w dwunastu strefach frontowych – przypomniałem – Z jak wieloma innymi regimentami mieliśmy kontakt ? Około trzydziestu na Icharze IV, perditiańscy gwardziści z Octo Genesis, Chorekanie w Stacji Wyzwolenie i może jeszcze dziesięć w pozostałych kampaniach. Wszyscy widzieli albo przynajmniej słyszeli o czarnej robocie, jaką musimy odwalać, o potwornych stratach. Gdybym był na ich miejscu i dowiedział się o karnym przeniesieniu do legionu, zawczasu własnymi rękami wyprułbym sobie bebechy. - Dobrze, ale to wciąż nie tłumaczy naszej obecnej sytuacji – zaoponował ściszonym głosem Franx. Gappo otworzył usta szykując jakąś odpowiedź, ale sierżant uciszył go ruchem uniesionej dłoni. Upił nieco soku, zanim podjął dalszą wypowiedź – Cholera, gardło pali mnie okropnie... Więc nie sądzicie, że wskazane byłoby ustawiczne dołączanie do takiego pokazowego legionu nowych skazańców ? Cztery tysiące więźniów robi równie dobre wrażenie jak pięćdziesięciu, a przy tym ma znacznie wyższą wartość bojową.

- Może właśnie dlatego zniknął pułkownik ? - zaproponowałem z cynicznym uśmieszkiem – Poleciał przodem do karnej kolonii, żeby nam zorganizować dostawę świeżego mięsa. Pewnie już tam czekają na nasze przybycie. - Sam nie wiem, co może być gorsze – zaczął lamentować Gappo przybierając zbolałą minę – Dożywocie w więzieniu w jakiejś zapadłej dziurze czy śmierć na polu bitwy ? - Ja tam wolę umrzeć walcząc – oświadczyłem – Czy pułkownik ma rację co do mej nieśmiertelnej duszy czy nie, chcę skonać wiedząc, że zrobiłem coś cholernie wartościowego. Wstąpiłem do Gwardii, żeby walczyć dla Imperatora i nie zamierzam gnić w więzieniu, tego możecie być pewni. - Zgadzam się, stary – wyszczerzył zęby Franx – Dajcie mi karabin i jakiegoś obcego do rozwalenia, a umrę jako szczęśliwy człowiek. * * * * * Minęło kolejne dwadzieścia cykli, zanim wyskoczyliśmy z podprzestrzeni na obrzeżach systemu Hypernol. Nerwy, niepewność i złe przeczucia doprowadzały ludzi do stanu wrzenia. Szeregowiec Dress został zastrzelony przez żołnierzy ochrony, kiedy podczas ćwiczeń zaatakował oficera marynarki. Inny skazaniec, Krilbourne, padł ofiarą wypadku w sali treningowej – Donalson złamał mu w walce na gołe ręce jedno ramię. Wszyscy mieliśmy po kilka siniaków i rozcięć zarobionych w ustawicznych sprzeczkach i przepychankach. Próbowałem wszystkiego, by tylko rozładować złe emocje żołnierzy: wdrożyłem im tak zaawansowany program ćwiczeń, że padali z wyczerpania zaraz po końcowym gwizdku, przestawiałem kolejność wydawania posiłków w sposób pozwalający kontrolować to, kto z kim jada i zmniejszający izolację poszczególnych drużyn. Pomimo tych wysiłków nie zauważyłem specjalnie owocnych rezultatów, ale pocieszałem się, że zaniechawszy takich zabiegów miałbym szybko znacznie gorsze kłopoty na głowie. Mówiąc szczerze, nie miałem pojęcia, dlaczego właściwie tak się tym martwię. Niechby się i podusili nawzajem we śnie, nawet Franx i Gappo, a ja nie uroniłbym po nich kropli łez. Blisko cztery tysiące towarzyszy broni zginęło w ostatnich miesiącach, a ja nie poświęciłem im praktycznie żadnych wspomnień, może z wyjątkiem nocnych koszmarów dręczących mnie w tranzycie poprzez Osnowę. To, to nie troska o indywidualnych skazańców tak mnie martwiła, tylko kwestia własnego przeżycia. Jeśli Synowie Marnotrawni wciąż mieli być zdolni do akcji, musiałem ostro ich trzymać, kontrolować za pomocą smyczy. W walce zawsze okazywali się zawzięci i twardzi, często dużo lepsi od zwykłych gwardzistów, lecz jednocześnie w zaskakujący sposób pilnowali sobie wzajemnie pleców. Jest coś takiego w walce na śmierć i życie, co wytwarza specyficzne więzi między ludźmi takimi jak my, bez względu na znaczenie samego konfliktu. Siedzimy wszyscy w tym samym gównie, a to stanowi źródło uczuć znacznie intensywniejszych niż te spotkane w rodzinie czy pośród przyjaciół. Lecz zarazem w chwili ustania zagrożenia więzi te pryskają w okam- aaa Wracaliśmy z sali ćwiczebnej pełni zdenerwowania i ekscytacji - plotki mówiły, że właśnie powrócił statek kurierski, którym odleciał wcześniej pułkownik. Miałem mieszane uczucia, toteż zdecydowałem, że najpierw na spokojnie sprawdzę, kto też z nim przyleciał – jeśli w ogóle ktoś miał się zjawić – a dopiero potem zacznę się martwić o najbliższą przyszłość. gnieniu do czasu następnej akcji. Wiele się nauczyłem o tych ludziach i o mnie samym w przeciągu ostatnich trzydziestu miesięcy. Urodzeni wojow- nicy, fachowcy spełniający się w ogniu walki. W każdej innej sytuacji i otoczeniu nic nie byliby warci, ale wystarczy im wsadzić w dłoń nóż lub pistolet, by z miejsca poczuli się uszczęśliwieni. Wiem, że ja sam

jestem wówczas wyjątkowo rozradowany. Lubię mieć świadomość, że człowiek przede mną jest wrogiem, a ten za moimi plecami sojusznikiem. Wtedy można sobie poradzić z każdym problemem. To całej tej reszty nie potrafię strawić: polityki kadrowej, odpowiedzialności oraz wiążących się z nią nierozerwalnie frustracji i uczucia bezsilności. Jeśli nigdy nie znalazłeś się w takiej sytuacji jak ja, może nawet coś tam sobie na ten temat zdołasz wyobrazić, ale żeby pojąć to w pełni, musiałbyś trafić tutaj, gdzie ja. * * * * * Wracaliśmy z sali ćwiczebnej pełni zdenerwowania i ekscytacji - plotki mówiły, że właśnie powrócił statek kurierski, którym odleciał wcześniej pułkownik. Miałem mieszane uczucia, toteż zdecydowałem, że najpierw na spokojnie sprawdzę, kto też z nim przyleciał – jeśli w ogóle ktoś miał się zjawić – a dopiero potem zacznę się martwić o najbliższą przyszłość. Godzinę później metalowe drzwi celi otworzyły się ze szczękiem i pułkownik wszedł do środka. Rzuciłem krótkie komendy w kierunku gromady Synów formując szyk pod nieoczekiwaną inspekcję. Pułkownik przeszedł wzdłuż pięciu szeregów ludzi spoglądając na każdego z nich wnikliwie, potem zaś odwrócił się w moją stronę. - Wyglądają na gotowych do akcji, poruczniku Kage – powiedział cicho. - Są gotowi, sir – odparłem patrząc wprost przed siebie, w pustą przestrzeń celi, przyjmując postawę wbitą mi do głowy przez pierwszego w życiu instruktora musztry. - Dobrze się sprawiłeś, Kage – oświadczył pułkownik, a moje serce zaczęło bić szaleńczym rytmem na dźwięk tych słów. Z trudem powstrzymałem się przed zerknięciem na twarz dowódcy. Po raz pierwszy w czasie naszej znajomości usłyszałem jakąkolwiek pochwałę z ust Schaffera. Wiem, że brzmi to głupio, ale wyraz jego satysfakcji sprawił mi niekwestionowaną przyjemność. Tak, pochwała wygłoszona przez tego morderczego sukinsyna, tego zapiekłego tyrana wprawiła mnie w radość. Trochę się czułem zdrajcą przed innymi Synami, ale nic nie mogłem na to poradzić. - Przeorganizuje pan nieco strukturę drużyn – dodał pułkownik – Mamy nowych rekrutów. Schaffer cofnął się kilka kroków w stronę otwartych drzwi i skinął dłonią stojącemu na korytarzu żołnierzowi ochrony. Reagując na rozkaz marynarza do pomieszczenia weszły dwie osoby. Wlepiłem w nie pełen niedowierzania i zaskoczenia wzrok. Przybysze byli niemal identyczni. Obaj wysocy, szczupli, ubrani w kombinezony pokryte miejskim kamuflażem. Nawet w kiepskim świetle lamp wiszących pod sufitem celi zauważyłem niezwykle bladą barwę ich skóry, niemal białą, i podobny kolor włosów. Nie była to zwykła siwizna, tylko śnieżna biel, przycięta równo na długości dwóch centymetrów. Kiedy weszli do komnaty i stanęli na baczność przed pułkownikiem, ujrzałem ich oczy, uderzająco niebieskie, o wiele ciemniejsze od lodowatych oczu Schaffera, ale wciąż niepokojąco przenikliwe. Przyglądając się im bliżej pojąłem znienacka, że osoba stojąca po lewej jest kobietą. Dostrzegałem krągłość niewielkich kształtnych piersi i miły dla oczu łuk bioder. Kiedy zaczynaliśmy służbę w legionie, było wśród nas jakieś czterdzieści kobiet, ale ostatnia z nich, Aliss, została zabita na Promorze jakiś rok temu. Jedynymi widzianymi od tego czasu kobietami były dla nas Siostry Wojny ze Stacji Wyzwolenie, ale one nosiły mało pociągające pancerze siłowe. - Proszę się nimi zająć, poruczniku – polecił pułkownik wyrywając mnie z marzycielskiej kontemplacji kobiecej sylwetki. Kiedy wyszedł z celi zamykając za sobą drzwi, wszyscy odetchnęli z wyraźną ulgą. - Jak się nazywacie ? - zapytałem podchodząc do dwójki rekrutów i gapiąc się dalej na kobietę.

- Jestem Loron – przedstawił się mężczyzna mówiąc cichym, niemal dziewczęcym głosem, po czym wskazał dłonią towarzyszkę – To moja siostra Lorii. - Ja jestem Kage. Dołączycie oboje do mojej drużyny – pokazałem im palcem miejsce, w którym siedział Franx i reszta naszej paczki. Bez słowa podeszli bliżej i usiedli obok siebie pod ścianą, w polu widzenia członków mej drużyny, ale poza zasięgiem zwykłej konwersacji. Franx przywołał mnie ruchami rąk. - Co to za jedni ? - zapytał się szacując wzrokiem parę przybyszów. - Loron i Lorii – odparłem – Bliźniaki, jak sądzę. - Nie wyglądają na twoich zwyczajowych gwardzistów, co ? - mruknął Linskrug stając przy Franxiei podążając z ciekawością za naszym wzrokiem. - A kogo masz na myśli mówiąc o zwykłym gwardziście, baronie ? - syknął jadowitym tonem Franx. Wiedziałem, że obaj skazańcy nie przepadają specspecjalnie za swoim towarzystwem. W myślach uznałem, że winę za te napięte stosunki ponoszą złe doświadczenia sierżanta z czasów regularnej służby i kontaktów ze szlachetnie urodzonymi przełożonymi. Linskrug dla odmiany sam sobie na początku szkodził okazując sporo buty i arogancji po swoim wcieleniu do legionu. Z biegiem czas pojął, że siedzi w tym samym bagnie, co i pozostali i spuścił z tonu, ale Franx najwyraźniej nie chciał tej zmiany nastawienia zauważyć. - Kogoś o normalnym kolorze skóry, na przykład ! - roześmiał się Linskrug klepiąc sierżanta w ramię – Zresztą ci tutaj wyglądają na odrobinę nieśmiałych. - No to się przestańcie na nich gapić, obaj ! - warknąłem odrywając w końcu własne spojrzenie od bliźniaków – Rozkręcą się na pewno po kilku sesjach ćwiczebnych i wspólnych obiadach. Na pewno nie miałbyś ochoty siadać z marszu obok kogoś, kto przez cały czas wlepia w ciebie wybałuszone gały. - Dziwne wrażenie na mnie robią – stwierdził Franx, po czym wzruszył ramionami i odszedł w głąb celi. Linskrug odczepił się chwilę później pozostawiając mnie samemu sobie. Pogrążyłem się w myślach spoglądając ponownie ku nowym skazańcom. To dziwne, człowiekowi mogłoby się wydawać, że wojskowy ubiór nadaje kobiecie męskiego wyglądu, ale w mojej opinii kombinezon wręcz uwypuklał jej cielesne atrybuty. Udzieliłem sobie ostrego mentalnego pouczenia przerywając nieoczekiwane fantazje i wzywając ludzi Poala i Joretta na kolejną sesję ćwiczebną. * * * * * - Wiedźmiarstwo, mówię ci – oświadczył Slavini kucając tuż przy mnie i kręcąc głową w próbie rozluźnienia napiętych mięśni karku. - Nie wydaje mi się, żeby byli psionikami – odparłem nie przerywając własnej rozgrzewki. - Nikt nie słyszał, żeby wymienili między sobą choć jedno słowo – zaprotestował sierżant podnosząc się do wyprostowanej postawy – Wszyscy wiedzą, że bliźnięta są znacznie podatniejsze na czarnoksięską infekcję od jedynaków. - Fakt, trzymają się we własnym towarzystwie, ale bardziej mi się to podoba, niż wysłuchiwanie zrzędzenia starych bab i przesądnych tumanów, takich jak choćby ty. - Ha ! - Slavini spojrzał na mnie z tryumfalnym błyskiem w oczach – Jest w nich coś jeszcze. Są tu od tygodnia i nie sprawili ci w tym czasie żadnych kłopotów. Żadnego wszczęcia bójki. Żadnej próby kradzieży. - Ano nie – pokręciłem głową na prawo i lewo – I mówiąc szczerze, życzyłbym sobie, żebyście też się zachowywali tak jak ta dwójka. - Zatem to oczywisty dowód, prawda ? - sierżant patrzył na mnie wyczekująco, najwyraźniej domagając się potwierdzenia swych zarzutów.

- Na co niby dowód ? - burknąłem z rosnącą irytacją pragnąc skrycie, by sierżant zaczął w końcu mówić z sensem. - Bliźniaki o nienagannym zachowaniu – wyjaśnił mi sfrustrowanym tonem jakby musiał wykładać oczywistą prawdę mało rozgarniętemu dziecku – Czy istnieje jakikolwiek inny powód, dla którego mogliby trafić między Synów Marnotrawnych ? To mogło być tylko wiedźmiarstwo. - Coś się tak uparł ?! - zdenerwowałem się nie na żarty – Może to tchórze, to by tłumaczyło ich zachowanie i unikanie towarzystwa. Może odmówili wykonania rozkazu ataku czy coś podobnego. - Nie, na pewno nie wyglądają na tchórzy – zaprzeczył Slavini opierając się jedną ręką o ścianę, a drugą pociągając za objętą palcami stopę – Jest w nich jakaś twardość, a nie strach, kiedy im patrzysz w oczy. - Niech ci będzie – poddałem się – Mogą nie wyglądać na cykorów, ale to wcale nie robi z nich psioników. - Dla mnie tak – wydął usta Slavini tuż przed rozpoczęciem biegu wzdłuż galerii widokowej. Pobiegłem w ślad za nim, niemo kręcąc głową z dezaprobatą. * * * * * Podobnie jak reszta siedzących w celi mężczyzn otworzyłem z wrażenia usta, kiedy tylko bliźnięta wróciły z sali treningowej. Lorii była rozebrana do pasa prezentując wszystkim wokół swój piękny biust, na jej gładkiej alabastrowej skórze lśniła cienka warstewka potu. Rozmawiała cicho z Loronem, omal nie stykając się z nim głową w trakcie ruchu i najwyraźniej nie zauważając oszołomienia wywołanego swą osobą. - Okay, patrzeć gdzie indziej ! - warknąłem na najbliżej siedzących skazańców i większość z nich odwróciła niechętnie głowy. Spostrzegłem tkwiącego pod ścianą Rollisa, wciąż gapiącego się na dziewczynę, i zacząłem rozważać w myślach opcję przyłożenia mu nieco po to, by przypomniał sobie, kto tutaj rządzi. Wtedy właśnie spostrzegłem źródło szykujących się kłopotów. Donovan, cwany sukinsyn z Korolisu, szedł w stronę bliźniąt wyciera- sss jąc zapocone dłonie w nogawki spodni. Skoczyłem do przodu zamierzając przechwycić go w drodze, ale się spóźniłem. Stanął przed Lorii zagradzając jej drogę. Poczułem lodowaty ucisk żołądka, bo pojąłem, że cokolwiek się teraz wydarzy, będzie miało bardzo nieprzyjemne konsekwencje. - Cóż za śliczne cycki, Lorii – uśmiechnął się obleśnie Donovan, po czym położył prawą dłoń na jednej z jej nagich piersi. Dziewczyna syknęła coś, odtrąciła gniewnym ruchem jego rękę i zrobiła krok w bok próbując obejść napastliwego amanta, ale mężczyzna oplótł ją rękami w pasie i przyciągnął do siebie ze śmiechem. Nie widziałem tego, co wydarzyło się chwilę potem, ponieważ oboje byli odwróceni do mnie plecami, ale po zaledwie sekundzie Donovan zaczął wrzeszczeć przeraźliwie. Upadł na kolana kryjąc twarz w dłoniach. Lorii obeszła go zgrabnym ruchem i dołączyła do czekającego na nią Lorona. Kiedy wykrzyczałem jej imię, zatrzymała się, a potem podeszła do mnie. Uśmiechała się słodko trzymając przed sobą zaciśniętą prawą dłoń. - Nie życzę sobie, żeby mnie dotykali jacyś zboczeńcy – oświadczyła miłym tonem, a jej niezwykłe niebieskie oczy spojrzały mi prosto w twarz. Nie odrywając od nich wzroku poczułem, że wkłada mi coś wilgotnego do dłoni. Odwróciła się i odeszła w stronę brata. Spojrzałem w dół, na swoją rękę i ujrzałem jedną z gałek ocznych Donovana rewanżującą mi się pustym spojrzeniem. Moje zainteresowanie ciałem dziewczyny momentalnie spadło grubo poniżej zera. * * * * *

Spoglądając przez niewielkie okrągłe okienko w ścianie kabiny pułkownika kontemplowałem wzrokiem świat, na którego orbicie parkowaliśmy. Był szary, przysłonięty pasmami chmur, nie przykuwał niczym szczególnym uwagi. Pułkownik obserwował mnie uważnie, jak zwykle zresztą, ja zaś instynktownie usiłowałem tego lodowatego spojrzenia unikać. - Kolonia karna Hypernol znajduje się na księżycu tej planety – oświadczył potwierdzając moje wcześniejsze podejrzenia – Polecimy tam na początku ostatniego cyklu średniego. Pride of Lothus uzupełni w tym czasie zapasy żywności w orbitalnej stacji. Po lądowaniu w kolonii zamierzam wycofać ze służby pewnych członków pańskiego plutonu, których potencjał bojowy nie jest w mej opinii satysfakcjonujący. - Mogę zapytać, kogo ma pan na myśli, sir ? - odezwałem się zaintrygowany usłyszanymi słowami. Do tej pory pułkownik nigdy nie wspominał o możliwości wyrzucenia kogokolwiek z legionu, jedynymi opcjami były śmierć lub legendarne ułaskawienie. Byłem głęboko przekonany, że wszyscy zdechniemy w tej jednostce. - Nie możesz – odparł zimno pułkownik przypominając mi z miejsca, że nadal jestem w jego oczach niczym więcej jak tylko pozbawionym praw i szacunku kryminalistą, nawet w obliczu pewnych pozytywnych zachowań Schaffera względem mej osoby, jakich doświadczyłem w ostatnim czasie. Odwrócił się wyglądając przez okno. Oderwałem wzrok od jego pleców, ponieważ kątem oka zauważyłem coś na biurku. Był to papierowy wydruk z przypiętym z wierzchu zdjęciem Lorona. Widząc, że pułkownik wciąż obserwuje coś za oknem stanąłem na palcach chcąc lepiej przyjrzeć się aktom skazańca. - Mogłeś po prostu zapytać, Kage – odezwał się Schaffer nie odrywając wzroku od szyby. - Słucham, sir ? - wyjąkałem zmieszany. - Wystarczyło zapytać, o jaką zbrodnię zostali oskarżeni Lorii i Loron – wyjaśnił posyłając mi ponad swym ramieniem spojrzenie niebieskich oczu. - A co takiego zrobili ? - spytałem niepewnie, zastanawiając się, czy aby nie padłem właśnie ofiarą jakiejś słownej pułapki albo testu przygotowanego przez pułkownika. - Nieposłuszeństwo – oświadczył Schaffer odwracając się ponownie w moją stronę – Odmowa wykonania rozkazu. - Rozumiem, sir – skinąłem głową czując zadowolenie z faktu, iż to ja miałem rację w sporze, a nie Slavini. Wiedźmy sobie wymyślił, ha ! - Jestem pewien, że pan zrozumiał – skomentował moją odpowiedź pułkownik, a w jego wzroku dostrzegłem jakiś dziwny błysk – Proszę przygotować się do wylotu za sześćdziesiąt minut. Nie dodając nic więcej nakazał mi machnięciem ręki opuścić pokój. * * * * * - W porządku – zgodził się Slavini, gdy tylko napadłem go w kącie celi, a zrobiłem to natychmiast po powrocie z kwatery pułkownika – Lecz to wcale nie oznacza, że się myliłem. Akta mogły być niekompletne albo sfałszowane. - Na litość boską, ależ z ciebie tępy burak, Slavini ! - warknąłem nie mogąc uwierzyć, że sierżant nadal trwa przy swojej hipotezie – Chodź ze mną, załatwimy to raz na zawsze. Chwyciłem go za ramię i prawie zaciągnąłem do miejsca, w którym siedział oparty o ścianę Loron, samotny, ze spuszczoną głową i wzrokiem wędrującym po podłodze celi. Rozdzieliłem go z siostrą kierując bliźnięta na różne ćwiczenia w nadziei, że separacja taka skłoni je do nawiązania kontaktu z resztą oddziału, ale zabieg ten najwyraźniej tylko pogłębił

niechęć białowłosej pary do zawierania nowych znajomości. Trochę mnie to zirytowało, ale zdecydowany byłem zrobić z nich członków całego zespołu, prędzej czy później. - Za co tutaj trafiłeś ? - zapytałem ostrym tonem kładąc ręce na biodrach i spoglądając z góry na Lorona. Podniósł głowę i zmierzył mnie tymi niebieskimi oczami, ale nic nie odrzekł. - Jako twój porucznik nakazuję ci udzielić odpowiedzi – wycedziłem polecenie szczerze wkurzony jego milczeniem – Czy też może jest to kolejny rozkaz, którego nie masz zamiaru zaaprobować ? - dodałem złośliwie. Podniósł się z podłogi i stanął twarzą w twarz ze mną. - To nie tak jak myślicie – odpowiedział w końcu, wodząc wzrokiem od twarzy Slaviniego do mojej i z powrotem. - To powiedz nam, jaka jest prawda – naciskałem uparcie. Milczał jeszcze chwilę, potem westchnął. - Prawda jest taka, że Lorii odmówiła wykonania rozkazu – przyznał wolno. Zerknąłem tryumfalnie na sierżanta, Slavini zaś tylko parsknął i zmarszczył czoło. - To był rozkaz odwrotu, nie ataku – dodał Loron i obaj natychmiast wlepiliśmy w niego zdumione spojrzenia. - Mieliście się wycofać i odmówiliście ? - wykrztusił Slavini – Pasujecie całkiem nieźle do Synów Marnotrawnych. Kto wy jesteście, jakieś świrysamobójcy, czy co ? - Byłem ranny w nogę – oświadczył posępnym tonem Loron – Lorii nie posłuchała wezwania do generalnego odwrotu i wróciła po mnie. Przeniosła mnie na plecach kilka kilometrów, zanim dotarliśmy do własnych pozycji. Oskarżono ją o nieposłuszeństwo i formalnie skazano w trakcie posiedzenia sądu wojennego. - A ciebie pewnie wrobili w konspirację, co ? - spytałem ciekaw, za co Loron trafił do legionu w ślad za Lorii. - Nie – zaprzeczył – Nalegałem, by skazano mnie wraz z nią. Sąd odmówił, więc pobiłem kapitana swojej kompanii. Po tym incydencie bardzo chętnie pozbyli się z jednostki również mnie. - Pobiłeś oficera, żeby zostać z siostrą ? - roześmiał się z niedowierzaniem Slavini – Nie myliłem się biorąc cię za jakiegoś pieprzonego wariata, człowieku. Spojrzałem w twarz albinosa dostrzegając dziwny błysk jego oczu. Rozmowa ta jeszcze bardziej wzmogła me zainteresowanie parą bliźniąt. Wiele bym dał, żeby się na przykład dowiedzieć, skąd właściwie pochodzą. - Dobrze – skinąłem lekko głową – Będę was od tej chwili trzymał razem, jeśli to poprawi wam samopoczucie. - Poprawi – odparł z nieznacznym uśmiechem Loron. Zrobił krok, by minąć sierżanta, ale nagle zatrzymał się tuż przy nim. Spojrzał w oczy Slaviniego, a jego uśmiech nieoczekiwanie znikł bez śladu. - Sugerowałbym, byś nie używał słów takich jak świr i wariat w towarzystwie Lorii – oświadczył zniżając głos do poziomu złowieszczego szeptu – Jest dużo wrażliwsza ode mnie i gorzej nad sobą panuje. W to mogę uwierzyć bez zastrzeżeń, pomyślałem patrząc jak Loron odchodzi pozostawiając za sobą wyraźnie wstrząśniętego sierżanta. Slavini mimowolnie potarł kciukiem powiekę zamkniętego oka, a potem poszedł w swoją stronę, myśląc nad czymś intensywnie. * * * * * - Hej, Lorii – powiedział Linskrug wychylając się w przód fotela tak daleko, na ile pozwalały mu pasy bezpieczeństwa – Idę w zakład, że nie spodziewałaś się tak szybko trafić z powrotem do karnej kolonii ?

- Nie siedzieliśmy w tym obozie – zaprzeczyła dziewczyna. Bliźnięta zaczynały powoli integrować się z resztą grupy, zauważając widać, że nikt nie próbuje im robić krzywdy ani przykrości. Oboje wdawali się już w luźne konwersacje, więc uznałem, że poszli za głosem rozsądku i przestali izolować się od pozostałych skazańców. Co więcej, mógłbym przysiąc, że Lorii czuje jakąś słabość do Linskruga, chociaż nie miałem pojęcia, co ona mogła widzieć w tym faktycznie dość przystojnym byłym baronie. Kronin spał sobie smacznie w fotelu pomiędzy Lorii i Linskrugiem, chrapiąc cicho od momentu startu wahadłowca. - Co mówiłaś ? - odezwałem się spoglądając ponad oparciem fotela, bo Lorii siedziała w rzędzie za mną – To znaczy, że pułkownik nie zwerbował was w na tym więziennym księżycu, na który właśnie lecimy ? - Nie – zaprzeczyła ponownie kręcąc głową – Przez ostatnie osiemnaście miesięcy walczyliśmy w batalionie karnym na Proximie Finalis. - Czemu pułkownik wybrał właśnie was ? - indagowałem dalej. - Nie wybrał nas – odezwał się Loron i wszyscy natychmiast spojrzeli w lewo, w kierunku białowłosego mężczyzny – Byliśmy ostatnimi ocalałymi z jednostki - Ostatnimi ? - powtórzył chrapliwym głosem Franx – Jak to się stało ? - Bomby rozpryskowe zrzucone z orczych samolotów wybuchły prosto między oddziałami batalionu, kiedy prowadziliśmy szturm na nieprzyjacielskie pozycje – wyjaśniła Lorii przyciągając ponownie wzrok wszystkich słuchaczy – Odłamki rozerwały na strzępy dwustu żołnierzy, wszystkich prócz nas dwojga. - Woah – powiedział Broker z wyraźnie wstrząśniętą miną – To faktycznie niezła historia. - Co stało się potem ? - spytałem dziewczynę zainteresowany szczegółami transferu bliźniąt. - Komisarze nie mieli pojęcia, co z nami zrobić – podjął opowieść Loron i spojrzenie słuchaczy powędrowało w jego stronę – Wtedy zjawił się ponownie pułkownik Schaffer, porozmawiał z komisarzami i zabrał nas ze sobą. - Zjawił się ponownie ? - Gappo okazał się szybszy i ubiegł moje pytanie – Czyli widzieliście go już wcześniej ? - Tak – potwierdził kiwnięciem głowy Loron – To było ponad rok temu, kiedy formowano batalion karny. Przyleciał, żeby porozmawiać z naszym kapitanem. Nie mamy pojęcia, o czym gadali. Próbowałem przypomnieć sobie, co robiliśmy rok temu z okładem. Nie była to prosta zagadka, z kilku różnych powodów. Po pierwsze, ostatnie półtora roku spędziliśmy na pięciu różnych światach i pobyty te zaczęły mi się już zlewać w jedną całość. Ponadto to, co Loronowi i Lorii mogło się wydawać rokiem z kawałkiem, wcale nie musiało stanowić takiego samego okresu czasu dla nas, z powodu podróży podprzestrzennych i całej tej reszty. Statek w Osnowie porusza się tak szybko, ponieważ tam nie obowiązuje zwykły upływ czasu – tak mi to przynajmniej próbował wytłumaczyć pewien techkapłan podczas pierwszej kosmicznej podróży, odlotu z Olympasu. W naszym wymiarze czas biegnie normalnie, dlatego lecący drugą stroną ludzie mogą przeżyć tygodniową lub miesięczną podróż, podczas gdy tak naprawdę mijają trzy miesiące. Nie miałem pojęcia, jak dokładne są moje szacunki określające czas przeżyty po wojnie o Ichar IV na dwa lata: równie dobrze mogło ich już minąć dziesięć. Wahadłowiec zatrząsł się gwałtownie, uderzyłem skronią w metalową burtę przerywając w ułamku sekundy rozmyślania nad mało istotnymi problemami. Pozostali skazańcy obrzucali się nawzajem pytającymi spojrzeniami. - Co jest, kurwa ? - zdążyłem przekląć, zanim prom szarpnął się ponownie omal nie wyrywając mnie z pasów bezpieczeństwa.

- Turbulencje ? - zaproponował Linskrug, najspokojniejszy z wszystkich pasażerów. Przekręciłem w bok głowę spoglądając przez małe okienko. Gdzieś w dole dostrzegłem obrys księżyca, zbyt odległy, byśmy mogli już znaleźć się w jego atmosferze. - Wykluczone – odparłem i nacisnąłem przycisk wyłączający pasy, po czym wstałem chwiejnie z fotela – Zostańcie na swoich miejscach ! Dostałem się do przejścia między fotelami pełznąc po kolanach innych pasażerów w swoim rzędzie. Kiedy tylko stanąłem jako tako na nogi, wahadłowiec zaczął trząść się i szarpać tak mocno, że z miejsca upadłem na czworaki. Trzymając się kurczowo oparć foteli popełzłem w kierunku przedniej ściany kabiny i wiszącego na niej interkomu pozwalającego na kontakt radiowy z siedzącym w kokpicie promu pułkownikiem. Naciskając klawisz aktywujący urządzenie stanąłem jednocześnie na szeroko rozstawionych nogach, próbując kompensować nagłe skoki maszyny zmianami punktu ciężkości ciała. - Co się dzieje, sir ? - wykrzyczałem do interkomu. Urządzenie trzaskało sucho przez krótką chwilę, potem usłyszałem odpowiedź dowódcy, dziwnie odległą i zniekształconą radiowymi szumami. - Proszę wracać na swoje miejsce, Kage – rozkazał – Pilot dostał zawału. Przygotować się do awaryjnego lądowania. Wszyscy żołnierze gapili się w moją stronę, toteż bez problemu usłyszeli odpowiedź pułkownika. W kabinie wybuchła kakofonia podniesionych ludzkich głosów, z której nie byłem w stanie wyłonić ani jednego zrozumiałego słowa. - Zamknijcie się ! - krzyknąłem wyłączając interkom i przyciskając się plecami do przedniej ściany przedziału – Upewnijcie się, że wasze pasy są ciasno zaciągnięte. Naprawdę ciasno. Kiedy będziemy lądować, przyciśnijcie ręce do twarzy, łokcie trzymać przy ciele, kolana razem. Jeśli będziemy musieli zabezpieczyć teren po kapotażu, pierwsza wychodzi drużyna Brokera, potem Donalson, Jorett i Slavini. Do odwołania trzymać gęby na kłódkę. Następne kilka minut płynęło upiornie powolnym tempem. Wróciłem na swój fotel i zapiąłem się starannie. Byliśmy całkowicie bezradni w tej sytuacji, mogliśmy tylko liczyć, że pilot zdoła jednak odzyskać kontrolę nad maszyną. Więzienny księżyc posiadał warstwę atmosfery wystarczającą do aa spalenia wahadłowca w przypadku wejścia w jej górne warstwy pod niewłaściwym kątem, a jeśli nawet przeżylibyśmy ten etap lądowania, wciąż istniało spore prawdopodobieństwo, że silniki korekcyjne nie zadziałają i walniemy w powierzchnię planetoidy z prędkością tysiąca kilometrów na godzinę. No i mogło się też zdarzyć, że w momencie kontaktu z ziemią zaczniemy koziołkować rozwalając całą maszynę na kawałki. Przyjmując założenie, że plazmowe reaktory nie eksplodują w chwili kraksy i nie spopielą nas wszystkich, istniała szansa, że ktoś wyjdzie jednak z tego wypadku z życiem. Minęło może dziesięć minut od pierwszego wstrząsu, gdy poczułem lekkie wibrowanie kadłuba świadczące o pracy silniczków manewrowych, korygujących nasz kąt opadania względem księżyca. Ucieszyłem się, ponieważ świadczyło to o tym, że ktoś jednak odzyskał przynajmniej po części kontrolę nad promem. Kiedy wyjrzałem przez okienko, ujrzałem tarczę planetoidy, tym razem znacznie większą niż poprzednio. Księżyc miał piaskowożółty kolor, w jego atmosferze dostrzegałem pasy pomarańczowych chmur. Metalowe płyty ochronne zasunęły się na zewnątrz okien zasłaniając dalszy widok i chroniąc nas jednocześnie przed oślepieniem blaskiem rozżarzonej zewnętrznej warstwy kadłuba. Pół minuty później wahadłowiec zaczął skakać szaleńczo. Podskakiwałem w fotelu na kilka centymetrów w górę, chociaż pasy wrzynały mi się jednocześnie głęboko w ciało. W uszach dudnił mi rosnący z każdą chwilą ryk silników stratosferycznych i pojąłem z ulgą, że jednak się nie spalimy żywcem. Lecz powodów do optymizmu więcej już nie było – spadaliśmy ku powierzchni księżyca z prędkością dwukrotnie wyższą od dopuszczalnej. Jeśli pilot użyłby silników korekcyjnych zbyt gwałtownie, groziło to przełamaniem wahadłowca, natomiast

niezdecydowana reakcja mogła się skończyć wyłącznie wbiciem zgruchotanego wraku głęboko w ziemię. Na ścianach przedziału zapłonęły czerwone lampy sygnalizujące rychły kontakt z powierzchnią księżyca. - Przygotować się ! - wrzasnąłem. Poświęciłem kilka sekund na obrzucenie kabiny wzrokiem i upewnienie się, że wszyscy siedzą zapięci w pasy, a potem zasłoniłem twarz rękami zaciskając palce na uszach, by żadna nagła zmiana poziomu ciśnienia w kabinie nie rozerwała mi bębenków. Czułem jak moje serce wali niczym młot, a kolana drżą, kiedy próbowałem ścisnąć je razem. Przeżywałem właśnie najbardziej przerażające wydarzenie w całym swym życiu, ponieważ byłem całkowicie bezradny i bezbronny. Nie mogłem zrobić niczego mogącego zwiększyć swoje szanse na przeżycie poza zasłonięciem twarzy i próbą rozluźnienia mięśni. To ostatnie nie przychodziło mi zresztą łatwo, gdyż dużo łatwiej ćwiczyć taką procedurę, kiedy się nie siedzi w wahadłowcu spadającym z upiorną prędkością ku powierzchni ziemi. Powietrze wibrowało w rytm upiornego wizgu. Zaciskałem szaleńczo zęby do chwili, w której uświadomiłem sobie, że powinienem trzymać usta szeroko otwarte. Słysząc modlitwy niektórych żołnierzy zmówiłem w myślach swoją własną. Nie daj mi zginąć tutaj. Ocal mnie, a już nigdy nie zwątpię w Ciebie. Uderzyliśmy w ziemię z ogłuszającym hukiem, a impet lądowania omal nie wyrwał mnie z fotela. Czułem jak wahadłowiec odbija się od powierzchni niczym piłka, podskakuje obracając się jednocześnie to w prawo, to w lewo. - Kurwakurwakurwakurwa – charczał jednym nieprzerwanym ciągiem Franx, ale ja odprężyłem się już odrobinę, ponieważ wiedziałem, że jesteśmy na dole i wciąż żyjemy. I wtedy poczułem znienacka jak moje ciało staje się dziwnie lekkie, a sam prom spada gwałtownie w dół. Wyglądało to tak jakbyśmy ześlizgnęli się z krawędzi jakiegoś klifu. Maszyna spadała nosem w dół, przez co praktycznie wisieliśmy w pasach bezpieczeństwa. W gardle rodził mi się dziki skowyt, ale zdławiłem go resztką sił. Cały świat wirował i trząsł się wariacko wywołując zawroty głowy. Poczułem silne uderzenie i kąt opadania zelżał znacząco. Mallory stęknął głucho i runął na moje stopy wyrwany z uprzęży. W uszach wciąż słyszałem przekleństwa Franxa. - Kurwakurwakurwakurwa ! - syczał przez zaciśnięte zęby. Zerknąłem na niego dostrzegając śnieżnobiałe kciuki, tak mocno zaciskał na oparciach fotela pięści. Dopiero teraz poczułem niewielki ból w dłoniach i spoglądając na nie pojąłem, że wbijam sobie paznokcie zagiętych palców w spody dłoni pomimo chroniących je rękawic. Zmuszając się do rozluźnienia palców skoncentrowałem rozbiegany wzrok na kolanach, z trudem ignorując buntujący się żołądek i suchość w gardle. Kolejny wstrząs sprawił, że zgiąłem się wpół, powietrze przeszył przeraźliwy dźwięk dartego metalu i prom stanął w miejscu. Znienacka i całkowicie – zatrzymaliśmy się w bezruchu. - Pieprzyć was ! - krzyknął Slavini przerywając głuchą ciszę i boksując pięściami powietrze. Na jego twarzy widniał uśmiech dzikiej radości. Wyszczerzyłem zęby. Ktoś w tyle zaczął pohukiwać, ktoś inny śmiać się. Czując ogarniającą mnie histeryczną euforię uderzyłem głową w metalową ścianę aaa kabiny, a przenikliwy ból z miejsca mnie otrzeźwił. - Koniec tej fiesty ! - warknąłem – Wszyscy w porządku ? Usłyszałem serię potwierdzeń, a potem melodyjny głos Lorii. - Coś złego stało się z Crunchem – oświadczyła wskazując ręką krępego gwardzistę siedzącego po jej lewej stronie. Odpiąłem pasy i ruszyłem w ich stronę nakazując jednocześnie reszcie pasażerów pozostać na swoich miejscach na wypadek, gdyby prom miał potoczyć się gdzieś dalej. Crunch wisiał w uprzęży z głową opartą o klatkę piersiową.

Przykucnąłem przed nim spoglądając w szeroko otwarte oczy, ale nie dostrzegłem w nich śladu życia. Dopiero wstając z klęczek zauważyłem wielki siniak na karku mężczyzny. Obawiając się najgorszego oparłem palec wskazujący o jego podbródek i pociągnąłem głowę ku górze. Przekręciła się bez oporu pod nienaturalnym kątem. - Cholera – powiedziałem sam do siebie – Skręcił sobie kark. Puszczając głowę Cruncha ruszyłem w stronę interkomu wiszącego na przedniej ścianie przedziału. - Wszystko u pana w porządku, sir ? - zapytałem po włączeniu urządzenia. - Pilot jest nieprzytomny, to wszystko – odparł pułkownik – Jak wygląda sytuacja u was ? Przed udzieleniem odpowiedzi rozejrzałem się raz jeszcze po kabinie. - Jedna ofiara śmiertelna, potłuczenia i posiniaczenia, być może kilka złamań – zameldowałem. - Wygląda na to, że przebiliśmy powierzchnię księżyca i wpadliśmy do jakiejś jaskini – oświadczył metaliczny głos pułkownika – Proszę przygotować grupę rozpoznania, dziesięciu ludzi, niebawem do was dołączę. Wyłączyłem komunikator i obrzuciłem wzrokiem przedział. Skazańcy otrząsnęli się już z początkowej euforii pojmując, że utknęliśmy gdzieś na pustkowiach planetoidy. Nie mieliśmy pojęcia, czy powietrze na zewnątrz kabiny nadaje się do oddychania, nie wiedzieliśmy praktycznie nic o tym przeklętym księżycu. Silniki mogły się nadal zająć ogniem, a to groziło spektakularnym wysłaniem całej naszej gromadki do Osnowy. - Jorett, co z twoją drużyną ? - zapytałem idąc w stronę sierżanta przejściem między fotelami. Obrzucił wzrokiem swoich ludzi, zanim odpowiedział. - Wszyscy cali i zdrowi, Kage – oświadczył z lekkim uśmiechem na ustach – Zasrane szczęście znowu nas uratowało, co ? - Dobra, jak pułkownik tu przyjdzie, rozejrzymy się wokół i sprawdzimy, w jakim gównie siedzimy tym razem – powiedziałem siadając na pustym fotelu obok Joretta. Westchnąłem ciężko. Coś musiało się wydarzyć – klątwa Synów Marnotrawnych uderzała zawsze wtedy, kiedy człowiek zupełnie się jej nie spodziewał. Nawet zwykły cholerny prom nie mógł spokojnie dolecieć na miejsce ! * * * * * - Co to cholera za dźwięk ? - zapytał Jorett, kiedy wyciągałem ręce po maskę tlenową i lampę. Nasłuchiwałem przez moment ze zmarszczonym czołem i wtedy również to usłyszałem. Brzmiało niczym drapanie dobiegając gdzieś z zewnątrz kadłuba. - Nie mam pojęcia – wzruszyłem bezradnie ramionami i zdjąłem z wieszaka maskę. Okazało się, że atmosfera księżyca zawiera zbyt wiele szkodliwych związków, by móc nią swobodnie oddychać, zaś w samej jaskini panowały upiorne ciemności, ale poza tym sytuacja nie wyglądała beznadziejnie. Pułkownik stał z boku obserwując ludzi próbujących prowizorycznie naprawić system zasilania – w trakcie kraksy zerwane zostały niektóre przewody doprowadzające energię do sekcji napędowej maszyny. Techadept pilotujący prom co chwila to odzyskiwał przytomność, to ją tracił, z jego mamrotania zdołaliśmy jednak wywnioskować, że wahadłowiec nigdzie nie odleci, jeśli wcześniej nie uruchomimy silników i nie usuniemy kilku pomniejszych awarii. Oficer ochrony, który przejął stery po zawale pilota twierdził, że ostatni kontakt nawigacyjny określił naszą pozycję na jakieś trzydzieści kilometrów od więziennej kolonii, daleko poza zasięgiem pieszego marszu. Mieliśmy respiratory dla zaledwie tuzina osób, a zresztą nawet mając po jednym na każdego po pół godzinie używania musielibyśmy napełnić ponownie butle korzystając z pokładowych kompresorów promu, pracującego teraz na rezerwowym generatorze energii. Musieliśmy wyjść na zewnątrz i sprawdzić, czy kadłub wahadłowca nie uległ znaczącym

uszkodzeniom, ale jak dotąd nie zauważyłem nigdzie śladów przebicia. Rzecz jasna zawsze istniała ta ewentualność, że czujniki systemu podtrzymywania życia uległy uszkodzeniu i mamiły nas błędnymi odczytami. Silniki promu były wyłączone, a elektryka pracowała na ledwie zipiącym generatorze awaryjnym, toteż tylną rampę musieliśmy sobie otworzyć ręcznie. Była to dość męcząca robota, wymagająca w pierwszej kolejności opuszczenia dwóch poprzecznych włazów mających posłużyć za ściany prowizorycznej śluzy. Zziajaliśmy się nieźle, a cyrkulatory powietrza w ciasnej kabinie omal się nie zadławiły zapachem potu jedenastu zdyszanych mężczyzn. Po godzinnej walce ze śluzą byliśmy gotowi do otwarcia promu. - Dobra, zakładać maski – poleciłem zakładając jednocześnie własny respirator. Zaczerpnąłem na próbę kilka oddechów chcąc sprawdzić, czy urządzenie działa poprawnie, potem wetknąłem sobie w nozdrza wtyczki maski. Pociągnąłem wizjer w dół opierając go o nasadę nosa i zacząłem sprawdzać resztę ludzi. Widząc, że wszyscy są gotowi postawiłem po trzech przy każdym kole zamachowym Zaczęli je obracać, opuszczając rampę centymetr po centymetrze, poczułem powiew powietrza wdzierającego się z zewnątrz do środka śluzy. Pięć minut później schodziłem w dół rampy naciskając włącznik swojej fotolampy. W rzucanej przez nią rdzawej poświacie dostrzegłem warstwy różnych skał tworzących ściany pieczary. Kiedy uniosłem lampę w górę, jej promień zniknął w ciemnościach, a zatem kopuła jaskini musiała znajdować się wyżej niż dziesięć metrów. Przywołałem ruchem dłoni resztę żołnierzy i ruszyłem w stronę sekcji napędowej maszyny, najważniejszego dla nas w tym momencie elementu wahadłowca. Kawałki skał zgrzytały mi pod butami, dno jaskini pokrywał gruz rozrzucony impetem naszej kraksy. Zbliżając się do silników ponownie usłyszałem ten dziwny dźwięk. Buchające z turbin ciepło sprawiało, że cały oblałem się potem. Przesunąłem snopem światła po wylotach silników szukając śladu pęknięć albo wgnieceń, nic takiego jednak nie odkryłem. Jorett przeszedł obok mnie schylając się pod brzuchem promu, omiatając promieniem lampy drugą stronę sekcji napędowej. Zrobił krok do przodu, by się czemuś przyjrzeć, a potem wyprostował się raptownie ze zmarszczonym czołem. - Kage – powiedział zduszonym przez respirator głosem – Popatrz na to. Stając u jego boku pobiegłem wzrokiem w miejsce wskazywane przez snop światła. W jego czerwonawej poświacie dostrzegłem jakiś cień w połowie obudowy turbiny, dokładnie nad moją głową. Wyglądało to na dziurę, toteż zakląłem obelżywie. Jeśli poszycie silnika było w tym miejscu przebite, musiałem załatać pęknięcie zanim do środka turbiny mogliby wejść ludzie gotowi do połączenia zerwanego okablowania. Wtedy dziura poruszyła się nieznacznie zmieniając swój kształt. - Co to jest ? - usłyszałem mamrotanie Joretta. Wspinając się w górę drabinki serwisowej spojrzałem uważniej na dziwny obiekt. Okazało się, że to nie dziura, tylko jakiś zwierzak o licznych łapach, wielkości mojej dłoni. W świetle fotolampy widziałem wyraźnie migotanie jego ślepiów. Pięć par odnóży rozłożył szeroko na boki przywierając do kadłuba wahadłowca, a jego długie na trzy centymetry żuwaczki poruszały się rytmicznie. Dostrzegłem podobną do piany wydzielinę wokół pyszczka stwora. Intruz całkowicie ignorował moją obecność. Trąciłem go czubkiem lampy, lecz nawet nie drgnął. Moją uwagę zwróciło jakieś poruszenie, więc poświeciłem wzdłuż kadłuba i zobaczyłem dwa tuziny podobnych stworów rozpłaszczonych na burcie promu. Strużki ich śliny spływały po blachach pozostawiając jasne metaliczne ślady na poczerniałym od żaru kadłubie. - Wyślij dwóch ludzi do składzika w przedziale desantowym, niech przyniosą każdy znaleziony miotacz płomieni – rozkazałem Jorettowi. Zawahał się na moment – Zrób to, ale już !

- Zżerają nam wahadłowiec – wyjaśniłem sierżantowi, kiedy już posłał parę swoich chłopaków do środka maszyny – Sprawdź przód, zobacz, czy tam też nie siedzą. Jeśli przegryzą kadłub, dojdzie do dehermetyzacji i wszyscy w środku się poduszą. Kiedy odbiegł wykonać polecenie, powróciłem myślami do dziwnych insektów. Oglądając uważnie całą sekcję napędową naliczyłem dalszych dwadzieścia stworów. Musieli to być jacyś pobratymcy ferrozwierzów z Epsionu Octarius, trawiących ukryte w skałach rudy metali. Nasz prom musiał być dla tych istot prawdziwym stołem bankietowym, tego byłem pewien. - Jest tu jakieś czterdzieści sztuk ! - zawołał sprzed nosa wahadłowca Jorett. Dwaj wysłani do składzika żołnierze powrócili dźwigając po parze miotacze. Zabrałem im dwa i poleciłem pobiec do sierżanta. - Pomożesz mi wypalić to świństwo – powiedziałem wciskając jeden miotacz w ręce Lammaxa, interpretatora snów. Cofnąłem się o krok i nacisnąłem włącznik mechanizmu zapłonowego. Pod lufą miotacza pojawił się niebieski język ognia. Oddając swoją fotolampę w ręce jednego z żołnierzy objąłem broń oburącz i rozstawiłem szeroko nogi. Pociągnąłem za spust, a struga płomieni tańczyła przez kilka sekund na szerokości sześciu metrów rozgrzewając kadłub promu. W przerwach pomiędzy kolejnymi pociągnięciami za spust dostrzegałem ponad maszyną blask pomarańczowej poświaty zdradzający, iż Jorett odwala taką samą robotę z przodu wahadłowca. Lammax dołączył do mnie, kątem oka dostrzegłem zwęglone zezwłoki spadające z miejsc, gdzie wcześniej żerowały insekty. Lammax przesunął nieco lufę miotacza i ściekające z kadłuba promu strugi płonącego paliwa zaczęły rozpryskiwać się zaledwie metr od mojej nogi. - Uważaj, gdzie celujesz, do cholery ! - wrzasnąłem i skazaniec natychmiast odsunął lufę w drugą stronę. Omiotłem strumieniem płomieni wyloty sekcji napędowej upewniając się, że żaden stwór nie zdoła ukryć się wewnątrz obudowy silników. Poświęciłem jedną minutę na spacer wzdłuż promu posyłając co kilka metrów strugę ognia na dach maszyny. Kałuże płonących chemikaliów iluminowały pieczarę migotliwą poświatą. - Dobra, wstrzymać ogień ! - wymieniłem trzymany dotąd miotacz z powrotem na swoją fotolampę, po czym wdrapałem się za pomocą drabinki serwisowej na dach wahadłowca. Przesuwając snopem światła po wierzchu promu nie spostrzegłem niczego więcej prócz osmalonej popękanej farby. Zamierzałem właśnie zawołać do pozostałych, że wszystko jest w porządku, kiedy od ścian jaskini zaczął się odbijać dziwaczny dźwięk, przywodzący na myśl ciche drapanie. Przeczesując otoczenie promieniem lampy odkryłem tunel w ścianie jaskini, jakieś dwadzieścia metrów za tylną częścią promu. Kiedy wysilałem wzrok usiłując spojrzeć w jego głąb, dostrzegłem jakiś cień zmierzający w naszą stronę, wytwarzający coraz wyraźniejszy dźwięk drapania, podobny do tego usłyszanego jeszcze w środku maszyny, ale teraz znacznie silniejszy. - O kurwa – jęknąłem, kiedy fala stworów wylała się z tunelu na dno jaskini niczym żywy dywan. - Miotacze ! - wrzasnąłem do zaniepokojonych gwardzistów stojących przy maszynie, wskazując im jednocześnie ręką kierunek, z którego nadciągały zwierzęta. Jorett obiegł pośpiesznie nos wahadłowca, kiedy mrok jaskini zastąpiła ponownie pomarańczowa łuna. Sierżant stanął obok Lammaxa, ustawiał coś przez moment przy lufie miotacza, po czym omiótł pieczarę szerokim jęzorem ognia. Zlazłem pośpiesznie po drabince zerkając jednocześnie ponad ramieniem w stronę tunelu. - Trzymamy ich w miejscu ! - oświadczył Jorett posyłając w głąb jaskini kolejny strumień paliwa. - Tak, ale nie na długo, obłażą nas z boku ! – odezwał się Lammax pokazując ręką w lewo. Faktycznie, część insektów omijała nas szerokim łukiem grożąc okrążeniem.

- Darvon ! Thensson ! - przywołałem pozostałych żołnierzy z miotaczami – Stańcie w tamtym miejscu i spychajcie to świństwo do tunelu ! - kiedy obaj zajęli wyznaczone stanowiska, stanąłem pomiędzy Jorettem i Lammaxem – Musimy tych skubańców trzymać wewnątrz tunelu, wtedy się nam nie rozlezą ! Kiedy powoli spychaliśmy stado pod ścianę jaskini, krok po kroku, tknęła mnie niepokojąca myśl. - Nie widziałeś gdzieś tutaj innych tuneli ? - spytałem spanikowanym głosem Joretta. - Wyluzuj – odpowiedział sierżant – To była pierwsza rzecz, jaką sprawdziłem. Westchnąłem z ulgą i cofnąłem się o krok pozwalając chłopakom kontynuować robotę. Po kilku dalszych minutach staliśmy już u wylotu tunelu. Korytarz był szeroki na jakieś dwa i pół metra, prawie tak samo wysoki, miał prawie cylindryczny przekrój. - Kończy mi się paliwo – oznajmił Thensson wieszając sobie miotacz na ramieniu. - Leć do schowka, w środku powinny być zapasowe kanistry – poleciłem natychmiast. - Przestały leźć ! - zawołał Darvon. Spoglądając ponad jego ramieniem dostrzegłem pusty tunel, biegnący na jakieś dwadzieścia metrów w głąb skały, a potem znikający nam z oczu pod łagodnym kątem. - Wrócą – oświadczyłem posępnym tonem – Muszą mieć gniazdo gdzieś w pobliżu, za szybko tutaj przypełzła taka horda. Musimy pójść za nimi i wybić resztę. - Jesteś pewien ? - wyraził wątpliwości sierżant – Jesteśmy na zewnątrz od dziesięciu minut. Zostało nam w butlach powietrza na jakieś dwadzieścia. - Imperator jeden wie, ile tych stworów się tutaj gnieździ – oznajmiłem – Kończy się paliwo do miotaczy. Nie mam pojęcia, ile jeszcze ataków na nas przypuszczą. Nie, musimy sami znaleźć gniazdo, dorwać je wszystkie w jednym miejscu i wysmażyć za jednym zamachem. - Nie jestem... - zaczął Jorett. - Ja tu dowodzę – warknąłem, toteż umilkł kiwając tylko z dezaprobatą głową. * * * * * Miałem rację: tunel zaprowadził nas wprost do gniazda insektów, znajdującego się jakieś dwieście metrów od promu. Była to olbrzymia pieczara, tak rozległa, że nasze lampy nie pozwalały wyłuskać z ciemności jej przeciwległych ścian. Nieśliśmy po jednym zapasowym kanistrze do każdego miotacza, ale nawet to mogło nie wystarczyć, ponieważ w jaskini kręciły się tysiące tych stworów. Wydawały się poruszać bez większego sensu, biegając tam i z powrotem po dnie jaskini, jej ścianach i suficie. Jak poprzednio, również teraz nie zwracały na nas najmniejszej uwagi. Poprowadziłem drużynę w głąb groty. Spostrzegłem wyloty czterech innych tuneli, biegnących w dół lub pnących się w górę i pojąłem, że te zwierzaki stworzyły tutaj istny labirynt korytarzy, wygryzając je w skałach. Zastanawiałem się, czy władze kolonii karnej mają pojęcie o tym, co wałęsało się praktycznie pod ich podłogą. - Hej – Jorett zwrócił moją uwagę nieznacznym kiwnięciem głowy w bok. Spoglądając we wskazanym kierunku ujrzałem masę żółtych jaj, skórzastych kształtów wielkości kciuka. Oblepiały dno jaskini całymi tysiącami niknąc w ciemności poza zasięgiem światła naszych lamp. W czerwonawej poświacie urządzeń wychwyciłem jakiś ciemniejszy kształt. Miał około metra wysokości, wznosił się na tuzinie odnóży ponad stertą jaj w centrum pieczary. - To chyba królowa – wyszeptał znaczącym tonem Darvon. - No to ją spalmy ! - wycedziłem przez zęby zabierając mu miotacz i zmierzając w kierunku matki roju. Królowa odwróciła głowę w moją stronę, a w jej licznych owadzich oczach pojawił się błysk obcej inteligencji. Podniosłem lufę miotacza i wymierzyłem w matkę szczerząc jednocześnie zęby w ukrytym pod maską mściwym uśmiechu. Wtedy właśnie zauważyłem jakieś poruszenie po lewej i prawej. Inni gwardziści też je spostrzegli, bo zaczęli

ostrożnie cofać się od jaj. Z bocznych tuneli zaczęły wybiegać większe insekty, do tej pory nam nieznane. Sięgały nam do pasa, poruszały się na dziesięciu giętkich łapach, a z przodu podłużnych łbów miały nieprzyjemnie wyglądające żuwaczki. Coraz więcej tych stworzeń wpadało do pieczary próbując nas odciąć od tunelu, którym przyszliśmy. - Spieprzamy ! - krzyknąłem i pociągnąłem za spust miotacza pogrążając królową w płomieniach. Dygotała przez moment konwulsyjnie, po czym runęła na stertę dymiących jaj. W powietrzu rozległ się przeciągły syk i wojownicy roju rzucili się w naszą stronę przebierając błyskawicznie licznymi odnóżami. Reszta żołnierzy biegła już w stronę tunelu, więc rzuciłem się w ślad za nim strzelając z miotacza na boki, gdy tylko stwory podchodziły zbyt blisko. Jeden z wojowników pobiegł ukośnie po ścianie pieczary tuż przy wejściu do tunelu i skoczył na Joretta zaciskając łapy na twarzy człowieka. Sierżant wrzasnął krótko, kiedy ostre żuwaczki rozdarły mu gardło, upadł na dno jaskini dławiąc się krwią. Targany agonalnym spazmem palec wskazujący gwardzisty zacisnął się na spuście jego miotacza posyłając jęzor płomieni wprost na plecy biegnącego przodem Mallory'ego. Żołnierz zaczął szarpać się szaleńczo, gdy płomienie pożerały jego ubranie i włosy. Runął w moją stronę młócąc powietrze rękami, wytrzeszczając oczy za plastikiem wizjerów. Uskoczyłem w bok nie dając mu się pochwycić. Upadł płasko na brzuch skrzecząc upiornie. Przez chwilę darł zakrzywionymi palcami za stopioną ze skórą gumą respiratora, potem znieruchomiał. Nie mogłem poświęcić mu nawet sekundy uwagi, bo pomiędzy moją osobą i wylotem tunelu pojawili się znienacka dwaj wojownicy, przywierający do skały na ugiętych łapach i gotowi do skoku. Z głębi korytarza wystrzelił jęzor ognia unicestwiając w ułamku chwili oba insekty, pozostawiając po nich zaledwie kupki popiołu. Ponad płomieniami dostrzegłem machającego do mnie ręką Thenssona. Przeskakując nad resztkami wojowników wpadłem prosto do tunelu. * * * * * Wycofywaliśmy się w kierunku wahadłowca. Thensson, Lammax i ja na przemian przypalaliśmy ścigających nas obcych ubezpieczając się wzajemnie. Powrót do jaskini zajął nam dalsze dziesięć minut, zajęliśmy pozycje przy wylocie tunelu. Tylną straż przejął właśnie Lammax i spostrzegłem, że mierzy z miotacza zbyt nisko – niektórzy wojownicy biegli po suficie korytarza. Krzyknąłem, ale ostrzeżenie przyszło zbyt późno. Jeden ze stworów spadł na żołnierza przebijając mu żuwaczkami ramię. Darvon oderwał stworzenie od ciała Lammaxa i cisnął natychmiast w głąb tunelu, ja zaś odciągnąłem rannego od ściany pieczary robiąc miejsce czekającemu za mną Thenssonowi, który z miejsca zaczął posyłać strugi ognia w stronę stada obcych. Lammax próbował zacisnąć dłonie na ramie, ale odtrąciłem jego rękę w bok i przycisnąłem kolanem pierś próbując przycisnąć wijącego się mężczyznę do ziemi. Ugryzienie było głębokie, ale nie wyglądało tragicznie do momentu, w którym dostrzegłem gęstą ciemną substancję zmieszaną z krwią – zapewne truciznę. Lammax rozpoznał wyraz mojej twarzy, bo przekręcił głowę spoglądając rozszerzonymi oczami na ranę. Łzy bólu ciekły mu po policzkach zbierając się w dolnej części wizjera maski. Wierzgnął dziko zrzucając mnie ze swej piersi i jednocześnie chwytając za wiszący przy moim pasie nóż. Próbowałem mu odebrać broń, ale okazałem się nie dość szybki: wbił sobie ostrze po rękojeść w serce. - Dobra ! - krzyknąłem podrywając się z kolan i odpychając pozostałych żołnierzy od ciała Lammaxa – Bierzecie jeden respirator na spółę i wynocha do promu ! Resztę oddajcie mnie ! - Co ty kurwa kombinujesz ?! - odkrzyknął ponad swym ramieniem Thensson. - Nie wiadomo jak wiele czasu zajmie naprawianie silników – wyjaśniłem pośpiesznie wskazując jednocześnie palcem w stronę tunelu, by przypomnieć Thenssonowi, że ma cały

czas pilnować wylotu korytarza – Jeden człowiek może utrzymać w tym miejscu stado równie sprawnie jak cała drużyna żyna. Jeśli oddacie mi swoje maski, wytrzymam dłużej niż wszyscy naraz. - Wracaj na pokład – zaprotestował Darvon podnosząc miotacz Lammaxa – Ja się nimi zajmę. - Nawet nie próbujcie ze mną dyskutować na ten temat – warknąłem – To nie jest żadne zasrane poświęcenie, po prostu wam nie ufam, pewnie dalibyście się przedwcześnie zabić ! Oddawaj ten cholerny miotacz i wszyscy spieprzajcie na prom ! Wymienili między sobą spojrzenia, ale zdeterminowany wyraz mojej twarzy przekonał ich, że dalsza dysputa nie ma sensu. Thensson posłał w głąb tunelu ostatnią strugę ognia, po czym zdjął z ramienia uprząż miotacza i oparł broń o ścianę pieczary. - Jak tylko skończy ci się paliwo albo powietrze, zasuwaj do środka – oświadczył ostrym tonem patrząc mi wyzywająco w oczy. - Spływaj już – powiedziałem odganiając go lufą swej broni. I tak zostałem sam, z trzema miotaczami ognia i zapasem powietrza na prawie całą godzinę. Miałem nadzieję, że to wystarczy, bo jeśli skończyłoby się jedno albo drugie, byłem już trupem. * * * * * W ciągu kwadransa odparłem pół tuzina ataków. Nieoczekiwanie przybiegł Thensson. Zdążyłem do tego czasu raz zmienić respirator, a aktualnie używana butla wskazywała rezerwę tlenu. - Co ty tu kurwa robisz ?! - naskoczyłem na niego odpychając żołnierza w stronę promu. - Pułkownik kazał ci powiedzieć, że główny napęd jest naprawiony – oznajmił odtrącając w bok moją rękę – Potrzebujemy jeszcze jakieś pół godziny na odpalenie silników korekcyjnych. Myślisz, że tyle wytrzymasz ? - Ten miotacz jest prawie pusty, dwa mają po połowie baku – pocieszyłem go. Skinął głową i pobiegł z powrotem do wahadłowca, spoglądając na mnie przez ramię. Skupiłem ponownie uwagę na tunelu, bo w jego głębi dostrzegłem kolejną pędzącą ku mnie chmarę insektów. Wystrzeliłem resztkę paliwa z miotacza i odrzuciłem go na ziemię sięgając po kolejny. To miało być wyjątkowo długie pół godziny. * * * * * Uznałem, że zostały mi cztery, może pięć strzałów z ostatniego miotacza. Ponieważ miałem na ustach ostatni respirator, zerkałem coraz częściej w stronę promu szukając wzrokiem śladów mogących upewnić mnie, że silniki korekcyjne już działają. Nic takiego nie dostrzegłem. Spoglądając w tunel widziałem tarasującą go do połowy pryzmę poczerniałych trucheł. Te stwory były zadziwiające, rzucały się raz za razem na pewną śmierć. Nie potrafiłem odgadnąć kierujących nimi motywów. Nie wyglądały na dostatecznie inteligentne, by odczuwać chęć zemsty za śmierć królowej, a nasz prom nie był chyba wart życia tylu setek osobników. Przypomniałem sobie, że ludzie nieraz mnie pytali, czy nie lepiej byłoby odebrać sobie własnoręcznie życie zamiast męczyć się w legionie misja za misją. Mieli po części rację, bo gdybym zdecydował się na samobójstwo, mógłbym zabić się w sposób, szybki, czysty i praktycznie bezbolesny, nie ryzykując cierpienia i kalectwa tak częstego na bitewnych polach. Lecz nie brałem tej opcji pod uwagę. Nie zamierzałem umierać dla pułkownika. Tak, kiedyś bez wahania oddałbym życie dla Imperatora i ludzkiego mocarstwa, ale im bardziej poznawałem prawdziwe oblicze Imperium, tym mniej warte mojego poświęcenia się

ono wydawało. Zdążyłem poznać trochę świata w przeciągu trzech ostatnich lat i nie zobaczyłem jak dotąd niczego, co usprawiedliwiałoby wszystkie nasze straty. Miliony gwardzistów i chłopaków z marynarki umierają cały czas wokół nas i po co ? Żeby gubernatorzy, kardynałowie i oficerowie Gwardii mogli celebrować kolejne zwycięstwo ? Żeby jacyś skrybowie Departmento Munitorium albo Administratum mogli naskrobać na gwiezdnych mapach adnotację, że oto kawał bezwartościowej skały wciąż pozostaje pod imperialną kontrolą ? Dlatego właśnie stałem na tym zasranym księżycu próbując w pojedynkę pokonać stado obcych zwierzaków, z jedną tylko perspektywą na przyszłość: transferem do następnej strefy frontowej. Zacząłem odczuwać pierwsze zawroty głowy – tlen w butli praktycznie się wyczerpał. Kilka razy przetarłem dłonią wizjery maski zanim pojąłem, że czarne punkciki nie są brudem na powierzchni plastiku, tylko wytworem mojego ogłupiałego umysłu. Zauważyłem jakieś poruszenie na pryzmie trupów: kolejni obcy pełzli w moim kierunku. Włączyłem kolejny raz miotacz, lecz teraz broń wydała mi się znacznie cięższa niż wcześniej. Pociągnąłem za spust, a strumień płynnego ognia obrócił w popiół kolejne stwory. Zakrztusiłem się próbując zaczerpnąć następny haust powietrza i pojąłem w ataku paniki, że butla z tlenem jest już pusta i do mojej dyspozycji pozostało już tylko powietrze znajdujące się wewnątrz samej maski. Stado znów rzuciło się w stronę wylotu tunelu, powstrzymywałem je jęzorami ogaaa nia usiłując jednocześnie nie oddychać. Zawroty głowy przybrały na sile, poczułem uginające się pode mną nogi. Z trudem się poruszałem, ale wciąż widziałem wyraźnie przeklętą chmarę obcych rysujących się złowieszczym cieniem w głębi korytarza. Dusiłem się, lecz raz jeszcze pociągnąłem za spust, po raz ostatni odpędzając płomieniami wojowników. Straciłem czucie w dłoniach, miotacz wypadł z mojego uścisku. Rozpaczliwie szukałem jakiejś ukrytej rezerwy sił, ale tym razem nic już nie znalazłem. Usłyszałem narastający ryk w uszach i ogarnęła mnie ciemność. * * * * * Ocknąłem się czując, ze coś mnie dotyka. Młócąc rachitycznie rękami próbowałem odpędzić wojownicze insekty. Jeden z nich musiał mi zerwać maskę, bo poczułem jakiś dotyk na twarzy. Moje płuca wypełniły się znienacka świeżym powietrzem, poczułem się unoszony w górę. Odzyskałem po części wzrok, dostrzegłem Thenssona strzelającego z miotacza w głąb tunelu, a potem łapiącego broń za kolbę i ciskającego nią z niezrozumiałym okrzykiem w korytarzyk. Kiedy byłem wciągany w górę rampy, widziałem jak czarna fala stworów przewraca gwardzistę i zakrywa go sobą. Wielkie żuwaczki podnosiły się i opadały rozdzierając ciało żołnierza, jego krew tryskała z głębokich ran. Rampa zaczęła się podnosić z mechanicznym jękiem zasłaniając widok na pieczarę. - Jesteśmy ! - wykrzyczał ktoś za moimi plecami. Leżałem na plecach gapiąc się tępo na sufit przedziału pasażerskiego, jakby zauroczony żółtą poświatą pokładowych lamp. Wydawała mi się oślepiająco jaskrawa po ciemnościach pieczary, ale nie odrywałem od niej oczu. Podłoga pod moimi plecami zaczęła dygotać gwałtownie, poczułem nagły spadek wagi świadczący o ekspresowym oderwaniu się od ziemi. Obraz otoczenia wydawał się dziwnie odległy i obcy: ludzie mówili coś do siebie, ale ich głosy zlewały mi się w jeden niezrozumiały bełkot. Zamknąłem oczy i zacząłem oddychać głęboko. * * * * * Poobijany wahadłowiec zdołał się jakoś dowlec do kolonii karnej, tam zaś pułkownik przejął na swoje potrzeby jeden z miejscowych promów. Pilotujący pierwszą maszynę

techadept zmarł tuż przed dotarciem do kolonii, pozostawiliśmy jego ciało na miejscu. Kiedy opuszczaliśmy wahadłowiec w hangarze Pride of Lothus, podszedłem do pułkownika. - Nikogo pan za sobą nie pozostawia, sir – zauważyłem. - Owszem, nikogo – odparł obserwując znużonych gwardzistów schodzących w dół rampy promu. - I nie dostaniemy żadnych nowych rekrutów, prawda ? - nie odpuszczałem spoglądając na jego twarz w poszukiwaniu jakiegoś śladu szykowanej skrycie zdrady. Oblicze pułkownika nie ukazywało żadnych emocji. - Nie dostaniecie – potwierdził i spojrzał w końcu w moją stronę. - Dlaczego, sir ? - zapytałem po chwili ciszy zastanawiając się, czy wystarczy zadać to pytanie, podobnie jak w przypadku incydentu z Loronem i Lorii. - Żaden z nich nie był dostatecznie dobry – tylko tyle powiedział, po czym odwrócił się i poszedł w stronę wyjścia z hangaru. - Dostatecznie dobry do czego ? - nie dawałem za wygraną depcząc mu po piętach. - Jesteś dzisiaj pełny pytań, Kage – stwierdził. Spojrzał na mnie przez ramię i chyba podjął jakąś decyzję – Chodź ze mną do mojej kabiny, żołnierze ochrony wiedzą jak odprowadzić twoich ludzi do celi. Szliśmy w milczeniu, a w mojej głowie kłębiły się rozmaite myśli. Co on chciał mi pokazać ? A może zamierzał mnie zgnoić sam na sam, nie chcąc podważać mojego autorytetu w oczach podwładnych ? Nie, wcześniej nigdy nie miał takich skrupułów. Pułkownik obserwował mnie z ukosa w trakcie tej wycieczki. Nagły bieg wypadków podekscytował mnie i zatroskał jednocześnie. Kiedy skręciliśmy w korytarz prowadzący do jego gabinetu, wpadł na nas idący z drugiej strony zakapturzony skryba. Spojrzał na mnie wyraźnie zdziwiony, ale nic nie powiedział. Weszliśmy obaj do pomieszczenia, a pułkownik zamknął za nami drzwi. - Proszę pokazać porucznikowi dokumenty – polecił klerkowi Schaffer siadając za swoim biurkiem. Skryba wyjął z podłużnego pokrowca kilka zwiniętych w rulony arkuszy papieru i wręczył mi je ostrożnie. Rozwinąłem pierwszy odkładając resztę ostrożnie na krawędź biurka. Dokument został nakreślony wielkimi starannymi literami. Napisano go w wysokim gothicu, toteż niewiele zrozumiałem, ale rozpoznałem tytuł. Głosił Absolvus Imperius Felonium Omna, co oznacza Imperator odpuszcza ci wszystkie twoje grzechy. W dolnej części pisma widniała wielka woskowa pieczęć Komisariatu i nazwisko Joretta. Zaskoczony sięgnąłem szybko po pozostałe arkusze znajdując na nich personalia Lammaxa, Thenssona i pozostałych. stałych. - Ułaskawienia dla poległych ? - wybąkałem nieporadnie. - Odpuszczenia win można dostąpić również pośmiertnie – wyjaśnił poważnym tonem klerk – Równie łatwo jak otrzymać oznaczenia czy awanse. - Każdy coś takiego dostaje ? - zapytałem odwracając się w stronę pułkownika. Skinął potakująco głową wpatrując się we mnie intensywnie. Ty jesteś naprawdę porąbany, pomyślałem spoglądając na niego w milczeniu, siedzącego w swym skórzanym fotelu ze splecionymi palcami obu dłoni. - Tylko Imperator może obdarzyć człowieka całkowitym odpuszczeniem grzechów – wymruczał stojący za moimi plecami skryba. - Wszyscy znacie dobrze moją obietnicę – oświadczył pułkownik, a były to pierwsze słowa jakie do mnie wyrzekł od chwili opuszczenia hangaru – Oferuję wam ostatnią szansę. Jeśli umrzecie pod moimi rozkazami, zyskacie możliwość odpuszczenia grzechów. Oznacza to kilka istotnych korzyści, nie jest jedynie pustą deklaracją. Wasze personalia zostaną wpisane do imperialnych rejestrów ze wzmianką, iż oddaliście życie w służbie Imperium. Jeśli

zdołamy je odnaleźć, wasze dzieci zostaną przyjęte do Schola Progenium. Skontaktujemy się z waszymi rodzinami informując je o zgonie. - A jeśli nie umrzemy ? - zapytałem tknięty nagłą myślą. - Każdy umrze, poruczniku – odparł cicho skryba. Odwróciłem się spoglądając na niego pytająco – Prędzej czy później, każdy umrze – dodał niewzruszonym tonem. Odwróciłem się w stronę pułkownika chcąc potwierdzić to, że naprawdę chce śmierci nas wszystkich, ale on zdążył odezwać się pierwszy. - To wszystko, poruczniku Kage – oznajmił mi bez śladu jakichkolwiek emocji. Zacisnąłem zęby i zasalutowałem, chociaż w środku wszystko we mnie wrzało. - Klerk Amadiel wezwie żołnierzy ochrony, by odprowadzili cię do celi – zakończył spotkanie pułkownik wskazując mi ruchem ręki i kiwnięciem głowy drzwi swej kabiny. Gdzieś w kosmosie Dźwięk odległego bombardowania odbijał się od ścian centrum dowodzenia, silnie stłumiony metrami kompozytowych umocnień. W pokoju operacyjnym panował zorganizowany chaos: skrybowie i logistycy kręcili się wszędzie wokół przenosząc i analizując dane związane z ostatnią ofensywą nieprzyjaciela. Pośrodku pomieszczenia, między obudowami terminali i stacji roboczych, holograficzny projektor emitował schematyczny obraz fortecy znakując czerwonymi ikonami bieżące pozycje przeciwnika. Niebieski symbole reprezentowały obrońców, przemieszczających się w odpowiedzi na atak wroga. Przed projektorem stali w bezruchu dwaj oficerowie, okryci ciemnoniebieskimi płaszczami ze złotym szamerunkiem. Jeden z nich, noszący na rękawach pięć generalskich pasków, wskazał południowozachodni obszar cytadeli. - To mi wygląda na atak pozoracyjny – oświadczyłem swemu towarzyszowi, oficerowi w randze kapitana – Wycofaj na zachodni wał brygadę Epsilon i uderz z Dwudziestym Trzecim na jej flance. Kapitan przywołał krótkim ruchem dłoni najbliższego skrybę, podyktował mu zwięzłe rozkazy. Potem odwrócił się z powrotem w stronę siwowłosego zwierzchnika. Na jego twarzy malował się wyraz głębokiej troski. - Jak możemy kontynuować walkę, sir ? – zapytał stukając nerwowo palcami po rękojeści wiszącego przy pasie paradnego miecza – Oni wydają się mieć niewyczerpalne rezerwy. Rzucają ludzi tysiącami tylko po to, by testować nasze linie obrony. - Nie martw się, Jonathanie – pocieszył go generał – Pomoc jest już w drodze. Kiedy przybędzie, będziemy bezpieczni. - A co z tym drugim problemem ? – kapitan zniżył głos do szeptu – Co z nieprzyjacielem w naszych szeregach ? - Jest tylko jeden – odparł takim samym szeptem generał – Dopadniemy go, wyeliminujemy i ten mały kłopot przestanie nam zawracać głowy. Nic już nie może nas zatrzymać. V – Zdrada +++ Operacja „Żniwa” wkracza w finalną fazę. Jak wygląda status „Nowego Słońca” ? +++ +++ „Nowe Słońce” jest w fazie kluczowej. Należy jak najszybciej ukończyć operację „Żniwa”. Coraz mniej czasu +++

+++ Udajemy się do lokalizacji „Nowego Słońca” +++ Nigdy jeszcze nie widziałem pułkownika w stanie takiej furii. Rzecz jasna wcześniej nieraz wydawało mi się, że wpadał w stan wściekłości, ale te poprzednie napady złości były niczym w porównaniu z jego obecnym stanem. Wzrok miał tak lodowaty, że mógłby nim łupać ceramit, skórę niemal śnieżnobiałą, a szczęki tak zaciśnięte, że aż mu chodziły mięśnie. Kapitan Ferrin nie wyglądał na wiele bardziej odprężonego. Dowódca statku był czerwony na twarzy, skórę pokrywały mu kropelki potu. A ja znalazłem się dokładnie pomiędzy nimi ! Właśnie składałem raport z ostatniego przeglądu broni, kiedy kapitan wpadł do kabiny i oświadczył, że zmieniamy kurs w odpowiedzi na wezwanie o pomoc. Pułkownik odparł na to, że nigdzie się nie wybieramy i mamy natychmiast wrócić na dotychczasowy kurs. Wtedy właśnie rozpętała się cała ta paskudna awantura. - Zna pan moje standardowe obowiązku, pułkowniku Schaffer – syknął kapitan opierając się zaciśniętymi w pięści dłońmi o blat biurka, a jego masywne ramiona zrównały się z podbródkiem. - Pozwolę sobie przypomnieć, że ta jednostka została oddana do mojej dyspozycji – odwarknął Schaffer wstając z fotela i podchodząc do okna w bocznej ścianie kabiny. - Brak reakcji na wezwanie o pomoc to ciężkie wykroczenie przeciwko prawu wojskowemu – podniósł głos kapitan – Nie dostrzegam obecnie żadnych czynników mogących uzasadnić zignorowanie tego sygnału. - Ten statek jest pod moją komendą – oświadczył cicho pułkownik i wtedy zrozumiałem, że sytuacja robi się naprawdę niebezpieczna. Pułkownik należał do tych ludzi, którzy mówili coraz ciszej w miarę jak coraz bardziej zbliżali się do krawędzi – Wydaję panu rozkaz powrotu na dotychczasowy kurs, kapitanie. - Wciąż pozostaję najwyższym rangą oficerem na pokładzie tej jednostki, pułkowniku – wyprostował się kapitan zakładając ręce za plecy i na przemian to rozluźniając, to zaciskając dłonie w pięści – Ta kwestia podlega jurysdykcji marynarki. To ja dowodzę tym statkiem. - Posiadam wyższe pełnomocnictwa ! Doskonale pan wie, o czym mówię, kapitanie ! – krzyknął Schaffer odwracając się na obcasach, by stanąć twarzą w twarz z Ferrinem – W oparciu o te pełnomocnictwa wydaję panu bezpośredni rozkaz ! Powróci pan natychmiast na kurs na Typhos Prime ! - Te pełnomocnictwa nie posiadają priorytetu wobec regulaminu marynarki, pułkowniku – powiedział kapitan kręcąc powoli głową – Polecimy na Kragmeer, tam rozważę raz jeszcze pańskie słowa. To moja ostateczna wypowiedź w tej dyskusji. Jeśli pan jej nie akceptuje, proszę udać się w stronę najbliższej śluzy i kontynuować podróż na własną rękę. Kapitan wypadł z gabinetu, a ciężkie drzwi zatrzasnęły się za nim z donośnym hukiem. Nie potrafiłem pozbyć się z myśli widoku pułkownika ustawiającego nas zgodnie z sugestią Ferrina w kolejce przed włazem do śluzy. Ten człowiek był dostatecznie szalony, by coś takiego zrobić. Pułkownik sprawiał przez chwilę takie wrażenie, jakby chciał udać się w ślad za Ferrinem, ale zaraz się pozbierał. Odetchnął głęboko, poprawił swój uniform, a potem spojrzał wprost na mnie. - Jak wygląda stan naszego zimowego ekwipunku, Kage ? – zapytał znienacka. Oniemiałem zaskoczony, więc niecierpliwym gestem wskazał notes inwentaryzacyjny, który trzymałem w dłoni. - Jak... czego ? – wyjąkałem i natychmiast pożałowałem tych nieskładnych słów. - Wynoś się stąd, Kage ! – warknął wyrywając mi z ręki notes. Zasalutowałem pośpiesznie i wystrzeliłem w stronę drzwi niczym pocisk, szczęśliwy z możliwości opuszczenia pola widzenia dowódcy w chwili, gdy gnębił go tak paskudny nastrój.

* * * * * Kolejne dwa tygodnie sennych koszmarów skończyły się, kiedy statek wyskoczył z Osnowy na obrzeżach systemu Kragmeer. Pułkownik poinformował mnie, że przylecieliśmy tutaj walczyć z orkami, na polarnym świecie. Skuty wieczną zmarzliną Kragmeer był jedną wielką tundrą, pełną lodowców i nagich górskich masywów, omiataną ustawicznie śnieżnymi burzami. Wojna z orkami sama w sobie była ciężkim zadaniem, ale wojna w aaa tak nieprzyjaznych warunkach graniczyła z samobójstwem. Walczyłem już kiedyś z zielonoskórymi, gdy banda ich łowców niewolników próbowała napaść na świat strzeżony przez mój garnizon – miało to miejsce w czasach przed przeniesieniem do karnej jednostki. Są to wielkie zielone potwory, nieznacznie wyższe od dorosłego człowieka tylko dlatego, że mają tendencję do ciągłego garbienia się, szerokie w barach i silnie umięśnione, o długich małpich rękach. Potrafią człowiekowi odgryźć głowę jednym kłapnięciem szczęk, a do tego mają też ostre pazury. No i noszą cholernie skuteczne karabiny, choć dla odmiany ich pancerze są niewiele warte. Myślę, że tak naprawdę za bardzo tych pancerzy nie potrzebują – potrafią przeżyć obrażenia, które na miejscu zabiłyby każdego człowieka. Nie wiem, jaka jest tego przyczyna, ale orki praktycznie wcale nie krwawią, prawie wcale nie zwracają uwagi na ból, a zszywane, składane i łatane na rozmaite sposoby szybko powracają do pełni życia. Widziałem ich wojowników wyposażonych w prymitywne hydrauliczne implanty zastępujące ręce lub nogi, zwiększające siłę fizyczną właścicieli, najeżone lufami karabinów i ostrzami. Nie próbujcie tych obcych lekceważyć, już konfrontacja z kilkoma orkami może przyprawić o ból głowy, a pogłoski mówiły, że kilka tygodni temu na Kragmeerze wylądowały ich tysiące. Przed wejściem na orbitę planety czekał nas jeszcze tydzień lotu na konwencjonalnym napędzie, toteż wraz z trzema tuzinami innych Synów zabrałem się za przegląd zimowego ekwipunku. Większość prowadzonych w trakcie tej roboty rozmów koncentrowała się na naszej nikłej przydatności w rychłej operacji pacyfikacyjnej, liczyliśmy już bowiem niepełny pluton. Słyszałem, że na Kragmeerze jest już inny legion karny w składzie trzech pełnych kompanii. To w zależności od struktury tych kompanii oznaczałoby pięciuset do tysiąca skazańców. Kto wie: może pułkownik zamierzał przenieść nas do tego legionu i odlecieć ? W głębi duszy wątpiłem, by czekało nas właśnie coś takiego. Franx zgadzał się ze mną w tej kwestii, bo im więcej się wokół działo, tym pewniejszy byłem, że pułkownik szykuje dla nas coś specjalnego. Jeśli nosiłby się z zamiarem zwykłego uśmiercenia nas wszystkich, Kragmeer doskonale się do tego nadawał, po co zatem cała ta awantura z kapitanem Ferrinem ? I na jakie właściwie pełnomocnictwa się powoływał ? O ile się dobrze orientowałem, szarża spoza marynarki pozwalająca objąć bezpośrednie dowodzenie nad kosmicznym statkiem zaczynała się od marszałka wojny, ponieważ nominacja do tej funkcji wymagała uprzedniej aprobaty przynajmniej dwóch admirałów marynarki. Tak to przynajmniej tłumaczyli moi instruktorzy w trakcie podstawowego szkolenia tłumacząc imperialne przeliczniki szarż. I jeszcze ten komentarz pułkownika o skazańcach z odwiedzonej ostatnio kolonii karnej. Nie byli dostatecznie dobrzy. Wszystko to sprawiało, że z niepokojem myślałem o naszej przyszłości. * * * * * Miarowy pomruk dobrze ustawionych silników odbijał się od wysoko sklepionej kopuły hangaru, powietrze przesycały buchające z rur wydechowych spaliny. Marynarze z grup roboczych krzątali się wokół nas szykując pomieszczenie do procedury wystrzelenia wahadłowca. Pułkownik przysłał nam do pomocy techkapłana marynarki, mającego

nadzorować przystosowanie Chimer do polarnych warunków panujących na powierzchni planety. Zamontowaliśmy w przedziałach napędowych transporterów spalinowe generatory energii przystosowane do spalania w formie paliwa drewna. Na wyloty rur wydechowych założyliśmy specjalne osłony chroniące je przed zasypaniem śniegiem, zamontowaliśmy też podwójny system zapłonu zabezpieczony przed zamarznięciem układów rozrusznika. Świadomość faktu, że oszczędzone nam będzie wędrowanie na piechotę poprzez śniegi Kragmeeru budziła nie tylko moją radość. Mieliśmy udać się w pierwszej kolejności do jednej z imperialnych baz na polarnych pustkowiach planety, stamtąd zaś wyruszyć w stronę linii frontu. Sezon burzowy dopiero co się rozpoczął uniemożliwiając wszelką komunikację powietrzną poza niewielkim, w miarę jeszcze spokojnym obszarem wyznaczonym na naszą strefę lądowania, położonym jakieś czterdzieści pięć kilometrów od linii frontu. Ponad pomrukiem silników transporterów poniósł się znienacka przeraźliwy jazgot alarmowych klaksonów, stawiający na baczność wszystkich pracujących w hangarze ludzi. - Alarm bojowy ! - krzyknął jeden z pomagających nam marynarzy, mój dobry znajomy Jamieson – Kage ! Dawaj swoich ludzi na pomost widokowy, jeśli chcą obejrzeć coś ciekawego ! Wszyscy skazańcy rzucili się niemal równocześnie w górę metalowych schodków chcąc jak najszybciej dotrzeć do wielkich pancernych okien wbudowanych w jedną ze ścian hangaru. W pierwszej chwili nie dostrzegłem za szybą niczego poza warkoczami plazmowego ognia wyrzucanymi w próżnię przez turbiny dwóch eskortujących nas fregat. Wiedziałem, że gdzieś po drugiej stronie statku leci krążownik Justice of Terra, ale jego akurat nie miałem możliwości dojrzeć. - Tam ! - syknął Jamieson wskazując dłonią jakiś punkt po swojej lewej stronie. Osłoniłem oczy rękami przyciskając nos do szyby, by lepiej skupić się na widoku. Zauważyłem jakiś punkcik, przy tej odległości przywodzący na myśl spadającą gwiazdę, przesuwający się gdzieś za bardziej oddaloną fregatą. - Mam nadzieję, że nie ma tu zbyt wielu Eldarów – oświadczył Jamieson kręcąc z niepokojem głową – Ten statek nie został zaprojektowany do walki, tylko do przewozu pasażerów. - Skąd u diabła wiesz, że to Eldarowie ? - zapytał z niedowierzaniem Gappo, stojący tuż przy oknie po mojej prawicy. - Popatrz na sposób, w jaki się poruszają – oświadczył Jamieson wskazując ruchem głowy za szybę. Zacząłem ponownie przeczesywać wzrokiem czerń kosmosu i po kilku minutach znów dostrzegłem znajomą pomarańczowoczerwoną iskrę. Wtedy pojąłem znaczenie słów marynarza. Punkcik światła zwolnił na sekundę czy dwie, a potem znienacka ruszył w zupełnie innym kierunku. Nawet odpalając wszystkie silniki korekcyjne i manewrowe z pełną ich mocą żaden z naszych okrętów nie zdołałby wykonać takiego manewru. Nie dałby rady nawet w połowie tak sprawnie go powtórzyć. Na moich oczach wokół jasnego punktu znaczącego pozycję naszej fregaty pojawiła się nagle niebieska poświata. Eskortowiec wydawał się pulsować silniejszym blaskiem pod wpływem absorbującej ostrzał napastników tarczy siłowej. Czułem pod stopami wibracje wytwarzane przez potężne silniki transportowca oddalającego się coraz bardziej od miejsca potyczki, drganie podłogi hangaru wywoływało u mnie niewielkie sensacje żołądkowe. - A niech mnie... - wyszeptał Franx. Podniosłem głowę spoglądając przez szybę tuż pod jej górną krawędzią i dostrzegłem rzędy przesuwających się szybko świateł. Pojąłem, iż widzę Justice of Terra przelatujący kilka kilometrów ponad statkiem transportowym. Krążownik budził należyte wrażenie: w moim polu widzenia pojawiały się kolejne rzędy artyleryjskich baterii. Nawet poprzez przyciemniane szkło okna widokowego zauważyłem jaskrawe jęzory płomieni buchających z silników manewrowych okrętu, odpychających krążownik od

konwoju. W ograniczone oknem pole widzenia zaczęły wsuwać się plazmowe turbiny – gigantyczne cylindry połączone ze sobą niezliczonymi kilometrami rur i kabli przesyłającymi energię z plazmowych generatorów ukrytych głęboko wewnątrz ciężko opancerzonego kadłuba jednostki. Blask turbin wręcz oślepiał pomimo przyciemnionych szyb, strumienie tryskającego z cylindrów białego żaru pchały krążownik do przodu z ogromną szybkością, chociaż jego rozmiary nadawały okrętowi wygląd niezdarnego kolosa. Chociaż nie, nie był niezdarny, raczej stateczny, niczym uosobienie spokoju wypełnione drzemiącą wewnątrz ujarzmioną furią. Krążownik sprawiał ogromne wrażenie i teraz nie dziwiłem się już wcale fantazjom wielu młodych ludzi marzących o tym, by dosłużyć się stopnia kapitana na jednym z takich morderczych behemotów. Obserwując zmierzający w stronę Eldarów krążownik odczułem nieoczekiwanie falę odprężającego poczucia bezpieczeństwa. Nie wierzyłem, by cokolwiek mogło stawić czoła takiej machinie zniszczenia. Marynarka miała dziwaczne pojęcia na temat ogólnej strategii, ale bez wątpienia znała się na wykorzystaniu monstrualnej siły ognia. Wieżyczki antyrakietowe na burtach krążownika były większe od dział montowanych na Tytanach, ich lufy mierzyły dobre dziesięć metrów długości, otaczały je tuziny mniejszych miotaczy materii. Główne baterie poszczególnych okrętów znacząco się między sobą różniły – jedne jednostki miały plazmowe działa zdolne obrócić w popiół i żużel całe miasta, inne dysponowały akceleratorami liniowymi rozbijającymi w proch metal i skałę. Wyrzutnie rakiet krótkiego zasięgu potrafiły bez większego trudu rozprawić się z pomniejszym wrogiem, podczas gdy ciężkie lasery – określane przez Jamiesona mianem lanc – mogły jedną wiązką przetopić się przez trzymetrowej grubości pancerz wykonany z najtrwalszych kompozytów. Większość krążowników przenosiła też na pokładach olbrzymie torpedy wyposażone w plazmowe głowice, zdolne wyzwolić w chwili detonacji energię małej gwiazdy. Przy takim okręcie mój laserowy pistolet przypominał splunięcie w wody oceanu. Co tam, pewnie w setkę oceanów. Kiedy Justice of Terra stał się niczym więcej jak kolejną iskrą w odległej bitwie, zaczęliśmy tracić zainteresowanie całym tym widowiskiem. Widać było co prawda jakieś migotanie sygnalizujące wymianę ognia, ale z odległości kilku tysięcy metrów nie wyglądało to zbyt ciekawie. Wiedziałem, że na pokładach artyleryjskich i na mostku znajdują się sensory optyczne pozwalające dokładniej śledzić przebieg wydarzeń, ale dla ludzi zgromadzonych w hangarze konfrontacja wydawała się niezwykle odległa i mało interesująca. - W porządku – powiedziałem do odchodzących od okien żołnierzy – Kończymy załadunek tych Chimer. * * * * * Wprowadziliśmy trzy transportery na pokład jednego z promów i kończyliśmy właśnie przygotowywać dwa dalsze, kiedy marynarze zaczęli nagle biegać tam i z powrotem z wyraźną paniką. Udało mi się chwycić za ramię przebiegającego tuż obok oficera porządkowego. - Co się dzieje ? - zapytałem obserwując jednocześnie marynarzy zbierających się w grupę w tylnej części hangaru. - Dostaliśmy rozkaz przygotowania się do odparcia abordażu – warknął oficer strząsając z niesmakiem moją dłoń – Jeden z eldarskich piratów zdołał przedrzeć się przez blokadę i zmierza w naszą stronę. Sukinsyny odciągnęły krążownik i jesteśmy teraz zdani na siebie. Patrz ! - wskazał palcem za okno i podążając wzrokiem za jego ręką dostrzegłem migotliwy punkt zbliżający się do nas z dużą szybkością. Nie widziałem wyraźnie nieprzyjacielskiego okrętu, chroniło go coś, co my nazywamy holopolami - urządzenia wypaczające światło i

obraz w taki sposób, by ukryć za tą zasłoną strzeżony obiekt i oszukać zarówno ludzkie oko jak i pokładowe czujniki. Kolejny przykład piekielnej wiedźmiej technologii wykorzystywanej powszechnie przez Eldarów. Zamierzałem właśnie zapytać jak mogę się skontaktować z pułkownikiem, gdy dostrzegłem jego samego, wchodzącego przez wielkie rozsuwane drzwi na końcu hangaru. Oderwał spojrzenie od szyb dostrzegając kątem oka moją nadbiegającą postać. - Musimy dostać broń, sir – wyrzuciłem z siebie – Marynarze przygotowują się do odparcia abordażu. - Wiem – odparł spoglądając na mnie uważnie. Spostrzegłem jego przytroczony do pasa energetyczny miecz i odpiętą kaburę ze schowanym w środku boltowym pistoletem – Poinformowałem już o tym żołnierzy ochrony. Dostarczą wam uzbrojenie, gdy tylko skończą formować grupy obronne. - Jakie będzie nasze zadanie, sir ? - spytałem, gdy szybkim krokiem zmierzaliśmy w stronę plutonu – Chłopaki z marynarki wyglądają na takich, co znają się na swej robocie. Gdzie my możemy pomóc ? - Masz rację. Poradzą sobie bez nas mieszających im szyki – zgodził się ze mną pułkownik wyjmując z kabury boltowy pistolet i odciągając jego bezpiecznik – Będziemy działać jako rezerwa, za plecami marynarzy. Jeśli zaczną się łamać, udzielimy im wsparcia. Pomysł ten z miejsca przypadł mi do gustu, skwapliwie zaakceptowałem opcję trzymania się za plecami żołnierzy ochrony i marynarzy. W końcu to oni byli szkoleni do walki w takich warunkach, na bezpośrednim dystansie, mieli też na sobie ciężkie pancerze osobiste mające chronić ich w zwarciu. W oczekiwaniu na dostawę broni poleciłem swym ludziom zabezpieczyć wszystkie wahadłowce, głównie po to, by ich czymś zająć. Właśnie kończyliśmy robotę, gdy żołnierze wtoczyli do hangaru wózek z bronią, po czym zaczęli rozdawać wszystkim strzelby i pasy z nabojami. Zarzuciłem sobie jedną na ramię i wziąłem do dłoni pęk elektrycznych pałek wstrząsowych. Jedną zostawiłem dla siebie, pozostałe dałem dowódcom poszczególnych drużyn. Spoglądając za okno hangaru dostrzegłem wiązki ognia naszych mizernych baterii ścigające plamę barw będącą eldarskim okrętem. Przeciwnik wcale nie wyglądał na uszkodzonego. Zgrabnie zmienił kurs zrównując się z nami i zmniejszając prędkość. Cały statek zadygotał potwornie w odpowiedzi na rozkaz kapitana nakazujący odpalenie silników manewrowych, redukcję prędkości i gwałtowny zwrot. Dało nam to dodatkowe trzydzieści sekund czy trochę więcej, zanim z wnętrza kolorowej chmury trysnął snop fioletowego światła uderzając transportowiec w okolicach rufy. Jednostka zatrzęsła się ponownie, tym razem pod wpływem serii detonacji. - Unieruchomili sekcję napędową – oświadczył stojący za mną pułkownik. Na jego twarzy widniał doskonale nam już znany posępny grymas – Teraz zaczną abordaż. Ujrzałem mniejsze kształty wystrzeliwujące z chmury barw i zmierzające w naszym kierunku. Łodzie desantowe, wydedukowałem natychmiast. Naliczyłem ich z pół tuzina, pędzących wprost na transportowiec. W pierwszej chwili pomyślałem nawet, że to jakaś kolejna iluzja, ale nie, one naprawdę rwały wprost na nas. Rosły mi coraz bardziej w oczach. Wszędzie wokół słyszałem tupot butów kolejnych obrońców wbiegających do hangaru wahadłowców. Wsadziłem garść śrutowych ładunków do komory strzelby i przygotowałem broń do strzału. Chowając pałkę po lewą pachę poleciłem reszcie plutonu wycofać się pod wewnętrzną ścianę hali, z dala od wszelkich okien i wrót korytarzy startowych. - Czekacie na sygnał pułkownika, potem idziecie za mną ! - krzyknąłem. Dostrzegłem, że niektórzy rozglądają się ukradkowo na boki szukając jakiejś drogi ucieczki, ale podążając za ich wzrokiem uświadomiłem sobie, że wszystkie drzwi wiodące do hangaru zostały starannie zaryglowane. Podnosząc głowę ujrzałem trzech oficerów marynarki stojących w sali kontroli lotów, spoglądających do wnętrza hangaru poprzez wielkie opancerzone okna.

- Już są ! - wrzasnął ktoś w przedniej części hangaru. Dostrzegłem smukłe złowieszcze sylwetki łodzi szturmowych przemykających tuż obok okien, bokach pomalowanych na dziwaczną mieszankę zachodzących na siebie odcieni czerni, purpury i czerwieni. Kilka sekund później fragmenty ścian po bokach wrót startowych zaczęły rozjarzać się niebieskawym światłem – pojazdy napastników najwyraźniej korzystały z pól siłowych przepalających burty atakowanych okrętów. Pośród jaskrawego rozbłysku światła gdzieś po mojej prawej stronie pojawił się pierwszy wyłom, na pokład posypały się snopy iskier i kawałki kompozytu. Niemal równocześnie identyczne wybuchy rozbłysły w innych miejscach burty i powietrzem wstrząsnął huk wystrzałów ze strzelb żołnierzy ochrony. Wpierw dostrzegałem jedynie ogniki płomieni wylotowych naszej broni, zaraz jednak pojawiły się wiązki czegoś na podobieństwo laserowych działek. Z miejsca, w którym stałem nie potrafiłem dojrzeć żadnego z napastników, mogłem za to obserwować do woli ludzi rzucanych na pokład detonacjami krech mrocznej energii albo ciętych na strzępy seriami konwencjonalnych pocisków. Dokładnie na wprost mojej twarzy jakaś kula czerni eksplodowała w szeregach marynarzy ciskając w powietrze poczerniałe ciała, sypiąc na wszystkie strony oderwanymi głowami i kończynami. Wszyscy wydawali się krzyczeć jednocześnie, co tylko pogłębiało panującą w hangarze upiorną kakofonię. Dzikie wrzaski agonii i bólu odbijały się od ścian pomieszczenia tonąc w trzasku sypiących się na podłogę pustych łusek po nabojach. Powietrze było ciężkie od odoru kordytu buchającego z luf dwustu strzelb, smrodu spalonego mięsa i słodkawego zapachu rozdartych ludzkich wnętrzności. Toczyłem wciąż w kółko wzrokiem próbując się jakoś połapać w rozwoju sytuacji, wszędzie jednak dostrzegałem identyczne piekło wystrzałów z laserów i strzelb mieszających się z dziwnym jękiem eldarskich karabinów. Nie potrafiłem oszacować, z jak liczną grupą napastników przyszło nam walczyć ani czy mieliśmy szanse na ich powstrzymanie. Wszędzie widziałem istne sterty trupów, ludzi próbujących czołgać się na kikutach oderwanych rąk, ściskających kurczowo porozbijane głowy. Kolejna detonacja wstrząsnęła pokładem, po mojej lewej stronie wykwitła kula jaskrawego światła znacząca miejsce, w którym wybuchł jakiś generator energii. Krechy laserowego światła zaczęły świstać nam nad głowami uderzając w metalowe podpory szkieletu wieży kontrolnej, znajdującej się ponad dziesięć metrów nad poziomem podłogi hangaru. Gdzieś z prawej jakiś wahadłowiec zmienił się nagle w kulę ognia, grad szrapneli omiótł szeregi najbliższych obrońców kosząc ich morderczym deszczem ostrych jak brzytwa metalowych szczątków. - Przyszedł na nas czas – oświadczył pułkownik robiąc krok do przodu, niebieska poświata włączonego miecza iluminowała rysy jego twarzy. Kiwnął głową w prawo. Spojrzałem w tym kierunku i ujrzałem pierwszych wojowników wroga napierających na coraz wątlejsze szeregi żołnierzy ochrony i marynarzy. Obcy mieli na sobie elastyczne pancerze w identycznych kolorach jak te pokrywające kadłuby ich łodzi. Zbroje te składały się z giętkich płytek najeżonych kolcami i ostrzami, połyskujących złowrogo w migotliwej poświacie wypełniającej wnętrze hali. Wydawali się wyżsi o dobrą głowę od normalnych ludzi, ale byli przy tym niezwykle szczupli, wręcz dziwacznie wychudzeni. Poruszali się z niezwykłą gracją i szybkością, najwyraźniej wcale się przy tym nie męcząc. Z refleksem, jaki najbardziej wprawni ludzcy wojownicy uznaliby za szokujący obcy cięli na prawo i lewo bronią w kształcie plątaniny ostrzy i kolczastych biczów. Jakaś głowa potoczyła się po podłodze, kiedy jej właściciel został zdekapitowany jednym pociągnięciem miecza. Nie przerywając płynnego obrotu zabójca przebił swym ostrzem żołądek stojącego obok marynarza. Czaiło się w tych Eldarach jakieś potworne zło, jakaś mrożąca krew bezwzględność zdradzana szyderczym śmiechem i ekstrawaganckimi gestami pogardy. I nagle nadeszła chwila, gdy dwa tuziny wrogów stanęły naprzeciw naszego plutonu, z martwymi lub konającymi marynarzami wokół swych stóp. Nie musiałem wydawać żadnych

rozkazów, wszyscy gwardziści niemal jednocześnie wypalili ze strzelb. Aż się spociłem pod wpływem żaru tej salwy. Przeładowałem strzelbę i wystrzeliłem ponownie, ściskając jednocześnie pod pachą wyślizgującą mi się pałkę. Dostrzegłem jakiegoś Eldara przewracającego się pod impetem trafienia, jasnoczerwona krew rozbryznęła się w powietrzu. Gdzieś po lewej nadbiegała następna ich grupa, ścinając po drodze garstkę próbujących ich zatrzymać marynarzy. Usłyszałem głośny tupot butów i nagle zrównała się z nami drużyna żołnierzy ochrony. - Próbują przebić sobie drogę do głównego korytarza ! - krzyknął ich oficer wskazując lufą automatycznej strzelby wrota w wewnętrznej ścianie hangaru. Miał odsunięty wizjer swego hełmu, toteż bez trudu dostrzegłem jego wykrzywioną w grymasie nienawiści twarz, kiedy nacisnął spust broni. Tuzin ładunków omiótł w ciągu kilku sekund grupę napastników. Wyszarpując z obudowy strzelby bębnowy magazynek i zakładając w jego miejsce pełny oficer pociągnął swych żołnierzy za sobą, w stronę obcych. Donalson i jego drużyna skoczyli w ślad za nim. Pułkownik stanął przy mnie z mieczem w jednej dłoni i wymierzonym w Eldarów pistoletem w drugiej. - Odwrót taktyczny do wieży kontrolnej ! - krzyknął posyłając jednocześnie kilka pocisków w stronę atakujących. - Odskok drużynami ! - próbowałem przekrzyczeć zgiełk kanonady – Drużyna dowodzenia pierwsza ! - kątem oka ujrzałem innych obrońców wycofujących się w stronę wewnętrznej ściany hangaru, kiedy przypadłem na jedno kolano wciskając do komory strzelby kolejne sześć naboi. Gdy zerwałem się ponownie na nogi, dostrzegłem gotowych do wykonania rozkazu Synów. Zacząłem wycofywać się w stronę wieży kontrolnej, wypalając raz za razem z ustawicznie przeładowywanej strzelby. Pozostali skazańcy ubezpieczali moją drużynę ogniem. Trupy walały się dosłownie wszędzie, nasze i ich, poszarpane szczątki porozrywanych ciał zaścielały podłogę hangaru, ciemnoczerwona krew ludzi mieszała się ze znacznie jaśniejszą posoką obcych. Nie potrafiłem ocenić jak jeszcze wielu Eldarów walczyło w hangarze, ale w trakcie wycofywania się dostrzegałem po swojej lewej stronie zaciekłą i bezlitosną konfrontację – obcy próbowali przebić się przez główne wrota pomieszczania i wejść na korytarz łączący wszystkie sekcje statku. - Jeśli się przedrą, będą mieli niemal otwartą drogę na mostek – poinformował mnie pułkownik wyrzucając z pistoletu pusty magazynek i zakładając w jego miejsce nowy – Nie możemy ich wypuścić z hangaru. Zerkając przez ramię ujrzałem tuż za sobą schodki prowadzące na szczyt wieży kontrolnej. Wprawny obserwator bez trudu dostrzegłby drogę naszego odwrotu, znaczyły ją ciała pięciu Synów Marnotrawnych leżące pośród dwóch tuzinów zwłok obcych oraz mnóstwa łusek i magazynków. Kilku Eldarów zdołało przedostać się przez naszą ścianę ognia. Byli niemal nadzy, nosili na sobie jedynie skąpe fragmenty czerwonych pancerzy zasłaniających najwrażliwsze punkty ciała. Wręcz ślizgając się w powietrzu rozdzielali na prawo i lewo niewiarygodnie szybkie ciosy. Uzbrojeni byli w niebezpiecznie wyglądające bicze i sztylety o podwójnych ostrzach, z których kapała jakaś substancja dymiąca po zetknięciu się z metalową powierzchnią podłogi. Dzikie nieludzkie uśmiechy odsłaniały rzędy idealnie białych zębów, w wielkich błyszczących oczach płonęła niezdrowa pasja. Pułkownik skoczył do przodu, Loron i Lorii natychmiast poszli w jego ślady. Umykając przed ciosem zatrutego ostrza Schaffer podniósł dłoń i jednym strzałem z pistoletu zmienił w krwawą maskę twarz swego przeciwnika. Loron zawirował w obrocie, uderzył Eldara kolbą strzelby w żołądek. Gdy obcy zgiął się wpół, gwardzista uniósł trzymaną oburącz broń i spuścił ją na głowę wojownika łamiąc mu kark. Lorii wylądowała na ugiętych nogach pomiędzy dwoma obcymi, odwróciła się w prawo dostrzegając wyprowadzane uderzenie przeciwniczki. Chwytając eldarską kobietę za łokieć szarpnęła nią zastawiając się smukłym

ciałem wojowniczki przed ostrzem jej towarzysza. Nie wypuszczając umierającego ciała z uścisku podniosła drugą rękę i wypaliła z trzymanej w niej strzelby w brzuch zabójcy. Krople krwi opryskały jej białą skórę i włosy. - Zabierz ludzi do wieży kontrolnej ! - krzyknął pułkownik mijając mnie i pędząc w górę schodów. Obcy przez cały czas do nas strzelali zabijając dwóch ludzi z drużyny Slaviniego; ich ciała przeleciały przez barierkę schodów spadając na podłogę hangaru. Dostrzegłem sierżanta zatrzymującego się w miejscu, a następnie zawracającego wraz z podkomendnymi kilka schodków w dół. Zajęli pozycje w dolnej części wieży odpowiadając ogniem i rozpraszając nadbiegających napastników. Pędząc w górę pomostu czułem jakbym zaraz miał wypluć płuca. Zmuszając nogi do żwawszego ruchu napierałem na szerokie bary biegnącego przede mną Franxa. Zerkając kątem oka w głąb hangaru ujrzałem Eldarów docierających już pod główne wyjście z hali. Między obcymi i pancernymi drzwiami stały zaledwie dwa tuziny żołnierzy ochrony. Wpadłem do pomieszczenia wieży kontrolnej z wizgiem ulgi na ustach, prący za mną żołnierze przewrócili mnie na podłogę. Poczułem uchwyt dłoni na rękawie kamizelki – to pułkownik zmusił mnie silnym szarpnięciem do podniesienia się na nogi. - Zamknijcie to – powiedział komuś stojącemu za moimi plecami pokazując dłonią ponad moim ramieniem w stronę drzwi wejściowych do wieży. Zasunęły się niemal natychmiast pośród przeciągłego syku. Trzej oniemiali oficerowie marynarki spoglądali na nas z mieszaniną zaskoczenia i grozy na twarzach. - W jaki sposób można wysadzić wrota tunelu startowego ? - zapytał pułkownik puszczając mój rękaw i robiąc krok w stronę marynarzy. - Wysadzić wrota ?! Tam wciąż walczą nasi ludzie ! - odpowiedział z grymasem przerażenia najbliższy oficer. - Lada chwila i tak będą martwi – warknął posępnie pułkownik i odtrącając rozmówcę podszedł do drugiego oficera – Wrota, poruczniku ? - Nie można tak po prostu nacisnąć guzika, sir – wyjaśnił tamten – To koło zamachowe na tylnej ścianie jest zaworem regulatorów ciśnienia – wskazał palcem koło o średnicy trzech metrów, o dwudziestu uchwytach na obudowie. Przymocowane do urządzenia grube łańcuchy biegły w górę niknąc w hermetycznych kaftanach pod sufitem wieży – Łańcuchy są połączone z mechanizmem zabezpieczającym wrota. Trzeba je odkręcić, a wtedy ciśnienie nie panujące w hangarze samo wyrwie z zawiasów śluzy hangaru. Ta wieża posiada dodatkowy system zabezpieczeń, powinna wytrzymać dehermetyzację. - Zróbcie to ! - syknął pułkownik spoglądając w naszą stronę, po czym odwrócił się w kierunku pancernego okna pozwalającego obserwować wnętrze hangaru. - Tam są ciągle drużyny Slaviniego i Donalsona ! - zaprotestowałem czując jak żołądek zmienia mi się w lodowatą bryłę – Nie może mi pan kazać zabić własnych ludzi ! - Wydałem przed momentem bezpośredni rozkaz, poruczniku Kage – odparł zwracając się w moją stronę. Mówił bardzo cichym tonem, jego oczy błyszczały złowieszczo – Wszyscy zginiemy, kiedy obcy dotrą do mostku. - Ja... ja nie mogę tego zrobić, sir – wyjąkałem mając przed oczami Slaviniego, zawracającego w dół schodów, by kupić nam więcej czasu na ucieczkę i osłonić plecy. - Proszę zrobić to natychmiast, poruczniku Kage – wyszeptał Schaffer niemal przystawiając swoją twarz do mojej i wbijając mi w mózg spojrzenie niebieskich oczu. Nie potrafiłem znieść jego wzroku. - Dobra, łapcie za uchwyty na kole ! – krzyknąłem do reszty skazańców odwracając się pośpiesznie od pułkownika. Próbowali się sprzeciwiać, ale szybko zdławiłem te protesty, kolbą strzelby łamiąc szczękę Kordinary po tym jak zaczął na mnie miotać obelżywe wyzwiska. - Zadbaj o poziom dyscypliny, Kage – sarknął stojący za moimi plecami pułkownik.

- Macie pięć sekund na przekręcenie tego koła, zanim rozstrzelam pierwszego z was ! – wrzasnąłem zastanawiając się jednocześnie szaleńczo, czy moje spojrzenie przynajmniej po części podobne jest do psychopatycznego wzroku Schaffera. Nie dyskutując już dłużej rzucili się wszyscy w stronę koła zamachowego. Mechanizm trzeszczał i stukał w trakcie obracania, strzałki na okrągłych zegarach wiszących ponad kołem zaczęły przesuwać się w dół. Raz poruszone, koło zaczęło się znienacka kręcić obracane własną siłą, przewracając trzymających je ludzi na podłogę. Kiedy wszyscy podnosili się na nogi, usłyszałem dziwaczny zgrzyt odbijający się od ścian hangaru. Doskoczyłem do okna na czas, by dojrzeć wyginające się pod wpływem ciśnienia wrota tunelu startowego. Olbrzymie włazy, grube na dobre trzy metry, trzasnęły z przeraźliwym hukiem i poleciały w czerń kosmosu. W hali rozpętało się prawdziwe piekło – wahadłowce, kapsuły desantowe, Chimery, ludzie i Eldarowie zostali porwani strumieniem uciekającej na zewnątrz kadłuba atmosfery. Ludzkie sylwetki wirowały w powietrzu niczym szmaciane kukiełki. Ktoś kto wyglądał jak Slavini odbił się od kadłuba sunącego poprzez hangar promu, krew tryskała z ran na jego twarzy. Pośród przeraźliwego ryku powietrza nie mogłem dosłyszeć krzyków, upiorne wycie wichru zagłuszało wszystko. Miałem przed oczami najbardziej przerażający widok, jakiego w życiu doświadczyłem, widziałem zawartość całego hangaru wsysaną do środka czarnej dziury, wyrzucaną w próżnię ku potwornej i nieuniknionej śmierci. Na ścianie wieży kontrolnej zaczęły formować się kryształki lodu, szyby zaparowały pod wpływem naszych gorących oddechów. Rzuciłem przestraszone spojrzenie na oficerów marynarki, ale ci tkwili w bezruchu gapiąc się struchlałym wzrokiem na koszmar w hangarze. Słyszałem przekleństwa i modlitwy szeptane przez kilku Synów Marnotrawnych. Przesunąłem spojrzenie na pułkownika. Stał w miejscu patrząc za szybę wieży kontrolnej, na jego twarzy nie sposób było dostrzec żadnego śladu emocji. Poczułem wzbierającą wściekłość. Wiedział, że tak się to skończy. Kiedy tylko Eldarowie zaatakowali, wiedział już, co zrobi. Nie pytajcie mnie, skąd on to wiedział, ani skąd ja miałem tę pewność na temat jego zaplanowanego działania – po prostu to czułem. Wypuściłem z rąk strzelbę i elektryczny porażacz, zacisnąłem dłonie w pięści. Po moim ciele rozlewało się ciepło gniewu, rozpalające ręce i nogi. Napiąłem mięśnie gotów rzucić się na Schaffera i właśnie w tym momencie pułkownik odwrócił głowę spoglądając w moją stronę. Dostrzegłem drgnięcie mięśni jego szczęk i jakiś dziwnie zrezygnowany wyraz wzroku, a wtedy pojąłem, że on nie był całkowicie obojętny na wydarzenia w hangarze. Mógł wiedzieć, że tak się to wszystko skończy, ale nie był z tego powodu szczęśliwy. Gniew i wzburzenie ustąpiły nieoczekiwanie, w zamian poczułem się nagle wyczerpany i chory. Osuwając się na kolana skryłem twarz w dłoniach, kciukami tarłem bolące powieki. Zaczęły mną wstrząsać dreszcze grozy, kiedy uświadomiłem sobie, że zabiłem wszystkich tych ludzi w hangarze. Pułkownik zmusił mnie, bym ich zabił: marynarzy, żołnierzy ochrony, gwardzistów i obcych. Zmusił mnie, ja zaś zmusiłem innych. Nienawidziłem go za to, bardziej niż za wszystkie inne cierpienia jakich doświadczyłem z jego ręki. Klęcząc na podłodze wieży kontrolnej z całego serca życzyłem mu śmierci. * * * * * Siedzieliśmy zamknięci w wieży kontrolnej, dwadzieścia cztery stłoczone ciasno osoby, przez następne sześć godzin. Ukryte w próżniowych skafandrach zespoły naprawcze łatały w tym czasie wyrwy w ścianach hangaru. Nikt nie odważył się odezwać zwykłym tonem, co najwyżej niektórzy szeptali między sobą cichutko od czasu do czasu. Kiedy po odzyskaniu hermetyczności hali zeszliśmy na główny pokład hangaru, wokół nie było już żadnych śladów po bitwie mającej tam miejsce zaledwie pół wachty wcześniej. Wszystko zostało wyssane w

próżnię. Każda luźna część maszynerii, każde ciało, każda żywa istota, puste łuski i rozmaite szczątki – wszystko poleciało ku odległym gwiazdom. Tylko widoczne gdzieniegdzie ślady spalenizny stanowiły dowód przerażającej konfrontacji. Kiedy wracaliśmy do celi, zwróciłem uwagę na wymianę zdań pomiędzy eskortującymi nas żołnierzami ochrony. Na ich kombinezonach widniały inne identyfikatory; nie byli to ci sami ludzie, którzy pilnowali nas w przeciągu ostatnich trzech lat. Żołnierze strzegący dotąd legionu musieli zginąć w hangarze. Eldarski atak był morderczo skuteczny. Obcy wydawali się wiedzieć, że hangar będzie słabo bronionym fragmentem statku i że przebijając się przez halę zyskają dostęp do głównego korytarza pozwalającego przemierzyć całą jednostkę. Eldarowie to bardzo bystre i inteligentne istoty, jestem tego pewien, ale tak doskonale przygotowany plan abordażu budził głębokie podejrzenia. Rozmyślałem o tym wszystkim wchodząc do celi. Nikt nic nie mówił, gdy siadaliśmy na swoich miejscach. Wielka sala wydawała się jeszcze bardziej opustoszała niż zwykle, jakby strata dwudziestu osób nagle ją wyludniła. Nigdy wcześnie nie zwróciłem na to uwagi. Mówiąc szczerze, nigdy wcześniej nie zaprzątałem sobie głowy śmiercią innych Synów Marnotrawnych. Oczekiwano od nas śmierci, prędzej czy później – pojęliśmy to dostatecznie jasno zaraz po pierwszej bitwie. W hangarze umarło zaledwie dwudziestu skazańców spośród czterech tysięcy, skąd zatem wzięły się te nagłe emocje ? I zaraz pojąłem, skąd. Ci ludzie nie dostali swojej szansy. Po to właśnie służyliśmy wszyscy w karnej jednostce – by skorzystać z prawa do ostatniej szansy. Jeśli walczymy dobrze, wychodzimy z kampanii z życiem. Jeśli walczymy kiepsko, umieramy. Brzmi to wręcz brutalnie w swej prostocie. To jakby urywek nieformalnego kodeksu Podkopca: silny przetrwa, słaby zostanie zabity i pożarty. Przypomniałem sobie znowu komentarze pułkownika na temat potencjalnych rekrutów, którzy okazali się nie dość dobrzy dla naszej jednostki. Szykowało się coś wielkiego, byłem tego pewien, ale brakowało mi jeszcze sporo elementów do poskładania całej tej układanki. Powróciłem myślą do martwych ludzi, którzy zaczęli ten cały mój niemy monolog. Tym razem nie dano im żadnej szansy, znaleźli się w niewłaściwym miejscu w niewłaściwej chwili, a my ich zabiliśmy. Ja i reszta Synów przekręciliśmy to cholerne koło wyrywając wrota hangaru. Zabiliśmy swoich towarzyszy broni, a to od niepamiętnych czasów było największą zbrodnią wśród żołnierzy. Eldarscy piraci nie pozostawili nam wyboru, nie pozostawili wyboru pułkownikowi: musieliśmy wyrzucić ich w kosmos. Nikt z nas nie chciał o tym mówić, o tym rozmawiać. Nikt nie chciał pogodzić się ze świadomością, iż staliśmy się najgorszymi spośród kreatur: zdrajcami. Nikt, z wyjątkiem jednego człowieka. Jeden z nas zrobił już kiedyś coś podobnego. Ten człowiek mógłby wydać nas krwiożerczym obcym, zdradzić bez chwili wahania własnych towarzyszy. Człowiek od dawna już wymykający się zasłużonej karze. Człowiek nie zasługujący na dzielenie z nami tej trudnej więzi, na którą mógł liczyć nawet najbardziej szalony psychopata wcielony do legionu. Człowiek, który próbował zabić mnie we śnie, człowiek całe życie skradający się w półmroku. Poczułem falę gniewu wypełniającą mój umysł i serce. Trzymałem ją przez długi czas na wodzy, ale teraz powróciła, znacznie silniejsza niż w wieży kontrolnej, precyzyjnie ukierunkowana trzema latami nienawiści i pogardy. Prawie słyszałem jak coś mi trzeszczy w mózgu. - Nigdy więcej – powiedziałem sam do siebie, a siedzący najbliżej skazańcy spojrzeli na mnie uważnie, wyraźnie zatroskani tym, co dostrzegli w mych oczach. Rozpalony nagłą gorączką ruszyłem poprzez celę w poszukiwaniu Rollisa. Znalazłem go w tym samym miejscu co zazwyczaj, siedzącego samotnie z plecami opartymi o ścianę pomieszczenia. O tak, człowiek mógł być pewien, że ta gnida zawsze przeżyje tam, gdzie porządni ludzie musieli umrzeć ! Miał zamknięte oczy, głowa opadała mu na pierś. Wydał z siebie zdławiony okrzyk, kiedy chwyciłem go za koszulkę i pociągnąłem w górę stawiając na

nogi. Pchnąłem skazańca na ścianę, jego głowa uderzyła z trzaskiem w metalową powierzchnię. - Kage ! - wrzasnął z szeroko otwartymi oczami – Odpieprz się ode mnie ! - Ty zdradziecki skurwysynu ! – wysyczałem zaciskając jedną dłoń na jego gardle i odginając mu głowę w tył – Sprzedałeś nas ! Zdradziłeś nas Eldarom ! - Co się dzieje ? – zapytał Loron przystając za moimi plecami. Zerknąłem przez ramię dostrzegając obok siebie wszystkich pozostałych Synów. - To zdrajca – odpowiedział za mnie Linskrug. Przepchnął się przez ludzi i stanął tuż przy moim boku – Mógł sprzedać nas Eldarom. - Nic takiego nie zrobiłem – wydyszał Rollis wyrywając się z mojego uścisku i odpychając mnie o krok. - Był radiooperatorem – odezwał się Gappo nie odrywając wzroku od sukinsyna pod ścianą – Z premedytacją nadawał niezaszyfrowane przekazy informując obcych o pozycji naszych jednostek. Cała jego kompania została wyrżnięta w zasadzce. Wszyscy oprócz niego. Trochę to dziwne, nieprawdaż ? Na ślicznej twarzy Lorii pojawił się wyraz zdumienia. - Jak u diabła mógłby przesłać im informacje tym razem ? – zapytała. Wszyscy umilkli na chwilę próbując znaleźć w myślach jakieś rozsądne wyjaśnienie. - Ja wiem – warknął złowieszczo Franx – Wprowadzał jedną z Chimer do wahadłowca, kiedy obcy zaczęli abordaż. Siedział ciągle w środku, gdy to wszystko się zaczęło. Mógł skorzystać z nadajnika krótkiego zasięgu. Wystarcza na piętnaście kilometrów. Miałby dość czasu, by się skomunikować z obcymi. - To jest całkiem popieprzona gadka ! – rozdarł się Rollis pryskając kropelkami śliny – We łbach całkiem wam się pomieszało ! Niektórzy ze skazańców mruknęli z aprobatą, kiedy rozważaliśmy propozycję Franxa. Bez zaskoczenia odkryłem, że byłem jednym z nich. Przed oczami ujrzałem ponownie krwawiącą twarz Slaviniego i coś we mnie pękło. Nie namyślając się wcale pochwyciłem Rollisa za ramiona i wbiłem mu podniesione gwałtownie kolano w brzuch. Krzyknął z bólu i wygiął się w bok, ale zbyt mocno go trzymałem. Uderzyłem czaszką w jego twarz, swoim czołem łamiąc nos skazańca, potem odstąpiłem o krok zdyszany puszczając go wolno. Stał pod ścianą na ugiętych nogach, wciąż jeszcze oszołomiony po otrzymanych razach, ze strużką krwi cieknącą po wargach i tłustym podbródku. - Ty zasrany skurwielu ! – wycharczał znienacka i uderzył prawą pięścią trafiając mnie w policzek. Głowa odskoczyła mi do tyłu pod wpływem tego ciosu. Rollis postąpił o krok podnosząc drugą rękę, ale zareagowałem szybciej niż się tego spodziewał, wbijając palce w jego poczerwieniałe gardło i zaciskając je na tchawicy. Kiedy zgiął się wpół próbując złapać oddech, chwyciłem go oburącz za głowę i przyłożyłem w nią kolanem. Świat poczerwieniał mi w oczach i ponownie ujrzałem Slaviniego, innych ludzi latających w powietrzu niczym papierowe śmieci. Zacząłem kopać brzuch zdrajcy, łamać mu kolejne żebra do chwili, w której zwymiotował krwią brudząc mi ubranie. Nie potrafiłem się powstrzymać – wciąż widziałem towarzyszy broni wysysanych w czerń próżni, ich krew skrzącą się w powietrzu na podobieństwo rubinowych kryształów. Odciągnąłem lewą dłoń, a potem uderzyłem nią wbijając wyprostowane palce w oczodoły Rollisa. Wtedy właśnie uświadomiłem sobie, że nie byłem jedynym bijącym zdrajcę człowiekiem. Pięści i buty śmigały po obu moich stronach, więc cofnąłem się przepuszczając resztę ludzi do przodu. Rollis leżał na podłodze kopany dziesiątkami butów. Kronin stanął nad nim okrakiem opierając ręce na biodrach i nie zwracając uwagi na plamiącą mu podeszwy strugę gorącej krwi.

- I zmietli wrogów Imperatora niesieni świętym gniewem, albowiem wiedzieli, że czynią to w Jego imieniu – oświadczył obłąkany porucznik z błyskiem wyszczerzonych zębów i rozgorączkowanym spojrzeniem. Schylił się i wbił zęby w policzek tłuściocha rozbryzgując w powietrzu kolejne kropelki krwi. Na zdrajcę posypały się dalsze ciosy, usłyszałem trzask pękających kości. Rollis nie wydał z siebie żadnego dźwięku, nawet charkotu. Wtedy wszyscy zrozumieli, że to już koniec. Bez zbędnych słów skazańcy rozeszli się pośpiesznie w stronę swoich legowisk. Patrzyłem na skurczone zmasakrowane zwłoki Rollisa i nie czułem kompletnie nic. Żadnej nienawiści, żadnego zadowolenia. Ani też żalu. Rollis był skończonym draniem i bez względu na to, czy nas wydał Eldarom czy też nie, już dawno zasłużył na podobny los. Czując się bardziej wyczerpanym niż kiedykolwiek w przeciągu ostatnich trzech lat padłem na swoje posłanie. Kilka minut później światła zgasły wieszcząc początek cyklu nocnego. Leżąc na wznak uświadomiłem sobie, że mam pusty żołądek. W całym zamieszaniu związanym z bitwą marynarze zapomnieli nas tego wieczoru nakarmić. Zasnąłem ignorując coraz silniejsze skurcze głodu. * * * * * Obudziłem się ścigany wspomnieniem koszmaru pełnego krwi i krzyków, w którym pułkownik śmiał się głośno, kiedy my umieraliśmy jeden po drugim. Kręcąc głową na prawo i lewo w próbie rozluźnienia zesztywniałych mięśni karku pojąłem, że właśnie zaczął się kolejny cykl aaaa dzienny. Wtedy dostrzegłem leżący pod ścianą kształt i pojąłem, że część snu związana z Rollisem nie była wyłącznie ułudą. Pozbierałem się z posłania i podszedłem do zwłok. Na ścianie tuż nad głową trupa ktoś nabazgrał jego krwią napis „Zdrajca”. Kiedy tam stałem tam i patrzyłem, poczułem jak ktoś ociera się o moje ramię. Odwróciłem głowę natrafiając wzrokiem na Lorii. Odpowiedziała mi spojrzeniem. - Naprawdę myślisz, że on to zrobił ? – spytałem, na poły przerażony, na poły zadowolony z tego, co zrobiliśmy poprzedniego wieczoru. - Czy to jakiekolwiek znaczenie ? – odpowiedziała pytaniem wpatrując się we mnie swymi wielkimi niebieskimi oczami. - Nie – zdecydowałem – On nigdy nie zasługiwał na ostatnią szansę, już dawno miał trafić na stryczek. Pewne czyny nie doczekają się nigdy wybaczenia. Szczerze mówiąc zaskoczył mnie fakt, że ta banda kryminalistów tak długo musiała dochodzić do podobnego wniosku. - Sprawiedliwość Synów Marnotrawnych – uśmiechnęła się słodko Lorii. Gdzieś w kosmosie - Admirale Becks, pański plan jest absolutnie bezzasadny – oświadczył podstarzały marszałek wojny wygładzając zmarszczki na swym długim czarnym płaszczu – Coritanorum nie sposób zniszczyć z orbity. - Nie ma rzeczy niemożliwej do zniszczenia, marszałku Menitusie – odpowiedział admirał floty, a jego pociągłą jastrzębią twarz wykrzywił nieznaczny uśmiech – Może to potrwać i dekadę, ale w końcu zdołamy unicestwić tę zbuntowaną fortece i wszystko, co w niej żyje. - Taka opcja nie wchodzi w grę i doskonale pan o tym wie – sarknął z irytacją marszałek Menitus – Dopóki Coritanorum istnieje, zgodnie ze starożytnym dekretem Typhos Prime pozostaje stołecznym światem sektora Typhon, a tutejsza Gwardia zwolniona jest z

obowiązku służby poza tym światem. Moi przełożeni nie zrobią niczego, co mogłoby zagrozić tym przywilejom. - Więc pośle pan do bezsensownego szturmu kolejne dziesięć tysięcy żołnierzy po to tylko, by obrońcy ich zmasakrowali ? – zapytał ostro admirał Becks – Jeśli nie potraficie zadbać o własne podwórko, może przyszedł już czas odebrania tych osławionych przywilejów ? W końcu, kto właściwie może zaufać ludziom, którzy pozwolili, by ich stolica wpadła w ręce rebeliantów ? - Powinien się pan raczej skoncentrować na zagrożeniu ze strony tyranidzkiej floty Dagon, admirale – odparował marszałek – Czy też może znowu zgubił pan jej trop ? Kwestie wojny lądowej proszę zostawić nam, a samemu zająć się bezpiecznym dostarczeniem tu reszty wsparcia. - Proszę się nie martwić Dagonem, marszałku – zapewnił szyderczo Becks – Marynarka zatroszczy się o to, byście byli bezpieczni. Jesteśmy najlepszą linią obrony... - Najlepszą linią czego ?! – Menitus poczerwieniał ze złości – Gdybyście na sprawne przewożenie Gwardii poświęcili przynajmniej połowę zasobów marnotrawionych na wożenie z jednego końca mocarstwa na drugi bezwartościowych dyplomatów i polityków, już dawno nie byłoby Dagona. - Ośmiela się pan sugerować, że marynarka kosmiczna Jego Boskiego Majestatu powinna pełnić na zawołanie usługi kurierskie ?! – zdenerwował się admirał floty Becks – Wy gwardziści nie macie pojęcia, nie macie najmniejszego pojęcia o tym jak wielka jest galaktyka. Bez kosmicznej marynarki nawet potężna Terra upadłaby już tysiące lat temu. Zresztą, niech i tak będzie, może pan marnotrawić życia tylu żołnierzy Gwardii, ilu tylko zechce. To pańska głupota i nie moja odpowiedzialność. VI – Zimna stal +++ Operacja „Żniwa” dobiega końca +++ +++ To dobrze. Oczekujemy waszego przybycia +++ Widziałem na jakieś pięć metrów do przodu, potem świat niknął w białej kurzawie. Podniosłem ukryte w grubych rękawicach dłonie i ściągnąłem mocniej kaptur zimowego płaszcza, brnąc powoli, ale wytrwale poprzez głęboki po kolana śnieg. Okazało się, że nasze Chimery tak czy owak byłyby tu bezużyteczne – miejscowi na środek podróży zaadaptowali przeróbkę transportera umieszczoną na płozach i napędzaną wirnikiem zabudowanym w tylnej części kadłuba. Od ogrzewanego lądowiska do stacji Epsilon, gdzie mieliśmy dołączyć do drugiego legionu karnego, dzielił nas kilometr, może dwa marszu. Potem mieliśmy udać się w kierunku górskiej przełęczy nie mogącej wpaść w łapy zielonoskórych. Od tamtego miejsca dzieliło nas w tej chwili jakieś pięćdziesiąt kilometrów. Nikt nie oczekiwał, byśmy uszli z tej misji z życiem, mieliśmy po prostu kupić więcej czasu przygotowującym się do walki obrońcom. Dwie polarne stacje wpadły już w ręce orków, toteż rzucono nas im na pożarcie, by nieco zwolnić postępy nieprzyjaciela. Marsz poprzez śnieżne pustkowie nie był specjalnie uciążliwy, wystarczyło przeć wzdłuż zbocza rozległej doliny w kierunku wejścia do kompleksu Epsilon. Tuż przed moim nosem, z rozwianym dziko czarnym płaszczem, szedł pułkownik. Tuż obok niego jechał kapitan Olos z kragmeerańskiej Imperialnej Gwardii, siedzący okrakiem na wielkim kudłatym czworonogu o szarej sierści zwanym przez niego pługołapem. Wiedziałem już, skąd wzięła się ta nazwa: zwierzak miał kopyta zakończone kościanymi naroślami odgarniającymi śnieg na boki w

trakcie ruchu. Kapitan był opatulony od czubka głowy po palce stóp w grube furta, ściśnięte lśniącymi paskami z czarnej skóry na udach, w pasie i na bicepsach. Jechał przechylony w siodle, by móc w miarę swobodnie rozmawiać z pułkownikiem. Przyśpieszyłem nieco kroku ciekaw szczegółów ich konwersacji. - Wysłałem przodem jednego z moich ludzi, ma powiadomić stację, że prawie już jesteśmy na miejscu – wykrzyczał Olos próbując przebić się ponad zawodzenie silnego wiatru. Jego twarz naznaczona była śladami wieloletniej służby w tundrze, skórę miał pomarszczoną, grubą, niezbyt elastyczną. - Jak jeszcze daleko ? – odkrzyknął pułkownik przykładając do ust złożone w trąbkę dłonie. Oprócz płaszcza i czapki miał na sobie gruby szal omotany wokół dolnej części twarzy. - Jakieś pięćset metrów – oszacował kapitan – To jakieś pół godziny marszu przy tym tempie. - Po co wysyłać jeźdźca ? Nie lepiej było skorzystać z radia ? – zapytałem zza ich pleców wskazując palcem jeźdźca po mojej lewej wiozącego przypasany do pleców przenośny komunikator. - Zaczął się sezon zimowy – wyjaśnił Olos – Śnieżyce z południowej półkuli niosą ze sobą jakieś śmieci, które ekranują pracę urządzeń komunikacyjnych na dystansie większym niż dwieście metrów. Każda stacja ma własnego astropatę. W lecie nie jest to specjalnie uciążliwe, ale tym razem zielonoskórzy nie mogli wybrać sobie gorszego terminu na lądowanie. Słysząc za sobą czyjeś kroki spojrzałem przez ramię i ujrzałem Lorona. Jego blada twarz przybrała pod wpływem zimna sinoniebieski odcień. Podobnie jak reszta skazańców okutany był w długi ciepły płaszcz otrzymany zaraz po opuszczeniu przytulnego wnętrza wahadłowca. Swój laser zawinął pieczołowicie w płachtę włochatego materiału i niósł teraz niczym podłużny pakunek. - Dlaczego ktokolwiek miałby ochotę mieszkać w takim miejscu ? – zapytał szczękając z zimna zębami. Olos pomachał kilkakrotnie palcem wskazując ziemię pod łapami swego wierzchowca. - Ansidium dziewięćdziesiąt ! – oświadczył z lekkim uśmiechem – W tych skałach pod nami są miliony ton ansidium. - A co jest tak cholernie użytecznego w tym ansidium ? – zapytałem szukając w myślach dostatecznie poważnego powodu, dla którego trzy miliony ludzi męczyły się na powierzchni tej lodowatej planety. - Wytwarza się z niego katalizator używany w reaktorach plazmowych – wyjaśnił kapitan wyciągając jednocześnie plazmowy pistolet schowany dotąd w kaburze przyczepionej do juków pługołapa – To jeden z najbardziej stabilnych elementów zapłonowych dla broni tego typu. Podobno kragmeerański karabin plazmowy ma tylko czterdzieści cztery procent w skali zawodności. - Wygląda pan na wyraźnie zadowolonego z możliwości konwersacji z przestępcami – oświadczył pułkownik. Nie widziałem jego twarzy, ale pewien byłem, że posłał kapitanowi jedno ze swych najostrzejszych spojrzeń. - Służą odpracowując w ten sposób winę ? – zapytał Olos chowając pistolet z powrotem do kabury. - Tak – potwierdził po chwili namysłu pułkownik – Próbują zmazać w ten sposób swe grzechy. - Więc nic do nich nie mam – zaśmiał się kapitan – To przestępcy, którzy wciąż krążą gdzieś nieukarani budzą mój niepokój. W chwili obecnej znajdujemy się w tak dramatycznej sytuacji, że wdzięczni będziemy za każdą pomoc.

- Uważa pan, że dwudziestu dwóch ludzi może stanowić jakąkolwiek różnicę na linii frontu ? – spytał Loron wygrzebując się z wyjątkowo głębokiej zaspy. - Kiedy Kragmeer został zaatakowany poprzednim razem, jakieś siedem lat temu, dziesięciu ludzi przez sześć dni broniło przed piratami wejścia do stacji Gamma. W pewnych sytuacjach dziesięciu ludzi może być wartych więcej niż setka. - Biorę cię za słowo – usłyszałem zniżony głos Lorona na chwilę przed tym jak znów się poślizgnął padając w śnieg. * * * * * W sali wejściowej stacji pracowało w chwili naszego przybycia kilka tuzinów ludzi. Kiedy przechodziliśmy przez wielkie podwójne wrota, połowa z nich przerwała robotę, żeby się na nas pogapić. Takie spojrzenia to rzecz, która wyjątkowo mnie wkurza. Nie wiem, jak chcecie, możecie to nazwać irytacją, ale dlaczego wszyscy w naszym towarzystwie muszą z miejsca wytrzeszczać oczy ? No dobra, fakt, że nie każdego dnia w progi wchodzi ci banda Synów Marnotrawnych, ale to chyba nie znaczy, że musisz stać z szeroko otwartą gębą jak jakiś wioskowy głupek ? Przyznaję szczerze, że nasza jednostka cieszyła się już pewnym prestiżem, a reputacja ta wydawała się wzrastać z każdym dniem. Nie wiem, czy pułkownik był z tego powodu zadowolony czy też raczej nieszczęśliwy. Z jednej strony, im więcej osób o nas słyszało, tym większej wartości propagandowej nabierał legion karny. Z drugiej jednak, niektórzy ludzie zaczynali traktować nas jak bohaterów, a Schaffer na pewno nie życzyłby sobie, by jakiś szeregowy gwardzista żywił przekonanie, że służba w legionie jest formą egzotycznej drogi kariery. Gdyby którykolwiek z nich tak sądził, okazałby się skończonym idiotą. Osobiście było mi wszystko jedno, co o mnie myślą inni, byle tylko nie gapili się na mnie niczym jakiegoś zwierzaka w klatce. Nawet wewnątrz murów stacji Epsilon, wyciętej w skałach górskiego masywu, panował dokuczliwy chłód. Upiorny chłód. Miejscowi twierdzili, że na zewnątrz człowiek bez odpowiedniego okrycia nie miał szans na przeżycie pięciu minut i bez sprzeciwu gotów byłem przyznać im rację, bo moje palce wciąż jeszcze nie odtajały od czasu marszu z lądowiska. Mieliśmy przenocować w stacji, a o poranku następnego dnia ruszyć na przełęcz. Kiedy prowadziłem żołnierzy do załatwionych nam przez pułkownika kwater, Franx zrównał ze mną krok. - Ta planeta mnie zabije, Kage – oświadczył posępnym tonem sierżant z trudem odpinając guziki swego płaszcza. - Jeśli Fałszywa Nadzieja cię nie wykończyła, to miejsce będzie zwykłym spacerkiem po parku – spróbowałem go pocieszyć. - Fałszywa Nadzieja wciąż jeszcze może mnie mieć na koncie – zakaszlał – Ten chłód wyczynia dziwne rzeczy z moimi płucami, ledwie potrafię oddychać. - Przetrzymasz – powiedziałem z naciskiem – W tym właśnie jesteśmy dobrzy. - Może – odparł wciąż wyglądając na nieprzekonanego – To tylko kwestia czasu, zanim wszyscy nie umrzemy. Jeśli pogoda mnie nie wykończy, zrobią to orki. Jak długo możemy żyć ? - Tak długo jak tego sami chcemy – ścisnąłem go palcami za ramię – Słuchaj, moja filozofia jest prosta: jeśli się poddajesz, dostajesz czapę. Musisz mieć coś, czego się będziesz cały czas trzymał. Dla mnie czymś takim jest pułkownik. Za każdym razem, kiedy go widzę, mówię sam sobie, że nie dam mu się zabić. Nie ma szans, żebym mu zrobił tę przyjemność i pozwolił się wykończyć. Jak dotąd to działało. - Wierzysz w to, co on opowiadał o naszym zbawieniu duszy ? – spytał z nadzieją w głosie Franx.

- Nieważne, w co ja wierzę – odparłem wzruszając ramionami – Ważne jest to, w co wierzysz ty. Każdy z nas radzi sobie na własny sposób. Linskrug ma nadzieję, że jeśli przetrwa, odzyska swą baronię i zemści się na wrogach. Kronin oszalał, ale jest święcie przekonany, że nawiedza go Imperator i to właśnie trzyma go przy życiu. Każdy ma coś takiego. Ci, którzy zginęli, nie wierzyli w to dość mocno. Jeśli ty akurat chcesz walczyć o swoją duszę, nie mam żadnych zastrzeżeń. * * * * * - Na Imperatora, poparzyłeś mnie ! – Gappo wrzasnął głośno na chłopca obsługującego pokrętła podgrzewacza wody. Para buchała z okrągłego basenu skraplając się na oświetlonych niebieskimi lampami ścianach łaźni. Gappo wyskoczył z wody siadając na brzegu zbiornika i zanurzając jedynie swe nogi. - Trzymaj dalej taką temperaturę, synku – zawołał Poal, były gwardyjski szturmowiec – Ten cholerny mróz wlazł mi w szpik kości, muszę je porządnie wygrzać. - Uważaj, żeby ci hak nie zardzewiał – zadrwił Gappo zanurzając się ponownie z ociąganiem. - To najlepsza kąpiel od niepamiętnych czasów – oświadczyłem swoim towarzyszom sięgając po butelkę z szamponem – To całe ansidium musi nieźle kosztować, skoro tak przyjemnie sobie tutaj wszyscy żyją. - Słyszałem, że Cult Mechanicus oddałby ręce i nogi za ten towar – przyznał Poal zanurzając się w gorącej wodzie aż po brodę – Pomyślcie tylko jakiej energii potrzeba na ogrzanie tej łaźni w czasie gdy na zewnątrz wszystko natychmiast zamarza. - Rozsuńcie się trochę, zróbcie miejsce staremu człowiekowi ! – zawołał Franx stąpając po posadzce łaźni niczym baletnica, na czubkach palców, nie chcąc dotykać gołymi stopami zimnej podłogi. W jego słowach kryło się sporo prawdy, teraz dopiero widać było jak wyniszczyły go ostatnie miesiące. Masywne niegdyś ciało wydawało się wisieć na szkielecie. Wciąż jeszcze mógł się pochwalić prężną muskulaturą, ale wyraźnie stracił na wadze. Zamoczył palce jednej stopy, po czym natychmiast uniósł ją w górę z przeciągłym syknięciem, budząc powszechną wesołość naszej grupy. - Za gorąca dla twojej delikatnej skóry ? – roześmiał się Poal i chlapnął na sierżanta wodą. Franx natychmiast oparł stopę na jego głowie i wcisnął ją pod powierzchnię basenu. Kiedy Poal wynurzył się parskając i plując, Franx wskoczył do zbiornika na jego miejsce. - Aieee ! – skrzywił się – Kurewsko gorąca ! - Nie omieszkaj z niej skorzystać – zachęciłem go wylewając szampon na swoją czaszkę i próbując wyszorować meszek, który od biedy można było uznać za włosy. - Nie zapomnij umyć się za uszami – zachichotał Gappo zabierając mi butelkę. Jego ruch wywołał falę, która z donośnym chapnięciem przelała się przez krawędź zbiornika. Słysząc czyjeś kroki podniosłem głowę i ujrzałem nadchodzącego Kronina, stąpającego ostrożnie po mokrych płytkach posadzki. - W sercu Imperatora znajdzie się miejsce dla wszystkich jego wiernych – oświadczył zatrzymując się na brzegu basenu i spoglądając podejrzliwie na wodę. - To znaczyło: ściśnijcie się trochę, Synowie Marnotrawni – wyjaśniłem odpychając Poala z myślą o zrobieniu miejsca po swojej prawicy. Kronin wziął głęboki oddech i przeszedł ponad brzegiem zbiornika. Kiedy wpadł z głośnym pluskiem do wody, zniknął nam całkowicie z oczu pod jej powierzchnią. Kilka sekund później wystrzelił spod jej lustra obdarzając nas jednym z najszerszych uśmiechów jakie kiedykolwiek zdarzyło mi się ujrzeć na jego twarzy. - Mógłbym się tak moczyć całymi dniami – rozmarzył się Franx zamykając oczy i opierając głowę o krawędź basenu. Teraz już wiem, dlaczego Kragmeeranie nie psioczą na te zasrane patrole, skoro po powrocie czeka ich właśnie coś takiego.

- Myślę, że to Kragmeeryci – poprawił go Gappo przekazując pojemnik z szamponem w ręce Poala. - Kragmeeranie, Kragmeeryci, co to za różnica ? – skomentował sennym głosem Franx. - Jestem pewien, że tutejsza arystokracja odpuszcza sobie po tuzinie takich patroli – ciągnął dalej były kaznodzieja – Miałem okazję porozmawiać z jednym z tutejszych sierżantów. Nawet najbardziej doświadczeni zwiadowcy regularnie tutaj giną. Odmrożenia, ukryte pod śniegiem przepaście, śnieżne niedźwiedzie, całe multum innych nieprzyjemnych niespodzianek czeka na każdego nieostrożnego wędrowca. - I tak nie może tu być gorzej niż na Fałszywej Nadziei – przypomniałem im wszystkim – To dopiero była paskudna dziura. - Amen – zgodził się ze mną Franx. Miał więcej powodów niż ktokolwiek inny z nas, by zapomnieć o tamtym piekielnym świecie. - Pojawiło się wielkie światło, a wszyscy wokół dojrzeli piękno Imperatora – oświadczył Kronin machając rękami w próbie pochwycenia śliskiego mydła. - Hę ? Co to niby znaczyło ? - spytał Poal. Nasze jednoczesne wzruszenie ramion wywołało falowanie lustra wody. Kronin zmarszczył czoło spoglądając na nas z dezaprobatą. - Wyszli świętować na Aleję Wieczystej Nocy, albowiem ciemność przeminęła, a światło wróciło – spróbował ponownie i westchnął z frustracją widząc jak kiwamy przecząco głowami. - Spróbuj czegoś z kazań Thora – zasugerował Gappo – Kiedyś dogłębnie aaa je przestudiowałem. Napisałem nawet wykład na ten temat opublikowany w Magnamina Liber. - Ja tam zawsze uważałem kazania Thora za nudne – burknął Poal ciskając pojemnik po szamponie na płytki posadzki – Dawaj lepiej jakieś hymny z Wersetów Krucjat. - Tylko pomyśl o śpiewaniu, a z miejsca cię utopię ! - zagroził mu Franx. Wszyscy mieliśmy szczerze dosyć wokalnych popisów Poala pod pokładowym prysznicem. - Ah ! - oświadczył znienacka Kronin unosząc w powietrzu palec niczym podekscytowany naukowiec, który właśnie odkrył przepis na miksturę dającą nieśmiertelność i mieszającą w głowach płci przeciwnej – Wierni zgromadzili się wokół Thora i upadli na kolana oddając mu cześć, gdyż pojęli, że wszystko co było złe odeszło i pozostała tylko przyszłość, opromieniona miłością Imperatora. - Thor, pięć sześć osiem – skomentował Gappo przygryzając lekko górną wargę – To fragment opowiadający o tym jak ludzie z San Sebacle przetrwali koszmar Rządów Krwi. - Wszystko będzie dobrze ! - pojął znienacka Franx, otwierając oczy i spoglądając w stronę Kronina – Masz dobre przeczucia ? Kronin uśmiechnął się szeroko i pokiwał energicznie głową, omal jej nie wsadzając pod powierzchnię wody. - To miłe – oznajmił Poal – Ostatni raz Kronin miał dobre przeczucia w trakcie misji na Harrifaxie. Skończyłem ją okładając po mordzie Moraga Claptina. - Masz na myśli porucznika Claptina ? To dlatego tak szybko zrobił z ciebie sierżanta, ty bandziorze ! - na twarzy Gappo pojawił się grymas zdruzgotanej niewinności. Przykucnąłem i zacząłem spłukiwać włosy, kiedy Poal opowiadał po raz kolejny swoją historię. Już ją wcześniej słyszałem. Znaliśmy zresztą doskonale wszystkie te opowieści, lecz to w najmniejszym stopniu nie przeszkadzało w kolejnym ich wysłuchaniu. Jak się jest z kimś przez dwa i pół roku, to nie sposób nie poznać historii jego życia. I nie ma się też właściwie nic nowego do opowiedzenia. - Cholera ! - wynurzając głowę spod wody usłyszałem przekleństwo Poliwicza. Siedział po drugiej stronie basenu szorując zawzięcie skórę – Wiedziałem, że to nie zadziała. - Co ? - zapytał Poal przepływając trzy dzielącego go od Poliwicza metry.

- Zastanawiałem się, czy ten szampon zadziała na tatuaż – przyznał się skazaniec wyciągając spod wody swoje ramię i demonstrując poczerwieniałą od tarcia skórę. Mówił o więziennym tatuażu, który każdy z nas otrzymał w chwili przeniesienia do karnego legionu. - Tego nic nie usunie – zapewnił go Poal – No, może z wyjątkiem robaków. Zapytaj Kage'a, co stało się z jego znamieniem – dodał płynąc z powrotem w naszą stronę i pokazując na moją rękę hakiem. Kryształowa drzazga wystrzelona z eldarskiego karabinu rozharatała mi skórę i mięśnie, ale pod siatką blizn wciąż można było dostrzec zarys tatuażu. - Pamiętacie Thempera ? - spytałem, a wszyscy pozostali kiwnęli w odpowiedzi głowami – Pamiętacie jak bagnetem wyciął sobie biceps na grubość trzech palców, żeby się tego pozbyć ? - Pewnie ! - odparł Poal – Krwawił jak wieprzek przez cały tydzień, a potem wytatuowali mu drugą rękę. Pułkownik mu powiedział, że jak to spróbuje usunąć, to następny tatuaż zrobią mu na twarzy. - Powinien był mu raczej fiuta wytatuować ! - roześmiał się głośno Poliwicz – Między nogi nigdy by noża nie wsadził ! - I tak umarł na zakażenie krwi – tym razem Gappo dokończył smutną historię Thempera – Tak się właśnie dzieje jak ktoś nie dba o regularną zmianę opatrunków. - Stąd właśnie tak ważna jest kwestia czystości i higieny osobistej – oświadczyłem tonem akademickiego wykładowcy, po czym plasnąłem dłonią w powierzchnię wody obryzgując twarz Franxa. Sierżant z miejsca odpowiedział mi tym samym, a chwilę potem Kronin zanurkował i pociągnął mnie za nogi. Świat przeistoczył się w dziką wilgotną anarchię, kiedy pozostali runęli mi na grzbiet wtłaczając na dno basenu. * * * * * Im głębiej wdzieraliśmy się pomiędzy góry, tym gorsza robiła się pogoda, możecie mi wierzyć na słowo. Wicher szarpał nami w niektórych momentach tak silnie, że utrzymywałem wyprostowaną pozycję tylko dzięki temu, iż tkwiłem po uda w śniegu. Marsz był w tych warunkach wyjątkowo ślamazarny, zwłaszcza przy wspinaniu się na strome zbocza. Miejscowi zakładali, że orki dotrą do wyznaczonej nam przełęczy za pięć dni, toteż musieliśmy w tym czasie pokonać ponad czterdzieści pięć kilometrów. Co gorsza, targaliśmy przy tym cały ekwipunek obozowy. Fakt, że kilka pługołapów niosło na grzbietach cięższe pakunki, ale resztę musieliśmy ciągnąć sami. Nigdy wcześniej nie czułem się równie wyczerpany jak w trakcie tej wędrówki. W poprzednie dwa wieczory po prostu przewracałem się na koc aaa zasypiając w locie. Całe szczęście, że dostaliśmy jakieś normalne żarcie: pieczone mięso, chleb i takie rzeczy. Jedzenie nas ratowało. Pułkownik musiał pójść po rozum do głowy i pojął, że sama miska protein nie zregeneruje naszych sił. Najgorszym problemem była nierytmiczna monotonia. Człowiek może bez problemu maszerować przez jedną, dwie godziny, po czym wpada w rodzaj transu, w którym nogi pracują mechanicznie, a jego umysł błądzi gdzieś zajęty własnymi sprawami nie zwracając uwagi na przenikliwe zimno i ból krzyża. Lecz jeśli co chwila przychodziło ci wdrapywać się na kolejne wzgórze albo wygrzebywać się z zaspy albo skakać nad rozpadliną, do której omal nie wleciałeś z rozpędu, to z miejsca traciłeś wypracowany rytm i od nowa musiałeś wprawiać się w ten zbawczy trans. Myśli zaprzątała mi cała ta sprawa z ekranowaniem łączności, zastanawiałem się nad tym problemem od chwili opuszczenia stacji. Absolutny brak komunikacji z bazą czy nawet całą armią w sąsiedniej dolinie. Byliśmy całkowicie odizolowani od świata, mogliśmy tylko przeć w kierunku oczekującej nas już śmierci. Nikt z miejscowych nie wierzył w to, że wrócimy, wszyscy liczyli tylko na to, że opóźnimy marsz zielonoskórych o jeden, góra dwa dni, dzięki

czemu zdążą postawić więcej barykad i ściągnąć posiłki z dalej położonych posterunków. Mięso armatnie, tym właśnie byliśmy. Mięsem ciskanym przed nos orków, żeby się zatrzymali na jego przeżucie, może lekkie zakrztuszenie. Imperator jeden wie, z czego tak się cieszył Kronin. Od gorącej łaźni wydawało się dzielić nas tysiąc kilometrów i cały rok życia, chociaż kąpaliśmy się zaledwie trzy dni temu. Uznałem, że na Kragmeer składają się dwa odmienne światy. Jeden znajdował się wewnątrz stacji. Miły, cywilizowany, ciepły. Drugim była powierzchnia, gdzie szalały śnieżne wichury, porywy powietrza potrafiły odrzeć człowieka ze skóry, a drapieżniki wielkości czołgów walczyły pomiędzy sobą o każdy kawałek soczystego mięska. Jedna planeta, dwa światy. A my tradycyjnie musieliśmy trafić do tego drugiego. Obserwowałem uważnie pułkownika w przeciągu tych ostatnich dni, ponieważ miałem wrażenie, że coś w nim uległo zmianie. Wyglądał na bardzo ożywionego, popędzał nas ustawicznie z jeszcze większą niż zazwyczaj bezwzględnością. Cała ta afera ze zmianą kursu na Kragmeer najwyraźniej bardzo go zdenerwowała i to właśnie budziło moją troskę. Jeśli coś denerwowało pułkownika, ciebie dla odmiany powinno bardzo, bardzo martwić. Lecz ponieważ i tak nie miałem większego wpływu na rozwój najbliższej przyszłości, próbowałem przestać się zamartwiać. Cały problem w tym, że w trakcie takiego marszu człowiek ma za dużo wolnego czasu na rozmyślania – stąd właśnie moja pogłębiająca się depresja. Nie lubiłem rozmyślać o przyszłości, bo nigdy nie mogłem mieć pewność, że w ogóle mam jakąś przed sobą. * * * * * Dziś umarł Braxton. Głupi sukinsyn wymknął się w nocy ze swojego namiotu próbując ucieczki, ale pobiegł w złym kierunku, jeszcze głębiej w pustkowie. Znaleźliśmy jego ciało po kilku godzinach marszu. Ześlizgnął się w dół płytkiej rozpadliny, ostre kawałki lodu pocięły na strzępy jego ubranie. Zastygła w bezruchu twarz miała bardzo spokojny wyraz zważywszy na fakt, że cała krew zamarzła mu w żyłach. Gappo uznał, że stracił przed śmiercią przytomność. Nadszedł koniec kolejnego długiego dnia. Nie mam tutaj na myśli wyłącznie faktu, że był cholernie wyczerpujący, po prostu tutaj dni są naprawdę długie. Trwają o połowę dłużej niż standardowy dzień terrański, według którego działa przełącznik cyklu na pokładzie naszego statku. Nawet w środku zimy jest jasno przez całe dwanaście godzin. W marszu praktycznie w ogóle nie jemy, bo jeśli człowiek zatrzyma się z jakiegoś powodu choć na moment, cholernie mu potem ciężko ruszyć ponownie do przodu. Nabawiłem się na stopach pęcherzy wielkości gałki ocznej, a Poliwicz głośno prorokował, że straci wskutek odmrożeń jeden czy dwa palce u nóg. Kazałem mu pogadać z kragmeerańskimi przewodnikami i zapytać o jakieś cieplejsze buty. Tamci powiedzieli mu, żeby sobie w buty wsadził łajno pługołapów. Poal uznał, że zrobili sobie z Poliwicza żarty, ale ja wypróbowałem ten pomysł wczoraj i chyba poskutkowało. Jeśli ogrzewanie stóp bydlęcym gównem miało mnie utrzymać przy życiu, zdecydowany byłem stosować się przez cały czas do tej recepty. Istnieje szacunek dla siebie i istnieje duma, a pewni ludzie nie potrafią tych dwóch pojęć odróżnić. Dla mnie różnica ta polega na robieniu czegoś, czego nie lubisz, ale musisz oraz upartym nierobieniu wszystkiego, czego nie lubisz. Nie pozwoliłbym nikomu twierdzić bezkarnie, że jestem bezwartościowy, nawet jeśli byłem kryminalistą, lecz zarazem pchałem sobie do butów łajno, żeby ogrzać stopy. Na tym właśnie polega szacunek do siebie samego, a nie duma własna. Słońce systemu Kragmeer wydaje się potwornie odległe i ledwie widoczne ponad grzbietami górskich masywów. Wszystko w tym miejscu wydaje aaa

się lodowate, nawet światło. Spojrzałem na pozostałych skazańców, męczących się z rozstawieniem trzech przeciwburzowych namiotów – kopuł z wyprawionych skór zwierzęcych. Wewnątrz tych konstrukcji odbywa się praktycznie wszystko, gotowanie, mycie się. Nawet opróżnianie jelit, co jest wyjątkowo nieprzyjemne dla współlokatorów, ponieważ mięso z tutejszego bydła jest wyjątkowo tłustawe... jeśli rozumiecie, co mam na myśli. Lecz i tak lepsze to niż odmrożenie sobie tyłka w śnieżnej zadymce. Zaraz po rozstawieniu namiotów poleciłem Gappo zająć się kolacją. Skuleni pod niskim dachem schronienia garnęliśmy się rozpaczliwie do płytkowego kochera, spragnieni choć odrobiny ciepła. Kilku skazańców wgramoliło się z marszu do śpiworów szukając tam możliwości wygrzania kości. Podobnie jak w przypadku każdego innego ekwipunku używanego na Kragmeerze kochery płytkowe zostały wybrane właśnie ze względu na brak otwartego płomienia, mogącego zagrozić łatwopalnym namiotom. Czerwona poświata urządzenia była jedynym źródłem światła wewnątrz namiotu, jej nikły blask wypełniał pomieszczenie rdzawym półmrokiem, który w jednej chwili sprawiał wrażenie ciepłego i przytulnego, a moment potem przywodził na myśl krwawe piekło. Próbowałem koncentrować myśli na ciepłym i przytulnym wrażeniu. - Nie pamiętam, kiedy ostatni raz tak zmarzłem – powiedział Poal unosząc swą zdrową dłoń nad płytką grzejnika i patrząc jak Gappo rozpakowuje racje żywnościowe. - Pewnie, że pamiętasz – upomniał go Poliwicz zdejmując z głowy kaptur i ukazując wszystkim swe płaskie policzki i szeroki nos, charakterystyczne cechy mieszkańców Myrmidii – To było wtedy, kiedy poszedłeś do łóżka z siostrą Gappa. - Nie mam siostry – burknął Gappo nie zwracając większej uwagi na sens wypowiedzi Poliwicza i wyjmując z plecaka kawał mięsa wielkości mego przedramienia. Otrzepał pieczeń ze szronu rąbkiem rękawa. - Czy wy tam w tej Eklezjarchii wcale nie macie poczucia humoru ? – zapytał Poliwicz przeciskając się obok mnie i pomagając kaznodziei w przygotowaniu posiłku. - Hmm ? No, na początku mamy, ale tam wybija się go człowiekowi z głowy pałką – odparł niechętnie Gappo – Utrzymywanie duszy w stanie czystości to bardzo poważne wyzwanie, możesz mi wierzyć. - Myślę, że masz rację – zgodził się nieoczekiwanie Poliwicz wyciągając z naszych zapasów drugi kawał mięsa i rzucając go na posykującą pod wpływem topniejącego lodu płytkę kochera. - Ale nie aż tak poważne jak napełnianie kufrów podatkami i wyznaczanie innym wiernym pokut – dodał jeszcze posępniejszym tonem Gappo. - Darujcie sobie ten temat ! - warknąłem, zanim ktokolwiek zdążył wtrącić swój komentarz – Nie możemy pogadać o czymś innym ? Jestem zbyt zmęczony odrywaniem was od swoich gardeł za każdym razem, kiedy dyskutujecie o religii ! Wszyscy zamilkli na dłuższą chwilę, jedynymi dźwiękami słyszanymi w namiocie było wycie wiatru i trzask tłuszczu na kocherze. Skórzane ściany łopotały, powietrze wygrywało jękliwe melodie na linkach. Usłyszałem śmiech dobiegający z drugiego namiotu, gdzie komendę sprawował Franx. Pułkownik miał swój własny namiot, jak zwykle trzymał się od nas z daleka. Plotki głosiły, że w wolnym czasie nasz dowódca ćwiczył rozmaite sposoby na odebranie sobie życia w przypadku dostania się do niewoli. Cóż, gdyby dorwały go w swoje łapy orki, musiałby tylko rozebrać się do naga, a w ciągu kilku minut pozostałby z niego sopel. Zapach grilowanego mięsa wypełnił ciasne wnętrze namiotu wywołując u wszystkich ślinotok. Mój żołądek z miejsca przypomniał mi, że jest pusty, ale zaraz zaburczało w brzuchu komuś innemu, więc nie poczułem się osamotniony. - A ja mam siostrę – odezwał się w końcu Poal. - Och, naprawdę ? - zapytałem powątpiewająco, pewien, że to wstęp do następnego dowcipu.

- Tak, naprawdę – zapewnił nas pośpiesznie – Była, to znaczy, mam nadzieję, że dalej jest jedną z członkiń zakonu szpitalnego, Sororitas. - Leczy rannych żołnierzy ? - spytał Gappo. - Tak – kiwnął głową Poal – Kiedy ostatni raz miałem od niej wiadomość, tuż przed tym nieszczęsnym wypadkiem ze źle ustawionym zegarem detonatora, pracowała w szpitalu polowym gdzieś niedaleko Macragge. - Mówcie sobie, co chcecie na temat Ministorum i ich podatków, ale ja myślę, że naprawdę dostajemy od nich coś w zamian – oświadczył Poliwicz. - A to niby co ? - odezwał się zaczepnym tonem Gappo. - Cóż – zaczął wyjaśniać Myrmidianin siadając na worku ziarna – W końcu to oni fundują te przytułki Schola Progenium. Stamtąd właśnie mamy siostrzyczki, komisarzy, szturmowców Gwardii czy skrybów. To chyba jest trochę warte. - Wiele jest darów i nagród dla tych, którzy prawdziwie wierzą – oznajmił Kronin odzywając się po raz pierwszy dzisiejszego dnia. Coraz rzadziej zabierał głos w trakcie naszej wędrówki, wyraźnie odizolowując się od reszty grupy, nie potrafiąc w szybki sposób dogadać się z towarzyszami niedoli. aaa Ten przeklęty polarny świat nie ułatwiał mu życia, bo wiedziałem z własnego doświadczenia jak łatwo poczuć się niepozornym i maleńkim w obliczu żywiołów podobnych do tych, które szalały teraz na zewnątrz namiotów. Wyraźnie wyczuwałem nadchodzący nastrój głębokiej melancholii, podsycanej ludzką frustracją i zmęczeniem. - A z wszystkich tych darów – odezwał się Gappo – nam musiał przypaść w udziale właśnie cholerny Poal ! - Więc masz trochę poczucia humoru – zaśmiał się Poliwicz, a reszta grupy zaczęła chichotać. - Stulcie mordy i przewróćcie na drugą stronę te steki, bo nie lubię przypalonych ! - zirytował się Poal wywołując kolejną falę chichotów. - Ciekaw jestem, czy Franx już udusił Linskruga ? - zastanowiłem się na głos w czasie gdy Gappo rozkładał miski. - Właśnie, czemu wsadziłeś ich razem do jednego namiotu ? - spytał Kyle siadając w swoim śpiworze. - Nie wiesz ? - odparłem czując znienacka ukłucie złości na myśl o tym zimnym wstrętnym miejscu i czającej się niedaleko bolesnej śmierci – Z tego samego powodu, dla którego wszyscy tu trafiliśmy. Cierpienie uszlachetnia duszę. * * * * * Przyszło nam czekać na orki dwa dni na tej zapomnianej przez Imperatora przełęczy. Dwa dni dygotania na przeklętym mrozie i wietrze. Znajdowaliśmy się tuż pod dolnymi warstwami chmur, toteż czasami opadały one tak nisko, że zasłaniały całą okolicę – człowiek nie dostrzegał wtedy trzymanej przed twarzą dłoni. Powietrze było tu strasznie rozrzedzone, wywołujące ustawiczne zawroty głowy i krwawienie z nosów, niskie ciśnienie powodowało ciągłe wydalanie gazów z ludzkich organizmów. Na początku objawy te budziły raczej rozbawienie, ale szybko stały się bardzo uciążliwe. Niektórzy z chłopaków zmarli wskutek efektów ubocznych pobytu na tak dużej wysokości. Jedynym sposobem wejścia na równiny, z których przybyliśmy, było przejście przez górski grzbiet wznoszący się po drugiej stronie doliny. Tak przynajmniej twierdzili przewodnicy. Podobno kilku wyjątkowo dzielnych śmiałków próbowało wyznaczyć nowe szlaki po północnej i zachodniej stronie przełęczy, ale żaden z nich nie powrócił do domu. Mieliśmy przy sobie trochę materiałów wybuchowych mających posłużyć do spuszczenia zielonoskórym na głowy lawiny, ale osobiście uważałem, że to ich tylko jeszcze bardziej

nakręci. Miałem nadzieję, że Kragmeeranie znają się na minierskiej robocie, bo nie chciałbym znaleźć się w źle spuszczonej lawinie, kiedy zabawa zacznie się na dobre. Teraz, kiedy już dowlekliśmy się na miejsce, ktoś mógłby pomyśleć, że cięższa część wyprawy już za nami. Nic bardziej mylnego. Z miejsca zagoniono nas do kopania okopów. Jeśli myślicie, że śnieg jest miękki, jesteście w grubym błędzie. Śnieg wokół przełęczy leżał nienaruszony od setek lat i mógłbym przysiąc, że zrobił się twardszy od skały. Daliśmy radę wykopać rowy głębokie na półtora metra, ani centymetra więcej. Noszone przez nas grube ubrania utrudniały machanie szpadlami i Poliwicz omal sobie jednego poranka nie odrąbał kilofem stopy. Słabe światło słoneczne rozlało się tuż ponad chmurami wieszcząc poprawę pogody. Faktycznie, niemal natychmiast śnieg przestał sypać, to znaczy spadał teraz pionowo z nieba niewielkimi płatkami, a nie tłukł w nas lecącymi poziomo zbitymi bryłami. - Wiatr zawraca na południe – wyjaśnił mi Ekul, jeden z przewodników, kiedy poprosiłem go o wyjaśnienie nagłej zmiany pogody – Ale dla nas to zła wiadomość. - Dlaczego ? - zapytałem chcąc dowiedzieć się zawczasu nieprzyjemnych nowin. Zwiadowca popatrzył przez chwilę na południe ukazując mi ostry profil swej twarzy wystającej spod białoszarego futrzanego kaptura. Podobnie jak reszta Kragmeeran miał pomarszczoną, wysuszoną skórę, a jego ciemne oczy wydawały się spoglądać w przestrzeń zamglonym, zamyślonym wzrokiem. Odwrócił w końcu głowę szacując mnie oczami osadzonymi nad wąskimi kościami policzkowymi, bardziej wyrzeźbionymi za pomocą dłuta niż naturalnie ukształtowanymi. - Prądy powietrzne wywołują efekt zawirowań w głębi dolin, co pociąga za sobą silne burze śnieżne – wyjaśnił kreśląc palcem w śniegu spiralne linie – Ciśnienie wzrasta i wzrasta, a potem znienacka eksploduje rwąc ponad górskimi grzbietami. Nazywamy to Gniewem Imperatora. Może i brzmi trochę poetycko, ale potrafisz chyba zrozumieć sens tej nazwy. - Lepiej nie dać się w to pochwycić – skinąłem ze zrozumieniem głową. - Widziałem już ludzi ciskanych w górę na trzydzieści metrów, to nie kłamstwo – pokręcił głową w geście smutku zwiadowca. Staliśmy na zboczu wzniesienia obserwując biegnące poniżej zygzaki okopów. Zajęliśmy pozycje na zachodnim krańcu doliny, tym łagodniejszym. Drugi legion karny został podzielony na dwa kontyngenty, tworzące odpowiednio pierwszą i drugą linię obrony. Plan zakładał konfrontację orków orków z pierwszą linią defensywy, rozbicie ich szyku, a następnie odskok ocalałych z walki obrońców do drugiego rzędu okopów. Na początku uważałem, że lepiej byłoby okopać się na wschodnim zboczu doliny, bardziej stromym i przez to zdolnym znacznie spowolnić tempo szarży zielonoskórych, ale pułkownik wszystko już rzecz jasna przeanalizował i na dźwięk mojej propozycji natychmiast wskazał ręką spore wybrzuszenie śnieżnego nawisu kilometr od sugerowanych pozycji. Zwały ubitego śniegu uniemożliwiłyby żołnierzom stojącym na wschodnim zboczu pokrycie ogniem sporej części doliny. Orki musiałyby tylko przebiec pierwszy kilometr pod silnym ostrzałem, potem schowałyby się za zaspami, a z drugiej strony nawisu wylazłyby już bezpieczne poza zasięgiem naszych karabinów. Ja sam nie zgadzałem się do końca z tym założeniem, ponieważ walczyłem już wcześniej z orkami i nie wyobrażałem sobie, by potrafili przejść obok sześciu tysięcy strzelających do nich gwardzistów bez próby zaszarżowania. Tak właśnie pracują ich mózgi – to prymitywne bestie, niezbyt rozgarnięte, za to wiecznie skore do rozlewu krwi i głodne walki. Tak jakby natura specjalnie stworzyła ten gatunek do toczenia wojen. I jak już wcześniej wspominałem, człowiek może tych bydlaków rozstrzeliwać, dźgać i patroszyć, a oni wciąż się podnoszą i prą do przodu. Dostrzegłem jakiegoś brnącego przez śnieg człowieka i z miejsca rozpoznałem w nim pułkownika. Obserwowałem jak wspina się po stromym skalistym zboczu grożącym

poważnymi potłuczeniami w przypadku poślizgnięcia się. Kiedy już do nas dotarł, oddychał przez chwilę ciężko spoglądając na widoczne w dole umocnienia. - Z jakim wyprzedzeniem możesz mi dać ostrzeżenie ? - spytał Ekula odwracając głowę w stronę przewodnika. - To zależy od tempa przemieszczania się orków, sir – odparł zwiadowca wzruszając ramionami – Pługołap pokona dystans między czujkami i waszą pozycję w dwie godziny, a jeśli chmury nadal utrzymają się na tak wysokim pułapie, grupę takiej wielkości można dostrzec z odległości dziesięciu kilometrów. - Zatem pięć lub sześć godzin ? - upewnił się pułkownik, a potem spojrzał znienacka na mnie – Co tutaj robisz, Kage ? - Oglądam schemat linii umocnień, sir – odparłem szybko. Nie kłamałem. Wdrapałem się wraz z Ekulem na tę wysokość, by móc przyjrzeć się lepiej naszym pozycjom obronnym. - Nie będziesz próbował oddalić się nigdzie w pojedynkę, prawda ? - spytał znacząco Schaffer. - A gdzie miałbym pójść ? - nie zdołałem powstrzymać się od sarkastycznego tonu – Zamieszkać razem z orkami ? - I jakie są twoje wnioski, poruczniku ? - zapytał pułkownik puszczając koło uszu moją jawną niesubordynację. - Musimy przedłużyć pierwszą linię okopów na lewej flance – wyjaśniłem wskazując ręką omawiany fragment umocnień – Powinny być o kilkaset metrów dłuższe od drugiej linii. - A od kiedy to jesteś takim znawcą sztuki militarnej ? - spytał cichym tonem spoglądając na mnie uważnie. - Od kiedy wpadliśmy na coś takiego, gdy kazał nam pan szturmować zamek Shornigar na Harrifaxie, sir – odparłem się próbując stłumić gniewny akcent wypowiedzi. - Pamiętam – mruknął – To faktycznie była mordercza strefa ostrzału. - Tak jest, sir – odpowiedziałem sucho. Trzysta osiemnaście kobiet i mężczyzn zginęło w tamtej strefie ognia, ty cholerny psychopato, dodałem w myślach. - Porozmawiam z pułkownikiem Greavesem na temat poszerzenia fortyfikacji – kiwnął mi nieznacznie głową – Dziękuję, poruczniku. Schodząc w dół zbocza rozmyślałem o Greavesie, dowódcy drugiego legionu karnego. Był to prawdziwy niedźwiedź, kilka centymetrów niższy ode mnie, ale chlubiący się barami i klatą mogącymi wprawić w zakłopotanie ogryna. Bezustannie pastwił się nad swymi ludźmi, wyzywając ich i obrażając, przeklinając ich grzeszne dusze. Miał nawet przy sobie grupę strażników – zbirów z Adeptus Arbites lubiących wywijać pałkami wstrząsowymi. W przeciwieństwie do Synów Marnotrawnych członkowie drugiego legionu byli cywilami, wszyscy bez wyjątku, skazanymi na służbę w tej formacji przez sędziów i magistrów Arbites. Ich dowódca nie mógł się już chyba bardziej różnić od naszego. Nigdy nie widziałem Schaffera uderzającego człowieka, który by nie zaatakował go pierwszy. Było kilka takich przypadków w tych ostatnich latach i wszyscy ich bohaterowie kończyli plując zębami, możecie mi wierzyć. Traktował nas z pogardą zarezerwowaną dla kryminalistów, ale nie wyglądało na to, by żywił do nas indywidualną nienawiść – w przeciwieństwie do Greavesa, lubującego się w opowiadaniu wszystkim wokół o wadach i słabościach swych podkomendnych. Obaj oficerowie wyznawali skrajnie odmienną filozofię. Biedne sukinsyny służące w legionie Greavesa miały najwyraźniej walczyć tylko przez określony czas i wykrwawić się do ostatniej duszy, toteż pułkownik robił wszystko, co w jego mocy, by ich ostatnie chwile były aaa jak najbardziej poniżające i bolesne. Schaffer dla odmiany działał tak, jakby kierowały nim jakieś wyższe cele. Nie pretendował do roli naszego sędziego, zrzucił to zadanie na barki Imperatora. A to oznaczało oczywiście, że prędzej czy później musieliśmy umrzeć, by trafić przed boski trybunał. To tak jakby porównać Fałszywą Nadzieję do Kragmeeru. Jeden z tych

światów to oczywista pułapka, pełna morderczych niebezpieczeństw. Drugi działa subtelnie, wysysa z ciebie życie ciągiem kolejnych wyzwań, tysiącami testów siły i wytrzymałości. Oba są jednak tak samo zabójcze. * * * * * - Matko Dolana – zaklął Poal siedząc na parapecie okopu – Ich są tysiące. Tysiące... Wspiąłem się na szczyt umocnień stając obok skazańca. Powietrze przejaśniało nieco, po części dzięki zawirowaniom wiatru tworzącym powoli niesławny Gniew Imperatora, toteż z miejsca pojąłem, o czym mówił mój towarzysz broni. U wylotu doliny, jakieś dwa kilometry na południe od naszych pozycji, po śniegu rozlewała się zielonoskóra horda. Nie dostrzegałem w niej żadnych śladów zorganizowanego szyku, to była zbita masa barczystych diabłów maszerujących wytrwale poprzez głęboki śnieg. Zdołałem wypatrzeć kilka masywnych pojazdów, zwanych przez nas bojowymi wagonami. Odległość była wciąż znaczna, więc trudno mi było dojrzeć więcej szczegółów – horda sprawiała wrażenie czarnej fali ogarniającej białe połacie doliny. Kiedy wróg zbliżył się na kilometr z hakiem, wychwyciłem wzrokiem kształty idących pośród wojowników dreadnoughtów. Te ciężkie maszyny były dwa do trzech razy wyższe od dorosłego człowieka, obwieszone ciężkimi działkami, łańcuchowymi ostrzami, piłami i metalowymi pięściami. Od ścian doliny zaczynało odbijać się echo hałasu wywołanego przez nadciągającą hordę. Dźwięk ten przywodził na myśl przeciągły grzmot; basowe porykiwania i wycie obcych zlewały się w jeden kakofoniczny bełkot. Kiedy orki podeszły jeszcze bliżej, stwierdziłem, że noszą na sobie ciemne futrzane okrycia. Nad ich głowami powiewały sztandary pokryte białoczarną szachownicą, podobny wzór dostrzegałem gdzieniegdzie na kadłubach pojazdów. Z rur wydechowych hałaśliwych wozów buchały kłęby oleistego dymu. Zielonoskórzy wcale nie byli głupi. Dostrzegając nasze umocnienia obcy zaczęli skręcać szerokim łukiem wchodząc na zbocze z ukosa, łagodząc w ten sposób jego stromiznę. Żołnierze okupujący pierwszą linię otworzyli ogień z broni ciężkiej na dystansie ośmiuset metrów, powietrzem wstrząsnął huk małokalibrowych działek automatycznych. Dostrzegałem sporadyczne rozbłyski płomieni wylotowych w gniazdach strzeleckich położonych jakieś trzysta metrów w dole mojej własnej pozycji. Orki odpowiedziały na nasz ostrzał chrapliwym zaśpiewem, który rósł w miarę ich postępów, dopóki nie utonął w huku ciężkich bolterów i szczęku laserowych działek. - Waaork ! Waaork ! Waaork ! Waaork ! Waaork ! – ryczeli na nas, a echo ich wrzasków odbijało się od ścian doliny. Zielonoskórzy przygotowywali się do ostatniej szarży. Wtedy właśnie ich ryki przygłuszyła seria stłumionych eksplozji. Wielkie fontanny śniegu wystrzeliły w niebo gdzieś po naszej prawej stronie, tuż nad głowami orczej forpoczty. Biała lawina runęła w dół, osuwało się praktycznie całe zbocze, śnieg wymieszany z wielkimi głazami. Nieliczne drzewa zostały wyrwane wraz z korzeniami, kiedy kataklizm zwiększał swój pęd. Porykiwania zaskoczonych orków utonęły w grzmocie lawiny, tony śniegu i skał pochłonęły ich w ułamku chwili, kiedy pozornie spokojne dno doliny przeistoczyło się w piekło. Umowny szyk orczej armii przestał istnieć, obcy rozpierzchli się na wszystkie strony umykając przed ścianą śniegu. Ziemia dygotała pod naszymi stopami jak w trakcie bombardowania, toteż co chwila zerkałem nerwowo w stronę najbliższego nam zbocza, chcąc się upewnić, że lawina nie wymyka się przypadkiem spod kontroli. Przyznaję, że odetchnąłem z ulgą widząc nienaruszony lodowy nawis błyszczący w całej swej okazałości. Ekul i jego zwiadowcy wykonali świetną robotę. Żołnierze w pierwszym okopie nie przerywali ostrzału nawet wtedy, kiedy lawina zmiatała najbliższych zbocza zielonoskórych. W jednej chwili

widziałem uciekających w panice obcych, w drugiej widok ten zastąpiła płaska biała powierzchnia naznaczona ciemniejszymi punktami ciał obcych i wraków pojazdów. Kolejne warstwy śniegu osuwały się na pozostałości pierwszej lawiny grzebiąc coraz głębiej pochwyconych w pułapkę obcych. Ludzie Greavesa zaczęli krzyczeć tryumfalnie, a ich głosy niosły się ponad cichnącym echem lawiny. Zauważyłem, że do tych owacji nie dołączył ani jeden Syn Marnotrawny, wszyscy skazańcy obserwowali dno doliny z grymasami zawziętej determinacji. Wiedziałem, o czym teraz myśleli. To byłoby zbyt łatwe, jedna lawina i mamy komplet martwych orków. Synowie Marnotrawni nigdy dotąd nie wykpili się od roboty tak tanim kosztem. I faktycznie, gdy tylko płatki wirującego w powietrzu śniegu opadły, dostrzegłem sporą część orczej czej armii stojącą w tyle doliny. Zielonoskórzy byli oszołomieni i zaskoczeni, ale wciąż pozostawało ich wystarczająco wielu, by sobie z nami poradzić, kiedy już odzyskają nadwerężony wigor. I wiedziałem, że teraz będą walczyć jeszcze zacieklej, jeszcze brutalniej. Stojący w pierwszym okopie Greaves wrzeszczał na swoich ludzi każąc im kontynuować ostrzał. Pomysł niezły sam w sobie, chociaż sądziłem, że pułkownik darł się tylko po to, by wykorzystać kolejną okazję do rozładowania złości na swych nieszczęsnych podwładnych. Jaskrawa kula ognia rozświetliła orczą hordę w miejscu, gdzie wiązka wystrzelona z laserowego działka zdetonowała zbiorniki paliwa dreadnoughta. Lawinę przetrwały jeszcze dwa inne dreadnoughty oraz pojedynczy samochód pancerny, ale ludzie Greavesa nieźle strzelali i ogień automatycznych działek szybko zredukował wszystkie trzy maszyny do poziomu dopalających się wraków. Dziwna myśl mnie tknęła, kiedy tak patrzyłem na zielonoskórych pnących się ku nam po pochyłości zbocza. Pojazdy potrzebują paliwa, a tego niewiele można na tych mroźnych pustkowiach uświadczyć. Kragmeeranie przerobili na własny użytek co trzeci ze swoich płozowych wariantów Chimery tworząc z nich cysterny, więc logiczne było, że i orki potrzebują jakiegoś środka transportu dla siebie. Nie tylko do przewozu paliwa, ale też amunicji i żywności. Nie potrafiłem sobie wyobrazić jak ta armia, chociaż nadal całkiem liczna, mogła zdobyć chociaż jedną miejscową stację, a przecież już trzy padły jej ofiarą. W dodatku od najbliższej zdobytej osady dzielił nas dystans ośmiuset kilometrów. Jak oni chcieli go pokonać ? Orki były wyśmienitymi grabieżcami, potrafiły wykorzystać praktycznie każdy łup, toteż faktycznie spodziewałem się ujrzeć w szeregach hordy przechwycone kragmeerańskie transportery. Nie miałem pojęcia jak te kilka tysięcy orków, choćby i dużo twardszych od ludzi, chciało przetrwać na tym pustkowiu. Nie umiałem sobie odpowiedzieć na własne wątpliwości i to sprawiało, że czułem się coraz bardziej zaniepokojony. Próbowałem zagadać o to pułkownika, ten jednak mnie zignorował, chociaż widziałem, że nim też targają wątpliwości. Ponad terkotem cięższej broni zaczęły górować salwy z laserowych karabinów. Orki były coraz bliżej. Pierwsze szeregi obcych zaczynały odpowiadać ogniem, na tle czarnej masy pojawiły się liczne ogniki płomieni wylotowych ich broni. Ponownie zaczęli ryczeć swą pieśń, tym razem jeszcze głośniej i szybciej. Trzask laserowych wystrzałów tworzył teraz jeden nieprzerwany dźwięk; Greaves pozwolił swym ludziom strzelać wedle uznania. Dziesiątki zielonoskórych waliły się na śnieg, ale reszta wciąż parła do przodu jak oszalała pędząc w górę zbocza niczym żywa fala bestialskiej złości. - Nie utrzymają się – oświadczył patrzący ponad moim ramieniem Poal, a jego laser zabuczał przeciągle sygnalizując włączenie akumulatora. - Zobaczymy – odparłem wpatrując się w pierwszy okop. Orki wpadły na ludzi Greavesa niczym burza, kiepsko wyszkoleni gwardziści nie stanowili równorzędnych przeciwników dla dyszących żądzą mordu obcych. - Wycofaj ich teraz – usłyszałem zdesperowany szept Poala – Wycofaj ich, zanim będzie za późno !

Pojąłem zasadność jego słów widząc jak coraz więcej zielonoskórych wskakuje do okopu. Jeśli Greaves wyda rozkaz odwrotu w przeciągu następnych paru sekund, zdołamy osłonić go ogniem własnej broni; jeśli się z wydaniem rozkazu spóźni, jego ludzie wymieszają się z orkami i nie będziemy mogli skutecznie prowadzić ostrzału w obawie o trafienie swoich. - Teraz, ty zasrany idioto ! – wrzasnął Poal przestępując z nogi na nogę. Przez chwilę sądziłem, że ten tępak Greaves faktycznie będzie walczył do ostatniego człowieka chcąc zabrać wszystkich swych kryminalistów do piekła razem ze sobą. Wtedy dostrzegłem jakieś poruszenie przy bliższym naszej pozycji krańcu pierwszego okopu. Mężczyźni i kobiety wspinali się na tylną ścianę umocnień umykając z zagrożonych stanowisk zanim obcy zdołali się przebić do nich prąc wzdłuż zatłoczonego okopu. Uznałem, że to instynkt samozachowawczy Greavesa zwyciężył w końcu z jego oślim uporem. Widziałem jak pogania swoich ludzi i wymachuje w naszym kierunku ręką biegnąc poprzez głęboki śnieg. - Osłaniać ich ogniem ! – usłyszałem dobiegający z głębi naszego okopu rozkaz. Poal zaczął posyłać wiązkę za wiązką na prawą flankę zbocza, gdzie kilka tuzinów zielonoskórych przesadziło pierwszą linię obrony i rzuciło się w pościg za uciekającymi żołnierzami Greavesa. Ponad laserowymi wystrzałami zagórował znienacka terkot ciężkiego boltera i w szeregach grupy obcych pojawiła się skrwawiona wyrwa. Pułkownik Graves prowadził swych ludzi na naszą lewą flankę. Siedzieliśmy w prawej połowie drugiego okopu, jakieś pięćset metrów w górę zbocza. Orki nie traciły czasu na konsolidację swoich sił pod osłoną zdobytych umocnień, przewaliły się przez nie pędząc w naszą stronę. Wyjąłem z kabury pistolet i zacząłem oddawać strzał za strzałem – obcy byli tak gęsto upchani, że praktycznie nie mogłem chybić, nawet z tej odległości. Zielonoskórzy zaczęli się rozpraszać przegrupowując szyki i próbując natrzeć na szerszym odcinku, niektórzy z nich skręcili w lewo chcąc obejść okop z flanki i zajść nas od tyłu. Pociski obcych wyrzucały w powietrze bryły śniegu. Dostrzegając niebezpieczeństwo zsunąłem się wraz z Poalem z parapetu okopu szukając nieco lepszej osłony. Orki parły teraz szeroką linią, najliczniej pośrodku, ale też rozwijając oba skrzydła. - Przygotować się do walki wręcz ! – wzdłuż okopu poniósł się okrzyk jednego ze strażników drugiego legionu. - Nie utrzymamy tego miejsca – usłyszałem słowa stojącego tuż obok mnie Schaffera. - Sir ? – odezwałem się przekręcając lekko głowę, by na niego spojrzeć. - W walce jeden na jednego ci ludzie nie mogą mierzyć się z orkami – zaczął pośpiesznie wyjaśniać – Kiedy obcy wedrą się do okopu, nie zdołamy wykorzystać przeciwko nim naszej przewagi liczebnej. Wyparcie ich będzie koszmarnym wysiłkiem. - Kontratak, sir ? – zasugerowałem czytając w jego myślach i chociaż wizja przyśpieszenia konfrontacji z brutalnymi bestiami budziła moją grozę, dojrzałem w niej promyk nadziei – Zetrzemy się z nimi na otwartym terenie ? - Podać sygnał do szarży ! – krzyknął w lewą stronę pułkownik. Moment później piął się już po drabince w górę okopu. Skoczyłem w ślad za nim czując wokół ruch zrywających się do biegu ludzkich ciał. Powietrze przeszywały ludzkie krzyki i huk wystrzałów. Byliśmy jakieś pięćdziesiąt metrów od zielonoskórych, gnając na złamanie karku po śliskim śniegu, potykając się ustawicznie. Obcy pędzili nam na spotkanie, chociaż i oni mieli kłopoty z biegiem po zaśnieżonym zboczu. Otworzyłem ponownie ogień z pistoletu, lecz mimo dostrzeganych rozbłysków energii na cielskach orków nie zauważyłem żadnych szczególnych rezultatów trafień. Obcy cały czas ryczeli coś niezrozumiale, ich gardłowe głosy mieszały się z hukiem pocisków i szczękiem laserowych wiązek. Nagła zmiana kierunku wiatru zaatakowała nasze nozdrza zapachem ich ciał i omal się nie zadusiłem tym fetorem – okropną mieszaniną odoru śmierci i brudu, upiornie nieludzką.

Znajdując się tuż przed zielonoskórymi widziałem wyraźnie ich prymitywnie wyglądające pistolety i pozornie nieporęczne bronie do walki wręcz. Ogniki płomieni wylotowych punktowały ciemną ścianę napastników, słoneczne światło odbijało się od ostrzy pieczołowicie ostrzonych tak, by jednym ciosem przechodziły na wylot przez mięśnie i kości. Wybrałem z tej żywej masy jednego przeciwnika, wyszarpując nóż z pochwy w odległości dwudziestu metrów od orka. Obcy miał na sobie odzienie w barwach czerni, z kawałkami futra naszytego na wyprawioną skórę. Metalowe ochraniacze na jego potężnych barkach oraz kiepsko wyklepany napierśnik pokryte były plamami białej farby. Zbroja zielonoskórego nosiła na sobie liczne rysy i wgniecenia, pamiątki z wcześniejszych potyczek. Skrzywiłem z odrazą usta dostrzegając dwie ludzkie głowy dyndające przy pasie obcego, wiszące na zakrzywionych hakach wbitych w ich oczodoły. Ork chyba czytał w moich myślach, bo dostrzegłem błysk jego rubinowych ślepiów, kiedy skręcał w moją stronę. Znienacka zapomniałem o reszcie oddziału, o całym świecie, koncentrując się wyłącznie na nadbiegającym zielonoskórym, rejestrując wzrokiem pulsujące węzły mięśni i poszarpaną bliznę przecinającą oblicze potwora od szerokiego podbródka poprzez najeżoną kłami paszczę aż ponad lewy policzek. Skóra bestii miała ciemnozielony kolor, sprawiała wrażenie zaschniętej, szorstkiej, pełnej blizn i szram, bez wątpienia bardzo odpornej na temperaturę mogącą w przeciągu chwili zamrozić na śmierć człowieka. Ork rozwarł gębę i zaryczał demonstrując komplet pożółkłych zębów zdolnych przegryźć moje kości jednym solidnym kłapnięciem. Będąc w odległości pięciu metrów ode mnie zielonoskóry podniósł ściskany w łapie pękaty pistolet i wypalił z niego, ale pociski chybiły tnąc powietrze dobre pół metra na lewo od mojej głowy. W drugiej dłoni obcy dzierżył iście rzeźnicki tasak, o ostrzu mierzącym jakiś metr szerokości. Zamachnął się tym toporem mierząc w moją pierś, ale uskoczyłem błyskawicznie w lewo czując jak buty ślizgają mi się na śniegu. Pchnąłem z miejsca własnym nożem, ork jednak bez trudu odtrącił ostrze masywnym ramieniem tnąc jednocześnie drugi raz tasakiem. Ponownie wykonałem unik, ten jednak okazał się nie dość szybki – ostrze obcego rozcięło lewy rękaw mojego płaszcza. Lodowate powietrze natychmiast zmroziło mi skórę ręki, lecz zignorowałem pulsujący ból celując z pistoletu w twarz zielonoskórego. Ten w odpowiedzi przykucnął chcąc zejść z linii strzału i podstawił się w ten sposób prosto pod mój czekający nóż. Pchnąłem ku górze gardła przeciwnika, naciskając z całej siły i szarpiąc ostrzem na boki. Ciemna posoka, niemalże czarna i bardzo gęsta, bryznęła na śnieg brudząc mi przy okazji spodnie. Zrobiłem krok do tyłu i natychmiast spostrzegłem innego orka, walącego wprost na mnie z dwoma zakrzywionymi nożami w rękach. Strzeliłem mu prosto w lewe oko, zwalił się na śnieg z wyrwaną tylnią częścią czaszki. Poal zmagał się z jakimś obcym odpędzając go wymachami haka. Zdołał rozpruć skórę na brzuchu orka, po czym odskoczył umykając przed uderzeniem ciężkiego kastetu, najeżonego krótkimi ostrzami. Obracając w dłoni rękojeść noża pociągnąłem nim poprzez kark obcego, tnąc grube mięśnie i naruszając jeszcze grubsze kości. Zielonoskóry machnął na odlew łapą mierząc za rząc za swe plecy i powalił mnie tym ciosem na kolana. Obrócił się w moją stronę warcząc i sapiąc złowieszczo, krew tryskała z szerokiej rany u podstawy jego czaszki. Kopnął masywną nogą i obity metalem czubek jego buciora trafił mnie w udo prawie druzgocząc kość. Hak Poala błysnął w powietrzu wbijając się w usta obcego i rozrywając mu silnym szarpnięciem prawie cały policzek. Plując krwią i zębami potwór skoczył na Poala, ale ten machnął raz jeszcze hakiem, a czubek ostrza wbił się w nos obcego idąc w górę nozdrzy, prosto w mózg. Zielonoskóry dygotał konwulsyjnie kopiąc śnieg, ale żaden z nas nie poświęcił mu sekundy dalszej uwagi. Obrzuciłem wzrokiem pole walki. Większość orków cofała się w stronę pierwszego okopu, najwyraźniej zaskoczona naszym kontruderzeniem. Te, które wciąż

walczyły, były szybko otaczane i dorzynane. Setki ciał obcych i jeszcze więcej od nich trupów w mundurach gwardyjskich leżały nieruchomo na zboczu plamiąc biel śniegu szkarłatnymi plamami. Odrąbane kończyny i bezgłowe torsy piętrzyły się po pas w miejscach, gdzie konfrontacja okazała się najzacieklejsza. * * * * * - Dał się złapać na dziecinną sztuczkę – skomentował Poal, kiedy skończyłem opowiadać o walce z pierwszym orkiem. Siedzieliśmy całą grupką na dnie okopu – Myślałem, że zielonoskórzy są dostateczni bystrzy, by nie dać się podpuścić na tak prostacki fortel. - To chyba najstarsza sztuczka w świecie – dodał Poliwicz wycierając w grudę śniegu swój bagnet. - Tak, najprostsza ze zmyłek... – mruknąłem sam do siebie porażony znienacka mętnym, ale rosnącym niepokojem. Rozejrzałem się wokół szukając wzrokiem pułkownika. Stał nieco dalej w głębi okopu, rozmawiając z Ekulem i Greavesem. Przepchnąłem się pomiędzy wyczerpanymi gwardzistami, nie zważając na jęki i złorzeczenia roztrącanych rannych. - Sir ! – zawołałem widząc, że Schaffer zamierza odejść w przeciwną stronę. - Tak, Kage ? – odparł przystając w miejscu i spoglądając pytająco w moim kierunku. - Myślę, że zostaliśmy oszukani, sir – oświadczyłem pośpiesznie, zerkając jednocześnie ponad ramieniem w dół zbocza. - Oszukani ? – zapytał z dezaprobatą stojący za Schafferem Greaves – Co takiego chcesz przez to powiedzieć ? - Ten atak to zmyłka, dywersja – zacząłem tłumaczyć wymachując empatycznie rękami, by podkreślić w ten sposób wagę mych podejrzeń – To takie logiczne, chociaż dopiero teraz się nad tym zastanowiłem. Ci tam w dole przeszli przez tundrę wraz z głównym zgrupowaniem armii, a potem się oddzielili. - Co to za brednie ? – warknął zirytowany Greaves – Wracaj na swoje stanowisko, żołnierzu ! - Chwileczkę, pułkowniku – wtrącił się Ekul omijając Greavesa i spoglądając na mnie uważnie – Jakiego rodzaju dywersję masz na myśli, Kage ? - To nie jest główna armia orków, tylko grupa mająca odciągnąć naszą uwagę w czasie, gdy trzon inwazji będzie okrążał ten masyw inną drogą – wyrzuciłem z siebie najbardziej prawdopodobne wyjaśnienie próbując jednocześnie wyobrazić sobie najbliższe konsekwencje takiego biegu wypadków. - Możesz mieć rację – skinął głową Schaffer – Ta armia niewiele ma wspólnego z opisem zamieszczonym w raportach. Osobiście byłem przekonany, że to straż przednia nieprzyjaciela. - Ale gdzie oni mogli poleźć ? – burknął powątpiewająco Greaves – Ekul mówił przecież, że żaden człowiek nie przejdzie przez pozostałe przełęcze. - Żaden człowiek, sir – zgodził się Ekul – Lecz porucznik może mieć rację. Nie walczymy z ludźmi. Całkiem możliwe, że orki obrały inną drogę marszu do stacji Epsilon, omijając tę dolinę. - Ale co my możemy teraz zrobić ? Rozkazy nakazują nam utrzymać tę przełęcz ? – upór Greavesa nie słabł – Zresztą Kage na pewno się myli. - Wciąż jednak istnieje taka hipoteza – odparł pułkownik mrużąc jednocześnie oczy, co świadczyło o intensywnym namyśle – Pański regiment będzie nadal blokował przełęcz. Odejście mojej grupy nie wpłynie w znaczący sposób na potencjał obronny legionu. Musimy przedostać się do stacji Epsilon i ostrzec jej załogę.

Na myśl o powrocie do stacji poczułem nagły przypływ nadziei. Znacznie łatwiej przeżyć oblężenie niż otwartą bitwę, a poza tym wtedy bylibyśmy w środku, z dala od tego przeklętego mrozu i wiatru. - Moi jeźdźcy dotrą tam znacznie szybciej – odezwał się Ekul tłumiąc w zarodku radosne myśli – Znają też lepiej teren. - Nie byłoby zatem lepiej, gdybyś zabrał ich i poszukał głównego korpusu zielonoskórych ? – zasugerowałem myśląc intensywnie i starając się zarazem ukryć pobrzmiewającą w głosie desperację. - Oni znowu wracają ! – gdzieś za naszymi plecami rozległ się ostrzegawczy okrzyk jednego ze strażników. - Wyruszamy natychmiast ! – rozkazał zdecydowanym tonem pułkownik – Spakujcie cały przydatny ekwipunek, Kage, a potem zbierzcie się wszyscy w tym miejscu. * * * * * Pięć minut później wszyscy wciąż żyjący Synowie Marnotrawni stali już wokół mnie, w szaleńczym pośpiechu pakując zebrane zapasy na parę sań, do których zaprzęgnięto dwa pługołapy. Wiatr znów przybierał na sile wbijając w powietrze tumany śnieżnych płatków, ponad jego jękliwym zawodzeniem słyszałem grzechot karabinów maszynowych i trzask laserów. Żołnierze Greavesa próbowali powstrzymać obcych wylewających się szeroką falą z pierwszego okopu. Z śnieżnej zadymki wychynął pułkownik. - Jesteście gotowi ? – zapytał spoglądając jednocześnie w stronę odległych o kilkadziesiąt metrów stanowisk obrońców. Jakiś zbłąkany pocisk wroga gwizdnął ponad naszymi głowami, nikomu nie robiąc krzywdy. Chwilę później w polu widzenia pojawił się Greaves. Dowódca drugiego legionu stanął przed Schafferem z rękami opartymi wyzywająco o biodra. - Łamiesz rozkazy, Schaffer – wysyczał i wycelował w naszego pułkownika palcem wskazującym – Porzucasz wyznaczoną pozycję. - Jeśli zyskacie taką sposobność, ruszajcie w ślad za nami – odparł beznamiętnym tonem Schaffer, ignorując oskarżycielski ton rozmówcy. - Jesteś tchórzem, Schaffer – ciągnął swą tyradę Greaves – Niczym się nie różnisz od tych gnid, którymi dowodzisz. - Żegnam, pułkowniku Greaves – powiedział krótko nasz dowódca. Czułem, że z trudem utrzymuje nerwy na wodzy – Prawdopodobnie nie zobaczymy się już więcej. Greaves wciąż nam złorzeczył, gdy wyruszaliśmy poprzez głęboki śnieg. Franx i Loron prowadzili pługołapy, pułkownik zamykał szyk. * * * * * Dotarliśmy już prawie do grzbietu masywu, kiedy wicher zaczął naprawdę dogryzać, wciskając się uparcie w głąb mojego obszytego grubym futrem kaptura. Nogi zaczynały mnie powoli boleć, chociaż pokonaliśmy dopiero kilka kilometrów. Pułkownik gnał nas bez litości, nie odzywając się nawet słowem i patrząc tylko złowieszczo na każdego nieszczęśnika, który odważył się zwolnić kroku. Skoncentrowałem wszystkie swoje myśli na rytmicznym podnoszeniu stóp, gapiąc się cały czas na plecy Lorii i próbując nie zwracać uwagi na otaczający mnie świat. Zmierzch nadszedł niepostrzeżenie. Słońce opadło za górskie szczyty rzucając rubinową poświatę na śnieżnobiałe zbocza. Może i byłby to piękny widok, gdybym nie odnosił ustawicznie wrażenia, że śnieg jest zbryzgany krwią. Zachód słońca natychmiast przypomniał mi odrąbane ręce i nogi, rozczłonkowane zwłoki. Wydaje mi się, że nie posiadam żadnych wspomnień, które nie były splamione brutalnymi obrazami. Za każdym razem, gdy widzę

dzieci, przypominałem sobie sterty małych ciałek, które znaleźliśmy w Ravensbroście na Carlille Dwa. Kiedy myślę o kwiatach, natychmiast wspominam Fałszywą Nadzieję i bestię zamieszkującą Serce Dżungli. Słoneczny dzień kojarzy mi się z potwornym żarem jałowych wydm Gathalonu, gdzie dwustu skazańców przepadło w ruchomych piaskach, trawionych żywcem przez korodujące związki chemiczne. A kiedy widzę insekty... chyba już wiecie, z czym kojarzą mi się robale. Życie nie skrywa już w sobie żadnych przyjemności poza towarzystwem reszty Synów Marnotrawnych, a i te chwile są wyjątkowo rzadkie. Dlaczego wszystko musi mi przypominać o szaleństwie przeżytych wojen ? Ciekawe, czy pułkownik zdaje sobie z tego prawdę ? A może to element nałożonej na nas kary, forma obdarcia człowieka z wszystkiego, co osobiste i intymne ? Minione trzy lata pozbawiły mnie wszelkich iluzji. Kiedy zaciągałem się do Gwardii, miałem nadzieję na odmianę swego życia. Co za złośliwa ironia losu ! Widywałem bitwy, w których w przeciągu jednego popołudnia umierało dziesięć tysięcy żołnierzy, gdzie artyleryjskie i rakietowe pociski spadały z niebios niczym deszcz całymi godzinami. Zastrzeliłem, zadusiłem i zadźgałem więcej wrogów, niż byłbym w stanie spamiętać. Nie istniały chyba żadne emocje, które nie byłyby w jakiś sposób splugawione. Nawet brnąc poprzez ten przeklęty śnieg miałem przed oczami przeprawę rzeczną na Juno. Okaleczone ciała unosiły się w wodzie. Próbowaliśmy płynąć, ludzie walczyli z wartkim nurtem, serie pocisków smugowych cięły ciemność nocy zmierzając w naszą stronę. * * * * * Dochodziła już północ, kiedy pułkownik się zlitował i zezwolił na odpoczynek. Nikt nawet sobie nie zawracał głowy rozstawianiem namiotów czy gotowaniem, przełknęliśmy po kilka kęsów solonego mięsa i zasnęliśmy zagrzebani w śpiwory. Zapadłem w niespokojną drzemkę, budzony co jakiś czas przez krążącego po obozie pułkownika, pilnującego, by żaden z nas nie zapadł w śpiączkę, z której nie było już powrotu. Minęły chyba tylko dwie godziny, zanim obudził nas wszystkich silnymi kopniakami. Wokół wciąż panowała ciemność, potykaliśmy się i wpadaliśmy na siebie mając w uszach ustawiczne ponaglenia pułkownika. Znów rozpoczął się morderczy marsz, zmuszanie nóg do męczącego ruchu, w niektórych miejscach wręcz brnięcie na czworakach, zapadanie się w zimny biały puch po pas. Nagły wrzask paniki sprawił, że każdy z nas sięgnął instynktownie po broń. Gappo wyjaśnił natychmiast pułkownikowi, że ktoś w ciemnościach wpakował się do ukrytej pod warstwą śniegu rozpadliny. Poszedłem w ślad za pułkownikiem, prowadzonym przez Gappa do miejsca, w którym ziała dziura. Nic w niej nie można była dostrzec, tak było ciemno. Schaffer zapytał, kto wleciał do środka, odpowiedział mu tylko niezrozumiały jęk. Szybko wywołaliśmy imiennie wszystkich członków grupy i okazało się, że zaginął cholerny Poal. - Nie możemy tracić czasu na ratunek – oświadczył pułkownik odstępując od krawędzi rozpadliny – Nie sposób stwierdzić jak głęboko spadł, zresztą nie mamy nawet odpowiedniego ekwipunku. Rozległo się co prawda kilka pomruków dezaprobaty, ale wszyscy byliśmy zbyt zziębnięci, aby wdawać się w gorętszą dysputę. Gappo stał nad rozpadliną najdłużej, wszyscy inni zdążyli już odejść. Kiedy się odwrócił w moją stronę, dostrzegłem w jego oczach przeraźliwą pustkę. - To potrwa tylko kilka minut – wyszeptał, chyba do siebie samego – Po prostu zaśnie. Nawet nie będzie wiedział, co się stało. - Jeśli spadł głęboko, pewnie już jest po wszystkim – oświadczyłem kładąc dłoń na jego ramieniu i próbując odciągnąć go od dziury. Zrobił kilka kroków, potem znowu przystanął. - Musimy iść dalej ! – warknąłem pociągając go mocniej za ubranie – Albo dotrzemy do Epsilonu albo wszyscy tu umrzemy.

* * * * * Pułkownik gonił nas bez litości przez cały następny dzień. Minąłem kogoś leżącego nieruchomo w śniegu tuż po południu, ale nie widziałem jego twarzy, a byłem zbyt zmęczony, by się schylać i sprawdzać tożsamość tego człowieka. Próbowałem przyjrzeć się reszcie towarzyszy, kiedy stanęliśmy na chwilę i zorientować się, kto zniknął, lecz oczy mi marzły, a zresztą każdy wyglądał tak samo w grubym płaszczu i naciągniętym po nos kapturze. Ledwie zdołałem się zmusić do przełknięcia odrobiny jedzenia. Nikt się nie odzywał, nawet pułkownik milczał jak zaklęty. Siedziałem w miejscu drżący, przemarznięty, z rękami splecionymi na piersiach, czując przeraźliwy ból w każdym mięśniu i kości. Głowa zaczęła mi opadać w dół i kiedy już poddawałem się napastliwemu zimnu zapadając w wieczny sen, ktoś zaczął potrząsać mnie za ramię. - Czego do... – sarknąłem odtrącając czyjąś dłoń. - To Franx – powiedział Gappo. Te słowa wystarczyły, nie musiał nic dodawać. Pomogłem mu się podnieść na nogi i razem poszliśmy do miejsca, w którym leżał Franx. Kucnąłem obok sierżanta i zajrzałem pod jego kaptur. Skórę na twarzy pokrywała mu cieniutka warstwa lodu, wyglądał potwornie blado. Chwilę później dołączyła do mnie Lorii. Klęknęła przy moim przyjacielu i przyłożyła policzek do jego ust. - Wciąż oddycha – oświadczyła prostując się po chwili – Ledwie, ledwie. - Nie mogę go porzucić – powiedział Gappo. Skinąłem głową z aprobatą. Obiecałem sobie w myślach, że zrobię wszystko, by Franx wyszedł z tej opresji cało – I co zrobimy ? Jestem zbyt słaby, by udźwignąć coś więcej niż jego płaszcz. - Połóżmy go na saniach – zaproponowała Lorii. - Pługołapy już ciągną maksymalny ładunek – zastrzegł Gappo przestępując z nogi na nogę, by choć trochę się rozgrzać. - No to popracują trochę ciężej. Będą go ciągnęły na zmiany – zdecydowałem. Nikt się nie sprzeciwił. * * * * * Pługołap idący na czele kolumny wydawał z siebie dziwne wizgi bólu. Dwaj skazańcy nie obudzili się tego ranka, dwaj inni zmarli w trakcie marszu. Popołudniowe słońce skrzyło się na śniegu oślepiając nas równie skutecznie jak nocne ciemności. - Kage ! – ruszyłem do przodu słysząc okrzyk pułkownika. Pługołap leżał na śniegu, jedna z jego tylnych nóg była wykrzywiona pod dziwacznym kątem. Sanie stały przekrzywione na wystającej spod śniegu bryle skały. - Sir ? – spytałem. Klęczący obok zwierzęcia Schaffer podniósł się na nogi. - Podziel ludzi na dwa zespoły po sześciu i przygotuj uprzęże – powiedział, wyjął z kabury boltowy pistolet, przyłożył lufę do łba pługołapa i pociągnął za spust. Pierwszą myślą, jaka mi przyszła do głowy było świeże mięso, ale jeden rzut oka na pułkownika zdradził, że nie pozwoli nam na stratę ani jednnn nej sekundy. Coś we mnie pękło, poczułem nagły przypływ dzikiej nienawiści. - Dla nas nie zrobiłby pan czegoś takiego ! – warknąłem na Schaffera wskazując palcem dymiący wciąż pistolet w jego dłoni. - Gdybyś służył Imperatorowi równie wiernie jak to zwierzę, miałbyś prawo do aktu miłosierdzia – odparł chowając broń do kabury – Nie służyłeś, więc nie zasługujesz na nic. * * * * *

Zostało nas dwunastu nie licząc pułkownika, zmienialiśmy się przy ciągnięciu sań co dwie godziny. Schaffer próbował mnie przekonać do porzucenia Franxa twierdząc, że sierżant jest dla nas jedynie niepotrzebnym obciążeniem, ale Gappo, Loron, Lorii i Kronin zgłosili się wraz ze mną na ochotnika do niesienia nieprzytomnego towarzysza w chwilach, gdy musieliśmy dać odsapnąć pługołapowi. Szybko straciłem rachubę czasu, postoje o północy każdego dnia zaczęły się zlewać w jeden ciąg. Mogliśmy wędrować trzy dni albo i cały tydzień, nie potrafiłem tego określić. Wiatr hulał coraz mocniej, śnieg walił wielkimi płatami. Przypomniałem sobie ostrzeżenia Ekula przed Gniewem Imperatora i bałem się najgorszego. Podzieliłem się podejrzeniami z resztą skazańców i wszyscy zwiększyli swe wysiłki, ale mówiąc szczerze, już dawno znaleźliśmy się w sytuacji, kiedy nawet tak proste czynności jak wstanie ze śpiwora wymagały niezwykłej siły woli, że o maszerowaniu czy ciągnięciu sań nie wspomnę. Szybko opróżniliśmy z zapasów żywności jedne sanie i zdecydowaliśmy się na wyrzucenie namiotów, i tak nikt nie miał siły ani ochoty na ich rozstawianie w trakcie postojów. Podróż nieznacznie przyśpieszyła, dwa zespoły ludzi i pługołap ciągnęły drugie sanie na zmiany. - Jeżeli orki też muszą przejść przez coś takiego, nigdy nie dotrą do stacji – zasugerował pewnego wieczoru Kyle, gryząc jednocześnie paski zamarzniętego mięsa. - Nie wierz w to – odparłem – To twarde sukinsyny, dobrze o tym wiesz. Poza tym złupili i obrabowali Imperator jeden wie ile miejsc, zanim rozpoczęli marsz. Jeśli ich wódz miał dość rozumu we łbie, by przygotować atak dywersyjny, z pewnością zadbał o odpowiednie przygotowanie do wyprawy. Na pewno mają pojazdy i całą resztę. - A co, jeśli się spóźnimy ? – odezwał się ponownie Kyle, w ułamku chwili przechodząc z wyżyn optymizmu do skrajnej rozpaczy. Nigdy wcześniej nie zauważyłem u niego takiej zmienności nastroju, ale sądzę, że wszyscy byliśmy dostatecznie roztrzęsieni, by lawirować cały czas pomiędzy nadzieją i depresją. - Zawrócimy i pójdziemy z powrotem na przełęcz – zaproponował Poliwicz rozrywając solone mięso zębami. - Wszystkie miejsca na tej przeklętej planecie wyglądają tak samo – zmełł w ustach przekleństwo Kyle – Nie mam pojęcia, gdzie jesteśmy ani jak daleko dotąd zaszliśmy. Nikt nie pokusił się o komentarz, z trudem koncentrowaliśmy się na kilku najbliższych minutach, o jutrze nie mieliśmy siły myśleć. Wyrzuciłem resztki swego posiłku nie potrafiąc go przeżuć i przewróciłem się na plecy, a litościwy sen ogarnął mnie niemal natychmiast przynosząc ulgę obolałemu ciału. * * * * * Dobiegające gdzieś z przodu ochrypłe pokrzykiwania wyrwały mnie z wywołanego monotonnym marszem letargu. - Co się dzieje ? – spytałem zaspanym głosem docierając do grupki stojących w miejscu Synów Marnotrawnych. - Jeden ze strażników stacji – wyjaśnił pułkownik – Posłałem go z powrotem z ostrzeżeniem przed orkami. Uświadomiłem sobie, że usłyszane okrzyki były dowodem radości, a nie wrzaskami rozpaczy, ale w swym pożałowania godnym stanie zinterpretowałem je opatrznie jako skargę kolejnej skrzywdzonej przez los duszy. - Wciąż idziemy do stacji, prawda ? – zapytałem pośpiesznie, lękając się, że pułkownik może nam kazać zawrócić na przełęcz.

- Tak, idziemy. To trwało już zbyt długo – zapewnił mnie i wtedy po raz pierwszy zauważyłem jak źle on sam wygląda. Pod oczami miał wielkie sińce będące pozostałością po nieprzespanych nocach, a nogami powłóczył z równym wysiłkiem jak my sami. Wędrówka do bram stacji zajęła nam dalsze dwie godziny. Na miejscu czekała już mała delegacja oficerów należących do kragmeerańskich regimentów. Miny mieli nietęgie, ale zarazem nie okazywali nam zwyczajowej niechęci, kiedy na rozkaz pułkownika runęliśmy na śnieg kilka metrów od nich, całkowicie wyczerpani. Nie słyszałem, o czym rozmawiali, uszy odmawiały mi posłuszeństwa od kilku dni pomimo noszonych cały czas futrzanych ochraniaczy. Dyskutowali li nad czymś z ożywieniem i zacząłem się zastanawiać, czy aby na podobieństwo Greavesa nie oskarżają nas o porzucenia wyznaczonych stanowisk. Widziałem Schaffera kręcącego zaciekle głową i wskazującego dłonią na niebo. Docierały do mnie pojedyncze słowa, takie jak oblężenie, czas, ważne i orbita, ale słyszane fragmenty rozmowy nie tworzyły żadnej sensownej całości. Jeden z kragmeerańskich oficerów, jakiś szlachetnie urodzony palant sądząc po ilości złotych obszyć na mundurze, zrobił krok do przodu i zaprzeczył czemuś gestem ręki, po czym wskazał za siebie, na bramę stacji. Dyskusja przybrała na sile, a potem pułkownik obrócił się na pięcie i niemal na nas nie nadepnął. - Wstawać, Synowie Marnotrawni – warknął ze złością, po czym ruszył w górę doliny oddalając się od wejścia do Epsilonu. - Kurwa mać, gdzie teraz idziemy ? – nie wytrzymał Poliwicz. - Może bronić lądowiska ? – wzruszył ramionami Gappo. Po krótkim przypływie energii wywołanym świadomością powrotu do stacji zmęczenie zaatakowało mnie ze zdwojoną siłą. Mój mózg praktycznie się wyłączył kontrolując tylko czynności marszu i oddychania. Wydarzenia ostatnich kilku tygodni zlały mi się w myślach w jeden bezsensowny ciąg nieczytelnych obrazów. Kiedy dowlekliśmy się do lądowiska, zastaliśmy zamknięte wrota. Zerkając poprzez szczeliny w ogrodzeniu dostrzegłem nasz wahadłowiec, wciąż stojący na rampie startowej, pieczołowicie odśnieżony przez miejscowych pracowników. - To bezpośredni rozkaz wydany przez wyższego stopniem oficera – usłyszałem podniesiony głos pułkownika i z trudem skupiłem na nim uwagę. Schaffer stał przy drzwiach niewielkiej wartowni położonej tuż przy bramie. Rozmawiający z naszym dowódcą kragmeerański sierżant kręcił przecząco głową. - Przykro mi, pułkowniku – oświadczył rozkładając bezradnie dłonie – Bez autoryzacji mojego przełożonego nie mogę panu pozwolić na zabranie promu. Mój mózg zaczął znienacka ponownie pracować. Zabranie promu ? Czy to oznaczało, że się stąd wynosimy ? - Poruczniku Kage ! – warknął pułkownik. Podszedłem do niego pośpiesznie i przyjąłem regulaminową postawę – Jeśli ten człowiek nie otworzy natychmiast bramy i nie przygotuje lądowiska do procedury startowej, proszę go zastrzelić. Sierżant zaczął coś mamrotać, ale nie zwracałem na to uwagi wyjmując pistolet z kabury i wymierzając broń w jego głowę. Naprawdę było mi obojętne, czy mu rozwalę łeb czy nie, zbyt zmęczony się czułem, by kłopotały mnie moralne dylematy. Jeśli ten frajer próbował mnie powstrzymać przed daniem nogi z przeklętej lodowej planety, bez skrupułów go załatwię. Sierżant dostrzegł moje zdecydowane i pozbawione subtelności spojrzenie, toteż zmądrzał, wszedł do swojej budki i pociągnął za dźwignię otwierającą bramę. Dźwięk ostrzegawczych klaksonów zaczął odbijać się echem od zboczy pobliskich wzgórz, z hangarów i naprawczych warsztatów wyjrzeli zaciekawieni hałasem ludzie. - Odlatujemy – oświadczył pułkownik przechodząc przez bramę. - Odlatujemy ? – powtórzył pytającym tonem Linskrug – Dokąd ?

- Dowiesz się tego, kiedy dotrzemy na miejsce, żołnierzu – odparł tajemniczo Schaffer. VII – Typhos Prime +++ Operacja „Żniwa” zakończona. Przygotowujemy się do rozpoczęcia operacji „Nowe Słońce” +++ +++ Żadnych więcej opóźnień. „Nowe Słońce” musi rozpocząć się zgodnie z planem albo wszystko będzie stracone +++ W porównaniu z miejscami, w których dotąd bywali Synowie Marnotrawni i zważywszy na trwającą tutaj od dwóch lat krwawą wojnę domową, Typhos Prime sprawiał wrażenie bardzo cywilizowanego świata. Po lądowaniu w jednym z licznych portów kosmicznych oddział miejscowego Komisariatu przeprowadził nas zatłoczonymi ulicami miasta, pełnymi ludzi zaprzątniętych codziennymi obowiązkami. Cywile chodzili sobie tu i tam, jakby wcale nie wiedzieli, że dwieście kilometrów dalej toczy się wojna. Rozglądając się uważnie dostrzegłem kilka śladów stanu wyjątkowego – na każdym skrzyżowaniu znajdowały się syreny alarmowe, wysokie na sześć metrów maszty z przymocowanymi do ich szczytów głośnikami; widziałem też drogowskazy wskazujące najbliżej położone schrony. Po chodnikach krążyły patrole arbitratorów w złowieszczych czarnych pancerzach, uzbrojonych w pałki wstrząsowe i tarcze. Kiedy przechodziliśmy jedną z bocznych ulic, zauważyłem, że większość wystawowych okien była zamknięta. Na chodnikach spacerowało też mniej ludzi niż na głównej ulicy, osłoniętych przed jesiennym chłodem brązowymi płaszczami i wielkimi kapeluszami. Na ich szyjach wisiały jakieś kolorowe wstążki. W górze wisiała zasłona smogu, doskonale widoczna w przerwach między bryłami budynków, mieszająca się z położonymi niżej warstwami chmur i przysłaniająca słoneczne światło. Prowadzona przez dwa Conquerory kolumna Chimer w złotoniebieskich barwach przetoczyła się z rykiem silników i łoskotem gąsienic wzdłuż ulicy, jadące w obie strony dorożki i samochody silnikowe natychmiast zjechały na boki ustępując konwojowi miejsca. Dotarliśmy w końcu do wielkiego podziemnego parkingu, gdzie załadowano nas na pokład potężnego ośmiokołowego pojazdu służącego do transportu pasażerskiego na dalekim dystansie. Dwunastka skazańców rozsiadła się wygodnie na wybranych spośród trzystu miejsc fotelach. Pułkownik zostawił nas samych sobie wsiadając do kabiny kierowcy. - Przypominają mi się szkolne czasy – roześmiał się Franx – W ostatnich ławkach zawsze siadali źli chłopcy ! Uwierzyłem mu na słowo, ja sam nie miałem takich doświadczeń. Urodziłem się w bardzo dużej rodzinie, pośród tuzina braci, sióstr i kuzynów; moje pierwsze wspomnienia pochodziły z okresu nauki w posługiwaniu się dłutem i młotkiem na hałdach fabrycznych odpadów, gdzie szukałem kawałków żelaza i stali. Ciężarówka ożyła, basowy pomruk jej elektrycznego napędu szybko odpłynął w głąb mojej świadomości. Dołączyli do nas Linskrug i Gappo, razem rozłożyliśmy się z wesołymi uśmiechami w poprzek rzędów siedzeń. - No, to jest faktycznie królewski komfort, nieprawdaż ? – oświadczył Linskrug wyglądając jednocześnie za okno i śledząc wzrokiem migające za szybą pobocze. Zaczął padać lekki deszczyk, kropelki wody ściekały po szkle – To znacznie lepsze wygody, niż te, do których przywykłem. - Tak czy owak stara się nas trzymać w zamknięciu – zauważyłem – Jak na razie, z wszystkich odwiedzonych miejsc tutaj mamy najlepsze widoki na zniknięcie bez śladu. Na

Typhos Prime żyją miliardy ludzi. Człowiek mógłby między nimi przepaść i nigdy już by go nie znaleziono. - Hej ! – szepnął ponaglająco Gappo, leżący po drugiej stronie pojazdu – Tu jest awaryjne wyjście, za tymi schodkami. Przesiedliśmy się na sąsiednie fotele dokonując szybkich oględzin. Faktycznie, w bocznej ścianie kabiny znajdowały się niewielkie drzwiczki, położone na końcu czterech metalowych stopni. - Jak myślicie, są zamknięte ? – szepnął konspiracyjnym tonem Franx. Wyciągnąłem dłoń i przekręciłem klamkę. Drzwiczki uchyliły się lekko. Spojrzałem na towarzyszy i wyszczerzyłem w uśmiechu zęby. Gappo zerknął ponad oparciami foteli, a potem przyklęknął obok schodków. - Nikt nie zwraca na nas uwagi – oświadczył z uśmieszkiem i błyskiem w oczach – Nie sądzę, by ktokolwiek za nami tęsknił. - Trochę szybko zasuwamy – zauważył Linskrug wskazując palcem przesuwający się za oknem rozmazany krajobraz. - Trudno – sarknął Franx zacierając dłonie – Mogę przeboleć kilka siniaków. Przesunąłem po nich wzrokiem, oni zaś zrewanżowali mi się równie badawczymi spojrzeniami jakby próbowali odczytać moje myśli. Znali doskonale historię wszystkich moich prób ucieczki i wiedzieli też, jak usilnie nama starałem się zniechęcać do tego pozostałych skazańców. Myślę, że nigdy nie przygotowywałem tych ucieczek zbyt dokładnie, ponieważ cząstką serca zgadzałem się z przekonaniami pułkownika. Być może naprawdę zmarnowałem szansę otrzymaną od Imperatora, zdradziłem złożone przysięgi. Nie zrobiłem tego rzecz jasna z premedytacją, ponieważ do zaciągu zgłosiłem się ze szczerymi intencjami i tylko troszeczkę powodowała mną chęć wyniesienia się z przeklętego Olympasu. Cóż, jak to mówi przysłowie: droga do Chaosu jest wybrukowana dobrymi uczynkami. Lecz z drugiej strony, ile jeszcze przelanej krwi żądał ode mnie Imperator ? Tradycja nakazuje rozwiązanie regimentu, który przesłużył dziesięć lat. Jego członkowie mogą wtedy powrócić do domu lub przyłączyć się do armad Exploratorów i nieść światło Imperatora na nowe światy. Wielu z nich nawet połowy tego czasu nie spędzało w strefach frontowych. Ja w przeciągu trzech ostatnich lat siedziałem po szyję w krwi i wyprutych bebechach, widząc martwych lub konających mężczyzn, kobiety i dzieci. Czyż nie wytrwałem dostatecznie długo ? Myślę, że tak. Myślę, że odpracowałem już swoją ostatnią szansę. Pułkownik nigdy nie zamierzał darować nam życia, byłem pewien, że pragnie naszej śmierci. Niech to Imperator będzie moim sędzią, kiedy już umrę, a mam nadzieję, że nie nastąpi to zbyt szybko. - Kurwa, róbmy to ! – wychrypiałem i pchnąłem drzwiczki. Otworzyły się na całą szerokość, ujrzałem czerń nawierzchni śmigającą na zewnątrz. Gdzieś z przodu ciężarówki usłyszałem dźwięk brzęczyka. Drzwi musiały być podłączone do systemu alarmowego. Wziąłem głęboki oddech, a potem skoczyłem, nogami do przodu. Spadając na jezdnię zacząłem koziołkować szaleńczo, niczym żywy bączek. Rozpłaszczyłem się na poboczu i uniosłem głowę dostrzegając wypadające z pojazdu sylwetki towarzyszy ucieczki. Zerwałem się na nogi i popędziłem w ich stronę. - Udało się ! – wrzasnął Linskrug, a jego oczy błyszczały euforią. Obok jezdni szło właśnie kilka osób ukrytych w płaszczach z wysokimi kołnierzami, parę z nich obejrzało się w naszą stronę słysząc okrzyk barona – Schaffer nie zdąży zawrócić tego wozu na czas, by nas złapać. Wtedy właśnie usłyszałem przeraźliwy pisk opon i tuż za naszymi plecami zahamował czarny opancerzony samochód. Podwójnie sprzężony karabin maszynowy na dachu pancerki wymierzył lufy prosto w nasze ciała. Jakiś mężczyzna wyskoczył z kabiny wozu. Miał na

sobie uniform komisarza, w dłoni trzymał boltowy pistolet. Wąskie usta oficera wykrzywiły się w niemiłym uśmiechu. - Spróbujcie ucieczki, bardzo proszę – oświadczył idąc w naszą stronę wymachując beztrosko pistoletem – To rozwiąże mi całą masę kłopotów. Żaden z nas nawet nie drgnął. Dziesięciu ubranych na czarno żołnierzy wysiadło z pancerki, ich torsy okrywały kompozytowe karapaksy, twarze chowali pod opuszczonymi przyłbicami hełmów. Otoczyli nas w kilka sekund i tak skończyła się krótka chwila wolności. Odetchnąłem głęboko wciągając w płuca wilgotne powietrze, czując drobinki deszczu kapiące mi na odsłoniętą twarz. Nie chciałem z tego uczucia łatwo zrezygnować, nie potrafiłem zaakceptować faktu, że tak łatwo wpadliśmy z powrotem w niewolę pułkownika. Obrzuciłem wzrokiem żandarmów i wymierzone w nas laserowe karabiny, zastanawiając się szybko czy aby sobie z nimi nie poradzimy. Cała nasza czwórka była zaprawionymi w bojach weteranami. Przeciwnicy specjalizowali się w zastraszaniu gwardzistów, nie mieli żadnego liniowego doświadczenia. Dostrzegłem zarysy ich zaciętych twarzy pod przyciemnianymi przyłbicami i pojąłem, że żandarmi nie zawahają się przed użyciem broni. Komisarz miał rację – oni tylko czekali na pierwszy lepszy pretekst do otwarcia ognia. - Nie wierzę, że Schaffer posłał za nami eskortę – jęknął Gappo, gdy byliśmy wpychani do pancerki. Kucaliśmy ściśnięci na podłodze pojazdu, między żandarmami, nie mając dość miejsca, by normalnie usiąść ani stać. Komisarz pochylił się nade mną, po czym pochwycił mój podbródek między swój kciuk i palec wskazujący. - Jestem pewien, że pułkownik Schaffer ucieszy się z waszego widoku – oświadczył ze złośliwym uśmieszkiem oficer – Bardzo się ucieszy. * * * * * Brnąc poprzez błoto, z deszczem ściekającym z krawędzi hełmu, pojąłem, iż Typhos Prime wcale nie jest aż tak przyjemnym miejscem jak mi się początkowo wydawało. Transporter podwiózł nas na jakieś szesnaście kilometrów przed umowną linię frontu. Wojna trwała już tutaj od kilku lat, od czasu pierwszego nieudanego szturmu na zbuntowaną fortecę. Obie strony zbudowały wtedy szereg imponujących fortyfikacji kilka kilometrów od wałów Coritanorum i rozpoczęły ustawiczną wymianę artyleryjskich nawał. Oprócz naszej grupy w stronę frontu zmierzała kolumna mordiańskich żołnierzy, próbujących zachować szyk i połysk swych ślicznych niebieskich mundurów. Cały ten efekt psuły jednak rozbryzgi błota na ubraniach oraz rozmiękczone deszczem czapki, które traciły sztywność i zjeżdżały swoim właścicielom aż po nosy, co sprawiało wręcz żałosne wrażenie. Przez ostatnie nie osiem kilometrów ignorowali nas uparcie, a pułkownik nawet nie silił się na reprymendy, kiedy Kyle prowokował ich docinkami na temat paradnych żołnierzyków i oficerskich przydupasów. Wyglądał na bardzo rozproszonego, ten nasz pułkownik. Wspólnie z Franxem doszliśmy do wniosku, że nasza wyprawa dotarła w końcu do miejsca przeznaczenia. Schaffer nas tutaj sprowadził, ponieważ planował dla nas coś wyjątkowo przerażającego. Co takiego dokładnie, nie mieliśmy pojęcia, ale nie potrafiłem się oprzeć wrażeniu, że rozwiązanie zagadki stanie się już niedługo znane. Cóż mógł zdziałać tuzin Synów Marnotrawnych w wojnie, w której każda ze stron straciła już pół miliona żołnierzy ? - Padnij ! – wrzasnął Linskrug i sekundę później usłyszałem dźwięk, który zaalarmował czujnego barona: wizg silników nurkującego samolotu. Rozproszyliśmy się w ułamku chwili, skacząc do wypełnionych wodą kraterów, za kawałki skał, unosząc głowy w poszukiwaniu śladu podniebnego niebezpieczeństwa. Wytrzeszczyłem oczy na widok wciąż maszerujących Mordian i z grozą uświadomiłem sobie, że ci szaleńcy nie złamią szyku, jeśli im nie wyda

stosownego zezwolenia któryś z ich oficerów. Usłyszałem terkot automatycznych działek i kilkunastu gwardzistów runęło na ziemię. Podrywając głowę ku górze dostrzegłem przelatujący rebeliancki samolot. Na krańcach skrzydeł maszyny migotały cztery ogniki płomieni wylotowych. Mordianie wciąż maszerowali, nie zwracając pozornie uwagi na podchodzący do drugiego ataku samolot. Działka zaterkotały ponownie i kolejnych dwudziestu, a może i więcej gwardzistów, wszystkich idących w dwóch następujących po sobie szeregach, zostało przestębnowanych pociskami. - Kryjcie się, wy popierdoleni idioci ! – wrzasnął Gappo. Pierwszy raz w życiu usłyszałem padające z jego ust przekleństwo. Mordianie nie zwrócili na Gappa żadnej uwagi. Myśliwiec runął do kolejnego nalotu, serie pocisków wyrywały w błocie fontanny biegnące z upiorną szybkością w stronę wojskowej kolumny. Samolot skręcił nieco próbując przelecieć wzdłuż szyku jednostki i wtedy z przerażeniem uświadomiłem sobie, że kieruje się prosto na nas. Zanim zdążyłem w jakikolwiek sposób zareagować, coś walnęło mnie w czoło. Runąłem bezwładnie w błoto, oszołomiony i zdezorientowany. - Na Imperatora, mamy rannych ! Kage oberwał ! Porucznik oberwał ! – z trudem docierały mnie czyjeś krzyki, chociaż wywnioskowałem z akcentu, że wrzeszczy Poliwicz. Jacyś ludzie padali w błoto wokół mnie, ale ja leżałem w absolutnym bezruchu niczym nieboszczyk. Dwie sposobności do ucieczki w tym samym dniu po prostu musiały oznaczać miłosierdzie i błogosławieństwo Imperatora. Poczułem jak ktoś wyciera mi krew z czoła, usłyszałem siarczyste przekleństwa. Linskrug. Chwycił mnie za ramiona, więc zwiotczałem tak bardzo jak to tylko było możliwe. Skrzyżował mi ręce na piersi, a ktoś inny zsunął mój hełm na twarz. - Pułkownik każe natychmiast ruszać w dalszą drogę ! – usłyszałem chrapliwy głos Gappa, zniekształcony czymś w rodzaju powstrzymywanego płaczu. Sentymentalny głupiec, pomyślałem. Linskrug zniknął, a wtedy na moją twarz padł inny cień. - W śmierci będę jemu służył – powiedział Kronin – Wracając do życia on będzie służył Imperatorowi. * * * * * Zwlekałem z podniesieniem się z ziemi jeszcze długo po tym jak w oddali umilkły ludzkie głosy. Noc nadciągała bardzo szybko, wokół nie widziałem śladu żadnej żywej istoty. Zimny deszcz wciąż padał z zachmurzonego nieba, ale zignorowałem go zdejmując z siebie przeciwodłamkową kamizelkę i ubranie, po czym ściągnąłem mundur z leżącego obok martwego Mordianina. Nie do końca mi pasował, ale jakoś to przebolałem. Wciskając na głowę czapkę i rozejrzałem się uważniej wokół, by zaplanować następne posunięcie. Wtedy właśnie zobaczyłem Franxa, do połowy pogrzebanego w kraterze, w którym się ukrył. Wisiał przechylony przez krawędź dziury, z wyciągniętą przed siebie ręką. Dostrzegałem wyraźnie trzy otwory w jego piersi w miejscach, gdzie trafiły wystrzelone z samolotu pociski. Strużka zakrzepłej krwi biegła w dół jego brody świadcząc o przebiciu udręczonych wieloma przejściami płuc sierżanta. Znieruchomiałem na chwilę zszokowany tym widokiem. Franx od zawsze sprawiał wrażenie nieśmiertelnego, na taki czy inny sposób. I tak przyszło mu zginąć, od pocisków wystrzelonych na oślep z nurkującego samolotu. Żadnego heroizmu, żadnej chwały, po prostu kilka spadających z niebios kul. Prawdę mówiąc, bardziej zasmuciły mnie okoliczności śmierci towarzysza broni niż ona sama. Nie otrzymał swojej szansy. Co to za ostatnia szansa, kiedy zabija cię pilot przelatującego samolotu ? Miałem ogromną nadzieję, że tego rodzaju śmierć też się liczyła i że dusza Franxa znalazła się już pod opieką Imperatora. Poliwicz i Kyle leżeli z rozkrzyżowanymi rękami w kraterze obok, niedaleko miejsca mojego upadku, ich przemoczone wodą i krwią ubrania przylegały szczelnie do stygnących ciał

ciał. Poliwicz nie miał połowy twarzy, jego zmasakrowana czaszka szczerzyła w upiornym uśmiechu odsłonięte zęby. W pierwszej chwili nie potrafiłem powiedzieć wprost jak zginął Kyle. Przewróciłem jego ciało na wznak i wtedy dostrzegłem cztery dziury tuż poniżej przeciwodłamkowej kamizelki, u podstawy kręgosłupa. Obaj wyglądali tak jakby umarli od razu i bezboleśnie, co było w mej opinii formą boskiego miłosierdzia. Wypychając z umysłu myśli o Franxie i pozostałych towarzyszach starałem się skoncentrować uwagę na własnym przetrwaniu. Zastanawiałem się, w jakim właściwie kierunku udała się reszta mojej grupy. Nieustanny deszcz zatarł wszystkie ślady, a wszędzie, gdzie tylko spojrzałem, migotały jakieś światła, więc nie było żadnego sposobu na to, by precyzyjnie określić, gdzie są tyły, a gdzie linia frontowa. Uznając, że lepszy już ruch od siedzenia w miejscu, obrałem kierunek biegu na oślep, po czym ruszyłem przed siebie. * * * * * Maszerowałem ponad godzinę poprzez gęstniejące ciemności, zanim ponownie usłyszałem ludzkie głosy. Upadłem płasko na brzuch i wytężyłem słuch próbując zlokalizować kierunek, z którego docierały do mnie odgłosy konwersacji. Gdzieś po lewej, nieco z przodu. Przekręcając nieznacznie głowę spojrzałem w tamtą stronę i dostrzegłem rachityczną poświatę, przywodzącą na myśl niewielkie palenisko. Podkradłem się nieco bliżej i po pokonaniu dziesięciu metrów widziałem już niewyraźne kształty dwóch ludzkich sylwetek pochylonych nad przenośnym kocherem. - Przeklęty deszcz – jęknęła jedna z nich – Chciałbym, żeby ten cholerny patrol już się skończył. - Zawsze narzekasz na pogodę. Jeszcze tylko dwa dni – odparł drugi mężczyzna – Potem wrócimy do starego Corry i trochę odpoczniemy. - Tak, i możesz być pewien, że zaraz wpiszą nas do rejestru patrolowego na następne trzy zmiany – narzekał dalej pierwszy człowiek. Konwersacja między mężczyznami przestała mnie na chwilę interesować, ponieważ podświadomość uparcie alarmowała mój umysł jakimiś niepokojącymi wnioskami. Wrócimy do starego Corry, tak powiedział jeden z nich. Musiał mieć zatem na myśli Coritanorum, oblężoną cytadelę ! A to znaczyło, że napatoczyłem się na rebeliantów ! Leżałem parę metrów od nich w mordiańskim, czyli inaczej mówiąc lojalistycznym mundurze. O kurwa, przepełzłem przez własną linię frontu nawet jej nie zauważając i wpakowałem się prosto na jeden z posterunków zwiadowczych nieprzyjaciela. Co takiego powinienem był teraz zrobić ? Podjąłem decyzję o natychmiastowym odczołganiu się, ale usłyszane w tej samej chwili słowa zatrzymały mnie w miejscu. - Mam nadzieję, że komandosi Renova zdążą na czas – powiedział jeden z rebeliantów – Po zbadaniu wschodniej flanki możemy im wskazać bezpieczną drogę na tyły zdrajców i z powrotem. - Tak, a jeśli ten słaby punkt faktycznie prowadzi do stanowisk ich artylerii, chłopcy Renova będą mieli swój wielki dzień – roześmiał się drugi z nich. To musieli być jacyś zwiadowcy, w dodatku odkryli źle strzeżone miejsce w naszych umocnieniach. Jeśli zdołają to wykorzystać, kto wie, jakich szkód narobią ci cholerni komandosi ? Odczołgałem się nieco bardziej w ciemność chcąc dobrze przemyśleć swoje położenie. Znalazłem prowizoryczną kryjówkę wśród korzeni strzaskanego wybuchami drzewa. Wiecie, nie jestem żadnym pieprzonym bohaterem, każdy wam to powie, ale jeśli ci rebelianci naprawdę wykonają swoją misję, Imperator tylko wie, jak ciężki cios mogą nam zadać. To zadziwiające, ale gdyby to pułkownik kazał mi rozwiązać ten problem, zrobiłbym wszystko, by natychmiast dać stąd nogę. A tak leżałem sobie tutaj sam i rozmyślałem, czy nie miałbym przypadkiem szans na wykończenie tego oddziałku. Jakby nie patrzeć, zaciągnąłem

się do Gwardii po to, by walczyć dla Imperatora i chociaż bardzo zbłądziłem od tego czasu, wciąż pamiętałem złożoną lata temu przysięgę. Wiedząc, że stanę się winny aktu zdrady, jeśli zignoruję potencjalne zagrożenie dla tysięcy imperialnych żołnierzy, wyjąłem z pochwy przy pasie mordiański nóż i podniosłem się z ziemi kucając ostrożnie. Przemieściłem się nieco w prawo, skradając się ostrożnie do chwili, w której ponownie ujrzałem poświatę rzucaną przez kocher. Stawiałem stopę za stopą starając się nie czynić żadnego hałasu. Oddychałem płytkimi haustami, chociaż pewien byłem, że wszędzie wokół słychać walenie mojego serca. Krok po kroku, coraz bliżej. W niemal całkowitych ciemnościach z trudem dostrzegałem sylwetki obu rebeliantów. Ten siedzący bliżej mnie wyglądał na masywnego typu, drugiego nie potrafiłem oszacować wzrokiem. Uświadamiając sobie, że obaj mogą w mroku dostrzec mą twarz, nabrałem na dłoń nieco błota i rozmazałem grząską ziemię po czole, policzkach oraz rękach. Grubas wydawał się drzemać, słyszałem wyraźnie jego rytmiczny oddech. Podkradłem się do drugiego mężczyzny, przełknąłem ślinę dusząc nagłe ukłucie strachu, po czym skoczyłem na rebelianta kładąc mu dłoń na ustach i wbijając jednocześnie ostrze noża w gardło. Człowiek dygotał przez chwilę, poczułem przeciekającą mi przez palce gorącą krew. UłoUłożyłem ostrożnie bezwładne ciało ofiary i rzuciłem szybkie spojrzenie na drugiego rebelianta. Spał dalej nie zdradzając żadnych śladów niepokoju. Kucnąłem przy nim, przyłożyłem ostrze noża do szyi, po czym trąciłem mężczyznę delikatnie w nos. Otworzył zaspane oczy, zamrugał nimi, a potem wytrzeszczył je w wyrazie skrajnego przerażenia. - Tylko wrzaśnij – wyszeptałem chrapliwym głosem – a z miejsca potnę cię na kawałki. Pokiwał szybko głową, próbując jednocześnie dostrzec tkwiący poniżej pulchnego podbródka nóż. - Zadam ci teraz kilka pytań – powiedziałem cicho drapiąc go jednocześnie leciutko ostrzem po gardle, by z powrotem na mnie spojrzał – Masz na nie odpowiadać szybko, cicho i szczerze. Ponownie kiwnął głową, z jego gardła wydobył się pełny lęku pisk. - Ilu was tutaj jest ? – spytałem pochylając się nad jeńcem tak bardzo, że słyszałem każdy jego oddech. - Jedna drużyna... dwunastu ludzi – wyszeptał drżąc na całym ciele. - Gdzie pozostała dziesiątka ? - Pięćdziesiąt metrów w tamtą stronę – oświadczył podnosząc ostrożnie rękę i wskazując gdzieś na prawo. Zauważyłem, że cała jego ręka trzęsie się ze strachu. - Dziękuję – uśmiechnąłem się nieznacznie i grubasek wyraźnie się odprężył. Szybkim pociągnięciem dłoni poderżnąłem mu gardło, strumień krwi bryznął z przeciętej czysto arterii. Facet sflaczał cały, wyciągnięta w powietrze ręka opadła ciężko na ziemię. Tak jak podejrzewałem, cała reszta drużyny pogrążona była w głębokim śnie, mrucząc coś i przewracając się z boku na bok, być może przeżywając urojone spotkania ze swymi przyjaciółmi i rodzinami. Niektórzy mogliby powiedzieć, że podrzynanie im gardeł we śnie jest aktem barbarzyństwa, ale mnie takie osądy nigdy nie obchodziły. Gdyby te sukinsyny nie odrzuciły zwierzchniej władzy Imperium, ja nie musiałbym tutaj teraz siedzieć, cały mokry od deszczu i krwi, Imperator jeden wie jak daleko od miejsca, w którym przyszedłem na świat. Na samą myśl o tym, że złamali składane kiedyś przysięgi lojalności rzygać mi się chciało z odrazy. Zasłużyli sobie na taki los, jaki im gotowałem, a ja sam miałem zamiar zrobić to z nieskrywaną wręcz przyjemnością. Oni byli wrogami. Skradałem się wzdłuż rzędu leżących w wodoszczelnych śpiworach ludzi, wbijając im nóż między żebra albo podcinając gardła. Kiedy wsadziłem ostrze w oczodół dziewiątego z kolei rebelianta, dostrzegłem jakieś poruszenie po lewej stronie. - Co się dzieje ? – wymamrotał sennym głosem jakiś mężczyzna siadając nieporadnie w swym śpiworze. Wysyczałem przekleństwo skacząc jednocześnie w jego stronę, ale nie byłem

dość szybki. Przetoczył się w lewo i chwycił leżący tuż obok karabin. Wygiąłem się w skoku, wiązka lasera mignęła mi obok twarzy. Machnąłem butem odtrącając lufę broni w bok, zanim przeciwnik zdążył drugi raz pociągnąć za spust. Próbował odepchnąć mnie karabinem, ale zbyt pewnie stałem na nogach. Ominąłem jego broń kopiąc jednocześnie frajera w twarz. Runąłem na niego całym ciężarem ciała, a wtedy upuścił laser i złapał obiema dłońmi za nadgarstek mojej uzbrojonej w nóż ręki próbując odepchnąć ją jak najdalej od swojej twarzy. Walnąłem go kantem dłoni w tchawicę. Wydał z siebie zdławiony wizg, jego opór wyraźnie zelżał. Wyszarpnąłem z uścisku rękę i pchnąłem nożem w dół, mężczyzna młócił jednak swoim ramieniem uderzając w ostrze i zmieniając nieco jego trajektorię opadania. Nóż rozciął prawy policzek rebelianta i pozbawił go sporej części ucha. Wciąż jeszcze nie potrafił wydać z siebie żadnego krzyku, więc uderzyłem ostrzem po raz drugi, przebijając cienką kość czaszkową na wysokości skroni przeciwnika. Przez sekundę wierzgał jak szalony, potem zastygł w bezruchu. Rozglądając się wokół w poszukiwaniu jakiegoś przeoczonego wroga wytarłem ostrze noża w śpiwór, a potem podniosłem z ziemi laserowy karabin. Wytarłem zabłoconą broń w mundur martwego rebelianta. Nie miałem pojęcia, dlaczego nie zabrałem wcześniej któregoś z mordiańskich laserów, najwyraźniej zbyt zaprzątała mi głowę chęć ucieczki z miejsca masakry. - W porządku – mruknąłem sam do siebie – I gdzie pójść teraz ? Dostrzegłem nagłe przejaśnienie w burzowym froncie gdzieś po tej stronie, z której nadszedłem. Na tle migoczących słabo gwiazd ujrzałem poruszające się światła, unoszące się w górę bądź opadające w dół. Z miejsca rozpoznałem w nich wahadłowce. W porządku, gdzie są promy, tam znajdzie się z pewnością jakaś droga ucieczki. Wsuwając nóż z powrotem do pochwy ruszyłem biegiem w kierunku tych światełek. * * * * * Ryk artyleryjskiej nawałnicy zagłuszał odgłosy burzy dobiegające spośród czarnych chmur ponad starożytną fortecą. Zygzaki błyskawic były zaledwie nikłymi rozbłyskami światła pośród pajęczyny pocisków smugowych i płomieni wylotowych rakiet, iluminujących bezustannie dolne warstwy chmur. Setki stanowisk ogniowych zrzucały morze pocisków ciężkiego ka- aa libru i wiązek laserów na głowy imperialnych gwardzistów oblegających rebeliancką cytadelę Coritanorum. Ludzkiego głosu nie sposób było usłyszeć w tym jednostajnym grzmocie, jedynie niekończący się huk detonacji wyrzucających w powietrze tony rozmiękłej ziemi. Z przeciągłym trzaskiem elektrycznych wyładowań niebiosa otworzyły się w końcu i deszcz zaczął wsiąkać w glebę. Niczym pociski, ciężkie krople wody rozpryskiwały się na kadłubach okopanych czołgów i opancerzonych dachach bunkrów. Porucznik Martinez szedł dnem okopu czując jak deszcz przemacza mu płaszcz i skapuje z daszka oficerskiej czapki. Jego sięgające kolan skórzane buty, niedawno idealnie wyczyszczone i lśniące, były wysmarowane mieszaniną błota, krwi i oleju. Widząc oficera gwardziści wyprężali się podnosząc złożone palce do salutu. Martinez zignorował ich i zaczął wspinać się po szczeblach stalowej drabinki wiodącej na wieżę obserwacyjną. Nazwa ta było nieco przesadnym określeniem dla prowizorycznej konstrukcji wystającej około metra ponad skraj okopu. Worki z piaskiem, bezkształtne i brązowe od wszechobecnej wilgoci, piętrzyły się wokół stanowiska obserwatora. Gwardzista pełniący wartę zasalutował, kiedy Martinez kucnął tuż przy nim.

- Raport, żołnierzu - warknął porucznik. Był w paskudnym nastroju. Nie spał poprzedniej nocy z powodu ciągłych wezwań radiowych sztabu i ostatnią rzeczą, jakiej oczekiwał był jakiś głupi szeregowiec wyciągający go z bunkra w paskudną pogodę z powodu wartownika, który zaczynał miewać omamy. - Jestem pewien, że widziałem ruch, sir ! Dokładnie za tamtym nasypem po lewej. Od dłuższej chwili nic tam się nie rusza. - Nieprzyjacielscy dywersanci? Jak sądzisz ? - To stało się w chwili, kiedy runął deszcz, sir ! Niewiele dostrzegłem, a zanim zdążyłem skalibrować magnokulary, już nikogo nie było. - Dobrze, miej oko na... - Martinez urwał i zmrużył oczy zauważając sylwetkę skradającą się w stronę okopu. Postać poruszała się ostrożnie od krateru do krateru, zamierając na chwilę pod każdym pniakiem okaleczonego drzewa i resztkami ścian budynków. Znajdowała się jakieś sto metrów od pozycji gwardzistów, ale wciąż zmniejszała dystans. Wartownik podniósł do oczu magnokulary i westchnął z zaskoczeniem. - To jeden z naszych, sir... Przeszedł przez druty kolczaste, ale musi jeszcze przeskoczyć Pole Snajperów, żeby się do nas dostać. Szeregowiec i porucznik nie odrywali wzroku od ludzkiej sylwetki, która znienacka zerwała się na nogi i nie kryjąc się dłużej popędziła co sił prosto w ich kierunku. * * * * * Byliście kiedyś dziesięć kroków od śmierci ? To niezbyt przyjemne doświadczenie. Okop był siedemnaście kroków ode mnie, a byłem pewien, że na szesnastym snajperzy w końcu mnie dorwą i wytrepanują pociskiem czaszkę. Zawsze byłem szybki w nogach, ale nikt nie zdoła uciec przeznaczeniu, jak mawiał mój sierżant. Pięćdziesiąt kroków do bezpiecznego schronienia i pierwsze kule zaczęły mi gwizdać nad głową. Przy czterdziestu rzuciłem karabin w błoto. Chociaż nie był specjalnie ciężki, utrudniał machanie ramionami w sposób niezbędny dla rodzaju biegów, jaki uprawiałem. Jeśli okazałbym się zbyt wolny, posiadanie lasera w najmniejszym stopnia nie poprawiłoby mojej sytuacji. Przy trzydziestu krokach ktoś wezwał obsługę moździerzy i znienacka wszędzie wokół zaczęły wykwitać fontanny wody i błota, obryzgując mnie szlamem od stóp po głowę. Szczęśliwie pamiętałem o tym, by kluczyć w prawo i lewo, dlatego tylko przypadek mógłby im pomóc, bo nikt nie zdoła dostatecznie szybko skorygować ustawienia moździerza, aby dorwać pojedynczego uciekiniera. Coś innego, większego od karabinowej kuli, przeleciało obok i rozerwało się z hukiem siejąc na wszystkie strony kawałkami gruzu. Cholera ! Jakiś bystrzejszy gnojek użył granatnika ! Piętnaście kroków od życia, pięć od śmierci. Nikt nie postawiłby na mnie zakładu w tym wyścigu. Kula plazmy ryknęła opodal i wybuchła trafiając w roztrzaskany kadłub porzuconego Leman Russa, niemal całkowicie mnie oślepiając. Brakowało mi już tylko osiem kroków do okopu, kiedy poczułem coś uderzającego w mojej lewe ramię. Instynkt przeważył nad przerażeniem. Skoczyłem do przodu. Cholera ! Wpadłem prosto do okopu ! Kurwa ! Grzmotnąłem głową w błoto i mógłbym przysiąc, że usłyszałem trzask obojczyków, kiedy wyrżnąłem w dno okopu dwa metry niżej, niż się go spodziewałem. * * * * *

Ociekające deszczem twarze gapiły się na mnie z niemą ciekawością. Siedząc w błocie na dnie okopu usłyszałem znienacka czyjś ostry głos i tłumek żołnierzy cofnął się na boki odsłaniając wysokiego mężczyznę tuż po aaa dwudziestce, ubranego w mundur mordiańskiego porucznika. Naszywka na jego bluzie nosiła nazwisko Martinez. Na Typhos Prime walczyły regimenty z ponad pół tuzina różnych światów, a ja musiałem się władować akurat do okopu pełnego cholernych Mordian. Zważywszy na fakt, iż miałem na sobie skradziony mordiański mundur, nie wieściło to nic dobrego. Martinez spojrzał na mnie z nieskrywaną odrazą i mówiąc szczerze, nie potrafiłem go za to winić. Twarz pokrywała mi warstwa błota i zakrzepłej krwi, a bezcenny gwardyjski uniform wyglądał gorzej od robotniczych łachmanów. - Wstawaj, żołnierzu ! – warknął porucznik. Posłałem mu nieprzyjazne spojrzenie i podniosłem się na nogi, opierając się o metalową drabinkę przymocowaną do ściany okopu i chowając pod parapetem przed siąpiącym ustawicznie deszczem. Wyraz spojrzenia oficera zmienił się na widok mojej twarzy. W porządku, wiem, że nie należę do najprzystojniejszych facetów pod słońcem, ale oczekuję od innych przynajmniej podstaw dobrego wychowania ! Oczy porucznika przesunęły się po szerokim rozcięciu nad moją lewą powieką i to przypomniało mi o konieczności przemycia rany, zanim wda się w nią jakaś infekcja. - Twoje nazwisko, żołnierzu ! - powiedział Martinez próbując nie okazywać swego oczywistego niepokoju. Spróbowałem się wyprostować i niemal zaraz poraziła mnie fala słabości. Nie spałem półtora dnia, jeszcze dłużej nic nie jadłem. - Kage - wymamrotałem w końcu, zwalczając przynajmniej na chwilę zawwroty głowy. - Co ma oznaczać twój stan ? Wyglądasz tragicznie. Nie wiem, jaki poziom dyscypliny jest utrzymywany w twoim plutonie, żołnierzu, ale tutaj oczekuję od każdego gwardzisty spełniania norm wymaganych przez regulamin. Oczyść swój mundur ! I będziesz się do mnie zwracał per sir albo każę cię wychłostać. Jasne ? - Tak... sir - sarknąłem. Nie masz pojęcia o dyscyplinie w moim oddziale, poruczniku, pomyślałem złośliwie wiedząc, że jego zachowanie zabiłoby go już z dziesięć razy, gdyby tylko w przeciągu minionych trzech lat służył wraz ze mną. * * * * * Ten cholerny porucznik zaczynał mi grać na nerwach. Po części to była rzeczywiście moja wina, wiedziałem przecież, jaką ci Mordianie przykładają wagę do defiladowej prezencji. Powinienem był poszukać trupa zbliżonego wymiarami do mnie, a nie obdzierać z munduru pierwsze ciało, na jakie natrafiłem. Z drugiej strony, mimo wszystko dotarłem do okopu. Pierwsza faza mojego planu zakończyła się sukcesem. Poczułem charakterystyczny zapach smaru tuż obok głowy, usłyszałem szczęk odciąganego bezpiecznika i ktoś przytknął zimny metalowy wylot lufy do mojego karku. Odwróciłem powoli głowę i ujrzałem masywny wysunięty podbródek zdolny zburzyć ścianę budynku. Przeskoczyłem wzrokiem twarz i skupiłem spojrzenie na czapce komisarza, ozdobionej emblematem złotego orła. Kurwa, ten gość wyglądał prawie tak złowieszczo jak sam pułkownik ! - Kage ? Naszywka na twoim mundurze nosi nazwisko Hernandez, żołnierzu. Kim jesteś i co tutaj robisz ? Głos komisarza był grobowy, dokładnie taki jak głosy innych komisarzy. Czy oni szkolą ich do mówienia w taki sposób każąc żuć żyletki ? Nie potrafiłem uwierzyć w swoją głupotę.

Jak mogłem nie sprawdzić identyfikatora tamtego trupa, zanim ubrałem jego mundur ! Cholera, robiło się gorąco ! - Porucznik Kage, sir ! Oddziały specjalne, prowadzimy tu operację dywersyjną. - Nic mi nie wiadomo o jednostkach specjalnych w tym sektorze. - Z całym szacunkiem, sir, na tym polega istota naszej formacji. Trudno wykonywać misje specjalne, jeśli wszyscy wokół wiedzą o naszej obecności. Na razie dobrze, jeszcze nie skłamałem. Szczerze mówiąc, nie ma chyba bardziej specjalnej jednostki od mojej. - Kto jest twoim oficerem przełożonym ? - Przykro mi, ale nie mogę ujawnić tej informacji żadnej osobie spoza oddziału specjalnego. - Zostawiam cię pod strażą do chwili, w której sztab potwierdzi twoją historyjkę. Poruczniku Martinez, proszę wyznaczyć pięciu ludzi do pilnowania więźnia. Jeśli tylko spróbuje wyjrzeć z tego okopu, zastrzelcie go ! Kiedy porucznik wyznaczał grupkę moich strażników, komisarz pomaszerował w kierunku sztabowego bunkra. Porucznik również zniknął po chwili, nakazując wszystkim powrót na swoje stanowiska i pozostawiając mnie z pięcioma żałosnymi żółtodziobami. * * * * * Przeszedłem na środek okopu ignorując ciągle padający deszcz. Wreszcie mogłem sprawdzić swoje lewe ramię. To był zwykły postrzał, kula rozdarła skórę i tkankę na długość palca. Rana bolała jak cholera, ale kość nie była uszkodzona. Wyjąłem igłę i chirurgiczną nić schowane w lewym bucie i zacząłem zszywać ranę zagryzając do krwi usta. Moi strażnicy gapili się na zabieg okrągłymi ze zdumienia oczami i po raz pierwszy dotarło do mnie coś, co kołatało w mózgu od chwili lądowania w okopie. Oni byli młodzi. Naprawdę młodzi, niektórzy z nich wyglądali na szesnastolatków, najstarszy nie mógł mieć więcej jak dwadzieścia. Banda frajerów świeżo wysłanych na front. I wtedy dostrzegłem plecak tuż obok mojej nogi. Wisiały przy nim zabezpieczone złotą folią paczuszki. Kiwnąłem głową w kierunku najmłodszego wartownika. - To racje żywnościowe ? Na to mi wyglądają. Jadacie tu regularnie ? Cholera, nie macie pojęcia, jaki byłbym wdzięczny za możliwość zjedzenia czegokolwiek. Jest na to jakaś szansa ? Młodzik wymienił niespokojne spojrzenie z towarzyszami, po czym odczepił od plecaka jedną paczkę i wyjął z jej środka duży suchar. - Jedz to szybko - powiedział - Deszcz je rozmiękcza, a wtedy paskudnie smakują - mówił wysokim piskliwym głosem i nerwowo zerkał ponad ramieniem na kolegów. Roześmiałem się. - Chciałeś powiedzieć „jedz to szybko, zanim przyjdzie tu ten wyszczekany porucznik albo tępy komisarz”, prawda ? - moja imitacja jego piskliwego głosu przywołała niepewne uśmiechy na twarze pozostałych, ale znikły one niemal natychmiast. Młodziutki gwardzista cofnął się do tyłu i kucnął pod ścianą okopu kładąc karabin między nogami. Jeden ze starszych odezwał się nieco pewniejszym głosem. - Tak między nami, skąd się tu wziąłeś ? Należysz rzeczywiście do oddziałów specjalnych ? Spojrzałem w jego zmrużone brązowe oczy. Krople deszczu spływały po policzkach gwardzisty przypominając jak bardzo chce mi się pić. Nie mogłem jednak ufać tej cieczy, która kapała z nieba. - Skombinujecie manierkę z wodą, a oczyszczę gardło z dymu i wam wszystko opowiem zaproponowałem. Butelka niemal natychmiast pojawiła się w mojej dłoni, więc przez chwilę krzywiłem się tylko głupawo czując, jak rozkoszny płyn wypełnia mi przełyk. Nie oddając manierki zakręciłem korek i wetknąłem ją w błoto obok mojej nogi.

- Jestem naprawdę specjalny, chłopcy, możecie mi wierzyć. Nie wiem, czy wy żółtodzioby słyszeliście kiedyś o nas. Widzicie, należę do Synów Marnotrawnych. Tak jak oczekiwałem, moje słowa nic im nie mówiły. Ci rekruci nie mieli pojęcia o niczym poza swoim plutonem, ale miałem to zamiar szybko zmienić. - Wasz porucznik jest bardzo drażliwy na punkcie dyscypliny, prawda ? Pokiwali jednomyślnie głowami. - Jestem pewien, że wyjaśnił wam już, jakie kary dyscyplinarne grożą za naruszenie regulaminu. Służba porządkowa, chłosta, pluton egzekucyjny i cała reszta. Mówił wam o Vincularum ? Nie ? Cóż, to obóz karny. Wysyłają was na świat więzienny, żebyście tam gnili przez resztę swego życia. Jest taka planeta na południowym obrzeżu Segmentu, nie pamiętam jej nazwy. Tam właśnie zostałem wysłany. Jeden z gwardzistów, szczupły młodzik o szeroko otwartych oczach, odezwał się niepewnie. - Co takiego zrobiłeś ? - Cóż, to długa historia. Mój pluton pełnił służbę strażniczą na zabitym dechami świecie zwanym Stygies, niedaleko Ophelii. To była łatwa robota, obserwować gromadę zacofanych chłopów grzebiących się w brudzie i dbać o to, by nie przytrafiło im się żadne nieszczęście. W takich sytuacjach człowiek zaczyna poszukiwać jakiejś rozrywki, rozumiecie ? Nikt się nie odezwał. Mniejsza z tym. - Na Stygies miejscowi mieli taki rodzaj rywalizacji nazywany Ścieżką Wiary. Było to podobne do tych torów z przeszkodami, które z tysiąc razy musieliście pokonywać w trakcie szkolenia, tylko troszkę trudniejsze. Tubylcy traktowali to jako test męskości. Raz w miesiącu najodważniejsi z nich zbierali się do biegu po Ścieżce. Są tam doły z gorącą wodą, zapadnie i ukryte ostrza, że nie wspomnę o tym, iż na ostatniej połowie mili masz prawo do atakowania innych zawodników. Po obejrzeniu tych zawodów kilka miesięcy z rzędu mój sierżant zaczął prowadzić rejestr wyników. Na podstawie tych zapisków i reputacji zawodników wśród miejscowych zaczęliśmy robić zakłady z tubylcami. Rozumiecie, ci ludzie są rzeczywiście twardzi jak gwoździe, ale niektórzy z nich to istna skała. Tym razem dostrzegłem kilka skinięć głowami. - Używaliśmy do gry racji żywnościowych, ale to szybko nam się znudziło. Potem zaczęliśmy szukać bardziej wartościowych fantów, takich jak złote naszyjniki czy kamienie szlachetne. Zresztą, wystarczyło sprezentować miejscowym kilka pakietów żywnościowych, aby ci w zamian odsprzedali swe swe córki. To było zadziwiające. A mówiąc o młodych paniach, miałem na oku jedną ślicznotkę - wyszczerzyłem w uśmiechu zęby - Sierżant też czuł do niej miętę, więc postanowiliśmy o nią zagrać na Ścieżce Wiary. Wygrałem, ale sierżant nie odpuścił. Takie tłuściochy jak on nie lubią przegrywać, za bardzo są przyzwyczajone do wygodnego życia i przywilejów. Więc jednego dnia skopał mnie i zagroził, że złoży skargę u porucznika za podniesienie ręki na przełożonego. Wyciągnąłem nóż i wypatroszyłem tłustego skurwysyna. Rzecz jasna dorwano mnie szybciej niż to sobie możecie wyobrazić i tak skończyłem w obozie karnym. Ich wiecznie otwarte usta sprawiały komiczne wrażenie. Jeden z młodzików wymamrotał coś niezrozumiale gapiąc się na mnie jakby mi wyrosła dodatkowa głowa albo coś jeszcze gorszego. Potem jakiś starszy chłopak wykrztusił cienkim głosem pytanie. - Zamordowałeś swojego sierżanta z powodu kobiety ? - Tak, a co najgorsze, nawet nie miałem okazji się do niej dobrać – pociągnąłem następny łyk wody, by zwilżyć gardło, po czym przechyliłem głowę na bok nasłuchując hałasu dobiegającego z zewnątrz okopu. - Lepiej podejdźcie pod tę ścianę okopu, chłopaki.

Strażnik Wielkie Oczy zmarszczył czoło. Najstarszy z gwardzistów nadal patrzył na mnie z otwartymi ustami, inni zdawali się nie słyszeć propozycji. - Przejdźcie tu ! Natychmiast ! Władczy ton w moim głosie ruszył ich z miejsca. Doskoczyli do mnie i przywarli do błotnistej ściany. Grzmot wybuchów zbliżył się raptownie i znienacka cały ciąg fortyfikacji został skąpany w ogniu. Krwawoczerwone rozbłyski wykwitały wszędzie wokół, a buchająca żarem plazma ściekała po ścianie okopu, pod którą jeszcze chwilę temu tkwili moi strażnicy. Biedni frajerzy, czy nikt im nie powiedział, że mają chronić się pod frontową ścianą okopu podczas bombardowania ? Byłem pewien, że żaden z nich nie zwrócił uwagi na krótką przerwę w artyleryjskim ostrzale, która wieściła zmianę koordynatów, żaden też nie usłyszał świstu pierwszych nadlatujących pocisków. Na krew Imperatora, jakim byłbym doskonałym oficerem szkoleniowym, gdybym tylko nie miał tak porywczego charakteru ! To zadziwiające, że nawet nieustanny grzmot wybuchów może szybko przeistoczyć się w hałas postrzegany gdzieś na krawędzi słuchu. Człowiek uczy się nawet ignorować ciągle drżący pod nogami grunt. To Wielkie Oczy odezwał się pierwszy, stawiając wyżej kołnierz płaszcza, bo powiew wiatru zaciął drobnym deszczem siąpiącym do środka okopu. - Dlaczego jesteś tutaj, skoro zesłano cię na więzienną planetę ? Uciekłeś stamtąd ? - Jeślibym uciekł, sądzisz, że pakowałbym się prosto w środek tej cholernej wojny ? Ale raz spróbowałem dać stamtąd nogę. Musicie zrozumieć, że ten obóz to nie więzienie takie jak bryg na statku. Jest tam tylko garstka strażników, mieszkających w ufortyfikowanej wieży na środku równin. Po przylocie wykopują cię na pustkowie i po prostu zapominają. Naprawdę ! Tam jest jak na każdym innym świecie, istnieją państwa i ich władcy. Silni zdobywają władzę i majątek, słabi są zabijani albo się na nich żeruje. Jeśli jesteś mocny, przeżyjesz tam, w przeciwnym przypadku... - zawiesiłem na chwilę wymownie głos. - W każdym razie, dostałem się do obstawy gościa o imieniu Tagel. Wielki sukinsyn z Catachanu, a w tamtej piekielnej dziurze rodzą się naprawdę olbrzymi ludzie. Ściągnął ostrzał artyleryjski na własną jednostkę, bo jego kapitan obrzucił go wyzwiskami czy coś takiego. Tagel walczył przeciwko bandzie łobuzów z drugiego krańca kotliny, opiekujących się małą destylarnią miejscowego alkoholu. Wciągnąłem chłopców Tagela w zasadzkę, ale zanim zdążyłem prysnąć na drugą stronę, zaczęło się na mnie polowanie. To nie była mała planeta, ale kiedy czerwono gęby kolos następuje ci bez przerwy na pięty, człowiek dochodzi do wniosku, że najlepiej byłoby zmienić miejsce zamieszkania. Rozumiecie, co mam na myśli ? - Wiedziałem, że co cztery miesiące przylatuje prom zaopatrzeniowy. Przeczekałem w bezpiecznym miejscu, a potem powędrowałem na równinę. Tam kryłem się cierpliwie przez kilka dni. Prom przyleciał tak, jak tego oczekiwałem. Podkradłem się naprawdę blisko, bo strażnicy byli jak zwykle podekscytowani swymi nowymi gośćmi. Potem bramy wartowni otworzyły się, żeby wypuścić najnowszą dostawę zesłańców. W całym tym zamieszaniu udusiłem jednego ze strażników i ukradłem jego mundur. Dostałem się do kompleksu tuż przed zamknięciem wejść i ruszyłem prosto do promu. Byłem już na platformie startowej, kiedy ktoś znalazł trupa i podniósł alarm. Oczy gwardzistów świdrowały mnie na wylot niczym snajperskie lunety, spijali mi z ust każde słowo. Umiem opowiadać te historie, prawda ? - Zadźgałem paru frajerów, którzy próbowali zagrodzić mi przejście, skoczyłem na rampę i po niej do środka promu. Zaraz po tym jak zatrzasnąłem właz, ktoś znalazł się tuż przede mną. Bez namysłu wpakowałem mu nóż w ramię. A on po prostu przyjął cios, uwierzycie ? Miał kawał monokrystalicznego ostrza w ręce, a tylko cofnął się o krok. Spojrzałem na jego twarz. To był naprawdę masywny gość, a jego zimne niebieskie oczy aż mroziły krew. aa

Przyłożył mi, złamał szczękę i przewrócił na podłogę. Najpierw dostałem butem w brzuch, potem kolbą pistoletu w potylicę. Ostatnią rzeczą, jaką słyszałem był śmiech tego faceta. Śmiał się ! Usłyszałem jak mówi coś, czego nie zapomnę do końca życia. Z oczu gwardzistów wyzierało niewypowiedziane pytanie. - Ten śmieć jest dokładnie w moim typie, to właśnie powiedział. Bombardowanie z Coritanorum przesunęło się w inny sektor, niosąc śmierć i zniszczenie innym nieszczęsnym duszom. Specjalnie mnie zresztą nie obchodziło, kto tam umierał. Chłopiec, który mnie poczęstował sucharem zadał oczywiste pytanie. - Kto to był i jak znalazłeś się tutaj ? - Pułkownik. To był pułkownik Schaffer, nikt inny. Dowódca Synów Marnotrawnych. Wielkie Oczy wtrącił się z następnym pytaniem. - Kim są Synowie Marnotrawni ? - Trzynasty Legion Karny. Rzecz jasna istnieją setki karnych batalionów, nie tylko trzynaście, ale nas zawsze nazywano Trzynastką ze względu na parszywego pecha. Wielkie Oczy wręcz emanował z trudem powstrzymywanymi pytaniami. Zdjął swoją czapkę i starł palcami wodę zbierającą się na jej daszku, odkrywając jasne, krótko przycięte włosy. Były poznaczone brązowoczarnymi plamami błota i brudu zalegającego na każdym metrze kwadratowym tego przeklętego świata. - Co to za parszywy pech ? - Och, naszym pechem jest fakt, że służymy pod Schafferem - skrzywiłem usta Wykonujemy najbrudniejsze misje, jakie jest w stanie zaplanować. Samobójcze rajdy, tylna straż, pierwsza linia w szturmach. Wymieńcie najgorszą sytuację, w jakiej moglibyście się znaleźć, a idę o tygodniowe racje, że pułkownik tam będzie. I co lepsze, przeżyje. Choćby setka luf wypaliła w pierwszej salwie, ten sukinsyn przejdzie przez całą bitwę bez draśnięcia. Bez jednego pieprzonego draśnięcia ! Jeden z pozostałych, dotąd milczący, otworzył usta by zadać jedno z najbardziej sensownych pytań. - Więc dlaczego jesteś tutaj ? Wiemy, że ja i moi koledzy nie mamy doświadczenia we frontowej służbie, ale to nie jest misja samobójcza. Znaczy się, jesteśmy tutaj nowi. Jaki jest sens formowania nowego regimentu po to tylko, by go gdzieś rzucić jak mięso armatnie ? - Taki jesteś pewny z tą misją samobójczą ? Widzieliście na niebie światła, kierujące się w górę, na zachodzie ? - pokiwali głowami potakująco - To nie flary, tylko transportowce ewakuujące oddziały z tamtej strefy. Na orbicie czeka dwadzieścia, może trzydzieści gwardyjskich liniowców, gotowych do załadunku. Myślę, że nasi mają zamiar rozwalić tu wszystko z orbity: bombami wirusowymi, miotaczami materii i innymi takimi. Twierdza w Coritanorum to już przegrana sprawa, rebelianci za dobrze się okopali. Wykonaliśmy trzydzieści osiem szturmów w ostatnich osiemnastu miesiącach i nie posunęliśmy się nawet o cal. Tamci zaczęli przechodzić do kontrataku i zgadnijcie tylko, komu przyszło trzymać teraz przednie linie ? - Ale my jesteśmy za strefą frontu, więc co tutaj robisz ? Usłyszałem gdzieś za plecami miarowy huk, narastający coraz bardziej. Rekruci przykucnęli w okopie, ja jednak wiedziałem, co to za dźwięk i wyjrzałem na zewnątrz. Huk przeszedł znienacka w ogłuszający grzmot dobiegający prosto z góry i eskadra Marauderów przeleciała nad moją głową, eskortowana przez Thunderbolty. Kiedy inni kryli się ze strachu, oglądałem kule ognia wykwitające pośród nieprzyjacielskich pozycji. To nasza własna artyleria odpowiedziała w końcu ostrzałem i wrogie działa umilkły. Wtedy Maraudery uderzyły z nieba, wypełniając przestrzeń przed moimi oczami rozbłyskami eksplodujących bomb i krechami wiązek wystrzeliwanych z laserowych dział. Gdzieś chyba wybuchły składy amunicji. Bombowce włączyły dopalacze i znikły pośród burzowych chmur.

- Hej, chłopaki ! Popatrzcie na to, długo nie będziecie mieli okazji oglądać takiego widowiska ponownie ! Rekruci wysunęli głowy ponad skraj okopu i obdarzyli mnie pytającymi spojrzeniami. - Ostrzał artyleryjski, bombardowanie - następna będzie kontra z orbity. Cholernym rebeliantom zrobi się naprawdę gorąco dzisiejszej nocy ! Ledwie skończyłem mówić, gdy chmury w pewnym miejscu rozjarzyły się nieziemskim blaskiem i chwilę później wielka smuga ognia spadła na Coritanorum. Fuzyjna torpeda przebiła opancerzone mury twierdzy wchodząc w kompozytowe fortyfikacje niczym nóż w masło. Kilka kolejnych spadło w ślad za nią, niektóre wyrzuciły w niebo gigantyczne kłęby pary po wpadnięciu w błoto, inne nadtopiły mury twierdzy zmieniając ceramit w płynny metal ściekający z wałów niczym lawa. Wtedy odezwały się baterie antyorbitalne rebeliantów. Wielkie kopuły laserów zaczęły obracać się w miejscu i pluć w czarne przestworza snopami światła. Kanonada trwała blisko minutę, dosłownie dezintegrując z powodu upiornego żaru kłębiące się ponad twierdzą chmury. Okręty krążące nad Coaaa ritanorum musiały wycofać się na bezpieczny dystans, bo nie spadły już żadne dalsze torpedy. Pół minuty później zawyły syreny alarmowe rozmieszczone wzdłuż okopu. Chłopiec, który poczęstował mnie sucharami zbladł raptownie i zaczął drżeć. - Sygnał gotowości bojowej. Następny będzie oznaczał atak. To była moja wielka szansa. W zamieszaniu wywołanym atakiem z łatwością mógłbym wyślizgnąć się na drugą stronę okopu i dać nogę. Nie miałem zamiaru pozostawać w towarzystwie tych żółtodziobów ani minuty dłużej. - Chciałbym wam życzyć szczęścia, ale obawiam się, że cały jego zapas będzie teraz potrzebny mi - posłałem im porozumiewawczy uśmiech, ale żaden nie zareagował. Mniejsza z tym. W tym samym momencie posępny komisarz stanął na rogu okopu i wlepił we mnie wzrok. - Zabierzcie więźnia i chodźcie ze mną. Jeśli ucieknie, wszyscy zostaniecie ukarani za niedopełnienie obowiązków. Cholera ! Kary regulaminowe to jedno, a polowa egzekucja to zupełnie inna sprawa. Syreny alarmowe zawyły ponownie. Pchnięto mnie przodem, co świadczyło, że moi nowi przyjaciele czegoś się jednak nauczyli. Wyskoczyłem z okopu i popędziłem poprzez odkryty teren w kierunku następnej transzei. Rebelianccy snajperzy, których tak umiejętnie zwodziłem poprzednim razem, otrzymali drugą szansę na wpakowanie mi kuli. Usłyszałem zdławiony krzyk i rekrut o szeroko otwartych oczach runął z przestrzelonym karkiem w błoto, opryskując krwią i kawałkami kręgosłupa mój skradziony mundur. Chwyciłem jego laser i posłałem z biodra kilka wiązek w okolice miejsca, z którego prawdopodobnie strzelał snajper. Żadne strzały już z tamtej strony nie padły. Ktoś złapał mnie znienacka za nogę. Patrząc w dół ujrzałem komisarza, klęczącego chwiejnie i plującego krwią. Spojrzał na mnie tymi świdrującymi oczami. - Zrób coś dobrego w swym życiu, ty zdradziecki sukinsynu ! - wycharczał. Bez chwili namysłu odwróciłem w jego kierunku karabin i spełniłem życzenie. Krecha morderczego światła uciszyła go raz na zawsze. Musiałem chyba zmięknąć ostatnimi czasy. Nigdy wcześniej nie bawiłem się w strzały litości, zwłaszcza w takich tarapatach jak te. * * * * * Pozbywszy się komisarza otrzymałem szansę na ucieczkę. Odwróciłem się w miejscu i popędziłem w przeciwną stronę. Nie sądziłem, by snajperzy zawracali sobie teraz głowy człowiekiem pędzącym w drugim kierunku. Zaraz potem dostrzegłem kogoś, sylwetki oświetlone blaskiem błyskawicy, przed sobą po prawej. Przeklęci snajperzy musieli

dzisiejszej nocy zacierać ręce z radości. Jakiś pocisk rozdarł mi wierzch bluzy. Pokręciłem desperacko głową. Po lewej stronie majaczyły ruiny małej farmy, więc pobiegłem w jej kierunku. Część mordiańskiego plutonu leżała w błocie, martwa lub próbująca wtopić się w ziemię, pozostali kręcili się w miejscu całkowicie zdezorientowani i oszołomieni. Któryś z rekrutów ruszył w moją stronę, przerażony widokiem umierających towarzyszy. Przyłożyłem mu pięścią w szczupłą twarz i poleciał w bok, z piersią przestrzeloną pociskiem, który był przeznaczony dla mnie. Jeszcze dwa uderzenia serca i znalazłem się w obejściu farmy, padając na kolana w zagrodzie dla zwierząt. Po uwolnieniu się od tych nieudaczników należało sformułować plan dalszej ucieczki. Właśnie zacząłem nad nim myśleć, gdy za plecami usłyszałem tupot butów i uświadomiłem sobie, że pluton wpakował się w ślad za mną do farmy zamiast popędzić swoją drogą w kierunku następnej sekcji okopów. Do których, szczerze mówiąc, żaden z nich żywy by nie dotarł. Jeden z tych żołnierzyków złapał mnie za kołnierz i zaczął krzyczeć do ucha. - Dobry pomysł, sir ! Wybiliby nas do nogi, gdy nas pan tu nie zabrał ! - Zabrał was tutaj ?! Nie miałem zamiaru zabierać was gdziekolwiek, głupi szczeniaku ! Kurwa, wy mi tylko ściągacie śmierć na głowę, szwendając się wkoło jak pięciometrowe podświetlane tarcze strzeleckie. Odczep się ode mnie natychmiast, ty mały głupi gówniarzu ! Kawałki cegieł latały w powietrzu, rozwalane pociskami ze snajperskich karabinów. No dobra, mając wokół tych frajerów mogłem ich ostatecznie do czegoś wykorzystać. Tagel powiedział kiedyś: Nawet uwiązaną do nogi żelazną kulą można komuś rozwalić łeb. Była to najdłuższa sentencja, jaką ten ograniczony bydlak kiedykolwiek wydukał, więc podejrzewałem, że zasłyszał ją od kogoś innego. Powracając myślami do bieżącej sytuacji wskazałem palcem wzniesienie terenu, za którym leżeli dręczący nas snajperzy. - Ogień zaporowy na tamten wał ! - wrzasnąłem. Musztrowany przez miesiące tranzytu do tej dziury pluton zareagował na rozkaz bez chwili namysłu. Dzieciaki naokoło mnie zaczęły strzelać z laserów zmieniając mrok nocy aaa w migotliwe piekło. Znalazłem w błocie metalową pokrywę bojlera i zasłoniłem się nią, by chociaż odrobinę zmniejszyć ryzyko trafienia kulą snajpera. Moi chłopcy mogli tego nie wiedzieć, ale statki ewakuacyjne nie miały tkwić w miejscu wiecznie, a ja wciąż planowałem grzać sobie tyłek w jednym z ich pasażerskich foteli. Usłyszałem przyciszone okrzyki i dołączyły do nas resztki innej drużyny. Dwaj gwardziści trzymali ręczne granatniki. Zaczęli bawić się z celownikami, by ustawić odpowiednią trajektorię strzału. W tym czasie ostrzał wroga znacznie się nasilił, najwidoczniej snajperzy za wzniesieniem otrzymali posiłki. Chwyciłem jeden z granatników, wybrałem odłamkowy i posłałem za wał. Wykrzywiłem usta - podobnie jak i pozostali - widząc trzy podrzucone wybuchem w powietrze ciała. Oddając granatnik żołnierzowi wyszarpnąłem zza cholewy nóż i skoczyłem do przodu. Nie trzeba było biec daleko. Kiedy przeskakiwałem ponad trupami, reszta plutonu parła tuż za mną, prosto na wzniesienie. Zdrajców zaskoczyła nagła szarża i szybko wykończyliśmy ich strzałami z laserów i pchnięciami bagnetów. Ja sam zadźgałem dwie rebelianckie świnie. Z tego miejsca bieg do następnej sekcji okopów był kwestią trzydziestu sekund. Kiedy pozostali pobiegli w tamtym kierunku, ja zawróciłem planując powrót do opustoszałych już umocnień. Po prawej dostrzegłem nagle porucznika. On zauważył mnie również. Nim zdołał cokolwiek wrzasnąć, ściana ognia zmieniła go i towarzyszących mu żołnierzy z obstawy w krwawą mgiełkę. Ujrzałem cienie przemykające się po lewej, odcinające mi ostatecznie drogę ucieczki do promów. Wpadając do najbliższej transzei usłyszałem sierżantów sprawdzających stan liczebny oddziału. Wielu gwardzistów nie odpowiadało na swoje nazwisko i oszacowałem, że straciliśmy prawie trzy czwarte plutonu. Reszta miała zginąć podczas rychłego kontrataku

rebeliantów, a ja nie zamierzałem podzielić ich losu. Nagle uświadomiłem sobie, że wszyscy patrzą na mnie z dziwnym wyczekiwaniem. - Co jest, kurwa ? Co się tak gapicie, na litość Imperatora ? Odezwał się najstarszy z moich byłych strażników. - Porucznik Martinez nie żyje ! Wszyscy z sekcji dowódczej nie żyją ! - I co z tego ? - A pan wie, co stało się z komisarzem Caeditzem. - Więc ? - nie podobał mi się jego tok rozumowania. Nie chciałem wierzyć w swe podejrzenia, ale szykowało się coś bardzo nieprzyjemnego. - Ugrzęźliśmy tu do chwili, w której pojawi się inny oficer. Nie ma nikogo wyższego szarżą. Oprócz pana. Przecież jest pan porucznikiem. - Pewnie, w cholernych karnych batalionach. Ta ranga nic nie znaczy w regularnym wojsku ! - Wyciągnął nas pan już wcześniej z kłopotów - odezwał się inny młokos, umorusany błotem i krwią, ociekający deszczem. - Słuchajcie. Bez urazy, ale ostatnią rzeczą, jakiej mi teraz potrzeba są takie bezmyślne szczeniaki jak wy. Do tej pory wyciągałem siebie z kłopotów, wy po prostu podczepiliście się pod mój tyłek. Na jednym z tych promów jest fotel z moim nazwiskiem i mam zamiar szybko zająć tam miejsce. Rozumiecie ? - Ale pan nie może nas tak zostawić ! - wrzasnął ktoś z tyłu. Ich żałośnie proszące spojrzenia były okropne. Nic z tego, nie miałem zamiaru się wiązać z tymi frajerami. Zacząłem przekopywać ich pakunki szukając racji żywnościowych i wtedy poczułem lekkie drżenie gruntu pod nogami. W mroku poruszało się coś dużego, a powiew wiatru przyniósł zapach spalin. Pomimo nocnych ciemności rozpoznałem ten kształt. To był rebeliancki Demolisher. Byłem pewien, że jego załoga jeszcze nas nie zauważyła, ale to była tylko kwestia minięcia przez czołg sterty poskręcanych kompozytowych filarów po prawej stronie farmy. Wtedy mieliśmy stać się kaczkami na strzelnicy. Niedobrze, bardzo niedobrze. - Słuchajcie ! Nie jestem waszym dowódcą i nie interesuje mnie wasz zasrany los, ale zrobię jeden wyjątek. Jedzie tu wrogi Demolisher i rozwali nas wszystkich na drobne kawałki, jeśli damy mu szansę. Myślałem teraz naprawdę intensywnie. Być może młokosy mogły wybawić mnie raz jeszcze z opresji. Od lat polegałem wyłącznie na swoim instynkcie i nie zamierzałem zmieniać tego teraz. Uchodzenie z życiem z kłopotów było moim hobby. - Róbcie dokładnie to, co wam powiem, a wyjdziemy stąd z głową na karku. Słuchali uważnie, gapiąc się na mnie wyczekująco. Upewniłem się, że zapamiętali wszystkie elementy planu, a kiedy potwierdzili odbiór rozkazów, wysłałem ich na stanowiska. Na wieżyczce nadjeżdżającego Demolishera ktoś włączył szperacz. W świetle reflektora kadłub czołgu błyszczał migotliwie, mokry od deszczu. Cholera ! O tym nie pomyślałem. Tak czy owak, było już za późno, plan został wprawiony w ruch i jakikolwiek hałas w tej chwili oznaczał pewną śmierć. Machnąłem swojej ekipie nakazując jej przywarcie do ziemi podczas gdy inni przemieszczali się w ciemnościach. Nie odrywałem wzroku od Demolishera, toczącego się powoli po stertach ludzkich kości, miażdżącego aa pod gąsienicami niskie murki, orzącego błoto podwieszonym z przodu spychaczem. Szperacz poruszał się na prawo i lewo, ale teraz kryliśmy się nieco z tyłu czołgu, a jego dowódca nie przeglądał dokładnie wszystkich kątów. Gdyby nas zauważył, wieżyczka czołgu odwróciłaby się w miejscu i jeden z tych opasłych pocisków burzących wylądowałby prosto na mojej głowie. Znienacka snop światła poleciał prosto w moim kierunku iluminując nieruchome ciała zabitych, naszych i ich. Wstrzymałem oddech przerażony, ale na kilka kroków przed moim nosem promień szperacza zawrócił i powędrował w drugą stronę, tym razem bardzo szybko.

Patrząc za snopem światła – czołg był jakieś czterdzieści kroków ode mnie – ujrzałem jaskrawo oświetloną grupę gwardzistów, struchlałych z zaskoczenia. Miałem ochotę wrzasnąć na całe gardło Wiejcie stamtąd !, ale to by oznaczało dekonspirację naszych pozycji i pewną śmierć. A ja jeszcze długo nie miałem zamiaru umierać. Tak jak oczekiwałem, wieżyczka Demolishera odwróciła się w bok i lufa działa dostatecznie szeroka, by wczołgał się do niej człowiek, opadła w dół. Pośród rozbłysku ognia i kłębów dymu czołg wystrzelił. Światło szperacza znikło na moment przyćmione blaskiem eksplozji. Wydawało mi się, że widzę ludzkie ciała latające w powietrzu, ale to musiało być złudzenie, bo pocisk armatni Demolishera zazwyczaj nie pozostawiał po ofierze szczątków dostatecznie dużych, aby latały sobie zauważalne w powietrzu. Kiedy płomienie przygasły, szperacz omiótł teren i zaterkotał ciężki bolter wbudowany w kadłub czołgu. W świetle reflektora widziałem gwardzistów ścinanych z nóg przez bolty wybuchające wewnątrz ich ciał oraz bryzgające na wszystkie strony strzępy tkanki, kości i krew. Trzeba brać się do roboty. Podniosłem pięść sygnalizując rozpoczęcie ataku. Ruszyliśmy bezszelestnie na czołg, bez okrzyków, przekleństw i modlitw. Mimo to moi chłopcy mieli jeszcze jakieś dwadzieścia kroków do burty pojazdu, kiedy obudził się jego boczny strzelec i włączył swój miotacz płomieni. Piekielny strumień śmierci trysnął z kadłuba czołgu i zdławione krzyki moich żołnierzy umilkły pośród trzasku żarłocznych płomieni. Reflektor na wieży zaczął obracać się w naszym kierunku. Skoczyłem na równe nogi i w biegu strzeliłem dwa razy z lasera, rozbijając szperacz. Ktoś zaczął krzyczeć ostrzegawczo, kiedy znalazłem się za czołgiem. Jego kierowca zaczął kręcić się w miejscu, by złapać resztę grupy w pole ostrzału ciężkiego boltera. Kiedy jedna z tych szerokich metalowych gąsienic przeleciała tuż przed moim nosem, odbiłem się od ziemi i skoczyłem na osłonę silnika. Trzymając się kurczowo pancerza wyszarpnąłem sworzeń zabezpieczający osłonę i otworzyłem klapę zakrywającą silnik. Moi chłopcy zaczęli pruć z laserów prosto w odsłoniętą maszynerię, ja zaś wspinałem się dalej, na wieżę. Zszokowana twarz dowódcy czołgu wzbudziła we mnie niezrozumiałą wesołość. Grzmotnąłem kolbą karabinu w bok głowy pancerniaka łamiąc mu kark, a kiedy wpadł do środka maszyny, posłałem przez luk kilka wiązek lasera i wskoczyłem w ślad za nim. Członkowie załogi Demolishera gapili się na mnie skamieniali, bo unurzany w błocie i krwi musiałem wyglądać jak jakiś koszmarny obcy przybywający po ich serca. Niewiele się pomylili. Zawsze byłem dumny z moich umiejętności w posługiwaniu się nożem. W kilka sekund było po wszystkim. Ktoś zajrzał do środka przez właz i wrzasnął, żebym natychmiast wyłaził. * * * * * Siedziałem w okopie i gapiłem się z satysfakcją na czołg rozrywany detonacją ładunków wybuchowych. Teraz, kiedy okolica została ostatecznie oczyszczona z rebeliantów, trzeba było w końcu poszukać tych cholernych promów. Ktoś złapał mnie za ramię w chwili, gdy zamierzałem pomaszerować w stronę ziemi niczyjej. Był to ktoś, kogo nie znałem, o twarzy przeciętej krwawiącą szramą i lewym boku poparzonym płonącymi chemikaliami. - Nie możesz odejść, Kage ! Znaczy sir ! Potrzebujemy pana, a pan nas ! - Ja was ?! Ja WAS ?! – wrzasnąłem wściekły – Synku, właśnie sobie stąd idę. Jeśli ktokolwiek z was spróbuje ruszyć za mną, zacznę strzelać. Nie potrzebuję was, wy żałosni nieudacznicy, czy wreszcie to zrozumiecie ? Zapanowała cisza. Przez chwilę myślałem, że kilku z nich się rozpłacze, tak drżały im usta. Nic z tego, takie sztuczki nie działały na starego Kage’a. Odwróciłem się do nich plecami i zacząłem wspinać po pionowej ścianie okopu w stronę naszych tyłów.

- Podać ci rękę, żołnierzu ? – zapytał ktoś. Chwyciłem podaną dłoń bez chwili namysłu i zostałem dosłownie wydarty z okopu. Kiedy upadłem na kolana, poczułem lodowate ciarki na kręgosłupie. Spojrzałem w górę. Odpowiedziały mi dwie studnie lodu, wdzierające się prosto w umysł. Pułkownik celował ze swego pistoletu prosto pomiędzy moje oczy ! - Ty zasrany dezerterze ! Zmarnowałeś swoją ostatnią szansę. Czas zapłacić za swe grzechy. Nagle spojrzał na coś ponad moją głową i wtedy usłyszałem charakterystyczny szczęk metalu połączony z basowym pomrukiem akumulatorów. Oglądając się przez ramię ujrzałem pluton, całą tę brudną bandę, celującą w pułkownika z laserów, karabinów plazmowych i nawet jednego granatnika. Cudem zdołałem stłumić ochotę do histerycznego śmiechu. Niektórzy z nich dygotali ze strachu, inni byli niewzruszeni niczym skały, każdy jednak patrzył na pułkownika z lodowatą furią. Sprawiali niesamowite wrażenie, byli niczym stado drapieżników obnażających ostrzegawczo kły. Chłopiec, który nakarmił mnie w okopie odezwał się pierwszy. - Ja.. ja przepraszam, sir, ale Kage na to nie zasłużył. Jeśli pan strzeli, my również to zrobimy. Ktoś inny postąpił krok do przodu, trzymając swój karabin w zgięciu połamanej ręki. - To prawda, sir. Trzy razy zdążylibyśmy już umrzeć, gdyby nie jego pomoc. Nie pozwolimy go zabić. Ich zachowanie zmieniło się teraz, wszyscy sprężyli się w miejscu. Broń mieli gotową do strzału i widziałem wyraźnie żądzę mordu w ich oczach. Adrenalina krążyła w żyłach tych ludzi i teraz byli gotowi zabić każdego głupca gotowego stanąć im na drodze. Ktoś powiedział to wprost. Usłyszałem te słowa i słyszał je też pułkownik. Przez chwilę wydającą się trwać wieczność patrzył na nich tym lodowatym spojrzeniem, ale żaden nie odwrócił głowy i to o czymś świadczyło ! Ale pułkownik był po prostu Pułkownikiem i tylko parsknął z dezaprobatą. - Ten sukinsyn nie jest wart waszego wstawiennictwa. Zalecałbym użyć amunicji do bardziej adekwatnych celów – nikt nawet nie drgnął i drwiący uśmieszek znikł z twarzy pułkownika. - W porządku, gwardziści, przyjąłem do wiadomości wasze opinie – tym razem dosłownie wypluł słowa. Lufy karabinów wciąż mierzyły w jego twarz. Głos Schaffera zniżył się do szeptu, przechodząc w upiorny ton, który nawet Synom Marnotrawnym mroził krew w żyłach. - Rozkazuję wam natychmiast... opuścić broń... Nadal żadnej reakcji. - Jak wolicie. Niebawem wszyscy traficie za to pod moje rozkazy. Po kilku głębokich, niezdecydowanych oddechach pierwsi z nich opuścili lasery, odrywając w końcu wzrok od pułkownika. Zrozumiałem, że teraz wypali mi mózg. - Wstawaj, Kage – podniosłem się powoli na nogi, próbując wcale nie oddychać – Dalej, ściągaj natychmiast ten mundur, nie zasługujesz, by go nosić ! Kiedy rozpinałem bluzę, pułkownik odwrócił mnie szarpnięciem w stronę Coritanorum, serca rebelianckiej armii. Jeszcze przed rewoltą zdrajców forteca okryta była mianem niezdobytej twierdzy. Mur za murem wznosił się na wzgórzach, stanowiska ciężkiej artylerii błyskały ognikami bombardując segment frontu kilka mil na zachód od nas. Potężne reflektory omiatały ziemię niczyją wokół fortecy, ukazując rzędy zasieków z drutu kolczastego, pola minowe usiane ładunkami plazmowymi i odłamkowymi, zapory przeciwczołgowe i zapadnie najeżone ostrzami. Na moich oczach gigantyczna opancerzona brama otworzyła się i ze środka wyjechały cztery Leman Russy, toczące się poprzez zwodzony most na pełnej kwasu fosie gdzieś w kierunku południowej linii frontu. - Co teraz, sir ? – zapytałem cichutko.

Pułkownik pokazał palcem wewnętrzny zamek fortecy i zaczął szeptać mi do ucha. W jego głosie wychwyciłem sadystyczną wesołość. - Oto, co nas czeka, Kage. Właśnie tam się wybierzemy. O, kurwa. Gdzieś indziej Zdyszany oddech mężczyzny odbijał się od zawilgoconych rur biegnących po obu stronach korytarza, przed jego ustami tańczyły w powietrzu malutkie obłoczki pary. Wisząca smętnie u sufitu samotna żółta lampa rzucała słabą poświatę na jego gładko ogoloną twarz. Mężczyzna zerknął nerwowo przez ramię, przykucnął na chwilę, by złapać oddech, oparł dłonie o kolana. Dostrzegając jakieś poruszenie wśród półmroku korytarza zerwał się do dalszego biegu, wyszarpując jednocześnie spod niebieskiej kurtki pękaty automatyczny pistolet. Do dźwięku jego oddechu dołączył dobiegający z tyłu klekot czegoś twardego na metalowej posadzce, zniekształcony odgłosem przypominającym przeciąganie twardej szorstkiej skóry po skorodowanej powierzchni rury. - Na krew Imperatora, myśliwy stał się zwierzyną – wysyczał przez zęby mężczyzna oglądając się ponownie za siebie. W kręgu światła rzucanego przez żółtą lampę coś poruszyło się nieoczekiwanie, korytarzem runął do przodu dziwny kształt w kolorach czerni i purpury. Człowiek uniósł wyżej pistolet i pociągnął za spust. Rozbłysk płomieni wylotowych był wręcz oślepiający w półmroku przejścia, kule gwizdnęły w powietrzu. Poruszający się z nadludzką prędkością kształt uskoczył w bok, jego białoszare pazury wbiły się w rdzewiejący metal rur. Głośny zgrzyt zdradzał zbliżanie się ukrytego teraz za rurami prześladowcy. Mężczyzna rzucił się do dalszej ucieczki, sprintem wpadł na najbliższe skrzyżowanie korytarzy. Jego oczy prześlizgiwały się po ścianach i suficie, gdy pędził jednym z krętych korytarzy desperacko szukając wyjścia z labiryntu. Przebiegł trzydzieści metrów, cały czas słysząc za sobą stukanie pazurów bestii, i wtedy dostrzegł po lewej stronie korytarza otwarte drzwi. Skoczył za próg i odwracając się w biegu uderzył pięścią w przycisk zamykający wejście. Kompozytowa płyta zaczęła opadać z przeciągłym sykiem, lecz zaledwie sekundę później pod jego dolną krawędzią prześlizgnął się znienacka nieludzki prześladowca. Drapieżnik podniósł się na swą pełną wysokość mierząc człowieka pustym spojrzeniem czarnych oczu. Mężczyzna wypalił na oślep z pistoletu i skoczył pod opadający właz wytaczając się na drugą stronę przejścia. Sekundę później drzwi zatrzasnęły się z głuchym hukiem odgradzając go od drapieżnika. Człowiek odetchnął z ogromną ulgą i podniósł się na nogi słysząc dobiegające zza drzwi drapanie pazurów o metal. Odgłosy darcia umilkły po kilku sekundach zastąpione klekotaniem chityny o podłogę, oddalającym się szybko w głąb korytarza za drzwiami. - Imperator mi świadkiem, jeszcze cię dorwę – powiedział z mściwym uśmieszkiem mężczyzna, po czym pobiegł w drugą stronę korytarza. VIII – Nowe Słońce +++ Rozpoczynamy operację „Nowe Słońce” +++ +++ Oczekuję rychłego spotkania +++

Wlokąc się w towarzystwie pułkownika dotarłem w końcu do sporych rozmiarów bunkra, złożonego z czterech czy pięciu ciężko opancerzonych segmentów połączonych ze sobą zamkniętymi korytarzami. Najbliższy właz był pilnowany przez dwóch żandarmów Komisariatu, ich czarne karapaksy lśniły od deszczu. Pełne obrzydzenia spojrzenia, jakie mi posłali, zakłuły bardziej od zimnego wiatru i zacinającej ulewy, siekącej bezlitośnie moją nagą skórę. Z miejsca przypomniałem sobie, że muszę okropnie wyglądać. Szczękałem zębami z zimna, miałem gęsią skórę, a stopy zesztywniały mi od brodzenia w błocie. Pół twarzy uwaliłem sobie wilgotną ziemią, bo po drodze zdarzyło mi się poślizgnąć, a łydki krwawiły w kilku miejscach, pocięte przeoczonym zwojem drutu kolczastego. Ramionami oplotłem szczelnie klatkę piersiową próbując rozgrzać się choć odrobinkę. Spojrzenia żandarmów pobiegły w ślad za mną, kiedy pułkownik otwierał właz i ponaglał mnie gestem ręki wskazując wnętrze bunkra. Kilka metrów w głębi krótkiego korytarzyka znajdowały się kolejne drzwi. Widząc wskazujący ruch ręki pułkownika otworzyłem je i wszedłem do środka pomieszczenia. W niewielkim pokoju siedzieli na polowych łóżkach pozostali skazańcy: Linskrug, Lorii, Loron i Kronin. Pułkownik powiadomił mnie w drodze do bunkra, że krótko po rebelianckim nalocie Gappo natrafił na plazmową minę, demaskując jej położenie w ten mniej przyjemny sposób i rozbryzgując się praktycznie po całej okolicy. Wieść ta była dla mnie prawdziwym ciosem, chociaż pocieszałem się, że Gappo pewnie poszedł w zaświaty szczęśliwy z faktu, iż jego śmierć ostrzegła resztę Synów Marnotrawnych. Towarzysze broni spojrzeli na mnie ze zdumieniem i niedowierzaniem. Co prawda stawałem już wcześniej przed nimi nagi, chociażby w trakcie codziennych kąpieli na pokładzie transportowca, teraz jednak musiałem wyglądać naprawdę pociesznie. - I wszedł święty Phidinius pomiędzy swych nieprzyjaciół, bez broni ni pancerza – odezwał się żartobliwym tonem Kronin i wszyscy zaczęli śmiać się równocześnie. Stałem w milczeniu przez krótką chwilę, nie wiedzieć czemu zawstydzony, zaraz jednak dołączyłem do tego wybuchu wesołości pojmując, że faktycznie przedstawiam sobą żałosny widok. - Nie taki do końca bezbronny – odgryzłem się spoglądając znacząco w dół nagiego podbrzusza i wywołując kolejną falę śmiechu. - Cóż, bardziej z tego pukawka niż prawdziwa armata – zauważyła z przekąsem Lorii. Zachichotaliśmy wszyscy. Słysząc za plecami jakieś dźwięk obejrzałem się do tyłu i ujrzałem pułkownika. Niósł w rękach zwinięty w kostkę polowy mundur i kamizelkę przeciwodłamkową. Rzucił ubranie na jedno z łóżek. Idący za Schafferem żandarm dołożył do tej sterty parę butów i standardowy gwardyjski hełm. - Nowe buty trzeba stawiać na podłodze, inaczej przynoszą pecha – powiedziałem do wychodzącego żandarma, ale przez wzgląd na opuszczoną przyłbicę hełmu nie dostrzegłem śladu jego reakcji. - Zamknij się, Kage – powiedział pułkownik, po czym wskazał mi małe drzwi prowadzące do bocznego pomieszczenia. W miniaturowej łazience stał jeszcze mniejszy prysznic. Znalazłem dość szybko potarganą gąbkę oraz kawał szarego mydła i zacząłem doprowadzać się do porządku pod strumieniem zimnej wody tryskającej z prysznica. Wciąż wyziębiony, ale czysty i znów pełen wigoru, wróciłem do pokoju i wciągnąłem na siebie mundur, po raz pierwszy od półtora dnia swej wymarzonej wolności czując się jak normalny człowiek. Pułkownik gdzieś zniknął, a reszta skazańców siedziała na łóżkach w milczeniu obserwując moje zmagania z niedopasowanym ubraniem. - Wiedziałem, że nie zginąłeś – oświadczył Linskrug, kiedy już skończyłem się ubierać – Domyśliłem się, co zaplanowałeś. Szkoda, że się nie udało. - Mimo wszystko dzięki – odparłem wzruszając ramionami – Tylko jak pułkownik mnie przejrzał ?

- Kiedy nas tutaj doprowadzono, nadeszły pewne dziwne meldunki – odezwał się Loron siedząc na krawędzi pryczy i kopiąc piętą w podłogę – Żandarmi powiedzieli pułkownikowi, że patrol szturmowców znalazł oddział dywersyjny wroga, wymordowany we własnym obozie jakieś trzy kilometry od linii frontu. Nikt z naszych nie miał prawa kręcić się w tamtej okolicy, a pułkownik powiedział, że jedynym takim głupkiem mogłeś być ty. Zamknął nas tutaj i poszedł cię szukać. - Ty wyrżnąłeś tamtą drużynę, Kage ? – zapytał stojący w progu pułkownik, zaskakując nas całkowicie swym bezszelestnym powrotem. - Tak, sir – przyznałem się siadając jednocześnie na podłodze z zamiarem aaa wciągnięcia na nogi butów – Jestem zadowolony, że to zrobiłem, nawet jeśli ułatwiłem w ten sposób swoje złapanie. W przeciwnym razie wszędzie tutaj roiłoby się teraz od rebeliantów. Schaffer kiwnął głową i mruknął coś beznamiętnie. - Chcę, żebyście poznali kogoś nowego – oświadczył po chwili milczenia przechodząc pod ścianę pokoju i przywołując jednocześnie dłonią jakąś osobę stojącą dotąd za progiem. Do pomieszczenia wszedł mężczyzna w ciemnoczerwonym płaszczu z kapturem ozdobionym emblematami czaszki i koła zębatego. Z miejsca poznaliśmy w nim techkapłana Adeptus Mechanicus. - To adept Gudmanz, ze świata zbrojeniowego Fractrix – przedstawił gościa pułkownik – Chcąc wam oszczędzić zbędnych spekulacji powiem od razu, iż jest tutaj razem z nami za sprzedaż wojskowego ekwipunku piratom nękającym konwoje marynarki. Ekstremalnie karygodne wykroczenie z jego strony, na pewno się ze mną zgodzicie. Gudmanz podszedł bliżej łóżek ściągając z głowy kaptur i odsłaniając zmęczoną postarzałą twarz. Był łysy, skórę jego czaszki znaczyły szramy po usuniętych niedawno wszczepach. Oczy miał załzawione, a kiedy patrzył na nas uważnie, słyszałem jego chrapliwy starczy oddech. - Zechciejcie go grzecznie przywitać – polecił pułkownik – Ja muszę na chwilę wyjść. Kiedy tylko Schaffer zniknął za drzwiami, przystąpiliśmy do ożywionego maglowania nowego rekruta. - Trafił ci się wyjątkowo kiepski przydział, dziadku – oświadczył Loron wyciągając się nonszalancko na swoim łóżku i podkładając ręce pod kark. - Lepsze to niż alternatywa – odparł Gudmanz z grymasem przygnębienia na twarzy, siadając ostrożnie na najbliższej wolnej pryczy. - Wyglądasz na całkowicie wykończonego – zauważyłem szacując wzrokiem jego kruchą zgarbioną sylwetkę. - Mam dwieście osiemdziesiąt sześć lat – wyjaśnił spoglądając smętnie na podłogę – Wymontowano mi za karę implanty, a bez regularnych dostaw oleju konserwującego będę w przeciągu najbliższego miesiąca cierpiał na szereg coraz poważniejszych dysfunkcji. Siedzieliśmy przez chwilę w milczeniu próbując przetrawić usłyszane wiadomości. Skupioną kontemplację przerwał w końcu Loron. - Myślę, że na twoim miejscu wolałbym, aby mnie powieszono – oświadczył zdecydowanym tonem. - Oni by mnie nie powiesili, młody człowieku – zaprzeczył techkapłan, a jego mętne dotąd oczy nabrały znienacka skupionego wyrazu. Spojrzał po kolei na każdego z nas – Moi przełożeni przeistoczyliby mnie w serwitora. Moja pamięć zostałaby wykasowana, organiczne komponenty trwale scalone z jakimś mechanicznym systemem sterowania. Stałbym się żywą maszyną obliczeniową, niczym więcej. W głębi podświadomości zdawałbym sobie sprawę z faktu, że wciąż żyję, ale jednocześnie nigdy już nie stanę się jednością z BogiemMaszyną. Ani bym prawdziwie żył ani był martwy. Oto zwyczajowa kara dla tych, którzy zdradzają Adeptus Mechanicus. Wasz pułkownik musi mieć ogromne wpływy, jeśli zdołał mnie ocalić od tego losu.

- Jakbym o tym nie wiedział – burknął Linskrug. Dalszą część jego wypowiedzi przerwało ponowne nadejście pułkownika. Tym razem towarzyszył mu skryba, którego często widywałem wcześniej w kabinie Schaffera na pokładzie Pride of Lothus, klerk Amadiel. Pisarczyk ściskał w rękach zwój pergaminów, w których od razu rozpoznałem ułaskawienia. - Nadszedł czas, byście poznali prawdziwą przyczynę, dla której znaleźliście się tutaj – oświadczył posępnym tonem pułkownik zabierając klerkowi pergaminy i kładąc je na łóżku obok pryczy Lorona. Wszyscy patrzyliśmy z najwyższym skupieniem na krążącego od ściany do ściany dowódcę – Nadszedł czas, kiedy wasza służba w szeregach Synów Marnotrawnych się zakończy, w taki czy inny sposób. Atmosfera wewnątrz bunkra uległa zauważalnej zmianie, każdy ze słuchaczy zaczerpnął oddech w tym samym momencie. O ile uszy mnie nie myliły, a chyba nie, bo świadczyła przeciwko temu reakcja moich towarzyszy broni, właśnie usłyszałem o możliwości opuszczenia 13 Legionu. - Te dokumenty – pułkownik wskazał palcem stertę pergaminów – to ułaskawienia, dla każdego z was. Podpiszę je i zatwierdzę po ukończeniu naszej ostatniej misji. Możecie odmówić udziału w niej, a wówczas żandarmi przeniosą was do innej jednostki karnej. - Heretyccy kapłani z Eidoline przybyli niosąc zwodnicze przesłanie utraconemu ludowi – odezwał się Kronin marszcząc silnie czoło. - Co takiego ? – zdumiał się wyraźnie pułkownik. - On chciał powiedzieć, że to brzmi zbyt prosto – przetłumaczyła wypoiedź szalonego porucznika Lorii. Zgodziłem się z nią w myślach, oferta Schaffera wydawała się zbyt wspaniałomyślna, by mogła być prawdziwa. I wtedy nagle pojąłem, iż to jednak prawda – wiedziałem, co pułkownik dla nas przygotował - Mówił pan serio o tej wyprawie do Coritanorum – stwierdziłem starannie wa ważąc słowa i wypowiadając je dostatecznie wolno, by pozostali skazańcy zrozumieli sens mego stwierdzenia. - Oczywiście, że mówiłem poważnie, Kage – potwierdził pułkownik – Dlaczego miałbym żartować ? - Cóż – wtrącił Linskrug pochylając do przodu głowę – Jest taka mała sprawa, o której lepiej nie zapominać: Coritanorum to najbardziej niedostępna twierdza w całym sektorze, najlepiej strzeżona forteca w promieniu miesiąca tranzytu w Osnowie. - Żadna twierdza nie jest całkowicie niedostępna – oświadczył z powagą i zarazem niezwykłą pewnością siebie pułkownik. - A fakt, że ponad pięćset tysięcy gwardzistów wspieranych przez kosmiczną marynarkę nie zdołało tam dotąd wleźć nie ma tutaj żadnego znaczenia, tak ?! – krzyknął Linskrug, wyraźnie wzburzony propozycją Schaffera. - Nie będziemy szturmować Coritanorum, to byłoby bezsensowne – wyjaśnił zirytowanym tonem pułkownik – Przenikniemy do kompleksu i dokonamy aktu dywersji od wewnątrz. - Zakładając, że zdoła nas pan wprowadzić do środka, co będzie cholernie trudnym zadaniem, pamiętajmy jeszcze o trzech milionach ludzi, którzy tam żyją – odezwałem się marszcząc czoło i rozważając gorączkowo w myślach plan pułkownika – Jesteśmy skazani na dekonspirację. Kurwa, ja nie mogę się skutecznie ukryć nawet pomiędzy własnymi ludźmi. - Więc przyjdzie nam zastosować skuteczniejsze metody niż te przedsięwzięte dotąd przez ciebie – uciął Schaffer, w oczywisty sposób poirytowany naszymi obiekcjami – Podejmujcie decyzje. Idziecie ze mną czy decydujecie się na transfer do innego legionu ? - O mnie zapomnijcie – oświadczył Linskrug kręcąc gniewnie głową. Przesuwając po nas wzrokiem zaczął mówić wolniejszym i staranniej artykułowanym tonem – To wariactwo, niewyobrażalnie idiotyczne szaleństwo. Próba ataku na Coritanorum w siedem osób to czyste samobójstwo. Chcę przeżyć to piekło i odzyskać swoją baronię, a rajd do serca rebelianckiej cytadeli wcale mi w tym nie pomoże. Wy róbcie, co chcecie, ja się na to nie piszę.

- W porządku – powiedział lodowatym tonem pułkownik, po czym podszedł do łóżka z pardonami. Przerzucił je szybko szukając ułaskawienia Linskruga i podniósł dokument tak, abyśmy wszyscy mogli go zobaczyć. Powoli i z przerażającą dokładnością zaczął drzeć pergamin. Rozerwał go do połowy, a potem złożył razem obie połówki i przedarł ponownie. Zrobił to kilka razy, aż w jego dłoniach znalazło się szesnaście osobnych kawałków papieru. Cisnął strzępki pardonu na podłogę i rozdeptał je obcasami butów. Patrzyliśmy na to w pełnym przerażenia milczeniu. Miałem wrażenie, że pułkownik nie niszczy ułaskawienia, tylko samego Linskruga. Schylił się nad łóżkiem i podniósł kolejny dokument, pokazując nam jego treść. Serce mi zatrzepotało na widok swojego nazwiska. Linskrug miał rację: cała ta wyprawa do Coritanorum zakrawała na szaleństwo. Miałem od dawna własną filozofię przetrwania i dotąd wiernie się jej trzymałem. Rajd na nieprzyjacielską fortecę zdecydowanie przeczył moim planom utrzymania się przy życiu. Lecz z drugiej strony, właśnie moje życie tkwiło teraz między palcem wskazującym i kciukiem pułkownika. Jeśli powiem tak i przeżyję tę przeklętą misję, będę wolny. Będę mógł zrobić, co tylko zechcę. Może pozostać w Gwardii, może osiedlić się tutaj, na Typhosie Prime, a może nawet wrócić na swój ojczysty Olympas. Jeśli tylko przeżyję... Pułkownik wbijał we mnie te swoje kawałki lodu, które zastępowały mu oczy, na twarzy miał wyraz niecierpliwego wyczekiwania. Pomyślałem o całym tym cierpieniu, rozpaczy i udręce, jakie towarzyszyły mi przez ostatnie trzy lata i spróbowałem wyobrazić sobie resztę spędzonego w ten sposób życia. Teraz zyskałem jedyną okazję na to, by wyrwać się z karnego legionu. Jeśli wybiorę przeniesienie do innej jednostki, będę trupem, wcześniej czy później. Taki będzie mój los – może zdołam przetrwać jeszcze kilka dalszych lat zastanawiając się, kiedy dosięgnie mnie ta pisana od zawsze kula. Może skończę tak jak Kronin, z psychiką pękniętą pod wpływem zbyt potwornych doznań. I czy znajdzie się wtedy w pobliżu ktoś, kto będzie się troszczył o moje plecy tak jak ja o plecy Kronina ? Może tak, może nie, ale czy naprawdę chciałem zaryzykować i sprawdzić to na własnej skórze ? Jeden wybór to prawie pewna śmierć, ale i wolność w zasięgu ręki. Drugi to niemal równie pewna śmierć i żadnych szans na ucieczkę z tego piekła. Tak się starałem, by dać nogę tutaj, na Typhosie Prime, i co z tego wyszło ? A zresztą, czy naprawdę chciałem całą resztę życia zastanawiać się nad tym, czy dokonałem słusznego wyboru ? Wszystkie te myśli przelatywały przez mój umysł z prędkością laserowej wiązki, całe otoczenie sprawiało wrażenie zastygłego w bezruchu, jakby cały wszechświat nabrał oddechu oczekując na moją decyzję. Gdzieś w głębi mej czaszki rozległ się jakiś głos. Jesteś imperialnym gwardzistą, powieział. Oto szansa, abyś udowodnił swą wartość przed nimi wszystkimi. Wtedy pułkownik przekona się, jakim naprawdę człowiekiem jesteś. Człowiekiem, nie kryminalistą i pozbawionym godności malkontentem. - Wchodzę w to, pułkowniku – usłyszałem swój własny głos, czując się tak jakby mój umysł wirował stopę nad głową, a kontrolę nad ciałem przejęła jakaś inna cząstka mej jaźni. Pozostali skazańcy podjęli własne decyzje, ja jednak nie usłyszałem ani jednego ich słowa, wciąż oszołomiony wagą podjętej właśnie decyzji. Pierwsze dotarły do mnie pomrukiwania Gudmanza o tym jakim wybawieniem będzie dla niego śmierć w Coritanorum i wtedy raz jeszcze ogarnąłem myślami konsekwencje swej decyzji. Jeśli przeżyję tę misję, stanę się wolnym człowiekiem. Nie wątpiłem ani przez moment w to, że pułkownik dotrzyma swojej obietnicy. Jedyne, czego musiałem dokonać to przetrwanie jeszcze jednej akcji. W porządku, to Coritanorum, ale ja też siedziałem już w niejednym gównie przez te ostatnie trzy lata i mimo to wciąż żyłem. Kto wie, może i ta ostatnia misja okaże się dla odmiany łatwa, jeśli pułkownik wszystko dobrze zaplanował.

Pogodzony z dokonanym wyborem zwróciłem w końcu uwagę na swoich towarzyszy niedoli. Na podłodze wciąż poniewierały się szczątki jednego zniszczonego pardonu, z czego wywnioskowałem, że reszta skazańców wyraziła zgodę na udział w misji. Patrzyli właśnie na mnie, wszyscy z pułkownikiem włącznie, i zrozumiałem, że ktoś coś do mnie mówi, chociaż głęboko zamyślony nie słyszałem wcześniej jego słów. - Słucham ? – zmarszczyłem czoło próbując skoncentrować uwagę. Od tej chwili musiałem myśleć naprawdę intensywnie, jeśli chciałem ponownie ujrzeć ten pardon. - Powiedzieliśmy, że idziemy z tobą, a nie z pułkownikiem – powtórzyła Lorii i mrugnęła do mnie porozumiewawczo. - Co ? – warknąłem, zły sam na siebie z powodu zdezorientowania – Co to do diabła ma znaczyć ? - Jeśli ty uważasz, że damy radę, to my też chcemy spróbować – wyjaśnił poważnym tonem Loron. - W porządku, gwardziści – powiedział pułkownik – Wyruszamy o zmierzchu. Macie dwie godziny na przygotowanie swoich rzeczy. * * * * * Burzowy front zdawał się przechodzić, grzmot elektrycznych wyładowań cichł zastąpiony hukiem odległej artylerii. Siedzieliśmy na skalistym wzniesieniu, jakieś osiemset metrów przed bieżącą linią frontu. Z przodu rozciągała się na kilka kilometrów odkryta przestrzeń, pełna rebeliantów. Może był to jakiś punkt zbiorczy, bo równina wręcz kipiała ludzką aktywnością. Dalej w głębi dostrzegałem jedną z bram Coritanorum. Dwie masywne wieże strzegły ciężko opancerzonego portalu tkwiącego w ścianie masywu górskiego, w którym wykuto większą część cytadeli. To właśnie ta przeklęta góra sprawiała, że forteca była niezwyciężona, że nie mogło jej naruszyć nic prócz długotrwałego ciężkiego bombardowania orbitalnego. Kto wie jak głęboko sięgają jej najniższe poziomy ? Budowle wystające ponad powierzchnię ziemi tworzyły pierścienie wysokich wałów, grubych na wiele metrów, wykonanych z plastelu i stali, wyjątkowo odpornych na pociski konwencjonalne i wiązki energii. Ich kształt miał za zadanie odbijać ogień nieprzyjaciela ku odkrytym polom przed cytadelą. Równina była strefą śmierci, pozbawioną jakiejkolwiek osłony dla każdego napastnika, który zdołałby podejść tak blisko murów twierdzy. Teraz już rozumiałem, dlaczego pięćset tysięcy imperialnych gwardzistów nie potrafiło złamać rebelianckiej linii fortyfikacji. Poderwałem głowę dostrzegając na niebie gdzieś po zachodniej stronie naszych pozycji mrowie eksplodujących flar. - To sygnał, na który czekaliśmy – oświadczył pułkownik, stojący nieruchomo przy parapecie porzuconego rebelianckiego okopu. Walki w tym rejonie ustały jakiś czas temu, toteż bez trudu mogliśmy wykorzystać na wpół zawalony łącznikowy okop do schronienia się przed wścibskim wzrokiem obserwatorów na murach Coritanorum. Czekający w punkcie zbiorczym rebelianci najwyraźniej zamierzali uderzyć na południową flankę imperialnego kontyngentu, być może z nadzieją na przerwanie naszych linii i uwięzienie części lojalistycznych wojsk pomiędzy portalem tranzytowym, a swymi grupami uderzeniowymi. - Atak pozoracyjny właśnie się rozpoczął – dodał pułkownik zamykając wieczko złotego chronometru zabranego z bunkra Komisariatu. Chowając zegarek do głębokiej kieszeni swego płaszcza wyprostował się i wyraźnie odprężył. Aż za bardzo jak na mój gust, w końcu to miała być nasza najtrudniejsza i najbardziej niebezpieczna misja.

Słysząc gdzieś w górze stukot poruszonych butem kamyczków podnieśliśmy niemal jednocześnie karabiny – wszyscy z wyjątkiem pułkownika: on nadal stał chowając dłonie w kieszeniach i mierząc wzrokiem twierdzę. - Dobry wieczór, poruczniku Striden – powiedział Schaffer nie odwracając głowy. Ujrzałem młodego mężczyznę ześlizgującego się z krawędzi okopu. Na jego twarzy widniał szeroki uśmiech. - Dobrze pana widzieć, pułkowniku Schaffer – odparł przybysz, po czym ski skinął każdemu z nas głową na powitanie. Od uszu po stopy okrywała go kamuflująca peleryna, pozwalająca niemal perfekcyjnie wtapiać się w szarobrązowe skały otaczające Coritanorum. Zeskoczył na dno okopu i stanął obok pułkownika. Maskujący płaszcz mężczyzny powiewał lekko. - Teraz, pułkowniku Schaffer ? – spytał z zauważalną ekscytacją Striden. - Jeśli jest pan gotowy, poruczniku – potwierdził kiwnięciem głowy nasz dowódca. - Co się dzieje, sir ? – odezwała się Lorii zerkając przy tym podejrzliwie na przybysza. - Porucznik Striden ściągnie nawałę artyleryjską na tych rebeliantów, żeby oczyścić nam drogę do portalu tranzytowego – wyjaśnił pułkownik cofając się w głąb okopu. - Będziesz potrzebował paru niezłych armat, żeby ich wykończyć – zauważyłem z sarkazmem. Porucznik spojrzał na mnie z tym swoim permanentnym uśmiechem na ustach. - Och, mamy do dyspozycji naprawdę porządne armaty, panie Kage – powiedział wyciągając spod płaszcza jakieś pozornie skomplikowane urządzenie. Otworzył klapkę w obudowie skrzynki nie większej od męskiej pięści, po czym przyłożył ją do oczu. Jego palce przesuwały się po serii przełączników i pokręteł na bocznej ściance urządzenia, bez wątpienia kalibrując jakiś namiernik optyczny czy coś podobnego. Odsuwając pudełko od twarzy spojrzał uważnie na jego ekranik. Zerknąłem również w tym kierunku, dostrzegając rzędy cyfr i liczb palące się na miniaturowym wyświetlaczu. Porucznik zrobił wielce zadowoloną minę, po czym podniósł głowę i zmierzył wzrokiem przestworza. - Wiatr wieje na południe, południowy zachód, nie sądzi pan, panie Kage ? – zapytał mnie nieoczekiwanie. - Wiatr ? – wydukałem nieskładnie, całkowicie tym pytaniem zaskoczony. - Tak – potwierdził zerkając na mnie z uśmieszkiem – I chyba mamy silny prąd powietrzny w przeciwną stronę na sześciu tysiącach metrów. - Te twoje działa muszą mieć cholernie wysoką trajektorię lotu, jeżeli bierzesz poprawkę na takie czynniki – zauważył stojący po drugiej stronie porucznika Loron. - Och, nie. One nie wystrzeliwują pocisków w górę, tylko spuszczają je w dół – wyjaśnił oficer naciskając jakiś guzik u spodu pudełka i unosząc swe urządzenie wysoko ponad głowę. - Nie wystrzeliwują w górę ? – mruknął pytającym tonem Gudmanz – Czyli mówimy o ostrzale z orbity ? - Owszem – kiwnął potakująco głową Striden – Jestem oficerem obserwacyjnym z pancernika Emperor’s Benevolence. Okręt rozpocznie za chwilę procedurę ogniową. - Pancernik ? – zapytałem oszołomiony, przywołując natychmiast wspomnienie krążownika eskortującego nas w systemie Kragmeer, a w szczególności rzędów jego pokładów artyleryjskich. Imperator jeden wie, jaką siłą ognia może dysponować taki pancernik ! - No to zaczynamy – oświadczył wesoło Striden. Nasze spojrzenia podążyły w górę w ślad za jego wzrokiem. Przestworza nad Coritanorum pojaśniały i chwilę potem dostrzegłem warkocze ognia ciągnące się za dziesięcioma spadającymi ku powierzchni ziemi głowicami. Mój wzrok przyciągnęło nagłe poruszenie na równinie – to rebelianci pierzchali na wszystkie strony w ślepej panice, uświadamiając sobie znienacka skalę nieoczekiwanego zagrożenia. Torpedy uderzyły w ziemię z potwornym, głuchym rykiem, w powietrzu wykwitły kule ognia o blisko pięćdziesięciometrowej średnicy, wyrzucające czołgi niczym dziecięce zabawki na trzydzieści

metrów w górę. Nie zauważyłem żadnych latających ciał, dlatego przyjąłem, że piesi żołnierze zostali wręcz spopieleni. Równina przeistoczyła się w ogniste piekło, a moment później runęła na nas fala uderzeniowa odległego o kilometr wybuchu. Płaszcz oficera marynarki łopotał szaleńczo na wietrze, nasza skóra czerwieniała pod wpływem gorącego powietrza, podrażnione oczy zaczynały łzawić. Powietrze nad równiną wydawało się stać w ogniu, podsycanym jeszcze detonacjami zniszczonych pojazdów. Striden klepnął mnie w ramię i wskazał na coś palcem. Patrząc w tamtym kierunku dostrzegłem kolejne smugi przecinające nieboskłon. Eksplozje pocisków okazały się jeszcze bardziej niszczycielskie od torped. Wybuchały w czterech równoległych liniach pędząc w naszą stronę, wyrywając w ziemi gigantyczne dziury i miotając ludźmi oraz maszynami we wszystkich kierunkach. Huk detonacji zagłuszał przeraźliwe wrzaski rebeliantów i zgrzyt dartego metalu. Rozrzucana wokół ziemia i kawałki skał szybko przysypały płonącą plazmę, nocne niebo wypełniło się kłębami gęstego dymu przysłaniając blask odległych, niezliczonych okien cytadeli. Bombardowanie nie ustawało, dziesiątki wybuchów przesuwały się po równinie zmierzając w stronę naszego okopu. Ostrzał trwał już minutę i zaczynałem się obawiać o trwałe uszkodzenie swego słuchu, tak potworny huk wstrząsał punktem zbiorczym nieprzyjaciela. Lęk o stan uszu znikł szybko, zastąpiony dużo silniejszym strachem. Mijała druga minuta bombardowania i wszystko wskazywało na to, że goście na na pancerniku chyba trochę przeholowali. Kiedy pociski zaczęły rozrywać się u podstawy skalistego wzniesienia, na grzbiecie którego wyryto okop, ogarnęła nas panika. Wszyscy skuliliśmy się pod przeciwną ścianą transzei. Szczerze bałem się o własne życie. Nigdy nie zaufałbym żadnej baterii naziemnej w kwestii tak bliskiego ostrzału, a co dopiero strzelcom na pancerniku wiszącym ponad sto kilometrów nad moją głową ! Pułkownik zeskoczył do okopu w ślad za nami, z wyraźną troską na twarzy, Striden pozostał jednak na swoim miejscu. Stał na parapecie transzei gapiąc się z niemym podziwem na porażający spektakl. Kawałki rozłupanych skał świstały nie dalej jak pięćdziesiąt metrów od naszej kryjówki. W jaskrawej poświacie eksplozji widziałem wyraźnie Stridena wznoszącego ręce ku niebu i śmiejącego się szaleńczo. Jego płaszcz był niemal całkiem podarty uderzeniami fal powietrza, ale porucznik trwał w miejscu niewzruszony niczym skalna opoka. Wtedy znienacka zapadła cisza i zrobiło się ciemno. Przez kilka sekund czułem się oślepiony i głuchy jak pień, moje zmysły przyzwyczajały się do nagłego braku niszczycielskich stymulacji. Striden wciąż jeszcze się śmiał, podczas gdy pułkownik marszczył czoło i otrzepywał z ziemi swój płaszcz. Porucznik marynarki oparł dłonie na biodrach i spojrzał na nas ponad ramieniem rozszerzonymi z ekscytacji oczami. - Niech mi Imperator wybaczy, ale nie ma znaczenia jak często to oglądam, panie Kage. Zawsze wpadam w ten sam zachwyt – porucznik błysnął śnieżnobiałymi zębami. - Było kurewsko blisko ! – wrzasnąłem na niego z wściekłością wdrapując się jednocześnie na krawędź okopu. - Przykro mi, takie otrzymałem rozkazy – odparł przepraszającym tonem – Zazwyczaj wyznaczamy szerszą strefę bombardowania, ale tym razem mi na to nie pozwolono. W końcu siedzimy w tym miejscu, a chyba nie chcielibyście, żeby ta nawała spadła też na nasze głowy ? Kazano mi również ominąć ogniem baszty wartownicze, co samo w sobie jest dość dziwne. Ale rozkazy to rozkazy. Niepotrzebnie się martwiliście, mamy naprawdę sporą praktykę w takich bombardowaniach. - Myślę, że zniszczenie wież bardzo utrudniłoby nam wejście do środka cytadeli – powiedziała Lorii wspinając się z gracją po wbudowanej w ścianę okopu drabince. Przetoczyłem wzrokiem po równinie uświadamiając sobie, że nie minęło jeszcze nawet pięć minut od rozpoczęcia ostrzału. Odkryta przestrzeń przed portalem tranzytowym zryta była

setkami kraterów. Mrugając załzawionymi wciąż oczami z trudem dostrzegałem szczątki walających się tu i ówdzie wraków. W promieniu sześciu kilometrów od miejsca upadku pierwszych głowic równina została dosłownie wyrwana w powietrze, a następnie z powrotem ułożona na ziemi. Gęsta powłoka dymu unosiła się jakiś metr nad powierzchnią, rozwiewana z wolna podmuchami nocnego wiatru. Zapach fosforu był porażający, wręcz dusił w gardle. Nic nie mogło przeżyć tak potwornej furii, żadna śmiertelna istota kiedykolwiek stąpająca po ziemi. - Wejście do środka ? – powiedział znienacka Striden, najwyraźniej zaskoczony słowami Lorii – Na Tron Imperatora, to brzmi bardzo ekscytująco ! Bardziej niż stanie tutaj i czekanie na kolejne zlecenie z orbity. Będziecie mieli coś przeciwko, jeśli się dołączę ? - Czego ? – wychrypiałem – Całkiem ci odwaliło ? Porucznik posłał mi przyjacielski uśmiech, a potem wlepił te swoje płonące podnieceniem oczy w Coritanorum. - Może z nami pójść – usłyszałem wypowiedzianą ciężkim tonem zgodę pułkownika, stojącego kawałek dalej i lustrującego wzrokiem pobojowisko pozostawione przez załogę pancernika. Zauważyłem, że nawet on był poruszony skalą rzezi dokonanej na równinie. Jeszcze pięć minut temu mieliśmy przed oczami prawie dziesięć tysięcy nieprzyjacielskich żołnierzy i około setki czołgów, teraz zaś nie było tam dosłownie nic całego. - Mówiąc szczerze, nie sądzę, byśmy go mogli w jakikolwiek sposób od tego powstrzymać – dodał znaczącym tonem Schaffer. Wiedziałem, co takiego miał na myśli. Striden i tak polazłby w ślad za nami, moglibyśmy go zatrzymać jedynie poprzez zabicie, a tego marynarka z pewnością by nie pochwaliła. * * * * * Podróż poprzez spustoszoną równinę kosztowała nas wiele czasu. Musieliśmy działać szybko, ale drogę do Coritanorum tarasowały nam płonące wraki czołgów i pryzmy martwych ciał, że nie wspomnę o kraterach po wybuchach, które w pewnych miejscach sięgały sześciu metrów głębokości i pięćdziesięciu średnicy. Kiedy zbliżyliśmy się na kilkaset metrów do bramy, przyszło nam brnąć poprzez warstwę popiołu sięgającą gdzieniegdzie po kolana. Przypomniałem sobie, że to właśnie gdzieś tutaj spadły plazmowe torpedy. - Wiecie, co dzieje się z człowiekiem stojącym w epicentrum wybuchu plazmowej głowicy ? – odezwał się Gudmanz nie kierując pytania do nikogo go w szczególności, wspinając się z wysiłkiem ponad krawędź kolejnego krateru i podnosząc rąbek ubrudzonych popiołem szat. Wszyscy pokręciliśmy przecząco głowami albo wzruszyliśmy ramionami. Gudmanz schylił się, nabrał w dłoń nieco popiołu i pozwolił jego płatkom przesypywać się pomiędzy palcami przy wtórze chrapliwego chichotu. - Chyba nie twierdzisz... – zaczęła Lorii, ale urwała z grymasem niesmaku, kiedy techkapłan pokiwał głową. - Na Imperatora, połknąłem niektórych z nich – syknął Loron spluwając siarczyście na ziemię w próbie oczyszczenia gardła. - Zamknijcie się wszyscy ! – warknął pułkownik – Już prawie dotarliśmy do baszty. * * * * * Wślizgnąłem się do lewej wieży poprzez niewielkie drzwiczki, z gotowym do strzału laserem w dłoni. Kiedy już znalazłem się w środku, zrozumiałem tę zastanawiającą pewność siebie, z jaką pułkownik zaprowadził nas pod bramę. Stacjonujący w baszcie mężczyźni i kobiety leżeli na podłodze i krętych schodach, z wykrzywionymi w agonalnych grymasach twarzami. Ich skóra miała niebieskawą barwę.

- Mam wrażenie, że to jakaś trucizna rozpowszechniająca się za pomocą powietrza – oznajmił Gudmanz oglądając jedno z ciał, kobietę w wieku około dwudziestu lat noszącą mundur sierżanta. - Skąd się tutaj wzięła ? – to Striden zadał dręczące mnie pytanie. - Ruszać się – polecił stojący w połowie schodów pułkownik. Docierając na piętro stwierdziłem, że składa się ono z pojedynczego pomieszczenia. Przy kilku szczelinach obserwacyjnych stały automatyczne działka, ale obsługujący je żołnierze leżeli martwi na podłodze piętra. - Gudmanz – pułkownik zwrócił na siebie uwagę techkpałana, po czym wskazał mu dłonią wbudowany w jedną ze ścian pomieszczenia terminal. Adept podszedł do konsolety i wsparł się o nią wyciągając coś jednocześnie zza ucha. Przyjrzałem mu się uważniej i dostrzegłem miniaturową wtyczkę, nie większą od paznokcia. Kiedy ją ciągnął w stronę terminalu, spostrzegłem połyskliwą cieniutką linkę biegnącą od wtyczki do otworu w czaszce Gudmanza. Techkapłan nacisnął kilka runicznych klawiszy, a potem wsadził wtyczkę do jednego z licznych gniazdek i zamknął oczy. Na ekranie konsolety pojawiły się jakieś znaki, jego blask barwił zieloną poświatą rysy twarzy starego człowieka. Przez wyświetlacz przemknęła seria obrazów, zmieniających się zbyt szybko, by oko zdążyło je zarejestrować w bardziej szczegółowy sposób, lecz sprawiających wrażenie ciągu map czy też raczej schematów. Potem pojawiły się całe kolumny numerów, również przewijane w zbyt szybkim tempie – ciągi znaków zaledwie zapaliły się na ekranie, a już gasły ustępując miejsca nowym informacjom. Gudmanz sapnął i cofnął się o krok od terminalu chowając wtyczkę z powrotem do slotu w swej czaszce. - Dane pobrane – powiedział do pułkownika – Zmienili niektóre z protokołów bezpieczeństwa w wewnętrznych obwodach i przestawili miejsca dostępu do generarium. - Zdobyłeś mapy tego miejsca ? – zdumiała się Lorii – Jak możesz zapamiętać takie ilości informacji ? Przecież cytadela ma dobre czterdzieści kilometrów średnicy ! - Podskórny memograf neuralny – wyjaśnił Gudmanz stukając palcem w kość czaszkową tuż za prawym uchem – Moi zwierzchnicy nie pozbawili mnie wszystkich wszczepów. - Nie będę udawał, że rozumiem z tego choć słowo – wtrąciłem się do rozmowy – ale domyślam się, że masz teraz w głowie dokładną kopię map twierdzy, tak ? - Tak – potwierdził kiwnięciem głowy, po czym naciągnął na swą czaszkę kaptur. Odwróciłem się w stronę pułkownika. - On wspominał o generarium, sir – oświadczyłem – Co my właściwie mamy tutaj zrobić ? - Coritanorum jest zasilane przez trzy plazmowe reaktory – wyjaśnił pułkownik – Przedostaniemy się do nich i wyłączymy. Każdy system elektroniczny, każda tarcza ochronna i stanowisko ogniowe są podłączone do tego właśnie układu zasilającego. - Na razie wszystko rozumiem – skomentowała Lorii – Ale jak przedostaniemy się do generarium ? Schaffer nie odpowiedział, wskazując w zamian palcem jedno z leżących na posadzce ciał. * * * * * - Przeniknięcie do kolejnego kręgu będzie trudniejsze – ostrzegł pułkownika Gudmanz. W zdjętych z trupów mundurach, pasujących do nas znacznie lepiej niż mój wcześniejszy źle dobrany mordiański uniform, nie mieliśmy większych p problemów z poruszaniem się po pierwszym kręgu twierdzy. Nikt nie przyglądał się uważniej oficerowi i grupie żołnierzy idących w asyście techkapłana. Miasto znajdowało się w stanie wojny od ponad dwóch lat i najwyraźniej procedury bezpieczeństwa uległy stępieniu. Zresztą, nikt nie byłby chyba tak głupi, żeby się tutaj wdzierać nie mając ze sobą armii popleczników. Nikt z wyjątkiem nas, rzecz jasna.

Z włosami ukrytymi pod typhońskimi hełmami i twarzami przysłoniętymi wysokimi kołnierzami niebieskich kurtek, nawet Lorii i Loron nie wyróżniali się niczym szczególnym. Nie wiem, jakiś właściwie uniform wybrał dla siebie pułkownik, ale najwyraźniej był to mundur skutecznie negujący ciekawość przechodniów. Ubranie miało czarny kolor, pozbawione było jakichkolwiek dystynkcji – podejrzewałem, że był to strój miejscowego Komisariatu. Nawet w skradzionym mundurze Schaffer potrafił zastraszać samym swym wyglądem. Pozbawiony kamuflującego płaszcza Striden okazał się szczupłym młodym mężczyzną tuż po dwudziestce, niemal patyczkowatym, choć pozbawionym typowej dla swej postury niezgrabności. Zaczynałem powoli rozumieć jak beznadziejnym zadaniem byłoby zdobycie Coritanorum poprzez otwarty atak. Nawet gdyby odpowiednio silna grupa zdołała wedrzeć się do środka przez którąś z bram tranzytowych, niższe poziomy metropolii miały cylindryczny kształt, opasując twierdzę czterema hermetycznymi kręgami. Poszczególne pierścienie były ze sobą połączone pojedynczymi wrotami położonymi po przeciwnych stronach miasta, toteż chcąc dostać się od jednej bramy do drugiej należało wpierw przejść przez połowę poziomu. Ludzie budujący twierdzę skonstruowali nawet cylindryczne szyby wentylacyjne i układy zasilające, przez co wyeliminowali możliwość szybkiego przemknięcia się w górne części cytadeli. Pokonanie pierwszego kręgu zajęło nam półtora dnia. Po świcie przespaliśmy kilka godzin w opuszczonym bloku koszarowym, teraz zaś, na kilka minut przed południem, siedzieliśmy w niewielkiej komnacie przylegającej do korytarza prowadzącego pod bramę drugiego poziomu. - Co musimy zrobić teraz ? – zapytał Schaffer wyciągając zza dużego biurka krzesło i siadając na nim wygodnie. Pokój był całkowicie ogołocony z wyposażenia, stały w nim tylko biurko i krzesło. Najwidoczniej nikt już od dawna z tego pokoju nie korzystał, co czyniło z niego bezpieczną kryjówkę. - Potrzebujemy jednego z oficerów służb bezpieczeństwa, najlepiej wyższego rangą – wyjaśnił Gudmanz. Pułkownik spojrzał w moją stronę, ledwie zdążyłem oprzeć się o ścianę. - Kage, zabierz Lorii i idź po jakiegoś oficera bezpieczeństwa – powiedział takim tonem jakby sobie życzył wypastowania butów. Wymieniłem spojrzenia z Lorii, po czym wyszliśmy oboje z pokoju. Korytarz pachniał środkami dezynfekującymi, jego podłoga lśniła świadcząc o niedawnym myciu. Był szeroki i wysoki zarazem, jego romboidalny przekrój miał pięć metrów wysokości i dziesięć metrów szerokości przy podłodze, potem ściany zwężały się nieco biegnąc ku sufitowi. Każdy metr kwadratowy korytarza pokryty był błyszczącymi metalowymi płytami, przynitowanymi do nagiej skały. Jacyś ludzie chodzili przejściem w jedną i drugą stronę, nie zwracając na nas praktycznie żadnej uwagi. Większość z nich miała na sobie wojskowe mundury, ale zauważyłem też paru skrybów Administratum. Razem z Lorii spacerowaliśmy korytarzem tam i z powrotem, dopóki nie natrafiliśmy na małe skrzyżowanie z biegnącą po łuku w prawo węższą odnogą. Oparci o ścianę zaczęliśmy rozmawiać zerkając jednocześnie ponad swoimi ramionami w poszukiwaniu człowieka, którego kazał nam sprowadzić pułkownik. Dla nielicznych przechodniów byliśmy jedynie parą znudzonych żołnierzy odpoczywających po swojej zmianie. - Sądzisz, że zdołamy się z tego wykaraskać ? – spytała cicho Lorii marszcząc swoje wysokie czoło. - Jeśli ktokolwiek jest w stanie, to właśnie my – zapewniłem ją drapiąc się po udzie w miejscu, gdzie obcierał mnie szorstki materiał białych spodni. - Zdobycie tego miasta nie będzie łatwe nawet po wyłączeniu zasilania – powiedziała z posępnym brzmieniem głosu. - Już nad tym myślałem i wydaje mi się, że po naszej akcji nie będzie czego tutaj zdobywać – odparłem wyrażając po raz pierwszy na głos podejrzenia, które rosły we mnie od chwili ujawnienia planów pułkownika. - Nie bardzo rozumiem, co chcesz przez to powiedzieć – stwierdziła mrużąc oczy.

- Ten pomysł z wejściem do generarium i wyłączeniem reaktorów... – urwałem widząc jej ostrzegawcze spojrzenie przesuwające się ponad moim ramieniem w stronę głównego korytarza. Odsunąłem się od ściany samemu spoglądając w tamtą stronę. Szło ku nam trzech mężczyzn. Dwaj z nich mieli na sobie mundury ochrony, które widzieliśmy już wcześniej – ciemnoniebieskie uniformy, metalowe pałki przy skórzanych pasach i czapki z daszkiem zamiast hełmów. Człowiek idący pomiędzy nimi miał podobny mundur, ale odróżniały go czerwone paski wszyte w materiał na rękawach i kantach spodni. Pod pachą trzymał krótką laseczkę, niczym jakiś instruktor musztry, a całym swym zachowaniem wyraźnie dawał do zrozumienia, że nie jest człowiekiem, z którym opłacało się zadzierać. Kiedy nas minęli, ru szyliśmy w ślad za nimi zachowując odstęp kilku metrów. Wsunąłem do dłoni nóż o krótkim ostrzu skradziony ze splądrowanej przez nas w nocy kuchni i przyśpieszyliśmy krok. Rozglądając się wokół i nie dostrzegając żadnych świadków zaczęliśmy działać. Żołnierz ochrony idący po prawej stronie, tuż przede mną, usłyszał nasze kroki i obejrzał się przez ramię. Lorii skoczyła do przodu w tym samym momencie, co ja. Wbiłem ostrze noża w lewe oko spoglądającego na nas człowieka, Lorii opasała ramieniem szyję drugiego i jednym szarpnięciem złamała mu z głuchym trzaskiem kark. Oficer zareagował błyskawicznie uderzając mnie swoją laseczką. Przedmiot tylko mnie drasnął, ale jego końcówka musiała być naładowana elektrycznym ładunkiem, bo całe ramię niemal natychmiast mi zdrętwiało. Lorii okazała się zbyt szybka dla ofiary, nie pozwoliła mężczyźnie na zadanie drugiego ciosu. Wyrzuciła nogę w górę uderzając od spodu w jego wyciągniętą rękę i jednocześnie walnęła w nią z góry kantem swojej dłoni. Kość ramienia oficera pękła, laseczka wypadła mu z ręki. Jęknął z bólu, a wtedy dziewczyna trzasnęła go dłonią w nasadę nosa. Głowa człowieka odskoczyła w tył. Zwalił się z nóg, ale nie uchroniło go to przed jeszcze jednym ciosem, tym razem kopniakiem, który trafił oficera w policzek i pozbawił go zupełnie przytomności. Oddychaliśmy pośpiesznie zastanawiając się przy tym, co u diabła zrobić teraz, kiedy z drugiej strony bocznego korytarzyka wychynął nagle jakiś klerk. Ujrzawszy nas stanął z szeroko otwartymi ustami, trzymane w rękach pergaminy omal nie wypadły mu z dłoni. - Kurwa ! – warknąłem. Oczy skryby rozszerzyły się komicznie na widok dwóch gwardzistów pochylonych nad czymś, co wyglądało jak ciała trzech martwych żołnierzy ochrony. Skoczyłem w jego stronę, ale cały lewy bok zdążył mi już zesztywnieć po bolesnym kontakcie z laseczką oficera i straciłem równowagę. Klerk wydał z siebie zdławiony wrzask, cisnął na ziemię pergaminy i rzucił się do ucieczki. Lorii dopadła go pięcioma wielkimi susami. Wybiła się w powietrze i kopnęła uciekiniera w kark posyłając go na podłogę. Wylądowała zgrabnie na jego plecach, chwyciła rękami za głowę i podobnie jak w przypadku żołnierza ochrony skręciła kark niczym jakiemuś przeznaczonemu na obiad kurczakowi. Całe szczęście dla nas, że nikt inny już się na korytarzu nie pojawił. Za pierwszymi otwartymi drzwiami znalazłem pusty pokój zastawiony wyłączonymi z użytku terminalami. Wrzucając zwłoki do środka zamknęliśmy drzwi, a potem wcisnąłem do zamka ostrze noża i szarpnąłem nim łamiąc klingę u nasady. - Mam nadzieję, że nikt nie będzie tu niczego szukał – powiedziałem, po czym złapaliśmy oboje za ramiona nieprzytomnego oficera i zaczęliśmy go ciągnąć w stronę głównego korytarza. - Masz w zapasie kilka całkiem ciekawych sztuczek – skomentowałem, gdy dotarliśmy do skrzyżowania i Lorii wystawiła za róg swoją głowę szukając śladu zagrożenia. - Specjalny trening – wyjaśniła nakazując mi jednocześnie ruchem dłoni podejść bliżej. - W jakiej ty właściwie służyłaś jednostce przed przeniesieniem do karnego legionu ? – zapytałem uświadamiając sobie, że tak naprawdę wszystko, co wiedzieliśmy o bliźniętach zaczynało się od historii z ich wydaleniem z regularnego wojska.

- Specjalny oddział infiltracyjny. Było nas pięćdziesięciu – powiedziała chwytając od swojej strony ciało oficera – Naprawdę nie mogę nic więcej na ten temat zdradzić. - A byłaś... kimś specjalnym w tej jednostce ? – nie ustępowałem starannie formułując pytanie, świadom przestróg Lorona na temat wrażliwości jego siostry na uwagi pod adresem ich wyglądu i zachowania. - Och, nie – odparła zerkając na mnie z przekornym uśmieszkiem – Byliśmy wszyscy tacy sami. Techniki walki wręcz były jednym z wielu elementów naszego... unikalnego systemu szkolenia. Moje zdrętwiałe ramię wracało powoli do stanu użyteczności, toteż złapałem nieprzytomnego rebelianta za pasek spodni i zarzuciłem sobie na bark – dzięki temu mogliśmy ruszyć biegiem. Dopadliśmy drzwi pokoju, w którym ukrywała się reszta grupy, zabębniłem w nie butem. - Tak ? – ze środka dobiegł mnie pytający głos pułkownika. - To my, idioci, otwierajcie natychmiast ! – warknąłem w szczelinę pomiędzy uchylonymi drzwiami i futryną, opierając się czołem o metalowe obicie i czując jak bark boli mnie coraz bardziej od niesionego brzemienia. Drzwi otworzyły się z trzaskiem i wpadłem do środka przewracając przy okazji Stridena. Pistolet wypadł porucznikowi z ręki i zaklekotał po podłodze. Bezceremonialnie zrzuciłem oficera prosto pod nogi Gudmanza i westchnąłem z ulgą podczas gdy Lorii zamykała pośpiesznie drzwi. - Taki ci wystarczy ? – zapytałem techkapłana – Lepiej, żeby pasował, bo jeśli będziesz niezadowolony, po następnego pójdziesz sobie sam, kurwa ! - On żyje ? – zapytał niepotrzebnie pułkownik słysząc zdławiony jęk bólu i dostrzegając poruszające się niezdarnie ciało naszego więźnia. - Och, to akurat nie jest konieczne – machnął dłonią Gudmanz klękając przy przy leżącym na brzuchu rebeliancie. Coś tam zrobił palcami przy jego szyi, ale nie zdołałem zauważyć żadnych szczegółów. Kiedy już skończył, nasz jeniec był trupem o poczerwieniałej okropnie twarzy. - Coś ty mu zrobił ? – zapytał Striden podchodząc bliżej i zerkając na zwłoki z niezdrową ciekawością. - Dokonałem manipulacji przy przepływie krwi przez jego tętnicę szyjną, co doprowadziło do wylewu krwi do mózgu – wyjaśnił techkapłan mówiąc takim tonem jakby tłumaczył nam zasadę działania radionadajnika. Poczułem mimowolny dreszcz i cofnąłem się o krok od starego adepta. - I co teraz z nim zrobimy ? – spytał pułkownik, wciąż siedzący na tym samym krześle, na którym pozostawiliśmy go wychodząc na łowy. Gudmanz spojrzał na mnie podnosząc się niezgrabnie z kolan. - Potrzebujemy jakiejś piły – oświadczył posyłając mi wyczekujące spojrzenie i przechylając głowę w bok. - O żesz kurwa – jęknąłem zrezygnowanym głosem. * * * * * Jeśli weźmiemy pod uwagę wszystkie problemy, z jakimi przyszło nam się uporać przy kompletowaniu listy niezbędnych Gudmanzowi przedmiotów, lepiej już chyba było wziąć tę przeklętą bramę szturmem. Maszerując głównym korytarzem w stronę dwóch wartowników strzegących wrót do drugiego pierścienia modliłem się w duchu o powodzenie tej misji. Kiedy już zapoznałem się z zapotrzebowaniem techkapłana, postanowiłem włamać się do jakiegoś punktu medycznego. W towarzystwie pułkownika, Lorona i Stridena cofnąłem się parę kilometrów wzdłuż trasy naszej marszruty wracając do ominiętego wcześniej traumarium. Wiedzieliśmy, że nie znajdziemy nigdy placówki medycznej, która nie byłaby

zatłoczona pacjentami, więc udaliśmy się po prostu do najbliższej. Wlekliśmy Stridena, wierzgającego nogami i drącego się na całe gardło z rękami zaciśniętymi na twarzy. - Bliski rozbłysk plazmy – pułkownik poinformował rzeczowym tonem miejscowych sanitariuszy, podchodzących do nas zaraz po wejściu za próg placówki. Upuściłem na posadzkę Stridena i przeszedłem szybkim krokiem w kierunku najbliższego pokoju, gdzie leżało blisko pięćdziesięciu rannych żołnierzy, niektórzy na polowych łóżkach, większość na drewnianych paletach ustawionych na podłodze. Sala cuchnęła krwią i gangreną, przesycał ją zapach środków dezynfekujących. Loron stanął w drzwiach poczekalni blokując przejście. Nie widziałem tego, co wydarzyło się w pierwszym pomieszczeniu, ale moment później do sali wszedł trzymający w rękach pęk kluczy pułkownik. Polecił mi szeptem usunąć ciała z poczekalni, po czym zaczął wyjmować z pobliskiej szafki potrzebne Gudmanzowi chirurgiczne narzędzia. Wróciłem pośpiesznie do pierwszego pokoju i spojrzałem na gapiących się na siebie wzajemnie Lorona i Stridena. Opuszczając wzrok ku podłodze ujrzałem dwóch martwych sanitariuszy. Ich twarze były wykrzywione jakby próbowali krzyczeć, ale na ciałach nie dostrzegałem żadnych obrażeń. Spytałem towarzyszy broni, co takiego zrobił medykom pułkownik, oni jednak odmówili wyjaśnień wyrażając się przy tym w sposób, którego lepiej nie wspominać. I tak znaleźliśmy się pod bramą, z pułkownikiem ubranym w mundur oficera ochrony i maszerującym dziarsko w kierunku dwóch wartowników. Wyprostowali się na nasz widok i wymienili między sobą krótkie spojrzenia. Żaden z nich nie wypowiedział ani słowa, kiedy pułkownik podszedł wraz z Gudmanzem do wykonanej z czerwonego szkła konsolety osadzonej w ścianie po prawej stronie wrót. Techkapłan stanął pomiędzy Schafferem i strażnikami z rękami założonymi za plecy, zasłaniając im pole widzenia na zabieg, którego szczegóły ja widziałem doskonale. Pułkownik wyciągnął z rękawa techkapłana odciętą dłoń oficera służb bezpieczeństwa i założył przyszytą do niej tubę transmisyjną na neuralny przekaźnik wszczepiony mu wcześniej przez Gudmanza we wierzch własnego ramienia. Wykorzystując własny puls do ożywienia martwej dłoni pułkownik przycisnął ją do szklanego czytnika i promień żółtego światła przesunął się po czubkach palców odczytując ich linie papilarne. Ekran zmienił kolor na zielony, z głośnika podwieszonego pod sufitem korytarza dobiegł krótki sygnał dźwiękowy. Równie szybko jak ją podłączył, pułkownik odczepił martwą dłoń i podał ją ponownie Gudmanzowi. Obaj wartownicy zasalutowali, kiedy przechodziliśmy przez otwartą bramę. Karabiny trzymali przy prawych nogach, patrzyli gdzieś przed siebie w przestrzeń korytarza. Znałem doskonale tę pozycję, przećwiczyłem ją wielokrotnie podczas służby w regularnej armii. - Pośpieszcie się – syknął przez zaciśnięte zęby pułkownik, gdy już znaleźliśmy się kilka metrów za bramą. Kiedy zbliżyłem się do niego, dostrzegłem, że spogląda na ułamek chwili ku swoim nogom, a potem ponownie unosi głowę. Zerknąłem na jego opuszczoną wzdłuż uda prawą rękę i poczułem, że coś ściska mi gardło. Po dłoni Schaffera spływały kropelki krwi, zbierające się na czubkach palców i skapujące co chwila na podłogę. Rzucc ciłem okiem ponad ramieniem patrząc na dwójkę wartowników i chociaż obaj patrzyli wciąż przed siebie, wiedziałem, że już niedługo przynajmniej jeden z nich obejrzy się do tyłu i dostrzeże ślady krwi na posadzce. Skręciliśmy w bok na najbliższym skrzyżowaniu mijając kilku przechodniów, a kiedy już znikli nam z oczu, ruszyliśmy biegiem przed siebie z Lorii wysuniętą do przodu. Poprowadziła nas od dawna nie użytkowaną trasą wiodącą do pustego budynku mieszkalnego. Droga wyłożona była czerwonobiałymi trójkątnymi płytkami – zaczynałem odnosić wrażenie, że Typhończycy lubowali się w trójkątach. Podziemne poziomy mieszkalne nosiły ślady zamieszkania, ale w obecnej chwili nie było tu żywej duszy. Loron zaczął sprawdzać klamki drzwi wejściowych w dwudziestu mieszkaniach i już za trzecim razem natrafił na otwarty zamek.

- Pamiętam jeszcze czasy, kiedy człowiek mógł wyjść zostawiając otwarte mieszkanie – zażartowała Lorii. Wślizgując się pośpiesznie do domu odkryliśmy niewielką jadalnię, z jednej strony przechodzącą w kuchnię. Na podłodze i ścianach pomieszczeń lśniły niebieskie kafelki. Pułkownik zerwał z ramienia neuralny przekaźnik i cisnął go do skrzynki na odpady ustawionej przy piecyku. - Myślałem, że drzwi zasuwają się automatycznie po odłączeniu tuby ! – warknął na Gudmanza. Techkapłan skulił się widząc gniew naszego dowódcy. - To pewnie jakieś zakłócenia w odczycie martwych linii papilarnych – wyjaśnił unosząc przed siebie obronnym gestem dłonie – Proszę pamiętać, że przekaźniki nie zostały skonstruowane do polowych zastosowań. Pułkownik uspokoił się trochę, my zaś zaczęliśmy myszkować po mieszkaniu odkrywając dwie sypialnie z własnymi łazienkami. Każda z nich była wyposażona w wannę i prysznic. - Szczęśliwe sukinsyny – powiedziałem do opryskującego twarz zimną wodą Stridena – W życiu nie mieszkałem w takich koszarach. - To nie są koszary, Kage – usłyszałem dobiegający z jadalni głos Schaffera – Drugi i trzeci pierścień fortecy to poziomy fabryczne. Tutaj właśnie mieszkają cywile. - Cywile ? – spytała Lorii wystawiając głowę zza drzwi jednej z sypialń. Włosy skrywał jej wielki ciemnoczerwony kapelusz. - Tak, cywile – powtórzył pułkownik – Ta metropolia to stolica Typhos Prime, a nie tylko warowna cytadela. I zdejmij ten przeklęty kapelusz ! Lorii zniknęła w głębi sypialni mrucząc pod nosem coś na temat pasującego jej wyśmienicie nakrycia głowy. Czuwający przy drzwiach wejściowych Loron syknął znienacka ostrzegawczo. - Ktoś tutaj idzie ! – szepnął cofając się od przeszklonego wejścia. Wtłoczyliśmy się do jednej z sypialń w tej samej chwili, kiedy za barwionym szkłem drzwi wejściowych zamajaczyła jakaś postać. Usłyszałem trzask otwieranych, a następnie zamykanych drzwi. Zerkający do jadalni pułkownik zmarszczył czoło z widoczną konsternacją. To zadziwiające jak wiele życia pojawiło się w jego twarzy od chwili przybycia do Coritanorum. Odnosiłem wręcz wrażenie, że dla tej właśnie chwili żył. A może i było tak naprawdę ? Do sypialni weszła niska kobieta w średnim wieku. Przesuwając się niczym cień Kronin wślizgnął się za jej plecy i zacisnął kościstą dłoń na ustach niespodziewanego gościa. - Rzekł Imperator: cisi i spokojnego ducha zostaną nagrodzeni – szepnął kobiecie prosto do ucha. Jej rozszerzone oczy przesuwały się tam i z powrotem lustrując intruzów, była wyraźnie przerażona. - I co my z nią teraz zrobimy ? – spytałem pułkownika, kiedy Kronin kazał kobiecie ruchem ręki usiąść na łóżku. Przyłożył palec do ust, ona zaś skinęła głową na znak, że zrozumiała polecenie i przysiadła na skraju łóżka. Kronin puścił ją i choć natychmiast jęknęła cicho ze strachu, nie próbowała krzyczeć. - Nie możemy jej zabrać ze sobą, a jeśli zostanie tutaj, podniesie alarm zaraz po naszym wyjściu – oświadczyła Lorii patrząc na naszego więźnia ze zmarszczonym czołem. - Nie możecie jej tak po prostu zabić ! – zaprotestował Striden stając pomiędzy kobietą, a pułkownikiem. - Ona już nie żyje – wyjaśnił zmęczonym tonem Gudmanz. Schaffer zerknął na mnie z ukosa i posłał porozumiewawcze spojrzenie. Gapiąc się na pułkownika Striden nie zauważył, że przemieszczam się powoli w stronę łóżka. Kobieta również nie odrywała wzroku od Schaffera, najwyraźniej zachodząc w głowę, co takiego robił w jej mieszkaniu oficer służb bezpiezeństwa.

Przesadziłem łóżko i nim kobieta zorientowała się, że coś jest nie tak, już trzymałem ją oburącz za gardło. Wydała z siebie zduszony wizg, machając szaleńczo rękami i orząc mi paznokciami twarz. Wzmocniłem uścisk patrząc jej prosto w oczy, pełne błagalnej grozy. Czułem jak ktoś szarpie mnie za ramiona, Striden wrzeszczał mi coś do ucha, lecz dla mnie cały świat przestał istnieć. Konwulsje mojej ofiary zaczęły słabnąć, jej ręce opadły na pogniecioną pościel. Nie dostrzegając śladu życia w wytrzeszczoaaa nych pustych oczach zacząłem rozluźniać palce. Ktoś zwlókł mi z pleców porucznika marynarki, więc puściłem gardło kobiety i spojrzałem na jej poczerwieniałą twarz. Niczego nie poczułem, żadnego żalu ani poczucia winy. Gdzieś w głębi mojej duszy umarła kolejna cząstka człowieczeństwa. - To było zbyt ekstremalne rozwiązanie – oświadczył pełnym powątpiewania tonem Loron, kiedy podnosiłem się z łóżka. - Gudmanz już wam powiedział, że ona i tak była trupem – wyjaśniłem – Ci ludzie będą martwi, jeśli wykonamy misję, całe trzy miliony. - Dlaczego ? – spytała Lorii podchodząc do martwej kobiety i zamykając jej oczy czubkami palców. - My wcale nie zamierzamy wyłączyć tych reaktorów, prawda, pułkowniku ? – zapytałem Schaffera. - Nie – przyznał tak po prostu, potrząsając jedynie głową. - Nie jestem techkapłanem, ale miasto, w którym się urodziłem pracowało na plazmowych reaktorach – ciągnąłem dalej siadając na niewielkim plastikowym krzesełku przed garderobą – Kiedy już nastąpi rozruch, nie da się ich ot tak wyłączyć, to samoczynnie napędzający się proces wytwarzania energii. Można natomiast doprowadzić do ich przeładowania. - Mamy przeciążyć jeden z reaktorów ? – zapytał Loron spoglądając na stojących przy drzwiach Gudmanza i pułkownika. - Wszystkie trzy, mówiąc szczerze – odparł Gudmanz - Są ze sobą połączone, jeśli padnie jeden z nich, przeciążą się również pozostałe. - Nazwijcie mnie głupią blondynką – powiedziała siedząca na skraju łóżka Lorii – ale nadal nie rozumiem, do czego ma to doprowadzić. Wyłączymy sieć zasilania poprzez przeciążenie reaktorów, a nie ich wygaszenie, więc efekt końcowy i tak będzie taki sam. O co chodzi ? Gudmanz westchnął ciężko i usiadł na łóżku obok Lorii prostując z wysiłkiem starcze ciało. - Pozwólcie, że wytłumaczę wam to w bardziej przystępny sposób – popatrzył na nas po kolei – Plazmowy reaktor to taka miniaturowa gwiazda uwięziona w grawitacyjnych i elektromagnetycznych polach. Jeśli usunie się z tych pól błogosławieństwo BogaMaszyny, gwiazda rozpocznie procesy reakcji łańcuchowych kończących się nieuniknioną eksplozją. Trzy plazmowe reaktory podsycające swe reakcje łańcuchowe nawzajem doprowadzą do wybuchu o średnicy sześćdziesięciu kilometrów. - Nie pozostanie tu nic prócz popiołu – dodał pułkownik – a w epicentrum eksplozji nawet popiół się nie ostanie. - To bardzo ekstremalna forma wygrywania wojen – sarknął Striden, wciąż wzburzony zabójstwem kobiety. - Musimy zrobić to właśnie w ten sposób. Nic więcej nie mogę wam powiedzieć – odparł z naciskiem pułkownik – A teraz w drogę, chcę znaleźć następny terminal, żeby Gudmanz mógł przyjrzeć się poczynaniom służb bezpieczeństwa. Sądzę, że do chwili obecnej wróg odkrył przynajmniej jedno ciało naszych ofiar, dlatego muszę wiedzieć, czy podejrzewają obecność w twierdzy jakichkolwiek infiltratorów. Od teraz musimy działać ze wzmożoną czujnością. * * * * *

Pół godziny później maszerowaliśmy już szeroką arterią komunikacyjną wiodącą przez kompleks fabryczny. Gigantyczne opancerzone wrota tkwiły w ścianie po jednej naszej stronie, najpewniej odgradzając korytarz od hal produkcyjnych, w których wytwarzano amunicję. Sufit i ściany wyłożone były ceramicznymi płytkami, a nie kawałkami metalu, ale i tutaj dostrzegałem zamiłowanie mieszkańców do wzorów geometrycznych, tworzących barwną mozaikę na szerokiej na dwadzieścia metrów posadzce korytarza. Z wyjątkiem Gudmanza, okrytego swymi szatami techkapłana, wszyscy mieliśmy na sobie cywilne ciuchy skradzione z mieszkania, w którym udusiłem kobietę. Lorii miała na sobie obcisłe niebieskie ubranie i kapelusz, z którego była taka zadowolona, natomiast jej brat, Striden i ja wciągnęliśmy ciemnoszare robocze kombinezony. Pułkownik, oby jego dusza zgniła w piekle, znalazł dla siebie czarne bryczesy oraz długi ciemnoniebieski płaszcz. Nawet nie zwracał na siebie większej uwagi w tym stroju, ponieważ wyglądał on na ubranie wyższego rangą cywilnego mieszkańca cytadeli. Kronin dostał skórzaną kurtkę oraz legginsy, które doskonale pasowały do jego niewielkich rozmiarów. Z odnalezionych w domu narzędzi wywnioskowałem, że strój musiał należeć do mieszkającego tam kluczarza. Robotnicy tacy byli powszechnie wykorzystywani na Olympasie i najwidoczniej tutaj też istniało zapotrzebowanie na ich usługi. Kluczarze czołgali się w tunelach serwisowych ciężkich maszynerii dociągając za pomocą kluczy francuskich zbyt luźne łańcuchy i koła zębate. To niebezpieczna robota, ponieważ nikt nie pozwala sobie na luksus wyłączenia maszyn i bardzo łatwo stracić ramię albo i głowę pośród wirujących ustawicznie trybów czy poruszających się podnośników – jednym z najgorszych zadań kluczarzy jest wyciąganie z maszynerii resztek swego ko, nieostrożnego lub pechowego kumpla. W czasach wojen kupieckich ludzie ci pełnią inne zadania: muszą mianowicie zakradać się do konkurencyjnych fabryk z misjami dywersyjnymi. Byliśmy praktycznie bezbronni, nasze zdobyczne lasery wrzuciliśmy wcześniej do jednego ze śmietników w sektorze mieszkalnym. Z natury przezorny, pozostawiłem sobie ukryty w kieszeni kombinezonu nóż. Wokół krążyło znacznie więcej ludzi niż dotychczas. Słysząc kilka minut wcześniej głośny ryk syren domyśliłem się, że natrafiliśmy akurat na zmianę obsady w fabrykach. Ulice kompleksu – nazwijmy je ulicami, chociaż tak naprawdę to tylko bardzo szerokie korytarze – wypełniły się ludzkim tłumem. Miałem niejasne wrażenie jakbym wrócił do domu. Bywając wcześniej w innych metropoliach niezmiennie czułem się jakby ktoś skradł mi sufit – to efekt uboczny młodości spędzonej w mieściekopcu charakterystycznym dla przemysłowych światów. Rozdzieliliśmy się nieco po tym jak Gudmanz wyjaśnił, że mamy przemieszczać się po pierścieniu w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Techkapłan znalazł inny aktywny terminal, podpiął się do niego przeglądając zapisy systemu ochrony, po czym poinformował nas, że służby bezpieczeństwa bardzo zaostrzyły procedury kontrolne. Jakiś bystry oficer domyślił się, że musi istnieć jakiś związek pomiędzy serią morderstw w zewnętrznym kręgu metropolii, a śladami krwi odkrytymi przy bramie wiodącej do drugiego pierścienia. Pojawiła się również kwestia martwych żołnierzy odnalezionych w baszcie przy portalu tranzytowym. Służby ochrony wzmocniły poziom bezpieczeństwa przy wejściu na trzeci poziom miasta, ten sam, w stronę którego właśnie zmierzaliśmy. Gudmanz zapewniał nas co prawda, że pomiędzy drugim i trzecim pierścieniem istniało więcej dróg dostępu ze względu na ich cywilny charakter, lecz jeśli żołnierze stali się bardziej niż dotychczas skrupulatni, mogły nas czekać niemałe kłopoty. Idąc ramię w ramię ze Stridenem, milczącym i spiętym od chwili zabójstwa kobiety w kompleksie mieszkalnym, wsłuchiwałem się w konwersację miejscowych robotników. Większość z nich rozprawiała na tematy życia codziennego – jak to ich szef władował się w romans z szeregową robotnicą albo o tym, że jakiś znajomy zamierza się żenić albo o

kolejnym pogorszeniu się jakości posiłków wydawanych w fabrycznych stołówkach. Codzienny trud wydawał się brać górę nad konfliktem zbrojnym gorzejącym tak niedaleko zakładów tych ludzi. Lecz na temat wojny też rozmawiali i to właśnie te podsłuchane słowa budziły moje rosnące zmieszanie. Cały czas wspominali o „rebeliantach” i „zdradzieckiej armii” stacjonującej wokół ich metropolii. Ci ludzie uważali, że to my jesteśmy rebeliantami, a nie oni ! Oskarżali buntowników, czyli Imperium właśnie, o rozpoczęcie konfliktu, o niesprowokowany atak. Zamierzałem poprosić pułkownika o jakiś komentarz do tych opinii, ale nie sądziłem, by udzielił mi zadowalającej odpowiedzi. Kiedy tłum wokół nieco się rozszedł, dostrzegłem plecy idącego z przodu Kronina, dyskutującego z parą miejscowych robotników. Obłąkany porucznik najwyraźniej odłączył się od mającego go pilnować Lorona. Klnąc pod nosem przyśpieszyłem kroku zmierzając w jego stronę. - Mógłbyś przynajmniej przeprosić – mówił właśnie ze złością jeden z robotników, opierając swe ręce na biodrach. Jego twarz oszpecona była śladami licznych oparzeń, czaszka zaczynała powoli łysieć. Kronin nie należał do wysokich ludzi, ale i tak przewyższał wzrostem swego rozmówcę o kilka centymetrów. - Wszyscy jesteśmy pobłogosławieni w oczach Imperatora – oświadczył Kronin sfrustrowanym tonem, chyba nie za bardzo potrafiąc się dogadać z rozmówcą. - Przestań pleść te bzdury – warknął drugi robotnik – Masz się za jakiegoś kaznodzieję czy co ? - Po co te nerwy ? – zapytał Striden, kiedy zatrzymaliśmy się tuż obok całej trójki. - A coś ty za jeden, obcoświatowcu ? – burknął pierwszy z mężczyzn odwracając się w naszą stronę. Jego przyjaciel też na nas spojrzał udzielając wsparciu druhowi swą masywną posturą. Był wyższy ode mnie, a jego potężne muskuły świadczyły dobitnie, iż nieobca mu była praca fizyczna. Sprawiał wrażenie człowieka, który bez trudu sam sobie radzi w opresji, ale ja też nie dawałem sobie w kaszę dmuchać. - Będziecie mieli kłopoty, jeśli się natychmiast od niego nie odwalicie ! – syknąłem mierząc obu robotników złym wzrokiem. - Wszyscy jesteście tacy sami, złazicie tu na dół, żeby wielkopańsko uczyć nas jak mamy pracować ! – odparł podniesionym głosem drugi z robotników celując we mnie podniesionym oskarżycielsko palcem – Traktujecie nas jakbyśmy właśnie spadli z choinki. Ktoś wam kiedyś za to odpłaci, możecie być tego pewni. Roześmiałem się, po prostu nie mogłem się od tego powstrzymać. To była taka ironia losu ! Brałem wcześniej udział w tuzinie wojen, a teraz stałem na krawędzi bijatyki z powodu swojego obcego akcentu. Histeryczny ton mego śmiechu najwyraźniej ich zaniepokoił, ponieważ spięli się i zaczęaa li patrzeć na mnie czujniejszym wzrokiem. - Jesteście szaleni ! – burknął pierwszy z nich rozkładając z niesmakiem ramiona – Wszyscy obcoświatowcy ! - Wystarczająco szaleni – odparłem złowieszczym tonem. Wyższy z robotników pojął w końcu, że nie żartuję i zaczął odciągać od nas swojego kolegę. Niższy wciąż się denerwował, miotając na nas wyzwiskami i zwracając uwagę najbliższych przechodniów. - Ty ! – warknąłem na Kronina łapiąc go za wierzch kurtki i podnosząc na czubki palców – Masz się trzymać mojego boku i nic już więcej nie gadać, zrozumiałeś ?! Popychając obu towarzyszy przed sobą rozejrzałem się po raz ostatni po korytarzu. Trzech facetów ze jednostki ochrony nadchodziło właśnie od strony, którą przyszliśmy, a jakaś młoda kobieta zmierzała w ich kierunku szybkim krokiem zerkając jednocześnie na nas. Przyśpieszyłem natychmiast, ale ruch ten tylko bardziej wyróżnił mnie z tłumu. W tyle usłyszałem okrzyk nakazujący mi się zatrzymać.

- Kurwa – krzyknąłem rzucając się do biegu i chwytając pod ramiona obu towarzyszy – Spieprzamy stąd ! * * * * * Następne dwie godziny należały do najgorszych w moim życiu. Nigdzie nie potrafiłem odnaleźć śladu po pułkowniku, Lorii, Loronie i Gudmanzie, a nasza trójka cały czas bawiła się w kotka i myszkę z patrolami ochrony przeczesującymi kompleks fabryczny. W pewnym momencie wypadliśmy zza rogu korytarza wprost na grupę pięciu żołnierzy, ale szczęśliwym dla nas zbiegiem okoliczności Kronin i ja szybciej od nich otrząsnęliśmy się z zaskoczenia. Walka okazała wyjątkowo krótka. Patrol był uzbrojony w ciężkie pistolety automatyczne, które natychmiast sobie zawłaszczyliśmy. I tak dotarliśmy do miejscu, w którym stałem teraz. Kucałem z dwoma pistoletami w dłoniach przy niewielkiej metalowej drabinie podczas gdy Kronin i Striden wisieli na niej próbując podnieść klapę szybu wentylacyjnego. Doprowadził nas tutaj czysty łut szczęścia, ponieważ na skrzyżowaniach korytarzy wybieraliśmy drogę ucieczki na oślep i bez namysłu, nie mając pojęcia, że dotrzemy w ten sposób do dystryktu opuszczonych zakładów. Chowając się w stacji filtracyjnej powietrza podjęliśmy decyzję o czasowym zniknięciu z ulic miasta. Nie byliśmy w dystrykcie sami, co jakiś czas docierały do mnie pokrzykiwania krążących w okolicy żołnierzy sił bezpieczeństwa. Nie miałem pojęcia, co dzieje się na zewnątrz, ale jak dotąd do naszego budynku nikt jeszcze nie wszedł. Metaliczny huk obwieścił upadek podważanej przez Synów klapy. Podskoczyłem w miejscu machinalnie, zastanawiając się natychmiast, czy ktoś inny też usłyszał ten hałas. Spojrzałem przez ramię w górę dostrzegając szczerzącego zęby Stridena. - Wy dwaj włazicie pierwsi. Skręcicie w lewo, a potem będziecie pełzli w tym kierunku tak długo, dopóki nie obmyślę jakiegoś planu – poleciłem wspinając się w górę drabiny i obrzucając jednocześnie wzrokiem wnętrze stacji. Zakład nadal sprawiał wrażenie opuszczonego. Zadowolony z wyniku inspekcji wpełzłem do szybu wentylacyjnego i ruszyłem śladem swoich towarzyszy. * * * * * - Kurwa mać ! – wrzasnąłem waląc zaciśniętą pięścią po ścianie szybu – Na Imperatora, za jakie to grzechy ?! Kucnąłem na dnie tunelu zgrzytając ze złością zębami. Przez ostatnie pół godziny pełzliśmy cierpliwie tą odnogą systemu wentylacyjnego i kiedy szyb zaczął się poszerzać, przekonany byłem, iż docieramy do jakiegoś pomieszczenia. Byłem w błędzie. Jakieś dwadzieścia metrów przed nami wirował wielki wentylator, całkowicie blokujący przejście. W tych upiornych ciemnościach, wlokąc się przed siebie z lękiem, że człowiek lada moment wpadnie do jakiejś dziury, nerwy zaczynały mi powoli puszczać. Jedyne, czego w tej chwili potrzebowałem, to cofanie się jakieś dwieście metrów w stronę ostatniego rozwidlenia szybu. Zbierając się jakoś do kupy wstałem z klęczek i zbliżyłem się do wentylatora. Jego łopatki nie obracały się zbyt szybko, chociaż i tak uniemożliwiały swym tempem przeskoczenie na drugą stronę. W oddali za piórami urządzenia dostrzegałem koniec szybu i kawałek pomieszczenia, który wydawał mi się podłogą jakiejś sali. Podobnie jak w wielu innych miejscach Coritanorum, również ta posadzka wyłożona była płytkami o różnych kolorach i kształtach, stanowiących silny kontrast w stosunku do odstręczającej szarej barwy dominującej w innych miastachkopcach. Dostrzegłem dwójkę dzieci siedzących na posadzce i zajętych dziwną grą z użyciem dłoni. Cóż, twierdza wcale nie sprawiała wrażenia zamkniętego kotła, nawet ze świadomością szalejącej na jej zewnątrz wojny. Powracając do

oględzin wentylatora stwierdziłem, że jest on wykonany z pewnego rodzaju ceramiki, o łopaaa tach dwa razy szerszych od długości mego ramienia. Przy wylocie szybu tkwiła cienka metalowa siatka, zatkana w niektórych miejscach śmieciami i kłębkami kurzu. - Cofnijcie się trochę – rozkazałem pozostałym Synom odchodząc nieco od wentylatora i wyciągając zza pasa wetknięte tam pistolety. - Co chcesz zrobić ? – spytał Striden zerkając na moją broń. - Przejąć inicjatywę – odparłem celując z pistoletów w wentylator. Błysk płomieni wylotowych okazał się wręcz oślepiający w wąskim metalowym szybie, huk wystrzałów wstrząsnął ciasną przestrzenią. Tak jak się spodziewałem, kawałki roztrzaskanych łopatek poleciały na wszystkie strony. Pomimo głośnego dźwięczenia w uszach pochwyciłem słuchem ludzkie krzyki dobiegające zza metalowej siatki. Przebiegłem obok szczątków wentylatora dobiegając do końca tunelu. W dużej sali znajdowały się jakieś dwa tuziny mieszkańców cytadeli, gapiące się na mnie z niemą grozą, kiedy tak stałem z dymiącą bronią w rękach w otworze szybu. Kopnąłem z całej siły kratkę i najbliżsi cywile odskoczyli w chwili, gdy siatka grzmotnęła o podłogę. - Jeśli ktoś się poruszy, zastrzelę go – poinformowałem zebranych w sali mieszkańców starając się nadać swemu głosowi spokojny i wyważony ton. Nie żartowałem. Patrzyłem na oszołomione twarze tych ludzi i widziałem przed oczami tylko małe kupki popiołu. Wszyscy skazani byli na śmierci, jeśli nasza misja ukończyłaby się powodzeniem. Miałem przed sobą chodzące trupy. Słysząc za plecami oddechy Kronina i Stridena zeskoczyłem na odległą o dwa metry podłogę, ustawicznie omiatając salę lufami swoich pistoletów. Spostrzegłem dwójkę małych dzieci tulących się do matki, młodej zgrabnej kobiety w czerwonym stroju. Oczy dzieciaków były szeroko rozszerzone lękiem, lecz dla mnie one nie były już dziećmi, tylko małymi żałosnymi kupkami popiołu. Usłyszałem odgłos lądujących na posadzce towarzyszy, Kronin stanął u mojego boku z własnym pistoletem w dłoni. Kiedy ruszyliśmy do przodu, tłum rozstępował się w milczeniu, patrząc z pełną grozy fascynacją na trzech dziwnych intruzów, którzy bez ostrzeżenia wdarli się w ich uporządkowany bezpieczny świat. Już prawie dotarliśmy do wyjścia na korytarz przylegający do sali spotkań towarzyskich, kiedy jakiś głupiec postanowił zrobić z siebie bohatera i rzucił się na Kronina chcąc wyrwać mu broń. Wypaliłem z pistoletów ciskając podziurawionym ciałem desperata prosto w tłum. Jeszcze nie przebrzmiało echo wystrzałów, a już wokół rozpętało się istne pandemonium wrzasków histerii. Rzuciliśmy się do ucieczki pierzchając w głąb korytarza. Zastrzelonemu w sali człowiekowi nie poświęciłem nawet jednej myśli. * * * * * Po wrzuceniu pistoletów do najbliższego zsypu – broń była zbyt nieporęczna w ukryciu i z miejsca zdradzała nasze intencje – ruszyliśmy w dalszą drogę ku bramie łączącej poziomy metropolii. Nie byłem do końca pewien, czy zmierzamy we właściwym kierunku, mój zmysł orientacji doznał silnego wstrząsu w trakcie wędrówek szybami wentylacyjnymi. Przeszliśmy przez wielki targ, pełen stoisk, z których zdecydowana większość miała opuszczone żaluzje. Uznałem to za normalne, w końcu w oblężonym mieście drobny handel nie miał szans na rozkwit. Pośrodku placu wznosił się na marmurowym piedestale wielki pomnik z brązu, chyba Machariusa, dobre trzy metry wyższy ode mnie. Pomimo zamknięcia wielu sklepów po targu kręciło się wielu przekupniów, co pozwalało nam wtopić się niepostrzeżenie w tłum i skutecznie unikać patroli ochrony. Większość z przechodniów to kobiety i dzieci, małe dzieci – te większe zapewne pracowały razem z dorosłymi w fabrykach produkujących zaopatrzenie dla uwięzionej w coraz silniejszym pierścieniu oblężenia metropolii. Zachodziłem w głowę, co też robili teraz pozostali Synowie Marnotrawni i mówiąc szczerze, chętnie zaszyłbym się

w jakiejś norze pozwalając im dokończyć misję, gdyby nie jeden drobny fakt – nie miałem najmniejszego zamiaru dać się usmażyć w plazmowej hekatombie. Zdołaliśmy w końcu powrócić na główny korytarz komunikacyjny, obiegający wokół drugi krąg metropolii. Od tego momentu nie miałem już kłopotów z orientacją w terenie, toteż nasza wędrówka zdecydowanie nabrała tempa. Nie mieliśmy najmniejszego pojęcia, co powinniśmy zrobić po dotarciu do bramy ani jak zdołamy się połączyć z grupą pułkownika – uznałem, że będę się tym martwił w swoim czasie. Wzrastająca liczba patroli ostrzegła nas o zbliżaniu się do tunelu bramy, toteż minęliśmy go idąc dalej przed siebie i zerkając jednocześnie w stronę wrót w próbie oszacowania poziomu zabezpieczeń. Nie mogłem się ot tak zatrzymać i policzyć wartowników, bo to z miejsca wzbudziłoby ich podejrzenia, ale uznałem, że pod bramą stoi ponad dziesięciu strażników. Pomaszerowaliśmy jakieś sto metrów w głąb głównego korytarza docierając do czegoś, co przywodziło na myśl wartownię. Na solidnych podwójnych drzwiach budynku widniały wielkie emblematy lokalnych służb bezpieczeństwa. Nikogo nie było w pobliżu, nawet małego patrolu, więc podszedłem trochę bliżej chcąc się przyjrzeć wartowni. Moi towarzysze maszerowali w ślad za mną, zbyt zmęczeni, aaa by zastanawiać się, co właściwie robią i szczęśliwi, że mogą po prostu leźć za moimi plecami. Uświadamiając sobie, że nie mam tu właściwie nic do szukania, odwróciłem się plecami do wartowni i ruszyłem w przeciwną stronę. W tym właśnie momencie usłyszałem zgrzyt otwieranych drzwi i po karku przebiegł mi zimny dreszcz lęku. Ktoś wychodził na zewnątrz strażnicy. Tuż za plecami usłyszałem ponaglający szept pułkownika. - Właźcie do środka, idioci ! * * * * * W środku wartowni, składającej się z pojedynczej sali pełnej stacji roboczych oraz kilku niewielkich cel, leżały ciała dwudziestu żołnierzy ochrony. Również tutaj podłogę pokrywała mozaika, tym razem przedstawiająca jakieś epickie sceny z dawnych bitew, a nie abstrakcyjne wzory. Nie potrafiłem ogarnąć wzrokiem całej mozaiki, zwłoki funkcjonariuszy ochrony zasłaniały zbyt wiele detali. Wykrzywione, opuchnięte twarze trupów natychmiast skojarzyły mi się z ciałami odkrytymi w zewnętrznej baszcie fortecy przypominając, że nie jesteśmy jedynymi ludźmi walczącymi wewnątrz cytadeli. - Niezbyt się śpieszyliście – oświadczył z przekąsem Loron. - Co tu się stało ? – zignorował jego przytyk Striden wodząc wzrokiem po ciałach żołnierzy. - Byli już martwi, kiedy przyszliśmy – wzruszyła ramionami Lorii – Sądzę, że nasz niewidzialny sojusznik z baszty wciąż nad nami czuwa. - Chciałeś się z premedytacją dać schwytać, Kage ? – zapytał pułkownik zamykając za nami drzwi wejściowe. Wskazał palcem siedzącego przy największym terminalu Gudmanza, podpiętego do neuralnego złącza – Mamy z tego miejsca dostęp do całej sieci ochrony i monitorujemy kanały łączności. Śledziliśmy informacje na temat waszych wyczynów od ostatnich czterech godzin. Macie szczęście, że Gudmanz zdołał wprowadzić w obieg kilka fałszywych danych i informacji o rzekomych pożarach, co odciągnęło od was część pościgu. - Jak przejdziemy przez następną bramę ? – odezwał się Striden – Teraz będą już naprawdę czujni. - Po prostu sobie przejdziemy, tak jak w przypadku poprzedniej – wyjaśnił Schaffer wskazując palcem umundurowane zwłoki leżące wszędzie wokół – Patrole służb bezpieczeństwa kursują ustawicznie pomiędzy kręgami, tam i z powrotem, jeden więcej nie zwróci niczyjej uwagi.

Wszyscy odwrócili raptownie głowy spoglądając w stronę dyszącego z wysiłkiem Gudmanza. Na moich oczach neuralna wtyczka wsunęła się z powrotem w slot z boku czaszki techkapłana, a on sam opadł na oparcie fotela. - Co się stało ? – zapytał pułkownik przechylając się ponad oparciem siedzenia i spoglądając na rzędy monitorów wieńczących wierzch terminalu. - Nie mogę już dłużej korzystać z sieci – powiedział powolnym tonem techkapłan, najwyraźniej odzyskujący siły po jakimś wewnętrznym wstrząsie – Uświadomili sobie w końcu, co takiego robię i inni techkapłani zaczęli przeszukiwać sieć. Zdołałem się wyłączyć na moment przed lokalizacją, ale tylko dlatego, że przez ostatnie dwa dni nabrałem sporej wprawy w takich operacjach. Jeśli spróbuję zalogować się ponownie, z miejsca mnie wytropią. - Co jeszcze zdołałeś odkryć ? – spytał Schaffer odrywając wzrok od monitorów i spoglądając na Gudmanza. - Nie mam żadnych dowodów na to, że odkryli prawdziwy cel naszej misji. Myślą, że chcemy przedrzeć się do systemu sterowania wieżami artyleryjskimi w centralnym segmencie fortecy. Nie mają pojęcia o tym, że szykujemy coś więcej niż tylko wyłączenie kilku baterii. - Dobrze, powinniśmy zatem ruszać w dalszą drogę – oświadczył pułkownik prostując się i spoglądając na ciała martwych żołnierzy – Powinniśmy dotrzeć do ostatniego tunelu łącznikowego przed zapadnięciem zmierzchu, trzeci krąg nie jest tak duży jak wcześniejsze. - A co potem ? – spytał Loron zabierając się jednocześnie do zdejmowania spodni z podobnego do niego rozmiarami trupa. - Potem wykonamy nasze zadanie – odparł posępnym tonem Schaffer. * * * * * - Tak sobie rozmyślałam o tym naszym tajemniczym opiekunie – odezwała się Lorii, kiedy schodziliśmy w dół niewielkich schodów oddalając się od głównego korytarza trzeciego pierścienia – Dlaczego on sam nie wysadzi tych reaktorów w powietrze ? - To bardzo skomplikowany proces, takie przeklęcie ducha pól ochronnych strzegących reaktora – wyjaśnił idący przed nami Gudmanz – Obudowa plazmowego reaktora jest wyposażona w szereg zabezpieczeń i heliogramów mających nie dopuścić do naruszenia błogosławieństwa BogaMaszyaaa ny. Istnieje szereg bezpieczników, nie wystarczy tylko dotknąć kilku runów i zaśpiewać parę kantyczek. Tylko członek mojego bractwa potrafiłby coś takiego zrobić. - A ja wiem, dlaczego nikt nie zdecydował się wysłać cię samego – powiedział Loron nawiązując do coraz wyraźniej dostrzegalnej słabości sędziwego techkapłana. Miałem wrażenie, że z każdą mijającą godziną starzeje się o cały rok. Twierdził, że wytrzyma jeszcze miesiąc, ale patrząc na jego pogarszający się stan wątpiłem, by dożył do końca tego dnia. Pułkownik znów przybrał pozę manekina, najwyraźniej spięty przed rychłym końcem naszej misji. Przez jakiś czas zachowywał się niemal jak człowiek, teraz jednak ponownie zmienił się w dobrze naoliwioną maszynę. Trzeci pierścień cytadeli był bardzo podobny do drugiego, kompleksy fabryczne mieszały się z dzielnicami mieszkalnymi. Dostrzegałem wokół dziwaczną kompozycję metalowych płytek, cegieł i ceramicznych kostek. Próbując przypomnieć sobie wszystkie ujrzane dotąd wzory zdobnicze i łącząc je ze skąpą wiedzą na temat samego Coritanorum, uznałem, że kiedyś miejsce to musiało składać się z kilku osobnych cytadel, które z biegiem czasu rozrastały się łącząc ze sobą za pomocą centralnych tuneli komunikacyjnych. Kiedy na zewnątrz fortecy nadciągał zmierzch, na ulicach robiło się coraz ciszej i bardziej pustawo. Większość spotykanych teraz ludzi należała do oddziałów służb bezpieczeństwa. Wymienialiśmy z nimi pośpieszne saluty nie przystając nawet na moment w trosce o

dekonspirację. Obchodząc pierścień i zbliżając się do ostatniej bramy stwierdziłem, że otoczenie coraz bardziej nabiera militarnego charakteru. Mijaliśmy sale pełne terminali sieciowych i budynki przywodzące na myśl koszary. Wyczuwałem rosnące w mych towarzyszach napięcie, toteż postanowiłem je choć trochę rozładować, zanim zaczną podskakiwać w powietrze na dźwięk najmniejszego hałasu. - Ciekaw jestem, co teraz robi Linskrug ? – odezwałem się nie pytając w zasadzie nikogo konkretnego. - Na pewno jest szczęśliwy, że nie musi być tutaj razem z nami, idę w zakład – odparła Lorii spoglądając czujnie w głąb mijanego bocznego korytarza. - On nie żyje – poinformował nas cichym głosem idący z przodu pułkownik. - Skąd pan może to wiedzieć ? – zdumiał się Loron. - Ponieważ legion karny, do którego go przeniesiono, został wyznaczony do ataku pozoracyjnego mającego odwrócić uwagę obrońców od naszego portalu tranzytowego – wyjaśnił Schaffer nie odwracając w naszą stronę głowy. - Odwracając się od płomieni święty Baxter zeskoczył z krawędzi klifu – wymruczał sam do siebie Kronin. - Mógł mimo wszystko przeżyć – Loron czepiał się ostatniego skrawka nadziei na przeżycie naszego towarzysza niedoli. - Nie – zaprzeczył pułkownik – Osobiście wydałem komisarzowi Handelowi dokładne instrukcje. Mieli walczyć do ostatniego człowieka. Komisarz na pewno wykonał swe rozkazy co do joty. Szliśmy w milczeniu przez następne kilka minut rozważając w myślach usłyszane wieści. - Co by pan zrobił, gdybyśmy wszyscy odmówili udziału w misji ? – zapytał Loron, kiedy pułkownik nakazał nam skręcić w lewo na długi metalowy most biegnący ponad czymś, co przypominało mi kompleks hutniczy, w tej chwili wygaszony i cichy – Nie miałby pan szans, gdyby choć połowa z nas odmówiła. - Przyznaję, że nie spodziewałem się rezygnacji Linskruga – odezwał się Schaffer wciąż unikając naszego wzroku – Nie wierzyłem, by ktokolwiek z was odrzucił taką ofertę. Linskrug miał mniej ikry niż sądziłem. - A skąd taka pewność, że się zgodzimy ? – nie ustępował Loron przyśpieszając kroku i zrównując się z Schafferem. - Ze względu na to, co sprawiło, że wciąż tutaj jesteście. Macie w sobie żądzę życia, która jest w stanie pokonać wszelkie przeszkody. Wiedziałem, że przyjmiecie ofertę wolności, kiedy tylko ją wam złożę. - Ale Linskrug jej nie zaakceptował – burknął Loron. Zapadło kolejnych kilka minut milczenia, kiedy dotarliśmy do końca mostu i skręciliśmy w obity metalowymi płytami korytarz. Para idących z przeciwnej strony skrybów minęła nas rzucając podejrzliwe spojrzenia. - To musiała być niezła niespodzianka – podjęła rozmowę Lorii, gdy dwaj Typhończycy znikli z naszego pola widzenia – Pewnie poczuł się pan zaskoczony, gdy Linskrug powiedział nie. Pułkownik zatrzymał się gwałtownie w miejscu i odwrócił twarz w naszą stronę. - Nie ja wybrałem Linskruga do Synów Marnotrawnych, wciśnięto mi go na siłę – warknął złym tonem – Wszystkich pozostałych z was zrekrutowałem osobiście. Studiowałem wasze życiorysy, obserwowałem w walce, szacowałem umiejętności. Nie bez powodu stoczyliśmy w ubiegłych trzech laaaa tach wojny na tuzinie różnych światów. Chciałem mieć co do was całkowitą pewność. Odwrócił się i ruszył w dalszą drogę. Wymieniliśmy między sobą pełne zdumienia spojrzenia, po czym puściliśmy się truchtem w ślad za dowódcą.

- Czy to znaczy, że pan cały czas wiedział o tym, co tutaj będzie trzeba zrobić ? – zapytałem oszołomiony i zmieszany zarazem. - Tak – tyle tylko odpowiedział. - Zaciągnął pan do służby cztery tysiące ludzi wiedząc od początku, że tylko garstka zdoła wytrwać do tego momentu ? – naciskałem z uporem. - Tak – powtórzył i nagle poczułem jak w głębi serca narasta we mnie fala wzburzenia. - Dlaczego ? – spytałem podniesionym głosem – Dlaczego do diabła zrobił pan to wszystko ? - Ponieważ potrzebowaliśmy najlepszych ludzi, Kage – wycedził przez zaciśnięte zęby – Czy się wam to podoba czy nie, Synowie Marnotrawni rodzą najlepszych wojowników w tej części galaktyki. Wszyscy wykazaliście umiejętności bojowe i siłę charakteru niezbędną do podjęcia tej misji. Testowałem was do granic ludzkich możliwości, a nie zdołałem zniszczyć. - Testowałem ? – omal nie krzyknąłem, w ostatniej chwili ściszając głos, by moje wzburzenie nie zwróciło na nas uwagi przypadkowego przechodnia. Łatwo przyszło mi zapomnieć, że znajdowaliśmy się praktycznie w sercu nieprzyjacielskiej fortecy. Jarzeniowe lampy na suficie korytarza zamigotały nieznacznie, a kiedy weszliśmy w inny korytarz, wokół zrobiło się jakby ciemniej. Kłopoty z dystrybucją energii elektrycznej, uznałem. Jeśli dokończymy misję, problemy Typhończyków z zasilaniem znacznie się pogłębią. - To prawda – przyznał pułkownik drapiąc się jednocześnie po nasadzie nosa – Wiele wydarzeń mających miejsce w przeciągu ostatnich trzech lat zostało zainscenizowanych lub wybranych w celu skoncentrowania się na waszych odmiennych zdolnościach militarnych i cechach osobowości. Miały przetestować w praktyce waszą inteligencję i zdolność samodzielnego działania. Przyznaję, że nie jest to zbyt precyzyjny proces eliminacji, ale sądzę, że zdołałem wykorzystać wszystkie te wydarzenia na swoją korzyść, a przy okazji wygraliśmy kilka wojen. Czy to takie złe ? - Niezbyt precyzyjny proces ? – warknąłem ze złością – Jak sądzę, Serce Dżungli było raczej niespodzianką, nieprawdaż ? A co z tym atakiem Eldarów na nasz transportowiec ? Też był zaplanowany ? A wypadek promu na Hypernolu ? Nic nie odparł, maszerował dalej w milczeniu korytarzem. Zyskałem chwilę czasu na zebranie myśli i wtedy właśnie dotarł do mnie sens jego wcześniejszej wypowiedzi. - Powiedział pan: zainscenizowanych ? – wydyszałem. To dziwne, że mogłem wciąż jeszcze tak bardzo się wściekać na to, co nam ten człowiek robił przez te wszystkie lata. - Tak – potwierdził zerkając na mnie przez ramię – W większości przypadków wybierałem takie sytuacje, które same z siebie miały doprowadzić do pożądanego efektu, ale niektóre zostały przygotowane z rozmysłem. Jak chociażby awaryjne lądowanie promu na Hypernolu. Człowiek nie może czegoś takiego zaplanować z góry i liczyć na to, że się samo z siebie wydarzy. Coś w końcu we mnie pękło. Postąpiłem krok do przodu, położyłem dłoń na ramieniu Schaffera i pociągnąłem go za mundur próbując odwrócić w moją stronę. Spoliczkował mnie siarczyście, nim zdołałem zrobić cokolwiek innego, omal nie zwalając mnie z nóg. Zaskoczył mnie całkowicie tym aktem agresji, chociaż bólu praktycznie nie poczułem – nigdy wcześniej nie widziałem, by pułkownik uderzył jakiegokolwiek Syna Marnotrawnego, który by go uprzednio nie zaatakował. - Proszę zapanować nad dyscypliną, poruczniku Kage – powiedział lodowatym tonem wwiercając we mnie swe niebieskie oczy – Nie będę ani chwili dłużej tolerował tej niesubordynacji. Po części zszokowały mnie usłyszane przed chwilą wieści, po części zaś potwierdziły moje narastające od kilku miesięcy podejrzenia, lecz wciąż miałem kłopoty z zaakceptowaniem świadomości, że pułkownik własnoręcznie stworzył cały ten upiorny ciąg krwawych wydarzeń. Zacząłem się zastanawiać jak często wcześniej robił coś takiego. Ile razy doprowadził do śmierci tysięcy żołnierzy po to tylko, by sprawdzić, ilu z nich zdoła

przeżyć bezlitosną selekcję ? Ile razy jeszcze zamierzał powtarzać tę eliminację słabych ogniw ? Schaffer sprawiał wrażenie bezdusznego okrutnego potwora, ale w pewnym stopniu potrafiłem zrozumieć jego motywy. Przyszło nam żyć w bezdusznym okrutnym wszechświecie i jeśli inne straceńcze misje były równie ważne jak nasza, jeśli miały pomóc w uratowaniu całych światów, gotów mu byłem to wybaczyć. Prawie gotów. Wciąż nie wiedziałem, dlaczego tak obsesyjnie ukrywał przed nami prawdziwy cel istnienia całego legionu. Czyżby sądził, że zwątpimy w swe siły znając z góry wyznaczone nam zadanie ? Tak nisko nas cenił, że nie wierzył, iż zachowamy odwagę i determinację wiedząc, że przyjdzie nam walczyć o ocalenie całego świata, aaa o zachowanie życia setek tysięcy gwardzistów i marynarzy kosmicznej floty, skazanych na nieuniknioną śmierć przy dalszych próbach zajęcia tego miasta siłą z zewnątrz. Szliśmy do przodu w całkowitym milczeniu. * * * * * Odnalazłszy pomieszczenie przypominające jakieś archiwum weszliśmy do środka i przystąpiliśmy do debaty nad następnym etapem operacji. Otaczały nas rzędy regałów pełnych opasłych ksiąg, skoroszytów i kryształów będących nośnikami informacji. Przytłoczeni wręcz ogromem zgromadzonej w tym miejscu wiedzy usiedliśmy przy zakurzonym drewnianym stole studiując uważnie precyzyjną mapę wewnętrznego sektora metropolii, wyjętą z głębokiego rękawa Gudmanza. - Nasz mocodawca przygotował nam jakieś ułatwienia na ostatnim etapie misji ? – zapytał siedzący na samym końcu stołu Loron. - Musimy poradzić sobie sami – odparł pułkownik kręcąc przecząco głową. Wszyscy spojrzeliśmy wyczekująco na Gudmanza. - To nie będzie łatwe – westchnął ciężko techkapłan – Do otwarcia bramy wymagany jest odczyt siatkówki upoważnionej do wejścia osoby. - Odczyt czego ? – spytała Lorii podnosząc głowę znad mapy. - Pamiętacie pierwszą bramę i czytnik linii papilarnych – odparł pytaniem. Wszyscy pokiwaliśmy głowami. Kto mógłby puścić w niepamięć taki makabryczny epizod ? – Cóż, ta brama ma urządzenie kontrolne skanujące układ naczyń krwionośnych w gałce ocznej. - Gałka oczna ? – powtórzył Striden unosząc brwi. Zauważyłem, że jakoś się już pozbierał od chwili zabójstwa kobiety w jednym z habitatów – To będzie jeszcze trudniejsze od zdobycia dłoni ! - Zapomnijcie o gałkach ocznych – oświadczył cichym tonem pułkownik. Spojrzeliśmy na niego pytająco. Siedział na odchylonym na tylnych nogach krześle, z założonymi na piersiach ramionami. Palcami lewej dłoni uderzał leciutko w podbródek – Zrobimy to w łatwiejszy sposób. * * * * * Cóż, nie powiedziałbym, że wybrane przez pułkownika rozwiązanie było łatwiejszym sposobem, ale przynajmniej wydawało się proste w realizacji. Przed wrotami wybranej przez nas zbrojowni stało dwóch wartowników, z gotowymi do strzału laserami w rękach. Rozluźnili się co prawda nieznacznie na widok oficerskiego munduru Schaffera, ale i tak wyglądali na wyjątkowo zdenerwowanych i spiętych. Pułkownik podszedł do niewielkiej kamery wbudowanej w opancerzone drzwi arsenału. - Cel wizyty ? – w zawieszonym nad kamerą głośniku rozległ się czyjś anonimowy głos. - Proszę o pozwolenie na wejście – odparł wymijająco pułkownik demonstrując przy tym niemal perfekcyjną znajomość typhońskiego akcentu.

- Otrzymaliśmy zakaz wpuszczania kogokolwiek do środka – oświadczył jeden ze stojących przed zbrojownią żołnierzy. - Mam pisemne upoważnienie – odparł Schaffer wymachując plikiem znalezionych w archiwum dokumentów. Czekaliśmy jakieś pół minuty, wymieniając rzekomo znudzone spojrzenia z parą wartowników i zastanawiając się, jaką też decyzję podejmie człowiek za drzwiami arsenału. - Te rozkazy. Muszę je zobaczyć – zdecydował w końcu kontroler. Rozległ się donośny huk dźwiganej metalowej sztaby i zgrzyt masywnych zawiasów drzwi. Pułkownik wszedł do środka zbrojowni, a drzwi zatrzasnęły się natychmiast za jego plecami. Striden prawie przestępował z nogi na nogę, tak był zdenerwowany. Posłałem mu ostrzegawcze spojrzenie mając nadzieję, że się zmityguje zanim dwaj wartownicy nabiorą podejrzeń co do jego zachowania. Czując kroplę zimnego potu cieknącą w dół prawej skroni z trudem zwalczałem własne napięcie. - Coś mu tam długo schodzi – skomentował jeden z wartowników zerkając ponad ramieniem na ciężko opancerzone drzwi arsenału. Odburknąłem niezrozumiale i pokiwałem głową, niezbyt ufając lingwistycznemu talentowi i zdolności do naśladowania miejscowego akcentu. Zostawienie Lorii, Lorona i Gudmanza w archiwum było bardzo mądrym posunięciem. Wartownicy wyglądali na dobrze poinformowanych i z pewnością cały czas wypatrywali bladoskórych odmieńców poruszających się w towarzystwie techkapłana. Uznałem, że plan pułkownika zyskiwał z każdą chwilą na czasie – jakiekolwiek próby dyskretnego przejścia przez bramę nie miały już chyba żadnych szans powodzenia. Niezręczna i przedłużająca się cisza została przerwana zgrzytem otwieranych drzwi. Pułkownik stanął w progu z niewielkim automatycznym pistoletem w prawej ręce, na końcu jego lufy tkwił masywny tłumik. Rozmowny wartownik obejrzał się do tyłu i otworzył szeroko oczy. Sekundę później pocisk trafił go w skroń rozbryzgując w powietrzu krew i kawałki kości. Drugi żołnierz zareagował natychmiast, obracając się na pięcie i podnosząc swą broń, nie był jednak dość szybki. Kula trafiła go w środek klatki piersiowej odrzucając wartownika na najbliższą ścianę. - Łapcie ich i wciągajcie do środka – polecił pułkownik wychodząc na krok z arsenału – Skontaktowałem się już z grupą czekającą w archiwum, zaraz do nas dołączą. I znajdźcie jakieś szmaty, żeby tu trochę posprzątać. * * * * * - Czas na poważną robotę – mruknęła Lorii, kiedy szliśmy ramię w ramię pomiędzy pełnymi broni i amunicji szafkami. - Mam nadzieję, że nikt nie wpadnie tu zaraz po uzupełnienie zapasów – wtrącił idący za naszymi plecami Loron. - Potrzebujemy broni o większej sile rażenia niż nasze lasery – oświadczył pułkownik przyglądając się etykietom na licznych metalowych skrzyniach i szafach – Jeśli chcemy skutecznie zniwelować ich przewagę liczebną, każdy strzał musi zabijać. Grzebaliśmy w arsenale przez dalsze kilka minut, dopóki Gudmanz nie natrafił na regał z piętnastoma bolterami. Błyszczały nowością lśniąc w białym świetle jarzeniowych lamp, dla moich oczarowanych oczu równie przepiękne, co mordercze. - Amunicja jest w tamtych skrzynkach na górze – oznajmił Gudmanz pokazując palcem czarne kontenery wiszące ponad bolterami. Lorii zdjęła jeden z nich z haka i cisnęła na posadzkę. Kiedy otworzyła pojemnik, ujrzałem całe mnóstwo magazynków do bolterów. Bliźniaki zaczęły ładować amunicję na ciężki transportowy wózek pchany przez Stridena.

- Potrzebuję czegoś o większej szybkostrzelności – wymamrotałem pod nosem kręcąc głową na wszystkie strony w poszukiwaniu bardziej adekwatnej broni. - Niezliczone są nagrody Imperatora dla tych, którzy czczą Jego imię – oświadczył z szerokim uśmiechem Kronin, podważając łomem wieko drewnianej skrzyni i odkrywając ułożone w niej równiutko odłamkowe granaty. Zaczął ciskać je pośpiesznie w wyciągnięte ręce Stridena, upychającego ładunki na swój wózek tuż obok bolterów. - Może to ci się spodoba – zasugerował Gudmanz podając mi jakiś ciężki karabin. Broń pokryta była czarną matową emalią, sprawiała wrażenie równie złowrogiej, co skutecznej. - No, to wygląda całkiem ciekawie – powiedziałem ożywiając się i podchodząc bliżej – Co to za broń ? - Laser szturmowy klasy Fractrix – wyjaśnił z uśmiechem na ustach i przesunął zgrabiałymi palcami po lufie karabinu w dziwnie pieszczotliwym geście. Chyba pierwszy raz w czasie naszej znajomości spostrzegłem na jego twarzy wyraz radości – Pięć wiązek na sekundę, zasilanie z dwóch równolegle podłączonych akumulatorów umożliwiających prowadzenie ciągłego ognia przez piętnaście sekund. Komputerowy celownik pozwalający na śledzenie wielu celów jednocześnie. Pracowałem kiedyś w nadzorze linii produkcyjnej wytwarzającej te lasery – dodał spoglądając na mnie z ukosa. - A niezawodność ? – zapytałem świadom faktu, że broń musi mieć jakiś defekt; w przeciwnym razie mieliby ją już wszyscy. - Cóż, jest wyjątkowo niezawodna – zapewnił mnie techkapłan – Jedyną jej wadą jest konieczność wymiany głównego pryzmatu po oddaniu tysiąca strzałów, a to może zrobić tylko techadept. Dlatego laser tego typu jest niepraktyczny w standardowych działaniach bojowych, nam jednak przyda się wyśmienicie. Zabrałem Gudmanzowi broń i przyłożyłem ją do ramienia spoglądając w głąb optycznego celownika. Nic nie zobaczyłem, toteż posłałem techkapłanowi pełny wyrzutu grymas. - Musisz przestawić bezpiecznik, w tej pozycji odcina zasilanie systemu celowniczego – wyjaśnił Gudmanz pokazując mi przycisk wielkości paznokcia umieszczony tuż nad języczkiem spustowym lasera. Nacisnąłem go i natychmiast usłyszałem niski pomruk uruchomionych baterii. Przykładając broń z powrotem do ramienia zerknąłem przez celownik na swoich towarzyszy. Każda postać obramowana była niebieską poświatą. - Celownik odczytuje sygnatury cieplne obiektów – oświadczył z dumą Gudmanz – Może się zdarzyć, że nie zauważysz samego celu, ale na pewno będziesz widział jego zarys. Wyszczerzyłem zęby odwracając broń w stronę pułkownika. Jeden ruch spoczywającego na spuście palca i seria laserowych wiązek zmieniłaby go w dymiące zwłoki. Zapytałem sam siebie w myślach, dlaczego właściwie nie miałbym tego zrobić ? Dlaczego nie mógłbym pociągnąć za spust ? I zaraz sam sobie na te pytania odpowiedziałem. Od jakiegoś czasu uważałem, że pułkownik nie zrobiłby nam tego wszystkiego, gdyby wierzył, że istnieje jakakolwiek alternatywa. Miał swoje powody i nimi się kierując gotów był uśmiercić trzy miliony ludzkich istnień. Posiadałem nieco własnych teorii na temat owych powodów, ale żadnej z nich nie byłem na razie pewien. Po drugie, w zasadzie tylko pułkownik mógł nas z Coritanorum wy wyciągnąć po wykonaniu misji. Miał gdzieś tutaj tajemniczego sojusznika, studiował plany cytadeli dłużej niż my wszyscy razem wzięci i sądzę, że dysponował na jej temat wiedzą większą od Gudmanza. Pewnie od dobrych trzech lat planował szczegóły tej operacji i niewątpliwie zawczasu przygotował też plan ucieczki. Być może nie uwzględnił w tym planie nas, lecz trzymając się Schaffera dostatecznie blisko miałem spore szanse na ujście stąd z życiem. Przestawiłem bezpiecznik lasera i celownik zgasł bezgłośnie.

- Kamizelki przeciwodłamkowe i hełmy są w tamtej szafce – powiedział pułkownik wskazując dłonią w lewo. Odwracając się dostrzegł, że nadal w niego celuję z lasera. W jego spojrzeniu nie dostrzegłem śladu jakichkolwiek emocji. - Do twarzy ci z nim – oświadczył i odwrócił się w inną stronę. Doskonale wiedział, że nic mu nie groziło z mojej strony. Cholerny drań. - Dobra – mruknąłem wieszając laser na ramieniu – Teraz potrzeba mi jeszcze paru porządnych noży. * * * * * - Pamiętajcie, że jednego musimy wziąć żywcem – przypomniał nam Gudmanz, kiedy pchaliśmy wyładowany bronią i amunicją wózek środkiem korytarza tranzytowego. Ładunek przykryty był siatką maskującą, by nikt zbyt wcześnie nie spostrzegł jego zawartości. Na zewnątrz musiała dochodzić północ, ale w murach cytadeli jarzeniowe lampy płonęły tym samym blaskiem co zwykle. Wszyscy nie pełniący służby mieszkańcy spali, a przynajmniej taką mieliśmy nadzieję. Zgodnie z naszymi planami najbliższa komnata generarium znajdowała się osiemset metrów od bramy kręgu, więc musieliśmy uderzyć szybko i mocno. Mieliśmy zamiar zdjąć strażników przejścia, jednego z nich złapać żywcem, by oszukać skaner siatkówki, przedostać się na drugą stronę, a potem popędzić co sił w nogach do pomieszczenia reaktora i pilnować jej do chwili, w której Gudmanz skończy swoją robotę. Techkapłan szacował, że do zdjęcia wszystkich zabezpieczeń będzie potrzebował co najmniej dwóch godzin, stąd właśnie tak duży zapas amunicji na pchanym przez Stridena wózku. Sześciu ludzi walczących z całą twierdzą ? Miałem nadzieję, że Imperator będzie nad nami czuwał. Po przeciążeniu reaktora pozostawało nam już tylko kilka godzin na ucieczkę w bezpieczne miejsce. Skręciliśmy szybkim krokiem za róg korytarza i nawet nie musiałem wydawać rozkazu otwarcia ognia. Strzelałem z biodra zasypując Typhończyków tuzinami czerwonych wiązek, zwalając ludzi z nóg, wypalając w ścianach dymiące szramy. Loron i Lorii otworzyli ogień ze swoich bolterów, miniaturowe rakiety eksplodowały mrowiem niewielkich ogników wyrywając dziury wielkości pięści w ludzkich piersiach. Dostrzegłem głowę jakiegoś żołnierza rozpryskującą się po bezpośrednim trafieniu z pistoletu pułkownika. Jeden z wartowników zdołał podnieść broń i odpowiedzieć ogniem, trzask jego lasera był ledwie słyszalny wśród huku bolterów. Wiązka energii przecięła powietrze tuż przy ścianie i trafiła Lorii w jedno z ramion. Dziewczyna straciła równowagę, przewróciła się na posadzkę korytarza. Striden wypalił na oślep ze swojej strzelby faszerując strzelca śrutem i rozbryzgując znaczną część jego ciała po korytarzu. I wtedy walka ustała, równie szybko i zaskakująco jak się zaczęła. Kilka sekund zażartego starcia i robota była skończona. Pułkownik rzucił się do przodu i zaczął przeszukiwać pobojowisko obmacująć leżące w korytarzu ciała obrońców, my zaś zmienialiśmy pośpiesznie magazynki. Loron uklęknął przy swojej siostrze z zatroskaną miną. - Co z nią ? – zapytałem podbiegając do bliźniąt. - Wszystko w porządku – odparła Lorii podnosząc się chwiejnie na nogi. Z jej ramienia ciekła krew. Loron oddarł materiał z rękawa munduru jakiegoś zabitego żołnierza podczas gdy jego siostra zdejmowała z siebie kamizelkę i bluzę. Pozostawiając bandażowanie rany Loronowi pobiegłem do Kronina i Stridena, pilnujących skrzyżowania z głównym korytarzem. Usłyszałem za plecami chrząknięcie satysfakcji i odwróciłem głowę na czas, by ujrzeć pułkownika wlokącego w stronę czytnika siatkówki jednego z wartowników. Przycisnął twarz człowieka do obudowy skanera i chwilę później brama zaczęła się otwierać.

- Weszliśmy – oświadczył Schaffer podkładając lufę boltowego pistoletu pod brodę żołnierza i rozwalając mu jednym strzałem czaszkę. Staliśmy przez sekundę jak wryci patrząc na trzymającego w objęciach bezgłowe ciało dowódcę. - Ruszać się ! – krzyknął. Rzuciliśmy się w stronę bramy, Kronin i Striden z wózkiem w środku, Gudmanz i pułkownik na przedzie, ja zaś z bliźniętami z tyłu. Kiedy już znaleźliśmy się po drugiej stronie, pociągnąłem za dźwignię zamykającą wrota. Brama zasunęła się z łoskotem, toteż natychmiast cisnąłem jeden granat do skrzynki rozdzielczej i rzuciłem się do ucieczki. Słysząc za plecami huk eksplozji spojrzałem ponad ramieniem i uśmiechnąłem się sam do siebie na widok pęków rozerwanych, nadpalonych kabli wiszących ze zdemolowanej obudowy. Moją uwagę zwrócił dźwięk wystrzałów z pistoletu pułkownika. Pobiegłem do przodu ściskając mocniej szturmowy laser. Jacyś żołnierze znajdowali się również po drugiej stronie bramy, w głównym korytarzu. Schowani za ściennymi filarami strzelali do nas z laserów, wiązki energii śmigały po całym przejściu nadpalając ściany i podłogę. Pułkownik kucał w progu drzwi prowadzących na główny korytarz wystawiając co chwila głowę i broń, oddając strzał i chowając się z powrotem. Przeskoczyłem obok niego tocząc się po posadzce korytarza i uderzając ciałem w futrynę drzwi po drugiej stronie przejścia. Podniosłem się na kolana celując jednocześnie w najbliższego Typhończyka, ukrytego jakieś dwadzieścia metrów dalej po tej samej stronie korytarza. W optycznym celowniku lasera ujrzałem wyraźnie jego głowę i ramiona, gdy wychylał się zza filara chcąc oddać kolejny strzał. Nacisnąłem delikatnie spust. Pół tuzina czerwonych krech energii trafiło mężczyznę w tors, niektóre z nich przepaliły na wylot przez ciało człowieka. Schowałem się za futryną drzwi, gdy nasi przeciwnicy zwiększyli siłę ognia. To będzie trwało całą wieczność, powiedziałem sam do siebie pojmując, że im dłużej siedzimy w tym korytarzu, tym większe posiłki obrońcy zdążą tutaj ściągnąć. - Granaty ! – krzyknąłem zrywając z pasa jeden ładunek. Kiedy cisnąłem go w głąb korytarza, na metalowej posadzce zaklekotały dalsze trzy. Jakiś naprawdę dzielny człowiek wyskoczył zza osłony chcąc chwycić je i odrzucić w naszą stronę, ale zaraz został trafiony w nogę przez Lorii albo Lorona. Boltowy pocisk urwał mu kończynę tuż poniżej kolana. Żołnierz krzyczał przeraźliwie jeszcze przez parę sekund, zanim granaty nie wybuchły z głośnym hukiem ciskając jego ciało wysoko w powietrze. Nim jeszcze odłamki opadły na ziemię, ja byłem już w biegu szarżując z przyłożonym do barku laserem i rozstrzeliwując zagubionych pośród kłębów dymu Typhończyków. Jednego jakimś cudem przegapiłem w bocznym korytarzyku, bo kiedy mijałem skrzyżowanie, coś walnęło mnie z potworną siłą w prawą stronę głowy. W uszach mi zadzwoniło, poczułem uginające się nogi. Odwracając w tamtym kierunku wzrok ujrzałem mężczyznę w średnim wieku, w nieco zbyt ciasnym na jego sylwetkę mundurze. Zwęził oczy przymierzając się do drugiego strzału, lufa jego lasera mierzyła mi prosto w twarz. Ktoś we mnie uderzył, runąłem na podłogę czując jedynie charakterystyczny zapach Lorii. Nad naszymi toczącymi się ciałami śmignęły wiązki laserowej energii. Jasnowłosa bliźniaczka pierwsza zerwała się na nogi, w prawej dłoni ściskała pistolet. Jej pierwszy strzał poszedł zbyt nisko, ugodził przeciwnika w udo. Żołnierz przewrócił się na bok, jego oddana na oślep seria poszła w sufit. Lorii pociągnęła raz jeszcze za spust, tym razem trafiając prosto w pulchną twarz rebelianta. - Jesteś albo bohaterem albo idiotą – uśmiechnęła się pomagając mi podnieść się z podłogi – Na szczęście dla ciebie, ja jestem równie dzielna czy też może głupia. Pośród dzwoniącej w uszach ciszy niosło się pełne bólu jęczenie jakiegoś człowieka, szybko uciszone wystrzałem ze strzelby Stridena. Zdjąłem z głowy hełm i zacząłem go oglądać, wciąż nieco oszołomiony. Na wysokości swego prawego ucha ujrzałem wielkie wgłębienie, niemalże wypalone na wylot. Wsadziłem do otworu palec wskazujący i

zmartwiałem widząc jak paznokieć przebija resztkę kompozytu wchodząc do środka hełmu. Laserowa wiązka straciła swą energię kinetyczną w odległości równej grubości pergaminu od mojej czaszki ! Bełkocząc jakieś nieskładne podziękowania za boską protekcję wsadziłem hełm z powrotem na głowę i podniosłem z podłogi szturmowy laser. Gdzieś z tyłu rozległ się terkot boltera Lorona – najwyraźniej Typhończycy zaczynali nam deptać po piętach. Zza łuku korytarza wypadł ciągnący za sobą Gudmanza pułkownik, tuż za nim pchał swój wózek Kronin. - Zabierz go do komnaty reaktora ! – krzyknął Schaffer wpychając Gudmanza pomiędzy mnie i Lorii. Chwyciliśmy techkapłana pod pachy i popędziliśmy w głąb korytarza. Za plecami słyszałem ludzkie krzyki i dźwięk wystrzałów. Głuchy huk strzelby Stridena mieszał się z terkotem boltera Lorona i trzaskiem pistoletu pułkownika. Cienie moich towarzyszy kładły się na ścianach korytarza. Gudmanz dyszał szaleńczo, ledwie utrzymując się na nogach. - Jak jeszcze daleko ?! – wycedziła przez zaciśnięte zęby Lorii. - Jakieś... jeszcze jakieś dwieście metrów – wycharczał techkapłan. Jego twarz miała kolor szarego papieru, w oczach dostrzec można było ból. Jakiś okrągły przedmiot wielkości mej pięści odbił się od ściany i spadł mi prosto pod nogi. - Granat ! – syknęła Lorii puszczając ramię Gudmanza i skacząc do przodu. Kopnęła leżący na posadzce granat posyłając go ostrym łukiem z powrotem w stronę, z której nadleciał. Z głębi korytarza dobiegł nas ostrzegawczy krzyk urwany głuchą detonacją. Pchnąłem techkapłana na ścianę i podniosłem do ramienia laser. Lorii rzuciła się płasko na brzuch i zdjęła z pleców przytroczony do bandolieru boltowy magazynek. - Jest ich z tuzin – odkrzyknęła przed naciśnięciem spustu. Metalowe łuski posypały się z brzękiem na posadzkę. - Drzwi po lewej – usłyszałem zdyszany głos Gudmanza. - Co ?! – warknąłem strzelając na oślep wzdłuż korytarza. - Drzwi po lewej... prowadzą przez... pięć pomieszczeń koszarowych – powiedział urywanymi słowami – Dasz radę... ich obejść... - Ściągaj na siebie ich uwagę ! – krzyknąłem do Lorii i rzuciłem się w próg wskazanych drzwi. - Nie ma sprawy ! – usłyszałem odpowiedź Lorii. Gudmanz miał rację: znalazłem się w jednym z kilku połączonych z sobą pokojów dziesięciometrowej długości, zastawionych piętrowymi łóżkami po lewej stronie i metalowymi szafkami na rzeczy osobiste po prawej. Mogłem co prawda rzucić okiem do dwóch następnych pomieszczeń, ale pozostałe nikły za łagodnym łukiem wewnętrznego pierścienia cytadeli. Nie wierzyłem, żeby nikt nie pilnował tego przejścia, toteż przykucnąłem w progu. Chciałem jak najdłużej zachować element zaskoczenia, więc rzuciłem laser na jedno z łóżek i sięgnąłem po jeden z sześciu noży wiszących na mej piersi i udzie. Dobrze było znów poczuć w dłoni nóż, od dzieciństwa miałem do nich słabość. Chyba dotąd wam jeszcze nie mówiłem, że preferuję ten bliski kontakt z ofiarą, kiedy zadaję jej cios ostrzem – strzelanie do ludzi z daleka wydaje mi się jakoś urągające ich godności. Lecz oczywiście zawsze odpowiadam ogniem, gdy jakiś drań do mnie strzela i zazwyczaj nie zawracam sobie głowy narażaniem karku po to tylko, by dla własnej satysfakcji sprzedać takiemu typowi kosę między żebra. Przytuliłem się do ściany na widok pilnującego przejścia żołnierza. Pod najbliższym dolnym łóżkiem było sporo wolnego miejsca, więc bez namysłu się pod nie wślizgnąłem. Leżąc na brzuchu śledziłem wzrokiem buty idącego w moją stronę gwardzisty. Uświadomiłem sobie, że przez cały czas wstrzymuję oddech, więc wypuściłem powietrze z ust. Nie musiałem się specjalnie troszczyć o zachowanie dyskrecji, ponieważ dobiegające z

korytarza wystrzały i tak zagłuszyłyby każdy przypadkiem spowodowany hałas. Popełzłem pod łóżkiem kilkanaście centymetrów mijając w ten sposób Typhończyka. Przywarłem do podłogi na dalsze kilka sekund zastanawiając się nad najlepszym sposobem eliminacji wartownika. Zerkając w górę stwierdziłem, że materac nie jest na stałe przymocowany do obudowy, tylko leży na drucianej siatce. Przekręciłem się na plecy i zmieniłem pozycję ciała tak, by moje stopy skierowane były w stronę gwardzisty. Szarpnąłem się w górę z głuchym stęknięciem i cisnąłem materacem prosto w przeciwnika. Nagły rozbłysk światła zlał się ze szczękiem laserowego wystrzału – zaskoczony żołnierz pociągnął za spust strzelając prosto w jedną z szafek. Zanim zdążył się otrząsnąć z szoku, przygniotłem go ciężarem swego ciała i na oślep zadałem kilkanaście ciosów nożem poprzez materac i pościel. Słyszałem ostrze tnące mięśnie i zgrzytające po kościach. Mężczyzna przestał się szamotać, a spod materaca wyciekła kałuża gęstej krwi. Zrywając się na nogi ujrzałem innego gwardzistę, klęczącego w progu drugiego pokoju i strzelającego z lasera za futrynę drzwi prowadzących na główny korytarz. Nie zauważył mnie do ostatniej chwili i tylko krzyknął krótko, gdy czubek mojego noża wbił mu się od spodu w podbródek. Przekręciłem ostrze próbując wyszarpnąć je z rany, ale zaklinowało się na kości szczękowej ofiary i nie chciało puścić. Puściłem rękojeść broni i zdjąłem z pasa inny egzemplarz. Robiąc to podniosłem jednocześnie wzrok i wtedy ujrzałem następnego Typhończyka, stojącego jakieś dziesięć metrów ode mnie. On też mnie zauważył i kiedy podniósł laser do strzału, cofnąłem się o kilka kroków zasłaniając się ciałem zasztyletowanego żołnierza. Laserowe wiązki przez kilka sekund trafiały w zwłoki wprawiając je w upiorne konwulsje. Zaciskając zęby wymacałem prawą ręką wciąż wiszącą na ramieniu zabitego broń. Potknąłem się i runąłem na plecy, kolejne strzały ugodziły martwe ciało, jedna z wiązek przepaliła mi wierzch nogawki. Zacisnąłem palce na spuście odnalezionego lasera i celując mniej więcej w stronę korytarza pociągałem za języczek przez dobre pięć sekund. Znieruchomiałem na chwilę spodziewając się kolejnej odpowiedzi w postaci laserowych krech, lecz kiedy żaden następny strzał nie padł, uniosłem ostrożnie zmasakrowane ciało. Drzwi, za którymi ukrywał się żołnierz były puste, dopiero po chwili dostrzegłem wystającą za próg ludzką stopę i kałużę krwi rozlewającą się szeroko po błyszczących podłogowych płytkach. Oddychając płytko postanowiłem poleżeć jeszcze chwilkę i uspokoić swój oszalały puls. Ktoś stanął nade mną i pociągnął za ramię stawiając brutalnie na nogi. To Schaffer. Gudmanz stał tuż za nim opierając się z ulgą o jedno z łóżek i podając mi w wyciągniętej ręce szturmowy laser. Drugą dłonią wycierał zroszone potem czoło. - Nie ma czasu na wylegiwanie się, Kage – skarcił mnie pułkownik wychylająć się jednocześnie za futrynę drzwi i omiatając lufą boltowego pistoletu korytarz – Na następnym skrzyżowaniu biegniemy w lewo i do końca, aż do aa drzwi hali reaktora. Gdzieś z tyłu nadbiegli Loron i Lorii. Wyraźnie się odprężyli widząc moją brzydką pokiereszowaną twarz. - Ciekawa byłam, czy ci się uda – powiedziała Lorii oglądając mnie uważnie w poszukiwaniu śladu obrażeń. Cały zbryzgany byłem krwią i kawałkami skóry, ale większość z nich nie należała do mnie. - Kronin, Striden – zawołał pułkownik, kiedy para straceńców przetoczyła wózek przez pomieszczenia koszarowe. Schaffer chwycił za wózek i wypchnął go poprzez drzwi na główny korytarz – Wy dwaj pilnujcie przejścia, my w tym czasie zajmiemy się forsowaniem drzwi do hali reaktora.

Pobiegliśmy w ciasnym szyku w stronę wejścia do generarium, z bronią gotową do strzału – jak się okazało, niepotrzebnie. Kronin i porucznik marynarki zabezpieczyli skrzyżowanie, my zaś stłoczyliśmy się pod ciężko opancerzonymi drzwiami generarium. - Jakieś ciekawe pomysły ? – zapytał Loron. Cóż, wystarczyło zerknąć na ten właz, by się domyślić, że jest naprawdę cholernie gruby. - Wygląda na to, że całe życie przyjdzie mi przebijać się przez pieprzone drzwi – burknęła Lorii spoglądając na wejście ze zmarszczonym czołem. - Mamy ładunki termiczne – zauważył Gudmanz wyciągając ze środka dużo już teraz mniejszej sterty amunicji na wózku jakiś cylindryczny obiekt. Odkręcając pokrywkę pojemnika wysypał na podłogę dziesięć płaskich dysków, wszystkie wielkości męskiej dłoni. - Ile potrzebujemy ? – spytał techkapłana Schaffer podnosząc jedną z bomb z posadzki i ważąc ją na dłoni. Dysk miał jakieś cztery centymetry grubości i mały czerwony przycisk na wierzchu. - A czy ja wyglądam na eksperta od materiałów wybuchowych, pułkowniku Schaffer ? – burknął Gudmanz siadając z wysiłkiem pod jedną ze ścian – Prawie wszystkie moje memografy zostały wymontowane, chyba pan pamięta ? – dodał z posępnym grymasem. - Pieprzyć to, użyjemy wszystkich – zdecydowała Lorii łapiąc za dyski, w których Gudmanz przekręcił tarcze detonatorów czasowych. Zaczęliśmy przyklejać ładunki do powierzchni drzwi, większość z nich w okolicach masywnych zawiasów. - Może jednak parę zostawimy na zapas ? – zaproponował Loron widząc, że ściągam z wózka ostatni, czwarty pojemnik z bombami. Odłożyłem cylinder na miejsce i wzruszyłem ramionami. - Musicie uaktywnić detonatory – poinformował nas z ciężkim westchnięciem Gudmanz, podnosząc się z nóg przy pomocy ściany – Pojedyncze naciśnięcie czerwonego guzika ustawia czas opóźnienia na pięć sekund. Musicie jak najszybciej wycofać się na bezpieczny dystans, bo mimo ukierunkowania ładunków w stronę drzwi pojawi się niewielka wsteczna fala uderzeniowa. - Kage i ja ustawimy zegary – zdecydował pułkownik odpychając w tył wózek. W tym samym momencie usłyszałem charakterystyczny szczęk lasera. Kronin krzyknął i upadł na plecy tuż za rogiem skrzyżowania, strużka dymu unosiła się z jego kamizelki przeciwodłamkowej tuż powyżej serca. - Pośpieszcie się ! – krzyknął Striden i wypalił ze strzelby w głąb korytarza. Wymieniłem spojrzenie z pułkownikiem, po czym obaj zaczęliśmy bez słowa naciskać przyciski ładunków. Zdołaliśmy ustawić góra połowę detonatorów, zanim pułkownik nie złapał mnie za kołnierz i nie odciągnął od drzwi. Rzuciliśmy się obaj na podłogę. Za naszymi plecami rozległ się syk rozpalonego powietrza i usłyszałem grzmot przewracających się na posadzkę drzwi. Zerkając ponad ramieniem dostrzegłem wielką wyrwę ziejącą w miejscu włazu. W powietrzu unosiła się chmura gęstego dymu, po ścianach spływały kropelki płynnego materiału. - Ruszać się ! – warknął pułkownik skacząc na równe nogi i wyszarpując z kabury schowany tam pistolet. Zrobił kilka kroków w stronę wysadzonych drzwi i zaraz się cofał ścigany gradem laserowych wiązek. Za plecami usłyszałem okrzyki Stridena i huk wystrzałów z jego strzelby, nie zdołałem jednak zrozumieć słów porucznika. Loron zatrzymał się z piskiem obcasów tuż przy mnie, ciągnąc oburącz nieprzytomnego Kronina. - Ilu tam się pcha za nami ? – zapytał pułkownik strzelając na oślep w głąb komnaty reaktora. - Chyba wszyscy – bąknął zatroskany Loron. Spojrzałem z niepokojem w stronę skrzyżowania. Lorii zajęła miejsce Kronina, rysy jej twarzy przybrały w świetle płomieni wylotowych boltera żółtego koloru. Przysunąłem się bliżej zniszczonego wejścia do generarium i zerknąłem tak ostrożnie jak to tylko było możliwe do środka pomieszczenia. Dojrzałem tuzin Typhończyków kryjących się za obudowami terminali i grubymi rurami wijącymi się po całej komnacie. Generarium

było wielkie, chyba o cylindrycznym kształcie, choć nie byłem tego do końca pewien ze względu na zasłaniającą ściany maszynerię. Na przeciwległej ścianie wisiał ogromny ekran pulsujący rzędami zmieniających się co chwila znaków. Nie zauważyłem nigdzie żadnych innych drzwi poza tymi, które przed momentem zniszczyliśmy. Odskoczyłem czym prędzej od wyrwy, bo obrońcy zauważyli mnie i zasypali wejście gradem energetycznych ładunków. - Musimy się dostać do środka – oznajmił niepotrzebnie Gudmanz. - A masz jakieś pomysły ? – warknąłem zdejmując z ramienia szturmowy laser i posyłając serię krech światła w kierunku jakiejś wystającej zza stacji roboczej głowy. Zaglądając ponownie do komnaty spostrzegłem człowieka przemieszczającego się po metalowym pomoście jakieś pięć metrów nad podłogą. Miał na sobie roboczy kombinezon, powszechnie spotykany w lokalnych fabrykach, w dłoniach zaś ściskał dwa automatyczne pistolety. Pas obwieszony dodatkowymi magazynkami przecinał skośnie jego klatkę piersiową. Sapnąłem ze zdumienia widząc jak obcy otwiera ogień w plecy kryjących się w komnacie Typhończyków, zabijając w ułamku chwili połowę obrońców. Kiedy równie jak ja zaskoczeni żołnierze odwracali się w kierunku nowego źródła zagrożenia, runąłem do wnętrza komnaty prując jak szalony z lasera. Tuż za plecami słyszałem huk pistoletu pułkownika. Laserowe wiązki uderzały w metal pomostu, ale obcy zwinnie przypadł do najbliższej drabinki i zjechał po niej na podłogę generarium, cały czas strzelając przy tym z jednej wolnej ręki. Pochwyceni w ogień krzyżowy, typhońscy gwardziści zginęli w przeciągu kilku sekund. - Wszyscy do środka ! – krzyknął pułkownik. Wyjrzałem na korytarzyk i ujrzałem biegnących w naszą stronę Stridena i Lorii. Jakiś Typhończyk wyjrzał za róg skrzyżowania, ale natychmiast się schował odpędzony pociskami wystrzelonymi z boltera Lorona. - Nasz tajemniczy opiekun, jak mniemam – mruknęła Lorii studiując wzrokiem postać nieznajomego, zerkającego w dół korytarza i ładującego jednocześnie oba pistolety. - Synowie Marnotrawni – pułkownik wskazał dłonią mężczyznę z pistoletami – Pozwólcie, że przedstawię wam człowieka, dla którego pracujemy. Oto inkwizytor Oriel. * * * * * - Chyba na razie zrezygnowali ze szturmu – krzyknął w naszą stronę pilnujący wejścia Loron. - Ich dowódcy zapewne przeklinają teraz architektów Coritanorum – odparł inkwizytor Oriel wsadzając pistolety za pas swego kombinezonu. Był gładko ogolony, z pociągłą twarzą i gęstymi czarnymi włosami. Roztaczał wokół siebie namacalną aurę spokoju i rozwagi, z niewielką domieszką złowieszczości – Cały wewnętrzny krąg cytadeli został zaprojektowany jako ostatni bastion, co w obecnej chwili faworyzuje raczej nas. Tylko dlatego ta misja ma jakiekolwiek szanse powodzenia. Przyznałem mu w myślach rację. Komnata generarium miała ośmiokątny kształt, jej średnica wynosiła jakieś dwadzieścia metrów. W środku stało kilka stacji roboczych, wciąż przygniecionych ciałami zastrzelonych żołnierzy, grube rury biegły z otworów w ścianach do aparatury umieszczonej za wielkim ściennym ekranem. Korytarzyk prowadzący do hali reaktora miał szerokość czterech, góra pięciu metrów, co pozwalało na jednoczesne natarcie czterech ludzi, a przy tym długi był na trzydzieści metrów – prawdziwa strefa śmierci. - Inkwizycja ? – zapytała Lorii, wciąż wyraźnie zdziwiona. Klęczała obok Kronina, opartego o ścianę komnaty i wciąż nieprzytomnego. Ledwie oddychał, laserowa wiązka trafiła go prosto w klatkę piersiową. - To całkiem wiarygodne – mruknąłem w odpowiedzi – Kto inny miałby dostatecznie duże wpływy, by doprowadzić do unicestwienia głównej bazy sektora ?

- Niedługo spróbują kolejnego ataku – stwierdził pułkownik przywołując nas ponownie do rzeczywistości – Gudmanz, podłącz się do terminala i rozpocznij procedurę przeciążenia. Inkwizytorze, ile dróg prowadzi bezpośrednio do tej komnaty ? - Główne wejście oraz mały tunel serwisowy, którym tutaj wpełzłem – odpowiedział wskazując dłonią obiegający ściany komnaty pomost – To dlatego jesteśmy się tutaj w stanie bronić tak małą grupą. - Co z tym tunelem ? – zapytałem zerkając z niepokojem w górę. - Zostawiłem tam małą niespodziankę dla każdego, kto spróbuje wejść nim do środka – uspokoił mnie ze złowieszczym uśmiechem na ustach. - Zmieniłeś się – oświadczył Schaffer spoglądając na inkwizytora. Zdumiały mnie w pierwszej chwili te słowa, bo świadczyły o tym, że obaj znali się od dłuższego czasu, ale zaraz uznałem, że właściwie nie mam się czemu dziwić. Poza spotkaniami z inkwizytorem i dowódcą batalionu karnego, w którym służyły bliźnięta, Schaffer miał przez te wszystkie lata mnóstwo sposobności do nieznanych nam rozmów z rozmaitymi osobnikami. - Mmm ? Chodzi ci o brodę ? – Musiałem zmienić wygląd po tym jak sztab twierdzy odkrył moją prawdziwą tożsamość – wyjaśnił Oriel – To był najprostszy sposób, broda i nowa przykrywa w postaci robotnika. - Coś się dzieje ! – zawołał Loron zwracając naszą uwagę na korytarz. Coś faktycznie się działo na drugim jego końcu, dostrzegłem ludzkie głowy wyglądające zza rogów skrzyżowania i spoglądające w naszą stronę. - Zmasowany atak ? – zasugerowała Lorii klękając tuż przy pozostałościach ciach nadtopionej futryny drzwi i przyciskając do piersi ciężki bolter. - Mówiąc szczerze, nie mają żadnej innej możliwości – skinął głową pułkownik. - Może powinniśmy zbudować jakąś barykadę albo coś takiego ? – zapytał Striden wpychając jednocześnie nowe naboje do komory swej strzelby. - Jedna droga do środka, jedna na zewnątrz – zaprzeczyła ruchem głowy Lorii, po czym wskazała kciukiem drugi kraniec korytarzyka – Kiedy już tu skończymy, będziemy musieli się bardzo szybko stąd wynosić. - Nawet nie pomyślałem o tym, że będziemy stąd musieli pryskać – przyz- nał Striden przeczesując palcami lepkie od potu włosy – Już samo wejście do środka wydawało się niewiarygodnie trudne. - Ciebie nawet tu nie powinno być ! – nakrzyczałem na niego – Siedź cicho i nie przeszkadzaj ! Rozpoczęcie ataku obwieściła kanonada z broni laserowej. Morderczy deszcz wiązek zasypał ściany korytarza i framugę wyrwanych drzwi, niektóre z nich wpadły do środka generarium. Kiedy my chowaliśmy się przed salwą rebeliantów, grupa typhońskich gwardzistów wpadła do korytarza i rzuciła się w naszą stronę wykrzykując jakieś bitewne zawołanie. Razem z pułkownikiem wrzuciliśmy do korytarza po granacie odłamkowym i bitewne okrzyki zmieniły się natychmiast we wrzaski paniki. Huk eksplozji wstrząsnął powietrzem, dziesiątki ostrych jak brzytwa szrapneli odbiły się z metalicznym szczękiem od ścian korytarza. Gdy dym nieco się rozszedł, wyjrzałem za framugę drzwi i ujrzałem stertę pokiereszowanych ciał. Niektórzy żołnierze najwyraźniej próbowali wycofać się na widok granatów, ale powstrzymali ich od tego nieświadomie napierający od tyłu towarzysze, szykując w rezultacie śmierć całej drużynie. - Jeden zero dla Synów Marnotrawnych – roześmiała się Lorii zerkając ponad moim barkiem. - Ilu jeszcze musimy zabić ? – spytałem ją z przekąsem. Wzruszyła w odpowiedzi ramionami. - Z trzech i pół miliona mieszkańców Coritanorum – odezwał się nieoczekiwanie inkwizytor – siedemset tysięcy przeszło pełne przeszkolenie wojskowe. Tylu właśnie musimy zabić.

- Siedemset cholernych tysięcy ?! – sarknąłem – To jak do kurwy nędzy mamy się stąd wydostać ?! - Kiedy reaktory zostaną przeciążone, każdy będzie myślał tylko o ucieczce, Kage – wtrącił stojący za Orielem pułkownik – Nikt tu nie będzie specjalnie zainteresowany pozostaniem na stanowisku i walką. - No, z tym gotów jestem się zgodzić – kiwnął głową Loron – Prawdziwa walka zostanie stoczona o fotele w promach ewakuacyjnych. - Imperialne jednostki na północy właśnie rozpoczęły kolejny szturm na wały – dodał inkwizytor – Typhończycy muszą teraz walczyć na dwóch frontach jednocześnie. - A co się stanie z naszymi gwardzistami, kiedy to miejsce wybuchnie ? – zapytał znienacka Loron. Nie doczekał się odpowiedzi, bo w tej samej chwili usłyszeliśmy dziwne stuknięcia i do komnaty reaktora wpadło pięć kulistych kształtów. - Pieprzone granatniki ! – krzyknęła Lorii i rzuciła się na brzuch przykrywając swym ciałem Kronina. Granaty wybuchły z głośnym hukiem, odłamki zadzwoniły na ścianach i posadzce, jeden z nich utkwił mi w przedramieniu. Kolejna salwa z granatników zaklekotała na podłodze, toteż starałem się jak najszybciej odpełznąć w odległy kąt komnaty. Posypały się następne detonacje, na nasze głowy spadły kawałki zniszczonej maszynerii. - Próbujecie wysadzić w powietrze reaktor ? – krzyknął w głąb korytarza inkwizytor Oriel. Ostrzał z granatników natychmiast ustał. Oriel spojrzał na nas z pełnym satysfakcji uśmieszkiem. - Oni nie mają pojęcia, co zamierzamy zrobić – zachichotał – Od tej chwili nie będą już próbowali używać cięższej broni. * * * * * W przeciągu następnych trzydziestu minut żołnierze podjęli pięć prób wdarcia się do komnaty reaktora. W korytarzu piętrzyły się zwłoki ponad setki gwardzistów, każda kolejna fala napastników grzęzła pomiędzy stertami trupów swych towarzyszy. Stłumiona eksplozja dobiegła gdzieś z góry tuż przed czwartym atakiem świadcząc o tym, że ktoś wpakował się na pułapkę zostawioną w szybie przez inkwizytora. Od piętnastu minut panowała cisza. Gudmanz wciąż siedział podłączony do terminala, jego twarz przywodziła mi na myśl woskową maskę. Musiał tkwić w jakimś transie. Kilka razy byłem już pewien, że wyzionął ducha, ale Lorii upewniała mnie, że techkapłan cały czas oddycha. Kto mógł wiedzieć, jakiego rodzaju prywatną wojnę toczył teraz w strzeżonej przez innych adeptów BogaMaszyny sieci ? Kończyła się nam amunicja, musiałem odstawić pod ścianę szturmowy laser w trakcie czwartego ataku – chyba wyczerpałem już swój limit tysiąca strzałów. Trzymałem teraz jeden z zapass sowych bolterów, wielki kawał metalu ciążący mi w rękach, zupełnie niepodobny do leciutkiego szturmowego lasera. - Nie bardzo wiem, czego jeszcze mogliby spróbować ? – przyznał Loron. - Kurwa – mruknąłem, bo zaraz przyszła mi na myśl pewna możliwość. - Co ? – odezwał się pułkownik mierząc mnie jadowitym wzrokiem. - Gaz – odparłem krótko – Żadnego zagrożenia dla reaktora, natomiast my jesteśmy sztywni albo uśpieni. - Nie mogą użyć normalnej broni gazowej – rozwiał nasze obawy inkwizytor – Wentylacja w każdym pierścieniu jest zamknięta na granicach kręgów, by uniemożliwić obcym przedostanie się przez szyby, ale jednocześnie jej wywietrzniki znajdują się we wszystkich pomieszczeniach danego poziomu. Jeśli wtłoczą tu gaz, natychmiast rozniesie się po okolicznych korytarzach. To kolejny błąd architektoniczny, który działa na naszą korzyść.

- Słyszałem o działających ograniczony czas wirusach – oświadczył Striden – Mamy nawet kilka takich głowic na pokładzie Emperor’s Benevolence. Zabijają w przeciągu kilku sekund i same umierają. W bazie takiej jak Coritanorum też powinno się znaleźć kilka podobnych ładunków. - A tak, były tutaj – skinął głową Oriel i uśmiechnął się złowieszczo – Lecz pechowym zbiegiem okoliczności ktoś już je wykorzystał. - Baszta strażnicza i wartownia służb bezpieczeństwa – zmrużyła oczy Lorii – To było niezłe posunięcie. - Też tak sądzę – odparł inkwizytor drapiąc się po uchu. Ktoś zaczął do nas wołać z drugiego krańca korytarza. - Złóżcie broń, a czeka was uczciwy sąd ! – usłyszałem czyjś anonimowy głos – Proście Imperatora o wybaczenie, a wasza śmierć będzie szybka i bezbolesna ! - Pewnie, już wam wierzę – burknął Loron. - To wy jesteście pieprzonymi rebeliantami ! – wrzasnęła w odpowiedzi Lorii – Sami błagajcie Go o wybaczenie ! - To da im trochę do myślenia – skomentował Oriel – Tylko najwyżsi rangą oficerowie sztabu są prawdziwymi rebeliantami. - To dlaczego każdy z nich z nami walczy ? – spytałem – Jeśli wciąż pozostają lojalni, mogliby już dawno samodzielnie obalić buntowników. - A dlaczego mieliby to robić ? – odparł inkwizytor wzruszając nieznacznie ramionami. - Tak właśnie zachowałby się człowiek wierny Imperatorowi – oświadczyłem urażonym tonem, było to dla mnie oczywiste. - Też nie rozumiem – dodał Striden – Podzielam punkt widzenia Kage’a. - A czemu uważacie, że to oni są buntownikami ? – zerknął na nas z zagadkowym błyskiem oczu Oriel. - Cóż, pan, pułkownik, każdy inny oficer ciągle nam to mówi – odpowiedział Loron spoglądając w stronę inkwizytora i Schaffera. - Otóż to – uśmiechnął się w końcu Oriel – Wiecie o tym, ponieważ ja wam tak powiedziałem. - A tym Typhończykom powiedziano, że zdrajcami jesteśmy właśnie my – przejrzałem w końcu na oczy – Moglibyśmy spekulować na ten temat, ale wolimy wierzyć pułkownikowi. Nie decydujemy, kto jest naszym wrogiem, wykonujemy rozkazy i zabijamy tych, których się nam wskaże... - Podobnie jak ci żołnierze po drugiej stronie korytarza – dokończył moją wypowiedź inkwizytor. - A więc to dlatego zdławienie tej rewolty jest tak ważne – włączył się do rozmowy Loron – Jeśli dowództwo sektora się odpowiednio postara, być może zdoła przeciągnąć na swoją stronę wielu admirałów i wysokich oficerów Gwardii. Jeszcze gotowi naprawdę uwierzyć, że każda ruszająca na Coritanorum armia składa się z rebeliantów. - Owszem, to jeden z powodów opracowania tej misji – przyznał Schaffer. Posępne rozmyślania nad potencjalnymi konsekwencjami zdrady tak wysokiego szczebla urwały się wraz ze szczękiem pierwszych laserowych wystrzałów. - Niektórzy próbują przekradać się pomiędzy trupami – zawołał pułkownik cofając się za futrynę drzwi – Reszta właśnie szykuje się do natarcia. - Sprytne sukinsyny – warknęła Lorii klękając z bolterem w ręku tuż za moimi plecami. - Odpowiedzieć ogniem – rozkazał pułkownik, po czym wystawił boltowy pistolet za krawędź drzwi i pociągnął za spust broni. * * * * *

Sporadyczna wymiana ognia ciągnęła się przez następną godzinę. Nie sposób było oszacować liczby Typhończyków skradających się wzdłuż tunelu, niemal perfekcyjnie zakamuflowanych stertami umundurowanych trupów. Od dłuższej chwili nie strzelałem. Kurczące się zapasy amunicji zaczęły budzić naszą poważną troskę, teraz liczył się już każdy boltowy pocisk i każda bateria do lasera. Typhończycy dla odmiany na brak amunicji nie narzekali, toteż pruli do nas z wszystkich luf za każdym razem, gdy tylko próbowaliśmy wyjrzeć za krawędź drzwi. Leżałem na brzuchu tuż przy prawej futrynie wejścia, Lorii klęczała mi praktycznie na plecach. Po drugiej stronie drzwi czaili się pułkownik i Loron, natomiast Oriel i Striden siedzieli za przewróconą konsoletą przepchaną po posadzce komnaty dokładnie na wprost korytarza. Usłyszałem bolesny jęk Gudmanza i przekręciłem głowę ryzykując rzut okiem w stronę techkapłana. Starzec odsunął się od swego terminala, neuralny kabel wsunął się z mlaśnięciem w jego czaszkę. - Już skończone ? – zawołał Schaffer. - A słyszy pan jakieś syreny, pułkowniku Schaffer ? – syknął z rozdrażnieniem Gudmanz – Ustawiłem sieciowe pułapki i blokady, żeby proces przeciążenia reaktorów można było zatrzymać wyłącznie z tego pokoju, a nie stacji awaryjnych. - Jak to jeszcze długo będzie trwało ? – wrzasnąłem ze złością. - Już niedługo, ale będę potrzebował pomocy – odparł techkapłan. Pułkownik kiwnął głową w kierunku Stridena. Porucznik marynarki zerwał się zza swojej osłony i wypalił ze strzelby w głąb korytarza, skacząc jednocześnie w bok. Salwa Typhończyków zasypała metalową obudowę konsolety, w powietrzu świsnęły kawałki rozgrzanej blachy. Gudmanz złapał Stridena za rękaw i wciągnął za jakiś terminal, obaj zniknęli mi z pola widzenia. Odwróciłem głowę w stronę korytarza, ostrzeżony nagłym tupotem ciężkich butów. - Szarżują ! – syknął Loron i jego bolter ożył z hukiem, a ogniki miniaturowych rakiet rozjaśniły półmrok tunelu. Kątem oka dostrzegłem wyskakującego zza konsolety Oriela. Inkwizytor potoczył się po podłodze strzelając z obu ściskanych w dłoniach pistoletów, a kiedy zatrzymał się przy pułkowniku, cisnął jeden z nich na posadzkę i wyciągnął z pokrowca energetyczny miecz Schaffera. Wrzasnął coś i runął poprzez otwór wejściowy prosto na szarżujących Typhończyków. Niebieska poświata rzucana przez ostrze odbijała się od metalowych ścian korytarza. Zderzając się z przeciwnikami inkwizytor rozpruł pierwszym pociągnięciem miecza brzuch najbliższego gwardzisty i cofnął ostrze łukiem rozcinając gardło drugiego mężczyzny. Przykucnął uchylając się przed dźgnięciem bagnetem i odciął nogę atakującego Typhończyka w połowie uda. Krew obryzgała kombinezon inkwizytora. Jakaś cząstka mojego umysłu zaczęła analizować styl walki Oriela - płynny, podobny do tańca, zupełnie inny niż mechanicznie precyzyjny fechtunek pułkownika. Pistolet ściskany w prawej ręce inkwizytora pluł kulami, jakiś Typhończyk dostał z niego prosto między oczy. Cięcie energetycznego ostrza spadło na wzniesiony w daremnej próbie parowania karabin, połyskująca klinga miecza rozpołowiła broń na dwie części. Oriel wykrzyczał coś, ale jego słowa utonęły we wrzaskach umierających ludzi i huku wystrzałów z pistoletu. Twarz inkwizytora wykrzywiona była w grymasie wściekłości Dostrzegłem Typhończyka zrywającego się z pryzmy trupów za plecami Oriela. Jedna ręka gwardzisty kończyła się kikutem na wysokości łokcia, w drugiej ściskał kurczowo bagnet. Bez namysłu pociągnąłem za spust i dolna część pleców żołnierza eksplodowała kawałkami strzaskanego kręgosłupa. Reszta gwardzistów odwróciła się i zaczęła uciekać przed przerażającym napastnikiem, najwolniejszy z nich runął na ziemię rozcięty wpół ostrzem Oriela. Z końca korytarza posypał się deszcz laserowych wiązek, trafiane nimi zwłoki podskakiwały w upiornym tańcu. Jeden z ładunków ugodził inkwizytora prosto w środek klatki piersiowej i oślepiający rozbłysk bieli odebrał mi na chwilę wzrok. Kiedy

zamrugałem próbując pozbyć się purpurowych mroczków przed oczami, ujrzałem Oriela wciąż stojącego na nogach i próbującego schronić się za stertą ciał. - Imperator go strzeże – wyszeptała z nabożnym podziwem Lorii. - Czarnoksięstwo ! – wrzasnął zdjęty grozą Striden. - Albo technologia – dodał równie przestraszonym tonem Loron. - Konwertujące pole ochronne – wyjaśnił beznamiętnym głosem pułkownik nie przerywając ładowania nabojów do swego pistoletu. Wymieniliśmy zmieszane spojrzenia nie wiedząc za bardzo, o czym on mówi. Zapadła cisza, Oriel doczołgał się do drzwi i wślizgnął do środka komnaty. Usłyszałem za plecami niski chrapliwy śpiew Gudmanza. - Czwarta pieczęć winna zostać zerwana, chwała za to BoguMaszynie – intonował techkapłan, a jego głos odbijał się echem od ścian pomieszczenia – A przełamanie czwartej pieczęci oznajmi dźwięk zadowolenia BogaMaszyny. Teraz, poruczniku Striden. Usłyszałem szczęk metalu i syk pary gdzieś po mojej lewej stronie. Z zawieszonych wysoko pod sufitem komnaty głośników dobiegł przeraźliwy, trzykrotny wizg alarmowej syreny. - Jak jeszcze długo ? – wykrzyknął pułkownik odbierając z rąk Oriela swój miecz. Ostrze broni miało teraz matową szarą barwę, jej generator energii został wyłączony. - Zdjęliśmy cztery z siedmiu pieczęci, pułkowniku Schaffer ! – odkrzyknął Striden – Już niedługo, przynajmniej taką mam nadzieję ! - Znowu wracają, robią się zdesperowani ! – zawołał Loron. Wąski tunel sprawiał wrażenie zatłoczonego prącymi w naszą stronę Typhończykami. aaa Na ich twarzach dostrzegałem wyraz grozy i rozpaczy. Teraz już na pewno wiedzieli, co zamierzaliśmy zrobić, nawet jeśli wcześniej na to nie wpadli. Walczyli jeszcze zażarciej, próbując ratować swe domy, rodziny i przyjaciół. Podobnie jak my, nie mieli już nic do stracenia, musieli nas powstrzymać, jeśli nie chcieli swej śmierci. Gdyby nie wspomnienie ułaskawienia majaczące w mej podświadomości, pewnie bym zwymiotował z odrazy na widok tej rzezi. Widziałem przed oczami pędzące kupki popiołu zamiast dzielnych mężczyzn i kobiet, i to tylko dlatego, że jacyś wysocy rangą dygnitarze zaryzykowali gniew Imperatora i postanowili zagarnąć dla siebie władzę sprawowaną w imieniu naszego mocarstwa. Nie widziałem w tym cholernym korytarzu żadnego z nich, żaden nie próbował rzucić się na nasze lufy w imię swych idei. To nie była równorzędna walka, oni naprawdę nie mieli szans. Przestawiając bolter w tryb ognia automatycznego słałem w głąb korytarza jeden pocisk za drugim, zwalając Typhończyków z nóg, wyrywając wielkie dziury w zwłokach zabitych wcześniej nieszczęśników. Gwardziści ostrzeliwali nas na oślep, większość ich laserowych wiązek trafiała w ściany tunelu niż wpadała przez otwór wejściowy do generarium. Wciąż parli do przodu, potykając się o trupy, wrzeszczeli coś niezrozumiale, do nas czy też do siebie samych, tego nie wiedziałem. Dopiero gdy mój bolter zaczął szczękać metalicznie zdradzając wyczerpanie magazynka, uświadomiłem sobie, że działam niczym bezrozumny automat. Moje ciało pracowało polegając na wyuczonych odruchach, bez odwoływania się do przeciążonego mózgu. Lorii rzuciła mi jeden ze swoich magazynków. Chwyciłem go, wyrzuciłem z broni pusty i zatrzasnąłem pełny w uchwycie boltera. Atak żołnierzy utknął w miejscu, bo rzuciliśmy w korytarz tak ogromną siłę ognia, że fizycznie nie byli w stanie postąpić już ani kroku dalej. Strzeliłem: czyjaś ręka poleciała ku sufitowi. Kolejny strzał: mężczyzna poleciał do tyłu z rozkrzyżowanymi rękami, z rozerwanego brzucha wypadły mu kłęby wnętrzności. Następny strzał: pół czaszki gwardzisty zmieniło się w krwawą mgiełkę. Następny: trafiony boltowym pociskiem laser eksplodował w rękach właściciela. Następny strzał: ukryta w hełmie głowa odskoczyła do tyłu pod nienaturalnym kątem. Następny: jakaś kobieta poleciała na ścianę z

oderwaną ręką, jej włosy sklejone były krwią towarzyszy. To nie miało nic wspólnego z walką, braliśmy udział w ćwiczeniach na strzelnicy z udziałem żywych celów. Typhończycy pękli w końcu i zaczęli uciekać, posłałem w ich plecy jeszcze kilka pocisków. Każdy podskok boltera w moich dłoniach oznaczał koniec życia dla jakiegoś mężczyzny czy kobiety. Ktoś szarpał mnie za rękę, krzyczał mi coś do ucha, ale nie słyszałem niczego poza przeraźliwym skowytem syren. Mój umysł filtrował ospale napływające z otoczenia informacje i wtedy poczułem jakbym się nagle obudził. Tak ! W generarium wyły alarmowe klaksony, ich dźwięk odbijał się echem od ścian komnaty. - Zrobiliśmy to ! – wrzeszczała mi do ucha Lorii – Uciekają ! Udało nam się ! - Kronin nie żyje – usłyszałem słowa Stridena. Wszyscy odwróciliśmy głowy w stronę porucznika marynarki klęczącego przy opartym plecami o ścianę skazańcu. - Nie żyje ? – wykrztusił zszokowany Loron. Sam też nie potrafiłem ukryć swego wstrząsu, w trakcie zaciekłej walki o życie nie poświęciłem rannemu przyjacielowi ani jednej myśli. Nagle zrobiło mi się ogromnie żal, że umarł zupełnie niepostrzeżenie, samotny. Był przeraźliwie sam, kiedy jeszcze żył, dlatego ta śmierć wydała mi się upiornie niesprawiedliwa. Zmówiłem w myślach krótką modlitwę za jego udręczoną duszę, mając nadzieję, że nie było już na nią za późno. - To chyba wewnętrzny krwotok – oświadczył Oriel wyrywając mnie z zamyślenia – Przyszedł już na mnie czas, muszę się stąd zabierać. * * * * * - Nie udało nam się – wyjęczał Gudmanz. Byliśmy już o rzut kamieniem od najbliższego hangaru wahadłowców, naszej przepustki do wolności, ale grupka typhońskich żołnierzy postanowiła zabrać nas do piekła razem ze sobą i zablokowała korytarz. Schowaliśmy się w niewielkiej niszy zapchanej roboczymi konsolami. Oriel pobiegł w drugą stronę, Imperator jeden wie dokąd. Kilka minut wcześniej syreny przestały w końcu wyć, co przyjąłem z niewysłowioną wręcz ulgą, bo uszy już mi pękały od tego jazgotu. Wcale nie potrzebowałem hałaśliwego przypomnienia, że całe te przeklęte miasto niedługo wyleci w powietrze. - Co ty tam bełkoczesz ?! – Schaffer odwrócił się na pięcie i chwycił techkapłana za wierzch jego szat. - Syreny nie powinny się wyłączyć – odparł Gudmanz odpychając ręce pułkownika i wskazując palcem najbliższy terminal – Sprawdzę, co się stało. Wszyscy gapiliśmy się na manipulującego przy klawiaturze techkapłana. Jego ramiona wyraźnie opadły, zgarbił się, a kiedy w końcu na nas spojrzał, w w jego oczach dostrzegłem wyraz rozpaczy. - Przykro mi, zawiodłem – wyszeptał osuwając się wzdłuż ściany na podłogę – Przeoczyłem ukryte zabezpieczenie. Reaktory nie ulegną przeciążeniu. - O kurwa – sapnąłem upadając bezsilnie na kolana. - Czy naprawdę niczego nie możemy zrobić ? – wycedził przez zaciśnięte zęby pułkownik, ledwie panując nad rozsadzającą go furią. - Tablica rozrządowa systemu chłodzenia jest niedaleko od tego miejsca i może dałoby się ją zniszczyć – odparł bez większego przekonania w głosie Gudmanz. - W którą stronę ? – zawarczał niczym zwierzę Schaffer podnosząc techkapłana na nogi. - Z powrotem do komnaty generarium. Musimy skręcić na skrzyżowaniu w lewo, do pomieszczenia opisanego strzałkami o nazwie „dystrybucja energii” – wyjaśnił adept – Nie sądziłem wcześniej, że to może być ważne. - Ty idioto ! – ryknął Loron chwytając Gudmanza na ubranie i ciskając nim w ścianę – Ty bezużyteczny głupi dziadzie ! - Spierdalajmy stąd ! – wrzasnąłem – To jedyna szansa na wyjście z tego miasta z życiem !

- Dość tego ! – krzyknął pułkownik odrywając Lorona od Gudmanza – Pójdziemy do tej tablicy i rozwalimy ją. Musimy się pośpieszyć, zanim obrońcy pojmą, że niebezpieczeństwo minęło, bo rzucą na nas wszystko, co będą mieli pod ręką. Póki co, panika wroga nam sprzyja. - Misja zakończyła się niepowodzeniem – warknąłem Schafferowi prosto w twarz – Musimy stąd spadać ! - Ta misja nie może się skończyć fiaskiem – wycedził pułkownik odpychając Lorona w bok. - A niby dlaczego ?! – wyrzuciła z siebie Lorii z poczerwieniałą od złości twarzą – Bo pan tak twierdzi ? - Nie próbuj nas powstrzymywać – rzucił ostrzegawczo jej brat podnosząc bolter w kierunku pułkownika. - Nie odważysz się – wysyczał Schaffer patrząc białoskóremu żołnierzowi prosto w oczy. - Spadamy stąd ! – odparł Loron mierząc go równie zawziętym wzrokiem. - Coritanorum musi zostać zniszczone ! – oświadczył pułkownik i wtedy po raz pierwszy w życiu usłyszałem ten ton w jego głosie; ton ledwie maskowanej desperacji. Odsunąłem dłonią lufę boltera Lorona i spojrzałem na naszego dowódcę. - W porządku, proszę nam powiedzieć – odezwałem się cichym głosem stając pomiędzy Schafferem i resztą skazańców. Jeśli ktoś strzeli teraz do pułkownika, z premedytacją albo przez przypadek, nigdy nie wydostaniemy się z tego miejsca – Dlaczego ? Czemu nie dopuszcza pan fiaska naszej misji ? - Nie mamy czasu na wyjaśnienia – odparł przez zaciśnięte zęby. Pochyliłem się nieco do przodu wciąż nie odrywając wzroku od jego lodowatych oczu. - Powiedz nam – syknąłem mu do ucha. Westchnął ciężko. - Jeśli zawiedziemy, zniszczony zostanie cały sektor Typhos – oznajmił zmęczonym tonem. Widząc nasze niedowierzanie udzielił dalszych wyjaśnień – Nie znam wszystkich szczegółów, w tej kwestii dużo lepiej orientuje się inkwizytor Oriel – urwał na dźwięk trzaskających gdzieś niedaleko drzwi. Patrol żołnierzy przeczesywał pokój za pokojem pomieszczenia przylegające do głównego korytarza. - Mówiąc krótko – zniżył głos pułkownik – Dowództwo twierdzy znalazło się pod wpływami obcej rasy. Dokładniej, pod wpływem genokrada. - Genokrada ? – stęknąłem zdumiony – Mówi pan o jednym z tych zasranych zwierzaków, z którymi walczyliśmy na Icharze IV ? To były tyranidzkie stada szturmowe, faktycznie szybkie i zabójcze, ale tutaj potrzeba by całej ich armii, żeby pokonać siedemset tysięcy wyszkolonych żołnierzy. Jak to możliwe ? - Już wam mówiłem, że sam tego do końca nie rozumiem – odparował pułkownik – Te stwory to nie tylko wyborni mordercy, ale i infiltratorzy. Genokrady posiadają zdolność mentalnego kontrolowania innych istot, chyba opartą w głównej mierze na mesmeryzmie. Tworzą wewnątrz zainfekowanej społeczności element sympatyzujący z obcym. Członkowie tej grupy strzegą genokrada, podstawiają mu nowe ofiary, budują własną agenturę. Taka infekcja może doprowadzić do buntu, rewolty takiej jak ta tutaj. Co gorsza, rosnący w siłę kult obcych zaczyna nieświadomie wytwarzać pewien rodzaj psionicznego sygnału, tak mi przynajmniej powiedziano, podobny do transmisji nadawanej w Osnowie przez astropatów. Tyranidzkie floty inwazyjne potrafią przechwycić taki sygnał i podążyć w stronę jego źródła. Tyranidzki rój o nazwie kodowej Dagon najwyraźniej odkrył już obecność genokradzkiej infekcji na Typhos Prime i zmierza w naszą stronę. - Ta układanka ciągle do siebie nie pasuje – bąknęła Lorii – Nasze działania wydają się zbyt ekstremalne, zwłaszcza jeśli tyranidy faktycznie już nadciągają. Mógłbym zrozumieć próbę przejęcia kontroli nad Coritanorum w celu stworzenia z twierdzy centrum dowodzenia, ale my tutaj robimy coś zz

zupełnie innego. Jaka to właściwie różnica, czy sami zniszczymy cytadelę czy też zrobią to za nas tyranidy ? - Utrata Coritanorum jako imperialnej fortecy będzie faktycznie bardzo ciężką stratą – odparł szybko pułkownik – Lecz nie tak ciężką jak wpadnięcie cytadeli w łapy obcych. Marynarka kosmiczna będzie próbowała powstrzymać Dagona, ale sądzimy, że jej się to nie powiedzie. Kiedy rój już tutaj dotrze, zasymiluje wszystkie informacje posiadane przez skorumpowany personel twierdzy i pozna w ten sposób najpilniej strzeżone tajemnice tego sektora. Odnajdą lokalizacje baz marynarki, światy gotowe do poboru nowych regimentów Gwardii, nasze założenia taktyczne i możliwości. Bez Coritanorum walka będzie bardzo ciężka, lecz jeśli tyranidy zdołają zdobyć tę twierdzę, pochłoną w krótkim czasie cały sektor. Mówiąc szczerze, nie sądzę, byśmy mieli wówczas jakiekolwiek szanse przeciwstawienia się im. - Pięćset miliardów ludzi – wydyszałem – Taka jest stawka w tej grze ? Zniszczenie Coritanorum i zagłada trzech i pół miliona jej mieszkańców to znacznie łatwiejsza do przełknięcia alternatywa niż śmierć pięciuset miliardów żyjących w tym sektorze. - Ludzi można zastąpić innymi – skrzywił usta pułkownik spoglądając na każdego z nas po kolei – Zdolnych do zasiedlenia światów nie zastąpi się w żaden sposób. Planety spustoszone przez tyranidów nie nadają się już do wtórnej kolonizacji. Kolejne drzwi trzasnęły z hukiem, tym razem znacznie bliżej. - Jak uważacie, czy wasze życia są tego warte ? – zapytał nieoczekiwanie Schaffer – Czy gotowi jesteście na takie poświęcenie ? A może popełniłem błąd dając szumowinom waszego pokroju szansę na odwrócenie biegu historii ? Czy jesteście faktycznie tak bezwartościowymi kryminalistami, za jakich mają was wszyscy wokół ? Wymieniłem spojrzenia z pozostałymi Synami Marnotrawnymi, a wymiana ta, choć trwała zaledwie kilka sekund, zawierała w sobie setki niemych słów. Nie chodziło już o te przeklęte ułaskawienia ani nawet uratowanie całego sektora. Na szali położone zostało nasze poczucie obowiązku, przysięgi składane w chwili wstępowania do Imperialnej Gwardii. Ślubowaliśmy strzec Imperatora, jego mocarstwo i jego poddanych. Chociaż nie sami wybraliśmy sobie przydział do Synów Marnotrawnych, od początku byliśmy zdecydowani zaryzykować własnym życiem dla tych ideałów. - Ruszać się ! – warknął pułkownik, po czym otworzył drzwi uderzeniem barku i wypadł na korytarz. Jego boltowy pistolet huknął donośnie. Pobiegliśmy wraz za nim szaleńczym sprintem, krechy laserowego światła śmigały wokół naszych spoconych ciał. Gudmanz wydał z siebie krótki okrzyk i runął na twarz, w jego grzbiecie widniała spora dymiąca dziura. Striden zwolnił kroku próbując podnieść techkapłana, ale natychmiast złapałem go za rękaw ciągnąc do przodu. - On nie żyje ! – wykrzyczałem w twarz opierającego się porucznika marynarki – Podobnie jak każda inna istota na pięćdziesięciu światach, jeśli się nam nie uda ! * * * * * Na szczęście dla nas Typhończycy w ogóle nie spodziewali się naszego powrotu, najwyraźniej pewni byli, że nadal wiejemy w przeciwnym kierunku. Nie mogłem ich za to winić, w końcu tylko najwyżsi rangą oficerowie wiedzieli, o jaką stawkę toczyła się gra. Obrońcy byli całkowicie zdezorganizowani: nieoczekiwany atak z wewnątrz, przerażające wycie alarmowych syren, wyścig do hangarów, uderzenie imperialnych jednostek na wały cytadeli. Typhońscy oficerowie pewnie wyrywali teraz sobie włosy z głowy. Gudmanz miał rację. Wpadliśmy na kierunkowskaz z napisem „Dystrybucja energii”, a niewielki korytarzyk doprowadził nas do pomieszczenia stanowiącego mniejszą kopię hali reaktora, szerokiego góra na cztery metry. Pełno w nim było rur, zbiorników i kabli, na wielkich zegarach podskakiwały wskazówki, konsolety mrugały czerwonymi kontrolkami.

- Co możemy tu zdziałać bez Gudmanza ? – żachnął się Striden tocząc wokół wzrokiem. Spojrzeliśmy po sobie szukając nawzajem inspiracji. - Pięknie – jęknął Loron opuszczając w geście rezygnacji ręce – Wszystko zrobiliśmy jak trzeba, ale cholerny techkapłan dał się zabić i wpakował nas przez to po uszy w gówno ! - Musi być jakiś sposób – nie poddawał się Striden. - Jesteśmy Synami Marnotrawnymi – wyszczerzyłem zęby w pozbawionym wesołości uśmiechu – W razie wątpliwości korzystamy z jednego i tego samego narzędzia. Nacisnąłem spust boltera waląc pociskami po rurach i pracującej z hałasem maszynerii. Reszta straceńców dołączyła do mnie otwierając ogień z własnej broni, w powietrzu sypały się wielkie snopy iskier. Strzelaliśmy tak przez dłuższą chwilę, ale w końcu przestaliśmy widząc, że nasze pociski nie robią większej szkody ciężko opancerzonym elementom maszyn. - Hej ! – zawołała Lorii zdejmując coś z pasa. To był ostatni cylinder z bombami termicznymi – Chyba się przydadzą ! - Jesteś cudowna – odparłem łapiąc w dłonie rzucony mi pojemnik. Wybrałem za swój cel wielką rurę biegnącą pionowo od podłogi do sufitu, tak grubą, że nie zdołałbym jej objąć rękami. Wciskając tarcze detonatorów rzuciłem się do tyłu zerkając jednocześnie przez ramię na rezultat zabiegu. Rura rozjarzyła się białym blaskiem, a sekundę później eksplodowała sypiąc na wszystkie strony kawałkami metali i plastiku. Kolejne detonacje wstrząsnęły pokojem, w powietrze wyleciały stacje robocze i terminale. Przeraźliwy skowyt syren ponownie wdarł mi się do uszu. Striden wybuchnął szaleńćzym śmiechem, Lorii wyszczerzyła śnieżnobiałe zęby waląc mnie z euforią po ramieniu. - Czas się stąd zabierać ! – zawołał pułkownik wskazując dłonią drzwi. Loron ruszył przodem, reszta grupy deptała mu po piętach. Musieliśmy jedynie pokonać krótki dystans dzielący nas od najbliższego lądowiska promów i misja miała dobiec szczęśliwego końca. Loron zerknął na mnie nad swym ramieniem i uśmiechnął się porozumiewawczo w chwili, gdy wbiegał na główny korytarz pierścienia. Jego głowa eksplodowała ułamek sekundy później obryzgując krwią mknącą w tyle Lorii. Dziewczyna wrzasnęła rozdzierająco, kropelki krwi lśniły na jej alabastrowej skórze, błękitne oczy wyglądały tak jakby miały wyjść na wierzch. Chwyciłem ją za ubranie i pociągnąłem w tył w tej samej chwili, gdy dalsze laserowe wiązki przecięły powietrze, ale ona z miejsca odwróciła się orząc mi paznokciami twarz. Wzmocniłem swój uścisk chcąc osadzić kobietę w bezruchu, Lorii przyłożyła mi jednak kolanem w przyrodzenie z iście potworną siłą. Zgiąłem się wpół i runąłem na podłogę. Striden minął mnie próbując złapać dziewczynę i celny cios pięścią w szczękę natychmiast odrzucił go do tyłu. Chwytając w biegu upuszczony bolter brata Lorii runęła w głąb korytarza, strzelając z obu opartych o biodra broni jednocześnie. - Pobiegła w złą stronę ! – wrzasnąłem z rozpaczą widząc, że skręciła w lewą odnogę korytarza oddalając się od hangaru. - Zyskamy dzięki niej dodatkowy czas – odparł zimnym głosem pułkownik ruszając w prawo. Wciąż słyszałem dobiegający z lewej huk wystrzałów z boltera, sama Lorii znikła mi jednak z oczu za łukiem tunelu. Wahałem się przez moment rozdarty zwątpieniem, a potem wstałem chwiejnie na nogi chcąc pobiec w ślad za nią. Striden zastąpił mi drogę kładąc dłoń na mojej piersi. - Ona i tak nie chciała już żyć, Kage – oświadczył ze smutną miną – Dając się zabić w żaden sposób jej nie pomożesz. Właśnie miałem go odepchnąć na bok, gdy gdzieś z głębi korytarza dobiegł nas przeraźliwy kobiecy krzyk. Buty pułkownika zatupotały na metalowej posadzce, Striden ruszył pośpiesznie w ślad za Schafferem. Stałem jeszcze chwilę w bezruchu wytężając słuch w nadziei na usłyszenie kolejnego wystrzału z boltera. Niczego prócz wycia syren już nie usłyszałem. Nagle pojąłem, że zostałem ostatnim żywym Synem Marnotrawnym. Czułem się

potwornie pusty, potwornie osamotniony, równie fizycznie co duchowo. Śmierć Lorii wydała mi się katalizatorem negatywnych emocji. Cała ta misja była jedną wielką bezsensowną porażką. Dlaczego w ogóle zechciałem wziąć w niej udział ? Czy naprawdę wierzyłem w to, ze swymi czynami zdołam odwrócić bieg wydarzeń ? W obecnych czasach nie było już bohaterów na miarę Machariusa czy Dolana, tylko miliardy mężczyzn i kobiet umierających w przeraźliwej samotności, nieznanych historykom, nigdy nie wspominanych. Pomyślałem, że mógłbym bez trudu paść teraz na kolana i po prostu się poddać. Desperacka chęć życia gnająca mnie do przodu przez te ostatnie trzy lata piekła nagle wygasła bez śladu. Bolter ciążył mi w rękach tak bardzo, że niemal go upuściłem. Poczułem w ustach smak krwi i zrozumiałem, że rozgryzłem sobie zębami wargę. Ten ciepły metaliczny smak przywrócił mi trzeźwość umysłu. Nadal żyłem i w równym stopniu zawdzięczałem to sobie, co moim przyjaciołom. Póki żyłem, nie miałem ich zapomnieć – ich cierpienia i poświęcenia dla wspólnej sprawy. Ścisnąłem mocniej bolter i pobiegłem w ślad za Stridenem, rozpalony nową determinacją. * * * * * - Tędy ! – krzyknął Striden wskazując odbiegający w lewo tunel. - Nie, prosto ! – zaprzeczył pułkownik spoglądając w głąb głównego korytarza. - Dobrze zapamiętałem mapę ! – obruszył się porucznik ruszając w stronę bocznego korytarza. Nawet się nie pofatygował, by spojrzeć za siebie i upewnić się, że my też idziemy. Gdzieś za plecami usłyszałem huk kolejnych zatrzaskujących się drzwi przeciwpożarowych. Uznałem, że to robota jakiegoś automatycznego systemu, bo chyba żaden Typhończyk nie byłby tak szalony, by siedzieć teraz za konsoletą i ręcznie zamykać ognioodporne grodzie, zwłaszcza że w obliczu rozpętanego przez nas kataklizmu i tak na nic nie miały się one przydać. Kolejny szczęk metalu zwrócił mą uwagą na zamykające się drzwi w prawej ścianie tuż za moimi plecami. Pułkownik przyśpieszył krok i pociągnął Stridena za kołnierz wlokąc go przed siebie. W W tej samej chwili spod sufitu wysunęła się gruba metalowa płyta i opadła na posadzkę korytarzu odcinając mnie w ułamku sekundy od pary oficerów. Stanąłem w miejscu jak wryty, nie mogąc uwierzyć w to, że znikli mi tak nagle z oczu. Usłyszałem za plecami pośpieszny tupot butów. Zza łuku korytarza wypadło siedmiu zdyszanych gwardzistów. Nawet mnie nie zaszczycili spojrzeniem pędząc przed siebie na złamanie karku. Uznałem, że uciekają w stronę hangaru, toteż ruszyłem biegiem ich śladem, skręcając w najbliższą otwartą jeszcze odnogę labiryntu. Nieustanne wycie syren doprowadzało mnie do furii, od skowytu klaksonów zaczynałem odczuwać ból zębów. Niemal zderzyłem się z parą Typhończyków, którzy wyskoczyli z niewielkiego przejścia w lewej ścianie korytarza. Zdzieliłem pierwszego z nich, młodzieńca o długim nosie, kolbą boltera w szczękę. Drugi żołnierz wlepił we mnie zdumione spojrzenie. Pociągnąłem za spust wyrywając mu w klatce piersiowej wielką dziurę. Tkwiące w okrągłej twarzy oczy nabrały wyrazu dziecięcej grozy, ciało człowieka runęło na wznak. Obracając się w miejscu kopnąłem powalonego kolbą gwardzistę obcasem buta w twarz, odpowiedział mi chrzęst miażdżonych kości czaszkowych. Wynikłe z nieoczekiwanej konfrontacji opóźnienie sprawiło, że zgubiłem z pola widzenia ściganych przeze mnie żołnierzy, przystanąłem zatem na moment nasłuchując uważnie, a potem ruszyłem wolno przed siebie. Po kilku minutach uznałem, że słyszę odgłos ich kroków dobiegający z najbliższego korytarza po lewej stronie. Skręcając w tamtą stronę stałem się nagle świadom jakiegoś poruszenia w korytarzyku po drugiej stronie skrzyżowania. Odwróciłem w tamtą stronę głowę, a wtedy palce zdrętwiały mi i bolter upadł z metalicznym trzaskiem na podłogę. W oczy spoglądał mi genokrad, taki sam jak te, które widziałem

wcześniej na Icharze IV. Jego czarne ślepia, osadzone w wielkiej podłużnej czaszce, nie odrywały spojrzenia od moich oczu. Wyczytałem w nich śmierć. Stwór ruszył w moją stronę poruszając się zwinnie na dolnych łapach o podwójnych giętkich stawach kolanowych, lekko się przygarbił. Jego pozostałe dwie pary odnóży wysunięte były do przodu w celu zachowania równowagi – dwie łapy kończyły się kościanymi naroślami w postaci zakrzywionych szponów, dwie zaś miały humanoidalne dłonie zaciskające się i rozkurczające rytmicznie w rytm kroków bestii. Gapiąc się w ślepia potwora odniosłem wrażenie, że genokrad jakimś cudem wysysa ze mnie na odległość życie. Jego oczy były dwoma kręgami bezdennej ciemności, w którą coraz szybciej się zapadałem. Instynkt samozachowawczy krzyczał w głębi mej jaźni, że obcy stoi tuż przede mną, ale zignorowałem ostrzeżenie – liczyły się tylko i wyłącznie te smoliście czarne oczy, studnie bez dna. Bestia rozwarła podłużną paszczę ukazując mrowie ostrych jak brzytwa kłów. Więc tak przyjdzie mi zginąć, pomyślałem ospale i bez większego zainteresowania. Stwór pochylił się nade mną, dostrzegłem giętki jęzor wysuwający się spomiędzy jego szczęk. Na końcu języka znajdowała się jakaś szczelina, poszerzająca się z każdą chwilą. Dziwnie był piękny ten morderczy drapieżca, pociągał mnie kontrast ciemnoniebieskich płytek chityny zachodzących na purpurową, pulsującą węzłami mięśni skórę. Kształt szponów i kłów sprawiał wrażenie perfekcyjnego dzieła natury. Serce Dżungli. Myśl wychynęła z głębi mej podświadomości poruszając ukrytą dotąd nutę. Przypominała czyjś anonimowy głos ostrzegający mnie przed popadnięciem w kontrolę ze strony obcych istot, przynosiła wspomnienia bezsilności i walki o odzyskanie władzy nad swym ciałem i umysłem. Ichar IV. Tym razem obraz był wyraźniejszy. Sterty ciał rozdartych przez stwory takie jak ten stojący przede mną. Lasy pożarte do gołej ziemi, włącznie ze ściółką. Wielki biotytan kroczący po gruzach oczyszczalni wody, miażdżący pod łapami budynki, siejący na wszystkie strony strumieniami organicznego kwasu i żywych pocisków pod postacią żarłocznych insektów. Sektor Typhon. W ułamku sekundy mój rozkojarzony dotąd umysł przemnożył ten kalejdoskop obrazów przez pięćdziesiąt światów. Taki gotowano im los. Wyzwoliłem się z hipnotycznego transu w tym samym momencie, kiedy jęzor genokrada przesunął się po moim gardle. - Spierdalaj ! – warknąłem niczym zwierzę kierując się samym instynktem i waląc stwora pięścią. Wyrżnąłem go kostkami prawej dłoni w łeb wyprowadzając perfekcyjny prawy sierpowy. Całkowicie zaskoczony tym aktem agresji genokrad stracił równowagę i przewrócił się na grzbiet, jego łapy nie zdołały złapać stabilnego oparcia na śliskiej podłodze. Leżał tak przez chwilę w absolutnym bezruchu, a potem wystrzelił w powietrze lądując na nogach i napiął mięśnie gotów do ataku. Przyjąłem ten fakt z zadziwiającym spokojem. Ściana za moimi plecami eksplodowała pośród deszczu odłamków. Genokrad obrócił się zwinnie na łapach i runął do ucieczki. Kolejne detonacje, tym razem mniejsze, wyrywały w podłodze i ścianach dymiące wyrwy tuż za za cielskiem drapieżnika. Obcy wybił się na tylnych łapach i wskoczył do otwartego szybu wentylacyjnego. Przez ułamek chwili widziałem jeszcze jego ogon, a potem przepadł bez śladu. - Dziękuję, pułkowniku – powiedziałem nie oglądając się za siebie.

- Nie tym razem – odpowiedział inkwizytor Oriel mijając mnie w biegu z dymiącym pistoletem boltowym w dłoni – Powstrzymałem tego potwora przed ucieczką z miasta, ale znowu zdołał mi się wymknąć. Już prawie go miałem. Wciąż jeszcze nie potrafiłem się zmusić do ruchu. Inkwizytor przystanął przy mnie, schylił się podnosząc z podłogi bolter, po czym wcisnął mi broń w zdrętwiałe dłonie. - Muszę to załatwić osobiście – oświadczył Oriel mamrocząc raczej sam do siebie niż do mnie – Tym razem mi nie zwieje. Zdechnie w Coritanorum. Pokiwałem tylko bezwiednie głową, dopiero teraz czując silny dreszcz grozy. Miałem genokrada na wyciągnięcie ręki, a mimo to żyłem. Wciąż żyłem. Oriel chyba o mnie zapomniał, popędził korytarzem w stronę otworu szybu wentylacyjnego krzycząc coś sam do siebie. Dźwięk budzących się do życia silników z miejsca przywrócił mi jasność umysłu, rzuciłem się sprintem w stronę hangaru. Jakieś sto metrów dalej w dole korytarza usłyszałem wyraźniejszy wizg turbin, dobiegający gdzieś z prawej. Stanąłem w progu rozsuniętych podwójnych drzwi zaglądająć do hali lądowiska. Około dwudziestu Typhończyków walczyło zażarcie o miejsca na pokładzie jednego z dwóch wciąż stojących w hangarze promów. Ci znajdujący się na wierzchu rampy załadunkowej próbowali odepchnąć włażących im na plecy kompanów, by otworzyć właz. Reszta pomieszczenia zawalona była porozbijanymi skrzyniami i beczkami, najwyraźniej w pośpiechu wyrzuconymi z ładowni tych maszyn, które już odleciały. Powietrze przesycone było żarem silników i kłębami spalin. Nikt nie zwracał na mnie najmniejszej uwagi. - Cóż, to akurat jest mój prom – mruknąłem zdejmując z pasa ostatni granat odłamkowy i ciskając go na szczyt rampy załadunkowej. Eksplozja rzuciła ludźmi na wszystkie strony, spadli z łoskotem na metalową podłogę, niektórzy z nich w krwawych strzępach. Bolter ryknął w moich dłoniach, pociski zaczęły stębnować ciała tych nieszczęśników, którzy przeżyli wybuch granatu. Żaden z nich nie miał broni, toteż egzekucja dobiegła końca w przeciągu kilku sekund. Sadząc w górę rampy po ciałach jęczących z bólu rannych czułem wstępujący w me serce odnowiony wigor. Tylko kilka minut dzieliło mnie od upragnionej wolności. Jeszcze tylko krótka podróż do krainy szczęśliwości po kres mego życia. Otworzyłem właz i przebiegłem przez kabinę pasażerską kierując się w stronę kokpitu. Pilot odwrócił się w fotelu nakazując mi krzykiem wynieść się z maszyny. Jego złość przeszła w przerażenie na widok wyciąganego z pochwy na przecinającym pierś pasie noża. Zaczął młócić szaleńczo rękami, unieruchomiony w fotelu i skrępowany pasami. Pociąłem mu ręce i ramiona na sieczkę, tak dziko się szarpał w próbie obrony, wyjąc przy tym przeraźliwie. Zwierzęcy skowyt zmienił się w bełkotliwy charkot, kiedy zdołałem w końcu wepchnąć mu ostrze w gardło. Rzucając bolter i nóż na podłogę kokpitu siadłem w fotelu drugiego pilota. Przesunąłem wzrokiem po pulpicie i przyrządach sterowniczych czując nagły atak zwątpienia. Jak do diabła prowadziło się taki prom ? W porządku, chyba to rozgryzę, w końcu taki pilotaż nie może być trudniejszy od prowadzenia Chimery, prawda ? Jeśli moja wolność była uwarunkowana poprowadzeniem tej maszyny na dystans kilkunastu kilometrów, mogłem tego dokonać – przynajmniej tyle sam sobie byłem dłużny. Omal się nie roześmiałem na myśl o ironii losu. To próba kradzieży promu wepchnęła mnie prosto w ramiona pułkownika i Synów Marnotrawnych, a teraz kradłem prom, aby się od Schaffera uwolnić. Przez szyby kokpitu dostrzegłem grupkę typhońskich gwardzistów wpadających do hangaru i strzelających w biegu za siebie. Domyśliłem się, że uciekają przed pułkownikiem, ale to nie był już mój problem. W hali stał jeszcze jeden prom, niech go sobie Schaffer bierze. Typhończykom mógł przecież strzelić do głowy pomysł, żeby władować się na pokład mojej maszyny i jak niby miałbym ich przed tym powstrzymać ? Nic z tego, nie zamierzałem na pułkownika czekać. Obiecał mi ułaskawienie i wolność i nie zamierzałem z tego rezygnować.

Nagła myśl poraziła mnie niczym pocisk snajpera. Ułaskawienie było gówno warte bez podpisu i pieczęci Schaffera, pozostawało bezwartościowym świstkiem spisanym w dialekcie, którego tak naprawdę nawet do końca nie rozumiałem. A zresztą, do diabła z pardonem ! Po całej tej akcji wszyscy wojskowi na cholernej planecie będą się miotać niby bezgłowe bagienne pajęczaki. Kto właściwie miałbym mnie przyłapać, jednego gwardzistę pośród miliona innych. Może pułkownik będzie mnie ścigał, jeśli się stąd wydostanie, a może nie. Mógłby przecież uznać, że zginąłem albo ułaskawić mnie zaocznie. Zresztą skąd miałby wiedzieć, że siedziałem w promie w hangarze zastanawiając się, czy mu pomóc czy też nie ? Czy mógł mnie za cokolwiek winić ? Odpowiedź przyszła sama: nie winiłby mnie i tutaj właśnie był pies pogrze Grzebany. Czego, jeśli nie właśnie ucieczki mógłby się po mnie spodziewać pułkownik ? Uciążliwa drażniąca myśl prześladująca mnie od chwili postawienia stopy na Typhon Prime powróciła ze zdwojoną siłą. Uczciwy człowiek czy kryminalista ? Cenny żołnierz czy śmieć ? Wyjrzałem za szybę dostrzegając jednego z typhońskich gwardzistów klękającego z plazmowym karabinem przyłożonym do ramienia i posyłającego oślepiającą kulę energii w głąb korytarza. Na jej widok podjąłem decyzję. Chwytając bolter rzuciłem się poprzez ładownię do włazu promu. W biegu sprawdziłem magazynek i odkryłem cztery pociski. Nie miałem już więcej w zapasie. Psiakrew ! Pięciu gwardzistów i cztery pociski. Dlaczego cholerny Imperator nie mógł chociaż na chwilę odpuścić i dać mi odrobinę wytchnienia ?! Klnąc bluźnierczo zbiegłem po schodkach rampy, skacząc po trzy na raz. Jeden z Typhończyków dostrzegł mnie w trakcie wybiegania z maszyny, toteż z miejsca skoczyłem w lewo, za jakieś skrzynie, umykając przed śmigającymi w powietrzu laserowymi krechami. Cztery pociski, pięciu gwardzistów. Przyłożyłem bolter do ramienia i wyjrzałem ponad krawędzią paki. Wiązka energii świsnęła mi tuż koło ucha. Pociągnąłem za spust śledząc wzrokiem płomyk mknącego poprzez hangar pocisku. Mikrorakieta urwała jednemu z żołnierzy ramię zwalając go z nóg. Drugi zginął od strzału w głowę, ale trzeciego tylko zraniłem. Trzej wciąż żyjący rebelianci zerkali to ku mnie, to ku drzwiom hangaru i wtedy jeden z nich runął na podłogę z rozerwaną boltowym pociskiem piersią. Widząc jak odwracają się w stronę szarżującego poprzez hangar pułkownika wystrzeliłem na oślep ostatni nabój i rzecz jasna chybiłem. Striden sadził wielkimi susami za Schafferem ściskając oburącz jego boltowy pistolet. Wypalił z ciężkiej broni i przedostatni Typhończyk pojechał po śliskiej podłodze dobre dziesięć metrów, tak nim cisnął do tyłu impet trafienia. Ostatni gwardzista poddał się nagle, znieruchomiał opuszczając bezradnie ramiona i tylko czekał, aż pułkownik wbije mu metr pokrytego energetycznymi wyładowaniami ostrza w tors na wysokości mostka. Wyskoczyłem zza skrzyń krzycząc głośno, przestraszony Striden mało mnie przez to nie zastrzelił. - Kage ? – zdumiał się pułkownik patrząc w moją stronę – Byłem pewien, że to inkwizytor Oriel nas wybawił z opresji. - Nigdy nie spisujcie dobrego żołnierza na straty – odparłem. Kiedy pułkownik odwrócił się przodem do mnie, przełknąłem zszokowany ślinę. Schaffer nie miał lewej ręki, kończyła się kikutem powyżej łokcia. Nigdy wcześniej nie widziałem, by nasz dowódca odniósł jakiekolwiek obrażenia. Nigdy nawet się nie skaleczył, a teraz nie miał praktycznie całej ręki ! Przeraziłem się i lęk ten zarazem mnie zdziwił. Myślę, że zawsze postrzegałem Schaffera za nieśmiertelnego, niezniszczalnego. Chyba się nawet bardziej przejąłem tą raną od niego samego – rozglądał się po hangarze ze zwyczajowym zimnym spojrzeniem, jakby nie zauważył, że urwało mu rękę. Pamiętam, że kiedyś nazwałem go diabłem w ludzkiej skórze. Przypomniało mi się to, kiedy tak patrzyłem na niego stojącego czujnie na lądowisku, jak zwykle spiętego i niebezpiecznego.

- Plazmowy ładunek – wyjaśnił podążając za moim spojrzeniem. Zaczęliśmy się pośpiesznie wspinać po rampie mojego promu, pułkownik i Striden przodem, ja za nim. Za plecami usłyszałem znienacka czyjś okrzyk. Spojrzałem przez ramię i dostrzegłem gnającego co sił inkwizytora Oriela. - Maszyna jest gotowa do startu ! – wrzasnął siadający w kokpicie Striden. Oriel wpadł na schody rampy, ale nieoczekiwanie zagrodziłem mu swym ciałem drogę. - Co to ma znaczyć, poruczniku ? – syknął naprężając mięśnie. - Jak ten genokrad się tutaj dostał, przecież od najbliższego roju dzielą nas miesiące albo nawet lata kosmicznego lotu ? – zapytałem czując, że wszystkie elementy tej koszmarnej układanki zaczynają nagle do siebie pasować. - Jestem przedstawicielem Świętej Inkwizycji Imperatora – wycedził przez zęby Oriel – Mogę na tobie wykonać wyrok śmierci za tę bezczelność. - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie – skrzyżowałem ręce na piersi. Ten człowiek miał mi wiele do wyjaśnienia. - Odsuń się ! – krzyknął i zamachnął się na mnie pięścią. Cofnąłem się o krok i kopnąłem go prosto w żołądek. Zgiął się wpół i osunął na kolana, w jego rozszerzonych bólem oczach dostrzegłem grymas całkowitego zaskoczenia. Moje szczęście, że się tego nie spodziewał; gdyby był przygotowany na mój atak, pewnie nawet bym go palcem nie zdołał tknąć. - Powiedziałeś, że nie pozwolisz, żeby ten stwór uciekł ci ponownie – oświadczyłem patrząc jak Oriel łapie z trudem powietrze – Więc pozwoliłeś mu uciec wcześniej, tak ? Kurwa, być może to ty go tutaj nawet sprowadziłeś, mogłem się tego wcześniej domyślić ! - Nie zrozumiesz tego – wydyszał podnosząc się z klęczek – To był tylko nieszczęśliwy wypadek, cała ta sprawa. Sięgnął ręką do kabury, ale stwierdził z zaskoczeniem, że jest pusta. - Tego szukasz ? – spytałem pokazując boltowy pistolet, który wyciągnąłem łem mu z kabury w chwili, gdy dostał z buta – Cztery tysiące martwych Synów Marnotrawnych. Nieszczęśliwy wypadek. Trzy i pół miliona martwych Typhończyków. Nieszczęśliwy wypadek. Milion zabitych gwardzistów w tym sektorze. Nieszczęśliwy wypadek. Zagrożenie dla pięćdziesięciu zamieszkanych światów. Nieszczęśliwy wypadek ? - Nigdy tego nie zrozumiesz – warknął cofając się o krok – Chcąc pokonać tyranidy musimy je dogłębnie zbadać. To coś więcej niż tylko życia kilku milionów ludzi, coś więcej niż pięćdziesiąt światów. Te bestie mogą unicestwić całe Imperium. Musimy je zatrzymać bez względu na koszty. Jakiekolwiek by one nie były. - Cóż, sądzę, że to też możemy podciągnąć do kategorii nieszczęśliwych wypadków – odparłem uderzając go z zaskoczenia kolbą pistoletu w policzek i zrzucając z rampy. Wskoczyłem przez właz do środka promu, zamknąłem wejście i przekręciłem wszystkie zamki. - Ruszaj ! – krzyknąłem do Stridena. Kiedy zapinałem pasy siedząc w fotelu tuż obok Schaffera, silniki maszyny ponownie zawyły, a potem rzygnęły ogniem unosząc nas ponad powierzchnię lądowiska. Poczułem jak potworna siła wpycha mnie w siedzenie, kiedy porucznik włączył dopalacze i maszyna wystrzeliła z doku niczym pocisk. Wpadliśmy do krótkiego tunelu, zahaczając co chwila o jego ściany, bo Striden miał jakieś kłopoty z pilotażem. Kiedy przez okienka ładowni wpadło do środka słoneczne światło, poczułem się oślepiony – w końcu przez ostatnie dni oglądałem cały czas poświatę jarzeniówek. Wykręciłem się w fotelu zerkając przez okienko i zobaczyłem Coritanorum, rozciągające się pod brzuchem promu na dobre pięćdziesiąt kilometrów we wszystkich kierunkach. Kula pomarańczowego światła zaczęła rosnąć gdzieś w tyle, za ogonem promu, tworząc ścianę oślepiającej energii przecinaną łukami wyładowań. Dwie inne kule plazmy eksplodowały moment potem tworząc trzy odrębne punkty detonacji, które rosnąc szybko zlały się po chwili w jeden gigantyczny wir. Wielkie bryły kamienia i metalu śmigały na setki

metrów w górę i dosłownie parowały w upiornym gorącu. Przyciskając twarz do szyby byłem gotów przysiąc, że dostrzegam mały czarny punkt mknący tuż przed ścianą plazmowego ognia, ale mogło to rzecz jasna być tylko złudzenie. Z drugiej strony, w hangarze pozostał przecież jeszcze jeden prom, gdy startowaliśmy. Góry zaczęły się walić pod wpływem monstrualnej eksplozji, w oczach widziałem już teraz wyłącznie wielką kupę popiołu, która miała pojawić się na miejscu metropolii. Góra popiołu utworzona z trzech i pół miliona ludzkich istot tylko dlatego, że ktoś gdzieś się pomylił. Widząc skrzącą się światłem falę uderzeniową, szybko doganiającą nasz pędzący na dopalaczach prom, powróciłem myślami do kwestii własnej skóry. - Szybciej ! – ryknąłem do Stridena. Kopuły miasta pod brzuchem promu zaczęły pękać i rozsypywać się wskutek coraz silniejszych drgań ziemi, wały cytadeli dosłownie eksplodowały od wewnątrz siejąc na wszystkie strony milionami gigantycznych odłamków. Morze plazmy pochłonęło Coritanorum sekundę później. Przestałem widzieć cokolwiek, oślepiony nieludzkim blaskiem, moje bębenki prawie pękły od huku fali uderzeniowej. Targany nią prom wystrzelił chwiejnie w górę, ku warstwom gęstych chmur. Kadłub jęczał bombardowany gradem szczątków miasta, zawirowania powietrza miotały nami tak silnie, że omal nie pozrywaliśmy pasów bezpieczeństwa. Słyszałem dobiegający z kokpitu szaleńczy śmiech Stridena, ale bardziej interesował mnie w tym momencie mój buntujący się przeciwko takiemu traktowaniu żołądek oraz potencjalnie katastrofalna trajektoria lotu maszyny. Kiedy prom przestał się w końcu trząść, usłyszałem inny, znacznie dziwniejszy dźwięk. Spojrzałem zaskoczony na pułkownika. Schaffer śmiał się na całe gardło. Siedział w swoim fotelu, z kikutem urwanej ręki, umazany krwią i płynami ustrojowymi zabitych ludzi i śmiał się do rozpuku. Odwzajemnił moje spojrzenie, a jego zimne zazwyczaj oczy błyszczały gorączkowo. - Jak to jest poczuć się bohaterem, Kage ? – zapytał. IX - Ułaskawienie Pułkownik przepędził zirytowanym gestem próbującego poprawić mu opatrunek na ręce medyka. Stałem opodal, wręcz chory z niecierpliwości. Znajdowaliśmy się w tym samym bunkrze Komisariatu, z którego wyruszyliśmy na ostatnią misję. Drzwi za moimi plecami otworzyły się z trzaskiem, do środka pomieszczenia wszedł szeleszczący swymi brązowymi szatami klerk Amadiel. Towarzyszył mu ktoś jeszcze, młody mężczyzna o twarzy pokrytej wielkim tatuażem w postaci czaszki i koła zębatego Adeptus Mechanicus. Amadiel ściskał w rękach pęk pardonów, natomiast techkapłan przyniósł ze sobą dziwaczne urządzenie przypominające pistolet laserowy połączony z mechanicznym pająkiem. - Oto dokumenty, pułkowniku – oświadczył ospale Amadiel kładąc każdy pardon z osobna na biurku Schaffera. Z trudem powstrzymywałem się przed dopadnięciem biurka i własnoręcznym odszukaniem swego ułaskawienia. Pułkownik z premedytacją wypisał w pierwszej kolejności pardony dla poległych – Kronina, Lorii, Lorona i Gudmanza. Ułaskawienia dla martwych ludzi wpierw, żywi mogli poczekać ! Schaffer pisał na papierach powoli i starannie, posługując się swą zdrową ręką, klerk zaś przytrzymywał mu palcami zwijające się co chwila pergaminy. Kiedy kaligrafowanie dobiegło końca, Amadiel zapalił niewielką czerwoną świecę i z podobnie wkurzającą ospałością nakapał na każdy pardon kilkanaście kropel rozpuszczonego wosku, pułkownik zaś odcisnął w nim podany mu przez asystenta stempel. I wtedy, po niemal całej wieczności, sięgnął po mój dokument. - Istnieje cały szereg zastrzeżeń do twojego ułaskawienia, Kage – powiedział surowym tonem po raz pierwszy w czasie pobytu w bunkrze spoglądając wprost na mnie.

- Tak ? – odezwałem się zaalarmowany jego słowami. Nie sądziłem, by się próbował wymigać od danej nam obietnicy, honor by mu na to nie pozwolił. - Po pierwsze, nie wolno ci rozmawiać na temat misji Synów Marnotrawnych w Coritanorum z nikim prócz upoważnionego do przesłuchań agenta Świętej Inkwizycji albo mnie samego – oświadczył unosząc w powietrze wskazujący palec prawej dłoni. - Mam zapomnieć, że kiedykolwiek tu byłem, sir ? – spytałem chcąc się upewnić. - Tak – odparł kiwając głową – Nigdy nas tu nie było, unicestwienie Coritanorum spowodowane zostało przypadkowym defektem jednego z reaktorów. Akt gniewu Imperatora. - Rozumiem – mruknąłem. Spodziewałem się czegoś podobnego od chwili, w której nasz prom wylądował po właściwej stronie frontu, a my sami zostaliśmy wsadzeni do jednego z tych czarnych opancerzonych samochodów żandarmerii. - Po drugie – pułkownik uniósł drugi palec – twoje ułaskawienie ma ograniczony charakter i zostanie anulowane, jeśli naruszysz jakikolwiek artykuł dowolnego kodeksu imperialnego prawa lub, jeśli zechcesz pozostać w Imperialnej Gwardii, stosownego regulaminu wojskowego – wyrecytował takim tonem jakby czytał z głowy przygotowany wcześniej tekst. - Będę pilnował czystych rąk, sir – zapewniłem go ochoczo. - Szczerze w to wątpię – odpowiedział z nieznacznym skrzywieniem ust i omal mnie tym grymasem nie zwalił z nóg. On prawie zażartował ! – Staraj się działać tak, żeby cię nie złapano na jakimś poważnym wykroczeniu. - Ma pan na to moje słowo, pułkowniku – pokiwałem gorliwie głową – Chociaż bardzo mi było przyjemnie w pana towarzystwie, nie mam ochoty już nigdy więcej pana oglądać. - Takie właśnie były warunki ułaskawienia – mruknął podpisując pardon i przykładając do wosku swój stempel. Podał mi dokument nonszalanckim gestem, ale ja sięgnąłem po niego podejrzliwie, bojąc się, że Schaffer w ostatniej chwili cofnie dłoń i roześmieje mi się złośliwie w twarz. Przyznam szczerze, że wyrwałem mu ten pergamin z dłoni, czytając pośpiesznie treść ułaskawienia: wolność... oczyszczony z wszystkich zarzutów... Byłem wolny ! - I co zamierzasz teraz robić, Kage ? – spytał pułkownik opierając się wygodniej o drewniane krzesło, które zatrzeszczało groźnie pod ciężarem jego ciała. - Zostanę w Gwardii, sir – odparłem bez namysłu. Rozważałem tę opcję przez większość z trzydziestu minut lotu promem, w głównej mierze po to, aby zająć czymś umysł roztrzęsiony technikami pilotażu prezentowanymi przez porucznika Stridena. Pułkownik uniósł pytająco brwi, więc zaraz dodałem – Wstąpiłem do Gwardii, aby walczyć dla Imperatora. Ślubowałem bronić jego mocarstwa. Mam zamiar dotrzymać tej przysięgi. - Doskonale – Schaffer kiwnął głową w geście aprobaty – twój stopień porucznika zostanie przetransferowany do tego regimentu, który sobie wybieaaa rzesz. Mamy ich tutaj całkiem sporo, chociaż osobiście doradzam, żebyś trzymał się z daleka od Mordian. - O, tego może pan być pewien – odparłem – Podobają mi się mundury trobarańskich rangerów, chyba spróbuję dołączyć do nich. - Powiadom jak najszybciej klerka Amadiela o dokonanym wyborze, on zaś zadba o to, by wszelkie formalności zostały poprawnie załatwione – polecił pułkownik wskazując mi dłonią swego asystenta. Sam Amadiel zmierzył mnie tylko pustym, wypranym z emocji spojrzeniem. - Jeszcze jedna sprawa – osadził mnie w miejscu Schaffer, kiedy już odwracałem się w stronę drzwi. Ruchem dłoni polecił zbliżyć się stojącemu w kącie techkapłanowi. - Mogę usunąć twój więzienny tatuaż – oświadczył adept unosząc trzymany w rękach przyrząd. Podwinąłem rękaw i spojrzałem na swoje ramię, z trudem dostrzegając zarys emblematu w postaci czaszki i skrzyżowanych mieczy. Ponad tym symbolem można było jeszcze odczytać

napis „13 Legion Karny”, zaś pod spodem widniał kiedyś ciąg znaków „143889: Kage, N.”, chociaż teraz zakrywała go już całkowicie siateczka białych blizn. - Zostawię go sobie – zdecydowałem opuszczając rękaw w dół. - Zostawisz ? – tym razem zdumienie wzięło górę nad zwykle stoickim usposobieniem Amadiela. - Żeby pamiętać – wyjaśniłem, a pułkownik najwyraźniej to zrozumiał. Pamięć o czterech tysiącach skazańców na zawsze wryła mi się w umysł, toteż uznałem w przypływie emocji, że na skórze też powinienem nosić upamiętniający ich ślad. Nie mówiąc już nic więcej zasalutowałem, odwróciłem się na pięcie i wyszedłem z pomieszczenia, ściskając przy tym pardon tak mocno, że aż mi kostki dłoni zbielały. Dwaj stojący na zewnątrz bunkra żandarmi wyprężyli się na mój widok, ale olałem ich demonstracyjnie, bo dobrze wiedziałem, że jeszcze dzień wcześniej bez skrupułów strzeliliby mi przy najmniejszej okazji w łeb. Idąc ostrożnie przez zryte kraterami pobojowisko zerknąłem ponad swym ramieniem i dostrzegłem wychodzącego z bunkra pułkownika. Nagły wizg silników i silny podmuch ciepłego powietrza oznajmił przybycie jakiegoś rodzaju pojazdu stratosferycznego – podłużnego, zgrabnego, o matowoczarnym kadłubie pozbawionym jakichkolwiek oznaczeń. W jego burcie syknął otwierany właz i na zewnątrz maszyny wyskoczyły trzy postacie w ciemnoczerwonych płaszczach, łopoczących wściekle na wietrze. Pułkownik powitał ich nieznacznym ukłonem głowy, po czym cała czwórka wsiadła z powrotem do maszyny. Pojazd oderwał się z rykiem od ziemi i w przeciągu niecałych dziesięciu sekund przyśpieszył tak bardzo, że zniknął mi z oczu pośród chmur. Pomyślałem, że siedzący na pokładzie samolotu pułkownik pewnie już zaczynał planować pierwszą samobójczą misję dla bandy nowych nieszczęśników wcielonych do legionu Synów Marnotrawnych. * * * * * Pusta butelka roztrzaskała się hałaśliwie, jej szczątki spoczęły wśród pozostałości po czterech wcześniejszych flaszkach. Byłem pijany. Bardzo pijany. Nie piłem praktycznie od trzech lat i alkohol uderzał mi ostatnimi czasy do głowy. Pierwsza szklanka zmąciła mi myśli, druga osłabiła nogi, reszta poszła diabli wiedzą gdzie. Tak właśnie spędzałem od dwóch miesięcy noce, upijając się do nieprzytomności i wracając na czworakach do koszar po tym jak obsługa lokalu wywalała mnie na zbity pysk. Znajdowałem się na Glacis Formundus, pełniąc służbę garnizonową w towarzystwie Trobaran i Typhończyków. Wciąż nikogo tu nie poznałem bliżej, bo cały wolny czas spędzałem na zapijaniu smętnych wspomnień. Ćwiczenia i musztra były tak przeraźliwie nudne, że aż mi się mózg od tego lasował. Wracałem wtedy myślami do stacji Wyzwolenie, do Promixima Finalis i Fałszywej Nadziei i wszystkich innych miejsc, w których umierali setkami moi towarzysze niedoli. Rozlałem po stoliku trochę stojącego w srebrnym kubku wina, by sprawdzić, czy poczuję jego zapach ponad zasłoną tytoniowego dymu produkowanego przez tkwiące w kąciku moich ust cygaro. Podnosząc głowę przesunąłem wzrokiem po kilku gigantycznych kandelabrach pełnych zapalonych świec. Zastanowiłem się mętnie, czy jest ich dostatecznie wiele, by starczyło po jednej dla każdego poległego Syna Marnotrawnego. W kantynie było dzisiaj pełno Typhończyków. Gapili się na mnie z takim wyrazem twarzy jakby coś wiedzieli, ale przecież nie mogli wiedzieć, byłem tego całkowicie pewien. Zwyciężyliśmy pod Coritanorum, stłumiliśmy rebelię, a teraz trwały przygotowania do odparcia roju Dagon. To właśnie z powodu tych przygotowań przerzucono nas na ten świat. Tak, to było wielkie zwycięstwo, ale nikt wokół nie wyglądał na specjalnie szczęśliwego.

Żaden Typhończyk nie okazywał radości. Nie miałem pojęcia, czemu były z nich takie smutasy, w końcu dostawali tu świeże mięso, prawdziwe w warzywa, pili alkohol, grali w karty, posuwali miejscowe panienki i generalnie wałkonili się zamiast walczyć na froncie. Mówiąc szczerze, zaczynało mi już brakować prawdziwej akcji. Wykrzykiwanie rozkazów do bandy umundurowanych trolli łażących tam i z powrotem po placu parad jest kiepskim substytutem dla brnięcia w błocie i kałużach krwi, pośród świszczących wszędzie pocisków. Żałosne skurwysyny, czy oni naprawdę nie wiedzieli, że wygraliśmy tę wojnę ? Posępny nastrój otoczenia udzielił się w końcu i mnie, zacząłem myśleć o reszcie Synów Marnotrawnych. O tych nie żyjących skazańcach; tych, którzy swoje pardony dostali zbyt późno. Trzy tysiące dziewięciuset dziewięćdziesięciu dziewięciu żołnierzy. Wszyscy zginęli oprócz mnie. Zacząłem się zastanawiać, dlaczego właściwie los wyróżnił moją osobę. Czy miałem tak ogromne szczęście czy też czuwała nade mną boska opatrzność. Podejrzewałem raczej to drugie, dlatego właśnie postanowiłem zaciągnąć się ponownie – by spłacić zaciągnięty w przeciągu ostatnich trzech lat dług. Na Imperatora, gdyby tylko ci Typhończycy byli chociaż trochę milsi, głupie kutasy. - Co powiedziałeś ? – warknął mężczyzna siedzący przy kontuarze baru po mojej prawej stronie. Miał na sobie białoniebieski mundur, w kolorach Typhonu, na jego lewej piersi widniały złote naszywki, na prawej zaś rzędy baretek. Uznałem, że to jakiś pułkownik. Chyba musiałem wcześniej myśleć na głos. - Hę ? – wymamrotałem nie mogąc sobie przypomnieć, co takiego powiedziałem w pijackim zamroczeniu, ledwie zdolny do składnego myślenia. - Nazwałeś mnie głupim kutasem – podniósł głos oficer wstając ze swojego miejsca i zatrzymując się tuż obok mojego stolika. Wyprostowałem się na krześle opuszczając ręce wzdłuż ciała i spojrzałem na niego mętnym wzrokiem. - Właśnie ocaliliśmy pieprzony sektor, ale tutaj każdy ma minę taką, jakby był na pogrzebie siostry – oświadczyłem mierząc jednocześnie spojrzeniem dwóch dalszych Typhończyków podchodzących do mego rozmówcy. Mieli na mundurach naszywki majorów czy kapitanów, nie byłem tego pewien. - Musiałem zostawić żonę i polecieć do zasranej dziury pośrodku wielkiego niczego – dźgnął palcem w powietrze ten stojący po lewej stronie pułkownika, wciąż jeszcze mający w kąciku szerokich ust resztki piany z wypitego piwa – Co niby ma mnie tu cieszyć ? - Witamy w pieprzonej Gwardii – wzruszyłem bez cienia współczucia ramionami i wychyliłem do dna ostatnią szklankę wina. Spróbowałem podnieść się z krzesła, ale ten po lewej, łysy facet w średnim wieku, pchnął mnie rękami zmuszając do powrotu na miejsce. Kiedy grzmotnąłem tyłkiem w krzesło, jeden z dwóch pozostałych wyszarpnął z kieszeni mojej kamizelki rulon ułaskawienia. Zawsze nosiłem pardon przy sobie, traktowałem go bowiem niczym prywatny talizman. Rozżarzony czubek cygara spadł mi na udo, strzepnąłem go czym prędzej na podłogę. - Co to jest ? Ścierwo z legionu karnego ! – syknął oficer przeczytawszy treść ułaskawienia. - Nigdy więcej, teraz jestem oficerem regularnej armii – odparłem potrząsając zamroczoną głową - Popatrzcie tylko, siedzę na tłustej dupie nic nie robiąc oprócz pokrzykiwania na żołnierzy i zarywania lasek z miasteczka. Z tego wynika, że muszę być oficerem. - Powinni cię byli powiesić ! – oświadczył Wielkie Usta zerkając ponad ramieniem swego kompana – Jesteś hańbą dla Imperialnej Gwardii ! - Wszyscy byście nie żyli, gdyby nie my – wymamrotałem – Powinniście mi być za to wdzięczni. - Tak ci się wydaje ?! – wykrzyknął trzeci z oficerów, mężczyzna o małym świńskim nosie – Jesteś niczym ! Jesteś śmieciem !

- Wszystkich was powinno się zabić ! – dodał podniesionym głosem Łysy, a jego twarz przybrała kolor żywej czerwieni. - Zabito ich ! – warknąłem nie panując już nad nerwami – To byli prawdziwi bohaterowie. Tacy sezonowi żołnierze jak wy nie zasługują nawet na to, żeby im buty lizać ! - Ty zdradziecki sukinsynu ! – wybuchnął Świński Nos wyrywając z ozdobnej pochwy oficerski miecz i wymachując mi nim przed nosem. Coś we mnie pękło na widok tych nadętych, aroganckich palantów. Fala emocji odczuwana ostatni raz w murach Coritanorum rozlała się po mym ciele wypełniajac je energią i witalnością, siłą i wściekłością. - Jestem żołnierzem ! – wrzasnąłem podnosząc się z krzesła – Oni wszyscy byli żołnierzami, prawdziwymi mężczyznami i kobietami. Nie śmieciami ! Świński Nos próbował zamachnąć się mocniej mieczem, ale stał zbyt blisko i bez trudu chwyciłem go za nadgarstek. Wyszarpnąłem mu broń z ręki równie łatwo jakby odbierał lalkę z rąk małej dziewczynki. - Chcecie kłopotów ? – wyrżnąłem oficera gałką miecza prosto w nos i krew bryznęła szerokim strumieniem na jego biały uniform. Wszyscy trzej zaczęli się cofać, w pomieszczeniu narastał gwar ludzkich głosów – Jesteście gwardzistami, dlaczego nie chcecie ze mną walczyć ?! Za co dostaliście te swoje medale ? Za polerowanie guzików ? Wydzieranie się na swoich żoł żołnierzy ? Walczcie, do kurwy nędzy ! Postąpiłem krok do przodu i zdzieliłem końcem rękojeści miecza Wielkie Usta, prosto w żołądek. Typhończyk zgiął się wpół, jego towarzysze zaczęli strzelać oczami na boki szukając w tłumie żołnierzy, którzy gotowi byliby przyjść im z pomocą. - Nikt za was tej bitwy nie stoczy – zawarczałem – Tym razem to wy będziecie zakrwawieni i brudni. Z wszystkich stron dobiegał mnie trzask przewracanych krzeseł i tupot butów uciekających ludzi, pierzchających jak najdalej od szaleńcza wymachującego mieczem. Połowa z nich pewnie jeszcze nigdy nie była świadkiem tak niebezpiecznego zajścia, o prawdziwej walce już nawet nie wspominam. Alkoholowe upojenie zmieszane z gorącym gniewem wywołało u mnie iście morderczą gorączkę. W oczach ujrzałem purpurowe mroczki i małe kupki popiołu. Anonimowi ludzie krzyczeli do mnie z głębi mej pamięci – ludzie, których w swym życiu zabiłem. Poczułem zawroty głowy, miałem wrażenie, że słyszę pod czaszką głosy czterech tysięcy osób domagających się krwi; cztery tysiące mężczyzn i kobiet żądało zemsty i zadośćuczynienia. - To za Franxa ! – krzyknąłem i wbiłem miecz w brzuch Świńskiego Nosa. Dwaj pozostali oficerowie próbowali mnie obezwładnić, ale z miejsca zasypałem ich gradem cięć i sztychów. - Za Poala ! Poliwicza ! Gudmanza ! Gappo ! Kyle’a ! Aliss ! Densela ! Harlona ! Lorona ! Joretta ! Mallory’ego ! Donaldsona ! Fredricksa ! Brokera ! Roiselanda ! Slaviniego ! Kronina ! Linskruga ! – litania nazwisk sypała się z moich ust, kiedy rąbałem trzech typhońskich oficerów na krwawą sieczkę rozbryzgując krew po puszystym niebieskim dywanie. Każdym ciosem punktowałem czyjąś śmierć. Wszyscy polegli towarzysze niedoli wydawali się umykać z mojej głowy nasyceni tym aktem zemsty – Za nich wszystkich ! I za Lorii ! – skończyłem krzyczeć i puściłem miecz pozostawiając go w piersi Świńskiego Nosa. Znajdujący się w kantynie ludzie wrzeszczeli przeraźliwie, niektórzy próbowali mnie szarpać za ubranie, inni uciekali tchórzliwie, gdy odwracałem się w ich stronę. Przypomniawszy sobie coś ważnego zawróciłem po kilku krokach, schyliłem się nad trupem Łysego i wyrwałem z jego zaciśniętej dłoni mój pardon. Wytoczyłem się chwiejnie na zewnątrz lokalu i pobiegłem przed siebie w ulewnym deszczu, wciskając zakrwawionymi palcami do kieszeni decyzję o ułaskawieniu. * * * * *

Obudziłem się z dudnieniem w głowie tak potwornym jakbym wylądował w jednej z marsjańskich kuźni. W gardle mi zaschło, ledwie potrafiłem poruszać rękami. Wspomnienia minione nocy napływały powoli, chaotycznymi strzępkami. Czułem, że dłonie pokryte mam zakrzepłą krwią typhońskich oficerów. Cholera, powinienem bardziej panować nad swoim temperamentem ! Pomyślałem o pardonie i sięgnąłem do kieszonki, by upewnić się, że wciąż go mam. Serce podskoczyło mi do gardła – papieru nie było. Wtedy właśnie usłyszałem odgłos darcia i zmusiłem się do dźwignięcia powiek. Ktoś stał nade mną w zabłoconym kącie alejki, gdzie spędziłem resztę minionej nocy. Promienie światła odbijały się od szyby za jego plecami, toteż widziałem tylko ciemny zarys sylwetki i dwa niebieskie punkty na wysokości oczy. Dwa błyszczące kawałki lodu. Człowiek upuścił coś na ziemię, dostrzegłem swój podarty pardon, toczony podmuchami wiatru po mokrej ziemi. Mężczyzna wyjął z kabury boltowy pistolet i wymierzył go w moją głowę. Moja pierwsza myśl brzmiała: skąd on się tutaj wziął ? A druga: jak na wszystko, co święte on ma znowu obie ręce ? - Wiedziałem, że do mnie wrócisz, Kage – oświadczył złowieszczo pułkownik – Należysz do mnie, zawsze będziesz należał. Mogę cię zabić tu i teraz albo zaoferować jeszcze jedną ostatnią szansę. O kurwa. X - Wolność Strażnik więzienny Serpival Lance ziewnął szeroko i wycofał się w głąb niszy wartowniczej próbując znaleźć jakieś schronienie przed tumanami nawiewanego pyłu. Niekończąca się wichura szalała na szczycie wieży ograniczając widoczność do zaledwie tuzina metrów, w kurzawie ledwie można było dostrzec czerwoną poświatę lamp wyznaczających krawędzie rampy startowej. Strażnik stał na warcie od trzech godzin i ciągle miał dalsze trzy do odstania, ale już zerkał z utęsknieniem na zachęcające światło sączące się zza drzwi pobliskiej wartowni. On tkwił na stanowisku owinięty w gruby płaszcz i zakapturzony aż po nos, a reszta kolegów wylegiwała się w tym samym czasie albo grała w karty. To było niesprawiedliwe w przypadku człowieka o takim stażu. Służył Imperatorowi na tej więziennej planecie od blisko trzydziestu lat, a mimo to wciąż musiał wystawać na posterunku w przeklęte noce. Pełne goryczy myśli strażnika przerwało piśnięcie wbudowanego w tylną ścianę niszy komunikatora. Nacisnął guzik odbioru i przyłożył głowę do głośnika urządzenia. - On wraca. Lądowanie za kilka minut – w głośniku zatrzeszczał głos kapitana służby więziennej. Serpival wymamrotał potwierdzenie i uniósł wzrok ku zachmurzonemu niebu. Chwilę później uaktywnił się układ naprowadzający lądowiska i promień lasera wiodącego wystrzelił w powietrze migotliwą kreską. Po kilkunastu sekundach odpowiedziały mu światła pozycyjne spadającego z przestworzy wahadłowca. Ryk silników promu narastał z każdą chwilą, aż zaczął górować nad zawodzeniem wichru. Wysunięte łapy promu uderzyły z głośnym klangiem w metalową płytę lądowiska, podmuch silników wzbił w powietrze jeszcze większe tumany pyłu zanim pilot przełączył je w jałowy tryb pracy. Złożona z kilku segmentów rampa przysunęła się do kadłuba maszyny uderzając w podstawę drzwi kabiny pasażerskiej. Właz otworzył się i przesunął z metalicznym szczękiem odsłaniając stojącą za nim wysoką umundurowaną postać. Trzej strażnicy pilnujący lądowiska wyprężyli się stając na baczność. Oficer Imperialnej Gwardii coś do nich powiedział, a potem wskazał palcem wejście do wahadłowca. Wartownicy

zasalutowali potwierdzając odbiór rozkazu, po czym weszli pośpiesznie na pokład promu, a kiedy opuścili go chwilę potem, nieśli w czwórkę jakiś sporych rozmiarów pakunek. Zaciekawiony Serpival zeskoczył ze swojej niszy i podbiegł do kolegów z nocnej zmiany, świadomy faktu, że łamie przepisy, ale nie mogąc się od tego powstrzymać. Strażnicy nieśli człowieka, najwyraźniej nieprzytomnego, ubranego w pełny strój bojowy o czarnoniebieskich barwach kamuflujących. Kiedy wnieśli go do pokoju wartowników, głowa obcego przekręciła się w bok i Serpival omal nie zadrżał na widok twarzy tego człowieka. Nieprzytomny człowiek był potwornie oszpecony siatką blizn będących pozostałością po rozcięciach, postrzałach i poparzeniach. - Gubernator otrzymał już wszystkie stosowne dokumenty. Zamknijcie go razem z resztą – powiedział sucho oficer, po czym odwrócił się i pomaszerował z powrotem do wahadłowca. Nowy więzień jęknął i zaczął kręcić głową, więc strażnicy rzucili go na podłogę wartowni i rzucili wzrokiem za odchodzącym oficerem. Gwardzista pozbierał się jakoś z podłogi i zaczął trzeć opuchnięte powieki. - Co to kurwa za miejsce ? – wymamrotał zdezorientowanym tonem. - Ghovul vincularum – odpowiedział Serpival. - Planeta więzienna ? – spytał obcy odzyskując w ułamku chwili bystrość wzroku i wbijając badawcze spojrzenie w strażnika. Serpival nie mógł się oprzeć wrażeniu, że patrzy prosto w bliźniacze wyloty luf broni. - Tak, więzienie – potwierdził strażnik czując się coraz bardziej nieswojo pod wpływem złowrogiego spojrzenia skazańca. Wtedy właśnie obcy podążył za wzrokiem pozostałych wartowników. Oficer wspinał się po rampie do włazu promu. - Wracaj tutaj, ty sukinsynu ! Schaffer, ty skończony skurwielu ! – więzień wrzasnął jak szalony, odepchnął Serpivala na bok i wypadł z wartowni na lądowisko. Oficer przystanął w progu na krótką chwilę, zmierzył człowieka o pokiereszowanej twarzy wzrokiem, po czym zatrzasnął bez słowa właz. Więzień zaczął biec w stronę wahadłowca krzycząc coś chrapliwie, strażnicy popędzili natychmiast w ślad za nim. Shrank pierwszy dopadł obcego, zacisnął dłoń na rękawie jego munduru. Więzień zachwiał się na moment, ale zaraz odzyskał równowagę i uderzył zagiętymi palcami prawej ręki w twarz strażnika. Shrank zawył niczym zranione zwierzę i runął na płytę lądowiska zasłaniając palcami oczy. Frentz zamachnął się na skazańca pięścią próbując wyprowadzić sierpowy, ale obcy bez trudu przed nim uskoczył i kopnął strażnika w kolano tak mocno, że jego noga złamała się w przeciwną do naturalnej stronę. Frentz zaczął wić się na ziemi z dzikim wrzaskiem. Silniki wahadłowca ryknęły kąpiąc wyloty obudów oślepiającym blaskiem, na ich tle sylwetka krzyczącego i wymachującego rękami mężczyzny tworzyła czarny zarys. Wrzask nienawiści obcego utonął w ryku silników. Sarpival i ostatni strażnik z wartowni, Jannsen, wyciągnęli z kabur pistolety mierząc z nich w stojącego na krawędzi lądowiska więźnia, wciąż trzymającego w górze zaciśniętą pięść i patrzącego na odlatujący prom. - Spróbuj jeszcze czegoś, a odstrzelę ci łeb, draniu ! – krzyknął Jannsen. Więzień odwrócił się powoli, czerwona poświata rzucana przez lampy lądowiska kąpała w upiornym blasku jego oszpeconą twarz. Ruszył z powrotem w ich stronę. Serpival ścisnął mocniej rękojeść pistoletu próbując opanować drżenie rąk, ale morderczy blask gorzejący w oczach więźnia coraz bardziej go przerażał. Więzień zatrzymał się parę metrów od strażników. - Zabierz mnie do mojej pieprzonej celi, zanim ja zabiorę ci ten pistolet – warknął mężczyzna spoglądając na broń w ręce Jannsena.

- Więzień położy się twarzą do ziemi i będzie wykonywał wszystkie polecenia – odparł Jannsen głosem całkowicie pozbawionym pewności siebie i autorytetu. - Kage – powiedział więzień spoglądając na każdego ze strażników po kolei, a potem przeszedł pomiędzy nimi kierując się w stronę wartowni. Spojrzał przez ramię na Serpivala – Nazywam się Kage. * * * * * Stałem na baczność błagając w myślach, żeby ten idiota w końcu się zamknął. Gubernator więziennej planety był pulchnym pękatym facetem rozpartym niczym jakiś utuczony gryzoń za swoim masywnym biurkiem. Mebel mówił wiele o właścicielu: miał rozmiary trzy na dwa metry, z wielkim emblematem Imperialnego Orła wyrzeźbionym na blacie. Gubernator siedział za biurkiem z łokciami opartymi o krawędź ciemnoczerwonego mebla, pod brodę podłożył sobie splecione dłonie. I plótł, plótł, plótł bez końca. Za jego plecami stali dwaj strażnicy ze strzelbami i wiedziałem, że dwaj dalsi mierząc w mój grzbiet. Najwyraźniej nie ufano mi dostatecznie, bym mógł spotkać się ich zwierzchnikiem w cztery oczy. - Dlatego właśnie będziesz przestrzegał wszystkich tych zasad – gubernator Skandlegrist ciągnął dalej swój monolog spoglądając na mnie ponad szkłami swych okularów. Miał na sobie ubranie w kolorach czerni i czerwieni, dopasowane barwą do biurka – Rodzaj kary jest uzależniony od stopnia wykroczenia. Otrzymałem od pułkownika Schaffera ścisłe instrukcje co do twojej osoby, Kage, i zamierzam ich przestrzegać. Będę cię obserwował niczym jastrząb i jeśli tylko przekroczysz granice, na twe barki spadnie cała siła mego autorytetu. Czuj się ostrzeżony, ponieważ będziesz dobrze obserwowany i nie myśl, że uda ci się złamać jakikolwiek punkt regulaminu. - Dobra, łapię, o co chodzi – wtrąciłem z desperacją i postąpiłem krok do przodu. Strażnicy z miejsca podnieśli lufy strzelb, co jasno dowodziło, że w przeciwieństwie do mnie oni zwracali uwagę na przebieg spotkania z gubernatorem – Czy teraz mogę już pójść do swojej celi ? - Twój brak szacunku wobec przełożonego jest szokujący, podobnie jak stosunek do regulaminu Gwardii i kodeksów prawa Imperium – odrzekł Skandlegrist – Jesteś złym nasieniem, Kage, i nie mam pojęcia, dlaczego pułkownik Schaffer polecił cię tutaj trzymać zamiast postawić przed plutonem egzekucyjnym. Lecz w przeciwieństwie do ciebie ja wykonuję otrzymane rozkazy i ściśle się do nich stosuję, zważ na moje słowa. Tak, będę cię dobrze obserwował, bardzo, bardzo uważnie. Machnięciem swych grubych paluchów polecił strażnikom odprowadzić mnie do celi. Byliśmy gdzieś w pobliżu szczytu wieży, może dwa lub trzy piętra poniżej płyty lądowiska. Cała konstrukcja budowli była czymś w rodzaju wielkiego cylindra, z pojedynczym szybem windy obsługującym wszystkie piętra. Staliśmy przy drzwiach szybu dłuższą chwilę czekając na wspinającą się w górę windę, klekoczącą metalicznie. Strażnicy nadal byli spięci i nerwowi. Kiedy klatka windy zatrzymała się w końcu na naszym piętrze, jeden z wartowników otworzył zakratowane drzwi, potwornie zgrzytające z powodu zardzewiałych zawiasów. Poczułem zadane w plecy uderzenie kolbą strzelby, więc wlazłem do środka klatki. Strażnicy wcisnęli się do niej w ślad za mną zachowując rozsądny dystans i mierząc mi w brzuch. Jeden z nich przestawił dźwignię na jazdę do poziomu osiemnastego piętra i winda zaczęła opadać z głośnym klekotem. - Shrank jest moim przyjacielem, ty skurwielu – wysyczał mi do ucha jeden z wartowników – Zapłacisz nam kiedyś za to, że go oślepiłeś. Odwróciłem w bok głowę spoglądając na niego z wyniosłym wyrazem twarzy. - Tylko spróbuj, a wyrwę ci ramię i wsadzę w tę niewyparzoną gębę – odparłem spoglądając mu w oczy. Cofnął się o krok.

- Chcesz się założyć ? – spytał odzyskując szybko rezon. Zanim zrozumiałem, co kombinuje, zdzielił mnie kolbą swej strzelby w podbródek. Głowa mi mi odskoczyła i wyrżnąłem nią w metalową obudowę klatki. Drugi ze strażników skopał mnie po brzuchu, natomiast ten pierwszy ponownie spuścił mi na głowę kolbę strzelby, tym razem uderzając mnie w policzek. Dołożyli mi jeszcze z cztery, pięć razy, więc zwinąłem się w kłębek na podłodze, dopóki się nie zmęczyli i nie cofnęli pod ścianę windy. Podniosłem się na kolana czując jak wokół prawego oka robi mi się porządna opuchlizna. Pokręciłem karkiem w obie strony wywołując trzask kręgów szyjnych, a potem przyjrzałem się uważnie moim prześladowcom, śledząc zdrowym okiem naszywki ich bluz i zapamiętując nazwiska strażników. - Prędzej czy później zabiję was i będę to robił bardzo powoli – obiecałem im grobowym tonem. * * * * * Kiedy wszedłem do celi, drzwi zatrzasnęły się za mną z donośnym hukiem. W pomieszczeniu znajdowały się dwa metalowe łóżka, na pryczy po lewej stronie ktoś leżał. Gość chrząknął i pozbierał się z łóżka demonstrując rozmiary godne spasionego niedźwiedzia. Kiedy zdjął z siebie gruby wełniany koc, ujrzałem gęsty zarost pokrywający jego klatkę piersiową, ramiona i grzbiet. Spoglądał na mnie ciemnymi oczami ledwie dostrzegalnymi w słabej poświacie pojedynczej żarówki. Miał krótko przycięte włosy, zadbaną brodę oraz tatuaż nad prawą powieką w postaci dwóch kostek do gry, odbitych niczym w zwierciadle na lewym policzku. - Witaj na Ghovulu – powiedział ochrypłym głosem. Zignorowałem go siadając na łóżku i oglądając uważnie nowo nabyte siniaki. - Strażnicy bardzo cię nie lubią, człowieku – oświadczył mój towarzysz, więc spojrzałem na niego z byka. - Nikt mnie nie lubi – powiedziałem cicho – Bardzo mi to pasuje, mogę sobie podzielić wszystko na dwie strony. Mnie i całą resztę. Kurwa, sam siebie też nie lubię. - Na zęby Thora, widzę, że się przy tobie nieźle ubawię – roześmiał się niedźwiedź w ludzkiej skórze – Nazywam się Marn. - Kage – przedstawiłem się podając mu rękę. Kiedy pochylił się w moją stronę, stwierdziłem, że faktycznie jest niewiarygodnie owłosiony. Uścisnął mi rękę swą wielką dłonią, po czym zaczęliśmy się sobie przyglądać wzajemnie w milczeniu. - Nie będziesz mi tu robił żadnych kłopotów, co ? – spytał - Pilnuję swoich spraw i jeśli ty też tak będziesz robił, może tu jakoś wytrzymamy razem. - Nie jestem rozrywkowym typem – zapewniłem go – Mówiąc szczerze, nie będę rozpaczał, jeśli okaże się, że ta rozmowa jest zarazem naszą ostatnią. - W porządku – odrzekł kładąc się z powrotem na łóżko i drapiąc się po włochatej głowie – Aż tak daleko nie musisz się posuwać, człowieku, ale pamiętaj, że jesteśmy współlokatorami, a nie przyjaciółmi. - Spoko – zdjąłem buty i wsunąłem je pod pryczę – Wszyscy moi przyjaciele dawno już nie żyją. Ściągnąłem spodnie i koszulę, wślizgnąłem się pod koc i zamknąłem oczy. Byłem wykończony niczym piechur po tygodniowym marszu, ale sen nie chciał nadejść. Mój umysł wypełniały gorączkowe rozważania. Od chwili, w której pułkownik mnie ponownie dopadł w swe ręce, siedziałem w celi na pokładzie Pride of Lothos. Podróż musiała trwać kilka tygodni, byłem pewien kilku skoków w Osnowę. Samego pułkownika nie ujrzałem aż do momentu spotkania na lądowisku, kiedy wydało się, że zamierza mnie tu zostawić na pastwę losu.

Imperator jeden wiedział, co takiego Schaffer mi szykował. Ostatnie słowa jakie usłyszałem z jego ust brzmiały „Mogę cię zabić tu i teraz albo zaoferować jeszcze jedną ostatnią szansę”. W ręce trzymał wycelowany w mą głowę pistolet, więc powiedziałem tak. To wszystko, co w tej chwili wiedziałem. Dostałem jeszcze jedną szansę, a zatem byłem pewien, że niebawem udam się na kolejną samobójczą misję w wykonaniu 13 Legionu. I znowu ktoś zyska szansę do odstrzelenia mi głowy. Przyjdzie mi walczyć z następnymi heretykami i obcymi, którzy mieli pecha postawić się na armię Imperium. Kto wie, może nawet otrzymam rozkaz, by wysadzić w powietrze kolejne miasto ? Pewny byłem jedynie dwóch faktów. Po pierwsze, gdyby pułkownik chciał, bym zgnił w więzieniu, nie zabierałby mnie z planety karnej, na którą trafiłem za pierwszym razem. Gdyby zaś chciał mej śmierci, rozwaliłby mi łeb w uliczce na Glacis Formundus. Nie, on definitywnie coś dla mnie szykował, lecz nie ja zamierzałem czekać bezczynnie na rozwiązanie tej zagadki. Rozmyślając nad sposobem ucieczki z tego miejsca i próbując nie zwracać uwagi na chrapanie Marna zapadłem w utęskniony sen. * * * * * Kantynę wypełniał szczęk rozkładanych talerzy i kubków. Siedziałem na ławce dostawionej do długiego drewnianego stołu, służącego za miejsce posiłku dla czterdziestki skazańców. Miałem przed nosem miskę zupy, kromkę ciemnego chleba oraz kawałek czegoś, co kiedyś mogło być mięsem, teraz jednak przypominało wielokrotnie gotowany skórzany but. Siedzieliśmy wszyscy w bezruchu czekając dobre pół minuty na rozpoczęcie modłów w wykonaniu więziennego kapelana Cleatora. Jak zwykle odbębnił je szybko, niech Imperator pobłogosławi tego starego mruka, burknął tylko kilka słów o darach dla wiernych i pokucie za grzechy. Modlitwa przypominała kropka w kropkę wszystkie te, które usłyszałem w przeciągu ostatnich szesnastu dni. Skończył znaczącym chrząknięciem. - Chwała Imperatorowi – odkrzyknęliśmy jednym głosem, po czym sięgnęliśmy po swoje noże i łyżki. Żarcie smakowało obrzydliwie, ale jak się dostaje jedynie zimną breję na śniadanie, a dwanaście godzin później to coś, to człowiek wsuwa bez szemrania cały posiłek. Mówiąc szczerze, obiady są stosunkowo urozmaicone. Czasami mięso bliżej niezidentyfikowanego pochodzenia jest tak przypalone, że można je pomylić z węglem, innym razem ocieka krwią i mógłbym przysiąc, że jeszcze oddycha. Nigdy nie upieką tego tak jak trzeba, nigdy nie zrobią obiadu porządnie. A ta wodnista, słona zupa, której zupą nawet nazywać nie można – cóż, zapewne przygotowywano ją z tego samego stworzenia, z którego wycinano pieczeń. Oczywiście nie przeszkadzało mi to w codziennym wylizaniu miski i wypucowaniu jej dna pajdą gliniastego chleba. Lepsze to niż chodzenie z pustym żołądkiem, uznałem wspominając trzy lata w Synach Marnotrawnych i okropną dietę opartą na proteinowej paście. Marn siedział po przeciwnej stronie stołu, wręcz pożerając swoją porcję. Na Thora, jakim cudem on potrafił jeść tak szybko ! Nie marnował nawet okruszka jedzenia, wszystko ładował do tej swojej paszczy. Sprawiał wrażenie dobrze naoliwionej maszyny, obie jego ręce pracowały niezależnie od siebie, a usta poruszały się rytmicznie otwierając się jedynie na czas niezbędny do wpakowania w nie kolejnej pełnej łyżki. Trzydzieści sekund i jego miska była pusta, podczas gdy ja znajdowałem się właśnie w połowie konsumpcji tej cholernie gorącej zupy. Imperator jeden wie, jakim on cudem zdołał zachować swoją wagę przy tak nędznych posiłkach, skoro jego masa ciała dwukrotnie przewyższała moją. Wszyscy jedliśmy w milczeniu, praktycznie nikt z nikim nie rozmawiał. Czułem się przez to nieswojo, gdyż pamiętałem jeszcze wspólne posiłki na więziennym statku Pride of Lothus.

W każdej z ładowni tłoczyło się ponad dwustu skazańców, najczęściej szczerze nienawidzących swych towarzyszy niedoli, lecz zarazem tworzących jednostkę liniową, podzielonych na drużyny i plutony, posiadających świadomość istnienia pewnej specyficznej więzi. Skupialiśmy się w niewielkich grupkach przebywając we wzajemnym towarzystwie i starając się nie popaść w stan psychozy pchającej człowiekowi nóż do ręki w akcie napadu niepoczytalności. Pamiętam, że po przydziale na Ichar IV, do naszej pierwszej strefy frontowej, około osiemdziesięciu, dziewięćdziesięciu skazańców pozabijało się nawzajem albo popełniło samobójstwa. Nie wiedziałem po dziś dzień, czy było to spowodowane stresem wynikłym z walk z tyranidami czy też świadomością tego, iż po kres swoich dni mieli się zmagać z beznadzieją aż po śmierć, bez szans na ułaskawienie. A przynajmniej jeszcze wtedy nikt z nas nie wiedział o takiej możliwości. Tutaj człowiek skazany był wyłącznie na siebie samego. Byłeś ty oraz twój niekoniecznie towarzyski współmieszkaniec w celi. Powoli wpadałem w szaleństwo. Budziłem się, gdy tylko robiło się widno, czyli wtedy, kiedy podwieszone pod sufitem lampy zaczynały świecić mocniej wieszcząc nadejście cyklu dziennego. Nigdy nie byłem śpiochem, zazwyczaj wstawałem o brzasku. Po codziennym przebudzeniu się leżałem pogrążony w myślach przez jakieś trzy godziny, aż do gongu oznajmiającego porę śniadania. Wyganiano nas wtedy z cel, prowadzono do łaźni, a następnie zwożono na dno wieży do kantyny. Procedura ta wydawała się trwać całe wieki, ponieważ jednorazowo do windy mieściło się tylko kilku więźniów i dwa razy tylu strażników. Cóż, był to bardzo mało wydajny system przewożenia dużych grup skazańców i zastanawiałem się, czy aby nie wspomnieć o tym przy najbliższej okazji gubernatorowi. Tak czy owak, na zwiezienie dwustu osób do kantyny traciliśmy dziennie godzinę z okładem. Siadaliśmy w milczeniu przy stołach czekając, aż strażnicy rozdadzą wszystkim sztućce, a kaznodzieja odbębni swoje trzy grosze potrząsając przy tym zawieszonym u pasa kadzidłem, brudzącym mu brązowymi zaciekami białe niegdyś szaty. Potem mieliśmy pięć minut na zjedzenie posiłku i znowu przychodziła pora czekać, aż strażnicy przeliczą noże i zbiorą resztę sztućców i naczyń. Po posiłku udawaliśmy się w grupach po dwudziestu na salą ćwiczebną gdzieś w połowie wysokości wieży, gdzie wolno nam było trenować i podnosić ciężary przez jakieś dwie godziny dziennie. Potem powrót do celi i ciche towarzystwo Marna na dziewięć godzin – do chwili, kiedy cała procedura zjazdu powtarzała się z powodu kolacji. Monotonia życia codziennego w więzieniu zaczynała mnie wykańczać psychicznie. Na zadek świętego Deacisa, nuda dosłownie mnie zżerała. Odkładając na bok lęki przed kolejną samobójczą misją i tym ostatnim strzałem wroga, który miał mi roztrzaskać czaszkę, wolałbym teraz robić następną szaloną rzecz pod rozkazami pułkownika zamiast gnić w tej przeklętej pace. Jeszcze miesiąc odsiadki i skończę waląc łbem o ścianę, nad zakrwawionym ciałem Marna, z wrzaskiem na ustach. Musiałem wydostać się z tej pułapki. * * * * * Osiemnastego dnia moja frustracja zdawała się sięgać zenitu. Ostatniej nocy chrapanie Marna było tak nieznośne, że nie zdołałem zmrużyć oka, nawet po dwóch godzinach wyczerpujących ćwiczeń fizycznych. Czułem się jakbym popadał w jakiś letarg – to ta bezczynność powoli mnie zabijała. Jeśli pułkownik po mnie nie wróci – a zaczynałem w to wątpić coraz bardziej – stanę się zwiotczałym nieborakiem, a nie wysportowanym silnym żołnierzem. Nie, nie wierzę, by Schaffer pozwolił na zmarnowanie takiego profesjonalisty jak ja. Tak czy owak, chrapanie Marna przywodziło na myśl syrenę przeciwpożarową, odbijało się od ścian celi wnikając głęboko w mój nieszczęsny mózg. Ocknąłem się z drzemki stojąc

nad jego pryczą, z czubkami palców kilka metrów od gardła mężczyzny. Cóż, nawet by nie wiedział, co tak właściwie się stało, mógłbym mu zmiażdżyć tchawicę w ułamku chwili i pewnie nawet wyświadczyłbym mu w ten sposób przysługę. Tkwiłem tak nad nim dobrą godzinę, ledwie panując nad morderczymi intencjami. Starałem się rozładować jak największy ładunek frustracji na skórzanym worku w sali ćwiczebnej, tłukąc go gołymi pięściami i wyobrażając sobie na przemian kudłatą twarz Marna oraz surowe oblicze Schaffera. Byłem tylko ja i oni, ciosy podbródkowe i sierpowe, mordercze uderzenia w żywotne organy, kopniaki zdolne połamać człowiekowi żebra. Wyobrażałem sobie to wszystko w głowie, a nie było to specjalnie trudne, ponieważ wcześniej robiłem już takie rzeczy wielu ludziom i widziałem efekty. Potrafiłem sobie wyobrazić krew tryskającą z nosa Marna po trafieniu go łokciem i dyszącego z wysiłkiem pułkownika, zdzielonego moją pięścią w mostek. Raz po raz wymierzałem im zasłużoną karę, aż moje kostki same zaczynały spływać krwią w miejscach, gdzie pozdzierałem sobie z nich skórę. Pot ściekał ze mnie istnymi strugami, czułem go na całym ciele. Walnąłem wyimaginowane oblicze Marna pięścią mierząc prosto w jedno z jego oczu. Serce biło mi jak oszalałe, żyły pulsowały pompowaną wartko krwią. Znienacka uświadomiłem sobie, że ktoś za mną stoi. Obróciłem się w miejscu z uniesionymi pięściami. Stał przede mną jakiś więzień. Widywałem go już wcześniej, w zasadzie każdego dnia, nie znałem jednak jego imienia. Nie zawarłem tu znajomości z nikim oprócz Marna. Facet był nieco wyższy ode mnie, z mięśniami dosłownie wylewającymi się spod ciasnego podkoszulka. Sprawiał wrażenie wyrąbanego z bryły granitu. Jego łysa czaszka pokryta była tatuażami w kształcie niebieskich płomieni, podobnie jak skóra na masywnej klatce piersiowej i ramionach. - Walisz w ten worek od wieków. Teraz moja kolej, żołnierzu – powiedział wskazując ruchem głowy zakrwawiony worek treningowy – Toto chyba już wie, że go nie lubisz. - Jeszcze nie skończyłem – warknąłem odwracając się do gościa plecami i przyjmując ponownie bokserską postawę. - Wcale o to nie pytałem – wycedził przez zęby i odepchnął mnie w bok tak mocno, że omal nie upadłem. - Spierdalaj albo cię zabiję – ostrzegłem go napinając mięśnie. - Idź się pobawić z innymi więźniami, chłoptasiu – roześmiał się wytatuowany skazaniec. Przestał się śmiać w tym samym momencie, kiedy moje wyprostowane palce wbiły się w jego tchawicę. Poleciał do tyłu kilka kroków, więc natychmiast naparłem na niego wyprowadzając silny podbródkowy z lewej strony. Jego twarz przybrała czerwonego koloru, najwyraźniej nie potrafił zaczerpnąć oddechu. Trafiłem go ponownie w brodę, tym razem prawą pięścią. Słyszałem wokół przybierające na sile ludzkie krzyki, ale nie zwracałem na nie uwagi, skoncentrowany wyłącznie na słaniającym się przede mną sukinsynu. Młócił chaotycznie rękami, bez większego trudu umknąłem przed jego ciosem przykucając błyskawicznie, a potem wyrzuciłem ciało w górę i uderzeniem prawej ręki zmiażdżyłem mu nos. Więzień runął plecami na kamienną ścianę sali. Bardziej wyczuwałem niż dostrzegałem obecność innych skazańców i strażników, gromadzących się wokół nas w ciasnej grupie. Tętniąca w moich uszach gorąca krew całkowicie zagłuszała ich okrzyki. Przeciwnik odbił się od ściany i poleciał z powrotem w moją stronę, prosto na wyrzuconą w kopniaku nogę. Ułamek sekundy potem włożyłem całą siłę swych mięśni w jeden potężny cios pięścią, który trafił więźnia między oczy. Facet wyrżnął głową o ścianę i osunął się po niej zostawiając na kamieniu krwawą smugę. - Wystarczy – krzyknął ktoś za moimi plecami i skryta w rękawicy dłoń strażnika zacisnęła się na moim prawym przedramieniu. Jednym płynnym ruchem złamałem ją na wysokości łokcia, po czym kopnąłem leżącego nieruchomo skazańca lewym butem w twarz. Trzasnęła

pękająca kość policzkowa i żuchwa, podrzucona kopniakiem głowa znów walnęła w ścianę. Zrobiłem krok do przodu i nadepnąłem z całej siły na kark swego przeciwnika łamiąc mu kręgosłup. Wtedy właśnie coś walnęło mnie w tył głowy i poleciałem na kolana tracąc jasność widzenia. Przed moimi oczami pojawiła się nieoczekiwanie tnąca powietrze pałka i czaszkę gdzieś na wysokości czoła rozsadził upiorny wręcz ból. Straciłem przytomność. * * * * * Stałem na baczność w gabinecie gubernatora czując jak na czole rośnie mi guz wielkości Terry. Tym razem towarzyszyło mi sześciu strażników – najwyraźniej gubernator znalazł się pod wrażeniem mojej kondycji. - Zapewne nie muszę ci mówić, że tego rodzaju zachowanie jest całkowicie nieakceptowalne, absolutnie nieakceptowalne w każdej wojskowej placówce, bez względu na to, czy jest to wojskowe więzienie czy regularny garnizon – oświadczył pan i władca tego miejsca. - Rozumiem doskonale presję otoczenia wywieraną na naszych skazańców i zdaję sobie sprawę z faktu, iż czasami może ona doprowadzić do wybuchu emocji. Mówiąc szczerze, zważywszy na charakter naszej populacji spodziewam się takich wypadków na co dzień. Trzymamy tutaj doskonale wyszkolonych i agresywnych żołnierzy, skłonnych do rozładowywania swego gniewu w najprostszy możliwy sposób. W większości takich przypadków jestem cierpliwy i wyrozumiały. - To bardzo wielkoduszne z pana strony, sir – wtrąciłem walcząc jednocześnie z dziką ochotą do podrapania swędzącego okrutnie guza. - Niemniej jednak – Skandlegrist ciągnął dalej obrzucając mnie zdegustowanym spojrzeniem – nie zamierzam puścić płazem zabójstwa więźnia. Bijatyki i sprzeczki traktuję jako mało przyjemny, ale konieczny element naszego życia codziennego. Morderstwo tu zupełnie inna sprawa. Morderstwo, popełnione z premedytacją czy w afekcie, nie ma tutaj prawa bytu, toteż zostaniesz za nie ukarany w pokazowy sposób. - To bzdura – sarknąłem zyskując kolejne nieprzyjazne spojrzenie gubernatora – Zostałem wyszkolony do zabijania. To wszystko, co potrafię. Czego pan ode mnie oczekuje ? Czy nie takie zachowanie jest sensem mojego życia ? - Wyszkolono cię, byś walczył i zabijał na rozkaz, Kage – odparł Skandlegrist wstając z posępną miną ze swego fotela – Stworzono z ciebie zdyscyplinowanego zabójcę, narzędzie eksterminacji wrogów Imperium w myśl poleceń przełożonych. Nie wolno ci zabijać każdego mężczyzny i kobiety tylko dlatego, że się z nimi w jakiejś kwestii nie zgadzasz. Przekroczyłeś krawędź dawno temu, Kage, i nawet tego nie zauważyłeś. Skoro moje słowa nie potrafią cię przekonać, może dokona tego bat. Jako przedstawiciel imperialnego Komisariatu na tym świecie wymierzam ci karę chłosty w wysokości dwóch tuzinów uderzeń. Zostanie wykonana jutro przed śniadaniem, na oczach reszty więźniów. W normalnych okolicznościach bez wahania nakazałbym cię rozstrzelać, ale przez wzgląd na specyficzne rozkazy otrzymane od pułkownika Schaffera opcja taka nie wchodzi niestety w grę. Wyprowadzić więźnia ! Odwrócił się ode mnie z niesmakiem splatając ręce za plecami. Strażnicy pochwycili mnie za ramiona i bez specjalnej delikatności wywlekli z gabinetu. - Costaz powinien to zrobić – odezwał się jeden z nich. Rozpoznałem wypowiedziane nazwisko, widziałem je wcześniej na mundurze strażnika, który zaatakował mnie w windzie. * * * * * Od ścian wypełnionej więźniami i strażnikami sali treningowej odbijał się irytujący dźwięk werbli. Na przeciwnym jej końcu zawieszono na ścianie drewniany kozioł z parą masywnych łańcuchów przeciągniętych przez wielkie obręcze. Dwaj strażnicy szli przede

mną, czterech dalszych pilnowało mi pleców. Maszerowaliśmy wolno poprzez salę w rytm dźwięku werbli, zmierzając w stronę kozła i stojącego obok niego gubernatora. Przesunąłem wzrokiem po morzu obserwujących mnie twarzy, ale żadnej z nich nie rozpoznawałem – wszystkie były jedynie postaciami o różnej barwy skórze, odzianymi w jednakowe musztardowe uniformy więzienne. - Więzień i eskorta, stać ! - rozkazał zaskakująco twardym i zdecydowanym głosem gubernator. Zatrzymaliśmy się uderzając obcasami unisono w kamienną posadzkę sali. - Więzień naprzód ! - słysząc kolejne polecenie gubernatora postąpiłem do przodu z dumnie uniesioną głową. Przywarłem do kozła rozkrzyżowując ręce, a dwaj strażnicy natychmiast założyli mi na nadgarstki żelazne obręaaa cze. Pociągnęli za łańcuchy rozciągając mocno moje kończyny, a potem przywiązali ich ostatnie ogniwa do klamer w podłodze. Jeden z nich zaoferował mi w milczeniu skórzany pasek. Otworzyłem usta pozwalając, by strażnik włożył mi przedmiot między zęby. Nie był to pierwszy raz, kiedy miałem zostać biczowany, znałem dobrze tę procedurę. Wbiłem zęby z całej siły w pasek zastanawiając się jałowo, kto też gryzł go przede mną i w jakich okolicznościach. Słysząc stukot butów oddalających się strażników skupiłem swą uwagę na fakturze ściany, na której zamocowano kozioł. Drewniana wykładzina miała jasną barwę, ale dostrzegałem na niej purpurowe zacieki, które bez wątpienia były zaschniętą krwią. Krwią ludzi, którym wymierzano tu karę przede mną. Nad swoim prawym ramieniem dostrzegłem kilka głębokich szram w drewnie, nie miałem jednak pojęcia, co mogło je spowodować. Wtedy właśnie uświadomiłem sobie, że gubernator cały czas coś gada. - ...w myśl regulaminu Imperialnej Gwardii – usłyszałem jego słowa. Gdzieś za moimi plecami rozległ się syk i trzask, a zaraz potem pomiędzy łopatkami zapłonął upiorny ból znacząc miejsce, w którym końcówka bata okaleczyła moją skórę. Zacisnąłem zęby przewracając szeroko otwartymi oczami. Krew wciąż jeszcze nie kapała, miała trysnąć dopiero po pięciu, sześciu uderzeniach. Kolejny syk i trzask i kolejna eksplozja bólu, tym razem niżej, nad nerkami. Moje mięśnie były w tym miejscu lepiej ukrwione, toteż odniosłem wrażenie, że bat odarł mi plecy ze skóry aż po biodra. Zacisnąłem usta walcząc o kontrolę nad cierpieniem. Początek był łatwy, bardziej bolało mnie, kiedy kostny miecz tyranidzkiego wojownika wbił mi się w udo w Stacji Wyzwolenie. Cholernie bardziej cierpiałem, gdy zarodnikowa mina eksplodowała tuż przed moją twarzą okaleczając ją groteskowo i sprawiając, że połowa mego oblicza praktycznie straciła właściwości mimiczne. Następny syk i trzask – ból eksplodował ponownie między moimi łopatkami. Nie wiedziałem, czy bat dzierży ten strażnik, który spuścił mi lanie w windzie, ale musiałem przyznać, że gość zna się na swojej robocie. Jeszcze cztery razy bat naznaczył mi plecy, zanim poczułem pierwsze krople ściekającej po skórze krwi. Zacisnąłem powieki tak mocno, że oczy zaczęły mi łzawić podczas gdy strażnik metodycznie darł mi z pleców paski skóry i tkanki tłuszczowej. Szybko straciłem rachubę uderzeń. Otworzyłem oczy wbijając wzrok w drewnianą okładzinę i udając, że znajduję się w zupełnie innym miejscu. Żar upiornego bólu płonął w mych żyłach. W krótkiej przerwie pomiędzy ciosami zerknąłem w górę i dostrzegłem krople krwi ściekające z moich zaciśniętych w pięści dłoni w dół łańcuchów. Nawet nie zauważyłem, że przebiłem sobie paznokciami skórę rąk. Rozluźniłem je po to tylko, by zaraz zacisnąć ponownie pod wpływem kolejnego bolesnego smagnięcia. I tak to trwało aż do wymierzenia mi wszystkich należnych batów. Moje oczy łzawiły, gardło ścisnęło się niczym dławione garotą, a serce waliło dziko o żebra, ale ani razu nie krzyknąłem z bólu. Wchłaniałem zadawany mi ból i kumulowałem go w swoim umyśle. Miałem zamiar uczynić cierpienie swym paliwem. Całe moje życie zbudowane zostało na

bólu – bólu, który później wykorzystywałem przeciwko swoim wrogom. Obracałem przeciwko pułkownikowi. Kiedy strażnicy otwierali moje obręcze, wydałem z siebie głuche stęknięcie, jedyny dźwięk, który opuścił me usta w trakcie chłosty. Było to stęknięcie satysfakcji – czułem, że cały ten zmagazynowany w pamięci ból kotłował się gdzieś w głębi mojej podświadomości gotowy do wybuchu w chwili, gdy będę go potrzebował. Tego dnia, kiedy będę zaciskał palce na gardle pułkownika. Przeżyłem właśnie kolejny bolesny epizod życia, które zaplanował dla mnie Schaffer i miałem zamiar odpłacić mu za każdą sekundę swych cierpień. Za każdą sekundę. * * * * * Musiały minąć cztery pełne cierpienia dni, zanim w ogóle mogłem pomyśleć o podniesieniu się z łóżka więziennej izolatki. Plecy miałem obłożone namoczonymi słoną wodą bandażami. Bolało to jak diabli, ale sól podobno pomagała w gojeniu moich ran. Garnizonowy lekarz, więzień o nazwisku Stroniberg, założył mi kilka szwów na najgorzej wyglądające rozcięcia, ale w tamtym czasie nawet nie poczułem wbijanej mi w plecy igły. Następnego dnia po wyjściu z izolatki zacząłem planować swoją ucieczkę. Na zewnątrz wieży wiodła tylko jedna droga – poprzez dach. Gdybym dostał się na dach kompleksu, najlepiej z liną czy podobnym narzędziem, miałbym spore szanse na zejście na dół i zaszycie się w jakiejś kryjówce. Miałem tylko jeden problem: na dach można było dostać się wyłącznie za pomocą windy. Musiałem wpierw opracować sposób przejęcia kontroli nad windą do chwili jej zatrzymania się na szczyt wieży. Nie wiedziałem jeszcze, jak mógłbym tego dokonać, ale musiałem zdobyć w pierwszej kolejności odpowiednio skuteczną broń, łatwą do ukrycia i śmiercionośną zarazem. Rozwiązanie problemu broni przyszło mi na myśl następnego ranka w trakcie śniadania. Jak zwykle po posiłku strażnicy najpierw pozbierali noże, licząc je starannie. Nigdy nie zdołałbym gwizdnąć żadnego z nich. Nikt za aa to nie zwracał większej uwagi na łyżki, po prosto zabierano je razem z miskami bez specjalnego przeliczania. Podczas śniadania następnego dnia wykonałem swój ruch. Każdy siedzący przy stole więzień kończył swoją zupę – każdy z wyjątkiem mojego towarzysza z celi, który swoją porcję zdążył już pochłonąć. Tuż obok mnie pożywiał się szczupły mężczyzna z krótko przyciętymi włosami i pociągłą twarzą. Mówiąc szczerze, nigdy wcześniej nie zwróciłem na niego uwagi, zawsze byłem zbyt pochłonięty obserwacją konsumpcji w wykonaniu Marna. Dziś nieznajomy miał pecha zawrzeć ze mną bliższą znajomość. Zerwałem się z krzesła z dzikim okrzykiem zgarniając ręką ze stołu moją miskę i jego przy okazji. - Coś powiedział o mojej matce ?! – ryknąłem łapiąc go za kołnierz więziennej bluzy. Warknął coś niezrozumiale i zamierzył się na mnie pięścią, ale błyskawicznie pochyliłem głowę w dół. Kostki pięści współwięźnia uderzyły mnie z trzaskiem w twardą kość. Chwytając go za ubranie uniosłem całego mężczyznę ponad swą głowę, a potem walnąłem nim z całej siły w blat stołu, zmiatając na podłogę resztę misek i sztućców. Więzień siedzący na prawo od Marna wstał próbując przyłożyć mi w twarz, ale zasłoniłem się ofiarą całego tego incydentu i to szarpiący się wściekle chudzielec dostał po grzbiecie, a nie ja. Puszczając ubranie nieszczęśnika odwróciłem się w stronę skazańca po mojej lewej, kątem oka dostrzegając jednocześnie Marna biorącego się za lanie gościa, który próbował mnie uderzyć. W ułamku chwili wokół stołu rozgorzała walka na siedem, może osiem osób. Oberwałem pięścią w brodę i poleciałem na podłogę, wtaczając się natychmiast skwapliwie pod stół. Szybko chwyciłem jedną z porzuconych łyżek i wsadziłem ją do buta ściągając w dół

nogawkę, by przysłoniła mi zdobycz. Siedziałem pod stołem jeszcze jakieś pół minuty, po czym wylazłem w tej samej chwili, w której strażnicy kończyli pałować resztę uczestników bijatyki. Jeden z nich złapał mnie za ubranie i odepchnął na bok. - Posprzątasz ten burdel, gnojku – warknął wskazując dłonią walające się po podłodze miski i sztućce. - Oczywiście, sir, przepraszam bardzo – wymamrotałem padając na kolana i zbierając pośpiesznie cały ten bajzel. Trzymając w rękach stertę misek czekałem, aż inny strażnik przyniesie metalowy pojemnik, do którego mógłbym je wrzucić. - Nie będzie dzisiaj obiadu, Kage – powiedział strażnik z pojemnikiem – Jeśli nie potrafisz jeść jak człowiek, nie będziesz jadł wcale. - Przepraszam, sir – ukorzyłem się ponownie – Będę bardziej uważał na swoje zachowanie w przyszłości. W myślach śmiałem się jak szalony. Mój plan nabierał coraz bardziej realnego kształtu. * * * * * Naostrzenie krawędzi łyżki zajęło mi trzy pracowite noce. Korzystając z przeraźliwego chrapania Marna tarłem narzędziem po kamiennej ścianie celi, na wysokości materaca, by rutynowe inspekcje nie zauważyły szram na ścianach. Po czterech dalszych nocach pomimo licznych skaleczeń zdołałem przeistoczyć koniec rączki łyżki w ostry jak igła szpic. Zyskałem perfekcyjne narzędzie do przebijania płuc i tchawic. Rozwiązawszy problem broni zacząłem myśleć nad swoim kolejnym posunięciem. Winda zatrzymywała się na danym piętrze tylko wtedy, gdy nadchodziła pora posiłku, kąpieli lub zajęć w sali gimnastycznej, a za każdym takim razem na korytarzu znajdowało się paru więźniów i drugie tyle strażników. Zdecydowanie zbyt wiele osób jak na próbę ucieczki. Musiałem wymyślić jakiś sposób na zmuszenie strażników do złożenia mi specjalnej wizyty, najlepiej w pojedynkę lub w parze, i jeszcze skłonić ich do wejścia do celi. * * * * * Potrzebowałem dwóch bezsennych, przepełnionych chrapaniem Marna nocy, abym znalazł odpowiednie rozwiązanie. Kiedy o nim pomyślałem, na moich ustach pojawił się ironiczny uśmieszek. Wstałem z łóżka obserwując snop mętnego światła padający przez wizjer w drzwiach i sięgnąłem cicho po swoją poduszkę. Stając nad śpiącym Marnem rozważyłem w myślach wszystkie możliwości i uznałem, że ta jest najlepsza. Pochylając się nad współtowarzyszem niedoli przyłożyłem mu poduszkę do twarzy, bardzo delikatnie na początku, ale stopniowo ją dociskając. Ocknął się w ostatniej chwili przewracając oczami, ale kilka sekund później stracił przytomność. Cofnąłem poduszkę upewniając się, że mężczyzna wciąż oddycha – nie chciałem, by zbyt szybko wyzionął ducha. Wyciągając spod materaca prymitywny nóż obróciłem Marna na bok i przesunąłem palcem po jego żebrach licząc je w myślach. Wbiłem ostry szpic łyżeczki pomiędzy piąte i szóste żebro więźnia dziurawiąc mu płuco, po czym przykryłem go kocem i wróciłem na własne łóżko. Kilka minut później płytki oddech Marna stał się bardziej hałaśliwy, chrapliwy, potem na jego ustach pojawiły się pierwsze krwiste bąbelki. Kiedy po policzku mężczyzny pociekła strużka krwi, zacząłem działać. Doskoczyłem do drzwi i zacząłem wzywać strażnika siedzącego kilkanaście metrów w głębi piętra. - Szybko ! - krzyknąłem – Coś niedobrego dzieje się z Marnem ! Chyba złapał jakieś zakażenie albo ma krwotok !

Strażnik podniósł się z krzesła spoglądając podejrzliwie w moją stronę. - Sam zobacz ! - dodałem cofając się od wizjera. Strażnik poświecił przez okienko ręczną latarką, snop światła padł na charczącego głośno Marna i zatrzymał się na jego zakrwawionych ustach. Usłyszałem krótkie przekleństwo i oddalający się tupot butów. Kilka minut później gdzieś z góry dobiegł mnie szczęk ruszającej w dół windy. Zgrzytnęły zardzewiałe zawiasy wieszcząc otwarcie klatki. - Cofnij się do kąta, Kage – polecił mi strażnik, toteż wycofałem się skwapliwie w wyznaczone miejsce krzyżując za plecami ręce i kryjąc w nich swoją broń. Usłyszałem głośny szczęk kluczy i drzwi otworzyły się ze zgrzytem. Za progiem stało trzech strażników oraz towarzyszący im medyk. Sanitariusz miał na sobie więzienny uniform z naszywką świadczącą o przynależności do kręgu skazańców cieszących się zaufaniem gubernatora i nadzorców. Cała czwórka weszła do środka, medyk pochylił się nad Marnem sprawdzając jego puls. Odczekałem jeszcze moment chcąc, by wszyscy strażnicy spojrzeli na mego umierającego kompana. Pokonałem celę trzema krokami i przeciągnąłem ostrzem po gardle najbliższego strażnika. Krew trysnęła szeroką strugą z rany. Wyrzuciłem nogę w górę kopiąc drugiego mężczyznę w klatkę piersiową, a gdy poleciał bezwładnie na ścianę, oplotłem ramieniem szyję medyka przykładając mu czubek noża do oka. Trzeci strażnik zamarł na ten widok z dłonią tuż nad kaburą pistoletu. - Jeden głupi ruch i ten człowiek zginie – warknąłem obserwując kątem oka podnoszącego się na nogi wojskowego. Jego pobladła od bólu twarz kontrastowała z ciemnymi włosami. - Co ty robisz, Kage ? - zapytał cichym tonem spoglądając na leżące w rosnącej kałuży krwi ciało towarzysza. - Wychodzimy do windy, frajerzy – oświadczyłem wzmacniając ucisk na gardle mojego zakładnika. Medyk jęknął zdławionym głosem. - Stąd nie ma ucieczki – oświadczył ciemnowłosy strażnik próbując zajść mnie od prawej, ale pociągnąłem medyka ze sobą obracając się w miejscu w próbie utrzymania przeciwnika w polu widzenia. - Powiedziałem, żadnych głupich ruchów ! - krzyknąłem i wepchnąłem szpic łyżeczki w oko zakładnika. Medyk wrzasnął przeraźliwie, zaszamotał się i zwiotczał. Cisnąłem jego ciałem w chcącego mnie obejść strażnika skacząc jednocześnie na drugiego nadzorcę. Ten zdążył wyciągnąć broń z kabury, zanim złamałem mu prawą rękę w przedramieniu i nadgarstku. Przejąłem pistolet w tym samym momencie, gdy krzyczący z bólu mężczyzna padał na podłogę i wycelowałem w głowę trzeciego strażnika. - Nawet nie próbuj ! - syknąłem mierząc mu prosto między oczy. - Rzuć broń – poleciłem. Wykonał rozkaz bez gadania, rozpinając pas i pozwalając, by upadł wraz z kaburą na posadzkę – A teraz za drzwi – dodałem wskazując wyjście lufą broni. Rzuciłem okiem na strażnika ze złamaną ręką, ale ten leżał pod ścianą pojękując rozdzierająco i nie wykazując żadnej ochoty do przeszkodzenia mi w działaniu. Przerzucając sobie przez ramię podniesiony z podłogi pas wyszedłem w ślad za strażnikiem na korytarz. Kiedy dotarliśmy do windy, wepchnąłem go do kabiny i zaciągnąłem wolną dłonią drzwi. Cały czas mierząc w głowę zakładnika przestawiłem dźwignię sterowniczą do końca w prawo i winda zaczęła wspinać się z łoskotem ku szczytowi wieży. Pokonywaliśmy w mozolnym tempie piętro za piętrem, obserwując postępy windy na cyfrowym wyświetlaczu umieszczonym nad drzwiami kabiny. Brakowało mi do dachu jeszcze jakieś dwadzieścia pięter, kiedy ciszą więzienia wstrząsnęły klaksony alarmowe. Odkryto moją ucieczkę ! - Dopadną cię – oświadczył z tonem satysfakcji strażnik – Otrzymali pozwolenie na zabicie cię, jeśli będziesz stawiał opór. Złóż broń albo zginiesz.

- Ty już tego nie zobaczysz – odparłem pociągając za spust i odstrzeliwując mu pół twarzy. Echo wystrzału wciąż odbijało się od ścian wieży, kiedy winda stanęła zgrzytliwie w miejscu, a potem zaczęła zjeżdżać powoli w dół. Machnąłem z desperacją dźwignią, ale najwyraźniej istniał też jakiś zewnętrzny mechanizm sterowania o wyższym priorytecie ważności. Rozglądając się po kabinie dostrzegłem w suficie niewielki właz serwisowy. Wpychając pistolet za pas podskoczyłem w górę i uderzyłem rękami w klapę otwierając ją z hukiem. Podskakując ponownie złapałem za krawędź otworu i wciągnąłem się na dach kabiny. Nad moją głową wznosił się skąpo oświetlony szyb, po bokach dostrzegałem przesuwające się w górę drzwi kolejnych poziomów. Dotarłem na ugiętych nogach do krawędzi kabiny i zerknąłem w dół spostrzegając plamy światła w miejscach, gdzie niektóre wychodzące wychodzące na szyb drzwi zostały siłą otwarte przez czekających już strażników. Nie mogłem ani chwili dłużej stać na dachu windy, byłem tu zbyt łatwym celem. Po jednej ze ścian szybu biegła niewielka drabinka, od krawędzi kabiny dzieliła mnie od niej niewielka szczelina. Wskoczenie na drabinę przy niewielkiej prędkości windy nie było specjalnie trudnym zadaniem. Zawisłem na metalowych szczeblach, po czym wyszarpnąłem zza pasa pistolet i strzeliłem dwa razy w bloczki hamulcowe na dachu kabiny. Pośród syku rozpryskującego się pod ciśnieniem płynu hamulcowego winda nabrała prędkości i popędziła w dół. Po kilku sekundach wspinaczki w górę szybu usłyszałem dobiegający gdzieś spod moich stóp potworny huk świadczący o zderzeniu kabiny z dnem wieży. Parłem po szczeblach tak szybko jak tylko mogłem, śledząc wzrokiem kolejne otwierane powyżej i poniżej mnie drzwi szybu. Coś odbiło się z wizgiem tuż obok mojej głowy, dźwięk ten zlał się w jedno z trzaskiem pistoletowego wystrzału. Zaraz potem posypały się dalsze pociski, wśród nich również smugowe – niektóre trafiały w ściany wokół mnie, inne pudłowały haniebnie. Pojąłem, że strażnicy tak naprawdę wcale mnie nie wiedzą i strzelają na oślep. Pokonałem jeszcze kilka pięter starając się ignorować kanonadę, po czym zamarłem na chwilę w bezruchu łapiąc zdyszany oddech. Wtedy właśnie otworzyły się drzwi w ścianie po przeciwnej stronie drabinki i znalazłem się twarzą w twarz z parą zaufanych więźniów i dwójką strażników. Zdążyłem zareagować pierwszy, podnosząc pistolet i faszerując czwórkę mężczyzn gradem ołowiu. Wszyscy runęli na posadzkę korytarza podziurawieni kulami. Strzelanina nad moją głową przybrała na sile, toteż wskoczyłem czym prędzej do niewielkiej niszy w ścianie szybu tuż po mojej lewej stronie. Przykucnąłem tam wyrzucając pusty pistolet i wyciągając z kabury drugi. Pas również rzuciłem w dół szybu. Podkradłem się do krawędzi niszy i strzeliłem kilka razy w górę, starając się mierzyć w owale światła znaczące otwarte drzwi. Usłyszałem zdławiony wrzask i jakiś strażnik przeleciał tuż obok mnie spadając w dół szybu. Świadom faktu, że pościg dorwie mnie, jeśli pozostanę w tym miejscu choćby chwilę dłużej, wskoczyłem ponownie na drabinkę. Dłonie i ramiona płonęły mi żywym ogniem, kiedy piąłem się jak szalony w górę. Pod wpływem wysiłku popękały szwy założone na moje plecy, bo cały czas czułem ściekającą mi po skórze krew. Od czasu do czasu przystawałem na moment, by posłać pocisk w kierunku nazbyt aktywnych strażników wystawiających głowy za progi otwartych powyżej drzwi. Nikogo w ten sposób nie trafiłem, ale metoda zniechęcania potencjalnych strzelców najwyraźniej się sprawdzała. Pokonałem w ten sposób jakieś dwadzieścia pięter, kiedy w dole usłyszałem szczęk ruszającej windy – widocznie moje zabiegi nie wyeliminowały jej z użytku całkowicie. Zwiększyłem wysiłki chcąc uciec przed nadjeżdżającą klatką przy jednoczesnym ostrzeliwaniu strażników znajdujących się ponad moją głową. Z dołu posypało się więcej pocisków, więc zerknąłem pod nogi i ujrzałem ścigających mnie mężczyzn strzelających ze środka windy przez otwór włazu serwisowego. Winda była

jakieś dziesięć pięter poniżej mojej obecnej pozycji. Pochwycony w przerażający ogień krzyżowy, wypaliłem kilka razy w jej stronę. Kręcąc się jak szalony na drabinie odczekałem jeszcze kilka sekund, a potem zeskoczyłem prosto na klatkę windy, strzelając w locie. Wylądowałem na dachu z głośnym trzaskiem butów, przetoczyłem się przez ramię i wpadłem prosto do środka kabiny, między stłoczonych tam strażników. Wypaliłem z przystawionego do brzucha pierwszego mężczyzny pistoletu i nie tracąc ani sekundy złamałem drugiemu szczękę rękojeścią broni. Trzeci dostał w tchawicę uniesionymi palcami drugiej dłoni, z miejsca stracił oddech, natomiast czwarty osunął się po ścianie windy z krwawymi dziurami po kulach w klatce piersiowej. Przystanąłem w miejscu oddychając ciężko i śledząc wzrokiem cyfrowy wskaźnik pięter. Zanim winda dotarła do ostatniego piętra, szarpnąłem mocno za dźwignię sterowniczą i hamulce urządzenia zazgrzytały przeraźliwie. Winda stanęła w miejscu. Wspiąłem się ponownie na jej dach i przeskoczyłem na próg najwyższych drzwi. Uzbrojony w pistolety zabrane strażnikom leżącym w klatce windy przycisnąłem się do drzwi próbując pochwycić słuchem jakikolwiek ruch po drugiej ich stronie. Niczego nie usłyszałem. Walnąłem z całej siły w drzwi otwierając je szeroko i jeden ze schowanych po drugiej stronie strażników wrzasnął przeraźliwie zdzielony nimi w twarz. Wypadłem za próg z rozłożonymi na boki rękami i wypaliłem z nich jednocześnie. Skoczyłem kilka kroków do przodu, odwróciłem się znowu i pociągnąłem za spusty drugi raz. Biegnąc w stronę krawędzi wieży zostawiłem za swoimi plecami trzy nieruchome ciała w mundurach więziennej straży. Na zewnątrz szalała potworna burza, niebiosami wstrząsały gigantyczne bb błyskawice. Wiatr wył dziko smagając moją skórę drobinkami pyłu. Za plecami usłyszałem stłumione krzyki kolejnych strażników, wybiegających z wartowni położonej przy elewatorze windy. Nie miałem chwili czasu do stracenia. Rzuciłem się w stronę krawędzi wieży. Byłem gotów zleźć w dół wbijając palce w zaprawę między kamiennymi blokami, byle tylko dać stąd nogę. * * * * * Wskoczyłem na szeroki parapet dachu wieży i zamarłem w bezruchu. Przed moimi oczami roztoczyła się panorama Ghovulu, skąpana w bladym świetle gigantycznych błyskawic. Daleko w dole dostrzegłem skaliste pustkowie, płaskie, szare, pozbawione jakiejkolwiek osłony, kryjówki. Tam nie było nic do jedzenia, nic do picia, tylko szare kamienie i pył, aż po horyzont we wszystkich kierunkach. W świetle błyskawic widziałem ciągnące się bez końca bezdroża. Żadnych gór, żadnych wzgórz – pustka absolutna. Nie miałem gdzie uciec. Usłyszałem szaleńcze krzyki, nad głową gwizdnęły mi kule. Podniosłem wysoko ręce i wypuściłem ze zdrętwiałych palców pistolety. Nie miałem żadnych szans na ucieczkę, mogłem tylko tkwić w tym przeklętym więzieniu czekając na zmiłowanie ze strony pułkownika. Pułkownik. Na myśl o tym człowieku w moim sercu zapłonęła dzika, nieposkromiona nienawiść. Zacisnąłem dłonie w pięści grożąc niebiosom i zacząłem krzyczeć w grzmot nawałnicy. - Schaffer ! Wracaj tutaj, ty skurwysynu ! KONIEC