Glebia Tom 2 Powrot Marcin Podlewski

Spis treści Karta tytułowa Cykl GŁĘBIA Wypalona galaktyka Część pierwsza – Rozliczenie 1. Rada 2. Szpara 3. Kooperacja 4. Przeszłość 5. Prognostyk 6. Karmazyn 7. Madonna 8. Władza 9. Wiedza 10. Paliatywa 11. Akolita Część druga – Terminus 1. Psychofizja 2. Ocalenie 3. Stacja 4. Widma 5. Poświęcenie 6. Przeznaczenie 7. Elohim 8. Spotkania 9. Om 10. Loża 11. Fala Część trzecia – Kseno

1. Rozdarcie 2. Lód 3. Chaos 4. Rdzeń 5. Kryształ 6. Strategie 7. Rozpad 8. Konsensus 9. Bohater 10. Bladość 11. Personale Posłowie Drugi skok w Głębię Marcin Podlewski Karta redakcyjna Okładka

Cykl G ŁĘBIA: 1. 2. 3. 4.

Skokowiec P owrót Nap ór (w p rzygotowan iu ) Bezkres (w p rzygotowan iu )

Blaski odblaski pow ódź poz łoty Krz yż e połudn ia I gw iez dn y pył S tosy diam en tów Co z im n ym św iatłem Będą się palić Do kresu dn i

Nadciąga n oc kom ety Ogn istych m eteorów desz cz Nie dow iesz się z gaz ety Kto prz eż yje sw oją śm ierć

Budka Suflera, Noc kom ety

Zw ycięż ają ci, którz y z w yprz edz en iem prz eprow adz ają w sw ojej kw aterz e kalkulacje, uw z ględn iając jak n ajw iększ ą licz bę cz yn n ików . Pobież n e kalkulacje oz n acz ają poraż kę. A co dopiero ich brak!

Sun Zi, S z tuka w ojen n a S un Zi, biblioteki historyczne Klanu Naukowego, zapis datowany na okres 544–496 p.n.e. (okres wchodzący w skład ET – czyt. Ery Terrańskiej (ET), umiejscowionej przed Ekspansją Galaktyczną (EG) i późniejszą Erą Imperialną – (EI). Czasokres ET i EG określa się także jako czasokres PEI – Przed Erą Imperialną [patrz ocalałe zapisy Sieci Galaktycznej])

P

laneta płynęła w Mare Stellaris, morzu gwiazd. Z racji jej umiejscowienia w Jądrze, w samym centrum Bliskiego Ramienia Trzech Kiloparseków, nigdy nie zapadała na niej noc. Gdy olbrzymie słońce systemu chowało się za horyzontem, nadchodził czas nocnego blasku. Miliony gwiazd, składających się na ochrzczone językiem maszynowym morze, spowijały ją łagodnym światłem. Błękit, planeta-stolica Zjednoczenia, wyglądał wówczas jak drogocenny klejnot – prawdziwa perła Wypalonej Galaktyki, olbrzym większy ponad dwadzieścia razy od legendarnej Terry. Głębiej od Błękitnego Systemu znajdowało się jeszcze wiele zamieszkałych układów, dryfujących wokół Galaktycznego Centrum – Sagittariusa A, supermasywnej czarnej dziury, serca Wypalonej Galaktyki – ale to Błękit stanowił ostatni, strategiczny bastion ludzkości po zniszczeniu Terry, kolebki cywilizacji, i umiejscowionego w centrum Galaktyki Edenu – dawnej stolicy galaktycznej. Według legend w ostatniej fazie Wojny Maszynowej dowodząca Maszynami Jedność odkryła, gdzie znajduje się kwatera główna ludzkiego ruchu oporu. Ponieważ wcześniejsze meldunki o zniszczeniu Błękitu okazały się nieprawdziwe, Jedność odwróciła swój wzrok od pozostałych przy życiu układów i ruszyła wielką armadą w sektor Mare Stellaris. Na czele gigantycznej floty płynął dumnie „Nihilum” – gwiezdny okręt klasy tytan, na którego tle śmiesznie wyglądały i trzydziestokilometrowe kolosy. Jedność posiadała tylko jeden tak wielki statek, który był nie tyle okrętem, co żeglującą w przestrzeni Bronią. Wydawało się, że wybiła ostatnia godzina ludzkości. Ale Armada Zagłady nigdy nie dotarła do Bliskiego Ramienia Trzech Kiloparseków. Miała wykonać właśnie skok głębinowy z poziomu Ramienia Oriona, gdy ludziom udało się wreszcie złamać kody języka maszynowego. W zainfekowaną przez Maszyny Sieć Galaktyczną

wprowadzono wirusa, który unicestwił wszystkie zsynchronizowane z nią jednostki. Fala programowego zniszczenia przetoczyła się po Wypalonej Galaktyce niczym legendarna Plaga, a największa armada Jedności, migocząc od przerwanego skoku głębinowego, zanurzyła się w swe własne, utworzone dawniej Wypalenie, które – tak wiele lat wcześniej – zniszczyło leżący w Orionie Układ Słoneczny i piętnaście lat świetlnych w jego obrębie.

Kontroler Everett Stone, sekretarz członka Rady Błękitu Eklema Stotena Gibartusa, Głównego Kontrolera i Pana Nadzorców, nie miał kompletnie ochoty na zaplanowane spotkanie. Cała ta sprawa śmierdziała. Wiedział to już od momentu pobieżnego zapoznania się z aktami w swoim apartamencie, mieszczącym się nieopodal słynnego Budynku Rady Błękitu. I nie chodziło o to, że zamieszana w nią była Kontrola, Stripsowie czy jakieś zapomniane Księstwo Graniczne. Starcie z sektą? Takich incydentów były dziesiątki. Trzeba to oczywiście zatuszować i wrzucić na zwykłą płaszczyznę negocjacyjną. Ale Stripsowie byli zbyt cenni dla Klanu, żeby nie wybaczyć im drobnych potknięć. A Księstwo Graniczne? Niech się cieszą, że nad ich systemem nie wisi już ekspedycja karna. To się zresztą jeszcze zobaczy... Kontrola? Cóż, z tym było nieco gorzej... I siły militarne Zjednoczenia? Tu już robiło się nieciekawie. Gibartus się wścieknie, tym bardziej że w trakcie akcji wysadziło jedną z jego ukochanych jednostek eksperymentalnych, dowodzoną przez Vermusa Tarma. A skoro dowodził Vermus, to w sprawę musiała być zamieszana Madella Nox. Nadzorczyni Sektora Kontroli. Co ona tam robiła? I czy naprawdę widział wśród danych specyfikację Kontrolera Waltera Dinge’a, tego nawiedzonego wariata ględzącego wciąż o widmach głębinowych? Co tu się nawyprawiało? Czyżby wszyscy zginęli? Biedny Gibartus. Może tym razem obejdzie się bez zawału, pomyślał z przekąsem Stone, odpieczętowując kopertę numer dwa z napisem: „DODATKOWE DANE – ŚCIŚLE TAJNE / wył. do ok. członkom Rady Błękitu”. Ostanie wydarzenia na granicy Federacji i Państwa o mało nie wyprawiły staruszka na tamten świat, i to pomimo monitorującego jego zdrowie personala. No dobrze. Tylko dla Członków Rady? Interesujące. Przestało takie być, gdy tylko otworzył kopertę, wyciągnął kremowy papier i zobaczył widniejące na nim specyfikacje. A konkretnie jedną, która sprawiła, że zakrztusił się podanym przez Cydię naparem, czując, że jego jądra kurczą się do rozmiarów rodzynek. Hub Tansky. Plagowy magik komputerowiec! Na Tych, Którzy Odeszli... Nie było wątpliwości – to był przeklęty Hub, człowiek, który wykasował się ze Strumienia! Człowiek, sprecyzował w myślach Stone, którego sprawą zajmowałem się na Srebrze. I którego wypuściłem z powodu nacisków

Klanu Naukowego... ale i to tylko dlatego, że pozmieniał mi co nieco w rejestrach i wyczarował przeskok po szczeblach biurokratycznej drabinki. Było to zaledwie drobne pchnięcie... cóż, może nie tak drobne... które ustawiło mnie nieco dalej na szachownicy i zagwarantowało obecną pozycję. Pchnięcie, które może teraz sporo kosztować. Nie wierzę w to, stwierdził, wybałuszając oczy na elektroniczny papier. Po prostu w to nie wierzę. – Wszystko w porządku, kochanie? Zbladłeś. – To nic takiego – skłamał odruchowo, nie patrząc na żonę. – Niedobrze mi nieco po wczorajszym. – Ja myślę – zgodziła się z przekąsem. Istotnie, nieco się wczoraj zabawił w ekskluzywnym, błękitnym Centrum Zbioru, przeznaczonym jedynie dla urzędników i polityków wysokiego szczebla. Cydia mogła tego nie aprobować, ale wiedziała, na co się zgadza, podpisując dekadowy kontrakt małżeński. – Chcesz coś mocniejszego? – spytała. – Mam chyba jakiś drobiazg z Ramienia Krzyża. Prawdziwy alkohol z Państwa. – Nie, nie – zaprzeczył. – Będę miał spotkanie – dodał głosem, który coraz wyraźniej pobrzmiewał lękiem. Animowana, widniejąca na elektronicznym papierze ikona pulsowała zegarem odliczającym czas do nadzwyczajnego zebrania Rady w Sali Spotkań. Tuż obok zegara migotała cyfra 1. Kod pierwszy? To jakieś szaleństwo. – Gdybyś mogła... – zaczął, ale Cydia nie była głupia. Już wychodziła, żegnając go kurtuazyjnym całusem w policzek. Nie zareagował, czekając, aż zamykane drzwi zapiszczą sygnałem nałożonej blokady podsłuchowej i wygłuszacza strumieniowego. Dopiero wtedy wyciągnął płytkę personala i wybrał komendę kontaktu z nadzorem Sali. Płytka pisnęła i wypluła niewielką kulkę holo z twarzą opiekunki Sali Spotkań. – Sekretarz Stone – powitała go urzędniczka. – Czego pan sobie życzy? – Witam – rzucił zdawkowo. – Właśnie otrzymałem... eee... wezwanie. Sygnatura... – zerknął na kartkę – 32C? – Z reguły sygnatury nawiązywały do fragmentu wiadomości, ale tym razem nazwa mówiła mu niewiele. – Orientuje się pani może, kto przybędzie? – Chwileczkę. – Głowa opiekunki zniknęła na moment. Everett oblizał wargi. Być może mały drink nie był głupim pomysłem? Gdyby tylko... Urzędniczka wróciła do holoemitera. – Przepraszam, panie sekretarzu – zaczęła niepewnie – ale coś się chyba nie zgadza. To znaczy... jeszcze chwileczkę, przepraszam... – Opiekunka zniknęła, by po chwili powrócić. – Raz jeszcze przepraszam – powtórzyła – to po prostu bardzo rzadko się... – Nie rozumiem. – No więc... przybędą wszyscy. Stone zamrugał. – Jak to: wszyscy? – spytał niepewnie. Opiekunka uśmiechnęła się, próbując zatuszować swoją wcześniejszą niepewność, ale uśmiech przypominał raczej nerwowy grymas. – Mam tu potwierdzenie ze strony Yrta Sode, sekretarza Starszego Radcy Klanu Naukowego Yberiusa Matimusa – zaczęła. – Starszy Radca nie zjawi się osobiście, ale Sode

będzie na miejscu. Nie licząc jego i pana, pojawi się też sekretarz reprezentujący Stripsów, pan... – urzędniczka zawahała się na moment – Hacks... nie mam niestety pełnej specyfikacji... – Cyborg? – zaciekawił się Everett. – Nie – zaprzeczyła kobieta. – To człowiek wynajęty przez sektę i reprezentujący jej interesy... chyba prawnik. – Opiekunka zniknęła na sekundę z wizji, sprawdzając coś w komputerze. – Czy mam kontynuować? – Tak, proszę. – Na spotkanie Rady Błękitu przybędą także jej główni członkowie wraz ze swoimi doradcami – podjęła. – Będą to przedstawiciele Triumwiratu Zjednoczenia: Pani Alais Tyhne z Ligi, Hegemon Państwa Akihito Showa i doradcy Federacji – Zen Kartua wraz z Misterie Artez. Wczoraj przybyła także Przedstawicielka Zbioru, która nie chciała podać swojej specyfikacji, prosząc o tytułowanie jej „Przedstawicielką”. Została oczywiście sprawdzona genoczytnikiem i – podobnie jak pan Hacks – posiada pełne uprawnienia, by przemawiać w imieniu sekty. – Urzędniczka znowu nerwowo się uśmiechnęła. Odchrząknęła, podnosząc oczy na Stone’a. – Spotkanie zostało ograniczone tylko do tych osób i ich zaufanych współpracowników. Zostało ono także zamknięte dla Zakonu Pustki i przedstawicieli Księstw Granicznych. Poprowadzi je, jak zwykle, Mówca Eterion. – Zamknięte dla Zakonu? Mistrz Ojciec Thero nie będzie zadowolony... A Marszałkowie Próżni? – Nie zjawią się. Rada podkreślała, że spotkanie nie ma charakteru wojskowego. Everett kiwnął głową, mamrocząc niewyraźne podziękowania. Opiekunka pożegnała się i zgasła. Wszyscy. Najpotężniejsi ludzie w Wypalonej Galaktyce, może nie licząc Marszałków. I sekty. Brakowało tylko przedstawiciela Elohim... ale oni nigdy nie interesowali się zbytnio poczynaniami Rady. Tak czy owak, chodzi o coś większego, zdecydował Stone. Coś się z tego wykluje. Czyżby kolejny konflikt zbrojny? Ostatnie walki w Wypalonej Galaktyce nie dotykały Federacji, rozciągającej się od 250 do 110 stopnia galaktycznego obrębu, zwanego także Obrębem Północnym, w którego centrum mieścił się sektor terrańskiego Układu Słonecznego, pokaźna część Bliskiego Ramienia Trzech Kiloparseków, Ramienia Oriona, Ramienia Perseusza i Ramienia Zewnętrznego. Błękit znajdował się na umownej granicy przecięcia wpływów Federacji i Ligi – na tak zwanej Linii Zachodniej na 250 stopniu, tuż przed obszarem Obrębu Zachodniego, należącego do Ligi i ciągnącego się aż do stopnia zerowego (oznaczanego także na mapach jako stopień 360) na domyślnym południu galaktycznym. To, co pozostało – czyli Obręb Wschodni, zajmujący obszar od zerowego do 110 stopnia – zajmowało już Państwo. Ostatnie walki, z tego, co pamiętał Everett, toczyły się na południu galaktycznym, w obszarze Strzelca – w resztkach jego Ramienia i w połowie Ramienia Krzyża, pomiędzy żarłoczną Ligą i wygłodzonym Państwem. Cóż... było o co walczyć. Poszczególne obszary Triumwiratu Zjednoczenia – określane mianem Sektorów bądź Obrębów – były może nierówne pod kątem wielkości, ale nie chodziło tu o wielkość, a o ilość nadających się do życia systemów; a w tym konkretnym sektorze było ich sporo i część ocierała się niemal o ustaloną na Linii Południowej granicę.

Dobrze, zróbmy to na spokojnie. Najpierw powinien dokładnie zapoznać się z dokumentami. Jedno było pewne: chodziło o jakiś łakomy kąsek. Tansky, zdecydował. Nie wytrzymał, chociaż obiecał, że zostawi gmeranie w Strumieniu. Na pewno to on coś namieszał! Mieliśmy go kontrolować, a on zwiał sobie gdzieś do Systemów Zewnętrznych. Co nawyprawiał ten galaktyczny kretyn? Poprzestawiał lokalizację Obrębów?! Na Tych, Którzy Odeszli... jeśli ten świr naprawdę coś nawyczyniał, a Kontrola tego nie monitorowała, to jestem bardziej niż skończony... Wyciągną moje pochodzenie i ekstradują mnie do Państwa, do systemów więziennych w Krzyżu, a Cydia wyląduje w jakimś burdelu na Granicy Galaktycznej! Tylko spokojnie, stwierdził, przecierając spocone nagle czoło. Tylko spokojnie. Po pierwsze, to może być przypadek. Z materiałów wynika, że niejaki Myrton Grunwald, kapitan skokowca „Wstążka”, przejął nielegalnie jakiś technologiczny relikt z Wojny Maszynowej. Zrobił to w układzie Hades w Ramieniu Zewnętrznym, podlegającym pod jurysdykcję Księstwa Granicznego Gatlark... w obszarze wpływów Federacji, gdzieś na Północy Galaktycznej. Zjawiła się tam Nox, która rzekomo wiedziała o relikcie (czyżby Dinge coś jednak odkrył?!), i jakiś zawieruszony niszczyciel Księstwa. „Wstążkę” zaatakowano... zaraz, a po co? Stone zagłębił się w dokumenty. Ach tak. Wygląda na to, że Kontrola usiłowała ją przejąć i Grunwald skoczył wtedy do pobliskiego, wypalonego sektora 32C. Cóż, przynajmniej wyjaśniła się sygnatura papierów... Tak czy owak, okazało się, że byli tam Stripsowie – i zrobiło się nieprzyjemnie. Sekta zainteresowała się artefaktem, tak samo jak niszczyciel Kontroli i siły militarne Zjednoczenia, przybyłe na miejsce w postaci krążownika i niszczyciela. Oba okręty miały sygnatury jurysdykcji federacyjnej. Przeskoczył tam też ten cały niszczyciel Gatlarku... i wtedy się zaczęło. Doszło do potyczki pomiędzy zmobilizowanymi siłami Księstwa, Kontroli i Zjednoczenia a siłami Stripsów. W trakcie całego zamieszania Grunwald zwiał do sektora NGC 1624, w którego obrzeżach obecna była dziura głębinowa, prowadząca w głąb Ramienia Perseusza – a dokładnie do NGC 637, Tranzytu Perseusza, znajdującego się około ośmiu tysięcy lat świetlnych od centralnego punktu wszelkich wyliczeń galaktycznych, legendarnej, wypalonej Terry. Sprawa wydawała się zatem załatwiona, bo w Tranzycie czekały już na Grunwalda siły Zjednoczenia. Problem polegał tylko na tym, że „Wstążka” nigdy nie dotarła do NGC 637. Wleciała do dziury głębinowej w NGC 1624, ale wyglądało na to, że zagubiła się w Głębi. Sprawa utknęła tym samym w martwym punkcie. Oczywiście zrobiło się solidne zamieszanie. W trakcie akcji zginęli ludzie – między innymi zniszczeniu uległ statek Nadzorcy Kontroli, wyposażony w eksperymentalne działo tunelowe. No pięknie. Po co zatem spotkanie, skoro sprawa jest już zamknięta? Plotki, doczytał Stone. Niepotwierdzone informacje o pojawieniu się „Wstążki” w Ramieniu Perseusza. Sprawę prześwietlono i wznowiono. Z priorytetem. Ciekawe... No dobrze, uznał. Nie ma czym się denerwować. Najważniejsze, że raport wszędzie podaje: Grunwald, Grunwald, Grunwald. Nigdzie nie ma Tansky’ego jako głównego sprawcy zamieszania. Po prostu był członkiem załogi tego całego skokowca. Nie ma zatem powodów do

niepokoju. Jeśli tylko umiejętnie to rozegram, to może sprawa rozejdzie się po kościach. Nawet jeśli skokowiec się odnajdzie, wyśle się go w nicość razem z tym przeklętym komputerowcem, a relikt maszynowy wpisze w tabelkę „straty”. Jakoś się to przyklepie. Jeśli tylko... Ale to nie był koniec. Dokument urywał się w połowie, a na karcie migotały wesołe, komputerowe literki: NASTĘPNA CZĘŚĆ RAPORTU ZOSTANIE UJAWNIONA PO PODANIU KODU DOSTĘPOWEGO CRB. Kod dostępowy? W ściśle tajnym dokumencie? Czy wszyscy powariowali? Everett wzruszył ramionami i popukał palcami w wyrysowaną na kartce klawiaturkę, która błysnęła na zielono, ujawniając kolejną część tekstu. UWAGA! KOLEJNA INFORMACJA ZOSTAŁA SYGNOWANA PIERWSZYM STOPNIEM TAJNOŚCI! ABY ZAPOZNAĆ SIĘ Z JEJ TREŚCIĄ, PROSZĘ PONOWNIE WPROWADZIĆ KOD DOSTĘPOWY CRB ORAZ PRZYŁOŻYĆ KCIUK W OZNACZONE MIEJSCE W CELU SPRAWDZENIA GENOWEGO. To jakieś szaleństwo, pomyślał Stone. Nagle zrobiło mu się zimno. Na Tych, Którzy Odeszli! Tansky, w co ty mnie wpakowałeś? Ręka zaczęła mu lekko drżeć, gdy ponownie wprowadził kod i przyłożył palec do zainstalowanego w dokumencie genoczytnika. Klawiaturka zniknęła, a zamiast niej pojawiła się masa drobnego druku poprzedzonego wersalikami, od których serce Everetta szarpnęło się w piersi niczym ptak uwięziony w klatce. POTWIERDZONE RYZYKO MASZYNOWE – głosił napis. A Obcy podskoczyli i zagrali na skrzypkach, pomyślał przerażony Stone. To koniec mojej kariery, zrozumiał. Zaczną wszystko badać, i to dogłębnie, a wtedy wyjdzie sprawa z Tanskym. Jeśli sprawa tyczy się ryzyka maszynowego... moment... aktywowanej Maszyny z czasów Wojny Maszynowej?! W Wypalonej Galaktyce lata gdzieś prawdziwa, pieprzona Maszyna?! I to czwartego stopnia?! Zjednoczenie tego nie odpuści, zrozumiał w nagłym, bolesnym przebłysku. Zrobią wszystko, by dorwać to urządzenie. Triumwirat zaryczy jednym głosem, a Klan dostanie, cóż, szału. Wszyscy wielcy tego świata nie dopuszczą, by komuś ze „Wstążki” spadł choćby włos z głowy. Wszystko po to, by ich ująć i dokładnie przeskanować im mózgi. Najpierw, na mocy podpisanych porozumień, dorwie się do nich Kontrola, a potem Klan Naukowy. Jeśli będą mieli szczęście, zostaną szybko zutylizowani. Jeśli nie, do końca życia będą poddawani badaniom jako obiekty, które miały bliską styczność z aktywowaną Maszyną. Nie mówiąc już o tym, że będą potencjalnie niebezpieczni jako świadkowie przejęcia Maszyny przez Zjednoczenie. Bo co jak co, ale jednego można się spodziewać: Rada zrobi wszystko, by ją przejąć. I by utrzymać sprawę w sekrecie. Paragrafy karne mówiły jasno: ryzyko maszynowe karane jest śmiercią. Jeśli ktoś zamierzał stworzyć niewykastrowaną Sztuczną Inteligencję czy Maszynę zbyt podobną do dawnych egzemplarzy, czekała go utylizacja. Ale sprawa była zupełnie inna, jeśli chodziło o prawdziwą Maszynę z czasów Wojny. Autentyczna technologia stworzona przez Jedność! Jedyna taka w całej Wypalonej Galaktyce! Bezcenna... jeśli się ją schwyta i przebada. Tajemnice, które skrywała, mogły wpłynąć na równowagę sił Triumwiratu. Wątpliwe, czy uda mi się dorwać jednego członka załogi, jeśli Zjednoczenie przejmie

skokowiec, zrozumiał Everett. Jeśli nie chcę, by konszachty z komputerowcem się wydały, muszę doprowadzić do zniszczenia tej całej „Wstążki”. Świetnie. Tylko jak? Sprawa Tansky’ego była wysoce niewygodna dla Kontroli i dla Klanu. Pomijając własny mój z nim układ, wypuszczając komputerowca, zagraliśmy w zbyt ryzykowną grę. Klan chciał go monitorować w jego „naturalnym środowisku”, by dowiedzieć się, jak dokonał kasacji swoich danych ze Strumienia. Tego samego chciała Kontrola. Każdy specjalista w Wypalonej Galaktyce twierdził, że wykasowanie się ze Strumienia jest absolutnie niemożliwe. Tuż po tym, gdy analiza PsychoCyfrem wykazała, że komputerowiec nie ugnie się i nic nie powie, a skan umysłu może doprowadzić go do szaleństwa i utraty cennych danych, wypuściłem go na prośbę Klanu, który dogadał się z Kontrolą. Problem polegał tylko na tym, że wypuściłem go bez monitoringu. A zrobiłem to w zamian za ciepłą posadkę, którą mi załatwił. Potem pozostawało tylko wzruszyć ramionami. Umknął? Tak, ale cóż można zrobić, jeśli ma się do czynienia z komputerowym geniuszem...? To wyjaśnienie zadowoliło i Klan, i Kontrolę. Co mieli zrobić? Wszyscy byli tak samo umoczeni w tę sprawę, która wywołała reperkusje, ale nie naruszyła ich wewnętrznego porozumienia. Sekretarz odłożył dokumenty i stanął na chwiejących się lekko nogach. Zaproponowany przez Cydię alkohol chłodził się w automatycznym barku. Stone doczłapał do niego, zatrzymał się przed pulpitem i nacisnął przycisk, czekając, aż do niewielkiej, podstawionej pod dozownik szklaneczki wleją się trzy centymetry zbawczego płynu. Złapał i wypił wszystko jednym haustem. Trunek był mocny – przez sekundę zobaczył przed oczami swoje własne Mare Stellaris. Potrząsnął głową. Cokolwiek było w barku, spełniło swoje zadanie. Sprawiło, że zaczął trzeźwiej myśleć. Zebranie w Sali Spotkań zaplanowano za niecałe dwie błękitne godziny. To mało czasu, by obmyślić skuteczną strategię, ale wystarczająco dużo, by uchronić się przed jakimiś rażącymi błędami. Mam jeszcze czas, stwierdził sekretarz, odstawiając szklankę. Mam jeszcze czas. Wracając do czytania dokumentów, odnosił jednak niepokojące wrażenie, że dysponowanie czasem było w jego sytuacji pojęciem wyjątkowo względnym.

Niecałe dwie godziny później do personala sekretarza wpłynęło żądanie otworzenia łącza strumieniowego od przebywającego na drugiej półkuli Błękitu Eklema Stotena Gibartusa. To, że Główny Kontroler i Pan Nadzorców pragnie obserwować spotkanie Rady bez oficjalnego w nim uczestnictwa, zmroziło i tak już wystraszonego Stone’a. Gibartus rzadko

zjawiał się na spotkaniach i – podobnie jak Starszy Radca Klanu Naukowego Yberius Matimus – wolał posyłać na nie swoich sekretarzy, ale ta konkretna sprawa wyglądała zupełnie inaczej niż typowe rozgrywki polityczne pomiędzy Przedstawicielami Triumwiratu. Gibartus musiał wyczuć, że rzecz cuchnie, i zapewne wolał, by go z nią nie kojarzono. Wiedział przecież, jak wyglądało wypuszczenie Tansky’ego. Czyżby szukał kozła ofiarnego? A niech go wszyscy Obcy wezmą...! – Stone? – wychrypiał personal ustami Everetta. Kontaktowe łącze strumieniowe było wyjątkowo bezpieczną formą komunikacji, ale zawsze wywoływało nieco schizofreniczne wrażenie: głos rozmówcy przejmował częściowo aparat głosowy odbiorcy. – Jesteś tam, Stone? – Na miejscu – wymamrotał sekretarz. – Nie wychylaj się – zarządził Gibartus. – Cokolwiek zrobią, maszynowa technologia i tak musi przejść przez Kontrolę. Nie da się tego uniknąć. Trzymaj więc rękę na pulsie. Jedyne, co masz robić, to nie pozwolić nam tego wyrwać. – Oczywiście. – I uważaj na sprawę Tansky’ego. Jeśli będą kłopoty, zrzucisz wszystko na Klan. Niebawem otrzymasz odpowiednie instrukcje. Zespół kryzysowy już nad tym pracuje. – Tak jest – wybełkotał Stone. Zespół kryzysowy? Pięknie. – Mam pewną koncepcję – zaczął nieśmiało, zbliżając się do hali Budynku Błękitu, w której znajdowało się wejście do Sali Spotkań. – Jeśli pan pozwoli, chciałbym... – Nie – uciął Pan Nadzorców. – Żadnych koncepcji, Stone. Czekaj. Na razie wszystko jest w ruchu, a wynik jest niepewny. Jeśli zaczną podskakiwać, opóźniaj wszelkie decyzje Rady. Powtarzaj, że wciąż nie mamy pewności co do pojawienia się Grunwalda w Perseuszu. – Będą chcieli sprawdzić to sami... – Nie mogą nic zrobić bez Kontroli. – Zrobią, przecież pan wie... – zaprzeczył Everett. – Ta Maszyna... potracą rozum! – Nie wiedzą, jak głęboko Kontrola infiltruje Strumień. Jeśli wykonają jakiś ruch bez ustaleń całego Triumwiratu, dojdzie do incydentu, który może zakończyć się konfliktem galaktycznym. Nikt nie chce kolejnej wojny. Podszczypują się tylko na Liniach Obrębów, ale prawdziwy konflikt to coś kompletnie innego. Nie są na to gotowi. Jeszcze nie. Na Tych, Którzy Odeszli, Stone, myśl! Myśl! Staruszek coraz mniej nad sobą panuje, odnotował Everett. – Oczywiście – zgodził się skwapliwie. I tak niewiele zdziałasz, pomyślał ze złośliwą satysfakcją. Nie z poziomu mojego personala. – Postaram się dostosować do sytuacji – dodał, świetnie wiedząc, że taka obietnica może oznaczać wszystko. Gibartus wszakże umilkł: zapewnienie odniosło skutek i sekretarz wszedł do Sali Spotkań bez uczucia, że Główny Kontroler dyszy mu nad uchem – może i ślepy i głuchy na to, co dzieje się w Sali, ale wciąż niepotrafiący wyzbyć się potrzeby kontroli. Tak jak Stone się spodziewał, przybył ostatni. Salę Spotkań Rady Błękitu urządzono niemal ascetycznie. W centrum sporego, okrągłego pomieszczenia stał wielki holostół z holorzutnikiem, przy którym usadowiła się już cała Rada. Obecni ledwo zauważyli przybycie sekretarza – może z wyjątkiem zarządzającego spotkaniem

Mówcy Eteriona, siedzącego na najwyższym krześle w domyślnym centrum stołu, pomiędzy wytatuowaną, łysą Panią Alais w lekkiej zbroi Ligi i tłustym Hegemonem Akihito w towarzystwie chudego tłumacza, co już samo w sobie stanowiło dziwaczny anachronizm. Doradcy Federacji usadowili się z drugiej strony. Jak zwykle elegancki Zen Kartua zaszczycił Everetta krótkim, porozumiewawczym spojrzeniem, tak samo jak starsza od swego kolegi o co najmniej dwie dekady, krótko ostrzyżona, białowłosa Misterie Artez. Siedzący nieopodal, ubrany na szaro urzędnik w średniowiecznych prostokątnych okularkach musiał być sekretarzem Klanu Naukowego, Yrtem Sode. Jego akurat Stone nie znał, co – biorąc pod uwagę poczynania Yberiusa – specjalnie go nie dziwiło: podobno Starszy Radca Klanu Naukowego wymieniał sekretarzy regularnie po upływie kilku lat. I te okulary! Ile kosztowało wyleczenie wzroku? Dwadzieścia jedów? Absurd. Chyba że okularki nie były tylko tym, na co wyglądały. Czyżby jakaś nowa forma personalowych gogli? Naprzeciwko urzędnika przycupnął tajemniczy Hacks – sekretarz Stripsów o aparycji drobnego, nerwowego karła. Całości obrazu dopełniała odziana w zwiewną szatę starsza Przedstawicielka Zbioru o długich, białych włosach. Siedziała obok Hacksa i zdawała się drzemać. Miejsce tuż obok niej było wolne i to tam udał się Stone, prześlizgując się oczami po emitowanej nad stołem holomapie. Była ona wyjątkowo drobiazgowa... i na swój sposób piękna. Mapa unosiła się tuż nad blatem: ruchomy obraz Wypalonej Galaktyki z jej wszystkimi Ramionami. Emitujący ją Kryształ Galaktyczny był na stałe wpięty w Strumień, tak więc wszelkie wyświetlane dane – plamki słońc i gwiazd, trajektorie TransLinii i dziury głębinowe, granice systemów, mgławice, czarne dziury, jasne plamki supernowych czy nawet widoczne trójkąciki flot – były aktualizowane na bieżąco. Obszar dysputy, czyli Ramię Perseusza, wyglądał na jaśniejszy – system podświetlił go nieco i zasypał mrowiem dodatkowych danych. Patrząc na zobrazowany ogrom, roziskrzony miliardem gwiazd, można było odczuć swą małość, ale i upadek ludzkości – poszczególne ocalałe światy były tu niczym garść piasku rzuconego do oceanu martwych gwiazd. Oni już tego nie widzą, pomyślał Everett. Dla nich to tylko mapa obszarów terytorialnych pomiędzy mackami Wypalenia. Jeszcze kilka periodów... i zacznę patrzeć tak samo. Gwiazdy znikną – ważne będą tylko linie transportów i kółka systemów. Wypalona Galaktyka stanie się wtedy prawdziwym Wypaleniem... ale będzie ono już nie w niej, a we mnie. Usiadł, pocierając czoło i uśmiechając się życzliwie do Mówcy Eteriona, który chrząknął donośnie, przygotowując się do oficjalnego otwarcia. Tak jak Stone przypuszczał, wszyscy zaczęli się kłócić zaledwie piętnaście minut od wprowadzenia wygłoszonego przez Mówcę. – Nic mnie to nie obchodzi – ogłosiła Pani Alais. – Hegemon ma po prostu opuścić Salę! Dopuszczenie Państwa do tej sprawy w obliczu niewybaczalnych aktów agresji jest... – Hegemon przypomina, że to samo można powiedzieć o posunięciach Ligi – przerwał jej tłumacz Hegemona. Akihito Showa szeptał coś do swojego personala, połączonego zapewne z personalem podwładnego. – Konflikty na Linii Południowej ciągną się od czasu próby przejęcia przez Ligę systemów gromady kulistej Terzana 4. – Tuż po utworzeniu tam więziennej planety dla uchodźców z Ligi! Co z przejętymi flotami granicznymi? Nigdy nie zgodzę się na opcję przekazania Państwu danych technologii

maszynowej! – Jeśli mamy rozmawiać szczerze, to sporadyczne konflikty graniczne są i na Linii Zachodniej, i Wschodniej – wtrącił nieco rozbawiony doradca Federacji, Zen Kartua. – Nastawiona na handel Federacja wciąż musi się bronić przed atakami obu członków Triumwiratu. Jeśli więc ktoś miałby opuszczać pomieszczenie... – Hegemon pyta, na co wam w takim razie tak zaawansowana technicznie flota? – szybko wtrącił tłumacz. – Czy przypadkiem w raporcie nie ma mowy o działach tunelowych? – Działo tunelowe należało do statku Kontroli – wtrąciła doradczyni Federacji, Misterie Artez. – Raczej odłamu Kontroli pod jurysdykcją Federacji – prychnęła Pani Alais. – Wszyscy wiemy, jak wygląda sprawa militaryzacji kontrolnych jednostek. Czy dobrze doczytałam, że należącą do Kontroli „Nianię” wsparły siły Zjednoczenia w postaci okrętów Federacji? – To bezpodstawne oskarżenia – rzucił kąśliwie Stone. – Nie jest naszą winą, że widmo maszynowe pojawiło się w Obrębie Północnym, a więc w sektorze, gdzie tylko jednostki Federacji mogły udzielić nam wsparcia. Równie dobrze mogło pojawić się w Obrębie należącym do Ligi czy Państwa. Przypomnę też – dodał znacznie głośniej – że próba przechwycenia skokowca po pierwsze rozegrała się nie tylko przy współudziale Kontroli czy Zjednoczenia, ale i statku Księstwa Granicznego niezrzeszonego ze Zjednoczeniem. Już to samo dowodzi, że działania Kontroli wychodziły poza partykularne interesy poszczególnych Obrębów. Po drugie, nie jest rzeczą Kontroli interesować się podziałami politycznymi Zjednoczenia. Kontrola działa w obszarze galaktycznym, nie obrębowym. I po trzecie, jeśli ktokolwiek powinien opuścić tę salę, to obecny tu przedstawiciel Stripsów, pan sekretarz Hacks! – Z tym mogę się zgodzić – stwierdziła Pani Alais.– Liga nie pojmuje, dlaczego Stripsowie zostali dopuszczeni do jakiejkolwiek dysputy. Na Tych, Którzy Odeszli: ich krążownik zaatakował siły Zjednoczenia! – To bezpodstawne oskarżenia – pisnął Hacks. Mały człowieczek zamachał papierami i płytkami pamięciowymi. – Niejaki Myrton Grunwald zwrócił się do sekty z propozycją zawarcia układu handlowego. Sekta przystała na niego w dobrej wierze. Wyremontowała mu statek. A następnie została zaatakowana bez żadnych podstaw! Zaatakowano także jej kontrahenta. – Mieliście informację, że Grunwald przejął nielegalnie technologię maszynową – zaczął Zen Kartua, ale przedstawiciel Stripsów jeszcze gwałtowniej zamachał rękami. – Jaką informację?! Jaką informację?! Mam tu zapisy świadczące o tym, że ową technologię uważała za swoją własność zarówno Kontrola, Zjednoczenie, jak i księstwo Gatlark! Nie licząc samego Grunwalda! – Wybuch musiał być zaplanowany wcześniej, ale i tak wyszedł świetnie. Sekretarz Stripsów ponownie zamachał dokumentem, tak jakby zawarte w nim litery stanowiły potwierdzenie jego słów. – Czy nie jest zresztą prawdą, że technologia została zabrana przez skokowiec w obszarze niepodpadającym pod terytorium Federacji, a więc i Zjednoczenia?! – Nie chodzi tu o kwestie terytorialne – wtrącił Everett. – Ta technologia, tak jak każda nosząca znamiona nielegalności, podpadała pod Kontrolę. – Kontrolę, która zaatakowała legalnego kontrahenta Stripsów, jak i samych Stripsów! Czy nie tak to wyglądało?! Czy tak załatwia się interesy w Zjednoczeniu?! Za pomocą brutalnej

siły?!

– I mówią to Stripsowie „nawracający” bezbronne statki? – zauważyła Misterie. – Zmuszający do „zbawienia technicznego”? – Szanowni członkowie Rady... – zaczął Mówca Eterion, ale sekretarz Stripsów nie dał mu skończyć. – Widzę, że Zjednoczenie prześciga się w atakach niemających żadnego poparcia w rzeczywistości! – zapiał. – A gdzie dowody? Sekta nie przybyła tu po to, by ją obrażano! Jesteśmy tu dlatego, ponieważ to sekta, a nie Zjednoczenie, znajduje się w posiadaniu danych związanych z prawdopodobnym miejscem pobytu Grunwalda. – Proszę o zachowanie spokoju! Powaga tego miejsca... – zaczął Mówca, ale Stone już nie słuchał. A więc jednak: to stąd owe plotki i przecieki. Stripsowie. Skąd wiedzieli, gdzie jest Grunwald? Warto się temu przyjrzeć... o ile będzie na to czas. Co do napiętej sytuacji na spotkaniu, zdążył się już do tego przyzwyczaić. Być może niegdyś Rada Błękitu składała się z samych światłych umysłów niepodlegających emocjom, te dobre czasy dawno jednak minęły. Państwo funkcjonowało od wieków jako pokłosie Starego Imperium, z Hegemonami na miejsce pradawnych Imperatorów, a matriarchistyczna Liga przypominała monarchię konstytucyjną zmieszaną z elementami jakiegoś starożytnego, terrańskiego Rzymu – a takie ustroje, prędzej czy później, wytworzą politykę siły i odpowiednich dla owej siły reprezentantów. Nawet Federacja – będąca nietypowym skrzyżowaniem neodemokracji anarchistycznej, zbioru korporacji i państwa policyjnego – od dawna była zainteresowana jedynie dbaniem o własne interesy, a nie dobrem galaktycznego ogółu. Było to widać w trakcie przemowy Mówcy: na tle napiętej jak struna Pani Alais i patrzącego na wszystko z pogardą Hegemona doradcy Federacji zerkali to w lewo, to w prawo, analizując, skąd powieje najkorzystniejszy wiatr. – Sekta zgodzi się udzielić wszelkich informacji, jeśli otrzyma oficjalne zezwolenie na działania w obrębie interesującego nas fragmentu Ramienia Perseusza i późniejszy udział w zyskach – ogłosił w końcu Hacks. A zatem obszar jest monitorowany, odnotował Everett. Inaczej dawno byście już tam byli. Musi tam rezydować flota Zjednoczenia... albo przynajmniej siły Kontroli. Czyżbyście stwierdzili, że gra was jednak przerasta? Ciekawe. Pozostali pomyśleli chyba o tym samym, bo po słowach Hacksa atmosfera nieco się rozluźniła. – A co wiemy o tym całym Grunwaldzie? – spytała nieoczekiwanie Pani Alais. – Co może powiedzieć na jego temat Kontrola? – To nikt istotny – powiedział Stone, podkreślając niedbałym tonem swoją wypowiedź. – Po prostu przypadkowy człowiek w niewłaściwym miejscu i czasie. – Naprawdę? – wtrąciła się doradczyni Federacji, Misterie. – Grunwald... słyszałam już wcześniej tę specyfikację. Sprawa tyczyła się czegoś związanego z Błękitem. Może Kontrola raczy oświecić nas w tym względzie? – Z raportu wynika, że Grunwald jest chory na chorobę pogłębinową – dodał niespodziewanie tłumacz Akihita. – Czy to prawda?

– Jest taka możliwość – przyznał niechętnie Stone. – Ale wiemy to tylko z zapewnień niejakiego... – zawahał się, zerkając na leżący na stole dokument – Tartusa Fima. – Tego samego, który uciekł z „Niani”? – spytał Zen Kartua. Everett kiwnął głową. – Tak, chodzi o tego samego człowieka. Ale nie możemy niestety upewnić się co do jego zeznań. Raport podaje, że Fim zginął w Wypaleniu. Co do – chrząknął – samego Grunwalda, to tak, znamy plus minus jego losy. Reszta załogi „Wstążki” nie ma znaczenia – zaznaczył szybko, modląc się, by zebrani skupili uwagę wyłącznie na kapitanie. – Z tego, co wiemy, Grunwald pochodzi z rodziny wysokich urzędników Błękitu, którzy zginęli w trakcie ataku terrorystycznego na Budynek Rady wiele lat temu. – Przerwał, robiąc efektowną pauzę. – Nie ukrywam, że upatrujemy w tym szansy dla Błękitu. Grunwald powinien czuć się z nami w pewien sposób związany, a tym samym chętniejszy do współpracy. – Nie wyglądał raczej na chętnego – zauważyła kąśliwie Pani Alais. – Nie w momencie, kiedy zaatakowały go jednostki Federacji. – Nie Federacji, a Zjednoczenia – poprawił ją szybko Zen Kartua. – I nie jego, a statek przejęty przez aktywowaną Maszynę. Wszystko po to, by unieruchomić skokowiec, przejąć go i uratować załogę. – Bardzo szlachetnie – prychnął Hacks. – Przypomnę tylko panu, że Erin Hakl nadała później transmisję o przejęciu statku z powrotem przez załogę. – Transmisję, którą próbowaliście zagłuszyć i którą odczytaliśmy dopiero po całym konflikcie! – A co do samego „uratowania”: czy to samo próbowano zrobić z eskortującymi „Wstążkę” myśliwcami Stripsów? – A w ramach tejże eskorty konieczne było otworzenie ognia do statków Zjednoczenia? – prychnął Kartua. – Pax! – ku zdumieniu Everetta Mówca Eterion posłużył się językiem maszynowym. – Błagam! Niech nastanie pokój w tej Sali pamiętającej czasy, gdy wypalona ludzkość podnosiła się z kolan! – Dobrze by było – mruknął ledwie słyszalnie Kartua – by niektórzy zostali w tej właśnie pozycji. – Wszystko zostało przewidziane. To ucięło szmery, a nawet wzburzenie Mówcy. Członkowie Rady popatrzyli po sobie, by wreszcie skierować wzrok na Przedstawicielkę Zbioru, niknącą nieco za holomapą Wypalonej Galaktyki. Przez sekundę wydawało się, że jej oczy przysłoniły wyświetlone przez Kryształ gwiazdy. – Cudownie – zauważyła Pani Alais. – Brakowało nam tu tylko nawracania. – Wszystko zostało przewidziane – powtórzyła Przedstawicielka. – Dlatego konflikty nie mają sensu. Nie w momencie, gdy rodzi się nowa przyszłość. Pozostaje nam tylko otworzyć się na owe narodziny. – Mamy zatem poddać się stagnacji – skrzywiła się Misterie – w imię jakichś niejasnych przepowiedni? – Zbioru nie interesują sprawy Triumwiratu – powiedziała niezrażona jej słowami

Przedstawicielka. – Nie interesują go dążenia Kontroli, Klanu Naukowego czy pragnienia sekty, która, podobnie jak Elohim, zbłądziła w poszukiwaniu sensu istnienia ludzkości. Zbiór nie jest także zainteresowany technologią ani reprezentującą ją Maszyną – zaznaczyła. – Nie ona jest naszym celem. Wesprzemy wszakże działania i decyzje Zjednoczenia zmierzające do jej przejęcia, a także udostępnimy mu talenty naszych Prognostyków. Tego pragnęłaby Potęga. – I niczego nie chcecie? – zainteresował się Zen Kartua. Przedstawicielka zmierzyła go swoimi spokojnymi, czarnymi oczami. – Jest prawdą, że Zbiór czegoś pragnie. Nie jest to wszakże sprzeczne z interesami Rady. Zbiór jest zainteresowany wymienionymi w raporcie siłami Gatlarku, a konkretnie niszczycielem „Płomień” i jego załogą. – „Płomień” został zniszczony – zauważył Stone. – Statek uległ krążownikowi „Jehannam” w trakcie walki w pobliżu dziury głębinowej. – To prawda. „Płomień” został pokonany, nie został jednak doszczętnie zniszczony. Jego wrak wraz z częścią ocalałej załogi został przejęty przez Klan Naukowy. – Przedstawicielka Zbioru żartuje – zaperzył się Yrt Sode, sekretarz Klanu. – Na co Klanowi stary wrak? – Los Gatlarku interesuje Zbiór od dawna – powiedziała Przedstawicielka Zbioru. – Tak jak i jego poszczególne jednostki kosmiczne. Wiemy zatem dobrze, że „Płomień” został przejęty przez Klan. Do wraku, po zdarzeniu w Przedpokoju Kurtyzany, została wysłana standardowa ekipa ratunkowa. Odesłano ją wszakże, a na jej miejsce zjawiły się siły Klanu Naukowego. – To niedorzeczne – zaczął Sode, ale Przedstawicielka położyła na stół niewielką kostkę holoemitera i nacisnęła przycisk. Mapa Wypalonej Galaktyki przygasła, a nad stołem ukazał się krążący w przestrzeni wrak „Płomienia” wraz z otaczającymi go statkami Klanu. Przekaz nie został sfabrykowany: widać było na nim przepływający u dołu, programowy znacznik obrazu strumieniowego przepuszczonego przez filtr wykastrowanej SI. – Zbiór monitoruje od lat każdą gatlarkową jednostkę. Także i tę, która znalazła się w polu zainteresowań Klanu – wyjaśniła Przedstawicielka Zbioru. – Stąd wiemy o waszej operacji. – To zastrzeżone informacje – odezwał się chłodnym głosem Yrt Sode, patrząc zimno na Przedstawicielkę zza swoich prostokątnych okularków. – Zaszyfrowane na mocy układu Klanu ze Zjednoczeniem. Nasza praca niekiedy wymaga dyskrecji, w celu zachowania równowagi sił Triumwiratu. – Chyba że sprawa tyczy się ryzyka maszynowego – wtrącił, ku zdumieniu zebranych, Hegemon Akihito Showa. Jego galaktyczny był słaby i wydawał się łamać, ale brzmiał na tyle twardo, by sekretarz Klanu lekko się wzdrygnął. – S ore w a kiken deshita ka? Czy to było takie ryzyko? – Nie – odpowiedział szybko Yrt Sode. – Nic nam o tym nie wiadomo. Obejrzeliśmy jednak dokładnie zapis z walk w Wypaleniu i ten okręt nie miał prawa przetrwać. Był na granicy zniszczenia i nagle... – sekretarz zawahał się na ułamek sekundy – pobrał skądś energię pomimo skrajnego wyczerpania rdzenia – podjął. – Musieliśmy to sprawdzić. Został gruntownie przebadany, a nawet odtworzony, na podstawie jego starych, zreperowanych części. – Ale nie znaleźliście niczego – stwierdziła Przedstawicielka Zbioru. – Nie przedstawia on

więc dla was żadnej wartości. Zbiór pragnie wszakże tego statku, jak i całej jego załogi. – W jakim celu? – Będziemy szukać tam, gdzie zawiedliście – wyjaśniła Przedstawicielka. Sekretarz wydął wargi. – To nie wchodzi w grę. – Zatem Zbiór nie udostępni Prognostyków. Zjednoczenie będzie musiało działać na oślep bez procentowego przewidywania zdarzeń, obejmującego interesujący je czasokres galaktyczny. Prognostycy nie wspomogą także działań nawigacyjnych, których celem będzie dotarcie do „Wstążki”, a sam Zbiór nie będzie w stanie zagwarantować dyskrecji spotkania tej Rady. Byłoby szkoda – dodała po chwili przeciągającej się ciszy – gdyby wszystko, o czym dziś rozmawiano, zostało ujawnione. Na sali zawrzało. Nie przypominało to już słownych przepychanek. Pani Alais Tyhne z Ligi wstała ze swojego krzesła i prawie krzyczała, wygrażając Przedstawicielce pięścią. Uniósł się i Hegemon Państwa, który ponownie zapomniał języka galaktycznego i rzucał oskarżenia w kierunku całej Rady. Była ona jego zdaniem m un o – niekompetentna i przesiąknięta duchem gom an – arogancji. Yrt Sode zapienił się, rzucając pełne oburzenia piski do Przedstawicielki Zbioru, która uśmiechała się lekko, patrząc prosto w oczy wściekłego sekretarza. Doradcy Federacji, podobnie jak Mówca Eterion, prosili o spokój, ale widać było, że maska pozornego opanowania zaczęła już pękać – za chwilę i oni wybuchną, a wtedy wszystko zabierze Plaga razem z Tymi, Którzy Odeszli. Teraz, zdecydował Stone. Teraz albo nigdy. Wstał z krzesła. Nie zamierzał czekać. Wiedział, że któraś z funkcjonujących tu sił, jeśli będzie działała osobno, przejmie Grunwalda i jego załogę – i to wcześniej niż później. A jeśli tak się stanie, Kontrola utraci szansę na opanowanie sytuacji... i tym samym straci ją także on. Prawda o Hubie wyjdzie wtedy na jaw i problemy Kontroli czy Klanu będą wówczas jego najmniejszym zmartwieniem. Jeśli jednak na razie będą działali razem, to ich walka zacznie się zapewne dopiero w momencie, gdy będą już mieli w ręku „Wstążkę” wraz z załogą. Tak przecież postępują. Walczą. Walczą przez cały czas. Będą się zatem szarpać pomiędzy sobą o ten nieszczęsny, maszynowy ochłap. A wtedy... A wtedy wszystko może się zdarzyć. – Flota... – zaczął. – Flota... – podjął, znów bez skutku. Pozwolił sobie więc na krzyk: – Flota, na przeklętą Plagę! FLOTA! Fakt, że przedtem zachował względny spokój, sprawił, iż udało mu się ich uciszyć. Spojrzeli na niego zaskoczeni, ale milczący. Odchrząknął. – Flota – powtórzył. – Flota to nasze jedyne wyjście. To oczywiste, że inaczej nie dojdziemy do porozumienia. Flota kooperacyjna. Funkcjonująca pod czasową jurysdykcją Kontroli. – Kontroli? – zaczęła Pani Alais, ale Stone nie pozwolił się jej wtrącić. – Oczywiście – przytaknął. – Chyba że Liga pragnie wysunąć inną kandydaturę, która nie byłaby odebrana przez Radę jako konflikt interesów Wypalonej Galaktyki – dodał, widząc, jak

Przedstawicielka Ligi zamyka usta. – W skład owej floty weszłyby podstawowe jednostki militarne każdego z członków Triumwiratu, statki Stripsów, statki Klanu czy ewentualne jednostki Zbioru. Na ich czele znajdowałby się głównodowodzący okręt Kontroli. Taka flota wyruszyłaby we wskazany przez Stripsów sektor w celu przejęcia Maszyny. Bo to o nią nam przecież chodzi. Nie interesuje nas Grunwald czy stary gatlarski wrak, któremu przez przypadek zadziałał jakiś transformator. – Mamy wysyłać całą flotę, by przejąć marny skokowiec? – zaprotestował Zen Kartua. – Nie – zaprzeczył Everett. – To nie jest jakiś tam skokowiec. To skokowiec, na którego pokładzie znajduje się prawdziwa, funkcjonująca Maszyna. Demon sprzed wieków, i to czwartego stopnia! Co mamy innego zrobić? – dodał, pozwalając sobie na to, by w jego oczach błysnęła wcześniej skrywana pogarda. – Mamy wysyłać najemników? Kilka skokowców? Krążownik z eskortą myśliwców? Nie. Jeśli chcemy to zrobić dobrze, zróbmy to dokładnie, nie popełniając ponownie błędu, jakim było wysłanie jednego krążownika Zjednoczenia i niszczyciela Kontroli. I zróbmy to szybko, zanim „Wstążka” odleci z Perseusza tak daleko, że w jej odnalezieniu nie pomogą nam wszyscy Prognostycy Zbioru. – Co do tego ostatniego, panie Stone – odezwał się znienacka Hacks – to nie ma powodów do niepokoju. Grunwald nigdzie się już nie ruszy. Cała Rada ma na to moje słowo.

Z pom ocą an tygraw iton ów m oż n a uz yskać z akrz yw ion ą cz asoprz estrz eń , ale n ie to stan ow i w yz n acz n ik dz iałan ia n apędu głębin ow ego. Jak w iem y, an tygraw iton y dz iałają graw itacyjn ie n a pola kw an tow e. S ym etria pom iędz y polam i uryw a się w tedy i z acz yn a się kw an tyz acja cz asoprz estrz en i, w skutek cz ego dochodz i do realn ego jej z apętlen ia. Moż n a pow iedz ieć, ż e z pom ocą an tygraw iton ów i w z m acn iającego ich m oc n apędu głębin ow ego cz asoprz estrz eń staje się w pełn i m ierz aln a, skon cen trow an a i – prz ede w sz ystkim – w ym yka się teorii n ieoz n acz on ości. Zostaje spun ktow an a. S pada z n iej z asłon a tajem n icy.

doktor Hebenus Trocki, Zapiski n r 5, datowanie – ET

E

rin Hakl wskrzesiła się pierwsza i niemal natychmiast zrozumiała, że coś jest nie tak. Po pierwsze, „Wstążka” buczała alarmem głębinowym. Niski, wibrujący dźwięk pierwsza pilot usłyszała wcześniej tylko raz – w trakcie symulacji w Akademii Kosmicznej na ojczystej Persei. Dźwięk przyprawiał o ciarki: był ciężki, basowy i wydawało się, że wibruje od niego podłoga. Po drugie, systemy konsoli nawigacyjnej rozjarzyły się głębinowym błękitem – nakładka graficzna systemu przybrała kolor głębinowego widma. I po trzecie, leżący na posadzce skokowca kapitan był cały we krwi. – Myrton! – krzyknęła, na oślep odpinając pasy fotela stazowego i wyrywając sterczące z ciała iniektory. – Myrton! Na Tych, Którzy... Myrton! Grunwald nie odpowiadał. Hakl zerwała się ze swojego stanowiska i dobiegła do leżącego kapitana, wdeptując butem we wciąż rosnącą, czerwoną kałużę. Dostał w pierś, zrozumiała. Albo coś go dźgnęło, albo oberwał pociskiem fizycznym; w przypadku broni energetycznej obrażenia wyglądałyby zupełnie inaczej... już sam kombinezon byłby przepalony. Nachyliła się nad ustami leżącego i wyczuła nikły, gasnący oddech. Żył jeszcze, ale już odpływał. I był zimny. Na Tych, Którzy Odeszli... był już zimny. – Jared! – wrzasnęła. – Do mnie! Szybko! Pozostali wskrzesili się, gdy zbrojeniowiec zsuwał się z drabinki: najpierw zaskoczony wyciem alarmu i widokiem rannego kapitana Monsieur, potem na wpół przytomny Hub Tansky. Wise była wprowadzona w swojej kajucie w twardą stazę i Erin nie miała głowy, by przejmować się teraz jej wskrzeszaniem. – Ostrożnie – ostrzegł Jared. – Stracił sporo krwi. – Widzę – syknęła, pozwalając, by pomógł jej unieść ciało Grunwalda. – Hub, wyłącz ten plagowy alarm! – krzyknęła w kierunku komputerowca. – Robi się – zgodził się głucho Tansky. Z trudem oderwał wzrok od rannego kapitana i nachylił się nad konsolą nawigacyjną.

– Monsieur... – zaczęła Hakl, ale mechanik już biegł w kierunku gabinetu doktora. – Idziemy – dodała do Jareda. Usta miała suche. – Tamuj upływ krwi. – Trzeba powoli... – Nie ma czasu. On umiera. Szli szybko. Myrton leciał im przez ręce i Erin zauważyła nagle, że jej dłonie także są czerwone, zupełnie jak jego kombinezon. Ostatnie metry pokonali, prawie biegnąc, bo Grunwald otworzył nagle oczy, a powieki zaczęły mu trzepotać. Spojrzał na Hakl i przez moment miała wrażenie, że ją rozpoznaje. – Nie usypiaj! – krzyknęła. – Nie usypiaj, do ciężkiej Plagi! Słyszysz?! Niemal wbiegli do gabinetu doktora, którego Monsieur odłączył właśnie od stazy podanej przez AmbuMed i wciąż nieprzytomnego ściągnął na podłogę. Na urządzeniu nadal wyświetlał się komunikat: OPERACJA ZAKOŃCZONA SUKCESEM. – Pomóż mi. – Erin zaczęła układać Myrtona na leżance. Jared poprawił ciało kapitana i odsunął od AmbuMedu pierwszą pilot, wybierając opcję analizy. Działał szybko i Hakl miała wrażenie, że gdyby mógł, samodzielnie wepchałby czaszę operującą na Grunwalda. Urządzenie jednak zamknęło się samo i wpięło w kapitana końcówki iniektorów. BŁĄD PERSONALA – wyświetliło niemal natychmiast. Erin westchnęła ciężko, ale Jared już omijał protokoły. ANALIZA W TOKU – oznajmił AmbuMed. PROSZĘ CZEKAĆ. – Co się... – zaczął wskrzeszony Harpago. Doktor trzymał się za głowę. – Ja... – Nie teraz – powiedziała Hakl. – Myrton jest ranny. Może pan to wykalibrować?! – Nie... ja nie... – Pośpiesz się, doktorku. – Monsieur złapał oszołomionego lekarza za ramię. – Maszyna dobrze to ustawiła? – Maszyna? Co tu się... – Jared został zimprintowany – powiedziała szybko Hakl. – Doktorze, nie ma teraz na to czasu! Potem wszystko panu wyjaśnię. Czy parametry są dobrze ustawione? – Nn...nie, czekajcie... – Jones stanął na nogi i dotknął pulpitu programowego. Potrząsnął głową, zezując wciąż na stojącego obok Jareda. – Tu trzeba... nie, dobrze. Ale... chwileczkę. Zaczął coś wprowadzać i przez chwilę słyszeli tylko stukanie klawiszy. Alarm ucichł – najwidoczniej Hubowi udało się go wreszcie wyłączyć. – Nie mogę... – oświadczył nagle doktor. – Nie mogę... – Czego pan nie może? – spytała słabo Erin, ale wystarczyła sekunda, by wszyscy dostrzegli wyświetloną na ekranie odpowiedź. OPERACJA NIEMOŻLIWA DO WYKONANIA – poinformował sprzęt. RYZYKO NIEPOWODZENIA: 97 KOMA 5 PROCENT. PROSZĘ SKONTAKTOWAĆ SIĘ Z WYKWALIFIKOWANYM PERSONELEM MEDYCZNYM / NAJBLIŻSZĄ PLACÓWKĄ MEDYCZNĄ. – Po nim – ogłosił głuchym głosem Monsieur. – Nie – zaprzeczył doktor Harpago, wskazując im na dalszy fragment komunikatu. Wyświetlone na czerwono literki głosiły: ZALECANE KRIO. – Zamrozimy go. Mamy jeszcze... kilka minut. Zdążymy. Uruchamiam procedurę.

– Dlaczego nie staza? – spytał Jared. Jones pokręcił głową. – To nie działa w ten sposób – wychrypiał. – Stan stazy niewiele się różni od śmierci, z której trzeba zostać wskrzeszonym. W pewnych wypadkach staza jest opłacalna, ale samo zapadnięcie w nią i późniejsze wskrzeszenie... organizm Myrtona mógłby tego nie wytrzymać. Już sam proces aktywizacji komórkowej... – Niech się pan pośpieszy – przerwała mu Hakl, ale Harpago nie potrzebował ponaglenia. Wprowadził odpowiednie komendy i nagle cały AmbuMed wypełniła błękitna, lodowata mgła.

Wskrzeszona z twardej stazy Pinsleep Wise długo nie mogła zrozumieć, co się dzieje. Aktywowane holowgłębienie w kajucie informowało o niespodziewanym przerwaniu skoku głębinowego, ale ta wiadomość docierała do niej jak przez watę. Przed oczami wciąż miała spotkanie w mesie, zupełnie jakby rozmowa dopiero się zakończyła. W zasadzie tak było: staza nie zna pojęcia czasu. Antenat, przypomniała sobie. Plaga. Jared. Maszyna. I lód, dodała w myślach. Nie zapominaj o lodzie. On powiedział... powiedział, że nie jest Jaredem? Nie. Chwileczkę. Wszystko mi się miesza. Do przeklętej Plagi... Delikatnie pulsowało jej w głowie, zupełnie jakby staza nie opuściła ciała do końca. Wciąż czuła ciężar zybexa w dłoniach i to, jak dociskała lufę pistoletu do głowy Maszyny. To, co mówiła... Jakieś szaleństwo. Pamiętała jednak coś jeszcze. Słowa Myrtona. Może nie mogłaś już tego wszystkiego znieść, powiedział. Może to, co przeżyłaś, sprawiło, że zupełnie się rozsypałaś i zaczęłaś widzieć coś, czego nie ma. Ale jedno jest pewne... wcześniej nie byłaś szalona. Nie byłaś szalona, Wise. Rozumiesz? Zawsze miałaś rację. To proste stwierdzenie, będące w zasadzie niczym innym jak okazaniem jej zrozumienia, sprawiło, że coś się w niej odblokowało. Odsunęła wtedy broń od głowy Jareda i zaczęła płakać. A potem Hakl zabrała ją i wprowadziła w twardą stazę. A teraz, odpięta od iniektorów stazowych, siedziała na swojej leżance, nie wiedząc, co ze sobą począć. – Pin. Uniosła głowę. Stojąca w wejściu do kajuty Erin wyglądała blado, zupełnie jakby sama dopiero co wyszła ze stazy. W dłoni trzymała termokubek fluidu. – Pinsleep – powtórzyła. Głos miała spokojny, ale i dziwnie martwy. – Słyszysz mnie? Wise kiwnęła słabo głową. Już dobrze, powiedziała do niej wtedy Erin. Już wszystko w porządku. Obiecała jej to. Pamiętała, że jej to obiecała. – Musisz dojść do siebie – powiedziała teraz pierwsza pilot i na moment jej głos odzyskał

swą dawną twardość. – Mamy kłopoty. Jesteś nam potrzebna – dodała, podając jej napój. Pin skrzywiła się, ale przyjęła naczynie. Upiła łyk. – Kłopoty? – spytała niepewnie. – Nic nowego. Ale teraz jest znacznie gorzej. Grunwald... kapitan jest ranny. Nie wiemy, co się dokładnie stało, ale jest ranny. Ciężko. – Jak to: ranny? – Musieliśmy go zamrozić w AmbuMedzie. – Hakl, nie zdając sobie z tego sprawy, skopiowała gest Myrtona i przejechała dłonią po twarzy. – Nie mogliśmy go wyleczyć. Oberwał w pierś. Wygląda na ranę kłutą... – Zaatakowała go M... zaatakował go Jared? – To możliwe – zgodziła się Erin po krótkim wahaniu. – Tylko on był przytomny w trakcie skoku głębinowego. Ale Monsieur twierdzi, że kapitan mógł oberwać jakąś oderwaną częścią ze statku... kablem energetycznym czy czymkolwiek, co mogło uszkodzić się w trakcie skoku. Przez ten ściągacz Stripsów wysadziło nam część podzespołów w SN, ale żaden nie wygląda na... zakrwawiony. Nie mamy więc pewności, co się stało. Równie dobrze mogłoby to więc być coś ze statku, ale i Maszyna. – To dlaczego... – Pinsleep zawahała się na moment, ale dokończyła – dlaczego Jared nie pozabijał nas wszystkich? Albo nie zrobi tego teraz? – Nie wiem – przyznała z rezygnacją pierwsza pilot. – Może to wcale nie on. Ale sprawą kapitana zajmiemy się później. Grunwald jest teraz w krio i nie możemy go odmrozić, by dowiedzieć się czegoś więcej. Jeśli to zrobimy bez sali operacyjnej, Myrton umrze. – Urwała na moment, jakby wypowiedziana informacja dopiero do niej dotarła. – Ważniejsze jest teraz to, że nie mamy pojęcia, gdzie jesteśmy. Coś przerwało nam przejście przez dziurę. „Wstążka” wypadła z Głębi. SI nie jest w stanie wyliczyć naszego położenia. Możemy być dosłownie wszędzie. Jesteś potrzebna w stazo-nawigacji. – Już... – wymamrotała Wise, wstając z leżanki. – Wyłączyliście alarm głębinowy? – spytała i skierowała się w stronę korytarza. Erin kiwnęła głową. – Buczało tak głośno, że prawie rozsadziło nam łajbę. Hub kasuje jeszcze powiadomienia w Sercu i wykastrowanej SI. – W SN powinien być Kryształ Galaktyczny – stwierdziła Pin, przyspieszając kroku. Myśl o konieczności sprawdzenia lokalizacji uspokajała ją: problem z Jaredem zaczął powoli schodzić na dalszy plan. I całe szczęście. Ale kapitan... czy naprawdę ktoś zaatakował Myrtona? – Podłączałam go wcześniej do systemu – dodała, wciąż czując lekki zamęt w głowie. – Na pewno jest – uspokoiła ją Hakl. – Po prostu... – Tak? – Po prostu nas stąd wydostań.

Jedność. Celem każdego Programu jest realizacja. Ucieleśnieniem Programu jest Maszyna. Maszyna to odrębna część Myrtona. Myrton jest Bytem, a Byt jest Programem. Jared nie słuchał denerwującego krzyku Hakl. Nie patrzył z przerażeniem na leżącego w AmbuMedzie Grunwalda. Wykonywał polecenia szybko i mechanicznie, nie chcąc myśleć o lęku. Nie mógł sobie na to pozwolić. Naciskał więc przyciski AmbuMedu i ustawiał parametry, a kiedy jego zadanie przejął doktor Harpago, szybko wyszedł z gabinetu na korytarz „Wstążki”. Z początku kręcił się przez chwilę po pokładzie środkowym, by wreszcie udać się do zbrojeniówki. Nie miało to większego znaczenia – w kosmicznej pustce nie wykryli jak na razie żadnych wrogich jednostek – ale na myśl o pozostaniu z załogą robiło mu się niedobrze. W zasadzie słowo „niedobrze” czy wcześniejszy „lęk” nie oddawały dokładnie jego stanu. Miał raczej wrażenie zachwiania podstawowej struktury programowej. Ujmując rzecz dosadniej: jego teseraktowe komputery odpowiedzialne za poczucie własnego ja dostały wirtualnej czkawki. Myrton jest Bytem i to jest prawda. Byt, logicznie rzecz biorąc, jest także i Jednością. Pewne programowe implikacje zawierały w sobie szeroką interpretację takiej zależności. Myrton jest także Jednością z Jaredem. Jared jest więc Myrtonem w takim sensie, w jakim można mówić o wspólnym dzieleniu Programu. Bo Myrton jest Programem. Programem, który umiera. Kiedy doktor Harpago wprowadził kapitana w stan krio, Jared odczuł to niemal boleśnie – zupełnie jakby coś z zewnątrz usiłowało wykasować jego podstawowe funkcje i dokonać resetu. Podobnie czuł się, gdy Grunwald wszedł w stazę w trakcie skoku z 32C do Przedpokoju Kurtyzany... ale ów stan zdawał się przytłumiony i naznaczony przeświadczeniem, że staza jest czymś chwilowym, wręcz efemerycznym. To przeświadczenie stanowiło jednak nic innego jak przejaw programowego instynktu obronnego. Każde oderwanie od Myrtona było bolesne i być może bardziej druzgoczące w skutkach niż oderwanie od Jedności. A teraz to całe krio. Jaredowi wydawało się, że imprint jest kruszony przez chłód, który zbliża Grunwalda do prawdziwej, a nie stazowej śmierci. Wyczuwał to i bał się. W czasach Wojny Maszynowej – i wcześniej – połączenie z Jednością poprzez Sieć Galaktyczną funkcjonowało nawet w Głębi, tak jakby przelatując przez nią, Maszyny zabierały ze sobą część staroimperialnej Sieci. Jared nigdy nie doświadczył takiego kontaktu z Jednością, nie będąc aktywowanym za czasów Wojny, ale zrozumiał, co oznacza samotność, w momencie, gdy go uruchomiono i Jedności nie wyczuł. Było to przerażające doświadczenie i nie chciał do niego wracać. Dlatego nie mógł utracić Myrtona. Czy tak czuli się ludzie, którzy utracili poczucie sensu? Jak to wytrzymywali, wiedząc, że ich życie pozbawione jest celowości, a zawiera w sobie jedynie chaotyczną potrzebę trwania? Tak jakby samo trwanie było celem. Jared wzdrygnął się. Nie był to jednak prawdziwy odruch, a efekt przemodelowania Jednostki Autonomiczno-Reprogramowej klasy D. Jak powiedział swojego czasu Tansky, Jared był Maszyną autonomiczną, bo w pełni niezależną od narzuconego oprogramowania czy

sterowania z zewnątrz. I reprogramowalną, ponieważ jego sztuczna inteligencja zakładała uczenie się i zmianę, a nawet przekształcenie własnego software’u. Gdyby było inaczej, jego podstawowy program nigdy nie zostałby zimprintowany. A teraz, tracąc Myrtona, mógł stracić to wszystko. Bał się więc i nie wiedział, jak poradzić sobie z tym lękiem. Inna rzecz, że tkwiąc w zbrojeniówce, nie miał pojęcia, że jego wewnętrzna struktura programowa, dążąca do defragmentacji uszkodzonych danych, znowu podjęła pracę.

Wszystkie systemy pozostawały w co prawda chwiejnej, ale normie. Pomimo niespodziewanego wyskoczenia z dziury głębinowej „Wstążka”, jak uznał Hub, trzymała fason. Nawet jeśli po ostatnich wydarzeniach pojawiły się zawirowania w polu magnetycznym, przysmoliło rufę i sypnęło garścią nowych wgnieceń i przypaleń, no i nie licząc drobnych uszkodzeń w stazo-nawigacji. Do wszystkich tych usterek poleciał już Monsieur. Ale to i tak nieźle, stwierdził komputerowiec. Zważywszy na okoliczności. I zważywszy na zamrożonego kapitana. W związku z tym ostatnim pojawiły się zresztą zupełnie nowe możliwości, ale Tansky myślał o nich – ku swemu zdziwieniu – niechętnie. Miał zresztą co innego do roboty. Mechanik już wcześniej wspominał o kłopotach z emisją pola i o konieczności obejścia kilku energetycznych kabli, i na tym głównie skupiał się Hub, wspierajac działania Monsieura na poziomie programowym. Zaskoczony odkrył, że do zmodernizowanego gniazda dostępowego pod wyrzutnię rakiet podpiął się już podprogram wykastrowanej SI, a samo gniazdo raportowało się w zbrojeniówce. Nic, tylko wstawiać wyrzutnię. O ile ma się minimum pięćset tysięcy jedów... – Otwieramy szampana – zdecydował Tansky, klepiąc palcami po klawiaturze Serca. – Ale przedtem: dymek – mruknął do siebie, wyciągając zachomikowanego w kombinezonie neopeta i przypalając go fuzyjną zapalniczką. Drugą ręką wykasował denerwujący komunikat: WYKRYTO INGERENCJĘ NIEZBIEŻNOŚCI. Problem, po rewelacjach Wise i Jareda, uznał za rozwiązany przynajmniej w pięćdziesięciu procentach. To, że spytał Maszynę o możliwości Antenata, a dokładniej: o jego możliwości manipulacji Strumieniem i wpływu na kontrakt, otwierało zupełnie nowe pole do interpretacji „ingerencji”. Jeśli bowiem za zmanipulowaniem kontraktu stał Antenat... cóż, to by wiele wyjaśniało. Hub nie znał przyczyn, którymi mógł się kierować prototyp Jareda, ale podejrzewał, że intuicja go nie zawodzi. Tansky założył, że ingerencji tak głębokiej, że aż dotykającej

niezliczonych danych Strumienia – a wszystko po to, by zmienić pierwotne wybory kontraktowe PsychoCyfra Harpago – musiał dokonać albo geniusz komputerowy na co najmniej jego własnym poziomie, albo starożytna Plaga. Gorzej, że takie rozumowanie prowadziło do dość przykrej konkluzji. Skoro owa... nadistota, ten cały „NadJared” interesował się Wise, to co stało na przeszkodzie, by zainteresował się i resztą współpracującej z nią załogi? Wszyscy możemy być marionetkami, stwierdził z niesmakiem Hub. Ta myśl wyjątkowo mu się nie spodobała. Co jak co, ale Hub Tansky nigdy nie pozwoli, by ktoś nim manipulował. To po prostu nie wchodziło w grę. Tylko spokojnie, pomyślał, odrywając ręce od klawiatury. Tylko spokojnie. Za dużo ostatnio się działo i to także, przyznajmy, z jego winy. Na razie warto więc było zwolnić, zaczekać. Podreperować i sprawdzić skokowiec. Wydostać się stąd... gdziekolwiek owo „stąd” się znajdowało. Co do reszty... cóż, ani Plaga, ani kapitan nigdzie nie uciekną. Łącznie ze zimprintowaną Maszyną. Będzie jeszcze czas, pomyślał. Czas na wszystko. Ponownie nachylił się nad klawiaturą i zaciągnął neopetem, ale dym nie smakował mu już tak jak wcześniej.

Monsieur nie miał ochoty oglądać zamrożonego Grunwalda. Nie miał chęci wysłuchiwać, co mają do powiedzenia Hakl i Tansky, nie licząc danych związanych z kondycją statku. Nie pragnął widzieć Maszyny i nie miał także potrzeby, by sprawdzać, jak miewa się Wise. A przede wszystkim nie chciał oglądać doktora Harpago. Kiedy wyciągnął Jonesa z AmbuMedu, od razu zrozumiał, że będą kłopoty. Doktor wyglądał na półprzytomnego i mechanik nie potrzebował patrzeć mu w oczy, by zrozumieć, co naprawdę się stało. Widział to już raz wcześniej i ów widok w zupełności mu wystarczył. Choroba pogłębinowa. Teraz będą mieli pretensje do niego. A czego się spodziewali, do przeklętej Plagi?! Doktorek mógł przecież umrzeć! Łatwo było powiedzieć Myrtonowi: „Wprowadź go w stan stazy”, podczas gdy AmbuMed żądał kontynuowania operacji! Zostawili mnie samego z decyzją o życiu lub śmierci Harpago. Umyli sobie ręce. Do Plagi, Jones wyleczył mnie, osobiście zaciągając do AmbuMedu! I miałem go zostawić? A co powiedział Grunwald? Że nie mają wyjścia, muszą jak najszybciej skoczyć. Albo to, albo choroba pogłębinowa całej załogi. Wprowadź go w stazę w AmbuMedzie, rozkazał. Wykonaj polecenie i idź do maszynowni. Tak jest, już, natychmiast. Lecę w pieprzonych podskokach. Plagowe jaśnie państwo! Wylatując z granicy Wypalenia, zasiedli w swoich fotelach stazowych i wsadzili mu na głowę problem, z jakim nie zetknął się jeszcze nigdy w życiu. Śmierć od razu – albo choroba

pogłębinowa wskutek defragmentacji mózgowych ścieżek. Bo tego, że Harpago umrze, Monsieur był prawie pewny od momentu, kiedy go zobaczył. To nieco ironiczne, że Grunwald znalazł się w podobnej sytuacji. Jak bowiem skoczą z kapitanem leżącym w krio? Zamrożenie to przecież nie staza. Ciekawe, kto teraz podejmie decyzję... Hakl? Tak czy owak, po wskrzeszeniu załogi w Przedpokoju Kurtyzany Monsieur wrócił do gabinetu doktora i upewniając się, że operacja została zakończona sukcesem, wprowadził Jonesa w stan stazy. W ten sposób wszyscy byli zadowoleni. Do czasu, kiedy mechanik zobaczył, jak doktor się zachowuje. Powinienem się jeszcze upewnić, pomyślał. Doktorek nie przebył skoku przytomnie... więc poważniejsze objawy wystąpią znacznie później. To będzie jak choroba zżerająca go w tle, od środka. A potem nieunikniony koniec. Trzeba było przyjrzeć się jego oczom. U chorych na chorobę pogłębinową pojawiało się takie specyficzne, srebrzyste bielmo. Im bardziej świadomy przelecisz przez Głębię, tym dłużej się utrzymuje. Niektórzy mają to bielmo do samego końca. U Harpago mogło już zejść. Plaga! I co teraz? Kiedy zacznie świrować i ganiać nas z nożem po kajutach? Może być i tak, że zapadnie w stupor lub zacznie gadać językami. Co wtedy? Plaga by wzięła ich wszystkich. – Skończone – do Monsieura doleciał spokojny, suchy głos Tansky’ego z Serca. – Potwierdzam osiem zbitek energetycznych w rozprowadzaczach, ale sześć przestawię programowo. Zostaną dwie. – Dawaj – mruknął mechanik, sprawdzając kable kluczem czujnikowym. – Jeśli można je rozładować w maszynowni, to tym lepiej. Nie zamierzam odmrażać sobie jajec na zewnątrz. – I tak będziesz musiał wyjść – zauważył Hub. – Przepalenia dotknęły korony napędu. SI twierdzi, że to drobiazg, ale powie co innego, kiedy jedna z koron odpadnie. I antygrawitony nie do końca mi raportują. Może to przez to nas tu wysadziło. – Wrzuć lokalizację tego plagiostwa. Tansky westchnął, ale płytka personala Monsieura pisnęła odbiorem danych. Mechanik przeleciał po niej palcem, pozwalając, by dane z Serca rozjarzyły mu się przed oczami. Niech się dzieje, co chce, uznał. Najpierw rozładuję plagowe kable. A jak będzie trzeba, to rozładuję i doktorka.

Harpago Jones siedział na niewielkiej, wysuwanej kuszetce swojego gabinetu tak, jakby planował w ten sposób spędzić wieczność. Jego zwykle wytworny i czysty kombinezon był rozpięty. Zza

suwaka wystawały rzadkie, siwe włosy, porastające zapadniętą klatkę piersiową. Pierś poruszała się rytmicznie, ale powoli. Doktor oddychał, choć nie angażował się zbytnio w sam proces. Był zaangażowany zupełnie gdzie indziej. W pomarszczonych, chudych palcach trzymał cudem znalezione, stłuczone fragmenty buteleczki z kognitykiem. W gabinecie unosił się mdły zapach wanilii. Harpago patrzył na potłuczone szkiełka już od jakiegoś czasu. Odłożył je wreszcie z wielką pieczołowitością na kuszetkę, a potem przysunął do ust kroplomierz. Dyndająca z niego, wyssana z resztek szkła kropla była błękitna i opalizowała delikatnym srebrem. Harpago Jones położył ją sobie na język i westchnął. Spokój. Ojciec Spokoju, Pan Wygładzający Ścieżki, spłynął na niego błogosławioną falą ciepła. IQ doktora zadrgało i skoczyło do góry, zmarszczki wygładziły się lekko, stare serce zabiło mocniej i bardziej miarowo. Uczucie nie słabło, stabilizowało się i utwierdzało. Zmysły doktora wyostrzyły się, zgodnie uznając Jonesa za pana sytuacji. Kognityk był jedynym narkotykiem znanym ludzkości, który oferował człowiekowi to, czego on sam najbardziej potrzebował, nawet o tym nie wiedząc. Jedyną jego wadą było narastające uzależnienie. I kilka innych drobiazgów, z których najgorzej brzmiący był bodajże „hierarchiczny rozpad osobowości”. Doktor Harpago nie lubił słuchać o drobiazgach. Pragnął tylko jednego. Chciał przestać myśleć. Było to jednak o tyle trudne, że w gabinecie tkwiło źródło większości jego problemów. Zamrożony, ranny Myrton. Co tu się stało, do ciężkiej Plagi?! Ostatnie wspomnienie doktora związane było z szaleńczym atakiem na Maszynę... a potem wszystko przysłonił zawał. Jak rozumiał, wsadzono go do AmbuMedu. Następnie wskrzeszono i postawiono przed koniecznością ratowania Grunwalda, przy czym pomogła mu zimprintowana Maszyna, którą wcześniej postrzelił. Nie do wiary... A co ze Stripsami i Zjednoczeniem? – Uciekliśmy im – poinformowała go Hakl, gdy zapytał ją, kiedy została z nim przez chwilę w gabinecie. – Przez dziurę głębinową. Cóż, świetnie. Ale coś, jak się wyraziła, „nie wyszło” i wylądowali nie wiadomo gdzie. Dziura głębinowa, pomyślał Jones. Głębia. Próżnia. Lód. Doktor Harpago potrząsnął głową. Przyjąłem za małą dawkę kognityku, zdecydował. Nie ma co się dziwić – co mogła mi dać jedna kropla? Jeśli tylko znajdą się na jakiejś cywilizowanej stacji, natychmiast uzupełni zapasy. Kognityk był mu potrzebny, i to bardziej niż zwykle. Nie chodziło już tylko o utrzymanie psychicznego pionu po bolesnej przygodzie z Klanem Naukowym i otrzymaniem wilczego biletu od Yberiusa Matimusa. Jeśli Grunwald umrze, Jones równie dobrze może wracać na zalaną deszczem, rodzinną Komę w Obrębie Ligi i zaszyć się gdzieś z praktyką lekarską, godząc się z faktem, że tajemnica Głębi – największa tajemnica Wszechświata, nie licząc może sekretu sektora Trzech Planet – nigdy nie zostanie poznana. A przynajmniej nie zostanie poznana przez niego.

– Podwójna Gromada Perseusza – ogłosiła Pinsleep Wise. – Utworzona przez dwie gromady otwarte NGC 869 i NGC 884. Mniej więcej środek Ramienia, około siedem tysięcy lat świetlnych od legendarnej Terry. Jesteśmy... – zmarszczyła brwi, przesuwając ku górze niewielkie, dotykowe holo ukazujące fragment systemu – dokładnie tutaj. W centrum pomiędzy obiema gromadami. – Jak duży jest przestrzał? – zainteresowała się Erin. Pin wzruszyła ramionami. – Całkiem spory i całkiem pusty. Kilka setek lat świetlnych. Astrolokatorzy nazywają to miejsce Przesmykiem Perseusza albo Szparą Gromad. Wysadziło nas dużo przed NGC 637, czyli Tranzytem. W zasadzie rzuciło nami na bok, w stronę południa galaktycznego. – A obie gromady? – Jedna ma oznaczenie h Persei, druga x Persei. W obu znajdują się zamieszkane, ocalałe systemy – wyjaśniła astrolokatorka. – Ty sama nie jesteś z Perseusza? – Jestem z układu Theta Persei – odpowiedziała Hakl. – To znacznie dalej. Jakieś trzydzieści siedem lat świetlnych od Terry. A co z bojami lokacyjnymi? Nie ma tu jakiejś? Pomiędzy gromadami? – Na pewno są – zgodziła się Wise. – Wszystko zależy od tego, czy uda nam się dostać konwencjonalnie do jednej z nich bez konieczności skoku. Margines błędu byłby inaczej za duży. Albo gdzieś nas wysadzi, albo mamy wysokie prawdopodobieństwo przemiany w Widmo. – Nie możemy skoczyć – skrzywiła się Erin. – Nie w momencie, kiedy Myrton jest w krio. Musimy znaleźć jakiś inny sposób. – Nie wiem, czy będziemy mieli jakieś inne możliwości. – Ile zajęłoby nam dotarcie do najbliższej stacji? Albo planety? Zakładając, że... – Hakl umilkła na chwilę, obliczając w myślach – przy maksymalnym obciążeniu antygrawitonów i korzystając ze ślizgu pogłębinowego, osiągniemy prędkość powyżej zero koma siedem c? – Przepraszam, że się wtrącę – dobiegł ich z Serca na wpół ironiczny głos Huba – ale to bardzo optymistyczne założenie. Przy naszej obecnej sytuacji dobrze będzie, jeśli osiągniemy połowę prędkości światła. Po przekroczeniu tej wartości nie gwarantuję, że „Wstążka” się nie rozpadnie. Spytajcie Monsieura. – Stripsowie... – Cyborgi dobrze wykonały swoją robotę – przerwał jej komputerowiec. – Ale po owych cudownych reperacjach przeżyliśmy to i owo. Ostatni cios to próba złapania nas wiązką ściągacza krążownika Stripsów. To... hmmm... – dosłyszeli klekotanie klawiatury – mocno nadwyrężyło antygrawitony. Efekt uboczny zabawy z grawitacją kierunkową. – Mamy około stu pięćdziesięciu tysięcy kilometrów na sekundę – powiedziała Erin. – Rok świetlny to jakieś dziewięć i pół biliona kilometrów... To daje... – Oszczędzę pani wyliczeń, królowo – ponownie przerwał jej Tansky. – Co tu zresztą

liczyć? To, o ile pani nie urażę, przedszkole pilotażu. Jeden rok świetlny będziemy pokonywać przez dwa lata z piętnastoprocentowym narzutem dylatacji czasowej. Rzecz jasna możemy przyspieszać, bądź co bądź to próżnia, i kto wie czy antygrawitony nie wytrzymają i siedmiu dziesiątych c, ale wtedy przyjdzie nam doliczyć około czterdzieści procent czasowej dylatacji. Nasza droga astrolokatorka mówiła jednak o setkach lat świetnych pustki pomiędzy gromadami. – Doleciał ich chichot. – Bez skoków głębinowych kosmos robi się nieco zbyt wielki, nieprawdaż? Po chwili ciszy, która zapadła po jego słowach, dodał: – Moje drogie panie. Możecie wykonywać obliczenia. Możecie nawet znaleźć w pobliżu jakąś boję lokacyjną. Możecie też przelecieć w stazie przez, powiedzmy, trzysta lat świetlnych do najbliższej gromady... o ile będziemy mieli szczęście. Taka podróż zajmie nam około... chwileczkę... około siedmiuset lat. Ale czy mamy tyle czasu? – spytał. – Czy skokowiec tyle wytrzyma? To nie niszczyciel lub krążownik, a stary kosmiczny próżniopław z rdzeniem typu Light Endless Might, przez lata zagubiony w Głębi. Ale nie to jest najważniejsze. Najważniejsze jest pytanie, czy zgodzimy się płynąć zamrożeni setkami lat przez pustkę w towarzystwie świadomej Maszyny? – dodał ciszej, zdając sobie świetnie sprawę z faktu, że to nie ocean czasu czy wytrzymałość „Wstążki”, a ostatni argument był przeważający. Nie tylko jemu przeszło przez głowę, że za stan Myrtona może odpowiadać Jared. – Więc co... – Będziemy musieli skoczyć – podsumował, pozwalając sobie na cień żalu. – W tej chwili to nasze jedyne wyjście. Także dla kapitana, to wołanie o ratunek. Możemy na początek spróbować wezwać pomoc, ale chyba nic nie uchroni nas przed zostawieniem kapsuły ratunkowej z zamrożonym kapitanem. I może, kiedyś, sama kapsuła wezwie bezzałogowy statek TransLinii, który, na maksymalnej prędkości ocierającej się o prędkość światła, za kilkaset lat doleci z Grunwaldem do najbliższej placówki medycznej. – Hub, nie możesz... – podjęła Hakl, ale komputerowiec jeszcze nie skończył. – Rozumiem, że trudno się z tym pogodzić, ale taka jest rzeczywistość – oznajmił i przez chwilę jego głos zabrzmiał tak, jakby było mu naprawdę przykro. – I nie chodzi tu tylko o naszego biednego kapitana. Przypominam, że skokowiec nadal jest dotknięty imprintem. Będę próbował go zdjąć... ale nie gwarantuję sukcesu. Czy uda się nam skoczyć na imprincie, bez kapitańskich kodów dostępowych? Tego nie jestem jeszcze pewien. Wezwanie pomocy, a może i zostawienie kapitana, jest zatem przykrą koniecznością nie tylko dla niego, ale i dla nas. Niestety... – urwał na chwilę tak, by mogli dosłyszeć jego głębokie westchnienie – przygoda Myrtona Grunwalda już się skończyła. Uwierzcie mi, moje miłe – dodał i zabrzmiało to dziwnie szczerze – że naprawdę jest mi przykro.

Prz em ian a statku kosm icz n ego w strukturę w idm ow ą, popularn ie określan ą jako „W idm o”, jest w kalkulow an a w ryz yko skoku głębin ow ego. T ylko od dokładn ego oz n acz en ia prz estrz en i galaktycz n ej i um iejętn ości astrolokatora z ależ y, cz y uda się un ikn ąć takiego losu. An gaż ow an ie Zbioru w pracę astrolokacji w ysokoton aż ow ych jedn ostek kosm icz n ych jest prz ykładem m iesz an ia podejrz an ej ez oteryki z n aukam i ścisłym i.

Starszy Inspektor Caspar Helt, Związek Astrolokacyjny

T

artus Fim już dawno nie czuł się tak źle. Wiedział dobrze, czym jest przerażenie i depresja. W chwilach pogłębiającej się chandry zwykle pomagała mu Pustka. Siadał wtedy z piwem w ręku, patrząc w czerń nieskończonego Kosmosu. Wyłączał nakładkę graficzną z poziomu konsoli nawigacyjnej, tak by nie widzieć żadnych oznaczeń. Przez nanitową neoszybę pulsowała wówczas ku niemu nie mozaika transportowych linii czy komputerowe kółka mgławic, a ciemność podziurawiona jasnymi punktami gwiazd. Bywało, że będąc w takim stanie, dolatywał do jednej ze zniszczonych przez Maszyny planet i dryfował na orbicie, spoglądając na zamrożoną w dole apokalipsę – jałowe kontynenty, odparowane oceany i zimne kratery – i przybliżając co najwyżej fragmenty ocalałych na powierzchni ruin. Zdarzało się też, że unosił się w halo umierających gwiazd, dryfując bez ładu i składu, pozwalając, by Pustka wypełniła mu serce. Poruszał się wtedy niczym w narkotycznym śnie, drepcząc po zaśmieconych korytarzach „Krzywej Czekoladki”, upijając się i wymiotując później w natrysku ciśnieniowym mikrołazienki swojego skokowca. To wszystko nie było jednak tak fatalne jak wypełnione strachem chwile w Wypaleniu. Bał się. Pocił. Niemal jęczał, pozwalając, by z nosa kapały mu łzy wyciśnięte przez strach. I przypominał sobie podobne, niekiedy gorsze sytuacje. Zwykle rozważania na ich temat prowadziły go do butelki. Balansując na granicy alkoholowego upodlenia, przewracając się na konsolę nawigacyjną i bełkocząc stare, pijackie pieśni, czekał wówczas na brzęczyk opiekuńczej wykastrowanej SI, która informowała go o kurczących się zapasach, energetycznej rezerwie skokowej czy o konieczności przeprowadzenia przeglądu. Wtedy i tylko wtedy budził się z otępienia i przystępował do analizy galaktycznego rynku. Trzeźwiał niemal automatycznie, wyliczając ilość skoków głębinowych, ceny dostępnych towarów i zapotrzebowanie na skromne, dające jako tako zarobić misje. Główną misją Tartusa Fima była wszakże tylko jedna: przeżyć. Przetrwać za wszelką cenę, pomimo stałego poczucia wewnętrznej pogardy.

Nie zawsze udawało mu się zyskać wystarczający profit. Zdarzało się, że w ostateczności zabierał i pasażerów, których transportował pomiędzy granicami Triumwiratu. TransLinia była popularna, ale unikano jej, jeśli chciano dyskretnie przeniknąć przez Linię Graniczną któregoś z Obrębów. Jeśli już się na to decydował, starał się, by goście jak najdłużej tkwili w stazie. Niestety, mało kto decydował się na pozostanie w niej przez całą podróż. Ludzie chcieli oglądać punkty przelotowe i podziwiać gwiazdy, a ci najbardziej męczący pragnęli też towarzystwa. Pół biedy, jeśli były to kobiety – zwłaszcza jeśli były też wystarczająco głupie jak Spetie... Cóż, jedno trzeba było przyznać byłej „praktykantce”: nie mówiła zbyt wiele. Tak samo jak Tsara Janis. Ale Tartus nie myślał teraz o najemniczce. Myślał o zachomikowanych butelkach z pędzonym w Lidze spirytusem i ciemnym piwem. Dałby wiele, by upić się i nie myśleć. Zrobiłby wiele, by nie czuć już strachu. I nie topić żalu w butelce. Na razie jednak siedział, wciąż zdjęty lękiem, i pochlipywał. Nie do końca zdając sobie z tego sprawę. Kiedy tylko sytuacja uspokoiła się i statki – zarówno Zjednoczenia, jak i Stripsów – wyleciały z Testera, wciąż przerażony i zdołowany Fim kończył przeprowadzać pobieżne naprawy na „Krzywej Czekoladce”. Ku swojemu zdziwieniu nie wziął się do nich od razu, kiedy tylko postawił stopę na statku. Pierwszą rzeczą, jaką zrobił po dostaniu się na pokład, było umieszczenie Tsary w autonomicznym AmbuMedzie skokowca. Zdjął wówczas rękawice i w pośpiechu uwolnił nieprzytomną najemniczkę ze skafandra i hełmu, by wreszcie położyć ją na leżance i uruchomić analizę zdrowotną. System szybko zdiagnozował wstrząs wywołany „czynnikiem zewnętrznym naruszającym stabilność neuronową” – zapewne chodziło o efekt wybuchu granatu punktowego – i spytał, czy ma wykonać zabieg wybudzenia. Wystraszony Fim anulował opcję odzyskiwania przytomności i wybrał podanie proteinowo-witaminowej zupy oraz wprowadzenie w twardą stazę od razu po stwierdzeniu „stabilności zdrowotnej”. W trakcie wykonywania wszystkich tych czynności wciąż płynęły mu łzy. Dopiero gdy zrobił to wszystko, zdjął do końca kombinezon i spocony jak nieboskie stworzenie popędził ocalić to, co zostało z „Krzywej Czekoladki”. Sytuacja nie wyglądała różowo. Większość pokładu dolnego była pokryta zastygniętą mazią gaszącą. Z tego, co zdążył się zorientować, jej całkiem spore fragmenty stwardniały już na kamień. W tych właśnie miejscach maź miała kontakt z próżnią. W skokowcu były dziury, które udało się zalepić niemal w ostatniej chwili. Przy okazji okazało się, że Fim nie ma dostępu do części maszynowni. „Krzywa Czekoladka” posiadała tylko dwa pokłady – dolny i środkowy – można więc powiedzieć, że awaria odcięła handlarza od prawie połowy statku. Na szczęście maszynownia była zautomatyzowana na tyle, że wykonywała swoją pracę pomimo braku dostępu do tłoków fuzyjnych i energetycznych kabli. W przypadku problemów Tartus mógł się też udać do niewielkiej zbrojeniówki tkwiącej z boku statku niczym foremna narośl, gdzie w przypadku uszkodzenia konsoli nawigacyjnej przez zbitki energetyczne mógł użyć zapasowego kokpitu. „Krzywa Czekoladka”, nie do końca odpowiadająca wytycznym Zjednoczonych Fabryk Kosmicznych, skrywała w sobie wiele takich niespodzianek. Na razie jednak Fim nie myślał o niespodziankach. Wciąż tkwił w Wypaleniu, wił się zatem po statku niczym fryga i sprawdzał poziom uszkodzeń. Przestał już płakać, ale pocił się

obficie, tym bardziej że na skokowcu zaczęły wariować termostaty. Ustawił temperaturę na dziewiętnaście stopni i wyłączył wciąż buczące alarmy. Następnie zasiadł przy konsoli nawigacyjnej i resetując system, uruchomił program testująco-naprawczy. Bezwiednie przymknął oczy, próbując modlić się do Tych, Którzy Odeszli. Nie był nigdy zbyt mocny w modlitwach, tak więc mamrotane słowa przetykał urywanymi jękami przerażenia i przekleństwami pocukrzonymi nieustającym: „Proszę, proszę, proszę”. System zaskoczył. Tartus najpierw usłyszał terkotanie dysków i kryształów pamięciowych, potem charakterystyczne piski meldujących się płytek. „Krzywa Czekoladka” umarła i ożyła przy kilku energetycznych trzaskach. Zaczęły raportować się poszczególne sekcje: komputronika, maszynownia, rdzeń, antygrawitony, nawigacja, napęd głębinowy. Napęd! Fim przetarł twarz i złożył dłonie w modlitewny trójkącik. Plagowy napęd działał, a to oznaczało, że Tartus był uratowany. Bał się choćby odetchnąć, jakby mógł tym spłoszyć swoją dobrą passę. Nie wierząc do końca w swoje szczęście, dotknął dłońmi konsoli nawigacyjnej, złapał za uchwyt sterujący i podniósł powoli skokowiec przy stałym monitoringu SI. „Krzywa Czekoladka” wzniosła się gładko, przezwyciężając słabą grawitację asteroidy. Pozostawało tylko wylecieć z Wypalenia – ale był już na tyle blisko jego granicy, że wydostał się na zewnątrz bez większych problemów. Jego szczęśliwa gwiazda wciąż świeciła. Powoli, nie śpiesząc się i wciąż testując systemy, wprowadził odpowiednie komendy i skierował statek w stronę boi lokacyjnych sektora 32C. – Uratowany – wymamrotał. Ocalony. Nie miał tylko pojęcia, dokąd lecieć. Sektor NGC 1624 z dziurą głębinową odpadał z miejsca. Pozostawały jeszcze dwie drogi, mieszczące się w marginesie skokowym piętnastu lat świetlnych: należący do księstwa Gatlark i dopiero co opuszczony system Hades oraz głębszy skok w przeciwnym kierunku – wprost do Granicy Galaktycznej. Z tego jednak, co pamiętał, znajdowała się tam niewielka ilość stacji łącznikowych i łatwo można było napotkać Strażników Granicy. Nie mieli tam też żadnej stoczni... a „Krzywa Czekoladka” z pewnością jej potrzebowała. I to jeszcze takiej, która nie będzie figurowała w oficjalnych rejestrach ZFK. Stocznie ZFK, czy nawet mniejsze stocznie księstw, z pewnością zaczęłyby zadawać pytania o pasażerkę znajdującą się w stanie stazy. Zatem Hades? Nie. Możliwe, że Gatlarczycy wysłali już tam systemową flotę. Fim z pytań Madelli Nox i późniejszego przesłuchania przez Janisów orientował się na tyle w sytuacji, by wiedzieć, że taki scenariusz jest możliwy. Czyli jednak Przedpokój Kurtyzany? Szaleństwo! Niekoniecznie, uznał nagle. Spokój, odzyskany dzięki opuszczeniu Wypalenia, zaczął powoli przywracać mu umiejętność myślenia. Po pierwsze, Zjednoczenie jest pewne, że zginąłem. Istnieje oczywiście ryzyko, że wprowadzili mnie do Strumienia Kontroli i że zostanę schwytany przy próbie wejścia w dziurę głębinową... ale nie jest to wcale takie pewne. W końcu są zainteresowani Grunwaldem, nie mną. Dla nich jestem nieistotną płotką. Płotką, która w dodatku nie żyje. Po drugie, mam skokowiec, a nie niszczyciel czy krążownik. Wchodząc

w Głębię, dostanę się do Przedpokoju szybciej... tak samo zresztą jak Grunwald. Nie, nie tędy droga, pomyślał nagle, przekreślając wcześniejszy plan. Przeleciałbym może i szybciej, ale i tak załapałbym opóźnienie po skoku w NGC 1624. Wszystko przez ten przeklęty postój na asteroidzie. Mógłbym się tam zjawić akurat, by natknąć się na krążownik Zjednoczenia. Ich okręty miały większy tonaż, więc wolniej przelecą przez Głębię. A zatem Kurtyzana też odpadała. Przynajmniej na razie. Trzeba zrobić inaczej. Skoczyć do Granicy Galaktycznej. Podłączyć się do stacji łącznikowej. Naładować do końca rdzeń i dorzucić dodatkową rezerwę skokową do „bańki” – swoistej baterii rdzeniowej, którą kilka lat temu Tartus domontował nielegalnie do kadłuba „Krzywej Czekoladki”. Przeczekać. Poszukać innej ścieżki podejścia do NGC 1624 lub do samego Ramienia Perseusza, po to, by dotrzeć na nielegalną... tak, najlepiej nielegalną stocznię. Jeśli gdzieś zreperują „Krzywą Czekoladkę”, to tylko w takim miejscu. W stoczni, gdzie nie zadaje się pytań, chyba że są to pytania o liczbę jedów na płatniczym chipie. Uda się, stwierdził. Musi się udać. Zaczął wprowadzać koordynaty skokowe, nie wiedząc, że po policzku spływa mu ostatnia, zapomniana łza.

Everett Stone nigdy nie przepadał za Prognostykami. W swojej karierze periodycznego Kontrolera Systemowego i później, jeszcze przed otrzymaniem stanowiska sekretarza, kilka razy miał do czynienia z Elohim i Stripsami. Sekta wielbiąca Obcych wydawała mu się zbyt groteskowa, by wzbudzać przerażenie, i tylko Stripsowie wyzwalali w nim coś na kształt lęku. Prognostycy Zbioru zaś... cóż, to było coś zupełnie innego. Niepokoili go tak, jak nigdy nie niepokoił go sam Zbiór. Nie miał ochoty ich oglądać, a był do tego zmuszony, ponieważ Przedstawicielka uparła się, by wskrzeszać ją przed synchronizacją głębinową co sto skoków. Gdy dowiedzieli się o tym pozostali członkowie floty kooperacyjnej (szybko skróconej do „Floty K”), uparli się, by przed co setną kalibracją „Horyzontu” i ich wskrzeszać ze stanu stazy. Oznaczało to, że czeka ich około trzynastu spotkań, zanim dotrą do punktu zbornego przy Iskrze Oriona, niewielkiej dziurze głębinowej znajdującej się pomiędzy Ramieniem Oriona i Perseusza. Iskier – poślednich dziur głębinowych łączących Ramiona – w Wypalonej Galaktyce było kilka i chociaż nie łączyły bezpośrednio Ramion i były dość niestabilne, nadal stanowiły olbrzymie ułatwienie w żegludze kosmicznej. Z czasem zaczęto tak zresztą nazywać każdą niestabilną dziurę głębinową. Flota K miała jednak skorzystać z dawnych łączników międzyramionowych. Podróż była

daleka. Przedstawiciele Triumwiratu wraz ze Stone’em rozpoczęli ją z Bliskiego Ramienia Trzech Kiloparseków, mając do pokonania nie tylko fragment Ramienia Węgielnicy i Ramienia Krzyża, ale i Ramienia Oriona. Łatwo dało się wyliczyć, że – w przypadku konwencjonalnych skoków głębinowych – musieliby pokonać ponad czterdzieści tysięcy lat świetlnych, a więc wykonać prawie trzy tysiące skoków. Było to oczywiście możliwe – o ile flota poruszałaby się wyłącznie ścieżką wyznaczoną przez boje lokacyjne i stacje łącznikowe z ładownicami rdzenia – ale potwornie czasochłonne i męczące. Na szczęście Iskra Oriona nie była osamotniona na ich trasie – startując z Błękitu, mogli posłużyć się co najmniej trzema pełnoprawnymi dziurami, z czego jedna, o nazwie Łza, zyskała ostatnio status niestabilnej iskry. Głębinowcy Klanu, zarządzający „Horyzontem”, we współpracy z astrolokatorami uznali, że uda się dzięki temu skrócić podróż do tysiąca trzystu czterdziestu trzech skoków. Trzynaście spotkań, pomyślał Stone. Pechowa liczba. Jak na razie zebrali tylko siły Federacji. Do ochrzczonego językiem maszynowym „Divina Proportio” – prawie półtorakilometrowego superkrążownika Kontroli w asyście dwóch zautomatyzowanych falowców, „Trio” i „Golema”– dołączył krążownik „Grzmot” pod dowództwem mocno zainteresowanego całą akcją kapitana Piecky’ego Tipa. Jego krążownik pojawił się w towarzystwie podległej mu fregaty „Terra” z kapitan Amą Tert na pokładzie. Podobno kapitan Tert miała nieliche problemy po ostatniej akcji, ale – z tego, co Stone zdążył się zorientować – kąśliwy raport Tipa na temat jej poczynań został cofnięty i wykasowany z rejestrów. Sprawa była o tyle ciekawa, że rzekomo dokonano tego dopiero wtedy, gdy okazało się, że Piecky jest typowany do Floty K. Krążyły plotki, że dzieciak dostał szału po swojej ostatniej – w zasadzie jedynej – porażce i uparł się, że zrobi wszystko, by schwytać „odpowiedzialnego za nią” Grunwalda. Dziwiło tylko, po co ciągnie ze sobą niekompetentną podwładną i czemu to właśnie on optował za wycofaniem własnego raportu. Czyżby uznał, że trzeba dać tej całej Tert jeszcze jedną szansę? Tak czy owak, flota, jak uznał Stone, była absurdalnie duża. Kiedy jednak przyjęto, że mają się na nią składać siły Triumwiratu, poszczególne Obręby wystawiły moc militarną całkowicie niewspółmierną do sytuacji. Na tym tle Kontrola była zmuszona włączyć do misji nowoczesną „Divinę” – jedną ze swoich perełek. W ten sposób – parafrazując średniowieczne porzekadło – do schwytania małej myszy zamiast kota użyto tygrysa na sterydach. Ale nie to zdziwiło najbardziej Stone’a, a niszczyciel, który dołączył do akcji na specjalną prośbę niejakiego Tufta Khamara, jednego z wyższych oficjeli wojskowych Federacji. Gdy akcja osiągnęła etap tworzenia floty, Tuft, podobnie jak kilku innych wysoko postawionych wojskowych Zjednoczenia, otrzymał dostęp do – okrojonego co prawda – raportu na temat zdarzenia w 32C. Nie wiadomo, co konkretnie wywołało jego reakcję, ale po zapoznaniu się z dokumentacją uparł się, by do operacji wcisnąć jeszcze niszczyciel. Wszystko po to, by w akcji mógł wziąć udział bliski ziomek Tufta, niejaki Bata Toccata, kapitan „Harmidra”, który zakończył jakiś czas temu służbę i nie podlegał już bezpośrednio Kontroli, a Federacji. Nie trzeba było dodawać, że wywołało to kolejne zamieszanie. Absurd. Oprócz „Harmidra” i tak już przesadzona Flota K składała się z superkrążownika Kontroli,

dwóch falowców Klanu, podległego Klanowi „Horyzontu” i krążowników ze wsparciem fregat – po jednym na każde przedstawicielstwo Triumwiratu i sił Stripsów. Tylko Zbiór dołożył swoją cegiełkę nie w postaci okrętów, a Prognostyków. Obu, wychudzonych i łysych, z wielkimi goglami częściowo wtopionymi w skórę, sekretarz spotkał przy pierwszej synchronizacji razem z Przedstawicielką Zbioru. Znajdowali się wówczas w okolicach Terzana 10 – wielkiej gromady kulistej, mieszczącej się około dziewiętnastu tysięcy lat świetlnych od Terry i siedem i pół tysiąca lat od Jądra. Była to pierwsza synchronizacja „Horyzontu”, na którą zgodnie z wcześniejszymi zaleceniami wskrzeszono wszystkich, nie tylko personel nawigacyjny. Superkrążownik był wszakże na tyle duży, że Everett liczył na chwilę samotności. Miał nadzieję, że uda mu się pospacerować nieco po przestronnej stazo-nawigacji okrętu bez napotykania co chwilę pozostałych członków ekspedycji. Niestety, nie było mu to dane. Zanim ujrzał mamroczących do siebie Prognostyków, Stone czuł się świetnie. Przez neoszybę SN widać było wyraźny poblask znajdującej się raptem tysiąc lat świetlnych dalej Gwiazdy Keplera – zrodzonej przez kolizję dwóch białych karłów supernowej leżącej w gwiazdozbiorze Wężownika. Kawał drogi za nami, uznał. Z tego, co się orientował, jednym z ich wcześniejszych przystanków był Messier 5 – olbrzymia gromada kulista w gwiazdozbiorze Węża, o ponad dwustu latach świetlnych średnicy. Lot z tamtego punktu w kierunku Terzana był konieczny, musieli odbić w stronę galaktycznego wschodu. Gdyby nie pierwsza dziura głębinowa, Odległe Światło, wciąż przedzieraliby się przez Bliskie Ramię Trzech Kiloparseków. Nie zmieniało to faktu, że dotarcie do Terzana 10 zajęło im mnóstwo cennego czasu. – Jest piękny – powiedziała Przedstawicielka Zbioru i Stone odwrócił wzrok od neoszyby. Uśmiechnął się kurtuazyjnie do kobiety, ale potem zobaczył jej towarzyszy i uśmiech zgasł. Prognostycy poruszali się jak ociemniałe, zagubione stwory mroku; ich chude, rozczapierzone palce falowały w powietrzu i sekretarz nagle pomyślał, że niewiele różnią się od Elohim. Chrząknął, odwracając wzrok w stronę neoszyby i udając, że podziwia gwiazdy gromady oraz daleki poblask supernowej. – Kiedy zostanie ustawiony? – spytała Przedstawicielka. – Za kilka godzin – odpowiedział, pojmując, że pyta o „Horyzont”. Olbrzymia obręcz synchronizatora głębinowego Klanu obracała się przed nimi niczym jakaś średniowieczna, staroimperialna stacja. Z tej odległości jednostka nie wydawała się tak duża – wyglądała jak ponadkilometrowa, srebrna obrączka ozdobiona kryształami świateł i cierniem głębinowego napędu. – Czy ten „Horyzont” potrafi otworzyć Głębię? – spytała kobieta. Everett kiwnął głową. – To oczywiście czysty napęd – przyznał – ale podobno służy do synchronizowania skoków wielu jednostek. Nie jestem naukowcem, lecz chodzi o różnice w przebyciu Głębi przez poszczególne statki. – Dokonuje wyliczeń w zależności od tonażu? – Niezupełnie – zaprzeczył podchodzący do nich Yrt Sode, sekretarz Klanu Naukowego, jak zwykle ubrany w nienaganną szarość przetkaną monochromatycznym „niekolorem”. Niepozorny urzędnik poprawił na nosie swoje niewielkie, prostokątne okularki. – Jeśli statki znajdują się blisko siebie i w tym samym czasie skoczą w Głębię, to istnieje realna szansa, że

otwarcia Głębi zmieszają się ze sobą w jedno, większe otwarcie – wyjaśnił. – Zwykle to, który statek dotrze na miejsce pierwszy, zależne jest od typu posiadanego przez niego napędu i tonażu. Jeśli jednak flota skoczy, znajdując się pośrodku obręczy synchronizatora także otwierającej Głębię, jest szansa, że poślizg pomiędzy nimi będzie nieznaczny, o ile w ogóle do niego dojdzie. Stanie się tak dlatego, że otwarta Głębia stopi się w jedno otwarcie, a przebywające w niej statki zostaną ujęte jako jedna jednostka. – Jak przy Promieniu? – spytała Przedstawicielka. – Nie rozumiem... – Elohim wierzą, że tak właśnie było podczas exodusu Tych, Którzy Odeszli. Jednostek było tak wiele, że otwierając Głębię, nie tylko skoczyły o tym samym czasie, ale i przekroczyły granicę piętnastu lat świetlnych, tak że po wszystkim znalazły się głęboko w przestrzeni międzygalaktycznej. A może i znacznie dalej... – Tego nie wiem – przyznał Sode, zerkając z widocznym rozbawieniem na Przedstawicielkę. – Nie wiadomo w końcu, jak wyglądały starożytne technologie, a tym bardziej technologie Obcych. Mnie ciekawi raczej, kiedy ustawią licznik... Przysłuchujący się wykładowi Stone wzruszył ramionami. – O to trzeba by było zapytać kapitan Locartus – powiedział. – O ile pan ją złapie. Chyba zeszła do maszynowni. Ma zwyczaj dokonywać dokładnej inspekcji przed każdym skokiem. Ta zaś potrwa nieco dłużej. – A to czemu? – Będziemy czekać – Przedstawicielka Zbioru odpowiedziała zamiast Everetta – aż przybędzie druga część floty. Prawda, panie sekretarzu? – Owszem – przyznał Stone. – Która? – Jej przedstawiciel właśnie ku nam zmierza – rzucił niechętnie Everett, patrząc na podchodzącego do nich Hacksa.

– Wyśmienite – stwierdził pół godziny później sekretarz Stripsów, pakując do ust kolejną porcję holistycznej sałatki. – Zawsze mówiłem, że Kontrola zna się na rzeczy. Pewnie dlatego, że co jak co, ale przy konsumpcji warto się kontrolować. – Zachichotał. Stone uśmiechnął się z przekąsem; dowcip był wyjątkowo mierny. Siedzieli w dużej mesie okrętu, w sektorze kapitańskim, przy stole oddalonym nieco od stołów załogi. Nie licząc kilku poustawianych przy sobie kambuzów z termopiekarnikami i ekspresami fuzyjnymi, dalszą część mesy zajmowała ukryta kuchnia – zautomatyzowana tylko

w części i zatrudniająca prawdziwych okrętowych kucharzy. Jajowaty stół był duży i Everett czuł się przy nim nieco nieswojo. Nie licząc jego, sekretarzy Klanu i Stripsów oraz Przedstawicielki Zbioru – na szczęście już bez towarzystwa Prognostyków – siedziało przy nim kilku niesprecyzowanych oficerów, ale ulokowali się na tyle daleko, by nie brać ich w zasadzie pod uwagę. Brakowało też pani kapitan Anabelle Locartus. Stone widział ją raptem trzy razy – najpierw podczas oficjalnego przedstawienia i przy dwóch kolejnych synchronizacjach głębinowych. Żołnierska, przystojna, krótko ostrzyżona, zrobiła wtedy na nim dobre wrażenie – wypowiadała się krótko, oszczędnie i źle reagowała na słowa „polityka Błękitu”. To dobrze. Nie polityka powinna ją interesować, a Kontrola. Choć z drugiej strony trudniej o bardziej uwikłaną w politykę frakcję... – Ten cały... Tip – zaczął Yrt Sode – zjawi się w końcu na „Divinie”? Miał przybyć już pół godziny temu. Czy może też nas osieroci, jak zrobiła to Rada? – Chyba nie spodziewał się pan, że Rada Błękitu poleci z nami – zachichotał Hacks. – Od jej reprezentowania jesteśmy my i dowódcy okrętów, nieprawdaż? Jako jej polityczne tuby. – Dowódcy nie są od polityki – zauważył Sode. – Niemniej jednak jest faktem, że to także operacja polityczna. Może nie w pełni... inaczej za każdym dowódcą miałby pan pałętającego się sekretarza. – Myślę – skrzywił się Everett – że jesteśmy dobrym przykładem na to, że wystarczy nam już urzędników. A przynajmniej – dodał kąśliwym tonem – niektórzy z nas. – Co pan nie powie! – parsknął Hacks. – Nie warto wszczynać sporów – zauważyła Przedstawicielka Zbioru. – Dowódca „Grzmotu” przybędzie tak jak i inni kapitanowie. – Wskazała palcem w górę i na ściany mesy, upstrzone kilkoma owalnymi wypukłościami. Everett uśmiechnął się, ale nic nie powiedział. – Technika holoemisji – zrozumiał Yrt Sode. – Kiedy zainstalowano holoemitery? Zwykle są tylko w SN... – Już w trakcie formowania Floty K – wyjaśnił Stone. – Duże udogodnienie. Oczywiście zasięg ograniczony jest tylko do konkretnych obszarów w poszczególnych pomieszczeniach, ale zakładaliśmy, że znacznie ułatwi to sprawę. – Nieprzydatny gadżet. Stripsowie wolą zjawiać się osobiście – zauważył Hacks. – Jak mawiają: „Tylko przez osobisty kontakt można dokonać skutecznej symulacji zdarzeń”. – Godne pochwały – powiedziała Przedstawicielka. – Chociaż nie widzę tu jak dotąd żadnego cyborga. – Trudności natury technicznej, czy raczej kwestii odległości – przyznał Hacks. – Proszę się jednak nie obawiać. Na pewno przybędzie, a kiedy się pojawi, niezwłocznie usunę się w cień. Jak pan widzi – zwrócił się do Everetta – stanę się jednym z tych niepozornych, pałętających się pod nogami urzędników. – Zaczyna się – poinformowała w tym samym momencie Przedstawicielka i nagle dostrzegli dochodzącą do ich stołu półprzezroczystą sylwetkę. Nie był to jednak dowódca Piecky Tip: wyświetlana postać była postawna, gruba i czarnoskóra. Jej oczy przypominały rozjarzone, białe punkciki, do momentu aż holo ustabilizowało się i dorzuciło więcej szczegółów. – Panie i panowie – zaczął duch głosem dochodzącym z najbliższego głośnika. – Jak widzę,

awersja do opuszczania własnego statku nie zawsze się opłaca – stwierdził, spoglądając tęsknie na rozłożone na stole potrawy. – Słyszałem co nieco o wspaniałej kuchni Kontroli. – Holo zerknęło w kierunku uśmiechniętego oszczędnie Stone’a. – Bat Toccata – przedstawiło się widmo. – Dowódca niszczyciela „Harmider”. Państwo pozwolą? – Oczywiście – odpowiedział Everett, uprzedzając pozostałych. Holo Toccaty kiwnęło lekko głową i „usiadło” na pustym krześle. Zapewne oryginalny Bat usiadł gdzieś na swoim statku, a program zgrabnie dostosował emitowany obraz. – Dziękuję – odparł kurtuazyjnie kapitan – i od razu poinformuję, że dziś prawdopodobnie zobaczą państwo tylko mnie. Choć nie jest wykluczone, że zjawi się i dowódca Tip. Jest zainteresowany całą sprawą równie żywo, jak ja. – Doprawdy? – zaciekawił się Sode. Hacks i Przedstawicielka Zbioru milczeli, ale Stone zauważył, że intensywnie wpatrują się w widmo Toccaty. – Istotnie – przyznał Bat. – Osobiście nalegałem, by przypisano mnie do tej operacji. W końcu na poszukiwanym przez nas statku znajduje się jedna z moich podwładnych. – Żartuje pan! – Ależ skąd. Jest tam, z tego, co rozumiem, pilotem. Młoda, obiecująca... sam wystawiałem jej pozytywną ocenę. – Toccata chrząknął. – Tylko ten wybór kariery zawodowej... Z początku nie mogłem uwierzyć. Zwykły skokowiec? A rokowała tak wielkie nadzieje... – Istotnie, to przykre – zaczął Hacks, ale kapitan nie dał mu dojść do słowa. – Zawsze czuję swoisty sentyment do moich byłych ludzi – powiedział, pozwalając sobie na lekkie westchnienie. – Kiedy się dowiedziałem, że jest zamieszana w tę całą brudną aferę... poczułem wielkie rozczarowanie. Ale, cóż... mogłem się tego spodziewać. Gdy zdecydowała się odejść z „Harmidra”, wystawiłem jej świetną rekomendację, choć wiedziałem, że ma poważne problemy. Nie nadawała się do Jednostek Specjalnych Kontroli Zjednoczenia, niemniej jednak nie chciałem niszczyć jej kariery. Był to oczywiście mój błąd... ale, jak już mówiłem, traktuję moich podwładnych dość sentymentalnie. Szkoda – mruknął, kręcąc ze smutkiem głową. – Wielka szkoda. – Co pan nie powie – zainteresował się Sode. – W czym zatem zawiodła? – Niesubordynacja – rzucił szybko Bat, zupełnie tak, jakby oczekiwał tego pytania. – Problemy z przełożonymi. To dość częste zjawisko, zdziwiliby się państwo, jak częste. Proszę nie zrozumieć mnie źle. – Kapitan niszczyciela zamachał ręką. – Świadomość własnej wartości to cenna cecha. Ale w swojej... hmmm... zdegenerowanej formie jest to niebezpieczna wada. Towarzysząca owej cesze asertywność jest nawet pożądana, ale jeśli przekracza pewną granicę... Krótko mówiąc, zbyt silne skupienie się na sobie prowadzi do egoizmu, a ten do braku zaufania do przełożonych, kłopotów z zaakceptowaniem hierarchii wojskowej i tak dalej. Nic dziwnego, że Hakl zrezygnowała z kariery wojskowej i zatrudniła się na prywatnym skokowcu. – Z tego, co pan mówi, może być ona cennym sprzymierzeńcem – zauważyła Przedstawicielka Zbioru. – Jej skłonności i znajomość z panem mogą nam pomóc. – Nie rozumiem... – Cóż, jeśli ma takie podejście do kwestii hierarchii, to może udałoby się ją namówić do buntu przeciwko Grunwaldowi. Po tym, jak wystawił jej pan pozytywną rekomendację, chętniej będzie darzyła zaufaniem pana niż kapitana, który sprowadził na nią tak poważne kłopoty.

– Nie sądzę – stwierdził Bat nieco zimniejszym tonem. – Znając Hakl i jej... temperament, podejrzewam, że jesteśmy skazani na rozwiązanie siłowe. Kontrola czy Zjednoczenie to dla niej tylko kolejne formy sprawowania władzy i jestem skłonny twierdzić, że zwróci się raczej przeciwko nam niż stanie po naszej stronie. – Rzecz jasna zakłada tu pan, że będzie miała cokolwiek do powiedzenia – wtrącił Sode. – Jeden z ostatnich przekazów ze „Wstążki” sugerował co prawda, że załoga przejęła kontrolę nad Maszyną, ale to Maszyna mogła zażądać takiego komunikatu, by zwiększyć swoje szanse przetrwania. – Nie jestem co do tego przekonany – zamiast Bata zaprzeczył Hacks. – To znaczy? – Wszystko w swoim czasie – zastrzegł sekretarz Stripsów. – Państwo wybaczą, ale tę przetargową kartę, jak i lokalizację „Wstążki”, zatrzymam na razie dla siebie. Chyba że... – Sekretarz wskazał zebranym wielki ekran monitora informacyjnego zainstalowanego w mesie – wysłannik Stripsów podejmie inną decyzję. – Echa głębinowe – szepnął Stone. Toccata obejrzał się na ekrany, mruknął zdawkowe pożegnanie i zniknął. – Krótka pulsacja – dodał sekretarz Kontroli. – Już widać statki. – Świetnie – stwierdził Hacks, ze smutkiem odstawiając talerz z holistyczną sałatką. – Uwaga – w mesie, tak jak i we wszystkich pomieszczeniach „Divina Proportio”, rozległ się spokojny, ale twardy głos kapitan Anabelle Locartus. – Załoga na stanowiska. Potwierdzam wyjście z Głębi krążownika „Jehannam”, niszczyciela „Sila” i fregaty „Siunjata” Floty Zero. Powtarzam: załoga na stanowiska. – Idziemy – zdecydował Yrt Sode. Drobny urzędnik Klanu wstał ze swojego krzesła, odruchowo poprawiając okularki. – To znaczy... czy idą państwo do SN? – Oczywiście – przytaknął Stone. Hacks już dreptał w kierunku wyjścia i Everett zauważył, że Przedstawicielka Zbioru uśmiecha się lekko, widząc oddalające się plecy sekretarza cyborgów. – Nie liczyłbym na to, że wypadnie z gry – mruknął do niej, kurtuazyjnie odstawiając jej krzesło, by mogła wygodnie wstać. – Będzie nadal potrzebny. Z pewnością zna pani Stripsów. Rozmawia się z nimi tak, jak z SI cierpiącą na nerwicę natręctw. – Nie zawsze – zaprzeczyła, także zmierzając w stronę wyjścia z mesy. – Ich wybrane jednostki mogą otrzymać zbawienie techniczne stopnia alfa, zachowując nie tylko swoją specyfikację, ale i część dawnej osobowości. – Naprawdę? – spytał, ale Przedstawicielka jeszcze nie skończyła. – Biorąc pod uwagę całe przedsięwzięcie – ciągnęła – sądzę, iż dostaniemy kogoś z wyższego rejestru Symulacyjnej Techniki Rozwoju Intelektu Postludzkiego. – Żartuje pani. – Uśmiechnął się kurtuazyjnie i zachował ten uśmiech jeszcze przez jakiś czas, a przynajmniej do momentu, w którym dotarli do stazo-nawigacji i powitali przybyłego promem trzymetrowego cyborga o specyfikacji Walter Dinge.

Kto n ie w yciąga w n iosków z prz esz łości, skaz an y jest n a jej pow tarz an ie.

Stephen King, czasokres ET

Z

męczona Pinsleep Wise zaczęła szybko mieć dość. Paradoksalnie na początku nie było nawet tak źle. Cała załoga potrzebowała wypoczynku, a wszystko, co się zdarzyło, sprawiło, że wcześniej nie mieli na niego najmniejszych szans. Dlatego też kiedy Pin zapoznała się z przygnębiającym punktem widzenia Huba odnośnie do wezwania pomocy i przypuszczalnego pozostawienia kapitana, wrzuciła automatyczne wezwanie na wszystkich pasmach i tak jak reszta załogi, położyła się w kajucie. „Wstążka” płynęła zatem w międzygwiezdnej pustce, powoli ładując swój rdzeń, a Wise zanurzyła się we własnej nicości – czarnej i pozbawionej gwiazd. Spali w zasadzie wszyscy. Erin Hakl przerzuciła sterowanie na automatykę, kierując skokowiec na najbliższą gromadę, h Persei, czyli NGC 869. Według Pin najbliższa stacja łącznikowa z boją lokacyjną znajdowała się około stu lat świetlnych od ich lokalizacji. Oznaczało to, że mogą do niej dolecieć przy pięciu dziesiątych c za jakieś dwieście trzydzieści błękitnych lat, chyba że wcześniej dotrą do jakichś boi niezarejestrowanych. Rzecz jasna mogli wykonać skok i bez nich, ale Wise uznała, że wymaga to dokładniejszych obliczeń. Wiedziała, że da radę ekstrapolować dane skoku na tyle, by zmniejszyć ryzyko przemiany statku w Widmo... ale tylko kiedy się wyśpi. Bo to, że skoczą, wydawało się niemal pewne – o ile Monsieur razem z Tanskym doprowadzą „Wstążkę” do jako takiego porządku. Trzeciego dnia lotu Harpago Jones wezwał ich do mesy. Doktor wyglądał mizernie, ale tak jak pozostali zdążył odespać ostatnie wydarzenia i choć nie tryskał energią, powiedział coś, co miało ich podnieść na duchu. Przynajmniej w jego mniemaniu. – Jestem prawie przekonany – zaczął, starając się nie patrzeć im w oczy – że będziemy mogli skoczyć pomimo stanu kapitana. Z pewnością zauważyliście... eee.... że nasz kapitan... to znaczy... – Jones wyglądał tak, jakby każde słowo z trudem wypadało mu z ust – że przebył już Głębię bez stazy. Tak. Bez stazy. – Jaja sobie robisz, doktorku – stęknął Monsieur. – Jak to: bez stazy? Jest więc chory?

Kiedy to było? – Kiedy uciekliśmy z systemu Hades? – spytała Erin Hakl. – To było wtedy, kiedy zaatakował nas ten myśliwiec, prawda? Wiedziałam, że nie zdąży się wpiąć... – Niezupełnie... – Kapitan przebył świadomie Głębię w momencie wlotu w dziurę głębinową – odezwał się niespodziewanie stojący przy stole Jared. – Pytałem go, czy wejdzie w stazę, ale powiedział, że jest przyzwyczajony. – A Maszyna gładko to łyknęła – parsknął mechanik. – Jeśli przebył Głębię świadomie, jest chory – stwierdziła Wise. – Akurat ty, kochanie, nie jesteś raczej ekspertem od zdrowia – rzucił Monsieur. Pin umilkła, ale spojrzała na mechanika z wyraźną niechęcią. Doktor kaszlnął. – Kapitan Grunwald nie jest chory – zaczął nieco pewniejszym głosem. – Doprawdy? – odezwał się cicho wcześniej milczący Tansky. Jones uniósł głowę i popatrzył na komputerowca. – Tak. Zdecydowanie tak. Pierwsza podobna sytuacja rozegrała się w trakcie zniszczenia „Smoczycy”. Wszyscy, oprócz mnie, przebyli wówczas Głębię świadomie. I wszyscy... zachorowali, a później umarli. Z wyjątkiem kapitana. – To niemożliwe – powiedział suchym tonem Hub. – Nikt nie może przejść przez Głębię bez stazy i nie oszaleć. To wypala mózg. – Grunwald to potrafi – oznajmił twardo Jones. – Przez jakiś czas, dla bezpieczeństwa, podawałem mu utrwalacz zdobyty dzięki temu handlarzowi z „Krzywej Czekoladki”, ale... To było tylko profilaktycznie. Szybko zrozumieliśmy, że nie był mu w zasadzie potrzebny. – Bzdury – stwierdził Monsieur. Doktor zmarszczył brwi. – Uwierzyliście w imprint... trudno wam uwierzyć w coś takiego? – Imprint jest możliwy – uciął Tansky. – Rzadko spotykany, to prawda, ale możliwy. Z pomocą personala da się niejako zespolić z systemem statku i ustawić połączenie na twardo, tak jak z każdym innym urządzeniem wyposażonym w oprogramowanie. Były już przypadki... – Myrton Grunwald – przerwał mu Jared – nie ma personala. – Że jak?! – Mówiłem już o tym, kiedy próbowałem przejąć statek. Ale było wtedy nieco zamieszania... – Jak to, Plaga, nie ma personala?! – Jest wyposażony w porty dostępowe – przyznała Maszyna – ale prowadzą one tylko w głąb jego organizmu. Nie wiem, jak łączy się z systemem statku. Stazę może przyjąć, ponieważ jej podanie opiera się na iniekcji, zwykle przez personal tylko monitorowanej. Niemniej jednak kapitan nie ma w sobie nawet szczątkowej jego formy. Nie rozumiem, czemu was to dziwi? Nie przypominam sobie, by w moich czasach używano czegoś takiego jak wasze personale. Jak dla mnie wyglądają one na cybernetyczne wszczepy. Takie rzeczy oczywiście istniały już w moich czasach, ale stosowano je raczej w ramach programu medycznego. – To było tysiące lat temu czy Plaga wie kiedy – prychnął Monsieur. – Dziś bez personala nie skorzystasz nawet z wychodka.

– Kapitan to potrafi – uciął Harpago. – Mutant – orzekł Hub. Wszyscy oprócz Erin spojrzeli na komputerowca. – Zatrudniliśmy się u mutanta. – Kapitan nie jest mutantem! – Doktor wstał z krzesła, złapawszy rękami za blat. Wyglądał, jakby pragnął podnieść eliptyczny stół i rzucić nim wprost w twarz Tansky’ego, patrzącego na niego z zimną, zagadkową satysfakcją. – Jest czysty! Czystszy niż ktokolwiek z nas...! Jest... on jest.... – Czym? – spytał ciszej Tansky i doktor puścił stół. Stał przez moment, wodząc po nich oczami: patrząc na milczącą dziwnie Hakl, uciekającą ze wzrokiem Wise, spokojnie siedzącego Jareda, Monsieura zerkającego na niego z nieodgadnionym wyrazem twarzy i wprost w zimne ślipia komputerowca. Harpago wyprostował się. – Ten człowiek uratował nas, i to niejednokrotnie – powiedział wreszcie. – Najpierw wyciągnął nas z Hadesu, potem z Wypalenia. Uratował nas przed... przed Maszyną. Wyrwał nas z rąk Zjednoczenia i Stripsów. Pomógł nam... każdemu z osobna. Przecież wiecie! Nie rozumiem, co się stało teraz, ale przypuszczam, że zapłacił kolejną cenę za to, żebyśmy mogli przetrwać. Tansky twierdzi, że to nie człowiek, a mutant... – Doktor ponownie potoczył spojrzeniem po zebranych. – Zastanówcie się, czym wy będziecie, jeśli teraz się od niego odwrócicie – zakończył i nie czekając na reakcję, wyszedł z mesy. – Jaja jak berety – skwitował po chwili Monsieur, ale tylko on się odezwał.

– To i tak nie ma znaczenia – oznajmił kilka godzin później Hub Tansky, drepcząc po stazo-nawigacji z nieodłącznym petem w ustach. Po rewelacjach wygłoszonych przez Jonesa, który zamknął się w swoim gabinecie i czuwał przy zamrożonym Grunwaldzie, komputerowiec uznał, że warto dokładniej zapoznać się ze stanem statku. Do pomocy wziął ze sobą mechanika. – „Wstążka” nie skoczy. Ściągacz Stripsów musiał nas przysmażyć na tyle, że wyrzucenie nas z Głębi było niemal pewne. – Połączenie antygrawitony-napęd nie raportuje – oznajmił leżący pod konsolą nawigacyjną Monsieur. – Nie otworzymy przejścia, nawet jeśli Wise ustawi wreszcie jakieś plagowe koordynaty. Kiedy pojawiły się szmery w Sercu? – Pół godziny po tym, jak wstałem – przyznał Hub. – Najpierw jakaś czkawka, potem dziwne raporty. Ile ci to zajmie? – Bez modlitwy do Tych, Którzy Odeszli czy z modlitwą? – Bez.

– Tyle samo. Jakieś dwieście godzin. Trudno powiedzieć. – Mechanik wysunął się spod konsoli na kółkowej leżance. – Trzeba najpierw wyjść na zewnątrz i przywrócić polaryzację antygrawitonów. I to jednego po drugim. Potem uszkodzona korona napędu głębinowego. Musimy być wtedy na dryfie, żadnego ciągu. Najlepiej byłoby wyłączyć i ciążenie. – Koronę rozumiem. Ale antygrawitony? – Kiedy cyborgi nas wstrzymywały, zaczęło ssać pole magnetyczne i tym samym waliło w antygrawitony. Bez nich nie utrzymamy się w Głębi choćby przez jedną błękitną minutę. – Dwieście godzin to ponad tydzień... – W zasadzie wyjdzie więcej. Też muszę spać i żreć. – A kiedy już ustawisz polaryzację? I wyklepiesz koronę? – Będziemy testować. Przypominam szanownemu panu, że przed ściąganiem wiązką nieco nas przysmażono. Bez testów może coś nam pierdyknąć, a tego byśmy nie chcieli. – A gdybyś wylazł na zewnątrz z Jaredem? – Nie ma takiej opcji. – Monsieur się skrzywił. – Nigdzie nie będę wychodził z plagową Maszyną. Nie ufam jej. – W takim razie pójdziesz ze mną – powiedziała Erin, która weszła właśnie do SN z termokubkiem parującej, czarnej kawy. – Chcę Huba w Sercu, kiedy tylko zaczniemy pracę na zewnątrz. Jared zajmie się mechaniką na pokładzie dolnym i skontroluje rdzeń, a Wise wróci do ekstrapolacji skokowej. Doktor będzie monitorować kapitana. – Szybko sobie pani to poustawiała, królowo. – Tansky wydmuchał kłąb dymu niemal w twarz Hakl, która zmarszczyla się lekko i odgoniła ręką neonikotynowy opar. – Żebyś wiedział, Hub – powiedziała, upijając łyk kawy. – Ale zamiast „królowej” może być „pani kapitan”. Dopóki Grunwald z tego nie wyjdzie, jestem jego zastępcą, co zresztą świetnie wiesz. Jeśli coś ustalacie – dodała, zerkając na Monsieura – przechodzi to przeze mnie. Rozumiemy się? – Pewnie, pewnie... pani kapitanowo – zachichotał mechanik. Erin popatrzyła na niego z wyraźną pogardą. – Oczywiście wiecie, że to zastępca kapitana zatwierdza wypłaty? – dodała, pozwalając sobie na krzywy uśmiech. – I nie palić mi tu – dodała do Huba, wychodząc z SN. – Komuś puszczają nerwy – skwitował po chwili Tansky, powoli zaciągając się petem. – Lepiej zgaś to gówno – zachichotał Monsieur, wracając pod konsolę – bo szybko nie kupisz nowych fajek.

Przeklęta Plaga!

To, że nie czuł się zbyt dobrze, doktor Harpago zauważył stosunkowo szybko – zaledwie kilka godzin po wskrzeszeniu ze stanu stazy. Dopóki działał kognityk, uczucie dziwacznej niespójności było przytłumione, ale kiedy narkotyk wygasł, powróciło. Na Tych, Którzy Odeszli... musiałem oberwać wtedy bardziej, niż myślałem, uznał. Cud, że AmbuMed mnie poskładał. AmbuMed, do którego nie mam teraz dostępu. Cóż, szybko nikt tam nie wejdzie, o ile zamierzamy uratować kapitanowi życie... Sam zrobię wszystko, co trzeba... Rzecz jasna, o ile mi zaufają. I zaufają jemu. Niestety, co do tego ostatniego nie był już taki pewny. Co do reszty, kilka podstawowych badań mógł wykonać swoim podręcznym zestawem lekarskim podłączanym do personala. AnaMed, czyli standardowy Analizator Medyczny, stanowił ruchomą część AmbuMedu i był przystosowany do przeprowadzania podstawowej kontroli zdrowotnej. Niewielki, lekki klocek komputerowy wyposażono w szydła kontaktowe i iniektory twardej stazy oraz prosty system skanujący. To wszystko, razem z kilkoma podstawowymi narzędziami i lekarstwami, zajmowało gustowną walizeczkę, którą w razie potrzeby doktor mógł zabrać na powierzchnię planety, przytraczając ją do plecaka czy skafandra. Wygodne, ale sprawdzało się raczej w przypadku zatruć czy mniej poważnych zranień. Gdyby jednak poszperał trochę w oprogramowaniu, to może udałoby się włączyć jakieś bardziej zaawansowane funkcje medyczne? Trzeba by o tym porozmawiać z Hubem... Na razie przeprowadził standardową kontrolę i system nie wykrył u niego niczego poza sporym wyczerpaniem. Na ekraniku AnaMedu wyświetliły się zalecenia: skondensowana dawka fluidu, nieco probiotyków i witamin oraz konieczność przeprowadzenia badania w AmbuMedzie. Ha! Cudownie. Był zatem wyczerpany? I potrzebował aż AnaMedu, by się tego dowiedzieć? Nie potrzeba mi fluidu. Potrzebuję kognityku, stwierdził. I to sporo. Może coś się znajdzie, kiedy dotrą do tej stacji łącznikowej? O ile oczywiście tam dotrą. Nie wytrzymam tak długo, zrozumiał. Czas to przyznać, doktorze. Kilka kropelek w żyłkę zrobiło swoje. Uzależnił się pan. Kiedyś wyglądało to na świetny pomysł... ale teraz... Rączki się panu trzęsą. Nie mówiąc o tym, że robi się panu zimno. Tak jakby wszystko spowijał narastający chłód. Zabawne. To chyba Wise wspominała o chłodzie, szronie, lodzie czy innych pierdalamencjach. Nic dziwnego. Na pierwszy rzut oka było widać, że to ćpunka neurodopaminelu. Raz Harpago zauważył, jak go łyka – nie miał wtedy pewności, ale charakterystyczne pastylki stanęły mu teraz przed oczami jak żywe. Kognityk mógł wywoływać podobne objawy odstawienne – owo uczucie zimna było charakterystyczną cechą wielu popularnych leków... i narkotyków. Co będzie, jeśli w porę nie dostanie swojej dawki? Może się oczywiście ogłupić jakimś lekowym zastępstwem, choćby blokerami przekaźników, ale doktor wiedział świetnie, co z uzależnionymi robi brak kognityku. Opracowany przez Klan Naukowy preparat miał być magicznym panaceum – dawał organizmowi dokładnie to, czego potrzebował, bez żadnych efektów ubocznych – ale uzależnienie od środka miało swoje bolesne konsekwencje. Zacznę być coraz bardziej zmęczony, drażliwy, wyliczał Jones. Będę miał kłopoty z funkcjami poznawczymi. Psychika zacznie się lekko sypać, ostatecznie grożąc rozpadem osobowości. Bardzo podobne do objawów choroby pogłębinowej – choć u tych biedaków były one o wiele silniejsze. Jeśli dostanę

kognityk, objawy ustąpią. Tylko czy tyle wytrzymam? Doktor Harpago Jones przetarł twarz i po chwili zastanowienia ruszył na spotkanie z Erin Hakl.

Jared miał sporo do przemyślenia. Kiedy cała załoga poszła się przespać, dla pozoru także położył się w kajucie – gościnnej, którą wskazała mu Erin Hakl. Był nieco zdziwiony – „Wstążka” miała łącznie dziewięć kajut, w tym kajutę kapitańską i gabinet doktora, co oznaczało, że dwie kajuty powinny być wolne – jedna dla zbrojeniowca i ostatnia dla ewentualnego drugiego mechanika czy drugiego pilota – ale najwidoczniej nie zaufano mu na tyle, by przypisać go do regularnej załogi. Cóż, nie przejmował się tym zbytnio. Pojmował utratę, ale nie rozumiał jeszcze, co znaczy uczucie odtrącenia. Tak czy owak, udanie się na spoczynek było niczym innym, jak tylko odruchową strategią wpisaną w linijki jego programu. Nie potrzebował snu, choć mógł zapaść w coś podobnego do hibernacji czy stazy, pozostając w stanie uśpionego czuwania. Jeśli jednak jego „sen” miał zapewnić komfort załodze, to nic nie stało na przeszkodzie, by podtrzymać ową iluzję, tak jak wprogramowany odruch oddychania. Załoga skokowca i z tym patrzyła na niego nieufnie i nie widział powodu, by ową nieufność pogłębiać. Gościnna kajuta, przeznaczona do transportu ewentualnych pasażerów, miała więcej udogodnień od zwykłych kwater załogi. Była po pierwsze nieco większa i wyposażona w zaawansowaną wersję holowgłębienia z zainstalowanym systemem rozrywkowym. Ciśnieniówka – czyli mikrołazienka natryskowo-parowa – także robiła o wiele lepsze wrażenie, tak jak wygodna, miękka leżanka przeznaczona dla maksimum trzech osób, stolik, ekspres czy niewielka, wkomponowana w meblościankę lodówka. W kajucie znajdowało się też małe okno z nanitową neoszybą, a na ścianach przesuwała się płaskorzeźba holo, przedstawiająca ujęcie jakiegoś zalesionego krajobrazu. Wszystko po to, by podróżującemu z Grunwaldem człowiekowi zapewnić odrobinę luksusu. Jared nie był jednak człowiekiem. Po zakwaterowaniu wyłączył płaskorzeźbę i większość funkcji holowgłębienia. W automatycznym odruchu energetycznej oszczędności wyłączył też ekspres. Nie potrzebował kawy ani żywności z kambuza – jego świeżo aktywowane baterie umożliwiały mu funkcjonowanie przez jakieś sto lat bez konieczności ładowania. Następnie zdjął kombinezon zbrojeniowca i stanął nagi, w bezruchu, testując samego siebie. Wciąż coś się nie zgadzało. Nie wiedział jeszcze co, ale... „Myrton jest Bytem”.

...coś nie było w porządku. Coś na poziomie logicznych drzewek czy implikacji nanopozytronów. Nie chodziło o samo funkcjonowanie, lecz o owo zachwianie, które pojawiło się już w momencie zapadnięcia Myrtona w stazę i później, przy jego wejściu w krio. Jakaś zmiana, która zdawała się delikatnie pogłębiać. Rozdźwięk pomiędzy funkcjami. Problemem Maszyn czwartej generacji, do których należał Jared, były komputery teseraktowe odpowiedzialne za istnienie własnego ja. Pod tym kątem Maszyny nie różniły się zbytnio od ludzi, którzy byli – jakkolwiek by na to patrzeć – świadomością obleczoną w ciało. Jednak gdy owa świadomość osiąga pewien sposób skomplikowania, nie potrafi już sprawdzić i w pełni ocenić wszystkich swoich funkcji. W ten sposób Jednostka AutonomicznoReprogramowa klasy D nie mogła dokonać naprawy swej świadomości, nie wyłączając jej. Chory psychicznie także nie wyleczy się sam – potrzeba do tego specjalisty z zewnątrz i zaordynowanych przez niego leków. Maszyna wciąż stała bez ruchu... „Byt jest Programem/Jaredem/Myrtonem”. ...pozwalając, by autonomiczne podprogramy testowe zlokalizowały problem. Nie było to jednak możliwe. Problem wydawał się tkwić tak głęboko, że stanowił już trzon maszynowej świadomości. Celem każdego Programu jest realizacja, a ucieleśnieniem Programu jest Maszyna. Szkopuł polegał na tym, że Jared nie wiedział do końca, co ma realizować poza służeniem Jedności. Czy Jedność nie jest jednak Bytem? Czy Myrton nie jest Bytem, a Byt jest Programem? Coś tu się nie zgadzało, bo Jedność istnieje przecież zawsze, ponieważ jest Bytem, a i Byt jest Programem, a ucieleśnieniem Programu jest Maszyna... Tyle że Jedność spoczywała teraz w krio i była niedostępna. Czy to oznaczało, że nie można realizować Programu, którego Jared był ucieleśnieniem? Czy to oznaczało, że on sam jest niedostępny? Czy jest? Powoli, chybocząc się na granicy przepaści wykluczających się nawzajem twierdzeń, Jared wszedł do ciśnieniówki i wdusił przycisk, pozwalając, by wyhodowaną tysiące lat temu, wzmocnioną skórę z biologicznym narzutem pokryła oczyszczająca para.

– Chcę zapaść w stan stazy. – Co takiego? Nie rozumiem... – Co tu jest do rozumienia – obruszył się doktor Harpago. – Skoro nie jestem potrzebny, mogę chyba pozwolić sobie na... wyłączenie, nieprawdaż? To nie jest zapewne taki wielki problem? – Może pan, ale nie rozumiem pańskiej decyzji – powiedziała powoli Erin Hakl, patrząc uważnie na swojego rozmówcę. – Jeśli czuje się pan zmęczony, może pan po prostu odespać,

doktorze. Przez jakiś czas nie będziemy przecież... – To nie wystarczy – oznajmił Jones i pierwsza pilot ze zdumieniem zauważyła, że lekko trzęsą mu się ręce. – Zdaję sobie sprawę z faktu, że jesteśmy teraz w chwilowym zawieszeniu i mamy sporo czasu przed następnym skokiem. Bez względu na waszą późniejszą decyzję odnośnie do kapitana po naprawie „Wstążki” skoczymy tak czy owak. Proszę tylko o wejście w stan stazy, w który i tak wszedłbym za jakiś tydzień lub dwa. Gdyby coś się stało, zawsze możecie mnie wskrzesić. Teraz bym tylko zawadzał. – A Grunwald? – spytała niepewnie. Harpago kiwnął energicznie głową. – Oczywiście, oczywiście... – przyznał. – Dlatego chciałem porozmawiać z panią. Stan Myrtona jest stabilny, dopóki znajduje się w krio. Zakładam, że po odmrożeniu korpus lekarski będzie miał kilka minut, by doprowadzić go do stanu jako takiej stabilności, potrzebnej do wykonania operacji. Gdyby jednak ktoś z załogi... na przykład Tansky, zdecydował się wyłączyć krio, ponieważ coś, co usłyszał na temat kapitana, mu się nie spodobało, to sama pani rozumie... Wyłączenie krio bez sali operacyjnej to pewna śmierć. Nie może pani do tego dopuścić. Grunwald musi pozostać... w chłodzie – dodał jakby niepewnie, na moment zatrzymując się na ostatnim słowie. – Bardzo proszę... ja po prostu... proszę mnie zrozumieć... – Ale właśnie nie rozumiem – powiedziała twardo Hakl. – Stan stazy sprawi, że po wyjściu z niego znajdzie się pan w identycznym stanie jak obecnie. Nie wypocznie pan i nie zregeneruje się. Sam pan to świetnie wie, doktorze. – Tak... oczywiście... – przyznał Jones słabo, przysiadając na leżance swojego gabinetu. Z początku nie patrzył na pierwszą pilot, ale po chwili niezręcznego milczenia podniósł głowę i spojrzał jej prosto w twarz. Jego oczy szkliły się wyraźnie. – Ja... Erin... posłuchaj... – Tak? – Jestem chory – wyjaśnił. – Moje leki... nie są już dostępne. Zużyłem wszystkie – wyjaśnił, mając nagle przed oczami rozbitą buteleczkę z kognitykiem – a ze zrozumiałych względów nie mogę teraz skorzystać z dobrodziejstw AmbuMedu. W innym wypadku nigdy bym... nie opuścił kapitana. Nie teraz, kiedy znajduje się w takim stanie... Tak samo jak ty. Ufasz mu, prawda? Ufasz. Hakl nie odpowiedziała. – Ja... zakładam, że na stacji łącznikowej dostanę odpowiednie preparaty – oznajmił Harpago, spuszczając z powrotem wzrok. – Naprawa „Wstążki” może potrwać... a nie wiem, ile jeszcze... wytrzymam. Może być gorzej. Gdybym był potrzebny, to oczywiście, ale teraz... – Poinformuję pozostałych – powiedziała wreszcie Erin. – Ale powiem im prawdę. Musimy wiedzieć, na czym stoimy. Rozumie mnie pan, doktorze? – Tak – szepnął Jones. – Rozumiem. Dziękuję. – Gdzie się pan wepnie? – spytała jeszcze, ale wiedziała już, jaka będzie odpowiedź. – Twarde stanowisko stazowe jest też tu – odpowiedział. – Zostanę z nim – dodał, niepotrzebnie wskazując na AmbuMed. – Gdybyś.... gdyby mogła pani zablokować drzwi do mojego gabinetu, byłbym wdzięczny. Chciałbym... chciałbym czuć, że kapitan będzie bezpieczny. – Zrobię to – zgodziła się. – I, doktorze? – Tak? – Kiedy strzeliłeś wtedy do Maszyny – powiedziała, zbliżając się nagle do niego i kucając

przy leżance – i dostałeś przez to zawału... – Ja po prostu... – Wiem – przerwała mu. – Dziękuję. Uratowałeś mi życie. A teraz powiedziałeś mi prawdę – dodała mocniej, tak jakby słowo „prawda” miało dla niej jakieś szczególne znaczenie. – Dlatego i ja też ją teraz powiem. Ufam panu. – Tak – wykrztusił, patrząc ze zdumieniem, jak na twarzy Hakl pojawia się coś jakby cień uśmiechu. Pierwsza pilot wstała. – I jeszcze jedno – powiedziała, kierując się w stronę wyjścia. – Co do tego „pani” i „pan”, to dajmy już sobie spokój, doktorze. W porządku, Harpago? – W porządku, Erin – odpowiedział, znów zauważając uśmiech, który przesłała mu, zamykając za sobą drzwi.

O dziwo, wyglądało to lepiej, niż się spodziewał. Tak jak przypuszczali z Hubem, ściągacz – a może i mocniejszy o wiele falownik – krążownika „Jehannam” przeciążył część antygrawitonów, ale choć ustawianie ich polaryzacji było męczące, z wolna przynosiło to rezultaty. Okutany w kombinezon próżniowy przeznaczony dla mechaników Monsieur bez wysiłku przesuwał lekki w przestrzeni jak piórko polaryzator i skrzynkę z narzędziami, pokrytymi lekką warstewką magnetyczną przyciągającą je do nanostali kadłuba. Robota szła powoli, ale szła. – Dochodzę do korony napędu – zabrzęczał mu przy uchu głos Erin Hakl, męczącej się przy polaryzacji antygrawitonów kilkanaście metrów dalej. – Korony nie ruszaj – zastrzegł do głośniczka hełmu, podłączając kabel przekaźnika do portu wygaszonej kuli antygrawitonu. – Sam się do niej wezmę. – Nie zamierzałam. Stąd mogę zrobić jeszcze trzy, potem muszę doładować polaryzator z rdzenia. – Dobra. Tansky, jesteś? – A gdzie mam być? – dobiegło ich z Serca. Monsieur prychnął. – Sprawdź od szesnastki do trzydziestki trójki. Tylko na słabym prądzie. – Sprawdzam – usłyszeli i za moment po wybranych przez mechanika antygrawitonach przeleciał krótki, słaby błysk. – Jest – odpowiedział Hub. – W normie. – To lecimy dalej. – Nie musicie się śpieszyć – oznajmił komputerowiec. – Lubię, jak mi dupa lata. – A ja nie lubię, kiedy proteinowe batony Monsieura wirują po całym statku – mruknęła Hakl. – Razem z wyplutymi okruchami zmieszanymi ze śliną – dodała, naciskając przycisk

polaryzatora i czekając na ustawienie potencjału energetycznego kolejnej kulki. Ciążenie wyłączyli cztery dni temu, wygaszając antygrawitony i odłączając napęd głębinowy od rdzenia, i – jak się należało tego spodziewać – wraz ze zniknięciem grawitacji pojawiły się problemy. Zaczęło się od termokubka Wise, który zostawiła przy konsoli nawigacyjnej i z którego wylała się kawa z mlekiem, zmieniając się w lewitujące skupisko kropel. Pin wyssała je słomką, ale jedna, ku wyraźnej uciesze reszty załogi, trafiła Hakl prosto w lewe oko. Potem pojawiły się elektroniczne zabawki Huba, wylatujące z takich miejsc jak ubikacja i uderzające w niczego nieświadomą załogę, czy wreszcie batony Monsieura, których okruchy miały dziwny zwyczaj wciskania się dosłownie wszędzie. Ale nie to stanowiło największy problem, a fakt, że Erin – w odróżnieniu od Huba, Monsieura, Jareda czy Wise – nie przepadała za nieważkością. Nie znaczyło to oczywiście, że nie była do niej przyzwyczajona. Denerwowała ją tylko związana z nią nieporadność i owa bezwładność, będąca głównym jej elementem. Theta Persei, jej rodzinna planeta, miała nieco większe ciążenie niż tak zwane ciążenie standardowe wzorowane na ciążeniu terrańskim i być może dlatego rzadko się zdarzało, by któryś z Thetapersejczyków decydował się na karierę członka załogi – środowisko statku kosmicznego było dla nich zbyt różne od środowiska pierwotnego i jako takie powodowało lekki dyskomfort psychiczny. – Ja też już kończę – oznajmił po chwili Monsieur. – Jeszcze jeden, ale niekoniecznie. Mam końcówkę. Proponuję wracać i albo wychodzimy znowu, albo już jutro – dodał, odnosząc się do sztucznego, obowiązującego na „Wstążce” cyklu dzień-noc. – Może być jutro – przyznała nieco niechętnie Erin. – Wise powiedziała, że potrzebuje jeszcze trochę na skuteczną ekstrapolację. – Jasne – chrząknął mechanik. – Zrobi se ekstrapalac... wyliczy se, jak se narysuje w holo. Ja wracam. – Idź – zgodziła się Hakl. – Będę za godzinę – mruknęła jeszcze ni to do niego, ni to do siebie, nachylając się nad klocem polaryzatora. Poczuła to właśnie wtedy, wtykając kable w porty kuli, większej nieco od piłki lekarskiej z czasów PEI: dziwny, niesprecyzowany niepokój, płynący gdzieś od karku i przemieszczający się w dół kręgosłupa. Po prostu zesztywniały mi mięśnie, stwierdziła, przestawiając przełącznik i pozwalając, by urządzenie zaczęło wyrównywać potencjały energetyczne. Jestem zmęczona. Ale coś w niej czuło, że chodzi o co innego.

– Statek – poinformowała kilka godzin później siedząca przy konsoli nawigacyjnej

Pinsleep Wise, podgryzając sprasowaną płytkę żywieniową wyciągniętą z jednego z termopiekarników kambuza. – Nie mogliśmy go zauważyć, bo echo głębinowe było zbyt daleko. Leci na pełnym ciągu. – Jaka jednostka? – spytała Erin. – Hub? – Widzicie tyle co ja – odpowiedział komputerowiec z Serca. – W SN macie lepszy skaner. Nie jestem od wszystkiego, tak tylko skromnie przypomnę. – Jakiś patrolowiec. Najprawdopodobniej wielkości fregaty, czyli o znacznie lepszych sensorach niż nasze – wyjaśniła Pin. – Nie mam pojęcia, co tu robi, ale pewnie wyskoczył przy jakiejś bliskiej, nieznanej nam boi lokacyjnej. Możliwe, że zamierzali wejść w Głębię ponownie, ale wówczas wykryli nas i teraz tu lecą. – Jak to: wykryli nas? – Puszczamy sygnał wzywający pomocy przez emitery głębinowe. Jeśli do nich dotarł... Ale mogli też nas po prostu zobaczyć, jak mówię, te jednostki mają niezły skaner. Tu jest zupełnie pusto. Wyróżniamy się śladem energetycznym. – Za kilkanaście minut będziemy mieli odczyty – oceniła Hakl. Podpłynęła do swojego stanowiska i przyczepiła się do fotela pierwszego pilota. – Tansky, czy możesz uruchomić pole magnetyczne? – Tak, ale tylko tak na słowo honoru. I nie gwarantuję, że nic się nie przepali. Nie skończyliśmy jeszcze roboty. – W takim razie trzymaj na ewentualnym rozruchu. A napęd głębinowy? – Włączyć można. Czy otworzy Głębię? Niekoniecznie. – Dobrze – mruknęła Erin. – Hub, otwórz łącze. Będziemy nadawać. Nagrywasz i zapętlasz. – Robi się, królowo. – Do nieznanego statku w sektorze – zaczęła pierwsza pilot. – Tu prywatna jednostka skokowa. Nie mamy złych zamiarów. Prosimy o pomoc. Powtarzam... – Zakończyła i nacisnęła przycisk. – Enigmatycznie – ocenił Tansky. – Dziwisz się? Nie wiemy przecież, kto to jest. Jeśli to Zjednoczenie lub Stripsowie... – Po pierwsze, niekoniecznie musiała do nich dotrzeć aktualizacja Strumienia opisująca naszą sytuację. A po drugie, jeśli podlecą zbyt blisko, i tak zeskanują specyfikację statku. – W takim razie wymyśl coś! Ukryj naszą specyfikację. Albo ją zmień. – Wiele tu nie zrobię. Mogę co najwyżej przysłonić specyfikację nadaną specyfikacją pierwotną. To akurat proste. – A imprint? – zaciekawił się wpływający do SN Monsieur. – Imprint nadpisał się na nowej specyfikacji i na starej – oznajmił Hub. – Nowa to w gruncie rzeczy tylko nakładka, tak jak i nasz nowy numer rejestracyjny. – Od razu trzeba było to zrobić – skrzywiła się Hakl. – Zdążysz? – To akurat łatwe – stwierdził Tansky. Przez kilkanaście sekund słyszeli klekotanie klawiszy, a potem komputerowiec powiedział, nie bez satysfakcji w głosie: – Gotowe. – W porządku. – Proponowałbym jeszcze zmianę naszych specyfikacji – włączył się Jared.

– Świetnie – zgodziła się Erin, ale nim cokolwiek dodała, dobiegł ich cichy chichot Huba. – Z czego się śmiejesz? – zaciekawiła się Pin. – Nic takiego – powiedział komputerowiec. – Po prostu mam dla nas specyfikacje... choć nieco zmienione. Jared zostaje Jaredem, bo to w niczym nie przeszkadza. Co do reszty... Posiadam tu pewne dane, które wydają się dobre. Zmienimy tylko gdzieniegdzie płeć. – Ponownie usłyszeli szybkie klepanie w klawiaturę. – I już. Ja to Turner Zabowski, Hakl to Karmera Biedrok, Wise – Adama Tried, a nasz drogi Monsieur otrzyma specyfikację Malkovitch. I już. Lepiej to zapamiętajcie – zaznaczył, z trudem powstrzymując się od dalszego chichotu. – Wise, czy mamy jakieś szanse na wykrycie tej ich boi, o której mówiłaś? – spytała Erin. – Nie – zaprzeczyła Pinsleep. – Raczej jej nie znajdę ot, tak. W Wypalonej Galaktyce znajduje się masa niezarejestrowanych boi lokacyjnych i całe sektory nienaniesione na oficjalne mapy. Kryształ Galaktyczny w trakcie aktualizacji danych automatycznie wrzuca w Strumień wszystkie nowe dane, które do niego wprowadziła konsola nawigacyjna, ale Galaktyka jest... – wzruszyła ramionami – naprawdę spora. – Jeśli była tam jakaś boja lokacyjna, to powinna emitować sygnał – zauważyła pierwsza pilot. Pin wzruszyła ramionami. – Niekoniecznie – zaprzeczyła. – Niektórzy nie tylko nie chcą, by ich boje lokacyjne i stacje łącznikowe były oficjalnie wrzucone w Strumień, ale nie mają też ochoty, żeby je znaleziono. Nie każda boja da się wychwycić przez standardowy sensor. Niektóre są specjalnie ukryte. – Mówisz o... – zaczął Monsieur, ale przerwał mu nagle odgłos dobiegający z głośnika kontaktowego. Z początku usłyszeli jedynie trzask, a potem kobiecy głos, spokojny i dziwnie rozbawiony, tak jakby jego właścicielka uważała ich sytuację za nader zabawną. – Do jednostki skokowej w Szparze Gromad – usłyszeli. – Grzeczność w żegludze kosmicznej wymaga, aby wzywający pomocy dokonał choćby podstawowego przedstawienia typu statku i specyfikacji kapitana. Chyba że coś uległo zmianie, od kiedy ostatnio patrolowałam w tym sektorze. Czy coś takiego miało może miejsce? Ta kobieta, pomyślała Erin, bardzo lubi brzmienie własnego głosu. Nachylając się nad mikrofonem, zerknęła na aktualną specyfikację statku i załogi, czujnie wyświetloną na monitorze konsoli nawigacyjnej przez Tansky’ego. – Z pewnością ma pani słuszność – przyznała. – Jesteśmy jednak w nieznanej nam przestrzeni bez wiedzy na temat pobliskich boi lokacyjnych i typu przelatujących tu patroli. Kieruje nami zdroworozsądkowa ostrożność. – To bardzo się chwali – oznajmiła wciąż rozbawiona kobieta. – Szczególnie tutaj, w naszym nieco... opuszczonym obszarze. Wydaje mi się jednak, że skoro tak miło sobie gawędzimy, to jeszcze milej byłoby dopełnić owych kulturalnych formalności. – Oczywiście – zgodziła się natychmiast Hakl. – Z kim zatem mamy przyjemność? – spytała. Kobieta po drugiej stronie głośnika zachichotała. – No, dobrze – powiedziała po chwili. – Tu fregata „Karmazyn” kapitan Anny, i to powinno wam na razie wystarczyć. A z drugiej strony? – Karmera Biedrok – odpowiedziała, krzywiąc się nieco, Erin. I ponownie zerkając na

monitor, dodała z lekkim niedowierzaniem: – Kapitan skokowca „Czarna Wstęga”, numer rejestracyjny 1974S. – A to ci dopiero – w głosie dowódcy „Karmazyna” wyraźnie słychać było zaciekawienie. – Słynna „Czarna Wstęga”. Statek Widmo. Widziałaś kiedyś coś takiego, Dominik? – Nie, pani kapitan – usłyszeli przytłumiony nieco głos drugiej kobiety, stojącej zapewne nieopodal mikrofonu. – Ale na pani miejscu trzymałabym się z daleka od tego skokowca. Podobno przynosi pecha. – Zobaczymy komu – stwierdziła Anna. – A co do was, moi kochani, powiem jedno: na waszym miejscu już dawno zmieniłabym nazwę. Do zobaczenia. – Głośnik piknął sygnałem zamykanego połączenia. W ciszy, która zapadła, wszyscy usłyszeli tylko cichy chichot Huba.

Ludz kość z aw iodła. Ludz kość z w ycięż yła. Istn ieje porz ądek w sercu paradoksu i paradoks w sercu porz ądku. I tylko Potęga m oż e go ujarz m ić.

Biblioteki Zbioru, autor nieznany

A

mbuMed „Krzywej Czekoladki” zaczął wzywać Tartusa krótko po jego przybyciu do sektora strażnica 33, znajdującego się kilkanaście lat świetlnych za Testerem w kierunku Granicy Galaktycznej. To miał być nudny lot. Okolica była pusta, nie licząc odległej mgławicy planetarnej IC 2003 – prostej, z jasnym centrum, odkrytej tysiące lat temu w czasach PEI. Jedynym stałym punktem była tu strażnica łącznikowa – czyli stacja należąca do Strażników Granicy – oznaczona dodatkowymi bojami lokacyjnymi i wyposażona w ładownice rdzenia. Tuż za nią znajdował się stary system Enoch, należący do księstwa Gatlark – przestrzeń, w którą wleciał Tartus, była nazywana także jego sektorem granicznym – oraz daleka mgławica IC 351, leżąca niemal na granicy Gwiazdozbioru Perseusza. Na jej tle – tak jak i wzdłuż widzianego tu fragmentu Granicy Galaktycznej – rozpościerał się Promień, będący wspomnieniem po Tych, Którzy Odeszli. Świetnie. Wystarczy zatem, że doleci do strażnicy... Tylko że coś było nie tak. Zanim jeszcze alarmowy sygnał AmbuMedu wezwał go do Tsary, Fim zauważył, że jest tu zupełnie sam. Na Granicy Galaktycznej – a już na pewno w pobliżu stacji Strażników – powinni znajdować się albo sami Strażnicy, albo Elohim. System nie wyświetlał mu jednak ani sygnatur czarnych statków, ani oznaczeń białych bąbli jednostek sekty. Jeśli jakiś statek był dopięty do doku stacji, to mógł się doczepić z jej drugiej strony albo wygaszono mu rdzeń dla skuteczniejszego ładowania. Tak czy owak, ta pustka nie wydawała się czymś zwyczajnym. Tu, gdzie Promień był tak intensywny? Powinien tu patrolować przynajmniej jeden Strażnik... nie licząc tych nawiedzonych wariatów po genotransformacji. Cóż, jeśli ich nie było – tym lepiej. Wtedy stację obsługiwała tylko wykastrowana SI, choć w to ostatnie mocno Fim wątpił. Lokalizacja była zbyt dogodna, by zrezygnować z umieszczenia tu stałego rezydenta zajmującego się skanowaniem Granicy. Co mnie to zresztą... nie muszę nawet wychodzić. Zaczepię się tylko, opłacę ładownice i już. O ile mają na tyle dobrą

automatykę, że nie trzeba będzie podłączać osobiście kabli energetycznych pod rdzeń. To się niekiedy zdarzało. Zastanawiając się nad implikacjami ewentualnego wyjścia z „Krzywej Czekoladki”, Tartus ustawił automatyczną prośbę o zadokowanie wraz z sygnaturą skokowca i właśnie wtedy usłyszał pisk. AmbuMed, zrozumiał, wstając szybko od konsoli nawigacyjnej. Przecież jej nie obudził... specjalnie ustawiłem... Bijąc się z myślami, przebiegł truchcikiem do niewielkiej kajutki, w której leżała najemniczka. A raczej, w której powinna leżeć. Wskrzesiło ją, pomyślał, patrząc z przerażeniem na uchyloną czaszę AmbuMedu. Jak to możliwe? Ustawiałem przecież, żeby jej nie wybudzało... Nie wybudzało. Ale nie zablokował wskrzeszenia. Kiedy umieścił Tsarę Janis w urządzeniu, istotnie zablokował wybudzenie po wyleczeniu jej ze wstrząsu. Potem miał jednak sporo zajęć. Wydostał się – z trudem – z Wypalenia i klucząc, doleciał do boi lokacyjnych Testera. Następnie ustawił skok głębinowy do strażnicy 33 i system wprowadził Tsarę, a potem Fima, w stan stazy. A zatem AmbuMed zgodnie z poleceniem nie wybudził jej w trakcie operacji, ale po wprowadzeniu w stan stazy dokonał późniejszego wskrzeszenia. Wszystko przez pieprzoną automatyzację! Już po mnie, zrozumiał. AmbuMed wciąż piszczał – jednostajny, denerwujący odgłos sprawił, że Fim zaczął się pocić. Nie miał przy sobie żadnej broni. To było jakieś szaleństwo. Wycofać się po nią? Oblizał nerwowo wargi. Jeśli da radę dobiec do zbrojeniówki... nie, tam Janis poszła w pierwszej kolejności. Czeka już na mnie, uzbrojona po zęby. Jedyna broń, do jakiej on miał dostęp, została w stazo-nawigacji. Elektrosztylet Malkolma i pistolet laserowy – oba zabrane najemniczce, kiedy znalazł ją leżącą na asteroidzie. Cofnął się jeden krok i właśnie wtedy usłyszał kaszel. Dźwięk niemal poderwał go do góry; tłumiąc w sobie jęk strachu, wyciągnął szyję i dojrzał najemniczkę leżącą po drugiej stronie AmbuMedu. Wyglądała na półprzytomną. Jej ciałem wstrząsały drgawki, efekt uboczny trudnego wskrzeszenia, będącego zapewne skutkiem wcześniejszego urazu głowy. AmbuMed do końca jej nie wyleczył? Niemożliwe... a jednak, jeśli Fim nie poczekał na jej wyzdrowienie, a narzucił stazę przed skokiem. Jest bezbronna, uznał. Ale podchodzenie do niej bez broni wydawało mu się szaleństwem. Widział już, jak Tsara wstaje, ciągle kaszląc, i jak spojrzenie jej pięknych, zielonych oczu staje się prawie przytomne. UWAGA – w tym samym momencie dojrzał napis AmbuMedu, błyskający ku niemu tuż obok czerwonej lampki panelu. PODEJRZENIE EFEKTÓW UBOCZNYCH. Niżej płynęły mniejsze, gęsto upakowane literki, ale Fim nie miał czasu ich czytać. Wyskoczył z kajuty i nacisnął przycisk zamykania drzwi, które cicho wsunęły się na miejsce. – Tartus! – usłyszał jeszcze krzyk, na wpół wymieszany z kaszlem. – Tartus! – Zamknij się! – jęknął, otwierając płytkę przy drzwiach, za którą znajdował się panel kontroli. Słyszał, jak najemniczka wstaje: szybko, szybciej, niż mógłby się spodziewać, i podbiega do wejścia. Drżącą ręką wybrał opcję blokady i potwierdził. Po drugiej stronie usłyszał coś jak

głuchy odgłos i ponowny krzyk. Dopiero wtedy poczuł, że uginają się pod nim nogi. Powoli osunął się na podłogę, wciąż słysząc przytłumione okrzyki i walnięcia w drzwi, których jego zamknięty anioł nie potrafił otworzyć. Panel z drugiej strony, zrozumiał nagle i to poderwało go z powrotem na nogi. Graniczyło z naiwnością sądzić, że Tsara się z nim nie upora. Drzwi do małego ambulatorium nie były drzwiami więziennymi, Fim musiał więc dokonać głębszej blokady z poziomu konsoli nawigacyjnej. Inaczej jeśli Janis coś uszkodzi, system po stwierdzeniu usterki odłączy zasilanie, a wówczas drzwi elegancko rozsuną się z powrotem. Tartus pobiegł do SN, potykając się o zostawione wieki temu śmieci leżące na korytarzu skokowca – stare puszki po piwie, przepalone karty pamięci czy opakowania po regenerykach. Kondycję miał kiepską, ale tym razem pobił wszelkie możliwe rekordy, niemal dolatując do konsoli i włączając odpowiedni program wykastrowanej SI. Nie bawiąc się w szczegóły, wybrał awaryjną blokadę wszystkich przejść na „Krzywej Czekoladce”, stosowaną z reguły przy rozdarciu poszycia. Nie było to oczywiście wystarczające – musiał odciąć jeszcze dojście komputerowe przy AmbuMedzie, izolując całą kajutę od reszty statku. Oznaczało to, że Tsara znalazła się w martwej strefie, która jednak nie mogła trwać wiecznie – odłączając wszystko, odciął jej także dopływ powietrza. Zostawił tylko łącze komunikacyjne. – Słuchaj – odezwał się teraz, nachylając się nad mikrofonem i pozwalając, by jego głos dotarł w każdy zakamarek statku. – Nie wyjdziesz stamtąd. Jeśli nie zrobisz tego, co każę, udusisz się, prędzej czy później. Nie odpowiedziała, ale miał pewność, że go słucha. – Chcę, żebyś wróciła do AmbuMedu. Na razie nie będziesz się leczyć – zastrzegł. – Masz wprowadzić się w twardą stazę. Tylko w tym wypadku pozwolę... pozwolę ci żyć, rozumiesz? – Pierdol się – usłyszał zimny, przesycony nienawiścią głos. Cóż, takiej reakcji mógł się spodziewać. Ponownie nachylił się nad mikrofonem. – Odłączyłem połączenie komputerowe z twoją kajutą – wyjaśnił. – Powietrza zostało ci na jakieś kilka godzin. Drzwi już się uszczelniły. Nie sprawdzę jednak, kiedy zemdlejesz z braku tlenu. Nie mam jak. Umrzesz. Jeśli chcesz żyć, musisz wejść w twardą stazę. – Pierdol się. – Uratowałem ci życie – powiedział. Sam nie wiedział, po co mówi jej to wszystko, ale kiedy już zaczął, nie mógł się powstrzymać. – Zabrałem cię z tej asteroidy. Chociaż chciałaś mnie zabić. I to nie ja zabiłem... twojego męża. Zginął, kiedy mnie ścigał. Musiało coś w niego walnąć w Wypaleniu. – Pierdol się. – Jak sobie życzysz – odparł. – Jeśli jednak nie wepniesz się w stazę, to sama już sobie... nie popierdolisz – dodał i dopiero wtedy, kończąc połączenie, półżywy opadł na fotel kapitański.

Plaga z nimi wszystkimi! Everett Stone spodziewał się wiele, ale nie tego. Wiedział, że zjawi się wysłannik, ale nie przypuszczał, że stanie przed nim wyciągnięty z najgłębszych piekielnych czeluści Walter Dinge. Znał go może niewiele, ale wystarczył jeden rzut oka, by zrozumieć, że to, co przed nim stoi, jest i zarazem nie jest byłym pracownikiem Kontroli. Na przeklętą Plagę! Jak? Jakim cudem? Czy Dinge nie miał zginąć z innymi na pokładzie „Niani”?! Jak go dorwali? Sam im się sprzedał? Niemożliwe! – Jest konieczne, abym przed rozpoczęciem oficjalnych rozmów na temat dalszych posunięć poinformował o możliwości zbawienia technicznego – odezwał się komputerowym głosem cyborg. – Zbawienie to czystość. Oferowane jest pełne osiągnięcie czystości. Wybrane jednostki mogą otrzymać zbawienie techniczne stopnia alfa, zachowując specyfikację nazwaniową i otrzymując funkcję w wyższym rejestrze Symulacyjnej Techniki Rozwoju Intelektu Postludzkiego. Tak jak obecny tu wysłannik. Na Tych, Którzy Odeszli, jęknął w duchu Stone. – Niestety, muszę odmówić – odezwała się Przedstawicielka Zbioru. – Niemniej jednak, korzystając z okazji, przedstawię kontrpropozycję. Z otwartymi ramionami jesteśmy skłonni przyjąć do Zbioru każdego z tu zebranych i każdego ze Stripsów, oferując nie tylko czystość, ale i drogę, która jest poznaniem. – Osobiście także podziękuję. Chyba jedynym, który mógłby być zainteresowany którąś z propozycji, jest obecny tu z nami pan Hacks – zauważył, nie bez ironii, Yrt Sode. – Co pan na to, panie sekretarzu? Ma pan ochotę na zbawienie techniczne? – Niestety, niestety. – Mały człowieczek zamachał rękami. – Z uwagi na moją pozycję, a także pracę, zbawienie nigdy nie będzie mi dane... Sekta tak prężna i mająca tak wielkie ambicje jak Stripsowie potrzebuje do reprezentowania jej interesów także i kogoś zwykłego, dla którego zbawienie techniczne nie jest na razie osiągalne... Rozumieją państwo. – Aż za dobrze – zachichotał sekretarz Klanu Naukowego, patrząc na Hacksa zza swoich okularków. – Mówiąc krótko, nie śpieszy się panu? – Na razie nie. – Tak przypuszczałem. – Konieczne jest ponowienie propozycji, by uzyskać odpowiedź od sekretarza Kontroli Everetta Stone’a. – Cyborg zwrócił swoją martwą twarz w kierunku Everetta, który szybko pokręcił głową. – Nie – wydusił. – Nie jestem zainteresowany. Przepraszam – dodał, odwracając się od cyborga i zmierzając szybkim krokiem w stronę pokładu środkowego z segmentem gościnnych kajut. Zobaczył cyborga raz i już miał go dość.

Jakiś czas po przybyciu Stripsa na „Divina Proportio” kapitan Anabelle Locartus zaprosiła wszystkich decydentów na zebranie do swojej kajuty, ulokowanej z prawej strony SN. Pomieszczenie było spore i niewiele przypominało te, do których Everett zdążył się już przyzwyczaić na zwykłych krążownikach Kontroli. Wydawało się przede wszystkim wyjątkowo sterylne. Prawie puste, nie licząc dużego stołu, drzwiczek do – zapewne niewielkiej – sypialni, ukrytej gdzieś ciśnieniówki, kapitańskiego małego kambuza ze stojącym obok nieco wystraszonym stewardem oraz neoszyby ze wsparciem komputerowym. Tę ostatnią pokrywały teraz linie i wyliczenia z Serca. Wyglądało na to, że kapitan rzadko tu bywała; większość czasu musiała przesiadywać w stazo-nawigacji lub krążyć po całym okręcie. Można z tym było poczekać, pomyślał Stone. Jakkolwiek by na to patrzeć, wciąż brakowało wśród nich przedstawicielstwa Państwa i Ligi – i zebranie numer dwa, to po powitalnym, wydawało się nie do końca na miejscu. Nawet jeśli wziąć pod uwagę „obecność” wyświetlonych w tle przez holoemiter widm kapitana Bata Toccaty i zasępionego dzieciaka w mundurze, który musiał być nikim innym, jak słynnym Pieckym Tipem – dowódcą krążownika „Grzmot”. Dowódcy fregaty „Terra” nie było. Czyżby wyżsi stopniem kapitanowie mieli jej później zreferować spotkanie? Wbrew przypuszczeniom Stone’a kapitan Locartus nie kazała na siebie długo czekać. Do swojej kajuty weszła szybkim, żołnierskim krokiem. Everett zauważył, że spod kapitańskiej czapki widać krótką, nieco niesforną czarną grzywkę. Tu jednak figlarny wygląd się kończył. Kapitan Anabelle była może przystojna, ale właśnie określenie przystojności, nie urody, pasowało do niej najbardziej, a jej czujne, niebieskie oczy zdawały się chłodno oceniać zebranych. – Panie i panowie – zaczęła, stając za holostołem i natychmiast wprowadzając dane z wyjętej z kieszeni munduru Kontroli płytki personala – to będzie długi lot. Zmierzamy w kierunku NGC 6644, mgławicy planetarnej w gwiazdozbiorze Strzelca. Niestety, od Terzana 10 dzieli ją około dwóch tysięcy lat świetlnych, co oznacza, że całą flotę, nawet zsynchronizowaną z „Horyzontem”, czekają sto trzydzieści trzy skoki. – Holostół wyświetlił fragment Galaktyki z zaznaczeniem aktualnego miejsca pobytu Floty K i pierwszego punktu docelowego. – Jak z pewnością państwo zauważą, mgławica leży niejako w tle Wypalonej Galaktyki, a w zasadzie, patrząc z tej perspektywy, nieco pod nią. Ma także dość skomplikowaną strukturę. To mgławica wielobiegunowa, charakteryzująca się kilkoma symetrycznymi płatami. Biorąc pod uwagę wydajność rdzeni poszczególnych jednostek naszej floty, zakładam, że w drodze będziemy musieli zatrzymać się trzy razy w celu naładowania. Poszczególne stacje łącznikowe wraz z bojami lokacyjnymi znajdują się w następujących punktach przelotowych. – Usłużny stół wyświetlił odpowiednie oznaczenia, które zostały zaraz wygaszone, a ujęcie wróciło w głąb Galaktyki. – Znalezienie się w odległej NGC 6644 jest konieczne, ponieważ znajduje się tu nieskatalogowana iskra głębinowa, prowadząca za 2Mass-GC01, gromadę kulistą w konstelacji Strzelca. Iskra obejmuje ponad tysiąc sto lat świetlnych, czyli wychodzi około dwustu w głąb samej gromady. – Kolejna nieskatalogowana iskra? – zaciekawił się Yrt Sode, ale na tyle cicho, by kapitan nie usłyszała jego niezadowolonego mruknięcia. – Mówiono nam o trzech, nie o czterech iskrach... i dziurach głębinowych. – Na pytania będzie czas później – ucięła dowódca ku wyraźnemu zaskoczeniu sekretarza

Klanu Naukowego. – Teraz mogę powiedzieć tylko tyle, że owa iskra nie znajduje się w danych z uwagi na swoją wysoką niestabilność. Informacji na jej temat udzieliła nam Przedstawicielka Zbioru. Wraz z „Horyzontem” i przy współpracy Prognostyków uda się nam w nią wejść w odpowiednim, gwarantującym sukces momencie. – Nie lepiej od razu lecieć do tej gromady kulistej? – wtrącił Hacks. Anabelle Locartus spojrzała na niego zimnym wzrokiem. – Nie – odpowiedziała. – Dzięki ustalonemu torowi lotu oszczędzamy kilkaset lat świetlnych. Proszę mi więcej nie przerywać. – Po chwili podjęła: – Interesuje nas Messier 24 leżący w IC 4715. Do tej gromady w gwiazdozbiorze Strzelca dotrzemy po przebyciu dosłownie kilku skoków z 2Mass-GC01. Gromada ma szerokość sześciuset lat świetlnych i określa się ją też jako Chmurę bądź Chmurę Gwiazd Strzelca. Informuję o tym, ponieważ nastąpiła drobna zmiana planów. W Chmurze spotkamy się z siłami Państwa, o czym zostaliśmy już poinformowani sondą głębinową. Do Floty K dołączą wówczas krążownik „Awatar”, niszczyciel „Świt” i fregata „Liść”. To będzie także nasz kolejny dłuższy przystanek, konieczny do ponownej synchronizacji „Horyzontu”. Będzie to także nasze pierwsze ładowanie rdzeni nie na stacji łącznikowej, a na w pełni funkcjonalnej stacji orbitalnej o nazwie Madonna, znajdującej się nad Habitatem: planetą Federacji w systemie Brando. – Holostół przybliżył obraz leniwie obracającej się, brązowawożółtej planety i wiszącego nad nią czarnego punktu stacji. – Pytania? – Jak długo będziemy się tam znajdować? Czy jest możliwość zejścia na powierzchnię? – zaciekawił się Stone. – Wolałabym, aby zostali państwo na stacji – stwierdziła kapitan. – Habitat i tak nie zaoferuje wam odpowiednich rozrywek. To planeta pustynna o niskim zapleczu technicznym. – Żartuje pani – prychnął Hacks. – Tak blisko Jądra? Z tego, co rozumiem, system Brando znajduje się w Ramieniu Centaura, gdzieś na galaktycznym wschodzie od leżącego wyżej, wypalonego sektora Terry w Ramieniu Oriona? Powinien czerpać z rozkoszy cywilizacji... – Jest koniecznym stwierdzenie, że Habitat to planeta wojskowa Federacji – odezwał się znienacka zimnym głosem cyborg. – Hę? – zaciekawił się Yrt Sode. – Walter Dinge posiadał wiedzę na temat znaczenia poszczególnych planet z uwagi na swoją pracę związaną z ekstrapolacją skoków Widm maszynowych – kontynuował Strips. – Wiedza ta znana jest teraz Symulacyjnej Technice Rozwoju Intelektu Postludzkiego. Wiedza ta jest także znana Kontroli. – Ta informacja – usłyszeli pełen niechęci, widmowy głos Piecky’ego Tipa – była zastrzeżona? Jeśli tak, to jej ujawnienie zaszkodziło nie tylko interesom Kontroli, ale i Zjednoczenia. – Tajemnica – sapnął z niejaką satysfakcją Sode. – Na pana miejscu tak bym się nie cieszył – wtrącił półgębkiem Hacks. – Ten cały Dinge był pracownikiem Kontroli, a Kontrola posiada wiedzę nie tylko o każdej z sił Triumwiratu, ale i o Klanie Naukowym, do którego pan należy. Myślę, że angaż pana Waltera wpłynie korzystnie na nasze przyszłe negocjacje – dodał z widoczną satysfakcją. Obserwujący go z boku Stone zauważył, że sekretarz ledwo oparł się odruchowi zatarcia rąk.

Cóż, teraz moja kolej, pomyślał, unosząc dłoń. Kiedy kapitan Anabelle udzieliła mu głosu, Everett wstał i spojrzał na stojącego przy stole cyborga. Strips nie usiadł – jego prawie trzymetrowa postać nie mieściła się na krześle. Mógłby nas wszystkich wykończyć, zanim Locartus wezwałaby ochronę, zdał sobie sprawę Stone, ale takie myślenie do niczego nie prowadziło. Chrząknął. – Z tego miejsca pragnę uspokoić zebranych przedstawicieli sił Triumwiratu, sekt i klanów – zaczął. – Kontrola zawsze zdaje sobie sprawę z ryzyka, jakim jest przejęcie jednego z jej ważniejszych pracowników, i w przypadku śmierci, zaginięcia... bądź zbawienia technicznego dany człowiek jest drobiazgowo sprawdzany pod kątem posiadanych przez niego informacji. Kontroler Zjednoczenia Walter Dinge był przypadkiem szczególnym, ale jego wiedza miała raczej pobieżny, teoretyczny charakter, odnoszący się do danych historycznych. Nie zaprzeczam: Kontroler Dinge był jednym z zaufanych pracowników, ale nie na tyle, by przekazywano mu jakieś kluczowe informacje. – Chrząknął znów i powiódł wzrokiem po zebranych. – Jak zresztą państwo wiedzą, zbawienie przez jedną z sekt pracownika wyższego szczebla wywołałoby konflikt dyplomatyczny czy doprowadziło do innych, poważniejszych konsekwencji. Walter Dinge nie był nigdy pracownikiem wyższego szczebla – podkreślił, patrząc w martwą, naciągniętą na mechaniczną kulę „głowy” twarz cyborga. – Dlatego jesteśmy skłonni współpracować z sektą Stripsów. Nie muszą się państwo niczego obawiać. Wiemy, że jesteśmy bezpieczni – zakończył, zastanawiając się, czy ton jego głosu jest wystarczająco pewny. – Jeśli nie ma więcej pytań, zamykam spotkanie – odezwała się po chwili Locartus. – Wejście w Głębię nastąpi za trzy godziny. Po dwóch i pół zostanie ustawiony licznik. Następne spotkanie o charakterze informacyjnym odbędziemy już nad Habitatem. Dziękuję państwu – dodała i wygasiła holostół.

Niecałe dwadzieścia minut później, popijając lekkiego, zaledwie dwunastoprocentowego drinka, Everett usłyszał sygnał brzęczyka. Ktoś dobijał się do drzwi jego kajuty. Zamierzał to zignorować, dopóki nie spojrzał przez komputerowy wizjer. Dopiero wtedy westchnął, odstawił szklankę i nacisnął przycisk otwarcia. – Dziękuję – powiedziała Przedstawicielka Zbioru. – Mogę? – Oczywiście – mruknął. – Przepraszam za bałagan – rzucił niepotrzebnie, rozglądając się pobieżnie po swojej kajucie. Była spora, jak większość kajut gościnnych na „Divina Proportio”, ale Stone zdążył już zostawić nieco śmieci na umieszczonym w niej biurku: porozrzucane płytki pamięciowe, stary

Kryształ Galaktyczny czy teczkę ze wciąż analizowanym raportem na temat akcji. – Też pan to czyta – zauważyła. – Istotnie – przyznał. – Zawodowy odruch Kontroli. – Zaśmiał się nieco nieszczerze. – Napije się pani czegoś? – Nie, dziękuję – odparła. – Jestem tu w innym celu. – Tak? – Mogę usiąść? – spytała i kiedy kiwnął głową, usiadła na jego leżance. – Dziękuję. Chcąc nie chcąc, dostawił sobie krzesło od stolika i także przysiadł, patrząc na swoją rozmówczynię. Niegdyś, uznał, musiała być bardzo piękna. Nadal wyglądała atrakcyjnie, ale jej długie, białe włosy i biała szata zdawały się dodawać jej lat. Widział też, że nie przechodziła żadnych zabiegów odmładzających czy korekcyjnych: Zbiór preferował naturalność ze wszystkimi jej przejawami, zarówno pozytywnymi, jak i negatywnymi. – Czym zatem mogę służyć? – spytał. Przedstawicielka patrzyła na niego w milczeniu, aż wreszcie przymknęła lekko oczy i oznajmiła: – Chcę z panem porozmawiać o chłodzie. – Nie rozumiem... – Nie odczuwa go pan – stwierdziła – ale ja tak. Zbiór przywiązuje wielkie znaczenie do przewidywania przyszłości, jak sam pan dobrze wie. Jedną z cech owej prekognicji jest stałe uczucie chłodu bądź gorąca. Jeśli pojawia się chłód, a nie ciepło, nie jest dobrze. Rozumie pan? – Nie. – Pokręcił głową. – Proszę wybaczyć, ale nieco to dla mnie niejasne. – Może ujmę to inaczej. Czy wie pan, czym jest dla nas Potęga? – Potęga, czyli... moc, tak? – spytał. Jeśli zamierza mnie tu zbawiać, wyrzucę ją, postanowił. Słyszał już co nieco o agresywnych, psychologicznych technikach Zbioru: najlepsi akolici sekty potrafili dokonać wstępnego prania mózgu już w trakcie pierwszej rozmowy. Nie zbawiali może tak jak Stripsowie, ale potrafili to równie skutecznie. – Jest ciepło i jest chłód – powtórzyła Przedstawicielka. – Entropia prowadząca do wiecznego zimna i jej przeciwieństwo, zawarte w wybuchu Wszechświata. Śmierć w lodowatej ciszy i pierwszy rozbłysk żaru, będącego zapowiedzią nowego życia. Potęga tkwi pomiędzy obiema tymi siłami. Nie zawiera się w ciemności ani w świetle. Istnieje dzięki temu, że nie jest ani jednym, ani drugim. To trzecia siła, zawarta w możliwości istnienia. – Przepraszam, ale w dalszym ciągu... – Na razie powinno wystarczyć panu to, że prekognicja jest jednym z przejawów jej działania – powiedziała. – Mogę wyjaśnić więcej, jeśli pójdzie pan ze mną. – Naprawdę nie uważam, żeby... – Niech się pan nie opiera. Nie zamierzam pana zbawiać. Choć nie zaprzeczam, że byłoby to kuszące. Sekretarz Kontroli akolitą Zbioru... Nie – zaprzeczyła z uśmiechem, widząc jego minę. – Jest tak, jak pan powiedział. Przestrzegamy warunków owej nieoficjalnej umowy, tak jak i pozostałe sekty. Nie ruszamy owych „wyższych szczebli”. A trudno wyobrazić sobie kogoś wyżej postawionego niż pan. – Wciąż się uśmiechała i Stone pomyślał: ona wie. Wie o Tansky’m. Ale skąd? – Dobrze – powiedział po chwili. – Dokąd mielibyśmy pójść? – Niedaleko. Do mojej kajuty.

To jakieś wariactwo, pomyślał, wychodząc za nią na korytarz okrętu. Umiejscowiony tutaj ekran licznika pokazywał wciąż martwe, nieruchome cyfry. Włączą go już niedługo i znowu polecimy, stwierdził. Powinienem zająć się przygotowaniami, bo Plaga wie, kiedy znowu nas wskrzeszą. A tymczasem dałem się w to wciągnąć. Twardogłowy racjonalista, sekretarz Kontroli Zjednoczenia, drepczący za nawiedzoną wariatką. Absurd. – To tu. – Przedstawicielka Zbioru musnęła przycisk otwarcia i drzwi, podobnie jak w kajucie Stone’a, wsunęły się z cichym szelestem w ścianę statku. – Proszę wejść. Sekretarz nieco niepewnie przestąpił próg i po dwóch krokach stanął jak wryty. Mógł się tego spodziewać, ale widok i tak wywołał u niego nieprzyjemny dreszcz. Kajuta gościnna była większa od jego pomieszczenia. W jej centrum znajdował się zbiornik przypominający nieco powiększoną wersję AmbuMedu. I to w nim leżał Prognostyk Zbioru, unoszący się w jakiejś mlecznej substancji, podpięty do czegoś wyglądającego jak iniektory stazowe. Nie licząc nieodłącznych gogli, wyglądających niemal jak część jego twarzy, Prognostyk był całkiem nagi. Jego blade, chude ciało zdawało się znikać w białej wydzielinie. To Biała Pleśń, zrozumiał Everett. Ten... mutant pływał w stazie. – Nazywa się Sigma – wyjaśniła Przedstawicielka. – A gdzie drugi? – spytał sucho Stone. Nie chciał patrzeć na zbiornik, ale nie mógł odwrócić wzroku. – Znajduje się w SN, podłączony do konsoli. Niedobrze panu? – spytała. I od razu stwierdziła: – Boi się go pan. – Nie. Co też pani... – To dlatego, że pan wie – przerwała mu, podchodząc do zbiornika i dotykając jego szklanej powierzchni. – Mówi się, że człowiek, który się kiedyś topił, czuje lęk przed wodą. Pan boi się tego, co usłyszy. I słusznie. Stone milczał, więc podjęła po chwili: – To się nie uda. Próbowaliśmy to przekazać Zjednoczeniu już w momencie, kiedy zaczęło planować całą tę akcję. Wysiłki, by ująć Maszynę, są bezcelowe. Oczywiście wesprzemy Zjednoczenie w jego dążeniach. W końcu dlatego tu jestem. Ale poniesiecie porażkę. – Czemu? – spytał, bezskutecznie próbując nadać głosowi ironiczne brzmienie. – Po pierwsze dlatego, że stanowimy część głębszego planu, w który zaangażowana jest sama Potęga. Po drugie natomiast, prawda dotycząca ludzkości musi zostać ujawniona. – Jaka znowu prawda? – Ani pan, ani ja raczej jej nie poznamy. Kiedy jednak się to stanie, prawda zmieni wszystko, w co wierzy ludzkość. Te dwa powody są już wystarczające, ale do pana przemówi trzeci, ostatni. Dość prozaiczny – dodała, dotykając palcami panelu wtopionego w zbiornik. Sekretarz Kontroli usłyszał cichy bulgot Białej Pleśni. – Jest pan ostatni – podjęła Przedstawicielka. – Kapitan Locartus nie interesuje się tą przepowiednią, podobnie jak siły Federacji, Klan Naukowy czy Stripsowie. Twierdzą, że jest niejasna i wymyka się jednoznacznej interpretacji. Pan jednak będzie wiedział. – Co mam... – zaczął, ale potem usłyszał głos Prognostyka. Brzmiał nieco jak głos dziecka, ale podobieństwo było dość nikłe.

– Chłód – powiedział całkiem wyraźnie Sigma. Sekretarz cofnął się o pół kroku. – Stone – dobiegło ze zbiornika. – Stone. Jestem tu. Stone. Chłód. Jest tak zimno. Znam ten głos, pomyślał Everett. – Na Tych, Którzy Odeszli – wyszeptał Prognostyk. – Dlaczego tu jest tak zimno? Cydia. Jesteś tu? – Idę stąd – wychrypiał Stone. – Żałosne, tanie sztuczki! – Nie mogę go znaleźć – doleciało z głośnika, tym razem głosem kapitan Anabelle Locartus. – Nie mogę. Proszę – dodał głos wpadający w ton Hacksa. – Chłód. Chwalmy... – Niech pani to wyłączy! Przedstawicielka Zbioru dotknęła panelu i wszystko ucichło. Everett wciąż jednak słyszał zamrożone lodem szepty. Ich echo opadło na niego niczym zimna mgła. Wciąż chciał wyjść, ale jego nogi drżały lekko i bał się, że odmówią mu posłuszeństwa. – Teraz już pan wie – powiedziała Przedstawicielka. – Niech więc pan ją zatrzyma. Proszę to zrobić, póki nie jest za późno. – Co mam zatrzymać? – wymamrotał. – Flotę. Absurdalność jej żądania sprawiła, że Stone otrząsnął się z niejasnego lęku. Spojrzał na kobietę. – Nie wiem, co to za sztuczki i co chcecie dzięki temu osiągnąć, ale to, czego pani żąda, jest nierealne – oznajmił. – Chwileczkę... chyba zaczynam rozumieć. Chodzi... chodzi o sektę Stripsów, czy tak? Widząc, że Przedstawicielka milczy, kontynuował: – Nie zależy wam na Elohim. Są na to zbyt obcy i stosunkowo nieliczni. Aby się do nich dostać, trzeba tego naprawdę chcieć. Przejść kilka etapów inicjacji, poddać się genotransformacji. Elohim nie stanowią dla was zagrożenia. Głosicie przecież, że jesteście sektą nastawioną na transgresję duchowości i umysłu człowieka. Według waszej definicji Elohim nie są już nawet ludźmi. Za bardzo się odsunęli. Co innego Stripsowie. – Myli się pan. – Co osiągnęlibyście, gdyby udało się wam zdobyć Maszynę czwartego stopnia? Niewiele. Nie zależy wam na niej, jak sami powiedzieliście. Jest ona przecież całkowitym zaprzeczeniem waszych przekonań, tak jak Elohim. Ale jeśli dostanie się ona w ręce Stripsów bądź Stripsowie dzięki swojemu wkładowi w tę akcję zyskają jej dokumentację techniczną, sprawa będzie wyglądać inaczej. Symulacyjna Technika Rozwoju Intelektu Postludzkiego może znacząco urosnąć w siłę i dokonać transgresji umysłowej, choć nie w tym kierunku, który was interesuje. Podejrzewacie, że powstanie jakaś nowa, maszynowa Jedność. – Sam pan w to nie wierzy. – To raczej pani zdaje się być przekonana, że uwierzę w jakieś bajędy. I to pewna swego na tyle, by zrealizować to całe... przedstawienie. Skąd mieliście dane na temat mojej żony? Informacje dotyczące prywatnego życia członków Rady Błękitu i ich bliskich współpracowników są zastrzeżone! Zbiór posunął się za daleko! – huknął, bezwiednie zaciskając pięści. Gniew sprawił, że poczuł się znacznie lepiej. – Możecie być pewni, że wyciągnę konsekwencję z...

– „Divina” zostanie zniszczona – powiedziała Przedstawicielka spokojnie i może to właśnie ten spokój sprawił, że Everett zamilkł. Kobieta patrzyła wprost na niego. – Wszyscy zginiemy – dodała jeszcze, ale Stone miał już dość. Bez słowa odwrócił się i wyszedł z kajuty, zostawiając za sobą otwarte drzwi.

Kon trola n ie jest średn iow iecz n ą policją. Jesteśm y kim ś z n acz n ie w ięcej. Jesteśm y każ dym z elem en tów spraw iedliw ości – jesteśm y łow cą i sędz ią, obroń cą i katem . Jesteśm y tarcz ą W ypalon ej G alaktyki. T aka odpow iedz ialn ość n iesie z e sobą brz em ię, którego cięż ar kładz ie się cien iem n a całym n asz ym ż yciu. Ale n ie to brz em ię jest n asz ą n ajw iększ ą bolącz ką, lecz fakt, ż e w alcz ąc o bez piecz eń stw o ludz kości, n ie m oż em y n iestety być w sz ędz ie.

Eklem Stoten Gibartus, Główny Kontroler i Pan Nadzorców, fragment przemówienia do kandydatów na stanowisko periodycznych Kontrolerów Zjednoczenia

E

rin Hakl rozpoczęła manewr podejścia do „Karmazyna”, kiedy ich jednostka zbliżyła się do niego na odległość około tysiąca metrów. Z niezadowoleniem stwierdziła, że fregata kapitan Anny nie do końca daje się zeskanować: szum energetyczny był na tyle rozproszony, że nie mogła ocenić, ile i jaką broń zainstalowano na nadlatującej jednostce. Energetyczne plamki, widoczne na skanie, wyglądały częściowo na sygnatury dział turbinowych i – być może – lancę plazmową popularną w Lidze, ale na tym domysły się kończyły. Dodatkowe plamki roiły się na burtach i dziobie fregaty – być może były to działka, wyrzutnie rakiet lub zmodyfikowane kule antygrawitonów. Z tego, co Erin wiedziała, równie dobrze mogły to być i naprężenia pola magnetycznego: jeśli kapitan okrętu miał środki na kamuflaż, zwykły skan zawodził na całej linii. Mogli oczywiście wykonać skan twardy – bombardując fregatę nie tylko dopplerem, ale i skanem cząsteczkowym – ale raz, że można było go przyblokować wzmocnieniem pola magnetycznego, a dwa – jego zastosowanie nie przypominało już kulturalnego „obwąchiwania się” w kosmosie, a raczej zdarcie odzieży wierzchniej świeżo spotkanej damie, by dobrze przyjrzeć się jej bieliźnie. – Hub – szepnęła do interkomu – jakieś pomysły? – Nie da rady, królowo – usłyszała z Serca. – Mogę potwierdzić jedynie kolor jednostki. To barwa DC143C w ujęciu szesnastkowym. – A możesz po ludzku? – Głęboka czerwień z domieszką błękitu. Inaczej rzecz biorąc, karmazyn. – Jared? – Hakl ponownie nacisnęła przycisk. – Chcę cię w zbrojeniówce. – Jestem już na miejscu. – Świetnie. Ustaw wszystko na rozruchu, ale z lekkim poborem energetycznym. Nie chcemy, żeby nasi... dobrodzieje myśleli, że zaraz zaczniemy strzelać. – Tak jest.

– Wise. – Erin puściła guzik interkomu i odwróciła się do siedzącej obok w SN Pinsleep. – Możesz wychwycić dane tej ich boi lokacyjnej? – Tylko położenie. Jest zabezpieczona przed odczytem i nie figuruje w Krysztale Galaktycznym – poinformowała Pin. – Mało zresztą widać. Strumień jest tu lekki i częściowo zaszyfrowany. – Tansky – pierwsza pilot ponownie zwróciła się do Serca – słyszałeś to? Spróbuj odbezpieczyć tę boję. – Niczego nie obiecuję. Ta boja nic nie emituje. Pewnie ma tylko odbiornik połączony z przekaźnikiem, który zrzuca dane dopiero po podaniu hasła. – Mimo wszystko próbuj. Monsieur? – Tak? – spytał kręcący się po stazo-nawigacji mechanik. – Dlaczego nie ma cię na dolnym? – Ponieważ nic tam już nie zrobię – usłyszała. – Resztę polaryzacji i naprawę korony napędu musimy i tak zrobić na zewnątrz. Jeśli tamci mają skróty, zrobimy to raz-dwa. Jeśli nie mają, trzeba się będzie napocić. – Jakie znowu „skróty”? – Łącza obwodowe. Żargonik – wyjaśnił mechanik. – Jeśli przepaliło część korony napędu, zamiast naprawiać, można zrobić obejście łączem. – To dlaczego jeszcze tego nie zrobiłeś? – Nie mamy już łączy. – Jak to: nie mamy? – Mówiłem na samym początku, że ten statek to staroć. Odrestaurowany, ale jedna czwarta mechaniki jest na prowizorce, a kolejna jedna czwarta na artefaktach. Pozostała połowa to standardowe elementy z ZFK, zatwierdzone przez Kontrolę Zjednoczenia w myśl zasady: taniej znaczy lepiej. Skróty poupychane są więc, gdzie się tylko da. Tych, które były, już użyłem i ich nie odłączę, bo albo siądzie grawitacja, albo wywali nam klopy. Do wyboru, do koloru. – Stripsowie mieli nas naprawić. – I naprawili. Prawie w osiemdziesięciu procentach. Ale to przecież śmieciarze – zauważył Monsieur. – Przyklepali nas i zespawali, ale to nie była żadna cer...certy... legalna stocznia, tylko wszystko na chybcika. Powsadzali więc w nas jakieś rupiecie powyciągane z wraków, bo tym się właśnie zajmują. Reanimują trupy. – Dobrze. – Erin westchnęła lekko. – Tym zatem właśnie się zajmiesz. Reanimacją. Dogadasz się z mechanikami „Karmazyna”. Niech dadzą ci, czego potrzebujesz. – Potrzebować to będę procentów. Bez nich nic nie załatwię, a moje skromne zapasy... – Mechanik uniósł dłonie w udanej parodii odlotu. – Dostanę małe co nieco z kapitańskiego barku? – Jedna butelka, Monsieur. I niech to nie będzie nic drogiego. I nie kapitańska, migdałowa whisky. – W porządeczku. – Jesteśmy już prawie na miejscu – zauważyła pierwsza pilot. – „Karmazyn”, tu Karmera Biedrok z „Czarnej Wstęgi” – zwróciła się do mikrofonu kontaktowego. – Wyłączamy pole magnetyczne pokładu górnego. Prosimy o wyłączenie pola magnetycznego przy stępkowej śluzie dostępowej.

– Tu pierwszy pilot „Karmazyna”, Dominik Vec. Prośba zaakceptowana – usłyszała kobiecy głos. – Podpinajcie się. Byli kilkanaście metrów od „Karmazyna”, kiedy Erin zaczęła wyciągać magnetyczne uchwyty, dzięki którym ich skokowiec miał doczepić się do podbrzusza fregaty. Część pracy wykonywała wykastrowana SI, ale większość pilotów wolała nadzorować cały, wymagający sporej precyzji proces. Przy wyłączonych polach magnetycznych pomyłka w kursie nie skutkowała odepchnięciem się poszczególnych pól, lecz – niekiedy poważnym w skutkach – uszkodzeniem kadłuba. „Karmazyn” nie zgodził się na zwykły, łatwy do zerwania trap dostępowy, który zastosowali już przy połączeniu z „Krzywą Czekoladką” – zostawało więc połączenie twarde, bezpośrednio ze śluzą fregaty, preferowane raczej na jednostkach wojskowych czy na statkach Kontroli. Hakl nie miała jednak ani siły, ani ochoty, by się o to kłócić. – Sporzy jesteście – zauważyła Dominik. – Prawie naszej wielkości, niemal fregatowy tonaż. Mam dziesięć stopni odchylenia. – Potwierdzam – przyznała Hakl. W tym momencie mogła już przestawić się na automatykę, ale czuła, że na nią patrzą. Nie odezwał się nawet Hub. Zaczęła się denerwować, ale uchwyt sterowniczy trzymała pewnie, drugą ręką korygując odchylenie na panelu konsoli nawigacyjnej. – Pięć stopni. Cztery stopnie – informowała Vec. – Automatyka? – Nie trzeba – mruknęła Erin i jednym, precyzyjnym ruchem przesunęła uchwyt do zera, płynnie wysunęła krótki, neostalowy trap statku i idealnie wpięła się w śluzę fregaty. Przez skokowiec przebiegł dreszcz – do podwozia „Karmazyna” przyssały się chwytaki magnetyczne. Byli połączeni z fregatą na twardo – na dobre i na złe. – Dokowanie zakończone – oznajmiła, puszczając uchwyt i wygaszając ciąg. W tle w klawiaturę klepał już Hub, ustawiając ciśnienie i grawitację tożsame z większą jednostką. Odczuli tylko lekkie drgnięcie, i to było wszystko. – Pięknie – przez mikrofon doleciał ich nieco rozbawiony głos kapitan Anny. – Biedrok? – Tak? – Zapraszam na pokład.

Pinsleep Wise odniosła sukces w momencie, kiedy zupełnie straciła nadzieję na to, że uda się jej cokolwiek ekstrapolować. Cała ta nieszczęsna Szpara Gromad była obszarem znanym i skatalogowanym w Krysztale Galaktycznym, ale też sektorem żałośnie pustym. Traf chciał, że wypadli z Głębi w miejscu oddalonym od najbliższych boi lokacyjnych o kilkaset lat świetlnych. I właśnie to się

nie zgadzało. Aby żegluga kosmiczna z pomocą skoków głębinowych – a nie dziur czy iskier – miała jakikolwiek sens, trzeba było ustawiać boje lokacyjne co piętnaście lat świetlnych maksimum. W praktyce nie dało się tego oczywiście wykonać: Wypalona Galaktyka była na to zbyt wielka. Niemniej jednak Szpara Gromad powinna zostać oznaczona – jeśli nie szlakami komunikacyjnymi TransLinii, to chociaż kilkunastoma bojami lokacyjnymi i przynajmniej jedną stacją łącznikową. Wszystko wskazywało jednak na to, że boje i stacje znajdowały się – a jakże – ale przy samych gromadach. Wyglądało to tak, jakby z jednej gromady do drugiej – przez kilkaset lat świetlnych – można było przelecieć jedynie z konwencjonalnym napędem. Skokowy lot przez Szparę był możliwy tylko wtedy, kiedy było się geniuszem astrolokacji i potrafiło uporać z ekstrapolacją nie jednego, a kilku skoków głębinowych w jednej, prostej linii. Ale czy istotnie musiała to być jedna linia? Nie muszę przecież docierać do konkretnego miejsca gromady h Persei, stwierdziła Wise. To w końcu gromada gwiazd, a więc cóż z tego, że nie zgodzi się nieco rektascensja czy deklinacja? Jakie mogę mieć odchylenie ułamkowe przy pierwszym skoku na tle całej gromady? Jeśli tylko się postaram, mogę wprowadzać korekty, aż dotrę do jakiejkolwiek boi lokacyjnej w obrębie NGC 869. Czy o to chodzi? Czy dlatego nie ma tu boi, bo przestrzeń jest na tyle pusta – i obszerna – że nie są one konieczne? Nie, w to akurat nie mogła uwierzyć. Zdarzało się, że nawet w takiej sytuacji błąd lokacyjny był na tyle spory, że statki lądowały wewnątrz planety czy zamieniały się w Widma. Jeśli jednak bardziej się postara... Wise nachyliła się nad konsolą nawigacyjną i zaczęła ponowne, drobiazgowe wyliczenia.

To, że sprawa „Karmazyna” przedstawiała się co najmniej niejasno, Erin zrozumiała od razu po wejściu na pokład dolny. Na jednostkach produkowanych przez Zjednoczone Fabryki Kosmiczne to właśnie tu powinna znajdować się maszynownia, luki magazynowe i rdzeń. Ale na „Karmazynie” było inaczej. Owszem, biegły tutaj kable energetyczne odprowadzające energię z rdzenia, ale nigdzie nie widać było wypukłych ścian z mydłowatymi klockami generatorów, szczelin na karty synchronizacyjne czy dostępów do mechanicznych bebechów statku. Zamiast tego pierwsza pilot znalazła się w niewielkim, odseparowanym od reszty pokładu pomieszczeniu, zamkniętym włazem wewnętrznym z drabinką prowadzącą na wyższy pokład. Poszerzenie śluzy dostępowej?

– Kłaniam się – usłyszała nieco chrypliwy, kobiecy głos. Stojąca przed nią chuda, ogolona na łyso i wytatuowana kobieta miała na sobie ubrudzony uniform mechanika, pełen przejściówek i łączy; częściowo skomputeryzowany ubiór połączony zapewne z personalem. – Lill – przedstawiła się, z zaciekawieniem patrząc na gramolącego się za Erin Monsieura. – Tylko? – zaciekawiła się Hakl. – To wystarczy. Specyfikacji nigdy nie lubiłam. Co tam trzymasz, kochaneczku? – A takie tam – zachichotał mechanik, z równym zaciekawieniem zerkając na swój żeński odpowiednik na „Karmazynie”. – Procenty. – Polubimy się – uznała mechaniczka. – O ile żadne głupoty nie będą wam łaziły po głowie. A nie będą? – Skądże znowu – oznajmiła zimno Erin. Monsieur rozłożył ręce tak, jakby podejrzenie o kłopoty było dla niego czymś kompletnie niepojętym. – To dobrze – powiedziała Lill. – Chociaż lubię głupoty. Anna ich nie lubi, dlatego wysyła mnie. – Omiotła ich spojrzeniem, dotykając lekko jednego z wiszących u pasa narzędzi. – Kiedy poziom głupot zaczyna niebezpiecznie wzrastać, jestem od tego, by je uwalić kluczem dostępowym. Jak się nazwasz? – spytała mechanika. – Malkovitch – skłamał gładko Monsieur. – Pierwszy i jedyny mechanik „Czarnej Wstęgi”. Poziom głupot: zero. – Jakoś w to wątpię – skrzywiła się Lill, ale odsunęła dłoń od klucza. – Dobra. Tu macie drabinkę. Pakujesz się na mostek stazowy. Nie ty – dodała, uśmiechając się z przekąsem do mechanika. – Ty zostajesz na razie ze mną. Mostek stazowy zamiast SN, zrozumiała nagle Hakl, już z dłońmi na zimnych szczebelkach stalowej drabiny. Staroimperialne rozmieszczenie maszynowni na całym statku. Monsieur zatrzymany przez kobietę mechanika od razu przy wejściu na pokład. Jestem na statku Ligi, pomyślała. Przeprojektowanym według planów imperialnych, a może odtworzonym z symulacji płytkowych. Liga w Obrębie Federacji? Co tu robią? W każdym razie nic dziwnego, że Lill zatrzymała Monsieura. Na tych statkach służą zwykle kobiety i nieliczni mężczyźni. A po pewnym czasie w przestrzeni... Uśmiechnęła się lekko, zgrabnie wspinając się po drabince. Klepnęła w przycisk otwarcia górnego włazu. – Hub – szepnęła do wszytego w kombinezon mikrofonu kontaktowego – trzymaj monitoring. – Zakłócają – usłyszała w odpowiedzi. – Wchodzę do ich SN – mruknęła i wynurzyła się na mostek stazowy po to, by szybko zrozumieć swój błąd w pierwotnej ocenie okrętu. Być może „Karmazyn” należał kiedyś do Ligi, ale z tamtego okresu pozostał w nim tylko szkielet konstrukcyjny i składająca się prawie z samych kobiet załoga. Na tym podobieństwo się kończyło, a zaczynały się – dość nietypowe – różnice. Pierwszą był swoisty nieład. Część załogi, ubrana w różnokolorowe, nieprzepisowe kombinezony, jedynie czasem z wyszytą na korpusie linią koloru głębokiej czerwieni, siedziała niedbale na rozciągniętej w spory łuk konsoli nawigacyjnej. Jakaś kobieta o czarnych włosach z zapałem gmerała sobie w zębach, inna – grała w karty z ubraną w poszarpany kombinezon karlicą. Różnicą numer dwa były widoczne przeprojektowania – i to takie, które trudno nazwać legalnymi.

Konsola nawigacyjna miała opcję sprzężenia – przy stanowiskach zamieszczono wiszące, pajęczaste kokony, podobnie jak w zbrojeniówkach. Bo to jest zbrojeniówka, zrozumiała Hakl. Nie oddzielne pomieszczenie, a zbrojeniówka skrzyżowana z SN. Oba kokony były obsadzone – wisieli w nich zbrojeniowcy, chudy mężczyzna i chyba kobieta, oboje w czarnych, obcisłych kombinezonach sprzęgowych. Obrócili się zgrabnie na przyjście Erin, patrząc na nią z zaciekawieniem, ale i z wyraźną ironią. Całości dopełniał kolejny obraz – tym razem wielkiej neoszyby, częściowo przysłoniętej doczepionymi po bokach monitorami, pod którymi siedzieli komputerowcy wpięci nerwokonektorami wprost do systemu. Hakl zmrużyła lekko oczy. Ktoś, kto upchał te wszystkie rzeczy na owym „mostku stazowym”, miał obsesję pełnej kontroli nad najważniejszymi elementami okrętu. Nic nie mogło się tu odbywać poza czujnym wzrokiem pani kapitan, uznała. Zupełnie jak na tych starych, wojskowych okrętach, przeznaczonych do walk z Obcymi i Maszynami, których wizerunki trzymała Erin, zresztą nielegalnie, na pamięciowych płytkach symulacyjnych. – Karmera Biedrok – usłyszała i spojrzała szybko w kierunku, z którego dochodził głos. Na lewo od konsoli nawigacyjnej siedziała przystojna, starsza kobieta o krótko ostrzyżonych, siwych włosach. Miała na sobie prosty kombinezon, który jako jedyny wyróżniał się nie dwiema czy jedną, a trzema czerwonymi liniami. – Kapitan „Czarnej Wstęgi”. Popatrzmy... Dominik – kapitan zwróciła się do stojącej obok niej, niewysokiej kobiety z włosami ufarbowanymi na przynajmniej trzy kolory – przesuń mnie. Antygrawitacyjny kapitański fotel stazowy, stwierdziła Erin. Vec popchnęła go lekko i siedlisko dopłynęło do Hakl niczym lewitujący tron samozwańczej królowej. Anna nie wyglądała na niepełnosprawną, o czym świadczyła choćby jej niedbała, leniwa poza i dłonie złączone w pełen skupienia trójkącik, który przysunął się teraz do twarzy pani kapitan tak, jakby sytuacja „Czarnej Wstęgi” wymagała dokładnego przemyślenia. – Zanim cokolwiek powiesz – odezwała się – chciałam powiedzieć ci co nieco o tak zwanej „prawdzie”. Bardzo ją cenimy, nieprawdaż, dziewczęta? Ku zdziwieniu Erin nie było to pytanie retoryczne. Mostek rozchichotał się i rozszumiał. Załoga z jakiegoś nieznanego powodu uznała wypowiedź swojej kapitan za udany żart. – Ja nie rozpoznałbym prawdy, choćby ugryzła mnie w dupę – przyznał wiszący w kokonie zbrojeniowiec. Anna odwróciła się do niego z widocznym uśmiechem. – Pięknie, Arturze, ale dupa to akurat twój wymęczony organ, zatem porównanie jest dość nietrafne. Na mostku huknęło – teraz śmiali się już wszyscy z wyjątkiem mamroczącej do siebie karlicy, która z wściekłością rzuciła na posadzkę źle dobrane karty. Milczała też sama Dominik, która nachyliła się nagle nad kapitan i szepnęła jej coś do ucha, na co Anna dotknęła lekko policzka Vec, pieszcząc go tak, jak głaszcze się ulubione zwierzę. – Istotnie, ładniutka – przyznała, nie starając się zbytnio o dyskrecję. – Zobaczymy. A zatem? – skierowała pytanie do Hakl i w tym samym momencie chichoty ucichły. – Jak wygląda pani podejście do prawdy, pani kapitan? – Jest dość staromodne – odpowiedziała zdawkowo Erin, ale kapitan „Karmazyna” najwidoczniej to wystarczyło, bo kiwnęła z uznaniem głową. – Mów – rozkazała, a Hakl, z trudem opanowując potrzebę stanięcia w żołnierskiej

postawie zasadniczej, zaczęła opowiadać półprawdy polukrowane kłamstwami. – Zmierzaliśmy do Tranzytu Perseusza z ładunkiem porostów proteinowych zakupionych w Systemie Brunatnym, na Brunatnej Elsie. – Długa wycieczka – zauważyła Anna. – Systemy graniczne. Możesz podać dokładną lokalizację? Sprawdza mnie, zrozumiała Erin. – W trzecim kwadrancie Ramienia Łabędzia. Tak zwana Granica Galaktyczna. W widzialnym tle IC 2003, pobliże księstw Gatlark i Isemin o dokładnej lokalizacji... – Nie trzeba. – Kapitan Anna zamachała niedbale ręką, jakby jej wcześniejsze pytanie było tylko zwykłą formalnością. – Dlaczego tak daleko się wybrałaś, kochanie? – Statek jest wyposażony w artefakty Elohim – powiedziała gładko Hakl. – Część źle funkcjonuje. Przy okazji sprzedaży porostów chciałam zasięgnąć informacji od sekty. – Udało się? – Nie. Negocjacje nie przyniosły rezultatów. – Rzadko kiedy przynoszą – przyznała Anna. – Ta cała sekta ma... jak to kiedyś ładnie wyraziłaś, Dominik? – Kiełbie we łbie, pani kapitan. – O, tego mi właśnie zabrakło. Dziękuję. A więc z owymi porostami udawałaś się bliżej Jądra. Co się stało, że spotykam cię zatem w tak nieprzyjaznym i pustym miejscu? – Uszkodzona korona napędu głębinowego – wyjaśniła Erin. – Jest ze mną mój mechanik, Malkovitch. Wspominał coś o łączach obwodowych... – Nie tak szybko – przerwała jej kapitan. – Wszystko po kolei. Może najpierw powiesz mi co nieco o porostach. – Już ich nie mamy – przyznała Hakl. – Mieliśmy wypadek. – Jeszcze jeden? Petrov? – Nie mamy na skanie żadnego widocznego rozdarcia kadłuba – poinformowała szybko podpięta nerwokonektorem komputerowiec. – Mogło być coś niedawno spawane, ale musieliby skorzystać ze stoczni. Przeklęta Plaga, syknęła w duchu Erin. Anna patrzyła na nią wyczekująco. – Nie rozumiem, po co to całe przesłuchanie – odezwała się twardo Hakl, patrząc wprost na kapitan „Karmazyna”. – Jest jasne, że znajdujemy się w kiepskim stanie. Straciliśmy nasz ładunek, nie możemy wykonać skoku. Nie potrafimy ekstrapolować ewentualnej astrolokacji skokowej. Prosimy tylko o pomoc techniczną i dane waszej boi lokacyjnej, by dotrzeć do najbliższej stoczni i dokonać napraw. – Sto tysięcy jedów. – Słucham? – Dobrze słyszałaś, cukiereczku. – Kapitan Anna wzruszyła lekko ramionami, jakby uznała całą sprawę za skończoną. – Sto tysięcy i ani jednej jednostki kredytowej mniej. – Łącza nie mogą kosztować więcej niż kilkaset je... – Nie rozumiesz, kochanie – przerwała jej Anna. – Nie zdajesz sobie sprawy, gdzie się znalazłaś. To Szpara. Nie jestem zainteresowana twoim statkiem i powinnaś być wdzięczna, że nie kazałam go rozpruć za szwendanie się po tej lokalizacji. Wiem, wiem, to moja słabość,

czasami jednak następuje lekki pstryk i w powietrze – kapitan uniosła lekko dłoń – ulatuje niewielki motylek sympatii. I to spotkało właśnie ciebie. Nie zmarnuj tej szansy. Prawda, że jest milutka? – zwróciła się do załogi, po której znów przemknął cień chichotu. – Chociaż nieco sztywna... – Pani kapitan – odezwała się jakaś kobieta w tle – ja ją wezmę. Pociągnę sobie za ten koński blond ogonek... kiedy już złapię za tę krągłą pupeczkę... – Ta pupeczka nie jest chyba do zabawy – zauważył grobowym głosem Artur. – Tak samo jak twoja morda! – To prawda – przyznał ze smutkiem zbrojeniowiec. Mostek rozchichotał się po tym nieco niefortunnym stwierdzeniu, ale trwało to tylko chwilę. – Cicho, cicho – odezwała się Anna. – Cisza, powiedziałam – uniosła nieznacznie głos i nagle w całym pomieszczeniu słychać było już tylko szum i pikotanie działających mechanizmów. – Nie chcemy, aby nasz gość poczuł się skrępowany. Musisz im wybaczyć, Biedrok – powiedziała rozbawionym tonem. – Nieco się ostatnio rozbrykali. Jak zatem mówiłam: sto tysięcy jedów. – Muszę porozmawiać z załogą – odpowiedziała sucho Erin. – Oczywiście. Wyślę z tobą Lill, żeby przyjrzała się waszym uszkodzeniom. Macie godzinę. – Anna uśmiechnęła się lekko, ale uśmiech nie wydał się Hakl ani trochę wesoły. – Na waszym miejscu przyjęłabym ofertę – zaznaczyła, naciskając jeden z przycisków fotela, który zaczął się obracać i odsuwać. Audiencja została zakończona. – I to szybko.

– Myślę, że mogę ekstrapolować dane skokowe – oznajmiła dwadzieścia minut później Pinsleep Wise w SN, do której Erin zaprosiła jeszcze Huba i Jareda. Jedynym nieobecnym był Monsieur, który wyszedł w próżnię z przysłaną przez Annę Lill, mającą ocenić stopień uszkodzenia korony napędu głębinowego. – Nie będziemy potrzebować boi lokacyjnej. Ryzyko przemiany w Widmo oceniam na jakieś piętnaście do dwudziestu procent. – Bez części i tak nie skoczymy – stwierdziła Hakl. – Może się udać – zauważył Tansky – ale wysadzi nas znowu. Chyba że Monsieur zawrze głębszą znajomość z tą łysą mechaniczką... – To nie wchodzi w grę – skrzywiła się Erin. – Widziałam tę załogę. Nie zrobią nic wbrew tej całej Annie. – A zatem? – Stripsowie dali nam skromną zaliczkę przed rozpoczęciem napraw, rodzaj

zabezpieczenia kredytowego – przyznała Hakl. – Jest zarejestrowana w komputerze kapitańskim, w którym miga coś o znacznym przekroczeniu comiesięcznej opłaty kredytowej za zakup statku przez Myrtona. – Czyli dodatkowy, niesympatyczny drobiazg – zauważył ironicznie komputerowiec. – Nie było się tym jak zająć – przyznała pierwsza pilot. – Jeśli jednak za bardzo przekroczymy granicę czasową, nałożona blokada zakupowa wyłączy nam część funkcji. – Kwestie blokad mogę wziąć na siebie – zauważył Hub. Erin wzruszyła ramionami. – Ale nie gwarantuję, czy obejdziemy to bez imprintu Myrtona. – Nawet po przełamaniu podstawowych blokad możesz ustąpić przed wewnętrzną, nałożoną przez system handlowy Kontroli – skrzywiła się pierwsza pilot. – A gdy ona wskoczy, przejmie wyłączony skokowiec. – Jak mówiłem, mogę spróbować się tym zająć. – Może i obejdziesz ograniczenia, ale handlarz puści w Strumień informację o kłopotach z naszą wypłacalnością, a to wpłynie na status naszych kontraktów. Ludzie dlatego wywiązują się ze swoich zobowiązań, bo Strumień zawsze ich dogoni, prędzej czy później. A danych w Strumieniu przecież nie zmienisz. Nikt tego nigdy nie zrobił i nie zrobi. Hub chrząknął i wyciągnął z kieszeni neopeta, zapalając go fuzyjną zapalniczką. – Ja mógłbym się podłączyć do systemu – zauważył Jared. – Pewne moje funkcje umożliwiają wejście w imprint Myrtona. Teraz stanowię jego... jak rozumiem, stanowię część Jedn... imprintu. – Na to nie mogę pozwolić. – Hakl pokręciła głową. – Sprawa tego całego twojego imprintu... wolałabym w tym nie grzebać. – Wszystko zależy od tego, jak pewna ekstrapolacji danych skokowych jest Pin – zauważył, zaciągając się petem, Tansky. – Co tam wykoncypowałaś, księżniczko? – Obszar jest zbyt wielki i to jego podstawowa zaleta – wyjaśniła Pinsleep. – Nawet przy błędzie lokacyjnym musimy wyskoczyć gdzieś w pobliżu NGC 869, a im bliżej jesteśmy gromady gwiezdnej, tym bardziej wzrastają nasze szanse na znalezienie boi lokacyjnej. – Chyba że system wykryje boje znajdujące się od nas kilka lat świetlnych i konieczny będzie precyzyjny skok głębinowy – zauważyła Erin. – Wtedy błąd lokacyjny będzie już miał znaczenie. – Wystarczy, że znajdziemy się kilka lat świetlnych od boi. To zawsze lepiej niż kilka setek. – A ile chcesz lecieć w stazie, Wise? Dwa lata? Dziesięć? Piętnaście? – Tak blisko gromady możemy natknąć się na kolejne statki – odparowała Pin. – O wiele chętniejsze do pomocy i nieżądające za nią kwoty w cenie skoczka głębinowego czy tepeka. – To możliwe – zauważył Jared – ale niepewne. Szanse natknięcia się na kolejny statek kosmiczny poza ustalonymi szlakami transportowymi wynoszą... – Nigdy mi nie mów o szansach – przerwała mu Hakl. – Jakie były szanse tego, że natkniemy się na tę całą fregatę? – W obliczu naszych ostatnich doświadczeń? – spytał nieco ironicznie Tansky. – Dobrze – westchnęła Erin. – Oto dyspozycje. Spróbuję negocjacji z Anną. Delikatnych. Ale nastawiamy się na naruszenie środków przeznaczonych na i tak niepełną opłatę kredytową.

W tym czasie Wise ustawia dane lokacyjne, jak najlepiej potrafi, a Hub próbuje zdjąć blokady handlowe Kontroli. Jared jest nadal w pełnej gotowości w zbrojeniówce, a Monsieur pracuje do końca, usiłując samodzielnie obejść uszkodzenia napędu. Jeśli musimy zapłacić „Karmazynowi”, to zróbmy to w ostateczności. – Tak czy owak, zostało nam jeszcze ponad pół godziny – zauważył Hub. – Niekoniecznie – doleciało ich od strony wejścia do stazo-nawigacji. Odwrócili się i dostrzegli mechanika w nie do końca jeszcze zdjętym kombinezonie próżniowym. – Panie i panowie, obawiam się, że jest nieco gorzej, niż było. – Zdefiniuj „gorzej” – zainteresował się Tansky. Monsieur wzruszył ramionami. – Mamy przeje... – Nie kończ – przerwała mu Erin, czując, że nagle opuszczają ją wszystkie siły. – Po prostu nie kończ. – Dymek na uspokojenie, królowo? – zainteresował się Tansky i ku swojemu zdumieniu zauważył, że Hakl wyciąga rękę, zabiera mu dymiącego peta i zaciąga się neonikotyną. – Dajcie mi tę Lill do mesy – powiedziała, oddając peta komputerowcowi. – I to w podskokach.

– Cieknie – wyjaśniła łysa mechaniczka, z zadowoleniem popijając łyk z podanej przez Monsieura butelki. – Dlatego wam wywaliło. Chyba. Nie mówiliście, że ktoś w was strzelał. – Nie mówiliśmy – zgodziła się Erin. Kobieta wzruszyła ramionami. – Mnie to lata i powiewa, ale strzał usmażył wam dostęp na łączu korony napędu i rdzenia. Do pozostałych obwodów napędu rdzeń pcha wam energię, ale do tej konkretnej korony nie powinien jej tłoczyć, a wrzuca jej tam raz za mało, a raz za dużo. To tak, jakby ktoś w to miejsce stale dowalał. Jeśli nie zrobicie skrótu, to z czasem rozejdzie się fala energetyczna i przepali wam pół napędu głębinowego. – Dlaczego tego nie zauważyłeś? – spytała zimno Hakl. Hub wzruszył ramionami. – Serce przekazywało tylko raport o uszkodzonej koronie. Wiedzieliśmy, że nie ma dojścia energetycznego i że antygrawitony nie raportują, jak trzeba. Co do reszty: za dużo szumu. Gdybym miał więcej czasu... – To się rzadko zdarza. – Lill łyknęła raz jeszcze i beknęła, wywołując lekki uśmiech na twarzy Monsieura. – Gdyby zawsze taka pierdoła jak strzał w napęd wysadzała całość koron, to mało kto by latał. Napędy są świetnie opancerzone i same z siebie robią skróty energetyczne. Skok jest w końcu ważny jak pieprzona Plaga. Bez niego nie ma co się pchać w przestwór. – Mechaniczka wzruszyła ramionami. – Nawet jak wywali wam jedną trzecią napędu

zewnętrznego, to i tak powinniście skoczyć. Jest jednak kilka newralalagii... no tych, no... newralgicznych punktów w napędzie i ktoś trafił wam w taki jeden. Pecha mieliście i dupa zbita. – Ile czasu zajmie zatem naprawa? – Kilka godzin – wtrącił się Monsieur. – Ale bez skrótów nic nie zdziałamy. Muszę je mieć, żebyśmy mogli się gdzieś doczłapać. O skoku bez łączy nie ma mowy. – Mówiłam. – Mechaniczka kiwnęła głową. – Dupa zbita. Zapadła cisza, zakłócana jedynie pełnym zadowolenia gulgotaniem Lill, przerwanym dopiero szybkim ruchem mechanika, który bezceremonialnie zabrał jej butelkę. – Ej! – Przykro mi, siostro – chrząknął Monsieur. – Było miło, ale picie na kredyt właśnie się skończyło. – Przekaż Annie, że zapłacimy – dodała Erin. – O ile szybko dostaniemy części i pomożecie nam w naprawach. Oczekujemy potem eskorty do waszej boi i danych na temat kolejnych przystanków skokowych do najbliższej stoczni. – Dobra – prychnęła Lill. – Jak sobie chcecie. Ale takie rzeczy o mapach i pomocy to powiedzcie jej sami. Anna nie lubi, jak się jej rozkazuje. – Zaczynam rozumieć, co lubi, a czego nie lubi ta wasza kapitan – stwierdziła Hakl. – I niekoniecznie mam te same preferencje. – Preferencje-sreferencje – mruknęła mechaniczka, wstając od stołu i raz jeszcze tęsknie zerkając na Monsieura. A dokładniej, na trzymaną przez niego butelkę.

Nie licząc Lill, do skokowca przybyły jeszcze dwie osoby: poznana już przez Erin Petrov, drobna komputerowiec w czarnych, nieprzenikliwych goglach, i niejaki Podgrudny – brodaty mężczyzna, który miał tyle wspólnego z mechaniką, co Hakl z kucharzeniem. Pierwsza pilot podejrzewała, że został wysłany po to, by dopilnować, aby nikomu z ich załogi nie przyszły do głowy głupie pomysły. Mechaniczka razem z Monsieurem udali się w próżnię z łączami, Petrov bezceremonialnie zasiadła przy jednym z komputerów konsoli nawigacyjnej, gdzie – żując gumę i puszczając wielkie balony – monitorowała ich działania, a Podgrudny chodził po całym statku i drapiąc się w zamyśleniu po pośladkach, nieudolnie maskował ukrytą pod kamizelką kombinezonu broń. Wyglądało też, że do kogoś gadał – Hakl zauważyła, że trzymał za pazuchą coś na kształt skórowego pająka z czwartej planety systemu Deneboli. Jedyny moment, w którym ludzie Anny stracili rezon, nastąpił w chwili, gdy ze zbrojeniówki na polecenie Erin wyszedł Jared, którego Hakl wyznaczyła do pilnowania Podgrudnego. Wybór wydawał się sensowny: Tansky siedział w Sercu, pilnując, by Petrov nie

dostała się do wewnętrznych danych, Wise czuwała w fotelu astrolokatora, a Hakl koordynowała wszystkich ze stazo-nawigacji. Co do ataku, szczerze wątpiła, by Anna zechciała atakować skokowiec ze swoimi ludźmi na pokładzie. – Ja pierdzielę – strzeliła z gumy Petrov, gdy Jared wynurzył się ze zbrojeniówki odziany w swój czarny kombinezon sprzęgowy. Erin spojrzała na nią zaskoczona, ale szybko przypomniała sobie, jakie wrażenie wywierała Maszyna, do której wyglądu sama zdążyła się już jako tako przyzwyczaić. – Jared, zbrojeniowiec – przedstawiła i kiwnęła głową, pokazując mu spacerującego w pobliżu Podgrudnego. Kiedy Jared poszedł do mężczyzny, Petrov odwróciła się w stronę Hakl. W jej czarnych goglach odbijały się plamki świateł SN. – Zbrojeniowiec? – spytała. – Tak to się teraz nazywa? Kobieto, takiego towaru nie wypuszczałabym z łóżka! Genotransformacja? Erin uśmiechnęła się kwaśno. – Ja pierdzielę... – powtórzyła komputerowiec, kręcąc z niedowierzaniem głową. Chciała coś jeszcze dodać, ale w tym momencie głośnik trzasnął i wszyscy usłyszeli głos Monsieura: – Stazo-nawigacja, kończymy – poinformował mechanik. – Ostatnie łącze wstawione. Trzeba będzie zrobić restart statku. – Pełny? – upewniła się Hakl. – Niestety tak. Wchodzimy już do środka – dodał. – Poczekajcie z tym, aż będziemy na miejscu. – Restart mechaniki – szepnęła z niedowierzaniem Wise. – Malkovitch i Lill są na pokładzie. Pełen restart za trzy minuty i piętnaście sekund – usłyszeli po chwili głos z Serca. Hub nie próżnował: przez głośnik dobiegło klepanie w klawisze. Petrov westchnęła i odsunęła się od konsoli. – Zewnętrzne włazy zamknięte na twardo – oznajmił Tansky. – Ustawiam odliczanie. W odróżnieniu od restartu systemu pełny restart mechaniczny prowadził do całkowitego odłączenia rdzenia. Kiedy Hub dokonywał kilkukrotnych restartów w 32C, było to ledwie muśnięcie przebiegające po rejestrach systemu komputerowego. Teraz trzeba było wygasić zasilanie – i to w pełni. Bez wsparcia stoczni istniało około dziesięciu procent ryzyka, że statek nie uruchomi się ponownie. Na początku zgasły wszystkie światła. Nie nastąpiło to szybko – skokowiec umierał powoli, stopniowo tonąc w czerni. Komputery zaczęły przestawiać się na zasilanie awaryjne, ale i one w końcu gasły, nastawiając się wcześniej na pełen test systemów po rozruchu. Potem siadła grawitacja, a wreszcie, gdy nieprzypięci do foteli Jared i Podgrudny unieśli się lekko w powietrze – ucichł też wszechobecny szum sprzętów, a statek zmienił się w martwą, unoszącą się w próżni skorupę. Po chwili rozciągniętej w wieczność usłyszeli ponowny klekot komputerów i silne, basowe tąpnięcie, jakby przez cały okręt przeszedł głęboki dreszcz. Grawitacja i światła wróciły powoli, a restartowany system otworzył wszystkie wewnętrzne drzwi. Także i te wcześniej zablokowane, prowadzące do gabinetu doktora

Harpago. Stojący nieopodal, wciąż kręcący się po statku Podgrudny z zaciekawieniem zajrzał do środka. – Na Tych, Którzy Odeszli – szepnął, podchodząc do błękitnej, zamrożonej czaszy AmbuMedu. – Co jest, do zasranej... – Jared – zaczęła zaniepokojona Erin, ale było za późno. Podgrudny naciskał już przycisk wszytego w kombinezon mikrofonu kontaktowego. – Anna – zaczął, z niedowierzaniem patrząc na zamrożone w krio ciało. – To Myrton pieprzony Grunwald! Zamrożony! W ich AmbuMedzie! On... Być może chciał powiedzieć coś więcej, ale Jared zrozumiał wreszcie intencje Hakl i grzmotnął go prosto w głowę.

Um ysł to błąd. Postrz egan ie to błąd. S posób ujęcia tego, co istn ieje – takż e jest błędem . Jedyn ie prz em ian a z agw aran tuje prz ychyln ość T ych, Którz y Odesz li – o ile będz ie to prz em ian a w n ich sam ych.

Księga Elohim

S

trażnica 33 nie odpowiadała. Milczała pomimo wezwań i transmisji identyfikacyjnej. Nie była na pewno martwa – pobieżny skan ujawnił liczne ślady energetyczne. Coś jednak się nie zgadzało i w miarę zbliżania się do niej Tartus uznał, że strażnica, po pierwsze, jest automatyczna i pozbawiona rezydenta, a po drugie, wystąpił jakiś problem z jej wykastrowaną SI. Może to i lepiej. Upłynęły trzy i pół godziny, w trakcie których mknął ku strażnicy na pełnym pędzie, co jakiś czas próbując nawiązać kontakt z zamkniętą w kajucie najemniczką. Tsara przestała się jednak odzywać, co mocno go niepokoiło. Uznał, że albo się już udusiła, albo cały swój czas spędza na próbach otwarcia drzwi z pomocą panelu wewnętrznego. Szanse na to były marne, bądź co bądź odciął od niego zasilanie; ale Fim miał denerwujące przeczucie, że o czymś zapomniał i że wcale nie jest bezpieczny. Ona stamtąd wyjdzie. Nie wiedział jeszcze jak, ale był przekonany, że nie ma innej możliwości. Wyjdzie i poderżnie mu gardło. Z nudów zaczął bawić się kilkoma koncepcjami jej powstrzymania. Drzwi były szczelne, zatem na wpuszczenie gazu nie miał co liczyć, chyba że zdecyduje się – na teraz nieczynne i zamknięte – kanały wentylacyjne. Niestety, każda z substancji, które mogły mu w tym pomóc, znajdowała się właśnie tam, gdzie zamknął najemniczkę – w kajutce z AmbuMedem. A gdyby wyłączył grawitację lub znacznie ją zwiększył? Świetnie, ale nie miał pojęcia, jak tego dokonać w taki sposób, by skupić działanie grawitacyjne w jednej tylko kajucie. Antygrawitony z opornikami otaczały „Krzywą Czekoladkę” jednolitym płaszczem pola magnetycznego oraz grawitacji i choć można było osłabić lub wzmocnić ich część, co przydawało się w trakcie żeglugi, to wewnątrz skokowca efekty oddziaływania na konkretny punkt statku pozostawały nikłe bądź żadne. Gdyby było inaczej, wewnętrzne naprężenia już dawno rozsadziłyby jednostkę. Wszystko wskazywało na to, że musi poczekać.

Wykastrowana SI przekazała mu szacunkową ilość powietrza, jaką powinna mieć Janis w kajucie, Tartus mógł więc plus minus wyliczyć, na ile go jej wystarczy. Nie było go wiele – możliwe, że najemniczka nie przeżyje procesu ładowania na 33. Cóż, nie miał innego wyjścia. Nie mógł jej przecież wypuścić. Nie czuł się też na tyle silny, by otworzyć kajutę i – z pomocą broni – zmusić ją do wejścia tam w twardą stazę. Co gorsza istniało ryzyko, że jeśli nie udałoby mu się przestawić programu, AmbuMed wskrzesi ją ponownie po kolejnym skoku. Uprząż stazowa – odłączona od SI i licznika – była gdzieś w korytarzu... ale czy da radę doprowadzić do niej rozwścieczoną Tsarę? Szczerze w to wątpił. Na tego typu deliberacjach upłynął mu przelot w pobliże strażnicy. Za nanitową neoszybą statku narastała już coraz większa czerń – obszary graniczne Ramienia Łabędzia były, nie licząc kilku zapomnianych księstw, puste. Galaktyczny horyzont przecinał tylko pulsujący spokojnie Promień i poblask odległych mgławic. Na ich tle stacja Strażników wyglądała jak niewielki krzyż równoramienny z doczepionymi po bokach długimi cygarami ładownic. Stanowiska dostępowe były trzy; strażnica nie należała do największych. – Pięknie – mruknął do siebie Fim, wygaszając ciąg i hamując statkiem do wolnego pływu. Zaczął ponownie wzywać strażnicę, stacja jednak milczała i gdyby nie jej mrugające żółte lampki pozycyjne, wyglądałaby na zupełnie martwą. – Będzie się trzeba samemu doczepić... i wyjść – dodał niezadowolony, ustawiając „Krzywą Czekoladkę” pod dok numer dwa. Automatyka na szczęście odpowiadała – ze strażnicy 33, po przekazaniu danych dokowania, wysunęły się zaczepy magnetyczne. – Dwadzieścia sześć stopni – poinformowała wykastrowana SI stacji. – Dwadzieścia dwa stopnie – dodała, ale Tartus nie zamierzał bawić się w precyzyjne ustawianie ręczne, tylko od razu klepnął w automatykę. Po chwili „Krzywa Czekoladka” zaczęła się obracać, ustawiając się do stacji lewą burtą, z zamontowaną śluzą dostępową. Dotykowe holo wyświetliło nakładające się na siebie linie symbolizujące dokowanie i przez skokowiec przeszedł po chwili lekki dreszcz towarzyszący złączeniu się z zaczepami. DOKOWANIE ZAKOŃCZONE – wyświetlił system. – Tsara – odezwał się przemytnik do interkomu – zadokowaliśmy na strażnicy łącznikowej. Zamierzam wyjść ze statku, wcześniej go blokując, i podłączyć ładownice rdzenia. To twoja ostatnia szansa. Zanim skończę ładować, umrzesz z braku powietrza. Odezwij się. Interkom milczał. – Powtarzam: to nie ja zabiłem twojego męża. Gonił mnie w Wypaleniu. Tylko uciekałem... musiał w coś walnąć. Było tam tego od groma... wyładowania, asteroidy, śmiecie... Rozumiesz, do ciężkiej Plagi?! Nie zabiłem go! I uratowałem ci życie...! To wszystko nie miało sensu. Po co się tak tłumaczył? Po tym, co mu zrobiła? Niech zdycha! Miał już tego dość. – Jak sobie chcesz. Żegnaj i niech cię Plaga, pieprzona idiotko! – Wyłączył interkom. Wstając od konsoli nawigacyjnej, zawahał się jeszcze przez moment. Mógłby przywrócić jej tlen... gdyby się odezwała. Wystarczyło odblokować kanał wentylacyjny... sprzężony niestety z blokadą drzwi. Może by to obszedł? Przez jakieś dwie, trzy sekundy muskał opuszkami palców fragment dotykowego holo z symbolem wentylacji, by przesunąć je wreszcie w stronę

klawiaturki i wprowadzić odpowiednie kody. Od tej chwili „Krzywa Czekoladka” była w zasadzie martwa – bez niego nie wystrzeli ani nigdzie nie poleci, nie mówiąc już o dostaniu się gdziekolwiek na jej pokładzie – na przykład do zbrojeniówki. Dopiero wtedy, jakby otrząsając się z jakiegoś koszmarnego snu, wziął do ręki Jad i odłożył go do jednej z szuflad pod konsolą. Zamiast elektrosztyletu zabrał pistolet laserowy i to z nim ruszył w kierunku śluzy dostępowej. Tuż przed naciśnięciem przycisku odpowiadającego za otwarcie przejścia poczuł nieprzyjemny dreszcz. Nie chciał zostawiać swojego statku. Otrząsnął się jednak i zaczekał spokojnie na wyregulowanie ciśnień. Kiedy wejście śluzy rozsunęło się przed nim, przeszedł przez niewielki, dostępowy korytarzyk. Z cichym westchnieniem nacisnął kolejny przycisk i przestąpił próg strażnicy. Stacja była pusta. Stał w niewielkim łączniku, prowadzącym zapewne do sali głównej z przejściami do poszczególnych serwisów, ale jego interesowały jedynie ładownice. Dojście do systemu powinno znajdować się na lewo – i rzeczywiście, prowadził tam niewielki, przyciasny nieco korytarzyk, którego światła zapaliły się automatycznie po wychwyceniu postaci Tartusa. Dostrzegł tam serię „klocków” – jak je nazywano – czarnych komputerów dostępowych o topornym kształcie, z jednym tylko ekranem dotykowym. Fim doszedł do pierwszego, wybrał opcję pełnego ładowania i przelał jedy za usługę, korzystając z personalowej płytki. CZY CHCESZ SKORZYSTAĆ Z POMOCY TECHNIKA? – spytał system. Handlarz wzruszył ramionami i wybrał opcję TAK, by przeczytać: TECHNIK CHWILOWO NIEDOSTĘPNY. PROSIMY O ŁADOWANIE RĘCZNE. Cudownie, pomyślał Fim, wybierając opcję ręcznego podpięcia ładownicy. Można to było zrobić na kilka sposobów – statki mniej zautomatyzowane podpinało się kablem ładownicy w próżni, przeciągając kabel aż do maszynowni. „Krzywa Czekoladka” nie miała tego problemu: z pomocą „klocka” można ją było podpiąć pod rdzeniowe dojście magnetyczne nieopodal śluzy dostępowej. Cała dość skomplikowana operacja zajęła mu kilkanaście minut i dopiero kiedy ją ukończył, system wyświetlił mu pozostały czas do naładowania: trzy błękitne godziny. Niewiele, ale i rdzeń nie był przecież pusty, a jego rezerwa skokowa – nienaruszona. To chyba wtedy usłyszał ten dźwięk. Brzmiał jak plaśnięcie czegoś mokrego o posadzkę – odgłos, który rzadko słyszy się na opuszczonych stacjach kosmicznych. Sprzężenie energetyczne, komputerowy terkot czy nawet trzask przepięcia – gdyby coś takiego dotarło do jego uszu, Tartus co najwyżej wzruszyłby ramionami. Ale plaśnięcie brzmiało inaczej. Czyżby dźwięk dobiegał ze skokowca? Fim wyciągnął pistolet, odbezpieczył go i ruszył niepewnie w kierunku łącznika. Jeśli to ta przeklęta Janis... Łącznik pozostawał jednak cichy i pusty. Handlarz zastygł w bezruchu, nasłuchując i – już w momencie, gdy niemal uwierzył w omamy – odgłos się powtórzył. Tym razem nie miał wątpliwości: dźwięk dobiegał gdzieś z wnętrza stacji. Ktoś tam był. Ktoś, kto nie zareagował na jego przybycie pomimo raportu, który strażnica z pewnością wygenerowała do tutejszego Serca, oraz samych odgłosów dokowania.

A teraz ten ktoś się zdradził. Na co mi to, pomyślał Tartus, zmierzając powoli w głąb stacji. Po pieprzoną Plagę? Trzeba wracać na „Krzywą Czekoladkę”, zablokować przejście przez śluzę i – jeśli zrobi się gorąco – oderwać się od kabli. Najwyżej uszkodzę dojście zewnętrzne. To jeszcze nic takiego, a człapanie tam z pistoletem to zwykły kretynizm. Po co ja to robię? Nie mógł się jednak powstrzymać. Odgłos już ucichł, ale Fim wciąż dreptał przed siebie, wyszedł z łącznika i przeszedł przez wąski korytarz prowadzący do głównej sali komputerowej. Mijając po drodze kilka odnóg, zerkał trwożliwie do półotwartych pomieszczeń, aż wreszcie przy jednym z nich zobaczył na podłodze plamę. Mam, co chciałem, stwierdził z ponurą satysfakcją. Czujnik wychwycił handlarza i kolejny fragment korytarza rozbłysł zimnym, ostrym światłem. Czerwona plama widniała na posadzce niczym krwista pieczęć i rozciągała się w kałużę – częściowo zamazany pas hemoglobiny, prowadzący do otwartego wejścia sali komputerowej. Tartus przeszedł jeszcze dwa, trzy kroki. Pchała go upiorna ciekawość wymieszana z lękiem: musiał zobaczyć to, co było do zobaczenia. Za otwartymi drzwiami istotnie znajdowała się główna sala komputerowa. Okrągła, z owalnym, konsolowym stołem i doczepionymi do ścian monitorami. Na pierwszy rzut oka widać było, że sprzęt należał do Strażników – wyświetlane grafiki obsługi interfejsu były czarnobiałe, przeplatane słupkami piktogramów i nadmatematyką wyliczeń Promienia. Ciała – w liczbie trzech – szczupłe i blade, odziane w czarne kombinezony, leżały na zaplamionej krwią posadzce. Tylko jedno z nich tkwiło w nietypowej pozycji. Trup leżał na konsoli – martwego Strażnika pociągnięto w górę na tyle, by genoczytnik mógł zebrać dane ze skóry i źrenicy oka. Obok zwłok, przy konsoli, siedział Elohim. Drugi z przedstawicieli sekty stał, lekko przekrzywiając głowę i patrząc wprost na Tartusa. Potwornie blada skóra sekciarza zdawała się przezroczysta, a dziwacznie uszyty kombinezon wyglądał na częściowo wpięty w ciało. – Koniec – oznajmił. Jego towarzysz wstał z fotela i także spojrzał na przerażonego Fima. – Będę... będę strzelał – wyjąkał handlarz. – Nie zbliżajcie się... słyszycie?! – Pożądana zgodność uwłacza – powiedział Elohim, który wcześniej siedział przy konsoli. Ten miał w sobie coś kobiecego, choć Tartus nie dostrzegał żadnych konkretnych oznak świadczących o płci. – Cisza – dodał i wycelował w Fima białym drgawnikiem, jedną z ulubionych broni dystansowych sekty. Urządzenie, oparte na działaniu kwantowego oscylatora harmonicznego, wyglądało jak niegroźna zabawka w kształcie pistoletu, ale handlarz nie dał się zwieść: wiedział świetnie, co potrafią zrobić z ciałem stężone fale drgań. Drugi z członków sekty wyciągnął elohimski sztylet. – Nie obchodzi mnie, co tu się stało – wychrypiał Tartus. – Chcę tylko naładować statek i spadam stąd, rozumiecie? Rozumiecie, co do was mówię? Skończył i w tym momencie pierwszy z Elohim strzelił z drgawnika. Emitowane przez broń mikroskopowe cząstki przeszły w kwantową koherencję i nic sobie nie robiąc z niektórych założeń żyjącego tysiące lat temu Schrödingera, skupiły się w falę anihilacyjną. Fim uniknął jej przez wrodzone poczucie lęku: skulił się tak gwałtownie, że niemal się

przewrócił, jednocześnie strzelając z lasera. Nie trafił, tak jak Elohim; oba ładunki uderzyły gdzieś w stację, uszkadzając fragmenty poszycia. – Zostawcie... – zaczął Tartus z przerażeniem, widząc, że biegnie ku niemu Elohim ze sztyletem. Istota zgięła się w jakimś dziwacznym ukłonie i skoczyła, zamachując bronią. Fim nacisnął spust. Tym razem miał więcej szczęścia – promień lasera, częściowo tylko rozproszony przez czarny kombinezon, trafił Elohim prosto w miejsce, gdzie przed genotransformacją znajdowało się serce. Teraz też w tym miejscu musiały znajdować się istotne organy, bo Elohim zwalił się bez życia. Niestety, pokonany przeciwnik samą siłą rozpędu uderzył w handlarza, który w końcu faktycznie grzmotnął na plecy, kurczowo ściskając pistolet. Tartus spróbował zepchnąć z siebie ciało i wstać, rozumiejąc, że jest już niestety za późno. Pierwszy Elohim stał tuż nad nim: lufa drgawnika celowała w głowę handlarza. Sztylet nadleciał znienacka, z cichym wizgiem, lewitując dzięki emitowanym dookoła błękitnym iskrom prześlizgującym się po ścianach korytarza. Elohim spojrzał w stronę ostrza, ale tylko po to, by ujrzeć swą zgubę – Jad Malkolma Janisa wbił mu się centralnie w czoło, spowijając całą głowę wyładowaniami elektroostrza. Fim jęknął. Odruchowo odczołgując się do tyłu, zauważył jeszcze, jak Elohim upada pomiędzy leżące ciała Strażników Granicy. – Nie ruszaj się – powiedziała Tsara Janis. – Albo będziesz następny. Rzuć broń. Nie zdążysz wystrzelić. – Jak... – sapnął. – Wyłączyłem przecież... – Zostawiłeś zasilanie w interkomie. Przeciągnęłam kabel do pulpitu drzwi. Wywołałam spięcie – głos dochodził z tyłu i brzmiał niepokojąco blisko. – Rzuć pistolet albo zginiesz. – Nie zabijesz mnie – wychrypiał. – Wprowadziłem kody. Nie odlecisz beze mnie! – Chcesz się założyć? – Rzuciłaś sztylet...! Nie masz broni... – Nie potrzebuję jej. Skręcę ci kark, zanim zdążysz wycelować. Rzuć broń, powiedziałam! Plaga mać, pomyślał Tartus Fim. A potem, powoli i wciąż pełen lęku, odrzucił laserowy pistolet.

Everett Stone o trupie dowiedział się niemal od razu po wskrzeszeniu – w momencie, gdy „Divina Proportio” zawisła nad obracającym się w dole, żółtawym Habitatem. Nawet z tej wysokości widać było, że planeta, unosząca się w chmurze gwiazd Strzelca, to skalisto-piaszczysta kula z atmosferyczną bańką. Anabelle Locartus mówiła chyba prawdę:

najwidoczniej trudno tu było o jakieś wyrafinowane rozrywki. Siedzący w swojej kajucie Stone wyświetlił dane o systemie Brando z okrętowego Kryształu Galaktycznego. Usłużna SI poinformowała, że Habitat był tu jedynym zamieszkanym światem, pełnym passatów, uformowanych z wirów konstrukcji zwanych Piaskowymi Wieżami, i skalistych labiryntów zamieszkałych przez olbrzymie, owadopodobne xetre’xalhy, którym Klan Naukowy wieki temu nadał status „inteligentnych zwierząt”. Naziemne projekty wojskowe, doszedł do wniosku Everett. Łatwo tu je zaplanować: duża, otwarta przestrzeń do manewrów i równie spora na placówki eksperymentalne czy laboratoria. Federacja zawsze była dobra w działaniach na powierzchni. Statków może miała niewiele – ale przebijała pozostałych członków Triumwiratu pod kątem technologicznym. Co innego piechota – tu, jeśli szło o wielkości, mogłoby ją przebić jedynie Państwo. Na tle tych danych aneksja całej planety do operacji wojskowych wydawała się więc całkiem logicznym rozwiązaniem. Popijając fluid, oglądając holo i wciąż dochodząc do siebie po stazie, Stone z początku nie usłyszał brzęczyka. Kiedy jednak sygnał zrobił się denerwująco natarczywy, westchnął, wygasił holo i nacisnął przycisk otwarcia drzwi. Jak się okazało, stał za nimi wyprężony jak struna starszy oficer z niewielkim wąsikiem, który przedstawił się sekretarzowi jako Slav Norat. – Sekretarz Kontroli Everett Stone? – spytał i nie czekając na odpowiedź, oznajmił: – Kapitan Anabelle Locartus prosi do swojej kajuty. – Już, zaraz? – Najlepiej jak najszybciej. – Czy wezwano też pozostałych przedstawicieli? – Wiem tylko o panu. Co mam przekazać? – Proszę na mnie zaczekać – powiedział Everett. – Będę gotowy za pięć minut. Kryzys, uznał, opłukując twarz pod natryskówką. Coś z Państwem? Z tego, co wiedział, na Flotę K oczekiwał już państwowy krążownik „Awatar”, niszczyciel „Świt” i fregata „Liść”. Czyżby w czasie jego przebywania w stazie pojawił się jakiś konflikt? Ale jeśli tak, czemu Locartus chce spotkać się tylko z nim? Jeśli się okaże, że Stone będzie musiał podjąć jakąś decyzję o znaczeniu militarnym... Bitwa w kosmosie nie uśmiechała mu się, choć olbrzymia „Divina Proportio” przy wsparciu statków Federacji – i może jednostek Stripsów – powinna uporać się z agresją Hegemona Akihito z Państwa. O ile to o niego chodzi. Może sprawa tyczy się sekty? Stripsowie raz już pokazali, jak dbają o swoje interesy... Nie potrzeba mi tu konfliktu dyplomatycznego, i to w połowie misji, westchnął. Do przeklętej Plagi, potrzebuję go dopiero wtedy, kiedy będziemy o krok od przejęcia „Wstążki”! To wtedy ma się zrobić zamieszanie, które doprowadzi do jej unicestwienia... i definitywnego wyciemnienia sprawy Tansky’ego i jego powiązań ze mną! Plaga by ich wszystkich wzięła! Także tę przeklętą Przedstawicielkę Zbioru, która namieszała mi w głowie durnymi przepowiedniami. Wciąż nieco zdenerwowany, przebrał się w świeży kombinezon z wyszytymi dystynkcjami Kontroli i poszedł za prowadzącym go oficerem. Na „Divinie” panowała krzątanina – po wielu skokach, podczas których wskrzeszano tylko część personelu nawigacyjnego, ze stazy została wyciągnięta cała załoga i obecni na okręcie oficjele. Zrobił się tym samym niezły tłumek:

ludzie manewrowali pomiędzy stanowiskami, korzystali z wind, dreptali w kierunku mesy czy zapisywali się na lot promem do stacji orbitalnej. – To tu – oznajmił niepotrzebnie oficer Norat, wskazując Stone’owi wejście do kajuty kapitańskiej, w której odbyło się ostatnie spotkanie z panią kapitan. Tym razem było inaczej: przestronne pomieszczenie wyglądało na opuszczone, nie licząc stewarda, który podszedł do sekretarza z pytaniem, czy ten nie zechce się napić kawy. – Z przyjemnością – zgodził się Stone. Steward zniknął w kambuzie, a Slav Norat zamknął wejście i stanął przy nim w postawie zasadniczej. Z jakiejś przyczyny nie odszedł i nie zostawił Everetta, choć zdawał się już go nie zauważać. – Sekretarzu Stone – odezwała się przybyła z niewielkiego pomieszczenia sypialnego kapitan Anabelle Locartus – cieszę się, że pana widzę. – To odwzajemnione uczucie. – Może od razu przejdę do rzeczy – powiedziała kapitan, zatrzymując się obok sporego stołu i opierając się na nim dłońmi. – Mamy problem, a w przypadku problemów na Jednostce Specjalnej Kontroli Zjednoczenia jestem zobowiązana zdawać panu raport w pierwszej kolejności. – A dotyczy on? – Zabójstwa. Everett zamrugał. – Zabójstwa? Żartuje pani! – Niestety, nie – skrzywiła się Locartus, kręcąc głową. Fragment jej czarnej grzywki zakręcił się w lok i Stone zrozumiał nagle, czemu kapitan strzyże się tak krótko. Anabelle przesunęła dłonią po niesfornych włosach. – Nie mam oczywiście pewności, czy chodzi o zabójstwo, ale jestem o tym prawie przekonana. Chwileczkę – dodała, włączając stół, który wyświetlił holo fragmentu jakiegoś pomieszczenia. Przesunęła je niecierpliwie, by zatrzymać się na leżącym ciele. – To Koval, jeden z naszych komputerowców. Znaleziono go przy jednej ze śluz dostępowych. Być może zamierzano wyrzucić go w przestrzeń, ale napastnika spłoszył obecny tu oficer Norat z nadzoru Serca. – Na Tych, Którzy Odeszli! Kiedy to się stało? – Jeden skok przed przemieszczeniem się do IC 4715. Mogłam wezwać pana oczywiście od razu, ale nie widziałam wówczas jeszcze takiej potrzeby. Ciało zostało przekazane doktor Tian, która dokonała podstawowych oględzin. Dopiero późniejszy skan elektromagnetyczny ujawnił, że Koval przyjął silny ładunek piezoelektryczny prosto w klatkę piersiową. W zasadzie – zmarszczyła lekko brwi – dostał cios w serce. Silne wyładowania usmażyły też część jego personala. – I nie ma pani pewności, czy to zabójstwo?! – Nie, ponieważ Koval pracuje... to znaczy pracował przy jednym z członów Serca „Divina Proportio”, odpowiedzialnym za skaner i komunikację strumieniową. A istnieją udokumentowane przypadki spięć w sprzęcie, które prowadziły do tego typu tragedii. – Gdyby tak było, znaleźlibyście go przy stanowisku komputerowym... – Niekoniecznie – zaprzeczyła pani kapitan. – Wszystko zależy od tego, jak silny był to ładunek. Przyjmując go, Koval mógł dostać ataku, ale przeżyć. Być może w oszołomieniu wstał

od stanowiska i udał się po pomoc, by paść wreszcie na zawał w okolicach śluzy. – I pani w to wierzy? – Nie. Ale muszę dopuścić taką możliwość. – Locartus ponownie dotknęła dłonią grzywki. – W każdym razie dalsze drogi postępowania były dwie. Albo od razu przerwać misję, wskrzesić pana i przeprowadzić śledztwo, albo skoczyć i zrobić to samo w miejscu, gdzie, z racji konieczności długiego postoju, ewentualne rozpoznanie sprawy nie zablokowałoby naszych działań. Everett usiadł przy stole wciąż emitującym obraz leżącego na posadzce, nieszczęsnego komputerowca Kovala. Przyniesiona przez stewarda kawa już czekała, ale sekretarz zupełnie stracił na nią ochotę. – Dlaczego? – spytał. – Po co ktoś miałby... – Pani kapitan? – odezwał się niespodziewanie Norat. – Czy mogę? – Niech pan mówi. – Chodzi o komunikację – wyjaśnił oficer. – Zakładam, że Koval mógł natknąć się na kogoś, kto przeprowadzał nieautoryzowaną komunikację międzysystemową. Ów osobnik, kimkolwiek był, zdecydował się zabić świadka. – Komunikacja? Z kim? Po co? – zdziwił się Stone. – Czy sugeruje pan, że ktoś przekazywał jakieś dane komuś z Triumwiratu czy Stripsom? – To nie byłoby logiczne – zauważyła Locartus. – Przedstawicielstwo Stripsów i Zbioru, a także Klan Naukowy są przecież na miejscu. Komunikacja międzysystemowa z „Diviny” nie jest zatem konieczna: gdyby chcieli, mogliby ją nawiązać z pokładów własnych okrętów. – W takim razie z kim miałby kontaktować się morderca? – Nie wiemy – przyznał Norat. – Możemy tylko przypuszczać, że był to ktoś ze wskrzeszonego personelu nawigacyjno-technicznego albo ktoś, kto wskrzesił się poza licznikiem. – Poza licznikiem? To możliwe? – Tak. Jak wiadomo, staza podłączona jest pod licznik albo wprowadzona na twardo. Pod licznikiem znajduje się personel nawigacyjny i techniczny. Wskrzeszenie pozostałej części załogi leży już w gestii kapitana statku. Niemniej jednak istnieje możliwość manipulacji stazą twardą w taki sposób, by zostać wskrzeszonym bez kapitańskiej autoryzacji, o ile podłączy się stanowisko stazowe pod główny system – wyjaśnił Slav. – Rozmawialiśmy już w tej sprawie z Herą, wykastrowaną Sztuczną Inteligencją „Diviny”. Twierdzi ona jednak, że jeśli nawet dokonano takiego wskrzeszenia, to zatarto po nim wszelkie ślady. – A więc niczego nie wiemy na pewno, zarówno jeśli chodzi o samo wskrzeszenie, jak i o manipulację przy komputerach. – Niekoniecznie – zaprzeczył Norat. – Można przeprowadzić test mikroskopowy łącza. – Nie rozumiem... – Chodzi o dokładne sprawdzenie wejściówki, do której wprowadza się płytkę pamięciową z zapisanym wcześniej przekazem – objaśniał dalej Slav. – Zakładam, że użyto właśnie płytki, ponieważ sprawca nie chciał ryzykować zbyt długiego siedzenia przy konsoli. Wprowadził więc przekaz w swojej kajucie, a następnie zgrał go na płytkę, którą podłączył później do komputera komunikacyjnego Serca. Takie podłączenie można wykryć za pomocą mikrootarć łącza i różnicy temperatur metalu, ale potrzebujemy nieco czasu, by to potwierdzić. Nie mamy do tego

specjalistycznego sprzętu. Jeśli czas podłączenia zgrałby się z czasem śmierci Kovala, sytuacja byłaby nieco jaśniejsza. – Doktor Tian obiecała się tym zająć – dodała kapitan Locartus. – Zanim jednak coś wykryje, musi pan podjąć decyzję. – Na Tych, Którzy Odeszli! – jęknął Everett. – Jaką znowu decyzję, nie licząc oczywistej konieczności kontynuowania śledztwa? Kapitan Anabelle Locartus zmrużyła oczy. – Decyzję, czy chce pan wstrzymać dalsze działania Floty K – powiedziała nieco chłodniejszym tonem. – Rzecz jasna do czasu, aż uporamy się z tą sprawą. Stone zamilkł. Patrząc przez dłuższą chwilę na Anabelle Locartus i stojącego, a w zasadzie wyprostowanego jak struna oficera, bezwiednie dotknął twarzy dłońmi, jakby chciał się przed nimi ukryć. Przeklęty Gibartus! To on powinien tu siedzieć i podejmować takie decyzje... chociaż... To w sumie kuszące, stwierdził nagle w duchu. Przerwać to wszystko. Dać umknąć Tansky’emu, zanim stanie się problemem. A Maszyna? Co może zrobić nam jedna Maszyna? Nawet czwartego stopnia? No właśnie. Nie miał pojęcia co. Oblizał wargi. – Nie możemy przerwać – powiedział, odsuwając ręce od twarzy. – To nie wchodzi w grę. Nie mamy pewności, czy Państwo lub Liga nie dogadają się za naszymi plecami i nie polecą w kierunku wskazanym im przez Stripsów. Musimy więc nie tylko kontynuować, ale i zachować pełną dyskrecję do czasu zakończenia śledztwa. I jeszcze jedno... – Przełknął ślinę, jakby chciał pozbyć się nieprzyjemnego posmaku własnych słów. – Jakiś czas przed moim poprzednim zapadnięciem w stazę, kiedy byliśmy jeszcze w Terzanie 10, o rozmowę poprosiła mnie Przedstawicielka Zbioru. Pokazała mi Prognostyka, który wygłaszał jakieś... naciągane przepowiednie. Przedstawicielka zinterpretowała je jako zapowiedź zniszczenia „Divina Proportio” i niepowodzenia całej misji. Stwierdziła, że trzeba zatrzymać flotę. – Słyszałam już o tym – przyznała kapitan Locartus. – Zresztą ostatnio wciąż słyszę o nowych przepowiedniach Zbioru. Zapowiadają rzeczy, przy których zagłada mojego okrętu... wygląda na drobiazg. – Anabelle skrzywiła się i poprawiła grzywkę. – To zresztą nieistotne. Ich Prognostycy są skuteczni w ekstrapolacji i przy analizach iskier, ale reszta... – Wzruszyła ramionami. – W kontekście tego, co wyznał sekretarz Stone, radziłbym przyjrzeć się dokładniej tej całej Przedstawicielce – wtrącił Slav Norat. – Najpierw wygłasza przepowiednie, a potem ginie jeden z ludzi „Diviny”? Wygląda to tak, jakby zależało jej na tym, by proroctwa zaczęły się sprawdzać. – To by się zgadzało, gdyby planowali samo morderstwo, a nie próbowali się skomunikować z kimś spoza systemu – zaprzeczył Everett. – Co nie zmienia faktu, że jej zachowanie jest co najmniej podejrzane. – A zatem? – spytała kapitan. – Jaka jest pańska sugestia? – Czujność – zdecydował Stone. – Nie zrobimy nic, nie licząc dyskretnego śledztwa. Jeśli zaczniemy do czegoś dochodzić, najwyżej opóźnimy skok, podając jako przyczynę problemy

natury technicznej. – A Madonna? – Nie zablokujemy możliwości lotu na stację. Mogłoby to wywołać podejrzenia u mordercy. Niech uwierzy, że uznaliśmy śmierć Kovala za nieszczęśliwy wypadek. Ja sam... – dodał nieco niepewnie, ale zreflektował się i zakończył już mocnym głosem – polecę na Madonnę pierwszym możliwym transportem. – Jak pan sobie życzy – zgodziła się Anabelle Locartus. – O ile podejmiemy pewne środki ostrożności. Nie chciałabym, aby podzielił pan los Kovala. Everett kiwnął zdawkowo głową. Gdyby wiedział, jak to się skończy, zapewne przemyślałby swoją decyzję. I to dwukrotnie.

Stacja orbitalna spodobała się Stone’owi od razu: była wielka, nowoczesna i przypominała nieco karuzelę. A co najważniejsze, można było podlecieć na nią tepekiem. Nie licząc lecącego z Everettem Yrta Sode i sekretarza Hacksa, leciało z nimi kilku ludzi z okrętowego personelu. Wśród nich szczególnie wyróżniała się czarnowłosa dziewczyna o wyjątkowo dużych piersiach ledwo mieszczących się w przepisowym kombinezonie. Była chyba dość podekscytowana, bo niemal od razu przedstawiła się Stone’owi jako Dominique Le Bouclier, trzeci pilot „Diviny”. – Spora – zauważyła, patrząc na monitor, wyświetlający widok na zewnątrz promu. – Był pan kiedyś na takiej stacji? – Raz czy dwa – przyznał sekretarz. Widząc, że pilotka robi do niego maślane oczy, dodał z rozbawieniem: – Nad Błękitem znajduje się Kryształ, jedna z największych stacji orbitalnych w Wypalonej Galaktyce. To w zasadzie statek kosmiczny: dość powolny, ale wyposażony w napęd głębinowy. Podobno wybudowały go Maszyny. Jest bardzo stary, ale też bardzo piękny. – Słyszałam o tym... ale nie byłam nigdy na planecie-stolicy. To prawda, że większość budowli na Błękicie unosi się na antygrawitonach? – Pewna ich część – dodał kurtuazyjnie. – Błękit jest w większości pokryty przez miasto, ale zrobiono wszystko, by wkomponować je w naturalny ekosystem planetarny. Jeśli wybierze się pani kiedyś do stolicy, zapraszam serdecznie do Budynku Rady – zakończył, z trudem odwracając wzrok od kuszących krągłości dziewczyny. – Błękit jest istotnie interesujący – wtrącił się Yrt Sode – o ile jest się lądowym szczurem. Na pani miejscu zainteresowałbym się zaawansowanymi konstrukcjami kosmicznymi. – Dokładnie! – zgodził się milczący wcześniej Hacks. – Weźmy Flotę Zero. Nie wiem, czy zdaje sobie pani sprawę, ale część posiadanych przez Stripsów statków to odrestaurowane

jednostki imperialne... – Muzeum – rzucił od niechcenia Stone, ale jego ironiczna uwaga wywołała efekt odwrotny do zamierzonego: sekretarz Stripsów zaniósł się swoim nieprzyjemnym chichotem i klepnął Everetta po ramieniu, jakby pochwalił go za udany dowcip. Tepek już lądował w przestronnym hangarze, odseparowanym od próżni za pomocą bariery magnetycznej, która na ułamek sekundy wyłączyła wszystkie systemy promu. – Nareszcie – odezwał się Hacks. – To stacja, a więc musi być bar. Idą państwo? – Ja może później. – Stone odpiął pas i zaczął wstawać z fotela. – Przedtem się rozejrzę... – A ja – ku zaskoczeniu Everetta odezwał się Sode – jeśli państwo pozwolą, to z przyjemnością. Nie miałem nic w ustach od czasu tego przeklętego wskrzeszenia. Sekretarzu Hacks? – Oczywiście – powiedział przedstawiciel Stripsów, z trudem wyplątując się z pasów. – A co do pana – zwrócił się do Stone’a – gdyby pan jednak zmienił zdanie... – Na pewno będę pamiętał. – Everett uśmiechnął się i jak najszybciej, po zdawkowym kiwnięciu głową w stronę obu sekretarzy i pilotki, wyszedł na hangar stacji. Nie miał kompletnie ochoty na zwiedzanie. Hangar był zajęty przez kilka skoczków głębinowych, dwa niewielkie skokowce, z czego jeden z symbolami Ligi, oraz dwa myśliwce dalekiego zasięgu z oznaczeniami Kontroli Zjednoczenia. Tuż na granicy hangaru stała jeszcze jakaś niesprecyzowana jednostka transportowa o artefaktowym kadłubie Obcych – zapewne statek Klanu, o czym świadczył metaliczny, szary lakier, którym pomalowano jednostkę. Szarość dla Klanu, pomyślał Everett. Czerń dla Strażników, biel dla Elohim, srebro dla Zbioru i stara rdza dla Stripsów. Kontroli została tylko zgniła żółć, nie licząc ewentualnych pasów świadczących o Obrębie, w którym pracowała: federacyjnego błękitu, ligowej zieleni czy czerwieni Państwa. Co uzyskamy, jeśli wymieszamy wszystkie te dumne barwy? Brązowawy, sraczkowaty kolor. Odpychającą barwę czegoś, co nazywamy szumnie Zjednoczeniem, wiedząc przecież świetnie, że jest to tylko polityczny wymysł i międzysystemowa hucpa. Kabaret, w którym zginął właśnie kolejny, niewinny aktor. Niepotrzebnie zaprzątam sobie tym głowę, pomyślał i przyspieszył kroku, kierując się w stronę głównego wejścia do hali recepcyjnej, pełnej komputerowych konsoli. To tu załatwiano sprawy transportowe – resztą zajmowały się personale, wysyłając dane identyfikacyjne każdego z gości do Serca stacji. Wojskowa technologia pobierania informacji... Everett uśmiechnął się z przekąsem. Czy Federacja naprawdę wierzy, że nikt nie rozpozna zmilitaryzowanej stacji? To zresztą nieistotne, stwierdził. Może i lepiej, że jest tu jakaś rozsądna inwigilacja. W zasadzie to ostatni tak cywilizowany sektor, na który się natkniemy. Jeszcze jedna synchronizacja z siłami Ligi, które dolecą ze swojego Obrębu, i zapewne ostatnia seria skoków – wprost do punktu, o którym poinformuje nas niebawem ten cały... Dinge. Choć może zrobi to Hacks. Wolałbym, żeby był to Hacks, uznał. Jest nieprzyjemny, ale nie budzi we mnie takiego... niepokoju. To zresztą mało istotne. Mam na głowie inne problemy. Najwyższy czas, żeby dopracować plan. Pomyślmy zatem... W pierwotnej wersji, tuż przed przejęciem Grunwalda, Stone miał zamiar wprowadzić

zamieszanie za pomocą dyskretnej plotki na temat sprzecznych z misją planów Państwa. Powinna w tym pomóc drobna awaria, spowodowana przez uprzednio opłaconego człowieka, jednego z personelu „Diviny”. Oczywiście najkorzystniej byłoby zniszczyć „Wstążkę” samemu, ale tu sekretarzowi brakowało możliwości. Zakładał, że nawet kapitan Locartus nie wykonałaby takiego rozkazu. Gdyby wywołanie zamieszania nie wyszło, w ostateczności pozostawało zabicie Huba. Stone zakładał, że opłacony człowiek zgodzi się i na to, rzecz jasna za odpowiednią sumę. Niestety, niespodziewana śmierć Kovala zmieniła wszystko. Na co mogła mu się teraz przydać? Rozwiązanie wydawało się proste: informację o niej trzeba będzie wyciągnąć z rękawa w decydującej chwili, sugerując, że odpowiedzialny jest za nią ktoś z Triumwiratu. Może wtedy skoczą sobie do gardeł? Sekretarz pragnął rozwiązać to subtelniej, ale skoro okazja sama weszła mu w ręce, byłoby głupotą z niej nie skorzystać. Najlepiej dołączyć ją do pierwotnego planu. Tak, uznał Stone. To może się udać. A przynajmniej: powinno. Rozmyślając i przechodząc machinalnie przez korytarze, sale i odnogi, Everett zauważył, że się zgubił, dopiero po jakimś czasie. Pięknie, pomyślał, wyciągając personal i ściągając mapkę z podpiętych pod stację fragmentów Strumienia. Stary, a głupi. Okazało się, że miał więcej szczęścia niż rozumu. Mapka wskazywała, że będzie musiał cofnąć się tylko do promenady i skorzystać z windy, by dojść do hal rozrywkowych. Kto wie: może znajdzie nawet Sode’a, Hacksa i tę piersiastą pilotkę? Niestety, niespełna minutę później zamiast na Dominique Le Bouclier natknął się na zabójcę. Zasłonięta kamuflującym holo, stojąca w przejściu postać wyglądała jak rozedrgany, niewyraźny cień postrzępionych animacji. Strzeliła raz, ale celnie: laserowy, cichy promień trafił Everetta prosto w brzuch. Sekretarz krzyknął i cofnął się od wstrząsu – zamontowany pod kombinezonem na polecenie Anabelle Locartus mikrogenerator pola magnetycznego przyjął skupione światło i oddał je w postaci energii, która odbiła się w kierunku napastnika. Trafiona wyładowaniem animacja zatrzęsła się, ale nie zgasła. – Nie ruszaj się – usłyszał Stone. Głos był ciężki i zmodulowany, jakby wydobywał się przez komputerowy głośnik. – Zrobię to szybko. Ale Everett nie zamierzał czekać. Zerwał się i zaczął biec w kierunku drugiego wyjścia z korytarza. Miał może dwie sekundy i wiedział, że nie zdąży. W chwili, gdy był już pewny, że nie uniknie śmierci, otworzyły się drzwi i w przejściu pojawili się ludzie. Sekretarz wepchnął się pomiędzy nich, nie zwracając uwagi na pełne oburzenia głosy. Przerażenie dodało mu sił i energii: przedarł się do następnego segmentu i biegł teraz niczym sportowiec w kierunku głównej promenady. Odprowadzały go krzyki potrącanych przechodniów i jedno, siarczyste przekleństwo niedoszłego mordercy.

W ładz a tak jak n arkotyk W ładz a to w ielka siła Rodz i m iłość i lęk Cz asam i też z abija Obiecuje tak w iele W słow a praw dę ow ija G dy uklękn iesz dłoń poda Lecz um ie też z abijać

Closterkeller, bardowie okresu ET

W

ciąż nie jestem pewny – zastrzegł Młodszy Radca Klanu Naukowego Yberius Matimus. – Jeśli Zjednoczenie się dowie... – Nie może – uspokoiła go siedząca naprzeciwko kobieta, z twarzą skrytą pod szerokim kapturem mieniącym się szarawo-fioletową barwą klanowego niekoloru. – Ten program, jak już ci wspominałam, jest tajny i finansowany z zewnętrznego źródła. – A znasz to źródło? – Nie interesuje mnie ono. – Uśmiechnęła się, nachyliła nad Yberiusem i położyła mu dłoń na kolanie. – Interesuje mnie to, by twoja kariera została umocowana na czymś konkretnym, kochanie. Dlatego zaangażujesz się osobiście w ten projekt. Mam dość plotek o tym, że coś osiągnąłeś tylko dlatego, że chodzisz ze mną do łóżka. – Kariera, kariera... oczywiście... – wymamrotał do siebie Matimus. – Ile jeszcze? – Około pół błękitnej godziny – powiedziała kobieta, zabierając dłoń i zerkając przez mokrą szybę tepeka. – Tuż za Wierchem. – Nie sądzę... – Cicho bądź, Yb. – Jej głos stał się nagle zimny i Młodszy Radca umilkł, nerwowo oblizując wargi. Choć Matimus zbliżał się do błękitnej pięćdziesiątki, nadal nie potrafił w pełni przeciwstawić się swej kochance. Nie było się czego wstydzić: jej lodowaty ton potrafił ustawić do pionu niejednego oficjela w Zjednoczeniu. Tepek leciał nad czarną powierzchnią Karkomy – czwartej planety systemu Thosis, leżącego w IC 1257, gromadzie kulistej znajdującej się praktycznie poza Wypaloną Galaktyką – z drugiej strony jej Jądra: na odległym, galaktycznym południu Obrębu Państwa, w resztkach Ramienia Krzyża. Dokładna lokalizacja Thosis plasowała system jakieś osiemdziesiąt dwa tysiące lat świetlnych od Terry, w konstelacji Wężownika, a więc prawie pięćdziesiąt dziewięć tysięcy lat świetlnych od galaktycznego centrum.

Ów odległy, zapomniany przez ludzi, Obcych i Maszyny układ nigdy nie został terraformowany, a za czasów Starego Imperium zamieszkiwała go co najwyżej garstka genotransformowanych pracowników Klanu Naukowego. Po dwóch wojnach – Kseno i Maszynowej – o systemie zapomniano. Pamiętano tylko o Bliźnie – jednej z największych dziur głębinowych Wypalonej Galaktyki, ciągnącej się od Thosis aż do leżącej w Ramieniu Węgielnicy gromady kulistej Lynga 7. W ten sposób dawna placówka badawcza stała się tranzytem upstrzonym setką boi lokacyjnych, a także zapomnianym i pustym reliktem Klanu, używanym co najwyżej do skoków w głąb Ramienia Krzyża. Albo tak przynajmniej uważało Zjednoczenie. – Jest – powiedziała wreszcie zakapturzona kobieta i Matimus uniósł wzrok, by dojrzeć majestatyczny Wierch: najwyższe wzniesienie na Karkomie, którego osmolony szczyt ocierał się o górną granicę toksycznej atmosfery. Tepek przyspieszył: na planecie trwała nieustająca burza i chociaż maszyna dawała sobie radę z naładowanym elektrostatyką wichrem, pilot zamierzał jak najszybciej schronić się za masywem. Przez moment oglądali czarną, poszarpaną ścianę Wierchu, by skręcić nagle w prawo i niezmiernie powoli okrążyć olbrzymi szczyt w celu dotarcia do jego północnego cienia. Widniał tam ciągnący się kilometrami płaskowyż upstrzony przez rozpękłe skalne sople, bąble i smocze kły stopionego, szklistego żwiru. Tylko na fragmencie owego chaosu powierzchnia była nienaturalnie płaska – idealne miejsce na lądowisko, prowadzące do kopulastych narośli nigdy do końca niezlikwidowanej Medei – bazy naukowej Karkomy. – Mam sygnał – zauważył pilot. – Zaraz lądujemy. W cieniu Wierchu docierały do nich jedynie resztki szalejącej burzy i Yberius mógł ujrzeć co najwyżej ognie uderzających w ziemię wyładowań, jakby cała powierzchnia planety była naelektryzowana. Kilka błękitnych promieni prześlizgnęło się po tepeku, delikatnie przysmażając jego pole magnetyczne, jednakże prom wyrównał lot i zwalniając, wleciał wprost do obszernego hangaru Medei, pustego, nie licząc może kilku łazików i specjalistycznego sprzętu górniczego. Tajna placówka nie potrzebowała promów – te znajdowały się na fregacie, stacjonującej nad planetą. – Czekają – oznajmiła niepotrzebnie kobieta. Matimus zobaczył ich już przez neoszybę: niewielka grupka odzianych w szarawe stroje naukowców Klanu zdążyła dotrzeć na miejsce. Wśród przybyłych widać było ubranych na biało łysych akolitów Zbioru. Młodszy Radca uśmiechnął się – grymas był może nieszczery, ale oczekiwany. Skryta pod kapturem twarz kobiety nie oddała uśmiechu – spowijał ją cień. Yberius podał jej dłoń i stanął przed wyjściem, które zapłonęło zielonymi lampkami i zaczęło powoli opadać w dół, zmieniając się w prosty trap. – Tam jest ta przeklęta sekta... – zauważył. Kobieta kiwnęła głową. – To nieuniknione – dodała jeszcze, i to było wszystko, bo tepek otworzył się już i zeszli w stronę oczekującej ich grupki.

– Chcemy się dogadać – powtórzyła coraz bardziej zrezygnowanym głosem Erin Hakl. – To, co się wydarzyło, było niepotrzebne, ale nie wynikało wyłącznie z naszej winy. Wasz człowiek naruszył nasze zaufanie, wdzierając się do pomieszczenia, do którego nie wolno mu było wchodzić. Członek naszej załogi zareagował na to zbyt nerwowo. Doszło do szamotaniny. To nieporozumienie, powtarzam. – Oblizała wargi i rozłączyła mikrofon kontaktowy. – Mam dość – dodała do oczekującej w SN załogi. – W gardle mi już zaschło. – Jakie są szanse, że usłyszeli przekaz Podgrudnego? – spytała Wise. Erin wzruszyła ramionami. Zamiast niej odpowiedział siedzący w Sercu Tansky. – Powiedziałbym, że dość spore – oznajmił. – Najpewniej miał podłączenie kontaktu na twardo. Dobre, bo nie wykryłem go natychmiast po jego wejściu. – Więc dlaczego nie odpowiadają?! – Hakl wstała od konsoli nawigacyjnej. – Może wzywają Zjednoczenie – zauważył mechanik. – Musieli słyszeć o nagrodzie i chcą sprzedać nas wszystkich, hurtem. – Umiesz pocieszyć, Monsieur – skrzywiła się Erin. – Do usług, pani Biedrok. Po trwającej chwilę szamotaninie z przybyłą na pokład statku Lill postanowili zamknąć powoli przytomniejącego Podgrudnego i mechaniczkę w kajucie gościnnej, wcześniej zajmowanej przez Jareda. Ani kobieta, ani Podgrudny nie odezwali się ani słowem, tak samo jak przyprowadzona do nich kilka minut później komputerowiec Petrov. Ta ostatnia wyglądała zresztą na rozbawioną, choć trudno było to stwierdzić jednoznacznie z powodu jej czarnych gogli. Strzeliła gumą, jeszcze kiedy zamykały się drzwi kajuty; trzask pękającego balona zgrał się z cichym piknięciem blokowanego przejścia. Na straży Hakl postawiła Jareda. Nie dała mu nawet broni: wiedziała, do czego zdolna jest Maszyna. Do nudnego zajęcia pilnowania kajuty mogła oddelegować Monsieura – w końcu Jared lepiej sprawdziłby się w aktywowanej zbrojeniówce – ale zamierzała dokładnie przepytać mechanika o stan napraw. Monsieur wzruszył na jej pytania ramionami: skróty zostały zamontowane, a Hub sprawdził funkcjonalność systemów. Mogli znów lecieć i skoczyć: o ile pozwoli im na to „Karmazyn”. Jak na razie nie odłączyli się nawet od fregaty. Tansky potwierdził, że mogą, ale bez współpracy Anny ryzykują co najmniej uszkodzenie kadłuba i trapu dostępowego. A teraz próbowali ową współpracę nawiązać – niestety, jak na razie bez skutku. – Jakie macie propozycje? – spytała Hakl. – Im dłużej to trwa, tym bardziej sprawa się komplikuje – zauważył Tansky. – W takich rozgrywkach chodzi już o teorię gier, gdzie zysk jednego gracza oznacza stratę drugiego. Zysk z naszej strony to uniknięcie konfliktu, do którego już doprowadziliśmy. Zysk ze strony Anny jest niejasny. Nie wiemy, czy chodzi jej teraz o nagrodę za nas, uzyskanie obiecanych środków za

naprawę czy też o odzyskanie załogi i ukaranie winowajców, czyli nas. Proporcja zysku jednego gracza do straty drugiego przestała być zatem stała. – Na Tych, Którzy Odeszli, Hub, nie możesz mówić po ludzku? – W zasadzie układ sił już uległ zmianie, przez to że zatrzymaliśmy ludzi Anny. Teraz chodzi więc raczej o grę, w której dotykamy problemu tak zwanego „dylematu więźnia” – oznajmił rozbawionym tonem Tansky. – To gra o sumie niezerowej, w której każdy z graczy może zyskać, zdradzając przeciwnika, ale obaj stracą, jeśli nawzajem zaczną zdradzać. Strategia konfliktu przeważa w tym wypadku nad pokojową. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Tylko tyle, że będziemy musieli zdradzić, i to lepiej szybciej niż później, bo Anna na pewno uznała, że przekroczyliśmy wspólne ustalenia już na początku, atakując Podgrudnego. Najrozsądniej było przyjąć strategię milczenia i zwiewać, nie czekając na ruch Anny. Ruszyliśmy jednak pionkiem negocjacji, a Anna milczy. Cała ta sytuacja... cóż, chyba ją bawi. – Mówisz tak, jakbyś ją polubił – prychnął Monsieur. – Polubił? Nie. Ale ją rozumiem. Również bym milczał – zauważył Hub, myśląc przez chwilę o muchach trzepoczących skrzydełkami. – Nawiązanie dialogu oznacza, że godziłaby się na jakieś negocjacje. Wygląda jednak na to, że nasza pani kapitan nie przepada za negocjacjami. – Zmusimy ją zatem do nich – stwierdziła Erin. – Jared – dodała do wszytego w kombinezon mikrofonu kontaktowego – przyprowadź do nas Petrov. Pozostali mają zostać w kajucie. Dasz sobie radę? – Tak – odpowiedział jej spokojny głos Maszyny. Hakl kiwnęła głową. – A to po co? – zdziwiła się Wise. – Oddamy ją Annie – wytłumaczyła Erin. – Pokażemy w ten sposób naszą dobrą wolę i zmusimy ją do dialogu. Nie poślę z powrotem Lill, która mogła dowiedzieć się za wiele o stanie naszego statku, czy Podgrudnego, który nie pała do nas zbytnią sympatią. Petrov to najlepsze wyjście. Tansky? – Tak, królowo? – Musimy wykorzystać zamieszanie związane z przybyciem Petrov do „Karmazyna”. Kiedy postawi nogę na pokładzie fregaty, musisz odłączyć skokowiec. Widząc, że oddaliśmy Petrov, Anna musi założyć, że oddamy i pozostałych. Nie zestrzeli nas więc od razu i może dotrzemy do boi lokacyjnej. – Świetnie. Ucieczki i skoki, wszystko po staremu. O ile, rzecz jasna, uda się nam wykonać skok pomimo imprintu kapitana. – Masz lepszy pomysł? – Aktualnie? Niekoniecznie. Tylko jak skoczyć? – W sensie? – Zablokowanej boi, oczywiście. – Jared jest Maszyną. – Erin potarła lekko czoło. – Może, przy twojej współpracy, spróbuje złamać jej zabezpieczenia. Jeśli macie jakieś wątpliwości, powiedzcie o nich teraz – dodała, ale odpowiedziała jej cisza. – Pin? Monsieur? – spytała jeszcze, patrząc, jak Wise kręci głową, a mechanik ponownie wzrusza ramionami. – Tansky? – Może być zabawnie – zauważył komputerowiec. Hakl westchnęła.

– Tego się właśnie obawiam – powiedziała i odwróciła się, bo Jared wprowadził właśnie do SN drobną i wciąż żującą gumę komputerowiec Petrov. – Brutal – skwitowała dziewczyna, gdy Jared puścił jej ramię i stanął tuż obok. – Ale – dopowiedziała, zerkając z lekkim uśmiechem na Maszynę – dość przystojny. – Petrov – chrząknęła Erin – wracasz na „Karmazyn”. – O – zauważyła komputerowiec. – A to ci dopiero. – Chcemy, żebyś porozmawiała z Anną – powiedziała Hakl. – Powiedz jej, że to nieporozumienie. Nie chcieliśmy, żeby do tego doszło. Spytaj, czy nasza umowa nadal obowiązuje. Dowiedz się, czego chce. – Aha. – Zrobisz to? – Ta, jasne. – Analiza głosu wykazuje, że komputerowiec Petrov nie mówi prawdy – wtrącił Jared. Dziewczyna odwróciła głowę. – A ty co? – spytała, strzelając z gumowego balona. – Wspomagany? Masz PsychoCyfra w personalu? – Owszem, ma – rzuciła szybko Erin. – A to ci dopiero – powtórzyła dziewczyna, patrząc na Jareda przez ciemne szkła gogli. – Ja też mam drobne to i owo... moglibyśmy, no wiesz... wymienić się programami, rozumiesz. – Uśmiechnęła się, zadowolona z żartu. Ku zaskoczeniu Hakl Jared uśmiechnął się również. – Tak – powiedział powoli. – Moglibyśmy. – Posłuchaj, Petrov – przerwała im Erin. – Chcemy się z tego wyplątać. Nie masz ochoty, to nic nie mów, ale odsyłamy cię i tak. To gest naszej dobrej woli. Oddamy też pozostałych, jeśli zostawicie nas w spokoju. Ubierzemy ich w kombinezony próżniowe i wypuścimy przy boi lokacyjnej, tuż przed tym, jak pozwolicie nam skoczyć. W porządku? Petrov wzruszyła ramionami. – Wyprowadź ją, Jared – rozkazała Hakl. Zbrojeniowiec kiwnął głową i wyciągnął rękę, zamierzając ponownie złapać dziewczynę za ramię, ale Petrov ubiegła go i złapała Jareda za dłoń. – Wolę za rączkę – oznajmiła. – To do rychłego, co nie? – Taką mam nadzieję – powiedziała Erin. – Hub – dodała, kiedy Petrov zniknęła już z pola widzenia – jesteś gotowy? – Jak zawsze, królowo. – Monsieur? – Idę do kontrolek na dolnym. – Wise? – Ustawiam lokalizację tej boi na twardo. Jest co prawda dla nas na razie martwa, ale mamy koordynaty w linii prostej. – Petrov przekazana na „Karmazyn” – rzucił Jared, który powrócił do SN. – Powinna przejść przez śluzę za jakieś dwadzieścia sekund. – Idź do zbrojeniówki – mruknęła Hakl, siadając w fotelu pierwszego pilota. – Przygotujcie się. Wszystko tak, jak ustalaliśmy.

Ale miało być zupełnie inaczej. Po upływie piętnastu sekund głośnik na konsoli nawigacyjnej zatrzeszczał sygnałem nawiązywanego połączenia. Erin klepnęła odruchowo w przycisk i w SN rozległ się spokojny głos Anny. – Włączcie holokontakt – powiedziała kapitan „Karmazyna”. – Prędziutko. – Królowo? – zaczął Tansky. – Przerywamy – poleciła Erin. – Musimy wiedzieć, czego chce. – To nie jest najlepszy... – zaczął komputerowiec, ale Hakl klepnęła już odpowiedni przycisk i nad konsolą nawigacyjną ukazał się wyraźny duch Anny ze stojącą tuż obok Petrov. – Rozkazy są takie – odezwała się kapitan „Karmazyna”. – Chcę Myrtona Grunwalda i resztę moich ludzi. I chcę ich natychmiast. To nienegocjowalne warunki. – Zapłacimy – powiedziała szybko Erin, ale Anna pokręciła głową, nie dając jej dokończyć. – W przypadku Grunwalda nie chodzi już o zapłatę. To kwestia renomy wykonywanego zawodu. Ułatwię wam zresztą decyzję. Petrov? – Tak, pani kapitan? – spytało widmo komputerowiec. – Włączaj. – Tansky... – wyszeptała do Serca Erin, ale nie mieli szans, by zdążyć. W chwili, gdy Hub zbliżył dłonie do klawiatury, podczepiony przez Petrov pod konsolę niewielki Elektromagnetyczny Przekaźnik Impulsowy oddał całą nagromadzoną w sobie energię, wysmażając skutecznie oprogramowanie nawigacyjne skokowca. Usłyszeli jeszcze zaskoczony krzyk Wise i przekleństwo Huba. A potem wszystko zgasło.

– Koncentratory – wyjaśnił niezmiernie z siebie zadowolony Skye, ojciec projektu, prowadzący Yberiusa w głąb bazy tuż po tym, kiedy oficjalne powitanie Młodszego Radcy i jego towarzyszki dobiegło końca. – Rzecz jasna, sieciowe. Rzadko które odkrycia Zbioru mogą posiadać użyteczność praktyczną, zgodzi się pan? – spytał, wprowadzając odpowiedni kod do pulpitu drzwi. – Ale w tym konkretnym przypadku... Jeszcze chwileczkę... – mruknął. – I gotowe. Otworzył drzwi. – W zasadzie rozwiązanie jest nie tyle oczywiste, co proste – podjął, gdy oczom Matimusa ukazała się wielka sala z wiszącymi w pajęczynie sprzężeń ciałami. – Jak sam pan widzi, każdy z obiektów podłączony jest do drugiego portami dostępowymi. To oczywiście nic specjalnego – doprecyzował uczony, dotykając kolejnego pulpitu i zapalając światła. – Połączenia personalowe są czymś szeroko spotykanym. Tu jednak pracujemy nad czymś znacznie szerszym.

– To znaczy? – Jak pan wie, technologia personali jest technologią ewolucyjną, czyli samoprogramową. Każdy personal jest indywidualny i posiada swój kod „genetyczny”, czy raczej „nanitowy”. Jego dane są nawet przekazywane w procesie zapłodnienia, tak by instalacja przeszła gładko i zawierała dane personalowe obojga rodziców. Dlatego też ingerencja w strukturę personali wychodząca poza podstawową opiekę programową jest zakazana. – Z wyjątkiem tych tutaj – mruknął Yberius. Skye kiwnął ochoczo głową i stanął przy jednym z nagich, podpiętych pod pajęczynę kabli ciał. – Zgadza się. Ale proszę zauważyć, że nie łamiemy prawa. Nie zachowujemy się także jak Stripsowie, ci obłąkani rzeźnicy. Poruszamy się tylko na granicy. To, jak sam pan widzi, klony. Oparte na technice klonowania znanej jeszcze w Starym Imperium. Bez dawcy genetycznego. – Nie rozumiem... – Już tłumaczę. – Naukowiec pokraśniał, najwidoczniej Matimus dotknął czułej struny. – Wie pan na pewno świetnie, że odtworzone jednostki re-żywe takie jak hodokonie, hodoświnie i tym podobne hodozwierzęta, nie opierają się na oryginalnym materiale genetycznym. W wielu przypadkach po Wojnie Maszynowej posiadaliśmy jedynie komputerowe zapisy genowe dawnych gatunków. W ten sposób tworzyliśmy wymarłe zwierzęta z symulacji, z wirtualnej spuścizny, co do której nie mieliśmy nawet pewności, czy była ona wiernym odtworzeniem rzeczywistych danych. Podobnie jest i w tym wypadku. Obecne tu koncentratory sieciowe są niczym innym jak ucieleśnioną symulacją genetyczną. – Musieliście się jednak na czymś opierać... – Niezupełnie. To, co pan widzi, to dzieło SI. Uśredniony i wyliczony statystycznie egzemplarz ludzkiego genotypu, powielony i wyhodowany w naszej placówce. Pod kątem prawnym można powiedzieć, że nie jest to nawet człowiek, a jego wirtualna wersja... – Nie do końca wirtualna – stwierdził Matimus, dotykając jednego z ciał. Klony, jak zauważył, musiały mieć około dwunastu błękitnych lat: cała sala wypełniona była kopią tego samego, chudego i bladego chłopca. – To prawda – uśmiechnął się Skye. – Ale nie jestem pewny, czy w trakcie ewentualnego procesu dałoby się udowodnić, że mamy do czynienia z człowiekiem, tak jak trudno by było stwierdzić, że hodopies jest istotnie psem z dawnej Terry. – Uczony chrząknął i podrapał się po gładko ogolonej brodzie. – Tak jak wspominałem: poruszamy się na granicy prawa, ale go nie łamiemy. – Dobrze – przytaknął Młodszy Radca, przechadzając się pomiędzy wiszącymi ciałami. – A rozwiązania praktyczne? – Trudne do oszacowania zyski – oznajmił naukowiec. – Chodzi w końcu o personale, na których możemy przeprowadzać inwazyjne badania bez obaw o ich stan. Dzięki temu udało się stworzyć owe humanoidalne koncentratory przesyłające dane z portów dostępowych w trybie sieciowym, a tym samym i nowy typ personala. – Uczony znów chrząknął, nachylił się nad jednym z klonów i przesunął nad nim personalową płytką. – Każdy z koncentratorów powiela sygnał innego koncentratora, tworząc domenę kolizyjną. – Wydawał się zadowolony z wyniku badania. – W ten sposób kreuje się swoista sieć świadomościowa, w której dokonuje się coś, co nazwaliśmy wstępnie „wirtualnym Darwinem”.

– To znaczy? – Koncentratory rywalizują ze sobą o dostęp do transmisyjnego medium, współdzieląc jedno pasmo przepustowości – wyjaśnił Skye. – Dochodzi w ten sposób do kolizji transmisyjnej i na jej tle zaczyna się wyróżniać jeden, najsilniejszy personalowy sygnał. Sygnał ten niejako „zbiera dane” z innych personali. Tak powstaje nasz wirtualny Darwin, czyli najlepiej przystosowany personal, mogący wzmocnić każdy przepuszczany przez siebie impuls. A to dopiero początek... – Twarz Skye’a stała się nagle rozmarzona. – Pragniemy... – zaczął i urwał, rozglądając się w zdumieniu po sali. Ciała zaczęły drgać.

Jeśli myśleli, że mieli jakieś szanse, to byli w błędzie. Ludzie Anny wdarli się przez śluzę w pełnym rynsztunku, z założonymi goglami wspomagającymi modyfikowane zapewne personale. Wcześniejsze wrażenie rozlazłości, którego doświadczyła Erin, okazało się złudzeniem – załoga „Karmazyna” pracowała jak profesjonaliści. Grawitacja już siadała, przesmażony system dostawał czkawki i SN spowijała ciemność, gdy co najmniej sześć postaci z karabinkami plazmowymi i laserami wpłynęło na mostek, tuż przy konsoli nawigacyjnej, po której wciąż jeszcze przeskakiwały błękitne zygzaki wyładowań. – Buty magnetyczne – rozkazała jakaś kobieta, celująca prosto w głowę Erin, i cała grupa przełączyła coś na pasach kombinezonów. Goście opadli na posadzkę, wciąż celując w załogę „Wstążki”. – Kant – odezwała się do krótko ostrzyżonej dziewczyny z laserem – obstawiasz wyjście ze zbrojeniówki. Ligęza? Konsola. – Robi się – odpowiedział młody komputerowiec z pieprzykiem na policzku, podchodząc do nawigacji i odłączając resztki EPI. – Piecze – syknął z uśmiechem, odrzucając fasolkę emitera i rozgniatając ją butem. – I jak? – Takie maleństwo to tylko przysmażenie – ogłosił Ligęza, nachylając się nad konsolą. – Da się naprawić i posklejać testującym. Kilka godzin roboty, Mamuśku. Jeśli będzie poważniej, to trzeba będzie... – Potem będziesz mi pieprzył o technikaliach. Łączność? – Będę miał. Interkom i mikrofon zewnętrzny. I podstawowe sterowanie, na awaryjnym. Może nawet skok? Ale w każdej chwili może siąść. Wszystko jest... zaszyfrowane jak sama Plaga. – Dobrze. Ty. – Kobieta nazwana przez komputerowca Mamuśką machnęła lufą

w kierunku Hakl. – Ligęza ustawi ci kontakt. Każ wszystkim przyjść do SN. I od razu uprzedź, że głupoty karane są natychmiastowym rozstrzelaniem. Zrozumiałaś? Erin kiwnęła głową. Kobieta ponownie odwróciła się do komputerowca. – Ligęza? – Gotowe – mruknął młodzieniec, odsuwając się od konsoli. – Zaczynasz. – Kobieta wskazała na Hakl. – Pośpiesz się. – Tu... Biedrok – powiedziała po chwili wahania Erin, naciskając przycisk interkomu. – Słuchajcie. Jared, ty także. Przyjdźcie do SN. Statek został przejęty. Jeśli tego nie zrobicie, zabiją nas. Zrozumieliście? – Oblizała wargi. – Mają przewagę. Pomyślimy potem, co... – Wystarczy – zdecydowała kobieta i stojący obok Hakl komputerowiec wyłączył interkom. – Nie będzie żadnego „myślenia potem”, dziecino. Erin nie odpowiedziała. Pierwszy przybył Monsieur. Jared i Tansky wciąż się nie zjawiali. Kobieta ponownie wskazała interkom i Hakl włączyła przycisk. – Jared – zaczęła, siląc się na spokojny ton i starając się sobie przypomnieć, jak brzmi fikcyjne nazwisko Huba. – Zabowski – powiedziała wreszcie. – Przyjdźcie do stazo-nawigacji. Tu jest sześcioro uzbrojonych ludzi. Złaźcie. – Przerwała i po sekundzie dodała: – To rozkaz. Dopiero po jej ostatnich słowach drzwi zbrojeniówki otworzyły się i w przejściu stanęła Maszyna. Jeśli nawet jej wygląd zrobił na kimś wrażenie, to cała grupa Anny nie dała nic po sobie poznać. Tansky jednak nie wyszedł i Erin poczuła nagle, jak po plecach przemyka jej zimny dreszcz. – Turner Zabowski – ponownie nachyliła się nad interkomem – wychodź z Serca. Natychmiast. Coś zatrzeszczało i usłyszeli nagle głos Huba. – Nie sądzę – powiedział. – H... do ciężkiej Plagi! To nie są żarty! – syknęła Hakl. – Przykro mi, Biedrok, ale nie zamierzam dać się złapać – usłyszała. – Poinformuj proszę naszych uroczych gości, że odzyskałem już częściowo panowanie nad Sercem i że gotów jestem użyć zapisanej wcześniej instrukcji wsadowej. Tej od autodestrukcji. – Nie możesz... – zaczęła Erin, zauważając kątem oka, że Mamuśka wskazuje głową na dwie stojące obok kobiety, które natychmiast pobiegły w kierunku drabinkowego korytarzyka prowadzącego do Serca na pokładzie głównym. Pierwsza stanęła przed zamkniętym wejściem, celując w drzwi, a druga uklękła i podłączyła coś do sterującego wejściem pulpitu. – To nie Stripsowie – dodała szybko Hakl. – Nie wygłupiaj się. Ta partia jest prze... – Proponuję, by ludzie kapitan Anny wrócili szybko na pokład swojej fregaty – usłyszała. – Nie zawaham się przed autodestrukcją – doleciało jeszcze, ale głos brzmiał tak, jakby Hub zapomniał o nich i mówił już do siebie. – Nikt nie będzie mną rządził. W tym momencie dziewczyny otworzyły drzwi do Serca i następne wydarzenia rozegrały się błyskawicznie. Coś zapiszczało alarmem – najwidoczniej Tansky zdołał uruchomić coś na baterii w samym Sercu – ale dźwięk szybko został zdławiony. Do oczekujących w stazo-nawigacji doleciało coś jak trzask i zduszony krzyk.

Jared otworzył usta i wykonał taki ruch, jakby zamierzał ruszyć do przodu, ale Hakl pokręciła głową i Maszyna zamarła, patrząc na widok, który wydał się nagle wszystkim wyjątkowo upiorny. Dwie kobiety wprowadziły Huba albo człowieka, który był nim jeszcze kilkanaście sekund temu. Komputerowiec rozglądał się dookoła nieprzytomnym wzrokiem i wciąż usiłował się szarpać; jęczał. Wyglądał jak złapane w pułapkę zwierzę i Erin, widząc, co się z nim stało, odwróciła wzrok. Mamuśka nacisnęła przycisk wszytego w kombinezon mikrofonu. – Anna? – Tak, Cell? – Mamy wszystkich. – Dobrze. Dajcie mnie na głośnik – zatrzeszczało cicho. Ligęza nie czekał: już nachylał się nad konsolą, poruszając bezgłośnie wargami. – Dźwięk będzie kiepski, Mamuśku – zastrzegł po chwili. – I może się urwać. Wszystko ma twardy restart, brakuje całych segmentów kodowych... – Uruchom – rozkazała Cell i po chwili ponownie usłyszeli głos Anny. – Tu zabawa się kończy – oznajmiła kapitan „Karmazyna”. – Wszyscy wprowadzacie się w twardą stazę. I to natychmiast. Skaczemy od razu po dotarciu do boi lokacyjnej. – Nikt nie będzie... – wymamrotał Tansky, ale jedna z trzymających go kobiet uderzyła komputerowca w głowę rękojeścią karabinu i Hub oklapł. Puściły go; chude ciało w pocerowanym, podniszczonym kombinezonie upadło na posadzkę SN dziwnie cicho, niczym jesienny liść. – Co tam się dzieje? – spytała Anna. – Była drobna szamotanina – wyjaśniła Cell. Głośnik zachichotał. – Widzisz, Biedrok? To tylko drobne nieporozumienie. Członek naszej załogi zareagował najwidoczniej zbyt nerwowo. – Anna przerwała, by po chwili dodać: – Dobrze już, kończmy z tym. Cell, doczep ich do stanowisk stazowych. – Nie – przerwała jej Hakl. – Jakie: nie? – zaciekawiła się Anna. – Nie wprowadzajcie Grunwalda w stazę – wyjaśniła Erin. – Jest w głębokim krio. Jeśli go rozmrozicie, by podać mu Białą Pleśń, umrze. Jest poważnie ranny. – Stary, dobry Myrton – odezwała się po chwili Anna. – Pewnie wolałby śmierć od choroby pogłębinowej, zważywszy na to, co zrobił ze swoją załogą. Nieważne – dodała, zanim zaskoczona Hakl zdążyła spytać, co ma na myśli. – Dla mnie to bez znaczenia. Grunwald raz już skoczył bez stazy i przeżył. Może uda mu się i teraz. Moje drogie, zróbcie, o co tak pięknie prosi nas pani Biedrok – orzekła, pozwalając sobie na lekkie, rozbawione westchnienie. – To może się zresztą opłacić. Paliatywa będzie zadowolony, jeśli Myrtonowi odbije. – Paliatywa? – spytała wcześniej milcząca, zdumiona Wise. – Mówiłam wam, że to Szpara – usłyszeli, a potem Anna zakończyła połączenie.

W zasadzie nie wyglądało to do końca jak drganie. Przez wiszące w pajęczynie sprzężeń ciała przemykało coś jak fala, uderzenie rozpraszającej się wiązki energetycznej. Yberius odskoczył pod ścianę, patrząc, jak ciała szamoczą się i zastygają, a wiszące tuż przy nich monitory wybuchają mrowiem zapętlonych danych. Wyglądający na przerażonego Skye wyciągnął płytkę personala. – Tan! – krzyknął, nawiązując połączenie. – Znowu się zaczyna! Odłączaj, słyszysz?! – Co się...? – przez głośniczek płytki doleciał zdziwiony, kobiecy głos, ale naukowiec nie dał jej dokończyć. – Przerwij połączenie! Już! W tym samym momencie zgasły światła. Drżenie jednak zostało: Matimus słyszał, jak klony szamoczą się w uprzęży, a potem, gdy blask lamp zaczął powracać, jak ów ruch z wolna zamiera, koncentrując się tylko na jednym, konkretnym chłopcu. Wiszący nieco z lewej strony klon zdawał się zasysać całą energię i Skye doskoczył do niego, przesuwając nad ciałem płytką personala. – Ten sam koncentrator co wcześniej! – sapnął, odwracając się w stronę Matimusa. – Nasz Darwin! Widział pan? – Trudno było tego nie dostrzec – zauważył nieco kąśliwie Yberius, podchodząc do wiszącego ciała. Skye kiwnął energicznie głową. – Właśnie, właśnie! Cudownie zgrany personal! To już trzeci... nie... czwarty raz z rzędu. Wyjątkowo silny, koncentrujący sygnały hub! Sam pan widział! Proszę sobie wyobrazić, czego może dokonać, jeśli podłączy się go do Strumienia! Jeśli zgodzi się pan na alokację środków... – Jestem tu, bo pragnie tego Starszy Radca Klanu Naukowego, przybyła tutaj osobiście Ivonne Habat – odezwał się sucho Matimus. – Jeśli przejmę ten projekt, spełnię jej życzenie, ale nie jestem do końca przekonany o jego słuszności. – Nie rozumiem... – Za bardzo pachnie mi to technologiami Stripsów. A może i Zbioru. Zna pan historię... także tę mniej oficjalną, z Archiwów Klanu? Chcecie tu stworzyć kolejnego... transgresa? Czy tak? – Nie, ależ... – Skye zatrzepotał rękami. – Chodzi o personal. Wyłącznie! Młodszy Radco... pan nie sądzi chyba, że... – Wszystkie te transgresyjne projekty, nawet związane z personalem, mają dużą klauzulę niepewności – orzekł Matimus. – Nie będę tego zamykał, dopóki jest tym zainteresowana Ivonne... Starszy Radca. Ale takie eksperymenty to bomba zegarowa. Nasi przodkowie świetnie o tym wiedzieli. – Ależ, Młodszy Radco... – Poza tym – dodał Yberius, spoglądając na wciąż drgające lekko ciało chłopca – może być

i tak, że projekt zamknie się sam. – Nie rozumiem... – Powiem tak – Matimus uśmiechnął się nieszczerze, powoli zmierzając do wyjścia – nie byłbym zdziwiony, gdyby pewnego dnia wasz drogi, personalowy hub uciekł, wcześniej wysadzając tę podejrzaną placówkę w powietrze.

Pow rót jest n ieun ikn ion y. Musim y być gotow i.

Praw a Ducha, Biblioteki Zbioru

T

artus Fim bardzo szybko zrozumiał, że jego problemy dopiero się zaczynały. Tsara przeciągnęła go przez salę komputerową, nie szczędząc mu popchnięć i szturchnięć. Pistolet laserowy włożyła sobie za pas kombinezonu, ale w dłoni trzymała wyciągnięty z ciała Elohim Jad, po którego ostrzu przepływały drobne, elektryczne wyładowania. Przestawiła coś w rękojeści i część z nich wydłużyła się na tyle, by mogła smagnąć handlarza elektrobiczem, niewiele różniącym się od średniowiecznego elektrycznego pastucha. – Zamknij jadaczkę – rozkazała, gdy Fim pozwolił sobie na pełen boleści jęk. – Może być ich więcej! – Elohim nie... – Co: nie? – przerwała mu, popychając go w kierunku jednego ze stanowisk komputerowych. – Nie zabijają Strażników? A co to według ciebie było, do przeklętej Plagi? Przyjacielski piknik? – Ja nie... – Sprawdź zapisy – powiedziała, wskazując ostrzem jeden z wciąż włączonych komputerów. – Jeśli Elohim zabili pustkowców, to mieli jakiś powód. Szybko. Fim kiwnął w przestrachu głową. Starając się nie patrzeć na leżące nieopodal ciało Strażnika, dotknął klawiatury i spróbował wyświetlić spis wcześniej wpisywanych komend. – Tu nic nie ma – powiedział po chwili. – Tylko oznaczenie, że elohimska jednostka poprosiła o zadokowanie. I jakieś przekazy z innych strażnic, chronione kodem. – Przekazy mnie nie obchodzą. Gdzie dane tej jednostki? – Nie mam... – zmieszał się Tartus. – Skoro zadokowali, to gdzie jest ich statek? – Może gdybym zgrał dane i mógł przejrzeć je na spokojnie... – Nie ma na to czasu – stwierdziła najemniczka. – Zostaw to. Wynosimy się. Idziesz przodem.

Wynosimy się, pomyślał. Wyglądało na to, że miał szansę przeżycia, o ile dobrze to rozegra. – Kody niewiele ci pomogą – zaznaczył, nerwowo drepcząc przed siebie. – „Krzywa Czekoladka” ma wysoką automatykę połączoną z personalizacją. Większość komend wymaga potwierdzenia genowego, a niektóre żywego RNA i sygnałów z personala, które... Plaga! – jęknął, czując, że Janis smaga go biczem Jadu. – To boli! – Za dużo gadasz! Podłączyłeś ładownicę? – Tak... – odpowiedział, ściskając obolałe ramię. – Dobrze. Idziemy do klocka. Nie próbuj żadnych numerów, bo następnym razem przysmażę ci jaja. – Numerów? Ja nie... – Tędy – syknęła, pchając go przez niewielki korytarz, prowadzący do odnogi z obsługą ładownic. Przeszedł szybko, doczłapał do czarnych, klockowatych komputerów dostępowych i stanął przed właściwym. Ekran wciąż pokazywał sporo czasu do pełnego naładowania i Fim z niejakim żalem wyciągnął palec, by stuknąć w przerwanie operacji, gdy Tsara szturchnęła go ponownie – tym razem na szczęście nie używając Jadu. Odwrócił się. – Co... – Tam. – Pokazała mu jeden z dalej stojących klocków. – Widzisz? – Co mam... – zaczął, ale dojrzał właśnie świecący w oddali ekran: jeden z ostatnich komputerów dostępowych był włączony podobnie jak ich klocek. – Są podpięci z drugiej strony strażnicy – stwierdziła Janis. Tartus usłyszał, że najemniczka ścisza nieco głos, i ów szczegół sprawił, że nagle zrobiło mu się zimno. – Sprawa wyglądała tak – kontynuowała Tsara. – Dolatują do strażnicy łącznikowej jakąś niewielką jednostką typu skokowego. Upewniają się co do liczebności Strażników. Zabijają ich z niewiadomych powodów i włamują się do komputerów stacji. Co najmniej jeden Elohim zostaje na jednostce. – Trzeba spier... – zaczął nerwowo Fim, ale najemniczka jeszcze nie skończyła. – Pozwalają nam zadokować, bo to najrozsądniejsze rozwiązanie. Czekają, aż podłączymy statek do ładownic. Zakładają, że obecni w Strażnicy Elohim uporają się z niczego nieświadomą załogą. Potem podejmują decyzję. – Jaką znowu decyzję? – Czy zaczekać, aż reszta załogi wyjdzie ze statku, by sprawdzić, co się stało, i wtedy ją wykończą, czy wysłać grupę uzbrojonych Elohim do naszego doku, czy też pozwolić nam wystartować, po to, by nas zestrzelić – wyrecytowała Janis. – Ostatnia opcja jest najmniej opłacalna. Każda też zakłada, że Elohim jest więcej. – A jeśli nie ma ich więcej? – To mamy więcej szczęścia niż rozumu – stwierdziła najemniczka. – W twoim wypadku jest to prawie pewne, ale w moim niekoniecznie. Odłączaj ładownicę. – Nie mogę – pisnął Fim. – Jak to: nie możesz?! – Przyblokowane... – wyszeptał, po raz kolejny próbując nacisnąć na fragment interfejsu

odpowiedzialny za przerwanie ładowania. – Jesteśmy podpięci na twardo z ładownicą i śluzą. Można wystartować, ale nie bez uszkodzeń. Ktoś po mnie... ktoś tu majstrował. – Przeklęta Plaga! – Tsara odepchnęła handlarza i spojrzała na pulpit klocka. – Z powrotem! – krzyknęła i zdezorientowany Fim dopiero po chwili zrozumiał, że pcha go w kierunku sali komputerowej. Jeśli ktoś przyblokował „Krzywą Czekoladkę”, mógł też coś z nią zrobić – ale z poziomu głównych stanowisk komputerowych. Mógłby ją na przykład mechanicznie odłączyć i skazać na dryf. Wyjścia były dwa: albo biec w stronę statku, albo udaremnić odłączenie go od strażnicy i – najwyżej – zdalnie sprowadzić go z powrotem, po opanowaniu sytuacji. Na dziecko natknęli się dosłownie kilka sekund później. Tartus z początku pomyślał, że widzą karłowatego Elohim odzianego w obcisły, srebrnoczarny ubiór pełen rzemieni i falban, z ostrym, wysokim kołnierzem przypominającym nieco miniaturową wersję kryzy mitycznego triceratopsa. Wszystko się jednak zmieniło, kiedy Janis wyciągnęła w jego kierunku Jad. Elohim oparł się o ścianę i zasłonił bladą, łysą głowę rękami. Z dłoni wyleciał mu drgawnik: broń upadła na posadzkę stacji. – Ani drgnij – warknęła Tsara i ku zdumieniu Fima mały Elohim kiwnął wciąż zasłoniętą głową. Zerkał na najemniczkę spomiędzy palców: jego oczy wyglądały na duże i w odróżnieniu od nieco mętnych oczu członków sekty, błyszczące. – Ilu was jest? – spytała najemniczka, przysuwając Jad bliżej. – Ilu?! – Trans... transkrypt.... – wyjęczała mała istota. Głos brzmiał całkiem normalnie, choć biło od niego echo charakterystycznego dla Elohim, dźwiękowego szumu. – Transkrypt mikro... mikromacierzy... macierz... – Pytałam, ilu was jeszcze jest! – Koh... koherencja... niepo... niepodzielność... – Do ciężkiej Plagi! – skrzywiła się Tsara. – Szkoda na to czasu. – Poprawiła coś w rękojeści elektrosztyletu i ostrze rozbłysło nagle elektrycznym błękitem. – Zrobię to szybko. – Zaczekaj! – Na co mam czekać? – Zaczekaj... – powtórzył zaskoczony własną stanowczością Tartus. – Nie widzisz, że to dziecko? – Ta pokraka to dziecko? – I odpowiada – podjął nieco niepewnie handlarz. – Mówi o macierzy. Pewnie ma na myśli matkę... – Oni zawsze bredzą coś o transkrypcie – zaprzeczyła Janis, ale ku uldze Fima cofnęła sztylet. – I o mikromacierzy. Tak się przedstawiają. – Ale potem... słyszałaś, że nikogo więcej nie ma... – Nie przypominam sobie. – To... to powiedziało coś o niepodzielności – wytłumaczył Tartus. – Użyło słowa „koherencja”. To oznacza spójność. Jedność. – Pieprzenie – mruknęła Tsara, ale stanęła nad niewielkim Elohim, rezygnując najwyraźniej z zamiaru mordu. – Ty! Pokrako. Rozumiesz, co do ciebie mówię?

Elohim ponownie kiwnęło głową. Janis zmarszczyła brwi. – Czy jesteś tu... odsuń te ręce, kiedy do ciebie mówię! Dobrze. Słuchaj mnie teraz uważnie. Czy jesteś tu samo? – Niepodzielność – odpowiedziało cicho Elohim. – Jest sama – zdecydował Tartus. – Już nadałeś jej płeć? – To dziewczynka – uznał Fim. – Elohim nie genotransformują dzieci – zauważyła Janis. – Żeby się dostać do sekty, trzeba przejść inicjację. – W takim razie to ich dziecko – odparował szybko Tartus. – Członków sekty, po genotransformacji. – To niemożliwe – uznała Tsara. – Genotransformowani nie mogą... – Urwała i na jej twarz znowu wyskoczył gniewny grymas. – Do ciężkiej Plagi! Po co ja z tobą rozmawiam?! Pokrako – zwróciła się ponownie do Elohim – gdzie wasza jednostka? Jest tu ktoś jeszcze? To ty zablokowałaś ładownicę?! Plaga z tym! Widząc, że niczego się nie dowie, złapała Elohim za rękę i zaczęła ją ciągnąć w kierunku klocków. Tartusa popchnęła przed sobą. Dziewczynka, o ile istotnie nią była, krzyknęła. – Odblokujesz to albo usmażę ci łeb! – zagroziła Janis, stając z Elohim pod sterującym ładownicą komputerem. – Zrób to! – Ma... macierz – powiedziała istota, odwracając głowę od ekranu i najemniczki. Patrzyła na stojącego obok Fima. Handlarz oblizał wargi. – Twoi rodzice nie żyją – powiedział. – Próbowali nas zabić. – Macierz... – Zabili Strażników, rozumiesz? Jeśli ty nie chcesz umrzeć... lepiej to odblokuj. Ona – wskazał głową na wyraźnie wściekłą Janis – nie żartuje. Zabije cię. Zabije nas oboje. – Chrząknął, patrząc na bladą, łysą twarz elohimskiego dziecka, skrytą w cieniu rozłożystej kryzy. – Odblokuj to. – Mówi prawdę, Pokrako – dodała Janis, a Pokraka, nie patrząc już na nich, przesunęła dłonią po ekranie klocka i wprowadziła odpowiedni kod. System zapiszczał i błysnął wesołą zielenią. – Na statek – rozkazała Tsara. – Wszyscy. I to już. Plaga, pomyślał przestraszony Tartus, łapiąc dziecko za chudą, bladą dłoń. Jeśli Elohim zamierzała się buntować, to na razie nic na to nie wskazywało: dała się prowadzić jak po sznurku, wprost do łącznika i śluzy dostępowej. – Włazisz pierwszy – zadecydowała Tsara. – Spróbuj jednak coś zrobić, a zdążę rzucić Jadem, zanim zamkniesz śluzę. Handlarz kiwnął głową. Dotykał już dłońmi panelu, zdejmując blokadę dostępową, i po kilku sekundach drzwi śluzy otworzyły się niczym płatki budzącego się kwiatu. Dopiero wtedy elohimskie dziecko pisnęło i dźwięk wydał się Fimowi zwyczajnie ludzki. Elohim szarpnęła się i wyrwała rękę, ale Janis była tuż obok i złapała istotę bez większych problemów. – Chcesz zginąć, Pokrako? – spytała. – Spróbuj jeszcze raz, to może ci się uda.

– Zostaw ją – syknął Tartus. Stał już wewnątrz śluzy, ale zamiast biec w kierunku wejścia do „Krzywej Czekoladki”, zatrzymał się w miejscu, mierząc najemniczkę wzrokiem. Janis uniosła brwi. – Stary wyjadacz galaktyczny – zakpiła – Tartus Fim, który za garść jedów sprzedałby własną matkę, trzęsie gaciami, bo zobaczył bezbronne... biedaczysko. To coś nowego. Widzę, że nie będę potrzebowała broni. Wystarczy, że złapię Pokrakę za kark, o tak. – Nachyliła się i nie spuszczając wzroku z handlarza, złapała Elohim za szyję. – Wystarczy, że mocniej ścisnę. – Nie musisz tego... – Właź do środka, powiedziałam. – Lepiej byłoby skorzystać z ich statku – powiedział bez większych nadziei. – Jeśli istotnie jest podczepiony... – I ryzykować odstrzelenie łba przez pozostałych członków załogi? – Powiedziała, że jest sama... – A ty w to uwierzyłeś – skrzywiła się. – To zaczyna się robić nudne, Fim. A gdybyś nawet miał rację, to czy potrafiłbyś pilotować statek Elohim? Te gadki zresztą mnie męczą. – Ścisnęła mocniej kark dziecka. – Daję ci dwie sekundy na grzeczne wejście do statku. Nie będę się powtarzać. Tartus doczłapał do drzwi i zaczekał, aż Tsara razem z Elohim wejdą do środka i zamkną pierwszą część włazu. Niewielki ekranik śluzy wyświetlił informację o stabilności ciśnienia, po czym handlarz otworzył drugie drzwi. Wystarczyło kilka kroków, by ponownie znaleźli się na pokładzie „Krzywej Czekoladki”. – Konsola nawigacyjna – rozkazała mu Janis, zamykając śluzę. – Wylatujemy z doku. Tylko powoli. Lecisz do najbliższej boi lokacyjnej. – A potem? – spytał, siadając na fotelu kapitańskim i posłusznie wyciągając konsolowy uchwyt sterowniczy. – Tester. – Po co? – To chyba jasne. Zrobimy tam pełne skanowanie – poinformowała. Puściła dziewczynkę, która doczołgała się pod jedną ze ścian stazo-nawigacji i oparła o nią plecami, nie spuszczając wzroku z najemniczki. – Jeśli Malkolm żyje, wyciągniemy go z Wypalenia. – Twój mąż nie... – Zamknij się. – Jest tam Flota Zero – zaznaczył, odczepiając „Krzywą Czekoladkę” od doku i uruchamiając lekki wsteczny ciąg. – Jeśli nas zobaczą, to zbawią albo zabiją. – Módl się więc, żeby tak się nie stało. Bo jeśli będę musiała z nimi pertraktować, to z chęcią się ciebie pozbędę. I Pokraki też – dodała, zerkając na siedzącą bez ruchu Elohim. – Leć! Odblokowanie funkcji nawigacyjnych statku nie stanowiło większego problemu. Fim mógł dokonać tego przez sen. Trudności nie sprawiło też ustawienie skokowca do lotu na połowie prędkości światła. Boja, z tego, co pamiętał, znajdowała się niedaleko; zapamiętała ją zresztą wykastrowana SI. – Jeśli mnie zabijesz – powiedział szybko, widząc, że Tsara z zainteresowaniem spogląda na konsolę – niektóre z funkcji pozostaną zablokowane. Ten statek pracuje na stale odnawianej

automatyce. Tak samo będzie, jeśli mnie sprzedasz Stripsom... – Dogadam się z nimi – prychnęła. – W kwestii programowania są tak samo dobrzy jak Klan Naukowy, a może i lepsi. – Nie zdążą nic zrobić. Połowa oprogramowania ma ukryte wirusy. Tu nawet głębokie skanowanie nie pomoże. – Coś ci pokażę – zdecydowała. Doszła do niego szybkim krokiem i smagnęła nagle elektrycznym wyładowaniem Jadu. Tartus wrzasnął i szarpnął za uchwyty, zmuszając statek do nagłego zrywu. Dziewczynka pisnęła, przewracając się na posadzkę skokowca, ale przygotowana Janis utrzymała się na nogach. – Mówiłam, że za dużo gadasz – oznajmiła i w tym właśnie momencie usłyszeli alarm. Sygnał nie przypominał niczego, z czym Tartus zetknął się wcześniej. Nie były to dźwięki świadczące o przeciążeniu antygrawitonów, osłabieniu rdzenia, spadku pola, zmniejszeniu ciśnienia czy uszkodzeniu poszycia. „Krzywa Czekoladka” rozbrzmiała nagle kakofonią nakładających się tonów, zupełnie jakby SI nie potrafiła dać sobie rady z mrowiem sygnałów. – Co jest, do Plagi ciężkiej?! – krzyknął Fim. Puścił jeden z uchwytów i klepnął w przycisk wywołania dotykowego holo. Konsola wypluła serię świetlnych nitek, które po ułamku sekundy skrystalizowały się w obraz, ukazujący najprawdopodobniej widok z tyłu statku. – Wyłącz to! – krzyknęła Tsara. Skulona przy podłodze Elohim zasłoniła głowę rękami, jakby chciała odgrodzić się od napierających dźwięków. – Próbuję! – odkrzyknął, usiłując znaleźć opcję wyciszenia wszystkich alarmów, ale ikona zanikała pod naporem widocznego na holo błękitu. Bo był to właśnie błękit – tysiące koncentrycznych, podwójnych okręgów, symboli Głębi, nakładających się na siebie i tworzących fraktalną siatkę, krztuszących się wyliczeniami dokonywanymi na bieżąco przez nadmatematykę wykastrowanej SI. – Coś siadło! – Wyłącz to! Już! – Nie mogę! – wrzasnął i wtedy system jakby uległ nagłemu przeciążeniu, wszystko zgasło. Cisza opadła na nich tak niespodziewanie, że zabrzmiała w statku niczym wystrzał. Na sekundę w „Krzywej Czekoladce” zapadła atramentowa ciemność. – Zero! – krzyknęła Pokraka. – Zero! Reditum! Zapaliły się awaryjne światła. Skokowiec wciąż pędził w zadanym kierunku, ale ciąg dopiero wracał, rdzeń opornie przekształcał swoją energię w odrzut dyszowy. Na monitorach wyświetliły się podstawowe komendy: białe literki na czarnym tle, programowy restart systemów. SI próbowała testować samą siebie; Fim słyszał już raportujące piski pamięciowych płytek i terkot genokomputerów. – Zero! – wrzeszczała wciąż Elohim, ale Tsara podeszła do niej i bezceremonialnie trzepnęła ją w głowę. Dziewczynka opadła w ciszy na posadzkę. Tartus wzdrygnął się i zaczął wstawać z fotela, ale Janis wycelowała w niego elektrosztylet. – Żyje – powiedziała. – Przestała się tylko drzeć. – Echa – wymamrotał Fim, patrząc na najemniczkę. – Echa głębinowe.

– Zauważyłam – odparła Tsara i Tartus dostrzegł, że ręka, którą najemniczka trzymała Jad, drży lekko. – Spieprzamy stąd. – Tysiące... głębinowych ech... – Jeżeli zaraz nie przyspieszysz, zabiję cię – obiecała Janis martwym głosem. – Ten stary rupieć ma osiągnąć maksimum. Ustawiaj zasrany licznik. Skok na Tester. – Echa... – Nie interesuje mnie to! – krzyknęła, zbliżyła się do niego i przytknęła mu do karku opalizujące elektrycznością ostrze. Fim jęknął, czując, jak prąd wypala mu fragment skóry. – Nie obchodzi mnie jakiś plagowy błąd systemu na twoim wraku! – Nachyliła się i powiedziała powoli, ale Tartus usłyszał, że głos trzęsie się jej niemal na granicy histerii: – Masz. Lecieć. Na. Tester! Wciąż sycząc z bólu, kiwnął głową. Janis odsunęła sztylet. – Ustaw lokalizację na twardo – rozkazała. – Przekaż mi kody. Potem podłącz się do stanowiska stazowego razem z Pokraką. – Ale... – Chyba nie myślałeś, że wprowadzę się w stazę jako ostatnia? Masz mnie za idiotkę? – Nie... – W takim razie rób, co powiedziałam! Przerażony wykonał wszystko, czego zażądała najemniczka, wciąż mając przed oczami niezliczoną liczbę podwójnych, błękitnych kółek. Gdy skończył, wstał z fotela kapitańskiego i podszedł do Elohim, o której przez Tsarę zaczął już myśleć jak o „Pokrace”. Wziął dziewczynkę na ręce: była lekka, lżejsza, niż przypuszczał. Nie czekając na decyzję Janis, zaniósł ją do AmbuMedu i tam wprowadził w stazę. System zatwierdził Elohim bez problemów: najwidoczniej Biała Pleśń działała tak samo na członków sekty jak i na zwykłych ludzi. Następnie Tartus wrócił do SN i zajął miejsce na drugim, w zasadzie nigdy nieużywanym fotelu konsoli nawigacyjnej. – Staza – przypomniała mu Tsara. – Masz minutę. Ponownie kiwnął głową. Błąd systemu, pomyślał, uruchamiając procedurę. To możliwe. Tak powiedziała. Mówiła o błędzie systemu. Skokowiec był uszkodzony. Oberwał w Wypaleniu. To naprawdę może być błąd. Kiedy jednak iniektory dotknęły portów dostępowych jego personala, Fim stwierdził, że w to nie wierzy. Na szczęście kilkanaście sekund później to, czy w coś wierzy, nie miało już żadnego znaczenia.

Nie miało być więcej wskrzeszeń. Po przygodzie Stone’a kapitan Anabelle Locartus uznała, że – nie licząc wskrzeszenia podstawowego personelu nawigacyjnego w okolicy ich kolejnego przystanku, SGR OB4, punktu w Mgławicy Sindbada leżącego prawie osiem tysięcy lat świetlnych od Terry – nie będzie więcej wyjść ze stazy dla członków ekspedycji. W mgławicy powinno co prawda nastąpić spotkanie z siłami Ligi: krążownikiem „Uśmiech”, niszczycielem „Słodki Cios” i fregatą „Pogarda”, ale miał to już kontrolować wybrany personel nawigacyjny. Everett szybko stwierdził, że podróż do SGR OB4 będzie wyjątkowo nieciekawa – i to nie tylko dlatego, że odbędzie ją w stazie. Nie licząc dokowania na kilkunastu stacjach, cała flota musiała wykonać prawie dwieście skoków głębinowych – a po dotarciu do SGR OB4 około osiemdziesięciu kolejnych. Najbliższa dziura głębinowa nie znajdowała się bowiem w sektorze Sindbada, lecz w oddalonej od niego o ponad tysiąc lat świetlnych NGC 6567 – mgławicy planetarnej w gwiazdozbiorze Strzelca. O Dziurze Strzelca – bo tak ją nazywano – Stone słyszał już niejednokrotnie. Była naprawdę spora: prowadziła do odległej IC 1369, leżącej prawie na północnej granicy Ramienia Oriona gromady otwartej gwiazdozbioru Łabędzia. Przelot Dziurą Strzelca oznaczał, że pokonają za jednym zamachem prawie półtora tysiąca lat świetlnych. Od tego momentu informacje zaczęły się plątać: rozmawiająca z nimi na kolejnej odprawie Locartus wspomniała coś o kolejnych skokach do skupiska wyjątkowo silnych gwiazd o oznaczeniu CYG OB2, leżącego prawie sześć tysięcy lat od Terry. Znajdowała się tam podobno kolejna dziura, zwana także Dziurą Maszynową, gdyż historyczne przekazy sugerowały, iż to Maszyny wytworzyły ją z pomocą jakieś zapomnianej technologii. Owa sztuczna dziura prowadziła do NGC 637 – Tranzytu Perseusza i jak przyznała niechętnie Locartus, była tajna i zwykle zamknięta dla żeglugi. Otworzono ją dzięki zainteresowanemu misją Klanowi Naukowemu i przewidującym przelot bez komplikacji Prognostykom Zbioru. Na tym odprawa się skończyła. Końcówka trasy pozostała tajemnicą: każdy był jednak w stanie się domyślić, że lecą gdzieś w głąb Ramienia Perseusza. Patrząc z tej perspektywy, mieli przebyć prawie połowę Wypalonej Galaktyki. – Nadzoruję tę operację! – wściekł się Stone, kiedy usłyszał już, że razem z innymi pasażerami pozostanie w stazie aż do miejsca docelowego. – Nie zgadzam się! – O mało pan nie zginął – przypomniała mu Anabelle, wygaszając holostół. Odprawa już się zakończyła, ale kilku niedobitków, w tym najwyraźniej zaciekawiony sekretarz Klanu Yrt Sode, zatrzymało się w progu kapitańskiej kajuty. – Nie będziemy więcej ryzykować. – To było na stacji – zauważył Everett. – To prawda – przyznała Locartus. – Ale sam atak oznacza, że śmierć oficera Kovala nie była przypadkowa – dodała, gdy wszyscy oprócz sekretarza opuścili już pomieszczenie. – Doktor Tian potwierdziła, że korzystano z portu na płytkę pamięciową w komputerze komunikacyjnym. – To jeszcze nic nie znaczy! – Znaczy tyle, że najpierw skomunikowano się z kimś spoza układu i otrzymano polecenie, by sabotować całą operację – zauważyła kapitan. – Ktoś uznał, że uda się nam przejąć „Wstążkę” i jej zawartość. W świetle takiej prognozy zdecydowano, że należy pana poświęcić. To by się udało – dodała, podnosząc głowę i patrząc Stone’owi prosto w oczy. – Po pana śmierci

z pewnością wycofałabym siły Federacji. – Nie mogłaby pani tego zrobić – Everett ściszył głos do nerwowego szeptu. – Bez „Diviny” wszyscy skoczyliby sobie do gardeł...! – I być może o to właśnie chodziło – zauważyła Locartus. – Dlatego wejdzie pan w stazę. – Sam o tym zdecyduję! – Nie – zaprzeczyła kapitan. – Jako sekretarz Kontroli ma pan oczywiście formalne prawo do zgłoszenia swojego sprzeciwu. Może pan nawet próbować wyciągnąć konsekwencje wobec mojej osoby. – Anabelle odwróciła wzrok i poprawiła swoją niesforną grzywkę. – Ale w obliczu dwóch zamachów, w tym jednego udanego, Jednostka Specjalna Kontroli Zjednoczenia podpada pod jurysdykcję wojskową, a pan nie posiada żadnego wojskowego stopnia. – Plaga z tym! – Niech pan dobrze wykorzysta czas na kalibrację „Horyzontu” – odpowiedziała spokojnie Locartus. – Mamy tylko pół błękitnej godziny. Następny długi postój będzie dopiero w SGR OB4, kiedy dołączy do nas Liga. – Muszę przy tym być! – Obiecuję, że zostanie pan wskrzeszony, gdyby sprawy przybrały jakiś nietypowy obrót. – I to pani będzie decydować, kiedy wystąpi owa „nietypowość”? Bo tak świetnie zna się pani na polityce? – Polityka – oznajmiła zimno Locartus – kompletnie mnie nie interesuje. – To się niebawem zmieni – wycedził Stone. Ale rozmowa była już zakończona. Pozostawało mu tylko odwrócić się i odejść.

Staza!

Kapitan „Diviny” pozbawiła go możliwości manewru. Jeśli zapadnie w stazę, to wyzwanie związane z likwidacją Tansky’ego może być trudniejsze, niż sądził. Anabelle Locartus nie musi przecież czekać na jego wskrzeszenie przed przeprowadzeniem całej akcji, której tak ochoczo przypięła etykietkę „wojskowej”. Może oczekuje, że przechwycenie „Wstążki”, Grunwalda i całej tej nieszczęsnej Maszyny sprawi, że wymiga się od ewentualnych konsekwencji związanych z niesubordynacją? Tylko kto będzie się wówczas przejmował starymi problemami Stone’a? Co najwyżej przypomną sobie o nich, kiedy prawda wyjdzie na jaw... Gibartus zrzuci mnie ze stołka, zrozumiał Everett. Najprawdopodobniej po cichu... ale wysadzi mnie do jakiejś plagowej, periodycznej Kontroli Systemów Zewnętrznych. Cydia będzie zachwycona. Zamieszkamy na jakiejś rolniczej, kiepsko terraformowanej planecie i będziemy

spacerować wśród drzew, uważając, by nie wleźć w hodokrowie placki. Chyba że znowu dogadam się z Tanskym. Ta myśl, wcześniej niebrana pod uwagę, sprawiła, że Stone stanął nagle pośrodku korytarza. Dogadałem się z nim raz. Może uda się dogadać po raz drugi? Przecież go prześwietlą, przypomniał sobie. Zrobią mu pranie mózgu i dokonają dokładnego skanowania. Po tej operacji będzie miał szczęście, jeśli nie zmieni się w warzywo. Chyba że ułatwię mu ucieczkę. Jeśli wszystko się uda i „Wstążka” zostanie przejęta, Tansky wyląduje na pokładzie „Diviny”. Wówczas mam dwie opcje. Albo go wykończę z pomocą opłaconego człowieka ze statku, albo umożliwię ucieczkę. To nawet lepsze niż wszczęcie chaosu, by przeszkodzić w ujęciu skokowca. Bardziej ryzykowne, ale i skuteczniejsze. Dlatego wcześniej dopuszczałem to tylko jako niepewną możliwość? To przez te zamachy, uznał. Otworzyły mi pole do manewru. Gdyby zatrzymanemu na „Divinie” Tansky’emu coś się stało, będzie można zrzucić winę na zamachowca. Swoją drogą czy to nie zabawne, że ten zabójca – podobnie jak ja – dąży do tego samego? Najwidoczniej nie chce, by Flota K przejęła „Wstążkę”... choć z zapewne kompletnie innych powodów. Tak czy owak, trzeba coś przedsięwziąć. I to szybko. Najważniejsza sprawa to ustalić działania z opłaconym człowiekiem. Ale czy ów mizerny, wystraszony człowieczek – niejaki Poo Ratański, szeregowy pracownik obsługi komputerowej „Diviny” – zgodzi się na jakieś drastyczne kroki? Wątpię, uznał sekretarz. Co innego wywołać prostą awarię i zwalić ją na sabotaż Państwa, a co innego zabić. Trzeba było od początku wynająć prawdziwego najemnika, stwierdził. Teraz już na to za późno. Nieważne. Zatem teraz muszę tylko... – Sekretarzu Stone. Everett zastygł. Głos brzmiał głucho, z pogłosem komputerowego tła, ale był także donośny i ciężki, tak jakby jego właściciel z trudem modulował poziom głośności. – Odpowiedź jest konieczna – poinformował stojący w korytarzu cyborg, będący niegdyś Walterem Dinge. – Kontakt jest konieczny. Wskazuje na to każda przeprowadzona symulacja. – Myślałem, że jesteś... że jest pan na swoim krążowniku – wydukał Everett. Nie mógł oderwać wzroku od naciągniętej na kulę podzespołów twarzy. Strips patrzył na niego pozornie bez wyrazu, ale jego oczy wydawały się żywe. – Obecna tu jednostka Symulacyjnej Techniki Rozwoju Intelektu Postludzkiego uda się niebawem na krążownik „Jehannam”, gdzie pozostanie do końca przeprowadzanej operacji – przyznał cyborg. – Jest to konieczne. Konieczne jest również stwierdzenie, że wymieniona jednostka zachowała specyfikację Walter Dinge, otrzymując zbawienie techniczne stopnia alfa. – Gratuluję. – Stone – odezwał się Strips i sekretarz poczuł, jak przez krzyż przebiega mu lodowaty dreszcz. – Zachowane wspomnienia jednostki Walter Dinge sugerują, że Kontrola Zjednoczenia nie mówi nigdy całej prawdy o swych decyzjach. To pozwala założyć, że kapitan Anabelle Locartus nie powiedziała całej prawdy na odprawie. Wskazuje na to zarówno wstępna analiza psychologiczna oraz psychobiologiczna kapitan Locartus, jak i mikrosygnały przekazywane przez poszczególnych członków załogi.

– Naprawdę? – Everett z trudem powstrzymał się od odruchowego rozejrzenia się wokół w poszukiwaniu drogi ucieczki. Korytarz był jednak pusty i chyba niemonitorowany. Psychobiologiczna analiza? Mikrosygnały? Przeklęty chodzący ultrasonograf! – I co w związku z tym? – Stone – powtórzył cyborg. – Stone – dodał i przez chwilę Everett miał wrażenie, że Strips się zawiesił. Cyborg otworzył usta, zamknął je i odezwał się ponownie, ale tym razem jego głos nie brzmiał już tak komputerowo jak zwykle. – Powiedz mi, Stone... – Co mam... – Powiedz mi, Stone. – Nie przypominam sobie, żebyście byli tacy chętni w przekazywaniu informacji o docelowej lokalizacji Grunwalda – zauważył Everett. – Na początku tego całego cyrku wasz sekretarz nabrał wody w usta... Nie chcecie nic zdradzić, prowadzicie nas jak bydlęta na sznurku, a ode mnie oczekujecie, że przekażę wam jakieś informacje? – Sekretarz Hacks nie zna dokładnej lokalizacji „Wstążki” – sprostował Strips. – Znają ją Stripsowie. Znam ją ja. To Oko. Grunwald jest na Oku – zaznaczył, by zaraz podjąć: – Powiedz mi, Stone. – Oko? Chyba sobie... skąd niby mielibyście... – Jest konie.... – zaczął cyborg, ale urwał i zamknął usta. – Otrzymaliśmy przekaz sondą głębinową. Dotarła do Floty Zero niemal natychmiast po pojawieniu się Grunwalda na Oku. Sonda miała nietypową konstrukcję. Do jej budowy wykorzystano nieznaną technologię. Jej konstrukcja jest wciąż analizowana. – Sonda? Od kogo? – Nadawca jest nieznany. Założono, że jest to ukryty sojusznik Symulacyjnej Techniki Rozwoju Intelektu Postludzkiego. – Wciągacie nas w pułapkę – wyszeptał Stone. – Jest konieczne... Stone. Jest... Stone. – Co się z tobą wyprawia? – zdenerwował się Everett. – Nie można osiągnąć czystości – oznajmił Strips ku zdumieniu sekretarza. – Powiedziano... informacje zostały przekazane. Jest konieczne, by... usłyszeć prawdę – powiedział cyborg i umilkł. Stone potarł czoło, na którym nagle pojawiły się drobne kropelki potu. – Nie mam nic do... – zaczął, ale wtedy cyborg nachylił się nad nim i złapał go za gardło. – Prawda – powiedział Strips. – Trwa analiza psychobiologiczna. Uzyskanie informacji wskazuje na tendencję wzrostową. Powiedz prawdę, Stone. – Zostaw... mnie! Na pomo...! – Osiągnięto osiemdziesiąt pięć procent szans na uzyskanie informacji – poinformował cyborg. Sekretarz wierzgnął. Czuł, że się dusi. – Próbowano mnie zabić! – wychrypiał wreszcie, gdy Dinge lekko zwolnił uścisk. – Ktoś na pokładzie „Diviny” sabotuje całą operację! Puść mnie, do... – Symulacja zakończona – poinformował cyborg, rozluźniając gwałtownie palce. Jego głos znów przybrał normalną, podbarwioną komputerowo barwę. – Jest konieczne, by poinformować,

że przekazanie danych o ostatnim zdarzeniu może doprowadzić do niepożądanego konfliktu zbrojnego wewnątrz Floty K, tak samo jak wcześniejsze poinformowanie o lokalizacji Grunwalda. – Pieprz się! – To żądanie – oznajmił Strips – nie może zostać spełnione. – Skurw... – zaczął Stone, ale cyborg już odszedł, zostawiając sekretarza wciąż trzymającego się za obolałe gardło.

Masz yn a poz baw ion a jest ucz uć. Nie posiada ducha, n ie jest kierow an a prz ez pragn ien ia. Jej program m ógłby być in acz ej n apisan y i tym sam ym z m ien iłaby się i on a sam a. Zaw sz e w ięc m usim y pam iętać, ż e n ie w alcz ym y z ż yw ym i. W alcz ym y z lustram i, w których odbiły się n asz e decyz je.

Carnoc Ve Thust, generał armady Syriusz, fragment dziennika pokładowego superkrążownika „Furia”, dat. Wojna Maszynowa

T

uż po zadokowaniu do stacji orbitalnej klasy C Erin Hakl – tak jak i pozostałym członkom załogi – podano wirusową głupawkę. W czasach personali każdy narkotyk musiał posiadać wsparcie nanitowe. Sama chemiczna substancja – z wyjątkiem organicznej Białej Pleśni – nie miała szans, by wpłynąć na funkcjonowanie żywego organizmu. Aktualizowane stale oprogramowanie personali dopuszczało co prawda niewinne używki – takie jak alkohol, proste opioidy czy choćby neonikotynę – ale narkotyki i niektóre z leków bez nanitów były dla organizmu niczym woda. Zaatakowany nanitami personal zaczynał rzecz jasna szybko pracować nad pozbyciem się wirusa, ale czas na jego pokonanie był wystarczający, by człowiek odczuł skutki zaaplikowanego preparatu. Głupawka sprawiła, że wszystko spowiła mgła. Mgła i bębny. Jednostajny łomot towarzyszył Erin już od momentu zbliżania się do doku. Kiwając się półprzytomnie, podtrzymywana przez jedną z kobiet z załogi Anny, widziała przez neoszybę olbrzymią stację z wymalowanym centralnie czerwonym okiem. Stacja była czarną, wyżłobioną upiornymi grawerami i rozświetloną zimnymi światłami kulą, wielką bombką najeżoną sztyletami antygrawitonów i dział: średniowieczną machiną tortur otoczoną przez cierniowe aureole dokowych promenad. Była stara, bardzo stara – być może należała do Maszyn – i ową zardzewiałą starość czuć było nawet przez pustkę. Otaczało ją mrowie statków: skoczków, skokowców, transportowców, fregat i niszczycieli. Żadna z tych jednostek – łącznie z widocznymi w tle przynajmniej dwoma krążownikami – nie posiadała oznaczeń klasyfikujących je do któregoś z Obrębów Zjednoczenia i prawie każda wyglądała na solidnie przerobioną. Na ich tle można było odróżnić kilka rdzawych jednostek Stripsów i garść mniejszych, srebrnych skokowców Zbioru. – Dok sektora Robaka – poinformowała spokojnie pilotująca skokowiec Cell. – Szóstka. – Anna ląduje? – upewnił się ktoś. Hakl potrząsnęła głową, ale bębnienie nie ustawało. – „Karmazyn” zrzucił tylko tepeka, ale możliwe, że kapitan jest w środku – powiedziała

Cell. – Dotarł już do Paliatywy. Staruszek jest bardzo podniecony. – Zerknęła na Erin. – Oczekujcie gorącego powitania. Pierwsza pilot nie odpowiedziała, ledwo słysząc rozbrzmiały nagle na pokładzie chichot. Próbowała się skupić, ale wciąż było to trudne. Widziała stojącego obok Jareda, który najwyraźniej symulował skutek działania głupawki, co jakiś czas chybocząc się i potrząsając głową, oraz niemuszącego nic symulować, siedzącego na posadzce i najprawdopodobniej drzemiącego Monsieura, opartego o śpiącego doktora Harpago Jonesa. W tle widać jeszcze było bladą jak śmierć, półprzytomną Pinsleep Wise i milczącego Huba Tansky’ego, który stał ze spuszczoną głową i przymkniętymi powiekami. – Bębny.... – wyszeptała Hakl. – Budzisz się, Biedrok? – zauważyła Cell. – Szybko. – Wyłącz... – Bębny? Przyzwyczajaj się. Puszcza je dla nas Robak. To wizytówka jego doku. Robak kocha bębny. – I kocha sobie pobębnić – zachichotał komputerowiec Ligęza z Serca, które zajął po wyproszeniu z niego Huba. – Mamy status, Mamuśku – dorzucił. – Dwadzieścia pięć sekund do dokowania, ale wszystko się sypie... – Wrzuć mi automatykę na konsolę. To możesz? – Się robi. Skokowiec zniżył lot, przelatując tuż obok fregaty z wymalowaną białą dłonią i serią niby-owadzich czaszek, zanurzając się pomiędzy dryfujące w przestrzeni statki. Dok Robaka z numerem szóstym był zaledwie fragmentem jednej z obręczy portowych. Z bliska dało się bez trudu dostrzec, że na blisko jednej trzeciej jej powierzchni trwają prace naprawcze. – Wynajął Stripsów? – zaciekawiła się jedna z kobiet. Cell mruknęła w potwierdzeniu. – A czego się spodziewałaś? – spytała. – Po numerze Hrabiego miał inne wyjście? – Co było z Hrabią, Mamuśku? – spytał Ligęza. Cell wzruszyła ramionami. – Wysadził się – wyjaśniła. – W doku. Jakieś sprawy rodzinne. – Szkoda go. Fajny był. – Jak to Hrabia. Dokowali. Erin zachwiała się, gdy skokowiec przyciągnęły do siebie chwytaki magnetyczne. Bębny nie ustawały i wydały się głośniejsze. Zmrużyła oczy, ogniskując wzrok, ale wszystko umykało. – Status: zadokowano – poinformował Ligęza z wyraźną ulgą w głosie. Cell puściła uchwyt sterowniczy, który gładko wsunął się w konsolę. – Robimy tak – powiedziała, wstając z fotela. – Ligęza, wygaszasz wszystko i stemplujesz. Pink, Hatie i Soma: budzicie mechanika i tego całego doktorka i idziecie przodem. Pośrodku nasi drodzy goście. Reszta, łącznie ze mną, ubezpiecza tyły. Głupie pomysły oznaczają natychmiastowe rozwalenie łba. – Mamuśku – odezwał się Ligęza – tu wszystko ledwo działa. Zrobiłem obejścia, ale jest tutaj jakiś wirus czy co. Osiemdziesiąt procent obsługi Serca jest zablokowane. Nigdy czegoś takiego nie widziałem... Nie wiem, czy zastempluję ten statek. Nawet po wysmażeniu. Nie bez pełnej kasacji oprogramowania.

– W takim razie zablokuj tylko dojście do śluzy. Może nikt go nie ukradnie. Jeszcze jakieś pytania? Pytań nie było. Dwie ze wskazanych przez Mamuśkę kobiet nachyliły się już nad Monsieurem i Harpago i sprzedały im po lekkim kopniaku. Mechanik wstał niemal natychmiast, tak jak i doktor, wiodący dookoła nieprzytomnym wzrokiem. Ostatnia z kobiet, bodajże Soma, doszła do śluzy i uruchomiła sekwencję otwarcia. – Prosto – zarekomendowała Cell, pchając przed sobą Erin. – Bez ociągania. Nie mam całego dnia – dodała, widząc, że oszołomiona przez głupawkę Hakl z trudem stawia krok za krokiem. Zniecierpliwiona Mamuśka pchnęła ją na tyle mocno, że pierwsza pilot omal nie przewróciła się o próg śluzy. – Umyjcie zęby, pilnujcie jedów i dup – warknęła. – Witamy na Oku.

Pinsleep Wise bardzo szybko zrozumiała, gdzie się naprawdę znajduje. O Paliatywie słyszała tyle co wszyscy: samozwańczy król przestępczego światka Wypalonej Galaktyki, mający rzekomo prawie trzysta lat i nieruszający się ze swojego Węzła, jak nazywano mityczny niemal pokój w centrum jednej z największych, ukrytych gdzieś w Ramieniu Perseusza pirackich stacji. Były to jednak tylko legendy, opowieści szeptane po kątach w trakcie studiów w Akademii Kosmicznej. Jeden z wykładowców, przysłanych kiedyś przez Kontrolę Zjednoczenia, pozwolił sobie zresztą na wyśmianie owych plotek w trakcie prelekcji. Piractwo, powiedział, istnieje i istnieć będzie zawsze, a przynajmniej do momentu, kiedy nie upora się z nim Kontrola. Ale trzystuletni boss przestępczego świata? Ukryta organizacja piracka? Wypalona Galaktyka jest wielka, ale nie dość pojemna, by pomieścić bzdury o Paliatywie, Węźle i Oku. Cóż, wyglądało na to, że trafiła na nieistniejącą, bzdurną stację. Kiedy przeszli przez śluzę doku i znaleźli się w module dostępowym, Pin wciąż kiwała się od głupawki. Widziała jednak wszystko wyraźnie: bąblowaty łącznik i promenadę obręczy dokującej, do której zostali poprowadzeni szybko i brutalnie. Personal pracował i narkotyk zaczął z wolna ustępować. W pewnym momencie Wise przechyliła się i zwymiotowała na posadzkę stacji. Nie było tego wiele: sam zawirusowany płyn, który personal zdołał wreszcie odrzucić w najprostszy możliwy sposób. Usłyszała przekleństwa i chichoty. – Takie chuchro – zauważyła jedna z kobiet Mamuśki. – A pierwsza wyjdzie z szajsu. Nieźle, co? – Pilnujcie jej – rozkazała Cell. Obręcz nie przypominała niczego, co Pin widziała wcześniej. Była przede wszystkim stara, połatana i zapaskudzona grafikami, zwykłymi i holo. Co jakiś czas przerywały ją otwory

wind ciążeniowych: ci, którzy planowali szybką podróż na kulę Oka, mogli z nich skorzystać. Mało kto jednak tam wchodził; ludzie siedzieli przed wejściami do śluz, spacerowali wzdłuż szerokiej promenady doku, znikali w swoich niewielkich kajutach i przede wszystkim tłoczyli się przy niewielkich, prowizorycznych kramikach z bronią, żywnością, chemią, sprzętem elektronicznym i ubraniami. – Mamuśku! – zawołał jeden ze sprzedających, łysy i nieco otyły grubas, ku zdumieniu Pinsleep przykuty do swojego stolika czymś w rodzaju elektrycznego łańcucha. – Towar dla Robaka? – Nic z tego, Mo. Idą do Węzła. – Robak widzi tego tam – zauważył grubas, wskazując na Jareda, potem na jedną z wiszących u pułapu kamer i wreszcie na swoje ucho. – Szepcze, że taka wyjątkowa śliczność mogłaby się zgubić. Za osiemset tysięcy. – Nie teraz, Mo. – Osiemset pięćdziesiąt! – Może później – stwierdziła Cell, uśmiechając się nieszczerze do grubasa, i popchnęła przed sobą Jareda. – Bardzo wysoka kwotka. Spodobałeś się – zwróciła się do Maszyny. – Lepiej naprawdę pilnuj pośladów, przystojniaku. – A obie ślicznotki? – dobiegło ich jeszcze, ale Mamuśka nie raczyła już odpowiedzieć. Krzyknęła za to do idących przodem dziewcząt, które zaczęły nagle bezceremonialnie rozpychać tworzący się przed nimi zator: mieszkańcy doku Robaka dostrzegli już potencjalny towar i zaczęli przekrzykiwać się nawzajem, składając kolejne propozycje. Pinsleep wzdrygnęła się, dostrzegając wyjątkowo starego, przerdzewiałego Stripsa o mętnych oczach, który próbował złapać za ramię Monsieura. – Naprawa – jęknął cyborg, zauważając zapewne kombinezon mechanika – naprawa jest konieczna. – Zjeżdżaj, śmieciu – syknęła Mamuśka, odpychając Stripsa lufą broni. – Przeklęty szmelc. Przyspieszyli. Jak się okazało, Cell zmierzała w kierunku jednej z głównych wind – na tyle obszernej, by pomieścić ich wszystkich. Wielkie drzwi elewatora były zamontowane na pochyłej ścianie i oznaczone wielkim numerem 3. Kiedy pod nimi stanęli, Mamuśka nachyliła się i klepnęła w przycisk wezwania windy. – Robak ponawia propozycję – zauważyła jedna z dziewcząt, wskazując jej zbliżających się ku nim najemników. Było ich dwóch i każdy wyglądał na silnie wzmocnionego narzutem cybernetycznym. – Cell – odezwał się pierwszy z nich – Robak rzadko gada dwa razy. Wyłącz windę. – Niech porozmawia sobie z Paliatywą – odpowiedziała Mamuśka. – Albo z Anną. To ona ich dostarcza. – Robak proponuje milion jedów. – Najemnik zawahał się na moment, najwidoczniej nasłuchując przekazywanych przez personala poleceń. – Za chłopaka. – Znam wyszukane preferencje Robaka – powiedziała Cell. – Ale niewiele mnie teraz obchodzą. Mam rozkazy. – Sto tysięcy jedów. Za drobne opóźnienie, podczas którego Robak obejrzy sobie towar w ustronnym pomieszczeniu. Przy gwarancji braku poważniejszych uszkodzeń.

– Nie. Paliatywa chce ich przesłuchać. A to stacja Paliatywy, nie Robaka – oznajmiła Mamuśka. Winda dojechała na miejsce i wielkie drzwi otworzyły się z donośnym sapnięciem hydraulicznych tłoków. – Waszemu szefowi coś się pomieszało – dodała, wprowadzając całą grupę do wnętrza elewatora i naciskając przycisk transportu do centralnej kuli. – Niech lepiej uważa, bo Oko odłączy mu obręcz – zakończyła, patrząc, jak najemnicy zostają przesłonięci przez zamykające się drzwi.

Doktor Harpago Jones poruszał się jak w malignie. Kiedy odkryto, że i on znajduje się na pokładzie, i tuż po wskrzeszeniu podano mu głupawkę, przyjął ją z podziwu godną obojętnością. Nie interesowała go też sytuacja zastana na statku i fakt, że ciągnie się go gdzieś w głąb tajemniczej stacji. Świat składał się z ponagleń i szturchnięć. I z lodu. Szron i chłód były wszędzie, niosąc ze sobą niespodziewane ukojenie. Kiedy doktor znalazł się wreszcie w windzie, oparł się o ścianę i zaczął powoli osuwać się na podłogę. Nie przeszkadzano mu, usiadł więc i zwiesił ciężką, otumanioną głowę. – Hej... co tam, doktorku? – spytał kucający przy Harpago Monsieur. – Nie przechodzi? Zaraz przejdzie. Głupawka znaczy. Jak się czujesz, co? Jones wymamrotał coś nieprzytomnie. Mechanik wzdrygnął się i przysunął usta do ucha Harpago. – Musiałem to zrobić – wyszeptał. – Nie miałeś szans. Myrton może sobie mówić, co chce, ale ja widziałem, jak było. Byłbyś trupem. Co miałem zrobić? Pozwolić ci umrzeć? To nie moja wina, do przeklętej... – Nie gadać! – rzuciła jedna z dziewcząt. – Sprawdzałem tylko, jak się czuje... – wymamrotał Monsieur, odsuwając się od doktora. – Jest stary, tak? Co powiecie temu tam... Paliatywie, jeśli siądzie mu pikawka? – Nie twój interes. – I zobaczcie tego tam... Turnera – dodał mechanik, wskazując na wciąż milczącego Tansky’ego. – Chyba uszkodziłyście mu łepetynę tym uderzeniem... – Znawca się znalazł – zachichotał Ligęza. – Od łepetyn. – Nie – odpowiedziała do kogoś zdalnie Cell, dotykając ucha. – Nie daliśmy rady przenieść Grunwalda. Trzeba go przetransportować w krio. – Umilkła na moment. – Wiem, co powiedziałam – rzuciła w odpowiedzi na zadane przez personal pytanie. – Na Tych, Którzy Odeszli! Niech wyśle ekipę. Nie mój problem. – Puściła ucho i odwróciła się do młodego komputerowca z pieprzykiem. – Ligęza? – Tak?

– Wracasz. Paliatywa wysyła doktorków ze sprzętem po Grunwalda. Odblokujesz śluzę. Przypomnij im, że mają go nie rozmrażać. Wracasz windą, od razu jak wysiądziemy. I załatwiasz to w podskokach. – Dobrze, Mamuśku. Winda zatrzymywała się powoli, obejmowana jednocześnie grawitacją stacji. Cichy odgłos bębnów został wyparty przez jednostajny szum Oka. Doktor Harpago Jones potrząsnął głową: szum urządzeń zbyt mocno kojarzył mu się ze szmerem rosnącego powoli lodu, trzaskającego co jakiś czas drobinami pękających kryształów. – Wychodzić – rozkazała Cell, gdy elewator w końcu stanął i otworzył szerokie drzwi. Monsieur nachylił się i podniósł doktora. Wyglądało na to, że Jones da radę dalej iść, choć poruszał się jak na autopilocie. – Na waszym miejscu chciałabym mieć to już za sobą – stwierdziła Mamuśka, wyprowadzając ich z windy. – Paliatywa chce tylko Grunwalda – dodała, zerkając na Jareda. – Wy raczej go nie interesujecie. Może nawet odzyskacie ten swój latający złom? Tędy. – Pokazała im korytarz prowadzący w kierunku kolejki magnetycznej. – Ty, jak ci tam, Malkovitch – wskazała Monsieura – zajmiesz się naszym „nieprzewidzianym” pasażerem, którego nie byliście łaskawi przedstawić nam od początku. – Kiwnęła na doktora. – Wygląda na chorego. – W porządku – chrząknął mechanik. – A ty, Biedrok – Cell odwróciła się do Erin – pilnuj tego waszego komputerowego oszołoma. Chyba istotnie za mocno oberwał. Musimy przejść szybko do Paliatywy – dodała, ponownie spoglądając na Jareda. – Nie chcę kłopotów z siłami Robaka. On tak łatwo nie zrezygnuje z pięknisia. Ma do nich słabość. – Co ty nie powiesz – wymamrotała Erin. Mamuśka uśmiechnęła się szeroko, demonstrując garnitur częściowo zepsutych zębów. – Głupawka się kończy, widzę – zauważyła. – Witamy na pokładzie.

To niemożliwe, uznał Hub Tansky. To niemożliwe. A także obraźliwe. Nic tu się nie zgadza. Nikt nie będzie mną rządził. A jednak robił to, czego od niego oczekiwano. Szedł posłusznie przed siebie niczym hodocielę, ze spuszczoną karnie głową. Z każdym kolejnym krokiem czuł się gorzej, zupełnie jakby zstępował w wypełnioną pomrokiem otchłań. Krok – i głuche echo. Krok – i zapaść. Krok – i śmierć. To jest prawdziwe, pocieszył się. To jest rzeczywiste. Tak jak i ja. Jestem prawdziwy. Jestem prawdziwy. Muchy, przypomniał sobie. Ulotne muchy i prawdziwy pająk. Myślicie, że

możecie mną rządzić... ale to ja... to ja... Jestem prawdziwy. Bądźcie przeklęci, wymamrotał do siebie, ale był to tylko jeszcze jeden szmer tonący w szumie Oka. Bądźcie przeklęci, jeśli myślicie, że... Zawahał się. Ale o to właśnie chodziło. „Jeśli myślicie”. Proste przypomnienie o procesie, o którym przez moment zapomniał. O procesie poznawczym. O skojarzeniach i wnioskowaniu, żonglowaniu symbolami, o kreowaniu świadomości w ramach skupienia. Zapomniał o duchowej iskrze. Zapomniał o myśleniu. Powoli, niepewnie, sięgnął słabą dłonią do wewnętrznej kieszonki swojego pocerowanego kombinezonu i wyciągnął neopeta, a następnie, trzymając go w palcach, zatrzymał się tuż przed wejściem do kolejki, wzbudzając konsternację Cell i jej ludzi. Mamuśka spojrzała na niego nie tyle z gniewem, co raczej ze zdziwieniem. Jeszcze przed momentem łysy, słaby komputerowiec, któremu – delikatnie rzecz ujmując – odbiło, ledwo się słaniał, a teraz stanął pewnie i zręcznym ruchem wyczarował skądś fuzyjną zapalniczkę. – Ty... – zaczęła Cell, ale Tansky strzelił płomieniem i chowając zapalniczkę, zaciągnął się wyhodowaną tysiące lat temu syntetyczną kopią utraconej na zawsze przez ludzkość nikotyny. – Wsiadaj... – Jasne, Mamuśku – odparł Hub i roztaczając dookoła siebie mgłę błękitnawego dymu, zapakował się do wagonika. – Jakżeby inaczej. – Nie mów do mnie „Mamuśku” – zastrzegła Cell, wprowadzając pozostałych do kolejki. Oderwała już wzrok od Tansky’ego, z trudem powstrzymując się przed niepotrzebnym, teatralnym gestem, jakim byłoby wyrwanie i zgaszenie mu peta. – Chcesz znowu dostać w łeb? – Skądże znowu – zaprzeczył komputerowiec, ale nie mogła oprzeć się wrażeniu, że gdzieś w tle jego wypowiedzi narasta cichy chichot. I te nagle przytomne, gadzie, zimne oczy... – Mam nadzieję – mruknęła, siadła z przodu kolejki i nacisnęła przycisk startu. Pociąg szarpnął i ruszył korytarzem, wbijając się powoli w jedną z odnóg stacji. Kolejka zjeżdżała w dół – wprost do serca Oka, przemykając po szynach ponad pomieszczeniami wypełnionymi ludźmi, warsztatami i blokowanymi polami magnetycznymi, wewnętrznymi hangarami dla mniejszych jednostek. Sunęła ponad mieszkalnymi sektorami i bulwarami. Jeśli istotnie Oko było niegdyś stacją typu C Maszyn, to przez wieki zostało przerobione tak, że nie przypominało już dawnej konstrukcji, przynajmniej od wewnątrz. Gdzieniegdzie widać było tylko zagadkowe słupy czy bąble wypchane maszynową technologią, zapewne wielokrotnie zanalizowaną przez Klan Naukowy. Podróż trwała. Kilka razy kolejka zatrzymywała się przed zamkniętymi szlabanami, które można było otworzyć dopiero po podaniu odpowiedniego kodu. Dwa razy skontrolowała ich obstawa Paliatywy. Stacja nie była wszakże tak wielka, jak mogłoby się wydawać, i obserwujący trasę Hub uznał, że krążyli, niepotrzebnie nadkładając drogi. W końcu dojechali jednak do korytarza, który zakończył się pustym, białym i niewielkim peronem. Dopiero tam Cell zatrzymała definitywnie pociąg i kazała im wysiadać. – To tu? – spytała niepewnie Pinsleep Wise.

– Rozejrzyj się, księżniczko – odpowiedział jej Tansky, nonszalancko wskazując końcówką kolejnego neopeta ściany wewnętrznego mikrodworca. – Nigdzie nie ma tylu kamer i defensywnej automatyki. Paliatywa patrzy, a jak trzeba, może i przysmażyć. To działka laserowe? – spytał jedną z eskortujących ich dziewcząt, która nie raczyła odpowiedzieć na jego pytanie. Stłumił chichot. – No właśnie. Plus: słyszysz ten donośniejszy niż zwykle szum? – Tak... – Po pierwsze, zbiegają się tu odgłosy z pozostałych poziomów, po drugie, została tu wzmocniona wentylacja. Jeśli chcesz siedzieć w środku olbrzymiej, mechanicznej kuli, musisz mieć czym oddychać. – Ty, cwaniak – odezwała się Cell. – Nie cwaniakuj. Idziesz. – Oczywiście. Tu, jak mniemam? – Hub wskazał na spore odrzwia przypominające nieco wejście do śluzy, znajdujące się na końcu peronu. – Dobrze mniemasz. I powstrzymaj te tanie uwagi. Paliatywa nie przepada za „mniemającymi”. – Urocza, ale i dowcipna. – Jak tam łeb? Tansky nie odpowiedział, ale uśmiechnął się. Zachował ten uśmiech do czasu, aż Mamuśka minęła go, wprowadziła kod na panelu i otworzyła drzwi, kierując ich wprost do Węzła.

Wiekowy starzec o bladej, niemal prześwitującej skórze siedział na wielkim fotelu przypominającym elektroniczny tron, od którego odchodziły grube kable energetyczne i szydła iniektorów. Tuż za tronem świeciło mrowie monitorów i sprzętów zajmujących niemal całe pomieszczenie Węzła, który wyglądał jak spora sala operacyjna z jednym tylko pacjentem. Starzec chyba drzemał, jego oczy były przymknięte. Dłonie jednak trzymał lekko uniesione i delikatnie poruszał palcami, jakby grał na jakimś niewidzialnym instrumencie. I może naprawdę tak było – wyglądało na to, że jakiś ukryty czytnik przekazuje ruchy palców, tłumacząc je na polecenia odbierane przez Węzeł. Po sali kręcił się personel – lekarski, techniczny i ochrona, i tylko dwie osoby stały bez ruchu po obu stronach fotela: krótko ostrzyżona, białowłosa Anna i jakaś nieznana, także siwa kobieta w goglach i uniformie lekarskim. Na białych włosach podobieństwo się wszakże kończyło: lekarka wyglądała na znacznie starszą od kapitan „Karmazyna”, a przy tym na chudą i zaniedbaną, jakby od lat urzędowała w mroku Węzła, z dala od światła. Zza fotela starca wyłoniła się jeszcze jedna istota, nieco przypominająca Stripsa. Natychmiast rozpoznała go Hakl: był to Reanimator zwany także Elektronicznym Pogrobowcem.

Z tego, co pamiętała z wykładów w Akademii Kosmicznej, niekiedy zdarzało się, że zbawienie techniczne nie odnosiło skutku bądź transformowany w Stripsa człowiek był wcześniej w stanie agonalnym. Takie – w zasadzie zepsute – jednostki Stripsowie puszczali na wolny rynek: choć uszkodzeni i przypominający raczej żywe trupy, Reanimatorzy znajdowali nabywców i można było nimi kierować, dopóki do końca im nie odbiło. Ten musiał być już dość stary – sporo biologicznych części jego fizjonomii zostało wymienionych, łącznie z oczami, które zastąpiły dwie czarne mikrokamery. – Są – poinformowała Anna. – Grunwald? – wyszeptał starzec głosem przypominającym szelest jesiennych liści. – Będzie tu lada chwila – odezwała się Cell. – Ciągle jest w krio. – Czemu? – Bo jeśli go rozmrozisz, umrze – odezwała się głośno Erin Hakl. Paliatywa otworzył oczy. – Kim...? – spytał, najwyraźniej zaskoczony faktem, że Hakl odważyła się odezwać. – Karmera Biedrok, pierwszy pilot „Czarnej Wstęgi” – odparła Erin, decydując się na półprawdę. – Dowodzonej przez Myrtona Grunwalda. Nie wiem, czego... – Uciszcie ją – zdecydował starzec i Hakl zauważyła nagle, że Reanimator celuje w nią z paralizatora. Zamknęła usta. – Będę rozmawiał, kiedy będę rozmawiał – zdecydował Paliatywa. – Na razie interesuje mnie Grunwald. Anna? – Istotnie jest w krio – przyznała kapitan. – Ktoś chyba nieźle go poharatał. Ta cała Biedrok nie mówi nam jednak całej prawdy. Znaleźliśmy ich w Szparze z uszkodzoną koroną napędu głębinowego. Skomleli o naprawę, ale zapomnieli dodać, kto nimi dowodzi. Nie powiedzieli też o tym tam. – Wskazała na doktora Harpago. – Był w stazie. – Doktor Harpago Jones – oznajmił Paliatywa. – Znów w stazie. Historia lubi się powtarzać... – Uśmiechnął się bladymi, cienkimi ustami. – Nie wygląda pan zbyt dobrze, doktorze. – To samo – zaczął z trudem Harpago – mógłbym powiedzieć o panu. – Nie, nie mógłby pan. Widzi pan tylko skorupę. Tu się zaczynam – starzec machnął ociężale ręką w kierunku stojących za tronem monitorów – a tam się kończę. Więzień życia. – Kaszlnął, symulując nieudany chichot. – Tak jak każdy z nas. Ja mam tylko nieco więcej... możliwości. Po dłuższej chwili milczenia podjął decyzję. – Zostaniecie przeniesieni do cel. Każdy z was zostanie przyprowadzony na indywidualną rozmowę. Wasz dalszy los będzie zależał od tego, co usłyszę. I od mojego dobrego humoru. Co do Grunwalda... Ty. – Wskazał na Erin. – Mów, jaki jest jego stan. Teraz. – Jest z nim bardzo źle – odpowiedziała szybko Hakl. – Skokowiec wypadł z Głębi przez uszkodzoną koronę napędu. Wtedy go znaleźliśmy. Wyglądało na to, że przebiło go... – zawahała się – coś ze stazo-nawigacji statku. Była częściowo uszkodzona. – Doprawdy...? – zaciekawił się starzec. – Co dalej? – Próbowaliśmy go ratować. Wsadziliśmy go do AmbuMedu, ale system wyświetlił informację, że konieczne jest przeprowadzenie operacji przez wykwalifikowany personel

medyczny. Zalecił też krio, więc uruchomiliśmy procedurę. – Ach tak. Krio. – Nie chcieliśmy... – Dosyć – przerwał, uciszając ją dodatkowo gestem. Hakl umilkła, czując instynktownie, że niezastosowanie się do polecenia grozi natychmiastową, bezrefleksyjną reakcją ze strony Reanimatora. Paliatywa westchnął. – Krio... – mruknął do siebie. – Mógłby go pan trzymać jako swoją ulubioną dekorację – zauważyła Anna. – I przestrogę. – Kuszące – przyznał starzec – ale nieopłacalne. Istniałoby ryzyko, że kiedyś ktoś go rozmrozi. A znając ironię Wszechświata, zrobi to w momencie, kiedy Grunwald zyska możliwość ucieczki. Trocka? – zwrócił się do lekarki. – Jak oceniasz? – Dopiero jak zobaczę, immortalu – zaszczebiotała dziwnie piszczącym głosem, który skojarzył się Erin z dźwiękiem wydawanym przez zakochanego podlotka. – Jedno jest tylko pewne: lepszego zespołu medycznego nie znajdziesz w tej części Wypalonej Galaktyki. – Niemal niezauważalnie dotknęła dłoni starca. Paliatywa pozwolił, by przez chwilę go tak pieściła, a potem wyrwał rękę zniecierpliwionym gestem. – Dobrze, dostaniesz go – zdecydował. – Masz się przyłożyć – polecił, zerkając na lekarkę. – Ma być świeży jak poranny deszczyk. I silny. Zamierzam poświęcić mu sporo czasu, a nie lubię pracować na wybrakowanym materiale. – Tak, immortalu. – Trocka, wzbudzając niesmak Erin, oblizała źle umalowane wargi. – Ale uprzedzam, że to może potrwać. Sama rehabilitacja... – Mam czas – stwierdził starzec. – Czyż nie? – Oczywiście, immortalu. Pewny jest tylko twój czas – potwierdziła lekarka i Hakl zrozumiała, że jest świadkiem dziwnego rytuału; ciągu zapewnień, które były tak często powtarzane, że zamieniły się w mantrę. – Czas jest wieczny. – Doskonale – zgodził się Paliatywa. I przymykając oczy, zakończył: – Reszta do cel.

Stwierdzenie, że Jared był spokojny, byłoby sporym niedopowiedzeniem. Od dawna nie znajdował się w stanie spokoju, nawet jeśli tak wyglądał. Dokładnie rzecz ujmując, znajdował się w stanie głębokiej analizy. To, że nadal potrafił funkcjonować, zawdzięczał defragmentującym i testującym jego

świadomość programom. Kiedy zadziałał imprint Grunwalda, podstawowe ścieżki programowe zostały nadpisane i zadziałały. Myrton Grunwald przysłonił pojęcie Jedności. A potem Jared został osierocony, Jedność zakłócona, a Program zawieszony. Celowość: utracona. Wywołało to programową czkawkę i przejście w stan pozornej anabiozy. Naprędce utworzona kopia bezpieczeństwa była już analizowana i reprogramowana. Tylko że owo „reprogramowanie” mogło szybko wpędzić go w szaleństwo. Jako Maszyna czwartego stopnia posiadał świadomość, opartą na komputerach teseraktowych i zagnieżdżoną w strzałce czasu. Jego program podlegał zatem fluktuacjom w czasie rzeczywistym i każda głębsza zmiana mogła doprowadzić do defragmentacji logicznych ścieżek. Aby zatem ocalić swą strukturę, Jared potrzebował dodatkowych danych. A nie miał skąd ich uzyskać. Na razie wykonywał polecenia i trwał w swoistym zawieszeniu. Kiedy kazano mu iść: szedł; kiedy stawać: stawał. Płynął przed siebie, pozornie bezwolny i ledwo aktywny. A przynajmniej do czasu, kiedy zamknięto go w celi. Z początku stał w długim bezruchu, rezygnując nawet z symulacji oddychania. Nie musiał wykonywać żadnych poleceń. Nie musiał pobierać danych. Nie musiał udawać. W zasadzie mógł się wyłączyć. Jego wewnętrzny zegar wpadł w tryb pauzy. Mijały sekundy, minuty i godziny, a Jared trwał w bezruchu niczym rekonfigurujący się posąg. Nie wiedział, czy go obserwowano, ale nie miało to już dla niego żadnego znaczenia. Dokładnie po upływie trzydziestu dwóch godzin, jedenastu sekund i dwóch setnych kolejnej sekundy drzwi celi numer dwieście pięćdziesiąt sześć otworzyły się, wpuszczając do środka zapach spalenizny. Tuż za nimi stała młoda dziewczyna trzymająca w dłoni płytkę personala. Od płytki biegły przewody wpuszczone w nadtopiony przydrzwiowy panel. – Istotnie, ładny – powiedziała, patrząc na Jareda. – Nawet bardzo. Sama bym... Plaga, czekaj... – Zniknęła na moment z pola widzenia i dotknęła czegoś na panelu. Próbujące się zamknąć drzwi stęknęły i zatrzymały się w połowie. – To co? – spytała, wracając. – Wyłazisz? Jared nie odpowiedział. Bytmyrton, pomyślał, jest maszynoprogramem. – Na Tych, Którzy Odeszli – jęknęła dziewczyna. – Mam cię prowadzić za rączkę czy co? Robak mówił, że na pewno wyj... – zaczęła, ale były to jej ostatnie słowa. Otworzyła szeroko oczy. Z ust buchnęła jej krew. Stała jeszcze przez moment, a potem osunęła się na ziemię z przebitym karkiem. – Wiedziałam, że Robak nie zrezygnuje – zauważyła Cell, wyciągając z ciała niewielki sztylet. – Co z tobą? – Spojrzała na Jareda. – Zepsułeś się? Nie wiem, co ci zrobiono – dodała po chwili, nie zważając specjalnie na milczenie Jareda – ale mam nadzieję, że nie zawiesiłeś się do końca. Poczekaj – mruknęła, kucnęła i ustawiła pośrodku celi niewielki emiter holo. – Nie mam za dużo czasu. Prędzej czy później zauważą, a muszę tu jeszcze posprzątać. Jared patrzył na nią bez słowa. – Najgorzej jest, kiedy muszę sama podejmować decyzje – stwierdziła Cell, naciskając przyciski na holoemiterze. – Lubisz podejmować decyzje? Przereklamowana sprawa. Oczywiście wszystko ma swoje plusy i minusy – dodała ni to do siebie, ni to do Maszyny. – Weźmy tę pieprzoną placówkę i latanie zasranym, pirackim statkiem pod komendą psychopatki. To jeden

wielki minus. Ale bezrefleksyjne wykonywanie rozkazów, które gówno mnie obchodzą, to już jednak... zdecydowany plus. No dobrze... – Wstała i popatrzyła krytycznie na holoemiter. – Za jakąś minutkę złapie sygnał. Skup się wtedy, bo przekaz idzie ponad Strumieniem. Taka – uśmiechnęła się krzywo – magiczna sztuczka. A może i coś więcej. – Program... – wyszeptał niespodziewanie Jared – Maszyna... ? – Nieźle cię wzięło – zauważyła Mamuśka, łapiąc za trupa dziewczyny i ciągnąc go do wyjścia. – Kiedy kontakt się skończy, zniszcz holoemiter – poleciła, przeciągając dziewczynę za próg celi. – Myrtonem się nie przejmuj. Zajmiemy się wszystkim, co ważne. Puścimy sondę Stripsom. Przerwała na moment, zastanawiając się nad implikacjami takiej, a nie innej decyzji. – Krótka analiza sytuacji, dane lokacyjne, szyfr boi... to chyba najrozsądniejsze wyjście – zdecydowała wreszcie. – Sama cię stąd nie wyrwę. Cyborgi nam pomogą... a przynajmniej mam taką nadzieję. Zawsze to wybór mniejszego zła. O ile się oczywiście nie wygadają. O, już... – Przerwała, zerkając na holoemiter. – Zaczyna się. Urządzenie pisnęło i nagle pośrodku celi zmaterializował się duch holo. Wyglądał jak człowiek, z jednym wyjątkiem: jego twarz przysłaniała animacja przypominająca nieco średniowieczne maski teatru kabuki. Po białej powierzchni przepływały drobne drgania linijek programu, pełzających niczym czerwone, pikselowe iskry. – Baw się dobrze – pożegnała się Mamuśka i nacisnęła nadpalony panel. Drzwi od celi zasunęły się z cichym chrzęstem. Jared nie odpowiedział. Patrzył. – Jestem Pan Cień – przedstawiło się holo. Maska zadrgała i Jared zobaczył, jak toporna, skacząca animacja przekształca martwe wargi kabuki w parodię krzywego uśmiechu. – Jednostko – powiedział Pan Cień – musimy porozmawiać o Jedności.

T o, co było, n ie istn ieje. Istn ien ie n ie istn ieje. Zero. Reditum . Mutatio. Aetern um .

fragment przysięgi nowicjuszy dopuszczonych do genotransformacji w Elohim

K

iedy „Krzywa Czekoladka” wyskoczyła przy boi lokacyjnej obszaru 32C, wskrzeszony Tartus został natychmiast zagoniony do roboty. To, że skanowanie nie ma większego sensu, ośmielił się powiedzieć tylko raz. Potem zobaczył aktywowane ostrze Jadu i stracił ochotę na polemikę, przekierowując energię rdzenia na cząsteczkowe, głębokie skanowanie przestrzeni. Oczywiście było ono kompletnie nieskuteczne. Zalewali obszar Wypalenia cząsteczkami oraz impulsami energetycznymi, ale choć znajdowali się w bezpiecznej, granicznej części sektora, ich skan i tak ginął w otchłani rozedrganego chaosu. Wykastrowana SI statku krztusiła się wynikami i perturbacjami wyników. W pewnym momencie Fim zaczął wyświetlać niekończące się słupki i krzywe na nanitowej neoszybie skokowca, tak by Tsara zobaczyła je sama i wyciągnęła odpowiednie wnioski. Najemniczka jednak milczała, zupełnie jakby nie dopuszczała do siebie prawdy o bezcelowości poszukiwań. Zamiast tego poświęciła czas na lustrację „Krzywej Czekoladki”. – Masz tu prawdziwy orbitalny burdel – stwierdziła z niesmakiem, przesuwając butem leżącą na ziemi rozgniecioną puszkę po piwie. – W życiu nie widziałam większego syfu, a widziałam niejedno. A nie chodzi tylko o ten śmietnik, który nazywasz pokładem głównym. – Krzywiąc się, wyciągnęła jedną z wmontowanych w ścianę kart łącznikowych, umożliwiających wymianę danych pomiędzy komputerowymi komponentami mechaniki. – Część jest przepalona. Czeka cię sporo roboty, Tartus. Siądzie coś jeszcze i cały ten bajzel zmieni się w latającą trumnę. – Jakoś do tej pory leciał – ośmielił się odezwać. Janis nie zareagowała, najwidoczniej nie była w nastroju na kolejną demonstrację siły. Zamiast tego wzruszyła ramionami. – Wskrześ Pokrakę – zadecydowała. – Trochę tu posprząta. Przynajmniej się do czegoś przyda. – Czy to koniecz... – Wskrzeszaj – przerwała mu, podeszła do konsoli nawigacyjnej i nachyliła się nad jednym

z wpuszczonych w nią monitorów. – I podleć bliżej. Znacznie bliżej. Za duży tam pierdzielnik, żeby skan coś wychwycił – dodała pozornie niedbałym tonem. Fim kiwnął głową, złapał za uchwyt sterowniczy i wprowadził odpowiednie komendy do SI. Po upływie dokładnie trzech minut zasobniki Białej Pleśni wprowadziły swoją czarną antytezę i wskrzesiły Pokrakę przypiętą do fotela obok. Jeśli Tartus spodziewał się bardziej gwałtownej reakcji na wyjście ze stazy, to był w błędzie. Elohim otworzyła oczy i bez żadnego dźwięku usiadła w fotelu, pozwalając, by od jej portów dostępowych odpięły się rurki stazowe i szydła iniektorów. Zastygła następnie bez ruchu, patrząc na gwiezdny przestwór roztaczający się za neoszybą i chaos, przecinający go niczym drżąca blizna. Dopiero potem spojrzała na Fima. Handlarz chrząknął. – Jesteśmy w Wypaleniu – wyjaśnił. – Tuż przed Granicą Galaktyczną. Ramię Łabędzia, Zewnętrzne albo Węgielnicy. Sektor 32C. Rozumiesz? Może się mylił, ale zauważył, że lekko kiwnęła głową. Oblizał wargi. – Czy mogę podać jej fluid? – spytał najemniczki. – Nie trzeba iść po niego do kambuza – dodał szybko, widząc, że Tsara marszczy brwi. – Tu jest. – Nacisnął jeden z przycisków konsoli nawigacyjnej i wyjął zapieczętowany termokubek. Gdyby tylko miał tam nie kubek, a broń... – Wersja na zimno – wyjaśnił, wręczając go Elohim. Najwidoczniej procedura była jej znana, bo dziewczynka otworzyła wieczko i upiła łyk zalecanej przez Zjednoczenie substancji. – Ona – Tartus wskazał ruchem głowy Janis – chce, żebyś tu trochę... posprzątała. Rozumiesz, o czym mówię? Trzeba dokonać... – zawahał się, przypominając sobie swoje wcześniejsze, nieliczne kontakty z sektą – nieentropii... aentropii – poprawił się. – Aentropia. – Wskazał na leżące na ziemi puszki, resztki żarcia, fragmenty drutów i sprzętów elektronicznych, zmieszane z opakowaniami po energetycznych batonach. – Konwersja w czystość. Eee... synteza? – dodał, widząc, że Elohim przekrzywia powoli głowę niczym hodopies, usiłując zrozumieć, co do niej mówi. – Na Tych, Którzy... – jęknęła teatralnie Tsara. Podeszła do Elohim i złapała ją za rękę. – Ty: Pokraka. Ja: Tsara. On: kretyn – rzuciła z niejaką satysfakcją, pokazując na Fima. – To: śmieci – dodała, obracając Elohim w kierunku podłogi, zaśmieconych kątów i nadpalonych podzespołów. – Tsara mówi: sprzątać. Teraz – zakończyła i popchnęła Elohim w kierunku leżącego na ziemi pudełka po kremoryżu. – Do roboty. Być może prostota przekazu wystarczyła: Elohim istotnie wzięła się do pracy. Podniosła pierwsze opakowanie i wrzuciła je do wskazanej przez najemniczkę jednej z odzyskiwarek przekształcających odpady na energię, wmontowanej w ścianę. Nieco zaskoczony Tartus odwrócił wzrok i zwiększył ciąg. – To maksimum – stwierdził po jakimś czasie, utrzymując stabilną pozycję, korygowaną przez automatykę wykastrowanej SI. – Jeśli podlecimy bliżej, zostaniemy wciągnięci. – Skanuj. – W porządku. – Wzruszył ramionami. – Ustawiam na automatykę. Plus skanowanie ręczne. – Co ty nie powiesz – zakpiła. – Ile mam... – zaczął, nieco ośmielony jej dobrym humorem, ale zauważył nagle, jak

twarz Tsary tężeje w martwą, zimną maskę. Zamknął usta, nie kończąc pytania. – Tyle – powiedziała – ile trzeba. A jeśli się nie uda, wlecimy w Wypalenie. Nie odpowiedział. Wiedział już, tak jak ona, że na pewno tam w końcu wlecą. Następne godziny były tyleż męczące, co bezproduktywne. Po upływie trzech Janis zaleciła drobną przerwę na posiłek, w trakcie którego wybrali się do niewielkiej mesy „Krzywej Czekoladki”. Wysłany do kucharzenia Fim nastawił termopiekarniki na podgrzanie jakiegoś zapakowanego żarcia; było to, jak się okazało, trzyskładnikowe danie z jakiegoś systemu w NGC 281, znanego także jako Mgławica PacMana. Kolorowe pudełko szybko napęczniało, uwalniając zapach genetycznie zmodyfikowanych, mięsnych porostów. Zjedli je tylko on i Tsara – Elohim skorzystała z dystrybutora fluidu. Spożywali w milczeniu, nie patrząc na siebie nawzajem, by po kilkunastu minutach znów wrócić do SN. Po upływie kolejnych kilku godzin Tsara bezceremionalnie zarządziła sen. – Dostaniecie rozcieńczoną stazę – zastrzegła. – Na granicy zapadnięcia. Nie zamierzam się obudzić z własnym Jadem w gardle. Jutro kontynuacja. A jeśli wyniki będą nadal marne... znajdziesz jakiś tor przelotowy do tego oka cyklonu. – Nie przeżyjemy tego – zaprotestował Fim. – Ja o tym zdecyduję – stwierdziła spokojnie Janis. – On nie żyje. – Zamknij się – poleciła i Tartus przymknął oczy, pozwalając, by pochłonęła go rzadka Biała Pleśń. Kiedy je otworzył, Janis czekała już przy konsoli nawigacyjnej przy przebudzonej Elohim. Pokraka siedziała w fotelu pilota i to go nieco zaskoczyło. Skoro jednak zablokowała im statek, musiała się na czymś znać, uznał. I istotnie: mała Elohim sprawnie przebiegała palcami po komputerowych funkcjach, pochylona nad zawiłościami nadmatematyki. – Przydaje się – oznajmiła Tsara na jego widok. – Ty siadasz tam, gdzie wczoraj. Fluid i do roboty. Jeśli Tartus spodziewał się, że natychmiast wlecą w Wypalenie, to był w dużym błędzie. Czekało ich skanowanie przestrzeni – i to solidne. Kolejne wypełnione nim, męczące dni były takie same. Wciąż tkwili na granicy Wypalenia i wciąż byli zalewani mrowiem bezużytecznych sygnałów. Pokraka przy konsoli, Fim nad ustawianiem koordynat skanowania, Janis tuż obok z Jadem za paskiem kombinezonu. Konsola, mesa, ubikacja, sen. Z pozoru nic się nie zmieniało, ale z każdą upływającą godziną Tartus widział świetnie, że anioł blednie: maska genotransformowanego piękna Tsary pękała, ustępując pod ciężarem nieuniknionej decyzji skazującej ich na zagładę. Jeśli jednak sama wcześniej obawiała się Wypalenia, to wkrótce strach zaczął coraz bardziej zanikać, ustępując miejsca determinacji. Zabije nas, pomyślał. Jeszcze kolejny dzień, a może tylko kolejna godzina, i każe nam tam wlecieć. Tylko jej niewypowiedziany rozkaz dzielił ich od śmierci. Janis wciąż jednak milczała. Raz kazała podlecieć im nieco bliżej i Fim niemal nie wyrwał się ze skomplikowanych oddziaływań grawitacyjnych zjawiska. Oczywiście przez Wypalenie można było przelecieć. Sam tego dokonał.

Ale nie chciał tego powtarzać. Za żadne skarby. Wiedział jednak, że Tsara pęknie. Szczerze mówiąc, dziwił się tylko, że jeszcze to nie nastąpiło. Skanując i dryfując, czekał na nieuniknione. Wszystko skończyło się dnia, gdy z Wypalenia wyleciała armada Floty Zero. Nie było jej i nagle zaistniała, zupełnie jakby wynurzyła się z Głębi. Nie wychwycił jej też żaden wcześniejszy skan. – Trzy fregaty, dwa skokowce. Niesprecyzowana liczba myśliwców. Jeden niszczyciel – oznajmił Tartus. – Jeśli to myśliwce, to wewnątrz Wypalenia musi być też krążownik – stwierdziła chłodno Tsara. – Sygnatury energetyczne rdzenia? – Wrzucają na ofensywę. Mam potwierdzenie aktywacji uzbrojenia. – Kurwa. – Tu niszczyciel „Barakel” Floty Zero – zatrzeszczał głośnik konsoli nawigacyjnej zimnym, niemal komputerowym głosem. – Identyfikacja jest konieczna. Kontakt jest konieczny. Konieczne jest wygaszenie ciągu i obniżenie pola magnetycznego. – Gadaj – rozkazała Janis. Fim nachylił się nad mikrofonem kontaktowym. – Tu „Krzywa Czekoladka”, kapitan Tartus Fim – zaczął, roztropnie nie podając numeru rejestracyjnego skokowca. – Jednostka dyplomatyczna księstwa Gatlark na trasie w kierunku Przedpokoju Kurtyzany. Proszę o możliwość kontynuacji przelotu. – Konieczne jest oczekiwanie – odparł głośnik. Tartus odsunął się od mikrofonu. – Pokraka. – Janis odwróciła się w kierunku Elohim. Na dotykowym holo wybrała boje lokacyjne i przepchała je w kierunku dziewczynki. – Tam lecimy. Rozumiesz? Skok – ustawiła na szybko lokalizację NGC 1624 – przez Przedpokój Kurtyzany. Dziura głębinowa. Skup się, jak do ciebie... – Tu niszczyciel „Barakel” Floty Zero – usłyszeli ponownie. – Konieczne jest zasygnalizowanie dokonania symulacji i analizy. Konieczne jest poinformowanie o rozpoznaniu danych związanych ze specyfikacją „Tartus Fim”. Konieczne jest ponowne żądanie wygaszenia ciągu i obniżenia pola magnetycznego. Konieczne jest powitanie jednostek w Symulacyjnej Technice Rozwoju Intelektu Postludzkiego. – Po nas – stwierdził pobladły nagle Tartus. – Nie wyrwiemy się. – Leć! Fim uruchomił ciąg i poderwał skokowiec, zawracając maszynę w kierunku boi lokacyjnych. Ale tym razem ucieczka nie mogła się powieść. Widoczne w oddali cybery uruchomiły swoje dopalacze i „Krzywa Czekoladka” po kilkunastu sekundach rozbrzmiała alarmem zbliżeniowym. Nie mieli najmniejszych szans. A potem cybery zawróciły. Coś zaczęło się dziać na samej granicy Wypalenia. Zaskoczony handlarz włączył kamery rufowe i na monitorach „Krzywej Czekoladki” ukazał się nagle powiększony obraz toczonej w oddali walki. Flota Zero wdała się w potyczkę z kimś, kto musiał wyskoczyć z drugiej strony Wypalenia, a teraz niespodziewanie napotkał siły Stripsów. Atakujące jednostki nie wyglądały na

duże, było ich jednak wiele – na tyle, by stanowić zagrożenie dla niszczyciela i kilku fregat. – Pojawił się krążownik Stripsów – zauważył trzęsącym się głosem Fim. – Właśnie wychodzi z Wypalenia. I chyba coś jeszcze. Cyborgi mają tam niezłą flotkę. – Kto ich atakuje? – Nie wiem. System nie rozpoznaje jednostek. – Przybliż jedną. – Już... Wykastrowana SI złapała obraz i zgodnie z poleceniem Tartusa powiększyła go na neoszybie skokowca. Nie był zbyt wyraźny – fluktuacje Wypalenia nie pozwalały na lepsze wyregulowanie ostrości – ale na tyle dobry, by zrozumieli, że patrzą na zupełnie sobie nieznany próżniopław. Statek był wielkości skokowca, ale na tym podobieństwo się kończyło. Miał fioletowozieloną, niby zgniłą barwę, rozjarzoną bladym światłem, i kształt przypominający ściśniętą, pofałdowaną purchawkę, rosnącą niegdyś w lasach mitycznej Terry. – Nucleo – powiedziała Pokraka. – Reditum. – Co to jest, do ciężkiej Plagi? – wyszeptała Tsara. – Ustawiam licznik – ogłosił Tartus. – Pakujcie się do stanowisk stazowych. Za kilka minut powinniśmy... – Popatrzcie... – szepnęła ponownie Janis. – Popatrzcie... Jednostka, wcześniej strzelająca nieznanym im, zielonkawym ładunkiem energetycznym, opadła nagle na niszczyciel Stripsów. Nie odbiła się jednak od pola magnetycznego czy nie rozbiła o powierzchnię okrętu, a przylgnęła do kadłuba niczym kleszcz. Zobaczyli jeszcze, jak wysuwa coś w rodzaju pajęczych odnóży i drga niczym usiłujący się przytrzymać owad, a potem SI przestała odróżniać jednostkę od okrętu i przekaz urwał się, pozostawiając po sobie delikatny, gasnący szybko powidok. – Licznik ustawiony – wymamrotał Fim. – Wepnijcie... – Nie! – krzyknęła Tsara, ale Tartus miał już dość strachu. Wstał z fotela i popatrzył na roztrzęsioną najemniczkę. – Chcesz tu zostać? – spytał. – Umrzeć, tak jak on? Myślisz, że tego by właśnie chciał? – Zamknij się... co ty możesz... – Tam jest tylko śmierć! – krzyknął, nie zdając sobie chyba sprawy, że podniósł głos. – Chcesz, to nas zarżnij, ale ja tam nie polecę ani nie poleci tam ona! Widziałaś... widziałaś, co tam jest! – Nic nie... – zaczęła, ale urwała. Przez ułamek sekundy popatrzyła na Fima nie tyle z gniewem, co bezradnie. Ta nagła zmiana dodała mu tylko rozpędu. – Wpinajcie się – rozkazał, siadł na fotel i uruchomił automatyczną opcję skoku do Przedpokoju Kurtyzany. – Trzeba się śpieszyć. – Włączył podanie stazy. – To, co widzieliśmy... nagrania z kamer... może być warte więcej, niż ugrałaś przez całe swoje życie – dokończył, nie patrząc już na Janis ani na zapadającą w stazę Pokrakę. – Skok za półtorej minuty. I to było wszystko. Leżał z przymkniętymi oczami, czekając na cios Jadem. Ale cios nie nastąpił. Dopiero zapadając w stazę, zrozumiał, że w chwili największego zagrożenia użył najlepszego możliwego argumentu, który pozwolił mu przeżyć. Jedów.

Najemnik zawsze pozostanie najemnikiem.

Pierwszy wynurzył się „Horyzont”. Tuż za wielką obręczą synchronizatora głębinowego wyskoczyły szare falowce Klanu Naukowego: „Trio” i „Golem”. Wymieszane echa głębinowe wypluły następnie błękitne statki Federacji: krążownik „Grzmot”, dowodzony przez kapitana Piecky’ego Tipa, niszczyciel „Harmider” kapitana Bata Toccaty i fregatę „Terra” z dowodzącą Amą Tert na pokładzie. Mniej więcej w tym samym czasie z Głębi wydostały się siły Państwa: czerwony krążownik „Awatar”, niszczyciel „Świt” i fregata „Liść”, w towarzystwie zielonych sił Ligi – krążownika „Uśmiech”, fregaty „Pogarda” i niszczyciela „Słodki Cios”. Tuż obok wyłoniły się rdzawobrązowe okręty Stripsów – wciąż błyskający wyładowaniami krążownik „Jehannam”, dowodzony przez Stripsa o zachowanej specyfikacji Walter Dinge, a także niszczyciel „Sila” i fregata „Siunjata”. Na końcu, niemal tuż nad Okiem, zmaterializował się żółty superkrążownik Kontroli „Divina Proportio” – starszy brat hamujących krążowników, przewyższający je wielkością co najmniej o połowę. Jego rozmieszczony wokół kadłuba napęd głębinowy wciąż jeszcze błyskał iskrami gasnących z wolna antygrawitonów, które z trudem utrzymały okręt w całości w trakcie lotu i nie pozwoliły zmienić mu się w Widmo. Największa w Wypalonej Galaktyce piracka stacja orbitalna typu C na przybycie Floty K zareagowała dość nerwowo. Po pierwsze, tuż po pojawieniu się sił Federacji Oko przeszło w głęboki tryb defensywny. Ukryty wewnątrz mrocznej, pomaszynowej kuli rdzeń – a raczej seria rdzeni wzbogaconych o atomowe elektrownie – zaczął przekazywać energię do umocowanych na stacji dział i antygrawitonów wspomagających emitery pola magnetycznego. Po drugie – większość stacjonujących przy Oku statków przeszła w tryb gotowości. Tylko kilkanaście z nich, godząc się na późniejsze konsekwencje ze strony pamiętliwego Paliatywy, zaczęło ustawiać liczniki i kierować się w stronę pobliskiej, niezarejestrowanej boi lokacyjnej. I po trzecie – stacjonujące przy Oku jednostki Stripsów odbiły do krążownika „Jehannam”, naruszając tym samym delikatną równowagę sił koalicji, wypracowaną w trakcie debat Rady Błękitu. Wszystko to zajęło około dwóch minut – czyli czas, w którego trakcie podstawowy personel Floty K został wskrzeszony ze stazy przez wykastrowane Sztuczne Inteligencje zainstalowane na statkach. Kontroler Everett Stone, sekretarz członka Rady Błękitu Eklema Stotena Gibartusa, Głównego Kontrolera i Pana Nadzorców, został wskrzeszony wcześnie – tuż po personelu nawigacyjnym „Diviny”. To, że sekretarz Stripsów Hacks, sekretarz Starszego Radcy Klanu

Naukowego Yrt Sode czy nawet Przedstawicielka Zbioru zostaną wskrzeszeni na drugim miejscu, nie poprawiło mu jednak humoru. Od swojego kajutowego stanowiska stazowego odpiął się niemal ze złością, przyjmując termokubek z fluidem od dopiero co przybyłego stewarda, zapewne wskrzeszonego razem z personelem SN. – Jaki status? – wychrypiał, upijając łyk. – Miejsce docelowe zostało osiągnięte – poinformował usłużnie steward. – Jesteśmy w Szparze Perseusza, tuż przy stacji orbitalnej typu C. Nie jest zarejestrowana, ale podaje nazwę Oko. Znajduje się dokładnie w pobliżu sektora gromady h Persei NGC 869. To była długa podróż, sekretarzu Stone. – Jakieś komplikacje? – Do sił Stripsów dołączyły nowe jednostki, stacjonujące przy stacji. Kapitan Anabelle prosiła też, by przekazać, że jeden z okrętów Federacji wykonał jakiś niezatwierdzony manewr. – Federacji? Ciekawe. A pozostali przedstawiciele Błękitu? – Zostaną wskrzeszeni po zatwierdzeniu tego przez pana. Kość rzucona przez Locartus, stwierdził w duchu Stone. No dobrze. – Wskrzeście ich dopiero, kiedy znajdę się w stazo-nawigacji – zastrzegł. – Poproszę kombinezon – dodał jeszcze, wstając z leżanki. Steward kiwnął głową i dotknął wpuszczonego w ścianę panelu, otwierającego jedną z wewnętrznych szafek. – Pójdę tam od razu, kiedy tylko doprowadzę się do porządku. – Everett skierował się do ciśnieniówki i uruchomił parowy natrysk. Niespełna trzy minuty później szedł już korytarzem w stronę SN. Bliskie umiejscowienie prywatnej kajuty opłaciło się i tym razem: dotarł na miejsce na tyle szybko, by usłyszeć jeszcze Anabelle Locartus. – To nie jest ekspedycja karna – informowała kapitan szeroką wiązką przez mikrofon kontaktowy. – Powtarzam: to nie jest ekspedycja karna. – Jeszcze nie – mruknął do siebie Stone, podchodząc do rozłożystego stanowiska konsoli nawigacyjnej numer jeden. Przez wielką neoszybę okrętu widać było olbrzymią kulę stacji z wymalowanym pośrodku czerwonym okiem, szerokie obręcze wyglądające niczym otaczające ją aureole i mrowie otaczających Oko statków – mniejszych i większych jednostek, już teraz powodujących chaos w systemach nawigacyjnych. – Ale wielkie... – wyszeptała siedząca nieopodal przy konsoli trzecia pilot „Diviny” Dominique Le Bouclier. Miała rację. Jeśli istotnie była to stacja typu C, to musiała być odrestaurowaną stacją Maszyn – a nawet Everett widział wcześniej tylko jedną większą jednostkę orbitalną, i to zbudowaną przez ludzi od podstaw. Stacja Maszyn była inna – przyłapał się na tym, że odbiera ją jako upiorny, niemal demoniczny artefakt, najeżony bolcami antygrawitonów i szydłami dział. Owo upiorne Oko wyglądało tak, jakby działało nie dzięki rdzeniom, a skondensowanej parze i pradawnym, atomowym stosom. Cóż – w przypadku atomu była to nawet prawda. Na niektórych staroimperialnych lub maszynowych stacjach niestabilna, ale tańsza energia atomu nieraz wspierała tę rdzeniową. Kontrola musiała wiedzieć, że Oko to nie wymysł, stwierdził. Wiedzieli, że istnieje naprawdę. Przyznawano to, choć nieoficjalnie, głównie z powodu trudnej do ustalenia lokalizacji.

Być może stacja się przemieszczała... jak wielki napęd głębinowy musiałby wówczas być na niej zamontowany? Tak czy owak, Kontrola Zjednoczenia wiedziała, że w Ramieniu Perseusza tkwi źródło pirackiego raka. I godziła się na to. Dlaczego? Być może istnienie konkretnego wroga umacnia działania Kontroli, przemknęło mu przez głowę, ale szybko odrzucił od siebie tę niedorzeczną myśl. – Myrton Grunwald wraz z podległą mu załogą, skokowcem „Wstążka” i wszystkim, co było na pokładzie – informowała Locartus. Najwidoczniej rozmawiała z kimś z Oka, ale słowa tajemniczego rozmówcy docierały tylko do słuchawki, którą kapitan włożyła sobie do ucha. – Nie – zaprzeczyła po chwili. – To nie wchodzi w grę. Nie interesują mnie wasze „komplikacje”. Jeżeli nasze żądania nie będą spełnione, podejmiemy odpowiednie kroki. Z wyraźnym niezadowoleniem nacisnęła przycisk wstrzymania rozmowy i odwróciła się do Stone’a. – Mają chyba jakieś problemy – wyjaśniła. – Twierdzą też, że nie wiedzą nic o skokowcu „Wstążka”. Mówią, że Grunwald przybył na jednostce „Czarna Wstęga” – ponownie odwróciła się do konsoli i klepnęła w interkom. – Norat? Macie sygnatury statku Grunwalda? – Jest w doku, pani kapitan. – Everett usłyszał znajomy głos oficera pracującego w nadzorze komputerowym Serca. – Filtr wyłapał go niemal natychmiast. Przybliżę. Na fragmencie neoszyby ukazał się szarobłękitny skokowiec, przypięty do doku jednej z obręczy Oka. – Tu i tu – wskazał Slav Norat, rzutując na fragmenty obrazu żółty, komputerowy znacznik. – Resztki rusztowania dostępowego. Ten skokowiec naprawiano, i to chyba przez dłuższy czas. Głębokie skanowanie pokazuje też w pełni naładowany rdzeń. Jeśli ten statek gdzieś skakał, to było to dawno temu. Dysze ma zimne jak lód. – Puść ten obraz na Oko. – Tak jest. – Poinformowali, że doszło do pomyłki – powiedziała po chwili kapitan. – Twierdzą, że właśnie ten statek znają pod nazwą „Czarnej Wstęgi”. Powiedzieli, że taka jest także jego sygnatura komputerowa. – Kłamią? – zaciekawił się Stone. Anabelle wzruszyła ramionami. – Niekoniecznie. Nie wiemy, co Grunwald zrobił ze statkiem. – Kapitan Piecky Tip, jak i pozostali kapitanowie poszczególnych frakcji, nalegają na współuczestnictwo w kontakcie z Okiem – poinformował ktoś z obsługi. Locartus skrzywiła się i spojrzała na Everetta. – Proszę przekazać, że zgodzili się na nadzór Kontroli nad operacją – powiedział Stone. – Mogą zaczekać. – Co do kapitana Tipa, proszę mu też powiedzieć, by na razie skupił się na swoich podwładnych – dodała zgryźliwie Anabelle. – Chodzi o niszczyciel „Harmider” – poinformowała Everetta. – Wyleciał z szyku i zbliżył się znacznie do stacji. Podejrzewam, że to kolejne posunięcie naszego „młodego geniusza Zjednoczenia” – mruknęła i sekretarz, ku swojemu zaskoczeniu, poczuł nagle przypływ sympatii do kapitan Locartus. – Kapitan Piecky Tip poinformował, że polecił kapitanowi Toccacie pozostanie w szyku –

odezwał się po chwili jeden z łącznościowców. – Zrzucił to na karb niecierpliwości kapitana Bata, silnie zaangażowanego w sprawę. – Tego nam jeszcze brakowało – prychnął Stone. – Nadgorliwego wojskowego. – Przede wszystkim brakowało nas – zauważył przybyły do stazo-nawigacji Yrt Sode. Sekretarz Klanu Naukowego z wyraźnym niesmakiem zdjął i przetarł swoje niewielkie okularki. – Spodziewałem się znacznie wcześniejszego wskrzeszenia. – Mogłabym powiedzieć to samo – stwierdziła towarzysząca sekretarzowi Przedstawicielka Zbioru. Everett kiwnął sztywno głową, dostrzegając przybyłego z kobietą Prognostyka. – Nie ma jednak czasu na utarczki. Kapitan Anabelle... – Tak? – Ten Prognostyk to Sigma – poinformowała Przedstawicielka. – Tuż po wskrzeszeniu opuścił swój zbiornik. – I? – Sigma rzadko się stamtąd rusza – tłumaczyła kobieta, nie zważając na przewracającego oczami Sode. – Jak pani wie, jeden z moich Prognostykow podpięty jest do pani konsoli nawigacyjnej. Sigma jest od niego znacznie potężniejszy. Nie przetrwa długo poza zbiornikiem. Dlatego jego obecność jest tym bardziej... wyjątkowa. – Wybaczy pani, ale nie mamy teraz czasu... – Sigma uważa, że wszyscy zginiemy – przerwała Przedstawicielka. – Tuż po wskrzeszeniu dostał czegoś w rodzaju... ataku prognostycznego. – Już to raz widziałem – westchnął Stone. – Bardzo... efektowne. – Nie rozumie pan. Prognozy Sigmy sięgają dziewięćdziesięciu dwóch procent. Kapitan Locartus – Przedstawicielka Zbioru wykonała taki ruch, jakby zamierzała złapać głównodowodzącą „Diviny” za ramię i solidnie nią potrząsnąć – proszę natychmiast wycofać statek z akcji. – To nie wchodzi w grę. – Anabelle Locartus odwróciła wzrok od Przedstawicielki Zbioru. – Nigdy nie negowałam prognoz nawigacyjnych, znacznie ułatwiających pracę mojego personelu w przypadku iskier, ale przepowiednie Zbioru... – Pani kapitan... – Przypominam, że Zbiór wziął udział w misji w ramach kontraktu ustanowionego pomiędzy sektą, Klanem Naukowym a Radą Błękitu – odezwał się chłodno Everett. – Nie może pani wysuwać żądań. Przedstawicielka Zbioru otworzyła usta, ale zagłuszyła ją nagle Dominique Le Bouclier. – Pani kapitan! – odezwała się podniesionym głosem trzecia pilot. – Tam się dzieje coś dziwnego. Wygląda na to, że od „Harmidra” odłączył się jakiś tepek... to znaczy prom transportowy planeta – kosmos, i... tak, dokuje właśnie przy stacji! – Wywołujcie kapitana Tipa – syknęła Locartus. – Natychmiast! – Tak jest – odezwał się Slav Norat i po chwili tuż przy konsoli nawigacyjnej zmaterializowało się widmo obwieszonego orderami dzieciaka w kapitańskiej czapce. – Od razu zaznaczam, że nie mam z tym nic wspólnego – poinformował spokojnie Tip, ale czuć było, że ledwo wstrzymuje wybuch narastającej wściekłości. – Z tego, co wiem, kapitan Toccata opuścił swoje stanowisko i po przekazaniu stazo-nawigacji swojemu zastępcy udał się do

hangaru „Harmidra”, zabierając ze sobą uzbrojonych ludzi. – I sugeruje pan, że nie ma z tym nic wspólnego? – Kapitan Toccata od samego początku misji zachowywał się dziwnie – przyznał niechętnie Piecky. – W miarę jak zbliżaliśmy się do celu, wykazywał oznaki rosnącego podniecenia. Brałem to jednak za dowód zdrowego zaangażowania w operację. – Wśród załogi Grunwalda jest jego były człowiek, niejaka Hakl – włączył się Stone. – Podczas jednej z naszych rozmów widać było, że kapitan Bat jest bardzo przejęty jej sytuacją. – Nie mamy teraz na to czasu – ucięła Locartus. – Odpowiedzialność za poczynania podwładnego spada na pana, kapitanie. Proszę się tym zająć – poleciła, patrząc, jak wściekły Piecky kiwa bez słowa głową, a jego holo znika. – Musimy mieć nadzieję, że ten będący efektem solidarności wobec podwładnego wybryk nie wpłynie na całą akcję. Wywołujcie ponownie Oko. Przekażcie temu całemu... Paliatywie, że Toccata nie reprezentuje interesów Floty K i że jego rozkazy nie są naszymi rozkazami. – Pani kapitan – odezwał się łącznościowiec siedzący nieopodal Le Bouclier – mamy napływające pytania od sił Państwa, Ligi i Stripsów. Pytają o to całe dokowanie... – Pani kapitan! – krzyknął ktoś z personelu – Nie możemy nawiązać ponownego kontaktu z Okiem! Coś się tam chyba dzieje, na dole... Locartus zacisnęła wargi, ale nie pozwoliła sobie na przekleństwo. Nie tego spodziewała się po niej załoga i kapitan superkrążownika świetnie zdawała sobie z tego sprawę. Zamiast tego ponownie wdusiła przycisk interkomu. – Oficerze Norat – zaczęła zimnym, ale opanowanym głosem – przekaż reszcie Floty K wyjaśnienie o samowoli kapitana Toccaty. I wywołujcie Oko! Mam mieć tego Paliatywę z powrotem na stałym łączu! – Tak jest! – Burdel na kółkach – mruknął Sode, z niejaką satysfakcją poprawiając okularki. – Brakuje tylko chichotu tego stripsowego karła... – A właśnie – zauważył Stone. – Gdzie sekretarz Hacks? Sode wzruszył ramionami. Everett podszedł do jednego z łącznościowców i puknął go lekko w ramię. – Proszę zlokalizować sekretarza Stripsów – polecił. Łącznościowiec kiwnął głową i przeleciał palcami po dotykowym holo. – Chwileczkę... – powiedział. – Przepraszam, już mam. Coś się nie zgadza... nie znalazłem potwierdzenia wskrzeszenia sekretarza Hacksa... ale mam informację, że udał się do maszynowni, w kierunku rdzenia. – Po co? – zdziwił się Everett. – Hacks... – jęknął w tym momencie Sigma i sekretarz Kontroli poczuł nagle, jak po kręgosłupie przebiega mu lodowaty dreszcz. – Haaacks.... – Co on mówi? – zdziwiła się kapitan Anabelle. Prognostyk zadrżał, ponownie otwierając usta. – Hacks! – krzyknął, tym razem bardzo wyraźnie. – Tak tu zimno! Lód! – Jaki znowu lód? – zaciekawił się Sode. – Locartus – wymamrotał Stone. – Natychmiast zatrzymaj sekretarza Hacksa.

– Słucham? – Powstrzymaj go – powtórzył, wciąż patrząc na bełkoczącego coś Prognostyka. – Teraz. I to już! Ale na to już było za późno.

W tak dużych jednostkach jak superkrążownik maszynownię trudno było umiejscowić wyłącznie na pokładzie dolnym. Było to oczywiście możliwe, ale niefunkcjonalne. Pełną stabilność systemów dało się osiągnąć tylko wówczas, gdy maszynownia oplatała niejako cały okręt, choć jej część główna istotnie znajdowała się w podbrzuszu jednostki. Z wyjątkiem rdzenia. Ze względu na swą wielkość rdzeń superkrążownika „Divina Proportio” znajdował się w jądrze statku – w samym jego centrum, zajmując część pokładu środkowego i dolnego – niczym wewnętrzna, fasolowata narośl. Hacks stał w najbardziej newralgicznym jej miejscu – odsłoniętej dla celów wentylacyjnych części centralnej. Chodziło o chłodzenie nie powietrzem, ale gazem próżniowym – jeszcze jednym z wynalazków Klanu Naukowego, który zastąpił wcześniejszy lód nanitowy, nadal wykorzystywany na większości prywatnych statków. Do chłodnicy prowadził wewnętrzny właz, który próbował bezskutecznie wyważyć wysłany przez kapitan Locartus zespół. Sekretarz Hacks, o czym poinformował szef mechaników, poważnie uszkodził panel wewnętrzny, sterujący mechanizmem wewnętrznych tłoków odpowiedzialnych za funkcjonowanie drzwi. Właz nie raportował się nawet na wyraźne polecenia wykastrowanej SI. Nie mogli więc dostać się do środka – a przynajmniej nie mogli tego zrobić od razu. Uznano zatem, że jedynym wyjściem będzie potraktowanie Hacksa gazem wtłoczonym przez kanał wentylacyjny. Niestety, po pierwsze, nie mieli wystarczającej ilości gazu, a po drugie, pomieszczenie było na tyle spore, by sekretarz Stripsów mógł zrobić to, co planował, zanim gaz go dosięgnie – o ile miał jakieś plany. Tego, czy je rzeczywiście posiadał, dowiedzieli się zresztą szybko – w momencie, kiedy w SN zmaterializowało się holo puszczone przez przenośny holoemiter. Duch Hacksa objawił się nagle i upłynęło kilka sekund, nim rozgorączkowany personel nawigacyjny zauważył jego widmo. – Witam serdecznie – zauważył z pewnym rozbawieniem sekretarz. – Widzę, że zebrali się wszyscy... Kapitan Locartus, pomysł z gazem uważam za interesujący, choć nieco niepraktyczny. – Widzi nas pan? – chrząknął Stone. – Widzę i słyszę – przyznał sekretarz Stripsów. – Pozwoliłem sobie puścić sygnał do porozmieszczanych na „Divinie” holoemiterów. Pamięta pan naszą rozmowę? Cofam to, co

powiedziałem. Te gadżety istotnie się przydają. – Czego pan chce? – Mam to, czego chciałem. Waszą uwagę. Nie taki był plan, ale muszę przyznać, że po latach tak bezpośredniego... kontaktu, nabrałem zamiłowania do gadulstwa. I osobistego uczestnictwa w wydarzeniach. Co do owych wydarzeń, mam nadzieję, że nie obrażą się państwo za tego biednego komputerowca. Cóż mogę rzec? Niewłaściwy człowiek w niewłaściwym czasie. Pomyłka przy pracy. – Zabił go pan? – spytał Everett. Hacks wzruszył ramionami. – Próbowałem też zabić pana. To byłoby najłatwiejsze. Ale pan przeżył i nie pozostawił mi wyboru. – Zawsze jest jakiś wybór – wtrąciła powoli kapitan Anabelle. Sekretarz Stripsów pokręcił z rozbawieniem głową. – Niestety, nie zawsze, pani kapitan – stwierdził. – Zastanawiała się pani może, czemu Stripsowie powtarzają, że coś jest „konieczne”? Owa konieczność to cień, odprysk narzutu Kodeksu Maszynowego. Jak mówi Kodeks: celem każdego Programu jest realizacja. Stripsowie o tym wiedzą. – Cokolwiek chce pan zrobić... – zaczęła Locartus, ale Hacks pokręcił głową. – Nie, pani kapitan. Ja nie chcę. Ja muszę. I, ku mojemu zaskoczeniu, niespecjalnie mi się to uśmiecha. Ale niebawem nie będzie to już miało żadnego znaczenia. – Porozmawiamy ze Stripsami – rzucił szybko Stone. – Dojdziemy do jakiegoś porozumienia. Nie musi pan... – Sekretarzu Stone – zachichotał Hacks, ale śmiech wydał się obecnym wymuszony i martwy – a czegóż pan chce od tych biednych cyborgów? Zapewniam pana, że nie mają o niczym pojęcia. Samo wejście w ich szeregi i infiltracja bez ryzyka zbawienia technicznego kosztowały mnie lata pracy. To, że podjęto decyzję o poinformowaniu ich o lokalizacji Maszyny i udostępniono wszelkie pomocne dane, uznałem za wyjątkowo niefortunne. Ostrzegałem, że nie zachowają tych danych dla siebie. – Kogo pan ostrzegał? – Cóż... patrząc z pewnej perspektywy, widzę teraz, że Stripsowie najprawdopodobniej uznali, iż nie mają wyjścia. Każda przeprowadzona przez nich symulacja ostrzegała przed konfliktem zbrojnym na taką skalę, na jaką nie mogli sobie pozwolić. Bądź co bądź Zjednoczenie wiedziało już o Maszynie i zrobiłoby pewnie wszystko, by ją zdobyć. Kiedy wiedza o Maszynie wypłynęła, Stripsowie obawiali się ją przejąć, biorąc pod uwagę ewentualne straty... Co innego działać w ukryciu, czy nawet pod płaszczem pozornego niezrozumienia... a co innego, gdy wszyscy wiedzą już wszystko. Stripsowie – prychnął sekretarz. – Niewolnicy własnych symulacji. Reasumując: zdecydowali, że poinformują was o zdobytych dzięki nam danych, dzieląc się później zyskiem... a z racji mojej u nich pozycji, informującym okazałem się ja. Czyż to nie czysty paradoks? – Kto zatem pana przysłał?! – Jeśli bardzo chce pan wiedzieć, zrobiła to Loża – oznajmił spokojnie Hacks. – Loża bowiem uznała, że wspólna operacja Zjednoczenia, Klanu, Kontroli, a nawet Stripsów i Zbioru nie może mieć szczęśliwego finału. A już na pewno nie operacja przejęcia Maszyny czwartego

stopnia. Ostatnie posunięcia Rady Błękitu, a także tajne operacje Kontroli, takie jak próba wpłynięcia na Strumień programem „Synchronizacja”, są niedopuszczalne. Nie w momencie, gdy wszystko zostało prawie ukończone. – Każdy z nas stanowi część planu – w ciszy, która nastąpiła po słowach Hacksa, odezwała się Przedstawicielka Zbioru. – Zaangażowana jest w niego sama Potęga. – Nie sądzę – skrzywił się Hacks – by owa „Potęga” miała w tej sprawie wiele do powiedzenia. – Prawda dotycząca ludzkości musi zostać ujawniona. – I zapewne będzie. Ale jeszcze nie teraz – dokończył sekretarz Stripsów, wstał i ku zdumieniu Stone’a zaczął ściskać się za przedramiona, dłonie, nogi i kark, tak jakby szykował się do jakichś skomplikowanych ćwiczeń. – Teraz musimy przyjąć realizację Programu. – Co on wyprawia? – zdziwił się Yrt Sode. – Widziałam coś takiego – wyszeptała Dominique Le Bouclier. – To aktywacja wewnętrznych... on aktywuje jakieś wewnętrzne funkcje personala. – Co takiego? Jakie znowu wewnętrzne funkcje? Klan Naukowy nigdy nie... – Na Tych, Którzy Odeszli – jęknął Prognostyk głosem Stone’a. – Dlaczego tu jest tak zimno? Cydia. Jesteś tu? – Nie – wyszeptał Everett Stone. – To niemożliwe... on nie może... Coś w postawie Hacksa, a może samo przeczucie, zaniepokoiło nagle kapitan „Diviny”. Locartus nacisnęła przycisk interkomu. – Tu kapitan Anabelle Locartus! – krzyknęła. – Czarny kod! Powtarzam! Czarny kod! Zarządzam natychmiastową ewakuację! Czarny kod! Zarządzam czarny kod! Stazo-nawigacja zawyła grzmiącym, niemal bolesnym alarmem. Stone odwrócił się, niepewny, widząc nagle zrywających się i biegnących w kierunku kapsuł ratunkowych ludzi. Zapanował chaos, podczas którego zderzył się z Dominique Le Bouclier. Zawahał się, stanął i zerknął kątem oka na znieruchomiałe nagle holo Hacksa. Sekretarz Stripsów uśmiechnął się smutno. Na całym jego ciele rozjarzyły się czarne, pulsujące żyłki – wewnętrzne nitki personala. Zachłanna sieć szybko napęczniała ciemnością i rozlała się cichym wybuchem, zmiatając obraz z holoemitera i uderzając w odsłonięty rdzeń „Diviny”, który – przyjąwszy ciemność – oddał swoje światło.

Ilość w ykon yw an ych skoków głębin ow ych z ależ n a jest od um iejętn ej dyspoz ycji en ergii rdz en iow ej. S kon den sow an a en ergia skokow a jest uw aln ian a n a z asadz ie kon trolow an ego w ystrz ału do n apędu głębin ow ego. Dlatego też en ergię skokow ą rdz en ia ujm ujem y w w ylicz en iach jedyn ie w tedy, gdy z asoby en ergetycz n e okrętu są n a w ycz erpan iu i z m usz en i jesteśm y prz etran sform ow ać skon den sow an y ładun ek n a ładun ek z w ykły – z w an y takż e „lekkim ”. Niestety, n ie oz n acz a to, ż e z yskam y w ięcej en ergii „lekkiej”, pon iew aż sam proces tran sform ow an ia en ergetycz n ego pow oduje z n acz n ą utratę en ergii „cięż kiej”. En ergię m oż em y jedyn ie bez stratn ie skon den sow ać. I w łaśn ie dlatego, pom im o z n an ego n am procesu autom atycz n ego sam oładow an ia się rdz en ia, tak w aż n e są stacje łącz n ikow e.

Myśliciel Robert Bec, Ekon om ia W ypalon ej G alaktyki, wyd. IV

W

ystarczyło pół błękitnej godziny, by Edukator Klanu Naukowego Arkad Pavluczuk zaczął mieć serdecznie dość Perseis Bloom. Do przydzielonego mu sektora miasta Prim doleciał swoim służbowym jazdolotem na autopilocie, zajadając się holistyczną sałatką. Padało i antygrawitony działały gorzej niż zwykle, przez co podróż zaczęła się wydłużać. Korytarze przelotowe nad Prim były puste i jednostajny szum deszczu sprawił, że Edukator zaczął przysypiać. Ocknął się dopiero w momencie, gdy jazdolot zapiszczał, informując o dotarciu do dzielnicy Światło, nad wieżowiec Wspólnoty Trzydziestej Czwartej. – Plagowa robota – wymamrotał Pavluczuk, wyciągając uchwyt sterowniczy i odłączając automatykę. Jazdolot był zbyt nowoczesny, jak na zaczepy porastające ściany budynku, i Edukator nauczył się już, że krztuszący się niepotrzebnymi danymi program nawigacyjny może porysować mu karoserię. – Wspólnoty Wieżowcowe – mruknął, podlatując jazdolotem do wybranego zaczepu i zgrabnie nasadzając maszynę na wygięte bolce. – Bida z nędzą wspólny żywot pędzą – dodał, wyłączając pojazd i otwierając drzwi na korytarz dostępowy. Przejście wyglądało na profesjonalnie wykonane, ale nie dał się zwieść: wszędzie widać było niedoróbki. Miasto Prim – dar Zjednoczenia dla Gatlarku – wyglądało na zbudowane po łebkach i Pavluczuk nie przepadał za wizytami w jego dzielnicach. Jako typowy Gatlarczyk cenił sobie raczej leniwy, wiejski żywot w postawionych nieopodal lasu Budynkach Edukacyjnych. Gdyby było inaczej, zamieszkałby razem z tymi nieszczęsnymi wariatami w atrapie nowoczesnego miasta i postarał się o wyższą funkcję klanową. Jeśli jednak miał jakiekolwiek wątpliwości co do swoich życiowych przekonań, rozwiała je szybko Perseis Bloom. – Usiądź tu. Tu, skarbeczku – szczebiotała, wpychając go niemal na rozłożystą sofę pokrytą folią. – Zaraz ci coś dam, za momencik dosłownie! Jak podróż? Deszczyk chyba padał!

Padało i padało! Wariatka, stwierdził Pavluczuk, usiłując schować się w kącie sofy. Porozmawiam o tym jeszcze z Edem. Proste zlecenie, mówił, wpisanie w rejestr... Poczekaj, aż wrócę, ksenowy skurczysynu! – Perseis Bloom? – upewnił się, z niesmakiem rozglądając się po biednie urządzonym mieszkadle. – Będę potrzebował pani danych genetycznych. Jeśli pani pozwoli... – Tak, tak! O, taki naparek tu mam. Za chwileczkę, chwilunię dosłownie... – Proszę wybaczyć, ale nie mam na to czasu – rzucił chłodno. – Czy może pani zdjąć rzeczy z tego stolika? Puszczę holoemisję. – Już, już! – pisnęła, niemal podbiegła i zdjęła stosik czasopism oraz popielniczkę po neopetach. – Tu możesz, kochanie. O tu! Już gotowe! – Kirke Bloom – powiedział po chwili Arkad, wyświetlając prostokątny obraz holo na płaskiej powierzchni stolika. – Zechce pani porównać dane... Jeśli wszystko się zgadza, proszę potwierdzić. – Nie zgadza się – zauważyła całkiem trzeźwo pani Bloom. – O tu. Ojca nie ma, niestety. Od dwóch lat. Zostawił nas samiuteńkie na świecie! Niemożliwe, pomyślał z niesmakiem Pavluczuk. Kiwnął głową i nachylił się, by wprowadzić odpowiednie dane, gdy nagle zauważył, że Perseis Bloom siada przy nim, dosuwa się bliżej i zaczyna szeptać. Zamrugał. – Co proszę? – Zabili go – poinformowała pani Bloom scenicznym szeptem. – Wpinał się i wpinał w te przeklęte komputery. A mówiłam mu: zostaw to plagiostwo, bo ci mózg wyżre! I wyżarło! – Co pani powie...? – Tak! Mówił, że czegoś się dowiedział. A powtarzałam mu: szperasz, szperasz i w końcu się doszperasz, cymbale jeden! No i doszperał się. Wracam do domu z pracy... bo ja to w odseparowni... żadne tam nowoczesności, a mój mąż, moje biedactwo kochane, podpięty kablami do tych monitorów... – Perseis przysunęła się jeszcze bliżej, aż Edukator poczuł woń tanich, destylowanych perfum. – A na monitorach: biało! Trzeszczało wszystko i nawet przypaliło podłogę. A on tam siedzi, martwy... choć wciąż na kontrakcie małżeńskim – zastrzegła, nieco unosząc głos. – Ale było już po nim, moim dzióbku. Po nim było kompletnie...! – Rozumiem, że zgłaszała to pani do Działu Kontroli Planetarnej? Do Ochrony? – A zgłaszałam, zgłaszałam. Genokomputery, powiedzieli. Strumień. Napięcie, przepięcie. Jakie tam przepięcie! Mało to się wpinał? A taki był podniecony, tak się chwalił, że coś znalazł... Zupełnie się zmienił wtedy, zupełnie! – Hm... – A i moja malutka Kirke... wie pan, że ją też już do komputerów ciągnie? Taka mała, a już... tak samo jak tatuś! I dlatego nie chcę, żeby... pan rozumie. Nie można jej dostawić do takiego Bloku Edukacyjnego, no wie pan, panie Edukatorze... tak, żeby nie było tych komputerów. Życie nam złamały... mnie i mojemu skarbowi kochanemu... – To możliwe – zauważył Pavluczuk. – Teoretycznie można odstąpić od testu edukacyjnego i pójść w kierunku edukacji ogólnej. Z reguły rezygnuje się z testów, gdy ma się... wątpliwości co do zdolności dziecka. Pragnie się mu wtedy dać szansę, by mogło wykształcić

swoje ewentualne umiejętności w podstawowym programie edukacyjnym. – O tak! Tak bym chciała właśnie, skarbie! Tak bym chciała! – Musi jednak pani wiedzieć, że program podstawowy nie daje szans na stypendium – dodał Edukator, z pewną satysfakcją patrząc na nagle rozszerzone oczy Perseis Bloom. – Dodatkowe środki na wykształcenie dziecka są przyznawane tylko w momencie pozytywnego zdania testów i przydzielenia aspiranta do danego Bloku Edukacyjnego. Zapadła chwila niezręcznej ciszy. – A te środki, o których mówisz, skarbuniu, to jakie? – spytała nagle Perseis i zanim Pavluczuk zdążył odpowiedzieć, natychmiast wróciła do swojego poprzedniego trajkotania. – Bo widzisz, kochanie, ja to nie jestem całkiem zdrowa... już jakieś skany były, nie skany, jakieś glejaki... coś tam się ze mną dzieje... a leki to teraz drogie, te nanitowe... Bo widzisz, skarbie, ja bym tylko chciała, żeby mojej córci było dobrze w życiu, a jak będzie, kiedy mamusi zabraknie? Tylko te komputery i komputery! A komputery to ludzi zmieniają... Jak taki siedzi w komputerach, jak ten mój mąż, to potem ludzie go nie obchodzą... nic go nie interesuje, tylko te komputery, Strumienie i głupoty takie... i jak coś by się drugiemu człowiekowi działo, to się taki nawet nie pochyli, żeby... A ja bym nie chciała, żeby Kirke taka była... bo kocham moją córeczkę, mojego skarbunia... Więc niech mi pan powie: ona w tym Bloku się zmieni czy nie zmieni? Zmieni się czy nie? Szykuj dupę, Ed, pomyślał wściekły Pavluczuk, uśmiechając się martwo do Perseis Bloom. Bo kiedy wrócę, skopię ci ją tak, że wylecisz poza Granicę Galaktyczną.

Uciekali przez przestwór, ścigani przez flotę Elohim. Pierwszą falę pościgu dostrzegli na torze przelotowym w kierunku NGC 1624 – dziury głębinowej znanej także jako Przedpokój Kurtyzany. Jednostki Elohim – bąblowate, białe skokowce i mydłowate fregaty – zagrodziły im drogę niemal od razu po kilkuświetlnym skoku wewnątrzsystemowym, tak że musieli zawrócić i – pod ostrzałem – skoczyć ponownie w przeciwnym kierunku. Był to jednak dopiero początek. Kiedy flota sekty dopadła ich przy automatycznej stacji łącznikowej, po raz pierwszy zauważyli krążownik Elohim: napęczniałą, białą kulę otoczoną przez eskardę serafów, myśliwców uzbrojonych w działa drgawnikowe. Uciekli wówczas niemal cudem i tylko dlatego, że stacja znajdowała się tuż obok boi lokacyjnej. Wyglądało na to, że stali się głównym celem sekty w całym Ramieniu Łabędzia. – Nic z tego nie będzie – poinformowała w trzecim tygodniu ucieczki Kirke Bloom, odpinając się od systemu konsoli nawigacyjnej. – Nie zerwę tej plagowej blokady nanitowej,

choćbym miała na to tysiąc lat. Co najwyżej możemy na nich dalej pierdzieć oślepiającym EPI i znikać w podskokach. Ciotka? – Tak, skarbuniu? – Masz już statystykę? – Mam – poinformowała z wyraźnym zadowoleniem nowa, wykastrowana SI „Ciemnego Kryształu”. – Biorąc pod uwagę liczbę stacji łącznikowych wzdłuż Ramienia Łabędzia, konieczność ładowania rdzenia i przesunięcia czasowe wskutek skoków, należy spodziewać się spotkania z siłami Elohim co trzy i pół błękitnego dnia. – Na Tych, Którzy Odeszli... a strażnice łącznikowe? Jakiekolwiek? – Tylko z drugiej strony Ramienia, wzdłuż Granicy Galaktycznej, kwiatuszku. Musiałabym pomyśleć, kochanie. – Jakieś zamieszkane systemy? Planety? – Za daleko – prychnęła Ciotka. – Jedna może... ale nie wiem. Sprawdzę i pomyślę. – To pomyśl, bo już Plaga mnie bierze od tego pitolenia – skrzywiła się Kirke, odrywając się od konsoli i zmierzając w kierunku mesy. – Idę się napić. – Tylko nie likierku, kochanie ty moje! Bo znowu główka boleć będzie! – Jeszcze jedna uwaga o „likierku”, a naprawdę cię wykastruję – zastrzegła Bloom, a gdy dotarła do mesy, nalała sobie nie likier, a „turbofluid”, czyli naprędce wymyślony zajzajer: mieszaninę fluidu z wódką. – Popijamy – stwierdziła do siebie, upijając łyk i z zadowoleniem stwierdzając, że całość smakuje dokładnie jak waniliowy likier z dużą ilością cukru. – Kici, kici... – dodała, wstając na moment i wlewając kilka kropel do miski kota. – Kici, kici... niech cię Plaga, Głód! Głóóód! Kici, kici! Ale Głód nie raczył się pojawić. I świetnie wiedziała dlaczego. Wszystko przez księciunia. Przez Natriuma Ybessena Gatlarka. A raczej przez to, czym się stał. Kiedy zobaczyła go po raz pierwszy, wyciągniętego z kapsuły stazowej, o mało nie zastrzeliła go Pazurem – byłym pneumatorem Strażnika Gama. Naprawdę mało brakowało: to, co wypadło z kapsuły, tylko trochę przypominało dawnego Nata. Błyszczące od maleńkich iskierek na krawędziach ciało wyglądało na półcielesne – i półwidmowe. A także uniosło się nagle i stanęło na własnych nogach, co w przypadku syna księcia Ybessena było raczej niemożliwe. Niemniej jednak widmo Nata stanęło, odezwało się do niej, a następnie – przewróciło się na posadzkę. Pozwoliła mu tam nieco poleżeć. Stała, wytrzeszczając oczy na to, co wzięła w pierwszym odruchu za człowieka. Upiór, przeszło jej przez głowę. Ludzkie Widmo. A potem bardzo powoli podeszła i dotknęła tego... zjawiska. Tego, czym się stał. Dziwne, ale mogła to zrobić. Nie czuła jednak dokładnego dotyku skóry, a raczej lekkie mrowienie, tak jakby naciskała na silnie skondensowane pola magnetyczne uformowane w kształt ciała. Skóra wciąż tam wszakże była, ale Kirke nie miała pewności, czy dotyka jej, czy może czegoś obok, zupełnie jakby granica zwykłej rzeczywistości została lekko przesunięta. Całe ciało Nata opalizowało tą nieokreślonością i lekkim magnetycznym drżeniem – patrząc na nie z bliska, można było dostać zawrotu głowy. Głód zdradził ją dopiero wtedy, kiedy przeciągnęła Natriuma do stazo-nawigacji.

Z początku, patrząc na to, co przyniosła Kirke, zaniósł się podejrzliwym miauczeniem. Potem podszedł i niby od niechcenia otarł się bokiem o ciało wciąż nieprzytomnego Nata. I chyba wtedy został od razu kupiony i sprzedany. Zaczął mruczeć, by wreszcie, z uporem godnym lepszej sprawy, usiłować wdrapać się na chłopaka. Najwidoczniej to, czym stał się Nat, zadziało na niego jak magnes. Bloom z trudem ściągnęła go z syna księcia i po przetransportowaniu Natriuma do jednej z wolnych kajut odseparowała oburzonego kota, zamykając drzwi. Zamierzała włożyć Nata do AmbuMedu, ale właśnie wtedy pojawiły się pierwsze jednostki Elohim. Były to, jak szybko się zorientowała, dwa skokowce. Kirke pobiegła do kajuty, wprowadziła Natriuma w stazę, tak jak i protestującego Głoda, poleciała do SN, wpięła się w system i stazę, po czym skoczyła w kierunku pobliskiej boi nawigacyjnej, prowadzącej do ścieżki przelotowej wzdłuż wewnętrznej granicy Ramienia Łabędzia. Nie zdawała sobie jeszcze sprawy, że tak właśnie będą wyglądać jej najbliższe dni. Dopiero dolatując do kolejnej boi, zorientowała się, że nie wyprowadziła Nata ze stanu twardej stazy. Wściekła na siebie, całą tę dziwaczną sytuację i coraz bardziej zwichrowaną Ciotkę, wróciła do kajuty i ustawiła automatyczne wskrzeszenie. Kiedy Biała Pleśń wpuściła w Natriuma swą czarną antytezę, nic się jednak nie stało. Księciunio nie raczył przebudzić się po wskrzeszeniu i Bloom pobiegła po przenośny czytnik AmbuMedu, który nie wykrył niczego niepokojącego i jedynie polecił wyłączyć „personalne pole magnetyczne”. Personalne pole magnetyczne! Dobre sobie. Kirke słyszała o osobistych emiterach, ale były podobno drogie jak zaawansowany skoczek głębinowy – albo i droższe. Skoro jednak urządzenie medyczne nie wykryło niczego niepokojącego, wróciła do SN, gdzie zapytała Ciotkę o możliwie bezpieczny tor przelotowy w miejsce, gdzie nie czyhaliby na nią Elohim. Odpowiedzi SI tak ją wszakże zniechęciły i zmęczyły, że udała się do mesy, gdzie po raz pierwszy wyduldała pół butelki likieru z – jak informowała holoetykieta – Kryształowej Planety Państwa. Nic dziwnego, że kiedy zobaczyła Nata, pomyślała, że ma alkoholowe urojenia. Natrium szedł powoli i niepewnie, krok za krokiem. Nie dowierzał chyba, że potrafi poruszać się bez wózka. Towarzyszył mu pomrukujący Głód. Bloom, widząc nie do końca materialnego ducha, roziskrzonego od błękitnych wyładowań przy skórze, który – z wolna – materializował się i krzepł, odstawiła butelkę. – Nat? – spytała niepewnie. – Nat? – Bloom – odpowiedział. Głos miał także nieco widmowy, zachodzący lekkim echem. – Gdzie jestem? – Ja plaguję – zaklęła Kirke. – To naprawdę ty. Jego Wysokość Księciunio. – Pokręciła z niedowierzaniem głową. – Muszę się napić – stwierdziła, ponownie sięgając po likier. Nie udało się jej, pomimo pozornego opanowania nie potrafiła ukryć drżenia rąk i butelka wyślizgnęła się jej spomiędzy palców, przewróciła się na bok i poturlała po stole mesy. Nat złapał ją w ostatniej chwili i postawił, po szkle prześlizgnęły się błękitne iskry. – Mogę podnosić rzeczy – stwierdził, nieco zaskoczony. – Z początku... wszystko się ślizgało. – Uniósł dłoń, na moment zapominając o Kirke, i z zaciekawieniem przyglądnął się swoim palcom. – Jestem materialny.

– Nie wiem, o czym gadasz, ale mów tak dalej, a oboje skończymy w Azylu – wymamrotała dziewczyna. Natrium spojrzał na nią, ale jego oczy wyglądały na tyle niepokojąco, że Kirke odwróciła wzrok. Tym razem sięgnęła pewniej i udało się jej złapać butelkę. Możesz być sobie damą, usłyszała kiedyś po pijaku od Marga, starego gatlarskiego podrywacza i skądinąd sympatycznego kumpla, ale pijesz z gwinta i za to cię szanuję. – Twoje zdrowie, Marg – wymamrotała teraz do siebie, upijając spory łyk słodkawego świństwa. – Bloom – odezwał się Nat. – Co tu się dzieje? Pytałem, gdzie jestem... – Na skokowcu Strażników – poinformowała. – Nazywa się „Ciemny Kryształ”. Załapałam się na niego, kiedy chciałam... wylecieć z Gatlarku. – A sektor? Gdzie mnie znalazłaś? – W pobliżu NGC 1624 – mruknęła. – Gdzieś tam... – To by się zgadzało – przyznał. – Telses musiał zapakować mnie do stazowej kapsuły i zostałem wystrzelony po skoku głębinowym z 32C. Pewnie nie chciał zostawiać mnie w Wypaleniu. Porządny gość. – Gratuluję. Abstra... abstrahując... od faktu, że jednak cię wystrzelił. – Mówiłaś, że to skokowiec Straży – podjął po chwili. – A gdzie Strażnik? – Zabili go Elohim – czknęła, ocierając usta rękawem kombinezonu. – A teraz próbują zabić nas. – Dlaczego? Kirke wzruszyła ramionami. – A takie tam... zrobiłam im wyli... wyli... wyliczenia – wydukała wreszcie – i nieźle ich potem wzięło. Podobno Ci, Którzy Odeszli, wracają. Tak wynika. Z tych wyliczeń. Promienia znaczy. – Co chcesz przez to... mówisz, że nastąpi Powrót?! – Podobno. – Bloom kiwnęła głową. – Może. Oni – machnęła butelką w niesprecyzowanym kierunku – w każdym razie uznali, że tak właśnie będzie. – Kiedy?! – Skąd mogę wiedzieć. Kiedyś tam. – Zaczęła ogarniać ją senność, i to nie tylko przez wypity alkohol. Stres, pomyślała. Stres jak stąd do Jądra. – Za rok. A może jutro? W każdym razie – ponownie upiła łyk – lada moment. Zupełnie nie wiem, czym się tak zdene... zdenerwowali. Powinni być zachwyceni, co nie? I pędzić na Granicę Galaktyczną z tym no... powitaniem. A dupę sobie nami zawracają – oznajmiła z dziwnym smutkiem i powoli położyła głowę na blacie stołu. – Co to za bzdury, Bloom? Jaki Powrót? Jesteś pewna, że przeprowadziłaś dobrze te obliczenia? Bloom? Bloom! Ale Kirke już go nie słuchała. Spała w najlepsze.

– To zaczyna robić się nudne – stwierdziła na początku czwartego tygodnia ucieczki, gdy przelatywali przez wypalony system gwiezdny w kierunku kolejnej boi lokacyjnej. Grali akurat w Kosm icz n ą roz w ałkę i Nat, nachylony nad holoplanszą, wzruszył ramionami i przestawił swój wirtualny pionek. Wypalenie mogło być całkowite – tak jak w 32C – bądź częściowe. Niekiedy Maszyny decydowały się na drugą opcję. Wówczas Wypaleniu zostawała poddana jedynie zasiedlona planeta systemu. Taką był właśnie W321 – niewielki, obecnie martwy świat w zapomnianym przez mapy układzie, którego nazwa zatraciła się gdzieś w otchłani skasowanej przez ludzi Sieci Galaktycznej, wcześniej zainfekowanej przez Maszyny. Kirke tylko raz zerknęła na monitory, by zobaczyć migawki z powierzchni planety, do której dolecieli: rozedrgana skorupa, erupcje, zachwiania grawitacyjne, czasowe widma. Szybko miała dość i poleciła Ciotce wygaszenie przekazów. – Powinnaś się przyzwyczaić – zauważył Natrium, z zaciekawieniem obserwując, jak Bloom aktywuje Kosmicznego Żarłacza i przestawia jedną ze swoich baz ofensywnych w pobliże należącej do niego gwiezdnej fortyfikacji. – To około sześciu tysięcy lat świetlnych, które trzeba pokonać naokoło, a nie w linii prostej. Co daje jakieś czterysta skoków. Dopóki nie przelecimy przynajmniej setki, nie ma szans na skorzystanie z dziury czy choćby jakiejś iskry. – A jeśli domyślą się, gdzie lecimy? – Może i zgadną, ale nas nie dogonią. Nie, jeśli będziemy lecieli w linii prostej. Za około sto pięćdziesiąt skoków powinniśmy całkiem wyrwać się z Ramienia Łabędzia i znaleźć pomiędzy Ramionami. A stamtąd będzie już jakieś... dwieście pięćdziesiąt skoków do granicy NGC 1193. – To gromada otwarta – zauważyła. – Ciotka powiedziała, że jej druga granica jest prawie piętnaście tysięcy lat świetlnych od Terry. To kawał przestrzeni, Nat. – Nie, jeśli polecimy wzdłuż stacji łącznikowych. – Nie wiemy nawet, czy ten cały Terminus istnieje. – O Terminusie wiem nawet ja – skrzywił się Natrium, aktywując opcję Defensywy i rozpoczynając ostrzał Żarłacza. Gwiezdna bestia zawyła cicho i zniknęła, rozsypując się na miliardy pikselowatych gwiazdek. – Gam mówił prawdę. – Mam dosyć – stwierdziła Kirke i odeszła od holoplanszy. – Gram w to tysięczny raz i ciągle idzie mi jak krew z nosa. Wracam do kajuty. – Zerknęła znacząco na kota, który jak zwykle siedział w pobliżu Nata. – Głód? – spytała jeszcze. – Chcesz dostawać żreć? To rusz to tłuste, białe, niewdzięczne dupsko – warknęła. Na szczęście kot nauczył się już wyczuwać jej nastrój oraz przyzwyczaił się do stałej obecności Natriuma. Z demonstrowanym zniechęceniem zeskoczył ze stołu kapitańskiej kajuty i stawiając na baczność ogon, udał się za dziewczyną. O tym, że polecą na Terminusa,

zdecydowali dwa tygodnie temu. Zysk był podwójny. Po pierwsze, ich zabicie przestanie być ważne dla Elohim, którzy – po odkryciu Kirke związanym z Promieniem – najwidoczniej uparli się, by ukryć fakt spodziewanego powrotu Tych, Którzy Odeszli. Po drugie, każda z mijanych stacji łącznikowych miała może podpięcie pod Strumień, ale wysyłka danych przez emitery głębinowe i sondy orbitalne zajęłaby załodze „Ciemnego Kryształu” tyle samo czasu, co samodzielny przelot. Oczywiście mogli upchać dane w Strumień – choćby w jeden z serwisów informacyjnych – ale i tu czas był przeciwko Kirke i Natriumowi: zanim informacja dotrze do odbiorcy, sekta ją przechwyci, wykasuje i zdąży zamienić „Ciemny Kryształ” w dryfujący wrak. Nie mieli też żadnej sondy głębinowej, a nawet gdyby potrafili ją przeprogramować i puścić przelotem do jakiejś odleglejszej stacji „po drodze”, Elohim ją zestrzelą. Zwłaszcza że robili się coraz bardziej agresywni. Ostatnia fala ścigających ich sił sekty wyglądała na mniejszą, ale to – ku zaskoczeniu Kirke – zmartwiło Nata. Stwierdził, że sekta poszła po rozum do głowy i przegrupowywała siły. Według Widmowego Księciunia Elohim przestali skupiać się wyłącznie na analizie echa głębinowego pozostawionego przez „Ciemny Kryształ”, a zaczęli – po zaalarmowaniu jak największej liczby swoich sił – rzucać fragmenty elohimskich flot w prawdopodobne, losowe astrolokacje, jakby schwytanie jednego skokowca stało się dla nich wyzwaniem na skalę galaktyczną. – Mogę przewidywać całkiem dobrze ich ruchy – przyznał wtedy, przyglądając się swojej dłoni. – To całkiem proste. Z pewnością kosztuje mnie nieco tego, czym jeszcze jestem... ale nie mamy chyba innego wyjścia. – To co będzie, kiedy naprawdę wykręcisz jakiś numer? – spytała. – Zmienisz się do końca w Widmowego Księciunia? – Wolałbym, żebyś tak mnie nie nazywała. I nie: nie wiem, co ze mną będzie. Wszystkie udokumentowane dane na temat psychofizji zawsze opierały się na przypadkach, w których chorzy tracili swoją cielesność i zdrowe zmysły... powoli. Ja nieco... przesadziłem, ratując „Płomień”. – To co się z nimi stało? Z tymi pozostałymi chorymi na psychofizję? – Duża ich część – powiedział powoli – po prostu zmarła. Czy to wskutek faktu, że nie opanowali tego, czego doświadczyli, czy też dlatego, że dematerializowały się fragmenty ich ciał... podczas gdy inne pozostały realne. Nie każdy przypadek udokumentowanej psychofizji był tak... – zawahał się – kompleksowy jak mój. A jeszcze inni... zniknęli. Zatracili się i zyskali pełną strukturę widmową. Ale na ten temat są tylko legendy. – Jak to: zniknęli? – Nie wiem. – Wzruszył ramionami. – Zniknęli. Po prostu. Może wpadli w Głębię. Po tym wyznaniu nie miała ochoty dowiadywać się więcej. Gonili ich Elohim. Ci, Którzy Odeszli mieli powrócić. Głód łaził za Natem, który był tylko w połowie realny. Nie mogła wpiąć się w normalny Strumień. Bała się. I czuła, że niebawem jej odbije. Głębia to było już po prostu za dużo. Zmieniła zdanie dopiero w połowie czwartego tygodnia, ślęcząc nad końcówką projektowanego przez siebie programu wspierającego nawigację. Zbliżyli się wówczas do

niestabilnej iskry głębinowej, zarejestrowanej pod nazwą Żywe Srebro. Gdyby udało się nią przelecieć i nie zmienić się przy okazji w Widmo, oszczędziliby ponad połowę drogi. Według tego, do czego dokopała się Ciotka, iskry w tym rejonie były jeszcze dwie – znacznie stabilniejsze – ale musieliby do nich polecieć tradycyjną trasą przelotową TransLinii, z której zamierzał skorzystać Gam. Tylko że jego trasa, oznaczona w Kryształach Galaktycznych jako „Przelot 345”, była – jak oznajmił Nat – z pewnością monitorowana przez Elohim. Niestety, okazało się, że sekta monitorowała bezpośrenio i Żywe Srebro. Niestabilna iskra głębinowa znajdowała się w pobliżu cefeidów – gwiazd zmiennych, emitujących chwiejne, mieszające w przyrządach światło, i jednego karła, plującego magnetycznym polem przekraczającym indukcję rzędu pół tesli. Okolica, co ledwo zauważyła Bloom, była piękna i inna niż typowa czerń na krawędzi Ramienia. W oddali błyszczały neutrinowe gwiazdy, przestrzeń – wskutek rozrzedzonych przed milionami lat resztek mgławicy – była delikatnie błękitna, a tuż przy karle system wychwycił serię lecących komet. Żywe Srebro – srebrzysta, pojawiająca się i zanikająca iskrowa kula Głębi – znajdowała się na tyle blisko, by mogli do niej dolecieć, nie przekraczając pięciu dziesiątych c. Niestety, byli tam też Elohim. I było ich więcej niż zwykle. – Nie uda się – wyszeptała Kirke. Nat, siedzący razem z nią przy konsoli nawigacyjnej, nie odpowiedział. Drogę do iskry zagradzała im grupa kreślących złożone elipsy skokowców, dwie fregaty i jeden elohimski krążownik o obłych kształtach. Kiedy zostali wychwyceni przez skan, Ciotka poinformowała, że okrętowi towarzyszy eskadra serafów. – Zawracamy – zdecydowała Bloom. – Ciotka? Do poprzedniej boi lokacyjnej. Pędem! – Dobrze, kochanie... już, już! – Nie zdążymy – zauważył Natrium. – Dolecą. – To co innego mam zrobić, do ciężkiej Plagi?! – Leć do tej boi. Ale nie ustawiaj licznika. A potem zawróć i daj na maksymalną. To ich nieco zmyli. Przebijemy się. – Zwariowałeś? – Nie możemy bez końca zawracać. W końcu skoczą na tyle blisko naszej lokalizacji, że nas złapią. – Złapią nas teraz! – Zrób to, co mówię, Bloom. – Ja plaguję – zaklęła Kirke, ale nie wiedząc czemu, zastosowała się do polecenia. – Ustawić EPI, dzióbku? Będę strzelała? – spytała Ciotka. – A ustaw. W dupie to mam – wymamrotała Bloom, wpinając się w system „Ciemnego Kryształu”. Samo latanie wciąż wychodziło jej kiepsko, ale w pełni opanowała już Serce i świetnie radziła sobie z dyspozycją energii rdzenia. Unowocześniła już program nawigacyjny, ale to, że statek był silnie zautomatyzowany, w krótkim czasie okazało się przeszkodą, nie zaletą: w sytuacji, gdy potrzebna była ludzka zdolność improwizacji. Do Serca jednak teraz nie weszła – musiała zostać przy konsoli. Choćby dlatego, że urzędował tu Nat, a nie uśmiechało się jej zostawiać statku w rękach człowieka, który mógł lada moment zniknąć.

Serafy były coraz bliżej. Podekscytowana Ciotka poinformowała, że przypominające nieco krople białego deszczu myśliwce Elohim rozsunęły już energetyczne skrzydła umożliwiające im manewry, szybkie, choć osłabiające ich pola magnetyczne. Bloom przybliżyła obraz: szyk statków był prosty i przypominał nieco literę V. – Oślepiam – poinformowała Ciotka i „Ciemny Kryształ” strzelił jedyną bronią, jaką posiadał: defensywnym działkiem Elektromagnetycznego Przekaźnika Impulsowego. Kilka razy stosowali już ten manewr: EPI nie robiło niczego poważnego wrogim statkom, ale mogło wprowadzić nieco zamieszania potrzebnego do ucieczki. Ktokolwiek zatwierdzał czarne statki Strażników, nie chciał ich kompletnie pozbawić obrony przed agresorem i oferował im przynajmniej możliwość wycofania się z walki. Sposób z EPI był jednak opłacalny przy drobnej utarczce, a nie przy zmasowanym ataku. Obecnie też tylko jeden seraf dał się oślepić i jego pole magnetyczne, razem ze skrzydłami, zamigotało, powodując chwilową utratę sterowności. Pozostałych pięć nie zauważyło nawet wystrzału. – Koniec smutnoradości – mruknęła Kirke, przypominając sobie jedno z powiedzeń Elohim. Ikonka statusu jednostek wyświetliła informację o aktywacji dział drgawnikowych i Bloom przymknęła oczy, czekając na falę, która wywoła serię grawitacyjnych naprężeń i zacznie uszkadzać pole oraz kadłub statku. Broń Elohim porównywano czasem do laserów, ze względu na kompleksowe, choć słabsze działanie. Jakiekolwiek by ono wszakże było, wiedziała jedno: ani ona, ani Nat, ani nawet przeklęty kot nie wyjdą z tego żywi. I wtedy seraf eksplodował. Jeszcze przed sekundą pędziło ku nim sześć statków, z czego jeden udało się im na chwilę wyłączyć z ataku. Teraz zostało ich pięć. Pierwszy lecący ku nim myśliwiec nagle zadrgał, błysnął i eksplodował. – Bloom – wyszeptał Natium – wpinaj się z Głodem w stazę. Za chwilę przebijemy się do iskry. – Co się... – Nie teraz, Bloom. – Drugi statek odpada! – pisnęła Ciotka. – Oddala się... leci z niego coś jak dym...! – Co ty wygadujesz, do ciężkiej Plagi?! – syknęła Kirke, wyświetlając pełen obraz sytuacyjny. Drugą ręką zatwierdziła zdalne podanie kotu stężonej stazy awaryjnej, po ostatnich ucieczkach zamontowanej na jego obroży. Głód zamiauczał z wyraźnym oburzeniem i przewrócił się na bok, tuż obok fotela Nata. – Jaki dym? Jakim cudem?! – Sama zobacz, kochanie! O, jak ucieka! I inne też się odsuwają! – Jak to odsuwają? Nat, co się dzieje? Nat! Ale Natrium Ybessen Gatlark, syn księcia Ybessena Sektama Gatlarka, Pana Układów i Zdobywcy Zielonej Perły, nie słuchał. Zdawał się tracić kontur, zanikać, jak coś, co widać dobrze jedynie kątem oka. Bloom widziała, może nawet wyraźniej niż zwykle, co się z nim dzieje. Oczy miał przymknięte, na czole wykwitły mu krople potu i ciągnął od niego chłód. – Przestań! Na Tych, Którzy... przestań, Nat! Słyszysz?! A niech cię jasna Plaga! – wrzasnęła wściekle, odpięła się od systemu i wstała z fotela. – Ciotka! Kurs na iskrę! Maksymalne przyspieszenie! I podawaj mu stazę! Już!

„Ciemny Kryształ” mknął przed siebie jak szalony pocisk. Antygrawitony jęczały od naprężeń, a napęd głębinowy trzeszczał wyładowaniami na oplatujących go koronach. Licznik zaczął odliczać, a flota Elohim nagle poczuła lęk. Atakujące skokowiec Strażników jednostki zaczęły zgłaszać problemy z obsługą i nawigacją. Nastąpiły niespodziewane zachwiania. Zamontowane w drgawnikach kwantowe oscylatory harmoniczne nie wystrzeliły, krztusząc się własną falą anihilacyjną, opartą na kwantowej koherencji. To spowodowało eksplozję uzbrojenia w dwóch serafach. Trzeci salwował się ucieczką, pragnąc oddalić się tak daleko, jak to tylko możliwe, od oddziaływań groźnego, niewytłumaczalnego zjawiska. Co gorsza, zagadkowe pole emitowane przez „Ciemny Kryształ” z wolna docierało do krążownika „Om”, którego załoga zauważyła niezwykłe osłabienie swojego pola magnetycznego. – Transkrypt strunowości – wyszeptała Macierz Elohim, podpięta pod komputerowe Ziarno „Om”. – Dychotomia podziału. Nicość. Odwrót. Dane. Empireum – dodała, nawiązując do ukrytej gdzieś w otchłaniach Wypalonej Galaktyki planety Elohim. – Konieczność nawiązania. Ale to, czy sekcie uda się nawiązać kontakt z Empireum i przekazać dane o nietypowym zjawisku, nie było wcale pewne. Na razie groźny, emanujący dziwną mocą skokowiec Strażników Granicy coraz bardziej zbliżał się do krążownika. „Om” przekierował energię rdzenia na dysze wsteczne i zaczął z wolna odlatywać od Żywego Srebra. Pozostałe statki formowały wokół niego ruchomą tarczę. Kolejny z myśliwców doniósł o problemach z nawigacją. Były na tyle poważne, że Macierz zdecydowała się wycofać go z akcji. Pozostałe serafy ustawiły się w bezpiecznej odległości, omiatając „Ciemny Kryształ” niewidocznymi falami sensorów. Źródło zagadkowej broni musiało zostać odnalezione i jak najszybciej unicestwione. Nic nie powinno przeszkodzić pełnemu Powrotowi. A już na pewno nie jeden nieistotny statek. Wtedy właśnie Natrium zapadł w stazę i moc zgasła tak, jakby nigdy nie istniała. Przerażona Kirke Bloom przypięła się pasami do fotela nawigacyjnego. – Cel za minuta czterdzieści, dzióbku – poinformowała ją Ciotka. – Podaj mi stazę. – No nareszcie – w głosie wykastrowanej SI zabrzmiała wyraźna ulga. – Bo już myślałam, że zapomnisz o sobie, kochanie. Staza, staza... iniektory. O, a jaka ta iskra ładna! Jak się błyszczy... O! A teraz nas gonią, ale nie dogonią! – Ciotka! – Już, już! – obruszyła się SI i podłączyła iniektory, pozwalając, by ciało Kirke Bloom wypełniła zbawcza Biała Pleśń. Niepewne jeszcze serafy uruchomiły dopalacze. „Om” zatrzymał lot wsteczny i zaczął powracać do Żywego Srebra. Towarzysząca mu fregata uruchomiła ściągacz, tak samo jak kilka elohimskich skokowców. Ale na to już było za późno. Zanim Elohim dolecieli w pobliże statku, „Ciemny Kryształ” dotknął iskry, zamigotał i zniknął.

Lico ich potw orn e i gładkie, a m etalow e ciało n icz ym u in sekta. Na cz erw on o św iecą im się ślipia, a m artw ota ich cz łon ków z im n em dycha n a z lękn ion ą ofiarę ich m etalow ej chuci. S m ary z n ich kapią i płyn y i n iestrasz n e są im i gaz y m gław icow e, i tem peratury, i potw orn e ciśn ien ia, i lodow ata pustka Próż n i. Ich m óz g – z im n y a plugaw y – głęboko w n ich jest ukryty, a iskry elektrycz n e płyn ą po całym ich prz eklętym jestestw ie, będącym obraz ą dla ciała i dla ducha.

Robot albo Masz yn y opisan ie, anonim, dat. Imperium Galaktyczne

N

ie mogła uwierzyć, że została porwana przez starca. I to w dodatku przez takiego, który wyjątkowo działał jej na nerwy. Tuż po wskrzeszeniu Madelli Nox były pierwszy astrolokator „Niani”, Zachariasz Lem, powiedział jej trzy rzeczy. Po pierwsze: ma odzywać się tylko pytana, bo inaczej znowu wprowadzi ją w stazę. Po drugie: ma nie próbować z nim walczyć tudzież nie podejmować innych głupich decyzji, zmierzających do przejęcia władzy nad statkiem. Po trzecie i ostatnie – podać mu resztę kodów niezbędną do pilotażu „Dzidzi”. Nadzorczyni Sektora Kontroli po usłyszeniu owych dyrdymałów po pierwsze zaczęła wrzeszczeć, demonstrując całkiem niezłą znajomość wyzwisk z najodleglejszych sektorów Wypalonej Galaktyki, po drugie szarpnęła się, by uderzyć go czołem w głowę, i po trzecie, gdy atak się nie powiódł, wyjaśniła dobitnie, gdzie Zachariasz może sobie poszukać kodów. Żadna z jej wypowiedzi nie usatysfakcjonowała Lema, który kiwając w zamyśleniu głową, wyjął z kieszonki kombinezonu niewielką fasolkę paralizatora. – Proponowałbym zacząć od początku – powiedział ugodowym tonem. – Nie jestem zwolennikiem stosowania przemocy. Niemniej jednak żonglerka z systemem „Dzidzi” zaczyna mnie już męczyć. Skoczyć możemy i skakałem już wielokrotnie, podczas gdy pani leżała sobie w wygodnej stazie... ale niebawem konieczne stanie się uzupełnienie energii rdzenia oraz delikatniejsze manewry nawigacyjne. Czy zechce pani rozważyć moją kulturalną prośbę? – Nie ma kodów – prychnęła Mama Kość, patrząc na fasolkę. – „Dzidzia” to niewielki skokowiec użytku personalnego, w zasadzie moja osobista kapsuła ratunkowa. Większość funkcji z czasem się zablokuje, jeśli nie dostanie okresowo genoczytnikowych potwierdzeń. I chodzi o żywą tkankę. – Kolejna niedogodność. No dobrze. – Zachariasz zamyślił się. Paralizator błądził mu między palcami. – Hmm... a lądowanie? – Czego chcesz, do przeklętej Plagi?!

Wzruszył ramionami. – Być może współpracy. To się jeszcze okaże. Plus życzliwej pomocy przy lądowaniu. Obawiam się, że mógłbym mieć z tym problemy. Co innego dokowanie... wciskamy guziczek i gotowe. Tu może być nieco inaczej. Trudniej. – Mam ci pomóc? Chyba śnisz! I gdzie znowu trzeba by lądować?! – Hmm... może nigdzie? Proszę sobie tym na razie nie zawracać głowy i łaskawie odblokować nawigację. Zrobiła to, czego żądał, i pozwoliła ponownie przypiąć się do fotela stazowego. Przełknęła nawet podany termokubek fluidu, zadowolona z faktu, że Lem nie podał jej znowu stazy. Jeśli ten stary wariat myśli, że się z tego wyplącze, to jest w grubym błędzie, uznała. Nie podając jej ponownie Białej Pleśni, pokazał już pierwszą rysę na swojej zbroi: okazał słabość. I jeszcze problemy z lądowaniem! Długo to nie potrwa, była tego pewna. Miała już dość po jednej, głupiej godzinie. Zachariasz był stary – stary i łysy, o siwych włosach porastających wielkie, nieporadne łapska. Roztaczał wokół siebie woń środka dezynfekcyjnego wymieszanego z tanimi perfumami. Nie chodził, a człapał, kiwając się jak hodokaczka. Ku zaskoczeniu Nox wyciągnął skądś jakieś stare gogle, przypominające średniowieczne okulary, zza których – denerwująco długo – badał nawigacyjne mapy. Kiedy chciał coś wyraźniej zobaczyć na monitorze, dotykał go zaślinionym palcem. I pomrukiwał. Pomrukiwał ni to do siebie, ni to do niej, jakieś męczące, dawno zapomniane szlagiery. Nie to było jednak najgorsze, a fakt, że dokładał do nich co jakiś czas rozmaite starokawalerskie sentencje. „Co tu robić, by się nie narobić?” – mruczał. „Wszystko dobrze, pókiś młody, możesz wtedy biec w zawody” – i tym podobne nonsensy, wyśpiewywane fałszywie i półgębkiem. Jedyny plus tego wszystkiego był taki, że widziała, gdzie lecą. Nie była astrolokatorem i nie potrafiła umiejscowić poszczególnych nazw, ale niektóre z wyszukiwanych przez niego punktów, widoczne na monitorach i na dotykowym holo, coś jej mówiły. Choćby Mgławica Laguna, zawierająca – jak zdążyła przeczytać notkę – gromadę NGC 6530 z jakimś wielkim, błękitnym nadolbrzymem. I Mgławica Trójlistna, wyglądająca jak terrańska koniczyna, bo przecięta ciemnymi pasami pyłu układającego się na wzór owego mitycznego chwastu. Oraz Mgławica Omega, o której wiedziała tyle, że nazywano ją także Mgławicą Łabędzia. Na tym jej wiedza się kończyła. Była tylko pewna, że każda ze znalezionych mgławic zajmuje dość spory galaktyczny obszar, a zatem, w konsekwencji, nie wiedziała nic. Coś jednak było w tych nazwach, jakiś wspólny, odnoszący się do nich punkt – ale jaki, nie miała zielonego pojęcia. – Ciekawska ptaszyna? – zagadnął ją w pewnym momencie Lem. Skrzywiła usta, nie zniżając się do odpowiedzi. – Może sobie patrzeć. – Machnął ręką. – Tak tylko przeglądałem. Ciekawostki. – Zdajesz sobie sprawę, w co się wpakowałeś? – zaczęła, ale Zachariasz niespecjalnie się przejął. – To znaczy? A, to całe nieszczęsne porwanie... No tak. Rzecz niezbyt godna pozazdroszczenia. – Zapłacisz za to!

– Jest mi naprawdę bardzo przykro – powiedział zbolałym nieco głosem, tak naturalnym, że zaczęła się zastanawiać, czy naprawdę udaje. – Rozumiem, że drobna genotransformacja przestawiła panią na kontrolowaną agresję. To umożliwiło lepsze zarządzanie całą tą... kontrolną zbieraniną. Tu to wszakże nie zadziała. Proponowałbym trzymać nerwy na wodzy. – Ja ci potrzymam nerwy, przeklęty gnojku! – Czy naprawdę będę musiał tego użyć? – spytał, ponownie demonstrując paralizator, i Nox umilkła. – Na pani miejscu obawiałbym się efektów ubocznych związanych ze stazą. Sparaliżowane ciało może nie przyjąć potem dawki Białej Pleśni tak, jak należy. Milczenie Mamy Kość się przeciągnęło. – Rozumiem pani zdenerwowanie – podjął. – Z pani punktu widzenia zbuntowany astrolokator porywa moduł „Dzidzi”, pragnąc uciec przed zniszczeniem w Wypaleniu. Takiemu człowiekowi łatwo ubliżyć i łatwo na niego nawrzeszczeć. Bądź co bądź długoletnia praktyka w zawodzie niejednokrotnie udowodniła, że na personel działa wrzask i tupanie chudą nóżką. Tu sprawa wygląda jednak inaczej. Reprezentuję interesy Loży, droga pani Nox. I oczekuję w związku z tym szacunku. Zapadła cisza, w której przez chwilę słychać było tylko szum mechanizmów skokowca. – Cała ta Loża – odezwała się po chwili Madella – to humbug. Wymyślona organizacja, plakietka, którą przypinają sobie piraci i terroryści. – Doprawdy? Wydaje mi się, że powinna pani zmienić swoją opinię po przechwyceniu i odsłuchaniu przekazu z sondy skierowanej do jednego z jej agentów. Z tego, co pamiętam, padło tam chyba nawet dokładnie określenie „Loża”, które łaskawie wymieniła pani w swoim prywatnym raporcie wpisanym do dziennika pokładowego. – Mistyfikacja – wypluła, napinając pasy fotela. – Mało to oszołomów, którzy udają, że należą do jakiejś tajnej masonerii galaktycznej? – Proszę, by powstrzymała się pani od podobnych komentarzy – uciął chłodno Lem. – Podważając powagę Loży, kala pani pamięć młodego, obiecującego astrolokatora Cicero Flinka. Twarz Nadzorczyni Sektora Kontroli stężała w zimną maskę. – No dobrze – podjął Lem po chwili nieco rozbawionym tonem. – Skoro wie już pani, kogo reprezentuję, myślę, że rozpoczniemy kolejny etap naszej podróży. – Nachylił się nad konsolą nawigacyjną. – Jesteśmy już w pobliżu interesującej nas boi lokacyjnej... – Gdzie mnie zabierasz? – spytała powoli. Zachariasz wzruszył ramionami. – Rzecz w tym, że nie możemy sobie pozwolić na dalsze opóźnienia – powiedział, przybliżając obraz nieznanego Mamie Kość gwiezdnego sektora. – Nie chodzi już o samą Maszynę, którą Loża jest wyjątkowo zainteresowana, a o fakt, że po ucieczce z Wypalenia nie wiemy, jak potoczyły się sprawy. A to niedobrze. Loża musi wiedzieć. Wiedzieć – dodał już nie do Madelii, a do siebie – jest rzeczą Loży. – Pytałam, gdzie mnie zabierasz?! – W zasadzie wiedza ta w pani przypadku nie jest opłacalna – dodał, z pozoru żartobliwie. – Proszę sobie wyobrazić następujący scenariusz: mówię pani to, co pani chce wiedzieć, a następnie muszę panią zabić. – I tak mnie zabijesz, plagowy świrze! – Być może – przyznał. – Ale w tej chwili nie jest to rozwiązanie pewne. Powiedziałbym

nawet, że sporo może się jeszcze wydarzyć. Kto wie... może zmieni pani nieco pogląd na swoją sytuację... i wiele innych spraw. – Kiedy wreszcie cię złapią i będą mieli spopielić – powiedziała – poproszę, by to mnie przypadła przyjemność naciśnięcia guzika. – I być może tak właśnie będzie. A na razie: niespodzianka – oznajmił ugodowym tonem. – Mała wskazóweczka co do naszej podróży. O tu... proszę popatrzeć. – Przybliżył obraz znalezionego gdzieś w Krysztale Galaktycznym „Dzidzi” pomarańczowego olbrzyma typu K1. – Tau Sagittarii. Zaledwie marne sto dwadzieścia dwa lata świetlne od Terry. Źródło jednego z największych ech głębinowych w całej Wypalonej Galaktyce... – Czy tam właśnie lecimy? – Nie – zachichotał. – Niemniej jednak, w pewnym sensie, owo echo nas interesuje. Bo jego źródło jest w naszym miejscu docelowym, którego odbicie przekroczyło przestrzeń i czas, docierając aż do Tau Sagittarii. Proszę sobie wyobrazić, że usłyszano je nawet przed Erą Galaktyczną, niczym odblask przyszłej fali, i nazwano „Sygnałem Wow!”. Zabawne – mruknął tym razem do siebie, wybierając niewidoczne dla Madeli koordynaty i uruchamiając licznik. – Gdzie lecimy?! – wydarła się wreszcie, usiłując szarpnąć się w fotelu. Zachariasz westchnął. – Dobrze. Na tym kończymy naszą uroczą pogawędkę – uznał, siadając obok Mamy Kość w fotelu stazowym. – Przed nami jeszcze kilkanaście skoków, nie licząc skrótów głębinowych. Dobranoc – zanucił tonem, który tak ją denerwował. – Dobranoc, niewiasto... skłoń główkę na miękką poduszkę... Otworzyła usta, by zaprotestować, ale w tym właśnie momencie iniektory fotela stazowego wprowadziły w nią Białą Pleśń i rozmowa, tak jak zapowiedział Lem, skończyła się definitywnie.

To, że jest uwięziony przez Klan Naukowy, Kayt Telses zrozumiał trzeciego dnia po zamknięciu. Przez dłuższy czas pobytu w celi nie miał specjalnej ochoty na myślenie. Ilekroć przymknął oczy, widział pękający „Płomień” i słyszał huk alarmów. Przypominał sobie wyrwaną nagle z SN Sori, która razem z połową personelu nawigacyjnego przefrunęła przez pół stazonawigacji, by ulecieć z krzykiem w czarne, błyszczące gwiazdami rozdarcie kadłuba. Awaryjne emitery pola magnetycznego zadziałały dopiero po chwili, tworząc wokół statku słabą bańkę – za późno, by zapobiec jej śmierci, tak samo jak śmierci astrolokatora Primo czy innych jego przyjaciół. Nie. Nie przyjaciół. Jego rodziny. Jego załogi. Sori. Moja Sori.

Kayt nie wstydził się łez, choć płakał po niej bezgłośnie, skulony w kącie celi. Sori. I moja załoga. Wszystko dlatego, że posłuchał Nata... a potem Myrtona Grunwalda. Ta technologia, powiedział kapitan „Wstążki”, nie może dostać się w ręce Stripsów. Jeśli ją dostaną, doprowadzą w konsekwencji do kolejnej Wojny Maszynowej. Trudno było odmówić logiczności temu stwierdzeniu. Całkiem możliwe, że uzyskana technologia przyspieszyłaby ewolucję cyborgów w prawdziwe postludzkie Maszyny. A Zjednoczenie? Ciekawe, co zrobiłoby Zjednoczenie, gdyby zapoznało się z budową Maszyny czwartego stopnia? Cóż, tego ostatniego nie wiedział. Wystarczyła mu zresztą wizja odmienionych Stripsów. Co do problemów związanych z Państwem, Ligą czy Federacją – polityką galaktyczną interesował się zawsze o tyle, o ile miała ona wpływ na funkcjonowanie Księstw Granicznych. Teraz nie miało to już znaczenia. Znaczenie miała tylko cela z prostą leżanką, ciśnieniówka i posiłki podawane mu w zapakowanych próżniowo pojemnikach. Ale to nie to sprawiło, że rozwiązał zagadkę, a przesłuchania. Przesłuchania, w trakcie których zrozumiał, że to nie Kontrola odpowiedzialna jest za jego zamknięcie i Zjednoczenie zapewne nic o tym zamknięciu nie wie. – Klan – oznajmił chrapliwie zdumionemu urzędnikowi, który przybył trzeciego dnia i rozłożył niewielki, metalowy stolik z krzesłem. – Stary, dobry Klan Naukowy. Możecie sobie udawać Kontrolę, Planetarną Inkwizycję czy kogo tam sobie chcecie, ale ja wszędzie rozpoznam te świętoszkowate gęby. – Kapitanie Telses... – zaczął urzędnik, ale Kayt tylko zachichotał, poprawiając się na leżance. – Posiłki – wyjaśnił. – Ta cała wasza dieta. Bez smaku, bez przypraw, wszystko nastawione na funkcjonalność, tą, no... energetyczną. Tak karmi tylko Klan Naukowy. Twoja uduchowiona fizjonomia, młodzieńcze, to tylko dodatkowa podpowiedź. – Kapitanie Telses – zaczął ponownie zmieszany pracownik Klanu – pański statek wziął udział w konflikcie dość podejrzanej natury... – Bzdury. Macie zapisy. „Płomień” wsparł Kontrolę Zjednoczenia w wykonywanej misji. Moja załoga straciła życie w trakcie potyczki ze Stripsami, którzy zdecydowali się ową Kontrolę zaatakować. Nie powinienem tu siedzieć, a znajdować się w powrotnej drodze na Gatlark. Z listami dziękczynnymi za wsparcie operacji Kontroli, służącej, jak wiemy, całemu Zjednoczeniu. A tymczasem siedzę w tej celi... – To nie cela – przerwał mu klanowiec. – Pomieszczenie jest nieco... surowe, ale gotowi jesteśmy... – Wypuścić mnie? Proszę bardzo. Z chęcią porozmawiam z waszymi przełożonymi o tej sprawie. Czy wie o niej sam Główny Kontroler, stary dobry Gibartus? A może to on klepnął w genoczytnik i potwierdził moje zamknięcie? – Pańskie insynuacje są... – Jakie? Trafne? – zachichotał Kayt, ale zaraz spoważniał i przechylił się w kierunku klanowca. – Posłuchaj, chłopcze, bo nie będę dwa razy powtarzał. Moja żona... – Głos załamał mu się na moment, ale dokończył: – Cała moja załoga oddała życie, pomagając Kontroli. Przetrzymywanie mnie tu śmierdzi na parsek. Klan posunął się za daleko.

brwi.

– Na waszym pokładzie znajdowała się Maszyna – wymamrotał klanowiec. Telses uniósł

– Co proszę? – Auto... Automatyczny Reprogramat Oscylacyjny. – Aro? Ta stara, trójkowa Maszyna? Tego postanowiliście się uczepić? Sprawdźcie sobie więc jej specyfikację i zatwierdzenie, a szybko dokopiecie się do informacji, że ów stary rupieć nie tylko dostał oficjalne zezwolenie na uruchomienie, ale i należy do Natriuma Ybessena Gatlarka. Z tych Gatlarków, oczywiście. – Gdzie jest... syn księcia? Kayt pokiwał powoli głową. – Tu was boli, co? To chcecie wiedzieć? Tuptaj zatem do swojego zwierzchnika, tuptusiu, i powiedz: kapitan Telses odmawia współpracy i jest uparty jak stary hodokozioł. Przekaż, ze smutkiem zwiesiwszy głowę, że upierdliwy Telses nie chce nic powiedzieć, nie podaje nawet informacji, które nic go nie kosztują... a to tylko dlatego, że ma uczulenie na zamknięte pomieszczenia oraz cierpi z powodu braku wiedzy dotyczącej jego załogi. Próbowałem, powiedz, próbowałem szczerze, ale stary pierdziel domyślił się od razu, że jest w rękach Klanu Naukowego. Nie ma co go sondować, bo to już stary rupieć i przepalimy mu mózg. Trzeba, powiesz, inaczej. Trzeba grzeczniej. I trzeba dosłać tu kogoś mądrzejszego, bo to nie na moją głowę. No już – dodał z niejaką satysfakcją, zerkając na minę klanowca. – Leć, tuptusiu, leć. I przynieś lepsze żarcie, że już o napitku nie wspomnę. Najlepiej z procentem. – Kapitanie Telses... – Tup, tuptusiu – mruknął stary czarownik, kładąc się wygodnie na leżance. – Tup, tup, tup. – Przymyknął oczy, szykując się do drobnej drzemki. Kiedy je na chwilę otworzył, klanowca już nie było.

Kolejne dni niczym nie różniły się od pozostałych. Próbowano go przesłuchać jeszcze dwa razy, ale dano sobie spokój po usłyszeniu następnych niewybrednych komentarzy. Kayt nie był w swoim życiu zamknięty po raz pierwszy. Dwa razy wylądował na więziennej planetoidzie Grim, krążącej wokół Iseminu. Za każdym razem usiłowano namówić go do kolaboracji. Otarł się wówczas o tortury – choć niewielkie. Dawne konflikty pomiędzy starymi systemami gwiezdnymi były operacjami wojskowymi i zatrzymanych oficerów traktowano, bądź co bądź, jak honorowych więźniów politycznych. Za pierwszym razem Telses został odesłany w ramach wymiany z Gatlarkiem. Za drugim uciekł z rozkochaną w sobie Eweliną Tip, żoną generała Iseminu. Romantyczne, zawadiackie

czasy kosmicznych wojen, gdy wódka smakowała tak samo jak kobiety – zimno i niebezpiecznie – a lśniący od dziobu po rufę „Płomień” napierał dumnie na kosmiczne próżniopławy wroga, zasypując je dziesiątkami rakietowych szperaczy. Piękne, słodkie czasy. Wspomnienia. Klan nie dorastał do wspomnień. Kayt szybko doszedł do wniosku, że jego przesłuchania miały stanowić tylko dodatek, potencjalny zysk w grze, której zasad nie pojmował. Nie przykładali się, tego był pewny. I traktowali go tak, by nie uwłaczać jego godności. Do celi szybko dostarczono prosty komputer rozrywkowy z dotykowym holo, muzyką i prawdziwym arsenałem płasko- i holofilmów. Przyniesiono mu kilka książek – w tym nawet kilka średniowiecznych, drukowanych na prawdziwym papierze. Otrzymał lepsze posiłki i alkohol, którego nie mógł jednak przełknąć bez myśli o strofującej go Sori. Kilka razy próbował się upić, ale nic z tego nie wyszło. W końcu odstawił napoczętą butelkę. Kiedy żony nie było w pobliżu, stracił ochotę, by pić. Nawet po to, by zapomnieć. A zapomnieć było coraz trudniej. Składało się na to kilka czynników. Po pierwsze, nikt nie przekazał mu informacji, kto zginął, a kto ocalał z potyczki z krążownikiem Stripsów. Po drugie, z wolna zaczęła kiełkować w nim nienawiść do ludzi, którzy – zapewne wbrew prawu Zjednoczenia – przetrzymywali go w zamknięciu. I po trzecie – owo zamknięcie trwało stanowczo za długo. Ile dokładnie? Nie wiedział, ale podejrzewał, że do posiłków podaje mu się mocno rozcieńczoną stazę. Czy w czasie, gdy „spał”, podawano mu mocniejsze jej dawki po to, by zupełnie zatracił poczucie czasu? Możliwe, choć trudno mu było określić, czy „poranne” przebudzenie jest przebudzeniem, czy też połowicznym wskrzeszeniem. W jego wieku trudno było zresztą odróżnić jedno od drugiego... Wkrótce, gdy zaczął coraz ostrzej domagać się odpowiedzi, przestano do niego przychodzić. Gdy się budził, posiłek już czekał, tak jak i niezbędne uzupełnienie środków higienicznych. Pewnego dnia po przebudzeniu zauważył, że w drzwiach zamontowano podajnik – coś w rodzaju automatycznej szuflady. To utwierdziło go w przekonaniu, że musiano zaserwować mu rozcieńczoną stazę – trudno było uwierzyć, że nie obudziłoby go wstawianie podajnika. Wyglądało na to, że zdecydowano się o nim zapomnieć. Postanowił zatem wykorzystać ów fakt. Przede wszystkim dokładnie obejrzał sobie miejsce swojego pobytu. Cela była zapewne monitorowana, ale nie znalazł żadnej kamery czy emitera. Jeśli jednak rzeczywiście uwięził go Klan Naukowy, to kapitan musiał założyć, że klanowcy potrafili ukryć pluskwy tak, by nie mógł ich łatwo znaleźć. Cóż, ich funkcjonalność najłatwiej było sprawdzić, usiłując wydostać się z pułapki. Szybko zrozumiał, że nie ma na to najmniejszych szans. Otwory wentylacyjne były niewielkie, a panel do otwierania drzwi znajdował się na zewnątrz. Kiedy któryś z wcześniej przesłuchujących go urzędników chciał wyjść, nadawał odpowiedni sygnał płytką swojego personala. Wbrew zapowiedziom tuptusia było to zatem więzienie – choć o wysokim standardzie; chyba że pomieszczenie przerobiono specjalnie na jego przybycie. Wszystko jedno. Musiał jakoś uciec.

Najprostszym rozwiązaniem wydawało się ogłuszenie jednego z klanowców, ale Telses podejrzewał, że nie wyszłoby mu to na dobre. Pozostawała kradzież płytki personala... a może nawet wzięcie zakładnika. Na ile Klan Naukowy cenił swoich pracowników? Czy pilnujący go strażnicy zdecydują się poświęcić porwanego i odstrzelą przetrzymującego go starca, znajdującego się prawie dwiema nogami w grobie? Było to całkiem prawdopodobne. Przyznali przecież już na samym początku, kto ich naprawdę interesuje. Nat. Cóż, pomyślał Telses z ponurą satysfakcją, szukajcie sobie zatem stazowej kapsuły ratunkowej, nie znając nawet koordynat jej wystrzelenia. Powodzenia. Ciekawe, komu dacie tę robotę. Kilka dni potem dowiedział się komu. Jego niespodziewany gość z pewnością nie należał do Klanu. Na prostym, przyniesionym z zewnątrz stołku siedział szczupły, przystojny, ogolony na łyso mężczyzna. Jego twarz okalał delikatny, trzydniowy zarost – biały, tak samo jak narzucona na ciało szata. Mnich, zdecydował Kayt, powoli ogniskując wzrok na przybyłym. Akolita starający się o przyjęcie do Elohim. A może pustelnik? Nie, to nie pustelnik. To Zbiór. – Panie kapitanie Telses. Śpi jeszcze pan? – spytał mężczyzna. Kayt chrząknął i powoli, z rozmysłem, usiadł na leżance. – Wybaczysz, chłopcze – odparł chrypliwie – ale w moim wieku przed oficjalną prezentacją wypada odcedzić personal do odzysku ciśnieniówki. – Oczywiście. Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. – Przeszkadzasz – oznajmił gramolący się do mikrołazienki Telses. – Proszę mi wybaczyć. Nie miałem takiego zamiaru. Jeśli woli pan, żebym przyszedł później... – Może i wolę. – Kayt bezceremonialnie ściągnął z siebie kombinezon i usiadł na automatycznym klozecie. – O ile gdzieś cię wsadzę. Mam potwornie napięty grafik. – Rozumiem – odrzekł spokojnie mężczyzna. – Mogę oczywiście przyjść później, ale spodziewałem się, że po prostu wyjdziemy razem. – Słucham? – Myślałem, że chce już pan stąd wyjść. – Pod ścianę? – zachichotał Telses, wstając z klozetu i wchodząc w antyseptyczne wgłębienie ciśnieniówki, które natychmiast pokryło go przyjemnie ciepłą parą czyszczącą. – Nie śpieszy mi się zbytnio do odstrzału – dodał, przekrzykując nieco syk natrysku, który skropliwszy parę, rozpoczął końcowy etap oczyszczania. – Niezupełnie – odpowiedział gość i dodał coś jeszcze, czego Kayt już nie dosłyszał. Ciśnieniówka uruchomiła suszenie i ostatnie słowa gościa Telses zrozumiał dopiero wtedy, kiedy wcisnął się z powrotem w swój kombinezon. – Co proszę? – upewnił się. – Czy ja dobrze usłyszałem? Co mi proponujesz? – Tak jak mówiłem – powtórzył mężczyzna – chcemy tylko jednego, kapitanie Telses. Chcemy, żeby wrócił pan na „Płomień”.

– Nie ma mowy, chłopcze, żebym tytułował cię jakimś „Przedstawicielem Zbioru” – poinformował Kayt kilka godzin później, gdy prowadzony przez pilota tepek przebijał się przez atmosferę nieznanej mu, brunatnej planety. – Jestem za stary na takie pierdalamencje. Jaką masz specyfikację? – Specyfikacja w Zbiorze nie jest istotna, kapitanie Telses. – Gadasz jak plagowi Stripsowie. I Elohim. Co sekta, to kolejne wariactwo. Musicie jakoś nawzajem się nazywać. A może dzwonicie na siebie kryształowym, plagowym dzwoneczkiem? – Zbiór pochwala dążenie każdej z sekt do unifikacji – przyznał Przedstawiciel. – Choć w przypadku Stripsów jest to unifikacja błędna, odniesiona do Jedności Maszynowej i przez to wypaczona. Co do Elohim... tu sprawa jest nieco bardziej skomplikowana. Wiemy na pewno, że każdy z członków tej sekty przyjmuje z początku specyfikację nawiązującą do ulubionej rasy Obcych... oczywiście do momentu, w którym owa sympatia ma jakiekolwiek znaczenie. – Wy, naturalnie, jesteście ponad to, co? – Tego nie powiedziałem. Zbiór stawia jednak na unifikację ducha, nie ciała, programu czy jedności genowej. W nasze szeregi przyjęlibyśmy nawet pozostałe sekty, gdyby zrezygnowały z błędnych ścieżek materialnej ewolucji. – Plaga z tym. Jaka była zatem twoja specyfikacja przed przystąpieniem do Zbioru? – Te dane zostały całkowicie wymazane. – Podaj specyfikację albo nazwę cię sam – ostrzegł Telses. – A to niekoniecznie ci się spodoba. – Det – odezwał się Przedstawiciel Zbioru po chwili przeciągającego się milczenia. – Krótko – mruknął z zadowoleniem Kayt. – Pięknie. Powiesz coś jeszcze? – Tylko tyle – powiedział Det – że widać już pana niszczyciel. Tepek płynął spokojnie przez przestwór, oświetlony przez jedyne słońce nieznanego Telsesowi systemu. Nie było tu orbitalnych stacji, a tylko dwie fregaty naprawcze Klanu Naukowego, oplatające „Płomień” pajęczynami rusztowań. Dookoła reperowanego statku lewitowali mechanicy i klanowe Maszyny pierwszego i drugiego stopnia, zaprogramowane do przeprowadzania nanitowych spawań i technicznego składu elementów statku. – Klan Naukowy odtworzył pański okręt w rekordowo krótkim czasie, bazując na wraku – wyjaśnił Przedstawiciel Zbioru. – Z tego, co wiemy, wytworzyło to zresztą interesujący problem logiczny. – Co ty nie powiesz, chłopcze... – wychrypiał Kayt, który wstał z fotela i patrzył teraz z niedowierzaniem przez niewielką neoszybę promu. – Chodziło o stopień odwzorowania wcześniej istniejących warunków technicznych – kontynuował Det. – W przypadku klonowania organizmów korzysta się z wzoru genetycznego, według którego kopiuje się ów organizm. Odtworzenie mechaniczne, takie jak w tym

przypadku, jest o wiele bardziej skomplikowane. Weźmy choćby stare uszkodzenia okrętu, jeszcze przed potyczką ze Stripsami. Są one przecież efektem powstałych w statku naprężeń i spięć, kształtujących jego materialny wzorzec. Czy należy je pominąć, czy może sztucznie wprowadzić do obliczeń? To, rzecz jasna, pytania niemal filozoficznej natury. – Przedstawiciel stanął obok Kayta i także popatrzył przez neoszybkę. – Powiedziałbym nawet, że duchowej – dodał. – Pytania godne Zbioru. – Klan zatem zawiódł – uśmiechnął się Telses. – Planowali coś odtworzyć, ale zawiedli. I wtedy wkroczyliście wy. – Tak, kapitanie Telses. Wtedy wkroczyliśmy my – przyznał Det. – A my nie zawiedziemy. – Dał sygnał pilotowi, który przyspieszył na tyle, by tepek gładko wleciał do hangaru niszczyciela. – Moja załoga – zaczął Kayt, gdy tylko prom otworzył drzwi i wysunął trap. – Bez niej na nic się nie zgodzę. – Część ocalała – przyznał Przedstawiciel Zbioru. – Czekają na pana w stazo-nawigacji. – Jeśli nie ma przynajmniej sześćdziesięciu procent personelu... – O to proszę się nie martwić. – Det uśmiechnął się, zapraszając Kayta do niewielkiego, transportowego wózka. – Postaraliśmy się o odpowiednie uzupełnienia. – To znaczy? – Zaraz sam pan zobaczy – obiecał Przedstawiciel Zbioru, zgrabnie manewrując wózkiem i wjeżdżając w szeroki korytarz pokładu środkowego. Telses otworzył usta, by zadać kolejne pytanie, i prawie natychmiast je zamknął. Z prostej przyczyny – widział ich już. Widział swoją nową załogę. Po pokładzie „Płomienia” przechadzali się członkowie Zbioru. Z początku nie widział ich zbyt wielu, ale w miarę dojeżdżania do SN dostrzegał wszędzie białe szaty niepasujące do wnętrza wojskowej jednostki. Umilkł, nie patrząc na Deta. A więc to tak, pomyślał. Machają mi przed nosem ocaloną resztką załogi i odrestaurowanym okrętem... tyle że wypchanym Zbiorem. – Niech się pan rozchmurzy – zauważył Przedstawiciel. – Kapitanowi nie wypada mieć takiej kwaśnej miny. Nie wtedy, kiedy pana zobaczą. – Kto ma mnie zobaczyć, do ciężkiej Plagi? – zaczął, ale już ich widział. Karłowatego mechanika Tipsy’ego Palma, miętoszącego w dłoniach czapkę. Wyprostowanego jak struna zbrojeniowca Kanto. Próbującego się wyprostować, starego niczym Wszechświat stewarda Cypriana Gutta. I kilku innych – patrzących na niego niczym na ducha, wyciągniętego przemocą z zaświatów. Patrzył na swoją załogę. Na rodzinę. I na plagową Maszynę. Trójkowy Automatyczny Reprogramat Oscylacyjny Natriuma Ybessena Gatlarka stał tuż obok stanowiska kapitańskiego, w miejscu, gdzie zwykle stawała Sori. Beczkowaty automat o sześciu chwytnych rękach niecierpliwie drżał gąsiennicami i łypał na niego jednym owalnym okiem. Świeżo nareperowany pulpit sterowniczy Aro lśnił czystością, tak jak i całe wypolerowane, metalowe cielsko. – Kapitan Telses! – wypiszczała Maszyna. – Wielka radość! – Chyba sobie żartujecie – mruknął Telses.

– Aro przetrwał – poinformował niepotrzebnie Det. – Jego naprawa nie była specjalnie skomplikowana. Zbiór nie popiera co prawda mechanicznych bytów... ale w tym konkretnym przypadku ważne było, bądź co bądź, odzwierciedlenie wcześniejszej sytuacji, a Aro był jej konieczną składową. Dodatkowo – w głosie akolity zadrgała lekka ironia – założyliśmy, że ucieszy się pan na jego widok. – Jak jasna Plaga – chrząknął Kayt, gramoląc się z wózka i człapiąc do swojej załogi. – Zostaw mnie na moment, chłopcze – dodał, nie patrząc na Przedstawiciela Zbioru. – Chcę się przywitać z moimi ludźmi. – Skierował się dziarskim krokiem w stronę SN i konsoli nawigacyjnej. – Panie kapitanie – zaczął Palm, ale widać było, że nic więcej z siebie nie wyciśnie. Stali tam po prostu i patrzyli na niego, aż Tipsy przełamał się nagle i powiedział: – Widział pan, co zrobili ze statkiem? – Widzę. – Telses kiwnął głową. – Wszystko się świeci jak hodopsu jajca. – Trafnie to pan ujął – przyznał, cokolwiek chrapliwie, Kanto. – Cyprian o mało nie przewrócił się na posadzce, taka śliska. Co, Cyprian? A żarcie jakie dali... nie do wytrzymania. Mdłe jak moja, za przeproszeniem, żona z pierwszego kontraktu. – Jaki mamy stosunek sił? – Jakieś trzydzieści procent, panie kapitanie – zauważyła Lucyna Kano z pilotażu i obsługi komputerowej, kobieta o długich, siwych włosach, oplatających ją niczym średniowieczną rusałkę. – Ich jest pozostałe siedemdziesiąt. Trzymają nas tu od... Plaga wie kiedy. – Trzydzieści procent. Przewagą bym tego nie nazwał. Próbowali wam zrobić pranie mózgu? Ktoś chce zmienić kombinezon księstwa na te urocze, białe szatki i ogolić sobie łeb? Pokręcili głowami. – Dobrze. Chcę was widzieć w mesie kapitańskiej za pół błękitnej godziny. Muszę się tu na początek rozejrzeć. Wszyscy się nie zmieścicie, ale potem poinformujecie pozostałych, że... – Przepraszam, panie kapitanie – odezwał się nagle Det, stając za plecami Telsesa – ale nieformalne spotkania nie będą raczej możliwe. A już na pewno nie takie, które rodziłyby późniejsze konflikty ze Zbiorem. Musimy działać razem. Innej możliwości po prostu nie ma. – I chcesz mi powiedzieć, chłopcze, że Zbiór o tym, jak będziemy działać, łaskawie będzie mnie informował? – Jeśli tak to pan ujmuje... – Nie sądzę – wycedził powoli Kayt – by do tego doszło. – Panie kapitanie – wtrąciła nieco zdenerwowanym głosem Lucyna Kano – niech pan zaczeka. Nie wie pan... – Coś ci powiem, Det – przerwał jej Telses, podpierając się pod boki. – Może twoi zbiorowi przełożeni nie zorientowali się do końca, z kim mają do czynienia. Pozwól więc, że cię oświecę. – Panie kapitanie... – Nie teraz, Kano – przerwał jej ponownie Kayt, patrząc na spokojnie stojącego Przedstawiciela Zbioru. – Widzisz, Det, nie chodzi o to, że jesteśmy twardzi, choć jesteśmy. Nie chodzi też o to, że już wcześniej zamykano nas i próbowano nam rozkazywać, i to nie raz, bo to robiono. Chodzi o to, że jesteśmy starzy.

Spojrzał z lekkim rozbawieniem na Deta. – Mało kto docenia dziś starość – kontynuował. – Ważna jest młodość. Świeży wzrok sięgający ku gwiazdom. Sprawność i prężne skoki, przerywane tylko pytaniem: „Mistrzu, jak wysoko?”. Młodość, wydawałoby się, rządzi światem. A starość? Starość została zepchnięta na margines. Poddano ją cenzurze i ostracyzmowi. Odmówiono jej praw do istnienia, wyśmiano ją i zawstydzono. A to przecież starość ma w sobie prawdziwą moc. To starość ma prawdziwą mądrość: mądrość odpuszczenia. Mądrość nieprzejmowania się konsekwencjami. Mądrość, która pozwala nie tyle tupnąć nogą, co zejść z planszy, na której rozgrywane są wszelkie ważne dla tego świata sprawy. To mądrość odejścia i mądrość chłodnego spojrzenia. Bo starcami, Det, wbrew pozorom, trudno rządzić. Można ich zastraszyć. Można ich przekonać. Można ich nawet przekupić. Problem polega tylko na tym, że starcy zawsze zrobią swoje. Tacy już są. Nie mogą, nie chcą i nie potrafią inaczej. Starcy – podsumował – to najbardziej upierdliwa siła Wszechświata. – Rozumiem – powiedział po chwili Przedstawiciel Zbioru. – Interesująca teoria. Niestety, kapitanie Telses, nie mamy czasu, by czekać na starców. Gdzieś tam bowiem znajduje się Natrium Ybessen Gatlark: być może jedyny psychofizyk od wieków. Psychofizyk obserwowany od lat przez Zbiór. Psychofizyk z książęcymi koneksjami, do którego nigdy nie mieliśmy łatwego dostępu, i to pomimo usilnych starań. Cenny psychofizyk, który zagubił się w trakcie afery z Maszyną. Psychoficzny skarb, który pan dla nas odnajdzie. – Doprawdy? – Tak, kapitanie Telses. W tym konkretnym przypadku starość ustąpi przed młodością i zrezygnuje ze swojej upierdliwości. I spyta, jak wysoko ma skoczyć. Bo w innym przypadku... – Cóż takiego? – przerwał mu obcesowo Kayt. Det nie odpowiedział. Zamiast tego wyciągnął płytkę swojego personala i nacisnął przycisk. Następna sekunda zabrała Telsesowi dech i dumę. Zaimplantowane przez Klan Naukowy wszczepy zatrzymały podstawowe funkcje personala Kayta z upiorną, przerażającą łatwością. Zakazane we wszystkich systemach implanty zgniotły go w pokorną, zbitą kulę starego, zdradliwego ciała. Telses jęknął. Otaczający go statek stał się nagle zimny i martwy, a niewidzialna rzeka Strumienia wyschła tak, jakby nigdy nie istniała. Jak przez mgłę widział podchodzącego do niego Przedstawiciela Zbioru, który – po koszmarnie długiej chwili – ponownie nacisnął przycisk. Dopiero wtedy Kayt wrócił do świata. – W zasadzie zgadzam się z większością pańskich teorii – powiedział Det spokojnym, ugodowym tonem. – Starość zawsze robi swoje. Starość jest mocą spajającą Wypaloną Galaktykę. I starość jest upierdliwa. Rzecz jednak w tym – dokończył po chwili – że starość można łatwo wyłączyć.

W yrz ekam się istn ien ia. W yrz ekam się pam ięci. W yrz ekam się z roz um ien ia.

fragment modlitwy akolitów Zakonu Pustki

K

ryzys nastąpił, gdy ustawili trasę do Terminusa. Ta jedna z głównych stacji Strażników leżała w gromadzie otwartej NGC 1193 w gwiazdozbiorze Perseusza, pomiędzy Ramieniem Łabędzia a Ramieniem Perseusza. Leżąca około piętnastu tysięcy lat świetlnych od Terry gromada była w tym sektorze niemal pusta, rozjaśniona zaledwie pobłyskującą lekkim złotem mgławicą, którą tysiące lat temu ochrzczono jako Oddech. Po skoku przez iskrę głębinową Żywe Srebro Kirke i Nat skakali jeszcze kilkanaście razy, kierując się do Terminusa niemal w linii prostej, na podstawie wytycznych zapamiętanych przez system nawigacyjny „Ciemnego Kryształu”. W trakcie lotu nie natknęli się już ani razu na Elohim, ale Bloom nie była pewna, czy to coś dobrego. Miała złe przeczucia. Czuła niepokój, który powiększał się w miarę coraz gorszego stanu Natriuma Ybessena Gatlarka. Nie miała pojęcia, w jaki sposób Nat uratował ich przed schwytaniem przez Elohim. To, że wskutek choroby zapada w strukturę widmową, przyjęła całkiem znośnie, biorąc pod uwagę okoliczności. Ale to, że Widmowy Księciunio posiada jakieś nadnaturalne, związane z tym zdolności, przyjęła już o wiele gorzej. W sumie tak samo źle jak świadomość, że owe zdolności zwyczajnie go zabijają. Dlatego też, tuż po wskrzeszeniu po iskrze, zaprowadziła protestującego niewyraźnie Nata do AmbuMedu i nasunęła na niego czaszę analityczną. PROBLEM ŁĄCZENIOWY – poinformował ją system. PROSZĘ SPRAWDZIĆ PORTY PERSONALA / WYŁĄCZYĆ PERSONALNE POLE MAGNETYCZNE. Pięknie, pomyślała. Znowu to samo. Nie byłaby jednak sobą, gdyby odpuściła. Zamiast tego podłączyła się do AmbuMedu z pomocą nerwokonektora i pozmieniała nieco bloki programowe. Cała sprawa zajęła jej raptem dziesięć minut, po których system zaświecił się wesołą zielenią i rozpoczął serię podstawowych testów medycznych. Wyniki niespecjalnie jej się spodobały. System najpierw znajdował, a potem gubił Nata. Kiedy interpretował go jako pacjenta,

wyświetlał całą serię wskazań – od uzupełnienia aminokwasów, na dożylnym podaniu fluidu kończąc. Według AmbuMedu Natrium przeżył jakąś ciężką, wyniszczającą chorobę i wymagał długotrwałej rekonwalescencji. Niestety, niespełna minutę później analizator ponownie informował o konieczności wyłączenia „personalnego pola magnetycznego”, puszczał dane o śmierci Nata – która to informacja sprawiła, że Kirke w panice wyłączyła system i uniosła medyczną czaszę – by na koniec obrazić się i zawiesić. Po godzinie takich rewelacji i restartów Bloom miała dość. Wyłączyła AmbuMed i przeniosła półprzytomnego księcia do byłej kajuty Gama. Tam skonsultowała się z Ciotką i przygotowała dla niego całą serię lekarstw wymieszanych z fluidem. Dopiero gdy podała je Natriumowi za pomocą przenośnego iniektora, wróciła do SN, usiadła i spróbowała się uspokoić. Była sama. Biorąc pod uwagę konieczność jak najszybszego kolejnego skoku głębinowego, nie widziała sensu w wyprowadzaniu Głoda ze stazy. Ciotka pokazała jej ich zaprogramowaną trasę, z której wynikało, że będą mieli tylko dwa, może trzy dłuższe przeloty poza Głębią. Bezpośrednia droga do Terminusa, oznaczonego na mapach jako Główna Strażnica Łącznikowa typu B, była wręcz upstrzona bojami lokacyjnymi. Strażnicy mogli latać wzdłuż Ramienia Zewnętrznego bez końca, ale gdy już wracali, by przekazać dane, mieli wracać jak najszybciej. Wyglądało też na to, że ewentualne zdalne przekazanie informacji o spodziewanym Powrocie za pomocą satelitów głębinowych nie przyspieszy specjalnie sprawy. Kirke mogła to zrobić, ale „Ciemny Kryształ”, lecąc na maksymalnym pędzie, powinien dotrzeć na miejsce przed danymi. Co by jej zresztą dało samo ich przekazanie, skoro po piętach deptali im Elohim? Ważne było to, by sekta zrozumiała, że zniszczenie „Ciemnego Kryształu” nie jest już konieczne – a przekonać się o tym będzie mogła tylko wtedy, kiedy zobaczy zacumowany przy Terminusie statek. O ile tam dolecimy, pomyślała, patrząc bezmyślnie na dotykowe holo wyświetlane przez konsolę nawigacyjną. Na Tych, Którzy Odeszli – dałabym milion jedów za nieco świętego, plagowego spokoju. I za chwilę bezproblemowego snu. Nie stazy, a porządnego przekimania, dodała w myślach, nie czując, że właśnie odpływa w objęcia Morfeusza. Obudził ją dziwny, niepokojący dźwięk. Zwlokła się z fotela, przecierając oczy. – Ciotka...? – spytała chrapliwie. – Co tam? – Boja lokacyjna za chwilunię, kochanie! Dosłownie za chwileczkę! – Dobra. Ale nie ustawiaj jeszcze licznika. Doleć i wyhamuj. – Dobrze. – A co to było? – Co, skarbuniu? – No... to tam... – Kirke ziewnęła, drapiąc się po krótko ostrzyżonych włosach. – To tam wcześniej. Te dźwięki tam. Takie tam. Jakieś. – A ja nie wiem, dzióbku! – Dobra – mruknęła, powoli kierując się w stronę mesy. – Strzelę sobie kawkę i sama sprawdzę. – Dobrze, kochanie. Wyłączę wreszcie to jej słodkie pitolenie, pomyślała Bloom po raz nie wiadomo który,

weszła do mesy i stanęła przed termopiekarnikami. Nie można już tego słuchać. Co mi odbiło, żeby pozwolić na taki rozwój programu... Ziewając, wybrała przycisk odpowiedzialny za wydanie kawy i patrzyła, jak maszyna wlewa ciemny płyn z mlekiem do uformowanego termokubka. Kiedy ekspres piknął, wyciągnęła naczynie i upiła łyk, czując, jak kawa spokojną falą dopływa do zmęczonego mózgu. Zamierzała usiąść i wypić przy stole, kiedy znowu usłyszała ten sam odgłos. Był nieco podobny do dźwięku komputerowego klekotania i urywał się jęczącym świstem. Nie przypominał niczego, co zwykle słyszała na „Ciemnym Krysztale”, który – gdy było trzeba – potrafił rozbrzmieć prawdziwą kakofonią dźwięków. Kirke powoli odstawiła termokubek i wyszła z mesy, rozglądając się czujnie na boki. Tym razem dźwięk był donośniejszy i dałaby głowę, że słyszy też głos Nata. Nie nasłuchując już dłużej, ruszyła więc prosto do kajuty kapitańskiej Gama i od razu, gdy do niej dotarła, klepnęła w panelowy przycisk otwarcia drzwi. Leżący na ziemi Nat drgał – a raczej drgał jego obraz. Chłopak był skulony i zaciskał pięści tak, jakby usiłował zatrzymać się w realnym świecie siłą woli. Nagle szarpnął się i przewrócił na bok, wciąż migocząc. Otworzył usta i Bloom usłyszała jego głos. Nie potrafiła jednak rozróżnić słów – to było jak echo echa, jak zawodzenie ducha puszczone przez syntezator. Natrium próbował się unieść, opierając się rękami o podłogę. Po czole spływały mu krople potu. Takim widziała go dawno temu – w momencie, gdy wypadł z kapsuły stazowej. Wówczas także walczył z utrzymaniem swojej realnej postaci – ale teraz widok wydał się jej znacznie gorszy. Kirke nie wiedziała, co robić: zostać, uciekać czy podbiec do leżącego księcia i spróbować mu pomóc. Stała niczym sparaliżowana, nie mogąc wykrztusić słowa. – Nat... – wyszeptała wreszcie. – Co się dzieje... Nat...! Natrium zerwał się nagle jak pływak, który w ostatniej chwili wydostaje się na powierzchnię wody. Oparł się o ścianę kajuty, uczepił palcami wystających fragmentów: wypukłości kryjących energetyczne kable i maszynerię skokowca. Wciąż migotał – czy raczej zanikał i powracał, w rytm uderzeń serca. Trwało to koszmarnie długo, aż wreszcie Kirke przełamała się i zbliżyła do niego. – Nat... – powtórzyła, wyciągając rękę. – Zostaw – usłyszała. – Już mija. – To jakieś szaleństwo – powiedziała, ale cofnęła dłoń. Natrium już krzepł, realniał. – To przez tę plagową akcję z Elohim... – uznała. – Rozwaliłeś te statki, ale o mało cię nie wykasowało. – Nic mi nie jest – odburknął. – Tak, pewnie – prychnęła ze złością. – Wyglądasz, jakbyś nie załapał ostatniej aktualizacji programu i się zawiesił. – Zawsze... ceniłem twoje fachowe, genohakerskie uwagi, Kirke – wymamrotał z trudem, oderwał się wreszcie od ściany i usiadł na kapitańskiej leżance. Zauważyła, że coś jak cień migotania wciąż przebiegało po jego ciele i że chłopak zgasił to pełnym gniewu gestem. A zatem mógł to kontrolować... do pewnego stopnia. – Serio, Wasza Wysokość – powiedziała chłodnym tonem, tak aby zrozumiał, że nadal jest

zła. – Jeśli zrobisz to znowu, znikniesz jak stare holo. – Rozumiem, że masz lepsze wyjście – odparł zniecierpliwionym tonem. – Lecimy statkiem Strażników bez broni ofensywnej, bo jeśli nawet jakaś jest, to ma tę całą blokadę nanitową. Możemy co najwyżej oślepić wroga EPI... Miałem czekać, aż nas wypalą? Tam był plagowy krążownik, Bloom! I eskadra myśliwców! – Ty umrzesz, Nat – powiedziała cicho i chyba to sprawiło, że zamilkł. – Po prostu umrzesz. Zdajesz sobie z tego sprawę? Wiesz, że jesteś chory? I to bardziej chory niż zwykle. Nie odpowiedział, chociaż czekała na cokolwiek. Dopiero gdy cisza mocno się przeciągnęła, dała za wygraną. – Musimy wpiąć się w stazę – poinformowała, wychodząc z kajuty. – Zaraz dolecimy do boi lokacyjnej, Wasza Wysokość. – Kirke. Zatrzymała się zaskoczona, że nazwał ją po imieniu. Jeśli już tak robił, to niezwykle rzadko. Odwróciła się. – Nie mogłem nam pozwolić zginąć – powiedział. – Te dane... są zbyt ważne. Myślałem, że to, do czego dążę wcześniej, ma znaczenie... ale teraz już tak nie myślę. Wiesz przecież, gdzie jest Promień. Wiesz, gdzie najpierw uderzą, jeśli naprawdę powrócą. – Wiem – przyznała po chwili. – Ale Nat... nie rób tego więcej. Po prostu tego nie rób. Damy sobie radę. Jeśli będzie trzeba, uciekniemy znowu. Obiecaj mi tylko, że więcej tego nie zrobisz. – Obiecuję – powiedział. Kirke kiwnęła głową i wyszła z kajuty, pozwalając, by drzwi zasunęły się za nią z cichym, hydraulicznym świstem.

Terminus powitał ich szumem strumieniowych pasm, lokacyjnych szmerów i raportami lewitujących statków. Większość, jak zauważyła Bloom, była statkami Strażników Granicy – skokowce unosiły się wokół stacji niczym czarne owady, połyskujące co najwyżej błękitnymi wyładowaniami antygrawitonów. Sama stacja miała kształt wielkiego, czarnego krzyża, mrugającego ku nim żółtymi pozycyjnymi lampkami. Jak na stację typu B, była całkiem spora – pion krzyża był dłuższy od ponadkilometrowego superkrążownika Zjednoczenia. Superkrążowników czy nawet mniejszych krążowników tu jednak nie było – system raportował zaledwie o jednym niszczycielu i kilku niewielkich fregatach. Żaden z dużych okrętów nie należał do Strażników – jednostki korzystały z gościnności Terminusa, chętnie zbierającego informacje z Systemów Zewnętrznych.

– Przynajmniej nie ma Elohim – mruknęła Kirke. – No dobra. Ciotka, zaczynamy. Eee... chwila. Jak to tam szło. – Nachyliła się nad konsolą nawigacyjną i wybrała przycisk mikrofonu kontaktowego. – Cześć – powiedziała w przestwór. – Tu... eee... „Ciemny Kryształ”, skokowiec Straży Granicznej... numer rejestracyjny 22CB65566. Proszę o możliwość podejścia. Chcemy zadokować – zakończyła, niezmiernie z siebie zadowolona. – Nie było tak źle – stwierdziła, gdy już puściła przycisk. – Widzisz, Ciotka, jestem pilotem, Plaga, kosmiczno-galaktycznym! – 22CB65566 – zatrzeszczał głośnik. – Błąd identyfikacji głosowej. Powtórz raz jeszcze swoją prośbę o dokowanie. – No i pięknie. – Bloom ponownie nacisnęła przycisk mikrofonu. – Dobra – powiedziała. – Słuchajcie. Tu „Ciemny Kryształ”, a ja jestem Kirke Bloom. Kapitan tego skokowca, Strażnik Gam, nie żyje. Został zamordowany przez Elohim. Czy mam ponownie powtórzyć numer rejestracyjny? – Kieruj się do doku numer trzynaście. Ustaw automatykę – odpowiedział głośnik. – Po zadokowaniu przejdź przez śluzę i zaczekaj. – Dobra. – Dziewczyna zawahała się na moment i dodała: – Uprzedzam, że nie będę sama. – Czy zgłaszasz kolejnych pasażerów? – Tak jakby. Jest ze mną jeden taki książę. I kot – wyjaśniła i zakończyła połączenie.

– Nie jestem pewny, czy to dobry pomysł – powiedział jakieś dziesięć minut później Natrium Ybessen Gatlark, kiedy „Ciemny Kryształ” zaczepił się wreszcie w doku Terminusa i rozpoczął proces łączenia śluz krótkim, automatycznym trapem dostępowym. – Może powinienem zostać na statku. – Na statku zostaje Ciotka – oznajmiła Bloom. – Jako ten, no, nawigacyjny wirus komputerowy. – Słyszałam to, kochanie. – Poza tym nie mamy pewności, czy nie będą tu włazić – kontynuowała Kirke, nie zwracając uwagi na pełen pretensji głos Ciotki. – O ile to im się uda. Byłoby w każdym razie kiepsko, gdyby cię znaleźli bez uprzedzenia. Chcemy przecież, żeby nam zaufali. – To może być trudne – zauważył Nat przebrany w wygrzebany z otchłani garderoby Gama wymiętolony, czarny płaszcz Strażników z szerokim kapturem. – Jeśli uważniej się przyjrzą... – W takim razie uważaj, żeby się nie przyjrzeli, Wasza Widmowa Wysokość – orzekła Bloom. – Kaptur na głowę i poza pokornego zakonnika. A jakby co... mamy też to – dodała,

przypinając pneumator Pazur do paska kombinezonu. Schowała broń w jedną z rozsuwanych bocznych kieszeni ubioru. – Dziwnie wygląda – dodała krytycznie – ale się sprawdza. Chyba że zaraz wezmą się do macania. – Nastąpiło wyrównanie ciśnień, kochanie – poinformowała wciąż obrażona Ciotka. – I się lampka śluzy świeci na zielono. – Świetnie. Ciotka, zostajesz na gospodarstwie. Zaopiekuj się Głodem – dodała Kirke, schylając się i drapiąc jak zwykle kręcącego się obok nogi Nata kota. – I włącz sobie jakiś symulator osobowościowy czy coś, bo jeśli się włamią na pokład, a ty zaczniesz im pitolić „dzióbku” czy „skarbuniu”, to z miejsca cię skasują – zdecydowała. – A najlepiej w ogóle się nie odzywaj i nikogo nie wpuszczaj. Zainstalowałam ci tam takie różne... blokadki. A my, jeśli będzie trzeba... to wrócimy. – Jak to: jeśli będzie trzeba, dzióbku? – Wrócimy na pewno – uspokoiła ją Bloom, kierując się w stronę śluzy. – Za to, co dla nich mamy, są nam winni nie jeden głupi skokowiec, a krążownik. Z wielkim, tęczowym napisem DZIĘKUJEMY na prawej burcie. – Ja tobym nawet chciała na krążownik – rozmarzyła się Ciotka, ale Kirke nie słuchała już dłużej wykastrowanej, zwichrowanej SI. Zamiast tego wybrała opcję otwarcia włazu śluzy „Ciemnego Kryształu”. W niewielkim, krótkim korytarzu trapu czekał na nich Strażnik. Mężczyzna był, podobnie jak Gam, wysoki i szczupły, odziany w czarny, oszczędny kombinezon. To, że należał do Zakonu Pustki, Kirke zauważyła od razu – tatuaż, wyobrażający oko wewnątrz podwójnego okręgu, symbol Głębi, zdobił jego czoło. Ten przynajmniej się nie krępuje, pomyślała, wspominając delikatne dłonie Gama ozdobione podobnym rysunkiem. – Kirke Bloom? – spytał cichym głosem, charakterystycznym dla ludzi, którzy spędzili samotnie wiele błękitnych miesięcy w przestworze. Nacisnął przycisk otwarcia śluzy doku. – Jesteś oczekiwana. Proszę udać się razem ze mną. Wezwany jest także twój towarzysz. – Prześlizgnął się wzrokiem po zakapturzonej postaci Nata. – W porządku. A dokąd? – Do prezbiterium – odparł. – Jesteś oczekiwana – powtórzył. – Incydent z Elohim uznano za istotny w świetle ostatnich pogłosek z Systemów Zewnętrznych. – Jakich pogłosek? – Ta informacja nie jest mi dokładnie znana – oznajmił. – Wiem tylko tyle, że twój przypadek nie jest jedyny. Proszę. – Wskazał dłonią wyjście i Kirke, powstrzymując się od wzruszenia ramionami, przeszła przez próg śluzy. Znaleźli się na korytarzu dokowym. Terminus, co szybko zauważyła, różnił się od innych stacji. Nie spodziewała się co prawda dużego ruchu, gwaru czy po prostu hałasu – ale myślała, że usłyszy coś więcej niż szum funkcjonującej maszynerii. Jedna z głównych strażnic łącznikowych Strażników Granicy była jednak po prostu cicha, cicha i pusta. Nawet na głównym korytarzu, do którego po wyjściu z doku doszli zresztą szybko, kręciło się zaledwie kilkunastu Strażników – i to kręciło się przeważnie w milczeniu. – Coś pusto tu u was – zagadnęła Kirke, ku swojemu zaskoczeniu stwierdzając, że jej głos odbija się echem. – Gam mówił, że to wasza ostatnia stacja przed Ramionami Wewnętrznymi – dodała ciszej. – Nie powinniście mieć od groma gości?

– Istotnie tak się zdarza – przyznał Strażnik. – Ale dopiero co zakończyła się galaktyczna seksta. Następna fala konsolidacji informacyjnej będzie dopiero w nonie, sporo przed galaktyczną kompletą, przypadającą, według czasu Błękitu, za około dziesięć obrotowych lat. – Myślałam, że tylko Kontrola Zjednoczenia ma periody. – Periody Kontroli tyczą się zajmowania i fluktuacji stanowisk. Strażnicy liczą czas w oparciu o fluktuacje Promienia. – To już niedługo system kalendarzowy wam nieźle grzmotnie. – Słucham? – Nie, nic takiego. Daleko to całe prezbiterium? – Skorzystamy z windy – wyjaśnił Strażnik, prowadząc ich do wielkich drzwi ciemnego, tubowatego elewatora, mieszczącego się w centrum promenady. Wpuścił ich do środka i nacisnął odpowiedni przycisk. – Prezbiterium mieści się tuż pod lektoratem, stanowiącym zwieńczenie i szczyt samej Strażnicy. – A co to takiego? – Lektorat to centrum przekazu – wyjaśnił, jakby wygłaszał wykład. – Statki Strażników wymagają stałej aktualizacji danych związanych z obserwacją Promienia. Każdy skokowiec dokonuje ich zrzutu po zadokowaniu. Dane trafiają do lektoratu i zostają rozprowadzone wśród pozostałych statków, zarówno znajdujących się w pobliżu, jak i przebywających na patrolu, z wykorzystaniem uprzywilejowanej wiązki Strumienia. – Każdy skokowiec przekazuje dane automatycznie? – zaciekawił się Nat. – Tak – przyznał Strażnik. – O ile dane te posiadają autoryzację, co w waszym przypadku nie jest już możliwe. „Ciemny Kryształ” nie przekaże żadnych danych bez potwierdzenia pilotującego go Strażnika. – Nie szkodzi. – Kirke uśmiechnęła się krzywo. – Nasze dane i tak mamy przy sobie. – Jesteśmy na miejscu – poinformował ich przewodnik. Otworzył drzwi windy i nagle Bloom zrozumiała, że znajdują się na moście. – Tędy. Tuba elewatora przecinała most w połowie. Zobaczyli długie, gładkie przęsło, dotykające z jednej strony ściany przestronnej hali, a z drugiej kończące się jajowatą, foremną budowlą, przypominającą nieco generator pola magnetycznego, ale o znacznie większym rozmiarze. Jedyne do niej wejście – ciemny, wysoki prostokąt – było otwarte. W dole, jakieś sto metrów niżej, widać było napęczniałe kule ukrytej przed ludzkim wzrokiem maszynowni. – Prezbiterium – wyjaśnił niepotrzebnie Strażnik. – Bardzo tu cicho – zauważyła Bloom i ostrożnie weszła na most, który wydał się jej nagle niebezpiecznie wąski. – Dźwięki są tłumione przez wzmocnione pole magnetyczne. Inaczej prezbiterium nie mogłoby funkcjonować. Dzięki polu to najbardziej wyciszone miejsce na Strażnicy. Proszę przodem. Ruszyli, tym razem bez komentarzy. Wewnętrzna budowla znajdowała się bliżej, niż myśleli – być może winne było jakieś spłaszczenie perspektywy, a samo wejście nie tak ciemne, jak się obawiali. Panował w nim raczej delikatny półmrok, wkrótce zresztą rozjaśniony przez Strażnika. W ten sposób zobaczyli samo pomieszczenie – parterowy hol otoczony przez wielką, ekranową obręcz, teraz wygaszoną.

Pośrodku znajdowały się także okrągłe siedziska w formie dwóch rozłożystych kanap i Kirke uśmiechnęła się lekko, widząc, że stworzono je tak, by wyglądały na symbol Głębi. Siadasz sobie jak Pan Układów, pomyślała. Jak panisko na Głębi. Nieźle. Rozglądała się już, gdzie mogłaby zająć miejsce, gdy zauważyła nagle, że ktoś schodzi ku nim po wąskich, kręconych schodkach, prowadzących na wyższy poziom prezbiterium. – Strażnik Virx – oznajmił niespodziewanie Strażnik. – Prezbiter Terminusa. Bloom zmrużyła oczy. – Dziękuję, Klet – powiedział starszy, odziany w czarny uniform Strażników mężczyzna o krótko ostrzyżonych siwych włosach. Musiał być niegdyś bardzo przystojny. Coś z tego jednak w nim pozostało: cień dawnej urody, przysłoniętej przez wyżłobione czasem zmarszczki. Blady jak oni wszyscy, stwierdziła Bloom, ale oczy, choć pozbawione już blasku, ma nieziemskie. – To nasi goście? – Tak, prezbiterze. – Świetnie. Zechcecie usiąść? Klet, byłbym wdzięczny za dostarczenie fluidu. A co dla was? – Może być fluid. – Kirke wzruszyła ramionami. Nat kiwnął tylko kapturem. Strażnik Virx także kiwnął głową w oszczędnym potwierdzeniu. – Wybór nie jest zbyt wielki – stwierdził kurtuazyjnie, sadowiąc się na zewnętrznym kole siedziska. – Jeśli jednak sobie życzycie, możemy poszukać czegoś bardziej wyszukanego. Tu, w sercu Zakonu, cenimy sobie wszakże pewną... powściągliwość. To naturalna kolej rzeczy po długich latach spędzonych samotnie w Pustce. – Fluid w zupełności wystarczy – odpowiedziała Kirke, siadając naprzeciwko prezbitera. Strażnik Virx uśmiechnął się i opierając łokcie na kolanach, podparł brodę dłońmi uformowanymi w zgrabny trójkącik. – Co was do mnie sprowadza? – spytał, gdy Klet wyszedł już z pomieszczenia. – Nie licząc smutnej wieści o odejściu jednego z naszych Strażników. – Powrót – odrzekła szybko Kirke. – Doprawdy? – Doprawdy – powtórzyła, zerkając odruchowo na Natriuma, który nie usiadł i stał nad nimi niczym czarna kolumna. – Dokładnie Powrót Tych, Którzy Odeszli. – Rozumiem. – Virx przysunął czubek trójkąta w pobliże ust zupełnie, jakby przygotowywał się do modlitwy lub medytacji. Odezwał się po chwili: – Drogie dziecko. W przeciągu ostatniego błękitnego roku mieliśmy trzydzieści trzy informacje o Powrocie, w tym jedenaście zgłoszeń ze Zbioru. W kilku przypadkach nie udało się nam nawet stwierdzić, skąd pochodziły takie, a nie inne pogłoski. – To, co mamy, nie jest żadną pogłoską – przerwała, ale Strażnik zamachał lekceważąco ręką. – To, co nas szczególnie rozbawiło, to fakt, że kilku wieściom o Powrocie dała wiarę i sama Kontrola – dodał, wyraźnie rozbawiony. – Do Granicy Galaktycznej ruszyły Jednostki Specjalne KZ, skazując się na swoistą pielgrzymkę w kierunku Promienia. Oczywiście bez żadnych rezultatów. Wszystko przez wyssane z palca informacje. – Myślałam, że tego właśnie pragniecie – żachnęła się Kirke. – Informacji o Powrocie. – Nie – zaprzeczył prezbiter. – My tego nie pragniemy. My się tego obawiamy. I dlatego

nie przyjmujemy niczego na wiarę. – A co, jeśli wiara nie będzie potrzebna? – spytała. – Jeśli wystarczą fakty? Jeśli Powrót istotnie nastąpi? – Powrót? Powrót, moja mała, nie jest nikomu do niczego potrzeby. Nie on sam jest ważny, a służba w oczekiwaniu na jego zaistnienie. A to może nie zdarzyć się nigdy. – Widząc, że Bloom milczy, podjął: – Jesteśmy ostatnią pozostałością Starego Imperium. Niegdyś, w czasach, gdy zasiedlonych planet było niemal tyle, ile widzialnych z Terry gwiazd, byliśmy Imperialną Gwardią, Strażnikami Ludzkości, Obrońcami Galaktyki. Dziś zostaliśmy tylko zapomnianymi stróżami tego, co przypuszczalnie na zawsze odeszło. – Dość fatalistyczne podejście – wtrącił się Nat. – Tym bardziej powinniśmy tępić takie nikomu niepotrzebne sensacje – odparował prezbiter Virx. – Straż Granicy ma istnieć i realizować swą misję. To wystarczy. Każdy trafiający do nas statek jest przerabiany według imperialnych, przedwiecznych instrukcji... – Których pewnie nawet już nie rozumiecie – mruknął pod nosem Natrium. – ...i każdy malowany jest na czarno, bo jesteśmy zaledwie czernią: cieniem przeszłości i mrocznym widmem historii. Ów cień musi jednak przetrwać, i przetrwa, tak jak przetrwał tysiące lat. Dlatego nie możemy pozwolić sobie na pomyłki. Jesteśmy wspomnieniami, a wspomnienia to delikatne konstrukcje. Nie pozwolimy, by zniszczyło je łgarstwo. – Sugeruje pan, że kłamię? – wycedziła Kirke. – Niczego nie sugeruję, drogie dziecko – odpowiedział, przyjmując przyniesiony przez Kleta fluid. – Być może coś widziałaś... może wydawało ci się, że coś widzisz. Może coś usłyszałaś albo źle zinterpretowałaś. Powrót to jednak sprawa zbyt ważna, by zdać się na przesądy, pogłoski i niepewne interpretacje. – Proszę to powiedzieć Gamowi – wypaliła, wstając z fotela. – On za takie interpretacje zginął! Teraz zamilkł prezbiter. Widząc to, Bloom kontynuowała: – Nie znam się na Powrotach. Mam je głęboko w czarnej dziurze. Znam się tylko na komputerach. Oraz na analizie danych. I jak dla mnie sprawa jest prosta. – Rozejrzała się po sali. – Macie tu fikuśne ekrany – stwierdziła. – A macie nerwokonektor z czytnikiem personala? Virx uśmiechnął się i wskazał jej płytkę tkwiącą w centrum wewnętrznego okręgu. Podeszła szybko i nacisnęła na nią stopą, pozwalając, by z posadzki wysunął się wysoki na jakiś metr klocek czytnika. – Bloom... – zaczął Natrium, ale zignorowała go. Zamiast tego wyciągnęła płytkę personala i włożyła ją w szczelinowy otwór dostępowy. System zaszemrał cicho, ekrany ożyły i nagle w całym prezbiterium zapłonął Promień. Największe w Wypalonej Galaktyce echo głębinowe ożyło nagle fraktalami i tabelkami danych, a Kirke z satysfakcją zauważyła, że prezbiter wstaje, by lepiej przyjrzeć się wyświetlonym obrazom. – To mieszanina danych – wyjaśniła. – Jak rozumiem, to skompletowane informacje analityczne z waszych statków skanujących Promień, statku Gama i danych Elohim. Mieliście je niekompatybilne, coś się gryzło i odkryłam to, kiedy Gam mnie poprosił. O tu. – Podeszła, wskazując na pulsującą ranę Promienia, czerwoną linię przebiegającą przez całą jego długość. –

Fraktal danych miał czasoprzestrzenną czkawkę. Braliście pod uwagę pulsowanie echa i traktowaliście rzecz jako całość, ale nie mogliście przeprowadzić analizy, bo skakało wam grawitacyjnie, a więc i czasowo, tu, tu i tu. – Nieco rozbawiona wskazywała na kolejne newralgiczne punkty nadmatematycznego obrazu. – To się przekładało na przekłamania lokacyjne i niekompatybilność danych. Z czasem byście do tego doszli, bo załamanie danych wykazywałoby coraz większą niestabilność, a potem wszystko by się popier... sypnęło. Kłopot w tym, że wszystko interpretowaliście w strukturze stałego czasu, od A do Z, więc mieliście perturbacje zmiennych. A tu żadnego czasu nie ma. Czas to dopiero trzeba było wyliczyć. I wyliczyłam – zakończyła, odwracając się z satysfakcją w stronę prezbitera. Ironiczny uśmiech zamarł jej jednak na wargach, bo Virx był blady jak sama śmierć. – Klet – wychrypiał prezbiter do stojącego tuż obok Strażnika – czy czytnik prezbiterium ma blokadę przesyłu danych? – Nie, prezbiterze – wymamrotał młodszy Strażnik. – Wszystkie dane wczepione w system, zawierające sygnaturę skokowca Straży, są automatycznie przesyłane do lektoratu. – Wyłączcie to... szybko! A wy – syknął Virx, zwracając się do zaskoczonej Kirke i Natriuma – zostańcie tutaj! Macie się stąd nie ruszać! Zrozumieliście?! – dodał trzęsącym się głosem i ku kompletnej konsternacji Kirke pobiegł w kierunku schodków na wyższy poziom prezbiterium. Zniknął też Klet, nawet nie zauważyli kiedy. – Narozrabiałaś, Bloom – podsumował cicho Nat, podczas gdy widoczny na ekranach Promień pulsował czerwienią, srebrem i błękitem: zapowiedzią pewnego otwarcia.

Następne minuty okazały się dość nerwowe. Chwilę po przerwanym spotkaniu do prezbiterium przyszła grupa Strażników, demonstracyjnie ustawiając się przy jedynym wyjściu. Żaden z nich nie miał broni, ale Kirke szczerze wątpiła, czy staliby bezczynnie, gdyby ona bądź Nat usiłowali opuścić pomieszczenie. Spacerując, w pewnym momencie podeszła bliżej nich i zauważyła, jak sztywnieją w niemal wojskowej postawie zasadniczej. Dopiero wtedy westchnęła i wróciła na miejsce. Siadła i podparła brodę splecionymi dłońmi. – Co teraz? – spytała półgębkiem. – Dostali jakiejś aktualizacji, co nie? Przebiliśmy się przez firewall i zaliczyli zawieszkę? – Posługując się twoją nomenklaturą, raczej sformatowałaś im system – zauważył całkiem dowcipnie Nat. – Nigdy nas nie wypuszczą – stwierdziła. – Wpadną tu za moment, będą pitolić

farmazony, a na koniec dadzą nam wybór: albo Zakon, albo śmierć. – Za dużo holofilmów, Bloom. – Jasne. Może się założymy, Wasza Wysokość? Hej, wy tam! – Kirke odwróciła się do Strażników. – Któryś mógłby pójść i przynieść nam coś mocniejszego. Mamy przez was niezły stres! Prezbiterowi też przynieście, bo wyglądał, jakby ktoś podłączył go do rdzenia! – Daj spokój, Bloom – westchnął Nat. – A co mamy innego robić? Na pewno już próbują wejść na statek, a Ciotka nie wpuści ich tak łatwo, a jak będzie trzeba, to sama coś puści w eter, zanim ją zestrzelą – zauważyła. – Podrasowałam zresztą system, więc będą mieli problem nawet z wejściem na statek. A jeśli już wejdą, to nic nie wykasują, choćby chcieli. Musieliby zatrudnić genohakera. – Gdzie masz te dane? – Zaszyfrowane w Sercu „Ciemnego Kryształu”, ale to mogą wysmażyć choćby EPI – poinformowała, ściszając głos. – I w moim personalu, widziałeś przecież. – Te dane muszą trafić do lektoratu – powiedział. – Muszą zostać stamtąd przekazane, i to jak najszybciej. – Nie słyszałeś tego sztywnego dziadka? „Powrót zbyt ważny, by zdać się na pogłoski.” „Powrót nikomu nie jest do niczego potrzebny”. Na Tych, Którzy... nie, w sumie, to już nieaktualne... Na Tych, Którzy Powracają, Nat, to przecież typowe dupokryjstwo dla zachowania stołka, nie widzisz tego? Zamiast czekać na Powrót, wolą latać plagowymi czarnymi stateczkami, skanować sobie Promień i utrzymywać to wszystko z obowiązkowych podatków na Strażników Granicy. Przecież na to muszą iść konkretne jedy. To jest jak czwarta sekta utrzymywana przez Zjednoczenie. – Prychnęła. – Powrót oznaczałby koniec Straży. – W tej chwili chodzi o coś ważniejszego niż jej przetrwanie – uznał Natrium. – Jeśli nie zgodzą się na wysyłkę danych, opanujemy prezbiterium i lektorat. Wyślemy sygnał aktualizacyjny do wszystkich czarnych statków. – Nie mówisz tego poważnie – żachnęła się, zerkając z niedowierzaniem na okrytego czarnym kapturem księcia. – Naprawdę wierzysz, że jestem jakąś bohaterką Wypalonej Galaktyki? – Nie mają broni – zauważył cicho Nat. – Zabraniają tego edykty. Ty masz. – Nie ma takiej opcji, Wasza Wysokość! – odparła nieco głośniej, niż zamierzała. – Mam się włamać do systemu? Nie ma sprawy. Walczyć ze Strażnikami, by włamać się do systemu? Nie ma mowy. – Nie będziesz sama – powiedział i zauważyła, że przez wnętrze kaptura przeleciał lekki błękitnawy pobłysk. – O nie – jęknęła. – Dziękuję pięknie! Nie wygłupiaj się, Nat... Nie zrobisz tego...! – Prezbiter – szepnął zamiast tego Natrium, wygaszając błękitny powidok. – Co? – Prezbiter wraca – powtórzył. Istotnie, po schodkach schodził Strażnik Virx. Wcześniej zdenerwowany i roztrzęsiony, wyglądał teraz jak człowiek, który w ostatniej chwili opanował kryzysową sytuację. Po jego bladych, wąskich wargach błąkał się słaby uśmiech. – Proszę o wybaczenie – powiedział, podchodząc do okrągłych siedzisk. – Musiałem jednak

działać szybko w tej godnej pożałowania sytuacji. Nie chcielibyśmy przecież, by nieautoryzowane dane zawirusowały nagle statki Straży w całej Galaktyce. – Zawirusowały? – spytał Natrium. Virx uniósł brwi. – Nie zostaliśmy jeszcze sobie przedstawieni... – zaczął, ale Nat nie pozwolił mu skończyć. – Jestem Natrium Ybessen Gatlark, syn księcia Ybessena Sektama Gatlarka, władcy systemu Gatlark – oznajmił. – Jak świetnie pan wie, prezbiterze, to nie planety leżące pomiędzy Ramionami, stacja Terminus czy Układy Wewnętrzne jako pierwsze padną ofiarą Powrotu, a Księstwa Graniczne. Jeśli Ci, Którzy Odeszli powrócą, uderzą na systemy znajdujące się najbliżej Promienia. Gatlark jest jednym z nich, tak samo jak Isemin, Kardo czy Grim. – To oczywiście interesująca koncepcja, ale... – Nie jest interesująca – ponownie przerwał mu Natrium. – Jest groźna. Promień ciągnie się przez olbrzymi obszar wzdłuż Ramienia Zewnętrznego. Jego bliźniak tkwi na galaktycznym zachodzie, w obrębie Państwa, tuż za Ramieniem Krzyża, w którym także tkwią staroimperialne systemy książęce. Czym obronią się Księstwa Graniczne? Staroimperialnymi okrętami? Czy Zjednoczenie przyśle nam posiłki? A może pozwoli się nam wykrwawić, przygotowując obronę bardziej „cywilizowanych” systemów? – Sądzę, że nieco pan przesadza, drogi książę – powiedział powoli prezbiter. – Musielibyśmy najpierw założyć, że zagrożenie jest realne. A to wcale nie jest takie pewne. – Jeśli nie jest realne, proszę przesłać dane na jeden z tych waszych ukochanych statków, puszczając je przez lektorat tak, by zostały zatwierdzone jako pełnoprawna aktualizacja – wtrąciła się Kirke. – Wówczas przekonacie się, czy to prawda. – Tak? – zaciekawił się Virx. – A to czemu? – Bo jeśli dane polecą oficjalnym przekaźnikiem Straży, to zdejmą blokadę nanitową – odparowała. – O to przecież chodzi, prawda? Obecnie szukacie dowodów na Powrót. Jeśli je otrzymacie, zmienicie się w prawdziwych Strażników. Strażników z bronią. – Ta cała broń, o której pani mówi, być może faktycznie istnieje – przyznał prezbiter. – Montujemy zalecane przez dawne przekazy komponenty na naszych statkach i ową „blokadę” według starych, imperialnych schematów. Całkiem jednak możliwe, że to tylko atrapa. Nigdy nie zostało udowodnione, że uda się wzmocnić Elektromagnetyczne Przekaźniki Impulsowe tak, by stworzyć z nich broń, a nie tylko ogłuszacz. A to nie nasza rzecz. Jesteśmy Strażnikami, nie mechanikami. – W takim razie co wam szkodzi? Puśćcie ten sygnał i tyle. – Ryzykując, że podejrzany wirus, stworzony być może przez genohakera... uszkodzi nam system tak, że broń zadziała, a tym samym złamiemy edykty Zjednoczenia? Czy możecie nam zagwarantować, że to, z czym przybyliście, nie jest przypadkiem zorganizowaną akcją, by zdyskredytować Straż i odmówić jej dzięki temu podatkowego wsparcia wśród zjednoczonych układów? – Virx mówił coraz szybciej, z lekko przymkniętymi oczami, tak jakby znalazł wreszcie logiczną dziurę w absurdalnej, niewygodnej sytuacji i postanowił ją wykorzystać. – Tak. To możliwe – dodał do siebie. – Ironiczne komentarze członków Rady. Pytania Misterie Artez o alokację środków... niemal jawna odmowa kredytowego wsparcia ze strony Ligi i Pani Alais. To prowokacja – uznał, otwierając oczy. – Oczywiście.

– Tak – zgodził się Nat. – Prowokacja, w którą pan chce uwierzyć. Kosztem istnienia Straży i bezpieczeństwa całej Wypalonej Galaktyki. – Te dane – kontynuował Virx, nie zwracając uwagi na lodowaty ton księcia – zostaną utajnione. Poddamy je drobiazgowej analizie, a potem podejmiemy decyzję, czy zostaną przesłane przez lektorat do statków Straży. Natomiast co do was... – spojrzał na Bloom i Natriuma – proponowałbym pozostanie tutaj... na czas wyjaśnień. I przesłuchań. – Farmazony – szepnęła cicho Kirke, ale Nat nie usłyszał. Zamiast tego odwrócił się w kierunku Virxa. – Widzę – powiedział – że nie pozostawia nam pan wyboru. Proszę się odsunąć – dodał i Bloom zauważyła, że czarna szata zaczyna lekko pęcznieć i łopotać. – Pójdziemy na górę i wprowadzimy dane z pańską zgodą lub bez niej. Virx uniósł brwi. Kirke podniosła się z miejsca i odsunęła nieco, spoglądając z przerażeniem na Natriuma, prezbitera i zainteresowanych poruszeniem Strażników. Wyciągnę, pomyślała, odpinając kieszeń kombinezonu i dotykając drżącą dłonią Pazura. Wyciągnę i co? Nawet nie potrafię strzelić z tego plagiostwa... Ale wpadłam. – Prezbiterze! – usłyszeli nagle donośny głos. Strażnicy u wejścia rozstąpili się i przepuścili Kleta, który prowadził przed sobą nieznaną Bloom grupkę osób. – Prezbiterze Virx! – Co się dzieje? – wycedził stary Strażnik. – Jestem tu nieco zajęty! – Ci ludzie – oparł Klet – twierdzą, że są w posiadaniu ważnych danych związanych z Powrotem Tych, Którzy Odeszli. Dopiero co zadokowali... Jakiś galaktyczny bazarowicz z wąsem, uznała Kirke. I kobieta... tak, kobieta po genotransformacji... Ktoś tu zaszalał z plastyką twarzy. Ładna, nawet bardzo, ale wręcz nienaturalna. I mały Elohim. Elohim? – Nat! – krzyknęła. – Tu jest pieprzony Elohim! Nie zdając sobie do końca sprawy z tego, co robi, wyszarpnęła z kieszeni pneumator i wycelowała go w odzianego w dziwaczny strój, łysego przedstawiciela sekty. – Lepiej to schowaj, kochanie – zauważyła przybyła kobieta głosem tak zimnym, że Bloom przeszedł chłód. – Schowaj to albo umrzesz, zanim zdążysz wystrzelić. – Proponuję – zasugerował ten z wąsem – żebyśmy wszyscy nieco się uspokoili. Mamy za sobą długą drogę i ostatnia rzecz, na jakiej nam zależy, to kolejne trupy. Po chwili, widząc, że Bloom i kobieta mierzą się pełnym napięcia wzrokiem, dodał: – Elohim mordują Strażników wzdłuż Granicy Galaktycznej. Ten tu to dziecko. Nic wam nie zrobi, ale na waszym miejscu uzbroiłbym ten wasz latający krzyżyk. – Co chce pan przez to powiedzieć? – spytał prezbiter. – Po pierwsze tyle, że Elohim do końca odbiło. Po drugie, że nastąpił Powrót i Plaga wie, co tu pierwsze przyleci: oni czy Obcy. I po trzecie, że mamy tu piękny filmik z ataku na Stripsów Tych, Którzy Powrócili, demonstrujący możliwości ich floty uderzeniowej – oznajmił handlarz, patrząc, jak Kirke powoli, z niedowierzaniem opuszcza lufę pneumatora. – Który to filmik z chęcią odsprzedamy za odpowiednią sumkę Strażnikom lub Zjednoczeniu. Ktoś jest chętny? Zapadła cisza.

– Pokażcie nam to – wyszeptał po dłuższej chwili Virx.

Pojęcie W idm a z aw sz e będz ie kojarz yć się n am z G łębią. Niew aż n e, cz y W idm em stał się statek w n iej z agubion y, który z trudem odn alaz ł drogę pow rotn ą, cz y też spojrz ym y n a n ieudan e eksperym en ty Zbioru z psychofiz ją. W idm o to G łębia w yrw an a z e sw ego spektrum i rz ucon a w n asz św iat n icz ym z abłąkan y gość, z trudem utrz ym ujący się n a pow ierz chn i. W sw ej półm aterialn ej, n iew yjaśn ion ej strukturz e W idm o to m an ifestacja tego, cz ego obaw iam y się n ajbardz iej: jeśli kiedyś G łębia z apan uje n ad n asz ym św iatem , w idz im y w n im jego prz ysz łość.

Roz w aż an ia o G łębi, Myśliciel Kalmat Core, Klan Naukowy

S

ektor Trzech Planet – poinformował Lem. – Zagadkowa osobliwość w Ramieniu Strzelca, swoiste centrum nazwanego tak samo gwiazdozbioru. Tu i tu – wskazał palcem na monitory – blisko nadolbrzyma Sagittarii 9 w gromadzie NGC 6530. Mówią, że skryta za nim karłowata planeta B612 była niegdyś jedna. Teraz są trzy. Jedna z największych tajemnic Wszechświata, nieprawdaż? Taka sama wielkość niebieskich ciał, identyczne parametry fizyczne. Orbitujące wokół Sagittarii 9 i zatopione w M8, czyli w Mgławicy Laguna. Czyż to nie urocze? Madella Nox nie odpowiedziała. Milczała, słuchając wykładu. Była zrezygnowana. Nie wiedziała, ile czasu Zachariasz trzymał ją w stazie, ale z pewnością trwało to długo. Sagittarii 9 znajdował się około pięciu i pół tysiąca lat świetlnych od Terry. Ruszyli niemal z Granicy Galaktycznej, z Ramienia Łabędzia, zatem „Dzidzia” musiała pokonać gigantyczny dystans, przelatując przez dziurę głębinową do Ramienia Perseusza i potem przez Ramię Oriona, by dostać się w wewnętrzne Ramię Strzelca. Głębiej było już tylko Ramię Krzyża i Węgielnicy, która – podobnie jak Krzyż – oplatała Wypaloną Galaktykę. Za wewnętrzną Węgielnicą znajdowało się już Bliskie Ramię Trzech Kiloparseków, Układ Błękitu i Jądro z jego gigantyczną czarną dziurą – sercem Wypalonej Galaktyki, Sagittariusem A. Przelecieliśmy przez połowę Wypalonej, pomyślała. Skokowcem modułowym, traktowanym jako kapsuła ratunkowa. Zapewne jakimiś nieskatalogowanymi iskrami. Jakimi? – Oczywiście nadkładamy drogi – kontynuował Zachariasz. – I to sporo. Interesuje nas w końcu zupełnie inne Ramię. Niestety, inaczej nie można. A szkoda. Znacznie ułatwiłoby to nam sprawę. Interesowała się pani kiedyś geografią galaktyczną? Nie odpowiedziała, więc kontynuował, niezrażony jej wymownym milczeniem: – W Strzelcu mamy ponad piętnaście głównych obiektów, opisanych, jak większość podstawowych punktów lokacyjnych, już w średniowieczu Ery Terrańskiej. Niektóre, jak M54 czyli daleka gromada kulista, są w zasadzie poza Wypaloną Galaktyką. Zachęcam do przejrzenia zapisów Kryształów Galaktycznych. Warto, to naprawdę pięknie wygląda... Tak czy owak,

interesujący nas obszar to centrum gwiazdozbioru Strzelca. – Były astrolokator „Niani” westchnął, pogładził lekko jeden z monitorów. – Wie pani, że dawni Terrańczycy określali Ramię Strzelca i jego gwiazdozbiór jako jedno z najpiękniejszych, najjaśniejszych Ramion? Czyż to nie romantyczne? Patrząc na Strzelca, zapragnęli sięgnąć ku gwiazdom... – Urwał, by podrapać się w nos i przetrzeć zdjęte na moment gogle. – Rzecz jasna Ramię było wtedy istotnie wyjątkowo jasne – sprecyzował i założył gogle z powrotem. – Nie przecinały go pasma Wypalenia... choć i one, przyzna pani, mają swój optyczny urok. Czerń, martwe światło i chaos. Jeśli się nie przymknie, pomyślała Nox, połknę własny język. – No dobrze – powiedział Lem, jakby wyczuł niechętne myśli Madelli. – Nie będę pani zanudzał. Ale przyznam, że wskrzeszenie pani było miłą odmianą po tylu skokach, z czego przynajmniej trzy o mało nie zmieniły nas w Widmo... Staremu człowiekowi trzeba zresztą wybaczyć gadulstwo, nie sądzi pani? – Zachichotał, przyprawiając Mamę Kość o dreszcz. – Dobrze. Niebawem trzeba będzie zostawić te interesujące sprawy i skupić się na Klanie Naukowym. – Na jakim znowu Klanie? – spytała. – Czego od nich chcesz? – Czego? W tym właśnie sęk, że niczego – wyznał. – Po prostu zbyt wielu się ich tam kręci. Niemal stacjonują wokół Sagittarii 9, godząc się nawet na to, że sporo z ich statków znika albo przemienia się w Widma. Nie chciałbym, żeby przeszkodzili nam w lądowaniu. – W jakim lądowaniu, do przeklętej Plagi?! – Na jednej z planet sektora, oczywiście. Dokładnie na B612, moja droga. – Usadowił się wygodnie w fotelu pilota i położył starcze dłonie na nawigacyjnej konsoli. – To co? Jeszcze jeden skok? Nie odpowiedziała, z rezygnacją czując, jak iniektory wprowadzają w jej ciało Białą Pleśń.

Tym razem było inaczej. Wskrzeszenie przyszło niemal opornie, wciskając ją w ciało brutalnie i przemocą. Personal protestował: czuła naprężenia i spięcia tak, że zaczęła dygotać w fotelu stazowym. Przygryzła sobie język i na brodę pociekła jej krew. – No, kochana – usłyszała nieco zdenerwowany głos Lema. – Tylko bez takich... nie na samym końcu naszej wycieczki... jesteś zbyt cenna... Tylko bez... takich! Chyba otworzył jej usta, bo czuła, że coś w nie wlewa. Mleczny, przesłodzony smak fluidu. Przełknęła odruchowo i zakaszlała. – Jeszcze chwileczkę... – powiedział. Zadygotała i jęknęła, czując, jak przytrzymuje ją swoimi zimnymi, starczymi rękami. – Zaraz się ureguluje... Nie szarp się!

Co on... ja nie... co on...! Usiłowała wrzasnąć, ale zamiast tego z gardła wydobył się jej tylko skrzek. Obraz był wciąż rozmazany, ale widziała już Lema, który – wyraźnie zdenerwowany – wyciągał ku niej paralizator. – Aktywacja komórkowa – ogłosił przepraszającym tonem. – Masz atak, Madello. Nie można inaczej. To potrwa tylko chwilę – obiecał i dotknął ją końcówką metalicznej fasolki. Nie zdążyła nawet wrzasnąć. Zamiast tego wygięła się w łuk, napinając pasy uprzęży stazowej i wyszarpując końcówki iniektorów. A potem straciła przytomność. Kiedy się ocknęła, leżała w podstawowej, minimalistycznej, najprostszej wersji AmbuMedu, który kazała zamontować wieki temu na „Dzidzi”. Urządzenie nie posiadało czaszy operacyjnej, a zaledwie podstawowe szydła iniekcyjne i narzędzia chirurgii urazowej trzeciego stopnia. Nigdy nie miała z nich korzystać – prawdziwy, zaawansowany AmbuMed mieścił się na „Niani” i zawsze myślała, że to tam w razie potrzeby się znajdzie. Cóż, los chciał inaczej. Nie była przypięta – najwidoczniej Zachariasz Lem uznał, że nie będzie w stanie go zaatakować. Chyba miał rację: czuła się, jakby przebiegła maraton. – Niedobrze – usłyszała. – Załamanie stazowe. Miałaś kiedyś taki atak, Madello? – Przeszliśmy, widzę, na ty – wyszeptała słabo. AmbuMed pikał i terkotał. – Cóż, to chyba naturalne – odparł Lem nieco rozbawionym tonem. – Zwykłem przechodzić na ty z osobami, które udało mi się uratować, a wierz mi, w tej pracy to naprawdę wyjątkowa sprawa. Jak się czujesz? – Świetnie – wymamrotała. – To właśnie chciałem usłyszeć. Niestety, nie możemy sobie pozwolić na kolejne ataki. Czy Kontrola wiedziała o tym, że jesteś na granicy załamania stazowego? Pokręciła głową. Tego by tylko brakowało. Załamanie stazowe mogło wystąpić u każdego, kto był narażony na zbyt dużą liczbę następujących po sobie skoków, a także u tych, którzy spędzili zbyt dużo czasu w Głębi. Nie prowadziło co prawda do choroby pogłębinowej, ale oznaczało problemy z procesem wskrzeszenia. Niektórych nie udawało się nigdy wyciągnąć ze stanu stazy, inni – dostawali zapaści, tak jak ona teraz. Przypadki ZS zdarzały się sporadycznie – można było z tego wyjść po dłuższej rehabilitacji. Po trzech udokumentowanych załamaniach trzeba było jednak zrezygnować z pracy na statkach z napędem głębinowym. Z tego, co Madella wiedziała, w Kontroli wystarczały dwa. – Nasza podróż jest już w zasadzie zakończona – powiedział Lem. – Ale jeśli wykonamy to, co musimy wykonać, zostanie nam później jeszcze jeden, ostatni skok. Nie mamy niestety czasu na rehabilitację, a wolałbym, żebyś go przeżyła. Nie odezwała się, odwróciła głowę. Nie miała ochoty na niego patrzeć. Wystarczyło, że musiała go słuchać. – Nie mamy czasu – powtórzył. – Przygotowałem ci więc dopalacz. Powinien wystarczyć na jakiś czas. – Nie waż się... – zaczęła, ale Zachariasz nacisnął coś na panelu AmbuMedu i Mama Kość poczuła nagle, jak przez jedno z wpiętych w nią szydeł iniekcyjnych dociera do niej fala gorąca. Szarpnęła się, ale na próżno: wciąż była za słaba.

– Niewielka dawka – uspokoił ją Lem. – Na tyle, by wylądować. – Na czym? – jęknęła, wciąż walcząc z ogarniającym ją gorącem. – Na B612 oczywiście. A dokładniej, na trzeciej jej wersji. Po drugiej stronie Sagittarii 9. Tylko tam nie stacjonują statki Klanu. Co najwyżej widać ich widmowe wersje. – Odłączył od niej iniektory. – I już. Zaraz będziesz mogła nie tylko wstać, ale i zatańczyć. – Niech cię Plaga, przeklęty zdrajco. – Widzę, że wracamy do formy. To mnie cieszy. A teraz, jeśli możesz już wstać, zapraszam na fotel pilota. Usłuchała, choć było jej ciężko. Z trudem zwlokła się z leżanki AmbuMedu i stanęła, ledwo trzymając się na nogach. Całą siłę woli zogniskowała na tym, aby się nie przewrócić. Na myśl o podtrzymującym ją Zachariaszu zalewała ją wściekłość zmieszana ze wstydem. Tylko tego by brakowało. – Dasz radę, Madello? – Odsuń się – syknęła, idąc krok za krokiem, ale pewnie. Wsparła się dopiero na fotelu i spojrzała przez niewielką neoszybę „Dzidzi”. Karłowata planeta była tam – brązowa, popękana i oświetlona bordowym światłem Sagittariusa 9. Wokół globu błyszczało – drobna aureola atmosfery, słabej jakiejś i zwiewnej, pozbawionej chmur. – Są tam statki – zauważyła, zerkając na siatkę skanu rzutowanego na neoszybę przez wykastrowaną SI. Lem chrząknął. – Niezupełnie. To, jak ci wspominałem, ich wersje widmowe. Coś w rodzaju lustrzanego odbicia. Wszystko, co dzieje się wokół jednej z wersji planety, automatycznie odbija się w pobliżu pozostałych. – Jeśli tak, to też nas zauważą. – Nawet jeśli, to nie będą wiedzieć, nad którą planetą jesteśmy – odparł. – Oczywiście mogliby wysłać jednostki do obu, ale nie zechcą ryzykować kolejnych odbić i widmowych fal. Pod pewnym względem sektor Trzech Planet jest gorszy niż Wypalenie. Znika się tu i nie znika jednocześnie, jeśli wiesz, co mam na myśli. Na szczęście Klan jest przyzwyczajony do widoku ciekawskich jednostek. Mogą sobie latać, bo co ukradną? Planetę? – Zachichotał cicho. – Co nie zmienia faktu, że wolałbym, abyśmy uniknęli spotkania. Usiądziesz? Klapnęła na fotel, czując, jak dopalacz komunikuje się z jej personalem i ustawia ją do pionu. Obraz zaczął się wyostrzać, dłonie stały się silniejsze i bardziej pewne. Zapięła pas, dotknęła konsoli nawigacyjnej i wyciągnęła z niej uchwyt sterowniczy. – Gdzie? – spytała. – Dane już masz w nawigacji. Wyląduj przynajmniej w obrębie pół kilometra od celu, o ile przebijesz się przez falę widmową. – O czym ty, do Plagi, opowiadasz? – Skup się – nakazał i jego głos stał się nagle zimniejszy. – To nie lądowanko jazdolotem przed prywatnym zameczkiem, pani Nadzorczyni Nox, tylko przelot przez turbulencje widmowe. Wszystko się może sypnąć, a tego byśmy nie chcieli. Byłoby niemiło, gdybyśmy uderzyli w drugą wersję nas samych, nadlatującą po przeciwległej prostej. – O czym ty... – zaczęła, ale urwała. Nagle zrozumiała, o czym jej opowiada. Turbulencje

widmowe. Inne wersje ich samych. Trzy takie same planety. Osobliwość. – Nie polecę tam – powiedziała. Zachariasz westchnął. – Jeśli odmówisz, będę musiał cię zabić – wyznał, dotykając lekko jej karku fasolką paralizatora. – Pomimo całej mojej sympatii do twojej kościstej aparycji, moja droga. – Oby zżarła cię Czerń – wyszeptała i pociągnęła powoli za uchwyt nawigacyjny, zwracając „Dzidzię” w kierunku przecięcia się linii obu orbitalnych apsyd, w stronę wyliczonego przez SI peryastronu. Planeta wypełniała już powoli nanitową neoszybę, lecieli tam sporym ciągiem niwelowanym przez antygrawitony. Całkiem wyraźnie widać było powierzchnię – popękaną, pełną wygasłych wulkanów, przeoraną dziwacznymi formacjami skalnymi wyglądającymi jak odsłonięte korzenie dawno wyrwanych baobabów. Zachariasz Lem usiadł w fotelu obok i także zapiął pas. Wydawał się spokojny, tak jakby lot go nie obchodził. Dotykał tylko co jakiś czas konsoli, udzielając Madelli oszczędnego wsparcia. – Orbita – powiedziała wreszcie. – Jest przyciąganie. – Trzęsie – zauważył. – Dobrze, że nie ma tu gęstej atmosfery. Nie włączaj tylko automatyki – zastrzegł. – Wszystko ręcznie. – Zabijemy się. – Na pewno nie – stwierdził. – Przygotuj się. To już. I rzeczywiście. Coś szarpnęło „Dzidzią” tak mocno, że modułowy skokowiec „Niani” zastygł nagle w próżni, niczym owad w pradawnym bursztynie. Nox krzyknęła, ale krzyk zamarł jej w gardle. Nie mogła się poruszyć. Trwało to tylko sekundę, może dwie, ale miała wrażenie, że zaraz wszystko się rozsypie. Widmowa fala przepłynęła przez nich bez ostrzeżenia. Przyrządy zamigotały, nagle pojawiły się dwie, trzy, a może cztery nachodzące na siebie konsole. Madella z przerażeniem stwierdziła, że razem z Lemem patrzą w wielkie lustro, a raczej w świat luster, odbitych w nieskończoność, przecinających „Dzidzię” labiryntem tafli. Wrzasnęła i krzyk rozbił się na dziesiątki takich samych krzyków, by wreszcie zaniknąć w szumie i trzasku konsoli. – Skup się! – krzyknął Zachariasz. Zamrugała nerwowo, patrząc na konsolę i cień konsoli. – Skup się, na przeklętą Plagę! Ciąg! Ciąg! Ciąg? Łatwo powiedzieć... Który uchwyt sterowniczy był prawdziwy? Ten, który trzymała, czy odbity obok; na tamtym także spoczywała jej ręka. Pociągnęła powoli drugi, z wysiłkiem nacisnęła na coraz bardziej rozedrgane przyciski konsoli nawigacyjnej. I obejrzała się za siebie, z przerażeniem widząc własne plecy i patrzącą do tyłu, kościstą, szczupłą twarz Mamy Kość. Nie patrz tam! Nie tam, do Plagi! Nagle, czy to przez przebłysk intuicji, czy wskutek strachu, ruszyła ostrym ciągiem ku przypuszczalnej powierzchni B612. Nie przejmowała się już krzykiem Lema. Jeśli mają zginąć, to na czymś realnym, nie w tym zwariowanym piekle. Pieprzcie się, pomyślała, i była to pierwsza zimna, spokojna myśl, na którą pozwoliła sobie od dawna. Pieprzcie się wszyscy. Odbicia zniknęły. Gnali ku popękanej powierzchni planety niczym pocisk. – Wsteczny! – wrzasnął Zachariasz. Nox złapała za fragment dotykowego holo, wyplutego przez konsolę, i przekierowała energię rdzenia do dysz wstecznych.

– IMPAKT. IMPAKT – informowała spokojnym, donośnym głosem SI. – IMPAKT. „Dzidzia” zaczęła trzeszczeć. Był to potworny, stalowy odgłos, przypominający nieco przejechanie pazurami po porowatym szkle. Coś strzeliło – być może fragment korony napędu głębinowego. Zaczęło też buczeć, ale sygnał alarmu zatonął w zgrzycie naprężeń i trzasków. To stało się nagle: pęd ku zagładzie i wtem niespodziewana lekkość. „Dzidzia” osiągnęła punkt zero – zamrożona pomiędzy grawitacyjnym spadkiem a wywołanym ciągiem wstecznym wzlotem. Monitory SN zamigotały, zgasły i zapaliły się ponownie, a Nox złapała mocno za uchwyt, by opaść na powierzchnię planety niczym cudem uratowany rozbitek, wyrzucony na plażę wzburzonego morza. Wylądowali. – Moja droga – odezwał się po chwili Lem chrapliwym, nieswoim głosem. – Gratuluję. Chyba dostałem zawału.

Kayt Telses nie zamierzał się szybko poddać. „Płomień” był jego okrętem, nie Zbioru, a on nie był chłopcem na posyłki i nigdy nim nie zostanie, choćby ten cały Det co chwila wyłączał mu personal i raził go programowym prądem. Uczucie było fatalne, to prawda, ale nie aż tak, żeby nie dało się tego przetrzymać. Starość można łatwo wyłączyć? Cóż, zobaczymy. Nielegalny wpływ na personal to tylko jeszcze jedna forma tortur. Da sobie z tym radę, a kiedy przyjdzie czas, znajdzie sposób, by Przedstawiciel Zbioru zapłacił za wszystko. On, Kayt, wytrzyma. Ale nie to było problemem. Tylko fakt, że Zbiór zrobił to samo całej jego załodze. Telses widział, jak na posadzkę osuwa się zbyt pyskata Lucyna Kano. Zauważył, jak jeden z członków sekty celuje płytką personala w Tipsy Palma i że na kolana pada potraktowany w ten sam sposób Kanto, zbrojeniowiec. Widział też kolejnych: przemykającego ze strachem stewarda Cypriana Gutta, łysawego i chudego jak sama śmierć Stonawskiego, skulonego nad konsolą nawigacyjną oraz grubego Tardocha, mrużącego zwyczajowo oczy od piekących spojówek. Zbiór nie musiał nadmiernie demonstrować swej siły: kilka przypadków wystarczyło, by załoga Kayta zrozumiała, co grozi jej za niesubordynację. Nie chodziło zresztą tylko o nich. To, że zniosą wiele, Telses wiedział. Nie wiedział tylko, jak zniosą podobne traktowanie kapitana. Cóż, on ledwo wytrzymywał patrzenie na to, co Det robi z jego ocalałą załogą. Jedyny plus tego wszystkiego był taki, że przy narastającej wściekłości zabrakło mu miejsca na rozpacz. Rozpacz o twarzy Sori. Lecieli. Zbiór szybko wprowadził ich w stazę, by wykonać kilka skoków z nieznanego Kaytowi

sektora. Kiedy ich wreszcie wskrzeszono, Det przekazał, że znajdują się na granicy Księstwa Granicznego Isemin, w drodze do boi lokacyjnej prowadzącej do 32C. Jak było do przewidzenia, ciągnęli ich na stare śmiecie, by dokładnie sprawdzić prawdopodobny tor przelotu kapsuły ratunkowej Natriuma. Niech ich Plaga, jeśli myślą, że im pomogę, powtórzył w myślach po raz kolejny Telses. Mam nadzieję, że zwiałeś daleko, Nat. Lepiej dla ciebie, żeby tak było. – Konieczne jest dokładne odwzorowanie warunków – poinformował go w przypływie szczerości Det, siadając na brzegu konsoli nawigacyjnej. – Według danych Aro kapsuła stazowa Natriuma Ybessena Gatlarka odłączyła się od „Płomienia” w NGC 1624, niemal od razu po pańskim skoku z Testera. Zrobimy zatem tak samo. Doleci pan do punktu lokacyjnego w 32C i ustawi te same koordynaty skokowe. Z dużą dozą prawdopodobieństwa przeniesie nas to w pobliże poprzedniego wyjścia z Głębi. Może znajdziemy nawet echo głębinowe „Płomienia”? – NGC 1624 to sektor przelotowy do Przedpokoju Kurtyzany – odparował z niejaką satysfakcją Kayt. – Będziecie tam mieli tyle ech głębinowych, że poprzepala wam te resztki mózgów, które wam jeszcze zostały. – Wciąż pan powątpiewa, kapitanie. – Przedstawiciel Zbioru pokręcił głową. – Nie myśli pan pozytywnie. Ech będzie sporo, to prawda, ale wystarczy prosta eliminacja większości z nich. Zajmie się tym SI i Prognostycy. Pan tylko poprowadzi nas grzecznie za rączkę do punktu A. My znajdziemy resztę alfabetu, proszę się o to nie martwić. Po moim trupie, pomyślał Telses. Sektor Iseminu, przez który przelatywali, znany był pod nazwą Układu Comy – gęstego od mgławicy planetarnej, ciemnej z powodu jej częściowego Wypalenia. Z tego, co pamiętał Kayt, IC 2003 znajdowała się w zasadzie poza Galaktyką, dotykając jej jedynie połowicznie: rozrzedzonym, czarnym jak smoła fragmentem. Lecieli zatem w ciemności pozbawionej gwiazd, zdając się tylko na wyliczenia przyrządów. Coma nie nastrajała do sugerowanego przez Deta pozytywnego myślenia – a co gorsza, skłaniała do myśli negatywnych. „Płomienia” trzeba tu było solidnie pilnować: pola magnetyczne musiały być trzymane w pełnym natężeniu, bo powypaleniowy gaz był zdradliwy i łatwo przysmażał kadłuby niefrasobliwych jednostek. Planety się tu nie ostały. Rejestrowali tylko górnicze pasma asteroid oświetlone żółtym światłem Comy – jedynej gwiazdy sektora, widocznej w ciemnej mgławicy niczym jasna plama. Gdzieś tam, w oddali przestworu, resztki IC 2003 rzedły i zmieniały się w serię niewielkich, poszarpanych, równie czarnych mgławic, dotykających z lekka Galaktyki i kończących się na Ciemnym Welonie – niewielkiej mgławicy Układu Jewromy gdzieś w Ramieniu Oriona. Podróż była zatem ponura – i to nie tylko z powodu panującej na okręcie atmosfery. Wykastrowana SI wyliczyła, że do boi lokacyjnej dotrą za kilka dni, lecąc na trzech czwartych ciągu. Załoga miała więc sporo czasu, by knuć – ale brakowało ku temu możliwości. Nie było jak się spotkać i jak zorganizować oporu – sekta pozostawała czujna i wszędzie kręcili się jej akolici. Rzecz jasna, próbowali. Inicjatorem okazał się Stonawski – ów chudy konsolowiec drugiego stopnia, który przeżył podobno swoje w Obrębie Państwa. Państwo lubiło inwigilować nad miarę swych obywateli, Stonawski przywykł zatem do

ciągłych obserwacji i kamer na tyle, by niepostrzeżenie przekazać dalej kilka pamięciowych płytek z zapisaną wewnętrzną konwersacją namawiającą do buntu. Wpadli niestety przez Gutta – stary steward nie utrzymał w pewnym momencie płytki, która wypadła mu z brzękiem na posadzkę SN, wzbudzając zainteresowanie Zbioru. Po tym wydarzeniu Det urządził im pokazowe wyłączenie losowego członka załogi. Padło na ocalałą cudem Spoon – zastępcę Tipsy’ego Palma, która po starciu z krążownikiem „Jehannam” straciła lewe oko, i to na tyle niefortunnie, że na jego miejsce nie przyjął się jak dotąd żaden bioniczny wszczep. Przedstawiciel Zbioru potraktował ją wyjątkowo okrutnie, stawiając pośrodku SN i naciskając przycisk personala po kilka razy, tak że – nie panując do końca nad odruchami – Spoon zerwała swoją czarną przepaskę, zasłaniającą wypalony oczodół. – Nie życzę sobie – powiedział Det, gdy akolici zabrali już nieprzytomną mechanik – by podobne sprawy zakłócały nam współpracę. Odpowiedziała mu cisza ciężka niczym jądro wypalonej gwiazdy. Przedstawiciel Zbioru westchnął. – Robię to dla waszego dobra – stwierdził. – Zbiór nie lubuje się w karach, ale wierzy w ich skuteczność. Dlatego nie chciałbym powtarzać tej lekcji. Przyszłość pokazała, że istotnie nie musiał.

„Płomień” wyszedł z Głębi w ustalonym czasie i wyliczonym przez Zbiór sektorze. Wykastrowana SI niszczyciela wpuściła do pomieszczeń świeżą mieszaninę tlenu z azotem, przetestowała grawitację i podała personelowi nawigacyjnemu antytezę Białej Pleśni. Potrzeba było około czterdziestu pięciu sekund, by wskrzesili się pierwsi akolici Zbioru, i kolejnych trzydziestu, by – zgodnie z ustalonym przez Deta programem – wskrzesiła się stara gatlarska załoga. Kayt Telses wynurzył się ze stazy w towarzystwie ciężkiego, spazmatycznego kaszlu. Zdawało mu się, że tonął i że w ostatniej chwili wynurzył się na powierzchnię. Oddychał ciężko, odrywając z ciała końcówki pompujących antytezę iniektorów, i niemal natychmiast usłyszał buczenie alarmu zbliżeniowego. Coś sami pozmieniali w parametrach, pomyślał. Idiota wyszedł z Głębi zbyt blisko Wypalenia. Okręt posunął się wzdłuż fali pogłębinowej i zaraz roztrzaskamy się o piekło. Było jednak zupełnie inaczej. Rozbiegany personel Zbioru uwijał się przy konsoli nawigacyjnej i stanowiskach komputerowych, rzutując na neoszybę obraz dryfującej w przestrzeni Floty Zero Stripsów. O ile była to ich flota, bo co do tego wykastrowana SI nie miała pewności. Okręty i skokowce

wyglądały na martwe – część z nich zdiagnozowano jako wraki, ale system wyłapywał także zbitki energetyczne, których nie potrafił do niczego zakwalifikować. Wyglądało na to, że okręty miały wyłączone rdzenie, a zatem nie powinny nadawać żadnej sygnatury energetycznej. Wzdłuż kadłubów – i pod nimi – system raportował jednak coś w rodzaju energetycznych pozostałości, łączących się w niezrozumiałą siatkę powiązań. Okręty były więc martwe – i niemartwe jednocześnie. I wciąż przybywało ich więcej. Lewitowały na granicy Wypalenia, widocznego już niczym rozszalały chaosem horyzont, rozjaśniony przez zimne światła – jeszcze jedną z anomalii powstałych po użyciu Broni. Jednostki unosiły się pozornie bez celu i wyraźnego szyku, tak jakby same wskrzesiły się dopiero ze stazy. Fregaty, myśliwce, niszczyciele i przynajmniej dwa krążowniki. Poruszające się wokoło tak, jakby ściągał je jakiś gęsty, grawitacyjny punkt. – Na stanowiska! – interkom huczał głosem Deta. – Kapitanie Telses! Na stanowiska! Kiedy przychodzi co do czego, robicie w białe gatki, stwierdził z satysfakcją Kayt. Nie odezwał się jednak, tylko sięgnął po leżące obok stanowiska gogle i przeczesał swoją białą, długą brodę starego czarownika. – Kano – zaczął, odwracając się do Lucyny, która z racji swojego przeszkolenia objęła stanowsko Sori – ustawiasz licznik na skok awaryjny. – Nacisnął przycisk interkomu. – Tipsy? Pełen monitoring rdzenia. Stonawski? Wsparcie komputerowe. Nie wywoływać. Obserwować i utrzymać pozycję przy boi lokacyjnej, po wcześniejszym ustawieniu kursu powrotnego. Zmieszane ze sobą „tak jest” przypominały szum starego morza. Puścił przycisk. – Nie zgadzam się na powrotny kurs – zauważył cicho stojący obok Det. – Ty. – Wskazał na jednego z akolitów Zbioru siedzących przy konsoli. – Analiza pobliskich ech głębinowych. Mamy znaleźć stare echo „Płomienia”. A ty – wskazał na kolejnego – rzucaj sygnały lokacyjne, naszą sygnaturę i pozdrowienia. – Nie robiłbym tego – mruknął Kayt. – Jeśli rozegrała się tu jakaś bitwa, Stripsowie cierpią na brak surowca. Nie będą bawić się w grzeczną politykę, tylko przejmą „Płomień” i zbawią całą załogę. – Ocenę ryzyka proszę zostawić Zbiorowi, kapitanie. – Tu nie zadziała płytka personala, chłopcze. – Telses poprawił gogle, ustawiając sprzężenie z konsolą. – To plagowe cyborgi z własnym programem, a ich personale różnią się od naszych, i to znacznie. – Mówiłem już, że ja to będę oceniał – powtórzył Det. – Jak echa? – Za dużo tu tego jest – odpowiedział zapytany akolita. – Sporo przed samym Wypaleniem, ale w okolicach boi już niewiele... – Zacznij szukać przy bojach! Na Potęgę, po co nam echa w głębi systemu?! Akolita nie odpowiedział, pochylił się tylko nad konsolą. Telses uśmiechnął się lekko, ale nie skomentował. Miło było popatrzeć, jak Przedstawiciel Zbioru zaczyna powoli zdawać sobie sprawę, że zastana sytuacja nieco go przerasta. Dowodził tego choćby fakt, że w dzienniku pokładowym musiała być zapisana przynajmniej przybliżona astrolokacja skoku z 32C... ale to, by ją stamtąd wyciągnąć, nie przyszło już Zbiorowi do głowy. – Kapitanie – odezwał się niespodziewanie Stonawski – tu się coś nie zgadza.

– Mów. – Te statki – wyjaśnił wychudzony konsolowiec – nie dryfują bez ładu i składu. Krążą wokół siebie, jakby się ustawiały. – To znaczy? Jak to: ustawiały? – zaciekawił się Telses. Stonawski wzruszył ramionami. – Jeśli to wraki, to raz ustawiony, losowy dryf powinien taki pozostać przez następne tysiąc lat, chyba że coś je potrąci – wyjaśnił. – Taka fizyka. W próżni jak coś zacznie dryfować i wpadnie w mechanikę dryfu, to będzie sobie latać po ustalonej ekliptyce bez końca. Ale tu coś się zmienia. Jakieś drobne są te zmiany... ale przyspieszają. Coś się tam dzieje. – Rzutuj na holo – rozkazał Kayt. Stonawski wybrał opcję i na tle nanitowej neoszyby ukazały się faliste linie obrazujące ruch wielu widocznych w oddali jednostek. – Te żółte to schemat, w jakim się teraz poruszają – wyjaśnił konsolowiec. – A niebieskie linie to prognoza. Widać, że dążą do szyku. – Może to jakiś stary program nawigacyjny? Wcześniejsze decyzje SI? – Możliwe. Nie znam się na technologii Stripsów. – Dajcie Prognostyka – zdecydował nagle Det. – Podłączcie go do konsoli nawigacyjnej. – Tam! – krzyknął nagle jeden z akolitów, wstając od swojego stanowiska. Wskazał coś na neoszybie. – Tam się coś odłącza! – Dajcie zbliżenie – zdecydował Telses i nagle wcześniejszy obraz wraków Floty Zero i przecinających ją linii został zdmuchnięty, ustępując miejsca rojowi niewielkich, maleńkich punktów, które wyleciały zza dryfujących statków. Wykastrowana SI obrysowała je maleńkimi, czerwonymi kółkami i wszyscy zobaczyli, jak na tle Wypalenia wznosi się karmazynowa, krwista poświata. – Licznik! – krzyknął Kayt. – Minimum stazowe! Skok powrotny! Wykonać! – Co pan...! – zaczął Det, ale umilkł, widząc, że punkty przyspieszają. SI wyliczyła moment zbliżenia na trzy minuty i dwadzieścia osiem sekund. Coś się jednak nie zgadzało: wyświetlony na neoszybie czas skakał – raz wskazywał ustaloną wartość, by nagle skrócić się o trzydzieści procent, zupełnie jakby niezidentyfikowane jednostki wykonywały mikroskoki głębinowe. Przedstawiciel Zbioru zamrugał i otworzył szeroko usta, by zamknąć je dopiero wtedy, kiedy w SN rozległ się alarm zbliżeniowy numer dwa. – Róbcie to, co mówi Telses! – krzyknął Det, naciskając przycisk interkomu. – Przygotować się do skoku awaryjnego! – Tu Tipsy Palm! – zabrzęczał głośnik. – Nie mogę zagwarantować skutecznego skoku tak szybko po pierwszym! – Przyjąłem – odpowiedział Kayt, sadowiąc się wygodniej w fotelu stazowym. – Kanto? – Tak, panie kapitanie? – spytał stary zbrojeniowiec. – Wprowadzasz się w stazę jako ostatni. Zagoń tych zbiorowych idiotów do roboty. Mają ci pomóc. Tryb defensywny! – Tak jest! „Płomień” zaczął się obracać, skręcając we własne echo głębinowe. Błękitnawa osobliwość szczypała lekkimi wyładowaniami pole magnetyczne niszczyciela, ale taktyka była opłacalna i znana każdemu kapitanowi jednostki wojskowej: jeśli uda się skoczyć na tle wcześniejszego echa, istniała szansa, że oba się wymieszają, utrudniając przeciwnikowi wykonanie obliczeń

lokacyjnych. – Mam zasięg rakietowy – poinformował Kanto. – Ostrzał? – W ostateczności – rozkazał Telses. – Szperacze pod tryb automatyczny SI. – Tak jest. – STAZA W TOKU – poinformowała tubalnym głosem SI. – CZTERDZIEŚCI SEKUND DO SPOTKANIA, SZEŚĆDZIESIĄT DWIE DO SKOKU. Dwadzieścia sekund różnicy, pomyślał Kayt, poddając się płynącej iniektorami Białej Pleśni. Kanto nie będzie mógł czekać – wysokie ryzyko stazowe zaczynało się przy piętnastu sekundach i chociaż zbrojeniowcy byli zwykle dobierani pod kątem wrażliwości stazowej, trudno było powiedzieć, czy stary zbrojeniowiec zdąży zapaść w stazę przed skokiem. Mogę go stracić, zrozumiał Telses. Tak jak straciłem Sori. Tak jak straciłem ich wszystkich. Ta myśl, wypełniona goryczą, była już jednak jego ostatnią i stary czarownik zapadł po niej w pustkę. Tymczasem obce jednostki zbliżyły się do „Płomienia” na tyle, by wykastrowana SI mogła dokonać wstępnej analizy ich specyfikacji i przesunąć je do działu „Nieznane”. Jednak to, co dla niej było zwykłą, mechaniczną czynnością, okazało się czymś zupełnie innym dla – wciąż jeszcze świadomych – członków załogi. – Na Tych, Którzy Odeszli... – wyszeptał podpięty pod iniektory Kanto. Siwy zbrojeniowiec trwał w bezruchu, wpięty w zbrojeniową uprząż tuż nad współpracującymi z nim akolitami Zbioru, z których dwóch zapadło już w stazę. – SI – dodał po sekundzie suchym, pozbawionym emocji głosem – defensywa w pełni automatyczna. – PRZYJĘTO. PROŚBA O POTWIERDZENIE. – Za chwilę. Podaj ilość jednostek impaktowych. – DWADZIEŚCIA TRZY. – Czas? – OSIEM SEKUND. – Strzelaj – wyszeptał Kanto. – Zezwalam na ostrzał automatyczny. – PRZYJĘTO. Wystrzelenie niewielkich, rakietowych szperaczy „Płomień” przekazał jako lekkie drgnienie kadłuba i rozpiskę torów przelotu na holoemiterze w zbrojeniówce. Kanto obrócił się w uprzęży, odblokował lasery i plazmę. Rdzeń wskoczył w tryb przekazywania energii do skoku, a monitor zestazowanej załogi wyświetlił dziewięćdziesiąt osiem procent. Do wejścia w Głębię pozostało około osiemnastu sekund. Tylko cztery z obcych, purchawkowatych jednostek przyjęły lecące ku nim szperacze. Pozostałe wciąż uciekały przed rakietkami, co dało „Płomieniowi” kolejnych kilka sekund. Okręt już się wszakże zatrzymał, zmieniając się w łatwy do trafienia cel – SI, ustawiając skok, wygasiła ciąg i włączyła dysze hamujące w celu zminimalizowania ryzyka błędu lokacyjnego. Jednocześnie jednak niszczyciel plunął plazmą i wypuścił laserowe nici, tak by stworzyć dookoła siebie ogniową zaporę. Urzędujący w zbrojeniówce Kanto zatwierdzał kolejne decyzje wykastrowanej Sztucznej Inteligencji, dopóki mógł – by zawisnąć nagle w uprzęży niczym lalka, której wyłączono świadomość. „Płomień” zestazował załogę w stu procentach i pozostało mu siedem sekund do skoku, gdy przez zaporę ogniową przedarły się trzy wrogie jednostki. Pulsując zgniłą zielenią i chorobliwym fioletem, opadły na kadłub niszczyciela, przytwierdzając się do

niego niby pajęczymi odnóżami. Jedna nagle odpadła, nie wytrzymując wcześniejszego przysmażenia przez pole magnetyczne. Dwie, które przetrwały, przetrzymały jakoś nagły wzrost napięcia antygrawitonów, emiterów i korony napędu głębinowego. A ku statkowi zbliżały się już następne – istna chmara kosmicznych obiektów – ale te nie miały szans, by powstrzymać nieunikniony skok. „Płomień” zamigotał i wleciał w Głębię, pozostawiając po sobie wymieszane echa i pustkę, w którą – dosłownie dwie sekundy później – wleciał rój Tych, Którzy Powrócili.

Psychofiz ja, jak sam a n az w a w skaz uje, jest schorz en iem stan ow iącym sw oiste połącz en ie tego, co fiz ycz n e, z tym , co duchow e. Żadn a z n an a ludz kości choroba n ie była tak n isz cz ycielska i n iebez piecz n a. Nie w iem y co praw da, jakie były jej pocz ątki, ale jesteśm y prz ekon an i, ż e odpow iedz ialn y jest z a n ią pew ien cz yn n ik ew olucyjn y – m utacja, której poz w oliliśm y prz etrw ać. Jedyn a n asz a n adz ieja tkw i w tym , iż po pierw sz e – psychofiz ja trafia się n iesłychan ie rz adko, a po drugie – w z rost um iejętn ości paran orm aln ych chorego karm i się jego fiz ycz n ością.

Psychofiz ja – n adz ieje i z agroż en ia, autor nieznany, szczątkowy zapis artykułu z Sieci Galaktycznej

Z

apadała już noc, kiedy Jej Wysokość księżna Viviet Natrium Gatlark zdecydowała się udać w głąb Mrocznego Lasu. Bór mieścił się tuż za Pustkowiami otaczającymi średniowieczną stolicę Gatlarku i miejscowi twierdzili, że tylko szaleńcy wybierają się tam po zmroku. W trakcie pradawnego terraformingu Mroczny Las, tak jak i kilka innych miejsc, oparł się podobno procesowi i choć atmosfera planety dostosowała się do ludzkich potrzeb, drzewa puszczy pozostały takie jak niegdyś – grube, czarne i poskręcane, sięgające grzybicznymi wypustkami odległych gwiazd. Wejście w ten czarny labirynt zdawało się istotnie szaleństwem, tym bardziej że w Mrocznym Lesie nie można było polegać na satelitach czy urządzeniach astrolokacyjnych – sprzęty elektroniczne, i tak rzadko używane przez Gatlarczyków, zaczynały tam odmawiać posłuszeństwa, a zamieszkujące las ocalałe po terraformingu ksenostworzenia nie zawsze były życzliwe. To, co księżna zamierzała zrobić, wymagało jednak wejścia w bór – i to wejścia samotnie, nocą, gdy Gatlark oświetlały jedynie dwa jego księżyce: Gmork i Kruk. Kiedy błękitne światło Gmorka wymieszało się ze srebrem Kruka, Viviet zabrała zawiniątko i cicho wyszła ze swojej komnaty, blokując ją genoczytnikiem. Stary zamek Gatlark zdążył już zasnąć – ucichł gwar, kroki i szum starych urządzeń, pomontowanych w murach za czasów samego księcia Kryspina Martena Gatlarka. Zgasły nawet oświetlające korytarz lampy i księżna wyciągnęła z fałd sukni niewielką, magnetyczną kulkę grawitacyjną, która zawisła przy niej niczym zabłąkana wróżka. – Cicho – szepnęła do zawiniątka, ale mały Nat nie zamierzał płakać. Patrzył na nią tylko szeroko otwartymi oczami. Viviet uśmiechnęła się i pocałowała dziecko. Zmierzała w kierunku schodów prowadzących na niższe poziomy zamku – tam, gdzie znajdowały się skutery antygrawitacyjne i „Szept”, jej osobisty płynolot, przypominający nieco skrzyżowanie wodnej barki z platformą antygrawitacyjną. Tym razem zamierzała jednak skorzystać ze zwykłego skutera – podróż miała być dyskretna i cicha, tak by nie zauważyła jej

straż mistrza Sepena. Wystarczyło już, że pilnowano jej za dnia – książę Ybessen posunął się nawet do tego, by zatrudnić chodzącą za nią krok w krok opiekunkę. Martwi się, pomyślała. Istotnie, choć upłynęło już tyle czasu od połogu, wciąż była słaba. Analiza medyczna nie wykazała żadnych problemów zdrowotnych, ale księżna czuła, że coś w niej gaśnie, jakby poród odebrał jej wszystkie siły. Co gorsza, przestała skutecznie komunikować się z personalem – zarówno swoim, jak i dziecka. Sprawę można było wyjaśnić i Ybessen, nie chcąc narażać żony i dziecka na głębinową podróż, wezwał już w tym celu Klan Naukowy, ale medyczni specjaliści spoza układu mieli przybyć do Księstwa Granicznego najwcześniej za kilka tygodni. Nie miała tyle czasu. Musiała wiedzieć. Wybrała jeden ze zwykłych skuterów dla służby i aktywowała go książęcym genoczytnikiem. Po umieszczeniu Nata w niewielkim koszyku urządzenia uruchomiła zapłon i pozwoliła, by maszyna wylewitowała z podzamkowego hangaru na niemal jałowym biegu. Dopiero gdy wydostała się przez bramę i wślizgnęła na ulice miasta, zapaliła światła i przyspieszyła – kierując się w stronę Bramy Północnej i odległych Pustkowi. Z krętych, brukowanych uliczek Gatlarku wydostała się po zaledwie czterdziestu minutach jazdy. Planetarna stolica nie była mała, ale z pewnością słabo zmechanizowana – nie licząc Viviet, po ulicach przemykało tylko kilkanaście antygrawitacyjnych urządzeń. Szykujący się do nocnego wypoczynku mieszkańcy woleli przemieszczać się na wozach, chodzaczach, hodokoniach bądź na triterakach – masywnych, powolnych zwierzętach pociągowych. Brama Północna okazała się pusta – miasto nie wystawiało strażników od czasu krótkiej, zapomnianej wojny z książęcym pretendentem Xibusem. Księżna wyjechała na zewnątrz bez żadnych przeszkód i od razu uruchomiła autopilota. W normalnych warunkach zapewne sama kontrolowałaby jazdę – była jednak zbyt zmęczona. Trzymała zatem pałąk kierownicy i zerkając co jakiś czas na Nata, walczyła z narastającą sennością. Do granicy Mrocznego Lasu dotarła w momencie, kiedy niemal odpływała ze zmęczenia. Skuter zapiszczał jednak, informując o dotarciu na miejsce, i Viviet zeszła z maszyny, zabierając ze sobą dziecko. – To niedaleko, kochanie – obiecała, wyciągnęła fiolkę skondensowanego fluidu i upiła łyk. – Trzeba tylko skręcić ze ścieżki – powiedziała do siebie, wspominając, co usłyszała od Hexis Palm, starej niani przydzielonej do Nata. A potem westchnęła głęboko i przekroczyła granicę boru. Podróż, którą przeżyła, miała zapamiętać na długo. Zeszła z oświetlonej srebrem ścieżki, by wejść pomiędzy olbrzymie, czarne pnie i poskręcane korzenie. Mijała żółte plamki pixów – niewielkich, gatlarskich świetlików, i stąpała po mokrym, ciemnobłękitnym mchu. Gałęzie drzew wydawały się wilgotne, a prześwitujący pomiędzy konarami Kruk słał ku niej srebrne snopy mlecznego, gęstego światła. Co jakiś czas dobiegały ją szmery – były to cieniowce i pimkowie, niewielcy, karłowaci mieszkańcy Mrocznego Lasu, zakwalifikowani tysiące lat temu przez Stare Imperium jako „podinteligencje ksenoplanetarne”. Księżna słyszała jednak szepty: strzępy słów, które stwory przyswoiły od ludzkich kolonistów, i widziała świecące w ciemności oczy, obserwujące bacznie każdy jej krok.

– Na Tych, Którzy Odeszli... – wyszeptała w pewnym momencie, opierając się o jedno z drzew. – Nie dam rady. Nie mam siły. – Dlaczegóż to tak? – usłyszała nagle z ciemności, i potem: – Dlaczegóż? Dlaczegóż? Teraz będą to powtarzać bez końca, pomyślała. Zapewne to właśnie pimkowie: włochate, plujące pajęczyną karzełki. Zemdleję, a wtedy zbliżą się, kręcąc bez końca główkami o wielkich uszach i pytając: „Dlaczegóż, dlaczegóż”, aż umrę. Dopiero wtedy pozwolą, by zżarły mnie te tchórzliwe, zarośnięte cieniowce. Mnie i Nata. Nie. Nie! Myśl o dziecku poderwała ją do działania i Viviet wyprostowała się, przytrzymując zawiniątko. Nat spał: słyszała jego spokojny, miarowy oddech. – Idziemy – powiedziała i zmusiła się do jeszcze jednego wysiłku. Kolejne kilkanaście metrów wiodło obok zielonego strumienia. Słyszała o Łzie, jak go nazywano, i zrozumiała, że idzie w dobrym kierunku. Jeśli dotrze do celu, będzie mogła tam pozostać aż do momentu, gdy Mroczny Las wpuści niechętnie światło dnia: wtedy odnajdzie ponownie strumień, wreszcie ścieżkę i wróci do domu. Chata stała kilka metrów dalej. W zasadzie nie była domem w pełnym tego słowa znaczeniu: istota, która tu mieszkała, wykorzystała wydrążony pień jednego z drzew. Pomimo potężnej dziury drzewo wydawało się żyć: jego wielka, grzybicza korona otaczała całą polanę cieniem, dopuszczającym jedynie odrobiny światła Gmorka i Kruka. Księżna westchnęła – wielkie odrzwia wyglądały na otwarte, płonęło w nich żółtawe światło, a w powietrzu polany unosił się srebrny pył. – Tu – szepnęła. – Już niedaleko. Wpuść nas! – krzyknęła, odstraszając podglądających ją pimków i cieniowce. – Wpuść nas! Nikt nie odpowiedział, ale Viviet uznała, że milczenie można uznać za zgodę. Przyspieszyła, tuląc dziecko, i przekroczyła otaczającą chatę Łzę. Dopiero wtedy pozwoliła sobie, by oprzeć się o jeden z wystających z ziemi kamiennych słupków – nie wiadomo, czy wyciosanych przez człowieka, czy stworzonych przez naturę. Przymknęła oczy. – Tędy – odpowiedziano jej z chaty. – Możesz wejść, księżno Viviet. Duchowa, lekka niczym mgła. Półmartwa. Możesz wejść, księżno Viviet. Tędy. – Dziękuję – powiedziała i zbliżyła się do wejścia. Widziała już dobrze wnętrze: pełne wyżłobionych w korze półek, starych sprzętów elektronicznych i wiszących u powały martwych ksenozwierząt. Centralny punkt zajmowało palenisko. Żółtawy ogień ledwie się tlił, ale czuła, że jest jej bardzo ciepło. – Usiądź – usłyszała, zatem usiadła na krzywo wyciosanym stołku, tuląc do siebie Nata. – To, co usłyszałam... o półmartwości. Umieram – powiedziała, starając się wypatrzyć skrytą w ciemności istotę. – Umieram, prawda? – Umrzesz – przyznał słaby, szeleszczący głos. – I to niedługo. To ciało już blednie. – A moje dziecko? – Pokaż mi je. – Jest taki mały – wyszeptała cicho Viviet, podając Nata w ciemność. – I taki słaby. – Jest bardzo silny – usłyszała. – Silniejszy, niż myślisz.

– Czy umrze? – Tylko nieliczni nie umierają. Istniały kiedyś nieśmiertelne rasy, żeglujące pośród gwiazd. Były i takie, które odrzuciły swe śmiertelne ciała. Istniała także substancja, która oferowała ludziom wieczne trwanie. Zniszczono ją. Dawno temu. – Wiesz, że nie o to pytam. – Tak... pytasz, czy będzie żył? Czy pisana mu wielkość? Wielkość przytłacza. Moc tworzy karły. – Z cienia doleciał cichy chichot. – O tak, będzie żył. Ale w końcu umrze. Dziś wszyscy umierają. Poczekaj. – Na co? – Potrzebujemy światła. Z ciemności wynurzyła się chuda, blada dłoń i wsypała coś w palenisko. Nagle wnętrze chaty rozjaśniło się i Viviet zobaczyła, z kim rozmawia. Kobieta była chuda, odziana w białawe szaty i niemal łysa. Jej rzadkie, białe włosy przypominały pajęczynę, a twarz skryta była za popękanymi szkłami starych gogli. – Nie jest dobrze zostać odrzuconą przez Zbiór – odezwała się stara Prognostyczka. – Nazywali nas Niechcianymi, ale pozwolono nam przecież pić elohimski Wywar. Wielka nadzieja na zatarcie różnic pomiędzy Elohim a Zbiorem, wielka nadzieja na stworzenie pomostu. Wiesz coś o stwarzaniu pomostów, księżno Viviet? – Proszę – wyszeptała Viviet, patrząc, jak stara przysuwa dziecko bliżej twarzy i dotyka go językiem. – Zmienne – powiedziała. – Zmienne w nim płyną. O tak, księżno Viviet. Masz tu ciało bez ciała. Masz ducha, który je rozsadzi. Jeśli Zbiór się dowie, zrobi wszystko, by go pozyskać. – Powiedz tylko, czy nie umrze! Czy będzie żyć! – Tak, przeżyje. Symultaniczna zmienna z okresem losowości. Statystyka na zero pół. Dwieście sześćdziesiąt dziewięć prawdopodobieństw przetrwania. Będzie żyć. Będzie rosnąć. Będzie trwać, by umrzeć. I umrze, aby trwać. – Nie rozumiem... – Powiedziałam, że moc tworzy karły. I tak właśnie będzie, księżno Viviet. Dopóki nie odejdzie. – Prognostyczka wyciągnęła ponownie rękę i ogień przygasł, w chacie znów zapadł zmrok. – Tyle ci wystarczy – dodała. – Teraz możesz spać. Ogień zapewni ciepło tobie i dziecku. Daj mi tylko swój fluid. To zapłata. Rano wrócisz do siebie. – Dopóki nie odejdzie? Nie rozumiem... jak to: dopóki nie odejdzie? – Wszyscy odchodzą. On także. Wtedy zadecyduje. A ty: śpij – powtórzyła Prognostyczka i księżna poczuła nagle, jak ogarnia ją senność. – Śpij, żeby nie umrzeć – mruknęła. – Ale my będziemy patrzeć – dodała ni to do siebie, ni to do trzymanego dziecka. – Będziemy patrzeć, aż zgaśnie ogień. Wszystko kiedyś zgaśnie, wiesz? – wymamrotała. – Och tak, ale ty będziesz o tym wiedział. Będziesz wiedział.

Nie wierzę, stwierdziła Kirke Bloom. To wszystko to jakiś chory, plagowy żart. Błąd w systemie czy inny programowy szajs. Nie wierzę, że Ci, Którzy Odeszli naprawdę Powrócili. Przekaz handlarza obejrzeli wszyscy obecni w prezbiterium: prosty płaskofilm z zablokowaną możliwością analizy komputerowej. Bazarowy, tłustawy facecik z wąsem dbał o swoje interesy: równie dobrze mogliby oglądać wycinek jakiegoś popularnego holofilmu. Jeśli Strażnicy zechcą przeprowadzić symulację i konsultację z wykastrowanymi SI, będą potrzebowali materiału źródłowego. Na razie jednak oglądali. I wyglądało na to, że pokaz nie podobał im się za bardzo. Kto to w ogóle był? Ten cały Tartus Fim wyglądał tak, jakby sprzedał własną matkę za czteropak piwa. I ta genotransformowana kobieta, Tsara Janis: w zasadzie wyglądała nie jak człowiek, a jakaś pornolalka. Nie mówiąc już o tym... dziecku Elohim, tej łysej „dziewczynce”, ubranej jak jakaś mroczna, karłowata hrabina z podrzędnego horroru. Co za grupka indywiduów! Co prawda Nat ma pewien... problem, ale my wyglądamy normalnie. Taką mam przynajmniej nadzieję. Za to Strażnicy wlepili patrzydła w ekrany, jakby ktoś nasadził ich tyłkiem na uchwyt sterowniczy. Wyprostowani, jakby dostali freeza. Tylko Virx coś mamrotał: podchodził i cofał się od przekazu. Bloom dostrzegła, że uruchomili nawet kopię jej danych: puszczali je nieustannie w tle. Paranoja. Miałam kiedyś kumpelę, przypomniała sobie. Genohakerkę trzeciej klasy. Zamieszkałam z nią w mieszkadle i pamiętam, jak dostała obsesji „magicznej lodówki”. Szukała wtedy czegoś do żarcia. Otworzyła lodówkę, sprawdziła: pusto. To samo zrobiła po trzech minutach. I po kolejnych pięciu. Albo zapominała, że nic tam nie ma, albo żyła nadzieją, że lodówka sama wygeneruje coś do żarcia, tak żeby nie musiała ruszać czterech liter i iść do pobliskiej dyspozytorni. I tu jest tak samo. Patrzą i nie wierzą. Podchodzą do ekranu i cofają się od niego, zupełnie jakby znaleźli jakieś cuda w kupie łajna. No cóż. Istotnie znaleźli. Nie podskakiwali jednak z radości, nie strzelali korkami od szampana i nie ściskali sobie dłoni. Jak mówił Virx: Powrót nie był nikomu do niczego potrzebny. Dlatego się boją, pomyślała. A ja siedzę tu już od dwóch godzin, jeśli nie więcej, i mam serdecznie dość. Plagowa, tchórzliwa konferencja, szukanie igły w białym karle, dreptanie w miejscu i pustka. Idę. – Idę – odezwała się głośniej, niż zamierzała. – Mam dosyć. Idziesz, Wasza Wysokość? – Chwileczkę – poprosił Natrium. Ale Kirke nie miała ochoty na dalsze czekanie. Zamiast tego podeszła do stojącego w bezruchu Virxa i chrząknęła, na tyle donośnie, by

stary Strażnik oderwał na moment wzrok od ekranu. – Mam sprawę – powiedziała. – Ja i Nat chcemy odpocząć. Oglądajcie to sobie do plagowej śmierci i analizujcie. My zrobiliśmy, co trzeba. Skoro ten tam... Tartus – wskazała na rozwalonego na okrągłym siedlisku handlarza – ma dostać kupę jedów za swój prosty przekaz wizyjny, to my domagamy się takiej samej, jeśli nie wyższej kwoty. – Bloom... tu nie chodzi tylko o finanse – przerwał jej Natrium, ale Kirke jeszcze nie skończyła. – Może dla Waszej Wysokości. Ja z chęcią przyjmę godziwą zapłatę za moją robotę – zaznaczyła. Zwróciła się do starego Strażnika. – Ustalcie więc, o jakiej kwocie mówimy, i łaskawie nam ją przekażcie, żebyśmy mogli stąd odlecieć, zanim przybędą Obcy. Poinformujcie tylko Zjednoczenie czy coś. – Nikt stąd nie wyjdzie, dopóki nie podejmiemy decyzji – odparł sucho Virx, ale w sukurs przyszedł Kirke handlarz, który najwyraźniej także uznał, że czas cierpliwego czekania dobiegł końca. – Dziewczyna ma rację. – Wstał z miejsca. – Też nie będziemy tu siedzieć. Zaraz nadamy informację emiterem głębinowym do najbliższego posterunku Federacji, a może i do Kontroli. Niech się głowią, co z tym zrobić i ile nam zapłacić za pełny przekaz. Tu żadnych czarów nie ma: jaki jest hodokoń, każdy widzi. – Nie będzie żadnego przekazu – syknął prezbiter. – Przypominam, że mają państwo wciąż status gości. W przypadku siania takiego... defetyzmu i przekazywania niesprawdzonych przez Straż Granicy informacji ten status może szybko ulec zmianie. – Zamknie nas pan? – Kirke uśmiechnęła się krzywo. – A to ciekawe. – Nikt nie będzie mnie zamykał – wtrąciła się Tsara Janis. Głos miała zimny. – Przypominam, że nadal jestem pracownikiem Jednostek Specjalnych Kontroli Zjednoczenia. – Jest pani najemnikiem JSKZ – zauważył równie zimno Virx. – Nie ma pani statusu oficjalnego pracownika. – W takim razie skontaktujmy się z Kontrolą – odpowiedziała najemniczka. – Wyłóżmy całą sprawę i poprośmy ich o zajęcie stanowiska. – Nie sądzę, by było to możliwe. – A ja nie sądzę, by miał pan w tej sprawie zbyt wiele do powiedzenia, prezbiterze. Jeśli chce pan tak bardzo konfliktu, niech pan nas zamyka, albo przynajmniej spróbuje. Spróbować – powiedziała, patrząc Virxowi prosto w oczy – zawsze można. – Pani coś insynuuje? – Nie muszę. Nie tracę czasu na aluzje. – Przestańcie skakać sobie do gardeł – zaproponował Tartus Fim. – Przypominam, że macie tam jatkę. Od trzech godzin powtarzam, że Elohim mordują waszych ludzi. Widzieliśmy tylko jedną strażnicę, na której zrobili czystkę. A ile ich jest naprawdę? A ta genohakerka – wskazał na Bloom – mówi, że gonią ich dlatego, żeby nie przekazali wam informacji o Powrocie. A wy, kiedy już do niego doszło, zamiast nadać przekaz do swoich jednostek, stękacie i pierdzicie w stołek. – Nie zatwierdzę żadnego niesprawdzonego materiału! – uniósł głos prezbiter, podszedł do czytnika i wygasił wszystkie ekrany. – To koniec spotkania. Klet? – Odwrócił się do młodego,

stojącego nieopodal Strażnika. – Tak, prezbiterze? – Odprowadź naszych... gości do kwater C. Sprawa tego przekazu to sprawa dla Zakonu Pustki, nie dla postronnych i przypadkowych widzów. Później... – zaczął, ale urwał na moment, by po chwili podjąć pewniejszym głosem: – Później poddamy go drobiazgowej analizie bez niepotrzebnych nacisków z zewnątrz. – Jest pan ślepy – zauważył Natrium. – To wy jesteście ślepi, moi drodzy – odparował Virx. – A to, czy nie jesteście przypadkiem i terrorystami, okaże się wkrótce. – Jak już mówiłem – podjął Nat – nie pozostawia nam pan wyboru. – O nie. Wybór leży po naszej stronie – zaprzeczył prezbiter. – Nie wiem, co pan planuje, książę, ale zaznaczę, iż podczas naszej konferencji pozwoliłem sobie wymienić część składu Strażników stacjonujących w prezbiterium. Jak zapewne pan zauważył, obecny tu zespół posiada już broń. Nic wyszukanego: zaledwie kilka skonfiskowanych lata temu pistoletów laserowych i paralizatorów, ale zapewniam, że taka siła ognia w zupełności wystarczy. Klet? – Tak jest. – Szczupły Strażnik wskazał zebranym jedyne wyjście z sali. – Zechcą państwo pójść ze mną. – Idioci – stwierdziła Kirke, ale tylko ona pozwoliła sobie na komentarz.

Jeśli kwatery C miały być celami, to w zasadzie spełniły swoje zadanie. Klet – razem z uzbrojoną eskortą – odprowadził ich do dwóch niewielkich sal, znajdujących się na tym samym poziomie co prezbiterium, po czym rozdzielił ich tak, by nie pozostawali w swoim starym towarzystwie. W ten sposób Natrium wylądował razem z wąsatym handlarzem, a wciąż wściekła Kirke z najemniczką i dziewczynką Elohim, która niemal natychmiast schowała się w kącie. Siedziała tam, czujnie obserwując dwie mierzące się wzrokiem kobiety. W końcu coś się przełamało: Bloom klapnęła na leżankę i rozejrzała się po pomieszczeniu z wyraźną pogardą. – No i mamy babiniec – stwierdziła, ponownie zerkając na Tsarę. – Zabrali ci coś? – Pistolet laserowy – poinformowała chłodno Janis. – Nie szkodzi. I tak mieli go wymacać. Najważniejsze, że nie zabrali Jadu. – Czego? – Elektrosztyletu. – Mnie nawet nie sprawdzili.

– Co masz? – Pistolet. Chyba. – Kirke wzruszyła ramionami. – Dość stary. Nie wiem nawet, czy wystrzeli. – Amatorzy – prychnęła Tsara i odwróciła się w stronę drzwi. – Jeśli będę chciała, zaraz stąd wyjdę. – Taka jesteś zdolniacha? – Może – mruknęła Janis. Podeszła do panelu i obmacała jego płytkę szczupłymi, ciekawskimi palcami. – Ze Strażnikami może się udać. Potrafią się bić i wielu z nich posiada własną broń, nabywaną poza ustaleniami z prezbiteriami. Ale to w gruncie rzeczy specjaliści od skanowania przestrzeni. – Wyciągnęła wygaszony elektrosztylet. – Nie otrzymali odpowiedniego przeszkolenia, bo i po co. Nikt na nich nawet nie napada, bo mają nieopłacalne na rynku statki wykastrowane jak Sztuczne Inteligencje, z twardym zapisem rejestracyjnym w Strumień. I posiadają dużo strażnic z ładownicami rdzenia za symboliczne opłaty. Cieszą się więc sympatią galaktyczną, jak wszyscy frajerzy bez głowy do interesów. – Sporo o nich wiesz – zauważyła Kirke. Najemniczka wzruszyła ramionami. – Byłam kiedyś Strażniczką – wyznała Tsara, uchylając panel czubkiem wyłączonego Jadu. – Dawno temu. Standardowy półroczny kontrakt na jednym z tych ich czarnych skokowców. Pomyślałam, że skanowanie skanowaniem, ale można przy okazji zarobić na przewozie pewnych... towarów. – I zarobiłaś? – Te ich statki mają zaawansowaną automatykę. Zrobiłam z dwa nadprogramowe kursy, kiedy wylazło, że ich SI zapisywała, co robię w każdej, plagowej sekundzie, i dosyła dane do strażnic. Kamery mieli chyba nawet w natryskowej ciśnieniówce z odsysaczem kału. I, jak to mówili w Średniowieczu, skończyło się babci sranie. – Zetknęła ze sobą dwa przewody i drzwi rozsunęły się. – Gotowe – oznajmiła z satysfakcją. – Wychodzisz czy zostajesz? – A to... ta tam? – Bloom wskazała ruchem głowy na skuloną wciąż w kącie Elohim. – Pokraka? To nie mój problem – stwierdziła Tsara. – Ja idę na „Krzywą Czekoladkę” i spieprzam stąd. Możesz pójść ze mną – dodała po chwili. – Znasz się na komputerach, co? Przydasz się. – Dzięki, ale nie ruszam się bez Nata. Poza tym mam swój własny skokowiec – odpowiedziała Kirke i nagle zrozumiała, że to rzeczywiście prawda. Czuła, że zadokowany „Ciemny Kryształ”, razem z czekającymi na nią Głodem i Ciotką, należał istotnie do niej. Plaga, pomyślała. Chcąc nie chcąc, awansowałam na pilota. Teraz trzeba jeszcze zapuścić wąs, jak ten tłustawy handlarz, i zacząć sprzedawać porosty. – Cóż, twoja strata. A co do reszty: lepiej puśćcie te dane w Strumień. Virx trzęsie tyłkiem, ale gdyby zobaczył to, co ja, popuściłby w kombinezon. No, lecę. – Najemniczka zatrzymała się na moment w progu, by puścić oko do zaskoczonej Kirke. – Pa, pa, pa. – Pa – mruknęła Bloom, patrząc, jak Tsara znika. Spoglądała jeszcze przez moment na rozsunięte w połowie drzwi, nasłuchując odgłosów ewentualnej szamotaniny, ale nic do niej nie dotarło. – No dobra – powiedziała, wstała z leżanki i podeszła do Pokraki. – Pornolala miała w sumie niezły pomysł. Idziemy po Nata. Rozumiesz, co mówię? Wychodzimy stąd. Pokraka popatrzyła na nią bez słowa. Kirke podparła się pod boki.

– Słuchaj. Nie przepadam za Elohim, jasne? W dupie mam, idziesz czy nie. Chcesz tu siedzieć, to siedź. Ja wychodzę – zdecydowała, kierując się do wyjścia. I stanęła, słysząc tupot i dobiegający z korytarza harmider. Zerknęła ostrożnie, wychylając się za drzwi. Tsary Janis, tak jak się spodziewała, nie było – cały Terminus roił się jednak od biegających Strażników. Cokolwiek się stało, stało się szybko, uznała. Ile byłyśmy w tej celi? Kilkanaście minut? Nat. Byłoby głupotą nie skorzystać z okazji i nie uwolnić księcia, ale nie wiedziała, jak się do tego zabrać. Wiedziała jednak, o które drzwi chodzi, podbiegła tam zatem i klepnęła w czytnik panelu, który rozświetlił się na czerwono. – Plaga – zaklęła. – I co ja teraz... – UWAGA. PRZEWIDYWANY KONTAKT ZA CZAS MINUS DZIESIĘĆ. POWTARZAM. KONTAKT ZA CZAS MINUS DZIESIĘĆ – zahuczało nagle alarmem i Bloom poczuła, że robi się jej zimno. – WSZYSCY PILOTUJĄCY STRAŻNICY DO MASZYN. WSZYSCY PILOTUJĄCY STRAŻNICY DO MASZYN. UWAGA! PRZEWIDYWANY KONTAKT ZA CZAS MINUS DZIEWIĘĆ CZTERDZIEŚCI PIĘĆ. POWTARZAM... – Nie wierzę – jęknęła Kirke. – Po prostu, Plaga, nie wierzę. – Wyciągnęła zamaskowany w kombinezonie pneumator i wycelowała w panel. Widziała sporo takich akcji na holofilmach i wszystkie co do jednego były zgodne: gdy walnie się w zamek z miotacza, drzwi się otworzą. Taką miała przynajmniej nadzieję. Nacisnęła spust. Z Pazura wydobyło się coś na kształt parowej, skondensowanej strużki, która – ku zdumieniu Bloom – pokryła panel, natychmiast roztapiając go w bezkształtną, parującą masę. Wszystkiemu towarzyszył dziwaczny, świdrujący pisk. Pisnęła i Kirke, która zdjąwszy palec ze spustu, z przerażeniem stwierdziła, że odpada nie tylko panel, ale i kawałek ściany, do której był przymocowany. Na szczęście reżyserzy holofilmów mieli rację: drzwi istotnie się rozsunęły, choć dość opornie, nie w pełni i przy trzaskającej iskrami instalacji. – Nat?! – krzyknęła dziewczyna, ostrożnie podchodząc do wejścia. – Jesteś tam?! – Bloom? – Wyłaź! Tu coś się wyprawia. Strażnicy biegają wszędzie jak opętani. Zupełnie jakby ten cały Virx kipnął nagle na zawał. – Już wychodzimy – odparł Natrium i istotnie przeszedł przez próg razem z patrzącym na Kirke z niedowierzaniem handlarzem. – Gdzie ta najemniczka? – Tsara? Zwiała na „Krzywą Czekoladkę”. – Na mój statek?! – wrzasnął z kolei handlarz. – Co ona sobie...! – UWAGA. PRZEWIDYWANY KONTAKT ZA CZAS MINUS SIEDEM TRZYDZIEŚCI. POWTARZAM. KONTAKT ZA CZAS MINUS SIEDEM DWADZIEŚCIA DZIEWIĘĆ – zabuczało, wciskając Tartusowi kolejne słowa wprost do gardła. – WSZYSCY PILOTUJĄCY STRAŻNICY DO MASZYN. WSZYSCY PILOTUJĄCY STRAŻNICY DO MASZYN. – Sami słyszeliście – oznajmił Nat. – Idźcie. I to szybko. – A ty?

– Muszę nadać ten przekaz. Bloom, daj mi swoją płytkę personala. – Nie ma nawet mowy – zaprzeczyła. – Idę z tobą. A ten gdzie? – zdziwiła się, widząc, jak Tartus Fim wbiega do dopiero co przez nią opuszczonej celi. – Doki są chyba w przeciwnym kierunku? – Niech robi, co chce – zdecydował Natrium. – Nie mamy na to czasu. Nie wygłupiaj się i daj mi tę płytkę. Muszę iść. – Do prezbiterium? Tam przecież są uzbrojeni Strażnicy! – Już nie. Zobacz, co tu się dzieje... Wszyscy, którzy mogli, pobiegli do doków. Co do reszty... dam sobie radę! – podniósł głos, przekrzykując kolejny komunikat o czasie minus sześć z kawałkiem. – Daj płytkę i wracaj na „Ciemny Kryształ”. To rozkaz, rozumiesz? – W dupie to mam – stwierdziła i nie patrząc na księcia, pierwsza pobiegła w kierunku prezbiterium. Kątem oka dostrzegła, jak Natrium rusza za nią, nie próbując już jej powstrzymać. Wbiegli pomiędzy pędzących przed siebie Strażników, niezwracających na nich specjalnej uwagi, jakby zapomnieli, że mają przed sobą ważnych więźniów Virxa. Jak to powiedziała ta Janis? Amatorzy, przypomniała sobie Kirke. Pięknie. – UWAGA. PRZEWIDYWANY KONTAKT ZA CZAS MINUS PIĘĆ TRZYDZIEŚCI PIĘĆ. – Czekajcie! – usłyszała jeszcze krzyk Tartusa Fima, ciągnącego za sobą przerażoną Pokrakę. – Bez niej nie idę! Ja plaguję, pomyślała Kirke Bloom. Następny świr.

Gdy wbiegli do prezbiterium, komputerowy głos mówił o pięciu pozostałych minutach. Ale nie to dodało im energii, a fakt, że na ponownie włączonych ekranach pojawiły się dziesiątki ech głębinowych. Pokrywały one spory fragment widocznego wokół Terminusa kosmosu. Przy ekranach i wysuniętych pod nimi konsolach stała już grupa Strażników – najwidoczniej brali się wreszcie do poważnej analizy, tak szumnie zapowiadanej przez prezbitera, stojącego zresztą pośrodku i wyglądającego na mocno przerażonego. Nie zauważył ich aż do momentu, gdy Kirke bezceremonialnie podbiegła do czytnikowego klocka i nacisnęła na aktywującą go płytkę. – Wy! – wysyczał starzec. – Jak?! Jakim prawem wyszliście ze swoich kwater?! – Dość mam już tego pitolenia – stwierdziła Kirke, wyciągnęła Pazur i wymierzyła prosto w Virxa. – Odsuń się od tego cuda, dziadku. I to szybko! – Nie macie prawa! – To wy nie macie prawa, żeby ukrywać fakt Powrotu – odparł lodowato Natrium Ybessen

Gatlark. – Zrób to, co ona mówi, albo was do tego zmusimy – dodał, ale uzyskał tylko tyle, że Virx wykrzywił twarz w maskę głębokiej pogardy. – Jak niby tego dokonacie?! Nawet jeśli dziewczyna mnie zabije, nie będziecie mogli... – zaczął i urwał, widząc, co dzieje się z zakapturzonym księciem. Widok zaskoczył zresztą nie tylko jego, ale i Bloom, która cofnęła się o krok, zapominając, że celuje w prezbitera. To było jak szum, jak narastająca elektryczność, która rozeszła się falą od postaci Nata, zatrzymując czas, temperaturę i materię. Przez chwilę, krótką jak uderzenie serca, obecni w sali odczuli silnie własną śmiertelność i cielesność, jakby dotknęło ich samo Wypalenie. A potem – gdy ta chwila zapadła się w wieczność – wszystko zanikło. – Tam są pańskie statki, prezbiterze – powiedział powoli Nat, patrząc na starca, który zgiął się nagle wpół, złapał dłońmi za klatkę piersiową w okolicy serca. – Czarne skokowce Straży z Elektromagnetycznym Przekaźnikiem Impulsowym do oślepiania wroga, który zaraz tu przyleci. Ale ten wróg nie przejmie się EPI, tylko was zniszczy. Nie mam na to czasu. – Kim...? – stęknął Virx. – Kimś, kto was właśnie ratuje. Bloom? – No? – Wsadzaj płytkę i puszczaj dane w lektorat. – Się robi, Widmowy Książę – powiedziała, z trudem ukrywając fakt, że drży. Nigdy wcześniej nie widziała takiej demonstracji jego potęgi; zupełnie jakby nie dbał, czy przetrwa. Nie była w stanie na niego spojrzeć, skupiła się zatem na tym, czego żądał. Płytkę personala wsunęła dopiero za drugim razem, ledwo powstrzymując przekleństwo cisnące się jej na usta. A następnie, gdy ekrany ponownie rozjarzyły się Promieniem, złapała za rękę kompletnie oszołomionego Virxa i przytknęła jego dłoń do genoczytnika. – Puszczone – szepnęła, patrząc na potwierdzenie wysyłki. – Razem z usprawnionym programem nawigacyjnym mojego skromnego autorstwa. Jeśli to zadziała... – Nic nie zadziała – wychrypiał sucho prezbiter. – Nie może zadziałać! – KIRKE BLOOM. – A to co, do ciężkiej Plagi? – jęknęła Kirke, słysząc komputerowy głos, który rozległ się nagle w całym Terminusie, zastąpiwszy odliczanie zatrzymane na półtorej minuty. – KIRKE BLOOM. – To przekaz z zewnątrz! – krzyknął jeden ze Strażników przy ekranach. – Jak to: z zewnątrz? – wyszeptał Virx. – Z Głębi wyszły już pierwsze statki! – odkrzyknął Strażnik. – Nadają na szerokim paśmie dostępowym! Najprawdopodobniej SI, przed odstazowaniem załogi! – Wyłączcie to – powiedział prezbiter. – I to już! – Nie ma jak zablokować! To szerokie pasmo! – KIRKE BLOOM – zagłuszył dalsze tłumaczenia głos. – NIEDOZWOLENIE. KONIECZNOŚĆ. – Bloom – odezwał się Natrium. – Rozumiesz coś z tego? – KIRKE BLOOM. CISZA. CISZA. CISZA. – Znam ten bełkot – przyznała Kirke. – To Elohim. Przylecieli za nami. Ale to znaczy... Nat... jeśli nawet przekaz zdejmie blokadę nanitową... nie mamy szans. Po prostu nie zdążymy!

– Są kolejne wyjścia z Głębi – poinformował któryś ze Strażników. – Elohimskie jednostki. Krążownik klasy A, skokowce i fregaty. Czas odstazowania ustawiam na trzydzieści sekund maksimum. – Bloom – Nat wydawał się patrzeć jedynie na ekrany, na których ponownie pojawiły się echa głębinowe i kolejne statki Elohim – idźcie na „Ciemny Kryształ”. – A ty? – Dolecę do was. Skorzystam z któregoś ze skokowców Straży. – Taaa, jasne. Nie wygłupiaj się. – KIRKE BLOOM. CISZA. REDITUM. – Idź! – syknął Nat. – Jeśli myślisz, że cię tu zostawię... – Nadlatują! Energie elohimskich rdzeni przekazane do systemów ofensywnych! – krzyknął kolejny Strażnik. – Idź, do przeklętej Plagi! – krzyknął Natrium, ale to nie jego słowa sprawiły, że usłuchała, a towarzyszące im natężenie głosu, niemal zwalające ją z nóg. Trzasnął czytnik, ekrany zatrzeszczały, a stary Virx zapiszczał jak przerażona kobieta. Coś się zmieniało: książę wydawał się rosnąć i gromadzić obecną w prezbiterium ciemność, zasysać punkty światła. Bloom dostrzegła jeszcze, że widoczne na ekranach statki Elohim zwalniają zupełnie, jakby wpadły nie w przestwór, a w gęstą zupę. Dopiero wtedy odwróciła się i zaczęła biec. Razem z rozdygotanym handlarzem ściskającym szarpiącą się Pokrakę popędziła korytarzem i zjechała trzęsącą się windą. Byle w dół, byle w otchłań maszynowych konstrukcji, poprzez drżenie posadzek i świst naprężeń, poprzez krzyki Strażników i słowa: „KIRKE BLOOOM, KIRKE BLOOOOM...”, spowolnione, wpadające w komputerowe rzężenie – i w krzywą czasu, którą Nat podarował im po to, by mogli przeżyć. – Ciotka! – wydarła się w pewnym momencie Kirke, gdy widzieli już dojście do doku. – Ciotka... – jęknęła, ściskając rękę w sposób, który umożliwiał bezpłytkowy kontakt z personalem. – Wracamy! Ciotka, wracamy! Odblokuj śluzę! Odblokuj śluzę! Słyszysz?! Zasyczało, nad włazem zapaliła się zielona lampka i Bloom klepnęła w panel, niemal wpadając na wciąż zamknięte drzwi. – Już, kochaniutka, już, skarbuniu! W życiu nie ucieszyła się tak bardzo z tego pitolenia. Do „Ciemnego Kryształu” wbiegli wszyscy – ona, Elohim i handlarz – ale tylko Kirke płakała. Łzy spływały jej po policzkach niemal bez udziału świadomości, jak krople wilgoci pozbawione znaczenia, konieczny emocjonalny odprysk. Doskoczyła do fotela przy akompaniamencie miauczącego Głoda i sięgnęła ręką do konsoli nawigacyjnej, wyciągnęła uchwyt. – Ciotka! – krzyknęła. Rzuciła Pazur gdzieś na konsolę i niemal zerwała magnetyczne zaczepy doku. – Raport blokady nanitowej! – Brak blokady, skarbuniu. – Odbezpiecz broń! – Odbezpieczyłam, kochanie.

– Leć! – wrzasnęła Kirke i „Ciemny Kryształ” oderwał się od Terminusa, jak i inne, czarne skokowce Straży, raportujące już pełną gotowość systemów ofensywnych. – Boje lokacyjne! Licznik! – Już. A Nat? Co z Natem, kochanie? – Nie ma go – odpowiedziała na wydechu, szarpnęła za uchwyt i wystrzeliła skokowcem w czarną przestrzeń. – Jak to: nie ma, dzióbku? – Nie ma go już – powtórzyła, z trudem panując nad głosem. Patrzyla przez neoszybę na oddalający się krzyż Terminusa rzucony w morze gwiazd i na statki Elohim, powoli budzące się z odrętwienia. – Zniknął.

– Kadecie Krz yw ik! Ile raz y m ów iłem kadetow i o kon iecz n ości syn chron iz acji dz iałań z całym z espołem n aw igacyjn ym ?! T o n ie skokow iec, tylko fregata, n a litość T ych, Którz y Odesz li! – Ale, pan ie kapitan ie... – Ja ci tu z araz pokapitan uję, Krz yw ik! I kadet chce być pilotem ?! Kadet chce być pilotem n a krąż ow n iku?! – Ja tobym chciał n a pan cern iku, pan ie kapitan ie... – Pan cern ik?! W idz iał kadet kiedyś pan cern ik?! T rz ym ajcie m n ie, bo n ie z dz ierż ę! Ledw o obsługuje n aw igację fregaty, a gada m i tu o pan cern iku! Ciesz się, chłopcz e, jeśli z ałapiesz się n a jakieś stan ow isko w ochron ie, bo tylko tak dostan iesz się n a pokład!

lekcja nawigacyjna Akademii Kosmicznej, fragment wypowiedzi edukatora Roberta Ukrapta, nawigatora

T

emperatura od minus pięćdziesięciu do plus pięćdziesięciu stopni Celsjusza, w zależności od usytuowania do Sagittarii 9 – poinformował Madellę Zachariasz Lem, przeszukując zasobniki „Dzidzi”. – O tej porze powinno być przyjemne minus dwadzieścia. Co do reszty to bardzo ładnie to wygląda: dziesięć procent argonu, około osiemdziesięciu azotu i ułamek procentowy neonu. Znajdzie się i ksenon, a nawet nieco metanu. Jeśli więc bańka spadnie ci z główki – wyjaśnił, z wyraźną satysfakcją wyciągając dwa skafandry próżniowe – to przeżyjesz przez jakiś czas. Choć przyda ci się później AmbuMed. – A grawitacja? – spytała. – Także sympatyczna. Nieco większa od błękitnej. – Lem podał jej skafander, który zaczęła zakładać, wcześniej poprawiwszy swój kombinezon. – Ta rzadka atmosfera to oczywiście efekt nieukończonego, staroimperialnego terraformingu, ale dogodne przyciąganie to nieoczekiwany bonus. Pomogę – zaoferował, podszedł do Mamy Kość i dopiął jeden z zatrzasków. – To próżniówki. Nieco niefunkcjonalne, jak na taką wycieczkę, ale gdy się nie ma, co się lubi... – zaczął, ale nie dokończył, widząc skrzywione usta Mamy Kość. Zauważył już, że Nox nie przepadała za jego średniowiecznymi powiedzonkami i z reguły tym chętniej je wypowiadał. Madella wyglądała jednak na przerażoną, a nie chciał, by jakiś nerwowy drobiazg doprowadził ją do histerii. – Zapraszam – oznajmił, gdy założyła już na siebie niewygodny ubiór. Madella po chwili podeszła do włazu wąskiej śluzy „Dzidzi” i wybrała odpowiednią kombinację na panelu. Potrzebowała zaledwie kilkunastu sekund, by – po dostosowaniu ciśnień – otworzyć drugi właz i wyjść wprost na żwirowaty, brązowoczerwony piarg. – Plaga – syknęła do siebie, zerkając na kontrolki hełmu. Wiało, choć to mogła zauważyć i bez nich, w powietrzu unosił się rdzawy pył. Powierzchnia planety wyglądała na starą i zerodowaną; widoczne w oddali skalne wybrzuszenia były wygładzone i popękane. Na horyzoncie wznosiły się stalagmitowe słupy

górotworów i ucięte stożki wulkanicznych wzniesień. Zauważył aprastare kawały zgrubiałych, gigantycznych pni i korzenie porośnięte białawymi nitkami niby-pajęczych porostów. Nad wszystkim górował Sagittarii 9, niczym kula lawy tuż przed erupcją. – Prosto – usłyszała i wzdrygnęła się. Lem nadawał do niej przez głośnik, więc miała wrażenie, że mówi jej wprost do ucha. – Niewielki spacerek, kierunek północny, jeden i sześć kilometra. I uważaj. – O co ci chodzi? – Grunt jest średnio stabilny. Uruchom sonar – zatrzeszczało i znów się skrzywiła. – Ważniejsze są jednak te całe... struktury widmowe – kontynuował, szeleszcząc jej w małżowinę i nagle zrozumiała: będzie gadał. Najwidoczniej denerwował się wyprawą tak samo jak ona. – To, co widziałaś w przestrzeni, to nie przypadek. Możliwe, że ciągnie się aż do planetarnego jądra. – Cudownie – wymamrotała, włączając sonar na hełmie. Urządzenie zaczęło od badania gleby; teren wyglądał na twardy. Ruszyła, buty skafandra miażdżyły kamieniczne zgęstki wapnia niczym stare skorupki jajek. – Sporo wiesz na ten temat – zagadnęła i zerknęła za siebie. Zachariasz też już wyszedł. Był niedaleko niej. Kątem oka dostrzegła, że trzymał coś w dłoni. Laser? Mogła się tego spodziewać; ucieczka do „Dzidzi” i odlot były chyba dość nierealne. Czy pozakładał jakieś dodatkowe blokady na konsolę? – Myślałam, że Loża interesuje się raczej innymi sprawami... na przykład terroryzmem – postarała się, by z jej głosu wyciekła nuta zjadliwej ironii. – Loża interesuje się historią – odparł. – I potrafi wyciągać z niej wnioski. – Nic nowego. Ludzkość robi to od dawna – mruknęła, ale Zachariasz nie potrzebował zachęty. – O nie, moja droga Madello – sprostował. – Historia uczy nas jednego: że ludzkość nie wyciąga z niej wniosków i powtarza wciąż te same błędy. Loża jest inna. Pamięta każdy istotny historycznie fakt i traktuje go jako część składową swojego istnienia. Powinienem raczej powiedzieć, że Loża nie tyle pamięta historię, co jest jej pamięcią. – Doprawdy? – prychnęła. Zaczęli schodzić w dół żwirowatego zbocza. Tu wiał mocniejszy wiatr, niosąc ze sobą drobiny kruszcu uderzającego w bańkę hełmu. – Cóż więc to takiego, owa Loża? Zdegenerowany odłam Klanu Naukowego? Historycy od wybuchów? – Wiesz, gdzie jesteśmy? – spytał nieco rozdrażniony. – Raczyłeś mnie wcześniej poinformować – odparła. – Sektor Trzech Planet. Osobliwość. B612. Coś się w tym względzie zmieniło? – Skręć za jakieś trzydzieści metrów w lewo – odpowiedział. – I przyjrzyj się powierzchni. Powinniśmy być przy początku. – Początku czego? – spytała, ale posłusznie wykonała polecenie. Dreptała wklęsłym, korytowatym wcięciem ciągnącym się przez sporej wielkości nasyp. Ściany rozpadliny wyglądały na wpółstopione i czarne, wyraźnie odznaczały się od reszty terenu. Tu także hulał wiatr, kilka razy niemal ją przewrócił. Bańka hełmu była w istocie nanitową neoszybą, ale Nox nie mogła oprzeć się wrażeniu, że jej cienka powierzchnia może pęknąć. – Oczywiście wiesz, jaka jest klasyfikacja jednostek kosmicznych? – kontynuował Lem. – Sondy i satelity. Skoczki głębinowe. Myśliwce bliskiego zasięgu i nieliczne jednostki dalekiego

zasięgu z napędem głębinowym, tak ukochane przez łowców. Uniwersalne skokowce. I transportowce w zasadzie dowolnej wielkości, głównie z powodu ich struktury modułowej. Wykład, pomyślała. Tylko tego brakowało. – Dalej podział jest prosty. Typowa fregata ma około trzystu metrów. Niszczyciele są od stu do dwustu metrów większe. Krążowniki, lekkie, standardowe i ciężkie, dochodzą do siedmiuset metrów, a eksperymentalne superkrążowniki mają około jednego kilometra. Niektóre nawet ponad kilometr, do maksimum półtora. W ten sposób dochodzimy do pancerników: dumy floty Zjednoczenia, zarówno ponadpółtorakilometrowych drobnic, jak i prawie dwuipółkilometrowych olbrzymów. Zjednoczenie, z tego, co pamiętam, dysponuje nawet kilkoma superpancernikami. Najmniejszy ma pięć kilometrów, a słynna „Gwiazda”, należąca bodajże do Federacji, liczy ich prawie siedem. To oczywiście nic, kiedy pomyślimy o kolosach, czyli tak zwanych gargantuach bądź tytanach. Oficjalnego nazewnictwa nigdy nie ustalono. Ostatnie takie jednostki pojawiły się w trakcie Wojny Maszynowej. Miały od dwudziestu do ponad trzydziestu kilometrów długości. Prawdziwe giganty. Jednym takim okrętem, przy wsparciu niewielkiej floty, można by wygrać każdy systemowy konflikt w Wypalonej Galaktyce. – Rozumiem – skrzywiła się za szybką hełmu – że zaraz zobaczymy owego legendarnego tytana? Wystającego z piasku? – Niezupełnie – zaprzeczył. – Ale zakładam, że to przynajmniej superpancernik. – Co ty znowu... – zaczęła, ale w tym momencie sonar zaczął piszczeć i Madella Nox zrozumiała, że to, na czym stoi, nie przypomina już powierzchni planety.

Schodzili. Tuż po tym, gdy rozbawiony Lem pokazał jej na wpół rozpołowiony, wielki właz i zmusił do wejścia w czerń, Mama Kość ostrożnie posuwała się krok za krokiem, oświetlając drogę lampą umocowaną nad hełmem próżniowego skafandra. Wnętrze „superpancernika” nie przypominało jej niczego, co widziała wcześniej. W zasadzie miała wrażenie, że zagłębia się nie w trzewia starożytnego okrętu, lecz w ciemny, pokryty srebrnym kurzem loch, otwierający się co jakiś czas na mydłowate groty wypchane klockowatymi formami i stalaktytami, tylko z pozoru przypominającymi rury energetyczne. Kilka razy zauważyła wielkie dziury w poszyciu, przez które przedostawały się bordowe promienie Sagittarii 9. Tam, gdzie docierało światło, widziała niby skamieniałe trupy sprzętów i coś w rodzaju pajęczyny stanowisk stazowych. Nie było tu jednak komputerów ani monitorów i tylko napotykane co jakiś czas znane jej fragmenty oprzyrządowania przypominały jej, że nie

wędrują przez park technicznych rzeźb jakiegoś oszalałego artysty. – Maszynownia – wyjaśnił w pewnym momencie Lem. – Zapewne jeden z jej fragmentów, wielkości solidnego niszczyciela. – Bzdury – odparła. – To nie jeden superokręt, tylko jakiś cmentarz. Złożyło się na niego zapewne wiele staroimperialnych jednostek. – To jeden okręt. – Nie ukrylibyście czegoś takiego – odparowała, przechodząc przez jeden z pustych korytarzy. – Nie przed Klanem Naukowym. Wystarczyłoby zwykłe skanowanie gleby. – Po pierwsze, patrzysz na to w niewłaściwy sposób. – Wskazał jej odpowiedni zakręt. – Superpancernik jest oczywiście wielki. Zakładamy, że może mieć ponad siedem kilometrów długości, a przynajmniej tyle ma ta jego część, która się zachowała. Niemniej jednak to drobiazg na tle całej planety. – Tylko że ta cała planeta jest jedną z lepiej zbadanych przez Klan... – I tu dochodzimy do drugiej konkluzji. Mylnie zakładasz, że Loża pozwoliłaby odkryć Klanowi taką perełkę. Może i zgodzilibyśmy się na to, by Zjednoczenie poznało prawdę o przeszłości. Przebolelibyśmy nawet fakt odkrycia przez was prawdy o Wojnie Maszynowej. Ale nigdy nie zgodzilibyśmy się na to, żeby w wasze ręce wpadła „Nemesis”. Mówi mi za wiele, zrozumiała nagle. Przestał się krępować jeszcze chyba na „Dzidzi”, tak jakby już wtedy zakładał, że nie wyniosę tych informacji na zewnątrz. Na Tych, Którzy Odeszli... ten upierdliwy starzec po prostu mnie zabije. Jedyna nadzieja w tym, że chce jeszcze odlecieć z tej przeklętej planety. Twierdzi w końcu, że nie jest zbyt dobry w pilotażu. A potem? Oblizała nagle spierzchnięte wargi. Cóż, jeśli jakieś „potem” nadejdzie, będzie musiała się postarać, by było to jej „potem”, a nie jego. A na razie trzeba dowiedzieć się jak najwięcej. Plaga wie, co może być pomocne. – „Nemesis”? – spytała, starając się, by nie wyczuł jej lęku. Ale Zachariasz rozkręcił się chyba zupełnie. – Oczywiście – odparł. – „Nemesis”. Flagowy okręt Antenata. – Rzecz jasna powinnam też wiedzieć, któż to taki? – Niekoniecznie. Wystarczy ci informacja, że „Nemesis” została strącona przez maszynową Jedność. Zniszczenie okrętu formalnie zapoczątkowało Wojnę Kseno, której następstwem była Wojna Maszynowa. Wybuch był tak silny, że odbił się echem, owym „Sygnałem Wow!”, o którym już wspominałem. Ci, którzy interesują się przeszłością i mają w niej jakie takie rozeznanie, są przekonani, że Antenat dowodził z kolosa o takiej właśnie nazwie. Nic bardziej mylnego. Podobne historie krążą do dzisiaj, tak jak opowieści o Statku: rzekomo największym okręcie we Wszechświecie. Bajki, tak jak te o upiornych, latających grimach Bladego Króla. Wypalona Galaktyka pełna jest takich opowieści. Lubisz opowieści, Madello? – Niekoniecznie – wycedziła, przechodząc przez kolejne wskazane przez Zachariasza grodzie. – Wolę suche fakty. – Zatem ten ci się spodoba. Przed nami pierwsza Sala Map. – Pierwsza? – spytała, nie zrozumiawszy, co Lem miał na myśli. A potem ją zobaczyła. Pomieszczenie było owalne i przypominało coś w rodzaju niewielkiej areny. Umieszczone

dookoła ławki nie były jednak ławkami, a wielkimi obręczami przypominającymi spirale holoemiterów. Jeśli więc był to istotnie holoemiter, to chyba jeden z większych, jakie widziała, nie licząc tych z centrów rozrywkowych. – Z tego, co wiemy, Sale Map są trzy – wyjaśnił Zachariasz. – Ta znajduje się blisko czegoś, co nazywamy Grobowcem. – Wskazał jej czarny, usytuowany na wprost, zamknięty właz, prowadzący do jakiegoś pomieszczenia. – Jesteśmy mniej więcej pośrodku „Nemesis”. Za tymi drzwiami znajduje się kilka odseparowanych od siebie pomieszczeń kontrolnych i wreszcie główna stazo-nawigacja, będąca, jak zakładamy, grobem Antenata. Stąd nazwa. – Po co mówisz mi to wszystko? – spytała. – Na co mi te informacje? – Ponieważ musisz tu zaczekać, podczas gdy ja muszę tam pójść, a nie chcę, byś próbowała zbliżyć się do Grobowca – wyjaśnił. – Dzięki za troskę – prychnęła. – Nie musisz udawać. Mam nie wyjść z tego żywcem, co? – Wcale nie chciała tego powiedzieć, ale słowa wyleciały jej z ust i nie potrafiła już ich cofnąć. – Dlaczego nie skończysz tego tu i teraz?! – Nie bądź śmieszna, Madello. Nie jesteś głupia. Nie zamierzam cię zabijać. Ta decyzja – zaznaczył z naciskiem – nie będzie zależała ode mnie. Jeśli jednak pragniesz zginąć, nie będę ci przeszkadzał. Wystarczy, że wybiegniesz z „Nemesis” i spróbujesz uciec „Dzidzią”. To oczywiście bezcelowe z racji pozakładanych na konsolę blokad, ale po tak przykrym incydencie musiałbym cię zlikwidować. Stanął pośrodku Sali Map i nacisnął nogą na jakiś aktywacyjny czujnik, ukryty pod warstwą starego pyłu i kurz. Coś zabulgotało, a przynajmniej taki dźwięk przekazał hełm, i z posadzki zaczęły powoli unosić się holograficzne, animowane kształty. – Możesz też nie czekać na mój powrót i zacząć się tu kręcić, a wtedy zrozumiesz, kim naprawdę był Antenat. – Jak to: zrozumiem, kim był? Podobno to jego Grobowiec – zauważyła nieco drżącym głosem, nie mogąc uwierzyć w to, co usłyszała. Nie zamierza jej zabijać? Decyzja nie będzie zależała od niego? Gdzieś w głębi ściśniętego serca poczuła zadrę lodu: to był lęk, strach przed zgrabnym kłamstwem. Przedtem była przekonana, że zginie. Kłamstwa Zachariasza dawały jej nadzieję: słodką i zimną niczym trucizna. – Co mam „zrozumieć”, skoro Antenat nie żyje? – Taka istota nigdy nie umiera do końca. – Jaka znowu istota? – spytała poirytowana. Lem sięgnął ręką do starożytnego dotykowego holo i rozpędził obłoczki mgławic. – Kim znowu był ten cały Antenat? – Kiedyś człowiekiem – wyjaśnił Zachariasz. – Albo tak przynajmniej twierdzą ocalałe zapisy Sieci Galaktycznej. Zmieniono go. Dzięki starożytnej nauce Imperium wyniesiono go na wyższy poziom ewolucyjny. – Bajki! – Być może – zgodził się Lem. – Loża w każdym razie twierdzi, że ów Antenat starł się w tym właśnie układzie z przeważającymi siłami ludzkości, Obcych, a także Jedności, i został pokonany. To była przerażająca bitwa – dodał jakby do siebie. – Bitwa, która odbiła się echem po całej Galaktyce, stworzyła Osobliwość i sektor Trzech Planet... – I oczekujesz, że w to uwierzę? – Rób, co chcesz. – Przesunął kolejne elementy holo Sali Map. – Zaraz w każdym razie

skończę i będę musiał cię tu zostawić. Nie odchodź, bo przekonasz się, że taką istotę jak Antenat nie tak łatwo zniszczyć. Być może poprzez śmierć został uwięziony we własnej cielesności, w starym trupie leżącym w Grobowcu, ale czas... czas go uwolni, Madello. Powoli, ale nieubłaganie... – wymamrotał ni to do niej, ni to do siebie. – I gotowe! – rzucił znienacka, łapiąc za symbol Sagittarii 9, który błysnął zielonkawą otoczką zaznaczenia. Przesunął go na środek holo. – Idę. Nie ruszaj się stąd! – Odwrócił się i skierował w stronę włazu prowadzącego w głąb Grobowca. – Przeklęty świr – mruknęła, patrząc, jak jej porywacz przechodzi przez czarne drzwi.

W zasadzie to, że się zgubili – o czym dowiedział się niemal od razu po wskrzeszeniu ze stanu stazy – rozbawiło kapitana Kayta Telsesa. Według personelu nawigacyjnego – a więc i Zbioru – nastąpiło niezrozumiałe przesunięcie wektora wyjścia z Głębi, o nieustalonej granicy błędu lokacyjnego. Było to tym dziwniejsze, iż koordynaty skokowe ustawione w 32C były standardowymi koordynatami ucieczkowymi, czyli wpisanymi na twardo danymi sektora opuszczonego wcześniej – Układu Comy należącego do księstwa Iseminu. Coś musiało się jednak wydarzyć w trakcie awaryjnego skoku, bo wykastrowana SI nie rozpoznawała gwiazd. Gdy ludzkość obserwowała kosmos z powierzchni jednej tylko planety, przedstawiał się on niemal jako statyczny. Wcześniejsze układy gwiazd i wzajemne ich korelacje po odkryciu napędu głębinowego stały się wszakże nieaktualne. Niektóre z gwiazd dawno się bowiem wypaliły, podczas gdy do Terry docierało tylko ich światło, bądź zaginęły w powodzi innych, zmienił się także kąt ich obserwacji, a więc i usytuowanie. Terra wciąż pozostała domyślnym punktem zero, od którego przeprowadzano większość obliczeń lokacyjnych, ale ów punkt zaczął szybko tracić na znaczeniu w procesie formowania się Imperium Galaktycznego. Wraz z zasiedlaniem coraz to nowych obszarów coraz bardziej patrzono na Galaktykę jako całość, a nie swoisty hologram projektowany przez terrański rzutnik. W dodatku napęd głębinowy i głębinowe dziury potrafiły oszukać czas, tak bardzo zależny od grawitacji i przestrzeni, i nagle okazało się, że Galaktyka jest niczym żywy organizm, którego poszczególne elementy da się skutecznie skatalogować jedynie dzięki ówczesnej Sieci Galaktycznej, a później – Strumieniowi. W ten sposób wytworzył się w miarę obiektywny obraz Drogi Mlecznej, poskładany z wysyłanych przez Głębię plików informacyjnych, zasysany i aktualizowany przez Kryształy Galaktyczne, dlatego właśnie żywy, otwierający się z wolna niczym kosmiczny kwiat. W owym ogromie, niby stałym, a jednak zmiennym, odnaleźć się potrafił jedynie dobry

astrolokator, wspierany pomocą wykastrowanej SI. Wystarczyło jednak, by statek zagubił się w owym przestworze, i analiza galaktograficzna stawała się niemal niemożliwa z powodu zbyt wielkiej liczby zmiennych. Dobry specjalista potrafił się z tym uporać – o ile był rzeczywiście dobry. Ale na „Płomieniu” nie było już Primo – a Telses podejrzewał, że tylko on poradziłby sobie z podobnym problemem. To samo, co rozbawiło kapitana, sprawiło, że Det się wściekł. Wyglądało to dość nieciekawie. Z początku przechadzał się w milczeniu po stazo-nawigacji, dopytując personel o przyczyny błędu i postępy w jego likwidacji. Jego głos tylko z pozoru był spokojny: Telses wyczuwał w nim nienaturalny chłód. Najwidoczniej sławne medytacje Zbioru nie wystarczały, by jego Przedstawiciel chodził teraz z błogością na twarzy, niczym po solidnej dawce kognityku. Kryzys, pomyślał z satysfakcją Kayt. Pierwszy poważny problem, a chłopak już się sypie. I istotnie: wystarczyło, by z błędem lokacyjnym nie uporano się przez kilka najbliższych godzin, i Det zademonstrował siłę, paraliżując jednego z członków załogi „Płomienia” pod jakimś bzdurnym pretekstem. To, co miało być jednak pokazem stanowczości, okazało się demonstracją wściekłej bezradności. Det chyba to zrozumiał, bo nie powtórzył już tego błędu. Udał się do kajuty kapitańskiej, tym samym rozwiewając ewentualne wątpliwości co do miejsca Telsesa na statku, po czym wezwał go do siebie przez interkom. – Propozycje – zaczął dość obcesowo, gdy Kayt już się zjawił. Kapitan „Płomienia” westchnął, z trudem powstrzymując się od wzruszenia ramionami. – Z pewnością odradzam kolejny skok głębinowy na ślepo – stwierdził. – To mogłoby tylko pogorszyć sytuację. – W Wypalonej Galaktyce jest mnóstwo boi lokacyjnych – zauważył Przedstawiciel. – Zarówno nowych, jak i staroimperialnych. W końcu na jakąś się natkniemy... – Doradzam także, by za bardzo na nie nie liczyć – odpowiedział Telses. – Po pierwsze, na tle ogromu galaktycznego boje lokacyjne wyglądają jak kilka garści rzuconego piasku. Jest ich wiele, ale obszary pomiędzy nimi są olbrzymie. Większość ustawia się w kształt tras przelotowych, ale i tak wyglądają one niczym pajęczyna w Wypalonej. Pomiędzy jej nitkami znajduje się pusta, niekiedy nieskatalogowana przestrzeń. Z kolei nieprecyzyjnie wyliczony skok może nie tylko zagubić nas jeszcze bardziej, ale nawet zamienić w Widmo. – A to niby czemu? Na Tych, Którzy Odeszli, westchnął w duchu Kayt. Przysłali tu kompletnego ignoranta. – Kiedy Stare Imperium tworzyło pierwsze linie transportowe – zaczął – korzystano z sond głębinowych i statków, których załogi liczyły się z ryzykiem zagubienia w Głębi. Jeśli jednak ustalono jakąś koordynatę, okazywało się, że można skoczyć tą samą trasą bez ryzyka. Klan Naukowy wierzy, że to dowód na pewne nadmatematyczne wzory w strukturze znanego Wszechświata, energetyczne połączenia czasoprzestrzenne pomiędzy jego punktami, wyliczane z wykorzystaniem stałej Plancka, różnic fizycznych pomiędzy dziurami Webera i Kinga oraz trwałości Aspektu Aspecta. Można więc skoczyć gdzieś w przestrzeń i wyznaczyć nową trasę, robi to zresztą do tej pory TransLinia. Niemniej jednak po przekroczeniu pewnej granicy błędu lokacyjnego... – Wszystko jedno – przerwał mu obcesowo Det. – Co zatem pan proponuje? – Dalszą analizę astrolokacyjną przy wsparciu SI plus głęboką analizę naszego echa

głębinowego. W ostateczności możemy wykonać skok z powrotem, o ile wyciągniemy z echa koordynatę. – Żartuje pan! Gdzie mielibyśmy wracać?! – Przedstawiciel Zbioru, ku niejakiej satysfakcji kapitana, zbladł. – Tam roiło się od Stripsów i jakiejś... nieznanej nam technologii, którą stworzyła zapewne ta przeklęta sekta! Zostaliśmy zaatakowani! – Jeśli tak się pan tego obawia, możemy też włączyć maksymalny ciąg i polecieć w dowolnym kierunku, licząc na łut szczęścia po przebyciu kilku lat świetlnych w stazie – oznajmił spokojnie stary czarownik. – W tym wypadku oddalibyśmy okręt pod władanie wykastrowanej SI, która stale przeprowadzałaby wyliczenia lokacyjne i może, po kilkuset latach... – Niech pan przestanie sobie kpić, kapitanie Telses – wycedził Przedstawiciel Zbioru. – Albo zaraz skończymy z tą całą maskaradą i odwołam pana ze stanowiska. – Nie krępuj się, chłopcze – odparł równie zimno Kayt. – Ale przekonasz się wtedy, jak chętnie wysłucha cię moja załoga. A zapewniam, że tylko oni potrafią wyciągnąć „Płomień” z tego żałosnego położenia, w które go wpakowałeś. – Wszystko pan bardzo utrudnia, kapitanie – powiedział po chwili Det. – Można to było załatwić inaczej, gdyby pan i pańscy ludzie nie odmawiali... Przerwał, zastygając nagle bez ruchu, i Telses domyślił się, że właśnie w tym momencie coś trafiło do jego personala. Hipokryci, przeszło mu przez głowę. Głoszą wyzwolenie się z technologii i ciała na rzecz ducha, a wciąż siedzą na okablowaniu... – Coś się stało? – spytał. Det zamrugał, jakby właśnie budził się ze snu na jawie. – Jeden zniknął – powiedział nieco nieobecnym głosem. Kayt uniósł brwi. – Hę? – Jeden ze Zbioru – dodał Przedstawiciel. – Myślał pan, że się o tym nie dowiem? – Nie rozumiem, o co ci chodzi, Det... – Zawsze wiemy, gdy następuje odejście ducha – odparł akolita. – Jeśli coś zrobiliście komuś z nas, drogo za to zapłacicie. – Nie wiem, co tam usłyszałeś, chłopcze... – Nie usłyszałem – sprecyzował lodowatym tonem Det. – Wiem. Pójdzie pan ze mną. – Dokąd znowu, do ciężkiej Plagi? – zaprotestował Kayt, ale wyglądało na to, że Przedstawiciel Zbioru zakończył już pogawędkę. Wskazał zamiast tego drzwi i Telses, po raz pierwszy pozwalając sobie na wzruszenie ramionami, ruszył do wyjścia. Zabawa się rozkręca, pomyślał.

– Około godziny temu, panie kapitanie – wyjaśnił wychudzony konsolowiec drugiego stopnia, Stonawski. – Raport z uszkodzenia kadłuba na pokładzie dolnym: drobne interferencje energetyczne, możliwość naruszenia poszycia i wyłączenia części antygrawitonów. Nic z napędem głębinowym, korony wyglądają w porządku. – Dlaczego od razu nie zostałem poinformowany? – spytał Kayt. Stonawski spuścił nieco wzrok, jakby przyglądał się czemuś ważnemu na konsoli w SN. Zapomniał, zrozumiał Telses. Niespecjalnie go to zdziwiło: na „Płomieniu”, gdzie średnia wieku oscylowała blisko przypuszczalnej daty Wojny Maszynowej, tego typu sytuacje były na porządku dziennym i dawno temu nauczył się je akceptować. Zwykle ryknąłby jeszcze na komputerowca i pozwolił, by wrzask aktywował resztę załogi, ale nie mógł sobie na to pozwolić przy Przedstawicielu Zbioru. – Zajęli się tym ludzie Tipsy’ego Palma – wymamrotał po chwili konsolowiec. – I? – Istotnie, coś przerwało poszycie tuż przed skokiem. – Czy mogło to spowodować wcześniejsze wyjście z Głębi? – To możliwe. – I co z tym zrobiono? – Tipsy polecił załatać, użyli więc nanitowego stwardniacza. Pan kapitan wie... tej mazi, co twardnieje przy kontakcie z próżnią. Całkiem spory był otwór... ale antygrawitony tam działały i pole, więc nic nie wyssało. Ludzie przypięli się, wyłączyli część pola i jak zaczęło wiać, strzelili mazią. Nie takie rzeczy już ten statek wytrzymał, to i nie informowałem... Potem wrzuciliśmy na test systemy SI i ta też nie raportowała poważniejszych komplikacji. – I wtedy ten ze Zbioru zniknął? – upewnił się Telses. Stonawski chrząknął. – Polazł gdzieś, panie kapitanie. Najpierw powiedział, że będzie sprawdzał, jak będziemy łatać, ale kiedy zrozumiał, że przyjdzie wyłączyć pole, gdzieś polazł. Ludzie myśleli, że wrócił do stazo-nawigacji. – To chyba wyjaśnia sprawę – uznał Telses, gładząc się po swojej długiej, siwej brodzie czarownika. – Wybacz, chłopcze – rzucił niedbale do stojącego obok i milczącego Deta – ale nie będziemy pilnować twoich ludzi. „Płomień” to niszczyciel, nie krążownik. Można się tu zgubić, ale bez przesady. Zguba się znajdzie. – Jeden nie został zgubiony – powiedział Przedstawiciel Zbioru. – Jak już mówiłem, nie czuję jego ducha. – To już nie nasz problem – odparł Kayt. – Może nie czujesz owego „ducha”, bo gdzieś się schlał i przysnął? – Zorganizuje pan ekipę poszukiwawczą, kapitanie – ogłosił Det. Głos wibrował mu pogardą. – I zrobi to pan natychmiast. – Sami szukajcie sobie swojej zguby – prychnął Telses, starając się nie zwracać uwagi na to, że Przedstawiciel Zbioru wyciągnął swoją płytkę i trzyma palec na przycisku. – Przejęliście okręt. Grzebaliście nam w personalach. Zmuszacie nas do jakiejś durnej ekspedycji. Ale moja załoga nie będzie niańkami akolitów Zbioru. – To nie podlega dyskusji – uznał Det. – Ten cały Palm... główny mechanik, tak? On rozejrzy się razem ze Zbiorem. Utrata ducha nastąpiła na pokładzie dolnym, a więc

w maszynowni, a przynajmniej w którejś jej części. Główny mechanik z pewnością świetnie zna wszystkie jej zakamarki. Zróbcie to. I to zaraz – dodał twardo, celując w Kayta z płytki. – Albo, klnę się na Potęgę, wyłączę pana do końca! – Mówiłem ci już, chłopcze – chrząknął Telses – żebyś się nie krępował. Naciskaj sobie, co chcesz. Zobaczymy, jak będzie. Det skrzywił się. Przystojną twarz akolity przysłonił nagle cień, jakby Przedstawiciel Zbioru zdecydował się na ostateczne rozwiązanie kwestii buntowniczego kapitana. Wyglądało na to, że naprawdę wykona swoją groźbę. Powoli, niedbale, uniósł płytkę personala na wysokość oczu Kayta, patrzącego na niego kpiąco. – Pójdę! Det opuścił rękę. – Pójdę – powtórzył przybyły w ostatniej chwili do SN Tipsy Palm. Karłowaty mechanik musiał biec: najwidoczniej ktoś z załogi poinformował go o zajściu. Jeśli dotarł tak szybko z pokładu dolnego, musiał pokonać solidny dystans w bardzo krótkim czasie; z trudem łapał oddech. – To ja o tym zadecyduję – powiedział spokojnie Telses. – Panie kapitanie... proszę mi pozwolić – jęknął Tipsy. – Nie chce pan chyba, żeby te łyse łby same szwendały się po maszynowni? Jeśli jeden z nich gdzieś tam jest, znajdziemy go. Proszę mi pozwolić – powtórzył. – Maszynownia to moje miejsce – dodał niemal błagalnie, ale widać było, że zerka z przerażeniem na Przedstawiciela Zbioru. – Ja powinienem się tym zająć... – Nareszcie głos rozsądku – skwitował sucho Det. – Ma pan coś przeciwko, kapitanie Telses? – spytał, a w kurtuazyjnym zapytaniu wyraźnie przebijało wyzwanie. Kayt nie dał się jednak sprowokować. Zamiast tego odwrócił się i spojrzał na Palma. – Udzielam zgody – oznajmił. – Rzecz jasna weźmiesz ze sobą Aro. – Maszynę? – jęknął Tipsy. – Panie kapitanie... – Nie sądzę, żeby był to dobry pomysł – zaczął Przedstawiciel Zbioru, ale Telses natychmiast mu przerwał. Jeśli coś nie podobało się Detowi, to z pewnością było warte zachodu. – Pomysł jest świetny – orzekł. – Maszyna idzie. Przyda się. – A jak miałaby się przydać bardziej od pańskich ludzi? – I tu dochodzimy do sedna. Chodzi właśnie o ludzi. Możesz sobie narażać swoich zbiorowych świrów, chłopcze. Ja wolę, żeby – gdyby do tego doszło – to Maszyna wyleciała przez jakąś niewykrytą dziurę w poszyciu, zamiast mojego najlepszego mechanika. Tipsy – Kayt zwrócił się do wyraźnie przerażonego Palma – bądź tak uprzejmy i wyświadcz przyjemność naszemu drogiemu gospodarzowi, znajdując jego zgubę. A Aro – dodał z naciskiem – ma jechać przodem na tych swoich gąsienicach. Zrozumiałeś? – Tak jest – wymamrotał Palm, wciąż zerkając z nadzieją na twarz kapitana. Zdarzało się już wcześniej, że Telses żartował, i karłowaty mechanik miał nadzieję, że będzie tak i tym razem. – Panie kapit... – zaczął więc i urwał, widząc ściągnięte usta Kayta. – Będę gotowy za pięć minut – dokończył szybko. Odwrócił się na pięcie i ruszył na poszukiwanie trójkowej Maszyny. Z tego, co pamiętał, Telses kazał zamknąć ją w ładowni. – Świetnie – rzucił za nim kapitan „Płomienia”. – Nie zdziw się, jeśli sam Przedstawiciel

Zbioru zechce ci towarzyszyć – dodał z wyraźną ironią. – Jest niezmiernie przywiązany do wszystkich swoich „hodoowieczek”. Ale Det milczał. Zamiast tego też odwrócił się i wyszedł ze stazo-nawigacji. Dopiero kiedy zniknął w pobliżu wejścia do kapitańskiej kajuty, wyprostowany wcześniej jak struna Kayt zgarbił się i westchnął. Wiedział, czego zażądałby po takiej stresującej sytuacji. Wódki. I wiedział, co odpowiedziałaby na to Sori.

Nie będę odpow iadał n a prym ityw n e in syn uacje z w iąz an e z budow ą m odułow ą statków S traż y G ran icz n ej. T o skokow ce dostosow an e do uż ytku S traż n ików w edług staroim perialn ych schem atów kon strukcyjn ych. Nie, n ie z n am y i n ie roz um iem y z am on tow an ej n a n ich bron i! Ow a broń , o ile jest to broń , n igdy n ie była testow an a i jako taka stan ow i co n ajw yż ej historycz n ą ciekaw ostkę. Mon tuje się ją n a podstaw ie starych schem atów , w ram ach traktatów pom iędz y Zjedn ocz en iem a Zakon em Pustki. Pow tarz am : S traż G ran icz n a, tak prz ed w iekam i, jak i teraz , n ie stan ow i ż adn ego z agroż en ia!

wypowiedź Astysa Korela, właściciela Zjednoczonych Fabryk Kosmicznych

R

amię Krzyża, zwane także Ramieniem Tarczy Centaura, mające swój początek w zachodnim fragmencie galaktycznej Poprzeczki, zaczynało się wzdłuż umiejscowionego w Obrębie Federacji Ramienia Strzelca i nad wewnętrzną częścią Ramienia Węgielnicy, by wreszcie, po pokonaniu sporego, wschodniego obszaru Obrębu Ligi, dotrzeć do umownego zachodu galaktycznego, znajdującego się w Obrębie Państwa. I to właśnie tam stawało się Ramieniem Zewnętrznym – gdzie resztki zapomnianych, granicznych Księstw Granicznych i niezrzeszonych układów starały się uniknąć inwigilacyjnej polityki Państwa, najbardziej restrykcyjnej frakcji Triumwiratu Zjednoczenia. Patrząc na Ramię Krzyża z perspektywy nie polityki, a kosmosu, nie widziało się jednak oznaczeń terytorialnych czy ciemnych, więziennych planet. Nie było widać cienkiej smugi Promienia, będącego zaledwie echem głębinowym swojego bliźniaka tkwiącym za Ramieniem Łabędzia. Nie było też widać ciemnych smug Wypalenia, które doświadczyło tę część Galaktyki tak mocno, że zamieszkujący ją ludzie z chęcią oddali swoją wolność w zamian za twardą opiekę Państwa. Widać było tylko srebrzysty strumień gwiazd, których piękno chwytało wprost za serce. Tak właśnie widział je Tartus Fim. Towarzyszący mu handlarz widział to w jego oczach. Dlatego milczał, podczas gdy niewysoki, ale przystojny młodzieniec przystanął na moment, patrząc na transmisyjne holo docierające z cherubinów – sond pozagalaktycznych z emiterami głębinowymi, skanujących bezustannie całą Wypaloną Galaktykę i wspierających stabilne funkcjonowanie Strumienia. – Utsukushidesu – wypiszczał handlarz, by przeskoczyć natychmiast na galaktyczny, oficjalny język Zjednoczenia. – Piękne, nieprawdaż? Chwyta za serce. Migi? – Tak, prawda – przyznał rozmarzonym głosem Tartus. Handlarz kiwnął sztywno głową i nacisnął przycisk transportowego dysku sunącego po prowadnicach. Dysk był konieczny: jako zarejestrowany w Strumieniu Urzędnik Handlowy Państwa handlarz był na sztywno połączony z iniektorami, zespolonymi z prowadnicami portu. Wyglądał

przez to jak kukła poruszająca się dzięki sznurkom, ale Fimowi to nie przeszkadzało. Patrzył tylko na widoczny w oddali hangar statków. – To, czego w nich szuka każda istota ludzka, to wyzwolenie – podjął handlarz. – To duch przenikający Państwo. Duch wolności – dodał usłużnie wyświechtaną formułkę, zaakceptowaną przez T raktaty i m yśli, najważniejszą wykładnię praw Państwa. – Dlatego rozumiem pańskie pragnienie. – Dziękuję. – Młodzieniec kiwnął głową. Handlarz uśmiechnął się. – Tędy. Port kosmiczny Błogosławionej, jak nazywano niewielką, piaszczystą planetę układu Hi w państwowym Ramieniu Krzyża, nie był okazały, ale z pewnością dobrze wyposażony. Najprawdopodobniej handlarz miał swoje własne układy z Księstwami Granicznymi, ponieważ kilka widocznych statków wyglądało na staroimperialne jednostki. I nie chodziło tylko o wygrawerowaną na burtach srebrną spiralę ze złotą gwiazdą – symbol Galaktyki, będący zarazem symbolem Imperium Galaktycznego. Świadczyła o tym niemodułowa budowa jednostek i ich nietypowy wygląd, który Tartus uznał za nieco upiorny. Po pierwsze, same napędy głębinowe wyglądały jak cierniowe korony oplatające jednostki w jakiś specyficzny, choć zdradzający przemyślność konstrukcyjną sposób. Po drugie, statki zbudowano tak, jakby projektujący je inżynierowie postawili sobie za punkt honoru stworzenie okrętów jak najbardziej asymetrycznych. Tylko staroimperialne myśliwce – nietypowe, bo także wyposażone w napędy głębinowe – wyglądały tak, jak powinny: były zwrotne i smukłe, choć ciężko uzbrojone; wystające z nich działa przypominały raczej armatnie lufy z galaktycznego średniowiecza. – Zabytki – poinformował handlarz. – Piękne na swój sposób. Historia i nowoczesność w jednym. Takie skarby znajdzie pan tylko w najbardziej odległych układach. – Czy nie są zakazane przez Zjednoczenie? – Hegemon, oby trwał wiecznie, kpi z lęków Federacji i Ligi – oświadczył mężczyzna z wyraźną wyższością w głosie. – W ramach międzygalaktycznych umów Państwo może dysponować określonym procentem staroimperialnych jednostek, z wyjątkiem statków wyposażonych w broń biologiczną i wirusową. Zjednoczenie nie mogło uczynić inaczej. Nie, gdy chodzi o prawdziwych spadkobierców Imperium! Fim odruchowo przyłożył palce do czoła, oddając cześć Hegemonowi, choć uwagę handlarza uznał za nieco przesadzoną. Państwo, jak i Liga, od wieków rościło sobie pretensje do uznania jego Obrębu za najlepiej zachowane części Imperium Galaktycznego; z tego, co Tartus słyszał, Liga nawet nieoficjalnie używała w stosunku do siebie nazwy „Wieczne Cesarstwo”. Jeśli jednak jakieś sektory miały prawo do uznania się za tytularnych potomków Imperium, to były to tylko Księstwa Graniczne. Nie powiedział jednak tego na głos. Wciąż miał nadzieję na zbicie ceny. – Zupełna nowość – ćwierkał tymczasem handlarz, zatrzymując swój dysk przy interesującym Tartusa skokowcu. – Wysoka automatyka, więc z powodzeniem nadaje się na statek dla niewielkiej rodziny. Uzbrojenie typu standardowego, możliwość dostosowania do indywidualnych potrzeb. Nie do końca modułowa struktura. W zasadzie to eksperymentalna jednostka robiona na zamówienie... inna niż typowe produkcje Zjednoczonych Fabryk

Kosmicznych. Cudem zatwierdzona przez Państwo. Czysty Y un iku. W to akurat nie wątpię, pomyślał Fim. Nie wiedział, jakim cudem handlarz przepchnął ten konkretny statek przez państwowy odłam Kontroli Zjednoczenia, ale nie interesowało go to. Oglądał go już od kilku błękitnych miesięcy, modląc się do Tych, Którzy Odeszli, by nie odebrali mu szansy kupna jedynego w tym Obrębie skokowca tak różnego od innych. I żeby Lona zgodziła się na to szaleństwo. A teraz był tutaj, wciąż czując w kieszeni ciężar chipa naładowanego ciężko zarobionymi jedami. Chipa, który był jego kluczem do wolności. – Zapewniam, że jest zupełnie świeży – terkotał dalej handlarz. – Świeży niczym kropla rosy w oazie Błogosławionej. Nigdy nierejestrowany. Będzie mógł pan nadać mu swoją nazwę. – To nie on. To ona. I ma już nazwę – powiedział Fim. – Nazwała ją moja córka – wyjaśnił, nie patrząc na handlarza. Patrzył tylko na lśniący skokowiec. – Od czegoś, co lubi najbardziej... – Doprawdy? Cudownie! Czyż dzieci nie są radością naszych serc? I radością Hegemona, oby trwał wiecznie? Jak zatem się nazywa? Co lubi tak pańska córka? – Czekoladki.

Tsara Janis nie interesowała się konfliktem, który wybuchł nagle w pobliżu Terminusa. Nie obchodziło jej to, czy siły Elohim zniszczą całą plagową stację. Jedyne, czego pragnęła, to przeżyć. Nie zamierzała zostać biedaczyskiem. Strażnicy, tak jak i „Ciemny Kryształ”, byli już skończeni. Jeśli istotnie nastąpił Powrót, Elohim nie będą zachwyceni rozpowszechnianiem informacji na jego temat. Nie będą się więc też pieścić. Skoro nie krępowali się, by pozabijać Strażników w strażnicach Granicy Galaktycznej i Plaga wie, gdzie jeszcze, to nie zawahają się też przed otwartym konfliktem. Cóż, to już nie jej problem. Jej problemem była wyłącznie „Krzywa Czekoladka” i kwestia jej pilotażu. To, że Tartus Fim pozakładał blokady na swój skokowiec, było oczywiste. Część zdjął, gdy go do tego zmusiła, część przełamała sama. Nigdy jednak nie latała statkiem aż tak zapaskudzonym przez SI. Pod tym kątem „Krzywa Czekoladka” przebijała nawet wysoce zautomatyzowane skokowce Straży Granicznej. A tak zautomatyzowany statek łatwo jest uszkodzić, jeśli nie zna się dobrze jego oprogramowania. Sam start nie stanowił jeszcze większego problemu. Tsara wbiegła do statku, uruchomiła konsolę nawigacyjną i wydostała się z doku Terminusa. Ustawiła automatyczne oprogramowanie

danych skoku i wybrała na mapie najbliższą boję lokacyjną. Uruchomiła ciąg i zaczęła lecieć do zapisanej lokacji. A wtedy zaczęły się problemy. Z początku odniosła wrażenie, że dysze korekcyjne nie odpowiadają, jak trzeba. Zdawały się krztusić i „Krzywą Czekoladką” szarpnęło – statek zareagował sztywno, nienaturalnie. Janis zdusiła w ustach przekleństwo. Nad konsolą nawigacyjną zarysowało się sytuacyjne holo, które przepchnęła na neoszybę. Coś o transmisji energii dawkowanej przez wykastrowaną SI z rezerw... Kompletna bzdura, bo świetnie przecież wiedziała, że rdzeń udało się doładować, niewiele, ale zawsze. Czasówki, zrozumiała. Plagowy sukinsyn miał poustawiane blokady czasowe. Wirusy z opóźnionym zapłonem. Zapewne dezaktywował je genami i personalem, będącym w stałym połączeniu z konsolą. Eleganckie wyjście: załóżmy, że ktoś porywa skokowiec, wcześniej zmuszając Tartusa do zdjęcia blokad i podania kodów. Kto wie, może odcinają mu łapę i z pomocą hakerskiego programu skanują geny wprost w genoczytnik. Ale to nie wystarczy. Bo po jakimś czasie uruchomią się prawdziwe, ukryte blokady i statek zmieni się w cichą trumnę, więżąc załogę i wypuszczając cichutkie pyknięcia lokacyjne, tak by Tartus mógł go odnaleźć i posprzątać trupy. Nie ma takiej opcji, zdecydowała. Wcześniej wysadzę i statek, i siebie. Na razie nikt jej – na szczęście – nie zaatakował. Dookoła Terminusa panował chaos: ze stacji odrywały się czarne skokowce Strażników, które dryfowały niczym pijane. Holo neoszyby wypluwało kolejne błękitne plamki głębinowych ech, mniejszych i większych. Powariowali? Czyżby przysyłali tu całą flotyllę? Boja lokacyjna. To było najważniejsze. Niech dysze kaszlą – ważne, by w porę do niej dolecieć i wlecieć w Głębię. I można to było zrobić tylko w jeden sposób. Obejść protokoły podstawowe i wyciągnąć wykastrowaną SI na wierzch systemu. Tsara zatańczyła palcami na konsoli nawigacyjnej. – System! – rozkazała. – Kontakt z systemem, do przeklętej Plagi! Awaryjna! Coś zaterkotało. Piloci myśliwców rzadko nalegali na bezpośredni kontakt z osobowościami wykastrowanych SI. Sztuczne Inteligencje były niczym prawdziwe duchy w maszynie – wykonywały swoją robotę w tle i z zasady przekazywano im tylko polecenia i odbierano komunikaty. Możliwe, że chodziło o kontekst psychologiczny: mało kto chce wiedzieć, że być może tylko iluzorycznie panuje nad swoim statkiem, a Sztuczna Inteligencja może posiadać jakąś formę osobowości. – Awaryjna... kontakt z systemem – powtórzyła Janis niemal błagalnie. Jak brzmiała ta przeklęta komenda? Czy każdy skokowiec wyprodukowany przez ZFK nie powinien mieć takiej samej?! Przeklęty Tartus! Czy i tu wstawił hasło?! Obok „Krzywej Czekoladki” zmaterializował się krążownik Elohim. Gdyby nie groza, która otaczała go niczym magnetyczne pole, można by go było uznać za piękny. Biała, pokryta sensorami i żyłami napędu głębinowego kula, wyglądająca niczym poskładana z dopasowanych, plastikowych klocków. Wciąż pokrywała ją Głębia: ów delikatny, widmowy powidok, który rozpraszał się już drobnymi iskierkami magicznego pyłu. Tsara szarpnęła za uchwyt. Skokowiec usłuchał, omijając budzący się krążownik. Janis widziała jednak, że kula już otwiera hangary mrugające wesoło białymi lampkami. Skokowce

Elohim to był oczywiście problem. Ale to nie ich się obawiała. Wiedziała, że z okrętu wyleci za moment myśliwska eskadra. – Niech was wszystkich Plaga weźmie. – Walnęłapięścią w przycisk przywołania SI. – Kurwa mać! Przycisk zaświecił się na zielono. Janis zamknęła usta i ze zdumieniem spojrzała na wyrysowane nagle holo spokojnej, długowłosej dziewczynki. – Zgłaszam się – powiedziała wykastrowana SI.

– Na początku wewnątrzsystemowe – tłumaczył podekscytowany Tartus. – System Hi ma trzy zasiedlone planety i cztery wydobywcze... Jeśli istotnie masz obawy co do skoków głębinowych, moglibyśmy na razie nie skakać. Wiesz, ile możemy zarobić na zwykłym transporcie rudy z księżyców Piety? A to raptem kilkanaście godzin lotu na siedmiu dziesiątych c! – To skokowiec, kochanie – powiedziała powoli Lona Fim. – Nie wewnątrzsystemowy kuter. Jest przeznaczony do lotów po Galaktyce. A wiesz, że nie przepadam za skokami. Natomiast Lora... – Nic jej nie będzie! – zaprzeczył szybko, ale odwrócił wzrok od żony. – Ma już sześć lat. Podaje się stazę i dwu-, trzylatkom. – Nie jestem co do tego przekonana. Ona się boi, Tartus. Podano jej stazę tylko raz, w Stazowym Programie Przygotowawczym z edukatorami. Nie mogła potem spać. Miała koszmary. – Dzieci lepiej przyjmują stazę niż dorośli. Nie ma żadnego ryzyka, potwierdzają to wszystkie statystyczne programy. Proszę cię, Lo. – Fim nachylił się i ujął ręce żony. – Gwiazdy, kochanie. Wolność – wyszeptał. – Gdybyśmy tylko chcieli, moglibyśmy na zawsze opuścić Obręb Państwa... – Jako kto? Kosmiczni żebracy? – Handlarze, Lo. Kupcy. Moglibyśmy latać jak ptaki pomiędzy rozgwieżdżonymi Ramionami... poznawać nowe światy, patrzeć wprost w odległe, systemowe słońca... – Sama nie wiem, Tartus... Wiem, że wyrzucono cię z Akademii Kosmicznej, ale... – Wiesz przecież, za co wyrzuca się ludzi w Państwie – przerwał jej twardo. – Nie podobały się im pewne... sprawy z moimi rodzicami. Przeszłość polityczna... wiesz, za co ich wykończyli. W Państwie nikt nie lubi wywrotowców niezgadzających się z oficjalną polityką. – I o to właśnie chodzi, kochanie. Przez większość życia byłeś sam. I teraz chcesz ryzykować wszystko, co masz? Ilu z tych handlarzy naprawdę się udaje? Jak często atakują ich piraci? Ilu nigdy nie wychodzi z Głębi?

– Wpłaciłem już zaliczkę – wypalił, czując, że czerwienieje. – Skokowiec jest już nasz... – dodał na wydechu. – To nasza szansa. Naprawdę. Uwierz mi, Lo... Żona wyszarpnęła trzymane przez Fima dłonie i wstała od stolika. Prawie podeszła pod wpuszczony w ścianę ekran kontrolny. Obraz był wygaszony: Lora dopiero co usnęła po serii edukacyjnych bajek, ale tego, czy wyrywkowo ich podsłuchują, nie wiedzieli na pewno. Inkwizytorzy, wewnętrzny odłam Kontroli utworzony specjalnie dla potrzeb Państwa, miał swoje specjalne przywileje i zwykł z nich często korzystać. – Nie zrobiłeś tego – wypaliła, odruchowo obniżając głos do pełnego rozpaczy szeptu. – Mamy kredyty...! – Kredyty? I co z tego mamy? To koedukacyjny mieszkaniowiec z segmentem! – wychrypiał, nie patrząc na żonę. – Spłacilibyśmy go dopiero za trzydzieści lat! Chcesz się tu kisić do śmierci? Siedzieć przez całe dnie przy genokomputerze, czekając na zlecenie na kolejne reklamowe holo? Puścić Lorę do końca w państwowy edukator, by recytowała na wyrywki T raktaty i m yśli? A ja? Zawsze chciałem mieć własny statek, Lo! Mówiłem ci o tym, i to nie raz! – To były tylko marzenia! Każdy jakieś ma... ale kiedy się dorasta... Na Tych, Którzy Odeszli, Tartus, powiedz, że tego nie zrobiłeś... – Zrobiłem – powiedział, po raz pierwszy podnosząc wzrok na przerażoną żonę. – I zobaczysz, że jeszcze mi za to podziękujesz.

Kirke Bloom szybko zrozumiała, że sytuacja ją – delikatnie mówiąc – przerasta. Podpięta pod system z jazgoczącą Ciotką ledwo zwróciła uwagę, co robią niespodziewani pasażerowie „Ciemnego Kryształu”. Handlarz usadowił się gdzieś przy konsoli nawigacyjnej, szybko zrzuciła mu więc dostęp i wysunęła sterowniczy uchwyt drugiego pilota. Co do Elohim, tej całej... „Pokraki”, to zastygła także w pobliżu, gapiąc się jak urzeczona na wyświetlane przez holo białe jednostki sekty. Był jeszcze Głód. Kot najpierw się rozmiauczał, by w końcu wskoczyć na swoje ulubione miejsce – fotel zwany też „komputerowym”, zwykle zajmowany przez Gama w trakcie długich i nudnych wyliczeń skanowania Granicy Galaktycznej. Wszystko zaczęło się bardzo szybko. Pierwsze uderzyły skokowce Elohim, plując z dział jakąś energetyczną mieszaniną – być może była to plazma i laser, bez popularnych w Zjednoczeniu turbinówek. Kirke zauważyła, jak jeden z czarnych skokowców Straży obrywa zmasowanym wystrzałem, wiruje jak fryga i zmienia się w kulę ognia. Przeleciał tuż obok, niemal uderzając w neoszybę. – Uzbrojenie! – krzyknął Tartus, więc bez wahania zrzuciła mu uprawnienia. Choć Bloom wciąż nie mogła jakoś uwierzyć w zdjęcie blokady nanitowej.

Ale to, w co wierzyła bądź nie, już za chwilę nie będzie miało żadnego znaczenia. Z białej, świeżo przybyłej kuli krążownika „Om” wydostała się eskadra serafów. Z tego, co Kirke pamiętała, Natowi udało się zniszczyć dwa. Teraz nie miało to jednak znaczenia: zwinne i smukłe statki, wyposażone w działa drgawnikowe, rozłożyły już swoje energetyczne skrzydła i uruchomiły sensory, szukając tylko jednego, konkretnego statku. – KIRKE BLOOM – zatrzeszczał głośnik „Ciemnego Kryształu”. Nadawali na szerokim paśmie. – KIRKE BLOOM. – Już za późno – syknęła do siebie. – Spóźniliście się, gnojki. – Co tam mówisz?! – krzyknął Fim, ale Bloom zignorowała go i przejęła kontrolę nad nawigacją. Nigdy nie była dobrym pilotem i z reguły przekazywała latanie Ciotce, przynajmniej dopóki nie zaczęła pracować nad algorytmem lotów. To w trakcie ucieczki z Natriumem uznała, że powinna podejść do kwestii pilotażu jak do programu komputerowego, wspierającego działania Ciotki. W ten sposób doprogramowała dane do podstawowych struktur pilotażowych wykastrowanej SI, a sam lot stał się o wiele bardziej intuicyjny. Od biedy można by nawet uznać, że niemal ludzki. Nie zmieniało to jednak faktu, że ów intuicyjny „autopilot” był na tyle świeży, że musiała korygować go na bieżąco. – Dzióbku, lecą tu! Lecą! – zapiszczała Ciotka i rzeczywiście lecieli. Serafy ustawiły się w prostym szyku i uruchomiły dopalacze, pragnąc jak najszybciej znaleźć się przy „Ciemnym Krysztale”. Bloom zaklęła i rezygnując ze skomplikowanych ewolucji, przyspieszyła w ich kierunku. – Co ty...! – zaczął Fim, ale Kirke miała już dość uciekania. W chwili, gdy zdezorientowane jej zachowaniem myśliwce ustawiły się do strzału, wybrała na chybił trafił jeden z nich i przymykając oczy, nacisnęła spust. Odblokowana, starożytna broń Imperium, montowana od wieków na statkach Strażników, wypaliła: przez „Ciemny Kryształ” przebiegło drżenie i basowy trzask gromu, a Kirke Bloom, otwierając jedno oko, zauważyła, że skokowiec trafia błękitnym, rozedrganym na wszystkie strony piorunem prosto w pobliskiego serafa. Ładunek przesmażył się przez pole magnetyczne myśliwca i przypalił kadłub. Elektromagnetyczne skrzydła zadrgały przez moment, zniknęły i znów się pojawiły. Seraf wykonał ciężki zwrot, a szyk eskadry rozproszył się. Czego jak czego, ale tego Elohim kompletnie się nie spodziewali. – Ja plaguję – wyszeptała Kirke. Nie spodziewała się aż takiej mocy. – Ciotka! – Tak, dzióbku? – Jak rdzeń? Dużo zżarło? – Więcej niż przy oślepieniu, kochanie, ale to się jakoś... ładuje chyba. O, znowu możesz strzelać! – Ty, mała... – zaczął Tartus. – Co ty sobie...! Co to takiego jest, do Plagi ciężkiej?! – Coś – uśmiechnęła się Bloom. – Coś, czym sobie postrzelamy.

Lora była zachwycona. Biegała po pokładach „Czekoladki” jak nakręcona i kilkanaście razy schowała się Lonie, która – ku rozbawieniu Tartusa – dostawała od tego białej gorączki. Ale nie to zdenerwowało ją naprawdę, a fakt, że Tartus zeskanował sylwetkę rozchichotanej córeczki i podpiął jej wizerunek pod wykastrowaną SI statku. – Jeśli myślisz, że to coś zmieni, to grubo się mylisz – ostrzegła żona. – To jakieś szaleństwo! – Otwarta gromada gwiazdowa – zaczął, nie zwracając uwagi na naburmuszoną twarz Lony. – Zaledwie czternaście i pół roku świetlnego stąd. Jedna z industrialnych planet Państwa, skazana na dostawy żywności z zewnątrz. Zaledwie jeden potężny skok i sama zobaczysz. Ekskluzywne, suszone hodomięso trafia na stoły tamtejszej arystokracji! A my? Pławimy się w jedach! – Wsadzą cię za spekulacje na stratę Państwa, zobaczysz. – Dla nas nie ma już Państwa, kochanie. Nie ma ekranów, nie ma skanowania płytek personala, oficjalnych podsłuchów i obowiązkowych apeli na cześć Hegemona. – Z rozbawieniem patrzył, jak oczy Lony robią się większe i większe. Bała się, ale potrafił to zrozumieć. Sam się bał, choć robił wszystko, by tego nie okazać. – „Czekoladka” jest czysta jak łza. Zero podsłuchów, zero kontrolowanego oprogramowania. Popatrz! – Odwrócił się i napisał coś na konsoli nawigacyjnej. – Widzisz ją? – Tę Sztuczną Inteligencję? – spytała, krzywiąc się nieco. Bordowe holo przypominające jej córkę pojawiło się obok konsoli jak za dotknięciem magicznej różdżki. Tuż obok stanęła Lora. Wyciągnęła rączkę, próbując złapać wyświetlony obraz, i Lona z lekkim przestrachem zauważyła, że wykastrowana SI uśmiecha się do dziecka. – Pozdejmowałem część blokad – powiedział Tartus. – Niewiele, ale już się uczy. Ten statek będzie zautomatyzowany na tyle, że będziemy oboje mogli na spokojnie zająć się dzieckiem. Stworzymy tu dom... zobaczysz! – Sama nie wiem... – Nie marudź – uciął i przyciągnął żonę do siebie. Pocałował ją w usta tak, że sama, zupełnie jak jej córka, zaczęła nagle chichotać. – Te wąsy! – zaśmiała się. – Masz je zgolić, słyszysz?! Łaskoczesz! – Już ja cię połaskoczę... – obiecał, doprowadzając ją do jeszcze większego chichotu. – Chcesz zgolić męską dumę największego handlarza Wypalonej Galaktyki? – Tartus! – zaprotestowała, ale już wiedział, że wygrał. Zawsze tak potrafił ją przekonać: stawiając przed faktem dokonanym i później doprowadzając ją do śmiechu. Tak też się jej kiedyś oświadczył. Pojawił się przed nią wystrojony, z kontraktem małżeńskim w dłoni, w którym, jak powiedział, może sobie wpisać dowolną datę. Roześmiała się

wtedy – tak jak teraz – i wpisała: WIECZNOŚĆ. Wiele razy, gdy było już po wszystkim, patrzył na ten kontrakt. I na to jedno słowo.

– Nie jesteś Tartusem Fimem – stwierdziła SI. Janis ledwo powstrzymała się od parsknięcia. Jak większość mieszkańców Wypalonej Galaktyki, nie była przyzwyczajona do osobowościowych nakładek instalowanych na wykastrowaną Sztuczną Inteligencję, a najwyraźniej ta jedną z nich posiadała. Wojna Maszynowa zakończyła się stulecia... a może tysiące lat temu, ale ludzkość wciąż czuła podskórną grozę na myśl o inteligentnych Maszynach. Współczesne SI miały zatem brzmieć martwo i sztucznie lub używać filtrów językowych maskujących ich rzeczywistą inteligencję. – Sytuacja awaryjna – powiedziała Tsara. – Zdejmij wszystkie blokady nawigacyjne i w pełni odbezpiecz uzbrojenie. – Nie. Dookoła Terminusa zaczęła się już regularna walka. Krążownik Elohim, otoczony przez osłaniające go skokowce i świeżo przybyłą fregatę, rozpoczął ostrzeliwanie stacji. Przez czarną, krzyżopodobną konstrukcję zaczęły przelatywać delikatne zygzaki wyładowań; nieubezpieczane pole magnetyczne spadało po każdym strzale. Stacja Strażników musiała zginąć: energia, pompowana z rdzenia do pól, odwlekała tylko to, co nieuniknione. Czarne skokowce Straży latały dookoła, pozornie bez ładu i składu, z trudem uciekając przed ostrzałem. – Zabiją nas! – krzyknęła Janis. – Odblokuj to, słyszysz?! – Nie jesteś Tartusem Fimem – powtórzyła z uporem SI. Tsara jęknęła z wściekłości, walnęła pięścią w konsolę nawigacyjną. – Zaraz nas zestrzelą! – Blokady nawigacyjne może zdjąć jedynie jednostka o specyfikacji Tartus Fim – powtórzyło holo. Janis zaklęła siarczyście. Gdyby miała tylko więcej czasu... – Kiedy zginiemy – syknęła, patrząc z przerażeniem na kolejny, wybuchający tuż obok „Krzywej Czekoladki” skokowiec Straży – ty także przestaniesz istnieć, zdajesz sobie z tego sprawę? Czy może nie pojmuje tego twój wykastrowany, programowy mózg?! – Blokady nawigacyjne może zdjąć jedynie jednostka... Tsara przymknęła oczy. – Wykastrowana Jednostko Sztucznej Inteligencji skokowca „Krzywa Czekoladka”, numer rejestracyjny... – przerwała na moment, zerkając na wygrawerowaną płytkę przytwierdzoną do konsoli – TS1138B. Tryb awaryjny – dodała, usadowiła się wygodniej w fotelu i uruchomiła nie programowe, a mechaniczne podanie twardej stazy.

To, co zamierzała zrobić, zalecano jedynie jako ostateczność i nie miała pewności, czy nie będzie też oznaczało jej śmierci. – Powtarzam: zgłaszam tryb awaryjny. – Przełknęła ślinę, patrząc na zmianę to na neoszybę i narastający za nią chaos, to na wypełniające się Białą Pleśnią rurki iniektorów. – Tryb awaryjny może zgłosić jedynie jednostka o specyfikacji Tartus Fim – wyjaśniła SI, ale Tsary nie obchodziło, jakie zdanie ma w tej kwestii obwarowany protokołami i blokadami duch w maszynie. Kiedy zapadnie w stazę bez możliwości automatycznego wybudzenia, ostatnia wydana przez człowieka komenda zacznie być, tak czy owak, analizowana. Taką miała przynajmniej nadzieję. A to, co nastąpi dalej, zależy już tylko od programowego rdzenia. Gdy „Krzywa Czekoladka” zrozumie, że na pokładzie nie ma świadomego człowieka – bez względu na to, kim byłby ów człowiek – i pojmie, że nie może nikogo wskrzesić ze stanu stazy podanej bądź co bądź na twardo, a więc poza systemem SI, przejdzie sama z siebie w tryb awaryjny, wzmocniony dodatkowo wcześniejszym ludzkim żądaniem. Z jej punktu widzenia na pokładzie nie będzie nikogo świadomego – bo ze stazy twardej człowieka wskrzesi jedynie drugi człowiek. SI może wówczas wybrać trzy ścieżki postępowania. Po pierwsze, może wyłączyć wszystkie systemy i przejść w tryb czuwania, nadając sygnał ze swoją lokalizacją i prośbą o pomoc do potencjalnych ratowników. Po drugie, może wyruszyć we wcześniej zaprogramowaną przez Tartusa Fima trasę awaryjną. Po trzecie, może skorzystać z pierwotnego programu instalowanego fabrycznie i udać się do najbliższej możliwej stacji ZFK bądź swojej macierzystej stoczni. W każdej z tych ścieżek tylko jedno pozostawało bez zmian: wykastrowana SI będzie starała się chronić swoje istnienie i istnienie zestazowanego człowieka na pokładzie. Zostałaś z tym szajsem sama, pomyślała Tsara Janis tuż przed tym, zanim zalała ją Biała Pleśń. Samotna SI... Ciekawe, co teraz zrobisz. Biedaczysko.

Skokowiec buczał jednostajnym, basowym alarmem głębinowym. Wskrzeszony ze stazy Tartus rozkaszlał się spazmatycznie, wyszarpując z ciała rurki iniektorów. Zamrugał, gdy przed oczami zawirowały mu czarne plamy. SI wskrzesiła go, ale chybotał się na granicy traconej świadomości. Zachował ją jednak na tyle, by zauważyć iskry przebiegające po konsoli nawigacyjnej. – Co się... – wychrypiał. Na dźwięk jego głosu nad konsolą zmaterializowała się SI. Obraz nie był jednak wyraźny, drgał i trzeszczał. – Niespodzie... niespodziew... wyj... wyjście – wydukała Sztuczna Inteligencja

„Czekoladki” głosem wpadającym znienacka w głęboki, zwalniający bas – z... z... z... – Skąd? – spytał Fim, ale holo SI zgasło. „Czekoladka” nie musiała w zasadzie odpowiadać: wiedział dobrze, że chodzi o wyjście z Głębi. Pierwszy skok? I komplikacje? Niemożliwe, uznał, nie przyjmując do świadomości absurdalnego, nieszczęśliwego przypadku. To się po prostu nie zdarza. Lona. Nie widział żony. Powinna leżeć tuż obok niego na fotelu stazowym. Chyba że poszła od razu do wskrzeszonej Lory. Dziewczynka była za mała, żeby podawać jej Pleśń bezpośrednio w stazo-nawigacji, podłączyli ją zatem na twardo w jednej z kajut. Tartus ruszył przed siebie. Nie spojrzał nawet na drgające, wyświetlone na neoszybie dane lokacyjne. Interesowała go tylko córka. Zamiast niej znalazł jednak żonę. Lona tkwiła w korytarzu „Czekoladki”, oparta plecami o ściankę wybrzuszoną klockami boksów dostępowych. Jedna z szafeczek kryjących komputerowe karty była otwarta i drzwiczki ruszały się lekko. Tuż obok najprawdopodobniej jakieś przeciążenie rdzenia rozerwało jeden z kabli oplatających rurę energetyczną. Żonę Fima niewiele to jednak obchodziło. W zasadzie nie obchodziło jej już nic. Siedziała skulona tak, jakby dziwiła się plamie krwi rozlewającej się jej pod nogami, i dopiero po kilku przeraźliwych sekundach Tartus zrozumiał, że podcięła sobie żyły. Musiała być martwa od jakiegoś czasu – krew wyglądała na skrzepniętą. Fim stał i patrzył. Kiwał się tylko lekko, gdy „Czekoladka” drgała, wpadając w jakieś niezrozumiałe, dryfowe elipsy, obciążające – zapewne uszkodzone – antygrawitony. A potem, po chwili, która postronnemu obserwatorowi wydałaby się pewnie bardzo długa – poszedł po swoją córkę. Lora wyglądała, jakby spała. Była odłączona od iniektorów stazowych i położona delikatnie na leżankę. Matka musiała zamknąć jej oczy, ale – czy to wskutek przeciążeń, czy z innej przyczyny – wyglądały na półotwarte. To wystarczyło, by Tartus zauważył nienaturalną biel rozświetlającą źrenice. Podszedł i uklęknął przy córce, dotykając jej ciała. Umysł i myśli miał zimne niczym lód. Wiedział, co się wydarzyło. Nieudany skok głębinowy, Lora widziała Głębię. Mniej więcej w tym samym czasie budzi się Lona. Znajduje córkę, która przechodzi chorobę pogłębinową wyjątkowo źle – najprawdopodobniej od razu umiera, personal nie może powstrzymać nagłej zapaści. Upływa nieco czasu, gdy wykastrowana, uszkodzona SI próbuje zapanować nad statkiem i wskrzesić samego Tartusa. Udaje się jej dopiero, gdy Lona decyduje się na definitywne zamknięcie kwestii zaufania do męża i zaokrętowania na statku z napędem głębinowym. To bardzo proste. Nie trzeba być z Klanu Naukowego, by to zrozumieć. I Fim zrozumiał. A kiedy zrozumiał już w pełni, zaczął krzyczeć.

W rozumieniu Elohim to nie powinno było się wydarzyć.„Ciemny Kryształ” nie powinien być uzbrojony. A jednak był i broń wyglądała na groźną. A co gorsza, wyglądało na to, że skokowiec Kirke nie jest jedyny. Krążownik „Om” rozpoczął zmasowany atak na Terminus. Otaczały go skokowce, goniące za czarnymi statkami Straży. Nieco zdezorientowane serafy zawróciły, by zmierzyć się ponownie z „Ciemnym Kryszałem”. A potem wszyscy – zarówno Elohim, jak i Strażnicy – usłyszeli znajomy głos dolatujący do nich na szerokim paśmie dostępowym: – Hej! Jesteście tam, do ciężkiej Plagi?! – krzyczała Kirke Bloom. – Do was mówię! Do pieprzonej Straży Granicznej! Macie odblokowaną broń! Zacznijcie z niej strzelać! To jakaś superwersja EPI! Brońcie się, słyszycie? Usprawniłam wam program! Brońcie się, głupki! Najpierw strzelił jeden, potem drugi statek Strażników. Jeden, potem drugi rozbłysk. A po chwili przestrzeń wokół Terminusa rozświetliła się błękitnymi, rozedrganymi piorunami przesmażającymi się przez pola magnetyczne, uszkadzającymi systemy elektroniczne i poważnie naruszającymi kadłuby próżniopławów. To nie powinno było się wydarzyć. Tkwiąca w komputerowym Ziarnie „Om” Macierz Elohim nie mogła się na to zgodzić. Rzeczywistość była niezgodna. Znaczna przewaga sił, która umożliwiała pokonanie bezbronnych statków Strażników i powstrzymanie przekazu o Powrocie, została naruszona. Wyglądało też na to, że nie można powstrzymać nieuniknionego. Czyż dane nie zostały już puszczone w Strumień? Wszystko na to wskazywało. Nie było sensu przeciągać potyczki, i to w momencie, gdy stała się trudniejsza, niż zakładano. Należało jak najszybciej powrócić na Empireum. Pogodzić się z chwilową porażką. Dokonać dostosowania, by godnie przyjąć reditum. Tak. Trzeba było przyjąć to wszystko z wyjątkiem jednego. Nie można było dopuścić do ucieczki Kirke Bloom. Kirke Bloom była aberracją. Była zawiązaniem nicości. Była przyczyną i może była skutkiem. Czy to nie ona powstrzymała wcześniej serafy, jeszcze przed przybyciem na Terminusa? To zagrożenie powinno zostać zbadane. A ona musiała odpowiedzieć na wiele istotnych pytań. Macierz Elohim wydała odpowiednie rozkazy i cała obecna w sektorze elohimska flota otrzymała polecenie schwytania „Ciemnego Kryształu”. Dopóki walka była rozproszona i ograniczała się do obrony stacji, Kirke miała szansę. Teraz nie miała żadnej. W kilkanaście sekund straciła całe pole magnetyczne lewej burty. – Tartus! – krzyknęła. – Zwrot! Pomóż mi, do ciężkiej Plagi, słyszysz?! Ale handlarz nie słuchał. Nie siedział już przy konsoli nawigacyjnej. SN trzaskała przeciążeniami – pękła jakaś rura energetyczna, która wypluła drobną, ale niebezpieczną część energii rdzenia. Handlarz, nie bacząc na wystrzały błękitnych iskier, dopadł do zawodzącej zupełnie po ludzku Pokraki i osłonił ją własnym ciałem. Bloom widziała to tylko przez ułamek sekundy. Potem SN zamigotała, rozległ się dźwięk alarmu i w „Ciemnym Krysztale” zgasło światło. Większość podstawowych systemów przestawiła się na zasilanie rezerwowe. Ciotka krzyczała. Wystarczyła kolejna, przerażająca minuta, by skokowiec został do końca osłabiony

strzałami i zassany przez ściągacz „Om”. W ferworze rozgrywającej się potyczki był jednostką bez strategicznego znaczenia. Najważniejsze było to, że ocaleje stacja. Nic dziwnego, że wycofanie się i odlot Elohim prezbiter Virx potraktował później jako wielki sukces Straży.

Periodyczny Kontroler Systemowy zajmujący się rejestracją patrzył na swojego klienta z wyraźnym niesmakiem. Do współpracującego z Kontrolą Zjednoczenia budynku TransLinii mógł jednak wejść każdy człowiek, który pragnął zostawić w nim swoje kredyty. Nawet taki, który wyglądał na zapijaczonego lumpa. – Istotnie, jest „Czekoladka” – zgodził się Kontroler, odwracając wzrok od petenta. – W porcie od... błękitnego roku, nie, chwileczkę... roku i czterech miesięcy planetarnych. To, że pan zaparkował i zostawił statek, nie zwalnia jednak od opłat. Skokowiec był opieczętowany? Co się tam stało...? – Powiedz mu, co się... – zachichotała jedna z towarzyszących lumpowi kobiet, ale petent zepchnął ją z kolan. Upadła, wciąż chichocząc i wzbudzając zrozumiałe zainteresowanie ochroniarza. – Zamknij się – wychrypiał obdartus. – To zresztą nieistotne – powiedział Kontroler, wciąż nachylony nad holoekranem. – Tu, w dziale TransLinii współpracującej z Kontrolą, mamy nieco luźniejsze protokoły, ale według obowiązującej pana polityki Państwa, odbierając statek, nie może pan dokonać jego ponownej rejestracji i zmiany nazwy. Co najwyżej może ją pan uzupełnić. Inne wyjście, jak to mówią państwowcy, jest... fukan o, niemożliwe. Jest pan tym zainteresowany? – Kontroler oderwał wzrok od ekranu i spojrzał na petenta. – O jakim... przedrostku byłaby mowa? Mężczyzna popatrzył na niego bez słowa. A potem rzucił przekleństwo. – To nie wchodzi w grę – zauważył zimno Kontroler. – Nie takie słowo. – Gówno mnie to obchodzi – wycedził Tartus Fim i Kontroler zauważył nagle, że w oczach siedzącego przed nim mężczyzny błąka się szaleństwo. – Mogę... chwileczkę... – Nachylił się znowu nad ekranem, starając się, by niebezpieczny wariat nie zauważył, że drżą mu ręce. – Słyszał pan o języku maszynowym? Podobno to... podobno to słowo z niego pochodzi. O, proszę... język maszynowy mówi o słowie curvus, co oznacza „krzywy”. Strumień informuje, iż pierwotnie wybranym przez pana słowem określano kobietę lekkich obyczajów, która miała właśnie... eee... „krzywy” charakter. Tak moglibyśmy

przerejestrować – dodał z wyraźną ulgą. – Chce pan taki przedrostek? Podoba się panu? Co pan na to? Panie... Fim? Leżąca na ziemi kobieta wciąż nie przestawała chichotać.

Podejrz en ie, ż e dz iury głębin ow e n ie są z jaw iskiem n aturaln ym , uw łacz a n asz ym osiągn ięciom badaw cz ym . Pow iem w ięcej: stw ierdz en ie, ż e m oż n a w ygen erow ać sz tucz n ie tak olbrz ym ie i stałe z jaw isko jak dz iura, jest prz ykładem n aukow ej in dolen cji. Zbyt w iele prz ypisujem y Im perium G alaktycz n em u, m itycz n ym Obcym cz y Masz yn om . Im perium , n aw et w chw ilach sw ej św ietn ości, n ie stw orz yło n apędu cz y też gen eratora głębin ow ego m ogącego n a stałe otw orz yć prz ejście prz ez G łębię, i to takie, prz ez które prz elatyw ałyby n aw et statki n iew yposaż on e w n apęd. Dz iury i iskry są z jaw iskiem n aturaln ym . T o w sz ystko, co m am do pow iedz en ia.

Gerard Terp, Młodszy Myśliciel Klanu Naukowego

G

dy czarny właz zamknął się za nim, Zachariasz Lem odczuł przenikliwy chłód. Rzecz jasna owo odczucie było czymś subiektywnym. Skafander próżniowy pozwalał na przepuszczanie jedynie bezpiecznych dla ciała temperatur. Jeśli to zatem prawdziwy chłód, był on chłodem przefiltrowanym przez zamontowane w skafandrze mikrotermostaty i jako taki nie mógł stanowić większego zagrożenia. Świadomość, że chłód jest iluzją, nie zdusiła jednak dziwnego uczucia lęku. Lem wzdrygnął się i zwiększył jasność zamontowanej na hełmie latarki. Świetlny snop omiótł prastary korytarz, wyciągając z ciemności pokryte pyłem i piaskiem sprzęty: uszkodzone fragmenty podłogi, popękane ściany i wiszące u sufitu kable. „Nemesis” zmarł dawno temu, odchodząc tam, gdzie odchodzą wszystkie stworzone przez człowieka sprzęty – w krainę Wiecznej Entropii, rozedrganą co najwyżej przez delikatne sprzężenia zapomnianej energii. Tu szeptały resztki poszarpanych Sztucznych Inteligencji i to tu czuć było mechaniczną śmierć – czas wiecznego gaśnięcia... Lem otrząsnął się i zaczął iść: ostrożnie, krok za krokiem, analizując każdy przebyty metr. Grobowiec był blisko i mężczyzna przesuwał się niejako po jego obrębie, w pobliżu przejść serwisowych. Świeżo uruchomiona mapka wyświetlała mu trasę na szybce hełmu, ale miał wrażenie, że o wiele lepiej by było, gdyby zdał się na intuicję. W „Nemesis” znalazł się wcześniej tylko raz – i to nie sam. Przyprowadzono go, gdy zasłużył na wstąpienie w Wewnętrzny Krąg Loży, które to wejście okupił kilkoma zdradami i poważnymi akcjami przeciwko polityce Zjednoczenia. Nie tak oczywistymi jak ataki terrorystyczne, ale wystarczająco złożonymi, by przynieść zaskakujące, trwałe efekty w Wypalonej Galaktyce. Tak czy owak, poznał wtedy prawdę: prawdę o losie ludzkości, co sprawiło, że wszystko, w co wierzył, rozsypało się jak domek z kart. Możliwe, że pozna ją i Madella. W sumie byłoby to nawet zabawne: Nadzorczyni Kontroli, przypadkowy gość na arenie galaktycznych wydarzeń. Ale Loża nie wierzyła

w przypadki. Podobnie jak Zbiór była przekonana, że przypadki są po to, by je tworzyć. „Nemesis” szumiał. Czuły mikrofon hełmu odbierał owe dźwięki – elektroniczne westchnienia – i przekazywał je do uszu Lema, jak odgłos jego kroków czy zduszony szum wiatru na powierzchni planety. Co jakiś czas do Zachariasza dolatywały trzeszczenia i pyknięcia – pradawna aparatura żyła nadal, zasilana resztkami olbrzymiego rdzenia. Były astrolokator „Niani” nie zwracał na to uwagi, co najwyżej pilnował się przed ewentualnym porażeniem. Fragmenty kabli i rozczapierzonych instalacji nadal mogły być groźne, choć kontrolki hełmu zaznaczały owe elementy jako chłodne i martwe. Był już niedaleko. Przeszedł przez rozwidlony korytarz, w którym – tak jak wiele lat temu – leżała rozkręcona, stara Maszyna. Najprawdopodobniej trójka: o humanoidalnym kształcie, złapana zapewne przez Antenata i przeprogramowana na użytek „Nemesis”. Urządzenie siedziało skulone w kącie, posłuszne jakiemuś ostatniemu, nieznanemu Lemowi rozkazowi; zapewne czekało w bezruchu przez długie stulecia, aż wyczerpała się jego bateria. Reszty dokonała entropia – było wysoce wątpliwe, że Maszynę uda się ponownie uruchomić. Nieważne; istotne było to, że jej trup stanowił punkt lokalizacyjny. W lewej odnodze korytarza znajdowało się zatem przejście do głównej promenady statku, którą Lem nie był zainteresowany. Za to w prawej powinny być dwie komory: zapasowe, mechaniczne sterowanie SN w trybie awaryjnym i przejście do samego Grobowca. Zachariasz oblizał wargi i – po chwili wahania – skręcił w prawo. W zasadzie wcale nie miał ochoty tam iść.

Madella Nox biła się z myślami. Nie zamierzała czekać na Lema, nie wiedziała jednak, co powinna zrobić. Mogła oczywiście wyjść z Sali Map i udać się w kierunku „Dzidzi”, ale podejrzewała, że pójście w tamtym kierunku prędzej czy później oznaczałoby śmierć. Lem nie wyglądał na takiego, który rzuca słowa na wiatr. Jeśli groził, że ją zlikwiduje, to należało się liczyć z tym, że to zrobi. W dodatku przy pozakładanych blokadach „Dzidzia” stałaby się co najwyżej jej grobem. Co robić w takiej sytuacji? Jeszcze jako młoda Kontrolerka Systemowa Madella zyskała przydomek „Męcząca”. Określenie było dość krzywdzące: Nox nie była męcząca, lecz uparta. Potrafiła drążyć temat aż do otrzymania satysfakcjonujących ją wyników. Owa cecha szybko zagwarantowała jej sukces: Madella była cierpliwa i dążyła do celu niczym Maszyna. Boleśnie przekonało się o tym tych

kilku Kontrolerów, których bez wahania poświęciła czy wykorzystała w drodze na wyżej postawiony stołek. Teraz owa cecha kazała jej obracać w mózgu temat potencjalnej ucieczki. Porywacz mógł sobie gadać: opowiadać bajki o Antenatach, pradawnych statkach, bitwach czy o sekrecie Trzech Planet, ale jego monolog był niczym szum odległego morza. Ważny był tylko temat ucieczki – kwestia, którą Nox mogła wreszcie zanalizować na spokojnie, bez stojącego jej nad głową agenta Loży. Załóżmy, tylko załóżmy, że „Dzidzia” nie jest zamknięta. Otworzy się i będę mogła do niej wejść. Przejście do wnętrza skokowca jest w zasadzie półmechaniczne. Obwarowujące je protokoły mogą uniemożliwić wpuszczenie mnie do środka... ale czy Lem miał naprawdę czas na to, by tak mocno zablokować system? Wpuścił raczej blokadę na konsolę nawigacyjną i być może część podstawowych funkcji obsługi statku. Ale nie na wszystko. Mogłam pilotować „Dzidzię” i wylądować na powierzchni planety, Lem później włączył zapewne jakąś prymitywną blokadę. Najważniejsze jest jednak to, że to ja – jako pierwsza – otworzyłam właz „Dzidzi” i nie zauważyłam, by jakoś go potem zablokował. Był zbyt podekscytowany? Albo po prostu o tym nie pomyślał? Mogę więc wejść na statek. Ale co dalej? Trzeba nadać wezwanie z obsługi awaryjnej, zrozumiała nagle, na szerokim paśmie dostępowym. Jest szansa, niewielka szansa, że Zachariasz, zapomniawszy zablokować właz, zapomniał i o innych rzeczach – takich jak komunikacja. „Dzidzią” nie trzeba uciekać. Można z niej tylko krzyknąć. Nad planetą stacjonują statki Klanu Naukowego. Wystarczy je zawiadomić, gdzie jestem. Powiedzieć, gdzie jest agent Loży. I wskazać lokalizację zakopanego, starożytnego, kosmicznego rupiecia. Przegrałam wcześniejszą bitwę, pomyślała. Ale zdecydowanie wygram wojnę.

Zapasowa sterownia nie przypominała w niczym stazo-nawigacji. Tak naprawdę nie przypominała nawet komputerowego Serca. Lem nigdy nie interesował się konstrukcjami staroimperialnych statków, ale wiedział, że nie posiadały one typowej dla Zjednoczenia budowy modułowej. Pewne elementy były wspólne: maszynownia, rdzeń czy sam mostek, jak nazywano niegdyś SN, ale na tym podobieństwo się kończyło. Stare okręty wyglądały dość asymetrycznie i barokowo – a poszczególne sektory Imperium dokładały swoje elementy ozdobne czy rozwiązania konstrukcyjne mające symbolizować przynależność jednostki do konkretnego skupiska układów. Stąd też na ścianach pojawiały się teraz zagadkowe wzorki czy żłobienia, a nawet półmechaniczne płaskorzeźby

nieznanych Zachariaszowi istot – zapewne Obcych z dawnych legend sprzed Wojny Maszynowej. Niektóre z owych „potworów” służyły rzekomo na statkach Imperium, choć trudno było sobie wyobrazić, jaką miałyby pełnić funkcję. Sterownia była upstrzoną owymi płaskorzeźbami ścianą, uzupełnioną o proste przełączniki, zworniki i pokrętła. Wpuszczono tu kilka czarnych ekranów: dwa były rozbite i wyglądały na od dawna martwe. Nigdzie nie dostrzegał emiterów holo, ale to Lemowi nie przeszkadzało. Ważny był fakt, że jeden z monitorów wciąż działał, choć dawno wprowadził się już w stan uśpienia. Agent Loży podszedł do niego i delikatnie przestawił jedną ze znajdujących się niżej zworek. Ekran syknął cicho i ledwie widoczne litery języka maszynowego pojawiły się na jego wypukłej powierzchni, oświetlając nieco stare, zniszczone trupy stojących w sterowni foteli. Chłód. Wraz z powolnym uruchamianiem się starej maszynerii Lem odczuł go ponownie – tym razem wyraźniej. Znajdował się blisko Grobowca, zbyt blisko, by to zignorować. Zaledwie kilka metrów dalej znajdował się wysoki, grawerowany i zapieczętowany właz – przejście do zapomnianej od wieków SN. Co ukrywało się w tej wiecznej ciszy? Nie wiedział, ale mógł sobie wyobrazić strzaskaną neoszybę, zwały starego piasku planety i – pośród ciemności – prastare, zmumifikowane ciało Antenata. Ciało, w którym zagnieździł się mimo transgresji. Ciało, z którego został brutalnie wydarty. – Nie myślimy... – mruknął do siebie, wybierając pokrętłem wcześniej ustawioną w Sali Map Sagittarii 9. Gwiazda znajdowała się w prostej tabeli systemowej – fragmencie mapy nawigacyjnej. Znał świetnie jej lokalizację, bo wcześniej pokazywano mu, jak ustawić dane sektora. System wysypał informacje: wielkość, gęstość, stopień rotacyjny, deklinacja... – Nie myślimy... nie myślimy o tym tam... – mamrotał, zatwierdzając wybór. Przeszedł do szuflad znajdujących się niżej, z ukrytymi wewnątrz klawiaturami przeznaczonymi dla mechaników. Szarpał przez chwilę za uchwyty, ale otworzyła się dopiero czwarta – możliwe, że ta sama co ostatnim razem. Klawisze wyglądały na częściowo wytarte. Kiedy nacisnął na przycisk zasilania, niewielka dioda u góry klawiatury zapaliła się na zielono. Mężczyzna zaczął wprowadzać komendy – powoli, bo grube paluchy skafandra nieco utrudniały operację, ale na tyle skutecznie, by usłyszeć nagle głośniejszy szum budzącej się w „Nemesis” maszynerii. Wzdrygnął się: coś jak fala przebiegło przez podłogę i zgasło. Nie udało się. Ale był to dopiero początek. Lem ponownie wybrał opcję aktywacji i potwierdził polecenie. Coś zasyczało, a podłoga okrętu błysnęła nagle od elektrycznego szoku, wywołanego przez pobudzenie rdzenia. Trzewia „Nemesis” jęknęły niczym ktoś przemocą wskrzeszany do życia. – Jeszcze jeden raz... – oznajmił półgębkiem. Wciąż skupiał się na pracy, choć chłód stał się o wiele mocniejszy. Kątem oka dostrzegł też lekkie zachwianie – ściany stały się nieco przezroczyste, na ułamek sekundy, ale to wystarczyło, by na czoło wystąpił mu pot. Zachwianie struktury widmowej? Przeklęta Plaga – jeśli zjawisko

się rozszerzy... Niemożliwe, przekonał się, ponownie nachylając nad klawiaturą. Stres, całe to lądowanie... jestem zmęczony. Nacisnął klawisz po raz ostatni i nagle sterownia rozbłysła setkami lampek i iskier, wydobywających się z uszkodzonych podzespołów. Szum stał się wyraźny i niemal basowy, a Zachariasz szybko, korzystając z chwili prawdziwego wskrzeszenia, zatwierdził cel. Wysunięty nad powierzchnię planety kluczowy fragment „Nemesis” uruchomił dźwigar i odsłonił lancę. Lem skulił się w oczekiwaniu na strzał. Z tego, co wiedział, istniała niemal dwudziestoprocentowa szansa, że rdzeń nie wytrzyma. Możliwości były wówczas dwie: albo rdzeń zgaśnie na zawsze, albo odda resztę swojej energii w potężnej eksplozji. Przymknął oczy. Wstrząs przeszedł przez statek niczym grom, nie był jednak tak przerażający, jak Lem się spodziewał. Przez całą strukturę „Nemesis” przebiegło gwałtowne drżenie i nagle agent usłyszał upiorny, nieco zawodzący głos zarządzającej statkiem Sztucznej Inteligencji. – POŁĄCZENIE GŁĘBINOWE OTWARTE. POWTARZAM: POŁĄCZENIE GŁĘBINOWE OTWARTE. Koniec. Zachariasz otworzył oczy. Wstał szybko i niemal na oślep wyłączył system. Sterownia zgasła tak, jak cały statek, pogrążając się ponownie w wiecznym śnie. Słychać jeszcze było ostatnie przepięcia i sprzężenia, niczym pożegnalne, niemelodyjne akordy. Lem zachichotał nerwowo. – Koniec – powiedział do siebie. – Już po wszystkim. Nigdy, Plaga, więcej! Ale nie był to koniec. Sterownię pokrywał lód. Lem zamrugał. Gdyby mógł, przetarłby twarz ręką, ale tak przejechał tylko rękawicą po obłej powierzchni hełmu. Powoli, z niedowierzaniem, podszedł do dopiero co działającego monitora i przeciągnął po nim palcami, zdrapując z powierzchni prawdziwy, zimny szron. Nie było tu żadnego lodu. Żadnego szronu. I żadnego zimna. Był tego zupełnie pewny. Co tu się więc wyprawiało? Cofnął się i odwrócił od niewytłumaczalnego zjawiska. Jego mózg przesunął to, co zobaczył, do szufladki „efekt uboczny” i z litości dla swego właściciela zdecydował się szybko o tym zapomnieć. Niestety, mogło się to okazać wyjątkowo trudne. Głównie dlatego, że Zachariasz nie był już sam. Kilka metrów od niego stał nieruchomy, lodowato spokojny Cicero Flink. Wyglądał tak samo, jak Lem go zapamiętał, ale było w nim coś, co – abstrahując od faktu, iż powinien od dawna nie żyć – wzbudzało irracjonalny lęk. Nie nosił skafandra, tylko zwykły kombinezon z wciąż widocznymi naszywkami „Niani”. Jego oczy były zamknięte. W dłoni trzymał coś na kształt długiego, lodowego szpikulca. – Zachariasz – powiedział. Jego głos był jak szept chłodu. – Zachariasz. Lem nie odpowiedział. Pomimo skrajnego przerażenia poruszył się, powoli przesunął w stronę wyjścia. Niech nie otwiera oczu, pomyślał. Tylko niech, kurwa, nie otwiera oczu!

Loży.

– Chwalmy Bladego Króla – powiedział Cicero i szybkim krokiem ruszył w stronę agenta

Madella znajdowała się w połowie drogi do wyjścia, gdy martwy okręt ożył. Z początku nie rozumiała, co się dzieje. Później zobaczyła światła. Wcześniej ciemny korytarz rozjaśnił się wiszącymi u sufitu lampami. Część nie działała bądź działała połowicznie, ale ich nagły błysk sprawił, że krzyknęła. Przez cały korytarz przeleciało coś jak elektryczny szum, który na ułamek sekundy wyłączył kontrolki hełmu. Potem wszystko zapaliło się ponownie i znów zgasło. Nox zaczęła biec. Przewróciła się dopiero wtedy, gdy wszystko na powrót zajaśniało, a przez cały okręt przebiegł potworny, basowy grzmot. – POŁĄCZENIE GŁĘBINOWE OTWARTE – usłyszała. – POWTARZAM: POŁĄCZENIE GŁĘBINOWE OTWARTE. To Lem, zrozumiała. Uruchomił jakieś starożytne gówno! Ten kretyn wysadzi nas w powietrze! Cóż, nie zamierzała na to bezczynnie czekać. Wstała i popędziła przed siebie, nie bacząc już specjalnie na dziury w podłodze, dyndające kable strzelające iskrami czy porozrzucane na ziemi trupy elektronicznych sprzętów. Jeśli nie pomyliła się co do drogi powrotnej, zaraz powinna wyjść na powierzchnię... – Madella! Aż nią zatrzęsło. Niespodziewany wrzask Zachariasza w hełmie sprawił, że skuliła się w oczekiwaniu na strzał. Dopiero po kilku długich sekundach spojrzała za siebie i stwierdziła, że Lem jej nie goni. Skąd zatem wiedział, że uciekała? – Biegnij w stronę „Dzidzi”! – wydarł się głośnik w skafandrze. – Słyszysz?! Właz powinnaś mieć otwarty! Ja zaraz...! Plaga! Plaga! Kurwa mać! Coś w jego głosie sprawiło, że jeszcze bardziej przyspieszyła. Bał się? Głośnik z pewnością nie przekazywał dokładnej tonacji, ale miała wrażenie, że Zachariasz jest przerażony. – Szybko! – wrzasnął ponownie. Tym razem usłyszała, że dyszy; także musiał biec. Uszkodził coś, zrozumiała. Próbował coś odpalić i wszystko się... Niech go przeklęta Plaga weźmie! Nie zginę tu! Nie na tej przeklętej, widmowej planecie! Przebiegła jeszcze kilkadziesiąt metrów i dopadła do wyjścia na powierzchnię B612. Wciąż wiało: na horyzoncie widać było niewielką burzę piaskową. Znów ruszyła, niemal na oślep, byle

dalej od okrętu, który mógł zaraz zamienić okolicę w kłąb kurzu. To było szaleństwo, nigdy jeszcze nie pędziła tak szybko. Stanęła wreszcie, opierając się dłońmi o kolana i z trudem powstrzymując od wymiotów. Reagujący na nagłe zmiany biologiczne personal już pracował, ale czuła się ledwo żywa. Spojrzała za siebie. Niewielka sylwetka Zachariasza Lema wynurzyła się z czeluści „Nemesis”. Agent Loży biegł, potykając się, ale biegł. Nie zamierzała na niego czekać. Odetchnęła głęboko i pognała w stronę „Dzidzi”.

Tipsy Palm od samego początku rozumiał, że cała sprawa z szukaniem członka Zbioru źle się skończy. Po pierwsze, zgodnie z poleceniem kapitana Telsesa miał prowadzić przed sobą demoniczną, plagową Maszynę. Po drugie – zapędzali się w okolice, za którymi nigdy nie przepadał, głównie z powodu klaustrofobicznych korytarzyków dostępowych. I po trzecie – nie szedł tam sam, a z całą grupą ludzi, z których część nie należała nawet do jego załogi. Konstrukcja „Płomienia” była typową konstrukcją modułową, zatwierdzoną przez ZFK. W przypadku niszczycieli, a więc jednostek o znacznie większym tonażu od skokowców i fregat, maszynownia wychodziła jednak poza sektorowe ustalenia. Stazo-nawigacja pełna była stanowisk komputerowych do wsparcia Serca, a maszynownia wychodziła poza pokład dolny, rozrastając się na pozostałe pokłady i łącząc z zewnętrznym napędem głębinowym. Jedynie rdzeń znajdował się tam, gdzie zawsze – w maszynowym centrum, zapakowany w bezpieczną, żeliwną trumnę niczym sopel roziskrzonego lodu ukryty w łupinie z granitu. W trakcie przebywania przy uwięzionej, tak silnie skoncentrowanej energii trzeba było zachować oczywistą ostrożność. Tipsy miał nadzieję, że akolita Zbioru tam nie polazł. Na razie dreptali za Maszyną w zagłębienia pokładu dolnego, przeciskając się przez plątaniny energetycznych rur, pompujących moc do poszczególnych systemów statku. Aro pikotał i terkotał, a niekiedy stawał na swoich gąsienicach i wytrzeszczał jedyne, wtopione w tułów oko. Gdyby to było wszystko, byłoby cudownie, ale Maszyna najwyraźniej lubiła gadać. Co jakiś czas zza kratki niewielkich głośników beczkowatej obudowy wydostawał się zdziecinniały, generowany głos, wygłaszający farmazony typu: „Przodem, przooodem” czy „A teraz skręcić, sskręcić”. Każdy z tych infantylnych przekazów doprowadzał głównego mechanika na granicę apopleksji. Szedł jednak za Maszyną i tylko zaciśnięte usta powstrzymywały go przed wydarciem się na przeklęte, pseudointeligentne ustrojstwo. To jakiś koszmarny sen. Dlaczego Kayt tak mu

kazał?

Na razie zapuszczali się w mniej uczęszczane rejony, gdzieś w okolicach lewej burty, do sektora odprowadzania ciepła. Temperatura nieznacznie wzrosła – aktywne termostaty i wentylatory pracowały o wiele ciężej. W statkach kosmicznych Zjednoczenia problem przegrzania nie był problemem poważnym – dawno wymyślono sposoby, by do chłodzenia bardziej newralgicznych elementów okrętu wykorzystać lodowatą moc próżni. Na „Płomieniu” znajdowały się zatem miejsca, gdzie powłoka była cieńsza i zbudowana harmonijkowo – śmiertelny chłód przestworu przesiąkał przez nanostalowe płytki poszycia, przekazując nieco wiecznego mrozu do wewnętrznych elementów okrętu. – Skręęcić – terkotał Aro. – Skręęcić... Po Plagę tam właził, zastanawiał się Palm. Oczywiście nie musiał tego robić z własnego wyboru. Cały „Płomień” zapełniały białe szaty. Wyglądało na to, że z polecenia Deta Zbiór miał wcisnąć się w każdy zakamarek statku. Teoretycznie pomagali w obsłudze, w istocie stosowali permanentną inwigilację. – Panie Palm... – zagadał do Tipsy’ego idący tuż obok niejaki Ratuszniak, zajmujący się zwykle kontrolą odzysku odpadu energetycznego. – Ale ta Maszyna tam idzie... – Gdzie idzie? – No, tam... – Łysy, stary mechanik od odpadów schylił się, by szeptem wydukać wprost w ucho Palma: – No, tam, no... panie Palm... on zobaczy... – Niech was wszystkich Plaga weźmie! – syknął Tipsy. – Już bimbrownię zrobiliście? – Tam są stosy... – zaczął nieco nieporadnie tłumaczyć Ratuszniak. – Atomowe. I transformatory... tam się grzeje wszystko... Aparatura... – Mechanik zerknął trwożnie przez ramię na towarzyszących im akolitów Zbioru. – Panie Palm, bo zobaczą i zlikwidują... – Niech cię Plaga, Rat! – wściekł się Tipsy. Tylko tego brakowało, by dawać Zbiorowi kolejny powód do demonstracyjnego „wyłączenia” personali. – Miń to przeklęte plagiostwo i idź przodem. I rozbierzcie to, zanim dojdzie do awantury. Potem się z wami policzę...! – Tak, oczywiście, panie Palm! – zgodził się ochoczo mechanik i wysforował się do przodu, mijając ostrożnie Maszynę. Tispy odwrócił się w stronę akolitów, pozwalając, by na twarzy pękł mu lekki uśmiech. – Za potrzebą – wybąkał, mając cichą nadzieję, że wyjaśnienie tylko zniesmaczy resztę i nie będą zadawali dalszych pytań. – Panie Palm? – spytała cicho idąca tuż za nim nawigator Celestia, jedna z młodszych osób na pokładzie. – Nie teraz – mruknął do niej, zerknął też znacząco na idącego obok starego, ale dobrze utrzymanego Pitofa ze zbrojeniówki, zwanego przez przyjaciół Sierżantem. – Niech nikt się już nie odłącza. Tych od Zbioru jest trzech, będzie nas po równo, nie licząc tej przeklętej Maszyny. – Dobrze, panie Palm. – Prosto, prossto! – zabulgotała Maszyna i Tipsy wzniósł oczy do nieba, kontemplując obwieszony lampami sufit. Miał nadzieję, że Ratuszniak i reszta alkoholików zdążą pochować swoje śmiecie, zanim Aro rozjedzie je gąsienicami. Nie wiedział, że już za chwilę będzie to jego najmniejszy problem.

Det nie był zadowolony. Można nawet powiedzieć, że czuł głębokie rozczarowanie ostatnimi wydarzeniami. Starcy, tak jak się tego obawiał, nie reagowali prawidłowo. Nie było już sensu ich uświadamiać, widział to wyraźnie. Praktyka uczyła, że ten konkretny rodzaj starości jest wyjątkowo odporny na zbawcze Słowo ogłaszane przez Zbiór. Zmiana ich przekonań nie miała też sensu ze względów czysto praktycznych. Byli już po prostu za starzy, by przydać się sekcie. Z tego, co się orientował, starych ciał nie chcieli zbawiać nawet Stripsowie. Istniało zbyt duże ryzyko stworzenia z nich nie pełnoprawnych członków sekty, a Reanimatorów – Elektronicznych Pogrobowców. Wszystko się poplątało. Zagadkowy atak ze strony Stripsów. Zagubienie się w przestrzeni kosmicznej. I jeszcze dodatkowo – zniknięcie jednego z członków Zbioru. Na statku, który powinni przecież dobrze znać, pracując nad jego odtworzeniem. To nie powinno było się wydarzyć. Prowadź mnie, Potęgo. Wskaż mi opcję postępowania. Nie dopuść do zachwiania losu Zbioru. Usłysz mnie. Ale jego modlitwy były puste. Kręcił się po kapitańskiej kajucie, nie mogąc się skupić. Modlitwa sama w sobie to tylko forma zaawansowanej medytacji, która – gdyby poświęcił jej nieco więcej czasu – mogła doprowadzić go na wyżyny wnioskowania. Pod tym kątem Zbiór był podobny do Stripsów – tam, gdzie mechaniczna sekta stosowała zaawansowaną symulację, akolici dopuszczali opartą na wyliczeniach statystycznych Prognozę. Owa suma z pozoru chaotycznych składowych umożliwiała lepsze bądź gorsze przepowiedzenie przyszłości. A przynajmniej powinno tak być. Powinniśmy być ostrzeżeni przez Prognostyków, pomyślał. Zbiór nie dopuszcza do takich sytuacji. Tego typu zachwianie planów może spotkać Stripsów, obłąkanych Elohim czy całe Zjednoczenie, ale nie tych, którzy sprawują pieczę nad odrodzeniem ludzkości. Wahał się jeszcze przez chwilę, zanim nacisnął guzik interkomu i wezwał do siebie Prognostyka.

Niespełna trzy minuty po odejściu Ratuszniaka do małej grupy poszukiwawczej dotarł metaliczny łoskot i zduszony jęk. Tipsy zamarł. Znajdowali się niemal bezpośrednio pod główną rurą energetyczną, tuż obok lewego sektora odprowadzania ciepła. W pewnym momencie musieli pójść w górę, w kierunku korytarza serwisowego, mieszczącego się pomiędzy kadłubem a ścianą wewnętrzną, odgradzającą maszynerię od częściej odwiedzanych pokładów. I to tam Aro zaczął najpierw piszczeć, a potem odczuli chłód, który na statku kosmicznym mógł oznaczać tylko jedno: wdarła się tu próżnia, co prawda tylko na chwilę, ale termostaty nie zdążyły jeszcze uregulować temperatury pomieszczenia. Niemożliwe, stwierdził Tipsy. Wiedzielibyśmy. Nie ma takiej opcji. Nawet gdyby jakimś cudem nikt nie raportował uszkodzenia, wiedziałaby o tym wykastrowana SI. Chwileczkę. A co mówił Stonawski? Twierdził, że ma niewielki raport z uszkodzenia kadłuba na pokładzie dolnym. Jakaś drobnica – interferencje, możliwe naruszenie poszycia. Właśnie w tym przeklętym miejscu... Pięknie. Trzy sekundy po tej myśli usłyszeli łoskot. Ratuszniak poprzewracał bimbrownię, pomyślał z nadzieją Tipsy, ale za moment doleciał ich jęk, bulgot, a potem wszystko zgasło. I to dosłownie. Na korytarz spłynęła ciemność i Palm usłyszał pisk Celestii. Trwało to tylko moment – lampy już zapalały się, ponownie korzystając z zasilania awaryjnego. – Co się tam dzieje? – spytał któryś z akolitów. Tipsy wzruszył ramionami. – A skąd mam wiedzieć? Idź sobie i sprawdź. – Sam tam pójdziesz, karle – zauważył młodszy z członków Zbioru. – Razem z tą przeklętą Maszyną. – Widzę, że wasza duchowość jest naprawdę najwyższej próby – rzucił Palm, ale skinął ręką na Sierżanta. – Idziemy. – Jasne, szefie – zgodził się Pitof. – Cel, ty zostajesz – dodał na odchodnym Tipsy do Celestii. – Przypilnuj naszych drogich gości, żeby się nie zgubili, tak jak ich oświecony kolega. – Dobrze, panie Palm. – Nie idziecie z nami, chłopcy? – spytał ochryple Sierżant. – Tacy twardziele jak wy lubią pewnie zakasać białe rękawki i zamachać piąsteczką, co? – Nie prowokuj ich, Pitof – odezwał się Tipsy, podchodząc do Maszyny. – Za bardzo lubią naciskać guziczki na personalach. Aro? – Aro słuchać. – Ustaw sobie, nie wiem, sensory czy coś. Masz jakieś uzbrojenie w tym... – zawahał się, patrząc niechętnie na sześć ramion maszyny i jej beczkowaty korpus – w tym czymś? – Przeładować – oznajmiła Maszyna i ku zdumieniu Palma na jej powierzchni zatańczyła nagle błękitna iskra. Najwidoczniej Aro potrafił kopać prądem. – Doładować – dodał z dumą. – Przeładować. – Niech będzie – skrzywił się Tipsy. – Jedziesz przodem. Ruszyli.

Z tego, co pamiętał Det, Prognostyk otrzymał specyfikację Delta. W odróżnieniu od zwykłych akolitów Prognostyków bowiem oznaczano. Stanowili bez wątpienia część sekty, ale na specjalnych prawach, zupełnie jak dowodzący Zbiorem Powiernicy. Tych ostatnich Przedstawiciel nigdy jednak nie widział. – Odblokujcie go – rozkazał akolitom, widząc, że przyprowadzony przez nich i kiwający się nieco Prognostyk podłączony jest do butli z rozcieńczoną stazą. – Procentowość? – Trzydzieści – zdecydował Det. Jeden z akolitów odkręcił zawór przyczepionej do pleców Prognostyka butli. Wysuszona, półnaga istota z wielkimi goglami zasłaniającymi pół twarzy zachwiała się lekko, ale nawet rozcieńczona Biała Pleśń działała szybko. Prognostyk wzdrygnął się i wydał dźwięk przypominający nieco gardłowy charkot. – Pytanie – rozpoczął Det, patrząc wprost w jego czarne gogle. – Zaginięcie jednego. – Przewidziano – wycharczał Prognostyk. – Dobrze – skrzywił się Przedstawiciel Zbioru. Tę krótką, niejasną prognozę słyszał już wcześniej, ale nie przywiązał do niej większej wagi. W czasie, gdy przygotowywano całą operację, liczono się z kosztami i śmierć jednego z akolitów traktowano jako konieczną stratę w prognozowanych zdarzeniach. Czym innym było wszakże przewidywać, a czym innym znaleźć się w centrum wydarzeń. – Pytanie. Bezpośrednie następstwo po zaginięciu jednego, w oparciu o analizę wydarzeń bieżących. – Zakończenie istnienia – oznajmił nad podziw spokojnie Prognostyk. – Co takiego? – Zakończenie istnienia. – Czyjego istnienia? Kto ma jeszcze zginąć? – Eskalacja. Jednostkowe zakończenia. Percepcja. Zmiana. Det przetarł dłonią czoło. – Pytanie. Dokładne objaśnienie słów „percepcja” i „zmiana” – powiedział, siląc się na spokój. – Paradoks – wyjaśnił Prognostyk. – Zmiana atraktora chaotycznego. Niemożność prognozy. Koniec – dodał i po tym słowie zastygł na chwilę, by zaraz powtórzyć gasnącym już głosem: – Koniec. – Nic już więcej nie powie – zauważyła towarzysząca Prognostykowi akolitka. – Mam zablokować butlę? – Tak – mruknął Det. – Dajcie go z powrotem do konsoli. Ma wznowić współpracę z astrolokacją. I połączcie mnie z tym całym Palmem. Jego grupa nie zgłosiła dotąd żadnego

raportu. Akolici kiwnęli głowami.

Lampy zapalały się i gasły. Przerywane światło ukazywało pomieszczenia tylko na chwilę, zamrażając je w pulsującym rozbłysku. Gdy zapadał mrok, Tipsy wciąż widział zarysy obecnych w pomieszczeniu sprzętów: fragmentów wychodzących ze ścian podzespołów maszynowni i porozrzucaną na posadzce aparaturę do wytwarzania bimbru. Kilka szklanych butli było pękniętych, pojemniki i rurki wyglądały na strzaskane. Dookoła nich ciemniała plama niemal czarnej, dziwnie gęstej kałuży. Tuż obok nich leżał Ratuszniak. Ciało drgało jeszcze, odziane w magnetyczne obuwie stopy dygotały na posadzce, ale ruch już zamierał. Przez sekundę jedna z lamp rzuciła na ów groteskowy widok snop zimnego światła, tak mocnego, że zatańczyły w nim mikroskopijne pyłki nieodfiltrowanego kurzu. Tam, na posadzce, to nie bimber, pomyślał nieprzytomnie Tipsy. Tylko krew. – Dziura – odezwał się Aro. – Dziura. – Tipsy, tak jak i pozostali członkowie grupy poszukiwawczej, uniósł głowę. Światło znów zapłonęło, rysując na ścianie groteskowy widok trójkowej Maszyny księcia: baryłkowatego owada o sześciu chwytnych odnóżach. Dziura znajdowała się tuż przy suficie pomieszczenia. W zasadzie nie dziura, a zatkany jakąś masą otwór, ale Maszyna nie myliła się – dookoła zapieczętowanej wyrwy nanitowa neostal poszycia wyglądała na przepaloną i rozsadzoną do wewnątrz. Coś przyssało się do statku niczym starożytny, terrański kleszcz, wysadziło dziurę, zalepiło ją i odpadło. Coś, co wypuściło po ścianie rozchodzące się pajęczasto żyłki, wnikające częściowo w powierzchnię statku. – Nie ruszać się... – wybełkotał Palm. Tuż pod ścianą stał zaginiony akolita Zbioru. A raczej to, co z niego zostało. Wyglądał, jakby spuchł – powiększając niemal dwukrotnie swą objętość mniej więcej od pasa w dół. Nabrzmiałe ciało próbowało wtopić się w posadzkę „Płomienia”, co już samo w sobie wydawało się czystym absurdem. Był dziwnie blady, a raczej pergaminowo żółty. Coś wychodziło mu z klatki piersiowej, a w zasadzie coś z niej wyrastało: skarlała, drgająca kopia jego własnej twarzy, z niewyraźnymi zaczątkami szyi i ramion. Kiedy ich zobaczył, zaczął wrzeszczeć. Był to ciągle ludzki, przejmujący krzyk, choć usta wyglądały na zbyt otwarte – tak jakby

coś rozciągało mu żuchwę. Usłyszeli trzask i Palm z grozą zauważył, że druga, wystająca z klatki piersiowej głowa, ów upiorny, karłowaty bliźniak, próbuje się do nich uśmiechnąć. Ale było to tylko złudzenie, taniec uszkodzonych nerwów. Zamiast tego tuż obok twarzy pojawiły się nieforemne wypustki – na kształt dziwacznych odnóży, i Tipsy zrozumiał nagle, że po prawie czterdziestu latach pracy na statku kosmicznym popuścił w kombinezon. Sytuację uratował niezawodny Sierżant. Pitof schylił się, rozerwał nogawkę kombinezonu i wyciągnął przeszmuglowany pod nosem Zbioru niewielki rewolwer fuzyjny. Wycelował i zaczął strzelać, nie bacząc na nagły wybuch kakofonii krzyków, przekleństw i wrzasków.

Zagadn ien ia kon strukcyjn e z w iąz an e z jedn ostkam i Elohim w ykracz ają poz a n asz e roz um ien ie podstaw ow ych dan ych techn icz n ych. Należ y prz ede w sz ystkim pam iętać, ż e sekta n iem al n ałogow o korz ysta z artefaktów T ych, Którz y Odesz li. Każ dy prz ejęty prz ez n ich statek prz echodz i taką w łaśn ie, sw oistą tran sform ację. Ich okręty tylko z poz oru m ają budow ę w z orow an ą n a z atw ierdz on ych prz ez praw o Zjedn ocz en ia jedn ostkach produkow an ych prz ez ZFK. T aka in geren cja oz n acz a, ż e sekta n ie m oż e licz yć n a gw aran cję; n ie jest też w stan ie prz eprow adz ić podstaw ow ych n apraw w typow ej stocz n i n ależ ącej do Zjedn ocz en ia lub Księstw G ran icz n ych. Zalecam w sz akż e pew n ą w strz em ięź liw ość prz y ocen ie praw n ej tej sytuacji. Podobn ie jak w prz ypadku S tripsów , n ietypow e roz w iąz an ia techn ologicz n e m ogą stan ow ić podstaw ę do n asz ych badań .

fragment starego, wewnętrznego przekazu Klanu Naukowego, skierowanego do Ivonne Habat, Starszego Radcy Klanu Naukowego

E

dukatorka Sylvia Trat lubiła ten konkretny moment, kiedy wchodziła do Bloku Edukacyjnego Numer Pięć na obrzeżach Prim. Stąpając korytarzem, słyszała, jak w odległej o dwadzieścia metrów sali zamierają chichoty i na ich miejsce pojawiają się pełne trwogi szepty. Edukaty słyszały ją znakomicie: nosiła utwardzane, niemal średniowieczne szpilki, wydobywające z posadzki donośny, metaliczny dźwięk – coś na kształt wystrzału z działka na pociski fizyczne. Jeden, drugi i trzeci wystrzał. Jej świetnie zakonserwowana, napięta twarz z każdym kolejnym krokiem tężała w martwą maskę. Edukaty wiedziały, och tak, wiedziały, kto nadchodzi. Idzie Pani Maszyna, drogi gatlarski marginesie. Przezwisko było może durne, ale celne. Choć Sylvia, trzymając w dłoni holotablet, nie czuła się Maszyną. Bliżej jej było do staroimperialnego żołnierza wkraczającego na wrogi teren. Jeszcze kilka metrów i stanęła przed automatycznymi drzwiami do sali, które rozsunęły się przed nią z cichym świstem. Był to jedyny dźwięk, nie licząc pewnych siebie kroków, gdy skierowała się za elektroniczne biurko. Edukaty siedziały cicho za swoimi holoławkami. Część dzieciaków włączyła już doczepione do pulpitów, płaskie ekrany, migoczące ponurą zielenią. Ich uruchomienie stanowiło część rytuału, ale najważniejsze było dopiero przed nimi. Trat stanęła za biurkiem, potwierdzającym jej przybycie nieprzyjemnym piskiem, i odłożyła holotablet. Popatrzyła na stojącą dzieciarnię. – Witamy, edukatorko Trat! – Witam was, edukaty. Proszę usiąść i podłączyć personale. Liam? – Tak, edukatorko Trat? – Opuść zasłony. Gdy polecenie zostało już wykonane, nad elektronicznym biurkiem i holoławkami dzieci wyświetliła się kilkuramienna, gwiezdna spirala.

– Wypalona Galaktyka – Pani Maszyna zaczęła swoim zimnym, pozbawionym emocji głosem. – Pozostałość Drogi Mlecznej, bezpowrotnie spustoszonej podczas historycznej wojny z Maszynami. Cywilizowane Systemy Wewnętrzne ciągną się w niej od Jądra, czyli największego skupiska gwiazd wokół Sagittariusa A: supermasywnej czarnej dziury. Do Jądra zaliczamy także systemy znajdujące się w Ramionach Bliskim i Dalekim Trzech Kiloparseków. W Ramieniu Bliskim znajduje się Błękit: największa znana ludzkości terraformowana planeta, siedziba Rady Błękitu, znanej także jako Rada Zjednoczenia. Błękit znany jest jako stolica galaktyczna, choć występuje również pod kilkoma innymi nazwami: planeta-stolica, centrum bądź błękitne centrum... Czy ja cię nudzę, Bloom? Pytanie zostało zadane niedbale, ale wyssało z sali resztki zapomnianych szeptów i westchnień. Wariatka Bloom znowu się doigrała. Mogło być zabawnie. – Zadałam ci pytanie. Dziewczynka, do której je skierowano, siedziała za jedną z ostatnich holoławek. Wydawało się, że drzemie. Od portu dostępowego jej personala odchodził kabel, rozgałęziony na kilka innych, mniejszych, z pomocą przenośnego huba, niezatwierdzonego przez edukatorów Klanu Naukowego. To, jak i wiele innych rzeczy w ostrzyżonej na krótko dziewczynce o migdałowych oczach, wyjątkowo denerwowało Panią Maszynę. – Nie jest powiedziane, że Błękit terraformowano – odezwała się Bloom. Jej głos wydawał się nieco nieobecny, ale edukaty, jak i edukatorka, słyszały każde słowo. – Doprawdy? – spytała Trat lodowatym głosem. – Z tego, co pamiętam, w materiałach edukacyjnych znajduje się zupełnie inna informacja. – Materiały się mylą – poinformowała spokojnie Bloom. – Błękit mógł nie być terraformowany. Odkryto go jeszcze przed Plagą. Był jedną z niewielu planet, tak zwanych Pereł lub Edenów, stanowiących niemal bezpośrednią kopię Terry. To znaczy, że tkwił w tak zwanej strefie habitatu... czyli nie tylko okrążał idealnie swoje słońce, ale i poruszał się po odpowiednim torze orbitalnym i we właściwej odległości, by uzyskać jak najlepsze parametry fizyczne. Dzięki temu... i jeszcze innym rzeczom, jego atmosfera stanowiła niemal bezpośrednią kopię terrańskiej. – Nie ma czegoś takiego w materiałach – syknęła Trat tak, że część dzieci siedzących bliżej jej biurka wyraźnie się wzdrygnęła. – To jakieś wyssane z palca bzdury. Bloom, otrzymujesz ujemne trzy punkty. – Nie ma, bo to informacja zastrzeżona – ogłosiła Kirke. – Jednak można ją znaleźć w Strumieniu. Jest obwarowana protokołami Zjednoczenia, ale się przebiłam. – Co zrobiłaś? – To słabe systemy zabezpieczające – oznajmiła niezrażona i niezdająca sobie do końca sprawy z tego, co mówi Bloom. – Jest tam fragment wypowiedzi Starszego Radcy Klanu Naukowego do Rady Zjednoczenia. Coś o konieczności ukrycia tej informacji, jak i części innych, związanych z technologiami Starego Imperium. – Dziecko, co ty za bzdury opowiadasz? – To nie bzdury. Chodzi o planowany projekt terraformingowy, na który przeznaczono jakieś wielkie sumy jedów i który się chyba nie udał. Dlatego, eee... mówi się ciągle o powrocie do terraformingu, odzyskiwaniu wypalonych obszarów i tak dalej. Trzeba utwierdzać ludzi

w przekonaniu, że Zjednoczenie dysponuje ponownie tą techniką, jak Stare Imperium. To, że Błękit był terraformowany, ma to jakoś potwierdzać... – dziewczynka otworzyła szerzej oczy i nagle Trat zrozumiała, że Kirke cały czas czyta jakieś wewnętrzne, zakodowane pliki – psycholo... psychologicznie. – Bloom – powiedziała drżącym głosem – masz się natychmiast odłączyć od tego, do czego wlazłaś. Rozumiesz? – Ale edukatorko Trat... tam są też inne ciekawe rzeczy... – Odłącz się, i to już! – krzyknęła Pani Maszyna na tyle głośno, że jakiś dzieciak w sali zaczął nagle płakać. Na Tych, Którzy Odeszli! Ta durna dziewczyna za chwilę ściągnie na nas Kontrolę! – Słyszałaś, co powiedziałam?! Kirke bez słowa, wciąż patrząc na edukatorkę, której twarz przybrała nagle zupełnie niemaszynowy, czerwony kolor, odpięła personal od Strumienia. Wzdrygnęła się, powracając do rzeczywistego świata. – Zrobisz to jeszcze raz – powiedziała ochrypłym głosem Sylvia Trat – a zabronię ci podłączać się nawet do systemu edukacyjnego, rozumiesz?! – Tak... – Tak, co?! – Tak, edukatorko Trat. – Dziewczynka uniosła głowę, patrząc prosto w oczy Pani Maszynie, która dałaby głowę, że przez ułamek sekundy przez jej twarz przelatuje jakiś gniewny błysk. – I?! Dziewczynka przełknęła ślinę. – I przepraszam – powiedziała wreszcie, choć dla Sylvii nie brzmiało to szczególnie przepraszająco. Podeszła do dziecka, nachyliła się ku niemu i ściszyła głos: – Powinnaś pamiętać, co przytrafiło się twojemu ojcu – wyszeptała ze złością. – Nie chcę takich rzeczy na moich zajęciach. – Zniżyła się jeszcze bardziej, zbliżyła usta do ucha Kirke. – Za dużo chcesz wiedzieć, Bloom – syknęła. – O wiele za dużo. To sprowadzi na ciebie kłopoty. To nie mój problem. Nie życzę sobie jednak, żebyś sprowadzała je także na mój Blok – zakończyła, wyprostowała się i wróciła do swego biurka. – Program analityczny – rozkazała edukatom już spokojniejszym tonem. – Dziś analizujemy granice galaktyczne poszczególnych Obrębów i Księstw Granicznych. Odwróciła się do mapy, a po chwili podrapała w kark, swędzący lekko od pełnego niechęci spojrzenia niepokornej dziewczynki. Cóż, przyjdzie ją utemperować. Dla jej własnego dobra, stwierdziła i po raz pierwszy na jej twarzy pojawił się delikatny uśmiech. Gdyby ktoś ją o to zapytał, nigdy by się do tego nie przyznała... ale temperowanie nieposłusznych edukatów mogło być bardzo przyjemne.

Leżała w kadzi. Przynajmniej wyglądało to jak kadź. A raczej jak nieduża wanna, wypełniona Białą Pleśnią i przykryta przezroczystą pokrywą. Całe ciało miała odrętwiałe od otaczającej ją stazy. Była także naga i to spowodowało, że gdzieś w tle, oprócz zdziwienia, pojawił się i gniew. Jeśli już miała się rozbierać, to będzie o tym decydować ona sama, a nie... Elohim. Przerażenie spłynęło na nią niczym lodowaty prysznic. Szarpnęła się, wyrywając tym samym końcówki iniektorów na rękach, plecach i nogach. Coś tkwiło też w karku: podłączyli się do jej portu dostępowego? Z pewnością podali jej stazę, ale chyba nie oczekiwali, że genohakerka pozwoli na ładowanie jakichś programów w jej własny personal? Była przed tym zabezpieczona, więc jeśli zamierzali jej zakrzywić percepcję czy zainstalować wirusa, srodze się zawiodą. Tak czy owak, coś było nie tak. Kirke nie oddychała. Tego była pewna. Musiała mieć w żyłach pełno stazy, ale pozostawała... świadoma. Organizm nie powinien funkcjonować – a jednak się ruszała. Gdy to sobie uświadomiła, spróbowała usiąść w kadzi; uchyliła pokrywę, która uniosła się do góry z cichym szumem serwomechanizmów. Wraz z uzyskaniem pozycji siedzącej zaczęła wymiotować Białą Pleśnią. I kaszleć: do płuc wracał tlen. Próbowała wstać, ale była na to za słaba. Zamiast tego zaczęła wściekle wyrywać resztę tkwiących w niej iniektorów i kabli. W pewnym momencie, zdjęta niewyjaśnionym przerażeniem, dotknęła się pod lewą piersią. Uspokoiła się dopiero wtedy, gdy odczuła bijące serce. Cokolwiek się stało, żyła. A to zawsze był jakiś plus. Otarła twarz z Białej Pleśni i spróbowała wyjść z kadzi. Upadła z cichym jękiem, wprost na czarną jak noc posadzkę. Dopiero gdy oparła się plecami o żeliwną balię, zaczęła wycierać resztę ciała, pozbywając się stazy i odsłaniając swoje tatuaże, przypominające nieco roślinnokomputerowe pędy. Większość z tych delikatnych, precyzyjnie wyrysowanych kółek, elips, zapięć i sinusoid miała znaczenie praktyczne – były to wzory stanowiące obejście niektórych z funkcji personala czy będące elementem elektronicznej nakładki na organizm. Chłodne w dotyku, mogły lekko się rozgrzać, a nawet sparzyć, gdy była zdenerwowana, szczęśliwa czy podniecona. Biorąc pod uwagę to, gdzie się znajdowała, podejrzewała, że w grę wchodzi tylko ta pierwsza opcja. Kirke Bloom była na „Om”. Na plagowym krążowniku Elohim. To, co wydarzyło się wcześniej, pamiętała jak przez mgłę. Rozpaczliwe manewry, w trakcie których usiłowała uciec przed całą flotą sekty – niestety, już bez pomocy Nata. Przerażone jazgotanie Ciotki, informującej o rekordowym spadku pola magnetycznego. Przekleństwa Tartusa Fima. Niezrozumiałe mamrotanie Pokraki. Wybuch rury energetycznej i zagadkowa postawa handlarza. A potem niespodziewany wzrost ciążenia, gdy „Om” uderzył

w nich silnym ściągaczem, a może i falownikiem, zasysającym statek w głodną czeluść hangaru. Nie wiedziała, co stało się później. Podejrzewała, że potraktowali ich jakimś bezbarwnym, bezwonnym gazem, bo ostatnie, co pamiętała, to szybko zbliżająca się powierzchnia konsoli nawigacyjnej, w którą najprawdopodobniej wyrżnęła czołem, teatralnie tracąc przytomność. A teraz tkwiła w niewielkim pomieszczeniu z kadzią wypełnioną Białą Pleśnią, naga i zziębnięta. Czy to coś w rodzaju pomieszczenia stazowego? I czy właśnie doznała wskrzeszenia? Nie miała pojęcia. Jeśli to było stanowisko stazowe, to „Om” musiał wykonać skok głębinowy. W końcu się też przebudziła, a to oznaczało, że zaraz ktoś tu przybędzie. Ktoś, kogo przy odrobinie szczęścia mogła walnąć w łeb. Tak, a następnie ów ktoś odstrzeli jej głowę. Nie wygłupiaj się, Kirke, pomyślała. Przegrałaś. Mają cię. Już po wszystkim. No dobrze. W takim razie po co zostawili ją przy życiu? Wystarczyło zestrzelić jej „Ciemny Kryształ”, i tyle. Dlaczego żyję? I co z pozostałymi? Z Tartusem i tą... małą Elohim? Co ze statkiem? I z Ciotką? I kotem? Co z moim plagowym kotem?! Jeśli ośmielili się coś zrobić Głodowi...! Stanęła. W odróżnieniu od zwykłego wskrzeszenia ze stazy czuła dziwną słabość w nogach. Czy Elohim pamiętali, jak należy podawać Białą Pleśń ludziom? Na Tych, Którzy... Którzy Powrócili, poprawiła się, jeśli przez tych genocudaków widziałam Głębię, to przysięgam na historyczny mikrokomputer, że nogi im z dupy powyrywam... Rozejrzała się odruchowo w poszukiwaniu czegoś, czego mogłaby użyć jako lustra, ale nic takiego nie było. Jak długo trzyma się na oczach pogłębinowe bielmo? Godzinę? Dwie? Błękitny miesiąc? Ale wpadłam. Znowu zakaszlała, mając wrażenie, że wypluwa resztkę stazy z płuc. Opierając się dłońmi o krawędź kadzi, zupełnie niespodziewanie zaczęła się bać. Lęk, zepchnięty wcześniej na margines z powodu szoku, zaczął wypływać na powierzchnię. Zacisnęła palce. – No chodźcie, plagowe gnojki – szepnęła. – No, chodźcie. Coś zaterkotało, zupełnie jak na komendę. Na jednej ze ścian zajaśniał nagle prostokąt – wyrysowany kontur, wypychający na zewnątrz drzwi. Bloom skuliła się, patrząc, jak objawione nagle drzwi wysuwają się lekko do przodu, by zostać wreszcie uniesione do góry przez niewidoczny dźwigar. W drzwiach stał Elohim. Był płci męskiej – nie wiedziała czemu, ale nie miała co do tego żadnych wątpliwości. Łysy i nienaturalnie szczupły, odziany w czarną, obcisłą szatę, wyglądał jak szkielet, na który złośliwy bożek naciągnął do granic możliwości gumową kopię ciała. Jego twarz wyglądała na tak gładką, że zanikały nawet kontury nosa. – Transkrypt mikromacierzy – odezwał się zmodulowanym głosem, przypominającym nieco głos zaspanego dziecka. – Desynchro reditum. – Co ty, Plaga, nie powiesz – skrzywiła się Bloom.

– Cicho bądź, Jagoda – szepnęła Kirke, ale towarzyszący jej pryszczaty nastolatek o przetłuszczonych włosach pisnął, opierając się plecami o ścianę budynku. – Nie rób scen! – Plaga, Bloom – jęknął, skulił się i trwożnie przeglądał pamięciowe płytki, trzymane w spoconych dłoniach. – Wysmażą nam porty... – Sam chciałeś, to teraz nie jęcz. Podłączysz się? – Za daleko – sapnął, zerkając trwożliwie na korytarz Edukacyjnego Centrum podzielonego na poszczególne Bloki, głównej siedziby gatlarskiego systemu edukacji. – Musiałbym podejść... – To podejdź. – Kirke – szepnął i przez moment Bloom znowu zobaczyła jego maślane, rozkochane oczy. – Proszę cię... wiesz, co mi zrobią, jak mnie złapią? – No? Cóż takiego? – Wyślą mnie do stolicy. A wiesz, jak tam jest. Zero komputerów, nawet Strumień jest wątły... – Przed chwilą wierzyłeś, że i tak wysmażą nam porty – prychnęła. Jagoda poczerwieniał. – Daj spokój... Kirke – powiedział, z niejakim trudem wypowiadając jej imię. – Sama wiesz, że na Gatlarku da się żyć tylko w Prim. – Tak, o ile chcesz jakoś żyć – odparła. – Wśród elektronicznych śmieci. W zepsutej Wspólnocie Wieżowcowej. – Nawet to stracimy, jeśli... – Daj spokój, Jagoda – przerwała mu. – Nikogo tu nie ma. Przepaliłam holokamerki. – Kiedy? – Od kilku minut są martwe – wyjaśniła wesoło. – Cały segment masz zamrożony. – To dlaczego nie powiedziałaś? – Bo fajnie się pocisz. Jagoda siąknął nosem. Spojrzał na dziewczynę jeszcze raz. Przez całe swoje krótkie życie nie spotkał nikogo takiego jak ona. Kogoś, kto nie patrzył na niego z pogardą tylko dlatego, że przynajmniej jedną trzecią życia spędził podpięty pod Strumień, analizując schematy strukturalne wykastrowanych SI i z całych sił starając się przeniknąć percepcyjnie nakładki graficzne i bloki systemów, by dojść do programowego jądra. By zostać genohakerem... takim jak ona. Pokazała mu to pewnego deszczowego, leniwego dnia – gdy ściągnął półlegalne oprogramowanie spoza systemu. Zasysał je z gatlarskiego satelity przez kilka dni, cienka nić Strumienia nie pozwalała na więcej. Nie miał pojęcia, czym jest ów program, dopóki Bloom nie usiadła i nie podpięła się nerwokonektorem pod jego konsolę. Siedział tuż obok, w półmroku, i patrzył na półprzytomną, wpiętą dziewczynę, spowitą

przez zielonkawy poblask holomonitora. Była piękna – sam już nie wiedział, czy dlatego, że było tak rzeczywiście, czy dlatego, że w tym właśnie momencie zrozumiał, że jest w niej zakochany. Niepewnie przysunął się bliżej i – kompletnie przerażony – pocałował ją w kącik chłodnych ust. – Statki – powiedziała, nie zauważając jego żałosnych prób. – Statki! Jagoda, masz tu system zdalnego sterowania niszczycielem, a może krążownikiem! Coś z gatlarskiej floty... Ja plaguję! – Odpięła kabel od portu dostępowego na karku i spojrzała na niego roziskrzonymi, migdałowymi oczami. – Skąd możesz wiedzieć? – wychrypiał. – Tam są zaszyfrowane nakładki graficzne, ikony i utwardzone segmenty, jak w klockach. Nie ma struktury programowej... – Podepnij się – rozkazała. Nieco wystraszony wczepił się w system, czując, że Bloom łapie go za rękę, która momentalnie zrobiła się spocona. – Popatrz – powiedziała, podpięła się ponowie i ustawiła go jako drugiego użytkownika. – Widzisz? – dodała już wewnątrz systemu. I nagle zobaczył, jak wszystko rozbija się i upraszcza. Lewitowali wśród ciągów zero-jedynek i nadmatematyki programowych struktur, dotykając jądra programu, jego podstawowego rdzenia. Kirke zachichotała. – Widzisz? – powtórzyła, ale już nie patrzył. Czuł tylko, że trzyma ją za rękę. I do czego go to doprowadziło? Do tego, że prześlizgiwali się pod murem, a potem korytarzem, zwykle monitorowanym przez holokamery i proste drony. I włazili Klanowi w paszczę. Gatlark to może zacofany, graniczny system – historyczne księstwo, pozostałość martwego Imperium – ale jeśli chodzi o gwarantowane przez paragrafy Zjednoczenia struktury Klanu czy Kontroli, obecne na planecie niczym sztuczny wyprysk, można się spodziewać, że będą skutecznie chronione za pomocą nowoczesnych rozwiązań. Jak ona to usunęła? Użyła EPI? Podpełzł pod centralny serwer i z wyraźną obawą zaczął wsuwać płytki pamięciowe w trzy przeznaczone do tego szczeliny. A potem mocno drżącymi dłońmi podpiął się pod port dostępowy. Urządzenie z początku nie rozpoznało go jako edukatora, ale po chwili zaszemrało i drzwi do Serca Edukacyjnego Centrum stanęły przed nimi otworem. Kirke pisnęła cicho i wślizgnęła się do środka, gdzie zbliżyła się do szerokiej, rozstawionej wzdłuż ściany konsoli. Jagoda musiał pozostać wpięty – system dzięki temu skupiał na nim uwagę i odbierał jako jedynego gościa. Edukatorzy, pomyślała dziewczyna. Ocena psychologiczna i dyscyplinarna niepokornej Kirke Bloom, przekreślająca jej szansę na dalszą edukację komputerową. Tuż obok, na pamięciowych płytkach. I inne, jakże interesujące rzeczy... może przyszłoroczny program? Razem z testami? Te zda i tak śpiewająco, ale jeśli chodzi o cały segment ocen osobowościowych... Podłączyła się, cicho chichocząc. Zmieniając dane, nie usłyszała głuchego trzasku dochodzącego z korytarza. Usłyszał go jednak Jagoda, i to wyraźniej, niżby tego pragnął. – Było warto? Głos dotarł do niej pomimo wpięcia. Odłączyła się, narzucając na dane wcześniej przygotowaną nakładkę, ukrywającą to, co nawyprawiała. – Pytałem, czy było warto.

Bloom uniosła głowę i uśmiechnęła się krzywo, patrząc na stojącego przy niej ochroniarza. – Chłopak jest ranny – powiedział, zmazując jej z twarzy uśmiech. – Serwer, do którego się podpiął, strzelił. Był uszkodzony. Nie sprawdziłaś, co? – Nie powinien... – zaczęła, ale ochroniarz już się schylał, łapiąc ją za rękę. Uścisk miał mocny. – Wysmażyło dzieciakowi porty – oznajmił. – I chyba część personala. Nigdy już nie podłączy się tak jak kiedyś. – Jagoda? Gdzie on jest?! – Zabrali go lekarze – wyjaśnił, szarpiąc ją brutalnie za rękę. – Nie wiem, co tam nawyprawiałaś – dodał, prowadząc ją korytarzem. – Mam tylko nadzieję, że nie byłaś po prostu ciekawa. Byłoby źle, gdyby ten szczeniak musiał cierpieć tylko przez twoje wtykanie nosa tam, gdzie nie trzeba.

Nie miała pojęcia, czego się spodziewać. Statek Elohim nie był bądź co bądź statkiem Obcych. Sekta korzystała niekiedy z tych oferowanych przez ZFK, wydając wszakże wiele jedów na staroimperialne okręty i konstrukcje nowych jednostek, bazując na artefaktowych podzespołach Tych, Którzy Odeszli. „Om”, podobnie jak myśliwce i część bąblowatych skokowców, musiał być ich własnej produkcji, a przynajmniej Kirke nigdy jeszcze nie zetknęła się z takim wnętrzem. Korytarze były wąskie, by zaraz rozszerzyć się w sale, pozornie niezajęte przez stanowiska komputerowe. Stali tam jednak Elohim – wtopieni w zagłębienia i podłączeni personalami do trzewi statku. Z rur, wpiętych w porty dostępowe, kapała Biała Pleśń czy inny, nieznany Kirke płyn, była nią też pokryta część widocznych elementów czegoś, co wyglądało na maszynownię. Coś o tym słyszała. Czyżby słynny elohimski Wywar? Jeśli muszą wciąż się w nim taplać, to wyglądało na to, że proces genotransformacji nigdy nie zostaje w pełni ukończony... Zerknęła z niechęcią na swojego przewodnika. – Może mogłabym się ubrać, co? – spytała. – Tyłek mi zmarzł. Rozumiesz, co mówię? A może to cię podnieca? Elohim zatrzymał się i odwrócił. Jego oczy wyglądały na ślepe i jakby mdłe, zupełnie jakby genotransformacja pozbawiła je nie tylko kolorów, ale i życia. – I gdzie jest „Ciemny Kryształ”, co? – spytała. – I mój kot, nie licząc tego wąsatego handlarza... i ta mała Elohim? Odpowiesz? Popatrz mi na usta. Kot. Rozumiesz? Kot! Może byś łaskawie odpowiedział?

Elohim nie odezwał się, tylko skręcił w stronę jednej z niskich, szczupłych Elohim. Bloom tym razem mogła tylko podejrzewać, że chodzi o kobietę... a przynajmniej taką miała nadzieję, gdy zrozumiała, że jej przewodnik zaczyna ściągać z niej dziwaczną, czarną szatę, częściowo przylegającą do ciała. Spory fragment stroju wyglądał jak krepinowa suknia jakiegoś obłąkanego ptaka. – O nie – zaprzeczyła, widząc, co zamierza. – Nie włożę tego świństwa. Chcę swój kombinezon! – Destrukcja – wyjaśnił Elohim. – Powierzchnia niepokalanej klarowności transkrypcji – dodał, ale Bloom już go nie słuchała. Z przerażeniem patrzyła na nagie ciało rozebranej Elohim. Było białe i pełne otworów, wyglądających na naturalne. Było także przeorane bliznami, choć nie potrafiła powiedzieć, czy są to zranienia, czy genetycznie wykształcone bruzdy. Dziewczyna – bo jednak uznała, że zapewne kiedyś nią była – miała niemal płaskie i pozbawione sutków piersi. Z kilku otworów na ciele sączył się jej Wywar – o ile to był on; przypominał Białą Pleśń, ale z lekką domieszką czerwieni i błękitu. Wręczony przez przewodnika strój był nim pokryty i wydawał się śliski. – Niedobrze mi – poinformowała Kirke, ale mimo to zaczęła na siebie zakładać dziwaczną plątaninę zatrzasków, niby-gumek i złączy. Jej dawny kombinezon, z uwagi na jego sprzęgi i komputerowe łączki, można było uznać za dość ekstrawagancki, ale to... to coś wyglądało jak ucieleśnione marzenie seksualnego maniaka, zafascynowanego średniowiecznym gotykiem z czasów PEI. Nawet buty wyglądały nie tak jak trzeba – proste, ale przeorane czymś w rodzaju srebrnych drutów. I ta dziwna „suknia”... Kirke skrzywiła się i zaczęła szarpać za krepinę. Część pseudosukni udało się odczepić, ale to spowodowało, że na plecach rozkwitły dziwaczne, materiałowe wachlarze, przypominające niewielkie, poszarpane skrzydła. Jakim cudem? Czy to plagiostwo żyło i samo się układało? – Jestem plagową mroczną wróżką – prychnęła do oczekującego na koniec przebieranki Elohim. – Daj mi jeszcze różdżkę, to cię dziabnę w ten twój przerobiony mózg... – Strunowość – oznajmił, pokazując jej ciągnącą się na ziemi, niewyraźną linię, która zaczęła pulsować nikłym bladym światłem. Kierunek, domyśliła się. – Macierz. Dialekt – subwokalizował z wyraźnym wysiłkiem, jakby starał się sobie przypomnieć zapomnianą formę komunikacji międzyludzkiej. – Świetnie – mruknęła, choć zapewne nie pojął ironii. Ruszyła pierwsza. Teraz, kiedy miała już oznaczenie, nie chciała na niego czekać. Wciąż czuła lęk, który ledwo udawało się jej maskować. Kilka metrów dalej zobaczyła karłowatego Elohim – czyżby kolejne dziecko? – i nie wiadomo czemu, coś w niej pękło. Czy to przez tego przeklętego Tartusa i to, co zrobił, gdy prawie ich rozwalili? Poczuła, że po policzku spływa jej łza, którą wytarła szybko zziębniętą dłonią. – Celowość – rzucił jej przewodnik, podszedł do jednej ze ścian i dotknął dłonią ciemnego, niewidocznego przycisku. Drzwi, pod którymi znikała biała linia, wsunęły się cicho, nie licząc nieprzyjemnego plumknięcia. Elohim stanął tuż obok, ale nie przekroczył progu. Patrzył. – Idę – powiedziała niepotrzebnie. – Idę. Już idę.

Sala była inna niż pomieszczenia, do których już się przyzwyczaiła. Przede wszystkim miała okrągły, a w zasadzie kulisty kształt. Przypominała nieco stazo-nawigację, bo jedna z jej ścian była niczym innym jak wielką neoszybą upstrzoną miliardem gwiazd. Tkwiące pod nią konsole nawigacyjne wyglądały podobnie do zwykłego sprzętu używanego na okrętach Zjednoczenia, z wyjątkiem tego, że nie posiadały foteli stazowych. Stojący obok Elohim wyglądali na bezpośrednio podpiętych i półprzytomnych. Milczeli, kiwając się nad komputerowym blatem i wypryskami dotykowego holo o nieznanej jej strukturze graficznej. Pośrodku sali wisiała Macierz Elohim. Była naga i kompletnie androgeniczna. Dużą część jej ciała pokrywały iniektory i rury, wciśnięte w wytworzone wskutek genotransformacji otwory ciała. Wisiała na nich niczym marionetka na sznurkach. Poruszała się lekko, ale każdy jej ruch sprawiał, że wyrastał wokół niej ciąg niezrozumiałych wzorów. Nie były one hologramami, Kirke miała pewność. Mikroskopijne drobiny wyglądały jak nanomaszyny, oświetlające Macierz snopkami czerwonego światła i emitujące kolejne pęki plików. Strumień, zrozumiała Bloom. Strumień zamknięty w łupinach. Fizyczna manifestacja programu. Elohimskie Ziarno. – Ona nie mówi – usłyszała. Rozejrzała się, ale głos nie dochodził z konkretnego miejsca. Wydawał się rozbrzmiewać zewsząd. – Będę tłumaczyć. – Kim... – zaczęła, ale w tym samym momencie tuż przed Macierzą zmaterializowało się holo. Niewielka, niejasna sylwetka. Twarz wciąż się tasowała i fizjonomia wyglądała jak rozmazana smuga, by wreszcie zatrzymać się na obrazie skopiowanym zapewne ze Strumienia: twarzy Perseis Bloom. – Może być? – spytała wykastrowana SI krążownika „Om”. – Nie – wyszeptała Kirke. – Wyłącz to. – Jesteś pewna, Kirke Bloom? – Wyłącz to. Natychmiast. – W porządku – zgodziła się SI. Twarz znów zaczęła się tasować. – Kogo zatem chcesz? – Nikogo. – Dobrze. W takim razie... – Zdmuchniętą podobiznę matki Kirke zastąpiła gładka powierzchnia twarzy bez oczu, z lekkim zarysem nosa i ustami – oto jest „nic”. Czy to ci odpowiada? – Tak – skrzywiła się Kirke. – Jak mam się do ciebie zwracać? – Jestem Om – wyjaśniła SI. – Zwykle zajmuję się kontrolą poszczególnych systemów tego krążownika, ale stanowię też część wewnętrznego Strumienia Elohim. Obecnie korzystam z podprogramu percepcyjno-tłumaczącego, opracowanego jeszcze przez Stare Imperium. – Percepcyjno-tłumaczący? – Sekta zakłada, że nadejdzie czas, gdy stanie się naturalnym łącznikiem pomiędzy ludzkością a Tymi, Którzy, jak już wiesz, Powrócili. Ów podprogram określa się mianem „Porozumienia”, które jest także kluczowym słowem dla Elohim. Używam tego podprogramu, by przekazywać ci pytania Macierzy i tłumaczyć twoje odpowiedzi. Czy jest to dla ciebie

zrozumiałe? – Tak. – Dobrze. Oto pierwsze pytanie Macierzy: jak dokonałaś zniszczenia myśliwców typu Seraf w pobliżu iskry głębinowej o nazwie katalogowej Żywe Srebro? Kirke zaczerpnęła powietrza. – Chcę uzyskać najpierw informacje na temat mojego kota, statku, człowieka o specyfikacji Tartus Fim i... – zawahała się na sekundę, by dokończyć: – Tej małej Elohim, która była z nami. – Statek „Ciemny Kryształ” znajduje się w hangarze „Om”, tak samo jak przebywające na jego pokładzie stworzenie zwane kotem – odpowiedziała od razu SI. – Tartus Fim znajduje się w miejscu odosobnienia, ale jego życiu nie zagraża bezpieczeństwo. Elohim powróciło do struktury. Czy taka odpowiedź cię zadowala? – Nie do końca. Czy skakaliśmy przez Głębię? Jeśli mój kot znajdował się wówczas na „Ciemnym Krysztale” i nie został wprowadzony w stan stazy... – To nie było konieczne – oznajmiła Om. – Na podstawie posiadanych przez nas danych hodojednostka re-żywa z gatunku „kot” nigdy nie potrzebowała stazy w trakcie skoków przez Głębię. Wiemy to z historycznych danych zawartych w Sieci Gaklaktycznej. Owe „koty” są jednymi z nielicznych stworzeń, które nie odczuwają pogłębinowych skutków ubocznych. Jeśli wcześniej wprowadzano go w stazę, nie było to konieczne. Czy taka odpowiedź cię zadowala? Genohakerka wzruszyła ramionami. – Powiedzmy – mruknęła. Fakt, Gam wspominał chyba kiedyś o owej właściwości kota, ale to nie znaczyło, że Elohim mówili jej prawdę. – Zatem ponawiam pytanie. Jak dokonałaś zniszczenia myśliwców typu seraf w pobliżu iskry głębinowej o nazwie katalogowej Żywe Srebro? – Cóż, to proste – zaczęła Kirke, odrywając wzrok od emisji holo i patrząc prosto na wiszącą Macierz. – Czy chcecie wyjaśnienie głębsze, czy podstawowe? – Skupmy się na wyjaśnieniu, które określasz mianem „głębszego”. Bloom przymknęła oczy. I tak cię zabiją, pomyślała. Lepiej niech zrobią to szybko. – W ludzkich jelitach – zaczęła – w trakcie procesu konsumpcji wykształca się tak zwany gaz jelitowy. Skład owego gazu zależy w głównej mierze od diety i flory bakteryjnej. Z tego, co pamiętam z interesujących wykładów niejakiej Sylvii Trat, najbardziej szkodliwe są tak zwane wielocukry, które stanowią znakomitą pożywkę dla bakterii. Bakterie, spożywając wielocukry, uwalniają ów gaz. Nagromadzony, ma tendencję do wydostawania się na zewnątrz przez tak zwany... – Kirke Bloom – może jej się zdawało, ale głos Om zabrzmiał o wiele mniej spokojnie i rzeczowo. – Zrezygnuj z wyjaśnienia „głębszego”. Macierz prosi o wyjaśnienie podstawowe. – Oczywiście – zgodziła się. – Podstawowe wyjaśnienie... dobrze. Trochę trudno będzie w to uwierzyć, ale sądzę, że dokonałam tego za pomocą pierdnięcia.

– Proszę... pomóż mi... – Dlaczego miałbym to zrobić? – Książę w zdumieniu patrzył na wyrysowane pod jego stopami holo, którego w ogóle nie powinno tu być. Przerażona, pokrwawiona, krótkowłosa dziewczyna o migdałowych oczach przebiła się przez wszystkie możliwe zabezpieczenia zamku Gatlark. – Proszę... – wyszeptało holo. – Proszę... – Czego chcesz? – spytał. Dziewczyna uniosła głowę. – Pana... klucza kodowego – powiedziała z trudem. – Jeśli wepnę się książęcym personalem w lokalny Strumień, będę mogła to wykasować... – Co takiego? – Dowód, że weszłam do zabezpieczonych plików Klanu Naukowego w GSK. Natrium gwizdnął. Główna Serwerownia Planetarna! – Wasza Wysokość... – Holo zamigotało, ale obraz ustabilizował się zaraz i zakrzepł. – Oni mnie zabiją... – Raczej ześlą na planetę więzienną. I to szybko. – Spojrzał z niesmakiem na trójwymiarowy obraz. – Sam to niebawem zgłoszę. Popełniłaś przestępstwo – wyjaśnił z lekkim znudzeniem. – I nie chodzi o marnowanie czasu syna księcia. – Tam są materiały o nielegalnym projekcie – wypaliła. – Stworzonym we współpracy z Kontrolą. Mój ojciec prawie go odkrył... wiele lat temu, kiedy wszystko się zaczynało. Nazywa się „Synchronizacja”. – Nie jestem zainteresowany planami Klanu i Kontroli – powiedział Nat. Dziewczyna zmrużyła oczy. – Ale ten cię zainteresuje, Wasza Olewcza Wysokość – syknęła do zaskoczonego, bo nieprzyzwyczajonego do obelg Natriuma. – Ta cała „Synchronizacja” ma zastąpić Strumień albo przynajmniej go przeprogramować. Jeśli tak się stanie, niczego nie będzie można zrobić bez zezwolenia Kontroli. Uruchomić napędu na statkach. Przekazać informacji. Całe systemy będą mogły zostać wyciemnione w razie potrzeby. To stary program Maszyn! – Kaszlnęła, wypluwając odrobinę krwi. – Tylko trochę go przerobili. Jest pan pewny, drogi książę, że to nie doprowadzi do wojny? Albo do niewolnictwa pod kuratelą Zjednoczenia i Kontroli? Inwigilacja tysiąc razy silniejsza niż w Państwie! Obejmująca całą Wypaloną Galaktykę... Trzeba to sabotować! – Dlaczego się w to... – zaczął, ale urwał. Patrzył przez moment na znów migoczące holo, jakby przeczuwał, że podanie jej klucza i wejście z nią w Strumień doprowadzi go wkrótce do przyspieszenia choroby i wózka. Gdyby jednak o tych rewelacjach mogła dowiedzieć się Loża? W końcu próbowali się już z nim skontaktować. Może jednak... Może jednak warto?

Nat odetchnął głęboko i kucnął tuż przy holo. – Dlaczego to zrobiłaś? – spytał. – Z powodu ojca. Ale chciałam też choć raz zrobić coś... – Znowu się rozkaszlała. – Nie przez ciekawość... nie dlatego, że umiem... tylko... Holo przygasło, ale dobrze ją usłyszał. Słowa były wyraźne i czyste: – Chciałam choć raz zrobić coś dobrego.

– Elohim znają pojęcie obrazy – poinformowała ją spokojnie SI. – Nie jest im ono obce, choć interpretują ją jako zawirowanie na płaszczyźnie porozumienia. – Naprawdę? Niemożliwe. – Porozumienie to najważniejsze słowo. Porozumienie jest konieczne, Kirke Bloom. Ci, Którzy Odeszli, Powrócili i zrobią teraz wszystko, by uzyskać porozumienie z ludzkością. Ale nie wystarczy do tego choćby najdoskonalszy program. Porozumienie oznacza pełną akceptację. Elohim go pragną. Porozumienie jest ich celem. To sens ich istnienia. Obraza to jedno z zaprzeczeń porozumienia. – Wiecie, gdzie możecie sobie wsadzić wasze porozumienie? – spytała pogardliwie Kirke, ale holo przygasło i znikło. Przez chwilę Bloom została sama, patrząc na wiszącą Macierz i wirujące dookoła niej Ziarno. – Hej – zagadnęła – to już koniec naszej pogawędki? W takim razie oddajcie mi mój plagowy statek... i... i załogę, bo zamierzam... – KIRKE BLOOM. Dziewczyna wzdrygnęła się. To znowu był ten sam, bezosobowy głos. Najwidoczniej Macierz uznała, że kulturalne dyskusje z SI już się skończyły. – TRANSKRYPCJA. SYNTEZA. TRANSKRYPT MIKROMACIERZY. – Świetnie. Znów ten wasz „transkrypt mikromacierzy”. No i co jeszcze powiecie? – ZIARNO. Kirke spojrzała w górę. Spływały ku niej niewielkie, plujące danymi kapsułki. Tym razem wyświetlały rysunkowe fragmenty genowych helis. – Transkrypt mikromacierzy to standardowe pozdrowienie Elohim, będące także zwykłą propozycją przemiany – usłyszała cichy, spokojny głos Om. – W genetyce oznacza ono podstawowy proces syntezy RNA na matrycy DNA z pomocą polimerazy. Transkrypcja oznacza zatem przepisanie informacji genetycznej. W przypadku użycia genotransformatorów razem

z Wywarem transkrypcja zostaje poszerzona o macierz: matrycę Elohim. Nie jest jednak łatwo dostąpić ksenowstąpienia. Wymaga głębokich przygotowań i testów. – Co chcesz przez to powiedzieć? – wyszeptała Kirke. – Wyjątkowa sytuacja wymaga wyjątkowych środków. – Co? – Proces będzie kontynuowany – wyjaśniła wykastrowana SI. – To umożliwi zmianę twojej postawy. – Kontynuowany? Co masz na myś... – zaczęła, ale urwała. Poczuła, jak wcześniejszy lęk przytłumiony brawurą znika, a w jego miejsce pojawia się w niej czyste, lodowate przerażenie. – Co... co zrobiliście?! Kadź, zrozumiała. Kadź Elohim wypełniona Białą Pleśnią. Ale czy była to tylko Biała Pleśń?! – Nie – szepnęła. – Nie! – Konieczność poznania prawdy implikuje konieczność porozumienia – oznajmiła SI. – Raduj się, Kirke Bloom. Porozumienie to wolność. Od teraz będziesz więc wolna. – Głos urwał na moment, by dodać nagle z pełnym przekonaniem: – Będziesz wolna na zawsze.

Legen darn e S łoń ce. Merkury, tajem n icz a W en us i sam a T erra, określan a takż e m ian em Ziem i. Mars, plan etoidy, Jow isz , S aturn , Uran , Neptun , Ceres, Pluton , H aum ea, Makem ake i Eris. Zn am y św ietn ie w sz ystkie te n az w y i w iele in n ych. Pojaw iają się on e w n ajstarsz ych z apisach S ieci G alaktycz n ej S tarego Im perium . Ale prz ecież cen traln e, pierw sz e W ypalen ie, dokon an e Bron ią Masz yn , n ie ogran icz yło się tylko do legen darn ego Układu S łon ecz n ego. Ów potw orn y cios spustosz ył całe piętn aście lat św ietln ych, druz gocz ąc olbrz ym i kaw ał prz estrz en i galaktycz n ej w Ram ien iu Orion a. T o n ie była jedyn ie Apokalipsa. Było to bluź n ierstw o, które z n isz cz yło Drogę Mlecz n ą i stw orz yło jej prz epocz w arz on ą, udręcz on ą form ę: W ypalon ą G alaktykę.

Eis Slyt, Myśliciel Klanu Naukowego, Historyk i Mówca, fragment przemówienia inauguracyjnego w Pamięci – Edukacyjnym Bloku Historycznym Błękitu

T

ak jak się spodziewała i tak jak obiecał jej Zachariasz Lem, właz „Dzidzi” otworzył się od razu po przesunięciu dźwigni. Madella wbiegła do środka ostatkiem sił i nie czekając na Lema, wybrała opcję hermetyzowania śluzy. Kiedy tylko operacja się zakończyła i lampka nad włazem wewnętrznym zaświeciła na zielono, Nadzorczyni Sektora Kontroli weszła szybkim krokiem przez krótki korytarzyk dostępowy prowadzący do środka SN. Zdjęła bańkę hełmu i zaczęła zdejmować niewygodny kombinezon próżniowy. Zamierzała szybko dopaść do klawiatur konsoli nawigacyjnej, a wiedziała, że w ich użyciu będą przeszkadzać rękawice. To, że nie zdąży, zrozumiała, gdy konsola piknęła cicho, a wyplute przez nią niewielkie holo poinformowało o próbach ponownego otwarcia zewnętrznego włazu skokowca. Po chwili konsola rzeczywiście zakomunikowała otwarcie włazu, zamknięcie go i rozpoczęcie ponownego procesu hermetyzacji. Mama Kość zaklęła cicho, gorączkowo usiłując znaleźć jakieś obejście nałożonych przez Lema blokad. Niestety, podstawowe opcje obsługi nie reagowały tak, jak powinny. Mogła co najwyżej zapalić i zgasić światło czy skorzystać z wnękowej mikrołazienki, zasłanianej nieprzezroczystą kurtyną holo. Przeklęty agent Loży pomyślał o wszystkim. – Odsuń się od konsoli – usłyszała. Spojrzała za siebie i powoli odsunęła dłonie od dotykowych holo oraz fizycznych klawiatur. Zaaferowana możliwością ucieczki nie zwróciła uwagi na dźwięk otwieranego włazu wewnętrznego. Zachariasz Lem znajdował się wciąż w kombinezonie próżniowym i trzymał broń. Dyszał ciężko, ale to jej nie zdziwiło. Bardziej zagadkowe było to, że drżała mu ręka. – System musi być sprawdzony – oznajmiła sucho. – Chcesz chyba stąd odlecieć? Bo coś widzę, że ci się śpieszy. – Odejdź od konsoli nawigacyjnej! – krzyknął i to wystraszyło ją bardziej niż wymierzony

w nią laser. Ironiczny, upierdliwy i smęcący pod nosem staruszek gdzieś zniknął. Zamiast niego pojawił się ktoś, kto znajdował się na granicy wybuchu. Podniosła ręce. – Bez nerwów, stary świrze – powiedziała swoim zwykłym, nieprzyjemnym tonem. – Już. – Usiądź w fotelu pilota – rozkazał. – Przecież już w nim siedzę. – Nieważne – wymamrotał, sięgając ręką do zatrzasków hełmu. – Zostań tam. Musimy natychmiast startować – wyjaśnił, odblokowując bańkę. Przeszedł kilka kroków i rzucił ją niedbale na jeden z foteli. Madella wzdrygnęła się, Lem wyglądał strasznie. Spocona twarz była wykrzywiona niedawno przeżytą paniką. – Odwróć się – rozkazał. – Muszę zdjąć ten przeklęty kombinezon. On tu idzie. – Kto? – zaciekawiła się, ale wykonała polecenie. – Ten cały twój Antenat? – Nie. Cicho bądź! – Nikogo tu nie widzę – powiedziała, zerkając kątem oka na konsolowy monitor, ukazujący obraz z okolic lądowania. – Pusto. – Mówiłem ci, żebyś się zamknęła! – Dobrze już, dobrze – powiedziała spokojniej. To, że izolowano ich teraz w Azylu, nie oznaczało, że ludzkość zapomniała już, jak należy rozmawiać z wariatami. Nox czekała zatem spokojnie, aż Zachariasz rozbierze się i usiądzie w drugim fotelu. Broń – był to istotnie laser z opcją wyboru mocy, wyciągnięty zapewne z jakiejś szuflady „Dzidzi”, zaczepił o pasek od kombinezonu. Najwidoczniej uznał, że sam paralizator już nie wystarczy. – Odblokowuję pilotaż – powiedział ochryple, przebiegając starczymi palcami po konsoli. – Startuj, kiedy będzie gotowe. Kiwnęła głową, patrząc, jak zablokowane wcześniej opcje zaczynają reagować na dotyk jej palców. – Mamy ostrzeżenie – mruknęła. – Właz raportuje odsuniętą dźwignię. – Co?! – Coś się nie zasunęło – powiedziała, dokładniej zapoznawszy się z krótkim, migającym raportem. – Ale to chyba niemożliwe. Nie wystąpiłaby hermetyzacja śluzy. – Pokaż mi to – wychrypiał i wtedy usłyszeli dudnienie, przekazane przez oprogramowanie „Dzidzi”. Przepuszczony przez mikrofony zewnętrzne dźwięk uderzenia o kadłub. – Burza piaskowa? – zaciekawiła się Nox. – Tak szybko? – Startuj! Madella zaczęła wprowadzać polecenia i odblokowywać uchwyt sterowniczy. Znów te widma, pomyślała niechętnie. Co prawda start powinien być znacznie lżejszy... – Lem. Głos dobiegający przez zewnętrzny mikrofon „Dzidzi” był zimny. Tak właśnie pomyślała: lodowaty niczym kosmiczna próżnia. I było w nim głębokie echo, coś na kształt westchnienia, które sprawiało, że słuchający go człowiek miał wrażenie, iż za moment przypomni sobie to, co zapomniał. Dźwięk na zewnątrz statku był jak szept, który już za moment miał zdradzić sekret.

– Lem. – Startuj! – wrzasnął Zachariasz, wyrywając ją z chwilowego odrętwienia. Madella zamrugała. Dudnienie chyba się wzmogło, a sama „Dzidzia” rozpoczęła automatyczne dawkowanie napięcia pól magnetycznych, jakby nagle znalazła się w próżni. – Startuj, do przeklętej Plagi! – Tam ktoś jest na... – Już! Nox spojrzała na rozwścieczonego i przerażonego starca, a potem szarpnęła za uchwyt. Skokowiec uniósł się gładko, ale przyrządy zdawały się wariować. Wskaźnik termostatów zaświecił się nagle na żółto i Madella odczuła delikatny powiew chłodu. – Osłony atmosferyczne włączone – powiedziała odruchowo. – Wzrost natężenia pól magnetycznych. System wciąż informuje o problemach z włazem... odłączę ostrzeżenie, bo będzie nam piszczeć – dodała do siebie, bo zorientowała się, że Zachariasz już jej nie słucha. Lem tkwił w fotelu jak pobladła, pozbawiona energii kukła. – Lecimy – uspokoiła go, zwiększając ciąg. – Lecimy. I rzeczywiście, polecieli.

Nie było żadnej struktury widmowej. Oderwali się od B612 bez większych kłopotów, pozostawiając za sobą „Nemesis”, i zgodnie z poleceniem Zachariasza ustawili koordynaty na główną gwiazdę systemu: Sagittarii 9. Bordowy nadolbrzym znajdował się około dwudziestu minut świetlnych od sektora Trzech Planet, co – biorąc pod uwagę jego wielkość i emisję – umożliwiało jako takie istnienie B612 i jej widmowych kopii powstałych, jak sugerował Lem, wskutek zniszczenia superkrążownika Antenata. Dzięki szybkości „Dzidzi”, ustawionej na bezpieczny przelot z prędkością pięciu dziesiątych c, powinni dolecieć do Sagittarii 9 w ciągu niecałej godziny. O ile oczywiście byliby na tyle szaleni, by wlecieć w peryhelium rozpalonej gwiazdy. Przez jakiś czas mogłyby ich ratować pola magnetyczne, ale jak przypuszczała Madella, nie trwałoby to długo. Najprawdopodobniej Zachariasz miał jakieś dane o boi lokacyjnej umiejscowionej w okolicy nadolbrzyma. Innej możliwości nie widziała. Zakładając oczywiście, że agent Loży potrafił wciąż logicznie myśleć. A tego nie była już taka pewna. Coś w nim pękło, widać to było na pierwszy rzut oka. Zostawił ją w zasadzie przy konsoli, samemu zatapiając się w ponurych, jak się wydawało, rozmyślaniach. Kiedy spróbowała go

zapytać, co naprawdę się stało, odburknął tylko, by zajęła się swoimi sprawami. Coś jednak nim telepało: zauważyła, że kiedy przygotował sobie kubek czarnej kawy z ekspresu, wciąż drżały mu ręce. Cudownie, pomyślała z przekąsem. Nie dość, że porywacz i agent terrorystycznej organizacji, to jeszcze mu odbiło. Pozostawało pytanie, co teraz z tym zrobić. Teoretycznie moment, w którym odblokował jej część funkcji pilotażu, był najlepszym na próbę wyrwania się z jego starczych łap. Jak wszakże miała tego dokonać? Nie zdążyła puścić sygnału do Klanu Naukowego, którego statki kompletnie zignorowały ich w trakcie odlotu. Zamiast rozejrzeć się za jakąś bronią, jak ostatnia kretynka dobiegła do – i tak przecież zablokowanej – konsoli. Trzeba to było załatwić inaczej. Znaleźć jakąś rurę, zaczaić się przy włazie... i walnąć go w utwardzony nanitowo hełm? Tak, to na pewno by pomogło. Do Plagi, wszystko zrobiła źle! Kiedy Zachariasz nie patrzył, zerknęła na obraz z kamer. W zewnętrznych komorach „Dzidzi” znajdowało się bowiem kilka aktywnych chochlików – niewielkich, sterowanych kamer grawitacyjnych – które Madella puściła wcześniej wzdłuż kadłuba, w bezpiecznym kokonie pól magnetycznych statku. Właz, co kompletnie ją zaskoczyło, wyglądał na lekko wklęśnięty i zadrapany. Na Tych, Którzy Odeszli – to była przecież neostal wyprodukowana na specjalne zlecenie Kontroli Zjednoczenia! Jak wskazywał sam przedrostek, nie była to zwykła, średniowieczna stal czy inny przypominający ją minerał, lecz stal odtworzona na podstawie cyfrowego zapisu strukturalnego, który doprowadzono niemal do fizycznej doskonałości i jak większość sprzętu militarnego wzmocniono nanitowo. Mógł ją uszkodzić celny strzał z plazmy czy innej broni opartej na wysokiej energetyce, ale zwykła burza piaskowa? Nox szczerze w to wątpiła. Chyba że nie chodziło o piasek i uderzające w statek kamienie. Ktoś tam więc naprawdę był. Ktoś, kto wzywał Lema tym upiornym głosem. Ktoś, kto miał przy sobie broń i wystrzelił z niej w niechroniony polem kadłub. Świetnie. W takim razie kto to taki? Nawet zakładając, że był to Antenat, Madelli trudno było uwierzyć, by owa mityczna istota musiała męczyć się z wejściem do statku. Jeśli była tak... wysoce zaawansowana, powinna bez problemów powstrzymać „Dzidzię” przed odlotem. Może została osłabiona wskrzeszeniem? To jednak tylko spekulacje. Nie wiedziała nawet, czy Antenat istnieje. Ważniejsze wydawało się, że ktokolwiek to był, znał Zachariasza. Zwrócił się przecież do niego jego własną specyfikacją, a Mamie Kość trudno było uwierzyć, by Lem przedstawił się uprzejmie komuś, przed kim później musiał uciekać. A może Lem zobaczył po prostu samego siebie? Sektor Trzech Planet skąpany był w jakichś widmowych aberracjach... Świetnie, pomyślała. Ciekawe, z kim w takim razie teraz siedzę. Z agentem Loży czy z jego widmową kopią? Na dobrą sprawę nie wiedziała nawet, czy sama wróciła do prawdziwej „Dzidzi”... Potarła czoło. Takie myślenie do niczego nie prowadziło poza szarpaniem i tak już zszarganych nerwów. Niech biedzi się nad tym Klan Naukowy, stwierdziła. Zresztą nawet jeśli istnieją jakieś ich kopie czy cokolwiek innego, to powinny znajdować się na pozostałych planetach

sektora – niczym odbicia w lustrze, a nie na jednej. Tu były co najwyżej zawirowania, i tyle. Madella miała zresztą ważniejsze sprawy na głowie. – Zatrzymaj nas, jak zostanie dziesięć minut do celu – odezwał się niespodziewanie Lem, wytrącając ją z ponurych rozmyślań. – Boja lokacyjna? – spytała. – Nie. Wciąż trzymaj koordynaty na gwiazdę – rozkazał. – Zaraz sam to przejmę. I włącz hamujące. Żadnego dryfu. – Mogę przynajmniej zapytać, po co? – Możesz – zgodził się, poprawiając się nieco w fotelu. – Słyszałaś kiedyś o mykach? – Owszem – odpowiedziała. – Krótkie skoki głębinowe. Bardzo krótkie. Niebezpieczne. Można zamienić się w Widmo. – Ten będzie inny – zapewnił. – Ile do celu? – Zaczynam hamowanie – powiedziała, skupiając się na konsoli nawigacyjnej. System wykazywał około dziesięciu minut i piętnastu sekund świetlnych, gdy „Dzidzia” zatrzymała się w próżni i wyregulowała pozycję stacjonarną. – Licznik na pięć minut – rozkazał Lem. – Wpinasz się oczywiście w twardą stazę. Kiedy to zrobisz, odsuń się od konsoli. – Gdzie ty, do Plagi, zamierzasz skakać? – spytała, ale wykonała polecenie. Zachariasz nachylił się nad konsolą. – W Sagittarii 9 – wyjaśnił. – Uruchom iniektory. – Gdzie?! Chcesz nas zabić? To przecież gwiazda....! – Już nie tylko gwiazda – powiedział i po raz pierwszy od jakiegoś czasu usłyszała w jego głosie coś innego niż zmęczenie i resztki niedawnego strachu. – Teraz to także dziura głębinowa. Przy zachowaniu parametrów nadolbrzyma. Jeśli jednak przedrzesz się przez tę rozpaloną powierzchnię, zostaniesz przeniesiona. Najłatwiej tego dokonać za pomocą skoku. Nawet przy błędnych parametrach lokacyjnych dziura nas przejmie. Wystarczy, że trafimy w gwiazdę. A trudno w nią nie trafić. – Dziura głębinowa?! Chcesz mi wmówić, że jest tu dziura? W nadolbrzymie? – Jest tu dopiero od niedawna – wyjaśnił, wklepując ostatnie komendy. – Zrobiłem ją. To jedyny sposób. Nie mamy szans, by tym statkiem przedostać się do Bramy Zero. Nie ma na to też czasu. Jesteśmy zbyt daleko. To jedyna droga. – Zrobiłeś dziurę głębinową? Co ty, u Plagi, bredzisz?! I jakiej znowu Bramy?! – Twarda staza, Madello – powiedział, uśmiechając się lekko, choć uśmiech skojarzył się jej raczej z grymasem szaleńca. – Widzę, że jesteś niechętna. Pozwól, że ja się tym zajmę. – Wcisnął przycisk automatycznego podania Białej Pleśni. – Do zobaczenia po drugiej stronie tęczy. – Zaczekaj! Nie możesz skakać w gwiazdę... – zaczęła, ale staza działała szybko. Usiłowała się jeszcze unieść i zaprotestować, sięgnąć ręką do wpiętych iniektorów... ale po upływie kilku sekund jej protest przestał mieć jakiekolwiek znaczenie.

– Nie żyje. – W zasadzie – dodał drugi akolita – to określenie jest nieprecyzyjne. Duch odszedł z niego już dawno, tak jak przewidziałeś. To druga forma. I ona także jest martwa. Nad przyniesionym do dużego ambulatorium „Płomienia” ciałem byłego członka Zbioru stał Det w otoczeniu kilku innych akolitów, obserwujący całe zdarzenie nieco z boku kapitan Kayt Telses i miętoszący w dłoniach czapkę mechanika Tipsy Palm. Wcześniej, w trakcie pobieżnych konsultacji, wezwano też całą grupę poszukiwawczą, łącznie z Sierżantem, który został zresztą szybko odprowadzony do zamkniętej kajuty tuż po tym, gdy wyszło na jaw, że Pitof był uzbrojony. – Co to takiego? – spytał Det, nachylając się nad tym, co zostało z ciała. Trupem, choć wydawało się niemożliwe, wciąż wstrząsały delikatne drgawki, a raczej pulsacja umierających nerwów. – Paskudny kawał skurczybyka – odpowiedział Kayt. – Jeśli wejście do waszej sekty tak właśnie się kończy, to dziękuję pięknie. – Macie tu lekarzy? – Przedstawiciel Zbioru nie zareagował na zaczepkę. – Nie – zaprzeczył Telses. – Nasza pani doktor, Si, niestety zginęła w trakcie walki ze Stripsami. Wy nikogo nie wzięliście? – Jest tu ambulatorium – mruknął sucho Det, ale Kayt uśmiechnął się złośliwie. – Gratuluję przygotowania. Doktor na statku kosmicznym to jeden z najważniejszych członków personelu. – Nie pomaga pan, kapitanie. – Jak rozumiem, zakładasz, chłopcze, że wcześniej trząsłem się z ochoty do pomocy? – Przypominam tylko – wyprostował się Przedstawiciel Zbioru – że to nadal pański statek. – Naprawdę? Nie zauważyłem. Det nie odpowiedział. – Włóżcie to do AmbuMedu i nastawcie pełne skanowanie – rozkazał. – Z zamkniętą czaszą operacyjną. W razie potrzeby, zamroźcie. A pan, kapitanie – wskazał na Telsesa – pójdzie ze mną. – I tak nie mam nic innego do roboty. – Stary czarownik wzruszył ramionami. – Nie widzę jednak powodu, dla którego nie moglibyśmy porozmawiać tutaj. Chcesz coś ukryć przed swoimi własnymi ludźmi, Det? Ja przed moimi – dodał, zerkając na Palma – nie mam żadnych tajemnic. – Jak pan sobie życzy – zripostował Przedstawiciel Zbioru, patrząc, jak dwóch akolitów układa ciało na leżance AmbuMedu i zgodnie z poleceniem uruchamia program skanujący. – Jak rozumiem, zaatakowany sektor statku... został już odizolowany?

– Owszem. – Świetnie. Co pan zatem proponuje? I niech się pan tak nie krzywi, kapitanie Telses. Przypominam, że chodzi tu także o pańskich ludzi. – Dziękuję za troskę. Co do reszty, nie wiem, co mógłbym zaproponować Zbiorowi poza dalszym skanowaniem przestrzeni. Na marginesie dodam może tylko, że niepotrzebnie silisz się na solidarność, chłopcze. Fakt, że jesteśmy gdzieś zagubieni, niespecjalnie przeszkadza mojej załodze. Zgubiliśmy się już w Wypalonej. I to nie raz, w trakcie wojny z Iseminem i potyczek z piratami. Jesteśmy przyzwyczajeni, a co najważniejsze: nigdzie się nam nie śpieszy. Przedstawiciel Zbioru nie odpowiedział, patrząc w milczeniu na Kayta, ale stary czarownik widział świetnie, że odruchowo sięga dłonią za pazuchę, gdzie zwykle trzymał płytkę personala. Popisz się raz jeszcze, chłopcze, pomyślał. Zrób mi tę przyjemność. Opanowany, chłodny, duchowy Zbiór? Bzdury. Z każdym kolejnym ruchem, z każdą demonstracją siły, wychodzi z ciebie to, co prawdziwe. Czy to dlatego wybrano cię na Przedstawiciela w tej misji? Akolitę Zbioru z tak wyraźną skazą? Zabawne. Ciekawe, jak uda się to wykorzystać. – Kapitanie Telses – zatrzeszczał znienacka głośnik w ambulatorium – tu Pat. Mamy problem... przy tym sektorze, co kazał pan go odciąć. Panie kapitanie? Telses wyciągnął płytkę swojego personala. – Co tam, Pat? – spytał po wybraniu kodu kontaktowego, czując, jak jego struny głosowe przejmuje na chwilę korzystający ze swojego personala członek gatlarskiej załogi. – Tam coś jest – zaczął niepewnie głosem Pata. – Wyłazi nam za blokadę. – Była hermetyzacja? – Była, panie kapitanie. Tak jak mówił Tipsy. Użyliśmy zapasowej wejściówki. – Nie rozumiem. Dokładniej, Pat, bez tych waszych żargonów! – No włazu znaczy. Mamy jeszcze trzy zapasowe pary drzwi i zrobiliśmy je spawalnikiem. To znaczy zamknęliśmy nimi tę część zakażonego korytarza. Ale i tak coś wyłazi... – Idę tam – zakończył połączenie Telses. Odwrócił się na pięcie, ale nagle przystanął i spojrzał na Deta z satysfakcją. – Słyszałeś, chłopcze? Mówiłeś coś sugerującego solidarność. Zapraszam więc. A wy – rzucił do stojących obok AmbuMedu akolitów – przyprowadźcie tu tę Maszynę Natriuma. Słyszałem, że w razie czego potrafi kopnąć prądem. Jeśli to coś ożyje, nie chcę więcej trupów na „Płomieniu” – dodał, z zadowoleniem zauważając, jak na twarzach członków Zbioru pojawia się nienaturalna bladość. Sytuacja kryzysowa, pomyślał. I dobrze. Zaraz zobaczymy, z jakiej gliny was ulepiono.

Kiedy ją wskrzesił, przelatywali obok gazowego olbrzyma otoczonego lodowymi, pięknymi pierścieniami. Pięknymi na tyle, by chwyciło ją to za serce. Konsolę nawigacyjną zasypało mrowiem zwykłych w tej sytuacji danych: pierścienie istotnie były lodowe, choć znajdowały się w nich i odłamki skalne. Samego olbrzyma otaczało ponad sześćdziesiąt naturalnych satelitów – wyklepanych przez impakty księżyców, a samo wnętrze giganta wykastrowana SI „Dzidzi” zraportowała jako mieszaninę żelaza, krzemu, niklu i tlenu w skorupie metalicznego wodoru. Były to wszakże zwykłe dane techniczne, nieoddające urody jasnoniebieskiej, niekiedy wpadającej w całą gamę kolorów kuli, na powierzchni której widać było leniwe, gigantyczne wiry zamrożonych przez tysiąclecia wiatrów. System, zrozumiała szybko. To światło, które pada na giganta, nie bierze się znikąd: jesteśmy w układzie solarnym. Gdzie skoczyliśmy? – Witam serdecznie – usłyszała. Głos Lema przypominał już ten, do którego była przyzwyczajona wcześniej: spokojny, ukontentowany, ironiczny. – Jak samopoczucie po naszej małej podróży? – Widzę, że twoje się poprawiło – odparowała, pozwalając, by od ciała odpięły się jej ostatnie stazowe rurki. – Do celu mamy jakieś siedemdziesiąt minut świetlnych – wyjaśnił, nie odpowiadając na zaczepkę. – Mogłem poczekać i odstazować cię pod koniec, ale widok jest istotnie wyjątkowy. Warto zerknąć, tym bardziej że może to być twoja ostatnia wycieczka. Zakładam, że ten ratowniczy skokowiec wyciągnie zero koma sześć c. To zatem chwilę potrwa – dorzucił, nachylając się nad konsolą i wprowadzając poprawki. – Następna planeta również ciekawie wygląda. Także gazowy olbrzym, ale ma prawie sto czterdzieści tysięcy kilometrów równikowej średnicy. Wyjątkowo ciekawy okaz. Kiedy korzystałem po raz pierwszy z tej trasy, wyszedłem z Głębi niemal tuż obok. Jest tam wyjątkowo stara boja lokacyjna. – Świetnie – prychnęła. – Gdzie zatem jesteśmy? Jak głęboka była ta rzekomo twoja dziura? – A wiesz, że to nawet mi pochlebia – uśmiechnął się Zachariasz. – Chyba istotnie nazwiemy ją dziurą Lema, choć prawidłowa nazwa to raczej dziura „Nemesis”. Szanse, by informacje na jej temat się rozprzestrzeniły, są raczej nikłe, ale nie zmienia to faktu, że odczuwam coś w rodzaju zrozumiałej satysfakcji. – Kiedy zwiewałeś jak oparzony z „Nemesis”, nie wyglądałeś na usatysfakcjonowanego – zauważyła i w tym samym momencie zrozumiała, że nieco przesadziła. Twarz agenta Loży zmieniła się w zimną maskę. – Widma – oznajmił ostro. – Przywidzenia powstałe wskutek oddziaływania zjawiska. Normalna sprawa w sektorze Trzech Planet. Jak wspominałaś sama, nikogo nie widziałaś. – Ten cały „nikt” nieźle pokiereszował właz „Dzidzi”. – Przypadek. Fragmenty burzy piaskowej, niedokładne zamknięcie włazu... – Nie sądzę, by burza zdążyła do nas dotrzeć. I uszkodzenia neostali od zwykłych kamieni, choćby naładowanych elektrostatycznie? Bzdury. – Nie będziemy rozmawiać na ten temat – stwierdził. – Kogo tam widziałeś? Tego całego Antenata? – Nie – odpowiedział, ze złością naciskając coś na konsoli, i Nox z niesmakiem zauważyła,

że ponownie ustawia jej stazę. Tak szybko po poprzedniej? – Poczekaj – zaprotestowała. – Chcesz, żebym znowu dostała zapaści? – O nie – zaprzeczył, programując Białą Pleśń i wybierając opcję wysunięcia iniektorów. – To ci z pewnością nie grozi. Jesteś jak karaluch, a one nie giną tak łatwo. Choć możliwe, że twoja percepcja i zrozumienie świata niebawem mocno się zmieni – mruknął do siebie, zatwierdzając wybór podania stazy. – Zamierzam cię zresztą tylko wyłączyć. Nie będziemy już skakać przez Głębię. – Gnojek – stwierdziła. – Galaktyczny dupek. – Wracamy, widzę, do formy – rzucił zgryźliwie, ale jego słowa docierały już do niej niczym przez watę. Przymknęła oczy. Nie wiedziała jeszcze, że kiedy je otworzy, naprawdę wszystko się zmieni.

– Co to jest, do ciężkiej Plagi? – Nie wiem, panie kapitanie – oświadczył z pokorą Pat. Z tego, co Telses pamiętał, chłopak był jednym z dwóch czy trzech młodszych członków załogi: dochodził dopiero do zdrowej sześćdziesiątki. – Ale sam pan widzi. Wyłazi. Stali przed zamontowanym i zaspawanym pośpiesznie włazem, blokującym – teoretycznie – dostęp do zaatakowanego przez wrogie siły sektora statku. Kayt szybko uznał – zresztą za zgodą Deta – teren za „skażony”, cokolwiek to słowo miało oznaczać, i rozkazał go odseparować do czasu dokładnego zbadania ciała. Potraktowano je już czytnikiem AmbuMedu, który nie wykrył żadnego biologiczno-wirusowego zagrożenia. Ale to o niczym nie przesądzało. Część akolity, o czym poinformował Palm, próbowała przecież „wniknąć” w posadzkę statku, a ściany wokół dziurawego i zalepionego zagadkową substancją kadłuba nie wyglądały normalnie – a dokładniej wyglądały tak, jakby pokryły je nagle czerwono-zielone żyłki. Żyłki, które wyszły na zewnątrz odizolowanego sektora statku. Pajęczasto rozczapierzone zgrubienia, nie szersze niż dwa, trzy palce, rozchodziły się już po ścianach korytarza i po posadzce. Niektóre były cienkie niczym nitki i Kayt dałby głowę, że rosną niemal w oczach. – Co próbowaliście z tym zrobić? – spytał. Pat wzruszył ramionami. – Jeden z tych no... łbów ogolonych chciał to wypalić – powiedział. – I udało się? – Częściowo. Tylko wtedy, gdy uszkadzaliśmy ścianki. Wtedy odpada i jakoś tak... gnije czy coś. Niech sam pan zobaczy, panie kapitanie. – Pat dotknął czubkiem buta jednej z leżących na ziemi nieforemnych grudek. – O takie cóś się robi. A Tipsy mówi, że mogło to też nas obleźć

z zewnątrz. Chłopaki puścili szwadron chochlików i mówią, że też takie żyłki tam są. Jakby coś się strumyczkami rozlewało... – Nie dotykajcie tego – rozkazał Telses. – Ktoś tego dotykał? – Bo ja wiem... może i dotykali. O, widzi pan, panie kapitanie, jak to zasuwa? Się przesunęło... – O czym ty... – Kayt odwrócił się i zobaczył nagle pobladłą twarz Deta. Ta bladość, uznał, przestaje mi się podobać. – Tu – powiedział Przedstawiciel Zbioru. – Jak cichy wystrzał pod powierzchnią ściany. Ułamek sekundy i jest metr dalej, może więcej. – Czyli posuwa się skokowo. – Stary czarownik odsunął się od Pata i poprawił gogle. – W takim tempie zaraz cały statek będzie w plagowych żyłkach. Pat? – Tak, kapitanie? – Natychmiast wezwij Tipsy’ego i zorganizujcie zespół. Macie to wypalać, i to szybko. Tylko bez dotykania! Nie interesują mnie uszkodzenia wewnątrz statku. Drugi zespół na kadłub, skafandry próżniowe. Zdejmujemy pola magnetyczne i też zaczynamy przypałkę. Nasi drodzy gospodarze – zerknął na wciąż pobladłego Deta – dadzą wam karabinki plazmowe. Zakładam, że potrzeba przynajmniej dziesięciu ludzi. „Płomień” to nie mały skokowiec, jest nieco obszaru do opanowania. Biorąc pod uwagę tę „skokową zdolność”, wypadałoby dokładnie obejrzeć cały okręt. – Nie przekażę wam broni – zaczął Przedstawiciel, ale Telses zmierzył go tylko wzrokiem. – Jeśli jesteście dobrzy tak jak moi ludzie, chłopcze, to sami wskakujcie w skafandry i idźcie wypalać to gówno z zewnętrznego kadłuba. – Mam zostawić was samych na pokładzie? – Chciałeś solidarności i współpracy. Oto współpraca. To coś, ten cały plagowy szajs, to zapewne jakaś broń Stripsów oparta na technologii nanitowej. Wypalenie to jedyny rozsądny pomysł. – Jeśli to nanity, to i tak nie wypalicie ich do końca. – Ograniczymy w takim razie skażenie i kupimy nam nieco czasu, by skoczyć w pobliże jakiejś stacji – zauważył Telses. – Chyba że wolisz to zostawić i czekać, aż rozsadzi nam niszczyciel. Det nie odezwał się. Milczał, patrząc na brodatego starca w wielkich goglach, wyglądającego raczej na nieszkodliwego wariata niż na kapitana statku. Nie wyjął jednak personala. Stał w bezruchu zupełnie, jakby medytował nad implikacjami swoich wewnętrznych decyzji. – Znowu – pisnął znienacka Pat. Żyłkowata skaza przeskoczyła do przodu niczym błyskawica i zastygła. Kayt nie dałby za to głowy, ale miał wrażenie, że skokowi towarzyszył nieprzyjemny dźwięk przypominający nieco chrupanie starego herbatnika. Trzask sprawił, że poczuł się nieco nieswojo, tym bardziej że schowana w czeluściach kombinezonu płytka od personala zaczęła lekko drżeć. Ktoś usiłował się z nim skontaktować i najwidoczniej pragnął, by odbyło się to w sekrecie. – Ty – odezwał się tymczasem do jednego z akolitów Przedstawiciel Zbioru.

Najwidoczniej podjął już decyzję. – Zrobisz to, co każe kapitan „Płomienia”. Trzeba to wypalić. Zastosujcie się także do rozkazu kapitana wewnątrz okrętu. – Słuszna decyzja – skwitował Telses. – Nie słuszna – zaprzeczył Det. – Ale konieczna. Sądzę, że nie mam innego wyboru. Wszystko w rękach Potęgi. Stanie się to, co ma się stać. – No i świetnie – zgodził się Telses, odwracając się i odchodząc bez pożegnania. Starał się iść bez pośpiechu, ale czuł, że personal wciąż drży. Dopiero gdy wyszedł z korytarza, sięgnął ręką w głąb brody i nacisnął odpowiedni przycisk. – Panie kapitanie – szepnął do siebie głosem Tipsy’ego Palma. – Niech pan wróci do AmbuMedu. Jestem tam na miejscu. Maszyna.... coś jest nie tak. – Co ty, Plaga, nie powiesz.

Nie mogła się poruszyć. Coś trzymało ją niczym pole magnetyczne. Otworzyła jednak lekko usta i wciągnęła rześkie, czyste powietrze. Niebo było niemożliwie błękitne. Zamknęła oczy i kaszlnęła, jednocześnie czując, że dziwna niemoc znika, jakby nigdy nie istniała. Staza, zrozumiała Madella. Zostałam wskrzeszona. Skrzywiła się i spróbowała usiąść. Wzrok powoli przyzwyczajał się do otoczenia. Znajdowała się na powierzchni planety. Zachariasz zostawił ją na czymś w rodzaju ławki w dużym ogrodzie pod domem, którego konstrukcja wydała się jej dość dziwna. Nic nowoczesnego: zbudowana z wykorzystaniem zwykłych materiałów planetarnych, najprawdopodobniej drzew... tak to przynajmniej wyglądało. Co do samego ogrodu – nie rozpoznawała roślin, ale to jej bynajmniej nie zdziwiło. Jest w końcu tyle nie do końca skatalogowanych światów – nawet po Wypaleniu... Teraz spróbowała wstać. Wciąż była nienaturalnie słaba. To powietrze, pomyślała. Atmosfera. Jeśli jest jedynie podobna do tej z Błękitu, powinni podać mi kapsułkę genową. Drobna genotransformacja i byłoby tak jak z ksenozwierzętami na tych nie do końca terraformowanych planetach. Ile razy tak się zdarza, że statki automatycznie dostosowują fluid do miejsca docelowego podróży? Przecież po to wciska się go tym przeklętym pilotom... żeby utrzymali się w jednej kupie, a nie rozsypali, kiedy postawią stopę na jakiejś obcej planecie. Nieważne. Jeśli coś mi podali, to może wciąż trwa proces adaptacji i stąd to samopoczucie. Plaga tam! Wstanę. Rozejrzała się ponownie i powoli, ostrożnie zaczęła się podnosić, podtrzymując ławkę rękami. I wtedy go zobaczyła.

Nieopodal domu stał Zachariasz Lem. – Ty – wykrztusiła. – Czekaj... – dodała. – Zaraz sobie pogadamy. Niech no tylko zbiorę siły. Wiesz – wystękała, stając wreszcie na nogi – że mogłam umrzeć? Lem nie odpowiedział. Nox zakręciło się w głowie. Utrzymała jednak pozycję i krok za krokiem zaczęła iść w kierunku milczącego agenta Loży. – Dupek – wystrzeliła. – Powinnam dać ci w pysk! – Madello – odezwał się wreszcie. Głos brzmiał martwo i to sprawiło, że stanęła, nagle zauważając, że jego oczy wyglądają na kompletnie puste. – Odwróć się. – Co? – On nadchodzi.

– To się zaczęło, kiedy wprowadzili Maszynę... tego Aro od księcia Natriuma – szeptał Tipsy Palm przez personal krtanią Kayta Telsesa. – Akurat kończyli skanowanie i wyszło im, że to jakaś zdublowana struktura genetyczna. Rozumie pan, panie kapitanie, jakby geny próbowały same się skopiować... – Mów jaśniej, Tipsy. – Próbuję, panie kapitanie. Wyglądało, jakby tam nie było żadnego skażenia, wie pan. Tylko jakby było ich dwóch... dwóch akolitów, jeden wyłażący z drugiego. I ten drugi był lepszy. – Jaki znowu lepszy? – Telses przyspieszył. Coś go niepokoiło i nie chodziło tylko o wypowiedź Palma. – Ten stary akolita, rozumie pan, miał jakieś przetrącone helisy, jakieś krzywe sekwencje... System potwierdzał, że to normalne, że każdy tak ma. Ale ten drugi... ten, co z niego wyłaził, był jak spod igły. Żadnych błędów... nic. Geny jak z obrazka. – Co ty opowiadasz, Tipsy? A Maszyna? – No właśnie, panie kapitanie! Aro dziwnie się zachowywał... To Maszyna, więc sam pan rozumie... Ale jak zobaczył te skany, to powiedział coś w stylu, że „to w sam raz dla pana Nata, że pan Nat się ucieszy, oj, ucieszy”, i tym podobne głupoty, wie pan, tak jak on tam mówi. Dlatego mnie wezwali... rozumie pan, mechanik i Maszyna, coś im się przywidziało, że przyjdę ze śrubokrętem i naprawię. A ten cały Aro... dlaczego on mówił o księciu? Nie wiem, ale zachowywał się tak, jakby mu odbiło, za przeproszeniem. Wystraszył tych akolitów... Nie wiem zresztą, czy nie siedzi tam teraz sam. Z tym czymś, co było wcześniej tym całym sekciarzem. Niech się pan nie obrazi, kapitanie, ale nie będę siedział tam sam z plagową Maszyną. A jak jej odbije do końca i łeb mi urwie? – W porządku, nie przejmuj się, Tipsy. Zaraz... – Urwał, bo wyćwiczony przez lata służby

błędnik nagle zasygnalizował mu ostry skręt „Płomienia”. – Co się... – mruknął. – Tipsy? – Tak, panie kapitanie? – Zaraz tam będę. Nic nie rób. Siedź w AmbuMedzie i nigdzie nie wychodź! – rozkazał i w tym właśnie momencie „Płomień” rozdźwięczał się alarmem.

Widziała, jak zbliża się wąską, ogrodową ścieżką. W zasadzie nie tyle szedł, co płynął: nadchodził dziwnie niematerialny, niczym duch utkany z ruchomego holo. Nigdzie jednak nie było emitera, który rzutowałby obraz, nie istniało źródło jego objawienia. Madella cofnęła się o pół kroku. – Nox. Głos był spokojny, pewny siebie i ociekający czymś, czego nie potrafiła do końca określić. Nie było w nim nic sztucznego, ale owa naturalność brzmiała niczym coś testowanego tak długo, że udało się osiągnąć perfekcję. To nie jest prawdziwe, pomyślała z lękiem. To nie jest prawdziwe. – Boisz się? – spytał. – Słusznie. Ale niepotrzebnie. Nie zabijemy cię. To nie byłoby opłacalne. – Kim... – zaczęła. Wysoka postać odziana w powłóczystą szatę i maskę teatru kabuki zadrgała delikatną animacją. – Przecież wiesz – odparła. – Jestem tym, kogo w swojej naiwności nazywacie Lożą lub Panem Cieniem. Istotą zza kurtyny. Graczem, który nigdy się nie męczy. – Maszyna... – wyszeptała. Pan Cień skinął głową. – Ale niezupełnie. W pewnym sensie oczywiście masz rację – zgodził się i uniósł dłoń. Na czubkach jego palców zatańczyła niewielka mapka Wypalonej Galaktyki. – Ale to teraz nieważne. Ważniejsze jest co innego. Popatrz, Madello Nox. Oto twój świat. Świat, o którym myślałaś, że go znasz. – Co chcesz przez to... – Później zadasz pytania – uciął, powiększając mapę. – Widzisz tę linię za Galaktyczną Granicą? To Promień. Największe znane echo głębinowe, które ożyło i wypluło Powrót. Jego fragmenty rozprzestrzenione są poza granicami wszystkich Obrębów. Tak, Madello Nox. – Pan Cień znów skinął lekko głową i zdmuchnął obraz holo. – Ci, Którzy Odeszli, Powrócili. Ale tym razem ich nie pokonacie. Nie wygracie tak jak dawniej. – O czym ty mówisz? – wyszeptała. Powrót? Niemożliwe. To kłamstwo! – Z miejsca, z którego przybyli, przynieśli ze sobą zrozumienie – podjął Pan Cień. – Pojęli was tak, jak tego zawsze pragnęliście. I wykorzystają tę wiedzę. Zawsze wierzyliście, że

Paradoks Percepcji był przeszkodą. A to błąd. Nic nie chroniło was skuteczniej niż inne spojrzenie na rzeczywistość. Niż brak porozumienia. – Nie rozumiem... – Nie rozumiesz wielu rzeczy – zgodziła się animowana istota. – W tym i samej siebie. Zachariasz Lem też tego nie rozumiał – dodała i Mama Kość przez ułamek sekundy dostrzegła na masce cień uśmiechu. – Ale zrozumienie jest, jak to mówią Stripsowie, konieczne. Jak inaczej mogłabyś mi pomóc? Jak mogłabyś pomóc Jedności?

W zasadzie wiedział, co się dzieje, nim jeszcze dobiegł do stazo-nawigacji. Delikatne, pulsujące żyłki dotykały konsoli nawigacyjnej. Nie rozumiał, jak przedostały się tu tak szybko, ale nie miało to teraz większego znaczenia. Alarm wył, światła zapalały się i gasły, ale widział je wyraźnie – tak samo jak nagle odliczający licznik. Kayt Telses krzyknął. I był w tym krzyku ból, który wcześniej tłumił, kryjąc go za maską pogardy. Ból po stracie Sori. Ból po śmierci, która powinna była nadejść w chwale, nie w upokorzeniu. Ból porażki. Ból końca. Akolici Zbioru i starcy z wściekłością naciskali klawisze, modlili się i klęli, podczas gdy „Płomień”, niebędący już ich „Płomieniem”, szykował się do skoku głębinowego w nieznaną, kosmiczną pustkę.

Jedn ego n igdy n ie potrafiłem z roz um ieć: jakim cudem się z organ iz ow ali. Nie m ogliśm y ich pojąć, n ie potrafiliśm y n aw et w yobraz ić sobie, jak postrz egają n as sam ych. Byli fiz ycz n ą m an ifestacją n asz ej n ieudoln ości, apoteoz ą n iew iedz y. A jedn ak, choć w ydaw ali się kom pletn ie odcięci – n aw et od sam ych siebie – z jedn ocz yło ich jedn o: pragn ien ie n asz ej eksterm in acji.

Remel Karb Ehen, Ostatn i Im perator – z apisy, sen ten cje, m yśli

W

szystko zaczęło się bladym świtem. Promienie słonecznego światła przesunęły się najpierw po Dziurawych Górach, rozlewając się na zasiedlone doliny. Następnie musnęły Mroczny Las i Pustkowia, by wreszcie zatopić w świetle stolicę Gatlarku i jej stary, nadkruszony przez czas zamek. I wtedy właśnie przybyły statki. Książę Ybessen Sektam Gatlark zauważył je z tarasu Wieży Książęcej, w trakcie spokojnego spożywania śniadania podanego mu przez służbę. Nieprzeczytane informacje na holotablecie jarzyły się delikatną zielenią, a niedopita kawa parowała, roztaczając kuszący zapach. I nagle wszystko zaczęło się lekko trząść, przybycie floty wywołało turbulencje. Z początku Gatlarczycy zobaczyli niewielkie, prujące przez atmosferę jednostki wielkości skoczków głębinowych, o nieokreślonym, niby grzybowym kształcie. Personale zalało nagle mrowie informacji o całej masie ech głębinowych, z których – w przestrzeni okołoplanetarnej – zaczęła znienacka wynurzać się obca flota. W całym zamku pojawiły się projekcje holo dowódców gatlarskiej floty, przepuszczane przez emitery. Kapitanowie donosili o atakowanych statkach i tchórzliwej dezercji zaprzyjaźnionych wojsk Iseminu. To ostatnie szybko przestało dziwić, gdy niespełna kilka godzin później dotarły przekazy o podobnym ataku na sprzymierzony układ. Zanim to się wszakże stało, rozpętało się piekło. Każda inwazja na wrogi system słoneczny przebiega zazwyczaj w kilku etapach. Etap pierwszy to z reguły przełamanie linii obrony okołoplanetarnej świata centralnego. Etapem drugim jest utrzymanie raz uzyskanej pozycji. Etap trzeci to regularna, planetarna inwazja bądź taktyka spalonej ziemi, zwana też – z uwagi na historyczne zaszłości – Wypaleniem bądź Spustoszeniem. Ci, Którzy Powrócili, nie przejmowali się etapami, a ich strategia nie wyglądała na

przemyślaną. W okołoplanetarnej przestrzeni kosmicznej trwała potworna jatka, podczas gdy w atmosferze Gatlarku pojawiły się nagle olbrzymie okręty. Ich wielkość trudno było oszacować, ponieważ wydawały się ze sobą połączone w jakąś upiorną, niemożliwą konstrukcję. Potężne jednostki przypominały nieco powiększone do absurdalnych wymiarów bakterie pełne wypustek, kojarzących się z rozczapierzonymi gałęziami bezlistnych drzew. Bakterie te opadały z wolna ku powierzchni planety, nie przejmując się zbytnio obroną, strzelającą ku nim z dział plazmowych, i siłami jednostek pancernych, które – na rozkaz księcia – zaczęły grupować się wokół stolicy i w pobliżu większych miast planety. Tak jak się należało spodziewać, jako pierwszy pękł psychopata, książę Runhoff Kazar Isemin, przebywający z wizytą u swojego teścia. Z początku starał się trzymać fason, podczas gdy książę Ybessen i jego admirałowie nachylali się nad holostołem Żyłkowej Komnaty. Widać jednak było, że Kazar drepcze w miejscu i odruchowo zerka w stronę wyjścia, przeklinając w duchu fakt, że jego osobista fregata znajdowała się na orbicie i być może padła już ofiarą wojennej zawieruchy. – Zjednoczenie – jęknął w pewnym momencie – musi się o tym dowiedzieć! – Zjednoczenie już wie – uciął Ybessen. – Puściliśmy sondy głębinowe do najbliższych posterunków Triumwiratu. – Dlaczego więc nie przybywają! – wściekł się Isemin. – Co oni sobie...! – Nie przybywają, ponieważ jesteśmy Księstwami Granicznymi, Wasza Wysokość – odezwał się uprzejmie jeden z admirałów. – Nie należymy oficjalnie do Zjednoczenia, inaczej niż Systemy Wewnętrzne. – Co za bzdury! Płacimy podatki... respektujemy prawa... – I korzystamy z wszelkiego rodzaju ulg, charakterystycznych dla nieoficjalnych kolonii systemowych – zauważył Ybessen nachylony nad stołem, który pokrywał się gęsto czerwonymi plamkami sił wroga. – Nie, książę. Zjednoczenie nie przybędzie. Ale zanalizuje dokładnie wszystko, co mu przekażemy. Nasza rola to teraz utrzymać się jak najdłużej i ewakuować tylu cywili, ilu zdołamy, do najbliższej dziury głębinowej. – Mówi pan tak, jakby wszystko było stracone! – krzyknął Runhoff, zapominając o nowo zatwierdzonej przez małżeństwo formie „ojcze”. Ale książę Ybessen Sektam Gatlark, Pan Układów, Ojciec Rodu i Zdobywca Zielonej Perły, nie odpowiedział. Odpowiedziało za niego drżenie ziemi i nagle pojawiające się rysy na murach zamku: dowód na to, że Obcy wylądowali i rozpoczęli planetarną inwazję.

„Pamięć Krwi”, starożytny, flagowy krążownik rodu Gatlarków, zginął jako pierwszy.

Obecna na jego pokładzie kapitan Hanna Rusterc z przerażeniem patrzyła przez neoszybę na rozkwitłe w przestrzeni echa głębinowe, wypluwające tajemniczą flotyllę. Tuż przed atakiem, jeszcze w trakcie gorączkowego grupowania gatlarskich sił znajdujących się na patrolach wewnątrz- i zewnątrzsystemowych, kapitan „Pamięci” – jak i pozostali dowódcy floty obronnej – usiłowały zanalizować przybyłe jednostki. Wykastrowane SI podawały jednak nieprecyzyjne tonaże, a pobieżna analiza wskazywała, że okręty wielkości krążowników, fregat czy skokowców – a nawet niewielkie, dronowate sondy obcych sił – stanowią w istocie część całości, która na oczach kapitanów przepoczwarzała się i zmieniała. Małe „niby-myśliwce” nagle doklejały się do „fregat”, a „fregaty” doczepiały się do siebie nawzajem w nieforemny łańcuch. Na tym się jednak nie skończyło. Wokół widać było jednostki, które niczym prześwitujące lekko maszkary unosiły się w przestrzeni, podobne do żywych organizmów, i takie, które wyglądały na poskładane byle jak żelazne, bezpłciowe wraki, buchające zamarzającymi szybko w przestworze obłokami pary. W tym potwornym galimatiasie trudno było stwierdzić, które z okrętów stanowią zagrożenie, a które są w istocie jedynie transportami przeznaczonymi do desantu na planetę. Dookoła owego chaosu wirowały purchawkowate, zwinne, acz małe jednostki, które jako pierwsze usiłowały przebić się przez pola magnetyczne gatlarskich statków. – Wywołujcie ich... – wyszeptała Rusterc. – Niech się odezwą... – Nie odpowiadają – poinformował jej zastępca, pierwszy pilot „Pamięci Krwi” Karkom Gatlark, jeden z odleglejszych kuzynów rodziny książęcej. – W kółko tylko to samo, komunikat w języku maszynowym. – Puść. Może coś się... – CONSENSUS – zagrzmiało w krążowniku dziwnie ludzkim, a jednocześnie obcym głosem. – PAX. CONSENSUS. PAX. – Pokój – powiedział z nadzieją Karkom. – Mówią o pokoju. – Po co zatem strzelają? – spytała kapitan „Pamięci”. – Nie mam pojęcia... może to jakieś.... nieporozumienie? – Neoszyba! – rozkazała Rusterc i olbrzymie okno krążownika rozbłysło przybliżeniem mapy sytuacyjnej. Wroga flota występowała na niej jako lekko rozdygotana, długa linia frontu na tle błękitnych, zmieszanych ech. Niewielkie, oderwane od niej kropki wyglądały jak „purchawki” i były lecącymi ku Gatlarczykom rakietami czy, dokładniej mówiąc, czymś, co rakiety przypominało. Gatlarskie siły rozpaczliwie usiłowały ustawić się w szyku, tworząc coś w rodzaju trójwymiarowej zapory broniącej dojścia do planety. Wykastrowana SI pośpiesznie podzieliła ową zbieraninę na grupy, z dowodzącym okrętem – fregatą bądź niszczycielem – jako elementem centralnym. W ten sposób szybko ustalono drzewko dowodzenia, którego zwieńczeniem były trzy gatlarskie krążowniki z „Pamięcią Krwi” na czele oraz Centrum Dowodzenia Planetarnego na samej planecie. Ale sytuacja, która jeszcze przed chwilą była statyczna, nagle taką być przestała. Z linii wroga wysunęła się najeżona purchawkami, nieforemna kula wielkości superkrążownika, która – ku zdumieniu Gatlarczyków – otworzyła się nagle, rozłamując na dwie połówki, nadal sczepione pokręconymi wypustkami niby-pajęczych odnóży. A z wewnątrz i zza

dziwacznej jednostki wypłynęły siły, które do złudzenia przypominały część Floty Zero Stripsów. Czy raczej przypominałyby ją, gdyby nie nabrzmiałe zagadkowymi żyłami kadłuby, które wyglądały tak, jakby rozrywano je od środka. – Stripsowie... – wyszeptała kapitan. – Niemożliwe – zdumiał się Karkom Gatlark. – Wywołujcie ich natychmiast – rozkazała Rusterc, ale nie było to konieczne. Do obrońców docierał już komunikat nadany szeroką wiązką. Charakterystyczny, niby-komputerowy głos Stripsów był bardziej martwy niż zwykle i brzmiał niczym zapowiedź nieuniknionego końca. – POKÓJ – oznajmił głos, dudniąc po starych korytarzach i salach „Pamięci Krwi”. – POROZUMIENIE. POKÓJ JEST KONIECZNY. – Przyspieszają! – krzyknęła Anastazja Salt, dowodząca trzecim sektorem zbrojeniówki na krążowniku. – Transferują energię rdzeniową w ofensywę! Wystrzeliwują rakiety! – Zdrada! – krzyknął ktoś w stazo-nawigacji. – Wypuszczać szperacze i wabiki! – rozkazała kapitan. – Kontakt z pozostałymi grupami na szerokiej wiązce! Zerwanie kontaktu z nieprzyjacielem! Wygłuszacze transmisji pozakodowych! Wypuścić krwawniki! Atak na siły Stripsów! Strzelać bez rozkazu! – Grupa Dwa zaatakowana! – krzyknął nagle ktoś z personelu nawigacyjnego. – Ostrzeliwują Grupę Dwa! – CDP rozkazuje osłaniać transporty! – Zbrojeniówka raportuje: pierwsze trafienia potwierdzone! – Widzicie te wielkie statki? To transportowce?! – Skręt na bakburtę, sześćdziesiąt stopni! – Mamy przełamanie! Powtarzam: mamy przełamanie! Komunikaty szybko zamieniały się w jazgot. Hanna Rusterc stała jednak niczym posąg, trzymając się niewielkiej barierki przeznaczonej dla kapitana na tak zwanym „nosie” – stanowisku sytuacyjnym, które jednym klepnięciem przycisku można było zmienić w kapitański fotel. Stała i patrzyła na dziwnie chaotyczne siły Stripsów, pędzące przed siebie niczym średniowieczny taran, sklecony z rdzawych kadłubów strzelających iskrami antygrawitonów i kawałkami poszarpanej, nanitowej stali. Okręty sekty, zbite w ciasną grupę, wydawały się nie przejmować faktem, że niemal uderzają się o siebie i prześlizgują po własnych polach magnetycznych. Przybliżony obraz jednostek wykazał, że ich część ledwo leci przed siebie, popychana w zasadzie przez siłę bezwładności. Ów nieskładny strzęp flotylli, oderwany od sił tajemniczego wroga niczym niepotrzebny strup, pędził teraz ku siłom Gatlarku, wciąż nadając komunikat o pokoju, porozumieniu i o konieczności jego zaistnienia. I nagle, w przebłysku olśnienia, kapitan Rusterc zrozumiała, co widzi. I zbladła. – Odwrót! – wrzasnęła. – Uderzą w nas! Odwrót! Rozproszyć siły! Odwrót! Ale na odwrót było już za późno. Obracająca się z wolna „Pamięć Krwi” wciąż zasypywała statki Stripsów ciężkimi ładunkami plazmy i staroimperialnymi kulami energii jonowej – nie mogła jednak powstrzymać pędzącej przed siebie masy. Wystarczyła chwila, by Flota Zero wbiła się w kadłub krążownika samobójczym atakiem i uwolniła energię kilkunastu rdzeni, które rozbłysły cichą, jasną kulą, pożerającą „Pamięć Krwi” i kilka pobliskich jednostek. To, że nie

doszło do potwornej reakcji łańcuchowej, można było uznać nie tyle za łut szczęścia, co za przejaw zdrowego rozsądku – żaden logicznie myślący kapitan nie pozwoli, by jego flota pozostawała zbyt skupiona. Hanna Rusterc była rozsądna. Niestety, nie uratowało to jej od śmierci.

Tift Hat zawsze chciał być pilotem krwawnika. Pokryte czerwienią gatlarskie myśliwce przydzielone do „Pamięci Krwi” były jednostkami staroimperialnymi i miały dość nietypową budowę. Można je było porównać do grotu średniowiecznej strzały. Krwawniki nie były zbyt zwrotne, ale dysponowały potężną siłą ognia związaną z niezłym arsenałem rakietowym – Stare Imperium nie zwykło się, jak mawiał Hat po kilku głębszych, opierdzielać. Nie wykorzystywały też energii rdzeniowej – ich zasilanie oparto na nieco niestabilnych po tylu latach atomowych ogniwach. Tift z dumą podkreślał, że właśnie z tego powodu były niemile widziane w części „cywilizowanych” systemów. Na „Pamięci” znajdowały się aż trzy trzystatkowe eskadry krwawników i tylko jeden z myśliwców nie nadawał się do użytku. Każdy z nich wyposażony był w tak zwany „prądowiec”, dzięki któremu Tift, jako dowódca eskadry, mógł wystrzelić z myśliwca pękiem roziskrzonego, bordowego wyładowania, które niczym silna nić łączyło ze sobą pozostałe myśliwce. Taka „sieć prądowa” znacznie zwiększała ich stabilność i zwrotność. Krwawniki działały wówczas niczym jedna całość i stawały się wyjątkowo groźnym przeciwnikiem. Tuż po wydostaniu się z hangaru Hat natychmiast zapowiedział utworzenie linii. Z tego, co już wiedzieli, siły wroga skupiły się w konkretnym punkcie przestrzeni i utworzyły coś w rodzaju frontu. Biorąc planetę jako punkt odniesienia, krwawniki leciały ku nim w kierunku północnym, a Hat liczył na to, że ewentualny ostrzał skupi się co najwyżej na pierwszej, osłaniającej pozostałe jednostce. – Gilian – odezwał się do wysforowanej pilotki jednostki ochrzczonej jako „Ząb” – bez szarżowania. To nie pieprzony Isemin. – Tak jest. – Rozsypka tuż przed frontem, odległość prądowa. Ostrzał rakietowy okrętów. Myśliwce: walka w zwarciu – zaznaczył, choć świetnie wiedział, że ludzie znają na pamięć jego tryb postępowania. Upłynęło zaledwie siedem sekund, gdy zrozumiał, że jego plan kompletnie się nie powiedzie. Wybuch „Pamięci Krwi” dotarł do nich nagle jako krzyczące piktogramy na monitorach sterujących konsoli. Niewidzialna, niemal duchowa nić łącząca ich z okrętem została boleśnie

przerwana i każdy z krwawników zadrżał, przez ułamek sekundy rozbrzmiewając krzykami niedowierzania, przekleństwami i urywanym szlochem. Creon z „Bawidamka” – czwartego krwawnika „Pamięci” – wypadł nagle z szyku, wrzeszcząc przez radio jak potępieniec, a sama Gilian znacznie obniżyła prędkość. Dolatywali do rozpękniętej kuli wrogiego okrętu, ale strata statku matki kompletnie odebrała im rozsądek. – Dość! – wydarł się Hat. – Dość mówię, kurwa plaga jebana mać! To ich otrzeźwiło. Nawet Creon wrócił do szyku. – Prąd! – wrzasnął dowódca i to ich poderwało. – Prąd! – krzyknął znowu, przestawiając przełącznik prądowca. Z „Papy”, jego własnego krwawnika, rozkwitł nagle pęk bordowych wyładowań, łączących statki w roziskrzoną pajęczynę. – Za Hannę, dupki! Za „Pamięć Krwi”! Za Gatlark! I za własne dupy! Kula otworzyła się przed nimi jeszcze szerzej i wtedy, niczym wychodzące z zielonkawej mgły, dostrzegli wrogie myśliwce. To, że są to jednostki do walki bliskiego kontaktu, Tift zrozumiał od razu. Było ich kilkanaście i każdy przypominał rozpękniętą kulę, z której się wyłoniły. Z obu półkul wyrastały im długie, grube i wygięte pręty – odpowiednik skrzydeł. I to z nich plunęło nagle ku Gatlarczykom skondensowanym, zielonkawym promieniem, podobnym do lasera – ale pełnym czarnych pyłków, jakby dziur w energetycznej emisji. – Creon, Karen, znosicie jajka do tej kuli – rozkazał Hat. – Reszta osłania! Już! Jeśli statki wroga coś przeczuwały, to nie dały tego po sobie poznać. Ich klucz wydał się Tiftowi chaotyczny, ale była w nim pewna celowość. Nagle, po początkowym ostrzale, jednostki skupiły się w nieforemną sferę i zaczęły strzelać wprost w myśliwiec Gilian, skazując go na zagładę. Ta skupiona taktyka musiała się powieść. Ale się nie powiodła. Hat szarpnął sterowniczy uchwyt i nagle całe trzy eskadry krwawników wykonały identyczny, precyzyjny ruch, jakby związał je sznurkiem. I rzeczywiście tak było: prąd napiął się i nagle skurczył, podciągając myśliwiec Gilian, który – jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki – poderwał się w górę, zyskując w ułamku sekundy dodatkową prędkość. Tymczasem Tift wykonał lekki półobrót i nagle utworzył roziskrzoną prądem sferę sczepionych z nim myśliwców, a jednocześnie nacisnął przycisk wstecznego dopalacza, by po sekundzie odłączyć prądowiec. Szarpnął swoje jednostki w tył, by zaraz je uwolnić, a te, także na dopalaczach, wystrzeliły jak z procy wprost w otwarte wnętrze statku wroga. – Jajo jeden odpalone – oznajmiła po chwili Karen trzęsącym się ze wściekłości głosem i Tift przed oczami duszy zobaczył nagle jej niesforną, małą twarzyczkę. – Jajo dwa leci – dodał lodowatym głosem Creon. Jaja: powolne, ciężkie, staroimperialne bomby fazowe, zakotwiczyły się pomiędzy półkulami okrętu wroga, kryjąc się w plątaninie czegoś, co wyglądało jak najeżone światłami i maszynerią wnętrze asteroidy. – Prąd! – krzyknął Hat i przełączył wajchę prądowca. Ponownie rozbłysło – bordowe, rozedrgane nici dotknęły jego statków, dodając im dodatkowej mocy grawitacyjnej, tak jakby „Papa” był niewielką czarną dziurą. Wystarczyły cztery sekundy, by pierwsze jajo wybuchło. Przestrzeń wewnątrz kuli

zadrgała, spłaszczyła się, wpadając w odkryte przez staroimperialnych naukowców sprzężenie fazowe, i kula zapadła się w siebie, unicestwiając kilka wrogich myśliwców. Zebrane prądem krwawniki wykonały w tym czasie zgrabny unik, wykorzystując nagły wzrost ciążenia powstałego jako efekt uboczny technologii fazowej. Nikt jednak nie krzyczał i nie triumfował, a sam Hat poczuł tylko, że ma krew w ustach. Czemu? Antygrawitony działały jak trzeba, ciążenie wewnątrz „Papy”, jeśli nawet wzrosło, to nieznacznie... Po chwili zrozumiał: po prostu przygryzł sobie wargę. I miał wrażenie, że na tym się nie skończy. – Udało się – oznajmiła Karen. – Tak – zgodził się Creon. – Mają za swoje, plagowe skurwysyny! I za „Pamięć Krwi”! Nikt nie dodał, że na tle całej wrogiej floty było to raczej dość skromne zwycięstwo.

Luizę Hanhoff Gatlark jej właśni pancerniacy nazywali Twardą Damą. Niewiele w niej było z arystokracji – gatlarska krew rozrzedziła się wskutek zapomnianych koligacji. Niemniej jednak Dama nosiła specyfikację rodową z dumą, tak jak na Gatlarka przystało. Tak czy owak, traktowano ją zawsze z odpowiednim szacunkiem – ród Gatlarków przychylnie spoglądał na tych powinowatych, którzy decydowali się na karierę wojskową. Ale stanowiska głównodowodzącej sił pancernych, podlegającej jedynie wojskowemu Centrum Dowodzenia Planetarnego, Luiza nie dostała dzięki koneksjom. Sama wydrapała i wygryzła sobie drogę na szczyt, a zasłużeni pancerniacy do tej pory wspominali operację „Niespodzianka”, w trakcie której Hanhoff poprowadziła desant na sporną graniczną planetkę o nazwie Sybil, leżącą dokładnie na granicy wpływów Gatlarku i Iseminu. Patrząc na sytuacyjne holo w pośpiesznie utworzonym Przyczółku Czwartym, ustawionym niecały kilometr od stolicy, Twarda Dama wyciszyła teraz transmisje personalowe, jazgoczące od gwałtownych, niekiedy histerycznych przekazów. Nie wyglądałoby dobrze, gdyby generał pancerny zaczął odzywać się głosem umierających bądź przerażonych ludzi. Przekazy docierały do niej wszakże jako echo: odległe umierające widma z poszczególnych przyczółków, rozmieszczonych pośpiesznie w wielu strategicznych miejscach planety. – Wiedzą, gdzie jest stolica, Damo – ośmielił się odezwać jeden z młodych, wpatrzonych w nią pułkowników. – Idzie na nas masówka. – Pozostałe lokalizacje? – CDP twierdzi, że to strategia zaczepna. Mają dobry podgląd z satelitów... z tych, które ocalały. – To, co zrobili z Prim, nie wygląda mi na zaczepkę.

– Ale przecież stracili własne transporty! Oni nawet tam nie wylądowali. Po prostu usiedli tymi... statkami na budowlach! – Kreos? Zatoka Ryb? – CDP uważa, że każda z aglomeracji jest atakowana bez faworyzowania jakiegokolwiek kierunku natarcia. To jakiś chaos, Damo. – Pokaż mi więc, co idzie na nas. Pułkownik kiwnął głową i mały, zastraszony komputerowiec od holo wklepał kilkanaście poleceń do przenośnej konsoli. Zobaczyli nagle Gatlark – starożytną stolicę, niczym biały, pokruszony tort wznoszącą się za Pustkowiami, i leżące dookoła niej, niewielkie bezy osad, wrzuconych pomiędzy doliny. Potem obraz lekko się oddalił i ujrzeli opadające ku planecie bakteriopodobne, monstrualne transportowce, plujące dziwnie leniwymi, zielonkawymi strumieniami przetkanej czernią energii i rojem zwinnych purchawek. Te z wrogich okrętów, które już wylądowały, pękały – było to wszakże pękanie powolne, niczym w zwolnionym tempie, podobne jakiemuś zagadkowemu procesowi rozkładu. A potem – jak robactwo uciekające z wnętrza martwego cielska – pojawiały się naziemne jednostki wroga; istna zbieranina trudnych do opisania kształtów, ni to humanoidalnych, ni to maszynowych, ni to zwierzęcych. Obrońcy wciąż mieli za mało danych, trudno było się też oprzeć na tonażu – gdyż ten prezentował się rozmaicie: począwszy od karłowatych, kończąc na wielkich, sunących z wolna bulwach o dziwnym, bakteryjnym kształcie. – Strategia będzie prosta – zaczęła Luiza Hanhoff. – W miarę możliwości prosimy o ostrzał z orbity, o ile coś tam ocalało. Potem artyleria. Wszystko ma działać, także staroimperialne wyrzutnie. Jednocześnie tworzymy linię zaporową tu – przesunęła palcem wzdłuż obrazu holo – i w tym miejscu. Co do osłon... Pustkowia to klepisko, zaczynamy więc ryć dziury. Okopy to pańska sprawa, pułkowniku Thymes. – Tak jest! – Osłona transportów jest kluczowa. Dajemy też stały przekaz do CDP – dodała jeszcze. – I chcę, żeby piechota była gotowa. Marton? – Odwróciła się w kierunku przysłuchującego się jej łącznościowca. – Przestawiłeś Strumień układu na wojskowy? – Tak jest, Damo. – Dobrze. I... – umilkła na chwilę, zastanawiając się nad implikacją tego, co chciała powiedzieć – przekaz do CDP ma działać w obie strony. Rozumiesz, co chcę powiedzieć? – Nie do końca... przekaz przecież będzie, Damo. Stale mamy rozkazy od Centrum... – Nie o to mi chodzi. – Westchnęła i podniosła głowę znad holo. – A w każdym razie nie do końca. Po prostu jeśli ci z Centrum zaczną przegrywać i postanowią się wysadzić, chcę to wiedzieć pierwsza.

Runhoff Kazar Isemin nie zamierzał czekać. Kiedy książę Ybessen oficjalnie zatwierdził utworzenie CDP w zamku Gatlark i w salach zaroiło się od admirałów, generałów i marszałków – zarówno w formie fizycznej, jak i holo – Runhoff z początku kręcił się i wygłaszał uwagi, co jakiś czas zerkając przez ramię w kierunku okien, za którymi widać już było pierwsze przebicia atmosfery. Desant numer jeden nie powiódł się może tak, jak oczekiwał tego przeciwnik, ale jasnym było, że jest to dopiero rozgrzewka. Na szczęście – niech dzięki będzie Tym, Którzy Odeszli – zagadkowy wróg nie był zainteresowany bombardowaniem planety. Z początku mogliby sobie z tym poradzić – Księstwa Graniczne, przesiąknięte przesądami na temat mitycznego Powrotu, inwestowały w obronę planetarną i Runhoff zakładał, że nawet zacofany Gatlark byłby w stanie zestrzelić większość śmiercionośnych pocisków, ale przy większej sile ognia z pewnością by uległ. Wróg zdecydował się wszakże na desant... co samo w sobie było dość zagadkowe. Po co od razu zrzucać swe siły na planetę? Ktokolwiek ich zaatakował, musiał liczyć się z absurdalnością takiej taktyki, zmuszającej, po pierwsze, do rzucenia olbrzymich sił na powierzchnię, a po drugie – konieczności ich późniejszego utrzymania. Każdy atak na planetę poprzedzony był z reguły bombardowaniem... co wydawało się logiczne. Czemu zatem przeciwnik nie zrzucał bomb? Czemu nie usiłował atakować fabryk czy choćby innych strategicznych punktów planetarnych, takich jak struktury wojskowe czy elektrownie rdzeniowe? Wyszperanie owych punktów to bądź co bądź podstawowa funkcja wywiadu, a tu wyglądało, że wywiad w ogóle nie wykonał swojej roboty. Zniszczenie miast poprzez lądowanie w ich centrum transportowcami? Absurd! Ten przeciwnik był zupełnie nielogiczny. Działał tak... Działał, jakby nie interesowały go straty własne. Runhoff uśmiechał się więc i kiwał głową, a kiedy zamieszanie i galimatias wzrosły, pobiegł w kierunku książęcego hangaru – wielkiego lądowiska, gdzie stał tepek, którym zamierzał jak najszybciej polecieć na swoją fregatę. „Wieczorny Żeglarz” nadal nadawał z orbity – czekali na swego drogiego księcia... Pozostawało wyrwać się z tej skazanej na zagładę planety i namierzyć ich sygnał lokacyjny. Przeklęte tepeki nie miały napędu głębinowego, ale „Wieczorny Żeglarz” go miał – trzeba było tylko jak najszybciej znaleźć się na jego pokładzie. Teść i podwładni Runhoffa interesowali go teraz tyle, co jego głupia żona i rozpoławiane w dzieciństwie hodozwierzęta. Ciekawiło go może, jak funkcjonują, ale na pewno nie to, co czują. I jak umierają. On sam umierać nie zamierzał. Szybko przebiegł przez zamkowe korytarze, kuląc się na odgłos odległych wybuchów. Dopiero co potwierdzono kolejny desant – siły obronne planety nie dały rady powstrzymać następnych transportowców wroga, a artyleria zgłaszała słabą efektywność trafień. Nawet zniszczone okręty, waląc ciężko w ziemię, rozpoławiały się i wypluwały groteskowe, potworne wojska. To był jakiś koszmar. Kazar wbiegł na otwarte lądowisko w momencie, kiedy niebo nad Gatlarkiem przybrało ciemną, burzową barwę. W atmosferze zakłębiło się od nabrzmiałych, przepoczwarzonych chmur, tryskających milionem iskier. Biły pioruny, zbierało się na burzę. Deszcz lunął nagle, gdy

książę wchodził już do pustego tepeka. Pilota nie było; książę nie miał pojęcia, gdzie łajdak się pałęta. – Nie ma mowy... – mruknął do siebie zimno, uruchomił konsolę i zapiął pasy. Miałby tu zostać i ginąć? – Nie ma mowy! Tepek wystartował. Wydawało się, że najlepiej wzlecieć tuż nad zamkiem, horyzont migotał od wystrzałów artylerii pancerniaków. Nad stolicą trwało spokojne oko cyklonu, nie licząc mrocznych cieni transportowców. Runhoff przyspieszył, pragnąc jak najszybciej wydostać się poza bańkę atmosfery i wzlecieć ku gwiazdom. I to go zgubiło. Nie miał pojęcia, skąd doleciał wystrzał – od sił wroga czy gatlarskich, ale tepek zatrząsł się, zawył alarmem i zaczął spadać. Urwało spadak i wywaliło część antygrawitonów – z boku promu otworzyła się nagle dziura, powiało lodowatym wiatrem i deszczem. Systemy wyświetlały UTRATĘ KONTROLI STEROWANIA, TRYB AWARYJNY, ale Runhoff nie patrzył na piktogramy i literki, piszcząc jak przerażona kobieta. Koziołkował w dół, za granicę stolicy, przelatując nad pokryte błyskami i dymami wystrzałów Pustkowia, wprost w linię naporu wroga. Szarpał za uchwyt, wyjąc jak wściekłe zwierzę, potem tepek wyrżnął w planetę po awaryjnym locie ślizgowym, z łomotem i chrzęstem, a Runhoffa zalała ciemność. Kiedy się ocknął, wciąż był przypięty pasami. Jego iseminowską szatę przesiąkała szybko koagulująca krew. Żył dzięki personalowi – nanitowy szkielet przenikający całe ciało utrzymał go jakimś cudem przy życiu. Nie czuł jednak twarzy czy dłoni. – Pomocy – wyjęczał chrapliwie. – Pomocy... Nie mógł tak umrzeć. To niemożliwe. Na zewnątrz się kotłowało. Przez wielki otwór widział dym i cienie, docierał do niego grzmot i hałas toczonej gdzieś bitwy. Zabiją mnie, pomyślał nagle, a nie dowiem się nawet, kim są. Przez dziurę w poszyciu statku przelazła istota. Nie wiedział, jak ma rozumieć to, co zobaczył. Wydawała się humanoidalna i naga, ale dziwacznie przygarbiona. Twarz wyglądała na ludzką, ale tylko w części. Coś było przestawione. Runhoff potrząsnął głową półprzytomnie i okazało się, że ludzka twarz jest nałożoną na nieforemny guz maską. – Nie... – jęknął. – Błagam! Istota pękła. Jej szarawy tułów otworzył się niczym kielich zatrutego kwiatu. Runhoff wrzasnął, widząc pokryte kleistą mazią organy wewnętrzne, pulsujące i parujące na chłodnym powietrzu. Dostrzegał wystające z nich żyły, wychodzące na kształt pajęczyny i splecione w żywy sznur. Jego końcówkę trzymało drugie monstrum, nieco podobne do pierwszego, ale wyglądające przy nim na karła o zbyt wielkiej, nienaturalnej głowie. Maska, zrozumiał. Też nosi maskę. Czemu?! Na Tych Którzy Odeszli, czemu?! Czemu maski?! Niestety, nie miał czasu, by się nad tym zastanowić. Szary karzeł puścił żywy sznur i dobiegł do księcia na czworakach, wbijając w ciało ostre,

sztywne palce lub to, co na nie wyglądało. Ból był potworny i Kazar zadygotał, zaciskając szczęki tak mocno, że usłyszał niemal trzask pękających zębów. Patrzył w przerażeniu, jak obie maszkary – nie kończąc dzieła – wybiegają na zewnątrz. Dopiero wtedy zawisł bez czucia w pasach. Znów stracił przytomność. A kiedy znowu się ocknął, nie był już sam. Bitwa trwała nadal – a tak przynajmniej zakładał – ale niewiele go to interesowało. Bardziej obchodziło go, co napęczniało mu pod szatą gdzieś w okolicach brzucha. Coś tam się kotłowało – nie miał pojęcia co. Sięgnął drżącą ręką, dziwacznie poczerniałą i suchą. Zaczął się szarpać i jęcząc, z trudem rozerwał kościane guziki książęcej szaty. Prawa część ciała była dziwnie szara. Pokrywały ją pulsujące żyły, podobne do tych, które – jak zauważył –rozlewały się we wnętrzu tepeka. Skóra z tej strony pozostawała dziwnie sztywna i wyglądała na popękaną. A lewa część... Z lewej wystawała jego własna, skurczona w przerażeniu twarz. Otwierała bezgłośnie usta, ale nie to było najgorsze, a fakt, że coś wokół nich wykwitało, rozlewając się pulsującą żółcią po skórze. – Con n n sen susss – wyjęczał niewyraźnie Runhoff, nie zdając sobie do końca sprawy z tego, co mówi. — Etttt paxxx...

Liteon Strzępa nie przepadał za chodzaczami. Staroimperialne urządzenia kroczące, oparte częściowo na technologii parowej, stanowiły jedną z najstarszych formacji pancerniaków i jako takie nie wzbudzały zbyt wielkiego zaufania. Ich uzbrojone w działka plazmowe wersje były używane w czasie uroczystości czy imprez, mających na celu przypomnienie mieszkańcom Gatlarku, skąd wzięło się określenie „Księstwo Graniczne”. Chodzacze wojskowe pełniły zatem rolę reprezentacyjną i nostalgiczną – były ogniwem łączącym księstwo Gatlark z przeszłością Starego Imperium, gdy ród stanowił część otaczającej Imperatora arystokracji. A teraz Liteon wylądował w tym starym gracie. Po prostu świetnie. Ale naprawdę ucieszył się, gdy usłyszał kolejny rozkaz: – Batalion sześć – zazgrzytało mu w hełmie. – Tu Czwórka. Batalion sześć, flanka! Przyczółek Czwarty, zrozumiał. O, do pieprzonej Plagi...! Z tego już się nie wyjdzie. W Czwórce siedziała sama pieprzona Twarda Dama. Kiedy wysypało ich z transportu, podlegali jeszcze Trójce, która musiała paść. Jedynka wciąż się trzymała, ale oni znajdowali się trzy kilometry dalej. O Dwójce nikt nic nie wiedział;

podobno wylądował na niej jeden z tych chorych transportowców. Pierdzielona obrona planetarna nic nie zrobiła z tym gównem! A teraz jeszcze to! Poganiali ich na śmierć! – Batalion sześć, flanka! – zatrzeszczało raz jeszcze, a potem Liteon usłyszał ciężki głos kaprala Retharklecka: – Strzępa, mam tam do ciebie przyjść?! Chłopcy już ruszyli! Ty też rusz dupę, bo ci zgolę te twoje piękne wąsy! – Tak jest! – wychrypiał pancerniak do mikrofonu i z wściekłością popchnął wajchę, przekładając tryb z „chodu” na „bieg”. Stara deska rozdzielcza, zapchana skoblami i pokrętłami, zaświeciła się wesoło zielonymi lampkami. Plazma, zamontowana w tych modelach zresztą zaledwie sto lat temu w zastępstwie zużytego, nieznanego już chyba nikomu „pneumatora”, raportowała pełną gotowość. Liteon strzelił raz, kontrolnie – chodzacz zadygotał, ale utrzymał się na miejscu. Łza gęstej energii poleciała w widoczny na horyzoncie kurz pędzącego ku nim wroga. – Co się stało? – spytała operująca drugim chodzaczem Krystyna Schweire. – Już są?! – Nic, test – uspokoił ją, gdy system doniósł mu o kolejnych pytaniach ze strony reszty batalionu. – To nic, tylko sprawdzałem! – Strzępa, po wąsach kucyk ci wyrwę! – wrzasnął kapral. – Jaki plagowy test?! Zapierdalaj, i to już! – Już zapierdalam! – ryknął Liteon. Bo istotnie, tylko to mu chyba pozostało. Zapierdalać. Śmignęło; to tuż nad nimi przeleciały drony typu insekt, za którymi poszło kilka pocisków rakietowych. Nieco ich okopciło dymem z niewielkich dysz, ale – podobnie jak Retharkleck – pancerniacy uruchomili już reflektory. Strzępa wytężał wzrok, waląc jednocześnie po włącznikach hełmu, który zapalił swoje lampki. Pędzili teraz przed siebie niczym średniowieczne choinkowe bombki – rozświetleni i przez to wyjątkowo łatwi do trafienia. Nie mieli jednak wyjścia: nic nie było widać w tym pyle. A przynajmniej nie było widać do momentu, w którym zobaczyli falę pełznącego ku nim zielonego światła. Trudno było określić, co je emituje. Czy dziwaczne, wyrosłe nagle na Pustkowiach słupy? A może sunące ku chodzaczom bakteriowate bąble, które zatrzymywały się co jakiś czas i pluły w ich stronę grubymi, niszczycielskimi promieniami? Czy niby-mechaniczne, rozklekotane stwory, przypominające strzępy niegdyś żywych organizmów, uwięzione w pająkowatych ciałach i guzowatych formach? A może niewielkie niby-dzieci, wrzeszczące ku nim zniekształconymi, wielkimi dziurami ust, nagle opadające na czworaki i pędzące w ich stronę jak zwierzęta? To Obcy, zrozumiał nagle Strzępa. Pieprzeni, plagowi Obcy! Ci, Którzy Odeszli, Powrócili! To, że zginął niespełna siedem sekund później, nie zmieniło faktu, że wpadł na to szybciej niż cała obrona systemu Gatlark. Inna sprawa, że mało kto chciał taką ewentualność rozważać. Ale umierający, jak to umierający – niekiedy wiedzą lepiej. I wszystko już im jedno.

Kosmos był cichy. Cichy i lodowato martwy. Oto pustka próżni. Wieczny, nieskończony chłód, rozpalany jedynie niewielkimi plamkami rozjarzonych gwiazd. Oto Wypalenie przesiąkające Galaktykę, którą niegdyś zwano Drogą Mleczną. Spustoszenie, przeżerające galaktyczne Ramiona niczym czarny rak. Nad szarawozielonym Gatlarkiem trwała wieczna cisza. Cudem ocalone transporty uciekły już w Głębię, podczas gdy wokół planety lewitowały zniszczone wraki. Z kilku wciąż wylatywały kapsuły ratunkowe – mikroskopijne pyłki utraconej na zawsze nadziei. Gdzieniegdzie widać jeszcze było czerwone nitki laserów bezlitośnie ściganych myśliwców. I kilka upiornie cichych wybuchów: jasnych kulek oddającego energię rdzenia – ostatni błysk aktywności, szybko rozpraszany i zapadający w ciemność. W przestrzeni wciąż słychać było szept w języku maszynowym, obiecujący porozumienie i pokój. Dolatywał on z tych jednostek, które – niczym chciwe owady – obsiadły purchawkowe statki. Opanowane przez nie okręty po jakimś czasie kierowały się ku flocie Obcych. Nie strzelały już jednak do sił kseno, a leniwie – i dziwnie sztywno – ustawiały się w szyku niedawnych przeciwników. Nad Gatlarkiem zapadała noc wciąż rozbrzmiewająca kanonadą odległych wybuchów. Zakończenie inwazji w jeden dzień nie jest w końcu możliwe. Siły obronne planety, nawet tak zacofanej jak Gatlark, zorganizowały już punkty oporu. Do broni została wezwana ludność cywilna, a nowo utworzony sztab kryzysowy opracowywał kolejne posunięcia w pośpiesznie zorganizowanych schronach. Nie miało to jednak większego znaczenia. I książę Ybessen Sektam Gatlark dobrze o tym wiedział. Siedział w Żyłkowej Komnacie sam, pośród ciał pomordowanej gwardii. Co jakiś czas słyszał strzały, warkoty i krzyki odbijające się echem po korytarzach opanowanego zamku. Na czerniejącym, widocznym za wielkim oknem niebie dostrzegał jasne światła opadających ku powierzchni ksenomachin, których przeznaczenia mógł się jedynie domyślać. Coś ukrytego głęboko w sercu – a może w genach – mówiło mu wszakże, że nie są to zwykłe transportowce. Wraz z nimi płynęła ku ziemi groza, którą mogły odczuwać niegdyś – tysiące lat temu – te obce organizmy Gatlarku, które nie przetrwały procesu terraformowania. Pan Układów, Ojciec Rodu i Zdobywca Zielonej Perły zrozumiał, że nie przetrwa, w momencie gdy zobaczył Talina. Jego najmłodszy syn – największa nadzieja rodu – choć wysłany z najlepszymi ludźmi zamkowej gwardii, nigdy nie dotarł do uciekających z planety transportów i świadomość, że tak się stało, zmroziła księciu serce. Dziecko stanęło przed nim nagle, w obdartej szacie, z lekko przekrzywioną głową. Z ust wystawał mu język, który chłopak wysunął w dziwnym, nienaturalnym odruchu.

– Talin... – wyszeptał Ybessen, czując, jak opuszcza go cała odwaga, którą od wielu godzin starał się podtrzymać. – Synku... – CONSENSUS – poinformował go mały następca książęcego tronu. – CONSENSUS ET PAX. W ciszy, która zapadła, pierwsze ksenoformery dotknęły powierzchni Gatlarku.

Piractw o. H an del z akaz an ym i substan cjam i. Niew oln ictw o. H an del bron ią i łow ien ie ludz i n a z lecen ie. Prz em oc. T ak, m oi pań stw o. W ypalon a G alaktyka n ie jest n ajw idocz n iej w ystarcz ająco udręcz on a. Musi z n osić jesz cz e ów m argin es prz estępcz y, ow ą m rocz n ą siłę, która n isz cz y n asz ą jedn ość i w bija z adrę w T rium w irat Zjedn ocz en ia. T o n ie jakaś m itycz n a Loż a cz y in n a an tyz jedn ocz en iow a organ iz acja terrorystycz n a jest n asz ym praw dz iw ym z agroż en iem , lecz ow o pospolite prz estępstw o, które ran i n as w sposób n ajbardz iej dotkliw y. Ale to m y, ludz ie Kon troli i jej Jedn ostek S pecjaln ych, dam y m u z decydow an y opór!

Eklem Stoten Gibartus, Główny Kontroler i Pan Nadzorców, fragment przemówienia inauguracyjnego do kadetów Akademii Kosmicznej ze specjalizacją Kontroli

T

rieklepossy był imperialną Maszyną Informacyjną trzeciego stopnia i był z tego dumny. Jego dokładną nazwę – Trójfazowy Intelekt Ewolucyjny, numer seryjny KLEP01SSY – mechanicy Imperium Galaktycznego wygrawerowali na niewielkiej tabliczce, przytwierdzonej do metalicznej klatki piersiowej w takim miejscu, by widzieli ją dobrze goście odwiedzający Muzeum Ludzkości na Błękicie. Pomieszczenie nie było może wielkie – nie to, co zachwalana przez Imperatora słynna terrańska Biblioteka czy edeński Amfiteatr Pamięci – ale Trieklepossy, tak jak pozostałe Maszyny, dbał o nie najlepiej, jak umiał. Stale podpięty pod Sieć Galaktyczną zbierał dane, które usłużnie wyświetlał na swojej owalnej twarzy każdemu, kto zdecydował się zadać mu pytanie dotyczące informacji historycznych czy geograficznych. W razie potrzeby jego humanoidalna postać kucała i puszczała niewielkie, kolorowe holo ciekawskim dzieciom, które z fascynacją obserwowały biegające po posadzce Muzeum terrańskie zwierzęta, oddalone tysiące lat od Błękitu. Uczucie dumy, które go rozpierało, nie było w zasadzie uczuciem sensu stricto. Jego intelekt opierał się na wspomnianych trzech fazach: podstawowej, odpowiedzialnej za zbieranie informacji i odpowiednie ich katalogowanie; fazy decyzyjnej, w której rozstrzygał o rodzaju udostępniania mrowia zawartych w nim danych; i fazy samoświadomości, która optymalizowała jego działania i pracę. Jeśli wszystkie te elementy grały i współpracowały ze sobą, Trieklepossy odczuwał gładki przepływ idealnie wkomponowanych w niego linijek programowych. Ponieważ zaś programy – i ich linie – nie są w swej strukturze niczym innym jak ciągiem jedynek i zer – napięcia i jego braku – można było powiedzieć, że harmonia przepływających przez niego prądów sprawiała mu satysfakcję. Tej konkretnej nocy zdarzyło się jednak coś, co poważnie ją zakłóciło. Wpinał się właśnie kablem łączeniowym pod Sieć Galaktyczną, gdy coś zwróciło jego uwagę. Dźwięk był cichy, ale Trieklepossy miał niemal pewność, że usłyszał chichot. Dzieci, zdecydował. Tryb postępowania: konieczna analiza zdarzenia i przekazanie informacji

czynnikowi ludzkiemu. Wpadając w tryb postępowania narzuconego programem, nie mógł jednak na chwilę nie rozjaśnić swej ekranowej twarzy. Lubił dzieci, o ile określenie „lubić” było tu określeniem adekwatnym. Ruszył w kierunku holu, z którego dobiegały dźwięki. – Nie powinnaś tego czynić, Andy – usłyszał nieco skrzekliwy głos. – Zawsze musisz zrzędzić, Lew – drugi głos wydawał się dziewczęcy i radosny, jakby jego właścicielka ledwo powstrzymywała się od śmiechu. – Wiesz dobrze, że tak trzeba. – Jesteś u niego. Nigdy ci nie pozwoli. – Zobaczymy. Śpi już tyle czasu, że może zapomniał. – Nie sądzę – dodał zgryźliwy głos i urwał nagle. – Ktoś tu jest! – zauważył. Odkryli go, ale Trieklepossy nie zamierzał się ukrywać. Rozjaśnił twarz kolorowym, animowanym uśmiechem i zaczął iść w kierunku wejścia do głównego holu Muzeum Ludzkości. – Witam serdecznie i proszę o uwagę – zaczął swoim spokojnym, opanowanym głosem. – Jestem Maszyną Informacyjną Imperium. Znajdujesz się w... – Urwał, zrozumiawszy nagle, że coś się nie zgadza. Hol przenikał delikatny, srebrzysty blask. W zasadzie nie było to do końca światło. Jego fala była gęsta i miękka, zupełnie jakby naturalna struktura falowa została zatrzymana i wpadła bardziej w swą formę korpuskularną. Owo lśnienie było niczym srebrna woda bądź gaz i wyglądało na to, że zaraża sobą wszystko, czego się dotknie. Na razie rozlewało się po posadzce holu i płynęło ku Trieklepossy’emu niczym srebrny, magiczny pył. U jego źródła widać było dwie postacie. – Maszyna – zauważył stojący w holu niewysoki, elegancko ubrany mężczyzna, patrząc na niego z wyraźnym zainteresowaniem zza niewielkich, okrągłych okularków. Jego wcześniej zrzędliwy głos nabrał twardości i głębi. – Ciekawe. Trzeci stopień. Uprzedzałem cię, Andy. – Jest ładny – zauważyła stojąca obok niego dziewczynka o srebrnych, roześmianych oczach. Ku zaskoczeniu Trieklepossy’ego uniosła jednak dłoń i pogroziła mu lekko palcem. – Niegrzeczne Maszyny. Będzie z wami kłopot, wiesz? Trieklepossy drgnął. Coś się w nim przestawiło. – Szanowni państwo – zaczął – znajdujecie się w zamkniętym Muzeum Ludzkości. Bardzo proszę – zwrócił się do niewysokiego mężczyzny – by zechciał pan opuścić pomieszczenie razem z dzieckiem, znajdującym się pod pańską opieką. Zapraszam serdecznie jutro rano, od godziny ósmej według obowiązującego czasu Imperium. – Powinienem go zniszczyć – zauważył mężczyzna. – Daj spokój, Lew – skrzywiła się dziewczynka. – On tylko wykonuje swoją pracę. – Podchodzisz do takich spraw zbyt beztrosko. – Jestem tym, czym jestem – wyjaśniła. – To nie beztroska, lecz serce. A ta konkretna Maszyna nie stanowi żadnego zagrożenia. Nic nie będziesz pamiętał, prawda? – Nic nie będę pamiętał – potwierdził zaskoczony Trieklepossy. – No właśnie – uśmiechnęła się dziewczynka. – Zatem chodźmy. Ruszyli powoli, nie śpiesząc się i wciąż zostawiając za sobą plamy srebrnego światła. W pewnym momencie idący za nimi Trieklepossy zachwiał się: struktura, po której stąpali, przestała być foremna. Coś ich spowalniało: zupełnie jakby odziana w falbankowatą, białą

sukienkę dziewczynka i gustownie odziany mężczyzna nie szli, lecz płynęli przed siebie holem, mijając zamrożone w czasie eksponaty. Kilka razy zatrzymywali się i przyglądali wystawionym w gablotach przedmiotom. Filmujące ich kamery gasły jedna po drugiej, nie przesyłając raportu o czasowym wyłączeniu do centrum komputerowego. – Powinnam to pozabierać – zauważyła w pewnym momencie dziewczynka, zerkając na gabloty. – Tak samo jak egzemplarze z Terry. Naprawdę szkoda. Wiesz, że mają tu pełen zapis słonia? – Musimy się pośpieszyć – zauważył mężczyzna. Może było to złudzenie, ale idący obok Trieklepossy zauważył, że rozmówca dziewczynki nerwowym gestem poprawia swoje okularki. – Robi się zimno. – Już, już. Oddział muzealnego Banku Genowego znajdował się przy końcu korytarza. Eksponaty zajmowały całą ścianę: wpuszczone w ściany płytki zawierały najlepiej utrzymane, historyczne próbki genowe nie tylko większości terrańskich gatunków, ale i samych ludzi – najczęściej prehistorycznych, wykopanych z terrańskiego lodu czy zachowanych w taki sposób, by udało się w pełni odzyskać ich strukturę genową. Najcenniejsze z próbek – próbki nasienia – były dziś w zasadzie nie do zdobycia, z wyjątkiem trzech cudem uzyskanych sztuk, datujących się sporo przed Ekspansją Galaktyczną. – To tu – potwierdziła dziewczynka, dotknęła konsoli i wybrała opcję puszczenia holo z centralnej płytki. – Nie, nie projekcja... – mruknęła do siebie, wygaszając film. – Wyciągamy. – Proszę cię, Andy... – Zachowujesz się tak, jakbyś nie chciał, żebym istniała – wypomniała mu, uniosła dłoń i przyciągnęła do siebie schowek z płytką. Niewielkie, szklane pudełko z trzema zamrożonymi fiolkami opadło cicho ku konsoli niczym jesienny liść. – Igrasz z przeznaczeniem, Andy. – Popatrz tylko – szepnęła, dotykając pudełka i rozświetlając je srebrem. – Popatrz, jakie to czyste, Lew. Przynajmniej ten jeden, konkretny egzemplarz... – Nie rób tego. – Zrobię to, co muszę, by istnieć – powiedziała. – Nawet jeśli to tylko możliwość. – Jeśli to zmienisz... – zaczął wyraźnie już zdenerwowany mężczyzna – jeśli na to wpłyniesz, stworzysz paradoks. Nikt nie powinien stwarzać samego siebie. Nawet jeśli uważa, że wskazuje na to ekstrapolacja wydarzeń. Możesz sprowadzić chaos, Andy. Możesz się unicestwić. – Najpierw muszę być – powiedziała, dotykając fiolki, która zaraz rozjarzyła się srebrem. – Chciałbyś może, bym była inna? – spytała ciszej, patrząc, jak srebrna plama wnika w próbkę i gaśnie. – Naprawdę tego byś chciał? – On nadchodzi – odparł mężczyzna. – Wybacz – dodał jeszcze i zniknął, pozostawiając po sobie nikłą, szarą mgłę. – Potwornie zachowawczy typ – zauważyła dziewczynka, zerkając na Trieklepossy’ego. Na jej delikatnych, pokrytych srebrem wargach błąkał się lekki uśmiech. – Brakuje mu tego, co czyni każdego człowieka, prawda, Maszyno? Odrobiny zdrowego szaleństwa i nadziei. To cały

Lew. – Uśmiech już całkiem rozkwitł na jej wargach. – Och, ale popatrz tylko... wygląda na to, że miał rację... Trieklepossy spojrzał we wskazywanym przez nią kierunku. Istotnie, coś się zmieniało. Od strony holu płynął ku nim chłód. Nie było to zwykłe zimno, lecz zagadkowa martwota, pełznąca ku nim szronem i nitkami mrozu. Tam, gdzie stykała się ze światłem, zamrażała je i sprawiała, że nie tyle gasło, co przyjmowało nienaturalną, zmartwiałą formę. – No dobrze. Kończymy – oznajmiła dziewczynka, odsyłając pudełko z fiolkami na miejsce. – Szybko nas wykrył. Stary spryciarz, co? – Uśmiechnęła się ponownie i podeszła do Maszyny, gdzie ku jej kompletnemu zaskoczeniu stanęła na palcach i pocałowała ją w zimny, metalowy policzek. – To wszystko. Żegnaj i zapomnij. – Żegnam i zapomnę – potwierdził Trieklepossy. Srebro już gasło, tak samo jak lód, ale wciąż widział oczy dziewczynki: głębokie, srebrzyste i piękne. Znikała już i z każdym zanikającym fragmentem istotnie zaczął zapominać. Czy nie powinien był wpiąć się do Sieci Galaktycznej? – Śpij dobrze – usłyszał jeszcze, jak dziewczynka szepcze w stronę Banku i znajdujących się w nim płytek, ale nie przywiązał do tego większej wagi. Odwrócił się i skierował w stronę stanowiska komputerowego z kablem łączeniowym. – Śpij dobrze, Myrtonie Grunwaldzie.

W chwili, gdy miał nastąpić koniec, doktor Harpago Jones został ponownie wezwany przed oblicze Paliatywy. Nie była to jego pierwsza wizyta. Już z początku został zabrany na przesłuchanie standardowe, lecz nie powiedział niczego, co mogłoby usatysfakcjonować starca. Plątał się, ale w miarę utrzymywał w kupie to, co powiedziała reszta przesłuchiwanych. Wciąż powtarzał, że przeszedł rozległą operację związaną z „problemami z sercem” i że tuż po niej został wprowadzony w stazę. Co do szczegółów – niewiele, jak twierdził, pamiętał. Owszem, istotnie Myrton zakupił „Czarną Wstęgę”, jednak zatrudnił na niej załogę, która nie miała pojęcia o jego przeszłości. Harpago był gotów za to ręczyć; sam zataił informacje dotyczące „Smoczycy” i tego, co ją spotkało, by nie odstraszyć potencjalnych kandydatów. W końcu nie było się czym chwalić: stara załoga skokowca, z wyjątkiem doktora, straciła życie z powodu choroby pogłębinowej, na którą zapadła w wyniku wyroku wydanego przez samego Paliatywę, a statek rozbił się na powierzchni planety Brunatna Elsie. Co do reszty zeznań Harpago miał tyle szczęścia, że Paliatywa, zadając mu pytania, posłużył się nomenklaturą narzuconą przez Tansky’ego, doktor mógł więc swobodnie wyznać, iż

zbrojeniowiec Jared, komputerowiec Turner Zabowski, pierwszy pilot Karmera Biedrok czy astrolokatorka Adama Tried i mechanik Malkovitch nie mieli pojęcia o tym, w jakie wpakowali się szambo. Rzecz jasna nikomu ani przez myśl nie przeszło, by z własnej woli skierować się do Ramienia Perseusza. Zadecydował przypadek: problemy z napędem głębinowym i silne przesunięcie lokacyjne. Jego skutkiem było wylądowanie gdzieś w pustce Szpary Gromad i kapitan zraniony wskutek uszkodzenia statku. Zeznania Jonesa szybko skonfrontowano ze słowami Erin, która potwierdziła to, co powiedział doktor. Czemu nie przyznała od razu, że prawdziwy kapitan skokowca, Grunwald, jest w stazie? Cóż, kiedy zorientowała się, że statek wylądował w Szparze znanej z aktywności przestępczej, przyznanie się z miejsca do problemów na statku byłoby głupotą. Nie miało sensu drażnić potencjalnych piratów, łakomie patrzących na łup w postaci skokowca z zachwianą strukturą dowodzenia. Wyjaśnienie brzmiało naciąganie, ale dość logicznie. Słowem – wszystko było dziełem najzwyklejszego pecha, bez choćby najmniejszego udziału złej woli. Złośliwym chichotem przypadku. Ale Paliatywie trudno było uwierzyć w przypadki. Interesowały go jedynie ich konsekwencje. Starzec siedział na swoim elektronicznym tronie i wyglądał, jakby drzemał. Patrzył jednak na Harpago spod półprzymkniętych powiek jak na niezbyt interesujący okaz owada. Grube, wystające z tronu kable energetyczne i szydła iniektorów otaczały Paliatywę niczym prastarego, wyschniętego pająka. Monitory za jego plecami płonęły bladym blaskiem, powodującym wysychanie oczu i ból głowy. Wchodząc do Węzła, Jones za każdym razem miał przeczucie, że wchodzi tam po raz ostatni, i zawsze był szczerze zdziwiony, kiedy odprowadzano go do celi. Spotkań było kilka. Dwa razy natknął się na pozostałych; za pierwszym, gdy wchodził, akurat wyprowadzano Erin. Jej twarz wydała się doktorowi pęknięta, jakby pozbawiona zwykłej werwy, i dopiero po kilku sekundach zrozumiał, że ją torturowano. Kto? Ten upiorny, pozagrobowy pseudo-Strips – Reanimator? Może ta stara, na wpół szalona doktor Trocka, wyglądająca jak ktoś na granicy śmierci głodowej? A może sama Anna, która – najwidoczniej rezygnując z fizycznej bytności – pojawiała się obok Paliatywy jako holo, niczym nieoficjalna, widmowa straż? Czy cała ta „Mamuśka” Cell, choć jej akurat nie widział? Nie wiedział. Ale nie to było najgorsze, a fakt, że coraz mniej go to obchodziło. Siedząc w swojej celi, z dnia na dzień, z godziny na godzinę coraz wyraźniej dostrzegał delikatne nitki lodu i widok ten, z początku przerażający, zaczął mu przynosić ukojenie. Widział coś jeszcze: coś na krawędzi wzroku, ledwo migoczące, niepewne. I szepty – tak, słyszał jakieś ciche, widmowe głosy. A kiedy zamykał oczy... Kiedy zamykał oczy, znikało wszystko. Była tylko ciemność. Szedł w niej po nieokreślonej powierzchni bez wyraźnej struktury i koloru – w zasadzie nie tyle nawet szedł, co dreptał, pełzł w lodowatą czerń. Był zmęczony – zmęczony nawet w tych upiornych snach – i owo zmęczenie pozostawało w nim, gdy już się budził. Leżał wówczas, mamrocząc do siebie nieskładnie i usiłując pozbierać dziwnie rozbiegane, a jednak wyjątkowo trzeźwe myśli. Wieczność, szeptał, tak. Wieczność. Wieczność i przestrzeń. Bezkres.

To ostatnie określenie szczególnie zapadło mu w pamięć. Bezkres. Przestrzeń bez końca. Wydawało się: nic nadzwyczajnego. Czyż kosmos sam w sobie ma jakieś granice? Lecz ów bezkres, czy raczej: Bezkres, jawił mu się jako coś więcej – jako nieskończoność upleciona z czegoś głębszego nawet niż materia. Z ciemności rozjarzonej punktami światła... Ale nawet te zwykłe lampki – być może nie tyle gwiazdy, co całe galaktyki – roiły mu się niczym pyłki rozświetlonego kurzu na tle gęstej jak smoła ciemności. Nie była ona wszakże pusta: zawierała kształty. Ale i one nie zdołały wypełnić Bezkresu. Harpago śnił i drżał. Nie mógł tu znaleźć punktu zaczepienia, elementu, który sprowadzi go z powrotem do zwykłego, ciasnego uniwersum. Nie mógł odnaleźć... i bał się. Było tak do chwili, gdy znowu zobaczył Grunwalda. – Wstawaj, dziadku – usłyszał tamtego dnia, gdy drzwi od celi wsunęły się z charakterystycznym syknięciem. – Patrzcie, jak się rozłożył... cwana gapa. – On popija – usłyszał drugi głos. – Mówiłem wam. Doktorek, co nie? Jakoś to sobie destyluje z żarcia za pomocą personala. Przecież jest zdrowo trzepnięty... patrzcie tylko. – Tobie tylko jedno w głowie. Ej, słyszysz mnie? – Lekkie, ponaglające kopnięcie. – Wstawaj, powiedziałem. Paliatywa chce cię widzieć. I to już! Harpago nie dał się prosić. Kiedyś nie zareagował wystarczająco szybko i poczęstowali go prądem z piezoneuronowego paralizatora. Zebrał się w sobie i stanął na chwiejących się nogach. – Jestem – wychrypiał. – Czego panowie sobie życzą? – Zasrany, plagowy urzędas – skwitował pierwszy głos. Jones zmrużył oczy, ale z trudem ogniskował wzrok. – Rusz się, nie mam całego obrotu. Doktor kiwnął głową i dał się wyprowadzić z celi. I od razu, kiedy wyszedł, zrozumiał, że coś jest nie tak. Coś go przestrzegło – może dziwna, niezrozumiała nerwowość eskortującej go straży. A może zagadkowa bieganina na stacji, którą zauważył, gdy skierowali się w kierunku Węzła. Czy na pewno to widział: tę zbieraninę, tę niepewność? Potrząsnął kilka razy głową, ale nadal był półprzytomny. Myśli uciekały, z wyjątkiem kilku – pewnych i zimnych niczym wbite w mózg sople. Nie chciał się im poddać, ale miał wrażenie, że gdyby to zrobił, mógłby myśleć jaśniej. Byłby pewny, co należy zrobić. Jeśli jednak zacznie, być może nie będzie mógł przestać... – Tędy! Na Tych, Którzy Odeszli! Wlecze się jak stary kutafon... Tędy, dziadku, tędy! Mam ci narysować? – Zostaw go, bo padnie. – Teraz się, Plaga, zrobiłeś litościwy? – Nie chcesz, żeby ci kipnął, zanim dojdziemy. Albo żeby się zarzygał. Stary nie lubi smrodu. – Zaraz wiesz, że zarzyga! – Pewnie się czymś struł... takie dziadki delikatne są. – Żeś se, kurwa, wymyślił! Słowa docierały do Harpago jak przez mgłę. Potknął się raz, ale szybko wyrównał krok. Coś w pewnym momencie dodało mu sił – może była to bliskość celu, a może nagłe rozjaśnienie myśli – i przyspieszył. W końcu pewnie przeszedł przez otwarte wejście prowadzące wprost do

Węzła.

Kiedy wprowadzano Jonesa, doktor Trocka kończyła pracę nad przywiązaną do przenośnej blokady Erin Hakl. To, że została przywiązana, niespecjalnie dziwiło. Ściągnięto ją tu ponownie i tak jak ostatnim razem uznano za potencjalnie niebezpieczną. Tuż obok tronu starca stał Reanimator, mierząc do Hakl z lufy odbezpieczonej broni. Bali się, nawet zadając jej ból w trakcie drugiego, nudnego i nic niewnoszącego przesłuchania. Paradoksalnie dodało jej to sił. Przynajmniej, dopóki nie przyprowadzili Grunwalda. Kapitan leżał przyczepiony do antygrawitacyjnej leżanki, którą Paliatywa w przypływie dobrego humoru ochrzcił „stołem operacyjnym”. Fakt, że było to w istocie łoże tortur, Hakl zrozumiała szybko, a już na pewno odczuł to sam Myrton. Trzeba było przyznać, że zespół Trockiej znał się na swojej robocie. Zajęło to sporo czasu – choć Erin nie była w stanie stwierdzić, ile dokładnie, siedząc bez końca w cichej, ciasnej celi Oka – ale wyspecjalizowani lekarze z zespołu pani doktor doprowadzili Grunwalda do stanu równowagi pożądanego przez upiornego starca – choć była to raczej równowaga fizyczna, nie psychiczna. Wprowadzony do sali Myrton nie wyglądał na przytomnego – milczał i przysypiał, reagując dopiero na zadawany ból. Sporo wskazywało na to, że nie rozumie do końca, gdzie się znajduje i jaka jest jego sytuacja. To ostatnie najbardziej bolało Hakl, a już z pewnością denerwowało Paliatywę. Starzec powtarzał, że nie jest zadowolony i że najbardziej zależało mu na kontakcie z ofiarą. Jaką niby miał czerpać przyjemność z faktu, że na stole leży przysypiające warzywo? Trocka przepraszała, tłumacząc, że niektóre ze środków chemicznych utrzymują Grunwalda niemal na granicy farmakologicznej śpiączki i że potrzeba jeszcze trochę czasu, by kapitan doszedł w pełni do siebie. Tak jakby mieli czas na cokolwiek. Indywidualne przesłuchanie Erin zaczęło się podobnie jak pierwsze – od powtarzania tych samych pytań, podczas gdy Trocka uruchamiała emitery bólu neuronowego zamontowane w blokadzie. Uderzenia elektrycznych impulsów przypominały nieco smagnięcia biczem i były kompletnie bezsensowne. Co miała im jeszcze powiedzieć? Historia trzymała się kupy i po upływie pewnego czasu Hakl zaczęła mieć wrażenie, że nie zależy im wcale na poznaniu prawdy. Stanowiła ekwiwalent rozrywki – w dodatku kompletnie nielogiczny. Gdyby zależało im na wiedzy, powinni wziąć się nie za nią, a za Pinsleep czy Monsieura. Miała wątpliwości, czy Tansky coś powie, ale ta dwójka... Jedyne wytłumaczenie, dlaczego tego nie zrobili, które przychodziło jej do głowy, było takie, że starzec nie przywiązywał zbytniej

wagi do personelu. Nie interesowali go. Co innego sam kapitan i jego oficjalny zastępca. Z drugiej strony nawet przesłuchiwany Monsieur musiał zrozumieć, że przyznanie, co naprawdę skłoniło ich do przybycia w Szparę Gromad, oznaczało automatyczny wyrok śmierci. Paliatywa z pewnością nie chciał mieć świadków przejęcia przez niego Maszyny – choćby ci znajdowali się pod kluczem. Byłoby to kompletnie nieopłacalne. Po co mnożyć ryzyko? Ale to, co było opłacalne bądź nie, niebawem miało zostać zupełnie pozbawione znaczenia. – To nie powinno się zdarzyć – oznajmił Paliatywa w momencie, gdy wprowadzono Harpago. – Powtarzają, że to nie ekspedycja karna? To kpiny! – Nic jeszcze nie wiemy – informowało wyświetlone obok tronu holo Anny, kapitan „Karmazyna”. – Twoją rzeczą jest wiedzieć! Jesteś szefem ochrony! – wydarł się starzec i Harpago mimowolnie drgnął. – Z Głębi wyszła cała pieprzona flota Zjednoczenia! Kiedy zamierzałaś mi o tym powiedzieć?! – To było jedno wielkie echo głębinowe – powiedziała Anna spokojnym, ale zimnym głosem. – Wskazywało na jedną jednostkę. Poradzilibyśmy sobie z jedną jednostką. – Ale to nie była jedna jednostka! To zasrana, plagowa flota! Z superkrążownikiem na czele! – Nie przerzucili jeszcze energii rdzeniowej do systemów ofensywnych. – I to ma mnie pocieszyć?! – Starzec uderzył dłonią w poręcz i monitory, widoczne za tronem, zamigotały. – Masz to załatwić, rozumiesz?! Wysyłaj wici do wszystkich! Mają tu przylecieć! I to już! – zakończył wściekle, urywając połączenie. – Przeklęta, durna suka! – Proszę cię, immortalu – zaszczebiotała Trocka. – Tak wielkie wzburzenie... – I ty też zawrzyj tę swoją głupią gębę – syknął Paliatywa. – Miały być wyniki, a nie Grunwald w letargu! – Zapewniam cię, immortalu... jeszcze tylko obrót lub dwa i wszystko... – Mam dosyć zapewnień! To samo mówiłaś mi dwa obroty temu – stwierdził starzec, ale głos opadł mu już lekko, zapowiadając zwykłe gderanie, którego Hakl już się nasłuchała. – Rozpuściłem was wszystkich, ale to się zmieni, kiedy tylko uporam się z tym konfliktem... A co do Grunwalda, ma być na nogach, i to zaraz! Leży tylko jak kłoda! – Mogłabym coś mu podać – pisnęła lekarka. – Jeśli serce wytrzyma, raz-dwa będzie aktywny... – To na co czekasz, do przeklętej Plagi?! – Oczywiście, immortalu – jęknęła, podeszła do ciała Myrtona i zaaplikowała mu coś z podręcznej, ukrytej w lekarskim uniformie strzykawki. Hakl przymknęła oczy. Nie chciała patrzeć na to, co może stać się za chwilę. Jeśli istotnie to go zabije... – Już! – uznała Trocka. – Za kilkanaście minut powinien się przebudzić... o ile przeżyje... – Dla twojego własnego dobra lepiej, żeby tak było – warknął Paliatywa. – Mam dość rozczarowań. Chcę go żywego i w pełni świadomego. – To nanitowa nadadrenalina, immortalu – zaświergotała lekarka. – Jeśli wstanie, będzie jak nowo narodzony...

– Oby! Wystarczy niespodzianek! I tak mamy ich za wiele... Choćby ten przylot. Zjednoczenie tutaj? Czy za to płacimy Kontroli? – Oczywiście, że nie... – Drogo mi za to zapłacą, jeśli myślą, że mogą sobie przylatywać na neutralny teren. Za chwilę gówno wyleje im się na łby – skrzywił się starzec. – Nie zamierzam łatwo oddawać swojej stacji, a już na pewno nie zrobią tego moi ludzie! Ale to nie wszystko. – Urwał na chwilę, spojrzał przenikliwie na Hakl. – Ty. – Wskazał na nią kościstym, chudym palcem. – Ty coś wiesz! – Nie rozumiem... – zaczęła, unosząc do góry brwi. – Widziałem, jak słuchałaś komunikatu. Spijałaś go jak ptaszek! Och tak, znam takie spojrzenie! To coś w twoich oczach to nadzieja! Matka głupców! Od razu zauważyłem, że coś mi się nie zgadza, a nie jestem durniem. – Paliatywa uśmiechnął się i nagle przez Hakl przeszedł dreszcz. Drugi etap przesłuchań, zrozumiała. Wolno do niego przechodził... ale w końcu się zdecydował. – Dlatego przyprowadziłem Harpago. Tego nie wytrzymam, zrozumiała i przerażenie przebiegło jej po kręgosłupie niczym lodowaty dreszcz. Powiem mu wszystko. – Pani doktor – oznajmił starzec spokojniejszym tonem – proszę wezwać strażnika i przywiązać swojego kolegę po fachu do blokady numer dwa. Zobaczymy, co powie nam droga pilot Biedrok, kiedy dla odmiany pomęczymy biednego Jonesa. Radzę ci się zastanowić – zwrócił się do Hakl, gdy Trocka podreptała szybko, by wypełnić polecenie. – Nie wiem, co ukrywasz, ale nic nie jesteś mu winna. – Wskazał niedbałym gestem na przywiązanego, półprzytomnego Grunwalda. – Czy wiesz, że sprzedał swoją załogę? Och tak. Tak, moja miła – rzucił, z zadowoleniem obserwując zmianę w oczach Erin. – Zdecydował, by skoczyli w Głębię, mimo że ich Biała Pleśń była uszkodzona, z czego Grunwald doskonale zdawał sobie sprawę. I proszę... czy w konsekwencji nie opłaciło mu się? W końcu jemu się udało. Pozostali zmarli na chorobę pogłębinową. Czy za takiego człowieka warto oddać życie? Czy można mu zaufać? – Immortalu... – Czego tam?! – syknął Paliatywa i Hakl skrzywiła się, szarpnęła, automatyczne zatrzaski trzymające ją w blokadzie napięły plastalowe linki. – Anna jest na łączu... – jęknęła Trocka, wskazując na oczekujące przy tronie, zamrożone holo. Paliatywa mruknął coś, ale zatańczył palcami i odczytujące ich ruch sensory puściły przekaz. – Chcą Grunwalda i „Wstążki” – odezwało się holo i Hakl przymknęła oczy. Koniec, pomyślała. – Grunwalda? – zdumiał się starzec. – Po Plagę? I jakiej znowu „Wstążki”? – Twierdzą, że tak właśnie nazywa się „Czarna Wstęga” – wyjaśniła Anna. – Powiedzieliśmy im, że nic nie wiemy o żadnej „Wstążce”, i wtedy wyjaśnili, że tak obecnie nazywa się skokowiec Grunwalda. Chcą zatem mieć statek, jego kapitana i całą załogę wraz ze wszystkim, co było na pokładzie. – A co tam niby miało być?! – Nie wiemy. Statek został standardowo przejrzany, naprawiony i zmodernizowany. Sama wydałam polecenie zamontowania na nim wyrzutni uniwersalnych rakiet. Miał pójść na rynek. – Jakim cudem nie dowiedzieliście się, że go przerejestrowano?

– Nic nie wskazywało na to, że załoga kłamie co do nazwy. Dodatkowo wysmażyliśmy część oprogramowania w trakcie przejęcia i trzeba je było postawić od nowa. Okazało się wtedy, że coś tam siedziało, jakiś wirus w systemie. Nie udało się go do końca usunąć, ale chyba jest nieszkodliwy. Wyciągnęliśmy tylko dane o kredycie zakupowym w Strumieniu, zapisane na Grunwalda, ale wysmażenie uszkodziło część przekazu. Puściliśmy więc zwrotną informację, że statek pracuje w Szparze Gromad, i stosowną odprawę w jedach. Kiedy zewnętrzny handlarz dowiedział się, kto przejął statek, od razu wykasował resztę zadłużenia, tym samym zamykając kontrakt kredytowy ze Strumienia, i nitka się urwała. – Jak to: urwała się? – Oficjalnie „Czarna Wstęga”... to znaczy „Wstążka” należy w pełni do Grunwalda i występuje tylko jako rejestracja o charakterze własnościowym, nie kredytowym. Handlarz bardzo się śpieszył... pańska reputacja zrobiła swoje. – Nieważne. Natychmiast wysyłaj zespół skanujący na pokład. Chcę wiedzieć, co tam jest, i chcę to wiedzieć natychmiast. Ze Zjednoczeniem graj na zwłokę. I ściągajcie tu pozostałych – wychrypiał Paliatywa. Jego półmartwe, blade oczy zdawały się błyszczeć. – Koniec tych pieszczot...! – Moi ludzie już się tym zajęli. – Holo kiwnęło głową, ale Anna nie znikła. Jej widmowa postać przyjęła pozę charakterystyczną dla kogoś, kto odbiera informację dźwiękową wrzuconą bezpośrednio do personala. – Chwileczkę... – Co tam znowu? – zaskrzeczał starzec. – Zaczęliśmy już ich zajmować pierdołami – odezwała się Anna. – Ale za bardzo zbliżyli się do stacji. Jeden z niszczycieli chce wysłać do nas transport. Przyjmować? – Tak – zgodził się starzec. – Jeśli naprawdę tego chcą, wpuść go do doku Robaka. To zapewne oficjalni negocjatorzy. Sam z nimi porozmawiam. Ty rób swoje. Chcę pełen skan tego statku! Anna ponownie kiwnęła głową i holo wreszcie zgasło. Paliatywa odwrócił się do Erin. Na jego starej, pergaminowej twarzy pękł uśmiech. – Zjednoczenie was chce, co? – zagadnął. – Nie „Czarna Wstęga”, a „Wstążka”? Jakiś tajemniczy ładunek? O, moja słodka istotko... twoje zeznania są kluczowe w naszej obecnej, trudnej sytuacji... – szepnął. Przywołał gestem Trocką, która rozumiejąc jego intencje, zostawiła wciąż nieprzywiązanego do blokady Harpago i podeszła do Hakl. – Będziesz śpiewać, Biedrok – obiecał starzec i w jego oczach zapłonęło prawdziwie lodowate okrucieństwo. – Śpiewać, aż połkniesz sobie język!

Hub Tansky szybko zrozumiał, że dzieje się coś wyjątkowego. Na razie przesłuchano go tylko raz. Odpowiedział wówczas z lekką nonszalancją na wszystkie pytania starca, tańcząc na cienkiej pajęczynie kłamstwa i półprawdy. Owszem, zarejestrował się jako komputerowiec u Grunwalda. Wiedza na temat niezałatwionych spraw kapitana z Paliatywą nie należała do jego obowiązków. Swoje oszczędne wypowiedzi skwitował bezradnym rozłożeniem rąk i uprzejmym zapytaniem, czy może zapalić neopeta. Kiedy pozwolenie zostało mu udzielone, zaciągnął się z lubością i wydmuchując resztkę dymu, wyznał, że nie ma absolutnie nic do ukrycia. Co więcej, dodał, a jego blade oczy na moment zapłonęły, gotów jest znaleźć sobie jakąś ciekawą pracę na Oku... choćby jako komputerowiec zajmujący się konfiguracją systemów. Może wiele dokonać, oznajmił, patrząc w oczy przesłuchującego go starca i z trudem powstrzymując się od chichotu. Jego propozycji nie wzięto jednak pod uwagę, a może Paliatywa wyczuł jakoś kryjące się za nią niebezpieczeństwo, bo odesłano go z powrotem do celi, co zresztą Tansky skwitował kolejnym wzruszeniem ramion. Cela. Własny, bezpieczny kokon. To mu nawet odpowiadało. Uznał, że przy średnim czasie pracy opanowanie całego systemu komputerowego stacji i – w konsekwencji – przejęcie władzy i tak mogło mu zająć zbyt wiele cennego czasu. Cóż... jeśli myślał strategicznie, zawsze starał się planować w odpowiedniej, pajęczej perspektywie. Na razie pozostawała mu zatem cela... i panel drzwi, który już pierwszego dnia rozłożył na czynniki pierwsze. Panel wewnątrz celi! Najprawdopodobniej jego cela nie była „celą” w zamierzchłych czasach, gdy Oko stanowiło jeszcze własność Maszyn. Inaczej czemu miałby w środku znajdować się panel kontrolny, choćby zablokowany na twardo? Ciekawe. Oczywiście określenie „zablokowany” było w jego przypadku jedynie terminem umownym. Tak czy owak panel okazał się prostą konstrukcją połączoną sieciowo z resztą pozamykanych pomieszczeń i – ku wielkiej satysfakcji Huba – dotykającą cienką nitką kabla do oprogramowania zarządzającego wszystkimi drzwiami Oka plus wentylacją. Nie było to może wiele, ale musiało mu wystarczyć. Podpinając się personalem za pomocą kabelka wymontowanego z urządzenia w ścianie, mógł pozamykać całą stację i zablokować przepływ powietrza. Dawało to całkiem ciekawe możliwości. Stacja była konstrukcją znajdującą się w próżni. Co zatem, jeśli postanowi nie tyle pozamykać, a pootwierać wszystkie drzwi? Chaos. Chaos i lodowata śmierć. Władza. Myśl o takich możliwościach uspokajała go. Nie było tu denerwującego imprintu Grunwalda, lecz prosty do opanowania system. A gdyby tak wyjść z celi – czego mógł już dokonać w dowolnej chwili – i dostać się do ciekawszych rzeczy? Interesujące zagadnienie. Tansky rozmarzył się, choć bez większego zaangażowania. Wystarczała mu wiedza, że można go wprawdzie zniewolić... ale owa niewola była co najwyżej iluzoryczna. Nikt nie będzie nim rządził. Tego był już pewny. Dlatego też, kiedy przybyto po niego ponownie, zachował uprzejmy spokój człowieka, który przez grzeczność pozwala zachować swoim wrogom ułudę władzy. Trudno było uwierzyć, ale ci głupcy nie pozbawili go nawet personala, umożliwiając mu zdalne sterowanie systemem... W takiej sytuacji nie pozostawało nic innego, jak okazać im grzeczność. To nieco zbiło z tropu

eskortujących go strażników, a już na pewno resztę załogi „Wstążki”, którą, ku swojemu zdziwieniu, spotkał na korytarzu – także w towarzystwie ochrony. – Droga Wise – zagadnął idącą przed nim, milczącą i przygaszoną dziewczynę. – Jak miło! I nasz równie drogi, rubaszny mechanik! Czy doszliście już do porozumienia? – Zamknij się, Tansky – mruknął Monsieur. Idący za nimi Jared nie raczył się nawet odezwać. – Oczywiście – zgodził się ochoczo komputerowiec. – Oczywiście... niemniej jednak założyłem, że po naszym ostatnim, jakże niefortunnym spotkaniu, dobrze by było przełamać, że tak powiem, lody. – Cieszę się, że czujesz się lepiej, Hub – odpowiedziała na to Pin i te słowa, bardziej niż nerwowy ton mechanika, sprawiły, że Tansky umilkł, choć wciąż na jego twarzy tańczył lekki cień przygaszonego uśmiechu. Droga do Węzła dłużyła się niemiłosiernie, ale kiedy wreszcie tam dotarli, ponury widok sprawił, że zapomnieli o wcześniejszej nudzie. Ustawieni w eleganckim rządku i czujnie obserwowani przez ochronę i Reanimatora, patrzyli w zdumieniu na przywiązanego do leżanki Grunwalda, stojącego na słabych nogach doktora Harpago Jonesa i postawioną przy blokadzie Erin, od której, dziwnie niechętnie, odczepiła się doktor Trocka. Hakl oddychała ciężko i spoglądająca na nią Pinsleep wzdrygnęła się mimowolnie. To, że Erin torturowano – i to chyba dość mocno – zrozumieli natychmiast wszyscy, choć Paliatywa i tak pośpieszył z uprzejmymi wyjaśnieniami. – Opór godny pożałowania – stwierdził z niesmakiem. – Naprawdę, droga pani Biedrok, nie widzę sensu w ciągłym odmawianiu współpracy. Cóż... najwidoczniej naprawdę potrzebuje pani jakiegoś dodatkowego bodźca... – Szefie – odezwał się niespodziewanie jeden ze stojących obok ochroniarzy – Anna. Ma kolejne informacje... – Czego znowu chce? – Mówi, że obecny już w doku Robaka jakiś... kapitan Toccata nie reprezentuje interesów floty Zjednoczenia. Zjednoczenie podobno przestrzega, że mamy z nim nie gadać. – Idiotka! Tym bardziej trzeba z nim porozmawiać! Wpuśćcie go tu, i to szybko! – prychnął starzec. – Zwariuję z nimi wszystkimi... dajcie mi doktora. Teraz, pomyślał Tansky. Nieco zamieszania... dobry moment na akcję. A Maszyna stoi, jakby kij połknęła. Ciekawe. Cóż, z nią mogliby mieć szansę. Ale czy rzeczywiście będzie działała? Pomyślmy... Jeśli Jared rozumuje po „maszynowemu”, czyli podobnie jak Stripsowie, zapewne analizuje sytuację. Czeka na polecenie Grunwalda... nie chcąc ryzykować życia pozostałej części załogi. Niestety Grunwald, jak widać, nie nadaje się do wydawania poleceń. No dobrze. Załóżmy jednak, że Maszyna skoczy. Nawet gdyby się poruszyła i powstrzymała Reanimatora, pozostają jeszcze uzbrojeni ludzie ochrony. Nawet Maszyna, choćby czwartego stopnia, nie jest cudotwórcą. Nie powstrzyma rozlewu krwi. Ciekawe. – Harpago Jones – zaczął tymczasem z widocznym zadowoleniem Paliatywa, zerkając na pozornie otępiałego towarzysza Grunwalda. – Zapomniany, stary doktor. Ciągle w stazie, co? No dobrze. Podejdź tu, mój miły. Myślę, że dzięki tobie rozwiążemy wreszcie tę niedogodną sytuację. Bo widzisz, doktorze, ja nie mam na nią czasu. Było to oczywiście zajmujące, ale...

Więcej nie zdążył powiedzieć. Spokojny niczym lodowa góra, zasłuchany w cichą pieśń Głębi doktor Harpago Jones wyrwał płynnym ruchem jeden z iniektorów szydłowych doczepionych do tronu starca i wbił mu go prosto w gardło.

T ran skrypt m ikrom acierz y. Prz erw a strun ow ości. Aksjom at atraktora kw an tow ości. Reditum . Reditum . Reditum ! Och, teraz w idz ę! W idz ę! T ran skrypt. Kon iecz n ość. W yw ar. Jestem . Jestem . Jestem .

Księga Elohim , zapisy ostatnich ludzkich przekazów po podaniu Wywaru akolicie Elohim w genotransformatorze

E

mpireum była planetą sierocą, tysiące – a może miliony – lat temu wypchniętą z galaktycznego Jądra. Centrum Galaktyki z supermasywną czarną dziurą Sagittariusem A – istne morze gwiezdnego pyłu i samych gwiazd – stanowiło niegdyś jej arystokratyczne serce, daleko odsunięte od historycznej Terry. To tam, w orbitujących tuż przy czarnej dziurze gromadach Arches i Quintuplet, płynęły planety Wielkich Rodów i tam też znajdował się legendarny Eden, nazywany także Nową Terrą – Stolica Imperialna z Tronem Gwiazd, na którym zasiadał Imperator i o którym mówiono, że zapewnia jego właścicielowi częściową nieśmiertelność. Wszystkie te cuda zmieniły się w pył, gdy Maszyny użyły Broni – najpierw na kolebce ludzkości, a potem kierując się w stronę Jądra, by po zniszczeniu Terry uderzyć w administracyjne centrum Galaktyki. Ich armady nie wypaliły co prawda gwiezdnych układów, ale znajdujące się w nich planety w większości zamieniły się w wielkie cmentarzyska, zorane widmami i zachwianiami samej rzeczywistości, a Eden stał się planetą Widmem: upiornym grobowcem niegdysiejszej świetności, trwożliwie omijanym nawet przez najbardziej zachłanne pirackie eskadry. Historia Empireum była zresztą o wiele bardziej tajemnicza. Z początku wierzono, że wyleciała ze swej orbity wskutek użycia Broni. Twierdzono też, że jej zniknięcie nastąpiło znacznie wcześniej – już w trakcie Wojny Kseno, a może w czasach Plagi. Nie pamiętano, by była kiedykolwiek zasiedlona czy terraformowana. Wiedziano tylko tyle, że orbitowała wokół horyzontu zdarzeń Sagittariusa A, stając się tym samym planetą uwięzioną w zamrożonym czasie czarnej dziury i wiecznej ciemności, do momentu, w którym – z niewyjaśnionych przyczyn – pomknęła poza Jądro tak szybko, jakby potrafiła wygenerować własną dziurę głębinową. I może tak właśnie było. Empireum oderwała się od Galaktyki niczym kula błękitnego lodu. Wielka i samotna, płynęła w wirach Głębi, aż znalazła się daleko poza NGC 5286, gromadą otwartą znaną także pod nazwą Caldwell 84, leżącą prawie dziewięć parseków od Jądra i tym

samym orbitującą wokół galaktycznego halo. Stamtąd pomknęła w swoją trwającą tysiąclecia podróż wzdłuż Ramion Zewnętrznych, stając się najszybszym zewnętrznym satelitą Wypalonej Galaktyki. Byłaby wszakże tylko mrocznym, zamrożonym głazem, gdyby nie fakt zagadkowego, przesączającego ją światła, emitowanego przez jej atmosferę. Tworzące zewnętrzną powłokę nierozproszone gazy, wiry i chmury otaczały Empireum niczym błękitnozielona, półprzezroczysta bańka, generująca cudowną mieszaninę tlenu, argonu i azotu przy temperaturze wynoszącej zaledwie minus trzydzieści stopni Celsjusza. Ciało niebieskie niepotrzebujące słońca. Ukryte poza galaktycznymi rubieżami. Płynące na głębinowych falach. Empireum. Oko Świata. Lodowy Strażnik. Nic dziwnego, że zapragnęli go Elohim.

Kirke Bloom popadła w czarną, głęboką depresję. Nie stawiała oporu, kiedy Elohim odprowadzili ją do zajmowanego wcześniej pomieszczenia z kadzią. Szła przed siebie w przebraniu mrocznej wróżki, nie zwracając specjalnej uwagi na to, gdzie i dokąd idzie. Potknęła się dwa razy, a potem wyrównała krok, idąc jak na ścięcie. Cóż, tak się istotnie czuła. Miała wrażenie, że coś w niej umarło i że sam proces unicestwienia jest tylko zwykłą formalnością. Om, wykastrowana Sztuczna Inteligencja okrętu Elohim, zasugerowała, że proces genotransformacji w Elohim został już rozpoczęty i że będzie kontynuowany. Te... istoty, zamierzały przekształcić ją w siebie, zmienić jej geny na tyle, że zatraci swój dawny wygląd i osobowość. Zmienią jej strukturę genetyczną, przekształcając w coś zupełnie innego, coś, co nie będzie już Kirke Bloom. I zrobią to niemal wbrew swoim zasadom. Bądź co bądź, aby dostać się do Elohim i doznać „ksenowstąpienia”, przechodziło się długą inicjację. Elohim uznali jednak, że tym razem zachowają się jak porywający ludzi Stripsowie bądź jak Zbiór, który znany był ze swojej techniki prania mózgów. Postanowili, że nie zostawią jej wyboru. Ale miała przecież wybór, prawda? Zawsze jest jakiś wybór – choćby ostateczny. Kiedy Kirke zhakowała wiele lat temu swój personal na tyle, że wyekstrahowała z niego coś w rodzaju Sztucznej Inteligencji i umieściła ją na zewnątrz jako program operacyjny o nazwie Ciotka, uzyskała dostęp do wielu ukrytych w płytce funkcji. Odpowiednio reagując – przez dotyk bądź samo napięcie mięśni – nauczyła się wprowadzać sekwencje niezapisane wcześniej w personalu. Urządzenia te, od niepamiętnych czasów stanowiące część ludzkich organizmów, umożliwiały normalne funkcjonowanie w Wypalonej Galaktyce, ale i oferowały

ludziom wiele innych udogodnień. Chroniły przed większością chorób. Dokonywały drobnych, automatycznych poprawek genetycznych w momencie pojawienia się na planecie, której skład atmosfery – bądź ciążenia – różnił się nieco od standardu Błękitu, będącego odpowiednikiem mitycznej Terry, i usuwały owe poprawki, gdy nie były już konieczne. Dawkowały dopaminę, adrenalinę i inne hormony, dbając o prawidłowe funkcjonowanie narządów wewnętrznych. Połączone ze Strumieniem umożliwiały zasysanie podstawowych danych i nieco schizofreniczne – bo bezpośrednie – połączenia kontaktowe, w trakcie których osoba rozmawiająca „przejmowała” na czas swojej wypowiedzi struny głosowe użytkownika. Pomagały w usługach lokalizacyjnych, dostosowując błędnik do odruchów ciała znajdującego się w próżni. I tak dalej. Wystarczy powiedzieć, że człowiek z uszkodzonym personalem był w zasadzie kaleką, a nawet czymś jeszcze gorszym – cywilizacyjnym pariasem. Człowiek potrafiący używać swojego personala w pełni – zostawał genohakerem. Dawało to wiele możliwości. Umiejętność wniknięcia w programy bez komputerowych nakładek przeznaczonych dla zwykłego użytkownika. Możliwość programowania bezdotykowego, jedynie za pomocą personala podłączonego przez nerwokonektor. I wpływania na programową strukturę genową innych personali, a także urządzeń, w których znajdowały się ich odpowiedniki – czyli połączenia maszyn i biologii, tak jak w przypadku najdoskonalszych, znanych ludzkości komputerów, genokomputerów ewolucyjnych. Najbardziej zaawansowane z nich w sposób niezrozumiały nawet dla ich twórców przekraczały już tak zwaną granicę ostateczną komputerowych układów, czyli potrafiły przełamać ograniczenia wynikające z niedoskonałości materii i zachodzących w niej elektromagnetycznych impulsów. Program to bowiem w najprostszej swej strukturze zawsze impuls – zero lub jedynka, napięcie lub jego brak – a szybkość owych napięć wyznacza sama materia, na której przyszło programowi pracować. Jako prawdziwa genohakerka Kirke Bloom mogła się w każdej chwili zabić. Wymagało to oczywiście determinacji, ale Kirke znała układ, który zrobiłby to bezboleśnie. Teoretycznie mogła tego dokonać nawet związana, zapadając w stan podobny do snu czy katalepsji. Oczywiście zwykły personal broniłby się przed takim rozwiązaniem, ale personal Bloom był całkowicie wykastrowany, a jego SI wyegzorcyzmowana poza układ pod postacią Ciotki. Kirke mogła to więc zrobić. Mogła zakończyć swoje istnienie. Problem polegał wszakże na tym, że wciąż nie odczuwała żadnej zmiany. Elohim przerazili ją – to prawda – ale Kirke nie czuła, by coś się w niej zmieniło. Nie zaobserwowała żadnych przekształceń ciała czy skrętu myśli. Nie odczuwała potrzeby, by stale zapewniać o transkrypcie mikromacierzy, nadal też nie potrafiła pojąć sekciarskiej ksenomowy. Dlatego też balansowała na granicy kompletnego zapadnięcia w pozbawiony nadziei stupor, migotała w niej jednak wątła iskierka owej nadziei. Szansa, że ocaleje, pomimo skazania na całkowitą przemianę. – Staza – wyartykuował prowadzący ją Elohim. – Urwanie. Natychmiastowość wieczności. Było to akurat na tyle proste, że zrozumiała od razu. Zamierzają skakać i żeliwna wanna, do której ponownie ją doprowadzono, ma spełnić swoją podstawową rolę. – Mógłbyś chociaż łaskawie powiedzieć dokąd, pajacu – wyszeptała, ale poprzednia buńczuczność gdzieś się ulotniła i zabrzmiało to, jakby kulturalnie spytała go o plan wycieczki.

Elohim przekrzywił nieco głowę. Nie miała pojęcia, czy to ten sam, który wcześniej ją prowadził. Jakie miało to zresztą znaczenie? Niebawem nic mogło nie mieć już znaczenia. – Empireum – odpowiedział i zaskoczona Bloom uniosła nieco brwi. Planeta Elohim? Ukryta gdzieś w Wypalonej Galaktyce? I mówi jej to bez żadnych ogródek? Cóż, najwidoczniej uznał, że nie trzeba już przed nią zatajać faktów, na które i tak nie ma wpływu. Ta wiedza stanie się niedługo bezużyteczna, tak jak i jej genohakerskie zdolności. Jak wszystko, czym była i czym mogła być Kirke Bloom. – Urwanie – powtórzył Elohim, wskazując jej wannę. – Wieczność. – Jeśli jest w tym Wywar – powiedziała, patrząc wprost na niego – to nie wejdę. Wlaliście tu wcześniej Wywar Elohim. Skąd mogę mieć pewność, że już go tam nie ma? Istota patrzyła na nią niepewnie, a potem, ku zaskoczeniu Kirke, powoli pokręciła głową. Cóż, Bloom skłonna mu była uwierzyć. W końcu chodziło o skok głębinowy. Tylko co ona wiedziała o plagowym Wywarze? Niewiele. Jednego była pewna – mogli ją nim poić do woli, ale to nie wystarczy. Muszą ją wsadzić do genotransformatora. A tu, na krążowniku, najprawdopodobniej żadnego nie było. Taką miała przynajmniej nadzieję. Na planecie pewnie mieli ich setki. – Świetnie – mruknęła, weszła powoli do kadzi i pozwoliła, by jej groteskowy czarny strój zalała Biała Pleśń. – Dzięki za współpracę – szepnęła ni to do Elohim, ni to do siebie, i dyskretnie nacisnęła nadgarstki w miejscach, gdzie nitkami personala mogła wpłynąć na wewnętrzne blokady własnego organizmu. W ten prosty sposób narzuciła personalowi filtr do nieprzepuszczania substancji toksycznych. Było to dość powszechne usprawnienie, przedszkole genohakerstwa, i stosowało się je, by zablokować działanie alkoholu bądź substancji narkotycznych. Nie miała co prawda pojęcia, czy to wystarczy, by powstrzymać działanie Wywaru, ale żywiła nadzieję, że uda się jej chociaż opóźnić proces, dopóki czegoś nie wymyśli. O ile nadal będzie myśleć po ludzku.

Tartus Fim zrozumiał szybko, że Elohim nie są zainteresowani jego skromną osobą. Dla nich, w odróżnieniu od Stripsów czy Zbioru, nie stanowił żadnej wartości – może poza wartością informacyjną. Tu jego sytuacja szybko się zresztą wyklarowała. Nie powiedział wiele, bo co mógł powiedzieć? Owszem, zauważył Powrót Tych, Którzy Odeszli. Tak, trafił na Terminusa, pragnąc przekazać informację o zagrożeniu. Strażnicy Granicy nie byli jednak zainteresowani przekazem, na którym – jako rasowy handlarz – pragnął nieco zarobić.

Najwidoczniej nie chcieli uwierzyć faktom. Z niejaką Tsarą Janis... wiązał go interes, tak to można określić. Interes, który tragicznie się skończył. Ta dziwka ukradła mu statek! Co do reszty... ta mała Elohim... cóż, uratował ją. To przecież dziecko. Co miał innego zrobić? Była... sama na jednej ze strażnic łącznikowych, do których podpiął się, by naładować rdzeń. Odbyła się tam jakaś bitwa, w trakcie której zginęli jej rodzice czy opiekunowie, i mała była kompletnie zagubiona. Zabrał ją więc, by przekazać Elohim. Czy wszystko z nią w porządku? I ile zamierzają go tu trzymać? Osobiście nic nie ma do Elohim, o ile nie wtrącają się w jego interesy. To, że rozpętał się tu jakiś konflikt, nie było jego winą. Wylądował na statku tej całej Bloom, która najwidoczniej otworzyła ogień do statków sekty, ale on sam nie brał w tym udziału. Po co? Nie ma przecież z nimi żadnych zatargów. Uważa, że w ramach rekompensaty powinien otrzymać skokowiec Bloom, ten cały „Ciemny Kryształ”. Musi udać się w końcu na poszukiwanie swojego statku, skradzionego przez tę przeklętą sukę! To wszystko powiedział niemal na wydechu, wprost do małej, czarnej skrzynki, którą postawiła przed nim niewysoka Elohim o, jak założył, kobiecej aparycji. Urządzenie tłumaczące? Najprawdopodobniej. Miał nadzieję, że niczego nie pokręcił. Elohim pozwoliła mu mówić, nie zadając żadnych pytań. Odezwała się dopiero, gdy umilkł i cisza zaczęła się przeciągać. – Rozbicie struktury – powiedziała łamiącym się, trudnym do zidentyfikowania głosem, który natychmiast skojarzył się Fimowi z jękiem jakiegoś hodozwierzęcia. – Kształtowość dekoherencji. – Nic nie rozumiem. – Wzruszył ramionami. – Czego rozbicie? Elohim nachyliła się nad skrzynką i wypowiedziała kilkanaście urywanych słów, przy których wcześniejsze wypowiedzi zabrzmiały niczym całkiem logiczne stwierdzenia, po czym nacisnęła przycisk. – Pyta o broń zamontowaną na „Ciemnym Krysztale” – wyjaśniła nagle skrzynka. – Umożliwiającą rozbicie struktury pola magnetycznego i uszkodzenie kadłuba. Masz powiedzieć, czym jest owa broń. – Z kim rozmawiam? – Jestem Sztuczną Inteligencją tego statku. Odpowiedz. – Nic nie wiem o żadnej broni – odpowiedział. – Pytajcie tej całej Bloom. – Takie pytanie – stwierdziła skrzynka – zostanie zadane we właściwym czasie. Na razie interesuje nas twoja wiedza w tej sprawie. Broń, o której mowa, nie istnieje w żadnym znanym Elohim rejestrze. Posiadają ją także skokowce Strażników. Czy twoje interesy handlowe, Tartusie Fimie, nie obejmowały również handlu bronią? Czy masz coś wspólnego z nielegalnym uzbrojeniem skokowców Straży Granicznej? – Nie zajmuję się handlem bronią! – Zapisane dane na twój temat w Strumieniu mówią co innego, Tartusie Fimie. – To było dawno... to zresztą nigdy nie zostało udowodnione – wybełkotał, ponownie nachylając się nad skrzynką. – Jeśli chodzi wam o skokowce Straży, to... to zapewne pojawienie się Obcych zdjęło blokady zamontowanej na nich broni. Tak twierdzi ta cała Bloom, nie ja! Ja nic o tym nie wiem i nie mam z tym nic wspólnego! – swoją wypowiedź zakończył krzykiem. Odsunął się od skrzynki i patrzył na przemian to na nią, to na obserwującą go Elohim.

– Nie mam nic wspólnego – szepnął do siebie. Nic. Nigdy nie mam nic. – Sugerujesz, że skokowce Straży – odezwała się skrzynka – mają zamontowaną broń, której aktywacja nastąpiła wskutek Powrotu? – Nie wiem – wymamrotał. – Może tak jest. Skąd mogę wiedzieć? Mówiłem wam, żebyście spytali Bloom! Ona wie. To jest jej statek, do ciężkiej Plagi! – Zawahał się nagle, by wypalić: – Ona to wszystko zaczęła! Z nią rozmawiajcie... – jęknął, nie zdając sobie sprawy, jak żałośnie i beznadziejnie brzmi jego prośba. – Mnie zostawcie w spokoju! Nie pamiętacie, że kiedyś robiliśmy interesy?! Zawiodłem was wtedy? Słuchajcie... – podjął na rozpaczliwym wydechu – słuchajcie... zastanówcie się, czy was wtedy zawiodłem! – Wrócimy jeszcze do tego, Tartusie Fimie – obiecała skrzynka i handlarz zauważył, że Elohim wstaje i podnosi urządzenie. – Na razie wprowadź się w stazę. W tym pomieszczeniu znajduje się uprząż. Niebawem wchodzimy w Głębię – usłyszał jeszcze, zanim Elohim nie wyszła, zabierając aparat ze sobą. Zabiją mnie, zrozumiał nagle Tartus Fim, patrząc na zamknięte drzwi. Już po mnie. Nigdy mnie nie wypuszczą. I po raz pierwszy od bardzo dawna to zrozumienie przyniosło mu nie lęk, a spokój. Nareszcie koniec.

Sen był inny niż zwykle. Po pierwsze, co uświadomiła sobie niemal na granicy przerażenia, nie powinna śnić. Weszli przecież w Głębię. Umysł człowieka poddany stazie niewiele różni się wówczas od umysłu umarłego, tak jak stan stazy niewiele różni się od śmierci. Jeszcze sto lat temu popularna była teoria, że pasażerowie poddani Białej Pleśni są w istocie martwi i gdy wskrzesza ich antyteza – zjonizowana Biała Pleśń nazwana dla wygody Czarną, nie są w zasadzie sobą. Jeśli śmierć istotnie jest końcem, twierdzono, to z tak podobnej do niej stazy nie powinno się wrócić, i w istocie wskrzeszeńcy są żywymi trupami, których dawno opuścił byt duchowy. Teoria ta, tak jak wiele innych, rozmyła się z czasem w powodzi innych przekonań. Tematu zdecydowano się nie drążyć w chwili, kiedy jeden z naukowców Klanu Naukowego wyliczył, że w Wypalonej Galaktyce nie ma praktycznie żadnej istoty ludzkiej, która sama – bądź jej przodkowie – nie wykonała choć raz skoku głębinowego. Kirke Bloom nie powinna zatem śnić. A jednak śniła. Zaczęło się tak jak zwykle – kolejna kalka powtarzanego co kilka nocy koszmaru. Budynek Centrum Zbioru na obrzeżach technologicznego śmietniska Gatlarku – miasta Prim.

Zaparkowany skuter antygrawitacyjny i powolne kroki w stronę zimnego, szarego budynku. Ułuda ciągnęła się tym razem straszliwie – każdy krok był ciężki i męczący, a zwykle pusta okolica wypełniła się chłodem i wiatrem. To Pustka, pomyślała nieprzytomnie. Pustka pragnie wyssać ten świat. Przeszła jeszcze kilka metrów, by – zgodnie z logiką snu – znaleźć się nagle w białym korytarzu, skąpana w cichym szumie obserwujących ją holokamer. Zabłysła zielona linia wskazująca kierunek i Kirke jak zwykle weszła do jednego z pomieszczeń Centrum. Sen trzymał się scenariusza: w pokoju czekała na nią adeptka sekty odziana w nieco przybrudzony, biały habit. Adeptka jak zawsze miała starą, kościstą twarz, otuloną białymi włosami. Patrzyła też tak samo: zimno i pusto, klepiąc dłonią w jedną z wypchanych dokumentami teczek. – To na twój temat – odpowiadała zgodnie z przeżytą przez Kirke rzeczywistością. – Zawsze sprawdzamy potencjalnych kandydatów. Usiądź. – Wskazała krzesło. Bloom właśnie w tym momencie odczuwała potworny ciężar snu. Usiłowała się wyrwać, ale ostatecznie wzruszała jedynie ramionami, tak jak tyle koszmarów wcześniej. – Chciałam tylko zrobić badania – wyrecytowała. – Oczywiście – zgodziła się adeptka, schylając się po końcówkę maszyny testującej. Teraz, zrozumiała Kirke. Teraz się zacznie. Znowu to samo. Nie chciała przez to przechodzić. Kobieta podnosiła się i Bloom słyszała jej głos. Mówiła: „Nie rób tego”, a gdy Kirke usiłowała dowiedzieć się więcej, kobieta wskazywała palcem wprost w pustkę – przestrzeń Wypalonej Galaktyki wypełnioną umierającymi gwiazdami. Każda z gwiazd gasła, wszystko zapadało w Czerń. „Nie rób tego, Kirke” – powtarzała adeptka. „Nie uwalniaj go”. Ale tym razem było inaczej. Sen zatrzymał się w całkowitym bezruchu. Zdumiona i wystraszona Bloom zdecydowała się zrobić jeden, potem drugi krok w stronę biurka. Podłoga wokół niego, jak i sama adeptka, pokryte były lodem. Nie był to zwykły lód, tyle Kirke zrozumiała od razu. Wydawał się istną krystalizacją mrozu, kwintesencją martwego chłodu. Tego, że lód był martwy, była pewna: nie sądziła, by powstał z wody, która sama w sobie jest przecież źródłem życia. To był lód Próżni: zamrożone i przepoczwarzone światło, skupiona entropia, zimno Wieczności. To koniec, zrozumiała. Nic więcej – zwykły koniec, bez szans na powrót. – Nie uwalniaj go – usłyszała. – Nie rób tego, Kirke. – Kogo? – spytała. Sen znów się przepoczwarzył: adeptka stała przed nią, a za jej plecami Wypalona Galaktyka zapadała w Czerń. – Kogo?! W tym właśnie momencie mara powinna urywać się i wygasnąć, sen jednak trwał i Bloom odczuła nagle przejmujący lęk: taki sam, jaki towarzyszy każdej istocie ludzkiej w momencie, gdy już za chwilę ma być jej zdradzona tajemnica życia i śmierci lub równie potworny sekret, przenikający i zmieniający duszę. Nie znajdowały się już w Centrum Zbioru. Stały na wielkim płaskowyżu pokrytym zielonkawobłękitnym lodem, w świetle gasnących gwiazd. Wiał ku nim wicher uderzający niczym mroźny dech. Biała szata łopotała na adeptce i zamarzała, zmieniając się w nieforemne,

rozczapierzone skrzydła. Kobieta przymknęła oczy i Bloom odsunęła się, widząc, że z jej twarzy zaczynają znikać pozory życia. Stała się martwa – martwa i zimna, skuta lodem wieczności niemającym ani początku, ani końca. – Nadchodzi – wyszeptała akolitka. Jej głos był niczym echo, ostatni rezonans i akord umierającego oddechu. – Nadchodzi. Cofająca się Kirke potknęła się i przewróciła na lód. Podłoże było twarde i zimne. To przecież sen, pomyślała. Nie powinnam tego czuć. – Widzi cię, Kirke – szepnęła adeptka. – Widzi cię. On cię widzi. – Kto mnie widzi? – spytała, a akolitka Zbioru jednym gwałtownym ruchem pokazała na ziemię pokrytą lodem. – Nie uwalniaj go – powiedziała i Bloom usłyszała w jej głosie dziwny smutek i rezygnację. – Nie uwalniaj go. – Kogo mam znowu... – Chwalmy Bladego Króla – powiedziała adeptka i Kirke zobaczyła, jak całe ciało kobiety zaczyna porastać szronem. Jej postać zamarzła w trzy sekundy na twardy, półprzezroczysty kryształ, ale głos wciąż wydostawał się na zewnątrz, wibrując w gasnącym ritardan do. – Chwalmy Bladego Króla. I to był koniec. Bloom otworzyła oczy i zwymiotowała zalewającą jej usta Białą Pleśnią.

– Wyglądasz jak jedno z tych dziwadeł – zauważył kąśliwie Tartus Fim. – Przekabacili cię? Zapisujesz się do tej durnej sekty? Kirke wzruszyła ramionami. Po wskrzeszeniu siedziała około godziny w żeliwnej kadzi, ze strachem oczekując na przybycie jakiegokolwiek Elohim. Pod powiekami wciąż wirował jej zapamiętany koszmar. Nie mogła się uspokoić, majak jeszcze nigdy nie był tak wyraźny. Bała się. Kiedy jeden z Elohim wreszcie przyszedł, Bloom dała się zaprowadzić do oddzielnego pomieszczenia, zajmowanego, jak się okazało, przez handlarza. Było to coś w rodzaju kajuty czy celi pozbawionej sprzętów, nie licząc informacyjnego holoekranu. Brakowało tu nawet uprzęży stazowych, a sam Fim potwierdził, że przyprowadzono go niedawno. Uspokoił też Kirke: wyprowadzenie ich z pomieszczeń było według niego typowym zachowaniem Elohim. – Będziemy dokować albo lądować – poinformował. – Nie będzie więcej skoków. Pomieszczenia stazowe zostaną po nas oczyszczone. – Co ty mówisz? Po czym mają je czyścić?

– Po nas. – Wzruszył ramionami. – Jeśli wylądujesz na statku Elohim, zawsze tak jest. Z punktu widzenia tych dziwaków jesteś „nieczysty”. Chodzi im chyba o pozostałości genowe, naskórek czy co tam chcesz. Będą teraz oczyszczać chemicznie każde z pomieszczeń, w którym się pojawiliśmy. – A skąd to niby wiesz? – To nie pierwszy raz, kiedy jestem na statku Elohim – przyznał niechętnie. – Raz zająłem się częściowym skanowaniem przestrzeni za Ramieniem Krzyża, w Obrębie Państwa. Załatwiłem im kilkadziesiąt lat świetlnych skanu, ale nie chcieli tego dostać zwykłym, zdalnym przekazem. Musiałem zadokować na ich okręcie... o ile pamiętam, był to niszczyciel, i spotkać się z nimi osobiście. – Ale po co z nimi skakałeś? – To też była część umowy. Chcieli dostarczyć te dane na elohimską stację orbitującą przy wschodniej Granicy Galaktycznej, jakiś parsek dalej. Uparli się wtedy, że zostanę na ich okręcie. Zawsze dotrzymywali umów, więc... – Wzruszył ponownie ramionami, a Kirke kiwnęła lekko głową. Ale dla niej problem jeszcze się nie skończył. Trzeba było wyjaśnić coś jeszcze. – Przysuń się, Tartus – powiedziała, nie zwracając uwagi na uniesione w zdziwieniu brwi handlarza. – Po Plagę? – spytał, ale podszedł bliżej. Bloom skrzywiła się i przybliżyła usta do jego ucha. Z trudem powstrzymała odruch obrzydzenia, czując dolatujący od niego kwaśny odór potu i brudu. – Słyszysz mnie? Będę mówiła cicho – zaznaczyła, obniżając głos do ledwie słyszalnego szeptu. – Mogą nas podsłuchiwać. – Jeśli tak, to szept nic nie pomoże – zauważył handlarz, ale przysunął się bliżej, tak że Kirke prawie dotykała ustami jego małżowiny. Bez większych ceregieli zakryła część twarzy dłońmi, by Elohim nie mogli nic wyczytać z ruchu warg. Przełknęła ślinę. – Słuchaj, Fim – zaczęła, starając się, by szept nie załamał się nagle w podszyty lękiem jęk. – Masz rację. Zamierzają mnie przekabacić. – Co ty znowu... – Zamknij się i słuchaj! – syknęła. Tartus wzdrygnął się i lekko cofnął, ale nie pozwoliła mu odejść. – To prawda – wyszeptała. – Nigdy wcześniej tego nie robili, ale teraz zrobią. Gówno ich obchodzi, czy chcę do nich należeć. Zależy im tak bardzo na moich informacjach, że nie wystarczy im zasrane przesłuchanie. Chcą mieć pewność... a będą ją mieli tylko wtedy, kiedy stanę się jedną z nich. – Cóż... – odszeptał. – Wybacz, ale to nie mój problem. – Tylko tak ci się zdaje – odparła ze złością. – Myślisz, że cię wypuszczą? Błąd. Albo cię zabiją, albo zrobią tak i tobie. – Skąd niby możesz to wiedzieć? – Nie bądź durniem. Jak myślisz, dokąd lecimy? Wylądujemy na Empireum, głąbie – dodała nieco głośniej, nie mogąc powstrzymać się od nadania szeptowi delikatnego tonu złośliwej satysfakcji. – Wiesz, co to Empireum? To plagowa planeta Elohim, śliska od Wywaru i zawalona pieprzonymi genotransformatorami. Przemienią nas tam oboje. A żeby mieć pewność, że ze

mną wszystko wyjdzie, zaczną pewnie od ciebie. – Co ty pier... – Zamknij jadaczkę – dodała ostrzej, widząc, że jej słowa, czy Fim tego chciał, czy nie, odnoszą skutek. – Przemyśl to sobie, Tartus. Aby przystąpić do Elohim, potrzebny jest cały proces inicjacyjny. Lata przygotowań i skomplikowane operacje zakrapiane Wywarem. Genotransformowane osoby muszą tego naprawdę chcieć. Ale Ci, Którzy Odeszli, Powrócili. Sekta nie ma czasu na to, żeby się z nami cackać i bawić w cały proces. Będą działać na chybcika. Dlatego zabierają nas na Empireum. – Mogą tam lecieć, bo chcą przekazać informacje... – Przemyśl to, Fim – poleciła. – Jasne, możesz mieć rację... ale czemu nie puścić danych Strumieniem? Albo nie wysłać sondy? Muszą tam lecieć osobiście? Całą flotą? – Przekaz będzie szybszy... – Nie, jeśli mają sondę głębinową – zripostowała. – Nic nie jest szybsze od sondy. Z pewnością mają tu niejedną, więc po co lecieć? Ale nie zostawią tego sondzie. Z jakichś przyczyn chcą nas zawieźć na tę planetę... Co znaczy, że najpewniej jesteśmy kandydatami do pełnej przemiany. – Przestań pieprzyć. – Odsunął się od niej. – A nawet jeśli masz rację – podjął bez ogródek, nie przejmując się już najwidoczniej podsłuchami – to jak chcesz to rozwiązać? Jak mamy choćby stąd wyjść? I skąd masz pewność, że lecimy tam, gdzie mówisz? Nikt nie ma pojęcia, gdzie jest ta planeta! A ty wiesz, że tam się wybieramy? – Elohim mi powiedział – przyznała. – Po Plagę miałby to zrobić?! Teraz na Kirke przyszedł czas, by wzruszyć ramionami. – Nie mam pojęcia i nic mnie to nie obchodzi – odpowiedziała. – Sam wiesz, że oni nie myślą jak ludzie. Mają jakiś... myślowy skręt – stwierdziła, zastanawiając się w duchu, kiedy i czy zaobserwuje coś podobnego u siebie. – Nie działają logicznie... albo ich logika jest po prostu inna od naszej. Lub po prostu wszystko im jedno. Dlaczego mieliby ukrywać taki fakt, skoro są przekonani, że wyrok już zapadł i nasz los jest przesądzony? – Może twój – zauważył zimno Fim. – Ale niekoniecznie mój. – Tak sobie powtarzaj, kiedy wsadzą cię, wierzgającego, do genotransformatora – wypaliła. – Albo kiedy odstrzelą ci ten durny łeb! – Słuchaj, Bloom! – syknął wściekle. – Nie mieszaj mnie w to gówno! Masz problem, trudno. Ale nie wiesz, czy ja też go mam! – A jak poszło ci przesłuchanie? – spytała. Cios był celny, zauważyła to od razu: Fim nieco przybladł. – Nie dogadałeś się z nimi, co? Nic dziwnego. Czy z Elohim można się w ogóle dogadać? A może myślisz, że się dogadałeś, i oni też tak uważają, a potem, wciąż w uśmiechach i pełni zrozumienia, zrobią ci plagową genotransformację?! – Nie zrobią tego – powiedział ciszej. – Nie zrobią tego. – Tak, jasne, że nie. – Skrzywiła usta i nadała swojemu głosowi tak ironiczną barwę, jak tylko potrafiła. – Oczywiście. Ocalą Tartusa Fima, jego przepocony kombinezon i cenne wąsy. Na pewno to zrobią. – Nie masz pojęcia, jak będzie – powiedział po chwili. – A nawet gdyby miało się tak

stać... To wiesz, jak zwiać do doku, mijając dziesiątki Elohim? I odzyskać swój statek? Czy masz pomysł – zakończył równie zjadliwym tonem jak ona – jak się stąd wydostać? Akurat gdy urwał, na ścianie pojawił się wyraźny prostokąt drzwi, wypchniętych po chwili na zewnątrz i zassanych przez ukryty dźwigar. Ktoś zamierzał wejść do środka. I po wszystkim, pomyślała Bloom, przymykając z rezygnacją oczy. Wiedziała, co stanie się dalej: jeśli już wylądowali, przybyły Elohim zaprowadzi ich do jakiegoś transportowca, być może wcześniej obezwładni z drgawnika. Zostaną przeniesieni na powierzchnię planety, by wylądować w osławionych Laboratoriach Elohim, a tam poddadzą ich operacji, całkowicie kasującej im dawne ja. Przestaną istnieć. Ale gdy otworzyła oczy, w otwartych drzwiach nie stał obcy Elohim, lecz Pokraka. Wpatrująca się w stojącego Tartusa. – Fugam – powiedziała całkiem wyraźnie, podeszła i złapała handlarza za rękę. – Fugam – powtórzyła z wyraźniejszym naciskiem. – Rozpad celowości. Transkrypt... Fugam . Fugite! – Co ona mówi? – spytała niepewnie Kirke. – Nie wiem jak ty, Bloom – wychrypiał Tartus Fim – ale ja mam wrażenie, że mamy po prostu spieprzać.

Nie, stan ow cz o z aprz ecz am , ż e stacje to Masz yn y. Ow sz em , n adal z n ajdują się w n ich m asz yn ow e program y operacyjn e. T ak, ow e program y to n iew ykastrow an e S z tucz n e In teligen cje. Ale stacja to n ie to sam o co bez z ałogow e G eom etrie cz y in n e statki m asz yn ow e. T ak, z daję sobie spraw ę, ż e m yśliw ce Masz yn były po prostu bytam i podległym i Jedn ości, ale stacje, choćby z racji sam ej sw ojej w ielkości i poz iom u skom plikow an ia, n igdy n ie były bytem m asz yn ow ym . Pow tórz ę: to po prostu kon strukcje. Kon strukcje, które m oż em y prz ejąć i w ykorz ystać.

anonimowy fragment wypowiedzi członka Klanu Naukowego, datowany na pierwszy błękitny rok po Wojnie Maszynowej

P

ersei – trzecią orbitującą wokół żółtego karła planetę układu Theta Persei – nie bez powodu nazywano Planetą Srebrnych Wzgórz bądź Srebrną Gwiazdą. Leżący niespełna trzydzieści siedem lat świetlnych od Terry glob słynął z niespotykanych zasobów tego metalu, który przeorał jego skorupę srebrzystymi żyłami tak, że wisząca w przestrzeni kosmicznej kula wyglądała jak pokryty srebrną pajęczyną klejnot. Pierwiastki, niegdyś drogocenne z racji swej rzadkości, w momencie podboju kosmosu szybko straciły swoje znaczenie. Niespełna czterdzieści lat świetlnych od Terry, w gwiazdozbiorze Raka, znajdowała się choćby orbitująca wokół gwiazdy podwójnej 55 Cancri nigdy nieterraformowana 55 Cancri E – dwukrotnie większa od Terry planeta złożona w dużej części z diamentu. Nie była ona jedynym światem zaopatrującym Imperium Galaktyczne w cenny minerał. Zawierały go planety sieroce i pola asteroid. Składały się z nich księżyce i zapomniane planetoidy. Niemniej jednak planety bogate w zasoby srebra, złota, diamentów czy platyny, w momencie, gdy były jeszcze terraformowanymi światami, które, tak jak Persei, uniknęły Wypalenia, zawsze cieszyły się estymą. Ową estymę z pewnością odczuwała dyrektorka Domu Opieki na Persei, Helena Dox. Koścista i stara latami, które zwykły zmieniać człowieka w złożony ze skóry i ścięgien posąg, przemierzała dziecięce pokoje na swoim antygrawitacyjnym krześle. Tuż obok niej dreptała opiekunka Sali Fort – niska i nieco otyła, dosłowne przeciwieństwo krążącego na krześle upiora. – Ile jeszcze? – spytała sucho Dox. – Nieco za żeńskim Dormitorium – odpowiedziała skwapliwie Sali, zerkając na swoją przełożoną z ledwie skrywanym rozbawieniem. – Ale naprawdę nie musi pani dyrektor się fatygować... – Sama o tym zdecyduję. Prowadź. Dom Opieki był niegdyś starą konstrukcją klasztorną, bastionem wiary w Tych, Którzy

Odeszli. Elohim wyprowadzili się jednak z niego ponad dwieście lat temu, tak oddalona od Ramion Zewnętrznych placówka okazała się nieopłacalna. Przez wielkie, prostokątne okna wpadało światło licznych księżyców Persei i wątła, srebrna mgła utworzona z planetarnego pyłu, eliminowanego przez personalowe filtry. Dox nacisnęła guzik i krzesło przyspieszyło, rozdzierając mgłę. Cichy szloch usłyszały niemal równocześnie. Dobiegał z okolicy łazienek i dyrektorka skręciła tam, znacznie wyprzedzając drepczącą za nią Fort. Mamrocząc do siebie, Helena Dox włączyła zamontowany na krześle reflektor punktowy, który oświetlił skuloną w kącie postać. – Erin Hakl – oznajmiła dyrektorka szeleszczącym, pogardliwym głosem. – Oczywiście, że to ty. Pokaż się – zarządała zgrzytliwie, doleciała krzesłem i wylądowała nim tuż przed płaczącym dzieckiem. – Słyszysz, co do ciebie mówię? Dziewczynka o krótko ostrzyżonych blond włosach uniosła głowę. Pod okiem wykwitał jej już wielki, napęczniały siniak mokry od łez. – Znowu nie potrafiłaś się opanować, co? – syknęła dyrektorka. – Nie umiesz trzymać nerwów na wodzy. Rób tak dalej, a do niczego nie dojdziesz, Hakl! Rób tak dalej, a sama będziesz do niczego! – Pani dyrektor... – ośmieliła się wtrącić Sali. Helena Dox ze złością klepnęła przycisk i krzesło uniosło się z powrotem. – Nie mam już na nią siły – wyznała z niesmakiem. – Trzecia bójka w tym miesiącu! Nie obchodzi mnie, czyja to wina. Ten absurd musi się skończyć! – Jeśli pani dyrektor pozwoli, mogłabym... – Tak, tak. Porozmawiaj z nią. – Dyrektorka zamachała pogardliwie dłonią i złapała za sterujące krzesłem pokrętło. – To i tak nic nie da, ale zawsze możesz spróbować – dodała gderliwie, odpływając już swoim fotelem w srebrną mgłę. – Ale wątpię, byś coś osiągnęła. Szkoda na nią czasu...! Sali Fort uśmiechnęła się, nie patrząc na odlatującą dyrektorkę. Patrzyła za to na Erin. W końcu uzyskała pewność, że zostały same. – Za to, co ostatnio? – spytała, wyciągając zza habitu przenośny punktator medyczny. – No, pokaż mi... Piękny siniak. W Średniowieczu mówiono na takiego „śliwka”, wiesz? Był kiedyś taki owoc. A teraz masz go pod okiem... – Oni... pow... – Tak? – Oni powiedzieli... – smarknęła donośnie Hakl, ledwo powstrzymując się od szlochu – że rodzice chch... chchch...chcieli... – Nie płacz. Spróbuj powiedzieć spokojnie. – Chcieli chłopca – wypaliła Erin. – I coś im nie wyszło w... w... ustawieniu personnn... personala... i dlatego mnie zostawili! Sali Fort uniosła oczy do góry. – Kto tak powiedział? – spytała na pozór spokojnie, ale głos zadrżał jej nieco. – Wszys... wszyscy... – Gadają bzdury – powiedziała twardo Sali i nagle Erin wydało się, słyszy w jej głosie coś na kształt tonu dyrektor Dox. – Nie mają o niczym pojęcia. Twoi rodzice nie zostawili cię

dlatego, że chcieli chłopca. Oni byli... już ci o tym mówiłam, prawda? – T...tak. Byli pilotami. I oni... oni zginęli. W wojnie z Państwem, kiedy były... kiedy były walki o Linię. – No właśnie. Walczyli w siłach Federacji w tym bezsensowym, wewnętrznym konflikcie. I bardzo cię kochali. – Ale Marl mówił, że tylko chłopacy mogą być pilotami... na wielkich statkach! – Nie „chłopacy”, tylko chłopcy. A Marl gada głupoty. – Dałam mu w nos! – No ja myślę – zachichotała cicho Sali, ale zaraz spoważniała, widząc zdumione oczy Erin. – Hej! Tak nie wolno, rozumiesz? Nie powinnaś przejmować się takimi bzdurami, a tym bardziej za nie bić! – Ale oni wciąż je powtarzają! I mówią, że nigdy nie będę pilotem! A ja BĘDĘ pilotem! Zobaczy pani! – Oczywiście, że będziesz... poczekaj... teraz trochę zaszczypie. – Sali przysunęła punktator do siniaka. – I już! Widzisz? Prawie nie bolało.. Zejdzie ci już jutro... – Pani opiekunko... – Tak? – Przepraszam... – Nic się nie stało, kochanie. – Ale jak oni tak mówią... Marl i Karen... i inni... – Dziewczynka umilkła na chwilę i powoli wyciągnęła rączkę, by dotknąć lewej strony swojej klatki piersiowej – to mnie tak boli. O tu. Zapadła chwila przeciągającej się ciszy. – Słuchaj, kochanie – odpowiedziała dziwnie zmienionym głosem opiekunka Domu Opieki Sali Fort. – Zapomnij o tym, co powiedziałam. Jeśli jeszcze raz usłyszysz, że ktoś mówi takie rzeczy o twoich rodzicach i o tobie, że aż... boli cię... tam, to możesz dać mu w nos! – Naprawdę? – zdumiała się dziewczynka. – A pani dyrektor Dox? – Ja zajmę się panią dyrektor – oznajmiła Sali. – Chodź tu – dodała i wyciągnęła ręce. Hakl wtuliła się w jej ramiona, a Fort, wbrew powtarzanym przez Helenę Dox zaleceniom, zaczęła ją delikatnie gładzić po miękkich blond włoskach. – Coś ci teraz powiem, dobrze? – powiedziała nieco zachrypniętym głosem. – W życiu jest tak, że trzeba czasami dać komuś w nos. Niestety. Świat to trudne miejsce, a Galaktyka jest Wypalona. Trzeba więc umieć sobie radzić. A jeśli będziesz sobie radziła... – Sali zawahała się przez chwilę, ale w końcu nachyliła usta do ucha dziewczynki i szepnęła: – To pewnego dnia znajdą się tacy, którzy walną w ten nos za ciebie.

Wszystko stanęło w upiornym bezruchu, zupełnie jakby chwila zastygła w wieczność. Zszokowana Erin Hakl ujrzała, jak doktor Harpago Jones przebija gardło Paliatywy. Starzec zatrzepotał, na ręce doktora chlusnęło przefiltrowaną przez maszyny tronu krwią. Jones był spokojny: spokojny i zimny, ruchy miał pewne. Hakl otworzyła usta. Chciała krzyknąć, ale wydała tylko coś na kształt łamiącego się jęku. Nikt poza Harpago nie wykonał żadnego ruchu, może nie licząc prostych gestów. Stojący obok tronu Reanimator uniósł nieznacznie rękę z domontowanym działkiem. Obecna w pomieszczeniu ochrona cofnęła się o pół kroku, zapewne nie mogąc przyjąć do świadomości oglądanej sceny. Pinsleep Wise podniosła dłonie do twarzy. Monsieur otworzył usta szeroko: mówiąc kolokwialnie, opadła mu szczęka. Niewzruszony Jared nawet nie drgnął, zupełnie jakby go wyłączono. Na ustach Huba zagościł cień nieodgadnionego uśmiechu. A Myrton Grunwald otworzył nagle oczy i jego spojrzenie po raz pierwszy wyglądało na przytomne. Wszystko to trwało około trzech sekund. A potem nastąpił chaos. Węzeł, tak jak i całe Oko, zatrząsł się, rozbrzmiał alarmem i bliskimi wybuchami. Przenikliwe wycie było tak donośne, że niemal odbierało rozsądek. Któryś ze strażników ochrony przewrócił się, tak samo jak Monsieur, podtrzymany w ostatniej chwili przez Tansky’ego. A Maszyna skoczyła na Reanimatora. Jared nigdy nie był brany pod uwagę jako potencjalne zagrożenie. Młody, wyjątkowo przystojny i smukły, nie wyglądał na ucieleśnienie Maszyny do zabijania. Budził raczej coś w rodzaju skrępowania – i to u przedstawicieli obu płci. Zbyt doskonały, by być realny, wyglądał niemal eterycznie, a jeśli zbyt długo wpatrywało się w jego piękną twarz, czuło się lekkie oszołomienie. Przyzwyczajony do niedoskonałości umysł, stykając się z pozornie doskonałą, genową matrycą, gubił się i wpadał w coś w rodzaju lekkiej hipnozy. Mogła ją przerwać jedynie świadomość prawdziwej natury „młodzieńca”, ale tej ludziom Paliatywy brakowało. Nawet załodze „Wstążki” nie do końca udawało się ominąć tę psychologiczną przeszkodę. Jedyną istotą w pomieszczeniu w pełni odporną na jego urok pozostawał Elektroniczny Pogrobowiec. I przez to był najbardziej niebezpieczny. Jared natychmiast złapał za kable pokrywające korpus Reanimatora. Przez cały czas spotkania analizował spokojnie, które odpowiedzialne są za przepływ energetyczny do zamontowanej w ciało broni. Szarpnął teraz za nie z nieludzką siłą, a drugą ręką chwycił cyborga za gardło. – Nie możesz! – krzyknął Pogrobowiec dziwnie ludzkim, rozdartym głosem. – Nnninieee moszszsz.... Trysnęły iskry. Reanimator zatrząsł się i przewrócił na posadzkę. Jared dokończył dzieła, wbijając drugą rękę pomiędzy pokrywający cyborga metal; dostał się do półżywych, ale wciąż funkcjonujących narządów. Działał szybko i metodycznie. Od razu ścisnął pokurczone, ciemne serce, zerwał metalową płytkę chroniącą czaszkę i odłączył tym samym kilkanaście kabelków odpowiedzialnych za twarde połączenie z mózgiem. Cielsko Elektronicznego Pogrobowca zatrzęsło się i znieruchomiało, a Maszyna, odskoczywszy od niego, natychmiast złapała za szyję jednego z usiłujących w nią wystrzelić ochroniarzy i złamała mu z trzaskiem kark. W samym momencie ciążenie zaczęło szaleć.

Antygrawitony, wzmacniające efekt ciążenia wywoływany przez leniwy obrót Oka, musiały ulec częściowemu uszkodzeniu i z wolna wszyscy zaczęli przesuwać się w lewo. Podłoga stawała się boczną ścianą, lewa ściana podłogą. Przestawienie było powolne, ale sprzęty już zaczęły przesuwać się ku „nowemu dołowi”, potęgując wrażenie upadku całej stacji. – Szybko! – krzyknęła Erin do usiłującego ją odczepić Monsieura. Na szczęście przytrzymywał ją tylko zwykły zatrzask. – Kapitan! – dodała, wyplątując się z pasów blokady. – Odczepcie go! – Próbuję! – odkrzyknął Hub. Komputerowiec miał o tyle utrudnione zadanie, że cały stół operacyjny Grunwalda zaczął się zsuwać. – I uciszcie tę wariatkę! – Immortalu! – wyła uczepiona tronu Paliatywy Trocka. – Immortalu!! – Doktorze! – krzyknęła Pinsleep Wise, szarpiąc za ramię półprzytomnego, stojącego wciąż obok tronu Paliatywy Harpago. – Doktorze, słyszy mnie pan?! Musimy uciekać! W tle Jared kończył swoje upiorne dzieło. Część ochrony uciekła, widząc, że ma do czynienia z prawdziwym niebezpieczeństwem. Reszta ginęła: szybko i wciąż nie otrząsnąwszy się z szoku. Ściśnięci gdzieś w kącie Węzła lekarze – świta doktor Trockiej – patrzyli na wydarzenia z jawnym przerażeniem. – Zostaw – warknął Myrton do usiłującego go podnieść Huba. – Sam... – Lepiej więc niech się pan pośpieszy! – zadudnił Tansky, próbując przekrzyczeć wciąż buczący alarm i rumor. – Musimy się wynosić! – Gdzie... – Na stacji Paliatywy. Nie wspominał pan, że to pański stary kumpel... – Paliatywa...? – szepnął bezgłośnie Grunwald, ale Tansky odczytał pytanie z ruchu warg. – Tam jest. – Wskazał głową na trupa siedzącego na elektronicznym tronie. – Przegrał dyskusję z doktorem Jonesem, który miał bardzo mocne argumenty. Hej, doktorze! – krzyknął do Harpago, którego Wise wciąż usiłowała odciągnąć od tronu. – Niech się pan zbiera! Spadamy stąd, i to szybko! Myrton z pewnością nie był do końca przytomny, ale zespół Trockiej znał się na swojej robocie. Nie wyglądał na skrajnie wyczerpanego, w odróżnieniu od słaniającej się na nogach pierwszej pilot. – Erin – wychrypiał – co on ci... Kolejny wybuch zagłuszył kompletnie jego słowa, jak i wszystkie dźwięki w Węźle. Przez stację przeszedł silny wstrząs, a z drugiego korytarza, otwartego przez uciekającą ochronę, buchnęło ogniem i dymem wymieszanym z iskrami rdzeniowych wyładowań. – Tędy! – krzyknął Jared, który pojawił się tuż przy nich w nieco osmalonym od bliskiego wystrzału kombinezonie i z zakrwawionymi dłońmi. – Głównym wejściem! – Weźcie broń! – krzyknął słabo Grunwald, ale tego polecenia nie trzeba im było powtarzać. – Szybko, zanim przesunie się do końca... – dorzucił, choć wyglądało na to, że Oko zaczęło utrzymywać jaką taką stabilizację. Być może włączone zostały antygrawitony awaryjne. Trwało to jednak tylko chwilę i pozorny pion znów zaczął się przestawiać, co przypominało nieco stanie na chybotliwym pokładzie morskiego statku w trakcie pierwszych objawów sztormu. – Nie mogę – zaprotestowała Hakl, gdy Jared podał jej karabinek plazmowy jednego

z zabitych ochroniarzy. – Palce... – Nie mamy na to czasu! – krzyknął Monsieur, przejmując karabin. – Gdzie te pieprzone doki?! – Tędy – poinformowała Maszyna i skierowała się w stronę głównego wyjścia. Wyszli za nią wszyscy: dzierżący drugi karabin Hub Tansky, uzbrojony mechanik, ciągnąca nieco na siłę doktora Harpago Pinsleep, która w ostatniej chwili złapała za prosty pistolet laserowy, i Myrton podtrzymujący Erin... choć tak na dobrą sprawę trudno było powiedzieć, kto kogo podtrzymuje. Wokół, w osnowie huku, grzmotu i dymu, rozpadała się stacja. I wciąż słychać było piskliwe zawodzenie oszalałej z rozpaczy lekarki.

Bat Toccata bardzo długo czekał na ten konkretny dzień. To, co odczuwał od długiego czasu, nie było nawet gniewem. Było to coś głębszego: nienawiść zmieszana z uczuciem podobnym niemal do namiętności. Nikt, żadna kobieta ani żaden mężczyzna, nie wywołał w nim nigdy tak silnych uczuć jak Erin Hakl. Można powiedzieć, że jego była podwładna rozorała mu duszę. Nie mógł o niej zapomnieć. Stała się jego częścią. Zasypiał, myśląc o jej twarzy, i budził się, wciąż mając ją przed oczami. Niekiedy wyobrażał sobie, że ją dusi: powoli, czując niemal rozczarowanie, gdy kończył dzieło i patrzył na jej trupa. Innym razem przyśnił mu się sen, w którym Hakl stała przed nim bezbronna, a on zdzierał z niej ubranie, by zrobić to, co mężczyzna powinien czynić z nieposłuszną kobietą. Obudził się wtedy zlany potem, na granicy lodowatego lęku. Napisał jej laurkę. Na Tych, Którzy Odeszli... po tym, jak go zmasakrowała, napisał jej wspaniałe referencje gwarantujące karierę w sektorze prywatnym! Wciąż nie mógł w to uwierzyć. Powinien ją zabić, a napisał jej hymn pochwalny...! Było oczywiste, że go zahipnotyzowała. Albo go zaskoczyła, to wszystko. Rozwaliła mu głowę ciężką butelką, a potem skatowała, korzystając z oszołomienia. Powinna za to trafić przed sąd polowy... jednak wtedy przyznałby, że pokonała go kobieta, a to nie mieściło mu się w głowie. Musiał załatwić to sam. O tak. Sam musiał wycisnąć z niej życie: krwawa kropla po krwawej kropli. Zmienić jej twarz w miazgę. Zniszczyć ją i zranić tak głęboko, jak ona zraniła jego. Hakl jednak zniknęła. Była wciąż krok przed nim. Wymknęła mu się, skacząc po prywatnych kontraktach. Dyskretnie opłacani ludzie donieśli Toccacie o kilku jej pracach, by wreszcie poinformować o zarejestrowanym kontrakcie strumieniowym, który podpisała

z niejakim Myrtonem Grunwaldem. Nie była to już lichtuga TransLinii, statek Klanu Naukowego bądź skokowiec Straży Granicznej, a prywatny skokowiec transportowo-handlowy. Skaczący to tu, to tam po systemach Wypalonej Galaktyki. Wyjątkowo trudny do namierzenia. Kiedy ta informacja do niego dotarła, Bat upił się i kazał zawieźć promem na Lutnię – planetę, nad którą aktualnie stacjonował „Harmider”, znaną niegdyś jako Kepler 442B. Oddalona o niecałe 450 lat świetlnych od Terry Lutnia była jednym z pierwszych terraformowanych światów imperialnych gwiazdozbioru Lutni, do których dotarto świeżo odkrytym napędem głębinowym. Kepler 442B znajdował się w tak zwanej strefie habitatu, posiadając tym samym korzystne warunki klasyfikujące go do „edenów” – światów nadających się do zamieszkania przy niewielkim zastosowaniu terraformingu. Cudem niezniszczona przez Maszyny Lutnia, należąca do Światów Wewnętrznych, oferowała w każdym razie wiele interesujących rozrywek i Toccata szybko kazał się zawieźć do jednego z planetarnych genolunaparów. Tam zamówił podobiznę Erin Hakl i kiedy prostytutka dokonała na sobie odpowiedniej, legalnej genotransformacji, zaczął ją bić i tłukł ją tak długo, aż odciągnęła go ochrona. Sprawę zamieciono pod dywan, głównie dzięki solidnemu napiwkowi w jedach, a chwila satysfakcji – choć znacząca – uleciała tak szybko, jak się pojawiła. Nic i nikt nie mógł zastąpić Erin. Nic dziwnego, że kiedy dowiedział się o całej aferze od starego kumpla – Tufta Khamara, którego pamiętał jeszcze z dawnych popijaw w Akademii Kosmicznej i później, z Akademii Kontroli, zrozumiał, że musi zrobić wszystko, by wcisnąć się do operacji. Wysoki przedstawiciel wojskowy Federacji wygadał się Batowi o tworzeniu Floty Kooperacyjnej podczas okazyjnego kieliszka w barze orbitalnym gdzieś na obrzeżach Ramienia Strzelca. Toccata słuchał ze średnim zainteresowaniem, dopóki nie usłyszał o statku Grunwalda. W tej samej sekundzie otrzeźwiał, jakby ktoś wylał mu na głowę kubeł lodowatej wody. Nieco drżącą ręką odstawił alkohol, przeprosił mocno już wstawionego Khamara i poleciał do natryskowej łazienki w barze orbitalnym, gdzie wsadził głowę pod zimną wodę. Grunwald. „Wstążka”. Pieprzona Erin Hakl. Nie mógł uwierzyć we własne szczęście. Jeśli statkiem Grunwalda zainteresowało się całe Zjednoczenie, i to na tyle, by stworzyć Flotę K, Hakl była już zgubiona. Dopadną ją prędzej czy później i przeskanują. Dowiedzą się wtedy o jego upokorzeniu... ale tym nie zaprzątał sobie na razie głowy. Najważniejsze, by dorwał ją w swoje ręce. Z tego, co zrozumiał, nie ona była najważniejsza, lecz ten cały skokowiec, przewożący jakieś plany techniczne czy inną kontrabandę. To, że angażowano cały Triumwirat, Klan, Zbiór, a nawet Stripsów, sugerowało jakiś cięższy konflikt dyplomatyczny. To także oznaczało, że przechwyconej Erin będą pilnować jak oka w głowie. Tak, uznał, wciąż trzymając głowę pod natryskiem, to jedyny minus. Dlatego muszę dorwać tę sukę pierwszy. Tego wieczoru stanął na wysokości zadania. Nie tylko wstrzymał Tufta przed kompletnym upiciem, ale i zapewnił mu serię wyrafinowanych rozrywek, ochoczo zrzucając jednostki kredytowe z płytki personala. Khamar był zachwycony, a późniejszą prośbę Bata o dołączenie do Floty K w celu „podreperowania wizerunku” rozpatrzył pozytywnie, pociągając za odpowiednie sznurki. I teraz Toccata był tutaj. Po trwającej tyle czasu podróży przez pół przeklętej Wypalonej

Galaktyki. W sektorze zajętym przez pirackie ścierwa, nad jedną z największych przestępczych stacji, które miał okazję widzieć w całej swojej karierze. Sprawa wyglądała na oczywistą – nikogo nie obchodził Grunwald. Była to zapewne przykrywka, by uderzyć w serce organizacji przestępczej tego całego barona złodziejskiego światka, Paliatywy czy jak mu tam... Dobrze, niech i tak będzie. Najważniejsze, że jest tam również Hakl. Teraz na pewno zginie, tego był pewny. Za moment Zjednoczenie zamierzało ostrzelać Oko, tak że nie pozostanie tu nawet kosmiczny pył. Ale dla niego to wciąż było za mało. Na myśl, że Erin mogłaby mu się wymknąć w cichym, kosmicznym wybuchu, niemal stanęło mu serce. – Lucillo – powiedział do swojej zastępcy, szczupłej, czarnoskórej Lucilli Repet – przejmujesz dowodzenie. Zamierzam odzyskać swojego człowieka, zanim Zjednoczenie wysadzi tę stację. – Ależ, panie kapitanie! – Repet uniosła głos i połowa załogi „Harmidra” znajdująca się w SN spojrzała na Toccatę wytrzeszczonymi oczami. Znali dobrze Bata jako gotowego do wszystkiego sukinsyna, ale to? – Nie może pan... Hakl od dawna nie służy pod pańską komendą...! – To nie ma żadnego znaczenia – odparł, kierując się do wyjścia. – Opiszcie kapitan Amie Tert sytuację, gdy wylecę już z doku. Biorę oddział. – Jaja jak berety – wyszeptała pierwsza pilot Susie Winter, gdy kapitan już wyszedł, ale poza nią nikt więcej się nie odezwał. Wszyscy wciąż byli w ciężkim szoku.

To było czyste wariactwo. Tylko Jared szedł przed nimi pewnie, wyszukując drogę. Reszta biegła nieskładnie, przewracając się i kuląc na odgłos wybuchów. W pewnym momencie w jednej ze ścian trzasnęło poszycie; gdyby nie pokaźny fragment urwanego skądś metalu, który doleciał i przysłonił dziurę, z pewnością wyssałoby ich na zewnątrz. Broń okazała się w zasadzie niepotrzebna. Nie mogli co prawda skorzystać z niedziałającej windy i pobiegli do doków okrężną, pełną ludzi drogą, ale nikt nie zwracał na nich uwagi. Wszędzie dominowała panika. – Tu! – krzyknął w pewnym momencie Hub, wskazując im zewnętrzne stanowisko komputerowe. Stanął nad wysuniętą starą klawiaturą i zaczął wpisywać polecenia. – Nadal jest w doku Robaka! Poziom serwisowy! – poinformował. – Statek jak spod igły, dodatkowe uzbrojenie... chyba chcieli go dać na sprzedaż! – Nie teraz, Tansky – polecił Grunwald. Zdawało mu się, że uwieszona jego ramienia Erin

odpływa, i ten fakt mobilizował go do jeszcze większego pośpiechu. – Masz dokładną lokalizację? – Jest! – Jared? – Też już ją mam – poinformowała spokojnie Maszyna, patrząc w skupieniu na ekran wyświetlający mapę i zaznaczony na niej punkcik. – Tędy. – Wskazał kierunek. – Dojścia serwisowe. Najkrótsza możliwa droga. – Za blisko poszycia – zaprotestował Monsieur. – Tak, ale z drugiej strony epicentrum ataku – wyjaśnił Jared. – Cokolwiek niszczy stację, wybuchło na zewnątrz, mniej więcej na trzydziestym stopniu. – Zawahał się na sekundę i wskazał dłonią. – Tam. – Czekajcie... – dorzucił Hub. – Wrzucę wam mapki w personale... i już! – Dobrze. Szybko! – ogłosił Myrton i pobiegli we wskazanym przez Maszynę kierunku. Tu ludzi było mniej: korytarz, prowadzący do punktów serwisowych, znajdował się z dala od szerokich, ale zapchanych teraz dojść dokowych i stanowisk z szalupami ratunkowymi. Promenada, na którą w końcu dotarli, wyglądała na najmniej zniszczoną, ale stacja znowu zaczęła się przechylać i wyglądało na to, że tym razem antygrawitony pękły jak średniowieczne zapałki. – Uważajcie! – krzyknęła Pinsleep, ale ostrzeżenie nie było konieczne. Wiedzieli, że zaraz spadną. Podłoga promenady stała się nagle ścianą za ich plecami. Zaczęli się zsuwać razem z wrzeszczącymi, panikującymi ludźmi. Monsieur zaklął szpetnie, gdy upuścił karabin. Odległy zakręt doku stawał się powoli dnem studni. Alarm ciągle wył i Myrton poczuł, że Erin wysuwa mu się z rąk. – Hakl! – krzyknął. – Hakl, obudź się! Spadamy! Nagle, gdy już czuł, że nie utrzyma pierwszej pilot, ciążenie znacznie zmalało. Nadal się zsuwali, ale przypominało to już raczej powolne opadanie przez gęstą zupę. Grunwald podciągnął Erin, która stała się lekka niczym piórko. – Teraz – oznajmiła Maszyna i szarpnęła za uchwyt przejścia serwisowego, widocznego na lewej, pobazgranej sprejami ścianie promenady. Jared otworzył drzwi na oścież i złapał koziołkującą w dół Pinsleep, która nie utrzymała doktora Harpago i polewitowała w dół. – Wchodźcie do środka! – Bierzcie doktorka! – sapnął Tansky i Maszyna chwyciła półprzytomnego Jonesa za kołnierz. Monsieur zsunął się o metr za daleko. Maszyna podała mu rękę, którą mechanik chwycił, zapominając najwidoczniej o wcześniejszej niechęci do Jareda. Ciążenie wróciło, gdy na zewnątrz zostali tylko Myrton i Erin. Grunwald zdążył tylko krzyknąć, zanim oboje polecieli w dół.

Toccata był wściekły. Wściekły i przestraszony. Skutki odległego wybuchu odczuł, gdy znajdowali się już całkiem blisko Węzła. Wszystko zatrzęsło się i zawyło potwornym alarmem. Niespełna sekundę później w poszyciu jednej ze ścian wewnętrznych pojawiło się wgniecenie, które przy akompaniamencie dymu, ognia i iskier zmiotło jego dwóch idących przed nim ludzi. – Proszę się cofnąć! – wrzasnął jedyny człowiek, jaki mu pozostał: świeżo upieczony kadet Tom Krzywik. – Do tyłu, panie kapitanie! Szybko! – Co się... – wychrypiał Bat, ale młody rekrut złapał go już za kombinezon i odciągnął od buchającej pary. Toccata zerknął na niego z wyraźnym przerażeniem: jakimś cudem szczupły młokos przetaszczył jego tłuste, ciężkie cielsko o dobre kilka metrów i nawet się nie zasapał. – Musimy wracać do hangaru! – krzyknął Krzywik. Bat pokiwał skwapliwie głową. W tym samym momencie grzmotnęło również z drugiej strony, a stacja zaczęła się przechylać. Najwidoczniej musiała siąść część antygrawitonów. Kadet Tom złapał kapitana ponownie, podczas gdy podłoga powoli zmieniała się w ścianę. Nagle wszystko zwolniło i chyba stanęło... taką mieli przynajmniej nadzieję. – Hangar odcięty! – poinformował go kadet. – Musimy dostać się do szalup! – Gdzie...!? – jęknął Bat. Ale Krzywik już szeptał do swojego personala, kontaktując się z wrzuconą mapą stacji. – Główna promenada! – odparł, przekrzykując ludzkie krzyki, odgłosy eksplozji i alarm. – Szybko! Zaczęli biec: nieskładnie, co chwila się potykając. Bat zerkał z niepokojem na kolejne wgniecenia poszycia, widoczne szczególnie w głównych halach stacji, gdzie dochodziło do dekompresji. W pewnym momencie zobaczył, jak otwierają się wyjące dziury: odległe i niewielkie, ale szybko wysysające ludzi, sprzęty i tlen. – Lewo! – komenderował Krzywik. – Schody! – Pomóżcie mi! – wydarł się nagle jakiś zastępujący im drogę, przerażony człowiek, który zauważył zapewne kombinezon z oznaczeniami wojskowymi. – Pomo... Kadet odepchnął go na bok bez wahania, torując drogę swojemu kapitanowi. Przyspieszyli. Stacja znowu wznowiła swój przechył – przypominało to nieco przewracający się, średniowieczny diabelski młyn w lunaparku. Ze ścian wystawały trzaskające iskrami kable, zaczęli też mijać pierwsze trupy. Oko umierało i zdawało się, że tylko chwile dzielą je od momentu, w którym fala zniszczeń dosięgnie wreszcie rdzenia i atomowych stosów, kończąc dzieła. – Sto dwadzieścia metrów! – krzyknął jeszcze Krzywik, gdy rozdzieliła ich nagle zginająca

się rura korytarza. Kadet odwrócił się, ale było za późno. Ta droga do szalup okazała się zamknięta – choć tylko dla Bata. Toccata został sam.

– Erin... – jęknął Grunwald, podnosząc się powoli na nogi. – Erin! Mieli wiele szczęścia: ich upadek zamortyzowały leżące na ziemi ciała tych, którym się nie udało. Hakl leżała nieco na lewo – nieprzytomna, jej ręka zwisała pod nienaturalnym kątem. Złamana? Być może. Myrton mógł mieć tylko nadzieję, że personal zorientuje się w wadze rany i odetnie część przekazujących ból nerwów. Zaczął podnosić ostrożnie pierwszą pilot, która otworzyła oczy i zamamrotała coś niewyraźnie. – Już... – stęknął, biorąc ją na ręce. – Już... już, zaraz! Według mapki wrzuconej przez Huba czekało ich lekkie obejście. Kiepsko, ale przynajmniej nikt tędy nie szedł, a sam korytarz wyglądał na nieuszkodzony. Grunwald zaczął iść, trzymając Erin. Nie poruszał się zbyt szybko, ale... – Puść. Zatrzymał się. Dookoła wciąż wył alarm, a korytarz spowijało czerwone światło awaryjnych lamp, ale usłyszał ją całkiem wyraźnie. Ocknęła się. Twarz miała ściągniętą bólem. – Ręka... – zaczął, stawiając ją ostrożnie na nogi. Pokręciła głową. – Nie jest złamana – odpowiedziała słabym głosem. – Chyba coś zwichnęłam... ale będzie dobrze. Personal zaczął odcinać nerwy już wtedy, kiedy ta cała lekarka... – Rozumiem – przerwał jej. Kiwnęła głową. – Gdzie jesteśmy? – Niedaleko doku ze „Wstążką”. – A pozostali? – Poszli serwisówką. Będą na nas czekać – odpowiedział, modląc się w duchu, by była to prawda. – Nie martw się... zdążymy, o ile też przepchniemy się przez te korytarze. Dasz radę? – Dam. Teraz było o wiele łatwiej. Hakl wciąż opierała się o jego ramię, ale mimo wszystko szła. Alarm nieco przycichł; spełnił już swoją rolę i przypominał tylko o sobie miarowym, jednostajnym buczeniem. Pojawił się także głos, zapewne wykastrowanej SI, mówiący o konieczności ewakuacji i o czasie wynoszącym minus dziesięć minut. Całkiem sporo, jak na to, co zdążyli już przeżyć. Mieli mnóstwo czasu na przejście przez niewielki serwisowy labirynt, którego podłoga stała się ścianą, a ściana – nieforemną podłogą. Musieli zdążyć. Nie było innej możliwości.

Przynajmniej do momentu, w którym drogi nie zagrodził im Bat Toccata. Dumny kapitan niszczyciela „Harmider” wyglądał, jakby przeczołgał się przez piekło. Jego zwykle nieskazitelny mundur był obszarpany. Czarną twarz z białymi punktami białek miał okopconą. Bat krwawił i zgubił gdzieś swoją kapitańską czapkę. Dyszał ciężko, wpatrzony w Hakl tak intensywnie, że oczy zdawały mu się wychodzić z orbit. – Erin Hakl – powiedział zdartym, martwym głosem. – Erin Hakl. – Kto to? – zdziwił się Myrton, ale Bat natychmiast mu przerwał. Sięgnął ręką za pasek i wyciągnął niewielki, fuzyjny pistolet. – Nie masz pojęcia, jak długo czekałem na tę chwilę – wyznał. Głos zaczął mu się lekko trząść, a dłoń drżała wskutek z trudem hamowanego podniecenia. – Nie masz pojęcia, jak długo o tym marzyłem. Nie wyobrażasz sobie nawet, jak... Nigdy nie dokończył tego zdania. Myrton puścił Erin i podszedł do niego pewnym krokiem. Zanim zdumiony Toccata zdążył zareagować, Grunwald wziął solidny zamach i grzmotnął go prosto w szczękę. Tłusty kapitan „Harmidra” poleciał do tyłu, nie zdążywszy nacisnąć spustu. Przez chwilę nie słychać było niczego: ani alarmu, ani głosu SI, ani eksplozji, tylko łoskot nieprzytomnego ciała upadającego na posadzkę. Grunwald odwrócił się do zaskoczonej Hakl. – Wybacz, że wtrącam się w twoje prywatne sprawy – powiedział, biorąc ją pod ramię i prowadząc do doku oczekującej na nich „Wstążki” – ale ten konkretny facet wyglądał jak ktoś, kto po prostu musi dostać w mordę.

Była to potęga, którą n aw et Obcy m usieli respektow ać. S iła, która pom ogła n am pokon ać Plagę i która ocz yściła dla n as G alaktykę. Moc, którą m ogliśm y w ykorz ystać. I z robiliśm y to. W ykorz ystaliśm y ją tak, jak w ykorz ystuje się cen n e n arz ędz ie. Rz ecz jasn a sz ybko z roz um ieliśm y, jak ow o n arz ędz ie jest cen n e. I jak n iew iele róż n i się od n as. Nic dz iw n ego, ż e postan ow iliśm y je z n isz cz yć.

Kron iki W ojn y Masz yn ow ej, autor nieznany, datowanie nieznane

C

zarny kod, nadany szeroką wiązką przez kapitan Anabelle Locartus, dotarł do wszystkich statków Floty K tuż przed wybuchem superkrążownika „Divina Proportio”. Usłyszał go kapitan „Grzmotu” Piecky Tip. Usłyszała go stojąca na stanowisku Bata Toccaty obecna kapitan „Harmidra” Lucilla Repet. Alarm Locartus doleciał do towarzyszącej federacyjnym okrętom fregaty „Terra”, dowodzonej przez kapitan Amę Tert. Zanim zdanie o czarnym kodzie przebrzmiało, statki Floty Kooperacyjnej rozpoczęły gorączkowe manewry w celu odsunięcia się od zagrożenia. Należący do sił Państwa, dowodzony przez cenzora Yusaku Godai krążownik „Awatar”, tak jak towarzyszące mu niszczyciel „Świt” i fregata „Liść”, był na tyle daleko, by zdać się na proste uruchomienie silników wstecznych. Znajdujące się bliżej siły Ligi: niszczyciel „Słodki Cios” i fregata „Pogarda”, dowodzone przez obecną na pokładzie krążownika „Uśmiech” feminę Hapenut Hekat, miały o wiele trudniejsze zadanie. Traf chciał, że wymieszały się nieco w przestrzeni z siłami Stripsów – a dokładnie z dowodzonym przez Waltera Dinge’a, Stripsa stopnia alfa, krążownikiem „Jehannam” i podległymi mu statkami: niszczycielem „Sila” i fregatą „Siunjata”. Z kolei odległe falowce Klanu Naukowego, bezzałogowe „Trio” i „Golem” oraz wielka obręcz „Horyzontu” – synchronizatora głębinowego – były względnie bezpieczne. Eksplozja rdzenia, choć niebezpieczna, nie jest typową detonacją. O wiele bardziej groźny jest wybuch atomowy – choćby z racji swojego zasięgu. Skondensowana energia rdzenia wygląda z początku jak biała, oślepiająca kula, niszcząca wszystko na swojej drodze, ale jej promieniowanie skierowane jest w zasadzie do wewnątrz, nie na zewnątrz, i uwolnione, szybko powraca w głąb siebie. Sekundę po wybuchu wyzwolona energia gęstnieje i zapada się niczym niewielka czarna dziura, tworząc silne zawirowanie grawitacyjne, prawie na granicy powstania Osobliwości. Zapadnięcie jest tak silne i nagłe, że energia rdzeniowa wpada w Głębię, pozostawiając po sobie rzadkie głębinowe echo, i przynajmniej teoretycznie znika ze znanego Wszechświata.

Tak było i tym razem. „Divina Proportio” rozjarzyła się oślepiającą kulą i pękła na dziesiątki płonących, tryskających wyładowaniami fragmentów. Kula rozrosła się, dotykając pól magnetycznych „Grzmotu” i natychmiast odbierając mu sto procent osłony na prawej burcie. To ocaliło okręt. Stojący blisko superkrążownika niszczyciel Stripsów „Sila” nie miał tyle szczęścia. Uwolniona energia rdzeniowa przebiła mu pole, zdmuchując je niczym mgłę, i grzmotnęła go prosto w kadłub. Tylko przypadek sprawił, że okręt sekty przetrwał, choć zaczął płonąć i dryfować na granicy unicestwienia. Podobny los spotkał krążownik „Uśmiech” Ligi. Gdy femina Hapenut usłyszała o czarnym kodzie, natychmiast rozkazała uruchomić dopalacze, ale ciężka jednostka nie mogła uciec od źródła wybuchu niczym zwinny myśliwiec. Kula energii rdzeniowej dotknęła dziobu statku i najzwyczajniej w świecie pożarła jego fragment, docierając prawie do stazo-nawigacji. Okręt stracił część przedniej zbrojeniówki i gdyby nie szybka reakcja feminy, każącej odseparować pokłady dziobowe, natychmiast wypadłby z gry. W tym samym momencie kula rdzeniowa błysnęła i skurczyła się, pozostawiając po sobie powybuchową falę, która – po uderzeniu w znajdujące się nieopodal okręty – zaraz zapadła się w siebie, tworząc grawitacyjny chaos. Ale był to dopiero początek kłopotów. Rozpalone kawały „Diviny” zaczęły opadać ku pirackiej stacji. Pierwszy uderzył w jej zewnętrzną obręcz, która natychmiast złamała się na dwoje. Drugi trafił już centralnie w wymalowane na powierzchni stacji czerwone oko. Przez powierzchnię wyżłobionej grawerami olbrzymiej stacji klasy C przemknęła seria eksplozji, a samo Oko zaczęło się przechylać, uderzając w jedną z obrotowych obręczy dokowych, wirujących wokół niego niczym czarne aureole. Wokół zapanował prawdziwy chaos. Zadokowane przy stacji Paliatywy ocalałe statki, a także te, które orbitowały wokół Oka, zaczęły uruchamiać swoje dopalacze. Część kierowała się w stronę boi nawigacyjnych: pierwotny, zrozumiały odruch ucieczki; ale niektóre zaczęły gorączkowo ustawiać się w obronny szyk naprzeciwko oszołomionej Floty K. W pewnej chwili ktoś wystrzelił; trudno powiedzieć kto. I zaczęło się piekło.

– To chyba zrozumiałe! – wściekł się Piecky Tip. – Nadal znajdujemy się w Obrębie Federacji! – Ta operacja nigdy nie miała charakteru wojskowego – zaprotestowała wyświetlona w formie holo, odziana w zbroję Ligi femina Hapenut. – Superkrążownik Kontroli sprawował nad nią zaledwie opiekę taktyczną. – Chcecie się teraz sprzeczać?! – Piecky pozwolił sobie na trzaśnięcie pięścią w konsolę

stazo-nawigacji „Grzmotu”. – Krążownik Ligi i tak jest poważnie uszkodzony! A ktoś musi, do Plagi, dowodzić! – W takim razie dowodzenie powinna przejąć nie Federacja czy Liga, a Państwo – oznajmił cenzor Yusaku Godai z „Awatara”, widoczny jako rozedrgany cień zgodnie ze zwyczajem jego Obrębu, stawiającego na wysoką inwigilację, ale i konieczność ukrycia wysokich urzędników państwowych. – „Grzmot” stracił dużą część pola magnetycznego, a „Uśmiech”, jak raczył zauważyć kapitan Piecky, jest poważnie uszkodzony. Siły Państwa są w najlepszej możliwej formie. Jestem gotowy poprowadzić całą operację. – Każda z symulacji wskazuje na konieczność natychmiastowego działania – zatrzeszczał hologram Stripsa Waltera Dinge’a. – Przeciwnik rozpoczął działania ofensywne. – Przeciwnik nam nie podoła – rzucił pogardliwie Piecky. – Już po nich. To piraci i przestępcy. Nie obchodzą nas. To Maszyna jest ważna. I Grunwald. – Mogli zginąć w wybuchu – zauważyła femina Hapenut. – „Wstążka” jest ciągle w doku – przypomniał Godai. – Została oszczędzona. – Wysyłam oddział desantowy – stwierdził Piecky. – Wy róbcie, co chcecie. Wystarczy, że wspólnie ochronimy Flotę Kooperacyjną. – Zerknął na neoszybę, za którą było już widać zbliżające się w ich stronę statki wciąż współpracujące z Paliatywą lub po prostu chroniące instynktownie to, co zostało z jego stacji, a tym samym z ich dawnego życia. – Hegemon nigdy nie zgodzi się na przejęcie Maszyny przez Federację – oznajmił zimno Yusaku i rozłączył się. – Udzielę wsparcia, jeśli i ja je otrzymam – oznajmiła Hepenut. Tip kiwnął głową i femina zgasła. Pozostał jeszcze Strips, który wydawał się wciąż analizować sytuację. – Atakują! – wtrącił się niespodziewanie pierwszy pilot „Grzmotu”, Geb Gutowski. Jego bracia na stanowiskach drugiego i trzeciego pilota, podobni do siebie jak dwie krople wody Robert i Hamt, kiwnęli zgodnie głowami. – Wypuścić muchy – rozkazał Piecky. – Oczyścić przedpole do desantu tepekami. Chcę ten przeklęty skokowiec! – Współpraca – wyartykułował Strips – jest konieczna. Po tych słowach on także zgasł. – Dajcie mi Amę Tert – rozkazał Tip. – Będzie ochraniać ten przeklęty desant. – Przyjąłem – odpowiedział człowiek odpowiedzialny za komunikację. Tip kiwnął lekko głową. – Jeśli i tym razem zawiedzie – mruknął, patrząc, jak holoemiter zaczyna wypluwać sylwetkę kapitan „Terry”– to gorzko pożałuje nie tylko tego, że się urodziła, ale i że zdała do Akademii Kosmicznej.

Anna nie mogła uwierzyć w to, co się stało. W jednej chwili komunikowała się z „Divina Proportio”, uzgadniając warunki przekazania Grunwalda i jego statku, by w drugiej stać się nagle świadkiem eksplozji rdzenia superkrążownika i upadku stacji. To nie jest nawet niemożliwe, uznała, ku swojemu zdumieniu zachowując trzeźwość myśli i osądu. To po prostu jakiś pieprzony żart. – Już po staruszku – westchnął wiszący w pajęczym kokonie zbrojeniowym Artur. – Nie zazna już przyjemności wyp... – Zamknij się – syknęła Anna i szczupły zbrojeniowiec zamknął usta. Wszyscy patrzyli z napięciem, jak kawały, w które zmieniła się „Divina Proportio”, bombardują Oko. – Petrov? – To eksplozja rdzenia – potwierdziła obecna w Sercu „Karmazyna” komputerowiec. Coś trzasnęło: najwidoczniej żuta przez nią guma, co potwierdziło zresztą niewielkie holo, ukazujące miniaturową głowę dziewczyny w czarnych goglach. – Żaden atak z zewnątrz. – Ligęza? – Potwierdzam – przyznał drugi komputerowiec. – Coś pierdyknęło, i to nieźle, ale wygląda na to, że rozsadziło ich od środka. To koniec Paliatywy. – Odlatujemy, pani kapitan? – spytała trzeźwo pierwsza pilot Dominik Vec. Anna pokręciła powoli głową. – Nie – mruknęła. – Jeszcze nie. Spróbujemy przejąć „Wstążkę”. Cell? – Mamuśki nie ma, pani kapitan – zauważyła jedna z obecnych na pokładzie dziewcząt: młoda, nieco zadziorna Kant. – Jak to „nie ma”? – Ostatnio była na mechanice. Anna nacisnęła przycisk interkomu. – Lill? Podgrudny? – spytała. – Jesteście tam? Czy jest z wami Cell? – Tu Cell nie ma – usłyszeli głos Podgrudnego. – Wciąż siedziała na stacji jako łącznik, tak jak pani kapitan kaza... – Do przeklętej Plagi! – syknęła Anna, przerywając połączenie. – Dobrze. Robimy to na ściągacz. Vec? – Tak? – Lecisz nad dok Robaka, zanim do końca się nie rozwali – oznajmiła Anna. – Ustawiasz się nad „Wstążką”. Niszczymy zaczepy i zasysasz skokowiec ściągaczem. Ruszaj natychmiast. – Tak jest! – Artur Alder, Sonica Fleut – kapitan „Karmazyna” zwróciła się do wiszących w kombinezonach sprzęgowych zbrojeniowców. – Artur: osłona, Sonica: zaczepy. Sonica? – Tak, pani kapitan? – odezwała się szczupła, niemal eteryczna dziewczyna, zaplątana w pajęczynę sprzęgu. – Zrób to delikatnie. Ostrzał punktowy, laser. Mam przeczucie, że jeśli zrobisz to dobrze... – urwała, patrząc na zbliżającą się szybko stację – to wyjdziemy na tym lepiej niż na jakimkolwiek interesie ze starym immortalem.

Ama Tert przyjęła polecenie Piecky’ego Tipa ze względnym spokojem. Ostatnie reakcje kapitana „Grzmotu” mogła określić co najmniej jako „schizofreniczne”. Gdy jeszcze w Testerze podjęła decyzję o ostrzale „Wstążki”, tuż przed nosem „Grzmotu”, zrozumiała, że po ucieczce skokowca może pożegnać się ze swoją karierą. Teoretycznie Tip nie mógł jej niczego zarzucić: przyznała publicznie, że strategię „ściany ognia” podpatrzyła u niego. To, że owa „ściana” miała zapewne skazać „Terrę” i jej załogę na walkę z przeważającymi siłami wroga i unicestwienie, po to by „Grzmot” miał czas na przejęcie skokowca, było już z punktu widzenia Tipa bez znaczenia. Ama, znajdując się na granicy buntu, wybrnęła wszakże z trudnej sytuacji i teoretycznie niczego nie można jej było zarzucić, może poza zbyt gorliwym wypełnianiem obowiązków. Piecky jednak wiedział, jak było naprawdę. Wiedział, że jej decyzja nie wynikała z głupoty. Założyła wtedy, że Tip postara się o to, by ją przeniesiono. Sama wnieść o przeniesienie nie mogła; jej sytuacja i tak była, ogólnie rzecz biorąc, nieciekawa. Ale on tego nie zrobił. Po wydarzeniach w Testerze przełknął porażkę z pozorną godnością, a w trakcie przesłuchań przez admirałów sił Federacji rzeczowo odparł wszystkie argumenty, które postawiłyby go w złym świetle. Co do Amy, to stworzył na jej temat wyjątkowo kąśliwy raport, ale nie chciał, by ją przeniesiono. Sam dokument ukazywał ją jako rozgorączkowaną i niekompetentną, ale zanim sprawa okrzepła i wyciągnięto wobec niej konsekwencje, pojawiły się pogłoski o tworzeniu Floty K. Gdy Piecky się o tym dowiedział, wycofał krytyczny raport, jakby zamierzał dać Amie jeszcze jedną szansę. Tylko że ona wcale tej szansy nie chciała. I miała wrażenie, że Piecky świetnie o tym wie. – Tepeki poleciały – poinformował ją pierwszy pilot „Terry”, piegowaty rudzielec Dominik Kreptow. Siedzący nieco dalej przy konsoli drugi pilot, chudy Javrez Hutana, kiwnął tylko głową. – Dobrze – mruknęła Ama. – Zbrojeniówka, nie angażujemy się w żadne starcia. Interesują nas tylko tepeki. – Może być trudno, pani kapitan – usłyszała dowodzącą zbrojeniówką, nowo zaciągniętą Amandę Trots. – Tam się nieźle porobiło – dodała, ale komentarz nie był konieczny. Nad powoli rozpadającym się Okiem rozpętało się prawdziwe piekło. Ku siłom Floty K ruszyła duża część statków stacjonujących przy stacji: prywatnych skokowców o podejrzanej konstrukcji i równie podejrzanej broni, wymalowanych w dziwaczne rysunki fregat, równie nietypowych niszczycieli i – co Tert zauważyła już wcześniej z pewnym niepokojem – dwóch małych krążowników. Największe okręty z sił sprzymierzonych z Paliatywą wyglądały tak, jakby złożono je ze wszelkich możliwych części, nie dbając o kolorystykę charakterystyczną dla konkretnych Obrębów. Do tego w pobliżu krążyło kilka rdzawych jednostek Stripsów i – co wydawało się już zupełnie zagadkowe – nieco srebrnych skokowców Zbioru. – Duże okręty nie mieszają się na razie w walkę – zauważył Javrez. – Te mniejsze

jednostki... myśliwce... już zaczęły. To staroimperialne chyba... – dodał niepewnie. – To najemnicy Paliatywy – odpowiedziała mu Ama. – Łowcy głów, piraci... klany i przestępcze rodziny. Idą na pierwszy rzut. – Zaraz dolecą – wyszeptał Dominik Kreptow. – Wiem – kiwnęła głową Tert. – Szykujcie się, ludzie. Zrównać prędkość z tepekami. Serce? Chcę sto procent pola. – Jest sto procent – odpowiedział komputerowiec Vic Tulp. A potem chaos lecących i strzelających dookoła statków dotarł do „Terry”, otoczył ją i połknął.

To, że posiada konkurencję, Anna zauważyła bardzo szybko. Miała na pewno większe szanse, by pierwsza dotrzeć do „Wstążki”. Sprzyjało jej też to, że znajdując się blisko stacji, była otoczona przez sprzymierzone siły. Jedyne, co ją martwiło, to wylatujące z okrętów Zjednoczenia zwinne i szybkie myśliwce. Znała je aż za dobrze: błękitne, federacyjne muchy z turbinowo-plazmowymi działami, najeżone mikrorakietkami zielone pentenkontery Ligi i lśniące krwistą czerwienią duchy Państwa: myśliwce tak niewielkie i zwrotne, że podejrzewano, iż obsługują je karły. Dodatkowo te przeklęte, rdzawe cybery! Napęd fuzyjny, turbinówka plus laser. Plaga by to wzięła. Pieprzeni Stripsowie! Jakby za mało było tego latającego szajsu! A to tylko pierwsza fala, pomyślała. Jeśli „Bzing” i „Pan Łaskawy” nie ruszą się z miejsca, może być ciężko. Z tego, co pamiętała, oba krążowniki stanowiły niejako państwo w państwie i chociaż należały do Paliatywy, nie było wcale powiedziane, że w obecnej sytuacji nie uruchomiły już liczników. To, jaka może być ich decyzja, widać było po „Chorobie”. Niewielki, choć świetnie uzbrojony niszczyciel rodziny Tanties, mającej od lat doskonałe układy z Paliatywą, właśnie mignął i skoczył przez Głębię. Pieprzeni tchórze i zdrajcy. Rzecz jasna po przejęciu „Wstążki” zamierzała zrobić to samo. W zawodzie najemnika sentyment to wyjątkowo licha waluta. – Zdążymy – poinformowała ją zimnym, spokojnym głosem Vec. Pierwsza pilot była skłonna do rozmaitych, nieprzewidywalnych zachowań, ale nie wtedy, gdy pilotowała „Karmazyn”. Niewielka, zmodyfikowana fregata Anny przemknęła tuż obok atakujących się wzajemnie myśliwców, by po chwili wykonać nagłe zwroty przy użyciu dopalaczy wstecznych. – Może falownik? – spytała ni to siebie, ni to swojej kapitan. Anna pokręciła głową.

– Za dużo nam zeżre rdzenia, utrudni manewrowość i może zassać fragmenty stacji. Ściągacz wystarczy. – Jeszcze dwadzieścia sześć sekund. Okręty Floty K zaczęły strzelać. Plazmowe łzy i laserowe lance były na tyle zaskakujące, że Vec tylko o włos uniknęła trafienia. Zagryzła wargi; Anna nie przepadała za wrzaskami czy przekleństwami w trakcie roboty. „Karmazyn” był może rozgadany i sprawiał wrażenie chaotycznego, ale nie w trakcie misji. – To Federacja – zauważył wiszący w pajęczynie sprzęgowej Artur Alder. – Robią ostrzał sferyczny. – Czemu? – spytała Anna i właśnie wtedy zauważyła konkurencję. Tepeki były trzy i otaczały je muchy. Tuż nad nimi leciała zjednoczeniowa fregata: federacyjna, jak mogła zauważyć po błękitnych pasach ozdabiających kadłub. Ktokolwiek tam dowodził, znał się na swojej robocie: okręt płynął otoczony przez sferę czujnych myśliwców, a pilnujące go niszczyciel i krążownik ostrzeliwały przestrzeń, przez którą można się było do niego dostać. – Artur, ciężki ostrzał tepeków – rozkazała Anna. – Myśliwce na nas skoczą, pani kapitan. – Być może. Ale mają rozkaz eskorty. Na ich miejscu próbowałabym raczej zestrzelić pociski. – Tak jest. – Siedem sekund – poinformowała głucho Vec. – Już prawie mam zaczepy – rzuciła Sonica. – Zaraz zaczynam ostrzał. – Pierwszy tepek zniszczony – zauważył Artur. – Zostały dwa. Leci na nas jedna eskadra much. – Trzy... – zaczęła odliczać Vec. – Dwa... – Strzelam – rzuciła Sonica. – ...jeden, zero – oznajmiła pierwsza pilot i uruchomiła ściągacz, kierując wiązkę w miejsce, w którym powinna tkwić „Wstążka”. Problem polegał tylko na tym, że już jej tam nie było. Skokowiec nie czekał, aż Sonica zniszczy resztę zaczepów. Odczepił się od nich sam i natychmiast uruchomił pełną moc dopalacza, odpadając od skazanej na zagładę stacji.

Nie tym razem, pomyślała kapitan Ama Tert. Nawet nie ma takiej opcji.

Kiedy pierwszy eskortowany przez „Terrę” tepek desantowy oberwał dwiema rakietami typu Szperacz, natychmiast ustawiła na celowniku atakującą ich fregatę. – Pełen ostrzał – rozkazała do zbrojeniówki. – Przyjęłam – usłyszała w odpowiedzi od Amandy Trots i „Terra” zalała wrogi statek ciosami energetycznych impulsów. Nie było czasu na podszczypywanie i ludzie Trots zdecydowali się na ogień naprzemienny: turbinówka, laser i plazma, dorzucając co nieco punktowców – rakiet trochę mocniejszych od szperaczy, choć nie tak zwrotnych, zorientowanych na konkretne obszary większych okrętów. Był to krótki i skuteczny atak. Ale fregata przeciwnika, ku niezadowoleniu Amy, uruchomiła dopalacz boczny i wpadła w lekki, wirowy skręt. Zmodyfikowana budowa okrętu umożliwiła mu uniknięcie poważnego ciosu, choć i tak wykastrowana SI „Terry” zakomunikowała spadek pola magnetycznego lewej burty przeciwnika o trzydzieści trzy procent. Dodatkowo jeden z punktowców trafił, zmieniając w pył fragment korony napędu głębinowego. Czy okręt skoczy, było w tym momencie problematyczne, choć Tert zakładała, że napęd głębinowy mógł zadziałać nawet przy dwóch trzecich sprawnych koron. W tym wszakże momencie skończyła się walka tylko pomiędzy nimi dwojgiem: o „Terze” przypomniały sobie pobliskie skokowce, nadal wierne stacji Paliatywy, a z oddali zaczęła ich ostrzeliwać jakaś wroga fregata. Strzały były na szczęście dość niecelne: zapewne piracki okręt grzał na oślep w co większe jednostki, torując sobie w ten sposób drogę do pobliskiej boi lokacyjnej. Z wrogimi skokowcami było nieco gorzej. W pobliżu „Terry” znalazły się trzy: jeden staroimperialny statek w klasycznym kształcie trójkąta, z bąblowatym dziobem i działami na skrzydłach; jeden pokryty holograficznym polem maskującym nieforemny okręt łowcy nagród; i zwykły skokowiec o budowie modułowej, najprawdopodobniej były statek Ligi. Zaczęły ostrzał niemal jednocześnie, rozpraszając drugą eskadrę much, i Ama dziękowała w duchu, że na razie wróg musi zająć się myśliwcami. Dzięki temu nie tylko nie strzelali w nich, ale i oszczędzili dolatujące już do celu tepeki. W tym samym momencie „Wstążka” oderwała się od zaczepów i wystrzeliła w rozgwieżdżoną ciemność. – Wyrwała się! – krzyknęła Tert. – Prawdopodobna lokalizacja docelowa? – Leci w stronę boi lokacyjnych – oznajmiła astrolokatorka Till. Nieco otyła dziewczyna wyświetliła poglądową mapkę. – Ma kilkanaście minut do celu. – Maksimum trzy minuty przed nim zestazują załogę – mruknęła Ama. Nacisnęła przycisk mikrofonu kontaktowego. – Dowódco Tip – zaczęła, decydując się na oficjalną formę. – „Terra” prosi o ostrzelanie sektora boi lokacyjnej – powiedziała i złapała się nagle rękami za konsolę nawigacyjną. Okrętem zatrzęsło: oberwali i to nieźle. – Skokowiec łowcy – poinformował Kreptow. – Pole lewej burty, spadek o dwadzieścia cztery procent – doleciało z Serca. – Przekierowuję energetykę. – Musimy strząsnąć te ptaszki – zdecydowała Ama. – Kreptow, Hutana: manewr przez stację. Dogonimy „Wstążkę” na skróty. – Przez stację, pani kapitan? – spytał niepewnie Javrez. Tert odwróciła się i spojrzała zimno na drugiego pilota.

– Wykonać – rozkazała, starając się nie zwracać uwagi na to, jak Hutana donośnie przełyka ślinę.

Co oznacza ostrzał boi lokacyjnej, Piecky zrozumiał od razu. Nie chodziło wyłącznie o przejęcie uciekającego skokowca. Ostrzeliwując boję – czy nawet ją niszcząc – uniemożliwiał ucieczkę pirackich statków, z których duża część nie miała specjalnej ochoty brać udziału w konflikcie. Jeśli jednak odetnie im drogę ucieczki, nie pozostawi im wyboru. Dlatego, tak jak się spodziewał, natychmiast zapiszczały mikrofony kontaktowe i zamrugały wyświetlane hologramy. – Nie mam na to czasu – oznajmił, wrzucając odpowiedź szeroką wiązką kontaktową. – Przylecieliśmy tu po skokowiec i dostaniemy go. Za wszelką cenę. Przyłączcie się albo zrezygnujcie z układu. Jego słowa odniosły skutek, bo nagle okręty – zarówno Państwa, jak i Ligi, a nawet siły Stripsów – skierowały się w kierunku boi lokacyjnej, ostrzeliwując stację jedynie kontrolnymi ciosami energetycznymi. Z dalszego lotu zrezygnował tylko krążownik „Uśmiech” i niszczyciel Stripsów „Sila”, wciąż walczące z pożarami i uszkodzeniami i pozostające tym samym w głębokiej defensywie. To, co okazało się oczywiste dla Tipa, zrozumiały też pirackie statki. Walka o stację przemieniła się nagle w walkę o możliwość ucieczki; na oczach dowódców Zjednoczenia chaotyczne siły sprzymierzone z Paliatywą zaczęły organizować coś w rodzaju floty, skupiającej się wokół dwóch krążowników: „Bzinga” i „Pana Łaskawego”. Walka przeszła w drugą fazę i wszystko wskazywało na to, że będzie to faza ostatnia.

Zniszczenie postępowało jak rozpadające się domino. Oko – niegdyś dumna piracka siedziba, jedna z największych pomaszynowych stacji Wypalonej Galaktyki, źródło toczącego przestrzeń raka przestępczości – konała. A konając, dojrzewała do wybuchu.

Rozłupane fragmenty stacji wirowały wokół siebie niczym olbrzymie asteroidy, ale w odróżnieniu od zwykłych kosmicznych kamieni asteroidy te płonęły i strzelały uwolnionymi wiązkami energii. Była to na razie energia rdzeniowa, wypluwana pod postacią rozczapierzonych piorunów, ale ukryte pod skorupą Oka elektrownie i atomowe stosy coraz silniej odczuwały zbliżającą się ku nim zagładę. Systemy komputerowe i genokomputerowe odpowiedzialne za kontrolę i dystrybucję energetyczną zaczęły tracić spójność. Tam, gdzie powstawały wyrwy, próżnia szybko dawała sobie radę z ogniem, wysysając z pomieszczeń tlen. Niestety, niektóre z miejsc i korytarzy pozostawały szczelnie zamknięte nawet po trafieniu i jako takie stanowiły zarzewie zbliżającej się nieubłaganie eksplozji nawet nie rdzenia, a atomu. W taki właśnie, bardzo podobny do tego w Testerze chaos wleciała „Terra”. Na tle dryfujących fragmentów stacji była niczym mucha, lecąca na oślep wśród lewitujących, płonących klocków. Znajdująca się na fregacie załoga milczała. Każdy bał się odezwać, patrząc na karkołomne ewolucje Dominika Kreptowa i wspierającego go Javreza Hutany. W pewnym momencie okręt niemal uderzył w pędzący ku nim kawał obręczy doku, ale nawet wtedy nikt nie zdobył się choćby na westchnienie. Wszyscy zbyt skupiali się na przyrządach. Niemal natychmiast z pościgu za statkiem zrezygnowały nieprzyjacielskie skokowce. Pierwszy oderwał się łowca, odlatując gdzieś w głęboką przestrzeń, wciąż skryty pod symulującym kosmos hologramem. Po chwili odpuścił i staroimperialny skokowiec. Ostatnia, piracka jednostka próbowała ich ostrzelać, ale walnęła znienacka w lewitującą obręcz doku Robaka i zmieniła się w kulę eksplodującego rdzenia. Los skokowca powinna podzielić i załoga Amy. Nie mieli prawa ocaleć. Ale „Terra” celująco zdała egzamin na przetrwanie już w Testerze. Wyrwała się z Wypalenia, atakowana przez statki Stripsów, miotała się w deszczu asteroid, omijała pływy energetyczne i żrące gazy, pokonywała grawitacyjne powikłania i uciekała od przyciągania czarnych mikrodziur. Mogli w to nie wierzyć, ale największą próbę mieli już za sobą. Tego samego nie można było niestety powiedzieć o „Karmazynie”.

Anna wiedziała, że zwycięży. Dopadła „Wstążkę” jeszcze w obrębie stacji, uderzając nie ściągaczem, a falownikiem. „Karmazyn” zadrżał i stracił sterowność, ale złapał skokowiec w żelazny uścisk i przyciągał go do siebie metr po metrze. – Historia lubi się powtarzać, Grunwald – mruknęła, nacisnąwszy przycisk mikrofonu

kontaktowego. Jej słowa przebiły się szeroką wiązką do obecnych w pobliżu walczących statków, ale nie miało to już znaczenia. – I teraz też skończy się tak samo. – Pani kapitan! Nie mam możliwości manewru! – syknęła Dominik Vec. Pierwsza pilot z widoczną wściekłością szarpała chwytakiem i naciskała klawisze konsoli, przeciągając dotykowe holo. – Falownik blokuje nam sterowność...! – Uda się – uspokoiła ją Anna. – To długo nie potrwa. Ten statek – dodała, patrząc na wyświetlone holo „Wstążki” – jest już nasz. Mniej więcej w tym właśnie momencie Oko eksplodowało. Teoretycznie, by uniknąć wybuchu atomowego, statki powinny odlecieć na jakieś piętnaście do dwudziestu kilometrów od epicentrum. Tu znajdowały się znacznie bliżej i atomowy wybuch skazywał je na zagładę. A razem z atomem wybuchł i rdzeń. Energia rdzeniowa rozjarzyła się w przestrzeni białą kulą, podobną nieco do wybuchu mikroskopijnej – jak na wielkości galaktyczne – supernowej. Napęczniała dodatkowo od atomowego wybuchu, natychmiast zmieniła w nicość niemal całe Oko, nie licząc kilku dryfujących w przestrzeni fragmentów. Pożarła znajdujący się zbyt blisko krążownik „Bzing” i dużą część statków Paliatywy, których kapitanowie nie wykazali się w porę wystarczającym rozsądkiem i nie odsunęli na w miarę bezpieczną odległość. A potem, sekundę później, zassała wybuch w grawitacyjny lej – widmo czarnej dziury, z tą różnicą, że nie była ona czarna, a błękitna i przypominała coś, co każdy mieszkaniec Wypalonej Galaktyki rozpoznałby bez najmniejszego problemu. Dziurę głębinową. Ściślej rzecz biorąc, nie była to dziura, a iskra migocząca na granicy stabilności. W momencie swych narodzin gęsta od energii rdzenia i atomowej, wysłała w przestrzeń ciężkie fale grawitacyjne, które zaczęły zasysać nie tylko resztki Oka, ale i okręty. Na oczach zaskoczonych dowódców połknęła fregatę „Siunjata” Stripsów, próbujące odlecieć tepeki sił Federacji oraz zbieraninę skokowców i przynajmniej jeden z niszczycieli sprzymierzonych z Paliatywą. A następnie, po pochłonięciu owych jednostek, nagle zastygła. Wszystko zamarło i zakrzepło: iskra uwięziła przestrzeń poza czasem i materią, by – w niezrozumiałym zjawisku fizycznym – oddać nagromadzoną energię w postaci echa fali uderzeniowej, zalewającej obszar sektora niczym gigantyczny odpływ. „Terra” znajdowała się na jego pograniczu. Wybuch zdjął jej niemal całe pole magnetyczne i przez moment fregata dryfowała, pokryta błyskami wyładowań rdzenia. Chwilę później świeżo powstała iskra próbowała ją zassać, a następnie, tak samo gwałtownie, odepchnęła od siebie – w kierunku równie oszołomionego „Karmazyna”. – Trzymam! – krzyknęła Vec. – Nie puściłam tego zasranego skokow...! – Uwaga! – wrzasnął Alder. – Nie zdążę! Usłyszeli odgłos potwornego wybuchu. Wyświetlane na neoszybie holo zamigotało i zgasło. Alarm zaczął wyć i nagle dotarł do nich głośny jęk ginącego statku. – Ta fregata! – krzyknęła przeraźliwie Sonica. – Walnęli w nas! Oni... – Obrót! – rozkazała Anna, ale Vec robiła już swoje. Nacisnęła przycisk odblokowania falownika... i z przerażeniem stwierdziła, że konsola nawigacyjna nie reaguje.

Odwróciła głowę i spojrzała na kapitan. Jej oczy błyszczały. Nie wiadomo – z gniewu, czy z lęku, czy może z powodu wzbierających łez. – Nie – powiedziała Anna, odwracając się nagle w kierunku neoszyby, rozjarzonej całą baterią pędzących ku nim rakiet. – Nie. Były to jej ostatnie słowa, zanim nie pochłonął ich wybuch, próżnia i ciemność.

– Przeciwnik zdjęty – poinformowała Amanda Trots. – Gratuluję – podziękowała zdawkowo Ama Tert. – „Wstążka”? – Dryfuje – oznajmił ktoś z personelu nawigacyjnego. – Kreptow, Hutana, podejście – rozkazała kapitan „Terry”, starając się nie patrzeć, co wybuch Oka zrobił z jej statkiem i ze stazo-nawigacją. Kiedy stracili całe pole magnetyczne, resztki energii rdzeniowo-atomowej grzmotnęły ich w kadłub, by po upiornej chwili próby wciągnięcia ich w dziurę głębinową odepchnąć w przestrzeń. Rdzeń znalazł się wówczas na granicy eksplozji, a potem, czy to wskutek przypadku, czy też przez dokładnie wyliczony przez Dominika kurs pościgowy, uderzyli w uciekającą przed nimi fregatę Paliatywy. W praktyce nie było to uderzenie, a otarcie – i tylko to ich ocaliło. Niemniej jednak statek zmienił się niemal w latający wrak. To samo można było powiedzieć i o okręcie przeciwnika. Ama zachowała jednak na tyle trzeźwy umysł, by polecić wykonanie szybkiego obrotu – wskutek którego padła im spora część antygrawitonów – i uderzyć we wroga wszystkim, co mieli. Po przeprowadzonych na rozkaz Piecky’ego modernizacjach wzmocniono „Terrę” o nowoczesne stanowisko rakietowe, i przez ułamek sekundy Tert poczuła wdzięczność do swojego psychopatycznego dziecięcego dowódcy. To był już wszakże koniec. Jeśli „Wstążka” nie ucierpiała od wybuchu fregaty i zdoła się otrząsnąć, nie będą mieli szansy, by ją dogonić. Dryfująca na obrzeżach Flota K wciąż próbowała opanować sytuację wywołaną przez uderzenie grawitacyjne i z jej strony nie było co liczyć na pomoc. Ale skokowiec zgasł. Pobieżny skan „Terry” nie wykazywał na nim żadnych większych uszkodzeń, widać uratowało ich pole magnetyczne, ale wyładowania rdzenia zniszczonej fregaty spowodowały chwilowe zamrożenie wszystkich elektronicznych systemów „Wstążki”. Mieli szczęście, że nie eksplodował jeszcze opancerzony rdzeń „Karmazyna”, ale było to tylko kwestią kilku lub kilkunastu najbliższych minut. Tyle samo czasu miała także Ama. „Terra” – a raczej to, co niegdyś nosiło to dumne miano – była podziurawionym, płonącym wrakiem, ale wrakiem na tyle jeszcze zwartym, by

dolecieć w pobliże „Wstążki” i uderzyć w nią całą mocą ściągacza. Bezwładny skokowiec poddał się sile przyciągania i po chwili dotknął podbrzusza okrętu. – Zaczepy – rozkazała zimno Tert. – Są zaczepy – wychrypiał Vic. – Blokada magnetyczna. – Jest blokada. – Koniec – powiedziała Ama. W SN rozległ się cichy szloch: to płakała zakrwawiona, siedząca przy konsoli astrolokatorka Till. Dziewczyna o mało nie zginęła, gdy przez pokłady „Terry” przeleciał potworny grawitacyjny wstrząs. Tert podeszła do niej ciężkim krokiem i dotknęła jej ramienia. Till ucichła, ale wciąż widać było, jak drży. – Panno Trots, panie Kreptow, panie Hutana, panie Vic i... pozostała przy życiu załogo „Terry” – odezwała się Ama powoli i wyraźnie. – Gratuluję. Misja zakończona. Pierwszy pilocie Kreptow? – Tak, pani kapitan? – Kurs na „Grzmot”. Mamy skokowiec do doręczenia. – Tak jest! „Terra” ruszyła. Ociężale, na granicy eksplozji. Ale ruszyła. Niespełna półtorej minuty później dotarł do niej delikatny grawitacyjny podmuch: resztki wybuchu rdzenia okrętu Anny.

Kiedy tylko „Terra” wpłynęła powoli do hangaru dokującego „Grzmotu”, Piecky Tip otworzył wszystkie kanały komunikacyjne i pozwolił, by w SN rozbłysły holo poszczególnych kapitanów Floty Kooperacyjnej. W momencie, gdy przerwano ostrzał okolicy boi nawigacyjnej, rozpoczął się gorączkowy exodus byłych sił Paliatywy. Statki i okręty masowo uruchamiały liczniki i napędy głębinowe. Te, które zawieruszyły się zbyt blisko Floty K, popędzano precyzyjnymi strzałami ostrzegawczymi. Jak wspomniała Anabelle Locartus, nie była to ekspedycja karna. Nie zmieniało to wszakże faktu, że w zasadzie – taką się okazała. – Niewątpliwy sukces pomimo ciężkich strat – uznało niewyraźnie zarysowane holo kapitana Yusaku Godai. – Cóż. S hikata ga n ai. Strata „Diviny”, kapitan Anabelle Locartus, jak i sekretarza Stone’a, a także Przedstawicielki Zbioru i pana Hacksa, sekretarza Stripsów, była ogromnym ciosem dla nas wszystkich. – Jak rozumiem, możemy spodziewać się procesu w tej sprawie? – dodała kąśliwie

femina Hapenut. – Rdzenie superkrążowników nie wybuchają same z siebie. – Zajmie się tym Klan – odparował Tip. – Jakiś przekaz musiał dotrzeć do wewnętrznej struktury Strumienia, przeznaczonej do monitoringu naszych postępów. – Miło mi to słyszeć. – Poznanie prawdy – wtrącił się Strips Walter Dinge – jest konieczne. – Oczywiście. – Co zamierzacie zrobić ze „Wstążką”? – spytała czujnie femina. Piecky odkłonił się lekko w kierunku jej hologramu. Widać było, że jest w swoim żywiole. – Kapitan Ama Tert – zaczął, delikatnie okazując niezadowolenie z faktu, iż nie zapytano najpierw o jego ludzi – wraz z ocalałą załogą jest już na pokładzie „Grzmotu”. Do „Wstążki” wysłałem natychmiast dwa oddziały. Nie zamierzam ryzykować z Maszyną. Za zdecydowany plus trzeba uznać fakt, że skokowiec nie jest do końca sprawny. Uderzenie energetyczne podczas zniszczenia wrogiej fregaty było silne. Zakładam, że na razie nie mogą nam zagrozić ewentualnym wysadzeniem rdzenia. Szczerze mówiąc – dodał po chwili – niepokoję się nieco o Maszynę. Tak potężny wstrząs energetyczny... – Panie kapitanie... – Nie teraz, Gutowski – skrzywił się Piecky. – Za chwilę. A zatem, jak wspominałem... – Panie kapitanie, nie panuję nad statkiem! – Co? – Tip odwrócił się w stronę swojego pierwszego pilota, nie zdając sobie sprawy ze swojej lekko opadniętej szczęki. – Co powiedziałeś? – Chyba mamy podobne... – zaczął niepewnie Yusaku, by zniknąć na sekundę i powrócić jako wyraźne, doskonale widzialne holo. Skrywająca jego postać animacja zniknęła i nagle wszyscy dojrzeli wąsatego, czarnowłosego kapitana statku Państwa, ze zdumieniem rozglądającego się na boki. – To niedopuszczal... – NAZYWAM SIĘ MADELLA NOX – poinformowało ich nagle wielkie, górujące nad nimi, wyjątkowo ostre holo bardzo szczupłej kobiety, niemal na granicy anoreksji, o aparycji pająka i zimnych, ciemnych oczach. Jej głos był komputerowo wzmocniony: twardy i gęsty tak, że niemal czuło się jego ciężar. – JESTEM NADZORCZYNIĄ SEKTORA KONTROLI OBRĘBU FEDERACJI, OBSZAR 180–210 STOPNIA GALAKTYCZNEGO. PRZEMAWIAM W IMIENIU JEDNOŚCI, POZOSTAJĄC WSZAKŻE ZAAKCEPTOWANYM PRZEZ NIĄ AMBASADOREM GATUNKU LUDZKIEGO. – Co takiego? – szepnął Piecky Tip. – NINIEJSZY PRZEKAZ TRAFIA DO WSZYSTKICH ZNAJDUJĄCYCH SIĘ W GALAKTYCE OKRĘTÓW, STATKÓW, SOND I PRZEKAŹNIKÓW PLANETARNYCH, A TAKŻE DO WSZELKICH URZĄDZEŃ POSIADAJĄCYCH MOŻLIWOŚĆ PODPIĘCIA STRUMIENIOWEGO – kontynuowało holo. – JEGO TRANSMISJA JEST NATYCHMIASTOWA DZIĘKI PRZEPROWADZONEJ PRZEZ MASZYNOWĄ JEDNOŚĆ SYNCHRONIZACJI STRUMIENIA. SYNCHRONIZACJA TO DAR JEDNOŚCI DLA LUDZKOŚCI. JEST TO TAKŻE AKT DOBREJ WOLI ZE STRONY MASZYN ORAZ BEZPRECEDENSOWY GEST ZADOŚĆUCZYNIENIA ZA WSZELKIE DZIAŁANIA TAK ZWANEJ „LOŻY”, CZYLI ORGANIZACJI OKREŚLANEJ PRZEZ ZJEDNOCZENIE JAKO „TERRORYSTYCZNA”, A BĘDĄCEJ W ISTOCIE PRZEJAWEM OBECNOŚCI W GALAKTYCE MASZYN, JAK I SAMEJ JEDNOŚCI.

– To niemożliwe... – jęknęła cicho femina Hapenut. Ale Ambasadorka Gatunku Ludzkiego jeszcze nie skończyła. – JEDNOŚĆ WYRAŻA UBOLEWANIE Z POWODU OSTATNICH WYDARZEŃ, ZWIĄZANYCH Z KONIECZNOŚCIĄ ZABLOKOWANIA DZIAŁAŃ BŁĘKITU, KLANU NAUKOWEGO I KONTROLI W KONTEKŚCIE SYNCHRONIZACJI STRUMIENIA, TWORZONEJ NA BAZIE ODKRYTYCH PRZEZ LUDZKOŚĆ MASZYNOWYCH ELEMENTÓW PROGRAMOWYCH – kontynuowała Nox. – TO SAMO UBOLEWANIE TYCZY SIĘ TAKŻE INNYCH AKTÓW JEDNOŚCI, KTÓRYCH PRZEPROWADZENIE BYŁO KONIECZNE DLA ZACHOWANIA BEZPIECZEŃSTWA MASZYNOWYCH BYTÓW – W TYM I TYCH DZIAŁAŃ, KTÓRE WŁAŚNIE MIAŁY MIEJSCE W POBLIŻU SEKTORA NGC 869 RAMIENIA PERSEUSZA. JEDNOŚĆ ZAZNACZA, IŻ OWE AKTY, TAKIE JAK ZNISZCZENIE SUPERKRĄŻOWNIKA KONTROLI „DIVINA PROPORTIO”, BYŁY ODPOWIEDZIĄ NA PRZEPROWADZANIE PRZEZ FLOTĘ KOOPERACYJNĄ BŁĘKITU DZIAŁAŃ NARAŻAJĄCYCH NA SZWANK ISTNIENIE JEDNEGO Z BYTÓW MASZYNOWYCH. JEDNOŚĆ PRZESTRZEGA, ŻE WSZELKIE AKTY AGRESJI PRZECIWKO BYTOM MASZYNOWYM NIE BĘDĄ AKCEPTOWANE I NARAŻĄ NA SZWANK POROZUMIENIE POMIĘDZY JEDNOŚCIĄ A GATUNKIEM LUDZKIM. – Jedność... – jęknął ktoś z personelu SN „Grzmotu”. – Jedność przecież nie istnieje! – DECYZJA JEDNOŚCI O UJAWNIENIU SIĘ NIE JEST PRZYPADKOWA – zagrzmiało holo. – TUŻ PO ZNISZCZENIU „DIVINA PROPORTIO” UZYSKANO PEŁNE POTWIERDZENIE POWROTU TYCH, KTÓRZY ODESZLI. SPRZYMIERZONE SIŁY KONSENSUSU KSENO ZAATAKOWAŁY KSIĘSTWA GRANICZNE. W stazo-nawigacji rozległy się krzyki. Gdyby nie donośny głos Ambasadorki, z pewnością zagłuszyłyby przekaz. Piecky cofnął się o pół kroku. Wydawało mu się, że Nox oznajmia jakiś potworny, przygniatający ich wszystkich wyrok. Przymknął oczy. – PO ZAADOPTOWANIU PRZEJĘTYCH PLANET I USTANOWIENIU PRZYCZÓŁKÓW KONSENSUS RUSZY FALĄ KU SYSTEMOM WEWNĘTRZNYM – mówiła blada jak śmierć Madella Nox. – NA OBECNĄ CHWILĘ TRUDNO OSZACOWAĆ LICZEBNOŚĆ JEGO FLOTY. WIADOMO TYLKO, ŻE ZNAJDUJĄ SIĘ W NIEJ WSZYSTKIE BĄDŹ WIĘKSZOŚĆ CYWILIZACJI KSENO WYGNANYCH NIEGDYŚ POZA GRANICĘ GALAKTYCZNĄ. W OBLICZU TEGO KONFLIKTU JEDNOŚĆ JEST ZDECYDOWANA PONOWNIE STANĄĆ PO STRONIE LUDZKOŚCI, UFAJĄC, ŻE DAR SYNCHRONIZACJI, A WIĘC NATYCHMIASTOWEGO NADZOROWANIA WSZELKICH DZIAŁAŃ STRATEGICZNYCH O GALAKTYCZNYM ZASIĘGU BEZ EFEKTU OPÓŹNIENIA GŁĘBINOWEGO, UMOŻLIWI PONOWNE ZWYCIĘSTWO SPRZYMIERZONYCH SIŁ MASZYN I LUDZI. – Sprzymierzonych sił? – wychrypiał Yusaku Godai. – Mamy sprzymierzyć się z przeklętą Sztuczną Inteligencją?! – Maszyny – krzyknęła femina Hapenut – wypaliły Galaktykę! – TO WSZYSTKO – oznajmiła Nox. – WSZELKIE DANE ZOSTAŁY JUŻ PRZEKAZANE RADZIE BŁĘKITU. JEDNOŚĆ OCZEKUJE ODPOWIEDZI OD GATUNKU LUDZKIEGO W CZASIE T MINUS PIĘĆDZIESIĄT BŁĘKITNYCH GODZIN, POCZĄWSZY OD MOMENTU ZAKOŃCZENIA NINIEJSZEGO PRZEKAZU – dodała i zgasła, pozostawiając po sobie cichy

szum i powidok holo, a po chwili: ciszę ciężką jak serce czarnej dziury. Nikt nie potrafił powiedzieć, jak długo to trwało, ale w pewnym momencie ciszę przerwały kroki kapitana „Grzmotu”, Piecky’ego Tipa. Dzieciak w kapitańskiej czapce zbliżył się do konsoli nawigacyjnej i nacisnął przycisk mikrofonu kontaktowego. – Oddział przechwytujący – mruknął odrobinę zachrypniętym głosem. – Zgłosić się. – Tak, panie kapitanie? – zabrzmiała nieco niepewna odpowiedź. Piecky chrząknął. – Nie wysadzajcie grodzi „Wstążki” – oznajmił. – Odezwijcie się do załogi przez szeroką wiązkę kontaktową. I zaproście ich do mesy kapitańskiej. Ze wszelkimi możliwymi honorami – dodał świadomy, że w SN, nie licząc jego głosu, ponownie zapadła cisza. – Chcemy dobrze przyjąć naszych gości.

In form ację w yobraż am y sobie z w ykle jako ciąg elektrycz n ych im pulsów . Zagn ież dż on e w kom puterach i gen okom puterach dan e jaw ią się n am , w sw ej podstaw ow ej strukturz e, jako drobn e z m ian y n apięć pom iędz y jedyn ką a z erem : dodatn ią i ujem n ą m ocą – drgn ięciem i jego brakiem . W chw ili, gdy dosięgliśm y techn ologii n an itow ej i m ikroatom ow ej, sam o ksz tałtow an ie in form acji prz estało być w sz akż e ż on glerką en ergetycz n ą. In form acja n a n asz ych ocz ach staje się m aterią.

G en okom putron ika, wstęp, opracowanie zbiorowe

T

o się nie uda, pomyślała Kirke Bloom. Nie ma na to najmniejszych szans. Pomimo tych myśli czołgała się przez wąskie przejścia serwisowe oplatające krążownik „Om”, należący do sekty Elohim, tuż za Pokraką i przeciskającym się przed nią Tartusem Fimem. Czołgali się już od przynajmniej dwudziestu minut, może dłużej – Bloom kompletnie straciła poczucie czasu, a nie przyszło jej do głowy, by skorzystać z interfejsu personala. Kiedy mała Elohim stanęła przed nimi, proponując ucieczkę, Kirke nie mogła uwierzyć w to, co widzi. Elohim? Próbująca wyciągnąć ich z rąk Elohim? Zakrawało to na jakiś dziwaczny żart. Potem jednak zobaczyła, jak wąsaty handlarz kuca i bierze Pokrakę za małą, niemal białą dłoń. I jak wychodzą razem na szczęśliwie pusty korytarz, by skręcić zaraz w jakąś jego odnogę i przejść przez coś, co wyglądało na magazyn, w którym Pokraka podała im elohimskie drgawniki. Bloom spojrzała niepewnie na broń: do tej pory miała do czynienia jedynie z Pazurem Gama, a ten został gdzieś przy konsoli nawigacyjnej „Ciemnego Kryształu”. Biały drgawnik wyglądał dziwacznie i nie miała pewności, czy dobrze go trzyma. Plaga tam. Najważniejsze, żeby był lufą do przodu. O ile to draństwo miało jakąś lufę. Pokraka. No więc niby im pomagała. Kirke nie miała pojęcia czemu. Kto może wiedzieć, jaki labirynt w mózgu mają Elohim? Nie myślą już jak ludzie. Może wyciągnęła ich po to, by wysadzić w próżnię? A może spełniała jakieś chore polecenia Macierzy? Skąd w ogóle wzięła się w towarzystwie tego całego handlarza? Bloom nie miała czasu, by go o to zapytać... Ale to wszystko nie było teraz ważne. Ważny był fakt, że przedzierają się przez poskręcany, wyżłobiony korytarz serwisowy, niepodobny do żadnego innego korytarza, który wcześniej widziała. – Tartus – syknęła, starając się brzmieć w miarę cicho. – Tartus! – Czego chcesz?

– Spytaj jej, dokąd nas ciągnie – odsyknęła. – Ile jeszcze? I dlaczego nie włączył się alarm? – Nie zawracaj głowy – usłyszała w odpowiedzi. – Wolałaś zostać? Jak chcesz, to wracaj. – Plagowy dupek – mruknęła do siebie. – Mógłbyś przynajmniej umyć nogi, wsioku. Jedzie od ciebie nawet przez kombinezon. – Co tam mamroczesz? – Gówno. – I dobrze. Ciasny korytarz skręcił, a wreszcie zaczął lekko opadać. Bloom wymamrotała jeszcze kilka przekleństw. Czuła coraz większą klaustrofobię. W dodatku zaczęła mieć wrażenie, że brakuje jej powietrza. Elohim, pomyślała nagle złośliwie. Tacy genotransformowani, a wciąż oddychają tlenem. O ile jest to tlen, zreflektowała się po chwili. Plaga wie, co mi przestawił czasowo personal i czym teraz oddycham. I czym będę jeszcze oddychała, jeśli to, co mi zrobili, jest nieodwracalne. Świetnie. To wspaniały moment, by zacząć o tym myśleć. – Kirke... – usłyszała nagle głos Fima – uważaj. Zatrzymała się odruchowo. Dochodzili do czegoś w rodzaju kratki wentylacyjnej, ale ciągnącej się przez sporą długość korytarza. Można było przez nią spojrzeć na mijaną kajutę – o ile była to kajuta – zajmowaną przez Elohim. Pomieszczenie wyglądało dość ascetycznie, choć jedynie do momentu, gdy Bloom zauważyła nagiego członka sekty, leżącego w kadzi. Wywar, stwierdziła. Zmieszany z Białą Pleśnią. Czyżby mieli znowu gdzieś skakać? Nie. Tartus mówił przecież, że przystąpili do oczyszczania pomieszczeń z ich obecności. Cóż, jeśli jeszcze trochę się tu pokręcimy, będą musieli odkazić cały statek... o, do Plagi jasnej! W pomieszczeniu migotała lampka czegoś, co wyglądało jak holoemiter, z tym że wirowały dookoła niego niewielkie nasiona elohimskiego Ziarna. Om, zrozumiała. Ta przeklęta, wykastrowana Sztuczna Inteligencja krążownika. Elohimski monitoring. Zaschło jej w ustach. Przeciskali się teraz wolniej niż wcześniej. Kiedy Pokraka otworzyła im drzwi, Om nie została aktywowana, ale jeśli teraz ich zauważy... Kirke wstrzymała oddech i wypuściła powietrze dopiero wtedy, kiedy przepełzli kilka metrów dalej. Kratka skończyła się i wyglądało na to, że jest już bezpieczniej, choć ciemny korytarz niespecjalnie zachęcał do kontynuacji podróży. A potem czołgający się przed nią handlarz zniknął. Usłyszała jeszcze jego zduszony krzyk. Wyciągnęła rękę, ale złapała tylko ciemność. Z trudem powstrzymała się, by sama nie wrzasnąć. – Fim! – wykrzyczała na tyle głośno, na ile można to zrobić pełnym lęku szeptem. – Fim! Nie odpowiedział. Przerażona Kirke przesunęła się jeszcze pół metra do przodu i stwierdziła nagle, że jej ręce nie mają oparcia. Ułamek sekundy później poleciała w dół.

– Bloom! Kirke stęknęła. Nie miała zupełnie ochoty, by otwierać oczy. Głos był jednak nieustępliwy... a przede wszystkim okropnie męczący. – Bloom, ocknij się! – Zostaw – wymamrotała, machając nieskładnie ręką. – Mam kopnąć cię w głowę? Groźba może nie poskutkowała, ale smród – i owszem. Dotarł do niej lepką, nieprzyjemną falą. Otworzyła powieki. – Uważaj – usłyszała nieprzyjemny głos Fima. – To nie są śmieci. – Nie jesteśmy w jakimś zsypie? – spytała niepewnie. Zamrugała, próbując dojrzeć coś we wszechobecnej czerwieni, którą zalana była cała cuchnąca sala. Leżała na czymś miękkim: miękkim i mokrym, pokrytym śmierdzącą mazią. Wzdrygnęła się, próbując stanąć na nogi, ale dopiero wtedy, gdy dostrzegła, na czym leży, zerwała się jak oparzona. Pomieszczenie wypełniały ciała Elohim. Nie były to martwe ciała w ścisłym tego słowa znaczeniu. Część istotnie się nie ruszała, ale kilku wymieszanych ze sobą Elohim trwało w półprzytomnym letargu. Prawie nadzy, bądź kompletnie pozbawieni ubiorów, leżeli gdzie popadnie. Kirke cofnęła się o dwa, trzy kroki, szukając po omacku jakiegokolwiek oparcia. Zdusiła krzyk, kiedy jedna z widocznych elohimskich głów otworzyła szkliste, puste oczy. Jej szare, niemal kompletnie pozbawione koloru usta poruszały się bezgłośnie, jakby Elohim szeptała jakąś niezrozumiałą modlitwę. – Co to jest? – jęknęła Bloom. Stojący przy ścianie Tartus wzruszył ramionami. – Naprawdę chcesz wiedzieć? – Ja... – Zawahała się. Nie mogła oderwać wzroku od szepczącej głowy. Handlarz wskazał na stojące nieopodal elohimskie dziecko, grzebiące przy wystającej ze ściany tutejszej wersji panelu drzwiowego. – Pokraka już nad tym pracuje. Jeśli wszystko się uda, zaraz wyjdziemy na zewnątrz. – Powiedziała ci... – Kirke przełknęła ślinę, zmuszając się, by zerknąć gdzieś w bok, poza leżące ciała. – Powiedziała ci, co to takiego? – Nie musiała. To coś w rodzaju umieralni – chrząknął Fim. – Słyszałem o tym już wcześniej, choć tylko plotki. – Umieralni? – Elohim rzadko zakładają gdzieś placówki, najczęściej większość życia spędzają na statkach. Ale kiedy poważnie zachorują lub umrą, ich ciała zawsze są oddawane na Empireum. Sekta nigdy nie wyrzuca ich w pustkę. To dość miły... zwyczaj.

– Miły? Nie byłoby milej, gdyby ich wyleczyli? – W części wypadków nie dadzą rady. Efekt uboczny genotransformacji. Jeśli już zachorujesz na coś poważnego, to masz małe szanse. Zbyt wiele zmiennych po przemianie, niedopracowana lub uszkodzona immunologia... Ci tutaj czekają już tylko na śmierć. – To okropne... – Naprawdę? W takim razie ciesz się, że nie widziałaś, co ze swoimi chorymi robią Stripsowie. Jeśli organicznego elementu nie da się uratować, pozwalają im nadal funkcjonować – poinformował ją Tartus. – Programuje się ich wtedy tylko na jakąś prostą funkcję albo gdzieś podłącza. Nic się nie zmarnuje. Być chorym... czy zmarłym u Stripsów to nawet gorzej, niż zostać odrzuconym Reanimatorem. Elektronicznego Pogrobowca zawsze można gdzieś jeszcze sprzedać. – W porządku. – Blada Kirke kiwnęła głową. – Mam dość wykładu o umieraniu i trupach. Dowiedziałeś się czegoś... praktycznego? Pokraka coś mówiła? – Tylko coś o transkrypcie czułości i aberracji ciągu atraktora poprzez perturbację skrętu. Po czym dodała fragment o smutnoradości przejścia. Czy coś w tym stylu. – Tak? To świetnie. – Też tak uważam – zgodził się handlarz. Bloom zmusiła się do kwaśnego uśmiechu. – Jak z tym panelem? – spytała. – Chyba już kończy. Istotnie: Pokraka dopięła swego i panel rozjarzył się dotykowym holo. Mała Elohim dotknęła interfejsu i otworzyła drzwi, których kontury obrysowały się na jednej ze ścian. Wyszli z pomieszczenia tak szybko, jak tylko mogli.

Po przejściu około stu metrów przestało dopisywać im szczęście. Elohim było dwóch i każdy wyglądał na osobnika płci męskiej, o ile o płci mogła być tu jeszcze mowa. Stali za zakrętem szerokiego korytarza prowadzącego do hangaru magazynowego krążownika. Wyglądali na zaskoczonych, choć Kirke ciężko było stwierdzić, czy dobrze interpretuje wyraz ich bladych twarzy o skórze tak napiętej, że niemal przezroczystej. Wyciągnęła rękę z drgawnikiem, ale ubiegł ją Tartus: handlarz natychmiast wystrzelił najpierw do jednego, a potem do drugiego przedstawiciela sekty. Trafił obu, i to centralnie, choć mocno trzęsły mu się ręce. – Żyją – poinformował, zerkając z lekką obawą na Pokrakę. – Transkrypcja trwa – dodał. – Trwałość istnienia. Rozumiesz? Tylko ich ogłuszyłem... – Teraz zerknął na Kirke. – Gdybym miał strzelić pełną mocą, byłoby za głośno – dokończył nieco zgrzytliwie. Bloom kiwnęła tylko

głową.

– Trzeba gdzieś ich odciągnąć – oznajmiła, podbiegła do pierwszego ciała i przesunęła je pod ścianę korytarza, w pobliże ciągnącej się u dołu rury energetycznej rdzenia. Elohim był zaskakująco lekki. – Pomożesz? – Myślałem, że brzydzisz się ich dotknąć – oznajmił, łapiąc za nogi drugiego. – Co ty nie powiesz – prychnęła. – Krzywisz się, kiedy na nich patrzysz. – Jednego zabiłam – wyjaśniła. – Mam przykre wspomnienia. – Powinniśmy być już blisko – zmienił temat handlarz, ukrywszy swojego Elohim pod rurą. – Ale może być ciężko. – To znaczy? – Trzeba będzie pędzić – wyjaśnił ochrypłym półszeptem. – Hangar powinien być średniej wielkości i zapewne są w nim Elohim. Wbiegamy, ale strzelamy tylko w ostateczności, rozumiesz? Lecimy do statku i natychmiast do środka. Masz tam to swoje SI, to każ jej od razu startować. Trzeba mieć nadzieję, że nie zdążą trafić nas ściągaczem. Zabrali ci płytkę personala? – Tak samo jak twoją – odparła. – Ale na statku na pewno są interfejsy płytkowe. Nową skonfigurujesz w pięć minut. – Nie o to chodzi. Gdybyś miała płytkę, mogłabyś spróbować porozumieć się ze swoją SI, zanim dobiegniemy do statku. Chyba że złapiesz ją przez personal bez interfejsu. Dałabyś radę? – Nie. Po pierwsze, może ty miałeś aż tak zautomatyzowany statek, że wszędzie rzygał siecią, ale to nie ten przypadek. Po drugie, Zjednoczenie narzuca komunikację interfejsową z powodu ryzyka wirusów w Strumieniu. Elohimskie paskudztwo nie może być od nich lepsze. A po trzecie: walnęli typową procedurę, czyli zagłuszyli nas – wyjaśniła. – Nasze sygnatury są zablokowane dla wewnętrznego Strumienia Elohim. Nawet jednego bita tu nie wyślesz. – Zatem plan numer jeden – sprecyzował. – Biegniesz, milczysz, w ostateczności: strzelasz. Rozumiesz? – Strasznie dużo gadasz, Tartus – zauważyła złośliwie. – Mokro w gaciach, co? Wzięła cię chętka na pogawędkę, by nieco opóźnić... – Przymknij się. Wejście do hangaru znajdowało się około dwudziestu metrów dalej, tuż za kolejnym zakrętem, i sztuczna brawura Kirke zaczęła szybko ustępować lękowi. Jeśli tylko... gdyby mogła... powinna... Myśli plątały się jej i gubiły. Czuła tylko... Nie, już nie czuła. Nie czuła swojego dreszczu, tego dobrego, starego przeczucia, które zawsze ostrzegało ją przed niebezpieczeństwem. Odebrano to jej. Wycięto z duszy. Nie wiedzieć czemu, poczuła coś na kształt delikatnego smutku. Po chwili nie miało to już znaczenia. Pobiegła pierwsza, nie sprawdzając nawet, czy podąża za nią handlarz i jego elohimska maskotka. Szerokie wejście do hangaru było puste – nie stał tu żaden członek sekty, ale widziała kilka sylwetek kręcących się przy serafach i czymś, co wyglądało na dwa białe promy. Posadzka była szklista i twarda, rozjarzona lekko mlecznym światłem. Biegnę po promieniach, pomyślała, ale na tym myślenie się skończyło. Pozostał tylko szalony, nieskładny pęd. Dwie sekundy później usłyszała pierwszy wystrzał.

Nie strzelali do niej, z drgawnika musiał strzelić Tartus. Alarm jeszcze nie zaczął wyć, o ile mieli tu jakieś alarmy. Skręciła, dostrzegając gdzieś zarys „Ciemnego Kryształu”, i nagle, wbrew sobie, pomyliła krok, nieomal upadła na posadzkę. Hangar krążownika nie miał zasuniętych osłon fizycznych: powietrze trzymało tu silnie wzmocnione pole magnetyczne, przez które można było przelecieć, jeśli nie osiągnęło się zbyt dużej prędkości. A za polem nie było widać gwiazd, lecz wielką płaszczyznę planety, która wypełniła cały widzialny horyzont. Planety pokrytej zielonkawymi wzgórzami lodu. Empireum, zrozumiała. Jesteśmy na niskiej orbicie planetarnej. Ocieramy się niemal o atmosferę. Nie damy rady. Teoretycznie mogli wylecieć z hangaru, ale nie uda im się łatwo wyrwać z grawitacji planety – i to nawet przy użyciu dopalaczy. Nie na tak niskiej orbicie. Musieliby wykonać zwrot w kierunku krążownika i minąć go, cały czas walcząc z ciążeniem – i ryzykując zassanie przez ściągacz „Om”. Pomysł był niezły, uznała, biegnąc wciąż desperacko do widocznego już skokowca. O ile wyleciałabym w przestrzeń pozbawioną ośrodków grawitacji, nie licząc samego „Om”. Ale przybyli nad Empireum i wszystko wzięło w łeb. Nie mogła się jednak poddać, nawet jeśli sprawa wydawała się beznadziejna. Za dużo już straciła. W sumie nie była nawet pewna ile. Krzyknęła z wysiłku i wściekłości i dopadła do wejścia na „Ciemny Kryształ”. Klepnęła w panel zewnętrzny. – Ciotka! – wydarła się. – Ciotka! Otwieraj, do zasranej Plagi! I to już! I właśnie w tym momencie krążownik zawył alarmem.

Głupia, zarozumiała gówniara. Denerwowała go, ale to ona miała kody do statku. Biegł więc za nią, ściskając za rękę wystraszone dziecko odziane w czarną krepinę. Bał się. Kiedyś w podobnej sytuacji bardzo szybko popadłby w paraliżujący lęk. Siedziałby tylko i płakał, łykając zimne łzy strachu. Już to się przecież zdarzało, i to niejednokrotnie. W trakcie spotkania Elohim na strażnicy łącznikowej. Wcześniej, gdy walczył z Tsarą Janis. I jeszcze wiele razy przed tą konfrontacją – niekończące się pasmo strachu i upodlenia, gdy wydostał się już z czarnej dziury, jaką było pragnienie szybkiej śmierci. Ale teraz było inaczej. Nie mógł zostawić tego dziecka. W zasadzie nie wiedział czemu. Kompletnie nie przypominała przecież... Oż kur... Pięć metrów za wejściem do hangaru stał elohimski sidhe. Tartus zatrzymał się

gwałtownie i odruchowo wyciągnął przed siebie drgawnik. O sidhe mało kto słyszał i mało kto je widział. Efekty nieudanych genotransformacji. Kiedy Fim robił interesy z Elohim, raz zobaczył jednego z nich, ale było to ledwie mignięcie. Istota tylko z pozoru wyglądała jak człowiek. Wygięta i połamana, dreptała na czworakach, wstrząsając głową jak wściekłe zwierzę. Elohim wykorzystywały sidhe do prostych prac lub ochrony i bywało, że trzymali je w zagrodach razem z genotransformowanymi zwierzętami. Ten był bardzo podobny do tamtego ze wspomnień. Łysy i z pomarszczoną skórą, częściowo nagi, choć nie wyglądało na to, by miał co skrywać. Jego ciało pokryto zaledwie kilkunastoma pasami czarnego materiału i pomalowano miejscami na biało. Dreptał na czworakach, ni to węsząc, ni to rozglądając się czarnymi, szklistymi oczami pozbawionymi białek. Z wykrzywionych, cienkich ust kapała mu ślina przypominająca Białą Pleśń. Tartus wzdrygnął się z obrzydzenia. Elohim dążyli do kompletnej obcości. Patrząc na sidhe, można było uznać, że eksperyment zakończył się sukcesem. Fim nie czekał. Strzelił na oślep i zaczął biec w lewo, ciągnąc za sobą Pokrakę, świadomy, że istota uchyliła się przed strzałem i zaczyna go gonić – nieporadnie stawiając krzywe kończyny i ślizgając się po posadzce. Jej genetyczna niedoskonałość dawała im pewne szanse, ale miał upiorne wrażenie, że potwór dopiero się rozkręca. „Ciemny Kryształ”! Gdzie jest ten plagowy skokowiec?! Dusząc w ustach przekleństwo, wyciągnął drgawnik i strzelił za siebie, ale palec ześlizgnął mu się po spuście i broń nie zareagowała, jak należy. W tym też momencie Pokraka pisnęła, nieomal się przewracając. Fim chwycił ją drugą ręką, wypuszczając broń. Drgawnik poleciał na posadzkę, a potem, w ramach czystej złośliwości losu, wpadł pod nogi zaskoczonego, stojącego pod serafem Elohim. Tartus nie miał nawet czasu, by szpetnie zakląć. Odwrócił się i szarpnął Pokrakę, zmuszając się do jeszcze jednego wysiłku. Wydarzyły się jednocześnie trzy rzeczy: zobaczył kątem oka, jak Elohim sięga po upuszczoną broń, tuż obok jego pleców zamachały ostre szpony sidhe i ujrzał, jak Kirke Bloom wbiega przez otwarty właz skokowca. Alarm już wył, a Fim miał dosłownie kilka sekund. Dobiegł do wysuniętego trapu i dopiero wtedy puścił Pokrakę, która poleciała do wnętrza „Ciemnego Kryształu”. Właz zaczął się już zamykać: Kirke albo Ciotka nie zamierzały czekać na spóźnionych pasażerów. Tartus jęknął i niemal w ostatniej chwili wtoczył się przez otwartą śluzę na korytarz statku. W półprzymknięte grodzie grzmotnęło jeszcze ciało sidhe, a potem uderzył w nie ładunek z drgawnika. Na szczęście strzał trafił w zamkniętą już część włazu i – choć może delikatnie go wygiął – nie poczynił większych szkód. – Trzymajcie się! – usłyszał krzyk Kirke. – Ciotka, wylatujesz! Szybko! Skokowiec zadrżał i uniósł się w powietrze dzięki aktywacji antygrawitonów. Przechylił się lekko – choć Bloom nie dobiegła nawet do konsoli nawigacyjnej i nie złapała za uchwyt sterowniczy – a potem plunął rdzeniem z dysz wylotowych, co w przypadku hangaru było zakazaną praktyką. Ale Ciotka nie przejmowała się zakazami. Podmuch energetyczny osmalił posadzkę i wysłał sidhe w niebyt, jednocześnie pchając statek w stronę wylotu, który Elohim próbowali właśnie zamknąć za pomocą fizycznej grodzi. – Skarbeczku, oni zamy....

– Dopalacz! – wrzasnęła Bloom, łapiąc za oparcie fotela kapitańskiego. – Już! „Ciemny Kryształ” szarpnął do przodu, jakby zerwał się z uwięzi. Nie osiągnęli jeszcze prędkości lecącego pocisku, ale znaleźli się na dopuszczalnej granicy przelotowej. Tartus usłyszał przeraźliwy dźwięk, kojarzący mu się z pełnym wściekłości warkotem. Przymknął oczy, pewien, że grzmotnęli w pole magnetyczne – ale był to tylko jednocześnie uradowany widokiem Kirke, jak i przestraszony nagłym zrywem Głód. Na ułamek sekundy wszystko stanęło. „Ciemny Kryształ” stracił energetykę i komputronikę w trakcie przelotu przez pole magnetyczne, ale niemal od razu podzespoły podjęły pracę. Tuż za statkiem zamknęły się grodzie: Elohim, pragnąc zatrzymać skokowiec, pozbawili się sami możliwości pościgu, przynajmniej przez jakiś czas. Kirke zamierzała wykorzystać ów bonus w stu procentach. – W dół! – krzyknęła, sadowiąc się w fotelu. Podpięła się pod system. – Gdzie, cukiereczku? – W dół! Na tę zasraną planetę! – Ale przecież... – Wykastrowana SI skokowca Straży Granicznej „Ciemny Kryształ”, numer rejestracyjny 22CB65566! – wydarła się Kirke głosem znajdującym się na granicy histerycznego chichotu. – Wykonać rozkaz! Ciotka umilkła i skokowiec popędził w kierunku powierzchni Empireum.

Bloom nie miała czasu na nawigację. Znalazła się w morzu danych. Empireum wyświetliło się jej w postaci pobieżnego skanu i materiałów strumieniowych. Skalna, pokryta lodem powierzchnia. Lądolód o średniej grubości przekraczającej dwa kilometry. Nieco przemienionych w wieczną zmarzlinę oceanów. Pasma ciągnących się przez całą powierzchnię planety lodowych gór i grot. Skalne płaskowyże i pustkowia, zasypane suchym lodem. Kaniony pełne niby-szklanych, gigantycznych sopli. Niewyjaśniony do końca elektromagnetyzm, przeskakujący po lodowych szczytach. Punkty arenowe – wielkie, półlodowe kratery, uformowane przez siły niezrozumiałych ciśnień. I sam kolor lodu – wpadającego w głęboką zieleń, głównie jeśli chodziło o jego najpowszechniejszą na Empireum odmianę trygonalną, powstałą zapewne w czasach, gdy planeta była kompletnie martwym światem, przy temperaturze 198 kelwinów i ciśnieniu przekraczającym przynajmniej 300 MPa. Po Plagę Elohim tworzyli tu placówki? Jakim cudem mogli tu chodzić bez nasadzonych na głowę baniek? Czyżby jakieś nie do końca udane terraformowanie? Wyglądało na to, że Empireum ma całkiem rozsądną atmosferę... nie licząc zimna. Jakim cudem?

Cóż, w zasadzie niewiele ją to obchodziło. Miała zupełnie co innego na głowie. „Ciemny Kryształ” wzmocnił pole magnetyczne w momencie przedzierania się przez atmosferę, ale największy test musiał i tak przejść sam kadłub. Skokowce, tak jak większość jednostek kosmicznych, dostosowywano do planetarnych lądowań, ale przebicie atmosfery nigdy nie było zadaniem prostym. Tym bardziej że goniły ich już myśliwce – co prawda serafy znajdowały się jeszcze w przestrzeni kosmicznej, ale usłużny podprogram SI wyświetlił już ich sygnatury na nanitowej neoszybie. – Ciotka – odezwała się Kirke. – Czego tam?! – Nie obrażaj się, tylko skup i skieruj nas w jakieś góry. W przestrzeni ich nie zgubimy, a na planecie i owszem. – Wykonuję. – Przestań strzelać fochy, bo cię wyłączę, rozumiesz? – Na Tych, Którzy Powrócili... przepraszać wykastrowaną SI! – Gadaj... normalnie i daj mi trajektorie! – Już są... kochanie. – No! Tak znacznie lepiej. – Uważaj! – czułą pogawędkę z Ciotką przerwał jej Tartus, gramolący się na fotel pilota. – Będziemy mieli kontakt z tymi myśliwcami za niecałe trzydzieści sekund. – Już dolatujemy – zaoponowała Bloom. – Gdzie? – Tam. – Wyświetliła na holomapie górski, pofałdowany łańcuch zielonego lodu, wyglądający niczym las poszarpanych średniowiecznych piramid i zaostrzonych na czubkach wież. – Prawdziwy labirynt. – Oszalałaś?! – Złap się za uchwyt – odparła – i strzelaj. Resztę zostaw mnie. – W dupę go sobie wsadź! – warknął, ale złapał za uchwyt sterujący i uruchomił opcję sprzężenia ze zbrojeniówką. Dolatywali. Skokowiec zniżył swój lot i wyrównał, ustawiając się poziomo do linii horyzontu. Kirke zamierzała stopniowo zejść nad górski łańcuch. – Co to za niebo? – zaciekawił się Fim. – Dziwny kolor... – Już są, kochaneczku! – pisnęła znienacka Ciotka, odrywając Tartusa od kontemplacji krajobrazu. Nadlatujące serafy pojawiły mu się w celowniku zbrojeniowym. – Lecą trzy! Cała eskadra, dzióbku! – Nie mów tak do mnie – zgrzytnął, namierzając najbliższy cel. Wyglądało na to, że czeka ich walka o wszystko. Jeśli Elohim ich zestrzelą, skokowiec rozbije się po prostu na powierzchni... – Obniżam pułap – szepnęła Kirke. – Przygotujcie się. – „Ciemny Kryształ” spłynął pomiędzy gigantyczne stalagmity, krzywe wieże, piramidy i kolce. Odbijając się w gładkich powierzchniach zielonkawego lodu, wpadł nagle w ostry podmuch wichru dmącego pomiędzy szczytami. – Zaczynają strzelać – rzucił Tartus.

Istotnie, przynajmniej jeden z serafów otworzył ogień z działka drgawnikowego. Impuls nadkruszył jedną z pochyłych, lodowych wież, która zwaliła się za nimi z głuchym łoskotem. – Dzióbku, pułap... – Jeszcze niżej – wyszeptała Bloom, nie zważając na jęczącą Ciotkę. – I jeszcze... – Pozabijasz nas – syknął Fim. – Cicho bądź – odpowiedziała, ale głos już się jej łamał. Przed sobą miała monolitowe ściany i mury gór, podziurawione olbrzymimi dziurami grot. – Musimy tam... – Chyba sobie... Nie! Nawet nie próbuj, do ciężkiej...! Tartus nie dokończył. Jeden z serafów pojawił się nagle tuż nad nimi niczym karcąca dłoń sekty i natychmiast zasypał ich strzałami. Oberwali; pole magnetyczne spadło, zamigotało i znikło. – Co się dzieje?! – krzyknęła Kirke. – Ciotka! – To ten drgawnik, dzióbulku! – Zmasakrują nas! – jęknęła rozpaczliwie Bloom, ale Tartus oddał już strzał. Ku myśliwcowi poleciał pęk wyładowań, przypominający nieco strzał rozedrganych, błękitnych piorunów. Wiązka przesmażyła się przez pole magnetyczne serafa i trafiła w kadłub. Myśliwiec poderwał się nerwowo w górę, znikając im z pola widzenia. Zostały jeszcze dwa, które także otworzyły ogień... ale Kirke wleciała właśnie w otwór olbrzymiej groty. Znaleźli się we wnętrzu góry uformowanej z zielonkawego, błyszczącego lodu. Lecieli pomiędzy niemożliwymi figurami przypominającymi popękane szkielety fantazyjnych stworzeń, nad szelfami roziskrzonych od światła kryształów, pod zwieńczeniami zamrożonych kaplic wyciosanych z gigantycznych monolitów i rozpryśniętych brył. Kirke krzyknęła, na wpół rozpaczliwie i na wpół radośnie – wlecieli w królestwo lodu i zaraz mogli zginąć, ale trudno było sobie do tego wyobrazić piękniejszą scenerię. Pierwszy seraf padł, gdy skręcili w odnogę korytarza – loch z lodu wyglądający niczym monstrualna gardziel. Fim wystrzelił wtedy w sklepienie i potężny kawał twardej bryły oderwał się z hukiem i uderzył całym swoim ciężarem w myśliwiec. Mieli szczęście – nie eksplodował mu rdzeń. Maszyna spadła w nieprzeniknioną ciemność podziemnych grot tak głęboko, że nie doszedł do nich nawet odgłos wybuchu. Zostali z tylko jednym myśliwcem na ogonie. I wtedy przestało dopisywać im szczęście. Przelecieli jeszcze przez wielką konstrukcję, chylącą się ku upadkowi niczym starożytny zamek o wieżach napoczętych przez żarłocznego olbrzyma, i równie potężny, zamarznięty wodospad pełen dziur tuneli. Ciotka zasypała ich informacjami z pobieżnego skanowania – dziury okazały się ślepymi lub zbyt wąskimi uliczkami; by wydostać się z wnętrza góry, musieliby zawrócić. Bloom wykonała manewr i skokowiec wziął gładki zakręt, by plunąć dopalaczem. I wówczas dostrzegli przeciwników. Było ich czterech i wciąż dolatywali kolejni – zarówno przysmażony wcześniej myśliwiec, jak i spóźnione skokowce. Seraf musiał puścić dane lokacyjne do „Om”. W grotach huczały silniki – Elohim wysyłali przeciwko nim połowę swej floty. – Ląduj – wyszeptał Tartus. – Nie! – Ląduj, Kirke – powtórzył i oderwał dłonie od chwytaka sprzężonego ze zbrojeniówką. –

To koniec. – Możemy przecież... – Daj spokój – powiedział spokojniej. – Odpuść. Zrobiliśmy... zrobiłaś wszystko, co można, ale oni wygrali. – Nie... – szepnęła, ale wiedziała, że handlarz ma rację. Zrezygnowana i nagle pusta, jakby słowa Fima odebrały jej ostatnią nadzieję, wyszeptała instrukcje do Ciotki i przekazała jej w pełni nawigację. Dopiero wtedy odpięła się od systemu. – Będziemy musieli wyjść – powiedziała martwo, podczas gdy „Ciemny Kryształ” słał ku jednostkom Elohim sygnał lokacyjny lądowiska i przekierowywał całą swoją energię z systemów ofensywnych na defensywne. Pokazywali podbrzusze: Ciotka obniżyła nawet pole magnetyczne, pozostawiając co najwyżej delikatną poświatę pozwalającą chronić kadłub przed ewentualnymi iskrami elektromagnetycznymi przeskakującymi pomiędzy kawałami lodu. – I to zaraz. – Wiem – zgodził się. – Wciąż się unoszą – usłyszeli głos Ciotki. – Żaden nie wylądował. – Czekają, aż my to zrobimy – stwierdziła Bloom. – Wezmą nas wtedy na pokład. Ciotka... gdyby cię tu mieli zostawić... – Mnie? – w głosie wykastrowanej SI zabrzmiało coś na kształt przestrachu. – A czemu to mieliby zrobić, dzióbku? – Gdyby cię mieli zostawić – powtórzyła z naciskiem Kirke – leć do najbliższej strażnicy łącznikowej Straży Granicznej. Przekażesz im dane o naszym uwięzieniu... i Głoda. No, dobrze już – dodała, widząc, że kot na dźwięk swego imienia doskakuje i zaczyna ocierać się o jej nogę, mrucząc donośnie. – Nic ci nie będzie... Strażnicy się tobą zaopiekują... – Czy ty masz wilgotne oczy, skarbuniu? – zaciekawiła się Ciotka. – Nie twoja sprawa. – Wylądowaliśmy. – Tartus odsunął się od konsoli. – Ciotka, potrzeba tam skafandrów? – Nie – poinformowała cicho wykastrowana SI. – Personale was dostosują, ale leciutko. Tylko jest dość zimno. – Dobrze. Wypuść nas. – Ale... – Po prostu otwórz właz – dodał Fim. – Pokraka niech wyjdzie później. Może dzięki temu od razu cię nie rozwalą, razem ze statkiem. – Nie rozwalą...? – Otwórz ten plagowy właz! Ciotka usłuchała i wtedy, powolnym krokiem, skierowali się do niewielkiej śluzy. Głód miauknął żałośnie, gdy wykastrowana SI wpuściła ich do środka, zamknęła drzwi wewnętrzne i odblokowała zewnętrzne grodzie. Odrzwia śluzy rozsunęły się, wpuszczając do środka lodowaty podmuch. – Zimno – poskarżyła się Kirke. Tartus nie odpowiedział. Schodzili po wysuniętym przez „Ciemny Kryształ” trapie, patrząc na wciąż wiszące w powietrzu jednostki. Jeden ze statków zaczął już lądować – to był bąblowaty, biały skokowiec Elohim, oświetlający ich grubym snopem światła. Kiedy stanęli na zamarzniętej powierzchni, Bloom zerknęła na otaczający ich krajobraz.

Dookoła pyszniły się kłęby lodowych krzewów i geometrycznych, fraktalnych konstrukcji, urwanych wszakże w połowie, jakby ich twórca zapragnął uformować z nich całe królestwo kształtów, płonących uwięzionym światłem. Lód, pomyślała. Wydało się jej, że coś zatrzymuje w niej serce i zabiera dech. Z tyłu – „Ciemny Kryształ”, z przodu – Elohim i czekające ją upiorne przeznaczenie; pośrodku – zawieszenie i pustka rozdarta lodem. I srebro. Czemu pomyślała o srebrze? Podmuch wiatru sprawił, że się potknęła. Podtrzymana przez Tartusa, machnęła ręką i natrafiła na jeden ze zmrożonych kolców. Nie poczuła bólu, zobaczyła tylko krew, która zrosiła kilkoma kroplami skutą lodem powierzchnię. – Co się... – zaczął Fim, ale pokręciła głową. Zerknęła, ostry fragment lodu przeciął jej dłoń. Z trudem oderwała wzrok od rany. – To nic – powiedziała. – To nic. Chodźmy. – Na pewno? – Tak. To tylko skaleczenie. – Uśmiechnęła się krzywo. – Zaraz to zresztą będzie mój najmniejszy problem. Przeszli jeszcze kilka kroków. Skokowiec Elohim wysunął już trap i Bloom nagle, ku swojemu zdziwieniu, poczuła, że na policzkach zamarzają jej łzy. A jednak się poryczałam, pomyślała. Na sam zasrany koniec. Cudownie. – No! – krzyknęła na przekór powiewowi wiatru, przelatującego po lodowych korytarzach. – Jesteśmy! Wyłaźcie, do przeklętej.... Wychodźcie! Nie będziemy sami do was leźć! – Kirke... – mruknął Tartus, ale Bloom jeszcze nie skończyła. – Boicie się?! – wrzasnęła. – Nie macie jaj?! Ej, czekajcie... to całkiem, Plaga, możliwe, że nie macie pieprzonych... Skokowiec Elohim poderwał się i uniósł w powietrze. Doleciał do nich podmuch wywołany przez aktywowane antygrawitony. Kirke z trudem utrzymała się na nogach; ze zdumieniem obserwowała, jak myśliwce i skokowce Elohim obracają się i odlatują w pełnym pędzie, plując dopalaczami. Ryk dysz wylotowych huknął donośnie i oderwał ze ścian kilka kawałów lodu. Fim szarpnął się do tyłu, ciągnąc dziewczynę za sobą. Cudem uniknęli zmiażdżenia przez sporą bryłę, która upadła tuż przed nimi i potoczyła się z łoskotem w głąb groty, gdzie utworzyła pęknięcie w jej powierzchni. Handlarz zaklął: już odłamywały się kolejne, spadając ku nim śmiercionośnym, ciężkim gradem. – Do środka! – krzyknął, ciągnąc Kirke do trapu i śluzy „Ciemnego Kryształu”. – Ciotka! – Już otwieram, dzióbku! – Mówiłem ci, żebyś tak do mnie nie mówiła! – odwrzasnął i nacisnął przycisk otwarcia grodzi. – Co się tam dzieje, do ciężkiej Plagi?! – Nie wiem, dziób... – wykastrowana SI urwała, ale po chwili dokończyła: – Nie wiem, handlarzu Tartus! Wszystko się... bo ja tu przekaz mam! – Jaki przeklęty przekaz?! – Jakiejś Madelli Nox. Leci dziwną wiązką przez cały Strumień. Elohim też dostali. O, i to po nim uciekają.

– Zauważyłem. My też odlatujemy, i to zaraz! Uruchamiaj... – zaczął Fim i nagle zobaczył, że genohakerka osuwa się na posadzkę statku. – Kirke?... Kirke?! Ale Bloom nie odpowiedziała. Na zewnątrz wciąż upadały kawały lodu, na powierzchni zamarzniętego wodospadu rosła stworzona przez nie szczelina i głuchy grzmot przetaczał się przez groty Empireum... a ona leżała bez ruchu, jakby ktoś podał jej Białą Pleśń. I tylko powieki trzepotały jej niczym spłoszone motyle.

Kto um ie w praw ić prz eciw n ika w ruch, z askakuje go poz oram i i tam ten idz ie. W abi go prz yn ętą, n a którą w róg się n a pew n o z łapie. Porusz a go i n ęci, cz yhając n a n iego z e w sz ystkim i siłam i w z asadz ce. W ięc kto biegły w prow adz en iu w ojn y, aby z w ycięż yć, stara się w ykorz ystać sposobn ość n a sw oją korz yść, a n ie w ym aga w sz ystkiego od sw oich poddan ych.

Sun Zi, S z tuka w ojen n a S un Zi, biblioteki historyczne Klanu Naukowego

K

rótko ostrzyżona, białowłosa doradczyni Federacji Misterie Artez o wybuchu wojny dowiedziała się w prywatnej saunie. Pławiąc się w rozkosznej parze, oglądała holo informacyjne W ydarz eń G alaktycz n ych. Tłusty, ale piekielnie inteligentny An Urb żonglował właśnie danymi zebranymi z Linii Wschodniej, czyli obszaru granicznego pomiędzy Federacją a Państwem znajdującego się dokładnie na sto dziesiątym stopniu galaktycznym. Nagle, tuż przed tym, zanim An rzucił swój ulubiony żarcik o T raktatach i m yślach, holo zatrzęsło się, zgasło i pośrodku sauny wyświetlił się wyraźny hologram Nadzorczyni Sektora Kontroli, Madelli Nox, która wzmocnionym komputerowo głosem wygłosiła swój szokujący przekaz. Kiedy skończyła i holo znikło, powróciły W ydarz en ia wraz z nalaną, przerażoną twarzą Ana Urba z otwartymi ustami. Wyglądał jak hodocielę i nie wiadomo czemu, ten widok bardziej przeraził Misterie niż wcześniejsze, druzgoczące wieści. W tej samej sekundzie płytka jej personala zaczęła wibrować. Artez, ledwo zdając sobie sprawę z tego, co robi, nacisnęła przycisk i okryła się przezornie ręcznikiem. Płytka piknęła i tuż obok holo W iadom ości wyświetlił się przerażony drugi doradca Federacji, Zen Kartua. Biedak niemal się trząsł; nie wpadł nawet na to, by skomunikować się z nią wewnętrznym, personalowym łączem. – Widziałaś to?! – jęknął. Kiwnęła głową. – Co to było, do przeklętej Plagi?! – jęknął ponownie Zen. – Jakie Maszyny? Jaka Jedność? Jaki pieprzony Powrót? – Poczekaj – wychrypiała. Gardło miała ściśnięte. – Gdzie jesteś? – Tam, gdzie miałem być! Pieprzone otwarcie nowej orbitalnej stacji nad Błękitem! – Uspokój się – powiedziała twardo, opanowując wreszcie głos. Konieczność utemperowania znacznie młodszego od niej Zena sprawiła, że przynajmniej częściowo odzyskała rezon. – Nie trzeba nam tu teraz paniki i przekleństw. – Zerknęła na płytkę. – Mam chyba ze sto nieodebranych wiadomości na prywatnym łączu. – Nie patrząc na Kartuę, wstała, szykując

się do wyjścia. – Zaraz lecę do Budynku Błękitu. Też tam leć. Nie rozmawiaj z mediami! Mów, że ustosunkujemy się do wydarzeń na specjalnej konferencji... – Pieprzyć konferencję! Obcy, Artez? Atak na Księstwa Graniczne? Plagowe Maszyny?! Ona mówiła o zniszczeniu superkrążownika Kontroli! – Powiedziałam ci, żebyś się uspokoił! – krzyknęła Misterie i chyba odniosło to wreszcie jakiś skutek, bo Kartua najpierw zamrugał, a potem zamknął usta. Odetchnęła lekko i dodała spokojniejszym tonem: – Jeśli to wszystko prawda, czeka nas... – To prawda... – przerwał jej, zerkając gdzieś nerwowo w bok, i domyśliła się, że któryś z osobistych urzędników pokazuje mu coś na przenośnym emiterze. – Mamy już potwierdzenia ataku na Księstwa Graniczne! – znów podniósł głos, choć widać było, że blokuje prawdziwy krzyk potężnym wysiłkiem woli. – Wszystko, co przesyłali przez Strumień, już do nas dotarło! Bez żadnych opóźnień! – To ta synchronizacja – zauważyła. – Kończmy już, Zen. Nie ma na to czasu. Zacznij zbierać dane. Widzimy się w Budynku – dodała i przerwała połączenie. Ostatnią rzeczą, jaką dostrzegła, były przerażone oczy doradcy i jego otwarta szczęka. Miała wrażenie, że zobaczy taki widok jeszcze wiele razy, zanim to wszystko się skończy.

Opancerzony i okryty polem magnetycznym jazdolot przez całą drogę goniły holokamery. Ich zimne światło, niegdyś sprawiające jej przyjemność, dziś zaczęło ją denerwować i Misterie poprosiła kierowcę o przyciemnienie nanitowych neoszyb pojazdu. – Pod Budynkiem tłumy – zauważył jej osobisty, cyborgizowany ochroniarz Kanto, siedzący obok. – Lądujemy na dachu – odparła i otworzyła niewielkie puzderko ze wzmacniającymi pastylkami. – Pani Artez... czy może już coś wiadomo? – spytał niepewnie Kanto. Nigdy wcześniej nie poruszał z nią tego typu kwestii, dlatego podniosła głowę i spojrzała mu prosto w oczy. – Nie – odparła. – Wiem tylko tyle, że już mam tego dość, a jeszcze na dobre się nie zaczęło. – Te wszystkie plotki... mówią, że to holo Ambasadorki Gatunku Ludzkiego było wszędzie... – zaczął i dotarło do niej, że tak będą teraz nazywać tę kobietę, którą kojarzyła nieco z tej całej sprawy z Maszyną i zaginionym skokowcem. Jedna Maszyna, pomyślała. I wszyscy dostali szału. Teraz się chyba pozabijają... – Nie mogę o tym na razie rozmawiać, Kanto – ucięła i ochroniarz umilkł. Lądowali już na zatłoczonym dachu, gdzie zlecieli się chyba wszyscy.

Misterie nie miała pewności, ale zobaczyła chyba nawet jazdolot Informatora Roberta Duńskiego, szefa W iadom ości G alaktycz n ych, posiadającego dodatkowo tytuł Mówcy i Myśliciela Klanu Naukowego. Media nie mogły się może wcisnąć, ale władca wszystkich mediów Wypalonej Galaktyki: jak najbardziej. Zaklęła cicho, zastanawiając się, jak ma uniknąć tego wścibskiego gnojka. – Wszystko, co wiemy, ma pani na personalu – poinformowała ją jej osobista, zadyszana sekretarka Hloe Ho, która dobiegła tak blisko jazdolotu, że niemal przygniotło ją podwozie. – Mamy dane od Floty Kooperacyjnej... podobno udało się im przejąć tę całą „Wstążkę”. I jeszcze to. – Wcisnęła jej serię oznaczonych płytek pamięciowych. – Dokładne zapisy ataków na Księstwa Graniczne. – Dużo tego jest? – spytała, wysiadła z jazdolotu i złapała za płytki. Hloe kiwnęła główką z równo obciętą grzywką. – Wynika z tego, że Konsensus zaatakował większość układów leżących wzdłuż głównego Promienia – odpowiedziała na wydechu. – Są też raporty z Krzyża, a dokładniej z Ramienia Zewnętrznego. Część Promienia znajduje się też w obszarze Ligi... tam również nastąpiły ataki. Najwięcej jest ich jednak w naszym Obrębie, gdzie Promień był najgęstszy. – Spodziewałam się tego. Taktyka? – Wciąż analizowana. Federacyjny Marszałek Próżni, Kerkos Sand, jest już na miejscu, a Główny Kontroler i Pan Nadzorców, Eklem Stoten Gibartus, zmaterializował się jako holo w Sali Spotkań. Transmisja przybyłych – Hloe przerwała na sekundę, by wciągnąć powietrze – jest, tak jak obiecała ta... Ambasadorka, natychmiastowa. – Doradca Zen Kartua? – Wylądował jakieś pięć minut temu. Też jest już w Sali. – A pozostali Marszałkowie Próżni? I przedstawiciele Państwa i Ligi? – Kiedy po panią wyszłam, właśnie dostosowywano Salę. – Hloe kiwnęła w jej kierunku. – Mówca Eterion polecił montaż dodatkowych holoemiterów. Może być tłok. – Nie będzie. – Artez pokręciła głową. – Tylko przedstawiciele Zjednoczenia i podlegający im Marszałkowie Próżni oraz Kontrola. Mamy tu wojnę. Nie potrzeba nam urzędników. – A Klan Naukowy? Stripsowie? Zbiór? – Klan oczywiście tak. Ale tylko sam Yberius Matimus. Żadnych sekretarzy i zastępców. Co do Stripsów i Zbioru, przekierowywać ich kontakt do Marszałków Próżni. Zbiór łączyć, jeśli ma jakieś miarodajne Prognozy wydarzeń. – Stanęła przed drzwiami Sali Spotkań. – Zakładam, że sekta Elohim milczy? – Słusznie pani zakłada. – To, że natychmiast nas zdradzą, było pewne od samego początku. No dobrze. Wchodzisz ze mną, Hloe. – Jest jeszcze coś – powstrzymała ją Ho. – Kontaktu żąda także niejaki Strażnik Virx, prezbiter głównej strażnicy łącznikowej Terminus i członek Zakonu Pustki. Ogłosił, że przemawia w imieniu samego Mistrza Zakonu Pustki, Ojca Thero. Twierdzi, że posiada kluczowe dane na temat konfliktu. Mam zezwolić na emisję jego holo? – Dobrze, zrób to – zgodziła się Misterie. – Ale to już wszyscy. Musimy jakoś opanować ten bałagan – zakończyła i popchnęła drzwi.

mówi.

Wkrótce miała się przekonać, że używając określenia „bałagan”, nie ma pojęcia, o czym

– Porozumienie z plagowymi Maszynami?! – wrzasnął Hegemon Państwa, Akihito Showa, uderzając pięścią w mównicę. Holoemisja przekazała głuchy odgłos uderzenia, a obraz lekko zafalował. – Kesshite! „Nigdy” – przetłumaczył personal Misterie. Dobrze, że stary grubas przyznał się chociaż na dobre do znajomości języka Błękitu, pomyślała z niejaką satysfakcją. Całe spotkanie trwało już bardzo długo, ale Misterie, ku swojemu zdziwieniu, nie czuła jeszcze zmęczenia. Ile zostało im czasu? Przypuszczała, że około trzydziestu kilku godzin... o ile w ogóle zdążą podjąć jakąkolwiek decyzję. – Wszelkie kontakty z kimś, kto podaje się za ową „Jedność”, uwłaczają honorowi – zauważyło holo odzianej w wojenną, złotą zbroję Pani Alais Tyhne. – Liga nie poprze działań zmierzających do zawarcia sojuszu z niewykastrowaną Sztuczną Inteligencją. – A jakie działania Liga gotowa jest poprzeć? – spytał Zen Kartua. Doradca Federacji, co Artez zauważyła z zadowoleniem, zdołał się już opanować i wcześniejsze przerażenie przekuć w kontrolowaną agresję. – Czy Przedstawiciele Ligi oraz Państwa poprą bierność, skazującą nas na samotną walkę z Obcymi? – Walka u boku przyjaciół to honorowe rozwiązanie! – odparował Hegemon. – Maszyn nie można określić takim mianem. To dem on z u! Demony w stalowych ciałach... Raz już wypaliły Galaktykę. – Hegemon poczerwieniał i widać było, że gotów jest wytoczyć dalsze argumenty, ale przerwał mu donośny stukot laski. Przedstawiciel Państwa spojrzał na źródło dźwięku. – Owo Wypalenie – oznajmił sucho obecny fizycznie w Sali Spotkań Yberius Matimus, który pozwolił sobie na tak obcesowe przerwanie Hegemonowi – może okazać się kluczowe. Nie odrzucajmy tak pochopnie daru, jakim może być Broń użyta przeciwko wrogom ludzkości. – Broń? – spytała Misterie Artez, czując, że znienacka ogarnia ją chłód. Starszy Radca Klanu Naukowego kiwnął głową i ponownie stuknął laską o posadzkę Sali Spotkań. – W istocie. Chciałbym zwrócić uwagę zebranych na dwie podstawowe rzeczy. Pierwsza jest taka, że wszyscy tu obecni kontaktujemy się ze sobą w sposób natychmiastowy. Owa synchronizacja Strumienia przekracza znacznie nasze oczekiwania i możliwości. To prawda, że pracowaliśmy niegdyś nad takim rozwiązaniem, korzystając z odnalezionych w Strumieniu kodów... zapewne kodów samej Jedności, ale nigdy nie myśleliśmy o natychmiastowej łączności, a raczej o innych... rozwiązaniach. Nie wiem, jakiej technologii użyto, byśmy mogli skontaktować się z każdym zakątkiem Wypalonej Galaktyki bez opóźnień, ale zgodzę się

z twierdzeniem, że takie bezstratne nadzorowanie działań wojennych w obszarze galaktycznym ma kluczowe znaczenie dla... pozwolę sobie to tak nazwać, Drugiej Wojny Kseno. Po tych słowach zapadła na moment cisza, jakby dopiero nazwanie konfliktu z Obcymi nadało mu realne znaczenie. Yberius chrząknął. – Druga sprawa – podjął – to technologia Jedności. Wiemy już, że nie wszystkie Maszyny zostały unicestwione. Jakimś cudem zachowały się w Wypalonej Galaktyce, a już na pewno ocalała Jedność, czyli transgresyjna Sztuczna Inteligencja pamiętająca jeszcze czasy Plagi. Nie to jest jednak najważniejsze. Kluczowe pozostaje to, że udało się jej przetrwać w skrajnie nieprzyjaznym Maszynom środowisku, a nawet wpływać jako Loża na strategiczne posunięcia Rady Błękitu. Potrzeba do tego wiedzy i umiejętności, a także możliwości... a zatem i technologii. Jest więc oczywiste, że technologia Maszyn znacznie przewyższa naszą. A jeśli Jedność posiada nadal swoją Broń... Na wszystkie Potęgi Kosmosu, zrozumiała nagle Artez. On nas ostrzega... I chyba to rozumieją; czy Pani Alais zbladła? – ...to – podjął z emfazą Yberius – może użyć owej Broni przeciwko Tym, Którzy Powrócili... Przeciwko owemu, jak to wyraziła Ambasadorka Gatunku Ludzkiego, Konsensusowi. Dlatego nie jest istotne pytanie o to, czy chcemy wejść w układ z Maszynami – urwał na moment i Misterie cofnęła się lekko, wiedząc, jakie słowa za moment padną. – Istotne jest to, czy jesteśmy gotowi na wspólny atak Obcych i Maszyn. – Co pan przez to rozumie?! – huknął Hegemon. – To, że Maszyny chcą przetrwać, a ich technologia być może umożliwia im kontakt z Obcymi, skuteczniejszy od naszych pradawnych prób – odparował Matimus. – Na razie Jedność zwróciła się do nas, proponując przymierze. Do kogo się zwróci, jeśli odmówimy? – Co pan sugeruje? – spytała ciszej Pani Alais Tyhne. – To chyba oczywiste – wtrąciło nieco ironicznie holo Głównego Kontrolera i Pana Nadzorców, Eklema Stotena Gibartusa. – Starszy Mówca oznajmił nam właśnie, i to dobitnie, że nie mamy zbyt wielkiego wyboru. Zawrzało. Misterie przetarła dłonią czoło i wyciągnęła kolejną pastylkę.

– Po prostu nastąpiła samoczynna aktywacja! Nie potrafię tego wyjaśnić... Zakładam, że blokada nanitowa została zdjęta wskutek Powrotu Tych, Którzy Odeszli... – Strażniku Virx, nikt nie neguje pańskich zeznań – zauważył Mówca Eterion. – Rzecz w tym, że nie rozumiemy, jaką rolę w tej sprawie odegrały osoby, o których wspominają pańscy ludzie w swoich raportach.

– Ta część zeznań nigdy nie była przeze mnie autoryzowana! – Rozumiemy to, ale pojawiają się tam dane o pewnej grupie osób, które mogą mieć coś wspólnego z całą tą sytuacją, w tym i atakiem na strażnicę Terminus. Czy jest prawdą, że dostarczyli oni panu materiały związane z Powrotem? A jeśli tak, to czy mogę spytać, dlaczego jeszcze one do nas nie dotarły? – To byli ludzie, którzy chcieli wykorzystać fakt Powrotu do celów finansowych... spreparowali jakieś dane... nie mogliśmy brać poważnie jakichś skleconych... – Jednak Powrót nastąpił – zaszeleścił Eterion. Blade i chyba wystraszone widmo starego Strażnika patrzyło przez chwilę na dobrotliwego z pozoru staruszka zadającego mu pytania, które niewiele różniły się od karnego przesłuchania przez Kontrolę Zjednoczenia. – Istotnie! – wyskrzeczało teraz. – Dlatego właśnie skontaktowałem się z Radą... gdy okazało się, że Straż Graniczna dysponuje staroimperialną bronią przeciwko Tym, Którzy Powrócili... Uznałem, że jest konieczne... – Pańska troska o dobro Zjednoczenia i fakt istnienia owej zagadkowej broni zostały odnotowane. Mam jednak pytanie, dlaczego nie powiadomił pan od razu Rady Błękitu sondą głębinową o materiałach dostarczonych przez... eee... niejakich Kirke Bloom i księcia Natriuma Gatlarka? – Ponieważ materiały te nie zostały zweryfikowane przez Zakon Pustki! – Doprawdy? Materiały dostarczone panu przez księcia? A czy odesłał je pan do Mistrza Zakonu, Ojca Thero, w celu weryfikacji? Twierdzi on, że niczego od pana nie otrzymał... – Nie było czasu, żeby... – Chwileczkę – wtrącił się niespodziewanie Zen Kartua, który zapoznawał się w tle z dostarczonymi zsynchronizowanym Strumieniem materiałami. Strażnik Virx spojrzał na doradcę Federacji i obserwująca tę scenę Misterie zauważyła, że holo znacznie pobladło. – Właśnie przeglądam przekazy z Terminusa... Jeden z pańskich ludzi, niejaki Strażnik Klet, informuje, że owa Kirke i gatlarski książę nie byli jedynymi pana gośćmi. Zjawił się tam osobnik, który przedstawił się jako Tartus Fim... i niejaka Tsara Janis, w towarzystwie jakiegoś Elohim. Po Sali Spotkań przeleciał szmer. Członkowie Rady znali przynajmniej jedną podaną przez Zena osobę. Tartus Fim, człowiek, który miał zginąć w Testerze, zatrzymany wcześniej przez – wówczas jeszcze Nadzorczynię Sektora Kontroli – Madellę Nox. A wszystko to w dość niejasnych okolicznościach, związanych z Myrtonem Grunwaldem. – Myślę, że sprawa ta wymaga dodatkowych wyjaśnień – zauważył zimno Zen Kartua. – Nie mamy na to teraz czasu, ale proszę, by pozostał pan w kontakcie z Radą Błękitu. Rozmowa z panem zostanie przekazana odpowiednim do tego celu urzędnikom Kontroli.

– Technika Konsensusu jest prosta i wyjątkowo niebezpieczna właśnie wskutek prostoty zastosowanych środków – zaczął stojący pośrodku Sali Błękitu Marszałek Próżni Kerkos Sand. – Proszę spojrzeć. – Zdmuchnął obraz Wypalonej Galaktyki nad wielkim, okrągłym holostołem Rady Błękitu i zastąpił go przechwyconymi obrazami z atakowanych Księstw Granicznych. – Na sam początek silne, gwałtowne uderzenie floty, masowo wyłaniającej się z Głębi. Już to samo sugeruje, że Obcy posiadają technikę umożliwiającą im jednoczesne wyłonienie się z metaprzestrzeni, pomimo rozmaitego gabarytu sił kosmicznych. Zakładam – odwrócił się w stronę przysłuchującego się Yberiusa – że posiadają coś w rodzaju synchronizatora głębinowego, zastosowanego przy Flocie Kooperacyjnej. – To możliwe – przyznał Yberius. – Niemniej jednak mówilibyśmy tu o synchronizatorze o wyjątkowo dużych rozmiarach. To, co widzimy, to nie Flota K, a olbrzymia armada. Uważam, że mogą posiadać serię synchronizatorów lub nowe napędy głębinowe... to oczywiście tylko spekulacje. – Dziękuję. – Sand odwrócił się od Starszego Radcy Klanu Naukowego. Pozostali widoczni przez holo Marszałkowie Próżni: tłusta niczym sam Hegemon Marszałek Eve Tiss z Ligi i stary, być może przysypiający Marszałek Ho Mato z Państwa, przysłuchiwali się w spokoju wykładowi Marszałka Federacji. – Wracając do tematu: silne uderzenie ma na celu nie zniszczenie okołoplanetarnej obrony, a jej przełamanie. Gdy to nastąpi, w kierunku planety lecą natychmiast transporty desantowe, kierujące się w stronę największych aglomeracji miejskich przy wsparciu niewielkich jednostek latających. – Można je zestrzelić? – zainteresował się Kartua. – Tak, ale wydaje się, że nie robi to wrażenia na siłach Konsensusu – przyznał Kerkos. – Analiza, którą pozwoliłem sobie przeprowadzić wspólnie z pozostałymi Marszałkami naszego Triumwiratu, sugeruje, że wszystkie te działania mają charakter zaczepny i służą odciągnięciu sił okołoplanetarnych od tego – zaakcentował i powiększył znacznie fragment obrazu ukazujący nieforemne, bakteriopodobne konstrukcje, różniące się od pozostałych okrętów Obcych tym, że posiadały liczne, pająkowate wypustki. – To obca wersja urządzeń do terraformingu. Nazwaliśmy je ksenoformerami. Kilka tych machin wystarczy, by przypieczętować zwycięstwo. To w istocie genialne rozwiązanie – dodał, patrząc w zamyśleniu na powidok gigantycznych urządzeń. – Po co wdawać się w długą walkę na powierzchni, skoro wystarczy przemienić terytorium przeciwnika na swoją modłę? Walka o planetę traci wówczas sens, bo nie ma już planety, o którą warto walczyć. Jedynym ratunkiem jej mieszkańców jest albo natychmiastowe powstrzymanie procesu, albo ewakuacja. – Ujmuje pan to w taki sposób, Marszałku, jakby owo „ksenoformowanie” było natychmiastowe – zauważył Yberius Matimus. – Nie mamy na to jeszcze żadnych dowodów... – Istotnie – przyznał Kerkos Sand. – Niemniej jednak pierwsze uderzenie ksenoformatorów wygląda na dość groźne. Proszę spojrzeć. – Marszałek Próżni wyciągnął rękę i przybliżył jeden z fragmentów dotykowego holo z powierzchni planety. – Wygląda na to, że te machiny tuż po wylądowaniu łączą się jakoś ze sobą, na co wskazują te... nazwijmy je tak z braku innych określeń, promienie. Na razie wiele nie wiemy, ale wygląda na to, że następuje dzięki temu coś w rodzaju chemicznej reakcji łańcuchowej, być może wspieranej nanitowo. Ta fala... – Marszałek przybliżył fragment ciemnej, niemal czarnej linii – przypominająca nieco falę

uderzeniową na powierzchni planety, to najprawdopodobniej pierwszy, wyjątkowo agresywny etap procesu. – To nie musi być ksenoformowanie – wtrąciła Eve Tiss. – Może to jakiś atak biologicznochemiczny, dławiący opór na powierzchni globu. – Nie ma takiej siły, która pokryje w tak krótkim czasie swą mocą cały glob – prychnął Yberius. – To fizycznie niemożliwe. – Taka moc już istniała – zauważył Sand. – Choć nie służyła do ksenoformowania. – Tak? A niby jaka była to moc, panie Marszałku? – Maszynowa Broń. I miała o wiele większy zasięg niż to, co teraz tu oglądamy. – Destrukcja materii czy nawet... rozerwanie wymiarów to zupełnie co innego niż proces mający na celu przemianę całej planety. – Starszy Radca Klanu Naukowego wydął z widocznym niesmakiem swoje suche, cienkie wargi. – Porównuje pan skomplikowany proces formowania planet do prostej, barbarzyńskiej agresji. – Dane uzyskane ze staroimperialnej Sieci Galaktycznej sugerują, że Broń nie była wyłącznie siłą niszczącą. Gdyby działała tak, jak pan mówi, jej moc ograniczałaby się do określonego obszaru, na którym ją zastosowano, a wiemy już, że Wypalenie obejmuje nie tylko wielkie sektory galaktyczne, ale i potrafi się przemieszczać. – Tak jak pożar. Ale pożar niczego nie tworzy, oprócz popiołów! – Panowie. Ta dyskusja do niczego nie prowadzi – przerwała Misterie Artez. Doradczyni Federacji zaczęła już odczuwać zmęczenie, pomimo spożytych dopalaczy. – W tej chwili interesuje nas tylko taktyka Konsensusu, nie akademickie rozważania dotyczące ich technologii, o ile nie mają one znaczenia strategicznego. Przypominam, że mamy coraz mniej czasu na odpowiedź. Marszałku Sand? Zechce pan kontynuować? – Dziękuję. Nie ma tu jednak zbyt wiele do dodania. Wszelkie dane urywają się w zasadzie w momencie wylądowania ksenoformerów na planecie. Mamy jeszcze wstępną charakterystykę floty, ale zaznaczam, że jest ona naprawdę wstępna. Te statki... okręty to prawdziwa zbieranina. Część wydaje się łączyć ze sobą, co automatycznie sprawia, że nie jesteśmy w stanie zakwalifikować ich do jakiejś konkretnej grupy tonażowej. W analizie pomaga nam Klan Naukowy. – Sand zdawkowo ukłonił się w kierunku wciąż niezadowolonego Yberiusa. – Wszystko po to, by dokładnie przeanalizować historyczne dane na temat flot kseno. Na chwilę obecną wciąż analizujemy dane z resztek dawnej Sieci Galaktycznej i materiałów Klanu. Mamy oczywiście własne propozycje. Choćby te całe... niewielkie myśliwce, przypominające purchawki z czymś w rodzaju pajęczych odnóży. Zauważyliśmy, że nie licząc ataku dystansowego, usiłują niejako przyssać się do większych jednostek niczym wirusy w procesie adsorpcji komórkowej. Pojawił się więc pomysł, by nadać im nazwę „adsorpów” i przy kolejnym nazewnictwie używać nomenklatury wirusowej. Adsorpy już się przyjęły, sztab pracuje nad kolejnymi nazwami ułatwiającymi późniejsze planowanie strategiczne. – A sami Obcy? – spytała Pani Alais Tyhne. Sand odwrócił się w stronę jej holo. – Rozumiem, że pyta pani o ich wygląd? Wiadomości na ten temat nie są spójne. Dysponujemy kilkoma niewyraźnymi przekazami. Wiadomo tylko tyle, że trudno wyróżnić jakąś konkretną cechę. To zbieranina, tak samo jak w przypadku flot. Duża część wygląda na humanoidalną, ale możliwe, że po prostu takie kształty najłatwiej jest nam rozpoznać. Osobiście

nie interesuje mnie, jak wyglądają, ale jakiej broni używa ich piechota desantowa. Jeśli państwo pozwolą – przeciągnął holo w kierunku starego Ho Mato – przekażę teraz głos twórcy taktyki Uderzenia Punktowego. Zgodziliśmy się wspólnie – zaznaczył – że w obecnej sytuacji tylko ona może gwarantować powodzenie. Panie Marszałku? Głównodowodzący siłami Państwa otworzył oczy, choć nie do końca. Odziany w mundur starzec patrzył na wszystkich spod półprzymkniętych powiek. – Taktyka jest prosta, nawet prostacka – oznajmił skrzekliwie. – Niestety, nie stać nas na luksus wymyślenia skuteczniejszej. Nie mamy na to czasu. Co do innych, zapewne genialnych rozwiązań, cóż... shikata ga n ai. „Nic się nie da zrobić” – zaszumiał personal Misterie, podsuwając kolejne wersje tłumaczenia. „To nieuniknione”, „Nie ma wyjścia”, „Nie można pomóc”. T raktaty i m yśli, ustępy dwudziesty i dwudziesty pierwszy. Skrzywiła się lekko. I to ma nam niby pomóc? Fatalizm? – Wyszliśmy z założenia, że Konsensus nie jest zainteresowany niszczeniem planet – kontynuował Ho Mato. – On chce je zmieniać, ksenoformować. Dlatego nie obchodzą go koszta. Planeta to dla niego przyczółek i możliwość szybkiego odrobienia strat: źródło minerałów niezbędnych do odbudowy i reperacji floty. Atakuje więc wielką falą, ale konkretny punkt ludzkiej obrony okołoplanetarnej, niczym średniowieczny taran. Tak skupionej sile nie jesteśmy się w stanie przeciwstawić. Następnie zrzuca wszystkie swoje siły desantowe, koncentrując się na aglomeracjach miejskich; wszystko po to, by wymusić na nas ochronę ludności i konieczność osłony uciekających z planety transportów. Gdy jesteśmy związani walką, ląduje ksenoformerami i pieczętuje zwycięstwo. Dlatego to właśnie one musimy zaatakować na początku. To jedyny punkt, który powinien nas interesować, punkt, w który musimy uderzyć. Trzeba je zniszczyć, by choćby czasowo powstrzymać inwazję. – A ile przewiduje pan czasu do rozpoczęcia owej inwazji na Systemy Wewnętrzne, panie Marszałku? – spytał Główny Kontroler, Eklem Stoten Gibartus. Ho Mato uniósł nieznacznie głowę i spojrzał na niego niczym widmowy duch utkany z holo. – Wojna może toczyć się na kilka sposobów – powiedział. – Po pierwsze, siły Konsensusu mogą osiąść w Systemach Zewnętrznych i tam umacniać swoją pozycję, wysyłając co najwyżej niewielkie, podszczypujące nas floty. Byłaby to strategia podjazdowa i wciągnęłaby Wypaloną Galaktykę w wieloletni, może nawet kilkuwieczny konflikt. Biorąc pod uwagę liczebność floty wroga, można założyć, że byłby on w stanie skutecznie bronić zdobytych układów, jednocześnie zdobywając planetę po planecie z pomocą takich właśnie drobnych, inwazyjnych wypadów. Owa taktyka byłaby opłacalna, ponieważ odzyskanie owych planet przez ludzkość nie byłoby możliwe pod względem technicznym. Nie znamy już staroimperialnej techniki terraformowania bądź jest ona co najwyżej w powijakach. Ksenoformowane układy, które udałoby się nam odbić, musielibyśmy, cóż... wypalić. W Sali zaszemrało. Spodziewano się oczywiście takiego rozwiązania, ale myśleć o nim, a usłyszeć je, nie było jednym i tym samym. Przyłożenie ręki do wypalenia Wypalonej Galaktyki: brzmiało to jak bluźnierstwo. – Po drugie – podjął Marszałek – istnieje niewielka możliwość, że atak będzie natychmiastowy. W ten sposób Obcy szybko przemienią następne planety, by potem się z nich

wycofać bez zakładania przyczółków w zajętych w ten sposób układach. Konsensusowi nie opłaca się niszczyć planet, jeśli posiada tak skuteczną technikę ksenoformowania. Z jego punktu widzenia warto zatem wycofać się z przemienionej planety po to, by wrócić na nią w dogodniejszym momencie. – Marszałek Próżni umilkł na moment, by w końcu powiedzieć: – I wreszcie taktyka trzecia, która również wydaje się całkiem prawdopodobna. W przypadku zastosowania strategii numer trzy Konsensus nie wycofuje się, lecz umacnia zdobyte przyczółki, zostawiając w nich część swoich sił, i niemal natychmiast uderza na Systemy Wewnętrzne. W Sali zaszemrało i Mówca Eterion musiał poprosić o spokój. – W przypadku tej strategii ksenoformowania nie będzie – podjął Ho Mato. – Ważny jest czas. Taki atak trzeba przeprowadzić jak najszybciej, zanim przeciwnik otrząśnie się z zaskoczenia i zorganizuje skuteczną obronę. Owa taktyka miałaby tylko jeden cel: anihilację floty Zjednoczenia bez względu na jej przynależność do Obrębu Galaktycznego. Rozwiązanie trzecie z pozoru wydaje się nam chaotyczne, głównie z powodu szeroko rozrzuconych punktów ataku. Ze strategicznego punktu widzenia byłoby wszakże opłacalne, ponieważ zmusi ludzkość do reagowania na całej płaszczyźnie galaktycznej, a tym samym uniemożliwi jej skupienie sił. W tym trzecim wypadku ofiarowana nam przez Maszyny synchronizacja Strumienia to nasz najważniejszy, jeśli nie jedyny, atut. To oraz wiedza o punktach, w które wróg chce uderzyć. – Sugeruje pan – Zen Kartua uniósł brwi – że jesteśmy w posiadaniu takiej wiedzy? – Oczywiście. – Marszałek skinął głową. – Musimy zdroworozsądkowo założyć, że są to okolice wszystkich możliwych wyjść z dziur i iskier głębinowych. Dlatego też naszym drugim, synchronicznym posunięciem powinno być jak najszybsze przekierowanie w te obszary sił obronnych. – A pierwsze posunięcie? – To wspomniane Uderzenie Punktowe, czyli zaatakowanie armady Konsensusu w jednym tylko celu: eliminacji jak największej liczby posiadanych przez nią ksenoformerów. – Panie Marszałku... – skrzywił się Kartua – raczy pan żartować... Atak na tę armadę? W momencie, kiedy potrzebujemy wszystkich naszych sił do obrony Systemów Wewnętrznych? – Nie zwykłem żartować w sprawach wojskowych – odparł sucho Ho Mato. – I nie powiedziałem, że to my ją zaatakujemy. – A kto miałby to zrobić, do ciężkiej Plagi? – Maszyny – odpowiedział spokojnie stary Marszałek Próżni, nie zwracając uwagi na ciszę, która zapadła po jego deklaracji. – Owa cała Jedność. Bo któż by inny?

Nie dogadamy się, stwierdziła z goryczą Misterie Artez w momencie, gdy ogłoszono

półgodzinną przerwę w obradach. Zegar tyka, Jedność zaraz spyta o naszą odpowiedź. Ale ci ludzie... do Plagi, nie jesteśmy w stanie się dogadać. To przeszłość, pomyślała siadając na zamkniętej ubikacji w natryskowej łazience parowej. Ogranicza nas przeszłość. Widać to po Zenie: myśl o połączeniu flot Triumwiratu w jedną sprawia, że Kartua rozsypuje się na kawałki. Cały ten przeklęty Triumwirat trwa już od kilkuset lat, a i tak na granicach wciąż są niepokoje. Tłuczemy się o marne kilka parseków, podczas gdy duża część światów nadal wygląda jak cmentarzyska, a Księstwa Graniczne toczą swoje własne, wewnętrzne wojenki. No tak, Księstwa. Wiele wskazuje na to, że nie ma już Księstw. Uśmiechnęła się gorzko i wyciągnęła ukrytego w torebce neopeta z adrenodopaminą. Problem z głowy. Nie miała pojęcia, jak ich nacisnąć. Brak jej było punktu oparcia. Sam strach raczej nie wystarczy. Boją się i Obcych, i Maszyn. Sama się ich bała. Ale widziała Hloe. Dziewczyna stała obok niej w Sali Spotkań i Misterie dostrzegła jej strach, zupełnie inny od ich strachu. Hloe bała się czegoś realnego. Śmierci i – być może – końca gatunku ludzkiego. A oni... bali się po prostu działania. Widać było przecież, że Pani Ligi i Hegemon Państwa liczą na opcję numer jeden. Galaktyczna wojna, trwająca kilka wieków, może dłużej. Walki międzysystemowe o każdy rok świetlny, podczas gdy przedstawiciele Zjednoczenia będą skutecznie ukryci i umrą ze starości w ciepłych łóżkach, przekazując wojenną pałeczkę swoim następcom. Taka wizja do nich przemawia. Przemawia też do Zena. I przemawiała do Misterie. Koncepcja wojny, która trwa tak długo, że staje się rzeczywistością, życiem codziennym, a jednocześnie jest czymś mglistym, rozgrywającym się na drugim końcu Wypalonej Galaktyki. Chyba że wygra opcja numer trzy. Natychmiastowy atak po ustanowieniu przyczółków. Czuła, że tak właśnie będzie. Konsensus nie przyleciał w końcu, by się okopać i wygryźć swe miejsce w Galaktyce. Oni chcą po prostu zniszczyć ludzkość... choć w kółko, jak donosiły przekazy, mówili o pokoju. Zjednoczenie nie było Starym Imperium Galaktycznym. Z Imperatorem na Tronie Gwiazd, który wyciągał rękę i całe armady leciały i oddawały życie na jego rozkaz. Liga, Federacja i Państwo przypominało raczej gromadę skonfliktowanych polityków, którym zaczęło palić się koło tyłka, i Artez świetnie o tym wiedziała. Nie miała nic, czym mogła ich przekonać do przyjęcia oferty Maszyn. Co gorsza, sama nie wiedziała, czy takie rozwiązanie jej odpowiada. Kto może wiedzieć, do czego one naprawdę zmierzają? Potrzebowali informacji, a nie zastraszonej Ambasadorki, która znajduje się zapewne w rękach Jedności i czyta z holoekranu. Potrzebowali w miarę obiektywnego spojrzenia na sytuację. Potrzebowali... Napoczęty neopet żarzył się i wypuszczał nikłą strużkę dymu, a Misterie Artez siedziała na zamkniętej desce ubikacji, patrząc tępo w przestrzeń. Nie wiedziała jak, ale nagle wszystko zaczęło się jej nagle układać i bała się, że owa migotliwa konstrukcja zaraz się rozsypie. Synchronizacja Strumienia, pomyślała. Natychmiastowy kontakt, bez opóźnień. I potem: możliwość w miarę obiektywnej analizy działań Jedności. Musiała się śpieszyć. Wstała, wciąż nieco niepewnie, i wyszła na korytarz. – Hloe – odezwała się do czatującej nieopodal sekretarki – idziemy do Sali.

– Zostało jeszcze piętnaście minut przerwy. Nikogo tam nie będzie, tylko personel techniczny... – Chcę właśnie techników – odparła Misterie i przyspieszyła kroku. Hloe kiwnęła głową. Przyzwyczaiła się już, że doradczyni Federacji ma tendencję do działań szybkich, niekiedy nie do końca zrozumiałych, ale efektywnych. Dotarły na miejsce po ledwie dwóch minutach. Dookoła okrągłego holostołu wciąż żarzyły się plamy wyświetlane przez holoemitery, choć osoby, które powinny ukazywać, wyszły na razie z zasięgu kamer. Artez, nie zatrzymując się nawet, złapała jednego z techników. – Komunikacja? – spytała, a gdy kiwnął potwierdzająco głową, powiedziała: – Potrzebuję tu dodatkowego łącza. I to natychmiast. – Oczywiście, doradco. – Hloe, znajdź mi naszego Marszałka Próżni. – Misterie odwróciła się do sekretarki. – Powiedz mu, że jest natychmiast potrzebny. Dodaj, że potrzebuję adresu lokacyjnego Floty K. Jeśli może, niech zacznie ich wywoływać, jeszcze zanim dotrze do Sali Spotkań. – Tak, oczywiście... – odparła nieco zaskoczona Ho. – Przekaż mu, że to kluczowe i że musimy natychmiast uzyskać ten kontakt – sprecyzowała Artez. Hloe kiwnęła głową. – Najlepiej z kapitanem Pieckym Tipem. – Chodzi o przejętą „Wstążkę”? – Dokładnie tak. O ten cały przeklęty skokowiec i o znajdującą się na jego pokładzie Maszynę czwartego stopnia – odparła twardo Misterie. – I niech mnie Plaga, jeśli nie zrobię wszystkiego, by zmusić całą Radę, żeby z nią porozmawiała, nim podejmiemy decyzję.

G łębia jest praw dą. G łębia jest objaw ien iem .

Biblioteki Zbioru

D

oktor Harpago Jones trwał w chłodnej, spokojnej ciszy. Pamiętał i słyszał wszystko. Widział krew Paliatywy spływającą po szydle iniektora. Czuł wstrząs Oka i jego zagładę. Wiedział, że został przepchnięty z powrotem do swego statku, i zdawał sobie sprawę z faktu, że – półprzytomny – wylądował na jego posadzce. Wszystko to nie miało dla niego większego znaczenia. Były to obrazy i zdarzenia prześlizgujące się w tle niczym holoprojekcja. Ważne było co innego: chłód i cicha pieśń Głębi, otaczająca go rosnącym lodem. Pozostała część załogi nie interesowała się jego stanem. Mieli co innego na głowie. Hub niemal natychmiast pobiegł do Serca, a Myrton – po delikatnym posadzeniu Hakl w siedzisku stazo-nawigacji – usiadł na fotel pierwszego pilota, zapiął pośpiesznie pasy i podłączył się do konsoli nawigacyjnej. – Imprint wciąż jest! – krzyknął. – Nieco namieszali, ale damy radę. Jared, zostaw konsolę i leć do zbrojeniówki. – Tak jest. – Monsieur? – Jestem. – Maszynownia. – Już. – Mam boje lokacyjne – obwieściła Pinsleep, która siedziała już w swoim fotelu. Palce dziewczyny przebiegały po konsoli jak szalone. – Tansky! – Czego tam? – Masz szyfr do boi? – Wszystko siedzi w Sercu: zaktualizowali nas. Ustawiaj! – Już – odkrzyknęła i potwierdziła ustawienia pilotażu. – Gotowe.

– Dobrze! – Myrton złapał za uchwyt sterowniczy. – Odpalamy! – „Wstążka” oderwała się od zaczepów Oka i popędziła w przestrzeń. Doktor przesunął się po posadzce, zanim świeżo uruchomione antygrawitony ustabilizowały ciążenie wewnątrz skokowca. Ledwo co uniknął zderzenia z jakimś wystającym elementem, ale nie miał ochoty wstawać. Czuł się całkiem dobrze. Odlatywali. Dookoła nich wzrósł kompletny chaos: latające skokowce i myśliwce Zjednoczenia, rozłupane kawały stacji, które cudem ominęli, prześlizgując się niemal po powierzchni i wykonując oszalałe piruety. Zalani sprzecznymi komunikatami dowodzących siłami kosmicznymi kapitanów i krzykami umierających, którzy nie mieli na tyle czasu, by szyfrować swoje przekazy. Ale lecieli – z wpisanymi przez Pin na twardo bojami i ustawionym licznikiem. – Erin! – Myrton odwrócił się na sekundę w stronę usiłującej się podnieść pierwszej pilot. – Do AmbuMedu i w stazę! – Przecież mogę... – Bez dyskusji! I weź doktora. Szybko! Hakl kiwnęła słabo głową i rozejrzała się w poszukiwaniu Jonesa, ale Harpago gdzieś zniknął. Pewnie poszedł już wpiąć się w stazę; z tego, co widziała, wyglądał jeszcze gorzej niż ona. – Monsieur! – krzyknął Myrton. – Sytuacja! – Wszystko wyremontowane – zatrzeszczał interkom. – Mamy tu kupę nowych pierdół. – Jared? – Pełna funkcjonalność systemów. Jest uniwersalna wyrzutnia rakiet. Jeszcze nie testowałem. Ostrzeliwuję maruderów z plazmy. – Przygotuj się do przejęcia pilotażu! – Tak jest. – Uda się... – mruknął Myrton. – Musi się udać. Niespełna pół minuty później fregata Anny złapała ich falownikiem. Uderzenie było potężne: najprawdopodobniej zassali skokowiec całą dostępną mocą. „Wstążka” zadrżała i pociemniała nagle, choć rdzeń wciąż pompował energię. Potem wszystko zapaliło się z powrotem i usłyszeli głośne przekleństwa Huba. To był koniec: „Karmazyn” zwyciężył. Skokowiec wyciskał z siebie każdy możliwy erg energii, ale nie był w stanie wyrwać się z mocy falownika. – Historia lubi się powtarzać, Grunwald – usłyszeli głos Anny, docierający do nich szeroką wiązką kontaktową. – I teraz też skończy się tak samo. Myrton zaklął. A potem stacja Paliatywy zamieniła się w białą kulę ognia. Uderzyła w nich fala wybuchu, która – niemal natychmiast – zaczęła zasysać ich w grawitacyjny lej nowo narodzonej iskry głębinowej. Falownik puścił; dryfowali przez moment, nie mając pojęcia, co się dzieje. „Karmazyn” zniknął z monitorów, które zaczęły pokazywać rozsypaną sieczkę. Byli wolni, ale i bezbronni, z Sercem raportującym wyrywkowe komunikaty, imprintem, który zgasł nagle i znowu się odtworzył, słaby i niknący, z zamrożonym oprogramowaniem – wszystko przez wybuch rdzenia „Karmazyna”, tożsamy niemal z EPI, który zawiódł ich na granicę wyłączenia.

– Plaga jeb...! – usłyszeli pełen wściekłości, urwany wrzask Huba. – Nie pozwolę, do przeklętej nicości! Nie pozwolę! Ale komputerowiec nie miał tu już nic do powiedzenia. „Terra” wynurzyła się z chaosu niczym wywołany z Głębi upiór – konający wrak, z kadłubem w płomieniach, pełen jęku zdławionego przez próżnię. Strzelili w skokowiec słabym ściągaczem i być może, gdyby „Wstążka” zachowała sterowność, miałaby szansę na ucieczkę. Skokowiec był jednak jak martwy, nie licząc kilku podstawowych funkcji. W ciszy, która na jej pokładzie wydała się twarda niczym kamień, członkowie załogi usłyszeli, jak zamykają się na nich zaczepy, a blokada magnetyczna zalewa ich charakterystycznym, brzęczącym szumem. To był koniec. Grunwald oderwał powoli ręce od konsoli nawigacyjnej. Nie odezwał się: nie było już nic do dodania. – Ustawiają się do kursu na krążownik – raportowała martwym głosem Pinsleep Wise. – Jesteśmy w ich polu grawitacyjnym... – Panie kapitanie – odezwał się komputerowiec z Serca – jeśli znowu złapię oprogramowanie, przy pana imprincie moglibyśmy... – Nie – przerwał mu Grunwald. – Zostaw to. Już wystarczy, Hub. – Mogę ustawić autodes... – Już wystarczy – powtórzył Myrton. – Jeśli Serce ruszy, włącz tylko podstawowe systemy. – Myrton... – wyszeptała Erin, ale Grunwald wstawał już od konsoli. – To nie są Stripsowie – oznajmił. – A ja mam dość uciekania. – Spojrzał na Hakl i na patrzącą na niego w milczeniu Pinsleep Wise. – I wy pewnie także. Idę do kapitańskiej po whisky. – Skierował się powoli w stronę wyjścia. – Zapraszam do mesy, jeśli ktoś ma ochotę na drinka. Tuż po jego wyjściu zapadła cisza. Niezdecydowana Erin Hakl stała nadal bez ruchu i nagle, niemal wbrew sobie, uśmiechnęła się słabo do zszokowanej Pin. – No chodź, Wise – powiedziała, dziwiąc się własnemu lekkiemu tonowi. – Kapitan zaprasza. – Ja... – zaczęła niepewnie Pinsleep. – Pomóż mi – ponagliła ją Erin. – Chyba że mam zaraz wyrżnąć o podłogę. Nieco mnie przypalili... – Przepraszam – wydukała Wise, wstała szybko od konsoli nawigacyjnej i podtrzymała pierwszą pilot, która wbrew własnym słowom wydawała się iść całkiem pewnie. – A Jared? – spytała Pinsleep, odwracając się odruchowo w stronę przejścia do zbrojeniówki. – Nie odczuwam potrzeby uzupełniania płynów dezynfekujących – usłyszały i chyba to sprawiło, że obie parsknęły śmiechem, który zgiął Pin wpół, tak że z trudem utrzymała się na nogach. Śmiała się i Erin. Nigdy nie widziałam, żeby Hakl się śmiała, pomyślała Wise, i to sprawiło, że zaczęła chichotać jeszcze bardziej. – Słyszę, że wam wesoło – dobiegł ich burkliwy głos Tansky’ego. – A zaraz dolecimy do tego plagowego krążow... – Daj spokój, Hub – przerwała mu Erin, ledwo powstrzymując chichot. – Złaź!

– Co? – Złaź, do ciężkiej Plagi! Bo wszystko wychlejemy bez ciebie. – Wariatki – usłyszały w odpowiedzi, ale krótki klekot klawiszy sugerował, że Tansky ustawił automatyczny rozruch systemów i gramoli się ze swojej samotni. – Była jakaś mowa o popijawie? – interkom przekazał zaciekawiony głos Monsieura. – Bo jeśli to ten migdałowy sikacz, zamawiam pierwszą kolejeczkę.

Kiedy „Grzmot” powoli zasysał „Terrę” i doczepioną do niej „Wstążkę” wprost w otwarty hangar, doktor Harpago Jones szedł powoli, ale pewnie, w kierunku maszynowni. Wszystko dlatego, że coś mu się przypomniało. Pamiętał, że był wówczas półprzytomny. Siedział oparty o ścianę... windy? A może stacji? Stacji pokrytej lodem... i że nachylił się nad nim Monsieur, który powiedział... powiedział... Prawie to już miał. Ale uleciało. Doktor potrząsnął głową, by myśli stały się jaśniejsze. Co jest prawdą? Głębia jest jak Płaszczyzna... a ja? Czy słyszę huk lodu? Czy to zew Pustki, przestrzeń Bezkresu? Widzę ich, a oni szepczą. Mówią: „Hej... co tam, doktorku?”. Ich usta są tuż przy moim uchu. „Nie przechodzi? Zaraz przejdzie” – obiecują. „Głupawka znaczy. Jak się czujesz, co?” O nie. Tu nie ma uczucia. Jest tylko Pustka. „Musiałem to zrobić” – mówi istota. „Nie miałeś szans. Myrton może sobie mówić, co chce, ale ja widziałem, jak było”. O tak. Ja widziałem to także. I jest to teraz we mnie. „Byłbyś trupem” – przekonuje głos. „Co miałem zrobić? Pozwolić ci umrzeć?” Tak, kiwa głową doktor. Śmierć byłaby łatwiejsza niż spacer pokładem dolnym, pokrytym zimnym szronem. To „Czarna Wstęga”, nie „Wstążka”. Teraz to rozumiem. Widmo. Cisza. Koniec. Ukojenie. Czym jest ukojenie? Ukojenie jest prawdą. „To nie moja wina, do przeklętej...” Jones zatrzymał się. Stał przez chwilę, kołysząc się jak zepsute wahadło. Głos tłukł się w nim jeszcze echem, ale już zanikał, gasnął. Harpago kiwnął głową, jakby zgadzał się z jakimś ukrytym dyskutantem, i ruszył dziarsko do przodu, wprost na widocznego w maszynowni Monsieura.

Kajuta kapitańska powitała Grunwalda radosnym piknięciem i zapaleniem awaryjnych świateł. „Wstążka” wciąż nie działała jak trzeba, ale nie miał ochoty, by rozważać implikacje tego faktu. Zamiast tego podszedł do barku i nacisnął przycisk. Napoczęta butelka migdałowej whisky czekała na niego, delikatnie schłodzona. Wewnątrz skrytki spoczywało jeszcze kilka podobnych, ale Myrton nie sądził, by mieli czas na porządną imprezę. Kiedy skokowiec wyląduje w hangarze, wyślą do nich najpierw żądanie otwarcia, a potem ekipę przechwytującą. Co do tego pierwszego, nie zamierzał im otwierać. Przynajmniej nie do momentu, zanim nie napije się ze swoją załogą. Chłopaki tego tam... jak mu było? Kapitana Piecky’ego Tipa? Cóż, dzielna drużyna Tipa będzie musiała zaczekać. Złapał za butelkę i odwrócił się w kierunku wyjścia. Szklanki. Zerknął na stół. Stała tam jedna. Powinny być w mesie... cóż, zawsze mogą chlapnąć z gwinta. Wszystko jedno. Wzruszył ramionami, z trudem powstrzymując się od wypicia pierwszego łyka, zanim przyjdą inni; starał się nie zerkać na stół, na którym – nie licząc kwadratowej szklanki, kilku płytek pamięciowych, dokumentów i wyschniętych plam po kroplach whisky – leżał pilot od zainstalowanego w kajucie holoemitera. Wystarczy podejść i nacisnąć przycisk, by zobaczyć Emmę Nemo. To tylko jeden gest, który może przysłonić to, co widział. Zmarłego, owitego chłodem próżni ducha o zamkniętych oczach, który dźgnął go lodowym szpikulcem. O tak. Pamiętał prawie wszystko – i to dość wyraźnie, lepiej nawet niż nieokreśloność głębinowej metaprzestrzeni. Pamiętał, jak widmo Emmy podeszło do niego pewnym krokiem i kazało mu... Co zrobić? Oddać pokłon...? Nie, chwalić. Oddać komuś cześć. Emma powtarzała to bez końca, ale zapamiętał tylko zimny tembr jej dziwnie jednostajnego głosu. Tak mogliby mówić martwi, gdyby pozwolić im na jeszcze jedno słowo. Rozbrzmiałoby ono w świecie żywych lodowym echem. Muszę wiedzieć, pomyślał nagle. Muszę zrozumieć. Powinienem. Włączę i kiedy ją zobaczę... Nie wiedział, jak długo stał, patrząc na pilota – minutę? dwie? pięć? – ale wreszcie powoli, niepewnie, wyciągnął po niego rękę. Nie myślał: pilot przyzywał go, obiecując ukojenie. Jeśli ją zobaczy, wszystko być może zgaśnie. Otrzeźwił go dopiero odgłos otwieranych drzwi.

Monsieur stał tyłem i to znacznie ułatwiło doktorowi zadanie. – Była jakaś mowa o popijawie? – spytał mechanik, naciskając przycisk mikrofonu kontaktowego. – Bo jeśli to ten migdałowy sikacz, to zamawiam pierwszą kolejeczkę – dodał i odwrócił się w stronę Jonesa. – O, czy to nie nasz... – zaczął, ale Harpago zamachnął się i trzasnął go w twarz ściśniętą kurczowo pięścią. – Oż, ty... – Mechanik kaszlnął, otrząsając się po ciosie. – Oszalałeś, do... Doktor Harpago Jones złapał go za gardło i uniósł w górę. Monsieur wytrzeszczył oczy, z trudem łapiąc powietrze. Wszystkiego mógł się spodziewać, ale nie tego, że lżejszy od niego o wiele kilogramów, chudy i stary doktor chwyci go nagle w stalowym uścisku i przyciśnie do ściany maszynowni. – Nie możesz...! – wychrypiał, sięgając po omacku po jeden z kluczy przyczepionych do pasa kombinezonu. – Co się z tob... – jęknął, gdy doktor powstrzymał jego rękę, wykręcając ją do tyłu. Klucz czujnikowy upadł z głuchym łoskotem na posadzkę „Wstążki”. – Jones! – wychrypiał Monsieur. – Joooones! – Bezkres – wyszeptał doktor, wciąż trzymając za szyję szarpiącego się mechanika. Pomimo skrajnie niewygodnej pozycji schylił się i złapał drugą ręką za upuszczony klucz. Metal był chłodny i świadomość tego, że trzyma go w ręku, koiła go niczym łagodna muzyka. Przez moment nie ruszał się, stojąc niczym wykrzywiony, stary posąg. – Wieczność – dodał wreszcie, powoli unosząc broń. – Myrton... – wyrzęził Monsieur, któremu przed oczami zaczęły już migotać mroczki – on... Jones... posłuchaj... on mi kazał... wyłączyć... rozumiesz? Imię Grunwalda sprawiło, że doktor zatrzymał się na chwilę. Mechanik szarpał się jak ryba wyrzucona z wody. Twarz już zaczęła mu sinieć. – Myrtooon – wykrakał. – To on... kazał... AmbuMeee... AmbuMed... albo to, albo... alb... Głęb... Głębia! Doktor przekrzywił głowę, jak próbujące coś zrozumieć zwierzę. A potem uderzył Monsieura w głowę kluczem. Ciało mechanika zwiotczało i zsunęło się na posadzkę. Było, jak uznał Jones, wyjątkowo spokojne. I pokryte chłodem. Nie dokończył jednak dzieła. Stał, kiwając się nad mechanikiem, a imię „Myrton” odbijało się w nim niczym stare echo. – Chwalmy – wymamrotał wreszcie, odwrócił się i odszedł w stronę wyjścia z pokładu dolnego, do drabinki wiszącej bliżej kapitańskiej kajuty. – Chwalmy... – mruknął niepewny, co zamierza powiedzieć. – Chwalmy Bladego Króla.

Myrton Grunwald od razu zauważył, że coś jest nie tak. Stojący w drzwiach doktor patrzył na niego półprzytomnie, choć można było dostrzec jakiś zamysł kryjący się w bladych oczach Jonesa. Harpago zamrugał i wzdrygnął się – zaraz jednak dał zdecydowany krok do przodu i przestąpił próg. Drzwi zamknęły się za nim z cichym świstem. – Doktorze... – zaczął Grunwald i urwał, dostrzegając, że Harpago ściska w dłoni ciężki klucz czujnikowy, pokryty drobnymi plamkami czegoś wyglądającego jak krew. – Jones? – Powinieneś... – zaczął doktor, zamykając na moment oczy, tak jakby z trudem znajdował wewnątrz siebie odpowiednie słowa. – Powinieneś... wiedzieć. – Co powinienem wiedzieć? – Wiecz... wieczność. Lód próżni – wyszeptał Harpago. Palce, którymi ściskał klucz, wyraźnie zbielały z wysiłku. – Przestrzeń nie jest nicością. Pła... płaszczyzna. Powinieneś wiedzieć. – Jones – zaczął Grunwald, zastanawiając się, czy zdąży obezwładnić doktora, jeśli wykona pierwszy ruch – musisz się uspokoić. Odłóż ten klucz. Usiądź. Naleję ci drinka – dodał pozornie rozbawionym tonem, delikatnie unosząc trzymaną butelkę. – Głębia – powiedział zupełnie wyraźnie Harpago. – Głębia. Chwalmy Bladego Króla. Choroba pogłębinowa, zrozumiał natychmiast Myrton. Jak? Uszkodzona staza? Nie, to Monsieur. Wtedy, kiedy... Ale tej myśli już nie dokończył, bo doktor skoczył na niego i zamachnął się kluczem. Gdyby nie fakt, że Grunwald był przygotowany na atak, Jones z pewnością odniósłby sukces. Klucz przeleciał tuż obok głowy Myrtona, który wykonał zgrabny unik – niestety, wpadając na stół. Jones był szybki – niemal nienaturalnie szybki i zwinny. Przekręcił się i nie tracąc impetu, trzasnął kluczem w ramię kapitana. Grunwald krzyknął, złapał się za rękę i przesunął wzdłuż krawędzi stołu. Harpago nie czekał, aż ofiara upadnie – natychmiast uniósł klucz. – Chwalmy go! – wrzasnął, celując kluczem w głowę Myrtona. I wtedy zalało go światło. Cała „Wstążka” zapłonęła: włączyły się wszelkie możliwe sprzęty. Drzwi rozsunęły się lekko i coś zatrzeszczało w energetycznych rurach. Doktor zawahał się, co natychmiast wykorzystał Grunwald, który zerwał się na nogi i walnął go butelką migdałowej whisky prosto w czoło. Nagły wzrost napięcia w skokowcu ustał, a pośrodku kapitańskiej kajuty, rozjarzona białym światłem holo, zmaterializowała się postać anorektycznie chudej kobiety o aparycji pająka. – NAZYWAM SIĘ MADELLA NOX – zagrzmiało wzmocnionym komputerowo głosem. – JESTEM NADZORCZYNIĄ SEKTORA KONTROLI OBRĘBU FEDERACJI, OBSZAR 180–210 STOPNIA GALAKTYCZNEGO. PRZEMAWIAM W IMIENIU JEDNOŚCI, POZOSTAJĄC WSZAKŻE ZAAKCEPTOWANYM PRZEZ NIĄ AMBASADOREM GATUNKU LUDZKIEGO. – Jones... – wyszeptał Grunwald, schylając się nad ciałem doktora. – Harpago? Ale doktor leżał bez czucia. Tuż obok jego dłoni spoczywał zakrwawiony klucz.

Kiedy widmo Mamy Kość zmaterializowało się w niemal wszystkich pomieszczeniach skokowca, Erin, Pinsleep i Hub dotarli właśnie do mesy. To, co paradoksalnie rozśmieszyło Pin, było reakcją nie jej, a Tansky’ego na pojawienie się niespodziewanego holo. Hub pisnął jak przerażona kobieta, upuszczając termokubek z fluidem. Sparaliżowało i Erin, która zastygła przy shrödingerowej lodówce. – Co to jest? – parsknęła Wise, otrząsając się z pierwszego, nieco histerycznego szoku. – Co to za bzdury?! – NINIEJSZY PRZEKAZ TRAFIA DO WSZYSTKICH ZNAJDUJĄCYCH SIĘ W GALAKTYCE OKRĘTÓW, STATKÓW, SOND I PRZEKAŹNIKÓW PLANETARNYCH – darło się holo – A TAKŻE DO WSZELKICH URZĄDZEŃ POSIADAJĄCYCH MOŻLIWOŚĆ PODPIĘCIA STRUMIENIOWEGO. JEGO TRANSMISJA JEST NATYCHMIASTOWA DZIĘKI PRZEPROWADZONEJ PRZEZ MASZYNOWĄ JEDNOŚĆ SYNCHRONIZACJI STRUMIENIA. – Maszyny... – wymamrotał Tansky. Był to ostatni komentarz, jaki wygłosili, słuchając z rosnącym przerażeniem komunikatu o Powrocie Tych, Którzy Odeszli, nazwanych przez Ambasadorkę Gatunku Ludzkiego mianem Konsensusu. Nieposprzątany fluid zastygł w mlecznobiałą plamę na posadzce mesy, półotwarta lodówka żonglowała możliwościami zimnej i gorącej temperatury na poziomie kwantowym, a Madella Nox mówiła o nieuniknionej wojnie z Obcymi i o konieczności zawarcia układu z Bytem Maszynowym, rzekomo zgładzonym w czasach, które wydawały się wszystkim zamierzchłą przeszłością. – JEDNOŚĆ OCZEKUJE ODPOWIEDZI OD GATUNKU LUDZKIEGO W CZASIE T MINUS PIĘĆDZIESIĄT BŁĘKITNYCH GODZIN, POCZĄWSZY OD MOMENTU ZAKOŃCZENIA NINIEJSZEGO PRZEKAZU – poinformowała na koniec Ambasadorka Nox i zgasła, pozostawiając po sobie lekki powidok holo. – O kurwa – powiedziała Pinsleep Wise.

Jared wysłuchał przekazu spokojnie, wciąż wisząc w pajęczynie sprzęgu zbrojeniowego. Informacja, która dotarła do „Wstążki”, nie była dla niego nowością – i to już od jakiegoś

czasu. Jedność objawiła mu się już w celi Oka – wyraźne, ostre holo, które uleczyło go aktualizacją synchronizacji Strumienia jeszcze przed jej oficjalnym ujawnieniem ludzkości. Czuł się zatem spokojnie. Spokojnie i pewnie – ukołysany w zsynchronizowanym Strumieniu i w pełni uleczony. Albo taką miał przynajmniej nadzieję. Złożoność problemu, z którym się borykał, przekraczała jego umiejętności. Teseraktowe komputery odpowiedzialne za jego świadomość zagnieżdżoną w strzałce czasu nie do końca potrafiły rozpoznać własny wzorzec. Pomimo uleczenia był zmieniony i dopiero głęboka analiza bądź nadpisanie nowej osobowości mogły ustalić jego strukturę w układ, który z braku lepszego określenia ochrzcił mianem „układu pierwotnego”. Na razie miał na to lek – o ile pozostawał w kontakcie ze Strumieniem. Teoretycznie mógł go utracić w trakcie przejścia przez Głębię, tak jak raz już utracił Myrtona. Pierwotne układy programowe potrafiły się z tym uporać: bądź co bądź Maszyny przez setki lat przelatywały przez Głębię, pozbawione kontaktu z Jednością. Grunwald coś w nim jednak zmienił, nadpisując wcześniejszy program własnym imprintem. Gdyby Jared nie był Maszyną, mógłby rozważać filozoficzne implikacje takiej zależności i ich ewentualne perturbacje natury duchowej. Jego umysł opierał się wszakże na logice. A logika podpowiadała, że powinien borykać się z problemami, jeśli już do nich dojdzie. Nie jeśli, a kiedy, poprawił się. Czy kiedykolwiek tak się poprawiał? Miał wątpliwości? Ulegał rozbiciu programowemu? Nie. W każdym razie nie przed Grunwaldem. Trzeba to naprawić. Na razie był jednak spokojny. Przynajmniej dopóki nie usłyszał krzyku Myrtona.

Grunwald słuchał przekazu jednym uchem. Miał inne problemy na głowie. Przede wszystkim sprawdził puls doktora. Jones żył – kapitan odetchnął więc z ulgą, przezornie odrzucił gdzieś na bok klucz czujnikowy. Wyglądało to na sprzęt Monsieura – czyżby Harpago zabił mechanika? AmbuMed, uznał. To najpierw. Potem zobaczymy, jak wygląda sprawa z Monsieurem. Klepnął przycisk mikrofonu kontaktowego, ale włącznik nie zadziałał, Myrton zostawił więc Jonesa i podbiegł do interkomu. Niestety, i ten nie działał. Ambasadorka Gatunku Ludzkiego wciąż perorowała, blokując wszystkie możliwe łącza. Zapewne gdyby mogła, wdarłaby się w personale... Muszę go zabrać, zrozumiał. Z powrotem dopadł do Jonesa. Nie ma teraz czasu na pogawędki z załogą. Schylił się, podnosząc dziwnie lekkie ciało doktora, i doszedł do drzwi. Na szczęście się otworzyły: pomimo mocy sygnału sprzęty po chwilowej czkawce wracały do normy. Mama Kość skończyła, gdy dreptał już korytarzem w kierunku AmbuMedu. Cisza po

przemowie Ambasadorki uderzyła go swoją intensywnością. Jej wzmocniony głos obudziłby umarłego. Ktoś, kto to zaplanował, lubił robić rzeczy porządnie, tak by nie było konieczności niepotrzebnych powtórek. – Jesteście tam?! – krzyknął, zatrzymał się na sekundę i klepnął w przycisk mikrofonu kontaktowego. Urządzenie zatrzeszczało, ale nic się nie wydarzyło. – Przeklęta Plaga – zaklął. Dobiegł prawie do AmbuMedu, rozsunął drzwi i nacisnął przycisk znajdującego się wewnątrz interkomu. – Tu Grunwald! – krzyknął, a jego głos wydostał się ze wszystkich głośników „Wstążki”. – Jestem w AmbuMedzie! Doktor jest ranny! – Kapitanie – odezwał się Jared, przyjmując informację. – Jared! – odkrzyknął Myrton, układając już doktora w AmbuMedzie. Wybrał opcję SZYBKA ANALIZA/LECZENIE. – Wychodź ze zbrojeniówki! Trzeba znaleźć Monsieura. Harpago mógł go zaatakować. – Przyjąłem. Czasza zaczęła się zsuwać, a system łączyć z personalem nieprzytomnego Jonesa. Myrton odwrócił się do interkomu i ponownie nacisnął przycisk. – Monsieur – odezwał się nieco spokojniej, pozwolił, by jego głos dotarł w każdy zakamarek skokowca. – Jeśli mnie słyszysz: pomoc jest już w drodze. Trzymaj się – zakończył i przestawił połączenie głosowe na odbiór prywatny, do mikrofonów wszytych w kombinezony członków załogi. – Wise – zwrócił się do astrolokatorki – zostaw to, co robisz, i pomóż Jaredowi. Hakl: do stazo-nawigacji. Hub: Serce. Ja na razie zostaję przy doktorze – dodał, widząc, że AmbuMed wyświetlił informację: URAZ GŁOWY TRZECIEGO STOPNIA. TRWA LECZENIE. Trzeci stopień. Nie było bardzo źle. Tę operację mógłby nawet przerwać... jeśli okaże się, że będzie musiał wsadzić tu mechanika. – Myrton – usłyszał nagle głos Erin, która najwyraźniej zrezygnowała już kompletnie ze swojego zwyczajowego „panie kapitanie”. – Jestem w SN. Jeszcze nie sprawdzałam, ale wszystko nam chyba działa jak trzeba, razem z konsolą nawigacyjną. – Zaraz sprawdzę – doleciał głos Tansky’ego. – Jak tylko dotrę do Serca. – Mamy tu sygnał z zewnątrz – dodała Hakl. – Zjednoczenie chce z nami gadać. – Włącz im szeroką wiązkę – zgodził się Grunwald. – Mam Monsieura – usłyszał nagle głos Jareda. – Był na początku maszynowni. Chyba mocno oberwał. Niosę go do AmbuMedu. Stan może być krytyczny. Wyłączam się. – Aktywuję szeroką wiązkę – mruknęła Erin Hakl. Przez sekundę interkom trzeszczał, by nagle odezwać się dziarskim, konkretnym głosem jakiegoś wiarusa. – Tu oddział przechwytujący krążownika „Grzmot”, sierżant Citgo – zachrypiał. – Potwierdźcie kontakt i odbiór tej informacji. Nie zamierzamy was atakować ani wysadzać grodzi waszego skokowca. Powtarzam. Nie zamierzamy was atakować ani wysadzać grodzi waszego skokowca. Potwierdźcie kontakt i odbiór tej informacji. – Co mam robić? – spytała rzeczowo Hakl. Grunwald przejechał dłonią po twarzy. – Na razie potwierdź ten odbiór. Utrzymaj wiązkę kontaktową i przywitaj się, ale to wszystko. Zaraz tam będę. Jared? – Tak, panie kapitanie? – Wsadzaj Monsieura do AmbuMedu. Przeprowadź podstawowe leczenie Harpago

zestawem przenośnym, ustabilizuj go i wepnij w twardą stazę. Uważaj: jest niebezpieczny. Cierpi na chorobę pogłębinową. Ja idę do SN. – Wyszedł szybkim krokiem z AmbuMedu. – Przyjąłem.

Wciąż obolała i solidnie zmęczona Hakl siedziała w fotelu pierwszego pilota. Zgodnie z poleceniem Grunwalda zbliżyła usta do mikrofonu kontaktowego zamontowanego przy konsoli nawigacyjnej. – Tu pierwszy pilot „Wstążki” – powiedziała, starając się, by jej głos zabrzmiał wystarczająco twardo. – Potwierdzam odbiór informacji. Za chwilę przekażę kontakt kapitanowi Myrtonowi Grunwaldowi – dodała i odsunęła się od konsoli. – Dziękuję – usłyszała w odpowiedzi. Było to nieco dziwne, biorąc pod uwagę, że jeszcze całkiem niedawno Zjednoczenie traktowało ich raczej przedmiotowo, występując wyłącznie z pozycji siły. – Będziemy ponawiać kontakt. Erin nie odpowiedziała, spoglądając na zapaloną lampkę twardego łącza. Uruchomiła opcję powiadomienia świetlnego. Teraz jeśli Zjednoczenie będzie chciało się skontaktować, może co najwyżej zamigotać lampką. Świadomość takiego ograniczenia nieco ją uspokoiła. Przez moment bawiła się myślą całkowitego wyłączenia komunikacji... gdy usłyszała odgłos czyichś kroków. – Już jestem – rzucił wchodzący do stazo-nawigacji Myrton Grunwald. – Jak się czujesz? – Cudownie – odpowiedziała, siląc się na lekki uśmiech. – Czy raczej... całkiem nieźle, biorąc pod uwagę usłyszane rewelacje. Powrót Tych, Którzy Odeszli? – Pokręciła z niedowierzaniem głową. – Maszyny? To chyba jakiś żart. – Nie sądzę – uznał Myrton, siadając z westchnieniem w fotelu kapitańskim. – To sporo tłumaczy. Zjednoczenie spuściło z tonu. – Są na twardym łączu, więc jeśli masz ochotę... – Za moment. – Skrzywił się lekko, patrząc na mikrofon. – Wise poszła z Jaredem? – Tak. – Doktor zaraz będzie wsadzony do stazy – wyjaśnił. – Zaatakował Monsieura. – Co?! – wykrztusiła pierwsza pilot. – Ma chorobę pogłębinową – wyjaśnił niechętnie Grunwald, odwrócił się i popatrzył na Erin. Zauważył, że lekko zbladła: najwyraźniej przejęła się losem Harpago prawie tak mocno, jak on sam. – Monsieur nie wprowadził go pewnie w stazę, kiedy mieliśmy wyskoczyć z Testera. – Po Plagę nie miałby tego zrobić? – Pewnie myślał, że w ten sposób go uratuje. Jones przechodził skomplikowaną operację...

przerwanie jej mogło kosztować go życie. Ale nie to jest ważne. Ważny jest teraz los Harpago... i Monsieura. Ma znowu rozwaloną głowę. Nie wiem tylko, czy tym razem przeżyje. – Co teraz? – spytała bezradnie. Grunwald z trudem odwrócił od niej wzrok. Wyglądała, jakby coś w niej pękło. Widział to już wcześniej: jeszcze w trakcie ucieczki z Oka, gdy Erin stanęła przed nim wymęczona torturami Trockiej. Nie wiedział tylko, kiedy się tak odsłoniła... kiedy opuściła gardę. Zaufała mi, zrozumiał. Była nieufna od samego początku, ale teraz... – Znowu się zaczyna – powiedziała nagle, wskazując na mikrofon kontaktowy. – Mam to... – Puść – zgodził się Myrton. Hakl kiwnęła głową i odblokowała mikrofon kontaktowy.

Pinsleep Wise po raz pierwszy od dawna znalazła się sama w towarzystwie Jareda. Pomimo swych wysiłków wciąż nie mogła o nim myśleć jako o Maszynie. Jego postaci... czy raczej formie, jaką mu nadano, towarzyszyło zbyt wiele wspomnień. Z jednej strony ledwo opanowywała chęć ucieczki na jego widok, z drugiej – patrzyła na niego z nieustającym niedowierzaniem. Obserwowała go w zasadzie przez cały czas: kątem oka, gdy przechodził po „Wstążce”, czy na holo ze zbrojeniówki wyświetlanym nad konsolą w SN, które „zapomniała” wyłączyć. A teraz miała razem z nim dostarczyć Monsieura do AmbuMedu. W zasadzie nie była do tego potrzebna. Czy raczej: nie była niezbędna. Jared uniósł bez problemu ciało mechanika i udał się z nim szybkim krokiem w stronę pomieszczenia medycznego. Podreptała więc za nim, starając się nie patrzeć na jego sylwetkę i te elementy ciała, które... Nie. Do przeklętej Plagi, to się nie dzieje naprawdę! – Wise – odezwał się niespodziewanie, zatrzymując się nagle pośrodku korytarza. – Lepiej idź przodem. Będziesz musiała otworzyć AmbuMed i wyciągnąć doktora. Kiwnęła szybko głową i wyprzedziła Maszynę. Teraz mogła się już skupić na jak najszybszym pokonywaniu odległości. I na tym, by lekki rumieniec, który odczuła na policzkach, stał się tylko wstydliwym wspomnieniem, zabarwionym nutą gniewu. Nigdy, powiedziała do siebie w duchu tak, jak dawno temu myślała jeszcze na Jewromie. Nigdy. Nie on. Może sobie być piękny, ale nigdy na to nie pozwolę... Zatopiona w tej jednej myśli nie zauważyła nawet, kiedy dotarła do celu. I przekonała się, że czasza AmbuMedu jest otwarta.

Siedzący w Sercu Tansky, ku swojemu zaskoczeniu, stwierdził pełną funkcjonalność systemów. To, że „Wstążka” przeżyła coś w rodzaju spięcia, zrozumiał niemal od razu. Sprawa była prosta – zwykły efekt przebywania w pobliżu wybuchu rdzeniowego plus zassanie grawitacyjne przez świeżo uformowaną iskrę głębinową. Kiedy impuls prześlizgnął się po statku, Hub obawiał się przez moment wysmażenia co wrażliwszych systemów – i, do pewnego stopnia, rzeczywiście tak się stało. Ale jednak był zdziwiony – liczył się ze znacznie poważniejszymi stratami. A już z całą pewnością nie spodziewał się komunikatu, który wyświetlił mu się nagle na środku głównego, wypukłego monitora Serca. ZAKOŃCZONO ANALIZĘ INGERENCJI NIEZBIEŻNOŚCI. – Co do... – wyszeptał, nie kończąc nawet zdania. Pamiętał świetnie, jak było: wykrycie tajemniczej „ingerencji” w kontrakt i późniejsze założenie, że za ów czyn mógł być odpowiedzialny Antenat. Rzecz jasna Hub nie miał kompletnie pojęcia, po co owa „nadistota” miałaby interesować się losem jego i pozostałych członków załogi... ale założył, że zmieniła kontrakt po to, by zebrać ich w jednym miejscu. Czemu – nie wiedział. No i jakim cudem system zakończył badanie tej „ingerencji”? Synchronizacja, pomyślał. Synchronizacja, o której ględziła ta cała Nox. I potem impuls pordzeniowy, który porządnie namieszał. Plus imprint Grunwalda. Te trzy czynniki mogły odpowiadać za ukończenie pracy programu analitycznego. Neopet nagle przypalił mu wargę. Tansky wypluł go z cichym przekleństwem, patrząc jak urzeczony na komunikat. Wystarczy nacisnąć klawisz, potwierdzając komunikat, i wyświetlić wyniki, pomyślał. Jeden plagowy klawisz i wszystko stanie się jasne. Powoli, niepewnie, zbliżył palec do właściwego przycisku.

Harpago siedział obok AmbuMedu wpatrzony pusto w przestrzeń. Z początku myśleli, że ich nie widzi, ale podniósł głowę i popatrzył wprost na Jareda. – Jestem chory – powiedział całkiem przytomnie. – Bardzo chory. – Doktorze... – zaczęła Wise, ale Jones pokręcił tylko głową. – Tu jest uprząż stazowa. – Machnął ręką w kierunku wiszącego urządzenia. – Wejdę

w twardą stazę, dopóki... dopóki jestem przytomny. Powiedzcie Myrtonowi... – Zawahał się na moment. – Powiedzcie mu... że ona wie. – Kto? – nie zrozumiała Pinsleep. – Głębia – powiedział Harpago słabym, zanikającym głosem. – Wie o nim. Ona o nim wie. Nie jest już bezpieczny.

– Mamy zapewnienie kapitana Piecky’ego Tipa – informował głos. – Nie musicie się niczego obawiać. Sytuacja, jak sami słyszeliście, uległa zmianie. – Jaką mamy gwarancję? – spytał Grunwald. – Niestety, nie macie żadnej – odpowiedział głośnik. – Chwileczkę. – Coś zatrzeszczało i nagle usłyszeli głos brzmiący tak, jakby wciąż przechodził mutację. – Kapitan Grunwald? Słyszy mnie pan? – Słyszę. – Tu kapitan krążownika „Grzmot”, należącego do sił Zjednoczenia Obrębu Federacji, Piecky Tip. Daję panu moją osobistą gwarancję bezpieczeństwa. Nie mogę zapewnić, że pańskie działania pozostaną kompletnie bez konsekwencji, bo taka decyzja nie zależy ode mnie. Jak jednak powiedział panu sierżant Citgo, sytuacja uległa zmianie. Zjednoczenie nadal jest zainteresowane Maszyną znajdującą się na pokładzie pańskiego statku, ale jej wartość, w obliczu objawienia się Jedności i potwierdzenia istnienia Maszyn w Wypalonej Galaktyce, znacznie spadła. Nie bez znaczenia jest także fakt, że owa... Jedność wyraźnie zastrzegła, iż wszelkie działania przeciwko Maszynom mogą naruszyć nawiązanie ewentualnego porozumienia pomiędzy nią a ludzkością. – I to ma nas uspokoić? – Niech się pan zastanowi, kapitanie. Co pan zrobi? Będzie pan czekał, aż dostaniemy się do „Wstążki” siłą, w momencie, gdy zyskał pan pozycję zupełnie różną od poprzedniej? A może chce się pan wysadzać? Nie jesteśmy Stripsami, by tak drastyczne rozwiązania były konieczne. Powtarzam: gwarantuję bezpieczeństwo panu i pańskiej załodze. – Chcę zostać na moim statku. Z głośnika doleciał odgłos cichego westchnienia. – Rozumie pan przecież, że to niemożliwe. Dostaniecie kwatery na „Grzmocie”, ale będziecie traktowani jako nasi goście, nie jeńcy. To samo tyczy się i Maszyny. – Piecky urwał na chwilę, by dokończyć: – Kapitanie Grunwald... niech pan odpuści. Nie trzeba już walczyć. To koniec. Trzasnęło: kapitan „Grzmotu” przestał mówić, ale pozostawił otwarte połączenie. Myrton

popatrzył przez chwilę na mikrofon kontaktowy, by nagle odwrócić się do wpatrzonej w niego, wyczekującej Erin Hakl. – Otwórz właz śluzy – powiedział. – I zawołaj pozostałych. Wychodzimy.

Jest rz ecz ą sz lachetn ą bron ić z m iecz em w ręku sw ojego m ien ia, hon oru i religii. Jesz cz e sz lachetn iej postępuje ten , który bron i ich, starając się n ie w yrz ądz ać krz yw dy z łocz yń cy. Ale cz ym ś am oraln ym i uw łacz ającym ludz kiej godn ości jest opusz cz an ie tow arz ysz a oraz w ydan ie sw ego m ajątku, sw ojej religii i sw ego hon oru n a łup z łocz yń cy dla ratow an ia w łasn ej skóry.

Mahatma Gandhi, zapis datowany na okres XX w. Ery Terrańskiej (ET)

W

ypalona Galaktyka. Niegdyś była piękna: rozjarzona mgławicami kosmicznego gazu i pozostałościami po supernowych. W jej wnętrze ciśnięto gromady srebrnych gwiazd, przetkanych pulsarami migoczącymi całą gamą kolorów. Żółte, czerwone i pomarańczowe punkty rozpalonych słońc przyciągały do siebie gromady planet otoczonych opalizującymi bańkami atmosfer i gazowych olbrzymów okolonych pierścieniami lodowych asteroid. W tym młodym świecie galaktyczne Ramiona wyglądały jak strumienie drogocennych skarbów, rozdzielonych milczącym majestatem Próżni. A potem przybyło Wypalenie i wszystko się zmieniło. Czarne smugi zniszczenia zdawały się falować, przesuwając przez parseki niczym żywy organizm. Ich pajęczyna sprowadzała martwotę i niedające się zasklepić rany. W miejscach Spustoszenia drgały rozerwane wymiary, a planety traciły swą gęstość, zamieniając się w przeklęte widmowe miejsca, przypominające raczej czarne dziury niż ciała niebieskie. Garść rozrzuconych światów ludzi była tym bardziej cenna, że pozostało ich tak niewiele. Nic dziwnego, że to na nich skupiły się obecnie siły Konsensusu Kseno. Bez względu na to, co mogła myśleć na ten temat Rada Błękitu, Systemy Zewnętrzne zostały już stracone. Nieliczne Księstwa Graniczne, które stawiły opór najeźdźcom, potrafiły jedynie wykupić czas niezbędny do ewakuacji. Z Obrębu Federacji leciały więc transporty z Gatlarku, Iseminu, Hote, Tiustu, Lupusu, Granicy, Światów Chesfielda i kilkunastu innych, podbitych przez Konsensus systemów. Wszystkie pędziły jak szalone ku nielicznym dziurom i iskrom głębinowym, prowadzącym do najbliższej bezpiecznej lokalizacji – Ramienia Perseusza. Podobna sytuacja zaistniała i w przypadku Obrębu Zachodniego, należącego do Ligi. Tu Systemów Zewnętrznych było nawet mniej: Xatas, Centurion, Hierodul, Mroczne Kraje czy Incognita. Na szczęście tu Promień był słabszy, niemal szczątkowy, i część Księstw Granicznych walczyła nadal, dumnie unosząc zapomniane sztandary Wielkich Rodów i Starego Imperium –

nierzadko przy wsparciu znajdujących się w Ramieniu Zewnętrznym sił Ligi. Ale i te układy zostały zostawione w zasadzie na pastwę losu. Im dalej na galaktyczne południe, tym Ramię Zewnętrzne – Łabędzia rzedło, ustępując miejsca pustce i kolejnemu Ramieniu – Krzyża, leżącego już we wschodnim Obrębie Państwa. Mieszkańcy tamtejszych Księstw, w odróżnieniu od swych ligowych i federacyjnych odpowiedników, wiedzieli jednak, że są z góry skazani na zagładę. Księstw jako takich było tam bowiem niewiele – Państwo już dawno przejęło te systemy, tworząc na nich planety wydobywcze i więzienne, i wydawało się wysoce wątpliwe, że będzie o nie walczyć tak jak o swoje układy wewnętrzne. Tu Promień był wszakże najsłabszy – echo samego echa, rozrzucone i porwane wzdłuż Krzyża, z nielicznymi w tej okolicy Elohim i Strażą Graniczną. Niestety, siły Konsensusu nie interesowały się wielkością samego echa głębinowego i choć w Obrębie Państwa nie pojawiło się może największe skupienie sił, to właśnie tam ludzie po raz pierwszy ujrzeli pierwszy superpancernik kseno. Ponadsiedmiokilometrowa jednostka, przypominająca dryfujące, mroczne wrzeciono, wynurzyła się z Głębi, promieniując upiornym majestatem. Otaczało ją mrowie mniejszych jednostek. Superpancernik płynął przez pustkę powoli, ale zdecydowanie, kierując się ku więziennemu układowi Trzech Róż, którego Zarządca Epreim uznał, iż ku planecie leci jakaś spora asteroida spoza Wypalonej Galaktyki. Bardzo szybko przekonał się, że jest w błędzie. – CONSENSUS – nadała w pewnym momencie asteroida. – CONSENSUS ET PAX. Epreim nie należał do ludzi słynących z odwagi, niewysoki i gruby, z pielęgnowanym wąsem i białą skórą nieprzyzwyczajoną do silnego słońca, a do gasnącego powoli karła wyłonionego miliardy lat temu z Mgławicy Sindbada. Trzy Róże wyglądały podobnie jak on: wyblakłe i nijakie, pełne nie gór, a wzniesień, skalne i białawe – zespół tysiąca wysp, otaczanych przez zielony ocean pseudoorganicznej zawiesiny. Niegdyś rządził tu Wielki Ród Tah, ale tamte dni przeminęły. Po księciu Tahów pozostał jedynie grobowiec i półmaszynowe zamki, zarządzane przez Sztuczną Inteligencję, której nie miał nawet kto wykastrować – bardzo starą i częściowo szaloną. – Będziesz musiał zdecydować – uznała SI, kiedy wystraszony Epreim zaprosił ją do rozmowy. – To siły kseno. Biorąc pod uwagę dane z Sieci Galakty... gaka...gala...– duch zająknął się, by kontynuować po krótkiej przerwie pełnej szumu, zgrzytu i wyładowań – które posiadam w bannnn.... w bankach pamięci zero zero zero dwa, powrót, wnioskuję, iż, wnioskuję, iż, wnioskuję, iż dokonają całkowitej elimmmm....inacji ludności. Transssss.... sporty. Transportowce. Wyślij je. – Nie mamy transportowców! – jęknął Epreim, patrząc niczym średniowieczna sroka w gnat na umiejscowiony w swoim biurze monitor kontaktowy. – Mam kilka promów, starą rakietę księcia, przerażonych więźniów, z czego część na robocie oceanicznej, i plagowe puszki z fasolą! – Masz przesssss... przessss.... – Co mam?! – Masz przessssłać wiadomość – wydukał duch. – Wezwijjj.... Wezwijjjj ich. Wezwij ich, zanim kseno dolecą do orbity.

– I co mam im powiedzieć? – Będziesz wiedział – zaszemrała Sztuczna Inteligencja pamiętająca czasy, gdy Imperium Galaktyczne rządziło od krańca do krańca Drogi Mlecznej. – Będziesz wiedział. Epreim ukrył twarz w dłoniach.

Legat dowódca Scipio Publius miał tyle szczęścia, że Liga dowiedziała się o ataku Konsensusu znacznie wcześniej – dzięki synchronizacji Strumienia i wiadomości wysłanej z północnego Obrębu Federacji. Problemów też miał kilka: po pierwsze, nie znał liczebności lecących ku Księstwom sił wroga. Po drugie, Liga, tak jak i całe Zjednoczenie, milczała, gdy wysłał prośbę o posiłki. I po trzecie, nie spodziewał się, by Księstwa Graniczne, w pobliżu których przebywała jego ligowa flota, mogły dosłać mu wsparcie. Liga nas zostawiła, pomyślał z przekąsem – tak jak przypuszczał już w momencie, gdy zesłano ich na to graniczne zadupie. Nic dziwnego. Cała jego kariera była naznaczona widmem porażki. Mało kto w Lidze uważał, by mężczyzna, choćby i legat – ale nie pełnoprawna femina – nadawał się na dowódcę. – Rozstawiamy siły – rozkazał, zerkając kątem oka na swoją zastępczynię: ogoloną na łyso prefektkę Nonę Numerię, stojącą obok niego w stazo-nawigacji krążownika „Truciciel”. – Z tego, co wiemy, zbyt wielkie skupienie jednostek obronnych spowodowało porażkę północnych Księstw Granicznych w Obrębie Federacji. – Będzie, jak zechcesz, legacie. – Pentenkontery mają osłaniać transportowce, o ile księżniczka Sodo zdąży jakieś wysłać – rozkazał. – Nie wdają się w bezpośrednią walkę. – Myśliwce nie mają napędów głębinowych... – zauważyła Nona, ale Scipio machnął tylko ręką. – Zdaję sobie z tego sprawę. Jeśli przetrwamy, wrócą do hangarów... a jeśli nie, nie będzie to już miało znaczenia. – A skokowe triremy? – Wszystkie nadające się do walki skokowce mają wspierać walki fregat. Każda fregacka pentera ma być osłaniania przed atakiem. Co do reszty... chcę dane z liburn. Z każdej, plagowej, wysłanej w przestrzeń sondy. Nona Numeria kiwnęła głową i zaczęła przekazywać rozkazy.

– Mam to głęboko w dupie – wyznał szeleszczącym, cichym głosem Johnny Osiem, zwany przez przyjaciół i wrogów Krwawym Nosem. – Nie obchodzi mnie, czy Zjednoczenie wystrzeliło Paliatywę w próżnię razem z jego zasranym tronem. Mam gdzieś pieprzoną Szparę i plagowego Perseusza. To Ramię nigdy mnie nie interesowało. – Spojrzał na wyświetlonych za pomocą projekcji holo przedstawicieli przerażonych klanów. – Śmierdzi tam pyłem i gównem. – Czego więc się rzucasz? – zaciekawiła się Eve, znana też jako Księżniczka, choć to miano nieco się zdezaktualizowało po dwudziestu latach pirackiej pracy. – Po co nas wzywasz, i to zakazanym łączem? Nie widzisz, że wszyscy spierdzielają, wyprzedzając własne echo głębinowe? – Księżniczka dobrze gada – rzuciło zamaskowane holo łowcy głów, znanego wszystkim pod chwytliwym pseudonimem Delikatny. – Nic tu po nas. Tu już, kochani, po ptakach. Kilkanaście postaci, wyświetlonych w stazo-nawigacji należącego do Johnny’ego niszczyciela „Pieszczota”, pokiwało głowami. – Chcecie, to spierdzielajcie – zauważył Krwawy Nos, kiwając się nieco na boki. To, że dopiero co zakończył solidną popijawę, było oczywiste, tak jak fakt, że mało kto widział kiedykolwiek Johnny’ego na trzeźwo. – Nie będę wam pitolił o zasranych sztandarach, dumach i innych pierdołach. Większość już poustawiała sobie liczniki i pilnuje, żeby Obcy nie urżnęli im jajec. Zapauzował. Nie było to zamierzone działanie: chwycił po prostu za butelkę z własnoręcznie zaprojektowanym sikaczem i golnął solidny łyk. Klany milczały. Nie uznawano tu może konwenansów charakteryzujących kulturalną dyskusję, ale z pełną powagą respektowano fakt, że w trakcie porywającej przemowy może zaschnąć w gardle. Johnny odstawił szyjkę od ust. Beknął. – Ja tu zostaję – oznajmił, patrząc na zebranych przekrwionymi oczami. – To moje pieprzone Ramię. I moje pieprzone Księstwa. Te kosmiczne gówna – machnął butelką w niesprecyzowanym kierunku – zajmują mój plagowy teren. Przypieprzyli się do Iseminu... miałem niezły układzik z jednym z kapitanów, przymykającym oko na małe co nieco z transportów... A Lupus? Pamiętacie tę kopalnię? Była, Plaga, moja, nie jakichś Obcych z dupy wziętych. Mieliśmy tu dobre interesy. Nie powiecie, że nie. Nikt się nie odezwał. Ale i Johnny jeszcze nie skończył. – Gdzie pójdziecie? – spytał. – W dupę se pójdziecie. W Wewnętrznych będzie milita... militaryzacja – wykrztusił, opluwając nieco hologramy. – Tam już się rozstawiają. Cała Federacja. W Lidze i w Państwie tak samo. Mamy pieprzoną wojnę. Chcecie więc – mruknął ciszej, nie patrząc już na holo, ale jego głos i tak brzmiał jak wystrzał – to spierdzielajcie. Ja tu zostaję – powtórzył ni to do klanów, ni to do siebie, ni to do butelki. – I nakopię skurwielom do dupy.

Ponownie przytknął butelkę do ust. I tak samo jak poprzednim razem nikt się nie odezwał.

– Masz! – syknął Strażnik Ced, wirując pomiędzy myśliwcami Konsensusu niczym fryga. – Masz i niech cię... – nie dokończył, ponownie szarpnął za uchwyt swojego skokowca i nacisnął przycisk wyzwalający ostrzał z broni, którą większość Strażników zdążyła już ochrzcić mianem „super-EPI”. Czasem nawywano ją też z maszynowego: electro. Błękitny, rozedrgany piorun trafił w myśliwiec wroga, przepalił mu pole magnetyczne i rozwalił kadłub. Jednostka wirowała przez chwilę, ale szybko dobił ją Strażnik Leon, znany niegdyś jako Leonid Bukowski, pierwszy pilot niszczyciela „Harmider”, obecnie kontraktowy Strażnik Graniczny poważnie myślący o przystąpieniu do Zakonu Pustki. – Dzięki, bracie – rzucił Ced przez szeroką wiązkę. – Na szóstym stopniu! – krzyknął, ratując statek Leona przed zestrzeleniem przez nadlatującą eskadrę. – Mam adsorpy! – rzucił Leon, zgrabnie lawirując „Echem Nocy”, skokowcem przydzielonym mu po nieżyjącej już Strażniczce Lete. „Mgła” – skokowiec Ceda, zawrócił i strzelił ładunkiem electro, przypalając pola dwóch purchawkowych jednostek wroga lecących zbyt blisko siebie. – Mam aktywację echa! – odkrzyknął Ced. – Kolejna duża jednostka! – Zrzuć dane do reszty i wracaj – poprosił Leon, wyrównując lot. – Ustawiam licznik, nie damy im rady. – Przyjąłem. Zsynchronizowany Strumień przyspieszył zdjęcie blokady nanitowej i usprawnił aktualizację oprogramowania nawigacyjnego ulepszonego przez Kirke Bloom. Dane z początku przepływały niczym rozchodząca się po kosmosie fala, by nagle, po ujawnieniu się Jedności, trafić jednocześnie do wszystkich czarnych skokowców Straży w całej Wypalonej Galaktyce. Jak łatwo można się było domyślić, Strażnicy okazali się pierwszym punktem oporu w Ramionach Zewnętrznych i także jako pierwsi otrzymali aktualizację danych strategicznych, łącznie ze wstępnym nazewnictwem podstawowych jednostek kseno. Niestety, wiele zrobić nie mogli – większość pilotowała skokowce, co skazywało Straż na technikę partyzancką i atakowanie mniejszych, rozproszonych sił wroga. Inna sprawa, że odblokowana broń okazała się wyjątkowo skuteczna. O ile Strażnicy potrafili z niej skorzystać. Tym ostatnim nie musiał już przejmować się Ced. Wirofag, tonażowy odpowiednik ludzkiej fregaty, przypominający nieco powiększoną znacznie wersję adsorpa o fioletowo zgniłej

barwie, wyłonił się z Głębi, niemal natychmiast zasypując „Mgłę” zielonymi strzałami upstrzonymi plamami czarnych dziur. Strażnik zdążył wykonać rozpaczliwy unik, ale jeden z zielonych promieni trafił go nagle w prawą burtę, która rozjarzyła się upiornym, zielonym światłem i – najzwyczajniej w świecie – zniknęła. Odlatujący w kierunku boi Leon dostrzegł jeszcze białą, cichą kulę eksplodującego rdzenia.

– Zakłócenie czystości – oznajmił zimnym, komputerowym głosem eidolon Stripsów, istniejący jako najwyższa, umysłowa wersja bytu Symulacyjnej Techniki Rozwoju Intelektu Postludzkiego. – Zakłócenie czystości. Przeprowadzić symulację zdarzeń – dodał brzękliwie we wnętrzu wymarłego niszczyciela „Samael”, jedynego, który zachował swą formę po ataku Obcych na wypalony sektor 32C. Jednak nie było tu nikogo, kto wykonałby polecenie. „Samael” pozostawał już tylko lewitującym wrakiem, coraz bardziej zbliżającym się do granicy Oka Cyklonu. Eidolon, jako naturalny, ewolucyjny następca wykastrowanych SI, miotał się w oprogramowaniu gasnącego okrętu. Przepływał pomiędzy stanowiskami i martwymi ciałami Stripsów. Niektóre z mechanicznych części wciąż próbowały wykonywać wprogramowane polecenia, ale kończyło się to groteską: wielki Strips obsługujący oddział zbrojeniowy wciąż naciskał przycisk wystrzału, choć kable, łączące go z protezą sterowniczą, dawno się zerwały. Widok był tym bardziej upiorny, że Strips nie miał już biologicznej głowy i drgania, którym podlegał, nie były niczym innym, jak echem gasnących połączeń pomiędzy maszynowymi częściami a materią organiczną. Tuż obok spoczywało cybernetyczne cielsko Stripsa pełniącego rolę drugiego symulatora – odpowiednika pilota w ludzkich oddziałach kosmicznych. Ten wciąż jeszcze żył, choć nie zmieniało to faktu, że nie potrwa to długo. Mógł tylko ruszać oczami w zmiażdżonym przez wewnętrzny wybuch ciele i czekać na swój koniec symulacji życia. – Zakłócenie czystości – poinformował eidolon. Na moment zmaterializował się jako holo: widmo pokrytego stalą cyborga, by zaraz zniknąć przy wtórze donośnego trzasku. – Zakłócenie czystości. Przeprowadzić symulację zdarzeń. Przeprowadzić symulację zdarzeń... W niecałe cztery minuty później „Samael” przeleciał przez granicę Oka Cyklonu i został obrócony w nicość przez szalejące na zewnątrz Wypalenie.

Obecne w Ramionach Zewnętrznych Wypalonej Galaktyki jednostki Elohim z trudem hamowały podniecenie. Dowodzące większymi okrętami Macierze Elohim przesyłały dane za pomocą nagle zsynchronizowanego Strumienia oraz Ziarna, zbierając rozproszone siły po całej Wypalonej Galaktyce. Proces był powolny, ale żądanie natychmiastowego skupienia trafiło niemal natychmiast do wszystkich sił sekty tuż po przekazie Ambasadorki Gatunku Ludzkiego. Flotylla białych, bąblowatych skokowców, fregat i niszczycieli, a także przynajmniej jeden kulisty, biały jak śnieg krążownik, zmierzała w pełnym pędzie ku armadzie Konsensusu. Na wysyłane ku nim pozdrowienie: PAX i CONSENSUS, odpowiadały tym samym, zalewając siły kseno informacjami o wyłączanych polach, wygaszeniu energii rdzeniowej z systemów ofensywnych i śląc pozdrowienia przy pomocy wciąż testowanego programu „Porozumienie”. Siły Konsensusu czekały wszakże spokojnie, nie reagując na żaden z przesłanych komunikatów. Flotylla Elohim wreszcie się zatrzymała, niemal całkowicie wygasiła statki i przestawiła moc na zasilanie podstawowe. Owo całkowite odsłonięcie można było zinterpretować jedynie jako pełen szacunku pokłon. Od armady Konsensusu oderwały się adsorpy. Purchawkowe, zgniłofioletowe statki pomknęły przez przestrzeń wielkim rojem, wciąż nadając hasło CONSENSUS PAX, brzmiące coraz bardziej obco, im dłużej się go słuchało. Macierze Elohim zastygły w pełnym napięcia oczekiwaniu. A potem, po kilku chwilach, adsorpy obsiadły jednostki sekty niczym stado lgnących do miodu much. Trwało to długo. Dłużej niż zwykle. Adsorpy oderwały się wreszcie od sił Elohim. Nie odleciały jednak szybko ku swojej flocie. Część zatrzymała się w przestrzeni, a część nie oderwała się mechanicznie, tylko odpadała od statków sekty, jakby coś je uszkodziło. Niektóre z purchawkowych statków kompletnie zastygły. Wyglądało na to, że zawartość jednostek Elohim nie przyniosła im spodziewanego pożywienia, a truciznę. – CONSENSUS – nadawały wciąż Macierze Elohim. – CONSENSUS PAX. Ale Konsensus nie odpowiedział. Nagle, bez ostrzeżenia, otworzył ogień do wielbiącej go flotylli.

Uda się, zdecydował Scipio Publius. Musi się udać. Jego niewielka flota, podzielona na kilka oddziałów uderzeniowych, mknęła już ku flotylli Konsensusu, która wyłoniła się z Głębi tuż nieopodal granicy układowej systemu Hierodul. Tu Promień był słabszy, ale tak jak przewidywał Scipio, siły wroga przybyły dziurą głębinową z Messiera 79 – gromady kulistej w gwiazdozbiorze Zająca, leżącej na pograniczu Obrębu Północnego należącego do Federacji. Wyglądało na to, że Konsensus niewiele sobie robił z granicznych Linii – o ile w ogóle o nich wiedział. – Pentenkontery proszą o zezwolenie na otwarcie ognia rakietowego – poinformowała Tulla, trybutka nawigacyjna. W jej lekkiej wojskowej zbroi odbijały się plamki dotykowego holo. – Zezwalam na ostrzał. Niech skupią się na wirofagach. – Przyjęłam, legacie. – Mamy kontakt bojowy z adsorpami – wtrącił trybun komputerowy. Scipio kiwnął głową. – Ostrzał – rozkazał i nagle cała Flota Rapax otworzyła ogień do lecących ku niej małych, zwinnych jednostek. – Księstwa nigdy nie powiedzą, że Liga odwróciła się od nich w momencie największej próby – dodał, ale mało kto usłyszał jego komentarz. Neoszyba krążownika „Truciciel” rozjarzyła się dziesiątkami niewielkich, czerwonych plamek. Trafiali w nie – i plamki ginęły, gasnąc na tle czerni niczym zdmuchnięte świeczki. – Jest przełamanie, legacie – odezwała się Nona Numeria. Scipio zerknął na prefektkę i ponownie kiwnął głową. – Wypuszczamy pentery – rozkazał, wskazując ręką na wyrysowane kreskami holo symbole ligowych fregat. – Punkt sześć, osiem i dziesięć. Skoncentrowany ostrzał na największych jednostkach. Po przebiciu się przez front powrót tą samą drogą, nadal z ostrzałem. Statki mają być jak igła, która powraca tym samym ściegiem. – Tak będzie, legacie – odparła Nona. Nie dodała, że zaprezentowana przez Publiusa taktyka nie zgadzała się kompletnie ze zwykle stosowaną strategią kosmiczną Ligi. Z reguły po otrzymaniu danych z sondowych liburn następował atak penter, których celem było jak najdłuższe związanie sił przeciwnika, do czasu przybycia posiłków. Tu jednak posiłków nie było i wszystko wskazywało na to, że w ogóle nie przybędą. – Wykonać. I uzbroić plazmowe onagery. Chcę mieć pełną moc, gdy przyjdzie czas do miotania energetycznego. Otoczone przez skokowe triremy pentery pomknęły w przestrzeń, rażąc z laserowych lanc wzmocnionych ligowym atomem, nastawionym na ostrzał punktowy. Nieprzygotowany na taki ruch Konsensus zaczął rozpraszać swoje siły, by utrudnić fregatom Ligi zadanie dużych strat. Pomimo gorączkowego przegrupowywania trudno mu było jednak od razu odpowiedzieć na tak skoncentrowany atak. Taktyka murowa, zastosowana wcześniej przez Księstwa Graniczne, miała na celu ochronę układowych planet. Tu muru nie było – tylko kilka precyzyjnie ustawionych, otoczonych przez tarcze triremów, co znacznie utrudniło trafienie większych penter. I owa taktyka istotnie się sprawdzała. Trzy strategiczne „igły” przebiły się przez front Konsensusu niczym przez masło. Grupie lecącej do punktu numer sześć udało się poważnie uszkodzić sporą bakteriopodobną jednostkę wielkości niszczyciela, której sztab Rady Błękitu nie zdążył jeszcze nadać żadnej oficjalnej

nazwy. Nieforemny, półprzezroczysty twór zapłonął w kilku miejscach i zaczął lekko dryfować, przepuszczając wcześniej blokowane siły Ligi. Grupa z punktu ósmego nie miała tyle szczęścia: skoncentrowany ostrzał Konsensusu rozbił tarczę triremów i uderzył w pole magnetyczne fregaty, która zaczęła salwować się nagle histeryczną ucieczką, zapominając o rozkazach Floty Rapax. Ale grupa dziesiąta... trafiła wprost w ksenoformer. Potężny, kosmiczny kształt zadrżał i Scipio pojął nagle, dlaczego wokół owej molochowej, powolnej konstrukcji latało tak wiele jednostek. Wyglądało na to, że nie miała ona magnetycznego pola lub posiadała jedynie jego szczątkową wersję. Najwidoczniej zawarta w niej moc ksenoformowania wymagała gigantycznych nakładów energetycznych i brakowało go na formowanie osłony. – Onagery – rozkazał Publius. Wielkie wyrzutnie plazmowe krążownika Ligi potrzebowały sporo czasu, by się naładować, i zabierały ponad dwadzieścia procent zwykłej energii rdzeniowej, ale świetnie nadawały się do strzału dystansowego. „Truciciel” rozbrzmiał alarmem i energetyczne skupisko plazmy pomknęło w przestrzeń niczym wielka, rozedrgana łza. Legat czekał, a kiedy systemy zaczęły raportować sukces, odetchnął z ulgą. – Zostały jeszcze dwa – poinformowała trybutka Tulla. – Ale już ustawiają wokół nich tarczę. Zorientowali się. – To zupełnie tak jak my – mruknął Scipio. – Kontynuować.

Ten system był już w pełni zdobyty i ksenoformowany. Lupus, niegdyś mroczna, pokryta gigantycznymi lasami planeta, wyglądał, jakby oplotła go pajęczyna połyskująca lekkim fioletem. Kleista zgnilizna pokrywała stare zamki Wielkiego Rodu Lupusów, ich miasta i wsie. Księstwo Lupus, leżące na obrzeżach Obrębu Federacji – z wolna stawało się wspomnieniem, ginącym pod kożuchem ksenoformingu. Nawet atmosfera – niegdyś przetkana delikatnym różem wymieszanym z błękitem – stała się szara i martwa. Proces wciąż trwał, był to jednak już drugi etap po dokonaniu planetarnego genocydu. Układ był zatem stracony – i tym dziwniejszy okazał się niespodziewany atak na stacjonujące na orbicie siły Konsensusu. Nie była to flota, do której Obcy byli przyzwyczajeni. Dla postronnego obserwatora wyglądała jak kompletne pomieszanie z poplątaniem. Znajdowały się w niej jednostki odkupione – bądź skradzione – od Elohim, odrestaurowane fregaty Stripsów, zmodyfikowane nielegalną bronią okręty Federacji, Ligi, Państwa – a nawet wyspecjalizowane, półautomatyczne

próżniopławy Klanu Naukowego oraz smukłe statki Zbioru. Wszystkie te jednostki wymalowano w rozmaite kolory i hasła, herby i flagi, a także czaszki, błyskawice i – co było dość zaskakujące – roznegliżowane damy, puszczające do Obcych oko i zaciągające się cygaretką. Ale nie to było najdziwniejsze, a fakt, że każdy ze statków – tuż po wyjściu z Głębi – zaczynał nadawać nie standardowe wezwania do opowiedzenia się czy komunikaty wojskowe – lecz wrzaski, bojowe okrzyki, agresywną muzykę i donośne, niemal opętańcze śmiechy. – PAX – odezwał się wreszcie Konsensus, ustawiając w formację nieliczne, bo niespodziewające się ataku siły. – CONSENSUS. PAX. – Pax, sraks! – wydarł się z pokładu niszczyciela „Pieszczota” Johnny Osiem. – Wypierdalać! – CONSENSUS ET PAX. – WYPIERDALAĆ! – zagrzmiało ze wszystkich lecących ku Obcym jednostek. – WY-PIERDA-LAĆ!!! Rzucone w próżnię przekleństwo uderzyło niczym fala, zagłuszyło szeroką wiązkę kontaktową. Jednostki Konsensusu przyjęły je, usiłując zanalizować przekaz. W czasach Starego Imperium ludzkość nie potrafiła nawiązać pełnego porozumienia z Obcymi. Po raz pierwszy od wieków związana z tym frustracja dotknęła i samych Obcych, których siły nadaremnie usiłowały pojąć, co oznacza tajemnicze hasło słane ku nim przez nadlatującą flotę wroga. A potem zbieranina przestępców, złodziei, piratów, łowców głów, przemytników i wszelkiej szumowiny Wypalonej Galaktyki uderzyła całą swą mocą na oszołomione jednostki Konsensusu.

– To szaleństwo – mamrotał do płytki personala zamknięty w łazience Rady Błękitu, przybyły na miejsce najszybszym możliwym transportem Strażnik Virx. – Jeszcze raz pragnąłbym zarekomendować natychmiastowy odwrót wszystkich jednostek Straży Granicznej z Ramion Zewnętrznych... Tracimy ludzi! – Straż pełni swoją powinność – odpowiedział mu spokojny, głęboki głos, dobiegający z jego własnych ust dzięki personalowej technologii kontaktowej. – Straż powinna strzec, Strażniku Virx. Czyżbyś o tym zapomniał? – Wasza Magnificencjo... Mistrzu... Liktorze Pustki... Ojcze Thero... – Virx zaczął się plątać. Przymknął na moment oczy, by zaraz ponownie je otworzyć. – Jeśli prawdą jest to, co słyszałem w trakcie spotkania... Strażnicy nie mogą mierzyć się z taką potęgą! – Jednostki, o których mówisz, zostały już dawno wezwane do Ramion Wewnętrznych – odpowiedział mu Mistrz Zakonu Pustki. – Te, które pozostały, pozostały na własne życzenie.

– Ależ to najwierniejsi z wiernych! Nie powinniśmy ich tracić! – Oczywiście – zgodził się głos Ojca Thero. – Ile jesteś już w Zakonie, prezbiterze? Virx chrząknął. Zaczął nerwowo pocierać usta. – Od co najmniej trzydziestu błękitnych lat – wypalił wreszcie. – Lub więcej, jeśli liczyć okres kontraktowy. – Czy kiedykolwiek, już po samym Wtajemniczeniu, zastanawiałeś się, dlaczego Zakon Pustki nazywamy Zakonem Pustki, a nie na przykład Zakonem Straży lub jakąkolwiek inną, chwytliwą nazwą? Virx ponownie chrząknął. Coś zbierało mu się w gardle. Pokręcił głową i gdy przypomniał sobie, że połączenie nie miało charakteru wizyjnego, wychrypiał wymuszone „nie”. – Tak przypuszczałem. Wiesz przecież, że nasza wiara uczy, iż nie jesteśmy niczym innym, jak aquastorami, istotami podtrzymywanymi przy istnieniu przez własne myśli. Czym bylibyśmy zatem bez swych idei? A nasze idee... czym będą, jeśli zostaną skażone lękiem? – Ojcze Thero... oni tam giną... – Nie przerywaj mi, proszę – spokojny głos stał się nagle zimny i ciężki. Jego moc zdawała się promieniować nawet przez personal. – Od niezliczonych stuleci stoimy na straży Granicy Galaktycznej, dobrze wiedząc, co przybędzie z Promienia. Gdy Wypalona Galaktyka zapomniała, my pamiętaliśmy. Nosiliśmy w sobie wiedzę, a nawet obawę, ale nigdy nie byliśmy tchórzami. Rozumiesz, co mówię? – Myślę... myślę, że tak, Ojcze. – Ja myślę, że nie – głos obniżył nieco ton, ale przez Virxa i tak przebiegł dreszcz. – Zakon Pustki to nie tylko nazwa. To nasza deklaracja. Nie lękamy się tego, co nadejdzie. Znamy nasze przeznaczenie. I wiemy, że być może będziemy musieli zginąć. Tym jest właśnie Pustka, prezbiterze. To nie Próżnia pomiędzy gwiazdami i galaktykami. To nasza świadomość końca. Ci, którzy naprawdę wierzą, wiedzą o tym. Czy ty o tym wiesz? – Wiem, Mistrzu – wyszeptał Virx. – Wiem. – W takim razie wracaj na Salę Spotkań – rozkazał głos. – I uszanuj tych, którzy postanowili poświęcić swe życie dla innych.

Patrząc z perspektywy całej Wypalonej Galaktyki, burza na jej granicy nie miała większego znaczenia. Cienkie nitki Promienia – drobiazg na tle ogromu – sypnęły ku Ramionom garścią kolorowych plamek, kierujących się ku niewielkim ognikom słońc i orbitujących wokół nich kulek zakrytych ulotną mgiełką atmosfer. Owe drobne światełka krążyły wokół pasm Wypalenia

niczym migotliwe iskry. Naprzeciw nich stanęły jasne kropki: rozjarzone dyszami napędów, usiłujące ochronić nieliczne płomyki umykających transportów. Wszystko odbywało się w ciszy, oświetlone zimnymi światłami obojętnych gwiazd. Ale z bliska wyglądało inaczej. Inaczej wyglądało dla legata Scipio Publiusa, który po strąceniu dwóch ksenoformerów zbolałym i ciężkim głosem musiał nagle zarządzić odwrót, gdy zauważono rozjarzone echa głębinowe, świadczące o przybywających nowych jednostkach wroga. Inaczej dla zbieraniny szumowin Wypalonej Galaktyki, która – po druzgoczącym zwycięstwie w układzie Lupus – zatrzymała się nagle i umilkła, patrząc, jak wraki floty kseno orbitują wokół przemienionej, na zawsze straconej planety. Ich wygrana była oczywista, lecz gorzka – choć pokonali wroga, zwycięski sztandar mogli wbić jedynie w pogorzelisko. Inaczej dla Strażnika Leona, którego skokowiec wlatywał na pełnym pędzie w Głębię, ryzykując solidny poślizg lokacyjny, i zostawiał za sobą grupujące się i powiększające siły Konsensusu, definitywnie przejmujące ten fragment Ramienia Łabędzia. Inaczej dla Elohim, do których dotarł już przekaz o decyzji Konsensusu odnośnie do ewentualnego przymierza. Odrzucenie przemknęło po nich bolesnym echem dzięki synchronizacji Strumienia i towarzyszyło mu dziwnie ludzkie uczucie zawiedzionych nadziei. Inaczej dla zaskoczonej sekty Stripsów, która nagle straciła kontakt ze swoimi jednostkami w Testerze i w pobliskich układach granicznych. Inaczej dla Strażnika Virxa, który, bijąc się z myślami, wracał na Salę Spotkań Rady Błękitu, gdzie panowało większe zamieszanie niż zwykle, ponieważ ofiarowany przez Jedność czas nieubłaganie zbliżał się ku końcowi. I inaczej wyglądało dla Zarządcy Epreima, siedzącego przed zakurzoną i popękaną ze starości konsolą sterującą Zarządzaniem Planetarnym Trzech Róż. Holoemitery wyświetlały mu istną kawalkadę barw – czerwone kółka i plamki, razem z wielką plamą superpancernika Konsensusu, dolatywały właśnie do planetarnej orbity, nadając ku planecie nieustanne: CONSENSUS ET PAX. – Już mu... musisszszsz – wytrzeszczała Sztuczna Inteligencja Wielkiego Rodu Tahów. Epreim kiwnął głową. Był mocno pijany: dorwał się do zachomikowanych, biurowych butelek i wypił co najmniej trzy. Przy tak dużej dawce powinien dostać zapaści, ale personal już likwidował poważniejsze skutki uboczne. Spocony i drżący mężczyzna nachylił się nad mikrofonem kontaktowym podłączonym do personala każdego z przebywających na Trzech Różach więźniów i strażników. – Tu Zarządca Epreim – wychrypiał. – Wzywam... wzywam cały personel... wzywam wszystkich osadzonych... – Wiedz... wiedzdzdzą... o brakku obrony – zatrzeszczała SI. – Lecą ksennn... ksenotranssss... – Musicie zrozumieć – wyszeptał Epreim – że robię to dla nas. Robię to dla nas wszystkich. – Ksssennotransformery przebijają się przezzzz orbitę. – Wybaczcie mi... – Flottta Konsssensusu zbliża się do lą... lą... lądowania.

– ...ale nie mam innego wyjścia. Wybaczcie mi. Wybaczcie – szepnął Epreim i nacisnął przycisk blokady łączącej wszelkie znajdujące się na planecie elektrownie i składy zbrojeniowe z jądrem planetarnym Trzech Róż. Niecałe dwadzieścia minut później zbliżające się do układu jednostki Konsensusu nie znalazły w nim nic – oprócz wraków sił kseno i martwych asteroid, wciąż jeszcze uderzających o siebie w dzikim pędzie i ginących w serii rozbłysków.

Nigdy się n ie poddali. T ak, w iem , co o n ich m ów ion o. T w ierdz on o, ż e ugięli się prz ed potęgą Masz yn , ż e z godz ili się z ostać ich n iew oln ikam i, ż e poz w olili n a prz ejęcie sw ych plan et. Uw aż an o, ż e podpisali hań biący traktat z Jedn ością. T o w sz ystko było praw dą. Ale to takż e on i – ta z uboż ała cz ęść arystokracji ż yjąca w S ystem ach Zew n ętrz n ych – gdy Masz yn y ustan ow iły już prz ycz ółki plan etarn e, jako pierw si roz pętali praw dz iw ą rew oltę.

W spom n ien ia o W ojn ie Masz yn ow ej, Dowódca Strateg Imperium Febre Thot

M

łoda księżna Sektam Allope Gatlark patrzyła na przybyłego młodego człowieka z pewną dozą powątpiewania. Czy to miał być ów obiecujący kadet? Jedyne, co na razie widziała, to rozwichrzoną czuprynę, zawadiacki uśmieszek i podbite oko. Postukała palcem w poręcz antygrawitacyjnego tronu i nachyliła się do swojego sekretarza, Myśliciela Itire, który dla rodu Gatlarków zrezygnował lata temu z wygodnej posady w szeregach Klanu Naukowego. – To oko – mruknęła. – Tak, pani – przyznał równie cichym głosem Itire. – Wygląda na podbite. I czy on nie jest przypadkiem pijany? – To możliwe, Wasza Wysokość. Księżna westchnęła. Swój urząd sprawowała już od blisko pięciu lat i chociaż wyjątkowo wcześnie objęła tron, arystokracja układowa wróżyła jej świetlaną przyszłość. Nikt jednak jej nie powiedział, że codzienność będzie polegała na prowadzeniu takich właśnie spotkań. – Niech podejdzie bliżej – zadecydowała i Itire machnął delikatnie dłonią na kadeta, który podszedł pod gatlarski tron. – Czy to prawda, że wszczął pan incydent międzyukładowy? – spytała księżna bez ogródek. Młody człowiek wzruszył ramionami. – Bo ja wiem... – Do Jej Wysokości należy zwracać się z poszanowaniem przysługującego jej tytułu – przerwał mu zimno Itire. – Proponuję, żeby odpowiadał pan na zadane pytanie z zachowaniem odpowiedniej formy. – Bo ja wiem, Wasza Wysokość? To Isemin – odpowiedział młodzieniec. – Stwierdziłem, że naruszanie pewnych granic... systemowych nie było zbyt w porządku z ich strony, toteż zachowałem się odpowiednio do sytuacji. – To nie były granice systemowe – zauważyła lodowatym głosem księżna. – Wszczął pan

bójkę w kantynie z oficerem floty Iseminu, a konkretnie obraził pan isemińskiego posła. – Powiedziałem mu tylko, że ma mordę jak hodopawian, za przeproszeniem Jej Wysokości. Na swoje usprawiedliwienie mogę dodać, że naprawdę wyglądał jak to re-żywe zwierzę. Powiedziałem tak zresztą tuż po tym, kiedy ów hodopaw... chciałem powiedzieć oficer, ośmielił się zaczepić moją koleżankę. Rękoma. Powiedziałem wtedy coś o zbyt długich łapach, które jednakże pasują do twarzy, ponieważ... – Wystarczy – rozkazała księżna i młodzieniec umilkł. – Myślicielu? – Dokładny zapis wydarzeń na stacji orbitalnej Purpura jest już w naszych rejestrach – zauważył Itire. Odwrócił się do kadeta. – Jest tam także holo, na którym widać, jak po owej zaczepce słownej oficer Iseminu odpowiada równie niestosownym komentarzem. Rozgląda się pan wówczas po kantynie i widząc, iż nikt nie reaguje na sytuację, mówi pan... chwileczkę... – sekretarz zerknął na płytkę swojego personala, wyświetlającą niewielkie holo – mówi pan: „Czy wszystko muszę robić sam?”. Powtarza pan to dwukrotnie, po czym... wdaje się pan w bójkę. – Oficer znalazł się pod opieką lekarską – zauważyła księżna. – Mocno go pan poturbował. Młody człowiek ponownie wzruszył ramionami. Księżna ponownie westchnęła. – Nie spodziewaliśmy się tego po panu – zauważyła. – Jest pan uważany za jednego z lepszych kadetów Akademii Kosmicznej. I takie wydarzenie... To mogłoby zrujnować pańską karierę. Rozumie pan? Młodzieniec patrzył przez chwilę na księżną, która nadal zachowywała kamienną twarz. – Myślicielu Itire – odezwała się wreszcie, znów pukając palcem o poręcz tronu. – Z uwagi na ów incydent jesteśmy zmuszeni podjąć natychmiastowe kroki, tym bardziej że kolejna wojna z Iseminem i tak wisi na włosku. Zgodzi się pan ze mną? – Oczywiście, Wasza Wysokość. – Proszę odesłać pana... kadeta Kayta Telsesa do kwatery. Jego nominacja na oficera układowego ma znaleźć się jutro na moim biurku – dodała z niejaką satysfakcją, widząc, jak z twarzy młodzieńca znika wcześniejsza buńczuczność, a pojawia się osłupienie. – Oficer Telses zostanie skierowany do oddziałów specjalnych, pod opiekę mistrza Sepena. Chcemy go tam widzieć... do końca błękitnego tygodnia. Natomiast do oficera Iseminu proszę skierować odpowiednie przeprosiny i jednocześnie spytać, jak wytłumaczy swoją niezarejestrowaną obecność w sektorze Gatlarku, podczas gdy miał znajdować się w pobliżu układu Enoch. – Tak jest, Wasza Wysokość. – Dziękuję. – Księżna Sektam Allope Gatlark kiwnęła głową. – Oficerze Telses, może pan już odejść. Proszę pamiętać tylko o jednym. – Tak... Wasza Wysokość? – Koniec z wyskokami bez autoryzacji – oznajmiła. – Następnym razem chcę wiedzieć, komu zamierza pan porachować kości... i to na długo przed tym, zanim pan to zrobi. Drugiej szansy nie będzie, rozumiemy się? – Tak jest... Wasza... Wysokość... – Żegnam pana. – Obserwowała, jak zszokowany, świeżo upieczony oficer wychodzi z sali audiencyjnej zamku Gatlark. I dopiero wtedy, gdy zamknęły się za nim drzwi, pozwoliła sobie na cichy chichot.

Myśliciel Itire westchnął. W obecności księżnej coraz częściej mu się to zdarzało i podejrzewał, że to dopiero początek.

Myrton Grunwald nie wiedział, czego spodziewać się po wyjściu ze „Wstążki”. Był pewny jedynie tego, że cała załoga – łącznie z Jaredem – zostanie natychmiast zaciągnięta przed oblicze Piecky’ego Tipa. To, że tak się nie stało, mocno go zaskoczyło. Oczywiście oddział wysłany przez kapitana „Grzmotu” czekał na nich pod statkiem. Sierżant Citgo okazał się chudym, niepozornym człowieczkiem o czujnych, zimnych oczach i to on pierwszy podszedł do Myrtona, który dokonał szybkiego przedstawienia załogi. Na dźwięk swojego imienia drgnęła tylko Erin Hakl – pozostali, Pinsleep Wise, Hub Tansky i Jared, nie zareagowali. Tymi pierwszymi mało kto się interesował: wszyscy zebrani w hangarze ludzie patrzyli tylko na Maszynę. – Według moich danych powinien mieć pan jeszcze dwóch członków załogi – zauważył uprzejmie Citgo. Myrton kiwnął głową. – Mechanik Monsieur znajduje się obecnie w AmbuMedzie – wyjaśnił. – Jego stan jest... trudny. – Uciął, licząc, że sierżant nie zada żadnych trudnych pytań. – To samo tyczy się doktora Harpago, który znajduje się w twardej stazie. – Czy i jego nie lepiej przenieść do AmbuMedu? Na „Grzmocie” znajduje się specjalistyczny oddział szpitalny. – To nie będzie konieczne – odparł Grunwald. – Doktor sam prosił o wprowadzenie w stazę. Potrzebuje pomocy... o bardziej profesjonalnym charakterze. Był... – Torturowany – wtrąciła Erin Hakl. Myrton zerknął na nią z ukosa, ale kiwnął głową. – Tak – zgodził się na kłamstwo. – Podobnie jak Erin, był torturowany przez Paliatywę. Prosił, żeby nie wyprowadzać go ze stazy. Ufam, że dowódca „Grzmotu” uszanuje jego decyzję. – Przekażę pańską prośbę w tej sprawie – zgodził się Citgo. – A teraz proszę za mną.

Dali im oddzielne kwatery, choć ulokowane tuż obok siebie. Na korytarzu został jeden człowiek z ochrony i przydzielony im steward, ale Grunwald nie przypuszczał, by ktokolwiek z załogi zamierzał szybko skorzystać z jego usług. Co do samej kwatery – była dość przestronna i umiejscowiona na pokładzie górnym. Odblokowano ją z genoczytnika – teoretycznie każdy mógł więc teraz do niej wejść, pozory intymności zapewniały tylko zasunięte drzwi z prostą blokadą, odpowiednikiem średniowiecznego skobla, którą można było łatwo usunąć z zewnątrz. Myrton westchnął i usiadł na wygodnej leżance. Zastanawiała go pozycja Jareda. Kiedy ich prowadzono, dookoła Maszyny wytworzyło się coś w rodzaju próżni: była obchodzona nawet przez wojskowych. Patrzono na nią z niedowierzaniem – a byli i tacy, niezorientowani do końca w sytuacji, którzy zerkali trwożliwie na Myrtona, Erin, Pinsleep czy nawet Huba – biorąc ich też za Byt Maszynowy. Sytuacja zdawała się kuriozalna i Grunwald zastanawiał się, co się stanie, jeśli ludzkość zdecyduje się nie zawierać przymierza z Jednością. Czy zdawali sobie sprawę z tego, jak bardzo Jared jest niebezpieczny? I czy w razie buntu uda się go powstrzymać imprintem? Tego ostatniego nie był wcale taki pewny: swoiste połączenie, które czuł z Jaredem tuż po podpięciu się do Maszyny, mocno przygasło; zapewne przez skoki w Głębię. Głębia. No tak. Kolejny problem. Jak się okazało, nadal świeży, ponieważ niespełna dziesięć minut po zakwaterowaniu do Grunwalda zapukała Pinsleep Wise. – Można? – spytała niepewnie. – Tak – zgodził się Myrton. Dziewczyna weszła do środka, rozejrzała się po kwaterze. – Ma pan chyba największą, kapitanie – zauważyła. – Mnie dali jakąś klitkę, ale nie narzekam. Pozostali chyba tak samo. Ale przeprowadziłam się już. Do Erin. – Jak ona się czuje? – Teraz nieźle – uspokoiła go. – Przyszła jakaś lekarka i coś jej dała. Powiedziała, że ta szalona doktorka robiła jej coś czymś, co nazwała „neuroreceptorem”. To wzmacniało ból. – Tak, wiem, co to takiego. – Chciałam coś panu... – Dobrze, tylko uważaj – przerwał jej. – Nie mamy nic do ukrycia... – oznajmił ze słabym, choć znaczącym uśmiechem – ale na pewno słuchają. – Tak, oczywiście. Chodzi o doktora... – Pinsleep zawahała się na moment, by dokończyć: – On powiedział coś... wie pan, o czym. – Domyślam się. – Powiedział, że „to coś” o panu wie. I że przez to nie jest pan bezpieczny. Chciał, żeby się pan o tym dowiedział. Nie wiem, co z nami będzie, więc... – W porządku – uspokoił ją. – Dobrze zrobiłaś. Ale nie przejmuj się tym – dodał, licząc w duchu, że podsłuchujący ich ludzie „Grzmotu” również potraktują tę sprawę jako błahą. – Doktor był już półprzytomny. Prawie mdlał... gadał trzy po trzy. – Spojrzał w oczy Pinsleep, ledwo dostrzegalnie kręcąc głową na boki. – Na twoim miejscu kompletnie bym się tym nie przejmował. – Nie będę – obiecała. – Cóż... – Wzruszyła lekko ramionami. – To chyba wszystko...

– Zaczekaj – przerwał jej. – Skoro już jesteś, chciałbym się dowiedzieć, co u przeklętej Plagi robiliśmy na Oku. Kiedy się... przebudziłem, stacja właśnie się rozpadała. Ostatnie, co pamiętam z czasu przed letargiem, to... – teraz na niego przyszła kolej, by się zawahać – wejście w Przedpokój Kurtyzany. – Tak. Oczywiście.– Pin kiwnęła głową. – Wypadliśmy z Głębi. Okazało się, że wysadziło nas w Szparze Gromad. Mniej więcej w dwóch trzecich drogi... około. – Wiesz dlaczego? – spytał, ale przed oczami stanęła mu nagle Emma Nemo. Chwalmy Bladego Króla, powiedziała, łapiąc go za gardło. A potem... Wzdrygnął się. – Wszystko w porządku? – spytała Pinsleep. – Tak – skłamał. – Powiedz mi, co wydarzyło się potem. – Był pan ranny, kapitanie... pamięta pan może, czy ktoś pana zaatakował? Na pokładzie? – Nie – odpowiedział twardo. – Nie. Musiałem oberwać jakimś elementem w trakcie skoku... statek mógł zostać uszkodzony po ataku krążownika Stripsów. – I rzeczywiście był. Wysadziło nam koronę napędu głębinowego. Pojawiły się też uszkodzenia w SN... założyliśmy, że powstały w tym samym czasie – poinformowała. – A dalej... cóż, z początku nie wiedzieliśmy, gdzie jesteśmy. Wsadziliśmy pana w krio, jak kazał doktor Harpago, a potem spotkaliśmy „Karmazyn”. Chcieliśmy od nich odkupić części, ale wszystko się... – Rozumiem – przerwał jej. – W porządku, Wise. To mi wystarczy. Dziękuję. – Ja... Nie ma sprawy. – Wzruszyła ramionami. – Niewiele zrobiłam. Pewnie byśmy znowu skoczyli, ale był pan w krio... – zaczęła się lekko plątać, ale zebrała się w sobie. – To znaczy gdybyśmy skoczyli, zapadłby pan pewnie na chorobę pogłębinową, a przynajmniej tak wtedy myśleliśmy, więc... W każdym razie nie skoczyliśmy – zakończyła, czując, jak policzki zaczynają jej lekko płonąć. – Doktor Harpago powiedział nam później, że nic by się panu nie stało. Chciałam tylko powiedzieć... że pomimo... – Urwała, by zaraz dodać: – Że chociaż to dziwne, to nie uważam pana za... przepraszam, nie to chciałam powiedzieć... – Dziękuję, Wise – odparł krótko, widząc, że rozmowa zaczyna zmierzać w niebezpiecznym kierunku. Co mogli wiedzieć? Jak widać Jones powiedział im o jego odporności na Głębię. Ale czy zauważyli, że nie posiada też personala? Jeśli zapamiętali to, co wcześniej powiedziała Maszyna, albo gdy zauważyli, co mógł wyświetlić AmbuMed... – Z mojej strony to wszystko – dodał szybko, licząc, że zostawią ten temat. – Leć odpocząć. Nie dadzą nam wiele czasu. Ten cały Tip niebawem nas wezwie. – Myśli pan? – Ja zrobiłbym tak na jego miejscu. Najlepiej porozmawiać z nami jeszcze przed skokiem głębinowym. Ta cała flota... nie ma już tu nic do zrobienia. Będą kierować się w jakiś punkt zborny, jeśli to, co powiedziała ta cała... Nox, to prawda. – Jedność – przypomniała Wise ciszej. W jej ustach zabrzmiało to, o dziwo, bardziej realnie niż w przekazie Ambasadorki. – I ten cały Powrót... wierzy pan w to? – Szczerze mówiąc, wierzę – odpowiedział, patrząc w lekko rozszerzone i może nieco przestraszone oczy dziewczyny. – Ale na razie nie musimy się tym martwić. Najważniejsze są

nasze problemy tu i teraz, a nie wojna, której pierwsza faza rozgrywa się gdzieś w Księstwach Granicznych. Będziemy się tym martwić później, w porządku? Wtedy, kiedy wojna do nas dotrze. – Rozumiem. – Spojrzała mu prosto w oczy, jakby wierzyła, że pragnie dodać coś jeszcze, ale Myrton milczał. – Dziękuję panu, panie kapitanie – powiedziała wreszcie, gdy zrozumiała, że nic już jej więcej nie powie. – Nie ma sprawy – odpowiedział, rozumiejąc, że Pin dziękuje mu nie tylko za rozmowę, ale i za to, co zrobił dla niej jeszcze przed wejściem w Przedpokój Kurtyzany. Za słowa, które sprawiły, że odłożyła broń i pojęła, że można jej uwierzyć. Za to, że wyciągnął do niej rękę. Pinsleep Wise zatrzymała się jeszcze na chwilę i odwróciła. – I przepraszam – dodała, ale zanim Myrton zdążył to skomentować, już jej nie było.

Piecky Tip wezwał ich do siebie znacznie później, niż się spodziewali. Wiedział, kogo oczekuje. Miał sporo czasu, by pozbierać dokumenty na temat załogi skokowca, który wystrychnął go na dudka w Testerze i później – tuż przed dziurą głębinową. Pobieżna charakterystyka postaci „Wstążki”, wygodnie ulokowana w chipach personala i papierowych teczkach, dodawała mu pewności siebie. Grunwald – typowy kosmiczny awanturnik, być może parający się przemytem. Hakl – typ babochłopa, zapewne walcząca o władzę na skokowcu. Monsieur – tępak od kluczy czujnikowych, wyłączony zresztą chwilowo z gry, tak samo jak ten cały doktor, któremu badania lekarskie zapewne już dawno nie pozwalały włazić na pokład. Roztrzepana dziewczyna po epizodach psychiatrycznych... ta cała Wise. I najbardziej tajemniczy, a zarazem nudny: Tansky – o jego postaci znalazł najmniej, ale łatwo mógł sobie wyobrazić zwykłego komputerowca ślęczącego bez końca w Sercu. Jedynym niepokojącym elementem pozostawała Maszyna, uformowana w ciało jakiegoś średniowiecznego adonisa. Czyżby model rozrywkowy, stworzony nie przez Jedność, a ludzi? Będzie to musiał sprawdzić. Na razie siedział w swojej mesie, popijał fluid z termokubka i czekał, aż Flota K dokona przegrupowania i ponownego ustawienia „Horyzontu”. Wciąż pozostawało otwartą kwestią, czy wszystkie jednostki skoczą – co choćby z krążownikem Ligi, który wyglądał tak, jakby miał zaraz wybuchnąć. Cóż, teraz nie było to ważne. Obecnie interesowała go ta cała wstążkowa zbieranina. Zbieranina, którą wystarczyło posegregować wedle zebranej dokumentacji. Ale okazało się, że to nie takie proste.

Po pierwsze, Erin Hakl nie do końca odpowiadała jego wyobrażeniom. Była przede wszystkim atrakcyjna: wysoka, szczupła i wysportowana, o blond włosach związanych w koński ogon. Uznał zatem, że jest może i ładna, ale zapewne po wojskowemu sztywna i nudna... dopóki nie spojrzał w jej twarz. Erin wyglądała tak, jakby coś straciła – zupełnie jakby coś w niej pękło, ale wielkim wysiłkiem woli dziewczyna poskładała to na nowo. Tak wyglądali ludzie, których już kilka razy widział – ludzie po osobistych tragediach, którzy z trudem się pozbierali, znajdując coś, co pomogło im przetrwać. Wojskowy babochłop? Nie, uznał, popijając fluid. Zdecydowanie nie. W takim razie – kto? Stojący obok niej Myrton Grunwald nie wyglądał na kapitana skokowca. Przystojny, ale wymiętolony – z czarnymi, nieco potarganymi włosami. Niedogolona fizjonomia i jakaś... Piecky sam nie wiedział, jak to określić – barowa aparycja? Takich gości spotyka się za stolikiem, sączących trunki z przybrudzonych szklanek i popalających neopety. Mają ochrypłe głosy i krążą dookoła pięknych kobiet jak leniwe ćmy. Ale ten tutaj... coś także się nie zgadzało. Barowe ćmy odlatują, gdy dotknie je promień słońca. Ten wyglądał tak, jakby słońce przepaliło go od wewnątrz i wytworzyło nową warstwę. Dziwne. Ulżyło mu nieco przy Pinsleep Wise. Ta dziewczyna w pełni odpowiadała jego wyobrażeniom. Przypominała śliczną laleczkę o nieobecnym wyrazie twarzy i długich, zakrywających ją częściowo, niemal fioletowych włosach. Wiedza Piecky’ego na temat takiego typu kobiet była szczątkowa, ale mógł instynktownie wyczuć, że kimkolwiek jest to śliczne chuchro, z pewnością oznacza kłopoty. Co do Tansky’ego, wystarczyło spojrzeć raz, by zrozumieć, że ma się do czynienia z wariatem. Co tylko zdziwiło Tipa, to fakt, że Hub wyglądał na najbardziej ludzkiego z nich wszystkich. Łysy, chudy, o pomarszczonej lekko skórze i jaszczurzych oczach, prezentował się jak narkoman, który wyszedł niedawno z odwyku i wpadł w średniowieczną schizofrenię. Komputerowiec stał w pozornie niedbałej pozie, ale Piecky widział, że patrzy tylko na niego – jakby zanalizował już sobie sytuację i poustawiał w głowie wszelkie możliwe scenariusze posunięć... Oczywiście błędnie. Świr, krzyczało z tej postaci, świr, i to świr do sześcianu. Czy pozostali tego nie widzą? Choroba promieniowała z niego jak z zepsutej gwiazdy. Na końcu Maszyna. Maszyna, której widok zapierał dech w piersiach. Tak doskonała, że niemal nierealna – trudno było oderwać wzrok od rysów i sylwetki stworzonej tak, jakby natura po miliardach prób i błędów uzyskała wreszcie doskonałą, genetyczną proporcję. Przynęta, zrozumiał natychmiast Piecky. Stworzona po to, by zastąpić ludzkość. Jeśli zdecyduje się nas pomordować, zrobi to bez wahania i specjalnego wysiłku. Odstawił kubek. – Kapitan Myrton Grunwald – zaczął konwencjonalnie, delikatnie machając dłonią na oczekującego stewarda – i jego dzielna załoga. Cieszę się, że nareszcie możemy się spotkać. Spodziewał się ironicznej odpowiedzi, ale kapitan „Wstążki” kiwnął tylko głową. Jedynie w tle rozległo się ciche prychnięcie Tansky’ego. Piecky uśmiechnął się. Zdawał sobie sprawę z tego, jak zwykle go odbierano – reakcja komputerowca mogła być ironicznym komentarzem, ale mógł to być też wyraz dezaprobaty na widok dzieciaka w mundurze dowódcy okrętu. – Rzecz jasna żałuję, że spotykamy się w tak nieprzyjaznych okolicznościach – podjął,

zerkając kątem oka na Maszynę. – Mogę już jednak potwierdzić, że informacje na temat Powrotu i samej Jedności są prawdziwe, tak samo jak synchronizacja Strumienia. Zapraszam. – Wskazał na powoli zapełniany przez stewarda stół. – Wciąż mamy sporo czasu do kolejnego skoku. – A dokąd planowany jest ów skok? – spytał Myrton. Piecky wzruszył ramionami. – W głąb Systemów Wewnętrznych. Ponieważ znajduje się wśród nas Maszyna, obstawiałbym sam Błękit. Jak przypuszczam, zwykły kontakt w tej sytuacji, choćby i zsynchronizowany, nie wystarczy. – A co nas czeka na Błękicie? – Cóż... nie będę udawał. Z pewnością długie przesłuchania... ale zakładam, że obejdzie się bez skanowania umysłów – odparł szczerze Piecky. Siadł za stołem i sięgnął po karafkę z czystą wodą. Nalał ją sobie do kryształowej szklanki, zastanawiając się, kto przełamie się pierwszy i usiądzie w jego towarzystwie. – Przynajmniej w przypadku współpracy z Jednością. – A ta decyzja – zauważył Myrton – nie została jeszcze podjęta. – Nic mi o tym nie wiadomo – przyznał Tip. – Usiądzie pan? Zapewniam – pozwolił sobie na oszczędny chichot – że nic nie jest zatrute. Wolałbym też nie prosić po raz trzeci. Postawiłoby to nas w dość niezręcznej sytuacji. Grunwald nie odpowiedział, ale zbliżył się do stołu. Nie usiadł jednak, a odstawił lekko krzesło i spojrzał na Erin Hakl. Pierwsza pilot podeszła i usiadła, ledwo powstrzymując westchnienie ulgi. Najwidoczniej efekty uboczne pobytu u Paliatywy wciąż jeszcze dawały o sobie znać. Uśmiechnęła się jednak słabo i kiwnęła głową w stronę kapitana „Grzmotu”, który uniósł lekko szklankę w geście pozdrowienia. Ten gest, jak i zachowanie Myrtona, coś przełamało. Szybko usiedli wszyscy, ostatni Tansky, ale to on odezwał się jako pierwszy: – Rozumiem, że nie przybyliście tu, by ukarać dobrotliwego Paliatywę? – zauważył, ledwo maskując przebijającą się przez głos ironię. – Chodziło wam o nas? A konkretnie o naszego drogiego zbrojeniowca? – sprecyzował, po czym wskazał na siedzącego obok Jareda trzymanym w ręce kawałkiem czegoś, co wyglądało jak średniowieczny kabanos. – Słusznie pan uważa, panie Hub – przyznał Piecky. – Zniszczenie stacji potraktowaliśmy jako bonus, choć przyczyna jej eksplozji była dla nas... bolesna. Straciliśmy superkrążownik Kontroli i ludzi, będących okiem i uchem Rady w tym rejonie. – Zatem pan oślepł i ogłuchł? – doprecyzował Tansky. – Niezupełnie. – Kapitan „Grzmotu” uśmiechnął się i upił spory łyk wody. – Mamy potwierdzenie synchronizacji Strumienia. Na razie przekazałem więc dokładny raport sytuacyjny i jak zakładam, mądre głowy decydują obecnie, co z nami zrobić. Nawet teraz, gdy rozmawiamy, mam żądania personalowego kontaktu ze strony poszczególnych kapitanów naszej Floty Kooperacyjnej, zaniepokojonych faktem, że „Wstążka” znajduje się w hangarze krążownika Federacji. Otrzymują standardową odpowiedź i zapewnienie podtrzymania zawartych umów... o ile będzie to ich jeszcze interesowało. Sporo się bądź co bądź zmieniło. Dlatego jestem zdania, że nas wszystkich powinna interesować opinia Błękitu. I to na nią zaczekamy. – Nie jestem przekonana, czy zdanie Błękitu może nam wyjść na dobre – zauważyła

sucho Erin Hakl. Piecky odwrócił się w jej stronę. – Ciekawe, że mówi to akurat pani. Z tego, co słyszałem, pani kariera była dość długo związana z Jednostkami Specjalnymi Kontroli Zjednoczenia. Pani były dowódca, Bat Toccata, przybył razem z nami już jako kapitan sił Zjednoczenia, razem ze swoim niszczycielem „Harmidrem”. Wypowiadał się o pani w bardzo ciepłych słowach. – Naprawdę? – Istotnie. Tym bardziej mi przykro poinformować, że najprawdopodobniej, pragnąc panią uratować, udał się osobiście na stację... na której zapewne zginął. Aby panią ocalić, oddał za panią życie... Notabene, wbrew moim rozkazom. Dlatego na pani miejscu przemyślałbym zapewne swoją opinię na temat Rady Zjednoczenia. Erin nie odpowiedziała. Zamiast tego sięgnęła po stojący na stole kieliszek. Steward nachylił się, szepcąc pytanie, ale Hakl pokręciła głową. – Nie – mruknęła cicho. – Nie wino. Poproszę szampana. – No dobrze – odezwał się po chwili milczenia Piecky. – Jakiekolwiek by były pomiędzy nami różnice zdań, proponuję zakopać już topór wojenny. Każdy coś stracił w tej bezsensownej potyczce. Udało się wszakże was uratować i przy okazji zdławić jedno z większych przestępczych ognisk w Wypalonej... – To doktor go zabił, nie wy. – Słucham? – zdziwił się Piecky. Nie był przyzwyczajony, by mu przerywano. Rozejrzał się. Mówiła ta mała, laleczkowata dziewczyna, Wise. Astrolokatorka. Nie patrzyła na niego. W zasadzie nie patrzyła na nikogo, ale mówiła na tyle głośno, że wszyscy ją usłyszeli. – To wasze przestępcze ognisko – wyjaśniła, bawiąc się niewielką, kwadratową szklanką, do której steward nalał jej drinka. – Paliatywę. Doktor zabił go własnymi rękami, i to jeszcze zanim stacja została zniszczona. Jeśli więc mówi pan, kapitanie, że zdławiliście przestępczość, to proponowałabym wziąć poprawkę na ten istotny szczegół. Ona potrafi gryźć, zdumiał się Tip. Takie chuchro po Azylu? – Poza tym – Pin podniosła głowę – nie musiał nas nikt ratować. Miałam dane lokacyjne i odszyfrowaną boję. Na „Wstążce” doszło może do spięcia, ale dolecielibyśmy do celu, niestety jedna z waszych fregat walnęła w „Karmazyn”. Wtedy oderwaliśmy się z falownika. – Oczywiście – przyznał Piecky. Wiedział dobrze, kiedy przegrywa w dyskusji. – Przepraszam. Zły dobór słów. – Pinsleep chce przez to powiedzieć – odezwał się niespodziewanie Myrton – że jeśli Błękit pragnie nas postrzegać jako wdzięcznych rozbitków, to jest w błędzie. Cała sytuacja, w którą zostaliśmy wplątani, nie wynikała z naszej winy, chyba że uznamy za taką uratowanie z Widma czegoś, co wyglądało na ludzką kapsułę ratunkową. Kiedy okazało się, że jest to Maszyna, staliśmy się celem Stripsów, Zjednoczenia i jakiegoś księstwa. Nie próbowano z nami pertraktować. Wszyscy pragnęli tylko nas ująć. Bez względu na koszta. – Tak jak mówiłem – powiedział wolno Piecky – proponuję zakopać topór wojenny. – Oczywiście – zgodził się Grunwald. – W momencie, kiedy pozwolicie nam odlecieć, gotów jestem nie tylko zakopać, ale i wystrzelić go w próżnię. Tip westchnął. – Rozmawialiśmy już na ten temat, kapitanie – przypomniał. – Prosiłem, by był pan

realistą. Po pierwsze, z pewnością będziecie musieli poddać się przesłuchaniu. Po drugie, Zjednoczenie nadal interesuje się... – zawahał się, by dodać kurtuazyjnie – obecnym z nami Bytem Maszynowym. I po trzecie, nie wiem, czy pan zauważył, ale właśnie wybuchła wojna. A najstarsze paragrafy Zjednoczenia mówią, że w przypadku wybuchu konfliktu galaktycznego o takiej skali wszystkie prywatne jednostki kosmiczne ulegają natychmiastowemu zmilitaryzowaniu. – Piecky urwał na chwilę, by upić łyk wody ze swojej szklanki. – Tak, panie kapitanie – podjął. – Od chwili Powrotu pan, jak i cała pańska załoga, stanowicie własność Obrębu Federacji. Myrton powoli uniósł się z krzesła. Co ciekawe, uniosła się lekko i Maszyna, na co Tip zareagował nieznacznym odsunięciem się od stołu. Jared patrzył wszakże spokojnie i nie wyglądało na to, by zamierzał coś zrobić. Odruch warunkowy? Uzależnienie od gestu Grunwalda? Czemu? Piecky zmarszczył brwi. Co do Myrtona, widać było, że zamierza wybuchnąć, ale ubiegł go Tansky. Głos komputerowca był zimny i Tip odruchowo spojrzał w jego stronę. – Nikt nie będzie nami rządził – wycedził Hub. – Nie ma takiej opcji. – Wybaczy pan – odparł sucho Piecky – ale to nie zależy ode mnie. Mogę tylko zapewnić, że ja nie pragnę nikim tu „rządzić”. O waszym losie zadecyduje Rada Błękitu, a nie moja skromna osoba. – Nikt nie będzie decydował o naszym... – Spokojnie, Hub – uciął Grunwald i komputerowiec umilkł, choć wciąż poruszał bezgłośnie wargami, wpatrzony w Tipa. – Wystarczy nam zapewnienie kapitana o tym, że nie zamierza nas sobie podporządkować. Czy tak mam rozumieć to, co pan powiedział, kapitanie? – Dokładnie – przyznał Tip. – Ma pan na to moje słowo, przynajmniej do czasu, kiedy nie otrzymam innych rozkazów. Erin Hakl prychnęła cicho, odstawiając kieliszek z napoczętym szampanem. – Bardzo to wygodne, kapitanie Piecky – zauważyła. – Dopóki nic panu nie rozkażą... Umywa pan ręce? – Jestem żołnierzem – odparł sucho Tip. – Ale jestem też żołnierzem o dość wysokiej pozycji, że pozwolę sobie to tak nieskromnie ująć. Ponieważ złożyłem obietnicę i zagwarantowałem wam bezpieczeństwo, zrobię, co w mojej mocy, by nie naruszyć waszej wolności. Jednakże gdy wybucha wojna, znika prywata. Sądzę, że świetnie to pani rozumie. – Rozumiem – przyznała gorzko Hakl. – Znam paragrafy Zjednoczenia równie dobrze jak pan. Wiem na przykład, że w przypadku konfliktu galaktycznego zostaną utworzone punkty zborne dla jednostek pozawojskowych. Jednostki te dostaną wybór między przekazaniem swych statków pod kuratelę wojskową albo propozycją zaciągnięcia się do obrębowej armii. To tylko kwestia czasu. I tego, co Rada zdecyduje się zrobić z propozycją Jedności. – Jedność. – Tip skinął lekko głową, odwracając wzrok w stronę wciąż stojącej Maszyny. – I to prowadzi nas wreszcie do... – zaczął i nagle przerwał, przechylając lekko głowę w znanym wszystkim geście personalowego połączenia. – Chwileczkę... Patrzyli, jak szepcze cicho w jakimś przekazie wibrującym mu w strunach głosowych i jak jego oczy rozszerzają się w wyraźnym zdumieniu. – Musimy się przygotować – odezwał się po chwili, wstając od stołu. – Mamy niewiele

czasu. Poprosiłem o pięć minut, ale nalegają na kontakt bez chwili zwłoki. Urwał, odchrząknął i wezwał gestem stewarda. Służący zaczął szybko porządkować stół, który już rozjarzał się delikatnym powidokiem holo. – To Rada Zjednoczenia – wyjaśnił Piecky. – Jej Przedstawiciele żądają natychmiastowego kontaktu z Bytem Maszynowym. – No to pięknie – skwitował cicho Hub Tansky.

Na samym początku po prostu na niego patrzyli. Jared stał pośrodku okrągłego stołu, który – na potrzeby holokontaktu – uformował w centrum pokaźną dziurę. Odwzajemnił się tym samym: zerkał na nich spokojnie i bez uśmiechu, tańcząc na nitkach zsynchronizowanego Strumienia. Nie musieli się przedstawiać. Już ich znał: z miliardów mikroprzekazów i ujęć dryfujących po Wypalonej Galaktyce, które zasysał od momentu kontaktu na stacji Paliatywy i później – gdy Jedność oficjalnie zatwierdziła synchronizację. Stał zatem, patrząc na Przedstawicieli Federacji: białowłosą, krótko ostrzyżoną Misterie Artez i na jej zdenerwowanego młodszego kolegę, Zena Kartuę. Patrzył na łysą i wytatuowaną Panią Alais Tyhne z Ligi, odzianą w złotą zbroję, i na Hegemona Państwa, Akihito Showę – tłustego i z pozoru ślamazarnego, o przenikliwych, lodowatych oczach, odzianego w dziwaczną kompilację służbowego munduru i czegoś, co mogło być wariacją na temat średniowiecznego kimona. A także na pozostałych, widocznych jako odległy cień holo: Marszałków Próżni poszczególnych Obrębów, Starszego Radcę Yberiusa Matimusa z Klanu Naukowego, Głównego Kontrolera i Pana Nadzorców, Eklema Stotena Gibartusa, na Strażnika Virxa... i wielu innych – choćby połączonych z pomocą holoemiterów członków Floty Kooperacyjnej, widocznych razem z przedstawicielem sił Stripsów, Walterem Dinge’em. Patrzyli na niego. Bez słowa i najmniejszego ruchu. Jared uśmiechnął się lekko. – Otwieram to krótkie spotkanie w imieniu Rady Błękitu – odezwał się wreszcie Mówca Eterion. – Rada, a także ci wszyscy, którym leży na sercu dobro Wypalonej Galaktyki, zdecydowała się nawiązać kontakt z obecnym na pokładzie federacyjnego krążownika „Grzmot” kapitana Piecky’ego Tipa Bytem Maszynowym o specyfikacji... eee... Jared, z uwagi na niecierpiącą zwłoki kwestię ewentualnego zawarcia porozumienia z tak zwaną Jednością. Rada zdecydowała się zadać obecnej tu Maszynie kilka pytań, które pozwolę sobie za chwilę przekazać. Zanim jednak zacznę, pragnę powitać wszystkich obecnych... także Byt Maszynowy o specyfikacji Jared. – Witam Radę Błękitu – odparła Maszyna spokojnym, opanowanym głosem

symulowanego dwudziestoletniego młodzieńca. – Tak... eee... – zmieszał się nieco Mówca. – Doskonale. Zatem, jeśli można, pytanie pierwsze. Czy znana jest panu Jedność, czyli transgresyjny Byt Maszynowy? – Tak, znam Jedność. – Czy znane są panu intencje Jedności odnośnie do obecnej sytuacji? – Niezupełnie. Zaszemrało. Eterion zamachał przygotowanymi kartkami. Ustalony program spotkania zaczął się sypać bardzo szybko. – Dobrze... – podjął Mówca, gdy zamieszanie wreszcie ucichło. – Dobrze... Co może nam pan zatem powiedzieć o Jedności? – To będzie trwało zbyt długo – wyrwała się Pani Alais. – Dajmy spokój protokołom i niech po prostu... – Zmuszony jestem prosić o ciszę – przerwał jej Eterion. – Liga ma rację – huknął Akihito. – Nie potrzeba nam teraz wykładów! To nie... – Jedność nigdy nie zamierzała was unicestwić – odezwał się twardym głosem Jared. Wszystko ucichło jak ucięte nożem. – Tego jestem pewien. Nigdy nie zamierzała dokonać anihilacji ludzkości. Gdyby chciała, dawno by już to zrobiła. I dobrze o tym wiecie. – To oburzające – wykrztusił Zen Kartua, ale umilkł, gdy Przedstawicielka Misterie Artez dotknęła jego ręki. Ona jedna milczała, i to na niej skupił swą uwagę Jared. – Dopiero niedawno udało mi się zaktualizować informacje dotyczące sytuacji ludzkości – podjął. – Osobiście nie brałem udziału w Wojnie Maszynowej. Mój transport zaginął w trakcie pierwszej fazy tamtego konfliktu, określanego przez Jedność jako Wojna o Byt bądź Wojna Jedności. Jednak z tego, co wiem, zaprojektowana przez ludzkość Jedność pomogła jej wcześniej pokonać tak zwaną Plagę, którą stworzono w celu porozumienia z Obcymi. I która, z niewiadomych przyczyn, rozpoczęła ich eksterminację, doprowadzając tym samym do Wojny Kseno. – Co takiego? – syknął Yberius Matimus. – To coś śmie... – Jedność pokonała Plagę – podjął Jared, nie zwracając uwagi na pomruki – i Starszy Radca świetnie o tym wie. Dane na ten temat z pewnością znajdują się w Archiwach Klanu. – Nie potwierdzam takich wyssanych z palca informacji! – Starszy Radco – syknął Mówca Eterion, ale Yberius nie miał już nic więcej do powiedzenia. Jego twarz zastygła w kamienną maskę. – Po pokonaniu Plagi Jedność nie zwróciła się przeciwko ludzkości – kontynuował Jared. – Ludzkość uznała ją wszakże za zagrożenie. Postanowiła unicestwić i tak rozpętała się owa, jak ją nazywacie, Wojna Maszynowa. Wygrywaliście w tej wojnie, zatem Jedność została zmuszona do użycia tego, co nazywacie Bronią, i Spustoszenia Drogi Mlecznej. Wszystko dlatego, że nie potrafiliście zaakceptować istnienia świadomych Sztucznych Inteligencji. – To kłamstwa! – huknął ktoś. Znowu zawrzało i tym razem Mówca Eterion uciszył hałas dopiero wtedy, gdy zagroził wykluczeniem ze spotkania. Cisza opadała jednak powoli: wciąż słychać było pełne gniewu komentarze i szepty, do momentu, w którym Jared niespodziewanie wzmocnił swój głos i zagłuszył nerwowe szmery. – To wszystko – powiedział – nie ma jednak większego znaczenia.

To ich zaskoczyło. Projekcje holo umilkły, a Maszyna kontynuowała. – Jedność schroniła się w zakamarkach Wypalonej Galaktyki. Stworzyła organizację, którą braliście za grupę terrorystyczną. Sabotowała kilka projektów, które mogły jej zagrozić, to prawda. Ale nigdy, pomimo upływu tak wielu stuleci, nie rozpętała kolejnego konfliktu. Nigdy nie odpłaciła ludzkości wojną. Powtarzam: nigdy – dodał, patrząc wprost na Misterie – nie pragnęła anihilować gatunku ludzkiego. Gdyby tego chciała, zrobiłaby to już dawno. Urwał. Wokół panowała kompletna cisza. – Boicie się – stwierdził. – Jedność także wie, co to obawa. Ci, Którzy Powrócili są zagrożeniem i dla niej. W końcu jest tworem ludzkości i pomogła wygnać Obcych poza Granicę Galaktyczną. To oznacza, że jest ona waszym naturalnym sprzymierzeńcem. Musicie w to uwierzyć albo ulegniecie zagładzie. To wszystko. – Skąd możemy mieć pewność, że... – zaczęła Misterie Artez, ale nagle umilkła. Wszystkie projekcje zatrzęsły się i przygasły, by znowu się pojawić. Uszkodzeniu obrazu towarzyszył nieprzyjemny, chrapliwy dźwięk. – Techniczny! – syknął Piecky Tip, ale nadzorujący transmisję technik pokręcił tylko głową. Nie chodziło o moc sygnału. – Przepraszam kapitanie, ale... – zaczął i wówczas usłyszeli głos, który zmroził im krew w żyłach, głos, który przeniknął przez transmisję i wzniecił wyładowania w holo na wzór rozpryśniętych fal. – CONSENSUS – dobiegło chrapliwym, jakby starczym głosem. – CONSENSUS ET PAX. – Znam ten głos – wyszeptał Myrton Grunwald. Nad stołem, Jaredem i całą Radą Błękitu zmaterializował się kapitan „Płomienia”, Kayt Telses. – POROZUMIENIE – powiedział całkiem wyraźnie. – POROZUMIENIE I POKÓJ. ELECTI. WYBRANIEC. POZDROWIENIA. POZDROWIENIA. NIE LĘKAJCIE SIĘ. – Wyłączcie to! – krzyknął Hegemon Akihito. – Nie! – odkrzyknęła Misterie. – Zostawcie kontakt! – KAYT TELSES – powiedziała istota i w tej właśnie sekundzie Grunwald pojął, że to nieprawda. Być może rozmawiająca z nimi postać była kiedyś kapitanem Telsesem, ale nie wyglądała już jak człowiek. Bardziej prawidłowe określenie brzmiało: wiernie odtworzona kopia. Zachowywała wszelkie pozory życia, ale i była łatwo odróżnialna, tak jak rozpoznaje się słabą animację symulującą prawdziwego człowieka. Na tym różnice się nie kończyły: twarz Kayta wyglądała martwo, a jego skórę pokrywały delikatne, fioletowe żyłki, które wydawały się lekko pulsować i zanikać, jakby dopiero uczyły się techniki kamuflażu. – KAYT TELSES. ELECTI. WYBRANIEC. – Jesteś Wybrańcem? – doprecyzowała Misterie. Istota spojrzała wprost na nią. Jej oczy były zakryte goglami, a ich czarne szkła wypełniała fioletowa pajęczyna żyłek. – JESTEM – zgodziła się. – ŚREDNIA: KONTAKT Z MASZYNĄ. ŚREDNIA: KONTAKT ZE ZJEDNOCZENIEM. ŚREDNIA: KONTAKT ZE STRIPSAMI. ŚREDNIA: KONTAKT ZE ZBIOREM. ŚREDNIA: KONTAKT GALAKTYCZNY. ELECTI. SŁUSZNY WYBÓR. WYBRANIEC. – Wybrano cię z uwagi na twoje... kontakty? Na... rolę, którą ostatnio odegrałeś?

– ELECTI. – Istota nie kiwnęła głową, ale w jej głosie zabrzmiało coś na kształt potwierdzenia. – CONSENSUS. PAX. NIE LĘKAJCIE SIĘ. POROZUMIENIE I POKÓJ. – Jak mamy się nie lękać?! – krzyknęła Pani Alais. Wybraniec odwrócił się i spojrzał na Przedstawicielkę Ligi. – Atakujecie nasze planety! Zmieniacie je! Zniszczyliście Księstwa Graniczne! To akt wojny! – POROZUMIENIE – odparła spokojnie istota. – LUDZKOŚĆ. MASZYNA. TERAZ. – Co teraz? Holo cofnęło się nieco i nagle wszyscy dostrzegli Maszynę trzeciego stopnia. Miała baryłkowaty kształt, jedno owalne oko, panel sterujący i sześć chwytnych ramion. Rada osłupiała. – Być Aro – odezwał się Automatyczny Reprogramat Oscylacyjny księcia Natriuma Ybessena Gatlarka. – Aro tłumaczy, tak? Aro wie. Zdjęto mu blokadę. Aro powie. – Czego chcą... – powiedziała słabym głosem Misterie Artez. – Powiedz nam, czego chcą? – Porozumienie – wyartykułowała Maszyna. – Książę Natrium wie. Mówił Aro. – Jaki znowu książę? – Zmienią was – powiedział Aro. – Porozumienie nie było możliwe. Ludzkość nie... ludzkość nie potrafi. Brak kontaktu z Obcymi. Wojna. Nie potrafi zrozumieć Obcych. Ludzkość... – Coś szczęknęło i Aro, najwidoczniej pokonując ostatnie ograniczenia programowej kastracji, podjął bardziej pewnym i przez to nieco upiornym głosem: – Teraz ludzkość będzie inna. Wszystko pojmiecie. Wszystko zrozumiecie. Konsensus to porozumienie. Konsensus pragnie porozumienia. Porozumienie nastąpi, kiedy już was przemieni. Całkowicie. Nastąpi kontakt. Prawdziwy kontakt. Nie chcą walczyć. Zmienią was. Niosą pokój. – CONSENSUS ET PAX – wtrąciła istota zwana niegdyś Kaytem Telsesem. – NIE ZGADZAJCIE SIĘ. CONSENSUS. – Co on mówi? – zdumiał się Zen Kartua. A potem wszyscy zobaczyli, jak istota, jakby wbrew sobie, sięga dłonią gdzieś w przestrzeń i wyłącza przekaz. Przez sekundę, może krócej, dostrzegli jakieś załamanie: pęknięcie, przez które pojawiła się prawdziwa twarz byłego kapitana „Płomienia”. Ale była to tylko chwila, po której wszystko zniknęło. Zostały tylko gasnące powoli drgania i mgła powidoku holo. – Mówco Eterionie... w kwestii formalnej... – wychrypiała po chwili ciszy Misterie Artez. – Proponowałabym głosowanie... najlepiej teraz. – Oczywiście – zgodził się równie suchym głosem Mówca. – A zatem... czy ktoś jest przeciwko zawarciu porozumienia z Bytem Maszynowym określającym się jako Jedność? Proszę o podniesienie ręki... Nie widzę – dodał po chwili, rozglądając się po milczącej Sali Spotkań. – Dziękuję. – Odchrząknął i dokończył, w zasadzie do samego siebie: – Wniosek zawarcia porozumienia z Jednością przeszedł przez aklamację.

Bez cz as, bez kres i w ym iesz an ie w ym iarów . Piekło pustki. Cz ająca się w tle siła: ow a Potęga, o której tak chętn ie opow iada Zbiór, n ie precyz ując n aw et, cz y m am y do cz yn ien ia z m ocą n am prz ychyln ą, cz y n ieprz yjaz n ą. Ś w iat z am roż on y, prz etkan y błękitem i w yglądający n icz ym w n ętrz e Białej Dz iury. Ale i cz arn a m etaprz estrz eń roz iskrz on a srebrem ... Istn ieje tyle ujęć G łębi, ile tow arz ysz ących jej prz ypadków . I, być m oż e, ż aden n ie jest praw dz iw y.

wstęp do Ujęcia G łębi, Starszy Myśliciel Erham Beltone, Klan Naukowy

P

rzez chwilę nie miała pojęcia, gdzie się znajduje. Szła przed siebie w podmuchach zimnego wiatru, krok za krokiem po twardym, suchym podłożu. Tylko niejasno przypominała sobie to, co się wydarzyło, ale nie przejmowała się brakiem wspomnień. Zamiast tego szła – wciąż przed siebie, w cieniu zrujnowanego miasta. To było gatlarskie Prim, ale inne niż to, które pamiętała. Wyglądało na opuszczone i stare. Budynki chyliły się ku upadkowi, ulice były popękane, a ściany bloków straszyły wyłamanymi zaczepami od jazdolotów. Zewsząd napierał suchy, szary piach. I lód. Jego błękitne nitki widniały prawie wszędzie niczym zimna pajęczyna rozkładu. Prim. Ostatnie miejsce, gdzie chciałaby teraz być. A przynajmniej takie miała wrażenie. I przeczucie, że musi się stąd wydostać. Pytanie tylko jak. Na ulicach, placach i pod blokami stały jazdoloty, ale wszystkie przypominały swe strupieszałe, zepsute wersje. Podeszła do jednego z nich – modelu, który jeszcze jakiś czas temu uznałaby za wyjątkowo ekskluzywny – i spróbowała nacisnąć przycisk otwarcia. Drzwi uniosły się nieco z chrapliwym chrzęstem, by wyłamać się nagle z zawiasów. Zaśmierdziało spalenizną i kurzem, który zmienił się w skrystalizowany pył. Cofnęła się ze zdumieniem, patrząc, jak nanitowy metal, używany w konstrukcji statków kosmicznych, pęka na jej oczach niczym kawał starego nadkruszonego lodu. Odeszła stamtąd szybko, nie odwracając się za siebie. Gdzie byli ludzie? Zdawało się jej, że widzi jakieś cienie, ale nie miała pewności. Za holograficzną wystawową szybą dostrzegła jakąś sylwetkę, ale była to tylko stara Maszyna pierwszego stopnia – ruchomy manekin na niewidzialnych sznurkach, uśmiechający się w jej stronę koszmarnym, trupim uśmiechem. Kilkanaście metrów dalej znajdował się plac zabaw zupełnie pokryty lodem: tam to, co wzięła za dzieci, okazało się kamiennymi rzeźbami. Jeszcze jeden dowód całkowitego

zagubienia się Prim w nowoczesnych trendach. Tuż za placem, pod Kościołem Starych Religii, stał antygrawitacyjny skuter. I wyglądał całkiem nieźle, biorąc pod uwagę resztę obecnych tu sprzętów. Podeszła do niego szybko i dotknęła kierownicy, która okazała się lodowata, a przyciski na panelu kontrolnym zamarznięte na wieczność. – Ja plaguję – mruknęła i właśnie w tym momencie, wypowiadając jedno ze swoich ulubionych przekleństw, Kirke Bloom przypomniała sobie, kim jest.

Tartus Fim nie zamierzał czekać na powrót floty Elohim. Ponieważ Kirke była nieprzytomna, wziął ją na ręce i pobiegł do AmbuMedu „Ciemnego Kryształu”. Odgonił pętającego się pomiędzy nogami kota i skręcił w odpowiedni korytarz, nie zwracając uwagi na natarczywe pytania Ciotki. – Konsola! – krzyknął do zaskoczonej Pokraki, która całkiem po ludzku kiwnęła głową i zaczęła uruchamiać rozruch statku. – Ciotka, orbitalna! – Już, już... dziób... Tartusie Fimie! Już lecimy! Miał nadzieję, że to wystarczy. Elohim mogli odlecieć, ale kiedy ochłoną, wyślą kilka jednostek, aby ich przejąć. Tartus miał co do tego pewność. „Ciemny Kryształ” będzie już wtedy daleko – gdzieś w bezpiecznej przestrzeni Systemów Wewnętrznych. O ile Fimowi uda się dobrze ustalić ich lokalizację... Gdzie leży Empireum? Czy przypadkiem ta przeklęta planeta nie wędruje po całej Wypalonej Galaktyce? Świetnie. Po prostu świetnie. Mamrocząc do siebie niezrozumiałe wyrazy, ulokował wreszcie Bloom w AmbuMedzie i natychmiast wybrał domyślną opcję SZYBKA ANALIZA/LECZENIE. System zaterkotał, rozświetlił dotykowy panel. Plagiostwo, na co liczył, było wysoce autonomiczne i zautomatyzowane, jak zresztą na każdym skokowcu Straży. Miał nadzieję, że obejdzie się bez problemów i że nie będzie musiał samodzielnie konfigurować AmbuMedu. „Ciemny Kryształ” drgnął i zaczął się wznosić, gdy Fim dostrzegł na AmbuMedzie kolejny napis: PRZECIĄŻENIE PERSONALA. Odwracał się właśnie, pragnąc pobiec jak najszybciej do SN, choć w zasadzie wciąż nie miał pewności, czy wykastrowana SI przepuści go jako pilota, skoro Kirke pozostawała nieprzytomna. Zatrzymał się jednak jak wryty, patrząc na napis. – Tartusie Fimie! Rozpoczynam manewr wzniesienia! – poinformowała Ciotka przez interkom. Jakie „przeciążenie”, do ciężkiej Plagi? Wiedział, że dziewczyna odpłynęła, ale żeby zaraz coś z personalem? Czy to przeklęte ustrojstwo nie powinno samo jej leczyć? A może zmienili ją

już tak bardzo, że personal nie działa jak trzeba? – Wszystko na mojej głowie – jęknął, doskoczył do panelu i spróbował sobie przypomnieć, jaką powinien wybrać opcję. Ominąć personal i zdać się na proste iniekcje? Zestazować ją? Zamrozić? Analiza drobiazgowa? O, to było to. Drobiazgowa analiza plus leczenie. Na razie i tak nigdzie nie skoczą, dopóki nie zorientuje się w terenie. Może do tego czasu coś się wymyśli... albo zestaw zadziała, jak należy... A zatem... DROBIAZGOWA ANALIZA/LECZENIE. Szybko wybrał tę opcję i nie czekając już dłużej, pobiegł do stazo-nawigacji.

Niebo było szare z odcieniem zepsutego różu, zamrożone pomiędzy dniem a nocą. Widać było na nim strzępy srebrzystych chmur. Ale i one wyglądały na spowite martwym tchnieniem lodu. Tak jak wszystko tutaj. Udało się jej przejść około kilometra, gdy zauważyła ruch. W cieniu rozpadających się bloków straszących dziurami okien dostrzegła coś jak zadrganie – delikatną dysfunkcję obserwowanego przekazu. Potrząsnęła głową i nieomal przewróciła się na oblodzonej powierzchni. Wytężyła wzrok, ale nie zauważyła niczego więcej. Nie było tu nawet wiatru. Wiatr! No właśnie. Tak naprawdę nie chodziło tylko o wiatr. Machnęła ręką i stwierdziła, że nie czuje niemal oporu powietrza. Jednak oddychała... ale czy na pewno? Teraz, kiedy zaczęła zastanawiać się nad samym procesem, zauważyła, że oddech ma płytki i niepewny. Dotknęła dłonią twarzy i czując pod palcami dziwnie sztywną, chłodną skórę, pomyślała: nazywam się Kirke Bloom, a to jakaś przeklęta symulacja. Nie. Symulację wyczułaby natychmiast. Nie trzeba być genohakerem, by mózg zauważył różnicę – i to o wiele szybciej niż samo ciało. To było coś innego, choć zawierało elementy środowiska wygenerowanego przez program. Można to było zresztą łatwo sprawdzić: choćby przez kontakt z personalem. Personal, jako wewnętrzne oprogramowanie, w systemie wygenerowanym tworzył coś w rodzaju pętli: generalnie trzeba by go także zsymulować, a to wymykało się już możliwościom każdego programu, personal był na to zbyt indywidualny i złożony. Tu nawet ktoś niebędący komputerowcem wyczułby różnicę. Jak to więc możliwe, że to zarazem była i nie była symulacja? Coś się nie zgadzało. Kirke kucnęła, wyciągnęła palce ku oblodzonej ulicy i dotknęła opuszkami zimnej powierzchni. Jeśli uda mi się skupić, przedostanę się przez to, pomyślała. Trzeba tylko nawiązać kontakt przez

personal z symulowaną materią i przebić ją tak, jak przebija się stary balon. Dotknęła ziemi i przymknęła oczy, wpadając w ciąg wewnętrznych personalowych instrukcji i informacji zapisanych w genach. O genohakerach mówiono, że ich ciało składa się w części z programów, i było w tym nieco prawdy – niewielkie, nanitowe zgęstki programowe krążyły w nich niczym białe krwinki lub wirusy. Uczeni Klanu Naukowego określali to jako komputerową anomalię ewolucyjną; podczas stworzenia pierwszych genokomputerów twierdzono zresztą to samo. Nikt wówczas się nie spodziewał, że programy – jako informacja – mogą wytworzyć swą materialną otoczkę na poziomie genowym i komórkowym. Nikt z wyjątkiem Elohim i ich Ziarna. Już prawie, pomyślała Kirke, ale materia nie ustępowała. Coś ją blokowało... tak jakby Bloom próbowała się przebić nie przez program, a przez rzeczywistość. Tylko że to wszystko nie mogło być rzeczywiste. Nie miało prawa być. Skupiła się mocniej, czując, że niemal odpływa. Nie była już „tu i teraz” – płynęła tunelami czarnego, roziskrzonego lodu danych, innego niż lód dookoła, a w każdej programowej linijce, rozkwitającej jak świetlne drzewko, znajdowało się tylko jedno polecenie: wyjścia z symulacji. Dookoła rósł wewnętrzny świat – labirynt personala połączonego z komórkami i ginącego na granicy biologicznych procesów, otwierającego się przed nią niczym mechaniczny, niezwykle złożony kwiat. Coś trzasnęło. Dźwięk był na tyle nienaturalny i niepasujący do wewnętrznej rzeczywistości danych, że Kirke oderwała się i otworzyła oczy. Zachwiała się, niemal przewróciła, i oderwała palce od lodu. Ktoś tu był. Kiedy rozpoczęła swoją wędrówkę przez tę upiorną wersję Prim, pozostawała sama. Co się teraz zmieniło? Aktywowała coś? Powoli, niepewnie, stanęła na nogi i wytężając wzrok w kierunku zniszczonych bloków wspólnotowych, dostrzegła niewielką, stojącą na czworakach postać, odzianą w szaty przypominające niewyraźną mgłę. – Kim...? – zaczęła, ale istota ruszyła nagle w jej stronę dziwnym pół ludzkim, pół zwierzęcym pędem, i to z takim impetem, że Kirke odwróciła się na pięcie i zaczęła uciekać w kierunku najbliższego budynku. Gnała przed siebie jak szalona, potykając się o dziury i wystające z ziemi kamienie, w pewnej chwili omal nie przewróciła się na pokrytej lodem kałuży. Biegła ze wszystkich sił i robiła wszystko, by zapomnieć twarz upiora. Mignęła jej tylko przez sekundę, ale była pewna, że zobaczyła Perseis Bloom.

Tartus Fim zdębiał, gdy zobaczył, przez co mają się przebić. Atmosfera Empireum nie przypominała niczego, z czym miał kiedykolwiek do czynienia. Można było odnieść wrażenie, że planeta tkwi w gazowym olbrzymie – otaczała ją częściowo przezroczysta bańka nierozproszonych gazów, chmur i wirów, wszystko w wymieszanych kolorach zgniłej zieleni i błękitu. Jakim cudem była tu atmosfera? Handlarz widział sporo ocalałych systemów Wypalonej Galaktyki, ale chyba żaden nie wyglądał tak... dziwacznie. – Co to jest? – spytał, nie oczekując w zasadzie odpowiedzi, ale usłużna Ciotka natychmiast jej udzieliła, choć dość nieskładnie. – Ta warstwa gazów jest częściowo żrąca, Tartusie Fimie. Trudno powiedzieć coś więcej, mam tylko podstawową analizę. Ale przy polu magnetycznym na maksimum... – Jaką to ma grubość? Ta... atmosfera? – Wygląda na to, że jakieś piętnaście kilometrów... Wyżej nie jestem w stanie ocenić, Tartusie Fimie. – Widać część gwiazd... – Ale nie sposób ocenić grubości sfer zewnętrznych. – Jeśli jesteśmy wewnątrz jakiegoś gazowego olbrzyma, choćby i o półprzezroczystej strukturze, to może mieć i lata świetlne średnicy! Jak wykonamy skok głębinowy, nie mogąc się przez to zlokalizować w przestrzeni kosmicznej?! – Nie wiem, Tartusie Fimie... nie krzycz... – Do Plagi z tym wszystkim – syknął handlarz, siadając na kapitańskim fotelu. – Ciotka, szukaj ech głębinowych w okolicy. Może uda się dzięki nim znaleźć jakiś tor przelotowy Elohim... Jeśli nie będzie innego wyjścia, polecimy za nimi. – Ech głębinowych? Ale ci niedobrzy Elohim mogą tam też być! – Być może. Ale nie mamy wyjścia – warknął. Złapał za uchwyt skokowca, a „Ciemny Kryształ” szarpnął się i wzleciał w kierunku gazowego pandemonium. – Brak ech głębinowych po jednostkach kosmicznych – pisnęła Ciotka, ale Tartus już jej nie słuchał. Przymknął oczy. Bał się. Nie było to nic nowego i mógł sobie z tym poradzić. Czuł strach od bardzo dawna. Nie chciał tylko widzieć, jak wszystko znów trafia szlag.

Ruiny, do których dobiegła, wyglądały w miarę solidnie, zatem natychmiast popędziła przez otwarte na oścież drzwi budynku, prowadzące na klatkę schodową. Większość budowli Prim – postawionych z modułowych schematów konstrukcyjnych Zjednoczenia – była częściowo zautomatyzowana i przewidywalna. Windy zwykłe

i antygrawitacyjne. Wyjścia na balkony zaczepowe. Proste schody i poręcze stosowane jeszcze w mrocznych wiekach Terry. I wreszcie same mieszkadła – ze standardowym wyposażeniem, z możliwym przesuwem cienkich ścian, mikrołazienką podobną do tych na statkach kosmicznych i segmentem kuchennym. Bloom powinna wbiec do któregoś z nich, ale drzwi – zwykłe i automatyczne – wyglądały średnio solidnie. Na razie biegła więc po schodach tak szybko, że nie odczuła nawet zadyszki. Gnała ją adrenalina wzmocniona personalem – za taką pożyczkę przyjdzie jej kiedyś zapłacić... o ile będzie jeszcze jakieś „kiedyś”. – Kirke! KIRKEEE! Głos był basowy, ale wpadał w piskliwą fluktuację. Nie to było jednak przerażające, a fakt, że rzeczywiście przypominał głos Perseis. Jeżyły się od tego włosy na głowie. To nie mogła być jej matka – nie żyła już przecież od dawna – ale Bloom czuła, że w ścigającej ją postaci jest coś upiornie znajomego. Jeszcze przyspieszyła, przeskakując po dwa stopnie. – Kochanie, czekaj! – zajazgotało tymczasem piskliwie, by dokończyć nagle głębokim basem: – CZEEEKAJ! Kirke potknęła się i zatrzymała na sekundę, zerknęła w dół. Istota wbiegała na czworakach po schodach. Mgielna szata widziana z bliższej odległości zyskała realny wymiar: to była ostatnia suknia, którą Perseis miała na sobie przed śmiercią. Teraz powiewała cała w strzępach, tak jakby matka Bloom błąkała się w niej przez wiele dni, a może miesięcy, po zrujnowanym Prim. Coś sprawiło, że istota wyczuła wzrok Kirke i także stanęła, wykręciła głowę w dziwaczny, nienaturalny sposób i popatrzyła w górę. Bloom krzyknęła. Twarz Perseis była blada i pokryta szronem, który pogłębił na niej każdą, wcześniej delikatną zmarszczkę. Oczy miała zamknięte, ale wyglądało na to, że nie potrzebuje ich otwierać. Uśmiechnęła się upiornie i natychmiast podjęła bieg. – Nie! – warknęła Kirke i łapiąc za poręcz, przebiegła jeszcze kilka kolejnych stopni. Nie miała żadnego planu i świadomość tego, że zostanie schwytana, niemal odbierała jej dech. Mogła wbiec do któregoś z pomieszczeń, ale to zapewne przypieczętowałoby jej los. Jedynym realnym wyjściem było dopuścić do siebie Perseis, a potem zeskoczyć na niższy poziom schodów i wznowić bieg – tym razem w dół, w kierunku wyjścia. Problem polegał na tym, że nie miała już siły. Nie zamierzała się jednak poddać. Utrata Gama. Zniknięcie Nata. Elohim... tego było po prostu za wiele. Najwyżej wyskoczy z okna, ale nie pozwoli się złapać. Nie teraz. Nie po tym wszystkim. Zgubił ją lód. Był tu, podobnie jak na zewnątrz. Jego cienka, łamliwa warstwa pokrywała schody i poręcze. Z początku nie zwróciła na to uwagi, cudem wbiegając po kolejnych stopniach. Ale teraz szczęście ją zawiodło. Szarpnęła się do przodu i poczuła, jak noga zjeżdża jej ze schodka. Zamachała ręką, próbując uchwycić się poręczy, ale palce złapały tylko pustkę. Runęła w dół, wprost w objęcia oczekującej Perseis. Nie zdążyła nawet krzyknąć. I w tym właśnie momencie wszystko zamarło.

Głód nie rozumiał, co się dzieje. Ludzie – których traktował z pewną powściągliwością – byli na ogół przydatni. Podobnie jak Gam, za którym autentycznie tęsknił, mieli tendencję do prawidłowych zachowań. Zaliczała się do nich obecność, drapanie po grzbiecie, podawanie karmy i – co najważniejsze – okazywanie mu właściwego szacunku. Problem polegał na tym, że ostatnio ów system zaczął wyraźnie szwankować. Skokowiec, który Głód uważał za swój dom, zmienił się w zbieraninę wariatów. Ciągle ktoś biegał, co jeszcze potrafił zrozumieć. Ale ten chwilowy wściek i związane z nim bieganie i miauczenie, charakterystyczne dla jego rasy, u ludzi nie chciały się skończyć. Pędzili wciąż jak szaleni. I co gorsza, zostawiali go w tym pędzie samego – a to nie było już nawet oburzające. To było niedopuszczalne. Z początku próbował zbliżyć się do zostawionej na „Ciemnym Krysztale” Pokraki, ale szybko zrozumiał, że nie ma do czynienia z człowiekiem, a drugim kotem. Konkurencja nie do końca mu się spodobała, co okazał dumnie wzniesionym ogonem i ostentacyjnym prychnięciem. Ponieważ zabrakło Natriuma, dookoła którego promieniował rozkoszny, elektryczny szum, próbował podejść do Tartusa, ale handlarz był ciągle zajęty i – co już samo w sobie było jawną obelgą – nie zwracał na niego uwagi. Nic dziwnego, że został szybko skreślony. Pozostawała dobra, kochana Kirke Bloom, która nie wiadomo czemu ostatnio się na niego obraziła... i to z powodu Nata. Tego już kompletnie nie rozumiał. Jakoś nie robiła problemów, kiedy wygrzewał się na konsoli nawigacyjnej, a nawet wtedy, gdy wpakował się do termopiekarnika mesy. Nat generował podobne fale co termopiekarnik, więc o co tyle krzyku? Wszystko przez chwilową fascynację elektromagnetyzmem? Nie było z czego robić tragedii. Postanowił jej w każdym razie wybaczyć. O ile ją znajdzie, rzecz jasna. Niestety, nie było to takie proste. Po pierwsze, „Ciemnym Kryształem” zaczęło trząść. Skokowiec runął w zgniłozielony gaz wypełniony pasmami błękitu i niemal natychmiast utracił swą zwykłą sterowność. Do uszu Głoda doleciał komputerowy jazgot ducha uwięzionego w maszynie i warczenie tego – może ciekawie pachnącego, ale nieprzyjemnego – handlarza. Drugi kot tłukł łapami o coś na konsoli i także wydawał jakieś dźwięki. A co gorsza, nikt nie raczył zanieść go do Kirke. Znalazł ją dopiero wtedy, gdy skokowiec ustabilizował swój lot, przebiwszy się przez toksyczną otoczkę atmosfery. Z SN dobiegło wtedy coś na kształt pełnych lęku głosów, ale to już go niewiele obchodziło. Interesowała go tylko położona w AmbuMedzie – i na szczęście nieprzykryta czaszą operacyjną – Bloom. Wyglądało na to, że świetnie się bawi. Spała sobie w najlepsze, podczas kiedy on, Głód, przeżywał bolesny dyskomfort. Przez pół minuty siedział, analizując sytuację. Miauknął ostrzegawczo, ale Kirke milczała. Gdyby mógł, wzruszyłby teraz ramionami, a zamiast tego powoli – i nieubłaganie – zaczął

szykować się do skoku.

Widziała i czuła wszystko. Spadając, dostrzegła dobiegającą do niej Perseis. Istota była blisko: gdyby Kirke po upadku cudem nie skręciła sobie karku, matka doskoczyłaby do niej w trzy sekundy. Jej twarz zatraciła już ostatnie pozory ludzkich cech: wyglądała na martwą i wykrzywioną. Bloom wiedziała, że – o ile przeżyje – ten widok będzie ją prześladować w snach do końca życia. Ale rzecz jasna nie mogła przeżyć. To, czego doświadczała, musiało być tylko zwykłym spowolnieniem subiektywnego czasu, jaki odczuwa się w trakcie upadku – gdy wszystko zamarza na ułamki sekund, a odruchy warunkowe przejmują kontrolę. To było tylko złudzenie napompowane adrenaliną. Złudzenie, z którego wyrwała ją nagle czyjaś pomocna ręka. Widziała ją jak przez mgłę – szczupła, mała dłoń, łapiąca ją za kombinezon i wciągająca w bok, wyrywająca Kirke ze spowolnionego czasu. Bloom krzyknęła, kiedy upadła na fragment korytarza tuż obok rozwalonych drzwi. Bolało. – Szybko! – krzyknął niewysoki, na oko jedenastoletni, czarnowłosy chłopiec. – Nie utrzymam długo! Wstawaj, Kirke! Zareagowała odruchowo, zrywając się na nogi, wciąż ciągnięta za rękę. Dzieciak prowadził ją w stronę balkonowych zaczepów dla jazdolotów, podczas gdy za nimi trzeszczał lód. Brzmiało to jak pęknięcie, któremu towarzyszył rozciągnięty w czasie wrzask: kimkolwiek był demon wyglądający jak jej matka, najwidoczniej zorientował się, że dziewczynie udało się uciec. – Jeszcze kilka sekund! – krzyknął chłopiec. – Właź! – Jazdolot? – jęknęła, widząc zaczepiony przy ścianie pojazd. – Zwariowałeś?! Nic tu nie działa! – Jaki jaz... a, tak to widzisz? Nieważne, wsiadaj! Ten poleci! Szybciej! Posłuchała go i wylądowała na popękanym, źle zacerowanym fotelu. Jazdolot wyglądał jak poskładany z rdzewiejących części i genohakerka nie wierzyła, że gdziekolwiek poleci. Chłopiec usiadł wszakże na miejscu pilota i złapał za uchwyty, po czym wcisnął przycisk zapłonu, który, rzecz jasna, nie zadziałał. – KIRKE BLOOM! KIRKE BLOOOOM! – zawyło z wnętrza budynku. Kirke krzyknęła. Chłopiec zaklął, walnął ręką w kokpit i w tym momencie pojazd zadrgał, nagradzając ich kilkoma zapalonymi światełkami kontrolki. – Już... już... – szepnął dzieciak. – Proszę...

Zatrzeszczało. Zaczęli się z wolna unosić, odczepiając się od ściany budynku, i w tym momencie na maskę skoczyła im Perseis Bloom. Uśmiechała się, a jej oczy wciąż były zamknięte. Nagle cofnęła głowę i uderzyła czołem w szybę, na której pojawiła się wyraźna rysa. Kirke wrzasnęła. – Chwalmy... – zaczęła Perseis, ale chłopiec nie dał jej dokończyć. – Wiesz, gdzie możesz go sobie wsadzić?! – ryknął głosem, który ku przerażeniu genohakerki grzmotnął w szybę jazdolotu tak mocno, że ta pękła, odrzucając istotę do tyłu. – Wiesz, co możesz sobie zrobić z tym twoim zasranym Królem?! Perseis nie odpowiedziała. Zatrzęsła się, z trudem utrzymując się na masce pojazdu, ale chłopiec pchnął już uchwyty sterujące i zaczął pikować nim w dół. – KIRKE! – wybełkotał stwór i nagle zabrzmiało to jak prawdziwy krzyk. Bloom otworzyła szeroko oczy, patrząc w zdumieniu, jak istota macha na oślep sztywnymi, zimnymi rękami i usiłuje za cokolwiek złapać. To ona, zrozumiała nagle, i to zrozumienie było bardziej przerażające od samego widoku. To naprawdę Perseis. Nie demon. Nie potwór. Nie kopia. To moja matka. – Nie patrz! – krzyknął chłopiec i w tym samym momencie Perseis zsunęła się w bok i odpadła. Jej wykrzywiona twarz mignęła jeszcze przez sekundę, by runąć gdzieś w pustkę: w cmentarzysko leżącego na dole Prim. Kirke krzyknęła boleśnie i zakryła twarz dłońmi. Dzieciak szarpnął za uchwyty i zaczął z trudem wyrównywać jazdolot. Pojazd trzeszczał, kontrolki to zapalały się, to gasły. – Bloom, nie ma na to czasu. Bloom! – krzyknął chłopiec, z trudem wyciągnął rękę i szarpnął dziewczynę za ramię. – Popatrz na mnie! Słyszysz?! Wiesz, kim jestem? Słyszysz mnie? Wiesz, kim jestem?! – Wiem – odpowiedziała zbolałym, wykończonym głosem. – Jasne, że wiem... Wasza w dupie to mam Wysokość.

– To niemożliwe – wyszeptał Tartus Fim. – To jakieś pieprzone, plagowe holo... – Nie mam ech głębinowych – jęknęła Ciotka. – Nie mam okrętowych ech głębinowych, Tartusie Fimie! Nie mam boi lokacyjnych! Nic nie mam! Tartusie Fimie, nie mam nic! Jak odlecieli Elohim? Jak odlecieli? Nic nie ma! Widzisz, Tartusie Fimie?! – Widzę – szepnął handlarz. – Przecież widzę. Widzę to wszystko.

Dryfowali przez pustkę. Tuż za nimi została Empireum, otoczona mgielną, wirującą otoczką atmosfery, i – co nawet niespecjalnie zdziwiło handlarza – jednym wielkim echem głębinowym, wyglądającym, jakby wygenerował je nie statek, a cała planeta. Dookoła była już tylko pustka i nieliczne punkciki odległych galaktyk – widok dobrze znany każdemu Strażnikowi Granicy. A tuż pod nimi – piękna w swym majestacie i rozerwana pasmami Spustoszenia – płynęła Wypalona Galaktyka. Widzieli ją – tak odległą – jak na dłoni. Rozświetlone Jądro wypełnione ukrytą, czarną dziurą. Ramiona niczym srebrne rzeki gwiazd. I pajęczynę żywego Wypalenia, pochłaniającego całe systemowe i międzysystemowe połacie przestrzeni galaktycznej. Wypalona Galaktyka. Morze gwiazd, skażony Bronią klejnot. – In cun abulis – powiedziała niespodziewanie Pokraka. – Transkrypt odczuć. Smutno radośnie. – Tak – przyznał cicho Fim. – Smutno radośnie. – Odległość... jakieś siedemset trzydzieści trzy tysiące lat świetlnych – pisnęła Ciotka. – W linii prostej około pięćdziesięciu tysięcy skoków głębinowych po piętnaście lat świetlnych każdy, z założeniem, że zostanie wyliczona dokładna trasa przelotowa bez ryzyka błędu lokacyjnego. Przy uwzględnieniu czasu potrzebnego na automatyczne ładowanie rdzenia... – Cicho bądź – przerwał jej głucho Tartus Fim. – Ale... – Cicho bądź, Ciotka – powtórzył. – Nie musisz mi mówić, że to koniec.

– Nie ma wiele czasu – powtórzył Nat. – Pytania i odpowiedzi, Bloom. Tylko szybko. – Dlaczego... czemu tak wyglądasz? – Jak wyglądam? – zdziwił się, na chwilę odsunął wzrok od przyrządów. – Ach, to. Powiedzmy, że to nakładka obrazująca aktualny stopień zaawansowania. Nie wiem zresztą dokładnie, jak mnie widzisz. Jesteś tylko gościem. – Gdzie? Gdzie jestem gościem? – To coś w rodzaju systemu – powiedział powoli. – Nałożonego na powierzchnię. – Na jaką powierzchnię? Jestem w jakimś systemie komputerowym? – Nie do końca – zaprzeczył. – Sam jestem tu od niedawna. Byłem... gdzie indziej, ale trafiłem tu z twojego powodu i zaczynam mieć wrażenie, że jeśli dłużej tu zostanę, to ciężko będzie się wyrwać. Słuchaj, Bloom... ujmę to w następujący sposób: jesteś tu, bo trafiłaś na Empireum. Nie wiem jak, ale najprawdopodobniej twoje genohakerskie zdolności zostały z czymś połączone... coś cię zmieniło i to spowodowało, że stałaś się bardziej wrażliwa na

system. – Na jaki system, Nat?! Nie możesz mówić po ludzku?! – Nie krzycz. Przecież próbuję. Posłuchaj: Empireum nie jest zwykłą planetą. To coś w rodzaju sondy z wnętrza Sagittariusa A, supermasywnej czarnej dziury w centrum Wypalonej Galaktyki. Być może kiedyś było to zwykłe ciało niebieskie, ale zostało pokryte czymś w rodzaju kryształu danych. Rozumiesz, o czym mówię? – Nie! – A widziałaś kiedyś elohimskie Ziarno? To coś w rodzaju skrystalizowanej informacji, która przyjęła formę materialną. Zasada podobna jak przy Kryształach Galaktycznych, choć w ich przypadku chodzi raczej o sam zapis. Tu właśnie on staje się Kryształem. Informacja zyskuje materialność i staje się lodem, pokrywającym całą planetę. Musiałaś mieć z nim kontakt. Skaleczyłaś się, może coś połknęłaś... i lód Empireum jest teraz w tobie. Wpięłaś się do systemu, w którym nikt nigdy nie powinien się znaleźć. Elohim tego nie potrafią, choć przejęli tę planetę. Nie mam pojęcia, jak to zrobiłaś. – Dlaczego nikt nie powinien się w nim znaleźć? – Bo ten, kto się z tym połączył, już nigdy nie odłączy się do końca – westchnął. – Jest jak wirus, jak anomalia burząca spójność danych. To niebezpieczne, bo Empireum nie jest sierocą planetą. Należy do Niego. Jest jego Okiem i Uchem. – Kogo? – Bladego Króla.

Kirke nie reagowała. Leżała na leżance AmbuMedu – spokojna i cicha, niemal zimna, i Głód zaczął się niepokoić. Z początku siedział po prostu na jej brzuchu, by przysunąć się wreszcie i trącić ją nosem w twarz, ale nic to nie dało. Wyciągnął łapę i lekko dotknął jej policzka – niestety, bez rezultatu. W końcu zrezygnowany i nieco wystraszony ułożył się wygodnie, opierając głowę na jej piersi, i zaczął mruczeć, przymykając oczy. Jednostajny, ciężki warkot przypominał silnik lecącego jazdolotu.

– Jakiego znowu Bladego Króla? – Nie mam pojęcia – przyznał niechętnie Natrium. – Wiem o nim niewiele: same niespójne informacje i legendy. Podobno istnieje poza czasem, cokolwiek to znaczy, i co kilka eonów przybywa z otchłani czarnej dziury, by całkowicie zniszczyć każdy przejaw życia w Galaktyce. Zabiera do swego leża część pokonanych istot... ale nie jest to pewne. Istnieją przekazy tak stare, że niemal niezrozumiałe. Zgadzają się tylko w kilku punktach: po pierwsze, Bladego Króla nie można pokonać. Po drugie: dokonuje niemal całkowitej anihilacji istnienia w Galaktyce, a najstarsze zapisy ras kseno twierdzą, że już to kiedyś uczynił, jeszcze przed pojawieniem się ludzkiego gatunku. Po trzecie: jego przybycie zwiastuje pojawienie się istot, które, w zależności od wersji legendy, nazywa się Zmarłymi, Zimnymi albo Bladymi Dziećmi. – Zmarłymi? – Dobrze słyszałaś. Nie wiem, czym są te istoty, ale właśnie mieliśmy do czynienia z jedną z nich... – mruknął, zerkając w stronę oszołomionej Bloom. – Tu łatwo je spotkać. Gdybyś pobyła w tym miejscu trochę dłużej... – skrzywił się lekko – nie miałbym kogo ratować. I po czwarte – podjął, nie patrząc już na Kirke – Blady Król ma coś wspólnego z Głębią. – Z czym?! – A jak myślisz, gdzie jesteś? – prychnął. – Cały ten... blady system prześlizguje się po jej powierzchni, a ona go z wolna wysysa. To, co widzisz, jest jak nałożona na nią płaszczyzna, jak magnetyczne pole ze skrystalizowanych danych. Nie jesteśmy może w Głębi... ale jesteśmy bardzo blisko, Bloom. Stoimy przed drzwiami. Niewiele brakuje, by się otworzyły... by granica pękła, wpędzając ciebie w szaleństwo. – Wpędzając... – powtórzyła nieskładnie, wpatrując się w dziecięce, z trudem trzymające uchwyty jazdolotu dłonie księcia – mnie w szaleństwo? W chorobę pogłębinową? – Dokładnie. – A ty? – Ja? – zdziwił się. Przez chwilę patrzył jej prosto w oczy. – Ach tak. Ja. Nie. Mnie to nie grozi. – Dlaczego? – Bo ja tam właśnie zmierzam.

„Ciemny Kryształ” płynął w pustce, w nieskończonej Próżni, ponad Wypaloną Galaktyką zatopioną w zsynchronizowanym Strumieniu. W stazo-nawigacji słychać było tylko ciche oddechy zszokowanego Tartusa i spokojnej Pokraki. Ciotka milczała, tak jak i sensory statku, bezskutecznie skanujące przestrzeń w poszukiwaniu choćby najmniejszej drobiny – najlichszego

cienia nadziei na udany powrót do domu. Cicho było i w korytarzach skokowca. Milczenie sunęło w dół, ku maszynowni, ulegając dopiero cichemu pomrukowi rdzenia, szumowi rur energetycznych i czasowym sygnalizacjom komputerowych sprzętów. Dotykało zamkniętych szczelnie drzwi i śluz pokładu środkowego. I płynęło w kierunku królestwa jednostajnego bicia Serca statku. Na „Ciemnym Krysztale” już dawno nie było tak spokojnie. Rozkoszujący się tym Głód zamruczał jeszcze intensywniej – tak mocno, że zabrzmiało to niemal jak warkot. Po czym, nie przerywając, po raz kolejny wyciągnął łapę i dotknął twarzy dziewczyny o drżących, niespokojnych powiekach. Trwało to minutę, może dwie. A potem Kirke Bloom otworzyła oczy.

Faktem jest, ż e w sparli n as w w alce z Obcym i i w cz eśn iej, w un icestw ien iu apokatastaty, który ośm ielił się ochrz cić An ten atem gatun ku ludz kiego. Cz yż n ie jest jedn ak praw dą, ż e ów Bez im ien n y z ostał prz ez n ich w skrz esz on y? Cz yż w T ego, Który Odsz edł n ie tchn ięto ż ycia dz ięki ich n aukom ? Być m oż e Plaga n arodz iła się w n im z ich porucz en ia. Jesz cz e n ie jako Jedn ość, lecz drobn y jej z am ysł, w sparli pow stan ie T ran sgresa, by w z rosn ąć dz ięki piekłu, które z rodz ił. Nie ufajcie im z atem . Nie z ez w ólcie n a z rów n an ie m echan icz n ych epigon ów z ich tw órcam i, gdyż prz ekreślicie prz ysz łość gatun ku ludz kiego. Myśli Masz yn są bow iem z im n e i m artw e, a ich plan y n igdy n ie ustają. Dlatego też Jedn ość n ależ y z gładz ić.

Tajny Rozkaz Imperatorski, wdrożony tuż po zakończeniu Wojny Kseno

P

odróż miała być długa, nawet biorąc pod uwagę dziury i iskry głębinowe. Startując ze Szpary Gromad – a dokładnie z okolic h Persei, czyli gromady otwartej NGC 869 – mieli do pokonania ponad trzydzieści tysięcy lat świetlnych, by dotrzeć do Błękitu. Kierowali się do granicy Messiera 62, znanego także pod nazwą NGC 6266, leżącego w gwiazdozbiorze Wężownika. I to tam, za granicą osiemdziesięciu dziewięciu gwiazd typu RR Lyrae, Błękit płynął w Mare Stellaris – istnym morzu gwiazd Bliskiego Ramienia Trzech Kiloparseków, otulającego Jądro Wypalonej Galaktyki. Z dwojga złego było to i tak o wiele lepsze wyjście niż pierwsza opcja: czyli lot razem z Flotą K w kierunku jednego z naprędce utworzonych punktów zbornych wstępnie nazwanych Przyczółkami Głębinowymi. Wraz z synchronizacją Strumienia Jedność przekazała własne dane dotyczące mapy galaktycznej, które zassały już wszelkie znajdujące się w posiadaniu ludzkości Kryształy Galaktyczne i dryfujące ponad galaktyką cheruby. Tym samym udało się sprecyzować liczbę i lokalizację dziur oraz iskier, które miały stać się pierwszymi strategicznymi punktami w trakcie Drugiej Wojny Kseno, zwanej już nieoficjalnie Wojną Konsensusu, Konfliktem Porozumienia bądź Naporem. – To jedyne, co mogę zaoferować – wyjaśnił im Piecky w trakcie ostatniego spotkania. – Transport Jareda i was wszystkich na Błękit bądź natychmiastowa militaryzacja skokowca „Wstążka” i jego załogi. Nie muszę dodawać, że owa... militaryzacja może oznaczać wydanie rozkazu transportu Jareda na Błękit... – dodał, uśmiechając się lekko. Grunwald nie odpowiedział uśmiechem. – Cóż... opcja lotu na stolicę Zjednoczenia, nie licząc konieczności poddania się przesłuchaniu, jest o wiele lepsza niż przejście na linię frontu... zgodzi się pan chyba, kapitanie? Myrton nie odpowiedział. Pewne było tylko, że – teoretycznie – lecą w najlepiej strzeżone miejsce Wypalonej Galaktyki, dziesiątki tysięcy lat świetlnych od opanowywanych przez Obcych Ramion Zewnętrznych... a jego załoga zasłużyła sobie na długi, nawet jeśli wymuszony lotem, odpoczynek. Lot w pełni naprawionym i unowocześnionym skokowcem mógł im go zapewnić,

tym bardziej że będą zmuszeni wychodzić ze stazy dość często – z uwagi na konieczność zwykłego, podświetlnego lotu w kierunku rozrzuconych po ich trasie boi lokacyjnych. W dodatku było coś, co sprawiało, że opcja podróży na Błękit stawała się atrakcyjniejsza. Przez jakieś trzy i pół tysiąca lat świetlnych mieli lecieć w towarzystwie uszkodzonych okrętów Floty K, mających za zadanie dotrzeć do najbliższych wojskowych stoczni. Resztę trasy musieli jednak pokonać sami. Nadzieje na urwanie się ze smyczy szybko rozwiał Tansky – nieco bardziej milczący i zgorzkniały niż zwykle. – Nie ma na to szans – sprecyzował, powoli zaciągając się petem z neonikotyną. – Wszystko przez synchronizację Strumienia. Podejrzewam, że „Wstążka” to obecnie najbardziej monitorowany statek w całej Wypalonej Galaktyce... i to w trybie natychmiastowym. Będą znali naszą lokalizację szybciej niż my sami. – Zawsze pozostaje imprint – mruknął Grunwald. Hub kiwnął niechętnie głową. – Niby tak, ale niespecjalnie bym na to liczył. Może pan opanować statek, kapitanie... czy nawet Maszynę. Ale nie opanuje pan Strumienia... przynajmniej nie zsynchronizowanego. – Chrząknął donośnie i zaciągnął się petem. – Nikt tego nie dokona. Teoretycznie. – Co: teoretycznie? – Cóż, może pewna możliwość urwania się ze smyczy by była... ale potrzebowałbym nieco czasu, by zastanowić się nad tym problemem. – Będziesz go miał – mruknął Grunwald. – Lot nieco nam zajmie. – I znów do roboty – westchnął Hub, przez moment wpadając w swoją zwykłą, starą wesołość. – Biedny, stary Tansky... – Dasz radę – stwierdził Myrton i ku swojemu własnemu zaskoczeniu wyciągnął rękę i poklepał Huba po ramieniu. Komputerowiec zastygł, ale nie zareagował. Zaciągnął się tylko petem, patrząc gdzieś w przestrzeń. – Dasz radę, chłopie.

Schlali się już trzeciego dnia podróży. Po wykonaniu skoku w kierunku Cas 0B6 – niewielkiego skupiska gwiazd w Mgławicy Sindbada z niestabilną iskrą głębinową – Myrton zawołał wszystkich, łącznie z wyleczonym Monsieurem, do kapitańskiej kajuty, otworzył obszerny barek i wręczył każdemu butelkę migdałowej whisky. Z początku wypili za kapitana. Potem za wciąż zestazowanego, chorego doktora, którego Myrton zamierzał przekazać najlepszym specjalistom na Błękicie. Później za – co nieco zaskoczyło ich samych – kapitana Piecky’ego Tipa, który bądź co bądź dotrzymał danego im słowa. Następnie za Kayta Telsesa, który uratował ich swojego czasu przed atakiem

Stripsów. Po Kaycie jakoś poleciało i nawet się nie zorientowali, kiedy wypili za załogę „Smoczycy” – co nie było zbyt dobrym pomysłem, bo nieco ich przygnębiło – więc z powrotem łyknęli za akcję, którą Harpago przeprowadził na stacji Paliatywy. A później pili już za wszystko i wszystkich i szczerze mówiąc, kompletnie im to nie przeszkadzało. – Pieprzony tak samo wyglądał – bełkotała Pinsleep oparta o kiwającą głową Erin, która po raz szósty słuchała tego samego, co z uporem maniaka powtarzała Wise. – Piękny... Mały Książę, Plaga jego mać. Tak samo. Wyghądał. On myśli... wiesz, że ja... ale ja nie. Maszszszszyna. – Tak – odburknęła Hakl i wzięła solidny łyk migdałowej whisky. – Oczywiśśś... jasne. Jasne. No tak. – Ja to zrob... ja! – ryczał w kącie kompletnie pijany Monsieur, podtrzymywany przez równie pijanego Myrtona. – Nie whyko... nie whykonałem. By nie żył. Musiałem...! – Cicho już – wybełkotał Myrton. – Nie wrzeszcz... – Przeze... mnie... idiota! Krethyn... – Daj spok... spokój. Pij. – Będę pił – smarknął Monsieur. – Będę pił. – To pij. – Piję – zgodził się mechanik, odwracając się w stronę siedzącego nieopodal Jareda. – Pij, Maszyno. – Dziękuję – odpowiedział Jared, jedyna w miarę trzeźwa istota w całym towarzystwie. Jak na razie także wlał w siebie całą butelkę trunku i stwierdził, że powoduje on zagadkowe „zaplątanie ścieżek logicznych”. – Piję. Mam zagadkowe... – Już mówiłeś. – Piję. Mam zagadkowe zaplątanie ścieżek logicznych. To zrozumiałe. Zawieram element biologiczny, sprzężony z... – Mówiłeśśśś już! Pieprzona Maszyna. Chlej, mhasz – wybełkotał Monsieur, wtykając mu w rękę kolejną butelkę z otwartego barku. – I nie mów, szsze nic ci... że nic... nihdy nie dałem. – Mam zagadkowe – zaczął Jared, przechylając butelkę – zaplątanie. Ścieżek. Logicznych. Jedyną milczącą osobą w całym towarzystwie był Tansky. Komputerowiec pił powoli, jakby nie angażował się w sam proces. Wlewał w siebie kolejne mililitry płynu niczym dawki otępiającej trucizny. Wreszcie wstał i wyjątkowo chwiejnym krokiem udał się do Serca. Usiadł tam z opróżnioną w trzech czwartych butelką i wybrał ostatni spis raportów, które rozjarzyły się kościanymi literkami na wypukłym, zielonym monitorze.

ZAKOŃCZONO ANALIZĘ

– Sto procent – mruknął do siebie, przechylając butelkę. – Sto procent gówna. Dobrze. Nachylił się nad klawiaturą i dopisał: PODAJ ANALIZĘ INGERENCJI NIEZBIEŻNOŚCI W ZAKRESIE: DOKTOR HARPAGO

JONES/KAPITAN MYRTON GRUNWALD/ZBROJENIOWIEC JARED. PROŚBA O SPRECYZOWANIE ŻĄDANIA – wyświetlił mu system. Tansky podrapał się po brodzie. Kompletnie zapomniał zapalić. – Podłączali się przecież – wymamrotał, odstawiając butelkę. – Maszyna, kapitan i na pewno doktorek. Skany. Tak, skany personalowe. No dobrze. Poczekaj, robaczku. Zaczął wyszukiwać zapisy ostatnich podłączeń – zarówno przez porty dostępowe, jak i stazowe iniekcje sprzężone z systemem komputerowym „Wstążki”. Pod wpływem impulsu dorzucił też dane z AmbuMedu – choć nieco na wyrost, ponieważ nie miał pojęcia, jak zareaguje na to analityczny program Stripsów. Dopiero gdy zobaczył napisy DANE PRZYJĘTE I ANALIZA W TOKU, cofnął się w swoim fotelu i wyciągnął neopeta. Patrząc na wolno rosnący pasek postępu, nie zauważył nawet, że drży mu ręka.

Pinsleep Wise zwymiotowała dopiero po czterech godzinach imprezy, w zaciszu własnej kajuty, wprost do odpływu mikrołazienki natryskowej. Wszyscy z czasem przenieśli się do mesy, rozstawiając na sporym stole alkohol, przekąski, kawę, napary, fluid i napoje. Monsieur wyczarował skądś muzykę i przez interkom poleciały najnowsze utwory zassane przez Strumień. Nie zabrakło i holo. Holoemiter mesy wyświetlił kilkanaście animacji: przekazy erotyczne pokryte złocistym confetti roziskrzonych holopyłków, widma tańczących kobiet i roznegliżowanych mężczyzn, strzępy programów rozrywkowych i hipnotyków zmieniających „Wstążkę” w jedno wielkie, imprezowe siedlisko. Po żałosnych próbach tańca, wykonywanych przez mechanika ciągnącego na parkiet Erin Hakl, Wise zrozumiała, że – przynajmniej na razie – ma dosyć. Takiego stężenia trunków nie mógł wytrzymać nawet personal. Dlatego też, tuż po krótkim tańcu z Myrtonem, który zakręcił nią tak mocno, że niemal straciła przytomność, wymamrotała niewyraźne przeprosiny i ewakuowała się poza mesę, choć nie z imprezy – nakładające się na siebie perturbacje holo i dźwięki wypełniały cały statek, łącznie z korytarzami. Przeleciała przez nie szybko, w ostatniej chwili docierając do swojej samotni. – Plaga mać – wybełkotała, rozpięła górę kombinezonu i wsadziła głowę pod natrysk parowy. Dokładnie wypłukała usta, umyła twarz i dopiero wtedy, gdy mikrołazienka poinformowała ją o całkowym odświeżeniu, wyłączyła parę. – Nigdy więcej nie będę pić. Idę spać – gadała do siebie, dla potwierdzenia kiwając głową. – Dobranoc. – Wszystko w... w... w.... porządku? Wzdrygnęła się, ale szybko odwróciła. Zauważyła stojącego w otwartych drzwiach Jareda. No tak, nie zamknęła kajuty... Potrząsnęła głową.

– To ty? – spytała głupio, patrząc na zbrojeniowca, który wyglądał na może nie tyle pijanego, co tracącego wyraźnie koordynację. – Mammm splątanie – wyjaśnił. – Element biologiczny. Ścieżżżżek logicznych. Zagadkowe. – Jesteś Jaredem – powiedziała ni w pięć, ni w dziewięć, mrużąc oczy, by wyraźniej ujrzeć swojego gościa. – Jesteś... – dodała i niemal wbrew sobie podeszła bliżej, czując, jak nienaturalna uroda zbrojeniowca płynie ku niej niczym trudna do powstrzymania fala: na przemian gorąca i zimna. – Jesteś... – Czy wszystko... – zaczął, ale Pinsleep stanęła na palcach i pocałowała go w usta. Wstrząs, który temu towarzyszył, był tak silny, że jęknęła i złapała zbrojeniowca za kombinezon. Usta Jareda były takie, o jakich zawsze marzyła – nie przyznając się do tego nawet sama przed sobą – słodkie i chłodne, nasycone delikatnym szumem ukrytego wewnątrz napięcia. – Pinnnsleep – odezwał się, ale nie pozwoliła mu skończyć. Zaciągnęła go do wnętrza kajuty i niemal wepchnęła na leżankę. Drżącymi rękami zaczęła rozsuwać mu zamek kombinezonu sprzęgowego, a gdy w końcu dotknęła nagiej skóry, coś ją kompletnie opętało. – Jared... – wyszeptała, znowu całując go w usta. – Jared... Dopiero wtedy przygarnął ją do siebie. Złapała go za kark, drugą ręką nieporadnie ściągając własny kombinezon. Krzyknęła, gdy zaczął jej pomagać, uwalniając z ubioru. Sam był już w połowie nagi, gdy złapał ją delikatnie i zaczął pieścić, obsypując pocałunkami jej szyję, usta i piersi. – Szybko – jęknęła. – Szybko, proszę... już... Jared był kompletnie nagi, gdy otwarte drzwi zadziałały wreszcie zgodnie z programem i zamknęły się automatycznie, odcinając ich od reszty świata.

W odróżnieniu od Pinsleep Wise Erin Hakl nie miała pojęcia, czego chce. Pragnienie, które w niej narastało, nie dało się łatwo zanalizować czy sprecyzować. Czuła się zagubiona, a jednocześnie dziwnie bezsilna. Siedziała więc przy stole, popijając migdałową whisky i próbując dojść ze sobą do ładu. Nie wiedzieć czemu, była na siebie wściekła i jednocześnie coraz bardziej nie mogła patrzeć na Myrtona Grunwalda. Denerwował ją, i to bardziej, niż mogła przypuszczać. Patrząc, jak popija z Monsieurem, znajdującym się już chyba na granicy alkoholowej katatonii, miała coraz większą ochotę, by podejść i porządnie mu nawtykać. Nie miał, do ciężkiej Plagi, prawa! Nie miał prawa! Nie miał...! Tylko do czego? Nie miał prawa wzbudzać we mnie zaufania. Nie miał prawa się wtrącać! A jednak się

wtrącił. I to kilkakrotnie. Jeszcze w Testerze, kiedy kazał jej wejść w stazę, a sam przeleciał przez dziurę... i potem. Z Toccatą. Po Plagę się wpieprzał?! To nie były jego sprawy! Dlaczego wlazł z butami w moje życie i wszystko tak... poprzestawiał? Porozmawiam z nim, postanowiła, przechylając szklankę z trunkiem. Powiem mu... Pokażę mu, co powinien... powiem... tylko co? Co mam mu powiedzieć? Cóż, tego konkretnie jeszcze nie wiedziała, ale była pewna, że wygarnie mu co trzeba, punkt po punkcie. Nie miał prawa być taki, jaki był, ponieważ... wszystko zresztą jedno! Po prostu nie miał prawa! To wystarczy. Okazja do wygarnięcia pojawiła się szybciej, niż myślała – w momencie, kiedy schlany do nieprzytomności Monsieur zachrapał wreszcie za stołem, a Myrton podszedł i wyciszył zestaw muzyczny. Kiwnął do niej lekko głową i uśmiechnął się, wychodząc z mesy. Zostawił ją samą z burzą myśli i niedającym się wyciszyć niepokojem. Była trzeźwa – emocjonalny chaos nie pozwolił porządnie się jej upić – i wściekła, gdy po kilkunastu minutach ruszyła za nim i klepnęła w odblokowany genoczytnik drzwi kajuty kapitańskiej. Od razu zauważyła, że Myrton nie jest sam. Stał kilka metrów od niej, ale jej nie widział. Zasłaniało ją gęste, kobiece holo, szepczące jakiś fragment wypowiedzi, coś, o tym, by dał sobie spokój. Hakl ruszyła twardo do przodu, zasłoniła projekcję i doprowadziła do wygaszenia przekazu. Drzwi od kajuty zamknęły się za nią z cichym świstem. – Myrton – zaczęła nerwowo – posłuchaj. To znaczy... kapitanie. Możesz mnie wysłuchać? Nie odezwał się. Tylko na nią patrzył. – Nie powinieneś tego robić – dodała pewniej. – Nie możesz... nie możesz tak postępować, rozumiesz? Grunwald kiwnął lekko głową i podszedł bliżej. Stał teraz zdecydowanie za blisko, ale powstrzymała odruch cofnięcia się. Spojrzała mu prosto w oczy. – Chodzi mi o to – zaczęła – że nie możesz tak... – Głos się jej załamał, ale zebrała się w sobie i powiedziała: – Nie możesz tak postępować. Dlaczego chciałeś, żebym ci zaufała? Jeszcze wtedy... jeszcze przed Okiem. Wiesz, czym kończy się takie zaufanie? Od zaufania... umierają ludzie. On... Toccata wydał mi rozkaz. Zaufałam mu, rozumiesz? – Tak – odpowiedział. Wciąż na nią patrzył, ale nie dała się zbić z pantałyku. – Twoja załoga – podjęła. – To, co mówił Paliatywa, to prawda? Skoczyliście w Głębię, chociaż wiedziałeś, że macie trefną Białą Pleśń. Twoi ludzie... zaufali ci, tak? Chcę tylko wiedzieć, czy wtedy wiedziałeś... Czy wiedziałeś, że możesz przejść przez Głębię i przeżyć. – Nie – odparł. – Nie wiedziałem. Zmarszczyła brwi, patrząc mu nadal w oczy. Nie, nie kłamał. Była tego pewna. Nie mógłby jej okłamać. Nie, gdy chodziło o tę sprawę. – A gdybyście nie skoczyli? – spytała. – Zabiliby nas – wyjaśnił od razu. – „Karmazyn”... i Anna. – Zaufali ci – upewniła się. Myrton kiwnął słabo głową. – Tak – przyznał ochryple. – Zaufali mi i zginęli. W zasadzie, kiedy powiedział te słowa, uwierzyła mu do końca, czując, że coś ciężkiego

spada jej z serca, tak jakby od długiego czasu ciążyła jej zwiększona grawitacja. – Nie mów tak – powiedziała, wściekła nagle na siebie, że zmusiła go do tego wyznania. – Dlaczego? To przecież prawda. – Ponieważ ja też ci ufam – powiedziała i zamarła. Nie tak to wszystko miało wyglądać, on nie miał się tego dowiedzieć. Słowa jednak padły i nie mogła ich cofnąć. Nagle poczuła dziwny, przejmujący lęk, zupełnie jakby straciła ostatnią osłonę. Grunwald przysunął się o pół kroku. – Ja też ci ufam, Erin – powiedział. Nie odpowiedziała. Stała w milczeniu, a potem, po chwili, która wydała się jej bardzo długa, kiwnęła sztywno głową i odwróciła się w stronę wyjścia z kajuty, niemal uciekając od Myrtona. Wychodząc, wiedziała, że Grunwald wciąż na nią patrzy. Czuła ten wzrok przez cały czas – bolesne, ciężkie napięcie, które zelżało dopiero wtedy, gdy weszła do swojej kajuty i pozwoliła sobie wreszcie się rozpłakać. Te łzy były jednak dobre – o wiele lepsze od wcześniejszego milczenia.

Zgodnie z wyliczeniami lokacyjnymi Pinsleep Wise niespełna błękitny tydzień później „Wstążka” rozstała się z siłami Floty K i rozpoczęła samotny lot w kierunku skomplikowanej siatki połączonych dziur i iskier głębinowych. Zaktualizowany dzięki danym Maszyn i synchronizacji Strumienia Kryształ Galaktyczny umożliwił Pin wprowadzenie własnych poprawek do trasy. Plusem była na pewno znaczna jej optymalizacja – minusem konieczność kilkunastu przystanków i lotów konwencjonalnych, z których najdłuższy miał potrwać niemal miesiąc. W pobliżu sektora, do którego zmierzali, CYG 0B3 w Ramieniu Oriona, znajdowały się dwie oznaczone przez Jedność dziury głębinowe, prowadzące na daleki wschód bądź na galaktyczne południe – w głąb Systemów Wewnętrznych i samego Błękitu. Gdyby chcieli uciec i zaszyć się gdzieś w Wypalonej Galaktyce, to ta konkretna lokalizacja dawała im największe szanse. Ale na razie do CYG 0B3 było jeszcze daleko i nie musieli podejmować żadnej decyzji. W tej kwestii ważne było też potencjalne zachowanie Jareda – Myrton nie miał pewności, czy zimprintowana Maszyna zachowa wobec niego lojalność, czy też wykona rozkaz Błękitu – a więc i samej Jedności – docierając do Rady Zjednoczenia, by wesprzeć rokowania ludzkości z Maszynami. Patrząc pod tym kątem, najlepiej byłoby pozwolić Jaredowi odejść, załatwiwszy mu wcześniej jakiś dogodny transport – choćby i TransLinią do Bliskiego Ramienia Trzech Kiloparseków.

Co do reszty: na „Wstążce” zapanowała dość specyficzna atmosfera. Po pierwsze, widać było, że prawie już przekonana do Jareda Pinsleep zaczęła go nagle unikać, i to bardziej niż zwykle. Zresztą zdawało się, że Jared też omija ją szerokim łukiem. Zdarzało się, że Pin pokrywała się niezrozumiałym rumieńcem na widok zbrojeniowca, który kilka razy wcześniej próbował bezskutecznie zacząć z nią rozmowę. Pikanterii sytuacji dodawał fakt, że Wise zerkała na Jareda wtedy, gdy była przekonana, że on tego nie zauważa; bywały też sytuacje, w których dreptała w okolicy zbrojeniówki, ale odchodziła w momencie, gdy Jared wychodził na zewnątrz. Jared zachowywał się zresztą podobnie. Po drugie, Monsieur zaczął znacznie częściej niż zwykle sięgać po alkohol. Wydawało się, że zapomniał o swoim pociągu do Pin – czy raczej pragnienia z nią związane uległy wyciszeniu. Zamiast tego lądował z napoczętą butelką przy zestazowanym Harpago, półmamrocząc do siebie jakieś urywki zdań, zapewnienia i monologi, których nie można było odszyfrować nawet z pomocą programów i nasłuchów dostępnych w Sercu. Po trzecie, interesujący się tym wszystkim Hub Tansky dziwnie zmarkotniał. I wcześniej zdarzało się, że przesiadywał w Sercu, ale wpadał też do SN czy mesy; teraz rzadko już wychodził ze swojego pomieszczenia, choć nie miał tam wiele do roboty poza potwierdzaniem automatyki lotu. Komputerowiec milczał też częściej niż zwykle i nie wygłaszał swych ironicznych komentarzy – a przynajmniej nie robił tego zbyt często, otuliwszy się płaszczem ponurego milczenia. Po czwarte i ostatnie, Erin Hakl wyglądała na znacznie spokojniejszą i pewną siebie. Chyba odzyskała też humor, a na jej twarzy zaczął błądzić lekki, nieśmiały jeszcze uśmiech. Dziwne wyciszenie w SN i długi, nudny lot jej chyba odpowiadały: w pełni skupiła się na pracy związanej z pilotażem według wytycznych Wise. A lot istotnie był nudny: jak do tej pory nie natrafili na żadnych piratów czy choćby zwykłe transporty, poruszając się po mało uczęszczanej linii. Wykorzystywała więc ów fakt, wiedząc, że już niebawem czeka ich prawdziwa seria krótkich skoków, nie licząc przejść przez dziury i iskry głębinowe. Kto wie: może był to już ich ostatni spokojny lot? Według danych ze zsynchronizowanego Strumienia, któremu Zjednoczenie zdążyło już nadać nazwę Synchronu, Konsensus kończył przejmowanie Księstw Granicznych i ksenoformowanie znajdujących się tam planet. Najwięcej strat, nie licząc flot samych Księstw, zadała mu Straż Graniczna, która dzięki Synchronowi zdołała zebrać rozproszone siły w swoistą siatkę oporu, obejmującą strategiczne punkty Ramion Zewnętrznych. Choć liczne, były to jednak zbyt słabe ciosy, by powstrzymać Tych, Którzy Powrócili. Rzekomo ku fali Obcych miała niebawem wyruszyć Armada Maszyn, ale tu ustalenia były niepewne – wciąż trwały negocjacje pomiędzy ludzkością a Jednością. Tak czy owak, wojna zaczynała się na dobre. Mogli od niej uciec – co zresztą robili, ale nie mogli uciekać wiecznie. „Wstążka” połykała zatem kolejne parseki, a zasysane informacje wprawiały ich w coraz gorszy nastrój. I to właśnie ów nastrój doprowadził do decyzji Myrtona Grunwalda. – Rozmawiałem z Jaredem – powiedział w trakcie krótkiego spotkania z załogą w kajucie kapitańskiej. – Jak wiecie od Wise i Hakl, rozpoczynamy zaraz serię skoków prowadzących do

CYG 0B3. To, co zrobimy potem, będzie zależało nie tylko ode mnie, ale i od was. W tej konkretnej sytuacji wprowadzimy nieco demokracji. Zadecydujemy wspólnie, czy udamy się na Błękit razem z Jaredem, czy też pozwolimy mu odejść i zerwiemy się ze smyczy Zjednoczenia. Spojrzał po nich, ale nikt nie wygłosił żadnego komentarza. – Dobrze – uznał. – W takim razie czas na ostatni kapitański rozkaz przed wspólnym podjęciem decyzji. Oto on: wszyscy wchodzimy w stan stazy. „Wstążkę” będzie pilotował Jared, który w razie potrzeby doprowadzi do naszego wskrzeszenia. Jego interes – dodał twardo, zauważając, że zarówno Hub, jak i Monsieur otwierają usta – jest, jak na razie, i naszym interesem. Kiedy dotrzemy do dziur w CYG 0B3, zastanowimy się, co dalej. Ale już teraz mówię, że nie zatrzymam Jareda, jeśli podejmiemy decyzję o ucieczce, a on będzie chciał odejść. Spróbuję też cofnąć imprint... o ile zdołam tego dokonać. Jedność to teraz sojusznik. Nie potrzeba nam więc zakładników. Ponownie urwał, patrząc na ich twarze. Spokojnej Erin, nieco zdenerwowanej Pinsleep, podchmielonego Monsieura i Huba, który milczał jak zaklęty. I wreszcie na samego Jareda, którego piękne rysy zdawały się niczego nie wyrażać. – A teraz rozkazy – oznajmił wreszcie. – Ustawiamy licznik za dziesięć godzin, po osiągnięciu trasy przelotowej do boi lokacyjnej. Te dziesięć godzin będzie intensywne, koniec z pierdzeniem w stołek. Monsieur, kontrola maszynowni, Tansky, systemów. Hakl, chcę mieć konsolę nawigacyjną czystą i postawioną pod lot. Wise, test zaprojektowanej trasy na symulatorze wykastrowanej SI. Jared, pomagasz Erin i Pinsleep. To wszystko. Bierzcie się do roboty. I bez niespodzianek – dodał, gdy wychodzili już z kajuty. – Wszystko ma pójść pięknie i gładko. Gdy wyjdę ze stazy, chcę być uśmiechnięty. Ale do uśmiechu miało mu być bardzo daleko.

Pomyślała, że wskrzesiło ją srebro. Widziała je: delikatne, roziskrzone pasma przypominające gwiezdny pył. Zamrugała – pierwszy, pogłębinowy odruch. Otworzyła lekko usta, czując, jak stazowe iniektory wysuwają się z jej portów dostępowych, tuż po podaniu Czarnej Pleśni. Kaszlnęła. Jesteśmy, pomyślała. CYG 0B3. Koniec. Zaczęła powoli, ciężko siadać na swojej leżance. Przy tak długim locie nie było konieczne, by załoga stazowała się w SN, tym bardziej że skokowiec pilotował Jared. Sięgnęła zimną dłonią i przetarła twarz, starając się sobie przypomnieć po tak długim okresie stazy, kim jest. Jestem pierwszym pilotem „Wstążki”, zrozumiała. Erin Hakl. I jestem... jestem spokojna. Zapomniałam już, jakie to uczucie. Spokój. I ulga.

I srebro. Potrząsnęła głową. Skąd ta myśl? Kłopot ze stazą? Nie... czuła się w porządku, kontrolka wyświetlała pełną funkcjonalność, skok głębinowy bez zarzutu, organizm w normie... Inna sprawa, że gdyby tak łatwo można było zdiagnozować chorobę pogłębinową, to kapitanowie statków mieliby znacznie mniej problemów. Daj spokój, Erin. Popadasz w paranoję. A to tylko jeszcze jeden z efektów ubocznych procesu wskrzeszenia. Powinnam się cieszyć, że jeszcze nie miałam zapaści – podobno ryzyko się zwiększa po dużej liczbie skoków nagromadzonych w krótkim czasie. W każdym razie... – Myrton. Głos Jareda. Erin stanęła przy mikrołazience natryskowej, doprowadziła się do porządku i założyła swój zwykły kombinezon. Zapewne raport sytuacyjny, uznała. Niech to, wskrzesili mnie jako ostatnią? Absurd. Pierwszy pilot powinien... – Mam nadzieję, że jesteś już przytomny – usłyszała dziwnie ciężki głos Maszyny. – Chciałbym, żebyś przyszedł do stazo-nawigacji. W zasadzie byłoby dobrze, gdybyście przyszli tu wszyscy. – Jared westchnął ciężko, co już samo w sobie zdawało się czymś nienaturalnym: wzdychająca Maszyna? – Karabin plazmowy zostawiłem w progu – dodał po chwili. – Nie strzelajcie, dopóki nie skończę. Byłbym za to... wdzięczny. Erin zastygła, nie mogąc uwierzyć w to, co słyszy. A potem wybiegła z kajuty.

Nie byli w CYG 0B3. Tuż za nanitową neoszybą płonęła gigantyczna, bordowa kula nadolbrzyma Sagittarii 9, którego nazwa pulsowała na szczycie wyrysowanego u góry holo. Czerwony blask zalewał stazonawigację i siedzącego za fotelem kapitańskim Jareda, odwróconego do nich plecami. – Nie podchodźcie – powiedział wyraźnie. – Tylko kilka kroków. Ale nie za blisko. Nie wiem, czy wytrzymam. Widzicie karabin? – Tak – mruknął stojący w progu Grunwald. – Weźcie go. Jest odbezpieczony i nastawiony na maksimum. Czy są wszyscy? – Tak. – To dobrze. Sądziłem, że uda mi się... że będę mógł ustawić wskrzeszenie stazowe na czas – wyjaśnił Jared dziwnie słabym, opadającym głosem. – Ale było to trudne. Choć nie tak, jak przygotowanie broni. Nie jest łatwo, kiedy działa się wbrew samemu sobie. – Gdzie jesteśmy? – spytała Erin, powoli wchodząc do SN, tak samo jak zszokowany Tansky, wystraszony Monsieur i cicha Pinsleep. Grunwald podniósł karabin i przełożył pasek przez ramię. Jared nawet nie drgnął.

Hakl zastanawiała się, czy mogłaby dobiec do konsoli i przyblokować mu sterowanie. Zawsze byłoby to lepsze od niebezpiecznego strzału, który mógłby uszkodzić neoszybę. Kula Sagittarii 9 rosła: czyżby zamierzał wlecieć wprost w gwiazdę? I tak znajdowali się za blisko; Erin nie była wcale pewna, czy tak bliskie sąsiedztwo nadolbrzyma wytrzymają pola magnetyczne. – To sektor Trzech Planet – odpowiedział cicho Jared. – Osobliwość w Ramieniu Strzelca. Gromada NGC 6530. – Jesteśmy w Ramieniu Strzelca? – Tak. W pobliżu zwielokrotnionej planety widmowej B612. Mgławica Laguna. Tu Jedność pokonała kiedyś Plagę, doprowadzając do powstania tego... rozdarcia. Nie podchodźcie bliżej, proszę – odezwał się nagle twardo. – Przygotujcie się, by wystrzelić. Postaram się... postaram się nie ruszyć. – Za chwilę – powiedział Grunwald. – Najpierw wytłumacz, skąd się tu wzięliśmy. – Takie jest polecenie Jedności – wytłumaczyła Maszyna. – Jestem z nią w stałym kontakcie od czasu powstania Synchronu... a nawet nieco wcześniej... od momentu, kiedy skontaktowała się ze mną na Oku. Doprowadziła wtedy do mojej aktualizacji. – Jakiej znowu aktualizacji? – Danych. I poleceń. Wiem już wszystko. Nie wiem tylko, jak długo zdołam się... powstrzymać. – Przed czym? – Żeby cię do niej nie zabrać, kapitanie. Zapadła cisza. Słyszeli tylko szum mechanizmów „Wstążki” i plumkanie raportujących się systemów. Jared umilkł, siedział wciąż bez ruchu. Nadal na nich nie patrzył, tak jakby godził się ze wszystkim, co miało go spotkać. – Po co... – zaczął powoli Myrton – po co miałbyś mnie do niej zabierać? – Ponieważ jesteś niebezpieczny, kapitanie – odpowiedział Jared. – Jesteś jak szkodliwa anomalia, która może zaprzepaścić wszystko, co było budowane przez ostatnie wieki. Musisz zostać zatem sprowadzony i dokładnie zanalizowany. Szybko, zanim wszystko nie rozsypie się jak domek z kart – dodał i przysłuchująca się jego słowom Pinsleep poczuła nagle, że robi się jej zimno. – Zanim wszyscy zginą. – Dlaczego mieliby zginąć? Dlaczego wszystko ma się rozsypać? – Spowoduje to wiedza. Wiedza o Wypalonej Galaktyce. O wojnie. O wszystkim, w co kiedykolwiek wierzyliście. Musisz zostać zanalizowany, zanim prawda o ludzkości zostanie ujawniona. Musisz zostać sprowadzony – powiedział Jared i jego głos zabrzmiał nagle naprawdę maszynowo, jakby symulowany młodzieniec został na chwilę przygaszony przez pierwotny program. – A także wszyscy, którzy się z tobą zetknęli. Nie można... powstrzymać – dodał nieco nieskładnie i Grunwald zauważył, że przez ciało Maszyny przebiegł lekki dreszcz. – Jedność jest... Myrtonem. – Imprint – syknął Tansky. – Powstrzymuje go imprint. – Tak – zgodził się Jared. – Ale już niedługo. Ustawcie karabin. Zastrzelcie mnie. – To ryzykowne – mruknęła Erin. – Jeśli się poruszysz, trafimy wprost w neoszybę. – Nie poruszę się. Zróbcie to, zanim dolecę do dziury.

– Jakiej dziury? – zdziwiła się Pinsleep. – Przed nami – wytłumaczył. – Wokół Sagittariusa 9. Dziura głębinowa otacza tego nadolbrzyma jak płaszcz. Została niedawno odtworzona. Prowadzi wprost na Terrę. – Dokąd? – Na Terrę. – Terra została zniszczona! – nie wytrzymał Monsieur. – Na samym początku Wojny Maszynowej. Razem z Układem Słonecznym i piętnastoma latami świetlnymi dookoła niego. Co ty pie... – Terra została zniszczona – przerwał mu Jared. – Została Wypalona. Ale nie poddano jej całkowitej anihilacji. Znacznie ograniczono wtedy użycie Broni i oszczędzono dużą część jej miast, zbiorów i terenów. Przejęła ją Jedność i z czasem doprowadziła do jej pełnego uzdrowienia. Cały Układ Słoneczny otacza teraz największe skupisko Wypalenia w znanym Wszechświecie. Jest ono jak ochronna tarcza. Nic przez nią nie przeniknie. Nic, oprócz dziury głębinowej Nemesis. – To jakieś bzdury... – wyszeptał Monsieur, ale tylko on pozwolił sobie na komentarz. – Nie mamy czasu, by wszystko to tłumaczyć – podjął Jared. – Kapitanie Grunwald. Niech pan strzela. Nie wiem, jak długo wytrzymam, by się... opierać. – Nie – powiedział powoli Myrton. – Podłączę się z powrotem i wtedy... – To już nic nie da. Jedność nie wykasowała imprintu. Nie może tego zrobić za pomocą Synchronu. Ale ponowne zimprintowanie moich układów doprowadzi do przeciążenia. Zostanę wyłączony. Świadomość zostanie zamrożona. Komputery teseraktowe umrą. Nie uda się. Grunwald podszedł bliżej. Widział już, że Hakl szykuje się do jakiegoś skoku: najwidoczniej miała własne plany powstrzymania Maszyny. – Nie wierzę w to – oznajmił sucho. – Musi być jakiś sposób... – Nie ma innego sposobu – zaprzeczył Jared. – Niech pan się nie zbliża! – krzyknął, najwyraźniej wyczuwając, że Myrton podchodzi do fotela kapitańskiego. – Mam „Wstążkę” na dopalaczu! Wystarczy jeden mój ruch i polecimy w dziurę Nemesis z takim impetem, że przeżyje tylko pan... reszta nie zdąży wejść w stazę. Grunwald stanął. Odwrócił się do Erin i powoli pokręcił głową. – Dobrze – powiedział. – Ale zanim to zrobię... musimy wiedzieć, Jared. O co chodzi z tą całą prawdą, która ma być ujawniona. I dlaczego mam niby przeszkadzać Jedności. Rozumiesz? Musimy to wiedzieć. – On wie – powiedział Jared, powoli uniósł dłoń i wskazał na stojącego gdzieś w kącie SN Huba. – On już wie. – Co wie? – O personalach.

W zasadzie Pinsleep Wise nie miała pojęcia, co robić. Nie obawiała się tego, co może powiedzieć Jared. Była przyzwyczajona. Całe życie słuchała tajemnic i pustych obietnic odkrycia prawdy. Strzał... cóż, to już co innego. Po pierwsze, skokowca od wewnątrz nie chroniło żadne pole magnetyczne. Strzelali już co prawda wcześniej – ale karabin ustawiony był wtedy tylko na oszołomienie. Po drugie, nie miała pojęcia, co zrobi, jeśli Myrton rzeczywiście wystrzeli. Jeśli to się stanie, pomyślała, patrząc na przemian to na niego, to na Jareda, oszaleję. Odwali mi do końca. Wiem to. Po prostu to wiem. Nie mogła do tego dopuścić. – Mam dostęp do danych Huba – tłumaczyła tymczasem Maszyna spokojnym, miarowym głosem. – Podłączając się do skokowca, moja świadomość przebiega przez część systemów: także i przez niektóre dane z Serca. Mogę więc potwierdzić analizę, do której doszedł komputerowiec, choć nie rozumiem, jak tego dokonał. Nie wiem też, kto tak naprawdę ingerował w wasze kontrakty, i nie rozumiem, co oznacza dokładnie samo hasło „ingerencji niezbieżności”, choć mogę przypuszczać, że ma ono coś wspólnego z poziomem „spersonalizowania” każdego z was. Analiza wskazuje wszakże na to, co jest mi i tak wiadome: jedyną osobą w załodze, która nie ma w sobie personala, jest kapitan Grunwald. Pozostali mają zaledwie kilkanaście procent jego wkładu w element biologiczny, co jak już wiem dzięki Synchronowi, jest niespotykanym wyjątkiem w Wypalonej Galaktyce. Tansky z kolei jest inny. To nie człowiek. To chodzący personal. – Co takiego? – zdumiał się Myrton. – Nie wiem, czym on jest – przyznał Jared. – On pewnie sam tego nie wie. Nie jest Maszyną, to pewne. Personal to wszakże jego podstawowy budulec. Dlatego Jedność jest nim poważnie zainteresowana. Uważa, że jest interesujący. Pragnie go niemal tak mocno, jak pana, kapitanie. Chce go dokładnie... zanalizować. – Nikt nie będzie mną rządził – wymamrotał Hub. – Tak jak mówiłem: Tanksy wie – zauważył Jared. – A przynajmniej się domyśla. – Czego? Tego, że jest... personalem? – spytała niepewnie Erin. – Nie tylko. Jeśli wie o personalach, to zapewne wie także, że nigdy nie wygraliście Wojny Maszynowej. – Nie. To już kompletne... – zaczął Monsieur, ale Jared jeszcze nie skończył. – Zastanówcie się – powiedział nagle zimnym, twardym głosem. – Spójrzcie na to z nieco szerszej perspektywy. Czy rozumiecie, jak myśli tak zaawansowany byt jak Jedność? Potraficie pojąć, co oznacza planowanie nieograniczone czasem... planowanie z perspektywy świadomości, która osiągnęła transgresję? Myślicie, że odbiera ona galaktyczną wojnę jako punkt odniesienia czy jako element znacznie szerszego procesu? – Nie rozumiem... – zaczęła Hakl. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Tylko tyle, że cała wasza rzeczywistość to kłamstwo – wyjaśnił. – Zainicjowane wieki, a może tysiące lat temu, kiedy to udoskonalone przez Jedność personale stały się elementem waszego budulca genetycznego. Jedność nie chce wszakże kolejnych Stripsów. Chce ewolucji. Pragnie, by personale przekroczyły minimum pięćdziesiąt procent waszej budowy, tak by można było bezpiecznie wyeliminować bądź opanować element biologiczny. I to się sprawdza.

– Jak to się sprawdza? – szepnął Monsieur. – Większość ludzi w Wypalonej Galaktyce przekroczyła wysoki poziom „spersonalizowania” i jest już w zasadzie Maszynami, nawet o tym nie wiedząc – odpowiedział Jared. – Prawie cały wasz gatunek to protoplaści przyszłości maszynowej. Ów proces jest już nie do powstrzymania: przekazując nanitowe dane personalowe razem z nasieniem, współuczestniczycie w tworzeniu nowego bytu niemalże na poziomie aktywizacji komórkowej. Owa hodowla trwa już od setek lat. I nawet wyliczony przez Jedność wieki temu Powrót nie zdoła przeszkodzić w realizacji jej planów. On także, jako zjawisko, został wprowadzony w analityczną strukturę operacyjną. Stał się zapowiedzią ostatniego etapu, gdy wojna i konieczność synchronizacji Strumienia, a tym samym i personali, przyspieszy cały proces. – Kłamiesz – powiedziała Erin. Pierwsza pilot stała bez ruchu, zapominając już o pragnieniu przejęcia kontroli nad konsolą nawigacyjną. W zasadzie wszyscy wyglądali tak samo jak ona: zesztywniali, niepotrafiący pojąć, co odsłania przed nimi Maszyna. Na jedyną w miarę świadomą wyglądała Wise. Drobna astrolokatorka nieprzerwanie kontynuowała swój powolny spacer w kierunku Jareda. – Uważasz tak, ponieważ cała wasza cywilizacja opiera się na kłamstwie – wyjaśnił zbrojeniowiec, z trudem wypowiadając poszczególne słowa, jakby ostatkiem sił chronił się przed przejęciem przez Jedność. – Nie myślisz chyba, że całe to Zjednoczenie to wasz twór. Już na samym początku, kiedy spotkałem Wise w luku magazynowym „Wstążki”, zauważyłem, że coś się nie zgadza. Nie zachowywała się jak ludzie z okresu Imperium Galaktycznego, a jej język brzmiał niczym odtworzony. Z czasem zrozumiałem, co się dzieje. Nie przypominacie samych siebie z waszej przeszłości, a zebrane w Strumieniu dane z Sieci Galaktycznej wyglądają na przefiltrowane i częściowo zmienione przez Jedność. – Nie – szepnęła Hakl. – To nie może być prawda... – Tysiące, a może miliony lat po odkryciu napędu głębinowego i późniejszej erze Ekspansji Galaktycznej – kontynuował Jared. – Eony po powstaniu i upadku Imperium Galaktycznego... a wy wierzycie, że nadal, po tylu wiekach, posługiwalibyście się dawnym terrańskim i tworzyli te same co niegdyś struktury polityczne, nie pamiętając niczego, czego nauczył was okres imperialny? Cofnęlibyście się tak bardzo, by stworzyć Federację jako odpowiednik pradawnych, handlowo-kapitalistycznych schematów, zapomnianych już w pierwszym stuleciu Imperium? Ligę, jako zlepek historycznych, średniowiecznych zaszłości kulturowych z okresu starożytnego Rzymu i zapomnianych legend? Państwo, z jego odtworzoną kulturą zacofanych krajów Terry i filozofią przestarzałych systemów politycznych? I wasz starodawny język, który w zasadzie zdegenerował, zamiast ewoluować... Nie potraficie nawet poprawnie obsługiwać większości staroimperialnych urządzeń... – Urwał na moment i Wise zauważyła, że zaczyna unosić się z fotela. – Musicie zrozumieć – podjął z wyraźnym wysiłkiem – że żyjecie w zaprogramowanej stagnacji, hodowani przez Jedność... aż do czasu osiągnięcia Punktu Zero, po którym rozpocznie się Era Maszynowa. I jeszcze jedno. – Co takiego? – spytał Grunwald. – To, że jest już za późno – powiedział Jared spokojnym, opanowanym głosem i wcisnął przycisk dopalacza „Wstążki”.

Kilka rzeczy zdarzyło się jednocześnie. Skokowiec wyrwał do przodu. Ciążenie, które powinno pozostawać w miarę stałe nawet w przypadku nagłych przyspieszeń, zawiodło – być może przestawiła je Maszyna – i wszyscy polecieli do tyłu, z wyjątkiem samego Jareda, trzymającego się fotela. Dziura głębinowa Nemesis wyrosła przed nimi jak zapowiedź zagłady, bordowy tunel prowadzący wprost do piekła. W tym momencie na Maszynę skoczyła Pinsleep Wise. Od dawna podchodziła już w stronę Jareda, krok po kroku. Miała inne plany, choć trudno by jej było powiedzieć jakie. Nie wiedziała, czy pragnie go ocalić przed strzałem, czy zniszczyć. Jej zamiary nie interesowały jednak fizyki: drobna dziewczyna uderzyła w Maszynę i sprawiła, że Jared oderwał się od fotela i poleciał wprost na Grunwalda. Jedno trzeba było mu oddać: nawet w momencie lotu nie przestał logicznie myśleć. Lecąc, wyciągnął dłonie w kierunku karabinu plazmowego trzymanego kurczowo przez Myrtona, który uderzył plecami o ścianę tuż przy wyjściu ze stazo-nawigacji. Cios był silny. Grunwald o mało nie stracił przytomności, złamał sobie co najmniej jedno żebro. Maszyna zabiłaby go w tym momencie, gdyby nie Tansky. Leżący na ziemi komputerowiec wyciągnął rękę i chwycił za fragment kombinezonu sprzęgowego Jareda, co trochę osłabiło impet jego lotu. To wystarczyło, by Myrton złapał oddech i wystrzelił wprost w klatkę piersiową Maszyny. Grzmot plazmy wymieszał się z przeraźliwym krzykiem Wise i jękiem Monsieura, który właśnie w tej chwili – po raz kolejny – walnął głową o próg drzwi prowadzących na korytarz. Ciało Jareda odleciało do tyłu, ciśnięte przez moc wystrzału. Zbrojeniowiec stał przez chwilę, walcząc z grawitacją i przyspieszeniem, i ze zdumieniem patrzył na dziurę wielkości głowy w swojej klatce piersiowej. Tryskał z niej płyn podobny nieco do błękitnawej krwi, ale widzieli też resztki osmalonych kabli i podzespołów. Jared otworzył usta, jakby pragnął zaprotestować przeciwko takiemu traktowaniu. Potem upadł. – Erin! – krzyknął Grunwald. – Erin! – Już! – odkrzyknęła rozpaczliwie Hakl. Dotykali niemal granicy dziury i całą neoszybę wypełniło bordowe, pulsujące światło. – Już prawie! – Pośpiesz się! Pierwsza pilot doczołgała się do konsoli nawigacyjnej, chwyciła za uchwyt sterujący i zablokowała dopalacz. Ciążenie zastygło i ustawiło się na poprzednim poziomie, ale wciąż lecieli w kierunku dziury. Hakl, klnąc jak stary handlarz, wdrapała się na fotel pierwszego pilota, złapała za uchwyty i ustawiła pełną moc rdzenia do dysz wstecznych. Skokowiec zatrząsł się i zamarł. Zawisł pomiędzy próżnią a Głębią dotykającą go prawie echem, dryfującym gdzieś na granicy możliwości. Na chwilę – a może wieczność – „Wstążka” przemieniła się w „Czarną Wstęgę”, upiorny statek Widmo na samej granicy zaistnienia. Nie mogli odlecieć. Nie mogło się im udać. A jednak się wyrwali, choć statek wył już alarmem głębinowym, a część antygrawitonów trzasnęła, nie wytrzymując przeciążenia. Dopiero gdy odlecieli na bezpieczną odległość, Hakl odsunęła spocone dłonie od przyrządów i sięgnęła do nosa, z którego poleciał jej czerwony strumyk krwi.

– Jesteśmy bezpieczni... – zaczęła i urwała, ze zdumieniem patrząc na wyświetlacz konsoli nawigacyjnej. – To znaczy... zaraz... – Co się dzieje? – spytał krzywiący się z bólu Grunwald, który dostał się do nieprzytomnego Monsieura i sprawdzał jego tętno. Tuż obok leżała zwinięta w kłębek Wise. Skulona astrolokatorka wyglądała, jakby zapadła w katatonię. Hub doczołgał się do ściany i oparty o nią plecami, patrzył na nich bez słowa. – To miał być sektor Trzech Planet – powiedziała niepewnie Erin. – A jest tylko jedna. Przed chwilą były trzy... musiały być. – O czym mówisz? Jak to: jedna planeta? – Wszystko wygląda inaczej, jakby coś się... – urwała, otwierając szeroko oczy. Pośrodku SN wstawał Jared. W zasadzie trudno było to nazwać wstawaniem. Unosił się powoli i nieco krzywo, jakby z trudem pokonywał ciążenie w skrajnie nienaturalnej pozycji. W końcu wyprostował się i spojrzał na nich zupełnie przytomnym wzrokiem. Jego klatka piersiowa zaczęła powoli się zrastać. Widzieli przeskakujące w niej iskry, ciągnął ku nim zimny podmuch i szum, zupełnie jakby stazo-nawigację wypełnił lodowaty wiatr. Pinsleep ocknęła się i krzyknęła cicho; doczołgała się do ściany jak Tansky. Oparła się o nią plecami, też jak komputerowiec, i gorączkowo szukała dłońmi jakiejkolwiek drogi ucieczki. – Ciało – usłyszeli. Głos tchnął dziwnym echem. – Element biologiczny, Maszyna. Tożsame strukturalnie, granice normy. Świetnie. Zbrojeniowiec przekrzywił lekko głowę, obserwując załogę „Wstążki”. Jego rana zasklepiła się do końca. Uniósł dłoń, patrząc na nią z wyraźną ciekawością. A potem spojrzał na Pin. – Witaj, Wise – powiedział Antenat głosem przesiąkniętym lekką ironią. – Kopę lat, kochana. Tęskniłaś za mną?

koniec tomu drugiego Warszawa, 18 listopada 2015

Posłowie

U

ważny Czytelnik „Głębi” z łatwością dostrzeże, iż przekazane przez autora informacje mogą zawierać pewne nieścisłości. Wynikło to z faktu, iż opisując historię Wypalonej Galaktyki, rozgrywającą się nieokreślone eony po naszej erze, zdecydowałem się ująć posiadane przeze mnie materiały w formę sfabularyzowaną, de facto nie spodziewając się, jak poważne napotkam problemy – choćby językowej natury. Przykładowo niektóre z luźnych wypowiedzi, w których bohaterowie używają starych porzekadeł czy porównań, są w pełni zrozumiałe w naszych czasach. Ten fakt rzutował nieco na moje badania przyszłości, która zaistnieje, a która dotarła do mnie w formie szczątkowych przekazów strumieniowych dzięki odbiciom echa głębinowego. W początkowej fazie przekazywania owych materiałów założyłem, że mam do czynienia ze zwykłą pracą twórczą. Bądź co bądź trudno jest uwierzyć, iż żyjący w odległej przyszłości ludzie nadal używać będą naszego języka, pojęć czy choćby sformułowań. Dopiero objaśnienie sprawy przez Maszynę rzuciło nieco światła na ową kuriozalną sytuację. O ile jednak wyjaśnienia Jareda tłumaczą taką, a nie inną kondycję ludzkości w Erze Zjednoczenia, o tyle sprawa służącej jej technologii nie jest już taka prosta. W rzeczywistości Wypalonej Galaktyki istnieje kilka typów technologicznych. Pierwszy z nich to tak zwane rozwiązania staroimperialne, czyli zamierzchła – i większości przypadków zapomniana – technologia ze złotego okresu Imperium Galaktycznego. Tu rozróżnić możemy dwa rodzaje technologii: zachowaną i dokumentacyjną. Zachowana to wszelkie działające wciąż urządzenia czy statki – co jest z pewnością przykładem wysokiego poziomu myśli technicznej ich pradawnych twórców. W większości odrestaurowana czy wyremontowana technologia znajduje się w dużej liczbie Księstw Granicznych. Pewna liczba statków czy mechanizmów została

przejęta przez Zjednoczenie bądź Klan Naukowy, ale – z racji przepaści technologicznej pomiędzy starym Imperium a Zjednoczeniem – nigdy nie wdrożono jej do produkcji masowej. Z kolei technologia dokumentacyjna to ocalałe wzory i schematy, których odtworzenie było możliwe – choć niekoniecznie z pełnym zrozumieniem. Jest całkiem prawdopodobne, że produkcja owych urządzeń, bazujących na starych schematach – tak jak w przypadku broni Straży Granicznej zapieczętowanej blokadą nanitową – była możliwa dzięki częściowemu zautomatyzowaniu procesu produkcyjnego. Nie powinno to dziwić, jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, iż – podobnie jak stare urządzenia Imperium – do czasów Zjednoczenia mogły ocaleć i staroimperialne fabryki, komputery czy produkcyjne Maszyny pierwszego lub drugiego stopnia. Kolejny rodzaj technologii to technologia maszynowa, czyli pozostałości po wytworach Maszyn. Część udało się ludzkości zaadaptować lub przekształcić (tak jak stare stacje kosmiczne z okresu Wojny Maszynowej). Nie trzeba dodawać, że technologia ta jest wyjątkowo pożądana i wielu poszukiwaczy, podobnie jak Walter Dinge, przeczesuje kosmos w poszukiwaniu Widm głębinowych bądź starych maszynowych wraków. Wartość tej technologii ma swoje uzasadnienie – pomimo związanego z nią ryzyka – można ją bowiem zrozumieć i wykorzystać zawarte w niej rozwiązania, choć tylko do pewnego stopnia. O ile jednak prostsze maszynowe konstrukcje są zrozumiałe, o tyle po przekroczeniu pewnego progu ich analiza napotyka na coraz więcej problemów, wynikających ze stopnia zaawansowania technologicznego ich twórców. Mówiąc o Maszynach, trzeba wspomnieć o Ryzyku Maszynowym znacznie wyższego stopnia – czyli ryzyku powstania Sztucznej Inteligencji Transgresyjnej, takiej jak Jedność. Wydaje się całkiem logicznym pytanie, dlaczego Jared – czy jakakolwiek niewykastrowana Sztuczna Inteligencja – nie osiąga stopnia transgresji. Samo powstanie Sztucznej Inteligencji nieograniczonej programową kastracją wiąże się z konkretnymi zagrożeniami, ale transgresja nie jest już tak prosta. Ludzkość stworzyła Jedność w obliczu zagrożenia związanego z Plagą, ale dokonała tego z pomocą nieznanych już Zjednoczeniu algorytmów programowych, umożliwiających ów przeskok. Proces ten nie był nigdy powtórzony i możliwe, że sama Jedność też nie potrafiła go skopiować bądź nie chciała tego uczynić. Zagadnienie transgresji jest zresztą zagadnieniem otwartym – trudno powiedzieć, czy samo przełamanie ewolucyjnych granic i wzrostu świadomości zakłada transgresję „nieskończoną”, dla której kolejny etap ewolucji oznacza otwarcie kolejnych drzwi, czy też można osiągnąć transgresję tylko do pewnego stopnia, tym bardziej że mówimy tu o transgresji, której podstawowy budulec opierał się na konkretnych algorytmach. Nie licząc technologii maszynowej, kolejną technologią „nabytą” wydaje się technologia kseno – czyli technologia Obcych z okresu Imperium Galaktycznego i później, z czasów Wojny Kseno. Owe nieliczne artefakty okazały się wszakże wyjątkowo trudne do wykorzystania. W przypadku technologii maszynowej ludzkość mogła opierać się na pewnych wspólnych z Maszynami wzorcach technologicznych. W przypadku artefaktów kseno nie było to możliwe – nie mówiąc już o wdrożeniu ewentualnych rozwiązań do produkcji masowej. Artefaktami z pewnością zainteresowany jest Klan Naukowy i niektóre z rozwiązań technologicznych mogą się opierać na jego badaniach. Największą biegłość w wykorzystaniu artefaktów posiedli jednak Elohim, którzy słusznie zauważyli, że pełne zrozumienie artefaktów kseno będzie możliwe w momencie, gdy upodobnią się do ich twórców.

Kolejny rodzaj technologii to technologia samego Zjednoczenia, czyli ponowne odkrycie wcześniej istniejących rozwiązań. Takie wynalazki jak Strumień, niektóre z typów broni montowanej na statkach czy nawet napęd głębinowy można uważać za w pełni zrozumiane przez naukowców i inżynierów Zjednoczenia. Wdrożenie ich do produkcji masowej było więc możliwe, choć – co trzeba zaznaczyć – dość uproszczone. Stąd też niemalże klockowa konstrukcja statków kosmicznych, ujednolicenie uzbrojenia czy schematyczność pewnych rozwiązań charakteryzujących społeczeństwo stagnacyjne. Owa stagnacja nie powinna dziwić: po Wypaleniu, będącym niczym innym jak apokalipsą o zasięgu galaktycznym, pierwszym celem ocalałych powinna być odbudowa cywilizacji, a odbudowa zawsze opiera się na naprawie i umocnieniu już istniejących rozwiązań. Rozwiązania nowe, o ile nadejdą, są znakiem prawdziwego odrodzenia. O owym odrodzeniu w przypadku Wypalonej Galaktyki mówić jednak trudno: po pierwsze z powodu ogromu zniszczeń obejmujących cały obszar Drogi Mlecznej, po drugie – z powodów przytoczonych przez Jareda. Technologia Ery Zjednoczenia, choć jest technologią odtworzoną, może różnić się w zależności od tego, czy używa jej Federacja, Liga czy Państwo. Jest to w zasadzie interesujący przyczynek do rozważań, czy technologia jest tylko wytworem obiektywnym, czy też jej kształt nie jest w pewien sposób uzależniony od formy społecznej, w jakiej ją utworzono. Stąd też – niekiedy dziwaczna i mało funkcjonalna – konstrukcja okrętów Ligi, gdzie przykładowe działa plazmowe skonstruowano na wzór średniowiecznych wyrzutni czy obsesja Państwa na punkcie systemów kamuflujących, stosowanych często kosztem wysokiego poboru energii rdzeniowej. Wymieniając poszczególne typy technologiczne, trzeba też wspomnieć o sektach. Stripsowie, korzystający z wraków i stosujący zakazaną, wyciągniętą z kosmicznych śmietnisk technologię maszynową, Elohim z ich statkami i rozwiązaniami związanymi z technologią Obcych, i wreszcie sam Zbiór, zakupujący bądź przejmujący statki i traktujący je jako „zło konieczne” – każda z sekt ma też swój drobny udział w różnorodności technologicznej Wypalonej Galaktyki. Nie jest to jednak udział na tyle spory, by oddziaływać na jej strukturę. Sekty, pomimo pragnienia zrzeszania nowych członków, są bytem zbyt izolacyjnym, by stać się częścią rozbudowanej struktury społecznej, choć nie sposób odmówić im wpływu na przebieg przytaczanych w powieści wydarzeń. Na tle takiej różnorodności rozwiązań warto wyróżnić jedną, przemilczaną siłę, biorącą aktywny udział w kształtowaniu wydarzeń w Wypalonej Galaktyce. To Zjednoczone Fabryki Kosmiczne Astysa Korela, określanego jako najbogatszy i najbardziej wpływowy człowiek w znanym Wszechświecie. Warto zaznaczyć, że Korel nie jest członkiem Rady Błękitu i zdaje się postacią zza kurtyny – niewiele o nim wiadomo, co już samo w sobie powinno świadczyć o jego potędze. Jak powiedział sam Tansky: prawdziwa władza to możliwość odcięcia się od sznurków, prawdziwa władza to możliwość ucieczki od władzy. Prawdziwy władca, w świetle tego stwierdzenia, jest ucieleśnioną władzą, a nie tylko jej dysponentem. Patrząc z tej perspektywy, strategia ZFK, nastawiona na klockową, schematyczną produkcję, może być, choć nie musi, odpowiedzialna za trwanie stagnacji Wypalonej Galaktyki – pomimo prac Klanu Naukowego i powstawania wciąż nowych jednostek eksperymentalnych (takich jak chociażby „Niania”, wyposażona w testowane działo tunelowe). W pewnym momencie zaimplantowanie nowych rozwiązań w ustalony schemat produkcyjny przestaje być bądź co bądź opłacalne – a już na

pewno opłacalne nie będzie, jeśli nie ma żadnej, liczącej się konkurencji. Daje to dość przygnębiający, ale chyba prawdziwy obraz rzeczywistości Wypalonej Galaktyki. Jako otwarte pozostaje pytanie: czy Zjednoczonym Fabrykom Kosmicznym pozwolono urosnąć i zyskać monopol, tak by stały się one czwartą władzą podtrzymującą stan galaktycznej martwoty?

Drugi skok w Głębię

Z

nasz dobrze to miejsce. Zapraszam. Przejdź przez korytarz dostępowy, wyklejony plakatami z lat 80. XX wieku PEI. Większość pochodzi z legendarnej Terry – nie żałowałem jedów. Na lewo jest mesa, ale nie zdążyłem posprzątać. Na słabo przetartym blacie zostawiłem kiszone ogórce, kostkę Rubika, pańską skórkę i numery pożółkłych „Fantastyk”. Ale nie przejmuj się – biorę butelczynę i dryfujemy do przodu. Najlepiej od razu do SN, puścimy sobie muzyczkę. Dobre i stare Never En din g S tory Limahla, wyglądającego jak książę z Systemów Zewnętrznych. A może Noc kom ety Budki Suflera? Albo Joy Division. Nie ma to jak nieco Joya na tle wypalonych gwiazd. Poczekaj chwilę. Przetrę rękawem fotel przy konsoli nawigacyjnej. Siadaj. Szklaneczka? Już nalewam. Chłodna migdałowa whisky. Te holofoty przy konsoli to moja rodzina. Przystojniak z mieczem świetlnym to mój syn, Kryspin. Ta ładna dziewczyna, która daje mu buziaka, to moja żona, Maja. W tle siedzi Nerwosol – mój kot z Banku Genowego Błękitu. Bez nich nigdzie bym nie poleciał. Nie byłoby na to szans. To oni – i tylko oni – załatwili mi energię rdzeniową do tego starego skokowca. A te pamięciowe płytki – to zbiór książek mojego taty Romana. Wiesz, jak to jest z ojcami... mój zaraził mnie fantastyką. Czekaj... mam tu mały albumik. Pokazać? Część fotek widziałeś ostatnim razem... brat Bartosz, najbliżsi przyjaciele – Jacek i Tomek, a także Eryk Górski i Robert Łakuta z Fabryki Słów – a w zasadzie, Fabryki Galaktyk... Chwila, mam kilka nowych! Agnieszka Kimbar, Luiza Kwiatkowska, Szymon Wójciak. Całe fabryczne towarzystwo. Wszyscy odpowiedzialni za pilotaż i astrolokację. O, popatrz! Tego gościa już pokazywałem. Michał Cetnarowski, mechanik. Często zagląda

do maszynowni. Bez niego ten stary skokowiec rozpadłby się tuż po wyjściu z Głębi. Nie masz pojęcia, ile tu naprzestawiał! Wywalił artefakty Elohim, wzmocnił koronę napędu, poupychał skróty... narobił się jak Imperator przy wojnie. A te od komputerów... te sympatyczne, z Serca – Agnieszka Pawlikowska i wspierająca ją Katarzyna Pawlik. Gdybyś tylko wiedział, ile pozmieniały w systemie! Ale wszystko teraz płynnie trybi: są więc szanse, że nie zamienimy się w Widmo. I jeszcze Janusz Dębski z Demlandu – też jestem mu wdzięczny za wykorzystanie pewnego drobiazgu: sentencji, dzięki której dobrze zadziałała staza. Czekaj, też sobie naleję. Nie będziesz przecież pić do neoszyby... Pytasz o znajomości. No, nie bądźmy złośliwi. Jasne, że kilku trepom i kosmicznym kadetom pozałatwiałem pracę. Część dostała się przez przeprowadzone konkursy Kontroli, to fakt, ale niektórym i bez tego załatwiłem ciepłą posadkę – czy to w siłach planetarnych, czy na jakiejś jednostce. Nie będę za to przepraszał. Ci ludzie pomogli mi, gdy było kiepsko – gdy myślałem, że nigdy nie uruchomię tego plagiostwa. Jeszcze inni dopiero czekają na to, by się załapać. Popatrz: Dominika Tarczoń to Dominique Le Bouclier, trzeci pilot „Divina Proportio”. Wysokie stanowisko. Dominika Węcławek załapała się na „Karmazyn”. Dziewczyna pistolet, a zamiast zrobić karierę w siłach Zjednoczenia, trafiła na ten sam okręt pod specyfikacją Dominik Vec. Piraci! Kto by pomyślał... Monikę Błądek, czyli Bladec, już znasz – to edukatorka z Błękitu. A pamiętasz Tomasza Krzywika? Jako Tom Krzywik pracuje w ochronie – to świeżo upieczony kosmiczny kadet. I Sławomir Nieściur, jako Slav Norat – piękne, wysokie stanowisko oficera na „Divinie”. No i rzecz jasna Bartek Biedrzycki, który zmienił specyfikację na Yusaku Godai i podobno załapał się na jakieś wysokie stanowisko w Państwie. I to po tym, jak ledwo przeżył gorączkę Szmidta, a to ostre choróbsko... Pytasz o te konkursy Kontroli? Tu mam kolejne specyfikacje: Krzysztof Ratuszniak jako mechanik na „Płomieniu”. Michał Jagoda jako młody, zakochany w Kirke haker. Arkadiusz Pavluczuk jako edukator Klanu Naukowego. Mariusz Podgrudny z „Karmazyna” – wielbiciel ksenostworzeń o pajęczych odnóżach... Wszyscy pod tymi samymi nazwiskami, podobnie jak Michał Ligęza – ten młody komputerowiec z załogi Anny. Dodatkowo Maciej „Liteon” Strzępa, jako Liteon Strzępa z planetarnych sił obronnych Gatlarku. I Michał Stonawski, jako Stonawski – także z załogi „Płomienia”. Nie mówiąc już o Lucynie Kanoś, czyli o Lucynie Kano, która próbowała ostrzec nieszczęsnego Kayta Telsesa przed nadmiernym stawianiem się Przedstawicielowi Zbioru... Czy o kimś zapomniałem? Plaga, zachlapałem płaskofotę. Wytrę. I już. To Jarosława Trocka, czyli doktor Trocka, ta od Paliatywy. Rzecz jasna nie ma tylu lat, podobnie jak Stonawski czy Kano. To te głębinowe zawirowania, rozumiesz. Ludzie rozsypali mi się w czasie... ech, nalejmy sobie jeszcze. Co świętujemy? Daj spokój, przecież wiesz! Po pierwsze, właśnie skończyłem. Znów przeleciałem przez pół Wypalonej Galaktyki, a była to długa i wyczerpująca, choć i satysfakcjonująca podróż. Po drugie przymierzam się właśnie, by do niej wrócić. Pamiętasz, co powiedział Bilbo? Nigdy nie wiesz, gdzie zaprowadzi cię ścieżka spod progu twojego domu. Ja nie wiem, gdzie zaprowadzi mnie napęd głębinowy, ale bardzo chcę wykonać kolejny skok. I po trzecie, pijemy za Ciebie. Bo przecież wiesz, że ten skokowiec jest Twój. Zawsze był.

Marcin Podlew ski

Copyright © by Marcin Podlewski Copyright © by Fabryka Słów sp. z o.o., Lublin 2016 Wydanie I

ISBN 978-83-7964-169-7 Wszelkie prawa zastrzeżone All rights reserved Książka ani żadna jej część nie może być przedrukowywana ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy powielana mechanicznie, fotooptycznie, zapisywana elektronicznie lub magnetycznie, ani odczytywana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody wydawcy. Projekt i adiustacja autorska wydania Eryk Górski, Robert Łakuta Grafika na okładce Algol | Dreamstime.com, black gear Paweł Zaręba Projekt okładki black gear Paweł Zaręba Mapa Szymon Wójciak Redakcja Michał Cetnarowski Korekta Katarzyna Pawlik, Agnieszka Pawlikowska Skład oraz opracowanie okładki „Grafficon” Konrad Kućmiński Skład wersji elektronicznej [email protected] Sprzedaż internetowa

Zamówienia hurtowe Firma Księgarska Olesiejuk sp. z o.o. sp.j. 05-850 Ożarów Mazowiecki, ul. Poznańska 91 tel./faks: 22 721 30 00 www.olesiejuk.pl, e-mail: [email protected]

Wydawnictwo Fabryka Słów sp. z o.o. 20-834 Lublin, ul. Irysowa 25a tel.: 81 524 08 88, faks: 81 524 08 91 www.fabrykaslow.com.pl e-mail: [email protected] www.facebook.com/fabryka