Gluchy telefon - Arne Dahl Tom 1[JoannaC]

Ty tuł ory ginału VISKLEKEN Redakcja Kry sty na Podhajska Projekt okładki Magdalena Zawadzka Zdjęcie na okładce ostill Shutterstock.com Eugenio Marongiu Shutterstock.com bibiphoto Shutterstock.com Korekta Elżbieta Steglińska Copy right © Arne Dahl 2011 Published by agreement with Salomonnson Agency Copy right for the Polish edition © by Wy dawnictwo Czarna Owca, 2015 Wy danie I ISBN 978-83-7554-925-6

Wydawnictwo Czarna Owca Sp. z o.o. ul. Alzacka 15a, 03-972 Warszawa www.czarnaowca.pl Redakcja: tel. 22 616 29 20; e-mail: [email protected] Dział handlowy : tel. 22 616 29 36; e-mail: [email protected]

Księgarnia i sklep internetowy : tel. 22 616 12 72; e-mail: [email protected] Konwersję do wersji elektronicznej wy konano w sy stemie Zecer.

JEDNOSTKA OPCOP, EUROPOL Centrala – Haga, Holandia PAUL HJELM: doświadczony szwedzki detekty w, szef operacy jny nowo utworzonej jednostki o nazwie Opcop. JUTTA BEYER: detekty w z Berlina; ma silną potrzebę kontroli, wy chowy wała się w by łej NRD. MAREK KOWALEWSKI: warszawski gliniarz od papierkowej roboty, który zwalczał przestępczość gospodarczą w Europie Wschodniej. LAVINIA POTORAC: rumuńska by ła elitarna gimnasty czka bezwzględnie zwalczająca mafię. MIRIAM HERSHEY: bry ty jska policjantka, dawniej tajna agentka MI-5. LAIMA BALODIS: litewska policjantka nowej generacji, infiltrowała mafię. ANGELOS SIFAKIS: spokojny zastępca szefa jednostki, który zwalczał korupcję w Atenach. CORINE BOUHADDI: policjantka o marokańskich korzeniach, pracowała w jednostce anty narkoty kowej w Marsy lii, jedny m z najbrutalniejszy ch miast Europy. FELIPE NAVARRO: elegancki staty sty k kry minalisty czny i policjant z wy działu przestępczości kry minalnej w Madry cie. FABIO TEBALDI: twardziel z policji w San Luca w Kalabrii na południowy m krańcu Włoch; zwalcza mafię, a ta grozi mu śmiercią. ARTO SÖDERSTEDT: jasnoskóry pół Fin pół Szwed z policji kry minalnej; ma dość barwną przeszłość.

Biuro lokalne – Sztokholm, Szwecja KERSTIN HOLM: by ła komendant policji; szefowa lokalnego biura jednostki Opcop w Sztokholmie. JORGE CHAVEZ: doświadczony i energiczny śledczy ze znaczną wiedzą informaty czną. SARA SVENHAGEN: ekspertka od przesłuchań, dawniej prowadziła śledztwa związane z wy korzy sty waniem seksualny m dzieci.

1 Szepty

Operacja Glencoe Londyn, 2 kwietnia ZIMNIEJ JUŻ BYĆ NIE MOŻE, pomy ślał obserwator, ciaśniej opatulając się płaszczem. Nigdzie nie może by ć zimniej niż w Londy nie w pierwszy ch dniach kwietnia. Ta szarość, pomy ślał, spoglądając w dół na betonową bry łę nad Tamizą. Ta niekończąca się wilgotna szarość. A do tego jeszcze to czekanie. Jednak zrobiło się zimniej. Wy raźnie czuł, jak coś wdziera się pod hermety cznie zapięty płaszcz. To by ł zupełnie inny chłód. Wiatr. Wiatr, wy dawało się, pochodzący nie z zewnątrz, lecz z wnętrza. Z głębi niego samego, z mroków historii, z samego jądra ludzkości. Po prostu z tego słowa, które tak długo rozpamięty wał. Glencoe. Mroźny lutowy wiatr wieje w odludnej dolinie. Jest wczesny ranek, słońce nie zdołało się jeszcze wznieść nad grzbiety gór, a już mroźne światło świtu mówi, że jest sam środek zimy. To oczy wiste, że wiatr, który wdziera się teraz w dolinę od strony Rannoch Moor, to nie jest zwy czajny, zimowy wiatr. Gdy mija falisty grzbiet Buachaille Etive Mòr u wejścia do doliny, niesie wy raźny powiew śmierci. Złej, nagłej śmierci. Szkockie wy ży ny w ostatnich burzliwy ch latach XVII wieku. Wiatr wpadł w dolinę, jest już niemal tam, gdzie zwęża się ona i tworzy wąwóz, a masy wy górskie piętrzą się dziwnie stromo po obu stronach przełęczy. To właśnie tutaj, w chwili gdy wiatr, wy jąc rozdzierająco, wdziera się w coraz węższe szczeliny, Glencoe ukazuje swoje prawdziwe oblicze. Surowe, nieprzy jazne i nieziemsko piękne. Równocześnie. W dolinie mieszkał ród, którego przy wódcą by ł Alastair Maclain. Już nie mieszka. To dlatego wiatr jest tak lodowaty. To dlatego wy je tak rozdzierająco, przeciskając się przez najwęższe szczeliny i sięgając dna Glencoe. Maclain stał po stronie króla Jakuba w walce z intruzem Wilhelmem Orańskim. Jakub by ł katolikiem, Wilhelm – protestantem. Wkrótce zwy cięski Wilhelm stworzy Wielką Bry tanię z Anglii i jej krnąbrny ch sąsiadów, zostanie pierwszy m królem nowego narodu. W kraju potrzeba jednomy ślności. Wilhelm ogłasza, że klany ze szkockich wy ży n, które walczy ły po stronie Jakuba, zostaną ułaskawione, jeśli złożą przy sięgę wierności nowemu królowi. Alastair Maclain, choć niechętnie, składa przy sięgę. Niestety, czy ni to za późno, więc uznano go za zdrajcę. Król Wilhelm uważa, że powinien przy kładnie ukarać poddanego. Pod koniec sty cznia ty siąc sześćset dziewięćdziesiątego drugiego roku stu dwudziestu ludzi z The Earl of Argy ll’s Regiment of Foot udaje się do Glencoe. Oficjalne dokumenty zaświadczają, że pułk przy by wa tam w celu pobrania podatków. Zgodnie ze zwy czajową gościnnością żołnierze kwaterują u Alastaira Maclaina. Tak mijają dwa ty godnie. Dwunastego lutego przy chodzi rozkaz. W Glencoe ludzie jak zwy kle kładą się na spoczy nek. Następnego ranka Alastair Maclain zostaje zabity we własny m łóżku. W jego domu

zamordowano jeszcze trzy dziestu siedmiu mężczy zn. Wszy stkie budy nki spalono, a czterdzieścioro kobiet i dzieci zamarzła w skutej zimą dolinie. By łoby ich o wiele więcej, gdy by kilku żołnierzy nie odmówiło wy konania rozkazu i nie ostrzegło swoich gospodarzy. Gdy mroźny wiatr wy pada po drugiej stronie doliny i cichnie nad pokry tą lodem taflą Loch Levens, staje się zupełnie bezgłośny. Nawet rozdzierające wy cie to za mało. Wy starczająco wy mowna jest jedy nie cisza. Dolina leży później całkowicie cicha w swoim oślepiający m pięknie, szczy t za szczy tem lśni zimową bielą. Od Meall Mòr aż po Buachaille Etive Mòr imię tego przepełnionego bólem piękna brzmi Glencoe. Wtedy śnieg na szczy tach topnieje, skała wy daje z siebie głuchy pomruk, góry z łoskotem pękają. Coraz większe bloki skalne spadają, toczą się szy bciej i szy bciej z coraz niższy ch szczy tów… Na koniec widać coś zupełnie innego. Miasto. Nowoczesne, wielkie, jednolicie szare miasto. Najbardziej szara jest w nim betonowa bry ła tam w dole, nad samą Tamizą. Nazy wa się ExCeL Exhibition Centre. Właśnie ma się w niej rozpocząć London Summit – przy wódcy dwudziestu najbogatszy ch krajów świata będą dy skutować o rujnujący m gospodarkę kry zy sie finansowy m. To spotkanie na szczy cie krajów G-20. Obserwator z Europolu, europejskiej agencji policy jnej, czuje, jak lodowaty zimowy wiatr przenika go do szpiku kości. Nic przed nim nie chroni; to wiatr złowieszczy, wiatr zdrady, wiatr podstępu. Obserwator nigdy nie czuł czegoś podobnego. Zimny podmuch liże jego ciało i wreszcie znika. Gdy mężczy zna znów skupia się na swojej pracy, przed jego oczy ma nie ma niczego prócz nieskończenie wielkiego kompleksu biurowego London Docklands. Po szkockiej lawinie nie pozostał żaden ślad. Ty lko nazwa. Glencoe. Kry ptonim Scotland Yardu, pod który m kry je się rekordowo wielka operacja policy jna przeprowadzana w Londy nie w pierwszy ch dniach kwietnia, to Operacja Glencoe. Obserwator z Europolu nie jest w ty ch dniach funkcjonariuszem operacy jny m. Niemniej pozostaje w kontakcie z wieloma takimi funkcjonariuszami. Żaden z nich nie potrafił w sensowny sposób wy jaśnić wy boru kry ptonimu. Dlaczego, u licha, ochronę spotkania na szczy cie, które ma by ć próbą uratowania zranionej gospodarki kapitalisty cznej, nazy wa się od zdradzieckiej rzezi dokonanej na szkockich wy ży nach trzy sta lat temu? Pewnie ty lko dlatego, żeby poniosła mnie wy obraźnia i żeby m nie mógł uważnie obserwować teraźniejszości, my śli obserwator. Mimo to dość bacznie obserwowałem teraźniejszość, my śli dalej, opatulając się płaszczem jeszcze ciaśniej, jakby się spodziewał, że dzięki temu będzie mu cieplej. Przede wszy stkim obserwował teraźniejszość w sieci. Może w dzisiejszy ch czasach sieć jest teraźniejszością? Z braku inny ch zadań surfował po protestach przeciw spotkaniu, przy tłaczającej liczbie nawoły wań do demonstracji pochodzący ch od ekologów oraz mniej i bardziej wojowniczy ch ugrupowań anty kapitalisty czny ch. Interesującą nowością by ł fakt, że koordy nowanie akcji miało się odby wać za pośrednictwem Twittera. Oznaczało to na przy kład, że usiłowano przeprowadzić marsze protestacy jne z precy zy jną choreografią, tak jak organizacja socjalisty czna G-20 Meltdown w Financial Fools Day. Pierwszego kwietnia. To by ło wczoraj. Stał tam, naprzeciw potężnego pałacu Bank of England przy Threadneedle Street. Nadeszli z czterech stron, cztery pełznące przez miasto różnobarwne robaki prowadzone

przez cztery drewniane kukły – czterech jeźdźców Apokalipsy z Księgi Objawienia. Jeźdźcy zbliżali się wraz ze swoimi orszakami: na czerwony m koniu jeździec wojny od strony Moorgate, na zielony m – jeździec chaosu klimaty cznego od stacji przy Liverpool Street, na srebrny m – jeździec przestępstw finansowy ch od London Brigde i na czarny m – jeździec zamknięty ch granic Unii Europejskiej od Cannon Street. Obserwator nie potrafił pomy śleć o chwili, gdy złożony w ofierze Baranek z Księgi Objawienia łamie pieczęć po pieczęci na święty m zwoju. Złamanie pierwszy ch czterech pieczęci wy sy ła w świat czterech jeźdźców Apokalipsy. Złamanie piątej ujawnia istnienie dusz ludzi, którzy umarli za wiarę. Złamanie szóstej wy zwala potężne trzęsienie ziemi „i słońce stało się czarne jak włosienny wór, a cały księży c stał się jak krew”. Gdy Baranek i obserwator dotarli do siódmej pieczęci, której złamanie rozpoczy nało końcową fazę Apokalipsy, jeźdźcy stanęli przed Bank of England. Zjawili się tutaj wszy scy, bo zdawało się, że ludzie odpowiedzialni za ry nki finansowe właśnie złamali siódmą pieczęć. Z czy stej i niepohamowanej chciwości. Obserwator jest stosunkowo doświadczony m policjantem. Uważa, że zna przestępców, wie, jak my ślą, jak rozumują. I uważa, że to, co wy darzy ło się w ostatnich latach, doprowadzenie do powstania bańki spekulacy jnej, która eksplodowała, bardzo przy pomina sposób działania przestępcy. Maksy malizacja zy sków bez żadny ch my śli o konsekwencjach. Lecz kto właściwie jest przestępcą? Jak wy gląda przestępstwo? Cóż to za wielkie i dziwne przestępstwo, w który m przeży wamy swoje ży cie? W jego ciele świszczy wiatr zdrady, wiatr podstępu, wciąż lodowato zimny. Jakby nie chciał się uciszy ć. Cztery pochody się spotkały. Ich uczestnicy wy skandowali „Build a bonfire, put the bankers on top”, wołali do przerażony ch bankierów w oknach, by skoczy li na bruk: „Shame on y ou”. Godzinę później znaleźli się w kotle (kettle, tak angielska policja nazy wa manewr okrążający ). Wy mknięcie się spod przy kry wki tego kotła zajęło im potem siedem godzin. Obserwator musiał prawie przez kwadrans tłumaczy ć nabuzowanemu adrenaliną policjantowi, co znaczy słowo „Europol”, nim odzy skał wolność. A potem miał już dość Londy nu, wrócił do mikroskopijnego pokoju hotelowego i dalej surfował w sieci – albo, jak wolał to nazy wać, obserwował teraźniejszość. Okazało się, że w Financial Fool’s Day odby ło się też wiele inny ch demonstracji. Trzy ty siące ludzi wy bierało się do Climat Camp in the City przy Bishopsgate, a setki działaczy ze Stop the War Coalition przemaszerowały spod amery kańskiej ambasady na Trafalgar Square, gdzie połączy ły się z kilkoma inny mi marszami protestacy jny mi. W sumie do kotła trafiło wiele ty sięcy akty wistów. Pod wieczór, gdy zaczęło mu naprawdę poważnie burczeć w brzuchu, pojawiła się wiadomość o ofierze zajść. Policjant pobił jakiegoś niewinnego przechodnia, który wkrótce potem zmarł. Im więcej tego wszy stkiego widział, ty m bardziej się cieszy ł, że by ł ty lko obserwatorem. Niemal wy py chany z pokoju przez protesty żołądka kątem oka zauważy ł tę plotkę. W każdy m razie twierdzono, że to plotka, w wiadomości na Twitterze luźno związanej z organizacją Stop the War Coalition. Ktoś napisał, że zna miejsce, w który m niejaki B.O. ma wy siąść z limuzy ny i spotkać się ze zwy kły mi ludźmi. Informacja pochodziła rzekomo z kręgu wtajemniczony ch. Gorączkowo szukał dalej, by znaleźć potwierdzenie albo przy najmniej sprawdzić, czy ta informacja gdzieś się nie powtarza. Nie udało mu się. By ła ty lko tam. Opublikowana na Twitterze

jeden jedy ny raz. A jednak dzień później, właśnie teraz, stoi w podany m miejscu – niedaleko ogrodzenia chroniącego brzy dką betonową bry łę nad brzegiem Tamizy. Są tu demonstranci, otaczają go ze wszy stkich stron. Stoi przy drodze oddzielonej pokaźny mi blokadami, wiodącej prosto do ExCeL Exhibition Centre. Przejechało już tędy kilka limuzy n z przy wódcami dwudziestu najbogatszy ch krajów świata. Przejedzie jeszcze kilka, w sumie dwadzieścia limuzy n wiozący ch gości. Wzrok obserwatora wędruje to w stronę ulicy, to na tłum. Obserwuje. Zbierają się tam, w ty m brzy dkim betonowy m kolosie. Ci, którzy mają władzę nad światem. Sy stemowi, który znów strzelił sobie w stopę, próbują założy ć opatrunek jak nieuważnemu psy chopaty cznemu dziecku. Sy stemowi, który ponoć jest absolutnie niezbędny, by cy wilizacja przetrwała. Ale ty m razem to nie ty lko strzał w stopę. Nie wy starczy zwy czajna, państwowa i między narodowa opaska uciskowa. Ty m razem strzał trafił wy żej w nogę i wciąż nie wiadomo, czy wielka tętnica udowa jest nieuszkodzona. Tam w środku powinni dy skutować o by ć albo nie by ć ustroju gospodarczego. Ale teraz dy skutują ty lko o ty m, ile bilionów trzeba wy cofać z funduszy pomocowy ch, z oświaty, opieki zdrowotnej, kultury i ochrony środowiska i dać bankom, które dostaną nagrodę za swoje rażące zaniedbania. Nawet bonusy dla ich szefów nie zostaną zamrożone. Obserwator czuje, że na krótką chwilę traci jasny, neutralny ogląd sy tuacji. Doprawdy, ży jemy w dziwny ch czasach, my śli teraz obserwator. Dokładnie w chwili, kiedy gospodarka światowa przeży wa zapaść, w kraju o najsilniejszej ekonomii dochodzi do władzy przy wódca, któremu wcale się nie podoba to, co widzi. Wy daje się naprawdę pragnąć zmian. Wy daje się, że jest w stanie połączy ć jakiś ideał z piekłem realnej polity ki. Daje reszcie świata paradoksalną nadzieję. Ale czy on jeden powstrzy ma apokalipsę? Czy nie jest jedy nie galionem na dziobie statku? Ostatnim, lecz bezsilny m sy mbolem, który m się posługujemy, by podsumować to, czy m kiedy ś powinniśmy by ć? Czy nie wy daje się dziwnie bezsilny, skoro uchodzi za najpotężniejszego człowieka świata? Ale co mogłoby by ć potężniejsze od niego? Obserwator stoi po mniej zatłoczonej stronie ulicy, dość blisko samej jezdni. Różne jednostki Operacji Glencoe, krótko mówiąc, gliniarze, obstawiają obie strony drogi. Przejeżdża kolejna limuzy na. W kwietniowy m wietrze powiewa flaga Turcji. Premier Recep Tay y ip Erdogan. W ty m momencie obserwator patrzy na tłum. Widzi, jak kolekty wna wściekłość na chwilę się nasila. W górę wy strzeliwują zaciśnięte pięści, krzy ki nabierają innego, bardziej desperackiego brzmienia. Erdogan się nie zatrzy muje. Nikt do tej pory się nie zatrzy mał. O wiele niżej, za blokadami, wzdłuż północnego nabrzeża Roy al Victoria Dock obserwator widzi limuzy ny zajeżdżające pod ExCeL Exhibition Centre. Widzi jakąś postać podchodzącą do otwarty ch drzwi samochodów. Wszy stko wskazuje na to, że jest to premier Gordon Brown, gospodarz spotkania G-20. Wczoraj odby ła się kolacja przy Downing Street 10. Brown nienagannie pełni obowiązki gospodarza. I może nawet jest człowiekiem, który traktuje poważnie to spotkanie. Przejeżdża kolejna limuzy na. Ty m razem na wietrze powiewa flaga francuska. Prezy dent Nicolas Sarkozy również się nie zatrzy muje, by pozdrowić ludzi znów ogarnięty ch agresją. Ich twarze wy dają się przy ty m takie zrozpaczone.

Czy on naprawdę to zrobi? Czy B.O. naprawdę będzie aż tak głupi? Czy to naprawdę by łoby w sty lu Baracka Obamy ? * Spocony mężczy zna stoi nad brzegiem Tamizy. Spogląda w brunatną wodę i czuje, że jest jedy ny m człowiekiem w cały m Londy nie, który miałby ochotę się w niej wy kąpać. Ma przed oczy ma zupełnie inną rzekę, cudownie zimną, świeżą, ży ciodajną. Kiedy ś taka by ła. Oczy ma wy obraźni widzi też swoją dziewczy nę. Razem zanurzają się w nurcie, nadzy. To by ło w inny ch czasach. Wy jmuje z kieszeni telefon. Wpatruje się w ekran. Ostatnia oznaka ży cia. Potem pozwala, by telefon wy sunął mu się z ręki. Brunatna woda naty chmiast go poły ka. Ostatnia chwila spokoju, my śli mężczy zna i rusza. Przeciska się przez tłum. Wie, że to ostatnia i jedy na szansa. Ty lko tutaj będzie w stanie do niego dotrzeć. Ty lko tutaj. Wciąż stoi daleko od jezdni, głęboko w tłumie. Ludzka masa faluje, wrze pragnieniem przemian. Pragnieniem, by jasno widzieć świat. Rozumieć, co się dzieje. Może się wy dawać, że w tłoku nie jest tak zimno jak na otwartej przestrzeni. Ale to złudzenie. Na początku kwietnia w Londy nie nie da się ogrzać ciepłem ciał inny ch ludzi. Wokół wilgoć i chłód. Wszy scy są grubo ubrani, mimo to nikt się nie poci. Nikt, ty lko on. Spocony mężczy zna nie jest wy soki, ledwie widzi, co się dzieje na jezdni. Musi się dostać bliżej. Przedziera się w stronę pierwszego rzędu, tłum wy daje się na niego napierać, ściskać go. Czuje szturchnięcia twardy ch łokci, kopniaki, sły szy obelgi, który ch nie rozumie. Ale musi przeć naprzód. Musi. W końcu jest tak blisko, że widzi przejeżdżającą kolejną limuzy nę – wcześniej ty lko je sły szał. Samochód się nie zatrzy muje. Nikomu nawet nie przy chodzi do głowy, by się zatrzy mać. Mężczy zna rozpoznaje flagę. To jakiś groteskowy paradoks. Czerwono-żółta flaga. W samochodzie siedzi Hu Jintao, prezy dent. Chwila i już go tutaj nie ma. Minął blokadę i podjeżdża pod ExCeL. Spocony mężczy zna drży. Wciąż się przepy cha. Musi się dostać do pierwszego rzędu. Zderza się z jakąś kobietą, która przepy cha się w stronę jezdni równie energicznie jak on. Na chwilę ich spojrzenia się spoty kają. Gdy by miał czas, zatrzy małby się. W spojrzeniu tej kobiety jest coś znajomego. Coś absolutnego. Ostatecznego. Tak patrzy człowiek w chwili, gdy ży cie opuszcza jego ciało. Maksy malnie burzliwe ży cie, po który m następuje wieczność śmierci – utrwalone w ty m jedny m spojrzeniu. Mężczy zna, podobnie jak ta kobieta, nie ma czasu. Ona wciąż przepy cha się przez tłum, on również, każde w swoją stronę. Pot nie piecze go już w oczy. Nie oślepia. Mężczy zna znalazł się niemal przy jezdni. Pozostały do pokonania ty lko trzy rzędy, ale te najtrudniejsze, z najbardziej nieustępliwy mi, oddany mi sprawie akty wistami. Takimi, którzy nie przepuszczą żadnego sukinsy na. W oddali widzi zbliżającą się limuzy nę. Z nagłą ostrością, jakby ktoś przy łoży ł do jego zalany ch potem oczu lornetkę, widzi amery kańską flagę powiewającą nad maską.

* Kobieta nie czuje niepokoju. Zapewne nigdy go nie czuła. Fala doznań, które przetoczy ły się przez jej ciało, gdy wsuwała rurkę, by ła bardziej fizy czny m wspomnieniem ży cia niż prawdziwy m niepokojem. Najważniejsze by ło to, by móc się swobodnie poruszać. Udawało jej się to przez całą drogę przeby tą w tłumie aż do chwili, gdy wpadła na tego Chińczy ka. Chińczy k? – my śli z ponury m uśmiechem. Uprzedzenia. Aż do samego końca. My śli o jego spojrzeniu. Tak patrzy człowiek w chwili, gdy ży cie opuszcza jego ciało. Przez bardzo, ale to bardzo krótką chwilę kobieta zastanawia się, co Chińczy k tutaj robi. Potem znów staje się czy sty m skupieniem. Niesamowicie wy ostrzoną uwagą. Tak jak od dawna. Wszy stko inne po prostu odeszło. Wszy stko, co by ło jej ży ciem. Jest niemal przy jezdni. Najpierw to sły szy, dopiero potem widzi. W jakiś trudny do sprecy zowania sposób nawet dźwięk silnika wy daje się inny. Na długo przed ty m, zanim dostrzeże amery kańską flagę powiewającą nad maską limuzy ny, wie, że to on. Jej jedy na szansa. Kobieta przedziera się w stronę blokady. Skandujący akty wiści nie chcą jej przepuścić, płonie w nich coś, czego ona nigdy nie czuła. Jak właściwie tu trafiła? Nie jest jedną z nich. Nigdy nie płonął w niej taki ogień, nawet teraz nie płonie. Ale to, co ją napędza, jest silniejsze niż to, co napędza ich. Pozwalają się wy minąć. Zupełnie jakby czuli, że ona jest inna. Że w jej przy padku chodzi o coś o wiele ważniejszego. Zawisa na barierce dokładnie w chwili, gdy limuzy na pojawia się jakieś pięćdziesiąt metrów od niej. Machanie ręką wy daje jej się takie żałosne. Może jedy nie mieć nadzieję, że widać, jak bardzo jest inne. Mieć nadzieję. Jakby nadzieja miała z ty m wszy stkim cokolwiek wspólnego. Limuzy na zbliża się metr po metrze. Przesuwa się szy bko niczy m ostatnie ziarenka piasku przesy pujące się w klepsy drze, choć wrażenie jest zupełnie inne. Wszy stko dzieje się niezwy kle powoli. Przy pomina film puszczony w zwolniony m tempie. Kobieta widzi swoją rękę, którą desperacko macha, jakby poruszała się w całkowicie przezroczy sty m żelu, jakby powietrze nabrało konsy stencji galarety. Albo jakby znajdowała się na księży cu. Etery czna, taneczna powolność. Walc w kosmosie. Limuzy na zbliża się w nierówny m tempie. Przy pomina to filmy na YouTube, które się haczą. Powoli, jakby długimi krokami. I przejeżdża. Limuzy na mija jej więznącą w żelu rękę. Czy żby by ła jednak w niewłaściwy m miejscu? Jest aż tak cholernie źle? Wtedy odnosi wrażenie, że limuzy na jednak się zatrzy muje kilka metrów dalej. Kobietę nagle ogarnia nadzieja. Nadzieja. Zupełnie wy raźnie sły szy odgłosy hamowania. Ty lko że dźwięk dobiega z niewłaściwej strony.

Wtedy to do niej dociera. Opuszcza rękę, a świat staje się nieruchomą klatką. * Dwa rzędy ludzi dzielą spoconego mężczy znę od jezdni, gdy przejeżdża limuzy na. Naprawdę przejeżdża. Nie zatrzy muje się. Mężczy zna wpy cha się między wrzeszczący ch akty wistów i spogląda w prawo. Limuzy na musi się teraz zatrzy mać. Musi. W chwili gdy przejeżdżała, zrozumiał. Zrozumiał, że się nie zatrzy ma. Teraz minęła blokadę i toczy się w dół, w stronę ExCeL Exhibition Centre. Mężczy zna spogląda za nią i zalewa go pot. Porzuca wszelką nadzieję. Nagle czuje, że nie chce się poddać. Związał wszy stkie swoje nadzieje z czy mś, co właśnie legło w gruzach, mimo to nie chce rezy gnować. Coś w nim przełącza się na plan B. Wprawdzie nie ma żadnego planu B, lecz on tworzy go sobie. Tworzy go właśnie teraz. Rozgląda się. Stoją wszędzie – w mundurach, gotowi do walki – ale zwrócenie się do nich by łoby głupotą. To nie są ludzie, z który mi można rozmawiać. Mężczy zna przeczesuje wzrokiem drugą stronę jezdni, gdzie tłum nie jest tak zwarty. Coś sprawia, że jego spojrzenie zatrzy muje się na jedny m człowieku. Nie ma pojęcia, skąd to wie, ale musi porozmawiać właśnie z nim. To jemu powinien powiedzieć o wszy stkim. I ten człowiek zrozumie. Jest trochę wy ższy od pozostały ch, ma śnieżnobiałe włosy i skórę tak jasną, że niemal przezroczy stą. Pochy la się w stronę policjanta z oddziału prewencji oglądającego jego papiery, coś mówi. Spocony mężczy zna pojmuje, że to policjant, ale innego rodzaju. Policjant, któremu mundurowy nie do końca ufa. A on z ty m policjantem musi porozmawiać. Bo teraz to musi wy jść na światło dzienne. Mimo wszy stko. Teraz świat musi się dowiedzieć. Mężczy zna koncentruje się na wy sokim policjancie, schy la się, przeciska pod barierką i rzuca pędem przez jezdnię. Białowłosy podnosi wzrok. Ich spojrzenia się spoty kają. * – Mister Sadestatt? – py ta scepty cznie nadgorliwy funkcjonariusz z Operacji Glencoe i przez szy bkę kasku ochronnego ogląda legity mację. Grube rękawice sprawiają, że ledwie jest w stanie utrzy mać dokument. – Actually – mówi obserwator najłagodniej, jak potrafi – it’s Chief Inspector Arto Söderstedt. From Europol in den Haag. I’m here as an observer. Policjant z oddziału prewencji kręci głową i ogląda dziwną legity mację, bo to najwy raźniej ważniejsze niż pilnowanie demonstrantów i prezy denta Stanów Zjednoczony ch. Ku swej wielkiej iry tacji Arto Söderstedt widzi limuzy nę Baracka Obamy mijającą blokady i toczącą się w stronę groteskowego centrum konferency jnego. Z pewny m rozczarowaniem jest zmuszony stwierdzić, że wiadomość na Twitterze by ła kompletną bzdurą. Plotka okazała się nieprawdziwa. Może to nawet nie by ła żadna plotka, ty lko kiepski dowcip. Czuje rozczarowanie i ulgę. Ulgę, że

amery kański prezy dent nie jest aż taki głupi. Ten pomy sł z zatrzy maniem się od początku wy dawał się Arto niezby t sensowny. Jego spojrzenie obserwatora natrafia na coś innego. Kogoś innego. Arto widzi drobnego mężczy znę, z wy glądu Azjatę, który nurkuje pod barierką po drugiej stronie jezdni i biegnie. W jego stronę. Azjata, pewnie Chińczy k, utkwił spojrzenie w oczach Arto Söderstedta. Nie ma najmniejszy ch wątpliwości, dokąd zmierza. Dzieli ich zaledwie kilka metrów, gdy obserwator nagle pojmuje, że nie jest już obserwatorem. Nagle ogarnia go przerażający lęk. Uczucie trwa zaledwie kilka sekund, lecz później będzie je analizował i interpretował. Lęk przed nieznany m, przed zamachowcami samobójcami, przed Azjatami, lęk, który jest poniżej jego godności. To trwa naprawdę bardzo krótko. Najpierw powraca słuch. Odgłos pracy silnika, za który m nie nadąża reszta dźwięków. Gdy grafitowoszary samochód podcina Chińczy kowi nogi, dzieje się to zupełnie bezgłośnie. Podobnie bezgłośny jest jego dziwny pionowy lot w górę. Nawet gdy ciało uderza o asfalt – twardo, potwornie twardo – Arto Söderstedt nie sły szy żadnego dźwięku. Potem wszy stkie dźwięki napły wają równocześnie. Jakby najpierw zostały skompresowane, a potem w jednej sekundzie rozpakowane. Wszy stkie odgłosy, wszy stkie hałasy naraz. Pisk hamulców, odgłos zderzenia i ciała padającego na asfalt, narastające okrzy ki przerażenia wśród akty wistów, nawet rozpaczliwe, nie do końca wy arty kułowane fuck, shit, hell! kierowcy grafitowoszarego samochodu. Söderstedt poznaje, że to cy wilny wóz policy jny i w tej samej chwili uwalnia się od policjanta z jednostki prewencji. Zaskakująco zręcznie przeskakuje przez barierkę, przy klęka przy krwawiący m ciele, nie śmie go jednak dotknąć. Mężczy zna ży je. Wciąż patrzy prosto w oczy Söderstedta, jakby ten by ł jakimś wy brańcem. Söderstedt unosi głowę i ogarnia spojrzeniem to, co dzieje się wokół. Z lewej strony dwóch mężczy zn w drogich garniturach wy skakuje z grafitowoszarego wozu. Nieco dalej z prawej, po drugiej stronie ulicy, zatrzy mał się inny samochód, obok niego miota się kilka osób. Najbardziej widoczna jest duża grupa pacy fistów ze Stop the War Coalition, przerażenie w ich oczach. Jak bardzo jesteśmy podobni, jak podobnie reagujemy – my śli Söderstedt. Policjanci z Operacji Glencoe zachowują się jak reszta tłumu. Przerażony wzrok. Otwarte, nieme usta zasłonięte rękoma. Nie ma pojęcia, dlaczego o ty m my śli. Pochy la się nad ranny m, który umiera – widać to w jego oczach. Więc, drżąc, spogląda w oczy człowieka w chwili, gdy ży cie opuszcza jego ciało. Chińczy k trzy ma się ży cia ty lko strzępkiem woli. I ta wola nagle wy daje się taka skupiona. Arto Söderstedt patrzy na niego. Wy gląda to tak, jakby całe ciało zostało zniszczone, otwarte jak zmiażdżona pomarańcza. Rzeżący oddech posy ła w górę gejzer gorącej krwi. Krew trafia w ucho Söderstedta, on jednak nie cofa się ani o milimetr. Wie, że umierający czegoś chce. Wciąż czegoś chce. Zatem Söderstedt drży i słucha. Trzęsie się coraz mocniej. Sły szy ciąg dziwny ch sy lab, jakby łączący ch się z try skającą krwią. Tak wy raźnie czuje, że Chińczy k naprawdę coś mówi, że w ty ch sy labach kry je się jakiś sens. Mężczy zna umiera w przekonaniu, że wy braniec usły szał jego słowa, to nie budzi wątpliwości. Arto Söderstedt opuszcza głowę. Czuje krew nieznajomego powoli kapiącą z ucha. Gdy przy my ka oczy, czuje też potworne zimno. Nagle aż do szpiku kości przeszy wa go dreszcz. Wcale

nie dlatego, że kwiecień jest w Anglii najzimniejszy m miesiącem. Czuje lodowaty zimowy wiatr, wiatr zdrady wiejący z opuszczonej doliny.

Sprzątaczka Sztokholm, Nacka, 2 kwietnia SPRZĄTACZKA WIEDZIAŁA, że musi wy jść z domu najpóźniej o godzinie siódmej, choć właściwie nie rozumiała dlaczego. To miało coś wspólnego z alarmem. Alarmem w willi. Mówili jej, że nie musi my śleć o niczy m poza tą jedną rzeczą: żeby zamknąć drzwi od zewnątrz najpóźniej o dziewiętnastej zero zero. Oczy wiście do tego czasu ma wszy stko posprzątać. Tak zeznała kilka godzin po zdarzeniu. Pierwszemu prowadzącemu przesłuchanie powiedziała, że sprząta tę willę raz w ty godniu. I że sam budy nek niczy m się nie wy różnia. Jeden z wielu stojący ch w długim szeregu. Przy chodziła zawsze w czwartki. Nie spoty kała nikogo z rodziny. Ty lko za pierwszy m razem pani domu dokładnie jej wy jaśniła, co trzeba zrobić. Potem w czwartki nigdy ich nie by ło. Dziś wiedziała, że ma ich nie by ć dłużej niż zwy kle: państwo wy jechali na długi weekend do Pary ża, sy n zamierzał nocować u kolegi. By ć może ta wiedza odegrała pewną rolę w rozwoju wy darzeń. Sprzątając, czuła się bardziej zrelaksowana. Nuciła sobie starą piosenkę z rodzinnej wsi w Bengbu. Próbowała nie przy woły wać żadny ch wspomnień. Co sprawiło, że później nie ty lko położy ła się na sofie w duży m pokoju, ale na dodatek przy snęła, pozostawało zagadką. Nigdy wcześniej nic podobnego jej się nie zdarzy ło. Zawsze nienagannie wy kony wała swoją pracę. Po prostu za bardzo się bała, że zrobi coś nie tak. By ła zby t zahukana. Jak one wszy stkie. A potem stało się to. Skończy ła sprzątanie, wciąż sły sząc w uszach starą piosenkę. Poczuła się zadowolona z wy konanej pracy – i tak wolna, jak nie czuła się od dzieciństwa. Usiadła na sofie. Niemal nieświadomie zmieniła pozy cję na półleżącą i zapadała się coraz głębiej i głębiej w najśliczniejsze obicie, na jakim kiedy kolwiek leżała. Sofa jakby ukoły sała ją do snu. Dziwne by ło to, że obudziła się za dwie siódma. Zapadał kwietniowy zmierzch i upły nęła długa chwila, nim pojęła, gdzie się znajduje. Zegar na luksusowy m odtwarzaczu DVD pokazał osiemnastą pięćdziesiąt dziewięć. Dopiero wtedy to do niej dotarło. Zeskoczy ła z sofy, pozbierała swoje rzeczy i popędziła do drzwi. Ujrzała je daleko w holu tak długim, jakby nie miał końca. Zobaczy ła też skrzy nkę na ścianie przy drzwiach, tę, której – pouczono ją ze sto razy – ma pod żadny m pozorem nie doty kać. Nie biegała od bardzo dawna. Nie by ła ty pem biegaczki. Zajęło jej to o wiele za dużo czasu. By ła dwa metry od drzwi wejściowy ch, kiedy usły szała kliknięcie. Skrzy nka głucho zaszumiała, na dole zapaliła się niebieska lampka i zaczęła mrugać. Sprzątaczka rzuciła się do drzwi, ale zamarła z ręką uniesioną zaledwie dziesięć centy metrów nad klamką. Wpatry wała się jak urzeczona w skrzy nkę z migającą lampką. By ł tam też mały zegar. Wskazy wał zero sześć trzy dzieści.

To musi by ć alarm, pomy ślała, choć trudno jej by ło my śleć. Na pewno alarm się uruchomił. Jeśli teraz naciśnie klamkę, my ślała dalej, powoli cofając rękę, alarm się włączy. Zacznie wy ć i hałasować, przy biegną sąsiedzi, zjawią się mniej czy bardziej uzbrojeni ochroniarze. Ona straci pracę, nawet trafi do więzienia, przesłucha ją policja, całe jej ży cie się zawali. Wy puściła powietrze. Cofnęła rękę. Zmusiła się, by dalej my śleć. Zapewne zero sześć trzy dzieści na skrzy nce oznaczało, że alarm wy łącza się o wpół do siódmej rano. Pozostawały jej dwie możliwości. Mogła zadzwonić do pracodawców do Pary ża, zakłócić im romanty czny weekend i pogodzić się z ty m, że po solidnej porcji wy mówek ją wy rzucą. Wtedy mimo wszy stko się stąd wy dostanie. Mogła też zrobić coś innego. Państwo by li za granicą, więc nie zobaczą jej tutaj. Ich sy n by ł bardziej nieprzewidy walny, ale, sądząc po ty m, jak wy glądał jego pokój – tam zawsze by ło najwięcej sprzątania i zajmowało ono ponad połowę czasu – wy dawało się mało prawdopodobne, by zjawił się w domu o wpół do siódmej rano. Istniało ry zy ko, że wróci wieczorem, bo zapomniał czegoś, co miał zabrać do kolegi. A może będzie chciał skorzy stać z wolnej chaty i urządzić imprezę? Jednak nie. Gdy by miał zrobić coś takiego, to najwcześniej jutro, w piątek. Wtedy już jej tu nie będzie. Poza ty m wy gląd jego pokoju świadczy ł, że chłopak nie jest ty pem imprezowy m. Największe zagrożenie stanowili sąsiedzi. Mogli zobaczy ć ją jutro rano i zadzwonić na policję. Ty le ty lko, że ich znała, przy najmniej niektóry ch. U nich też sprzątała. I potrafiła nie rzucać się w oczy. Stała jakiś czas przy paskudnie mrugającej skrzy nce. Dawno nie my ślała tak racjonalnie. Wiele zależało od tego, co wy my śli. Właściwie w ty m kraju nie przeby wała legalnie… Powoli dojrzewała w niej decy zja, by zostać. Po prostu przenocować. Nikt się o niczy m nie dowie. Nie straci pracy. Nie ma nikogo, kto czekałby na nią w domu. I ona nie tęskniła bardzo za domem. Właściwie trudno to nazwać domem. Obskurna kawalerka z wnęką kuchenną na szósty m piętrze w Vällingby, którą dzieliła z trzema inny mi kobietami również sprzątający mi na czarno. Żadna z nich nie miała ochoty chwy tać za ścierkę, gdy wracały po czternastu godzinach pracy. Tak, pomy ślała trochę podniesiona na duchu. Tak, czemu nie miałaby m tu zostać i spędzić jednej nocy w ty m luksusie? Czemu nie wy korzy stać tej sy tuacji najlepiej, jak się da? Oczy wiście musiała unikać zapalania lamp. Albo przy najmniej spróbować przez cały czas siedzieć w pomieszczeniach, które nie miały okien. Albo w pokojach z ty mi gruby mi roletami, który ch tak nie cierpiała odkurzać. Willa fakty cznie by ła tak duża, że na dole znajdował się pokój bez okien: łatwy do posprzątania gabinet pana domu. Najwy raźniej pan należał do osób ceniący ch porządek. Nie tam jednak zamierzała pójść. Wbrew wszy stkiemu poczuła przy pły w odwagi. Pójdzie na górę do sy pialni państwa. Są w niej grube rolety, wielki płaski telewizor na ścianie i setki filmów na DVD. Wiedziała, że w lodówce i w szafkach znajdzie mnóstwo dobry ch rzeczy, które pewnie i tak się popsują, jeśli nikt się nad nimi nie zlituje. Wy mknęła się do kuchni. Wciąż by ło dość jasno, by korzy stać z naturalnego światła. Żarówek w lodówce nie musiała się obawiać. Mogła przy trzy mać ten mały przy cisk, żeby się nie zapaliły. Wiedziała, gdzie by ł. Znała lodówkę jak własną kieszeń, sprzątanie w niej należało do jej najważniejszy ch zadań. Pani domu nie by ła zby t dobrą gospody nią. Lubiła perfekcy jnie zadbać o pozory, wy starczało jednak, by dobra sprzątaczka zajrzała trochę głębiej. Widziała wówczas kogoś zupełnie innego. Skończonego flejtucha.

Co czwartek gruntownie sprzątała lodówkę, ale w każdy kolejny czwartek miała wrażenie, że między półki wpadł meteor. Pierwsza osoba prowadząca przesłuchanie ze zdumieniem powtórzy ła to słowo. Przy czepiła się do niego. Ale by ło dokładnie tak. Meteor. Wy bór smakoły ków wy dawał się interesujący. Gotowce. Co prawda, nigdy się całkowicie nie przy zwy czaiła do dziwnego szwedzkiego jedzenia, choć nie potrafiła wy jaśnić, co jej nie pasowało. Na szczęście nie brakowało dobry ch serów, py sznego pieczy wa, trafiło się nawet trochę wy my ślny ch azjaty ckich przy smaków – i wino. Tak daleko nie mogła się posunąć. Wina nie ruszy ła. Przy gotowała sobie małą tacę z apety czny mi przegry zkami i skorzy stała z ostatnich promieni kwietniowego słońca, by wejść po schodach. W sy pialni ostrożnie wy jrzała przez okno. Wszędzie spokój, żadny ch sąsiadów, którzy patrzy liby w tę stronę. Ostrożnie opuściła roletę i upewniła się, że dokładnie zasłoniła całe okno. Nie zostawiła nawet najmniejszej szczeliny, przez którą przedostałby się promy k światła. Odstawiła tacę na stolik przy łóżku, podeszła do telewizora, wzięła pilota i zaczęła przerzucać kanały. Szy bko się znudziła. Potrzebowała prawdziwego filmu. Naty chmiast taki znalazła. Ang Lee. Cudownie. Reży ser, który czy tał jej w my ślach. Wuxia. Sen i rzeczy wistość splatające się w jedno. Wo hu cang long. Albo Przyczajony tygrys, ukryty smok. Dwie godziny upły nęły jak we śnie. W ogóle straciła poczucie czasu. Zerknęła w bok na tacę i zobaczy ła, że jest pusta. Na pewno nastał wieczór. Chciało jej się sikać. Wy świetlacz na odtwarzaczu DVD wskazy wał parę minut po wpół do dziesiątej. Gdy by tak przy nieść sobie jeszcze coś do jedzenia? I obejrzeć kolejny film Anga Lee? W tej wielkiej kolekcji by ło ich więcej. Wzięła tacę i zaczęła schodzić po schodach. Teraz wy magało to skupienia. Kompletnie ciemno. Szła powoli, ostrożnie. Mijając gabinet pana domu, zobaczy ła, że pali się tam światło. Upuściła tacę. Wy dawało się jej, że echo nigdy nie umilknie. Serce waliło jak szalone. Qin wo de pi gu! – pomy ślała. Jednak sy n wrócił do domu? Siedzi tam i ukradkiem surfuje na komputerze ojca? Podkradła się do drzwi. Serce wciąż waliło. Zajrzała do środka. Jakby nie miała nic do stracenia. I tak by ło za późno. Wsuwała głowę głębiej i głębiej. Widziała coraz większą część pokoju. W końcu zobaczy ła cały. Pusto. Ale komputer by ł włączony. Na monitorze wirowały okręgi, tworząc dziwne wzory. Podeszła do biurka, wzięła my szkę i poruszy ła nią lekko. Pojawił się zupełnie inny obraz. Jakaś strona startowa. Nie by ło w ty m nic dziwnego. Dziwne by ło najwy żej to, że pan domu zapomniał wy łączy ć komputer przed wy jazdem do Pary ża. Usiadła. Zaczęła powoli przeglądać zawartość komputera, sprawdzać, jakie kry ł tajemnice. Lęk ustąpił, choć serce wciąż szalało. Robiła coś, czego nie by ło jej wolno. Skrzy nka mailowa nie została zamknięta. Czy naprawdę powinna do niej zaglądać? Złamała tak wiele zakazów, że właściwie pozby ła się zahamowań. Rzuciła okiem na historię przeglądarki, potem zaczęła surfować.

Po jakimś czasie natrafiła na długie szwedzkie słowo z trudną pisownią – minęło dużo, dużo czasu, nim pojawiły się wy niki. Wtedy wpisała to samo słowo w wy szukiwarkę plików na komputerze. Żadny ch trafień. Z bijący m sercem zaczęła przeglądać program mailowy. To by ło jak grzebanie w mózgu obcego człowieka. Czas mijał. Mnóstwo czasu. Przeczy tała dużo. Zobaczy ła jeszcze więcej. Widziała rzeczy, który ch nie chciała oglądać. Bez żadnego ostrzeżenia w gabinecie nagle stanęli dwaj uzbrojeni mężczy źni. Z otwarty mi ustami wpatry wała się w lufy dwóch pistoletów. Najgorsze koszmary się urzeczy wistniły. Ty le że w dwójnasób. Albo trójnasób. Gapiła się na te pistolety i pojęła, że to koniec. Zupełnie klarowny, całkowicie racjonalny wniosek nasunął się sam. Do pokoju wszedł trzeci mężczy zna. Podszedł do niej i ostrożnie, ale stanowczo odsunął jej dłonie od klawiatury. Dopiero gdy podniosła ku niemu wzrok, zobaczy ła, jaki by ł niesamowicie wy soki. Odchrząknął i pokazał jej legity mację policy jną. – Inspektor policji kry minalnej Jon Anderson z jednostki informaty cznej Rikskrimu – powiedział. – Mam podstawy sądzić, że oglądała pani w sieci pornografię dziecięcą.

Jasno i wyraźnie Haga, 6 kwietnia JUTTA BEYER Z BERLINA nie by ła do końca pewna, co właściwie robi w Hadze. Nie by ła też pewna, czy ktokolwiek to wie. Lubiła jasne struktury, takie jak w Abteilung 4 des Landeskriminalamtes Berlin. Jutta by ła Kriminalobermeister w LKA 4, wy dziale zajmujący m się przestępczością zorganizowaną i działalnością gangów, które w tej chwili zalewały Niemcy. Jakby by ło za mało grup rosy jskich i wschodnioeuropejskich, zaczęła się także pojawiać mafia włoska, przede wszy stkim tajemnicza ‘Ndrangheta z Kalabrii w południowy ch Włoszech, nowi królowie europejskiego handlu kokainą. Najgorzej by ło na zachodzie – Nadrenia PółnocnaWestfalia pogrąży ła się w chaosie porachunków mafijny ch – ale i w Berlinie obciążenie pracą stało się tak absurdalne, że nawet Jutta Bay er gotowa by ła zrezy gnować z bezpieczny ch struktur i wy pły nąć na nieznane wody. Nastąpiło to, gdy przy szła propozy cja z Europolu. Pierwszego lipca mijało trzy dziestolecie istnienia europejskiej agencji policy jnej Europol. Wraz z końcem roku jej charakter miał ulec zmianie; przeprowadzała się z porośniętego bluszczem przy tulnego starego budy nku szkoły w najładniejszej dzielnicy Hagi do pełnego biurokratów prawdziwego drapacza chmur i stawała formalny m urzędem Unii Europejskiej. Pozostawała biurem nieoperacy jny m, nieposiadający m prawa do zatrzy my wania lub przesłuchiwania ludzi ani do prowadzenia śledztwa w przy padku podejrzenia popełnienia przestępstwa, poszerzono jednak jej uprawnienia tak, by obejmowały wszy stkie poważne przestępstwa o zasięgu wy kraczający m poza granice jednego państwa. Miał zniknąć wy móg powiązany z przestępczością zorganizowaną. Większość wtajemniczony ch by ła zgodna, nawet jeśli nie mówiła tego wprost, że jest to krok w stronę utworzenia operacy jnej ponadpaństwowej policji europejskiej – nieoficjalne podwaliny europejskiego FBI. Entuzjazm Jutty Bey er z tego powodu, że mogła uczestniczy ć w ty m history czny m wy darzeniu, nie miał granic. Uwielbiała wy darzenia history czne, odkąd jako dwunastolatkę posadzono ją na murze berlińskim, podczas gdy ludzie ze Wschodu i z Zachodu z obu stron burzy li go młotami i kilofami. Siedziała na ty m murze w jasnoniebieskiej sukience i z misiem Traugottem w ręce, spoglądając na zachód. Zdjęcia z nią pojawiły się w gazetach na cały m świecie. History czne zdjęcia. A teraz mogło nastąpić kolejne wy darzenie history czne. W Berlinie niczego nie zostawiła, nie miała rodziny ani żadny ch bliskich przy jaciół. Poza ty m to by ło cudowne uczucie: porzucić wojny podjazdowe ze skrajnie prawicowy mi gangami, z brutalną, pry mity wną rosy jską mafią, włoskimi pośrednikami oraz cały m tłumem handlarzy narkoty ków i zająć się poważną przestępczością zorganizowaną. Jej entuzjazm szy bko jednak przy gasł. Trafiła do między narodowej grupy, której uprawnienia, a nawet zakres działań pozostawały dla niej absurdalnie niejasne. Przy kilku okazjach próbowała skłonić szefa operacy jnego grupy – to by ła ty lko nazwa w grupie nieoperacy jnej – by jej

wy jaśnił, o co w ty m wszy stkim właściwie chodzi. By ł rzetelny i sy mpaty czny, bez wątpienia by ł też świetny m fachowcem, ale miała wrażenie, że coś przed nią zataja. No cóż, zatajał w sumie przed całą grupą. Której granice pozostawały absurdalnie niejasne. W każdy m razie szef powiedział jej ty le: struktura grupy celowo jest elasty czna. O to właśnie chodzi. Ci, którzy przeprowadzili się do Hagi, stanowią jej rdzeń, jednak ci, którzy zostali w ojczy sty ch krajach i przy łączają się do pracy zmianowo, są równie ważni. Jednak czy m właściwie Opcop różnił się od dawny ch struktur Europolu – z Europol Liaison Officers, ty mi cholerny mi ELO’s, którzy wszędzie wty kali nos – pozostawało niejasne. Przez miesiąc pracy, czy li od pierwszego marca, zajmowała się głównie przenoszeniem papierów i uczeniem się obsługi sy stemu komputerowego. Ale najwięcej czasu spędzała na złoszczeniu się. Bo nie wiedziała, co robi, a przede wszy stkim – co powinna robić. Miała wrażenie, że cała działalność Europolu została sparaliżowana. Jest policjantką, która chce działać, ale potrzebuje wy raźny ch wy ty czny ch i jeszcze wy raźniejszego określenia, co należy do jej obowiązków. Wtedy staje się gotowa do akcji. Działania Opcopu to by ły przede wszy stkim spotkania. Spotkania, które najczęściej doty czy ły lokalny ch kwestii administracy jny ch. Właśnie na takie spotkanie się wy bierała w ten wczesny poniedziałkowy ranek na początku kwietnia. Wiosna zawitała do Hagi, tego dziwnego małego miasta, które wy glądało jak zbudowane z domków dla lalek. Jutta jechała na rowerze i cieszy ła się cudowny m dniem. By ła berlińską rowerzy stką i jako taka sporo już widziała, lecz holenderscy rowerzy ści sprawiali wrażenie należący ch do zupełnie innego gatunku. Haga to nie igraszki, natomiast Amsterdam, dokąd kilka razy w weekend wy brała się na rowerze, to rowerowe piekło na ziemi. Wszy scy jeździli tam, jak popadnie, często z trójką czy czwórką dzieci na kierownicy, z kaczką albo giloty ną na bagażniku. O jakichkolwiek zasadach ruchu nie by ło mowy. Jutta Bey er lubiła zasady. Po wjeździe w Raamweg zobaczy ła kojący widok: dzika zieleń porastająca budy nek Europolu piętrzy ła się niczy m w oazie napotkanej po długiej wędrówce przez pusty nię. Niczy m ogromny dom z liści przy brany rzędami czerwony ch prostokątów. Jutta jeszcze się nie nauczy ła, w jaki sposób rozkłada się te czerwone markizy. Tak jakby nie by ło instrukcji. Gdy skręcała na parking, w jej głowie pojawił się dziwny obraz. Budy nek Europolu skojarzy ł jej się z choinką potraktowaną zgniatarką złomu. Obraz naty chmiast się rozwiał, kiedy z powodu zamy ślenia niemal wpadła na Marka Kowalewskiego, polskiego kolegę z odrobinę zby t szerokim uśmiechem. Zaparkowali rowery obok siebie. – Zepniemy je razem? – zapy tał Marek i zagrzechotał łańcuchem jak jakiś kiepski duch. – Nie sądzę – odparła Jutta i przy pięła rower swoim łańcuchem. Ruszy li w drogę przez kory tarze, tego nie by ła w stanie uniknąć. Podobnie jak towarzy stwa Lavinii Potorac, okropnie opry skliwej Rumunki, by łej gimnasty czki o nieznośny m charakterze oraz idealnie wy trenowany m ciele ukry ty m w workowaty ch ciuchach, która wy łoniła się z damskiej toalety i surowo skinęła im głową. Pod drzwiami sali spotkań stał kasty lijski elegant Felipe Navarro i poprawiał krawat, wy sunąwszy koniuszek języ ka. Lavinia Potorac ponuro pokręciła głową, przesunęła wejściówkę przez czy tnik, wstukała kod i szarpnęła drzwi. Navarro przy trzy mał je pełny m galanterii gestem. Nikt się nim nie przejął. Reszta tego barwnego towarzy stwa by ła na miejscu. Miriam Hershey z Londy nu i Laima Balodis z Wilna, które zdąży ły zostać najlepszy mi przy jaciółkami; nieco nieobecny duchem

ateńczy k Angelos Sifakis; zawsze bojowo nastawiona Francuzka Corine Bouhaddi; Fabio Tebaldi z San Luca, położonego w palcach włoskiego buta – młody policjant zwalczający mafię, któremu grożono śmiercią. Nie brakowało starszego od nich wszy stkich nieco dziwnego białoskórego Szweda Arto Söderstedta. Szweda albo Fina – Jutta Bey er nie by ła tego do końca pewna. Zauważy ła również kilku współpracowników z krajowy ch biur. Nie rozpoznawała żadnego z nich. To ty powe dla tej grupy. Wszy stko zamazane, niejasne. I do tego jeszcze języ k, w który m musieli mówić wtedy, kiedy żadne z nich nie mogło się posługiwać języ kiem ojczy sty m. Wszy scy zmagali się wówczas z the EUnglish language, dziwnie bezdźwięczną materią języ kową uży waną w Unii Europejskiej. Co prawda, członków Opcopu wy brano częściowo ze względu na ich kompetencje języ kowe, poza ty m przeszli intensy wny kurs podstawowy, ale i tak by ło to męczące. Jutta Bey er osiągnęła niemal temperaturę wrzenia, gdy usiadła na swoim zwy kły m miejscu w przestronnej sali o ścianach i suficie wy łożony ch drewnem. Zdobiły je sy metry czne kasetony, jakby architekt próbował naśladować wnętrze jakiejś katedry. Coś by ło inaczej, coś się zmieniło, lecz dokładnie w chwili gdy zaczęła się nad ty m zastanawiać, Kowalewski usiadł trochę za blisko niej. I oczy wiście się uśmiechnął. Jeszcze szerzej. Pewnie chciał pogadać o weekendzie. Zaczęła bardzo wolno wy jmować papiery z poprzedniego ty godnia i miała nadzieję, że zanim skończy, zjawi się szef. Czas mijał i żaden szef jakoś się nie zjawiał. Minęła ósma. Możliwości przekładania papierów, długopisów i notesu zaczy nały się wy czerpy wać. Jutta zaraz będzie musiała spojrzeć Markowi w oczy. Czuła, że nie da rady. Bała się, że uzna ją za nieuprzejmą. Wiedziała, że czasem się to zdarza, gdy jest ziry towana, a ludzie za bardzo próbują się do niej zbliży ć. Na szczęście Kowalewski już się odwrócił i rzucił głośno: – Let’s play Chinese whispers, children! Reszta grupy spojrzała na niego. Zdąży li się przy zwy czaić, że inaczej nie umie i że zachowuje się jak klaun. W każdej grupie zawsze by ł ktoś taki. Ty m razem spojrzenia wy rażały zdziwienie. A może by ły nawet trochę oskarży cielskie. – Shit – mruknął Kowalewski, kładąc uszy po sobie. – Nie tak to się nazy wa po angielsku? Ta zabawa, kiedy jedna osoba szepcze jakieś słowo, a następna ma je szeptem przekazać dalej? To by mogła by ć fajna zabawa, bo każdy z nas mówi inny m języ kiem i… – Nie sły szałeś? – spy tała ciemnowłosa Miriam Hershey, przenosząc spojrzenie z Marka Kowalewskiego na Arta Söderstedta. – Czego nie sły szałem? – zdziwił się Kowalewski. Jasnoskóry Söderstedt przeciągnął się tak, że aż zatrzeszczały kości, i powiedział: – Let’s just say I’ve had my fair share of Chinese whispers. Jutta Bey er by ła wdzięczna losowi, bo w tej właśnie chwili do sali wszedł szef i samą swoją obecnością sprawił, że atmosfera się zmieniła. Skinął głową zebrany m i usiadł za swoim pulpitem. By ł dość przy stojny m mężczy zną w średnim wieku, o siwiejący ch ciemnoblond włosach. Jego raczej szczupłe ciało by ło zaokrąglone w pasie. Na policzku miał czerwoną plamkę. Pochodził ze Szwecji i nazy wał się Hjelm. Paul Hjelm. – W ubiegły czwartek Europol zbliży ł się do działalności operacy jnej tak bardzo jak nigdy dotąd – odezwał się swoim dość poprawny m angielskim. – Nasz szanowny kolega Arto Söderstedt

został zamieszany w pewien incy dent w Londy nie. By ł to wy padek, lecz dowództwo poświęciło cały weekend na omawianie związany ch z ty m zasad. Wiem, że macie serdecznie dość zasad, przy jaciele. Możecie mi wierzy ć, kiedy mówię, że i ja mam ich dość. Popatrzy ł po ludziach. Kilka osób pokiwało głowami. Hjelm westchnął i konty nuował: – Przede wszy stkim strasznie zmęczy ło mnie ściemnianie. Spędziliście ponad miesiąc w swojej nowej pracy i nadeszła pora, by powiedzieć coś jasno i wy raźnie. Jesteście na to gotowi? – Bardziej niż gotowi – zapewnił Felipe Navarro, znów poprawiając krawat. – Wpakowaliśmy się w to wszy stko, nie będąc do końca pewni, o co chodzi, więc trochę sami jesteśmy sobie winni. Ale że to będzie aż tak niejasne, by ło mały m zaskoczeniem. Chodziło chy ba o to, że miała to by ć jakaś nowa między narodowa jednostka policji. – Jej nowość polega na ty m, że nie ma w niej nic do roboty, z tego nie zdawaliśmy sobie sprawy – rzuciła cierpko Corine Bouhaddi. Paul Hjelm uśmiechnął się i mówił dalej: – Wiecie, że skrót Opcop oznacza „Over Police Cooperation”, jawną policy jną współpracę w ramach Europolu. Tak brzmi oficjalna nazwa. W gruncie rzeczy oznacza po prostu „Operating Cops”, wy my ślił to jeden z naszy ch zastępców dy rektorów. Osobiście wolałby m coś subtelniejszego, ale to oddaje istotę rzeczy. Jesteśmy jednostką, która ma sprawdzić operacy jne możliwości między narodowego oddziału policji przed przekształceniem Europolu w formalny urząd Unii Europejskiej i podczas tego przekształcania. – Sprawdzić? – wy buchnął Fabio Tebaldi. – Co, u diabła, znaczy sprawdzić? – Chciałby m jak najdobitniej podkreślić, że to, o czy m mówimy w ty m pokoju, jest opatrzone najwy ższą klauzulą tajności Unii Europejskiej, czy mś, co w większości krajów UE określa się mianem absolute secrecy. Za niedotrzy manie tajemnicy grozi kara około dziesięciu lat więzienia. I skoro już to omówiliśmy, „sprawdzić” oznacza, że będziemy się zajmować własny mi śledztwami. Dla laika taka informacja nie zabrzmiałaby zapewne szczególnie bulwersująco, lecz głosy, które wy pełniły pomieszczenie, nie należały do laików. To by ły głosy policjantów. Policjantów, którzy chcieli działać, nie asy stować, chcieli prowadzić, nie by ć prowadzeni. Dy rekty wa określała to jasno: zadanie Europolu polega na wspomaganiu policji krajowy ch w koordy nowaniu działań i gromadzeniu informacji, nie zaś na samodzielny m działaniu. – Właściwie to bardzo proste – ciągnął Paul Hjelm. – Między narodowa przestępczość ma nad nami coraz większą przewagę. By zy skać choćby najmniejszą szansę uporania się z przestępczością zorganizowaną, która właściwie nigdy nie pozostaje w granicach państw, policja również musi się stać między narodowa. Na razie nie ma takich uprawnień, nie możemy o ty m zapominać. Jesteśmy po prostu szpicą, awangardą, tajny mi prekursorami. Mamy sprawdzić, czy to w ogóle możliwe, by prowadzić policy jne śledztwa na płaszczy źnie ponadpaństwowej, europejskiej. Umilkł na chwilę i spojrzenie jego błękitny ch oczu przesunęło się po twarzach słuchaczy. Doświadczeni detekty wi ze wszy stkich zakątków Europy wy mieniali spojrzenia, które należałoby uznać za scepty czne. I trudno by ło spodziewać się czegokolwiek innego. Miał jedy nie nadzieję, że tego scepty cy zmu nie widać w jego własny m spojrzeniu. Oczy wiście Corine Bouhaddi by ła tą, która wy głosiła podsumowanie:

– Jak, do licha, mamy tajnie prowadzić policy jne śledztwa? – Doskonałe py tanie – stwierdził Paul Hjelm. – Mamy się jedy nie nie afiszować z ty m, że Opcop istnieje. Gdy by przy ciśnięto nas do muru, musimy by ć w stanie powołać się na poszczególne policje krajowe. Dokładniejsze wy ty czne przesłano wam dziś rano intranetem. – Możemy nosić broń? – spy tała Lavinia Potorac, która uwielbiała broń. – Jeśli mamy prowadzić śledztwa na pełną skalę, musimy nosić broń, więc odpowiedź brzmi: tak. Wiedzmy jednak, że jeśli wy wiąże się strzelanina, konsekwencje mogą by ć znacznie poważniejsze niż zwy kle. Moje zadanie polega na zacieraniu wszelkich śladów prowadzący ch do naszej jednostki, ale wiem, że nie zawsze będzie to możliwe. Jutta Bey er podniosła rękę. Pozostali uczestnicy spotkania przy glądali jej się z niedowierzaniem. Nawet Hjelm wy dawał się zdumiony, gdy ledwie zauważalny m gestem udzielił jej głosu. – A co się stanie – spy tała – jeśli śledztwo zaprowadzi nas do kraju członkowskiego Unii Europejskiej, który nie należy do Opcopu? Powiedzmy na Węgry albo do Holandii? Paul Hjelm powoli pokiwał głową. – Chy ba równie dobrze możemy zacząć od początku – powiedział z trudny m do zinterpretowania lekkim gry masem. – Unia Europejska obejmuje obecnie dwadzieścia siedem krajów członkowskich. Grupa złożona z dwudziestu siedmiu policjantów mający ch takie zadanie jak nasze by łaby nie ty lko tak droga, że unijne liczy krupy zaczęły by kręcić nosem; by łaby też niewy godna z operacy jnego punktu widzenia. Dlatego na wczesny m etapie planowania podjęliśmy decy zję, by ograniczy ć liczbę jej członków. Wiele mniejszy ch państw musiało pogodzić się z faktem, że na początku będą reprezentowane przez który ś z sąsiednich krajów. O ile wszy stko wy pali, później zastosujemy rotację. Cały pomy sł by łby jednak dość bezsensowny bez „wielkiej czwórki”. Tak więc w grupie są i zawsze będą reprezentowane Niemcy, Francja, Wielka Bry tania i Włochy. Jak dokładnie będzie z „dość dużą dwójką”, na razie nie wiadomo, ale teraz Hiszpania i Polska mają swoich przedstawicieli. Postanowiliśmy na początku nie uwzględniać najmniejszy ch krajów: Malty, Cy pru, Luksemburga, Estonii, Słowenii. Większość „średnich” krajów musiała pogodzić się z faktem, że będzie je reprezentować sąsiad. W tej chwili Szwecja reprezentuje Skandy nawię, Polska i Rumunia reprezentują by ły blok wschodni, Litwa – kraje bałty ckie. Hiszpania reprezentuje południowo-zachodnią Europę, Grecja – południowowschodnią, Niemcy – kraje niemieckojęzy czne i państwa Beneluxu, Wielka Bry tania – wszy stkich wy spiarzy. Tak mniej więcej. Nie do końca to sprawiedliwe i mieliśmy już trochę protestów z Holandii, która na razie musi pocieszy ć się ty m, że na jej tery torium mamy swoją siedzibę. Paul Hjelm zrobił przerwę, potarł kark i podjął: – Niemniej w skład grupy wchodzą wszy stkie kraje Unii Europejskiej za pośrednictwem swoich krajowy ch reprezentantów. Jak wiecie, niektórzy z nich są dzisiaj z nami, i jak widzicie, w naszej sali konferency jnej zaszło podczas weekendu parę zmian. Zebrani zaczęli się rozglądać. Po dokładniejszy m przy jrzeniu się zauważy li, że w poziomy m rzędzie kwadratów, które całkowicie sy metry czny m wzorem pokry wały ściany i sufit, teraz znajdują się monitory. Tuż powy żej linii wzroku w kwadraty wpasowano szereg ekranów. I gdy się je policzy ło, co wy dawała się teraz robić co najmniej połowa członków Opcopu, otrzy my wało się liczbę dwadzieścia siedem.

– Elegancka stolarka, prawda? – spy tał Hjelm z krzy wy m uśmiechem. – A niech mnie, Eurovision Song Contest – wy buchnął Marek Kowalewski. – Royaume-Uni, douze points. – Ty le że ty lko dla wtajemniczony ch – zauważy ła Corine Bouhaddi, próbując ukry ć uśmiech. – Dla wszy stkich dwudziestu siedmiu wtajemniczony ch – pokiwał głową Paul Hjelm. – Miejmy nadzieję, że nie będzie trzeba zby t często ich uży wać, ale są przewidziane konferencje z grupami Opcopu we wszy stkich krajach. Tak, żeby nikt nie czuł się wy kluczony. – Chy ba wszy scy z nas zadawali sobie py tanie, z czego wy nika dominacja Szwedów w grupie – odezwał się Felipe Navarro, ogromny m wy siłkiem woli powstrzy mując palce, by znów nie powędrowały do krawata. – Unia Europejska ma dokładnie pół miliarda mieszkańców. Szwedów jest zaledwie dziewięć milionów. To mniej niż dwa procent. – Ale mamy dokładnie dziesięć procent powierzchni – ripostował nagle śniady, dość niski mężczy zna siedzący na ławie przy Arto Söderstedcie, najwy raźniej ktoś z krajowego biura. Pewnie akurat przy padała jego zmiana w Hadze. Większość zebrany ch zakładała, że musi by ć Hiszpanem, lecz gdy Navarro próbował w piątek zamienić z nim kilka słów w szlachetnej hiszpańszczy źnie, okazało się, że hiszpańszczy zna śniadego mężczy zny jest dość nędzna i że mówi on z iry tujący m laty noskim akcentem. – To ty też jesteś Szwedem? – wy buchnął teraz Navarro, ku swemu rozdrażnieniu po hiszpańsku. – Przy kro mi – odparł mężczy zna, nadal kalecząc hiszpański, po czy m konty nuował w łamany m EUnglish. – Nazy wam się Jorge Chavez. I wciąż się jeszcze nie zdecy dowałem, czy dobrze jest by ć Szwedem. Wtedy Paul Hjelm odchrząknął głośno i oświadczy ł: – W jednostce jest ty lko jeden Szwed, Arto Söderstedt. To, że szefem został Szwed, to czy sty przy padek. Dy rektor jest, jak wiecie, Bry ty jczy kiem, a zastępcy dy rektora są z Francji, Włoch i Hiszpanii. Największe kraje nie mają żadny ch powodów do narzekań. – Zadaję sobie natomiast py tanie – wtrącił Fabio Tebaldi – czy szwedzka policja jest zdolna radzić sobie z naprawdę poważną przestępczością. Wy tam na północy macie raczej święty spokój. – To mit – odparł Jorge Chavez. – Mit o spokojny m skandy nawskim raju. Przy kro mi, że musze pozbawić cię złudzeń, but it’s bullshit. – W każdy m razie dobrze potraficie zachowy wać neutralność – rzuciła wojowniczo Corine Bouhaddi. – Dajcie już spokój – odezwał się Paul Hjelm. – Naprawdę się staraliśmy, żeby nasza grupa by ła jak najbardziej reprezentaty wna. Mamy równość, jeśli chodzi o płeć i wiek, więc chciałby m wierzy ć, że również jeśli chodzi o geografię. – Zgodzę się, że nie to jest najważniejsze – odezwała się Miriam Hershey. – Jestem bry ty jską Ży dówką i czuję się dobrze reprezentowana. Przejdźmy do sedna. – Czy li dowiedzmy się, czy są dla nas jakieś zadania – dodała Laima Balodis, jakby mówiła za nie obie i nie by ło w ty m absolutnie nic dziwnego. Paul Hjelm przez krótką chwilę wpatry wał się w ten niezwy kły duet, po czy m odparł: – Nie. – Nie? – zaprotestowała bliżej nieokreślona masa.

– Jeszcze nie. Ale jesteśmy gotowi. Are we ready? Jak w piłkarskiej szatni, pomy ślała z niesmakiem Jutta Bey er. Odpowiedzią by ł zbiorowy szmer, z którego w końcu wy bił się jeden głos. Doty chczas niesły szany głos. Minęła chwila, nim grupie udało się skojarzy ć, że należy do Angelosa Sifakisa. Zapy tał cicho: – Co tak właściwie stało się w Londy nie? – W Londy nie? – I by ło tak ważne, że dowództwo grupy poczuło się zmuszone, by poświęcić weekend na dy skusję o zasadach? I co doprowadziło do ty ch wszy stkich wy jaśnień? – Ach – mruknął Paul Hjelm, czując, że się trochę zagalopował. – To. – Tak, to – powiedział Arto Söderstedt. – To by ło na spotkaniu G-20 w Londy nie. Na moich rękach umarł człowiek. Azjata. – Arto nie natrafił na żadne przestępstwo – wy jaśnił Hjelm. – Ale równie dobrze mógł natrafić. A wtedy po prostu stałby bezradnie. Każdy pamięta takie sy tuacje, kiedy działał jako obserwator. Doszliśmy do wniosku, że już nigdy nie możecie się czuć tak bezsilni, jak czuł się wtedy Söderstedt. – Przestępcą mógł by ć ruch lewostronny – stwierdził Arto. – Co skłania mnie ku opinii, że to jednak by ł Chińczy k. Japonia ma ruch lewostronny, Chiny prawostronny. Ten człowiek nie zauważy ł wozu policy jnego, który nadjechał lewy m pasem. – Czy li po prostu wy padek? – spy tał Sifakis i w jego głosie zabrzmiała chy ba nutka zawodu. – Po prostu wy padek – potwierdził Paul Hjelm. – Ty lko że w bardzo dziwnej sy tuacji. – Ale on czegoś ode mnie chciał – odezwał się Söderstedt. – Wy szeptał coś do mnie. Tuż przed śmiercią. Miałem w uchu pełno jego krwi. – Rozmawialiśmy już o ty m – wtrącił Hjelm z ledwie sły szalny m zmęczeniem w głosie. – Musisz sobie dać z ty m spokój. Wiesz dobrze. Nawet jeśli istniały by przesłanki pozwalające podejrzewać popełnienie przestępstwa, nie mamy absolutnie żadnego punktu zaczepienia. Zmarły nie został nawet zidenty fikowany. Jego wkład w sprawę polega na ty m, że udało mu się uakty wnić grupę Opcop. Która teraz powróci do swojego pięknego biurowca, pilnie przeczy ta wewnętrzny mail i poczeka, aż uda mi się namierzy ć jakieś odpowiednie dla niej zadania. Skończy liśmy. Zebrani bez wątpienia wy dawali się odrobinę zawiedzeni. Epokowe spotkanie jakby przeciekło im przez palce. I oni sami wy ciekli z sali jak niemal wy schnięty strumień. Ty lko Paul Hjelm, Arto Söderstedt i Jorge Chavez pozostali na swoich miejscach. Z ulgą przeszli na języ k ojczy sty. – Właśnie mi przy szło do głowy, że nigdy dotąd nie by łem szefem – stwierdził Hjelm. – Wy sokim rangą funkcjonariuszem policji owszem, ale nigdy szefem. Are we ready? Uff… ale żenada. – Teraz wiesz, co to polity ka – stwierdził Chavez. – Daj spokój – zaprotestował Söderstedt. – Od miesiąca jesteś szefem tej bandy. Dobrze ci idzie. – Wiem, że będziesz się dalej zajmował ty m Chińczy kiem – powiedział Hjelm, podnosząc wzrok. – Teraz wszy scy o ty m wiedzą. Naprawdę musiałeś to wy ciągać? – Mówiłem przecież, że wiesz, co to polity ka – wtrącił Chavez. – Arto tego nie wie. Z drugiej strony, on nie jest szefem. – Ty lko wy sokim rangą funkcjonariuszem policji – odciął się Söderstedt. – Poza ty m chciałem,

żeby trafiło to do porządku dziennego. – No proszę, a więc ty też się nauczy łeś polity ki – zauważy ł Chavez. – Nasz niekoronowany król faux pas, kto by o pomy ślał. Paul Hjelm oparł płasko dłonie na pulpicie i przy glądał im się przez chwilę. Potem spy tał: – I co właściwie o ty m my ślicie? Poroniony pomy sł? – Trudna sprawa, ale takie jest chy ba jedy ne sensowne rozwiązanie – odparł Söderstedt. – W każdy m razie jeśli mamy łapać prawdziwy ch drani. Tworzy my społeczeństwo, w który m po prostu chodzi się na wolności, jeśli przestępstwo wy kracza poza granice jednego kraju. – W takim razie będziemy mieli ponadpaństwowość i inwigilowane społeczeństwo – zauważy ł Hjelm. – Ty lko taki mamy wy bór? – O takich rzeczach powinniśmy pogadać przy Leffe Brune dziś wieczorem – podsunął Chavez. – Na razie świetnie jest by ć słomiany m wdowcem, chłopaki. – Jestem nim od początku roku – zauważy ł Hjelm. – Ty przy jechałeś dopiero w piątek. To chy ba różnica. – Miałeś tu przez parę ty godni moją żonę, ty draniu – odciął się Chavez. – Takie są wady pracy na zmiany – wtrącił Söderstedt. – Od jutra nie będę słomiany m wdowcem. Rodzina się do mnie sprowadza. – O cholera! – rzucił Hjelm. – Nic nie mówiłeś! – Nie śmiałem mieć nadziei, że wszy stko się jakoś ułoży. I proszę. Anja załatwiła sobie pracę zdalną, a niewiele dzieci mieszka jeszcze z nami. – Mniej niż czternaścioro? – chciał wiedzieć Chavez. W tej chwili ze stojącego na pulpicie komputera Hjelma dobiegł jakiś dziwny szum, więc Hjelm sprawny m ruchem poruszy ł my szką. – Pora sprawdzić, jaką akusty kę ma ta katedra – powiedział. Wy dawało się, że w salę spotkań uderzy ła niebieskawa bły skawica. Upły nęła chwila, nim udało im się zlokalizować jej źródło w ścianie: niebieskawo migoczący kwadrat w szeregu ciemnej szarości. Wreszcie pojawił się obraz, czy jaś głowa. Najpierw ukazała się ciemna rama włosów. W tej ramie nieśmiało zary sowała się twarz. Choć twarz by najmniej nie by ła nieśmiała. Raczej podekscy towana. Na policzkach miała delikatny rumieniec. – Aber merde! – wy buchnął Arto Söderstedt. – Szy bko, zablokujcie drzwi. Jeśli ktoś z Opcopu to zobaczy, zaczną urządzać pogromy Szwedów. – Wy też witajcie – odezwała się ciemnowłosa kobieta na ekranie. – I co, działa? – Właśnie zainaugurowałaś nowo zainstalowany sy stem telekonferency jny Europolu – oświadczy ł Paul Hjelm. – Cześć, kochanie. – Kochanie? – zdziwiła się kobieca głowa. – Czy to nie oficjalny kanał Europolu? – Może taki by ć – odparł Hjelm – jeśli ja tak powiem. – Władza uderzy ła mu do głowy – rzucił Jorge Chavez. – Jestem całkowicie po pani stronie, pani komisarz Kerstin Holm. To oficjalny kanał i nie wolno go zaśmiecać ży ciem pry watny m. Na ekranie pojawiła się inna twarz. Włosy by ły jaśniejsze, krócej ostrzy żone, ale równie niewątpliwie kobiece. Na widok tej twarzy Chavez dodał: – O, cześć kochanie! Ty też tam jesteś? – Co to za dziwny Hiszpan? – powiedziała Sara Svenhagen ze Sztokholmu i zrobiła miejsce szefowej.

– A więc niniejszy m to oficjalny kontakt Opcopu z jednostką krajową w Sztokholmie, w Szwecji – oświadczy ła Kerstin Holm. – Bardziej mi to przy pomina kłębowisko żmij – zauważy ł Arto Söderstedt. – Uciszcie tego fińskiego pajaca – rzuciła Kerstin. – I słuchajcie pilnie, co mam wam do powiedzenia. – Słuchamy – zapewnił dobitnie Paul Hjelm. Kerstin Holm odchrząknęła i powiedziała: – My ślę, że znalazłam pierwszą sprawę dla Opcopu.

Pierwszy list Od: Ariadna Temat: Dzięki za ostatni raz! Data: 15 marca 10.31.38 EST Do: Fedra Tak strasznie ci dziękuję za ostatni raz, Kochana, fantasty cznie by ło poznać Twoją rodzinę. Dzieci naprawdę niesamowicie urosły. Riverdale najwy raźniej im służy. Wciąż nie potrafię do końca przetrawić naszego spotkania po ty ch wszy stkich latach. Wy bacz, że marudzę. Plac zabaw w Central Parku – że też tak niespodziewanie wpadły śmy na siebie. Wciąż nie wiem, ile lat mają Twoje dzieci. Za to też cię przepraszam. Trzy i pięć? Dwa i cztery ? Nigdy nie udało mi się połapać, jak to z nimi jest. A Scottowi udała się ta sztuka, by pozostać ciachem, mimo twardego ży cia na Wall Street. Co robisz, że tak go konserwujesz? Nie, lepiej nie odpowiadaj… ;-) Jak pewnie zauważy łaś, mam nowy adres mailowy. Nie ty lko dlatego, że znów będziemy siostrami, Ariadną i Fedrą z dziury zabitej dechami, które pomogły sobie przekroczy ć wy soki próg i wkroczy ć w wielki świat, lecz również dlatego, że zmusiły mnie do tego pewne okoliczności zewnętrzne. Ale o ty m trochę później. W tej chwili chcę się ty lko cieszy ć, że masz takie wspaniałe ży cie, moja duchowa Siostro. Zazdrość, której dałaś wy raz w kuchni, tłumaczę sobie tak, że musiało podziałać na ciebie wino. Z pozoru może się wy dawać, że jest mi czego zazdrościć w ty m moim samotny m ży ciu w sty lu Seksu w wielkim mieście, ale jeśli ktoś tu może mieć powody do zazdrości, to właśnie ja. Zwłaszcza teraz. Ale, ale… Zaczy nam gubić wątek, Kochanie. Chciałam Ci ty lko powiedzieć „dziękuję za ostatni raz”, nic poza ty m. Tak niesamowicie się cieszę, że naprawdę zostawiłaś za sobą całe rozczarowanie z tamty ch czasów. Ja też to czułam, choć nie bezpośrednio. Wszy stkie te trudne lata na Harvardzie, cała nasza harówka, brawurowy skok w biznes, ten potworny świat macho, kariery bankowe, wznoszenie się coraz wy żej w ty m dziwny m drapaczu chmur i akurat wtedy – ciąża. Nic dziwnego, że wspomnienia są takie wy raziste. Poczekalnia w klinice aborcy jnej. To, jak zapłakana wstałaś i uciekłaś. To, jak cię dogoniłam w ten przeklęty ranek w Battery Park, a Ty kompletnie zalana łzami wy łkałaś, że nie możesz tak zawieść Scotta. Wtedy zobaczy ły śmy pierwszy samolot.

Od tamtej pory prawie o ty m nie rozmawiały śmy. Może i tak jest najlepiej. Obie wiemy, że Twoje nienarodzone dziecko uratowało nam ży cie. To musi wy starczy ć. Albo nie. Może jednak musimy o ty m porozmawiać. Gdy tak siedziały śmy na ławkach przy promie na Liberty Island, pojęły śmy, właściwie bez słów, że samolot uderzy ł dokładnie w nasze piętro Północnej Wieży. Nigdy nie zapomnę tego kwadransa. By ł groteskowy. Nie jestem pewna, czy oddy chały śmy. Nie wiem, czy obok przechodzili ludzie, czy też panował kompletny bezruch. Jedy ny m, co z pewnością się poruszało z nieubłaganą obojętnością, by ły wskazówki zegara. Wskazały dziewiątą zero trzy. I nadleciał drugi samolot. Ty potem nie pracowałaś, kochana. Nie by ło żadnego potem. Do porodu by łaś na zwolnieniu, później zajęłaś się domem. Ja wróciłam do firmy, gdy ty lko stanęła na nogi. By łam strasznie rozdarta, czy robić karierę kosztem ty ch, którzy zginęli. Od razu awansowałam z junior na senior, siedmiomilowy krok po drabinie z martwy ch ciał. Uch, okropnie to wy raziłam, ale naprawdę tak to postrzegałam. Ale Ty nic o ty m nie wiesz, bo to wtedy oddaliły śmy się od siebie. Oddaliłam się też od swojego ja. Nie widziałam większego sensu w codziennej pracy. Z drugiej strony, nie miałam też powodów, żeby z niej odejść. Dobrze zarabiałam, miałam stosunkowo bezpieczną posadę. Moja kariera się ustabilizowała i bardziej interesowały mnie imprezy niż praca. W sumie do tego też się jakoś szczególnie nie paliłam. Nigdy nie płonął we mnie żaden żar. Nie tak naprawdę. Nie tak, żeby aż piekła skóra. Kim jestem, żeby narzekać? Nawet w samy m środku kry zy su finansowego, który nas zalał – tak spodziewanie, a równocześnie tak niespodziewanie – moja praca nie by ła zagrożona. Nawet gdy pękła bańka spekulacy jna, a sekury ty zacja wy buchła w twarz całemu sektorowi bankowości równoległej, nie widziałam żadnego powodu do niepokoju. Choć sama nie miałam pojęcia, jak to się stało, zostałam uznana za starą wy jadaczkę, jeden z filarów podtrzy mujący ch wszy stko, gdy szalał orkan kredy tów hipoteczny ch wy sokiego ry zy ka i groził, że za chwilę zburzy ściany cienkie jak papiery wartościowe. Dopiero gdy nadszedł ostry kry zy s pły nności i bank centralny zaczął pompować w nas państwowe pieniądze, zrozumiałam, jaka jest skala zjawiska. A gdy państwo nagle odmówiło poży czki Lehman Brothers i pozwoliło, by ten stary bank upadł, pojęłam, jak by ło blisko. Również dla nas. By ło z nami naprawdę kiepsko. Nie mieliśmy pieniędzy, kompletnie żadnej pły nności, wszy stko to by ły poży czone pieniądze, groteskowo napompowane, pęknięta bańka marzeń jako substy tut realny ch środków. Bez ogromnej kry zy sowej poży czki od państwa my również poszliby śmy na dno. To w ty ch miesiącach kry zy su, gdy po raz drugi o własny ch siłach podnieśliśmy się z ruin, coś zobaczy łam; coś, co nie by ło przeznaczone dla moich oczu. Może i jestem senior w firmie, ale daleko mi do senior partner. Nie należę do organów decy zy jny ch banku. Nie miałam tego widzieć. I Bóg mi świadkiem, żałuję, że zobaczy łam. Widziałam to ty lko przez chwilę – przelotne spojrzenie, które przemknęło po ekranie komputera. Wy starczy ło. Wy starczy ło aż nadto. Przy puszczam, że to po prostu kry zy s i jakże powszechne przeczucie zbliżającej się ruiny sprawiły, iż niektórzy szefowie stali się mniej staranni niż zazwy czaj. Teraz, gdy wszy stko się

zmieniło, a bańkę nadmuchano z nową siłą, zupełnie jakby poprzednia nigdy nie pękła, drogi ewakuacji i sy stem zabezpieczeń oczy wiście znów są na miejscu. Jednak podczas tej krótkiej chwili nieuwagi otworzy ła się szczelina. W tej szczelinie zobaczy łam upiory. Tak, upiory. Albo może potwora. Minotaura. Oprócz Ciebie nie mam nikogo, do kogo mogłaby m się zwrócić. Takie są skutki ży cia bez żadny ch stały ch punktów odniesienia. Czuję jednak, że nie powinnam wciągać Cię w to głębiej, przy najmniej dopóki nie dostanę stuprocentowego potwierdzenia, że się na to zgadzasz. Kiedy ś dzieliły śmy się wszy stkim, ale nie mam żadnego prawa my śleć, że dzisiaj będzie tak samo. Teraz nasze ży cie się zmieniło. Ty dźwigasz ogromną odpowiedzialność za rodzinę. Ja nigdy nie zbliży łam się do takiej odpowiedzialności bardziej niż wtedy, gdy widziały śmy się ostatnio. Nigdy w ży ciu. Nawet jeśli z cały ch sił wy tężę wy obraźnię, nie jestem w stanie pojąć, jak wielkim ciężarem jest taka odpowiedzialność. Mimo wszy stko to coś zupełnie innego niż odpowiadać za miliony dolarów, zwłaszcza jeśli są one fikcy jne i absurdalnie napompowane. Dlatego ten list nie jest żadny m żądaniem – ważne, by ś to rozumiała. Nie mam żadnego Tezeusza, którego mogłaby m posłać do labiry ntu, zawsze radziłam sobie bez niego. Ale nigdy dotąd tak bardzo nie pragnęłam, by by ł u mego boku jakiś mężczy zna, ktoś, kto odważy łby się zapuścić w głąb labiry ntu i spotkać Minotaura. Ariadna sama musi pogrąży ć się w ciemnościach i tobie Fedro, moja Siostro duchowa, podaje kłębek nici. Jeśli go przy jmiesz, musisz by ć świadoma, że ty m, który powróci jej śladem, równie dobrze może by ć sam potwór. Nie, nie wy ślę tego maila. To by by ło wobec ciebie nie fair. Nie chcę wy sy łać Ci czegoś, co przy pomina ultimatum. Ale nie, jednak go wy ślę. Naprawdę nie mam nikogo, do kogo mogłaby m się zwrócić. Nigdzie na cały m świecie. Mam nadzieję, że jesteś dość dojrzała, by sobie z ty m poradzić. Zanim opowiem ci cokolwiek więcej, czekam na Twoją odpowiedź. Kłębek nici leży przy wejściu do labiry ntu. Weź go, jeśli czujesz się gotowa. To będzie oznaczać ty lko ty le, że przeczy tasz moje kolejne listy, nic więcej. Jednak jeśli poczujesz, że cena może się okazać zby t wy soka, całkowicie zrozumiem Twoją decy zję. Kocham Cię bez względu na wszy stko, przed ty m nigdy nie uciekniesz. Sama weszłam już do środka. Nigdy nie miałam żadnego wy boru. Pewnie zabłądzę w labiry ncie, zanim dotrę do celu. Sły szę wrzaski potwora w ciemności i w jakiś dziwny sposób one mnie wabią. Czekam na Twoją odpowiedź, najdroższa Przy jaciółko. Ściskam Cię mocno Twoja Ariadna

Preludium Sztokholm, 6 kwietnia Z NOWEJ PERSPEKTYWY wiosna wy glądała inaczej. Kwiecień zaczął się jak zwy kle – gwałtowne zmiany pogody : to zima, to znów lato, więc właściwie nic się nie zmieniło. Nawet pierwsze odważne pączki na wewnętrzny m podwórzu posterunku wy dawały jej się znajome. Ale to ty lko pozory. Fakt, że siedziała w inny m pokoju i w innej części posterunku na Kunghsholmen nie powinien wy woły wać odczuć tak drasty cznie inny ch od ty ch, które znała. A jednak wy woły wał. Siła nawy ku, pomy ślała. Jakaż ona jest potężna. Nasze ciało chce tego, co regularne, znajome, rozpoznawalne. Ty mczasem nasza dusza, dopóki ży je, dąży do czegoś całkowicie przeciwnego. Jesteśmy na wieczność skazani na to rozdwojenie, pomy ślała. A potem dotarło do niej, o czy m my śli, i zaczęła się głośno śmiać. Sły sząc własny śmiech, umilkła nagle i insty nktownie spojrzała w sufit. Potem zobaczy ła swoje odbicie w lustrze i nie wiedziała już, czy ma się śmiać czy płakać. Ogólnie rzecz ujmując, komisarz policji kry minalnej Kerstin Holm zachowy wała się jak ktoś, kto jest obserwowany. Ta sprawa, która nie by ła jeszcze nawet sprawą, wwiercała się w nią aż do szpiku kości. By ło w ty m wszy stkim coś, co sprawiało, że fizy cznie źle się czuła. Dziwiło ją to. Przez wszy stkie te lata w policji widy wała znacznie gorsze rzeczy. Ale to tutaj, czy mkolwiek by ło, by ło inne. W bliżej nieokreślony sposób wy dawało się jakieś lepkie. Otwierało przed policją zupełnie nowe drzwi, a ona nie by ła do końca pewna, czy te drzwi na pewno należy otwierać. Program sztokholmski, pomy ślała. Ogromny program Unii Europejskiej do wspólnej inwigilacji i wspólnego zwalczania terrory zmu. Nazwa na jej gust zby t podobna do nazwy „sy ndrom sztokholmski”. Program zapewniał współpracę państw europejskich w zwalczaniu przestępczości o zasięgu między narodowy m. Oznaczało to jednak również zwiększoną współpracę między Unią Europejską a Stanami Zjednoczony mi in the field of freedom, security and justice. Poza ty m krajowe ośrodki anty terrory sty czne we wszy stkich krajach członkowskich Unii Europejskiej, usprawnioną inwigilację poprzez akty wne gromadzenie śladów elektroniczny ch poszczególny ch oby wateli, harmonizację na szczeblu europejskim w celu usunięcia przeszkód prawny ch dla inwigilacji i podsłuchów oraz rozrost europejskiej biurokracji zajmującej się nadzorem, podsłuchami i analizą i zwanej SitCen. Wszy stko to miało zostać przy pieczętowane w grudniu podczas unijnego spotkania na szczy cie w Sztokholmie. Zmiany, pomy ślała. Ciało się przed nimi broni, ale dusza? Czy naprawdę pragnęła zrobić ten krok? Czy rzeczy wiście by ł to jedy ny sposób na coraz inteligentniejszą, coraz bezwzględniejszą, coraz bardziej między narodową przestępczość? W sumie program sztokholmski sprawił, że ustawa FRA zadziałała tak, jakby podczas ucieczki personelu z elektrowni jądrowej, w której topi się rdzeń reaktora, dodatkowo zrzucono bombę. Ustawa FRA to potoczne określenie pakietu zmian w ustawodawstwie szwedzkim, które weszły

w ży cie z końcem roku, przy czy m nowa ustawa nosiła oficjalną nazwę Ustawy o śledzeniu sy gnałów w ramach działalności kontrwy wiadowczej (2008:717) i stanowiła między inny mi, że Insty tut Obrony Radiołączności (FRA) uzy skuje prawo śledzenia komunikacji radiowej i kablowej, to znaczy internetu oraz łączy telefoniczny ch, poprzez wy szukiwanie na przy kład nazw organizacji lub słów kodowy ch, na przy kład „pornografia dziecięca”. Ponieważ FRA miało uzy skać dostęp do łączy od firm telekomunikacy jny ch dopiero od pierwszego października, to, co wy darzy ło się w pierwszy ch dniach kwietnia, by ło nieco niespodziewane. Stało się to w piątkowy ranek. Kerstin Holm przemoczona do suchej nitki i z włosami ociekający mi wodą dotarła właśnie do biura i kontemplowała fenomen kwietniowej pogody. Te rozmy ślania łączy ły się w skomplikowany sposób z coraz silniejszy mi refleksjami nad ty m, czy naprawdę znalazła właściwe miejsce w ży ciu. Nie chodziło ty lko o to, że miała nadzieję na znacznie lepszą i lepiej płatną posadę jako wy soka rangą urzędniczka tak zwanej rady operacy jnej Rikskrimu. Rada operacy jna miała niezłe wy niki, tu skupiały się wy siłki policji szwedzkiej mające na celu zwalczanie poważnej przestępczości zorganizowanej. Kerstin Holm odpowiadała między inny mi za tworzenie tak zwany ch grup działania. Krajowa grupa działania by ła powoły waną na pewien czas jednostką ukierunkowaną na zwalczenie określonego ty pu przestępczości. Za czasów Kerstin Holm stworzono takie grupy między inny mi do zwalczania handlu marihuaną i napadów na wartościowe transporty oraz do rozpracowania setki najgroźniejszy ch przestępców w kraju, zwanej Listą 100. Gdy tworzy ła grupy działania, posługiwała się niezwy kły m wzorcem. Kiedy ś mianowicie policję stać by ło na utrzy my wanie jednostki zwanej jednostką specjalną Rikskrimu do zwalczania przestępczości o charakterze między narodowy m. Znacznie wy przedzała ona swoje czasy i by ła znakomity m prototy pem dla powoły wany ch na bieżąco grup o ograniczony m czasie działania, które z reguły zawsze rozwiązy wano, gdy ty lko ich praca zaczy nała przy nosić rezultaty. By ło to saty sfakcjonujące i frustrujące równocześnie. Jak ty le inny ch rzeczy w policji. Przede wszy stkim frustrujące by ło to, że nie mogła w ty m brać udziału. Nie uczestniczy ła akty wnie w śledztwach, by ła daleko od pracy detekty wów, nie miała bezpośredniego kontaktu z przestępcami. Nie mogła doświadczać tego jedy nego w swoim rodzaju uczucia, które się pojawia, gdy prawda powoli, ale nieubłaganie wy chodzi na jaw. I wtedy spotkała się z dawny mi współpracownikami ze zlikwidowanej jednostki specjalnej Rikskrimu do zwalczania przestępczości o charakterze między narodowy m. Tej, którą czasem nazy wano Druży ną A. Okoliczności spotkania pozostawały trochę niejasne, w każdy m razie spowodowało ono, że stanęli przed szefem Rikskrimu, który, py kając fajkę, zaproponował im nową robotę. Niestety, nowa robota by ła tak odmienna od tego, czy m zajmowała się kiedy ś, i tak dobrze zabezpieczona przed jakimikolwiek próbami wglądu z zewnątrz, że w prakty ce Kerstin Holm znalazła się jeszcze dalej od rzeczy wistości operacy jnej. Mijały ty godnie. Powoli kry stalizowała się struktura. Choć wszy scy dalej mozolnie wy kony wali swoją zwy kłą pracę, równocześnie tworzono nową, między narodową grupę. By ło ich niewielu do tej roboty. Jan-Olov Hultin i Viggo Norlander przeszli na emery turę, Gunnar Ny berg przeprowadził się na grecką wy sepkę i został pisarzem. Pewnie niedługo ukaże się jego powieść. Na placu boju pozostali ona i jej towarzy sz

ży cia Paul Hjelm. Nigdy nie przy szłoby im do głowy, że to zadanie na pewien czas ich rozdzieli. Zaskakujący okazał się fakt, że ta separacja miała pozy ty wny wpły w na ich związek. Kiedy się spoty kali, naprawdę aż iskrzy ło. Teraz pozostawało jedy nie py tanie, czy znów będą mogli pracować razem. Mimo wszy stko minęło sporo czasu, odkąd to robili. To by ło na długo przed ty m, nim zostali parą, a na razie jednostka centralna Opcopu w Hadze właściwie nie nawiązała kontaktu ze swoimi biurami krajowy mi. Wtedy, we wczesny piątkowy ranek, nie rozumiała, jak by to miało wy glądać. Arto Söderstedt i Paul Hjelm siedzieli w Hadze, ona, Sara Svenhagen i Jorge Chavez by li w Sztokholmie. Pozostawało niejasne, jak właściwie miałby wy glądać ten kontakt między nimi. Zresztą Druży na A miała jeszcze dwoje inny ch członków. Lena Lindberg wy szła za mąż za pastora, urodziła córkę i na czas nieokreślony odeszła z pogotowia policy jnego na urlop macierzy ński. I by ł jeszcze… – zdąży ła pomy śleć, coraz bardziej gorączkowo szukając czegoś, czy m mogłaby wy trzeć mokre włosy. Wtedy rozległo się pukanie do drzwi. W jakiś sposób również gorączkowe. – Proszę – powiedziała. Do pokoju wszedł komisarz policji kry minalnej Jon Anderson z jednostki informaty cznej Rikskrimu. Na czole miał głęboką zmarszczkę. – I by ł jeszcze Jon! – zawołała spontanicznie Kerstin, podchodząc do drzwi. Objęła dziesiątego i ostatniego by łego członka Druży ny A, swojego by łego podwładnego. Dopiero gdy oparła mokrą głowę o jego tweedowy garnitur dżentelmena, uderzy ło ją, jak niesamowicie jest wy soki. Wciąż go obejmując, cofnęła się nieco i zobaczy ła, że wielka mokra plama znajduje się poniżej jego piersi. Niezręcznie potarła ją dłonią, jakby ten gest mógł w jakiś magiczny sposób sprawić, by zniknęła. Wiedziała, jak bardzo Jon dba o swój wy gląd. Ty m razem nie poświęcił plamie mu nawet jednego spojrzenia, postawił na podłodze sportową torbę, wy łowił z niej ręcznik i podał jej z uśmiechem. Zmarszczka na jego czole nie zniknęła. – Poranny squash – wy jaśnił ty lko. – I nie martw się, ręcznik nieuży wany. Dziś jestem umówiony na później. – Najwy raźniej czułeś, że najpierw za wszelką cenę musisz się spotkać ze mną – odparła Kerstin Holm. Z wdzięcznością przy jęła ręcznik i zaczęła wy cierać włosy. – Chy ba jesteś jakimś detekty wem – stwierdził Anderson, z ty m samy m krzy wy m uśmiechem. – Ten sam detekty w zauważy ł też, że jesteś suchy jak pieprz – odparła spod ręcznika. – Albo przy najmniej by łeś, póki jakaś starsza pani cię nie zmoczy ła. Oznacza to, że albo przy szedłeś strasznie wcześnie, albo tutaj nocowałeś. Poza ty m zanim tu przy szedłeś, dzwoniłeś do swojego partnera od squasha i do ośrodka sportowego. Kiedy zaczy na się mecz? – O dziewiątej – roześmiał się Anderson i zmarszczka na jego czole prawie całkiem zniknęła. – Czy li za czterdzieści pięć minut – stwierdziła Kerstin Holm, zerkając na zegar. – Na pewno się wy robisz? – Na sty k – odparł. Też się roześmiała, kiwnęła głową i oddała mu ręcznik. Wracając na miejsce za biurkiem, wskazała krzesło stojące po drugiej stronie. Starannie złoży ł ręcznik, wsadził go do torby, po czy m usiadł.

– Czy li zdarzy ło się coś ważnego – pokiwała głową Kerstin Holm. – I w dodatku ma to związek z Europolem. – Nie zamierzam tracić czasu na chwalenie twoich zdolności dedukcji – odparł Jon Anderson i zmarszczka na jego czole w oka mgnieniu znów się pojawiła. – Ale rzeczy wiście, stąpamy po cienkim lodzie. – Inny mi słowy, nie nocowałeś tutaj – zauważy ła Kerstin Holm. – My liłam się. By łeś tu i w ogóle nie spałeś. – Można to tak ująć. Przez krótką chwilę oboje milczeli, oceniając sy tuację. Holm zastanawiała się, czy widać, że ona też stąpa po cienkim lodzie. Absolutnie tajna między narodowa jednostka policji… Musiała ugry źć się w języ k, żeby nie powiedzieć zby t wiele. – Zdolność dedukcji nigdy nie śpi – odezwała się w końcu. – Ponieważ Jorge przeszedł do Europolu, mogłeś zachować tę miłą posadę szefa odpowiedzialnego za nową jednostkę Rikskrimu, zajmującą się najbardziej skomplikowany mi przestępstwami informaty czny mi i internetowy mi. Tu też jest sporo cienkiego lodu, ale żaden nie jest tak cienki jak ten związany ze sprawami FRA. Teraz na jego czole by ły już dwie zmarszczki. Pierwszy raz widziała coś takiego. Jon wy prostował lekko szy ję i odparł: – Zostało pół roku do chwili, gdy FRA formalnie dostanie od firm telekomunikacy jny ch dostęp do łączy. – A ty po cichu przetestowałeś sobie sy stem? – Moja odpowiedź zależy od tego, Kerstin, jak bardzo oficjalnie chcesz ze mną rozmawiać. – Co powiesz na ani trochę? – Świetnie mi to pasuje – odparł Anderson i jedna ze zmarszczek zniknęła. Znów przez chwilę milczeli. Widziała, że Jon szuka odpowiednich słów. W końcu wy brał okrężną drogę. – Szczerze mówiąc, nie rozumiem do końca, na czy m ma polegać poszerzenie jednostki Europolu. Ty lu hiperkompetentny ch policjantów, a wy gląda na to, że nic się nie dzieje. Pozwolisz, że też pouprawiam trochę dedukcji? – Be my guest – odrzekła Kerstin Holm, poprawiając rozczochrane włosy, by zasłoniły jej szeroki uśmiech. – Wszy scy przecież wiemy, że z końcem roku Europol wkroczy w nową fazę. Wtedy też zostaną podjęte wszy stkie decy zje związane z programem sztokholmskim. Liczne znaki na niebie i ziemi wskazują, że Europol ma się stać insty tucją bardziej operacy jną. – Jesteś pewien, że masz na to wszy stko czas? – spy tała, zerknąwszy na zegarek. – Nieubłaganie zbliża się pora twojego squasha. – Ty m się zajmujecie? – zapy tał z szeroko otwarty mi oczami i bez choćby jednej zmarszczki na czole. – Tworzy cie europejskie FBI? – To zależy od tego, jak oficjalnie chcesz ze mną rozmawiać, Jon. – Co powiesz na ani trochę? – Świetnie mi to pasuje – uśmiechnęła się. – Więc czego chcesz? Jon Anderson odchrząknął, zebrał się w sobie i powiedział: – Stworzy liśmy już listę notory czny ch internetowy ch przestępców, który ch będziemy chcieli powoli wprowadzić do sy stemu monitorującego FRA. To będzie wy magało wielu rzeczy, decy zji

sądu, akceptacji rządu, zgody państwowej komisji do spraw kontrwy wiadu i diabli wiedzą czego jeszcze. Więc jeśli przepchniemy ten monitoring, musimy wiedzieć, że wszy stko sprawnie działa. Czy li musimy przeprowadzać testy. Testujemy sy stem od paru dni. Mamy wszy stko, od hardcorowy ch pedofilów, którzy zawsze nam się wy my kali, i wszelkiego rodzaju poważny ch oszustów internetowy ch aż po drobny ch, ale strasznie iry tujący ch przestępców w sty lu internetowy ch dręczy cieli, notory czny ch oszczerców i szantaży stów grożący ch ludziom morderstwem. Chy ba ci świta, jakie są kategorie. – Jak najbardziej. Zanim wprowadzono filtry, też miałam sporo takich. Na przy kład mężczy źni, którzy grożą kobietom. – I nienawidzą ich. Wy jątkowo duża grupa. Uży liśmy paru takich do testu. W najlepszy m wy padku możemy ich postraszy ć, żeby przestali prześladować swoje ofiary. Takie ty py często są straszny mi tchórzami. Można to zestawić w szeregu z poważny mi słowami kodowy mi, takimi jak „zamordować”, „zgwałcić”, „pornografia dziecięca”. To, co się stało wczoraj wieczorem, sprawiło, że poczułem się zmuszony wkroczy ć. Nagle kategorie się nałoży ły. Jeden z internetowy ch prześladowców zaczął wy szukiwać pornografię dziecięcą. – Mimo wszy stko nie brzmi to jak coś dla Europolu. – Wszy stko razem by ło dość dziwne. Postanowiłem wkroczy ć do akcji. Mogłem równie dobrze przerzucić tę interwencję na inny wy dział, zawsze da się coś wy kombinować. I co powiesz? Weszliśmy do willi… Przy komputerze nie siedział internetowy prześladowca. Zobaczy liśmy chińską sprzątaczkę Wang Yunli. – Oglądała pornografię dziecięcą? – Zagadkowe, prawda? Tu możesz przeczy tać zapis z jej przesłuchania, które przeprowadziłem. Przecież szy bko czy tasz. Anderson podał jej nad biurkiem kilka zszy ty ch kartek. Holm odebrała je i szy bko przebiegła po nich wzrokiem. – I co, nic w ty m dziwnego? – spy tała po paru minutach. – By ła taka niewinna, jak się wy daje? Zamknięta, wy straszona włączony m alarmem i perspekty wą utraty pracy postanowiła zostać na noc, póki alarm się nie wy łączy, i zajrzała do komputera, który nie został wy łączony ? – Nic nie przemawia za ty m, że by ło inaczej – odparł Jon Anderson. – Mówi łamany m szwedzkim, mimo to wprowadziła do wy szukiwarki bezsprzecznie skomplikowany szwedzki termin „pornografia dziecięca”. Prawidłowo napisany i w ogóle. – Wy jaśniła ten fakt, cy tuję: „to musiało samo wy skoczy ć”. Mogło tak by ć? – Fakty cznie mogło. Wy szukiwarka, której uży wa Carl-Henric Stiernmarck, nasz internetowy prześladowca, automaty cznie uzupełnia wcześniej wy szukiwane słowa, gdy wpisuje się je ponownie. Na razie nie udało mi się ustalić, kiedy ten termin został wprowadzony po raz pierwszy. – Stiernmarck, Hästhagen, Järla Sjö, sprzątaczka zatrudniona na czarno, willa, długi weekend w Pary żu… Czy to by by ły uprzedzenia, gdy by m powiedziała, że sprawa doty czy wy ższy ch sfer? – Oczy wiście – potwierdził. – I miałaby ś przy ty m całkowitą rację. Carl-Henric Stiernmarck jest dy rektorem i właścicielem fabry ki ekskluzy wny ch mebli. Kry zy s finansowy mocno uderzy ł go po kieszeni. Najwy raźniej dawał ujście swojej frustracji, wy sy łając paskudne maile do kobiet na wy sokich stanowiskach w polity ce. Jedna z nich miała w końcu tego dość, zgłosiła sprawę na policję i zasugerowała, że nie miałaby nic przeciw temu, gdy by śmy uży li FRA, żeby go uciszy ć.

– Teraz koniunktura się zmieniła… – …a paskudne maile przestały przy chodzić. Znów prawidłowa dedukcja, moja by ła szefowo. – Jak długo testowaliście sy stem na Stiernmarcku? – Dopiero dwa dni. I nie zamierzam go z tego powodu ściągać z Pary ża. Nic nie zy skamy na rozdmuchaniu sprawy ani na giganty czny m procesie. – Czy li jednak wszy stko to ty lko jakieś duperele… – No cóż, insty nkt mi podpowiada, że pornografia dziecięca to nigdy nie są duperele. A do tego… hm… znalazłem trochę inny ch rzeczy. Dobrze, że akurat wy jechał; dzięki temu miałem czas przejrzeć jego komputer. – Czy li go zarekwirowałeś? – Tak… no cóż… jak by to ująć… – Tu nie ma pośrednich rozwiązań – ucięła. – Ale wciąż czekam na puentę. Związek z Europolem. Jakie „inne rzeczy ” znalazłeś? Jon Anderson poruszy ł się niespokojnie. Zaprezentował ty powy układ ruchów człowieka, który czuje się nieswojo. I by ć może jest zażenowany. – Tak… no więc… – bąknął. – Niech mnie diabli, ale tak to wy gląda, jakby Carl-Henric Stiernmarck miał kontakty z mafią. – Jak to? Rosjanie? – Nie, włoska mafia. Kamora, ‘Ndrangheta albo coś podobnego. Kerstin Holm pochy liła się nad biurkiem, wbiła w niego wzrok i rzuciła ostro: – Na czy m opierasz tę opinię? – Natrafiłem na adres MAC w południowy ch Włoszech, który dwukrotnie by ł uży wany w powiązaniu z mafią. Nic wielkiego, ale to pewne. – Jedno trafienie? W której bazie? Jon Anderson zaczął się wić jak robak. Jego długie ciało na mały m krześle dla gości wy glądało naprawdę dziwnie. – W bazie Europolu – wy dusił z siebie w końcu. – Który związany z Europolem szwedzki oficer łącznikowy by ł twoim pośrednikiem? Tak jak wy magają tego przepisy ? – Jestem hakerem, do cholery – pry chnął Anderson. – Nie wy głupiaj się, Kerstin. Nie chciałem z tego robić oficjalnej sprawy. Jeszcze nie teraz. Stłumiła uśmiech. Dotknęła włosów i stwierdziła, że wy sy chając, ułoży ły się w jakąś nieokreśloną fry zurę. Po chwili milczenia powiedziała: – Jaką masz pewność? – Złe źródła, margines błędu… Powiedzmy, osiemdziesiąt procent. – I jeśli zwalisz to na Europol, czy li na mnie, unikniesz odpowiedzialności i będziesz mógł nad ty m dalej pracować? – Przez weekend? Jestem pewien, że będę mógł zwiększy ć prawdopodobieństwo do dziewięćdziesięciu pięciu procent. Są rzeczy, które wskazują… – Stiernmarck wraca do domu dopiero w poniedziałek? – W poniedziałek w porze lunchu. Lot z Pary ża Air France AF2062, lądowanie dziesięć po dwunastej. Jeśli chcesz, mogę całkowicie sklonować jego komputer i odstawić go na miejsce. – Przy jechaliście do Hästhagen na sy renach i światłach? Wy waży liście drzwi?

– Co sugerujesz? Po twarzy Andersona przemknął uśmiech. – Ustalam ty lko, jaką mamy przestrzeń do działania – stwierdziła Holm ze śmiertelną powagą. – Przy jechaliśmy cy wilny m wozem, zaparkowaliśmy kawałek od domu, odłączy liśmy alarm zgodnie z instrukcjami firmy od zabezpieczeń i otworzy liśmy drzwi wy try chem. Możliwe natomiast, że Wang Yunli pozostawiła po sobie jakieś ślady. Oglądała filmy w sy pialni gospodarzy i podjadała im żarcie. Nic nie świadczy o ty m, że sąsiedzi coś widzieli. Pokiwała głową, znów zerknęła na zegarek i stwierdziła: – Zostało ci dziesięć minut do squasha. Załatwisz zgodę, żeby śmy mogły przesłuchać Wang Yunli? – Żeby śmy mogły ? – zdziwił się, wstając. – Jorge właśnie wy jechał do Hagi. Zamierzam wtajemniczy ć Sarę. – Czy tasz w moich my ślach. Daj mi jeszcze trochę czasu, żeby m mógł lepiej przeszukać ten komputer. Zanim zaczniecie ją przesłuchiwać, chcę, żeby ście miały gruby plik materiałów. Wszy stko, co tego wieczoru robiła na komputerze. – Wy robisz się z ty m na trzecią? – Jeśli nie będę musiał znów przesuwać squasha – odparł, sięgnął po torbę i położy ł rękę na klamce. – Tutaj o siódmej w poniedziałek rano – zdecy dowała. – Chcę mieć co najmniej dziewięćdziesiąt pięć procent. Kiwnął głową i zniknął za drzwiami. Po paru sekundach znów się pojawił. – A tak w ogóle, Yunli to imię – powiedział. – Popełniłem błąd, nazy wając ją Wang. Ona nigdy więcej mi nie zaufa. – Nie zapomnij się porozciągać – rzuciła. Kwadrans później na krześle dla gości siedziała Sara Svenhagen, która wy dawała się znacznie lepiej pasować do niego wzrostem. Jednak dziwny m trafem na jej czole nad błękitny mi oczami widniały takie same dwie zmarszczki. – No nie wiem… – powiedziała, masując kark. – Wiem, co my ślisz – zapewniła Kerstin Holm. – My ślę tak samo. – Sporo łamania przepisów, co? – Ale też sporo dziwny ch rzeczy. Naprawdę mam serdecznie dość ty ch agresy wny ch internetowy ch tchórzy. Ale to nie jest tu najważniejsze i ty też o ty m wiesz. – Jeśli chodzi o bezpośrednie połączenie z ‘Ndrangheta, sprawa jest poważna, masz rację. Jak mawia ten…. jak mu tam… Teraldi, Temaldi, Tevaldi… – Fabio Tebaldi z Opcopu mawia, że oddałby prawy pośladek za jakiś kontakt z ‘Ndranghetą. – I ogólnie mówiąc, zanosi się na to, że odda. Grozili mu przecież, że go zabiją. – Zostawmy to w spokoju. Jon wciąż jest zajęty squashem. Wszy stko można jeszcze cofnąć. Nawet z komputerem. Możemy sprawić, żeby cała sprawa znikła i nawet uratować Wang Yunli przed wy rzuceniem z pracy. Nie musimy jej nawet zgłaszać jako nielegalnej imigrantki. I nie musimy też ty kać tego śmierdziela Carla-Henrika Stiernmarcka. Wtedy postąpimy całkowicie zgodnie z regulaminem i będziemy kry ci. Nie zmieni się nawet najmniejszy fragment rzeczy wistości. – O do diabła! – rzuciła Sara Svenhagen i zerwała się z miejsca.

Krzesło przeleciało ze dwa metry i zrobiło wgłębienie w drzwiach. To by ło w piątek rano. W poniedziałkowy ranek Kerstin Holm przy glądała się wgłębieniu w drzwiach z idioty czny m przeczuciem, że to ważne. By ła godzina ósma. Czekała. Przez krótką chwilę my ślała o miniony m weekendzie. Przepiękna wiosenna pogoda, spacer z sy nem Andersem i przy braną córką Tovą na Långholmen i dalej przez Reimersholme, brzegiem Årstaviken aż do Eriksdalsbadet. Lunch na tej dziwnej tajskiej łodzi, którą dopiero niedawno otwarto na sezon letni. Rozmowa z Paulem w Hadze. Cudownie relaksujący nastrój. Cisza przed burzą. Naprawdę może tak by ć, pomy ślała w chwili, gdy nadciągnęła burza pod postacią opatulonej w zimowe ubrania Sary Svenhagen. – Niech to diabli, dziś jest przecież lato! – rzuciła Sara. Zamknęła za sobą drzwi i zaczęła składać czterometrowy różowy szalik. Potem wy plątała się z płaszcza. Spocona i zaróżowiona na twarzy opadła ciężko na krzesło naprzeciw Kerstin, przeczesała ręką krótkie blond włosy, energicznie pochy liła się nad biurkiem i spy tała: – By ł Jon? Kerstin pokiwała głową. – No i? – nalegała Sara, wy konując kolejny energiczny gest. – Co najmniej dziewięćdziesiąt pięć procent – odparła Holm, rozsiadając się wy godnie. – Trzy nie do końca skasowane maile, które wskazują na powiązania z włoską mafią. I do tego jakieś związki z bałty cką. – Bałty cką? – Łotwa. Wy ciągnę to, kiedy nawiążemy kontakt. Przejrzy my najpierw przesłuchanie? Przestudiujemy je trochę dokładniej? Burza energety czna wokół Sary Svenhagen cichła. Sara otarła pot z czoła, poluzowała trochę sweterek pod pachami. Wy dawało się, że odnalazła w sobie spokój. W końcu kiwnęła głową. Kerstin Holm uruchomiła na komputerze film z przesłuchania. Drobna Chinka, około czterdziestoletnia, siedziała sama przy stole. By ła filmowana z góry, na ukos, jakby spod sufitu. Oparła podbródek na rękach i wy dawała się kompletnie zrezy gnowana. Zupełnie jakby świat się zawalił, a ona została całkiem sama. Trwało to tak długo, że film wy glądał jak jedna nieruchoma klatka. Nagle zmieniło się właściwie wszy stko. Drzwi się otworzy ły i do pokoju weszły trzy inne kobiety w policy jny ch mundurach. Pierwsza jasnowłosa, wy raźnie wy ższa od ciemnowłosej, która szła za nią. Ta z kolei by ła wy raźnie wy ższa od ostatniej, bez wątpienia Chinki. Od razu zajęły miejsca pod drugiej stronie stołu. Głośnik komputera zatrzeszczał koszmarnie, gdy krzesła zaszurały po betonowej podłodze. Wang Yunli wciąż siedziała dokładnie w tej samej pozy cji, z podbródkiem ciężko oparty m na rękach, jakby świat zewnętrzny już jej nie doty czy ł. Ciemnowłosa kobieta powiedziała: – Jestem komisarz policji kry minalnej Kerstin Holm, to jest inspektor policji kry minalnej Sara Svenhagen, a to sierżant policji Lin Gaoping, która będzie tłumaczy ć z mandary ńskiego. Czy tały śmy twoje zeznania, Yunli, ale złoży łaś je po szwedzku i po angielsku. Chcemy się upewnić, że nie zaszło żadne nieporozumienie i jeszcze raz zapy tać o parę rzeczy w twoim ojczy sty m języ ku. Lin Gaoping przetłumaczy ła jej słowa. Wang Yunli wciąż siedziała w tej samej pozy cji, ale po

raz pierwszy podniosła wzrok i spojrzała na tłumaczkę. Gdy Lin Gaoping skończy ła, Wang Yunli krótko kiwnęła głową. Holm ciągnęła: – Dlaczego wy szukiwałaś pornografię dziecięcą w internecie? Dokładnie w ty m miejscu Kerstin zatrzy mała film. Zwróciła się do Sary Svenhagen: – Tu to mamy – powiedziała. – Jej pierwszą reakcję. – Obie to widziały śmy – stwierdziła Svenhagen. – Znała te słowa. Nie wy skoczy ły jej same z siebie. – Opanowała szwedzki na podstawowy m poziomie. Nie powinna znać takich terminów jak „pornografia dziecięca”. – Jedź dalej. Film znów ruszy ł. Tłumaczka przełoży ła py tanie i padła odpowiedź. – To samo wy skoczy ło – powiedziała Lin Gaoping. – Dlaczego dalej surfowałaś i przejrzałaś osiem stron z pornografią dziecięcą? Dlaczego szukałaś potem pornografii dziecięcej w programie mailowy m i w całej zawartości komputera? Znów nastąpiła przerwa na tłumaczenie. Kerstin i Sara wpatry wały się w swoje zmarszczone czoła. – Jak ona my śli? – zapy tała Sara, właściwie nie kierując ty ch słów do Kerstin. – Teraz ona wie, że my wiemy. Jak wy gląda jej reakcja? – Jakby miała przy gotowaną odpowiedź – stwierdziła Kerstin. – O, teraz. I fakty cznie tak by ło. Tłumaczka powiedziała: – To by ło takie wstrętne. Pomy ślałam, że on jest zły. Chciałam sprawdzić, czy ma w komputerze więcej takich rzeczy. Skopiowałam te słowa. Kerstin Holm znów zatrzy mała film. – I to się zgadza – stwierdziła. – Fraza „pornografia dziecięca” fakty cznie by ła w pamięci. Co nam właściwie nic nie mówi na temat jej moty wów. Przesłuchanie znów ruszy ło. Kerstin Holm na monitorze powiedziała: – To dość dziwny rozdźwięk. Najpierw się boisz, kiedy zostajesz zamknięta, potem stajesz się odważna i zaczy nasz przeszukiwać komputer swojego pracodawcy. Co prawda twierdziłaś, że wcześniej obejrzałaś Przyczajonego tygrysa, ukrytego smoka, a to nawet najgorszemu strachajle może dodać odwagi, ale aż tak odważna by ć nie powinnaś. Tłumaczka znów zaczęła swoją ty radę. Kerstin skorzy stała z okazji, by spy tać: – Powiedziałam tu za dużo? – Niepotrzebne nawiązanie do filmu – stwierdziła Sara. – Ale w sumie nie za dużo. – To by mogło wy jaśniać sprawę z czy sto psy chologicznego punktu widzenia. – I może właśnie dlatego nie powinno się o ty m wspominać. Odpowiedź tłumaczki padła, nim Kerstin Holm zdąży ła zareagować na kry ty kę Sary, o ile to w ogóle by ła kry ty ka. – Wang Yunli mówi, że by ła w szoku po upuszczeniu tacy z resztkami jedzenia. My ślała, że w gabinecie ktoś jest. Zakradła się tam i zobaczy ła, że nikogo nie ma. Wtedy bez namy słu usiadła przy komputerze. W przy pły wie ulgi otworzy ła przeglądarkę i wpisała literę czy dwie. Wtedy

wy skoczy ł termin „pornografia dziecięca”. Gdy zobaczy ła wszy stkie te straszne rzeczy, przezwy cięży ła strach i nabrała odwagi. Tak jak Yu Shu Lien. – Główna bohaterka Przyczajonego tygrysa, ukrytego smoka? – Ten film nazy wa się Wo hu cang long – odezwała się po szwedzku Wang Yunli. – Nie rozumiem, dlaczego po szwedzku ma angielską nazwę. Kerstin Holm znów zatrzy mała film i stwierdziła: – Można powiedzieć, że Zachód zaleli obcokrajowcy pracujący poniżej swoich kwalifikacji: kobiety jako sprzątaczki i mężczy źni jako bramkarze, ale ta kobieta jest zdecy dowanie za by stra na to, co robi. – Wczoraj moi rodzice zajęli się Isabel i Miguelem – wy jaśniła Sara. – Dzięki temu miałam spokojną niedzielę i mogłam się nad ty m wszy stkim zastanowić. Całkowicie się z tobą zgadzam. Ta history jka, którą Chinka zaserwowała Jonowi, po prostu tu nie pasuje. – Łatwo jest posunąć się za daleko w hipotezach, obie o ty m wiemy. Ale jeśli mamy rację, ma to daleko idące konsekwencje. – Jedź dalej. Kerstin Holm na filmie zapy tała: – Czy li mieszkasz w Vällingby z czterema inny mi sprzątaczkami, które pracują na czarno? Kolejna długa ty rada tłumaczki. W końcu padła odpowiedź: – Tak. Podałam wam adres. Szóste piętro. – Owszem, podałaś. Sprzątasz też w kilku inny ch domach w Nacka? Podczas pierwszego przesłuchania mówiłaś, że sprzątasz nawet u sąsiadów z Hästhagen. Odpowiedź znów padła z opóźnieniem. – U pięciu sąsiadów w okolicy, tak. I w paru inny ch domach w Nacka. Kerstin Holm znów zatrzy mała film i się skrzy wiła. – Nie do końca wiem, do czego zmierzamy, ale widzę, że coś się zaczy na ry sować. Nie ma szans, żeby pięciu sąsiadów z luksusowego osiedla Hästhagen przy Järla Sjö i jeszcze parę osób z willami w Nacka by ło zamieszany ch w pedofilię. Jakie nam zostają możliwości? – Że ona kłamie – stwierdziła Sara Svenhagen. – Że nie mieszka na czarno w Vällingby z czterema siostrami w nieszczęściu. Że nie sprząta w żadny ch inny ch willach. – Albo że czegoś szuka. Przeczesuje willę po willi w poszukiwaniu czegoś, co ma związek z pornografią dziecięcą. – Że prowadzi jakąś krucjatę? – Albo co tam mogą prowadzić buddy ści… – Jeżeli spojrzy my z innego punktu widzenia… Na czy m polega jej przestępstwo? Naprawdę sprząta w tej willi, naprawdę zostaje zamknięta w środku. Alarm by ł fakty cznie uruchomiony, nim Jon i jego ludzie go wy łączy li. Zajrzała do komputera i zaczęła wy szukiwać termin „pornografia dziecięca”. W Szwecji to przecież nie jest zabronione, robił to właściwie każdy policjant, dziennikarz, autor kry minałów i socjolog. To, że przeglądała komputer Carla-Henrika Stiernmarcka, jest swego rodzaju naruszeniem pry watności, ale pozostaje py tanie, czy możemy ją dłużej trzy mać. – Formalnie rzecz biorąc, już siedzi za długo – stwierdziła Kerstin Holm. – Jestem przekonana, że się ulotni, gdy ty lko ją wy puścimy. Wtedy nigdy nie poznamy odpowiedzi. Na ty m polega problem.

– Chy ba że paradoksalnie jednak ją poznały śmy. O, tutaj. Sara Svenhagen wzdry gnęła się lekko, gdy znów uruchamiała film. Na krótką chwilę po raz kolejny dogoniła ją odległa przeszłość. Usły szała własne py tanie: – Co czułaś, gdy oglądałaś pornografię dziecięcą? Sierżant policji Lin Gaoping właśnie miała zacząć tłumaczenie, wtem Wang Yunli położy ła jej rękę na ramieniu. Spojrzała prosto w oczy Sarze Svenhagen i odparła po szwedzku: – To by ła najobrzy dliwsza rzecz, jaką w ży ciu widziałam. To by ł sam diabeł. – To spojrzenie – powiedziała Svenhagen, zatrzy mując film. – To spojrzenie płonęło. Sama takie miałam. Może wciąż je mam. Kerstin Holm pokiwała głową. – W jakiś mroczny sposób wy daje się znajome – stwierdziła. – Chińskie dzieci… – W ty m wszy stkim wcale nie o to chodzi – westchnęła Sara Svenhagen. – To naprawdę wciągająca zagadka, ale musimy dać sobie z ty m spokój. Bo chodzi o zupełnie inne treści w komputerze Carla-Henrika Stiernmarcka. Musimy ją wy puścić. Ty m, czego potrzebujemy od Wang Yunli, jest jej milczenie. Kerstin Holm roześmiała się i westchnęła równocześnie. Wy szedł z tego dziwny dźwięk. – Skoro mowa o paradoksach, tak, masz rację. W jej rzeczach by ł chy ba telefon komórkowy ? Na wy padek gdy by ten adres w Vällingby okazał się fałszy wy. – Tak – potwierdziła Svenhagen. – Dobrze, weźmy numer. Istnieje ry zy ko, że gdy ty lko wy jdzie z posterunku, wy rzuci tę komórkę, wiesz o ty m. – Nie miałam na my śli numeru – mruknęła Holm. I dodała wy raźniej: – Powinny śmy trochę mocniej ją przy cisnąć? – To może przy nieść skutek odwrotny do zamierzonego. Jeśli za mocno przy ciśniemy ją do muru, zacznie my śleć, w jaki sposób ją właściwie nakry liśmy. Jeśli Wang Yunli będzie wzburzona do tego stopnia, że na przy kład zwróci się do prasy, Jon będzie miał przechlapane, prawda? No i ewentualny trop związany z mafią zostanie spalony. Nie my ślałam, że kiedy ś to powiem, ale mówię to teraz: to dobrze, że ona się boi. – O do diabła – powiedziała Kerstin Holm i poczuła, że obrzy dzenie do samej siebie wraca ze zdwojoną siłą. – Ona chce ty lko po cichu się ulotnić – ciągnęła Svenhagen. – My też tego chcemy. Żeby móc spokojnie dotrzeć do kontaktów z mafią. Chcemy przy wrócić wszy stko w tej willi w Hästhagen do pierwotnego stanu, żeby móc udowodnić Stiernmarckowi kłamstwa. Nie chcemy, żeby Yunli kręciła się w pobliżu. W tej chwili mam naprawdę ochotę odejść z policji ze skutkiem naty chmiastowy m. Kerstin Holm westchnęła i pomy ślała o priory tetach. Potem spy tała: – Dość już widziały śmy, co? – Tak my ślę – odparła Sara Svenhagen. – No to popraw włosy – rzuciła Kerstin. – Pora przetestować nasz nowo zainstalowany sy stem telekonferency jny Europolu. Klikała my szką dopóty, dopóki na monitorze nie pojawiło się okno, w który m zobaczy ła siebie i Sarę. Sara cofnęła się odrobinę, Kerstin poprawiła kamerę nad monitorem i kliknęła my szką. Teraz w miejscu Kerstin w oknie pojawiło się coś zupełnie innego. To by ła śnieżnobiała głowa, która powiedziała:

– Aber merde! Szy bko, zablokujcie drzwi. Jeśli ktoś z Opcopu to zobaczy, zaczną urządzać pogromy Szwedów. Twarz Arto Söderstedta szy bko ustąpiła miejsca twarzy Paula Hjelma, przed którą na krótko mignęła twarz Jorge Chaveza. Po chwili bezsensownej rozmowy Kerstin Holm wciągnęła głęboko powietrze, odchrząknęła i powiedziała: – My ślę, że znalazłam pierwszą sprawę dla Opcopu. Mimo nie najlepszej jakości obrazu zobaczy ły, że Paul Hjelm uważniej spojrzał w ekran. – No to posłuchajmy – powiedział. – Szwedzki biznesmen z branży meblarskiej z dziewięćdziesięciopięcioprocentowy m prawdopodobieństwem nawiązał bezpośredni kontakt z włoską mafią. Wszy stko wskazuje na ‘Ndranghetę. Udało nam się wy doby ć trzy maile wy słane na różne włoskie adresy. Poza ty m wy gląda na to, że ma to coś wspólnego z krajami bałty ckimi, dokładniej z Łotwą. W Hadze Paul Hjelm zmarszczy ł brwi tak mocno, że naty chmiast dało się to zauważy ć w Sztokholmie. – Bardzo interesujące – stwierdził. – Wiemy, o co chodziło? – Ani trochę. Wy gląda na to, że maile by ły zaszy frowane. Ty lko że Jonowi wy skoczy ło trafienie adresu MAC, który m posługiwała się mafia. – Jonowi? – zawołał Hjelm. – Jonowi Andersonowi? – Formalnie rzecz biorąc Jon Anderson zwrócił się do Europolu, by uzy skać zwy kłą pomoc w między narodowej sprawie. Nieformalnie przekazał sprawę Opcopowi, o którego istnieniu nic nie wie. Na ekranie pojawiła się twarz Jorge Chaveza. – Przez pięć lat by łem partnerem Jona Andersona – powiedział. – Jeśli dogrzebał się do tego na swojej nowej posadzie, to na pewno uży ł FRA. – Nie wiem, jak by ło – odparła Kerstin Holm – ale nagle praca w policji zrobiła się strasznie tajna. – Ży jemy w nowej epoce – oświadczy ł Paul Hjelm, dosłownie wy py chając z ekranu twarz Chaveza. – Trzeba się pogodzić z ty m, że czasy się zmieniają, albo odejść. – Ostatnio ludzie dużo gadają o odejściu z policji. – I pewnie mają ku temu dobre powody. Policja jako całość zmierza ku giganty czny m przemianom. Nim się spostrzegliśmy, ponad połowa całego wy miaru sprawiedliwości w Europie znalazła się w pry watny ch rękach. – Outsourcing – stwierdził Arto Söderstedt, ledwie widoczny zza Hjelma. – Tak jak amery kańska armia w Iraku. Military outsourcing. Pamięta ktoś Abu Ghraib? Poniżanie irackich jeńców w więzieniu w Bagdadzie? Robili to nie regularni żołnierze, ty lko private contractors. W amery kańską inwazję zamieszany ch jest co najmniej sześćdziesiąt pry watny ch firm. Pentagon nie ma kompletnie żadnego oglądu sy tuacji. – Ty le że to oczy wiście nie ma z nami zupełnie nic wspólnego – zauważy ł Paul Hjelm, wy pierając Arto Söderstedta z ekranu. Zwrócił się do Kerstin Holm: – Przy ślij mi wszy stko, co masz. Co mówi sam biznesmen? – Jeszcze nic. Carl-Henric Stiernmarck będzie w Pary żu jeszcze przez jakąś jakąś, powiedzmy … godzinę. Razem z żoną Wictorią są pewnie na lotnisku Charlesa de Gaulle’a. Za

trzy i pół godziny będą na Arlanda, w domu w Nacka najwcześniej o czwartej. Do tego czasu wszy stko wróci na swoje miejsce. Stiernmarck nie ma pojęcia, że sklonowaliśmy jego komputer. Będziemy mieli sporo asów w rękawie przy pierwszy m przesłuchaniu. – Ponieważ raczej nie ma to nic wspólnego ze sprawą, nie zamierzam py tać, jak go namierzy liście. Wy ślijcie tu wszy stko, co macie, i doślijcie materiał z przesłuchania, kiedy będzie gotowy. Wtedy będę mógł ocenić, czy to fakty cznie sprawa dla Opcopu. – Cokolwiek innego by łoby oczy wiście wy kluczone – zapewniła Kerstin Holm swojego wielce szanownego ży ciowego partnera. Ty m samy m telekonferencję z Europolem miały z głowy. Kerstin i Sara popatrzy ły po sobie. – No to wskoczy ły śmy prosto w kłębowisko żmij – odezwała się w końcu Sara. Kerstin westchnęła, pokręciła głową i wy brała numer na komórce. – Jon? Decy zja podjęta. Odwieź komputer do willi. I zadbaj, żeby wszy stko inne by ło na swoim miejscu, wszędzie. Sprzątanie, alarm, wszy stko. Nikt nie może was zobaczy ć. Umilkła na chwilę. Słuchała. Na koniec dodała: – No jasne. I sprawdź, czy przy wejściu do gabinetu leży na podłodze upuszczona taca z resztkami jedzenia.

Obcy ptak Londyn, 5 kwietnia ŻYCIE ORNITOLOGA w Londy nie to nieustający egzamin. Oczy wiście to wielkie, gęsto zabudowane miasto nie obfitowało w różnorodne ptactwo. Ty m większe wy zwanie, powtarzał zawsze jej mentor Cuthbert z London Natural History Society ’s Ornithology Section. Według niej wy nikało to głównie z faktu, że w miarę, jak rósł mu brzuch, miał coraz mniejszą ochotę opuszczać swoje mieszkanie przy Charing Cross. Z wy siedzianej sofy stojącej przy francuskim balkonie na czwarty m piętrze Cuthbert zgłosił sporo zdumiewający ch obserwacji. Nie by ła do końca pewna, czy widział te wszy stkie dzierzby i trzciniaki, te krzy żodzioby, perkozy i błotniaki w rzeczy wistości, czy ty lko w swojej wy obraźni. Ale nie chciała mu tego mówić. W każdy m razie to właśnie Cuthbert dwadzieścia lat temu wziął za rękę młodą i przejętą początkującą ornitolog, której ży cie zdecy dowanie za bardzo skupiało się na ptakach, i w wagonie metra linii północnej posadził obok swojego wielkiego, dającego poczucie bezpieczeństwa cielska. Siedzieli tak aż do Golders Green. Na tej stacji po prostu wy pchnął ją z przedziału ze słowami: – No dalej, mała Audrey, zobaczy sz, że zaplanowałem dla ciebie piękną wy cieczkę. Dwadzieścia lat później, gdy rankiem na zupełnie pustej stacji otworzy ły się przed nią drzwi kolejki, sły szała w głowie słowa Cuthberta, jakby nic się od tamtego czasu nie wy darzy ło. I jeśli się dokładnie przy jrzeć, właśnie tak by ło. Dwadzieścia lat jej ży cia upły nęło bez żadnego naprawdę wielkiego wy darzenia. Audrey wciąż o wiele za dużą część swojego ży cia poświęcała ptakom. Dla niej pozostawały skrzy dlaty mi posłańcami z jakiegoś świata lepszego niż ten, w który m sama egzy stowała. Reszta jej ży cia jakby się zatrzy mała w czasach tamtej pierwszej wędrówki z Cuthbertem przez Hampstead Heath w chwili, gdy pojęła – do końca tego nie rozumiejąc – że by ł homoseksualistą. Wciąż by ła to piękna trasa. Właściwie jej ulubiona. Audrey mijała ponure dzielnice na północny zachód od parku i po chwili znajdowała się na łonie natury. Kwietniowe słońce ledwie zdąży ło wspiąć się nad hory zont, wszy stko przenikał chłód. Audrey jak zwy kle ciepło się ubrała – dla doświadczonego ornitologa pogoda nigdy nie stanowiła przeszkody. Wchodząc przez furtkę do niewielkiego ogrodu zoologicznego w Golders Hill Park na północny m zachodzie, odniosła wrażenie, że jest tam całkowicie sama. Ruszy ła swoją zwy kłą trasą – albo raczej trasą Cuthberta, która w ciągu ty ch dwóch dziesięcioleci stała się jej trasą. Zagłębiła się w park, ruszy ła w górę do Hill Garden i przez trochę bardziej zalesione West Heath, które zawsze przy prawiało ją o dreszcz. Nie potrafiła się pogodzić z ty mi dziwny mi naroślami na drzewach i w mchu, zwłaszcza odkąd dowiedziała się, czy m by ły. Nie miała też najmniejszej ochoty ich doty kać. Nigdy nie podniosła czegoś tak obrzy dliwego i teraz nie zamierzała tego zmieniać. Na szczęście jej uwagę przy ciągnął kos, ten niedoceniany mistrz śpiewu o lśniący m czarny m upierzeniu. Ucieszona ty m widokiem przeszła na drugą stronę ponurej jezdni i dotarła nad brzeg Vale of Health Pond. Tam przez lornetkę udało jej się wy raźnie dojrzeć pstrokato upierzoną parę zimorodków, które niczy m zapomniane choinkowe ozdoby

koły sały się w zaroślach nad wodą na nieistniejący m wiosenny m wietrze. Potem zanurzy ła się w najbardziej zadrzewioną część Hampstead Heath. Weszła między drzewa w East Heath i sokolim wzrokiem wy patrzy ła gniazdo rudzików między korzeniami drzewa. Tutaj wrażenie, że jest się w lesie, by ło najsilniejsze. Przy kucnęła i całkowicie znieruchomiała. Właśnie zaczy nał się okres lęgowy rudzików i przy odrobinie szczęścia może uda jej się dojrzeć kilka jaj w gnieździe, które przy pominało pięknie ukształtowaną miseczkę z mchu, liści i trawy. Fakty cznie, gdy powoli przesunęła lornetkę w dół, dojrzała cztery śliczne żółtobrązowe jajka w czerwonobrunatne plamki, spoczy wające na delikatnej wy ściółce miseczki. Samiczka rudzika sfrunęła z gałązki i usadowiła się na swoich przy szły ch latoroślach, a jej cudowne ceglastoczerwone upierzenie na głowie i piersi zalśniło w lornetce Audrey. Opuściła lornetkę, poszperała w kieszeni, wy jęła komórkę, zrobiła zdjęcie i wy słała je SMS-em Cuthbertowi. Kucała tak jeszcze przez chwilę i obserwowała pierzastego posłańca. Znów poczuła znajomy wszechogarniający spokój. Z wdzięcznością odebrała przesłanie od swoich krewny ch z jakiegoś wcześniejszego wcielenia. Znów ruszy ła w drogę. Dotarła do małego strumy ka przepły wającego przez East Heath, przeszła na drugą stronę, starannie ominęła tereny sportowe na skraju Parliament Hill Fields i rozpoczęła wspinaczkę na kurhan. Drzewa ustąpiły miejsca trawie, pole widzenia gwałtownie się poszerzy ło. Wciąż nie widziała żadny ch ludzi. Przy siadła na kurhanie, w który m według legendy spoczy wały szczątki królowej Boudiki, przy wódczy ni powstania przeciw Cezarowi. By ła w ty m wielkim parku zupełnie sama. A jednak nie. Dwadzieścia lat temu dokładnie tutaj, na kurhanie, jej tak długo tłumione uczucia wreszcie wy buchły. Rzuciła się na tego wy sokiego, dającego jej poczucie bezpieczeństwa mężczy znę, który w poprzednim ży ciu z pewnością musiał by ć orłem. Pragnęła go. Odsunął ją jednak od siebie spokojnie, ale stanowczo i powiedział: – Zwy kle nie przy chodzę tutaj jako ornitolog, Audrey. Przy chodzę tutaj, by spoty kać mężczy zn na West Heath, rozumiesz? Właściwie nie rozumiała. Dotarło do niej ty lko, że została odrzucona, odtrącona. Dopiero kilka lat później pojęła, że te obrzy dliwe narośla w West Heath pojawiające się po każdej nocy to by ły prezerwaty wy. Dobrze wy korzy stane prezerwaty wy. Znajdowała się na szczy cie Hampstead Heath i spoglądała na miasto w oddali. Natrafiła na spojrzenie London Ey e, widziała wieży czki katedry św. Pawła, spiczastą BT Tower. Widziała szereg stawów ciągnący się na granicy parku: Kenwood Ladies’ Bathing, Model Boating, Highgate Men’s Bathing, Highgate No 1 – i oczy wiście Bird Sanctuary. To właśnie tam skierowała teraz lornetkę. Tak bardzo liczy ła na to, że gągoł powrócił; bucephala clangula, mały, zwarty, czarno-biały ptak wodny o złocistożółty ch oczach. Po prostu wiedziała, że by ła nim w poprzednim ży ciu. Goldeneye. Drobne, lekkie smużki mgły tańczy ły nad gładką taflą stawu, ty lko chwilami odsłaniając odbicie blady ch wiosenny ch promieni porannego słońca. Przez mgłę udało jej się wy patrzeć sy lwetki leniwie pły wającego ptactwa, ale nie by ła w stanie rozróżnić gatunków. Podregulowała precy zy jną lornetkę i uchwy ciła złociste spojrzenie, które przebiło się przez mgłę. To naprawdę by ło to. Pisnęła cicho ze szczęścia – dźwięk ten bardzo przy pominał wabiące nawoły wanie gągoła. Dokładnie wtedy mgła się uniosła i odsłoniła coś za parą pły wający ch ptaków. Biały fragment tkaniny wy stający zza drzewa w zagajniku po drugiej stronie wody.

W ty m momencie powierzchnia Bird Sanctuary Pond zmarszczy ła się w podmuchu wiatru, który rozwiał mgłę i uniósł tkaninę. Za powiewającą bielą Audrey zobaczy ła coś innego. Nie potrafiła określić, co to takiego, ale wstała i ruszy ła w tamtą stronę. Nie natrafiwszy na żadnego człowieka, zeszła w dół do drogi dzielącej Model Boating Pond od Bird Sanctuary Pond. Ostrożnie, by nie spłoszy ć pary gągołów, weszła między drzewa. Jej oczom ukazał się najgorszy obraz, jaki w ży ciu widziała. To by ło jak dzieło sztuki. Zniszczone dzieło sztuki. Kobieta na wpół leżała w pozornie całkowicie rozluźnionej pozy cji, leniwie oparta o drzewo. Drugi, trochę cieńszy pień wy ginał się nad nią w łuk, tworząc coś w rodzaju ram po prawej stronie ciała. By ła naga, ale biała tkanina przy pominająca prześcieradło zasłaniała jej podbrzusze i ugięte kolana. Róg tkaniny wsunięty by ł pod prawą rękę opartą o drzewo nad jej głową. Zgięta lewa ręka opierała się o kamień na ziemi, a lewa dłoń podtrzy my wała głowę. I to właśnie głowa niszczy ła wrażenie spokoju, niemal piety zmu. Z twarzy kobiety nie pozostało zby t wiele. Całe ciało by ło białe, twarz również, ale nie miała żadny ch ry sów, wszy stko by ło w niej nabrzmiałe, tak że stała się niemal całkowicie gładka. Ledwie można się by ło domy ślić, gdzie są oczy, nos, usta. Audrey przy patry wała się temu obrazowi. To by ło tak, jakby czas się zatrzy mał. Wiedziała, że powinna panicznie krzy czeć. Ale nie teraz. Zareagował w niej ornitolog, który zawsze miał pod ręką aparat fotograficzny. Wy jęła komórkę z kieszeni kurtki, wy kadrowała ujęcie ze stawem w tle, zrobiła zdjęcie. Zupełnie na spokojnie wy słała je SMS-em Cuthbertowi, tak jak to miała w zwy czaju, i wsunęła telefon z powrotem do kieszeni. Potem czas znów ruszy ł z miejsca. A wtedy rozległ się jej krzy k, który niczy m nie przy pominał wabiącego nawoły wania gągoła. Ostatnią rzeczą, jaką ujrzała przed upadkiem, by ła para gągołów odry wająca się od powierzchni stawu. Ich złote oczy patrzy ły na nią jak na obcą. * Pierwszą rzeczą, na jaką zwrócił uwagę Chief Inspector Ralph Dry den z The Metropolitan Police Service, lepiej znanej jako Scotland Yard, gdy wędrował iry tująco długim kory tarzem, by ły ptaki. Dwa dziwne czarno-białe ptaszki odry wające się w tle od powierzchni wody. Nie pamiętał, czy widział kiedy ś takie. Fakty cznie wy stępowały w Londy nie? Oczy wiście istniały lepsze zdjęcia, profesjonalne policy jne fotografie, ale to zdjęcie na ekranie komórki miało w sobie coś przy jemnie nowego, jakąś przedziwną świeżość pierwszego spojrzenia. Próbując wy mijać wózki stojące po obu stronach wąskiego kory tarza, przy glądał się dziwnie ułożonemu ciału. W całej tej aranżacji by ło coś niesamowicie celowego. Coś niemal… estety cznego? Uderzy ł udem o wózek. Wtedy wsunął komórkę do kieszeni i wy jął z koperty zdjęcia policy jne. Szy bko przewertował zbliżenia okaleczonej twarzy – tego zaraz naogląda się aż nadto – i skupił uwagę na zdjęciu zrobiony m trochę z boku podczas przenoszenia zwłok. Widok włosów, które nie odczepiły się od pnia drzewa i które zostały wy rwane, gdy personel zabierał ciało, pochłonął go tak bardzo, że uderzy ł się o kolejny wózek w drugie udo. Bardzo dumny z tego, że nie wy rwało mu się ani jedno przekleństwo, dotarł do właściwy ch drzwi. Z obu ud promieniował ból, jakby zbierając się w kroczu. Będzie albo Fitzherbert, albo Mallory, pomy ślał, otwierając drzwi. Liczy ł na to, że ten

pierwszy. Z Mallory zawsze trochę trudno mu się by ło porozumieć. – Ralphie – kiwnęła mu głową doktor Hazel Mallory zza blady ch jak ściana zwłok i naciągnęła lateksowe rękawiczki. Pewnie wy nikało to z tego, że uparcie nazy wała go „Ralphie”. Nie miał na imię Ralphie i nigdy w ży ciu nikt go tak nie nazy wał. Ty m razem jednak nawet go to nie ziry towało. Jego uwagę pochłaniały inne rzeczy. Zwłoki leżały na plecach z głową z pozoru leniwie opartą o lewą dłoń. – Co to jest? – wy rwało się Dry denowi. Wskazał ręką. – Stężenie pośmiertne? – Na pewno – odparła Mallory, ciągnąc lekko rękę martwej kobiety. – Ale przede wszy stkim mocny klej. Gdy pociągnęła dłoń, by ło widać, jak mocno pierwsze stawy palców są przy twierdzone do napuchniętego policzka. – Tak jak włosy – pokiwał głową Dry den. – Tak jak włosy, uda i druga ręka. Prześcieradło by ło przy klejone do ud i do prawego przedramienia, ty ł głowy, jak już wiesz, do drzewa. Bardzo mocny klej. Supermocny. Wy słaliśmy go do analizy, tak jak prześcieradło i kosmy ki włosów. Dry den westchnął i wy szukał w komórce przedziwne zdjęcie zrobione przez niejaką Audrey Watt, przy słane policji przez prawdziwego dziwaka Cuthberta Lanninga. Pokręcił głową. – Nie wy daje mi się – powiedział ponuro. – Oni naprawdę robią się coraz bardziej chorzy. – Możemy teraz wy brać, czy chcemy stać się cy nikami, czy nie – odparła ze słaby m uśmiechem Hazel Mallory. Dry den spojrzał na nią. Zdawało mu się, że po raz pierwszy dojrzał człowieka pod zawodową maską. Wy glądało na to, że niegłupiego człowieka. Hazel Mallory by ła naprawdę szy kowną kobietą koło czterdziestki. W krótkim przy pły wie olśnienia pojął, że to właśnie dlatego trochę trudno by ło mu się z nią dogadać. – Miała za wszelką cenę siedzieć w tej pozy cji – odezwał się w końcu. – Mówi ci to coś? Mallory, która znów skupiła uwagę na zwłokach, podniosła wzrok. Ich spojrzenia się spotkały. – Jestem ty lko lekarzem sądowy m… – Ale…? – Ale jasne, że mamy tu nawiązanie do jakiegoś klasy cznego dzieła sztuki. Dry den pokiwał głową i podsunął jej komórkę. Przez chwilę oglądała zdjęcie i stwierdziła: – Goldeney es. – Co? – Te ptaki. Dry den poczuł, że marszczy brwi. Potem pozwolił, by czar pry sł. Znów przy brał oficjalny ton. – No i co możesz mi o niej powiedzieć? – Z pozoru całkowicie zdrowa, wy sportowana kobieta w wieku około trzy dziestu pięciu lat, biała, włosy ciemnoblond, sto siedemdziesiąt dwa centy metry wzrostu. Pięćdziesiąt osiem kilogramów. Brak cech szczególny ch. – Przy czy na śmierci? – Kiedy przy szedłeś, prawie kończy łam oględziny zewnętrzne. Jak widzisz, nie zdąży łam przeprowadzić obdukcji. Nie znam jeszcze ostatecznej przy czy ny śmierci. Wiele wskazuje na to, że po prostu ją uderzono. Ma rozległe obrażenia twarzy. Została uderzona jakimś narzędziem bez

ostry ch krawędzi, nie by ło żadnego zewnętrznego krwawienia. – Ty lko w twarz? – spy tał Dry den, przy glądając się potwornie nabrzmiały m ry som. Na krótką chwilę znalazł pociechę w my śli, że pewnie nigdy nie stanie się cy nikiem. Martwe okaleczone ciała wciąż przepełniały go smutkiem. Poczuł wwiercające się w niego spojrzenie Hazel Mallory. – Tak, poza ty m na ciele nie ma żadny ch inny ch śladów – odparła. – Z wy jątkiem jednego. Ale to zrobiono dopiero po śmierci. – Widzę – kiwnął głową Dry den. – Teraz, kiedy o ty m wspomniałaś. Mallory uniosła rękę martwej kobiety, tę, która nie by ła przy twierdzona klejem, i powiedziała: – Starte linie papilarne na palcach, tak. – Hm – mruknął Dry den. – I twarz, której nie da się rozpoznać. A więc można przy puszczać, że przez badanie DNA też jej nie zidenty fikujemy. My jej nie rozpoznamy, ale ktoś inny tak. Ona jest wiadomością dla kogoś. Wiadomością przekazaną nad głowami policji w postaci anonimowego i bardzo miejscowo uszkodzonego dzieła sztuki. Mallory wy konała gest, którego nie potrafił zinterpretować. – Od jak dawna nie ży je? – spy tał Dry den. – Czy by ła martwa, gdy umieszczono ją na Hampstead Heath? – Zacznę od ty łu – powiedziała Mallory, naciągając nową parę lateksowy ch rękawiczek. – Wszy stko wskazuje na to, że by ła martwa, gdy zostawiono ją w parku. Nie ży je od jakichś dziesięciu godzin. Będę mogła powiedzieć więcej, gdy w spokoju skończę pracę. Dry den nie potrafił powstrzy mać krzy wego uśmiechu. Wspaniałomy ślny m gestem wskazał zwłoki, lecz gdy zobaczy ł dłoń Hazel Mallory znikającą między nogami martwej kobiety, odwrócił się na pięcie i wy szedł. Drzwi na kory tarz właśnie miały się za nim zamknąć, gdy usły szał głos lekarki. – Ralph! Nie Ralphie? – zdąży ł pomy śleć, nim tworzy ł drzwi. Zobaczy ł pochy loną Mallory z niemal całą dłonią w odby tnicy denatki. Widok by ł odrażający. – O kurwa! – wy rwało mu się. – Coś tu jest – stwierdziła Mallory. Dry den pojął, że ten mlaszczący dźwięk, który się rozległ, gdy uwolniła dłoń, będzie go długo prześladował. Mallory wy tarła jakiś przedmiot i uniosła go do światła. By ła to niewielka przezroczy sta rurka ze szkła albo plastiku, oba jej końce zabezpieczono przezroczy sty mi korkami. W środku widać by ło kawałek papieru. – W ty łku? – spy tał Dry den, podchodząc bliżej. – I to dość głęboko wciśnięte – odparła Mallory, wskazując na karton z lateksowy mi rękawiczkami. Zacisnął zęby i sięgnął po jedną parę. Wziął rurkę i obrócił ją w palcach. – Jakaś plastikowa łuska – oświadczy ł i zaczął ostrożnie podważać jeden z korków. Udało mu się po kilkudziesięciu sekundach. Mallory podała mu pęsetę z obszernej kolekcji instrumentów do obdukcji leżący ch na stoliku. Dry den uchwy cił nią zwiniętą karteczkę i wy jął z rurki. Przy jrzał się stosunkowo gruboziarnistemu niebieskozielonkawemu papierowi, na stoliku rozwinął ostrożnie karteczkę i skierował na nią lampę. Odczy tał na głos:

– Do jednostki operacy jnej Europolu. * Commander Andrew Crowley przy glądał się dwóm osobom po drugiej stronie biurka i z zaskoczeniem pomy ślał, że by łaby z nich całkiem ładna para. Potem przez dłuższą chwilę zastanawiał się, skąd wzięła się ta my śl. Chief Inspector Ralph Dry den nie należał do jego najlepszy ch ludzi, lecz by ł zdolny m, dość młody m funkcjonariuszem z całkiem znośny mi perspekty wami kariery. Wolałby, żeby Dry den nie by ł singlem – policjantów bez rodziny zwy kle podejrzewano o homoseksualizm – ale w sumie nie miał mu nic do zarzucenia. Dry den pozostawał anonimowy, choć wspomniane podejrzenia w jego przy padku by ły całkowicie bezpodstawne. Natomiast doktor Hazel Mallory by najmniej nie by ła anonimowa. Bez lateksowy ch rękawiczek i szpecącego białego fartucha olśniewała urodą. Na krótką chwilę Commander Crowley dał swobodę swoim dobrze rozwinięty m fantazjom seksualny m. A Mallory pewnie to zauważy ła. – Właściwie nie rozumiem, co tutaj robię – powiedziała. Crowley zamrugał jak ktoś przy łapany na gorący m uczy nku. Wziął się w garść i rzucił ostro: – Muszę się upewnić, że będziesz milczeć, Hazel. – Zupełnie jakby przecieki mogły pochodzić ode mnie! – wy buchnęła urażona. – Nigdy nie pisnęłam nawet słówka. Nakazu milczenia przestrzegam bardziej ry gory sty cznie niż wy. To u was cieknie jak przez sito. – Dopóki brukowce proponują naszy m kiepsko zarabiający m policjantom półroczne pensje za trochę plotek, dopóty trudno będzie cokolwiek z ty m zrobić. Nie mówię teraz o zwy kły m nakazie milczenia, Hazel. – Zauważy łam, że lubisz wy powiadać moje imię, Andrew – rzuciła cierpko. – O czy m w takim razie mówimy ? – O absolutny m milczeniu, Hazel. Nie wolno ci wspominać o tej karteczce nawet kolegom ani inny m policjantom. W ogóle nie wolno ci o niej wspominać. Mallory przy glądała mu się ze zmarszczony m czołem. – Jeśli to jasne, możesz iść – rzucił Crowley. Nie przestając kręcić głową, Hazel Mallory opuściła pokój, rzuciwszy ty lko pospieszne, trudne do odczy tania spojrzenie Dry denowi. Andrew Crowley odczy tał na głos z karteczki leżącej na biurku: – Do jednostki operacy jnej Europolu. – W Europolu nie ma jednostki operacy jnej – stwierdził Ralph Dry den, zmieniając pozy cję na niewy godny m krześle. – A po drugiej stronie – ciągnął niewzruszenie Crowley – e98weriN i 79sYsd76, każde w osobnej linijce. – Jakiś szy fr – rozłoży ł ręce Dry den. – Nazwa uży tkownika, hasło? – podsunął Crowley. – Niewy kluczone – stwierdził Dry den. – Ty lko do czego? Crowley pochy lił się nad biurkiem i wbił spojrzenie w podwładnego.

– Twoim zadaniem jest się tego dowiedzieć, Ralph. Bez kontaktów z inny mi policjantami z The Met, zupełnie bez twojego zwy kłego zespołu. – Nie do końca rozumiem tę obsesję na punkcie poufności – rzucił Dry den. – Co w ty m takiego poufnego? Andrew Crowley wciągnął głęboko powietrze i obrócił w palcach zapisaną odręcznie karteczkę. – Europol przy sy ła dwóch ludzi z Hagi. Będziesz współpracować z nimi, z nikim inny m. – Skąd? – wy buchnął Dry den. – Z „jednostki operacy jnej Europolu”? – Sam to powiedziałeś – stwierdził Crowley, wpatrując się w Dry dena oczami, które wy dawały się złociste. – W Europolu nie ma jednostki operacy jnej.

2 Syki

Endymion Nacka, Sztokholm, 6 kwietnia DROGA PIĘŁA SIĘ pionowo w górę. Zawsze by ło równie osobliwie patrzeć, jak białe oznaczenia na jezdni unoszą się w górę niczy m zamrożone sy gnały dy mne. W Danvikstull podnoszono most. Zaskoczenie w głosie, gdy do niego zadzwoniły, wciąż odbijało się echem w cichy m wnętrzu hy bry dowego wozu. Carl-Henric Stiernmarck postanowił nie robić wielkiego szumu. Od razu przy znał, że po pijanemu wy słał do kilku kobiet polity ków z lewicy parę maili i że pożałował tego od razu po kliknięciu ikonki „wy ślij”. Kerstin Holm oświadczy ła, że muszą o ty m porozmawiać, jeśli nie ma nic przeciw temu. Stiernmarck zaprosił je do siebie. I tak w tej chwili wy glądała sy tuacja. By ło jasne, że konsultuje się z całą rzeszą adwokatów. – Wy ty czamy jakieś granice? – spy tała Sara Svenhagen, spoglądając na most nad ich głowami, który właśnie zaskrzy piał i zaczął opadać. – Chy ba nam najlepiej idzie, kiedy improwizujemy – odparła Kerstin Holm. – Wczujemy się w sy tuację, przekonamy się, gdzie przebiegają granice. Oczy wiście nie możemy mu zdradzić zby t wiele. – Ile to jest „zby t wiele”? – Ale jesteś marudna. Rozmowa się urwała. Most z niepokojąco głośny m zgrzy tem opuszczono do końca. Lampki przestały mrugać, uniosły się szlabany. Bezgłośnie na silniku elektry czny m sunęły Danviksbro, skręciły z Värmdövägen w zjazd na Sickla, minęły centrum handlowe i z ronda skierowały się na południe, na Järla Sjö. Dopiero wtedy Kerstin Holm przerwała milczenie. – Zby t wiele by łoby wtedy, gdy by zaczął bardziej niż przeczuwać, że wiemy. – Cudownie jasne wy ty czne – stwierdziła Sara Svenhagen. Wy buchnęły śmiechem dopiero na następny m rondzie, a wtedy by ły już na Nackanäsvägen. Przejechały niewielki most nad fragmentem Järla Sjö i znalazły się na wsi – Sztokholm w gruncie rzeczy by ł mały m miastem. Wjechały w Hästhagsvägen. Po kilku skrętach w coraz węższe uliczki znalazły się u celu, w sercu Hästhagen. Fasada willi Stiernmarcków by ła gustownie minimalisty czna. Za domem zapewne znajdował się basen, lecz w wy glądzie posiadłości nie dało się dostrzec nic ostentacy jnie nowobogackiego. Kerstin Holm zadzwoniła do drzwi. Otworzy ła jej kobieta o długich blond włosach, która musiała by ć jej rówieśniczką. Miała na sobie legginsy i dreptała w miejscu, jakby uprawiała jogging. – Przepraszam – powiedziała zza chmury adrenaliny. Wy ciągnęła rękę. – Długi weekend w Pary żu szy bko idzie w biodra. A w Szóstej Arrondissement nie mogłam przecież wy jść pobiegać, od razu by m się zgubiła, nie mam za grosz orientacji przestrzennej. Nie mogę się doczekać dobrego GPS-u dla biegaczy, podobno nad ty m pracują. Co ja mówię! Jestem Wictoria

Stiernmarck, Carl-Henric na panie czeka. Przedstawiły się krótko, ty lko z nazwiska, na wy padek gdy by małżonek postanowił nie informować swojej drugiej połówki o wizy cie policji. Patrzy ły, jak szczupłe, długonogie ciało pani Stiernmarck oddala się uliczką między eleganckimi willami. Kerstin i Sara wy mieniły szy bkie, wieloznaczne spojrzenie i weszły do środka. – Proszę, wejdźcie panie – rozległ się potężny bary ton w przestronny m pudle rezonansowy m willi. – Jestem w gabinecie. Znalazły się w wielkim, minimalisty cznie urządzony m holu, zerknęły w lewo do dużego i pedanty cznie wy sprzątanego salonu. Bez względu na to, kim jeszcze by ła, Wang Yunli bez wątpienia by ła dobrą sprzątaczką. W długim kory tarzu prowadzący m do kuchni naprzeciw siebie by ło dwoje drzwi. Zamknięty ch. Każda podeszła do jedny ch. Sara Svenhagen zapukała i nacisnęła klamkę. Z niejakim zakłopotaniem ujrzała nastolatka, który właśnie odwrócił się od okna i gapił na nią z nieskry wany m zdumieniem. Za jego plecami mignął wielki monitor komputera stacjonarnego z otwartą stroną YouTube. Na monitorze stała kamerka internetowa. Chłopak by ł ubrany w workowate ciuchy w kolorze khaki, na głowie miał ogromne słuchawki, które niemal kry ły się w długich kruczoczarny ch lokach. Kątem oka Sara zdąży ła dostrzec straszny bałagan panujący w pokoju. Blade kwietniowe słońce wpadało przez brudne okna i jego promienie odbijały się w lśniący ch włosach chłopaka, z który ch usiłował wy plątać słuchawki. Wy dusiła z siebie pospieszne „przepraszam” i zamknęła drzwi. Odwróciła się. Te po przeciwnej stronie by ły otwarte, ukazując głęboką ciemność. Podeszła i zajrzała do środka. W niebieskawej poświacie monitora zobaczy ła, jak Kerstin Holm wita się z wy sokim, jasnowłosy m mężczy zną w garniturze. Zwrócił się do Sary i wy ciągnął rękę. – A to inspektor policji kry minalnej Sara Svenhagen – przedstawiła ją Kerstin. – Miło mi, witam – powiedział mężczy zna swoim głębokim bary tonem. – Carl-Henric Stiernmarck. Przejdźmy do innego pokoju. W moim gabinecie jest trochę ciemno. – Tu będzie dobrze – zapewniła Kerstin Holm. – Proszę ty lko zapalić lampy. – Pomy liłam drzwi – powiedziała Sara Svenhagen, wskazując za siebie. – I trafiła pani do Johannesa – pokiwał głową Stiernmarck, uśmiechając się krzy wo. – Ma dziś wolne w szkole. Trudno sobie wy obrazić, że dwie godziny temu w jego pokoju naprawdę by ło posprzątane. – Macie państwo kogoś do sprzątania? – spy tała Kerstin Holm, niewinnie przekrzy wiając głowę. Stiernmarck roześmiał się i odparł: – Tak, mamy kogoś, kto trochę pomaga, ale naprawdę trudno mi uwierzy ć, że to dlatego tu panie są. Proszę siadać! W ty ch ciemnościach naprawdę kry je się sofa dla gości. Chwileczkę, zapalę światło. Dość paskudna świetlówka pod sufitem wy doby ła wnętrze z mroku. – Przepraszam za tę lampę – powiedział Stiernmarck, siadając w fotelu naprzeciw nich. – Wprowadziliśmy się tu trzy lata temu, ale jeszcze nie zdąży liśmy jej wy mienić. Nie wiedzieliśmy do końca, co zrobić z ty m ciemny m pokojem, gdy kupiliśmy dom. W końcu musiałem się poświęcić. W sumie niewiele pracuję w domu. – Ty lko w głównej siedzibie w Nacka Strand? – Zasadniczo tak, ale by wam też sporo w dziale produkcy jny m.

– To znaczy w samej fabry ce mebli pod Ny näshamn? – Zgadza się. Endy mion Möbelsy stem AB, jak na pewno panie wiedzą. Siedzą panie w tej chwili na klasy cznej sofie Endy mion, model Mesomene. Już go nie produkujemy. – Niezwy kle wy godny – zauważy ła szczerze Sara Svenhagen, opierając się swobodnie. – Stagnelius, prawda? – spy tała Kerstin Holm. – „Jedy nie w snach Olimp / Zstępuje do śmiertelny ch”. Endy mion to ten piękny śpiący pasterz, w który m zakochuje się bogini księży ca Selene. – Jak wspaniale, wy kształcona policjantka! – stwierdził z szerokim uśmiechem Carl-Henric Stiernmarck. – Przede wszy stkim Endy mion bardzo smacznie śpi i do tego skojarzenia odwołał się mój ojciec, gdy tworzy ł tę firmę. Na naszy ch meblach zawsze wspaniale siedzi się lub leży. Człowiekowi grozi, że zaraz zapadnie w sen. – Bez wątpienia – przy znała Sara Svenhagen. – O ile mnie pamięć nie my li – powiedziała z namy słem Kerstin Holm – bogini Selene odwiedzała człowieka Endy miona jedy nie we śnie. – W takim razie z Selene by ło niezłe ziółko. Po mistrzowsku radziła sobie z ty m śpiochem – odparł Stiernmarck, nie przestając się uśmiechać. – Mieli pięćdziesięcioro dzieci. – Pięćdziesięcioro?! – zdumiała się Sara, która zaczy nała rozumieć, na czy m będzie polegać jej rola podczas tej rozmowy. – Tak – pokiwał głową Stiernmarck. – Nazy wano je Menai. Odpowiadały pięćdziesięciu miesiącom księży cowy m olimpiady, która trwała cztery lata i dla staroży tny ch Greków by ła podstawową miarą czasu. Nie znamy imion wszy stkich pięćdziesięciorga, wiemy jednak, że by ły wśród nich Nemea, księży c w nowiu, Mene, księży c w pełni, i kilka inny ch faz księży ca, takich jak Pandeia, Meniskos. I Mesomene, sofa, na której panie siedzą. Potem musieliśmy zacząć wy my ślać nowe nazwy. Niestety, szy bko dobiliśmy do pięćdziesięciu wzorów mebli i… – Rzadko się zdarza, żeby szwedzki przedsiębiorca tak świetnie znał mitologię klasy czną – zauważy ła Svenhagen, która poczuła się pewnie w swojej roli. Stiernmarck roześmiał się i odparł: – Muszę przy znać, że moja wiedza w tej dziedzinie jest bardzo wąska. Kerstin Holm się nie roześmiała. Stwierdziła ty lko: – W każdy m razie koncepcja polega na ty m, że istota boska, to znaczy nieustannie bogacące się szwedzkie klasy wy ższe, odwiedza Endy miona. Pół roku temu wszy stko okazało się snem, prawda? Stiernmarck bez najmniejszego problemu poradził sobie z tą nagłą zmianą tonu. – Jak najbardziej – przy znał. – Kry zy s mocno uderzy ł w wiele branż, ale nam już wcześniej by ło ciężko, zwłaszcza z powodu podróbek. – Podróbek? – powtórzy ła Sara Svenhagen. – Musiały ście panie o ty m sły szeć – rozłoży ł ręce Stiernmarck. – Szwedzka branża meblowa została niemal wy rzucona z siodła przez podróbki. Szwecja ma o wiele słabsze prawa autorskie niż Niemcy, Francja czy Holandia. Chińczy cy kradną nam wzory mebli i robią kopie drasty cznie niskiej jakości. Ani policji, ani polity ków nic to nie obchodzi. – A jednak mają państwo chińską sprzątaczkę – rzuciła Kerstin Holm. Nie można powiedzieć, że Carl-Henric Stiernmarck stracił panowanie nad sobą, ale opuściła go cała elokwencja. Powoli oblizał usta, spojrzał niewidzący m wzrokiem w głąb jaskrawo

oświetlonego pokoju i odezwał się w końcu: – O co właściwie chodzi? Dość dobrze znam zasady. Jeśli wszczęto postępowanie przy gotowawcze, przesłuchanie powinno odby wać się na posterunku, formalnie i w obecności adwokata. Policjant może również przeprowadzić przesłuchanie na miejscu popełnienia przestępstwa w ramach tak zwanego śledztwa wstępnego, zanim formalnie zostanie wszczęte postępowanie przy gotowawcze. Ale to nie jest miejsce popełnienia przestępstwa. – A może jednak jest? – powiedziała Kerstin Holm. – Istnieje jeszcze trzecia możliwość – wtrąciła przy jaźnie Sara Svenhagen. – Nazy wa się to dochodzeniem wstępny m. Badamy grunt i rozmawiamy nieformalnie. Tak jak teraz. – Nie jestem pewien, czy chcę rozmawiać nieformalnie, nie wiedząc, o co chodzi. – A ja nie jestem pewna, czy chce pan to skierować na drogę formalną – odparła Kerstin Holm. – W takim wy padku, prędzej czy później, o wszy stkim dowiedzą się media. – Co znaczy „o wszy stkim”? Przy znałem, że po pijanemu zdarzy ło mi się wy słać parę nienawistny ch maili do kilku kobiet polity ków. Przeprosiłem już te kobiety. Śledztwo zostało umorzone. Sprawa jest zamknięta. Co by to miało mieć wspólnego z moją sprzątaczką, której nie widziałem na oczy ? – Wspomniałam o sprzątaczce ty lko po to, by zaznaczy ć, że wiemy o panu trochę więcej, niż się panu wy daje – powiedziała cicho Kerstin Holm. – Wiemy na przy kład, że wcale się pan nie zadowolił „paroma nienawistny mi mailami” w jedny m konkretny m czasie. W takim razie często by ł pan pijany, bo udało nam się też wy śledzić pana komentarze w publiczny ch serwisach internetowy ch, na stronach takich jak Expressen, Newsmill i Flashback, gdzie nie unika się, że tak to ujmę, niewy szukanego języ ka. – Naprawdę aż tak bardzo nienawidzi pan kobiet? – spy tała łagodnie Sara, patrząc mu prosto w oczy. Stiernmarck uciekł przed jej spojrzeniem i poruszy ł się w fotelu. – Monitorowaliście mnie? – spy tał zupełnie inny m głosem. – Co to ma, u diabła, by ć? FRA? Nie zrobiłem nic niezgodnego z prawem. – FRA to coś zupełnie innego – wy jaśniła spokojnie Kerstin Holm. – Tu chodzi o zwy kłe śledztwo policy jne. I powiedziałaby m, że grożenie śmiercią jest odrobinę niezgodne z prawem. Przy najmniej na razie. Sara Svenhagen wy jęła niespodziewanie plik kartek A4 i wertowała je na chy bił trafił. – Może parę próbek – powiedziała z namy słem i zaczerpnęła powietrza. Carl-Henric Stiernmarck powstrzy mał ją ruchem ręki. – Nie trzeba. Wiem, co napisałem. – I my też wiemy – zapewniła Kerstin Holm. – To nie by ł jeden raz po pijanemu. Tu się pojawia pewien wzorzec. Wzorzec mizoginii. Że też ludzie w swojej naiwności my ślą, że coś takiego się już nie zdarza… – Pana żona o ty m wie? – spy tała Sara, nie odry wając wzroku od papierów. – Na litość boską! – wy buchnął Stiernmarck. – Oczy wiście ona też należy do ogólnoświatowego feministy cznego spisku – ciągnęła Svenhagen. – Do feministek, które kastrują mężczy zn i zmuszają ich, by zadowalali się czy mś inny m. – Na przy kład dziećmi – dodała Kerstin Holm.

Obserwowały go. Próbowały dokładnie wy czuć, co się działo w jego głowie. Rumiana twarz wy raźnie pobladła. Spojrzenie stało się inne, bardziej zdeterminowane. Wstał i powiedział dźwięczny m, stanowczy m bary tonem: – Naprawdę muszę prosić o wy jaśnienie, zanim panie wy jdą. – Pornografia dziecięca – rzuciła Kerstin Holm, również wstając. – Molestowanie seksualne dzieci. Pedofilia. Takie rzeczy. – I co, u diabła, ma to mieć wspólnego ze mną? Kerstin Holm i Carl-Henric Stiernmarck trwali w klinczu spojrzeń. Niespodziewanie Sara Svenhagen usły szała ciche szuranie za zamknięty mi drzwiami. Ty lko ty le. Nie odwróciła się, lecz dalej obserwowała walczący ch. – To by ły przy kłady – powiedziała Kerstin Holm, nawet na ułamek sekundy nie uciekając wzrokiem. – Przy kłady tego, co wam pozostaje, gdy pozbędziecie się kobiet, które podbijają świat. Brudzą ten czy sty, przejrzy sty świat, jaki przez ty siąclecia budowali mężczy źni, kalają go swoją miernotą, swoją dziecinną mentalnością, kompletnie nieprzewidy walny mi żądzami i bardzo przewidy walną krwią menstruacy jną. – Proszę już wy jść – powiedział Stiernmarck, najspokojniej jak ty lko mógł. Jeśli wziąć pod uwagę, z jaką siłą zaciskał pięści, ten zrównoważony ton mógł imponować. – To wszy stko by ł cy tat – stwierdziła Sara Svenhagen, spoglądając w swoją stertę papierów. – Wy noście się z mojej sofy i z mojego domu. Sara wstała z sofy nazwanej osobliwie Mesomene, potulnie wsunęła papiery do torby, podeszła do drzwi i je otworzy ła. Karl-Henric Stiernmarck nie zaszczy cił jej nawet spojrzeniem, rzucił ty lko w stronę Kerstin: – Parę słów na osobności, pani komisarz. Kerstin i Sara wy mieniły szy bkie spojrzenia. Sara ledwie dostrzegalnie pokręciła głową. Kerstin skinęła i uniosła rękę. – W porządku, Saro. To ty lko parę słów. Sara Svenhagen wy szła na kory tarz. Otrząsnęła się z nieprzy jemnego uczucia i zobaczy ła zamknięte drzwi naprzeciw. Przez sekundę się zastanawiała, po czy m zapukała do nich, równocześnie naciskając klamkę. Johannes Stiernmarck leżał na łóżku wpatrzony w sufit. Gdy Sara weszła, odwrócił się do ściany. Ułożenie jego ciała niepokojąco przy pominało pozy cję embrionalną. – Podsłuchiwałeś, Johannes? – spy tała Sara. – Usły szałam cię. Milczał. Czarna grzy wa włosów ani drgnęła. Sara nie widziała nawet, czy chłopak oddy cha. Skórzana kurtka z trupią czaszką na plecach w ogóle się nie poruszała. Przez chwilę, która zdawała się by ć poza czasem, widziała swego sy nka Miguela, jasnowłosego Miguela, zbuntowanego przeciw rodzicom policjantom. Jak się tatuuje, robi sobie piercing, zapuszcza włosy i farbuje je na kruczoczarno. Jak buntuje się przeciw wszy stkiemu. To by ł sy n bogacza, który nie miał ochoty pójść w ślady ojca. Ale istniało bardzo wy sokie prawdopodobieństwo, że jednak to zrobi. Kiedy się wy szumi. Pozostawało py tanie, czy kiedy kolwiek uda mu się dostosować, czy geny dadzą radę przy wrócić ustalony porządek. – Nie miałeś tego sły szeć – powiedziała. – Pornografia dziecięca? – rzucił cicho chłopak, wciąż leżąc twarzą do ściany. – To by ła ty lko rozmowa, nie oskarżenie.

– Nie wiedziałem nawet, że jesteście glinami – odparł, odwracając się. Sara nie by ła pewna, czy to, co widzi w kącikach jego oczu, to łzy. – Tata ci nie mówił? – Nic mi nie mówi. Gadamy ty lko o moich kiepskich stopniach. – Chodzisz do gimnazjum? – Do Sam. Pierwsza klasa. Nie pasuję, kurwa, do Sam. A ty m bardziej do pierdolonego gimnazjum w Saltsjö-Järla. – Co chciałby ś robić? – Grać muzy kę. Ale pieprzy ć to. – Nie masz dziś wolnego w szkole, co? – Carl-Henric jest pedofilem? To chcesz powiedzieć? Johannes usiadł na krawędzi łóżka i zapatrzy ł się w swoje dziurawe skarpety. Sara zrobiła parę kroków w głąb pokoju przesy conego zapachami nastolatka. Przy kucnęła obok niego. – A są powody, żeby tak my śleć? – zapy tała ostrożnie, kładąc mu rękę na kolanie. Wzdry gnął się lekko, ale nie spróbował się cofnąć ani strącić jej dłoni. Po chwili spojrzał na nią błękitny mi oczami i powiedział: – Nie. Ale nie znam go. Ty lko mieszkamy w ty m samy m domu. – Jest coś, co chcesz mi powiedzieć? – spy tała Sara i położy ła obok niego wizy tówkę. – Nie śpiesz się. Dobrze to sobie przemy śl. I zadzwoń, jeśli będziesz chciał. Johannes Stiernmarck wziął wizy tówkę i spojrzał na nią. – Sara? – spy tał. Kiwnęła głową i odparła: – Tak jak mówiłam, nie oskarżamy o to twojego taty. To by ło ty lko częścią rozmowy. – Gliniarska gadka, tak – pry chnął Johannes i gwałtownie wstał. Kiwnęła mu głową i uśmiechnęła się. Odpowiedziało jej spojrzenie spod grzy wki. Dostrzegła w nim raczej zaciekawienie niż agresję. Wy szła na kory tarz i zamknęła za sobą drzwi. Zaledwie parę sekund później otworzy ły się drzwi wejściowe, który mi wpadła Wictoria Stiernmarck. Zatrzy mała się, opierając ręce na kolanach, i wbiła spojrzenie w podłogę. Oddy chała ciężko, ze świstem. Po kolejny ch paru sekundach z gabinetu wy szła Kerstin Holm. Jej czoło by ło zmarszczone. Spojrzenia trzech kobiet się spotkały. Carl-Henric Stiernmarck się nie pokazał. Wictoria odsunęła się i usiłowała zamaskować brak tchu, choć wiedziała, że na to już za późno. Kiwnęły jej głowami na pożegnanie i bez słowa wy szły do ogrodu. Dopiero gdy Kerstin Holm wy jeżdżała z osiedla Hästhagen, padły pierwsze słowa. Sara spy tała: – Czego chciał? – Podkreślić swoją niewinność, wy ciągnąć ze mnie informacje i powiedzieć, że komendant główny policji jest jego przy jacielem z dzieciństwa. Sara Svenhagen nie potrafiła powstrzy mać śmiechu. Czuła, że to by ło trochę nie na miejscu. – No proszę, nasz przy jaciel Waldemar Mörner – rzuciła. – A reszta? – Wy ciąganie ze mnie informacji kiepsko mu poszło, podkreślanie niewinności chy ba trochę lepiej. – W jaki sposób?

– Twierdził, że chodzi na terapię, żeby poradzić sobie z lękiem przed kobietami, i ponoć doszedł do wniosku, że ten lęk i pożądanie to jedno i to samo. Jego skomplikowane żądze budzą dojrzałe kobiety, nic poza ty m. – O ty m musiał z tobą rozmawiać na osobności? – Lubi czuć się ważny … – Strzeliły śmy gafę – stwierdziła Sara Svenhagen, spoglądając przez okno na centrum handlowe Sickla przemy kające za szy bą samochodu jak giganty czne klocki. – Tak my ślisz? – zdziwiła się Kerstin, odwracając się w jej stronę tak gwałtownie, że zarzuciło cały m wozem. – No proszę, a mnie się wy dawało, że wszy stko poszło jak z płatka. By łaś po prostu świetna w roli niewiniątka. Zapędziły śmy Stiernmarcka dokładnie tam, dokąd chciały śmy, nie mówiąc mu przy ty m zby t wiele. Następny m razem zgarniemy mu komputer i zobaczy my, co wy kasował. – Sy n sły szał – rzuciła Sara, wciąż zapatrzona za okno. Po twarzy Kerstin Holm przemknął gry mas niezadowolenia. – Uff – jęknęła ty lko. Dopiero na rondzie Hammarby spróbowały znów podjąć wątek. – Sły szał, jak oskarżamy jego ojca, że oglądał pornografię dziecięcą – powiedziała Sara. – Choć wcale tego nie zrobiły śmy. – To nie ma żadnego znaczenia. Johannes tak usły szał. Próbowałam złagodzić sprawę. Świetnie wszy stko podsumował. Kerstin skręciła w Värmdövägen i skierowała wóz ku światłom przy zjeździe na Kvarnholm. Tam musiała dać ostro po hamulcach. Korek przed nimi nawet się nie poruszał. Zobaczy ły drogę wznoszącą się ponad ich głowy z niepokojąco głośny m zgrzy tem. Gdy Danviksbro znalazł się całkowicie w pionie, Kerstin westchnęła głośno i zapy tała: – Jak podsumował? – Gliniarska gadka – odparła Sara Svenhagen, wpatrując się w podniesiony most.

Polityka Haga, 6 kwietnia PO DRUGIEJ STRONIE SZYBY trwała akty wność, która by ć może nie by ła gorączkowa, ale w każdy m razie miała określony cel. Przekładanie długopisów z miejsca na miejsce w ostatnich miesiącach zastąpiła skupiona, energiczna praca przy komputerach, jakiej Paul Hjelm od bardzo dawna nie widział. Nie przeszkadzały w niej bariery języ kowe – wy dawało się, że grupa wreszcie poradzi sobie z ty m problemem. Otwarte pomieszczenie biurowe miało swoje dobre strony, zwłaszcza że sam nie musiał w nim siedzieć. W ciągu lat, które przepracował jako śledczy wy działu wewnętrznego i funkcjonariusz służb bezpieczeństwa, wy kształciła się w nim potrzeba absolutnej pry watności i spokoju podczas pracy, której w open space nigdy nie by łby w stanie zaspokoić. Natomiast w budy nku Europolu, w gabinecie umiejscowiony m tak dogodnie, miał i spokój, i stały wgląd w to, co robią jego pracownicy. Gdy by jeszcze istniało cokolwiek oprócz kwestii administracy jny ch, w co mógłby zainwestować ten spokój. I nagle coś takiego się pojawiło. Może tak właśnie wy glądała robota policy jna w postmodernisty czny m świecie? Taka pełna emocji, lecz budząca poczucie osamotnienia forma kolekty wu. Jednostka nowego ty pu na nową dekadę w służbie policji nowego rodzaju. Przez bardzo krótką chwilę, gdy dy rektor stojący za jego plecami czekał na odpowiedź, Paulowi zdawało się, że widzi, jak ta my śl obiega jego precy zy jnie dobraną grupę. Najbliżej drzwi siedziała energiczna, niespełna trzy dziestoletnia Francuzka Corine Bouhaddi, tak ciemnoskóra, że jej algierskie korzenie wy dawały się raczej berbery jskie niż arabskie. Zaangażowała się w sprawy związane z Łotwą – za zgodą Bałtów. I w różny ch potencjalny ch powiązaniach między producentem mebli ze Sztokholmu, brutalny m odłamem mafii z południowy ch Włoch a czy mś nieznany m na Łotwie. Widział, jak narasta w niej gniew, ten święty gniew, który sprawił, że ją zatrudnił. Widział, jak zaczy nała dostrzegać powiązania: że członkostwo w Unii Europejskiej i tak zwane reformy gospodarcze mogą doprowadzić kraj na skraj bankructwa, że wielkie przestępstwa w logiczny sposób rodzą te drobne, zaś te drobne są odzwierciedleniem wielkich. Dobrze. Dokładnie tego od niej oczekiwał. Obok Bouhaddi siedział nienaganny elegant, Hiszpan Felipe Navarro z Madry tu. Analizował dane staty sty czne na monitorze. Jego oczy poruszały się szy bko jak w fazie REM. Jego walka z szerzący m się w Hiszpanii praniem pieniędzy przez kolumbijską mafię narkoty kową stanowiła dla grupy nieocenione doświadczenie. By ła to walka uparta, precy zy jna i pozbawiona jakichkolwiek uczuć. Jeśli w Felipe Navarro płonął gniew, to by ł to gniew zupełnie innego rodzaju niż w przy padku Bouhaddi. Navarro, który chętnie podkreślał, że wy wodzi się w prostej linii od Gotów, którzy zalali Hiszpanię przed inwazją arabską, by ł ze swoim połączeniem skandy nawskiego chłodu i południowej wy buchowości doskonały m anality kiem liczb. W tej chwili przeglądał nieliczne znane transakcje finansowe ‘Ndranghety i zaczy nał wy ciągać wnioski. Fabio Tebaldi siedział obok niego i przy glądał mu się kry ty cznie. By ło oczy wiste, że uzna te

wnioski za pochopne i pozbawione podstaw. Hjelmowi wy dawało się, że przejrzał na wy lot tego młodego, zadziornego, muskularnego i mocno wy tatuowanego Włocha już w chwili, gdy zobaczy ł go po raz pierwszy. Mający dwadzieścia osiem lat Tebaldi by ł już legendą w smutny m, lecz heroiczny m, wąskim kręgu ludzi walczący ch z mafią i nie by ło żadny ch wątpliwości, że dawno by łby martwy, gdy by został w San Luca. Tu, w Hadze, ży ł pod przy braną tożsamością i przez dwadzieścia cztery godziny na dobę towarzy szy ło mu dwóch włoskich ochroniarzy jeszcze bardziej napakowany ch niż on sam. Ty m jednak, co zobaczy ł Hjelm – pod zadziornością, pod pełną wy ższości pozą zmęczonego weterana wojennego – by ł czy sty strach. Strach jako siła napędowa. Hjelm domy ślał się osobisty ch moty wów działania Włocha, w które na razie nie chciał się zagłębiać. Tebaldi nie lubił komputerów i teraz, gdy tak siedział z wy drukami znany ch mafijny ch ośrodków i z ołówkiem w ręce sprawiał wrażenie nieokrzesanego ulicznego zbira, który wy lądował w ży ciu na niewłaściwy m miejscu. Nic bardziej my lnego. Ten człowiek by ł po prostu wojownikiem. Nikt nie okazał większego entuzjazmu, gdy nowe zadanie zaczęło przy bierać realny kształt. Dalej siedziała Rumunka Lavinia Potorac i przeglądała drasty czne zdjęcia. Na jej pięknej twarzy nie poruszał się ani jeden mięsień. Żadna z przerażająco brutalny ch zbrodni ‘Ndranghety nie by ła w stanie zakłócić jej lodowatego spokoju. Dawna elitarna gimnasty czka po prostu się uczy ła. Dowiady wała się coraz więcej o świecie, co do którego już w wieku dziesięciu lat, biorąc rozbieg do skoku przez kozioł, nie miała złudzeń. By ła prawdziwy m dzieckiem nowo narodzonej rumuńskiej demokracji i naprzód popy chało ją przeświadczenie, że jeśli nikt nic z ty m nie zrobi, za dziesięć lat cały m światem rządzić będą ugrupowania przestępcze. Jej samej udało się zdziałać zaskakująco dużo w Bukareszcie, zwłaszcza jeśli chodzi o handel ży wy m towarem, nową wschodnioeuropejską falę prosty tucji. Choć niedawno została matką, nie znała litości. I by ła dokładnie ty m, czego brakowało w grupie: kimś, kto w razie potrzeby by ł gotów iść po trupach. Ty lko w razie potrzeby. Nie można powiedzieć, że Marek Kowalewski, policjant z Polski, nie naoglądał się brutalny ch przestępstw. Mimo to naprawdę się wzdry gnął, gdy zerknął na monitor Potorac. Nie zajmował się przemocą, pracując w warszawskiej policji. Polak żartowniś by ł jedny m z najlepszy ch ekspertów naszy ch czasów, jeśli chodziło o nowy ty p przestępczości gospodarczej, jaka rozwinęła się w Europie Wschodniej i by ła połączona z układem pry waty zacje – papiery wartościowe – związki z mafią. Przestępca gospodarczy, którego Kowalewski raz dorwał, nie miał prawa mu się wy mknąć, taka by ła jego własna prosta zasada. Kowalewski pokręcił głową i wrócił do przeglądania staty sty k kry minalny ch małej Łotwy. Ty le nierozwiązany ch przestępstw, tak wielu przestępców gospodarczy ch, którzy wspólny mi siłami pchnęli to państwo na skraj bankructwa… Ty lu ludzi, który mi Marek Kowalewski mógłby się zająć. Odwrócił się do Jutty Bey er i coś szepnął. Bey er pokręciła głową i cofnęła się lekko. Zaczęła doty kać długopisów leżący ch w idealny m porządku na biurku, po czy m bez słowa znów skupiła się na monitorze, na który m widniały doskonale posegregowane dokumenty na temat szwedzkiego przemy słu meblowego. Zaznaczy ła coś w tekście narzędziem przy pominający m stare dobre markery. Jednak mimo ty ch cech pedanty cznej uczennicy Paul Hjelm dostrzegł w Jutcie Bey er coś ważnego, coś, co w dziwny sposób przy pominało mu jego samego, choć nawet najży czliwszy człowiek na świecie nie by łby w stanie nazwać go pedantem. Bardziej chodziło o jakieś niespełnienie. W przy padku

Hjelma chodziło o to, że nie by ł w stanie zdoby ć się na decy dujący krok, a raczej nigdy nawet o ty m nie my ślał. Nigdy nie próbował wy jrzeć poza swój ciasny pokoik w Botky rka, na południe od Sztokholmu, gdzie spędził pierwszą, wy jątkowo mało imponującą połowę swojej kariery. Pułapka, w której tkwiła Bey er, należała do innej kategorii – by ła nią potrzeba kontroli. Jednak pod tą powierzchownością dostrzegł ogromny niewy korzy stany potencjał. Faktem by ło, że podczas pracy w Berlinie nie podjęła ani jednej błędnej decy zji – ale podjęła ich o wiele za mało. By ć może skłonna do idealizowania część jego osoby spodziewała się, że będzie on w stanie zrobić dla Jutty Bey er coś, co stary komisarz Jan-Olov Hultin zrobił dla niego ponad dekadę temu. Obok Jutty Bey er siedziała nierozłączna para: Miriam Hershey i Laima Balodis, pogrążone w oży wionej rozmowie. Hjelm miał nadzieję, że rozmawiały o łotewskich powiązaniach, a nie o wiosenny ch trendach w modzie, którą obie wy raźnie się interesowały. Jednak również one by ły świetny mi policjantkami. Hershey pracowała dawniej w MI-5 i miała interesujące, choć wciąż niejasne powiązania z Izraelem, Balodis zaś należała do nowej bałty ckiej gwardii jeszcze nieskorumpowany ch policjantów. Zapewne odnalazły wspólny języ k dzięki temu, że w przeszłości obie zajmowały się infiltracją. Dokumenty ich obu zawierały niejasności, które doświadczony policjant naty chmiast rozpoznaje. Najwy raźniej kiedy ś Hershey, infiltrując komórkę terrory sty czną powiązaną z organizacją Markazi Jamiat Ahle Hadith, miała na sobie pas z ładunkami wy buchowy mi i w ostatniej chwili udaremniła zamach samobójczy podczas jarmarku w Manchesterze. Prawdopodobnie uratowała wtedy ży cie setkom ludzi. Z jej akt z MI-5 biła jakaś niedopowiedziana, ale wy raźnie wy czuwalna bohaterska chwała. Dokonania Balodis by ły jeszcze bardziej tajemnicze. By dotrzeć do organizacji zajmującej się przemy tem uchodźców, przez kilka miesięcy udawała prosty tutkę w Kłajpedzie, litewskim porcie. Dzięki temu policji udało się rozbić całą organizację przerzucającą ludzi przez granice. Najdziwniejsze w ty m wszy stkim by ło to, że te ponure doświadczenia nie pozostawiły żadny ch śladów, przy najmniej tak można by ło sądzić, patrząc na obie te kobiety. Angelus Sifakis przy glądał im się z boku. Jego imię świetnie pasował do jego łagodnego wy glądu. Poza ty m pochodził z Aten, najniebezpieczniejszego wielkiego miasta Europy. Hjelm zadawał sobie nawet py tanie, czy grupa w ogóle potrzebowała jakiegoś Greka, czy nie lepszy by łby Holender albo Węgier. Jednak gdy przeglądał CV trzy dziestopięcioletniego Ateńczy ka, uderzy ło go, że Sifakis przez całą swoją karierę zajmował się najaktualniejszy m i najtrudniejszy m aspektem greckiej przestępczości: korupcją wśród polity ków. W sumie Hjelm jeszcze nigdy nie widział tak odważnego policjanta. Aż cztery razy różny mi manewrami odsuwano go od śledztw związany ch z wy soko postawiony mi polity kami i aż cztery razy za pomocą różny ch manewrów wracał do ty ch śledztw. Stał za odejściem co najmniej dwóch członków rządu i Hjelm nie wahał się, gdy mimo niepozornego wy glądu uczy nił z niego swojego zastępcę, wiceszefa Opcopu. W tej chwili Sifakis z anielską cierpliwością przeglądał listę potencjalny ch kontaktów polity ków związany ch z Berlusconim i ludzi z mafii. Długą listę. I na koniec upadły anioł. Albo raczej przekwalifikowany. Może i stracił niektóre swoje zdolności, lecz z pewnością nie szósty zmy sł. Hjelm spojrzał w stronę Arto Söderstedta i dokładnie w tej chwili zmienił się dokument na jego monitorze. Pojawiła się historia Endy mion Möbelsy stem AB oraz dy rektora firmy Carla-Henrica Stiernmarcka z Nacka. Niestety, zza dokumentu wy stawał malutki fragment poprzedniego i zanim Söderstedt zdąży ł dostosować okna, Hjelm dostrzegł kontury wielkiego chińskiego znaku. Söderstedt w jakiś sposób zdał sobie z tego

sprawę. Odwrócił się z przepraszającą miną w stronę okna gabinetu szefa. Hjelm w odpowiedzi pokręcił głową i stłumił krzy wy uśmiech. Wszy stko wciąż by ło w fazie przy gotowań. Jednak jeśli Paul Hjelm czegoś się nauczy ł podczas ty ch dość intensy wny ch lat, jakie przepracował w policji, a przy najmniej w drugiej połowie swojej kariery, to ty m czy mś by ło znaczenie wiedzy. Znaczenie tego, by po prostu wiedzieć i potrafić więcej niż przeciwnicy, kimkolwiek mieli się ty m razem okazać. Nic z tego, co robiono w ty m otwarty m pomieszczeniu biurowy m, nie mogło się zmarnować. Chy ba że czas Opcopu dobiegnie końca, zanim na dobre się rozpocznie. Uśmiech na jego twarzy by ł tak krzy wy, że musiał go ukry ć, nim się odwrócił. – No i? – spy tał zdumiewająco młody dy rektor Europolu. Paul Hjelm podszedł do stołu, na który m leżały różne wy druki i seria zdjęć. Wziął najwy raźniejszą fotografię i przy jrzał się kobiecie w półleżącej, z pozoru rozluźnionej pozy cji, leniwie opartej o drzewo. Dolną część jej ciała zasłaniała biała tkanina, której róg wsunięto pod jej prawą rękę spoczy wającą na pniu. Nie miała ry sów twarzy, jej twarz by ła tak napuchnięta, że stała się całkowicie gładka. Pokręcił głową i odłoży ł zdjęcie. Miał wrażenie, że widział to już wcześniej, jakieś klasy czne dzieło sztuki, którego teraz nie by ł w stanie sobie przy pomnieć. Odsunął od siebie tę my śli i sięgnął po wy druk notatki. Po jednej stronie napisano długopisem „e98weriN” i „79sYsd76”, po drugiej „Do jednostki operacy jnej Europolu”. – So the cat is out of the bag? – spy tał i westchnął ciężko. – Niekoniecznie – odparł dy rektor elegancką angielszczy zną z walijskim akcentem. – Po pierwsze, The Met udało się ograniczy ć wiedzę na temat tego dokumentu. O jego istnieniu wie dowództwo i zaledwie garstka inny ch ludzi. Po drugie, to mógł by ć kompletny strzał w ciemno. Osoba lub osoby, które umieściły tę karteczkę w odby tnicy ofiary, mogły założy ć, że w każdej policji jest jednostka operacy jna. Hjelm odłoży ł wy druk na stół, usiadł w fotelu naprzeciw dy rektora i odparł: – W takim razie to ogromna różnica, czy napisała to sama, jako rodzaj testamentu, czy zrobili to sprawcy. Machnął trzy maną w ręku fotografią. – Wy daje się, że niczego nie pozostawiają przy padkowi – stwierdził dy rektor. Wziął do rąk zdjęcie i przy jrzał mu się uważnie. – Z drugiej strony, to by ła idealna skry tka na coś, co absolutnie nie mogło wpaść w czy jeś ręce – zauważy ł Hjelm. – By ć może deformacje twarzy świadczą o torturach. – W takim razie musiały to by ć specy ficzne tortury – zauważy ł dy rektor i wskazał na białe ciało, na który m nie widniały żadne ślady. – Zakładam, że będziemy mieli powody, by powrócić do tej kwestii – powiedział Hjelm, opierając się wy godnie. – Będziesz to mógł obgadać z komisarzem Dry denem. – Zamierzałem wy słać Hershey i kogoś jeszcze. Ale masz rację. Pewnie powinienem jechać sam. – Stawką jest istnienie Opcopu – wzruszy ł ramionami dy rektor. – To ty stworzy łeś tę jednostkę, Hjelm. Ale jak najbardziej, weź ze sobą Hershey, jest świetna, choć może trochę upiorna, jak chy ba wszy scy z MI-5. I może jeszcze kogoś. Ty ch dwoje będzie odwalać robotę, a ty będziesz musiał zajmować się polity ką. Weź się do tego, zanim rozejdą się plotki, że w Europolu istnieje

jednostka operacy jna. Wiele od tego zależy. – Nie jestem polity kiem – zaprotestował Hjelm. Dy rektor parsknął i pokręcił głową. – Długo sam to sobie wmawiałem – odparł. – Ale spójrz za szy bę. Jeśli to nie jest polity ka, powiedz mi, czy m to jest. I jeszcze jedno. Paul Hjelm spojrzał za szy bę i znów poruszy ły go szalejące tam energie. Nie, to się nie miało prawa stać. Nie zostaną teraz zdemaskowani. Sprawę trzeba wy ciszy ć. Polity ka. Pokręcił głową – Jeszcze jedno? Dy rektor pochy lił się nad stołem i powiedział tonem, który Hjelmowi zdał się trochę nazby t dobitny : – Jeżeli założy my, że to nie by ł kompletny strzał w ciemno ze strony kogoś, kto napisał tę karteczkę, to jak ten ktoś dowiedział się o waszy m istnieniu? Hjelm skrzy wił się paskudnie, gdy to do niego dotarło. – Chcesz powiedzieć… – Nie możemy ignorować ry zy ka, że ktoś z nich mógł się wy gadać. Możesz mieć przeciek w samy m Opcopie. – Albo u ciebie – rzucił Hjelm, przechodząc do ataku. – Wśród polity ków. – Jak najbardziej – przy znał wspaniałomy ślnie dy rektor. – Ja poszukam u siebie, ty u siebie. Uważasz, że to do przy jęcia? – Ani trochę. Ale to nieuniknione. – By łeś przecież śledczy m wy działu wewnętrznego – zauważy ł złośliwie dy rektor, po czy m wstał, położy ł rękę na ramieniu Hjelma i wy szedł z pokoju. Gdy po chwili namy słu Paul Hjelm wy szedł do pomieszczenia biurowego, wszy stko wy glądało zupełnie inaczej. Zmieniła się grupa, zmieniło się jego spojrzenie. Ktoś tutaj zdradził. Ktoś się wy gadał o istnieniu jednostki. By ć może wcale nie by ło to prawdą, może wcale nie by ło przecieku albo by ł zupełnie gdzie indziej, lecz jako doświadczony śledczy wy działu wewnętrznego wiedział, że nie wolno w ten sposób my śleć. Przeciek by ł tu. Wśród nas. I od tej chwili musiał my śleć właśnie tak. Waży ć każde słowo. Nie mówić zby t wiele. Nie otwierać się. Cały czas prowadzić podwójną grę. Polity ka. Opadł ciężko na stojące pośrodku biurko Jutty Bey er i powiedział: – Możecie tu na chwilę podejść? Mamy nieformalne spotkanie. Zebrali się. Krzesła w różny ch tonacjach zaskrzy piały o podłogę. Po kilku sekundach kakofonia ucichła i powrócił spokój. Spokój pełen wy czekiwania. – Widzieliście, że z mojego pokoju właśnie wy szedł dy rektor. Postanowiliśmy poszerzy ć działalność i zająć się pewny m morderstwem w Londy nie, więc zaczy namy na dobre wkraczać w fazę operacy jną. Przez chwilę sły szał wy rażające powątpiewanie pomruki, które powoli przebrzmiały. – Czy to ma coś wspólnego z naszą sprawą? – spy tał scepty cznie Fabio Tebaldi. – Zupełnie nic. To dwie osobne sprawy. Jadę tam i zabieram ze sobą dwójkę z was. – Ach – mruknęła Miriam Hershey. – Czy żby wzy wały mnie rodzinne strony ?

– Dobrze sły szałaś – przy znał Hjelm. – Pojedziesz ze mną. I jeszcze jedna osoba, później powiem kto. Najpierw chciałby m usły szeć, czego nowego się dowiedzieliście. Zacznijmy od Szwecji. Od Endy mion Möbelsy stem AB i dy rektora firmy Carla-Henrika Stiernmarcka. – Jest czy sty – powiedział Arto Söderstedt, poprawiając nowo kupione holenderskie okulary. – Z wy jątkiem sporej liczby mandatów za parkowanie i przekraczanie prędkości oraz serii nienawistny ch maili do kobiet polity ków. Nasza szwedzka sekcja bada również oskarżenia o pornografię dziecięcą, ale wątpię, by cokolwiek z tego miało wy niknąć. Firma, czy li Endy mion, jest nieco bardziej interesująca. Podczas kry zy su jesienią działy się z nią różne rzeczy. Firma i tak by ła w złej sy tuacji z powodu podróbek, ale ktoś mógłby chy ba powiedzieć więcej na ten temat… Bez zastanowienia Jutta Bey er uniosła rękę. Znów poczuła, że wszy scy się na nią patrzą, jakby by ła śpiewający m orangutanem w balowej sukni. Powoli opuściła rękę. – Wrócimy do tego później – powiedział litościwie Arto Söderstedt, po czy m konty nuował: – W każdy m razie stało się, co następuje. Endy mion stał na skraju bankructwa i to wtedy Stiernmarck napisał te sły nne nienawistne listy. Wtedy wkroczy ł na scenę jakiś nieznany finansista i uratował przedsiębiorstwo. Czy to może by ć aż tak proste? Jaki, u licha, mogłaby mieć interes ‘Ndrangheta czy co tam za jedni, by inwestować w dość niepozorną szwedzką firmę meblarską? Chciałby m usły szeć, co mają na ten temat do powiedzenia nasi znawcy mafii. – W takim razie chodzi o metodę nogi w drzwiach – odezwała się Lavinia Potorac. – Gdy raz otworzy się drzwi mafii, nie ma odwrotu. Mówiłam to wcześniej i powtórzę: mafia wy kupuje świat ze wschodu, z zachodu i z południa. Jest o ty m tak cicho ty lko dlatego, że nikt nie ma odwagi o ty m pisać, bo to by oznaczało otwarcie drzwi. Albo większość została kupiona. Kupiony ch, w ten czy inny sposób, jest o wiele więcej, niż nam się wy daje. Dziennikarze, polity cy, osoby opiniotwórcze… – Każdy rodzaj przestępczości jest związany z inny m rodzajem przestępczości – stwierdziła zagadkowo Miriam Hershey. – Sporo w ty m prawdy – zauważy ł Angelos Sifakis. – Słabsze państwa, wielonarodowe przedsiębiorstwa, które zaczy nają się przeistaczać w rodziny mafijne, i vice versa, drasty czny wzrost liczby polity ków kupiony ch albo takich, który m się grozi, słabnące zainteresowanie podstawami demokracji wśród zwy kły ch ludzi i dziennikarzy. Droga stoi otworem. Zawsze jesteśmy o krok za nimi, bo zawsze musimy chronić ży cie ludzi, nasze własne i naszy ch bliskich. Oni nie muszą niczego chronić. To coś zupełnie innego. – Fakt, chętnie się wkupują w różne legalne branże – potwierdził Fabio Tebaldi. – Ale te branże muszą przy nosić szy bkie zy ski. Brakuje im cierpliwości, to jest ich słabą stroną. Branża restauratorska, hazard, lombardy, dzieła sztuki, pozby wanie się toksy czny ch odpadów, owszem. Ale branża ekskluzy wny ch mebli zupełnie mi nie wy gląda na działkę ‘Ndranghety. – Nie masz żadnego pojęcia, skąd się wzięły te pieniądze, które uratowały firmę? – zapy tał Paul Hjelm. Arto Söderstedt równocześnie pokręcił głową i wzruszy ł ramionami. Wy szło z tego coś dziwnego. – Wpły nęły z jakiegoś konta na Kajmanach, ale dowiedzieć się, do kogo należy konto i jak ominąć tajemnicę bankową, to chy ba zadanie na przy szłość. – I nie mamy żadnego innego punktu zaczepienia, jeśli chodzi o przemy sł meblarski? Jutta?

Jutta Bey er z wdzięcznością spojrzała na szefa i powiedziała: – To pewnie nie ma nic wspólnego ze sprawą, ale obecnie najważniejszy m problemem w tej właśnie branży ekskluzy wny ch szwedzkich mebli jest piractwo. Około dwudziestu szwedzkich firm ucierpiało z powodu rosnącej liczby chińskich podróbek. To kiepskie kopie, które sprzedaje się jako autenty ki. Wspomniane przedsiębiorstwa właśnie połączy ły siły, by pozwać szwedzkich sprzedawców ty ch podróbek, ale szwedzkie prawa autorskie wy padają blado w porównaniu z resztą Europy. No i jeszcze jedno… Z niejasny m wrażeniem déjà vu Paul Hjelm zapy tał: – Jeszcze jedno? – Może to też nie ma związku ze sprawą… – …ale zajmiemy się ty m teraz. – Tak, przepraszam – powiedziała niepewnie Jutta Bey er. – To ty lko pewien pomy sł. Fabio wspomniał o pozby waniu się toksy czny ch odpadów. Kilka z najniebezpieczniejszy ch nowy ch toksy n na świecie, bromowane opóźniacze płomienia i związki perfluorowane wy stępują w meblach tapicerowany ch. A Endy mion produkuje chy ba głównie takie meble. – Podobno są to meble, na który ch zawsze siedzi się lub leży tak wspaniale, że człowiekowi grozi naty chmiastowe zapadnięcie w sen – pokiwał głową Paul Hjelm. – Sprawdzałaś to dokładnie w odniesieniu do Endy mion AB? – Nie, tak daleko jeszcze nie doszłam – odparła Jutta Bey er. – Ale to niezwy kły pomy sł – stwierdził Paul Hjelm. – Söderstedt i Bey er pracują dalej nad Endy mionem. Dowiedzcie się, skąd nadeszła inwesty cja, która ich uratowała. I sprawdźcie jak firma radzi sobie z toksy czny mi substancjami. Skoordy nujecie swoje działania ze Sztokholmem. Hjelm dostrzegł, że Söderstedt uśmiechnął się po ojcowsku na widok błogiego uśmiechu, który przemknął po twarzy Bey er, świetnie kontrolującej swoją mimikę. Tak, ta współpraca powinna się sprawdzić. Hjelm odchrząknął i ciągnął: – Oczy wiście pozostaje ważne py tanie, jak wy gląda związek w układzie Sztokholm – południowe Włochy – Łotwa. Włączy liśmy do sprawy jednostkę informaty czną, której dowódcą jest w tej chwili komisarz Jorge Chavez. Chavez od jakiegoś czasu powoli i zdumiewająco bezgłośnie podjeżdżał do przodu na krześle biurowy m z najdalszego końca pomieszczenia. Hjelm uznał, że ciekawie będzie się przekonać, którzy z obecny ch się wzdry gną, gdy jakby znikąd rozlegnie się głos Chaveza. – Jak wiecie, maile Carla-Henrica Stiernmarcka są krótkie i mocno zaszy frowane. Trzy zostały wy słane na różne adresy we Włoszech, w ty m jeden z ukry tą kopią na adres na Łotwie. Pierwszy wy słano we wrześniu ubiegłego roku, drugi w listopadzie, trzeci, ten z kopią na Łotwę, w luty m tego roku. Mój kolega Jon Anderson ze Sztokholmu zauważy ł, że te trzy włoskie maile wy doby to z adresu MAC, który dwukrotnie pojawiał się w między narodowy ch śledztwach związany ch z mafią i w związku z ty m figurował w bazie Europolu. Wciąż jest niejasne, do kogo należy ten komputer. Ty le na razie udało nam się ustalić. – Powiedz, że zaszliście choć trochę dalej – poprosił Hjelm z nadzieją w głosie. – Nie za bardzo – odparł Chavez, ale jesteśmy nieco bliżej. Nie chcę was zamęczać szczegółami. Ustaliliśmy dwa różne adresy MAC. To oznacza, że wszy stkie trzy zaszy frowane maile od Stiernmarcka zostały otwarte i zapewne rozszy frowane. Co prawda, te trzy maile

wy słane do Włoch trafiły na różne adresy mailowe i różne adresy IP. Takie rzeczy łatwo można sfałszować, jest na to mnóstwo sposobów, wy starczy wejść na hide-my -ip.com i ma się to z głowy. Lecz unikatowy ślad danego komputera, adres MAC, nie jest tak łatwy do ukry cia. Dotarliśmy do dwóch takich adresów, jednego we Włoszech i jednego na Łotwie. Udało się je powiązać z konkretny mi ludźmi. We Włoszech znajdujemy się nie w Kalabrii, tam gdzie ‘Ndrangheta, lecz w Bazy likacie, anonimowy m regionie w połowie podeszwy włoskiego buta, oraz między San Luca a Neapolem, czy li, że tak to ujmę, w połowie drogi między ‘Ndranghetą a Kamorą. Mówi ci to coś, Tebaldi? Fabio Tebaldi się zamy ślił. – Nie za bardzo – odparł. – To dość nudny górzy sty rejon… – Właściciel wspomnianego komputera mieszka podobno w mieście Potenza, niedawno dotknięty m trzęsieniem ziemi, i nazy wa się Ottavio Mascaro. Skontaktowaliśmy się z miejscową policją. Jego nazwisko nie figuruje w jej kartotece. – To mi coś przy pomina – powiedział Tebaldi – ale nie potrafię tego sprecy zować… Pozwól mi się ty m zająć. – Dokładnie tego oczekuję – odparł Hjelm i znów zwrócił się do Chaveza. – A Łoty sz? – To jest w Ry dze, w stolicy – poinformował Chavez. – Wspomniana osoba nazy wa się podobno Kaspars Helmanis i łotewskiej policji też to nazwisko nic nie mówi. Zresztą żaden z nich nie figuruje w bazach Europolu. Taki jest punkt wy jścia. Oczy wiście nadal będziemy próbować namierzy ć te dwie „osoby ” i odszy frować maile. Jeśli uda nam się je odszy frować, pewnie będziemy mieli rozwiązanie zagadki. – Ale czy zbliży liśmy się do ‘Ndranghety ? – zapy tał Fabio Tebaldi. – Czy to fakty cznie ten ślad, który doprowadzi nas do mafii, na który tak liczy liśmy ? – Takie mam mimo wszy stko wrażenie – stwierdził Chavez. – Jest w ty m wszy stkim coś, co nam umy ka. I to oczy wiste, że musi nam się udać złamać ten szy fr. Wtedy poważnie zbliży my się do sedna sprawy. – Jak właściwie wy glądają te zaszy frowane maile? – spy tał Felipe Navarro. – To kod literowy ? – Tak – potwierdził Hjelm. – Wy glądają, jakby ktoś stukał na chy bił trafił w klawiaturę. Długie rzędy liter. Roześlę wam ory ginalne maile intranetem, możecie się im przy jrzeć w wolnej chwili. Wezmę pod uwagę każdy pomy sł. – Oczy wiście, o ile szef nie będzie akurat w Londy nie – zauważy ł Marek Kowalewski. – Szef standardowo będzie dostępny dwadzieścia cztery godziny na dobę – stwierdził oschle Hjelm. – A teraz zajmijmy się Łotwą. – Która znalazła się w poważny m potrzasku, ty le wam powiem – oświadczy ła z przejęciem Corine Bouhaddi. – W naszy ch czasach rzadko można zobaczy ć taką imperialisty czną historię i to w związku ze wspaniałą neutralną Szwecją. Łotwa przeży ła prawdziwą inwazję szwedzkich banków, które każdemu kloszardowi przy znawały milionowe poży czki. W kraje bałty ckie dosłownie pompowano szwedzkie pieniądze, najwięcej właśnie w małą Łotwę. Kraj padł na kolana, nikt nie jest w stanie spłacić zawrotnie wy sokich kredy tów, szwedzcy kredy tobiorcy muszą płacić za giganty czne łotewskie bankructwa zarówno firm, jak i osób fizy czny ch. Wiele wskazuje na to, że Łotwa wkrótce pójdzie w ślady Islandii. Nie dostaną żadny ch kredy tów z zagranicy, nikt nie chce nawet tknąć ich waluty. Niedługo przy jdzie pora na poży czki nadzwy czajne, by uniknąć bankructwa państwa. Nastąpi potężna dewaluacja waluty. Kto wtedy będzie stał i nadstawiał

mieszek, jeśli nie szwedzki rząd i szwedzcy podatnicy ? Ręka rękę my je, moi drodzy, ręka rękę my je. – Niezwy kle ciekawe – stwierdził chłodno Felipe Navarro. – Mówię to szczerze, ale co to ma wspólnego z naszą sprawą? – To warunkuje w tej chwili wszy stko, co się dzieje na Łotwie – nie dała się zbić z tropu Bouhaddi. – I skoro dokładnie na początku kry zy su widzimy, że coś się dzieje między szwedzkim kapitałem, włoską mafią a czy mś nieznany m w Ry dze, wy daje mi się, że nie możemy dłużej przy my kać oczu na szwedzki imperializm. – Pomy ślałaś sobie, że fajnie by by ło to powiedzieć, co? – spy tał Chavez. – By ło fajnie – odparła z powagą Bouhaddi. – Koniec, kropka. – Gdy fakty cznie nadejdzie potężna dewaluacja, nie będzie tak zabawnie – zauważy ła Laima Balodis. – Już w tej chwili jest nie za fajnie, także na Litwie. Nasi rządzący dali się ponieść kapitalisty cznej py sze. Zagraniczni kapitaliści oczy wiście skorzy stali z okazji. Unia Europejska za wszelką cenę. – Ty le że nie o ty m chciałam powiedzieć – przerwała jej Bouhaddi. – Oto co miałam na my śli: w takiej sy tuacji uważam, że nie możemy dłużej przy my kać oczu na fakt, że to jest związane z kry zy sem finansowy m. W ten czy inny sposób. – Czy wasz szwedzki kapitalista poży czy ł pieniądze przez Łotwę, żeby uratować swoją firmę? – zapy tał Angelos Sifakis. – Albo od mafii, która z łatwością może dostać poży czkę z Ry gi, to znaczy, w sumie ze Szwecji? – spy tała Miriam Hershey. – Właśnie o ty m rozmawiały śmy z Laimą. – Py tanie – dodała Laima Balodis – czy między rosy jską a włoską mafią istnieje jakiś bardziej bezpośredni związek, niż nam się wy daje? Bo to rosy jska mafia dy ktuje warunki w krajach bałty ckich. I nie wierzcie, że jest inaczej. – Ona nie jest silniejsza niż ‘Ndrangheta – zauważy ł Fabio Tebaldi. – Razem mają mięśnie jak po stery dach – stwierdziła Hershey. – Stanowią rodzaj ram Europy. Widzę po minie naszego szanownego szefa, że zaczy namy się gubić w spekulacjach. Z drugiej strony, to właśnie mieliśmy robić, szukając łotewskich powiązań. – Uwzględnię wszy stkie poglądy i propozy cje – zapewnił cierpko Hjelm. – Ale w tej chwili nie poruszamy się naprzód. Kowalewski? – Nie mam nic do powiedzenia – odparł spokojnie Marek Kowalewski. – Stwierdzam ty lko, że na Łotwie liczba przestępstw z udziałem przemocy spada, a liczba przestępstw gospodarczy ch rośnie. Jest dużo fałszerstw banknotów i kart kredy towy ch, prania pieniędzy, oszustw, kradzieży dzieł sztuki, który mi nikt się nie przejmuje, łamania praw autorskich i przestępstw internetowy ch. Łotwa po prostu integruje się z Europą. – Czy to nie cudownie? – rzuciła Balodis. – Ty lko do czego to wszy stko zmierza? – spy tał Hjelm. – Co powiedzą nasi eksperci od włoskiej mafii? – Mamy ty lko jednego – odparła Lavinia Potorac. – My jesteśmy jedy nie backupem. – No to zacznijmy od backupu – powiedział Hjelm. – Proszę bardzo. – Przy jrzałam się dokładnie brutalny m przestępstwom ‘Ndranghety – odparła Potorac. – Niewiele jest słów, które mogły by to opisać. W ogóle niewiele ode mnie usły szy cie. Jeśli o mnie chodzi, wy starczy ty le: trzeba to powstrzy mać. Over and out.

Hjelm pokiwał głową. Kiwał tak, jakby kształtowała się w nim jakaś decy zja. Odwrócił się lekko i powiedział: – Angelos? Angelos Sifakis uśmiechnął się łagodnie. – Jeśli przy jrzeć się fakty czny m procesom sądowy m z południowy ch Włoch w ostatnich pięciu, dziesięciu latach, nie uwzględniając przy ty m Sy cy lii ani Neapolu, można sobie stworzy ć całkiem niezły obraz przeciętny ch kontaktów między polity kiem, przedsiębiorcą a mafiosem. Trzeba ty lko wszy stko pomnoży ć razy sto albo coś koło tego. To jest po prostu wszędzie. Jak najbardziej jest u Berlusconiego, w ty m obozie nie ma ani krzty uczciwości, ale jest też wszędzie, na lewicy i na prawicy, na górze i na dole, w policji i w sądownictwie. Ci nieliczni sędziowie śledczy, którzy decy dują się postawić i usiłują coś z ty m zrobić, zawsze wiedzą, że ich dni są policzone. Bez względu na to, jakiej są orientacji polity cznej. Choć coś sprawia, że jednak to robią. Wtedy mówią jedny m głosem, głosem człowieka, którego czeka śmierć. Mówią coś, czego nikt nie chce sły szeć: „Za dziesięć lat Europa będzie w rękach mafii”. Potorac i ja jesteśmy chy ba najbardziej różniący mi się osobami w cały m ty m pieprzony m biurze, ale mówimy to samo i dąży my do tego samego. I żadne z nas się nie podda. Aż do śmierci. No to masz backup, szefie. Paul Hjelm się roześmiał. To by ł powoli narastający śmiech przy pominający śmiech szaleńca. Wraz ze śmiechem narastało w nim pewne przeświadczenie. Przeświadczenie, że musi powiedzieć wszy stko. Że nie może by ć między nimi żadny ch tajemnic. Żadnej podwójnej gry. O ile ta grupa ma mieć jakąkolwiek przy szłość. W sumie by ł z niego żaden śledczy wy działu wewnętrznego. A już na pewno nie polity k. Nagle przestał się śmiać. Powiedział: – Ktoś z was wy gadał się o istnieniu Opcopu mimo ry gory sty cznego obowiązku milczenia. Kto z was to zrobił? Wszy stko umilkło. Zamarło. Znieruchomiało. Nie poruszało się nic prócz ust Paula Hjelma. – W tej chwili nie będzie żadny ch konsekwencji. Ale brak kary i całkowite rozgrzeszenie doty czy ty lko tej chwili. Rozumiecie? W tej chwili uznam to za grzech młodości, który nigdy nie może się powtórzy ć. Natomiast jeśli postanowicie milczeć, ujawni to powolne, kosztowne i uciążliwe wewnętrzne śledztwo. Wtedy naprawdę możecie liczy ć na dziesięć lat więzienia. Powiedzcie o ty m teraz, żeby śmy mogli to dalej prześledzić. Potrzebujemy tej informacji. Nikt nie śmiał obrócić głowy, by popatrzeć na pozostały ch. Tuzin głów jakby przy kręcony ch do tułowi. W ty m bezruchu dał się sły szeć cienki głos: – To ma coś wspólnego z Londy nem, prawda? Paul Hjelm odwrócił się w stronę Jutty Bey er. – Jak to? – spy tał. – Inaczej nigdy by ś nie zostawił tej sprawy. Musi chodzić o by ć albo nie by ć całej grupy. – Zgadza się. Ale nie to w tej chwili jest ważne. Najważniejsze jest to, żeby ście absolutnie szczerze zadali sobie py tanie, komu mogliście powiedzieć. Od kogo mógł pochodzić przeciek? To wszy stko. Wciąż ten dziwny bezruch, ten strach przed spojrzeniem na kogokolwiek z pozostały ch. Paul Hjelm podjął decy zję. Powie to jeszcze raz, a potem nigdy więcej.

– Dajcie spokój, jedno z was wie. Macie ostatnią szansę. I wtedy to zobaczy ł. Zobaczy ł twarz, która coraz bardziej bladła. – O Jezu – wy szeptał Marek Kowalewski. Dopiero wtedy głowy się odwróciły. Wszy stkie spojrzenia skierowały się na twarz, która nie chciała przestać blednąć. – To by ł… przy padkowy związek – powiedział Kowalewski. – Mów tak, żeby wszy scy sły szeli – rzucił Hjelm. – Od tej chwili członkowie Opcopu nie będą mieli przed sobą żadny ch tajemnic zawodowy ch. – Nie próbowałem tego ukry ć – szepnął Kowalewski. – Zapomniałem o ty m. To by ło na konferencji w Krakowie. Tam się dowiedziałem, że dostałem tę pracę. By łem taki szczęśliwy. Poznałem dziewczy nę w hotelowy m barze. Chy ba musiała uznać, że jestem strasznie pozy ty wny m facetem. Potem, w łóżku, zapy tała, dlaczego wy daję się taki szczęśliwy. Odparłem oczy wiście, że to z jej powodu, bo jest taką fantasty czną kobietą. Drąży ła dalej. Wtedy jej powiedziałem. Z tego, co pamiętam, dość niejasno i bez szczegółów. – Po pierwsze – zapy tał Paul Hjelm – czy miałeś jakieś powody, żeby nabrać wobec niej podejrzeń? A po drugie, co dokładnie powiedziałeś? Na blady m jak ściana czole Marka Kowalewskiego pojawiły się głębokie zmarszczki. I to czoło wy glądało jak łóżko, w który m można by ć bardzo szczęśliwy m. – Miała na imię Mara, ty le pamiętam. Właściwie nic prócz tego, że naprawdę by ła fantasty czną kobietą. – Fantasty czną z zawodu? – spy tał bezwzględnie Hjelm. Kowalewski milczał. Pogrąży ł się w mętny ch wodach pamięci. – Nie wzięła pieniędzy, jeśli o to py tasz. Miałem wrażenie, że to jej naprawdę sprawiało przy jemność. Nie zadawała żadny ch dziwny ch py tań. Wy dawała się zupełnie zwy czajną dziewczy ną. – Polka? – Tak. Wy zwolona Polka. Nie znam nazwiska. Nie zaglądałem jej w papiery. – Co powiedziałeś? Dokładnie. Wy dawało się, że przy pominanie sprawia mu fizy czny ból. W końcu wy dusił z siebie krótką opowieść. – Zapy tała, dlaczego wy daję się taki szczęśliwy. Powiedziałem, że to z jej powodu, bo jest naprawdę fantasty czną kobietą. „Spadaj”, powiedziała, „widzę, że to coś więcej. By łeś szczęśliwy już przed”. „Dostałem nową pracę”, ja na to, „pracę, o której mogłem ty lko marzy ć”. „Czy li nie będziesz już gliną?”. „Będę, ale nowocześniejszy m. W Europolu, w Hadze”. „I co się tam robi?”. „Łapie się między narodowy ch przestępców”, powiedziałem. „Jak to?”, dopy ty wała. „Będziemy małą jednostką operacy jną”, wy jaśniłem. „To będzie cholernie ciekawe”. A potem chy ba bzy kaliśmy się jeszcze raz. – Żadny ch dalszy ch py tań? – drąży ł Hjelm. Kowalewski potarł czoło, które wciąż by ło trupiobiałe. – Nic takiego nie pamiętam. – To znaczy, że ona zrozumiała słowa „jednostka operacy jna”? – zapy tała nagle Lavinia Potorac swoim łamany m angielskim. – Przecież ja je ledwie rozumiem. To znaczy, po angielsku. – Wy dawało mi się, że miała to gdzieś – odparł Kowalewski. – Rozmowa o ty m ją znudziła.

Chciała robić coś innego. – Niemniej – odezwał się Paul Hjelm, spoglądając w plik papierów trzy many w ręce – dokładnie tak by ło napisane na karteczce, którą wsunięto do rurki i wprowadzono do odby tnicy zamordowanej kobiety znalezionej na Hampstead Heath w północny m Londy nie. „Do jednostki operacy jnej Europolu”. Jak wy glądała ta Mara? – By ła ciemnowłosa – powiedział Kowalewski. – Dwadzieścia siedem lat, dość wy soka, jakieś metr osiemdziesiąt, tatuaż z wężem tuż nad… dziesięć centy metrów pod pępkiem. Nie miała włosów łonowy ch. Ale to by ło cztery miesiące temu. – Ta kobieta nie miała tatuażu, by ła w wieku około trzy dziestu pięciu lat i miała ciemnoblond włosy – powiedział Hjelm. – Mimo to obejrzy sz zdjęcia. Wszy scy je obejrzy cie. Przekażcie je dalej i powiedzcie, czy coś w ty m wy daje się wam znajome. To bardzo dziwne. Przy klejono ją w tej pozy cji. Fotografie zostały puszczone w obieg. Marek Kowalewski dostał je jako pierwszy i powiedział: – To nie Mara. – I co powiecie? – zapy tał Hjelm. – Ktoś ma jakieś skojarzenia? – Sztuka – stwierdziła Jutta Bey er z miną wy rażającą niesmak. – Jakieś klasy czne dzieło sztuki. – Wiadomość – odezwał się Fabio Tebaldi. – Mafia lubi robić takie rzeczy. Przesłanie dotrze ty lko do tego, kto je rozumie. – Wy gląda na to, że nie ma inny ch związków z mafią – powiedział Hjelm. – Co jeszcze? – spy tał Tebaldi. – Raczej nie roi się tu od tropów. – Może twarz – odezwała się Miriam Hershey głosem z MI-5. – Bardzo szczególny rodzaj przemocy. Wy gląda na piasek. Skarpety wy pełnione piaskiem. – Coś rzy mskiego – oświadczy ł Arto Söderstedt. Grupa umilkła na chwilę i wszy scy spojrzeli na Szweda. – W każdy m razie taki punkt wy jścia – wy jaśnił. – To wy gląda jak jakaś rzy mska rzeźba i prześcieradło też wy gląda rzy msko. – Cała zachodnia sztuka naśladuje rzy mską – zauważy ła Jutta Bey er. – Która z kolei naśladowała grecką – dodał Angleos Sifakis. – To ty lko taka refleksja – odparł cicho Söderstedt i przekazał dalej zdjęcia. – Czy li jedziemy do Anglii, żeby to sprawdzić? – spy tała Hershey. – Zgadza się – potwierdził Hjelm. – Ty, ja i… Bouhaddi. – Daj spokój! – wy buchnęła Cornie Bouhaddi. – Ży dówka i muzułmanka. Kto nas potraktuje poważnie? – Mam nadzieję, że to by ła ironia – zauważy ł Paul Hjelm. – Uczy sz się – powiedziała Bouhaddi i się uśmiechnęła. Uśmiechała się wy jątkowo rzadko i Hjelm postanowił przy jąć to jako pozy ty wny znak. Marek Kowalewski, którego twarz zaczęła odzy skiwać lekko rumiany kolor, spojrzał na krążące zdjęcia i pokręcił głową. – Czy li Mara komuś powiedziała? Hjelm przy jrzał mu się i odparł: – To jedna z wielu możliwości. Nie stać nas jednak na to, żeby jej nie uwzględnić. – Ale jak… – Kiedy nas nie będzie, chcę żeby ś ty, nawet na sekundę nie zaniedbując pracy nad Łotwą,

prześledził cały ten łańcuszek. Zaczniesz od Mary i spróbujesz go prześledzić aż do karteczki w Anglii. Powiedzmy, taka praca po godzinach. Kowalewski się roześmiał. – Chinese whispers… – Co? – zdziwił się Paul Hjelm. – Chinese whispers – powtórzy ł Kowalewski. – Głuchy telefon.

Drugi list Od: Ariadna Temat: Ciąg dalszy … Data: 19 marca 23.41.34 EST Do: Fedra A więc jednak piszę ciąg dalszy. Nie wiem, czy biorąc to wszy stko pod uwagę, mam prawo się cieszy ć, ale tu i teraz dla mnie to jest jak boskie objawienie. Nie wiem, jak mam Ci dziękować. Przez kilka dni siedziałam jak na szpilkach. Dopiero przy szłość pokaże, Kochanie, w jakim stopniu uzasadniony jest Twój niepokój. Na razie nic nie wskazuje na to, by ktoś wpadł na mój trop. Z drugiej strony, nie ośmieliłam się jeszcze zapuścić bardzo głęboko w labiry nt. Nie znalazłam też nic szczególnego. Natrafiłam jednak na parę rzeczy. Wrócę jeszcze do tego. W sumie nie wiem, jak są ważne. To najwy żej cele pośrednie. Czasem my ślę o B., który tak strasznie nas podry wał, choć miał już trzecią żonę. Naprawdę się postarzał, ledwie by ś go poznała. Kry zy s finansowy dał mu się we znaki. Starzał się z każdy m mijający m dniem. Ostatni bankier starej daty, z ostatnim staromodny m asy stentem… Pamiętasz przecież Waltera. Tak wtedy my ślałam. Ostatni, który naprawdę zdaje się przejmować wy płacalnością, odpowiedzialnością, nawet klientami. My liłam się. To nie dlatego tak szy bko się starzał. To na komputerze B. zobaczy łam wtedy bestię, znak Minotaura. Upiora. Ale zaczy nam od niewłaściwego końca. Wy bacz, jeśli to, co piszę, wy daje Ci się chaoty czne. Po prostu nie wiem, jak mam to opowiedzieć, żeby wy dawało się logiczne. Chy ba musiałaby m kłamać. Bo nie ma w ty m logiki. To wszy stko prawda, dzieje się tu i teraz, na serio, jest zgodne z faktami, ale logiki w ty m nie ma. Nic w świecie równoległego sy stemu bankowego nie jest logiczne, sama o ty m wiesz. Nie jesteś przecież laikiem. Wiesz, że bank otrzy mał kry zy sową poży czkę na krótko przed ty m, jak Federal Reserve miał już dość i odmówił pomocy Lehmann Brothers. Staliśmy na skraju ruiny. Tak się w każdy m razie wy dawało. Lecz zostaliśmy ocaleni. Znowu tam zmierzamy. Zaczęła się szerzy ć plotka, szy bko jak zawsze. Nowe turbulencje. Czarne dziury poły kające pły nne środki. A tak dobrze się zapowiadało. Podobnie z resztą ry nków finansowy ch, wy dawaliśmy się mieć niezłe szanse, by rozplątać te splątane nici. Potem coś się wy darzy ło. Nie wiadomo co. Znowu kry zy s.

Ta szy bkość. Te gwałtowne zmiany. Nie rozumiem, dlaczego w dzisiejszy ch czasach szy bkość musi wy kluczać inteligencję. Czy jeszcze całkiem niedawno nie by ło na odwrót? Najszy bsi i najby strzejsi. Teraz chy ba jesteśmy ty lko szy bcy. I szy bko to poszło. W poprzednim mailu jeszcze niczego nie przeczuwałam. Teraz wszy stko wy daje się inne. Coś nam nie wy paliło. Pły nność znów się bardzo zmniejszy ła. Nie wiadomo, w jaki sposób. Ale przecież zawsze tak jest. A może nie? Albo plotka kłamie. Świat plotek. Niepewności. Negaty wna spirala podejrzeń różny ch insty tucji kredy towy ch. Mekka dla psy chologów tłumu. To gorsze niż jakikolwiek fanaty zm religijny. Co właściwie sobie wy obrażałam? Zawsze grałam w tę grę. To by ł mój świat. I nic dziwnego. Trzeba kierować ekonomią. Zarządzać pieniędzmi. Zajmować się majątkami. Obracać oszczędnościami. Ludzie, którzy sami nie mają możliwości lub chęci, by pomnażać pieniądze, powinni mieć taką opcję. To fundament kapitalisty cznej gospodarki. Wszy stko trzeba rozwijać, także zasoby pieniężne. Wszy stko musi się rozrastać, pomnażać, zwiększać. Ekspandować. Stworzy ć przestrzeń na więcej. Która z kolei tworzy przestrzeń na jeszcze więcej. Więcej i więcej. Od dwustu lat – nie, zawsze tak my śleliśmy, jeszcze na długo przed ty m, nim pojawił się właściwy kapitalizm. To w ten sposób się rozwijaliśmy, uczy liśmy się więcej niż nasi rodzice. Umieć więcej, wiedzieć więcej, nauczy ć się więcej, zarabiać więcej. Chcieć więcej. To wszy stko by ło dla mnie takie naturalne. Harvard, biznes, ry nki finansowe jako istota ekonomii, pieniądze jako tlen w krwiobiegu społeczeństwa. Wiesz, co mam na my śli. Tak wielu z nas nigdy nie będzie w stanie my śleć inaczej. Nie wiem nawet, czy robię to w tej chwili. Ale zaczęły mi się zapalać różne światełka alarmowe. By ły śmy takie naiwne. Może jednak zby t łagodnie to określam. Wiedziały śmy. Ży ły śmy ze świadomością, że świat, w który m się obracamy, jest mniej czy bardziej przestępczy. Przy my kały śmy na to oczy. Uważały śmy, że taka jest istota kapitalizmu: najsilniejszy wy gry wa. Ekonomia musi by ć walką. A żeby wy jść z tej walki zwy cięsko, trzeba przejść po ty m czy inny m trupie. Chcemy by ć po stronie najsilniejszego, zawsze tak by ło. Jeśli możemy wy bierać między moralnością a siłą, wy bór jest oczy wisty. Do tego nas wy chowano. Znajdź sobie miejsce po stronie najsilniejszego. Albo sam stań się najsilniejszy. Nasz światopogląd kształtowała nie moralność, lecz władza. My ślenie inaczej by łoby oszukiwaniem samego siebie. Ży ły śmy przestępstwem. Przestępstwem, które trwa od tak dawna. Pomnażanie pieniędzy zawsze by ło związane z jakąś formą oszustwa. Wiedzieliśmy o ty m my wszy scy, którzy się ty m zajmowaliśmy, taki by ł nasz punkt wy jścia. Pieniądze nie mogą się pomnażać z niczego, trzeba je skądś brać. Wszy scy o ty m wiemy. Świetnie wiemy, że to, co robimy, jest kradzieżą. Za bardzo filozofuję. Nie o to mi chodziło. To, o czy m mówię, jest wy jątkowo konkretne. Mamy drugą połowę marca, Kochana. Nagle bankowi znów zaczęło źle się wieść. Nie powiedziano nam niczego oficjalnie, ale czuję, że ta plotka nie przy szła z dołu. Wy czuwam w niej oddech zarządu. Chcą podkreślić, jak z nami kiepsko. Chcą, żeby to dotarło do ludzi, ale pośrednią drogą. Dlaczego ktoś miałby chcieć czegoś takiego? Dlaczego ktoś miałby udawać, że idzie gorzej niż w rzeczy wistości? Bo są z tego pieniądze, oczy wiście. Albo raczej: bo wkrótce będą z tego pieniądze. Dlaczego? I kiedy ?

Wy daje mi się, że mam w tej sprawie jasność. Dopiero teraz zaczy nam to wy raźnie widzieć. Za ponad ty dzień dwadzieścia najbogatszy ch krajów świata spotka się, by dy skutować o kry zy sie finansowy m i o ty m, jak mu zaradzić. Wtedy uwolnione zostanie sporo pieniędzy. Ech, kogo ja próbuję oszukać? Uwolnione zostaną obłędne sumy. Biliony dolarów. Najbardziej zdumiewające kwoty, o jakich świat dotąd sły szał, zmienią właścicieli i przepły ną z rąk publiczny ch do pry watny ch. I nikt nie zaprotestuje. Giganty czny przepły w pieniędzy z budżetów krajowy ch do banków komercy jny ch, inwesty cy jny ch i parabanków na cały m świecie. Globalnie. To właśnie będzie oznaczało spotkanie G-20 w Londy nie, „London Summit”. W Stanach Zjednoczony ch pomoc odpowiadająca produktowi krajowemu brutto kilku mniejszy ch państw razem wzięty ch zostanie przekazana nieprawidłowo zarządzany m bankom i nieodpowiedzialny m bankierom, który m nigdy nie przy szłoby do głowy, by zrezy gnować ze swoich bonusów, bez względu na to, jak biedny i źle zarządzany jest ich bank. Nie to jednak zobaczy łam na komputerze B. Nie zobaczy łam tam biednego banku. To by ł bogaty bank, prowadzący kreaty wną współpracę z… Minotaurem. Zmartwy chwstały m. Ale uprzedzam wy darzenia, Kochanie. Naprawdę skorzy stałam z naszy ch ćwiczeń rozwijania pamięci na Harvardzie. Nauczy ły śmy się naprawdę świetnie zapamięty wać cy fry. Dało to nam, kobietom w świecie mężczy zn, przewagę, której tak potrzebowały śmy. W banku to się naprawdę przy dało. Ile to numerów kont znały śmy na pamięć? Jak bardzo niezastąpione się stały śmy ? Ty m, co zobaczy łam, by ł numer konta z tamty ch czasów. Naty chmiast je rozpoznałam na monitorze B. Nie powinno go tam by ć. Powinno zostać zamknięte. Powinno by ć zamknięte od 11 września 2001 roku. The number of the beast. By ło skojarzone z inny m kontem, którego nigdy dotąd nie widziałam. Na samy m ty m koncie by ło dość środków, by uratować bank – ty le mogę powiedzieć. I nigdzie indziej nie umiem znaleźć ty ch pieniędzy. W żadny m sprawozdaniu, nigdzie. A jednak chodzi, ponad wszelką wątpliwość, o konta w naszy m banku. Choć widziałam to ty lko przez ułamek sekundy, cały świat się potem zmienił. Gdy zaczęłam szukać ty ch dwóch numerów kont, okazało się, że ich nie ma. Ani konta Minotaura, ani tego nieznanego – żadnego z nich. Po prostu nie istnieją. Ja wiem, że je widziałam. Nieznany numer konta nie istniał nigdy. Konto Minotaura fakty cznie zostało zamknięte we wrześniu 2001. Widziałam je. Z wy ciągnięciem wniosków poczekam do następnego maila. Chciałaby m, żeby ś pomogła mi to zrozumieć. Jedy ne, czego mi potrzeba, to nie musieć my śleć o ty m samotnie. Pewnie by m od tego oszalała. Ty lko muszę zapuścić się głębiej. Głębiej w labiry nt. Sama świadomość, że stoisz tam na zewnątrz i trzy masz kłębek, sprawia, że mam odwagę iść dalej. Kochanie, my śl o mnie czasami. Ściskam Cię Ariadna

Kontakt Haga, 7 kwietnia CHOĆ WCIĄŻ BYŁO ICH WIELU, otwarte pomieszczenie biurowe wy dawało się dziwnie opustoszałe. Jutta Bey er po prostu tęskniła za swoim szefem, choć zrozumienie tego faktu przekraczało jej możliwości samopoznania. Ale nie jej nowego partnera. No cóż, on miał na karku znacznie więcej lat niż ona. Arto Söderstedt nie potrafił stłumić uśmiechu, gdy zobaczy ł, że jej spojrzenie po raz czwarty w ciągu kwadransa wędruje ku ciemny m szy bom gabinetu szefa. Przeciągnął się, odłoży ł swoje nowe holenderskie okulary, oparł się wy godnie, splatając ręce na karku, i pozwolił sobie na to, by trochę podumać nad swoim ży ciem. Miał pięcioro dzieci, z który ch czworo wy frunęło z gniazda, oraz żoną Anję, która na szczęście by ła ptakiem osiadły m. Mimo to całkiem mobilny m. Dzięki rozwojowi elektroniki mogła siedzieć w Hadze i zajmować się deklaracjami oraz kwestiami podatkowy mi tak, jak to robiła przez całe ży cie. I jakoś się ty m nie znudziła. Będzie się dobrze czuła w nowy m gniazdku uwity m w spokojny m centrum Hagi. Potrafiła się wszędzie dobrze czuć, by le ty lko mogła w spokoju uprawiać swoją bazy lię. Niedawno wy hodowała zupełnie nową odmianę, którą właśnie oceniało jakieś oficjalne stowarzy szenie hodowców bazy lii w Rzy mie. I dobrze poczuje się pewnie mała Lina mimo swoich piętnastu lat i dzikich protestów, że musi opuszczać swoją klasę. Nie czuła się jednak szczególnie dobrze w tej klasie. Na szczęście jej humory by ły zmienne jak kwietniowa pogoda. Teraz w między narodowej szkole nie ty lko pozna nowy ch, mniej destrukcy jny ch przy jaciół, lecz również zy ska szansę poprawienia mierny ch ocen i dostania się dzięki temu do gimnazjum designu, o który m skry cie marzy. Söderstedt wiedział o ty m, miał bowiem w zwy czaju sy stematy cznie przeszukiwać jej sekretne notatki. By ć może fakt, że ty lko w taki sposób mógł poznać najmłodszą córkę, powinien by ć dla niego dzwonkiem alarmowy m. Ale dzwonki alarmowe nie robiły wrażenia na Arto Söderstedcie. Nawet ten wściekle dzwoniący, który wrzeszczał, że jego próby przekonania samego siebie, iż rodzina w Hadze dobrze się poczuje, mają w sobie coś panicznego. Pozwolił sobie po prostu na to, by poczuć się dobrze z ty m, jak ży ł. W ten bezapelacy jnie söderstedtowy sposób. Istniało pewne zakłócenie. Czasami go dopadało. Coraz częściej, jeśli miał by ć szczery. Dopadało go bez względu na to, jak szczelnie się otulił swoim fizy czny m i mentalny m płaszczem. By ł to wiatr, lodowaty zimowy wiatr z Glencoe. Przenikliwy wiatr zdrady. I co za ty m idzie, by ł też zakrwawiony Chińczy k, który szeptał Arto do ucha. Czuł się tak, jakby na jego błonach bębenkowy ch wy tatuowano ciąg chińskich znaków, a on nie by ł w stanie ich odczy tać. Bo bardzo trudno zajrzeć do własnego ucha. Nie istniał nikt, kto mógłby to zrobić za niego. Ten drobny człowieczek postawił wszy stko na jedną kartę i ta karta nazy wała się Arto Söderstedt. Niech to szlag! Obowiązkiem Arto Söderstedta jest się dowiedzieć, czego on chciał. Na to nie mógł nic poradzić nawet Paul Hjelm.

Hjelm, którego nieobecność znów przy ciągnęła przelotne spojrzenie Jutty Bey er. Nie zdjąwszy rąk z karku, Söderstedt powiedział: – Poradzisz sobie bez niego. Jutta Bey er oblała się rumieńcem. Wtedy Söderstedt zdał sobie sprawę, że porównuje ją ze zwoją najstarszą córką Mikaelą. Dzieliło je niewiele lat. I całe oceany wiedzy o samej sobie. Mikaela by ła twardą ekonomistką w firmie finansowej w Sztokholmie. To by ł jej bunt przeciw mało konkretny m i trochę niezorganizowany m rodzicom o skłonnościach lewicowy ch. Zastanawiał się, czy Jutta Bey er buntowała się jakoś przeciw rodzicom. Oczami wy obraźni zobaczy ł starszą parę z północny ch Niemiec w toporny ch butach, prakty czny ch ubraniach i z włosami obcięty mi pod garnek. Potem uświadomił sobie, jaki jest niesprawiedliwy. – Nie odpowiedziałeś na moje py tanie – rzuciła Bey er, gdy doszła do siebie. – To dlatego, że nie pamiętam, co to by ło za py tanie – odparł szczerze Söderstedt, zdejmując ręce z karku. – Jak ci idzie z ty m kontem na Kajmanach, z którego przelano pieniądze, żeby uratować Endy mion?– zapy tała aż nazby t wy raźnie Bey er. – Ach tak – westchnął Söderstedt, powracając do bolesnej teraźniejszości. – Bank ma podobno do mnie zadzwonić między jedenastą a dwunastą. Teraz mamy dziesięć po jedenastej. Czekam na telefon od nich. – Navarro mówił przecież, że udało mu się powiązać z ty m samy m bankiem co najmniej dwie transakcje mafijne. – To dobry znak – odparł po ojcowsku Söderstedt. – Warunek konieczny, lecz niewy starczający, jak mawiają filozofowie. Powiedz mi, który bank na Kajmanach, Wy spach Normandzkich, Bermudach, Wy spach Dziewiczy ch, w Liechtensteinie, Luksemburgu, Szwajcarii, Monako, Andorze i Panamie nie obracał kiedy ś mafijny mi pieniędzmi. Albo, skoro o ty m mowa, który bank w Stanach Zjednoczony ch. Pieniądze nie śmierdzą, taka jest prosta dewiza banków. One nie mogą ponosić odpowiedzialności za pochodzenie oszczędności. – Zajmujesz się ciągle ty lko ty m Chińczy kiem – powiedziała nadąsana Bey er. – Mogę robić wiele rzeczy naraz – odparł spokojnie Söderstedt. – Klasy czna męska wielozadaniowość, wy, kobiety, powinny ście tego spróbować. Czuję, że jestem coraz bliżej. Aby mieć jakąkolwiek szansę, musiałby m się nauczy ć mandary ńskiego, a w każdy m razie zrozumieć, jak się konstruuje znaczenia i wy mawia słowa. Wy tęży łem pamięć do granic możliwości i doszedłem do tego, jak brzmiały te słowa w Londy nie. Odkleił od monitora samoprzy lepną karteczkę, wpatrzy ł się w tekst i mówił dalej: – Sły szałem coś, co brzmiało mniej więcej tak: „tksangpudy grgy mongultjudy gnialkridingy ljiang”. Nagrałem to i wy słałem plik dźwiękowy do kilkunastu ekspertów na cały m świecie, ale wszy scy połamali sobie na ty m zęby. Dostałem mnóstwo sugestii. By ły zróżnicowane i niezwy kle kreaty wne. Eksperci na ogół zgadzali się co do tego, że „jiang” na końcu oznacza „rzekę”, choć równie dobrze może chodzić o imię „Jiang”. Takie jak imię tego pingpongisty. – Jiang Jialiang – kiwnęła głową Jutta Bey er, ku szczeremu zdumieniu Söderstedta. – Sły szałaś o nim? – Ty lko ty le, że pokonał Waldnera na mistrzostwach świata w osiemdziesiąty m siódmy m. – Musiałaś by ć wtedy mała.

– By łam dość duża, żeby się zakochać. – W Jiang Jialiangu? – W Janie-Ove Waldnerze – odparła Jutta Bey er, nie rumieniąc się. Söderstedt, który niemal perwersy jnie uwielbiał, gdy niszczono jego uprzedzenia, spojrzał na Bey er jakby inny mi oczy ma i ugry zł się w języ k, żeby nie powiedzieć „Więc teraz Paul Hjelm?”. Zamiast tego powiedział: – A twoje tropy ? – Szwedzka branża projektowania mebli – stwierdziła Jutta Bey er, stukając długopisem w biurko. – Nie tak charaktery sty czna jak duńska, ale w skali między narodowej to przecież hasło IKEA otwiera wszy stkie drzwi. Endy mion Möbelsy stem AB jest małą, lecz renomowaną firmą z najekskluzy wniejszego segmentu ry nku. Specjalizuje się w meblach tapicerowany ch: sofach, łóżkach, fotelach i krzesłach. Wszy stkie impregnuje się bromowany mi opóźniaczami płomienia i związkami perfluorowany mi. Należą one do najgroźniejszy ch toksy n ostatniej dekady. Kiedy się je stosuje, powstaje masa odpadów, które trzeba zneutralizować. – Czy naprawdę cokolwiek świadczy o ty m, że miałoby tu chodzić o związki niebezpieczne dla środowiska? – Nie wprost – odparła z ociąganiem Bey er. – Pośrednio? – zapy tał niecierpliwie Söderstedt. – Zastanawiam się nad ekomafią – odparła niezbita z tropu. – Pozby wanie się związków niebezpieczny ch dla środowiska to nowe ważne zajęcie na boku dla mafii. Niektóre odłamy zajmują się wy łącznie ty m. – Sabotują uty lizację odpadów w Neapolu, zatapiają na Morzu Śródziemny m zuży te tankowce z ropą, nieodwracalnie zatruwają wiekowe lasy piniowe odpadami radioakty wny mi. Robią obrzy dliwe rzeczy we własny m kraju. Ale chy ba z reguły działają w granicach Włoch? – Czemu mieliby to robić? Zajmujemy się przestępczością między narodową. Czemu nie Łotwa? Czemu nie mały kraj na skraju bankructwa, który desperacko potrzebuje pły nny ch środków finansowy ch? Arto Söderstedt naprawdę się nad ty m zastanowił. Spojrzał na tę energiczną kobietę i po raz pierwszy na serio dostrzegł w Jutcie Bey er my ślącą policjantkę. Radośnie akceptując fakt, że ma mnóstwo uprzedzeń, odparł: – Dokończmy twój tok rozumowania. Dy rektor Endy miona Carl-Henric Stiernmarck miałby zlecić ekomafii pozby cie się bromowany ch opóźniaczy płomienia i związków perfluorowany ch. Potem zajęłaby się nimi włoska mafia i wy wiozłaby je na Łotwę, by tam się ich pozby ć? Czy to nie są niepotrzebne komplikacje? I niepotrzebne koszty ? – Pozby cie się substancji niebezpieczny ch dla środowiska tak, by nikt tego nie zauważy ł, nie jest łatwe – odparła Bey er. – W tej dziedzinie mamy w Unii Europejskiej mimo wszy stko całkiem rozbudowane prawodawstwo i niezłą kontrolę. Trzeba by sprawić, żeby bromowane opóźniacze płomienia zniknęły z księgowości. – Czy żby m przeczuwał ciąg dalszy ? – spy tał Söderstedt. – Pociągnijmy jeszcze trochę ten tok rozumowania – podjęła Jutta Bey er. Mówiła ze skupieniem i entuzjazmem, jakich Söderstedt, król uprzedzeń, nigdy by się po niej nie spodziewał. Czasami zadawał sobie py tanie, co jego stary kompan, który za sprawą niezbadany ch wy roków opatrzności został wy soko postawiony m biurokratą w strukturach Unii

Europejskiej, widział w niektóry ch członkach Opcopu. Dopiero w tej chwili pojął, że Paul Hjelm widział więcej i patrzy ł znacznie głębiej niż on. Z drugiej strony, on nie by ł wy soko postawiony m biurokratą w strukturach Unii Europejskiej. – Proszę, mów dalej – powiedział i rozsiadł się wy godnie. Jutta pochy liła się nad biurkiem. – Ekologiczna uty lizacja bromowany ch opóźniaczy płomienia i związków perfluorowany ch jest droga i skomplikowana. Gdy dochodzi do kry zy su gospodarczego, ekologia idzie w kąt jako pierwsza. Gdy by tak by ło w przy padku Endy miona, to jakaś regularnie pojawiająca się pozy cja o nazwie „uty lizacja odpadów toksy czny ch” albo coś w ty m sty lu musiałaby zniknąć z księgowości. Przy jrzałam się dokładnie ich rocznemu sprawozdaniu finansowemu z ubiegłego roku i jest tam coś, co się nie zgadza. Pozy cje są za każdy m razem inaczej opisy wane i wery fikowane, ale pojawia się taka sama suma około piętnastego każdego miesiąca. Potem znika we wrześniu i nie ma jej przez resztę roku. W październiku zjawia się natomiast nieznany finansista i ratuje firmę. – Pozy cje mają różne opisy ? – zapy tał. – Kwoty są takie same, wy płacane co miesiąc tego samego dnia, ale mają różne opisy ? – Wszy stko od „literatury fachowej” przez „koszty reprezentacy jne” aż do „kosztów materiałowy ch”. Najczęściej „koszty materiałowe”. Z dość niejasny mi pokwitowaniami. Spojrzenie Söderstedta powędrowało za okno na szarą od deszczu Hagę. – Chcesz powiedzieć, że ktoś manipulował księgowością? Jak wy glądają wcześniejsze lata? – Podobnie. Prześledziłam dane z trzech lat. – Sfałszowanie wstecznie sprawozdania rocznego nie jest chy ba proste? Czy to nie są dokumenty publiczne? Rejestrowane z dniem wpły nięcia do urzędu skarbowego? – O ile dobrze rozumiem szwedzki sy stem, to tak. – Z drugiej strony, wszy stko teraz jest elektroniczne. Moja żona pracuje w urzędzie skarbowy m. Nie ma już żadny ch papierów, żadny ch podpisany ch ory ginałów upchnięty ch w szufladach i przechowy wany ch w zakurzony ch archiwach. Mimo wszy stko to kiedy ś by ło barierą hamującą oszustwa w cy berprzestrzeni. – Pewnie nie wy starczy łoby by ć dobry m hakerem – zauważy ła Bey er. – Potrzebna jest jakaś wty czka w urzędzie. Potem sam proces nie jest skomplikowany. Trzeba wy mienić na przy kład określenie „uty lizacja odpadów” na coś niejasnego jak „literatura fachowa” i „koszty materiałowe”. Według mnie dałoby się to zrobić w parę minut. Problem polega na zamaskowaniu faktu, że się to zrobiło. – Czy li jakaś wty ka w urzędzie skarbowy m? Czy to wszy stko nie zaczy na wy glądać, no nie wiem, poważnie? – To wciąż ty lko spekulacje – odparła i uśmiechnęła się pod nosem. Podniosła wzrok i zauważy ła, że biuro nie jest już takie opustoszałe. Swoimi pomy słami nawodniła pusty nię. W trakcie ich rozmowy kolejne osoby podjeżdżały trochę bliżej na swoich krzesłach. Fabio Tebaldi, który rzadko miewał zahamowania w kontakcie fizy czny m, siedział wręcz absurdalnie blisko, jak kot na poduszce ledwie obudzonej pani, zaś Angelos Sifakis, równie zaciekawiony, ale znacznie subtelniejszy, podjechał do niej z boku. Lavinia Potorac i Felipe Navarro siedzieli trochę dalej, nieco scepty czni i zdy stansowani, zaś Laima Balodis i Marek Kowalewski ostrożnie obserwowali wy darzenia z dy stansu. Balodis wy dawała się autenty cznie

wy trącona z równowagi nieobecnością swojego cienia, Hershey. Dawne błazeńskie popisy Kowalewskiego stały się wspomnieniem. Wy gląda jak mokry szczeniak, pomy ślała Jutta Bey er i na chwilę się zawsty dziła, że tak ją cieszy nieszczęście kolegi. Ty lko krajowi przedstawiciele, w ty m Jorge Chavez, zostali w swoim kącie pomieszczenia. Ale i oni zerkali w tę stronę. – Powtórz to jeszcze raz, Jutto – poprosił Tebaldi i naprawdę by ł in her face, jak zaczęła my śleć w swoim żenująco łamany m EUnglish. Mówiła zatem dalej. – Jak wspominałam, to na razie czy ste spekulacje. – Dotarły do nas twoje zastrzeżenia – powiedziała szczerze Lavinia Potorac. Szczera jak zawsze, pomy ślała Bey er i przez chwilę czuła zaciskanie się szczęk. Mimo to konty nuowała: – Oto jak ja to widzę. Szwedzka firma meblowa Endy mion podczas kry zy su finansowego we wrześniu ubiegłego roku doświadcza poważny ch problemów z pły nnością. Mogą zaoszczędzić na uty lizacji bromowany ch opóźniaczy płomienia i związków per fluorowany ch, bo ona kosztuje drogo. W jakiś sposób dy rektor o trudny m do wy mówienia imieniu i nazwisku, Carl-Henric Stiernmarck, nawiązuje kontakt z ekomafią, która wy rzuca toksy ny bezpośrednio do środowiska. Rezy gnując z legalnej uty lizacji toksy n i wy sy łając cały ładunek w wy brane miejsce na Łotwie, prawdopodobnie gdzieś nad Bałty kiem, można zaoszczędzić naprawdę sporo pieniędzy. Stało się to pod koniec zimy, bo jak wiadomo, w luty m wy słano mail do Włoch i na Łotwę. – Pod koniec zimy nie by ło już kry zy su – odezwała się nagle Laima Balodis, jakby szy bkim cięciem udało jej się uwolnić od bliźniaczki sy jamskiej. – Ty le ty lko – wtrącił cierpko Fabio Tebaldi – że jeśli raz podpisało się kontrakt z mafią, lepiej dotrzy mać warunków. – Zwłaszcza – dodała Jutta Bey er – jeśli w październiku dostało się od tej mafii pieniądze. Pieniądze, które uratowały firmę przed bankructwem. – Tu dochodzimy do mojego py tania, które teraz powtórzę – powiedział Tebaldi. – Po co, u diabła, ‘Ndrangheta albo jakakolwiek inna nielegalna organizacja miałaby pompować pieniądze w małą szwedzką firmę meblową? Wszy scy umilkli, a najbardziej umilkła Jutta Bey er. Milczenie trwało nieprzy jemnie długo. – Czy nie chodzi przy padkiem – odezwał się w końcu Arto Söderstedt – o metodę nogi w drzwiach? O legalny punkt zaczepienia w nowy m kraju? O cokolwiek, co by wy glądało choć trochę obiecująco i co mogłoby by ć punktem wy jścia do ekspansji? Zwłaszcza jeśli ma się haka na dy rektora firmy ? Stiernmarck zwrócił się, w mniej czy bardziej niewinny sposób, do ludzi, którzy mieli mu pomóc pozby ć się tanio pewnej ilości śmieci. Oni zaś wbili w niego szpony i teraz nie może się wy rwać. Jest w rękach włoskiej mafii. Jest ich biletem do Szwecji. Telefon zadzwonił tak przenikliwie, że ty lko nieliczni z nich się nie wzdry gnęli. Jedny m z ty ch, który m się to udało, by ł Arto Söderstedt. – Czekałem na ten telefon – oświadczy ł i spojrzał na numer na wy świetlaczu komórki składający się głównie z piątek. – To powinien by ć jakiś wy soko postawiony bankier z LOL Offshore Asset Management Ltd na Kajmanach. – Konto, z którego wy płacono pieniądze dla Endy mion – wy jaśniła szeptem Jutta Bey er. – Yes – powiedział Söderstedt do słuchawki. Po czy m powtórzy ł:

– Yes. A gdy pół minuty później powtórzy ł jeszcze raz „Yes”, zebrani zaczęli wy mieniać scepty czne spojrzenia i przewracać oczami. Wtedy Arto Söderstedt powiedział: – I am well aware of your Confidential Relationships Law and I fuck it in the ass. Członkowie Opcopu przestali przewracać oczami i wy dali z siebie wy rażające oburzenie lub rozbawienie pomruki. Söderstedt ciągnął w ty m samy m, powściągliwy m tonie: – Wciąż ży jecie w czasach, gdy kolumbijskie samoloty z narkoty kami przy laty wały do Georgetown, pękając w szwach od zakrwawiony ch banknotów. By ły wtedy regularne loty z Miami do przerzucania narkoty ków. Ale to się zmieniło. Również Kajmany zostały zmuszone, by wprowadzić do swego prawa pewne zasady przejrzy stości. A to oznacza, panie More, że może pan wy brać jedną z dwóch opcji. Albo podacie mi te proste informacje, o które prosiłem, albo zbiorę cały aparat prawny Unii Europejskiej i dorwę się do LOL Offshore Asset Management Ltd. Pan wie, że istnieją precedensy. Niech pan sobie przy pomni Sancheza, Corsiniego… Czekam na wiadomość od was do końca ty godnia, panie More. Ma pan mój numer. Adiós. W pomieszczeniu biurowy m zapanowała niezręczna i jednocześnie pełna szacunku cisza. – Naprawdę nazy wa się More? – wy buchnął w końcu Fabio Tebaldi. – Nie mam pojęcia – odparł Söderstedt, odkładając okulary. – Co to za jedni, ten Sanchez i Corsini? – chciała wiedzieć Jutta Bey er. – Król narkoty kowy i mafioso – powiedział Angelos Sifakis. – W sumie dość drobny mafioso – zauważy ł Tebaldi. – Z dość podrzędnego klanu kamory. – I nie za wielki król narkoty kowy – dodał Felipe Navarro. – Boliwijczy k. Ale jak najbardziej się zgadza, że im obu prześwietlono tajne konta na Kajmanach, odpowiednio dzięki decy zjom Organizacji Narodów Zjednoczony ch i Unii Europejskiej. – Tajemnica bankowa to prawdziwa plaga – mruknął Söderstedt. – Alternaty wą jest inwigilowanie społeczeństwa – rzuciła Lavinia Potorac. – Ży łam w ty m. Nie chcę do tego wracać. – Ale nie chcesz też ży ć w społeczeństwie rządzony m przez mafię – powiedział Tebaldi. – Powiedzmy, że to balansowanie na cienkiej linie – podsumowała szorstko Potorac. – Otwarte społeczeństwo to wąska droga rozwoju. Wszy stkie inne są szerokie. – À propos wąskich i szerokich dróg – uśmiechnął się kwaśno Navarro. – Jak ci idzie z Marą, Marek? Kowalewski skrzy wił się lekko i odparł: – Jeszcze nic. Trochę czasu minęło, nim udało mi się zdoby ć przy zwoite portrety pamięciowe. Europol ma kiepskie dojścia do policy jny ch ry sowników. W końcu wy słałem mailem portrety do tego hotelu i nikt jej nie rozpoznał. W weekend jadę do Krakowa. – Naprawdę poważnie traktujesz to, co Hjelm mówił o nadgodzinach – zauważy ł Navarro. – Grzeczny chłopiec. – Im więcej o ty m my ślę, ty m bardziej mi się wy daje, że ona nie mieszkała w hotelu. Mam niejasne wspomnienie, że widziałem, jak wchodziła przez główne drzwi z dwoma koleżankami. W takim razie pewnie mieszka w Krakowie. – I pewnie jest dziwką – zauważy ł bezlitośnie Navarro. Wtedy rozległ się dziwny elektroniczny sy gnał. Nie by ł szczególnie głośny, ale zdawał się ty m bardziej przenikliwy. Członkowie Opcopu popatrzy li po sobie, marszcząc czoła.

– Ty lko nie mówcie, że to alarm przeciwpożarowy – jęknęła Laima Balodis. – Patrzcie, jak za oknem leje. – Hej! – zawołał Angelos Sifakis. – To przecież alarm MAC. Rzucił się do swojego miejsca i zaczął gorączkowo poruszać my szką. Pozostali opornie, ale posłusznie ruszy li za nim. – To Mascaro – wy dy szał tajemniczo Sifakis. – Jest w sieci. – Mówcie po ludzku! – ry knęła Potorac. – Komputer z Bazy likaty – ciągnął Grek w podobny m tonie, wskazując sznureczek cy fr na ekranie. – Ten, na który Stiernmarck wy sy łał swoje zaszy frowane maile. Komputer został powiązany z nieznany m mężczy zną o nazwisku Ottavio Mascaro z miasta Potenza. Jest właśnie w sieci. Ustawiłem alarm na adresie MAC. – Widzisz, co robi? – zapy tał Söderstedt. Sifakis zaczął wy machiwać rękoma nad głową. Zawołał: – Chavez! Szy bko! Jorge Chavez zerwał się z krzesła i zręcznie przebiegł przez biuro. Zamienił parę zagadkowy ch słów z Sifakisem, usiadł i zaczął stukać w klawiaturę. Po kilku sekundach pojawiła się strona, serwis mailowy. Po prostu Hotmail. Kilkoma szy bkimi ruchami palców Chavez zamroził stronę i powiedział: – Odbiera pocztę. – Właśnie teraz? – sy knął Tebaldi. – Już się wy logował, ale mam stronę. I mam nadawcę. I mail. – Masz nadawcę? – ry knął Tebaldi. Chavez, nie zwracając uwagi na ten dobiegający z otchłani ry k, gorączkowo stukał dalej w klawiaturę. – Adres IP mówi Sztokholm, Szwecja – oświadczy ł. – Ale to nie ten sam adres co ostatnio. Przy najmniej na pierwszy rzut oka. – Fuck! – wy darł się Tebaldi i zrobił pełny obrót na krześle. – Pieprzony Sztokholm w Szwecji! Chcę więcej o ich komunikowaniu się! Chcę więcej pęknięć w murze! Chcę Włochy, Kalabrię, Bazy likatę. Chcę mafiosów, którzy pokazują, jacy są cholernie durni. – A nie Stiernmarcka? – wy dusiła z siebie Jutta Bey er w samy m środku tej burzy. – To może by ć to – rzucił Sifakis. – A monitorujemy chociaż tego pajaca? – jęknął Tebaldi. – Powiedz, że tak. No, powiedz. – Kto ma to powiedzieć? – zapy tał spokojnie Söderstedt. – Ty. Albo ty przy kompie. Cholerni Szwedzi. – Nie mamy monitoringu – odparł Chavez, nie przestając stukać. – Natomiast mam fizy czny adres. Dom kultury w Sztokholmie. Publiczny komputer. – I nie zdziwiłby m się, gdy by w domu kultury by ło sporo kamer – zauważy ł Arto Söderstedt. – Jeśli to Stiernmarck, to go mamy. – A druga strona? – wrzasnął Tebaldi. – Powiedz, że mamy więcej informacji o ty m kolesiu z Potenzy. Powiedz, że teraz możemy go znaleźć i przy cisnąć. – Niestety – odparł Chavez ty m samy m drewniany m głosem. – Żadny ch nowości po tej stronie. Ale mam nowy mail, znajome chaoty czne stukanie w klawiaturę. – Do diabła! – zary czał Tebaldi.

– Wasz dy rektor naprawdę opanował takie zaawansowane szy frowanie? – zapy tał Sifakis. – Aż tak się wkręcił? – Good point – odparł Chavez. – Kiedy zajmowałem się ty mi tekstami, uderzy ło mnie, że są dość wy rafinowane. Z wy raźny mi elementami niepokonanej broni każdego szy franta, przy padku. – W relacji z mafią Stiernmarck jest raczej ofiarą niż sprawcą – zauważy ła Bey er. – Co oznacza, że… – Ach! – zawołała Potorac. – Że ma urządzenie szy frujące. – Które wziął ze sobą do domu kultury – kiwnął głową Söderstedt. – O Jezu! – huknął Tebaldi. – Naty chmiast wy ślijcie tam patrol. To przecież nasze wejście! Nasze bezpośrednie połączenie z ‘Ndranghetą jest w kieszeni tego dupka! – Nie – powiedział stanowczo Chavez, wstając. Tebaldi zamrugał kilka razy i przy sunął swoją twarz na dwa centy metry do twarzy Chaveza. Niemal wszy scy zauważy li nabrzmiałe ży ły na jego skroniach. Chavez się nie cofnął, ty lko spojrzał Tebaldiemu w oczy. – Potrzebujemy go – powiedział dokładnie takim samy m tonem. – Jeżeli go teraz przestraszy sz, zapadnie się pod ziemię. – A co z ty m gadżetem? – zawy ł Tebaldi. – Jak w ogóle możemy my śleć o ty m, żeby wy puszczać z rąk klucz do ‘Ndranghety ? – Nie wy puszczamy go z rąk – odparł Chavez. – Zabezpieczamy go. – Teraz możemy go wziąć! Właśnie teraz! Po prostu go zgarnąć i wejść do środka. Nigdy nie by łem tak blisko, chociaż skazali mnie na śmierć, do cholery ! – Możemy się zbliży ć jeszcze bardziej. Niech Sztokholm się ty m zajmie. Oni wiedzą, co robią. – Twoja pieprzona żona i pieprzona żona Hjelma! Co to ma by ć, do diabła? Jakaś kolacja dla par? Przecież polujemy na sukinsy na. – Ale nie na ślepo. Zaślepiło cię, Tebaldi, nie widzisz tego? Przerwał im przeszy wający gwizd. Odwrócili się zdumieni i zobaczy li Angelosa Sifakisa, który właśnie wy jął palce z ust i niezwy kle łagodnie powiedział: – Wolałby m nie musieć o ty m przy pominać, ale to ja tu jestem szefem. Chavez i Tebaldi przez chwilę patrzy li po sobie. Tebaldi odwrócił się do Sifakisa i rzucił ostro: – Naprawdę zamierzasz puścić tego sukinsy na? – Nie – odparł Sifakis. – Ale zgadzam się z Chavezem. Nie wolno nam działać pochopnie. Stiernmarck wciąż jest przesłuchiwany w Sztokholmie. Wszy stko powinno biec normalny m try bem. Urządzenie szy frujące będzie jedną z wielu rzeczy, do jakich doprowadzi nas to przesłuchanie. I nie możemy zapominać, jak daleko dziś zaszliśmy. Wiemy, że jesteśmy na właściwy m tropie. Teraz musimy to właściwie rozegrać. Puszczamy Stiernmarcka ty lko po to, by ty m solidniej go złapać. Jorge Chavez krótko kiwnął głową. Fabio Tebaldi się odwrócił. I zawy ł.

Yard Londyn, 7 kwietnia PAUL HJELM NIGDY DOTĄD nie widział smogu. Prawdziwego smogu. Nie widział tej londy ńskiej mgły, w której spaliny absurdalnej liczby pojazdów łączą się z powietrzem wilgotny m z powodu podłego klimatu i śmierdzący mi oparami porządnie zasranej rzeki. Wy glądał teraz przez okno hotelowe na Tamizę i wiedział, że smogu nie powinno tam by ć. Dzięki opłatom drogowy m i temu, że samochody stawały się technicznie coraz lepsze, w mieście udało się zmniejszy ć o połowę ilość emitowany ch spalin, no i z Tamizą też by ło lepiej niż kilka dekad temu. Z drugiej strony klimat by ł gorszy niż kiedy kolwiek dotąd. Więc i smog tam by ł. W jakiś dziwny sposób Hjelm czuł, że dobrze jest go zobaczy ć. Raz a dobrze. Z nadzieją, że to ostatni raz. Londy n wy dawał mu się miastem, w który m wszy stko dzieje się szy bko. Tempo by ło zawrotne. Ludzie znajdowali się tuż obok siebie, ale się nie widzieli. Wszędzie by ło ciasno, bardzo ciasno. Nie odniósł takiego wrażenia, gdy by ł tu ostatnio. Ponad pół roku temu przy wiózł tu Kerstin na długi weekend. Jesień, ładna pogoda. Urządzili sobie prawdziwy weekend kultury i zwiedzili ty le muzeów, ile ty lko dali radę. Tam nie by ło tak ciasno, nawet w Tate Modern. Teraz właściwie wzięli ty lko taksówkę z Heathrow i przejechali do hotelu na Albert Embankment. Nigdy do tej pory nie doświadczy ł by cia w takim tłoku. Godzina odpoczy nku, potem pora ruszać do The Met. Choć wolał my śleć o nich jako o Scotland Yardzie. Wy glądając za okno i wy cierając się po szy bkim pry sznicu, my ślał, czy jego podwładne dostały równie elegancki pokój. A może siedziały ściśnięte w jednej klitce gdzieś w suterenie? Po jego twarzy przemknął uśmiech. Wrócił do łazienki. Odłoży ł ręcznik i spojrzał na niezliczone odbicia swojego nagiego ciała. Za każdy m razem, gdy stał w hotelowej łazience – a ostatnio często mu się to zdarzało – zadawał sobie py tanie, jaki mają sens te lustra, w który ch wszy stko odbija się setki razy. Na czy m polega przy jemność by cia w zatłoczonej saunie dla mężczy zn z setką identy czny ch ludzi, którzy robią straszny tłok? Komu to się mogło podobać? W końcu wy brał jedno z odbić i przy jrzał mu się uważnie. Pozwolił sobie na lekkie zadowolenie z siebie, mimo że brzuch po raz pierwszy w ży ciu miał nieznacznie zaokrąglony. Cena, jaką płaci się za to, że pracuje się za dużo, a biega za mało. By ła wiosna i zaplanował sobie porządną trasę biegu z mieszkanka, w który m nocował, przez obrzeża Hagi i dalej, nad samy m morzem. Ty lko zaplanował. Na razie. To, czy chciał biegać w Londy nie, by ło zupełnie inną sprawą. Nie wy dawało mu się to szczególnie kuszące. Poza ty m pewnie nie będzie miał ani chwili wolnego. Abstrahując od tego, pomy ślał, czas obszedł się ze mną całkiem przy zwoicie. I z zawsty dzeniem przy łapał się na ty m, że pozuje przed lustrem.

Nagle znalazł się w zupełnie inny m pokoju hotelowy m, znacznie bardziej ascety cznie urządzony m, w dzielnicy Bay swater. Ponad pół roku temu. Z Kerstin. Zmęczeni kompulsy wną konsumpcją kultury, świeżo spod pry sznica, nadzy, w setkach kropli. Podkradł się do niej od ty łu, ona powoli osunęła się na podłogę… Wszy stko zwielokrotnione setki razy. Patrzenie na jej powolny ruch i na to, jak na wszy stkich ty ch odbiciach jej usta przy suwają się do jego członka, by ło dziwnie podniecające. Dopiero gdy w pokoju rozległo się głośne pukanie, popatrzy ł znów w lustro. Zobaczy ł swój penis w niepełnej erekcji i doznał uczucia déjà vu. Przeży ł już kiedy ś coś takiego. Postarał się nadać głosowi jak najbardziej urzędowe brzmienie i zawołał: – Tak? By ł ciekaw, która z nich przy szła z nim porozmawiać. To by by ła pewna wskazówka na przy szłość. – Halo? – krzy knęła Miriam Hershey ze swoim charaktery sty czny m bry ty jskim akcentem. Interesujące, pomy ślał, i odkrzy knął: – Nie mieliśmy się spotkać w lobby ? – Dzwonili do mnie z Hagi – zawołała Hershey. Dlaczego dzwonili właśnie do niej, zastanowił się odruchowo. Równocześnie uderzy ło go, że zaczy na my śleć jak biurokrata. – Coś ważnego? – zawołał, wciąż przeglądając się w lustrze. Stary człowiek. A jednak wcale nie. – Nic pilnego – odkrzy knęła. – Sztokholm znów nawiązał kontakt z mafią przez komputer. I najwy raźniej mają teorię. Dlaczego to nie ja się o ty m dowiedziałem? – pomy ślał. I zaraz potem: czy naprawdę hierarchia wgry za się w moją świadomość? Czy żby m na poważnie stawał się szefem? W końcu pomy ślał o ty m, co trzeba: że nie powinno się wy krzy kiwać na głos takich rzeczy przez drzwi hotelowe w Londy nie. – Widzimy się w lobby za dziesięć minut – zawołał. – Tak jak się umawialiśmy. Zza drzwi żadnego słowa, żadnego ruchu. Nie by ł w stanie powiedzieć, czy Miriam Hershey by ła tam sama ani czy sobie poszła. Zgadza się, by ła… jak to wy raził dy rektor Europolu? „trochę upiorna, jak wszy scy z MI-5”. Po co przy szła? Mieli przecież komórki i telefon hotelowy. Opuścił pełną ciał łazienkę i podszedł do łóżka, żeby się ubrać. Czy ten nowy kontakt oznaczał, że Carla-Henrica Stiernmarcka obleciał strach i w panice skontaktował się z mafią? A może istniały inne szwedzkie kontakty ? Dwanaście minut później zszedł na dół. Czekały na niego. Corine Bouhaddi siedziała rozwalona na luksusowej skórzanej sofie, Miriam Hershey stała przy oknie i patrzy ła na smog. Bouhaddi wy soka, ciemnoskóra, ekspansy wna. Hershey wielkomiejska Ży dówka, drobnej budowy, minimalisty czna. Jednak mimo ty ch różnic mogły stanowić dobry zespół: Hershey ze swoją mroczną przeszłością agentki i bohaterki, Bouhaddi, której udało się przeży ć i w jakimś stopniu ograniczy ć handel narkoty kami w jedny m z najbardziej chaoty czny ch miast europejskich, jakim by ła Marsy lia. Hjelm usiadł obok Bouhaddi i poczekał na Hershey, która podeszła do nich powoli, jakby unosząc się w powietrzu. W końcu i ona usiadła, ale mogło się zdawać, że zawisła milimetr nad sofą.

– To Balodis do ciebie dzwoniła? – zapy tał Hjelm. – Tak – potwierdziła Hershey. – Mówiła, że Sifakis właśnie przy gotowuje dla ciebie raport, ale chciała mi szy bko przekazać, co się stało. – Mądrze z jej strony – zauważy ł wspaniałomy ślnie Hjelm. – A ta nowa teoria? – Najwy raźniej wpadła na to Jutta Bey er. Według niej chodzi o pozby wanie się toksy czny ch odpadów. Wiele wskazuje na to, że Endy mion zlecił ekomafii wy rzucenie niebezpieczny ch substancji na Łotwie. – A nasz dy rektor po przesłuchaniu wpadł w panikę i znów się z nimi skontaktował? – By ło nawet trochę dramaty czniej. Namierzy li go w jakimś domu kultury w Sztokholmie, gdzie czuł się bezpiecznie. Mają go na zdjęciach z co najmniej dwóch kamer monitoringu. Ponieważ nowy mail, jaki wy słał, też by ł mocno zaszy frowany, doszli do wniosku, że musiał mieć przy sobie urządzenie szy frujące. Tebaldi chciał go zgarnąć, Sifakis mu nie pozwolił. Hjelm zmarszczy ł nos: – I Tebaldi się wkurzy ł? – Podobno tak. – Po to go mamy – pokiwał głową Hjelm. – Nie po to, żeby podejmował decy zje na chłodno. Angelos dobrze zrobił. – Diabli wiedzą – stwierdziła Bouhaddi, której udało się przy jąć jeszcze bardziej zrelaksowaną pozy cję. – Miał ten gadżet w kieszeni. Wy starczy ło go zgarnąć. Kto to może wiedzieć, czy do tej pory nie zdąży ł się go pozby ć? – Mówisz to ty lko po to, żeby by ć na nie – zauważy ł Hjelm. – Po to mnie masz – uśmiechnęła się słodko Bouhaddi. – Ale raczej będę się trzy mać swojej wersji. Pomy śl, co będzie, jeśli go wy rzucił. Wtedy nasze bezpośrednie dojście do mafii przestało istnieć. – To bezpośrednie dojście jest jego liną ratunkową – odparł Hjelm. – Nie wy rzuciłby czegoś takiego. – Jest taksówka – zauważy ła Miriam Hershey i pły nny m ruchem podniosła się z miejsca. – Naprawdę musimy jechać taksówką? – spy tała Bouhaddi. – To najwy żej kilkaset metrów stąd. Dokładnie rzecz ujmując, do New Scotland Yard by ło ponad dwa kilometry. Straszny dwudziestopiętrowy budy nek z lat sześćdziesiąty ch stał na skrzy żowaniu Broadway i Victoria Street w dzielnicy Westminster. Hjelm zwiedzał kiedy ś ulicę Great Scotland Yard, na którą w ty siąc osiemset dwudziesty m dziewiąty m roku, gdy stworzono londy ńską policję, wy chodziło się ty lny mi drzwiami z kwatery głównej w pałacu Whitehall. Zwy kli ludzie uży wali właśnie ty ch ty lny ch drzwi i dlatego nowo utworzoną policję zaczęto nazy wać po prostu Scotland Yard. Na początku nowego ty siąclecia komisariat przedstawiał sobą smutny widok, teraz by ły tu stajnie dla konnej policji z Yard. Gdy Hjelm siedział w taksówce przejeżdżającej właśnie nad Tamizą ponury m i mokry m od deszczu mostem Lambeth, zupełnie niespodziewanie przy pomniał sobie tę wizję. Wizję komisariatu w Sztokholmie za dwieście lat. Nie będą tam stały cicho rżące konie niczy m wspomnienie dawny ch czasów – konna policja przestanie istnieć. Opuszczony budy nek zajmą po pewny m czasie hordy ćpunów i pijaków – to wy dawało się Hjelmowi niemal oczy wiste. Odsunął te nieprzy jemne wizje i stwierdził, że szy bciej dotarliby do New Scotland Yard,

gdy by poszli pieszo. Dawny podział na godziny szczy tu i pozostałe należał do przeszłości, samochody bez chwili przerwy kłębiły się na ulicach. Świadomie unikał spojrzenia Corine Bouhaddi. Usły szał jej py tanie z ty lnego siedzenia: – Pracowałaś tu w mieście, Miriam? – MI-5 ma tutaj kwaterę główną – odparła Hershey, wskazując na lewo. – O tam, widzisz ten budy nek nad rzeką? To Thames House. Wprowadzili się w grudniu dziewięćdziesiątego czwartego, na osiem lat przed ty m, zanim zaczęłam dla nich pracować. Potem niewiele tam by wałam. Miałam… inne miejsca pracy. – O który ch wciąż nie chcesz mówić – rzuciła Bouhaddi, nagle przechodząc na francuski. Zerknęła na taksówkarza, sikha z niedopalony m papierosem wciśnięty m w turban. Skupiony na prowadzeniu samochodu wy dawał się mieć pasażerów kompletnie gdzieś. – O który ch nie powinnam mówić – powiedziała Hershey tak nienaganny m francuskim, że Hjelm nie ty lko zrozumiał jej słowa, ale domy ślił się też, co wcześniej musiała powiedzieć Bouhaddi. Potem przez chwilę panowała cisza. Przerwał ją Hjelm: – Gdy by śmy poszli pieszo, strasznie by śmy zmokli. Żadna z pań na ty lny m siedzeniu się nie odezwała i wy czuł, że wy mieniły rozbawione spojrzenia. Mógł sobie na to pozwolić. Taksówka wjechała w ulicę o history cznie brzmiącej nazwie Horseferry Road i skręciła w Strutton Ground, gdzie taksówkarz sprawnie wy minął stragany stojące nieregularnie po obu stronach jezdni. Hjelm nie by ł do końca pewny, czy wolno tutaj wjeżdżać. Ludzie uskakiwali jak przed jakimś szaleńcem. Nie wy dało mu się to godny m sposobem dotarcia do The Metropolitan Police Service. By li na miejscu. Strutton Ground przeszła w Broadway i zatrzy mali się dokładnie pod klasy czny m szy ldem, który ponoć codziennie wy konuje czternaście ty sięcy obrotów i za każdy m razem nieodmiennie obwieszcza: „New Scotland Yard”. Choć Paul Hjelm nigdy dotąd go nie widział, by ł przekonany, że go zna. New Scotland Yard by ł bez dwóch zdań szkaradny m i przerażający m budy nkiem. A dokładniej mówiąc, dwoma: niesamowicie długim dziewięciopiętrowy m ciągnący m się wzdłuż Victoria Street, przedziwnie połączony m z giganty czny m dwudziestopiętrowy m na ty łach. Orgia szkła, betonu i stali nierdzewnej. Zgłosili swoje przy by cie w dobrze strzeżonej i jakby uforty fikowanej recepcji. Po chwili wy szedł im na spotkanie niepozorny mężczy zna w wieku około trzy dziestu pięciu lat. Wy ciągnął rękę i bardzo po bry ty jsku powiedział: – Chief Inspector Ralph Dryden, welcome to the fortress. Przy witali się i Dry den wpuścił ich do wspomnianej fortecy. Znaleźli się w zatłoczonej windzie i nie za bardzo mogli rozpocząć rozmowę. Poza ty m Dry den nie wy dawał się specjalnie zainteresowany pogawędkami. Gdy w końcu winda wy pluła ich nieznaną liczbę pięter wy żej, bez słowa poprowadził ich długim kory tarzem, w który m nagle zniknął. Hjelm zwrócił uwagę, że tabliczka na rzwiach z napisem „Ralph Dry den, Chief Inspector” wy gląda na zupełnie nową. Pokój za ty mi drzwiami okazał się po londy ńsku ciasny. Bez okien, ale zawalony teczkami, segregatorami, luźny mi kartkami, karteczkami samoprzy lepny mi. Na jednej ze ścian wisiały fotografie. Wszy stkie przedstawiały tę samą kobietę bez twarzy : arty sty cznie nakry tą udrapowany m prześcieradłem i w kolejny ch fazach obdukcji – niektóre ujęcia by ły naprawdę

drasty czne. Dry den zajął miejsce za biurkiem, nie wpadłszy na pomy sł, by zaproponować im, aby usiedli. Nie by ło po prostu gdzie usiąść. Wskazał na kolaż ze zdjęć. Hjelm mimowolnie odczy tał jego gest jako pełen rezy gnacji. Czekał, choć nie miał na to najmniejszej ochoty. W końcu Ralph Dry den powiedział: – Jeszcze nigdy nie trafiłem na coś podobnego. – Masz na my śli samą sprawę? – spy tał Paul Hjelm. – Czy jej następstwa? – Jedno i drugie – przy znał Dry den – ale przede wszy stkim następstwa. Nie pozwolili mi pracować z moimi ludźmi. – Dostałeś rozkaz, że masz współpracować z dziwny mi glinami z Europolu – stwierdził Hjelm. – I dostałeś też nowe biuro. Wy gląda na to, że chcą cię odizolować od twojej zwy kłej pracy. Dry den się wzdry gnął. – Mówili, że jesteś spostrzegawczy, Hjelm – powiedział z ociąganiem. – Nigdy nie siedziałeś w tej części komisariatu The Met, prawda? Zupełnie nowa tabliczka na drzwiach. Jesteś jedy ny m policjantem w tej części budy nku, reszta ty tułów na drzwiach w ty m kory tarzu wskazuje, że to wszy stko administracja. Świadomie cię odizolowali. – Mów dalej – zachęcił Dry den, rozkładając ręce. – Musiałeś otrzy mać bardzo specy ficzne instrukcje – ciągnął Hjelm. – Najciekawsze jest to, czy to ma związek ze sprawą, czy z jej następstwami. Co takiego chcą odizolować? – Następstwa – odparł Dry den. – Tak to sobie tłumaczę. Dokładniej mówiąc, fakt istnienia karteczki z napisem „Do jednostki operacy jnej Europolu”. A teraz zjawia się wasza trójka z Europolu z powodu sprawy, o której wciąż mało wiemy i która nie wy daje się szczególnie ważna. Uwagę zwraca jedy nie modus operandi. Poza ty m normalka: jedno z wielu morderstw bez moty wu, bez zidenty fikowanej ofiary i bez sprawcy. – Znalazłeś coś nowego, czego nie by ło w materiałach wy słany ch do Europolu? – Ty lko parę drobny ch rzeczy. Ale najpierw musimy omówić, jak zaplanujemy dalszą pracę. Przede wszy stkim jedno. – Co takiego? – Krótko mówiąc– powiedział Dry den, pochy lając się do przodu – co takiego wiecie, o czy m ja nie wiem? Hjelm patrzy ł na Bouhaddi i Hershey, które bez najmniejszego problemu zmieniły się w nieme posągi. Obie zostały wdrożone w hierarchię w sy stemie francuskim i angielskim i będą milczeć jak zaklęte, póki nie zostaną ustalone reguły gry. Ich spojrzenia by ły wręcz absurdalnie pozbawione wy razu – pomoc z obu miał więc żadną. Na szczęście Paul Hjelm nie potrzebował pomocy. Dostał wy ty czne jasne jak słońce. – W Europolu stworzono próbną jednostkę operacy jną – poinformował. – Z tej jednostki jesteśmy. Ralph Dry den nie zbaraniał. Kiwnął ty lko głową i odparł: – Niemal się tego domy ślałem. Czy to nie… sprzeczne z prawem? – Taka możliwość została zapisana w statutach. – Chy ba bardzo drobny m druczkiem – mruknął Dry den, wstając. – No cóż, cieszę się, że ktoś wreszcie mnie oświecił. I co teraz? – Właściwie dokładnie to co zwy kle – wy jaśnił Hjelm. – Będziemy na wszelkie możliwe sposoby pomagać ci w twoim śledztwie.

– Chociaż jako szef jednostki operacy jnej stoisz nieskończenie wy żej niż jakiś biedny Chief Inspector z The Met? – Będziemy na wszelkie możliwe sposoby pomagać ci w twoim śledztwie – powtórzy ł Hjelm z uśmiechem. Dry den się nie uśmiechnął. Natomiast po paru sekundach by cia śmiertelnie poważny m wy buchnął gwałtowny m, gromkim śmiechem, który zaraz potem równie nagle umilkł. Wstał i zaczął przesuwać palcami wzdłuż ściany, na której wisiały zdjęcia. – Pomóżcie mi z ty m – powiedział. Corine Bouhaddi podeszła bliżej. Razem z Dry denem po prostu poruszy li część ściany. Coś, co można nazwać tajny mi drzwiami, uniosło się do góry. Za nimi ukazał się dość niespodziewanie znacznie większy pokój: trzy biurka z komputerami, sofa, dwa fotele, duży stół, nawet mała wnęka z kuchenką, zlewem i lodówką. I by ły tam panoramiczne okna wy chodzące na Londy n. Smog się uniósł, deszcz przestał padać. Na miasto spowite lekką mgiełką spły wało niemal boskie światło. Ralph Dry den osadził na miejscu skrzy dło tajny ch drzwi. Zmieniło się ono w tablicę w ty m ukry ty m jasny m pomieszczeniu, które obejmowało jego ciemną klitkę. Przeszedł od biurka do biurka, wskazując: – Corine Bouhaddi, Miriam Hershey i Paul Hjelm. Ostatnie biurko z panoramą Londy nu za oknem. Mam nadzieję, że będziesz w stanie się skupić. – To nie powinno stanowić żadnego problemu – zapewnił z uśmiechem Hjelm. – No to jak, zabierzemy się teraz do pracy ? – Jak najbardziej – potwierdził Dry den, podszedł do tablicy ze zdjęciami i odchrząknął. – Wy chodzę z założenia, że jesteście wdrożeni, ale i tak wam wszy stko streszczę. Niezidenty fikowane zwłoki zostały znalezione o godzinie siódmej czternaście rano w niedzielę piątego kwietnia nad stawem Bird Sanctuary na Hampstead Heath przez stukniętą ornitolog Audrey Watts. Zrobiła to zdjęcie swoją komórką i wy słała je swojemu przy jacielowi, który naty chmiast przesłał je do The Met. Nasz patrol by ł na miejscu już o siódmej trzy dzieści jeden. Wtedy Watts pluskała się w stawie, wołając „Goldeney e! Goldeney e!”. Nic jednak nie wskazy wało na to, by doty kała zwłok albo w jakikolwiek sposób naruszy ła miejsce zbrodni. Nie by ło też nic, od czego mogliby śmy zacząć. Wiecie przecież, jak leżały zwłoki. Najlepiej widać to na ty m zdjęciu. Pozornie zupełnie rozluźniona pozy cja, ty ł głowy przy klejony do pnia drzewa, prześcieradło przy klejone do ud i prawego przedramienia, które z kolei przy klejono do głowy. Podobnie lewą dłoń przy klejono do lewego policzka. Klej poddano analizie, to szy bko schnący superklej o nazwie Super Attak Flex Gel produkowany przez między narodową sieć Henkel Adhesive Technologies z siedzibą w Düsseldorfie. Jest dostępny w każdy m dobrze zaopatrzony m sklepie spoży wczy m we wszy stkich krajach europejskich, więc to żaden trop. Na ciele nie ma żadny ch śladów, odcisków palców, DNA, żadny ch obcy ch substancji. Podobnie nasza Jane Doe – jest zupełnie anonimowa. Żadnego trafienia w bazie DNA, starte odciski palców, twarz napuchnięta do tego stopnia, że właściwie pozbawiona ry sów, jak widzicie tutaj. Przy czy na śmierci została wy jaśniona; ta kobieta po prostu została uderzona i doznała rozległego krwotoku w mózgu. Przedtem przez długi czas by ła bita w twarz, najprawdopodobniej skarpetkami wy pełniony mi piaskiem albo czy mś podobny m. Wiemy o niej jedy nie, że w chwili śmierci by ła całkowicie zdrowa. Pomijam, oczy wiście, skutki tortur. Wy sportowana kobieta w wieku około trzy dziestu pięciu lat, biała, ciemna blondy nka, metr siedemdziesiąt dwa wzrostu, pięćdziesiąt

osiem kilo, nigdy nie rodziła, miała ogolone włosy pod pachami i zadbane włosy łonowe, poza ty m żadny ch znaków szczególny ch. By ła martwa, gdy umieszczono ją w parku, a gdy ją znaleziono, nie ży ła od około dziesięciu godzin. Zmarła zapewne w inny m miejscu, mniej więcej o dziewiątej w sobotę wieczorem. Przedtem przez wiele godzin by ła bita i nie jadła od ponad dwunastu godzin. Zapewne wskazuje to, jak długo by ła torturowana. Jedną z nowy ch rzeczy, jakich dowiedzieliśmy się po ty m, jak wy słaliśmy wam nasze materiały, jest to, że rurkę wprowadzono do jej odby tnicy, zanim nastąpił zgon. Nie została więc wsunięta po śmierci ofiary jako bezpośrednia wiadomość od mordercy dla policji. Nie wy klucza to, co prawda, że mógł to zrobić morderca. Równie prawdopodobne jest, że rurkę wsunęła sobie sama ofiara. Co jeszcze? Prześcieradło poddano analizom. Wiemy, w jakim proszku by ło ostatnio prane – to marka stosowana przez insty tucje publiczne i przez hotele. Tkanina prześcieradła jest zwy czajna w obu wspomniany ch kontekstach – zatem prawdopodobnie szpital albo hotel. Standardowe prześcieradło, którego nie sposób zidenty fikować. Natomiast jeśli chodzi o oba kody na karteczce w rurce, nie udało mi się zajść dalej: „e98weriN” i „79sYsd76” to prawdopodobnie nazwa uży tkownika lub hasło do czegoś, ale nie mam pojęcia do czego. Papier i tusz poddano analizie. Mamy do czy nienia ze zwy czajny m długopisem, ale stosunkowo gruboziarnisty, niebieskozielonkawy papier jest trochę bardziej charaktery sty czny. To druga nowość, która się pojawiła. Na papierze znajdują się odciski, układ linii, który by ć może uda się zidenty fikować. No i mamy jeszcze samą rurkę. Nie wiemy dokładnie, czy m jest. Mały fragment przezroczy stego półszty wnego węży ka zamkniętego z obu stron kawałkami podobnego plastiku. Może po prostu plastikowa rurka. Jeśli by ły na niej jakieś odciski palców, to sposób, w jaki ją potraktowano, sprawił, że zostały starte. A teraz proszę, powiedzcie, co możecie wnieść do tego śledztwa. Gdy by Ralph Dry den spodziewał się jakichś wy razów uznania, ogromnie by się zawiódł, ponieważ Miriam Hershey zupełnie neutralny m tonem powiedziała: – By ły jakieś oznaki zatwardzenia? – Czego? – wy kaszlał Dry den. – Zatwardzenia – powtórzy ła Hershey ty m samy m tonem. Dry den bez słowa zniknął w swoim pokoju. Usły szeli, jak w nim buszuje i spojrzeli po sobie. Znacząco. Pozostało jednak niejasne, o jakie znaczenie chodzi. Dry den powrócił, trzy mając w rękach kolosalną stertę papierów. Wy ciągnął z niej powoli jakąś kartkę. Przebiegł po niej wzrokiem i odparł w końcu: – Tak. – Tak? – spy tała Hershey. – Według patolog sądowej Hazel Mallory trudno by ło zinterpretować procesy trawienne. To połączenie głodu, biegunki i… zatwardzenia. – Jakby się świadomie powstrzy my wała – powiedziała Miriam Hershey. – Wniosek wy ciągnięty chy ba dość pochopnie – stwierdził Dry den z nieskry wany m zdumieniem. – Trudno by ło zinterpretować, bo by ły sprzeczne z naturą – oświadczy ła Hershey. – Znam to zjawisko. Szok wy wołany torturami sprawia, że człowiek dostaje biegunki. A ta kobieta się powstrzy mała. Wiedziała, co ma do stracenia. Jej opór polegał na ty m, by powstrzy mać biegunkę. Ciało zareagowało zatwardzeniem. Paul Hjelm przy glądał się Miriam Hershey i czuł się dziwnie nieswojo. Domy ślał się istnienia

doświadczeń, który ch nie miał najmniejszej ochoty bliżej poznać. Na przy kład wcale nie chciał wiedzieć, na czy m polegała jej rola w ty ch doświadczeniach. Dla niego wy chodziło na jedno. Równie dobrze mogła by ć torturującą i torturowaną. Jej twarz nic nie zdradzała. Hershey by ła doświadczoną infiltratorką. – Naciągany wniosek – zauważy ł ostrożnie. – Wy jaśnia sprzeczne procesy trawienne – oświadczy ła spokojnie Hershey. – By ć może można je wy jaśnić w inny sposób – odparł. – Popracuj nad ty m. Nawiąż kontakt z dietety kami i specjalistami od trawienia. Niech zinterpretują orzeczenie lekarza sądowego. Jeszcze jakieś refleksje związane z wy czerpujący m wy wodem komisarza? – Wy daje mi się, że sama metoda na coś wskazuje – zauważy ła Corine Bouhaddi. – Nie potrafię jeszcze powiedzieć na co, ale jest niezwy kle specy ficzna. Walenie w twarz tępy m narzędziem, żeby nie krwawiła na zewnątrz. Zabił ją krwotok wewnętrzny. Czy to nie wy gląda na dopracowaną i bardzo wy rafinowaną metodę? Idę o zakład, że nie po raz pierwszy jej uży li. – Badaliście to? – zapy tał Hjelm. – Niezby t dokładnie – przy znał Dry den. – Jak wiecie, pracowałem nad ty m sam. – Teraz nie jesteś sam – powiedział zachęcająco Hjelm. – Corine, zajmiesz się ty m tropem? – Zgadzam się, że to pachnie przestępczością zorganizowaną – niespodziewanie powiedział Dry den. – Raczej z tego powodu, że nie zostawili żadny ch śladów. Nigdzie: na ciele, na tkaninie, na ziemi. – Ale nic im nie powiedziała – rzuciła obojętnie Hershey. – Jak to? – zawołali chórem Hjelm i Dry den. – Torturował ją profesjonalista, który najwy raźniej nie musiał się spieszy ć – wy jaśniła Hershey. – A jednak się nie wy gadała. Nie zesrała się. Zatrzy mała w sobie rurkę. Pokonała ich. Hjelm zerknął ukradkiem na jej drobną, zupełnie nieruchomą postać. – Chcesz powiedzieć, że sama by ła profesjonalistką? – zapy tał. – Albo to – odparła Hershey dokładnie ty m samy m tonem – albo by ła w coś bardzo zaangażowana. Jedno i drugie to potężna siła. Albo przeszła szkolenie, albo coś nią kierowało. – Ty lko co? – zapy tała Bouhaddi. – Bo wszy stko jakby nie ma sensu, jeśli coś, co po sobie zostawiła, jest kompletnie niezrozumiałe. – Nie jest – zaprotestowała stanowczo Hershey. – To nie jest niezrozumiałe. Napisała to z premedy tacją. Dokładnie to, i ty lko to. I skierowała to wy raźnie i umy ślnie do nas i ty lko do nas: „e98weriN” i „79sYsd76”. – Przy jrzy sz się dokładniej również temu? – spy tał Hjelm. – Może znasz jakichś ekspertów od szy frów, do który ch mogłaby ś się zwrócić? – W sumie mamy własny ch – zauważy ł Dry den. – Z który ch pomocy nie pozwolili ci skorzy stać – odparł Hjelm i znów pomy ślał o polity ce. – Miałem na my śli ekspertów od nas i z zewnątrz. To by by ło wy ważone podejście. – Mogę się temu przy jrzeć, tak – odparła neutralnie Hershey. – Doskonale – powiedział Paul Hjelm. – A ty, Dry den, na czy m chciałby ś się skupić, skoro nie musisz się już martwić o całość? Chief Inspector Ralph Dry den przez chwilę wy dawał się zupełnie bezradny. Potem wziął się w garść i zapy tał: – Czy li już nie jestem szefem?

– Szef też musi pracować – odparł Hjelm, czując, że robi mu się trochę niedobrze z powodów czy sto polity czny ch. – To dziwne, ale chy ba na samej wiadomości – stwierdził nagle Dry den. – Jestem strasznie ciekaw, skąd pochodzą plastikowa rurka i karteczka. Jeśli to rozwiążemy, dowiemy się pewnie, kim ona jest. Wzięła te rzeczy ze swojego najbliższego otoczenia, jestem o ty m przekonany. Chciałby m też przeprowadzić analizę charakteru pisma. – Dobrze – oświadczy ł Hjelm nie bez zdziwienia. – Ja się zajmę pozą. – No tak, poza – odezwała się Bouhaddi.– Musi chy ba naśladować jakieś dzieło sztuki? Jakąś rzeźbę, obraz? Po co robić coś takiego? I to banda gangsterów? To się jakby nie zgadza. – Właśnie – przy znał Hjelm. – Coś się tutaj nie zgadza. Skontaktuję się ze znawcami sztuki i zobaczę, czy uda mi się zidenty fikować to dzieło. Bo chy ba też my ślałeś podobnie, Ralph? Mogę ci mówić Ralph? – By leby ś ty lko nie nazy wał mnie Ralphie – powiedział Dry den i po raz pierwszy się uśmiechnął.

Prosto w oczy Vällingby-Nacka, Sztokholm, 7 kwietnia KILKA PAR OCZU utkwiony ch w wy świetlaczu komórki wy rażało całkowicie sprzeczne uczucia. Oto widzieli przepiękną rzeźbę, a jedy ny problem polegał na ty m, że zrobiono ją z ludzkich jelit. Kerstin Holm odnosiła wrażenie, że Sara Svenhagen my śli: „W tej chwili mam naprawdę ochotę odejść z policji ze skutkiem naty chmiastowy m”. Jon Anderson natomiast wy dawał się my śleć: „Ile razy jeszcze będę musiał złamać prawo, zanim to się skończy ?”. Sama Kerstin my ślała po prostu: „Co się z nami porobiło?”. Wzięła komórkę, obróciła ją w palcach i stwierdziła: – Dobra robota, Jon. Komisarz Jon Anderson westchnął, podrapał się po coraz wy ższy m czole i powiedział: – Chciałby m wnieść do protokołu, że zrobiłem to ty lko dlatego, że w willi nie by ło żadnej upuszczonej tacy. Oszukała mnie w taki sposób, w jaki bardzo nie lubię by ć oszukiwany. – Do jakiego protokołu? – zapy tała Kerstin Holm. Zaraz potem Wang Yunli wy puszczono z aresztu ze spreparowaną komórką w torebce. Podejrzenia, że ją wy rzuci, gdy ty lko opuści posterunek, okazały się nieuzasadnione. Przy najmniej aż do Västerhaninge. Tam mrugająca kropka na mapie na przenośny m wy świetlaczu zatrzy mała się. I tak została. Oczy wiście nie dało się zobaczy ć, czy komórka leży na kupie kompostu i brzęczy wraz z nowo wy kluty mi wiosenny mi muchami, czy też Wang Yunli wciąż ma ją przy sobie. Jedno w każdy m razie by ło jasne: telefon nie znajdował się w Vällingby. Kerstin spojrzała na Sarę, Sara spojrzała na Kerstin. Potem obie spojrzały na ponury blok tuż przy Vällingby Centrum. W chwili gdy kwietniowa pogoda postanowiła zmienić bramy niebios w bramy piekieł, rzuciły się do najatrakcy jniejszej bramy, jaka im została. Przez chwilę stały na klatce schodowej, w której śmierdziało trupem, i przy glądały się paskudnemu gradobiciu na zewnątrz. Wy glądało to tak, jakby automat serwujący do ping-ponga oszalał i z bardzo dużej wy sokości wy rzucał z siebie wszy stkie piłeczki wszechświata. – Kwiecień – stwierdziła Kerstin Holm, wzdry gając się lekko. – Śmierdzi trupem – zauważy ła Sara Svenhagen. Kerstin węszy ła przez chwilę i wzruszy ła ramionami. – To może by ć zdechły szczur. – Teorety cznie to może by ć nawet zdechły słoń morski – odparowała Sara. – W prakty ce i tak śmierdzi trupem. Ludzkim trupem. – Skoro jesteś taka pewna, to może wiesz też, skąd tak śmierdzi? – W każdy m razie na pewno nie z szóstego piętra – oświadczy ła Sara Svenhagen, ruszając po schodach. Gdy porządnie zdy szana weszła na szóste piętro, Kerstin Holm już tam stała i czekała na nią. Holm pociągnęła nosem i stwierdziła:

– Masz rację. To gdzieś niżej. Pewnie z piwnicy. Pewnie szczur. – Albo hipopotam – wy dy szała Sara. – Dlaczego mi nie powiedziałaś, że jest winda? – Nie py tałaś – odparła Kerstin i ruszy ła od drzwi do drzwi. – Żadnej Wang tu nie ma. Mówiła, jak się nazy wają inne sprzątaczki? – Nie – wy sapała Sara Svenhagen, pochy lając się i opierając ręce na kolanach. – No to zabierajmy się do roboty – oświadczy ła Kerstin i zadzwoniła do drzwi najbliżej windy. – Ty zacznij z drugiej strony. Obeszły wszy stkie osiem lokali na piętrze i uzy skały następujące wy niki: trójka emery tów, z który ch jeden odlewał właśnie świece, jedna zamknęła się w toalecie i nie umiała wy jść, a jeden grał w Guitar Hero; bezrobotny Hindus próbujący nauczy ć się jeść kiszone śledzie; poeta surfujący po stronach porno oraz świeżo rozwiedziony przeziębiony sierżant policji, którego Sara skądś znała, ale nie potrafiła sobie przy pomnieć skąd. Do tego dwa lokale, który ch nie otworzono. Na drzwiach jednego i drugiego wisiały tabliczki pokry te dziecięcy m, pełny m błędów pismem świadczące o ty m, że mieszkają tam poczciwe rodziny wielodzietne. Nikt nie widział w bloku imigrantek sprzątający ch na czarno, a ty m bardziej żadnej niskiej Chinki koło czterdziestki. – Przecież to wiedziały śmy – stwierdziła Sara. – Niepotrzebnie tu przy jeżdżały śmy. – Miały śmy do zabicia godzinę – odparła Kerstin. – Potwierdzenie nigdy nie jest niepotrzebne. Wy jęła z kieszeni płaszcza przy pominający GPS mały ekranik i zobaczy ła, że plamka mruga dokładnie w ty m samy m miejscu w Västerhaninge. – Jednak ją wy rzuciła? – zapy tała. – To w jakimś budy nku – odparła Sara, pokazując na mapę. – Gdy by miała ją wy rzucić, zrobiłaby to na zewnątrz. I pewnie wrzuciłaby ją do wody. Wtedy w ogóle nie widziały by śmy żadnej plamki. Nie, siedzi cicho. Dokładnie tak jak chciały śmy. Nikomu nie przeszkadza, a my wiemy, gdzie jest. Kerstin kiwnęła głową i otworzy ła drzwi windy. – W każdy m razie rozry wkowy blok – stwierdziła, wskazując głową na drzwi mieszkań. – Tak rozry wkowy, że nikt by się nie przejmował trupem leżący m kilka metrów dalej. Weszły do odrapanej windy. – Miło z twojej strony, że pomogłaś tej staruszce, która zamknęła się w kiblu – odezwała się po chwili Kerstin Holm. – Pewnie to by ła moja ostatnia prawdziwa policy jna robota – odparła markotnie Sara Svenhagen. Przy stanęły przy wy jściu i wy jrzały przez okno, by sprawdzić pogodę. Piłeczki pingpongowe zmieniły się w ziarna grochu, ale perspekty wa wy jścia na zewnątrz wciąż nie by ła szczególnie kusząca. Kerstin Holm wy brała numer na komórce. Powiedziała: – Policja lokalna w Vällingby ? Tu Kerstin Holm z Rikskrimu. W mieszkaniu przy Vällingby Centrum leżą rozkładające się zwłoki. Moja koleżanka uważa, że to słoń morski, ale podejrzewam, że to może by ć martwy człowiek. Sprawdzicie? Podając lokalnej policji z Vällingby adres, unikała spojrzenia koleżanki. I gdy ty lko skończy ła rozmowę, rzuciła się przez drzwi w stronę wozu. Sara pobiegła za nią i wskoczy ła do samochodu tuż po ty m, jak Kerstin uruchomiła silnik. Strzepnęła z ud kilka śnieżnobiały ch groszków

i powiedziała: – Z Rikskrimu? – Tak by ło najprościej – stwierdziła Kerstin Holm, wy jeżdżając z parkingu. – Jak łatwo przy chodzą teraz kłamstwa – zauważy ła Sara Svenhagen. Potem milczały przez całą drogę przez Sztokholm z zachodu na południe i nie wy powiedziawszy ani jednego słowa, znalazły się w Hästhagen w Nacka. W ty m czasie kwietniowa pogoda znów zmieniła oblicze. A może by ło po prostu tak, że w Vällingby pogoda by ła paskudna, a w Hästhagen pięknie świeciło słońce? Może ży cie by ło po prostu aż tak niesprawiedliwe? Kerstin Holm zjechała na pobocze jakieś sto metrów przed willą Stiernmarcków. Potem przez chwilę siedziały i spoglądały na siebie. – Teraz gra toczy się o dużą stawkę – powiedziała Sara Svenhagen i naty chmiast tego pożałowała. Zabrzmiało to jak banał. Ale Kerstin kiwnęła ty lko głową i po chwili stwierdziła: – Chcę, żeby ś się spręży ła na cały ten czas, kiedy będziemy w środku. – Spręży ła się? – To takie powiedzonko – odparła Kerstin. – Bądź gotowa, uważna, czujna. – Zwarta i gotowa? – Coś w ty m sty lu. Mam wrażenie, że nasz Carl-Henric jest w tej chwili ty kającą bombą. Bądź gotowa na to, czego nie da się przewidzieć. Wy jęła komórkę, wy brała numer i powiedziała bardzo lakonicznie: – Ekipa na miejscu? Dobrze. Ile czasu od alarmu? Pół minuty w zupełności wy starczy. Powiedziałaby m, że to będzie aktualne za jakieś piętnaście, dwadzieścia minut. Dobrze. Kerstin Holm się rozłączy ła, wsunęła komórkę do kieszeni płaszcza i powiedziała: – Pozostaje nam ty lko czekać na Paulę Radcliffe. Sara Svenhagen nie starała się nawet zrozumieć. Zamiast tego spróbowała ocenić sy tuację. „Teraz gra toczy się o dużą stawkę” by ło w rzeczy wistości niedopowiedzeniem. Więcej niż dużo zależało od tego, jak Kerstin Holm i Sara Svenhagen rozegrają partię w ciągu najbliższy ch piętnastu, dwudziestu minut. Może nawet więcej niż zdawały sobie z tego sprawę. Albo chciały sobie zdawać sprawę. Wtedy się zjawiła. Wy padła z drzwi. Blond burza w obcisły ch legginsach. Wictoria Stiernmarck. To by ł sy gnał do startu. Pani Stiernmarck popędziła w dal. Policjantki wy siadły z wozu i podeszły do willi. Nie musiały nawet dzwonić. Drzwi by ły uchy lone. Jak w jakimś otwarty m, gościnny m domu, w który m nie ma niczego do ukry cia, a mieszkańcy nie muszą się absolutnie niczego obawiać. Zupełnie jak kiedy ś, w niezby t odległy m, a jednak tak całkowicie różny m świecie. Carl-Henric Stiernmarck siedział na sofie w salonie. Padało na niego spokojne światło słońca. Przy glądały mu się przez kilka sekund, a on nie zdawał sobie sprawy z ich obecności. Upadły patriarcha. Dobrze zbudowany mężczy zna o opalonej twarzy żeglarza uniósł wielkie dłonie i ukry ł w nich twarz. Ukry ł w nich swoje ży cie. By ł to obraz z epoki, która przeminęła. Potem je zauważy ł, wstał insty nktownie i chy ba z nawy ku bły snął ty m swoim olśniewający m uśmiechem. Naty chmiast pojął, jak nie na miejscu jest ten uśmiech niczy m z przy jęcia koktajlowego. Kąciki jego ust opadły i stał tak, niezręcznie milcząc, przez kilka sekund, po czy m

wy ciągnął ręce i serdecznie je powitał. – Chociaż nie rozumiem, dlaczego panie znów tu przy jechały – powiedział wy modulowany m bary tonem. – Musimy ty lko sprawdzić kilka rzeczy – odparła Kerstin Holm z uroczy m uśmiechem. – Najpierw chciałaby m skorzy stać z toalety, jeśli jest taka możliwość. – Ależ naturalnie – powiedział szarmancko Stiernmarck i troskliwie wskazał jej drogę. Sara Svenhagen i Carl-Henric Stiernmarck usiedli w głębi salonu na meblach Endy miona, które, o ile to możliwe, zadawały się jeszcze wy godniejsze niż poprzednio. Pewnie nowsze modele. Jaśniejsze starogreckie fazy księży ca. – Coś sprawdzić? – spy tał Stiernmarck. Sara, która nie by ła gotowa na niespodziewaną wizy tę Kerstin w toalecie, musiała zanurkować w najbardziej oby te towarzy sko głębiny swojej duszy, i oto co z nich wy doby ła: – Muszę przy znać, że to chy ba jeden z najbardziej sty lowy ch salonów, jakie kiedy kolwiek widziałam. Stiernmarck naprawdę się rozpromienił, jakby zby t mało ludzi oglądało to, co stworzy ł. Jakby z żoną nie mieli zby t wielu przy jaciół. – Cały dom został zaprojektowany przez architekta – wy jaśnił – wedle gustu poprzedniego właściciela. Skorzy staliśmy z pomocy projektanta wnętrz, który naprawdę starał się nas poznać i wy gląda na to, że zrozumiał, o co chodziło mnie i Wictorii. Światło, powietrze, ży cie, stonowane ciepło. – Zachwy ca mnie paleta barw – powiedziała Sara, znów czując te lekkie mdłości, na który ch zawsze mogła polegać. Mdłości, które sy gnalizowały, że postępuje niemoralnie. Na szczęście akurat wtedy wróciła Kerstin. Uśmiechnęła się i kiwnęła głową. Usiadła na fotelu obok Sary. – Wciąż chodzi o te bezpodstawne oskarżenia? – zapy tał Stiernmarck ze zmarszczony m czołem. – Nie rozmawiały panie z zastępcą głównego komendanta policji? Naprawdę na serio uważacie, że zajmowałby m się pornografią dziecięcą? – Zdziwiłby się pan, jak różni są pedofile. – Tak – wy buchnął Stiernmarck. – Tak, by łby m zdziwiony, zszokowany, przerażony. Nie wiem nic o takich ludziach. Są mi całkowicie obcy. Przez całe ży cie próbowałem ży ć uczciwie i honorowo. Zawsze robiłem to, co słuszne. – I teraz wy daje się panu nieziemsko niesprawiedliwe, że trafił pan w tak złe towarzy stwo? – spy tała Kerstin Holm tonem pełny m zrozumienia. – Właśnie. Odrażający pedofile. Co oni mają ze mną wspólnego? Jestem ojcem rodziny, przedsiębiorcą. Zarządzam rodzinną spuścizną i bardzo drogo mnie to kosztuje. Macie panie w ogóle pojęcie, ile musi pracować właściciel przedsiębiorstwa? Jaki ciężar spoczy wa na jego barkach? Jak strasznie dużo pieniędzy trzeba zarobić, by w saty sfakcjonujący sposób utrzy mać rodzinę? – Nie, nie to towarzy stwo miałam na my śli – wtrąciła Kerstin Holm. Opalona twarz zbladła. Wy raźnie zbladła. Patrzenie, jak Carl-Henric Stiernmarck usiłuje zamaskować oburzeniem swój szok, by ło niemal bolesne. Wstał i wrzasnął głosem, który w niczy m nie przy pominał spokojnego bary tonu: – W ciągu roku płacę więcej podatków na to społeczeństwo, niż zapłacą panie razem wzięte

przez całe ży cie! To tacy ludzie jak ja, przy wódcy, którzy nie uciekają za granicę, ty lko zostają i ponoszą odpowiedzialność, utrzy mują cały sektor publiczny, z którego panie dostają pieniądze. Do tego sam utrzy muję rodzinę i wielu pracowników. Łatwo kry ty kować i ośmieszać ludzi takich jak ja. Ale nie rozumiecie, jak bardzo jesteśmy wam potrzebni. Innowacy jni, stabilni przedsiębiorcy, którzy budują dobroby t. Skąd bez nich miały by się wziąć dochody ? Policja ich nie generuje. – By ć może czasy samców alfa dobiegają końca – zauważy ła Kerstin Holm. – Świetnie wiecie, że wcale tak nie jest – powiedział Stiernmarck trochę spokojniejszy m tonem. – Wy starczy spojrzeć na to, czego pragną kobiety. Teorety cznie możecie twierdzić, że cenicie łagodny ch, miły ch mężczy zn, ale w prakty ce widzimy, jak to wy gląda. Przemawia przez was biologia, to proste. Macie w genach to, by pożądać silny ch samców, bo chcecie urodzić silne dzieci. Takie, które będą coś tworzy ć. Bo my tworzy my, moje panie. Jesteśmy twórcami. Dotknijcie ty lko ty ch foteli, w który ch siedzicie. One są prawdziwe. Rzeczy wiste, stworzone przedmioty, które ludzie pragną mieć i są gotowi zapłacić za nie pieniądze. Tak wy gląda rozwój i zawsze tak wy glądał. Dotknijcie tego fotela i spróbujcie naprawdę zrozumieć, czy m jest samo jądro społeczeństwa. Sara Svenhagen dotknęła swego bezsprzecznie bardzo wy godnego fotela i stwierdziła: – Wy daje się toksy czny. – Wy daje się, że zawiera bromowane opóźniacze płomienia i związki perfluorowane – oświadczy ła Kerstin Holm. Stiernmarck zamarł. Wy dawał się zupełnie bezradny, gdy mówił: – Po to, żeby się nie zapaliły. To ze względu na was. Na uży tkowników. Nie ze względu na mnie. – A co Endy mion robi z odpadami, z ty m wszy stkim, co zawsze zostaje, kiedy uży wa się takich toksy n? – zapy tała Kerstin Holm. – Są uty lizowane w sposób bezpieczny dla środowiska – odparł Stiernmarck, jakby recy tował wy kutą na pamięć lekcję. – Zawsze tak by ło, prawda? – rzuciła Sara Svenhagen. – Zawsze pan robił to co słuszne, uczciwe i honorowo, ale potem przy szedł kry zy s finansowy i wszy stko postawił na głowie. Stracić firmę albo nie stracić. Zbankrutować albo nie. – Kry zy s finansowy by ł bez dwóch zdań mocny m ciosem, ale to nie ma nic wspólnego z naszą uty lizacją odpadów. Zajmują się ty m nasi wewnętrzni specjaliści. – I dlatego nie widać tego w księgowości? – spy tała Holm. – Zgadza się – odparł Stiernmarck, siadając ciężko. – Księgowość wy gląda dziwnie – stwierdziła Svenhagen. – Dokładne comiesięczne wy datki aż do września ubiegłego roku. Potem nagle nic. – O szczegóły muszą panie zapy tać kogoś innego. Ja widzę ty lko the big picture. I gwarantuję, że nie ma tu żadny ch krętactw. Nagle Kerstin Holm postawiła na stole laptopa i uruchomiła film. Przez kilka sekund widać by ło fioletowoszare, nieruchome ujęcie. Wejście do budy nku uży teczności publicznej. Obrotowe szklane drzwi, plac na zewnątrz, charaktery sty czny wzór na bruku, który m wy łożono plac. Stopy ludzi na czarno-biały m trójkątny m wzorze. Potem stopy zaczęły się poruszać, znikać z ekranu. Ludzie wchodzili i wy chodzili ty mi obrotowy mi drzwiami. W końcu pojawił się wchodzący – całkowicie rozpoznawalny – Carl-Henric Stiernmarck. Kerstin Holm zatrzy mała film.

– Dom kultury wczoraj o piętnastej zero cztery – oświadczy ła. – Wchodzi pan. Stiernmarck siedział nieruchomo. Zapatrzy ł się gdzieś w przestrzeń. Holm znów uruchomiła film, zatrzy mała go po chwili i ciągnęła: – I wy chodzi pan. Godzina piętnasta szesnaście. Dwanaście minut w domu kultury. Co pan tam robił? Stiernmarck parsknął. Zapewne miał to by ć pełen dy stansu cichy śmiech. Niespecjalnie mu wy szło. – A co się robi w domu kultury ? – spy tał. – Odkry wa się, jak tam nudno? – Inaczej mówiąc, rzadko pan tam by wa? Stiernmarck rzucił pospieszne spojrzenie w stronę swojego gabinetu i dalej siedział zupełnie bez ruchu. Kerstin obserwowała Sarę. Sara podchwy ciła jej spojrzenie. Patrzy ła by stro, by ła skupiona. Dokładnie takiej Sary Svenhagen potrzebuję, pomy ślała Kerstin i uśmiechnęła się szy bko. Potem podjęła wątek. – O godzinie piętnastej dwanaście, sześć minut po ty m, jak wszedł pan do domu kultury, z jednego z publiczny ch komputerów wy słano zaszy frowany mail na dobrze znany policji adres w południowy ch Włoszech. To są szczegóły. Niech mnie szlag, jeśli to też nie jest the big picture. A na pewno krętactwo. Czekały. Stiernmarck siedział z kamienną twarzą. Powiedzieć, że zapatrzy ł się w przestrzeń, by łoby eufemizmem. Potem zrobił coś zupełnie nieoczekiwanego. Wskazał w stronę okna po drugiej stronie salonu i powiedział: – Ale spójrzcie panie ty lko. Spojrzenie obu „pań” insty nktownie powędrowały we wskazaną stronę. Wtedy on rzucił się biegiem. W przeciwny m kierunku. Kerstin Holm trzy mała już w ręce komórkę. Nacisnęła przy cisk wy bierania i uniosła klucz, pokazując go Sarze. Stiernmarck wpadł do swojego gabinetu. Teraz, pomy ślała Sara i zdąży ła krzy wo się uśmiechnąć. Właśnie teraz powinien odkry ć, że w drzwiach nie ma klucza. Kerstin wy konała ruch ręką i Sara również puściła się biegiem. Biegnąc, usły szała zbliżający się przez ogród oddział specjalny. Mocno szarpnęła drzwi gabinetu i zobaczy ła Stiernmarcka, jak pochy la się za potężny m dębowy m biurkiem. Rzuciła się na niego w tej samej chwili, gdy zaczął je przesuwać. Gdy się zmagali, spojrzała mu w twarz. W jego oczach by ła śmierć. Czy ste, śmiertelne przerażenie. Walczy ł paznokciami i zębami, zmagał się z samy m aniołem śmierci. I gdy się tak szarpali, w ciągu ty ch kilku sekund nim jednostka specjalna dotarła na miejsce, Sara czuła, że to nie z nią walczy. Wszy stkie siły skierował przeciwko czemuś nieskończenie potężniejszemu niż inspektor policji kry minalnej Sara Svenhagen. Uderzał na ślepo, jak popadnie, podrapał jej twarz, wy szczerzy ł zęby, jakby chciał ją ugry źć… Poczuła nieskończoną wdzięczność dla policjanta z jednostki specjalnej, który szarpnął ją i odepchnął na ścianę dokładnie w chwili, gdy Stiernmarck miał wbić laserowo wy bielane zęby w jej nadgarstek. Uderzenie, które policjant z jednostki specjalnej wy mierzy ł w te olśniewająco białe zęby, by ło niepotrzebnie brutalne, ale akurat w tej chwili Sara by ła gotowa pogodzić się z nieuzasadniony m uży ciem przemocy. Dźwignęła się na kolana i obmacała głowę. Na dłoni zobaczy ła krew. Zdąży ła jeszcze pomy śleć o ty m, jak głęboko wbił jej paznokcie w ciało, i wtedy zobaczy ła dokładnie to, czego nie chciała

zobaczy ć. Dwóch policjantów z jednostki specjalnej podnosiło nieprzy tomnego Carla-Henrica Stiernmarcka, z którego ust kapała krew, i w ty m momencie w drzwiach pojawiła się jakaś postać. Blada postać o długich, ufarbowany ch na czarno włosach i rozszerzony ch oczach. – Johannes – powiedziała, niezręcznie wy ciągając do niego rękę. Johannes Stiernmarck oderwał wzrok od zakrwawionego ojca i spojrzał na zakrwawioną Sarę Svenhagen. Jego twarz wy krzy wiła się spazmaty cznie. Po sekundzie odwrócił się i pobiegł w stronę wy jścia. Sara ruszy ła za nim, ale nie miała szans, by go złapać. Johannes wy padł z domu. Weszła do jego pokoju i zobaczy ła przez okno, że pędzi na oślep ulicą. Oparła ręce o jego zagracone biurko i przy mknęła oczy. Poczuła kroplę spły wającą po grzbiecie nosa i złapała ją, nim spadła na klawiaturę komputera. Wpatry wała się w swoją dłoń, na której idealnie sy metry cznie rosła gwiazdka z krwi. Potem wy szła do holu. Zderzy ła się tam z Kerstin, która zrobiła zatroskaną minę i wy ciągnęła rękę ku twarzy Sary. Sara poczuła, że mimowolnie się cofa. – Przesuwał biurko – powiedziała Sara, wskazując w głąb gabinetu. Zauważy ły, że Stiernmarck zaczy na dochodzić do siebie. Dziwnie błądził wzrokiem po cały m pomieszczeniu. Pilnowali go dwaj napakowani policjanci w mundurach. Dłoń Kerstin zasty gła przed twarzą Sary w niezręczny m opiekuńczy m geście. Sarze wy dało się, że widzi w jej oczach wy rzuty sumienia. W ty m momencie Kerstin opuściła rękę i krzy knęła w głąb gabinetu: – Pod biurkiem. Na podłodze albo w podstawie biurka. Szukajcie małego elektronicznego gadżetu. I zarekwirujcie komputer. Potem zwróciła się do Sary : – Będzie cię musiał obejrzeć lekarz. Idź się najpierw umy j. – Mógł mieć przecież pod paznokciami bromowane opóźniacze płomienia – zażartowała dzielnie Sara. Kerstin uśmiechnęła się krzy wo i weszła do gabinetu. Sara przebiegła wzrokiem po holu. Z jakiegoś powodu jej spojrzenie zatrzy mało się na komputerze Johannesa, który stał z monitorem i kamerą zwrócony mi w stronę drzwi. Potem ruszy ła do toalety. Zamknęła dokładnie drzwi i odkręciła do końca kran. Pomieszczenie wy pełnił szum pły nącej wody. Sara wy prostowała się i spojrzała na swoją twarz w lustrze. Trzy głębokie czerwone bruzdy biegły od czoła w dół, kolejna widniała tuż pod lewy m oczodołem. Ze wszy stkich czterech sączy ła się krew. Tak blisko oka… Wpatry wała się w swoją zakrwawioną twarz. Widziała własne spojrzenie. Wiedziała, że powinna jak najszy bciej zdezy nfekować rany, ale nie by ła w stanie oderwać wzroku od własny ch oczu. By ło w nich coś niewy powiedzianie strasznego. Zrozumienie bez słów. W jej duszy kry ła się czarna otchłań i nagle spojrzała w głąb niej. Wezbrał w niej niepohamowan płacz. W tej samej chwili usły szała zdy szany, lecz donośny głos Wictorii Stiernmarck dobiegający z holu: – O mój Boże, co się tutaj stało?

Słabe punkty Haga, 8 kwietnia WYDAWAŁ SIĘ ZUPEŁNIE ŻYWY. Wy glądał tak jak wtedy, gdy biegł przez jezdnię. Bez całego tego lęku, całej tej determinacji, całego straszliwego wy siłku. Jakby odnalazł spokój. Tak by wy glądał, gdy by świat by ł nieco przy jemniejszy m miejscem do ży cia. Arto Söderstedt poczuł wzdłuż kręgosłupa tchnienie lodowatego zimowego wiatru. Skupił się na twarzy Chińczy ka i uderzy ło go, jaki by ł młody. Zhang Sang. „Jego” Chińczy k. – Przecież dopiero co by ł zupełnie anonimowy ? – odezwał się głos za jego plecami. Odwrócił się i spojrzał na Juttę Bey er patrzącą w monitor nad jego ramieniem. Jak szy bko się zmieniła. Powinna wciąż by ć zajęta swoim pomy słem z toksy nami niebezpieczny mi dla środowiska. Ta szczególna ostrość, niezwy kła przenikliwość umy słu w całej tej niepewności. Teraz ostrość jest o wiele wy raźniejsza, pomy ślał, gdy niepewność odpada jak płatki rdzy. – Zhang Sang to podobno chiński odpowiednik Johna Doego, anonimowej ofiary – odparł, wskazując nazwisko wy świetlające się na monitorze. – Nie mogłem go nazwać John Doe, to by by ło absurdalne. – Więc wciąż jest anonimowy ? – podjęła Jutta Bey er. – Niestety – przy znał Söderstedt. – Scotland Yard nie zrobił żadny ch postępów. W sumie zamknęli sprawę. Żadny ch trafień z DNA ani odciskami palców. I nic z tego, na co mimo wszy stko liczy łem, że gdzieś w wielkim Londy nie będzie opuszczony pokój hotelowy z paszportem Zhang Sanga. W kieszeniach ani przy sobie też nie miał nic, co pozwoliłoby go zidenty fikować. Ty lko parę zgnieciony ch banknotów. I jedna specy ficzna rzecz… – Mianowicie? – spy tała niecierpliwie Jutta Bey er. – Pocił się – odparł Arto Söderstedt. – Pocił się? – Najwy raźniej bardzo obficie. Jego ubranie by ło całe wilgotne. – Z nerwów? – Na pewno. Mam pewną hipotezę na temat tego, co się stało. Nieco scepty czne spojrzenie Bey er nie powstrzy mało Söderstedta od mówienia. – Dlaczego Zhang Sang tam by ł? Co takiego ważnego musiał powiedzieć? I przede wszy stkim: komu? – Najwy raźniej tobie… – Wcale nie – zaprotestował Söderstedt. – Ja by łem substy tutem. – Ach, dla… – No właśnie. By ł tam, żeby powiedzieć coś Barackowi Obamie, ale Obama przejechał. Wtedy wy brał mnie. Jasne, że się denerwował. – Naprawdę powinniśmy to uznać za uzasadnioną hipotezę? – spy tała Jutta Bey er, marszcząc brwi. – Ani trochę – przy znał Söderstedt. – Ale niesamowitą determinację Zhang Sanga wy jaśnia

jedy nie to, że chciał zrobić coś bardzo ważnego, tak ważnego, że musiał porozmawiać o ty m z prezy dentem Stanów Zjednoczony ch. Poza ty m na Twitterze pojawiła się plotka, że Obama ma się zatrzy mać właśnie tam. – Wiesz, czy Zhang Sang w ogóle znał angielski? – Jeśli zamierzał rozmawiać z Obamą, to powinien znać angielski – odparł Söderstedt, nieszczególnie przekonany do logiczności swojego rozumowania. – Mimo to do ciebie mówił po chińsku? – uśmiechnęła się Bey er. – Do białowłosego policjanta? Söderstedt się skrzy wił. – Ta teoria jest jeszcze niedopracowana – odparł. – Umierał. W takiej chwili mówi się w ojczy sty m języ ku. – Hm – mruknęła Jutta Bey er i udało jej się sprawić, by zabrzmiała w ty m raczej nadzieja niż scepty cy zm. – Czy nie musiał mieć komputera albo chociaż komórki, żeby móc śledzić wpisy na Twitterze? Jest tu coś… – Nie mogę do niczego dojść z tą wiadomością na Twitterze – powiedział Söderstedt, wpatrując się w sy mpaty czną, elektronicznie wy retuszowaną twarz Zhang Sanga i wy świetlając zamiast niej stronę Twittera z sieci. Jutta Bey er odczy tała na głos: – „Rumour from inner circle: BO will stop and greet crowd 100 m from south gate. Spread!”. – Zhang Sang wy szedł na ulicę około stu metrów od południowej blokady i zrobił to kilkanaście sekund po ty m, jak przejechała limuzy na amery kańskiego prezy denta – odparł Söderstedt. – Nie mógł porozmawiać z prezy dentem, ale się nie poddał, wy brał inną osobę, która wy glądała oficjalnie. – A ty akurat tam stałeś i wy glądałeś jak obserwator z Europolu – uśmiechnęła się Jutta Bey er. Arto Söderstedt mimowolnie odpowiedział jej uśmiechem. – Wy brał po prostu jedy nego człowieka, który wy glądał na jeszcze bardziej zagubionego niż on sam – powiedział. – I nie wiadomo, kto wy słał tę wiadomość na Twitterze? – Nie. Nie da się zidenty fikować nadawcy. Krótko mówiąc, istnieje sporo usług blokujący ch tożsamość nadawcy, żeby nie dało się go namierzy ć. To przecież jasne, że jeśli ktoś ma zamiar wy puścić bombę z „inner circle”, chce zachować anonimowość. Zwłaszcza jeśli ktoś taki potajemnie sprzy ja demonstrantom. – Mogą istnieć inne przy czy ny tej anonimowości, prawda? – Naprawdę uważasz, że nie wziąłem tego pod uwagę? – Nie zajmowałam się ty m – oświadczy ła Jutta Bey er z zadumaną miną. – My ślałam o nadmiernej potliwości. – No jasne – powiedział Söderstedt z nutką ironii w głosie. – Któż by o ty m nie my ślał? – Mówiłeś, że Scotland Yard zamierza zamknąć sprawę… – Nie wy daje mi się, by zapadła już jakaś oficjalna decy zja, ale mogą to zrobić w każdej chwili. – W takim razie zwłoki Zhang Sanga wciąż leżą w kostnicy ? – Tak zakładam. – I nie przeprowadzono obdukcji? – Nie zostało popełnione żadne przestępstwo – wzruszy ł ramionami Söderstedt. – Po co wy dawać na coś takiego pieniądze policji, który ch we wszy stkich krajach z wy jątkiem państw

policy jny ch nie ma zby t wiele? – Jak dajesz radę tak dziwnie wy rażać my śli w obcy m języ ku? – Jestem dziwny. – A samochód, który go przejechał? – Strasznie się zaangażowałaś – zauważy ł Arto Söderstedt. Z uznaniem. Zaczy nał by ć naprawdę zachwy cony tą rozmową. – Czy li cy wilny wóz policy jny ? – drąży ła dalej Jutta Bey er. – Czy kierowca miał jakieś skłonności do przekraczania prędkości albo coś takiego? – Nie – odparł Söderstedt, klikając my szką. – Mam tu jego przesłuchanie. To by ła eskorta z The Met, nic niezwy kłego, wy słali wtedy wiele takich wozów. W środku siedziało dwóch policjantów z drogówki, po cy wilnemu. Kierowca nazy wa się Mark Pay ne, ten drugi David Coleman. Pay ne trafił do szpitala wskutek szoku i sły szałem za plecami, jak przeklinał. Nic nie wskazuje na to, by śmierć Zhang Sanga miała by ć czy mkolwiek inny m niż wy padkiem. – A jednak my ślisz, że by ła? – rzuciła niewinnie Jutta Bey er, przekrzy wiając głowę. – My ślę, że Zhang Sang czegoś ode mnie chciał – odparł Arto Söderstedt, trochę rozkojarzony. – Ty lko ty le my ślę. Cały insty nkt, jaki mi jeszcze został, podpowiada mi, że to, czego chciał, by ło ważne. Naprawdę ważne. I dlatego tu teraz siedzę i łamię sobie głowę nad ty m cholerny m szeregiem sy lab, choć oboje powinniśmy robić zupełnie inne rzeczy. Ty na przy kład powinnaś mi opowiedzieć o nadmiernej potliwości. Bey er skrzy wiła się lekko, ale zaraz doszła do siebie. Przeczy tała głośno, trochę się zacinając, z samoprzy lepnej karteczki, która znów by ła przy klejona do monitora Söderstedta: – „Ksangpudy grgy mongultjudy gnialkridingy ljiang”? – Ty le zapamiętałem. A teraz nadmierna potliwość. – To ty lko coś, o czy m niedawno czy tałam – odparła przepraszający m głosem Bey er. – Do rzeczy – rzucił Söderstedt z zupełnie nieuzasadnioną iry tacją w głosie. – To by ło w związku z zupełnie inny mi rzeczami, jakie powinniśmy robić. Endy mion Möbelsy stem AB. By ło o ty m w dokumentacji. – W jakiej dokumentacji? – O bromowany ch opóźniaczach płomienia. Söderstedt spojrzał zdziwiony na swoją adeptkę. – I to ma niby coś wspólnego z nadmierną potliwością? – Istnieje około siedemdziesięciu różny ch bromowany ch opóźniaczy płomienia o bardzo zróżnicowany ch właściwościach chemiczny ch. Nie wiemy zby t wiele o ich wpły wie na środowisko ani na ludzkie zdrowie. Wspomina się jednak o ty m jako o możliwy m skutku działania między inny mi eteru pentabromodifeny lu i eteru oktabromodifeny lu. – O nadmiernej potliwości? – Zgadza się – potwierdziła Jutta Bey er. – Trochę naciągane – zauważy ł Arto Söderstedt – ale interesujące. Pozostaje py tanie, czy to wy starczy, by Scotland Yard wy ciągnął Zhang Sanga z lodówki. Jasne, że rzuca to trochę światła na „jiang” pod koniec „ksangpudy grgy mongultjudy gnialkridingy ljiang”. I nie mam tu na my śli pingpongisty Jianga Jialianga. – Ty lko „rzekę” – pokiwała głową Bay er. – Famous last word – kiwnął głową Söderstedt. – Strasznie się zagłębiliśmy w spekulacje,

prawda? Co ten przejechany w Londy nie Chińczy k może mieć wspólnego z naszy m związany m z mafią szwedzkim biznesmenem? – Jak to ujęła Lavinia Potorac? – rzuciła Bey er. – „Mafia wy kupuje świat”. – Chińczy cy mają własną mafię – zauważy ł Söderstedt. – Triady nie mają nic wspólnego z ‘Ndranghetą. – Bo organizacje przestępcze nigdy nie działają między narodowo? – spy tała Jutta Bey er. Po raz pierwszy Arto Söderstedt wy czuł w jej głosie nutkę ironii. Uśmiechnął się przelotnie i odparł: – To jasne, że kreaty wna współpraca chińskiej i włoskiej mafii stworzy łaby paskudną potęgę. Ale wciąż bardzo nam daleko do wskazania jakiegokolwiek związku. – Właściwie nie wierzę w żaden związek, raczej w możliwość, że pocenie się wy nikało z zatrucia. I że o ty m tak bardzo chciał komuś powiedzieć. – I że to miało związek z jakaś chińską rzeką… – Możliwe – powiedziała Bey er z niepohamowany m entuzjazmem. – Ty lko trudno wy czuć, co to mogło mieć wspólnego z Barackiem Obamą. – Może ty lko ty le, że on reprezentuje nadzieję i przemianę… – Naprawdę by pomogło, gdy by ś do czegoś doszedł z „proppiloppikoppijiang”… – „Ksangpudy grgy mongultjudy gnialkridingy ljiang”, jeśli można prosić – rzucił Söderstedt, wskazując na samoprzy lepną karteczkę. – A może wcale nie, jak twierdzą twoi eksperci od mandary ńskiego. Jedy ne, co z tego wy ciągnęli, to ta ewentualna rzeka. O ile dobrze rozumiem, ogromne znaczenie ma to, by wy powiadać każde słowo z właściwą intonacją. – Wiem – przy znał Söderstedt. – I wiem mniej więcej, jak to działa. Nie ty lko znaków jest nieskończenie wiele. Sy lab jest ponad ty siąc sześćset. Istnieje cztery sta trzy naście głosek, każdą można wy powiadać w czterech tonach. Jeden jest wy soki, równy i stały, co oznacza się kreską w tak zwany m piny in, czy li mandary ńskim w zachodniej transkry pcji. Jeśli głoską jest a, to mamy wtedy ā. Ton może się też wznosić i równocześnie stawać głośniejszy : á. Albo może opadać i cichnąć, by potem się wznieść i stać głośniejszy m: ă. Może też szy bko opadać i cichnąć: à. I niech mnie diabli, nie ma mowy, żeby niewy szkolony człowiek z Zachodu odróżnił od siebie te tony. – A jednak to sły szałeś – odparła z przekonaniem Bey er. – To jest gdzieś w tobie. – Nie jestem w stanie tego odtworzy ć lepiej, niż to zrobiłem. – Potrzebujesz pomocy – stwierdziła Bey er. – Bez przerwy – zgodził się Söderstedt. – Przy puszczam, że mówisz… No właśnie, o czy m? O psy chologu? – Raczej o hipnoty zerze – odparła bez wahania Jutta Bey er. Söderstedt się roześmiał, by ć może trochę sztucznie. I powiedział: – No tak, takie rzeczy są teraz modne. – Siedzicie tu sobie i pracujecie dokładnie nad ty m, nad czy m trzeba? – odezwał się jakiś głos. Oboje bezskutecznie usiłowali dopasować go do kogoś, kogo znali. Głos mówił dalej: – Zrobiliście się strasznie spięci. W głosie Fabia Tebaldiego brzmiały tony, jakich żadne z nich do tej pory nie sły szało.

Spoglądali na niego speszeni. Po raz pierwszy, odkąd Opcop zaczął istnieć, wy dawał się naprawdę try skać entuzjazmem. – Zostawcie to teraz – ciągnął Tebaldi. – Mamy trop. Oderwali wzrok od monitora. Zobaczy li, że deszcz za oknem przestał padać i zapada zmierzch, malując niebo na wszy stkie odcienie różu. Zauważy li również, że cały Opcop jest w ruchu. Zdezorientowani spojrzeli po sobie i Söderstedt oświadczy ł: – Zapy tam Paula. – Szefa? – Jeśli wolisz tak go nazy wać, to tak, szefa. Jest przecież na miejscu. Jeśli ktokolwiek jest w stanie wy ciągnąć Zhang Sanga z lodówki, to ty lko on. Potem opuścili pokój. Wielka sala konferency jna nadal przy pominała katedrę. Teraz znajdowało się w niej niewielu ludzi i by ła niczy m ogromna przestrzeń dla Boga – albo raczej dla dwudziestu siedmiu ekranów, które ukry to w kasetonowej dekoracji ścian. Przedstawiciele krajowi z jedny m wy jątkiem poszli do domów. Hjelm, Bouhaddi i Hershey by li nieobecni, Kowalewski urwał się kilka godzin wcześniej, by by ć w Krakowie przed wieczorem. Gdy Bey er i Söderstedt weszli, poczuli na sobie świdrujące spojrzenia Lavinii Potorac, Laimy Balodis, Felipe Navarro, Fabia Tebaldiego i Jorge Chaveza. Ten ostatni siedział nieco z boku, trochę w kręgu, trochę poza nim. Angelos Sifakis spokojnie wszedł na podium. Jeszcze zanim usiadł, powiedział: – Jak już wiecie, szwedzka policja zdoby ła wczoraj urządzenie szy frujące. Znajdowało się w mały m otworze w podłodze pod biurkiem Stiernmarcka w jego gabinecie. Udało się je zlokalizować dzięki heroiczny m wy siłkom dwóch z naszej trójki krajowy ch przedstawicieli w Sztokholmie. Ten trzeci może opowiedzieć wam więcej. Jorge Chavez kiwnął głową i w jego oczach pojawił się chy ba blask dumy, gdy zabierał głos: – Dla nas, maniaków komputerowy ch, to cudowny mały gadżet. Wy gląda zupełnie jak pendrive i naty chmiast w przy padkowy sposób szy fruje każdy tekst. Przy jrzeliśmy się mu dokładnie z pomocą wszelkich możliwy ch ekspertów techniczny ch i doszliśmy do wniosku, że potrzebne jest po prostu hasło. Najpierw trzeba wprowadzić hasło, potem tekst, który ma zostać zaszy frowany. To hasło istnieje ty lko w głowie Carla-Henrika Stiernmarcka. Na razie. Przesłuchanie trwa. – I jak idzie? – spy tał niecierpliwie Tebaldi. – Najwy raźniej jest trudne – odparł Chavez. – Ma świetnego adwokata i jest śmiertelnie przerażony. Niech mnie diabli! Zajmują się nim dwie najlepsze specjalistki od przesłuchań w całej Szwecji. Jestem całkowicie pewien, że niedługo rozszy frujemy komunikację między ‘Ndranghetą, Łotwą a Stiernmarckiem. – Jednak to nie dlatego się tutaj zebraliśmy – oświadczy ł Angelos Sifakis z cichą powagą w głosie. – Przed chwilą nawiązano kontakt między Potenzą a Ry gą. Z komputera Ottavia Mascaro wy słano dwa maile do Kasparsa Helmanisa, odpowiednio dziesięć i niecałe pięć minut temu. – Wy glądają podobnie? – spy tał Chavez. – Tak – potwierdził Sifakis. – Prawdopodobnie mają to samo urządzenie szy frujące. – Świetnie. Niedługo będziemy ich mieć. – Nie to jest najważniejsze – wtrącił się energicznie Fabio Tebaldi. – Najważniejsze jest to, że

zbliży liśmy się trochę do ty ch nieuchwy tny ch ty pów. – A to niby jak? – żachnął się Arto Söderstedt. – Uży li znany ch nam połączeń – powiedział Sifakis. – Bardziej otwarty ch numerów IP. Mamy dwa stosunkowo wy raźne obszary geograficzne. Bez dokładny ch adresów, ale powinniśmy je zdoby ć dzięki naszy m włoskim i łotewskim przedstawicielom krajowy m. To dlatego tu jesteśmy. Palce Sifakisa przesunęły się po ekranie na pulpicie i dwa monitory na ścianie zaczęły mrugać niebieskim światłem. Felipe Navarro zapy tał: – Obaj? – Jak to? – spy tał Tebaldi. – Obaj odsłonili się równocześnie? – Jest piątek po południu – wzruszy ł ramionami Tebaldi. – Jeden pewnie napił się wina, drugi wódki. Czasem nawet mafia popełnia drobne błędy. Dlatego ich obserwujemy. Navarro lekko przekrzy wił głowę. – Czy to nie wy gląda na trochę dziwny zbieg okoliczności? W ty m momencie z niebieskiego światła na jedny m z ekranów wy łoniła się twarz, surowa kobieca twarz okolona bujny mi czarny mi włosami, nieco poskromiony mi dzięki sporej spince. Zdezorientowana kobieta powiedziała: – Dannazione, non so se questo è il tasto corretto… – To właściwy przy cisk, Donatello – powiedział Fabio Tebaldi po włosku. I dodał po angielsku: – Widzimy cię wy raźnie. – Nie lubię, jak mnie widać – powiedziała Włoszka po angielsku i niespodziewanie się uśmiechnęła. – To jest przy szłość – powiedział Tebaldi, również się uśmiechając. – Take it or leave it. Potrzebujemy pomocy Rzy mu, Donatello. Czekamy jeszcze ty lko na Ry gę. – Czekacie jeszcze ty lko na Ry gę? – zapy tała zgry źliwie Donatella. – Trzeba się przy zwy czaić do przy szłości – uśmiechnął się Tebaldi. Wtedy na drugim ekranie zary sowała się twarz mężczy zny w średnim wieku. – This is Riga – stwierdził lakonicznie, ale poprawnie mężczy zna. – Marek miał rację – szepnął Söderstedt do Bey er. – Niech mnie diabli, to naprawdę Eurovision Song Contest. Dziewczęcy chichot Jutty Bey er na krótką chwilę sprawił, że wszy scy przestali robić to, czy m się doty chczas zajmowali. – Co wy właściwie wy prawiacie tam na północy ? – zapy tała w końcu Donatella. – Macie piątkową imprezę? – Jakieś zakłócenia na łączach – wy jaśnił spokojnie Angelos Sifakis. – Właśnie przesłałem do Rzy mu i Ry gi informacje o dwóch adresach IP zlokalizowany ch w centrum Ry gi oraz na wsi na północ od Potenzy, w Bazy likacie. Chcemy, żeby ście skorzy stali z krajowej policji i jak najszy bciej ustalili fizy czne adresy obu ty ch miejsc. Dostaliście mail? – Chwileczkę – powiedział Łoty sz. – Który to guzik, do cholery ? – zapy tała Włoszka i dodała oschle: – Żartowałam. Tak, poczta odebrana. – Tu to samo – zapewnił Łoty sz. Przez chwilę panowała cisza. Oboje w spokoju czy tali. W końcu odezwała się Donatella.

– Dobra, to pagórkowate tereny rolnicze na północ od Potenzy. Trochę lasów rośnie tam, gdzie nie ma żadny ch upraw. Nie powinno by ć większy ch problemów z namierzeniem, to rejon dość słabo zaludniony jak na południowe Włochy. – U nas może by ć pewien problem – poinformował Łoty sz. – Jak to? – zdziwił się Sifakis. – To dzielnica rządowa – padła odpowiedź.

3 Mowa

Równocześnie 10 kwietnia, 19:00:00 GMT CHOĆ JEST ŚRODEK NOCY, kobieta czuje nieodpartą potrzebę, by zamoczy ć stopy. To niezupełnie ta sama potrzeba, którą czuła, kiedy by ła mała, kiedy wesoło pluskała się w lodowatej wodzie, głośno się przy ty m śmiejąc. Później, gdy by ła nastolatką, pragnęła wejść do rzeki nago razem z nim. Z nim. Nie, to inna potrzeba, potrzeba, by poczuć silne wiosenne prądy z gór, które pieszczą zimny m doty kiem stopy, pięty, ły dki. Potrzeba, by za wszelką cenę poczuć ochłodę. Nawet w tej wodzie. W ty m, czy m się ta woda stała. Światło latarki kieszonkowej prowadzi ją do wielkiego kamienia nad brzegiem. Kobieta siada, zanurza stopy w pły nącej wodzie i oświetla latarką zegarek. Jest druga, druga w nocy. Kiedy ś zawsze o tej porze spała, ale teraz nie może spać. Zwłaszcza kiedy on nie wraca. Wy soko nad górami powinna panować gęsta ciemność, ale śnieg zawsze wy gląda jak rozświetlony wewnętrzny m blaskiem. Szczególnie teraz, w kwietniu, można odnieść wrażenie, że góra nie do końca zasty gła i wciąż żarzy się w głębi, roztaczając na zboczach migotliwą poświatę. Wciąż wy daje jej się takie niezwy kłe, że tu siedzi – ze stopami w wodzie, zapatrzona na góry – i wciąga w płuca lodowate przejrzy ste powietrze. W tej chwili czuje, że ży je. O ile fakty cznie ży je. Wie, że zanim woda dotrze w dół, do elektrowni, będzie mniej skażona. I wtedy nie będzie już tak źle. Większość skażeń osiądzie po drodze. Przede wszy stkim tutaj. Tak blisko. Tak blisko miejsca, w który m mieszkają ona i jej rodzina. Nie ma znaczenia, co się wy darzy tu, na górze. Są przecież inny m narodem. Gorszy m narodem. Kobieta wie, jak oni my ślą. Próbuje nie spoglądać w górę rzeki. Jest tam wielki obszar, który stanowi przeciwieństwo gór. Nic tam nie lśni. Jakby ten obszar poły kał każde światło. Wielki, prostokątny wy cinek ciemności. Kloc, kolos. Stamtąd przy chodzi ty lko zło. Kolos wy pluwa z siebie zło. Przez całą dobę. Tęskni za nim. Tak strasznie za nim tęskni. Teraz jest jej przeraźliwie zimno w stopy. Wie, że powinna je wy jąć z wody. Ale nie potrafi się do tego zmusić. Jeszcze nie. Cokolwiek, by le ty lko przestać się pocić. * Stary ry bak wie, że coś się stało właśnie tutaj. Potrafi odróżnić złapane tu ry by od ty ch z inny ch miejsc. Tam dalej, co prawda, połowy bardzo się zmniejszy ły, ale przy najmniej ry by wy glądają po staremu. Wciąga na pokład ostatnią sieć, tę zastawioną najbliżej portu, i widzi, że ry by wy glądają inaczej. Mimo tego, co ludzie mówią. Nie może by ć jedy ny m, który widzi różnicę, ale już o ty m nie wspomina. Nikt nie chce, żeby o ty m mówił.

Nie musi spoglądać na zegar w sterówce, by wiedzieć, że jest ósma. Nad Bałty kiem zapadł wy jątkowo paskudny kwietniowy wieczór, wy je sztorm, bije grad. Pogoda nie przeszkadza staremu ry bakowi. Przeszkadzają mu inne rzeczy. W oddali lśni burszty nowo fragment wy brzeża. To Windawa. Z daleka jest taka piękna. Z bliska wy daje się twarda i zimna. On nie lubi tego miasta. Jednak pły nące z niego światło jest piękne. Przy pomina mu burszty ny zbierane w dzieciństwie. W średniowieczu burszty n by ł droższy niż złoto. Łotewskie burszty ny zbierane wzdłuż pięćsetkilometrowego piaszczy stego wy brzeża by ły znane nawet w anty cznej Grecji, nawet w Rzy mie. To by ła najpiękniejsza rzecz, jaką stworzy ła ziemia. I nagle stały się zupełnie bezwartościowe. Tak jak połowy na Bałty ku. Łódź jest teraz w strefie. Wie o ty m, lecz jego sy n, który stoi przy sterze, zakazał mu o ty m wspominać. „Strefa jest ty lko w twojej głowie, stary, mówił sy n”. Ale on wie. Stary ry bak nic nie mówi, ale wie. Wcześniej nic nie by ło lepsze, teraz mamy gorzej. Spogląda w oczy najbliższemu z nieliczny ch śledzi i nagle widzi oczy ma zniekształconej ry by martwe morskie dno. Ale nic nie mówi. Zupełnie nic. * Jest zaskakująco przy jemny wieczór. Wielkomiejska bry za wpadająca przez okno pachnie wsią z dzieciństwa. Przez krótką chwilę oczami wy obraźni widzi skaliste wy brzeże Kornwalii. Kolonie morskiego ptactwa, które go urzekły. Siedzi na sofie przy francuskim balkonie i nie może się poruszy ć. Zwy kle jest w stanie trochę się ruszać mimo tej monstrualnej tuszy. Coraz rzadziej się zdarza, by zadawał sobie py tanie, jak mógł dopuścić, żeby to zaszło aż tak daleko. A teraz jest już za późno, by to naprawić. A może? – my śli nagle. Może wcale nie? A jeśli mogę dostać drugą szansę. Nie może się poruszy ć, bo ona leży na jego kolanach. Jakby się w niego wczepiła. Głaszcze ostrożnie jej włosy i zastanawia się, czy kiedy kolwiek uda jej się dojść do siebie. I wtedy dzieje się to. Przez otwarte okno sły chać trzepot. Ptak siedzi na balustradzie francuskiego balkonu i obserwuje go. Od czasu do czasu zgłasza do London Natural History Society ’s Ornithology Section, że widział dzierzby, trzciniaki albo perkozy, ale robi to głównie po to, by pokazać im, że wciąż ży je. Teraz to coś zupełnie innego. Komórka z aparatem fotograficzny m leży na stole. Sięga po nią. Widzi swoją rękę zbliżającą się do niej niczy m oty ły krab, ale nie może jej dosięgnąć. Musiałby wy ciągnąć się tak bardzo, że obudziłby śpiącą. Nie chce tego. Z drugiej strony, ona na pewno by chciała, żeby zrobił zdjęcie. Spogląda na ptaka i my śli. Ptak najspokojniej na świecie czy ści sobie piórka, balansując na balustradzie francuskiego balkonu. Wreszcie podjął decy zję. Wy ciąga się, najdalej jak potrafi. Przy ciska jej głowę wałkami tłuszczu. Z komórką w ręce spogląda na jej twarz. A więc ona nie śpi. Widzi po jej spojrzeniu, że jest kompletnie załamana.

Głaszcze ją po głowie, by się uspokoiła. Przez cały czas szepcze: – Spokojnie, mała Audrey. Już dobrze, wszy stko dobrze. Gdy unosi komórkę, zegar na wy świetlaczu wskazuje dokładnie godzinę siódmą. Kadruje ptaka, by znalazł się idealnie pośrodku. Wtedy spojrzenia jego i ptaka się spoty kają. Przez aparat w komórce Cuthbert spogląda prosto w złociste oczy. I coś go powstrzy muje. Coś sprawia, że nie robi zdjęcia. Opuszcza telefon. Gągoł przy gląda mu się jeszcze przez chwilę, potem odlatuje. Cuthbert się uśmiecha. Głaszcze Audrey po włosach i uśmiecha się tak szeroko, jak nie robił tego od kilkudziesięciu lat. * Wszy stko jest dokładnie tak jak zwy kle. Ży je w świecie, w który m ciągle mnóstwo się dzieje, ale w który m bardzo niewiele się zmienia. Jest zwy kłe piątkowe popołudnie, przepiękna kwietniowa pogoda. Za dwie godziny odbierze dzieci. To znaczy odbierze je na ulicy, tam gdzie zatrzy muje się szkolny autobus. Tak jak zwy kle w piątki siedzi na balkonie i próbuje nadrobić zaległości w lekturze gazet z całego ty godnia. To taki jej zwy czaj. Na stoliku przed nią leży plik „New York Timesów”. Co piątek ona czuje się tak, jakby by ła ostatnią na świecie prawdziwą czy telniczką prasy codziennej. Jest godzina druga, daleko w dole wiosenne słońce pieści fasadę The Metropolitan Museum of Art, która lśni niczy m topniejąca latarnia ze śniegu na tle całej tej budzącej się zieleni. To taka pora roku, gdy miasto jest najpiękniejsze, a ona czuje się najlepiej. Chociaż teraz wszy stko jest bardziej niepewne. Przez ostatnie ty godnie miała mętlik w głowie. Obudziły się upiory przeszłości. Przy my ka oczy i zwraca twarz ku słońcu. Wy grzewa się. Otacza ją obłok smutku. Wszy stko to, w co wierzy ła. Tak ślepo. Wszy stko to, co dało jej i jej dzieciom dobre ży cie, wy jątkowe ży cie. To wszy stko drży w posadach. Jak zawzięcie będzie tego bronić? Gdzie przebiega granica? Wszy stko to, o czy m się dowiedziała. Teraz to ona posiadła tę wiedzę. Ona. Co z nią zrobi? Co zrobi z całą tą wiedzą, której nie chciała posiąść? Rozkłada jedną z gazet z ubiegłego ty godnia. Przegląda ją. Przy łapuje się na ty m, że nie czy ta. W połowie jakiegoś arty kułu zdaje sobie sprawę, że nie wie, o co w nim chodzi. Poniżej zdjęcie. Zupełnie znienacka. To obrzy dliwe uczucie naty chmiastowego rozpoznania. Pewność. Bez żadny ch wątpliwości. Sły szy swój krzy k, jakby krzy czał ktoś inny. Krzy k przetacza się jak echo nad Upper East Side, gdy jej już nie ma, gdy wpadła do mieszkania. Wiosenny wiatr zaczy na się bawić gazetami. Unosi dopiero co przeczy taną część strona po stronie, sprawia, że trzepoczą jak skrzy dła wzbijającego się do lotu wodnego ptaka. Gazeta unosi się nad balustradą balkonu, rozpościera strony i szy buje w dół, ku The Metropolitan Museum of Art. Ostatnią rzeczą, którą można by rozpoznać, gdy by na balkonie wciąż ktoś by ł, jest zdjęcie przedstawiające nagą kobietę przy kry tą udrapowany m prześcieradłem w półleżącej, z pozoru zupełnie rozluźnionej pozy cji. *

Pająk znów wy szedł. Nie wie, kiedy ostatnio go widziała, teraz w każdy m razie biega po przekątny ch na suficie, prosto nad jej głową. Lubi przekątne. By ć może potrafi intuicy jnie odnajdy wać najdłuższy odcinek na powierzchni. Może ma insty nktowne zdolności matematy czne, który ch powinniśmy się od niego nauczy ć. Ale my niczego się nie uczy my. Wy najdujemy coraz nowsze, coraz bardziej zaawansowane rzeczy, ale nie uczy my się niczego, co by łoby naprawdę nowe. Prędzej zapominamy o ty m, co istotne. Coraz szy bciej o ty m zapominamy. Pająk rozciągnął pewnie nić po przekątnej sufitu. Teraz buduje sieć. Po przekątnej. Coś w niej pragnie wszy stko to posprzątać. Wy kształciła w sobie wewnętrzny odruch sprzątania. Jest zmęczona ty m bezczy nny m leżeniem, ale nie śmie wy jść na zewnątrz. Tak się ucieszy ła, kiedy ją wy puścili, nie by ła w stanie w to uwierzy ć. Może jednak praworządne społeczeństwo trochę się sprawdza. Trochę, troszeczkę. Sły nne zachodnie praworządne społeczeństwo. To, które poły ka własne i cudze dzieci. Bierze komórkę z nocnego stolika i wpatruje się w nią. Nikt nie dzwoni. Nikt się nie odzy wa. Kto miałby zadzwonić? Nikt taki już nie został. Przed jej oczami pojawiają się twarze. Nie wolno jej do tego dopuścić. Nie teraz. Zwy kle udaje jej się je odpędzić. Ale minęło już ty le czasu. Ty le czasu spędzonego w ty m samy m miejscu przy wołuje różne rzeczy. W końcu nie da się przed nimi uciec. Musi my śleć o czy mś inny m. Jeśli jej się nie uda, będzie musiała wy jść. Nie chce tego. Boi się wy jść. Insty nktownie. Jest wdzięczna rodzinie Ouy angów, że może mieszkać w ich gościnny m pokoju. Jest wdzięczna za mieszkanie w Västerhaninge zbudowane w ramach Programu Milion. W ogóle jest wdzięczna. Ty lko że to nie wy starcza. Wdzięczność nie wy starcza, żeby stłumić to w zarodku. Już nie. Oddy cha ciężko. Pająk zniknął z sufitu. Nie ma niczego, prócz komórki, w czy m mogłaby utkwić wzrok. Zegar na wy świetlaczu właśnie wskazuje ósmą. Co miałaby robić na zewnątrz o ósmej wieczorem? Gdzie miałaby się podziać? Wszy stkie tropy się przecież skończy ły. Lecz jeśli zostanie, pojawią się twarze. Najpiękniejsze twarze na świecie, ale też najbardziej przerażające. Jedy ne, który ch widok jest w stanie ją oczy ścić. Już dawno nie by ły aż tak blisko. Uśmiechają się, śmieją. Huśtawka na szkolny m podwórku w Bengbu. Raz Cheng w górze, raz Shuang. Głosy bliźniąt splatają się ze sobą, w jej pamięci są tak podobne, a jednak tak wy raźnie różne. Gdy Cheng jest w górze, sły szy głos Chenga, gdy Shuang jest w górze, sły szy głos Shuanga. Wy chodzi z tego dziwna, upiorna anty fona. Zasłania twarz dłońmi. Usiłuje stłumić obrazy i głosy. Wie, że jeśli jej się nie uda, nie zazna spokoju. Zupełnie jakby chodziło o spokój.

Godzinę później Haga – Kraków – Londyn – Sztokholm, 10 kwietnia GDY ZWALILI SIĘ do Café Restaurant Rootz na rogu Raamstraat–Grote Marktstraat, a zegar właśnie wskazał ósmą, to by ło tak, jakby czas przy spieszy ł. Utworzy li wartki strumień ludzi, który wy dawał się nie mieć końca. A jednak by ło ich ty lko dwanaścioro. Powinno ich by ć trzy naścioro. Thirteen at Dinner. Przez te cztery kilometry z Raamweg do Raamstraat zgarnęli trochę nowy ch osób: zaskakująco pogodnego męża Lavinii Potorac z wózkiem, drobniutką Hiszpankę, żonę Felipe Navarro, i trochę po fino-szwedzku pełną rezerwy Anję Arto Söderstedta. Towarzy stwo dopełniali single – Laima Balodis, Angelos Sifakis i Fabio Tebaldi – oraz idący z nimi słomiany wdowiec Jorge Chavez. To ten ostatni zażądał „najlepszego baru we wsi i belgijskiego piwska”. Towarzy szy li im oczy wiście dwaj równie niemi, co napakowani włoscy ochroniarze. Może jednak dało się powiedzieć, że by li Thirteen at Dinner, bo gdy ty lko weszli do chłodnego baru, zaledwie miesięczna córeczka Potorac nabrała w płuca niesamowitą ilość powietrza. Personel spoglądał z niepokojem na ten nudny tłumek, który niczy m wy stępująca z brzegów rzeka zwalił się do baru, uciekając przed ulewą. Mimo wszy stko czekał na nich zarezerwowany stolik, a panna Potorac zasnęła, nim zdąży ła się potwornie rozedrzeć. – Piwo trapistów, piwo trapistów – mruczał pod nosem Chavez, intensy wnie wertując bogate menu. – Gdzie ono jest? – Tu – odparł Navarro, wskazując palcem. – Westvleteren, Orval, Achel, Chimay, Westmalle. Ty lko przebierać. – Jak? – spy tał Chavez. – Skąd wiadomo, które jest dobre? – Trzeba je wszy stkie wy pić – stwierdził leniwie Tebaldi i dodał już bardziej energicznie: – Teraz będziemy mieli okazję sprawdzić, jak wy gląda cholerna lojalność w nowy ch demokracjach. – Bez gadania o pracy – upomniał Sifakis. – Obiecaliśmy to naszy m lepszy m połowom. – A jednak człowiek się zastanawia, co masz na my śli – odezwała się Lavinia Potorac, lekko koły sząc śpiącą na jej ramieniu córeczkę. – Chy ba nie zaprzeczy sz, że w państwach by łego bloku wschodniego poziom korupcji jest wy soki – powiedział Tebaldi. – W odróżnieniu od Włoch. No jasne. – Westvleteren jest interesujące – wtrącił Navarro, obejmując ramieniem swoją drobniutką żonę. – Warzą je w klasztorze świętego Sy kstusa w zachodniej Flandrii i nie można go dostać w sklepach. Rootz należy do nieliczny ch restauracji w Holandii, które je serwują. Chavez zapatrzy ł się w menu i powiedział: – Można wy brać… Co to ma by ć? Twaalf, Acht i Zes? Co to takiego? – Twaalf to mocny sukinsy n. Ciemne, dziesięcioprocentowe. Cholernie dobre.

– Nikt nie zamierza jeść? – zapy tała Laima Balodis. – Powinnaś nabrać trochę ciała – powiedział Söderstedt i napotkał mordercze spojrzenia żony oraz zdumione Balodis. – To raczej tobie by się przy dało – rzucił Chavez. – Ja przez ostatnie pół roku przy ty łem pięć kilo i nie mam pojęcia dlaczego. Niczego nie zmieniałem w diecie i nigdy przedtem nie ty łem. – Jesteś stary – stwierdził Tebaldi. – Tak to już jest, kiedy przekroczy się pięćdziesiątkę i pije za dużo belgijskiego piwa. – Pięćdziesiątkę?! – wy buchnął Chavez. – Czekaj, czekaj! – Czy twaalf nie znaczy dwanaście? – zapy tał Sifakis. – Acht jest ośmioprocentowe, Zes sześcioprocentowe, ale dlaczego Twaalf ma dziesięć procent? – Nie słuchaj ty ch gruboskórny ch Szwedów – powiedziała Lavinia Potorac, kładąc dłoń na ręce Laimy Balodis. – Jesteś idealna. – Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien, elf, twaalf – wy recy tował Sifakis. – Przecież nic innego nie twierdziłem – zaprotestował Chavez, zerkając ostrożnie na Balodis. – Jesteś idealna, Laima. – I twoja żona też – rzuciła okrutnie Potorac. – Twoja żona, która teraz siedzi w robocie i przesłuchuje w Sztokholmie pewnego przedsiębiorcę. Ona haruje i się zamęcza, a ty się zabawiasz z europejskimi dziewczy nami. – Bez gadania o pracy – powtórzy ł chłodno Sifakis. – Negen? – zdziwił się Söderstedt. – Jesteś pewny tego negen? – Czy li nikt nie chce jeść? – westchnęła Laima Balodis. – Jakie są właściwie holenderskie potrawy ? – spy tała pani Navarro nienaganny m angielskim. – No chy ba tak – stwierdził Sifakis. – Zeven, acht, negen, tien. Zgadza się. – Zeven? – zdziwił się Arto Söderstedt. – Daj spokój – poprosiła Anja Söderstedt. – Według mnie powinnaś spróbować stamppot i rookworst. To purée ziemniaczane i kiełbaska na gorąco. Tu na północy lepiej nie będzie. – Rookworst to naprawdę py szna kiełbasa – zapewniła Balodis. – Chy ba ją wezmę. Z wortel stamppot. – Wortel? – zdziwił się Söderstedt i skrzy wił się paskudnie, jakby ktoś go kopnął w goleń. – To purée ziemniaczane z dodatkiem marchewki – wy jaśniła Balodis. – Zaskakująco dobre. Ale jestem przecież z jednego z państw z dawnego bloku wschodniego. – Odkąd mój mąż przy jechał do Hagi, jada ty lko w hiszpańskich restauracjach – wy jawiła pani Navarro. – On wam za bardzo nie pomoże. Felipe Navarro poprawił krawat i zmarszczy ł czoło. – Wy gląda na to, że wciągnął sporo piwa trapistów – zauważy ł Chavez. – Zaprzecza swoim łacińskim korzeniom i wy obraża sobie, że jest Gotem – odezwał się Tebaldi. – Więc nie ma problemów z ty m, by łączy ć paellę z Chimay. Cross-kitchen w najgorszy m wy daniu. – Mówiłem ty lko, że mam gockie korzenie – oświadczy ł z nadąsaną miną Navarro – i gorzko tego żałuję. Nie mówcie Fabio o niczy m. Prędzej czy później to do was wróci i ugry zie was w ty łek. – W gocki ty łek – powiedział Chavez. – Ja sam uwielbiam curanto en hoyo ze szwedzkim

sznapsem. Najlepiej ze Skåne Akvavit. – Tego naprawdę powinnaś spróbować – ciągnął Tebaldi, spoglądając na panią Navarro. – Przepraszam, niedosły szałem. Jak masz na imię? – Nic mu nie zdradzaj – mruknął Navarro i zerknął szy bko na dwóch napakowany ch ochroniarzy stojący ch na warcie przy stole. – Felipa – odparła pani Navarro. – Felipa Navarro. – O jak słodko – zawołała Anja Söderstedt. – Felipe i Felipa. Tebaldi przy glądał jej się przez chwilę, całkowicie neutralnie, a potem mówił: – Tak naprawdę, Felipo, powinnaś spróbować haringa. – Nie słuchaj go – burknął Navarro. – On jest chory. – Haringa? – spy tała z zainteresowaniem Felipa Navarro. – Surowa ry ba – wy jaśnił Tebaldi. – Łapie się ją za płetwę ogonową, odchy la do ty łu głowę, to znaczy swoją, nie jej, i powoli wsuwa całą ry bę do ust. Podają ją z surową cebulą. – Uch! – wzdry gnęła się Felipa Navarro. – Przecież ci mówiłem, że jest chory – rzucił jej mąż. – Sama jesteś sobie winna. – O wiele smaczniejsze niż criadillas – zapewnił nonszalancko Tebaldi. – Czy li mam rozumieć, że nikt nie chce jeść? – znów spróbowała Laima Balodis. – Arto i Anja chy ba też brzmi słodko – odezwał się Söderstedt. – Nie za bardzo – odparła szczerze jego żona. – Criadlillas? – zainteresował się Sifakis. – To taka hiszpańska specjalność, przy której haring wy daje się całkiem cy wilizowany – wy jaśnił Tebaldi. – By cze jądra. – I to mówi oby watel kraju, który wprowadził do jadłospisu trippa – odciął się Navarro. – Zwłaszcza trippa verde to pikantna rzecz. Flaki z ory ginalną zawartością. I ory ginalny m smrodem. – Mimo wszy stko nic nie pobije kiszonego śledzia – odezwał się Chavez – więc równie dobrze możemy przerwać tę sty mulującą dy skusję i coś zamówić. W tej krótkiej chwili niespodziewanej ciszy, jaka zapadła, gdy próbowali nawiązać kontakt z niezby t kontaktowy m personelem, po raz pierwszy głos zabrał pan Potorac. Trudno chy ba pogodzić tego nieśmiałego, refleksy jnego mężczy znę z jego żoną – kobietą o dość twardy m charakterze. A może jednak wcale nie? – pomy ślał Chavez refleksy jnie. – Przepraszam, że py tam – odezwał się pan Potorac – ale jako oby watel jednej z nowy ch demokracji zastanawiam się, co właściwie miało znaczy ć, że sprawdzicie, jak tam wy gląda lojalność. Oczy wiście, o ile nie jest to objęte tajemnicą. – Wszy stko, czy m się zajmujemy, jest objęte tajemnicą – rzuciła ostro jego żona. – Powiedzmy ty lko, że chodzi o jedną z mały ch nowy ch demokracji – powiedział Sifakis. – W takim wy padku możemy o ty m mówić. – Ty lko cicho – szepnął Söderstedt. – Policja w ty m kraju otrzy mała zadanie namierzenia komputera związanego z mafią, który, jak się wy daje, znajduje się w dzielnicy rządowej – ciągnął Sifakis. – To na pewno będzie dobry test lojalności. – Krótko mówiąc – rzucił Tebaldi – krajowa policja albo nam pomoże, albo nas wy kiwa. – I zobaczy my, czy będziemy tam musieli wy sy łać ludzi – dodał Sifakis.

– Jeśli tak, domy ślam się, kto to będzie – mruknęła Balodis. – W sumie to niezły test, czy cała ta europejska współpraca ma jakąś przy szłość – zauważy ł Navarro. – Niech mnie diabli, nie tak łatwo sprawić, by wszy stkie te dziwne kultury zaczęły my śleć w sposób, który wy kracza ponad ich własne wąskie granice. – Wy starczy pomy śleć o haringu, kiszony m śledziu i criadilla, które pły wają w garnku z trippa verde – stwierdził Söderstedt. – Wspaniały paneuropejski koktajl. – Naprawdę chciałam coś zjeść – rzuciła z niesmakiem Balodis i odłoży ła menu. – I teraz masz szansę – powiedział Tebaldi. – Możesz mi wierzy ć lub nie. Kelner przy szedł. Ja poproszę Orval i stamppot z rookworst. Wtedy zadzwoniła komórka. Upły nęła dłuższa chwila, nim Arto Söderstedt, jak zwy kle jako ostatni, pojął, że to jego telefon. Wy grzebał go z najgłębszy ch zakamarków płaszcza, potem odnalazł nowe okulary do czy tania, nasadził je na czubek nosa, przeczy tał tekst na wy świetlaczu i stwierdził: – To Jutta. – No właśnie, gdzie ona się zgubiła? – spy tał Navarro. – Nie miała iść z nami? – Człowiek jakby nie zauważa, że jej nie ma – stwierdził Tebaldi. – Miała kilka pry watny ch rozmów do załatwienia – odparł Sifakis. – Mówiła, że dojdzie później. – Pry watny ch rozmów z biura? – zdziwiła się Potorac. – Hm… Söderstedt odebrał. Powiedział ty lko jedno, jedy ne słowo: – Coleman. C-o-l-e-m-a-n. Gdy się rozłączy ł, jego niemal niewidoczne brwi by ły bardzo zmarszczone. Jutta Bey er odłoży ła komórkę, zapisała siedem liter na komputerze i mruknęła do siebie na głos: – Tak to by ło. Mark Pay ne i David Coleman. Przeczy tała całą swoją wiadomość na czacie do niejakiego Anthony ’ego L. Robbinsa, który miał stanowisko Chief Superintendent. Musiała to zrobić przed wy słaniem. Chciała, by ton by ł idealnie wy ważony. „Miło widzieć, że ty też masz nocną zmianę, Tony. Po imprezie zawsze przy chodzi zwy kły dzień. Nawet po naszej imprezie. :-) Mam nadzieję, że u żony i dzieci wszy stko dobrze. Krótkie py tanie. Co możesz mi powiedzieć o Marku Pay nie i Davidzie Colemanie? Jechali wozem w eskorcie i przy padkiem zabili niezidenty fikowanego Azjatę – drugiego kwietnia podczas London Summit”. Jutta Bey er nie by ła do końca pewna, czy ton jest właściwy. Przeczy tała wiadomość jeszcze raz. Jej usta poruszały się lekko w niebieskawej poświacie komputera, jedy ny m źródle światła w opustoszały m biurze. Przy pomniała sobie, jak ruszy ła za resztą aż do drzwi, a wtedy nagle przy szło jej to do głowy. Wróciła więc do ciemnego budy nku Europolu po kilku szy bkich kłamstwach, który mi usprawiedliwiła się przed Angelosem Sifakisem. To by ło to. To, co jej przy szło do głowy. Zajrzeć pod każdy kamień. Albo coś w ty m sty lu. No cóż, ton. Właściwy ton. Tony Robbins by ł stosunkowo młody m funkcjonariuszem policji, którego poznała na konferencji i który wpadł jej w oko. W sposób, który nie jest zby t trwały i mija po kilku godzinach. Naty chmiast zdała sobie z tego sprawę. I naty chmiast poznała, że to żonaty mężczy zna. Niestety, ciągnęło ją do żonaty ch. I nigdy wcześniej tego nie wy korzy stała. Nigdy.

Nie chciała, żeby to brzmiało jak groźba, mimo to w tekście miało pobrzmiewać niewy powiedziane ostrzeżenie, przy pomnienie Robbinsowi, że ma coś do stracenia. Doszła do wniosku, że ton jest taki jak trzeba i, czując się trochę nieswojo, wy słała wiadomość. Odpisał szy bko. „Zakładam, że nie chodzi o formalne py tanie od Europolu, Jutto?”. No właśnie, à propos tonu. Co to by ł za ton? Poiry towany ? A może by ł zupełnie normalny ? Może on chce ty lko delikatnie pokazać, kto tu rządzi? To by ło niejasne. Odpisała najbardziej pojednawczo, jak umiała: „Zupełnie nieformalne. Nie musisz odpowiadać. Ale by łaby m ci bardzo wdzięczna”. „Jak widzę, wy sy łaliśmy kompletny raport na temat tego incy dentu do kogoś z Europolu o nazwisku Sadestatt”. „To mój kolega, Arto Söderstedt. Chcę ty lko wszy stko dokładnie sprawdzić. No worries”. „No dobra. Spokojny dziś wieczór. Przy jrzę się bliżej tej sprawie i niedługo się odezwę”. „Dzięki, Tony. Ta noc w Koblencji zajmuje szczególne miejsce w moim sercu”. „Na pewno chodzi ci o serce, darling? ;-)”. Potem odszedł od komputera. Nie, pomy ślała Jutta Bey er. Nie w sercu. Właściwie nigdzie. O nocy w Koblencji zapomniała jeszcze szy bciej niż o inny ch swoich one-night stands. Robbins by ł kochankiem gruboskórny m i samolubny m, a ona jeszcze bardziej niż zwy kle uciekła w marzenia o prawdziwej, wielkiej, zmieniającej ży cie miłości, której zawsze niemal świadomie szukała w niewłaściwy m miejscu, jakby się bała, że naprawdę ją spotka. Ale akurat ten stand pracował we właściwy m miejscu. Uderzy ło ją to dokładnie w chwili, gdy zimne krople deszczu nagle dotknęły jej czoła. Zimny pry sznic. Zawróciła w drzwiach i teraz siedziała tutaj. Przed nią długa noc, gdy Robbins będzie przeszukiwał setki plików związany ch z Operacją Glencoe. Nastawiła się na czekanie. Jednak gdy Jutta Bey er pogrąży ła się w autorefleksjach, które dość rzadko ją nachodziły, i próbowała przeanalizować swój lęk przed miłością, która mogłaby się jej naprawdę przy trafić, zadzwonił telefon. Czekania nie będzie. Nie rozpoznała numeru. Założy ła po prostu, że to Robbins, ty m razem równie szy bki jak w hotelowy m łóżku w Koblencji. Ale to nie by ł on. To by ł Marek Kowalewski. Minęła chwila, nim go poznała. Jego głos brzmiał zupełnie inaczej niż zwy kle. – Jutta? – sy knął. – Potrzebuję szy bko informacji o niejakim Radosławie Trzcińskim ze Swoszowic w południowy m Krakowie. Jutta Bey er zaczęła szukać, zanim spy tała: – Co się dzieje? Znalazłeś Marę? – To długa historia – szepnął Kowalewski. – Chcę ty lko wiedzieć, czy ten gość jest w kartotece. – Jesteś gliną od papierkowej roboty, Marek. Nie zrób nic głupiego. – Skończy łaś już? – Potrzebujesz adresu i dany ch osobowy ch? Mam je. Nie ma to jak wy szukiwanie w kartotece. – Dane osobowe są bez znaczenia. No dalej, zaraz muszę kończy ć. Mózg Jutty Bey er analizował skąpe informacje znacznie szy bciej niż komputer. Siedzi jak na szpilkach, szepcze, śpieszy się, cel jest poza domem. Czy li Kowalewski zamierza gdzieś wejść i móc zrzucić winę na wpis w kartotece. To na pewno nie jakieś publiczne miejsce, żadna

restauracja ani bar. Zakrada się na klatkę schodową. W najlepszy m wy padku ten Radosław jest u jakiejś dziewczy ny, w najgorszy m w jakiejś norze ćpunów uzbrojony ch w pistolety maszy nowe. Wtedy wy skoczy ło coś nowego. – Radosław Trzciński – przeczy tała. – Trzy pobicia kobiet, mnóstwo kradzieży, najróżniejsze oszustwa, nawet defraudacja. – Nie ma tam nic o broni? – sy knął Kowalewski. – Nic nie widzę – odparła Bey er. – Ale to nie znaczy, że on nie… Urwała, bo zdała sobie sprawę, że nikt jej nie słucha. Marek Kowalewski wy cofał się w głąb pomieszczenia gospodarczego na piętrze pod mieszkaniem, do którego wszedł śledzony przez niego Trzciński. Trzciński wy szedł z domu, ruszy ł prosto do samochodu i jechał przez coraz mniej zabudowaną okolicę, aż w końcu dotarł do tego niemal klasy cznego wschodnioeuropejskiego bloku. Kowalewski świetnie znał ten ty p budy nku. Sam wy chował się w podobny m, przesy cony m socjalisty czną prawomy ślnością oraz czy stą, ży wą nudą. Ta potworna nuda rozciągała się na wszy stkie jego wspomnienia. Zapragnął poprawić sobie humor i stąd wy jść. Ty le że teraz to by ło trudne. Drzwi na klatkę się zatrzasnęły i obok pomieszczenia gospodarczego ktoś przeszedł, nie zastanawiając się najwy raźniej nad ty m, że drzwi są uchy lone. Prędzej czy później jakiś lokator zechce to sprawdzić. Dlatego on musi działać. Już. Nie mógł się jednak na to zdoby ć. Pomy ślał o swojej prostej zasadzie: że przestępca, którego dorwie Marek Kowalewski, nie ma prawa mu się wy mknąć. Ty le ty lko, że to by ło przy komputerze, a jego szczególna zdolność polegała na zbieraniu informacji i tworzeniu na ich podstawie szerszego obrazu. Przy pomniał sobie mdłości, które poczuł, gdy zobaczy ł zdjęcia z dowodami brutalnej przemocy przeglądane przez Lavinię Potorac. Zdał sobie sprawę, jak daleko odszedł od przestępstw tego ty pu. A jednak by ł teraz tutaj, na śmierdzącej klatce schodowej, a po drugiej stronie drzwi czekał wielokrotnie skazany przestępca, o który m gówno wiedział. Musiał na chwilę zdać się na swoje szczególne zdolności, by wy tworzy ć sobie choćby iluzję szerszego obrazu sy tuacji. Odnalazł Marę. Poszło bardzo łatwo. Policy jna robota bez komputera miała mimo wszy stko parę zalet. W hotelu sprzątaczka rozpoznała Marę na podstawie portretu pamięciowego. Chodziły kiedy ś po prostu do jednej klasy i przez chwilę Marek czuł się bardzo zadowolony ze swojej pamięci. Naprawdę udało mu się porządnie zrekonstruować tak przelotną znajomość. Poza ty m wcale nie miała na imię Mara, ty lko Wisława, Wisława Zawadzka. Pracowała jako kelnerka i mieszkała u rodziców w centrum Krakowa. Znalazł ją w kawiarni i wy dawała się przestraszona. Na jakąś sekundę powróciło jego zainteresowanie: kim właściwie by ła? Dlaczego, spoty kając się z mężczy znami, uży wała pseudonimu? Co kierowało nią w ży ciu? Zaraz jednak przy pomniał sobie o swoim zadaniu. Ona natomiast miała trudności z ty m, by sobie przy pomnieć, nie pamiętała nawet, że by ł policjantem i w ogóle miała bardzo niejasne wspomnienia tamtej nocy z hotelu. Jednak teraz, gdy już ją dorwał, nie poddawał się. W końcu przy pomniała sobie, że wspomniała o ty m koleżance, która studiuje na uniwersy tecie. W Krakowie by ło jeszcze widno. Kowalewski skrzętnie zebrał informacje i doszedł do wniosku, że w chwili obecnej ta koleżanka siedzi na uczelni na wy kładzie z gender studies. Za pomocą starego zdjęcia, które Mara wcisnęła mu, by się go pozby ć – najwy raźniej nie lubiła powracać do przeszłości – udało mu się w tłumie

wy chodzący ch studentek namierzy ć tę koleżankę. Zaprosił ją na lunch, bo wy dawała się strasznie głodna, a ona z wdzięcznością przy jęła propozy cję. Bez problemu przy pomniała sobie, komu opowiadała o „jednostce operacy jnej Europolu”. Gdy wy zy wający m tonem, z mieszaniną młodzieńczego buntu i dumy z by cia kobietą wy zwoloną, opowiadała mu o swojej „cudownej kochance Anieli”, Kowalewski przy łapał się na ty m, że zastanawia się nad siecią. Nad ty m, jak kontakty między ludzkie rozprzestrzeniają się na całą kulę ziemską. Jak nasza potrzeba, by by ć dostrzegany mi, kochany mi, zaangażowany mi i doceniany mi, zmienia wspólnotę ludzką w giganty czną, zupełnie nieprzejrzy stą sieć mniej czy bardziej wy paczony ch informacji. Głuchy telefon. Najdziwniejsze by ło jednak to, że w obecny m głuchy m telefonie informacja nigdy nie uległa wy paczeniu. Również ta młoda kobieta, która z buntowniczy m bły skiem w oku opisy wała właśnie różowiutkie sutki Anieli, przekazała swojej kochance słowo w słowo sformułowanie „jednostka operacy jna Europolu”. – Ale dlaczego? – wy rwało mu się, gdy siedzieli w stołówce uniwersy teckiej. Miał się potem długo zastanawiać nad ty m, skąd mu to py tanie przy szło do głowy. Nie miało przecież nic wspólnego z informacjami, który ch szukał. – Bo niedługo będziemy obserwowani ze wszy stkich stron – odparła koleżanka Mary, wy lizując do czy sta talerz. – Bo kobiety podbijają świat, a mężczy źni srają ze strachu. Aniela nie by ła ani trochę cudowna i nie by ła ani trochę lesbijką. Gdy zapadał kwietniowy zmierzch, odnalazł ją w bloku na przedmieściach w towarzy stwie czwórki mały ch dzieci, które prześcigały się w ty m, które się bardziej ubrudzi. Jej mąż ponoć wy szedł „chlać”, zaś ona wy chodziła z domu ty lko na kilka godzin w ty godniu. Wtedy „korzy stała z ży cia na maksa”, koniec cy tatu. I choć pamiętała ty lko, że chodziło o jakąś „dziwną studentkę, która płaciła za seks”, to akurat informację o Europolu zapamiętała dokładnie. Aniela preferowała mężczy zn, bogaty ch mężczy zn. Ponieważ nie miała do takowy ch dostępu, z reguły zadawała się z przestępcami, którzy chętnie sy pali gotówką. Strasznie jurny, elegancki drobny złodziej z wąsikiem, Radosław Trzciński, tak długo ględził jej o glinach, że zapragnęła się trochę wy kazać, choćby po to, by „wreszcie się zamknął i mnie przerżnął”. Z tego powodu Marek Kowalewski kulił się teraz w pomieszczeniu gospodarczy m w Swoszowicach. Niezbadane są ścieżki Pana, pomy ślał i ruszy ł. Nazwisko na drzwiach by ło kompletnie nieczy telne. Nie dało się rozszy frować ani jednej litery. Z drugiej strony, to mu dostarczy ło sporo informacji i zanim zebrał siły w wy trenowanej od jazdy na rowerze prawej nodze, odczekał, aż w głowie ułoży mu się wszy stko, co wiedział o Radosławie Trzcińskim. Strasznie jurny, ględzi o glinach, pobicia kobiet, kradzieże, oszustwa, defraudacje, nieczy telna tabliczka z nazwiskiem. Ry zy ko do przy jęcia? No dobra, pomy ślał, wy jął niedawno otrzy maną broń, odbezpieczy ł ją i kopnął w drzwi. W środku działała fabry ka. Trzech mężczy zn stojący ch przy maszy nach spojrzało na niego ze zdumieniem. Jeden z nich miał wąsy jak Lech Wałęsa i bez wątpienia by ł Radosławem Trzcińskim. Na krzesłach przy stole zastawiony m butelkami z piwem wisiały aż trzy pasy na broń wraz z zawartością. Wszy scy czterej obecni spoglądali na przemian na kabury i na siebie nawzajem. Mężczy zn dzieliły od stołu najwy żej dwa metry. Kowalewski zmusił się, by wrzasnąć, nim będzie na to za późno.

– Policja! Ręce do góry ! Trzech mężczy zn bez przekonania uniosło ręce. Jedna z maszy n dalej wy pluwała fałszy we karty kredy towe, które spadały na podłogę. Marek Kowalewski zadawał sobie py tanie, co, u diabła, ma teraz począć. – Na ziemię i patrzeć w podłogę! – ry knął. Gdy leżeli, drżącą ręką wy jął komórkę. By ł do tego stopnia nieprzy gotowany, że nie miał nawet numeru krakowskiej policji. Prawda by ła taka, że w ogóle się nie przy gotował. Informacja, pomy ślał ponuro, i zadzwonił pod ostatnio wy bierany numer. Wcale nie minęło aż tak dużo czasu, odkąd Jutta Bey er wy słała wiadomość na czacie, i by ć może Tony Robbins miał inną robotę, ale przeciągające się milczenie wy dało jej się tak dziwne, że naty chmiast uznała, że to on dzwoni. – Tak, Tony ? – powiedziała. – Dopilnuj, żeby krakowska policja naty chmiast przy słała tu patrol – rzucił Marek Kowalewski i podał jej adres, który Jutta zdąży ła zapisać w komputerze, jeszcze zanim dotarło do niej, z kim rozmawia. W końcu spy tała: – Marek, co się stało? – Siedzę tutaj z całą pieprzoną szajką fałszerzy – parsknął Kowalewski. – Trzech uzbrojony ch mężczy zn. – Nic ci nie jest? – Na razie. Dzwoń już. Pośpiesz się. Rozłączy ł się. W chwili gdy zaczęła dzwonić, na czacie pojawiła się wiadomość z Londy nu. Z cały ch sił skupiła się na ty m, by ją zignorować i spróbowała pogonić krakowską policję. Gdy w końcu by ła przekonana, że naprawdę się pośpieszą, i równocześnie zadawała sobie py tanie, czy nie powinna zadzwonić do Marka i dodać mu trochę otuchy, zerknęła na czat. Wiadomość by ła krótka i dobitna. „Cy wilny wóz policy jny z Markiem Pay ne’em i Davidem Colemanem wchodził w skład eskorty. Żadny ch dodatkowy ch informacji”. Jutta Bey er spojrzała na wiadomość, westchnęła i odpisała. „Nie o to cię py tałam, Tony. Co możesz mi powiedzieć o Marku Pay nie i Davidzie Colemanie?”. „Właśnie wpadła mi robota. Odezwę się później. Tony ”. Koniec, kropka. Bey er pokręciła głową i oparła się wy godnie na krześle. Czy w opustoszały m biurze naprawdę zrobiło się zimniej? A może to zimno pochodziło od wewnątrz? Dokładnie przeczy tała wszy stkie wiadomości. Potem porównała je z wcześniejszy mi. Siedziała tak przez dłuższą chwilę, aż nagle usły szała dźwięk, coraz głośniejszy i przechodzący w impulsy elektry czne gdzieś w jej głowie. W samy m ośrodku wy rzutów sumienia w jej mózgu. – Marek! – zawołała, tonem zupełnie inny m niż ten, który m zwy kle z nim rozmawiała. Najwy raźniej jednak by ł odporny na nagłe przejawy czułości. Rzucił ty lko: – Dzięki. – Dzięki? – Policja tu jest, wszy stko pod kontrolą. Dzięki, że tak szy bko się z ty m uwinęłaś. – Wspaniale – odparła szczerze Jutta Bey er. – Dobrze poszło?

– Tak sobie – odparł Kowalewski. – Krakowska policja bardzo się ucieszy ła i równocześnie zakwestionowała moje uprawnienia. Działałem przecież incognito. W tej chwili jestem kimś w rodzaju wątpliwego bohatera. Muszę się stąd zwijać do Nowego Jorku. Naty chmiast. Możesz to załatwić z szefem? Według policji mam samolot za jakąś godzinę. Chcą się mnie pozby ć i sami zgarnąć laury. To mi świetnie pasuje. I nam też. – Do Nowego Jorku? – spy tała Bey er. – O czy m ty mówisz, do diabła? – Radosław Trzciński z niejasny ch powodów przeleciał jakąś amery kańską tury stkę i opowiedział jej o „jednostce operacy jnej Europolu”. Ona mieszka podobno w Williamsburgu na Brookly nie. Mam jej nazwisko. Sprawdź ją dla mnie. Hannah Rowlins. Potrzebuję jak najwięcej dany ch. Muszę gnać na lotnisko. Daj mi znać, kiedy załatwisz zgodę. I pośpiesz się z ty m. A potem się rozłączy ł. On też. Jutta Bey er poczuła się opuszczona. Ale ty lko na krótką chwilę. Zadzwoniła do szefa. – Hjelm – odebrał burkliwie. – Tu Bey er. Możesz rozmawiać? – Jeśli mi wargi nie zamarzną. – Sprawdzasz Zhang Sanga? – By stra z ciebie kobieta. Ty le że uparli się, by nazy wać go John Doe. – Kowalewski chce, żeby ś naty chmiast dał mu zgodę na lot z Krakowa do Nowego Jorku. – Nie zamierzam wy dawać z siebie żadny ch okrzy ków będący ch wy razem konsternacji polity cznej. Mów dalej. – Chodzi o ten trop z Marą. Wy gląda na to, że sprawa przeskoczy ła na drugą stronę Atlanty ku. Do niejakiej Hannah Rowlins w Williamsburgu. – A co ty o ty m my ślisz? – Py tasz mnie? – No, powiedz. – Przepraszam. My ślę, że Markowi naprawdę może się udać. Pozwól mu pójść ty m tropem. – Dobra – stwierdził Hjelm. – Powiedz mu, że ma zgodę. Sły szę, że chy ba coś jeszcze leży ci na sercu…? – By stry z ciebie facet – rzuciła Jutta Bey er i naty chmiast tego pożałowała. W ciemności nikt nie widzi jak się rumienisz, pomy ślała. – Mów dalej. – Mógłby ś sprawdzić niejakiego Anthony ’ego L. Robbinsa? Chief Superintendent. Dziś wieczorem siedzi w budy nku New Scotland Yard. Ma nocną zmianę. – Jak to: „sprawdzić”? – W sumie nie wiem – przy znała Bey er. – To mój… dawny znajomy. Przed chwilą miałam z nim kontakt na czacie i zaczął się dziwnie zachowy wać, gdy zapy tałam go o ten wóz z eskorty, który przejechał Zhang Sanga. – Co to znaczy „dziwnie się zachowy wać”? – Gadaliśmy na czacie. Kiedy wrócił, zaczął pisać zupełnie inaczej. Strasznie lakonicznie. – Może jakiś przełożony pacnął go po łapach? – W pierwszej chwili też tak pomy ślałam. – Ale…? – No nie wiem, miałam wrażenie, jakby potem pisał ktoś inny …

– Hm – mruknął Hjelm. – Oddzwonię. – Dzięki – odparła Jutta Bey er, oparła się wy godniej, uśmiechnęła słabo w niebieskawej poświacie monitora i pomy ślała: by stra ze mnie kobieta. By stra z ciebie kobieta, pomy ślał Paul Hjelm, znów spoglądając w piwne oczy doktor Hazel Mallory. – Nie Chińczy k? – spy tał. Kobieta w biały m fartuchu spojrzała na lodowate zniekształcone zwłoki i powoli pokręciła głową. – Mogę się całkowicie my lić – stwierdziła. – Niemniej ta refleksja się na czy mś opiera – zauważy ł Paul Hjelm. – Widuję wiele ciał, Londy n jest miastem wielokulturowy m. Pewnie, że może by ć Chińczy kiem. Oczy wiście, że może nim by ć. Nawet pewnie nim jest. To znaczy oby watelem Chin. – Ale? – Odcień skóry trochę zby t ciemny. Ry sy twarzy, no cóż, trochę niechińskie. Ma trochę gęstsze włosy. – Czy li co? Mongoł? – Mongolia to przecież odrębny kraj – uśmiechnęła się doktor Hazel Mallory. – A więc Ty bet? – zapy tał Hjelm, doznając nagłego olśnienia. – Tak, według mnie wy gląda na Ty betańczy ka. W mojej dzielnicy, w Notting Hill, jest wspaniała ty betańska restauracja, a on bardziej przy pomina mi ich niż Chińczy ków. – Ale dlaczego nie wspomniała pani o ty m w raporcie? – Wspomniałam przecież – odparła Mallory, z urażoną miną. Paul Hjelm poczuł, że dość głupawo marszczy brwi. – Nie ma pani przy padkiem kopii tego raportu? – spy tał. – Ży je pan przeszłością – uśmiechnęła się Hazel Mallory. – Nie ma kopii. Wszy stko jest elektroniczne. – W takim razie, czy mogliby śmy razem przejrzeć ten raport? O ile to nie za dużo faty gi? – Nie musi się pan silić na uprzejmość. Rozumiem, że jest pan wy soko postawiony m oficerem między narodowej policji. Europol, prawda? Hjelm krótko kiwnął głową. – Ale to nie dlatego pan tu przy szedł – zauważy ła Mallory. – Chce pan więc, żeby m przeprowadziła obdukcję? Dlaczego? – Przede wszy stkim interesuje mnie raport toksy kologiczny – odparł Hjelm. Mallory kiwnęła głową i spy tała: – Mam szukać jakichś konkretny ch toksy n? – Proszę sprawdzić, czy są jakieś ślady bromowany ch opóźniaczy płomienia i związków perfluorowany ch. Inny ch substancji też. – Chy ba mi się uda wcisnąć to w grafik za jakiś ty dzień. Hjelm uśmiechnął się słabo i powiedział: – Potrzebuję tego trochę szy bciej. Jak pani wspomniała, jestem wy soko postawiony m oficerem między narodowej policji, z Europolu. – Może z „jednostki operacy jnej Europolu”? – zapy tała Mallory, posy łając mu niemal

nieśmiałe spojrzenie. – Naprawdę jest pani by strą kobietą – stwierdził Hjelm. – Może nawet trochę za by strą. Z tego, co rozumiem, Commander Andrew Crowley zobowiązał panią do absolutnego milczenia. My lę się? Doktor Hazel Mallory na chwilę przy mknęła oczy. Gdy znów je otworzy ła, jej spojrzenie by ło niemal błagalne. – Czy mogłaby pani umieścić tę obdukcję na pierwszy m miejscu w grafiku? – spy tał niewinnie Hjelm. Mallory potulnie kiwnęła głową. Paul Hjelm pomy ślał o polity ce i dotarło do niego, że zaczy na by ć zmęczony odczuwaniem wstrętu do samego siebie. Istniało ry zy ko, że to pierwszy krok ku temu, by się uodpornić. Naprawdę się uodpornić. – Mogłaby pani pokazać mi też drugie zwłoki? – zapy tał. Mallory wy sunęła kolejną metalową szufladę. Głowy Zhang Sanga i Jane Doe ułożone by ły w taki sposób, jakby na siebie patrzy li. Jakby ich spojrzenia na chwilę się spotkały, choć powieki mieli zamknięte. Jakby coś rozgry wało się między ty mi niezidenty fikowany mi zwłokami. Zupełnie jakby spoglądali sobie w oczy dokładnie w chwili, gdy ży cie opuszcza ciało. Hjelm i Mallory spoglądali na Jane Doe. Przy klejone prześcieradło zniknęło. Ręce zostały wy prostowane. Potwornie napuchnięta twarz wy glądała niemal spokojnie. Niemal. Paul Hjelm dotknął jej twarzy. Ten dziwny chłód. Dotknął również pokiereszowanej twarzy Zhang Sanga. Stał tak, doty kając policzków obojga zmarły ch i czuł coś, co wy kraczało poza wszelką polity kę, poza całą próżność tego świata. Kim by liście? Co zrobiłaś, Jane Doe, by zasłuży ć sobie na tak potworne traktowanie? Dlaczego zmiażdżono każdą kość w twoim ciele, Zhang Sang? Wokół nich wszy stko zamarło. Paulowi wy dawało się, że wy czuwa dwa przebły ski resztek woli. Woli, która by ła tak silna i zniosła tak wiele, że rzuciła nawet wy zwanie śmierci i w jakiś sposób wciąż ży ła. W tej chwili Paul Hjelm obiecał sobie święcie, że opowie ich historię. Historię obojga. Bez względu na to, ile to będzie kosztować. Nie wiedział, jak długo tak stał, lecz gdy w końcu napotkał spojrzenie Hazel Mallory, by ło ono zupełnie inne. Jakby w jakiś sposób zrozumiała jego intencje. Powoli wsunęła metalowe szuflady i powiedziała, odwrócona do niego plecami: – Proszę mi obiecać, że się pan nimi zajmie. – Pani też? – spy tał Hjelm, z krzy wy m uśmiechem. Gdy Mallory się odwróciła, na jej twarzy widać by ło taki sam uśmiech. – No to zajrzy my teraz do komputera? – spy tała. Hjelm kiwnął głową i opuścili chłodnię. Biuro Mallory by ło niezby t imponujące, ale komputer wy glądał na bardzo szy bki. Kliknęła kilka razy i dotarła do Johna Doe. – Musimy przestać nazy wać go Zhang Sangiem – oświadczy ł Hjelm. Nie zwracając na niego uwagi, Mallory powiększy ła tekst, tak by rozmiar czcionki by ł odpowiedni dla słabnącego wzroku wy soko postawionego oficera policji w średnim wieku. Przy glądał jej się, gdy po cichu czy tała. Wy jątkowa kobieta. W pewnej chwili się zatrzy mała. Przewinęła tekst trochę w górę i w dół. Przeczy tała jeszcze raz. Pokręciła głową. – Motherfucker – mruknęła zaskoczona.

– Co się stało? – spy tał Hjelm. – Nie ma tego. To zdanie zniknęło. – Zniknęło? I nie ma pani ory ginału? – To jest ory ginał. Niełatwo wprowadzić w nim zmiany. – Nie chciałby m obrazić pani inteligencji, ale czy nie może by ć tak, że sama pani to wy kasowała przed wy słaniem dokumentu? Mallory pokręciła ty lko głową i wskazała na tekst. – To by ło tu. Dość banalnie sformułowane: „Wspomniane azjaty ckie pochodzenie odnosi się raczej do rejonu Himalajów niż Morza Południowochińskiego i jest prawdopodobnie ty betańskie”. – Dokładnie tak czy mniej więcej? – Teraz obraża pan moją inteligencję. Paul Hjelm roześmiał się głośno i podziękował jej serdeczny m uściskiem ręki i głębokim spojrzeniem w jej piwne oczy. Gdy stamtąd wy szedł, wy jął komórkę i wy brał numer. Usły szał zza pleców: – Proszę pozdrowić Ralphiego. Roześmiał się i odwrócił. Już jej tam nie by ło. Z telefonu dobiegł go oschły głos: – Dry den. – Zadbaj o tę kobietę, Ralph – powiedział Hjelm. – Nie mam zielonego pojęcia, o czy m mówisz. – O doktor Hazel Mallory, oczy wiście. Zapadło dokładnie takie milczenie, jakiego Hjelm się spodziewał. Uśmiechnął się pod nosem i ciągnął: – Ale nie będziemy teraz gadać o uczuciach, które wy pierasz, Ralph. Jak wam idzie? – Jest piątek wieczorem – odparł Dry den nadąsany m tonem. – Chcę iść do pubu. – A zamiast tego namierzy sz jednego z twoich przełożony ch. Chcę żeby ś wziął ze sobą jedną z pań i odwiedził niejakiego Antony ’ego L. Robbinsa. Sprawdź, czy jest na miejscu. Jak będziecie w drodze, zadzwoń do mnie po dalsze instrukcje. – No to wreszcie wiemy, kto jest szefem – mruknął Dry den i się rozłączy ł. Hjelm przez chwilę spoglądał z rozbawieniem na swoją komórkę, potem wy brał kolejny numer i powiedział: – Cześć, kochanie. – O, halo! – w głosie sły chać by ło miłe zaskoczenie. – co tam w Londy nie? – Jedna wielka piątkowa impreza. Właśnie o tobie my ślałem. – No, proszę. Dlaczego? – Właśnie poznałem kobietę, która przy pominała mi ciebie. – Mam się czuć mile połechtana czy zazdrosna? – spy tała Kerstin Holm, wieszając na ścianie w swoim pokoju zdjęcie martwego Zhang Sanga. I niniejszy m uznała, że teraz ma całkiem niezły przegląd wszy stkich aspektów ty ch spraw. Równocześnie zdała sobie sprawę, jak bardzo oszukuje samą siebie. Siedziała na pery feriach, nie w centrum, i pozostawało py tanie, czy kiedy kolwiek się do tego przy zwy czai. – Właśnie oglądałem nasze zwłoki – powiedział Paul Hjelm. – Cholera, jak strasznie by m chciał to rozwiązać. Jestem policjantem, nie polity kiem.

Kerstin Holm spojrzała ze zdziwieniem na twarze obojga zmarły ch na zdjęciach wiszący ch obok siebie na ścianie i odparła: – Mam nadzieję, że to nie Jane mnie przy pominała. Usły szała śmiech Paula i wtedy poczuła, jak strasznie za nim tęskni. – Bałem się, że będziesz w trakcie przesłuchania – powiedział. – Chwilowa przerwa – wy jaśniła Kerstin Holm. – Zaraz tam wracamy. Sara musiała biec do kibla. Ale my ślę, że następna runda będzie naprawdę ciekawa. Prawie go mamy. – Too much information – powiedział Hjelm. – Powodzenia. Tak wiele zależy od tego urządzenia szy frującego. – Jak to miło, że jeszcze więcej wrzucasz mi na plecy. – Takie rzeczy się przy dają. Całusy. Kocham cię. – Ja też cię kocham. Kerstin Holm rozłączy ła się i na chwilę przy tuliła policzek do telefonu. Sara Svenhagen wpadła jak burza do jej pokoju. Trzy głębokie zadrapania na jej czole wciąż odcinały się czerwienią od skóry. Dokładnie o to jej chodziło. Carl-Henric Stiernmarck miał widzieć, co zrobił. Przez cały czas. Bez przerwy. – Kto to jest Paula Radcliffe? – wy buchnęła Sara. – Ciągle mnie to męczy. – Miło, że my ślisz o takich ważny ch rzeczach, kiedy siedzisz na kiblu – zauważy ła Kerstin Holm. – To jasnowłosa angielska biegaczka startująca w maratonach. Proste jak drut. – A o czy m ma człowiek my śleć, kiedy robi się o kilo lżejszy ? – spy tała Sara Svenhagen. – Jestem teraz lżejsza i gotowa na następną rundę. – Too much information – uśmiechnęła się Kerstin Holm. – Naprawdę upierdliwy adwokat ten cały Lagerbrandt. – Kiedy go widzę, my ślę ty lko o pożarach w magazy nach. Nic na to nie poradzę. – A obok niego przy stojna gwiaździsta ziemia. Musi im by ć ciężko z takimi pseudoszlacheckimi nazwiskami. – Tak, tak – mruknęła Sara Svenhagen. – A ja, to co? Pastwisko, po który m lata Sven? 1 Wy szły na kory tarz. Ty powa kory tarzowa rozmowa. Czy sty nonsens. Po chwili dotarły do drzwi pokoju przesłuchań i wszy stko, co pachniało nonsensem, się ulotniło. – Gdy weszły, Stiernmarck i Lagerbrandt nagle umilkli. Mimo całej swojej ruty ny panowie wy glądali wręcz tak, jakby przy łapano ich na gorący m uczy nku. Zadbany wy gląd Stiernmarcka by ł już ty lko wspomnieniem. Na twarzy miał siniaki i brakowało mu dwóch przednich zębów u góry. Mówiąc, mocno seplenił. – Zaczy na mi się robić niedobrze. – My cały czas się tak czujemy – uśmiechnęła się słodko Kerstin Holm i usiadła. – Mój klient ma prawo przerwać przesłuchanie z przy czy n zdrowotny ch – wtrącił Anton Lagerbrandt, znany w mediach karnista noszący najdroższe garnitury, jakie Kerstin Holm w ży ciu widziała. – Pański klient ma prawo do „podstawowy ch posiłków” i „koniecznego odpoczy nku” – wy jaśniła Sara Svenhagen. – I już to dostał. – O ile mnie pamięć nie my li, o ostatnią przerwę prosiła pani Svenhagen, która musiała udać się do toalety.

By dodać sobie animuszu, Sara Svenhagen na chwilę pozwoliła sobie na absurdalne my śli. Pomy ślała o ty m, jak wy glądałby pan Lagerbrandt bez dwóch przednich zębów u góry. Staro, stwierdziła. Wy glądałby na swój wiek. I młodo. Obaj panowie siedzący naprzeciw wy glądaliby jak siedmiolatkowie, który mi w rzeczy wistości by li. Gdzie się podziali wszy scy dojrzali mężczy źni? Sama by ła żoną ośmiolatka i szczerze go kochała. – Konty nuujmy – powiedziała Kerstin Holm. – Wróćmy do tego. Znów położy ła na stole plastikowy woreczek z mały m urządzeniem szy frujący m. Wy glądało zupełnie jak pendrive. – Jak wiadomo, to proste – ciągnęła. – Potrzebujemy hasła, które sprawi, że ten gadżet będzie działać. Udowodniliśmy, że ostatnio uży to go w domu kultury o godzinie piętnastej dwanaście, gdy wy słano zaszy frowany mail z komputera w bibliotece na komputer związany z mafią znajdujący się w okolicach miasteczka Potenza w południowy ch Włoszech. – I jak wiadomo, odpowiedź też jest prosta – odparował adwokat Lagerbrandt. – To prawda, we wspomniany m dniu pan Stiernmarck przeby wał w domu kultury od piętnastej zero cztery do piętnastej szesnaście. Nie wy sy łał jednak żadny ch maili. Pora uwolnić mojego klienta. To, o czy m pani mówi, do niczego nie prowadzi. – Niemniej mamy dowody, że to za pomocą tego gadżetu, który znaleźliśmy w skry tce w podłodze pod biurkiem pana Stiernmarcka w jego domu w Hästhagen w Nacka, zaszy frowano wspomniane maile. Nie należałoby nazwać tego poszlaką? – Może i tak, lecz z pewnością nie dowodem – odparł Lagerbrandt nieco wy muszony m tonem. – Wy daje mi się, że wszy scy tu obecni zdają sobie sprawę, jak będzie się na to zapatry wał sąd. Dlaczego go pan tam schował? I teraz proszę, żeby adwokat milczał i pozwolił zatrzy manemu odpowiedzieć na py tanie. Pan „pożar w magazy nie” jest tu w charakterze świadka przesłuchania, nie w charakterze zatrzy manego. Przy najmniej ty m razem. – Jak mnie pani nazwała? – A więc czy mogę, zgodnie z literą prawa, prosić pana Lagerbrandta, by zamilkł? – Bez komentarza – powiedział Carl-Henric Stiernmarck i ty m razem udało mu się przy ty m nie seplenić. – Wobec zarzutu poważnej napaści na urzędnika państwowego leży w interesie zatrzy manego, by odpowiedział na py tanie, zwłaszcza że z pewnością zostanie zamordowany przez włoską mafię, gdy ty lko wy puścimy go na wolność. Przed posterunkiem zauważono już kilku podejrzany ch mężczy zn, południowców, sądząc z wy glądu. Oczy wiście nie mamy podstaw, by w jakikolwiek sposób interweniować. Dzięki naszemu rozwiniętemu praworządnemu społeczeństwu. – Wy rażę się prościej – dodała Sara Svenhagen. – Jeśli nie powiesz, umrzesz. – A jeżeli powiem – wtrącił Stiernmarck, wciąż nie sepleniąc – wtedy pójdę siedzieć. Lagerbrandt położy ł prawą rękę na ramieniu Stiernmarcka i szepnął mu coś do ucha, zasłaniając usta lewą. Stiernmarck pokręcił głową. Ale milczał. Kerstin Holm pochy liła się lekko nad stołem i powiedziała: – Możemy się poddać i powiedzieć, że sy tuacja jest beznadziejna. Na ‘Ndranghetę nikt nic nie poradzi. Wszy scy jesteśmy spaleni. Nie wiem, na przy kład, jak ważny jest dla ciebie twój sy n Johannes. – A co Johannes ma z ty m wspólnego? – wy seplenił Stiernmarck. – Czy li łudzisz się, że oszczędzą twoją rodzinę?

– Co by m, u diabła, zy skał, gdy by m coś wam powiedział? Co z tego będę miał ja i moja rodzina? Mam liczy ć na to, że dwie szwedzkie policjantki uratują mnie przed piekłem na ziemi? Chy ba rozumiecie, że milczenie to moja jedy na szansa! Podczas całej tej ty rady Anton Lagerbrandt właściwie zawisł nad Stiernmarckiem. Mimo to go nie uciszy ł. – Wy daje ci się, że uwierzą, że nic nie powiedziałeś? – spy tała spokojnie Sara Svenhagen. – Że puściliśmy cię, bo milczałeś jak grób? Jeśli cię teraz puścimy, a fakty cznie się nad ty m zastanawiamy, to my ślisz, że na przy kład mecenas Lagerbrandt podwiezie cię do domu? Mecenas Lagerbrandt wy trzeszczy ł oczy i spojrzał dziwnie na obie policjantki. – Właśnie, Anton, co na to powiesz? – spy tała Kerstin Holm. – Chy ba podrzucisz do domu Carla-Henrika? – Jestem przekonany, że uda nam się rozwiązać problem transportu – odparł głucho Lagerbrandt. – Trzech z czekający ch południowców mamy pod stałą obserwacją – podjęła Kerstin Holm. – Niewy kluczone, że jakiś policjant szepcze im teraz do ucha, że Stiernmarck wszy stko wy gadał swojemu adwokatowi. Próbuję ich powstrzy my wać, ale oni aż się do tego palą. A potem wy puścimy was obu na tę waszą upragnioną wolność. – Nie możecie grozić adwokatowi podczas przesłuchania! – wy buchnął Lagerbrandt. – Nie mogłeś sobie wy nająć mafijnego adwokata? – spy tała Sara Svenhagen. – Ten tutaj trzęsie portkami ze strachu. – Nie ma aż takich kontaktów – stwierdziła Kerstin Holm. – Wbili w niego szpony. Stiernmarck to ty lko początek. Im szy bciej zniknie, ty m lepiej. Wtedy przejmą jego firmę. Już mają pięćdziesiąt trzy procent udziałów. Pieniądze z Kajmanów. – A właśnie – powiedziała Svenhagen. – Nie pomy ślałam o ty m. Chciał przecież ty lko, żeby pomogli mu pozby ć się toksy n. Bo legalna uty lizacja stała się zby t droga. – Jak to właściwie by ło? – spy tała Holm. – Skąd miałeś kontakt? – Bez komentarza – odparł Stiernmarck łamiący m się głosem. – Oczy wiście to oni skontaktowali się z tobą – podjęła Holm. – Zobaczy li, że Endy mion zaczy na się budzić. A bogini się ulatnia. Po co, do cholery, by ła im potrzebna firma meblarska na skraju bankructwa? – Ja się z nimi skontaktowałem – powiedział cicho Stiernmarck. – Chwileczkę! – wtrąciła Svenhagen. – Nie powiedział „bez komentarza”. Czy adwokat nie powinien zaprotestować albo powstrzy mać swojego klienta? – Siedzi i kalkuluje – stwierdziła Holm. – Kalkuluje, co ma do stracenia, jeśli będzie bronił swojego klienta; nie przed nami, oczy wiście, ty lko przed mafią. Chce się wy cofać. On też ma dzieci. – My śli raczej o ty m jachcie w Cannes. Dzięki takiemu cacku łatwiej sobie zrobić nowe dzieci. Lagerbrand fakty cznie siedział w milczeniu i my ślał. Nie próbował nawet powstrzy my wać Stiernmarcka, gdy ten zapy tał: – No to co proponujecie? – Na początek podaj nam hasło. – Nie, chodziło mi o to, jakie proponujecie rozwiązanie. Mają pięćdziesiąt trzy procent mojej firmy. Nie widzę żadnego wy jścia. Oprócz śmierci.

– Jeśli będziemy mogli wy kazać, że pieniądze pochodziły z nielegalny ch źródeł, możemy doprowadzić do anulowania zakupu. W tej chwili Endy mionowi wiedzie się tak dobrze, że poradzisz sobie bez ich pieniędzy. Sprzedasz firmę i z całą rodziną zostaniesz objęty programem ochrony świadków. – Szwedzkim programem ochrony świadków? – roześmiał się Stiernmarck. – Pani komisarz chy ba żartuje. – Pracujemy nie dla Szwecji, ty lko dla Unii Europejskiej. Mówimy o skoordy nowanej europejskiej ochronie świadków. Tam środki są znacznie większe. Nie doty czy to jednak twojego adwokata, więc jeśli teraz zechce zmy kać z podkulony m ogonem, całkowicie go zrozumiemy. – Nie przy śle ci rachunku – powiedziała Svenhagen. – Będzie za bardzo zajęty unikaniem mafiosów na Bergsgatan. Możliwe, że już mu coś podłoży li w samochodzie. Lagerbrandt wstał. Spojrzał nerwowo na policjantki. Popatrzy ł przepraszająco na Stiernmarcka i bez słowa wy szedł. – Powinieneś nasłać na niego swoich kumpli z mafii – stwierdziła Sara Svenhagen. – Świetnie wiecie, że nie mam żadny ch kumpli w mafii – odparł Stiernmarck, nie poświęcając nawet spojrzenia zmy kającemu adwokatowi. – Na ulicy też ich nie ma – powiedziała Kerstin Holm. – Okłamały śmy cię. Carl-Henric Stiernmarck gapił się na nie przez dłuższą chwilę. Potem się roześmiał. Głośno. W końcu powiedział: – Naprawdę mi przy kro, że podrapałem pani twarz, pani Svenhagen. Najśmieszniejsze jest to, że tego żałuję najbardziej. Cała reszta by ła w sumie nieunikniona. Bezlitosny los. Ale nigdy dotąd nie podniosłem ręki na kobietę. Proszę spróbować mi wy baczy ć. – Jeśli dostaniemy hasło – odparła Sara Svenhagen. Stiernmarck pokręcił głową. Jednak nie przecząco, ty lko z rezy gnacją. – Bałem się – powiedział – bałem się tak, jak jeszcze nigdy w ży ciu. Ten mail, który dostałem w domu kultury, odszy frowałem dopiero w domu. To by ło najgorsze, co w ży ciu czy tałem. – Musimy przeczy tać waszą korespondencję, żeby móc ocenić, jak bardzo jesteście zagrożeni – odparła Kerstin Holm. – Dopiero wtedy będziemy mogły podjąć ostateczną decy zję. Jeśli istnieje realne zagrożenie, jestem gotowa objąć całą rodzinę europejskim programem ochrony świadków. Wtedy zabierzecie ze sobą pieniądze z Endy miona i zamieszkacie właściwie w dowolny m miejscu na świecie. Moje słowa będą miały duże znaczenie, wierz mi. Najpierw musisz mnie przekonać, że to warte zachodu. – Miałeś jakieś inne kontakty prócz ty ch zaszy frowany ch maili? – spy tała Svenhagen. – Pewnego wieczoru przy szło do mnie do domu dwóch mężczy zn – odparł Stiernmarck. – Odniosłem wrażenie, że by li dość wy soko postawieni. Potraktowali mnie jak gówno. Potwornie się bałem. Naprawdę strasznie. – Żadny ch kontaktów przez telefon? – Nie. Dostarczy łem toksy czne odpady we wskazane miejsce o wy znaczoniej porze. Następnego dnia rano ich nie by ło. Maile zawierały głównie szczegóły prakty czne. Który ś doty czy ł inwesty cji. Kopia jednego miała zostać wy słana na Łotwę. – By łeś sam w domu, kiedy przy szli ci mężczy źni? – Tak, chy ba tak. Wictoria wy brała się na babski wieczór, Johannesa nie widziałem. – Opisz sy tuację – poprosiła Svenhagen.

Dostrzegła kątem oka py tające spojrzenie Holm. – To by ło gdzieś w luty m, koło dziesiątego. Otworzy łem drzwi, wpuściłem ich, zaprosiłem do gabinetu, ale zatrzy mali mnie na progu i zaczęli mi grozić. Parę razy walnęli mną o framugę. – O co chodziło? – Ty lko o to, że mam trzy mać gębę na kłódkę i zachowy wać się jak gdy by nigdy nic. Bez względu na to, co się stanie. O ile dobrze pamiętam. Potem zwy miotowałem na podłogę. To, co chcieli mi przekazać, by ło trochę niejasne, że tak powiem. – Biorąc pod uwagę, że twoja rodzina wciąż nie ma ochrony, by łoby najlepiej, gdy by ś naty chmiast podał nam hasło – zauważy ła Sara Svenhagen. Carl-Henric Stiernmarck zapatrzy ł się w stół. Wy glądał jak naprawdę stary człowiek. Kilkusetletni. By ł człowiekiem, któremu uciekł czas. Spojrzał na nią swoimi jasnobłękitny mi oczami i powiedział: – Jeśli naty chmiast przy znacie ochronę mojej rodzinie, dostaniecie hasło. Chcę, żeby najpóźniej za godzinę by ła tam policja i chcę sły szeć tę rozmowę. Kerstin i Sara popatrzy ły po sobie. Wy starczy ło im krótkie skinienie. By ły u celu. Udało im się. Dzięki czczy m pogróżkom, obietnicom bez pokry cia i zwy kły m kłamstwom. Holm wy brała najkrótszą drogę i od razu zadzwoniła. – Jon? – spy tała. – Co robisz? – No cóż… – mruknął w słuchawkę Jon. – Siedzimy z Marcusem, oglądamy telewizję i popijamy sobie koniak. – Chcesz zamiast tego złamać mafijny szy fr? – Że jak? – Musisz tu przy jść. Stiernmarck zamierza podać nam hasło. Za dwie minuty będziesz miał pod drzwiami wóz patrolowy. Zrobisz swoje i możesz sobie dalej oglądać telewizję z Marcusem. Załatw najpierw naty chmiastową ochronę w willi Stiernmarcków w Hästhagen. Dwóch ludzi i komplet sprzętu alarmowego. Potem zadzwoń i skoordy nuj to z Jorge w Hadze, dobra? – O, do diabła – jęknął Jon Anderson. – Tak czy nie? Mamy inny ch informaty ków, łaski bez. Pomy ślałam ty lko, że może by ć chciał. W końcu to ty zacząłeś ten cały bajzel. – Tak. Będę u was za pięć minut. – Zawsze masz opty misty czne podejście do czasu, co? – Opty mizm i realizm można pogodzić – zapewnił Jon Anderson. Zdąży ł się dźwignąć z zaby tkowej sofy i zaczął wkładać płaszcz, gdy dobroduszny Marcus spojrzał na niego z fotela z ty siąc osiemset siedemdziesiątego szóstego roku, py knął kilka razy fajkę zacnej marki Savinelli i scepty cznie unosząc lewą brew, zapy tał: – Zakładam, że chodzi o jakąś robotę policy jną, nie o napalonego kochanka? Jon Anderson zdąży ł wy brać numer na komórce i do połowy zapiąć płaszcz. Z rozwiązany mi sznurowadłami przy skoczy ł do fotela, pocałował partnera na pożegnanie i powiedział: – Policja to mój napalony kochanek, niedołężny starcze. – Że co?! – wy buchnął głos w słuchawce. – Przepraszam, Göran – rzucił Jon, wy chodząc z mieszkania i wy padając na klatkę schodową. Zbiegając po schodach ze sznurowadłami niebezpiecznie powiewający mi niczy m zminiatury zowane bicze, załatwił sprawę ochrony domu w Hästhagen. Wy padł na Roslagsgatan.

Tuż obok niego zahamował z piskiem opon wóz patrolowy z migający mi niebieskimi światłami. Jon Anderson wskoczy ł do środka. – O ile dobrze zrozumiałem, śpieszy nam się, komisarzu? – spy tał umundurowany sierżant policji z siedzenia pasażera. Anderson spojrzał na niego i odparł: – Tak, bardzo nam się śpieszy. Ta odpowiedź sprawiła, że rozmowa z Hagą miała dość szarpany charakter. Z drugiej strony, ledwie zdąży ła się zacząć, gdy wóz patrolowy – znów z piskiem opon – zatrzy mał się pod bramą Narodowej Komisji Policji przy Polhemsgatan. – Jorge? – powiedział Jon, z lewy m palcem wciśnięty m głęboko w ucho. – Do diabła, Jon? Jon Anderson, najwy ższy szwedzki policjant! A już na pewno najwy ższy szwedzki policjant gej. O kurde, zabrzmiało jak jakiś pornos. – Jesteś bardzo pijany ? – A co, szy kuje się jakaś imprezka? Przy jdziesz tu, Jon? Dawno się nie widzieliśmy. No przy jdź, siedzimy w pieprzony m Rootz i przy sięgami ci, że w ty m cholerny m Twaalf by ło całe dwanaście procent. To przecież znaczy dwanaście, do cholery ! Twaalf, dwanaście. Zgadza się, Arto? Oj, coś nie kontaktuje. Arto, obudź się! – Jestem o wiele trzeźwiejszy niż ty – rozległ się w tle słaby głos Fino-Szweda. – Sam strzeliłem sobie dwa spore koniaczki – odparł Jon Anderson – a teraz powiem ci coś, od czego wy trzeźwiałem. Chociaż ty chy ba jesteś beznadziejny m przy padkiem. – Shoot, my man. – Jestem już prawie na posterunku. Tam mam dostać hasło od Carla-Henrica Stiernmarcka i rozszy frować nasze mafijne maile. Wchodzisz w to? W komórce zaległa cisza. W każdy m razie jeśli chodzi o werbalizację. Odgłosy, które rozlegały się w tle, trudno nazwać werbalny mi. I ta niewerbalność odby wała się w wielu języ kach. Co intry gujące, towarzy szy ł jej płacz niemowlęcia. – Przy puszczam, że winna temu jest moja żona – powiedział w końcu Chavez zaskakująco ciepły m tonem. – Jak ty trzeźwo brzmisz – zauważy ł Jon Anderson, który właśnie wchodził po schodach posterunku. Skręcił w stronę małego zakątka, w który m mieściło się szwedzkie biuro Europolu, i spotkał na kory tarzu Kerstin Holm z Sarą Svenhagen. W biały ch plastikowy ch kubkach tego rodzaju, jakich uży wa się, płucząc zęby u denty sty, wznosiły właśnie toast czy mś, co przy pominało szampana. – JohannesHundWalle – oświadczy ła Holm, wznosząc w jego stronę kubek. – W drugiej ręce trzy mała plastikową torebkę z mały m urządzeniem szy frujący m. Jon Anderson nawet nie przy stanął. W biegu chwy cił torebkę, wcisnął Sarze do rąk komórkę, jakby to by ł jakiś zastaw, i pognał do swojego pokoju. W mgnieniu oka uruchomił komputer, a gdy Holm i Svenhagen go dogoniły, zdąży ł wsunąć urządzenie szy frujące do portu USB. Na monitorze wy świetliło się okienko na hasło. – Hasło brzmi JohannesHundWalle – powtórzy ła Kerstin Holm. – Duże J, duże H, duże W, dwa L. Bez spacji. – Podobno kiedy sy n Stiernmarcka Johannes miał trzy latka, miał psa, który wabił się Walle – wy jaśniła Svenhagen. – Wy gląda na to, że wtedy on miał po raz ostatni kontakt z sy nem.

– Cześć, kochanie – powiedziała komórka w jej ręce. – Kto miał psa? – To długa historia – odparła Sara Svenhagen. – Imprezujecie? – Imprezować to chy ba trochę za dużo powiedziane. Jak idzie Jonowi? – Wszedłem! – wrzasnął Anderson. – To działa. – Rzuć no komórkę Jonowi, kochanie – poprosił Chavez. Sara Svenhagen postanowiła zamiast tego po prostu podać telefon Andersonowi. – No i co tam mamy ? – zapy tał Chavez. – Wszy stkie maile są czy telne – odparł Anderson. – Po angielsku, jak się można by ło spodziewać. Nie są strasznie długie, ale tak długie, że nie dam rady czy tać ci na głos. Możesz odebrać mail? – No jasne – zapewnił Chavez, rozpierając się wy godnie na sofie w Café Restaurant Rootz, na rogu Raamstraat i Grote Marktstraat. Naty chmiast pochy liło się nad nim mnóstwo mniej czy bardziej rumiany ch twarzy. Jego iPhone zapiszczał. Chavez stanowczy m ruchem wy swobodził telefon z gąszczu chętny ch do macania palców. – Do diabła, dawaj! – wrzasnął Fabio Tebaldi. – Spokój – rzucił Chavez. – Chy ba najpierw zadzwonię, co? Tebaldi rozłoży ł swoje wielkie łapska, ale chy ba zrozumiał. Chavez wy brał numer, spoglądając na resztki swojego haringa. Czuł się bardzo odważny. – Paul – rzucił w słuchawkę. – Kod złamany. – A niech mnie! – ucieszy ł się Hjelm. – To nie ty lko my pracujemy o tej porze? – Żałuję, że nie możemy sobie przy pisać zasługi. Ale jest, jak jest. – Wasze cholerne żony – Hjelm usły szał w tle ry k Tebaldiego. – Możesz odebrać mail? – spy tał Chavez. – Aż tak się upiłeś? Siedzę przy kompie, do diabła. – Wy sy łam – zawołał Chavez. Ostatnią rzeczą, jaką Hjelm usły szał, nim się rozłączy ł, by ła następująca wy miana zdań: – Teraz, moje dzieci, poczy tamy sobie na głos – zawołał radośnie Chavez. – Możemy tak? – spy tał cicho Angelos Sifakis. Paul Hjelm rozejrzał się po gabinecie. Corine Bouhaddi siedziała przy swoim biurku i gorączkowo stukała w klawiaturę. Widział na jej monitorze wy świetlające się kolejno zdjęcia zmaltretowany ch twarzy i czuł, jak jej święty gniew wy pełnia pokój. Poza nimi nie by ło tu nikogo. Panoramiczne okno uparcie chłostał wieczorny deszcz, strugi wody niemal zasłaniały widok. Od dwóch dni prawie stąd nie wy chodzili. Zadawał sobie py tanie, czy zrobią to dziś wieczorem. Z komputera Hjelma dobiegł dźwięk sy gnalizujący nadejście maila. Dokładnie w chwili, gdy miał zacząć czy tać korespondencję Carla-Henrika Stiernmarcka z włoską mafią, zaczęła dzwonić komórka. Westchnął głośno i odebrał: – Tak, Ralph…? – Miałem zadzwonić, kiedy będziemy na miejscu. Idziemy z Hershey kory tarzem do pokoju Anthony ’ego L. Robbinsa. Co mamy zrobić? – Przede wszy stkim sprawdźcie, czy tam jest. Jeśli go nie będzie, spróbujcie się dowiedzieć, gdzie jest.

– Jeżeli będzie, co mu mamy powiedzieć? To przecież Chief Superintendent. Co prawda, ty lko w Safer Neighbourhoods… – Poproście go, żeby do mnie zadzwonił. – Czemu do tej chwalebnej misji jesteśmy potrzebni oby dwoje? – Zaczy namy się troszkę buntować, Dry den? – Sorry, szefie. – Potraktuj to jako środek bezpieczeństwa. Istnieje promil ry zy ka, że coś się stało w pokoju Robbinsa. Że jest tam ktoś nieuprawniony. Bądźcie na to przy gotowani. – Czego człowiek nie robi dla jakiegoś promila – odparł Ralph Dry den, rozłączy ł się i powiedział do Miriam Hershey : – Podobno w pokoju Robbinsa może się dziać coś podejrzanego. Zakładam, że jesteś gotowa. – Zawsze jestem gotowa – odparła Miriam Hershey i poklepała kaburę ukry tą pod obcisłą kurtką. Kurtka sprawiała wrażenie cholernie drogiej. Co ja wiem o takich rzeczach? Co w ogóle wiem o kobietach? – pomy ślał ponuro Dry den i pozwolił my ślom na krótką chwilę powędrować do świetlistej postaci rozjaśniającej smutne kory tarze zakładu medy cy ny sądowej. Dotarli do celu. Drzwi by ły zamknięte. Dry den westchnął głośno. Zasrana robota. Uniósł rękę, by zapukać – i nagle coś go powstrzy mało. Chwy t Hershey na jego nadgarstku by ł o wiele silniejszy, niż mógłby się tego spodziewać. Przez krótką chwilę bał się o własne ży cie. Potem spojrzał jej w oczy. By ło w nich absolutne skupienie. Jej druga ręka powędrowała do twarzy. Palec wskazujący musnął pełne usta. Zamarł. I usły szał coś w pomieszczeniu, przed który m stali. Pośpieszne, gorączkowe dźwięki. Hershey wy konała jakiś gest, jakby chciała, żeby stanął za nią i ją kry ł. Wy glądała tak, jakby nic innego nie robiła przez całe ży cie. Oboje powoli wy ciągnęli broń. Miriam Hershey z impetem otworzy ła drzwi. I oberwała pistoletem w twarz. Dry den usły szał paskudny trzask pękający ch kości. Potem poczuł uderzenie w pierś. I żadnego bólu. Spojrzał na swoją koszulę. Zobaczy ł, że o wiele za szy bko rozlewa się na niej czerwień. Gdy osuwał się na kolana obok ciała Hershey, dwie postacie w kominiarkach wy mknęły się na kory tarz. Dry den nie chciał upaść na Hershey. Przy gniecenie własny m ciężarem tego drobnego kobiecego ciała wy dawało mu się w jakiś sposób niegodne. Usiłował utrzy mać się na kolanach. Bezskutecznie. Ostatnią rzeczą, jaką zobaczy ł w jakimś dziwny m świetle, by ła łagodna twarz doktor Hazel Mallory. Miriam Hershey ocknęła się, gdy Dry den się na nią osunął. Przekręciła się na bok, obmacała twarz i poczuła, że obficie krwawi. By ło oczy wiste, że niewiele jej twarzy zostało na właściwy m miejscu. Potem spojrzała na ciało Dry dena. Udało jej się go obrócić. Przy cisnęła dłoń do krwawiącej rany jego na piersi. Krople krwi kapiące z jej twarzy mieszały się z krwią Dry dena, mimo to udało jej się wy jąć jego komórkę. Zadzwoniła pod ostatni wy brany numer. – Tak, Ralph…? – usły szała energiczny głos Paula Hjelma. – Oberwaliśmy – wy bełkotała Miriam Hershey głosem, którego sama nie poznawała. – Oberwaliście?! – zawołał Hjelm. – Dry den dostał postrzał w pierś. Karetka, szy bko!

– Niech to szlag – wrzasnął Hjelm. Zerwał się z miejsca. Jego spojrzenie padło na zegar: wskazy wał dziewiątą zero zero. Czasem, pomy ślał Hjelm, ży cie toczy się strasznie szy bko. Potem uruchomił główny alarm w budy nku New Scotland Yardu.

Trzeci list Od: Ariadna Temat: Ciąg dalszy … Data: 25 marca 01.12.28 EST Do: Fedra Upły nęło kilka dni, Kochanie, zaczęła się budzić wiosna. Dziś rano, gdy szłam do banku przez City Hall Park, wy dawało mi się, że dwie wiśnie przy fontannie Jacoba Wrey a Moulda wy puściły pączki. W głębi serca wiem, oczy wiście, że wiśnie w City Hall Park nie istnieją już w świecie, w który m się znajduję. Jestem gdzie indziej. Jestem w głębi labiry ntu, moja Fedro, i mam gorącą nadzieję, że ciągle trzy masz kłębek nici. To ważniejsze niż kiedy kolwiek dotąd. W banku mieliśmy gorączkowy ty dzień. Oficjalnie znów mamy kry zy s. B. wy szedł i wy głosił krótkie, dość zagadkowe przemówienie. Toczy się śledztwo, które ma wy jaśnić, dlaczego mamy kry zy s. Zarząd puścił przeciek, że doszło do jakichś nieprawidłowości i że polecą głowy. Wszczęli wewnętrzne śledztwo. Pojawiło się kilka nowy ch twarzy, które podejrzliwie nas obserwują. Teraz jest takich wielu, ży jemy w epoce outsourcingu. Wy czy tałam gdzieś, że co najmniej osiemdziesiąt procent wy miaru sprawiedliwości w Stanach Zjednoczony ch znajduje się w rękach pry watny ch. Wielkie korporacje nie zdają się na policję, wolą wy najmować własny ch policjantów, czy li firmy ochroniarskie zatrudniające ludzi często w różny sposób powiązany ch z policją. Ale pewnie Ty wiesz o ty m lepiej niż ja, bo przecież w każdy piątek czy tasz ten giganty czny stos gazet, by by ć ze wszy stkim na bieżąco. Nie jestem ty lko do końca pewna, co oni tam robią. Musi chodzić o jakiś manewr maskujący. O odwrócenie ewentualnej uwagi od ukry ty ch kont, które oficjalnie nie mają prawa istnieć, bo wtedy nie będzie państwowy ch pieniędzy z Federal Reserve. Przy gotowują się na spotkanie G-20, sieją, by móc zebrać plony po London Summit na początku kwietnia. Został jeszcze ty dzień. Gra toczy się o wiele miliardów. W takiej sy tuacji nie działa się spontanicznie, trzeba mieć dobry plan. Nie działa się tak jak my, gdy stały śmy się Ariadną i Fedrą, duchowy mi siostrami. Nie tak jak my na ostatnim roku college’u, gdy rzuciły śmy wszy stko i pojechały śmy do Kalifornii. Nie tak jak my, gdy zakradły śmy się do The Getty Villa i złapali nas ochroniarze, a potem musiały śmy przesiedzieć noc w Malibu. Trzy mam właśnie w ręce to zdjęcie. To, które wtedy zrobiły śmy i które mi wy słałaś, gdy nasze drogi się rozeszły. Ten dziwny sarkofag i kółko, który m zakreśliłaś jedną z wielu postaci. Zawsze będę to zdjęcie nosić ze sobą. Odwracam je teraz i czy tam: „Darling Ariadne! Closest forever. Twoja Fedra”.

„Na zawsze” to dużo czasu, moja Droga Przy jaciółko. Przy najmniej mam nadzieję, że to dość dużo czasu. Bo to wcale nie jest takie pewne. W najmroczniejszy ch chwilach wy daje mi się, że coś odkry li. Domy ślają się, że ktoś widział tajne konta. Ale nic na to nie wskazuje. Teraz muszę zapuścić się głębiej w labiry nt. Nie jestem już taka przekonana, że z Minotaurem wiąże się największe niebezpieczeństwo, które się tam kry je. Minotaur. Upiór, potwór. Czy to naprawdę on? A jeśli tak, to jak udało mu się przeży ć? By ł strasznie pracowity … nie, to eufemizm… By ł skończony m pracoholikiem. Zawsze w pracy o ósmej rano, zawsze luksusowy lunch dostarczany do biura przez firmę cateringową. Nie opuszczał budy nku przed dziewiątą wieczorem. A przede wszy stkim: zawsze by ł obecny. Zawsze. Nie opuścił ani jednego dnia przez okrągły rok. To jego luksusowe biuro tuż przy siedzibie banku. Monumentalne widoki. Wszy stko przemawia za ty m, że siedział wtedy przy biurku zajęty prowadzeniem interesów, swoim day trading na giganty czną skalę, swoimi funduszami hedgingowy mi i makrofunduszami. Naprawdę wszy stko przemawia za ty m, że siedział wtedy za biurkiem i spoglądał prosto na pierwszy zbliżający się samolot. Nie mógł przeży ć. Krótko mówiąc, Kochanie, jeśli nie by ło go wtedy w Twin Towers, to musiały ku temu istnieć bardzo konkretne powody. Poznałam mężczy znę. Wiem, że sy tuacja jest dziwna; od czasu do czasu spoty kam się z facetami, ale to nie jest tak do końca na poważnie. I żaden z niego Tezeusz. Nie ma mowy, żeby m posłała go w głąb labiry ntu. Na to jest za późno i siedzę w ty m zupełnie sama. Przedwczoraj wieczorem samotność stała się zby t wielka, zby t przy tłaczająca. Poczułam, że muszę wy jść. Wędrowałam Broadway em i w jakimś dziwny m stanie odurzenia dowlokłam się aż na Times Square. Czułam, że muszę tam stać skąpana w świetle i dźwiękach, wśród neonów, reklam, gwaru ludzkich głosów. Stałam pośrodku Times Square i spontanicznie zaczęłam się obracać, wirować z wy ciągnięty mi ramionami jak jakaś nakręcana balerina. Przewróciłaby m się, gdy by mnie nie złapał. Z początku by łam na niego zła. Gdy Times Square tańczy ł w mojej głowie dziki taniec, wrzeszczałam na niego: „Puszczaj, zboczeńcu! Przestań mnie obmacy wać, zabieraj te obleśne paluchy !”. Coś w ty m sty lu. Nie zdjął rąk z moich ramion i spojrzał mi głęboko w oczy. „W każdy m razie to nie dragi” – stwierdził. Roześmiałam się głośno. „Nawet nie alkohol” – odparłam. – „Ale przy dałoby mi się coś mocniejszego”. Dopiero gdy siedzieliśmy w jakiejś podłej spelunce, chy ba przy West 48th Street, i przed każdy m z nas stał gin z tonikiem, zapy tał mnie: „Co to by ł za tajemniczy taniec?”. Odparłam: „Taniec śmierci” – i wy dawało mi się wtedy, że jestem bardzo elokwentna. Właściwie to nie by ło w nim nic szczególnego. Ky le to nie bohater, który by łby w stanie zabić Minotaura, ty lko kiepski muzy k grający jakąś niezależną muzy kę, ten ty p, którego zwy kle unikałam jak zarazy. Ale by ło w nim coś – albo raczej we mnie – co wy dawało się szczególne. Jakaś bezbronność, jakieś niesamowite skupienie, jakby by ł ostatnim człowiekiem, który się do mnie zbliży, moim ostatnim prawdziwy m związkiem ze światem, który opuszczam. Pragnęłam z nim rozmawiać, opowiedzieć mu wszy stko o ty m piekle, jakie przeży łam w pracy. Nie mogłam. Jak miałaby m mu to wszy stko powiedzieć i nie narazić go na śmiertelne niebezpieczeństwo? Jak w ogóle mogłam mu zasugerować skalę tego, przez co przechodzę?

Postanowiłam wcisnąć mu history jkę, która nie powinna mu zaszkodzić. Chodziło o mojego chłopaka, który zginął w World Trade Center. Nagle zaczęłam dostawać dziwne maile, które mógłby napisać ty lko on. Mój chłopak by ł niesamowicie sumienny m człowiekiem, nigdy nie spóźniał się do pracy. Gdy by tamtego dnia nie zjawił się punktualnie, mogło istnieć ty lko jedno wy jaśnienie: ktoś go ostrzegł. Ale jak mogłoby to by ć możliwe? Jak to możliwe, by ktoś wiedział, że najgorszy zamach terrory sty czny wszech czasów odbędzie się właśnie tego ranka? Rano, jedenastego września dwa ty siące pierwszego… Czy według Ky le’a to możliwe, by ktoś dowiedział się o ty m z wy przedzeniem? Po namy śle odpowiedział, że w sieci krąży przecież mnóstwo teorii spiskowy ch o nine-eleven. Główna teoria jest prosta i nie do końca bezsensowna. Krajem rządził wtedy prawicowy chrześcijański reżim George’a W. Busha, jeden minister by ł bardziej skrajny od drugiego. Żaden z nich szczególnie nie przepadał za Nowy m Jorkiem, miastem pełny m jankesów, Ży dów i Europejczy ków. Wszy scy szukali pretekstu, by rozpocząć wojnę z wielkim państwem na Bliskim Wschodzie. Skorzy stały by na ty m przemy sł zbrojeniowy, naftowy i wojsko, z który mi wielu przedstawicieli tego reżimu miało pośrednie i bezpośrednie związki. Tak więc, gdy się dowiedziano, że nastąpi wielki atak terrory sty czny na Nowy Jork, potraktowano to jak dar niebios. Gdy trzy samoloty w różny ch miejscach w kraju zostały porwane i wzięły kurs na Nowy Jork i Waszy ngton, umy ślnie nie wy słano my śliwców. Zamiast tego zadbano, by pewne kluczowe osoby opuściły miejsca narażone na atak. Reszta miała się stać męczennikami. Gra toczy ła się o wielką stawkę. Przy jedny m ogniu można by ło upiec mnóstwo pieczeni: zabezpieczy ć dostawy ropy do Stanów Zjednoczony ch, potrząsnąć armią, mocno uderzy ć w legalny ch i nielegalny ch imigrantów, zwiększy ć uprawnienia policji, umocnić wiarę chrześcijańską w narodzie. Wszy stko to dzięki jednemu drobnemu zaniedbaniu. „Zastanawiam się ty lko, czy twój chłopak rzeczy wiście by ł kluczową osobą” – spy tał Ky le, spoglądając na mnie. „Ani trochę” – odparłam, leżąc nago w jego łóżku. – „By ł zwy czajny m nudziarzem”. Ky le uśmiechnął się i odpowiedział: „Albo dalej jest”. „Właśnie” – powiedziałam. – „Co będzie, jeśli wróci, żeby się zemścić? Do kogo mam się zwrócić? Przecież nie zdoby łam żadny ch dowodów. Nie mogę pójść na policję, do prasy ani do polity ków”. „To jasne, że powinnaś zwrócić się do prasy ” – powiedział Ky le. – „Co by cię miało powstrzy mać?”. „My ślisz, że naprawdę by mi uwierzy li?” – spy tałam. – „Że zdąży liby zbadać sprawę, zanim on się na mnie zemści? Wtedy wszy stko by łoby na nic”. „Możliwe, że masz rację” – stwierdził Ky le, pieszcząc moje piersi. – „Jeśli czujesz, że jest aż tak źle, jest ty lko jedno miejsce, do którego możesz pójść. Jedy ne miejsce, w który m jest nadzieja”. „To tutaj?” – zapy tałam, rozsuwając nogi. „O, tak” – roześmiał się Ky le, odwracając się w moją stronę. – „Ty le ty lko, że w sumie miałem raczej na my śli Baracka Obamę”. Wy bacz mi niestosowne opisy chwil z mojego ży cia inty mnego. Chodzi mi ty lko o to, że zasiał jakieś nasienie w mojej głowie. Pokazał mi ostatnią deskę ratunku. Ostatnią szansę, gdy by to miało zajść za daleko. Naprawdę potrzebuję rozwiązań. Wiem, że to paradoks. Przecież z własnego wy boru

zagłębiam się coraz dalej w labiry nt. Czy inaczej miałaby m z ty m ży ć? Zamknąć oczy ? Zapomnieć? Pogodzić się z regułami gry ? Na ślepo kupić koncepcję, że wy gry wa najsilniejszy ? Nigdy nie płonął we mnie żar. Teraz też nie płonie. Ale nie chcę zamarznąć na lód. Zamarzamy, Kochana. Wszy scy zamarzamy. Przestępstwa nie znają już żadny ch granic. Chciwi ludzie przez cały czas przesuwają te granice. Już tego nie zauważamy. To przeżarło cały sektor finansowy, któremu poświęciłam ży cie. Stworzy liśmy sy stem, który opiera się na chciwości. Nie chcę więcej. Po prostu już więcej nie chcę. A więc brnę dalej. Sunę wzdłuż gładkich, zimny ch, ociekający ch wilgocią ścian labiry ntu i sły szę coraz głośniejsze ry ki potwora. Minotaur to nie jakaś osoba, kochanie, to… sama nie wiem. Sy stem? Jądro labiry ntu, który m jest zachodnie społeczeństwo? Złowrogi pomruk w głębi? Istnieje szczelina, moja Kochana. Znalazłam ją. Nie chcę cię zanudzać szczegółami, ale znalazłam wejście. To niepilnowany komputer człowieka o bardzo regularny ch nawy kach. Czasem odchodzi od tego komputera, nie wy logowawszy się. Przez całe dni mam go w zasięgu wzroku. Ry zy ko? Tak, w swoich mailach piszesz o ry zy ku. To oczy wiste, że istnieje ry zy ko. Ale jeśli tego nie zrobię, ry zy ko będzie o wiele większe. Że zamarznę przed wejściem do labiry ntu. Minęła właśnie pierwsza w nocy. Zaraz wy ślę do Ciebie ten mail. Mam nadzieję, że wciąż trzy masz kłębek nici, moja Fedro. Tak jak mówiłam, potrzebuję Cię teraz bardziej niż kiedy kolwiek dotąd. Jeśli coś pójdzie nie tak, pewnie będę musiała w wielkim pośpiechu wy jechać z kraju. Ściskam Cię Twoja Ariadna

Długa noc Londyn, 11 kwietnia PAUL HJELM SIEDZIAŁ przy szpitalny m łóżku w St. Thomas Hospital i próbował wy my ślić, gdzie postawić ten idioty czny bukiet, który przy niósł. W łóżku leżała kobieta. Spod przy kry cia wy stawała ty lko szczelnie zabandażowana głowa. A z tej szczelnie zabandażowanej głowy spoglądały na niego niezwy kle by stre piwne oczy. Ich spojrzenie nie by ło ani trochę łagodne. – Przecież sły szałam, że są w środku – dobiegł spod bandaży głos Miriam Hershey. – To jakieś szaleństwo, że dałam się zaskoczy ć. – Nie my śl o ty m teraz – powiedział Hjelm. – Cała ta sprawa to jakieś szaleństwo. Zwłaszcza to, że nie poszedłem sam, ty lko wy słałem was. Przecież przeczuwałem, że coś jest nie tak. – Co mówi Jutta? – spy tała Hershey. – No cóż, obwinia siebie. Tak jak ty. Obie jesteście niewinne. Nikt nie mógł się spodziewać czegoś takiego. – Ty się spodziewałeś? Hjelm się roześmiał. Nagle pomy ślał o swojej córce Tovie, gdy by ła bliska śmierci z powodu anoreksji. Zasuszony szkielet. Absurdalne by ło, że teraz czuł się niemal równie okropnie. Nie powinno tak by ć. To przecież wy sportowana, doświadczona by ła agentka MI-5, która spodziewała się ataku bardziej niż ktokolwiek inny w cały m ty m pałacu ze szkła i metalu. A jednak wy rzuty sumienia. Poczucie winy. Pewnie by ła to zaledwie kropla w morzu w porównaniu z oceanem rozpaczy Jutty Bey er. Niemal czuł, jak ta rozpacz napły wa falami przez kanał La Manche. – Uratowałaś Dry denowi ży cie – powiedział Hjelm. – Bez ciebie wy krwawiłby się na śmierć. To jedy ny pewnik w cały m ty m dziwny m bajzlu. – Nie uratowała go ta lekarz sądowa? Pamiętam, że ją zobaczy łam, zanim urwał mi się film. Na domiar wszy stkiego. – Biorąc pod uwagę, jak poważne jest twoje wstrząśnienie mózgu, należy uznać za cud to, że zachowałaś przy tomność dość długo, by uratować Ralpha. Nie wspominając już o przedziwny m fakcie, że jesteś przy tomna teraz. – Jestem wy trenowana – odparła Hershey. – Albo przy najmniej by łam. – Zanim trafiłaś do Opcopu. Hershey wy doby ła z siebie jakiś koszmarny dźwięk, który zapewne miał by ć śmiechem. Hjelm skorzy stał z okazji, by wy jąć zza pleców bukiet kwiatów i postawić go w nogach jej łóżka. Potem konty nuował: – Zgadza się. Gdy straciłaś przy tomność, doktor Hazel Mallory dalej ratowała Ralpha. Można powiedzieć, że podzieliły ście się ty m zadaniem jak siostry. – I oczy wiście to ty wpadłeś na genialny pomy sł, żeby tak szy bko przy słać ją tam z sutereny ? Hjelm wzruszy ł ramionami. Z iry tacją przy łapał się na ty m, że zerka na zegarek. Sobota rano,

tuż po dziewiątej. W New Scotland Yardzie powinien panować weekendowy spokój. By ło zupełnie inaczej. Nie spał przez całą noc i biegał ze spotkania na spotkanie z kolejny mi oburzony mi oficjelami. Jak to mogło się stać? Jak mogło dość do tego w tej strzeżonej fortecy ? Chief Inspector postrzelony w samy m jej sercu. Co za absurd! Jeden z najbardziej oburzony ch i najwy żej postawiony ch oficjeli wy rzucił z siebie w afekcie oskarżenia pod adresem Europolu. Nieuleczalny wirus wdarł się do najbardziej bry ty jskiego z miejsc: Scotland Yardu. Nigdy nie należało wpuszczać tu Europolu. Ci niekompetentni partacze bez doświadczenia operacy jnego wy puścili diabła z klatki. Hjelm przy jmował te ataki, zupełnie nie mając zamiaru się bronić. Chciał po prostu stamtąd wy jść. By ło po piątej rano i czuł potworne zmęczenie. W nocy Dry dena operowano. Kula tkwiła w prawy m płucu. Prócz utraty krwi nic szczególnie groźnego nie stwierdzono. I to dzięki dwóm dzielny m kobietom. – Czy li Chief Superintendent Anthony L. Robbins zaginął? – wy chry piała Hershey spod bandaży. – Człowiek nie powinien pamiętać inicjału między imieniem i nazwiskiem, kiedy ma poważne wstrząśnienie mózgu – zauważy ł Hjelm. – Ale zgadza się. Według komputera z pewnością nie opuszczał posterunku. Nie przechodził przez bramkę. Ty lko nikt nie wie, gdzie jest. Ostatnia oznaka jego ży cia to kilka wiadomości na czacie, kiedy rozmawiał z Bey er. Potem zaginął bez śladu. – Przedtem zaczął wy szukiwać Marka Pay ne’a i Davida Colemana? – Tak. Ale w twoim stanie o ty m też nie powinnaś wiedzieć. – Naprawdę ci się wy daje, że zamierzam tu zostać i leżeć? Przeży łam znacznie gorsze rzeczy. – Jestem o ty m przekonany, Miriam, i dobrze zrobiłaś, rozmawiając z Laimą, która jako jedy na miała dość przy tomności umy słu, by zająć się załamaną Juttą. Wiem, że nie brałaś żadny ch środków znieczulający ch, co według mnie jest kompletny m wariactwem. Za godzinę masz prześwietlenie, które pokaże, co dalej z twoją twarzą. Chy ba możesz choć ty le dla mnie zrobić? Weź jakieś leki przeciwbólowe. Takie, które nie wpły wają na przy tomność umy słu. – Hm – burknęła Miriam Hershey. – Mam ważne spotkanie o wpół do dziesiątej i muszę zaraz lecieć. Wróć, kiedy ty lko poczujesz się gotowa. Na pewno będziemy cię potrzebować. – Jak my ślisz, co się stało? – zapy tała Hershey, ściszając głos. – Coś jest tu bardzo nie tak – odparł Hjelm. – Skasowano fragmenty raportu lekarz sądowej. Według mnie to jasne. Coś tak niepozornego jak fakt, że Robbins zaczął wy szukiwać Pay ne’a i Colemana, uruchomiło rodzaj alarmu. Niełatwo będzie przekonać policję bry ty jską, że ma problem wewnętrzny. – O ile fakty cznie tak jest – zauważy ła Hershey. – Nawet gdy by m by ła bardzo niezdarna, dwóch marny ch gości z drogówki w rodzaju Pay ne’a i Colemana nie dałoby mi rady. Taki profesjonalizm nie pasuje mi do The Met. – Ty lko raczej do MI-5? – Albo czegoś podobnego. – A jednak to musi by ć problem wewnętrzny – stwierdził Hjelm. – Jak inaczej obcy mieliby się dostać do New Scotland Yardu? – Powtórzę ci: taki profesjonalizm nie pasuje mi do The Met. – Dotarło – powiedział Paul Hjelm, wstając. – Muszę lecieć. Pod szpitalem czeka na mnie wóz

patrolowy i grzeje silnik. – Sprawdź ty lko czy Pay ne albo Coleman nie siedzą za kierownicą. Hjelm się roześmiał, ujął jej dłoń i ścisnął. Odwzajemniła jego gest. Wy szedł. Sły szał opowieści o twardy ch agentkach, ale ta drobna Hershey by ła nie do pobicia. Im bardziej zagłębiał się w tę dziwną sprawę, ty m większe czuł zadowolenie z tego, jakich ludzi wy brał. Włącznie z Juttą Bey er. Wchodząc do windy, wy brał numer z listy w telefonie. – Arto? Co z Juttą? – spy tał. – Nie za dobrze – odparł Arto Söderstedt. – Stoję właśnie pod jej mieszkaniem i od pięciu minut dzwonię do drzwi. Obwinia siebie. Uważa, że gdy by wy brała oficjalną drogę, Robbins nie zostałby uprowadzony, Dry den postrzelony, a Hershey nie miałaby okaleczonej twarzy. – Tego nie wiemy – odparł Hjelm. – Przekaż jej, że dobrze zrobiła, szukając drogi na skróty. Spróbuj się dostać do środka. Przy dałoby się, by ktoś z nią by ł. Jest bardzo samotna. – Wezwałem ślusarza – powiedział Söderstedt. – Jak przebiega kry zy s po twojej stronie? – Wy trzy mam jeszcze parę godzin, potem będę musiał trochę się zdrzemnąć. Zaczy namy się starzeć, Arto. – Mów za siebie, czcigodny starcze. – Święta prawda – odparł Hjelm. – My ślę, że nasza bohaterska lekarz sądowa ma całkowitą rację. Jeśli lepiej się przy jrzeć twojemu Zhang Sangowi, to niespecjalnie wy gląda na Chińczy ka. – Co masz na my śli? Według mnie wy glądał cholernie po chińsku. Wy szeptał mi do ucha długą, krwawą chińską frazę. – Jesteś pewien, że to by ł chiński? Twoi eksperci przecież nic nie wskórali. Pewnie dlatego, że nigdy nie przy szło im do głowy, że to może by ć ty betański. – Ale… – zaczął Söderstedt. – Czy li on niby by ł Ty betańczy kiem? – To ty lko taki pomy sł – odparł Hjelm. – Ponoć jak na Chińczy ka skóra jest trochę za ciemna, włosy trochę za gęste, a ry sy twarzy trochę za mało chińskie. Powiedz to Jutcie, może to jej poprawi humor. – Mnie w każdy m razie poprawiło. A niech to! Idzie ślusarz. Odezwę się niedługo. – Tot ziens – powiedział Hjelm po niderlandzku i wy szedł na Vauxhall Bridge Road. Do New Scotland Yardu by ło kilkaset metrów. Dry dena przewieziono po prostu do najbliższego szpitala. Blisko oka, które pilnuje wszy stkiego. Czując lekkie wy rzuty sumienia, zajął miejsce w wozie patrolowy m i dał się przewieźć ty ch marny ch parę metrów. Praca dla Europolu naprawdę nie wy szła na zdrowie biednemu Chief Inspectorowi Ralphowi Dry denowi. Teraz przy szła pora, by spotkać się z jego przełożony m. Spotkanie odby ło się w tej części budy nku, w której Hjelm jeszcze nie by ł. Na tabliczce na jedny ch z drzwi zobaczy ł nazwisko Dry dena i zajrzał tam. Stały pokój Dry dena dziwnie przy pominał przeznaczoną dla niego klitkę mieszczącą się obok eleganckiego pomieszczenia zajmowanego przez troje członków Opcopu. Hjelm ruszy ł dalej i dotarł do znacznie większego biura. Zapukał. Usły szał jakiś pomruk i wszedł do środka. Commander Andrew Crowley by ł krzepkim mężczy zną około pięćdziesiątki, z wy glądu trochę uliczny chuligan, trochę Old Etonian, skrzy żowanie Way ne’a Rooney a i Hugh Lauriego, ty le że o gęsty ch siwy ch włosach. Jego uścisk dłoni by ł silny, spojrzenie silniejsze, głos najsilniejszy. – Sprowadzacie na nas nieszczęście, Hjelm.

– A może sami je na siebie sprowadzacie? – odparował Paul Hjelm. Crowley wskazał zapraszający m gestem skórzaną sofę w kącie przestronnego biura i obaj usiedli. – Tak – przy znał Crowley. – Sły szał pan przecież te histery czne reakcje w nocy. Nie jesteśmy z tego dumni, ale gdy się robi gorąco, łatwo jest reagować przesadnie. Nie znam żadny ch wcześniejszy ch przy kładów tak poważnego wtargnięcia do tego budy nku. Gdy by spotkał się pan ze mną w nocy, też pewnie nie by łoby za miło. Mam nadzieję, że teraz, gdy „rumiany odcień naszej stanowczości blaknie, pokry ty bladą barwą my śli” 2, będzie łatwiej. Jak wy glądają ostatnie raporty w sprawie Ralpha? – Utrzy mują go w stanie śpiączki farmakologicznej – odparł Hjelm. – To by ła dość skomplikowana operacja i potrzebuje aparatu wspomagającego oddy chanie. Zapadło się przecież prawe płuco. Mówią jednak, że niedługo znów stanie na nogi. – Dojdzie całkowicie do siebie? – Według lekarza tak. – Całe szczęście. I uważa pan, że przy czy ną tego wszy stkiego by ła rozmowa na czacie z który mś z pańskich ludzi w Hadze? – Uważam, że wiele na to wskazuje. Commander Andrew Crowley spojrzał na swego rozmówcę dziwny mi złocisty mi oczami i po chwili powiedział: – Przy jrzałem się trochę dokładniej działalności Tony ’ego Robbinsa w Safer Neighbourhoods i nie można powiedzieć, że brakuje zagrożeń. Dość poważnie zakłócił działalność gangów. Wielu osobom nie spodobały się jego bezkompromisowe metody. – I te osoby znalazły sposób, żeby się dostać do New Scotland Yardu? – Nazwijmy to hipotezą roboczą. W każdy m razie takie będzie oficjalne stanowisko The Met, o ile zajdzie taka potrzeba. Na razie prasa nic nie wie o zdarzeniu. Nic się nie pojawiło w policy jny m radiu, więc teraz chodzi ty lko o to, czy uda nam się skłonić nieliczny ch zaangażowany ch do milczenia i uniknąć przecieku. – W każdy m razie z naszej strony nie będzie żadny ch przecieków – zapewnił Hjelm. – Doskonale – skwitował Crowley. – Rozumiemy się? – Jak najbardziej – potwierdził Hjelm. – Kieruję jednostką Europolu, w której dwadzieścia siedem krajów członkowskich musi zgodnie współdziałać. Zdąży łem się sporo dowiedzieć o polity ce, więc powiem to ty lko raz, nieoficjalnie. W porządku? – Rozumiem – powiedział Crowley. – Obaj wiemy, że to by ła robota insidera, więc nie zamierzam pana obrażać zadawaniem takiego py tania. Moje py tanie brzmi natomiast: czy wasz wy dział wewnętrzny zajmie się tą sprawą? Croley przy jrzał mu się uważnie i odparł: – Cały wy dział próbuje znaleźć Robbinsa i pociągnąć do odpowiedzialności ty ch, którzy za ty m stoją. – Czy ten wy dział to wy dział wewnętrzny ? – Obawiam się, że nie jestem upoważniony, by odpowiedzieć na to py tanie. Dlaczego to pana interesuje?

– Jeśli wasze oficjalne i jedy ne stanowisko brzmi, że to przestępstwo popełnili osobiści wrogowie Robbinsa, nie powinniśmy przeszkadzać sobie nawzajem w śledztwie. Natomiast jeśli nieoficjalnie prowadzicie wewnętrzne śledztwo, istnieje większe ry zy ko, że będziemy sobie wchodzić w drogę. – Rozumiem – stwierdził Crowley. – Równocześnie należałoby pamiętać, że jesteście naszy mi gośćmi. Oficjalnie nie istnieje nawet coś takiego jak jednostka operacy jna Europolu. Nie by łoby za dobrze, gdy by to dotarło do mediów. Wie pan, jak łatwo dochodzi do przecieków. – Również do przecieków o strzelaninie w New Scotland Yardzie – odparł Hjelm – w którą zapewne zamieszana by ła sama policja. Kiepsko by to wy glądało w nagłówku „The Sun”. Obaj wy socy rangą oficerowie policji spojrzeli sobie w oczy. Ocenili sy tuację. Mierzy li siły, oceniali szanse i ry zy ko. Podczas całej tej długiej próby sił Paul Hjelm ani na chwilę nie poczuł się źle. Chy ba właśnie to zdumiało go najbardziej. W końcu Crowley powoli pokiwał głową i powiedział: – Wciąganie w to mediów nikomu by nie służy ło. Co dokładnie mam przekazać najwy ższemu dowództwu? – Właściwie ty lko proste py tanie: czy zamierzacie wszcząć śledztwo w sprawie Marka Pay ne’a i Davida Colemana? – Dwóch policjantów z drogówki, no tak… Odezwę się za dwie godziny. W porządku? – Naturalnie – odparł Hjelm i nagle ogarnęło go uczucie, że jego włosy tak posiwiały, że stał się lustrzany m odbiciem Crowley a. Gdy mocno uścisnął mu dłoń i spojrzał w jego dziwne oczy, miał wrażenie, że ściska rękę samemu sobie. Wędrówka przez komisariat by ła długa. Miał czas na my ślenie. A naprawdę miał o czy m my śleć. Jego ciało samo odnajdy wało drogę, nie obciążając świadomości. Ta by ła gdzie indziej. Gdy wszedł do pokoju z panoramiczny m oknem, ujrzał Corine Bouhaddi dziwnie samą przy komputerze. Odwróciła się i spy tała: – Co z nimi? – W porządku – odparł Hjelm, wy sunął swoje krzesło i usiadł tuż obok tej krzepkiej ciemnoskórej kobiety. Przy glądała mu się trochę scepty cznie, gdy odchrząknął i pochy lił się do przodu. – Mamy dwie godziny – oświadczy ł. – Słucham cię – powiedziała Bouhaddi, spoglądając na niego by stro. – Wtedy dostaniemy wiadomość, czy możemy prowadzić w tej sprawie śledztwo, czy nie. Z tego, co rozumiem, do tego czasu mamy wolne ręce. Znalazłaś coś więcej? – Możemy przecież korzy stać z upoważnień Dry dena – odparła Bouhaddi – ale nie znamy do końca sy stemu, więc punkt wy jścia wy gląda kiepsko. O ile, tak jak mówiłeś, nie znajdziemy czegoś więcej. I możliwe, że mi się to udało. Rozmawiałam z szefem Marka Pay ne’a i Davida Colemana w drogówce. Dość gadatliwy facet, ze słabością do Francuzek. Mam wrażenie, że przez całą naszą rozmowę widział przed sobą drobną pary żankę. Hjelm uśmiechnął się słabo i kiwnął głową na znak, by mówiła dalej. – David Coleman od dwóch miesięcy dorabiał sobie w firmie ochroniarskiej. Miał na to zgodę dowództwa i nie by ło w ty m nic niezwy kłego. Nie on jeden w wy dziale sobie dorabia, policy jne pensje nie wzrosły przecież jakoś drasty cznie w ostatnich latach.

– A Pay ne? – On nie. Jest natomiast na zwolnieniu lekarskim od czasu tego tak zwanego wy padku. A Coleman ma urlop, co w tej sy tuacji może by ć interesujące. – Mają rodziny ? – Pay ne ma, Coleman nie. – A co wiemy o tej firmie ochroniarskiej? – Niewiele. Prócz tego, że nazy wają się Asterion Security Ltd. Plotka głosi, że lubią rekrutować policjantów. Jeszcze paru gliniarzy z wy działu sobie u nich dorabia. – Wy śmienicie – powiedział Hjelm. – Dobra robota, Corine. A teraz złapmy trochę dy stansu i spróbujmy spojrzeć na wszy stko szerzej. Co to takiego? Zupełnie nic nie wiemy o Zhang Sangu z wy jątkiem tego, że by ć może jest Ty betańczy kiem. I w ogóle nie dlatego tu jesteśmy. Jesteśmy tu, ponieważ inna, zupełnie anonimowa ofiara z wielkim poświęceniem przekazała nam wiadomość, której nie jesteśmy w stanie odczy tać. Te dwie ofiary nie mają ze sobą zupełnie nic wspólnego, prawda? – Tak – potwierdziła Bouhaddi. – To Londy n, jedno z największy ch miast na świecie. Codziennie umiera tu mnóstwo ludzi. Niektórzy nawet zostają zamordowani. Łączenie ich ze sobą by łoby w sumie zawodowy m błędem. – A jednak trudno nie łączy ć profesjonalizmu, jakim cechowały się tortury Jane Doe i ułożenie jej ciała, z profesjonalizmem działania w pokoju Robbinsa. – To nie musi by ć przecież ten sam profesjonalizm. – Nie, i oczy wiście w Londy nie działa wielu zawodowców, masz całkowitą rację. – Z drugiej strony, głupio by by ło to zignorować – zauważy ła Bouhaddi. – W takim razie mamy trzy różne sprawy : potrącenie Zhang Sanga dokładnie w chwili, gdy miał opowiedzieć o czy mś ważny m, może nawet dla samego Baracka Obamy ; torturowaną Jane Doe, która również miała do powiedzenia coś ważnego, tak ważnego, że oparła się profesjonalny m torturom; oraz uprowadzenie i prawdopodobnie zamordowanie Anthony ’ego Robbinsa, by nie pozwolić mu dowiedzieć się czegoś o ludziach, którzy potrącili Zhang Sanga. Ogólnie chodzi o to, żeby jakieś informacje nie wy dostały się na światło dzienne. I w ten sposób to wszy stko się jednak łączy. – Potrzebujemy więcej informacji o Asterion Security oraz o Pay nie i Colemanie – oświadczy ł Paul Hjelm, i by uczcić to, że jego strategia się powiodła, dodał jeszcze: – Jak my ślisz, gdzie twój kobiecy wdzięk najbardziej się przy da? – Rąbnąć cię między oczy ? – Nie chodziło mi o niestosowne pogróżki pod adresem własnego szefa. – Chy ba na razie nic nie zdziałam w drogówce. Chętnie sprawdzę tę firmę ochroniarską. Wiele takich widziałam w swoim czasie. – Marsy lska specjalność, jak rozumiem? – powiedział Hjelm. – No dobra. Ja pogadam z inny mi gliniarzami z drogówki. Pamiętaj: za dwie godziny może nam się zamknąć okno. – All work and no play – zapewniła Corine Bouhaddi i podniosła słuchawkę. – A co ja mam robić? – spy tała Miriam Hershey, wchodząc chwiejny m krokiem do pokoju. Jej piwne oczy lśniły w szczelinie opatrunku.

Long shot Nacka, Sztokholm, 11 kwietnia KERSTIN HOLM SPOGLĄDAŁA na swoją podwładną ze scepty cznie uniesioną prawą brwią. Ponieważ to spojrzenie skierowane by ło na osobę na siedzeniu pasażera, a równocześnie prowadziła samochód przez zamglony kwietniowy Sztokholm, jazda by ła trochę utrudniona. Na wy sokości Sickla Sara Svenhagen krzy knęła przerażona. Jakiś TIR zaczął je wy mijać, wściekle trąbiąc. Svenhagen skuliła się na siedzeniu pasażera i poddała się. Gdy TIR już przejechał, mijając je o centy metr, zawołała: – Wy grałaś, wy grałaś! – Dobra – stwierdziła Kerstin Holm i wreszcie opuściła brew. To by ło miłe uczucie, bo zaczy nała jej już drętwieć twarz. – Przy znaję się – powiedziała Sara Svenhagen. – Mam pewien ukry ty zamiar. – Czy li powodem, że dwie wy sokie rangą funkcjonariuszki z Europolu jadą do Hästhagen w Nacka, nie jest, cy tuję, „sprawdzenie, czy ochrona jest na miejscu”, koniec cy tatu? – To ty jesteś wy soką rangą funkcjonariuszką. Ja jestem zwy czajny m inspektorem policji kry minalnej. – Wmawiaj to sobie dalej – powiedziała Kerstin Holm i uśmiechnęła się, choć szczerze mówiąc, głównie po to, by sprawdzić, czy działają jej mięśnie twarzy. – Mam pewną teorię – odezwała się Sara. – Strasznie naciąganą, nawet trochę wsty d się przy znać. Pomy ślałam, że sprawdzę ją tak jakby przy okazji. – Bez zgody szefowej? – Właśnie. Szefowa wy słała przecież o kilka razy za dużo swoją podwładną prosto w paszczę lwa. – Mądrze – pokiwała głową Kerstin Holm. – Jak tam twoje rany ? – Niech to szlag, jednak musiał mieć bromowane opóźniacze płomienia pod paznokciami. Rany nie chcą się goić. Powinny się już zasklepić, ale patrz… – Wy sunęła palec, na który m by ło trochę krwi. Kerstin Holm zerknęła pośpiesznie w stronę palca, ale doszła do wniosku, że przez resztę drogi powinna by ć bardziej odpowiedzialny m kierowcą. – By ły głębokie – powiedziała ty lko. – Musisz by ć cierpliwa. – Poza ty m chcę pogadać z Johannesem – powiedziała Sara. – Dokładnie tak, jak sobie zaplanowałaś. A ja spróbuję wprowadzić trochę w sy tuację Wictorię. Pewnie jest w tej chwili trochę zdezorientowana. Przez resztę drogi do Hästhagen w samochodzie panowała cisza. Zaparkowały przed domem i Kerstin uniosła rękę w stronę drzwi. Zanim zdąży ła nacisnąć dzwonek, otworzy ł je masy wny, ubrany po cy wilnemu policjant z ochrony. – Widzę was od jakichś trzy dziestu sekund, pani komisarz – powiedział. – Dobrze – stwierdziła Kerstin Holm. – Kamery działają jak należy ? – Jak najbardziej – potwierdził policjant. – Nie pierwszy raz robimy coś takiego.

– Świetnie – pochwaliła Holm. – Co z nimi? – Nie mam pojęcia. Wtedy z salonu wy nurzy ła się Wictoria Stiernmarck. Po raz pierwszy zobaczy ły ją nie w stroju do joggingu. By ła szczupła i elegancka. Jej domowe ubranie wy glądało tak, że Sara mogłaby ty lko pomarzy ć o takich ciuchach na imprezę. Przy witały się z nią. By ła opanowana, ale zdziwiona, jakby zasty gła w stanie nieustannego zdumienia. – Nadal nie rozumiem, o co chodzi – powiedziała. – Spróbuję pani wy jaśnić najlepiej, jak potrafię – odparła Kerstin Holm i poprowadziła ją z powrotem do salonu. Sara Svenhagen zerknęła szy bko na masy wnego policjanta, który znów skupił się całkowicie na obserwacji przy wielkim centralny m komputerze ustawiony m w przestronny m holu. Ruszy ła w stronę kuchni. Zapukała do drzwi Johannesa. Nie dobiegł stamtąd żaden dźwięk, żaden ruch. Na własne ry zy ko nacisnęła klamkę i zajrzała do środka. Na podłodze leżała elektry czna gitara z pocięty mi strunami. Umy ślnie pocięty mi na bardzo małe kawałeczki. Poza ty m w pokoju nastolatka panował taki sam bałagan jak wcześniej. Johannesa Stiernmarcka nie by ło. Sara usiadła na krześle przy jego biurku i czekała. Czas mijał, chłopak się nie pojawiał. W końcu szy bko przesunęła my szką po podkładce i przekonała się, że komputer jest uruchomiony. Kilkoma szy bkimi kliknięciami przejrzała jego twardy dy sk i odnalazła katalog, w który m przechowy wał pliki wideo. By ło ich dużo. I dość łatwo można by ło odróżnić, które nagrał swoją kamerką internetową. Poza ty m by ły datowane i Sara bez większy ch problemów odnalazła plik oznaczony jako „Luty ”. Z szy bkością, która zaskoczy ła ją samą, wsunęła do portu USB mały pendrive i zaczęła kopiować plik. Ale na ty m zaskakująca szy bkość się skończy ła. Plik by ł niespodziewanie wielki i niebieski pasek na ekranie rósł o wiele zby t wolno. Zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę coraz głośniejsze kroki na kory tarzu. Nie by ło żadny ch wątpliwości, że ktoś fakty cznie tu idzie. Sara by ła zmuszona podjąć szy bką decy zję. Kiedy my ślała o ty m później, ta decy zja ją trochę dziwiła. Szy bko wy łączy ła monitor, by ekran stał się czarny, ale zostawiła podłączony pendrive. Potem odeszła od biurka i stanęła w nienaturalnej pozy cji z wzrokiem utkwiony m gdzieś za okno. Johannes wszedł do pokoju. Spojrzał na nią z nieskry wany m zdumieniem. Odwróciła się i spróbowała udać podobne zdumienie. – Przepraszam – powiedziała. – Nie chciałam ci się narzucać… – By łem na górze i oglądałem film – odparł zdezorientowany. – Kurwa, ale ty wy glądasz! – W pokoju rodziców? – Tak. Ale… – Co ja tutaj robię? Chciały śmy ty lko sprawdzić, czy przy zwy czailiście się do obecności policji w domu. Czy udało wam się w ty m jakoś odnaleźć. – Fuck! Nie masz pojęcia, jakie to upierdliwe – rzucił Johannes. – Ale nie to jest najbardziej upierdliwe, co? – spy tała Sara i wskazała na gitarę z pocięty mi strunami. Johannes spojrzał na nią ze złością, podszedł do łóżka i usiadł na nim. – Kurwa, nie umiem grać – powiedział. – Who am I fucking kidding? Najlepiej zrobię, jak

zostanę przy pierdolony m Guitar Hero. Jestem pieprzony m, pretensjonalny m beztalenciem. – Co sły szałeś o twoim tacie? Nieśmiałe spojrzenie Johannesa pochodziło jakby z innej planety. Nie by ła na to przy gotowana. I dało się to wy czuć. – Nic – odparł, pozwoliwszy najpierw, by Sara przez dłuższą chwilę pocierpiała. – Nikt mi nic nie mówi. Ale przecież kumam, o co chodzi. – To nie to, co my ślisz, Johannes – zapewniła Sara. – Widziałem, jak walczy liście – powiedział Johannes z nadąsaną miną. – Widziałem jak mój stary drapie cię pazurami po twarzy. Po ty m co ci zrobił, wy glądasz jak z Piły. – Z piły ? – Piła – odparł z rezy gnacją Johannes. – Taki horror. To by ła pieprzona krwawa jatka. A potem zniknął. Później zjawili się ci cholerni komputerowi zombi i w ogóle nic nie wy jaśniali. Ty lko nie próbuj mi wmawiać, że on jest niewinny. – W każdy m razie nie jest winny tego, co my ślisz. – Nie, nie. Jasne. Whatever. Sara usiadła na krześle przy komputerze i zerknęła ukradkiem na pendrive. Znalazła się w potrzasku. Gdy by po prostu wy ciągnęła mały gadżet z nie do końca skopiowany m plikiem wideo, komputer zapewne zacząłby głośno protestować. Z drugiej strony, nie mogła go tu zostawić. I nie mogła bez końca narzucać się Johannesowi. – W każdy m razie wiem, co my ślę – powiedział chłopak. – Nie wy my ślaj sobie jakichś dziwny ch teorii – odparła Sara. – To prawda, że twój tata jest oskarżony o przestępstwo, ale zupełnie nie o takie, jak my ślisz. Chodzi o przestępstwa gospodarcze. By łoby najlepiej, gdy by sam ci o ty m powiedział. Kiedy będziemy już mieli jakiś plan działania. – Wiem, że musicie mówić takie rzeczy – burknął Johannes. W ty m momencie ktoś zapukał do drzwi i do pokoju zajrzała Kerstin Holm. Krótko kiwnęła głową Johannesowi i pokazała Sarze ekranik. Mrugała na nim jasna plamka. Sara dostrzegła w ty m swoją szansę. Wstała, uderzając udem o biurko. W tej samej chwili wy ciągnęła pendrive’a i bły skawicznie wsunęła go do kieszeni kurtki. Komputer nie zaprotestował. – Muszę iść, Johannes – powiedziała. – Jakby co, masz mój numer. – A co by to niby miało by ć? – mruknął naburmuszony Johannes. Sara patrzy ła na niego przez chwilę i nie by ła w stanie odpowiedzieć. Nie przy chodziła jej do głowy żadna odpowiedź. Zostawiły go i wy szły na kory tarz. – Wang Yunli jest w ruchu – szepnęła Kerstin. Sara kiwnęła ty lko głową. Potem kiwnęła jeszcze na pożegnanie Wictorii Stiernmarck stojącej w holu i obgry zającej paznokcie oraz milczącemu policjantowi z ochrony, któremu teraz towarzy szy ł drugi, wy glądający, jakby by ł jego bliźniakiem. Żadne z nich ani trochę się nie przejęło parą policjantek opuszczający ch willę. – Jak bardzo w ruchu? – spy tała Sara, kiedy wy jeżdżały z Hästhagen. – Nie na ty le, by wy glądało, że zamierza wy jechać z kraju – odparła Kerstin. – Ale opuściła Västerhaninge i pojechała do miasta. – Da się wy czy tać jakiś wzorzec? – spy tała Sara, grzebiąc w swojej niesamowicie przepaścistej torebce. – Za wcześnie, by coś powiedzieć – odparła Kerstin, zerkając na ekranik leżący między nimi.

Sara Svenhagen uruchomiła laptopa. – Nie py taj – powiedziała. – Jak poszło z Wictorią? – Jest okropnie zdezorientowana – wy jaśniła Kerstin. – A my na razie też nie możemy jej za dużo powiedzieć. Szczerze mówiąc, py tała więcej o pry watne finanse niż o męża. A sy n? Sara Svenhagen pokręciła głową, nie spuszczając z oka uruchamiającego się komputera. – Nie za dobrze – powiedziała. – Johannes widział, jak jego ojciec bije policjantkę. Jest przekonany, że poszedł siedzieć za pornografię dziecięcą. Nie mogę sobie nawet wy obrazić, co się w tej chwili dzieje w jego głowie. A w najgorszy m wy padku, albo niestety w najlepszy m, widział jeszcze więcej. Podłączy ła pendrive’a do laptopa i w skupieniu obgry zała paznokieć, gdy zera i jedy nki wskakiwały na właściwe miejsca. Po chwili umy ślnie odwróciła ekran od Kerstin Holm. Po ty m, jak Kerstin znów ściągnęła na siebie wściekłe trąbienie jakiegoś faceta, postanowiła tłumaczy ć sobie zachowanie Sary jako wy raz troski o ich bezpieczeństwo. Gdy spostrzegła jednak, że Sara blednie, ogarnęły ją pewne wątpliwości. – Teraz zamierzam już jednak zapy tać – odezwała się w końcu Kerstin. – Zatrzy maj się najpierw – odparła Sara, dziwnie głuchy m głosem. W jakiś sposób Kerstin pojęła, że Sara mówi poważnie. Objechała jeszcze raz rondo, zjechała w stronę marketu budowlanego Fredells i zatrzy mała się na poboczu. Sara obróciła laptopa tak, by Kerstin widziała ekran. Widniało na nim zatrzy mane ujęcie. To by ło zupełnie jasne. Oczy wiste by ło również to, że u dołu wy świetlała się data, środa, jedenastego lutego, godzina dwunasta pięćdziesiąt dwa. Natomiast to, co przedstawiał zatrzy many film, by ło już dla Kerstin o wiele trudniejsze do pojęcia. Dwóch stosunkowo smagły ch mężczy zn przy ciskało znacznie wy ższego, jasnowłosego i opalonego do framugi. Dopiero wtedy coś zaskoczy ło w jej głowie. – O kurwa – powiedziała. – Coś w ty m sty lu – potwierdziła Sara Svenhagen. – Long shot to za mało powiedziane. Od jakiegoś czasu miałam wrażenie, że Johannes widzi znacznie więcej, niż powinien. Nie wspominając nawet o ty m, co nagry wa. – Czy li to są…? – Prawdopodobnie tak. Dwaj dość wy soko postawieni członkowie najbardziej tajnej włoskiej mafii. ‘Ndranghety.

Odszyfrowane Haga, 11 kwietnia TELEFON ZADZWONIŁ akurat w chwili, gdy siedział na brzegu jej łóżka i dostrzegł pierwszą oznakę ży cia. I to wtedy, gdy zauważy ł, że numer na wy świetlaczu komórki składa się głównie z piątek, poczuł wiatr. Wiatr zdrady z Glencoe, jak nieustanne zagrożenie. Gdy go owionął, poczuł się zupełnie bezbronny. Arto Söderstedt uznał, że stoi przed czy sto egzy stencjalny m wy borem. Przed ty m doświadczony m, wręcz zaprawiony m w bojach człowiekiem zary sowały się nagle dwie drogi w przy szłość. Gdy nie tak dawno temu stał przy pulpicie przed kolejną grupą młody ch ludzi, którzy z niezgłębiony ch przy czy n postanowili zostać policjantami, wy dawało mu się, że znajduje się już na bezdy skusy jnie ostatnim odcinku wiodący m ku emery turze. Stał się wy jątkowo popularny jako dy rektor wy ższej szkoły policy jnej, przy szłość wy dawała mu się zupełnie oczy wista. Przez pierwszy rok nawet raz nie zatęsknił za akty wną służbą. Co prawda, brakowało mu kolegów, ale ci młodzi ludzie – ze swoimi ślepo idealisty czny mi albo ślepo nabuzowany mi adrenaliną moty wami – stanowili dla niego wy starczającą rekompensatę. Zadowolenie, jakie odczuwał, gdy naprawdę przebijał się przez zasty głe wy obrażenia każdego z nich o samy m sobie i gdy docierał do nagiego człowieka kry jącego się w głębi, stało się dla niego niemal narkoty kiem. Praca nauczy ciela w dziwny sposób sprawiła, że ten najbardziej ekscentry czny z członków świętej pamięci Druży ny A stał się prawdziwy m psy chologiem. No i wtedy zadzwonił telefon. Pokry ty bliznami wojownik o nazwisku Hjelm uży ł swego bałamutnego głosu i Söderstedt go posłuchał. Ani razu nie żałował swojej decy zji. Policy jna robota by ła po prostu jeszcze silniejszy m narkoty kiem i istniało niewielu policjantów, którzy by li zdolni do tak ślepej determinacji jak Arto Söderstedt. Klapki na oczach nawet na chwilę nie unosiły się na wietrze, gdy galopował ku majaczącemu przed nim celowi. Teraz się uniosły. Zupełnie nagle. Spojrzał na wy świetlacz komórki, skupił się na wszy stkich ty ch piątkach – i nie przy jął połączenia. Odwrócił się w stronę Jutty Bey er, która leżała z twarzą ukry tą w poduszce i po raz pierwszy, odkąd ślusarz sforsował drzwi, wy kazy wała jakieś oznaki ży cia. Ty m, co by ć może zakłócało Söderstedtowi obraz jego samopoświęcenia, by ł fakt, że wspomniane oznaki ży cia wy wołane zostały raczej dzwoniący m telefonem niż faktem, że lekko głaskał ją po włosach. – Rozłączy łeś się? – zawołała, patrząc na niego zaczerwieniony mi od płaczu oczami. – To ty lko praca – odparł i poczuł w głębi ducha, jak bardzo by li do siebie podobni. Ta niepozorna istota bliżej nieokreślonego wschodnioniemieckiego pochodzenia by ła bardziej jego dzieckiem niż elegancka, pochłonięta biznesem Mikaela, leniwie surfująca przez ży cie Linda, zakochany w piłce ręcznej wiking Peter, matematy k Stefan, i by ć może nawet bardziej niż uzależniona od buntu mała Lina. Ale tego nie przy znałby nigdy w ży ciu nawet przed samy m sobą.

– Ty lko praca? – krzy knęła Jutta Bey er. – Czy to nie by ł Mr More z Kajmanów? – Nie nazy wa się Mr More – odparł Arto Söderstedt. – Zabiłam go – powiedziała. – Ży je i dobrze się miewa – zapewnił Arto. – Ty le ty lko, że nie nazy wa się Mr More. – Zabiłam Tony ’ego – zawy ła i rzuciła się na poduszkę. Pogłaskał ją lekko po włosach i odparł: – Wiesz, że to nieprawda, Jutto. Nie przeceniaj swojego znaczenia. Chief Superintendent Anthony L. Robbins jest dorosły m człowiekiem. Wie, że praca w policji zawsze jest niebezpieczna. – Wiedział – załkała Bey er. – Może wiedział. Co nie zmienia faktu, że go zamordowałam. – Jeśli ktoś zamordował Tony ’ego, to ja, Jutto – odparł Arto Söderstedt, wreszcie odrzucając komórkę, która jakby przy kleiła mu się do ręki. Uniosła głowę na poduszce i spojrzała na niego zdziwiona. – Ty ? – spy tała. – To ja się uparłem, żeby pójść dalej tropem potrąconego przez samochód Chińczy ka – wy jaśnił Söderstedt. – Gdy by nie to, Robbinsowi nic by się nie stało. I nie zamierzam mieć z tego powodu wy rzutów sumienia. To sprawia ty lko, że złapanie mordercy Zhang Sanga jest jeszcze ważniejsze. A tak przy okazji: on nie by ł Chińczy kiem. – Nie Chińczy kiem? – spy tała Bey er, siadając na łóżku. Objęła ramionami kolana, oparła się o ścianę i niemal gapiła na bladego białowłosego człowieka. – Spójrz na niego – powiedział Söderstedt. Znów wziął do ręki komórkę i otworzy ł plik ze zdjęciem. – Ma trochę za ciemną skórę, trochę za gęste włosy, trochę za mało chińskie ry sy twarzy. Pewnie jest Ty betańczy kiem. – Ale co z „jiang”? – Idę o zakład, że ty betańskie słowo oznaczające „rzekę” kry je się gdzieś w tej frazie. I mnóstwo inny ch ty betańskich słów. Jego ostatnie słowo by ło jednak po chińsku. Może zdał sobie sprawę, że mówi języ kiem, którego nikt nie zna i pomy ślał, że w chińskim jestem lepszy. Masz ochotę się tego dowiedzieć? – Nie wiem, czy dam radę iść dzisiaj do biura – odparła Bey er. – Jeśli chcesz, możemy to zrobić stąd. – Nie wiem… Zadzwoniła komórka i twarz Zhang Sanga zadrgała, jakby budziła się do ży cia. W następnej chwili zastąpiły ją cy fry. Söderstedt spojrzał na wy świetlacz. To nie by ł numer z dużą liczbą piątek. Podsunął natarczy wie dzwoniący aparat Jutcie Bey er. Niechętnie pokiwała głową i mruknęła naburmuszona: – Tebaldi… Söderstedt położy ł telefon na łóżku między sobą a nią, włączy ł głośnik i odebrał. – Tak, Fabio? – Cholera, dużo się dzieje! – wrzasnął Fabio Tebaldi. – Chodź tutaj, zebranie. Naty chmiast! Mamy ich. Zobacz, czy uda ci się też przy prowadzić tę księżniczkę na ziarnku grochu. Masz przecież do niej podejście, ty draniu.

– O mnie mówisz? – spy tała słodko Jutta Bey er. – Mówię przecież! – ry knął Tebaldi, nie pozwalając zbić się z tropu. – Spróbujcie opuścić gniazdko, gołąbeczki. Mamy zdjęcia. Pierwszy raz w ży ciu widziałem film z człowiekiem, który grozi mi śmiercią. Czy m by śmy by li bez kobiet, a przede wszy stkim bez szwedzkich kobiet? – Popatrz, popatrz… Jak ty doceniasz nas, Szwedów – zauważy ł Söderstedt. – Przestańcie się obijać i chodźcie tutaj. Na ty m rozmowa się skończy ła. Söderstedt spojrzał na Bey er. A raczej na ścianę, o którą kilka sekund wcześniej się opierała. Usły szał jej wołanie z łazienki. – Daj mi minutę! – I to by by ło wszy stko, jeśli chodzi o wy bory egzy stencjalne – mruknął Söderstedt, uśmiechnął się i wstał. Wzięli taksówkę i by li w sali konferency jnej budy nku Europolu kilka minut po rozmowie z Tebaldim. Angelos Sifakis wmaszerował na podwy ższenie, uruchomił komputer i włączy ł film. Obraz padał na opuszczany ekran za plecami Sifakisa. Trwał nie dłużej niż dwadzieścia sekund i by ł niemy. Zmontowano go tak, że powtarzał się w nieskończoność. – Osobiste spotkanie Carla-Henrica Stiernmarcka z mafią – przemówił Sifakis. – Przy okazji dostał też małe lanie. Film nagrał ukradkiem kamerką internetową jego sy n, który jedenastego lutego zrobił sobie wagary. Bardziej agresy wny z ty ch dwóch facetów, ten po prawej, został zidenty fikowany przez Fabia Tebaldiego jako Il Ricurvo, „pokrzy wiony ” czy też „garbaty ”. Wielokrotny i anonimowy płatny zabójca. – Który z kolei jest prawą ręką jeszcze bardziej anonimowego Il Sorridente, czy li „uśmiechniętego” – wy jaśnił Tebaldi. – W odróżnieniu od Il Ricurvo, którego mamy na dwóch wcześniejszy ch zdjęciach, Il Sorridente nigdy dotąd nie sfotografowano, więc młody signor Stiernmarck ze swoją kamerką dokonał czegoś bardzo niezwy kłego. Mianowicie, powszechnie wiadomo, że Il Ricurvo nigdy nie odchodzi dalej niż na kilka metrów od Il Sorridente, którego chroni własny m ciałem. I wszy stko wskazuje na to, że Il Sorridente jest niedaleko samej góry, choć ostatnio popadł trochę w niełaskę. Zalicza się jednak do najgrubszy ch ry b w ‘Ndranghecie, o jakich wiemy. Bo to o ‘Ndranghecie mówimy, moi przy jaciele. Oto człowiek, który wy dał na mnie wy rok śmierci. – Przez co to wszy stko jest trochę skomplikowane – stwierdził Sifakis, zatrzy mując film i powiększając na ekranie twarz mężczy zny po lewej. Fakty cznie, kąciki ust miał lekko uniesione jakby w uśmiechu, gdy jego bezsprzecznie przy garbiony pomagier spuszczał lanie Stiernmarckowi. Uśmiech nie wy glądał do końca autenty cznie, sprawiał wrażenie gry masu wy wołanego przez częściowy paraliż twarzy. – Jak to: skomplikowane?! – ry knął z oburzeniem Tebaldi. – Zamieniamy jednego bossa na drugiego – oświadczy ł Sifakis i kliknął my szką. Na ekranie pojawiła się giganty czna twarz Paula Hjelma. – Widzę was – powiedziała giganty czna twarz. – Tak, tak – pry chnął Tebaldi. – Dlaczego skomplikowane? – Właśnie dlatego, że wy dał na ciebie wy rok śmierci – wy jaśnił Paul Hjelm. Za nim w tle majaczy ł Londy n. – Trudno by łoby usprawiedliwić wy słanie cię tam. – No to kogo w takim razie wy ślecie? Księżniczkę na ziarnku grochu? – Przez dwadzieścia cztery godziny na dobę towarzy szą ci ochroniarze, Fabio. Łażą za tobą jak

ta podejrzana dwójka z Zamku Kafki. Zabierzesz ich ze sobą? – Musisz mi pozwolić jechać! – krzy knął Tebaldi. – Zmarnowałem na to całe ży cie. Nigdy nie by liśmy tak blisko Il Sorridente. Zamordował mojego brata. – Wrócimy do tej kwestii, gdy będziemy dokładniej wiedzieć, gdzie przeby wa tak zwany Ottavio Mascaro. Donatella z Rzy mu się nie odzy wała? – Przekazała ty lko, że „to trudniejsze, niż sądzili” – odparł Angleos Sifakis. – A Ry ga? – Ani mru-mru. Pewnie zmagają się z ty m, co zwy kle zwie się polity ką. – Don’t mention the war – powiedział Paul Hjelm. – Za parę minut mam kolejne spotkanie z dowództwem policji. Możliwe, że potem będziemy mieć kompletnie związane ręce. W każdy m razie zdąży my szy bko omówić odszy frowane maile. Co wy na to? – Twój dawny partner zaskoczy ł nas wszy stkich, wstając wcześnie rano i przy chodząc do pracy w sobotę – odparł Sifakis. – Chavez? – Piwo trapistów to nie przelewki – stwierdził ponuro Jorge Chavez. – Paul, będziesz musiał mi wy baczy ć, że na chwilę schowamy twoje wszechmocne oblicze i wy świetlimy odszy frowane maile. Pierwszy jest z września ubiegłego roku. Ustąpił miejsca Sifakisowi, który sprawnie zmienił obraz i zamiast Hjelma pojawiły się olbrzy mie litery. Chavez ciągnął: – Nie chodzi tu jednak o pierwszy kontakt, raczej trzeci albo coś takiego. Dwa pierwsze Stiernmarckowi udało się na dobre skasować. A więc to by ło na jakieś dwa ty godnie przed ty m, nim jakiś „nieznany finansista” wkroczy ł do akcji i uratował Endy miona pieniędzmi z konta na Kajmanach. A właśnie, pan More się nie odzy wał, Arto? Söderstedt pomasował kark i odparł. – Nie, jeszcze nie. – No dobra – stwierdził Chavez. – To, o czy m w zawoalowany sposób mówi się w mailu, znaczy mniej więcej ty le: „Dzięki za tanie i sprawne rozwiązanie mojego problemu z toksy czny mi odpadami. Ale to nie wy starczy. Firma idzie na dno”. Co wy na to? Bo chy ba tak to można tłumaczy ć. – „Wasze rozwiązanie pilnego dy lematu firmy jest bardzo zadowalające, niemniej pozostaje niestety przy tłaczający kry zy s pły nności” – przeczy tał Sifakis. – I dalszy ciąg: „We wcześniejszy m kontakcie sugerowano możliwość rozwiązania również tej sprawy. Czy można by to rozwinąć?”. Ty m sformułowaniem Carl-Henric Stiernmarck popełnia największy błąd w swoim ży ciu. Zaprasza ich. Poły kają go w całości. Co zresztą sugerowane jest w kolejny m liście. Zmienił obraz. Na ekranie pojawiła się inna plątanina liter. – Listopad – powiedział Chavez. – Pieniądze z Kajmanów zostały przelane. Zrzut odpadów w toku. Mafia posiada teraz pięćdziesiąt trzy procent Endy miona. W ty m mailu pojawiają się dwie ciekawe rzeczy. Po pierwsze, mamy tu drobną skargę, że główni właściciele się nie pokazują i nie mówią, co chcą zrobić z firmą. Zupełnie jakby nie rozumiał, że ma do czy nienia z mafią. Po drugie, wspomina się o „statku”. Angelos? Sifakis pojął go w lot. Powiedział: – Dokładne sformułowanie brzmi: „Przy puszczam, że to jeden z końcowy ch przy stanków na długiej trasie statku”. Chodzi o to, gdzie dokładnie mają zostać umieszczone toksy ny z fabry ki

Endy mion pod Ny näshamn. Czy li na konkretny m pomoście, niedaleko fabry ki. – Co wskazuje na to – dodała Laima Balodis – że chodzi o duży statek towarowy z toksy czny mi odpadami z całej Europy, które mają zostać zrzucone do Bałty ku. Big surprise. – To sprawia, że wszy stkie te powiązania Włoch, Szwecji i Łotwy wy dają się bardziej logiczne – zauważy ł Felipe Navarro. – Nie jest tak, że mafia pozby wa się wy łącznie toksy n z Endy miona. To ty lko jeden z wielu przy stanków po drodze, prawdopodobnie między jakimś portem w południowy ch Włoszech a łotewskim wy brzeżem. Musimy znaleźć tę jednostkę. Prawdopodobnie zgarnia odpady, pły nąc wzdłuż całego wy brzeża Europy Zachodniej. Laima Balodis westchnęła. – Możliwe, że to jest w jakiś sposób usankcjonowane przez łotewski rząd. Ty le że strasznie trudno mi w to uwierzy ć. Nie możemy robić czegoś takiego ze swoim własny m wy brzeżem. Bez względu na to, jak bardzo gospodarczo jesteśmy przy ciśnięci do muru. – Biedny Bałty k – powiedział Arto Söderstedt. – Biedny świat. Jutta Bey er posłała mu krótkie, zdumione spojrzenie i zapy tała: – Czy to z ty m Ny näshamn i umieszczeniem odpadów na dokładnie wskazany m pomoście to jakiś trop? Czy nie można by ustalić, jakie statki towarowe tam cumowały, chociaż nie znamy dokładnej daty odbioru odpadów? – Nie sądzę, żeby ten statek pozwolił się zarejestrować w jakichkolwiek portowy ch dziennikach – odparła Lavinia Potorac. – Pły wa w tę i z powrotem po morzach, tak by nie rzucać się w oczy. Jest jak statek widmo dotknięty zarazą. – Latający Holender – rzucił Chavez – z toksy czny m ładunkiem. – Potem mamy mail z lutego – podjął Angelos Sifakis, wy świetlając go na ekranie. – To ten, którego kopia trafiła do dzielnicy rządowej na Łotwie. Wy słano go na trzy dni przed ty m, jak u Stiernmarcka w domu zjawiło się tamty ch dwóch banderillerów. – I należy go zapewne postrzegać jako bezpośrednią przy czy nę tej wizy ty domowej – dodał Chavez. – Stiernmarck niespodziewanie głośno uskarża się na „brak wy ty czny ch”. Nie można powiedzieć, że grozi, to by by ło za dużo powiedziane, ale sugeruje, że jeśli „nagła podwy żka ceny się powtórzy ”, może będzie „zmuszony głośniej się poskarży ć”. Szkoda, że ten film z Nacka jest niemy. – Trudno powiedzieć, dlaczego kopię akurat tego maila wy słano do Ry gi – powiedział Sifakis. – I mamy jeszcze mail wy słany dwa dni temu wy słany z Domu Kultury w Sztokholmie. Według tego, co powiedział Stiernmarck na przesłuchaniu, po otrzy maniu odpowiedzi na ten mail „bał się tak, jak jeszcze nigdy w ży ciu”. Pisze: „Mam kłopoty. Niebiescy się do mnie dobrali. Nie wiem, ile wiedzą. Co mam robić? Dajcie mi porozmawiać bezpośrednio z Fioletowy m”. Otrzy mał odpowiedź, która kompletnie go przeraziła, ale się nie zachowała. Według tego, co mówił później na przesłuchaniu, chodziło o to, co spotka całą jego rodzinę i przy jaciół, jeśli się wy gada. Szczegółowo i z wy mienieniem nazwisk. – Niebiescy to oczy wiście my – stwierdził Chavez. – Fioletowy to może by ć jakiś szy fr, tak samo jak Niebiescy. Ale może również chodzić o paralelę do Garbatego i Uśmiechniętego. Czy li w przy bliżeniu Il Porpore. Fabio twierdzi, że nigdy nie sły szał o żadny m Il Porpore. – Może się różnie nazy wać, jeśli to w ogóle o niego chodzi – burknął Fabio Tebaldi. – Angielskie „purple” odpowiada mniej więcej „amaranto”, „violetto” czy „porpora”. Żadne z ty ch słów nic mi nie mówi i nie wiem, czy to ma jakiekolwiek znaczenie.

– Co mówi Stiernmarck o Fioletowy m? – spy tała Lavinia Potorac. – Czy twoja żona go o to py tała, Jorge? – Jeszcze nie – odparł chłodno Jorge Chavez. – To będzie następny krok. – No i na koniec mamy korespondencję mailową między Potenzą a Ry gą – powiedział Sifakis, znów zmieniając obraz. – Tę, która czy sto fizy cznie naprowadziła nas na trop. Jest prosta. To dwa krótkie maile wy słane z pięciominutowy m odstępem przez „Ottavia Mascaro” w górach Bazy likaty do „Kasparsa Helmanisa” w dzielnicy rządowej w Ry dze. W ogóle nie doty czą Stiernmarcka, ty lko czasu i miejsca spotkania. Pierwszy jest krótki i zwięzły : „Możliwe spóźnienie do X. Nie więcej niż doba. Szczegóły przez komórkę”. I drugi: „Mogą się zrobić dwie doby z powodu cięższego ładunku. Czekaj na telefon. Nie dzwoń sam”. Jakieś uwagi? – Nie ma wątpliwości, kto ty m kieruje, co? – spy tała Potorac. – Ciekawe, że mają kontakt przez komórkę – wtrącił Navarro. – Dzwonią komórką ze statku? Może to mogłoby w czy mś pomóc… – X to chy ba po prostu miejsce zrzutu? – zastanawiała się na głos Balodis. – Nie mogli wy my ślić czegoś lepszego? – „Cięższy ładunek” nie brzmi za dobrze – westchnął Söderstedt. – Można sobie zadawać py tanie, ile firm przekazuje swoje odpady tej pły wającej kloace. – Najwy raźniej coraz więcej – stwierdził Chavez. – I każda z nich musi za to zapłacić wy soką cenę. – Jeszcze jakieś uwagi? – spy tał Sifakis, zwracając się do niezby t licznego grona. – Ty lko jedna – powiedział Tebaldi. – Posłuchajmy. – Nic, co się pojawia w ty ch mailach, nawet się nie umy wa do tego filmu z Il Sorridente. To jest najważniejsze. Jesteśmy tak blisko jak jeszcze nigdy. Pozwólcie mi tam pojechać i dobrać się do tego całego Ottavia Mascaro w Potenzie. Wy czuwam pod tą maską Il Sorridente. Dostanę się do kraju nieoficjalną drogą i skorzy stam z pomocy zaufanego kolegi, jedy nego, na który m mogę polegać w stu procentach, Fusiarza. No dalej! Hjelm! Ogromna twarz znów pojawiła się na ścianie. Chavez powiedział: – O wielki wodzu, postanawiam tłumaczy ć sobie twoje milczenie nie jako przekonanie o twej omnipotencji, lecz jako cichą zgodę. Ogromne czoło trochę się zmarszczy ło. Wielka twarz odparła: – Bo tak jest. Zgadzam się ze wszy stkim, co powiedziano o ty ch mailach. Wciąż mam natomiast wątpliwości co do Tebaldiego. Nie mogę cię wy słać na śmierć, Fabio, bez względu na to jak bardzo tego pragniesz. – Mogę ich zwieść. – To, że jesteśmy zmuszeni czekać na Rzy m i Ry gę, nie znaczy, że musimy bezczy nnie siedzieć – powiedział Hjelm. – Stwórzmy alternaty wny plan działania. Jeśli Rzy m i Ry ga wy dobędą adresy, musimy by ć gotowi do działania. Proponuję, by śmy stworzy li dwie dwuosobowe grupy. Ci, którzy pojadą do Bazy likaty, muszą to zrobić w całkowitej tajemnicy. Ci, którzy pojadą do Ry gi, prawdopodobnie również. Niemniej by ć może trudno wam będzie poradzić sobie bez pomocy miejscowej policji. Dlatego cię potrzebujemy, Fabio. Naprawdę jesteś w stanie niezauważony dostać się do Bazy likaty ? – Jak najbardziej – zapewnił z zapałem Tebaldi. – Chcę zabrać ze sobą Potorac.

Lavinia Potorac naprawdę sprawiała wrażenie zdumionej. Na ułamek sekundy maska twardzielki przekrzy wiła się na jej twarzy. Po chwili znów by ła na miejscu. Potorac krótko, stanowczo kiwnęła głową. – No dobra – powiedział Hjelm. – Z Ry gą będzie trochę trudniej. Nie mamy przecież w głównej grupie żadnego rdzennego Łoty sza. Ale o ile dobrze rozumiem, Balodis mówi trochę po łotewsku. Zgadza się, Laima? – Tak – potwierdziła Laima Balodis. – Ale do rdzennego Łoty sza bardzo mi daleko. – Mimo to jesteś naszą ekspertką od krajów bałty ckich. Kogo chcesz wziąć ze sobą? Oczy Laimy Balodis się rozszerzy ły. Rozejrzała się po sali konferency jnej. To by ło tak, jakby ujrzała swoich kolegów w zupełnie nowy m świetle. – Nie mam zielonego pojęcia – odparła. – Na pewno masz – stwierdził Hjelm z miną wszechmogącego. – No dobra – powiedziała Balodis. – Chavez. – Co? – wy buchnęła Potorac. – Przecież on nawet nie należy do grupy ! – Masz jeszcze księżniczkę na ziarnku grochu – wtrącił Tebaldi. Jutta Bey er spojrzała w podłogę, Söderstedt pogłaskał ją po ramieniu i odezwał się dość ostro: – Mówisz to po raz ostatni, prawda? Dosy ć już ty ch zagry wek, Tebaldi. – W porządku – odparł niespodziewanie Włoch. – Przepraszam, to by ło niepotrzebne. Zapadła kompletna cisza. Wszy scy obserwowali Tebaldiego, który w końcu wy konał przepraszający gest. – Przy jmuję przeprosiny – powiedziała po chwili Jutta Bey er. – Poza ty m nie sądzę, by m pasowała do działań na Łotwie. Dobry wy bór, Laima. Angelos i Felipe to komputerowi gliniarze, Arto jest za stary, ja jestem księżniczką. Wiem, że Jorge Chavez by ł przez wiele lat twoim partnerem, szefie, i że ciężko pracowaliście w terenie. – Fakty cznie – przy znał Hjelm. – Co powiesz, Jorge? – Ale ja gówno wiem o Łotwie – jęknął Chavez. – Ale za to mnóstwo o policy jnej robocie – stwierdził Hjelm. – I nie chcę przez to powiedzieć, że Angelosowi i Felipe brakuje doświadczenia w terenie, ale obaj jesteście potrzebni tu, w Hadze. Arto, jak wspomniano, jest na to za stary. – Chwila, chwila – zaprotestował leniwie Söderstedt. Wszy scy czekali na ciąg dalszy, ale ten nigdy nie nastąpił. – Pojadę na Łotwę, jeśli tak sobie ży czy cie – oświadczy ł po chwili Chavez. – Żaden problem. – Dobrze – podsumował Hjelm z ekranu. – Chcę podkreślić, że do tego dojdzie, ty lko jeśli znajdziemy się w kry ty cznej sy tuacji i dostaniemy konkretne adresy od Ry gi i Rzy mu. Widzę, że moje spotkanie już się zaczęło. Skontaktujemy się wkrótce. To pewnie głupota spóźnić się na spotkanie z najważniejszy mi ludźmi bry ty jskiej policji. – Go for it – rzucił Chavez i Hjelm zniknął. Angelos Sifakis wstukał coś na klawiaturze. Ekran projekcy jny pociemniał i zaczął się zwijać, podjeżdżając pod wspaniały kasetonowy sufit. Sifakis powiedział: – O ile macie możliwość jakoś się przy gotować, to znaczy przede wszy stkim Tebaldi i Balodis, to chy ba pora się teraz do tego zabrać. Poza ty m pracujemy normalnie dalej. Powoli, kropla po kropli, wy sączy li się z sali konferency jnej. W końcu zostali ty lko Bey er i Söderstedt.

– Dziękuję – powiedziała Jutta. – Za co? – spy tał Arto. – Za to, że stanąłeś w mojej obronie. Söderstedt uśmiechnął się i odparł: – Stanąłem w obronie dobrze zgranej grupy. Lata pracy nauczy ły mnie, jakie to ważne. Bey er powoli pokiwała głową. – Nie sądzę, żeby Tebaldi by ł ty pem prześladowcy – odezwała się po chwili. – Nie naprawdę. – Jestem przekonany, że by ł prześladowany w dzieciństwie – stwierdził Söderstedt. – Może z powodu jakiejś zdrady wobec kodeksu honorowego mafii. Poza ty m miał trochę racji. – Co? Jak to? – Jesteś trochę księżniczką na ziarnku grochu. Jutcie Bey er na chwilę opadła szczęka. Zaraz jednak dostrzegła lekki uśmiech na twarzy Söderstedta. Pacnęła go w ramię i powiedziała: – No chodź, mamy ważniejsze rzeczy o roboty, niż tu siedzieć i się nad sobą rozczulać. Arto Söderstedt wstał, zerknął na pomiętą samoprzy lepną karteczkę, którą wy jął z kieszeni spodni, i spy tał: – Masz na my śli „ksangpudy grgy mongultjudy gnialkridingy ljiang”? – Właśnie – odparła Jutta Bey er. – Ty lko że najpierw muszę wy słać trochę informacji za Atlanty k.

Ground Zero Nowy Jork, 11 kwietnia TO, CO NADPŁYWA znad Atlanty ku, to na pewno lato. Zupełnie jakby ktoś wbijał dłuto w szare poranne niebo i rozchy lał pokry wę chmur. Szczelinami sączy się jasny błękit, jasny błękit, który toruje drogę przy pominającemu labiry nt układowi ścian ze światła. Spły wają one w dół, jedna po drugiej, ze sklepienia niebios. Wy daje się, że słońce podczas swej długiej nieobecności zebrało siły i teraz energicznie posy ła w dół promienie podzielone wy raźnie na porcje. Najdziwniejsze jest to, że to się dzieje właśnie tutaj. Siedzi w barze na który mś piętrze The Millenium Hilton przy Church Street i czeka. Spogląda prosto na Ground Zero. To nadal plac budowy. Wy daje się, jakby niewiele się wy darzy ło podczas ty ch lat. Lat, gdy nikt nie by ł w stanie zrozumieć. Marek Kowalewski niewiele w ży ciu podróżował. Polska policy jna pensja, z której utrzy my wał się przez całe dorosłe ży cie, by najmniej nie dała mu możliwości, by objechać świat. Nie czuje właściwie żadnego związku z powalony mi bliźniaczy mi wieżami. Gdy nad Manhattanem uniósł się dy m, miał nie więcej niż dwadzieścia lat, a wtedy ledwie wiedział, gdzie leży Manhattan. Teraz jednak, gdy spogląda na ten wielki, ale wy raźnie odgraniczony obszar i widzi dziwny labiry nt świateł powstający nad zaczątkami fundamentów, rozumie, jaki ładunek emocji niesie ta dziura w tej wielkiej metropolii. – Dziwne, prawda? – odezwał się kobiecy głos tuż przy jego prawy m uchu. Odwrócił się i ujrzał elegancką ciemnowłosą kobietę około trzy dziestki. Wy ciągała do niego rękę. Ujął ją i uścisnął. Dopiero gdy ją wy puścił, pojął, z kim właśnie się przy witał. – Hannah Rowlins? – spy tał, przy glądając się kobiecie, którą bardzo trudno mu by ło powiązać z drobny m złodziejem z Krakowa Radosławem Trzcińskim. Przy siadła się do niego i spojrzała w tę samą stronę. – Wciąż są tacy, który m bardzo trudno jest uwierzy ć, że stało się to, co mówią – powiedziała Hannah Rowlins. – Zawaliły się trzy giganty czne budy nki, bo nie zapominaj, że by ły trzy, i wszy stkie trzy upadły prosto w dół, ani trochę nie przechy lając się na bok. A przecież upadając, powinny zniszczy ć ogromną część Manhattanu. – Nie rozumiem – powiedział szczerze Kowalewski. – To długa historia – odparła Rowlins. – Twin Towers zbudowano ze stali. Stal nie topi się tak łatwo. Żadne inne stalowe konstrukcje na świecie nie zawaliły się z tego powodu, że stopiła się stal. Tu zawaliły się trzy, w ty m samy m dniu. A do tego stal stopiła się w idealnie regularny sposób, tak że wszy stkie trzy budy nki upadły bardziej elegancko niż przy jakimkolwiek planowany m wy burzaniu. – Zwy kle coś takiego określa się mianem teorii spiskowy ch, prawda? – rzucił Kowalewski i naty chmiast tego pożałował. Ale Hannah Rowlins roześmiała się ty lko głośno i odparła. – Właśnie.

Po raz pierwszy przy jrzał jej się trochę dokładniej. Ciemnowłosa, o karnacji południowej Europejki, jasnopiwne oczy o przenikliwy m, by stry m spojrzeniu kogoś, kogo ukształtowała manhattańska dzielnica biznesu. Surowy biznesowy strój, szczupłe, wy trenowane na siłowni ciało. By ć może zaburzenia odży wiania. – Przy puszczam, że chciałaś spotkać się akurat tutaj z jakiegoś szczególnego powodu – powiedział Kowalewski. – Masz ochotę napić się kawy ? – Chętnie. Latte macchiato – odparła Hannah Rowlins. – I tak, istnieje pewien szczególny powód. Ty le ty lko, że zupełnie osobistej natury. Chciałam zobaczy ć, jakie zrobili postępy. Mają tu przecież zbudować zupełnie nowy World Trade Center. One World Trade Center, tak ma się nazy wać. Giganty czny drapacz chmur tej samej wy sokości, co Twin Towers. Plus maszt na samy m szczy cie, do wy sokości ty siąca siedmiuset siedemdziesięciu sześciu stóp. To po to, by uczcić ty siąc siedemset siedemdziesiąty szósty, rok uzy skania niepodległości. – Wy dajesz się bardzo obeznana z tematem – zauważy ł Kowalewski. Równocześnie udało mu się przy wołać kelnerkę i zamówił dwie latte macchiato. – Wszy scy nowojorczy cy są z nim obeznani – odparła Rowlins, wzruszając ramionami. – To wszy stko by ło straszne. Sama widziałam to z nabrzeża na Brookly nie. Mieszkam w Williamsburgu. Kowalewski pokiwał głową. – Co robiłaś w Polsce? – spy tał. Hannah Rowlins znów wy buchnęła śmiechem. To by ł szczery, zaraźliwy śmiech. – To znaczy poza ty m, że dawałam się bzy kać drobny m lokalny m gangsterom, którzy bili kobiety ? Marka Kowalewskiego ogarnęło bardzo niekomfortowe uczucie. I tak miał lekko zarumienioną twarz, co od dzieciństwa go iry towało, ale bardzo rzadko naprawdę się rumienił. To właśnie przy trafiło mu się teraz. Poczuł się jak jakiś wieśniak. Chłop z bloku wschodniego na Manhattanie. – Tak – odparł, by przestać się rumienić. – Poza ty m. – Pracuję w tej części Manhattanu – odparła spokojnie. – Dzielnica biznesu. Prowadzę sklep z ubraniami dla kobiet, które tu pracują. Na urlop mogłam się wy brać dopiero późną jesienią. Postanowiły śmy wtedy z koleżanką, że wy bierzemy się do Europy. Przejechały śmy przez konty nent z południa na północ w trochę ponad miesiąc. Z Sy cy lii do północnej Finlandii. Kraków by ł po prostu po drodze. Piękne miasto. Wstrętna żubrówka. – Więc to żubrówka by ła przy czy ną tego, no cóż, dziwnego wy boru? – Z sokiem jabłkowy m jest okropnie zdradliwa – wy jaśniła Rowlins, patrząc mu w oczy. – Cholera, inaczej nie da się jej przełknąć – roześmiał się z ulgą Kowalewski. – Wy chowałem się na ty m gównie i o wiele zby t często rzy gałem żubrówką, by mieć ochotę jeszcze kiedy ś jej spróbować. – Teraz jesteś Europejczy kiem? – spy tała Rowlins z szerokim uśmiechem. – O tak – odpowiedział Kowalewski i uśmiechnął się szeroko. – Z „jednostki operacy jnej Europolu”, prawda? Kowalewski poczuł, że jego uśmiech blednie. W trochę innej sy tuacji zafascy nowałoby go, jak rozprzestrzeniają się informacje po kuli ziemskiej w epoce postindustrialnej. Jak jedno nieostrożnie wy powiedziane w chwili szczęścia słowo trafiło na inny konty nent, znalazło drogę do tej metropolii. I nic z tego nie można już by ło odwołać czy cofnąć. – Nie ma takiej jednostki – odparł. – Ale zgadza się, pracuję dla Europolu.

– I płacą ci za podróż do Nowego Jorku ty lko po to, by ś powstrzy mał rozprzestrzenianie się fałszy wej plotki? No jasne. Bardzo prawdopodobne. – To nie po to tu jestem – powiedział Kowalewski. – Mam prześledzić drogę rozprzestrzeniania się plotki. Nie musisz mówić o Radosławie Trzcińskim z Krakowa, jeśli nie masz ochoty. Ale chciałby m, by ś powiedziała mi, dokąd ta plotka jeszcze zawędrowała. – Czy li jakiej osobie albo osobom o ty m powiedziałam? – Osobom? – wy buchnął Kowalewski. Hannah Rowlins znów się roześmiała. Śmiech wciąż by ł zaraźliwy, lecz ty m razem brzmiała w nim nuta ironii. Kowalewskiemu w niczy m to nie przeszkadzało. O wiele za łatwo można mnie uwieść, pomy ślał Marek Kowalewski, i też wy buchnął śmiechem. – Nie martw się – powiedziała w końcu Rowlins. – Powiedziałam o ty m ty lko jednemu człowiekowi, w sumie nawet nie wiem dlaczego. Może to przez to, z jakim przejęciem ten… jak mu tam by ło, z Krakowa… mi o ty m opowiadał. Że ponoć ściga go zupełnie nowa europejska jednostka policji. Próbował mi zaimponować, że jest wielkim przestępcą. – Masz słabość do przestępców? – spy tał Kowalewski. – To by ło trochę zby t osobiste – uśmiechnęła się Rowlins. – Przepraszam, to by ło niepotrzebne. – Wy daje mi się, że jesteś bardzo ciekawskim człowiekiem, Marek. – Skrzy wienie zawodowe – odparł Kowalewski, zmagając się z rumieńcem. – Nie wy daje mi się – powiedziała Hannah Rowlins. – My ślę, że to zupełnie osobista ciekawość. Na to Kowalewski nie by ł w stanie odpowiedzieć. Rumieniec zwy cięży ł. A Rowlins wy buchnęła śmiechem. Wciąż by ł zaraźliwy. – Interesują cię kobiety, prawda, Marek? – spy tała. – Temu nie mogę zaprzeczy ć – odparł. – Skąd wiedziałaś, że Trzciński bije kobiety ? – Aha – oży wiła się Rowlins. I przestała się śmiać. – Może to jednak mimo wszy stko policy jna ciekawość. – Nie jestem pewien, czy zawsze udaje mi się je od siebie rozróżnić. – A jednak wy ciągasz wniosek na podstawie faktu, że poszłam do łóżka z mężczy zną, który próbował udawać wielkiego przestępcę i przy znał, że bije kobiety ? – Trudno tu uniknąć wy ciągnięcia jakiegoś wniosku. – I jaki on jest? Marek Kowalewski odchy lił się na niewy godny m stołku barowy m w The Millenium Hilton na Manhattanie, spojrzał uważnie na bizneswoman siedzącą obok i powiedział: – Wolność. – Wolność? – Prowadzenie sklepu z ubraniami dla kobiet biznesu jest pewnie dość stresujące – wy jaśnił Kowalewski. – W końcu mogłaś wy jechać na późny upragniony urlop. Pojechałaś w nieplanowaną podróż po Europie z „koleżanką”, wy piłaś duże ilości żubrówki z sokiem jabłkowy m i przespałaś się z niezby t atrakcy jny m przestępcą z Krakowa, którego zresztą dopiero co wsadziłem za kratki. Wniosek: wolność to przekraczanie granic i odwaga, by robić to, czego nigdy dotąd się nie robiło. Im bardziej stresujące ży cie, ty m większa potrzeba, by się wy rwać.

My lę się? – Wsadziłeś go za kratki? – Trochę ponad dobę temu. Tak. Wtedy znów wy buchnęła śmiechem. To by ł naprawdę ciepły śmiech. Zdumiało go to. – Dobra robota – pochwaliła. I dodała: – W sumie się nie my lisz. Nie do końca. – Trochę za łatwo jest przejść tchórzliwie przez ży cie – Kowalewski przy łapał się na ty m, jak wy powiada te słowa. – Ale ogólnie rzecz biorąc, nie. Nieszczególnie pociągają mnie przestępcy. Ale może Polacy … Gdy Marek Kowalewski zdał sobie sprawę, że po raz trzeci oblewa się rumieńcem, zmęczy ł się sam sobą i powiedział: – Może miałaby ś ochotę dziś wieczorem pokazać mi swój Nowy Jork? To by ł wóz albo przewóz i sekundę później ten pomy sł wy dał mu się kompletną głupotą. Przecież nie usły szał jeszcze odpowiedzi na jedy ne istotne py tanie. Teraz mogła ze złością wstać i sprawić, że cały ten głuchy telefon skończy się jedny m siarczy sty m policzkiem. W miejscu z widokiem na Ground Zero. To mogła by ć ta sekunda, gdy cała kariera zawodowa Marka Kowalewskiego dobiegnie końca. Niepotrzebnie się przejmował. Odparła z uśmiechem: – By le nie Manhattan. Może chciałby ś zobaczy ć Brookly n? Williamsburg? – Bardzo chętnie – zapewnił z wy jątkowo szerokim uśmiechem. Przy glądała mu się przez chwilę, a potem powiedziała: – Muszę wracać do pracy. Ale ty też musisz mieć coś do roboty. Zapuściłam się w dy skusję o policji z różny ch krajów z facetem, którego poznałam. Wtedy mimochodem powiedziałam mu, że Europol ma jednostkę operacy jną. – Ale my wcale jej nie mamy – odparł Kowalewski, czując, że ogarnia go poczucie szczęścia. – Co to by ł za facet? – Gitarzy sta z zespołu grającego indie – odparła Rowlins. – Poznałam go w tej ponurej okolicy przy Times Square. Ale by ł miły. Rozmawialiśmy też trochę o jedenasty m września. Nazy wał się Ky le. – Ky le? – By liśmy u niego w domu. Nie pamiętam nazwiska, mieszka w Alphabet City. Niedaleko skrzy żowania Avenue B z East 6th Street. Dość obskurny budy nek wśród wszy stkich ty ch odnowiony ch. Wy daje mi się, że to by ło przy East 6th. Teraz muszę lecieć. Tu masz moją wizy tówkę. Kończę o siódmej. Przy jdź po mnie. A potem sobie poszła. Marek Kowalewski przy jrzał się wizy tówce. I fakty cznie chodziło o ekskluzy wny sklep z odzieżą gdzieś przy Pearl Street. Prócz nazwy firmy na wizy tówce by ło też nazwisko: Hannah Rowlins, Business Manager. Odetchnął i rozluźnił się. Uśmiechnął. Wstał i przeciągnął się. Jego spojrzenie powędrowało wzdłuż Church Street ku miejscu budowy, gdzie kiedy ś wznosiły się dwa z najwy ższy ch budy nków na świecie Słoneczny labiry nt zniknął. Całe Ground Zero znajdowało się teraz w ostry m, jednorodny m, letnim świetle. Szare chmury zniknęły jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Marek Kowalewski uśmiechał się absurdalnie szeroko.

Ży cie wcale nie jest takie głupie, pomy ślał. A potem: Alphabet City. I ruszy ł w drogę.

4 Wołanie

Sarcophagus Maconiana Severiana Londyn, 11 kwietnia NIE BYŁO NA TO CZASU, jednak by ło to konieczne. Napły wało do niego niczy m z krańców wszechświata i znajdowało drogę prosto do jego duszy, jakby na krótką chwilę stał się centralny m punktem galakty ki. Kilka prosty ch figur ry tmiczny ch nabierało intensy wności przez kwadrans, by potem przejść w dziwne, czy ste piękno. Zupełnie jakby jego słuchawki wy chwy ty wały z nieskończoności eteru absolutną prawdę, jakby coraz bardziej skomplikowany świat nagle wy dawał się czy mś oczy wisty m. A jednak nie sposób by ło wy razić tego inaczej niż za pośrednictwem muzy ki. Czuł na sobie ich spojrzenia, ale nawet raz podczas ty ch ponad dwudziestu minut nie otworzy ł oczu. To by ło prawdziwe ładowanie akumulatora. Zastępowało mu sen. Słuchał dwóch części Premonition z Leucocyte, ostatniej pły ty Esbjörn Svensson Trio. Premonition – ostrzeżenie, zapowiedź, przeczucie. Czy te wszy stkie dziwne sprawy, które ich otaczały, nie by ły zapowiedzią? Czy Paulowi Hjelmowi przez cały czas nie towarzy szy ło przeczucie? Ostrzeżenie przed przy szłością? Ta muzy ka przy pominała o tak wielu rzeczach. Mimo tego, że Esbjörn Svensson zmarł kilka miesięcy po jej nagraniu, by ła przy pomnieniem nie o absurdalnej kruchości ży cia, lecz raczej o jego sile, jego możliwościach – wbrew wszelkim przeciwnościom. Przy pomnieniem o ży ciu, które spogląda ciemności prosto w oczy i mimo to trwa dalej. O ty m, że wbrew wszy stkiemu razem możemy dokony wać wielkich rzeczy i by ć może nawet powstrzy mać coraz szy bsze rozprzestrzenianie się tego co nieludzkie. O ty m, że temu, co ludzkie, w niemal nadprzy rodzony sposób udaje się przetrwać wszelkie zło i stać się jeszcze silniejszy m. Palce Esbjörna pod koniec Premonition – Contorted – przepięknej drugiej połowy. Ileż one potrafiły wy czarować z nicości. Contort – „wy paczać, zniekształcać”. Jakże niewy paczone by ło to wszy stko… Paul Hjelm kliknął funkcję iPada w swoim iPhonie, przeszedł z try bu offline na łączenie z siecią. Trzy nieodebrane połączenia w ciągu dwudziestu trzech minut. Obraz jego ży cia. Nie miał jeszcze sił, by się do tego zabrać. Podniósł wzrok, zsunął słuchawki i napotkał spojrzenia Corine Bouhaddi i Miriam Hershey. Siedziały przy swoich komputerach, on leżał na sofie przy oknie. W ich oczach nie dostrzegł oskarżenia, jednak widział je w ich demonstracy jnej obojętności. Miał to gdzieś. Ży cie powróciło do jego wy jałowionej duszy. A ty m samy m i do ciała. – No i? – spy tała Bouhaddi. – No cóż – westchnął Hjelm. – The Met wszczy na wewnętrzne śledztwo. Mark Pay ne i David Coleman są poza naszy m zasięgiem. Bouhaddi walnęła pięścią w komputer. Hershey pod warstwą bandaży wy dawała się mieć raczej zamy śloną minę. – Przy puszczam, że to zależy od tego, w jakim stopniu zamierzamy by ć posłuszni.

– Z pewnością – potwierdził Hjelm, wstając. – Ale nawet jeśli zamierzamy by ć nieposłuszni, zamknęło się przed nami sporo istotny ch drzwi. Jak daleko zaszły ście? Bouhaddi niecierpliwie machnęła ręką i powiedziała: – Dziś po południu mam się spotkać z kimś z Asterion Security Ltd., tej firmy ochroniarskiej. Masz ochotę się przy łączy ć? – Dobry pomy sł – kiwnął głową Hjelm. – Miriam będzie musiała tu siedzieć, dopóki nie przejdzie jej wstrząśnienie mózgu. – Nic mi nie jest – rzuciła ostro Hershey. – A poza ty m nic mi nie jest. Hjelm i Bouhaddi gapili się na nią aż do chwili, gdy udało im się dostrzec uśmiech pod warstwą bandaży. – Chciałaby m by ć równo traktowana – powiedziała ty lko. – Przepraszamy cię – powiedział Hjelm. – Prawda, Corine? – Whatever – burknęła kwaśno Bouhaddi. – To jak, zobaczy my, na czy m stoimy ? – Jak najbardziej – potwierdził. – Pojawiło się sporo zakłóceń, ale masz całkowitą rację. Najwy ższa pora na podsumowanie. Mamy przecież teraz dwa fronty. Pracujemy nie ty lko nad estety cznie ułożony m ciałem z Hampstead Heath, lecz również nad śmiercią Azjaty w Docklands. Ty m tropem zajmujesz się ty, Corine, a ja zdąży łem trochę pogadać z kolegami Pay ne’a i Colemana z drogówki, nim straciłem taką możliwość. Wrócę do tego. Ważną rzeczą w ty m kontekście, możliwością, która by ć może teraz też została zamknięta, jest ten raport lekarz sądowej Hazel Mallory, w który m najwy raźniej ktoś grzebał. Nie wiem, czy będziemy mieli możliwość nad ty m pracować. Do tego dochodzi nasze pierwotne śledztwo, wciąż nieruszone. Zostaliśmy ty lko we troje. Dry den jest po operacji, wciąż leży podłączony do respiratora i ponoć nie ocknie się jeszcze przez wiele godzin, może nawet przez dobę. To znaczy, że jego zadanie, czy li przede wszy stkim przy jrzenie się dokładniej materiałom znaleziony m w odby tnicy ofiary z Hamstead, nie posunęło się naprzód. Przejrzałem jego notatki i znalazłem parę interesujący ch rzeczy. Do tego też wrócę. Jak pamiętacie, podzieliliśmy się robotą. Corine zajmowała się modus operandi, gdy by liśmy zmuszeni przerwać pracę. Dotarłaś do czegoś? – Nie za bardzo – odparła Bouhaddi. – Nie istnieją żadne organizacje przestępcze, które konsekwentnie biją kobietę po twarzy, dopóki nie umrze. W każdy m razie żadnej takiej nie znalazłam. Pojedy ncze przy padki, żadnego wzorca. – W takim razie pozostaje py tanie, czy to nam coś mówi – stwierdził Hjelm. – Może to, że ktoś, kto ma rozpoznać sposób postępowania, nie rozpozna go po metodzie, ty lko po wy glądzie ofiary. W takim przy padku znów zbliżamy się do aspektu sztuki. Wtedy rzeczy wiście chodzi o to, by wiernie oddać jakieś dzieło sztuki. Miałem możliwość jedy nie pośpiesznie skontaktować się mailowo z ekspertami, i przy najmniej do czasu wy darzeń ubiegłej nocy nie dostałem odpowiedzi. Sprawdzę jeszcze raz. Co wy na to? – Jeśli zamy sł jest taki, że ktoś ma rozpoznać sam modus operandi – odezwała się Bouhaddi – to mówimy tu raczej o czy mś wewnątrz świata przestępczego, prawda? Ten, kto ma rozpoznać przestępstwo i się przestraszy ć, musi w takim wy padku wiedzieć, że postępuje tak konkretna grupa. Coś w sty lu: następny w kolejce możesz by ć ty. Jeśli nie ma żadnej grupy, która by tak działała, niekoniecznie musi chodzić o porachunki sy ndy katów przestępczy ch. W takim wy padku komunikat skierowano do kogoś spoza świata przestępczego. My ślę, że ktoś naśladował dzieło sztuki, by przestraszy ć człowieka, który to dzieło zna. I zapewne ma szczególne znaczenie dla kogoś, do kogo

skierowane jest ostrzeżenie. – Brzmi prawdopodobnie – stwierdziła Hershey. – Zwłaszcza jeśli weźmie się pod uwagę, jak pedanty cznie zaaranżowano miejsce popełnienia przestępstwa. Posklejane części ciała. Ktoś chciał wiernie oddać jakiś obraz. – W takim razie co do tego jesteśmy zgodni – stwierdził Hjelm. – My ślałem o ty m, co ktoś z nas powiedział w Hadze. Czy to rzy mskie dzieło sztuki? Prześcieradło wy daje się strasznie rzy mskie. – Chy ba twój rodak to powiedział – zauważy ła Hershey. – Arto? – Chy ba tak. I należałoby to sprawdzić. Nie jestem znawczy nią sztuki, ale jeśli to dzieło by ło rzy mskie, mówimy raczej o rzeźbie albo mozaice, nie obrazie, prawda? Gdy by by ło greckie, pewnie chodziłoby o malowidło na wazie. – Dobra, dziękuję – powiedział Hjelm. – Sprawdzę maile i zobaczę, czy coś mam. Zrobię to od razu. Podszedł do biurka i kliknął. Odczy tał na głos: – „Kilkakrotnie próbowałem się do pana dodzwonić, ale bezskutecznie. Jak bardzo jest pan tak właściwie zainteresowany moją pomocą? Pozdrawiam, profesor Graham D. Nodham, Oxford”. – Coś mi się wy daje, że kiedy profesor dzwonił, szef słuchał sobie muzy ki – stwierdziła cierpko Bouhaddi. – Później do niego oddzwonię – równie cierpko odparł Hjelm. – Mamy jeszcze szy fr: „e98weriN” i „79sYsd76” w osobny ch linijkach. Doszłaś z ty m do czegoś, Miriam? – Niestety nie – odparła Hershey. – To mi wy gląda na przy padkowo wy generowane kombinacje, takie jak te hasła, które przy sy łają człowiekowi, kiedy zapomni własnego. Wy słałam je od razu do bliskiego przy jaciela z MI-5, eksperta od szy frów, ale on twierdzi, że jedy ny wzorzec, jaki jest w stanie wy kry ć, to przy padek. – Ale dwa? – zdziwił się Hjelm. – Nazwę uży tkownika człowiek wy biera przecież zwy kle sam. Insty nkt mi podpowiada, że to jakieś konta mailowe. Ale w takim wy padku, czy nie jest zwy kle tak, że sam adres mailowy jest nazwą uży tkownika, a hasło może wy glądać tak jak to? – Zgadza się, jest tak na przy kład na Hotmailu – odparła Hershey. Ale na świecie są też inne serwisy, które nie stosują samego adresu mailowego jako nazwy uży tkownika. Zaczęłam właśnie sporządzać listę takich, kiedy … no cóż… stało się to. Szy bko dotknęła ręką twarzy. – By łby m wdzięczny, gdy by ś dalej się ty m zajmowała – powiedział Hjelm. – Potem pozostanie ty lko przetestować wszędzie nazwę uży tkownika i hasło. A w ogóle, jak poszedł roentgen? – I teraz jest odpowiednia pora, żeby o to py tać? – pry chnęła Bouhaddi. – Tak mi się skojarzy ło, przepraszam – odparł Hjelm. – Prędzej czy później czeka mnie operacja plasty czna – powiedziała Hershey. – Mówili, że kość jarzmowa jest rozłupana. Kości czołowej też się trochę oberwało. – Jesteś silną kobietą – powiedział Hjelm. – Nie zamierzam przegapić rozwiązania tej sprawy – odparła Hershey. – Tak po prostu. – W takim razie opowiem, czego udało mi się dowiedzieć – zaczął Hjelm. – Po pierwsze, materiały Ralpha. Na początek ta plastikowa rurka: „półszty wna rurka, jakich uży wa się na

przy kład przy drążkach do niektóry ch żaluzji lub draperii”. Według notatek Dry dena można je spotkać w wielu londy ńskich hotelach. Dość łatwo je przy ciąć i zrobić z nich rurkę, w której da się ukry ć kawałek papieru. Dość łatwo jest też uformować korki, by móc ją zamknąć. Jeśli uda nam się znaleźć pokój hotelowy ze zby t krótkim drążkiem do żaluzji albo draperii, będzie to znaczy ło, że jesteśmy na właściwy m tropie. – To mi nie wy gląda na najtańszy pokój w hotelu – stwierdziła Hershey. – Raczej coś z górnej półki albo jeszcze lepiej. Draperie… – …albo żaluzje, co pewnie jest trochę mniej ekskluzy wne – stwierdził Hjelm. – Zgadzam się z tobą, Miriam. Nie wy gląda mi to na tani pokój w Bay swater. Z drugiej strony, to tam znajdują się prawie wszy stkie hotele. Zanim Ralph został postrzelony, zaczął robić listę. Możesz się ty m zająć, jeśli zdąży sz. Czy li kolejna lista. W najlepszy m wy padku można będzie to połączy ć z kartką, na której nasza Jane Doe napisała tę zagadkową wiadomość. Może to hotelowa papeteria? – Dobra – rzuciła Hershey. – Po drugie – ciągnął Paul Hjelm – rozmawiałem z policjantami z drogówki, zanim nam tego zabronili. Według nich David Coleman jako pierwszy wziął dodatkową pracę, jakieś trzy miesiące temu. Potem dołączy li do niego inni, o nazwiskach Burton i Combes, i dopiero na jakiś ty dzień przed London Summit Coleman wciągnął do tej roboty Pay ne’a. Wszy scy dostawali zlecenia ochroniarskie od Asterion Security Ltd. Według tego, co twierdzili ich koledzy, chodziło o pilnowanie firm w nocy i dodatkową robotę w galeriach handlowy ch. Nie udało mi się złapać ani Burtona, ani Combesa, więc nikt tego nie potwierdził. Interesujący w ty m kontekście jest fakt, że Burton i Combes jechali inny m wozem eskorty podczas London Summit. Nie mam pojęcia, gdzie się znajdowali, gdy Pay ne i Coleman potrącili naszego Azjatę, który zresztą prawdopodobnie jest Ty betańczy kiem, ale zastanawiam się, czy nie by łoby warto dokładniej się temu przy jrzeć. – O ile dobrze zrozumiałam – odezwała się Bouhaddi – Pay ne by ł po ty m wy padku w autenty czny m szoku. Świadkowie, również Arto Söderstedt, sły szeli, jak głośno klął, wy siadając z samochodu. Potem poszedł na zwolnienie. A Coleman wy jechał na urlop. Mamy ich adresy ? – Powiedz, co my ślisz. – Pay ne, ojciec rodziny, pracuje w Asterion od niedawna – zaczęła z namy słem Bouhaddi. – Coleman, kawaler, ma doświadczenie. To będzie fikcy jny scenariusz, dobra? Long shot. – Jasne – uśmiechnął się Hjelm. – Coleman namawia Pay ne’a, by zrobił coś, czego ten nie chce. Tak po prostu. Pay ne jest autenty cznie w szoku, głośno klnie, potem idzie na zwolnienie. Coleman zmusił go, żeby to zrobił. Teraz Coleman jest na urlopie. Pewnie nikt nie wie, gdzie przeby wa. Powinniśmy się dobrać do Marka Pay ne’a. Ma rodzinę, dzieci. Nie tak łatwo mu zmienić miejsce poby tu. – No to jak wy gląda ten scenariusz? – spy tał Hjelm. – Pay ne i Coleman siedzą w wozie i nagle Coleman mówi, że muszą przejechać jakiegoś Ty betańczy ka? Corine Bouhaddi wy dawała się trochę zaskoczona, jakby nie zaszła w my ślach aż tak daleko. – Tak, do diabła. Tak musiało by ć – powiedziała w końcu. – Powtórzę – odezwała się Miriam Hershey. – Ci, na który ch wpadliśmy z Ralphem, to nie by li gliniarze z drogówki. To by li zawodowcy. – Wcale nie sądzę, że to Pay ne i Coleman by li w biurze Tony ’ego Robbinsa – odparł Hjelm. – Podejrzewam natomiast, że Asterion Security Ltd. nie specjalizuje się ty lko w jedny m. I że ma

o wiele bardziej profesjonalne struktury. Czy li takie, na jakie się natknęliście, Miriam. – Dobra – mruknęła Hershey. I to na razie ty le. Dla Corine Bouhaddi to nie by ła kwestia reputacji. Wy dawała się autenty cznie zaciekawiona, gdy powiedziała: – W takim razie musimy zakładać, że przy najmniej Coleman wiedział, kogo mają potrącić drugiego kwietnia. Skąd? – Według Söderstedta na Twitterze pojawiła się wiadomość, że drugiego kwietnia rano Barack Obama ma się zatrzy mać i greet crowd. Jeżeli nasza teoria się zgadza, bo mam nadzieję, że zaczy na nam się tu pojawiać jakaś teoria, domy ślali się, że Ty betańczy k będzie jakieś sto metrów od południowej bramki i będzie za wszelką cenę chciał się spotkać z Barackiem Obamą. Czy li znali czas i miejsce. – Ty lko mniej więcej – dodała z wielkim zapałem Bouhaddi. – Ktoś wiedział, że to prawdopodobne, ale nie wiedzieli dokładnie, gdzie się znajdował. Musieli go wy wabić. W ty m celu ktoś opublikował tę wiadomość na Twitterze. Ktoś zastawił na niego pułapkę. Ktoś wy żej. Coleman by ć może wie, że istnieje duże ry zy ko, iż coś się wy darzy, Pay ne najprawdopodobniej nie wie nic, jego stosunki z Asterionem są na razie niewinne, dorabia sobie jako ochroniarz w jakimś centrum handlowy m albo coś takiego. Obaj dostają zadanie, by trzy mać się blisko limuzy ny Obamy, diabli wiedzą jak, i wtedy na drogę wy pada ten Chińczy k. Coleman reaguje, wrzeszczy na Pay ne’a, że jego przy szłość zależy od tego, czy walnie tego gościa. Coleman zmusza Pay ne’a, żeby potrącił Chińczy ka. – Ty betańczy ka – poprawił Hjelm. – Ty betańczy ka – powtórzy ła Bouhaddi. – Jeśli przy jmiemy, że twoje założenia są słuszne – stwierdził Hjelm – to pozostaje py tanie, gdzie jest teraz Pay ne. Coleman zapadł się pewnie pod ziemię. Ale Pay ne? Ma przecież rodzinę… – Musimy z nim pogadać, zanim dotrze do niego wewnętrzne śledztwo – oświadczy ła Bouhaddi. – Obawiam się, że możesz mieć rację, Corine – stwierdził Paul Hjelm. – Poza ty m odpowiedź na twoje py tanie brzmi „tak”. – Na jakie py tanie? – Czy mamy ich adresy. Mógłby m zasugerować, że powinniśmy od razu tam pojechać? – Jadę z wami – powiedziała Miriam Hershey, wstając. – Nie – stwierdził Hjelm. – Zostań tutaj i pracuj nad ty m, co zostało. – Niby nad czy m? Nad uchwy tami do żaluzji? – Mniej więcej. Prawdopodobnie to równie ważne. Wiem równie dobrze jak wszy scy, że jesteś profesjonalistką i pewnie znacznie lepiej radzisz sobie w terenie niż Corine i ja razem wzięci. Ale masz wstrząśnienie mózgu i wy glądasz jak mumia. Potrzebuję cię, żeby ś zajęła się ty mi szy frami i hotelem. Musisz się pogodzić ze służbą przy biurku przez co najmniej dobę, po ty m jak odniosłaś poważne obrażenia. Chy ba nie żądam zby t wiele, prawda? – Ty lko nie rozwiążcie tego beze mnie – poprosiła cicho Hershey. – Po prostu tu zostań – polecił Hjelm, kierując się już do drzwi. – Bądź pod telefonem. Pewnie będziemy cię potrzebować. Nic bez ciebie nie rozwiążemy.

Po ty ch słowach wy szli na kory tarz. Hjelm w biegu spojrzał na Corine Bouhaddi. Obejrzała się pośpiesznie. W jej spojrzeniu malowała się powaga. Gdy siedzieli w taksówce, powiedziała ty lko: – My ślisz, że w związku z wewnętrzny m śledztwem przeniesiono całą rodzinę? – O ile dowództwo policji krajowej całkowicie nie ściemniało podczas ostatniego spotkania, to my ślę, że nie zdąży li. Ci z wewnętrznego właśnie dostali sprawę. Z drugiej strony, muszą wiedzieć równie dobrze jak my, gdzie jest najsłabsze ogniwo. – Pomóż mi trochę z podstawowy mi założeniami – poprosiła Bouhaddi. – Co to za jedni, ci z Asterion Security Ltd.? Czego oni chcą? – Nie wiem – przy znał Hjelm. – W dzisiejszy ch czasach firma ochroniarska może oznaczać właściwie wszy stko. Ale to jasne, że ktoś im płaci, żeby coś chronili. To podstawa ich działalności. Jeśli założy my, że mamy rację, dostali zlecenie, by zabić Ty betańczy ka i pozby ć się Tony ’ego Robbinsa, by coś chronić. I mieli unieszkodliwić wszy stkich, którzy znajdą się za blisko. Tak jak Ralph Dry den i Miriam Hershey. – A Jane Doe? – Ona nie ma z ty m nic wspólnego. Przy najmniej jeszcze nie. Nie potrafię jej wprowadzić do tego równania. – Nie powinniśmy mieć własnego wozu? – Nie zdąży łem jeszcze żadnego wy nająć – odparł Hjelm. – A ty ? – Nie mam takich uprawnień – odparła Bouhaddi. – Mówisz to ty lko po to, żeby wy glądać na potulną – stwierdził Hjelm. Corine Bouhaddi się roześmiała. – Po to mnie masz. Potem by li już w Chislehurst w południowowschodnim Londy nie. Sunąca przez zadbaną willową dzielnicę taksówka nagle się zatrzy mała, Hjelm i Bouhaddi wy siedli i ujrzeli miłą, bezpretensjonalną willę z garażem. Na skrzy nce na listy widniało jasno i wy raźnie: „Pay ne”. Zadzwonili do drzwi. Raz, dwa, trzy razy. Żadnej reakcji, żadnego ruchu. Cała dzielnica willowa by ła jak mauzoleum. A potem nagle dźwięk. Krótki dziecięcy krzy k gdzieś między willą a garażem. Tak krótki, że zapewne został stłumiony. Paul Hjelm westchnął i poklepał się po kurtce. – Ach tak – powiedział. – Scenariusz z koszmaru. – O czy m ty mówisz? – szepnęła Bouhaddi. – Zmy wają się – stwierdził Hjelm, wskazując szy bko na miejsce między willą a garażem. – Jakie mamy uprawnienia? – No tak – mruknął Hjelm. – O to mi chodziło z ty m scenariuszem z koszmaru. Nie wiem. Niech mnie diabli, nie wiem. Cicho podbiegł do garażu i rozpiął kurtkę. W promieniach słońca, które nagle wy łoniło się zza chmur, zalśniła wsunięta w kaburę nowa służbowa broń. Jeszcze jej nie uży wał. Teraz ją wy ciągnął. Corine Bouhaddi uczy niła to samo. By ła tuż za jego plecami. Hjelm wskazał na punkt po drugiej stronie garażu. Bouhaddi stanęła tam, przy ciskając broń do piersi. Hjelm został na swoim miejscu. Uniósł do góry lewą rękę, jakby chciał powiedzieć „czekaj”.

I czekał. To by ło tak, jakby czas się zatrzy mał. Bouhaddi dostrzegła klucz wędrowny ch ptaków na lekko zachmurzony m niebie. Miała wrażenie, że w ogóle się nie poruszały. Wy glądały, jakby zasty gły tam w górze jak na zdjęciu przy rodniczy m z jakiejś książki o wędrowny ch ptakach. Widziała te ptaki na niebie, swojego szefa po drugiej stronie stojącego zupełnie bez ruchu. Wszy stko by ło jak nieruchome ujęcie, trójwy miarowa fotografia. Całkowity bezruch. Nie zaszumiał nawet wietrzy k w ży wopłocie otaczający m działkę. Wszy stko zamarło. Corine Bouhaddi sły szała własny oddech. By ł dziwnie świszczący, jakby by ła strasznie chora. Ta cisza ją zabijała. Wtedy rozległ się jękliwy dźwięk, którego w pierwszej chwili nie potrafiła z niczy m skojarzy ć. Jakby głos cierpiącego zwierzęcia. Potem pojęła, co to by ło. Brama garażu unosiła się powoli. Spojrzała na Hjelma. Wciąż unosił lewą rękę, jakby ją powstrzy mując. Prawą, trzy mającą broń, ukry ł za plecami. Zobaczy ła, jak jego ciało szy kuje się na to, co się może stać, i poczuła, że z jej ciałem dzieje się podobnie. Spod otwartej w trzech czwarty ch bramy garażu wy toczy ł się powoli samochód. Bouhaddi zdąży ła dostrzec kobietę na przednim siedzeniu pasażera i dwoje dzieci z ty łu, nim zauważy ła, że Hjelm pochy la się w stronę kierowcy. Hjelm w skupieniu obserwował ręce Marka Pay ne’a. Obie spoczy wały na kierownicy. Dopiero potem zobaczy ł jego oczy. A w nich strach. Przerażenie. Hjelm dostrzegł, że Pay ne szuka wzrokiem jego rąk. Widział uniesioną lewą i szukał ukry tej prawej. Nie by ło żadny ch wątpliwości: Mark Pay ne rozumie, że Hjelm za plecami trzy ma broń. Hjelm wy konał lewą ręką gest, by Pay ne opuścił szy bę. Mężczy zna szepnął: – Proszę, jestem z rodziną. Hjelm bezgłośnie ułoży ł usta w jedno słowo. – Policja. Zobaczy ł, jak ciało Pay ne’a się rozluźnia. Powoli otworzy ł drzwi, odwrócił się do żony i sztucznie energiczny m tonem powiedział: – Ty lko chwilę, kochanie. Gdy Bouhaddi obchodziła samochód, trzy mając pistolet dobrze ukry ty za plecami, dostrzegła, że Hjelm wciska jakieś przy ciski na komórce. Pay ne wy siadł, Hjelm wsunął komórkę do wewnętrznej kieszeni i poprowadził Pay ne’a za róg garażu. Sama stanęła tak, żeby widzieć samochód i Pay ne’a. By ła gotowa. – I co, my ślałeś, że kim jestem? – spy tał Hjelm. – Nie jesteś Anglikiem – wy buchnął Pay ne, stojąc przy ciśnięty do ściany garażu. – Zgadza się – odparł Hjelm. – Europol. Nie jestem jedny m z ty ch śledczy ch z wewnętrznego, przed który mi kazali ci wiać. – Nie wiem, o czy m mówisz – odparł Pay ne, który znów poczuł wiatr w żaglach. – W odróżnieniu od ty ch z wewnętrznego nie interesujesz mnie, Marku Pay nie – ciągnął Hjelm. – Jestem jedy ny m, z który m możesz pogadać. W gruncie rzeczy mam cię gdzieś. Jeśli o mnie chodzi, możesz sobie zwiewać. Ale jeśli nie będziesz chciał ze mną gadać, zatrzy mam cię tutaj i zadzwonię do wewnętrznego. Jeśli powiesz mi to, co chcę wiedzieć, puszczę cię razem

z rodziną. Pay ne przy glądał mu się niepewnie. Hjelm widział, jak podejmuje decy zję. – Mówię poważnie – dodał. – Pogadaj ze mną, a będziesz mógł jechać. Inaczej naty chmiast zadzwonię do Crowley a i zrobię z tego bardzo oficjalną sprawę. To mi da sporo plusów. – Czego chcesz? – szepnął Pay ne. – Powiedz mi ty lko, jak to by ło. London Summit, sto metrów od południowej bramki. Mark Pay ne głośno przełknął. – To Dave – powiedział. – Jechaliśmy za amery kańską limuzy ną. By ł cholernie nabuzowany, rozglądał się gorączkowo dookoła. – Wiedziałeś, za czy m się rozglądał? – Nie miałem pojęcia – odparł Pay ne. – Cholernie dziwnie się zachowy wał. Zobaczy ł tego małego Chińczy ka przechodzącego akurat przez barierkę. Przeszedł i puścił się biegiem. Wtedy Dave do mnie wrzasnął. – Co wrzasnął David Coleman? – Że muszę przejechać Chińczy ka. – Opisz sy tuację. – Panika, straszny chaos, pośpiech jak cholera. Nie chciałem, nie rozumiałem, co on wrzeszczy. Wtedy mi zagroził, powiedział, że dobiorą się do mojej rodziny, jeśli tego nie zrobię. Że dostanę mnóstwo kasy, jeśli go potrącę. Przekręcił mi nawet kierownicę i krzy knął: „Gazu!”. – Jacy „oni”? – Wtedy tego nie rozumiałem – odparł słaby m głosem Pay ne. – Wziąłem ty lko dodatkową robotę. Ten pieprzony kry zy s finansowy mnie wy kańczał. Wziąłem za wy soki kredy t na ten cholerny dom. Dostawało się przecież kredy ty bez żadnego zabezpieczenia. Dopiero później do mnie dotarło, że oni wcale nie chcą, by m by ł nocny m stróżem w ty m cały m magazy nie w Docklands. Potrzebowali mnie do inny ch rzeczy. – Co za „oni”? – Nie mogę ci powiedzieć i świetnie o ty m wiesz. – Powiedziałeś przecież, że to Asterion Security, zgadza się? Twarz Pay ne’a wy rażała udrękę. – Jeśli będziesz mnie chciał zacy tować, zaprzeczę – powiedział. – Co się teraz stało? Dlaczego zwiewacie akurat teraz? – Godzinę temu dzwonił Dave. Mówił, że wszczęli wewnętrzne śledztwo i muszę zniknąć razem z rodziną. W każdy m razie na jakiś czas, póki burza nie ucichnie. – Skąd dzwonił? – Z komórki. – Na twoją komórkę? – Tak. – Mogę ją zobaczy ć? Pay ne drżącą ręką wy ciągnął telefon z wewnętrznej kieszeni i wy świetlił właściwy numer. Hjelm wy słał go SMS-em do siebie i oddał mu komórkę. W kieszeni jego kurtki zapiszczało. – Czego się tak cholernie wy straszy łeś, kiedy nas zobaczy łeś? Nie ty ch z wewnętrznego, co? – Nie – westchnął Pay ne. – Kapuję przecież, że dla Asterion by łoby najlepiej, gdy by m zniknął na dobre.

– I nie masz pojęcia, dlaczego to by ło takie ważne, żeby przejechać Chińczy ka? Pay ne pokręcił głową i spuścił wzrok. Hjelm cofnął się trochę i rzucił: – Najlepiej będzie, jeśli porządnie się ukry jesz, Mark. Oni po ciebie przy jdą. Jesteś pewien, że nie chcesz się skontaktować ze śledczy mi z wewnętrznego? – Muszę to spokojnie przemy śleć – odparł Pay ne. – Może tak zrobię, ale najpierw muszę zadbać o rodzinę. Hjelm go puścił. Mężczy zna ruszy ł z powrotem do samochodu i odjechał. Hjelm i Bouhaddi patrzy li, jak wóz znika za ży wopłotem sąsiedniej działki. Wsunęli broń z powrotem do kabur. Hjelm wy jął z wewnętrznej kieszeni komórkę, spojrzał na wy świetlacz i pokiwał głową. – Mówią na to „notatki głosowe” – oświadczy ł i przesunął palcem po wy świetlaczu. – Stłumiony głos powiedział: „Jechaliśmy za amery kańską limuzy ną. By ł cholernie nabuzowany, rozglądał się gorączkowo dookoła”. – Nieźle, szefie – powiedziała z uznaniem Corine Bouhaddi. – W co my śmy się wpakowali? – mruknął Hjelm i wy brał numer. Usły szał głos przy uchu: – Hershey. – Miriam, dwie rzeczy. Po pierwsze, wy sy łam ci dwa numery komórkowe, pierwszy jest Pay ne’a, drugi Colemana. David Coleman dzwonił do Marka Pay ne’a o trzy nastej dwanaście. Sprawdź, czy da się go namierzy ć. Po drugie, chcę, żeby ś skorzy stała z wszelkiej możliwej pomocy, pociągnęła za wszy stkie sznurki, ale najdy skretniej, jak się da i dowiedziała się jak najwięcej o Asterion Security Ltd. Jeśli, tak jak mi się wy daje, w MI-5 są ludzie, którzy mają wobec ciebie dług wdzięczności, to teraz jest właściwy moment, żeby z tego skorzy stać. – Teraz – powiedziała Miriam – zrób to, co powinieneś. – To znaczy co? – spy tał Paul Hjelm. – Zacznij mnie równo traktować – odburknęła Hershey. – Niech mnie diabli, traktuję cię jak księżniczkę! I przy ślij nam tutaj taksówkę. – Don’t push your luck – powiedziała Miriam Hershey. Taksówka by ła na miejscu po pięciu minutach. Bouhaddi musiała podać adres Asterion Security Ltd. w London Docklands, bo Hjelm wciąż grzebał w swoim iPhonie. – Przy znaj się, że grasz w tetris – powiedziała Bouhaddi. – Nie mam pojęcia, o czy m mówisz– odparł Hjelm. – Sprawdzam nieodebrane połączenia. All work and no play, pamiętasz? – To by ło, zanim spędziłeś pół godziny na słuchaniu tego e.s.t., czy co to tam by ło. – I już mi się to z nawiązką zwróciło – odparł Hjelm i uniósł palec. Powiedział w słuchawkę: – Profesor Graham D. Nodham z Oxfordu? Mówi Paul Hjelm z Europolu. Przepraszam, by łem zajęty. – To raczej ja powinienem przeprosić, że ogarnął mnie taki zapał – odpowiedział mu wy rafinowany bry ty jski głos w słuchawce. – Zapał pana profesora i mnie napawa zapałem – zapewnił elokwentnie Hjelm. – Miło mi – odparł profesor Nodham. – W takim razie czujemy to samo. – Przy kro mi z powodu ty ch potworny ch zdjęć, jakie panu wy słałem.

– Dopiero gdy człowiek przezwy cięży pierwszy szok, jest w stanie zacząć analizę. W pewny m sensie to sama istota sztuki, panie Hjelm. – A więc zdąży ł już pan przeanalizować naszą ofiarę z Hampstead Heath? – Prześcieradło podsunęło mi rzy mski trop, ale to by ło o wiele zby t ogólne. Większość przedstawiany ch w sztuce staroży tny ch Rzy mian, jeśli akurat nie są nadzy i się nie pieprzą, nosi jakąś udrapowaną togę. Do tego ta rozluźniona, spokojna poza, ramię oparte o kamień, plecy spoczy wające na pniu drzewa. Trochę konkretniejsze, jakaś postać z idy lli pasterskiej, ale to by najmniej nie wy starczało, by dokonać poważnej identy fikacji. Oczy wiście mógł to by ć moty w rzy mski, lecz wy korzy stany wiele lat później, a ty m samy m w grę wchodziły zarówno malowidło, jak i rzeźba. – Albo mozaika – podsunął Hjelm, chcąc coś wnieść do rozmowy. – Jak najbardziej – potwierdził Nodham. – Istnieją podobne mozaiki na różny ch rzy mskich posadzkach, ale nie z taką twarzą. – Twarzą? – Tak, ta twarz naprawdę zaczęła mi się z czy mś kojarzy ć. Ta okropnie napuchnięta twarz, jakby pozbawiona ry sów… Pomy ślałem o rzeźbie. Albo raczej o reliefie. I ty m samy m przy pomniały mi się rzy mskie sarkofagi. – Sarkofagi? Coś w rodzaju trumien? – Kamienny ch trumien, w który ch chowano zmarły ch. Na początku nazy wano je sarkophagos lithos, mięsożerny kamień. Kamień, który pożera ciało. Po prostu trumny. Ty le że w rzy mskich sarkofagach nic nie jest proste. Wręcz przeciwnie, aż uginają się pod ciężarem istot mitologiczny ch. Całe są pokry te reliefami, fry zami i freskami, na który ch postacie się przeplatają, jedna przechodzi w drugą. Przy chodzi tu na my śl choćby wstęp do giganty cznej powieści Petera Weissa Estetyka oporu, kiedy to główny bohater zostaje skonfrontowany z ogromny m fry zem w Muzeum Pergamońskim w Berlinie: „Wokół nas wznosiły się ciała z kamienia stłoczone w grupy, splecione ze sobą lub częściowo zniszczone, jakimś torsem, wsparty m ramieniem, spękany m biodrem, nierówno odłupany m kikutem, sugerując postacie, zawsze w walecznej pozie, uchy lające się, cofające, atakujące, zasłaniające się, sięgające w górę lub pochy lające się, miejscami zniszczone, ale wciąż z samotną zapartą stopą, wy kręcony mi plecami, z konturem ły dki, wplecione w jeden wspólny ruch”. – Mam nadzieję, że pan profesor przeczy tał to z książki… – Gdy by by ło inaczej, to by łoby imponujące, prawda? – zaśmiał się Nodham. – Tak, przeczy tałem z książki. – I zakładam, że to ma nas dokądś doprowadzić? – spy tał Hjelm. – W rzeczy samej – potwierdził Nodham. – Ma to nas doprowadzić do Sarcophagus Maconiana Severiana. Chy ba sły szę, że jedzie pan w tej chwili samochodem. Ma pan możliwość odebrania maila, panie komisarzu? – Nie jestem komisarzem, ale jak najbardziej mam możliwość odebrania maila. Sarcophagus Maconiana Severiana? – Maconiana Severiana by ła ukochaną córką rzy mskiego senatora i ży ła około dwusetnego roku naszej ery – odparł Nodham. – Gdy przedwcześnie zmarła, Marcus Sempronius Faustinianus zlecił wy konanie sarkofagu, w który m mógłby ją pochować. Najwy raźniej pragnął, by sarkofag przy pominał o radości ży cia, jaką roztaczała wokół siebie Maconiana. Wy brał najbardziej

afirmujący ży cie moty w, jaki mógł sobie wy obrazić, a mianowicie orszak Bachusa czy, jeśli woli się go tak nazy wać, Dionizosa. Na frontowej ścianie sarkofagu widzimy scenę z tańcami, muzy ką, świętowaniem i zabawą. Bachanalia. Wszy stko jest dokładnie tak przeładowane, jak opisuje to Peter Weiss, ty le ty lko że nie ma tu walki, są radość i afirmacja ży cia… Powinien pan już dostać mail, komisarzu. – Chwileczkę – powiedział Paul Hjelm i zaczął przesuwać palcem po wy świetlaczu komórki. W końcu otworzy ł plik graficzny. Na zdjęciu zobaczy ł sarkofag ozdobiony płaskorzeźbą przedstawiającą tańczące postacie trudne do odróżnienia na mały m ekranie. – Tak – potwierdził. – Widzę go. – Jak pan z pewnością zauważy ł, wszy stkie te maleńkie twarze zostały wy rzeźbione z niezwy kłą dokładnością – konty nuował profesor Nodham. – Wszy stkie, z wy jątkiem jednej. Mam na my śli prawą dolną część sarkofagu. Może pan zbliży ć ten fragment? – Próbuję – powiedział Hjelm. – U dołu po prawej, na zdjęciu, widać półleżącą postać. Nie ma wątpliwości, że to kobieta, która na wpół leży w całkowicie rozluźnionej pozy cji, leniwie oparta o drzewo, z prawą ręka za głową, zaś lewy m łokciem podparta jest o coś… zapewne o kamień. Pień wy gina się nad nią w łuk, tworząc po prawej stronie coś w rodzaju ramy. Kobieta jest naga, ale tkanina zasłania jej podbrzusze i ugięte kolana. Róg tkaniny wsunięty jest pod prawą rękę. – Widzę – powiedział z zaparty m tchem Hjelm. – Proszę też spojrzeć na twarz – dodał Nodham. – Jaką twarz? – spy tał Hjelm. – No właśnie. Jaką twarz? To jedna postać w cały m ty m tłumie, która nie ma twarzy. Ry sy są jedy nie lekko zaznaczone w kamieniu. Zapewne miano tam wy ry ć twarz małej Maconiany Severiany, ale z jakiegoś powodu nigdy do tego nie doszło. Zamiast tego pozostała twarz bez ry sów. – Tak – powiedział Hjelm, wpatrując się w nią. – Oczy wiście. To jest to. Fantasty czna robota, profesorze, muszę to przy znać. – Prawdziwa praca detekty wisty czna, prawda? – spy tał profesor Nodham, nie próbując nawet ukry ć zadowolenia z siebie. – Zdecy dowanie – przy znał Hjelm. – A więc Sarcophagus Maconiana Severiana? Gdzie jest ten sarkofag? – W muzeum The Getty Villa w Malibu, w Kalifornii. – Wy daje mi się, że poznaję Bachusa i sporo inny ch mitologiczny ch postaci – stwierdził Hjelm. – Jest tutaj Pan, saty ry, menady. Samej kobiety nie rozpoznaję. Kim ona jest? – To znana postać mitologiczna – odparł Nodham. – Właśnie porzucił ją Tezeusz po ty m, jak pomogła mu wy dostać się z labiry ntu, gdzie zabił Minotaura. Orszak Dionizosa budzi ją do ży cia. – Aha – mruknął Paul Hjelm. – A więc to jest… – Właśnie – potwierdził Graham D. Nodham. – To jest Ariadna.

No shit Haga, 11 kwietnia DWIE NIEBIESKAWE BŁYSKAWICE przecięły przy pominające katedrę pomieszczenie i objawienie stało się faktem. – This is Rome – powiedział Rzy m z jednej ściany. – This is Riga – powiedziała Ry ga z drugiej ściany. – This is the Hague – powiedział Angelos Sifakis z miejsca pośrodku. – Jak tam na obrzeżach Europy ? – Tutaj wspaniale – odparła Donatella z Rzy mu i uśmiechnęła się promiennie. – W Rzy mie środek lata. – Tu w Ry dze nie widać lata – rozmówca z Ry gi miał nieprzenikniony wy raz twarzy. – Prędzej jesień. Szaro i zimno. Zwłaszcza jeśli uwzględnić wiadomości, które mam wam do przekazania. Jak wiecie, w naszy m kraju w tej chwili nie za dobrze się wiedzie. Ciężkie czasy. – I to ma jakiś związek z ty m, co masz nam do przekazania, Bendiks? Arto Söderstedt przy glądał się nieruchomy m ry som twarzy na ekranie i próbował skojarzy ć z nią imię Bendiks. Poszło mu lepiej, niż się spodziewał. No pewnie, że to Bendiks. – Tak – przy znał Bendiks z Ry gi. – Zlokalizowaliśmy ten komputer w budy nku rządowy m, tu w Ry dze. Należy do sekretarza stanu odpowiedzialnego za ochronę środowiska. – Za ochronę środowiska?! – wy buchnął Söderstedt. – Zgadza się – potwierdził Bendiks. – Ten, którego nazy wacie Kaspars Helmanis, nazy wa się w rzeczy wistości Kristaps Bergmanis. Jego komputer ma numer IP, który nam podaliście. – Możesz powiedzieć o nim coś więcej? – poprosił Sifakis. – Nie ma podejrzanej przeszłości? Żadny ch potencjalny ch powiązań z przestępczością zorganizowaną? – Nic na to nie wskazuje, nie. Natomiast jego departament przeży ł ostatnio potężne cięcia budżetowe. Gdy kraj znajduje się na skraju bankructwa, to nie jest pora, by traktować priory tetowo ochronę środowiska. – Dość częste zjawisko – stwierdził Söderstedt. – Wy gląda natomiast na to, że Kristaps Bergmanis nadal zmaga się z cięciami budżetowy mi. Dowiedzieliśmy się, że ma reputację uciążliwego. – A teraz wszy stko wskazuje na to, że skontaktował się z włoską mafią w związku ze zrzutem toksy czny ch odpadów – stwierdził Sifakis. – Interesujące. Może się wy dawać, że to jakaś skrajna forma gry na dwie strony. – To całkiem prawdopodobne wy tłumaczenie – podsumował Bendiks w Ry dze. – Mam upoważnienie, by wy słać do was dwoje ludzi – powiedział Sifakis. – Przy puszczam, że nie muszę podkreślać, jak ważne jest zachowanie tajemnicy ? – Nasza krajowa grupa, równie dobrze jak wszy stkie pozostałe, zdaje sobie sprawę z podstawowy ch założeń naszej współpracy – odparł ostro Bendiks. – Ty ch dwoje, którzy przy jadą incognito, to Laima Balodis z Litwy i Jorge Chavez ze Szwecji.

– Ze Szwecji? – mruknął Bendiks. – W tej chwili na Łotwie nie przepadamy za Szwecją. – Tu Chavez – powiedział Chavez. – Słucham cię. – Nie mam ochoty mówić o polity ce – oświadczy ł Bendiks. – Złota zasada obowiązuje jak zwy kle – odparł Chavez. – Jeśli się powiedziało A, trzeba powiedzieć B. Bendiks ani trochę nie zaniemówił. Odpowiedział: – Szwedzkie banki komercy jne zarobiły giganty czne sumy na udzielaniu olbrzy mich kredy tów każdemu nienawy kłemu do kapitalizmu Łoty szowi, jaki ty lko wy ciągnął rękę. Mówi się, że do kieszeni banków wpły nęło dwadzieścia pięć miliardów szwedzkich koron czy stego zy sku. Potem przy szedł kry zy s, właśnie dlatego, i teraz Szwecja żąda od Łotwy giganty czny ch cięć budżetowy ch jako warunku poparcia poży czki kry zy sowej, żeby Łoty sze mogli spłacić swoje kredy ty w szwedzkich bankach komercy jny ch. Spróbuj się trochę wczuć i powiedz, jak się z ty m czujesz. – Trąci to trochę kolonializmem – odparł Chavez. By ło wy raźnie widać, jak Bendiks zaciska zęby. – Marks pewnie mógłby tak powiedzieć, nie wierząc tak naprawdę w to, co sam mówi: państwo sponsoruje kapitał, żeby ten kapitał mógł porządnie wy ssać mały, biedny kraj. I to w dwudziesty m pierwszy m wieku. Chociaż mogliśmy nauczy ć się czegoś z poprzedniego wieku. – Cholernie rzadko się zdarza, żeby Bałt powoły wał się na Marksa – zauważy ł Fabio Tebaldi. – Sam mam zwy czaj nazy wać siebie ostatnim marksistą. – Czasy są specy ficzne – stwierdził Bendiks. – Kapitalizm mógł się chwilę zastanowić i pomy śleć w kategoriach własnego wizerunku. Można by ło pomy śleć: „Wy graliśmy, naprawdę wy graliśmy na cały m świecie. Nikt już nie kwestionuje, że społeczeństwo zbudowane na podaży i popy cie jest najlepsze. Jeśli nie będziemy tego naginać do granic możliwości, wszy scy ludzie na cały m świecie będą po naszej stronie. Istnieje straszliwa strona kapitalizmu, kompletnie nieludzka, wiemy o ty m i chcemy unikać jej okazy wania. Wtedy ludzie będą nas popierać”. Zamiast tego zrobili na odwrót. Przejechali się po wszy stkim i po wszy stkich i teraz nie przetrwają. Świat stanie w płomieniach, a ja jestem pierwszy, który będzie tego żałował. – I ty nie chciałeś mówić o polity ce? – spy tał Chavez. – Przepraszam – powiedział z surową miną Bendiks. – Ale masz rację – stwierdził Tebaldi. – Widziałem z bliska czy sty kapitalizm. To mafia. – Albo szwedzkie banki – powiedział Bendiks. – Dla nas to na jedno wy chodzi. – I tak zamierzam przy jechać i cię odwiedzić – odparł Chavez. – Wy gląda na to, że będziemy mieli sporo wspólny ch tematów, jeśli zaprosisz nas na najlepszą wódkę w Ry dze. Nie można powiedzieć, by Bendiks się uśmiechnął, ale wy dawało się, że jego kamienne ry sy na krótką chwilę złagodniały. – Chy ba ty będziesz musiał stawiać, Chavez – odparł. Chavez się roześmiał. – Obiecuję. – A jak tam z Roma Amor? – spy tał Tebaldi. – Teraz chcę usły szeć od ciebie bardzo dokładny adres, Donatello. – To zależy od tego, czy chcesz wy wołać marksistowską rewolucję w południowy ch Włoszech – odparła Donatella z Rzy mu.

– Obiecuję – zapewnił Tebaldi. – Rzeczy wiście mam adres – powiedziała Donatella. – To mała górska wioska na wy ży nie Bazy likaty, fakty cznie na północ od Potenzy. Chodzi podobno o podupadłą renesansową willę. Prawie zameczek, lecz z zapadnięty m dachem. Niemniej jest tam zarejestrowane łącze internetowe z adresem IP, który podaliście i na podane przez was nazwisko Ottavio Mascaro. Wy sy łam mailem koordy naty GPS. Tebaldi skulił się na krześle. Pozostali zebrani w sali konferency jnej usły szeli, jak wy dy cha powietrze, co wy dawało się trwać w nieskończoność. – Szkoda, że cię tutaj nie widzę, Fabio – powiedziała Donatella. – Z tego, co zrozumiałam, masz się dostać do kraju na własną rękę. Ponieważ Tebaldi sprawiał wrażenie, jakby nie by ł w stanie odpowiedzieć, Sifakis zrobił to za niego. – Zgadza się, Donatello. Chociaż mogę cię potrzebować. A nawiasem mówiąc, przy puszczam, że nie muszę podkreślać, jak ważne jest zachowanie tego w tajemnicy ? – Sły szałam to za pierwszy m razem – odparła Donatella. – A odpowiedź brzmi: nie. Nie musisz. – Doskonale – stwierdził Sifakis. Rzy m i Ry ga, prześlijcie mi wszy stkie potrzebne informacje i spodziewajcie się niedługo wizy ty. – Oczy wiście – powiedziała Donatella. – Oczy wiście – potwierdził Bendiks. Koniec wideokonferencji zapowiadał też zakończenie zebrania na miejscu. Sifakis zdąży ł jednak dodać na koniec: – Fabio i Lavinia, wiecie, co macie robić. Laima i Jorge tak samo. Pozostali wracają na miejsca i pracują dalej. W Anglii sporo się wy darzy ło. Chiński trop jest teraz na poważnie częścią naszej roboty. Dzięki Jutcie Bey er. – Ty betański – poprawił Arto Söderstedt. – Jeśli mogę prosić. – O ty m się dopiero przekonamy – stwierdził Angelos Sifakis. – Ruszajcie już. Jutta Bey er uśmiechnęła się słabo. Söderstedt powiedział: – Co się tak głupawo uśmiechasz? Pora zabrać się do roboty. – Mogę pracować i uśmiechać się równocześnie – odparła Jutta Bey er, gdy wracali na swoje miejsca. – I jeszcze chodzić! – uzupełnił Söderstedt. – Co za fantasty czna wielozadaniowość. – W odróżnieniu od ciebie – stwierdziła Bey er. – Twoja pamięć naprawdę szwankuje. Niewiele udało nam się wy doby ć z tego twojego szeregu sy lab. Pewnie będziemy musieli skorzy stać z hipnozy, choć pewnie wy daje ci się to trochę śmieszne. Rozmawiałam z hipnoty zerem z Amsterdamu, który polecił mi innego, z Bredy. Specjalnie dopasowanego do twoich potrzeb. – Daj spokój – burknął Söderstedt, budząc komputer szy bkim ruchem my szki. – Znaleźliśmy rzekę. Przecież to mówiłem. – Ale niewiele więcej – odparła Bey er i zacinając się kilka razy, odczy tała z coraz bardziej pogniecionej samoprzy lepnej karteczki przy monitorze: – „ksangpudy grgy mongultjudy gnialkridingy ljiang”. To na początku to bez wątpienia „gtsang po”, które ty wy powiadasz „ksangpu”. To ty betańskie słowo oznaczające rzekę. Potem robi się trudniej. Odejmijmy ty betańską rzekę na początku i chińską rzekę na końcu. Pozostaje nam

„dy grgy mongultjudy gnialkridingy l”, a to niewiele daje. – Nagrałem to najlepiej, jak potrafiłem, i wy słałem do różny ch ekspertów – odparł Söderstedt. – W każdy m razie to dowód, że chodzi o ty betański. Przy najmniej częściowo. – Zastanawiałam się nad ty m „mogul” mniej więcej w środku – powiedziała Bey er. – I jeszcze nad „dy g”, które pojawia się chy ba dwa razy. Jesteś pewien, że to brzmiało dwa razy tak samo, na początku i pod koniec? – Niczego nie jestem pewien – odparł Arto Söderstedt. – Ale jeśli jako podstawowe założenie przy jmiemy, że z rzeką na początku i na końcu trafiłem dość blisko, to może porównanie między „ksangpu”, które usły szałem, i ty m „gtsang po”, które jest poprawne, wskazuje mniej więcej, jak dokładnie to sły szałem. – Ani słowo „mogul”, ani słowo „dy g” nie istnieje – stwierdziła Bey er – włączając komputer. – Znalazłam naprawdę dobry słownik ty betańskiego w sieci. Z wy mową. Posłuchaj teraz „gtsang po”. Komputer powiedział maszy nowy m głosem: – Gtsang po. – Tak, tak – mruknął Söderstedt. – To się wy daje całkiem prawdopodobne. Ale jeśli „mogul” jest słowem, to wtedy poprzednie słowo brzmi „rgy ”. O ile „dy g” jest słowem. – A najwy raźniej nie jest – powiedziała Bey er. – „No hit”, jak dobitnie twierdzi komputer. – Nie możesz zrobić tak, żeby to też powiedział? – Z drugiej strony „rgy ” to zdecy dowanie nie słowo. – To musi by ć jakoś inaczej – stwierdził Söderstedt i zaczął rozsuwać litery na monitorze. – Mam tu stronę internetową z rzekami Ty betu – powiedziała Jutta Bey er. – Spróbuję wy szukać ty le nazw ty betańskich rzek, ile ty lko się da. Skoro pierwsze, co on ci powiedział, to rzeka, a potem na chwilę przed śmiercią zakończy ł ty m samy m słowem, ty le że po chińsku, to na pewno to musi by ć samy m sednem. Musiał też wy powiedzieć nazwę rzeki. To jest gdzieś tu. – Czy li uważamy, że chciał mi powiedzieć, że coś się dzieje z jakąś ty betańską rzeką? – spy tał Söderstedt, dalej rozdzielając litery. – Bardzo prawdopodobne – stwierdziła Bey er. – I że sam mieszka i może pracuje nad tą rzeką. Jest osobiście dotknięty przez to wy darzenie, które zapewne polega na jakiejś emisji toksy n. Obficie się poci. Może by ć i tak, że podał trochę więcej istotny ch informacji. Pewnie chodzi o jakąś kopalnię, fabry kę albo miejsce, w który m wojsko przeprowadza jakieś testy i wy puszcza gówno do rzeki. – Co mogłoby to mieć wspólnego z Barackiem Obamą? – spy tał Söderstedt. – Po co zwracać się do Zachodu? – To musi mieć jakiś związek z Zachodem. W ten czy inny sposób. Pewnie ekonomiczny. Arto Söderstedt przestał grzebać w literach. Oparł się na krześle, splótł ręce na karku i spy tał: – Mamy na my śli Stany Zjednoczone, tak? Jutta Bey er też przestała stukać w klawiaturę, odwróciła się i rzuciła: – Niekoniecznie, a co? – Wy jaśnij mi, jak my ślisz. – Czy tałam o nadmiernej potliwości w związku z produkcją mebli. Naszy m jedy ny m powiązaniem z przemy słem meblarskim jest szwedzka fabry ka uży wająca chemikaliów, które w zby t wy sokim stężeniu wy wołują u ludzi nadmierną potliwość. Fabry ka mająca problemy

z podróbkami. – Z Chin – pokiwał głową Söderstedt. – Poza ty m nie ma żadnego innego związku. Jutta Bey er z rezy gnacją machnęła ręką. – No dobra, to ty lko taki pomy sł – powiedziała. – Zapamiętaj go – rzucił Söderstedt. – Nauczy łem się doceniać twoje pomy sły. Wrócił do monitora, by nie patrzeć, jak Bey er ukradkiem się uśmiecha, zadowolona z siebie. – Słuchaj – odezwał się po chwili. – Nie mogliby śmy przeprowadzić porządnej analizy komputerowej tego, co nam zostało z ty ch sy lab? – Nie wiem jak – odparła Bey er. – To w końcu opiera się na twoich wspomnieniach. Nie zgadza się co do litery, a wtedy komputer ty lko zgłupieje. Jedy na sy metria, jaką widać, to dwa „dy g”. Jesteś pewien tego „dy g”? – Przestań marudzić – burknął Söderstedt. – Niczego nie jestem pewien, mówiłem przecież. W mojej głowie te dwa „dy g” brzmią tak samo. Ale to nie znaczy, że to musi by ć „dy g”. Równie dobrze to może by ć fucking „dog”. – Dobra – powiedziała Jutta Bey er i wpisała „dog” do słownika internetowego. Komputer odpowiedział: „No hit”. W ty m momencie Bey er walnęła w komputer z forehandu godnego Jianga Jialianga. – „Ksangpudy g” – sapnął Söderstedt i pokręcił głową. – Lepiej sobie nie przy pomnę. Fakty cznie, mam takie wrażenie, jakby to „dy g” na początku by ło osobny m słowem. By ła tam mikroskopijna pauza. Do diabła! W sumie nie wiem… Teraz Jutta Bey er pokręciła głową. – Wcześniej to by ła ty lko zabawa, Arto. I… nie przery waj mi teraz… może nie zabawa, ale ty lko twoja pry watna obietnica złożona Zhang Sangowi. Teraz to ma zupełnie inny wy miar. Teraz wiemy, że potrącenie Zhang Sanga to przestępstwo, morderstwo z premedy tacją. Wszy stko wy gląda zupełnie inaczej. Po prostu musisz dojść do ładu z tą plątaniną sy lab. Ry sy Söderstedta się zmieniły. Jego twarz zmarszczy ła się z wy siłku. Oczy ma wy obraźni znów widział to wszy stko. Jego spojrzenie spotkało się ze spojrzeniem Zhang Sanga w chwili, gdy zobaczy ł go wy biegającego na jezdnię. Zobaczy ł, jak ze straszliwy m, jakby spóźniony m dźwiękiem potrąca go samochód. Jak Zhang Sang upada, a on sam przeskakuje przez barierkę, choć nie robił tego od co najmniej trzy dziestu pięciu lat. Jak pochy la się nad zakrwawiony m mężczy zną i przy suwa ucho do jego ust. Jak słucha. Słucha. Usły szał. Krew obry zgała mu ucho, dostała się głębiej, do środka. I znów to usły szał. Cały szereg sy lab. Teraz szło to jeszcze szy bciej. Jakby Zhang Sang pluł mu do ucha dźwiękami. Po raz kolejny usły szał dokładnie to samo. Nic się nie zmieniło. Nic się nie zmieniło. Gdy otworzy ł oczy, zobaczy ł, że Jutta Bey er trzy ma komórkę. Zasłoniła mikrofon dłonią i przekazała mu ją bez słów, ty lko przesadnie poruszając ustami: – Hipnoty zer. Söderstedt scepty cznie pokręcił głową i powiedział: – A czemu nie astrolog? Albo ktoś, kto wróży ze szczurzy ch wnętrzności? Albo iry dolog? – Sły szałam – powiedziała po angielsku komórka z wy raźny m niderlandzkim akcentem i kobiecy m głosem.

– Przepraszam – rzuciła Bey er do słuchawki. – Mój kolega nie jest dziś sobą. – Proszę mi pozwolić z nim porozmawiać – powiedziała komórka. Bey er wy ciągnęła rękę. Söderstedt spojrzał na komórkę, jakby to by ł kawałek łajna. Bey er znacząco nią potrząsnęła i Söderstedt uległ. – Wiem, że to się może panu wy dawać parapsy chologią – powiedział głos – ale pozostaje faktem, że dość często wy konuję zlecenia dla policji holenderskiej. – Może mają inne kry teria obiekty wności niż ja – mruknął Söderstedt. – Albo inne kry teria empiry czne – odparł spokojnie głos. – I po prostu mogli stwierdzić, że to czasem działa. Nie zawsze, ale czasem. W każdy m razie rzadko się zdarza, by można by ło na ty m coś stracić. – Z wy jątkiem godności – burknął Söderstedt. – A ta jest często zby teczny m ciężarem – odparła mu kobieta. – Nazy wam się Daatje Ganesvoort i jestem dy plomowany m lekarzem i psy choanality kiem. Do tego hipnoty zerką. – Gdzie, do cholery, jest ta Breda? – spy tał Söderstedt. – I tak trzy mać – roześmiała się Daatje Ganesvoort. Söderstedt oddał komórkę Jutcie Bey er, która dokończy ła rozmowę. – Niedaleko granicy belgijskiej – wy jaśniła, gdy zakończy ła rozmowę. – Umówiłam nas na poniedziałek. – Hm – mruknął Söderstedt i wpisał słowo do komputera Bey er. To by ło słowo „dug”. – Może raczej tak to brzmiało – stwierdził. – Jesteś pewien? – Im więcej razy zadajesz mi to py tanie, ty m mniej cię szanuję, Jutto Bey er. – Spróbujemy – rzuciła i wprowadziła do słownika „dug”. Komputer maszy nowy m głosem powiedział: – Dug. A potem nie powiedział „No hit”. Zamiast tego wy pluł z siebie: – Poison. – No shit – westchnął Arto Söderstedt.

Twitter Londyn, 11 kwietnia LONDYŃSKI PORT by ł niegdy ś, wcale nie tak dawno temu, największy na świecie. Kiedy jednak powiał wiatr przemian, skutki tego by ły naty chmiastowe. Nad wschodni Londy n nadciągnął orkan i wy ty czy ł nieprzekraczalną granicę między „przedtem” a „potem”. Miało to związek z kontenerami. Wszy stkie ładunki na długich trasach zaczęto przewozić w kontenerach. Oznaczało to, że statki stały się większe. A to z kolei sprawiło, że nie mieściły się już na Tamizie. Londy ński port umarł nagłą śmiercią. Między rokiem ty siąc dziewięćset sześćdziesiąty m a ty siąc dziewięćset osiemdziesiąty m zamknięto wszy stkie części portu i we wschodnim Londy nie powstało niemal coś takiego jak berlińska ziemia niczy ja. W ślad za ty m bły skawicznie pojawiły się wy sokie bezrobocie i ogromne problemy społeczne. Coś takiego by ło nie do pomy ślenia w światowej metropolii. W każdy m razie nie tak blisko centrum. Zwłaszcza w erze Thatcher, erze, która by ła ukoronowaniem neokolonializmu i początkiem naszy ch czasów. Michael Heseltine, baron, biznesmen i minister ochrony środowiska, stworzy ł na początku lat osiemdziesiąty ch The London Docklands Development Corporation (LDDC), która zaczęła eksploatować podupadły rejon portowy. Zbudowano tam luksusowe mieszkania, a doty chczasowy ch mieszkańców usunięto z hukiem, utworzono „enterprise zone”, w której wielkie firmy nie musiały płacić podatku od nieruchomości i dostały pakiet ulg podatkowy ch. Powstała giganty czna dzielnica finansowa Canary Wharf, doprowadzono tam linię kolejową, ukończono śmiały projekt London City Airport. Gdy LDDC wy cofała się po dramaty czny ch pięciu latach działalności, istnienie London Docklands by ło faktem. Jechali taksówką z południa miasta. Paul Hjelm nagle poprosił kierowcę, by zwolnił. Corine Bouhaddi spojrzała na szefa py tająco, nie po raz pierwszy od Chislehurst. Nie udało mu się do końca wy jaśnić jej sprawy Ariadny. W końcu się poddał. Nadąsała się i ukradkiem wy glądała przez okno. A teraz to. – To by ło tutaj – wy jaśnił Hjelm i wskazał na niczy m niewy różniający się odcinek jezdni. – Dokładnie tutaj potrącono naszego Ty betańczy ka. Tu stał Arto Söderstedt. Tu Zhang Sang przeskoczy ł przez barierkę, tu zginął. A tam – konty nuował, wskazując na betonowego kolosa w dole nad Tamizą – tam jest ExCeL Exhibition Centre i tam ponad ty dzień temu przy wódcy dwudziestu najbogatszy ch krajów świata dy skutowali o kry zy sie finansowy m. – Kraje G-20 – kiwnęła głową Bouhaddi. – Teraz publiczne pieniądze są ty lko po to, by ratować pry watne insty tucje finansowe, które dopuściły się zaniedbań. Nagle kilka fortepianowy ch tonów przeszy ło ciało Paula Hjelma z góry na dół. Premonition – ostrzeżenie, zapowiedź, przeczucie. Wzdry gnął się. Wtedy komórka Corine Bouhaddi zawibrowała, co oznaczało nadejście SMS-a. Bouhaddi odczy tała go po cichu i podała telefon Hjelmowi, który odczy tał na głos: – „Niestety, muszę odwołać nasze spotkanie. Pilne sprawy wy magają mojej obecności gdzie

indziej. Cóż, takie jest ży cie w branży ochroniarskiej. Możemy spróbować umówić się innego dnia. Przepraszam. Liczę na państwa wy rozumiałość. Ray Hammett, szef bezpieczeństwa Asterion Security Ltd.”. – No, no – mruknęła Bouhaddi. – Nie spodziewaliśmy się tego? – Trochę tak, prawda? – stwierdził Paul Hjelm, gdy taksówka wjechała na teren Docklands. – Nie zastanawiało cię jedno? – spy tała Bouhaddi z wzrokiem utkwiony m w Tamizę. – Co? – W ty ch sprawach nie ma żadny ch drani. Hjelm zamrugał, pozwalając, by dotarł do niego sens jej słów. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Jest wiele przestępstw, ale nie ma żadny ch przestępców. – My ślałem podobnie. Widzimy ty lko ofiary. Zaliczam do nich również Marka Pay ne’a. – David Coleman jest przestępcą, ale zniknął. Ty ch dwóch zidenty fikowany ch w Hadze też. Jak im by ło? Il Ricurvo, Il Sorridente? To ty lko cienie. Do tego mamy nieznany ch przestępców w Hampstead Heath i w New Scotland Yardzie, nieznany statek, który pły wa wzdłuż wy brzeży Europy, nieznanego szefa bezpieczeństwa o podejrzany m nazwisku Hammett i dwa rozmy te cienie Ottavia Mascaro i Kasparsa Helmanisa. Wszędzie widma. – Według najnowszy ch informacji z Hagi Helmanis wy daje się kimś rzeczy wisty m. Sekretarzem stanu z Ry gi. – Cudownie, gdy by to by ła prawda – stwierdziła gorzko Bouhaddi. – Ważny polity k z departamentu ochrony środowiska toruje drogę dla zrzutu toksy czny ch odpadów wzdłuż wy brzeża własnego kraju. Oby spłonął w piekle. Mimo wszy stko nie jesteśmy choćby blisko samej góry. Brakuje mi konkretny ch przestępców. – Obawiam się, że tak wy gląda przestępczość w naszy ch czasach – odparł Paul Hjelm. – Decy dentów nigdy nie widać. Walczy my z duchami, z cieniami. Z czy mś równie niekonkretny m jak nasza epoka. Taksówka nagle się zatrzy mała. Hjelm spojrzał za okno i zobaczy ł bezpretensjonalny budy nek stojący w cieniu drapacza chmur. Wy siedli. Hjelm poprosił taksówkarza, żeby na nich zaczekał. Wokół nich rozciągały się tereny London Docklands. Istny groch z kapustą: drapacze chmur wielkich firm i domy mieszkalne, które nie wy glądały przesadnie luksusowo. Miejsce bez duszy i bez historii. Albo raczej z dokładnie pogrzebaną historią. Pod niezby t wy my ślny m logo firmy na ścianie niskiego budy nku przy pominającego barak widniał napis „Asterion Security Ltd.”. Logo składało się z grubego złotego A, którego pozioma kreska wy konana by ła z czarnego drutu kolczastego wy stającego po obu stronach. Hjelm usiłował nie zastanawiać się nad ty m, jakie by ło rozumowanie agencji reklamowej, która stworzy ła to wizerunkowe cudo. Musiał się skupić na czy mś inny m. Na przy kład na niemal warownej bramie z mnóstwem zamków i alarmów, która by ła wejściem do Asterion Security Ltd. Spojrzał najpierw na nią, potem na Bouhaddi. Rozłoży ła ręce i pokręciła głową. Wy glądała na wkurzoną. Bojowo nastawioną. Problem polegał na ty m, że nie by ło z kim się bić. – Pan szef bezpieczeństwa Ray Hammett nigdy nie zamierzał się z nami spotkać – stwierdziła. – Zamknięte na cztery spusty – powiedział Hjelm. – Ciekawe, czy w ogóle ktoś tu wróci. – Znowu duchy – westchnęła Bouhaddi. – Kurwa, jak ja ich mam dość. Aż nadto się ich naoglądałam w dzieciństwie.

Hjelm wy jął komórkę i przesunął palcem po wy świetlaczu. – Ciekawe, czy Miriam zdąży ła coś wy czy tać o Asterionie – powiedział i naty chmiast usły szał odpowiedź. – Dziwne – stwierdziła Hershey na drugim końcu Londy nu. – Właśnie zamierzałam wy brać twój numer. – Asterion wy by ł – powiedział Hjelm. – Przy jrzałaś im się dokładniej? – Nie za bardzo – odparła Hershey. – Za to mam parę inny ch rzeczy. Po pierwsze, udało mi się zdoby ć niesamowicie obszerną listę serwerów mailowy ch na cały m świecie. A przy najmniej w Europie i w Stanach Zjednoczony ch. – Jak się zdoby wa taką listę? – spy tał Paul Hjelm. – Nie chcesz wiedzieć. – No tak. I przy puszczam, że się nie dowiem. Chociaż jestem twoim szefem. – W każdy m razie nie przez telefon. Uruchomiłam automaty czne wy szukiwanie „e98weriN” i „79sYsd76”. Teraz komputer się nad ty m biedzi. Oczy wiście nie wiadomo, czy lista jest kompletna i jak duże są na niej luki, ale istnieją spore szanse, że gdzieś będziemy mieli trafienie. Oczy wiście, o ile w ogóle chodzi tu o adresy mailowe. – Doskonale – pochwalił Hjelm. – Ile może trwać takie wy szukiwanie? – Od kilku godzin do ty godnia – odparła Hershey. – Niestety, trudno to przy śpieszy ć. – A inne rzeczy ? – spy tał trochę niewdzięcznie Hjelm. – Przeszukałam zgłoszenia przy jęte przez policję londy ńską w ciągu ostatniego ty godnia. Uży łam do wy szukiwania słów „draperie” i „żaluzje”. Wśród ty ch wszy stkich idioty czny ch włamań i nieudany ch podpaleń znalazłam zgłoszenie z hotelu w Bay swater. Gość hotelowy uciekł, nie ty lko nie zapłaciwszy rachunku, lecz także, cy tuję: „Dokonał poważnej dewastacji żaluzji w pokoju i zniszczy ł przy ty m rączkę do ich regulowania”. Ty powe zgłoszenie na policję, żeby dostać pieniądze z ubezpieczenia. Nic więcej. – Ty m lepiej dla nas – powiedział Paul Hjelm. – Świetna robota, Hershey. Adres? Dostał ten adres i zakończy ł słowami: – Przy łóż się teraz do sprawy Asteriona. Nie odpowiedziało mu nic prócz wy mownej ciszy. Taksówka ruszy ła. Hejlm odwrócił się do Bouhaddi i spy tał: – Naoglądałaś się duchów w dzieciństwie? Spojrzała na niego zaskoczona. Zrozumiała, że nie doceniała tego mężczy zny. Odparła: – Tak. Pewien duch siał spustoszenie wśród Berberów w Safi. W Maroku, gdzie się wy chowałam. – I ten duch by ł przy tobie cały czas? – Póki rodzina nie przeprowadziła się do Marsy lii, tak. Nazy wała się Aisza Kandisza. Jeszcze dziś ciarki mnie przechodzą, kiedy o niej my ślę. – Trochę jak nasi przestępcy, nieuchwy tni jak duchy – stwierdził Hjelm. Sobotni ruch nie by ł duży, lecz samochody poruszały się znacznie wolniej niż w dzień roboczy. Taksówka wy minęła slalomem wlokący ch się niedzielny ch kierowców i okrąży ła Hy de Park w kierunku przeciwny m do ruchu wskazówek zegara. Zaskakująco szy bko dojechali na Queensborough Terrace w Bay swater. Z zewnątrz hotel wy dawał się jedny m z lepszy ch w tej najgęściej zabudowanej dzielnicy

hotelowej na świecie, w której jeden zapchlony hotelik niemal stał na drugim. Recepcja fakty cznie wy glądała jak recepcja, lobby przy najmniej z grubsza przy pominało lobby hotelowe. Hjelm bardzo skrupulatnie przedstawił, z jaką sprawą przy szli, i spotkał się z niezby t entuzjasty czną reakcją portiera ze Sri Lanki. Pokój wy najęto kolejnemu gościowi, londy ński przemy sł tury sty czny kwitł dzięki sztucznie nakręcanej koniunkturze. Tak więc nie dostali klucza i ruszy li po schodach prowadzeni przez pełną niechęci birmańską sprzątaczkę. Na schodach leżała czerwona wy kładzina – im wy żej, ty m bardziej zakurzona. Zapewne tak wy soko w budy nku nikt nie kontrolował jakości pracy personelu. Albo raczej tak głęboko w labiry ncie, bo im dalej prowadziła ich birmańska sprzątaczka, ty m bardziej budy nek przy pominał labiry nt. Schody biegły we wszelkie możliwe strony i po chwili nie potrafili powiedzieć, jakie jest ich położenie względem Queensborough Terrace. W końcu dotarli do celu. Birmańska sprzątaczka ze złością przekręciła w zamku staromodny hotelowy klucz i weszła do pokoju. Ani Hjelm, ani Bouhaddi nie podąży li za nią. Powód by ł prozaiczny : nie by ło tam dość miejsca dla drugiej osoby. To musiał by ć jeden z najmniejszy ch pokoi hotelowy ch na świecie, raczej klitka albo schowek niż prawdziwy pokój. Miał jednak małe okno. A w nim żaluzje. Hjelm delikatnie, lecz stanowczo wy ciągnął sprzątaczkę z pokoju i sam do niego wszedł. Wepchnął się w szczelinę za łóżkiem i w ten sposób zrobił miejsce dla Bouhaddi. Rączka do regulowania kąta nachy lenia listewek żaluzji miała postać półszty wnej, przezroczy stej plastikowej rurki. Bez wątpienia by ła zby t krótka, miała zaledwie kilkanaście centy metrów, a jej koniec najwy raźniej obcięto. Hjelm pochy lił się nad mikroskopijny m nocny m stolikiem. Leżały tam mały notatnik, ołówek i długopis. Na wszy stkim widniały nazwa oraz logo hotelu. Papier by ł stosunkowo gruboziarnisty, niebieskozielonkawy. Pokry wały go jakieś niewy raźne linie. Niczy m prawdziwy staromodny detekty w Paul Hjelm zaczął przesuwać po powierzchni papieru boczną powierzchnią grafitu dobrze zatemperowanego ołówka. Z plątaniny znaków wy łoniły się wy raźne litery tworzące zdanie: „Do jednostki operacy jnej Europolu”. I nagle poczuł się tak, jakby przy ty m by ł. Dopiero teraz zauważy ł w charakterze pisma desperację, rozpaczliwą desperację. Na chwilę stał się kobietą, zdrową, wy sportowaną kobietą w wieku około trzy dziestu pięciu lat, białą, ciemną blondy nką, metr siedemdziesiąt dwa wzrostu, pięćdziesiąt osiem kilogramów. Stał się Ariadną. Wie, co ją czeka. Jest ścigana, polują na nią. Wie, że jej prześladowcy są niebezpieczni, że nie cofną się przed niczy m. Rozgląda się po klaustrofobicznej hotelowej klitce. Oddy cha ciężko, wstaje, obchodzi pokój, którego ściany wy dają się zacieśniać wokół niej. Coś do niej dociera: istnieje realne ry zy ko, że będzie torturowana i zostanie zabita. Więc musi zostawić wskazówkę, coś, co przeży je ją samą. Przy pomina sobie, że sły szała o nowej jednostce policji, która zajmuje się przestępczością między narodową. Europejską przestępczością. Ma jedną albo więcej wiadomości dla „jednostki operacy jnej Europolu”. Są ukry te w sieci. I są ważne. Jej wzrok pada na plastikową rurkę do regulowania żaluzji i dociera do niej, co powinna zrobić. Tępy m scy zory kiem odcina spory kawałek tej rurki, a z tego kawałka fragment, który ma niecałe dziesięć centy metrów. Odwraca się w stronę nocnego stolika i w pośpiechu zapisuje w notatniku dwie zaszy frowane informacje „e98weriN” oraz „79sYsd76”, każdą w osobnej linijce. Odry wa zapisany fragment karteczki bez hotelowego logo. Odwraca ją na drugą stronę, zapisuje tam

adresata. Potem zwija karteczkę w rulonik, wsuwa ją do rurki, przy gląda jej się. Teraz musi ją jakoś zabezpieczy ć. Drżący mi rękoma odcina z węży ka jeszcze dwa kawałeczki plastiku, żeby zrobić z nich zaty czki. Wciska każdy kawałek we właściwe miejsce i spogląda na swoje dzieło. Sprawdza, czy krawędzie nie są ostre. Na koniec wsuwa rurkę do ust, zwilża ją śliną. Zsuwa majtki i powoli wprowadza rurkę do odby tu. Wreszcie opuszcza pokój. Skąd pochodzi ta kobieta? Dokąd zmierza? Dokąd się wy biera w ten czwartek czy piątek na początku kwietnia? W jeden z dni, kiedy trwa London Summit? Paul Hjelm otwiera oczy. Dociera do niego, że wcześniej musiał je zamknąć. Widzi, że Corine Bouhaddi też otwiera oczy. Również ona jeszcze chwilę temu by ła Ariadną. W innej sy tuacji by się uśmiechnął i zrobiłoby mu się ciepło na sercu. W innej sy tuacji… Teraz ty lko spojrzał w ciemnobrązowe oczy swojej podwładnej. By ła w nich absolutna powaga. – London Summit – powiedziała Bouhaddi. Paul Hjelm kiwnął głową i odparł. – Twitter. Bouhaddi wy buchnęła śmiechem. – Naprawdę my ślisz, że mogło tak by ć? Hjelm rozprostował kark tak, aż zatrzeszczało. – Ariadnę znaleziono w niedzielę rano. Zmarła w sobotę wieczorem, około dziewiątej. Przedtem przez wiele godzin by ła bita. Nie jadła od ponad dwunastu godzin. Jasne, że mogła wy jść w czwartek przed południem. Poprzedniego wieczoru zobaczy ła na Twitterze wiadomość, że Barack Obama ma wy siąść z limuzy ny i spotkać się z ludźmi przy południowej bramce. Dokładnie tak jak Zhang Sang wszy stkie swoje nadzieje związała z Obamą. W każdy m razie to prawdopodobny przebieg wy darzeń. Desperacja Ariadny wskazuje na coś naprawdę poważnego. Corine Bouhaddi badawczo spojrzała na szefa i stwierdziła: – Ktoś, kto wy słał tę wiadomość na Twitterze, wy wabił z ukry cia nie jedną, lecz dwie osoby. Osoby, który ch w inny sposób nie dało się namierzy ć. – Dwie pieczenie przy jedny m ogniu – podsumował Paul Hjelm. – Gdzie, do cholery, jest więc ten ktoś? Gdzie są nasi przestępcy ? – rzuciła Corine Bouhaddi.

Alphabet City Nowy Jork, 11 kwietnia ALPHABET CITY powinno wy glądać inaczej. Po drodze wy obrażał sobie wszelkie możliwe wersje. Widział słowa sunące po ulicach jak małe pociągi, widział budy nki zbudowane z tekstów i wielkie, zagmatwane labiry nty liter. Okazało się jednak, że to małe miasto. Prowincjonalne miasteczko. Drzemało w cieniu Manhattanu, a jednak by ło Manhattanem. Przy stanął przy jednej z witry n. Spojrzał na obszerną kolekcję broni palnej. Powoli rozważy ł „za” i „przeciw”. Wszedł do środka. Musiał przecież zostawić broń służbową na policji w Krakowie. Wwiezienie broni do Stanów Zjednoczony ch wy magałoby zby t wielu skomplikowany ch i rzucający ch się w oczy procedur biurokraty czny ch. Na miejscu kupno broni trwało chwilę. Uderzy ło go, jak łatwo to poszło. Wy szedł na ulicę z nowy m pistoletem w kaburze i małą latarką w kieszeni. Teraz przy najmniej nie czuł się już tak nagi. Wędrował na wschód East 6th Street od Pierwszej Alei. Wkroczy ł do Alphabet City, przeszedłszy na drugą stronę Alei A, i ruszy ł spacerem w stronę Alei B. By ło piękne wiosenne popołudnie. Puls zwolnił, oddech się uspokoił. Marek Kowalewski zaczął iść wolniej. Wszy stko wy raźnie stało się bardziej senne. Odszedł najdalej, jak mógł, od Ground Zero i Wall Street. Alphabet City. Litery jako siedziba refleksji. Słowa niczy m ukojenie dla duszy. Wy sublimowane my śli Marka Kowalewskiego uniosły się ku niebu, a on sam ty m momencie został przejechany. Na szczęście ty lko przez rowerek na trzech kółkach. I na szwank zostały narażone ty lko palce jego stóp. Niemniej mama zagapionego trzy latka przepraszała go bez końca. W końcu Kowalewski dał się namówić na cappuccino w pobliskiej kawiarence. Palce dawno przestały go boleć. Skorzy stał z okazji i zapy tał mamę, czy mieszka w okolicy. I fakty cznie, mieszkała przy Alei B, niedaleko kwadratowego Tompkins Square Park. – Nie wie pani może, czy w pobliżu nie mieszka gitarzy sta o imieniu Ky le? Usły szał wy powiedziane słowa i pomy ślał, że brzmią żałośnie. Zaplanował swoje następne posunięcia: spróbować się dowiedzieć, w jakim Ky le gra zespole, wy szukać i odwiedzić lokalne kluby z muzy ką indie, usiąść w jakiejś kafejce internetowej i wy googlować porządnie ty lu nowojorskich gitarzy stów, ilu się da… Wtem siedząca naprzeciw niego kobieta wy jęła sobie z ust palec wciąż zagapionego trzy latka i najspokojniej w świecie odparła: – Ky le? Tak, nasze dzieci chodzą do tego samego przedszkola. O ile to o niego ci chodzi. Młody, z brodą, gitarzy sta. Miły facet. Kowalewski poczuł, że gapi się na nią zdumiony. Widząc jego reakcję, uśmiechnęła się i dodała: – Tu w Alphabet City mamy dobre relacje z sąsiadami. – Czy li Ky le ma dzieci? Jest żonaty ? – Chy ba rozwiedziony – odparła młoda mama.

Znów wy jęła z ust palec dziecka. Spróbowała napić się cappuccino, ale zamiast tego do jej ust trafił drugi palec. Rowerek jakimś tajemniczy m sposobem jeździł pod stołem, obijając Kowalewskiemu kolana i golenie. Warto by ło zapłacić tę cenę, by niespodziewanie znaleźć trop. – Jest świetny m gitarzy stą – powiedział z przekonaniem. – No nie wiem – roześmiała się kobieta. – Widziałam Dead Letter, gdy grali w zeszły m roku w Hunkies. Jak na mój gust, trochę za wrzaskliwe. – Tak – przy znał Kowalewski. – Może wrzaskliwe, ale naprawdę niezłe. Nie wiedziałem, że Ky le ma dzieci. I pomy ślał: Alphabet City, Dead Letter. Na pewno jakaś miejscowa kapela. Grali w Hunkies, więc to pewnie też gdzieś tu w okolicy. Nie wy py tuj za dużo. Zadawaj właściwe py tania. Nie policy jne. – Opiekują się dziećmi na zmianę – wy jaśniła młoda mama. Trochę cappuccino chlapnęło z filiżanki na ubranko dziecka. Nawet nie próbowała wy trzeć plamy. – Odbiera dzieci co drugi ty dzień. On ty dzień i jego eks ty dzień. Jakoś tak. – Wiesz, gdzie mieszka? – rzucił jakby mimochodem. W ty m momencie dziecko ściągnęło obrus ze stołu i zapanował potworny chaos. Kowalewskiemu udało się uniknąć zalania kawą. Zdał sobie sprawę, że chwila na zadawanie py tań minęła i szy bko się pożegnał. Parę przecznic dalej znalazł obskurną kafejkę internetową. Usiadł przy komputerze, który, jak wszy stko wskazy wało, wiele przeszedł. Ciasny boks wy dał się Kowalewskiemu brudny, gdy zagłębił się w klinicznie czy stą cy berprzestrzeń. Dość szy bko znalazł Hunkies. Fakty cznie by ł to miejscowy pub. Witry na wy glądała, jakby zaprojektowano ją przed rokiem dwuty sięczny m, ale na pry mity wny ch stronach odszukał grafik koncertów sięgający kilka lat wstecz. Odnalazł datę koncertu Dead Letter w listopadzie ubiegłego roku. I całkiem sporo o samy m zespole. Według arty kułu w jedny m z fanzinów internetowy ch Dead Letter by ł grający m indie zespołem z dolnego Manhattanu. Ich nazwa wy wodziła się od starej pły ty, na której R.E.M. zebrało trochę kawałków ze stron B swoich singli. Pły ta nosiła ty tuł Dead Letter Office. „Dead Letter” oznaczało dwie różne rzeczy. Mogło chodzić o listy, które nie docierają do adresata, i o prawa, które nie są już przestrzegane, martwe prawa – czy li martwe litery. Dobra nazwa dla kapeli z Alphabet City. Zespół miał dwóch gitarzy stów, z który ch jeden – według strony zespołu na My Space – nazy wał się Ky le Ritchie. By ło tam parę zdjęć grupowy ch. Kowalewski wy ry ł sobie w pamięci twarz Ky le’a, młodego, brodatego gitarzy sty bez dwóch zdań wy glądającego na miłego gościa. Potem wertował internetową książkę telefoniczną Nowego Jorku. Na Manhattanie nie by ło żadnego Ky le’a Ritchiego. Zero trafień. Zespół by ł za mały, by mieć wy twórnię pły tową. Jeśli chodzi o ich muzy kę, w sieci nie by ło nic więcej prócz kilku plików mp3. Kowalewski ściągnął je i przesłuchał. Fakty cznie by ły wrzaskliwe. I tak kiepskie, że Ky le Ritchie potrzebował też innej pracy. Kowalewski nabrał jednak nadziei, gdy przy pomniał sobie, że jest sobota. Ogólne wy szukiwanie w Google. Czas mijał. Kilka trafień, w ty m również na Facebooku. Problem polegał na ty m, że by ło wielu Ky le’ów Ritchie. Kowalewski miał profil na Facebooku. Nie by ł do końca pewny, czy da się to pogodzić

z jego ży ciem zawodowy m, więc nie afiszował się z ty m w Hadze. Teraz jednak profil mógł mu się przy dać. Czterech facetów nazy wający ch się Ky le Ritchie miało profile i zdjęcia, które przy najmniej z grubsza przy pominały gitarzy stę Ky le’a z Dead Letter. Kowalewski sprawdził grono znajomy ch, by się dowiedzieć, czy jakiś inny członek zespołu też ma profil na Facebooku. Niczego nie znalazł. W profilach czterech Ky le’ów Ritchie też nie doszukał się żadny ch wskazówek. Wy słał im zaproszenia do grona znajomy ch od wesołego Polaka, który uwielbia indiepop – a zwłaszcza nowojorski zespół o nazwie Dead Letter. Zapy tał wszy stkich czterech, czy nie są przy padkiem jedny m z gitarzy stów zespołu. Jeden z nich by ł w tej chwili zalogowany i miał otwarty czat. Przy jął „wesołego Polaka” do grona znajomy ch, ale rozpoczął rozmowę od py tania, co to takiego indiepop. Gdy Kowalewski dostał dostęp do jego albumu, natrafił na fotografię, na której Ritchie wy machiwał flagą Konfederacji ubrany w sięgającą do kostek białą szatę. Kowalewski dzielnie mu odpowiedział, co my śli o muzułmańskich ży dopedałach, i wy migał się od dalszej rozmowy. Pozostali trzej Ky le’owie Ritchie się nie odezwali. Kowalewski dalej gorączkowo szukał. Czas mijał. Po jakiejś godzinie kolejny z zaproszony ch Ky le’ów Ritchie pojawił się na Facebooku. Odpisał krótko i zwięźle: „Sorry man, nie ten Ky le Ritchie”. I odrzucił zaproszenie. Two down, two to go, pomy ślał Marek Kowalewski. W Dead Letter grało pięciu facetów. Gdy uznał, że dowiedział się o Ky le’u wszy stkiego, czego ty lko mógł, i że nic mu to nie dało, zaczął sprawdzać pozostały ch. W pewnej chwili zdawało mu się, że jest blisko. Greg Pay sley, wokalista i pierwszy gitarzy sta grupy, wy generował najwięcej wy ników. Kowalewski nie posunął się jednak naprzód – oczy wiście istniała możliwość, że muzy cy z Dead Letter uży wali pseudonimów – póki nie znalazł wy wiadu w jakimś czasopiśmie internetowy m. Greg opowiadał tam o swoim dzieciństwie w Queens. Stwierdził: „Szczerze mówiąc, jesteśmy z Queens, cała piątka. Ale ty lko ja się z ty m nie kry ję (śmiech pozostały ch)”. I oświadczy ł prowadzącemu wy wiad: „Nie słuchaj śmiechu ty ch hien. Fucking Ky le ma przecież rodziców profesorów. Oboje rodziców! Profesorska rodzina z Queens. Naprawdę podejrzane, słowo daję (śmiech pozostały ch z wy jątkiem Ky le’a)”. Kowalewski poczuł świeży przy pły w energii. Wy szukał w Google „ritchie professor queens” i fakty cznie znalazł dwoje profesorów o nazwisku Ritchie. Mężczy znę i kobietę. Oboje by li zatrudnieni na Saint John’s University w Queens. Zadzwonił do profesor Marthy Ritchie. W słuchawce odezwała się jakaś kobieta. Kowalewski rozmawiał z nią z dziesięć sekund, nim pojął, że ten nieco nonszalancki głos należy do automaty cznej sekretarki. Znowu – by ła przecież sobota. Państwo Ritchie figurowali jednak w książce telefonicznej. Fakty cznie mieszkali w Queens. Pod jedny m adresem. Numer ich telefonu by ł jednak zastrzeżony. Oczy wiście istniała możliwość, że Ky le w weekend odwiedzał rodziców. Kowalewski zapisał sobie adres. No dobra, przecież Ky le mógł by ć równie dobrze na Bermudach. Równocześnie na facebookowy m czacie odezwał się trzeci Ky le Ritchie: „Chcesz autograf, Marek?”. Kowalewski – jako stary wy jadacz – z dużą dozą scepty cy zmu odpisał: „Chętnie, Ky le. Skąd się wzięła nazwa waszego zespołu?”. „Załatwię ci autograf. Możemy się przecież spotkać? Co powiesz na Chi Chiz, Marek?”.

Kowalewski bły skawicznie wy szukał w sieci Chi Chiz. Knajpka by ła całkiem niedaleko. I ewidentnie by ła lokalem dla gejów. Marek Kowalewski w odróżnieniu od wielu swy ch rodaków nie by ł negaty wnie nastawiony do homoseksualistów. Ty lko nie miał wątpliwości, że gitarzy sta grający indiepop i ojciec mały ch dzieci nie chciałby zaciągnąć nieznajomego z Polski od razu do gejowskiego lokalu. „Brzmi fantasty cznie, Ky le” – odpisał – „ale wciąż mnie ciekawi, skąd wzięliście nazwę zespołu”. Ky le Ritchie miał co najmniej minutę, by dokładnie tak jak jego rozmówca znaleźć odpowiedź w Google. Figurowała w sieci, dość łatwa do znalezienia. Ale ten Ky le Ritchie nie zamierzał jej szukać. Gdy Kowalewski uzy skał dostęp do jego zdjęć na Facebooku, mógł stwierdzić, że jest całkiem podobny do drugiego gitarzy sty Dead Letters. Ty le że wy raźnie lubił ubierać się w wy zy wające kobiece ciuchy. Kowalewski westchnął i oderwał wzrok od monitora po raz pierwszy od wielu godzin. Na zewnątrz by ło zupełnie ciemno. Znów przeszukiwał Facebook i nagle dotarło do niego, że miał się spotkać z Hannah Rowlins! By ła za dziesięć siódma. Podjął szy bką decy zję. To nie by ł Ky le Ritchie, którego szukał. Może powinien sprawdzić dokładniej, ale uznał, że jego decy zja jest mimo wszy stko racjonalna. Zapłacił za korzy stanie z komputera i wy padł na ulicę. W Alei B wskoczy ł do autobusu M9, który wy dawał się jechać na południe. Mignęło mu, że końcowy przy stanek to Battery Park. Wy jął portfel i po gorączkowy ch poszukiwaniach odnalazł wizy tówkę Hanny Rowlins. Pearl Street? Gdzie to, u diabła, by ło? Nieubłaganie minęła siódma. Autobus wlókł się dalej, jakby wy szy wał ściegiem krzy ży kowy m trasę na południowy m Manhattanie. Przez Chinatown przejeżdżał wy jątkowo wolno. Ludzie łazili po jezdni, nie zwracając specjalnej uwagi na samochody. Kowalewski zatopił się w mającej jakieś dwa metry kwadratowe mapie Nowego Jorku. Żałował z całego serca, że nie ma lepszej komórki z różny mi aplikacjami i ty mi wszy stkimi bajerami. Utknął w opornej rzeczy wistości. Intensy wnie tęsknił za klinicznie czy stą cy berprzestrzenią. Wy starczy ły by dwa szy bkie kliknięcia i wiedziałby dokładnie, gdzie jest Pearl Street. W końcu ze złością wy ży ł się na nieporęcznej mapie. Po ty m akcie przemocy przy pominała kulkę i by ła bardzo pognieciona. Pokazy wała w każdy m razie rejon Wall Street, bo to by ła jedy na wskazówka, jaką dy sponował. Rowlins sprzedawała przecież odzież biznesmenkom w dzielnicy finansowej. Szukał, szukał i w końcu znalazł tę ulicę. Zaczy nała się kawałek na północ od Wallabout Bay i fakty cznie przecinała Wall Street. Wy skoczy ł na przy stanku, który wy dał mu się właściwy. Dotarł do ekskluzy wnego butiku tuż przed wpół do ósmej. W środku by ło pusto, światła pogaszone. Chodnikiem pojedy nczo i w grupach szli jacy ś biznesmeni. Od czasu do czasu który ś z nich ze zdziwieniem spoglądał na drzwi butiku. Kowalewski zgiął się wpół, oparł ręce na kolanach i próbował złapać oddech. Od dawna ty le nie biegał. Gdy podniósł wzrok, zrozumiał, czemu przechodnie tak się dziwili. Na solidny ch szklany ch drzwiach przy klejono od środka kartkę. By ła napisana odręcznie i przy klejona tak, by tekst by ł widoczny od strony ulicy. Brzmiał: „Naprawdę jesteś obowiązkowy m gliną, Marek. Słuchaj, Nowy Jorku: EUROPOL MA

JEDNOSTKĘ OPERACYJNĄ”. Chciało mu się śmiać. Prawdziwa wesołość ogarnęła go dopiero wtedy, gdy uporządkował my śli i zastanowił się, co może zrobić. Wchodził już wtedy do sąsiedniego sklepiku. Właściciel przy glądał się z wy niosły m scepty cy zmem rosłemu, rumianemu Polakowi. Przy jął zapłatę i szty wny mi ruchami zapakował towar w brązową papierową torebkę. Marek Kowalewski wrócił do szklany ch drzwi. Sięgnął do papierowej torebki, wy ciągnął kupiony przed chwilą spray, zdjął zakrętkę, postrząsnął opakowaniem. I zaczął spry skiwać szy bę czarną farbą. Wkrótce nieprzezroczy sta plama zasłoniła całą kartkę. Skończy ł i obrócił się na pięcie. Ujrzał jakąś starszą panią z jamnikiem, która najwy raźniej obserwowała całą akcję. Przy glądała mu się, jakby właśnie by ła świadkiem napadu na niezwy kle wartościowy transport. Wy rzucił spray i papierową torebkę do kosza na śmieci, wy minął panią z jamnikiem i szepnął do siebie: – I hate Chinese whispers. Potem wsiadł w taksówkę i pojechał do Queens.

Diaspora Amsterdam – południowe Włochy – Ryga, 12 kwietnia NIEDZIELNE POPOŁUDNIE, godzina trzy nasta trzy dzieści. Znajdowali się na Schiphol, trzecim między narodowy m lotnisku na świecie, jeśli chodzi o intensy wność ruchu pasażerskiego. Oczy wiście nie powinni by ć w dwóch grupach – właściwie nie powinni tworzy ć żadny ch grup. Ale podróżowali z fałszy wy mi paszportami i każde z nich dobrze sobie przy swoiło przy braną tożsamość. Poza ty m trzy mali się na obrzeżach terminalu i na zmianę wy patry wali, czy nie są śledzeni. Ich samoloty odlaty wały mniej więcej równocześnie. Fabio Tebaldi i Lavinia Potorac siedzieli naprzeciw Laimy Balodis i Jorge Chaveza. Niewiele mówili. Grali w karty. Tak prosta gra jak w ty siąca mogła mieć bardzo różne zasady w zależności od kraju, to by ło dla nich jasne. Ledwie zdąży li się dogadać co do zasad i przy ty m nie pokłócić, gdy wy wołano pierwszy lot. Do Rzy mu. Easy Jet, czternasta zero pięć na Aeroporto Leonardo da Vinci di Fiumicino, Roma. By łoby bliżej, gdy by polecieli do Neapolu. Neapol oznaczał jednak większe ry zy ko. Tebaldi chciał je podjąć, ale nie by li na to gotowi Hjelm ani Sifakis, Opcop ani Europol. Samo nakłonienie napakowany ch ochroniarzy, by wzięli sobie kilka dni wolnego, okazało się wy zwaniem. W końcu wszy stkie strony zgodziły się co do tego, że Rzy m będzie lepszy od Neapolu. Znacznie więcej podróżny ch, dalej od centrum wy darzeń, między narodowy chaos na lotnisku. Poza ty m Donatella mogła im wy jść na spotkanie. Tebaldi wstał i spojrzał w oczy Chavezowi. Wcześniej kilka razy mierzy li się wzrokiem w ten laty noski, ty powy dla macho sposób. Chavez miał z ty m problem, choć w pewny m sensie takie zachowanie odziedziczy ł po przodkach. W końcu zremisowali i Tebaldiemu najwy raźniej to wy starczało. Rozpostarł ramiona i objął szwedzkiego kolegę. Pierwsza reakcja Chaveza by ła bardzo szwedzka – uczucie zakłopotania i doświadczenie przekroczony ch granic – ale bez chwili wahania objął Tebaldiego. Wy nikało to chy ba głównie z przekonania, że widzą się po raz ostatni. Jego rozumowanie by ło proste. Niewielu ludziom udawało się uniknąć śmierci, jeżeli włoska mafia wy dała na nich wy rok. Ci nieliczni, którzy wciąż ży li, musieli się ukry wać i wiedli trudne do zniesienia ży cie, przenosząc się nieustannie z miejsca na miejsce. Żaden z nich nie powrócił do miejsca, gdzie skazano ich na śmierć. Żaden, prócz Fabia Tebaldiego. Chavez uścisnął go trochę mocniej i wy puścił z objęć. Uścisk Laimy Balodis i Lavinii Potorac by ł wy razem równie sprzeczny ch uczuć i trochę bardziej skomplikowany. Po kobiecemu skomplikowany. By ły dwójką kobiet w męskim świecie, ale nie ty lko o to chodziło. Potorac, świeżo upieczona matka, by najmniej nie unikała pokazy wania światu, jaką jest twardzielką. Zdawała sobie jednak sprawę, że znacznie bardziej powściągliwa Balodis przeży ła rzeczy, przy który ch jej własne doświadczenia z Bukaresztu musiały się wy dawać dziecinną zabawą. Choć Laima Balodis nigdy o ty m nie wspominała, ci, którzy wiedzieli coś na ten temat, zawsze przy bierali szczególny ton, gdy rozmawiali z nią albo o niej.

Ton po prostu pełen szacunku. Przeży ła piekło jako infiltratorka rosy jsko-litewskiej mafii i Lavinia Potorac by ła po prostu zazdrosna. Z drugiej strony, Balodis zachowy wała się tak, jakby nie by ła nikim szczególny m. Zawarła jakiś pakt z Miriam Hershey i Potorac nie mogła zrozumieć, na czy m to polegało. Czuła się wy kluczona. Poza ty m nie by ła w stanie zajrzeć w bałty jską duszę Balodis. Nie miała pojęcia, co w niej grało. Potem Potorac pożegnała się z Chavezem, a Balodis z Tebaldim, trochę chłodniej, bez takich emocji. Rozdzielili się. Tebaldi i Potorac poszli do wy jścia. Balodis i Chavez dalej grali w karty. Skandy nawskie reguły. Żadny ch niepotrzebny ch słów. Aż do chwili, gdy z głośnika w Schiphol zapowiedziano: „Baltic Air, czternasta piętnaście do Starptautiskā lidosta Rīga” . Balodis i Chavez wstali. Bez słowa. * W południowy ch Włoszech naprawdę by ł środek lata. Wy jście z samolotu spowodowało niemal szok, choć oboje pochodzili z południa Europy. Szy bko się zapomina o swoich korzeniach, pomy ślała Lavinia Potorac. W ogóle podczas lotu my ślała dużo, bardzo dużo. Zupełnie jakby uścisk Balodis rozbudził w niej wiele rzeczy. Rzadko kogokolwiek przy tulała, a naprawdę sporady cznie kogoś innego niż swojego męża Dumitru i córeczkę Nadię. Od czasu do czasu spoglądała na muskularne ciało Tebaldiego na sąsiednim siedzeniu i uderzy ło ją, jak mało pociągają ją tego ty pu mężczy źni. Łączy ł ją z nim umy sł, fizy czność się nie liczy ła. Oboje pragnęli za wszelką cenę załatwić mafię. Bezbłędnie rozpoznawała w nim swoją determinację – on najwy raźniej czuł podobnie, bo w przeciwny m razie by jej nie wy brał. To, że ona nie została skazana na śmierć przez trudniącą się przemy tem narkoty ków mafię nad Morzem Czarny m, nie stanowiło powodu rozczarowania. Idioty zmem by łoby my śleć inaczej, jeżeli ma się maleńkie dziecko i męża, który wy kłada filozofię na uniwersy tecie. Jasne, że mafia rumuńska nie dorównuje włoskiej. Choć potrafi by ć równie niebezpieczna. Podczas lotu zamienili niewiele słów. Teraz, gdy znaleźli się w wąskiej plamie słońca między trapem samolotu a czekający m autobusem, zewnętrzna komunikacja pomiędzy nimi w ogóle się urwała. Ale rozumieli się bez słów. Donatella nosiła nazwisko Bruno i wiozła ich na południe. Przy jechała sama. – Jesteś całkowicie pewien, że nie chcesz w to włączy ć kilku dawny ch kolegów z San Luca? – spy tała Donatella Bruno, gdy znaleźli się na autostradzie wiodącej na południe. Wcześniej, z powodu nasilenia ruchu na drodze, nie dało się rozmawiać. – Jeden z nich mnie zdradził – odparł krótko Tebaldi. – Nie mogę im ufać. Lavinia Potorac wchłonęła tę podstawową informację w skupieniu. Musiała poznać Tebaldiego na wy lot. Przeczuwała, że od tej wiedzy zależeć będzie jej ży cie. Nie chciała jednak py tać. Miała wrażenie, że to by zupełnie nic nie dało. Aż do niewielkiej wsi, około trzy dziestu kilometrów na południe od Rzy mu, w samochodzie panowało milczenie. Nagle Donatella Bruno skręciła w leśną dróżkę i podjechała pod potrójny garaż na kompletny m odludziu. Stały w nim dwa samochody. – Oba są odzy skane po kradzieży w Rzy mie – wy jaśniła Donatella. – Nie ma kompletnie żadnego związku między nimi a policją. Jeśli założy li nadajnik albo jakąś bombę w ty m, który m

przy jechaliśmy, zostanie to tutaj. Wy bierzecie swój samochód, ja swój. Powodzenia. Pożegnali się z Donatellą. Jeden samochód pojechał na północ, drugi na południe. W wozie jadący m na południe panowało pełne skupienia milczenie. Potorac nie by ła do końca pewna, czy Tebaldi w ogóle zauważa jej obecność. Patrzy ła na jego oczy. Widziała w nich ty lko stuprocentową koncentrację. Promienie wiosennego słońca oświetlały krajobraz południowy ch Włoch przemy kający za szy bami samochodu. Słońce by ło dziwnie blade, choć świeciło mocno. Bezlitosne światło. Te obrazy by ły niczy m przesuwający się szereg nieruchomy ch ujęć, sty lizowane wy cinki to wiejskiego, to miejskiego, lecz zawsze nieurodzajnego i surowego krajobrazu. Milczeli. Czas pły nął. Neapol przemknął w oddali. W światłach miasta można by ło wy czuć zbliżający się zmierzch. Nad magiczną kopułę świateł nadciągał mrok. Choć na razie by ł jedy nie przeczuciem, wy dawał się równie bezlitosny jak wcześniej słońce. Fabio Tebaldi jechał autostradą A30 i gdy droga dowiodła ich na Wy brzeże Amalfitańskie, przed ich oczami na krótkie chwile eksplodowało piękno. Zobaczy li Morze Ty rreńskie w wieczornej mgiełce, która kry ła w sobie tęczę. Potem autostrada gwałtownie odbiła w głąb lądu. Eboli, gdzie nigdy nie zatrzy mał się Chry stus, Contursi Terme, gdzie rozwiązano zagadkę choroby Parkinsona, Buccino ze staroży tny m rzy mskim mostem na rzece Tanagro. Nagle autostrada zniknęła i zastąpiły ją coraz węższe pnące się w górę drogi. Potenza w oddali, widziana z góry, rozsmarowana w dolinie niczy m masło. Wąskie dróżki, coraz głębszy mrok. Czasami podwójne światła, rosnące i zmieniające się w ry k mijającego ich samochodu. Serpenty ny dróg w ciemnościach, coraz rzadziej przery wany ch perełkami świateł jakiegoś gospodarstwa. Badawcze spojrzenie Potorac, ostro zary sowana sy lwetka Tebaldiego. Powoli narastające zrozumienie, że złoży ła swoje ży cie w jego ręce. I że nie ma pojęcia, czy m się wcześniej zajmował. A jednak ufała mu. Jednak ufała. Jeszcze węższa leśna droga. Żadnej możliwości wy minięcia innego samochodu. I nagle chata, ledwie widoczna. Tebaldi się zatrzy mał i oświetlił fasadę światłami przeciwmgielny mi. Żadnego ruchu. Tebaldi wy siadający z wozu z wy ciągniętą bronią. Potorac za nim, też z wy ciągniętą bronią. Odurzający zapach śródziemnomorskiego lasu. Nocna wilgoć. Światła wozów wciąż skierowane na chatkę. Jakiś ruch w ciemności, tuż na granicy stożka światła. Jakieś drobne zwierzęta, ptaki. Tebaldi przy drzwiach. Odliczy ł czternastą deskę od dołu, wcisnął ją w ścianę, wsunęła się, przekręciła na niewidoczny ch zawiasach. W środku klucz. Tebaldi wy ciągnął się. Sięgnął. Potorac znów zaczęła oddy chać. Tebaldi wziął klucz i opuścił broń. Uniósł ją znowu, otwierając drzwi. Potorac go kry ła. By ło tak, jakby od dawna przeprowadzali takie akcje. W chatce nie by ło prądu. Światła wozu oświetlały pry mity wną izbę. Nie by ło inny ch pokoi, ty lko właśnie ta izba. Tebaldi wy jął z szafki lampę naftową, drugą, trzecią. Zapalił je od równego płomienia zapalniczki. Trzy lampy naftowe rzuciły światło na starą, podniszczoną teczkę. Widniało na niej kółko, jakby ślad po filiżance z kawą. Tebaldi krótko kiwnął głową. Wy szli na zewnątrz, wy jęli bagaż, wy łączy li silnik i wrócili do środka. Tebaldi otworzy ł inną szafkę, wy jął butelkę czerwonego wina. Napełnił dwa kieliszki i wziął jeden z nich. Potorac uniosła do ust drugi. – Kółko to znak – odezwał się Fabio, przepłukawszy najpierw usta winem. – Ten jedy ny, któremu ufasz? – spy tała Potorac.

– Tak – potwierdził Tebaldi i spojrzał na nią po raz pierwszy od… no cóż… od Schiphol. – Teraz ufam też tobie, Potorac. – Spróbowałby ś inaczej – rzuciła Potorac z krzy wy m uśmiechem. – No tak – odparł Tebaldi, też uśmiechnął się krzy wo, po czy m wstał i podszedł do twardej sofy stojącej pod ścianą. Uniósł drewniane siedzenie, zawiasy zaskrzy piały. Znów zapalił zapalniczkę. Światło zamigotało, odbijając się w lufach złożonej tam broni. Tebaldi opuścił siedzenie sofy, wrócił do stołu, otworzy ł teczkę i rozłoży ł na blacie kilka planów, jakieś dokumenty i zdjęcia. Wskazał na fotografię przedstawiającą zarośnięty budy nek przy pominający wy glądem zamek. – Tu jest – stwierdził. – Ten adres IP? – spy tała Potorac. – Budy nek nie wy gląda na zamieszkany. – Ani trochę – przy znał Tebaldi. – Ile wiemy ? – Stoi na wzgórzu, pochodzi z piętnastego wieku. Z grubsza od tego czasu jest opuszczony. Ma dociągnięty internet. Od prawie stu lat nie miał żadny ch zarejestrowany ch właścicieli. W oficjalny ch dokumentach figuruje jako „ruiny ”. Ruiny na terenie gospodarstwa rolnego. – Nie ma więcej planów – stwierdziła Potorac, przerzucając kartki. – A te są do niczego – potwierdził Tebaldi. – Bullshit. Musimy pracować z ty m, co mamy. Potorac upiła ły k wina. – Jeśli ten zameczek fakty cznie należy do ‘Ndranghety, będzie tam monitoring, będą czujniki ruchu, wszędzie kamery, psy, ogrodzenie pod prądem. Jedy ny m sposobem, żeby się zbliży ć, będzie atak z cały m oddziałem carabinieri. Tebaldi kiwnął głową. – Też z początku tak my ślałem. Błąd. Nie mają zupełnie żadny ch powodów, by obwarowy wać stary zamek na odludziu, daleko od Kalabrii. Znam ich. Opierają władzę na bliskości, na moralności wy niesionej z położony ch na uboczu górskich wsi w Kalabrii. To naprawdę są rodziny, ‘ndrine. Nie będę ci opowiadać całej historii, ale w skrócie: ‘Ndrangheta składa się z około stu rodzin, z który ch każda zdominowała własne miasto albo wieś. Człowiek rodzi się do ży cia w mafii i nie ma przed ty m ucieczki. – A wniosek brzmi…? – Że ten zameczek nie jest ich. To najwy żej safe house. Pewnie nawet nie. – W takim razie co możemy tam znaleźć? – Długo zamęczałem się my śleniem o ty m. Przez całą drogę tutaj robiłem ty lko to. – By łeś trochę nieobecny … – Zasięg jest tu kiepski – stwierdził Tebaldi, spoglądając na swój telefon. – Może sama to zauważy łaś. Jeśli chce się mieć tutaj pewny dostęp do internetu, potrzebne jest stałe łącze. W tej ruinie nie ma telefonu. Jest za to prawdziwe łącze szerokopasmowe, światłowody. Naprawdę chcieli zapewnić sobie tutaj stały dostęp do sieci. Ty lko po co, do diabła? – Jeśli ma się prawdziwe łącze szerokopasmowe, ma się dostęp do komunikacji na cały m świecie. Nic więcej nie trzeba. – Ale czy ten safe house nie jest trochę dziwny ? – spy tał Tebaldi – Za wielki, niewy godny, niezby t safe… Jeśli spojrzy my na plan, o tutaj, widać, że w dobry m stanie jest ty lko jedna wielka

sala. Reszta się zapadła i wchodzenie tam jest niebezpieczne. Ale ta wielka sala jest inna. – Więc twoje py tanie brzmi: po co im, u diabła, ta wielka sala? – Zobaczmy co wiemy. Nie ma tego dużo, ale więcej, niż my śleliśmy. Cztery razy odebrano tu na górze maile od waszego Stiernmarcka. – Naszego? – wy buchnęła Potorac. – Whatever. Teraz słuchaj uważnie. W trzech pierwszy ch przy padkach, we wrześniu, listopadzie i luty m, nie wiemy dokładnie, kiedy odebrano pocztę. Ale za czwarty m razem, wtedy, gdy przy ty m by liśmy, kiedy wasz Stiernmarck wy słał mail z domu kultury, odpowiedzieli mu naty chmiast. Straszny mi groźbami, które przeraziły waszego biednego dy rektora. Naty chmiast. To najważniejsze. Pierwszej możliwości nawet dokładnie nie przemy śleliśmy : że Stiernmarck świetnie wiedział, kiedy ma wy sy łać mail, kiedy ktoś będzie na miejscu, a więc wie znacznie więcej, niż mówi. Ciekawsza jest druga możliwość. I bardziej prawdopodobna. A mianowicie, że zawsze ktoś tam jest. Nie mam tu na my śli prawdziwej kwatery głównej, którą musieliby szturmować carabinieri. Ty lko to, że jest tam strażnik, ale mający taką władzę, że sam może negocjować z tak mało znaczący m klientem jak Stiernmarck. – Strażnik czego? – Wielkiej sali, dość dużej, by mogło się w niej odby ć duże zebranie. Zawsze obecny gospodarz odby wający ch się regularnie spotkań bossów. – Czy li jeden samotny gospodarz? – Który na pewno ma też inne zadania, na przy kład zarządzanie regularny mi transportami toksy czny ch odpadów wzdłuż wy brzeża Europy Zachodniej. Potorac pokiwała głową powoli, ale z coraz większą stanowczością. – Nie jeden gospodarz, ty lko dwóch? – Istnieją niepotwierdzone informacje, że Il Sorridente popadł w niełaskę, że za bardzo się odsłonił. ‘Ndrangheta to bardzo tajna organizacja. Samo to, że udało się sfotografować jego prawą rękę, czy li Il Ricurvo, by ło wpadką. Może nie wtopili tak, by ich zlikwidować, ale dostali inne zadania, odsunięto ich od centrum, od handlu kokainą, i wy słano daleko od Kalabrii. Poza ty m to ważna pozy cja. Na uboczu, ale niezwy kle ważna. – By ć gospodarzem, ale… czego? – Cała ‘Ndrangheta to, jak mówiłem, bardzo tajna organizacja. W tej tajnej organizacji jest inna, jeszcze bardziej tajna. La Santa. – Że co? Święty Mikołaj? – Niezupełnie – odparł Tebaldi. – To prawdopodobnie skrót od mamma santissima, najświętsza matka. W mafijny m slangu oznacza to bossów. La Santę stworzono najprawdopodobniej w latach siedemdziesiąty ch, gdy trzeba by ło zmodernizować prastarą strukturę ich władzy. La Santa jest tak tajna, że ty lko sami jej członkowie wiedzą, kim są inni członkowie, santisti. Nie wiemy, ilu ich jest w tej chwili, prawdopodobnie około pięćdziesięciu. Ich tajne wielkie spotkania muszą się odby wać na neutralny m gruncie, niekontrolowany m przez żadnego z bossów. – I chcesz powiedzieć, że ten zamek to miejsce, gdzie spoty ka się La Santa? I koordy nuje to Il Sorridente? Fabio Tebaldi pochy lił się nad stołem. Płomienie lamp naftowy ch rzucały na jego twarz tańczące cienie. Dopił wino i odparł: – Jedno z wielu takich miejsc. Jeśli mamy szczęście. A jeśli będziemy mieć jeszcze więcej

szczęścia, znajdziemy tam sporo DNA. – DNA wszy stkich supertajny ch bossów ‘Ndranghety – powiedziała z zaparty m tchem Potorac. – Przy odrobinie szczęścia – stwierdził Tebaldi i wy silił się na uśmiech. – I dlatego mały oddział będzie najlepszy – pokiwała głową Potorac. – Minimalne zniszczenia materiału genety cznego. – Przede wszy stkim dlatego, że ty i ja możemy to zrobić sprawnie. A jeśli nam się nie uda, to cóż, total deniability. Włoska policja nie wie, że tu jesteśmy. Będziemy wy glądać na dwójkę szalony ch ory ginałów z niejasny mi powiązaniami z Europolem. Zaślepiony mściciel i jego tajemnicza Rumunka. Nawet Europol nie będzie miał problemów. – Absolutnie nie planuję, żeby nam się miało nie udać – stwierdziła Lavinia Potorac. – To dobrze – mruknął Fabio Tebaldi. – Co powiesz na to, żeby śmy sporządzili jakiś planik? * Na Łotwie nie by ło śladu lata. Gdy Jorge Chavez i Laima Balodis wy siedli z samolotu na między narodowy m lotnisku w Ry dze, padał śnieg. Nikt nie wy szedł im na spotkanie. Wy jaśniono im jednak przez komórkę, jak trafić na parking do szarego wozu, który szy bko zamrugał do nich światłami. Popatrzy li na kamienną twarz kierowcy i szy bko, zwięźle mu się przedstawili. – Bendiks Vanags – powiedziała kamienna twarz. Zdąży ł już przekręcić kluczy k w stacy jce, gdy goście podawali mu swoje nazwiska. By ł dokładnie taki sam jak na ekranie w sali konferency jnej w Hadze. Pewnie po prostu odlano go w jedny m kawałku, pomy ślał Chavez. Bez słowa szef krajowej jednostki Opcopu w Ry dze wjechał do miasta. Jakby na dany znak, dokładnie w chwili, gdy zza zasłony tańczący ch płatków śniegu ukazało się przepiękne stare miasto, Bendiks Vanags zaczął monotonny m głosem opowiadać o Ry dze: – Wszy stkie wojny w ty m rejonie zawsze toczy ły się o to samo. O Ry gę. Ten, kto kontroluje Ry gę, kontroluje szlaki handlowe z Rosji i Azji. Dzięki Dźwinie, rzece, przez którą zaraz będziemy przejeżdżać. W dzisiejszy ch czasach wojny wy glądają inaczej. – Jeśli zamierzasz ględzić o szwedzkim imperializmie, wy skoczę podczas jazdy – zagroził Chavez. – On mówi za siebie – stwierdził neutralnie Vanags. – A tutaj mamy Zatokę Ry ską, między inny mi z estońską wy spą Ruhnu, której mieszkańcy mówili po szwedzku aż do sierpnia czterdziestego czwartego roku, gdy większość z nich zbiegła do Szwecji przed wojskiem sowieckim. Poza ty m współczesne badania wy kazały, że Zatoka Ry ska jest znacznie czy stsza, niż sądzono, a rolnictwo w krajach bałty ckich odpowiada za znacznie mniejszą część zanieczy szczeń, niż się obawiano. Jasne, że to by by ła katastrofa, gdy by wasza hipoteza o zrzucaniu toksy czny ch odpadów wzdłuż naszego wy brzeża okazała się słuszna. Laima Balodis i Jorge Chavez wy mienili spojrzenia. – Wiesz, czy pobierano jakieś próbki wody od września ubiegłego roku? – spy tała Balodis. – W każdy m razie nie by ło żadny ch raportów alarmowy ch – odparł Vanags. – Z drugiej strony … – Z drugiej strony, takie raporty trafiają do ministerstwa ochrony środowiska, prawda? – spy tał

Chavez. – A tam pilnie korespondują z włoską mafią. Bendiks Vanags umilkł. Samochód przejechał nad Dźwiną i zbliżał się do centrum Ry gi. W końcu Vanags zaparkował i mruknął: – Mogę ty lko mieć nadzieję, że się my licie. W każdy m razie to tutaj. Paldu iela. „Iela” znaczy „ulica”. Dwóje gości wy jrzało przez szy bę i zobaczy ło neutralną fasadę biegnącą wzdłuż wąskiej uliczki. Pod budy nkiem stały dwa wozy policy jne. Bendiks Vanags się odwrócił, zobaczy ł py tające spojrzenia pasażerów i wy jaśnił: – Ministerstwo środowiska. – Ach – westchnęła Laima Balodis. – Stoją tu zwy kle wozy policy jne? – dociekał Chavez. Bendiks Vanags wzruszy ł ramionami. – To ministerstwo. Jest dobrze strzeżone. – Również w niedzielę – skonstatował Chavez. – Wiemy, gdzie przeby wa w ten weekend sekretarz stanu Kristaps Bergmanis? – Podobno na wsi z rodziną – odparł Vanags. – Lepiej niech tam zostanie – stwierdził Chavez. – Niech się nacieszy ostatnimi chwilami wolności. Laima Balodis zaczęła grzebać w swoim podręczny m bagażu i oświadczy ła: – Chcę, żeby ś sprowadził go do pokoju przesłuchań na posterunku jutro o dziewiątej rano, nie zwracając niczy jej uwagi. Bendiks Vanags siedział nieruchomo, zapatrzony przed siebie. – Czy li chcecie, żeby m aresztował sekretarza stanu? – spy tał. Balodis podała mu kilka zszy ty ch dokumentów. – Tutaj masz potrzebne papiery podpisane przez Paula Hjelma w Londy nie i przez dy rektora Europolu. Ale, jak mówiłam, zrób to po cichu. Vanags zignorował dokumenty, które zawisły nad jego prawy m ramieniem. Wciąż patrzy ł przed siebie. – Chy ba nie do końca zdajecie sobie sprawę, o co toczy się ta gra – powiedział w końcu. – No to nam powiedz – rzucił Chavez. Bendiks Vanags pokręcił głową i odwrócił się do nich. Wziął papiery z ręki Balodis i nie poświęciwszy im nawet jednego spojrzenia, odłoży ł je na siedzenie pasażera. Przy glądał się dwójce siedzącej na ty lny m siedzeniu, jego wzrok wędrował od jednego do drugiego. – Jak mamy razem pracować? – powiedział. – Jak Europa ma się stać jedny m? Siedzicie tu, Litwinka i Skandy naw, i udajecie, że mówicie ty m samy m języ kiem, lecz wasze cele są całkowicie różne. – Nie, Bendiks – odparła Laima Balodis. – Nasze cele są takie same jak twoje. Ty też należy sz do Opcopu. Oznacza to, że czasem musimy działać wbrew interesom własnego państwa. Sama to robiłam. Pracowałam wtedy dla policji litewskiej, nie dla europejskiej. Rozbiliśmy dużą organizację handlującą ży wy m towarem, której macki owinęły najważniejszy ch polity ków. To by ło złe dla gospodarki kraju, ale dobre dla ludzkiej godności. I w pewny m sensie właśnie o to walczy my. Żeby silni nie mogli deptać słaby ch. Popraw mnie, jeśli się my lę. – Nie my lisz się – odparł Vanags. – Nie to miałem na my śli.

– Ty lko…? Bendiks lekko przechy lił głowę, zanim odparł: – Po ujawnieniu sprawy Łotwa pójdzie na dno. Szwedzkie banki stracą mnóstwo pieniędzy. Kraje bałty ckie, świetnie o ty m wiesz, Laimo, nie doznają strat, porażki. One upadną. Rozumiesz? Wiary godność Łotwy na arenie między narodowej już w tej chwili jest niemal zerowa. Od tak dawna znajdujemy się na skraju bankructwa, że taki skandal polity czny będzie kroplą, która przepełni czarę. Bankructwa, potężna dewaluacja, skrajne bezrobocie, powszechna bieda. Kraj trafi w ręce tego z wielkich kapitalistów, który najwięcej zapłaci. To będzie pierwszy przy padek w historii świata, gdy cały kraj znajdzie się w pry watny ch rękach. Rozumiecie, co mówię? Przez chwilę panowała cisza. W końcu odezwał się Chavez. – Są przecież poży czki kry zy sowe. Bendiks Vanags przy glądał mu się chwilę z kamienną twarzą. A potem wy buchnął gromkim śmiechem. – Zdecy dowanie uważam, że powinienem zaprosić was na najlepszą wódkę w Ry dze – oświadczy ł i odjechał.

Czwarty list Od: Ariadna Temat: Wy gnanie Data: 30 marca 04.31.45 EST Do: Fedra Stało się, kochana, zrobiłam to. Weszłam na ten niechroniony komputer. I znów to widziałam. Znalazłam potwierdzenie. I o wiele więcej. Widziałam wszy stko. Widziałam wszy stko, moja Fedro. Opowiedziałam o ty m Ky le’owi. Nigdy nie widziałam, żeby człowiek tak pobladł. Wiesz, że czaiłam się przy ty m komputerze. Podkradłam się do niego, gdy jego uży tkownik wreszcie sobie poszedł. Nie wiem, czy to dlatego, że podjęłam większe ry zy ko, czy po prostu moje wy siłki zostały nagrodzone, ale nagle miejsce by ło wolne. Zobaczy łam i nic się nie stało. Oczy wiście to mogła by ć pułapka, ale w takim wy padku dlaczego mnie nie złapali? No i jeszcze jest to wewnętrzne śledztwo… Ci ludzie by najmniej się nie przedstawiają, ale są wszędzie. Nie jest ich wielu, ale są skuteczni. Teraz ich rozpoznaję. Akurat wtedy nie by ło ich na miejscu. W każdy m razie nie zauważy łam niczego, co by na to wskazy wało. Potem jeszcze przez cztery godziny by łam w biurze. Nikt nie zwrócił na mnie uwagi. W normalnej sy tuacji powiedziałaby m, że te godziny wlekły się w nieskończoność, ale przy sięgam, Kochanie, nic się wtedy nie wlekło. Dalej siedziałam i pracowałam, żeby nie zwrócić na siebie uwagi. Zachowy wałam się dokładnie tak jak zwy kle. Wiedziałam przy ty m, że nieuprawniona zajrzałam do cudzego komputera i że całe biuro jest monitorowane przez ludzi, którzy są zdolni do wszy stkiego. To by ły godziny spędzone w piekle. A jednak to nic w porównaniu z ty m, co czeka mnie teraz. Siedem godzin bezlitosnego

bezruchu. Zupełnie jakby ktoś próbował przetestować moje siły. Jakby m miała się na coś przy gotować. Zaczęło się od ty ch czterech godzin po lunchu. W ty m czasie ukształtowała się w mojej głowie decy zja. Wszy stko wskoczy ło na właściwe miejsca. Obrzy dliwe olśnienia, jedno po drugim, jak fragmenty odrażającej układanki. Kiedy wszy stko stało się dla mnie jasne, by łam przekonana, że mnie złapią. Gdy to nie nastąpiło, pojęłam, że mam szansę. Szansę, by komuś powiedzieć. Spróbowałam. Zrobiłam tak, jak mówił Ky le, zwróciłam się do prasy, do mediów. Wszy stko by ło anonimowe, nowo kupiony telefon na kartę, maile wy sy łane z różny ch publiczny ch miejsc. Czekali, mówili, że się odezwą. Czas znów się wlókł. W dzień musiałam by ć w biurze, żeby nikt nie zaczął czegoś podejrzewać. Pozostawało mi o wiele za mało czasu. W końcu przy szły odpowiedzi. By ły zdumiewająco podobne. „New York Times” i CNN powtarzały to samo: „Masz dowody ? Jeśli możesz nam przedstawić dowody, chętnie opublikujemy twoją historię”. Próbowałam wy jaśniać, że nie udało mi się zdoby ć dowodów. Że aby je zdoby ć, potrzebne jest bezpośrednie śledztwo. „W takim razie idź na policję”, mówili. „Jeśli to zgłosisz, chętnie zajmiemy się tą sprawą. Ale nie możemy narażać się na zarzuty o zniesławienie. W takich sprawach nie można liczy ć na szczęście”. Dlaczego nie zgłosiłam tego policji? Z ty m by ło tak samo. Paragraf 22. Nie miałam żadny ch dowodów prócz tego, co zapamiętałam. Aby wskazać te dowody, trzeba by ło uzasadnić podejrzenia, a ja nie by łam w stanie tego zrobić. Wy nikłoby z tego ty lko ty le, że skazałaby m samą siebie na śmierć. Chodziło o ludzi, którzy utrzy my wali to konto w tajemnicy przez prawie dziesięć lat, trzy mali je poza zasięgiem urzędu skarbowego i kontroli finansowy ch. Minęły dwa dni. Zaczy nałam by ć naprawdę zrozpaczona. Od Minotaura dzielił mnie ty lko jeden zakręt, sły szałam jego ry ki za ścianą, a jednak by łam bliska tego, by się wy cofać. Opuścić labiry nt i wrócić po prostu do dawnego ży cia. Jakby to by ło jeszcze możliwe. Jakby m nie straciła mojej ekonomicznej niewinności. Zostawało mi jedno. Twitter. Rozmawiałam o ty m z Ky le’em. Czy na Twitterze można by ć całkowicie niewidzialny m? Czy mogę wy korzy stać te sto czterdzieści znaków, czy ile tam, by ogłosić to zupełnie anonimowo? Czy to by się mogło udać? Ky le nie wiedział, miał to sprawdzić. Nie zy skał pewności. Zabrakło mi odwagi. Gdy by udało im się to przechwy cić i mnie zidenty fikować, by łoby po mnie. Nawet to okazało się niewy konalne. W końcu nie by ło odwrotu. Ky le miał rację: istnieje ty lko jeden człowiek, do którego mogę się z ty m zwrócić. Najpotężniejszy człowiek na świecie. O ile fakty cznie nim jest. Zaczy na mi brakować czasu. Wkrótce odbędzie się spotkanie G-20 w Londy nie. Dziś zadzwoniłam do Ky le’a z pracy. Usiłowałam by ć spry tna i uży łam zupełnie nowej komórki na kartę. Dzwoniłam z damskiej toalety. Poprosiłam go ty lko, żeby załatwił mi bilet na lot i spotkał się ze mną na właściwy m lotnisku. Dopiero gdy by liśmy na miejscu, w nierzucający m się w oczy zakątku JFK, powiedziałam mu, co planuję. Zbladł jak ściana. Wkrótce będziecie dwojgiem ludzi, którzy wiedzą, kochanie, i teraz dochodzimy do naszego dy lematu. Jeśli zginę, muszę cię prosić, żeby ś przekazała dalej te informacje. Wiesz, do kogo masz pójść. Jeśli nie uda mi się nawiązać kontaktu, będziesz musiała spróbować ponownie. Naprawdę mi przy kro, że tak wy szło. Nie zamierzałam wpląty wać cię w to w taki sposób.

Niczego takiego od ciebie nie wy magałam. Z drugiej strony, nigdy nie przy szłoby mi do głowy, dokąd mnie to wszy stko doprowadzi. London Summit odbędzie się za trzy dni. To tam się wy bieram. Spróbuję dotrzeć do Baracka Obamy przed spotkaniem. Wtedy pojmie, że nasz bank, Antebellum Invest Inc., nie zasługuje na żadną kry zy sową poży czkę i że nie powinien dostać ani centa z państwowy ch pieniędzy, a wręcz przeciwnie, powinien zostać pociągnięty do odpowiedzialności. Nigdy nie by liśmy on top of the world, jak Cantor Fitzgerald na samy m szczy cie naszej wieży, ale by liśmy duży m bankiem. Zajmowaliśmy dwa piętra w północnej wieży, Minotaur nie miał swojego piętra, ale jego biuro – z jedną ty lko zatrudnioną osobą, pamiętasz na pewno sekretarkę Bellę – sąsiadowało z naszy m. Z najważniejszy ch ludzi z dy rekcji Antebellum Invest przeży ł ty lko B., bo pojechał na urlop na Bahamy ze swoją trzecią żoną. Według jego asy stenta Waltera od dawna miał rezerwację, nie padał na niego cień podejrzeń. Jednak jeśli teraz założy my, że Minotaur przeży ł, a potem udawał zmarłego, ty m cięższe podejrzenia padają na B. By ł osobą kontaktową Minotaura w banku, wszy stkie jego transakcje odby wały się za pośrednictwem B. Czy to możliwe, że to B. go ostrzegł? O ty m nie wiem właściwie nic. Poniżej streszczę, co wiem. Od ty ch niecały ch dwóch ty godni, które dziś zdają mi się wiecznością, gdy zobaczy łam te konta na komputerze, przez cały czas usiłowałam dotrzeć do prawdy. Wspominałam, że zapuszczam się w głąb labiry ntu. Moje niezwy kle ostrożne posunięcia doprowadziły do tego, że B. i zarząd Antebellum wy najęły firmę ochroniarską z zewnątrz. Dowiedziałam się teraz, że nazy wają się Asterion Security Ltd. Nie ma żadny ch wątpliwości, że polują właśnie na mnie. Nie wiedzą jeszcze, kim jestem, ale to moje poczy nania przy wołały ich z otchłani. Minotaur, od ośmiu lat uważany za zmarłego, ży je. Jego konto w banku wciąż istnieje. Oczy wiście konto mogło zostać przejęte przez jego spadkobierców, ale to by ła pierwsza rzecz, którą sprawdziłam. Nie by ło żadny ch spadkobierców ani testamentu. Jego majątek przepadł na rzecz państwa. Majątek ten jednak by ł bardzo niewielki i nie obejmował wspomnianego konta, które najwy raźniej przez cały czas by ło utajnione. Teraz, gdy je odkry łam, by ło na nim dużo środków, coś około miliarda, ale to nic w porównaniu z drugim kontem, ty m, które by ło skojarzone z kontem Minotaura. To o ty m drugim koncie dowiedziałam się trochę więcej, gdy z zaparty m tchem przeglądałam zawartość niechronionego komputera. Choć teraz uwolniłaś się od tego świata, kochanie, nie możesz się odciąć od swojego wy kształcenia ani od tego, jak cię wy chowano. Wiesz równie dobrze jak ja, jak wy gląda rola Chin w ty m wielkim kry zy sie finansowy m. Deficy t budżetowy Stanów Zjednoczony ch z nawiązką przekracza nadwy żkę budżetową Chin. Wraz z ogromną kapitalisty czną przemianą Chiny uzy skały mnóstwo pły nny ch środków. Te pły nne środki chętnie inwestują w USA. W pewny m stopniu to Chiny finansują nadmierną konsumpcję w Stanach, kupując amery kańskie obligacje rządowe, co prowadzi do niskiego oprocentowania u nas w kraju. Ży jąc poniżej swojego stanu, Chiny pozwoliły Stanom Zjednoczony m ży ć ponad stan. Ale czy chińskie firmy, mające mnóstwo pieniędzy na inwesty cje, nie powinny wy brać czegoś innego zamiast obligacji? Czegoś, co dawałoby znacznie większe zy ski, zwłaszcza w cieniu kry zy su? Tak, o ile udałoby się je przekonać, że istnieje coś lepszego. Na przy kład giganty czne makrofundusze, które można łatwo przenosić – specjalność Minotaura.

Nie udało mi się prześledzić tropu aż do końca, ale nie mam żadny ch wątpliwości, że to drugie, wielkie konto jest chińskie. Nie należy do państwa, ty lko do jednej lub kilku chińskich korporacji. Te pieniądze, które będą bezpośrednio dostępne dla Minotaura, gdy zacznie ich potrzebować do przeprowadzenia jakiejś ogromnej transakcji. A my siedzimy jak pająk w tej sieci, kochanie. To my, Antebellum Invest Inc., za pośrednictwem B. kierujemy ty m interesem. Jakikolwiek to interes. Ostatnią rzeczą, jaką odważy łam się zrobić na niechroniony m komputerze, by ła próba prześledzenia konta Minotaura. Udało mi się trochę o nim dowiedzieć. Siedzi gdzieś w Europie, ty le udało mi się sprawdzić, ale to oznacza, że by łby w obszarze działania tej nowej policji europejskiej, o której opowiadał mi Ky le. Z tego, co mówił, wy nikało, że są bardzo silni i kompetentni, coś w sty lu europejskiego FBI, ty le że tajnego. Boję się zaufać naszemu FBI. Dzięki tej podróży do Londy nu upiekę dwie pieczenie przy jedny m ogniu, Kochanie. Porozmawiam z Obamą – i odnajdę Minotaura. Mam pewien trop. Przed chwilą rozstałam się z Ky le’em. Wie ty le, ile ty wiesz. Ale ty wiesz jeszcze jedno. Znasz numer konta Minotaura. Wiem, że go pamiętasz. Nasze ćwiczenia z liczbami pozostawiły ślady, który ch nie sposób zatrzeć bez względu na to, jak by ś tego pragnęła. Teraz zamierzam ci też podać numer drugiego konta, tego chińskiego, na który m jest tak dużo środków. Miałam czas, by wy my ślić sposób, jak wy jaśnić to tobie i ty lko tobie, nie zapisując tego wprost. To znaczy, cy frami. Piszę to na pokładzie samolotu. Wiem, że tak nie wolno, ale mamy opóźnienie. Jakaś część mnie boi się, odkąd pół godziny temu ogłosili, że muszą naprawić „oświetlenie awary jne w kabinie”. Według mnie brzmi to jak pretekst, by wstrzy mać odlot, póki mnie nie złapią. Niemal widzę ludzi z ochrony biegający ch po labiry ncie JFK. Ponieważ nikt obok mnie nie siedzi, mogłam się trochę uspokoić, pisząc do ciebie ten list, mój ostatni na amery kańskiej ziemi. I mój ostatni na długo, powinnam chy ba dodać. Znów zaczął się ruch na pokładzie samolotu, wy szły stewardessy. Zostało mi chy ba ty lko kilka sekund, żeby ci to wy słać. A więc na szy bko: drugi numer konta uzy skasz, biorąc pierwsze cztery cy fry z pierwszego i mnożąc je przez trzy. Potem bierzesz cztery ostatnie cy fry i mnoży sz je przez cztery, a potem odejmujesz cztery sta siedemdziesiąt trzy. Następnie bierzesz trzy ostatnie cy fry i mnoży sz je przez szesnaście. Zapisz wszy stko w jednej linijce i dopisz pierwszą cy frę z pierwszego konta, a otrzy masz numer drugiego. Teraz muszę wy słać ten mail. Stewardessy zwracają mi uwagę. Do usły szenia niedługo, Kochanie. Odlatuję. Uściski Twoja Ariadna

Zaginiony Q ueens, Nowy Jork, 11 kwietnia ZMIERZCH ZAPADŁ DAWNO TEMU, ale dopiero gdy taksówka opuściła Manhattan, Marek Kowalewski naprawdę to zauważy ł. Taksówkarz wy brał Queensboro Bridge, most wiodący przez Roosevelt Island, i to tam, nad dziwnie odludną podłużną wy spą, Kowalewski zdał sobie sprawę z panującej ciemności. To by ło tak, jakby go w nią wwożono. Coraz głębiej i głębiej. Wkrótce światła Manhattanu by ły widoczne jedy nie jako słaba, lśniąca aureola pod czarny m niebem. Upadła aureola. Odległość od światła rosła coraz bardziej. Queens zmieniło się w miasteczko z niewielkimi domkami stojący mi w długich szeregach. Minęli Utopia Parkway, nie zauważy wszy uniwersy tetu. Wy glądało to jak sznur słabo lśniący ch paciorków ciągnący ch się przez wy marłe miasto, jak nocne oświetlenie pasa na lotnisku, jak mrugające oświetlenie awary jne w kabinie samolotu. W miarę jak fasady domów stawały się coraz większe, Kowalewski zaczął sły szeć muzy kę. Słabe, ciche dźwięki. Smutne tony fortepianu, uparte basy, precy zy jne cy mbały. Zapy tał kierowcę co to takiego. Taksówkarz odparł zagadkowo: – Premonition with e.s.t. Premonition? – pomy ślał Marek. Zapowiedź? Przeczucie? Wtedy taksówka się zatrzy mała. Nagle. Wielka działka z wielkim domem położona raczej na odludziu. Dom otoczony spokojny m światłem pły nący m z nieznanego źródła. Żadnego ogrodzenia, żadnego monitoringu. Ale skrzy nka na listy. Na skrzy nce bezpretensjonalnie napisano: Ritchie. Gdy taksówka odjechała, zabrała ze sobą światło. To by ło tak, jakby wszy stko zgasło. Fortepianowe tony przepełnione smutkiem. Wy razisty bas. Precy zy jne uderzenia cy mbałów. Przeczucie. Marek Kowalewski usły szał dźwięk przeły kania śliny. Spojrzał w stronę ścieżki z kamienny ch pły t wijącej się przez zaniedbany po zimie trawnik i ginącej w mroku za niskim ży wopłotem. Przy ścieżce stały dwie ogrodowe latarnie. Żadna się nie świeciła. Spojrzał w niebo, wziął głęboki oddech. Po raz pierwszy od dawna zobaczy ł gwiazdy. A przy najmniej zdawało mu się, że minęło dużo czasu, odkąd je widział. Przez krótką chwilę zdawało mu się, że czegoś od niego chcą. Potem opuścił wzrok i spojrzał w stronę wielkiej fasady willi majaczącej w oddali. Przesunął dłonią po niskim ży wopłocie, a gdy wchodził przez ogrodową furtkę, my ślał: to nie są ludzie, którzy boją się swoich sąsiadów. My ślał: to otwarty dom. To tu wy chował się Ky le Ritchie, odnoszący niezby t imponujące sukcesy gitarzy sta grający indie. W cieniu dwójki rodziców profesorów, którzy nie chcieli podzielać amery kańskiego strachu przed sąsiadami. Żadny ch wy sokich ży wopłotów, ty powo amery kańskich wy sokich drewniany ch ogrodzeń, ani jednej kamery. Powiedziało mu to co nieco. Ale niestety o wiele więcej

powiedziały mu ciemne latarnie w ogrodzie. Jeszcze raz szy bko spojrzał na rozgwieżdżone niebo. Zniknęło. Zupełnie jakby ze zdumiewającą szy bkością nadciągnęły gęste chmury i zasłoniły gwiazdy. Szy bko obmacał kurtkę. Wy czuł znajome kontury. Cicho stąpał po kolejny ch kamienny ch pły tach, zbliżając się do budy nku. Trawnik by ł bardziej nachy lony, niż mu się z początku zdawało. Z drugiej strony, nie ocenił dobrze sy tuacji. Tej ciemności. Tego złowieszczego mroku. Drzwi wejściowe wy chodziły na drewnianą werandę. Kowalewski ostrożnie zrobił pierwszy krok po wiodący ch ku nim schodach. Skrzy pienie wy dawało się głęboko wrzy nać w dziwnie cichą noc. Naty chmiast zdał sobie sprawę, że jego przy by cie nikogo nie zaskoczy. Jeśli wbrew temu, czego się spodziewał, ktoś się ukry wał w tej ciemnej willi, teraz czaił się z bronią. Z coraz głośniejszy m skrzy pieniem wchodził po schodach. Wy ciągnął z kabury pistolet. Może nikogo nie zaskoczy, ale przy najmniej będzie miał szansę się bronić. Ty lko właściwie przeciwko czemu? Skąd to przeczucie? Z powodu dwóch zgaszony ch latarni? Sprawdził drzwi. By ły otwarte. Dom otwarty, pomy ślał, i uśmiechnął się krzy wo. Wszedł do środka. Wy jął z kieszeni latarkę. Przesunął stożkiem światła po zupełnie neutralny m beżowy m przedpokoju. Po prawej w górę prowadziły schody, tuż obok, za uchy lony mi drzwiami, drugie schody wiodły do piwnicy, salon na wprost, kuchnia po lewej. Wszędzie ciemność, cisza, bezruch. Kowalewski zrobił kilka kroków. Wy czuwał nową broń w ręce, znalazł punkt ciężkości i usły szał w głowie cichy głos Jutty Bey er: „Jesteś gliną od papierkowej roboty, Marek. Nie zrób nic głupiego”. Żadny ch dźwięków. Żadnego szmeru. Świat opustoszał. Skręcił w lewo, do kuchni. Pusto. Pozmy wane, posprzątane. Żadny ch zapachów. Jakby nikt tu nie mieszkał. Dalej z kuchni, przez inne drzwi. Długi kory tarz, różne drzwi. Słaby zapach. Latarka zataczała kręgi po ścianach, drżące kręgi światła. Pierwsza sy pialnia, uchy lone drzwi. Plakaty zespołów na ścianach, muzy ka indie z lat dziewięćdziesiąty ch The Smiths, Belle and Sebastian, Björk, Blonde Redhead. Pokój Ky le’a. Pusto. Ty le że łóżko nieposłane. Przy łóżku gazeta otwarta na dziale rozry wki. Światło latarki padło na „New York Timesa” z soboty, 11 kwietnia. Dzisiejsza. Dzisiejsza, pomy ślał Marek Kowalewski, odbezpieczając broń. Ciche kliknięcie przebrzmiało w pusty m domu. Znów wy szedł na kory tarz. Kręgi światła na ścianach drżały jeszcze bardziej. Kolejne drzwi. Lśniąca bielą zasuwka. Bezgłośnie nacisnął klamkę. Dlaczego bezgłośnie? – pomy ślał i zajrzał do środka. Nic tam nie by ło. Pustka. Ciemna otchłań wanny. Podobne drzwi obok. Kolejne drzwi, zasuwka też biała. Pierwsze pomieszczenie by ło łazienką, to zapewne by ła ubikacja. I tak by ło. Ubikacja. Kobieta siedziała w pełni ubrana na muszli klozetowej. Wokół szy i miała mocno zaciśnięty drut. Twarz czerwona i napuchnięta, oczy niemal wy szły z orbit. Kowalewski oświetlił tę twarz. Usły szał własny jęk.

Potem zamknął powieki. Na dwie sekundy. Skoncentrował się. Znów je otworzy ł. Zobaczy ł krew, która spły nęła z drutu na białą bluzkę. Nawet jej dotknął. Wciąż by ła mokra, jedy nie lekko zakrzepła. Spojrzał na krew na swojej dłoni. Trzęsącej się dłoni. Gęsta kropla na czubku palca drżała. Wziął się w garść. Cały czas obserwując kory tarz, spojrzał na kobietę. Zadbana pięćdziesięciopięciolatka, możliwe, że wy kładała na uniwersy tecie. Z pewnością matka Ky le’a Ritchiego. Martwa od niedawna. Od jakiejś godziny. Znów wy szedł na kory tarz. Broń uniesiona, gotowa do strzału. Drżąca razem z latarką. Z powrotem do przedpokoju, w lewo do salonu. Ojciec Ky le’a Ritchiego siedział na sofie, jakby oglądał telewizję. Oczy szeroko otwarte. Twarz nabrzmiała. Mocno zaciśnięty stalowy drut na szy i. Kowalewski podszedł bliżej. Zupełnie jakby zdąży ł się zahartować. Obmacał drut, lekko pociągnął. Z szy i wy sunął się kolec, potem drugi. To nie by ł zwy kły drut. To by ł drut kolczasty. Znów ten zapach. Nie krew, nie zwłoki. Coś chemicznego. Kowalewski wy szedł z salonu. Zostawił profesora Ritchiego patrzącego martwy m wzrokiem w martwy telewizor. Przez chwilę mignęło mu na ekranie odbicie jego własnej sy lwetki. Pojął, że długo będą mu się śnić koszmary. Dotarł do schodów. Jedne w górę, jedne w dół. Do piwnicy. By ło jasne, że musi tam zejść. Otworzy ł drzwi i oświetlił schody. Nie widział za wiele, schody skręcały i znikały. Po zrobieniu pierwszego kroku poczuł, że temperatura spada. Naty chmiast zrobiło się zimno. Skręcił za róg. Chemiczna woń stała się silniejsza. Latarka i pistolet skierowane dokładnie w tę samą stronę, dokładnie w ten sam punkt. Każde odchy lenie mogło mieć tragiczne skutki. By ł na dole. Przez chwilę stał bez ruchu, próbował się zorientować. Małe pomieszczenie z pralką i zamrażarką. Troje drzwi. Zamknięty ch. Nacisnął pierwszą klamkę. Kotłownia. Nagła fala gorąca. I pusto. Nacisnął drugą klamkę. Oświetlił wnętrze. Wszy stko drżało. Jeszcze silniejsza woń. Wciąż niezidenty fikowana. W pomieszczeniu stół do ping ponga. Na nim zniszczone rakietki. Zgnieciona żółta piłeczka. Warstwa kurzu. Na podłodze za stołem pingpongowy m para nóg. Kowalewski obszedł stół. Ciało leżało na betonowej podłodze. Gdy je obracał, pokój zaczął tańczy ć. Spojrzał w oczy Ky le’owi Ritchiemu, którego twarz by ła pozbawiona ry sów. Wszy stko napuchnięte. Oczy niemal całkiem wy szły z orbit. Przy dłoni Ritchiego leżała karteczka. Dłoń trzy mała długopis. Kowalewski go dotknął. Tkwił jak w imadle. Podniósł karteczkę, przy sunął do niej latarkę. Widział papier koły szący się jak okręt na wzburzony ch falach. Nie by ł w stanie powiedzieć, co tam jest napisane. Wszy stko się koły sało. Zapach stał się jeszcze intensy wniejszy. Obok ciała Ky le’a Ritchiego dostrzegł jakiś mały przedmiot przy pominający krążek do hokeja. Przedmiot sy czał. Kowalewski przy glądał mu się trochę zby t długo. Od tak dawna wszy stko się koły sało, że od razu tego nie pojął. To kurewstwo wy dzielało gaz. Poty kając się, minął stół, rzucił się po schodach, które nie drżały, nie koły sały się, ty lko

potężnie zarzucały na boki, jakby okręt nie pły nął w sztormie, lecz w orkanie, unoszony w powietrze tajfunem i obracający się wokół własnej osi. Wreszcie Kowalewski znalazł się na górze. Oddy chał z trudem. Próbował zastąpić tlenem gaz zgromadzony w płucach. Świadomie się hiperwenty lował. Rzucił się do drzwi wejściowy ch. Przy stanął na tarasie. Dy gotał. Spojrzał w niebo. Gwiazdy znów się pojawiły, wirowały, pozostawiały mu w oczach świetlne smugi. Wepchnął pistolet z powrotem do kabury, zgasił latarkę. Czuł, że gaz wżera się mu w płuca i przenika do krwi. Słabł z każdą sekundą. Nie utknąć tutaj, pomy ślał. Nie utknąć tutaj z bronią i latarką. Nie zostać o to oskarżony m. Nie w Stanach. Zmobilizowawszy wszy stkie siły, powlókł się przez zaniedbany trawnik i dalej, na ulicę. Zataczał się mocno. Wszy stko sprowadzało się do tego, by znaleźć się jak najdalej od tego piekielnego domu. Odejść jak najdalej, zanim upadnie. Przed nim zamajaczy ła większa ulica. Oświetlenie niczy m drżąca, wirująca mgła świateł. Oaza. Kilka razy upadł na kolana. Ostatnim razem obok studzienki kanalizacy jnej, której pokry wa by ła lekko uchy lona. Te części jego mózgu, który ch nie wy palił gaz, zareagowały. Zareagowały racjonalnie. Zaczęły my śleć. Świat dokoła wirował. Kowalewski ściągnął kurtkę. Udało mu się odpiąć kaburę i wrzucić ją do studzienki. Patrzy ł na swoją rękę. Trzęsła się do tego stopnia, że słowa na kartce, która jakby przy kleiła się do jego palców, zdawały się zupełnie nieczy telne. Znów zapalił latarkę, włoży ł ją do ust, mocno chwy cił papier w obie ręce, skupił się z cały ch sił na odręczny m piśmie Ky le’a Ritchiego. Odczy tał: „Rianna Tinsley ”. Wrzucił kartkę i latarkę do otwartej studzienki, wstał, naciągnął kurtkę i spojrzał niemal z rozbawieniem na swoje krwawiące kolano. Udało mu się zasunąć butem pokry wę studzienki. Uniósł wzrok ku majaczący m przed nim światłom, ku oazie w oddali. Powlókł się przed siebie. Przez cały czas my ślał: Rianna Tinsley, Rianna Tinsley, Rianna Tinsley. Jak mantra. Mantra w drodze do oazy. Niewiele widział, a to, co jeszcze by ł w stanie zobaczy ć, wirowało wściekle, intensy wnie, niemal w szalony m tempie. Dotarł do większej ulicy. I upadł. Do przodu, prosto na drogę. Ostatnim dźwiękiem, który usły szał Marek Kowalewski, by ło uderzenie jego kości policzkowej o asfalt.

Proces Ryga, 12 kwietnia W PONIEDZIAŁEK RANO, punktualnie o dziewiątej, niemal całkowicie zdezorientowany sekretarz stanu z łotewskiego ministerstwa ochrony środowiska siedział w pokoju przesłuchań obserwowany przez lustro weneckie. Bez przerwy się wiercił, obmacy wał pusty stół, na wszelkie możliwe sposoby zakładał nogę na nogę, drapał się po twarzy. Te wszy stkie rzeczy by ły normą. Tak zachowy wali się wszy scy nienawy kli do przesłuchań bez względu na to, czy by li winni, czy nie. Ciekawsze by ło jego spojrzenie. – Nie wiem – stwierdziła Laima Balodis i spojrzała na Jorge Chaveza. Podchwy cił jej spojrzenie i co dziwne, wy dało mu się, że patrzy na nią po raz pierwszy. Zupełnie jakby wczorajszy wieczór zburzy ł wiele barier. Co prawda, powstrzy mali się od takich ilości, jakie wlał w siebie Bendiks Vanags, ale ta cholerna łotewska wódka musiała też zawierać sporo procentów, nie ty lko bromowane opóźniacze płomienia i związki perfluorowane. Po pikantny m chemiczny m smaku czuło się potężne odurzenie. Vanags ględził dalej o sy tuacji na Łotwie, jakby pły n sprawiający, że do jego słuchaczy docierało coraz mniej, nie wy wierał na niego żadnego wpły wu. Jednak również to, co wciąż przebijało się przez gęstniejącą mgłę, by ło niepokojące. Kraj fakty cznie znajdował się na skraju upadku i Vanags gorączkowo szukał winny ch. To nie by ło łatwe. Istniało tak wiele czy nników, tak niesamowicie dużo parametrów i nagle wszy stko wy dawało się do siebie pasować, ale im więcej wódki wlewali w gardła, ty m trudniej by ło dostrzec powiązania. Zależności. Przy akompaniamencie dość powściągliwy ch przekleństw Vanagsa Chavez i Balodis wy toczy li się na mroźne nocne powietrze. Obejmowali się, ale dla Chaveza najdziwniejsze by ło to, że ani przez chwilę nie pojawiło się między nimi napięcie eroty czne. Miał swoją Sarę i lepszej nie by ło na świecie, ale takie napięcie mimo to mogło się pojawić. Tak się jednak nie stało i raczej go to ucieszy ło, niż zdziwiło. Mogli iść tak, objęci, a między nimi pojawiało się jedy nie uczucie bliskości. W oczach Chaveza Laima Balodis by ła najbardziej anonimowy m członkiem Opcopu, co wy nikało głównie z tego, że by ła małomówna. Dawno nauczy ł się cenić północnoeuropejskie milczenie. Wiedział, przez co Balodis przeszła. Chciał zapy tać o wiele rzeczy. W sumie nie zapy tał o nic i jedy ny m, co by ł w stanie stwierdzić, zanim zasnął w wirujący m hotelowy m pokoju, by ło to, że nieskończenie tęskni za Sarą Svenhagen i za swoimi dziećmi. Teraz podchwy cił nieprzeniknione spojrzenie Laimy Balodis i powiedział: – Ja też nie wiem. Nerwowość nic nie znaczy. Ani to, że ma rozbiegane spojrzenie. – W każdy m razie widać – stwierdziła Laima Balodis – że nie jest doświadczony m przestępcą. – O ty m wiedzieliśmy wcześniej – wtrącił Bendiks Vanags stojący pod ścianą. – W każdy m razie miło, że przy szliście, moi państwo. Bałem się, że będziecie zalegać do lunchu. – Ja by m raczej powiedział, że nie wiedzieliśmy – odparł spokojnie Chavez. – Nie by ł zby t długo w szponach mafii, to jasne. Jest nowoczesny m Europejczy kiem, ma niecałe trzy dzieści pięć lat, z pasją działa na rzecz ochrony środowiska. Dla skończonego drania to by by ł idealny

kamuflaż, ale on nie jest skończony m draniem. – Wchodzimy – oświadczy ła Balodis. – Ty, Vanags, zostajesz tutaj. Bendiks Vanags wy trzeszczy ł oczy i gapił się na nich. Nawet na niego nie spojrzała, ty lko otworzy ła po prostu drzwi pokoju przesłuchań i weszła. Jorge Chavez ruszy ł za nią z krzy wy m uśmiechem. Sekretarz stanu Kristaps Bergmanis wstał i wy rzucił z siebie z oburzeniem kilka słów po łotewsku. Laima Balodis odparła krótko: – Speak English, please. I know that you can, sir. Kristaps Bergmanis zaniemówił. W końcu wy dusił z siebie w poprawny m angielskim: – Kim jesteście? – Proszę usiąść – powiedziała spokojnie Balodis. Ona i Chavez usiedli i odczekali, aż Bergmanis również zajmie miejsce. Usiadł, ciężko i głęboko wzdy chając. – W każdy m razie cieszę się, że jesteśmy na posterunku – stwierdził Bergmanis. Wy glądało na to, że wziął się w garść. – Przecież mogliby ście by ć jakimiś między narodowy mi przestępcami. Teraz jednak domy ślam się, że jesteście z jakiejś policji. – Domy śla się pan również, czego chcemy ? – spy tała Balodis. Bergmanis pokręcił głową, trochę mocniej niż wy magał tego zwy kły przeczący gest. – Zakładam, że nie ma sensu prosić was, by ście się przedstawili? – powiedział w końcu. – Nie za bardzo – odparła Balodis. – Dlaczego czuję się, jakby m znalazł się w powieści Kafki? „Ktoś musiał zrobić doniesienie na Kristapsa D., bo mimo że nic złego nie zrobił, został pewnego ranka po prostu aresztowany ”. – A więc nic złego pan nie zrobił? – spy tała Balodis. – Pewnie całkiem sporo – przy znał Bergmanis, ale na pewno nic, co by by ło przestępstwem. Zasiadam przecież w rządzie. – A rząd i jego członkowie nigdy nie popełniają przestępstw – odezwał się Chavez. Bergmanis przy jrzał mu się badawczo. – Można niemal powiedzieć, że moja praca polega na pilnowaniu, by rząd nie popełnił żadnego przestępstwa. W każdy m razie wobec środowiska. – Ty m bardziej osobliwy wy daje się fakt, że z pańskiego komputera kilkakrotnie kontaktowano się z włoską mafią w sprawie zrzutu wielkich ilości toksy czny ch odpadów na łotewskich wodach – odparł Chavez. Dziwnie by ło patrzeć, jak Kristaps Bergmanis blednie, choć wy raz jego twarzy się nie zmienił. Choć nie pojawiła się na niej żadna oznaka szoku ani nawet oburzenia, cała krew odpły nęła i stał się blady jak ściana. Powoli pokiwał głową. – Rozumiem – powiedział cicho. – Co pan rozumie? – spy tała równie cicho Balodis. – Pewne… rozbieżności… – Proszę to rozwinąć. – Raporty ostatnio przy chodziły z opóźnieniem. – Próbki wody ? Kristaps Bergmanis spojrzał Laimie Balodis prosto w oczy. – Jest pani Litwinką, prawda? – spy tał.

– Co to ma do rzeczy ? – Pani akcent brzmi trochę inaczej niż u Łoty szy mówiący ch po angielsku. I owszem, ma to sporo do rzeczy. Wszy stkie kraje bałty ckie od dawna oskarżano, że są odpowiedzialne za większość zanieczy szczeń Bałty ku. Okazało się, że wcale tak nie jest. Znacznie większą winę ponosi rolnictwo szwedzkie. Nie wspominając o zanieczy szczeniach z Petersburga w Zatoce Fińskiej. I pani, i ja, by liśmy fałszy wie oskarżani. Oboje wiemy, jak bardzo wrażliwe są nasze stosunkowo krótkie linie brzegowe. Oboje wiemy, że robimy wszy stko, co w naszej mocy, również podczas kry zy su, by nasze wy brzeże pozostało czy ste. Regularnie pobieramy próbki wody. Trafiają one prosto do ministerstwa środowiska. Jeśli trzeba wszcząć alarm, to my go wszczy namy, – W ostatnim czasie próbki wody docierały z opóźnieniem? Jak długim? – Niedługim, najwy żej jednodniowy m. I od kilku miesięcy. Nie zastanawiałem się nad ty m głębiej, bo opóźnienia nie by ły duże. Teraz się domy ślam, że to by ł ten czas, gdy manipulowano dany mi. – My też się tego domy ślamy – odparła Balodis – ale domy ślamy się też, że to pan nimi manipulował. – Rozumiem – powiedział Bergmanis, którego wciąż zamy ślona twarz stała się mniej blada. – Jak pan wy jaśni, że z pańskiego komputera kontaktowano się bezpośrednio z włoską mafią? – spy tała Balodis. – Teraz rozumiem, kim jesteście – pokiwał głową Bergmanis. – No i kim jesteśmy ? – Jesteście z Europolu. Nie jesteście przy padkiem z tej nowo utworzonej jednostki ekspery mentalnej? Balodis i Chavez wy mienili szy bkie spojrzenia. Balodis spy tała: – Czy to możliwe, żeby ktoś miał dostęp do pańskiego komputera? – Więc już działacie? – drąży ł dalej Bergmanis. – My ślałem, że stworzenie jednostki operacy jnej to dalsza przy szłość. – Mamy to traktować jak groźbę? – spy tała Balodis. – Nie – rozpromienił się Bergmanis. – Ale to świetny pomy sł. Porozmawiam o ty m ze swoim adwokatem. Dziękuję. Jeśli mnie zatrzy macie, powiem mediom, kto mnie zatrzy mał. A skoro o ty m mowa, kiedy dostanę adwokata? – Kiedy Bóg zakaszle – odparła Laima Balodis. Bergmanis i Chavez spojrzeli na nią ze zdziwieniem. Wzruszy ła ramionami i wy jaśniła: – To takie stare litewskie powiedzenie. – Nie, nikt nie ma dostępu do mojego komputera – oświadczy ł Bergmanis. – Jest stuprocentowo chroniony hasłem. I nie potrafię wy jaśnić, że kontaktowano się z niego bezpośrednio z włoską mafią. Nie wiem nawet, czy w to wierzę. – To proszę uwierzy ć – powiedziała Balodis. – I proszę też uwierzy ć, że media będą zajęte inny mi rzeczami niż zastanawianie się nad ty m, kto zatrzy mał mafijnego szpiega w siedzibie rządu. Sam szpieg będzie uważany za o wiele ważniejszą nowinę… Chavez do tej pory milczał i obserwował Kristapsa Bergmanisa. Teraz odchrząknął i zapy tał: – Czy to policja zajmuje się ochroną ministerstwa? Bergmanis przy jrzał mu się uważnie i odparł:

– Nie, zajmuje się ty m firma ochroniarska. – Wczoraj wieczorem pod ministerstwem środowiska widzieliśmy kilka wozów policy jny ch… – W piątek po południu mieliśmy włamanie. Większość pracowników poszła już do domu. Może policja nadal zajmuje się śledztwem. Albo zapewnia dodatkową ochronę. – Włamanie? – Małe, śmieszne włamanie do piwnicy. Nic godnego uwagi. Wy glądało to na robotę jakiegoś ćpuna… Zupełnie bez planu. Oczy wiście policja podchodzi do tego z należy tą powagą. Włamanie do ministerstwa to nie przelewki. Spojrzenia Chaveza i Bergmanisa znów się spotkały. Chavez poczuł, że wy raz jego twarzy musi wy rażać podobne zamy ślenie jak twarz Bergmanisa. – Serwerownia nie mieści się w piwnicy ? – spy tał. – Zgadza się – powiedział Kristaps Bergmanis. Na jego czole pojawiła się nowa zmarszczka. – Jest na stry chu – Jak się nazy wa ta firma ochroniarska? – dopy ty wał Chavez. – Nie pamiętam – odparł Bergmanis – ale… – Ale? – Ale chy ba mam gdzieś ich wizy tówkę. Niestety, przed wejściem do tego zamku Kafki odebrano mi moje rzeczy. Chavez wy konał drobny gest w stronę lustra weneckiego. – Miał pan na my śli coś konkretnego? – podjął Bergmanis. – Tak. My ślałem o ty m, w jakim celu aranżowano by włamanie w innej części budy nku… – Czy li mam rozumieć, że mi wierzy cie? – Niezupełnie – wtrąciła Balodis. – Nadal uważamy, że to pan utrzy my wał bezpośrednie kontakty z mafią. To pan utorował drogę prawdopodobnie strasznemu w skutkach zrzutowi toksy czny ch odpadów wzdłuż łotewskiego wy brzeża. A to z pewnością będzie miało katastrofalny wpły w również na litewskie wy brzeże. – Wiem, jak brzmią zarzuty – mruknął Bergmanis. – Upły ną całe lata, nim uda się coś z ty m zrobić… Drzwi się otworzy ły. Wszedł Bendiks Vanags z bardzo ponurą miną i rzucił na stół dość gruby portfel. W tej samej chwili, gdy rozległ się głuchy odgłos, Laima Balodis zawołała: – Navarro! Chavez, który zawsze, gdy wspominano o Felipe Navarro, czuł się trochę nieswojo ze względu na swój mierny hiszpański, wzdry gnął się na dźwięk tego nazwiska. Balodis złapała go za ramię i wy ciągnęła z pokoju przesłuchań. Wy szli zaraz za Vanagsem. Zamknęła drzwi, zostawiając w środku zdumionego Bergmanisa, i podekscy towana powiedziała: – Felipe Navarro przecież to mówił. – On dużo mówi – burknął Chavez. – To by ło w ten piątek po południu, gdy Ry ga i Potenza nagle obie się odsłoniły – ciągnęła Balodis. – To wtedy udało się dotrzeć do ty ch adresów IP. Navarro uważał, że to podejrzane, by obaj równocześnie się odsłonili. Powiedział: „Czy to nie wy gląda na trochę dziwny zbieg okoliczności?”. Mniej więcej w ty m samy m czasie włamano się do ministerstwa. Zastawili pułapkę na Bergmanisa. Potem wy słali dwa nieszkodliwe maile, żeby pogrąży ć go jeszcze bardziej.

– O shit! – zaklął Chavez. – W takim razie wiedzą, że jesteśmy na ich tropie? Wiedzą o Opcopie? Ale skąd, do cholery ? – Wiedzą, że ktoś jest na ich tropie – ciągnęła Laima Balodis, podekscy towana – ale niekoniecznie kto. Cholera, my ślę, że wy brali Bergmanisa, bo stanowi największe zagrożenie dla ty ch transportów z toksy czny mi odpadami. – No nie – jęknął Chavez. – Ale czekaj… – Co? – Równie dobrze to może by ć ktoś, kto majstrował przy próbkach wody. Może nawet ktoś z ministerstwa. Balodis skrzy wiła się ponuro. – No dobra – stwierdziła. – Musimy sprawdzić, kto odbierał próbki wody. I czy ten człowiek jest teraz w ministerstwie. – Zajmę się ty m – zaproponował Bendiks Vanags, zmieniając się w prawdziwego mistrza skuteczności. Zaczął dzwonić z dwoma telefonami przy uszach. Sły szeli, jak coś krzy czy, widzieli, jak macha rękoma. Spojrzeli na Kristapsa Bergmanisa, który doty kał portfela. Obracał go powoli na blacie z miną wy rażającą bardzo głębokie zamy ślenie. – Z drugiej strony – zauważy ł Chavez – on wy gląda na dość by strego, by prowadzić podwójną grę. Nie możemy go jeszcze wy puścić. – Zgadza się – przy znała Balodis. – Najpierw musimy się upewnić, że chodzi o kogoś innego z ministerstwa. Musimy mieć bardziej prawdopodobnego kandy data. Teraz tam wróćmy, zanim otworzy portfel i zacznie zżerać kompromitujące go papiery. To by ł głupi pomy sł, żeby go tam zostawiać. Otworzy ła drzwi do pokoju przesłuchań. Naty chmiast zamknęły się z głośny m trzaskiem. Odwróciła się zdumiona do Jorge Chaveza, który mocno opierał się o nie ręką, zapatrzony w pustkę. – Z trzeciej strony – powiedział głucho – jeśli zastawili pułapkę w Ry dze, to, kurwa, musieli też zastawić ją w Potenzie. – No nie – powtórzy ła jak echo Balodis i pobladła. – Oczy wiście. Chavez zdąży ł już wy ciągnąć komórkę. Wskazał w stronę lustra weneckiego i powiedział: – Zabierz mu portfel. Balodis na chwilę zniknęła. Przez ten czas przebrzmiało pięć sy gnałów, sześć, siedem. Chavez przestępował z nogi na nogę. W końcu odezwał się znajomy głos. – Tebaldi. – Fabio, do diabła! – zawołał Chavez. – Zastawili na nas pułapkę. Spadajcie stamtąd jak najszy bciej. – Tak ty lko żartuję – mówił dalej Tebaldi. – To poczta głosowa. Zostaw wiadomość po sy gnale, dobra? – Kurwa! – wrzasnął Chavez i walnął telefonem o ścianę. – Fabio, musicie stamtąd uciekać, zastawili na was pułapkę. Zadzwoń do mnie naty chmiast, jak to odsłuchasz. To bardzo ważne. Chavez się rozłączy ł i odwrócił do Balodis, która pokręciła głową. Jej twarz wy krzy wiał ponury gry mas. – Sły szałam – powiedziała. – Spróbuj jeszcze do Potorac.

Chavez tak zrobił. Ale tam nie odezwała się nawet poczta głosowa. Zamachnął się, jakby chciał cisnąć telefonem za okno. Balodis położy ła mu rękę na ramieniu i cofnęła ją dopiero, gdy się rozluźnił. – W tej chwili nie możemy więcej zrobić – powiedziała. – Zaciśnijmy zęby i wracajmy do naszego sekretarza stanu. Weszli. Kristaps Bergmanis spojrzał na nich jak z równoległego wszechświata i powiedział: – Dostawałem czasem pogróżki, niemal wszy scy polity cy je dostają. Teraz mogłem się nad ty m dokładniej zastanowić i przy pomniałem sobie jeden konkretny przy padek. To musiała by ć… no cóż… mafia. Walczy łem przecież o częstsze patrolowanie linii brzegowej, o stworzenie specjalnego ekopatrolu, żeby zminimalizować ry zy ko zrzucania odpadów na wodach Łotwy. Wy głosiłem płomienne przemówienie w parlamencie jakiś miesiąc temu. Zaraz potem ktoś zadzwonił do mnie z okropny mi groźbami. Mówił, żeby m nie wtrącał się w sprawy, które mnie nie doty czą. Wy jaśnił mi, co zrobią wszy stkim moim krewny m i przy jaciołom, jeśli nie przestanę. Szczegółowo i z wy mienianiem nazwisk. – To chy ba brzmi znajomo… – stwierdził Chavez. – Mam wrażenie, że chodzi o coś większego – ciągnął Bergmanis. – Nie zadaliby sobie całego tego trudu ty lko po to, by mnie uciszy ć. Nie jestem aż tak ważny. Upiekli dwie pieczenie przy jedny m ogniu, a ja by łem tą znacznie mniejszą pieczenią. By łem dla nich trochę iry tujący, ale niezby t istotny. – Co w takim razie miało by ć tą większą pieczenią? – spy tał Chavez. – Łotwa – odparł Bergmanis, odchy lając się na krześle. – Nie ma co do tego żadny ch wątpliwości. Gdy wy jdzie na jaw, że ważny polity k zatruwał własny kraj, to będzie koniec. Nie zaufają nam żadni zagraniczni inwestorzy. Cała gospodarka po prostu stanie. Chcą doprowadzić nasz kraj do bankructwa. – Po co? – zdziwiła się Balodis. – Co włoska mafia może na ty m zy skać? – No cóż – westchnął Bergmanis – jeśli wy eliminuje się całą działalność publiczną, to na przy kład wy brzeże będzie zupełnie niestrzeżone. – W takim razie gra musi się toczy ć o znacznie więcej niż pozby wanie się toksy czny ch odpadów – stwierdziła Balodis. – Też tak sądzę – przy znał Bergmanis. – Ale nie potrafię do końca powiedzieć o co. Jaka by ła z history cznego punktu widzenia najważniejsza rola Ry gi i Łotwy na arenie między narodowej? No tak, szlaki handlowe na wschód. – Ach! – jęknął Chavez. – Jak powiedział pewien mądry człowiek: „Ten, kto kontroluje Ry gę, kontroluje szlaki handlowe z Rosji i Azji”. Poczuł przewiercający się przez lustro weneckie stalowoszary uśmiech Bendiksa Vanagsa. – Pozostała nam jeszcze jedna sprawa – powiedziała Laima Balodis, otwierając wy pchany portfel Kristapsa Bergmanisa. – Mam tu gdzieś numer alarmowy do tej firmy ochroniarskiej – powiedział Bergmanis. – Ich wizy tówkę. Wszy scy je dostaliśmy. Tak na wy padek, gdy by śmy na przy kład niechcący uruchomili alarm. – Tu jest – oświadczy ła Balodis, wy jmując wizy tówkę. I fakty cznie widniał na niej numer telefonu. Ale ich uwagę przy kuło logo. Miało postać grubego złotego „A”, którego pozioma kreska wy glądała jak czarny drut kolczasty

wy stający po obu stronach. – Asterion Security Ltd. – odczy tała Laima Balodis.

Zamek Bazylikata, 12 kwietnia ZAMECZEK STAŁ NA SZCZYCIE wzgórza niczy m nadszarpnięty zębem czasu, lecz niezdoby ty fort. Wczesny m rankiem przy czaili się na skraju lasu, spoglądając w górę zbocza. Słońce nie zdąży ło się jeszcze wspiąć nad skalisty grzbiet wzgórza. Las bardzo pachniał lasem, wilgotną, ży zną ziemią. Sły szeli głośne gruchanie gołębia leśnego, kilka my szy przemknęło obok nich i zniknęło w niewidoczny ch norkach. Lavinia Potorac powtarzała w głowie plan. Nie po raz pierwszy. Przez całą noc nie zmruży ła oka. Chciała wierzy ć, że to ta uparta sowa nie dała jej spać albo chłód, który w miarę upły wu czasu stawał się w leśnej chatce coraz bardziej bezlitosny. W głębi ducha wiedziała lepiej. Usiłowała nie formułować tej my śli, bo może wtedy wszy stko pójdzie lepiej. Mimo to przeleżała całą noc, właśnie ją formułując: Zamierzali we dwoje zaatakować mafię. Nie dało się nazwać tego inaczej. By odsunąć od siebie tę my śl, zastanawiała się nad planem. Przez całą noc, bez przerwy. Analizowała go. Raz za razem. Dopiero o świcie my śli przestały by ć spójne. Niemal cały parter zamku zajmowała wielka sala, prawdopodobnie miejsce spotkań La Santy. Od głównego wejścia prowadził do niej kory tarz, tu kiedy ś goście zostawiali broń przed audiencją u księcia. Po obu stronach kory tarza znajdowały się schody na dwie galerie z metrowy mi kamienny mi balustradami. Galerie te biegły wzdłuż kory tarza i potem aż do końca sali. Z nich liczne wejścia wiodły do pomieszczeń na zniszczony m piętrze. Według planu wszy stko to by ło w ruinie, również cała prawa galeria. Pozostała jedy nie lewa galeria na wy sokości siedmiu, ośmiu metrów. Wszy stko sprowadzało się właściwie do tego, by cicho i sprawnie wejść do pomieszczenia za salą. Wszy stkie znaki wskazy wały, że tam znajdowała się centrala, serce zamku. Najprawdopodobniej tam stał komputer, z którego kontaktowano się z Carlem-Henrikiem Stiernmarckiem w Sztokholmie oraz z dzielnicą rządową w Ry dze. Jeżeli w zamku by li jacy ś ludzie, to właśnie w ty m pomieszczeniu. Do środka można się by ło dostać ty lko przez główne wejście. Jedy ny otwór okienny w ty lnej ścianie budy nku znajdował się według planu nad niedostępny m urwiskiem. Dopiero gdy Lavinia Potorac, odrobinę zdziwiona, odebrała z rąk Fabia Tebaldiego komórkę, zauważy ła, że przed walką pomalował sobie twarz. Nie miała pojęcia, kiedy udało mu się namalować te brązowe i zielone szerokie na palec kreski na twarzy. A ty m bardziej nie rozumiała, kiedy zdąży ł sfilmować to, co widziała teraz na wielkim wy świetlaczu komórki. Spojrzała na niego ze zdumieniem. Wzruszy ł ramionami i odparł: – O świcie tak smacznie spałaś. Zamek został sfilmowany ze wszy stkich stron. Krótkie sekwencje pod każdy m kątem. Mniej więcej z takiej odległości, w jakiej znajdowali się teraz. Tebaldi musiał przewędrować kilka kilometrów skrajem lasu, zatoczy ć krąg. A ona naprawdę musiała zasnąć, co niezmiernie ją

ziry towało. Gdy na wy świetlaczu ukazał się ty ł zamku, Tebaldi zatrzy mał film. Ty lna ściana budowli przy pominała wy glądem litą skałę, dokładnie tak, jak zaznaczono na planie. U dołu widniało jedno okno, również całkowicie zgodnie z planem. Tebaldi wskazał na nie i stwierdził: – Z ty łu jest nie przepaść, jak zaznaczono na planie, ty lko strome urwisko z obluzowany mi kamieniami, ze sto metrów, z bardzo duży m nachy leniem. Mnóstwo głazów i kolczasty ch krzaków. Nie daje się tamtędy dostać do środka, ale to może by ć nasze wy jście awary jne. – Odkry łeś coś jeszcze? – spy tała Potorac, wciąż rozdrażniona samowolny m wy padem Tebaldiego. – Ty lko ty le, że z zewnątrz wszy stko zgadza się z planem – odparł spokojnie Tebaldi. – Nie zauważy łem jakichkolwiek oznak czy jejś obecności. Żadnego samochodu, żadny ch kamer, zero monitoringu. Naprawdę wy gląda to jak ruina. – I pewnie o to właśnie chodzi – stwierdziła Potorac. – W każdy m razie nie ma niczego, co by nam przeszkadzało w zrealizowaniu naszy ch zamiarów – zapewnił Tebaldi. Z wy jątkiem mózgu, pomy ślała Lavinia Potorac. Z wy jątkiem inteligencji, zdrowego rozsądku, insty nktu samozachowawczego, każdego insty nktu rozwiniętego podczas pracy w policji. Tebaldi zabrał jej telefon i przy sunął do oczu lornetkę. Skierował ją prosto na główne wejście do zamku. Następnie podał lornetkę Potorac, która popatrzy ła w tę samą stronę. Stare dębowe wrota by ły wy paczone bardziej niż na planie i pozostawiały szczelinę, przez którą – również z bronią – mogli się łatwo przecisnąć. Lavinia Potorac nie by ła do końca pewna, czy są uzbrojeni w najlepszy sposób. Zadowoliłaby się całkowicie mały m pistoletem maszy nowy m i czuła, że wielki pistolet z tłumikiem ty lko jej przeszkadza, zwisając z paska od spodni poniżej tej pieprzonej kamizelki kuloodpornej. I jeszcze ten przeklęty noktowizor, tkwiący na czole jak oko cy klopa. Tebaldi bły skawicznie pojął znaczenie jej wy rażającego iry tację gestu i powiedział: – W środku jest niewiele okien… Potorac nie mogła temu zaprzeczy ć. Wy dawało się, że ten doświadczony w walce z mafią Włoch naprawdę pomy ślał o wszy stkim. Po raz pierwszy spojrzała na niego inny mi oczy ma. To jego absolutne skupienie wy dawało się wy nikać z jakiejś osobistej tragedii. Sy tuacja nie sprzy jała zadawaniu py tań na takie tematy. Przez cały ten czas, jaki ze sobą spędzili, ich relacje by ły dziwnie bezosobowe. Zwy kle jej to pasowało, lecz nie ty m razem. Zupełnie jakby potrzebowali osobistej więzi, żeby by li w stanie wy konać to, co zamierzali. – Już pora – rzucił Tebaldi. Potorac kiwnęła głową. Pomy ślała o swoim mężu Dumitru, spokojny m wy kładowcy filozofii, i o swojej córeczce Nadii, noszącej imię dawnej rumuńskiej gwiazdy gimnasty ki Nadii Comăneci. Potem skupiła się na planie. Właściwie nie by ł wy rafinowany. Wszy stko opierało się na efekcie zaskoczenia. Ona skręca na lewo i wchodzi na jedy ną zachowaną galerię, żeby kry ć Tebaldiego. On kieruje się prosto do wielkiej sali, wchodzi do pomieszczenia znajdującego się za nią. Ona widzi jego i wszy stko, co się dzieje na dole. Oboje gotowi, by w ułamku sekundy oddać strzał. I nic poza ty m. Ruszy li. Bezgłośnie po zboczu. Słońce jeszcze nie wzeszło. Nad wzgórzem unosił się upiorny,

jakby opóźniony blask świtu, spowijając wierzchołki drzew. Nie czuli zapachu lasu, zmy sł węchu odcięły bardziej wy ostrzone zmy sły – wzrok i słuch. Wszy stko by ło skupieniem. Dotarli do zewnętrzny ch schodów, zakradli się po nich bezgłośnie, przy stanęli przy prastary ch dębowy ch wrotach. Zsunęli na oczy noktowizory, klik, klik, wkroczy li w ciemność. Kory tarz, niespodziewanie wąski. Na prawo i na lewo schody. Potorac skręciła w lewo i zniknęła w mroku. Tebaldi został sam. Muszę teraz wy łączy ć emocje, my ślał Fabio Tebaldi, lustrując kory tarz. I nie my śleć o niczy m inny m prócz tego, jak dotrzeć do wielkiej sali i dalej. Nie my śleć o ty m, jak blisko celu jesteśmy. Nie my śleć o bracie. Nie my śleć o ty m, że Il Sorridente jest tuż za rogiem. Wy łączy ć emocje. My śleć o ty m, co tu i teraz. Skradał się kory tarzem. Wszy stko by ło zielonkawe. Kontury wy raźne, rzeczy mało istotne zamazane. Tak jak ży cie w najlepszy ch chwilach. Do sali wszedł przez mały portal. Pospieszne spojrzenie w bok. W środku pusto. Wrażenie przestrzeni jak w katedrze. Pośrodku ogromny stary drewniany stół, wokół niego około pięćdziesięciu krzeseł. Około pięćdziesięciu, pomy ślał Tebaldi, ty lu prawdopodobnie jest członków – santisti. Insty nkt go nie zawiódł. Szy bkie spojrzenie w górę, na lewą galerię. Widok zasłaniała wy soka balustrada. Żadny ch oznak działania Potorac. Wszy stko by ło tak, jak powinno by ć. Skradał się wzdłuż prawej ściany. Uniesiony pistolet maszy nowy. Całkowita gotowość. Strach podobny do lawy w trzewiach, habañero w ży łach. Potorac mnie widzi, my ślał. I ty lko ty le. Lavinia mnie widzi. Widziała go. Zerkała znad balustrady galerii po lewej stronie i widziała go stojącego tuż przy wejściu. Ruszy ł. Śledziła wzrokiem każdy jego najdrobniejszy ruch. Bezgłośnie sunął ku prawej ścianie sali. A jednak miała wrażenie, że sły szy jego strach. Wgry zł się w nią, gdy skulono ruszy ła z pistoletem gotowy m do strzału. Nawet na sekundę nie spuszczała Tebaldiego z oka. Szedł przez salę. Do pokoju na ty łach nie prowadziły żadne drzwi. Wszy stko zgadzało się z planem. Niczego tu nie zmienili. W każdy m razie niczego, co by łoby widoczne. Zamiast drzwi sala miała dość ciasne, zwieńczone łukiem przejście w ścianie działowej, za którą dalej biegła galeria. Potorac spodziewała się, że będzie mieć dobry widok na pomieszczenie na ty łach. Czuwała nad Tebaldim jak matka nad sy nem. Tak jak matka powinna by ła czuwać nad sy nem. Ta my śl dodała mu sił i pchnęła go naprzód. Adrenalina. Zapanował nad drżeniem pistoletu maszy nowego i zmusił się, by iść dalej wzdłuż prawej ściany. Cały czas rozglądał się na wszy stkie strony i bacznie patrzy ł na podłogę. Najmniejszy przy deptany odłamek, najdrobniejszy żwir mógł wy dać tragiczny w skutkach dźwięk. Dotarł do połowy sali. Nagły dźwięk, trzask. Potem świst. Sy lwetka mknąca przez pomieszczenie. Gruchanie. Spłoszony gołąb przeleciał z pomieszczenia na ty łach przez salę w stronę kory tarza. Tebaldi przełknął ślinę. Przy stanął. Nasłuchiwał. Żadnego dźwięku. Żadny ch śladów czy jejś obecności. Druga połowa sali. Coraz bliżej zwieńczonego łukiem przejścia. Coraz bliżej pomieszczenia na

ty łach. Kroki nadal bezgłośne. Wy raźniej niż kiedy kolwiek czuł swoje nogi, krew tętniącą w każdej ży le. Podniósł stopę i postawił kilka centy metrów przed sobą. Nagle ten ruch wy dał mu się strasznie nienaturalny. Wciąż żadnego dźwięku. Dotarł do ściany działowej, omiótł ją spojrzeniem. Światło pły nące z pozostawionego w ty le portalu prowadzącego na kory tarz by ło oślepiająco jasnozielone. Z łukowatego przejścia, które by ło coraz bliżej po prawej stronie, ani śladu światła. Zupełnie jakby coś je tam zasy sało. Stał już przy ty m przejściu. Miał ochotę przy cisnąć się do ściany, by znaleźć jakieś fizy czne oparcie. Ale nie mógł tego zrobić. Mógłby narobić przy ty m hałasu. Na dwie długie sekundy Fabio Tebaldi zamknął oczy. Wiele obrazów zdąży ło przemknąć mu pod powiekami. Mała wioska. Płonący ojciec. Matka zmuszona wy bierać między dwoma sy nami. Zerwane rodzinne więzi. Czas złamania prastarej świętej przy sięgi. Gdy znów otworzy ł oczy, otworzy ł je naprawdę szeroko. Widziały każdy szczegół. Długi oddech. Szy bkie spojrzenie w głąb, za łukowate przejście. Pospieszne wy cofanie się. Bły skawiczna analiza wrażeń wzrokowy ch. Żadny ch ludzi. Stół. Na nim komputer. Jezu, pomy ślał. Komputer? Naprawdę to widzę? Wszy stko to, co może w nim by ć… Pistolet maszy nowy uniesiony, gotowy do strzału. Jedny m ruchem za łukowate przejście. Lavinia Potorac już tam by ła. Koniec drogi. Galeria kończy ła się nad pomieszczeniem na ty łach sali. Widziała stół, komputer, ale ty lko kątem oka. By ła skupiona na Fabiu Tebaldim i ty lko na nim. Właśnie przeszedł przez łukowate przejście i znalazł się w pomieszczeniu. Skanował je spojrzeniem. Wszy stko w zielonkawy ch kolorach. Żadny ch zakamarków, w który ch ktoś mógłby się czaić. Jego spojrzenie zatrzy mało się na stole. Na komputerze. Spojrzenie, które powinno by ć uważniejsze. Uniosła pistolet maszy nowy nad balustradą. Zobaczy ła komputer na stole inaczej niż do tej pory. Dotarło do niej, że to przy nęta. Śledziła kroki Tebaldiego, które nagle stały się inne. Mniej ostrożne. Chciała krzy knąć, ostrzec go, ale nie wy doby ła z siebie żadnego dźwięku. Żaden dźwięk nie wy doby ł się z jej gardła. Za późno usły szał kliknięcie. Spojrzał w dół i zobaczy ł, że nastąpił na jakąś pły tkę. Potorac zauważy ła pły tkę po ty m, jak Tebaldi na nią nadepnął. Pomy ślała o śmierci. To by ła jej ostatnia świadoma my śl. Za jej plecami rozległo się inne kliknięcie i wtedy pozostało miejsce ty lko na jeden obraz, nic poza ty m. Obraz malutkiej dziewczy nki o imieniu Nadia. Na cześć Nadii Comăneci. Huk rozległ się dwa razy. Pierwszy budził obrzy dzenie. Dźwięk dobiegł z góry, z galerii. Głuchy huk. Przemknęło mu przez głowę, że ten dźwięk jest mięsisty, zanim z galerii spadły kawałki ciała, organy wewnętrzne, odrażające serpenty ny jelit. Z paskudny m odgłosem uderzy ły o podłogę tuż obok niego. Widok czegoś, co wy glądało jak wątroba, sprawił, że całkiem przegapił drugi wy buch. Ale nie jego skutki. Usły szał głośny grzechot, jakby opuszczano kotwicę, i nagle stanął twarzą w twarz z Il Ricurvo. Choć z tej twarzy niewiele zostało. Jego garbate ciało mocno owinięto łańcuchem. Dopiero gdy Tebaldi podniósł głowę, pojął, że ciało zostało opuszczone na łańcuchu spod sufitu. Odwrócił się i stanął twarzą w twarz z Il Sorridente. Temu z twarzy pozostało jeszcze mniej. Chociaż gałki oczne zwisały na wy sokości policzków, charaktery sty czny uśmieszek wciąż unosił kąciki jego ust.

Tebaldi by ł wciśnięty między nich. Spróbował zrobić krok w bok, ale nie mógł oderwać stóp od podłogi. Upły nęło pół sekundy, nim pojął, że jego buty są przy klejone. Usły szał ty kanie. Czerwone światełko zapaliło się w dłoniach Il Sorridente. To by ły diody, cy fry na wy świetlaczu. Odliczały wstecz. 00:10. 00:09, 00:08. Szarpnął mechanizm, ale ten nadal tkwił w martwy ch dłoniach Il Sorridente. Przy klejony. A ramiona by ły przy klejone do ciała. Rozwiąż sznurowadła, pomy ślał. Ta my śl pojawiła się późno. Bardzo, bardzo późno. Pochy lił się. Rwał i szarpał sznurowadła. 00:07, 00:06. W głowie usły szał dobrodusznie drwiący rechotliwy śmiech ‘Ndranghety i La Santy. Odsznurował pierwszy but. Wy szarpnął stopę. Że też tak trudno by ło cię zwabić tu z powrotem, Fabio Tebaldi, ty sy nu zdrajcy. Podziękowałeś nam za darowanie ci ży cia w taki sposób, że zostałeś policjantem. Drugi but. Paniczne drżenie rąk. 00:05, 00:04. Nie mogliśmy ci pozwolić ży ć, Tebaldi. Sam chy ba rozumiesz. I wtedy się poddał. Ręce się rozluźniły, przestały drżeć. Spojrzał na poszarpane zwłoki Il Sorridente. Wy graliście, pomy ślał. 00:03, 00:02. Kurwa, pomy ślał jeszcze. 00:01, 00:00. I nie by ło już nic.

5 Wrzaski

Tablica interaktywna Haga, 12 kwietnia FELIPE NAVARRO i Angelos Sifakis po raz pierwszy od kilku godzin podnieśli wzrok i stwierdzili, że pomieszczenie biurowe w budy nku Europolu w Hadze opustoszało. Co prawda, opustoszało dwie godziny wcześniej, ale oni by li wtedy zajęci czy mś inny m. Zainstalowali nową tablicę cy frową. Absolutnie fantasty czny wy nalazek. Na kolosalny m ekranie wzdłuż ściany można by ło swobodnie przemieszczać teksty i grafiki, ry sować linie palcami, nagry wać wiadomości głosowe i przekształcać je na tekst, pisać palcami bezpośrednio na ekranie… I bez względu na to, jak niedbały by ł charakter pisma, tekst końcowy wy glądał jak należy. Z automaty czny m tłumaczeniem na EUnglish, oczy wiście. Gdy po dwóch godzinach intensy wnej pracy po raz pierwszy podnieśli wzrok, na ekranie ry sował się dziwny wzorzec. – Jak my ślisz? – spy tał Navarro. – Co przeoczy liśmy ? – Przestępców – odparł Sifakis. – Gdzie są przestępcy ? – Są tutaj – zapewnił Navarro. – Ty lko musimy ich znaleźć. – Właściwie są dwie grupy – powiedział Sifakis, wskazując dwa miejsca na ekranie. – Jedna wiąże się z Carlem-Henrikiem Stiernmarckiem w Sztokholmie, druga z Ariadną w Londy nie. Nazwijmy je prowizory cznie tropem mafii i tropem z Hampstead. Do tego doszła sprawa Zhang Sanga w Londy nie. Chiński trop. Trzeci. W tropie mafijny m chodzi o ‘Ndranghetę. W tropie z Hampstead o nieznanego mordercę. Chiński trop doty czy firmy ochroniarskiej o nazwie Asterion Security Ltd. Jak na razie jesteśmy zgodni, prawda? – Jak najbardziej – pokiwał głową Navarro. Teraz on zaczął wskazy wać punkty na tablicy. – Istnieje możliwość, że trop z Hampstead i chiński są związane z London Summit. W takim wy padku oba by ły by jakoś związane z Asterion. Natomiast nie znaleźliśmy zupełnie nic, co łączy łoby trop mafijny i trop z Hampstead. Tak by ło przy najmniej do czasu, gdy przed chwilą w naszej rozmowie z Ry gą Chavez nagle powiązał Asteriona z tropem mafijny m. W tej chwili wy gląda to tak, że ta tajemnicza firma ochroniarska jest związana ze wszy stkim, czy m się obecnie zajmujemy. Felipe Navarro wprowadził na środek ekranu pozbawioną grafik ramkę oznaczoną słowem Asterion. – W takim razie czy to ‘Ndrangheta wy najęła Asteriona? – podjął Sifakis. – I co ma wspólnego ‘Ndrangheta z tropem z Hampstead i chińskim? Jeżeli ta nieco chwiejna hipoteza jest prawdziwa, Asterion zamordował zarówno Ariadnę, jak i Zhang Sanga, by nie pozwolić im nawiązać kontaktu z Barackiem Obamą, na co zresztą nigdy nie mieli szans, bo zostali zwabieni w niewłaściwe miejsce. Ale dlaczego ‘Ndrangheta miałaby chcieć, żeby te dwie nieistotne osoby nie porozmawiały z prezy dentem Stanów Zjednoczony ch? To się wy daje zupełnie bez sensu. Chy ba że Asterion ma jeszcze jednego zleceniodawcę.

– Albo nawet dwóch – podchwy cił Navarro i nary sował nową linię prowadzącą od Asteriona do nowej, pustej ramki, w której widniał znak zapy tania. – Wy gląda przecież na to, że Zhang Sang został zamordowany, by nie ujawnił informacji o zrzucie toksy czny ch odpadów w Chinach, prawdopodobnie w Ty becie. Natomiast poza, w jakiej ułożono ciało Ariadny, stanowi ostrzeżenie dla kogoś, kto ma jakiś związek z tą mity czną postacią. Prócz Asteriona nie ma żadnego sensownego punktu, który łączy łby te dwie sprawy. Może by ć tak, że Asterion ma trzech zupełnie różny ch zleceniodawców. – Outsourcing… – stwierdził Sifakis, po czy m cofnął się o krok i przy jrzał dziwnemu kolażowi. Zdjęcia Ariadny z napuchniętą twarzą, Carla-Henrika Stiernmarcka z podbity m okiem, cy frowo oczy szczonej z krwi twarzy Zhang Sanga, Wang Yunli o smutny m spojrzeniu, neutralne zdjęcia paszportowe Marka Pay ne’a i Davida Colemana, ujęcia z kamery przedstawiające Il Sorridente i Il Ricurvo, oficjalne zdjęcie portretowe Kristapsa Bergmanisa oraz pusty kontur postaci podpisany „Ray Hammett, szef bezpieczeństwa Asterion Security ”. Angelos Sifakis kliknął logo Asteriona, grube złote A, którego pozioma kreska wy glądała jak czarny drut kolczasty wy stający po obu stronach, i przy sunął je do konturu. Przez chwilę stał pogrążony w my ślach. By ł przy zwy czajony do tworzenia schematów, ścieżek korupcji w Atenach – sama procedura by ła podobna – ale to tutaj należało do innej ligi. Na krawędzi ekranu otworzy ł nową ramkę. Nary sował palcem przery waną linię wiodącą do niej od tropu mafijnego oraz znak zapy tania w ramce. Nieco wy żej napisał: „Mr More”. – Albo raczej LOL Offshore Asset Management Ltd. – powiedział. – Konto na Kajmanach, z którego wy płacono mafijne pieniądze dla Endy mion Möbelsy stem. – Jeszcze się nie skontaktowali? – spy tał Navarro. – To działka Söderstedta – odparł Sifakis. – Musimy go zapy tać. – Zrób to od razu – rzucił Navarro. – By łoby kiepsko, gdy by staruszek zgubił taki ważny trop. Angelos Sifakis sięgnął po telefon. Jego ręka drgnęła, bo komórka zadzwoniła dokładnie w chwili, gdy jej dotknął. Dla Felipe Navarro wy glądało to tak, jakby Sifakisa poraził prąd. Bezceremonialnie odebrał mu słuchawkę i powiedział: – Felipe Navarro, Europol. W słuchawce odezwał się męski głos z eleganckim, amery kańskim akcentem. – This is doctor Michael K. Barnes from New York Hospital Medical Center of Queens. – Yes? – powiedział Navarro, machając ręką na Sifakisa, który wciąż wy dawał się trochę poiry towany jego wy skokiem. – Czy jest pan kolegą policjanta o nazwisku Marek Kowalewski? – spy tał dr Michael K. Barnes. Wtedy Navarro coś zaświtało w głowie. – Jest ranny ? – zapy tał. W słuchawce przez dłuższą chwilę panowała cisza. Felipe Navarro i Angelos Sifakis by li zby t doświadczony mi policjantami, by nie odczuwać niepokoju, który narastał wy kładniczo z każdy m upły wający m ułamkiem sekundy. – Marek Kowalewski… – zaczął lekarz, ale umilkł. Jeśli w takiej sy tuacji ktoś zaczy nał zdanie, ale go nie kończy ł, mogło to oznaczać ty lko jedno. Coś poważnego. – Yes? – ponaglił go w końcu Navarro. Doctor Michael K. Barnes z New York Hospital Medical Center of Queens wreszcie zebrał się

w sobie i odparł: – Prakty cznie by ł martwy, gdy go tu przy wieziono wczoraj wieczorem. Wciąż nie czuje się dobrze, ale właśnie się ocknął. Jego płuca zostały uszkodzone przez gaz. Długotrwały ch skutków tego faktu jeszcze nie znamy. Oddy cha za pomocą respiratora. – Gaz? – Wiemy nie więcej niż państwo o samy m gazie – wy jaśnił Barnes. – Wiemy, że bardzo poważnie zmniejszy ł on pojemność płuc pacjenta, ale nie wiemy, czy nieodwracalnie. Nie ulega natomiast wątpliwości, że całą resztę sił i nawet jeszcze trochę poświęca temu, by porozmawiać z kimś dostępny m pod ty m numerem telefonu. Stoję właśnie przy jego łóżku. Mam wrażenie, że to ważne, by mógł porozmawiać z właściwą osobą. Felipe Navarro spojrzał na swego kolegę i przełożonego, formalnie rzecz biorąc. Podał mu telefon. Sifakis włączy ł głośnik i powiedział: – Tu komisarz Angelos Sifakis. Jestem szefem Marka Kowalewskiego. Proszę mi pozwolić z nim porozmawiać. Bez świadków. – Jak to? – zdziwił się lekarz. – Chodzi o śledztwo policy jne – wy jaśnił Sifakis. – Na pewno pan to rozumie, doktorze Barnes. Barnes zniknął bez dalszy ch protestów. Zamiast tego dał się sły szeć rzężący kaszel i coś, co brzmiało bardziej jak erupcja wulkanu niż jak ludzki głos. – Angelos? – wy krztusił Kowalewski między strumieniami lawy. – Jezu! – westchnął Sifakis. – Naprawdę kiepsko brzmisz, Marek. – Wczoraj znalazłem trzy ciała – zabrzmiało to tak, jakby właśnie wy krztuszał ostatnie słowa w ży ciu. – Trzy ciała? – spy tał Sifakis, starając się zapanować nad głosem. – Trzy ciała w Nowy m Jorku? – W Queens. Rodzina Ritchiech: ojciec, matka i sy n. Uduszeni drutem kolczasty m. Sy n Ky le by ł torturowany ty m drutem, potem na wszelki wy padek zagazowano go na śmierć. Ale zdąży ł napisać nazwisko na kartce. Nazwisko kobiety. Jestem pewien, że to ona. Te sukinsy ny też się bawią w głuchy telefon. Ty le że w drugą stronę. Sifakis i Navarro wy mienili szy bkie spojrzenia. Navarro wy konał klasy czny gest, przesuwając ręką po szy i. Sifakis lekko kiwnął głową, że zrozumiał. – Cokolwiek zrobisz, nic nie mów policji amery kańskiej. Działasz tam bez pozwolenia. – Chy ba udało mi się zatrzeć wszy stkie ślady – odparł Kowalewski. – Nie wiem, czy znaleźli ciała. Mamy tu teraz noc. – A tu jest rano – odparł Sifakis. – Zaraz tam kogoś wy ślemy. Jakie nazwisko by ło na tej kartce, Marek? – Rianna Tinsley – powiedział niespodziewanie wy raźnie Kowalewski i jeszcze wy raźniej przeliterował. Sifakis podszedł do tablicy, szy bko wy mazał słowo „Ariadna” i zastąpił je, litera po literze, słowami „Rianna Tinsley ”. – Dzięki – mruknął. – Naty chmiast skontaktujemy się z Hjelmem i to sprawdzimy. Kuruj się, Marek. Kowalewski rozkaszlał się tak, jakby miał wy pluć płuca. A potem powiedział: – Zamordowałem Ritchiech, Angelos. Szepnąłem komuś coś do ucha, a po drugiej stronie szept

przekształcił się w piekielny ry k. Głuchy telefon jest nieprzewidy walny. Nigdy więcej nie chcę w to grać. Rozmowa została zakończona. Sifakis pogrąży ł się w my ślach. Wy mienił spojrzenia z Navarro, który naty chmiast zaczął czegoś szukać w komputerze. – Rianna Tinsley, Nowy Jork – stwierdził Navarro. – Mam tu ty lko jedną. Urzędniczka bankowa z dzielnicy finansowej, pracuje w firmie o nazwie Antebellum Invest Inc. Niekarana. – Zdjęcie, zdjęcie – ponaglił go Sifakis, pochy lając się nad monitorem. W końcu zdjęcie się pojawiło. Szeroki uśmiech, ładna kobieta około trzy dziestu pięciu lat, o dość długich ciemnoblond włosach. Jedny m szy bkim ruchem ręki Navarro przesłał zdjęcie na tablicę. Następnie podszedł do niej i przy sunął zdjęcie do fotografii przedstawiającej twarz martwej Ariadny. Obaj przekrzy wili głowy : Navarro na prawo, Sifakis na lewo, jakby to miało im pomóc w ocenie podobieństwa. Gdy oba zdjęcia zawisły obok siebie, kontrast między nimi by ł naprawdę upiorny. Przy groteskowo nabrzmiałej twarzy Jane Doe delikatne ry sy Rianny Tinsley wy dawały się jeszcze delikatniejsze. Ale kształt głowy, włosy, nawet uszy by ły te same. Nie by ło większy ch wątpliwości co do tego, że ta niezidenty fikowana kobieta, którą zakry to prześcieradłem i przy klejono do drzewa na Hampstead Heath w Londy nie, nazy wała się Rianna Tinsley i pochodziła z Nowego Jorku. – Anality k finansowa – odczy tał Sifakis z zaimportowanego tekstu na tablicy. – Urodzona w siedemdziesiąty m trzecim. Studiowała ekonomię na Harvardzie, po studiach naty chmiast została zatrudniona w Antebellum Invest i wciąż tam pracuje. – Pracowała – poprawił Navarro. – Wy szukaj o niej, co ty lko się da, i wy ślij do Londy nu – polecił Sifakis i znów sięgnął po telefon. – Dzwonię do Paula Hjelma. Wtem zamarł w pół ruchu i spy tał: – Miałem chy ba zrobić coś innego? – Zadzwonić do Söderstedta – przy pomniał mu Navarro, nie odry wając wzroku od monitora. – I zapy tać o Mr More’a. – O, właśnie – zgodził się Sifakis i wy brał numer. Arto Söderstedt zgłosił się po pięciu sy gnałach. – No? Co znowu? – głos miał naburmuszony. – Jesteście w Bredzie? – Właśnie idziemy uliczką, która nazy wa się Oude Vest – odparł wciąż naburmuszony Söderstedt. – Mijamy właśnie coś, co wy gląda jak małe wy dawnictwo; bardzo piękny stary dom. Pan komisarz ży czy sobie wiedzieć coś jeszcze? – Owszem. Czy odezwali się z LOL Offshore Asset Management Ltd. na Kajmanach? – dobitnie wy arty kułował Sifakis. W słuchawce zapadła cisza. Znów cisza, która wy dawała się znacząca. Chociaż nie tak dawno Angelos Sifakis błędnie zinterpretował takie milczenie. Dlatego czekał. – No cóż – odezwał się w końcu Arto Söderstedt. – Jeszcze nie rozmawiałem z panem More’em. W tej chwili jestem zajęty czy mś inny m. – To trop, który by ł zawieszony – stwierdził Sifakis, przy glądając się coraz trudniejszemu do przeniknięcia, wręcz hipnoty zującemu wzorcowi na tablicy. – Niech sobie jeszcze trochę powisi – burknął Söderstedt. – Za chwilę mam złoży ć wizy tę

w równoległy m wszechświecie. Odezwę się wkrótce. – Dobra – zgodził się Sifakis i zakończy ł połączenie. Felipe Navarro kilka chwil bacznie mu się przy glądał. W końcu mruknął: – Nie powiedziałeś mu nic o Marku… Angelos Sifakis nie odry wał wzroku od coraz bardziej hipnoty zującego wzorca. Coś się w niego wgry zło i nie chciało puścić. Zastanawiał się, co to takiego. – Lepiej, żeby spokojnie mógł się poddać hipnozie – odparł Sifakis trochę nieobecny m tonem i wy brał kolejny numer. – Jakiś ty troskliwy – mruknął Navarro i znów pogrąży ł się w cy berprzestrzeni. Ktoś odezwał się w telefonie, który Sifakis trzy mał w dłoni. Odezwał się raz, drugi i dopiero gdy za trzecim razem wrzasnął: – Tak, do diabła, tu Hjelm! Sifakis, wciąż trochę nieobecny, przy sunął telefon do ucha. – Co się dzieje, szefie? – Zawsze się odzy wam, gdy wy darzy się coś nowego – powiedział Hjelm. – Ponieważ to ty dzwonisz, pewnie u ciebie pojawiło się coś nowego. – Zgadza się, szefie. Kowalewski doznał poważny ch obrażeń w Nowy m Jorku. Zapadła cisza. Ty m razem znaczące milczenie nie zrobiło wrażenia na Sifakisie. Spojrzenie nadal miał utkwione w tablicy. Wreszcie Paul Hjelm spy tał: – O cholera, jak poważny ch? – W tej chwili trudno powiedzieć. Nawdy chał się trującego gazu i leży pod respiratorem. Jest w stanie przejrzy ście my śleć i mógł z nami porozmawiać. – Czy zważy wszy na okoliczności, to naprawdę takie ważne? – Tak – zapewnił Sifakis. – Markowi udało się zidenty fikować Ariadnę. By ła anality kiem finansowy m z Nowego Jorku. Nazy wała się Rianna Rinsley. Navarro właśnie zbiera materiały, które jej doty czą, i zaraz wszy stko wy śle do Londy nu. – Jezu – westchnął Paul Hjelm. – Marek odwalił kawał dobrej roboty. – Zamordowano troje ludzi – rzucił Sifakis dokładnie w chwili, gdy jego wzrok padł wreszcie na to, czego tak długo szukał. – I Marek ich znalazł? – Tak – potwierdził Sifakis. – Cała rodzina Ritchiech z Queens. Wszy scy uduszeni drutem kolczasty m. Patrzę akurat na logo Asterion Security … – Ach – westchnął Paul Hjelm – z kreską z drutu kolczastego w „A”. Przez chwilę znów panowała cisza. Potem Hjelm spy tał: – Potorac i Tebaldi wciąż się nie odezwali? – Nie – odparł Angelos Sifakis. – Żadnego kontaktu.

Hypnoticon Breda, 12 kwietnia MROŹNY LUTOWY WIATR wieje w odludnej dolinie. Gdy dociera do obserwatora, wyraźnie czuć, że to wiatr zdrady. Wiatr podstępu. Wiatr nadużytej gościnności. Choć obserwator zdążył zauważyć, że tak naprawdę nie istnieje, że nie ma ciała, że jest tylko jednym wielkim patrzącym okiem, czuje, że w duszę wdziera mu się dreszcz. Jest zupełnie tak, jakby ten wiatr nie był czymś fizycznym. Wdziera się znacznie głębiej. I wyostrza spojrzenie obserwatora. Wszędzie wokół niego są ludzie. Widzi ich wszystkich, widzi ich twarze, każdy najdrobniejszy szczegół. Z jego wzrokiem dzieje się coś dziwnego. To, na co nie patrzy, jest szarą zamazaną masą, lecz to, na czym skupia spojrzenie, staje się nieskończenie wyraźne. Dziwne uczucie: być tylko wzrokiem, samym patrzeniem. Ale nie do końca jest tak. On obserwuje i z tym łączy się słyszenie. Jego słuch, podobnie jak wzrok, jest zmieniony. W tle nie rozlegają się żadne dźwięki. On słyszy wyłącznie to, na czym skupia wzrok. Nie ma żadnego wspólnego kontekstu. Są tylko poszarpane fragmenty. Jest policjant. Policjant nie ma twarzy. Zamiast niej ma czarną lustrzaną powierzchnię. Twarz obserwatora powinna się w niej odbijać, ale tak nie jest. Nie odbija się, nie ma go. Spod lustrzanej powierzchni dobiegają dwa bardzo wyraźne słowa: „Mister Sadestatt?”. Wtedy przejeżdża wielka czarna limuzyna. Obserwator zagląda do środka przez przyciemnioną boczną szybę i widzi rysującą się za nią sylwetkę. To jakby stop-klatka. W limuzynie siedzi Barack Obama. Wszystko jest bardzo dziwne. Potem obserwator widzi coś innego. Jakiś niski mężczyzna, z wyglądu Azjata, nurkuje pod barierką po drugiej stronie jezdni. Rysy tego Zhang Sanga są bardzo wyraźne, twarz spocona, spojrzenie skupione. Na obserwatorze. Którego nie ma. Nagły odgłos silnika, zdumiewająco głośny. Znów jakby zatrzymane ujęcie. Grafitowoszary samochód podcina Zhang Sanga. Czas staje w miejscu. A potem Zhang Sang wylatuje w powietrze. Ma w oczach zdumienie, gdy czuje, że jego nogi się uginają. Naprawdę się uginają. Wszystko nieruchomieje. Potem nic aż do chwili, gdy zakrwawiona twarz Zhang Sanga jest naprawdę blisko. Spojrzenie obserwatora nagle pada na drugą stronę ulicy, po prawej stronie. Zatrzymuje się tam inny grafitowoszary wóz. Wysiada z niego dwóch mężczyzn. Wszystko dzieje się wolno. Mężczyźni wyciągają z tłumu jakąś kobietę. Ta scena nagle staje się wyraźna. Długie ciemnoblond włosy kobiety opadają jej powoli na twarz. Obserwator widzi tę twarz tylko w momencie, gdy kobieta jest wpychana do samochodu – przez krótką, niezwykle krótką chwilę. Nikt tego nie zauważa, wszystkie spojrzenia są skierowane na Zhang Sanga i na obserwatora, którego nie ma. Potem obserwator widzi w oczach Zhang Sanga śmierć. Spogląda mu w oczy w momencie, gdy życie opuszcza jego ciało. I ta bliskość. Żadnych wrażeń wzrokowych. Tylko słuch. Całkowite skupienie na słuchu. Rzężący oddech Zhang Sanga posyła w górę gorący gejzer krwi, który trafia w ucho obserwatora. Zupełnie jakby miał ucho. Słyszy szereg dziwnych sylab, odnosi wrażenie, że łączą się one z tryskającą krwią. Słyszy słowa tak wyraźnie, jakby były wypowiadane w zwolnionym tempie, dokładnie oddzielone od siebie: Gtsang po – dug – rgyl mo rngul chu – dug – nyal khri – dngul – jiang. Patrzy umierającemu w oczy. Nagle aż do szpiku kości przeszywa go dreszcz. Czuje lodowaty zimowy wiatr, zimny wiatr zdrady wiejący z opuszczonej doliny. – Pięć, cztery, trzy, dwa, jeden, budzisz się. Kobiecy głos zabrzmiał z nicości. Podniósł wzrok i napotkał spojrzenia dwóch kobiet. Nie miał pojęcia, gdzie się znajduje. Czas mijał. Wciąż nie miał pojęcia. Potem powoli, bardzo powoli,

jedna para oczu zaczęła u się wy dawać trochę znajoma. Mruży ły się, mrugały, przy glądały mu się trochę zby t uważnie. – Jutto – szepnął. – To ty ? – To ja, Arto – odparła Jutta Bey er. – Naprawdę świetnie ci poszło. Jestem z ciebie dumna. – Co się właściwie stało? – Jeszcze raz odwiedziłeś Londy n. Dzięki Daatje Ganesvoort, lekarce, psy choanality czce i hipnoty zerce. – Muszę przy znać, że pan komisarz okazał się niezwy kle podatny na hipnozę – stwierdziła ciemnowłosa kobieta siedząca obok Jutty Bey er. – Nie by ło mnie – mruknął ochry ple Arto Söderstedt. – To znane zjawisko – odparła trochę nonszalancko Daatje Ganesvoort. – Zjawisko? – zdziwił się Söderstedt. – Jakie znowu cholerne zjawisko? – Takie, że się znika. Człowiek widzi i sły szy wy raźniej, choć jego samego nie ma. Nie tak naprawdę. Jutta Bey er przy glądała im się, gdy rozmawiali. Wy glądała, jakby zaraz miała wy buchnąć. W końcu nie mogła dłużej wy trzy mać. Spojrzała w swój notes i spy tała: – Teraz się zgadza? Gtsang po dug rgy l mo rngul chu dug ny al khri dngul jiang. Zamiast: ksangpudy grgy mongultjudy gnialkridingy ljiang? – Tak – potwierdził Arto Söderstedt, nagle z absolutną pewnością. – Tak, tak właśnie powiedział. Gtsang po dug rgy l mo rngul chu dug ny al khri dngul jiang. Ale widziałem też coś nowego. Kobietę, którą wciągnięto do innego wozu policy jnego. – Sły szały śmy – potwierdziła Jutta Bey er. – Wy glądała może tak? I podsunęła mu swoją komórkę. Na wy świetlaczu widniało zdjęcie: ładna kobieta około trzy dziestu pięciu lat, szeroki uśmiech, dość długie ciemnoblond włosy. – Tak – przy znał Söderstedt, zdezorientowany. – Skąd wiedziałaś? Kto to jest? Chy ba nigdy nie pojawiła się w śledztwie? – Lepiej znasz ją taką – odparła Bey er i pokazała zdjęcie upozowanej kobiety bez twarzy. Albo raczej z tak napuchniętą twarzą, że jej ry sy znikły. – Ariadna? – wy buchnął Söderstedt. – Zgarnęli ją policjanci po cy wilnemu w tej samej chwili, gdy inny wóz potrącił Zhang Sanga? – O ile to właśnie widziałeś, Arto. Poza ty m nie ty lko Mark Pay ne i David Coleman dorabiali sobie w Asterionie. Robili to też ich koledzy Barton i Combes. Prawdopodobnie to oni jechali ty m drugim samochodem. – I złapali… No właśnie, kim ona jest? – Anality kiem finansowy m z Nowego Jorku. Rianna Tinsley. Kowalewski właśnie ją zidenty fikował. Nic więcej nie wiem. Dopiero co dostałam informację od Sifakisa z Hagi. – Nie chciałaby m by ć nieuprzejma – odezwała się Daatje Ganesvoort, wstając, ale państwa czas dobiegła końca. Za pięć minut mam kolejnego pacjenta. Podziękowali hipnoty zerce i wy szli. Gdy powolny m krokiem przemierzali piękne centrum niewielkiej Bredy, Söderstedt czuł, że Bey er uważnie go obserwuje. – Nie musisz nade mną czuwać jak jakiś wierny pies – burknął. – Nic mi nie jest. – Masz jakieś dziwne spojrzenie – stwierdziła Jutta Bey er. – Złoży łem wizy tę w równoległy m wszechświecie. Pewnie będę miał dziwne spojrzenie

jeszcze przez kilka godzin. To by ło bardzo, ale to bardzo specy ficzne. – My ślisz, że w ogródku którejś z kawiarenek może by ć Wi-Fi? – spy tała nagle Bey er. Znajdowali się na placu przed imponujący m piętnastowieczny m goty ckim Grote Kerk. Kwietniowe słońce świeciło przy jaźnie. Właściciele kawiarenek z zapałem wy stawiali kolejne stoliki, które zapełniały się spragniony mi spacerowiczami. Söderstedt nie wahał się ani chwili i zamówił dwa duże piwa. Rzadko miewał wrażenie, że tak bardzo sobie na to zasłuży ł. Bey er nawet tego nie skomentowała, kompletnie pochłonęło ją wy pakowy wanie laptopa i łączenie się z siecią. Söderstedt sączy ł spokojnie piwo. Jego spojrzenie powędrowało w górę niezwy kle bogato zdobionej wieży Grote Kerk. Słaby podmuch wiatru owionął plac, ale nie by ło w nim niczego złowrogiego. Ani odrobinę nie przy pominał mroźnego zimowego wichru wdzierającego się w odludną szkocką dolinę Glencoe. Piwo smakowało wy śmienicie. Söderstedt bardzo się cieszy ł, że ma ciało. Pasowało mu takie, jakie by ło. Nagle zatęsknił za dziećmi. Za całą czwórką, która wy frunęła z gniazda. – A jakże – oświadczy ła Bey er. – Mają tu internet. Zacznijmy jeszcze raz od początku. Ty betański. Gtsang po dug rgy l mo rngul chu dug ny al khri dngul jiang. Dogrzebaliśmy się już do „gtsang po”, co znaczy „rzeka”, i do „dug”, co znaczy „trucizna”. Popraw mnie, jeśli się my lę. – Rzadko się my lisz, Jutto Bey er – odparł Söderstedt, chciwie wdy chając wiosenne powietrze. – Do tego jeszcze jedno „dug” pod koniec. To najważniejsze słowo. Jedy ne, które powtarza. Trucizna. – I jeszcze „rzeka” – dodał Söderstedt. – Pierwszy raz po ty betańsku, „gtsang po, drugi raz po chińsku, „jiang”. Tuż przed „jiang” zdecy dowanie osobne słowo: „dngul”. – Wrzucę to do słownika – stwierdziła Bey er, i tak zrobiła. Na ekranie nie wy świetliło się no hit. Wy świetliło się money. – Yes! – zawołała Jutta Bey er i zacisnęła pięść. – Pieniądze. – No dobra – powiedział Söderstedt. – Trucizna, rzeka, pieniądze. Pasuje. A to przed „dngul”? Jestem prawie pewien, że „ny al khri” to całość. – Dwa słowa? – spy tała Bey er, stukając w klawiaturę. Sprawdziła różną pisownię i po kilku no hit trafiła. Wy świetliło się bed. – Łóżko? – spy tał scepty cznie Söderstedt. Niedobrana para przez chwilę siedziała, milcząc, w wiosenny m słońcu. W końcu odezwała się Jutta Bey er: – Czy by łoby zby t opty misty czne tłumaczenie tego jako „produkcja mebli tapicerowany ch”? Łóżek? – Trochę zby t opty misty czne. Trucizna, rzeka, pieniądze, łóżko? – No to bądźmy przez chwilę opty mistami – uparła się Jutta Bey er. – Produkcja łóżek zatruwa rzekę z powodu pieniędzy ? – Należałoby raczej powiedzieć: z powodu zy sku. Dobra, kupujemy to na razie. Zostały nam jeszcze cztery słowa. Jestem pewien, że by ły między nimi pauzy, ale by ły też ze sobą związane. W takim razie mamy : „rgy l mo rngul chu”. – „No hit” dla „rgy l” i „mo” – stwierdziła Bey er, stukając w klawiaturę. – ale powinieneś spojrzeć na „rngul”. To znaczy „pot”. – Obfite pocenie się, no tak – stwierdził Söderstedt. – Ta twoja cudowna nadmierna potliwość.

– „Chu” znaczy „woda” – dodała Bey er, wskazując na ekran zupełnie nieczy telny dla Söderstedta, bo oświetlony promieniami kwietniowego słońca. – No dobra – mruknął. – Trucizna, rzeka, pieniądze, łóżko, pot, woda. Żadnej wskazówki gdzie. Ty lko dlaczego? To przecież musiało by ć dla niego bardzo ważne, powiedzieć, gdzie znajduję się rzeka. – Ty le ty lko, że cała ta jego wy liczanka jest dość pry mity wna. – A może „rgy l” i „mo”, nasze no hit wonders, to geograficzne punkty orientacy jne? – podsunął Söderstedt, który wbrew swojej woli zaczął opuszczać równoległy wszechświat i pogrążać się w ty betańskim. – Sprawdzę w Google – oświadczy ła Bey er, i tak zrobiła. Pojawiło się jedno trafienie. Nie dla „rgy l” i „mo”, ale dla całej frazy. „Rgy l mo rngul chu” by ło nie odniesieniem do potu i wody, lecz nazwą rzeki. – Rzeka Saluin – powiedziała Jutta Bey er z zaparty m tchem. – Rgyl mo rngul chu. Pot i woda to po prostu części nazwy rzeki Saluin. – A niech mnie – powiedział Söderstedt. – Zagadka rozwiązana. To co Zhang Sang wy szeptał mi do ucha, brzmi: „Rzeka / trucizna / rzeka Saluin / trucizna / łóżko / pieniądze / rzeka. – Rzeka Saluin uchodzi do Morza Andamańskiego znajdującego się w części północnowschodniej Oceanu Indy jskiego – odczy tała Jutta Bey er z osłoniętego ręką ekranu. – A dokładniej na terenie Birmy. Przedtem biegnie wzdłuż niej granica pomiędzy Tajlandią a Birmą. Pły nie głównie przez Chiny. Na początku przez Ty bet. – Mam przeczucie, że naszy m kolejny m zadaniem będzie wy szukanie fabry k mebli na ty betańskim odcinku rzeki Saluin – stwierdził Arto. – Fabry k mebli, które uży wają bromowany ch opóźniaczy płomienia i związków perfluorowany ch – dodała. – O który ch przecież cały czas ględziłaś. – Masz całkowitą rację – odparła Bey er i uśmiechnęła się szerzej, niż jej się to dotąd zdarzało. – Przetestujmy jeszcze inny pomy sł – zaproponował Söderstedt. – Wiemy przecież, że szwedzki Endy mion Möbelsy stem AB przeży wa ciężkie czasy z powodu chińskich podróbek. Pirackich kopii. Czy ta firma, która prawdopodobnie bezwzględnie zatruwa Ty bet toksy czny mi odpadami, to jedna z ty ch pirackich fabry k, które podkopały egzy stencję Endy miona? – Dlaczego tak uważasz? – zdziwiła się Jutta Bey er. – Co wiesz o chińskich designerskich łóżkach? – spy tał Söderstedt. – Na razie niewiele, prawda? Chiny czekają na właściwy moment. Do tej pory by ły bezwzględnie wy korzy sty wane przez zachodnie firmy, za grosze produkowano w nich wszy stko, co ty lko możliwe. Dużo się dzięki temu nauczy ły. Tak by ło na przy kład z Nike, która to firma wszy stko produkuje w Chinach. Chińczy cy się podszkolili i stali konkurencją. Dawny złoty medalista olimpijski w gimnasty ce założy ł własną markę Li Ning, która niedługo będzie większa niż Nike. Dokładnie tak by ło z Al-Kaidą, że pozwolę sobie na takie trochę niesprawiedliwe porównanie. Amery kanie sami stworzy li swoich wrogów. – W ty m przy padku nie do końca tak jest – sprzeciwiła się Bey er. – Jeśli masz rację, to nielegalnie kopiowane są szwedzkie meble. – W Chinach produkuje się więcej szwedzkich mebli, niż ci się wy daje. – Endy mion tego nie robi. Mają przecież własną fabry kę w ty m… jak mu tam… Ny näshamn. – To skomplikowane – pokiwał głową Söderstedt. – Endy miona przejęła mafia. Czy zrobili to,

żeby zastąpić wy sokiej jakości meble produkowane w Szwecji tanimi chińskimi podróbkami? – W jakim celu? Żeby wy przeć z ry nku Ikeę? Söderstedt przy jrzał się drobnej Bey er i ogarnęła go czułość. Jednocześnie nieco się zdziwił. – Ikea obraca miliardami – stwierdził. – To jasne, że jeśli się uda przejąć część ry nku meblarskiego, można na ty m zarobić dużo pieniędzy. – Nie – zaprotestowała. – Nie kupuję tego. Ikea to nie firma, którą można wy przeć z ry nku. Są siecią o zasięgu światowy m. To by trwało lata. A jeśli jest coś, czego ‘Ndranghecie brakuje, to cierpliwość. Absolutnie nie chodzi im o przemy sł meblarski. Oni chcą czegoś innego. – Masz rację. Ale według ostatnich informacji z Ry gi mafia próbowała przecież świadomie pogrąży ć całą Łotwę. Nie mają takich zdolności finansowy ch, jakich potrzeba, by wy kupić cały kraj. – Może w ty m chodzić o zablokowanie wszelkich patroli wy brzeża. I tak jak mówiliśmy, z powodu czegoś, co jest o wiele ważniejsze niż pozby wanie się toksy czny ch odpadów. Bez względu na to, jak bardzo zniszczone zostanie wy brzeże Bałty ku. – W takim razie mówimy przecież o przemy cie. A wtedy chodzi pewnie o przemy t broni albo narkoty ków. To jedy na rzecz, która może by ć wy starczająco ważna. – Cholera, trochę za daleko odchodzimy od Zhang Sanga. On mówił o zatrutej rzece Salui i o łóżkach, czy li pewnie o produkcji łóżek. Nie wspomniał o „narkoty kach” ani czy mś takim. – Nie – pokiwał głową Söderstedt, zerkając na swoje prawie nietknięte piwo. – Nie. Zhang Sang mówi „dngul”, „pieniądze”. Jeśli chodziłoby o pieniądze z przemy tu narkoty ków albo broni, wspomniałby o ty m. Mówił po prostu „pieniądze”. Czy naprawdę ty lko po to, by podkreślić, jak chciwi są właściciele fabry ki? Czy to nie wy nika samo z siebie? Dlaczego mówił „pieniądze”? – I do tego – dodała Jutta Bey er, podekscy towana podry wając się z miejsca – Zhang Sang zamierzał powiedzieć o „pieniądzach” Barackowi Obamie, prezy dentowi Stanów Zjednoczony ch. Nie przy jechał do Londy nu, by porozmawiać o szlakach przemy tu narkoty ków z Ry gi do Europy Zachodniej. By ł tam po to, by opowiedzieć Barackowi Obamie, bez względu na to, jak naiwny się ten pomy sł wy daje, o ty m, że jego rodzinne strony zatruwane są przez coś, co wiąże się z amery kańskimi interesami. Coś, co ma związek z amery kańskimi pieniędzmi. – A amery kańska anality k finansowa pojawia się w ty m samy m miejscu i w ty m samy m celu. Potrzeba naprawdę poważnego powodu, by bogata, wy kształcona Amery kanka, która powinna mieć dostęp do mediów i do policji, próbowała nawiązać bezpośredni kontakt z prezy dentem. Ona również zostaje wy eliminowana przez firmę ochroniarską Asterion Security Ltd. To, co ich łączy, to amery kańskie pieniądze. Ale jakie? I w jaki sposób? – Powiązanie Chiny – Stany Zjednoczone – powiedziała Bey er, znów siadając, ale na samej krawędzi krzesła. – Jak to wy glądało w ostatnich latach? – Chiny pompowały pieniądze w Stany Zjednoczone – odparł Söderstedt. – Bardzo dużo inwestowały w USA. To kompletnie zaburzy ło równowagę gospodarki światowej. Amery kanie poży czają chińskie pieniądze. – Kim jest Zhang Sang? – spy tała nagle Bey er. – Jakimś zatruty m zachodnimi toksy nami ty betańskim chłopem z nadmierną potliwością? Wątpliwe, co? Miał środki, by przy jechać do Londy nu, śledził Twittera w internecie na komórce, której nie odnaleziono. Wszy stko wskazuje na to, że mówił po angielsku, bo inaczej nie próbowałby przecież rozmawiać z Obamą. Musiał by ć wy kształcony. Pracował w tej fabry ce? Zobaczy ł coś? Coś, co ma związek z pieniędzmi? I co

mogło by ć tak drasty czne, by zainteresowało Obamę? – I to akurat wtedy – zauważy ł Söderstedt z przejęciem, które nawet jego samego zaskoczy ło. – Akurat wtedy, gdy przy wódcy dwudziestu najbogatszy ch krajów świata mieli dy skutować o kry zy sie finansowy m. London Summit. Czas, gdy państwowe biliony miały zostać rozdzielone między źle zarządzane insty tucje finansowe na cały m świecie. – Ale nie chińskie – wtrąciła Bey er i przez nieuwagę upiła ły k piwa z kufla Söderstedta. – Chińskie firmy nie by ły źle zarządzane. Ani nawet chińskie banki. Natomiast amery kańskie owszem. Tak jak Lehman Brothers. Udzielili o wiele za dużo kredy tów bez zabezpieczeń. Działają zupełnie bez pły nności. Prowadzą interesy, który ch wartość dziesięcio-, dwudziesto-, trzy dziestokrotnie przekracza wartość ich własny ch środków. To samo sedno kry zy su finansowego. Sekury ty zacja. Fikcy jne pieniądze. – Wtedy pojawiają się pieniądze, prawdziwe pieniądze, z odnoszącej sukcesy chińskiej firmy z branży meblarskiej. To, że ta firma pozby wa się toksy czny ch odpadów w Ty becie i produkuje podróbki mebli europejskich, nie ma nic wspólnego ze sprawą. Mają pieniądze. Prawdziwą gotówkę. Pieniądze nie śmierdzą. Zostają przelane do Stanów Zjednoczony ch. Ty m razem nie po to, by zainwestować je w bezpieczne obligacje rządowe, jak to zwy kle robią Chińczy cy. Ty m razem chodzi o znacznie bardziej agresy wną inwesty cję. – O kurwa – stęknęła Jutta Bey er. Arto Söderstedt po raz pierwszy usły szał z jej ust przekleństwo. – Ariadna musiała to w jakiś sposób odkry ć. Anality k finansowa Rianna Tinsley z Nowego Jorku natrafiła na ten trop. Sprawa jest tak poważna, że również ona, osoba o ustalonej pozy cji w świecie finansjery, która powinna sobie poradzić z nagłośnieniem sprawy w mediach, czuje, że jedy ny m sposobem jest bezpośrednia rozmowa z Barackiem Obamą. – I to akurat wtedy – dodał Söderstedt. – Tuż przed ty m, nim miał zasiąść do negocjacji i przy znać giganty czne sumy insty tucjom finansowy m, które znalazły się w potrzebie. – Rianna Tinsley musiała się na to natknąć w pracy – stwierdziła Bey er. – Na pewno jej własny bank ubiegał się o pomoc finansową u Obamy. – Choć równocześnie mieli ukry te środki, czy li pieniądze z Chin – pokiwał głową Söderstedt. – I Tinsley to odkry ła. – Może Zhang Sang odkry ł coś podobnego u siebie – podsunęła Bey er. – Może to by ła dla niego jedy na szansa, by Stany Zjednoczone interweniowały w sprawie zatrucia jego rodzinny ch stron. To dlatego mówi „pieniądze”. To jest hasło. Szybolet. Jeśli powiesz „pieniądze”, możesz wejść. – Na co miały by by ć te pieniądze? – westchnął Söderstedt. – W co takiego mają zostać ukradkiem zainwestowane? – No tak – mruknęła Bey er i też westchnęła. – To tę informację udało się zablokować Asterion Security. Za pomocą… Twittera… Umilkli. Znów zaczy nali dostrzegać otaczający ich świat. Słońce wciąż pieściło promieniami plac przed Grote Kerk w Bredzie. Zero wiatru. Arto wziął do ręki kufel i uniósł go w stronę Jutty. Sięgnęła po swój. Stuknęli się. – Zum Wohl – wzniósł toast po niemiecku. – Skål – odpowiedziała po szwedzku. Słońce odbijało się w piwie. Pili. Smakowało bosko. Wtedy nad placem przemknął lodowaty wiatr. Arto Söderstedt się wzdry gnął.

– Czy li nie ma żadnego związku z mafią? – spy tał. – To by ły ty lko urojenia? Jutta Bey er położy ła dłoń na ręce Söderstedta i odparła: – Jestem przekonana, że taki związek istnieje. To jest właśnie najgorsze. Ale nie mam pojęcia, na czy m miałby polegać. Potem piękny kwietniowy dzień znów wy dawał się taki jak wcześniej. Do Europy wreszcie przy szła wiosna.

Wiosenne uczucia Sztokholm – Nacka – Arlanda, 12 kwietnia MOŻE I WIOSNA PRZYSZŁA do Europy, ale na pewno nie przy szła do Szwecji. Kerstin Holm nie potrafiła do końca wy jaśnić, skąd jej się wziął ten pomy sł, ale gdy zobaczy ła, jak w Danvikstull podnosi się most, skręciła gwałtownie w prawo. Pewnie nie dałaby rady po raz kolejny czekać na otwarcie mostu. Czy to możliwe, że wy my śliła sobie ten pretekst dopiero po fakcie? – Musimy złapać trochę dy stansu do tego wszy stkiego. Teraz, gdy stały na Fåfängan, na wzgórzu przy Danvikstull, i spoglądały na brunatnoszare miasto, które spowijała gęstniejąca kwietniowa mgła, Kerstin Holm i Sara Svenhagen gorączkowo próbowały … no cóż… złapać trochę dy stansu do tego wszy stkiego. Sztokholm wy glądał, jakby miał ochotę głośno krzy czeć. Miasto przy pominało zarzy ganą królową piękności, poczwarkę, która wy gląda jak psie gówno, ale kry je w sobie przepięknego moty la, pazia królowej. Gdzieś pod tą szarością kry ło się piękno, które pragnęło wy dostać się na zewnątrz. Ale nic z tego. Rzadko się zdarza, by Sztokholm by ł piękny. Jego piękno ukazuje się na trzy, najwy żej cztery miesiące w roku, nie więcej. – No tak – westchnęła Sara Svenhagen, jej wzrok powędrował nad Södermalm, od kościoła Zofii do kościoła Katarzy ny. – Właśnie – zgodziła się Kerstin Holm i zapatrzy ła się w stronę Djurgården. – Nie tak dawno temu by łam w Hadze – stwierdziła Sara. – Tam przy najmniej na drzewach widziałam spore pączki. – Zwy kle to dobre miejsce, żeby się zastanowić i nabrać trochę dy stansu – powiedziała Kerstin. – Ale teraz diabli wiedzą. – Sporo przy słali ty ch informacji – stwierdziła Sara. – Paskudne, znaczące milczenie z Włoch. Paul odnalazł swoją Ariadnę. Jorge obraża ważny ch polity ków w Ry dze. Kowalewski niemal zginął w Nowy m Jorku. Arto i… jak jej… ta bezbarwna Niemka… Jutta Bey er, by li u hipnoty zerki. Zastanawia mnie, co ona robi z Arto. – Arto ma tam żonę – odparła Kerstin. – Nie powinno by ć żadny ch problemów. Całkiem sporo odkry li. To niesamowite, jak w dzisiejszy ch czasach wszy stko się ze sobą łączy. Globalizacja. Jak mamy stawić czoła przestępczości, której żaden istotny czy nnik nie zamy ka się w granicach jednego państwa, jeśli sami nie staniemy się między narodowi? – Czy li skoro on ma tam na miejscu żonę, to wszy stko w porządku? – spy tała Sara. – I ty m się to różni od sy tuacji Jorge i Laimy Balonik w romanty cznej Ry dze? – Balodis – poprawiła Kerstin. – Powiedziałaby m, że to kwestia twojego zaufania do niego. Ostatnio to ty wy jechałaś. I dobrze pamiętam, że całkowicie ci ufał. – Nie w głębi serca. Już wtedy wy dawało mi się, że ta Laima Baleron jest podejrzana. – A może ty wolałaś Angelosa Sifakisa? – uśmiechnęła się Kerstin. – Miłego kawalera z Aten o naprawdę nieprzeciętny m mózgu? To przecież twój ty p. Przy stojny południowiec, w który m

nie ma ani śladu macho. – Chcesz powiedzieć, że Fabio Tebaldi z ramionami jak uda nie jest w moim ty pie? Tatuaże, Kerstin, tatuaże na ży lasty ch bicepsach. – Aha – mruknęła Kerstin, wciąż się uśmiechając. – Czy li spodobał ci się Sifakis? – Daj spokój! – Na a Paul? – powiedziała Kerstin. – Sam w Londy nie z dwoma pięknościami. Może mu się teraz wy daje, że jest wielkim światowcem, ale zawsze brakowało mu siły charakteru. – Niepokoi cię to? Kerstin Holm spojrzała w jednolicie szare niebo i przez moment się zastanawiała. W końcu odparła: – Nie. Oboje wiemy, że należy my do siebie, tak my ślę. Chcemy się razem zestarzeć. Będziemy się świetnie bawić, gdy zostaniemy bogaty mi emery tami. – Bogaty mi? Chy ba wciąż jesteśmy policjantkami? Roześmiały się. A raczej zachichotały. – A ty ? – spy tała w końcu Kerstin. – Ufasz Jorge? – Tak jak mówiłaś: należy my do siebie. Tacy jesteśmy. – Ale…? – Ale poczucie bezpieczeństwa to nuda, a nuda to śmierć dla związku. Musi pozostać trochę niepewności. By łoby nudno, gdy by inne kobiety uważały go za zupełnie nieatrakcy jnego. – Bo wtedy nie by łby atrakcy jny również dla ciebie? – Coś w ty m sty lu. My, kobiety, mamy trochę kolekty wne spojrzenie. – Jesteśmy uniwersalne – roześmiała się Kerstin. – Bo pogląd każdego mężczy zny na temat tego, co atrakcy jne, jest oczy wiście całkowicie indy widualny. Zachichotały. Zaraz potem znów stały się poważne. – Kiedy Stiernmarck wy szedł do domu? – spy tała Sara Svenhagen. – Dopiero co – odparła Kerstin Holm. – Wzmocniliśmy ochronę o dwóch ludzi. Kolejny ch dwóch pilnuje sy na w szkole. Teraz w willi siedzi ich czterech, każdy z kamienną twarzą. – Dasz radę sama się nimi zająć? Kerstin Holm naprawdę wy dawała się lekko zdumiona. Nieczęsto jej się to zdarzało. – A ty co zamierzasz? – Możesz mnie wy sadzić przy gimnazjum Saltsjö-Järla? – Sy n? – Tak. Nie potrafię tego sprecy zować, ale on nie czuje się chy ba dobrze. Muszę mu wy jaśnić to i owo. Wy gląda na to, że nikt inny tego nie robi. – W porządku – zgodziła się Kerstin. – Później cię odbiorę. – Zastanawiałaś się nad ty m, jak to przekazać Carlowi-Henrikowi? Kerstin Holm pokręciła głową. – To nie takie proste. Gra toczy się o wielką stawkę. Carl-Henric Stiernmarck miał kontakt z kimś, kto stoi w hierarchii wy żej niż Il Sorridente. Sara pokiwała głową i zacy towała: – „Mam kłopoty. Niebiescy się do mnie dobrali. Nie wiem, ile wiedzą. Co mam robić? Dajcie mi porozmawiać bezpośrednio z Fioletowy m”. – „The purple” – stwierdziła Kerstin. – Kto to taki? Jak się z nim skontaktował? Gdy Stiernmarck

wy mienia go w mailu, naty chmiast dostaje odpowiedź, pewnie od Il Sorridente z tego zamku w górach, na północ od Potenzy. Odpisują mu, co zrobią ze wszy stkimi jego krewny mi i przy jaciółmi, jeśli się wy gada. Szczegółowo i z wy mienieniem nazwisk. – Czy li Il Porpore jest szefem Il Sorridente i Il Ricurvo? – I ty chcesz to przegapić po to, żeby pogadać z Johannesem? – Bez chwili wahania – zapewniła Sara Svenhagen stanowczo i wy raźnie. Kerstin Holm zaśmiała się głośno prosto w szare niebo. – Chy ba sobie przy pominam, dlaczego komisarz Jan-Olov Hultin zrekrutował cię kiedy ś do Druży ny A. – Chcesz mi naprawdę wmówić, że o ty m zapomniałaś? – Teraz mogę zdecy dowanie przy znać, że nabrały śmy do tego wszy stkiego trochę dy stansu – oświadczy ła Kerstin Holm i zaczęła szy bko schodzić z Fåfängan w stronę samochodu. * Sara Svenhagen śledziła wzrokiem samochód, póki nie zniknął jej z oczu. Wraz z odjazdem Kerstin ulotniła się spora część jej poczucia bezpieczeństwa. Wy raźnie przy pominała sobie ten pierwszy raz, gdy naprawdę została partnerką Kerstin Holm. Siedziały razem w samochodzie i jechały do obozu dla uchodźców w Slagsta, na południe od Sztokholmu. Z obozu zniknęło osiem kobiet z państw bloku wschodniego. Sara pamiętała, jak wtedy w wozie przy glądała się Kerstin. Jak nie potrafiła do końca pozby ć się uczucia, że Kerstin Holm to najbardziej dumny człowiek, jakiego kiedy kolwiek spotkała. Profil, ciemne, elegancko zmierzwione włosy, ostro zary sowane zmarszczki… Wszy stko promieniowało dumą, którą Sara… no cóż… którą podziwiała. To by ło kiedy ś. Teraz sama miała więcej lat niż Kerstin wówczas. Zastanawiała się, jak to właściwie jest z jej własny mi zmarszczkami. W każdy m razie by ła pewna, że rany się goiły. Chy ba jednak Carl-Henric Stiernmarck nie miał pod paznokciami bromowany ch opóźniaczy płomienia ani związków perfluorowany ch. Podczas weekendu, który od początku do końca spędziła z dwójką swoich dzieci – czasami czuła, że niemal kurczowo do nich lgnie – rany zaskakująco szy bko się zasklepiły. Dziś rano strupy odpadły niczy m jesienne liście, gdy jechała autobusem ze swojego domu w Birkastan. Blizny, które pozostały na czole, przy pominały zmarszczki. Zdarzało się, że bardzo tęskniła za swoją dawną partnerką Leną Lindberg. Ale Lena niedawno została matką. Ojciec dziecka by ł pastorem w kościele Engelbrekta. Sara odwiedziła ich w szeregowcu w Stocksund. W domu pastora panował dziwny spokój, który sprawiał, że czuła się niemal nieswojo. Lena wy dawała się naprawdę szczęśliwa. Kim by ła Sara, żeby zakłócać spokój tego domu? Mimo to przeczuwała, że Lena nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa… Gimnazjum Saltsjö-Järla znajdowało się po drugiej stronie terenów sportowy ch. By dotrzeć do budy nku, musiała przewędrować przez dwa pełnowy miarowe boiska piłkarskie. Z budy nku z lat siedemdziesiąty ch wy padł akurat tłum uczniów wy bierający ch się na lunch. Najdziwniejsze by ło to, że Sara naty chmiast dostrzegła w tej hordzie czarną sy lwetkę Johannesa Stiernmarcka. Insty nktownie pomachała do niego, ale oczy wiście by ła za daleko, żeby mógł ją dostrzec. Wokół Johannesa zebrała się ty mczasem spora grupa, chłopacy i dziewczy ny. Sara podeszła bliżej. Nagle Johannes upadł na ziemię.

Upły nęło kilka sekund, nim do Sary dotarło, co się dzieje. Nim zrozumiała, że Johannes został popchnięty. Nim zobaczy ła, jak ktoś kopie go w brzuch. Nim zbliży ła się na taką odległość, by usły szeć ury wane słowa tnące powietrze. – Tatuś pedofil… – Stary cię dy ma… – No to już wiadomo, dlaczego z niego taki pieprzony pedał…. – Na pewno są zdjęcia w internecie… – Johannes pedzio z chujem tatusia w buzi… Sara rzuciła się biegiem, ale grupa zebrana wokół Johannesa odwróciła się jak na komendę i zniknęła w budy nku szkoły. Johannes został sam. Leżał na ziemi. Opierał się na łokciu i obmacy wał palcami twarz. Wciąż by ła o wiele za daleko, by widzieć jego ry sy. Dotarła do małego czerwonego budy nku, pewnie szatni piłkarskiej, tuż przy płocie otaczający m szkolne podwórko. Johannes właśnie się podźwignął i powoli otrzepy wał czarne skórzane ubranie. Obeszła ten czerwony budy nek, złapała za sztachety ogrodzenia i chciała do niego krzy knąć. Nie udało jej się wy doby ć żadnego dźwięku. Wtedy ją zauważy ł. Popatrzy ł jej głęboko w oczy. Wy konała wy rażający rezy gnację gest. Uniósł rękę w jej stronę. I strzelił do niej. Wy ciągnięty m palcem. * Carl-Henric Stiernmarck w swoim salonie w Hästhagen siedział na sofie wy produkowanej przez Endy miona. Bardzo niewiele pozostało w nim z dawnego Stiernmarcka. Cały blichtr, cała imponująca fasada zniknęły. Trzy mał dłonie na kolanach, zaciskał je i znów prostował. Napinały się i rozluźniały w przedziwny m ry tmie. – Wciąż nie rozumiem, dlaczego Johannes musiał iść do szkoły – powiedział głucho. – Chodzi o ruty nę – wy jaśniła Kerstin Holm. – Dopóki nie zorganizujemy wam nowy ch tożsamości, wszy stko musi wy glądać jak zwy kle. Jest dobrze strzeżony, nic mu nie będzie. – Wictoria zamknęła się w sy pialni – rzucił jeszcze bardziej głucho Stiernmarck. – Zastanawiam się, czy w ogóle kiedy kolwiek mi wy baczy. – Musisz mi dokładnie opowiedzieć, co się wy darzy ło, kiedy nawiązałeś z nimi kontakt. To ważne. – Próbowałem. – Właściwie powiedziałeś ty lko, że to ty skontaktowałeś się z nimi, nie na odwrót. To niezby t wy czerpujące informacje. – Podczas targów meblowy ch we Frankfurcie spotkałem kolegę, nie pamiętam, jak się nazy wa. Wy daje mi się, że jest Holendrem, ale wieczór by ł późny i sporo wy piliśmy, więc nawet tego nie jestem pewny. Kiedy się poskarży łem na podróbki, na kry zy s i diabli wiedzą, co jeszcze, dał mi numer telefonu i powiedział, że tam znajdę pomoc. Zadzwoniłem jakiś ty dzień później. Rozmawiałem z człowiekiem, którego nazy wano The Purple. – Fioletowy – kiwnęła głową Kerstin Holm. – I kiedy niebiescy się do ciebie dobrali, znowu chcesz rozmawiać z Fioletowy m. A oni zaczęli ci grozić. – Po raz drugi – powiedział Stiernmarck. – Po pierwszy m razie kupiłem broń. Śrutówkę

i pistolet. Zupełnie jakby to mogło coś pomóc. – Ile razy rozmawiałeś z Fioletowy m? – Dwa razy – odparł Stiernmarck. – Za drugim razem uży wał innego nazwiska. Mr Bagley. – Nie by ł Włochem? – Zdawało mi się, że mówił z amery kańskim akcentem. Nie by ło nic, co by go łączy ło z włoską mafią. Naprawdę nie miałem pojęcia, że to oni za ty m stoją. Gdy by m miał, nigdy w ży ciu by m tego nie zrobił. – The Purple czy też Mr Bagley zaoferował, że odbierze od ciebie toksy czne odpady i się ich pozbędzie? – Pośredniczy ł w kontaktach. Potem ten adres mailowy stał się moim jedy ny m kontaktem z nimi. Dopóki te dwa potwory nie przy szły do mojego domu. – Masz jeszcze te numery telefonów? Stiernmarck pokręcił głową. – Kazali mi je zniszczy ć. – Pamiętasz coś jeszcze z rozmowy z Mr Bagley em? – By ły bardzo krótkie. Nic więcej nie jestem w stanie powiedzieć. – A ten niby -Holender na targach meblowy ch we Frankfurcie? Trochę więcej informacji? – Pojawił się przy mnie, kiedy by łem już pijany. Nie przy pominam sobie, żeby m widział go wcześniej tego dnia. Dużo wtedy gadałem z kolegami, którzy jechali na ty m samy m wózku co ja. Projektanci i producenci mebli z takim samy m problemem. Podróbki z Chin. – Wiesz, czy składał propozy cje komuś jeszcze? – Nie wiem. By ło nas tam z dziesięciu. Najpierw siedzieliśmy w Café Hauptwache, potem w barze hotelu Frankfurter Hof. Możliwe, że rozmawiał z kimś jeszcze, ale nic o ty m nie wiem. W ty m momencie w kieszeni Kerstin Holm coś głośno zapiszczało. * Sara Svenhagen nie potrafiła znaleźć właściwy ch słów. Bez względu na to, jakie przy chodziły jej do głowy, żadne nie wy dawały się wy starczająco cięte. A takich właśnie potrzebowała. – No cóż, naprawdę musimy wejść do środka – stwierdziła ubrana po cy wilnemu kobieta ze służby bezpieczeństwa stojąca po drugiej stronie płotu. – Musimy robić, co do nas należy – dodał mężczy zna. Sara jeszcze raz przy jrzała się ich ubraniom. Więc to tak wy obrażali sobie w Säpo sposób ubierania się gimnazjalistów oraz ich nauczy cieli. Wszy stko by ło na opak, wszy stko nie tak jak powinno. Wy glądali jak dwoje ubrany ch po cy wilnemu funkcjonariuszy służby bezpieczeństwa, którzy znaleźli się w niewłaściwy m miejscu. – Najwy ższa pora – stwierdziła Sara, ale to wciąż nie by ło wy starczająco cięte. – Jesteśmy tu, by chronić Johannesa Stiernmarcka przed zagrożeniami z zewnątrz – oświadczy ł mężczy zna. – Jeśli zaczniemy się wtrącać w wewnętrzne sprawy, naty chmiast się zdemaskujemy. – Czy li mobbing należy do „wewnętrzny ch spraw”? – spy tała Sara. Również i ty m razem komentarz nie by ł tak zabójczy, jak ta dwójka sobie zasłuży ła. – Musimy iść – powtórzy ła kobieta.

Zniknęli. Pojawiła się natomiast Kerstin Holm. Sara Svenhagen po raz pierwszy usły szała, jak koła samochodu hy bry dowego wpadają w poślizg. Kerstin do szy by od strony kierowcy przy ciskała mały, przy pominający GPS ekranik z szy bko mrugającą plamką. Sara obeszła wóz i wskoczy ła do środka. – Wang Yunli jest w Sollentunie – poinformowała Kerstin, ruszając w takim tempie, że aż sy pnęło żwirem spod kół. – I to jest niepokojące? – spy tała Sara Svenhagen. – Wy raźnie przemieszcza się na północ – odparła Kerstin. – Ach – mruknęła Sara. – W stronę Arlanda? – Wiele na to wskazuje. Możemy wy brać południową trasę i od razu zjechać na E4. Plamka nie porusza się tak szy bko, by Yunli mogła siedzieć w Arlanda Express. Najprawdopodobniej jedzie pociągiem podmiejskim. Jeśli tak, kolejka wy jeżdża w tej chwili z Norrviken. Nie chcę jej zgubić. – W takim razie będzie musiała wsiąść w autobus na stacji kolejki w Märsta – stwierdziła Sara. – Jeśli tak, mamy szansę ją dogonić. Jak ci poszło u Stiernmarcka? – No właśnie – westchnęła Kerstin. Wy brała numer komórkowy, uży wając ekranu doty kowego w samochodzie. Po kilku sy gnałach usły szały : – Sifakis. – Angelos, tu Kerstin Holm ze Sztokholmu. Poczekaj chwilę, włączę do rozmowy Paula. – Gdy ty lko nauczy my się korzy stać z możliwości, jakie daje nam technologia, między narodowa przestępczość będzie bez szans – oświadczy ł elegancko Sifakis. – Sure – przy taknęła Sara Svenhagen. – To ty, Saro? Miło sły szeć twój głos. – I wzajemnie – odparła Sara. – Załatwiłeś sprawę mieszkania? – All work and no play – odparł Sifakis. – Idzie powoli, ale do przodu. – No i proszę – mruknęła Kerstin, zerkając znacząco na Sarę. W samochodzie rozległ się kolejny sy gnał. W końcu odebrał Paul Hjelm: – Hjelm. – Halo, tu Kerstin. Dzwonię służbowo. Sifakis i Svenhagen też są na linii. Sztokholm, Haga i Londy n wy mieniły pozdrowienia. – Rozmawiałam z Carlem-Henrikiem Stiernmarckiem – poinformowała Kerstin Holm. – Podczas targów meblowy ch we Frankfurcie skontaktował się z nim nieznajomy Holender i dał mu numer telefonu. To by ł telefon do Fioletowego. Prawdopodobnie jest Amery kaninem i posługuje się też nazwiskiem Bagley. – Wprowadzam to na tablicę interakty wną – powiedział Sifakis. – Dzięki. – A ja przekazuję to Miriam Hershey, która właśnie męczy się nad wy doby waniem informacji o Asterion Security – oświadczy ł Paul Hjelm. – Poza ty m wszy stko w porządku, Kerstin? – Wang Yunli prawdopodobnie teraz zamierza opuścić Szwecję – wy jaśniła Kerstin Holm. – Próbujemy ją przechwy cić na Arlanda. A jak sy tuacja w Londy nie? – Ralph Dry den się ocknął – odparł Hjelm. – Poza ty m nic nowego. Bouhaddi i ja pracujemy pełną parą nad nowy mi informacjami o Ariadnie, czy li Riannie Tinsley.

– Macie coś? – Za wcześnie, żeby coś powiedzieć – odparł Hjelm. – Tebaldi i Potorac wciąż się nie odzy wają? – Kontaktowałem się z Donatellą Bruno w Rzy mie, ale ona nie wie nic więcej. Ich milczenie może mieć mnóstwo różny ch powodów. Na ty m rozmowa się skończy ła. Kerstin Holm wcisnęła przy cisk przy ekranie doty kowy m. Sara Svenhagen odczy tała: „Power mode”. Samochód zaczął jechać szy bciej niż kiedy kolwiek dotąd. – Mamy przeciek – stwierdziła Sara. – Co? – zdziwiła się Kerstin. – Co masz na my śli? – Chodzi o kolegów Johannesa z klasy, czy jak ich tam nazwać. Wiedzieli, że ojciec Johannesa został oskarżony o posiadanie pornografii dziecięcej. Skąd, u diabła, mogli o ty m wiedzieć? Kerstin Holm westchnęła. Sara uznała, że to westchnienie ulgi. Rzecz naprawdę nie na miejscu. – To chy ba przecież nic dobrego! – wy buchnęła. – Nie, oczy wiście, że nie – przy znała ze skruchą Kerstin. – Nie o to mi chodziło. Ale cała ta sprawa z pornografią dziecięcą toczy ła się, zanim wkroczy ł Opcop. Reszta posterunku jest przecież jak sito. Tę informację znali tam wszy scy. Ale o reszcie nie wiedzieli. Nie o mafii. Sara Svenhagen oparła się na siedzeniu i musiała przy znać, że Kerstin Holm wy biegła w my ślach o krok dalej niż ona sama. I że nie zdarzy ło się to pierwszy raz. * Gdy przechodziła przez wielkie obrotowe drzwi, nie by ła sama. By ło z nią dwoje dzieci. Trzy mała je za ręce i przepełniała ją radość. Lewą ręka trzy mała Chenga, prawą Shuanga. Znów by li razem. Jakby przez chwilę znalazła się gdzieś poza czasem Bo gdy stanęła w hali wy lotów na Arlanda International, znów by ła zupełnie sama. Przy stanęła obok drzwi. O wiele za blisko. Ludzie przeklinali, następowali jej na pięty, a ona nie by ła w stanie się poruszy ć. Widziała huśtawkę na szkolny m podwórku w Bengbu. Raz Cheng by ł w górze, raz Shuang. Głosy bliźniaków splatały się ze sobą. Gdy Cheng by ł w górze, sły szała jego głos, gdy Shuang by ł w górze, sły szała głos Shuanga. Wy pełniła ją ta upiorna anty fona. Pojęła, że właśnie tę pieśń będzie sły szeć w chwili śmierci. Podeszła do wielkiej tablicy informacy jnej. Zaczęła szukać w rubry ce „Odloty ”. W końcu znalazła. Że też wciąż mają tupet nazy wać to miasto Pekinem, pomy ślała. Znalazła właściwą kolejkę. Air China. Kolejka by ła długa. Ustawiła się na końcu. Przed nią stały dwie kobiety. Widziała ty lko ich karki. Niższa z nich mogła by ć Chinką. Miała ciemne włosy jak Azjatki. Wy ższa zdecy dowanie by ła Europejką. I z pewnością Szwedką. Krótkie blond włosy. Lampka alarmowa zapaliła się o wiele za późno.

Odwróciły się. – Poznajesz nas? – spy tała niższa. – Sara Svenhagen – powiedziała wy ższa. I dodała, wskazując na tę niższą: – I Kerstin Holm. Wang Yunli naprawdę wy buchnęła śmiechem. Śmiała się długo i głośno. Potem powiedziała po szwedzku: – Tak, poznaję was. * Rozmawiały w wozie. Wang Yunli zaczęła mówić i nic nie mogło jej powstrzy mać. I teraz, co by ło zaskakujące, posługiwała się doskonały m angielskim. Sara Svenhagen siedząca z nią na ty lny m siedzeniu wy jęła komórkę i nagry wała większość rozmowy. – Należę do organizacji walczącej o prawa człowieka – powiedziała Wang Yunli. – W dzisiejszy ch czasach Chiny to trudny kraj, na pewno o ty m wiecie. Jesteśmy kapitalisty czny m wy uzdany m snem. – Nieskończenie wielka liczba konsumentów, dużo przestrzeni dla kapitału, żadny ch demokraty czny ch zakłóceń – odezwała się Kerstin Holm z siedzenia kierowcy. – Jest coraz więcej ludzi, którzy, tak jak my, próbują doprowadzić do przemiany – konty nuowała Wang Yunli. – Chcemy ty lko przestrzegania praw człowieka i tego, by państwo, zamiast kontrolować oby wateli, zaczęło kontrolować kapitał. I co za ty m idzie, chcemy również demokracji. – Dlatego udawałaś sprzątaczkę i pracowałaś na czarno u Carla-Henrika Stiernmarcka? Dlatego szukałaś pornografii dziecięcej na jego komputerze? – spy tała Sara Svenhagen i udało jej się sprawić, by powietrze w samochodzie aż wibrowało scepty cy zmem. – Raczej z powodów osobisty ch – odparła Wang Yunli. – To znaczy ? – Pamiętacie lato dwa ty siące piątego roku w Szwecji? – Oczy wiście, że pamiętamy. Masz na my śli coś konkretnego? – Ach! – pojęła Kerstin Holm – Chińskie dzieci. Wiedziałam, że z czy mś to kojarzę. – Nagle do Szwecji zaczęło przy jeżdżać mnóstwo samotny ch chińskich dzieci – powiedziała Wang Yunli. – Szwecję wy korzy sty wano jako wrota do obszaru Schengen, bo uważano, że granice są tutaj gorzej strzeżone. Historie by ły dziwnie podobne do siebie. Dzieci opowiadały dokładnie tę samą history jkę o śmierci rodziców, a ich bardzo niewielki bagaż składał się z dokładnie takich samy ch rzeczy. Taka sama walizka, takie same ubrania, takie same zabawki, taka sama komórka. Wszy stko wskazy wało na jakąś formę zorganizowanego przemy tu ludzi. Nie by ło jednak nikogo, kogo by można by ło przesłuchać. Te dzieci znikały bez śladu. Chy ba musicie to pamiętać? – Jak najbardziej – potwierdziła Kerstin Holm. – To by ła zagadka. I nigdy nie udało się jej rozwiązać. – To ta organizacja dowiedziała się tego dla mnie – wy jaśniła Wang Yunli. – Czego się dowiedziała? – spy tała Sara. – Że moi sy nowie bliźniacy dotarli tutaj i zaginęli. Po raz pierwszy od długiego czasu w samochodzie zapanowała całkowita cisza. W końcu

milczenie przerwała Wang Yunli. – Mieszkałam wtedy w Bengbu. Dopiero co zmarł mój mąż i zostałam sama z bliźniętami. Jakoś dawaliśmy sobie radę. By łam nauczy cielką angielskiego, zarabiałam dość pieniędzy, by wiązać koniec z końcem. Udało mi się przetrwać śmierć męża dzięki moim kochany m sy nkom, Chengowi i Shuangowi. By li dla mnie wszy stkim. Naprawdę wszy stkim. W samochodzie znów zaległo milczenie. Wang Yunli nie musiała się śpieszy ć. Po niecałej minucie zaczęła mówić dalej. Teraz z jej oczu pły nęły łzy. Wszy stkie bariery puściły. Ból wy dostał się na zewnątrz. – I pewnego dnia po prostu zniknęli. Nie wrócili ze szkoły. Władze wzruszy ły ty lko ramionami, to zjawisko by ło na porządku dzienny m, nie mogli nic na to poradzić. Wtedy skontaktowałam się z tą organizacją obrony praw człowieka. Oni również zdawali sobie sprawę z problemu. Pory wanie dzieci by ło o wiele częstsze, niż kiedy kolwiek mogłaby m przy puszczać. Prawdopodobnie miały zostać sprzedane pedofilom z Zachodu, z Europy. Organizacja zaczęła badać tę sprawę. Dołączy łam do jej działań. – Tej organizacji? – uściśliła Sara Svenhagen. – Tak – potwierdziła Wang Yunli. – Oczy wiście, kierowała mną osobista moty wacja, ale coraz bardziej zdawałam sobie sprawę, że chodzi też o to, jakie jest nasze społeczeństwo. Pojęłam absolutną potrzebę respektowania praw człowieka. Pojęłam, że dzięki temu ulegnie poprawie ludzkie ży cie, że pory wanie i sprzedawanie dzieci przestaną by ć możliwe. – Tej organizacji udało się dowiedzieć, że twoich sy nów przewieziono do Szwecji? – dociekała Sara. – Należeli do ty ch samotnie podróżujący ch dzieci, które przy by ły do Szwecji jesienią dwa ty siące piątego roku. Choć nie mieli żadny ch dokumentów, wiem dokładnie, którego dnia tutaj przy by li. Dwunastego października dwa ty siące piątego roku. Cheng i Shuang przez dwa ty godnie siedzieli w obozie dla uchodźców w Åkersberga. Potem znów zaginęli bez śladu. – Ty i ta organizacja wpadliście na jakiś trop? – Tak, pół roku później zdemaskowano siatkę pedofilów z Europy Północnej: Szwedzi, Norwegowie, Duńczy cy, Niemcy, Holendrzy. Wy jątkowo lubili chińskich chłopców. Część dzieci rozpoznano na zdjęciach, ale Chenga i Shuanga tam nie by ło. Połowa pedofilów poszła siedzieć, drugą połowę prawie udało się złapać. Wiemy, że w tej pedofilskiej siatce by ł pewien Szwed. I wiemy, że mieszka w Hästhagen, w Nacka. Nic poza ty m. – Więc musiałaś to sprawdzić? – Organizacja miała dość środków, żeby wy słać mnie do Szwecji. Zaczęłam sprzątać na czarno i wy specjalizowałam się w bogaty m Hästhagen. Udało mi się zajrzeć do trzech komputerów, ale niczego nie znalazłam. U Stiernmarcka też nie. Gdy się upewniłam, że nie chcecie mnie zatrzy mać, postanowiłam wracać do domu. – Poddałaś się? Wang Yunli spojrzała w sufit samochodu. Po jej policzkach pły nęły łzy. Sara objęła ją ramieniem. Chinka nie strząsnęła jej ręki i spojrzała jej w oczy. – Masz dzieci? – spy tała. – Dwoje – odparła Sara. – Tak jak ty. – Co ty by ś zrobiła? Sara Svenhagen nie by ła w stanie odpowiedzieć. Zalała ją fala wszy stkich ty ch fantasty czny ch

i straszny ch uczuć związany ch z wy chowy waniem dzieci w dzisiejszy m świecie. Isabel i Miguel. Ciemnowłosa Isabel i mały blondy nek Miguel. Co by by ło, gdy by zniknęli? Nie potrafiłaby by ć tak silna jak Wang Yunli. Po prostu rozpadłaby się na kawałki. Umarłaby. Wang Yunli ciężko oparła głowę o jej ramię. Sara czuła, że to miejsce robi się coraz bardziej wilgotne. I nie by ła w stanie powstrzy mać własny ch łez. Po prostu się nie dało. – Mój sy n został porwany – odezwała się nagle Kerstin Holm z siedzenia kierowcy. – Porwał go własny ojciec. Dopiero wtedy zaakceptowałam to, że mój sy n w ogóle istniał. Jesteś o wiele lepszą matką niż ja, Yungli. I zadbam o to, by w śledztwo w Hästhagen zaangażowano wszelkie możliwe siły. Ty le mogę ci obiecać. Wang Yunli podniosła głowę z ramienia Sary i odparła: – Oni ży ją. Czuję to. * Szły kory tarzami posterunku w Kungsholmen. Zmierzały do wy działu Rikskrimu do zwalczania pornografii dziecięcej. Po drodze Kerstin Holm nagle się zatrzy mała i oświadczy ła: – Potrzebujemy materiałów do śledztwa. Skręciły w boczny kory tarz. Minęły drzwi z tabliczką „Sara Svenhagen / Jorge Chavez, Europol” i dotarły do drzwi, na który ch widniały słowa „Kerstin Holm, Europol”. Kerstin otworzy ła drzwi i weszła do środka. Zupełnie nie przejmowała się faktem, że wy gląd jej biurka pozostawiał wiele do ży czenia. Gra toczy ła się o coś znacznie ważniejszego. Zaczęła przekopy wać ogromne sterty papierów. Sara Svenhagen i Wang Yunli przy stanęły w progu. Wzrok Wang Yunli padł na ścianę, na której rozplanowano całą wielką sprawę, którą się zajmowali. Sara zastanawiała się, jak właściwie wy gląda tablica interakty wna w Hadze. Patrzy ła na przy pięte fotografie, na odklejające się różowe, żółte i niebieskie karteczki samoprzy lepne i na długie, niedbale nary sowane strzałki na przy klejony ch kartkach formatu A4, które to wszy stko ze sobą łączy ły. W porządku, może tablica nie by ła do końca aktualna, ale prawdopodobnie pozwalała stworzy ć całkiem adekwatny obraz tej skomplikowanej sprawy. Albo raczej spraw. – Ale… – odezwała się Wang Yunli, wskazując na ścianę. – Co? – spy tała Sara Svenhagen. Wang Yunli podeszła bliżej. Kerstin podniosła wzrok znad papierów. Sara ruszy ła w stronę Wang Yunli, Kerstin ją powstrzy mała. Chinka przy stanęła przed zdjęciami ofiar z Londy nu. Całkowicie zignorowała zdjęcie napuchniętej twarzy Ariadny. Skupiła się natomiast na komputerowo odtworzonej po śmierci twarzy Zhang Sanga. Wskazała na fotografię i stwierdziła: – To jest przecież Sonam. – Co? – dziwiła się Kerstin Holm. – Co za Sonam? – Sonam Phuntsok – wy jaśniła Wang Yunli. – I nie wy gląda, jakby się dobrze czuł.

Pęknięcia Londyn – Porthowan, Kornwalia, 12 kwietnia BYĆ MOŻE WYNIKAŁO TO z faktu, że otaczały go głębokie ciemności, ale po uchy leniu drzwi zobaczy ł coś, dzięki czemu zrobiło mu się ciepło na sercu. Nie by ło to nic szczególnego. Zwy czajna sy tuacja – jeśli pominąć fakt, że znajdował się w szpitalu i że by ło to wy nikiem strzału oddanego w świetnie strzeżonej kwaterze głównej policji. Naprawdę bardzo zwy czajna. Biło od niej światło, który m na co dzień wszy scy promieniujemy bez względu na to, jak wy gląda świat, który nas otacza. Uśmiech doktor Hazel Mallory, gdy Ralph Dry den otworzy ł oczy. Siedziała na skraju łóżka w biały m fartuchu, on leżał owinięty biały mi bandażami, które zakry wały cały jego tułów. Obok łóżka stał respirator. Został odłączony. Chief Inspector Ralph Dry den z The Metropolitan Police Service, lepiej znanej jako Scotland Yard, oddy chał samodzielnie. Paul Hjlem podglądał. I nie czuł z tego powodu żadnego wsty du. Widział dłoń Hazel Mallory powoli głaszczącą policzek Ralpha Dry dena. I widział, że wbrew woli tego ostatniego na jego surowej twarzy pojawia się uśmiech. – Ralphie – powiedziała czule Mallory. – Hazel – odparł ochry ple Dry den. – Śniłaś mi się. Wtedy nadeszła pora, by się ujawnić. Paul Hjelm wszedł do pokoju. Hazel Mallory wstała i skromnie przy gładziła fartuch. Ralph Dry den głośno pry chnął. – A już mi się wy dawało, że obudziłem się w niebie – wy sy czał. – Ralph – powiedział Hjelm. – I Hazel. Jak miło. Dobrze widzieć, że dochodzisz do siebie, Ralph. – Trochę za dużo powiedziane – wy kaszlał Dry den. – Ale dzięki. – Sprawa dziwnie się rozwija – poinformował Hjelm. – O ty m możemy pogadać później. – Co to by li za jedni? – wy charczał Dry den. – Kto mnie postrzelił? – Pry watna firma ochroniarska, której macki sięgają naprawdę głęboko. – Czy li ta od Pay ne’a i Colemana? – Miło sły szeć, że pamięć cię nie zawodzi. Ty lko w ty m sensie, że Pay ne i Coleman, podobnie jak ich koledzy, Burton i Combes, zostali zatrudnieni przez tę samą firmę ochroniarską. I liczę, że doktor Mallory zachowa to w tajemnicy. – Hm – mruknęła Hazel Mallory. – Mam parę nowości dla Europolu. Sporządziłam raport toksy kologiczny, zgodnie z zamówieniem. Wy słałam ci mailem. – Doty czący Sonama Phuntsoka, jak zakładam – powiedział Hjelm. – Który fakty cznie okazał się Ty betańczy kiem. Bez tego tropu nie udałoby się nam zajść tak daleko. Jestem pani ogromnie wdzięczny, pani doktor. – No to przekonajmy się, czy kolejne informacje również wzbudzą pańską wdzięczność –

rzuciła Mallory, uśmiechając się czarująco. – Prosił mnie pan, by m zbadała zwłoki przede wszy stkim pod kątem bromowany ch opóźniaczy płomienia i związków perfluorowany ch. Związek, który wy kry liśmy, jest blisko spokrewniony przede wszy stkim ze związkami perfluorowany mi. Każda standardowa analiza wy każe, że o nie właśnie chodzi. Związki, które mają nie dopuszczać do zapalenia się tapicerowany ch mebli. Ta substancja działa tak samo. Robi trochę więcej. Między inny mi wy wołuje nadmierną potliwość. – Potliwość? – Właśnie. Poza ty m neutralizuje wszy stkie zapachy. Naprawdę genialne posunięcie. Nigdy dotąd nie widzieliśmy czegoś takiego. Ten związek wy magał analiz, które pochłonęły połowę miesięcznego budżetu. Przy puszczam, że Europol chętnie pokry je te koszty. – Neutralizuje wszy stkie zapachy ? – powtórzy ł Hjelm. – Yes indeed – uśmiechnęła się Hazel Mallory. Normalnie powinno upły nąć co najmniej dwadzieścia minut, nim Paul Hjelm wróciłby do swojego biura z panoramiczny m widokiem na Londy n. Ty m razem miał wrażenie, że nie trwało to ani sekundy. Że się teleportował i pojawił między Miriam Hershey a Corine Bouhaddi. – Jak wam idzie? – spy tał. – Próbuję uzupełnić dane od Navarro o Riannie Tinsley – powiedziała Corine Bouhaddi, podnosząc wzrok znad komputera. – Naprawdę jest tego niewiele. By ła wzorową studentką na Harvardzie. Żadnej działalności polity cznej, w sumie żadnej innej. Pracowała w insty tucji finansowej o nazwie Antebellum Invest Inc. To bank z trady cjami, który rozwinął się w bardziej wszechstronną insty tucję finansową i mieścił się w północnej wieży Twin Towers w chwili zamachu jedenastego września. Tinsley nie przeby wała na miejscu, gdy samolot uderzy ł dokładnie w piętro zajmowane przez Antebellum, zabijając niemal wszy stkich pracowników firmy. Ponieważ szczęśliwy m trafem jeden z dy rektorów banku, niejaki Colin B. Barnworth, według swego asy stenta Waltera (nazwiska brak) przeby wał na Bahamach w tamty ch dniach września, Antebellum dość szy bko powróciło do gry. Tinsley, jako jedna z nieliczny ch, którzy przeży li, otrzy mała wy ższe stanowisko. Później już nie awansowała, aż do śmierci. By ła anality kiem finansowy m. Intensy wnie sprawdzam jej ży cie pry watne. Rozmawiałam z paroma przy jaciółmi i bliskimi. Wy gląda na to, że by ła przede wszy stkim imprezowiczką i nie miała żadny ch poglądów polity czny ch, które wy różniały by się na Wall Street. – Coś jeszcze? – David Coleman… By ł z Markiem Pay ne’em w wozie, który przejechał Zhang Sanga… – Sonama Phuntsoka. Został zidenty fikowany. Mów dalej. – No, no! świetnie! Cóż, telefon Colemana nie odpowiada. A Barton i Combes zniknęli bez śladu. Ich komórki też milczą. Podobno Bry ty jczy cy prowadzący śledztwo natrafili na pewien trop. Ponoć Barton miał w zwy czaju jeździć do Kornwalii. Mówi się, że ma tam dom. Ty le ty lko, że nie da się go znaleźć. Najprawdopodobniej ukry wa to przed urzędem skarbowy m. Trwają poszukiwania. Felipe Navarro właśnie też się ty m zajął. – Kontaktowałaś się ze śledczy mi z wewnętrznego? Corine Bouhaddi się uśmiechnęła. – Zgadza się. Anglicy mają przedziwną słabość do Francuzek. W każdy m razie przez telefon. – A co to znaczy, że Navarro też się ty m zajął? – To by ł jego pomy sł – wy jaśniła Bouhaddi. – Twierdził, że potrafi to zrobić szy bciej niż

Bry ty jczy cy. Mówił, że ma kontakty. Chy ba chce po prostu pokazać, na co go stać. – Pewnie tak – pokiwał głową Hjelm. – A co u ciebie, Miriam? Miriam Hershey wciąż miała obandażowaną głowę. Bandaż zaczy nał przy bierać brązowawy odcień. Hjelm uznał to za dowód, że interesująca się modą Bry ty jka nie rezy gnuje ze swoich priory tetów. – Skorzy stałam ze wszy stkich środków, jakie miałam do dy spozy cji, by zbliży ć się do Asterion Security Ltd. – odparła Hershey. – I naprawdę nie by ło to łatwe. MI-5 i MI-6 twierdzą, że nie mają do nich żadnego dojścia. Wy daje się, że to coś w rodzaju firmy kameleona. Firma ochroniarska, która zmienia nazwę i całą swoją historię, gdy ty lko otrzy ma nowe, duże zlecenie. Choć nikt nie mówi tego wprost, bardzo wiele wskazuje na to, że jest to tak zwana elasty czna organizacja, w której ważną rolę odgry wają najemnicy i by li funkcjonariusze służb bezpieczeństwa. Uży wają najnowszy ch technologii i są bardzo profesjonalni we wszy stkich aspektach działania. – Zajmują się na przy kład ochroną łotewskich budy nków rządowy ch – stwierdził Paul Hjelm. – Ty le ty lko, że ten kontrakt dostali bardzo niedawno – odparła Hershey. – Jeśli cofnąć się trochę dalej, nie istnieją żadne ślady jakiegoś Asterion Security Ltd. Są supernowoczesną organizacją, która posiadła zdolność mody fikowania swojej historii. Interweniują wszędzie, załatwiają wszy stko, zawsze mają przewagę nad policją i najczęściej też nad wojskiem. Prawdziwy koszmar dla praworządnego społeczeństwa. Pewnie fajnie się dla nich pracuje. – Zamierzam zignorować ostatnie wy powiedziane zdanie – oświadczy ł Hjelm, zaglądając do komputera. – Mamy właściwie ty lko jedno nazwisko, Ray Hammett. Corine udało się nawiązać z nim kontakt i umówić nas, ty lko że później przesłał nam SMS: „Niestety, muszę odwołać nasze spotkanie. Pilne sprawy wy magają mojej obecności gdzie indziej. Cóż, takie jest ży cie w branży ochroniarskiej. Możemy spróbować umówić się na inny termin. Przepraszam i liczę na Państwa wy rozumiałość. Ray Hammett, szef bezpieczeństwa, Asterion Security Ltd”. Zgrabnie sformułowane, eleganckie. Nie masz nic o ty m Hammetcie, Miriam? – Nie – przy znała Hershey. – Kiedy zakłada się firmę i podpisuje kontrakty z insty tucjami państwowy mi, wielu ludzi musi oczy wiście pokazać twarz i ujawnić swoją tożsamość. Ale w ty m przy padku wcale tak nie jest. Przy puszczam, że mają doty chczas niespoty kaną zdolność zacierania przeszłości. Na pewno wciąż podpisują różne dokumenty w fizy cznej rzeczy wistości i istnieje pewna liczba kontraktów podpisany ch przez Ray a Hammetta, ale ten człowiek nie ma historii. Nie ma żadny ch jego zdjęć. Nie ma tożsamości. Krótko mówiąc, Ray Hammett nie istnieje. – Przecież mnóstwo ludzi musiało go spotkać? – Jakich? – spy tała Miriam Hershey. – Właśnie rozmawiałam z Laimą Balodis. Razem z Chavezem próbowali odnaleźć w Ry dze jakichś przedstawicieli Asteriona. Ta firma odpowiada przecież za ochronę ministerstwa środowiska na Łotwie. W siedzibie firmy nie by ło nikogo. Na miejscu nie spotkali żadny ch pracowników. – A tu, w Londy nie? – nie ustępował Paul Hjelm. – Ray Hammett tu przecież by ł. Corine i ja jechaliśmy na spotkanie z nim. – Albo i nie – stwierdziła Hershey. – Mógł po prostu grać na zwłokę, żeby zniknąć. I zabrać ze sobą wszy stko, co choćby przy pominało o Asterionie. Bo przecież zrealizowali zlecenie. Zabili Riannę Tinsley i Sonama Phuntsoka, unieszkodliwili Kristapsa Bergmanisa w Ry dze. To jasne.

Teraz zapadli się pod ziemię i odtworzą się pod jakąś inną nazwą, gdy znów pojawi się popy t na ich usługi. – Wciąż mnie to nie zadowala – stwierdził Hjelm. – Rianna Tinsley przez wiele godzin znosi tortury, żeby śmy my, właśnie my, coś ujawnili. A Sonam Phuntsok też zwrócił się bezpośrednio do Arto Söderstedta. Jesteśmy tak niesamowicie blisko… Ale nie u celu. Jeszcze nie. Co wiemy o ty m banku na Manhattanie, o ty m cały m Antebellum Invest Inc.? Corine? – Zajmowałam się głównie Rianną Tinsley – odparła Bouhaddi, pochy lając się nad monitorem. – Ale mam też dossier o Antebellum. Rok temu, gdy w Stanach Zjednoczony ch panował najgorszy kry zy s finansowy, dostali poży czkę od Federal Reserve. Ich sy tuacja wciąż jest słaba, należą do ty ch banków, który m obiecano pieniądze podczas London Summit. – Podczas London Summit – powtórzy ł Hjelm. – Rianna Tinsley by ła tam, by rozpaczliwie próbować nawiązać kontakt z Barackiem Obamą. Dokładnie tak, jak Sonam Phuntsok. By li tam niezależnie od siebie, ale czy pośrednio nie chodziło o to samo? – To właśnie napisała mi przed chwilą w mailu Jutta Bey er – wtrąciła Miriam Hershey, wskazując na swój monitor. – Wobec tego musi chodzić o to, że istnieje powiązanie między chińskim przemy słem meblowy m w rodzinny ch stronach Sonama Phuntsoka a dotkniętą kry zy sem insty tucją finansową Antebellum Invest Inc. z Nowego Jorku. I, tak jak pisze Bey er, musi chodzić o pieniądze. – Jaki jest cel? – spy tał Hjelm. – W porządku. Chińska firma meblarska pompuje niewidzialne pieniądze w Antebellum Invest Inc., które, jak wszy stko wskazuje, znalazło się na skraju bankructwa. W sprawie chińskich pieniędzy nie mogą działać sami, bo wtedy przeszłaby im koło nosa pomoc amery kańskiego rządu, na której tak bardzo im zależy. Dlatego w ich imieniu musi działać ktoś trzeci. Może nawet ten ktoś trzeci wszy stkim kieruje, a Antebellum jest ty lko… no tak… bankiem pośrednikiem między chińskimi pieniędzmi a ty m kimś. Coś zostanie zrobione z pomocą ty ch pieniędzy i musi chodzić o giganty czne kwoty. Ty lko co? Corine Bouhaddi zbladła. Bardzo dziwnie by ło patrzeć, jak skóra tej energicznej Francuzki o algiersko-berbery jskich korzeniach traci kolor. Jej twarz naprawdę zbielała. – Cholera – mruknęła. – Od początku miałam to przecież przed nosem. Wszy scy mieliśmy. – O czy m ty mówisz? – spy tał Paul Hjelm. – Ach – westchnęła Miriam Hershey i jej ciemne oczy widoczne w szczelinie bandaży się rozszerzy ły. – No jasne. Oczy wiście. – U diabła, kobiety ! – wy buchnął Hjelm. – Co? – Łotwa – stwierdziła Corine Bouhaddi. – Mówimy o spekulacji walutowej, przy której atak George’a Sorosa na bry ty jskiego funta i szwedzką koronę w latach dziewięćdziesiąty ch wy gląda jak niewinne igraszki. Tutaj chodzi o to, żeby wy kupić cały kraj. To przecież bomba zegarowa. Gdy ty lko wy jdzie na jaw, że łotewski rząd na domiar wszy stkiego przy czy nił się do zrzutu wielkich ilości toksy czny ch odpadów do Bałty ku, między narodowy handel z ty m krajem zostanie wstrzy many. Gospodarka stanie w miejscu. Łotwa będzie zmuszona do drasty cznej dewaluacji. Kraj potanieje z dnia na dzień. Ale jeśli wpompuje się w niego ty le pieniędzy, gospodarka w cudowny sposób dojdzie do siebie, wszy stko odzy ska wcześniejszą wartość, zacznie się kręcić, Łotwa znów będzie bogata. Ty le że znajdzie się w pry watny ch rękach. To monumentalna inwesty cja. Kimkolwiek jest ta twoja trzecia strona, ci ludzie staną się bogaczami. Podobnie jak chińscy inwestorzy, oczy wiście. I jak Antebellum, które dostanie państwowe wsparcie od Obamy

i swoją część Łotwy. – Wszy stko się kręci wokół pieniędzy – stwierdziła Miriam Hershey. – Katastrofa ekologiczna na Bałty ku i w Ty becie nie są ważne. Pieniądze rządzą. Pieniądze są wszy stkim w naszy m świecie. Paul Hjelm rozłoży ł ręce i spy tał: – Co ma z ty m wspólnego ‘Ndrangheta? To przecież oni zastawili pułapkę na Kristapsa Bergmanisa w Ry dze. To oni przy gotowali dewaluację na Łotwie. To oni trzy mają palec na spuście. Właściwy dziennikarz w odpowiednim momencie i wszy stko załatwione. – Asterion! – zawołała Hershey. – To oni są pająkiem w tej sieci. Mają kontrakty z Antebellum w Nowy m Jorku i z ‘Ndranghetą w Kalabrii. W gruncie rzeczy wszy scy chcą tego samego. – Do diabła! – zaklął Hjelm i podbiegł do komputera. – Raport toksy kologiczny Hazel Mallory. O tutaj. Sonam Phuntsok by ł zatruty substancją o takim samy m zastosowaniu jak bromowane opóźniacze płomienia i związki perfluorowane. Substancja ta prócz tego, że jest bardziej toksy czna, ma jeszcze jedną ważną cechę. Neutralizuje wszy stkie zapachy. Również narkoty ków. Mafia wy świadcza Antebellum przy sługę i na pewno nie za darmo, jeżeli Asterion i Ray Hammett nie robią tego na własną rękę. Ale przede wszy stkim otwiera szlaki handlowe na Wschód. Ry ga zostanie nowy m ważny m portem wy sy łki narkoty ków, które będą pakowane w sposób uniemożliwiający ich wy kry cie. W meble niewy dzielające zapachu. Żaden pies nie znajdzie w takich meblach narkoty ków. – Każda przestępczość jest związana z inną przestępczością – powiedziała Miriam Hershey. – Mówiłam to wcześniej i teraz powtarzam. W ty m momencie zadzwoniła komórka Corine Bouhaddi. Odebrała ją z imponującą szy bkością. – Corine. Przez dłuższą chwilę milczała. Zapisała coś na karteczce i powiedziała: – Dziękuję. Rozłączy ła się. – Navarro? – spy tał Hjelm. – Tak, i to bardzo zadowolony z siebie – odparła Bouhaddi. – Wy gląda na to, że znalazł tajemniczą kry jówkę Francisa Bartona. Jest w miejscu, które nazy wa się Porthtowan, na północno-zachodnim wy brzeżu Kornwalii. Podał mi nawet koordy naty GPS. – Jak on to, u diabła, zrobił? – zdziwił się trochę nieprofesjonalnie Hjelm. – Nie możemy zaprzeczy ć, że Navarro, jak mało kto, potrafi przeszukiwać różnego rodzaju rejestry dany ch – stwierdziła Hershey. – Chy ba dlatego go zatrudniłeś? – Zgadza się – mruknął w zamy śleniu Paul Hjelm. – Kiedy mamy następny lot do jakiegoś najbliższego miejsca? Miriam Hershey zdąży ła to sprawdzić. – Jeśli naty chmiast wy ruszy cie, zdąży cie na lot krajowy do Newquay Cornwall Airport. Wy lot o dwunastej osiemnaście z London City Airport w Docklands. – Czy li nie chcesz lecieć z nami? – spy tał Hjelm z krzy wy m uśmiechem. – Pogodziłam się ze swoimi ograniczeniami – odparła Hershey, uśmiechając się jeszcze bardziej krzy wo. Ruch w porze lunchu na szczęście nie by ł zby t intensy wny. Taksówkarz potraktował poważnie

słowa Hjelma i śpieszy ł się. Ten mężczy zna o dwóch zębach i wy jątkowo szerokich wąsach bez wątpienia zasłuży ł na hojny napiwek. Hjelm i Bouhaddi zdąży li ze spory m zapasem na lot do Newquay. Na lotnisku wy poży czy li samochód. Z GPS-em. Bouhaddi wprowadziła koordy naty i ruszy li przez angielską wieś. Prowadził Hjelm. W każdej innej sy tuacji lewostronny ruch by łby dla niego koszmarem. Teraz nie zwracał na to uwagi. Zostało im niecałe piętnaście kilometrów do Porthtowan, które wy dawało się nieco nadszarpnięty m zębem czasu urlopowy m rajem. Sama esencja off season. Kwietniowy wiatr znad Atlanty ku pędził gromady grzy wiasty ch fal po matowo czarnej powierzchni morza. Hjelm przejechał wy poży czony m wozem przez małą miejscowość i znaleźli się na wsi. Oddalali się od morza. Lewostronny ruch by ł mimo wszy stko uciążliwy i zazwy czaj tak opanowana Bouhaddi już trzy razy aż sapnęła ze strachu. Za trzecim razem wy dawała się naprawdę zażenowana. – Powinieneś by ł pozwolić mi prowadzić – mruknęła. – Zupełnie jakby ś ty lepiej sobie radziła z ruchem lewostronny m – odciął się. Potem przez chwilę milczeli. GPS informował, że pozostał im jeszcze ponad kilometr wąską drogą, która zwężała się jeszcze bardziej, po czy m poły kał ją surowy, krzaczasty krajobraz. Jechali nią do chwili, gdy odezwała się Bouhaddi. – Zatrzy maj się tutaj. Dwieście metrów za ty mi wzgórzami droga dochodzi pod sam dom. Stamtąd powinniśmy mieć dobry widok. Hjelm zatrzy mał się na skraju rowu, złapał lornetkę, którą w chwili olśnienia zabrał ze sobą, i ruszy li dalej pieszo. Przy kucnęli za krzakiem na szczy cie wzgórza. Widać stąd by ło jeden budy nek na skraju zagajnika, który przy odrobinie dobrej woli można by nazwać lasem. Nie by ł to by najmniej dom, na jaki by łoby stać gliniarza z londy ńskiej drogówki. Hjelm uniósł lornetkę do oczu i wy ostrzy ł obraz. Przed budy nkiem stały trzy samochody. Z londy ńskimi rejestracjami. – Samochody z wy poży czalni – stwierdził Hjelm. – Co ci to mówi? – To może mówić wiele różny ch rzeczy – stwierdziła Bouhaddi. – Ale istnieje możliwość, że trzej brudni gliniarze Coleman, Barton i Combes zjechali się do tajnej kry jówki Bartona. Paul Hjelm i Corine Bouhaddi popatrzy li po sobie. W jej spojrzeniu pojawiło się coś, czego do tej pory nie widział. To nie by ła wojowniczość muzułmanki z drugiego pokolenia imigrantów, to nie by ł święty polity czny gniew policjantki z Marsy lii. I nie by ło to pragnienie, by walczy ć o sprawiedliwość. Miał przed sobą po prostu wojowniczkę. Bouhaddi chciała wejść do tego domu. Chciała walczy ć. – No dobra – stwierdził Hjelm i wy ciągnął broń. Bouhaddi skinęła głową tak mocno, aż strzeliło jej w karku, i wy jęła pistolet. Ruszy ła. Hjelm poszedł za nią. Pierwszy samochód stał jakieś dwadzieścia metrów przed niewielkim budy nkiem. Przy kucnęli za jego maską. Hjelm wy jrzał i przy sunął lornetkę do oczu. W polu widzenia drżały dwa wielkie panoramiczne okna. Udało mu się ustabilizować obraz. Zobaczy ł, co jest za oknem. Zary sy sofy, telewizor, stół. Okno po drugiej stronie domu, mały, zadbany ogródek widziany przez dwie szy by. Żadny ch oznak ży cia. Opuszczony dom? A potem ruch. Hjelm zerknął szy bko na Bouhaddi, ale ona akurat patrzy ła na swój pistolet.

Znów uniósł lornetkę. Co takiego zobaczy ł? Próbował przy wołać to wrażenie. Co to by ł za ruch? Sofa. Wy stające oparcie. Nagle… poruszy ło się… choć ledwie zauważalnie. A może się my lił? Nie odkładał lornetki, patrzy ł dalej, nie mrugając. Ale żadnego ruchu już nie by ło. Wy obraził to sobie? Kiwnął głową do Bouhaddi i dopadli do drugiego samochodu. By li już blisko, może jakieś siedem metrów od domu. Lornetka wisząca na szy i. Wy ciągnięta broń. Spojrzenie utkwione w drzwiach wejściowy ch. Szy bkie zerknięcie w stronę wielkiego okna. Żadny ch oznak ży cia. Czy m by ł ten ruch, który zobaczy ł? Spojrzenie Bouhaddi. Absolutne skupienie. Cieszy ł się, że to ona jest tu razem z nim. Wstali, pobiegli skuleni do drzwi. By li trzy metry od nich, gdy nagle się otworzy ły. Oboje zdumiewająco szy bko wy celowali. Bouhaddi strzeliła. Strzał odbił się echem w odludny m krajobrazie. Strzeliła. Ale mężczy zna zdąży ł się uchy lić. Albo raczej pochy lał się, stojąc na ganku. I wy miotował. Stał zgięty wpół, gdy Hjelm i Bouhaddi do niego dopadli. Powalili go. Wciąż wy miotował. A gdy Paul Hjelm usiadł na jego piersi, przy ciskając mu kolanami ręce, wy miotował dalej. To by ł Mark Pay ne. Wy dy szał zduszony m głosem: – Jesus, sweet Jesus. Hjelm spoliczkował go i ry knął: – Mark, jesteśmy z policji. Spójrz na mnie! Pamiętasz mnie? Spojrzenie Marka Pay ne’a by ło rozbiegane. W końcu skupił wzrok na siedzący m na nim mężczy źnie. To nie by ły oczy, które widzą. Corine Bouhaddi stała przy otwarty ch drzwiach. Hjelm nie zdąży ł zaprotestować. Zobaczy ł, jak wciąga głęboko powietrze, trzy mając pistolet oburącz tuż pod podbródkiem. A potem wpadła do domu. – Wszy scy nie ży ją – powiedział Mark Pay ne. Jego twarz pokry wały wy miociny. Bouhaddi wy szła. Paul Hjelm po raz drugi zobaczy ł to przedziwne zjawisko. Ujrzał, jak z jej ciemnej twarzy znikają wszy stkie kolory. By ła blada jak ściana. Usiadła na schodkach prowadzący ch na ganek. Odłoży ła pistolet. Spojrzała w zachmurzone niebo. Zasłoniła dłońmi upiornie bladą twarz i powiedziała: – Nie wchodź. Paul Hjelm puścił Pay ne’a, podźwignął go na nogi, obszukał, posadził na schodach obok Bouhaddi. Przy glądał im się. Oboje widzieli to samo. Żadne z nich nie miało na twarzy ani śladu kolorów. Oboje by li kompletnie załamani. – Kto nie ży je? – spy tał Hjelm. – Czterech – odparła Bouhaddi słaby m głosem. – Rozpoznałam Colemana, Bartona i Combesa. My ślę, że ten czwarty to Chief Superintendent Anthony L. Robbins. Uwierz mi, nie chcesz tego widzieć. Nie musisz. – Drut kolczasty ? – spy tał Paul Hjelm. – Między inny mi – odparła Bouhaddi, tłumiąc odruch wy miotny. – Między inny mi. – A tu siedzi czwarty z policjantów morderców z London Summit, drugiego kwietnia – stwierdził Hjelm, chowając w końcu broń. – Co tu robisz, Mark? I od jak dawna tu jesteś?

Mark Pay ne pokręcił głową i spuścił wzrok. – Dave dzwonił – powiedział. – Mówił, że są w kry jówce Francisa. Że mają niedługo dostać pieniądze. Mówił, żeby m przy jechał, że pora podzielić kasę. – Czy li ktoś miał tu przy jechać? Z kasą? – Najwy raźniej. – Ktoś przy jechał – stwierdził Hjelm. – Ale nie z kasą. – Ukry łem rodzinę – powiedział Pay ne. – Naprawdę potrzebowałem kasy. Ostatniej dużej działki. Przy jechałem do Porthtowan, zostawiłem samochód kawałek stąd przy bocznej drodze i zakradłem się tutaj. Wszedłem ty lny mi drzwiami. To by ło parę minut temu. Hjelm odwrócił się do Bouhaddi, na której twarz zaczęły powracać kolory. Wzięła swój pistolet i wsunęła z powrotem do kabury. – Od jak dawna nie ży ją? – spy tał Hjelm. – Zwłoki są bardzo świeże – odparła Bouhaddi. – Smród świeżej krwi. Sam go czujesz. Hjelm kiwnął głową. Czuł tę woń, odkąd otworzy ły się drzwi. To by ło tak, jakby dopiero teraz dotarła do jego mózgu. Podźwignął się i podszedł do drzwi. Szy bko zerknął w głąb domu. Na ścianie na wprost dojrzał okrągły otwór. Spojrzał na Bouhaddi. Podchwy ciła jego spojrzenie. Słowa by ły niepotrzebne. Gdy by Mark Pay ne nie pochy lił się, by zwy miotować, Corine Bouhaddi by go zastrzeliła. Nie by ło co do tego żadny ch wątpliwości. Zamknęła oczy. Wy dawało się jednak, że Pay ne niczego nie zauważy ł. Zaprzątały go inne my śli. Podźwignął się na drżący ch nogach i oparł obiema rękoma o ścianę domu. Potem powiedział: – Mam coś dla was. W samochodzie. Hjelm zajrzał w półmrok. Nie wchodź. Nie musisz. Zamknął drzwi. Od zewnątrz. Rozejrzał się. Ganek z wy miocinami Pay ne’a. W nich ślady rąk i butów. – Doty kaliście czegoś tam w środku? – spy tał. Oboje pokręcili głowami. – Pomóżcie mi to usunąć – poprosił. Pomogli. W końcu nie pozostały żadne widoczne ślady. Ruszy li. Poszli w przeciwną stronę, przez wzgórza. Samochód Pay ne’a stał w krzakach. Hjelm i Bouhaddi znów wy ciągnęli broń. Pay ne ruszy ł przodem w stronę wozu. Wskazał na niego. – W bagażniku – wy jaśnił. Pistolety skierowane w samochód. W bagażnik, którego pokry wa powoli unosiła się do góry. By ł pusty. Prawie. Leżała w nim mała, szczelnie zamknięta plastikowa torebka. Pay ne ją podniósł i podał Hjelmowi. Hjelm wziął torebkę do ręki i popatrzy ł na jej zawartość. Uniósł przezroczy sty plastik ku szaremu niebu. Dojrzał krótki ciemny włos z wy raźną cebulką włosową. – Ray a Hammetta – powiedział Mark Pay ne. – Pomy ślałem, że was zainteresuje. * By ło późne popołudnie, gdy znów wkroczy li do budy nku New Scotland Yardu. Miriam Hershey spojrzała na nich przez szparę w wy raźnie już zabrudzony ch bandażach.

– Coś nowego z Włoch? – spy tał Hjelm. Hershey pokręciła głową. Hjelm rąbnął dłonią o framugę drzwi i poczuł ból rozchodzący się po cały m ciele. I jeszcze bardziej po duszy. Hershey spy tała: – Pay ne na miejscu? – Przy pięty do łóżka – odparła Bouhaddi. – Tak w ogóle, co to by ł za safe house? – Nieoficjalne mieszkanie, które mam od czasów w MI-5 – wy jaśniła Hershey. – Nikt o nim nie wie. Tam jest bezpiecznie. – Możemy ty lko mieć nadzieję, że jego rodzina też jest bezpieczna – westchnął Hjelm, opadając ciężko na krzesło przy biurku. – Czy li Asterion Security popełniło błąd? – powiedziała Hershey. – Interesujące. Pozwolili Pay ne’owi ży ć. – Chy ba udało mu się przed nimi ukry ć – odparł Hjelm. – Jak szy bko twoi koledzy z MI-5 wy odrębnią DNA Ray a Hammetta? – Szy bciej niż można by przy puszczać – zapewniła Hershey. – Przekazaliście to do rąk własny ch Jonathanowi Clamowi, tak jak wam mówiłam? – Tak – zapewnił Hjelm. – Dwie godziny temu. – Czy li analiza trwa od godziny i pięćdziesięciu pięciu minut. Niedługo powinna przy jść odpowiedź. Rozmawiałam też z twoją żoną. – Kerstin Holm nie jest moją żoną – powiedział Paul Hjelm. – Jeszcze nie. – Opowiadała w każdy m razie o Sonamie Phuntsoku. Wasza pracująca na czarno sprzątaczka Wang Yunli, od której zaczęła się cała ta dziwna sprawa, należy w rzeczy wistości do najważniejszej organizacji na rzecz obrony praw człowieka w Chinach. Przy jechała do Szwecji, bo jej dziesięcioletni bliźniacy zostali porwani i przewiezieni do tego kraju. Z organizacją kontaktował się też ty betański ekonomista o nazwisku Sonam Phuntsok. Opowiadał o drasty czny m zanieczy szczeniu środowiska w Ty becie. Pracował w firmie meblarskiej, która wy puszczała toksy czne substancje prosto do rzeki Saluin. Ale organizacja by ła zaangażowana w mnóstwo spraw ściślej związany ch z prawami człowieka i nie mogła się zająć skażeniem środowiska. Skierowali go do organizacji ekologiczny ch. I wtedy widzieli go po raz ostatni. – Jak to wszy stko się ze sobą łączy … – westchnął Paul Hjelm. – Naprawdę ży jemy w dziwny m świecie. Nikt nie ucieknie przed zglobalizowaną gospodarką. Nawet jeśli mieszka w małej wiosce w Ty becie. Wiemy coś więcej o tej firmie meblarskiej? – Niewiele – odparła Hershey. – Kontaktowałam się z różny mi organizacjami na rzecz ochrony środowiska w Chinach i poza ich granicami. Jak wiadomo, chińskie władze prowadzą w Ty becie bezwzględną polity kę. Trudno pobierać próbki wody i tak dalej. W każdy m razie te organizacje by ły zgodne co do tego, że musi chodzić o firmę Hānshuì w prefekturze Nagqu na Wy ży nie Ty betańskiej. Leży ona na wy sokości czterech ty sięcy metrów nad poziomem morza. Ma tu źródła kilka ważny ch rzek: Jangcy, Huang He, Mekong. A także Saluin. Do tej pory nie by ło żadny ch bezpośrednich raportów o zanieczy szczeniach spowodowany ch przez fabry kę. W ogóle żadny ch skarg. Można natomiast odnotować, że firma Hānshuì prowadzi oży wioną wy mianę handlową z Koreą Północną. – Z Koreą Północną… – powtórzy ł Hjelm. – Właśnie – potwierdziła Hershey. – Kilka lat temu po raz pierwszy usły szeliśmy o północnokoreańskiej heroinie. Potem raporty zaczęły spły wać jeden po drugim. Korea

Północna produkuje heroinę pod kontrolą państwa. To fantasty czne źródło dochodów dla tego kraju, jednego z najbiedniejszy ch i najbardziej odizolowany ch od reszty świata. Narkoty ki produkuje się na przy kład w ogromny m kompleksie farmaceuty czny m o nazwie Nanam, który utworzono w ty siąc dziewięćset dziewięćdziesiąty m trzecim roku na bezpośredni rozkaz nieży jącego już przy wódcy Kim Ir Sena. Można sobie wy obrazić, że nowa ważna trasa przerzutu północnokoreańskiej heroiny pobiegnie przez Ty bet i Himalaje do Ry gi, a potem na cały Zachód. Zwłaszcza jeśli Łotwa pójdzie na dno. – ‘Ndrangheta kontroluje już europejski handel kokainą – stwierdził Paul Hjelm. – Jak ma poszerzy ć działalność? Znajduje nową trasę przerzutu drugiego ważnego narkoty ku, heroiny. Początek tej dziwnej trasy wiedzie z odizolowanej Korei Północnej do niedostępnego Ty betu. Tam heroina jest pakowana w meble nasączane substancjami toksy czny mi, dzięki czemu nie da się jej wy kry ć. ‘Ndrangheta wy kupuje dużą liczbę firm meblarskich w Europie, w ty m Endy mion Möbelsy stem AB spod Sztokholmu. My ślicie, że wy kupili więcej firm meblarskich? – Ty m, kto może odpowiedzieć na to py tanie, jest chy ba… no cóż… mister More? – mruknęła Corine Bouhaddi. – Skontaktuję się z Söderstedtem – oświadczy ł Hjelm i zadzwonił. – Paul? – odezwał się Söderstedt. – Mister More? – powiedział po prostu Hjelm. – Dochodzę do siebie po hipnozie – wy jaśnił Söderstedt. – Potrzebowałem do tego trzech piw. Chcesz, żeby m od razu do niego zadzwonił? – Poproszę – odparł uprzejmie Hjelm. – Najważniejsze py tanie: czy ‘Ndrangheta w ostatnim czasie wy kupiła też inne firmy meblarskie z Europy ? – Nasze rozmowy stają się coraz krótsze – westchnął Söderstedt i rozłączy ł się w tej samej chwili, gdy zadzwoniła komórka Miriam Hershey. Miriam zerknęła na numer na wy świetlaczu i powiedziała: – Ach, to Jonathan. Odebrała. Czas mijał. Nie odzy wała się ani słowem. Potem pochy liła się nad komputerem i zaczęła stukać w klawiaturę. – Tak, mam to – powiedziała. – Wielkie dzięki, Jonathanie, naprawdę. Zadzwonię, gdy ty lko będę miała trochę czasu. Wtedy Hjelm i Bouhaddi po raz pierwszy usły szeli głos Jonathana Clama. – Nasze rozmowy stają się coraz krótsze, Miriam – westchnął. – Musimy trochę lepiej zadbać o nasze kontakty towarzy skie – westchnął z kolei Paul Hjelm. – Ray Hammett – stwierdziła Hershey i zaczęła dobitnie czy tać tekst z monitora. – Mamy jego DNA. Teraz również tożsamość. Urodził się jako Christopher James Huntington w Wirginii, w Stanach Zjednoczony ch, czterdzieści dwa lata temu. Z wy kształcenia policjant kry minalny. Później żołnierz piechoty morskiej, zrekrutowany przez CIA, służy ł w Iraku podczas wojny w Zatoce. Odszedł z CIA i został pry watny m przedsiębiorcą. Po prostu najemnikiem. Pojawiał się tu i tam w różny ch rejonach konfliktów na świecie. Chętnie posługuje się pseudonimami, nasuwający mi na my śl autorów kry minałów. „Ray Hammett” to połączenie Ray monda Chandlera i Dashiella Hammetta. Do tego dochodzą pseudonimy, takie jak „Ellroy Christie”, „Mr Say ers”, „Patric Highsmith”, „Crumley Bingham”. Wtedy Paul Hjelm wy buchnął śmiechem. Śmiał się tak, że do oczu napły nęły mu łzy. Nie by ł

w stanie ich powstrzy mać, więc kilka spły nęło mu po policzkach. W końcu powiedział: – Albo, jak zakładam, Mr Bagley. Od kiepskiego bry ty jskiego autora thrillerów Desmonda Bagley a. – Gdzieś na to natrafiliśmy ? – spy tała Bouhaddi. – Pierwszy kontakt Carla-Henrika Stiernmarcka – wy jaśnił Hjelm, ocierając łzy. – The Purple, Fioletowy. Asterion Security Ltd. zajmowało się najwy raźniej kontaktami między firmami meblarskimi a mafią. Możesz to nazy wać outsourcingiem. – W każdy m razie nie ma żadny ch wskazówek, gdzie mogliby śmy znaleźć Christophera Jamesa Huntingtona – podsumowała Miriam Hershey. – Przemieszcza się z miejsca na miejsce. Jest ciągle w ruchu. To bardzo by stre ze strony Marka Pay ne’a, że wziął jego włos. Jak mu się to udało? – Najwy raźniej podczas pierwszego spotkania w siedzibie Asterion w Docklands. Przeczuwał, że Ray Hammett jest niebezpieczny. Intuicja go nie zawiodła. Zadzwoniła komórka Hjelma. Uśmiechnął się lekko, gdy spojrzał na wy świetlacz. – Mr More? – odebrał. – Prawie – odparł Arto Söderstedt. – LOL Offshore Asset Management Ltd. z Kajmanów zaprzecza, jakoby miało jakiekolwiek powiązania ze światem przestępczy m. Potwierdza jednak, że z konta, z którego wy płacono pieniądze dla Endy mion Möbelsy stem AB, przelano również podobne sumy dla dwunastu inny ch europejskich firm meblarskich. Tajemnica bankowa nie pozwalała mu powiedzieć, dla który ch. – Dzięki, Arto – powiedział Hjelm i poczuł, że robi mu się ciepło na sercu. – Proszę bardzo – odparł Söderstedt. – Mogę spy tać, o co chodzi? Nie mam siły samodzielnie my śleć. – Trzy piwa i już wy padasz z gry ? – zdziwił się Hjelm. – Zaczy nasz się starzeć. – Na tę dy skusję też w tej chwili nie mam siły. Ale chciałby m trochę skory gować to stwierdzenie. Trzy piwa i wizy ta w równoległy m wszechświecie. Powinieneś widzieć Juttę. – Pewnie nie masz – zgodził się Hjelm – ale pamiętam, że rano o coś py tałeś: „Nie ma żadnego związku z mafią? To by ły ty lko urojenia?”. Odpowiedź brzmi: nie. To nie by ły żadne urojenia. Chodzi o heroinę z Korei Północnej. Nową trasę przerzutu narkoty ków przez Ty bet. – O cholera. Przez tę firmę meblarską? – Twój Zhang Sang nazy wał się Sonam Phuntsok. By ł ekonomistą z firmy meblarskiej Hānshuì w prefekturze Nagqu na Wy ży nie Ty betańskiej. Toksy czne substancje wy wołujące nadmierną potliwość są spokrewnione z bromowany mi opóźniaczami płomienia i związkami perfluorowany mi. Poza ty m bardzo dobrze się sprawdzają w neutralizowaniu nawet najsłabszy ch zapachów. Idealne do przemy tu heroiny. – Jezu – westchnął Arto Söderstedt. – Czy li jednak się nie my liliśmy. – W każdy m razie nie do końca – odparł Paul Hjelm. – To, że nie łapiemy żadny ch drani, to inna sprawa. Hjelm zakończy ł rozmowę i spojrzał na Hershey i Bouhaddi. Obie wy glądały na trochę przejęte. Jakby nagle dostrzegły wszy stkie tajemnicze, ale logiczne związki na ty m świecie. – Do czego zmierza ludzkość? – zapy tała Corine Bouhaddi, po raz pierwszy sprawiając wrażenie trochę bezradnej. W ty m momencie dał się sły szeć dziwny dźwięk przy pominający bardzo mały kościelny

dzwon. Nie pochodził z Londy nu, który prezentował się ze swej najlepszej strony za wielkim panoramiczny m oknem w ten cudownie spokojny angielski wieczór. Nie, dźwięk dobiegał z zagraconego kąta zajmowanego przez Ralpha Dry dena. – O cholera – rzuciła Miriam Hershey i pognała w tamtą stronę. Hjelm i Bouhadi ruszy li za nią. Przy stanęli w drzwiach i patrzy li, jak Hershey grzebie w papierach Dry dena i wy ciąga spod nich bardzo mały notebook. – Wy szukiwanie – powiedziała. – Trwało dzień po dniu. – Wy szukiwanie hasła? – spy tał Hjelm. – By ć może przy pominasz sobie, szefie, że uruchomiłam automaty czne przeszukiwanie wszy stkich znany ch serwerów mailowy ch na świecie, uży wając „e98weriN” i „79sYsd76” jako nazwy uży tkownika i hasła. To znaczy ty ch serwerów mailowy ch, które nie wy korzy stują adresu mailowego jako nazwy uży tkownika. I niech mnie diabli, wy gląda na to, że mamy trafienie. – Czekaj, czekaj – powiedziała Corine Bouhaddi z lekką paniką w głosie. – To by ły te szy fry, które Rianna Tinsley wprowadziła sobie do odby tnicy i zaadresowała do nas? „Do jednostki operacy jnej Europolu”? – Zgadza się – potwierdziła Miriam Hershey i zaczęła stukać w klawisze. – Prawdopodobnie chodzi o niewielki amery kański serwer mailowy o nazwie Midasmail. Właśnie do niego weszłam. Ma adres mailowy „[email protected]” i pisze na adres „[email protected]”. – Ariadna i Fedra – powiedział Paul Hjelm z zaparty m tchem. – Siostry z greckiej mitologii. – Ariadna miała rację – dodała Corine Bouhaddi z podobny m przejęciem w głosie. – A osobą, która miała rozpoznać dzieło sztuki przedstawiające Ariadnę, musiała by ć Fedra… – Odpowiedzi Fedry zostały skasowane – poinformowała Hershey ze wzrokiem utkwiony m w monitorze. – Ale Ariadna wy słała pięć maili. Wszy stkie tu są. Pierwszy z piętnastego marca, godzina dziesiąta trzy dzieści jeden trzy dzieści osiem EST, czy li Eastern Standard Time Zone, czasu nowojorskiego, ostatni z drugiego kwietnia, godzina ósma dwadzieścia cztery dwadzieścia jeden GMT, czy li Greenwich Mean Time, czasu londy ńskiego. – Drugi kwietnia – odezwał się Paul Hjelm. – Dzień London Summit. O ile dobrze pamiętam, limuzy na Baracka Obamy mijała południową bramkę o godzinie dziewiątej zero pięć. – Ariadna wy słała ostatni mail czterdzieści minut przed ty m, jak Barton i Combes ją zgarnęli i przekazali w ręce Asteriona – stwierdziła Bouhaddi. – Doborowy m ekspertom od tortur Ray a Hammetta. – Czy taj na głos – poprosił Paul Hjelm.

Ostatni list Od: Ariadna Temat: Barack Obama Data: 2 kwietnia 08.24.21 GMT Do: Fedra To strasznie ciasny pokoik hotelowy, Kochanie. Ledwie się tutaj mieszczę. Wy glądam przez okno na Queensborough Terrace. Ulica jest dziwnie pusta. A więc dotarłam tu. To tu przeprowadzę

ostateczną próbę dotarcia do celu. London Summit. Spotkanie G-20. Dwadzieścia najbogatszy ch państw świata. Jest tu cała władza, całe pieniądze tego świata. A jednak nie opuszcza mnie natrętna my śl, że to wszy stko to ty lko kulisy. Odchy lam żaluzje w taki sposób, żeby słońce dotarło do mojej klitki. Dzięki temu mam przy najmniej złudzenie rzeczy wistości. Wiem, że mnie śledzą. To nie paranoja, nie teoria spiskowa. Właśnie wy googlowałam hasło „Asterion”. Przeczy tałam: „Asterion to inne imię Minotaura”. I nagle wszy stko wy dało mi się niezwy kle logiczne. Jakby naprawdę wszy stko do siebie pasowało. Żałuję, że choć raz w ży ciu do czegoś nie płonęłam. Do czegokolwiek. Że nigdy w ży ciu nie doświadczy łam uczucia niezmiernej ważności czegoś. Może, mimo wszy stko, właśnie tego teraz doświadczam. Płonę. Doszłam do następujący ch wniosków. Minotaur zamierza na dany znak w wielkim pośpiechu przenieść cały chiński kapitał do makrofunduszu. To jego dawna specjalność. Makrofundusz z ogromną prędkością pojawia się w różny ch miejscach globu. Istnieje jednak pewna przeszkoda. Tak wielkich sum nie przeleje z jakiegokolwiek pry watnego komputera. To się musi odby ć fizy cznie, w banku. On musi pójść osobiście do placówki bankowej Antebellum. Antebellum ma placówki w ośmiu krajach europejskich. Dzięki temu w końcu udało mi się go odnaleźć. Wiem, dokąd musi pójść, kiedy przy jdzie pora. Wiem dokładnie, gdzie się znajduje ten centralny komputer. Zamierzam upiec dwie pieczenie przy jedny m ogniu. Znalazłam Minotaura. A za kilka minut wy jdę, by się spotkać z Obamą. Właśnie zobaczy łam wiadomość na Twitterze. Brzmi: „Rumour from inner circle: BO will stop and greet crowd 100 m from south gate. Spread!”. To tam muszę iść. Teraz składam swój los w Twoje ręce, moja duchowa Siostro. Ale nie mogę złoży ć na Twoje barki całego ciężaru. Muszę spróbować przekazać wiadomość temu europejskiemu FBI, o który m opowiadał mi Ky le, jednostce operacy jnej Europolu. Jeszcze trochę odchy lam żaluzje. Ostatnie promienie słońca wpadają do pokoju. Za chwilę słońce zniknie, powędruje dalej ścieżką po dachach domów. Precy zy jnie przekręcam drążek żaluzji, by uchwy cić ostatnie najdrobniejsze promienie. I widzę, że muszę go uży ć. Drążka od żaluzji. Dość o ty m, Kochanie. Mój czas dobiega końca. Dowiedziałaś się tego, co potrzeba. Z wy jątkiem jednej rzeczy. Tego, gdzie on jest. Gdzie w tej chwili przeby wa Minotaur. Teraz Ci to powiem. Tobie, Fedro, i mam nadzieję, że również Tobie, nieznany europejski policjancie, który czy tasz moje starannie dobrane słowa. Musimy zmienić losy świata. Pomy śleć ty lko, że naprawdę do tego płonę. Minotaur siedzi w Berlinie, to takie proste. Minęło trochę czasu, nim to pojęłam. Przejrzałam wszy stkie jego dawne kontakty biznesowe w Europie i zrozumiałam. Istnieje pewna placówka bankowa w Berlin-Mitte, niedaleko Hackescher Höfe. To w placówce Kanalbank przy Oranienburger Straße Minotaur dokona swojego wielkiego przelewu. O cokolwiek w ty m chodzi. Tak daleko nigdy nie udało mi się dotrzeć. Szalenie trudno mi uwierzy ć, że chodzi o coś dobrego. Opowiem Barackowi Obamie, że przekazuje ogromne sumy nieuczciwemu bankowi,

skorumpowanej insty tucji finansowej, której poświęciłam całe swoje ży cie. Opowiem, że Minotaurowi, i by ć może również B., udało się uniknąć zamachu jedenastego września, jakby wiedzieli, co się wy darzy. Opowiem, że ekspert od makrofunduszy, Minotaur, upozorował swoją śmierć i działa pełną parą w Berlinie. Opowiem o przekrętach Antebellum z chińskimi pieniędzmi i o wewnętrzny ch śledczy ch z Asterion Security, którzy idą za mną krok w krok. Obama dowie się o wszy stkim. Te informacje zmienią London Summit. I świat, jaki znamy. A Ty, Kochanie, wiesz, o jakie konta chodzi. Jesteś jedy ną osobą na świecie, która to wie. To, co zrobisz z informacjami, które ci przekazałam, to Twoja sprawa. Potrzebuję Cię ty lko na wy padek, gdy by m nie dotarła do Obamy. Ale wtedy najprawdopodobniej będę martwa. Wobec zmarły ch nie ma się żadny ch zobowiązań. A może jednak? Może przeczy tasz o mnie w gazecie, może jutro rozpromieniona będę stać w Londy nie na schodach obok Baracka Obamy ? Może niedługo przeczy tasz, że okrzy knięto mnie bohaterką? Albo nic nie usły szy sz. Jeśli nie usły szy sz, Kochana Fedro, to znaczy, że nie ży ję. Proste. Cokolwiek zrobisz, pamiętaj, że oni są niebezpieczni. Są naprawdę niebezpieczni. Nie mogę powiedzieć, że w tej chwili jest mi wy godnie. Muszę się wy dostać. W ten czy inny sposób znów nawiążemy kontakt, Kochanie – to jedy na rzecz na ty m zepsuty m świecie, której jestem całkowicie pewna. Czuję ciepło na wspomnienie o ty m, co razem robiły śmy, jak nierozłączne kiedy ś by ły śmy. Pamiętam tę brawurową wy cieczkę do Kalifornii. Te wspomnienia otacza złocista aura. Nasze ostatnie lata college’u… Znów patrzę na zdjęcie z The Getty Villa zrobione na moment przed ty m, jak złapali nas ochroniarze. Przy słałaś mi je, gdy odsunęły śmy się od siebie. Ten dziwny sarkofag, kółko, który m zakreśliłaś dziwną, pozbawioną twarzy Ariadnę w tłumie postaci z mitologii. Gdy wrzucę komórkę do Tamizy, ta fotografia będzie jedy ną rzeczą, jaką zachowam przy sobie, gdy wy jdę na kwietniowy londy ński chłód. Muszę mieć przy sobie coś własnego. Odwracam zdjęcie i czy tam: „Darling Ariadne! Closest forever. Twoja Fedra”. Forever. Closest forever. Zaopiekuj się swoją rodziną, Kochana Fedro. Spróbuj dobrze ży ć. Już pora. Uściski Twoja Ariadna

Fedra Londyn, 12 kwietnia SPOJRZENIA TRZECH OSÓB omiatały gorączkowo pokój w New Scotland Yardzie. Nikt nie potrafił się na niczy m skupić. My śli pędziły chaoty cznie we wszy stkie możliwe strony. Paul Hjelm się opamiętał. Przy stopował swój mózg. Gdzieś z głębi zwojów mimo wszy stko zaczęła się wy łaniać lista priory tetów. Co by ło najważniejsze? Co miało absolutnie najwy ższy priory tet? – Berlin – powiedział. – Kto jest najbliżej? – Z Londy nu szy bko tam dotrzemy – odparła Corine Bouhaddi. – Ale Haga i Ry ga są bliżej – wtrąciła Miriam Hershey. – Ry ga – zadecy dował Hjelm i wy brał numer. – Tak? – odezwał się głos w słuchawce. – Jorge – powiedział Paul – to ważne. Ty i Laima musicie naty chmiast ruszać do Berlina. Odezwij się, gdy ty lko znajdziecie się na miejscu. – O co chodzi? – O uratowanie Łotwy i gospodarki europejskiej. – Ruszamy – powiedział Jorge Chavez i naty chmiast się rozłączy ł. – Pozostałe tropy ? – py tanie Hjelma zawisło w powietrzu. – Minotaur – powiedziała Miriam Hershey, stukając już w klawiaturę. – Wskazówki: ekspert od makrofunduszy, to samo piętro w północnej wieży, które zajmowało Antebellum, sekretarka Bella. – B. – dodała Corine Bouhaddi i też zaczęła stukać w klawiaturę. – Chy ba natknęliśmy się na to nazwisko na wcześniejszy m etapie. Dy rektor banku Colin B. Barnworth. Sprawdzam go. By ł na Bahamach, kiedy runęły Twin Towers. – Dobrze – powiedział Hjelm. – Ale ważniejsza jest chy ba Fedra. Kim ona jest, do diabła? Czy by ła na ty m zdjęciu sarkofagu z The Getty Villa, które Rianna Tinsley miała ze sobą w Londy nie i które najwy raźniej zainspirowało ludzi z Asteriona, kiedy ją torturowali? Jeśli tak, to Asterion ma nad nami wielką przewagę. Fedra wie, o jakie numery kont chodzi. W przedostatnim mailu dostała od Rianny Tinsley jakąś zagadkę matematy czną. Kim ona jest? Wskazówki! Bouhaddi ścisnęła palcem wskazujący m i kciukiem nasadę nosa. – Nie wy daje mi się, żeby Fedra by ła na zdjęciu – powiedziała. – Brzmiało to tak, jakby by ł na nim sam sarkofag z kółkiem zakreślony m wokół Ariadny. Ta fotografia by ła jedy ną osobistą rzeczą, jaką wzięła ze sobą Tinsley : „Muszę mieć przy sobie coś własnego”. To by ła dla Asteriona jedy na rzecz, z którą mogli pracować. Z tego zdjęcia dowiedzieli się, że istniała jakaś Fedra, związana blisko z Tinsley -Ariadną. To zostało jasno zapisane na odwrocie: „Darling Ariadne! Closest forever. Twoja Fedra”. Musieli najpierw przesłuchać, a potem unieszkodliwić Tinsley. Na ty m polegało ich główne zadanie. Ponieważ nic im nie powiedziała, jedy ną możliwością by ło ostrzeżenie ewentualnego źródła drugiego przecieku, czy li Fedry. Poinformowanie jej, że powinna milczeć. Istniała przecież możliwość, że Tinsley rozmawiała z Fedrą o przekrętach

Antebellum. Najwy raźniej Fedra by ła zaufaną osobą tak jej bliską, że Ariadna zabrała ze sobą to zdjęcie na samobójczą misję w Londy nie. Jedy ny m sposobem, jaki przy szedł im do głowy, by ło ułożenia zwłok Tinsley w pozie, którą Fedra z pewnością by rozpoznała. Pamiętała przecież zdjęcie z obietnicą wiecznej przy jaźni, przedstawiające rzy mski sarkofag w The Getty Villa w Malibu w Kalifornii. Tak więc tortury upodobniły twarz Tinsley do twarzy Ariadny z Sarcophagus Maconiana Severiana. Liczy li na to, że Fedra rozpozna przy jaciółkę i zastraszona z nikim nie podzieli się ty m, co wie. Hjelm i Hershey przy glądali się Bouhaddi tak długo, że zaczęła się wiercić. W końcu przemówiła Hershey : – Cholera, ale ty jesteś by stra, Corine. – Ty le ty lko – podsumował Hjelm mentorskim tonem – że ani o centy metr nie zbliży liśmy się do Fedry. Mów dalej. Bouhaddi wciągnęła powietrze i podjęła wątek: – Mąż Scott, dwóch sy nów uczący ch się w szkole o nazwie Riverdale, mieszkanie z widokiem na The Metropolitan Museum of Art w Nowy m Jorku, czy li pewnie Upper East Side. Zatrudniona w Antebellum do jedenastego września dwa ty siące pierwszego roku. Tego dnia zamierzała poddać się aborcji i wzięła ze sobą najlepszą przy jaciółkę Riannę, by by ła przy niej. Do aborcji nie doszło. Natomiast nadleciały samoloty. Dobra. Listy zatrudniony ch w Antebellum przed jedenasty m września. – Porównaj z rejestrami z Harvardu – podsunął Hjelm. – Studiowały razem. Musi się dać to jakoś wy kombinować. Przy jaciółka Rianny Tinsley ze studiów, potem jej koleżanka z Antebellum do września dwa ty siące pierwszego. Jazda! Corine Bouhaddi zabrała się do roboty. Pochy liła się wojowniczo nad komputerem. – Mam tu coś – odezwała się Miriam Hershey. – Na ty m samy m piętrze co Antebellum Invest Inc. miała biuro mała firma finansowa. Sekretarka Isabella Grant. Możliwe, że to Bella, prawda? Zginęła jedenastego września. Podobnie jak właściciel. – A niech mnie – powiedział Hjelm. – Jak się nazy wał właściciel? Hershey wzięła głęboki oddech i odparła: – Nathaniel D. Winthrop. – Sprawdź go – polecił Hjelm i uczy nił to samo na swoim komputerze. – Bo pewnie to ten Nathaniel D. Winthrop jest Minotaurem. – Mam tu jego zdjęcie – odezwała się Hershey. – Ale stare. Chy ba z lat osiemdziesiąty ch. Hjelm w kilku szy bkich krokach podszedł do komputera Hershey. Z monitora spoglądał na nich idealnie odziany dżentelmen starej daty, we fraku i muszce. Wiek jakieś trzy dzieści pięć lat, śnieżnobiałe zęby, nienaganny przedziałek w jasny ch włosach. Uosobienie absolutnej rzetelności z minionej ery. – Potrzebujemy nowszy ch zdjęć – stwierdził Hjelm. – Winthrop „zginął” w dwa ty siące pierwszy m. Znajdź zdjęcia zrobione po ty m, które mamy, aż do chwili rzekomej śmierci. I poproś MI-5, żeby postarzy li go w Photoshopie. Na jakieś pięćdziesiąt cztery, pięćdziesiąt pięć lat. Corine? – Na razie żadny ch trafień w zestawieniu Antebellum – Harvard – poinformowała Bouhaddi. – Ale mam parę przemy śleń. Fedra wie, że Ariadna miała spróbować skontaktować się z nami, z „wielkim europejskim FBI”, ale nie wie, czy jej się to udało. Wie, że próba kontaktu z Barackiem

Obamą spaliła na panewce i że Ariadna nie ży je. Fedra od ośmiu lat zajmuje się domem, atrakcy jny mąż Scott pracuje na Wall Street. Z maili wy nika, że zareagowała pozy ty wnie. Znów mają bliską relację, ale Fedra się boi, ostrzega Ariadnę przed ry zy kiem. „Dopiero przy szłość pokaże, Kochanie, w jakim stopniu uzasadniony jest twój niepokój”. Co robi, gdy zostaje skonfrontowana z Rianną w potwornej roli Ariadny z sarkofagu z The Getty Villa? To zdjęcie publikowało sporo gazet, również w Nowy m Jorku. Co robi, gdy tuż po ty m, jak odebrała ostatni mail od Rianny z Londy nu, widzi swoją przy jaciółkę martwą, leżącą w wy mownej pozie na Hampstead Heath? Czy Riannie udało się ją przekonać, jak groteskowa jest ta sy tuacja? Czy Fedra, ży jąca w luksusie pani domu z Upper East Side, postanowi działać? Czy też powiedzie się zamy sł Asteriona i zastraszona Fedra zamilknie na zawsze? Tu masz kluczowe py tanie. – Dobra – rzucił Hjelm. – Czy Fedra będzie działać? Co ci podpowiada kobieca intuicja? Wojownicza możesz by ć później, Corine. – Intuicja, męska, kobieca czy w ogóle ludzka, podpowiada, że będzie działać. Znów się do siebie zbliży ły, tak jak w młodości. Zaszła między nimi wy miana, której Fedra nie zignoruje. Choć jest uprzy wilejowana i ży je w luksusie. Nie wy daje mi się, żeby Fedra po prostu olała wy siłki Ariadny. My ślę, że jej więź z Ariadną jest silniejsza niż takty ka zastraszania przy jęta przez Asteriona. Spróbuje pomścić najlepszą przy jaciółkę. – Jak to zrobi? Skontaktuje się z Barackiem Obamą? Corine Bouhaddi jakby lekko się wzdry gnęła. – Tak, do diabła. Czemu nie? To właśnie próbowała zrobić Ariadna. Może to logiczne, że Fedra też spróbuje? – Wiemy, gdzie w tej chwili przeby wa ten dy rektor banku, Colin B. Barnworth? Tak zwany B.? – Mamy poniedziałek wieczór, zwy kły dzień roboczy. Może wciąż siedzi w siedzibie Antebellum. Chcesz, żeby m spróbowała się z nim skontaktować? Hjelm zastanawiał się przez chwilę, próbując poskładać wszy stkie kawałki tej układanki. – Nie – zdecy dował. – Jeszcze nie. Nie mają świadomości, że wpadliśmy na ich trop. A w każdy m razie, że jesteśmy tak blisko. To może poczekać. By ć może przy dałaby się nam inna osoba z Nowego Jorku. Paul Hjelm wy brał numer. Odebrał kobiecy głos. – Halo? Tu telefon Marka Kubbilubbskiego. – Kowalewskiego – poprawił Hjelm. – Jestem jego szefem. Jest przy tomny ? – Chwileczkę – powiedział kobiecy głos. Chwilę później usły szał wy raźnie zduszony głos Kowalewskiego: – Halo? To ty, szefie? – Tak, tu Hjelm. Świetna robota w Nowy m Jorku, Marek. Bardzo z tobą kiepsko? – To pewnie zależy od tego, co się tak naprawdę stało – odparł Kowalewski. – Czy ta Rianna Tinsley okazała się naszą Jane Doe? – Tak – potwierdził Hjelm. – Wy chwy ciłeś cały łańcuszek, od Krakowa przez Londy n do Nowego Jorku. Amery kańska policja cię nie nachodziła? – Nie – odparł Kowalewski. Hjelmowi wy dało się, że jego podwładny usiadł na łóżku. – A respirator? – spy tał Hjelm. – W razie pilnej potrzeby mogę oddy chać bez niego – zapewnił Kowalewski. – Przeszedłem

testy. Dałem radę. – Rianna Tinsley miała pewien kontakt, zaufaną przy jaciółkę. Na razie znamy ją ty lko jako Fedrę, ale wiemy, że mieszka w Nowy m Jorku. Możliwe, że będziemy musieli się z nią skontaktować. – Mogę się ty m zająć – zapewnił stanowczo Marek Kowalewski. – Pewnie ciężko ci by ło w tej willi – stwierdził Hjelm. – To by ł koszmar – westchnął Kowalewski. – By łem tam co najmniej z dziesięć razy. W głowie. Ale to mnie nie powstrzy ma. – Świetnie. Będziemy w kontakcie. Rozmowa dobiegła końca. Hjelm utkwił wzrok w obu stukający ch w klawiatury kobietach. Hershey pokręciła głową. – Ten nasz Minotaur stroni od by cia fotografowany m. Na razie nie mam żadny ch zdjęć. Ani żadny ch dalszy ch informacji. – Ale ja coś mam – odezwała się Bouhaddi. – Koleżanka z Harvardu młodej Rianny Tinsley nazy wała się Jane Halloway. Wy szukiwanie trwało tak długo, bo teraz nazy wa się inaczej. W dwa ty siące drugim, tuż przed urodzeniem pierwszego sy na Ridley a, poślubiła niejakiego Scotta Benningsa. Jane Halloway i Rianna Tinsley są rówieśniczkami, w ty m samy m czasie studiowały na Harvardzie i równocześnie dostały posady w Antebellum Invest Inc. Potem, we wrześniu dwa ty siące pierwszego, Halloway odeszła z pracy, i wkrótce została panią Jane Bennings. Obecnie mieszka przy Osiemdziesiątej Czwartej Wschodniej, z widokiem na The Metropolitan Museum of Art. Ma dwóch sy nów, Ridley a i Anthony ’ego. Chodzą do bardzo ekskluzy wnej pry watnej szkoły Riverdale Country School na północ od Manhattanu. – Świetnie – oświadczy ł Hjelm. – Oczy wiście istnieje ry zy ko, że Asterion dopadnie jej sy nów w Riverdale. – Właściwie wcale nie wiemy, jak daleko zaszli – zauważy ła Bouhaddi. – Istnieje prawdopodobieństwo, że torturowana Rianna Tinsley wy dała Fedrę. W takim wy padku Fedra może już nie ży ć. – Ty le ty lko, że Christopher James Huntington vel Ray Hammett na dość długo zatrzy mał się w Londy nie – zauważy ł Hjelm. – Czy skoro by ły sobie tak bliskie, nie dopilnowałby sprawy z Fedrą osobiście? – Asterion to wielka organizacja – wtrąciła Hershey. – Huntington nie musi by ć przy wszy stkim osobiście obecny. – Mam wrażenie, że by tego chciał – powiedział Hjelm. – My ślę, że to on kierował torturowaniem Rianny Tinsley. Ale to ty lko hipoteza. – Poza ty m i tak musimy zakładać, że uda nam się odnaleźć Fedrę przed Asterionem – dodała Bouhaddi. – Tinsley dzięki temu, że nie złamano jej torturami, dała nam wielką przewagę, zwłaszcza że mamy wszy stkie jej maile, który ch nie ma Asterion. Poza ty m uratowała ży cie swojej duchowej siostrze. Naprawdę by ła bohaterką. I niech mnie diabli, płonął w niej żar. – Teraz liczy my na to, że wznieciła ten płomień również w swojej ży jącej w luksusie przy jaciółce – powiedział Hjelm. – A tak w ogóle, mamy jakieś zdjęcie tej Jane Bennings? – Właśnie do jednego dotarłam – odparła Bouhaddi. – Macie je na komputerach… Już! W tej samej chwili na monitorze Paula Hjelma pojawiła się podejrzanie młoda twarz szeroko uśmiechniętej kobiety. Skojarzy ła mu się z Jackie Kennedy z czasów, gdy zastrzelono jej męża.

Brakowało ty lko ty powego dla lat sześćdziesiąty ch toczka na głowie. – Nie wy gląda trochę jak po liftingu? – spy tała Bouhaddi. Hjelm postanowił nie przy znawać jej głośno racji. Zamiast tego powiedział: – Zastanawiam się, czy nie powinniśmy szukać jej w Waszy ngtonie. Może próbować porozmawiać z Obamą? – Jak my, Europol, mieliby śmy szukać jej w Waszy ngtonie, nie wciągając w to na przy kład FBI? – chciała wiedzieć Hershey. – Zawsze możemy posłać chorego na płuca Polaka do jej męża – odparł Hjelm. – Przede wszy stkim powinniśmy chy ba sprawdzić, czy jakaś bliska osoba wie, gdzie jest Jane Bennings – podsunęła Bouhaddi. – W Londy nie zbliża się wieczór – stwierdziła Miriam Hershey. – W Nowy m Jorku jest środek dnia. Co powiecie na to, by m po prostu zadzwoniła do Scotta Benningsa do pracy ? – Może i tak – zgodził się po chwili namy słu Hjelm. – Zadzwonię do Wall Street Financial Corporation i podam się za Bry ty jkę, która studiowała z Jane na Harvardzie. Powiem, że pomy liłam numery – oświadczy ła Hershey, sięgnęła po słuchawkę i włączy ła głośnik. Po pięciu sy gnałach odezwał się charaktery sty czny bary ton: – Yes? Scott Bennings. – Tu Mary Jones – powiedziała Hershey. – Mogłaby m mówić z Jane Bennings? – To moja żona – odparł mężczy zna. – Ale nie chodzi ze mną do pracy. – O rany ! – zaszczebiotała Miriam Hershey. Hjelm jeszcze nigdy jej takiej nie sły szał. – Ale gafa! Naprawdę, strasznie cię przepraszam. Musiałam pomieszać numery, które dała mi Jane. – Nie rozumiem, kim pani jest – burknął Bennings. – Nazy wam się Mary Jones i chciałam porozmawiać z Jane. Kiedy ś, wieki temu, studiowały śmy razem na Harvardzie. Akurat jestem w mieście i… Cóż, w zeszły m ty godniu rozmawiały śmy o ty m, że wy bieram się na Manhattan. Miały śmy wy skoczy ć na kawę. Dostałam od niej kilka numerów telefonów. – Jane wy jechała. – Nic mi o ty m nie mówiła. Przepraszam, nie będę ci już zawracać głowy. Naprawdę strasznie przepraszam. – To nie by ło planowane – odparł Scott trochę bardziej pojednawczy m tonem. – Ale od dawna o ty m rozmawialiśmy. Chciała po prostu się na trochę wy rwać. – Z tego, co mówiła, wy nikało, że ona naprawdę bardzo lubi prowadzić dom. Ja też zajmowałam się domem, ale teraz znów poszłam do pracy. Canary Wharf, Morgan Stanley. No, nie chcę cię ty m zanudzać, Scott. Jane jest szalenie dumna z twojej kariery w Wall Street Financial Corporation. – Jane też ma fantasty czną pracę – zapewnił Scott. – I zasłuży ła sobie na trochę wolnego. Pojechała na ty dzień do spa na Flory dzie. The Spa at The Breakers w Palm Beach. – Super! – Ona też tak uważa. Całe szczęście, że mamy Gasparę i ktoś się mną zajmuje. – Nie wspominała ci o mnie, kiedy ostatnio rozmawialiście? A w ogóle kiedy to by ło?

– Wczoraj wieczorem. Nie, mówiła ty lko, jak tam jest wspaniale. Słońce, palmy, masaże. – Ach, po prostu zapomniała, że miały śmy się spotkać. Nic się nie stało. Naprawdę przepraszam, że zawracałam ci głowę. – Nie ma sprawy – zapewnił Scott. – Miło mi się z tobą rozmawiało, Mary Jones. Wpadnij, jeśli masz ochotę. Pożegnali się. Paul Hjelm przy glądał się owiniętej bandażem Hershey. Wzruszy ła ramionami. – Żaden facet się nie oprze nerwowej babskiej paplaninie. – Fedra dzwoniła do niego wczoraj, w niedzielę – stwierdził Hjelm. – Wtedy w każdy m razie ży ła, choć pewnie nie przeby wała w Palm Beach na Flory dzie. Dwie rzeczy, moje panie. Corine, zadzwoń do The Spa at The Breakers i sprawdź, czy Jane tam jest. Miriam, sprawdź, czy nie wy jeżdżała z kraju. W razie potrzeby wy korzy staj kontakty z MI-5. Zadzwoniła komórka Hjelma. To by ł Chavez. – Jesteśmy już na Starptautiskā lidosta Rīga. – Nie mam pojęcia, o czy m mówisz – odparł Hjelm. – Na lotnisku w Ry dze – wy jaśnił Chavez, nie dając zbić się z tropu. – Za półtorej godziny mamy lot do Berlina. Mów, o co chodzi. – Amery kański finansista, który rzekomo zginął jedenastego września, siedzi w Berlinie i czeka na odpowiedni moment, by za pomocą centralnego komputera w placówce Kanalbanku przy Oranienburger Straße przelać na Łotwę giganty czny makrofundusz. Nazy wa się Nathaniel D. Winthrop, ale oczy wiście uży wa innego nazwiska. Przesy łam ci jego stare zdjęcie. Musicie pilnować placówki. Według mnie będzie tak: gdy ty lko dojdzie do przecieku, że sekretarz stanu z Ry gi manipulował liczbami i utorował drogę włoskiej mafii, by dokonała zrzutu toksy czny ch odpadów na wielką skalę, łotewski budżet będzie dziurawy jak sito. Dojdzie do potężnej dewaluacji. Wtedy Winthrop pojawi się jak anioł ze swoim makrofunduszem. Musimy fizy cznie do tego nie dopuścić. – Więc tak to się ze sobą wiąże… – „My ” w ty m przy padku znaczy „wy ”. Poradzicie sobie sami? Obawiam się, że nie będą chcieli zby t długo zwlekać. – Czy li mamy pilnować banku? – spy tał Chavez. – Zadbać, żeby ten Winthrop pod żadny m pozorem nie zbliży ł się do centralnego komputera. – Wiemy chociaż, czy wejdzie główny m wejściem? Taki przelew musi mieć przecież specjalny priory tet. – On nie może uprzedzić o ty m banku – stwierdził Hjelm. – Musi trzy mać to w tajemnicy do ostatniej chwili. To jest wasz atut. – Opcop ma przecież ludzi w Berlinie, prawda? – spy tał po chwili namy słu Chavez. – Jasne. Dobra. Wy jdą po was na lotnisko. Lecicie na Tegel? – Tak. Ile mamy im powiedzieć? – Wszy stko – odparł bez wahania Hjelm. – Mimo wszy stko Opcop opiera się na zaufaniu. Wszy scy zaangażowani zdają sobie sprawę, jak delikatna jest nasza sy tuacja. Macie noc na planowanie. Nic się nie wy darzy przed otwarciem Kanalbanku jutro rano. – No to chy ba wszy stko jasne – stwierdził Chavez. Hjelm zakończy ł rozmowę, odchy lił głowę i zapy tał: – Macie coś?

– Jane Bennings nie opuszczała Stanów – poinformowała Miriam Hershey. – W każdy m razie nie pod własny m nazwiskiem. – A Corine? Dopiero wtedy Hjelm dostrzegł, że Bouhaddi rozmawia przez telefon. Uniosła rękę i coś mówiła do słuchawki. – Jedno py tanie – zwrócił się Hjelm do Hershey. – Mamy jakieś zdjęcie Ray a Hammetta? To znaczy Christophera Jamesa Huntingtona? Miriam Hershey pokręciła głową. – Nic. Asterion wie, jak zacierać ślady. – Mark Pay ne wie, jak on wy gląda – stwierdził Hjelm. – A ty potrafisz obsługiwać program Europolu do sporządzania portretów pamięciowy ch. Co powiesz na to, by zabrać laptopa i spędzić noc z panem Pay ne’em? Hershey wzruszy ła ramionami. – Skoro uważasz, że tu się na nic nie przy dam… – No więc – zaczęła Corine Bouhaddi, odkładając komórkę – Jane Bennings fakty cznie jest zameldowana w The Spa at The Breakers w Palm Beach na Flory dzie. Szef spa stanowczo twierdzi, że ona tam jest i właśnie ma zabieg. Nie dali mi z nią porozmawiać. Nie wolno jej przeszkadzać. Paul Hjelm pokręcił głową. – Czy żby śmy źle ocenili więź między Ariadną a Fedrą? – Do diabła – zaklęła Bouhaddi, stukając dziko w klawiaturę. – Szef spa Roger Venice jeszcze dwa lata temu mieszkał w Nowy m Jorku. Sprawdzę go dokładniej. My ślę, że w przeszłości coś go łączy ło z Jane Bennings. Poprosiła go, żeby ściemniał. Cholera, to przecież jasne, że nie ma jej w Palm Beach. – Chy ba że… – zaczął Hjelm i urwał. Obie kobiety przestały stukać w klawiaturę i spojrzały na szefa. Sprawiał wrażenie, jakby zaświtała mu jakaś my śl. – Chy ba że… – ponagliła w końcu Hershey. – Chy ba że Barack Obama ma zaplanowaną wizy tę na Flory dzie. Miriam Hershey znów zaczęła stukać w klawiaturę. Na jej ekranie pojawiło się charaktery sty czne logo Białego Domu. Nagle jej palce zawisły w powietrzu. Paul Hjelm odniósł wrażenie, że pod zabrudzony m bandażem dostrzega zamy śloną minę. – No – aż sapnęła. – No? – ponaglił Paul Hjelm. – Tak, prezy dent Barack Obama przy jeżdża do Palm Beach we wtorek rano.

Konsekwencje Haga – Sztokholm – Nacka, 12 kwietnia O SZÓSTEJ CZTERDZIEŚCI OSIEM w Hadze wstał świt i w chwili, gdy słońce rozrzuciło pierwsze promienie w pomieszczeniu biurowy m, Felipe Navarro cofnął się o krok, poprawił przekrzy wiony po długiej nocy krawat i stwierdził: – O tak. Angleos Sifakis podszedł do niego i stanął obok. Przy jrzeli się dziwnej kompozy cji na tablicy interakty wnej. By ło tu wszy stko. Zajęło im to całą noc. Zdjęć znacznie przy by ło, strzałki i linie by ły tak pogmatwane, że całość zaczy nała przy pominać dzieło sztuki z najdzikszego okresu modernizmu. Teraz na tablicy widniał napis: Ky le, Bernard i Martha Ritchie, Queens, obok niego umieszczono trzy zdjęcia z trzema krzy ży kami. Przy nazwie miejscowości Porthtowan, Kornwalia widniało pięć zdjęć: Chief Superintendent Anthony L. Robbins, David Coleman, Francis Barton, Kevin Combes, Mark Pay ne. Cztery z nich oznaczono krzy ży kiem. By ł też napis Antebellum Invest Inc., przy nim zdjęcie z podpisem: dy rektor banku Colin B. Barnworth. By ła tu również cała korespondencja mailowa między Ariadną a Fedrą. By ły zdjęcia Rianny Tinsley (Ariadna) i Jane Halloway /Bennings (Fedra). Ta ostatnia przy pominała Jackie Kennedy. Od jej fotografii biegła gruba strzałka w dół do napisu The Spa at The Breakers, obok którego widniały dwa portrety, jeden przedstawiający szczupłego mężczy znę opisanego jako Roger Venice, szef spa, zaś drugi samego Baracka Obamę. Powy żej napisu Nathaniel D. Winthrop (Minotaur) znajdowało się zdjęcie nienagannie odzianego dżentelmena starej daty, we fraku i w muszce. Obok niego widniało wy raźnie wy retuszowane zdjęcie mężczy zny około pięćdziesiątego piątego roku ży cia. Napisano pod nim: Winthrop postarzony w Photoshopie (MI-5). Od tego miejsca odchodziły dwie strzałki, jedna do znaku zapy tania z lakoniczny m podpisem Nine-Eleven, a druga, gruba, do napisu Kanalbank, Oranienburger Straße, Berlin Mitte. By ło tu również zdjęcie uśmiechniętej Chinki z dwoma identy czny mi chłopcami na kolanach opisane Wang Yunli z Chengiem i Shuangiem, Bengbu. Odchodziła stąd strzałka do ramki Szajka pedofilska, Hästhagen, Nacka ze znakiem zapy tania w środku. Przy inny m znaku zapy tania napisano Nieznany Holender, targi meblowe, Frankfurt. Od napisu LOL Offshore Asset Management Ltd., Kajmany rozchodziło się aż trzy naście strzałek, dwanaście do znaków zapy tania, trzy nasta do Endy mion Möbelsy stem AB. Przy martwej twarzy Zhang Sanga znajdowało się teraz zdjęcie paszportowe uśmiechniętego Sonama Phuntsoka. Obok zdjęcia widniał napis Firma meblarska Hānshuì, Nagqu, Ty bet, do którego dochodziła strzałka biegnąca od Korei Północnej, zaś odchodziła strzałka do Ry gi i druga do ’Ndranghety. Na tablicy widniał nawet napis Gtsang po, dug, rgy l mo rngul chu, dug, ny al khri, dngul, jiang razem z tłumaczeniem: rzeka / trucizna / rzeka Saluin / trucizna / łóżko / pieniądze / rzeka. W końcu Sifakis przeciągnął na tablicę grafikę, która wy glądała jak zdjęcie, ale nim nie by ła. Umieścił ją pod napisami Asterion Security Ltd., Ray Hammett, The Purple, Mr Bagley, Ellroy Christie, Mr Say ers, Patric Highsmith, Crumley Bingham oraz, grubszą czcionką,

Christopher James Huntington. – Nie – powiedział Sifakis. – O, tak. – Niech będzie – stwierdził Navarro. – Kiedy to przy szło? – Chwilę temu – odparł Sifakis. – Miriam przesiedziała całą noc w safe house w Londy nie razem z Markiem Pay ne’em i programem Europolu do sporządzania portretów pamięciowy ch. Skończy li dopiero przed chwilą. Obaj przy jrzeli się wy generowanemu portretowi Christophera Jamesa Huntingtona. Twarz raczej bez wy razu, z wy datną szczęką i żarliwy m spojrzeniem brązowy ch oczu. – Nazwiemy go pająkiem w sieci? – spy tał Sifakis. – I to w jakiej sieci – mruknął Navarro. – Co powiesz na kawę? – zaproponował Angelos. – Jeśli mi obiecasz, że nie będzie grecka – odparł Felippe Navarro. * Niecałe sto pięćdziesiąt mil na północny wschód dwie godziny później dwie kobiety stały przed ścianą i wpatry wały się w nią intensy wnie. Widniała na niej próba odtworzenia interakty wnej tablicy z Hagi, choć zamiast precy zy jny ch LED-owy ch strzałek i łatwo przesuwalny ch wielofunkcy jny ch elementów elektroniczny ch by ły na niej kiepskie wy druki komputerowe, odpadające samoprzy lepne karteczki i grube, namalowane mazakiem kreski na przy klejony ch kartkach formatu A4. Mimo wszy stko przy pominało to pierwowzór. – No dobra – stwierdziła Kerstin Holm. – To jeszcze nie koniec, ale chy ba na razie mamy tu wszy stko. – Tak my ślisz? – spy tała Sara Svenhagen. – Wy daje mi się, że brakuje czegoś bardzo ważnego. – Po prostu łapiesz fazę depresy jną – odparła Kerstin. – Idę po Jona. – Jona Andersona? – Tak. Muszę zobaczy ć, do czego się dogrzebał. Kerstin zniknęła. Sara Svenhagen przy jrzała się schematowi na ścianie. Oczy wiście by ł naprawdę przerażający. Obraz coraz bardziej chorego świata. Złowróżbna wizja przy szłości. Ty lko że coś innego nie dawało jej spokoju. Nie bezpośrednio. Pośrednio. Naprawdę czegoś tu brakowało. Wzrok Sary przesunął się po zdjęciach Il Sorridente i Il Ricurvo, Carla-Henrika Stiernmarcka i Wang Yunli. Wang Yunli z bliźniakami Chengiem i Shuangiem na kolanach. Znowu Stiernmarck, z podbity m okiem. Il Sorridente ze sztuczny m uśmieszkiem. Przy garbiona postać Il Ricurvo. Wtedy wszy stkie elementy wskoczy ły na właściwe miejsca. By ła w ty m jakaś straszliwa, ponura logika. Jakie konsekwencje miał taki świat? Jaki by ł logiczny rezultat zderzenia niewinnej duszy z globalny mi wzorcami, które roztaczały się przed oczy ma Sary Svenhagen? Jakich ludzi kształtował ten świat? Wy szła. Wbiegła do swojego pokoju. Uruchomiła komputer. Ze zdumiewającą prędkością odnalazła właściwy katalog, jeszcze szy bciej dotarła do pliku wideo oznaczonego „Luty ”. Uruchomiła go. Film miał nie więcej niż dwadzieścia sekund. I by ł zupełnie bez dźwięku. U dołu wy świetlała

się data: środa, jedenastego lutego, godzina dwunasta pięćdziesiąt dwie. Dwóch stosunkowo smagły ch mężczy zn przy ciskało do framugi trzeciego, znacznie wy ższego, jasnowłosego i opalonego. Gdy film się skończy ł, monitor zaczął migotać. Jednak u dołu, w panelu kontrolny m programu, wy świetlało się wy raźnie, że cały film trwa minutę i że zostało jeszcze trzy dzieści sekund. Znów pojawił się obraz. Johannes Stiernmarck przed internetową kamerką. Sama twarz. Przy gnębione, zgaszone spojrzenie. Poważne. Skierowane prosto w kamerę. Powoli się cofnął. Gdy pojawiła się większa część jego ciała, Sara zobaczy ła, że trzy mał coś w rękach. Uniósł je i skrzy żował na piersi. W prawej trzy mał śrutówkę, w lewej pistolet. Skierował ich lufy w kamerę. Obraz zniknął. Film się skończy ł. Sara Svenhagen kliknęła plik audio. Ostatnia rozmowa Kerstin Holm z Carlem-Henrikiem Stiernmarckiem. Przewinęła trochę do przodu i znalazła właściwe miejsce. Kerstin powiedziała: „Fioletowy. I kiedy niebiescy się do ciebie dobrali, znowu chcesz rozmawiać z Fioletowy m. A wtedy oni ci grożą”. Stiernmarck odparł: „Po raz drugi. Po pierwszy m razie kupiłem broń. Śrutówkę i pistolet. Zupełnie jakby to mogło coś pomóc”. Sara zatrzy mała nagranie i przy wołała w pamięci wczorajszy dzień. Szkolne podwórze w oddali za czerwony m budy nkiem i płotem. Johannes pchnięty na ziemię. Ostre, nieprzy jazne głosy. „Tatuś pedofil. Pieprzony pedał. Chuj tatusia w buzi”. Johannes, który dostrzega Sarę po drugiej stronie płotu. Patrzy jej prosto w oczy. Unosi rękę w jej stronę i strzela do niej. Wy ciągnięty m palcem. Poczuła, że mruga. Upły nęło kilka sekund. My śli przetaczały jej się przez głowę. Co takiego widziała, gdy po raz pierwszy spotkała Johannesa? I wtedy to do niej dotarło. Oglądał filmy na YouTube. Weszła do sieci i wy brała stronę YouTube. Drżący mi rękoma wpisała „Gimnazjum Saltsjö-Järla”. By ło sporo takich filmów. Udało jej się posortować je chronologicznie, tak by najnowszy by ł pierwszy. Został zamieszczony niecałą godzinę temu. Widziała liczbę wy świetleń. „1”. By ła pierwsza. Ty m razem film miał dźwięk. Otoczenie pozostało takie samo. Pokój Johannesa Stiernmarcka. Johannes w pełny m bojowy m ry nsztunku. Wojskowe ciuchy. Broń skierowana prosto w kamerę. Spojrzenie pełne nienawiści. Wy sy czał przez zęby : – Giń, ty śmieciu. Ruszy ła. Biegła tak, jak nie zdarzy ło jej się to od bardzo dawna. Zanim dotarła do garażu policy jnego i wy ciągnęła kluczy ki do cy wilnego wozu, czuła, że za chwilę eksploduje. Wciskając pedał gazu, wy jechała na Bergsgatan i ignorując zakaz, wjechała w Scheelegatan. Samochód ciężko sunął po chodniku. Potem Kungsholmsgatan aż do wiaduktu Klaraberg na pełny m gazie przez Centralbron. I ciągle to lodowate uczucie, że na wszy stko może by ć za późno. Że w pewny m sensie zawsze na wszy stko jest za późno. Że zawsze człowiekowi przy chodzi coś do głowy, kiedy jest za późno. Zjazd na Riddarfjärden, Söder Mälarstrand, Slussen, Stadsgårdsleden. Do diabła, jak to powoli szło! Choć wciskała pedał gazu z całej siły. Przy Danvikstull nie podnoszono mostu, tego by nie przeży ła. Värmdövägen, Värmdöleden, zjazd na Saltsjöbaden, Fisksätra. Saltsjöbadsleden, a potem wszy stkie te cholerne uliczki. Czas, straszliwy czas. Budy nek gimnazjum Saltsjö-Järla stał zupełnie pusty po drugiej stronie terenów sportowy ch.

Wy skoczy ła z samochodu i pobiegła pomiędzy dwoma boiskami piłkarskimi. Dostrzegła uchy lone drzwi do małego czerwonego budy nku przy płocie otaczający m szkolne podwórze. I to wszy stko. Uchy lone drzwi i to wszy stko. Fakty cznie to by ła szatnia piłkarska. Gdy Sara Svenhagen weszła do środka, nie sły szała nic prócz odgłosów wy dawany ch przez jej ciało. Ciało, które dy szało, sapało, świszczało. Szczerze mówiąc, widziała głównie gwiazdy. W końcu udało jej się dojrzeć zary sy pomieszczenia. Stała w niewielkim kory tarzu. Jedne drzwi prowadziły na prawo, drugie na lewo. Szatnie dla dziewczy n i dla chłopaków. Wy brała tę dla dziewczy n. W środku ciemność. Smród starego potu. Wspomnienie ciągłego niepokoju, ale mimo wszy stko bezpieczniejszego ży cia, gdy by ła nastolatką. Niemożność dojrzenia czegokolwiek. Posuwała się po omacku wzdłuż szorstkiej drewnianej ściany. To by ło tak, jakby by ć w sercu nastolatka. Naprawdę tak tu ciemno? I coś dalej w kącie. Sy lwetka. Siedział w kącie na podłodze. Śrutówka leżała obok, lufę pistoletu miał w ustach. Drżący palec na spuście. Spojrzenie pełne rezy gnacji. Osunęła się na podłogę jakieś dwa metry od niego. Wciąż widziała bły skawice przed oczami. Ciężko dy szała. – Giń, ty śmieciu – powiedziała, podciągając kolana pod brodę. Jego spojrzenie się zmieniło i skierowało na nią. Ale pistolet wciąż tkwił w jego ustach. – Źle cię zrozumiałam – powiedziała Sara. – Przepraszam. Brwi na chwilę zmarszczy ły się ze zdziwienia. Sara ciągnęła dalej: – Prawie przez pół godziny my ślałam, że chodzi o coś zupełnie innego. O coś, czego nigdy by ś nie zrobił, Johannes. Wy sunął lufę z ust i przy stawił ją do skroni. Stwierdził cicho, z iry tacją w głosie: – My ślałaś, że ich powy strzelam. – To by ło głupie – przy znała Sara. – Im więcej o ty m my ślę, ty m głupsze mi się to wy daje. – Bo jestem na to za wielkim tchórzem, co? Bo jestem za słaby, żeby przeprowadzić pierwszą masakrę w szwedzkiej szkole? – Bo jesteś na to za dobry m człowiekiem. Ty śmieciu. Popatrzy ł na nią i znów wsunął pistolet do ust. Wkurzało ją, że zady szka nie chce ustąpić. – Jeszcze nie jest za późno, Johannes. Wszy stko wciąż da się cofnąć. Dostaniecie drugą szansę, cała rodzina. Nowe tożsamości, każde miejsce na świecie, jakie ty lko zechcecie. Wy obraź sobie Australię. Słońce, fale. Można zacząć od nowa. – Wy daje ci się, że wiesz, kim jestem – pry chnął Johannes, znów przy ciskając pistolet do skroni. – Ale jesteś ty lko zwy kłą babą, pieprzoną suką. – Tak, jestem ty lko zwy kłą babą. I to z naprawdę fatalną kondy cją. Wiem, co widziałeś, Johannes. Spoglądałeś głębiej i dalej, niż ktokolwiek w twoim wieku powinien. Ży jemy w świecie, w który m władza i siła są ważniejsze niż kiedy kolwiek dotąd. Świat stał się paskudny m miejscem. Nie graj w ich gierki, Johannes. Chłopak się roześmiał. To by ł straszny śmiech. – Coś jeszcze? – spy tał. – Twój tata jest niewinny – rzuciła Sara. – Nie miał nic wspólnego z pornografią dziecięcą. Nigdy cię nie molestował. Znalazł sobie niewłaściwy ch partnerów w interesach, to wszy stko. Są

niebezpieczni. Widziałeś ich. – Wy glądał na takiego pieprzonego tchórza. – Bał się. I słusznie, że się bał. Gdy by próbował się bronić, już by nie ży ł. Lufa znów powędrowała do ust. – Całe ży cie przed tobą – ciągnęła Sara. – Tak naprawdę wcale nie chcesz się zabić. Wiem to. – Nie powinnaś tu przy chodzić, Saro – powiedział Johannes, znów wy suwając pistolet z ust. Sara się zastanawiała. Patrzy ła na Johannesa. Spoglądała na lufę pistoletu, z której teraz ściekała ślina. Wpatry wała się w jej stróżkę powoli spły wającą po skroni. – Dziś nagle zobaczy łam świat na nowo – powiedziała. – Patrzy łam na pewną ścianę i doznałam olśnienia. Spojrzałam światu prosto w oczy i wy raźnie to zobaczy łam. Kry minalny sposób my ślenia zaczy na obejmować cały świat. Ludzie, którzy jeszcze dwadzieścia lat temu by li uczciwi, teraz w ty ch samy ch sy tuacjach okazują się przestępcami. Przestępczość stała się czy mś powszednim, oszustwa i przekręty stały się normą. To nie jest siła. Pieniądze naprawdę zaczy nają zastępować moralność, samodzielne my ślenie. Tchórzostwo i niedojrzałość ogarniają cały Zachód. Wszy stko staje się coraz bardziej powierzchowne i płaskie. Nie ma miejsca na ten ból, który czujesz, Johannes. On się nie mieści w fałszy wej, krętackiej rzeczy wistości rozry wkowego ży cia. Zamiast tego gotuje się w tobie. Coraz częściej. – I niby co by ś mogła na to poradzić? Sara się zastanowiła. Zebrała w sobie. Spróbowała znaleźć właściwe słowa. W końcu powiedziała: – Jeśli odbierzesz sobie ży cie, ten ból będzie odbijał się w tobie echem przez całą wieczność. Naprawdę w to wierzę. Wy jdźmy stąd. Olej ty ch idiotów, którzy nawet nie rozumieją, że robią ci krzy wdę. Olej wszy stko prócz tego, by uzdrowić swoją duszę. Dusza człowieka w twoim wieku ma prawo by ć złamana. Dzięki temu reszta ży cia staje się wartościowa. Zamrugał. Naprawdę zamrugał. Zobaczy ła, że ogarniają go wątpliwości. Ale sprawy wciąż mogły przy jąć każdy obrót. – Daj mi broń – powiedziała. – Człowiek zawsze jest silniejszy bez niej. – Wiesz, że to nieprawda – odparł głucho. – Wy gry wa najsilniejszy. Wy gry wa ten, kto ma więcej broni. Widziałem, jak te skurwy sy ny spuszczają łomot Carlowi-Henrikowi. Wy grali. – To nie jest siła, to tchórzostwo. Nie możemy ży ć w świecie, w który m wy gry wa największy tchórz. W który m zawsze wy gry wają krętactwo, głupota, droga na skróty i stadna mentalność. Nie ma w tobie żadnej z ty ch rzeczy. Czujesz się trochę silniejszy, to wszy stko. Wy korzy staj to właściwie. Sara oparła głowę o drewnianą ścianę. Przy mknęła oczy. Mówiła dalej: – Dziesięć lat temu zajmowałam się pornografią dziecięcą. To mnie zabijało. To, jaki nieskończenie chory jest ten świat. Wierz mi, wiem, jaki się czujesz brudny. Nie otwierała oczu. Wiedziała, że w każdej chwili może nadejść koniec. Uśmiechnęła się słabo. Wszy stko mogło się zdarzy ć. O dziwo, wy dawało jej się to naprawdę piękne. Czas mijał. Wtem usły szała głos Johannesa: – Kurwa. Masz. Podał jej broń. Wzięła ją i odłoży ła po drugiej stronie swojego ciała. Rozchy liła ramiona. Wtulił się w nią. I płakał. Głaskała go powoli po długich, rozczochrany ch, ufarbowany ch na czarno włosach. I też płakała.

Siedzieli tak przez chwilę. Potem od strony szkoły dobiegły krzy ki i wrzaski. – Pójdziemy, zanim przy jdą grać w piłkę? – spy tała.

Bank Berlin, 13 kwietnia JORGE CHAVEZ PRZYMKNĄŁ OCZY i przy pominał sobie partie basowe, które miały w jego ży ciu największe znaczenie. Dwie godziny z rzędu niemal histery czne skupienie na Minotaurze, później krótka przerwa na odpoczy nek. Wy pełnił ją muzy ką. Kiedy zaczy nał my śleć, również przerwa stawała się trochę histery czna. Mistrzowie jazzu, od Ray a Browna i Oscara Pettiforda aż po Charliego Hadena, Paula Chambersa, Nielsa-Henninga, Ørsteda Pedersena. Albo, skoro już o ty m mowa, Dana Berglunda i Esbjörna Svenssona. Mistrzowie fusion, Jaco Pastorius, zwłaszcza w Donnie Lee, Stanley Clarke, Marcus Miller, nie wspominając o Jonassie Hellborgu i Billu Laswellu. Partie basowe szalały w głowie Jorge. Robbie Shakespeare dający głębię Bobowi Marley owi. Herbie Flowers, człowiek odpowiedzialny za dziwnie podwójnie brzmiący bas w Take a walk on the wild side. Tony Levin w Thela Hun Ginjeet King Crimson albo I go swimming Petera Gabriela. Klasy czne Money Rogera Watersa albo pieszczotliwa gra na basie Mike’a Rutheforda w Fountain of Salmacis. Nieodwracalna przemiana gitary basowej jako instrumentu dokonana przez Chrisa Squire’a. Minimalisty czna precy zja Johna Deacona z Queen w Under Pressure. No i oczy wiście Sting, subtelna złożoność w Message in a Bottle albo w Driven To Tears, zawrotna głębia Flea w Give It Away Red Hot Chili Peppers i nigdy do końca niedocenione mistrzostwo basów w Come Together albo I Want You (She’s So Heavy) ojca popu Paula McCartney a. W końcu wszy stko utonęło w hipnoty cznej partii basowej z The National Anthem Radiohead. I wtedy Jorge Chavez wreszcie odnalazł spokój. Spokój oznaczał wspomnienia. Spoczy wanie we wspomnieniach. Dzień przemknął przed jego oczami. Wcześnie rano spotkanie z miejscowy mi Niemcami z Opcopu, Dieterem Hamannem i Larą Drescher. Spokojne skupienie Laimy Balodis. Na długo przed świtem w pokoju hotelu Savoy przy Fasanenstraße rozłoży li na stole szczegółowe plany placówki Kanalbanku przy Oranienburger Straße. Rozdzielili między siebie broń. Zaplanowali rotację tak, żeby nikt – przede wszy stkim personel banku – nie zaczął podejrzewać, że placówka jest obserwowana. Rozmieszczenie w banku i poza nim. Sztuka maksy malnego unikania kamer monitoringu. Nie więcej niż kwadrans na głowę w samej placówce. Szereg wy my ślony ch spraw do załatwienia. Nowe ubranie i kamuflaż po powrocie. Umieszczenie w uszach i pod ubraniem niewidoczny ch urządzeń komunikacy jny ch. Namierzenie samego centralnego komputera. Intensy wne studiowanie twarzy Minotaura, to znaczy Nathaniela D. Winthropa, jako trzy dziestopięcioletniego dżentelmena starej daty oraz postarzonego w Photoshopie pięćdziesięciopięciolatka. Plan działania na każdą ewentualność. Potem nagle cisza w pokoju hotelowy m. Jakby wszy stko by ło gotowe. Nic nie by ło gotowe. Nic nie mogło się zacząć. Zanim nie zostanie zrzucona wielka bomba. Zanim wiadomość o poważny ch przestępstwach w łotewskich kręgach rządowy ch trafi do mediów. Hamann i Drescher załatwili mieszkanie po drugiej stronie Oranienburger Straße. Miejsce

zbiórki i punkt wy jścia. Oraz miejsce z odpowiednim widokiem. Jedno z nich miało tam siedzieć z lornetką, drugie przy stoliku w pobliskiej kawiarni albo na ławce w parku przy banku, dwoje miało by ć w placówce, ale grafik uwzględniał rotację, by jak najrzadziej w środku równocześnie przeby wała ta sama dwójka. Potem na górę do mieszkania, żeby się przebrać. Na dwie godziny przed otwarciem Kanalbanku by li w ty m mieszkaniu. Dopracowali ostatnie szczegóły. Dopięli wszy stko na ostatni guzik. Przy gotowali się, by dać z siebie wszy stko. Czekali na znak. Na dole do placówki przy Oranienburger Straße zaczy nali się schodzić pracownicy. Członków Opcopu w mieszkaniu ogarnęła frustracja. Trzy laptopy wy rzucały z siebie najnowsze wiadomości z główny ch światowy ch agencji informacy jny ch. Wciąż cisza. Informacje spły wały. Troje członków Opcopu nie odchodziło od komputerów, czwarty obserwował ulicę z lornetką przy oczach. Krótko ostrzy żona Lara Drescher pochy liła się z lornetką i oświadczy ła głębokim altem: – Wchodzi jakaś babcia. Pierwsza klientka. – To musi stać się dzisiaj – powiedział Chavez. – Nie mogą sobie pozwolić na czekanie. A jednak nic się nie stało. Nie w ciągu kolejnej godziny. Cała czwórka wchodziła i wy chodziła z banku, przestrzegając harmonogramu. W końcu odnaleźli w ty m jakąś ruty nę. Wreszcie bomba spadła. Pojawiła się równocześnie w amery kańskiej AP, bry ty jskim Reutersie i francuskiej AFP. Giganty czny skandal polity czny na Łotwie. Sekretarz stanu z ministerstwa środowiska odpowiedzialny za zrzut toksy czny ch odpadów do Bałty ku. Naty chmiastowe słowa potępienia ze strony przy wódców polity czny ch z całego świata. Skutki gospodarcze nie dały na siebie długo czekać. Łotewska waluta, łat, runęła w dół jak kamień. Wstrzy mano płatności. Kry zy s gospodarczy nasilał się w zawrotny m tempie. W ciągu kwadransa rząd zebrał się na spotkanie kry zy sowe. Świat kręcił się oraz szy bciej i szy bciej, napędzany globalizacją. Decy zje o wstrzy maniu płatności spły wały jedna po drugiej. Zapadła decy zja o dewaluacji i okazała się drasty czniejsza, niż ktokolwiek – by ć może z wy jątkiem Nathaniela D. Winthropa – by łby w stanie przewidzieć. Drzwi stały otworem. Opcop działał. Drescher została z lornetką przy oknie, Hamann zajął miejsce na ławce pod bankiem, Chavez i Balodis weszli do placówki, by załatwić wy my ślone sprawy. Znaleźli właściwe miejsca i zajęli pozy cje. Teraz kolejki by ły trochę dłuższe. Więcej klientów. Maksy malnie wy ostrzona czujność. Centralny komputer znajdował się w pomieszczeniu na ty łach, oddzielony szy bą od dość przestronnego lokalu. Do tej pory nikt tam nie wchodził. Pomieszczenie by ło całkowicie dostępne z placówki, nie trzeba by ło przechodzić przez jakieś wewnętrzne drzwi bezpieczeństwa. To by ło dobre na wy padek, gdy by konieczna okazała się szy bka interwencja. Chavez stał przy pulpicie i wy pełniał starannie dy spozy cję wpłaty. Na krótką chwilę pozwolił sobie na zdziwienie, jak wiele rzeczy w Niemczech wciąż robi się ręcznie. Lubili tutaj papierki i odręczne pismo. Jego spojrzenie powędrowało do Laimy Balodis, która zdąży ła ustawić się w kolejce. Najprawdziwszej kolejce, bez żadny ch kwitków z numerkami. Świetnie udawała wulgarną tury stkę z Europy Wschodniej, która nie wie, co robić z pieniędzmi. Ochroniarz obszedł lokal i powrócił na swoje miejsce w jedny m z pomieszczeń na ty łach, gdzie również by ła duża szy ba. Siedziało tam dwóch inny ch ochroniarzy obserwujący ch obrazy z kamer monitoringu.

Jeden z nich czasami robił obchód. Balodis dotarła do okienka, załatwiła swoją sprawę. Chavez bardzo uważnie przy jrzał się pozostały m klientom. Jakiś starszy pan z laską, para ewidentnie amery kańskich tury stów, dwóch biznesmenów i dwóch Turków pobrzękujący ch drobny mi monetami, pewnie właścicieli sklepików. Zdecy dowanie nie by ło tu Minotaura. Balodis wy szła, wszedł Hamann ucharaktery zowany na podstarzałego nieudacznika. Chavez ustawił się w kolejce, Hamann zajął jego miejsce przy pulpicie, poza zasięgiem kamery. W placówce pojawiły się dwie kolejne osoby, kobiety. Pracownica banku weszła do pomieszczenia z centralny m komputerem, Chavez zobaczy ł, jak pochy la się nad klawiaturą. By ć może by ły to przy gotowania do jakiejś wielkiej transakcji. Stał się jeszcze czujniejszy. Kolejka przesuwała się powoli. Przy okienku stał właśnie starszy pan z laską i usiłował przeprowadzić między narodowy przelew, ale nie znał jakichś wy magany ch kodów między narodowy ch. To dało Chavezowi czas na ocenę sy tuacji. Pracownica opuściła pomieszczenie z centralny m komputerem. Znów by ło tam pusto. Po załatwieniu sprawy zmienił Larę Drescher na parkowej ławce. Uniósł książkę, nie mając pojęcia, o czy m jest. Skupił się na wejściu do banku. Zbliżała się pora lunchu. Teraz ludzi by ło jeszcze więcej. Wciąż nikogo, kto by łby choć trochę podobny do Nathaniela D. Winthropa. Wkrótce miały upły nąć dwie godziny, odkąd pojawiły się informacje o skandalu na Łotwie. Ruszy ł do mieszkania. Laima Balodis siedziała z lornetką ubrana w surowy biznesowy kostium i dała mu znak ręką, by chwilę zaczekał. Dzięki temu miał trochę przerwy. Usiadł przy jedny m z trzech laptopów i sprawdził w mediach rozwój wy darzeń. Pogłębiający się kry zy s na Łotwie. Kraj na skraju bankructwa. Chavez przy mknął oczy i zaczął przy pominać sobie partie basowe, które najwięcej dla niego znaczy ły. Wy pełniła go muzy ka. Ży cie. Poczuł przy pły w energii i gdy usły szał, że Laima znacząco chrząka – sądząc po intensy wności co najmniej po raz trzeci – otworzy ł oczy jako nowo narodzony człowiek. – Jesteś strasznie seksowna jako bizneswoman – powiedział. Roześmiała się i odparła: – A ty jesteś świetny w roli południowoamery kańskiego nieudacznika. Ty m razem to on się roześmiał. – Czemu chciałaś, żeby m zaczekał? – Wy dawało mi się, że widziałam go przez lornetkę – odparła Balodis. – Możliwe, że tak by ło. Ale minął bank. Może sprawdza teren. – Dobra – powiedział Chavez. – Coś jeszcze? – Nic poza ty m, że nikogo nie ma przy lornetce. Wy szła. Przez najbliższe pół godziny wciąż odbijała się w nim echem hipnoty czna partia basowa z The National Anthem Radiohead. W ty m czasie przez imponującą bramę placówki Kanalbanku przy Oranienburger Straße przeszło co najmniej dwadzieścia osób. Wy regulował lornetkę i udało mu się dokładnie przy jrzeć każdej twarzy. Minotaura nie zauważy ł. Żaden z ty ch ludzi z pewnością nie by ł Minotaurem. Ale wciąż nie należało z tego powodu panikować. Skoro tak dokładnie mógł widzieć twarze przez lornetkę, Laima Balodis niemal na pewno rozpoznała Winthropa. Z drugiej strony, w ciągu ostatnich dwudziestu lat mógł on zrobić ze swoim wy glądem właściwie wszy stko. Do mieszkania weszła Drescher. Chavez szy bko przebrał się w garnitur. Nie podobało mu się, że

musi przy kleić sztuczne wąsy – to w żenujący sposób przy pominało mu czasy młodości w Rågsved – ale się przemógł. Szy bko zerknął w lustro. Uznał, że wy gląda dobrze. Wy szedł. Wszedł do placówki. Stanął przy pulpicie i starannie wy pełnił formularz. Omiótł lokal spojrzeniem. Ośmiu klientów. Zatrzy mał na chwilę wzrok na eleganckim mężczy źnie, który siedział i czy tał broszurkę o kredy tach hipoteczny ch. Coś z nim by ło nie tak. Ani trochę nie przy pominał Winthropa i by ł co najmniej o dwadzieścia lat za młody, ale wy glądał jak policjant. Nie przestając go czujnie obserwować, Chavez ustawił się w kolejce trzy kroki za bizneswoman Balodis, która właśnie nasunęła na czoło markowe okulary. Kolejka przesuwała się dość szy bko, działały dwie kasy, klienci ustawiali się do obu. Obserwował kobietę w pierwszy m okienku; to ona by ła wcześniej w pomieszczeniu z centralny m komputerem. Uderzy ło go, jak zdumiewająco by ła piękna, jasnowłosa, spokojna, wszy stko to, co lubił. W porównaniu z nią jej koleżanka w drugiej kasie wy glądała dość zwy czajnie, choć trochę przy pominała jakąś celebry tkę. Chavez próbował sobie przy pomnieć jaką i znów zerknął w stronę mężczy zny z broszurką o kredy tach hipoteczny ch. Ten siedział bez ruchu pogrążony w studiowaniu stały ch i zmienny ch stóp procentowy ch. Na razie żadnego zagrożenia. Mógł powrócić do przy glądania się pięknej pracownicy banku. Za każdy m razem, gdy mrugała, jej rzęsy lekko drżały. Obdarzy ła promienny m uśmiechem drobnego tureckiego przedsiębiorcę, który właśnie wy mienił wiaderko drobny ch na banknoty. Chavez by ł kompletnie urzeczony. W ty m momencie przy okienku z ciemnowłosą kasjerką przy szła kolej na Balodis, która bez słowa podała jej wy pełniony kwitek i jednocześnie dotknęła ręką ucha. Dokładnie w tej samej chwili Chavezowi zatrzeszczało w uchu. Po raz pierwszy, odkąd rozpoczęła się akcja. Potem usły szał głęboki alt Drescher: – Chy ba właśnie wchodzi. W następnej chwili z parkowej ławki odezwał się Hamann. – Potwierdzam. Wy gląda jak on. Chavez, próbując nie rzucać się w oczy, opuścił kolejkę i powrócił do pulpitu poza zasięgiem kamery. Sięgnął po długopis, poprawił kwitek. W tej samej chwili drzwi otworzy ły się przy wtórze melody jnego gongu i do placówki weszła odziana w futro postać. Nathaniel D. Winthrop nie wy glądał do końca tak jak na postarzony m w Photoshopie portrecie z MI-5, ale eksperci z wy wiadu nie pomy lili się aż tak bardzo. Zapewne to szpakowata broda, która tak idealnie pasowała do dziwnego futra, zakłócała obraz. Whintrop rozejrzał się szy bko po pomieszczeniu i udało mu się przy kuć uwagę mężczy zny za szy bą siedzącego w jedny m z pomieszczeń na ty łach, niedaleko pomieszczenia z centralny m komputerem. Mężczy zna szy bko pochy lił się nad klawiaturą i wskazał w stronę wejścia obok kolejki. Winthrop ruszy ł w tamtą stronę. Miał ze sobą małą, elegancką aktówkę. Chavez najpierw spojrzał na faceta, który czy tał broszurkę o kredy tach hipoteczny ch. Wciąż całkowicie go to pochłaniało. Potem zerknął w stronę Laimy Balodis. Właśnie skończy ła załatwiać swoją sprawę i odchodziła od okienka. Rzuciła mu szy bkie spojrzenie. Znajdowała się jakieś dziesięć kroków za Winthropem, którego pracownik banku właśnie wpuszczał do biura z centralny m komputerem. Chavez ruszy ł w jego stronę. Zdąży ł dostrzec dwie rzeczy. Po pierwsze, że Dieter Hamann wchodzi do banku. Po drugie, że ciemnowłosa kasjerka wstaje ze swojego miejsca i szepcze coś pięknej blondy nce, ta zaś w odpowiedzi kiwa głową. Wciąż mu się wy dawało, że brunetka przy pomina jakąś celebry tkę. Kilka metrów przed nim Laima Balodis dopadła do drzwi pomieszczenia z centralny m

komputerem. Przez szy bę dostrzegł pracownika banku pochy lonego nad klawiaturą, pewnie przy gotowy wał komputer do przeprowadzenia transakcji. Potem wskazał na komputer i stanął w rogu pomieszczenia. Winthrop zajął miejsce na krześle przy komputerze. Wszy stko rozgry wało się jak na ekranie panoramicznego telewizora. Chavez zrównał się z Balodis. Zero reakcji ze strony ochroniarzy. Usły szał cichy stukot obcasów. Chavez i Balodis wy mienili szy bkie spojrzenia. Laima zdjęła okulary. Weszli do środka. Chavez ruszy ł prosto do okna. Rolety działały tak jak na planach i po opuszczeniu utrudniały zajrzenie do pomieszczenia z głównej sali. Balodis od razu podeszła do Winthropa. Gdy ty lko Chavez zamknął drzwi, przy cisnęła Winthropowi do karku lufę pistoletu i powiedziała: – Ręce do góry, Nathanielu D. Winthropie. Winthrop bez słowa zrobił, jak mu kazała. Na monitorze widniała zupełnie nieprawdopodobna kwota. Kursor migał. Czekał na „tak” albo „nie”. – O mój Boże – jęknął pracownik banku stojący w kącie i pobladł. – To doktor Johann Wrostok, jeden z naszy ch najlepszy ch klientów. – Pewnie dlatego wy łączy łeś kamerę w ty m pomieszczeniu – powiedział po angielsku Chavez. – Nie trzy mamy tu gotówki – zapewnił pracownik łamany m angielskim, blednąc. – Jesteśmy z policji – powiedział Chavez. – To nie żaden napad. Jesteśmy tu, by uratować kraj. Nathaniel D. Winthrop siedział nieruchomo z uniesiony mi rękoma. – Jak daleko zaszedłeś? – spy tała Balodis, zerkając na monitor. – Nie mam pojęcia, o czy m pani mówi – odparł Winthrop opanowany m głosem z bardzo nowojorskim akcentem. W chwili gdy otworzy ły się drzwi, do Chaveza dotarło, jaka to by ła celebry tka. Ciemnowłosa kasjerka rzuciła się na Winthropa. Chavez chwy cił jej rękę w chwili, gdy miała zatopić nóż w plecach mężczy zny, i pomy ślał zdezorientowany : Jackie Kennedy. Brakowało jej ty lko ty powego dla lat sześćdziesiąty ch toczka na głowie. Chavez pchnął Jane Bennings vel Fedrę pod biurko i odrzucił jej nóż do kąta, w który m stał coraz bledszy pracownik banku. Balodis, pchnięta krzesłem, twardo zderzy ła się ze ścianą. Winthrop bły skawicznie wcisnął „enter” na klawiaturze. Że też w pewny m sensie zawsze na wszy stko jest za późno, pomy ślał Chavez. Że też człowiekowi zawsze przy chodzi coś do głowy, kiedy jest za późno. O dziwo, na monitorze nic się nie zmieniło. Kursor dalej mrugał. Wciąż czekał na „tak” lub „nie”. Winthrop coraz rozpaczliwej wciskał „enter”, wreszcie runął na podłogę, ponieważ Chavezowi udało się kopniakiem przewrócić krzesło, na który m siedział. Chavez podniósł klawiaturę. Nie by ła podłączona. Zwisał z niej metrowy kawałek kabla. Poczuł, jak niemądrze wy trzeszcza oczy, patrząc na Laimę Balodis, która odsuwała się od ściany. W prawej ręce wciąż trzy mała pistolet. Unosiła lewą. Zobaczy ł w niej noży czki. – Zaczęłam od odcięcia komunikacji – powiedziała. Jorge Chavez miał ochotę się roześmiać. Miał ochotę głośno się śmiać. Ale nie by ło na to czasu. Postawił Winthropa na nogi. Z głowy Balodis ściekała krew. Zajęła się Jane Bennings. Fedrę i Minotaura – Bennings i Winthropa – zakuto w kajdanki. Chavez pchnął go lekko w stronę otwarty ch drzwi. W ty m momencie głowa Nathaniela D. Winthropa eksplodowała. Za drzwiami Chavezowi mignął mężczy zna, który wcześniej siedział i czy tał broszurkę o kredy tach hipoteczny ch. Dostrzegł pistolet z tłumikiem w jego ręce. Przez chwilę widział twarz

mężczy zny, raczej bez wy razu, z wy datną szczęką i żarliwy m spojrzeniem brązowy ch oczu. Po chwili już go nie by ło. Chavez i Balodis pochy lili się nad Winthropem. Brakowało mu połowy głowy. Bankier wrzeszczał, Jane Bennings wy ła. Chavez wy toczy ł się przez drzwi. Jego garnitur by ł krwiście czerwony, ty lko gdzieniegdzie widać by ło fragmenty szarozielonej tkaniny. Ochroniarze rzucili się w jego stronę. Odepchnął ich. Zapewne ty lko jego spojrzenie sprawiło, że go nie zastrzelili. Przy drzwiach na ulicę siedziała Lara Drescher w samy m biustonoszu. Zwiniętą kurtkę i koszulę przy ciskała z cały ch sił do piersi Dietera Hamanna. – Kurwa, kto to by ł? – zabrzmiał jej mroczny, łamiący się alt. Jorge Chavez westchnął ciężko i wsunął pistolet do kabury pod ociekający m krwią garniturem. – Niejaki Christopher James Huntington – odparł. – Za późno to skojarzy łem. Otworzy ł drzwi banku i chciwie wciągnął do płuc kwietniowe berlińskie powietrze. Wy dawało się, że przy szła już wiosna. Oranienburger Straße jak zwy kle szli ludzie. I oczy wiście nie by ło ani śladu Christophera Jamesa Huntington, bardziej znanego jako Ray Hammett. W oddali rozległy się dźwięki policy jny ch sy ren. Jorge Chavez odkleił sztuczne wąsy. Przy stanął na schodach banku i zamknął oczy. W jego głowie odbijała się echem hipnoty czna partia basowa z The National Anthem Radiohead.

6 Szepty

Katedra Haga, 14 kwietnia PO RAZ PIERWSZY czuł się naprawdę jak w katedrze. Może wy nikało to z tego, że by ł sam, a może z wczesnej pory. Może z tego, że przenikało go coś wielkiego, lecz nie wiedział co. Paul Hjelm by ł sam w sali konferency jnej Europolu w Hadze. Gdy obudził się w środku nocy w swoim holenderskim mieszkaniu, cała ta sprawa jakby na niego spadła. Nie nabrał do niej dy stansu, nie przeprowadził żadnej kry ty cznej analizy, nie miał planu działania na najbliższą przy szłość. By ło ty lko to uczucie, które go obudziło. Które nim wstrząsnęło. Wy dawało się niepokojące w sposób, jakiego nigdy dotąd nie doświadczy ł. To ono go tutaj sprowadziło. Do katedry. Teraz siedział przy swoim stole na podwy ższeniu i słuchał muzy ki odbijającej się echem w wielkiej sali. Akusty ka by ła naprawdę fantasty czna. Jeszcze nigdy nie sły szał, by fortepian Esbjörna Svenssona brzmiał tak czy sto. Premonition. Ostrzeżenie, zapowiedź, przeczucie. Magiczna chwila w katedrze. Przy mknął oczy i miał nadzieję, że nie nadbiegną ochroniarze i po prostu go nie zastrzelą. Choć gdy by zrobili to akurat w tej chwili, w jakiś dziwny sposób nie miałby nic przeciwko temu. Siedział tak przez jakiś czas, pozwalając, by zalewała go fala dźwięków. Z każdą minutą czuł się coraz czy stszy. Taka by ła przedziwna moc muzy ki. Migoczące niebieskie światełko powoli przeniknęło przez jego zamknięte powieki. Minęła dłuższa chwila, nim pojął, że naprawdę pochodzi ono z zewnątrz. Otworzy ł oczy i zobaczy ł, że jeden z ekranów na ścianie migocze na niebiesko. By ł przekonany, że widzi na nim swoją Kerstin. To nie by ła ona. Upły nęło wiele sekund, nim otrząsnął się wy starczająco, by po pierwsze wy łączy ć muzy kę, a po drugie rozpoznać tę twarz. Podobnie jak u Kerstin otaczała ją grzy wa ciemny ch włosów. Poza ty m by ła bardzo włoska. Nigdy dotąd nie widział Donatelli Bruno w takim stanie. Premonition, pomy ślał Paul Hjelm i wzdry gnął się. – Donatella? – spy tał ostrożnie, niemal szeptem, bo głos odmawiał mu posłuszeństwa. – Tak – odparła głucho Donatella Bruno. – Tu Rzy m. Jesteś tam sam? – Jest jeszcze wcześnie. – Owszem – przy znała Bruno. – Dobrze, że cię zastałam. Ciebie, i ty lko ciebie. – Chy ba nie ma sensu tego przeciągać – powiedział Hjelm. – Po prostu mi powiedz. Donatella Bruno odchrząknęła, bezgłośnie wciągnęła powietrze i powiedziała: – Dzisiaj w zameczku w Bazy likacie znaleziono zwłoki Fabia Tebaldiego i Lavinii Potorac. Zostali ze stuprocentową pewnością zidenty fikowani. Hjelm zamknął oczy. Jeszcze nigdy tak bardzo nie tęsknił za muzy ką. – Jak zginęli? – zapy tał i w tej samej chwili py tanie wy dało mu się zupełnie nieistotne.

– Wy lecieli w powietrze. Według techników najpierw wy sadzono Potorac mniejszy m ładunkiem, potem Tebaldiego. Wnętrze zamku zniszczy ł pożar, bo cały parter nasączono bezwonną łatwopalną substancją. Większy ładunek, ten, który zabił Tebaldiego, by ł podobno przy klejony do zwłok Il Sorridente. Il Sorridente oraz Il Ricurvo też wy lecieli w powietrze, ale ponoć by li wtedy martwi. W spalony m zamku znaleziono DNA należące wy łącznie do tej czwórki. – Skorzy stali z okazji, żeby zatrzeć ślady – stwierdził Hjelm. – Pewnie tak należy na to spojrzeć – zgodziła się Bruno i uniosła jakąś teczkę. – To nasz jedy ny trop. Hjelm przy jrzał się teczce. Wy dawało mu się, że dostrzega na niej ciemniejsze kółko. – Ślad po filiżance kawy ? – spy tał – Sądzę, że to znak jedy nego z dawny ch kolegów Tebaldiego, któremu ufał. Najwy raźniej pomy lił się w swojej ocenie. – Nie wspominamy o ty m, co ja zrobiłem – powiedział Paul Hjelm. – Ty ? – Nigdy nie powinienem by ł pozwolić Tebaldiemu, żeby tam pojechał. A już na pewno nie powinienem by ł dopuścić do tego, by zabrał ze sobą Potorac. – To prawda, że niedawno urodziła dziecko? – Tak – potwierdził Hjelm. – Córeczkę Nadię. Popełniłem potworny błąd. – Jeśli to dla ciebie jakieś pocieszenie, wszy scy popełniliśmy błąd. Hjelm spojrzał na katedrę, której dalsza część pogrążona by ła w mroku. Wy dało mu się, że coś się tam porusza. – Chcesz jeszcze coś dodać? – spy tał. – Nie wiem, czy w ogóle można tu coś dodać – odparła Donatella Bruno. I zniknęła w niebieskawej bły skawicy. Paul Hjelm siedział zupełnie sam, zapatrzony w ciemność. Miał wrażenie, że tam, w mroku, coś się kotłuje. A potem zaczął płakać.

Powrót do domu Pekin, 15 kwietnia W MIARĘ JAK SAMOLOT schodził coraz niżej, coś w niej narastało. Nie by ło to łagodne, piękne uczucie, że wreszcie jest w domu. I nie by ło to też jego przeciwieństwo: niepokój, że zamy kają się wokół niej mury więzienia. To by ło inne uczucie, bardzo trudne do określenia. Uczucie, że ląduje nie w ty m kraju, który opuściła. Uczucie, że może się wy darzy ć właściwie wszy stko, w każdej chwili. Uczucie, że znajduje się w największy m kraju świata i że w ty m kraju dzieje się niesamowicie dużo rzeczy, które trudno zrozumieć albo który ch konsekwencje trudno przewidzieć. Wstała i ruszy ła do wy jścia. Zeszła po schodach i zajęła ostatnie wolne miejsce w autobusie czekający m na pły cie lotniska. Później stała przy taśmie z bagażami i czekała na swoją walizkę. Dziwnie by ło widzieć te twarze. Twarze z jej świata. Twarze z dzieciństwa. A jednak takie obce. Jakby wdarła się tutaj jakaś nieznana siła. Wreszcie nadjechała jej walizka. Duża, czerwona. Wszy stkie te miejsca, w który ch by ła. Wieki temu kupili ją w Bengbu. W inny m ży ciu. Wtedy by ło ich czworo. By li prawdziwą rodziną. Pewnego dnia jej mąż wrócił do domu z tą walizką i powiedział, że teraz stać ich na wy jazd za granicę całą czwórką. Jego nowa praca w fabry ce. Jej stała posada nauczy cielki. Teraz to będzie możliwe. Chłopcy niedługo będą duzi. Gospodarka poprawia się z dnia na dzień. Standard ży cia nieustannie rośnie. Trwała poprawa jakości ży cia. Wszy stko na właściwej drodze, zmierzające we właściwy m kierunku. Czasem zdarzało się, że zatrzy my wała się przy niej w mieszkaniu w Bengbu. Stała i patrzy ła jak urzeczona na tę wielką czerwoną walizkę. Wszy stko to, co się z nią wiązało. Wszy stkie te obietnice. Wnuki rewolucji kulturalnej. Kto my ślał o demokracji? Kto my ślał o ty m wszy stkim, co powinno się rozwijać, w miarę jak rósł poziom wy kształcenia i zarobków? Kto my ślał o nienaruszalnej ludzkiej godności? Kto miał czas na takie rzeczy ? Wszy stko pędziło naprzód. Rozwój, szy bkie przewijanie do przodu. Pragnienie, by dogonić resztę świata. By mieć. Tak jak wszy scy inni. Przetaszczy ła wielką czerwoną walizkę przez punkt odprawy celnej, pokazała paszport w okienku i znalazła się na zewnątrz. By ła w Pekinie. Wang Yunli przy stanęła pod szary m od spalin kwietniowy m niebem przy wejściu na lotnisko. Nagle nie by ła wstanie się poruszy ć. Pod wejście zajechały właśnie trzy duże autobusy. Ich drzwi otworzy ły się jak na dany sy gnał. Wy padła z nich pstrokata, rozpędzona gromada. Tak jest wtedy, gdy jednocześnie wy kluwają się setki kijanek, takie mnóstwo naraz, że woda aż gęstnieje. Wang Yunli otoczy ł ocean chińskich dzieci, na oko dziesięcioletnich. Biegały, skakały, śmiały

się. Wy ciągnęła do nich rękę, obie ręce. Żadne nie podeszło. Żadne nie rzuciło się w jej ramiona. Żadne nie dotknęło jej dłoni. By ła zupełnie, ale to zupełnie sama. Jej spojrzenie pochłonęła wieczność.

Wyjazd Haga, 19 kwietnia MARK PAYNE SPOGLĄDAŁ na swoją rodzinę i czuł się dziwnie. Wszy stko by ło takie niejednoznaczne. Z jednej strony, naraził ich na śmiertelne niebezpieczeństwo. Z drugiej, właściwie uratował im ży cie. A z trzeciej, zmusił ich, żeby zmienili tożsamość i wy jechali z kraju. Pochwy cił spojrzenie swojej żony. By ło trudne do zniesienia. Ale bez niej już by nie ży ł. Bez niej, bez Ethana i Olivii. Dla nich to zrobił. Ty lko jak miałby im to wy jaśnić? Wy jaśnić, nie czy niąc ich przy ty m po części winny mi? Bo przecież chy ba nie by li temu winni? Wziął na ręce Olivię i pocałował ją w policzek. Ujął dłoń żony. Ethan wcisnął się między nich. Czekali. Czekali w czy mś, co przy pominało śluzę. Drzwi się rozsunęły, przeszli dalej, drzwi zasunęły się za nimi. W pomieszczeniu by ło zupełnie pusto. Żadny ch rzeczy. A teraz stali przed kolejny mi drzwiami i czekali. Ty lko oni. Zupełnie sami. Pewnie to dobry znak. Bardzo niewiele zaangażowany ch osób. Bardzo niewiele potencjalny ch przecieków. Przy jechali do Holandii czarny m minibusem. Tunelem pod kanałem La Manche. Od szofera dzieliła ich przy ciemniona szy ba. Oni nie widzieli jego, on nie widział ich. Mark Pay ne czuł, że spogląda prosto w przy szłość. To by ło jak scena z filmu science fiction. Drzwi się otworzy ły. Wszy scy czworo zbili się w gromadkę, insty nktownie stanęli blisko siebie. W pomieszczeniu by ło troje ludzi nieco starszy ch od Pay ne’ów. Spoglądali na nich zdziwieni. Oni również by li rodziną. Podeszli bliżej. Przy witali się. – Mark Pay ne – powiedział Mark Pay ne, ściskając dłoń jasnowłosego mężczy zny. – Mówili, że tu możemy podawać dawne nazwisko. Nigdy więcej nie będziemy go uży wać. Blondy n pokiwał głową. Wy glądał jak żeglarz, jego przednie zęby wy dawały się zupełnie nowe. – Carl-Henric Stiernmarck – powiedział. – A to moja żona Wictoria i sy n Johannes. Sy n siedział z gitarą akusty czną w ręce i wy dawał się naburmuszony jak każdy nastolatek. Miał jednak w oczach blask, promieniującą siłę ży ciową. Żona dreptała w miejscu. Wy glądało to trochę dziwnie. – Niewiele zobaczy liśmy w Hadze – stwierdził Mark Pay ne. – No tak – przy znał Carl-Henric Stiernmarck. – Chy ba właśnie o to chodziło. Zobaczy ć jak najmniej, by ć jak najmniej widziany m. – Chy ba zebrano nas tutaj, żeby nam wspólnie udzielić instrukcji – powiedział Pay ne. – Tak zakładam – zgodził się z nim Stiernmarck. Obaj mężczy źni usiedli trochę z boku. Z dala od rodzin. Spoglądali po sobie. W końcu Stiernmarck się uśmiechnął. – By ć ojcem rodziny teraz to nie to samo, co by ć nim w czasach naszy ch ojców.

– Tak – przy znał Pay ne. – Dzisiaj to nie to samo. – Mój ojciec założy ł firmę, która by ła cały m moim ży ciem – podjął Stiernmarck. – Jeszcze za patriarchatu. – Mój ojciec by ł policjantem tak jak ja – odparł Pay ne. – I nigdy nie dał się namówić na żadne przekręty. To by ły inne czasy. – Z drugiej strony – zauważy ł Stiernmarck – nie wiem, czy chciałby m, żeby te czasy wróciły. To, co się nie rozwija, ginie. – Prawda – przy znał Pay ne. – Szczerze mówiąc, teraz też zginęło dużo ludzi. Przez chwilę się śmiali. Nie, rechotali. Mark Pay ne patrzy ł na Johannesa Stiernmarcka grającego na gitarze Ethanowi i Olivii, którzy przy glądali mu się wielkimi oczami. I zaśpiewał jakąś dziecięcą piosenkę. Wy glądali, jakby dobrze się ze sobą czuli. Za kilka minut się rozstaną i nigdy więcej nie spotkają. – A więc tak wy gląda przy szłość? – spy tał Pay ne. – Popełniamy przestępstwo, sy piemy i dostajemy drugą szansę, jeśli okażemy się wy starczająco cenni? W przeciwny m razie zostawiliby nas na lodzie. Dostajemy drugą szansę, jeśli chcą nas zamordować wy starczająco potężni przestępcy. Czy społeczeństwo zawsze będzie słabsze niż między narodowe organizacje przestępcze? Carl-Henric Stiernmarck spoglądał na niego. – Nie rozumiałem, jacy są potężni – powiedział w końcu. – Ja też nie – odparł Pay ne. – Chciałem ty lko dorobić trochę na boku. Żeby spłacić kredy t za dom. Stiernmarck przez chwilę kiwał głową. Potem spojrzał na Pay ne’a i powiedział: – Jeśli jeszcze kiedy kolwiek w ży ciu będę miał szansę założy ć firmę, teraz przy najmniej wiem, jak to się powinno robić.

Zebranie Haga, 20 kwietnia MOŻE NIE BYŁO TO do końca prawdą, ale gdy Jutta Bey er jechała na rowerze do budy nku Europolu ulicą Raamweg w Hadze, naprawdę miała wrażenie, że nadeszło lato. Powietrze się zmieniło, stało jakby bardziej treściwe, gęściejsze. Dzika zieleń porastająca budy nek Europolu piętrzy ła się niczy m w oazie napotkanej po długiej wędrówce przez pusty nię. Jutta skręciła na parking i wpadła na posiniaczonego Marka Kowalewskiego, który nie uśmiechał się już tak szeroko jak kiedy ś. Zaparkowali rowery obok siebie. – Zepniemy je razem? – zapy tał Marek i zagrzechotał łańcuchem jak jakiś kiepski duch. – Dobrze – odparła Jutta i pozwoliła mu zrobić to, co zaproponował. Weszli do budy nku. W ty m momencie Kowalewski dostał potężnego ataku kaszlu. – Jeszcze ci nie przeszło? – zapy tała, odczekawszy, aż atak minie. – Z każdy m dniem jest coraz lepiej – odparł Kowalewski – ale pewnie nigdy nie odzy skam pełnej wy dolności płuc. By ło tak jak mówiłaś. Powinienem by ł pamiętać, że jestem gliną od papierkowej roboty. Jutta Bey er się uśmiechnęła. Potem przy pomniała sobie Tony ’ego Robbinsa. Jej pomy sł, by pogadać z nim na czacie, doprowadził do jego śmierci. Z niemal masochisty czną starannością czy tała materiały ze śledztwa bry ty jskiej policji w sprawie morderstwa w Porthtowan. Tony ’ego najpierw torturowano, również drutem kolczasty m, potem ścięto mu głowę. I to wszy stko jej wina. Dość przy gnębieni dotarli do drzwi sali konferency jnej, którą teraz wszy scy nazy wali katedrą. Przy drzwiach stał Felipe Navarro i poprawiał sobie krawat, wy sunąwszy koniuszek języ ka. Otworzy ł drzwi i przy trzy mał je pełny m galanterii gestem. – Dziękuję – powiedziała uprzejmie Jutta Bey er. – Nie ma za co – odparł szarmancko Felipe Navarro. Reszta tego barwnego towarzy stwa by ła na miejscu, chy ba w dość dobrej formie. Miriam Hershey wciąż miała na nosie ogromny opatrunek z czegoś, co wy glądało jak gips. Wokół niego na jej twarzy rozlewały się siniaki niczy m na ścianie, przez którą biegnie pęknięta rura. By ła jednak wesoła. Znów siedziała z Laimą Balodis. Przeszły tak wiele, lecz mimo to chichotały jak dwie uczennice. Jutta pomy ślała, że to na swój sposób zdrowe, choć szalenie iry tujące. Usiadła obok Arto Söderstedta. To by ło całkowicie oczy wiste. Podniósł wzrok i kiwnął głową. Potraktowała to jako zapowiedź, że pozostaną partnerami na zawsze. Angelos Sifakis siedział i rozmawiał z Corine Bouhaddi. Kowalewski poczuł się tak, jakby wrócił do domu. Uśmiechnął się. Naprawdę szeroko. Miał wrażenie, że od dawna tego nie robił. Wy darzenia w Nowy m Jorku wpły nęły na niego silniej, niż mógł przy puszczać. Raczej na umy sł niż na ciało. Nie mógł oddy chać pełną piersią, co oczy wiście nie by ło przy jemne, lecz o wiele gorsze by ło to, że często budził się w środku nocy, mocując się z trupami, które miały

szy je owinięte drutem kolczasty m. Felipe Navarro podszedł do komputera stojącego na pusty m blacie. Wcisnął kilka przy cisków i z sufitu zsunął się wielki ekran. Kolejny ch kilka przy cisków przy wołało na biały m tle dokładne odwzorowanie tablicy interakty wnej z pomieszczenia biurowego. Pojawiło się tu kilka nowy ch elementów. Mały krzy ży k przy zdjęciu Minotaura. I krzy ży ki przy fotografiach Lavinii Potorac i Fabia Tebaldiego. Navarro nie chciał ich tam umieszczać, uważał, że to makabry czny pomy sł, ale Paul Hjelm się uparł. Jorge Chavez siedział trochę z boku i wpatry wał się w krzy ży k przy zdjęciu Minotaura. My ślał o swoim garniturze. Chociaż właściwie wcale nie. Szczerze powiedziawszy, nie my ślał nawet o Potorac ani o Tebaldim. W tej chwili pochłaniało go głównie to, że niedługo przy jedzie Sara. Co prawda po to, by go zmienić, ale spędzą razem kilka dni. Potem miał pojechać do domu, do dzieci, za który mi coraz bardziej tęsknił. Isabel i Miguel. Przeciwieństwo całego tego gówna. W ty m momencie na salę wszedł Paul Hjelm. Odwrócił głowę i spojrzał na odwzorowanie tablicy interakty wnej. Po chwili spy tał: – O co właściwie chodziło w całej tej sprawie? Członkowie Opcopu spoglądali po sobie. Bardzo niewielu z nich miewało trudności z mówieniem prosto z mostu o ty m, co my ślą. Teraz słowa więzły im w gardle. Zaległa cisza. Potem Arto Söderstedt poczuł wstrząsający nim centy metr po centy metrze dreszcz, od szpiku kości w palcach nóg aż po najgłębsze zakamarki móżdżku. Najbardziej przenikliwy chłód, jakiego kiedy kolwiek doświadczy ł. Mroźny zimowy wiatr, wiatr zdrady wiejący z odludnej doliny. – O przy szłość – powiedział. I w tej chwili złoży ł świętą przy sięgę. Paul Hjelm przez chwilę kiwał głową. Potem odparł: – Może i tak. Przy szłość naszą i świata. Jeśli zaś chodzi o Opcop, to mogę was poinformować, że przy szłość wy gląda niespodziewanie dobrze. Nie dostaliśmy żadnej oficjalnej repry mendy z powodu wy darzeń we Włoszech, ale wiecie, co o ty m my ślę. Nie powinienem by ł pozwolić im jechać. – Jak niby miałby ś ich powstrzy mać? – spy tał Angelos Sifakis. – Tebaldi i tak by uciekł, nawet gdy by ś go skuł. – A Potorac pojechałaby z nim – dodała Corine Bouhaddi. – Nawet gdy by ś odesłał ją do domu. – Najważniejsze jest to, że jesteśmy z tobą – oświadczy ła Jutta Bey er. – Nikt z nas nie uważa, że popełniłeś jakiś błąd. Hjelm nie by ł w stanie powstrzy mać uśmiechu. – Natomiast, jak wiecie, mieliśmy trochę kłopotów po wy darzeniach w Berlinie – podjął. – Trudno by ło wy jaśnić to, co się stało w placówce Kanalbank, nie wspominając przy ty m o współpracy europejskiej. W końcu sprawa się rozwiązała. Szef berlińskiego biura Dieter Hamann… – Nie wiedziałem, że by ł szefem – wy buchnął Chavez. – Tak, by ł. I dalej jest. Dochodzi do siebie po postrzale w pierś. Udało mu się też przenieść odpowiedzialność na Bundeskriminalamt, do którego on i Lara Drescher należą, odkąd zaczęli pracować w policji. Ty m samy m uznano oficjalnie ich zasługi. Prawdziwy ch bohaterów tej akcji

Laimę Balodis i Jorge Chaveza przedstawiono jako między narodowy ch pomocników. Przy kry wka zadziałała zgodnie z naszy m planem. – Ty lko mnie nie zaliczaj do bohaterów – powiedział Chavez. – Laima okazała się o wiele by strzejsza ode mnie. Od razu zabrała się do tego, co najistotniejsze. Uniemożliwiła Minotaurowi komunikację ze światem zewnętrzny m. – Masz całkowitą rację – przy znał Hjelm, wskazując szerokim gestem w stronę Laimy Balodis. – Nie wiem, skąd się właściwie wzięły te noży czki, ale to by ło genialne. – To by ło wtedy, kiedy stałam pod drzwiami i czekałam na Jorge – powiedziała cicho Balodis. – Zawsze noszę ze sobą małą kosmety czkę. W niej miałam noży czki. – Wy jaśnij dlaczego – poprosił Chavez. – Co takiego widziałaś, czego ja nie widziałem? – Ty lko ty le, że stał tam komputer. Komputery mają kable. Trzeba by ło odciąć komunikację. Właściwiewy brałam dość pry mity wny sposób. Ty powstrzy małeś Fedrę z nożem. – Jakby to miało jakieś znaczenie… – mruknął Chavez. – Winthrop i tak zginął. Ty lko że gdy by m jej nie powstrzy mał, nie obry zgałby nas jego mózg. – To miało znaczenie dla Jane Bennings – wy jaśnił Hjelm. – Nie stała się morderczy nią. Mogliśmy ją wy puścić i pozwolić, by wróciła do rodziny na Manhattanie. W przeciwny m razie musiałaby spędzić dwadzieścia lat w niemieckim więzieniu. – Nasuwa się py tanie, czy nie by łoby lepiej, gdy by zamiast tego skontaktowała się z Barackiem Obamą w Palm Beach – zauważy ła Corine Bouhaddi. – No tak – odezwał się Marek Kowalewski. – Dla mnie to jedna z wielu nierozwiązany ch zagadek. Jak, u diabła, Amery kanka Jane Bennings tak szy bko została kasjerką w niemieckim banku, i to na dodatek w ty m właściwy m? – Tak, Corine – powiedział Hjelm, spoglądając na Bouhaddi. – Tu naprawdę miałaś rację. – To sprawka Rogera Venice’a z The Spa at The Breakers w Palm Beach – odparła Bouhaddi. – Jakiś czas pracował w recepcji na parterze budy nku przy Osiemdziesiątej Czwartej Wschodniej, gdzie mieszkali Benningsowie. W przeszłości by ł fałszerzem. Jane i Roger mieli ze sobą dobry kontakt. Gdy Jane zobaczy ła zwłoki Rianny Tinsley ułożone w pozie Ariadny, nie zastraszy ło jej to i nie skłoniło do milczenia, na co liczy ł Asterion. Wtedy skontaktowała się z Venice’em. Wy robił dla niej fałszy wy paszport i dał jej tożsamość amery kańskiej pracownicy bankowej z między narodowy m doświadczeniem. Skontaktował ją też z między narodowy m biurem pośrednictwa pracy. Oni z kolei załatwili jej posadę w Kanalbank, który najwy raźniej zawsze szuka wy kwalifikowanego między narodowego personelu. Rianna powiedziała jej przecież, gdzie to się ma wy darzy ć. Przy puszczam, że jej amery kański upór i tupet załatwiły resztę. Wiedziała, że rozpozna Minotaura. Poza ty m dobrze mówi po niemiecku. – I fakty cznie chciała pomścić swoją dawną przy jaciółkę Riannę Tinsley – dodał Hjelm. – Co tam, u diabła, robił Ray Hammett? – spy tał Kowalewski. – Jest niezwy kle zajęty m człowiekiem – stwierdził Hjelm. – Oczy wiście nie znamy jednoznacznej odpowiedzi, ale najsensowniejsza hipoteza brzmi tak, że Asterion miał trzech zleceniodawców, a nie dwóch, jak sądziliśmy. Wy daje mi się, że wcześniej ktoś to sugerował. – No dobra – stwierdził Kowalewski. – Antebellum Invest, ‘Ndrangheta i… kto? – Ludzie, który m by ło na rękę, by Nathaniel D. Winthrop przeprowadził zamach wy mierzony w Łotwę, bo to by łoby korzy stne również dla nich. Ty lko musieli mieć pewność, że jeśli mu się nie uda, nie wy jdzie stamtąd ży wy.

– Żeby nie powiedział… No właśnie… o czy m? – drąży ł Kowalewski. – Tu możemy ty lko spekulować – odparł Hjelm. – Według najbardziej brawurowej hipotezy mogło chodzić o jedenastego września i World Trade Center. Może wiedział o rzeczach, które nie powinny wy jść na jaw? – Albo o który ch nie powinien się dowiedzieć Opcop – dodał Angelos Sifakis. – Nazwijmy to outsourcingiem – stwierdził Arto Söderstedt. – Trzej zleceniodawcy naraz. Niezła wy dajność. – Chy ba to ja sugerowałem, że Asterion miał trzech zleceniodawców – odezwał się Felipe Navarro. – Just for the record. – Powinienem by ł go rozpoznać – powiedział samokry ty cznie Jorge Chavez. – Długo go obserwowałem. Siedział w banku i przeglądał tę cholerną broszurę o kredy tach hipoteczny ch. Widziałem, że tam nie pasuje. My ślałem, że jest z policji. – I nie do końca się pomy liłeś – stwierdził Paul Hjelm. – Z CV Christophera Jamesa Huntingtona można się dowiedzieć, że dawno temu przez krótki czas służy ł w policji kry minalnej w Wirginii. Później również w żandarmerii wojskowej. – Powinienem by ł go zgarnąć – pokręcił głową Chavez. – Daj spokój – westchnął Hjelm. – Przeprowadziliście w Kanalbank świetną akcję. Nie wolno ci my śleć inaczej. A skoro mowa o ludziach, którzy mogli wiedzieć, że z jedenasty m września wiąże się coś podejrzanego, to mógł się do nich zaliczać również spędzający urlop na Bahamach dy rektor banku Colin B. Barnworth, kontakt Minotaura i Chińczy ków, którego Rianna Tinsley nazy wała „B”. Niestety, zapadł się pod ziemię. Najprawdopodobniej perfekcy jnie zaplanował swoją ucieczkę z kraju. – No tak, Chińczy cy – powiedział Kowalewski. – Tego też za bardzo nie ogarniam. – Arto? – poprosił Hjelm. – Jutta może to wy jaśnić – stwierdzł Söderstedt, wspaniałomy ślnie zwracając się do swojej sąsiadki. – Jasne – zgodziła się Jutta Bey er, wertując leżące przed nią papiery. – No więc chy ba by ło tak: dzięki pirackiemu kopiowaniu wy sokiej jakości skandy nawskich mebli firmie meblarskiej Hānshuì z prefektury Nagqu na Wy ży nie Ty betańskiej od dłuższego czasu wiodło się tak dobrze, że miała do zainwestowania sporą nadwy żkę kapitału. Hānshuì zwróciła się do banku Antebellum Invest z Nowego Jorku, który obiecał wielokrotnie pomnoży ć jej pieniądze. Antebellum z kolei zwróciło się do Minotaura, króla makrofunduszy, który m najwy raźniej pozostał jeszcze długo po swojej rzekomej śmierci. Działał wtedy w Niemczech pod nazwiskiem doktor Johann Wrostok. – Bardzo trudno odtworzy ć następstwo wy darzeń – zauważy ł Paul Hjelm. – Najdziwniejsze jest to, że organizacje przestępcze łączą się tak pły nnie i bez widoczny ch śladów. Zupełnie jakby nie by ło żadnego początku. To opowieść bez początku, opowieść, w której wszy stko trwa i nic nie może się zacząć bez wszy stkich już istniejący ch elementów. To świat staczający się ruchem spiralny m w dół. – Malstrom – stwierdził Arto Söderstedt. – To naprawdę dzieje się równolegle – powiedziała Jutta Bey er. – ‘Ndrangheta szuka nowy ch tras przerzutu narkoty ków i odkry wa możliwości stworzenia szlaku przerzutu heroiny z Korei Północnej przez Hānshuì i Ry gę. Niewy kluczone, że dzieje się to za sprawą kontaktów w mafii rosy jskiej albo chińskiej. Albo jednej i drugiej. Jednak ‘Ndrangheta potrzebuje pomocy

w znalezieniu dużej liczby firm meblarskich z Europy Zachodniej stojący ch na skraju bankructwa i przejęciu kontroli nad nimi. Firmy te mogły by sprzedawać pozbawione zapachu meble tapicerowane przy wożone z Azji. Mafia działa już na Łotwie, a ta z powodu kry zy su finansowego jest idealny m miejscem na pozby wanie się toksy czny ch odpadów z firm meblarskich, nad który mi chce przejąć kontrolę. Szwedzki Endy mion jest ty lko jedną z wielu takich firm zwabiony ch przez mafię w pułapkę. Bank inwesty cy jny Antebellum odpowiada za przelewanie brudny ch pieniędzy z Chin do Stanów Zjednoczony ch, a równocześnie udaje, że znajduje się na skraju bankructwa. Kiedy ich sekret może się wy dać, wy najmują firmę ochroniarską Asterion Security, która na zlecenie ‘Ndranghety zastawia pułapkę na Łotwie, aby pogrąży ć kraj w chaosie i ograniczy ć kontrolę granic. Asterion odpowiada za ochronę ministerstwa środowiska i manipuluje wy nikami analiz próbek wody z Bałty ku. Potem jego ludzie włamują się do piwnicy, żeby móc swobodnie zmanipulować numer IP w serwerowni na ostatnim piętrze budy nku i skierować podejrzenia na niewy godnego polity ka Kristapsa Bergmanisa. Minotaur od dawna szukał inwestorów do zamachu finansowego, przy który m atak na szwedzką koronę w latach dziewięćdziesiąty ch wy daje się dziecinną igraszką. Za sprawą kontaktów Antebellum Łotwa staje się oczy wisty m celem. Ale Hānshuì i Antebellum muszą się uporać z zagrożeniem wewnętrzny m. W ty ch organizacjach są ludzie, którzy pojęli, co się dzieje, jakie bezprawne i niemoralne jest to wszy stko. A jednak ani Rianna Tinsley z Antebellum, ani Sonam Phuntsok z Hānshuì nie widzą wielkiej, niemal niemożliwej do ogarnięcia całości. W każdy m razie Antebellum wy najmuje Asterion, by unieszkodliwić ich oboje. – Ich genialny m posunięciem by ło coś tak prostego jak wiadomość na Twitterze – wtrącił Arto Söderstedt. – Wiedzieli, że zarówno Tinsley, jak i Phuntsok by li akty wny mi twitterowcami. Zwabili oboje dokładnie we właściwy m czasie. Asterion zdąży ł uakty wnić swoich zatrudniony ch na miejscu policjantów i dorwał Tinsley i Phuntsoka na oczach bezradnego obserwatora z Europolu. – Chy ba w ty m kontekście możemy stwierdzić, że chińskie władze wzięły pod lupę Hānshuì – powiedziała Jutta Bey er. – Obiecały, że zostaną pobrane próbki wody z rzeki Saluin w prefekturze Nagqu. Zaproszono do udziału między narodowe organizacje na rzecz ochrony środowiska. Paradoksalnie istnieje możliwość, że przy czy ni się to do zacieśnienia współpracy Chin z inny mi państwami. I do demokraty zacji. – Spore próbki wody zostaną również pobrane wzdłuż całego łotewskiego wy brzeża – odezwała się Laima Balodis. – I litewskiego. Musimy odnaleźć te toksy czne odpady zrzucone przez statek widmo. Ze względu na Bałty k. – No właśnie, Łotwa – wtrącił Hjelm. – Jak wiecie, kraj otrzy mał poży czkę kry zy sową od Unii Europejskiej. Dewaluację powstrzy mano, między narodowi inwestorzy nie wy cofali się po ty m, jak Kristaps Bergmanis okazał się niewinny. Wciąż panuje tam kry zy s gospodarczy, lecz na szczęście się nie pogłębił. Właściwie jest trochę lepiej. Bergmanis usiłuje przeforsować utrzy manie stały ch patroli ekologiczny ch wzdłuż wy brzeży Bałty ku. Wzbudził nawet niepokój władz Szwecji. Jak wiadomo, szwedzka linia brzegowa jest dość długa. – Pora posmakować własnego lekarstwa, jakby to powiedział Bendiks Vanags z Ry gi – rzucił Chavez. – Co poza ty m? – podjął Paul Hjelm. – Chief Inspector Ralph Dry den z The Metropolitan Police Service stanął na nogi i ponoć ma się ożenić z Hazel Mallory, lekarzem medy cy ny

sądowej. Uprzejmie, lecz stanowczo odrzucili propozy cję Commandera Andrew Crowley a, by to on udzielił im ślubu. – Jane Bennings wróciła do domu w Nowy m Jorku – dodała Corine Bouhaddi. – Nasza Fedra dołączy ła do Amnesty International, ostro działa na rzecz zniesienia tortur we wszelkiej postaci w Stanach Zjednoczony ch. I akty wnie działa przeciw Antebellum. Próbuje ich pogrąży ć. Oni całą odpowiedzialność zrzucają na zaginionego Colina B. Barnwortha. Twierdzą, że to wszy stko jego wina. – Wang Yunli wróciła do Chin – powiedział Jorge Chavez. – Zamierza konty nuować pracę w coraz mocniejszej organizacji na rzecz praw człowieka, do której należy. Pewnie nigdy nie odzy ska swoich dzieci. – U nas zbliża się lato – powiedział Hjelm. – Rodziny Stiernmarcka i Pay ne’a otrzy mały nową tożsamość i zostały wy wiezione w świat. A jakich drani właściwie złapaliśmy ? – Chy ba łatwiej będzie powiedzieć, komu się upiekło – odezwał się Arto Söderstedt. – Nie ukarano nikogo z zarządu Hānshuì. Antebellum Invest właściwie odparło zarzuty. Colin B. Barnworth jest co prawda poszukiwany między narodowy m listem gończy m, a Kongres amery kański ma zrewidować decy zję o pomocy kry zy sowej dla Antebellum, ale wiąż mają chińskie pieniądze, które zainwestują pewnie w papiery trochę bezpieczniejsze niż makrofundusze Nathaniela B. Winthropa. Nie dorwaliśmy nikogo z ‘Ndranghety, z wy jątkiem Il Sorridente i Il Ricurvo. Może w przy szłości będziemy trochę bardziej czujni, jeśli chodzi o eksport tapicerowany ch mebli. Statku z toksy czny mi odpadami oczy wiście nie znaleźliśmy. – Bry ty jskie śledztwo wewnętrzne też nic nie dało – powiedziała Miriam Hershey. – Nie znaleziono żadny ch winny ch prócz Colemana, Pay ne’a, Bartona i Combesa. Zabicie ich wszy stkich z wy jątkiem Pay ne’a pozostaje niewy jaśnione. – Policjanci z Włoch nie znaleźli żadny ch inny ch śladów w zamku pod Potenzą – dodał Hjelm. – Są natomiast coraz bardziej przekonani, że chodziło o miejsce spotkań La Santy, jeszcze tajniejszej organizacji w ramach tajnej ‘Ndranghety. Mimo wszy stko może istnieć sporo śladów papierkowy ch. Przy puszczam, że Tebaldi się tego domy ślał. Nigdy nie potwierdzimy ty ch przy puszczeń… Przez chwilę panowała cisza. Potem Söderstedt podjął: – Asterion Security Ltd. wy szło z tego bez szwanku. Oni i Christopher James Huntington zniknęli bez śladu. Pozwolili się zniszczy ć. Wkrótce pojawią się ponownie w takiej formie, jaka będzie najbardziej odpowiadała dany m czasom. – Czasom outsourcingu – rzuciła Jutta Bey er i zauważy ła uszczęśliwiona, że Söderstedt się do niej uśmiechnął. – No to jakich drani złapaliśmy ? – spy tała Corine Bouhaddi. Wszy scy zaczęli się rozglądać, szukając kogoś, kto znałby odpowiedź. Na próżno. – Zgadza się – powiedział Paul Hjelm. – Nie złapaliśmy ani jednego drania. Zginęło dwóch mafiosów, paru skorumpowany ch policjantów, zwy kłe płotki, zginął wielki i nieuchwy tny przestępca gospodarczy, wy puściliśmy kilku drobniejszy ch przestępców, Pay ne’a, Stiernmarcka, Bennings. Chciałby m wierzy ć, że to wszy stko coś znaczy. Zobaczy liśmy masę nowy ch rzeczy. Uchy liliśmy wiele drzwi, które wcześniej by ły nieznane albo niety kalne. Uratowaliśmy mały, ale ważny europejski kraj. Przede wszy stkim pokazaliśmy, że Europejczy cy potrafią ze sobą współpracować bez jakichś wielkich zgrzy tów. To jest w ty m wszy stkim najważniejsze dla

przy szłości. Wskazaliśmy na istnienie przestępczości, której nie widać na co dzień. Albo widać ty lko fragmenty. Z całą mocą podkreślam, jaką niesamowitą robotę wy konaliście wszy scy. Pora skorzy stać z nadchodzącego lata. Opcop jest teraz stałą jednostką. Jeszcze przez jakiś czas będziemy musieli działać tajnie, ale według dowództwa Europolu i przy wódców całej Unii Europejskiej wskazaliśmy drogę ku przy szłości. Przekonamy się, jak to z ty m będzie. – Mam jeszcze py tanie – odezwał się Marek Kowalewski. – Od dłuższego czasu nie daje mi ono spokoju. Po co, u diabła, Asterion wy mordował całą rodzinę Ritchiech w Queens? – Też się nad ty m zastanawiałem – powiedział Paul Hjelm. – Asterion nie wiedział, że Rianna Tinsley zaadresowała swoją wiadomość do nas, przy najmniej tak rozumiem. W ogóle nie wiedzieli o tej wiadomości. I miejmy nadzieję, że o nas też nie. Naprawdę udało jej się zatrzy mać tę wiadomość dla siebie. Przy chodzi mi do głowy, że Rianna podczas długich tortur wy dała Ky le’a Ritchiego. I Christopher James Huntington doszedł do wniosku, że Ky le może by ć źródłem przecieku. Co zresztą by ło prawdą. Ky le wiedział niemal wszy stko to, co wiedziała Rianna. Gdy by się dowiedział, że została zamordowana, pewnie zwróciłby się do prasy z całą złością i frustracją muzy ka grającego indie. – A może Rianna nie miała z ty m nic wspólnego? – zastanowiła się Miriam Hershey. – Asterion i bez tego mógł się dogrzebać do związku Rianny z Ky le’em. To by ł przecież jej ostatni romans i ry zy ko, że powiedziała akurat jemu, wy dawało się największe. W każdy m razie nie sądzę, żeby Rianna Tinsley coś im powiedziała. Nie sądzę, żeby wy dała Ky le’a. My ślę, że wy trzy mała do końca. Jak każdy człowiek, w który m naprawdę coś płonie. – Głuchego telefonu nigdy nie ogarnęli – powiedział Marek Kowalewski. – Albo też grają w niego przez cały czas – odparł Hjelm. Przez chwilę na sali panowała cisza. Paul Hjelm powoli potarł twarz i powiedział: – Cały materiał macie w komputerach i na ścianie interakty wnej. Proponuję dwa ty godnie intensy wnej pracy, żeby posklejać tę sprawę do kupy. A potem będziemy musieli pójść dalej. Na dziś wam dziękuję. Mam nadzieję, że w głębi serca czujecie, czego udało się wam dokonać. Dziękuję, moi przy jaciele. Później wy szli. Jeden po drugim. Powoli, gęsiego. Wy szli Felipe Navarro i Angelos Sifakis. Wy szła Miriam Hershey z Laimą Balodis. Wy szli Corine Bouhaddi i Jorge Chavez. I wy szedł Arto Söderstedt. Jutta Bey er została. Nie czuła się na siłach, by wstać. Jej spojrzenie przy lgnęło do ekranu. W końcu została sama z Hjelmem. Paul Hjelm spojrzał na nią z pewną czułością. To by ło tak, jakby spoglądał na własną odległą historię. – Wszy stko w porządku, Jutto? – spy tał. – Nie wiem. Czy jeszcze kiedy ś może by ć w porządku? – Większość rzeczy da się zostawić za sobą – stwierdził Hjelm. – Potrzebujesz pomocy ? – Mam przecież Arta – uśmiechnęła się Bey er. – Tak, on to prawdziwy psy cholog. – Hjelm odpowiedział jej uśmiechem. Spojrzał na odwzorowanie tablicy elektronicznej. – Może powinnaś zapamiętać ten schemat i zastąpić nim mapę Europy w swoim atlasie? Spoglądali na nieprzenikniony chaos strzałek, ramek, liter. By ło tutaj wszy stko. Kompletnie szalona i całkowicie logiczna mapa konty nentu, którego ideały legły w gruzach.

Nieprawdopodobna konstelacja połączeń między drgający mi w agonii częściami ciała. Odurzony pieniędzmi układ nerwowy. Potworny diagram duchowego zepsucia pod fasadą kultury. Tak, tak, pomy ślał Paul Hjelm. To też da się przeży ć. Tęsknił za Kerstin Holm. Mocniej niż kiedy kolwiek dotąd.

Kolacja dla par Haga, 24 kwietnia POSZLI DO CAFÉ RESTAURANT ROOTZ na rogu Raamstraat i Grote Marktstraat. Zegar właśnie wskazał ósmą. Dostali stolik dla czterech osób, nieco na uboczu, usiedli i spojrzeli po sobie. – No tak – powiedział Paul Hjelm. – Takie będzie nasze ży cie po Druży nie A. – Dobrze, że takie, nie gorsze – stwierdził Jorge Chavez. – Ale mogliby śmy się trochę częściej widy wać – zauważy ła Kerstin Holm. – W każdy m razie niedługo urlop – oświadczy ła Sara Svenhagen. – Patrzmy na jasne strony ży cia. – Mogę wam zaproponować westvleterena? – spy tał Chavez. – Westvleteren twaalf. Chociaż twaalf znaczy dwanaście, jest dziesięcioprocentowe. Ciemne i strasznie py szne. – Doskonały pomy sł – odparła Kerstin Holm i rozejrzała się po ciemny m lokalu. – Pomy śleć ty lko, że pierwszy raz jestem w Hadze. – Przy jeżdżaj częściej – powiedział Paul Hjelm. – A może ty mógłby ś częściej przy jeżdżać do domu? Na stole pojawiły się cztery butelki westvleteren twaalf i szklanki. Wznieśli szy bko toast, skosztowali i westchnęli z zachwy tu. – Tak, dobre cholerstwo – pochwaliła Sara, oblizawszy usta. – Dzięki za świetną robotę w Hästhagen – powiedział Paul. – Mamy jakieś powody do opty mizmu, jeśli chodzi o tę szajkę pedofilską? – Nie rozmawiajmy o pracy – zaproponował Jorge. – Po prostu cieszmy się wieczorem i wspaniały m piwem trapistów. – Niestety, łatwiej to powiedzieć, niż zrobić – westchnęła Kerstin. – W tej chwili nie wy gląda to za różowo. Sprawę przejęła grupa do walki z pedofilią. Próbują wznowić dochodzenie. Możemy ty lko trzy mać kciuki. – Albo siedzieć i kręcić nimi mły nka – stwierdził Jorge. – Często wy chodzi na to samo. – A co z tobą? – spy tała Kerstin. – Na pewno wszy stko w porządku? Trudna historia w ty m banku w Berlinie. – Jeśli człowieka raz obry zgała krew, drugi raz nie jest taki straszny – odparł Jorge. – Najgorsze jest to, że mówię poważnie i nie zgry wam się na macho. – Miałam na my śli głównie to, czy nie potrzebujesz jakiegoś wsparcia – wy jaśniła Kerstin. – Mam najlepsze wsparcie na świecie – zapewnił Jorge, pochy lił się nad stolikiem i uścisnął Sarę. Naprawdę wy dawała się po ty m trochę wzruszona. – Ale ty wy dajesz się trochę przy gnębiona, Saro – powiedział Paul. – U ciebie w porządku? – Strasznie dużo tego ględzenia o w porządku – roześmiała się Sara. – Tak, w porządku. Chy ba jestem trochę przy gnębiona, fakt. Ta sprawa by ła ciężka. – Mogę się ty lko z tobą zgodzić – odparł Paul.– Wgry zła się w człowieka. I to nie ty lko dlatego,

że wy słałem na śmierć dwoje swoich ludzi. Świat wy gląda potem trochę inaczej. – Albo po prostu wy raźniej go widzisz – zauważy ła Kerstin. – W każdy m razie świetna robota z Johannesem Stiernmarckiem, Jorge. Ile lekcji gry na gitarze zdąży łeś mu dać? – Osiem – odparł Jorge. – I nie dziękuj mnie. Podziękuj Sarze. Strasznie się uparła. – Chłopak ma talent? – spy tał Paul. – Jak najbardziej – zapewnił Jorge. – Dobre wy czucie, zero techniki. Mam nadzieję, że teraz jest trochę lepiej. Sam przy okazji trochę się zainspirowałem. – W pewny m sensie to dobrze, że się zamieniamy – stwierdziła Sara z krzy wy m uśmiechem. – To z Johannesem by ło dziwne – zauważy ła Kerstin. – Zupełnie jakby wessał w siebie całą tę sprawę, choć sam jej nie rozumiał. Przez jakiś czas czułam, że eksploduje. Albo raczej imploduje. – O nie – westchnęła Sara, zapatrzona w ciemny haski wieczór. – Nic w ty m sty lu. – Teraz w każdy m razie ma możliwość grać – powiedział Paul. – Cieszy mnie to. Gdziekolwiek na świecie wy lądował. – Lepiej tego nie wiedzieć – stwierdziła Sara, unosząc szklankę. Znów wznieśli toast. Ogarnął ich błogi spokój. – Może powinniśmy zagrać w jakąś grę towarzy ską – odezwał się w końcu Paul. – W zgady wankę? – Co to takiego? – spy tała Kerstin. – Stara gra z lat siedemdziesiąty ch – odparł Paul. – Pozornie prosta gra literowa. – Niech to diabli – burknął Jorge. – W gry towarzy skie człowiek gra, kiedy wszy stko się kończy. Dla nas się dopiero zaczęło. – Tu masz rację – powiedział Paul. – Ale to wy nika głównie z tego, że przemoc nie ma kresu. Czy w ogóle można sobie wy obrazić społeczeństwo bez przemocy i okrucieństwa? Przedtem to potrafiłem. Teraz już nie wiem. Przez chwilę milczeli. W końcu odezwała się Kerstin: – Dopóki jest to, oni nie wy grają. – To? – spy tał Jorge. Kerstin wskazała ręką na stolik i powiedziała: – To. Każde z nich uśmiechało się coraz szerzej. I oboje uśmiechali się tak samo. Po chwili Sara spy tała: – Czy Arto i Anja nie powinni by ć dziś z nami? – Łobuz od razu wy jechał na urlop – odparł Paul. – Ponoć musiał coś zrobić. Złoży ł jakąś świętą przy sięgę. – Świętą przy sięgę? – zdziwiła się Kerstin. – To przecież Arto – stwierdził Paul. – Nie ma nawet sensu py tać. Jorge Chavez wziął do ręki menu i wręczy ł po jedny m także pozostałej trójce. – Koniec rozmów o pracy i basta! I zdecy dowanie uważam, że powinniście zamówić haring.

Operation Glencoe Glencoe, Szkocja, 25 kwietnia DOPÓKI CZUŁA NA JĘZYKU smak dwudziestojednoletniej highland park, a trwało to zaskakująco długo, dała mu spokój. Siedziała na omszony m kamieniu i rozkoszowała się słońcem nad szkocką wy ży ną. Od czasu do czasu spoglądała w jego stronę. Stał na dnie wąwozu zupełnie bez ruchu. I nic nie poruszało się wokół nich. To się zdarzy ło tak nagle. Ni stąd, ni zowąd po prostu miał urlop. Cudownie się to zbiegło z uznaniem przez tę oficjalną organizację w Rzy mie nowej wy hodowanej przez nią odmiany bazy lii. Teraz istniała zatem odmiana, która nazy wała się po prostu bazy lia Anja, Ocimum basilicum Anja. Ona zaś mogła odłoży ć na bok świeżo przy słane deklaracje, zgodzić się na jego pomy sł i wy jechać na kilka dni. Trzy, najwy żej cztery. Poza ty m nie miała absolutnie nic przeciwko celowi ich podróży. Tak bardzo uwielbiała single malt whisky, że prawie by ło jej wsty d. Mimo to by li dość ostrożni dziś rano w Clachaig Inn; bądź co bądź wy bierali się w góry. A przy najmniej na długą wędrówkę. Musiała im wy starczy ć odrobina dwudziestojednoletniej whisky, której smak bardzo długo pozostawał w ustach. Czuła go coraz słabiej. Przy lecieli do Glasgow, wy poży czy li samochód i dwie godziny jechali prosto na północ. Zatrzy mali się w Clachaig Inn i zjedli cudowną kolację zakropioną wy borem najlepszy ch gatunków whisky z tego roku. Trochę oszołomieni rzucili się na zby t luksusowe hotelowe łóżko. Obudzili się wy poczęci i naprawdę szczęśliwi w dziwny m, klarowny m chłodzie bijący m od okna, które w ty ch okolicznościach zapomnieli zamknąć wieczorem. Założy li buty trekkingowe, zjedli porządne szkockie śniadanie, skosztowali dwudziestojednoletniej highland park i wy ruszy li. Zeszli do Loch Leven potem dalej na wrzosowiska i skierowali się w stronę gór. Zbliży li się do pierwszy ch szczy tów – na prawo wznosił się potężny Meall Mòr, na lewo jeszcze potężniejszy Sgorr Nam Fiannaidh – i znaleźli się właśnie u wejścia do doliny. Wy dawało im się, że daleko w rześkim, kry stalicznie czy sty m powietrzu widzą zary sy Buachaille Etive Mòr. Właśnie wtedy on się zatrzy mał. Przy stanął u wejścia do doliny. Anja Söderstedt obserwowała swojego tajemniczego męża. Rozumiała, że na coś czekał. Smak słodowej whisky trwał na języ ku, ale pozostało mu niewiele minut. Glencoe pokazy wała się od najlepszej strony. Wiosenne słońce świeciło olśniewająco, otaczając zielone szczy ty wzgórz subtelną aurą. I by ło całkowicie bezwietrznie. Arto Söderstedt stał i czekał. To by ła ta niezłomna, święta przy sięga. Stał w wejściu do Glencoe i czekał na wiatr. Musiał go poczuć. Naprawdę poczuć. Usły szał go na długo przed ty m, nim go poczuł. Wiatr zaświszczał w głębi doliny, zaszeleściły gałęzie krzewów, które dopiero zdąży ły się zazielenić. Gdy podmuch wy padł z Glencoe, by ł zupełnie lodowaty.

Arto Söderstedt stał w miejscu, w który m wiosna panowała w najlepsze, i pozwolił, by lodowaty zimowy wiatr z odludnej doliny przeniknął go do szpiku kości. W jakiś dziwny sposób dobrze mu to zrobiło. Wstrząsnął nim dreszcz, pojawiający się z najgłębszej głębi. Wtedy Arto uśmiechnął się szeroko, odwrócił do siedzącej na kamieniu żony i powiedział: – Już idziemy, kochanie. Anja Söderstedt westchnęła, wstała i stwierdziła, że smak whisky zniknął. Ruszy ła za mężem. A dolina leżała całkowicie cicha w swoim oślepiający m pięknie, szczy t za szczy tem lśniący wiosenną zielenią. Od Meall Mòr aż po Buachaille Etive Mòr imię tego przepełnionego bólem piękna brzmiało Glencoe.

Przypisy 1.

2.

Gra słów. Niezgodności w zapisie wy nikają z reformy ortograficznej, która nie objęła nazwisk. Lagerbrandt: lager – magazy n, brand – pożar; Stiernmarck: stjärna – gwiazda, mark – ziemia; Svenhagen: Sven – popularne imię męskie, hage – pastwisko. [wróć] William Szekspir, Hamlet, tłum. Maciej Słomczy ński, Zielona Sowa, Kraków 1999; akt 3, scena 1, w. 97–98. [wróć]