H. Paul Honsinger - Man Of War 2 - Honor To My

Plik jest zabezpieczony znakiem wodnym

Trylogia Man of War H. Paula Honsingera: To Honor You Call Us (Wezwał nas honor) For Honor We Stand (Honor to my) Brothers In Valor (Bracia w chwale)

Man of War

Honor to my H. Paul Honsinger Przekład Justyn „Vilk” Łyżwa

Warszawa 2015

Tytuł oryginału: For Honor We Stand Text copyright © 2014 H. Paul Honsinger All rights reserved Published in the United States by Amazon Publishing, 2014. This edition made possible under a license arrangement originating with Amazon Publishing, www.apub.com. Cover Illustration by Gene Mollica Redakcja: Rafał Dębski Korekta: Agnieszka Pawlikowska Skład i łamanie: Ewa Jurecka Wydawca: Drageus Publishing House Sp. z o.o. ul. Kopernika 5/L6 00-367 Warszawa e-mail: [email protected] www.drageus.com ISBN ePub: 978-83-64030-47-5 ISBN mobi: 978-83-64030-48-2 Opracowanie wersji elektronicznej: Karolina Kaiser

Mojej najdroższej żonie Kathleen. Jesteś moją inspiracją i radością, moim przyjacielem i towarzyszem, bezpieczną przystanią i miłością. W każdy dzień wnosisz światło, w każdą godzinę błogosławieństwo i szczęście w każdą minutę. Jeśli moja twórczość to płomień, Ty jesteś iskrą, która go roznieca. Bez Ciebie byłaby tylko ciemność. Lake Havasu City, Arizona

NOTA OD AUTORA

Dla ułatwienia dla wszystkich kotów, młodych i innych żółtodziobów nieznających terminologii i slangu stosowanego w Marynarce Kosmicznej Unii na końcu tego tomu umieszczony został słownik. Znajduje się w nim większość skrótów, odnośników i wyjaśnień dotyczących pojęć, które możecie napotkać na kartach tej książki[1].

ROZDZIAŁ 1

Godzina 5.27 Z, 15 marca 2315 Komandor porucznik Max Robichaux, dowódca USS „Cumberland”, niszczyciela należącego do Marynarki Kosmicznej Unii, miał kłopot. Nie był to kłopot z gatunku tych, które powodują „skopanie tyłka” przez wiceadmirała Hornmeyera. Nie był to także kłopot, który mógłby zaprowadzić młodego oficera przed sąd wojenny i spowodować skazanie go na dożywocie w karnej kolonii na Europie, szóstym księżycu Jowisza. Kłopot ten zaliczał się do kategorii takich, które mogły mieć śmiertelne konsekwencje. Nie tylko w przypadku Maxa, ale także jego załogi. Życie dwustu piętnastu mężczyzn i chłopców znajdujących się na pokładzie „Cumberlanda” było w rękach dwudziestoośmioletniego dowódcy. Miał on około trzydziestu minut na wyciągnięcie jakiegoś asa z rękawa, w przeciwnym wypadku mógł zacząć przygotowywać się na spotkanie z wiecznością w zimnej, czarnej przestrzeni tysiąc lat świetlnych od domu. Wyświetlacz taktyczny na konsoli Maxa w bojowym centrum informacyjnym „Cumberlanda” nie pozostawiał żadnych wątpliwości. Pokazywał trzy okręty, tworzące długi trójkąt, mknące przez system Mengis z prędkością równą połowie c. Wierzchołek tego trójkąta tworzył okręt Maxa, niszczyciel klasy Khyber. Był to szybki, doskonale wyposażony i, jak na swoje rozmiary, mocno uzbrojony okręt. Uciekał, walcząc o życie. Pozostałe dwa, znajdujące się około pięćdziesięciu tysięcy kilometrów za nim i około siedmiu tysięcy kilometrów jeden od drugiego, były jednostkami wroga. Ich załogi stanowili Krag, obcy, potomkowie gryzoni, ponad jedenaście milionów lat temu przeniesionych z niewiadomych przyczyn wraz z innymi gatunkami z Ziemi na odległą planetę. Od ponad trzydziestu lat Krag prowadzili wyniszczającą wojnę przeciw ludzkości, wojnę, którą – przy nieświadomości większości społeczeństwa ludzi, a nawet ogromnej części Marynarki Wojennej – powoli, lecz sukcesywnie wygrywali. Pod oznaczeniami H1 i H2 przy każdej z ikon reprezentujących okręty nieprzyjaciela pojawił się opis krag krk crustacean, wskazujący, że jednostki to krążowniki klasy Crustacean[2]. Sam typ okrętów oznaczał, że były one zdecydowanie większe i potężniej uzbrojone niż jakikolwiek niszczyciel. Wywiad Marynarki, nadając im tę właśnie nazwę kodową, całkiem nieźle opisał ich charakterystykę. Były to duże, potężnie uzbrojone i opancerzone okręty prosto ze stoczni, wyposażone w najnowsze silniki, deflektory, systemy obrony punktowej i inne uzbrojenie. Słowem, szczyt wojennej myśli technicznej przeciwnika. Przy spotkaniu z jednym tego typu okrętem szanse „Cumberlanda” były bardzo niewielkie, jednak przy dwóch komputerowy algorytm oceny sytuacji taktycznej stwierdzał, że „stosunek sił zdecydowanie sprzyja H1 i H2”. „Bez jaj”. Komputer ocenił prawdopodobieństwo przetrwania przez niszczyciel spotkania na jeden do siedmiu tysięcy ośmiuset dwudziestu pięciu. „Przynajmniej mamy jakąś szansę”. – Przeciwnik nadal znajduje się na naszej szóstej i zmniejsza dystans – powiedział dwadzieścia minut później młodszy porucznik Bartoli z sekcji operacyjnej. – W tej chwili odległość wynosi trzydzieści cztery tysiące kills. Tempo zbliżania się to siedemset siedemdziesiąt trzy kilometry na minutę. Ważniejsze od tego, co Bartoli powiedział, było to, czego nie dodał, a o czym wiedzieli wszyscy w BCI: takie tempo zbliżania oznaczało wyrok śmierci. Trafiony i uszkodzony zaraz po skoku „Cumberland” przy prędkościach podświetlnych nie miał już przewagi prędkości nad jednostkami Krag. Teraz to one górowały nad teoretycznie szybszym niszczycielem. W rezultacie wkrótce miały zbliżyć się na odległość dwudziestu siedmiu tysięcy dwustu pięćdziesięciu trzech kilometrów (ładna okrągła liczba w systemie Krag) i każdy z nich będzie mógł odpalić salwę

sześciu rakiet typu Foxhound. Choć wspaniałe systemy obrony punktowej w połączeniu z manewrami mogły pozwolić „Cumberlandowi” zniszczyć, ominąć, wprowadzić w błąd i uniknąć ośmiu do dziewięciu foxhoundów jednocześnie, dwanaście to było jednak za dużo. Wystarczyłoby, że przedarłby się tylko jeden pocisk i zdetonował swoją prawie stutrzykilotonową głowicę termonuklearną, a „Cumberland” wraz z załogą – stanowiącą dla Maxa niemalże rodzinę – znikłby natychmiast w oślepiającym błysku, pozostawiając po sobie nie więcej niż jedną cząsteczkę jako dowód, że kiedykolwiek istniał. Max potrząsnął głową. „Nie dziś. Dziś nie jest dobry dzień na umieranie”. Nieświadomie napinając mięśnie i zaciskając szczęki, kapitan zbliżył swój fotel do konsoli i kolejny raz spojrzał na wyświetlacz taktyczny. Dostosował skalę tak, by widzieć wszystko w promieniu jednej jednostki astronomicznej od okrętu. Nic. Zmienił zasięg do pięciu JA. Nadal nic. Dziesięć JA. Uśmiechnął się. Przesunął dłoń na panel komunikacyjny i wcisnął przycisk połączenia głosowego. – Sekcja techniczna. Mówi Brown – nienaganny angielski akcent szefa sekcji technicznej zawsze działał na Maxa uspokajająco. – Wernher, powiedziałeś, że napęd kompresyjny zdechł, ale czy miałeś na myśli, że nie mamy go całkowicie, czy też „nie mamy dużego faktora c na długich dystansach”? Z drugiej strony rozległo się chrząknięcie, a potem głos brzmiący tak, jakby należał do mieszkańca Kentu: – Chce pan wiedzieć, czy napęd kompresyjny jest całkowicie unieruchomiony? Nie wnikając w sposób wyrażenia pytania, zrozumiałem jego znaczenie, sir. Chce pan wiedzieć, czy dysponujemy jakimikolwiek możliwościami poruszania się z nadświetlną, nieważne, z jakimi ograniczeniami. Zakładam, mój złotousty dowódco, że to miał pan na myśli. – Chcę dotrzeć do tego gazowego giganta, Mengisa VI – odparł Max. – To tylko siedem jednostek stąd. Siedmiokrotna odległość między Ziemią a Słońcem. Tylko około miliarda kilometrów. Drobnostka. „No, nie bądź taki, Wernher!” – Myśli pan o wskoczeniu w górne warstwy atmosfery i ukryciu okrętu w wyładowaniach elektrycznych z burz? – Właśnie tak. – Ale zgodnie z tym, co twierdzą operacyjni, ten manewr pozwala nam kupić około czterech godzin. Co pan na tym zyskuje? – Około czterech godzin. – O! – Pięć sekund przerwy. Brown prawdopodobnie przeglądał wyświetlacz taktyczny na konsoli. – Rozumiem. „Tak, Wernher, naprawdę jest aż tak źle”. – A więc? Znów cisza. Inżynier myślał. – Sir, nie muszę panu mówić, że napęd kompresyjny został poważnie uszkodzony, gdy zostaliśmy trafieni w sekcję rufową… „Proszę, niech będzie jakieś ale”. – Ale wydaje mi się, że mógłbym go uruchomić, w bardzo ograniczonym zakresie i na bardzo krótko. Wydaje mi się, że przy naruszeniu około stu pięćdziesięciu punktów regulaminu i instrukcji bezpieczeństwa byłbym w stanie dać panu dziesięć c na sześć minut, co pozwoliłoby nam się dostać tam, gdzie pan chce. – Doskonale. – „Życie. Przynajmniej jeszcze przez cztery godziny”. – Podpiszę milion instrukcji, chociaż nie cierpię pisaniny, i zalaminuję je w złoto, jeśli dostarczysz mnie na tę planetę. A, Wernher, jeśli już uruchomimy napęd kompresyjny… – Obawiam się, że nic z tego, kapitanie. Mógłbym dociągnąć nas do punktu skoku, ale nic poza tym. Główny przekaźnik napędu skokowego został zniszczony, a na tak małym okręcie nie ma zapasowego. Zanim pan o to spyta, od razu dopowiem: tak, moi ludzie są w stanie zbudować go

samodzielnie z części zapasowych, ale jest to cholernie pracochłonne i wymaga co najmniej dwudziestu czterech godzin, o ile nie trzydziestu sześciu. – Rozumiem. W takim razie zabierz nas tylko do tego gazowego giganta. Rób, co musisz, i daj mi znać, gdy będziesz gotów. – Aye, sir. Proszę dać mi pięć minut. – Ja dałbym ci tyle czasu, ile tylko zapragniesz, Wernher. Jednak Krag dają ci dokładnie pięć minut – Max spojrzał na wyświetlacz taktyczny – i czterdzieści siedem sekund. Twoja herbatka będzie musiała zaczekać. – Rozumiem. Nie ma sprawy, babeczki dopiero stygną. Brown, koniec przekazu. Max nazywał szefa inżynierów „Wernher” ze względu na to, że jego imię i nazwisko, Vaughn Brown, przypominało brzmieniem „von Braun”, nazwisko genialnego niemieckoamerykańskiego konstruktora rakiet. Robichaux nazywał więc Browna imieniem von Brauna, co było z jednej strony żartem, ale także wyrazem ogromnego uznania dla technicznych zdolności inżyniera. – No cóż, ZDO – powiedział Max do mężczyzny siedzącego po jego prawej stronie – co będziemy robić, gdy dostaniemy się na gazowego giganta, oprócz wypicia earl greya z cytrynką i babeczkami u szefa służby technicznej? Mężczyzna siedzący po prawej stronie Maxa był zagorzałym zwolennikiem kawy. Urodzony w Brazylii na Ziemi porucznik marynarki Eduardo DeCosta, lat dwadzieścia trzy, nowy zastępca dowódcy „Cumberlanda”, zajął miejsce świętej pamięci Teksańczyka, Rogera Garcii, który zginął kilka tygodni wcześniej w bitwie o Pfelung. Jeszcze tydzień temu DeCosta był błyskotliwym oficerem wydziału operacyjnego na pancerniku „Hidalgo”. Teraz pełnił funkcję ZDO u Maxa. Świeżo promowany młody oficer odkrywał właśnie, że Galaktyka widziana z perspektywy pokoju wsparcia wydziału operacyjnego ogromnego pancernika i Galaktyka oglądana ze stacji bojowej ZDO niszczyciela w trakcie akcji to dwa zupełnie różne światy. Gdy tylko dowiedział się, jaki jest plan skipera, DeCosta otworzył bazę danych dotyczącą planety docelowej i w momencie, gdy Max zadawał pytanie, już pracował nad rozwiązaniem. – Planeta Mengis VI, szósta w systemie składającym się z dwunastu planet. Jeden i osiemdziesiąt pięć setnych masy Jowisza, osiem głównych księżyców, żaden z nich nie jest zamieszkały, niezliczone ilości mniejszych, z których większość to przechwycone asteroidy, widoczny system pierścieni, rozległe i bardzo silne pole magnetyczne, skład chemiczny: głównie kompozycja wodoru i helu ze standardowymi dla gazowego giganta pierwiastkami śladowymi, typowa dynamika atmosferyczna z wyraźnymi chmurami, skrajnymi turbulencjami, gwałtownymi wyładowaniami elektrycznymi, kilka warstw chmur amoniakowych, generalnie typowy gazowy gigant, jak Jowisz czy Epsilon Eridani V na sterydach. – Nie różnią się między sobą w różnych systemach, prawda? – Nie, sir. – Co nam to daje? – No cóż, wydaje mi się, że przynajmniej na krótką metę możemy schować się w pokrywę chmur w rejonie wyższej niż normalna aktywności elektrycznej. Ukryjemy naszą masę i sygnaturę EM, dzięki maskowaniu termalnemu nie będziemy świecić jako gorący punkt w chłodnej atmosferze. Panuje tam temperatura około stu sześćdziesięciu kelwinów, może nie jest tak zimno jak tutaj, ale to i tak tylko dwadzieścia pięć stopni więcej niż temperatura ciekłego azotu. – Racja. A teraz pomyślmy z perspektywy Krag. Gdy wejdą na orbitę około dwóch godzin po nas, co będą wiedzieć? Co zrobią? DeCosta zastanawiał się kilka sekund. – Nie ma sposobu, by zatrzeć ślady, więc będą w przybliżeniu wiedzieli, gdzie jesteśmy. Wprawdzie nie na tyle dokładnie, by wycelować w to miejsce broń, ale dość precyzyjnie, żeby wiedzieć, gdzie się zasadzić i czekać na nas. Gdybym był na ich miejscu, dokonałbym klasycznego przechwycenia wysoko – nisko. Robią to w ten sam sposób co my: parkują jeden okręt na niskiej orbicie, tuż nad miejscem, gdzie się nas spodziewają, i drugi na wysokiej, aby odciąć nam drogę, jeśli będziemy próbowali się wyślizgnąć. – Racja. Też tak myślę. Ale skoro już schowamy się w chmurach, czemu nie poczołgać się w ich

pokrywie i wyskoczyć, gdy będziemy już wystarczająco daleko? – To nie zadziała, sir. Tłumienie sygnatury termicznej głównego napędu podświetlnego zamaskuje pracę samego napędu. To świetnie działa w przestrzeni, ale w atmosferze planetarnej pracujący napęd ogrzeje otaczające gazy atmosferyczne i zostawi gorący ślad, łatwy do wyśledzenia w podczerwieni. – A co z wyślizgnięciem się na dyszach manewrowych? – Zdecydowanie za wolno, sir. Tam na dole będzie otaczać nas gęsta atmosfera. Na tych małych dyszkach nie osiągniemy dużej prędkości. Mamy tylko cztery godziny i nie odlecimy wystarczająco daleko. Zyskamy jakieś… dwanaście stopni od wektora przechwycenia, co przekłada się na siedem, osiem sekund, zanim nas odparują. – A jeśli zawiśniemy, nie robiąc nic więcej? – Około dwóch godzin możemy przesiedzieć w ukryciu termalnym, później nasz zbiornik cieplny się zapełni i będziemy musieli go opróżnić. Oczywiście, gdy to zrobimy, zdradzimy nasze położenie. Nawet jeśli wysuniemy tylko radiatory osłonięte naszą sylwetką, i tak stworzymy w atmosferze planety gorącą plamę, która z orbity będzie wyglądać jak śnieżna gałka na kupie węgla. Jeśli nie opróżnimy zbiornika, ulegnie on uszkodzeniu, zdradzając naszą pozycję i przy okazji niszcząc połowę okrętu. Tak czy inaczej, wyślą nas do diabła. Max pokiwał głową. Tok rozumowania zastępcy był identyczny z jego własnym. – A jeśli Wernher odpuści sobie herbatkę, naprawi napędy i znów będziemy mieli przewagę prędkości nad krążownikami? – Nadal przegramy – odparł DeCosta. – Nawet przy lepszym o dwadzieścia trzy procent przyspieszeniu i wyższej o siedem procent prędkości maksymalnej, geometria przechwycenia i fizyka działają przeciw nam. Krążownik na wysokiej orbicie znajdzie się praktycznie poza zasięgiem pola grawitacyjnego i będzie miał prędkość orbitalną. To da mu ogromną przewagę, zanim nawet zacznie się wyścig. Jeśli spróbujemy uciec, może odciąć nam drogę i zniszczyć „Cumberlanda”, zanim rozwiniemy wystarczającą prędkość. – A jeśli spróbujemy szczęścia w pojedynku jeden na jednego z okrętem na niższej orbicie? – Bez szans. Podstawowa mechanika orbitalna. Z powodu podobieństwa wartości energii kinetycznej łatwiej jest przemieścić się z wyższej orbity na niższą w tej samej płaszczyźnie, niż wbić się na niską orbitę z wysokich partii atmosfery, gdzie będziemy się znajdować. Krążownik z wysokiej zdąży spaść na pomoc drugiemu, zanim się wzniesiemy. – W porządku, rozpoznaliśmy gruntownie problem. Na jego rozwiązanie mamy około czterech godzin. Proszę dołączyć do Kasparowa i jego ludzi. Ich wiedza czyni ich najbliższym odpowiednikiem planetologów, jakim dysponujemy. Chcę, aby stał się pan ekspertem od Mengisa VI i jego warunków środowiskowych. Chcę znać grunt, na którym przyjdzie mi walczyć. Ja w tym czasie poszukam czegoś na własną rękę. DeCosta wstał od konsoli, podszedł do stanowiska sensorowców i przyciszonym głosem zaczął rozmawiać z porucznikiem Kasparowem. Przeglądali ekran za ekranem, najwyraźniej przebijając się przez gąszcz informacji. Kasparow rozmawiał także ze swoim tylnym pokojem, by uzyskać wiadomości i rady od specjalistów, którzy wspierali go na co dzień. W tym samym czasie Max gromadził dane na temat parametrów lotu i oprogramowania rakiety przeciwokrętowej Talon, głównej broni „Cumberlanda”. Kilka minut później zabrzęczał komunikator Maxa. – Panie kapitanie, tu sekcja techniczna – to był Brown. Jego głos zdradzał niepokój. – Napęd kompresyjny jest gotowy. Proszę pamiętać, że interfejs sterowania napędem, znajdujący się na konsoli manewrowej, działa w tej chwili tylko zero-jedynkowo, więc nie ma możliwości regulowania prędkości z BCI. – Zrozumiałem. Damy radę. Doskonała robota, Wernher. Dziękuję. BCI, koniec przekazu. Spojrzał na zastępcę. – ZDO, proszę zabrać nas na Mengisa VI. – Aye, sir. – DeCosta wrócił na swoje miejsce, gdy tylko Brown powiedział, że napęd działa. – Manewry, kurs na Mengisa VI, napęd kompresyjny, przygotować się do odpalenia na moją komendę – nakazał DeCosta. – Kontrola deflektorów, przednie na pełną moc, boczne i tylne zgodnie z kursem.

Obaj mężczyźni potwierdzili polecenia. – Obliczenia skończone – zameldował sternik prawie natychmiast. Wyznaczył kurs już pięć minut wcześniej i skonfigurował konsolę, by przeliczała go w stosunku do aktualnego położenia okrętu. – Manewry, główny napęd podświetlny na luz. Napędy manewrowe na luz. – Zeruję główny podświetlny i przerzucam na luz – odpowiedział sternik, taktownie uzupełniając niedopatrzenie ZDO. Na czele zespołu manewrowego stał starszy bosman sztabowy marynarki Claude LeBlanc, doświadczony podoficer, pod którego nadzorem pracowali trzej marynarze, bezpośrednio odpowiedzialni za ruch okrętu. Znani byli jako Przechył, Wznos i Napęd. Kilka ruchów ich dłoni na konsolach wprowadziło polecenie zastępcy w życie. Na konsoli LeBlanca wskaźnik mocy w głównym napędzie podświetlnym opadł do zera, a światło statusu zmieniło kolor z zielonego, oznaczającego pracę urządzenia, na niebieski – luz. Identycznie zmienił wygląd wskaźnik dysz manewrowych. – Główny napęd podświetlny wyzerowany i w pozycji luz. Kurs utrzymywany jedynie przez systemy inercyjne. – Przygotować się do uruchomienia napędu kompresyjnego. Faktor C sterowany jedynie z sekcji technicznej. – Aye, sir – potwierdził LeBlanc. – Faktor C kontrolowany z sekcji technicznej. – Światło statusu napędu właśnie zmieniło kolor z czerwonego na pomarańczowy. – Napęd kompresyjny jest gotów do użycia, ale nie osiągnął parametrów nominalnych. – Hotel Jeden i Hotel Dwa zbliżają się do granicy zasięgu swoich rakiet. Odpalili skanery celownicze – ogłosił Bartoli z operacyjnej. Nie potrafił ukryć napięcia w głosie. Po kilku sekundach dodał: – Skanery celownicze złapały nas w strumienie. Ustalają pozycję. – Dziś nas nie dopadną. Napęd kompresyjny… uruchomić – nakazał DeCosta. – Uruchamiam – odparł LeBlanc. Dwa razy szybko klepnął w ramię obsługującego napędy. – Fleishman, naprzód. Marynarz przesunął manetki maksymalnie do przodu. – Formuje się pole kompresyjne. Niestabilność w ściś-niętej przestrzeni przed nami… kontrolowana ręcznie przez sekcję techniczną. Pole zaczyna nas napędzać. Prędkość zero przecinek sześć. Zero przecinek dziewięć. Wszyscy zacisnęli zęby, gdy podczas przekraczania ściany Einsteina, czyli prędkości światła, rozległ się przeraźliwy zgrzyt. – Okręt jest w nadświetlnej. Jeden przecinek trzy. Dwa. Sześć. Dziewięć. Pole zbliża się do equilibrium… Equilibrium osiągnięte. Pole jest stabilne na dziewięć przecinek osiem-pięć c. ETA do Mengisa VI to… pięć minut i czterdzieści sekund od… TERAZ. – Zostawiamy Hotel Jeden i Dwa z tyłu. Odległość zwiększa się gwałtownie. Dwanaście milionów kilometrów. Osiemnaście milionów. Dwadzieścia cztery miliony. Znikły z sensorów. – Bez obaw, operacyjny, za jakieś dwie godziny znów ich zobaczymy – powiedział Max. – Dziękuję, sir. Bo powoli zaczynałem za nimi tęsknić – odpowiedział Bartoli normalnym już głosem. – Wie pan, sir – powiedział DeCosta – kiedy dostałem ten przydział i przeczytałem o dodatkowym zestawie modulatorów fazy kompresji, pomyślałem sobie: „No i co z tego? Wielkie halo. Może oszczędzi nieco czasu między jednym a drugim punktem skoku, ale nie jest to jakaś zdecydowana przewaga taktyczna”. Teraz stało się dla mnie jasne, że to jednak jest wielkie halo. My to mamy, a Krag nie. Gdy odskoczyliśmy przy dziesięciu c, im pozostało albo wlec się na podświetlnej, albo grzać przy osiemdziesięciu czy stu c wewnątrz systemu gwiezdnego, co można porównać do jazdy samochodem z prędkością trzystu kilometrów na godzinę na zatłoczonym parkingu. – Nie ma co gadać, okazało się przydatne – zgodził się Max. – Zawsze dobrze jest mieć jakąś zdolność, której nie ma przeciwnik. A teraz, wracając do naszego problemu, admirał Hornmeyer sprzedał mi pana jako wschodzącego geniusza taktycznego. Co więc pańskim zdaniem możemy w tej sytuacji zrobić? – Jedyne, co przychodzi mi do głowy, to znalezienie jakiegoś sposobu na wyrównanie szans. Czegoś, co da nam taktyczną przewagę i pozwoli walczyć z jednym okrętem naraz na korzystnych

warunkach. – Jak to zrobić? – Nic mi nie przychodzi do głowy, sir. – A co powiedział generał Konowałow tuż przed bitwą o Biełogorsk podczas wojny wschodniozachodniej? – Poza: „O kurwa, jestem otoczony przez pół miliona Chińczyków”? – Tak, poza tym. Max uśmiechnął się, słysząc żart. To był dobry znak, tak dla młodego DeCosty, jak i dla reszty ludzi w BCI. – Generał „Słup” Konowałow otoczony był przez około czterysta osiemdziesiąt pięć tysięcy Chińczyków. – Podając poprawną liczbę, Max spojrzał znacząco na DeCostę. – Jego siły liczyły zaś sto dziesięć tysięcy ludzi, przy czym należy pamiętać, że byli to głównie rezerwiści, obsady garnizonów, kierowcy ciężarówek, kucharze i urzędnicy. Mimo to zdołali zatrzymać siły nieprzyjaciela, składające się z pierwszoliniowych związków operacyjnych. Wytrzymali jedenaście dni, aż do przybycia połączonych sił amerykańsko-brytyjsko-niemieckich. Tak jak w przypadku Trafalgaru, Midway, Jutlandii, Maratonu czy Syriusza B i tuzina innych bitew, przetrzymanie tego ataku było punktem zwrotnym całej wojny. DeCosta pokiwał głową. – Czy Konowałow nie powiedział czegoś w stylu: „Użyjmy terenu do wyrównania szans”? – Bardzo dobrze. Po rosyjsku brzmiało to ciut inaczej. Użyć terenu… Tak, ale my znajdujemy się w przestrzeni, a nie przy Kolei Transsyberyjskiej w pobliżu granicy chińskiej. Jakiego terenu możemy więc użyć? – Cóż, sir, mamy do czynienia z gazowym gigantem typu jowiszowego. A to znaczy, że ma rozbudowany system księżyców, pierścieni, wszelkiego rodzaju szalone pola magnetyczne, efekty elektromagnetyczne, asteroidy trojańskie… – Czy jest jakiś sposób, by uzyskać dzięki temu przewagę taktyczną? – Będzie mnóstwo miejsc do ukrycia dla tak małego i łatwego do maskowania okrętu, jakim jest niszczyciel klasy Khyber, a także mnóstwo księżyców i zjawisk elektromagnetycznych, które czasowo zamaskują nasze manewry czy przygotowanie broni do użycia. – Tak. Czy… – Maxowi wpadł do głowy pewien pomysł – czy przypadkiem choć jeden z tych księżyców nie jest wulkaniczny? – Nawet nie bardzo przypadkiem, sir. Jeden z nich… – Zastępca nachylił się, dotknął kilka razy ekranu, by ściągnąć więcej danych – to trzeci główny księżyc, ósmy od strony planety, jeśli będziemy liczyć także małe. Jest silnie wulkaniczny. Bardzo podobny do Io w Układzie Słonecznym, plujący siarką w przestrzeń. Max klepnął się w kolano. – No i mamy nasz teren. Jak go teraz użyjemy? Odwrócił się z widocznym entuzjazmem w stronę konsoli uzbrojenia. – Panie Levy, wydaje mi się, że przypominam sobie meldunek mówiący, iż krążowniki klasy Crustacean posiadają nowe możliwości obronne. Wystrzeliwują jakiś sygnał w stronę naszych talonów, a te schodzą na dziwne trajektorie. A przynajmniej robi to około sześćdziesiąt procent z nich. Dobrze pamiętam? Podporucznik Menachem Levy dołączył do załogi okrętu zaledwie tydzień wcześniej. Miał dziewiętnaście lat, był zielony jak rzekotka drzewna i słabiutko znał procedury BCI, jednak Max mógł się założyć, że chłopak potrafiłby złożyć talona z części zapasowych bez zaglądania do instrukcji. Młodzieniec znał oczywiście odpowiedź. – Tak, sir, ma pan rację, jednak opracowaliśmy już i zainstalowaliśmy nakładkę na oprogramowanie, która powinna zmniejszyć prawdopodobieństwo do dziesięciu procent. Gdyby pytał pan o moje prywatne zdanie, powiedziałbym, że takie szacunki są dość powściągliwe. Moim zdaniem po zainstalowaniu nakładki środki obronne Krag nie będą miały żadnego wpływu na trajektorię rakiet. – Dziękuję, poruczniku. Potrzebuję jeszcze jednej informacji. Czy Krag wiedzą, że wprowadziliśmy kontrę na ich środki obronne? – Nie wiem, sir – powiedział przepraszająco młody oficer. – Nie otrzymuję takich informacji.

– Dziękuję. „Młody nie może wiedzieć wszystkiego, prawda”. Max zwrócił się w innym kierunku. – Rozpoznanie. Panie Bhattacharyya, pan Levy nie dostaje tego typu informacji, ale pan tak. Proszę zacząć dostarczać mu te, które dotyczą uzbrojenia i środków obrony, a na jutro proszę przygotować pakiet starszych danych, które uzna pan za przydatne. Niech będzie gotów na szóstą zero zero. W odpowiedzi na pytające spojrzenie dodał: – I tak, panie Bhattacharyya, jutro o szóstej rano będzie pan nadal żył i dostarczy pan pakiet, a chłopak go przeczyta. Ja z kolei poczuję ogromny zawód, jeśli się pan nie wywiąże z zadania. Proszę traktować to jako pewnik. A teraz proszę mi powiedzieć, czy Krag wiedzą o nakładce programowej? Podporucznik Bhattacharyya zastanawiał się przez chwilę. – Nie widzę sposobu, w jaki mogliby się dowiedzieć, chyba że mamy jakiegoś kreta. Nakładka została wprowadzona około czterdziestu ośmiu godzin temu, a nic nie słyszałem o tym, aby w ciągu tego czasu ktoś użył talona przeciw crustaceanowi. Ponieważ to duże okręty, ludzie używają przeciw nim najczęściej ravenów. Niewiele jest rzeczy zdolnych wytrzymać eksplozję półtoramegatonowej głowicy. – Prawda. Maksymalna moc talona wynosi sto pięćdziesiąt kiloton. To nie wykończy żadnego z tych drani. – Max przerwał, a jego usta ułożyły się w coś, co w BCI powoli zyskiwało określenie „uśmiech zwycięstwa”. – Chyba że trafi się gościa w punkt. W porządku. Mamy teren. Mamy broń. Mamy taktykę. Panie Levy, pan i ja mamy do napisania trochę oprogramowania rakietowego. – Sir, zaczynamy odbierać sygnał z ukrytego drona na orbicie – zameldował Bartoli. – Są spore zakłócenia i sygnał czasami się urywa, ale to, co odbieramy, wystarczy, by monitorować aktywność okrętów przeciwnika. Hotel Jeden i Dwa zajęły dokładnie te pozycje, których się pan spodziewał. Hotel Dwa jest na wymuszonej niskiej orbicie, tuż nad naszymi głowami, dwieście siedemdziesiąt siedem kills nad pokrywą chmur, a Hotel Jeden na wysokiej, ponad trzydzieści dwa tysiące kilometrów. Oba używają aktywnych sensorów, ale żaden nie może nas w obecnych warunkach wykryć. Wygląda na to, że chcą być pewni, iż wiemy o nich. Chcą, abyśmy tak siedzieli pod warstwą chmur, aż zostaniemy doprowadzeni do ostateczności. Oni zaś czują się bardzo pewnie. – My także musimy nabrać pewności – powiedział Max. – Jeśli za szybko wykonamy ruch, szczurogębi mogą nie połknąć przynęty. W tym momencie otworzyły się drzwi BCI i wszedł Ibrahim Sahin, szef służby zdrowia okrętu i, przynajmniej jeszcze przez kilka dni, tymczasowy ambasador i minister plenipotencjarny Unii przy Pfelung. Rasa wielkich, artystycznie uzdolnionych i wyjątkowo inteligentnych obcych, wywodzących się od ryb dwudysznych, w ostatnim czasie zawarła z ludźmi sojusz przeciw Krag. Max podjął nietypową decyzję, przydzielając doktorowi nieograniczony dostęp do BCI po tym, jak jego doskonała znajomość psychiki obcych uchroniła okręt przed rozbiciem na atomy podczas bitwy o Pfelung. Zaraz za doktorem do pomieszczenia wślizgnął się Clouseau, wielki (zdaniem niektórych nawet tłusty), czarny kot, który kilka tygodni wcześniej przedostał się na okręt przez tubę załadowczą z frachtowca wiozącego kontrabandę dla Krag. Ponieważ według starej marynarskiej tradycji pokładowe koty przynoszą szczęście, szczególnie czarne, a już najbardziej te, które same dostaną się na pokład, Clouseau stał się ulubieńcem wszystkich. Zaspokajano wszystkie jego kocie potrzeby, żył w komforcie, a nawet luksusie. Kot zachowywał się, jakby był władcą okrętu, co z jego kociej perspektywy było prawdą. Doktor usiadł przy konsoli komodora, znajdującej się na wysepce dowódczej po lewej stronie stanowiska kapitana. Na większości okrętów konsoli tej używano niezwykle rzadko, w sytuacjach, gdy jednostkę wizytował wysoki rangą oficer i trzeba było posadzić go tak, aby miał ogólny przegląd sytuacji taktycznej, możliwość wysyłania i odbierania wiadomości, ale zarazem nie przeszkadzał w pracy dowódcy. Na „Cumberlandzie” to miejsce nieoficjalnie stało się konsolą doktora Sahina, z której korzystał za każdym razem, gdy działo się coś interesującego, a on akurat nie miał pacjentów. Clouseau, jak

to również było w zwyczaju, zajął miejsce obok niego na fotelu, na którym dzięki drobnej budowie ciała lekarza zostawało sporo przestrzeni nawet dla niemałych rozmiarów zwierzaka. Doktor udawał, że nie zauważa kota, a ten udawał, że nie dba o to. Ich więź była jednak doskonale widoczna. – Jestem przeświadczony, że masz plan – powiedział doktor pewnym głosem. – Nie, doktorze, idę na żywioł – odpowiedział Max tym samym tonem. – Oczywiście, że mam plan. Sahin westchnął. – Nie ma także żadnych wątpliwości co do tego, że jest on niezwykle skomplikowany, skrajnie ryzykowny, wymaga idealnej precyzji czasowej oraz opiera się na wprowadzaniu w błąd, kluczeniu, maskowaniu i tym podobnych zagrywkach. – Faktycznie, co do tego nie ma wątpliwości. – I nie zechciałbyś mi go zdradzić już teraz? – Oczywiście, że nie. To popsułoby niespodziankę. – Nie przyszło ci do głowy, że nie lubię niespodzianek? – Nie przyszło ci do głowy, że ja je lubię? A to ja jestem kapitanem. A poza tym przejażdżka będzie dla ciebie przyjemniejsza, jeśli nie będziesz wiedział, co jest za następnym zakrętem. – Cudowna filozofia, w rzeczy samej… jeśli chodzi o atrakcje w parku rozrywki. Sahin, który nauczył się całkiem sprawnie obsługiwać konsolę, spojrzał na sytuację taktyczną na wyświetlaczu. – Czemu okręty przeciwnika nie strzelają do nas? – spytał Maxa. – Bo nie widzą nas za pomocą swoich sensorów. – Jak to możliwe? Jesteśmy zaledwie kilkaset kilometrów od bliższego z nich. W zasadzie wystarczyłaby im porządna luneta. – Nie widzą nas, bo siedzimy w najlepszej kryjówce całego systemu. Po pierwsze, w atmosferze tej planety mnóstwo jest wyładowań elektrycznych, piorunów podobnych do tych na Ziemi, ale kilkaset razy silniejszych. Po drugie, wyrzuty wulkaniczne, które jeden z księżyców tej planety wypluwa w przestrzeń, wchodzą w interakcję z polem magnetycznym globu, tworząc fale Alfvéna. Jonizują one cały ten wulkaniczny bałagan, który leci wzdłuż linii magnetycznych. Po drodze strumień tych cząsteczek wywołuje potężne promieniowanie synchrotronowe – intensywne fale radiowe, mające wspaniałe właściwości zagłuszania skanerów. W połączeniu z grawitacją, atmosferą, chmurami i polem magnetycznym jesteśmy prawie niewidzialni, chyba że wejdzie się w atmosferę i trafi nas bezpośrednio promieniem aktywnego skanera z małej odległości albo jeśli zawiedzie nasze maskowanie termiczne i utworzymy w atmosferze gorącą plamę. – Nie przypuszczałem, że jesteś takim specem od fizyki – powiedział doktor. – Bo nie jestem. To był jeden z moich najgorszych przedmiotów, wraz z literaturą angielską od siedemnastego do dwudziestego wieku. Jestem po prostu ekspertem w tych dziedzinach fizyki, które pozwalają mi oszukać, zmylić i wprowadzić w błąd przeciwnika. Na temat tych aspektów mógłbym prowadzić wykłady na poziomie akademickim. – Bardzo przydatny obszar zainteresowań, biorąc pod uwagę twoje zajęcie. Ja jednak pozostanę wierny literaturze angielskiej. Skoro więc jesteśmy tak dobrze zamaskowani, czy nie możemy po prostu przeczekać? Może Krag w końcu znudzą się i pójdą swoją drogą. – Nie ma szans. Po pierwsze, nie zrobią tego. Krag to najbardziej nieustępliwe kreatury w Galaktyce – powiedział Max z odrobiną złości w głosie. Pohamował się szybko. – Będą czekać, aż umrą ze starości. A tuż przedtem ostatni z żyjących szczurów zaprogramuje ich komputer, by zniszczył nas, gdy tylko wyłonimy się z chmur, nawet gdyby miało to nastąpić za sto lat. Ale nie będą musieli czekać tak długo. Za około dwie godziny zbiornik cieplny się zapełni. Wiesz, co to oznacza. – Tak, wiem. Tłumaczyłeś mi to wystarczająco długo i dokładnie. Zastanawia mnie teraz tylko, w jaki sposób pozostajemy na tej wysokości, nie zdradzając się. Jeśli się nie mylę, w atmosferze nie możemy dryfować, tak jak na orbicie. Tak więc zmuszeni jesteśmy używać napędów, pozbywać się spalin, co ogrzewa atmosferę wokół okrętu i zdradza naszą pozycję. – Masz rację. Nie jesteśmy na orbicie. I w przypadku większości innych okrętów już byłoby po

zabawie. Lwia część jednostek posiada dwa systemy dysz manewrowych, główny, napędzany plazmą z reaktorów jądrowych, i pomocniczy, używający biopaliwa zmagazynowanego w zbiornikach ciśnieniowych. Ze względu na szczególny nacisk, jaki w naszym wypadku położono na niewykrywalność, my mamy trzeci system, którego nazwą nie będę zawracał ci głowy, bo i tak zaraz zapomnisz. Działa na zimny gaz. Pobieramy zimny gaz albo z własnych zapasów, albo bezpośrednio z atmosfery, w której aktualnie się znajdujemy, sprężamy go do stanu ciekłego, a potem wystrzeliwujemy bez spalania przez dysze, a jego gwałtowne rozprężanie zapewnia nam ciąg. Cały czas utrzymujemy równowagę pomiędzy sprężaniem i rozprężaniem, aby temperatura wystrzeliwanego gazu była identyczna z temperaturą otoczenia, co pozwala nam uniknąć tworzenia gorącej plamy. Dopóki reaktor podaje moc do zasilania systemu, możemy tu wisieć choćby w nieskończoność. – Bez wątpienia genialne – powiedział doktor, na którym wywód nie zrobił żadnego wrażenia. Większość spraw dotyczących astrofizyki była mu obojętna. – Byłoby jeszcze bardziej genialne, gdyby projektanci połączyli ten system wymiany cieplnej ze zbiornikiem cieplnym w taki sposób, żeby można było go sukcesywnie chłodzić bez tworzenia śladu termalnego. Ale co ja tam wiem, jestem tu tylko Kościejem. Maxa zatkało. Czemu nikt o tym wcześniej nie pomyślał? Trzeba będzie kiedyś porozmawiać z Wernherem. A nuż taka modyfikacja możliwa była do wykonania za pomocą części, które już znajdowały się na pokładzie „Cumberlanda” lub które mogli łatwo wyprodukować. Nie zdając sobie sprawy z tego, że uczynił sugestię, która może na najbliższe dekady całkowicie zmienić reguły rządzące maskowaniem okrętów, doktor kontynuował swoje dociekania: – Ale jak to się stało, że znaleźliśmy się w tym położeniu? Nie mam pojęcia, co działo się od momentu, gdy zostaliśmy trafieni przez przeciwnika i mój pacjent spadł z kozetki. Był całkowicie uśpiony i mocno grzmotnął. – Właśnie po to łóżka mają pasy – odparł Max. – Nie wiedziałeś o tym? – Już wiem i na przyszłość zamierzam ich zawsze używać. Muszę jednak dodać, że nie byłyby one potrzebne, gdyby nie trafienie przez nieprzyjaciela, czyli coś, co musisz mi koniecznie wytłumaczyć. – Zwykła zasadzka. Za około szesnaście godzin ma tu być konwój. Admirał wysłał nas przodem, żebyśmy sprawdzili, czy droga jest bezpieczna. Gdy wskoczyliśmy do systemu, te dwa krążowniki już czekały, prawdopodobnie na konwój. – W jaki sposób udało nam się uciec? Powtarzałeś mi wielokrotnie, że krążowniki są o wiele potężniejszymi okrętami od niszczycieli. Max powstrzymał się od skomentowania ewidentnego braku możliwości przyswojenia przez doktora nawet najbardziej elementarnej wiedzy marynarskiej, co nie miało wpływu na to, że i tak był najinteligentniejszym człowiekiem, jakiego Max znał. – Są dużo potężniejsze od nas, doktorze. Każdy z nich ma ośmiokrotnie większą siłę ognia. Jak udało się uciec? Po pierwsze, nie spodziewali się nas. Zwykle niszczyciel rozpoznawczy leci około sześciu, siedmiu godzin przed siłami głównymi. Jednak admirał Hornmeyer wysłał nas wcześniej, bo taki po prostu jest. Ten stary drań z nieprzewidywalności uczynił naukę. Podczas gdy Task Force ma zwyczaj dzielić się na dwie grupy, to jeśli on nią dowodzi, każe ją podzielić za pierwszym razem na trzy, za drugim na pięć, a za trzecim razem na cztery, a potem rzuci na przeciwnika wszystko, co ma, w jednej wielkiej formacji. Jeńcy Krag twierdzą, że w ich dowództwie istnieje cały wydział, który nie robi nic innego, tylko stara się przewidzieć, co następnym razem zrobi Hornmeyer, i w trzech przypadkach na cztery mylą się – w głosie Maxa zadźwięczał podziw. – Tak czy inaczej, gdy zaskoczyliśmy ich naszym pojawieniem się w systemie, nikt z nas nie był przygotowany do walki, ale oni byli mniej nieprzygotowani niż my. Wszystkie nasze najważniejsze systemy były zabezpieczone do skoku, podczas gdy Krag musieli jedynie wycelować broń i zacząć strzelać. Wyszliśmy z tego mniej pokiereszowani, niż gdyby czekali właśnie na nas, trochę jednak oberwaliśmy. Potrząsnął głową, przypominając sobie szok, jakiego doznał po trafieniu przez nieprzyjaciela mniej niż minutę po skoku, zanim nawet zorientował się, że Krag znajdują się w systemie. – Powiedziałeś „po pierwsze”. Jest więc jakieś „drugie”? – Oczywiście. Pamiętasz asystenta pokładowego Goldmana? Młodszego porucznika, którego

tymczasowo zdegradowałem za słowną napaść na podoficera? – Doskonale go pamiętam – lekarz zniżył głos prawie do szeptu. – Bądź co bądź, był jednym z moich pacjentów walczących z uzależnieniem. – Racja. Okazało się, że wie o sensorach Krag więcej, niż mógłbym sobie wyobrazić. Gdy służył jeszcze na „Temistoklesie”, popełnił kardynalny błąd, okazując się bardziej inteligentnym od kapitana Tobiasa. Słyszałeś o Porywczym Tobiasie? A więc kapitan Tobias zdecydował, że da Goldmanowi lekcję pokory, i na pięć miesięcy przydzielił mu zadanie polegające tylko i wyłącznie na rozmontowywaniu, montowaniu i szukaniu słabych punktów w multipleksach sensorycznych Krag, których transport właśnie wpadł im w ręce. Po tym doświadczeniu Goldman wiedział, jak skonfigurować nasze własne aktywne sensory, aby emitowały impuls potrafiący zniszczyć multipleksy. Ten trik nie może zostać zastosowany w typowych działaniach bojowych, gdyż transmiter nie jest skonstruowany do emitowania spójnej koherentnej wiązki, chyba że odległość wynosi około dziesięciu tysięcy metrów. Potem wiązka zbyt się rozprasza. Ale skoro wszystkie nasze systemy uzbrojenia były wyłączone, szczurzogębi zbliżyli się na około osiem i pół kilometra, by nas wykończyć. Walnęliśmy w oba okręty, skutecznie je oślepiając, i uciekliśmy czym prędzej. Nie widzą nas już, ale za kilka godzin odzyskają sprawność, będą zatem mieć pełną przewagę. – Co więc zrobimy? – Czytałeś kiedykolwiek Sun Tzu? – Sun Tzu? – Sahin potrząsnął głową. – Myślałem, że to taka rasa psa, wyglądająca jak żywa szczotka do butów. – Nie, to shih tzu. Bardzo miłe zwierzaki, jak słyszałem. Sun Tzu był chińskim generałem i filozofem wojennym. Sześć wieków przed Chrystusem. Geniusz. Komodor Middleton zmusił mnie do nauczenia się na pamięć książki „Sztuka wojny”. To stary Sun Tzu powiedział: „Cała wojna opiera się na wprowadzaniu w błąd”. – Zasada, której niezmiennie hołdujesz. – Oczywiście. To moja najukochańsza zasada. Ale on powiedział coś jeszcze, co tutaj ma szczególne znaczenie. Nie będzie to dosłowny cytat, ale chodzi o to, że gdy rozpoczynasz działania bojowe, przeciwnikowi powinno wydawać się, że robisz dokładnie to, czego się po tobie spodziewa. – Jakie ma to dla nas znaczenie? – Ogromne. Wiedząc, czego spodziewa się po nas przeciwnik, możemy jedynie udawać, że robimy właśnie to. Dać mu dwie, trzy przesłanki, które sprawią, że uwierzy w to, co widzi, nawet gdyby te same przesłanki mogły prowadzić do tysiąca innych wniosków. Tak czy inaczej, wszyscy kochamy mieć rację, prawda? Cały dowcip polega na tym, że nie robisz tego, czego przeciwnik się spodziewa, ale coś zgoła innego. Robisz coś, co wygląda, jakbyś robił A. On dochodzi do wniosku, że robisz A, i uruchamia swoją odpowiedź na A, podczas gdy ty robisz B. Nie tylko robisz B, czego on się nie spodziewa, wziąłeś także pod uwagę, jak on się zachowa, myśląc, że robisz A. Czyli on jest zupełnie nieprzygotowany na to, co ty robisz, za to ty jesteś dokładnie przygotowany na wszystkie jego kroki. – Bardzo mądre, w rzeczy samej. Użyć jego przewidywań przeciw niemu samemu. To zgadzałoby się ze współczesną teorią kognitywną mówiącą, że ludzie mają tendencję do postrzegania rzeczywistości w świetle założonych oczekiwań i ignorują ogromną ilość danych mówiących co innego, zanim w końcu zmienią zdanie. – Właśnie tak. Na to liczę. – Co więc masz zamiar zrobić? – Dokładnie to, czego spodziewają się po mnie Krag. I nie, nie powiem ci, co to jest. Musisz zostać zaskoczony. – Twarz Maxa nabrała drapieżnego wyrazu, gdy wskazał palcem ikonę reprezentującą jeden z krążowników Krag. – Tak jak nasi ogoniaści przyjaciele. Minęły dwie godziny i jedenaście minut. W tym czasie cała załoga na zmiany zjadła gorące śniadanie. Max nie posłałby „Cumberlanda” do walki bez paliwa i tak samo nie chciał, by ludzie szli do boju głodni. – Wchodzimy na pozycję – oznajmił Bartoli. „Cumberland” nie znajdował się cały czas w jednym miejscu w atmosferze, lecz trzymał się

w strumieniu cząsteczek z księżyca, który falował w miarę przesuwania się satelity wokół planety. Doktor czuł, jak w miarę zbliżania się do momentu rozpoczęcia działań napięcie w BCI rośnie. Zauważył, że wielu z członków obsady nerwowo wyciera spocone dłonie o spodnie i kręci się w fotelach. Dało się także zaobserwować wzmożony ruch przy toalecie. Cokolwiek urodziło się w głowie kapitana Robichaux, załoga uznała za trudne lub ryzykowne bądź i takie, i takie. Gdy okręt znajdował się we właściwej pozycji i w momencie, gdy Krag spodziewali się, że zbiornik cieplny „Cumberlanda” przepełnia się, Bartoli dał znak. – Teraz, skiper. Adrenalina wzięła górę, Max zerwał się na równe nogi. – Wykonać! – rozkazał zdecydowanie zbyt głośno. Starał się zignorować to, jak jego głos zabrzmiał w przepełnionym ciszą BCI. LeBlanc klepnął szybko dwa razy w ramię starszego marynarza Fleishmana, człowieka od napędów, który przesunął manetki do pozycji stop. – Główny napęd podświetlny na alarmową – powiedział LeBlanc. Niszczyciel wyskoczył z chmur z przyspieszeniem równym dziewięćdziesiąt pięć procent nominalnego, dzięki staraniom Browna i jego bandy pomysłowych inżynierków. W kilka sekund okręt opuścił atmosferę Mengisa VI, oddalając się gwałtownie od planety i gnając ku jej najbliższemu księżycowi, znanemu jako Mengis VI A, małej skałce obiegającej planetę w odległości pięćdziesięciu sześciu tysięcy czterystu dwudziestu trzech kilometrów. – Panie Nelson – powiedział Max do mężczyzny siedzącego przy konsoli maskowania – teraz gdy opuściliśmy atmosferę, może zrzucimy nieco ciepła? – Aye, sir. Wysuwam radiatory od siedemnaście do dwadzieścia trzy. Ze strony zasłoniętej przed okrętami przeciwnika wysunęły się płetwy radiatorów i wypromieniowały w przestrzeń ciepło. Przy braku atmosfery okręt mógł wypromieniować ciepło bez zdradzania swojej pozycji, dopóki radiatory nie znajdowały się w polu widzenia wrogich jednostek. – Czy mógłby mi pan wytłumaczyć choć w części, co robimy, drogi panie kapitanie? – powiedział Sahin tonem zdradzającym jego patologiczną wręcz ciekawość. – Myślę, że odstąpię ten zaszczyt porucznikowi DeCoście. ZDO? Zastępca uśmiechnął się nieśmiało i gestem ręki zaprosił doktora do swojej konsoli, posiadającej lepsze wyświetlacze, ukazujące większą ilość danych niż ta, przy której siedział Sahin. – Jesteśmy tutaj. – Wskazał ikonę reprezentującą „Cumberlanda”. – Przeciwnik spodziewa się, że będziemy utrzymywać pozycję w górnej warstwie atmosfery aż do momentu, gdy zapełni się nasz zbiornik cieplny, a potem, nie mając innego wyjścia, zaczniemy uciekać. Nawet przy uruchomionych systemach maskowania, przy tak małej odległości i ogromnym przyspieszeniu, nie jesteśmy w stanie całkowicie wytłumić sygnatury naszego napędu, tak więc będą mogli wykryć nas z wystarczającą precyzją, by podążyć za nami. W tej chwili robimy dokładnie to, czego się po nas spodziewają, uciekając wtedy, kiedy to przewidzieli, i wpadając prosto w zastawioną na nas pułapkę. Doktor skrzywił się – nie była to miła wiadomość. – To jest krążownik, który był na niskiej orbicie – kontynuował DeCosta, wskazując ikonę oddalającą się od planety w ślad za niszczycielem. – On jest ścigającym. Zaszedł nas z boku i siadł nam na ogon. Na podstawie naszej krzywej przyspieszenia jest w stanie odgadnąć, że nadal ma przewagę prędkości i może nas dogonić. W tej chwili wpadamy w strumień zjonizowanej materii z wulkanicznego księżyca. Tak wygląda droga strumienia. – Palec oficera przesunął się po krzywej łączącej księżyc z planetą. – Proszę zauważyć, że wewnętrzny księżyc planety za chwilę w nią wejdzie. Oni myślą, że używamy strumienia, by ich zgubić, czy też uniemożliwić celowanie, a więc nie zwracają na to uwagi. Robimy dokładnie to, co powinna robić uciekająca ofiara. Tu mamy krążownik z wysokiej orbity. Jeśli ten z niskiej możemy nazwać ścigającym, to ten jest odcinający. Zadaniem odcinającego jest ustawienie się w takiej pozycji w pobliżu naszej drogi ucieczki, aby zmusić nas do zrobienia jednej z trzech rzeczy. Po pierwsze, możemy zaatakować na wprost, przy czym zostaniemy zniszczeni dzięki ogromnej przewadze siły ognia przeciwnika. Po drugie, moglibyśmy podjąć próbę ominięcia wroga, ale wtedy zostaniemy dogonieni i zniszczeni.

Po trzecie, gdybyśmy próbowali ukryć się gdzieś w przestrzeni pomiędzy tymi dwoma krążownikami, odcinający stałby się kowadłem, ścigający młotem. W takim przypadku użyją swoich doskonałych sensorów i przewagi prędkości, by zagonić nas między siebie, a wtedy… – Zostaniemy zniszczeni – dokończył doktor. – To nie wygląda zachęcająco, a mimo wszystko wydaje mi się, że panowie nie przejmujecie się tym szczególnie. – W tym miejscu rzeczywistość zaczyna się nieco różnić od oczekiwań. Widzi pan projekcję komputerową najbardziej prawdopodobnego kursu krążownika odcinającego? – Tak, miga na czerwono i wydaje się przebiegać prosto przez ten księżyc. – Racja. Dzieje się tak dlatego, że dokładnie zaplanowaliśmy kurs i prędkość naszej ucieczki tak, aby Mengis VI A zablokował bezpośredni wektor przechwytujący odcinającemu. Jeśli będzie chciał uniknąć tego, aby jego obecna prędkość wyrzuciła go tysiące kilometrów z kursu, będzie musiał przyhamować i okrążyć księżyc w ten sposób. – Palec ZDO wyznaczył trasę przebiegającą za satelitą. – Skąd wiecie, że okrąży go z tej strony, a nie od strony planety? – Dobre pytanie. Dlatego, że Krag zawsze, o ile tylko mogą, okrążają planety zgodnie z kierunkiem ich obrotu. Robią tak ze względów bezpieczeństwa. Gdyby musieli awaryjnie lądować, mieliby do wytracenia dużo mniejszą prędkość. Oto więc ich plan: będą trzymać się krzywizny Mengisa VI A aż do momentu, gdy najkrótsza linia pomiędzy nimi a naszym kursem przestanie przebiegać przez księżyc. W tym momencie zejdą z krzywizny i pognają prosto w naszą stronę. Gdy tylko wyłonią się zza księżyca, włączą aktywne skanery i zaczną przeczesywać przestrzeń. Ścigający zrobi to samo, przeszukując przestrzeń przed sobą, z założeniem, że jeśli zostaniemy oświetleni dwoma strumieniami, przecinającymi się pod kątem dziewięćdziesięciu stopni, pojawimy się na ekranach pomimo zjonizowanych cząsteczek i promieniowania maserowego. – Pojawimy się? – spytał doktor. – Pewnie tak by się stało, ale sprawy nie zajdą tak daleko. – Uzbrojenie – przerwał im Max. – Jesteśmy gotowi z procedurą i wyliczeniem czasowym dla tych rakiet? – Tak jest. Talony załadowane do wszystkich trzech wyrzutni. Rakiety są uzbrojone, napędy uruchomione, bezpieczniki zdjęte, dane celownicze wprowadzone – gotowość do odpalenia. Tylko pokrywy pozostają jeszcze zamknięte. Rakiety zostaną odpalone przez komputer po spełnieniu zaprogramowanych kryteriów. Chorąży Wendt w tylnym pokoju uzbrojenia jest manualnym kontrolerem na wszelki wypadek. – Bardzo dobrze. – Czemu Wendt? – zapytał DeCosta. – On ma dobrze ponad pięćdziesiąt lat. – Być może jest jednym z najstarszych ludzi na tym okręcie, ale testy wskazują, że nadal ma najszybszy czas reakcji. Pokonuje młodych za każdym razem. Ponadto wszyscy na tym okręcie ufają jego ocenie, jest w końcu COB. Nikt nie będzie się zastanawiał nad tym, czy w razie czego podejmie właściwą decyzję. Sahin na wyświetlaczu taktycznym ZDO widział, jak ikony symbolizujące odcinający krążownik i „Cumberlanda” zbliżają się do okręgu reprezentującego wewnętrzny księżyc Mengisa VI – niszczyciel wewnątrz strumienia cząsteczek, na kursie, który pozwoli mu obejść satelitę z prawej strony, zaś krążownik Krag z lewej. Okręty rozdzielał księżyc. Nawet na skali reprezentowanej na wyświetlaczu widać było, że obie jednostki poruszają się bardzo szybko. Max usiadł, by lepiej widzieć ekrany na swojej konsoli. – Uzbrojenie, otworzyć pokrywy na wyrzutniach jeden, dwa i trzy. Maskowanie, uruchomić system. – Otwieram pokrywy. – Krótka przerwa. Trzy lampki statusu zmieniły kolor z błękitnego na zielony, a oficer uzbrojenia spojrzał jeszcze na obrazy z trzech kamer. – Weryfikacja optyczna, prowadnice numer jeden, dwa i trzy są otwarte i wolne od przeszkód. – System maskowania uruchomiony – zameldował Nelson. – Dziękuję. Proszę przygotować się do wykonania pierwszego manewru na mój znak. Max ponownie wstał, patrząc na wyświetlacz taktyczny, na którym ikony poruszały się w zwolnionym tempie po geometrycznie perfekcyjnych łukach. Kilku ludzi w BCI zaczęło się

nerwowo kręcić. Dowódca zauważył to. – Spokojnie, chłopaki, spokojnie – powiedział uspokajającym tonem. Słyszał, jak podwładni biorą głębokie wdechy, uspokajają się i spinają nerwy w jeden organizm, który za chwilę zostanie poddany niezwykle trudnemu testowi. – Pierwszy manewr. Uwaga… uwaga… wykonać! Sekcja manewrowa wykonała ostry zakręt, demonstrując legendarną zwrotność okrętów tej klasy. W ciągu zaledwie kilku sekund niszczyciel obrócił się o dziewięćdziesiąt cztery stopnie, ustawiając się dziobem prosto w kierunku Mengisa VI A. Gdy tylko zwrot się zakończył, LeBlanc i jego człowiek od napędów uruchomili na pełną moc silniki hamujące. Manewr pozostawał niezauważony przez krążownik odcinający, ponieważ w jego polu widzenia nadal znajdował się księżyc. Krążownik z niskiej orbity także go nie widział, dzięki wydajnym systemom maskowania „Cumberlanda”, wzmocnionym jeszcze przez oddziaływanie strumienia naładowanych cząsteczek. Duży wpływ na to miała także szybkość wykonania niespodziewanego manewru, który trwał zaledwie jedną i osiemdziesiąt cztery setne sekundy, podczas gdy najefektywniejsze sensory Krag, w których zasięgu na chwilę musiał znaleźć się niszczyciel, odświeżały obraz co dwie sekundy. Gdy „Cumberland” zniknął z ekranów krążownika, Krag nie dopuszczali do siebie innej myśli niż ta, że pochodzący od małp bluźniercy kontynuują ucieczkę przed ich dużo lepiej uzbrojonym okrętem. – Czy my mamy zamiar popełnić samobójstwo? Zmierzamy prosto w stronę powierzchni księżyca – w głosie doktora bardzo wyraźnie brzmiało zaniepokojenie. – Nie, doktorze, nie uderzymy w powierzchnię. Zbliżymy się tylko do niej na bardzo małą odległość. – Jak małą? – Najwyższe wzniesienia na tym globie osiągają siedem tysięcy metrów. My zatrzymamy się na siedmiu tysiącach dwustu. – Nie jest to przypadkiem naginanie marginesu bezpieczeństwa? – Owszem, jest. – Dobrze, że mamy tego świadomość. – Wyczucie sarkazmu w tym zdaniu wymagało bardzo dobrego słuchu. Ale Max posiadał bardzo dobry słuch. – Czy prócz tego, że opadamy bardzo nisko, nie robimy tego przypadkiem trochę za szybko? – Nie bardzo. Nie lecimy szybciej niż tysiąc kilometrów na sekundę. – A, to faktycznie ślimacze tempo. Bardzo mnie uspokoiłeś – tym razem sarkazm nie był już tak subtelny. Max wpatrywał się uważnie w wyświetlacz ukazujący odległość od powierzchni księżyca. Bosman LeBlanc miał taki sam. Obaj mężczyźni z napięciem patrzyli na zmniejszającą się liczbę. Zgodnie z rozkazem kapitana następny manewr miał być wykonany na polecenie sternika, który lepiej „czuł” okręt. Mimo wszystko, bardziej dla pewności niż z wyraźnej potrzeby, Max powtórzył: – Następny manewr na pana komendę, bosmanie. – Następny manewr na moją komendę – potwierdził starszy Cajun. Na kilku wyświetlaczach, ukazujących obraz z przednich kamer niszczyciela, księżyc zbliżał się w zastraszającym tempie. Uniknięcie kolizji wydawało się niemożliwe. Niektórzy z członków załogi zastanawiali się, czy powstała po uderzeniu wyrwa nazwana zostanie Kanionem Cumberlanda. Wszyscy wstrzymywali oddech i zaciskali nerwowo pięści. – W porządku, panowie – powiedział LeBlanc do ludzi na fotelach przed nim. – Dokładnie tak, jak się umawialiśmy. Za pięć sekund. Cztery… trzy… dwie… jedną… teraz! Na sygnał bosmana marynarze odpowiedzialni za przechył i wznos poderwali dziób okrętu tak, że maszyna znalazła się w pozycji równoległej do konturu globu, i jednocześnie obrócili ją, by dziobowe wyrzutnie rakiet, zlokalizowane pomiędzy godziną pierwszą i drugą oraz siódmą i ósmą, znalazły się na jednym poziomie. Przy wyłączonym napędzie hamującym i napędzie głównym ustawionym na jedną dziesiątą mocy okręt zaczął poruszać się po absolutnie niekonwencjonalnej orbicie. Kratery i góry pustkowia, znajdującego się pod niszczycielem, przesuwały się w takim tempie,

że trudno było je rozpoznać na czujnikach optycznych. Najmniejszy błąd mógł spowodować rozbicie „Cumberlanda”, a jedynym dowodem na to, że okręt kiedykolwiek istniał, byłby kilometrowej szerokości krater, szybko rozszerzająca się chmura gazów i telegramy zaczynające się od słów „z przykrością informujemy” wysłane do rodziców, wdów i sierot po marynarzach. Doktor Sahin patrzył na swój wyświetlacz taktyczny. Ikony reprezentujące niszczyciel i krążownik Krag zbliżały się do siebie tak szybko, że w ciągu kilku sekund miały się spotkać. Lekarz zauważył w okienku „źródło”, że informacje pochodzą z sondy zwiadowczej wystrzelonej przez „Cumberlanda” kilka godzin wcześniej. Wszystkim obecnym niemożliwe wydawało się, by przy tak ogromnej prędkości zbliżania okręty mogły uniknąć kolizji. – To wydaje się skrajnie niebezpiecznym manewrem – powiedział Sahin. Jego głos był przynajmniej o trzy tony wyższy niż zwykle. – W rzeczy samej – Max powtórzył ulubione powiedzenie przyjaciela. – Ale nadal o wiele mniej niebezpiecznym niż walka na równych warunkach z tymi krążownikami. W momencie, gdy Sahin zamierzał zapytać, o ile mniej ryzykowny jest manewr, dwa okręty weszły sobie w pole widzenia. Zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami ten fakt nie wymagał potwierdzenia od oficerów sensorów czy operacyjnego. – Teraz – powiedział po prostu Max. Dwa szybkie klepnięcia od LeBlanca w ramię odpowiedzialnego za wznos i „Cumberland” zanurkował w stronę powierzchni planety, by niemal natychmiast wyrównać, zaledwie pięćdziesiąt metrów nad pokrytym kraterami terenem. W tym samym momencie komputer pokładowy, zgodnie z wprowadzonymi kilka godzin wcześniej instrukcjami, odpalił z przednich wyrzutni dwie rakiety Talon. Aby dać systemom namierzającym wystarczającą ilość czasu na uchwycenie celu, biorąc pod uwagę odległość i wzajemną prędkość obu okrętów, szyny przyspieszające rakiety w prowadnicach ustawione zostały tak, by nadać pociskom prędkość wystarczającą zaledwie do opuszczenia wyrzutni zamiast nominalnych sześćdziesięciu jeden procent prędkości światła. Nawet przy mocno zredukowanej prędkości czas od wystrzelenia do uderzenia był krótszy niż jedna sekunda. Krag nie mieli czasu na reakcję. Nie spodziewali się ludzi. Nie tu. Nie w tym momencie. Małpi bluźniercy powinni znajdować się w strumieniu cząsteczek, uciekając przed niechybną śmiercią, a następnie zostać namierzeni i w krótkim czasie zniszczeni, a nie pojawiać się nie wiadomo skąd i prowadzić frontalny atak. Szczurzogłowi mieli nieczynne wszystkie systemy rakietowe, napędy ich pocisków zostały wyłączone, a bezpieczniki dezaktywowane. Nie przygotowali także swojego okrętu na atak. Tak naprawdę jedynym działającym elementem obronnym były urządzenia elektroniczne, o których Wywiad Marynarki wspominał jako o pracujących non stop. Zawsze czujny komputer pokładowy Krag wyczuł zagrożenie i zareagował właściwie, wysyłając skupioną, losowo modulowaną wiązkę elektromagnetyczną, której zadaniem było wprowadzenie w błąd systemów naprowadzania rakiet. Jeden z talonów zachował się dokładnie tak, jak spodziewali się Krag, skręcając gwałtownie w przestrzeń i znikając z zasięgu sensorów krążownika. Jednak drugi leciał prosto w kierunku okrętu, przechodząc przez potężne deflektory, ustawione obecnie na odpychanie mikroskopijnych cząsteczek, a nie pocisku rakietowego, i przenikając kilka stref obrony punktowej, złożonej z różnych rodzajów uzbrojenia. Przebił metrowej grubości kadłub krążownika, zaopatrzony w emitery pola integracyjnego i tłumienia wybuchu. Wszystkie systemy były w tym momencie w stanie spoczynku. Stupięćdziesięciokilotonowa głowica eksplodowała dokładnie w chwili, gdy „Cumberland” przemknął pomiędzy krążownikiem a powierzchnią globu. Kula rozgrzanej do białości plazmy natychmiast pochłonęła dwie trzecie kadłuba krążownika, rozbijając każdy atom na elektrony i jądro atomowe, podczas gdy tylna jedna trzecia okrętu topiła się, rozsiewając chmurę kropel metalu i plastiku oraz kawałki wytrzymalszych na temperaturę części silnika, nie większe niż ludzka pięść. Część z tych odłamków poszybowała w przestrzeń, dołączając do innych odłamków, kamieni i cząstek krążących wokół ogromnego gazowego giganta, zaś pozostałe spadły na powierzchnię Mengisa VI A jako deszcz sztucznych meteorytów. Kula ognia rozkwitła za niszczycielem, a wtedy

– jakby uruchomiona bliską eksplozją nuklearną – rufowa wyrzutnia „Cumberlanda” odpaliła trzecią rakietę, która oddaliła się od księżyca po dziwnie wyglądającej trajektorii. Jeśli Krag mieli w pobliżu jakieś drony, jedyne, co zobaczyli, to przypadkowo odpalony i utracony pocisk. W boksie nazywa się to „trafieniem w punkt”, podczas walki – „taktycznym zaskoczeniem”. Dla załogi „Cumberlanda” było to pewne trafienie. – Uzbrojenie, przeładować wszystkie wyrzutnie talonami. Sternik, czwarty manewr… wykonać! – krzyknął Max, gdy kula ognia została za rufą. Gdy oficer uzbrojenia potwierdzał rozkaz, kilka szybkich klepnięć od bosmana LeBlanca w ramiona podwładnych spowodowało, że „Cumberland” wykonał kolejny dziki manewr. Z pełnym przyspieszeniem okręt pognał w kierunku strumienia cząsteczek, by po następnym zwrocie wrócić na pierwotny kurs, mając w odległości dwunastu tysięcy kilometrów za rufą krążownik z niskiej orbity, który właśnie zaczął się przybliżać. Gdy niszczyciel ustabilizował się na swoim poprzednim kursie, Max zwrócił się do Nelsona przy konsoli maskowania. – Panie Nelson, sądzę, że czas już na awarię, o której mówiliśmy. – Aye, sir. – Nelson dotknął przycisku na swojej konsoli. Kilka sekund później zameldował: – Prawdopodobna awaria systemów maskowania spowodowała trwający pięć i trzy dziesiąte sekundy wyciek EM. Po tym czasie „awaria” została naprawiona i wyciek ustał. – Dobra robota, panie Nelson. – Awaria? – Doktor wydawał się strapiony. – Nieprawdziwa – uspokoił go Max. – Chciałem mieć pewność, że krążownik wie, gdzie jesteśmy, więc na chwilę wyłączyliśmy tłumienie elektromagnetyczne, tak że część promieniowania EM, generowanego normalnie przez okręt, „wyciekła” w kierunku Krag. Daliśmy im kontakt na nieco ponad pięć sekund, co jest wystarczającym czasem na pewne wykrycie, orientacyjne ustalenie kierunku, ale nie daje komputerowi danych niezbędnych do wypracowania analizy ruchu celu, a co za tym idzie danych celowniczych. Będą musieli podejść na półtora tysiąca kilometrów, aby mieć wystarczająco silny sygnał do wycelowania broni. – No ale o co chodzi… Robimy to, co przedtem! Uciekamy przed krążownikiem, kryjąc się w rzece zjonizowanych cząsteczek. – Doktor wyglądał na skonsternowanego. – Jestem zachwycony tym, jak szybko i skutecznie pozbyliśmy się tego drugiego okrętu, ale to chyba nie zmieniło naszych szans. Czy ten, który pozostał, nadal nie jest od nas szybszy i lepiej uzbrojony? – Zdecydowanie tak to wygląda, prawda? – odpowiedział Max. – Z punktu widzenia Krag nigdy nie opuściliśmy tego strumienia cząsteczek i przez cały czas wściekle uciekamy. Wszystko, co widzi na nasz temat, to oznaki wskazujące na spanikowaną ofiarę, takiej się więc spodziewa. Kapitan spojrzał na chronometr, z niewiadomych dla doktora przyczyn ustawiony na funkcję timera, na którym pozostała mniej niż minuta. Następnie przeniósł wzrok na wyświetlacz taktyczny. Na obrazie w dużej skali „Cumberland” znajdował się u podstawy, krążownik na szczycie, zaś mały, zielony X oznaczający jakiś stacjonarny punkt w przestrzeni zawieszony był na lewo od niszczyciela. Teraz, gdy okręty poruszały się, a obraz dostosowywał się tak, by znajdowały się one w tych samych miejscach ekranu, punkt wydawał się poruszać w stronę krążownika. – My tu sobie gadu-gadu… – Robichaux wcisnął przycisk komunikatora. – Techniczna. Tu Brown. Zakładam, że teraz moja kolej. – Trafiłeś, przyjacielu. Oto twoje trzydzieści sekund. Będę odliczał od pięciu w dół. – Zrozumiałem. Dwadzieścia pięć sekund, podczas których Sahin zastanawiał się, czy spytać, co dzieje, jednak w końcu zrezygnował, upłynęło w napięciu. – Pięć. Cztery. Trzy. Dwa. Jeden. Teraz! – Wykonuję! – powiedział inżynier przez interkom. Wszyscy w BCI, a prawdopodobnie na całym okręcie poczuli szarpnięcie, gdy główny napęd podświetlny przestał zapewniać przyspieszenie. – Główny podświetlny wyzerowany – poinformował Maxa Brown. – Ze swojego okrętu Krag zobaczyli wyrzut plazmy, po którym nastąpiło wyłączenie silników. Będą przypuszczać, że uszkodzenia, których doznaliśmy wcześniej, spowodowały katastrofalną awarię napędów i nie możemy się już poruszać. – Rewelacyjnie – rzekł podekscytowanym tonem Max.

– Rewelacyjnie? – Sahina zatkało. – Teraz, gdy nie mamy napędu, ten ogromny okręt pełen drapieżnych szczurów wielkości człowieka dopadnie nas i wyśle do Allaha! Miałem nadzieję kiedyś się do niego dostać, ale planowałem zrobić to nieco później, co najmniej o kilka lat. – To nie jest tak, jak wygląda, doktorze. Jeśli w najbliższym czasie udasz się do raju, to na pewno nie z powodu czegokolwiek, co dziś zrobiliśmy – Max mówił wolno i spokojnie. – Potrzebuję tylko, aby okręt Krag przestał przyspieszać, by móc wycelować. Rakiety Talon nie sprawdzają się najlepiej przy bocznych strzałach do mocno przyspieszających celów. – Boczne strzały? Nie rozumiem. – Zrozumiesz. – Możemy jednocześnie odpalić tylko dwie rakiety – kontynuował doktor. – O ile dobrze rozumiem, jeśli okręt tej klasy jest przygotowany na atak, gdy jego deflektory pracują, jest bardzo mało prawdopodobne, by dwie rakiety wyeliminowały go z akcji. Czy popełniam jakiś błąd? Wiesz, jak często mylę się w takich sprawach. – Nie, tym razem masz rację. – Nie rozumiem. – Zrozumiesz. – Zaczynasz się powtarzać. – Wiem. Ty też. – Krążownik Krag uruchomił dysze hamujące – zameldował Bartoli z sekcji operacyjnej. – Jest dokładnie w szczelinie i wyrównuje prędkość do naszej. – Wspaniale, panie Bartoli. Na swoim wyświetlaczu doktor widział, że ikona reprezentująca okręt Krag prawie nasunęła się na mały zielony X. – Sternik – powiedział Max cichym głosem, starając się utrzymać nerwy na wodzy. – Jest pan gotowy? – Tak jest. – LeBlanc także był podenerwowany. – W takim razie piąty manewr… Wykonać. Obsługujący ster marynarze wykonali okrętem obrót wokół własnej osi, kierując go rufą naprzód, a specjalista od napędów przesunął manetkę napędu podświetlnego do oporu w przód. W pięć sekund niszczyciel przeszedł z dryfu dziobem w kierunku ruchu do pracy na ciągu awaryjnym, z dziobem skierowanym w stronę okrętu przeciwnika. O ile główny napęd podświetlny nie był w stanie szybko zatrzymać okrętu, o tyle ciąg awaryjny zdecydowanie i zupełnie niespodziewanie dla Krag zwiększał tempo zbliżania się obu okrętów. Doktor widział, że krążownik znalazł się prawie na środku zielonego X. – Uzbrojenie – wywołał Max – skrócona procedura startowa. Przygotować rakiety w wyrzutniach jeden i dwa do odpalenia i otworzyć pokrywy. Obie głowice na maksymalną moc, program wybuchu ustawić na modyfikowany zero-jeden. Prędkość startowa zredukowana do minimum. Z efektywnością, którą Max zdążył już poznać, podporucznik Levy przy konsoli uzbrojenia zaczął wprowadzać nastawy do broni, jednocześnie potwierdzając otrzymane polecenia. W ciągu kilku sekund odpowiednie kontrolki zmieniły kolor z błękitnego na zielony, a Levy sprawdził obraz z kamer. – Rakiety w prowadnicach jeden i dwa gotowe do odpalenia. Pokrywy na wyrzutniach jeden i dwa otwarte i wizualnie sprawdzone pod kątem przeszkód. Głowice ustawione na jeden-pięćzero kilo tango. Modyfikowany wzór ataku zero-jeden zaprogramowany i ustawiony. Przyspieszenie w kanałach startowych ustawione na minimum. – Dziękuję. – Najmniejsza prędkość? Myślałem, że rakiety powinny poruszać się jak najszybciej, by przebić się przez systemy obrony punktowej nieprzyjaciela. – Doktor wydawał się naprawdę poruszony. – O to przecież chodziło, gdy mocowaliśmy rakiety do kutra, gdy kilka tygodni temu zniszczyliśmy krążownik liniowy Krag. – Spokojnie, doktorze. Dzisiaj odpalamy talony. Do krążownika liniowego strzelaliśmy ravenami. Te ostatnie mają o wiele większe głowice, ale są mniej manewrowe i mają dużo mniej efektywne układy zabezpieczające. Talony są szybkie i zwrotne. Dadzą radę.

– Ale czemu, mimo wszystko, nie ustawić większej prędkości? Pamiętam, że nieraz mówiłeś mi, że w takich sytuacjach im szybciej, tym lepiej. – Tak w zasadzie jest, ale na tym dystansie szybciej nie znaczy lepiej. Przy takiej odległości, w jakiej znajduje się obecnie krążownik Krag, gdybyśmy odpalili rakiety z prędkością sześćdziesięciu jeden procent c, minęłyby one krążownik, zanim ich celowniki uchwyciłyby cel. Podczas tej dyskusji Max ani na chwilę nie spuszczał wzroku z wyświetlacza. – A teraz, doktorze, skoro mowa o strzelaniu… – powiedział, gdy krążownik dotknął zielonego krzyża – wyrzutnie jeden i dwa… OGNIA! Okrętem zatrzęsło, gdy dwie rakiety wyskoczyły z prowadnic, mając prędkość wystarczającą jedynie do znalezienia się na zewnątrz. Ich napędy uruchomiły się natychmiast i wprowadziły je na trajektorię zgoła różną od najkrótszej linii łączącej oba okręty, tak by mogły uderzyć od spodu i z boków, gdzie krążownik był najsłabiej chroniony. – Sternik, szósty manewr… wykonać! – rozkazał Max, gdy tylko rakiety opuściły prowadnice. Pod dyktando bosmana niszczyciel raz jeszcze zawirował, tym razem kierując się ku najbliższemu brzegowi strumienia cząsteczek i przyspieszając tak mocno, jak tylko pozwalał uszkodzony napęd. – Panie kapitanie – po kilku sekundach zaanonsował Kasparow – opuściliśmy strumień cząsteczek. – Bardzo dobrze. Czasami działają one jak rurociąg dla impulsu elektromagnetycznego głowic. Nie chciałbym siedzieć wewnątrz, gdy nasze rakiety eksplodują. Gdy tylko niszczyciel znalazł się poza strumieniem, doktor zobaczył na ekranie dwa symbole, poruszające się szybko z różnymi wektorami w stronę krążownika Krag. Symbole wydawały się identyczne jak te, które reprezentowały dwie rakiety, wystrzelone przez „Cumberlanda” przed momentem. – Sir, czy mogę spytać, co to jest? Max spojrzał na wyświetlacz, a na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. – To są nasze pozostałe dwie rakiety. – Pozostałe rakiety? Ledwie doktor wyartykułował pytanie, gdy przerwał mu Levy: – Otrzymałem przekazy telemetryczne od pocisków. Wszystkie skutecznie namierzyły cel. Protokół zapoznawczy wypełniony. Przełączyły się z ataku indywidualnego na wspólny atak zintegrowany. Manewrują tak, by uzyskać jednoczesną eksplozję okrężną. Modyfikacja WAZ w nowych talonach działa zgodnie z założeniem. Doktor widział, jak znaczki poruszają się szybko, by okrążyć okręt nieprzyjaciela i zaatakować z czterech różnych kierunków, uniemożliwiając krążownikowi koncentrację obrony na jednym wektorze ataku. – Uderzenie rakiet za trzy, dwie, jedną. Teraz. Gdzieś pomiędzy „t” i „z” pana Levy’ego każdy z trzynastu ekranów w BCI, do których doprowadzony był obraz z sensorów optycznych, zajaśniał oślepiającym blaskiem, nawet pomimo pracujących filtrów elektronicznych, zapobiegających uszkodzeniu wzroku czy przepaleniu urządzeń na panelu. Powoli jaskrawa biel wyświetlaczy przyciemniała, ukazując płomień w kształcie litery X znaczący miejsce, w którym znikł krążownik Krag. Płomień następnie rozszerzył się i przygasł, by w końcu całkowicie zniknąć w zimnej przestrzeni. Znikła także stalowa obręcz, która zaciskała się na piersiach ludzi znajdujących się w BCI. Jak na komendę wszyscy głęboko wciągnęli przetworzone, schłodzone, sztuczne, przesiąknięte różnymi zapachami powietrze. Ta mieszanka była dla nich w tym momencie słodsza niż najświeższa bryza na dziewiczej plaży i bardziej orzeźwiająca od chłodnego powiewu znad lodowcowego wodospadu. To był smak życia. Ci ludzie wiedzieli, że nie zginą. Nie dziś. – Manewry – powiedział Max do bosmana LeBlanca po głębokim wydechu – proszę zredukować prędkość do zero przecinek jeden c, standardowe wytracanie prędkości. Kurs na punkt skoku Charlie. Dobra robota. To będzie fajna opowieść dla dzieciaków. Kilku podoficerów poklepało się po plecach. Bosman ledwie zdążył potwierdzić polecenie, gdy

włączył się doktor, który niemal wychodził z siebie z frustracji. – Ale, kapitanie, kto wystrzelił te dwie dodatkowe rakiety? – spytał z wyrazem twarzy, który można było nazwać „studium zmieszania”. Sahin stał, zbyt poruszony, by usiąść. Max wzruszył ramionami. – My. A kto inny tam był? – Ale widziałem, jak odpalaliśmy tylko dwie. Pamiętam. Siedziałem tutaj. – Wskazał fotel, na którym siedział, jak gdyby jego obecność miała być potwierdzeniem tego, co mówił. – Siedziałeś w tym samym miejscu, gdy odpaliliśmy pozostałe dwie – powiedział z niewinną miną Max. – Z całą pewnością nie. Mogę z pełną świadomością powiedzieć, że nie przypominam sobie odpalenia tych rakiet. W zasadzie odpalono jeszcze tylko pociski w stronę pierwszego krążownika. Oczywiście poza tymi dwiema, które… – Przerwał i zaczął kiwać potakująco głową. – Aaaa… Myślę, że zaczynam rozumieć. „Cała wojna opiera się na wprowadzaniu w błąd”. A ty jesteś cwany lis. Myślę, że stary Sun Tzu byłby z ciebie dumny. Co więc zrobiłeś? – Cały czas moim problemem było, jak pozbyć się tych krążowników, nie mając ku temu wystarczającej siły ognia. Możemy wystrzelić tylko dwie rakiety naraz do celu znajdującego się przed nami. Jednak aby zmylić przeciwśrodki i zmusić systemy do podziału sił wystarczającego, by rakiety mogły się przebić, potrzeba ich co najmniej cztery. Musiałem załatwić jeden z tych krążowników „trafieniem w punkt”, widziałeś, jak to zrobiliśmy, pojawiając się w miejscu, w którym się nas absolutnie nie spodziewał. Z drugim okrętem sztuczka polegała na tym, w jaki sposób odpalić cztery rakiety, nie dając mu jednocześnie czasu na ich uniknięcie. Tak więc odpaliłem dwie, gdy byliśmy zasłonięci przez księżyc, a na wszelki wypadek, gdyby jednak zostały wykryte przez drony nieprzyjaciela, miały wyglądać, jakby jedna z nich chybiła, a druga była przypadkowym odpaleniem. Levy i ja przeprogramowaliśmy te dwie rakiety tak, by zwolniły do prędkości minimalnej, obrały ekonomiczną trajektorię wokół księżyca i zaatakowały z boku. To po to potrzebna nam była ta heca z prawdopodobną awarią silnika. Musieliśmy tylko bardzo dokładnie pilnować czasu i prędkości, by ustawić krążownik przeciwnika we właściwym czasie i miejscu, tak aby rakiety mogły go odnaleźć. Udawana awaria miała go także upewnić, że przybywa do rannej, spanikowanej ofiary, niezdolnej do żadnych sztuczek. Mieliśmy bardzo niewielki margines błędu. Tak więc stosowaliśmy zasady Sun Tzu, udając, że robimy to, czego Krag się po nas spodziewali. Odpowiedzieli tak, jak według Sun Tzu powinni zareagować. Byli bardzo przewidywalni. – Powiedziałeś słowo „przewidywalni” z wyraźnym obrzydzeniem. – Faktycznie. W tej robocie przewidywalność jest śmiertelnym grzechem. Gdy w walce stajesz się przewidywalny, możliwy jest tylko jeden wynik – giniesz.

ROZDZIAŁ 2

Godzina 18.02 Z, 15 marca 2315 – Church, będę tuż za tobą. Sprawdzę tylko, czy ten sprzęt jest dobrze przechowywany. Doktor Sahin patrzył, jak pielęgniarz Church i ratownik medyczny Worth zabierają asystenta pokładowego Gilbertsona do izby chorych. Jego kontuzja – złamanie nadkłykciowe – była bolesna, ale nie przedstawiała większego problemu w leczeniu. Chłopak śpieszył się, niosąc jakąś część, i potknął się na prawidłowo oznaczonym schodku, próbował podeprzeć się ręką, łamiąc kość ramienną. Złamanie nadkłykciowe było jednym z najczęstszych urazów tego typu u dzieci i czymś absolutnie powszechnym wśród asystentów pokładowych. Lekarze Marynarki Wojennej nazywali je nawet złamaniem asystenta. Gdy już odwiesił apteczkę pierwszej pomocy i zanotował, jakie materiały będą wymagały uzupełnienia, Sahin rozejrzał się. Jak wszystkie inne przedziały na okręcie, ten także miał na ścianie wypisaną swoją nazwę: „Przedział rozdzielnika mocy napędu skokowego”. Jedną ze ścian przedziału stanowił zewnętrzny kadłub okrętu. Doktor Sahin widział trzymetrowy, załatany już wyłom, który w strukturze uczyniło działo plazmowe Krag. W pobliżu tego miejsca było co najmniej sześć innych punktów, przy których wrzała robota. Wyglądało na to, że ludzie budują jakieś skomplikowane urządzenie z części przynoszonych z innego przedziału. W odpowiedzi na pytanie lekarza jeden z mężczyzn poinformował go, że odbudowują cały rozdzielnik mocy z części zapasowych i nie marnują przy tym czasu. Bram mógł się o tym przekonać na własne oczy – w każdym z sześciu miejsc było dwóch ludzi instalujących podzespoły i jeden z tabletem, który instruował pracujących i przekazywał asystentom nazwy kolejnych części zapasowych, a ci przynosili je z magazynu. Inny asystent podawał mechanikom potrzebne narzędzia, podczas gdy kilku potężnie zbudowanych marynarzy, w tym jeden z przenośnym podnośnikiem, pomagało tam, gdzie w danym momencie potrzebna była siła fizyczna. Szef sekcji technicznej stał w pobliżu, gotów odpowiadać na pytania i rozwiązywać problemy. Wszyscy mieli zajęcie na bieżąco. Nikt nie czekał na części, instrukcje, czy też na to, by zepchnąć robotę na kogoś innego. To nie był chaos, lecz symfonia. Doktor nie przypominał sobie, aby poza stołem operacyjnym widział gdziekolwiek na okręcie prace wykonywane z taką precyzją i koordynacją. Słyszał o tym, że porucznik Brown jest efektywny i nawet skomplikowane naprawy potrafi przeprowadzić w rekordowym czasie. W świetle tego, co Bram zobaczył, nietrudno było mu zrozumieć, czemu tak się sprawy miały. Skinął inżynierowi głową i wrócił do izby chorych. Szefowi służby technicznej porucznikowi Brownowi nie można było ufać. Ocenił, że rekonstrukcja rozdzielnika mocy napędu skokowego potrwa co najmniej dwadzieścia cztery godziny, choć zgodnie z instrukcją powinno to być trzydzieści sześć. W rzeczywistości prace zajęły osiemnaście i pół godziny. Po naprawie napędu skokowego Brown zajął się remontem układu chłodzenia reaktora syntezy, żeby „Cumberland” mógł odzyskać pełną prędkość, która niewielkiemu okrętowi niezbędna była do wykonywania zadań. W tym czasie Max pisał meldunek po zdarzeniu, opisujący potyczkę w systemie Mengis. Meldunek wysłany miał być do bezpośredniego przełożonego Maxa, admirała Hornmeyera, dowódcy Task Force Tango Delta, i do Biura Szefa Sztabu Operacji Kosmicznych w Norfolk na Ziemi. Jak zwykle, kapitan toczył wewnętrzną walkę o zachowanie w treści równowagi pomiędzy zademonstrowaniem przełożonym swojej agresywności, odwagi i ducha bojowego z jednej strony a przekonaniem ich o rozwadze, ostrożności i kompetencji z drugiej. Być może zadanie byłoby łatwiejsze dla kogoś z rozdwojeniem jaźni. Maxowi zależało na tym, aby ten właśnie meldunek wypadł szczególnie dobrze. Podczas ostatniej rozmowy z admirałem Hornmeyer sugerował, że mógłby mieć dla „Cumberlanda” ciekawe zadanie do wykonania, więc Max nie chciał napisać czegokolwiek, co mogłoby

spowodować, że przełożony zmieni zdanie. Tak czy owak, miało upłynąć jeszcze ładnych kilka dni, zanim „Cumberland” będzie zdolny do wykonywania jakiegokolwiek zadania, czy to interesującego, czy wręcz przeciwnie. Mając niesprawny napęd kompresyjny, aż do momentu spotkania z okrętem warsztatowym, mógł poruszać się tylko na dwa sposoby: albo napędzany głównym silnikiem podświetlnym, w normalnej przestrzeni einsteinowskiej, albo z wykorzystaniem silnika skokowego, przy przemieszczaniu się od jednego punktu skoku do innego, w sąsiednim układzie, pokonując w ułamku sekundy lata świetlne. Z tymi ograniczeniami szesnaście godzin zajęło „Cumberlandowi” przebycie dystansu zaledwie sześćdziesięciu jednostek astronomicznych pomiędzy punktem skoku, z którego przybyli, a punktem, przez który opuścili układ. A grupa zadaniowa znajdowała się cztery systemy dalej. Przy pokonywaniu kolejnych układów zawsze można było znaleźć jakieś zajęcie dla załogi, a zajęciem tym najczęściej był trening, trening i jeszcze raz trening. Odbywały się więc ćwiczenia bojowe, przeciwpożarowe, kontroli uszkodzeń, odparcia abordażu. Ponadto mnóstwo było treningów strzelania z karabinu, strzelby, pistoletu, rzutu granatem, walki wszelaką bronią białą wydawaną i dozwoloną, w tym szablą abordażową, sztyletem i toporem bojowym. „Być może, jeśli będą bardzo ciężko pracować, ocena sprawności załogi wzrośnie do średniej w Task Force”. Średnia reprezentowałaby znaczącą poprawę. Gdy Max obejmował dowództwo, ta załoga otrzymywała najgorsze noty. Kapitan miał właśnie wezwać swojego zastępcę, by spróbować wcisnąć jeszcze trochę treningu do programu dnia, gdy odezwał się brzęczyk komunikatora. – Tu kapitan. – Tu Chin. Rozszyfrowałem wiadomość, którą powinien pan zobaczyć. I jakkolwiek dziwnie to zabrzmi, wydaje mi się, że powinien być przy tym obecny doktor Sahin. W odróżnieniu od większości oficerów Max wyznawał zasadę, że zobowiązania wynikające z dowodzenia idą w obu kierunkach. Oczywiste było to, że podwładni winni są przełożonemu posłuszeństwo i szacunek. Ale już nie tak oczywisty, choć równie ważny był fakt, że przełożeni są winni podwładnym lojalność, szacunek dla ich godności, zrozumienie, uznanie dla ich indywidualnych cech, naukę i kierownictwo, nagradzanie i wyróżnianie za trud i wysiłek, a przede wszystkim zaufanie. Jeśli chodziło o Maxa, gdy podwładny czynił podobną sugestię, zwłaszcza gdy nie wiązało się to z postawieniem okrętu na głowie, sprawdzanie zasadności rady nie wchodziło w ogóle w grę. Należało po prostu przyjąć wskazówkę, okazując tym samym zaufanie do osądu podwładnego. To się zwykle bardzo szybko w dwójnasób odpłacało. – Proszę przyjść do mojej kabiny dziennej za pół godziny. Doktor już tam będzie. Chin dotarł jednak do kapitana wcześniej, Sahin dołączył do nich kilka chwil później. Steward dowódcy zaserwował całej trójce wspaniałą i niebotycznie drogą kawę, podarowaną doktorowi przez Ellingtona Worthama-Biggsa, handlarza dziełami sztuki z Rashida IV. Gdy Chin wypił łyk i posmakował, na jego ustach pojawił się powoli uśmiech. – W porządku, Chin, co tam masz? Oficer łączności, dwudziestoletni podporucznik, który nigdy wcześniej nie siedział w dziennej kabinie kapitana, popijając kawę, zastanowił się kilka sekund, zanim rozpoczął: – Sir, „Cumberland” ma przydzielony metaprzestrzenny kanał siedem-siedem-pięć-osiem-zero i cały czas go monitorujemy. Podczas wachty odbieramy dziesięć do dwunastu przekazów plus sygnały z kanału całej floty, kanału Task Force Tango Delta et cetera. Około godziny temu otrzymaliśmy sygnał na kanale siedem-siedem-pięć-osiem-zero, tyle że nie zaczynał się od autoryzującego prefiksu kodowego. – Chin zwrócił się do wyraźnie skonfundowanego doktora, wyjaśniając: – To dwudziestosiedmioznakowy identyfikator, zmieniany codziennie, przydzielany każdemu nadawcy w Marynarce Kosmicznej, dzięki któremu wiemy, że sygnał pochodzi z Norfolk albo od admirała Hornmeyera, a nie od Krag czy bandy dzieciaków ze szkoły w Północnej Tonawandzie. Normalnie zignorowalibyśmy ten sygnał, jako że cywile ciągle wysyłają coś na złych kanałach. Mają cyfrowe nadajniki i albo wpiszą zły numer, albo wcisną selektor kanałów w połowie nadawania i takie tam. Większość z tych sygnałów jest otwartym tekstem, niekodowana. Ale ten przyszedł zaszyfrowany. Co więcej, to szyfr Marynarki Kosmicznej Unii. Permafrost.

Max gwałtownie się wyprostował. – Permafrost, jesteście pewni, że to on został użyty? – Nie ma wątpliwości, sir. Używając Permafrosta, otrzymujemy całkowicie logiczną, choć nieco tajemniczą wiadomość. W innych wypadkach wychodzą nam bzdury. – Przepraszam – doktor wtrącił się do konwersacji – nie wszyscy tutaj obecni są specjalistami w dziedzinie najnowszych osiągnięć wojskowej kryptografii. Co jest takiego szczególnego w Permafroście? Całe towarzystwo na okręcie uznało, że najbardziej taktownie będzie, jeśli to kapitan zacznie odpowiadać na tego typu pytania ze strony doktora. Max bardzo się starał, by jego głos nie brzmiał zbyt pedantycznie. – To nazwa wysokiego szczebla szyfru Marynarki. Ma on poziom indygo, czyli drugi od góry. Zastąpiliśmy go Icicle chyba cztery miesiące temu. Chin pokiwał potwierdzająco głową. – Nawet gdy nie ma podejrzeń, że szyfr został złamany, nigdy nie posługujemy się nim dłużej niż przez rok. W ten sposób nawet jeśli ktoś go złamie, straty są ograniczone, a wróg musi się głowić nad kolejnym. Permafrost był podstawowym szyfrem wysokiego poziomu, używanym do przesyłania komunikatów rozpoznawczych, rozkazów operacyjnych, informacji taktycznych i strategicznych. Jest tylko jeden poziom wyżej, fiolet, którego używamy do rozmów o naszych najgłębszych sekretach. Nigdy nie otrzymałem nic zaszyfrowanego w ten sposób, jak widzisz, nie jestem wystarczająco ważny, tak więc indygo to najwyższy poziom tajności, z jakim mam do czynienia. Kto, poza Marynarką, był w stanie wysłać wiadomość w Permafroście i czemu to zrobił? – Mam niejakie przypuszczenia – nieco niepewnie powiedział Chin. – Dawaj z nimi. – Mógł to zrobić inny rząd posiadający poważne siły zbrojne i wywiad: Romanovan, Rashid, Ghiftee, Pfelung. A teraz załóżmy, że mamy prywatnego gracza, który chce zasugerować, że ma układy na najwyższych szczeblach, ale nie zamierza mówić tego wprost. To byłby dobry sposób. Oczywiście widziałem już wiadomość i pasuje ona do tej teorii. – Spójrzmy więc na nią. Chin sięgnął do kieszeni munduru i wyciągnął dwa arkusze papieru. Prawdziwego papieru. Bardzo niewiele rzeczy na okręcie drukowanych było na papierze. W sytuacji, gdy każdy członek załogi miał dwa lub trzy tablety oraz stały dostęp do stacji roboczych i konsoli podłączonych do głównego komputera okrętu, nie było potrzeby drukować czegokolwiek. Najprawdopodobniej potrzeba posiadania „twardej kopii” wynikała z wagi, jaką Chin przywiązywał do wiadomości. Podał wydruki kapitanowi i doktorowi.

do ucznia asklepiosa stop czlowiek z ktorym ostatnio skrzyzowal pan miecze nalega na niezwloczne dyskretne spotkanie z panem i pana przelozonym w sprawie o najwyzszej wadze dla tych ktorzy podzielaja pana zamilowanie do kawy stop prosze zjawic sie w miejscu gdzie spi mastiff najszybciej jak pan zdola stop mile widziany turkusowy dodatek do stroju stop wskazany przyjazd na tym samym koniu co poprzednio stop koniec wiadomosci – Nie rozumiem całości przekazu – powiedział Chin – ale nawiązanie do Asklepiosa wskazywało na doktora, natomiast reszta tekstu na to, że nadawca chciałby spotkać się z oboma panami. Jak stwierdziłem wcześniej, nie rozumiem reszty, ale wydawała mi się ona niezwykle ważna, musiałem więc o tym panów powiadomić. – Doskonała robota, Chin – pochwalił podwładnego Max. – Twoje przeczucie jest absolutnie poprawne. Dziękuję. Od tej chwili przejmujemy tę sprawę razem z doktorem. Jest pan wolny. Chin dopił kawę, odstawił filiżankę i wyszedł. – No cóż, Bram, mam nadzieję, że wiesz, o co chodzi. Nie muszę udawać Greka, bo poza tym, że wiem, kim był Asklepios, nic więcej nie rozumiem. – Asklepios. Grek. Nigdy nie przestaniesz mnie zadziwiać. Ale prawdę mówiąc, wydaje mi się, że doskonale rozumiem każde słowo tej wiadomości. Bądź co bądź, została zaadresowana do mnie. Można by się spodziewać, że nadawca skomponował ją w taki sposób, bym tylko ja ją zrozumiał.

– A więc przetłumacz ją. – W porządku. Jak słusznie domyślił się porucznik[3] Chin, ja jestem uczniem Asklepiosa. Ten grecki bóg, syn Apollina, był opiekunem sztuki lekarskiej. Człowiek, z którym ostatnio skrzyżowałem miecze, to Ellington Wortham-Biggs. Podczas naszego spotkania składaliśmy sobie Przysięgę Miecza, która wymaga zetknięcia dwóch nagich ostrzy mieczy lub szabel. Ty, przyjacielu, jesteś moim przełożonym. Ludzie podzielający moje zamiłowanie do kawy to Marynarka. Powszechnie wiadomo, ile się jej pije na każdym okręcie. Rada, by nosić coś turkusowego, najprawdopodobniej odnosi się do szarfy, którą jestem przepasany, gdy występuję jako ambasador. Nadawca chce, bym posiadał odpowiednie uprawnienia, gdy przybędę na spotkanie, tak samo jak miało to miejsce z Pfelung. „Miejsce, gdzie śpi mastiff” to prywatne biuro handlarza. To największy i najgłośniej chrapiący mastiff, jakiego widziałem. – A „ten sam koń” oznacza, byśmy użyli mikrofrachtowca, zamiast zjawiać się w okolicy niszczycielem, okrętem wojennym obcego mocarstwa – dokończył Max. – Słuszny wniosek. – Ale co może być „sprawą najwyższej wagi”? – Nie mam pojęcia, ale jak zapewne pamiętasz z mojego meldunku po negocjacjach z nim, ten dżentelmen to bardzo bogaty człowiek o niewyobrażalnych koneksjach, obdarzony niezwykłym intelektem. Jeśli twierdzi, że chciałby się spotkać ze mną jako z ambasadorem w sprawie najwyższej dla Marynarki wagi, jestem skłonny potraktować to poważnie. – Ja także.

ROZDZIAŁ 3

Godzina 6.42 Z, 19 marca 2315 Doktor nie był jedyną osobą, której zakodowana wiadomość wydawała się ważna. Admirał także był o tym przekonany. Max spojrzał na ostatnio otrzymany rozkaz.

09.55 z,17 marca 2315 ściśle tajne pilne: do natychmiastowego wykonania od: hornmeyer, l.g. wadm. mwu, dow. tf td do: robichaux, maxime t. kmdr por. mwu uss „cumberland” dpa 0004 uda się z największą możliwą prędkością do raipur ii, by spotkać się z okrętem warsztatowym klasy rotterdam uss „newport news” tma 1968, i przejdzie niezbędne naprawy i usprawnienia na podstawie osobnych rozkazów. pan i doktor sahin zostajecie tymczasowo oddelegowani z okrętu i skierowani na rashida iv na pokładzie mikrofrachtowca klasy shetland. podczas podróży oraz pobytu na rashidzie iv zezwala się na zatajenie przynależności do marynarki wojennej unii. personel wykonujący misję zwolniony jest z przestrzegania regulaminu ubiorczego. niniejszym doktor sahin wyznaczony zostaje na tymczasowego ambasadora i ministra pełnomocnego przy zjednoczonym królestwie rashid, zjednoczonych emiratach i chronionych światach islamskich i uprawniony zostaje do wszelkich negocjacji i podejmowania decyzji w zakresie określonym odrębnym dokumentem. w zakresie tym jego uprawnienia przewyższają uprawnienia stałego przedstawiciela unii na miejscu. dokumenty niezbędne do wykonania zadania znajdują się w posiadaniu kmdr por. robichaux. czas trwania misji dyplomatycznej pozostawiony jest do decyzji doktora sahina, jednak nie może przekroczyć piętnastu dni, chyba że zmieniony zostanie rozkazem z tego dowództwa. przypomina się komandorowi robichaux, że pokrycie kadłuba okrętu bojowego, części do napędu skokowego i regulatorów fazy napędu kompresyjnego nie materializują się z mgławic ani nie są łatwe do zdobycia w momencie, gdy flota znajduje się tysiąc lat świetlnych od systemów centralnych. następnym razem proszę bardziej uważać. biorąc pod uwagę, że „cumberland” i tak przechodził będzie remont, mogę nakazać załodze remontowej przyczepienie do jego kadłuba kolejnej brązowej gwiazdy bojowej w uznaniu zwycięstwa nad dwoma krążownikami przy mengisie vi. ta załoga przeszła długą drogę. przejrzałem meldunek dotyczący potyczki przy mengisie vi. choć waham się przed uznaniem tej serii kaskaderskich wyczynów za akceptowalne manewry okrętu wojennego, jednak wielkość strat zadanych nieprzyjacielowi skłania mnie, wbrew zdrowemu rozsądkowi, do rekomendacji pana do medalu za zasługi bojowe. jeśli kapituła medalu ma odrobinę zdrowego rozsądku, odrzuci moją propozycję. trzymaj się z dala od kłopotów, robichaux, jeśli zrobisz coś głupiego, osobiście skopię ci tyłek. Max mógł być pewien jednego – ten rozkaz został napisany osobiście przez admirała. Dobrze było mieć wsparcie w tym człowieku, mimo że wyrażał je on w tak niekonwencjonalny sposób. Biorąc pod uwagę ograniczenia prędkości mikrofrachtowca, podróż z Raipura II na Rashida IV miała trwać dwa dni. Max cały ten czas poświęcał na tak zwaną papierkową robotę. Dowodzenie okrętem wojennym, nawet tak niewielkim jak „Cumberland”, wymagało od dowódcy ciągłego generowania, czytania, przeglądania, komentowania, wypełniania, sprawdzania, potwierdzania,

podpisywania, weryfikacji i przesyłania przytłaczającej ilości dokumentów i wiadomości. Był to proces pochłaniający kilka godzin dziennie. Doktor czytał różne czasopisma medyczne, biuletyny i inne dostępne materiały na temat nowinek w leczeniu. Ten proces również pochłaniał sporo czasu, szczególnie biorąc pod uwagę różnorodność zainteresowań doktora i mnogość dziedzin, w których starał się być na bieżąco z najnowszymi osiągnięciami naukowymi. Udało im się także złapać nieco snu. Żaden z nich nie wyspał się porządnie od czasu, gdy 21 stycznia 2315 roku zameldowali się na pokładzie „Cumberlanda”. Zautomatyzowane układy monitorujące kabiny mikrofrachtowca nagrały podczas tej podróży sporo głębokiego, męskiego chrapania. Gdy 19 marca mała jednostka wskoczyła do układu Rashid i nawiązała kontakt z rashidiańskim systemem kontroli lotów, obaj mężczyźni byli wyspani i wypoczęci. Po wypełnieniu wszystkich standardowych elektronicznych identyfikacji i kontroli odpowiedzi mikrofrachtowiec znany jedynie pod swoim numerem rejestracyjnym GPGC 72114 musiał poczekać około pięciu minut na dalsze instrukcje od kontrolerów. Doktor zaczynał się niecierpliwić. – Nie boisz się, że czegoś nam brakuje? Nie potrafię sobie wyobrazić, czemu to trwa tak długo. – Spokojnie, Bram. Kontrolerzy ruchu to tylko kolejna rasa kosmicznych biurokratów administracyjnych – uśmiechnął się Max. – Znasz trzy imperatywy zachowania biurokraty? – O ile nie chodzi o „spowoduj u Ibrahima Sahina maksymalną frustrację”, to nie mam pojęcia, jak one brzmią. – Doktor pokręcił głową. – W takim razie masz szczęście, że w pobliżu jestem ja, niewyczerpana krynica potrójnie destylowanej mądrości. Moim zadaniem jest uzupełnienie wyraźnych braków w twej edukacji. Oto więc Trzy Zasady Biurokratycznego Zachowania, które kiedyś przekazał mi komodor Middleton. Po pierwsze: przenigdy się nie śpiesz. Jeśli raz zrobisz coś szybko, ludzie będą wymagać, byś zawsze robił to tak samo szybko. Po drugie: mylić się jest rzeczą ludzką, ale mylenie się w sposób, w jaki nie uczynił tego nikt inny, sprawia, że ludzie kwestionują twoją ocenę. Po trzecie: nie ma takiej pomyłki, której nie da się zamaskować odpowiednią ilością właściwych dokumentów. Gdy opadną emocje, nieważne jest to, co zrobiłeś, ale to, co dokumenty mówią, że zrobiłeś. Doktor aż zakrztusił się ze śmiechu. – W tych stwierdzeniach jest więcej prawdy, niż chciałbym przyznać. Wiesz, w szpitalach wojskowych jest zadziwiająca ilość biurokracji. Było to dla mnie zaskakujące, ponieważ wydawało mi się, że w momencie, gdy w grę wchodzi życie pacjenta, biurokracja nie powinna mieć nic do powiedzenia. Niestety, mimo tego… Opowieść doktora o szpitalnej biurokracji przerwana została jednak przez trzy szybkie sygnały z głośniczka na panelu komunikacyjnym, oznajmiające, że kontrola lotu ma właśnie przekazać instrukcje. Dwadzieścia sekund później głośnik przemówił: – Mikrofrachtowiec Unii Golf Papa Golf Charlie siedem-dwa-jeden-jeden-cztery, tu rashidiański punkt kontroli lotów. Jesteśmy gotowi do przekazania instrukcji nawigacyjnych. Czy jesteście gotowi na ich przyjęcie? Odbiór. Max wcisnął przycisk nadawania. – Tu jeden-jeden-cztery, potwierdzam. Gotów do przyjęcia instrukcji. Odbiór. – Jeden-jeden-cztery, masz pozwolenie na natychmiastowe wejście w układ. Odstąpiono od sprawdzania deklaracji bezpieczeństwa, inspekcji bagażu i celnej. Wizy wjazdowe dla obu pasażerów jednostki przydzielone bez wywiadu osobistego. Standardowy schemat podejścia został pominięty. Masz zgodę na bezpośrednie podejście do Rashida IV i zezwolenie na przyziemienie na lądowisku Victor India Papa zero-zero-dwa portu kosmicznego w Ammanie. Ustaw swój transponder na Kilo Papa Lima Charlie podczas całej drogi na powierzchnię. Trajektoria została w tym momencie załadowana do twojego komputera nawigacyjnego. Max spojrzał na wyświetlacz komputera i zobaczył niemal prostą linię prowadzącą od punktu, w którym obecnie się znajdowali, do lotniska na powierzchni Rashida IV. Linia ta nie zawierała normalnych w takich przypadkach załamań koniecznych do ominięcia kanałów ruchu kosmicznego, korytarzy przelotowych, czy też podejść do punktów kontrolnych. Jedyny znany Maxowi wypadek podejścia po tak prostej linii dotyczył okrętu wojennego wykonującego zadanie

bojowe i będącego bardziej zainteresowanym zniszczeniem wszystkiego po drodze niż przestrzeganiem poleceń kontroli lotów. – Tu jeden-jeden-cztery. Dziękuję, kontrola lotów. Otrzymałem trajektorię, potwierdzam instrukcje. Rozpoczynam podejście. Jeden-jeden-cztery, koniec przekazu. Max nastawił kurs i uruchomił napęd. Następnie zwrócił się do przyjaciela: – Skur-czy-byk! – Jesteś najwyraźniej poruszony. – Poruszony? Jestem wstrząśnięty! W ciągu dwudziestu lat, które spędziłem w przestrzeni, nigdy nie słyszałem o przypadku, żeby maleńki mikrofrachtowiec pod obcą banderą, wskakujący do jednego z tych niezależnych układów, otrzymał priorytetowy przelot na całej trasie od punktu skoku do lądowiska, w dodatku VIP-owskiego, po niemal całkowicie prostej trajektorii. Normalnie wyglądałoby to tak, że kontrola lotów punktu skoku przekazałaby nas kontroli lotów układu, która przekazałaby nas do planetarnej kontroli Rashida IV, a potem z kolei do kontroli niskiej orbity, kontroli podejścia, opadania aż w końcu do kontroli lotniska i lądowiska. Dodatkowo, w takim centrum handlowym, jakim jest Rashid, musielibyśmy lecieć w kolejce za kilkunastoma innymi jednostkami, przejść przez pięć czy sześć punktów kontrolnych, na których mogliby nas trzymać godzinami. Potrwałoby to co najmniej dobę, choć półtorej wydaje mi się bardziej prawdopodobne. Ale tak, jak jest, za około osiem godzin powinniśmy być na miejscu. Nie musieliście przechodzić przez to wszystko, gdy byliście tutaj w styczniu? Wzrok Sahina mówił sam za siebie. – Przypuszczam, że tak, ale to marynarz Fahad pilotował, a ja nie zwracałem na to uwagi. O ile dobrze pamiętam, czytałem doskonały artykuł na temat biologii molekularnej Krag i relacji pomiędzy sekwencjami genetycznymi, które ewoluowały przy tworzeniu wielkich, potężnych mózgów, a tymi, które ewoluowały u ludzi. To, co czyniło ten artykuł tak interesującym, to stwierdzenie, że choć dzielimy z Krag wiele sekwencji DNA, to jednak biorąc pod uwagę, że my mamy czterdzieści sześć chromosomów, podczas gdy oni czterdzieści dwa, alokacja poszczególnych sekwencji bazowych do poszczególnych chromosomów nie koresponduje z podobną alokacją u ludzi… Widzę, że przewracasz oczami. Jestem pewien, że cię zanudzam. Tak czy inaczej, możesz wierzyć mi na słowo, że artykuł był fascynujący i przykuł mą uwagę w daleko większym stopniu niż to, w jaki sposób wraz z Fahadem dostaliśmy się od punktu skoku na planetę. – Całkowicie zrozumiałe – powiedział Max, mając nadzieję, że przekonanie, jakie włożył w swój ton zabrzmiało przynajmniej prawdopodobnie. – Tak czy inaczej, zostaliśmy dziś potraktowani jak VIP-y. Twój przyjaciel, pan Wortham-Biggs, musi nas oczekiwać i zdecydowanie ma potencjał, by sprawić, że dotkniemy gruntu tak szybko, jak to tylko możliwe. Musi mieć dla nas coś bardzo ważnego. – Myślę, że można było to już wywnioskować na podstawie tej wiadomości, którą otrzymaliśmy. A swoją drogą, dlaczego Rashidianie nazywają ten statek za pomocą serii liter i cyfr, a nie po jego nazwie? Łatwiej byłoby nazywać nas na przykład „Lemur” niż GCPP i ciąg cyfr. – To GPGC. – Niech będzie. Kto zapamięta coś takiego jak GPGC? Dlaczego nie używać nazwy? – Nie mamy nazwy. – Nie mamy? Myślałem, że istnieje jakiś międzyplanetarny układ czy traktat, nakazujący wszystkim jednostkom posiadanie nazwy. – Istnieje. Ale tylko okręty o wyporności większej niż dziesięć tysięcy ton posiadają nazwy. Mniejsze mają po prostu numery rejestracyjne. – Nie możemy więc nadać jakiejś nazwy nieformalnej, tak tylko na nasz użytek? Byłoby to o wiele wygodniejsze niż mówienie ciągle, że „mikrofrachtowiec leci tam”, „mikrofrachtowiec wrócił z owam” albo „skoczmy mikrofrachtowcem na Asimova III B ii 4g – słyszałem, że o tej porze roku doskonale biorą ryby Vorevola”. Max roześmiał się, słysząc fikcyjną nazwę świata i równie fikcyjne miano żyjących na nim ryb. – No dobra, ale jaka to ma być nazwa? – Coś, co łatwo i logicznie łączy się z „Cumberlandem”. Nie pochodzę z Ziemi, a tym bardziej z Ameryki Północnej, a więc jej geografia nie jest moją mocną stroną. Muszę zatem zdać się na

ciebie. Czy „Cumberland” to nie jest zarówno nazwa pasma górskiego, jak i rzeki? – Oczywiście. Najpierw nazwano rzekę, a potem jej miano przeszło na inne formy geograficzne. Przełęcz Cumberland, dolina Cumberland i tak dalej. Strumień wpływający do rzeki Cumberland utworzył przełęcz. – Czy oprócz tego strumienia rzeka Cumberland ma jeszcze inne dopływy? – Wydaje mi się, że tak. Czemu? – Jakie są nazwy tych dopływów? Jedna z nich może pasować do naszego mikrofrachtowca. – Spójrzmy – powiedział Max, otwierając odpowiednią bazę danych. – Dwa główne mają swoje nazwy własne: Poor i Clover. Może w takim razie na nasz wewnętrzny użytek będziemy nazywać ten stateczek „Clover”, po pierwsze, ze względu na tę samą pierwszą literę, po drugie, ta jednostka pełni podobnie służebną rolę wobec niszczyciela, jak dopływ wobec rzeki. – Faktycznie. I wiesz co, nawet mi się podoba. – A więc mamy „Clover” – powiedział Max. – Po powrocie na „Cumberlanda” machnę na ten temat stosowny rozkaz. Uwagę Maxa zwrócił dźwięk z konsoli pilota. Odwrócił się w stronę pulpitu, na którym automatycznie wyświetlił się obraz kontaktu. – Wygląda na to, że będziemy mieli towarzystwo – powiedział. – Zbliżają się dwie jednostki, małe i szybkie. Oświetlają nas potężnymi i dość nowoczesnymi, choć może nie najnowszymi skanerami. Stały kurs, zmniejszający się dystans. Wyglądają na myśliwce. Ostatnie raporty wywiadu mówiły, że Rashidianie nie prowadzą aktywnego patrolowania w pobliżu zamieszkałych światów tego układu. Zastanawiam się, o co chodzi. – Myślisz, że zostały wysłane, aby nas zniszczyć? – To mało prawdopodobne, Bram. Mają dużą stację bojową przy punkcie skoku. Ten potwór mógłby rozbić nas na atomy dwie sekundy po naszym wyjściu. Poza tym jakoś nie chce mi się wierzyć, że jedną ręką rozwijają nam czerwony dywan, a drugą wbijają nóż w plecy. To zupełnie niepodobne do Rashidian, którzy w całej Galaktyce słyną z gościnności i honoru. Byłeś tam, znasz ich lepiej niż ja. Uważasz, że to możliwe? – Nie, masz rację. Co w takim razie, twoim zdaniem, robią te myśliwce? – Eskortują nas. Są tutaj, żeby zapewnić nam bezpieczną drogę do planety. A to mnie martwi. Bardzo martwi… Max przysunął fotel pilota do samej konsoli i zaczął dotykać wyłączników, uruchamiać wyświetlacze i konfigurować panel. Na podstawie swojego niewielkiego doświadczenia jako pilot doktor Sahin zorientował się, że przyjaciel zaczął uruchamiać skanery celownicze broni, zestaw aktywnych sensorów oraz dodatkowy reaktor atomowy i jego system chłodzenia, które były w stanie zapewnić „Clover” szybkość i manewrowość, jakiej nie spodziewałby się po niej żaden przeciwnik. Na twarzy doktora malowało się zmieszanie. Już zaczął otwierać usta, gdy Max, cały czas bardzo szybko pracujący przy konsoli, wypowiedział pytanie za niego i od razu udzielił na nie odpowiedzi. – Czemu martwię się tym, że Rashidianie wysłali po nas eskortę? Ano, mój drogi przyjacielu, Rashidianie nie musieliby tego robić, gdyby nie obawiali się, że jest ktoś, kto może chcieć nam przeszkodzić. Nastała złowieszcza cisza, przerywana jedynie stukaniem w klawiaturę i dźwiękami dobiegającymi z konsoli dostrajanej przez Maxa. Kapitan zdecydował się także na wysłanie kilku wiadomości. Gdy tylko skończył, panel komunikacyjny zabrzęczał dwa razy, sygnalizując, że jakaś inna jednostka wywołuje „Clover”. Minęło dwadzieścia sekund. – Mikrofrachtowiec Unii Golf Papa Golf Charlie siedem-dwa-jeden-jeden-cztery, tu myśliwiec Królewskiej Floty Rashida, mój sygnał wywoławczy na czas trwania tej misji to Eskorta Jeden. Mój kolega to Eskorta Dwa. Potwierdź. Odbiór. – Eskorta Jeden, tu jeden-jeden-cztery, odbieram cię pięć na pięć. Czy masz dla mnie jakieś specjalne instrukcje? Odbiór. – Nie mam, jeden-jeden-cztery. Pozostań na kursie podanym przez punkt kontroli lotów, bez względu na nasze manewry. To my będziemy utrzymywać formację z tobą. Gdyby pojawiła się jakiś nieautoryzowana jednostka, utrzymaj kurs i prędkość, nie próbuj uników, a my zajmiemy

się resztą. Odbiór. – Potwierdzam, Eskorta Jeden. Lecimy jak po sznurku, nieproszonych gości zostawiamy wam. A tak przy okazji, spodziewasz się jakichś konkretnych „nieautoryzowanych jednostek”? Odbiór. Minęło kilka sekund. Max doskonale wiedział czemu: pilotowi nie wolno było powiedzieć wprost tego, co wiedział, z drugiej jednak strony zapewne powiadomiono go, kogo ma eskortować, i doskonale zdawał sobie sprawę, że ma do czynienia z pilotem wojskowym o dużym doświadczeniu bojowym. A wszyscy piloci przestrzegali jednej zasady, która pilotów bojowych obowiązywała podwójnie: żaden nigdy nie kłamał innemu na temat stanu jego maszyny ani na temat tego, czego należy spodziewać się w przestrzeni. Nigdy. Nawet jeśli pochodzili z różnych planet. Nawet jeśli latali w różnych barwach. Nawet jeśli należeli do różnych gatunków. Byli Braćmi Czarnego Nieba, wspólnie stawiającymi czoła nieskończonej, śmiertelnie niebezpiecznej otchłani. Max wiedział, że Eskorta Jeden znajdzie sposób na wyjaśnienie mu, kogo może się spodziewać. Minęła minuta, podczas której słychać było tylko pracę sprzętu. – Jeden-jeden-cztery. Wydaje mi się, że miałeś zajęcia z historii wojskowości. Czy to prawda? Odbiór. – Mój ulubiony przedmiot, Eskorta Jeden. Odbiór. – Doskonale. A więc przybywasz na właściwą planetę, gdyż Rashid IV i jego otoczenie pełne są kolekcjonerów starej broni. Odbiór. – O, naprawdę? Jakiego rodzaju to kolekcjonerzy? Odbiór. – Wszelkich możliwych. W większości są mili i przyjacielscy. Ci, których nie chciałbyś spotkać, są miłośnikami karabinów armii Stanów Zjednoczonych, które poprzedzały Springfielda model 1903. Zapomniałem NAZWĘ, ale ty zapewne ją pamiętasz. Nie chodzi o tych, którzy tę broń wytwarzali, ale tych, którzy chętnie z nią PRACOWALI. Odbiór. Max parsknął śmiechem i wcisnął tangentę. – Zrozumiałem. Dziękuję ci bardzo. Zawsze chętnie zobaczę cię na swoim skrzydle. Dobrze mieć cię u boku, Eskorta Jeden. Jeden-jeden-cztery, koniec przekazu. – Cieszę się, że TY to zrozumiałeś, bo ja nie mam pojęcia, o czym rozmawialiście – powiedział doktor Sahin. – No cóż, Bram, to dokładnie tak, jak z wiadomością od Worthama-Biggsa. Była przeznaczona dla ciebie, więc ją od razu rozszyfrowałeś, a ja nie. Ta była adresowana do mnie, więc sytuacja jest odwrotna. – Przetłumaczysz mi ją czy mam zacząć szukać w bazie danych wiadomości na temat historycznych karabinów? – Przed karabinem Springfield M1903 kalibru .30-06 standardowym modelem używanym przez armię Stanów Zjednoczonych był model 1896 kalibru .30-40, lepiej znany pod nazwą wywodzącą się od jego konstruktorów: Krag-Jørgensen. – Ach, teraz rozumiem. A więc ktokolwiek chce nas powstrzymać przed lądowaniem na Rashidzie, współpracuje z Krag. Interesujące. To bardzo wiele mówi mi o celu naszej wizyty tutaj. W momencie, gdy Max miał zapytać, jak wiele, zauważył, że Eskorta Dwa gwałtownie oddala się od formacji, przyspieszając kursem mniej więcej prostopadłym do poprzedniego. Dwa sygnały. Eskorta Jeden miał im coś do powiedzenia. W ciągu dwudziestu sekund oczekiwania Max zaczął konfigurować aktywne skanery, by oświetliły kierunek, w którym udał się myśliwiec. – Jeden-jeden-cztery, tu Eskorta Jeden – ton pilota znany był każdemu, kto kiedykolwiek słyszał oficera wydającego rozkazy. – Utrzymaj swój obecny status. Nie zmieniaj kursu ani prędkości bez naszego polecenia. Nie zmieniaj kierunku aktywnego skanowania. Potwierdź otrzymanie polecenia i zamiar dostosowania się do niego. Odbiór. – Eskorta Jeden, tu jeden-jeden-cztery. Wiadomość przyjęta. Żadnej pracy na sterach i przepustnicach. Żadnego migania światłami. Wilco[4]. Możesz powiedzieć, o co chodzi? Odbiór. – Tylko to, że mamy gości. Nic, z czym nie da sobie rady Eskorta Dwa. Eskorta Jeden, koniec przekazu. – Nie przekazał nam zbyt wiele. Co ty robisz, Max? Powiedział, żeby nie kombinować z sensorami. – Tak naprawdę powiedział „nie zmieniaj kierunku aktywnego skanowania” – skorygował

Max, kontynuując wprowadzanie poleceń dla małego, ale bardzo efektywnego zestawu czujników. – Nie powiedział ani słowa na temat odbiorników pasywnych. Zobaczmy, ile pamiętam z czasów, gdy służyłem w sensorach. Zwiększam tylko zasięg tego czujnika, na tym podwajam rozdzielczość, a tu zmieniam długość fali i częstotliwość próbkowania. Każdemu zdaniu towarzyszyła seria komend wpisywanych na konsoli. – Zintegrowałem sygnały poprzez algorytm interpretacji taktycznej i nakazałem mu wyszukiwanie nieznanej liczby jednostek nieznanego typu, przechwytywanych przez myśliwiec Rashidian. – Operacja potrwała prawie minutę. – I… comme ça. Ekran naprzeciw Maxa, ukazujący dotąd różne wykresy i przebiegi fal nic niemówiące doktorowi, zgasł na moment, a następnie wyświetlił trzy ikony. Jedna z nich oznaczona była rash fgtr, a dwie pozostałe unid fgtr1 i unid fgtr2. – Spójrz, oto nasza sytuacja. Tu mamy dwa myśliwce, nazwijmy je Uniform Jeden i Dwa. Przy ograniczeniach sensorów „Clover” nie jestem w stanie określić ich ID. Mogę podać ci ich kurs, prędkość, odległość, masę, ale to wszystko. Uniform Jeden i Dwa są na kursie przechwytującym w stosunku do nas. Jeśli nic się nie zmieni, wejdą w skuteczny zasięg ataku rakietami za sześć i pół minuty. A tu jest nasz przyjaciel, Eskorta Dwa, przyspieszający w celu przechwycenia tych myśliwców. Piękny profil przyspieszenia – z uznaniem stwierdził Max. – Nie wiedziałem, że rashidiańskie myśliwce mają takie możliwości. To ważna informacja rozpoznawcza. Znajdzie się on w zasięgu ataku rakietowego za jakieś czterdzieści pięć sekund, ale jeśli jest mądry, nie będzie wtedy strzelał. Uniform Jeden i Dwa mogłyby zobaczyć wystrzały i przechwycić sygnał naprowadzania, co dałoby im szansę na unik. Najprawdopodobniej nasz przyjaciel odczeka trochę, by wejść na optymalną pozycję strzelecką. – Jak to się dzieje, że my możemy go zobaczyć, a te dwa myśliwce najprawdopodobniej nie? – Prosta geometria. Silniki Eskorty Dwa skierowane są w naszą stronę, zachowują się więc jak reflektor w stosunku do każdego czujnika, jaki posiadamy. Ba, gdybyś poszedł do przedziału pasażerskiego i spojrzał przez bulaj, mógłbyś go zobaczyć nawet przez Mark Jeden. Myśliwiec jest dużo trudniejszy do wykrycia od strony nosa. – Ale atakujące myśliwce zwrócone są do nas nosami, prawda? Czemu możemy je wykryć? – Bo nie wykrywam bezpośrednio myśliwców. Wykrywam ich rakiety. Aktywowali głowice poszukujące, by móc je odpalić natychmiast, gdy tylko wejdą w zasięg. Głowice poszukujące emitują konwencjonalne RF oraz tachiograwitony, które są wychwytywane przez nasze sensory. Pamiętaj, że oni sądzą, że mają do czynienia ze standardowym mikrofrachtowcem, wyposażonym jedynie w podstawowe czujniki. Tak więc głowice poszukujące podają mi kierunek, na którym mam skupić nasz detektor masy, a na jego podstawie mogę ocenić, że mamy do czynienia z myśliwcami, a nie wolno lecącymi rakietami. – Co teraz nastąpi? – W skrócie, potyczka. Biorąc pod uwagę, że będzie to potyczka między myśliwcami uzbrojonymi w rakiety nuklearne, można mieć pewność, że ktoś zginie, a oceniając sytuację taktyczną, jestem zupełnie przekonany, że będą to Uniform Jeden i Dwa. Jedyne pytanie brzmi, jak to się odbędzie. – Skąd twoja pewność? Nieznajomi mają przecież przewagę liczebną nad samotnym myśliwcem. – W tym przypadku nie ma to znaczenia. Największą znaną przewagą taktyczną jest świadomość obecności przeciwnika, podczas gdy on nie spodziewa się ciebie. Znaczy to, że jeśli posiadasz odpowiednią siłę ognia, możesz go zniszczyć, zanim zorientuje się, że w ogóle byłeś w pobliżu, i to właśnie ma zamiar zrobić Eskorta Dwa. – Jak to osiągnie? – Nie wiem, jak on to zrobi, wiem, jak ja bym to zrobił. – Powiesz? – Oczywiście podstępnie. – No oczywiście. Czyli? – Spójrzmy, czy on to zrobi. Minęło kilka chwil, podczas których obaj przyjaciele wpatrywali się w wyświetlacz taktyczny. – Jasne. Oto i on. Dokładnie tak, jak ja bym to zrobił. Leci od dołu, od strony ich brzuchów.

Niedoświadczeni piloci mają tendencję do zbytniego polegania na swoim wzroku i opierają się na tym, co widzą z kabiny, czyli przed i nad sobą. Nawet jeśli bazują na skanerach, to niewiele zmienia, gdyż czujniki myśliwców są nastawione przede wszystkim do przodu i raczej słabe w każdym innym kierunku. Piloci myśliwców często zapominają o tym, co dzieje się pod ich brzuchami, naturalnie jest więc to miejsce, gdzie bym się skierował. Ustawiasz się trzy do czterech tysięcy kilometrów pod kursem przeciwnika, odcinasz napęd i pozwalasz celom przelecieć sobie nad głową. Widzisz, właśnie wchodzi pod nich. Napastnicy nie reagują w żaden sposób. Nie mają pojęcia, że ktoś tam jest. Teraz zeruje napęd i czeka, aż przelecą. Oto są. Pozwala im odlecieć wystarczająco daleko, by nie wpaść w strugi ich napędów. Teraz. Patrz, jak się obraca i wślizguje im na ogony. Dokładnie tak. Ustawia rakiety na termiczne naprowadzanie pasywne, czyli nie będzie nawet sygnału radarowego z głowicy poszukującej, który mógłby ich ostrzec, nie będziemy mogli tego zobaczyć. Teraz zmniejsza dystans… mniej więcej… tutaj… i przestaje się zbliżać. Nie widzimy tego, ale właśnie odpalił rakiety. Naprowadzają się na ciepło z napędów przeciwnika i lecą po jego śladzie. Ikony reprezentujące niezidentyfikowane myśliwce znikły z ekranu. – Zapisujemy dwa trafienia. To jedna z moich ulubionych taktyk. Przeciwnik nie wie, że na niego poluję, aż do momentu, gdy ginie. – Jeden-jeden-cztery, tu Eskorta Jeden – odezwał się ponownie pilot myśliwca. – Odezwij się. Odbiór. – Tu jeden-jeden-cztery. Odbiór – odpowiedział Max. – Jeden-jeden-cztery, zawiadamiam cię, że Eskorta Dwa okazał naszym gościom bardzo gorącą gościnność, z której słynie Rashid. Odbiór. – Jestem pewien, że upiekliście im suflet Teller-Ulam. Wiesz, ten, który w przepisie ma „rozgrzać piekarnik do miliona kelwinów”. Odbiór. – Dokładnie. Chodzi właśnie o to danie. W ciągu ostatniej godziny mieliśmy możliwość podać je kilka razy. A teraz, jeden-jeden-cztery, mam dla ciebie nowe instrukcje. Czy mam rację, zakładając, że twoja jednostka to koń przebrany za wielbłąda? Odbiór. Pilot najprawdopodobniej zauważył subtelne modyfikacje w dyszach napędowych, a także dobrze zamaskowane, lecz większe niż normalnie wybrzuszenie w kadłubie, mieszczące dodatkowy reaktor i wojskowego typu emitery sensorów. Wszystko to wprawnemu obserwatorowi mówiło, że „Clover” ma zdecydowanie lepsze osiągi niż seryjny mikrofrachtowiec Piper-Grumman klasy Shetland. – Masz bystry wzrok. Odbiór. – Ile g jesteś w stanie wytrzymać bezpiecznie? Odbiór. – Piętnaście. Odbiór. To była tylko ocena. Max i Brown sprawdzili jednak dokumentację ulepszeń wprowadzonych przez Marynarkę i doszli do wniosku, że prawdziwa liczba to osiemnaście do dwudziestu. Eskorta Jeden nie musiał jednak znać całej prawdy. Zanim „Clover” została zmodyfikowana, mogła przetrwać trzy i trzy dziesiąte g. – Bardzo dobrze. To sypnie nieco piasku w oczy naszym gościom. Oto nowe instrukcje. Jest zbyt niebezpiecznie, byś mógł lądować zgodnie z planem. Zamiast tego spotkasz się z naszymi siłami w przestrzeni, a one sprowadzą cię na powierzchnię. Transmituję koordynaty spotkania. Przez całą drogę idź na pełnym przyspieszeniu. Nie ma wytracania prędkości przy celu, okręt, z którym się spotykasz, dostosuje prędkość do ciebie. Eskorta Dwa oczyści ci dwunastą, a ja osłonię szóstą. Ze swoich obecnych trajektorii żaden z gości nie jest w stanie wyciągnąć wystarczającego delta-v, by złapać was przy piętnastu g. Jest ich kilku, poukrywanych obecnie na orbicie, i przyspieszają mocno, myśląc, że dopadną wielbłąda. Będą niemile zaskoczeni, gdy zobaczą, że jesteś koniem, szczególnie że rozgrzewając silniki, zdradzą swoje pozycje. Nie pożyją jednak zbyt długo, by żałować tej pomyłki. Koniec przekazu. – Zastanawiam się, kto mógł wysłać te myśliwce – powiedział Max. – Eskorta Jeden powiedział, że to ktoś, kto współpracuje z Krag, ale nie mam pojęcia, kto to może być. – A ja mam całkiem poważne przypuszczenia – odpowiedział Sahin. – I? – To jeden z emirów. W Unii większość ludzi przypuszcza, że Zjednoczone Królestwo Rashid

jest faktycznie zjednoczonym królestwem, podczas gdy w rzeczywistości jest wszystkim, tylko nie tym. To dość skomplikowana sytuacja. Około połowa z jego światów rządzona jest bezpośrednio przez koronę, jak w innych monarchiach. Kolejne czterdzieści procent stanowią emiraty, małe grupy od dwóch do siedmiu światów, rządzone przez jednego z sześciu emirów – głów rodzin panujących. Pozostałe dziesięć procent stanowią Chronione Światy Islamskie, słabo zamieszkane planety, na których znajdują się przede wszystkim uniwersytety, szkoły koraniczne i niezależne instytuty naukowe. Emirowie oczywiście winni są posłuszeństwo królowi, jednak od czasu do czasu trochę się to chwieje. Te zachwiania są możliwe o tyle, że każdy z emirów posiada niewielkie, ale operatywne siły obronne, lojalne tylko wobec niego. – Sądzisz więc, że jeden z emirów mógłby chcieć przeszkodzić nam w spotkaniu z twoim przyjacielem? – To dość prawdopodobne. Hipoteza z pewnością pasuje dość dokładnie do danych. – Masz rację. Nie jest to jednak zbytnio komfortowa myśl. Prawdę mówiąc, ani trochę. W punkcie o podanych współrzędnych „Clover” spotkała się z ogromnym rashidiańskim lotniskowcem RRS „Riyadh”, który prowadził operację przy orbicie Rashida IV, jedynie dwie jednostki astronomiczne od poprzedniej pozycji „Clover”. Po około czterdziestu pięciu minutach od otrzymania nowych instrukcji od Eskorty Jeden pojawiło się dwanaście myśliwców SF-89 Quibli („Scirocco”), by chronić mikrofrachtowiec przez resztę drogi do lotniskowca. Ledwie Max dotknął płozami lądowniczymi pokładu, a już gigantyczny okręt wykonał gwałtowny zwrot w dwóch płaszczyznach, kosztujący pewnie jego szefa służby technicznej poważny wzrost ciśnienia krwi. Gdy lotniskowiec ustabilizował się na nowym kursie, Max czuł ciągłe wibracje, przenoszone na podeszwy ich stóp, gdy prowadzeni byli z doktorem przez pokłady. Dla wyczulonych na „mowę okrętu” zmysłów młodego komandora znaczyło to, że wszystkie trzy główne i obie pomocnicze pompy chłodzące czterech wielkich reaktorów atomowych pracowały na pełnych obrotach. Rashidianie przydzielili młodego, ale dość komunikatywnego komandora porucznika, by dotrzymywał towarzystwa (i patrzył na ręce) Maxowi oraz doktorowi. Młody człowiek, mniej więcej w wieku Robichaux, przedstawił im kurs, tempo przyspieszania, a także sposób, w jaki „Clover” zostanie wystrzelona, gdy znajdą się w odpowiedniej odległości od Rashida IV. Bardzo szczegółowo przedstawił wyliczenia czasowe i przestrzenne potwierdzające, że „Clover” będzie w stanie wytracić prędkość, by wejść w atmosferę, sposób, w jaki rashidiańscy kontrolerzy lotów oczyszczą drogę podejścia do lądowania, i wyjaśnił, jak będzie wyglądać eskorta. Jedyną rzeczą, jakiej nie wyjawił, był powód, dla którego całe Zjednoczone Królestwo Rashid wkładało tyle wysiłku w zapewnienie jednemu komandorowi porucznikowi i jednemu lekarzowi pełniącemu obowiązki ambasadora bezpieczny przelot na Rashida w jak najkrótszym czasie. Co mogło być tak pilnego? Przynajmniej teraz, gdy znajdowali się na gigantycznym lotniskowcu otoczonym przez rój agresywnych myśliwców bojowego patrolu przestrzeni, nie mogło być mowy o zasadzce. I o to chodziło. Manewr wystrzelenia przebiegł zgodnie z planem. „Clover” po prostu podniosła się z pokładu hangaru i wysunęła przez otwartą śluzę poza lewą burtę za pomocą dysz manewrowych. Pomimo że mikrofrachtowiec miał tę samą prędkość postępową co lotniskowiec, jednak większy okręt cały czas przyspieszał, podczas gdy „Clover” nie. W rezultacie obie jednostki bardzo szybko się rozdzieliły. Ogromny kadłub lotniskowca w ciągu kilku chwil zmalał do rozmiaru jasnego punktu świetlnego, utworzonego przez dysze jego potężnych napędów. Po odejściu od wielkiej jednostki Max zaprogramował transponder ID „Clover”, aby nadał Kilo Papa Lima Charlie, zgodnie z poleceniem otrzymanym od Eskorty Jeden. W ciągu minuty od opuszczenia lotniskowca mikrofrachtowiec otoczony został przez rój trzydziestu sześciu myśliwców Quibli w szyku bojowym, odstraszającym od prób ataku. Max nie wiedział, czy myśliwce wystartowały z lotniskowca, co zmuszałoby je do odbycia długiej drogi powrotnej, czy też stacjonowały w jakiejś bazie w pobliżu Rashida IV. Po kilku minutach gwałtownego wytracania prędkości „Clover” dotarła do zewnętrznych warstw atmosfery planety. Przednie powierzchnie kadłuba zaczęły się nagrzewać, gdy maszyna weszła w obszar, w którym przestrzeń kosmiczna zmienia się w atmosferę, a ciche, wyposażone

w silniki nuklearne jednostki ustępują miejsca ryczącym odrzutowcom atmosferycznym, napędzanym przez wyrzucane gazy według praw opisanych przez Bernoulliego, Naviera i Stokesa. Gdy formacja zniżyła się do około stu kilometrów, myśliwce kosmiczne zaczęły się wycofywać parami, a wracając w ciemność, będącą ich naturalnym środowiskiem, znaczyły granatowe niebo biało-niebieskimi krzywiznami. Każdą parę natychmiast zastępowała dwójka smukłych myśliwców atmosferycznych AF-97 Haboos („Sandstorm”), budowanych wspólnie przez Królestwo Rashid i Imperium Romanovan (przez Romanovan nazywane były Gladius). Wymiana miała miejsce w serii tak pięknych i idealnie precyzyjnie wykonanych manewrów, iż Max wiedział już, że widział właśnie należący do elity atmosferyczny dywizjon myśliwski, zastępujący równie elitarny dywizjon kosmiczny. Był to kolejny dowód na to, jak ważne dla Rashidian było bezpieczeństwo doktora i jego. Stare powiedzenie głosiło: „Tak im zależało, że wysłali najlepszych”. Gdy Max wyjaśniał doktorowi, co się dzieje i czemu był pod takim wrażeniem, panel komunikacyjny zasygnalizował przychodzącą rozmowę. Dwadzieścia sekund później rozległ się nieco nonszalancki głos rashidiańskiego pilota: – Mikrofrachtowiec Unii Golf Papa Golf Charlie siedem-dwa-jeden-jeden-cztery, tu Yarmouk Trzy, proszę o potwierdzenie. Odbiór. – Yarmouk Trzy, tu jeden-jeden-cztery. Obieram cię pięć na pięć. Odbiór. – Jeden-jeden-cztery, czy twoja baza danych zawiera protokoły łączności z ćwiczenia Equilateral z zeszłego roku? Odbiór. Max zaczął przeszukiwać bazę. Wszystkie materiały z trójstronnego ćwiczenia Unii, Rashida i Romanovan przeprowadzonego dziesięć miesięcy wcześniej znajdowały się oczywiście w bazie danych. Były tam więc protokoły łączności, kody transponderów, zasady dowodzenia i inne udogodnienia pozwalające elementom z trzech różnych sił zbrojnych pracować jako całość. – Yarmouk Trzy, tu jeden-jeden-cztery. Potwierdzam. Posiadam pełny zestaw dokumentacji z ćwiczeń, w tym Romeo Oscar Echo[5]. – Doskonale, jeden-jeden-cztery. W takim razie proszę, wprowadź formację i protokół komunikacji Bravo z tobą jako gołębiem. Twój nowy sygnał wywoławczy to Sadeek Jeden. Max zauważył, że doktor uśmiecha się szeroko, słysząc to. Później zapyta Sahina, co znaczy słowo sadeek. – Jeśli nie nawiążesz komunikacji w ciągu dwóch minut, wróć na tę częstotliwość i obecny sposób kodowania. Odbiór. – Zrozumiałem. Formacja i protokół komunikacyjny Bravo, ja jestem gołębiem, nowy sygnał wywoławczy Sadeek Jeden, jeśli nie skomunikujemy się w ciągu dwóch minut, wracam tutaj z tym samym kodowaniem. Zmieniam częstotliwość. Koniec transmisji. Max wywołał protokół i zaczął wprowadzać nową częstotliwość. Załadował także nowy schemat kodowania, nazwany Casablanca, do ENDEK-a, czyli ENkryptera/DEKryptera, powszechnie nazywanego „niebieską skrzynką”, choć nikt nigdy nie widział, by urządzenie pomalowane było na inny kolor niż jaskrawopomarańczowy. Podczas wykonywania tych czynności Max nie omieszkał zapytać: – Co znaczy sadeek? – To szczęśliwy wybór. Termin oznacza „przyjaciel”. – Jak dla mnie, może być… A może jednak nie. „Powiedz przyjacielu i wejdź”. – Max chrząknął znacząco. – O co chodzi z tym „powiedz przyjacielu i wejdź”? – Inskrypcja nad drzwiami w jednej z moich ulubionych książek z czasów dzieciństwa. – Co było po drugiej stronie drzwi? Max pomyślał przez chwilę, zastanawiając się, jak w jednym zdaniu podsumować kilkadziesiąt stron arcydzieła literatury angielskiej. – Długa, mroczna wędrówka, pełna niespodzianek i pułapek. Jednak była to wędrówka, którą należało podjąć. – Może to nie będzie zły omen. – Amen. Ten autor dużo pisał o różnych znakach. Ale gdy teraz o tym myślę, nie wydaje mi się,

bym w nie wierzył. W porządku, mamy wszystko gotowe. Włączył nadawanie. – Yarmouk Trzy, tu Sadeek Jeden. Jak mnie słyszysz? Odbiór. – Tu Yarmouk Trzy – odpowiedź była natychmiastowa. – Słyszę cię pięć na pięć, Sadeek Jeden. Mam dla ciebie nowe instrukcje. Pilot myśliwca zaczął opisywać serię manewrów, zmian wysokości i koordynaty nowego punktu lądowania w tak zamkniętym żargonie, że doktor zauważył, iż rozumie jedno słowo na dwadzieścia. Max powtórzył polecenia w równie niezrozumiały dla laika sposób, a potem spojrzał na towarzysza. – Niech zgadnę. Nic z tego nie zrozumiałeś. – Ani słowa. Równie dobrze mógłbyś mówić po pfelungiańsku. Nie rozumiem, po co pytasz. Przez kilka minut prowadziłeś konwersację składającą się wyłącznie z żargonu pilotów, który moim zdaniem został stworzony specjalnie po to, żeby członkowie waszego elitarnego klubu ludzi belki sterowej mogli gadać między sobą tak, by inni ich nie rozumieli, albo jako rodzaj sekretnego uścisku dłoni, po którym się rozpoznajecie. Nie powinno cię więc chyba dziwić, że ja, marny ignorant, mówiący zaledwie w około dwudziestu językach i posiadający sześć stopni naukowych z różnych dziedzin, nie zrozumiałem z tego wywodu ani słowa. – To drążek sterowy. Drążek, nie belka. – Widzisz, o co mi chodzi? Macie swój własny język, zbudowany z pominięciem większości reguł gramatyki, i dziwicie się, że nikt was nie rozumie. Max wiedział, że lepiej nie komentować, iż w medycynie jest podobnie albo jeszcze gorzej. Żargon pilotów oparty był przynajmniej w większości na standardowym, podczas gdy lwia część terminów medycznych wywodziła się z łaciny, języka dawno wymarłej cywilizacji, obecnie używanego jedynie przez Romanovan, oraz greki, pięknej mowy, którą w obecnych czasach mówiło zaledwie kilka milionów ludzi na Ziemi. Pilot zdawał sobie sprawę, że Sahin za żadne skarby nie przyzna, iż te sprawy można porównać. Zdecydował więc po prostu wyjaśnić, co się dzieje. – Mówiąc najprościej jak się da, zachodzi przypuszczenie, że nasz pierwotny plan przeciekł do ludzi, którzy chcą nas zabić. Dlatego właśnie nasz kurs został zmieniony. Wiedzie teraz nad morzem tak długo, jak to możliwe. Będziemy zasuwać z tą eskortą do momentu, aż pozostanie nam około dwóch i pół minuty lotu, czyli prawie do linii brzegowej. Wtedy eskorta wycofa się, żeby nikt nie widział mikrofrachtowca w otoczeniu myśliwców, co na pewno wzbudziłoby zainteresowanie i zaalarmowało ludzi na brzegu. Wylądujemy na innym lotnisku, niż było to pierwotnie planowane. To teoretycznie nie jest port kosmiczny, ale władze Rashida przymykają na ten fakt oko i pozwalają nam tam wylądować. To lotnisko wojskowe, dobrze chronione. Ktoś będzie na nas czekał i zabierze tam, gdzie powinniśmy się dostać. – Czemu podejście od morza? – Trudno jest ukryć przenośną wyrzutnię rakiet ziemia – powietrze czy też działo impulsowe na powierzchni oceanu. Musisz dysponować łodzią lub statkiem, a droga została z nich oczyszczona. Prowadząc rozmowę, Max wykonał jednocześnie serię zwrotów i zmian wysokości. Tuż przed tym, jak przekroczyli linię brzegową, dowódca zamachał skrzydłami na pożegnanie, co widać było także na wyświetlaczu, i myśliwce zniknęły. Zanim Sahin zdążył się zorientować, delikatny wstrząs oznajmił, że „Clover” znalazła się na ziemi. Po kilku chwilach potrzebnych na wyrównanie ciśnienia właz otworzył się ze szczęknięciem i sykiem. Jako pierwszy stanął w nim doktor. – Ale… tu jest ciemno – powiedział zaskoczony. – Zauważyłem. A jest to fenomen znany planetologom pod nazwą nocy. Słyszałem, że na niektórych planetach powtarza się on cyklicznie. – Nie bądź złośliwy. – Doktor praktycznie zatrzymał się w miejscu. – Chodziło mi o to, że jest ciemno, podczas gdy powinien być dzień. Zaprogramowałem mój chronometr na okres obrotu Rashida IV i ustawiłem na czas lokalny w Ammanie, gdzie mieliśmy się spotkać z panem Worthamem-Biggsem. Trzynasta czterdzieści dwie czasu standardowego to środek popołudnia w strefie czasowej Ammanu. A panują całkowite ciemności.

Stali we włazie, znajdującym się około trzech metrów nad ziemią, czekając, aż „Clover” wysunie rampę. Proces ten trwał prawie dwie minuty. – To dlatego, że nie jesteśmy w Ammanie, lecz w Harunie, stolicy planety, by zmylić wszystkich, którzy czekali w Ammanie, by zrobić nam krzywdę. Czas lokalny tutaj jest przesunięty siedem godzin do przodu. Pan Wortham-Biggs użył suborbitalnego wahadłowca i jest już w miejscu spotkania. Zostaniemy tam zabrani samochodem, tak jak zwykli handlowcy międzyplanetarni udający się na spotkanie do Ministerstwa Handlu. – Kiedy się o tym dowiedziałeś i dlaczego mnie nie poinformowałeś? Wiesz, że nie jestem tylko zwykłym pasażerem. – Rozmawiałem otwartym tekstem z Yarmouk Trzy, a ty siedziałeś tuż obok. Doktor chrząknął. – Ustaliliśmy już, że nie rozumiem tego waszego strasznego bełkotu. Nie mogłeś mnie uprzedzić? Jestem raczej zaskoczony. Wolałbym usłyszeć tę rozczarowującą wiadomość w mniej dramatyczny sposób. – Rozczarowującą wiadomość? Co rozczarowuje cię w fakcie, że spotkanie odbędzie się tutaj, a nie w Ammanie? – To, że spotkamy się z panem Worthamem-Biggsem w budynku rządowym, a nie w jego prywatnym gabinecie. Kawa nie będzie tak dobra. „Aha, kawa…” – pomyślał z rozbawieniem Max. Sahin najwyraźniej miał nadzieję spędzić kilka chwil ze śliczną córką Worthama-Biggsa. Marynarz Fahad, który uczestniczył w pierwszym spotkaniu, utrzymywał, że nawet ślepiec zauważyłby iskierki przeskakujące pomiędzy młodą damą a Bramem podczas tych kilku minut, gdy byli w jednym pokoju. Otworzyła się rampa i u jej wejścia zebrała się mała grupka witających. Max i doktor, każdy z małym workiem podróżnym w dłoni, wyszli jej naprzeciw. Dwóch z oczekujących nosiło mundury Rashidiańskich Sił Powietrznych, wyglądające bardzo podobnie do mundurów Brytyjczyków z dwudziestego pierwszego wieku. Pozostała dziesiątka, podobnie jak Max i Bram, ubrana była w jasnobrązowe, powiewne, długie do kolan bluzy, które na Rashidzie nosili praktycznie wszyscy niemający konkretnego powodu, by zakładać coś innego. Mężczyzna w bardziej reprezentacyjnym mundurze, najwyraźniej starszy stopniem, podszedł do Maxa, gdy ten zrobił ostatni krok z rampy. Oficer był przystojnym mężczyzną, odrobinę wyższym i potężniejszym od Ziemianina. Miał wąską, starannie przyciętą bródkę, która na tym świecie była bardzo modna. Dobiegał sześćdziesiątki. Nosił się w sposób, który Max wielokrotnie widział u starszych oficerów. Młody komandor mógł iść o zakład, że był to dowódca tej bazy. – Dobry wieczór, panowie – odezwał się mężczyzna. – Jestem pułkownik Mubarek, a to mój zastępca, major Hassam. Pan kapitan Robichaux? – Zgadza się, panie pułkowniku. Jestem Max Robichaux. To szef służby zdrowia na moim okręcie, porucznik Ibrahim Sahin. Pełni także obowiązki ambasadora Unii przy Królestwie. Pułkownik uścisnął obu przybyłym dłonie tak, jak to było przyjęte w Unii, choć na Rashidzie nie panował powszechnie taki zwyczaj. – Bardzo mi miło poznać obu panów – powiedział. – Proszę wybaczyć, że nie przedstawiam pozostałych, ale w ich zawodzie podawanie nazwisk nie jest zbyt popularne. Przepraszam także za zakłócenie wizyty przez pewne elementy pozostające poza prawem. Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, by tego typu incydenty nie powtórzyły się. A teraz pozwólcie się panowie zaprowadzić do naszych środków transportu. Podczas gdy obsługa naziemna lotniska zabezpieczała „Clover” i wprowadzała ją do hangaru, pułkownik Mubarek powiódł grupę do pobliskiego budynku, który okazał się garażem. Stały tam trzy identyczne luksusowe samochody. Pułkownik wyjaśnił, że do ministerstwa pojadą wszystkie trzy pojazdy, w tym dwa jako przynęta. W każdym samochodzie będzie czterech ludzi, z czego w dwóch miało jechać po czterech „ludzi do zadań specjalnych”, jak ich w myślach nazwał Max – doskonale wyszkolonych, twardych i zabójczych operatorów wojsk specjalnych. Trzeci był przeznaczony dla Maxa, doktora i dwóch specjalsów. Trzy samochody miały jechać w kolumnie, ciągle zamieniając się miejscami. Pojazdy ruszyły w noc z prędkością, która nawet Maxowi wydawała się stanowczo zbyt duża, o doktorze Sahinie nie wspominając.

Na terenie bazy znajdowało się kilka punktów kontrolnych, przy których kolumna nawet nie zwolniła. W ciągu kilku chwil przekroczyła bramy bazy i znalazła się na autostradzie będącej najkrótszą drogą łączącą bazę z Harunem, stolicą planety i całego Królestwa Rashid, Zjednoczonych Emiratów oraz Chronionych Światów Islamskich. Gdy tylko pojazdy opuściły bazę, Max zauważył statek powietrzny, który wydawał się lecieć w formacji z nimi. Max wskazał maszynę i spytał jednego z operatorów: – Czy ten wiropłat zapewnia nam osłonę? – Zgadza się. Tyle że my używamy starego określenia „śmigłowiec”. Jest tutaj, by chronić nas przed atakiem z powietrza, a także jako platforma ogniowa w przypadku zaistnienia niebezpieczeństwa z ziemi. W powietrzu, na większej wysokości, znajdują także dwa myśliwce atmosferyczne, zapewniające dodatkową osłonę, choć nie będą one bardzo pomocne, gdyby zaszło coś na ziemi. Max pokiwał głową, usiadł wygodniej i rozluźnił się po raz pierwszy od momentu, gdy na sensorach „Clover” pojawiły się myśliwce kosmiczne. Zauważył, że gdy mocniej oparł się o siedzenie i położył ręce na podłokietnikach, z przestrzeni pomiędzy siedzeniami wysunął się ekran. Menu nawigacyjne zawierało kilka programów muzycznych i rozrywkowych, lokalne programy informacyjne i turystyczne. Max znalazł wśród nich taki, który zawierał plan miasta, i zaczął go studiować, szczególną uwagę zwracając na planowaną trasę kolumny, położenie Ministerstwa Handlu i inne charakterystyczne budynki. Jak większość oficerów Marynarki, doskonale „czuł” mapę i jej korelację z przestrzenią, w krótkim czasie wiedział więc już, gdzie się znajdują. Do tego czasu samochody zdążyły kilkakrotnie zmienić pozycje. Po ostatniej modyfikacji pojazd z przedstawicielami Unii podążał na końcu, a pozostałe maszyny w odległości stu pięćdziesięciu metrów od siebie. Kolumna minęła ogromny budynek szkoły koranicznej, a potem regionalne centrum handlowe, co powiedziało Maxowi, że znajdowali się zaledwie pięć kilometrów od budynku Ministerstwa. „Może – myślał Max – ktokolwiek stoi za atakiem myśliwców w przestrzeni, nie ma sił na planecie, w Harunie”. A może jednak było inaczej. Mały punkt pomarańczowego światła wzbił się w niebo z pobliskiego budynku. Przyspieszył gwałtownie, zostawiając za sobą ogon dymu i gorących gazów, gdy przecinał powietrze, wyszukując cel i kierując się w stronę śmigłowca lecącego dokładnie czterysta metrów nad samochodem prowadzącym. Zanim Max wypowiedział myśl: „O kurwa, przenośna rakieta ziemia – powietrze, mamy przejebane!”, obiekt uderzył w statek powietrzny, zamieniając go w kupę dymiącego na czarno złomu, burzę odłamków metalu i plastiku oraz deszcz płonącego paliwa, który objął także pierwszy pojazd i wzniecił pożar w połowie przecznicy. Max doskonale wiedział, co to oznacza i co powinno zostać zrobione. – Zmiana kursu! Zawracaj i wbijaj się w boczną uliczkę, cokolwiek, byle nie jechać ustaloną trasą! Kierowca najwyraźniej pomyślał o tym samym, bo z piskiem opon wykonał kaskaderski zwrot o sto osiemdziesiąt stopni i pognał w przeciwnym kierunku, zostawiając za pojazdem błękitny dym spalonej plastigumy. Gdy samochód zaczął przyspieszać, pierwsza maszyna eksplodowała. Wodorowe paliwo samochodu utworzyło prawie przejrzystą kulę żaru, a wir błękitnawych płomieni mieszał się z czarnym dymem i żółtopomarańczowym ogniem z palącego się plastiku, elektroniki i ludzkich ciał. Z ogłuszającym rykiem fala uderzeniowa eksplozji dopadła samochód Maxa i Brama, lecz ich uwagę przykuł kolejny błysk. Żółtobiały strumień uderzył z okna budynku znajdującego się przy drodze, trafiając w drugi samochód i kasując go tak samo szybko jak pierwszy. W odróżnieniu od pierwszej eksplozji najpierw słychać było ostre uderzenie głowicy bojowej broni, a po ułamku sekundy wybuch wodorowego paliwa. Fala uderzeniowa trafiła w bok ciągle przyspieszającego pojazdu, wiozącego Maxa i Ibrahima, gdy skręcił on ostro w boczną uliczkę, próbując wydostać się z drogi śmierci. Samochodem szarpnęło mocno, ale kierowca nie zwalniał. Ułamek sekundy później w oknie tego samego

budynku znów pojawił się żółtobiały błysk, jednak większy dystans, niedogodny kąt celowania i chwila wahania strzelca spowodowały, że tym razem rakieta przeciwpancerna wystrzelona z naramiennej wyrzutni chybiła o jakieś piętnaście metrów, uderzając w róg budynku. Samochód gnał wzdłuż bocznej uliczki, następnie ostro skręcił w prawo, w drogę, którą Max rozpoznał jako jeden z głównych bulwarów miasta. Drugi z operatorów rozmawiał z kimś przez szyfrowaną radiostację bezpiecznej łączności, informując, co się dzieje. Budynki i zaparkowane samochody migały w oknach wozu, mijane z prędkością stu osiemdziesięciu kilometrów na godzinę, a Max uznał, że nadszedł właściwy czas, by dowiedzieć się, o co chodzi. – Czy mógłbyś mi powiedzieć, co się tu, kurwa, dzieje? – zwrócił się do kierowcy. Ku zaskoczeniu Maxa kierowca uznał, że pytanie zadane wprost zasługuje na taką samą odpowiedź. – To emir. Emir Domu Habib. Bękart niewiernej dziwki sprzeciwia się wszelkim kontaktom z Unią. Rządzi dwoma światami w systemie New Damascus, dowodzi małymi siłami zbrojnymi i zdołał przemycić kilkuset swoich najlepszych żołnierzy do stolicy jako turystów. Czekały tu już na nich „kaszaki”[6]. Ma on także popleczników w pałacu królewskim, Ministerstwie Obrony i kilku innych departamentach. Dzięki temu jest doskonale poinformowany. Kilka minut temu jego ludzie pojawili się znikąd i otoczyli Ministerstwo Handlu stalowymi barykadami i zaporami. – A co z Drugą Brygadą Piechoty Zmotoryzowanej? Myślałem, że stacjonuje tuż pod miastem. – Jest pan doskonale poinformowany, panie kapitanie. Tak, Druga stacjonuje w pobliżu właśnie po to, by chronić miasto przed tego rodzaju atakiem. Niestety, dowódcy zostali wprowadzeni w błąd. W mieście Aswan, około dwustu kilometrów stąd, emir wszczął „rewoltę”, która po przybyciu żołnierzy okazała się prowokacją tuzina komandosów i kilkuset studentów z antyrojalistycznej organizacji studenckiej. Studenci nie znali nawet powodu, dla którego kazano im podpalać opony i rzucać kamieniami, ale za to doskonale nauczono ich, jak wciągać żołnierzy w długotrwałe pościgi po całym mieście. Miną godziny, zanim brygada się zbierze, załaduje na wozy i wróci do stolicy. Kierowca z tą samą karkołomną prędkością skręcił w następną ulicę. Nie było na niej ruchu. Najwyraźniej zaczęły się już rozchodzić wieści, że dzieje się coś niedobrego, i ludzie woleli schronić się w budynkach. Człowiek, który rozmawiał przez radio, powiedział coś szybko do kierowcy w języku brzmiącym jak arabski. Kierowca pokiwał głową i wykonał kolejny ostry skręt. – Zostaliśmy poinstruowani, by wracać do bazy lotniczej, gdzie będą panowie chronieni aż do momentu, kiedy siły emira zostaną zneutralizowane, a „pan Wortham-Biggs” – Max i doktor niemal słyszeli cudzysłów przy nazwisku – zostanie przywieziony do bazy, by spotkać się z wami w bezpiecznych warunkach. Czy to akceptowalne? – Oczy… – zaczął odpowiadać Max. – Nie. Nie jest – przerwał mu doktor tonem, jakiego Max nie słyszał u niego nigdy poza izbą chorych. – Przepraszam, kapitanie, ale to zmienia wiele rzeczy. Pisemne instrukcje, przekazane mi przez admirała Hornmeyera, zawierają informacje, które stawiają działania emira w zupełnie innym świetle. Jego zachowanie świadczy o tym, że spotkanie powinno odbyć się natychmiast, najlepiej w ciągu godziny. Za dwie lub trzy od tej chwili może już być za późno i trzeba się liczyć z konsekwencjami, przy których słowo „katastrofa” to pusty frazes. Wydaje mi się, że emir stanowił będzie nasz najmniejszy problem. Kierowca pokręcił głową. – Nie wiem, czy będzie to możliwe. Jesteśmy teraz kilka minut drogi od ministerstwa. Nawet jeśli zawrócimy i pojedziemy w tamtym kierunku, siły emira, a są one całkiem niezłe, zbudowały wokół budynku barykady. Tak, w bazie znajdują się siły, które mogłyby przerwać kordon, ale na pewno nie udałoby się dokonać tego w ramach czasowych, które pan podał. Z założenia w stolicy ani jej okolicach nie ma jednostek pancernych ani artyleryjskich. Nie możemy także przeprowadzić ataku lotniczego na tak małe cele w środku miasta bez spowodowania nieakceptowalnych strat wśród cywilów. To pozostawia nam tylko konwencjonalny szturm piechoty, bez wsparcia artyleryjskiego. Mężczyzna najwyraźniej był doświadczonym żołnierzem frontowym, przewidującym, jak taki szturm mógłby wyglądać.

– Mielibyśmy przewagę liczebną, ale żołnierze z bazy to raczej wartownicy. Mają błyszczące buty i bagnety, ale bardzo wątpię, czy którykolwiek z nich przeprowadzał atak na umocnione pozycje bez wsparcia artyleryjskiego i lotniczego. Siły emira należą do jednostek elitarnych, desantowych i sił specjalnych. Są to weterani wielu bitew. Obawiam się, że nie będziemy w stanie przedrzeć się przez siły przeciwnika i dostarczyć ambasadora na czas. Doktor z rezygnacją spojrzał na swoje buty. Jednak Max uśmiechnął się szeroko i klepnął kierowcę w plecy. – Zawieź nas tylko do bazy lotniczej, przyjacielu, a ja dostarczę doktora na spotkanie. Sahin spojrzał na niego załamany. – A jak zamierzasz to zrobić? Nie słyszałeś, jak ten dżentelmen, który najwyraźniej posiada w tej materii ogromne doświadczenie, stwierdził, że przebicie się na czas przez te siły jest niemożliwe? – Oczywiście, że słyszałem. Nie tylko słyszałem, ale i w stu procentach się z nim zgadzam. Nie możemy przedostać się przez linię przeciwnika. – Max, to, co mówisz, nie ma sensu – powiedział z rezygnacją Sahin. – Jak zamierzasz dostarczyć mnie na spotkanie, nie przebijając się jednocześnie przez linie nieprzyjaciela? – Bardzo prosto. Nie będziemy się przebijać. Przelecimy nad nimi.

ROZDZIAŁ 4

Godzina 18.32 Z, 19 marca 2315 – Myślałem, że ten twój wyjątkowo ryzykowny plan przy Mengisie VI był szczytem brawury – powiedział Sahin głosem, który zdradzał, że mówiący znajduje się gdzieś pomiędzy ogromnym napięciem a paniką. – Nie miałem pojęcia, jak ogromne pokłady brawury w tobie drzemią. Ich wielkości nie można sobie wyobrazić, a co dopiero wyrazić. – To, co robimy, nie jest ani w połowie tak niebezpieczne jak to, co zdaniem nas obu może się wydarzyć, jeśli nie dostarczę cię na to spotkanie. – A co twoim zdaniem może się wydarzyć? – Powiedzmy, że choć nie mam pisemnych instrukcji od admirała, to spędziłem wystarczająco dużo czasu w tylnych pokojach rozpoznania na kilku okrętach, by mieć niezłe pojęcie o tym, co się dzieje z emirem… – MAX! – przerwał doktor, tym razem jego głos zdecydowanie mógł być nazwany okrzykiem przerażenia. – Prawie uderzyłeś w ten budynek! – Ależ skąd! Minąłem go o siedemdziesiąt pięć centymetrów, może nawet pełny metr. Uspokój się. Wiem, co robię. Max pilotował jednosilnikowy turbośmigłowy samolot treningowy w układzie „kaczka”, który pożyczył z bazy lotniczej. Był to T-96 Skylark, model, który miał już osiemdziesiąt pięć lat i produkowano go na licencji na Rashidzie V A. Skylark nie był szczególnie szybki, ale za to stabilny i zwrotny, znany z wybaczania wielu błędów, a poza tym posiadał ogromne klapy, umożliwiające mu start i lądowanie na małej przestrzeni. Max na takim samolocie wykonywał swoje pierwsze loty atmosferyczne i zawsze uwielbiał go pilotować. Doktor Sahin, argumentując wyższą koniecznością dyplomatyczną, zdołał przekonać dowódcę bazy, by ten pozwolił im użyć samolotu. Bram nie miał problemu z lataniem małym samolotem, ale napotkałby ogromne trudności, gdyby próbował poruszać się nim zaledwie piętnaście metrów nad ziemią, wykonywać slalomy między słupami i drzewami, mijać przeszkody o milimetry, a wszystko to poniżej poziomu dachów budynków, na których znajdowali się ludzie emira. Wszystko po to, aby uniknąć wykrycia i podzielenia losu śmigłowca. W pewnym momencie lewe koło stałego, trzypunktowego podwozia zawadziło nawet o drzewo palmowe, co spowodowało zaplątanie się liści w rozpórkę i zerwanie ich. Trzepotały w tej chwili wściekle przy stu dziesięciu kilometrach na godzinę, wyglądając jak resztki jakiegoś źle założonego kamuflażu. – W porządku, Bram, jesteśmy jakiś kilometr od ministerstwa. Żołnierze na ziemi zapewne trochę postrzelają, więc upewnij się, że siedzisz na tej dodatkowej kamizelce, którą dali nam powietrzni chłopcy, i trzymaj głowę nisko. Komendant bazy lotniczej dostarczył Ziemianom po dwie kamizelki kuloodporne, jedną do noszenia, a drugą, by na niej siedzieć, jako że samolot treningowy był pozbawiony opancerzenia. Zamiast się schylić, Sahin dodatkowo się wyprostował i wyciągnął szyję, by zobaczyć teren Ministerstwa Handlu. Kilka kul przeleciało ze świstem. – Nie widzę tu żadnego lądowiska. – Bo go nie ma – odparł Max. – Nie ma lądowiska! Czy wsiadając do tej maszyny, zwróciłeś uwagę, że nie jest ona śmigłowcem? Dobrze pamiętam, że ta hałaśliwa rzecz obracająca się z tyłu raczej nas popycha, niż utrzymuje w zawisie. Jestem uważnym obserwatorem i zwracam uwagę na takie rzeczy. Gdzie więc masz zamiar wylądować przy braku pasa? – Na trawniku. – Ale to tylko… – Znam jego wymiary. A teraz siedź cicho i schyl się, zanim palnę cię w łeb, byś go schował. Doktor posłuchał, gdy trzy pociski z karabinka automatycznego przebiły drzwi samolotu

i wyleciały przez sufit, przecinając przestrzeń, w której jeszcze przed sekundą znajdowała się jego głowa. Kolejny pocisk rozbił okno Maxa, obsypując jego twarz odłamkami visiplexu i przecinając mu łuk brwiowy, który natychmiast zaczął obficie krwawić. Max nie zauważył krwi, dopóki nie zalała mu oka. Otarł ją rękawem i leciał dalej. Jakieś dwieście metrów przed improwizowanymi barykadami wzniesionymi przez ludzi emira Max pociągnął mocno drążek i pchnął przepustnicę, zmuszając maszynę do stromego wznosu, który swój szczyt osiągnął nad linią żołnierzy. W tym momencie pilot przymknął przepustnicę, wysunął wielkie klapy. Przy strugach powietrza odchylonych pod dużym kątem dotychczasowy laminarny przepływ zamienił się w chaotyczny zbiór wirów, powodując utratę siły nośnej. Samolot zaczął się zniżać, popychany wciąż przez inercję, a jego opadanie spowalniane było przez opór aerodynamiczny skrzydeł. Max precyzyjnie operował przepustnicą, drążkiem i klapami, by ustawić się dokładnie naprzeciw czegoś, co wyglądało na dekoracyjny trawnik o wymiarach czterdzieści na czterdzieści metrów, otoczony przez dwukondygnacyjne budynki ministerstwa i osłonięty przez nie ze wszystkich stron. Jak rzucona precyzyjnie podkowa trafia na tyczkę, tak samolot prowadzony ręką Maxa spadł niemal pionowo na trawnik. Z hałasem uderzył w ozdobne białe trejaże, dar Rashidiańskiego Towarzystwa Handlarzy Diamentów i Kamieni Szlachetnych, bezpowrotnie niszcząc dwie fontanny, osobiście wybrane przez świętej pamięci babkę króla, i wkręcając w śmigło coś, co wyglądało jak obraz Salvadora Dali. Gdy tylko samolot się zatrzymał, poluzowana pokrywa silnika oderwała się całkowicie i poszybowała prosto w klomb róż, posadzonych osobiście przez ministra, niszcząc go całkowicie. Lewe skrzydło samolotu, mocno uszkodzone przez siłę uderzenia, oderwało się, spadając na trzecią fontannę, która do tej pory pozostawała nieuszkodzona. Mimo tego chaosu Max zdołał otworzyć klapę kabiny i wyjść z samolotu. Klapa oczywiście odpadła z zawiasów i runęła w przepiękne paprocie ozdobne – prezent od premiera New Formosa. Zostały z całą ostrożnością przeniesione z jego ogrodu, znajdującego się dziewięćset siedemdziesiąt trzy i osiem dziesiątych roku świetlnego od tego miejsca. Gdy Max się wyprostował, zobaczył, że kilkunastu żołnierzy królewskich, dowodzonych ni mniej, ni więcej, tylko przez generała dywizji, z żądzą mordu w oczach biegnie w stronę trawnika i unosi karabinki. – Poddaj się natychmiast albo zostaniesz zastrzelony! – krzyknął generał. Nie wiedząc, jak wyjaśnić cały absurd sytuacji wyższemu oficerowi, Max postanowił podejść do niej po wojskowemu. Był komandorem porucznikiem, który przybył w miejsce, gdzie znajdował się generał. Mógł zrobić tylko jedno. Stanął na baczność, oddał honory i krzyknął głosem, którego nie powstydziłby się dowódca kompanii honorowej: – Panie generale! Komandor porucznik Maxime Robichaux z Marynarki Wojennej Unii wraz z pełniącym obowiązki ambasadora doktorem Ibrahimem Sahinem, umówieni na spotkanie z panem Worthamem-Biggsem. Wydaje mi się, że jesteśmy oczekiwani. – Muszę przyznać, kapitanie Robichaux, że potrafi pan wejść efektownie – zauważył Ellington Wortham-Biggs. – Musi pan jednak pamiętać, że takie przedstawienia nie zawsze są właściwe. Zarówno pan, jak i doktor mogliście zginąć, nie mówiąc już o możliwości poważnych uszkodzeń budynku albo wręcz zniszczenia go. Muszę wyrazić oficjalną dezaprobatę mojego rządu wobec sposobu, w jaki przybyli panowie na to spotkanie. Mój rząd zastrzega sobie prawo do żądania od waszego odszkodowania za dość kosztowne uszkodzenia, spowodowane tą małą przygodą. Wortham-Biggs mieszał swoją kawę z wyszukaną precyzją, a jego akcent był bardziej brytyjski niż jakiegokolwiek londyńczyka. Upił łyk, słabo maskując niezadowolenie ze smaku napoju. – Jak powiedziałem, dezaprobata jest oficjalna. Z drugiej strony, biorąc pod uwagę sposoby, w jakie rozwiązywał pan poprzednie problemy, spodziewałem się czegoś… nieszablonowego. Przykro mi z powodu incydentów, które zmusiły panów do podjęcia tak nietypowych kroków. Mogą być panowie pewni, że osoby odpowiedzialne za te incydenty, włączając w to emira, poniosą surowe konsekwencje. Całkowicie niezainteresowani losem emira Max i Sahin pili swoją kawę. Znajdowali się w jednym z wielu pokoi konferencyjnych ministerstwa, przeznaczonych do prowadzenia negocjacji. Siedzieli przy stole dla ośmiu osób, którego długość mniej więcej pięć razy

przekraczała szerokość. Na dłuższych bokach znajdowały się po trzy fotele i po jednym na szczytach. Max i doktor usiedli obok siebie, zaś Wortham-Biggs przy bliższym ze szczytów, nie zaś naprzeciw nich, jak się spodziewali. Ibrahim szybko opatrzył ranę Maxa za pomocą zestawu medycznego, który miał w swoim worku podróżnym. Skutkiem jego zabiegów było kilka plam z opatrunku w aerozolu na twarzy i bandaż na czole przyjaciela. Z jakiegoś powodu rana wydawała się pozbawiać Maxa smaku, a może był to skutek anestetyku w bandażu, oddziaływującego na układ nerwowy. Tak czy owak, kawa wydawała się Maxowi całkowicie jałowa. Rana i spadek poziomu adrenaliny po kaskaderskim locie sprawiały, że nie bardzo mógł się na czymkolwiek skupić. Chciał pączka. A może batona. Coś pełnego cukru, a całkowicie pozbawionego realnych wartości odżywczych. Max spojrzał na kolegę, jakby chciał dać mu znać, że pora przejść do interesów. Zegar tykał. Doktor zrozumiał spojrzenie. – Panie Wortham-Biggs, jak pan zapewne się domyśla, otrzymaliśmy pańską wiadomość i przybyliśmy tak szybko, jak to było możliwe. Gdy widzieliśmy się poprzednio, uczynił mi pan honor rozmową nacechowaną uczciwością i bezpośredniością. Biorąc pod uwagę, przez co przeszliśmy z przyjacielem, i w świetle zaistniałych faktów, czy mógłbym zaproponować, abyśmy uznali poprzednie spotkanie za wstęp i kontynuowali naszą rozmowę w podobnym tonie? – Dokładnie to samo miałem zamiar zaproponować – powiedział Wortham-Biggs. – Najprawdopodobniej najefektywniejszym sposobem spożytkowania czasu będzie, jeśli przedstawię panom krótko polityczną i dynastyczną sytuację w naszym Królestwie, a następnie przejdę do propozycji, która naszym zdaniem jak najszybciej powinna zostać przekazana waszemu rządowi. – Uniósł głowę w oczekiwaniu na odpowiedź. Doktor potwierdził skinieniem. Wortham-Biggs uśmiechnął się z wdzięcznością. Zbierając myśli, wyciągnął z kamizelki złoty zegarek kieszonkowy i odpiął łańcuszek. Max zauważył, że nie był to, jak pierwotnie przypuszczał, ozdobny zegarek noszony chętnie przez modnych dżentelmenów. Zegarki takie tylko wyglądały na stare, w ich kopertach mieściły się regulowane laserowo, zsynchronizowane z siecią chronometry, które spieszyły się lub późniły kilka tysięcznych sekundy na rok. Ten zegarek nie tylko wyglądał jak antyk, on był antykiem. Był to model otwarty, z wyraźnymi arabskimi cyframi, znacznikami dla każdej minuty i wskazówką sekundnika poruszającą się po małym okręgu u podstawy cyferblatu. Nazwa producenta, Hamilton, była doskonale widoczna. Słowa „zegarek kolejowy” same przyszły Maxowi do głowy – ziemski artefakt, wyprodukowany na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego wieku. Oficer nie potrafił wyobrazić sobie, ile kosztował sprawny czterystuletni mechaniczny zegarek w tak wspaniałym stanie. Właściciel nakręcił zegarek, magazynując energię w sprężynie mechanizmu, która następnie oddawała ją dzięki interakcji wychwytu i kółka balansowego, precyzyjnie powtarzając współdziałanie tego mechanicznego duetu pięć razy na sekundę. Ponieważ komodor Middleton był kolekcjonerem starych zegarków i mógł mówić o nich bez końca, Max wiedział, że zegarki kolejowe testowano i certyfikowano tak, aby pokazywały czas z dokładnością do trzydziestu sekund na tydzień, bez żadnej elektronicznej czy innej zewnętrznej ingerencji, oraz mając jedynie kciuk i palec wskazujący człowieka jako źródło energii przekazywanej delikatnej spirali. Jak gdyby doceniając poziom zaawansowania technologicznego, jaki prezentował zegarek w czasach, gdy został wykonany, Wortham-Biggs odłożył go na stół delikatnie, prawie z namaszczeniem. – Zaryzykuję, że zabrzmię jak przewodnik, ale przypomnę panom, że Królestwo założone zostało przez Sojusz Panarabski wkrótce po wynalezieniu przez ludzi napędu skokowego, zanim nawet Ziemia została całkowicie zjednoczona. Naszych piętnaście systemów gwiezdnych z ich dwudziestoma pięcioma zamieszkałymi planetami i księżycami, znajdujących się w jednym obszarze mającym kształt nieregularnego jaja o rozmiarach mniejszych niż dwadzieścia lat świetlnych, od samego początku sformowało naturalną polityczną i ekonomiczną unię. Zawsze mieliśmy tożsamość kulturowo nieco odmienną od reszty rasy ludzkiej i pominąwszy kilka dekad w Konfederacji, nie byliśmy członkami wielkich systemów politycznych rządzących ludzkością przez wieki. Nasze obecne stosunki z Unią są przyjacielskie, ale nie jesteśmy waszymi sprzymierzeńcami w wojnie przeciw Krag ani odwrotnie. Nasz ustrój polityczny to monarchia.

Mamy parlament, ale skoro zgodziliśmy się rozmawiać szczerze jak dżentelmeni, nie będę usiłował twierdzić, że odgrywa on znaczącą rolę w zarządzaniu Królestwem. Prawdziwa władza spoczywa w rękach króla i, w znacznie mniejszym stopniu, sześciu emirów. W odróżnieniu od większości monarchii posiadamy sześć rodzin królewskich, nie jedną, każda pochodząca od rodziny panującej w jednym z sześciu krajów arabskich, które dały nam początek. Tron przechodzi z dynastii do dynastii w określonym porządku, tak więc gdy jeden król umiera, nieważne, po jak długim panowaniu, następna rodzina wybiera swojego członka, najczęściej jest to emir, by zasiadł na tronie, oczywiście z wyjątkiem sytuacji, gdyby ktoś próbował osiągnąć to przez zabójstwo. W roku dwa tysiące dwieście osiemdziesiątym król Majali z Domu Qudah umarł w wieku stu ośmiu lat i królestwo przypadło Domowi Jaafar. Ponieważ w tym czasie ta część Galaktyki była całkowicie spokojna, Jaafar zdołali skonsolidować pozostałe rodziny i wprowadzić harmonię, desygnując na tron Rafiego. Zyskał on wcześniej doskonałą reputację i był kochany przez wszystkich, tworzył więzi i pomosty, jednocząc ludzi o sprzecznych nieraz interesach. Całe Królestwo zachwycone było wyborem, gdyż wszyscy wiedzieli, że Rafi miał genialne zdolności w jednoczeniu ludzi, mimo że nie był szczególnie silny ani ponadprzeciętnie inteligentny. Z czasem jednak okazało się, że nie był to idealny wybór, a stało się to w momencie ataku Krag na Unię. Tuż przed atakiem, zanim jeszcze dowiedzieliśmy się o nim, Krag jako neutralna siła wysłali do Rafiego poselstwo. Zdołało ono przekonać władcę, że wojna w celu wyniszczenia rasy ludzkiej to tylko buńczuczne określenie używane przez wrogą Krag, niewielką, ale widoczną mniejszość religijną. Poselstwo przekonało Rafiego, że prawdziwym powodem wojny jest jedynie dążenie Hegemonii do złamania potęgi militarnej Unii i upokorzenia jej przywódców, zaś po osiągnięciu tych celów Krag wycofają się w swoją przestrzeń, zadowalając się jedynie symbolicznymi zdobyczami terytorialnymi, zostawiając Rashida i inne ludzkie państwa w spokoju. Rafi uwierzył im i pozostaliśmy neutralni. By to zmienić, musiały wydarzyć się dwie rzeczy, z których o jednej już wiecie. Krag obrazili nas, dokonując przez serię podstawionych ludzi zakupów materiałów wojennych, których używali do mordowania innych muzułmanów, by nie wspominać o pozostałych Ludach Księgi, a także innych ludzi, którzy są naszymi braćmi i siostrami, gdyż nasi przodkowie wspólnie żyli na Ziemi, oddychali tym samym powietrzem, mokli pod tymi samymi deszczami i żyli pod tym samym niebem. Gdy ten fakt stał się znany, wielu wpływowych ludzi w Królestwie zaczęło wierzyć, że Krag nie wolno ufać i że gdy pokonają oni Unię, zwrócą się ku reszcie „niewiernych szkodników”, jak nas nazywają, zniszczą siły nasze i innych niezależnych państw, a w końcu wymażą ludzkość z Galaktyki. – A ta druga rzecz, która miała wpływ na zmianę waszej sytuacji? – zapytał doktor, nim Max zdążył otworzyć usta, by zrobić to samo. – Rafi nie żyje. Powstrzymywaliśmy się z ogłoszeniem tego przez kilka ostatnich dni, byśmy mogli odbyć to spotkanie, ale jutro fakt ten zostanie podany do publicznej wiadomości. Zgodnie z zasadami Królestwa w tej chwili kolej przypada na Dom Saud. W świetle tego, co obecnie dzieje się w Galaktyce, starsi rodu zdecydowali, by nie sadzać na tronie naszego emira. Następnym królem będzie admirał Khalil. Max pokiwał ze zrozumieniem głową. – Słyszałeś o nim? – spytał doktor. – Tak. Był dowódcą okrętu liniowego. Dobrym. Dowodził okrętem „Abha” podczas bitwy o Napoli Prime, w której znikome siły Unii, Rashida i Romanovan stawiły czoła najazdowi Najin z Perseusza, dwa lata temu. To jedyny przypadek, kiedy nasze siły walczyły zjednoczone. To był zresztą powód przeprowadzenia później ćwiczenia Equilateral. Khalil dowodził „Abhą” i pięcioma innymi rashidiańskimi okrętami podczas tej bitwy. Wydaje mi się, że został po niej awansowany na komodora, ale nie pamiętam szczegółów. W bitwie brało udział także osiem okrętów Unii i cztery Romanovan. Jednym z okrętów unijnych był mój „Emeka Moro”. Służyłem na nim jako oficer uzbrojenia, tak więc prawie cały czas patrzyłem w wyświetlacz taktyczny. Khalil był lepszy od admirała Windhama, dowódcy Unii, czy komodora Polyphonusa, który dowodził Romanovan. Taktyka Khalila pełna była inwencji, wyzwań i nieprzewidywalności. Ustawienie okrętów, użycie broni i sensorów, wykorzystanie energii kinetycznej – wszystko genialne. To, co widziałem, mówi mi, że to odważny, inteligentny, wrażliwy i… potężny człowiek. Wygląda na to, że będziecie mieli dobrego króla. W każdym momencie jestem gotów stanąć z moim okrętem pod jego

dowództwem. A swoją drogą, to jest pan do niego dość podobny. – To nie jest zbieg okoliczności, kapitanie. Khalil jest moim bratem. – Gospodarz uśmiechnął się. – Moje nazwisko rodowe to Khalid al-Saud. Jestem jedenaście lat starszy od króla, ale jesteśmy rodem wojowników, szczególnie w czasach wymagających władcy wojownika. Ja nie jestem wojownikiem, przynajmniej nie w sensie prowadzenia ludzi do walki. Posiadam jednak siły i środki, a także sporo doświadczenia, jeśli chodzi o wywiad i dyplomację. Otrzymam teki obu tych ministerstw. Tak więc będę musiał przekazać prowadzenie sklepu mojej córce i Gilesowi. No dobra, koniec polerowania ostrza. Czas przejść do konkretów. Mój brat, dość rozsądnie moim zdaniem, nie ufa Krag i uważa, że ich celem jest pozbycie się ludzi z Galaktyki. Król wypowiedział te poglądy podczas spotkania z sześcioma emirami, czyli głowami sześciu rodów królewskich, pięć dni temu. Bassam, emir Domu Habib, zgłosił wtedy sprzeciw. Nasi agenci w jego pałacu poinformowali nas, że jest nie tylko w kontakcie, ale i w sojuszu z Krag. Zgodnie z tym, co twierdzą nasi agenci, Krag w zamian za utrzymanie Rashida z dala od wojny obiecali mu osadzenie go na tronie i stałą władzę dla Domu Habib. Chcieliśmy się spotkać z przedstawicielami Unii w tajemnicy, gdyż uznaliśmy, że otwarte spotkanie może zaalarmować Krag i skłonić ich do przeprowadzenia uderzenia wyprzedzającego, zanim dojdzie do jakichkolwiek rozmów. Spojrzał wyczekująco na Sahina. – Po pierwsze – odparł lekarz – muszę wiedzieć, jak mam się do pana zwracać. Książę, panie ministrze, Wasza Ekscelencjo? – „Panie ministrze” to najlepszy zwrot, jako że spotykam się z panami jako minister spraw zagranicznych. – Dobrze więc, panie ministrze. Opierając się na tym, co pan powiedział, muszę powiedzieć, że oficjalne zdanie mojego rządu na temat opisanej przez pana sytuacji jest takie, że to wewnętrzna sprawa obcego mocarstwa. Biorąc pod uwagę szacunek dla niepodległości i suwerenności Królestwa Rashid i stwierdzenie w Konstytucji Unii, że prawo do samostanowienia jest fundamentalnym prawem każdego państwa, niewłaściwym byłoby powiedzenie czegokolwiek więcej przy obecnym stanie naszej wiedzy. Max, słysząc te słowa, wzdrygnął się z wyraźną dezaprobatą. Nie trzeba było go dobrze znać, by zauważyć, że o Rashidianach jako wojownikach ma bardzo dobre zdanie i chciałby ich widzieć po stronie Unii. Sahin dał mu jednak pod stołem szybkiego kopniaka w kostkę. Doktor nie zamierzał doradzać przyjacielowi, jak podczas bitwy używać broni. To jednak było jego pole walki i doskonale wiedział, co i kiedy należy wyciągnąć z arsenału. Minister zareagował prawie natychmiast. – Być może nie wyraziłem się wystarczająco jasno. Nie prosimy o pomoc Unii przy rozwiązaniu naszego problemu z emirem. Z tym damy sobie radę sami. Jesteśmy w tym całkiem nieźli. W zasadzie spodziewam się, że problem emira załatwiony zostanie w najbardziej trwały sposób w ciągu kilku najbliższych minut. Król myśli raczej o przedyskutowaniu możliwości włączenia się Królestwa do wojny przeciw Krag. – Ach. To zupełnie odmienna sytuacja. – Doktor zachowywał się, jakby stwierdzenie ministra faktycznie było jakąś rewelacją, a nie czymś oczywistym. – Zdanie mojego rządu jest takie, że Unia z radością powita każdą wiadomość mówiącą, że Królestwo Rashid rozpoczyna wojnę przeciwko Krag. Jestem pewien, że wasz doskonały sztab generalny znajdzie odpowiednie cele dla waszych sił. Jednak, tak jak powiedziałem wcześniej, ścisłe przestrzeganie przez rząd Unii zasady samostanowienia sprawia, że musimy pozwolić waszemu rządowi zrobić to, co uważa za słuszne, bez jakiejkolwiek ingerencji z naszej strony. Dyplomacja. Był to taniec tak formalny i precyzyjny jak balet Czajkowskiego. Obaj gracze doskonale znali kroki i wykonywali je z precyzją i znawstwem, trzymając się rytmu muzyki, którą obaj znali na pamięć. Ale czasu było niewiele. Dyrygent zwiększył tempo. Minister podniósł swoją filiżankę, upił łyk, ponownie słabo maskując niesmak, i odstawił naczynie. – Panie ambasadorze, mój rząd uważa, że jeśli Rashid przystąpi do wojny po stronie Unii, dla obu państw korzystne będzie koordynowanie naszych wysiłków, by zmaksymalizować efekt działań i uchronić się przed sytuacjami, gdy jedne siły stają na przeszkodzie drugim. – Zatem proponujecie sojusz?

– Mój rząd uważa, że słowo „sojusz” odnosi się do wyższego stopnia integracji i unifikacji sił niż ten, którego byśmy sobie życzyli. Bierzemy także pod uwagę fakt, że w przeszłości zdarzało się, iż sojusze stawały się preludium do aneksji. Musimy być pewni, że nasza niepodległość jest bezpieczna we wszelkich aspektach. – Może pan być pewien, panie ministrze, że Unia nigdy nie zaanektowałaby niepodległego systemu. Obiektywne przekazy historyczne i dokumenty potwierdzają ten fakt. Każdy z członków Unii dołączył do niej z własnej woli. – Jakkolwiek to stwierdzenie może być prawdziwe z punktu widzenia formalnego, panie ambasadorze, jednak te same udokumentowane przekazy historyczne są w stanie udowodnić, że niektóre z systemów „z własnej woli” dołączyły do Unii po naciskach z jej strony, blokadach handlowych, restrykcjach nawigacyjnych i celnych, z których żadne nie były używane w stosunku do innych państw w tym samym czasie. Touché! – Panie ministrze, jako że czytamy te same opowieści, nieporozumieniem z mojej strony byłoby zaprzeczanie faktom. Owszem, na początku swojego istnienia Unia wprowadziła kilka raczej drastycznych środków gospodarczych, aby powiększyć liczbę członków i obszar. Było to, niestety, konieczne w celu pozbierania w jedną całość szczątków po katastrofalnie zarządzanej Konfederacji Ziemskiej. Aktualnie warunki są jednak zupełnie inne. W chwili obecnej prowadzimy wojnę, ze wszystkimi tego konsekwencjami dla ekonomii, zatrudnienia, zasobów, transportu i zdolności produkcyjnych. Unia nie chce członków, którzy nie chcą nas. Pomijając wyraźne deklaracje naszego prezydenta i zasady prawne uchwalone przez ciała ustawodawcze, po prostu nie stosujemy już polityki silnej ręki wobec innych ludzi. Biorąc to wszystko pod uwagę, aneksja jest praktycznie niemożliwa, przynajmniej w obecnych warunkach. Siły Unii są w pełni zaangażowane przy obronie naszej przestrzeni przed Krag. Nie mamy sił i środków do podboju jakiejkolwiek neutralnej strony, a szczególnie tak dobrze bronionej jak Królestwo. Uznając jednak prawo Królestwa do zgłaszania zastrzeżeń, Unia gotowa jest zrobić następujące rzeczy. Po pierwsze, oferujemy luźniejszą formę współpracy niż sojusz. Sugerowałbym rozważenie przystąpienia przez Królestwo do wojny jako siła stowarzyszona, podobnie jak zrobili to Pfelung, rasa znana ze swej powściągliwości, wysokiej etyki i całkowitej niezależności. Po drugie, Unia gotowa jest udzielić wszelkich formalnych gwarancji respektowania niepodległości i integralności terytorialnej Królestwa. W tym miejscu chciałbym podkreślić, że Unia od pierwszego dnia swego istnienia ściśle respektowała suwerenność Królestwa i jego granic. Udowodniliśmy nasze dobre intencje wobec Królestwa w ciągu wielu dekad pokojowego współistnienia. – To prawda – potwierdził minister. – Nigdy nie mieliśmy zastrzeżeń do Unii jako sąsiada. Ufam, że taka umowa będzie akceptowalna dla mojego rządu i zostanie przedstawiona do dalszych negocjacji w celu ustalenia szczegółowych warunków formalnych gwarancji naszej niezależności. – Takich jak? – Wymagać będziemy, aby nasze siły działały całkowicie niezależnie i by udział w jakiekolwiek wspólnej operacji był dobrowolny. Sahin zwrócił się do Maxa, który zrozumiał, że nadeszła pora, aby to on zaczął wypowiadać się na temat pozycji Unii w aspekcie czysto militarnym. Musiał być przy tym jak najbardziej dyplomatyczny. – To szaleństwo – stwierdził spokojnie. – Całkowita niezależność nigdy nie była podstawą jakiejkolwiek operacji połączonej od czasu sformowania pierwszych ludzkich sił kosmicznych w dwa tysiące trzydziestym czwartym roku. W działaniach bojowych byłaby to katastrofa. Za każdym razem, gdy wasze i nasze siły zaangażowane byłyby w tę samą bitwę, nie miałyby jednego dowódcy. Być może dwóch dowódców mogłoby współpracować i stworzyć jeden plan działania, tracąc przy tym tylko nieco cennego czasu. A może nie byliby w stanie tego zrobić, a w takim wypadku obie siły realizowałyby różne cele, nie wspierałyby się ogniem, nie pracowały na jednych danych radiowych, transmitowały wzajemnie zakłócające się strumienie z czujników i wchodziły sobie w drogę podczas manewrów. Kto wie, może nawet byłyby w stanie powystrzelać się wzajemnie swoimi rakietami. Krag, którzy w żadnym wypadku nie są głupi, zaraz by to zauważyli i wykorzystali brak koordynacji. Mówię to jako kapitan okrętu i były oficer

taktyczny. Przynajmniej na pewnym poziomie zunifikowane dowodzenie to absolutna konieczność militarna. – Zgadzam się z bezpośrednio wypowiedzianą, ale prawdziwą opinią kapitana. – Minister spoglądał na filiżankę z kawą, jakby żałując, że nie jest to jego ulubiony gatunek, i zastanawiając się, czy wypić kolejny łyk. Nie wypił. – Mój rząd nie jest przeciwnikiem skoordynowanego dowodzenia na pewnych poziomach i w pewnych przypadkach, jednak ma zastrzeżenia, jeśli chodzi o umieszczanie dużych jednostek na stałe pod dowództwem Unii. Nie chcemy, by nasze flotylle i eskadry były na przykład rozdzielane i używane do zapełniania strat, tracąc przy tym jednorodność i tożsamość jako jednostki rashidiańskie. Max pokiwał głową ze zrozumieniem. – A więc do jakiego poziomu? Floty, grupy zadaniowe, grupy operacyjne – wszystkie złożone są z bloków funkcjonalnych. Pytaniem pozostaje rozmiar takiego bloku. Czy wasze siły zawsze operować będą jako Task Force, czy też będzie można je podzielić na grupy operacyjne, aby przydzielać je tak, by powstała wspólna grupa zadaniowa, a może podział obejmował będzie nawet grupy operacyjne? I nie da się podjąć tej decyzji teraz, na początku, tak by obowiązywała na stałe, ponieważ wymagania operacyjne narzucać będą różne stopnie integracji. Nie możemy działać w taki sposób. – Panie ministrze, kapitanie, mogę się wtrącić? Obaj zapytani spojrzeli na doktora, przekonani, że człowiek mylący korwetę z krążownikiem tylko dlatego, że nazwy tych rang zaczynają się na tę samą literę, nie może mieć nic do dodania w tym momencie dyskusji. Malująca się na ich twarzach irytacja nie powstrzymała jednak pełniącego obowiązki ambasadora. Nie spowolniła go nawet. – Nie posiadam wiedzy na temat podziałów operacyjnych, ale wydaje mi się, że problem ten został już przedyskutowany szczegółowo i zaaprobowany na najwyższym poziomie przez oba rządy. Ustalenia te mogą zostać zaadaptowane i problem zostanie rozwiązany. Minister i kapitan patrzyli na niego, nie rozumiejąc. – Zestaw protokołów dowodzenia, kontroli i komunikacji działał w przypadku sił naszych państw, a także Romanovan podczas serii wspólnych ćwiczeń nie tak dawno temu. Patrzyłem panu przez ramię, kapitanie, kiedy wywoływał pan protokoły komunikacyjne z tego ćwiczenia na żądanie dowódcy eskorty. Przechodził pan przy tym przez diagram ukazujący szczegółową listę ustaleń dotyczących tego, jakie jednostki i na jakim poziomie będą zintegrowane, kto będzie nimi dowodził, kiedy jednostka może odmówić udziału w operacji i całą litanię spraw podobnego typu. Wszystko to było w dokumentacji ćwiczenia. Doskonale to pamiętam. – Wiele na ten temat można powiedzieć, panie ambasadorze, i mój rząd rzeczywiście myślał o tym – powiedział minister po chwili namysłu. – Może pan sobie z tego nie zdawać sprawy, ale istnieje wiele przyczyn, dla których Equilateral nie pasuje do obecnej sytuacji. Kapitan Robichaux wyłuszczy je panu zapewne lepiej niż ja. Minister spojrzał na Maxa wyczekująco. Oficer kiwnął głową. – W porządku. Widzę kilka różnic. Po pierwsze, Equilateral zakładało udział trzech stron: Unii, Królestwa i Romanovan. Obecnie mamy Unię, Królestwo i Pfelung. Po drugie, ćwiczenie prowadzone było na poziomie Task Force. W tej chwili mówimy o znacznie większej skali. Będziemy koordynować siły na poziomie teatru działań, a może nawet większym. Po trzecie, od tego czasu zarówno my, jak i Rashidianie zmieniliśmy struktury organizacyjne. Po czwarte, od czasu ćwiczenia wprowadziliśmy dwie modyfikacje do rakiet Talon, co wymaga zmian we wspólnych parametrach celowniczych, i po piąte, wprowadzamy właśnie do służby nowy myśliwiec, FS-104 Wildcat, zdecydowanie przewyższający charakterystykami FS-101 Banshee, co będzie wiązało się z wdrożeniem nowych taktyk do walki myśliwskiej. Tak więc pojawi się wiele tematów dotyczących wspólnych operacji, które nie zostały zawarte w dokumentacji ćwiczenia Equilateral. – Jeśli dobrze rozumiem, powstałyby sytuacje, które nawet po dopracowaniu szczegółów nie byłyby ujęte w istniejącym schemacie, tak? – spytał minister. – Nie możemy z góry przewidzieć, jak zostaną rozwiązane i w zasadzie z wypracowaniem właściwych decyzji musimy polegać na dowódcach na teatrze działań.

– To prawda. Nie wyobrażam sobie, jak mogłoby być inaczej. Musimy jednak pamiętać, że żaden z ludzi, o których mówimy, nie jest idiotą, wasi dowódcy są piekielnie inteligentni, nasi też. Jeśli inteligentni dowódcy w strefie wojennej dostają do rozwiązania problem, to znajdują sposób, by go rozwiązać. Nie zostaje się komodorem czy admirałem, jeśli nie posiada się szczególnego talentu do rozwiązywania problemów. To właśnie zajęcie tych facetów. Max widział, że minister nadal się waha. Musiał mieć bardzo, bardzo duże opory przed oddaniem swoich ludzi pod dowództwo Unii. Królestwo przez bardzo długi czas podążało własną drogą. Max nie znał się na dyplomacji, ale znał się na ludziach i był prawie pewien, że zna przyczynę wątpliwości Rashidianina. – Panie ministrze, wiem, czego pan się obawia. Obaj znamy historię wojskowości i wiele przykładów operacji wielonarodowych, w których dowódca używał sił sprzymierzonych w sposób nieuczciwy. Wie pan, o co mi chodzi. Ważne i przynoszące chwałę misje powierzał swoim, a czarną robotę innym, mało ryzykowne cele brał na siebie, podczas gdy inni się wykrwawiali. Mogę podać setki takich przykładów, ale wiem, że zna je pan równie dobrze jak ja. W końcu i tak wszystko sprowadza się do zaufania. Żadna podpisana umowa, żadne złożone przez nas zapewnienie nie zastąpi zaufania i wiary w zdrowy rozsądek i dobrą wolę naszych dowódców, co zresztą obowiązywać musi obie strony. Nagle Max przypomniał sobie, co powtarzał mu jego Kwoka na „San Jacinto”: – Zaufanie jest jak wychowywanie dziecka. Nie możesz powierzyć tego instytucji czy organizacji. Musisz przekazać to dziecko w ręce jakiejś osoby. Panie ministrze, jeśli znam się na ludziach, bardzo dokładnie przyglądał się pan przebiegowi wojny. Wortham-Biggs potwierdził skinieniem głowy. – Zna więc pan reputację i przebieg służby admirałów, którzy dowodzą operacyjnie: Litvinoffa jako głównodowodzącego, Hornmeyera i Middletona dowodzących głównymi teatrami działań oraz Lo, Diema i Barbera, odpowiedzialnych za grupy manewrowo-szturmowe. Znam dwóch z tych ludzi osobiście. Jeśli admirał Charles L. Middleton nie jest najbardziej honorowym człowiekiem w Galaktyce, to ten, kto go wyprzedza, powinien być naszym imperatorem. Drugi z nich, Hornmeyer, może wam skopać tyłki, nawrzeszczeć w twarz, ale przenigdy nie wbije noża w plecy. Jeśli zdarzy się, że ci faceci będą dowodzić waszymi siłami, a proszę pamiętać, że będzie również odwrotnie, może pan być pewien, że decyzję podejmować będą, kierując się jedynie względami militarnymi. To nie ta sama Marynarka, która walczyła przy Wielkiej Szczelinie. Nasi admirałowie nie są politycznie zaślepionymi, pragnącymi władzy dronami dowództwa ani pustymi głowami, przesuwającymi ikony na wyświetlaczu taktycznym. – Zdaję sobie z tego sprawę, kapitanie. Nie mam wątpliwości, że to honorowi ludzie. Wiem także, że pan ambasador jest honorowym człowiekiem, a pańskie działania udowodniły, że pan również jest człowiekiem honoru. Ale sojuszu nie będziemy zawierać z admirałami Litvinoffem, Middletonem i Hornmeyerem ani z kapitanem Robichaux czy doktorem Sahinem, lecz z całą rzeszą innych admirałów i oficerów. W takiej sytuacji zaufanie nie przychodzi łatwo. – Sir, to jest Marynarka, której członkiem jestem, odkąd skończyłem osiem lat, i którą kocham jak własne życie. To największa siła militarna w historii rodzaju ludzkiego. Nasi admirałowie są dojrzałymi wojownikami, oficerowie twardymi, kompetentnymi profesjonalistami, a sama Marynaka narzędziem zniszczenia. Walczymy o życie od trzydziestu lat. W ciągu tego czasu pozbyliśmy się wszystkich, przynajmniej na wyższych poziomach, którzy nie byli odważni, agresywni, a jednocześnie honorowi i godni zaufania. Każdemu z tych oficerów powierzyłbym swoje życie. W zasadzie to właśnie robię. Codziennie. – Panie ministrze – dodał Sahin – wie pan, co jest na szali. Jeśli upadnie Unia, Królestwo nie utrzyma się dużo dłużej, a potem Romanovan, Ghiftee i wszyscy inni. Nie zostanie nikt, kto będzie mógł się modlić do Allaha, zadbać o groby naszych przodków i nieść płomień wiedzy, osiągnięć i zdobyczy przekazywany nam przez tysiące lat. Porażka przy budowaniu sojuszu przeciw Krag byłaby jak ciśnięcie tej pochodni w błoto. Całe, trwające wieki zmagania ludzkości stałyby się niczym. Doktor przerwał na chwilę, zaczerpnął tchu i zagrał kartą, którą uważał za atutową. – Proszę sobie wyobrazić, że święte miejsca na wszystkich światach pokryłyby się kurzem, a w okolicy nie byłoby ani jednego człowieka. Proszę sobie wyobrazić opustoszałe i wymarłe

wielkie miasta. Proszę pomyśleć o ramieniu Oriona nie jako o kolebce, lecz jako o grobie człowieka. Mężczyzna, którego Sahin znał jako Ellingtona Worthama-Biggsa, ponownie zamieszał swoją kawę, spojrzał na płyn i odłożył łyżeczkę na spodek. Dotknął uszka filiżanki, ale nie podniósł jej. Znów toczył wewnętrzną batalię, potrzebował kofeiny, ale wzdrygał się przed potraktowaniem swojego wysublimowanego smaku napojem, który stał przed nim. Z subtelnym potrząśnięciem głową zdecydował, że lepiej jednak będzie, gdy kawa pozostanie w filiżance. Cofnął dłonie i podniósł głowę, by napotkać wzrok Maxa, a potem doktora. Najwyraźniej podjął decyzję, nie tylko w sprawie kawy. – Król upoważnił mnie do występowania w tej sprawie w jego imieniu. Ale dał mi także jasne instrukcje. Obawiam się, że nieco od nich odstąpiłem, tak silnie nalegając na gwarancje dla Królestwa. Targowanie się leży bardzo głęboko w mojej naturze, a co istotniejsze, czułem odpowiedzialność za swoich ludzi. W skrócie, krew moich braci może zostać przelana, ale nie zmarnowana. Ojcowie, matki, żony i dzieci wojowników zasługują na najlepsze zabezpieczenia, jakie tylko mogę im zapewnić. Minister wstał, szybko zwrócił głowę w kierunku okna wychodzącego na trawnik, na którym znajdował się rozbity samolot, potrzaskane statuetki, połamane róże i zdewastowane paprocie. Z oddali dolatywały odgłosy strzałów z karabinu maszynowego – to siły królewskie kończyły załatwianie spraw z ludźmi emira. – Jesteśmy ludem wojowników, nasza kultura gloryfikuje odwagę, honor, lojalność i poświęcenie. Jednak przeciwni jesteśmy odbieraniu życia, przelewaniu krwi i śmierci naszych braci. Wiemy, że jeśli przystąpimy do wojny, wielu z naszych dzielnych synów zginie, i to prędko. W przyszłym tygodniu. Jutro. Za godzinę. Jak szybko znane będą nazwiska pierwszych poległych, jak szybko poznają je ich rodziny, a pierwsze strony serwisów informacyjnych pokryją się czernią? Seria z broni maszynowej rozbrzmiała na ulicy. Minister wskazał w tamtą stronę. – Prawdę mówiąc, pierwsze ofiary krwawią i umierają już teraz – westchnął ciężko. Przyjął formalną postawę. – Panie ambasadorze, kapitanie, Zjednoczone Królestwo Rashid, Zjednoczone Emiraty i Chronione Światy Islamskie dołączą do wojny po stronie Unii jako siła stowarzyszona, z odpowiednimi gwarancjami zachowania niezależności Królestwa. Protokoły z ćwiczenia Equilateral posłużą jako baza do integracji wojsk, dokładne ustalenia podjęte zostaną przez dowódców na teatrach działań bądź też w trakcie kolejnych negocjacji prowadzonych przez reprezentantów naszych rządów. Czy mamy zgodność opinii, panie ambasadorze? Doktor wstał i ceremonialnie się ukłonił. – Mamy zgodę, panie ministrze. Niech nasze miecze zabłysną wspólnie. – I niech ich ostrza będą dopustem bożym dla naszych wrogów – dopełnił błogosławieństwa minister. Wcisnął klawisz na panelu komunikacyjnym. – Autoryzacja Altair-Mirfak-Deneb. Mniej niż dwie sekundy później w głośniku zabrzmiał głos. – Tak? – Dokonało się. Urządzenie komunikacyjne wychwyciło wyraźne westchnienie, które było jednak bardziej potwierdzeniem ulgi i nieuchronności niż smutku. – Dobrze. Zrobimy to, co trzeba zrobić. – Ambasadorze, kapitanie, to Khalil. – Nie „król”, nie „król Khalil”. Po prostu „Khalil”. – Cały Rashid, każdy człowiek, każdy okręt, każda kropla krwi, każdy gram złota poświęcane są obecnie tej sprawie. Ludzkość stanie razem. Będziemy walczyć wraz z naszymi braćmi z Unii i niech nic nie stanie pomiędzy nami. Admirał Taniq z małym sztabem w ciągu godziny wyleci na „Halsey”, by pełnić funkcję oficera łącznikowego pomiędzy waszą strukturą dowodzenia i naszą. Taniq jest admirałem floty i czwartym w kolejności człowiekiem w naszej Marynarce. Ma moje pełne zaufanie i będzie upoważniony do podejmowania decyzji dotyczących użycia naszych sił bez konieczności ich konsultowania. Co więcej, za moją sugestią pięć lat temu stworzyliśmy projekt podniesienia zaszeregowania naszego attaché wojskowego na Ziemi z kapitana marynarki do wiceadmirała i znacznego powiększenia jego sztabu. Były to kroki przygotowujące go do

reprezentowania Królestwa na wypadek, gdybyśmy przystąpili do wojny. Rozkazy wprowadzające w życie te postanowienia zaczną obowiązywać w momencie, gdy uda nam się powiadomić o tym waszego prezydenta. Panie kapitanie, czy widzi pan jakieś inne kroki militarne, które powinny zostać podjęte natychmiast? Max przełknął ślinę. Nie był przyzwyczajony, by o radę pytał go ktoś wyższy stopniem niż kapitan, a teraz miał pomóc podjąć decyzję na temat użycia całych sił kosmicznych przez jedną z większych potęg Galaktyki. A pytanie zadał król. Jak w ogóle zwracać się króla? Ostatnim królem, z jakim do czynienia mieli przodkowie oficera, był Jerzy Drugi z Wielkiej Brytanii i nie były to dobre relacje. Wyrzucił ich z Kanady i zmusił do osiedlenia w Luizjanie. Max spanikowanym wzrokiem spojrzał na doktora, który bezgłośnie podpowiedział mu: – Wasza Wysokość. „Głęboki oddech. Oficer taktyczny, dowódca właśnie zapytał cię o opinię. Już to robiłeś”. – Wasza Wysokość, tu Max Robichaux. Jeśli emir jest w sojuszu z Krag i jeśli wie, że zamierza pan przyłączyć się do wojny po naszej stronie, to można z dużym prawdopodobieństwem założyć, że Krag także to wiedzą. Jestem tylko kapitanem niszczyciela. Działam na poziomie taktycznym, a nie operacyjnym, ale jeśli byłbym mistrzem hordy Krag na tym teatrze, pomyślałbym o przeprowadzeniu uderzenia uprzedzającego w tej samej minucie, w której zacząłbym podejrzewać, że Królestwo ma zamiar przyłączyć się do wojny. Uderzyłbym w tym momencie, by wyeliminować siły Królestwa, zanim przygotują się do działań i zintegrują w większe związki operacyjne z siłami Unii. Nie wiem, jaki jest stan gotowości waszych sił, ale na miejscu Waszej Wysokości zebrałbym tak dużą część floty, jak to możliwe, najlepiej całość, zatankował, uzbroił i wysłał w przestrzeń. Chciałbym, aby moje siły były w ruchu nie później niż za dwie godziny od tej chwili. Tyle potrzebują najszybsze niszczyciele Krag, aby dostać się tutaj, jeśli wystartowały natychmiast po tym, gdy emir przekazał wiadomość, że nasze siły mają się połączyć. Nastała niekomfortowa cisza. – Przepraszam na moment. O ile na początku rozmowy głos króla brzmiał pewnie i zdecydowanie, w tym momencie słychać było w nim wahanie. Max usłyszał kliknięcie oznaczające, że z drugiej strony połączenie zostało wyciszone. Upłynęło około półtorej minuty. Następne kliknięcie. – Wydałem rozkazy wylotu admirałowi Taniqowi, aktywowania naszej komórki łącznikowej na Ziemi i powiadomienia admirała Hornmeyera i prezydenta Unii o tym, co miało tu dziś miejsce. Jeśli chodzi o pańską sugestię, kapitanie, rozkaz wylotu wydałem już kilka godzin temu. Mój brat przekaże panu aktualny status naszych sił. Gdy pozna pan już całą sytuację i będzie miał pan jeszcze jakieś rady, proszę mu je przekazać. Proszę być pewnym, że ma on stały kontakt ze mną, a biorąc pod uwagę pańskie doświadczenie, każda uwaga może być bardzo pomocna. Życzę panom miłego dnia. Khalil, koniec przekazu. Uwadze Maxa nie umknęło, że król zakończył transmisję w sposób bardziej pasujący do dowódcy okrętu wojennego niż cywilnego przywódcy politycznego. Był to jednak głos kapitana mającego kłopoty. Max musiał dowiedzieć się, o co chodzi. I to szybko. – Panie ministrze, mogę absolutnie nie znać się na królach, ale przyjmuję rozkazy od dowódców okrętów, odkąd skończyłem osiem lat, i wiem, kiedy są zaniepokojeni. To był zaniepokojony dowódca okrętu. Dlaczego? Minister usiadł. Spojrzał na zegarek nadal leżący na stole. Crescendo ognia broni maszynowej przerywane było co jakiś czas wybuchami granatów ręcznych i moździerzowych. Polityk zwrócił się w stronę oficera i wziął głęboki oddech, jak człowiek, który ma przekazać nieprzyjemną wiadomość. – W odróżnieniu od Texan i wielu innych niepodległych stron nasza Marynarka nie ma korzeni w waszej. Idąc dalej, nasze okręty nie są przedłużeniem tej samej linii konstrukcyjnej. Między okrętami naszych dwóch flot nie ma „rodzinnego podobieństwa”, jak to ma miejsce w przypadku jednostek Unii i wielu innych państw ludzkich. My zawsze szliśmy swoją drogą. Dlatego właśnie nasze okręty wyglądają inaczej od waszych i posiadają zupełnie inne wady i zalety. To, czego nie rozumie wielu ludzi, to fakt, że nie są to różnice kosmetyczne. Tak naprawdę sięgają samego rdzenia. Wasze reaktory syntezy to Svavarsdottir, inaczej S-Dot, w których uwięzienie plazmy uzyskuje się dzięki dwóm sferycznym i odwrotnie spolaryzowanym

polom magnetycznym. Reaktory S-Dot mogą uzyskać zimny start w mniej niż pięć minut, jednak dzieje się to kosztem relatywnie niskiego stosunku mocy do masy i mniej niż optymalnego zużycia paliwa. Poza kręgami Królewskiej Floty Rashida niewiele osób wie, że nasze okręty nie są napędzane przez reaktory S-Dot. – Nie chce mi pan chyba powiedzieć, że nadal używacie tokamaków? – powiedział wystraszony Max. – Nic aż tak prymitywnego. W zasadzie nasze reaktory to niezwykle zaawansowany projekt. Jak pan sobie zapewne zdaje sprawę, prawie dziewięćdziesiąt procent energii wytworzonej w reaktorach S-Dot kierowane jest do uwięzienia najbardziej energetycznych dziesięciu procent plazmy. My zastosowaliśmy model hybrydowy, w którym plazma jest utrzymywana w dziewięćdziesięciu procentach przez grawitony, a pozostałe dziesięć procent jest zużywane przez bardziej wydajną energetycznie technologię, konwencjonalne wielostudnie Bussarda. Tego projektu, o ile nam wiadomo, używamy jedynie my i Romanovan, z którymi wspólnie go opracowaliśmy. Ma dwudziestoprocentową przewagę sprawności energetycznej i związane z nią mniejsze zużycie paliwa, a także lepszy o trzydzieści procent stosunek mocy do masy. Reaktory są także mniejsze i mają niższe wymagania, jeśli chodzi o chłodzenie, co daje kolejne oszczędności na mocy, rozmiarach i wadze. – Ale musicie je prestartować, prawda? – spytał Max. – Prestartować? – Nie istniał chyba ani jeden wyraz ze slangu marynarskiego, który znany byłby doktorowi. Jak zwykle Max musiał uzupełnić te braki w wiedzy. – To slangowe określenie na „stopniowy rozruch objętościowy”. Jak wcześniej wspomniał pan minister, rozruch naszych reaktorów typu S-Dot jest bardzo szybki, trwa jedynie kilka minut, ale musisz utrzymywać pole grawitonowe na bardzo wysokim poziomie. W wielostudniach pierwszy etap rozruchu jest podobny, lecz dalej wszystkie procesy bardzo zwalniają, muszą być wykonywane stopniowo, z dużą dokładnością. Zajmuje to od czterech do około osiemnastu godzin, w zależności od tego, jak wiele mocy potrzebuje generator i jak duża jest komora reaktora. Panie ministrze, ile wynosi czas rozruchu dla reaktorów waszego projektu? – Dla większości okrętów dwadzieścia trzy godziny. Dostały one rozkaz rozruchu reaktorów siedem godzin i… – znów spojrzał na zegarek – dziewiętnaście minut temu, gdy tylko zorientowaliśmy się, że emir może sprawiać kłopoty. Mamy także trzy starsze niszczyciele i dwie fregaty, które używają bardziej konwencjonalnych napędów. Zostały one już uruchomione i wysłane w przestrzeń. – Dwadzieścia. Trzy. Godziny. Max wolno wstał i podszedł do okna, czując mroźny ucisk na piersi. Jego percom zabrzęczał cichutko, w trybie dyskretnym. Oficer spojrzał na wyświetlacz, podniósł klapkę urządzenia i wprowadził kilka komend. Doktor przypuszczał, że przyjaciel zaprogramował jakiś alarm. – Zaakceptowaliśmy ograniczenia tego projektu – kontynuował minister – ponieważ zainwestowaliśmy również w najlepszy system wczesnego ostrzegania, który daje nam wystarczająco dużo czasu na przygotowania. Możemy wykryć każdego nieprzyjaciela na co najmniej dwadzieścia siedem godzin wcześniej, co daje nam wystarczający margines błędu. Mroźna obręcz na piersi Maxa stała się jeszcze zimniejsza. – Panie ministrze, czy jakakolwiek część tego systemu dostępna jest emirowi lub ludziom lojalnym wobec niego? – Nie znam się na infrastrukturze powiązanej z systemem. Nigdy nie leżało to w mojej sferze odpowiedzialności. Proszę pozwolić mi to sprawdzić. Polityk podszedł do bocznego stolika, na którym znajdowała się kawa, karafka z wodą, szklanki, pojemnik z lodem i serwetki, wszystko to na tacy. Przestawił tacę na stół konferencyjny. Przesunął ukrytą dźwignię i ze stolika wysunęła się klawiatura. Mężczyzna wziął jedno z krzeseł i usiadł przy stacji roboczej, przestawił ją tak, by zwrócona była ku najbliższej ścianie, i wpisał polecenie. Część ściany zamieniła się w czarny prostokąt, na którym pojawił się ekran logowania. Minister wszedł do systemu, posługując się niezwykle długim i skomplikowanym hasłem, i przeszedł przez serię menu, by w końcu wyświetlić diagram infrastruktury systemu wczesnego ostrzegania, nazwanego Al-Qasr – Zamek.

– Tu jest sieć sensorów. Na ekranie pojawiła się sfera wyraźnych czerwonych punktów obejmująca przestrzeń Rashida. Było ich ponad sto pięćdziesiąt. – A tu mamy stanowiska dowodzenia, gdzie sygnały są obrabiane i zamieniane na dane ostrzegawcze lub śledzące. Minister wskazał dziesięć niebieskich punktów, rozmieszczonych na sferze o promieniu o połowę mniejszym niż czerwona. – Tu widzimy granice przestrzeni kontrolowanej przez emira. Żółty obszar w kształcie nieco poszarpanego jaja nie obejmował żadnej ze sfer. – Wygląda na to, że żadne z urządzeń nie znajduje się na jego terytorium – zakończył brat króla. – Nie jestem tego taki pewien – powiedział Max. – W jaki sposób sensory przekazują dane do stanowisk dowodzenia? – Przypuszczam, że za pomocą standardowej szerokopasmowej, tunelowanej transmisji metaprzestrzennej – odparł minister. – A to oznacza, że o ile te emitery nie mają mocy nadawczej rzędu planetarnego, po drodze muszą być jakieś stacje przekaźnikowe, prawdopodobnie co kilka lat świetlnych, prawda? – Max stanął przy ekranie, nieco z boku. – Zobaczmy. Minister wprowadził kilka kolejnych komend i na ekranie pojawiły się dwie koncentryczne sfery, złożone z około trzydziestu zielonych punktów, dziesięć na wewnętrznej sferze i dwadzieścia na zewnętrznej. Każdy oznaczony był st przek wraz z kolejnym numerem. Numer dziewięć, z zewnętrznej sfery, znajdował się w żółtym jaju. – Czy możemy zobaczyć linie komunikacji? Który z sensorów komunikuje się ze stacją numer dziewięć? Piętnaście pomarańczowych linii połączyło stację przekaźnikową z sensorami, a opis protokołów operacyjnych sieci wyświetlił się u dołu ekranu. – Wiem, o czym pan myśli, kapitanie – powiedział minister – ale emir nie przeprowadził sabotażu na tej stacji. Gdyby to zrobił, przy tej serii protokołów, system powiadomiłby operatorów, a komputer automatycznie skierowałby strumień danych do innych stacji, które mogą przyjąć dodatkowe sygnały, zawężając szerokość pasma i tymczasowo ograniczając rozdzielczość. Nie było takiego powiadomienia. Na polecenie z klawiatury diagram Al-Qasr został zastąpiony przez tabelę statusu. – Jak pan widzi z tej tabeli, system w każdym aspekcie funkcjonuje normalnie. Po chwili tabela zastąpiona została grupą paneli, z których każdy reprezentował część przestrzeni otaczającej Królestwo. Widać było kilka kontaktów, ale wszystkie oznaczono jako niegroźne. – Czy możemy zobaczyć tę część, która skanowana jest przez sensory używające stacji numer dziewięć? – poprosił Max, przypatrując się jednemu z paneli. Panel, dziwnym zbiegiem okoliczności ten, który wzbudził zainteresowanie Maxa, wypełnił cały ekran. Było na nim około trzydziestu celów, same frachtowce i statki cywilne. – Nie wygląda na to, by w tym rejonie czaiło się jakieś niebezpieczeństwo – stwierdził minister. – Panie ministrze, powiedział pan, że jeśli ta stacja zostałaby uszkodzona, sygnał z niej przekierowany zostałby do innej. Czy może pan to zrobić, ale tak, by nie zaalarmować pierwotnej stacji? – Tak, komenda idzie do sensorów, a nie do stacji. Sensory dostają polecenie zdublowania cyklu ładowania i wysłania drugiego obrazu do stacji alternatywnej. Główna nie wie o niczym. – Czy mógłby wyświadczyć mi pan przysługę i pokazać, jak wygląda ten wycinek przestrzeni widziany przez alternatywnie skierowany strumień danych? – Oczywiście, proszę dać mi chwilę. Zamiast samodzielnie wprowadzać komendy, minister przesłał wiadomość do kontrolera systemu. Po chwili na ekranie pojawiła się wiadomość. – Propagacja polecenia i powrót sygnału do nas po alternatywnej trasie zajmie około pięciu minut.

– Czy w tym czasie mógłby mi pan powiedzieć coś więcej o stanie waszych sił w tym momencie? – Mamy jeden lotniskowiec wraz z eskortą, wykonujący zadanie w systemie zewnętrznym, okręty, o których wspominałem, że są właśnie w fazie rozruchu, oraz dwa niszczyciele i kilka korwet na patrolu w systemie. Reszta floty jest zacumowana. – Zacumowana? Jak? Gdzie? – Tutaj. W porcie floty na orbicie Rashida V B. – Minister wskazał schemat systemu. – To gazowy gigant Rashid V, a to jego pierwszy księżyc Rashid V A, zamieszkały i będący ważnym punktem przemysłowym i wydobywczym. A tu mamy Rashida V B, księżyc z oceanem wody pochodzącej z komet, pokryty lodem. Cumowiska znajdują się w pobliżu źródeł paliwa. A oto i sam port. Na wyświetlaczu pojawiły się rzędy okrętów, utrzymywanych w miejscu przez automatyczne holowniki w odległościach zaledwie kilkunastu metrów od siebie. Nie widać było żadnej baterii chroniącej podejścia do cumowiska. – W jaki sposób chronione są okręty? – Czas, odległość, system wczesnego ostrzegania i kilka jednostek patrolowych do ochrony przed sabotażem i zainteresowaniem postronnych. Ogarniające Maxa uczucie zimna zamieniło się w lodowy sztylet pewności. Wiedział, co teraz nastąpi. Na ekranie pojawił się sygnał wywoławczy. – Nasza przekierowana transmisja jest prawie gotowa. Minister wprowadził polecenie nakazujące systemowi pokazanie fragmentu przestrzeni interesującego Maxa. Nadal widać było zwykły ruch cywilny. W pewnym momencie wskaźnik źródła transmisji zmienił się ze st przek09 na st przek04. Sekundę później zamiast ruchu cywilnego oczom obserwatorów ukazało się dwadzieścia pięć czerwonych ikonek, ustawionych w pięciu rzędach po pięć. Po kolejnych kilku sekundach komputer do każdej z ikon dodał informację nisz krag kl dervish oraz odległość, kurs i prędkość. Twarz ministra zrobiła się kredowobiała. – Nie. Jak? Max opadł na najbliższe krzesło. – Dwadzieścia pięć niszczycieli Krag klasy Dervish – powiedział bardziej do siebie niż do obecnych. – Musiały opuścić przestrzeń Krag trzy, cztery dni temu, pokonując całą drogę tylko na napędach kompresyjnych. To sztuczka, na której temat teoretyzowaliśmy od lat – zwrócił się do ministra – ale nigdy nie widzieliśmy jej zastosowania w praktyce. Emir włamał się do stacji przekaźnikowej, prawdopodobnie przy technicznej pomocy Krag, i wsadził w nią oprogramowanie, które blokowało wyświetlanie okrętów wroga, zapewne dodając charakterystyki, które przez komputer sklasyfikowane zostały jako szum tła lub zjawiska naturalne albo nawet wasze własne ruchy wojsk, których nie chcieliście pokazywać. Cokolwiek, czego system nie zasygnalizowałby operatorom. Max wiedział, że doktor potrzebował będzie dodatkowych wyjaśnień, by zrozumieć z tego cokolwiek. – To, co widzisz na ekranie, nigdy nie jest realnym, nieprzetworzonym obrazem tego, co widzi sensor, tak jak to było na ekranach radarów, kiedy to człowiek musiał zdecydować, czy widzi samolot, górę lodową, okręt, chmury, deszcz, stado ptaków, turbulencje atmosferyczne, czy peryskop okrętu podwodnego. Teraz to, co widzi operator, jest komputerową interpretacją tego, co zobaczył czujnik. Komputer nie tylko identyfikuje cele, ale także usuwa wszystko, czego operator widzieć nie musi. Jak widzisz, czasem można oszukać maszynę. – Przerwał na chwilę. – Panie ministrze, ten obraz nie pokazuje odległości do cumowiska. Ile czasu zajmie tym niszczycielom dotarcie do floty? Zapytany potrząsnął głową, spojrzał w górę i w lewo, jak to często robią ludzie liczący w pamięci. – Około sześciu godzin. Ponad dziesięć godzin minie, zanim flota będzie mogła się sama bronić. Straszne. Po prostu straszne. Przypomina mi to jakieś wydarzenie historyczne. Morską katastrofę.

Flota oceaniczna zaatakowana znienacka, zbombardowana w porcie. Nie pamiętam nazwy. – Nikt z pana przodków nie pochodził ze Stanów Zjednoczonych, prawda? – Nie, kapitanie, nie przypominam sobie. Czemu pan pyta? – Bo gdyby tak było, to nie wydaje mi się, by miał pan problem z zapamiętaniem nazwy Pearl Harbor.

ROZDZIAŁ 5

Godzina 00.44 Z, 20 marca 2315, bitwa o Rashida V B – Pana wiadomość z „Clover” była ogromnym zaskoczeniem – powiedział DeCosta, zdając sobie przy okazji sprawę, że podoba mu się fakt, iż mikrofrachtowiec ma swoją nazwę. – Jednak gdy dowódca życzy sobie mieć swój okręt w systemie Rashid ASAP, zadaniem ZDO jest znaleźć sposób, jak tego dokonać. W ciągu piętnastu minut byliśmy gotowi do wyjścia z doku. Mieliśmy jednak mały problem z dowódcą okrętu remontowego. Uważał on, że rozkazy admirała Hornmeyera dotyczące naprawy i przebudowy ważniejsze są od rozkazu dowódcy wzywającego swój własny okręt. Niech pan sobie wyobrazi, że ten człowiek przejmował się tym, że może na siebie ściągnąć gniew admirała. W tym momencie bardzo przydała mi się pomoc majora Krafta. Max odwrócił się w kierunku dowódcy pododdziału marines stacjonującego na pokładzie „Cumberlanda”, majora Gustava Albrechta Krafta, który niezależnie od powagi sytuacji wydawał się wnosić szczery entuzjazm do wykonywanych obowiązków. – Moi marines i ja jesteśmy gotowi zrobić wszystko dla dobra okrętu – powiedział major do młodego zastępcy dowódcy. Następnie zwrócił się do Maxa: – To była prosta sprawa. Niektórzy członkowie załogi warsztatowca potrzebowali, nazwijmy to, zachęty ze strony moich marines, żeby opuścić nasz okręt. – Jakiego rodzaju zachęty? – Max zaczynał się niepokoić. Już widział formalną skargę dowódcy okrętu remontowego dotyczącą napaści na członków jego załogi. Kłopot, którego Max nie potrzebował. W zasadzie próbował nawet nie myśleć o reakcji admirała na złamanie bezpośredniego, pisemnego rozkazu i zabranie okrętu z doku w połowie naprawy. Miał przy tym sporo szczęścia, jeśli chodziło o czas. Gdy DeCosta otrzymał rozkaz Maxa wysłany z pokładu mikrofrachtowca, ekipy skończyły już prace przy systemie chłodzenia reaktora i napędzie skokowym. Pozostałe remonty, takie jak naprawa ścian wewnętrznych, mogły poczekać. Kraft uśmiechnął się i machnął od niechcenia ręką. – Nie to, żebyśmy nie byli przygotowani do wyprowadzenia ich siłą, czy nawet wyniesienia z okrętu, ale do tego nie doszło. Większość opuściła okręt na grzeczną prośbę jednego z marines. Oczywiście ci marines nosili broń. Zawsze. Nawet najgrzeczniejsza prośba wystosowana przez ciężko uzbrojoną i doskonale wyszkoloną maszynę do zabijania Krafta brzmiała jak rozkaz od admirała. – Jeśli ktoś był szczególnie uparty, wysyłałem Ulmera i Zamorę, by z nim pogadali, i nie musieliśmy nawet nikogo tknąć palcem. Oczywiście zupełnie przypadkiem tak się złożyło, że obaj mieli przy sobie topory bojowe. Max niemal roześmiał się w głos. Marines na okrętach byli wielkimi chłopami, ale Zamora i Ulmer byli ogromni, nawet jak na marines. Obaj mieli ponad dwa metry wzrostu i ważyli prawie po sto pięćdziesiąt kilo, mieli szyje o średnicy porządnego pnia i wyglądali jak niedźwiedzie grizzly z podgolonymi łbami. Max nie przypuszczał, by znalazło się wielu mechaników mających ochotę dyskutować z Zamorą i Ulmerem. Ich rozbrajające uśmiechy i tubalny śmiech powinny znaleźć się w wideo werbunkowym marines. – Jedynym problemem było to, że skoro nasz odlot nie do końca pokrywał się z rozkazami admirała, kapitan remontowca odmówił wciągnięcia rur załadunkowych i ramp. Nie mogliśmy odlecieć bez spowodowania poważnych uszkodzeń na obu jednostkach. Pomógł mi tu porucznik Brown. – Wernher, co zrobiłeś? – Dowódca wcale nie był pewien, czy chce to usłyszeć. – To nie tak, jak pan myśli, kapitanie. Wcale nie zhakowaliśmy ich systemów, nie wyłączyliśmy komputerów, nie obeszliśmy kontroli ramp ani nie zrobiliśmy nic, co mogłoby „ingerować lub zakłócić funkcjonowanie okrętu w strefie prowadzenia działań wojennych”. Jak słyszałem, za coś

takiego rozstrzeliwują ludzi. Zamiast tego ja i Tomkins zrobiliśmy małe paczuszki z wystającymi z nich antenami i przyczepiliśmy je do rur i ramp. – Paczuszki? Takie jak paczki Plasti-Blastu z antenami zdalnych detonatorów? – w głosie Maxa zabrzmiał niepokój. – Co za zadziwiający zbieg okoliczności, kapitanie! Teraz, gdy pan już to powiedział, mnie także wydaje się, że te paczuszki mocno przypominały wspomniany przez pana przedmiot. Ale nie były niczym w tym rodzaju. – Brown aż promieniował niewinnością. – A czym były? – Kanapkami z szynką. – Kanapkami z szynką? – Tak, sir – odpowiedział Brown twierdząco. – Kanapkami z szynką. Na białym chlebie. Z ostrą musztardą i ogórkami konserwowymi. Szef Boudreaux z kuchni zrobił je dokładnie tak, jak pan lubi. Owinęliśmy każdą starannie w brązowy nieprzejrzysty flexawrap, dołączyliśmy antenę i przykleiliśmy tam, gdzie powinno się je umieścić, gdyby były materiałem wybuchowym, a my mielibyśmy zamiar wysadzić rampy i rury. Oczywiście umieszczając je, Tomkins ostentacyjnie obchodził się z nimi z wielką delikatnością. No, w końcu nikt nie chciałby uszkodzić lunchu kapitana, prawda? A potem sprawdziliśmy je ręcznym skanerem, by mieć pewność, że są świeże, sam pan rozumie. Im więcej o tym myślę, tym bardziej dochodzę do przekonania, że te skany mogą okazać się bardzo przydatne, gdybyśmy kiedyś z jakiegoś powodu musieli udowadniać, że w paczkach były kanapki z szynką, a nie cokolwiek innego. Tak czy inaczej, nasza oferta wspaniałego jedzenia w jakiś sposób wpłynęła na to, że kapitan okrętu remontowego zmienił zdanie. Gdy zgodził się wciągnąć rampy i rury, usunęliśmy kanapki, zamknęliśmy śluzy, odpaliliśmy główny podświetlny i ruszyliśmy w drogę. Przedmiotowe kanapki znajdują się obecnie w lodówce pana kabiny dziennej. Do jutra chleb mógłby sczerstwieć. – Zapewniam pana, że się nie zmarnują, poruczniku. – Max pokiwał z uznaniem głową. – Dziękuję wam, panowie. Za waszą inwencję i za lojalność. Doskonała robota. Rozmowa miała miejsce w BCI „Cumberlanda”, Max siedział przy stanowisku dowódcy, DeCosta na miejscu ZDO, a Kraft i Brown stali na wysepce dowódczej. Doktor siedział przy „swojej” konsoli komodora. Clouseau, zamiast jak zwykle leżeć mu na kolanach, zwinął się w kłębek na projektorze trójwymiarowego wyświetlacza taktycznego, który wymiarami w sam raz pasował dla sporego kota i zawsze był ciepły. Na fotelu obok China, przy konsoli łączności, czasem używanym przez drugiego oficera, usiadł człowiek, którego Max i doktor nadal woleli znać jako pana Worthama-Biggsa, a który bardzo nalegał, by zabrać go na pokład „Clover”, i zrobił wszystko, żeby Max i doktor na czas dotarli na niszczyciel, co miało zapobiec zagładzie zacumowanej floty Rashida. – Trzydzieści sekund do punktu spotkania. Przygotowuję się do przejścia w podświetlną – zameldował bosman LeBlanc przy sterze. „Cumberland” pokonywał drogę między Rashidem IV a Rashidem V na napędach kompresyjnych z szybkością dziesięciu c. W tym momencie planety znajdowały się niemalże na przeciwnych końcach układu, jednak dystans prawie czterech jednostek astronomicznych niszczyciel przebył w nieco ponad cztery minuty. – Wyłączenie napędu kompresyjnego za trzy… dwie… jedną… teraz. Marynarz Fleishman przesunął kontroler napędu kompresyjnego z pozycji 0,02 na STOP. – Okręt idzie z podświetlną, sir – oznajmił LeBlanc. – Dziękuję – odparł Max. – Proszę nas podprowadzić do tego rashidiańskiego lotniskowca, pięćdziesiąt kilometrów od bakburty. Prędkość i kurs do pana decyzji. Gdy bosman potwierdził rozkaz, dowódca zwrócił się do zastępcy: – Mamy kilka godzin, zanim przybędzie dwadzieścia pięć niszczycieli Krag klasy Dervish. Do walki z nimi dysponujemy jednym niszczycielem Unii klasy Khyber, rashidiańskim lotniskowcem i jego trzema eskadrami myśliwskimi oraz grupą podstarzałych niszczycieli, fregat i korwet różnych klas. Czy możemy zatrzymać wroga? DeCosta nie potrzebował nawet sekundy, by udzielić odpowiedzi. – Nie, sir. W każdym razie nie przy użyciu konwencjonalnej taktyki. Dervish to najnowsza generacja niszczycieli Krag. Bardzo twarda. Przejdą przez te rashidiańskie niszczyciele, fregaty i korwety jak gorący nóż przez masło. Te starsze jednostki mają tylko małe

trzydziestopięciogigawatowe armaty impulsowe Bofors-Plasma Dynamics Corporation. To dobre armaty, ale Krag z nowymi deflektorami je wyśmieją. Z powodu starych systemów celowania okręty rashidiańskie zmuszone są do używania przestarzałych rakiet, opartych na naszych wolfhoundach. Nie są one wystarczająco szybkie ani inteligentne, aby przedostać się przez obronę punktową Krag. Nowe rakiety, zapomniałem ich nazwy, bo to tylko ciąg liter i cyfr, dałyby radę i chociaż nie są najlepsze, ale jakoś ujdą. Jednak z tych starych okrętów nie da się ich wystrzelić. – Czy te stare rakiety mają takie same dwuipółmegatonowe głowice jak nasze wolfhoundy? – Nie, skiper. U nich głowice są dużo tańsze niż u nas, tak więc pakują do swoich trochę więcej wodorku litu. Daje to nieco większą moc. Wynosi ona trzy i dwadzieścia siedem setnych megatony. – To nie wolfhound – stwierdził Max. – To mastiff. Ogromne głowice. Myślę, że mogą się przydać. No dobra, a co z myśliwcami, jak one wypadają na tle tych niszczycieli? DeCosta miał już przemyślaną odpowiedź. – Nieco przerzedzą szczuropyskich. Ale wszystkich nie zdejmą. Nie ma mowy. Dervish jest zarówno bardzo szybki, jak i niezwykle trudny do zniszczenia. Te chu… hmm, diabły zapewne zbiją się w ciasną formację i po prostu przebiją się przez myśliwce. Niestety, niszczyciele mają przewagę prędkości nad rashidiańskimi maszynami, które nie będą w stanie utrzymać ich prędkości i prowadzić sukcesywnych ataków, w których są najefektywniejsze. Zamiast tego będą musiały przeprowadzić jedno najście i wystrzelić wszystkie rakiety na raz. Rezultat to zmniejszenie efektywności ataku o co najmniej trzydzieści pięć procent, ale skłonny byłbym mówić nawet o pięćdziesięciu. Gdy myśliwce zostaną pokonane, to przy standardowych technikach analitycznych i zakładając, że użyją one konwencjonalnej taktyki, wygląda na to, że pozostanie połowa, a może nawet dwie trzecie sił Krag. To więcej, niż potrzeba do osiągnięcia przez nie celu bez względu na to, co zrobimy w tym czasie. Gdybyśmy tylko mieli choć kilka z tych zacumowanych okrętów albo ułamek ich siły ognia, to mogłoby zachwiać równowagę, ale te jednostki nie będą w stanie zrobić nic poza pełzaniem na dyszach manewrowych jeszcze przez dziesięć godzin od momentu, w którym mogą już nie istnieć. A to czyni je całkowicie bezużytecznymi. – Całkowicie bezużytecznymi? Może nie tak całkowicie. Na twarzy Maxa pojawił się jego szelmowski uśmieszek, szybko zauważony przez większość załogi BCI. Niektórzy marynarze trącali się łokciami. – Mad Max znowu to zrobi – powiedział półgłosem mat Ardoin do marynarza Sandersa. – Mad Max? – zapytał Sanders równie cicho. – Taa. Mad Max. Tak go nazywam. Ksywka dobra jak każda inna. Taki facet musi mieć ksywkę – powiedział z przekonaniem Ardoin. – Mówię ci, to naturalny, certyfikowany geniusz taktyczny. On jeszcze będzie sławny i dlatego musi mieć ksywę. – W takim razie musisz się bardziej postarać. Jakoś nie widzę, by ta twoja pasowała do dowódcy niszczyciela albo kogoś, kim on jeszcze kiedyś zostanie. – Panie ministrze – zwrócił się Max do Ellingtona Worthama-Biggsa – kto będzie dowodził siłami rashidiańskimi w tej bitwie? – Admirał Jassir. Jest na pancerniku „Saif”, jednym z zacumowanych okrętów. Doskonały oficer. Jedną z jego wyjątkowych cech jest świadomość, że nie wie wszystkiego. – Nieczęsta zaleta u admirałów, to prawda. Chin, czy masz gotowe protokoły komunikacyjne z Equilateral? – Potwierdzam, skiper. Częstotliwości, kodowanie, procedury rozpoznawcze, wszystko. – Doskonale. Proszę nawiązać łączność z admirałem Jassirem. Proszę mu przekazać wyrazy szacunku ode mnie i poinformować, że proszę pilnie o rozmowę. Chin potwierdził rozkaz, wprowadził kilka komend i wypowiedział cicho parę zdań. Nie dłużej niż trzydzieści sekund później poinformował: – Sir, wiceadmirał Jassir oczekuje pana na głównym kanale głosowym. – Odbiorę tutaj. Chin przełączył odbiornik. Na konsoli Maxa zapaliła się kontrolka sygnału audio. – Tu komandor porucznik Maxime Robichaux, Marynarka Wojenna Unii, dowodzący niszczycielem „Cumberland”. Czy mam zaszczyt rozmawiać z admirałem Jassirem?

– Tu Jassir. To przyjemność porozmawiać z panem, kapitanie Robichaux. – Cała przyjemność po mojej stronie. Jest pan pierwszym oficerem flagowym waszej Marynarki, do którego mam zaszczyt się zwracać. – Jestem przekonany, że my jesteśmy nieco inni niż oficerowie flagowi u was. Muszę przyznać, że z niecierpliwością oczekiwałem tej rozmowy po doskonałej zabawie, jaką miałem, słuchając wiadomości o sposobie pańskiego przybycia do Ministerstwa Handlu. Dzięki panu zarządzający tą posiadłością jeszcze przez jakiś czas nie muszą obawiać się bezrobocia. Tak czy inaczej, historyjkę o dostarczeniu ambasadora możemy dodać do długiej listy naszych „marynarskich opowieści”. Zakładając, że po dzisiejszym dniu będzie jeszcze jakaś Marynarka. – W takim razie – odparł Max – dla dobra mej legendy musimy zrobić wszystko, aby upewnić się, że przetrwa. – Faktycznie. – Admirał westchnął. – Kapitanie, dokonaliśmy symulacji konwencjonalnie przeprowadzonej bitwy. Nie są one zachęcające. Spodziewamy się strat wynoszących co najmniej sześćdziesiąt pięć procent. – Nasze symulacje wyglądają podobnie. Jeśli są jakieś różnice, to na niekorzyść. – Mamy pomysły na użycie kilku niekonwencjonalnych taktyk, które mogą nieco zmienić ten wynik, ale to nadal o wiele za mało. Biorąc pod uwagę spodziewany wynik, chętnie rozważymy wszelkie sugestie, jakie może pan mieć, nawet jeśli będą tak nieszablonowe jak te, o których już zdążyliśmy usłyszeć. – Nieszablonowe sugestie to jedyny rodzaj, jaki mi wychodzi, panie admirale. Ale wcześniej potrzebuję informacji. Mogę zadać kilka pytań? – Proszę bardzo. – Pana okręt i reszta zacumowanych jednostek… są na zasilaniu wewnętrznym, a nie dostarczanym z portu, prawda? – Zgadza się. – Jakie jest źródło zasilania? – Takie samo jak na waszych jednostkach, czyli standardowe pomocnicze reaktory nuklearne. Mają kompaktowe, ciśnieniowe, chłodzone wodą reaktory rozszczepieniowe GE Westinghouse, produkowane na licencji w naszej fabryce na Rashidzie V A. Wydaje mi się, że wszystkie państwa stworzone przez człowieka używają starych rozszczepieniowych reaktorów typu Rickover do zasilania pomocniczego w momencie, gdy wyłączone są reaktory syntezowe. – Czy rickovery napędzają kontrolę inercyjną, wysokości, dysze manewrowe i skanery nawigacyjne? – Oczywiście. Musimy mieć możliwość poruszania się okrętem po porcie, wprowadzania go do hangaru i wyprowadzania. Musimy móc robić tego typu rzeczy bez uruchamiania głównego reaktora. Ale to tylko pełzanie w zakresie dwudziestu, trzydziestu metrów na sekundę. – To wszystko, czego nam potrzeba. Czy mogą odpalić rakiety? – Nie. Tak jak na waszych okrętach, rakiety naprowadzane są przy pomocy głównego zestawu czujników, który wymaga więcej mocy, niż może dostarczyć reaktor rozszczepieniowy. Co więcej, szyny przyspieszające w wyrzutniach rakiet nie są skonfigurowane do pobierania mocy z rickoverów. – A co z systemem kierowania ogniem? – System kierowania jest niezależny od zasilania głównego i podłączony do rickoverów, a więc da się go używać, ale jest bezużyteczny bez systemu sensorów dostarczającego danych do wyliczenia nastaw strzeleckich. – Chyba że otrzyma dane z innego źródła – powiedział Max tak do admirała, jak i do siebie samego. – W porządku. Czy da radę doprowadzić zasilanie do wyrzutni? Na tyle tylko, by rakiety opuściły prowadnice. – A co to pomoże? Nigdy nie przebiją się przez punktową obronę Krag, jeśli nie uzyskają przyspieszenia nadanego przez prowadnice. – Proszę się tym nie martwić, sir. Czy zasilanie może być doprowadzone? – Proszę zaczekać, zapytam inżynierów. – W tle słychać było krótką dyskusję. – Potwierdzam. Zostałem poinformowany, że to prosta operacja, możliwa przy pomocy ręcznego obejścia. – Ostatnie pytanie. Wasza flota znajduje się obecnie na orbicie Clarke’a. Czy jesteście nad

fabryką deuteru? – W zasadzie tak. – Czy zechciałby więc pan poinformować ludzi w fabryce, by ukryli się w schronach antyradiacyjnych? Za około cztery i pół godziny zrobi się tu nieco gorąco. To były bardzo pracowite cztery godziny, ale wszystko, co należało zrobić, zostało zrobione i wszystkie kawałki układanki znalazły się na swoim miejscu. Jak zwykle, Max dopilnował, aby ludzie na pokładzie mieli możliwość posilić się przed rozpoczęciem bitwy. To dotyczyło także kapitana, który zjadł dwie kanapki z szynką, znajdujące się w jego lodówce, kanapki, które już przez załogę „Cumberlanda” ochrzczone zostały jako „wybuchowe”. Doktor opuścił BCI, by sprawdzić gotowość izby chorych do przyjęcia ewentualnych rannych. W wyniku tego był nieobecny, gdy przedstawiano plan bitwy. Gdy wrócił na miejsce komodora, zorientował się, że otoczony jest przez ludzi, którzy z uśmiechem odmawiają wyjaśnienia mu, co będzie się działo. – Taktyczne połączenie danych pomiędzy jednostkami jest stabilne. Cykl odświeżania sześć razy na sekundę, każdy okręt tymczasowego zespołu potwierdził, że odbiera dane od wszystkich pozostałych jednostek – oznajmił Chin. Max rozejrzał się po BCI. Bez niespodzianek. Wszyscy na swoich miejscach i wykonują swoją robotę. Może ciut nerwowo, ale nic poza tym. Może nie z zimnym profesjonalizmem, do którego Max przyzwyczaił się na pokładzie „Emeki Moro” i kilku innych okrętów, na których dotychczas służył, ale o niebo lepiej niż zahukana grupa uzależnionych od leków marynarzy, która powitała go, kiedy pierwszy raz wszedł na pokład „Cumberlanda” dwa miesiące wcześniej. Admirał Hornmeyer miał rację, mówiąc, że ci ludzie przeszli długą drogę. Jeśli przeżyją następną godzinę, zrobią na niej kolejny ogromny krok. – W porządku – powiedział Max do wszystkich w BCI – zbliżamy się. Większość meczu spędzamy na ławce rezerwowych, ale na kilka minut przed gwizdkiem trener wzywa nas na boisko i to my mamy uratować rozgrywkę. Do tego czasu siedzimy cicho i uważnie obserwujemy, co robią inni gracze. Możemy się czegoś nauczyć. – Zgodnie z przewidywaniami zespół szturmowy uformowany jest w swoją wersję sztyletu Daggetta – powiedział Bartoli. – Formacja przeciwnika składa się z dwudziestu pięciu okrętów, zidentyfikowanych jako niszczyciele Krag klasy Dervish. Obecnie na kursie dwa-dwa-pięć przerwa jeden-dwa-siedem. Azymut z naszej pozycji to jeden-trzy-siedem przerwa dwa-trzy-pięć. Prędkość zbliżania: zero przecinek sześć-pięć c. Pierwsza eskadra rashidiańskich myśliwców właśnie przeszła na bustery. – Bustery? – doktor zwrócił się do Maxa. – Znowu „niezrozumiały żargon pilotów”, doktorze. To znaczy, że maszyny uzyskały dodatkową moc. Uzyskuje się to poprzez wtryskiwanie mocno sprężonego deuteru w najgęstszą część strumienia plazmy w dyszach. To inicjuje drugą fazę zamkniętej inercyjnie reakcji syntezy, zwiększając ciąg o około pięćdziesiąt procent i o tyleż samo powiększając zużycie paliwa. Działają analogicznie jak dopalacze w starych odrzutowcach atmosferycznych. Wszyscy ludzie, którym obowiązki tego nie zabraniały, tak w BCI, jak i na całym okręcie, patrzyli na rozwój wypadków na wyświetlaczach taktycznych. To było trochę tak, jakby obserwować kogoś innego grającego w grę trideo, wiedząc, że od jej wyniku zależy także życie patrzących. Pierwsza eskadra, składająca się z dwunastu myśliwców SF-89 Quibli, mknęła ku niszczycielom Krag, które nie robiły nic, aby uniknąć spotkania, nie marnowały także amunicji, oszczędzając ją na priorytetowe cele – okręty główne, zacumowane bezradnie na orbicie wokół Rashida V B. Spostrzegłszy, że nikt do nich nie strzela, piloci quibli wstrzymali ogień aż do momentu, gdy weszli w zasięg swoich rakiet przeciwokrętowych, znanych tylko pod nazwą kodową C-57D. Gdy dotarli do tego punktu, oddalonego od celów osiem i pół tysiąca kilometrów, każdy z myśliwców odpalił wszystkie sześć posiadanych rakiet. W próbie przytłoczenia obrony punktowej Krag swoimi nie najnowszymi pociskami Rashidianie zakładali atak dwóch myśliwców wystrzeliwujących dwanaście rakiet w kierunku jednego niszczyciela. Dwanaście myśliwców wzięło na cel sześć najbardziej wysuniętych do przodu jednostek, podzieliło się na pary, weszło w optymalny zasięg i odpaliło rakiety. Przeciwśrodki i obrona punktowa Krag związały się walką z głowicami i wyeliminowały je w zdecydowanej większości.

W dwóch przypadkach pojedyncze rakiety, a w jednym dwie dotarły do celów. Wszystkie przenosiły dwustupięćdziesięciokilotonowe głowice termonuklearne, które szybko poradziły sobie z trzema pechowymi dervishami, wciągając je w całości w miniaturowe słońca destrukcji. Wszyscy w BCI wiedzieli, co teraz nastąpi. Wszyscy się mylili. Pierwszy zauważył to Max. Wyczulony zmysł taktyczny podpowiedział mu, gdzie leży punkt, z którego myśliwce powinny zawracać na lotniskowiec. Gdy osiągnęły ten punkt i zamiast zmienić kurs, kontynuowały przyspieszanie w stronę niszczycieli z ustawionymi na maksimum przednimi deflektorami, kapitan usłyszał swój własny głos: – O Boże. Wortham-Biggs, jedyny człowiek, który nie był zaskoczony, pokiwał głową. – Ci ludzie wiedzą, co jest na szali, kapitanie – powiedział cicho. – Ich flota, ich Marynarka, ich domy, rodziny, ich cały świat. A dalej ludzkość. Pytam was, czy zachowalibyście się inaczej? Skrzyżował wzrok z Maxem, DeCostą, Kasparowem, Bartolim, Levym i LeBlankiem i zobaczył odpowiedź. – Tak właśnie myślałem. Mój brat wystosował wiadomość do floty tuż przed naszym odlotem. Powiedział w niej, że Rashid nie przyłącza się do wojny tylko po to, by walczyć u boku swoich braci. Przyłączamy się, by zmienić jej bieg. Podczas bitwy o Rashid V B. Ci ludzie zdecydowali się zrobić wszystko, aby to umożliwić. Dziś jest ten dzień. To właśnie ta godzina. Zwycięstwo ludzkości nad Krag zaczyna się właśnie teraz. Odczytując niespodziewane zamiary myśliwców, niszczyciele otworzyły ogień z armat impulsowych. Myśliwce wykonały unik. Rozluźniły szyk, by zrobić sobie nawzajem miejsce i zredukować zagrożenie, że zniszczenie jednej maszyny uszkodzi kolejną, a następnie zaczęły kluczyć tak nieprzewidywalnie, jak było to możliwe, utrudniając prowadzenie ognia komputerom Krag. Działa impulsowe szybko wyeliminowały trzy myśliwce, których piloci byli odrobinę mniej doświadczeni i pomysłowi przy unikach niż ich koledzy. Pięć następnych padło ofiarą dział, gdy zmalała odległość i celowanie stało się łatwiejsze. Kolejny został trafiony przez rakiety obrony punktowej, przeznaczone w zasadzie do zwalczania innych rakiet. Głowica nie była na tyle silna, by zniszczyć mały, twardy myśliwiec, jednak przy prędkości względnej wyższej niż dziewięćdziesiąt procent szybkości światła siła uderzenia zamieniła zarówno pojazd, jak i rakietę w błyszczącą parę i stopione kawałki metalu. Nieubłagane prawa fizyki uzupełniły niedostatek energii głowicy. Trzem myśliwcom udało się jednak uniknąć zniszczenia przez obronę Krag. Przebiły się przez deflektory niszczycieli jak pocisk z haubicy przez sklejkę, przekazując w chwilę potem swą trudną do wyobrażenia energię kinetyczną kadłubom niszczycieli. Plazma z syntezy, znajdująca się w reaktorach, dokończyła dzieła, pochłaniając wraki w spektakularnych wybuchach wtórnych, które pojawiały się w epicentrum, a potem, rozszerzając się, objęły kule ognia wybuchów pierwotnych. W przestrzeni zostały jedynie cząsteczki metalu. Chorąży Tanaka, najbardziej po chorążym Wendcie doświadczony podoficer na okręcie, człowiek, który widział już zdecydowanie zbyt dużo bitew, wstał i powiedział głosem słyszalnym w całym BCI: – Żegnajcie, bracia. – Amen – odruchowo odpowiedziało kilka osób, w tym Max. Przyszła kolej na następną eskadrę. Pierwsza podchodziła do niszczycieli pod kątem czterdziestu pięciu stopni. Druga nadleciała dokładnie na wprost wrogich jednostek, z uruchomionymi busterami, na pełnej mocy silników, jako że nieprzyjaciel i tak już wiedział, że nikt nie ma zamiaru oszczędzać na paliwie, żywotności silników, ani nawet na własnym życiu. Zanim myśliwce weszły w zasięg armat impulsowych Krag, rozproszyły się i zaczęły stosować uniki. Tak jak i ich poprzednicy, piloci wystrzelili cały zapas rakiet, gdy tylko osiągnęli optymalny zasięg. W odróżnieniu jednak od pierwszej eskadry myśliwcy nie strzelali w parach. Zaatakowali tylko sześć niszczycieli, każdy z myśliwców wystrzelił jedną ze swoich sześciu rakiet w stronę innego niszczyciela z wybranej szóstki. Tym sposobem niszczyciele atakowane były nie tylko przez dwanaście rakiet, ale do tego rakiety nadlatujące z różnych kierunków.

Jako że broń Rashidian nie posiadała CILM, w który zaopatrzono już nowocześniejsze rakiety Unii, stanowiło to najlepszą taktykę zmuszającą obronę Krag do maksymalnego wysiłku. W porównaniu z pierwszym atakiem ten był skuteczniejszy, cztery niszczyciele dosięgła termonuklearna zagłada. Krótkie rozbłyski śmiertelnego światła na chwilę rozświetliły mroki nocy. Podobnie jak ich koledzy, piloci drugiej fali po wystrzeleniu rakiet nie zawrócili, lecz parli naprzód, klucząc i unikając ognia z dział Krag. W odróżnieniu jednak od poprzedników, którzy brali na cel poszczególne niszczyciele, ci piloci tak dobrali wektory, by każdy z okrętów przeciwnika atakowany był przez dwa myśliwce, co zmuszało obronę punktową do rozdzielenia sił i zwiększało prawdopodobieństwo, że któryś z myśliwców się przedrze. Początkowo wydawało się, że zmiana taktyki nie przyniosła żadnych rezultatów, ponieważ myśliwce znajdowały się jeszcze w odległości, w której mogły dosięgnąć ich strumienie zarówno z niszczycieli będących celem ataku, jak i pozostałych jednostek formacji. Bezpośrednie trafienia wkrótce rozbiły na atomy dwie maszyny Rashidian. Jednak w miarę zmniejszania się odległości myśliwce zaczęły wychodzić z zasięgu kątowego ostrzału innych niszczycieli i obrana taktyka zaczęła odnosić skutek. Każdy z okrętów Krag musiał zmierzyć się z problemem, czy skupić się na jednym napastniku i ignorować drugiego, czy też podzielić siły ogniowe na pół. Ponieważ obrona punktowa kierowana była przez komputery, każdy z okrętów podjął tę samą decyzję, statystycznie bardziej prawdopodobną, lecz przeczącą zdrowemu rozsądkowi, by skupić ogień tylko na jednym napastniku i ignorować drugiego, dopóki pierwszy nie zostanie zniszczony. W ten sposób swój koniec znalazły kolejne dwie maszyny ludzi. Pozostała tylko ósemka najsprytniejszych, najszybszych i najbardziej doświadczonych. Nie było nic dziwnego w tym, że znajdował się wśród nich dowódca eskadry, człowiek, którego przydomek w tłumaczeniu na standardowy brzmiał Miraż. Podczas ćwiczeń, za każdym razem gdy jego przeciwnik zyskiwał pewność, że zdołał go uchwycić w celowniku, Mirażowi udawało się w jakiś sposób wyślizgnąć, zejść z linii celowania i wejść przeciwnikowi na ogon. Miraż znał więcej technik mylenia wroga (które jego przeciwnicy nazywali brudnymi sztuczkami) niż pozostali trzej dowódcy eskadr razem wzięci, a przy każdym ćwiczeniu okazywało się, że właśnie wymyślił nową, której nikt jeszcze nie widział. Doświadczony pilot uruchomił interfejs taktyczny, pozwalający mu przekazywać niewerbalne polecenia podwładnym, i wysłał załadowaną wcześniej komendę. Miraż miał do zademonstrowania swoją ostatnią brudną sztuczkę. Odpowiadając na polecenie z IT dowódcy, myśliwcy uformowali swoje maszyny w cztery pary, każda składająca się z dowódcy i skrzydłowego. Gdy wydawało się, że maszyny szykują się do ostatecznego uderzenia, każdy z komputerów Krag podjął decyzję o skupieniu się na tych dwóch maszynach, które zbliżały się z określonego kierunku, z określoną prędkością. Ta cybernetyczna decyzja spowodowała unieruchomienie obrony punktowej na czas dwóch i dwóch dziesiątych sekundy, potrzebny na przestrojenie sensorów i komputerów celowniczych. Wartość ta określona została przez wywiad rashidiański na podstawie potajemnie przechwyconej wiadomości, przesyłanej między okrętami Unii. Gdy timery na pokładach myśliwców wskazały, że upłynęły dwie i sto dziewięćdziesiąt pięć tysięcznych sekundy, myśliwce rozpoczęły serię manewrów mających trwać dokładnie dwie i jedną dziesiątą sekundy i zakończyć się samobójczym atakiem. Na początku wszyscy raptownie zmienili kurs, oddalając się od ofiar w gwałtownym skręcie. Kursy małych jednostek krzyżowały się ze sobą i nakładały w chaotycznym wzorze, wprowadzającym zamieszanie w nastawy komputerów przeciwnika. Po upływie wyznaczonego czasu wszystkie myśliwce wykonały zwrot, kierując się ku niszczycielom. Po dwie maszyny na jeden okręt. Ponieważ każdy niszczyciel atakowany był w tym momencie przez dwa zupełnie nowe myśliwce, zbliżające się z kierunków całkowicie odmiennych od uprzednich, których kursy przecinały się pod kątem co najmniej dziewięćdziesięciu stopni, komputery Krag potrzebowały prawie sekundy, by uznać, że myśliwce, które atakowały wcześniej, już nie stanowią bezpośredniego zagrożenia dla danego niszczyciela i by wydać polecenie sprawdzenia, czy atak nadal trwa, zidentyfikowania nowych napastników i zaimplementowania nowych protokołów obronnych.

W efekcie proces ten zdezorientował komputery w krytycznym momencie, pozwalając myśliwcom zbliżyć się bezkarnie. Kiedy już ogień został otwarty, był on beznadziejnie nieskoordynowany. Ośmiu rashidiańskich wojowników przebiło się przez obronę niszczycieli, osiem myśliwców uderzyło w cztery okręty, powodując ich zniszczenie. BCI „Cumberlanda” zalane zostało blaskiem z tej orgii destrukcji i nawet ci marynarze, którzy nie wpatrywali się bezpośrednio w monitory, musieli zmrużyć oczy. Światło powoli blakło, przygasało, aż wreszcie znikło. Nikt nie powiedział ani słowa. John Thomas „Jacky” Finnegan, wesołkowaty, rudowłosy starszy marynarz, obsługujący stację kontroli środowiskowej numer dwa, nieświadomie uczynił znak krzyża w sposób rzymski: góra, dół, lewo, prawo. Tuż obok, po jego prawej stronie, małomówny, czarnowłosy Athanasios „Hats” Hatzidakis z stacji obrony punktowej numer jeden równie nieświadomie przeżegnał się jakby w lustrzanym odbiciu, jak to nakazywał Konstantynopol: góra, dół, prawo, lewo. Każdy z nich kątem oka uchwycił ruch kolegi. Marynarze odwrócili się do siebie i pokiwali głowami. Bracia w Błękicie, dla których żadnego znaczenia nie miała wielka schizma z 1054 roku. Pozostało dwanaście dervishów. Wyskoczyły one z plazmy i szczątków pozostałych po ośmiu myśliwcach i czterech niszczycielach, i szybko ustawiły się w mniejszą wersję poprzedniej formacji, kontynuując lot w stronę zacumowanej floty rashidiańskiej. Trzecia i ostatnia eskadra myśliwców wyskoczyła im na spotkanie, sprawnie zmieniając szyk na swoją wersję stożka Hammerschmidta i uruchamiając bustery. Hammer, jak tę formację nazywali piloci, był szykiem ofensywno-defensywnym, używanym zarówno przez myśliwce, jak i okręty główne. Przypominał stożek odwrócony podstawą w stronę nieprzyjaciela. Jednostki używające hammera starały się umieścić przeciwnika wewnątrz stożka, by w odpowiednim momencie wykonać zwrot w jego kierunku i otworzyć ogień. Taka geometria sprawiała, że wszystkie maszyny były mniej więcej w jednakowej odległości od wroga, a ich rakiety mogły nadlecieć niemal równocześnie, przytłaczając obronę. W tym samym czasie Krag przygotowywali się do obrony przed zmasowaną salwą, po której następował atak kamikadze. Myśliwce potwierdziły te przewidywania, uruchamiając skanery celownicze rakiet i uzbrajając głowice, co było doskonale widoczne dla sensorów niszczycieli. Obie formacje zbliżały się do siebie z ogromną prędkością. Myśliwce osiągnęły punkt, w którym obliczenia geometrii, czasu, przyspieszenia i odległości, doskonale widoczne dla obu stron, twierdziły, że należy odpalić rakiety. Nic takiego się nie wydarzyło. Zamiast tego, po odczekaniu na reakcję Krag, myśliwce ponownie zmieniły szyk, tym razem na ciasną strzałę, skierowaną w środek grupy niszczycieli. Zachowując jedynie dwa metry odległości od siebie, zmusiły napastników do kolejnego opóźnienia w reakcji. Z punktu widzenia Krag myśliwce ustawione były prawie dokładnie jeden za drugim. Gdy ogień z armaty impulsowej uchwycił jeden myśliwiec, potem kolejny i jeszcze jeden, następne – chronione opancerzonym kadłubem – po prostu przeleciały przez kulę odłamków i zwarły szyk, ukazując przeciwnikowi minimalną ilość celów i zmniejszając prawdopodobieństwo trafienia. Rashidiański ciasny szyk przypominał Maxowi grecką literę lambda. Taki symbol nosili na tarczach starożytni wojownicy ze Sparty. Żelazna determinacja pilotów także porównywalna była z tą, którą prezentowali mężczyźni dźwigający owe tarcze pod gorącym, śródziemnomorskim słońcem. Pomiędzy myśliwcami nie było żadnych rozmów radiowych. W ciszy Max przypomniał sobie wers z „Iliady”: Tchnący męstwem, z najgłębszym Grecy szli milczeniem[7]. W ciszy kosmosu myśliwce posuwały się naprzód, ich piloci, tchnąc epickim męstwem, wdarli się w serce formacji Krag. Gdy myśliwce znalazły się pomiędzy niszczycielami, te wstrzymały ogień, by nie razić się nawzajem. Nagle, tuż przed geometrycznym środkiem szyku Krag, wąska strzała Rashidian rozpadła się, siedem pozostałych myśliwców zaczęło poruszać się po nieprawdopodobnych trajektoriach, prowadzących je do punktów mniej więcej równo oddalonych od nieprzyjaciela. Po ich osiągnięciu wszystkie myśliwce odpaliły jednocześnie cały zapas rakiet, których eksplozja wywołała kulę plazmy i odłamków o średnicy niemal piętnastu kilometrów. Wydawało się, że jest ona tak śmiercionośna, iż wydostać się z niej może jedynie światło, energia cieplna i twarde promieniowanie.

Stało się jednak inaczej. Zbyt wiele myśliwców zostało zniszczonych, zanim osiągnęło cel, aby kula plazmy miała wystarczającą energię, by unicestwić wszystko, co znalazło się w jej granicach. Pięć z dwunastu okrętów przetrwało, czyli te, które znajdowały się na skraju kuli ognia, a których dowódcy odgadli taktykę myśliwców i wyłączyli wszystko prócz deflektorów i strukturalnych pól integracyjnych, w ostatniej chwili wyłamując się z formacji. Po chwili ponownie ustawili szyk i ruszyli. Bezlitośni. Niewrażliwi na własne straty. Max wziął głęboki oddech. – No dobra, chyba czas na nas. Manewry, proszę umieścić nas przed formacją Krag, odległość dziesięć tysięcy kilometrów, a potem dostosować naszą prędkość do nich. – Przed formację Krag, dziesięć tysięcy, potem dostosować prędkość – potwierdził LeBlanc. Od piętnastu minut wyznaczał różne możliwe kursy, nie potrzebował więc żadnych dodatkowych obliczeń, by wydać odpowiednie polecenia ludziom siedzącym przy konsolach. „Cumberland” wyskoczył z dotychczasowej pozycji z dużym przyspieszeniem i łagodnie wszedł na wyznaczony kurs, dokładnie dziesięć tysięcy kilometrów przed prowadzącym okrętem Krag. Seria manewrów trwała około dziesięciu minut. – Sir, jesteśmy w stałej odległości od sił nieprzyjaciela, dystans dziesięć tysięcy kills. – Dziękuję. Panie Kasparow, panie Bartoli, czy coś wskazuje, że nasi piszczący przyjaciele mają zamiar zmodyfikować swoją taktykę? Obie odpowiedzi były negatywne. – Przeciwśrodki, włączyć maksymalne zakłócanie sensorów Krag, wszystkie tryby, wszystkie pasma. – Aye, sir. Maksymalne zakłócanie. Wszystkie tryby. Wszystkie pasma – odpowiedział porucznik Sauvé. Wprowadził serię poleceń, które przygotował kilka godzin wcześniej, a następnie sprawdził wszystko z dokładnością graniczącą z obsesją co najmniej pięć razy. Chyba nawet dziesięć. – Maksymalne zakłócanie uruchomione, sir. Wszystkie tryby. Wszystkie pasma. – Doskonale, panie Sauvé. Proszę oślepiać myszy tak, aby nie widziały nic na swojej drodze. Uzbrojenie, stinger na ogień według wcześniejszych nastaw. – Aye, sir. Stinger na ogień według wcześniejszych nastaw. Stinger, oficjalnie znany jako armata impulsowa numer cztery, był siedemdziesięciopięciogigawatowym rufowym działem impulsowym Krupp-BAE Mark XXII, mniejszą siostrą stupięćdziesięciogigawatowych Mark XXXIV, z których trzy umieszczone zostały na dziobie. Przy odległości dziesięciu tysięcy kilometrów okręty Krag znajdowały się na skraju zasięgu. Levy wprowadził polecenie uruchamiające zasilanie systemu, umożliwiające pobranie plazmy z reaktora, skierowanie jej do komory stingera, wycelowanie broni i jej chłodzenie, zapobiegające wyparowaniu w temperaturze dziesięciu tysięcy kelwinów, jaką miała plazma. Na konsoli uzbrojenia zgasła migająca niebieska kontrolka arm imp 4 pauza, a zapłonęła pomarańczowa arm imp 4 wn. – Armata impulsowa numer cztery na wcześniejszych nastawach – zameldował Levy. – Armata impulsowa numer cztery, gotowość. Cel: Hotel Trzy – nakazał Max. Zgodnie z tym, co pokazywał wyświetlacz taktyczny, Bartoli oznaczył środkowy niszczyciel, prowadzący całą grupę jako Hotel Trzy. Levy potwierdził rozkaz i wprowadził polecenia,uchwycił cel i przygotował precyzyjnie wykonane, jednorazowe chłodzone generatory pola, które umieszczane były w strumieniu plazmy, utrzymując ją w formie małej kuli aż do momentu uderzenia w cel. Zapaliła się zielona lampka arm ipm 4 gotow. – Armata impulsowa numer cztery gotowa. Broń utrzymywana na Hotel Trzy. – Maksymalna moc armaty, wolne tempo, dwie sekundy odstępu między cyklami. Utrzymywać ogień do odwołania. – Aye, sir. Maksymalna moc, wolne tempo, dwusekundowe odstępy między cyklami. Utrzymywać ogień do odwołania. – Levy uśmiechnął się, wiedząc, że wszystko to było częścią przedstawienia. Wprowadził polecenia na konsoli.

– System gotów. – Ognia. Levy wcisnął odpowiedni przełącznik. Plazma popłynęła z komory przez chłodzony helem obwód do lufy, w której szyny magnetyczne rozpędzały ją do siedemdziesięciu procent prędkości światła. W komorze otrzymała swój generator pola i pomknęła w kierunku celu. Cykl powtarzany był co siedem sekund, z których pięć zajmowało normalne działanie systemu, a dwie wprowadzono dodatkowo na polecenie Maxa. Po każdym strzale komputer mógł ocenić trajektorię plazmy i w razie potrzeby zmienić nastawy. – Jak długo będziemy to robić? – spytał Sahin. Stinger wystrzelił już w stronę okrętu Krag dziewięć razy i zaliczył siedem trafień. – Aż dostaniemy się w miejsce, gdzie zacumowana jest flota, co potrwa ponad osiem minut – odpowiedział Max. – Nasze trafienia wydają się nie robić na przeciwniku żadnego wrażenia – stwierdził z zaskoczeniem doktor, patrząc na meldunki o stratach nieprzyjaciela, wyświetlające się na konsoli. – Wiem, nie spodziewałem się niczego innego. – To po co to robimy? – Bo właśnie tego spodziewają się po nas Krag. Z ich perspektywy teraz, gdy myśliwców już nie ma, jedynym sposobem, w jaki ewentualnie możemy powstrzymać ich od zniszczenia floty, jest trzymanie się na dystans i próbowanie szczęścia ze stingerem. – A czemu nie zaatakować ich armatami z przodu okrętu? Słyszałem, że są dużo silniejsze od tej z tyłu. Albo rakietami z przodu. Jak rozumiem, możemy wystrzelić jednocześnie dwie. Max nie zareagował na „przód” i „tył” przy opisie części okrętu. Prawie. Odpowiedział cierpliwie i spokojnie: – Jeśli odwrócimy się w kierunku Krag, by użyć broni dziobowej, nasze rufowe baterie przeciwśrodków stracą kontakt z sensorami przeciwnika. Zanim zdołamy uchwycić go za pomocą baterii dziobowych, Krag zdążą wypracować nastawy strzeleckie i zdmuchną nas. Ponadto i tak nie mamy wystarczającej siły ognia, by dać sobie radę z pięcioma dervishami. Będziemy więc kontynuować nasze działania. To daje nam możliwość trzymać się przed okrętami nieprzyjaciela i robić to, po co naprawdę tu jesteśmy, a co z całą pewnością nie jest trzymaniem się skraju zasięgu i próbą uszkodzenia przeciwnika z tej armatki. – A po co dokładnie tu jesteśmy? – Po coś zupełnie innego. – Niech zgadnę. To „coś zupełnie innego” jest kolejnym z twoich szalonych, niebezpiecznych, nieprawdopodobnie złożonych i precyzyjnie wyliczonych czasowo forteli Rube’a Goldmana. – Goldberga. – Co? – Goldberg. Facet nazywał się Goldberg. – Jeśli zmierzasz wykłócać się o takie szczegóły, mogę przyznać, że tak brzmi to nazwisko. Mógłbym wyrysować schemat jakiejś jego przekombinowanej maszyny, ale nazwisko wyleciało mi z pamięci. – Rozumiem. – A więc? – Co więc? – Twój plan. Czy to jeden z twoich typowych, niebezpiecznych, igrających ze śmiercią numerów kaskaderskich? – Większość z tego, co mamy zrobić, nie jest ani odrobinę bardziej niebezpieczna od typowego zestawu manewrów wykonywanego przez niszczyciele podczas walki. Z wyjątkiem działania, które podejmujemy teraz. Ale nawet tego nie nazwałbym szczególnie niebezpiecznym. Jedynie konsekwencje ewentualnej pomyłki mogą być bardziej surowe niż normalnie. – A czym jest „większość z tego, co mamy zrobić”? – Zobaczysz. – W porządku – powiedział doktor, wzdychając z rezygnacją. – To może chociaż uświadomisz mnie, co niebezpiecznego jest w tym, co obecnie robimy?

– Tylko to, że jeśli choćby na sekundę lub dwie przerwiemy zakłócanie, komputery Krag wypracują nastawy i wystrzelą rakiety. Około pięć sekund po przerwaniu zakłócania zginiemy. – Z całym szacunkiem, skiper – dopowiedział z szerokim uśmiechem Bartoli – biorąc pod uwagę typowy czas wypracowywania przez Krag nastaw, długość cyklu odpalania rakiet i czas przelotu, z moich wyliczeń wynika, że od przerwania przez nas zakłócania do wyparowania minie siedem i cztery dziesiąte sekundy. Doktor udał, że oddycha z ulgą – Siedem i cztery dziesiąte sekundy. To galaktyczna różnica, prawda? – Zniżył głos i zwrócił się do Maxa: – Drogi panie, skaził ich pan. Ci młodzi ludzie niemal czczą grunt, po którym pan chodzi, a pan ich całkowicie skaził. Krótki okres przebywania z panem nie tylko zaszczepił w nich skłonności do skrajnego niebezpieczeństwa, ale także sprawił, że żartują na ten temat. W obliczu śmierci żartują z niej samej. Ma pan na nich zły wpływ. Co pan ma na swoją obronę? – Rzekłbym, panie doktorze – odpowiedział Max równie cicho – że robię z nich prawdziwych ludzi wojny: ludzi, którzy potrafią walczyć, naprawiać uszkodzenia na okręcie, odpierać abordaż, biec przez rurę załadowczą po to, by pierwszego napotkanego Krag pochlastać szablą, i nie sikają przy tym wszystkim pod siebie. Pracuję nad tym od pierwszej minuty na tym okręcie. Max udał, że nie zauważa, jak Bram bezgłośnie przeklina. Kontynuował tonem słyszalnym już dla całego BCI: – Jest jeszcze sprawa utrzymywania dystansu między „Cumberlandem” a nieprzyjacielem. – Czemu utrzymywanie określonej odległości jest takie ważne? – Doktor na chwilę zapomniał o krytycyzmie. – Ponieważ aby nieprzyjaciel był w zasięgu naszej armaty impulsowej, musimy znajdować się w odległości mniejszej niż dziesięć i pół tysiąca kilometrów, jeśli jednak zejdziemy do dziewięciu tysięcy dziewięciuset osiemdziesięciu siedmiu kilometrów, znajdziemy się w zasięgu ich armat, posiadających zapasowe optyczne urządzenia celownicze, niewrażliwe na zakłócanie. Przy pięciu niszczycielach, z których każdy posiada cztery armaty dziobowe, możemy zostać obróceni w proch w ciągu pięciu sekund. Max spojrzał na Bartolego, który skinieniem głowy potwierdził, że w tych warunkach zagłada „Cumberlanda” trwałaby dokładnie tyle czasu. – Czy to nie jest nieco wąski margines, biorąc pod uwagę prędkości, z jakimi się poruszamy? – Jest, ale znajdujemy się w rękach panów LeBlanca i Fleishmana, którym całkowicie ufam. – Co powinno mnie całkowicie przekonać – ton Sahina mówił coś zupełnie przeciwnego. Mężczyźni zamilkli. W BCI panowała cisza, przerywana jedynie sporadycznymi meldunkami od obsługujących konsole, spokojnie potwierdzanymi przez Maxa. Oznaki wzmożonego napięcia widoczne były nawet dla ludzi niedysponujących wyczulonym wzrokiem doktora. Szurające stopy, bębniące palce i dziesiątki innych sposobów, żeby poradzić sobie z potem na dłoniach. DeCosta nie mógł usiedzieć na miejscu, chodził więc wokół BCI, zaglądając przez ramiona trzymającym wachtę, zadając im w bardzo życzliwy sposób szczegółowe pytania. W czasie tego obchodu napotkał wzrok Maxa, który nakazał mu powrót na stanowisko. Gdy tylko młody oficer zajął miejsce, Max wstał, podszedł do jego konsoli i wskazał jeden z wyświetlaczy, nachylając się tak, jakby chciał przedyskutować jakiś aspekt taktyczny lub techniczny. Zamiast tego powiedział łagodnie: – Nie powinien pan w ten sposób kręcić się po BCI. To sprawia, że ludzie myślą o jednej z dwóch rzeczy, obie są złe: albo nie ma pan do nich zaufania, albo jest pan zbyt zdenerwowany, by usiedzieć na miejscu. Najlepiej trwać przy swojej konsoli, chyba że ma się bardzo określony powód, aby się ruszyć. – Wskazał na inny wyświetlacz, nadal udając, że rozmawiają o czymś zupełnie innym. – Praca starszego oficera, w odróżnieniu od kogoś, kto zajmuje się jakimś konkretnym systemem lub analizą danych, jest bardzo trudna do ogarnięcia. Daje poczucie, że jedynym naszym zajęciem jest zamartwianie się. Proszę oddychać głęboko, powoli, regularnie, z przepony, by uspokoić nerwy. Zawsze pod ręką trzeba mieć kawę czy cokolwiek innego, co pan lubi pić. Trzymanie kubka kawy czy puszki z colą lub sokiem zajmuje ręce. Proszę siedzieć spokojnie i nie wiercić się. Jeśli pan czegoś potrzebuje, proszę ściągnąć to na swoją konsolę, widzi pan w ten sposób, kto co robi i jakie są odpowiedzi systemu. To pozwoli panu zorientować się, czy

ludzie uważają na to, co dzieje się wokół. Ale proszę to robić świadomie i spokojnie, a nie tak, jakby bardzo się pan spieszył, bo to wywołuje nerwowość. Rozumie pan? Młody człowiek pokiwał głową. – Tak jest. Max usłyszał coś w tonie zastępcy, co nie do końca go przekonało. Potrzeba było trochę więcej. No cóż, taka jest rola skipera. – Jest pan dobrym oficerem, DeCosta, i ma pan zadatki na cholernie dobrego ZDO – taktykę, systemy i prowadzenie okrętu ma pan w małym palcu. Ale to tylko połowa naszej pracy. Drugą połową jest przywództwo, z którego dwie trzecie to zachowywanie się w taki sposób, jaki chcielibyśmy obserwować u naszych podwładnych. To znaczy więcej niż powiedzenie im, co należy wykonać, i pokazanie tego tu i teraz. To znaczy, że trzeba być żywym przykładem. Czyli być takim, jakim pan chce, by oni się stali, w każdej minucie, każdego dnia. Czy to ma dla pana sens? – Całkowicie, sir. I… skiper? – Tak? – Dziękuję. – Za co? – Za poświęcenie czasu, aby mi to wytłumaczyć. W środku bitwy. Kiedy ma pan na głowie tyle innych spraw. Max uśmiechnął się do miłych wspomnień. – Komodor Middleton powiedział mi, że środek bitwy to jeden z najlepszych momentów, by się czegoś nauczyć. Powiedział wtedy: „Nic tak nie wyostrza umysłu jak perspektywa nagłej okrutnej śmierci”. Nie ma za co. To moja praca. – No cóż, sir, nikt wcześniej nie przejmował się tak moim rozwojem. – Nieprawda. Wiem z całą pewnością o przynajmniej jednym człowieku, który to zrobił. – Kto to? – Admirał Hornmeyer. Osobiście wyznaczył pana na to stanowisko. Max poklepał zastępcę po ramieniu. Dwa krótkie, szybkie klepnięcia. – Skiper – odezwał się Bartoli – prowadzący okręt Krag uruchamia swoją armatę impulsową. Właśnie przeszedł w stan wstępnego wprowadzania danych. Nie rozumiem tego. Jesteśmy poza ich zasięgiem. Nie mogą nas trafić. – Może tego nie wiedzą – powiedział doktor, wywołując u kilku osób w BCI uśmiechy i westchnięcia znaczące „co za głupia uwaga”. – Przeszedł w stan gotowości… Strzela. Jeden ze skanerów optycznych na kadłubie automatycznie ustawił się na nadlatującą kulę błyszczącej plazmy i śledził ją w miarę przybliżania się – małą kulkę rosnącą aż do momentu, w którym rozerwała się setki kilometrów przed „Cumberlandem”. Jako że chłodziwo chroniące generator pola wyczerpało się, generator został zniszczony przez otaczającą go plazmę, uwalniając ją w wybuchu bardzo przypominającym eksplozję termonuklearną. Wszyscy odetchnęli z ulgą. – Sir? – Bartoli nie brzmiał tak, jak wszyscy chcieliby, aby brzmiał oficer operacyjny, gdy przeciwnik właśnie chybił. – Tak, Bartoli? – Teoretyczny maksymalny zasięg armaty impulsowej Krag wynosi dziewięć tysięcy dziewięćset osiemdziesiąt siedem kilometrów. Ta kula przeleciała dziesięć tysięcy dwieście dziewięćdziesiąt osiem, zanim detonowała. Ponad dwa odchylenia standardowe od zasięgu maksymalnego. „O kurwa!” – Musieli wprowadzić modyfikacje – stwierdził Bartoli. – Jeśli przyjmiemy, że ten strumień był typowy, weźmiemy średnie odchylenie standardowe obserwowane przy armatach impulsowych Krag, a także uwzględnimy naszą obecną odległość, możemy się spodziewać, że jeden na cztery strzały będzie w stanie nas dosięgnąć. Wziąwszy pod uwagę celność ich optycznych systemów celowniczych i ekstrapolując na obecną odległość, powinniśmy spodziewać się trafienia przez jedną piętnastą do jednej szóstej pocisków, w zależności od tego, jak się wstrzelają. Ale nie mam

pojęcia, sir, co oni zrobili. – Ja wiem – powiedział Levy. Max spojrzał w twarz młodego oficera uzbrojenia. – Strzelaj, młody. – Gdy tylko pomyślałem, że Krag mogą strzelać, kazałem ludziom z tylnego pokoju obserwować odczyty z sensorów, choćby po to, by czegoś się nauczyć. Różnica widoczna była, gdy tylko wystrzelili – niższy poziom temperatury. Wygląda na to, że zredukowali ilość plazmy bez zmian w generowanym polu. Tak więc przy niższym ciśnieniu i niższej temperaturze udało się im dłużej utrzymać chłodziwo, a co za tym idzie generator, zanim wyparował. Dzięki temu zyskali na zasięgu. – Doskonała robota, Levy. Czemu przestali strzelać? – Pierwszy strzał był eksperymentem, by sprawdzić, czy to działa. Teraz już wiedzą, że tak, i zajęci są modyfikowaniem oprogramowania w pozostałych trzech lufach okrętu wiodącego i we wszystkich czterech w pozostałych. Gdy skończą, za kilka minut otworzą do nas ogień ze wszystkich dwudziestu luf. – Nie mogę się doczekać – powiedział Max. – Nie ma przy tym dobrego rozwiązania. Jeśli zwiększymy odległość, my także wyjdziemy z zasięgu i kot wyskoczy z worka. Wygląda na to, że będziemy musieli przyjąć kilka trafień. Kontrola uszkodzeń, trzymać zespoły w pogotowiu, by mogły zlikwidować skutki oddziaływania przeciwnika w sekcjach od siedem do dwanaście. Manewry, gdy zaczną ponownie strzelać, proszę wykonywać uniki według pana uznania. – Max całkowicie ufał LeBlancowi, jeśli chodzi o prowadzenie okrętu. Gdy wszyscy potwierdzili polecenia, Max zwrócił się do łącznościowca: – Panie Chin, interkom proszę. Zapaliła się lampka kontrolna. – Tu skiper. Za chwilę znajdziemy się pod ostrzałem wroga. Przez kilka minut będziemy musieli go wytrzymać. Pozostańcie na swoich stanowiskach. Róbcie to, co robicie normalnie. Zespoły DC, trenujecie to od dawna. Miejcie oczy otwarte i słuchajcie rad starych wyjadaczy, a nic wam nie będzie. Jesteście w stanie sprostać temu wyzwaniu. Koniec przekazu. Od komunikatu minęła ponad minuta. W całym BCI nie padło ani jedno słowo. Max niemal fizycznie czuł napięcie Bartolego. – Wszystkie pięć niszczycieli wprowadza wstępne nastawy. Na wszystkich lufach. Wszystkie lufy w gotowości… strzelają! Wyświetlacze połączone z kamerami rufowymi uchwyciły chmurę dwudziestu jarzących się punktów wyrzuconą z niszczycieli Krag. Małe gwiazdy rosły na ekranach. LeBlanc wpatrywał cię w coś na swojej konsoli, mówiąc do podwładnych przyciszonym głosem. Gdy punkty urosły do rozmiaru ziaren grochu, jeden z nich eksplodował, doleciawszy do skraju swego powiększonego zasięgu. Za chwilę to samo stało się z drugim. Z dwoma kolejnymi. I jeszcze z trzema. A potem w krótkich odstępach wybuchło jeszcze osiem, pozostawiając tylko pięć pocisków, które były już bardzo blisko. Oceniwszy okiem eksperta wzajemne położenia i odległości pomiędzy pięcioma pociskami a okrętem, LeBlanc położył dłoń na ramieniu człowieka od przechyłu. – Bak, do oporu. W ten sam sposób położył prawą dłoń na barku marynarza odpowiedzialnego za wznos. – Góra, do oporu. Pierwszy z marynarzy przesunął swoją manetkę maksymalnie w lewą stronę, zaś drugi pociągnął swoją do siebie. Zwrotny okręt odskoczył w lewo do góry. Pół sekundy później LeBlanc ponownie klepnął obsługującego przechył. – Odejmij ćwiartkę. Mężczyzna przesunął dźwignię o jedną czwartą odległości między środkiem a skrajnym lewym położeniem. Okręt wyprostował się nieco. Cztery pociski plazmy przeleciały obok „Cumberlanda” i eksplodowały. Piąty dostał się w strugi napędowe, które uszkodziły jego generator pola. Pocisk wybuchł, nie czyniąc żadnych szkód. LeBlanc polecił powrót na poprzedni kurs. Okręt ustabilizował się i Sauvé mógł ponownie skupić swoje pole zakłócające na sensorach celowniczych rakiet Krag, około sześć dziesiątych sekundy

przed tym, zanim zdołały one wypracować nastawy strzeleckie. – Ponownie przygotowują się do strzału – powiedział Bartoli. – Wszystkie dwadzieścia luf… Gotowi… Strzelają. Na wyświetlaczach znów pojawiło się dwadzieścia gwiazdek, jednak tym razem zamiast rosnąć w jednakowym tempie, co oznaczałoby, że ich celem jest bezpośrednio „Cumberland”, większość rozeszła się we wszystkich kierunkach. Sugerowało to, że Krag usiłowali obramować niszczyciel i sprawić, żeby na każdym kierunku, w którym próbowałby uciec, znajdował się przynajmniej jeden pocisk. – Skiper – powiedział Levy – moje odczyty optycznie wskazują, że te strumienie mają zdecydowanie niższą temperaturę niż poprzednie, co oznacza niższe ciśnienie. Moim zdaniem, mogą mieć zasięg wystarczający, by nas dosięgnąć, ale ich moc jest zdecydowanie mniejsza. Prawdopodobnie o trzydzieści procent, a może więcej. – Dziękuję, panie Levy. „Dzięki wielkie za te wspaniałe wiadomości, panie Levy. Oy vey”. LeBlanc wiedział, co ma robić. Wydał polecenia podwładnym. Nastąpił kolejny ostry manewr. Okręt z alarmową mocą mknął ku krawędzi wzoru utworzonego przez gwiazdy plazmy. LeBlanc, przyglądając mu się uważnie, wypatrzył miejsce, w którym odległość między pociskami była najmniejsza, i prowadził okręt w tę stronę. BAM! Max poczuł się, jakby oberwał pancerną pięścią w plecy. Kompensatory inercyjne zneutralizowały większość siły uderzenia, ale nie uchroniły członków załogi przed uczuciem, jakby oczy wypadały im z czaszek. Dwa pociski plazmowe eksplodowały w odległości mniejszej niż kilometr od okrętu. Siła wybuchu uderzyła w deflektory wystarczająco mocno, by potężnie szarpnąć „Cumberlandem”. Sternik ponownie skierował okręt na pierwotny kurs, by znów w ostatniej chwili wznowić zakłócanie. Niestety, najkrótsza linia łącząca emitery zakłócające niszczyciela z sensorami najbardziej wysuniętego w lewo okrętu Krag przebiegała przez kulę ognia pozostałą po jednym z wybuchów. Sygnał zakłócający rozproszony został na dodatkowe trzy dziesiąte sekundy. Było to zbyt mało, by jednostka Krag mogła dokonać wielofazowych, spolaryzowanych, wieloprzestrzennych i wieloczęstotliwościowych skanów potrzebnych do zbudowania pełnego obrazu, wystarczyło jednak do wypracowania nastaw strzeleckich. Ta sama eksplozja oślepiła na moment pasywne czujniki „Cumberlanda” tak, że nie wykryły one tego faktu. Na pokładzie niszczyciela Unii nikt nie spodziewał się nadciągających rakiet do chwili, w której Bartoli zawołał: – Wampir! Wampir! Hotel Jeden wystrzelił rakiety Foxhound. Pełna salwa, sześć sztuk. Żadnych innych odpaleń. „Dzięki Bogu za małe przysługi”. Sześć rakiet w zupełności wystarczyło, by mieć pełne ręce roboty. Nikt nie powiedział głośno nawet słowa ani w żaden sposób nie okazał strachu czy innych emocji. Jedynym, który zareagował, był dziewięcioletni asystent pokładowy Gilbertson. Ale nawet on wyszeptał tylko jedno słowo: – O kurwa… Nie było sposobu na uniknięcie ataku. Manewry niezbędne do ucieczki przed rakietami nie tylko przerwałyby zakłócanie udaremniające Krag widzenie tego, co dzieje się przed nimi, ale także umożliwiłyby pozostałym okrętom odpalenie ich rakiet. Można było zrobić tylko jedno. – Manewry, prędkość alarmowa i obrót drążka. – Słyszałeś – powiedział LeBlanc do Fleishmana przy napędach. Marynarz pchnął drążek kontroli napędu do oporu w przód i ujął pierścień znajdujący się u jego podstawy, a następnie obrócił go o pół obrotu w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara. Uruchomiło to brzęczyk i pulsujące czerwone światło w sekcji technicznej, sygnalizując polecenie usunięcia z napędów wszystkich blokad, co pozwoliło wygenerować moc ograniczoną jedynie wytrzymałością okrętu. Pół sekundy później czerwone światło zapaliło się na konsoli napędów, oznajmiając, że technicy wykonali polecenie. Dodatkowa prędkość nie znaczyła oczywiście, że okręt był w stanie uciec rakietom, zmniejszała jednak względną prędkość pocisków w stosunku do celu, dając obronie punktowej więcej czasu na odpowiedź i zwiększając tym samym prawdopodobieństwo

zniszczenia nadciągającego zagrożenia. Pociski Krag wyposażone były w tryb wspólnego ataku, podobny do tego, jakim dysponowały rakiety Unii, jednak, przynajmniej do tego momentu, zakłócanie uniemożliwiało im komunikację. Każda z rakiet zdana była na siebie. Wyczuwały one jednak swoje wzajemne położenie i ustawiły się tak, by wszystkie mogły zaatakować śródokręcie niszczyciela z różnych kierunków. W odległości sześciu tysięcy kilometrów systemy obrony elektronicznej „Cumberlanda” zaatakowały rakiety promieniowaniem elektromagnetycznym o różnych częstotliwościach, polaryzacji i fazie. Dwie odpadły z gry – jedna wybuchła, a druga obrała całkowicie niegroźną trajektorię. Gdy rakiety znalazły się w odległości czterech i pół tysiąca kilometrów, zostały wzięte na cel przez aktywny system obrony. Stado czterdziestu małych antyrakietowych pocisków Terier wyskoczyło z prowadnic w pobliżu rufy. Otrzymawszy już instrukcje, teriery podzieliły się na cztery grupy po dziesięć i szybko zbliżały się do napastników, usiłujących chronić się zmianami kursu, wysyłaniem mylących sygnałów elektronicznych i transmitowaniem wysokoenergetycznego impulsu elektromagnetycznego, mającego za zadanie usmażyć elektronikę małych myśliwych. W tej wojnie rakiet przeciwko rakietom dwa pociski Krag zostały pokonane. Trzy teriery przebiły się przez obronę pierwszego foxhounda i eksplodowały na jego drodze. Odłamki zamieniły rakietę w bezużyteczny wrak. Drugi foxhound leciał z myląco małą prędkością, jednak gdy teriery obrały trajektorię dostosowaną do niej, w ostatniej chwili przyspieszył. Teriery, mimo że nie posiadały CILM, miały jednak możliwość komunikowania się między sobą i wypracowywania „wspólnej taktyki”, czego skutkiem było wysłanie kilku rakiet do przodu, na wszelki wypadek, gdyby pierwotne założenie okazało się błędne. Te rakiety nie dały się oszukać i czekały na foxhounda, gdy ten przyspieszył. Dopadły go szybko i zniszczyły mocą swych małych głowic, połączoną z ogromną energią kinetyczną pocisków uderzających z prędkością podświetlną. W ten sposób zostały dwie rakiety Krag. W odległości dwóch tysięcy kilometrów „Cumberland” automatycznie otworzył ogień ze swoich rufowych samoczynnych działek elektromagnetycznych, rozpędzających małe pociski do połowy prędkości światła. Ich systemy naprowadzania tak kierowały bronią, by strumień przecinał się z trajektorią rakiety, powodując zniszczenie tej ostatniej. Jeden z foxhoundów wkrótce zakończył swój lot w ten właśnie sposób. Jego mały reaktor trafiony został przez dwa pociski. W przestrzeni pojawiła się kula plazmy. Niestety, zakłóciła ona pracę skanerów celowniczych działek rufowych i nie były już w stanie zaatakować ostatniej rakiety, która za cel obrała środek ciężkości „Cumberlanda”. Przy tylko jednej atakującej rakiecie wszystkie systemy obronne mogły się skupić na niej. Deflektory stworzyły prawie niemożliwe do przejścia pole grawitonów, które zatrzymało rakietę około kilometra od kadłuba okrętu. Czując, że dalszy lot jest niemożliwy, komputer pocisku uznał, że spowodowanie jakichkolwiek zniszczeń jest lepsze niż nic, i zdetonował głowicę. – Wybuch rakiety, siła sto dwie i osiem dziesiątych kilotony, odległość jeden kilometr, epicentrum przy sekcji ósmej, azymut jeden-dwa-pięć – ogłosił Tufeld z kontroli uszkodzeń głębokim, dźwięcznym głosem bardziej pasującym do lektora tridvid niż do podoficera Marynarki. – Kilka układów nie działa, uszkodzonych przez EMP lub fizycznie, w tej chwili nie da się określić. Niedostępne systemy pierwszej linii to w tej chwili IMU numer dwa, główny system powietrzny, pomocnicza stacja kierowania ogniem. Ich rolę przejęły systemy pomocnicze. Uszkodzone systemy drugiej linii to wszystkie sensory na sterburcie, wszystkie anteny komunikacyjne na sterburcie, deflektory od sekcji trzeciej do trzynastej na sterburcie, wszystkie systemy obrony punktowej na lewej burcie śródokręcia. Obszar ten pokryty został przez systemy dziobowe i rufowe. Nie działa także kilka układów trzeciej linii. Z moich odczytów wynika, że grupy DC już pracują. Więcej powiem, gdy tylko będę coś wiedział. Sir, usilnie doradzam, abyśmy nie przyjęli żadnego trafienia w tę część okrętu. Jeśli tak się stanie, nie będę musiał wypełniać na ten temat żadnych meldunków, jeśli wie pan, co mam na myśli. – Niestety, wiem. Dziękuję panu, Tufeld. Nagle rozległ się głośny dźwięk syreny alarmowej. – Dziura w kadłubie! – Tufeld zdołał przekrzyczeć syrenę.

– Wyłącz to gówno! – warknął Max. Alarm ucichł. – Przerwanie ciągłości kadłuba. Nie wiem na razie nic więcej. Wszystkie moje czujniki w tym obszarze zostały oślepione przez EMP. Wystartują ponownie za około dwie minuty. Wysłałem tam mój zespół Alfa DC. Wkrótce powinniśmy mieć meldunek. – Dziękuję, panie Tufeld. Dobra robota. – Halo?! Halo?! – asystent pokładowy Park prawie krzyczał, ale było w tym coś śmiesznego. Dźwięk nie rozchodził się w sposób, w jaki powinien. Chłopiec nie wiedział, co się dzieje, zdawał sobie jedynie sprawę, że jest bardzo ciemno i zimno oraz że słyszy gwiżdżący odgłos, którego nie zna. Z jakiegoś powodu leżał na podłodze. Nie, nie na podłodze, na pokładzie. Na pokładzie okrętu. Jego okrętu. Udało mu się wstać, a pomieszczenie zawirowało wokół niego. – Halo?! – krzyknął ponownie w coraz chłodniejszą ciemność. Nie było odpowiedzi. Chłopiec zaczął zbierać myśli. Znajdował się w pomocniczej stacji kierowania ogniem. Rakieta przedarła się przez obronę, a następną rzeczą, jaką pamiętał, było to, że leżał w zimnej ciemności. O ile nie stracił wzroku. Spokojnie. Nie był tylko Parkiem Dong-Soo z małej wioski w Korei, o której nikt nawet nie słyszał, był asystentem pokładowym Parkiem Dong-Soo (według koreańskiej tradycji najpierw podawało się nazwisko) z USS „Cumberland”, Willem Robinsonem tej jednostki. Ubranym w mundur. A to znaczyło… sięgnął do właściwej kieszeni… była tam. Wyciągnął małą latarkę i włączył ją. Zaczął metodycznie omiatać pomieszczenie wąskim snopem światła. To, co zobaczył, przeraziło go. W pomieszczeniu oprócz niego znajdowało się pięciu mężczyzn. Wszyscy byli nieprzytomni. Oczywiste było, co tu zaszło. Fala uderzeniowa przeniesiona została przez kadłub do powietrza w pomieszczeniu i pozbawiła mężczyzn przytomności. Park, jako dużo niższy od pozostałych, mając przed sobą stusiedemdziesięciocentymetrową konsolę znajdującą się pomiędzy nim a kadłubem, został przez nią osłonięty. Pierwotna fala uderzeniowa przeszła mu nad głową. Jedynie dużo słabsze fale odbite zdołały na moment pozbawić chłopca przytomności. Poszukał awaryjnego oświetlenia pomieszczenia i uruchomił je. Wyłącznik automatyczny został uszkodzony przez EMP głowicy. Jedyne wyjście zostało zablokowane przez powyrywane z podłogi urządzenia kontrolne. Niektóre z nich ważyły po kilkaset kilo. Park wiedział, że bez pomocy nie ma szans na opuszczenie pomieszczenia. Spojrzał na swój percom. Czerwone światło. Brak komunikacji z siecią. Znów wina EMP. Asystent spróbował paneli komunikacyjnych na każdej z czterech konsoli. Cisza. EMP. Był zdany tylko na siebie. Do tego wszystkiego w zewnętrznym poszyciu kadłuba ziała dziura wielkości jego pięści, a przez nią wylatywało powietrze. To dlatego jego głos był tak słaby. Ciśnienie w pomieszczeniu zmniejszyło się na tyle, że dźwięk nie rozchodził się już dobrze. Dlatego także było tak zimno. Wraz ze spadkiem ciśnienia spada temperatura. Prawo Gay-Lussaca. KLANG! Wentylatory umilkły. Okręt bronił się przed wypompowaniem całego powietrza w przestrzeń, odcinając jego dopływ do pomieszczenia, w którym znajdowała się wyrwa. Tylko sygnał, że uszkodzenie zostało załatane, mógł uruchomić ponownie wentylatory. Nawet dla niedoświadczonego asystenta sytuacja była całkowicie jasna: jeśli nie uszczelni dziury w kadłubie, wszyscy w pomieszczeniu zginą. Za kilka minut. Życie sześciu osób zależało teraz od niego. W głowie chłopca rozległ się głos nieżyjącego już chorążego Amborskiego, pierwszego Kwoki, z którym się zetknął na pokładzie „Cumberlanda”: „Nigdy nie wiesz, kiedy życie twoich kolegów, być może całej załogi, zależeć będzie od ciebie. Może nigdy. Może w przyszłym tygodniu. Może dziś po południu. Ale gdy ten moment nadejdzie, lepiej bądź gotów”. Teraz nadszedł ten moment. Jak każdy na okręcie, Park przechodził trening łatania wyrwy. Wiedział, jak należy to zrobić. Problemem było to, że wyrwa znajdowała się w suficie, dwa i pół metra od pokładu, on sam miał zaś tylko nieco ponad metr wzrostu. Musiał się na coś wspiąć. Na co? Trzeba było działać szybko. Zaczynał odczuwać skutki hipoksji. Wiedział, jak to wygląda, dzięki treningom w komorze ciśnień. Wiedział, na co uważać: na euforię, jakby było się pijanym. Sam nigdy nie był pijany.

Może nigdy już nie będzie. Jaka szkoda. „Myśl! Nie rozpraszaj się, Park! Nie masz wiele czasu”. Po pierwsze, zlokalizował zestaw naprawczy. Był tam, gdzie być powinien, w szafce alarmowej. Znajdowało się w niej także sześć kompaktowych aparatów tlenowych, każdy składający się z maski i małej butli. Park chwycił jeden i założył maskę. Nie mogło to uratować mu życia, jeśli ciśnienie stanie się zbyt niskie, jednak miał nieco więcej czasu na działanie. Dostawał dodatkową minutę, może dwie. A to mogło okazać się decydujące. W szafce było także sześć awaryjnych kombinezonów ciśnieniowych, zdecydowanie za dużych na niego. Mógł oczywiście założyć jeden z nich, a ten utrzymałby go przy życiu do czasu nadejścia pomocy, ale nie było szans, aby w zbyt dużym kombinezonie zrobił cokolwiek. Mógł uratować własne życie za cenę życia pozostałych pięciu mężczyzn. Nie. Park miał zamiar albo uratować kolegów, albo zapłacić za porażkę, umierając razem z nimi. Żałował, że Marynarka nie robiła kosmicznych mundurów bojowych wystarczająco małych, by pasowały na niego. Gdyby miał KMB, tak jak reszta załogi, mógłby po prostu sięgnąć do kieszeni, wyciągnąć rękawice i miękki hełm, założyć je i połączyć z resztą kombinezonu, aktywować generator tlenowy w kieszeni piersiowej i już byłby bezpieczny przez kilka następnych godzin. Nie martwiłby się hipoksją podczas próby ratowania innych przed śmiercią. Jeśli to przeżyje, napisze paskudny meldunek. A może nie. Jego ręce były tak zmarznięte, że najprawdopodobniej nawet jeśli posiadałby KMB, nie byłby w stanie uszczelnić połączeń na kołnierzu i mankietach. Z całą pewnością nie zdołałby na czas założyć rękawic i hełmów piątce nieprzytomnych mężczyzn. Jedynym sposobem na to, aby ktokolwiek znajdujący się w tym pomieszczeniu przeżył, było dostanie się do dziury i uszczelnienie kadłuba. Przesunął krzesło pod dziurę. Następnie zaczął na nim układać wszystko, co tylko mógł znaleźć. Racje żywnościowe, sprzęt, szuflady, a nawet dwie prostokątne lampy. Wyglądało na to, że powinno wystarczyć, szczególnie że EMP unieruchomił większość generatorów grawitacyjnych w pomieszczeniu, pozostawiając siłę przyciągania na poziomie pięciu dziesiątych G. Park przewiesił torbę z zestawem naprawczym przez ramię i zaczął się wspinać. Cierpiąc już na niedotlenienie, po chwili wysiłku poczuł zawroty głowy i spadł. Przez kilka sekund patrzył na sufit, zastanawiając się, czemu jest mu tak zimno. Skóra pod jego paznokciami była dziwnie niebieska. Była chyba na to jakaś nazwa. Cyjano-coś tam. Cyjano de Bergerac. Zachichotał. Po chwili spoważniał. Wstał i spojrzał na pięciu mężczyzn na podłodze. Na tym stanowisku znajdował się zaledwie od kilku dni, jednak ci faceci byli dla niego bardzo mili i serdeczni. Uczyli go działania systemów znajdujących się w tym pomieszczeniu, opowiadali interesujące historyjki z życia marynarzy (większość z nich była niecenzuralna) i dawali wiele rad dotyczących podejścia do obowiązków i treningu. Nazywali go „admirał Park” i żartobliwie salutowali, gdy wchodził na swoją wachtę. Zawsze odpowiadał salutem i mówił: „Spocznij, panowie. Jak wiecie, ze względu na swój wysoki stopień nie wstaję podczas powitań”. Zacisnął zęby w determinacji. Nie pozwoli lodowatej próżni zabrać ich życia. Nie dziś. Podniósł się i wolno zaczął wspinać na prowizoryczną piramidę. Gdy stanął na jej szczycie, do dziury nadal brakowało kilku centymetrów. Wiedział, że do budowy piramidy zużył już wszystko, co było pod ręką i dawało jakieś oparcie. Otworzył zestaw naprawczy i zaczął sprawdzać łaty różnej wielkości. Niektóre z nich miały metr kwadratowy powierzchni, inne tylko kilka milimetrów. Znalazł w końcu taką, która odpowiadała wielkością dziurze. Miała mniej więcej wielkość kartki papieru. Nie mógł jednak umieścić jej na otworze. Coś nie dawało mu spokoju. Wiedział, że rozwiązanie ma pod ręką. Stawało się coraz zimniej. Wewnątrz maski tlenowej formował się lód. Chłopak miał minutę, może dwie. Kiedy znajdą jego ciało, będzie sztywne jak mały koreański sopel lodu. Nie, nie będzie. Kiedy wejdą tu ludzie z DC, nadal będzie oddychał. Rozwiązanie miał pod ręką. Tak! Rozwiązanie miał pod ręką. Dosłownie. Rozwinął największą łatę, wystarczająco dużą, by jej górna część dosięgła dziury i przykryła ją, podczas gdy dolną mógł trzymać, stojąc tam, gdzie stał. Park trzymał ją równolegle do kadłuba, rozkładając ręce na boki. Potem podsunął ją jak najwyżej czubkami palców. Łata była dość sztywna, utrzymywała więc swój kształt na tyle, by nie opadać w środku, podczas gdy chłopak powoli zbliżał do siebie dłonie, unosząc środkową część ku górze. Wkrótce część łaty znalazła się

przy otworze, dociśnięta do niego przez uciekające powietrze. Kilka poprawek i dziura była całkowicie zasłonięta. Gwizdanie ustało. Park wyciągnął z zestawu aerozol z klejem uszczelniającym i trysnął na brzegi łaty, by utrzymać ją w miejscu. Ręce odmawiały mu już posłuszeństwa i nie mógł dokładnie celować. Część kleju opryskała rękaw munduru. Asystent miał nadzieję, że nie zostanie plama. Lubił wyglądać schludnie, a chorąży Tanaka każe mu biegać dodatkową milę na bieżni treningowej za poplamiony mundur. Nienawidził bieżni. Park spadł na pokład. W warunkach rozrzedzonego powietrza i niewielkiej grawitacji upadek był prawie bezgłośny. Chłopiec nie był w stanie się podnieść. Pomieszczenie znów stało się ciemne i zimne. Tak bardzo zimne. Musiał się przespać. Gdy zamykał oczy, usłyszał gwizd powietrza wdzierającego się do pomieszczenia. – Czemu nie strzelają z armaty? – Ponieważ wystrzeliwują rakiety, doktorze, i nie chcą im przeszkadzać – Max pohamował irytację. Czasem rozmowa z doktorem była jak wymiana poglądów z jednym z największych umysłów tego wieku, a czasem przypominała pogawędkę z przedszkolakiem. Nawet Wortham-Biggs, nadal znajdujący się w BCI, ponieważ lubił być blisko akcji, a był zbyt ważną osobistością, by po prostu go wyprosić, z trudem powstrzymał się od litościwego uniesienia oczu ku górze. – W jednym momencie używa się tylko jednego rodzaju uzbrojenia, aby wzajemnie się nie niszczyły ani nie zakłócały. Teraz gdy rakiety wykonały swoją robotę i Krag nie mogą wypracować dla nich nowych nastaw, jestem pewien, że powrócą do strzelania z armat. Muszą jedynie odczekać, aż skanery optyczne dojdą do siebie po blasku eksplozji nuklearnych. A jeśli o tym mowa, panie Levy, czy my możemy modyfikować naszą armatę, aby zwiększyć zasięg, tak jak to zrobili Krag? – Potwierdzam, skiper. W zasadzie kilka minut temu nakazałem taką modyfikację Pavelce i Healy’emu, a oni zameldowali, że zmodyfikowane oprogramowanie może zostać załadowane za około minutę. To po prostu kwestia redukcji ilości plazmy i zmiany ustawień timera w generatorze. Oczywiście zmniejszy to moc pocisku, dlatego nie robimy tego cały czas. Nie chciałem zastosować tego bez pana zgody, sir, ale uznałem, że nie ma po co zawracać panu głowy tym, że dwóch facetów zaczęło już pracować nad problemem. – Levy, zasłużył pan sobie właśnie na wyróżnienie. Podałbym pana do awansu, ale wie pan, że na niszczycielach obowiązuje zasada, że aby zostać pełnym porucznikiem, trzeba zacząć się już golić. – Max uśmiechnął się do bardzo młodego oficera. – Doskonała robota, panie Levy. Proszę mi powiedzieć, kiedy będziemy gotowi. Manewry, nie mam ochoty jeszcze raz oberwać. Zwiększmy odległość do… – spojrzał na Levy’ego. – Dwanaście tysięcy kills, sir. – Dwanaście tysięcy, panie LeBlanc. – Aye, sir – ulga w głosie bosmana była wyraźnie słyszalna. Minęło około pół minuty. – Jesteśmy gotowi, sir – zameldował Levy. – Wznowić ostrzał. Z większej odległości osłabione pociski plazmowe stanowiły dla Krag niewielkie niebezpieczeństwo, jednak osiągały cel, który założył Max. Dowódca pojrzał na wyświetlacz taktyczny, a potem na wielki chronometr. – No, chyba nadszedł czas na rewanż. Panie Levy, panie Sauvé, czy mamy komputerowe potwierdzenie kolejności i rozbicia czasowego następnego aktu tego przedstawienia? – Aye, sir – odpowiedzieli obaj zapytani jednocześnie. Levy, młodszy służbą niż Sauvé, wykonał zapraszający gest dłonią. – Linia czasowa przeciwśrodków gotowa, sir. Konsultowałem to z panem Bhattacharyyą, który poinformował mnie, że przeciętny czas reakcji Krag jest odrobinę krótszy niż nasz. Wywiad studiował ten problem od początku wojny i doszedł do wniosku, że przeciętny czas reakcji od zaistnienia niespodziewanej sytuacji, wliczając w to wykrycie przez sensory, rozpoznanie i potwierdzenie, wydanie odpowiedniego rozkazu, wykonanie rozkazu i fizyczną odpowiedź systemów okrętowych wynosi trzynaście i cztery dziesiąte sekundy, z odchyleniem

standardowym wynoszącym dwie i jedną dziesiątą sekundy. Tak więc damy panu Krag dziesięć sekund. To powinno wystarczyć, żeby zobaczył i zrozumiał, co za chwilę nastąpi, ale jednocześnie nie pozwoli nawet najlepiej wyszkolonej załodze i najbystrzejszemu kapitanowi zrobić czegokolwiek. – Wspaniale – powiedział Max. – Panie Levy? – Cały czas przekazujemy odczyty położenia Krag z naszych sensorów naszym przyjaciołom. Łączność potwierdza odbiór danych i to, że Rashidianie przygotowują czerwony dywan i osobną sypialnię dla gości. Potwierdziliśmy czysty korytarz wyjścia dla nas na trzy sposoby: za pomocą wymiany danych cyfrowych, głosowo i tekstem. Pan LeBlanc ma wektor wyjścia. Mamy egg scrambler załadowany do tuby numer trzy. Wystrzelenie zsynchronizowane jest z grą pana Sauvé. Gdy pan Krag zorientuje się, o co chodzi, nie będzie mógł nawet kiwnąć pazurem w bucie. Egg scrambler była to rakieta Talon zmodyfikowana do przenoszenia impulsowej głowicy zakłócającej metaprzestrzeń, której detonacja na kilka godzin zamykała możliwość komunikacji nadświetlnej i używania napędów kompresyjnych w promieniu czterech jednostek astronomicznych. – Świetnie. Panie LeBlanc, jest pan gotów polecieć tą ścieżką? Jeden fałszywy krok i jesteśmy cochon de lait. – Zarówno Max, jak i LeBlanc urodzili się na planecie Nouvelle Acadiana, świecie zaludnionym głównie przez Cajunów z Luizjany, dla których prosię pieczone nad żarzącymi się węglami zwane cochon de lait było przysmakiem. – Mais oui, mon Capitaine – odpowiedział sternik. – Ça c’est bon. Panie Chin, czy nasi przyjaciele są gotowi? – Potwierdzam, sir. Przekazują sygnał gotowości. Otrzymaliśmy także wiadomość od admirała Jassira. – Proszę przeczytać. – Nie jestem pewien, czy rozumiem ją w całości. „Dziękuję panu, kapitanie, za stworzenie tego inspirującego wariantu działania. Z niecierpliwością oczekuję okazji, gdy nasze miecze ponownie zalśnią obok siebie”. A dalej jest część, której nie rozumiem. „Al-Bakara dwa dwukropek osiemdziesiąt dwa”. Sahin i minister spojrzeli po sobie. Doktor z szacunkiem skłonił głowę przed dyplomatą. – To cytat ze Świętego Koranu – powiedział Wortham-Biggs. – Co znaczy? Nie wiem nawet, jak to zapisać, by sprawdzić – spytał Max. – Panie kapitanie, pomimo że w zasadzie Koran powinien być czytany i recytowany jedynie po arabsku, uważam, że w obecnej sytuacji tłumaczenie będzie jak najbardziej wskazane: Tak! Ten, kto popełni zło i kogo objął grzech – tacy jak on będą mieszkańcami ognia; tam będą przebywać na wieki[8]. Max potwierdził energicznym skinieniem głowy. – Doktorze, czy wy mówicie „amen”? – Prawie. To słowo hebrajskie. Hebrajski i arabski są blisko spokrewnione. W języku arabskim brzmi to „amin”. – Świetnie. Panie Chin, proszę wysłać w odpowiedzi: „Amin”… albo… proszę chwilę zaczekać… – Nachylił się nad konsolą i wpisał jakiś tekst. – W porządku, proszę przesłać. „Amin. Psalm sto szósty, werset osiemnasty”. – Aye, sir. – Łącznościowiec przygotował informację i wysłał ją. Max wyprostował się. – Panie Chin, interkom proszę. Chin przesunął dwa wyłączniki. W tej chwili każdy członek załogi mógł słyszeć głos dowódcy. – Tu kapitan. Mój czasomierz wskazuje, że jesteśmy około minuty od egzekucji. Krag poszczekiwali, ale nie wyłączyli nas z działania. Przeprowadzimy to zgodnie z planem. Mam całkowite zaufanie do waszych możliwości. Pozostańcie skupieni i gotowi, a sprawimy, że będzie to dzień godny zapamiętania. To, co zrobimy razem, będzie dla was powodem do dumy do końca waszych dni. Kiedy wasze dzieci i wnuki zapytają kiedyś, siedząc wam na kolanach, co robiliście podczas wielkiej wojny z Krag, chcę, abyście spojrzeli im prosto w oczy i opowiadali z dumą, czego wraz z towarzyszami broni dokonaliście podczas bitwy o Rashida V B dwudziestego marca dwa tysiące trzysta piętnastego roku. Gwarantuję wam, że na zawsze pozostaniecie dla nich

bohaterami, tak jak jesteście nimi dla mnie od dnia, w którym się spotkaliśmy. A teraz bierzmy się do roboty. Koniec przekazu. Doktor Sahin, który bacznie się wszystkiemu przysłuchiwał, spojrzał właśnie na wyświetlacz taktyczny i niemal podskoczył. – Kapitanie – zdołał wykrztusić – te obiekty na moim wyświetlaczu… Dziesiątki obiektów, a dokładnie pięćdziesiąt cztery… Komputer dodał im opisy, których nie rozumiem. Co to jest? – Coś, w co nie chcemy uderzyć. Panie LeBlanc? – Dokładnie na ścieżce, sir. Bez obaw. – No i pięknie. Obraz, jaki doktor Sahin widział na monitorze, przedstawiał znacznik reprezentujący „Cumberlanda” znajdujący się bardzo blisko dużej grupy niebieskich ikon, z których każda oznaczona była tym rshd tf i numerem od jeden do pięćdziesiąt cztery. Pomiędzy niszczycielem a niebieskimi ikonami migał żółty punkt oznaczony pkt ko, do którego „Cumberland” szybko się zbliżał. Zanim doktor zdążył zapytać, do czego odnosi się każdy z tych skrótów, ikona reprezentująca niszczyciel pokryła się z żółtym punktem. – Punkt kontrolny! Odpalenie z tuby trzy! – zawołał Bartoli. – Tuba trzy, poszło! W tym samym momencie Sahin zobaczył rój małych punkcików pojawiających się przed niebieskimi ikonami, które tak go zaniepokoiły. Kropek było siedemdziesiąt cztery i poruszały się bardzo szybko. Takiej liczby komputer nie oznaczał osobnymi tabliczkami, nadał im tylko numery, a na dole ekranu pojawiły się odpowiednie opisy. Doktor, jak zwykle, nie zauważył ani numerków, ani opisów. Następny krok należał do przeciwśrodków. – Koniec zakłócania za pięć… cztery… trzy… dwie… jedną… TERAZ! – wydał polecenie Sauvé. W tym samym momencie LeBlanc klepnął dwa razy Fleishmana, nakazując młodemu marynarzowi przesunąć manetkę maksymalnie do przodu, aby zmusić „Cumberlanda” do największego możliwego przyspieszenia, jakie mógł osiągnąć w normalnej przestrzeni. – Egg scrambler właśnie eksplodował – oznajmił Levy. Max z uśmiechem zwrócił się do ministra i doktora. – Niceforze, psie Rzymu, synu niewiernej, nie usłyszysz mej odpowiedzi, lecz ją zobaczysz. Obaj mężczyźni pokiwali głowami, rozpoznając całkiem udaną parafrazę słynnego listu napisanego w 802 roku przez osobę, której imieniem nazwano ten system gwiezdny i jego stolicę, kalifa Haruna ar-Rashida. List ten kalif wysłał do Nicefora Pierwszego tuż przed nadejściem własnej armii. Kilka sekund później w gnieździe dowódczym okrętu wojennego Hegemonii Krag 96-11589 jego dowódca, przewodzący także pozostałym siłom Krag wysłanym do zniszczenia rashidiańskiej floty, uśmiechnął się do siebie, gdy jego specjalista od sensorów zameldował, że zakłócanie emitowane przez ludzki niszczyciel właśnie ustało. Była to bez wątpienia kolejna awaria, normalna dla tej ich nędznej, zawodnej technologii. Przesuwając lewym ramieniem po wyświetlaczu, nakazał centralnemu komputerowi wyczyścić ekran z mnóstwa małych okien, ukazujących funkcjonowanie różnych układów okrętu. Dotykając kilku ikon na wyświetlaczu, spowodował, że cały ekran wypełnił obraz taktyczny, ukazujący w możliwie największej skali położenie zacumowanej floty i nędznych resztek sił przeciwnika usiłujących jej bronić. Chciał móc wydać kilka poleceń, które ustawiłyby jego niszczyciele w najlepszej pozycji, by zadać zabójczy cios. Kilka sekund zajęło sensorom okrętu zebranie informacji. W końcu, zanim dane zostały przetworzone, wymienione, powtórnie przetworzone i wyświetlone, dowódca miał chwilę na pogratulowanie sobie. I miał ku temu powody. Mniej niż sekundę trwało wyświetlenie ikon ukazujących aktualną sytuację taktyczną, zaś tylko około dwóch sekund potrzebował błyskotliwy umysł dowódcy Krag, by ją zanalizować. Ogon oficera, przez cały czas wyprostowany równolegle do pokładu i poruszający się na boki, opadł jak miękka lina. Kapitan zrozumiał, że został przechytrzony. Przynajmniej nie będzie musiał przez wiele lat pokutować za swój błąd. Wiedział natomiast, że będzie go żałował do końca życia, czyli jeszcze pięć sekund. To było tak proste, pojął to teraz, gdy zobaczył zakończenie. Flota rashidiańska nie czekała

bezradnie na zniszczenie w porcie. Jej jednostki wypełzły na pomocniczych reaktorach i dyszach manewrowych, ustawiając się jak ściana na drodze niszczycieli: pięć rzędów po około dziesięć okrętów. Pięćdziesiąt cztery jednostki. Każda z nich w jakiś sposób zdołała odpalić co najmniej jedną rakietę, w sumie siedemdziesiąt cztery pociski, używając danych celowniczych przekazywanych przez niszczyciel ludzi. Ten sam niszczyciel, który „uciekał” przed Krag, zakłócał wszelkie możliwe pasma nie po to, by ratować własną skórę, lecz by Krag nie zorientowali się, że prowadzeni są w pułapkę. Dowódca najeźdźców mógł teraz tylko bezradnie obserwować, jak „Cumberland” gna z pełnym przyspieszeniem przez mającą pięćset metrów kwadratowych powierzchni dziurę w ścianie siedemdziesięciu czterech rakiet C-57D i dalej przez środek rashidiańskiego szyku, następnie wykonuje popisowy zwrot o sto osiemdziesiąt stopni, kierując ku Krag swoje sensory i uzbrojenie dziobowe. Dowódca Krag zaczął wydawać pośpieszne rozkazy, patrząc jednocześnie z przerażeniem, jak rakiety, mniej więcej piętnaście na każdy z jego okrętów, zaczynają zaginać kurs, otaczając formację. Biorąc pod uwagę ogromną ilość broni nuklearnej, którą dysponowali, Rashidianie nadali swoim rakietom taki profil ataku, jaki czynił obronę punktową Krag całkowicie nieskuteczną. Ustawione na jednoczesną detonację okrężną, otoczyły one ze wszystkich stron przestrzeń, w której znajdowały się niszczyciele Krag, i wybuchły na granicy strefy ich obrony. Dziesiątki punktów światła połączyło się na krótką chwilę w słońce, tworząc obszar zniszczenia o średnicy czterdziestu kilometrów, w której przestały istnieć jakiekolwiek ciała stałe. Chwilę później kula zblakła i zamieniła się w ciemność, w której nie było już Krag. Począwszy od 16 lipca 1945 roku, kiedy ludzkość po raz pierwszy uwolniła kolosalne energie zawarte w jądrach atomów, nigdy jeszcze nie zostało zdetonowanych tak wiele głowic nuklearnych jednocześnie, w jednym miejscu. Mimo że ludzie w BCI byli weteranami trwającej trzy dekady międzyplanetarnej wojny, prowadzonej przy użyciu broni nuklearnej przez dwie galaktyczne potęgi, to, co zobaczyli na ekranach, zmusiło ich do milczenia. Po dłuższej chwili odezwał się doktor. – Panie kapitanie – zaczął miękko – ten cytat biblijny, który wysłał pan admirałowi. Jak on brzmi? – Psalm sto szósty werset osiemnasty: I ogień zapłonął przeciw ich zgrai, i płomień spalił bezecnych[9]. – Amin – powiedział doktor, łącząc Mekkę z Jerozolimą. – Amen – dodali Finnegan i Hatzidakis, wnosząc wkład Rzymu i Konstantynopola. – Łączność, proszę połączyć się z rashidiańskim okrętem flagowym. Proszę przekazać wyrazy najwyższego szacunku admirałowi Jassirowi i poprosić go o zgodę na podejście do jego jednostki i o podanie instrukcji podejścia. Manewry, proszę dokładnie trzymać się instrukcji, które zostaną panu przekazane przez pana China. Nie chcemy wkurzyć naszych nowych przyjaciół, taranując jeden z ich okrętów. – Czemu podchodzimy tak blisko okrętu flagowego Rashida? – spytał doktor. – Czy bitwa nie jest skończona? W gwarze BCI głos Maxa nie wyszedł poza wysepkę dowódczą. – Muszę poważnie porozmawiać z admirałem. Jeszcze nie wyszliśmy na prostą. Nawet się do niej nie zbliżamy. Minie jeszcze dziewięć długich godzin, zanim będą mogli manewrować i walczyć. Trzy pełne eskadry rashidiańskich myśliwców wyparowały, to prawie jedna trzecia ich lotnictwa i połowa pilotów w aktywnej służbie. Zginęli prawie wszyscy doświadczeni piloci. Minie co najmniej czterdzieści osiem godzin, zanim Unia zdoła przysłać tu jakiekolwiek siły. Moim zdaniem, nawet siedemdziesiąt dwie godziny. A z tego, co wiemy, w drodze jest kolejna fala szturmowa Krag. Mogę się założyć. Miałem kilka rozwiązań tego problemu, ale wygląda na to, że nie zadziałały. Być może tylko odwlekliśmy katastrofę o kilka godzin. Chciałbym bardzo uniknąć sytuacji, w której tego samego dnia wciągamy Rashida w wojnę i jego Marynarka zostaje rozbita na atomy. Niespecjalnie wyglądałoby to w moich aktach. – Szczególnie że najprawdopodobniej my również byśmy wyparowali. – To prawda. Wielka szkoda. To całkowicie zrujnowałoby moje szanse na awans. Jest jeszcze jedna sprawa. Pomyśl o przekazie, jaki pójdzie do ewentualnych sojuszników, jeśli Krag zniszczą

flotę rashidiańską tego samego dnia, gdy przystąpiła do wojny. – O tym nie pomyślałem – powiedział doktor, kręcąc głową. – To z całą pewnością zniechęciłoby innych do przyłączenia się do nas. – Otóż to. Poważnie zniechęciło. Być może właśnie w tym momencie przegrywamy wojnę. A ja nie mam zielonego pojęcia, co z tym zrobić. Zieloniutkiego. Panie Chin – Max wrócił do normalnego tonu głosu, słyszalnego w całym BCI – gdy skończy pan odbieranie instrukcji podejścia, proszę zapytać, czy istnieje jakikolwiek sposób, by mogli przesyłać dane ze swojego systemu wczesnego ostrzegania do nas. Chciałbym móc widzieć, co się tam dzieje, i analizować czyste dane na naszych komputerach, a nie czekać na meldunki Rashidian. Gdy tylko Chin powtórzył rozkaz, włączył się Kasparow: – Sir, jak można się było spodziewać po tym nuklearnym fajerwerku, sensory oszalały i przez kilka minut nie będą bardzo użyteczne, jednak jestem prawie pewien, że wychwyciłem promieniowanie Czerenkowa–Heaviside’a z punktu skoku Charlie tego systemu. – Rashidianie chronią go bardzo silną stacją bojową. Jeśli to źli chłopcy dokonują skoku, w każdej chwili możemy spodziewać się nowych fajerwerków – odpowiedział Max. – Sir – tym razem to był Chin – odbieram mocno zakodowaną korespondencję z kierunku tego punktu skoku. Jest na rashidiańskim kanale. Profile transmiterów wskazują na dwa źródła: jakiś okręt wojenny i transmiter Dowództwa Sił Zbrojnych Rashida. Mam łamacze kodów do wszystkich rashidiańskich szyfrów. Wydaje mi się, że będziemy w stanie to usłyszeć. – Panie Chin, jestem zaszokowany. Absolutnie zaszokowany. Rashid jest sprzymierzeńcem Unii. Wie pan doskonale, że dżentelmeni wzajemnie nie przechwytują i nie rozkodowują swoich wojskowych transmisji. Jestem zdruzgotany faktem, że w ogóle złożył pan taką propozycję. – Ja też, sir. Całkowicie. Tak w zasadzie sam sobie się dziwię, że potrafię żyć z taką hańbą. Życzy pan sobie przekierowanie na konsolę czy na słuchawki? – Na konsolę. Proszę dać to na otwarty kanał. Doktor Sahin prawie niedostrzegalnie pokręcił głową. Mogła to być dezaprobata. Albo rezygnacja. Albo jedno i drugie. Chin wcisnął kilka klawiszy, wprowadzając komendy, które przełączały transmisję na otwarty kanał konsoli kapitana, co znaczyło, że mógł jej słuchać każdy, komu nie przeszkadzały w tym obowiązki. W mniej niż trzydzieści sekund piski, szumy i trzaski zostały zamienione przez łamacza kodów, czyli algorytm deszyfrujący, na transmisję audio w czasie rzeczywistym. – …twierdź pozwolenie zgodnie z poleceniem. Ustaw swój kod transpondera Kilo Tango Alfa Golf. Kieruj się do punktu wyczekiwania trzy ze standardowym przyspieszeniem, ale nie przekraczaj punktu dwa. Potem czekaj na dalsze instrukcje… Moment… przepraszam… – głos kontrolera stał się wyraźnie zmieszany. – Proszę przygotować się do przyjęcia bezpośredniego przekazu od Jego Królewskiej Mości Khalila Pierwszego, króla Zjednoczonego Królestwa Rashid, Zjednoczonych Emiratów i Chronionych Światów Islamskich… Wasza Wysokość, jest pan na linii… – Tu Khalil. Podaj tożsamość. Żadnych ceregieli. Prosto i na temat. – Wasza Wysokość, jestem kontradmirał Marcus Quintus Catalus, dowodzący imperialnym pancernikiem Romanovan „Ravenna” – głos był dumny i zdeterminowany. Ten facet przyleciał tu, by walczyć. – Otrzymaliśmy na kanale pomocniczym wiadomość od oficera Marynarki Unii o nazwisku brzmiącym podobnie do Maximilian Romus Cato, przepraszam, ale nazwisko brzmiało niewyraźnie, że zostaliście zaatakowani przez Krag. Imperator Adiuvatus wysłał nas natychmiast po otrzymaniu tego przekazu, a zanim dokonaliśmy skoku, otrzymaliśmy informację, że Senat uchwalił właśnie Deklarację Wojny. Wasza Wysokość, wolą Senatu i ludu jest, by Romanovan stanęli przeciw Krag, jeśli Rashid walczy z Krag. Reszta sił pod moim dowództwem przekroczy ten punkt skoku tak szybko, jak będzie to możliwe, i znajdzie się w systemie w ciągu godziny. W skład grupy bojowej wchodzą „Ravenna”, lotniskowiec, jeszcze jeden pancernik, dwa krążowniki liniowe i sześć ciężkich krążowników. Nasze rozkazy, wydane bezpośrednio przez imperatora, nakazują udzielić wszelkiej pomocy, jaka może okazać się potrzebna. Mam również przekazać osobistą wiadomość od imperatora dla króla. – Proszę kontynuować.

– Wiadomość brzmi: „Będziemy walczyć u boku naszych braci. Synowie Rzymu staną obok synów Mekki, razem na dobre i złe, aż do ostatniej bitwy”. – Dziękuję panu, admirale. Pańska oferta pomocy jest witana z wdzięcznością i bardzo na czasie. W imieniu Królestwa przyjmuję ją. Jestem właśnie w drodze do swojej floty. Byłoby mi bardzo miło, gdyby zechciał pan spotkać się ze mną na naszym okręcie flagowym. – Będzie to dla mnie wielki zaszczyt, Wasza Wysokość. – Bardzo dobrze. Moi oficerowie przekażą instrukcje podejścia. Po chwili przerwy król dodał: – A, kapitanie Robichaux, czy może powinienem powiedzieć: „Maximilianie Romusie Cato”, jeśli pan mnie słyszy, proszę się do nas przyłączyć. Proszę mieć na uwadze, że choć powinienem uznać za nietakt podsłuchiwanie nas, dzisiaj nie mam o to pretensji. Wojownik musi mieć bystry wzrok i czujny słuch. Ten, kto prowadzi ludzi do boju, musi słyszeć wiatr.

ROZDZIAŁ 6

Godzina 9. 28 Z, 20 marca 2315 – Jeśli Rashidianie i Romanovan zamierzają zapolować na jakiś przyzwoity obiekt militarny Krag, a chcieliby przy tym naszej pomocy i jeśli miałbym głosować, to mój głos brzmiałby „tak”. Choć nie, to w zasadzie nie jest prawda – poprawił się Max. – Mój głos brzmiałby: „Jasne, do cholery, na co jeszcze czekamy?”. Brown uważa, że naprawy naszego okrętu zakończą się, zanim R&R stworzą plan operacji. Moim zdaniem powinniśmy lecieć i skopać kilka szczurzych dup. Proszą się o to. Proszą się od trzydziestu lat. – Nie da się zaprzeczyć, że uczestnictwo w prawdziwie ofensywnej operacji w przestrzeni kontrolowanej przez Krag zmieniłoby nieco rytm. Człowiek od czasu do czasu potrzebuje zmian. Porucznik „Wernher” Brown, pochodzący z planety Avalon, zasiedlonej przez Brytyjczyków, czasem prezentował typowo angielskie zamiłowanie do niedopowiedzeń i równie specyficzne poczucie humoru. – Unicestwienie dużej bazy logistycznej nie zbliży nawet moich marines do zaspokojenia żądzy zemsty, jaką pałają za zbrodnie na ludziach popełnione przez szczuropyskich – dodał major Kraft. Zasępienie na jego twarzy wkrótce jednak ustąpiło miejsca drapieżnemu uśmiechowi. – Ale mogłoby być dobrym początkiem. Jestem zdecydowanie za. ZDO, szef sekcji technicznej, dowódca pododdziału marines, szef służby zdrowia i sam dowódca siedzieli w dziennej kabinie Maxa. Chciał wprowadzić członków „rady kuchennej” w to, co działo się podczas spotkania z królem Khalilem, dowódcami Rashidian i admirałem Catalusem. – Skoro wszyscy inni się już wypowiedzieli, co ty masz do powiedzenia, doktorku? – zapytał Max, uśmiechając się do Sahina. – Tak w zasadzie – odparł zapytany – to wydaje mi się, że nic. Oczywiście z emocjonalnego punktu widzenia uznałbym zniszczenie infrastruktury militarnej Krag za wysoce wskazane. Jednak, jak to stwierdził admirał Hornmeyer, nie odróżniam parseka od pasternaku. Za punkt honoru postawiłem sobie zapoznanie się z obiema definicjami. Ale moja nowo nabyta umiejętność odróżnienia astronomicznej jednostki odległości od selerowatej rośliny niewiele tu chyba zmienia. Nie wiem nic o taktyce i historii Marynarki. Moja opinia na ten temat ma mniej więcej takie znaczenie, jak wasza na temat tego, czy demencję należy leczyć środkami psychotropowymi, czy za pomocą mikroterapii rekonstruktywnej nerwów. Jednak, o ile mogę się wypowiedzieć, to wydaje mi się, że opinia żadnego z panów nie ma w tym momencie znaczenia dla wyniku. Jedynym zdaniem, które liczy się w tej sprawie, jest zdanie admirała Hornmeyera. – Zdaje się, że właśnie trafił pan w centralną dziesiątkę, doktorze. Wyślę sygnał do admirała, gdy tylko skończymy to spotkanie. Wiecie doskonale, jaki on jest w tego typu sprawach. Najprawdopodobniej dostaniemy odpowiedź, bardzo jasną i szczegółową, w ciągu jednej dziesiątej czasu, jaki zajęłoby jej przygotowanie komukolwiek innemu. – Max uśmiechnął się do myśli, która właśnie pojawiła się w jego głowie. – Wiecie co, nigdy dotąd nie spotkałem kogokolwiek tak decyzyjnego. Wydaje mi się, że ten facet urodził się ze wszystkimi decyzjami, które ma podjąć, od razu załadowanymi do mózgu. Siedzą tam i tylko czekają na okazję, aby się zaprezentować. Wszyscy się roześmiali. Max zaczął zastanawiać się, czy człowiek bez poczucia humoru mógłby w ogóle być dowódcą okrętu. Po tej chwili wesołości obecni wypili po kilka łyków kawy, zjedli trochę rewelacyjnego ciasta cynamonowego, które kuchnia przygotowała na kapitański stół. Wszyscy potrzebowali nieco luzu. Nie było jeszcze południa, ale to był długi dzień, który zaczął się od desperackiej walki na śmierć i życie. – Powinien pan wiedzieć, doktorze, że odbyłem dziś bardzo interesującą rozmowę z admirałem Catalusem, tuż po tym, jak udało mi się przekonać króla, abyśmy dostali priorytet przy naprawie naszego okrętu w tej samej stoczni, w której remontują jacht królewski, nawiasem mówiąc, nieco

większy od „Cumberlanda”. – Naprawdę? A co to ma wspólnego ze mną? – Gdy skończyliśmy część oficjalną, przenieśliśmy się na okręt flagowy Romanovan, by zacząć budować mosty. To działa, prawda? Siedzieliśmy sobie i popijaliśmy ich wersję espresso. Poo yai, mówię wam, to coś robi plamy na zębach i podnosi włosy na klacie. Naprawdę ma moc. Nie dziwię się, że serwują to w takich małych filiżankach. Tak czy inaczej, admirał wspomniał, że słyszał plotki, jakoby oficer okrętu Unii udawał kapitana kutra Romanovan w celu dostania się na pokład oficjalnie neutralnej jednostki, chcąc zweryfikować tę neutralność i znaleźć kontrabandę. Doktor już dwa razy w przeszłości zrobił dokładnie to, co opisywał Max, łącznie z noszeniem komicznie ozdobnego munduru i mówieniem lekko zmodyfikowaną łaciną, czyli językiem używanym przez Romanovan. Sahin zbladł. – Proszę się nie martwić, doktorze. Powiedziałem mu, że z prawdziwą przyjemnością mogę zaprzeczyć tym pogłoskom. Dosłownie brzmiało to: „Mogę pana zapewnić, panie admirale, że ani ja, ani nikt ze znanej mi kadry dowódczej jakiegokolwiek okrętu Unii nigdy nie udawał kapitana waszego kutra”. W odpowiedzi na spojrzenie, jakim obrzucił go Sahin, spojrzenie, które praktycznie krzyczało „kłamca!”, Max wskazał na symbol znajdujący się na lewej piersi lekarza: srebrną gwiazdę połączoną z laską Eskulapa. – Doktorze, gwiazda, którą pan nosi, jest srebrna, nie złota. A to oznacza, że należy pan do specjalistów niebojowych i nigdy nie będzie pan dowódcą, niezależnie od posiadanego stopnia. To, co powiedziałem admirałowi, było prawdą. Doktor pokręcił głową. – Dosłownie rozumując, to prawda, jednak w praktyce wprowadzająca w błąd. Z premedytacją doprowadził go pan do wyciągnięcia wniosków, które nie są prawdą. Gra półsłówek i wieloznaczności wyrażeń to brudne sztuczki prawnicze. Sahin spodziewał się, że Max poczuje się urażony i odpowie ostro. To jednak nie nastąpiło. Kapitan wzruszył ramionami. – I całkowicie akceptowalne zachowanie, zgodne z odwiecznymi regułami obowiązującymi w mojej profesji – powiedział. – To admirał powinien zwracać baczną uwagę na moje słowa. Nawet jeśli wszyscy walczymy z Krag, nadal jest oficerem obcej marynarki, a rozmowa toczyła się o taktyce stosowanej w tajnej operacji wojskowej. Taktyce, której swoją drogą, mogę jeszcze kiedyś użyć. Zwyczajowo przyjmuje się, że oficer jest dżentelmenem, nie mam więc prawa kłamać wprost, chyba że takie są rozkazy lub jest to konieczne ze względu na dobro wykonywanej misji. Z drugiej strony, nie mam także obowiązku wprowadzać kogokolwiek w szczegóły mojej taktyki, tym bardziej że ceną może być życie. Czy panu się to podoba, czy nie, kłamstwo jest częścią prowadzenia działań bojowych. Kłamiemy w stosunku do naszych nieprzyjaciół, sojuszników, podwładnych i społeczeństwa. Nie można prowadzić wojny, nie kłamiąc, przyjacielu. Wprowadzanie w błąd jest tak samo częścią wojny jak zabijanie nieprzyjaciela. A poza tym moje stwierdzenie przyniosło oczekiwany efekt. Admirał Catalus był zadowolony, a pomiędzy sojusznikami panuje wola współpracy. Nazwanie przez Maxa Romanovan sojusznikami nie było całkowicie precyzyjne. Mimo że w stanie wojny z Krag znalazły się cztery potęgi – Unia, Rashid, Romanovan i Pfelung – prawny status quo między nimi wydawał się dość pogmatwany. W wyniku napaści Krag na Pfelung, która gdyby nie interwencja „Cumberlanda”, byłaby dla Pfelung katastrofalna, kilka tygodni temu przystąpili oni do wojny jako siła stowarzyszona z Unią. Przystąpienie do wojny Rashida i wywołany tym atak Krag, zgodnie z obowiązującym od dawna traktatem o wzajemnej pomocy, wciągnął w konflikt Imperium Romanovan, jako „równorzędnego partnera i sojusznika” Rashida. Jednocześnie nie było żadnych formalnych postanowień układu militarnego między Unią a Imperium ani żadnych wzajemnych relacji, choćby tylko dyplomatycznych, pomiędzy Pfelung a Rashidem i Romanovan. Oczywiście, jeśli te cztery niezależne, a w niektórych przypadkach ledwie się znające siły miały zamiar prowadzić skoordynowane działania przeciw Krag, musiało się zdarzyć coś, co sprawiłoby, że zaczęłyby one śpiewać na jedną nutę. I to szybko, inaczej Krag mogliby wykorzystać ten brak koordynacji. Czego jak czego, ale przebiegłości napastnikom nie można było odmówić.

Odezwał się brzęczyk komunikacyjny. – Tu Chin. Wiadomość od admirała Hornmeyera, sir. Jest na pana skrzynce. Max otworzył stację roboczą. Zgodnie z przewidywaniami admirał w jednej wiadomości udzielał odpowiedzi na oba pytania: czy „Cumberland” ma brać udział w rajdzie oraz jak będzie wyglądać rozwiązanie problemu połączonego dowodzenia. Ponieważ wiadomość nie została oznaczona „do rąk własnych”, Max wyświetlił ją tak, aby każdy z obecnych mógł przeczytać. Wszyscy mieli poświadczenia bezpieczeństwa na poziomie co najmniej „ściśle tajne”, a dowódca potrzebował ich rady, jeśli chodziło o wykonanie rozkazów. Mogli je więc zobaczyć.

09.13 z, 20 marca 2315 ściśle tajne pilne: do natychmiastowego wykonania od: hornmeyer, l.g. wadm. mwu, dow. tf td do: robichaux, maxime t. kmdr por. mwu odmawiam zgody na uczestnictwo we wspólnej operacji z siłami rashid i romanovan. „cumberland” ma inne zadanie. w odpowiedzi na pilne zapotrzebowanie na doświadczonego negocjatora na tym teatrze zawiadamiam, że w drodze na rashida jest komr joseph a. doland. ma on reprezentować unię w negocjacjach z rashidem, romanovan i pfelung w sprawie utworzenia wielonarodowych sił na teatrze. na podstawie rozkazów dowtran w norfolk komr doland znajduje się na pokładzie uss „william gorgas”, fle 0476 pod dowództwem kmdr. gerarda duflot. po dokonaniu niezbędnych napraw uss „cumberland” dpa 0004 ma udać się z najwyższą prędkością do punktu o współrzędnych 1198753.5116254.0085324, by spotkać się z grupą td 2008, składającą się z „williama gorgasa” i niszczyciela uss „broadsword” dgg 0585. grupą dowodzi duflot. „cumberland” niniejszym zostaje włączony do grupy td 2008 na czas przemieszczenia na rashida lub do momentu otrzymania innych rozkazów. tankowiec/okręt remontowy uss „patillo higgins” txa 1912 będzie czekał w punkcie spotkania w celu uzupełnienia paliwa. oszczędność paliwa nie jest konieczna. n2[10] przewiduje, że krag dokonają ataku na grupę w celu uniemożliwienia komr. dolandowi dotarcia do punktu przeznaczenia. dostarczenie posła jest niezbędne do dalszego prowadzenia wojny i objęte jest najwyższym priorytetem. przydzielenie „cumberlanda” do grupy jest niezbędne w celu zwiększenia siły eskorty na wypadek spodziewanego ataku. twoje rozkazy oraz rozkazy kmdr. duflota dopuszczają, że dla wykonania tego zadania twój okręt może zostać poświęcony. jak wynika z jego akt, kmdr duflot nie jest zaznajomiony z tym teatrem. oczekuję, że dostarczysz mu wiedzy, nie podważając jego autorytetu. to nosi nazwę dyplomacji, robichaux – przydatna sztuka, której powinieneś zacząć się uczyć. ruszaj na spotkanie. bezpośrednio na spotkanie. nie zwalniaj dla żadnej ze swoich „przygód”. – Te rozkazy z pewnością wyszły osobiście od admirała – powiedział DeCosta. Jemu admirał Hornmeyer bardziej kojarzył się z bogiem olimpijskim niż zwykłym człowiekiem. – Nie ma mowy, by pisał to ktoś z jego sztabu. – To takie uspokajające wiedzieć, że admirał osobiście się nami interesuje – stwierdził Brown ze zwykłym sobie sarkazmem. – No cóż, panowie, może odrobimy pracę domową, którą zadał nam admirał? – zapytał z rezygnacją Max. – Pracę domową? – Doktor jak zwykle nie rozumiał. – Oczywiście, doktorze, pracę domową – powiedział DeCosta. – Jedno jest pewne, jeśli chodzi o tego faceta, nigdy nie mówi niczego bez powodu. Każde słowo ma swoją wagę. Jeśli uważasz, że coś jest tylko wypełniaczem albo ozdobnikiem, to znaczy, że nie czytasz uważnie. Jeśli admirał chciałby tylko, abyśmy wiedzieli, że Duflot nie zna specyfiki tego teatru, powiedziałby nam o tym wprost i ani słowa więcej.

– Ale to właśnie zrobił. – Nie – odparł ZDO. – Napisał „jak wynika z jego akt”. U większości admirałów znaczyłoby to tylko, że jeśli chcemy, to możemy potwierdzić brak znajomości tego regionu w aktach komandora. – Ale u wiceadmirała Louisa G. Hornmeyera – włączył się Max – to subtelny, ale bezpośredni nakaz, abyśmy to właśnie uczynili, bo jest w nich coś, co powinniśmy o tym człowieku wiedzieć. I powinniśmy to zrobić „z należytą starannością”. Wszyscy się uśmiechnęli, słysząc wyrażenie, którego użył Hornmeyer w swoim pierwszym rozkazie po objęciu dowodzenia. Wyrażenie, które wśród oficerów i załóg stało się sławne. Max przerzucił kilka menu na stacji roboczej, by dostać się do właściwej części bazy danych. Ponieważ nikt inny poza nim nie był upoważniony do przeglądania tych informacji, Max czytał je tylko na swoim monitorze. – Okay, mamy to. – Fakt, że pozostali nie mogli się zapoznać z dossier sami, nie znaczył, iż nie mógł się podzielić tym, czego się dowiedział. – Duflot, Gerard Michel, komandor, MWU. Przydział: dowódca, USS „William Gorgas” numer bla, bla, bla… Typowy czas jako asystent, standardowe przydziały jako młodszy oficer. Podstawowe kwalifikacje: logistyka bojowa, dowodzenie okrętami eskortowymi, taktyka ogólna… i… tylko te trzy. Data umieszczenia wpisu: piąty października dwa tysiące trzysta dziewiątego roku. Doktor Sahin prawie fizycznie poczuł dezaprobatę bijącą od wszystkich. – O co chodzi? Czy rok dwa tysiące trzysta dziewiąty jest jakoś szczególnie nieudany, jeśli chodzi o dowódców, jak dwa tysiące trzysta trzeci dla wina z Terrior? Max zaśmiał się. – Nie, doktorze. Tu nie chodzi o specyficzny rocznik. Widzi pan, Duflot dowodzi tą samą fregatą od sześciu lat. To bardzo zły znak. Proszę pomyśleć. Marynarka straciła miliony ludzi. Tysiące oficerów ginie każdego roku, czasem w ciągu miesiąca. Mamy trzydzieści stoczni pracujących na pełnych obrotach, budujących tylko i wyłącznie okręty wojenne, oraz kolejnych czterdzieści, dla których okręty wojenne stanowią część produkcji. Wypuszczają one setki okrętów rocznie. Zapotrzebowanie na ludzi jest większe niż na okręty, a kompetentny dowódca posuwa się po szczeblach kariery jak rakieta. Charles Middleton przeszedł drogę od komandora porucznika dowodzącego przestarzałym niszczycielem klasy Picket do kontradmirała dowodzącego jedną z grup szturmowych podczas bitwy o Mullinex V w ciągu sześciu lat. Zanim nie dojdą do czubka drabiny, gdzie nie ma już zbytniego pola manewru, zdolni oficerowie nie zostają na tym samym stanowisku dowódczym dłużej niż dwa, góra dwa i pół roku. Jeśli sprawdzą się na jednym poziomie, pozostają na nim tylko tak długo, by nabrać doświadczenia i okrzepnąć, a potem są awansowani lub otrzymują stanowisko o większym zakresie odpowiedzialności, a najczęściej jedno i drugie. Jeśli za trzy lata nadal będę dowodził „Cumberlandem”, znaczyć to będzie, że ktoś uznał, iż nie jestem wart awansu, a co gorsza, że swojej roboty nie wykonuję dobrze. To jedna z najbardziej godnych zaufania zasad w całej Marynarce. Tu jest jeszcze gorzej. Najwyraźniej ten cały Duflot przez znakomitą większość czasu latał w składzie konwojów, eskort dużych przesyłek, ludzi i nowych okrętów z Systemów Centralnych na teatr wojenny admirała Middletona. To takie karawany kosmiczne składające się z osiemdziesięciu, dziewięćdziesięciu okrętów, dowodzone przez kontradmirała, którym podróż w każdą stronę zajmuje trzy miesiące, ze względu na czas, jakiego potrzebują na przejście przez każdy punkt skoku. Lata temu konwoje takie były zawsze przetrzebiane przez niszczyciele Krag, którym udawało się prześlizgnąć przez sieć sensorów i ustrzelić kilka grubych ryb. Ale w końcu do tych karawan dodano tak silną ochronę, że Krag nie mają najmniejszych szans, by się do nich zbliżyć. Od około czterech lat nie zdarzył się atak na konwój. Zatem Duflot nie tylko nie jest na liście promocyjnej, ale także ani on, ani jego załoga od lat nie widzieli najmarniejszej potyczki. Na domiar złego nie posiada on odznaki kwalifikacyjnej z uzbrojenia, sensorów, operacyjnej ani dowodzenia zespołem okrętów. Ja posiadam je wszystkie plus te, które ma on, i jeszcze trzy dodatkowe. A to on będzie moim przełożonym. Albo nie ma ambicji, by się o nie postarać, albo starał się i został odrzucony, bo przełożeni uznali, że jego szkolenie to strata czasu. Nie ma także doświadczenia praktycznego. W jego aktach nie widać nic na temat dowodzenia zespołem okrętów, nie wie więc, jak dowodzić innymi kapitanami. Oczywiście nigdy nie wiadomo. Może być jednym z tych gości, którzy są całkowicie poukładani,

a tylko nie mogą dogadać się z admirałami prowadzącymi te konwoje, albo ktoś w Norfolk robi mu pod górkę. Widziałem już takie przypadki. Nie zdarza się to teraz tak często jak niegdyś, ludzie nauczyli się, że nie mają luksusu niewykorzystywania jak najlepiej potencjału oficerów tylko dlatego, że ktoś ma z kimś osobiste zatargi. – Skiper, na „Hidalgo” pracowałem w operacyjnej z gośćmi, którzy przyszli z fregat czy niszczycieli konwojowych, i wyglądało na to, że są na wznoszącej – powiedział zastępca. – Oni najprawdopodobniej byli – odparł Max. – Ale musi pan pamiętać, ZDO, że wszyscy zostali promowani ze służby konwojowej do służby na dużym okręcie po to, by nabrali doświadczenia z pracą w rozbudowanym, dobrze kierowanym pokoju wsparcia, żeby mogli nauczyć się, jak działa naprawdę zgrany zespół. A gdy już to osiągną, mogą zostać skierowani tam, gdzie będą mogli nauczyć się dowodzenia. Na przykład… no nie wiem… na stanowisko ZDO niszczyciela. DeCosta uśmiechnął się i pokiwał ze zrozumieniem głową. – Duflot nie jest jednak kimś, kto właśnie przeszedł z fregaty w służbie eskortowej. On tam nadal jest, ciągle w tym samym miejscu od sześciu lat. Może mnie zaskoczyć i nie zamierzam się fiksować na tymczasowej opinii, ale nie spodziewam się niczego dobrego. Miejmy jedynie nadzieję, że to wleczenie się w ogonie nie sprawiło, że facet stał się zgorzkniały, cyniczny lub leniwy. – Choć w tych warunkach byłyby to całkowicie normalne reakcje psychologiczne – powiedział doktor tonem, którego używał, gdy był bardziej oderwany od rzeczywistości niż zwykle. – Uważam jednak, że oficer Marynarki powinien być osobą, która rozumie wymogi sytuacji i podchodzi do swoich obowiązków służbowych z pełnym przekonaniem i bez negatywnego nastawienia, nie tylko dla dobra służby, ale dla przetrwania całej ludzkości. Mężczyźni próbowali powstrzymać wesołość po komentarzu Sahina, ale Kraftowi się nie udało i ryknął śmiechem. Wkrótce wszyscy oprócz doktora niemal tarzali się ze śmiechu. Na początku Bram się zachmurzył, jednak po chwili zrozumiał, jak wielką dozą naiwności cechował się jego komentarz. Kapitan był pierwszym, który zdołał przemówić. – Doktorze, jeśli jest pan zaskoczony faktem, że w Marynarce są ludzie, którzy nie mają zamiaru hamować swojego ego z tak trywialnego powodu jak przetrwanie rasy ludzkiej, to obawiam się, że czeka pana ciężka lekcja życia. – Spodziewam się, że w przyszłości odbiorę jeszcze wiele takich lekcji, kapitanie. – Sahin uniósł kubek z kawą w salucie. – Ale jakoś nie potrafię sobie wyobrazić lepszej grupy nauczycieli niż ta, którą mam. Pozostali odpowiedzieli mu tym samym gestem. DeCosta nie mógł jednak oderwać wzroku od rozkazu admirała. – Skiper? – powiedział po kilku minutach. – Tak. – Wie pan przecież, że w rozkazach Hornmeyera nie ma zbędnego słowa. – Oczywiście. – Proszę na to spojrzeć. – Wstał, podszedł do ściany i wskazał odpowiedni fragment. – „Na podstawie rozkazów DOWTRAN w Norfolk”. Może to moja wyobraźnia, ale wygląda na to, że Hornmeyer mówi nam, że to nie jest jego pomysł, aby na czele grupy postawić Duflota. Przekazuje nam, że decyzja ta została mu narzucona przez admirała stojącego na czele Dowództwa Tranzytowego. Nie jestem pewien, czy mi się to podoba. – Założę się, że masz rację – zgodził się Max. – DOWTRAN to wiceadmirał Hoffman. Jego brat jest senatorem. Mnie też absolutnie się to nie podoba. Ani troszkę. – Pociągnął nosem. – Służba eskortowa. Byłem tam. Robiłem to. Zapłaciłem za wymazanie z pamięci. Robienie tego przez miesiąc będzie równe najnudniejszemu rokowi w moim życiu. To najbardziej nużąca służba w Galaktyce. Na pewno chciałbym dostać bardziej interesujące zadanie. Doktor spojrzał na niego wystraszony. – Proszę wypluć to słowo. – Co jest złego w pragnieniu ciekawszej służby? – Problem polega na tym, kapitanie, że gdy życzy pan sobie ciekawszej służby, to odkąd znalazł się pan na tym okręcie, pana życzenia się spełniają. W takim razie mnie nie pozostaje nic innego, jak prosić Boga, by tym razem było inaczej.

Max zinterpretował uwagę admirała o braku konieczności oszczędzania paliwa jako nakaz udania się do punktu spotkania najkrótszą drogą, na napędzie kompresyjnym z maksymalną bezpieczną prędkością, wynoszącą tysiąc dziewięćset sześćdziesiąt c. Układ, w którym miało dojść do spotkania, leżał mniej więcej na kierunku Systemów Centralnych. Było to około pięćdziesięciu gwiazd w centrum przestrzeni Unii, na których skupiono sześćdziesiąt siedem procent przemysłu. Stanowiły też dom dla czterdziestu dwóch procent populacji. Obecne miejsce pobytu „Cumberlanda” w systemie Rashid dzieliło od punktu spotkania około trzydziestu lat świetlnych, czyli sześć dni drogi z zakładaną prędkością. Cicha sześciodniowa podróż z ogromną prędkością zapowiadała się miło. Max miał zamiar dopilnować treningu załogi, dokończenia pewnych napraw, których nie wykonano w stoczni na Rashidzie, i ogólnie zająć się utrzymaniem okrętu na wysokim poziomie bojowym, co w wypadku „Cumberlanda” znaczyło raczej, że chciał spróbować podnieść go na ten poziom po latach okropnego, niekompetentnego dowodzenia przez po trzykroć przeklętego komandora Allena K. Oscara. Po krótkiej drzemce, sprawdzeniu stanu zdrowia Parka i rannych marynarzy znajdujących się w izbie chorych i zjedzeniu dwóch ostatnich „wybuchowych” kanapek Max postanowił zajrzeć do techników, by zorientować się, jak radzi sobie napęd kompresyjny podczas długiej podróży z wysoką prędkością nadświetlną. Pierwszym miejscem, które odwiedził, było CKI – Centrum Kontroli Inżynieryjnej – niewielkie pomieszczenie wyposażone w urządzenia kontrolne, na których monitorowano wszystkie najważniejsze układy okrętu. O ile nie pojawiały się żadne problemy, tam właśnie można było najczęściej spotkać porucznika Browna. Teraz wszystkie konsole były obsadzone, tylko nie jego. Niedobrze. Jeśli Brown nie znajdował się w CKI, to najprawdopodobniej istniał jednak jakiś problem, a napęd kompresyjny stawał się głównym podejrzanym. Szef techników powędrował zapewne tam, gdzie wystąpiły kłopoty. Max poszedł więc do pomieszczenia wyposażenia napędu, położył dłoń na czytniku linii papilarnych i wprowadził swój kod. Brown znajdował się przy głównej konsoli kontrolnej. Za nim stało dwóch mężczyzn, tak intensywnie wpatrując się w monitory, że nie zauważyli wejścia dowódcy. Już na progu Max widział, że kilka kontrolek miga na pomarańczowo, a mężczyźni wyglądają na mocno zafrasowanych. – Zdaje się, że mamy pieprzoną potrójną awarię – powiedział Brown do pozostałej dwójki. – Ale to niemożliwe – odpowiedzieli jednocześnie. – Te jednostki zaprojektowane są, by wytrzymać pięciokrotnie większe obciążenie przez trzydzieści lat – kontynuował marynarz stojący bliżej Browna. Max rozpoznał starszego bosmana Ravelojaonę. – Gdyby nie uszkodzenie deflektorów przez Krag, nie mówilibyśmy nawet o wymianie oryginalnych aż do emerytury. A teraz, gdy mamy trzy nowe jednostki, nie mogę sobie wyobrazić, jak możemy mieć kłopoty choćby z jedną, a co dopiero mówić o wszystkich. – W jakiś sposób dostaliśmy wadliwą partię – powiedział rozsądnie Brown. – Ja pieprzę, nie mam pojęcia, jak przeszły kontrolę jakości, ale spójrzcie na wyświetlacz. Dopiero co je wymieniliśmy, a żaden z trójki nie trzyma parametrów. Musimy wyłączyć całą jednostkę. Mogę robić nanomolekularną refuzję na starych jednostkach, a to pozwoli nam iść z normalną prędkością do punktu spotkania. „Patillo Higgins” będzie miał dla nas części zapasowe. No dobra, chłopaki, przygotować się do stopniowego wyłączenia. Ja powiadomię BCI. Skiper nie będzie zachwycony. – Pieprzyć to, co mówi skiper – powiedział Max, śmiesznie naśladując brytyjski akcent Browna i powodując, że wszyscy odwrócili się w jego stronę. – Po prostu rozwiąż problem. O jakich jednostkach mówimy? – Kondensatorach Frasch-Freiburga – powiedział Brown. – Francuskie frytki – nie dowierzał Max. – Ale… – No właśnie. Ale tablica nie kłamie. – Coś mi tu śmierdzi, Wernher. Nie słyszałem nigdy, aby toto się popsuło. Ty przygotuj się do wyłączenia jednostki, ja powiem w BCI, czego mają się spodziewać. Gdy tylko Max dotknął panelu komunikacyjnego, rozległ się alarm. Kapitan instynktownie cofnął dłoń, jakby to on uruchomił syrenę.

– O kurwa! – krzyknął Brown. – Wszystkie trzy jednostki plują. Max nie wiedział dokładnie, co się stało, ale wszystkie trzy kondensatory Frasch-Freiburga roztopiły się jednocześnie i straciły swoje właściwości oporowe. Ponieważ jednak były one odpowiedzialne za wyrównywanie losowych wariancji tachiograwitonów z generatorów napędów kompresyjnych Randall-Sundruma, nie wróżyło to nic dobrego. Dowódca rzucił się do panelu alarmowego, wpisał swój kod dostępu, ręcznie aktywował ochronne pole przeciwwybuchowe, przełączył system gaśniczy z zabezpieczony na gotowy, uruchomił tarczę radiacyjną i przełączył cyrkulację powietrza na obieg zamknięty. – Dobry Boże, skiper. Zrobił to pan dwadzieścia sekund przede mną – krzyknął Brown ponad syreną. Max ponownie dotknął panelu komunikacyjnego, by połączyć się z BCI. Na Wielkim Fotelu siedział Nelson. – Panie Nelson, wszystkie ręce na pokład, awaria! Ogłosić stan gotowości dwa na okręcie. Wszyscy przygotować się do awaryjnego odcięcia napędów kompresyjnych. Nelson potwierdził rozkaz. Max usłyszał w tle dźwięk ogólnego alarmu. Potem ponownie skupił się na Brownie, który sprawdzał procedurę awaryjnego odcięcia napędu kompresyjnego. Wyglądało na to, że on i jego ludzie starają się zrobić to jak najszybciej. – Czystość buforów? – powiedział Brown. – Sprawdzono, bufory oczyszczone. Niebieskie światło, wskaźniki na dziesięć procent lub niższe – odpowiedział Ravelojaona. – Główny system chłodzenia z włączony na auto. – Przełączam główny system chłodzenia z włączony na auto – odpowiedział Archer, drugi marynarz. – Przełącznik na auto. Pomocnicze wyłączniki nieaktywne. – Przełączyć pomocniczy system chłodzenia z gotowy na wyłączony. – Pomocnicze chłodzenie gotowy na wyłączony. Pomocnicze wyłączniki nieaktywne. – Potwierdzić tak/nie do awaryjnego wyłączenia napędu kompresyjnego. Systemy główne i emitery. – TAK! – krzyknął Ravelojaona. – Systemy pomocnicze i chłodzenie. – TAK! – potwierdził Archer. – Odcinam zasilanie głównego napędu kompresyjnego. TERAZ. Brown chwycił dużą czerwono-pomarańczową dźwignię na panelu głównym i z wyraźną ulgą, że nikomu nic się nie stało, przesunął ją na pozycję zero. Nic się nie wydarzyło. – Kurwa! – krzyknął inżynier. – Ręcznie! On i Archer rzucili się do szafki znajdującej się w pobliżu jednostki, z której wyciągnęli dźwignie w kształcie litery L, ze skomplikowanym wzorem zębów z jednej strony i uchwytem z drugiej. Obaj wsadzili je zębami w dół w gniazda w podstawie jednostki, Archer przy drzwiach, Brown nieco dalej. Po umocowaniu dźwignie wystawały na wysokość klatki piersiowej, tam zaginały się pod kątem prostym, tworząc ramiona o długości metra z polimerowymi chwytami dla dwóch osób. Obaj mężczyźni ujęli je w dłonie i na sygnał Wernhera naparli na nie. Brown i Archer pchali z całych sił, żyły wychodziły im na czołach i karkach, ale dźwignie nie drgnęły. Max i Ravelojaona doskoczyli, żeby im pomóc, ujmując drugi zestaw rękojeści na każdej dźwigni. – Z całej siły na trzy – tym razem Max komenderował. – Raz. Dwa. Trzy! Wszyscy czterej przez piętnaście sekund naciskali na ramiona. Bez skutku. – Pieprzone chujnie! – warknął Brown. – Stopiły się. Skiper, pan i ja musimy wysadzić główny sprzęg. – O kurwa… – tylko tyle zdołał powiedzieć Max. Wysadzenie głównego sprzęgu unieruchamiało napęd kompresyjny na kilka godzin, zanim zostanie zainstalowany nowy, jednak alternatywą była prawie pewna utrata kompresji, co zakończyłoby się rozbiciem okrętu na atomy. Obaj mężczyźni zajęli pozycje przy sprzęgu głównym – gmatwaninie kondensatorów

i skrzynek, z konsolą zamontowaną na tylnej ściance. Brown dokonał autoryzacji na czytniku linii papilarnych i wpisał swój kod dostępu, to samo zrobił po nim Max. Z przeciwnych końców konsoli wysunęły się dwa duże czerwone bloki, każdy opisany: wysadzenie sprzęgu. Były od siebie oddalone na tyle, że człowiek nie mógł dosięgnąć obu naraz. – Musimy zrobić to jednocześnie – powiedział Brown. – Na trzy. Max spojrzał ponad jednostką napędu kompresyjnego i zauważył Archera stojącego przy panelu sterowniczym. Ravelojaona zdejmował właśnie ciężką gaśnicę, na wszelki wypadek, gdyby materiały wybuchowe użyte do wysadzenia spowodowały jakiś pożar, nie widział więc, co robi młodszy kolega. Na widok człowieka stojącego w najniebezpieczniejszym w tym momencie miejscu na okręcie w piersi Maxa uformowała się kula płynnego azotu. W tym samym momencie kapitan zauważył, że za szybą pojawia się niebiesko-zielony poblask. Wiedział, co zaraz nastąpi. – Archer – wrzasnął – padnij! Gdy młody człowiek spojrzał w kierunku Maxa i zaczął wykonywać polecenie, poblask zamienił się oślepiający błysk. Grawitonów nie dało się już utrzymać. Zatrzaski i zawiasy ustąpiły pod ogromnym ciśnieniem, wysadzając panel z ogłuszającym hukiem i zabierając ze sobą górną połowę ciała Archera. Przez ułamek sekundy jego nogi jeszcze stały pionowo, a potem upadły, chlustając krwią. Reszta ciała młodego człowieka rozrzucona została po pomieszczeniu w bezładnych strzępach. Uwolnione z zamknięcia grawitony przeniknęły przez kadłub okrętu i rozproszyły się w przestrzeni. Fala uderzeniowa eksplozji rzuciła pozostałą trójkę mężczyzn na pokład. Krwawiąc z nosa i uszu, ledwie przytomni z powodu obrażeń wewnętrznych, Brown i Max stanęli na nogi i powlekli się do panelu. Ich oczy spotkały się. Max wznowił odliczanie, skrzecząc ledwie zrozumiale: – Raz. Dwa. Trzy! Na „trzy” obaj wcisnęli wysadzenie sprzęgu. Materiały wybuchowe eksplodowały, przerywając połączenie. Napęd kompresyjny i jego konsole zostały odłączone. Max i Brown w tym samym momencie padli na pokład nieprzytomni. Sześć godzin później Max, Brown, doktor Sahin, DeCosta, major Kraft i chorąży Wendt siedzieli w izbie chorych. Łóżka zostały rozsunięte i wstawiono stół akurat na sześć osób. Będący pod wpływem silnych środków uspokajających Ravelojaona leżał w pokoju obok. Ponieważ znajdował się bliżej wybuchu niż Max i Brown i dosłownie rzucił się na Archera, aby powalić go na pokład, jego obrażenia były zdecydowanie najcięższe. – Nadal uważam, że to spotkanie jest stanowczo przedwczesne – powiedział doktor Sahin, zanim któryś ze starszych oficerów zdążył się odezwać. – Zarówno kapitan, jak i szef służby technicznej powinni leżeć w łóżkach pod działaniem lekkich leków uspokajających, a nie siedzieć tutaj i podejmować decyzje, które mogą poczekać. Max uśmiechnął się blado. – Doktorze, bardzo chciałbym leżeć i być zrelaksowany, ale nie wydaje mi się, bym miał na to czas. Czuję tu szczura większego i tłustszego niż największy Krag i chcę się tej padliny pozbyć z okrętu. Jak najszybciej. Wiem, że zrzuciłem na pana wielki ciężar – zwrócił się do majora Krafta – ale nie mam innego wyjścia. Udało się już coś ustalić? – Tak jest – odpowiedział Kraft. – Coś tam już wiemy. Ponieważ początkowe ustalenia były bardziej techniczne niż prawne, wziąłem do pomocy chorążego Wendta, który poinformował mnie, że ma dla nas pewne wnioski. Nie przekazał mi na razie nic więcej, tak więc dowiem się tego, co ustalił, razem z wami wszystkimi. – Dziękuję – powiedział Max. – Panie chorąży? Wendt, mały człowiek lekko po pięćdziesiątce, o lisiej twarzy, był (z wyjątkiem kilku emerytów pracujących jako stewardzi i kucharze) najstarszym na okręcie marynarzem w służbie czynnej. Był także szefem okrętu, pomocnikiem dowódcy do spraw podoficerów i posiadał ogromne doświadczenie, jeśli chodziło o sprzęt i ludzi. – Cała sprawa dotyczy kondensatorów Frasch-Freiburga albo jak ludzie je nazywają, „francuskich frytek”. Zacząłem więc od samych kondensatorów. Sprawdziłem żużel pozostały po stopieniu się jednostki w napędzie kompresyjnym, a próbki wziąłem z dwudziestu różnych miejsc, żeby mieć pewność, że testuję właśnie pozostałości po kondensatorach. Składały się one

w siedemdziesięciu sześciu procentach ze srebra, siedemnastu procentach z tantalu, trzech ze złota, trzech platyny i jednego procenta pierwiastków śladowych. – Gott im Himmel – odezwał się Kraft. – Coño, mierda, porra – zawtórował mu DeCosta. Doktor nic nie powiedział. Wszystkie oczy zwróciły się na niego. – Och! Przypuszczam, że stara marynarska tradycja nakazuje mi teraz wyrazić szok w języku innym niż standardowy. No cóż. Allah aşkina! To wystarczy czy potrzeba czegoś mocniejszego? Czy ktoś może mi powiedzieć, co się wydarzyło? Naprawdę musicie pamiętać, że nie jestem członkiem waszego tajnego bractwa. Nie znam hasła wejściowego do klubu. Nikt nie przekazał mi tajnego uścisku dłoni. Max zbladł, gdy Wendt powiedział „siedemdziesiąt sześć procent srebra”. Zaczął mówić z pewną trudnością: – Bram, to skład standardowego cywilnego kondensatora. Dla frachtowca lub statku pasażerskiego latającego na krótkich dystansach. Dla napędu, który nigdy nie przekracza pięciuset c. – Jaki jest w takim razie skład wojskowego? – spytał doktor. – Całkiem inny – powiedział Wendt przez zaciśnięte zęby. – To osiemdziesiąt jeden procent złota i dziewiętnaście procent tantalu, nie licząc cienkiej warstwy tantalu pokrywającej jednostkę od zewnątrz. Sahin pokiwał wolno głową. – Zaczynam rozumieć. Czy będę zbyt cyniczny, jeśli wysunę przypuszczenie, że kondensator cywilny także powleczony jest tantalem? – Nie, nie będzie pan – cicho odpowiedział Wendt. – A to oznaczałoby, że zewnętrzne, kosmetyczne różnice pomiędzy podzespołami wojskowymi i cywilnymi są bardzo niewielkie i mogą być łatwo zamaskowane? – głos doktora był ponury i zacięty. – Dokładnie tak – odparł chorąży. – Ile złota może być w jednej z tych „francuskich frytek”? – Całkowita waga wraz z połączeniami to siedemdziesiąt trzy i pół kilograma. W każdym – w głosie podoficera brzmiała gorycz. – Ile kosztują kondensatory cywilne na wolnym rynku? – Trochę ponad dwieście trzydzieści pięć tysięcy kredytów za sztukę. Doktor przeliczył kwoty i pokiwał ze smutkiem głową. – A jakie jest prawdopodobieństwo na okręcie wojennym, że jedna z tych części zapasowych będzie potrzebna w czasie całego okresu służby jednostki? – Z wyjątkiem sytuacji, gdy zostaną zniszczone w działaniach lub przez sabotaż, mniej niż jeden do ośmiuset pięćdziesięciu tysięcy – odparł Wendt. – Jeśli nawet jeden z nich zostałby uszkodzony i zastąpiony przez część cywilną, napęd kompresyjny działałby bez zakłóceń, kierując przepływ dodatkowych grawitonów przez dwa pozostałe. Współczynnik bezpieczeństwa wynosi tutaj trzy, a więc każda część w praktyce musi wytrzymywać trzykrotnie większe obciążenia niż nominalnie. To oczywiście ukazałoby się na jakichś wyświetlaczach, ale mogłoby nie zostać zauważone przez miesiące, a na pewno nie przy takim nadzorze, jaki panował tu za kapitana Oscara. – Czy prawidłowe jest w takim razie przypuszczenie, że jakiś przedsiębiorczy członek załogi mógł sprzedać prawdziwe części zamienne za kilka milionów kredytów, użyć niewielkiego ułamka tej kwoty, by kupić cywilne, lekko „podrasowane”, które wyglądałyby na wojskowe, i z dużym prawdopodobieństwem oczekiwać, że nikt się w tym nie połapie aż do momentu zakończenia służby przez okręt? – Tak, to bardzo trafne przypuszczenie. – To praktyka stara jak świat – dodał Max. – Istniała już w czasach żaglowców. Chodziło o to, że pewni członkowie załogi, którzy mieli pieczę nad dobrami okrętu, mogli sprzedawać zużyty lub przestarzały sprzęt na własny rachunek. Uważane było to za rodzaj rekompensaty. Wielu jednak przekraczało granice, sprzedając sprzęt zupełne nowy i zastępując go tanimi odpowiednikami. Stawali oni przed sądem wojennym i otrzymywali bardzo surowe wyroki.

Podczas gdy Max mówił, doktor Sahin uważnie obserwował chorążego Wendta. – Pan już wie, kto to zrobił, prawda? Mężczyzna drgnął, zaskoczony. – Jestem prawie pewien, że tak. – Przerwał na pięć sekund. – Bosman Edwin. Widząc zaskoczenie na twarzach pozostałych, dodał: – Wy, oficerowie, nie znacie go od tej strony, od której ja go znam. Tak, jest doskonałym fachowcem. Tak, salutuje za każdym razem, pojawia się na czas na wachtę i wydaje się, że tylko czeka na to, aby mieć okazję wykonać jakieś polecenie. Tak, kanty na jego spodniach są ostre jak brzytwa, a buty zawsze świecą. Ale jest także najbardziej oślizgłym, sprzedajnym i chciwym człowiekiem, jaki pojawił się we wszechświecie. Zawsze ma jakieś nieczyste interesy, a to hazard, a to pornografia, a to półlegalne środki energetyzujące, zawsze coś się znajdzie. Nic na tyle poważnego, by wszczynać oficjalne postępowanie, ale jednocześnie coś wystarczająco niebezpiecznego dla dyscypliny, więc co kilka miesięcy mam z nim do czynienia i zamykam biznes, którym w danym momencie się zajmuje. W jego żyłach nie płynie ani kropla lojalnej krwi. Za kilka piw sprzedałby własną matkę. W każdym porcie i na każdej stacji ma jakieś konszachty z półświatkiem i to on najprawdopodobniej jest tym człowiekiem na pokładzie, z którym ktoś z lądu mógłby załatwić taką transakcję. Dodajmy do tego, że od kilku miesięcy był aniołem. Żadnych typowych dla niego interesów, a mimo wszystko nadal ma pieniędzy jak lodu, zaś brak ich dopływu nie wpływa całkowicie na tempo ich wydawania. Wygląda, jakby miał worek bez dna. Zmiana nastąpiła zaraz po naszej wizycie na T-Gloon III na planowy przegląd napędów kompresyjnych. Edwin miał wtedy nieograniczony dostęp do części zapasowych, a kilka osób widziało go wytaczającego coś ciężkiego w nocy, kiedy spodziewał się, że nikogo nie ma w pobliżu. Zrobiliśmy inwentaryzację i niczego nie brakowało. Teraz już wiem, że zrobił podmiankę na części cywilne. Sprzedał kolegów za forsę. – Wszystko to domysły – powiedział major Kraft. – Potrzebujemy mocniejszych dowodów, aby go skazać. – Panie majorze, może nie jestem prawnikiem ani oficerem – powiedział Wendt – ale służę w Marynarce dłużej niż ktokolwiek inny przy tym stole i wiem, że nie potrzeba żadnych dowodów formalnych, by go ukarać. Potrzeba tylko „prawdopodobnych przesłanek”, aby uznać go winnym złamania regulaminu, zdegradować do stopnia marynarza i wysadzić na najbliższej planecie. Kraft uśmiechnął się. – Panie chorąży, mój plan zakłada, że ten człowiek nigdy nie ujrzy już żadnej planety. Jego działanie spowodowało „przerwanie lub opóźnienie prowadzenia operacji przez okręt w strefie działań bojowych”. Zakończone śmiercią. Zginął człowiek. A w promieniu dwudziestu lat świetlnych nie ma nieprzyjaciela. Jeżeli kapitan nie będzie protestował – spojrzał na Maxa, który przecząco pokręcił głową – zamierzam zastrzelić tego gościa. – Gdzie macie zamiar zdobyć dowody jego winy, niezbędne, aby postawić go przed plutonem egzekucyjnym? – w głosie Wendta zdecydowanie więcej było troski niż sprzeciwu. – Nie wydaje mi się, aby Edwin w ogóle chciał współpracować, biorąc pod uwagę, co go czeka. Chcecie rozmawiać z jego przyjaciółmi, dowiedzieć się, kim są jego pośrednicy, i znaleźć człowieka, z którym dobił targu, by zeznawał pod przysięgą? Ci wszyscy ludzie także nie będą chcieli gadać. A zanim wrócimy na T-Gloon III, mogą upłynąć miesiące. Nawet wysłanie wiadomości do przedstawicieli ich prawa i sprowadzenie gościa na przesłuchanie może zająć kilka tygodni. – Prawdę mówiąc – odparł Kraft – zanim spotkam się z Edwinem, muszę porozmawiać tylko z jednym człowiekiem i wydaje mi się, że będzie on bardzo chętny do współpracy. Mniej niż godzinę później starsi szeregowi Zamora i Ulmer, którzy nie tylko byli największymi marines na „Cumberlandzie”, ale także największymi przedstawicielami gatunku Homo sapiens, jakich Max kiedykolwiek widział, wprowadzili bosmana sztabowego Ferrella K. Edwina do izby chorych. Mały pokoik przesłuchań okrętu nie był w stanie pomieścić wszystkich ludzi biorących udział w tym wydarzeniu. Po niezbyt delikatnym posadzeniu eskortowanego na krześle obaj marines stanęli po obu stronach wejścia, trzymając prawe dłonie na chwytach pistoletów i wyglądając jak wkurzone sekwoje. Edwin szybko omiótł wzrokiem pokój, szukając sojuszników, ale zobaczył, że krzesła zajęte są przez kadrę wyznaczoną na stanowiska po zmianie dowódcy: Robichaux, DeCosta, Kraft, Brown

i Sahin. Wszystkie oprócz jednego. Oczy bosmana zalśniły na widok chorążego sztabowego marynarki Heinza Wendta. Służyli razem od lat, przetrwali dowodzenie kapitana Oscara, odbyli mnóstwo rozmów w Zagrodzie Kozłów i wypili hektolitry piwa, a także innych, mocniejszych trunków w mesie podoficerskiej i niezliczonych portach w całej Unii. – Heinz? O co…? COB przerwał mu, zanim wypowiedziane zostało jeszcze jedno słowo. – Milczeć, Edwin – jego głos był niski i zimny. Podobnie jak płatki pięknej róży potraktowanej ciekłym helem opadają na podłogę, tak opadły miłe wspomnienia ze wspólnych zabaw. – Dla ciebie już nie jestem Heinz. COB ostentacyjnie odwrócił się od Edwina i skupił na utrzymanym w doskonałym stanie pistolecie model 1911. Wyobrażał sobie, jak używa go, odstrzeliwując Edwinowi łeb. Wyobrażał sobie każdy szczegół: wagę pistoletu w swojej dłoni, opór sprężyny powrotnej przy odciąganiu zamka, charakterystyczny szczęk wydawany przez spuszczony zamek i nabój wprowadzany do komory, opór języka spustowego pod palcem, huk wystrzału, gwałtowny odrzut, fragmenty tkanek rozbryzgujących się z tyłu głowy Edwina. Ale nie. Widok plutonu egzekucyjnego będzie musiał wystarczyć. A może nie. – Skiper – powiedział Wendt – gdy będziemy rozstrzeliwać tego drania, chciałbym być jednym ze strzelających. Za Archera. Za wszystkich ludzi z technicznej, których mógł zabić. Max pokiwał głową. Prośba nietypowa, ale mógł ją spełnić. – Okay, COB. Jeśli go rozstrzelamy. Edwin zbielał. Nawet jego usta straciły cały kolor. Doktor Sahin otworzył torbę medyczną, wyciągnął z niej saszetkę, rozsunął zamek, by ukazać całą kolekcję strzykawek napełnionych kolorowymi płynami i starannie opisanych. Wyciągnął białą i położył ją na stole. – Środek na rozszerzenie naczyń – wyjaśnił Maxowi. – Nie chcemy, aby nam tu drań zemdlał, prawda? – Racja – przyznał Brown. – Majorze?– Max zwrócił się do Krafta. Z głośnym klapnięciem Kraft rzucił gruby folder na stół. Wolno otworzył go i spojrzał Edwinowi w oczy. – Bosmanie Edwin. Od dwudziestego dziewiątego września dwa tysiące trzysta czternastego roku dokonał pan serii transferów na swoje konto okrętowe w wysokości od pięciuset do trzech tysięcy kredytów. Przelewy wyszły z konta na Alphacen. Czy to prawda? Edwin uśmiechnął się lekko, jakby chciał powiedzieć: „A więc to o to chodzi”. – Ta, to prowda. Nic w tym złego. Na wszelki wypadek. – Na wszelki wypadek, jasne – ton głosu Krafta wskazywał, że nie wierzy w ani jedno słowo. – Konto na Alphacen należy do pana? – Ta. Zgadzo się. Nic nie ukrywom. – Oczywiście, że nie – powiedział Kraft. – Właśnie dlatego są na nim dziesiątki przelewów, każdy na sto pięćdziesiąt tysięcy kredytów, które w sumie dają ponad trzy miliony kredytów, najwyraźniej na zakup nadmorskiej posiadłości i bezpieczeństwa na New Polynesia. – Czemu nie? – Edwin zaczynał się nieco wić. – To moje piniądze. Oszczędzoł se od czasów asystenta, coby jak gościu odejść na emeryture. – Jestem pewien, że tak było – powiedział Kraft jak dobry adwokat podczas krzyżowego ognia pytań, coraz bardziej sarkastycznym tonem. – Panie Edwin, wygląda na to, że oszczędzał pan pieniądze w niezwykle interesujących miejscach. W tym na wielkim koncie w Credit Suisse w Zurychu, z którego to konta przelał pan pięć milionów czterysta trzydzieści tysięcy na swoje konto lądowe. – Zara, zara! – Edwin zaczynał stawać się bardziej oburzony niż przestraszony. – Konta bankowe w Szwajcarii som tajne. Ni ma nawet nazwiska, tylko numer. I wszędzie indziej w Unii moje wyciongi bankowe som chronione prawnie. Nie możeta ich widzieć bez zgody sądu. Nieważne, jak to se wymyśliliśta, nie mieliście czasu, by takie dostoć. Kraft uśmiechnął się pobłażliwie. – Edwin, ma pan absolutną rację. Pana wyciągi bankowe są całkowicie prywatne.

A wiadomości, które banki wysyłają do pana, są tajne. Jednak pana wiadomości wysyłane do banków mają całkowicie odwrotną polaryzację. Kiedy pana polecenie przelewu wysyłane jest z okrętu wojennego Unii, w strefie działań bojowych, w czasie wojny, zostaje zapisane w okrętowej bazie danych i może zostać odtworzone na polecenie kapitana, jeśli ma on przekonujące powody sądzić, że jest to ważne dla bezpieczeństwa okrętu. – A ja mam martwego członka załogi, który przekazał mi, że jest – powiedział Max. – Ma-ma-martwego? Ponieważ ciało Archera nie było przenoszone przez korytarze okrętowe, nie wzbudziło to zwykłego w takich wypadkach szumu plotek i dociekań. – Nie inaczej, Edwin – doktor Sahin zadziwił wszystkich, zabierając głos. – Starszy marynarz D.L. Archer. Całkiem martwy. Wszystko, co znajdowało się centymetr powyżej jego kolan, zostało rozerwane. Stało się, jak to mówicie, „dżemem truskawkowym”. Zebrałem to do dwóch pojemników. Kiedy skończymy, możesz to zobaczyć w izbie przyjęć. I nogi też. – Kiedy dostałem zgodę kapitana – kontynuował Kraft – porucznikowi Balesowi zajęło tylko dwadzieścia minut dostanie się do zapisów, znalezienie odpowiednich transakcji i połączenie ich w całość. Masz coś do powiedzenia? Edwin ponownie zbladł i zaczął osuwać się na krześle. Doktor zrobił mu zastrzyk. Ciśnieniowa strzykawka zasyczała. Oskarżony bosman zebrał jakoś myśli, położył dłonie na stole i otworzył usta. – Milczeć! – ryknął Max tak, że wszyscy w pokoju podskoczyli. – Ani jednego pierdolonego słowa! Nie chcę brudzić swojej pamięci żadnymi usprawiedliwieniami ani obrzydliwym błaganiem o litość. Twoja wina jest tutaj. – Wskazał teczkę Krafta. – I tutaj – dodał, patrząc mu w oczy. – Więc się, kurwa, zamknij. Nie chcę słyszeć już ani słowa. Po chwili odezwał się już normalnym głosem: – Majorze Kraft? – Tak, kapitanie? – Proszę jak najszybciej wypełnić dokumenty. Egzekucja za trzy godziny. – Tak jest. Za dwie godziny dam je panu do podpisania. – Majorze? – Sir? – Nie będzie plutonu egzekucyjnego. Zdradził wszystkich ludzi na tym okręcie. Tradycja Marynarki mówi, co z takimi należy zrobić. – Aye, sir. Z przyjemnością. Głośny łomot u podnóża stołu zwrócił uwagę wszystkich. Bosman Edwin runął na pokład, nieprzytomny. Dwie godziny i pięćdziesiąt osiem minut później grupa z izby chorych, w towarzystwie kilku innych starszych oficerów i podoficerów, zebrała się przy głównej śluzie załadunkowej, śluzie, przez którą przechodził każdy marynarz udający się na ląd bądź wracający na pokład. Każdy nowy asystent pokładowy wprowadzany jest na okręt przez śluzę, nawet jeśli oznaczać to ma dokowanie zamiast lądowania w hangarze. Tradycje w Marynarce są bardzo ważne. Trzymany przez Zamorę i Ulmera, naszpikowany farmaceutykami przez doktora, Edwin słuchał zarzutów, formalnego ogłoszenia winy i recytowania przez oficerów potwierdzeń, że jest przygotowany, by umrzeć, że zabicie go jest legalne. Ubrany był w kombinezom pozbawiony dystynkcji, tabliczki z nazwiskiem, oznaczeń specjalności i kwalifikacji, naszywki okrętu. Wszystkiego, co mogłoby w jakikolwiek sposób go identyfikować. Człowiek ubrany w taki kombinezon odzierany jest z tożsamości. W jednej z kieszeni kombinezonu znajdowała się jednak tabliczka z jego stopniem, nazwiskiem i numerem ewidencyjnym. Nadeszła część procedury, której nie opisano w żadnych dokumentach dotyczących egzekucji, żadnym regulaminie i żadnej książce. A mimo wszystko znał ją każdy człowiek, który czarne niebo uczynił swoim domem, i była dla niego prawem ważniejszym niż jakikolwiek dokument podpisany w Norfolk. – Ferrellu Kencie Edwinie – powiedział Max – to przez taką śluzę wprowadzony zostałeś do bractwa ludzi, którzy służą na tym okręcie. Oddychałeś z nimi tym samym powietrzem, piłeś tę samą wodę, dzieliłeś radości i smutki. Wielokrotnie zawdzięczałeś im życie. Mimo to zdradziłeś

ich. Zdra-dzi-łeś. Nie ma większej zbrodni nad tę. Tak więc na oczach swoich byłych braci znikniesz im z widoku, z ich kompanii i z ich życia, odchodząc w wieczną ciemność, z której nie będzie dla ciebie powrotu aż do końca dni. Na sygnał Maxa Zamora i Ulmer przepchnęli płaczącego Edwina przez śluzę, do małego pomieszczenia, które miało podobną śluzę z drugiej strony. Ulmer nacisnął wyłącznik i wewnętrzne wrota zamknęły się. Max podszedł do drzwi i wprowadził komendę. Najpierw rozległ się brzęczyk. – Ciśnienie w śluzie powietrznej wynosi sto pięćdziesiąt procent normy. Zaleca się usunięcie nadmiaru powietrza – odezwał się komputer głosem seksownego kociaka. Max wsunął paznokieć pod pokrywę przełącznika i podniósł ją. Wcisnął guzik. – Uwaga! Wyłączono bezpiecznik śluzy powietrznej. Możliwe jest obecnie otwarcie wrót zewnętrznych. Max powtórzył czynności z drugim przełącznikiem. – Uwaga! Wyłączono protokół bezpieczeństwa. Możliwe jest obecnie otwarcie wrót pomimo obecności człowieka bez skafandra ciśnieniowego. Ta procedura nie jest rekomendowana. Uwaga! Wykryto obecność człowieka bez skafandra ciśnieniowego wewnątrz śluzy. Otwarcie wrót zewnętrznych jest naruszeniem procedur bezpieczeństwa Marynarki Unii i grozić może ciężkimi obrażeniami lub śmiercią. Max podniósł trzecią pokrywę, odsłaniając kwadratowy, czarny przycisk z napisem otwieranie. Kapitan sięgnął ku niemu. Silna ręka, zimna jak lód, nagle złapała go za nadgarstek. Max odwrócił się z wściekłością, by sprawdzić, kto śmiał go dotknąć. Obok stał Wendt. Jego oczy, szare jak Morze Północne w zimie, spotkały się ze wzrokiem dowódcy. – Skiper. Był podoficerem. Bosmanem. Ja za niego odpowiadam. Max pokiwał głową i odsunął się. COB podszedł do śluzy i spojrzał przez zbrojoną szybę na Edwina, który walił w nią od wewnątrz pięściami. Głosu nie było słychać, ale jego usta poruszały się, błagając o darowanie życia. Wendt spojrzał mu w oczy i nic nie mówiąc, wcisnął włącznik. Zewnętrzne wrota otworzyły się, głębia przestrzeni międzygwiezdnej była całkowicie czarna. W jasno oświetlonym pomieszczeniu ludzkie oczy nie widziały gwiazd. Nadciśnienie w śluzie natychmiast wyrzuciło Edwina w otchłań, gdzie szybko zmienił się w białą kropkę i znikł. Max zamknął wrota, potem pokrywy przełączników i odwrócił się do zgromadzonych. – Rozejść się.

ROZDZIAŁ 7

Godzina 18.11 Z, 20 marca 2315 Max patrzył na plan treningów przygotowany przez ZDO. Za dużo czasu poświęcono w nim podnoszeniu na wyższy poziom tych, którzy i tak byli już kompetentni, a za mało szkolono tych, których profesjonalizm pozostawiał najwięcej do życzenia. Gdy jedna ręka jest silna, a druga słaba, większość pracy wykonuje silna. Max musiał znaleźć sposób na wzmocnienie słabej ręki. Zawiązać silną na plecach? Jak to zrobić na niszczycielu? Kawa w kubku dawno wystygła. Maxowi zupełnie to nie przeszkadzało. Spędził wiele godzin na wachtach w zapomnianych zakątkach okrętów, gdzie jedyna kawa, jaką mógł dostać o godzinie drugiej pięćdziesiąt trzy, nie opuszczając stanowiska, była zimna i lurowata. Picie takiej kawy stanowiło jednak drobną niedogodność, a nie wielki problem. Opróżnił właśnie kubek i sięgał do panelu komunikacyjnego, by poprosić o następny, gdy rozległ się brzęczyk. Max upuścił kubek, który rozbił się na kawałki o metalową listwę, wyznaczającą granicę między biurkiem kapitana a panelem komunikacyjnym. – Cholera – mruknął półgłosem i odebrał połączenie. – Skiper. – Kapitanie, tu doktor Sahin. Zastanawiałem się, czy byłby w stanie się pan ze mną spotkać. Powstał problem dotyczący zdrowia załogi i chciałbym go przedyskutować. – Oczywiście – odparł Robichaux bez zbędnych pytań. No, nasunęło mu się może jedno. – Doktorze, czy jest ktoś jeszcze, czyja obecność byłaby wskazana? – Nie w tym momencie. Normalnie prosiłbym także o ZDO, ale biorąc pod uwagę, czym się obecnie zajmuje, przeszkadzanie mu nie byłoby najszczęśliwszym pomysłem. Zastępca, Brown i chorąży Wendt starali się znaleźć sposób, by ustalić, czy bosman Edwin sprzedał jeszcze jakieś ważne części z okrętu. – No faktycznie. Jestem do twojej dyspozycji, jeśli zajrzysz do mojej kabiny dziennej. – Już idę. Sahin, koniec. Max zastanawiał się, czy wezwać stewarda lub kogoś z obsługi, by posprzątał resztki kubka, ale uznał, że nie powinien. Gdy wszedł doktor, kapitan nadal zbierał okruchy. Zaprosił gościa gestem, by usiadł, wyrzucił resztki do odbiornika śmieci. – Widzę, że twoje reakcje lękowe nadal ci przeszkadzają – stwierdził Sahin. Ten człowiek mógł być jak dziecko, jeśli chodziło o okręty wojenne, ale jego umiejętność obserwacji szczegółów dotyczących zdrowia i składania ich w całość budziła podziw. W tym wypadku Max miał pewne kłopoty z nadążeniem za tokiem myślenia doktora. Zrozumiał, gdy ten wskazał panel komunikacyjny. Kilka świeżych kropel kawy i dwa maleńkie odłamki kubka zaplątały się jeszcze między przyciskami. Jeśli ktoś był wystarczająco spostrzegawczy, by to zobaczyć, i wiedział jednocześnie, że brzęczyk odezwał się niespodziewanie kilka minut wcześniej, odgadnięcie, co się wydarzyło, stawało się bardzo proste. Jeśli się zauważyło… – Tak, wiem, że nie ma co cię oszukiwać. Gdy ludzie mnie widzą, całkiem nieźle to maskuję, ale wyłazi, gdy jestem sam. – Zaczynasz rozumieć korzenie tego, prawda? – Tak, Bram, przerabialiśmy to już wiele razy. Max w dzieciństwie przeżył dwa traumatyczne wydarzenia. Pierwsze, gdy miał osiem lat. Widział, jak jego matka i młodsze siostrzyczki giną w ataku biologicznym przeprowadzonym przez Krag. Prawie natychmiast po tym wydarzeniu ojciec oddał go do Marynarki. Zaledwie półtora roku później krążownik, na którym Max służył jako asystent pokładowy, został zajęty przez Krag. Szczurzopyscy zabili prawie całą załogę, a wielu marynarzy torturowali. Max został uratowany, ale wcześniej ukrywał się przez dwadzieścia sześć dni, podczas których Krag cały czas bezlitośnie na niego polowali w korytarzach, przewodach wentylacyjnych, studzienkach technicznych i tym podobnych miejscach.

– Twierdzisz, Bram, że moje doświadczenia z dzieciństwa wywołały PTSD, który powoduje reakcje lękowe. Choć generalnie nieźle sobie z tym radzę, część mojego umysłu odczuwa skutki tych wydarzeń i cały czas pozostaje w gotowości do walki, reagując na każdy, nawet najmniejszy bodziec. Nazywasz to „hiperczujnością”, co opisujesz jako starania umysłu, by utrzymać mnie przy życiu w niebezpiecznym otoczeniu poprzez bardzo uważne monitorowanie każdego szczegółu. Ale taki stan umysłu to jak utrzymywanie okrętu cały czas w stanie podwyższonego alarmu. – W zasadzie masz rację – powiedział Sahin. – Twierdzisz jedynie, że to ja wmawiam ci, że te wydarzenia były traumatyczne. Nie przyznajesz się do tego sam przed sobą. Twoja niechęć do uznania powagi tych traum jest największą przeszkodą dla postępów w zwalczaniu stanów lękowych. – Doktorze, o ile przyznaję, że te rzeczy to na pewno przykre doświadczenia, o tyle uważam, że nie były one aż tak straszne, jakimi je widzisz. Ludzie doświadczają okropnych rzeczy. Żyją z nimi. Zmagają się. I idą naprzód. – I część z tych ludzi jest straszliwie straumatyzowana, cierpi na lęki, neurozy i inne schorzenia psychiczne wymagające intensywnego leczenia. Ty, przyjacielu, jesteś w fazie zaprzeczenia. Spędziliśmy nad tym zbyt wiele czasu, abym uwierzył, że w najbliższym czasie uda nam się uzyskać poprawę. Posuniesz się do przodu, gdy będziesz gotów i ani chwili wcześniej. Coś się wydarzy, zajdzie nagła zmiana i otworzą się drzwi. Zanim będziesz gotów na ich otwarcie, nie ma sensu, abym do nich stukał. Skoro nie mogę dostać się do korzeni chorej rośliny, przycinanie liści jest bezcelowe. Rozmawialiśmy o pewnych technikach zwalczania hiperczujności, stosowałeś je? – Bram, zdecydowanie łatwiej o tym mówić, niż zrobić. Mam pracować nad tym, aby przekonać samego siebie, że to środowisko jest bezpieczne i mogę się nieco odsłonić. Muszę ci powiedzieć, że to zdecydowanie łatwiejsze, gdy siedzi się w pięknym gabinecie lekarskim na Ziemi lub Bravo niż w dziennej kajucie kapitana okrętu wojennego, w strefie działań wojennych, w której mój okręt nie tylko teoretycznie może stać się obiektem ataku nieprzyjaciela. – Doskonale rozumiem, że to może być problemem, Max, ale jest pewna bardzo ważna różnica, której nie zauważasz. Pomimo że okręt jest obiektem niespodziewanych ataków, ty – mam tu na myśli ciebie osobiście – obiektem nie jesteś. Jako kapitan musisz być pewien, że oficerowie DeCosta, Kasparow, Bartoli, Levy i Bhattacharyya, a także ludzie tacy jak chorąży Wendt i bosman LeBlanc gotowi są na wszystko i rzucą się do walki w ciągu sekundy. Ty, z drugiej strony, nie musisz być cały czas spięty, by walczyć z przeciwnikiem, który znajduje się w tym samym pomieszczeniu. Nie musisz obawiać się jakiegoś ukrytego zabójcy, podchodzącego na palcach z godziny osiemnastej i podrzynającego ci gardło. Zadowolony z użycia żargonu, doktor pozwolił sobie na mały uśmiech. Jego radość nie trwała jednak długo. – To szósta. Doktor był zdziwiony. – Wydawało mi się, że osiemnasta i szósta wieczorem to równoważne określenia. – To prawda, gdy mówisz o czasie. Ale termin „na szóstej” jest sposobem przybliżonego określenia azymutu. Liczby podawane są na podstawie tarczy starego, analogowego zegarka. Widziałeś kiedyś taki? – O tak. Nigdy nie powiązałem tego ze sobą. Teraz to ma sens. Gdyby ktoś mi to kiedyś wytłumaczył, jestem pewien, że od razu bym zrozumiał. – Tak, ja również jestem o tym przekonany. Ale my tu gadu-gadu, a ty mówiłeś, że masz jakiś problem związany ze zdrowiem załogi. – W rzeczy samej. Pamiętasz swój rozkaz mówiący, że każdy, kto zaśnie na wachcie, ma się zgłaszać do mnie po opinię, czy wynikało to z problemów medycznych, czy też z niewłaściwie dobranego czasu na drzemkę? – Taki rozkaz obowiązuje na większości okrętów. Ja także uważam, że to powinno było zostać uregulowane. Plan wacht jest tak dobrany, aby każdy miał wystarczająco dużo czasu na odpoczynek. Jeśli człowiek usypia na wachcie, istnieje duże prawdopodobieństwo, że ma jakiś problem: medyczny, psychiczny, osobisty… – Musisz wiedzieć, że w związku z tym rozkazem zgłosiły się do mnie cztery osoby.

– No cóż, mamy trzeci tydzień miesiąca. Przyznaję, że cztery osoby to sporo, ale nie ma jeszcze powodu do alarmu. – Nie cztery w ciągu miesiąca. W ciągu dwóch dni. – O! To zupełnie inna sprawa. Słucham cię uważnie. Jaki jest powód? – Ściśle medyczne wyjaśnienie jest bardzo proste i takie samo dla wszystkich. Wyczerpanie. Nie mają wystarczającej ilości snu. Komputer mierzy czas snu na podstawie monitorowania biometrycznego. Nie obawiaj się, to tajne dane, tylko do mojej wiadomości. Ale pokazują, że byli oni budzeni, zwykle w sprawach związanych ze służbą. – Związanych ze służbą? To nie powinno się wydarzyć. Przepisy zabraniają przełożonym budzić człowieka w czasie odpoczynku, chyba że zagrożone jest bezpieczeństwo okrętu, a jeśli tak się stanie, oficer ma obowiązek zapisać, kogo, kiedy i z jakiego powodu obudził. – To nie oficerowie ich budzili, ale ktoś inny. – To robi dużą różnicę. Kto to jest? – Jeśli każesz mi powiedzieć, zrobię to. To nie wchodzi w zakres tajemnicy lekarskiej, choć wolałbym nie mówić. Wierzę, że uda nam się przedyskutować problem i znajdziemy rozwiązanie bez konieczności ujawniania nazwisk. – W porządku, tymczasowo się zgadzam. Znam cię na tyle dobrze, by wiedzieć, że przemyślałeś problem i uważasz, że możesz mi go wyjaśnić. Masz na twarzy ten wyraz samozadowolenia. – Nie wiedziałem o samozadowoleniu, ale tak, mam wrażenie, że rozumiem, o co chodzi. Rozmawiałem z tymi ludźmi na temat konkretnych okoliczności, w których byli budzeni – kto mianowicie ich budził i w jakim celu. Następnie przejrzałem zapisy snu kilku ludzi w podobnej sytuacji i okazało się, że wzór zakłóceń snu jest zbliżony. U części z tych mężczyzn występują także objawy stresowe. Zidentyfikowałem siedemnastu marynarzy mających ten problem. Jeśli czegoś nie zrobimy, wkrótce zaczną cierpieć na poważne zaburzenia, spowodowane brakiem snu i wyczerpaniem nerwowym. – Dlaczego? Nie rozumiem tego. Wywaliliśmy przez śluzę obsesyjne rozkazy kapitana Oscara na temat sprzątania. Treningi zorganizowaliśmy tak, że mają sens i na każdy wydział nakładają tylko minimalne wymagania. Każda sekcja każdej zmiany trenuje tylko tyle, by podnieść nieco swoje kompetencje. Wyniki idą w górę, a my robimy postępy. Czemu siedemnastu ludzi wypada z gry? – Ponieważ to oni ciągną prawie cały ładunek. To na nich opiera się ten okręt. Siedzieli przez chwilę w milczeniu. To właśnie było to, co obserwował Max. Tu tkwił błąd. Gdy wymagania stawały się coraz wyższe, załoga odpowiadała na nie, polegając coraz bardziej na małej grupie ludzi, którzy albo już osiągnęli wysoki poziom profesjonalizmu, albo szybko się uczyli. W momencie, gdy oczekiwany poziom wiedzy sekcji czy wydziału stawał się coraz wyższy i ćwiczenia brały ten poziom pod uwagę, ci ludzie coraz bardziej przewyższali resztę załogi, która tym bardziej polegała na małej grupie profesjonalistów. Słabe ramię pozwalało silnemu wykonywać całą robotę. A praca była obecnie tak ciężka, że silne ramię nie wytrzymywało i potrzebowało pomocy słabego. Jak wzmocnić słabe ramię? Albo słabe oko. – Doktorze, czy nie istnieje przypadkiem dziecięca choroba zwana „leniwe oko”? – Istnieje wiele schorzeń, które można w ten sposób określić. Mniemam jednak, że chodzi ci o amblyopię, stan osłabienia zdolności widzenia w jednym oku. Powstaje w następstwie zeza lub znacznych różnic mocy optycznej oczu. Mózg dziecka uczy się wtedy odrzucać obraz ze słabego oka. Schorzenie często leczone jest poprzez operacyjne usunięcie zeza, a potem podjęcie działań, by nauczyć mózg akceptować i obrabiać sygnały z oka, które dotąd było pomijane. – Właśnie. Czy nie używano przy tym przepaski na zdrowym oku, by zmusić dziecko do patrzenia słabszym? – W skrócie, tak. Kiedy mózgowi przedstawia się tylko jeden obraz, szybko uczy się go akceptować. Gdy mózg używa już obu oczu równomiernie, przepaskę usuwa się i problem jest rozwiązany. Ale to stara metoda i już się jej nie stosuje. – Czemu? – Dzieci nie lubią nosić przepasek. Inne dzieci się z nich śmieją. Tak więc farmakologicznie osłabiamy dobre oko.

– Co? – Farmakologicznie osłabiamy. Po prostu zapuszczamy krople, które rozmywają obraz z silnego oka, i zmuszamy mózg, żeby zaczął polegać na słabszym. – I to właśnie musimy zrobić. Aby wzmocnić słabe oko, musimy osłabić silne. – Jak masz zamiar to zrobić? – Po pierwsze, będę jednak potrzebował tych siedemnastu nazwisk. – Rozumiem. – Doktor sięgnął do kieszeni i wyciągnął złożoną kartkę. – Oto one. Pomyślałem, że coś takiego może okazać się konieczne. A co potem? Masz zamiar powiedzieć ludziom, że zbyt uzależnili się od tej siedemnastki, i odsunąć ją od służby, zmuszając innych, by przejęli ich obowiązki? Max odrzucił ten pomysł. – Ależ nie, doktorze. To nie zadziała. Jeśli tych siedemnastu całkowicie odsunę od służby, okręt rozleci się na kawałki. Nie możemy obejść się całkowicie bez nich. Dodatkowo ich reakcja na coś takiego mogłaby być katastrofalna. Czuliby się, jakby zostali ukarani za zbyt dobre wykonywanie swoich obowiązków, a pozostali doszliby do przekonania, że są niekompetentni, i mieliby żal. Nie możemy tworzyć animozji, jeśli da się tego uniknąć. Zrobimy coś zupełnie innego. – Kapitanie, obawiam się bardzo, że wpadłeś na jeden ze swych niezrównanych pomysłów. – Doktorze, obawiam się bardzo, że masz całkowitą rację.

uss „cumberland” dpa 0004 rozkaz okrętowy numer 15-14 20 marca 2315 wchodzi w życie z momentem ogłoszenia: począwszy od jutra, co trzeci dzień (dzień 2 każdego cyklu wacht) marynarze wymienieni w załączniku a uczestniczyć będą w specjalnym programie dowódczym od godziny 08.00 do 16.00, z odpowiednimi przerwami na kawę, lunch i tak dalej ustalonymi przez osobę prowadzącą zajęcia. w celu stworzenia wymienionym możliwości pełnego zaangażowania w naukę zabrania się komukolwiek przeszkadzać im w jakikolwiek sposób bez osobistej zgody dowódcy lub zdo przez cały okres 24 godzin dnia, w którym odbywa się trening. ze względu na wysokie wymagania i obciążenie treningiem w dniach 1 i 3 cyklu wymienieni marynarze mają zostać wyłączeni z zajmowania się problemami związanymi ze służbą w czasie innym niż pełniona przez nich wachta. zabrania się także przeszkadzać im w jakikolwiek sposób bez osobistej zgody dowódcy lub zdo. wymienionym marynarzom zabrania się angażowania w jakiekolwiek przedsięwzięcia związane z ich kompetencyjnymi obowiązkami w dniu 2 cyklu oraz poza godzinami wachty bez osobistej zgody dowódcy lub zdo. ustalenia tego rozkazu ulegają automatycznemu zawieszeniu w chwili ogłoszenia alarmu. Napisawszy i umieściwszy w sieci okrętowej rozkaz, Max spędził kilka godzin przy stacji roboczej, przekopując się przez tony roboty biurokratycznej, która czasem wydawała się być istotą pracy dowódcy. Przyniesiono mu kolację. Była wspaniała. Na „Cumberlandzie” nadal jedzono doskonale, korzystając z zapasów zakupionych na Rashidzie IV i podarowanych przez pana Worthama-Biggsa w zamian za informację, że nieświadomie sprzedawał swoje towary Krag poprzez serię podstawionych pośredników. Na kolację był koktajl owocowy, gumbo z krabów i krewetek (niestety, Rashidianie nie hodowali ostryg, które byłyby doskonałym dodatkiem), cajuńska sałatka ziemniaczana (ziemniaki, jajka, majonez, przyprawy), świeży francuski chleb i ciasto truskawkowe. Mając na pokładzie zapasy z Rashida oraz kilku Cajunów potrafiących doskonale gotować, Max zaczynał się obawiać, że za bardzo przybierze na wadze i przydzielony zostanie do Klubu Grubasków, czyli członków załogi, u których stwierdzono nadwagę i na podstawie decyzji lekarza nakazano dodatkową porcję ćwiczeń fizycznych. Nie jadł tak dobrze od ukończenia Szkoły Działań Nieregularnych Marynarki Wojennej, mieszczącej się na jego rodzinnej planecie Nouvelle Acadiana, w której pięć lat temu spędził cztery miesiące. Max jadł przy klawiaturze, czytając serię nowych raportów wywiadu na temat

przewidywanych zamiarów i możliwości działania Krag w rejonie, w którym obecnie znajdował się „Cumberland”. Zgodnie z tym, co twierdziły meldunki, Krag planowali silny nacisk w tym obszarze. Chyba że postanowili wyciągnąć wnioski ze swoich ostatnich ataków, przyjąć na jakiś czas pozycje defensywne i przygotować ofensywę w zupełnie innym miejscu. Mogło też być tak, że ten sektor zdegradowany został do roli teatru pomocniczego w celu przeprowadzenia większej operacji przeciw Task Force Sierra Bravo. Można sobie było wybrać. Wywiad. Bezproduktywna zgraja. Nie, to nieprawda. Gdy przebywało się w jednym pomieszczeniu z facetem z wywiadu, można było z niego wyciągnąć całkiem interesujące informacje, a jeśli do tego umiało się dostać do meldunków przygotowanych na średnim szczeblu przez specjalistów przydzielonych do Task Force, można się było naprawdę wiele dowiedzieć. Ale opracowania z najwyższego szczebla, z Norfolk, wypełniały okrągłe, nic nieznaczące słówka. Zostały napisane tak, aby nikt nie mógł im zarzucić, że są błędne, a co najwyżej mało precyzyjne. Starszy, bardziej zmęczony, ale wcale przez to nie mądrzejszy, Max skupił się na serii projekcji z MARLOG, czyli Dowództwa Logistyki Marynarki Wojennej, oceniających ilości paliwa, żywności, uzbrojenia, części zapasowych i innych materiałów, które w ciągu najbliższych czterdziestu pięciu dni miały zostać dostarczone do Task Force Tango Delta i innych sił znajdujących się pod dowództwem admirała Hornmeyera. Przyłączenie się Pfelung do wojny zaczynało być widoczne. Jako siła sprzymierzona, Pfelung wyłożyli na stół nie tylko znaczące siły kosmiczne, ale także ważny czynnik: deuter. Byli oni nie tylko największym producentem tego paliwa, ale na dodatek część ich zakładów znajdowała się w pobliżu miejsc, gdzie toczyły się działania, a to znaczyło, że obecnie flota miała potężne źródło zaopatrzenia w paliwo, które nie musiało być transportowane z odległych o tysiące lat świetlnych Systemów Centralnych ani produkowane na miejscu w przenośnych wytwórniach. W rezultacie, po uwolnieniu środków używanych dotychczas do transportu paliwa, zdolności przewozowe logistyki wzrosły o dwadzieścia pięć procent. MARLOG oceniało, że wzrost ten osiągnie wartość czterdziestu procent, gdy zostaną w pełni uruchomione moce przerobowe fabryki na lodowym księżycu Pfelung VII C. Logistycy nie zaczęli jeszcze zastanawiać się nad tym, ile przyniesie wkład Rashida, a należało brać pod uwagę fakt, że Rashid był również znaczącym producentem deuteru, a także posiadał zdolności przemysłowe drugoligowych światów Systemów Centralnych. A byli jeszcze Romanovan. Czy zostaną w ogóle sprzymierzeńcami? Ich kolosalny potencjał przemysłowy nie zdążył się znaleźćnawet w zasięgu przewidywań MARLOG. Wzrost potencjału transportowego, wynikający z produkcji paliwa w systemie, oznaczał mniejszą liczbę jednostek siedzących na tyłach i czekających na naprawy, mniejszą liczbę okrętów bojowych wysyłanych na misję z niepełnym ukompletowaniem rakiet, więcej lepszego jedzenia dla załóg, lepsze zaopatrzenie magazynów części zamiennych na okrętach, szybsze dostarczanie unowocześnionych sensorów, komputerów, systemów kontroli ognia, baterii obrony punktowej, a co za tym idzie odczuwalny wzrost zdolności bojowej floty i jej możliwości ofensywnych. Dobre wieści dla wszystkich. Z wyjątkiem Krag. Choć prognozy te były pozytywne – według kalkulacji Maxa wzrost możliwości nie równoważył przewagi Krag, jeśli chodzi o potencjał produkcyjny i populację, zmniejszał jednak różnicę – były śmiertelnie nudne, nawet w porównaniu z innymi meldunkami wojskowymi. Max miał w perspektywie jeszcze ładnych kilka godzin pracy polegającej na przeglądaniu niezliczonej ilości tabel, wykresów i innych oszacowań. Spojrzawszy na cały materiał, uznał, że nie ma mowy, aby jego mózg przebił się przez to wszystko bez chwili przerwy. Stwierdził, że dobrym pomysłem będzie wizyta w mesie i sprawdzenie, co zostało przygotowane jako posiłek nocny. Od północy aż do momentu, w którym obsługa kuchni musiała zacząć przygotowywać śniadanie, zarówno w mesie oficerskiej, jak i podoficerskiej wykładano posiłek. Nie było to nic szczególnego: pozostałości z kolacji, kanapki, naleśniki, pączki, ciastka, owoce i inne proste, lecz pożywne jedzenie do samodzielnego przygotowania. Marynarka miała wiele dobrych pomysłów, a to był jeden z nich. Na okręcie ludzie ciężko

pracowali dwadzieścia cztery godziny na dobę. Ostatnią rzeczą, jakiej w tych warunkach potrzeba, byli głodni ludzie na nocnych wachtach, czy też marynarze kładący się spać z pustymi żołądkami po długim, ciężkim dniu. Max zrobił sobie kanapkę z salami, pastrami i korniszonami, nabrał garść chipsów oraz dołożył trzy ciastka czekoladowe. Posiłek uzupełnił dwoma szklankami zimnego napoju z proszku, który od czasów marynarki oceanicznej nazywany był „sokiem z żuka”. Zgodnie z plotką, której Max wolał nigdy nie weryfikować, proszek, z którego robiono sok z żuka, służył w kuchni także do mycia naczyń. Bywały dni, kiedy Max chciał się dowiedzieć, czy plotki są prawdą. Jednak zazwyczaj wolał nie ryzykować. Są takie rzeczy, których mężczyźni, nawet kapitanowie, wiedzieć nie powinni. Utwierdziwszy się w tym przekonaniu, Max gotów był spędzić więcej czasu, próbując zaktualizować ogólny obraz przebiegu wojny. Szedł z mesy do swojej kabiny, gdy na korytarzu minął go asystent Hewlett, poruszając się tak szybko, jak tylko się dało, nie biegnąc. Hewlett był jednym z najniższych asystentów i należał do najmłodszej grupy chłopców, wziętych na pokład w celu wprowadzenia w blaski, cienie, przygody, niebezpieczeństwa i trudy służby w Marynarce. Gdy tysiąc dwadzieścia pięć milimetrów śmietanki przyszłości Marynarki mijało kapitana, zauważył on, że chłopiec ma na biodrach pas służący do noszenia granatów. W przegródkach pasa znajdowało się szesnaście czy siedemnaście pomalowanych na jaskrawe kolory piłeczek pingpongowych, pasujących bardziej do przedszkola czy placu zabaw niż do niszczyciela. Max chrząknął, nie widział „polowania na jaja wielkanocne” od lat. Miniaturowe nogi pana Hewletta mogły nieść go tylko z określoną prędkością, Max nie miał więc problemu z dotrzymaniem tempa małemu asystentowi, któremu tradycyjne reguły gry zabraniały biegać. Chłopiec minął róg i otworzył właz prowadzący do pomieszczenia pełnego szafek sprzętowych. Max przytrzymał drzwi i zobaczył, jak młodzieniec wyciąga z kieszeni w pasie tablet, szybko coś w nim sprawdza, a następnie idzie w kierunku piątej szafki na ścianie rufowej, otwiera zamki, sięga do wnętrza i wyciąga kolejną piłeczkę pingpongową. Chłopiec wsunął zdobycz do przegródki w pasie, zamknął szafkę i uruchomił zamki. Max szybko wycofał się z pola widzenia, aż do momentu, gdy odwrócony do niego plecami chłopiec poszedł wzdłuż korytarza. Jeśli polowanie prowadzone było zgodnie z regułami, to następne jajko powinno być na innym pokładzie i w zupełnie innej części okrętu. Max wiedział, że chłopiec prawie już skończył, bo w pasie miał niemal komplet. Polowanie na jaja wielkanocne zawsze składało się z osiemnastu zadań. Polowanie było starą marynarską zabawą treningową dla asystentów pokładowych. Dawano im tablet z wprowadzonymi nazwami miejsc, w których ukrytych zostało osiemnaście „jajek”. Opis składał się jedynie z urzędowej nazwy miejsca, na przykład: „Główna szafa alarmowa sekcji technicznej nr 4”. Piłeczki umieszczano tylko w miejscach, do których asystenci mieli oficjalny dostęp, nie były jakoś szczególnie chowane, po prostu położone we wskazanym miejscu. Malowano je na jaskrawe kolory, odróżniające się od tła okrętu. Asystenci mieli zebrać jajka w kolejności podanej na tabletach, nie wolno im było w żadnym momencie biec ani prosić nikogo o pomoc, chyba że działoby się coś poważnego. Chłopcy mieli prawo skorzystać z komputera pokładowego, ale pomoc polegała tylko na chwilowym wskazaniu lokalizacji jajka na planie okrętu. Każdorazowe zapytanie kosztowało trzydzieści sekund karnych. Nie można było pytać komputera, jak dostać się w dane miejsce, pod rygorem spędzenia dwudziestu czterech godzin w areszcie. Max nie miał potrzeby gonić za chłopcem w ten zakamarek „Cumberlanda”, w którym schowana była ostatnia piłeczka, tym bardziej że dostanie się do ostatniego jajka wymagało zazwyczaj czołgania się szybem wentylacyjnym, prześlizgiwania przez co najmniej jeden węzeł wiązek przewodów, czy też przejścia wąziutką ścieżką pomiędzy dwoma w pełni naładowanymi polami. Zamiast tego kapitan udał się w miejsce, gdzie polowanie na jajka wielkanocne zawsze się kończy, to znaczy do świetlicy asystentów pokładowych. Ponieważ młodsi asystenci podlegali praktycznie wszystkim na okręcie, nie wspominając o tym, że byli także obiektami bardzo częstych żartów, szczególnie ze strony starszych kolegów, istniało miejsce, które stanowiło ich azyl. Wstęp do świetlicy młodszych asystentów zakazany był

wszystkim oprócz trenera, kilku starszych oficerów (którzy zgodnie z tradycją pojawiali się tam bardzo rzadko i zawsze w określonym celu) i oczywiście samych młodych asów. Max wbił kod dostępu, położył dłoń na czytniku i przeszedł przez właz. Jak zawsze, naprzeciw drzwi siedział jeden z chłopców. Gdy zobaczył, że człowiekiem przechodzącym przez właz jest kapitan, oczy niemal wyszły mu z orbit. Trzeba jednak było przyznać, że nie skamieniał i wykonał swoje zadanie. Poderwał się do postawy zasadniczej tak energicznie, że Max mógłby przysiąc, iż słyszał chrupnięcie stawów. – Kapitan na pokładzie! – krzyknął chłopiec najbardziej służbowo, jak tylko potrafił, całkiem przyzwoicie sobie radząc, pominąwszy oczywiście fakt, że zamiast zwyczajowego basu, komendę wydał piskliwy sopranik. Pozostała piątka asystentów natychmiast stanęła na baczność. Chorąży sztabowy Tanaka, trener asystentów, który zastąpił na tym stanowisku uwielbianego chorążego Amborskiego, spojrzał wymownie w kierunku linii pomiędzy dwiema płytami pokładu, co spowodowało, że chłopcy natychmiast poprzesuwali się po kilka centymetrów w tył lub w przód, żeby czubki ich butów dotykały wskazanej linii. Następnie przeszedł wzdłuż tej linii, sprawdzając wygląd asystentów i cofając delikatnie ich barki czy unosząc brody o milimetry w górę. Gdy grupa stała już w sposób całkiem nieźle przypominający obowiązujące standardy, Tanaka wykonał zwrot z precyzją, która mogła zostać powtórzona jedynie przez robota, i zasalutował perfekcyjnie. – Panie kapitanie, chorąży sztabowy Tanaka melduje pięciu młodszych asystentów plus jeden w izbie chorych i jeden w trakcie polowania na jajka wielkanocne. Max odpowiedział na honory. – Dziękuję, panie chorąży. Widziałem pana Hewletta wyciągającego jedno z jaj z szafki na sprzęt przeciwpożarowy. Mam wrażenie, że wkrótce się tu zjawi. Za pana pozwoleniem, panie chorąży, chciałbym zostać na lekcji. Zwyczajowo był to teren trenera, za który ponosił on odpowiedzialność. Nawet kapitan mógł uczestniczyć w zajęciach asystentów tylko za zgodą Kwoki. Tanaka pokiwał głową. – Dziękuję. Proszę kontynuować, panie chorąży. – Dziękuję, sir! – Następnie Tanaka zwrócił się do podkomendnych: – Asystenci, spocznij i rozejść się. Młodzieńcy powrócili na miejsca, na których siedzieli, zanim wszedł kapitan. Pomieszczenie było niewielkie, ale wygodne. Znajdowały się w nim kanapy i stoliki, które mogły służyć zarówno do serwowania posiłków, nauki, jak i gry. Poza tym kilka foteli, projektor tridvid, a także, jak w każdej świetlicy młodszych asystentów, fotografie dwóch ludzi stawianych młodym ludziom za wzór do naśladowania: Pattona i Litvinoffa. Jak zawsze po wejściu do świetlicy, Max poświęcił chwilę, by przyjrzeć się fotografiom. Generał George Smith Patton junior ukazany był na zdjęciu zrobionym około 1943 roku, gdy został już generałem broni dowodzącym Drugim Korpusem Armii Stanów Zjednoczonych walczącym w Afryce Północnej z wojskami niemieckimi, którymi dowodził Rommel. Patton był w mundurze polowym, hełmie z trzema gwiazdkami, miał także lornetkę. Stał na skraju czegoś, co wyglądało na północnoafrykańską wioskę, i palcatem wskazywał coś ludziom zgromadzonym wokół niego. W jego oczach widniało skupienie na obiekcie, który miał zostać zniszczony. Z układu jego ust można było wywnioskować, że coś mówi, prawdopodobnie wydaje rozkazy. Oto Patton w całej okazałości: w polu ze swoimi wojskami, promieniujący autorytetem i budzący zaufanie, prowadzący ludzi do walki. Max doszedł do wniosku, że gdyby generałowi dano możliwość wybrania jednej z tysięcy fotografii, jakie mu zrobiono podczas drugiej wojny światowej, aby zawisła na tej ścianie, mógłby wybrać właśnie to zdjęcie. Admirał Vladimir Nickolai Litvinoff przedstawiony był w dwuwymiarowym kadrze ze znanego historycznego tridvid nakręconego w BCI pancernika „Actium”, podczas bitwy o Rackham III stoczonej 2 listopada 2305 roku. Litvinoff, w tym czasie kontradmirał, ubrany był w mundur roboczy z bronią – prosty, niebieski kombinezon, noszony codziennie na większości okrętów wojennych. Przy boku miał pistolet M-1911 i szablę abordażową, przy czym biała broń przy drobnej sylwetce admirała wyglądała na nienaturalnie długą. Kadr przedstawiał moment zwrotny tej niezwykle ważnej bitwy. Dzięki dokumentalnemu

tridvid tych kilka minut wryło się w zbiorową pamięć praktycznie całej rasy ludzkiej: grupa zadaniowa pod dowództwem Litvinoffa była na krawędzi zagłady w starciu z przeważającymi siłami Krag. Lotniskowiec „James A. Lovell” dokonał właśnie skoku i nie mógł wystrzelić myśliwców do chwili, kiedy jego systemy odzyskają sprawność, co miało zająć pięć krytycznych minut. Czterej oficerowie widoczni na zdjęciu uważnie wpatrywali się w taktyczny wyświetlacz 3D i doradzali admirałowi, by wycofał swoją grupę, zanim ulegnie całkowitemu zniszczeniu, pozostawiając „Lovella” i jego cztery eskadry myśliwców na pewną anihilację. Najstarszy z oficerów, kapitan Fouché, powiedział wtedy: „Panie admirale, musimy ratować tę flotę. Musimy się wycofać”. Ze wszystkich obecnych w BCI tylko Litvinoff wierzył, że uda mu się zatrzymać Krag do momentu wystrzelenia myśliwców, a następnie skoncentrować własne siły przeciw dwóm pancernikom stanowiącym trzon formacji nieprzyjaciela, przerwać tę formację i obrócić przegraną w wiktorię. Na zatrzymanym obrazie admirał wskazywał na wyświetlaczu własną linię, mówiąc: „Wycofać się? Nie dziś. Ani na metr. Utrzymujemy tę linię”. Jak wszyscy dziś wiedzieli, stało się tak, jak przewidział admirał. Linia została utrzymana, myśliwce wystrzelone, siły własne przegrupowane, a formacja Krag rozbita. Odniesiono słynne zwycięstwo. Litvinoff, którego sława jako wojownika została tego dnia ugruntowana, obecnie był wielkim admirałem, dowodzącym całością floty. Max zasalutował najpierw admirałowi, potem generałowi. Taki był zwyczaj. Marynarze salutowali bohaterom, nawet gdy, tak jak Patton, nie żyli oni już od wieków i byli członkami rodzaju sił zbrojnych bardzo luźno spokrewnionego ze współczesną marynarką kosmiczną. W tym momencie zamek we włazie przekręcił się i do pomieszczenia wpadł młodszy asystent pokładowy Hewlett, przebiegł przez pokój (w świetlicy bieganie było dozwolone) i uderzył dłonią w przycisk stop, umieszczony na dużym zegarze na najbardziej oddalonej od wejścia ścianie, zatrzymując stoper na czasie jednej godziny, trzydziestu dwóch minut i siedemnastu sekund. Chłopiec odwrócił się i dopiero w tym momencie zauważył, że w pokoju znajdują się Max i chorąży Tanaka. Hewlett wiedział, że powinien zasalutować i złożyć meldunek, nie znał jednak właściwej procedury obowiązującej w tym wypadku. Komu powinien zasalutować i złożyć meldunek pierwszemu: najstarszemu stopniem obecnemu w pomieszczeniu czy osobie, której polecenie wykonywał? A może oddać honory obu i meldunek złożyć bezosobowo? Chłopiec zamarł. Tanaka natychmiast zorientował się, na czym polega problem. – Panie Hewlett – powiedział wyraźnie, spokojnym, wyjaśniającym tonem – o ile kapitan jest najstarszy stopniem, to wykonywał pan moje polecenie. W takim przypadku regulamin zakłada, że najpierw oddaje pan honory mnie i składa meldunek, a następnie salutuje kapitanowi[11]. – Aye, aye. – Chłopiec zwrócił się do chorążego, wyprostował, oddał honory i wydeklamował: – Młodszy asystent pokładowy Hewlett melduje odnalezienie wszystkich osiemnastu jaj. Podczas wykonywania zadania nic ważnego się nie wydarzyło. Tanaka odpowiedział na salut. – Dziękuję, asystencie. Hewlett opuścił rękę, wykonał zwrot w kierunku Maxa i ponownie zasalutował, równie efektownie jak poprzednio. – Panie kapitanie – powiedział po prostu. Max również oddał honory. – Asystencie. Proszę kontynuować. Chłopiec ponownie odwrócił się w kierunku Tanaki. – Spocznij. Zobaczymy, co tam masz. Hewlett opróżnił kieszenie pasa do plastikowej miski znajdującej się na stole i stanął obok. Chorąży szybko sprawdził piłeczki, na których były numery naniesione jego własnym charakterem pisma. Po upewnieniu się, że wszystkie są oryginalne, Tanaka powiedział do młodzieńca: – Osiemnaście. Jeśli chodzi o czas, panie Hewlett, widziałem lepsze rezultaty, dużo lepsze. – Widząc cień rozczarowania na małej twarzy podkomendnego, chorąży uśmiechnął się leciutko i dodał: – Prawdę mówiąc, widziałem także dużo, dużo gorsze. Najgorszy oficjalny czas to cztery

godziny, dwadzieścia trzy minuty i dwie sekundy. Ale to nie wszystko. Co jakiś czas ja i moi koledzy napotykamy chłopaka wysłanego w zeszłym roku. Nadal czołga się gdzieś w szybach wentylacyjnych, szukając ostatniego jaja. Nie ma pojęcia, gdzie znajduje się bakbutrowy zestaw gromadzenia i wstępnej obróbki sygnałów EM. Twarz Hewletta rozjaśniła się. – Ja wiem. Na pokładzie B, na śródokręciu na sterburcie, w małej wnęce sprzętowej tuż za BCI. Ma w swojej nazwie bakburtę, gdyż zbiera dane z sensorów umieszczonych na bakburcie. Max był pewien, że ZDO nadal nie wiedział, gdzie znajduje się ten zestaw. – Prawidłowo. Teraz wiem, że nie należy umieszczać tam jaj aż do przybycia nowej grupy młodszych asystentów. A teraz, panie Hewlett – kontynuował Tanaka – skoro był pan pierwszym, który ukończył polowanie, a każdego z kolegów czeka to jeszcze dziś lub jutro, proszę powiedzieć mnie i im, czemu pan to robił? – Ponieważ nakazał mi to chorąży sztabowy marynarki Tanaka? – padła niepewna odpowiedź. – To prawidłowa, dosłowna odpowiedź, ale nie o to mi chodziło, panie Hewlett – w głosie chorążego słychać było nieskończoną cierpliwość i zrozumienie, a mimo wszystko opiekunowi udało się wyrazić delikatne rozczarowanie. – Chciałbym wiedzieć, jaki jest cel tego ćwiczenia. I nie dajcie się wprowadzić w błąd, przyjaciele, choć nazywamy to polowaniem na jaja wielkanocne i traktujemy jako grę, to absolutnie nie jest zabawa. W najmniejszym stopniu. Czy ktoś ma jakieś pomysły? Podniósł się jeden z chłopców, zaledwie kilka milimetrów wyższy od Hewletta, lecz na pewno dużo cięższy. Hewlett ze swoimi blond włosami, niebieskimi oczami i różowymi policzkami wyglądał jak mały elf prosto z magazynów Świętego Mikołaja, nieprzygotowany do roli zabójczego wojownika w walce o przetrwanie rasy ludzkiej. Ten drugi chłopiec wyglądał za to niczym urodzony młody zapaśnik lub ciężarowiec. Powinien wyrosnąć na potężnego faceta. – Tak, panie Gunderson? – Aby nauczyć nas czegoś na temat okrętu, sir. – Czego na temat okrętu? – Gdzie się co znajduje. Jak trafić w różne miejsca. – Bardzo dobrze. To główny powód, najważniejszy. Możesz powiedzieć mi, jakie są inne? – Nie wiem, sir. – Wydaje mi się, że ja wiem – ponownie odezwał się Hewlett. Teraz gdy wiedział, jakiej odpowiedzi oczekiwał chorąży Tanaka, mógł cofnąć się pamięcią do tego, co zrobił i czego się nauczył. – Proszę bardzo. – Chodzi o coś więcej, a nie tylko nauczenie się, gdzie co jest. Uczymy się także… najszybszego sposobu dostawania się z jednej części okrętu do innej. Przestał mówić, najwyraźniej spodziewając się, że udzielił pełnej odpowiedzi. Jednak Tanaka nadal wpatrywał się w niego z oczekiwaniem, zachęcając do sięgnięcia głębiej. Twarz chłopca przez chwilę wyrażała koncentrację, lecz nagle rozjaśniła się zrozumieniem. – Tak, teraz rozumiem. Mam. Chodzi o coś dużo głębszego. Polowanie sprawia, że poznajemy wszystkie wejścia do szybów, tuneli, kanałów i rur. Widzimy je od środka. W ten sposób poznajemy je tak, jak zewnętrzną część okrętu – zaczął mówić coraz szybciej. – I… i… uczymy się, jak się tam dostawać, jak otwierać różne zamki, panele, osłony, jak zdejmować kraty ochronne i luzować nakrętki. Jak zrobić to wszystko, kiedy się spieszymy i jesteśmy zdenerwowani. Trzeba powtarzać to ciągle, wiele razy na różne sposoby. Założę się, że po kilku takich polowaniach to staje się takie, jak by to powiedzieć… automatyczne. Nie trzeba się martwić, jak dostać się w jakieś miejsce. Ręce i palce wiedzą już, co robić, i po prostu to robią. – To się nazywa „pamięć mięśniowa”, panie Hewlett, i tak, to doskonała odpowiedź. To bardzo dobrze świadczy o wciąż jeszcze mokrym asystencie, kiedy po półtorej godziny ciężkiej pracy rozumie, po co ją wykonał. Nie martw się, następny raz nie zdarzy się prędko. – Chorąży uśmiechnął się. – Robimy wiele rzeczy, by nauczyć was pracy na okręcie w czasie, gdy jesteście jeszcze asystentami pokładowymi. To jeden z powodów, dla których dostajecie tak wiele i tak szybko zmieniających się zadań w różnych częściach okrętu. Chodzi o to, abyście zostali wprowadzeni w pracę każdego wydziału, zobaczyli, co się tam robi, kto to robi. To także powód,

dla którego przydzielani jesteście do jednego z zespołów naprawczych na dwie wachty w tygodniu: nie tylko po to, by podawać im klucze i przyświecać latarką w poszukiwaniu upuszczonej nakrętki, ale także po to, by im towarzyszyć, gdy czołgają się wewnątrz różnego rodzaju kanałów i korytarzy technicznych. Widzicie, co jest pod powierzchnią, pod skórą okrętu. Chcemy, abyście znali go jak wnętrze własnej dłoni, i robimy wiele rzeczy, by tak się stało. Który z panów może mi powiedzieć dlaczego? Czemu chcemy, abyście poznali każdą dziurę i zakamarek, każdą szafkę i wnękę, każdy panel i konsolę? Tanaka wskazał Hewlettowi i Gundersonowi, by usiedli. Wstał kolejny chłopiec. Był to młody przystojniak, o głowę wyższy od pozostałych, z najciemniejszą skórą, jaką Maxowi zdarzyło się widzieć u człowieka. – Panie Koyamba, zechciałby pan rzucić nieco światła na ten problem? – Sir, mój tata jest marine i zawsze powtarza, że marine powinni wiedzieć wszystko o swojej broni. Potrafi ją rozebrać, wyczyścić i złożyć w całkowitej ciemności, bardzo szybko. Mówił także o tym, jak ważne jest znać teren, na którym się walczy. Czy okręt w pewnym sensie nie jest i jednym, i drugim? Zarówno naszą bronią, jak i polem walki? – Doskonale, panie Koyamba. To naprawdę głęboka obserwacja. Znam wielu dorosłych marynarzy, którzy jeszcze tego nie zrozumieli. Ma pan absolutną rację. Ten okręt jest dla was całym wszechświatem. Możemy udać się dziesięć miliardów kilometrów w dowolnym kierunku i nie zobaczyć kawałka skały większego od pana Hewletta, a już na pewno nie planetę, na której jest przyjazna atmosfera i woda. Wasz okręt i wasi koledzy są dla was wszystkim. Okręt jest waszym światem, który zapewnia wam powietrze, wodę i schronienie. Koledzy są waszą rodziną, dającą opiekę, wsparcie, towarzystwo, a nawet miłość. Razem, okręt i koledzy, tworzą wasze rodzinne miasto, w którym są restauracje i rozrywka, szkoła, a nawet szpital. Gdy spotkamy się z Krag, jest waszą bronią. Po abordażu to wasze pole bitwy. Aby robić to, czego się od was oczekuje, musicie dogłębnie poznać okręt. Dokładna znajomość tego okrętu i każdego innego, na którym będziecie kiedyś służyć, może uratować życie wam i waszym kolegom. Podczas abordażu znajomość zakamarków i tajnych przejść pozwala wam oflankować nieprzyjaciela, zajść go od tyłu, otoczyć lub uciec, jeśli sprawy toczą się bardzo niekorzystnie dla was. W razie konieczności możecie się nawet schować na jakiś czas. – Panie chorąży? – to znów był Hewlett. Miał ciągle jakieś pytania. Prawie tak jak Park. – Tak, panie Hewlett? – Od jednego ze starszych asystentów słyszałem historię o tym, jak pewien asystent ukrywał się przed Krag przez wiele dni, gdy jego okręt wpadł im w łapy. Udawało mu się ich przechytrzyć. To tylko legenda, prawda? Nikomu nie udałoby się ukrywać tak długo, zgadza się? Tanaka znalazł się w kłopotliwym położeniu. Z jednej strony, nie znał swojego kapitana na tyle dobrze, by wiedzieć, czy jego przeżycia na „San Jacinto” są właściwym tematem do dyskusji z młodszymi asystentami. Z drugiej jednak, obowiązywało go święte, niepisane prawo, nakazujące trenerowi być zawsze szczerym w stosunku do podkomendnych. Nie tylko nie można było kłamać, należało być naprawdę szczerym, nie wolno było wprowadzać ich w błąd w jakikolwiek sposób. Tanaka miał więc wybór: albo milczeć na ten temat, jak by można się tego spodziewać w organizacji dzielącej się informacjami na zasadzie „niezbędnego minimum”, albo odezwać się, ale wtedy każde wypowiedziane słowo musiało być uczciwe i zgodne z prawdą. Młodzi ludzie musieli mieć choć jeden dorosły autorytet, co do którego uczciwości mieli stuprocentową pewność. Marynarka zdawała sobie z tego sprawę i dawała im kogoś takiego. Dlatego asystenci wiedzieli, że od swojego trenera usłyszą wyłącznie prawdę. W tej sytuacji istniała tylko jedna możliwość. Na wielu światach nadal grało się w futbol amerykański i ludzie nie zapomnieli jeszcze znaczenia terminu „wykop z powietrza”. – Panie kapitanie, może pan będzie w stanie udzielić lepszej odpowiedzi niż ja. No cóż, Bram twierdził, że Max powinien zacząć mówić o swoich przeżyciach, prawda? Mentalnie wylał więc kilka galonów środka owadobójczego na motyle, które zalęgły się nagle w jego żołądku, i powoli wstał. – To nie jest plotka, panie Hewlett. – Głęboki oddech. Trzeba to zrobić zdecydowanie. – Krążownik USS „San Jacinto” został przejęty przez Krag. Zapisy wskazują, że aktywny opór ustał o godzinie trzynastej czterdzieści dwie dziesiątego września dwa tysiące dwieście

dziewięćdziesiątego szóstego roku. Na pokładzie okrętu było czterysta czterdzieści sześć osób. Czterystu dwudziestu jeden marynarzy oddało życie w obronie okrętu. Dwudziestu czterech dostało się do niewoli. Większość z nich została później zabita, wszyscy byli torturowani. Pozostał tylko jeden, asystent pokładowy, który wykonując rozkazy Kwoki, schował się, gdy okręt został przejęty. Później udawało mu się uniknąć schwytania. Zwodził Krag w szybach, kanałach przewodowych, przestrzeniach pomiędzy fałszywymi sufitami a grodziami, pustych szafkach narzędziowych, przestrzeniach powstałych w wyniku modernizacji sprzętu i innych miejscach, które poznał jako asystent pokładowy, a o których Krag nie mieli pojęcia. Wodę pił ze zbiorników wyrównawczych. Żywność kradł, posuwając się nawet do uruchamiania fałszywych alarmów, a kiedy Krag biegli na stanowiska, zabierał im jedzenie z talerzy. Ukrywał się dwadzieścia sześć dni. Szóstego października o godzinie siedemnastej pięćdziesiąt siedem „San Jacinto” wpadł w pułapkę zastawioną przez małą grupę bojową pod dowództwem komodora, obecnie admirała floty, Charlesa L. Middletona. Asystent i dwóch innych członków załogi, szef służby zdrowia i oficer łączności, zostali uratowani. A był jeszcze kot, stary Sam Houston. Krag jego także nigdy nie złapali. Przeżył jeszcze kilka lat, nigdy nie opuszczając okrętu. – Ale, sir – to znów był Hewlett. Zadawał tyle pytań, co przeciętna klasa asów. – A co z asystentem? Prawie wszyscy jego koledzy z okrętu zostali zabici. Jego przyjaciele. Kwoka. Dowódca. A szczurzomordzi ganiali go prawie miesiąc. Czy nie ma poczucia winy za to, że żyje, podczas gdy oni zginęli? Czy nie czuje zagrożenia? Co się z nim stało? Ma się dobrze? Max spojrzał w twarze asów, wszystkie pełne zainteresowania, niecierpliwości i obaw o młodego chłopca, którego, z tego, co wiedzieli, nigdy nie spotkali. Jednak dla tych asystentów pokładowych ten chłopiec był bratem, kimś, kto tak jak oni nosił niebieski kombinezon, rozwieszał hamak w małym pokoiku razem z sześcioma kumplami, chodził na polowanie na jaja wielkanocne, na śniadanie jadł mielonkę, mielonkę, jaja, mielonkę i mielonkę, i instruowany był przez Kwokę, jak używać kordzika, jak gasić ogień i łatać wyrwy w kadłubie. Max pamiętał przerażenie malujące się na twarzach młodzieńców, gdy opowiadał o tym, co przeżył, nawet pomimo tego, że opowiedział to w najbardziej kliniczny i bezkrwawy sposób. Ujrzeli tylko ułamek tego, co przeżył przez dwadzieścia sześć dni, a oni i tak uznali to za niewyobrażalnie straszne. Max prawie dwadzieścia lat spędził na wmawianiu sobie, że to, przez co przeszedł, nie było takie złe, że to tylko trochę więcej niż złe wspomnienia. Raz za razem przekonywał siebie samego, że mieściło się to w granicach normalnych przeżyć, jakich doświadczają ludzie, którzy mieli do czynienia z Krag podczas długich lat strasznej, destrukcyjnej wojny. To wszystko było kłamstwem. Budowla samozakłamania, którą Max stawiał uważnie przez większą część swojego życia, runęła w ułamku sekundy. Przez lata wmawiał sobie jedno, a teraz te twarze twierdziły coś zupełnie innego. Te twarze powiedziały mu z siłą, której nie dało się zamknąć w słowach, że było aż tak źle. W jednej chwili przekonały go do tego, co Ibrahim Sahin próbował powiedzieć mu przez ostatnie miesiące: że wypiera z siebie to, jak te dwadzieścia sześć dni straszliwie okaleczyło jego duszę. Twarze asystentów były jak lustro, pozwalające mu zobaczyć ten czas nie z perspektywy mężczyzny, którym stał się później, lecz z perspektywy chłopca. Dla tych młodzieńców to, co przeżył, stanowiło tak niewyobrażalny horror, że oczywistymi wydawały się im jakieś skutki. I mieli rację. Teraz to wiedział. Wiedział naprawdę. Z wiedzą przyszła siła. Komodor Middleton uwielbiał cytować Sun Tzu. Jeden z jego ulubionych cytatów brzmiał: „Znaj siebie i przeciwnika, a wygrasz tysiąc bitew”. Przez cały ten czas Max nie znał przeciwnika, z którym walczył. Uważał, że jego wróg jest słaby i niekonsekwentny. Błąd. Jego wróg był potężny i straszny – potworny traumatyczny lęk, zostawiający blizny, które dotąd lekceważył. Teraz wiedział. A gdy już wiedział, mógł walczyć efektywnie. Teraz mógł wygrać. Wszystko to przebiegło mu przez głowę w ciągu mniej niż pięciu sekund. Asystenci chcieli wiedzieć, co stało się z chłopcem. Czy ma się dobrze? No cóż. A ma się? – Panowie, pozwólcie, że was zapytam. Jak waszym zdaniem sobie radzę? Daję radę? Kilka sekund zajęło chłopcom zrozumienie znaczenia tych pytań. Gdy to pojęli, szok był niemal namacalny. Ich twarze wyrażały zdziwienie, zachwyt, zaskoczenie i grozę. Hewlett był

pierwszym, który zdołał wyrazić myśli wszystkich. – Sir… tym asystentem… z opowiadań… był pan? – Tak, panie Hewlett. To byłem ja. W pomieszczeniu nastała ciężka cisza, gdy umysły asystentów analizowały to, czego się przed chwilą dowiedziały, łącząc informacje o słynnym asystencie pokładowym z tym, co słyszeli na temat kapitana lub sami zaobserwowali. Na początku wydawało się niemożliwe, by mężczyzna, który od kilku miesięcy dowodził okrętem, był tym samym, dorosłym teraz, chłopcem. Jednak później cechy chłopca z legendy i cechy, którymi odznaczał się kapitan, a które powoli zaczynały obrastać legendą na „Cumberlandzie”, zaczęły do siebie pasować. Nieustępliwość. Odwaga. Pomysłowość. Krnąbrność. Niegodzenie się z przegraną. To wszystko miało teraz sens. Nie tylko stawało się możliwe, żeby ten mężczyzna był tym chłopcem, który dorósł. Niemożliwe było, by okazał się kimkolwiek innym. Hewlett, który jako jedyny w tym momencie stał, pod wpływem nagłego impulsu, którego nigdy później nie potrafił wytłumaczyć, stanął w postawie zasadniczej i zasalutował. Cokolwiek nim powodowało, odczuwane było także przez pozostałych chłopców. Jak jeden mąż poderwali się, stanęli na baczność tak idealnie, jak nigdy dotąd w swoim życiu, i zasalutowali. Próbując zignorować kluchę, która formowała się w jego krtani, Max odpowiedział salutem z wyszukaną precyzją. – Dziękuję, panowie – zdołał powiedzieć, maskując silne emocje, a w każdym razie większość z nich. – Wygląda na to, że całkiem nieźle daję sobie radę. Uśmiechnął się ciepło do słuchaczy. Nie było nic więcej do powiedzenia ani do zrobienia, oprócz jednej rzeczy, z której zdawał sobie sprawę każdy rozsądny lider. – Proszę kontynuować, panie chorąży. Max zaczął odwracać się w stronę włazu. Zanim wykonał pełny zwrot, Tanaka zdążył powiedzieć: – Dziękuję, panie kapitanie. I także zasalutował. Max odpowiedział i wyszedł. Obaj wiedzieli, że żaden regulamin nie wymagał honorów w takiej sytuacji. Obaj nie zastanawiali się ani ułamka sekundy. Max wrócił do swojej kwatery. Raporty logistyczne nadal tam na niego czekały. Potrząsnął głową. Wydarzyło się właśnie coś ważnego. Coś się zmieniło. Czuł się inaczej. Część ciężaru, który przygniatał go od lat, gdzieś znikła. Nie całość. Nawet nie większość. Ale część. W jednym z zakątków jego duszy, w którym dotąd panował strach i ból, teraz nastał spokój. To było miłe uczucie. Bardzo miłe.

ROZDZIAŁ 8

Godzina 00.37 Z, 21 marca 2315 Środkowa wachta, zwana także wachtą cmentarną (określenie, za którym Marynarka ze zrozumiałych przyczyn nie przepadała), była najmniej lubianą służbą. Zaczynała się o północy i trwała do czwartej. W tym okresie ludzki cykl dobowy, zarządzający intelektem, siłą, odpornością i czujnością, ustawia wszystkie te cechy na najniższym poziomie. Doskonale znane statystyki Marynarki pokazywały, że na środkowej wachcie spożywano największe ilości kawy i słodkich przekąsek. To właśnie wtedy załoga popełniała najwięcej obowiązkowo logowanych rozbieżności, którym to terminem określano błędy i przeoczenia na tyle ważne, że musiały zostać odnotowane przez kierującego wydziałem. Nie przypadkiem także na ten czas przypadała największa liczba zgonów niezwiązanych z prowadzeniem działań bojowych. Kosmos był niebezpiecznym miejscem, a wysokoenergetyczne systemy i trujące materiały dopełniały obrazu, tak więc istniały setki sposobów na to, by zginąć na okręcie wojennym, z których bardzo wiele wcale nie wymagało kontaktu z nieprzyjacielem, a jedynie momentu nieuwagi lub banalnego błędu. Ta środkowa wachta miała okazać się trudniejsza niż zwykle. Dziś był pierwszy dzień „treningu dowodzenia”, nakazanego przez kapitana ludziom, których prywatnie nazwał Słodką Siedemnastką. Gdy trzydzieści siedem minut wcześniej zakończyła się pierwsza wachta i pięciu z owej siedemnastki zeszło ze służby, nie pojawiło się na niej siedmiu kolejnych. Co więcej, zgodnie z nowym rozkazem nikt z wymienionych nie miał prawa odpowiadać na żadne pytania, rozwiązywać żadnych problemów czy wyjaśniać, jak usuwać drobne usterki, które powinny zostać naprawione na miejscu, bez wzywania techników. Teoria kapitana była prosta i, przynajmniej w opinii Sahina, genialna. Raz na trzy dni pozostałych stu dziewięćdziesięciu ośmiu oficerów, podoficerów, marynarzy i asystentów musiało nauczyć się prowadzić okręt bez pomocy Słodkiej Siedemnastki. A w pozostałe dwa dni wkład Siedemnastki w pracę okrętu ograniczony miał zostać do tego, co można było zrobić podczas trwania wachty. To z kolei miało zmusić pozostałych członków załogi jeśli nie do stanięcia na własnych nogach, to przynajmniej do używania grupy sprawniejszych kolegów jako laski, a nie wózka inwalidzkiego. Nikt w tylnym pokoju sensorów (lub pokoju wsparcia BCI) nie miał pojęcia, co ani po co robił kapitan. To w tym pomieszczeniu około dwudziestu ludzi monitorowało dane napływające z sieci czujników, których „Cumberland” używał do sprawdzania otoczenia, lokalizacji przeciwników w celu ich zniszczenia lub uniknięcia, nadzorowało pracę urządzeń, a także wspomagało oficera w BCI w zadaniach, jakie wyznaczał mu człowiek siedzący na Wielkim Fotelu. To także w tym pokoju plany kapitana po raz pierwszy zderzyły się z rzeczywistością. – Panie chorąży Klesh, komputer mówi mi, że mam drgania na ALDK – oznajmił starszy marynarz James Smith, nazywany Greenlee, od jego ojczystej planety. Ten pseudonim odróżniał go od dwóch innych Jamesów Smithów, którzy także byli członkami załogi. Pochodzący ze Świata Polskiego chorąży marynarki Tadeusz Kleszczyński, do którego zwracał się marynarz, był najstarszy stopniem w wydziale pod nieobecność należącego do Słodkiej Siedemnastki podporucznika Harbaugh. Klesh był czwartym w kolejności podoficerem na pokładzie. Chorąży wstał od swojego stanowiska i podszedł do konsoli Greenlee. Patrząc przez ramię marynarza, mógł zobaczyć migające powiadomienie: „Algorytm lokalnej detekcji kompresyjnej wskazuje prawdopodobną obecność innego pola kompresyjnego w promieniu trzech lat świetlnych”. Gdy inny okręt używał napędu kompresyjnego w odległości kilku lat świetlnych, nadświetlne zakłócenia propagowane w czasoprzestrzeni oddziaływały na własne pole kompresyjne

„Cumberlanda”. Choć oddziaływanie to, ze względu na mnogość wielu innych fluktuacji, nie było widoczne na żadnych wyświetlaczach, komputer posiadał algorytm, pozwalający mu wykryć stałe wahania w przypadkowym tle. Tym razem komputer wykrył właśnie coś takiego. – Jesteś w stanie to zlokalizować? – Niestety nie. Zapytałem komputer o kierunek, ale nie dostałem odpowiedzi. – I co to oznacza? – Nie wiem, panie chorąży. Na mojej wachcie nigdy nie zdarzyło się wykrycie czegokolwiek przez algorytm, z którym nie potrafili dać sobie rady porucznik Goldman lub porucznik Harbaugh. – W porządku, jeśli nie możesz oprzeć się na doświadczeniu, wróć do teorii. Pomyśl o tym, jak pracuje system. W jaki sposób algorytm wypracowuje informacje o kierunku? W jakich przypadkach nie będzie w stanie wykonać tego typu obliczeń? Chorąży był specjalistą od sprzętu i napraw, a nie interpretacji odczytów, ale podczas dwudziestu dwóch lat służby w pokoju wsparcia sensorów na ośmiu różnych okrętach nie trzymał paluchów w uszach. – Wstępna detekcja opiera się jedynie na zaburzeniu. Kierunek odczytywany jest na podstawie zmiany fazy naszego własnego pola w czasie. Istnieją konkretne wzory, powiązane z różnymi zmianami kierunków. A komputer używa tych zmian do analizy ruchu celu. Najpierw ustalając kierunek, a potem odległość. – W porządku. A kiedy ten system nie jest w stanie udzielić żadnej sensownej odpowiedzi? – Och, już łapię. Musiałaby nastąpić zmiana kierunku, aby go odczytać. – Dobrze. A teraz pomyśl o podstawowej geometrii taktycznej. Jakie są trzy sytuacje, kiedy poruszający się okręt nie wykazuje żadnych zmian kierunku? – Jeden: kontakt dokładnie przed dziobem. Dwa: kontakt dokładnie za rufą. Trzy: kontakt na kursie kongruentnym, ten sam kurs, ta sama prędkość. – Właśnie. Teraz musimy kogoś powiadomić. Daj znać naszemu oficerowi w BCI, co wykryliśmy, i udziel mu rekomendacji. Powiedz mi, Greenlee, co dokładnie wykryliśmy? – Algorytm lokalnej detekcji kompresyjnej wykrył obiekt poruszający się z prędkością nadświetlną bez zmian kursu, nieustalony dystans. – Zgadza się. Jakie dajemy rekomendacje? – Przepraszam, panie chorąży, ale nie wiem. – Ktoś inny wie? Nie rozmawiamy tutaj o n-wymiarowej mechanice topologicznej. To wy jesteście gośćmi, którzy potrafią odczytać linie emisji w spektrum napędu, dla mnie to tylko zygzaczki. Powinniście wymyślić, co trzeba, opierając się na prostej geometrii. Rękę podniósł młody mat. – Hej, Onizuka, tu nie podnosimy ręki. Mów po prostu. „Mówienie po prostu” nie było najłatwiejszą rzeczą dla Onizuki, ale przełknął ślinę i powiedział: – Pozbyć się wieloznaczności, sir. Klesh powstrzymał się od uśmiechu i pokiwał głową. – A jak możemy to zrobić? – Obrać nowy kurs, dziewięćdziesiąt stopni od obecnego w dowolnym kierunku. Nieważne, czy cel jest przed dziobem, za rufą czy na kursie kongruentnym. Jeśli nie dostosuje natychmiast swojego kursu do naszego, nawet jeśli skierujemy się w jego stronę, to i tak za chwilę odczytamy zmianę kierunku. – Centralna dziesiątka, panie Onizuka. Greenlee, obserwuj teraz uważnie swoją konsolę, ponieważ BCI będzie chciało cholernie szybko wiedzieć, co stało się po naszej zmianie kursu, jeśli zdecydują się to zrobić. W porządku, wygląda, że to ja powinienem ich powiadomić. Chorąży podszedł do swojej konsoli, ściągnął obraz, na który patrzył Greenlee, przesłał go na stanowisko sensorów w BCI, a następnie wdusił pomarańczowy przycisk, znajdujący się między zielonym a czerwonym. Na konsoli sensorów w BCI, przy której wachtę pełnił podporucznik Hobbs, lampka status pw zmieniła kolor z zielonego na pomarańczowy, nakazując oficerowi zrobić dwie rzeczy. Po pierwsze, powinien spojrzeć na wyświetlacz PW, który zawsze pokazywał to, co zdaniem

kolegów z pokoju wsparcia powinien wiedzieć oficer w BCI, a w tym momencie był to odczyt z ALDK. Po drugie, człowiek z BCI powinien skomunikować się z pokojem wsparcia. Było na to wiele sposobów, ale po zapaleniu się pomarańczowej lampki najczęściej używało się łącza głosowego. To oficer w BCI powinien zainicjować rozmowę, gdyż w momencie otrzymania sygnału mógł właśnie rozmawiać z kapitanem i nie należało mu wtedy przeszkadzać. Hobbs otworzył łącze i odezwał się cicho: – PW sensor, BCI sensor. Wywołaj rozmówcę i zidentyfikuj się. W razie pomyłki przy wyborze kanału mogło się okazać, że oficer rozmawia właśnie z szefem kuchni. – PW sensor, tu Klesh. – O co chodzi, Klesh? – Mamy lokalną detekcję kompresyjną nadświetlnego celu poruszającego się na napędzie kompresyjnym, bez zmiany kierunku, nieustalony dystans. Rekomenduję zmianę kursu delta dziewięć-zero w dowolnym kierunku w celu pozbycia się wieloznaczności. – Zrozumiałem. Podłącz się do głównego kanału głosowego, wtedy będziesz wiedział, co robimy. Jeśli zmienimy kurs, trzeba będzie uważnie obserwować detektor. Chcemy złapać lokalizację Alfa Sierra Alfa Papa[12]. Nie chcemy wpaść na tego gościa. – Jasne. Będziemy mieć na to oko. – Dzięki. BCI koniec. Hobbs przyjrzał się obrazowi na monitorze. Sprawdził dane i skany. Uznał, że powiadomienie jest zasadne. Dobry oficer BCI był nie tylko papugą, powtarzającą to, co przekaże mu jego pokój wsparcia. Dokonywał oceny i weryfikacji wezwania, zanim ogłosił to w BCI, zgodnie ze starą zasadą „jesteś odpowiedzialny za to, co powiesz”. To on ponosił odpowiedzialność. Obwinianie pokoju wsparcia było nie tylko grzechem głównym, ale także najlepszym sposobem na zrażenie do siebie ludzi, na których lojalności powinno mu najbardziej zależeć. Było to także coś, co skiper często krytykował w ocenach kadrowych. – Oficer dyżurny – powiedział. W środku nocy, w momencie, kiedy okręt szedł na napędach kompresyjnych głęboko w przestrzeni i z dala od wszelkich systemów gwiezdnych, ani dowódca, ani ZDO nie byli obecni w BCI. Dowodzenie okrętem spoczywało na oficerze dyżurnym, którą to służbę obejmowali wszyscy oficerowie na okręcie z wyjątkiem dowódcy, zastępcy, szefa służby technicznej, szefa służby zdrowia i dowódcy pododdziału marines. Pierwszych trzech było zbyt zajętych, pozostali dwaj nie posiadali wystarczającej wiedzy do prowadzenia okrętu. Podczas tej wachty oficerem dyżurnym był podporucznik Levy. Był to pierwszy raz, kiedy pełnił służbę OD. Tak więc, gdy Hobbs poprosił o jego uwagę, pan Levy miał dokładnie czterdzieści jeden minut i dziewiętnaście sekund doświadczenia na Wielkim Fotelu. – Tak, panie Hobbs. – Mamy lokalną detekcję kompresyjną nadświetlnego celu poruszającego się na napędzie kompresyjnym bez zmiany kierunku, nieustalony dystans. Rekomenduję zmianę kursu o dziewięćdziesiąt stopni w dowolnym kierunku w celu pozbycia się wieloznaczności. – Dziękuję. Rozpoznanie, czy mamy powiadomienie o jakimś naszym okręcie podróżującym z nadświetlną w promieniu trzech lat świetlnych? Oficer rozpoznawczy powinien wiedzieć, co robią własne siły, tak samo jak to, co robi nieprzyjaciel. Najlepiej by było, gdyby rozpoznawczy wiedział wszystko o wszystkich. – Nie, sir. Z wyjątkiem nas to powinien być pusty subsektor – odpowiedział starszy bosman Rhinelander, pełniący wachtę na tym stanowisku. Cholera. Kapitan nakazał trzymanie kursu i prędkości, ale nie przewidział wejścia w kontakt z nieprzyjacielem. Na szczęście regulamin opisywał taką sytuację. – Manewry, zmniejszyć prędkość do ośmiuset c. Zmiana kursu, ujemne z, dziewięć-zero stopni. Niech to będzie ostra delta, ale żebyście nic nie nadwyrężyli. Chorąży Lugatsch potwierdził rozkaz i wydał polecenie zmniejszenia prędkości człowiekowi od napędów, a obsługującemu wznos nakazał szybki zwrot o dziewięćdziesiąt stopni „w dół”. Nadszedł czas na interesującą część. Levy wybrał kanał głosowy i wcisnął powiadamianie.

Kilka sekund później odezwał się głos: – Skiper – w jakiś sposób dowódcy udało się w tym jednym słowie zawrzeć dodatkowe znaczenie: „Słucham, ale lepiej niech to będzie coś ważnego”. – Skiper, tu Levy z BCI. Złapaliśmy nadświetlny cel, bez zmiany kierunku, za pomocą lokalnego algorytmu kompresyjnego. Czekając na dalsze pana polecenia, nakazałem zmniejszenie prędkości do ośmiuset c i ujemne z o dziewięćdziesiąt stopni. Jesteśmy na nowym kursie i w ciągu kilku minut powinniśmy mieć coś od sensorów. Rozkazy, sir? – Dobra robota, panie Levy. Trzymać kurs. Już idę. Skiper, koniec. Levy był zaciekawiony. Spojrzał na chronometr. Od „skiper, koniec” do momentu, w którym dowódca pojawił się w wejściu do BCI, upłynęła minuta i czterdzieści siedem sekund. Gdy tylko kapitan wszedł, Levy wstał z Wielkiego Fotela i usuwając się w lewo, znalazł się pomiędzy konsolą dowódcy i komodora. – Przejmuję BCI – powiedział Max, gdy usiadł na swoim miejscu. – Oddaję BCI – potwierdził Levy. Następnie zwrócił się do najbliższego mikrofonu ogólnego: – Komputer, odnotuj, że oficer dyżurny przekazał kontrolę nad BCI dowódcy o godzinie zero czterdzieści sześć. – Kontrola nad BCI przekazana dowódcy, godzina zero czterdzieści sześć. Odnotowano – oznajmił komputer głosem seksownej dziewczyny. Przepisy były jasne. Kontrolę nad BCI sprawowała tylko i wyłącznie jedna osoba i nigdy nie mogło być wątpliwości, kto to jest. Każda zmiana była ogłaszana, a czas dokładnie zapisywany. Zgodnie ze starym żartem, jeśli cokolwiek zdarzyłoby się z okrętem, a człowiek sprawujący kontrolę przeżyłby to, powinien zostać rozstrzelany. A Marynarka chciała rozstrzelać właściwego człowieka. – Status. – Sir, kurs zero-cztery-trzy przerwa dwa-pięć-osiem, prędkość osiemset c – zameldował Levy. – Nadal czekamy na dane z sensorów po zmianie kursu. Okręt jest w stanie niebieskim. Wszystkie systemy w normie. Stan niebieski był drugim z kolei stanem gotowości, licząc od najniższego. Najniższy był zielony. Max nigdy nie wprowadzał stanu zielonego, chyba że okręt znajdował się w dobrze strzeżonym rejonie tyłowym, najlepiej w okolicy lotniskowca i kilku pancerników, i to też tylko wtedy, gdy ufał kapitanom lotniskowca i pancerników. Gdy jest się dowódcą okrętu wojennego, nikt nie pyta, czy człowiek jest paranoikiem, tylko czy jest wystarczającym paranoikiem. Teraz to Max miał kłopot. Ze względu na rozkaz dotyczący Słodkiej Siedemnastki każdy wydział pracował bez swoich najlepszych ludzi. Co więcej, druga wachta drugiego dnia trzymana była przez białą wachtę, najsłabszą z całej trójki. Max mógł rozwiązać problem, ogłaszając alarm, co wybudziłoby Siedemnastkę i przywołało wszystkich do stacji roboczych. To znaczyłoby, że przy każdej stacji znalazłby się najlepszy człowiek, mając u swego boku niewiele gorszego do pomocy. Ale to zrujnowałoby całe przedsięwzięcie. Ci ludzie, nawet najgorzej wyszkoleni, powinni zacząć spełniać standardowe wymagania. Powinni zacząć chodzić o własnych siłach. Powinni zacząć sobie radzić właśnie w tym momencie. Levy podniósł się i skierował ku swojej konsoli. – A pan gdzie się wybiera, panie Levy? – Hmm, do mojej stacji roboczej, panie kapitanie. – Mais non. Nie puszczę pana tak łatwo z haczyka, młody człowieku. Jest pan oficerem dyżurnym, a to znaczy, że podczas trwania tej wachty pozostaje pan członkiem kadry dowódczej jednostki. Aż do momentu, kiedy wezwę tu pana DeCostę, jest pan moim ZDO. A teraz proszę zająć swoje miejsce. – Aye, sir. Levy usiadł przy konsoli zastępcy, odpalił ją i wyprowadził ze stanu czuwania do pełnej gotowości, szybko i zręcznie operując na panelu kontrolnym. Najwyraźniej pan Levy spędził sporo czasu przy symulatorze konsoli dowódczej, przygotowując się do swej pierwszej nocy na Wielkim Fotelu. Dobrze to o nim świadczyło. Max rzucił okiem na to, co robi Hobbs przy sensorach. Prowadził ożywioną dyskusję ze swoim pokojem wsparcia, szybko ściągając wykresy, które wyglądały jak wygenerowane przez

komputer hipotezy ruchu celu i odczytów kompresyjnych, próbując znaleźć jakąś prawidłowość. Zwykle robił to komputer bez interwencji człowieka. Gdyby na fotelu siedział Kasparow, a pan Harbaugh kierował pokojem wsparcia, Max nawet nie pomyślałby o interwencji. Ale Kasparow właśnie zszedł ze służby, a Harbaugh należał do Siedemnastki, mogło się więc zdarzyć wszystko. Max powinien już coś usłyszeć od sensorów, przynajmniej kierunek i rekomendację, co należy zrobić, by zlokalizować cel. Spojrzał ponownie na Hobbsa. Nic. Max uczynił więc coś, czego nie robił, odkąd objął dowodzenie na „Cumberlandzie”. Włączył podgląd. Stacja dowódcy miała możliwość monitorowania każdego sygnału danych lub głosowego na okręcie. Poprzednik Maxa najwyraźniej spędzał większość czasu, robiąc właśnie to, skonfigurował więc obie konsole tak, że było to bardzo łatwe. Max nienawidził mikromenadżmentu, ale miał wrażenie, że goście od sensorów utknęli na czymś. Ściągnął dane, którymi pokój wsparcia dzielił się z Hobbsem. Zauważył, że wczytują się w nieobrobione dane, zamiast sprawdzić, co zrobi z nimi komputer. Czyste dane, nawet częściowo przetworzone, były zbyt rozbudowane i pełne wariancji losowych, by mogły zostać zinterpretowane przez istotę ludzką. To nie miało sensu. W tym momencie Max zobaczył, co generuje komputer, i zrozumiał, czemu ludzie z sensorów mają kłopot. Komputer wyświetlał nonsensy. Czyste śmieci. W jednej minucie hipotetyzował, że cel jest nieprawdopodobnie szeroki – dwieście siedemdziesiąt dwa kilometry i pięćset trzydzieści metrów – co dawało rozmiary całkiem zauważalnego księżyca, a w chwilę później sugerował, że śledzi zygzakowanie przy niewyobrażalnych prędkościach, zmiany kursu, które powinny każdy okręt rozerwać na strzępy. Zygzakowanie to tworzyło dwie równoległe do siebie linie, oddalone o dwieście siedemdziesiąt dwa kilometry i pięćset trzydzieści metrów, podążające poprzednim kursem „Cumberlanda”. To były bzdury. Komputer oszalał. Nie. Stop. Komputery nie szaleją. Ludzie wprowadzają im szalone dane. Trzeba znaleźć śmieci. Ściągnął kilka ekranów diagnostycznych. Sensory, które sprawdzały granicę między przestrzenią skompresowaną a normalną, działały jak należy. Ale dane, zanim docierały do komputera, przechodziły przez wiele miejsc. Max szybko sprawdził ścieżkę sygnału przez procesory pośrednie – nigdzie nie widać było utraty sygnału między wejściem a wyjściem, wszystkie procesory przeszły test diagnostyczny. Coś musiało mu umknąć. Na jakiej podstawie komputer wyciągał wnioski? Dane pochodziły z sensorów. To musiało być prawidłowe. Następnie był algorytm, który obrabiał dane. Ten sprawdzało Biuro Informatyczne Marynarki miliony razy we wszelkich możliwych warunkach. On także musiał działać poprawnie. A to pozostawiło kilka zupełnie trywialnych ustawień wprowadzanych przez operatora. Błąd musiał tkwić tutaj. Ale gdzie? Minęły cztery lata od czasu, gdy Max pracował przy sensorach, a ta wersja systemu była nowsza. Nie miał pojęcia. Czas zacząć gadać. – Hobbs, widzę, że macie jakieś kłopoty, więc patrzyłem wam trochę przez ramię. Próbuję pomóc. – Lekko się zmieszał, wiedząc, że przyznaje się do pewnego przekroczenia niepisanych reguł, które sam ustalił. Fakt, że na okręcie skiper był pierwszy po Bogu, nie oznaczał, że miał mieszać się we wszystko. Hobbs szybko pokiwał głową, przyznając, że problem nieco go przerasta i chętnie przyjmie pomoc. – Widzę, co robicie, ale jesteście na fałszywej ścieżce. Nie uda wam się zinterpretować kontaktu przy samodzielnej analizie danych. Musimy dojść do tego, co dzieje się z systemem, aby dostać jakiś sensowny wynik. Może coś jest nie tak w ustawieniach operatora. System operacyjny zmienił się od czasu, kiedy ostatnio siedziałem za konsolą. Co wprowadzane jest przez operatora? Max zobaczył konsternację na twarzy oficera, zanim ten zebrał się na odwagę, by powiedzieć, że nie wie. Oszczędził mu kłopotu. Przekonał się przynajmniej, że podwładny nie myślał nawet o wprowadzaniu go w błąd. – W porządku, nie może pan wiedzieć wszystkiego, Hobbs. – Max uruchomił połączenie z pokojem wsparcia. – Tu skiper. Kto siedzi przy detektorze kompresyjnym? – Tu Greenlee, sir. – Greenlee? A, tak. Jesteś jedynym z moich trzech Jamesów Smithów, który nie jest Jamesem

Edwinem Smithem, i pochodzisz z Greenlee. W porządku, panie Greenlee, musimy to rozgryźć, zanim cel odwali robotę za nas. Jakie są wprowadzenia operatora w tym cacku? Problem musi leżeć gdzieś tutaj. – Nie mam pojęcia gdzie, sir – odparł Greenlee. – Tu nie ma zbyt wiele wprowadzeń. System w większości polega na odczytach z czujników. Wprowadziłem kalibrację z ostatniej diagnostyki. Nasza prędkość wprowadzana jest automatycznie. Tak czy inaczej, sprawdziłem ją. Było tysiąc dziewięćset sześćdziesiąt c, teraz jest osiemset c. Z jakiegoś powodu muszę ręcznie wprowadzić nachylenie pola kompresji. Sprawdziłem to dwukrotnie, a po mnie jeszcze chorąży Klesh. Jest w porządku. To nie jest tak, jak w starym systemie Mark XXIV, gdzie trzeba było określić liczbę kontaktów. System przeprowadza wielokrotne obliczenia i sprawdza liczbę kontaktów, które pasują do danych. Wprowadzenia operatora są zbyt łatwe, by je spieprzyć, nawet jeśli robi to ktoś tak zielony jak ja. – Przeprowadziłem kilka testów systemu i wszystko grało – powiedział Max. – Wy też to zrobiliście, prawda? Zarówno Greenlee, jak i Klesh potwierdzili. – Czy ten system ma możliwość generowania swojego własnego obrazu kontaktu w uzupełnieniu do danych przesyłanych do operacyjnego? – Tak, sir, ale nie korzystamy z tego zbyt często. Wyświetlacz taktyczny ma większe możliwości. – Rozumiem. Tak czy inaczej, ściągnij to. Może to pozwoli nam lepiej zrozumieć, co robi system i czemu algorytm interpretacyjny jest taki zakręcony. Greenlee wprowadził kilka komend i główny wyświetlacz 3D w pokoju wsparcia oraz wyświetlacz w BCI zgasły. Po kilku sekundach zaczęły pokazywać nowe dane. Najpierw ukazała się siatka współrzędnych, cieniutkie niebieskie linie, dzielące sześcian na setki mniejszych sześcianików. Następnie w centrum pojawiła się niebieska kropka, reprezentująca „Cumberlanda”. W końcu system wyświetlił zieloną rozmazaną plamę oznaczającą kontakt. – Panie Greenlee, czemu system wyświetla cel tak niewyraźnie? – zapytał Max. – Sir, obraz z systemu to potencjalny obszar – odparł Greenlee. – Cel znajduje się gdzieś wewnątrz. Rejon najbardziej prawdopodobny jest najciemniejszy i rozjaśnia się wraz ze zmniejszaniem się prawdopodobieństwa. – No dobrze. Zobaczmy to teraz w większej skali. Proszę się nie przejmować utrzymywaniem obrazu „Cumberlanda”. Chłopaki z nawigacji wiedzą, gdzie jesteśmy. To stwierdzenie wzbudziło mały pomruk zadowolenia. Choć okręt poruszał się w przestrzeni międzygwiezdnej kilkaset razy szybciej niż światło, nawigatorzy byli dumni z tego, że potrafią określić jego położenie z dokładnością do kilku metrów. Skala zmieniła się i teraz projekcja celu zajmowała przestrzeń o średnicy około dwóch centymetrów. Klesh spojrzał przez chwilę na wyświetlacz bez większego zainteresowania, a po chwili wrócił do niego wzrokiem, już z większą uwagą. Wstał i podszedł do ekranu. Max w BCI również przyglądał się obrazowi. – To dziwne – powiedział Klesh. – Zdecydowanie tak – potwierdził kapitan. – Nie powinien być taki niewyraźny – zauważył Greenlee. – Poczekajcie chwilę – powiedział podniecony Max – ta projekcja nie jest kulą. Jest rozciągnięta wzdłuż osi x. To elipsoida. Żadna projekcja celu nie powinna być elipsoidą. Chyba że… – Ale, sir – zrozumiał sugestię Greenlee – komputer próbuje znaleźć rozwiązanie dla jednego, dwóch i trzech celów i nadal nie ma odpowiedzi. Nagle Maxowi przyszedł do głowy pewien pomysł. Czy to mogło być aż tak proste? – Panowie, czy gdy robiliście test systemu, to tak jak ja sprawdzaliście siłę sygnału? – spytał. Obaj potwierdzili. To była standardowa procedura. – A może zrobimy test rozdzielczości? – spytał Max. – Wiem, że to nie jest częsty błąd, ale być może dostajemy z komputera śmieci, dlatego że dane dwóch celów nakładają się na siebie i tworzą jeden obraz. Jednak komputer jest za mądry na to, by uznać, że nadświetlny cel ma ponad dwieście kilometrów szerokości albo zygzakuje z ogromną częstotliwością. Włączcie test na wiele celów w dużej rozdzielczości.

Greenlee spojrzał na Klesha niepewnie. Starszy podoficer uśmiechnął się i usiadł obok młodzieńca. – Nie jest to rzecz, którą robimy codziennie. Pokażę ci, jak to trzeba wykonać. Wprowadzanie poleceń testu trwało około pół minuty. – No dobra. Zaczynamy. Zielony napis rozpocząć test migał na ekranie. Klesh kliknął w niego. Po kilku sekundach chrząknął. – Spójrzcie, co znalazłem. Wyświetlacz ukazywał schematyczną drogę sygnału z sensorów do procesora danych. Jeden z punktów migał pomarańczowo. – To procesor warunkowy sygnału – powiedział chorąży, a w jego głosie brzmiały zarówno ulga, jak i irytacja. – Odbiera strumień danych z sensorów, wzmacnia go do poziomu, w którym bez zakłóceń może zostać odczytany przez systemy okrętu, odcina szumy i artefakty, a następnie przesyła go dalej. Ma jakieś uszkodzenie, które powoduje rozmazanie lub osłabienie sygnału. Ta skrzynka zakopana jest głęboko w bebechach okrętu. Wymiana jej zajmie kilka godzin. – Nie mam kilku godzin, chorąży. Potrzebuję wiarygodnego kontaktu już teraz. – Max był kapitanem. Wyznaczanie niemożliwych do wykonania zadań było częścią jego pracy. – Cóż… – Chorąży analizował problem. – System ma ustawienia pomocnicze, kiedy pracuje na procesorze pomocniczym. Nie jest on tak czuły jak główny, ale mamy tu silny kontakt. Powinno wystarczyć. Zwykle włącza się tylko, gdy główny zawiedzie, ale myślę, że jest sposób, by ręcznie wysłać komendę, która wyłączy system główny do czasu, gdy go naprawimy. Na twarzy Maxa pojawił się szeroki uśmiech. – Spróbujcie we z pom. Klesh i Greenlee spojrzeli na siebie niepewnie. – Hmmm, sir, to nie jest poprawna komenda. – Kiedyś była, panowie. Właśnie przypomniało mi się coś z Jurajskiej Przestrzeni. Proszę nie przerywać, panie chorąży. – Chyba coś mam, skiper. Wysłałem właśnie polecenie, które powinno być poprawną komendą przełączenia na procesor pomocniczy. Dajmy mu kilka sekund na oczyszczenie strumienia danych. Max przeniósł uwagę z wyświetlacza trójwymiarowego na kanał sensorów, który wcześniej ściągnął na swoją konsolę. Po kilku sekundach na ekranie pojawiły się zupełnie sensowne dane. Dwa kontakty. Kierunki, odległości, prędkości. – Kontakt! – Hobbs prawie krzyknął. Max odwrócił się do niego gwałtownie i wykonał gest prawą ręką, nakazując ściszenie głosu. Hobbs zrozumiał, podając kierunki, odległości i prędkości do kontaktów oznaczonych jako Uniform Jeden i Uniform Dwa już normalnym tonem. – Manewry, proszę wprowadzić nas na poprzedni kurs i prędkość. Należy tak dobrać parametry, żebyśmy znaleźli się dokładnie w tym miejscu, w którym bylibyśmy w tym momencie, gdybyśmy nie robili żadnych zmian. Tak szybko, jak to możliwe, bez zakłóceń maskowania. Panie Hobbs, proszę nie spuszczać oka z tych kontaktów. Nie mrugać. Nie myśleć nawet o mruganiu. Jeśli zboczą chociaż o włos, chcę o tym wiedzieć. Jasne? – Jasne. Max słyszał, jak napęd kompresyjny zwiększa moc i rozpędza okręt, a system chłodzenia reaktora pracuje wydajniej po tym, jak generator zaczął wydzielać moc niezbędną do przekazania czasoprzestrzeni, aby rozpędziła okręt do prędkości dwa tysiące razy większej niż prędkość światła. Około dziesięciu minut później usłyszał, że zarówno generator, jak i system chłodzenia znów nieco zwolniły, gdy „Cumberland” powrócił do tysiąca dziewięciuset sześćdziesięciu c. Lugatsch ogłosił, że okręt znajduje się w punkcie, w którym byłby, gdyby nic nie zaszło. Max poprosił asystenta przydzielonego na wachtę w BCI do pomocy kapitanowi, by przyniósł mu kawę. Wskazał kubek Levy’emu i pytająco uniósł brwi. Podporucznik skinął głową. Przynoszenie kawy należało do obowiązków asystenta i chłopiec, który pełnił służbę, dziewięciolatek o nazwisku Gilbertson, jeden z dwóch czy trzech najmłodszych na okręcie, podbiegł do ekspresu, by podać napój obu oficerom. W tym samym czasie Max połączył się z tylnym pokojem sensorów. W Wyższej Uczelni

Zaawansowanej Szkoły Wojennej Ratowania Własnej Dupy przed Anihilacją przez Bandę Szczuromordych Krag nadal trwały zajęcia. – Panowie, tu skiper. Chciałbym wam podziękować za kawał dobrej roboty. Wiem, że ze względu na nowy program treningowy brakuje wam kilku ludzi, którzy mogliby wiele ułatwić, i rozumiem to. Chciałem wam tylko przypomnieć, że to, iż ciągle słyszycie, że pan Krag nie potrafi myśleć poza schematami, nie jest wytłumaczeniem dla trzymania się schematów. Dlaczego? Ponieważ mówimy o różnych schematach, drodzy panowie. Nie przyjmujcie ograniczających założeń. Zawsze wiedzcie, jakie są założenia, i gdy je stosujecie, a wychodzą nonsensy, zawróćcie i wybierzcie inny zestaw. Nigdy nie zakładajcie, że wasz sprzęt działa poprawnie, dopóki tego nie sprawdzicie i nie wyeliminujecie każdej możliwej awarii. Próbujcie, aż coś wyjaśni, dlaczego dane są takie, jakie są. Panowie, zawsze pamiętajcie, że praca przy sensorach to znajdowanie rozsądnych interpretacji, które pasują do informacji uzyskanych z sensorów, a nie szukanie danych, które uzasadnią wasze interpretacje. Wygląda na to, że to będzie ekscytująca wachta, więc miejcie oczy, uszy i umysły otwarte. Skiper, koniec przekazu. Przybyła kawa. Obaj mężczyźni wypili po łyku. Zajęcia w szkole trwały nadal. Lekcje w jednej z klas zakończyły się na jakiś czas. Nadeszła pora na wersję dla zaawansowanych. – Panie Levy, dobry oficer uzbrojenia nie musi być przyklejony do swojej konsoli. Musi wiedzieć, co dzieje się z celami, do których ma strzelać. No cóż, co więc się tam dzieje? – Widząc nieco wystraszone spojrzenie podwładnego, Max dodał: – Proszę zacząć od podstaw i opisać mi je. Przełknięcie śliny z pewnością było słychać w całym BCI. – A więc, sir, mamy dwa cele, obecnie niezidentyfikowane, oznaczone jako Uniform Jeden i Dwa. Jedynka jest dokładnie na naszej szóstej, Dwójka dwieście siedemdziesiąt dwa kilometry od jego bakburty. Poruszają się z tą samą prędkością co my w odległości jeden i sto szesnaście tysięcznych jednostki astronomicznej. Nie wydaje mi się, by nas zauważyli. – Czemu tak pan sądzi? – Właśnie unowocześniliśmy nasz system detekcji napędów kompresyjnych. To daje nam około czterdziestu procent poprawy zasięgu. O ile mi wiadomo, Krag nadal siedzą w starej technologii. Nie ma szans, by wytropili nas w przestrzeni międzygwiezdnej dziesiątki lat świetlnych od FEBA[13]. Jedyna teoria, jaka ma sens, to taka, że w jakiś sposób dowiedzieli się, że będziemy tędy przelatywać, przyczaili się gdzieś po drodze, jakiś dron złapał nasz sygnał, a oni wskoczyli nam na tyłek w odległości, która według nich jest poza naszym zakresem detekcji. Gdy wykonywaliśmy nasz manewr, nie weszliśmy ani na chwilę w ich zasięg wykrywania, tak więc nie mają pojęcia, dokąd lecimy. Chcą się tam jedynie dostać tuż za nami. – Doszedłem do tych samych wniosków. W porządku. Kto to jest? – No cóż, musimy założyć, że to Krag. – Możemy coś więcej, niż założyć? Mamy jakieś dowody? – Nie, sir. Przy tej prędkości i odległości możemy wykryć jedynie dystans, kierunek i prędkość. Nie wykrywamy żadnych zjawisk, które dawałyby nam identyfikację. – Nie mamy? Proszę powiedzieć jeszcze raz, na jakim dystansie znajduje się Uniform Jeden. – Jeden przecinek jeden-jeden-sześć jednostki astronomicznej. – Coś panu ta liczba mówi? – Gdzieś dzwonią, ale nie wiem, w którym kościele. – Dlatego, że kontekst jest nieco zbyt odległy od tego, czym na co dzień się pan zajmuje. Ale od czego mamy pamięci zewnętrzne? – Jaaaaaasne, sir. Levy wprowadził kilka poleceń na klawiaturze, pytając komputer o różne znaczenia tej liczby. Znalazł czternaście odpowiedzi. Średnica mgławicy Hoffmana, długość pierwszego eksperymentalnego lotu z napędem kompresyjnym wykonanego przez Pfelung i… – To średnia odległość rodzinnego świata Krag od ich słońca. Taka ich jednostka astronomiczna. – No widzisz. To dla nich komfortowy dystans. Gdy chcą pozostać w pewnej odległości, często wybierają właśnie tę. Nie zawsze, nawet nie w większości wypadków, ale wystarczająco często, aby po zobaczeniu czegoś w tej odległości wiedzieć, że to okręt Krag. W pewnym sensie to tak jak

my. Ile razy słyszał pan skipera mówiącego: „Manewry, proszę umieścić nas w odległości jednostki astronomicznej od Hotel Trzy”? – Wiele, sir. – Jest jeszcze jedno. Jaka jest odległość między celami? – Dwieście siedemdziesiąt dwa, nie – dwieście siedemdziesiąt trzy kilometry. – Nie tak, dokładnie. Do dwóch miejsc po przecinku. Założę się, że wynosi dwieście siedemdziesiąt dwa przecinek pięćdziesiąt trzy. Levy wprowadził zapytanie. – Dokładnie tak, sir. Skąd pan wiedział? – Podstawowa jednostka miary liniowej Krag wynosi dwadzieścia siedem i dwieście pięćdziesiąt trzy tysięczne centymetra. O ile pamiętam, to długość stopy pierwszego Hegemona czy coś w tym stylu. Bardzo często posługują się oni ładną, okrągłą wielokrotnością tej wartości. Tak jak maksymalny zasięg ich foxhoundów, który wynosi…? – Dwadzieścia siedem tysięcy dwieście pięćdziesiąt trzy kilometry. Łapię. – I znów wychodzi, że są do nas bardzo podobni. Słyszysz większego serojadka, jak mówi mniejszemu: „Ustaw swój okręt tysiąc kragometrów – czy jak tam nazywają tę jednostkę – od mojej bakburty”? Też to często robimy. Dlatego ja tak chętnie wybieram nietypowe dystanse. – W takim układzie możemy być prawie pewni, że to Krag. – Nie postawiłbym ani grosza, że jest inaczej. Nawet gdyby miały to być twoje pieniądze. A teraz pospekulujmy trochę. Co to dla nas oznacza? – No cóż, skiper, obawiam się, że to wskazuje na fakt, iż Krag przechwycili dość dokładne dane. – Czyli? – To, co potrzebne jest do wyznaczenia wektora prędkości w przestrzeni. Punkt startu, czas startu, kurs lub punkt docelowy i prędkość. – Racja, Levy. A jeśli mieli wszystkie te dane, co to sugeruje? – Że musi być jakiś przeciek albo szpieg lub Krag mają możliwość przechwycenia i odkodowania naszej tajnej komunikacji, albo w jakiś sposób obserwowali nasz start. – Obserwacja by im nie pomogła. Nie było cię w tym momencie na wachcie, więc możesz nie wiedzieć. Opuściłem system pod kątem dziewięćdziesięciu stopni od planowanego kursu i przez półtorej godziny leciałem z prędkością tysiąca pięciuset osiemdziesięciu c, a potem zwróciłem się w kierunku punktu spotkania i zwiększyłem prędkość do tysiąca dziewięciuset c. Każdy, kto obserwował nasz start, zostałby wprowadzony w błąd. A więc pozostaje pierwszy zestaw możliwości. Jak możemy go zawęzić? Jakieś pomysły? – Sir, nie jestem najlepszy z rozpoznania. Za dużo zgadywania. Lepiej mi idzie z konkretnymi danymi, takimi jak to, co moja głowica jest w stanie zrobić z deflektorami Krag. – Pieprzysz głupoty. Byłem oficerem uzbrojenia, pracowałem też w rozpoznaniu i twierdzę, że te dwa działy mają ze sobą więcej wspólnego, niż przypuszczasz. Ogromna część roboty rozpoznawczej to precyzja i koncentrowanie się na logicznych danych, takich jak te, z którymi masz do czynienia jako oficer uzbrojenia. W obu wypadkach pracujesz na ogromnej ilości twardych danych. Musisz mieć jakiś punkt zaczepienia. Żeby być dobrym oficerem, musisz mieć pojęcie przynajmniej o podstawach każdego z działów okrętu: operacyjnego, uzbrojenia, sensorów, rozpoznania, przeciwśrodków i maskowania. Nie zaszkodzi, jeśli liźniesz także logistyki, kontroli uszkodzeń, napraw i systemów środowiskowych. Jeśli chcesz kiedyś zostać dowódcą, musisz być wszechstronnym oficerem. Młody człowiek uniósł brwi, jakby chciał zapytać, czy ma jakiekolwiek szanse zostać kiedyś dowódcą. Max w tym samym czasie pokiwał głową i wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć: „Moim zdaniem masz potencjał, ale czy ci się to uda, zależy tylko od ciebie”. To, że pomiędzy dwoma oficerami Marynarki coś nie zostało wypowiedziane, nie znaczyło wcale, że nie nastąpiła komunikacja. – Okay – kontynuował Max. – Jak możemy zawęzić nasze przypuszczenia, skąd Krag dorwali informacje? Nie chcę, abyś recytował mi regułkę. Podejdź do tego logicznie. Jesteś w tym dobry. Dasz radę. – Tak… Na początek chciałbym poznać źródło ich informacji. Powinniśmy się przyjrzeć temu, jaka komunikacja, meldunek czy kwestionariusz danych wpadł im w łapy.

– Dziesiątka. W takim razie, z jakiego dokumentu Krag mogli wyciągnąć dane niezbędne do przechwycenia nas w tej pustce? Postaraj się. Możesz użyć metody eliminacji. – Taaaa, to nie mogą być nasze rozkazy, ponieważ admirał nie nakazał nam konkretnej prędkości, a nawet nie uściślił, czy powinniśmy lecieć na napędzie kompresyjnym, czy też skakać. W rozkazach nie ma także czasu i miejsca wylotu z systemu Rashid. Bez tego trudno byłoby nas znaleźć nawet dwudziestu okrętom, nie mówiąc o dwóch. Dodatkowo pana mylący kurs początkowy jeszcze utrudniałby sprawę. Od wylotu żadna informacja, która mogłaby zostać przechwycona, nie opuściła okrętu. A to pozostawia nam… nasz plan lotu? Czy plan lotu zawierał pana manewr mylący? – Tak. – W takim razie to musi być to. Krag położyli łapę na planie lotu. Max uśmiechnął się. – No i widzi pan, panie Levy? Może pan być bardzo przydatny w rozpoznaniu. Mamy niezłą układankę, prawda? Proszę przesłać w moim imieniu informację do ZDO, że chciałbym, abyście pan i Bhattacharyya mieli czas administracyjny w tym samym momencie. Prześledzicie, co dokładnie dzieje się z planem lotu, gdy zostanie już wypełniony, i przedstawicie mi hipotezy, jak Krag mogli go dorwać. Spójrzcie z ich perspektywy. Gdybyście chcieli dostać się do takiego dokumentu, jak byście się do tego zabrali? Raport, tylko nic wielkiego, jakieś dwie strony, prześlijcie bezpośrednio do mnie. Dołożę do niego swoje dwa grosze i wyślę do N2 admirała Hornmeyera, zobaczymy, co mogą mieć do powiedzenia panowie z kontrwywiadu na temat poważnego przecieku. A zanim uzyskamy konkretną informację, wyślę wiadomość bezpośrednio do admirała, by dać mu znać, że mamy przeciek i nasz udział w misji może stać pod znakiem zapytania. – Sir, z całym szacunkiem, ale przeciek nie jest chyba teraz naszym największym zmartwieniem. – Bez obaw, poruczniku, nie zapomniałem o naszych ogoniastych kumplach. Po prostu jeszcze nie wpadłem na pomysł, co z nimi zrobić. – Hej! Cho! – krzyknął marynarz Antonio „Doozie” Balduzzi wzdłuż prawie czterdziestometrowego korytarza do partnera, mata Cho Jintao. Na szczęście miał wystarczająco silne płuca, by głos pokonał ten dystans pomimo stukania, pukania, gwizdania i innych odgłosów pracy okrętu. – Taaa, co jest? – głos Cho, choć nie tak potężny, jak Balduzziego, także budził szacunek. Mężczyźni nie mieli problemu z komunikacją. Nigdy nie przyszło im do głowy używać percomów. – Ten chodzi na siedemdziesiąt trzy procent, a poprzedni na siedemdziesiąt siedem. – Cholera, Doozie, u mnie jest to samo. Przy poprzednim odczycie było siedemdziesiąt pięć, a jeszcze wcześniej siedemdziesiąt dwa. Doozie podczołgał się do regulatora generatora grawitacji, kontrolującego generatory, które właśnie sprawdzili. Cho przeprowadził rutynową diagnostykę i otrzymał same zielone światła. – Założę się, że każdy z tej serii da podobny wynik. – Mam to samo przeczucie, ale jestem babcią Pfelung, jeśli wiem dlaczego – odparł Cho. – Puściłem dwie diagnostyki na regulatorze. Maszyna jest czysta jak łza. – Co robisz w takiej sytuacji? – Ponieważ wydawał się być poniżej średniej na okręcie, jeśli chodziło o wiedzę specjalistyczną, Doozie nigdy nie był wysyłany do problemów, które nie zostały wcześniej zidentyfikowane przez komputer lub nie sprowadzały się do prostej wymiany całego modułu. – No cóż, normalnie to ja w takiej sytuacji dzwonię po bosmana Liebergota. Albo Aarona. To oni są złotymi rączkami, jeśli chodzi o wszystkie podsystemy środowiskowe, a jeśli chodzi o generatory grawitacyjne, Liebergot jest geniuszem. Niestety, dzisiaj obaj mają dzień szkolenia. – Jest ktoś inny, kogo możemy zapytać? – O drugiej dwadzieścia siedem? Wszyscy poza białą wachtą smacznie śpią. Tak więc, mój przyjacielu, ty i ja jesteśmy ekspertami białej wachty, jeśli chodzi o ten system. Na dobre czy złe, jesteśmy tylko my, skarbie. Dooziego zaczynał denerwować zwyczaj Cho, by nazywać go skarbem, ale bardzo starał się

tego nie pokazać. – Możemy zostawić to następnej wachcie? Ty, ja i wszyscy inni wiedzą, że wachta niebieska jest lepsza od białej. Jestem pewien, że wśród nich znajdzie się ktoś, kto to naprawi. – Błędne założenie, skarbie. Z dwóch powodów. Po pierwsze, na podstawie rozkazu samego porucznika Browna, jeśli coś oznaczone jest „naprawić na tej samej wachcie”, to znaczy, że mamy zrobić to przed jej końcem albo zdechnąć, próbując. Nie przekazujemy tego nikomu. Po drugie, to naprawdę sprawa bezpieczeństwa. Pomyśl o tym, Doozie: facet przechodzi przez milimetrową granicę ze strefy, gdzie jest pełne g, do strefy, gdzie ma siedem dziesiątych g, a potem po zaledwie czterdziestu metrach wchodzi znów w pełne g. Jak myślisz, może się potknąć, szczególnie gdy coś niesie? A nie jest to jakiś tam gość, tylko kumpel. Chcesz, by ktoś jadł śniadanie na leżąco ze złamaną kostką, ponieważ ty zwaliłeś na innych swoją robotę? Jak dla mnie, to wycieczka w złą stronę i nie piszę się na nią. A ty? – No nie. Nie chcę nawet T-shirta. – Doozie westchnął lekko. – No więc co robimy, Cho? – Masz ze sobą tablet? – Myślisz, że oszalałem? Oczywiście. To obowiązek, prawda? Nie chciałbym, żeby Brown mnie zobaczył bez sprzętu, po tym jak usadził Wacky’ego Waechtera. – Słyszałem o tym. Wszyscy mówili, że to była zjebka na legendarną skalę, skarbie. A więc ty masz swój, ja swój. Zaprzęgnijmy je do roboty. Ja wejdę w bazę danych naprawczych, a ty w archiwa napraw i stron pomocy. Ktoś gdzieś na pewno miał już ten problem albo go przewidział. Założę się, że jeśli podążymy tą ścieżką, skarbie, znajdziemy rozwiązanie. – Brzmi sensownie. Dokładnie o godzinie dziewiątej, około sześć godzin po tym, jak Cho i Doozie rozpoczęli swoją epicką walkę z generatorami grawitacyjnymi, pacjenci izby chorych byli świadkami wydarzenia, które nigdy wcześniej nie miało miejsca na „Cumberlandzie”. Po pierwsze, Ulmer, Zamora i sześciu innych ogromnych marines, niemal dorównujących rozmiarami pierwszej dwójce, wmaszerowało do pomieszczenia w swoich szmaragdowozielonych mundurach galowych, trzymając w dłoniach ceremonialne szable, których ostrza oparte były na ramionach. Za nimi wszedł major Kraft. W takim samym mundurze i także z szablą. Kraft przeprowadził swoich ludzi wzdłuż szafek ze sprzętem medycznym, stojących pod ścianą. – Pododdział, STÓJ! – rozkazał głosem brzmiącym jak na pokazie musztry paradnej. Marines zatrzymali się w tym samym momencie, ostatnie uderzenie ich lśniących butów o pokład było idealnie zgrane w czasie. – W lewo ZWRT! Baacz-NOŚĆ! Obcasy butów uderzyły o siebie. Marines stali wyprostowani jak struny, wyglądając bardziej jak roboty oczekujące poleceń niż ludzie. W tym momencie do pomieszczenia wszedł kapitan Robichaux w towarzystwie kadry dowódczej: DeCosty, Browna, doktora Sahina, Kasparowa i Sauvégo. Wszyscy odziani byli w galową biel i także mieli szable. Tylko broń Maxa pozostawała w pochwie. Oficerowie Marynarki stanęli w szeregu naprzeciw szeregu marines. Dowódca zlustrował pokój i jako pierwszych zobaczył pięciu ludzi z pomocniczej stacji kierowania ogniem, leżących w łóżkach po jego lewej stronie. Wszyscy leczeni byli z powodu krwawienia wewnętrznego i innych obrażeń wywołanych przez falę uderzeniową, która rozerwała powłoki kadłuba, a także przez warunki zbliżone do próżni panujące w pomieszczeniu, zanim asystent pokładowy Park uszczelnił uszkodzenie. W izbie chorych znajdowało się także pięciu innych marynarzy, którzy ucierpieli w bitwie o Rashida V B. Ich obrażenia nie były poważne. W ciągu tygodnia mieli wrócić do służby. Pięciu kolejnych leżało na łóżkach pod ścianą z prześcieradłami na twarzach. Ich służba dobiegła końca. Obok pustego łóżka znajdował się asystent Park, który został przesadzony na fotel na kółkach przez pielęgniarza. Park ubrany był w standardową granatową piżamę Marynarki, która gdyby nie kapcie zamiast butów na stopach pacjenta, bardzo przypominałaby mundur. Park miał sporo paskudnych siniaków i przekrwione białka oczu na skutek działania niskiego ciśnienia. Z jednego ucha wystawała mu wata zabezpieczająca pęknięty bębenek. Jego nos i uszy, które najbardziej ucierpiały od niskiej temperatury, pokryte były maścią. Nie wyglądał najlepiej. Siedział jednak

prosto na fotelu i przyglądał się ceremonii odbywającej się przed nim z entuzjazmem i zachwytem. Park Dong-Soo mógł być pokrwawiony, ale nie pokonany. Max spojrzał na małego chłopca, który praktycznie nikł w fotelu zaprojektowanym dla dorosłego mężczyzny, i z trudem powstrzymał uśmiech. Z całą powagą, jaką udało mu się utrzymać, wydał komendę: – Asystent Park, do dowódcy wystąp! Pielęgniarz Church popchnął fotel na środek pomieszczenia, pomiędzy szeregi marynarzy i marines, krok naprzeciw Maxa. Na twarzy chłopca odmalowało się osłupienie. – Jak wszystkim wiadomo – kontynuował Max swoim „oficjalnym” tonem – prawie każdy aspekt codziennego życia w Marynarce ujęty jest w regulaminach i instrukcjach. To dotyczy także medali i wyróżnień. Większość z nich nadawana może być tylko przez admirałów, Norfolk lub Komisję Marynarki, i to tylko personelowi, który osiągnął stopień starszego marynarza lub wyższy. Jest jednak niewielka liczba odznaczeń, które mogą zostać nadane przez dowódcę okrętu wojennego jego podwładnym, niezależnie od posiadanego stopnia. Ponieważ pokusa nadawania odznaczeń ludziom, z którymi służy się na jednym okręcie, jest bardzo duża, dowódcy z reguły przyznają takie odznaczenie niezwykle rzadko i tylko za wyjątkowe czyny. Mam zaszczyt i przyjemność wyróżnić i nagrodzić takie właśnie zachowanie. Max sięgnął do kieszeni kurtki mundurowej i wyciągnął małe pudełeczko, które ostrożnie otworzył. – Za ofiarną służbę i wzorowe zachowanie okazane w warunkach zagrożenia własnego życia, będące przykładem zaradności i odwagi zgodnych z najlepszymi tradycjami Marynarki Wojennej, młodszy asystent pokładowy Park Dong-Soo wyróżniony zostaje Medalem za Osiągnięcia dla Marynarki i Marines Klasy Bojowej. Max wyciągnął medal: dwunastoramienną brązową gwiazdę, na której widniała sylwetka okrętu wojennego z pierwszej wojny międzygwiezdnej na tle srebrnego słońca. Na wstędze medalu znajdowało się siedem złotych gwiazd oraz dodatkowo złota litera V oznaczająca, że medal nadany został za zasługi podczas działań bojowych. Max pochylił się, przypiął odznaczenie Parkowi i stanął w postawie zasadniczej. Raczej niewielki medal na piersi chłopca wyglądał na nienaturalnie duży. – Pododdział, prezentuj BROŃ! Max uniósł prawą dłoń w standardowym salucie, podczas gdy reszta asysty uniosła szable – rękojeści na wysokości brody, ostrza na wprost prawego oka, krawędzią tnącą w lewą stronę, łokcie przy ciele. Refleksy świetlne z kling migotały w całym pomieszczeniu, odbijając się od sprzętu medycznego. Wzruszony Park odpowiedział salutem. Max opuścił dłoń. Mężczyźni z szablami energicznie machnęli nimi w dół z cichym, aczkolwiek słyszalnym świstem. Dowódca wykonał w tył zwrot i wyszedł z pomieszczenia. – Na ramię BROŃ! Wszystkie szable znalazły się ponownie przy barkach. – Asysta Marynarki, w prawo ZWRT! Oficerowie wykonali komendę. – Asysta marines, w lewo ZWRT! Marines zwrócili się ku wyjściu. – Asysta na wprost, MARSZ! Wszyscy wyszli z pomieszczenia. Jako ostatni Kraft zamknął właz. Przez około dziesięć sekund w izbie chorych panowała zupełna cisza, z wyjątkiem odgłosów pracy okrętu i sprzętu medycznego. – A teraz wracaj do łóżka, młody człowieku – powiedział pielęgniarz Church, który pojawił się u boku Parka. – Wydaje mi się, że wystarczy ci wzruszeń na dziś. Za kilka godzin, gdy steward kapitana przyniesie pudełko, odłożymy tam odznaczenie i damy komuś, aby schował je do twojej szafki. Chłopiec przycisnął obie dłonie do odznaczenia, gwałtownie kręcąc głową z uśmiechem pełnym determinacji na twarzy. Nie zamierzał oddawać medalu bez walki.

ROZDZIAŁ 9

Godzina 6.06 Z, 21 marca 2315 Kadra dowódcza zebrała się w dziennej kabinie Maxa. Choć spotkania te nie były ujęte w żadnym planie ani nie odbywały o określonych porach, stały się codziennym zwyczajem na „Cumberlandzie”. Obecność tych pięciu ludzi – Maxa, DeCosty, Krafta, Browna i Sahina – w jednym miejscu i czasie była nie tylko doskonałą okazją do tego, by prawa ręka dowiedziała się, co robi lewa, ale także według opinii Maxa stanowiła źródło jego efektywności jako dowódcy. Admirał Hornmeyer z jednej strony przydzielił mu problematyczny okręt z załogą sprawiającą duże kłopoty, z drugiej jednak obdarzył kadrą dowódczą na najwyższym poziomie. Im więcej Max o tym myślał, tym bardziej był przekonany, że każdy z siedzących przed nim oficerów, włączając w to doktora Sahina, zajdzie bardzo wysoko w hierarchii. Uczył się na nich polegać, tak jak oni uczyli się ufać jemu. Podczas porannych spotkań jedzono śniadanie i wypijano morze kawy. Te zebrania nie stanowiły może dla oficerów czystej przyjemności czy rozrywki, ale dobrze nastawiały ich na resztę dnia. – A zatem, panowie – powiedział Max, gdy wszyscy skończyli już jeść i pili tylko kawę – Słodka Siedemnastka od kilku godzin jest poza obiegiem. Widać już jakieś efekty? – Kadłub jeszcze się nie rozpadł na kawałki, ku mojemu ogromnemu zaskoczeniu – odparł Brown. – Minęło zbyt mało czasu, by zobaczyć jakiś wyraźny skutek. Są jednak przesłanki pozwalające myśleć, że idziemy w dobrym kierunku. Dwaj ludzie, o których myślałem, że nie są najlepszymi fachowcami, jakich znam, zdołali zdiagnozować i naprawić ciąg generatorów grawitacyjnych na pokładzie C. Usterka była dość nietypowa. Kiedy przeczytałem opis w ich meldunku po wachcie, byłem szczerze zaskoczony, że dali sobie z nią radę. W odpowiedzi na pytające spojrzenie DeCosty wyjaśnił: – Emiter sensora, zupełnie inne urządzenie, miało wyciek grawitonów, który wchodził w interferencję z jednym z generatorów, rozkalibrowywując cały ciąg. W sumie w moim wydziale były trzy podobne wypadki. W każdym z nich członkowie załogi, którzy normalnie prosiliby o pomoc, zakasali rękawy i rozwiązali problemy samodzielnie. Oczywiście, że zajęło im to trzy do dziesięciu razy dłużej niż komuś z naszej siedemnastki, ale zrobili to, co do nich należało, a dodatkowo dowiedzieli się czegoś więcej o systemach, z którymi pracują. Na dzisiejszej zmianie baza danych naprawczych była odwiedzana dwa razy częściej niż zazwyczaj. – Re. We. Lac. Ja. A są jeszcze dwie rzeczy, których uczą się przy tym dodatkowo – powiedział Max. – Po pierwsze, jak znaleźć rozwiązanie problemu, gdy nie zna się recepty na pamięć. To proces, jak widzicie. Wszyscy tutaj wiemy, jak to zrobić, ale wielu z tych ludzi musi się nauczyć, jak szukać odpowiedzi na pytania i jak składać je z informacji częściowych. To jedna z najważniejszych cech członków załóg okrętów wojennych: umiejętność improwizacji, adaptacji do nowych warunków i pokonywania przeszkód. Po drugie, wiara w siebie. Bez wiary w siebie cała wiedza na świecie jest bezużyteczna, bo i tak zawsze uważasz, że nie jesteś wystarczająco kompetentny. Nie sprostasz wyzwaniu, dopóki nie uwierzysz, że możesz mu sprostać. Ci ludzie tego potrzebują. I chyba właśnie są na dobrej drodze, żeby to osiągnąć. – Zdjął z kolan serwetkę, złożył ją i umieścił na stole w sposób sugerujący zakończenie spotkania. – No cóż, panowie, jeśli nie mamy więcej tematów, to ja miałbym na tyle. – Kapitanie? – Tak, doktorze? – Nie zapomina pan o czymś, sir? – Na przykład…? – Na przykład o dwóch okrętach Krag około jednostki astronomicznej za nami. – Decyzja, co zrobić z naszymi ogoniastymi przyjaciółmi, nie należy do mnie. Jak pamiętacie

z rozkazu admirała Hornmeyera, już nie pełnimy służby jako okręt wydzielony. Jesteśmy przydzieleni do Grupy Fregatowo-Niszczycielowej TD 2008 pod dowództwem komandora Duflota. Nie mam możliwości atakowania przygodnych celów. Regulamin wymaga, abym skomunikował się z Duflotem i otrzymał instrukcje. Tak więc gdy tylko wyjdziemy zza szczątków tej supernowej, które blokują nam linię, i będę miał bezpośrednie połączenie z komandorem, to właśnie zamierzam zrobić.

07.02 z, 21 marca 2315 pilne: wymagana natychmiastowa odpowiedź do: duflot, gerard kmdr mwu, dow. grufreni td 2008 od: robichaux, maxime kmdr por. mwu, dow. uss „cumberland” dotyczy: prawdopodobnych okrętów przeciwnika ten okręt dokonał detekcji kompresyjnej dwóch jednostek, zidentyfikowanych prawdopodobnie jako okręty wojenne krag nieznanego typu. podstawa identyfikacji to charakterystyczna dla gatunku taktyka zastosowana przez kontakt. kontakt śledzi ten okręt, utrzymując ten sam kurs, prędkość i dystans 1,116 ja. eta w punkcie kontaktu dla tego okrętu: 19:34 z, 25 marca 2315. rekomenduję zastawienie pułapki i zniszczenie nieprzyjacielskich okrętów przy użyciu podstępu. oczekuję na rozkazy dotyczące tych okrętów. 11.49 z, 21 marca 2315 pilne: do natychmiastowego wykonania do: robichaux, maxime kmdr por. mwu, dow. uss „cumberland” od: duflot, gerard kmdr mwu, dow. grufreni td 2008 dotyczy: prawdopodobnych okrętów przeciwnika potwierdzam otrzymanie wiadomości z godziny 07.02 z dnia dzisiejszego. to dowództwo nie uznaje identyfikacji celu na podstawie jednego zjawiska. zgodnie z powyższym zasadzka, podstęp i atak nie wchodzą w rachubę do czasu pozytywnej identyfikacji. nakazuje się okrętowi udać się do punktu spotkania z największą możliwą prędkością. w przypadku podążania celów do punktu spotkania i identyfikacji ich jako wrogie ocenię sytuację, a grupa pod moim dowództwem podejmie konwencjonalny atak albo wycofa się. nakazuję panu skomunikowanie się ze mną na kanale 70609 w momencie, gdy będzie pan 80 ja od punktu spotkania, i monitorowanie tego kanału w oczekiwaniu na dalsze instrukcje. biorąc pod uwagę wyraźne braki w pana sugestii, proszę przyjąć do wiadomości, że w mało prawdopodobnej sytuacji, gdy to dowództwo potrzebować będzie sugestii od podwładnego, samo zwróci się o nie. nie powinien pan się jednak tego spodziewać w najbliższym czasie. 14.18 z, 21 marca 2315 pilne: wymagana natychmiastowa odpowiedź do: duflot, gerard kmdr mwu, dow. grufreni td 2008 od: robichaux, maxime kmdr por. mwu, dow. uss „cumberland” dotyczy: prawdopodobnych okrętów przeciwnika moje rozkazy od admirała hornmeyera nakazują mi zaznajomienie pana ze specyfiką tego sektora. z całym szacunkiem muszę uprzedzić pana, że warunki panujące w tym sektorze zdecydowanie różnią się od tych, do których jest pan przyzwyczajony. okręty task force tango delta bardzo często klasyfikują jednostki jako wrogie w oparciu o jedno zjawisko, jeśli inne okoliczności sugerują, że kontakt to krag. do wglądu raporty ## 86407, 89114, 90347 i 92225. jestem zmuszony podkreślić, że taktyczny wzorzec zachowania celów opisanych w poprzedniej wiadomości pokrywa się z taktyką stosowaną przez krag, polegającą na śledzeniu jednego okrętu udającego się do punktu spotkania, unikaniu wykrycia poprzez pozostawanie w kompresyjnym cieniu okrętu wiodącego, a następnie myszkowaniu poza zasięgiem sensorów i nękaniu grupy po

opuszczeniu punktu spotkania oraz zaatakowaniu jej w najbardziej sprzyjających dla nieprzyjaciela warunkach. okręty stosujące tę taktykę nie popełnią błędu i nie przyjmą bitwy w punkcie spotkania, tylko zaczekają na najlepszy moment i wtedy zaatakują. jako przykład podaję meldunki ## 65888, 67950, 99582 i 100224. unikanie odwrócenia ról i narzucenia przeciwnikowi warunków bitwy jest oddaniem mu przewagi taktycznej, inicjatywy i możliwości kontroli czasu, miejsca, a także, co bardzo prawdopodobne, sposobności użycia elementu zaskoczenia. tak wiele ustępstw na tak ogromną skalę taktyczną może kosztować grupę stratę okrętu, jeśli nie wszystkich. dodatkowo bardzo silnie nalegam na to, abyśmy kontrolowali czas, miejsce i warunki bitwy poprzez wciągnięcie przez mój okręt nieprzyjaciela w pułapkę zastawioną przez pozostałe dwie jednostki, ukryte w pasie kuipera czy w inny sposób wybrany przez pana. wszystko będzie lepsze od czekania, aż przeciwnik zaatakuje nas na swoich zasadach. 16.25 z, 21 marca 2315 pilne: do natychmiastowego wykonania do: robichaux, maxime, kmdr por. mwu, dow. uss „cumberland” od: duflot, gerard, kmdr mwu, dow. grufreni td 2008 dotyczy: prawdopodobnych okrętów przeciwnika potwierdzam otrzymanie wiadomości z godziny 14:18 z dnia dzisiejszego. jest pan niesubordynowanym impertynentem, co znajdzie wyraz w moim meldunku do admirała hornmeyera po zakończeniu tej misji. pana rozkazy pozostają bez zmian. proszę nie tracić czasu na kolejne taktyczne sugestie dla tego dowództwa. nie są one mile widziane i niniejszym zostają zakazane. według moich informacji ma pan wystarczająco dużo problemów, próbując dowodzić jednym maleńkim niszczycielem tak, by nie został on rozniesiony na strzępy. próby wymyślania taktyki dla całej grupy operacyjnej leżą poza pana możliwościami. proszę skupić się na jakim takim prowadzeniu swojego okrętu. to wszystko, czego się od pana oczekuje, zaś planowanie taktyczne proszę pozostawić tym, którzy mają odpowiednie ku temu doświadczenie, wykształcenie i możliwości. nakazuję panu potwierdzenie odbioru tej wiadomości i intencji wykonania postawionych rozkazów. 18.11 z, 21 marca 2315 do: duflot, gerard kmdr mwu, dow. grufreni td 2008 od: robichaux, maxime kmdr por. mwu, dow. uss „cumberland” dotyczy: prawdopodobnych okrętów przeciwnika potwierdzam otrzymanie wiadomości z godziny 16.25 z dnia dzisiejszego. ten oficer i personel znajdujący się pod jego dowództwem zachowają się zgodnie z regulaminem marynarki odnośnie starszych stopniem i oficerów wyznaczonych jako przełożeni przez dowództwo operacyjne. w skrócie: ja i mój okręt będziemy wykonywać pana polecenia. – Już zdążyłem skrajnie znielubić tego komandora Duflota – powiedział Sahin. – Jest niepotrzebnie sarkastycznym i protekcjonalnym indywiduum, które odczuwa ogromną potrzebę demonstrowania swojej władzy. Co więcej, wykazuje predyspozycje do wykorzystywania stanowiska w celach osobistych. Podnosi swoją wartość, deprecjonując innych. To baran w mundurze. Bardzo chętnie walnąłbym go w nos. Sahin ostentacyjnie odwrócił się od monitora, a mowa jego ciała wyrażała gorący sprzeciw w stosunku do wiadomości przesłanych przez Duflota. – Nigdy faceta nie spotkałem – powiedział Max – i w zasadzie staram się nie formułować złych opinii o kimś znajdującym się w moim łańcuchu dowodzenia, czy to nad, czy pode mną, aż do momentu kiedy nie spotkamy się twarzą w twarz lub przynajmniej przez jakiś czas nie popracujemy w jednej formacji. Jest zbyt wielu ludzi wyglądających super na papierze, którzy

okazują się aroganckimi dupkami, albo piszących sarkastyczne rozkazy, zaś osobiście będących wspaniałymi ludźmi. Ktoś może mieć po prostu zły dzień albo coś brzmi sarkastycznie, choć w założeniu tak brzmieć nie miało. Wiesz, jak to jest. – Wiem. – Bram usiadł i splótł dłonie na kolanie. – Coś, co w rzeczywistości mogłoby zostać odebrane jako żart, zredukowane do formy przekazu elektronicznego staje się sarkazmem. Choć trudno w to uwierzyć, osobiście miewałem sytuacje, w których moje wypowiedzi omyłkowo brane były za sarkastyczne, choć takimi nie były. – Trudno mi uwierzyć. – Zapewniam cię, że to prawda. Ludzie bardzo łatwo widzą sarkazm. – Bram, nie zrozumiałeś mnie. Nie twierdzę, jakobym nie wierzył, że ktoś uznał coś, co napisałeś, za sarkastyczne. Mówię, że nie wierzę, by zrobił to omyłkowo. Doktor chrząknął. – Wydaje mi się, że powinienem się obrazić, ale właśnie ujawniłeś moją najbardziej zgubną i głęboko usadowioną cechę charakteru. Kosztowała mnie wielu przyjaciół i ogromnie wyalienowała również spośród współpracowników. Zawsze zastanawiałem się, czemu to nie dotyczy także ciebie. – Ponieważ potrafię rozpoznać mechanizm obronny przeznaczony do trzymania ludzi na dystans, gdy się z nim zetknę. Ponieważ widzę różnicę pomiędzy sarkazmem a prawdziwą obrazą. Ponieważ niezależnie od tego, co mówisz, wiem, że jesteś moim lojalnym przyjacielem i nigdy z premedytacją mnie nie zranisz. Ponieważ zdaję sobie sprawę z tego, że twoją naturą jest przyglądanie się wszystkiemu dokoła i analizowanie tego obiektywnie, a potem przekazanie mi twojej opinii bez zwracania uwagi na moje uczucia. Ponieważ wiem, że głuchy jesteś na to, jak twoje obiektywne, kliniczne obserwacje wpływają na uczucia innych, i jeśli uczucia te zostają urażone, to nie dlatego, że taki miałeś zamiar. A także dlatego, że nie jestem jakimś gruboskórnym administratorem szpitala wojskowego, prowadzącym swoje małe antyseptyczne królestwo na bezpiecznych tyłach, tylko doświadczonym oficerem liniowym, przyzwyczajonym do towarzystwa innych ludzi, którzy byli w bitwie i którzy są najbardziej sarkastycznymi istotami, jakie wydała ta Galaktyka. Ponieważ jesteś moim przyjacielem, a przyjaciele wybaczają sobie drobne przykrości i uszczypliwości. Kiedy dwóch facetów idzie bardzo blisko siebie wąską ścieżką, czasem staną sobie na stopie, czasem walną łokciem w żebra. Gdy dochodzą do celu pokryci siniakami, wcale nie znaczy, że się bili. Doktor ze zrozumieniem pokiwał głową, uśmiechnął się i spojrzał na stół. Od chwili śmierci jego rodziców nikt nie podszedł do niego, mówiąc, że właśnie zauważył jedną z jego wad, a mimo to go akceptuje. Ibrahim Sahin zawsze czuł się jak kwadratowy klocek w okrągłym otworze. A teraz po raz pierwszy w życiu miał wrażenie, że choć otwór nie był całkowicie kwadratowy, to nie był już także okrągły, a jego przyjaciel sprawia, że staje się on z dnia na dzień coraz bardziej kwadratowy. Nie miał pojęcia, co z tym uczuciem zrobić. Wiedział jedynie, że mu się to podoba. – Nie wiem, co mam powiedzieć, z wyjątkiem „dziękuję”. Max machnął ręką, jakby odganiał muchę. – Nie przejmuj się tym. Jesteś dla mnie ogromną pomocą, tak profesjonalnie, jak i personalnie. Jeśli to nie upoważnia cię do pewnych udogodnień, to nie mam pojęcia, co innego by mogło. – A więc, przyjacielu, wracając do Duflota, powiedziałeś, że nie lubisz negatywnie oceniać kogoś, kogo jeszcze nie spotkałeś osobiście. Mogę być czasem głuchy, jak twierdzisz, ale jestem pewien, że słyszałem jakiś odległy dźwięk przypominający mi słowo „ale”. – Ale – Max uśmiechnął się do Brama – obawiam się, że masz rację. Dla tego faceta mogę zrobić wyjątek. Jest nie tylko arogancki i protekcjonalny, ale w dodatku głupi. Przyjaciele jedli lekką kolację w dziennej kabinie Maxa. Dzięki dostawom otrzymanym od handlarza dziełami sztuki, który został później ministrem spraw zagranicznych Rashida, obaj jedli bardzo dobrze. Max zamówił kanapkę po-boy z krewetkami, czyli francuską bagietkę przekrojoną wzdłuż, wypełnioną krewetkami z majonezem i odrobiną ostrej musztardy, a poza tym frytki i ciasto wiśniowe. Krewetki były całkiem smaczne, zamrożone zaraz po złowieniu w morzach Rashida IV, do których przeniesiono morskie życie z Ziemi, a bułka, podstawa kanapki – doskonała, lekka i chrupiąca. Dobre pieczywo stanowiło jedną z niezbywalnych korzyści życia na okręcie w dalekiej

przestrzeni. Bez względu na to, jak krucho było z warzywami, mlekiem, jajami i mięsem, prawie zawsze na okrętach dostępne było świeże pieczywo, jako że składniki potrzebne do jego wypieku zajmowały mało miejsca i nadawały się do długiego przechowywania. Doktor także jadł kanapkę, ale odkrytą, z pieczenią wołową polaną sosem, taką, która nadawała się bardziej do jedzenia nożem i widelcem niż rękami. Pieczeń była wyśmienita. Szef Boudreaux potraktował ją zgodnie ze starym powiedzeniem Cajunów, mówiącym, że mięso jest gotowe do podawania na kanapkach, gdy „rozpada się pod twardym spojrzeniem”. – Czemu twierdzisz, że Duflot jest głupi? Pomijam oczywiście fakt jego ewidentnego braku umiejętności unikania całkowicie niepotrzebnego obrażania i robienia sobie wroga z człowieka, z którym ma blisko współpracować w sprawach bezpośrednio dotyczących życia i śmierci setek ludzi. A pośrednio wpływających również na bieg tej wojny i w rezultacie życie około dwustu miliardów istnień ludzkich. – Sposób, w jaki to przedstawiłeś, sprawia, że uważam go za jeszcze głupszego niż przed chwilą. Przypuszczam, że dostarczenie tego posła na negocjacje jest cholernie ważne. – Cholernie ważne? Mówimy o zawiązaniu ścisłej współpracy wojskowej pomiędzy czterema siłami będącymi w stanie wojny z Krag, a tym samym zmianie równowagi w wojnie, której stawką jest przetrwanie gatunku ludzkiego. O ile pamiętam, kiedyś powiedziałeś mi, że brak koordynacji wysiłku tych czterech sił może kosztować nas przegraną. „Cholernie ważne” to określenie, które nie oddaje powagi sytuacji. To tak, jakby powiedzieć, że serce jest „stosunkowo ważnym organem”. Max pokiwał głową. – Nie rozumiem tylko, czemu – jeśli jest to tak ważne – Norfolk stara się osiągnąć cel przy pomocy trzech niewielkich okrętów. Czemu komodora Dolanda nie zapakowano na jeden z tych ogromnych pancerników wielkości sporego miasta? Eskortowany przez wielki lotniskowiec i rój krążowników, aby potrzeba było całej floty Krag, by mu zaszkodzić? – Ta strategia brzmi nieźle, ale prowadzi do katastrofy. – Max był pod wrażeniem faktu, że doktor w pytaniu prawidłowo użył nazw rang okrętów. – Po pierwsze, siły składające się z okrętów głównych byłyby powolne. Energia potrzebna do przepychania takich kolosów przez skompresowaną przestrzeń jest zbyt duża, by przez dłuższy czas utrzymać wysoki faktor c. Tak więc do wszelkich innych ruchów, prócz przelotu z jednego układu do sąsiedniego, muszą one wykorzystywać punkty skoku. Podróż, która lekkim siłom zajęłaby około tygodnia, w wypadku okrętów głównych trwałaby ponad miesiąc. Przejście przez każdy punkt skoku zajmowałoby po kilka godzin. Jestem pewien, że potrzebujemy tego porozumienia jak najszybciej. Nie możemy czekać miesiąca. To prowadzi nas do drugiego problemu: nie da się przeprowadzić takich sił dyskretnie, w tajemnicy. Gdy zaczniesz poruszać się taką grupą wielkich okrętów przez zamieszkałe układy, czy nawet układy, w których odbywa się ruch cywilny – a jeśli układ ma punkty skoku, zawsze kręcą się przy nich jacyś cywile – to w ciągu dnia lub dwóch jakiś kapitanek frachtowca będzie musiał się oczywiście pochwalić kumplom, jakie wielkie siły widział, i za chwilę będą o tym wiedzieć wszyscy w sektorze. A wtedy mamy kłopoty. Skoro nasz konwój jest tak wolny, a Krag wiedzą już, gdzie się go spodziewać, mogą stosunkowo łatwo przerzucić tam własne siły. Pamiętaj, że nie muszą pokonywać całego zgrupowania, wystarczy zniszczyć okręt, którym leci poseł. A to może się udać w pięć niszczycieli. Przemieszczą się szybko i wezmą grupę z zaskoczenia. Lotniskowiec nie będzie miał czasu wystrzelić myśliwców, jedyną osłoną będzie więc bojowy patrol przestrzeni. Niszczyciele zaatakują ze wszystkich stron, tak więc piloci będą musieli bronić całej sfery. BPP z całą pewnością będzie w niewłaściwym miejscu, tak więc niszczyciele po prostu go miną, zignorują eskortę, dla której poruszają się zbyt szybko, i większość z nich przebije się do okrętu posła. Potem odpalają rakiety, rozdzielają się i znikają jak dym i pakuły. Co najmniej jeden z foxhoundów Krag trafia i PUUUF – nie mamy posła. – Dym i pakuły? – Stare wyrażenie marynarskie. Używane w wielu wspaniałych książkach, które czytałem. Spodobałyby ci się. Jest seria, w której jeden z bohaterów to lekarz. – Jestem pewien, że uznałbym portret mojego fikcyjnego brata za odrażający i nie czułbym do niego cienia sympatii. A przy okazji, co to są „pakuły”? – Nie jestem pewien, ale dobrze brzmi z „dymem”. Tak czy inaczej, gdy spojrzysz na różne

opcje, okazuje się, że nie można krytykować Norfolk za podjęcie takiej decyzji. Szanse są większe przy użyciu małej liczby bardzo szybkich jednostek. Mogą one użyć swoich napędów kompresyjnych, by przecinać przestrzeń prosto do celu z wysokim faktorem c. Są wówczas trudne do zlokalizowania, a tym bardziej do uchwycenia. Są też wystarczająco dobrze zamaskowane, żeby się ukryć przed większością napastników, i wystarczająco szybkie, aby uciec reszcie. – W porządku, po takim wyjaśnieniu to ma sens. Jest to na pierwszy rzut oka pomysł sprzeczny ze zdrowym rozsądkiem, ale może się okazać, że bezpieczniej jest z małymi siłami. Nadal jednak nie wyjaśniłeś mi, czemu uważasz, że komandor Duflot jest głupi. – To proste. Tak jak opisywałem mu w wiadomości, okręty Krag będą śledzić nas aż do systemu, ukrywając się przed sensorami umieszczonymi na planetach w naszym ogonie kompresyjnym. Potem zejdą do podświetlnej i uruchomią maskowanie, chowając się aż do przybycia naszych. Potem będą nas śledzić, aż znajdą sytuację wymarzoną do ataku. Coś mi mówi, że Duflot nie wpadnie na to, by pójść kursem zmyłkowym lub zrobić coś, co zajmie i wprowadzi w błąd przeciwnika, będzie więc bardzo łatwo nas przechwycić. A potem, wystarczająco daleko od naszych sił, abyśmy nie mogli liczyć na odsiecz, Krag zaatakują z zaskoczenia, w najmniej spodziewanym momencie. Jeśli ten atak nie zakończy się sukcesem, powtórzą go tyle razy, ile będzie trzeba. Nazwałem więc Duflota głupcem, ponieważ za jego krótkowzroczność i ignorancki upór możemy zapłacić nie tylko fiaskiem misji, ale i czymś więcej. – Czym? – Naszym życiem.

ROZDZIAŁ 10

Godzina 19.52 Z, 25 marca 2315

kapitan zameldowac sie na flagowym stop koniec wiadomosci Taki sygnał przekazany został za pomocą antycznego systemu komunikacji świetlnej i alfabetu Morse’a z USS „William Gorgas” na USS „Cumberland”. Rozkazy komandora Duflota z Norfolk nakazywały mu za wszelką cenę unikać wykrycia przez siły nieprzyjaciela, stąd też użycie świateł zamiast radia. Mógł oczywiście ustanowić połączenie laserowe, ale Duflot z całą pewnością nie był zainteresowany komunikacją dwustronną i wymianą informacji z niszczycielem, chciał tylko nakazać Maxowi w najbardziej władczy sposób, by ten zjawił się na pokładzie. Zatem Max, ubrany w mundur wyjściowy z bronią (Chin sprawdził u swojego odpowiednika, jaki jest mundur dnia na okręcie proporcowym), wszedł na pokład lądownika, aby pokonać odległość tysiąca ośmiuset metrów dzielącą oba okręty. Pewne rozczarowanie stanowił fakt, że światła dokowania widoczne na sterburcie „Williama Gorgasa” wskazywały, iż lądownik skierowany został na bakburtę fregaty. To było trzecie uchybienie w ciągu kilku minut. Pierwszym było nieustanowienie łącza laserowego, jak gdyby „Cumberland” nie posiadał żadnych informacji, którymi mógłby być zainteresowany „William Gorgas”. Drugie stanowił sam tekst wiadomości. Choć Duflot był od Maxa starszy stopniem o jeden szczebel, obaj dowodzili okrętami bojowymi. Komunikacja pomiędzy kapitanami powinna więc odbywać się mniej więcej na zasadach równości. Starszy z oficerów miał możliwość wydawania poleceń, jednak zobowiązany był przestrzegać niezależności autorytetu innego dowódcy. Normalnie tego typu wiadomość powinna brzmieć mniej więcej tak:

kapitan duflot przesyla uszanowania stop prosze o honor goszczenia kapitana robichaux na pokladzie tego okretu w najblizszym dogodnym terminie stop koniec wiadomosci Według Maxa Duflot nadużywał nieco nomenklatury. Regulaminy nie przewidywały możliwości zameldowania się na „okręcie flagowym”, jeśli dowódca nie posiadał stopnia komodora lub admirała. A zatem „William Gorgas” był, technicznie rzecz biorąc, okrętem proporcowym, nie flagowym. Trzeci, najgorszy nietakt stanowiło skierowanie lądownika na bakburtę. To sterburta była honorową stroną. Dokowanie przy bakburcie oznaczało, że nie będzie żadnej ceremonii: ani bosmana z gwizdkiem oznajmiającego: „Przybył »Cumberland«”, ani asysty. Marines na pokładzie i oficer dyżurny nie oddadzą w żaden sposób honorów, ogólnie Max miał nie być traktowany jak członek nieformalnego Bractwa Kapitanów Okrętów Wojennych. A przecież traktował go w ten sposób admirał Hornmeyer, wiceadmirał z trzema złotymi gwiazdkami na rękawach, dowodzący setkami okrętów. Całe zachowanie Duflota przypominało Maxowi, że jest podwładnym przybywającym do przełożonego. Gdy na bakburcie zaczęły migać czerwone światła, pilotujący lądownik podporucznik Mori chrząknął z dezaprobatą i zwrócił się do Maxa. Z irytacją wskazując światła kierunkowe, stwierdził: – Nadal mogę nas zadokować przy sterburcie, sir. – Dziękuję, panie Mori. Jestem pewien, że przy pana umiejętnościach poradziłby pan sobie bez naprowadzania i pola przechwytującego, ale to nie uruchomi zatrzasków dokujących ani nie otworzy śluzy. – No cóż, sir. Oficjalnie nie powinien pan o tym wiedzieć, ale gdy fregata nie ustanowiła łącza laserowego, Iskierka i Gates złamali jej ZPDS, tak więc mogliśmy ściągnąć oprogramowanie i jednostronnie uzupełnić naszą bazę danych.

Max odnotował to w pamięci. Informacja była ważna z czterech powodów. Po pierwsze, „Cumberland” miał obecnie niejawny dostęp do komputerów fregaty poprzez zewnętrzny portal dostępu sieciowego, czyli ZPDS, ten sam, przez który okręty komunikowałyby się, gdyby ustanowiony został link laserowy. Po drugie, złamanie ZPDS okrętu wojennego uważane było za prawie niemożliwe, podczas gdy tych dwóch ludzi zrobiło to w kilka minut. Może posługiwali się dobrym łamaczem szyfrów, a może udało im się w jakiś sposób dostać do czyjegoś hasła? To drugie było nawet bardziej prawdopodobne, biorąc pod uwagę, jak popularny wśród swoich podwładnych musiał być osobnik pokroju Duflota. Co nie znaczyło, że Max nie musiał się obawiać, iż Krag powtórzą ten numer. Po trzecie, w którymś momencie Chin i Bales zrobili na kolegach z okrętu tak duże wrażenie, że nadano im tradycyjne przezwiska używane przez szanowanych ludzi na ich stanowiskach: Iskierka dla oficera łączności i Gates dla oficera systemów informatycznych. Po czwarte, Chin i Bales, którzy znali się od czasów, gdy obaj byli asystentami pokładowymi na krążowniku liniowym „Aeglos”, najwyraźniej pracowali nad tym razem, a to z kolei sugerowało, że rozwiązali wreszcie problemy dzielące ich od lat. – Jeśli pan sobie życzy, mogę dać migaczem znać Iskierce, a Gates zdalnie aktywuje pole przechwytujące, wciągnie nas, otworzy śluzę i dezaktywuje wszystkie alarmy. Moglibyśmy siedzieć w mesie oficerskiej i pić kawę, a nikt nie wiedziałby o naszej obecności. To łatwizna. – Mori wydawał się zapalony do pomysłu, szczególnie po afroncie, jaki spotkał jego kapitana. – Nie dziś, panie Mori, nie dziś. Te dwa okręty Krag zeskoczyły nam z ogona, gdy tylko zwolniliśmy do podświetlnej, i gdzieś tutaj węszą. Nie jestem entuzjastycznie nastawiony do włamywania się do systemu operacyjnego najsilniejszego okrętu grupy. Nie wspominając, że nie wiem, czy to najlepszy pomysł, aby komandor Duflot dowiedział się, że dokonaliśmy włamania. Wygląda na faceta, który mógłby się o to obrazić. Nie spieszę się przed sąd wojenny. Jeśli nie sprawia to panu różnicy, wolę walczyć z Krag. – Aye, aye, sir. Chciałem tylko, aby pan wiedział, że istnieje taka opcja. – Dziękuję za to, Mori. Podchodzimy do bakburty. – Jest bakburta, sir. Max przyjrzał się uważnie fregacie przez przedni port. Tak małe jednostki jak lądowniki pilotowało się, patrząc za pomocą przyrządu obserwacyjnego Mark Jeden. Uśmiechnął się na widok znajomych kształtów. „William Gorgas” należał do klasy Edward Jenner, czyli tej samej co „Emeka Moro”, okręt, na którym Max służył jako oficer uzbrojenia tuż przed objęciem dowództwa na „Cumberlandzie”. Obie fregaty powstały nawet w tej samej stoczni. Max uświadomił sobie, że z zazdrością patrzy na cztery przednie wyrzutnie rakiet, które pozwalały wystrzelić bardziej efektywną salwę niż odpalona z dwóch wyrzutni „Cumberlanda”. Wiele sytuacji taktycznych, w których znalazł się Max po objęciu dowodzenia na niszczycielu, byłoby dużo prostszych do rozwiązania, gdyby dysponował dodatkową parą wyrzutni z przodu. Nawet nie chciał patrzeć na solidne obrotowe wieże artyleryjskie, pozwalające okrętowi skierować ogień z głównej baterii w dowolną stronę. Jego zachwyt nad uzbrojeniem został przerwany, gdy zauważył, że choć zielony pierścień dokować tutaj był podświetlony, przybijała właśnie do niego inna mała jednostka. Świecił się jednak także kolejny pierścień, wskazujący śluzę do części technicznej, używaną zwykle do załadunku sprzętu i części zapasowych, które nie były tak duże, żeby trzeba je ładować przez hangar. Prawie każdy okręt bojowy miał śluzę w tym samym miejscu. Znana była ona pod nazwą „wejścia dla służby”. Czwarty afront. Gdy lądownik podszedł do wyznaczonej śluzy, przeleciał obok drugiego podchodzącego do dokowania pojazdu, wystarczająco blisko, by Max mógł przeczytać jego numer rejestracyjny: GCRU 8481. Oficer wprowadził go do bazy danych. Jednostka należała do Logistyki Marynarki Wojennej, a jej zadaniem był odbiór śmieci. Nazwy jej typu używano jedynie w oficjalnych dokumentach. W codziennej konwersacji nosiła zupełnie inne, dość obraźliwe miano. Dowódca „Cumberlanda” musiał ustąpić pierwszeństwa śmieciarce. Afront numer pięć. Mori zadokował przy wejściu dla służby ze swą zwykłą precyzją. W ciągu kilku sekund mała jednostka została przechwycona przez pole okrętu.

– Inicjacja sztucznej grawitacji – ogłosił komputer. – To nie powinno długo potrwać, Mori, a chciałbym mieć możliwość wrócić jak najszybciej na „Cumberlanda”. Proszę tu zaczekać i trzymać wszystko pod parą. – Max spodziewał się krótkiego, niemiłego spotkania z Duflotem i nie chciał być zmuszony do nieprzyjemnego oczekiwania przy śluzie. – Aye, sir. Proszę się nie obawiać, będę tutaj z gorącymi dyszami. Odejdziemy pięć sekund po pana rozkazie. – Doskonale, Mori. Max słyszał serię świstów, szczęków i stuków, które powiedziały mu, że śluzy obu jednostek ustawiły się w jednej linii, uchwyty dokujące zaskoczyły na swoje miejsce, a wewnętrzne drzwi otworzyły się. Czekał na moment, w którym czerwony napis: status: nie otwierać włazu zostanie zastąpiony przez zielony: status: właz może zostać otwarty. Potrwało to cztery sekundy, które dały Maxowi więcej czasu na przemyślenie, ile przyjemności go czeka. Gdy oba zestawy włazów otworzyły się, Max wszedł do pomieszczenia, w którym zwykle rozładowywało się części zapasowe, beczki chłodziwa i puszki farby. Faktycznie znajdowali się tu przedstawiciele wszystkich tych „gatunków”, jak gdyby podkreślając odczucia Maxa. Ten wykonał w prawo zwrot w kierunku miejsca, w którym powinny wisieć flagi Unii i Marynarki, gdyby ktoś zadał sobie trud ich powieszenia. Niestety, nikt tego nie zrobił. Max uświadomił sobie, że salutuje zbiornikowi oznaczonemu: „Zapasowa pompa cyrkulacyjna oczyszczalni ścieków model WPPCP-25878-11929-4”. Salutował więc pompie na gówno i mocz, i to zapasowej pompie na gówno i mocz. Afront numer sześć. Albo nawet sześć i pół, do cholery. Następnie Max wykonał zwrot o dziewięćdziesiąt stopni, by zasalutować człowiekowi, którego komandor Duflot wysłał po niego. – Proszę o pozwolenie wejścia na pokład, sir. – Udzielam pozwolenia – odpowiedział mężczyzna, oddając honory. No, może nie całkiem jeszcze mężczyzna. Osobą, którą Duflot wysłał po Maxa, był chłopiec w wieku około dziesięciu lat. Afront numer siedem. – Tędy proszę – odezwał się chłopiec. – Kapitan oczekuje pana. – Dziękuję, panie… Chłopiec nic nie powiedział, lecz zaczął prowadzić Maxa ku wyjściu. Ten nie wiedział, co jest nie tak z chłopcem, ale nie miał zamiaru iść w towarzystwie innego marynarza, nie znając jego nazwiska, nawet jeśli miał on tylko sto czterdzieści centymetrów wzrostu i jeszcze przez ładnych kilka lat nie będzie potrzebował maszynki do golenia. – Asystencie – powiedział łagodnie Max – sposób, w jaki to powiedziałem, był jednocześnie pytaniem o twoje nazwisko. Chłopiec zatrzymał się, struchlały. – Och sir! Nie wiedziałem, sir! Füchtenschnieder, sir. Asystent pokładowy. Chłopiec wydawał się przerażony drobnym uchybieniem, jego reakcja podobna była do prezentowanych przez załogę „Cumberlanda” zaraz po objęciu dowodzenia przez Maxa. – Nie przejmuj się, młody, nie jestem twoim przełożonym i ani mi w głowie mówić o tym komuś, kto nim jest. Jak więc na ciebie mówią? Choć starał się to ukryć, asystent wydawał się zmieszany i zaskoczony tym pytaniem. – No, Füchtenschnieder, sir – odpowiedział po chwili. – Bez ksywki? – Och nie, sir – odparł chłopiec tonem wskazującym, że sama taka możliwość była nieprawdopodobna. – Na tym okręcie nie ma ksywek. Żadnych ksywek? W takim razie Duflot był idiotą galaktycznych rozmiarów. Napisano całe książki na temat zbawiennego wpływu przezwisk na morale poszczególnych osób i całych społeczności. Pozwalały członkom załogi na indywidualność w służbie, która miała tendencję do sprowadzania ludzi do mundurów, stopni i ocen. Marynarze nosili swoje ksywki z dumą i często zachowywali je nawet na emeryturze, a wręcz zabierali do grobu. Max znał wielu wiarusów, których przyjaciele nie potrafili sobie za żadne skarby przypomnieć ich nazwisk, za to setki ludzi z dziesiątków okrętów powszechnie znały ich

po pseudonimach, które zdobyli pół wieku wcześniej jako asystenci. Maxowi udało się nie pokręcić głową. – No dobrze, a więc, panie Füchtenschnieder – Max wypowiedział „ch” i „sch” w niemiecki sposób – proszę zaprowadzić mnie do swojego dowódcy. Po chwili Robichaux odezwał się znowu: – Panie Füchtenschnieder? – Tak, sir? – Czy jest jakiś szczególny powód, dla którego chwilę wcześniej nie chciał mi pan podać swojego nazwiska? – Ależ nie, sir – odpowiedział zapytany tonem broniącego się. – Po prostu nie przypuszczałem, że ktoś, kto dowodzi okrętem wojennym, chciałby znać nazwisko jakiegoś asystenta pokładowego. – Füchtenschnieder, jestem ciekaw, czy kapitan Duflot zna pana nazwisko? – Och nie, sir. Mam przynajmniej nadzieję, że nie. Max znał nazwiska wszystkich swoich asystentów, a także wiedział, z jakich planet pochodzą, na jakich okrętach służyli, oczywiście jeśli „Cumberland” nie był ich pierwszym przydziałem, jak radzą sobie z nauką i jakie są ich obecne obowiązki służbowe. Robichaux nie widział jeszcze Duflota na oczy, ale miał przeczucie, że go nie polubi. Nie, to było więcej niż przeczucie. Max był pewien, że już nie lubi pana kapitana. Ani trochę. Był zaskoczony, że asystent nie prowadzi go do mesy oficerskiej, gdzie kapitanowie spotykali się przy filiżance kawy, zwykle w towarzystwie innych oficerów. Zamiast tego Maxowi wskazano dzienną kabinę kapitana. Po dziesięciu minutach marine stojący przy drzwiach wpuścił go do środka. Kapitanowie w podobnych sytuacjach nie zawracali sobie głowy formalnościami, ale Max był pewien, że w tym miejscu ta zasada nie obowiązuje. Podszedł więc do biurka, zatrzymał się w regulaminowej odległości i zasalutował. – Komandor porucznik Maxime Robichaux, USS „Cumberland”, melduje się zgodnie z poleceniem. Duflot, który w chwili wejścia Maxa patrzył w monitor swojego komputera, robił to jeszcze przez kilkanaście sekund, a następnie odwrócił głowę i uważnie zlustrował kapitana „Cumberlanda” od stóp po czubek głowy. Nadal nie odpowiadał na honory, podczas gdy Max cały czas trzymał uniesioną dłoń. – Jesteście bez munduru. Będę musiał powiadomić o tym admirała Hornmeyera. „Wy”, a nie „kapitanie” czy „komandorze”. Max stracił już rachubę afrontów. – Przepraszam bardzo, jakie jest uchybienie w moim umundurowaniu? – ton głosu Maxa był spokojny jak woda w sadzawce, choć w głębi ducha widział się rozgniatającego głowę Duflota jak melon. – Broń boczna. Mundur dnia to mundur wyjściowy. A nie mundur wyjściowy z bronią. Nie macie prawa nosić broni. – Z całym szacunkiem, sir – powiedział Max, cały czas salutując – jeśli zechce się pan dokładniej przyjrzeć mojemu mundurowi, szczególnie pierwszej baretce w górnym rzędzie, sądzę, że może pan zmienić zdanie. Duflot zauważył baretkę i wyraźnie spuścił powietrze. – No cóż – odpowiedział, oddając honory. – Spocznij, Robichaux. „Spocznij”? Nie „proszę siadać”? To przekraczało wszelkie granice. – Widzę, że od czasu objęcia dowodzenia nabrał pan, że się tak wyrażę, różnorakich „manierek” – powiedział kapitan Duflot. – Hornmeyer znany jest z promowania ludzi, których uważa za obiecujących młodych oficerów, na przerastające ich stanowiska. A oni spektakularnie na nich zawodzą. Proszę nie być zdziwionym, jeśli po tej misji zostanie pan zwolniony z dowodzenia i wyznaczony na stanowisko oficera uzbrojenia albo ZDO na jakimś dobrym okręcie, aby mógł się pan nauczyć sztuki dowodzenia od kogoś, kto się na tym zna. Do tego czasu proszę się postarać nie uszkodzić swojego okrętu bardziej, niż już pan to zrobił, i wykonywać polecenia dowódcy. Postaram się wydawać je na tyle prosto, by mógł je pan zrozumieć. Max słuchał tych bredni, stojąc w postawie paradnego spocznij, nie mrużąc nawet oka. Był

pewien, że jego twarz jest czerwona, ale na to nie mógł nic poradzić. Duflot uraczył go kilkoma kolejnymi uwagami na temat jego dowodzenia, włączając w to obserwację, że jeszcze nie słyszał o wypadku, gdy zaistniała konieczność wymiany kondensatorów Frasch-Freiburga na okręcie, który nie był w służbie wystarczająco długo, by mieć prostowane dysze. Nie mówiąc już o dwóch zestawach. Podczas tego wszystkiego Max uważnie przyglądał się Duflotowi. Był średniego wzrostu, raczej tęgawy, lekko siwiał i łysiał. Mały okrągły nos wydawał się nie na miejscu na wielkiej, nalanej twarzy, a już z całą pewnością nie pasował do mięsistych warg. Podczas mówienia cały czas poruszał głową, zaś resztę ciała utrzymywał nieruchomo, jak gdyby był jedną z tych lalek o wielkich, ciężkich głowach, podskakujących na sprężynach. Sprowadziwszy, wedle swojej opinii, Maxa na właściwe miejsce, Duflot zaczął przedstawiać mu plan dostarczenia posła na Rashida. – Szczegóły znajdują się na tym chipie. Będzie mógł pan go zabrać do siebie na okręt, jako że nie spodziewam się, aby był pan w stanie to wszystko zapamiętać. Ogólnie teoria jest prosta i powinien ją pan zrozumieć: przerzucamy grupę w serii zaplanowanych skoków, wzdłuż dobrze chronionej trasy, korzystając z pomocy sił lokalnych w miejscach, gdzie będzie to możliwe. To zapewni maksymalną ochronę posłowi i największe prawdopodobieństwo dostarczenia go na konferencję bez zakłóceń. Max słuchał planu komandora z niedowierzaniem. – Sir, czy dobrze zrozumiałem, że mamy zamiar skakać z jednego niezamieszkałego układu do drugiego, a pomiędzy punktami skoku poruszać się po najprostszych kursach, bez robienia uników, w formacji konwojowej, oznajmiając swoją pozycję użyciem aktywnych sensorów? – Zgadza się. Co w tym trudnego do zrozumienia? Wszystkie te systemy uznane zostały przez różne dowództwa sektorów za wolne od sił nieprzyjaciela, a większość posiada pokrycie sensorami umieszczonymi na planetach i siły własne, mogące udzielić nam pomocy. Przebywając w tych systemach, z definicji będziemy bezpieczni. Nie jestem w stanie wyobrazić sobie bezpieczniejszego wariantu działania. Maxowi aż kręciło się w głowie od uderzającej głupoty tego planu. – Sir, z całym szacunkiem, ale czemu nie lecieć prosto na Rashida? Prosto przez przestrzeń międzygwiezdną z kilkoma mylącymi zygzakami? Ten okręt, fregata klasy Edward Jenner, jest w stanie wytrzymać tysiąc osiemset sześćdziesiąt pięć c. Jeśli szef służby technicznej zna się na swojej robocie, to tysiąc osiemset osiemdziesiąt pięć, albo nawet tysiąc osiemset dziewięćdziesiąt. Dołączone do grupy niszczyciele spokojnie dotrzymają jej kroku. Nawet jeśli nieprzyjaciel będzie nas szukał przy pomocy stu okrętów, nie uda mu się nas wytropić, jeśli nie będzie miał ogromnego szczęścia. A gdyby nawet nas znalazł, przy tych prędkościach nie będzie w stanie przechwycić konwoju, a tym bardziej przeprowadzić jakiegokolwiek ataku. Nie mogą zaatakować, jeśli nas nie znajdą. Nie potrzebujemy planetarnego pokrycia sensorami ani sił miejscowych. Pozwólmy nieskończoności przestrzeni międzygwiezdnej być naszą osłoną, a prędkości obroną. Poseł będzie siedział na Rashidzie, pijąc najlepszą kawę w Galaktyce, zanim szczury w ogóle się zorientują, że ruszyliśmy. To się nie może nie udać. Powiemy admirałowi Hornmeyerowi, że to pana pomysł. Czy to nie Napoleon powiedział przypadkiem: „Jeśli wysłano cię, by zająć Wiedeń, zajmij Wiedeń”? Jeśli wysłano nas na Rashida, lećmy na Rashida. Max patrzył z nadzieją na Duflota. W duchu liczył, że był wystarczająco przekonujący. Zamiast tego Duflot patrzył na niego z nieukrywanym przerażeniem, które wkrótce przerodziło się we wściekłość. – Oszalał pan? Zabrać niezastąpionego negocjatora na najważniejszą misję dyplomatyczną od pięćdziesięciu lat praktycznie nagiego, przez otwartą, niechronioną przestrzeń? Bez pokrycia sensorycznego? Bez sił lokalnych? Bez potwierdzenia od dowódcy sektora, że jest on wolny od sił przeciwnika? Kto wie jakie siły nieprzyjaciela tam myszkują? A jeśli zostaniemy zaatakowani, od jakiejkolwiek pomocy dzielić nas będą dni. Nie. Absolutnie nie. Taki wariant działania byłby impulsywny. Gwałtowny. Pełen nieprzewidywalnego ryzyka. Dziwię się, że miał pan odwagę to zaproponować. – Ależ, sir, to taktyka bardzo często stosowana pod dowództwem admirała Hornmeyera, zdarzała się nawet pod dowództwem admirała Bushinko. Prawdopodobieństwo sukcesu jest

bardzo wysokie. Duflot uderzył dłonią w stół. – Prawdopodobieństwo! Nie mogę zajmować się prawdopodobieństwem! To jest wojna, a nie kasyno na Nouvelle Monaco! Ja muszę zagwarantować bezpieczeństwo posłowi, a to znaczy rozłożyć tyle warstw ochrony, obrony i zabezpieczenia, ile tylko się da. Muszę podjąć wszelkie przewidywalne środki, a nie gnać jak opętany przez otchłań. – Sir, z całym szacunkiem, ale wojna pełna jest niebezpieczeństw i kalkulowanego ryzyka. Admirał Hornmeyer zawsze odwołuje się w najbardziej krytycznych decyzjach do zakładów. Upieram się przy stwierdzeniu, że proponowany przeze mnie wariant jest dużo bardziej… – Upieracie się? Śmiecie się upierać w stosunku do przełożonego? Jesteście niesubordynowani. Wasze uwagi zostały nagrane. Jeśli nie będziecie ściśle przestrzegać moich poleceń, zapewniam, że admirał Hornmeyer otrzyma te nagrania. A jeśli spróbujecie obejść polecenia ponad moją głową, zobaczymy się w sądzie. Macie rozkazy. A teraz wracać na okręt i wypełniać je co do literki. Wyjść. Machnął ręką w okolicach głowy, co prawdopodobnie miało być salutem. Gdy Max szedł już w stronę drzwi, Duflot rzucił: – A, Robichaux, jeszcze jedno. Poseł chce cię widzieć, skoro jesteś na pokładzie. Jest w kwaterze VIP. Znajdziesz drogę? Max zapewnił go, że tak. Po latach służby na okręcie tej samej klasy mógł dotrzeć na miejsce z zamkniętymi oczami, jeden pokład wyżej i w lewo około dwudziestu metrów. Podał swój stopień i nazwisko marine, który stał przy drzwiach. – Poseł oczekuje pana, sir – odpowiedział wartownik z wyraźnym szacunkiem. Wprowadził kod dostępu. – Proszę bardzo, panie komandorze. Max wszedł do środka. Na fregatach tej klasy przedział VIP podzielony był na trzy pomieszczenia: przypominającą biuro kabinę dzienną, mały, lecz komfortowy pokoik zwany żartobliwe „salonem” i sypialnię. Kabina dzienna była pusta. – Tutaj, Robichaux – rozległ się głos z salonu. – Jestem pewien, że się zmęczyłeś, stojąc przed biurkiem! Max przeszedł przez próg do następnego pomieszczenia. W fotelu, z nogami na stole, siedział poseł. Był wyższy niż Max. Dużo wyższy i chudszy. O ile kapitan niszczyciela budową ciała przypominał rozgrywającego z futbolu amerykańskiego, komodor Doland wyglądał jak koszykarz. Miał ciemne włosy, brązowe oczy, gęste, zrośnięte brwi i wystające kości policzkowe. W połączeniu z ciemniejszą karnacją skóry sugerowało to obecność Indian północnoamerykańskich wśród jego przodków. Miał między czterdzieści a sześćdziesiąt lat. Uśmiechnął się na powitanie. W lewej dłoni trzymał szklankę w jednej trzeciej wypełnioną bursztynowym płynem i kostkami lodu. Max sprężył się do salutu. – Odpuść to sobie, młody. Nie słyszałeś o tym, żeby nigdy nie salutować facetowi siedzącemu ze szklaneczką whisky? – Wyciągnął prawą dłoń. – Joseph A. Doland, komodor, poseł, prowokator i negocjator, do usług. – Max Robichaux, miło pana poznać. – Ciebie również, młody. Zrób sobie drinka i siadaj. Po dwudziestu minutach z Duflotem zasługujesz na to. – Max zastanawiał się, skąd poseł wiedział, że spotkanie trwało prawie dokładnie dwadzieścia minut. – Ja potrzebuję drinka po każdej rozmowie z tym tępym, małym… pomińmy może rzeczownik. Zasługujesz na nagrodę za to, żeś po prostu nie wyciągnął spluwy i nie zastrzelił Imperatora Duflota Pierwszego. Max nalał sobie porcję przedniej kentucky i siadł na fotelu wskazanym przez gospodarza. – Imperatora? – Taa. Tak go nazywają na okręcie. Nigdy nie widziałem nikogo o takim rozdętym ego, a spotykałem się wielokrotnie z prezydentem, tak obecnym, jak i poprzednim. Ostatni podwładny, który siedział w obecności Imperatora, był to kot pokładowy, ale on też przeskoczył na warsztatowiec. – Jestem pewien, że panuje tu wspaniałe morale. – A jakżeby inaczej, Max? Mogę się tak do ciebie zwracać?

– Ależ oczywiście, sir. – Kapitan już zaczynał lubić posła, który roztaczał aurę naturalnej, niewymuszonej charyzmy i uroku osobistego, połączonych z chłodnym analitycznym umysłem i doskonałą znajomością ludzkich charakterów. Kilka wieków temu, zdaniem Maxa, Doland byłby błyskotliwym szulerem w kasynach. – A jeśli już przy tym jesteśmy, odpuść sobie to „sir”, Max. Wszyscy mówią do mnie Ollie i byłoby mi miło, gdybyś ty także to robił. Max pokiwał głową. – A teraz, Max, skoro poznałeś już naszego przyjaciela Imperatora, powiedz mi, co sądzisz o nim i jego planie dostarczenia mnie na konferencję? – Cóż, s… Ollie, jeśli mam być szczery… – Max, nie zadaję pytań, jeśli nie oczekuję uczciwej odpowiedzi. Wal prosto z mostu. – No to muszę powiedzieć, że nie podoba mi się ani jedno, ani drugie. – Tak… – Każdy, kto czuje się tak niepewnie, że musi uciekać się do tuzina afrontów w stosunku do kapitana niszczyciela, z którym dopiero co nawiązało się współpracę, ma takie problemy, których dodatkowy kurs doskonalenia oficerskiego nie rozwiąże. Jeśli jego brak pewności siebie jest tak głęboki i w ten sam sposób traktuje on swoją kadrę dowódczą, ten facet nie powinien ani przez chwilę być dowódcą okrętu. Przykro mi, ale tak to widzę. – Nie mam zamiaru się z tobą nie zgodzić. Niestety, ma przyjaciół, a właściwie brata na wysokim stołku. A co sądzisz o jego planie? – Nie słyszałem podobnych głupot od czasów, gdy jako młodszy asystent słuchałem swoich rówieśników komentujących, w jaki sposób rozegraliby bitwę na miejscu kapitana. Rozwali całą misję. – To więcej niż pewne. – Nie możesz czegoś z tym zrobić? Jesteś komodorem. – Niestety, nie. Wprawdzie mam wyższą szarżę, ale nie jestem jego przełożonym. Jedyne rozkazy, jakie mogę tu wydawać, dotyczą menu i tego, kto wejdzie do mojej kwatery. Nie jestem już nawet w Dowództwie Operacyjnym. Wiesz, co się stało, prawda? Max zaprzeczył. – Błąd nawigacyjny. Byłem kapitanem okrętu liniowego USS „Gary Tyler”. Oficer dyżurny w systemie Divisio-Bilbon przeskoczył przez punkt Charlie zamiast Bravo i znaleźliśmy się w centrum przygranicznych przepychanek pomiędzy Themp-Ra i Ghrinn, które właśnie eskalowały do rozmiarów wojny. Jedyny sposób, w jaki mogłem ocalić swój okręt, to doprowadzić do zawieszenia broni, które potem zakończyło się traktatem pokojowym. Udało mi się. Dlatego teraz, zamiast prowadzić ludzi do boju, w czym wcale nie byłem najgorszy, jestem negocjatorem unijnym. Nie jest to najgorsza fucha, ale wolałbym walkę. Tak czy inaczej, nie mam przełożenia na Duflota i szans na zmianę jego rozkazów. – No to mamy przerąbane. – Nie wyciągaj pochopnych wniosków, Max. Jestem pewien, że przyjdzie ci do głowy jakieś kreatywne rozwiązanie. – Nie sugerujesz chyba… – Nie, młody, absolutnie. Nie sugeruję nic prócz tego, abyś miał oczy otwarte i wykorzystał każdą nadarzającą się okazję, by uratować tę misję. Pomogę, ile tylko zdołam. Opróżnił swoją szklaneczkę i odstawił ją. – Mam jedynie nadzieję, że twoja kreatywność ujawni się w zwykły sposób, bo ta misja musi się udać. I nie chodzi tu o mnie jako osobę. To poselstwo musi dojść do skutku, muszę zjawić się na konferencji, a konferencja musi zakończyć się porozumieniem czterostronnym. Bo jeśli nie – wykonał gest w kierunku butelki – to zbyt wiele przedniego trunku z Tennessee, Kentucky, by nie wspomnieć o Szkocji i Irlandii, zmarnuje się tylko dlatego, że nie będzie miał go kto wypić. – Co za absolutny brak poszanowania dla wojskowej tradycji, żeby nie wspomnieć o tym, że były to afronty, których żaden oficer i dżentelmen nigdy nie zrobiłby innemu. To uderza w honor tego okrętu i każdego członka jego załogi. Nie pozwolę na to. Kraft wciąż się gotował, choć i tak w ciągu kilku ostatnich minut ochłonął nieco. Jego pierwsze reakcje, wyrażone zarówno po niemiecku, jak i w standardowym, były tak wulgarne, że Max

poczuł szczere zakłopotanie. Najwyraźniej na rodzinnej planecie majora najmocniejsze przekleństwa były w niemieckim i dotyczyły relacji seksualnych przodków wyzywanego osobnika z najróżniejszymi zwierzętami domowymi. – Majorze, wiemy, że ten facet jest dupkiem – uspokajał Max. – Ale dni, kiedy uszczerbki na honorze rozwiązywało się za pomocą pistoletów, dawno minęły. Jest naszym przełożonym i dowódcą tej grupy. Będziemy wykonywać jego polecenia, jakkolwiek gówniane by nie były. Jego zniewagi to albo subtelne afronty, o których zawsze może powiedzieć, że były niezamierzone i wynikały z konieczności, albo miały miejsce w jego kabinie, bez świadków. Mogę jedynie powiedzieć, że nie dałem się sprowokować do wybuchu gniewu, co moim zdaniem zamierzał osiągnąć, i nie zostałem postawiony do raportu. – A za co niby do raportu? – zaciekawił się DeCosta. – Za brak munduru. Nie podobało mu się, że miałem broń boczną do munduru wyjściowego, podczas gdy mundurem dnia na „Williamie Gorgasie” był mundur wyjściowy, a nie mundur wyjściowy z bronią. – To… to… to… pierdółka. Przepraszam, sir, ale to jedyne słowo, jakie przychodzi mi na myśl. – DeCostę początkowo zatkało ze złości, ale po chwili odzyskał zdolność mówienia. – Za taką pierdołę stawiać kogoś do raportu? Nigdy w życiu nie postawiłbym do raportu za coś takiego, chyba że byłoby to celowe działanie, powtarzane z premedytacją. Życie jest zbyt krótkie, by się zajmować takimi idiotyzmami. Kraftowi udało się nawet uśmiechnąć lekko. Był to pierwszy znak emocji innych niż dzika wściekłość od czasu, gdy Max opowiedział o przebiegu wizyty na fregacie. – Komandor nie tylko sam jest pierdołą, ale także całkowicie nie miał racji. – Czemu? „Z bronią” nie było mundurem dnia na „Williamie Gorgasie”, a bez dodatkowej specyfikacji broń boczna nie jest noszona z mundurem wyjściowym. – To prawda, ZDO, ale zapomina pan o tym. – Kraft wskazał na małą błękitną baretkę na górnym z trzech rzędów odznaczeń Maxa. Na baretce znajdowało się siedem maleńkich, srebrnych gwiazdek, reprezentujących siedem pancerników klasy Orion, należących do pierwszej ludzkiej armady kosmicznej, wysłanej w lipcu 2034 roku na Księżyc, by odbić go z rąk Ning-Braha i uchronić ludzkość przed zniewoleniem lub eksterminacją. Taka baretka znajdowała się jeszcze tylko na jednym mundurze na „Cumberlandzie”. A ten należał doktora. – KMH? – Tak, panie DeCosta. Z Komisyjnym Medalem Honoru, najwyższym odznaczeniem wojskowym Unii, wiąże się pewna lista przywilejów – Kraft zaczął mówić tonem, którego używał przy cytowaniu przepisów prawa. Brzmiał trochę jak ksiądz podczas kazania, a trochę jak nauczyciel szkoły średniej wyjaśniający jakieś trudne zagadnienie. – Część z tych przywilejów jest powszechnie znana, jak prawo do noszenia munduru na emeryturze, możliwość stania lub maszerowania w pierwszym rzędzie podczas parad wojskowych, dożywotnie prawo wejścia na dowolny okręt Marynarki Wojennej, dożywotnie prawo do bezpłatnego zakwaterowania i wyżywienia w dowolnej bazie wojskowej, prawo do widywania się ze swoim senatorem na każde życzenie i tak dalej. Inne nie są tak oczywiste, tak jak… Skiper wyciągnął z kabury pistolet i położył go na stole. – Tak jak – dokończył za Krafta – prawo do noszenia w każdym momencie broni bocznej lub białej, za pomocą której zabiło się wroga Unii. Przy czym musi to być ten konkretny egzemplarz broni, a nie tylko ten sam typ. Podniósł swój pistolet M-62 Beretta-Browning i skupił na nim spojrzenie. Wszyscy obecni także patrzyli na broń. – A ten spełnił ów warunek. Wielokrotnie. Max odruchowo wyjął magazynek, odciągnął zamek i sprawdził komorę, a następnie włożył magazynek do gniazda i schował broń do kabury. – Wystarczy narzekania. Duflot kręci tym przedstawieniem, i to tyle. Jesteśmy w Marynarce. Wypełniamy rozkazy. Nawet głupie. Rozległ się brzęczyk komunikatora. – Skiper. – Skiper, tu Chin.

– Dajesz. – Sir, wysłałem sygnał, o którym pan mówił. Tak ustawiłem anteny, że mogę zagwarantować, iż proporczyk nie zauważył wycieku. Sygnały metaprzestrzenne rozchodziły się we wszystkich kierunkach i nie mogły być śledzone. Ale ich emitery nie były całkiem skuteczne. Gdy wysyłały sygnał, część energii propagowana była jako zwykłe promieniowanie elektromagnetyczne, zwane wyciekiem, najczęściej na długich falach radiowych. Chin upewnił się, że wyciek nie nastąpił od strony okrętu Duflota. – A ja jestem strasznie niedbałym oficerem łączności i istnieją ogromne obawy, że zapomniałem tego wpisać w dziennik działań bojowych. Ups. Ale jeśli ktoś sprawdzi nagrania, to zobaczy, że jeszcze nie odnotowaliśmy rozkazu z proporczyka, wprowadzającego EMCON. No tak jakoś dziwnie zajęło mi to kilka minut. Ponownie ups. Wydaje mi się, że na przyszłość muszę robić takie rzeczy z większą starannością. – Zdecydowanie tak, panie Chin. Proszę sobie zanotować w głowie, że taka rażąca niedbałość, nonszalancja i… – Max przerwał na chwilę, szukając odpowiedniego słowa – niefrasobliwość przy wykonywaniu obowiązków służbowych nie będą tolerowane na tym okręcie. Może się pan uważać za mocno podpadniętego. – Maxowi prawie udało się zachować powagę. Prawie. – O tak, sir. Czuję na sobie karcące spojrzenie dowódcy. Czy sekcja łączności może coś jeszcze zepsuć dla pana, kapitanie? Cokolwiek? – Dziękuję, panie Chin. W tej chwili to wszystko. Skiper, koniec przekazu. W odpowiedzi na pytające spojrzenia Max machnął ręką w geście oznaczającym „lepiej, żebyście nie wiedzieli”. – Tak, dobrze słyszeliście, jesteśmy w pełnym EMCON. Wcisnął włącznik projektora 3D, znajdującego się w mesie oficerskiej. Pojawił się czarny sześcian, wypełniony białymi kropkami reprezentującymi gwiazdy, wszystkie opisane nazwą i numerem katalogowym. – Oto ten sektor. My jesteśmy tutaj, w systemie Svenskanorsk. – Po wprowadzeniu polecenia jedna z gwiazd zaczęła migać na czerwono. – Naszym punktem docelowym jest Rashid IV, gdzie odbędzie się Konferencja Czterech Mocarstw. Kolejna gwiazda, oddalona o około sześćdziesiąt centymetrów, zaczęła migać. – Przecinamy ten system na czterdziestu pięciu procentach c, do punktu Bravo, który zaprowadzi nas do tego systemu. – Następna gwiazda, położona w pobliżu pierwszej, zaczęła migać. – Gdy się tam dostaniemy… W tym momencie blond głowa i różowe uszy asystenta Hewletta wsunęły się do mesy, a za nimi, całkiem śmiało, biorąc pod uwagę okoliczności, w pomieszczeniu znalazła się reszta jego niewielkiej postaci. – Za pana pozwoleniem, sir – powiedział Hewlett, salutując kapitanowi – wezmę tylko narzędzie i już mnie nie ma. Na twarzach zebranych pojawiły się uśmiechy pomimo już drugiej przerwy w ważnej odprawie. Asystent pojawiający się w mesie podczas odprawy kadry dowódczej mógł oznaczać tylko jedno. Max oddał honory i spojrzał na asystenta Olivera R. Hewletta. W odróżnieniu od Duflota, który nie znał nawet nazwiska Füchtenschniedera, Max wiedział o Hewletcie więcej niż niektórzy z kolegów chłopca: że pochodził z planety Archopin, że był tak utalentowany w kierunku matematyki i nauk ścisłych, że zrobienie z niego oficera marynarki (a w tym kierunku chłopiec najwyraźniej podążał) zamiast naukowca było prawdopodobnie ogromnym marnotrawstwem, a także to, że uwielbiał dzieła Homera i J.R.R. Tolkiena z Ziemi oraz Grankara-Totha 242 z Pfelung, który wyraźnie czerpał inspirację z dwóch pierwszych. Max zastanawiał się, czy kapitan Duflot wiedział tyle o swoim oficerze uzbrojenia, czy też szefie służby technicznej, ile on sam o tym dzieciaku, który był z całą pewnością jedną z czterech czy pięciu najmniej ważnych osób na okręcie. Jednak „najmniej ważny” nie znaczy „nieważny”. – Panie Hewlett, jakie narzędzie ma pan przynieść i kto pana po nie wysłał? – zapytał dowódca. – Chorąży Farnell wysłał mnie po przyrząd do ustawiania przegubów pomocniczej platformy nawigacyjnej. Powiedział, że platforma zacięła się na przegubach chwilę wcześniej i musi zostać wyregulowana, potrzebuje więc do tego narzędzia, do którego dostęp ma szef służby technicznej.

Chłopiec uśmiechnął się do kapitana, dumny z siebie, że zapamiętał wszystkie nowe i trudne wyrażenia techniczne. Uśmiechy obecnych w mesie stały się szersze. Max usiadł tak, by mieć wzrok na poziomie oczu asystenta. – Panie Hewlett – powiedział głosem pełnym cierpliwości i zainteresowania – czy pamięta pan swoją pierwszą lekcję na temat inercyjnego systemu nawigacyjnego okrętu? Powinien mieć ją pan jakoś w czwartym czy piątym dniu pobytu na okręcie. – Tak, sir – odpowiedział entuzjastycznie młodzieniec – a przynajmniej większość. – Doskonale. Proszę mi więc powiedzieć, co pan pamięta o inercyjnym systemie „Cumberlanda”? – Sir, ten okręt posiada trzy w pełni od siebie niezależne układy pomiaru wychyleń, czyli UPW, umieszczone w oddalonych od siebie miejscach na okręcie, z których każdy jest w stanie mierzyć wychylenie inercyjne. Mierzą one wychylenia od osi x, y i z za pomocą pierścieni laserowych, które używają efektu Sagnaca, by wykryć obrót dzięki użyciu dwóch okrągłych promieni lasera w zbieżnych przeciwstawnych fazach. Te lasery, które nie mają części ruchomych, mogących się zużyć bądź rozregulować, zastąpiły… – W końcu dotarło to do niego i cała sylwetka chłopca jakby oklapła. – O nie, sir, to okropne. – No dalej, asystencie, przełknij swoją gorzką pigułkę. Młodzieniec zawstydzony kontynuował. Jego uszy z różowych stały się ciemnoczerwone. – Umm… zastąpiły mechaniczne platformy nawigacyjne, niestosowane od dwudziestego pierwszego wieku, w których używano szybko kręcących się, napędzanych zewnętrznie żyroskopów, montowanych przegubowo, by zapewnić stabilny układ odniesienia, względem którego mierzono odchyłki. Asystent powrócił do normalnego tonu. Zdeprymowanego tonu. – A więc nie mamy przyrządu do regulacji przegubów platform nawigacyjnych. Nasze UPW nie mają platform. Brak platform oznacza brak przegubów. Brak przegubów to niemożliwość zacięcia na nich. Chłopiec miał całkowitą rację i pomimo zawstydzenia szybko doszedł do prawidłowej odpowiedzi. Inteligentnie. Potrafił myśleć w stresie. Nie rozsypywał się, gdy popełniał błąd. Kto wie, może kiedyś to on będzie siedział na Wielkim Fotelu. Zawstydzenie chłopca zaczęło ustępować gniewowi. – Chorąży Farnell zadrwił z mojej łatwowierności. Słysząc to, Max i doktor spojrzeli na siebie. – Masz zupełną rację, chłopcze. Nikt nie musi martwić się zacięciem przegubów w pojazdach kosmicznych od czasu misji Apollo w dwudziestym wieku. – Przepraszam, sir. – Hewlett stanął na baczność. – Proszę o pozwolenie na opuszczenie pomieszczenia. – Odmawiam, asystencie. Jeszcze nie. Chłopiec wyraźnie się wystraszył. – Nie, młody, nie ma się czego bać. Max wziął jedną z łyżeczek z serwisu do kawy i podał ją Hewlettowi. – Proszę. Zaniesiesz to chorążemu Farnellowi i powiesz mu, że kapitan daje mu swój własny „przyrząd do regulacji przegubów”, aby więcej nie musiał zawstydzać młodych asystentów ani przerywać ważnych odpraw. Powiedz też uprzejmie chorążemu, że chciałbym go widzieć w mojej kabinie dziennej po zakończeniu wachty. A, Hewlett, kilka słów na przyszłość. – Tak, sir. – Przy wymaganiach, jakie stawia się obecnie „Cumberlandowi”, chcę, aby moi asystenci uczyli się, jak latać, walczyć i opiekować się tym okrętem, zamiast ganiać z powodu żartów załogi. Oto moja lekcja. Zapamiętaj ją i przekaż swoim kolegom. Nie ma czegoś takiego jak długość asteroidalnej liny cumowniczej, sekstans trójwymiarowy, czy też leworęczny klucz dynamometryczny do dokręcania nosów głowic nuklearnych w rakietach. Niemożliwe jest wybranie wody ze zbiornika kondensatora atmosferycznego. Wszystko, co wybierzesz ze zbiornika i zrzucisz do modułu nawilżacza, natychmiast wyparowuje, a potem ponownie się skrapla i tak w kółko. Możesz wybierać wodę przez rok bez przerwy, a i tak jej nie wybierzesz.

Max spojrzał po kolegach. – Panowie, jakieś inne przykłady? – TR to technik reaktora, rozumiesz? – powiedział Brown. – Jeśli więc ktoś wyśle cię do technicznej, abyś poprosił kogoś przy reaktorze o dźwignię TR, to jeden z TR założy ci dźwignię na staw barkowy albo łokciowy. Nie na tyle mocno, aby zrobić ci krzywdę, ale wystarczająco, żeby bolało. Może się też zdarzyć, że ktoś wyśle cię do magazynu po „długoklucz”. Magazynier zaprosi cię do środka i przez jakieś pół godziny będzie prowadzał po alejkach między regałami, a gdy spytasz w końcu, gdzie to narzędzie, powie coś w stylu „chyba nie kluczyłeś jeszcze wystarczająco długo”. Zastępca dowódcy był kilka lat młodszy od pozostałych, miał więc bardziej aktualne wspomnienia. – Nie ma czegoś takiego jak gwiezdny hak, tuba uszczelniacza dokującego, para dwudziestomegawatowych bezpieczników wodorowych czy mikrometeorytowy filtr pyłu. Nie uda wam się także nigdy znaleźć marynarskiego owocu do biszkoptów kapitana, czy też silnika odśrodkowego do antygrawitacyjnego ekspresu do kawy. Wszyscy obecni serdecznie się uśmiali, a ich basy i barytony mieszały się z sopranowym chichotem Hewletta. W końcu Max klepnął chłopca po plecach. – No, Hewlett, zanieś przyrząd do regulacji przegubów chorążemu Farnellowi z pozdrowieniami ode mnie i nie zapomnij, że chcę go widzieć po zakończeniu wachty. Możesz odejść. Chłopiec przyjął postawę zasadniczą i zasalutował. Max odpowiedział i asystent wyszedł. – Mieć znów tyle lat co oni! Służba na okręcie wojennym i niekończące się cuda, mnóstwo przygód z perspektywą kolejnych – powiedział Kraft rozmarzonym głosem. DeCosta i Brown także się śmiali, szczęśliwe wspomnienia, ukryte pod oceanem obecnych trosk, wypłynęły na chwilę na powierzchnię. Uśmiech na twarzy doktora sugerował, że choć spędził dzieciństwo poza Marynarką, było ono równie szczęśliwe i wesołe. Tylko Max robił wszystko, by ukryć przed pozostałymi, że jedyne emocje, jakie pamięta z czasów, gdy był w wieku Hewletta, to strach i samotność. Otrząsnął się z tych myśli. A przynajmniej próbował. Kątem oka zauważył, że nie udało mu się ukryć ich przed Sahinem. – Mam nadzieję, kapitanie, że nie będzie pan zbyt ostry dla chorążego Farnella – powiedział Brown. – Choć czasem ma kłopoty z właściwym zachowaniem się wobec podwładnych, to jeden z moich najlepszych diagnostyków systemów nawigacyjnych. Nie chciałbym, aby ostra reprymenda wpłynęła na jego efektywność. – Bez obaw, Wernher – odparł Max. – Doskonale zdaję sobie sprawę z jego znaczenia dla funkcjonowania okrętu. Nie miałem zamiaru zrobić nic innego, tylko powiedzieć mu, żeby na jakiś czas odpuścił asom, i prosić, żeby puścił w obieg, że nie chcę, aby ich wrabiano przez jakiś miesiąc. Za dużo mamy w tym czasie roboty. Inżynier pokiwał głową z zadowoleniem. – No dobra, panowie, skoro rozwiązaliśmy już problem młodszego asystenta, musimy zająć się naszymi. Trochę poważniejszymi. – Wskazał migającą gwiazdę. – Gdy już wskoczymy do tego systemu, oznaczonego tylko numerem katalogowym, spodziewacie się zapewne, że nasza grupa zaatakuje i zniszczy naszych dwóch prześladowców, a potem, jako składająca się z lekkich i szybkich niszczycieli i fregaty, pogna z wielką prędkością nadświetlną na napędach kompresyjnych prosto do Rashida. Może nie idealnie prosto, wiecie, trzeba trochę pozygzakować, aby trudniej było nas znaleźć, jednak powinniśmy się kierować cały czas na nasz punkt docelowy. Nieprzyjaciel nigdy by nas nie znalazł, a tym bardziej nie złapał. – Chce pan przez to powiedzieć, że nie taki jest plan? – spytał DeCosta, który już zaczął coś podejrzewać. – Nie, ZDO. Ani trochę. – Jasna cholera – powiedział Brown ze swoim arystokratycznym akcentem, co tylko podkreślało przekleństwo. – Masz rację, stary – odparł Kraft, raczej marnie naśladując cockneya, którego słyszał w ekranizacjach powieści Charlesa Dickensa.

Max przedstawił grupie plan Duflota i trasę skoków z systemu do systemu. – To poprowadzi nas przez dziewięć, tak, dobrze słyszycie, dziewięć systemów, zanim dotrzemy do Rashida. Zakładane zalety tego wariantu to fakt, że w każdym z tych systemów będziemy mogli skorzystać z osłony sensorycznej sieci umieszczonych na planetach oraz to, że w każdym z nich są jakieś siły lokalne: eskadra myśliwców, kilka jednostek patrolowych, jakieś starsze jednostki eskortowe – coś w tym rodzaju. – To szaleństwo! – DeCosta nie walnął pięścią w stół, ale był tego tak bliski, jak tylko się dało w obecności przełożonego. – Tu, w przestrzeni, prawdopodobieństwo wytropienia nas wynosi jeden na pieprzony milion, jeszcze mniej, jeśli chodzi o wypracowanie nastaw strzeleckich, nie mówiąc już o tym wszystkim, co trzeba zrobić po drodze, aby trafić nadświetlny cel z nadświetlnej broni. Nie potrzeba żadnych planetarnych sensorów ani sił lokalnych, gdy masz lata świetlne przestrzeni do osłony i prędkość do obrony. – Nie można się z tym nie zgodzić, ZDO – powiedział Max. – Wystarczająco jasno przedstawiłem to dowódcy grupy. Tak jasno, że zagroził mi oskarżeniem o niesubordynację. Powiedział także wprost, że nagrywał całą naszą rozmowę, by mieć dowód dla admirała Hornmeyera. – Faktycznie nagrywał? – uśmiechnął się Brown. – Tak powiedział. Ale to nie ma znaczenia. Nagrywał czy nie, jesteśmy w EMCON-ie i nie mogę wysłać nic do nikogo. Komunikacja w grupie tylko światłami i łączem laserowym. Komunikacja zewnętrzna zastrzeżona dla proporczyka. A, będziemy także ustanawiać trójstronną komunikację laserową, gdy tylko ustawimy szyk po skoku, tak więc będziemy pracować w sieci z proporczykiem i „Broadsword”. – Szyk? – DeCosta nie krył zdziwienia. – Tak, ZDO, szyk – Max z kolei nie krył sarkazmu. – Będziemy poruszać się w formacji liniowej, odległości między jednostkami dwieście pięćdziesiąt kills. „Broadsword” prowadzi, my zamykamy. I tak, wiem, że przy takich odległościach nasze sensory pasywne można o kant dupy rozbić. Komandor Duflot znalazł jednak błyskotliwe rozwiązanie. – Nie ma pan na myśli… – Tak naprawdę to właśnie mam, ZDO. Sensory aktywne. Mamy świecić przez całą drogę. – Na kształtny zadek królowej Bess! – tym razem Brown użył nietypowego wykrzyknika. Stary podział na kraje na Ziemi nadal obowiązywał, choć podlegały one Unii Terrańskiej. Na wielowiekowym tronie Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii, Irlandii Północnej i Światów Brytyjskich siedziała obecnie uwielbiana przez poddanych i niezwykle piękna królowa Elżbieta VIII, nazywana przez nich królową Bess. – A może od razu włączymy transponder ID na główną częstotliwość Krag i nadamy niekodowanym tekstem: „Oto właśnie my, chodźcie tutaj i rozwalcie nas na atomy”. Toż to idiotyzm pod względem praw fizyki, zakładając porównywalną czułość urządzeń, oni będą w stanie wykryć naszą emisję i ustalić jej kierunek dwa razy szybciej, niż my zaczniemy odbierać odbity sygnał powrotny. – Wiesz, Wernher, to wcale nie taki absurdalny pomysł. Przy tym, co zamierzamy zrobić, sygnał transpondera nie mógłby dokładniej powiedzieć Krag, gdzie jesteśmy. Albowiem, moi drodzy panowie, nasza droga z punktu skoku do następnego ma być precyzyjnym wycinkiem koła o promieniu trzystu jednostek astronomicznych ze środkiem leżącym dokładnie minus dziewięćdziesiąt stopni w stosunku do ekliptyki układu. – W porządku – powiedział DeCosta, jeszcze nie rozumiejąc. – To kurs główny, jaki rodzaj zygzakowania, „kroku pijaka” czy losowej spirali będziemy stosować? – Żadnego. Jedyny powód, dla którego to jest łuk, a nie prosta, to chęć uniknięcia ruchu cywilnego. To stwierdzenie wywołało chwilę milczącej konsternacji. – Żadnego? Ma pan na myśli, że będziemy lecieć po idealnym geometrycznie łuku, części okręgu o promieniu trzystu jednostek i środku położonym dokładnie dziewięćdziesiąt stopni poniżej ekliptyki każdego układu, czyli po kursie, który każdy asystent pokładowy może wyznaczyć za pomocą kompasu, kątomierza, cyrkla i kawałka papieru? Proszę mi powiedzieć, że przynajmniej będziemy zmieniać prędkość.

– Nie. AC/DC profil Bravo. Będziemy używać standardowego przyspieszenia najwolniejszej jednostki w grupie, czyli fregaty, aż do momentu, gdy osiągniemy czterysta pięćdziesiąt pięć tysięcznych c, a potem standardowego wytracania prędkości aż do punktu skoku. Jedyne odstępstwo od tego idealnie przewidywalnego planu ma nastąpić w systemie Murban. Duflot chce podejść do boi komunikacyjnej NAVCOMNET 8677. Zamierza nawiązać łącze laserowe z przekaźnikiem, by móc przekazać i odebrać wiadomości z floty bez łamania EMCON. – Ale… ale… ale… – DeCostę zatkało z wrażenia. – Pierwszym prawem bojowym niszczycieli i fregat jest… Max pokiwał głową z kwaśną miną. – Maskowanie to życie. Jeśli przeciwnik nie może cię znaleźć, nie może cię zabić. Podzielam twój ból, zastępco. – To oznacza, że każdy, kto chce nas przechwycić i zaatakować, musi tylko widzieć nas przez godzinę, a potem ekstrapolować naszą pozycję na czas całego przekraczania systemu, wyprzedzić nas i czekać z wypracowanymi idealnymi nastawami strzeleckimi. – ZDO zaczynał się naprawdę irytować. – Nie musi wykrywać nas na sensorach. Tylko uważnie patrzeć na zegar, by wiedzieć, kiedy wystrzelić. Dajemy Krag wszelkie możliwe udogodnienia. Czy ten facet jest na ich liście płac? Max najeżył się. – I w tym momencie proszę przestać, ZDO. Czym innym jest kwestionowanie kompetencji brata oficera, a czymś zupełnie innym podważanie jego lojalności. Nie mam żadnych wątpliwości, że ten człowiek jest równie lojalny wobec Unii i Marynarki jak pan i ja. Jest po prostu więźniem swych raczej ograniczonych zdolności i doświadczenia. Spędził tak wiele czasu jako osłona wielkich konwojów, które są bardzo łatwe do namierzenia, że nie ma pojęcia o taktycznych zaletach pozostawania niewykrytym. Jego pojęcie o obronie czegoś sprowadza się do otoczenia tego siecią sensorów i użycia siły ognia, natomiast do głowy mu nie przyjdzie, że można ukrywać się w nieskończonej otchłani międzygwiezdnej i przecinać ją tak szybko, że nawet gdy przeciwnik cię wykryje, to musi lecieć dokładnie za tobą, zdradzając się przy tym. Nie życzę sobie więcej tego typu uwag na moim okręcie. Nawet w naszym ścisłym gronie. Zrozumiano? – Zrozumiano, sir. Przepraszam, panie kapitanie. – Bez urazy. Tak czy inaczej, przedstawiłem to wszystko Duflotowi. Prawie w tych samych słowach. Do cholery, równie dobrze mógłbym uczyć myszoskoczka zasad działania napędu kompresyjnego. To idiota. Jedyna rzecz, jaka przychodzi mi do głowy, to wypełnianie rozkazów i szukanie w nich luki, która pozwoliłaby mi na zmniejszenie prawdopodobieństwa porażki tej misji bez ich bezpośredniego naruszania. Zrobiłem coś, co może pomóc, i zastanawiałem się… Przerwał mu brzęczyk. – Skiper. – Otrzymaliśmy właśnie świetlną prośbę z „Broadsword”, sir. Jego skiper chciałby wejść na nasz pokład, by spotkać się z naszym lekarzem. Twierdzi, że potrzebuje zastrzyku z serum Vanchiere-Unkela na swój syndrom Lavoya, a w jego izbie chorych serum jest aktualnie niedostępne. Zostało przypadkowo włożone do szafki w temperaturze pokojowej zamiast do lodówki. Max spojrzał na doktora, który pokiwał głową. – Odpowiedz, że czekamy na zaszczyt goszczenia go w czasie dla niego dogodnym. Skiper, koniec przekazu. Rozejrzał się po obecnych. – Tak czy owak, mamy jeszcze kilka godzin w tym systemie – podjął – a przy osłonie myśliwców z „Wasp” nie musimy się niczego obawiać aż do punktu skoku. W tym czasie być może uda nam się wymyślić coś, co zwiększy szanse spotkania naszego posła z innymi posłami, a nie z głowicą termonuklearną. Coś jeszcze? Jeśli nie, jesteście panowie wolni. Wszyscy wstali i opuścili pomieszczenie. Na korytarzu Brown odciągnął zastępcę dowódcy na bok. – ZDO – powiedział zbyt cicho, by mogło to zostać nagrane przez system monitorujący – wiem, że na okrętach liniowych wiele rzeczy dzieje się inaczej, ale tu na niszczycielach i fregatach bardzo serio odbieramy każdy afront wobec naszego okrętu, a także wobec kapitana. Bardzo

serio. – Na pancernikach jest tak samo. O ile mi wiadomo, to powszechne. Tak jest w całej Marynarce od wieków – odparł DeCosta. – Proszę mi więc powiedzieć, czy na pancernikach zachowanie komandora Duflota wobec naszego dowódcy zasługiwałoby na „działania korygujące”? – Z całą pewnością. I to poważne. – Doskonale, bo na niszczycielach jest podobnie. Zrobiłbym coś od razu, ale… DeCosta pokiwał głową. – Ale windykacja należności honorowych wobec dowódcy zwyczajowo należy do jego zastępcy, prawda? DeCosta zastanawiał się przez chwilę. Co powinien zrobić? Z jednej strony podjęcie nieznanych działań przeciw komandorowi Duflotowi mogło zrujnować jego karierę. Ten człowiek miał nieokreślone, lecz potężne koneksje, w innym wypadku nie przydzielono by mu tak ważnej misji, pomimo jego ograniczonych możliwości. Z drugiej jednak strony, istniały wieczne i nienaruszalne prawa kodeksu honorowego marynarzy. Stawać za swoimi kolegami i bronić ich honoru. Bronić honoru kapitana i okrętu. Co robić? – Cóż, Wernher, jeśli mogę cię tak nazywać, bardzo chcę wyrównać rachunek i otwarty jestem na wszelkie sugestie. – Może pan w każdej chwili, sir. A teraz, przyjacielu, powiem ci, że mam pomysł, który może doskonale zadziałać. Musimy tylko dołączyć kilku spiskowców. – Jasne, kogo tylko uważasz za niezbędnego. Ale im mniej, tym lepiej. – No pewnie. „Uważaj, wróg podsłuchuje” i tak dalej. Tylko Iskierka i Gates. Nas czterech w zupełności wystarczy, by wpoić komandorowi Duflotowi zrozumienie dla historycznej nomenklatury wojskowej. – Historycznej nomenklatury wojskowej? Inżynier solidnie klepnął zastępcę po ramieniu. – Słownictwo, mój przyjacielu. Damy komandorowi niezapomnianą lekcję, co to znaczy „nadziać się na własną minę”. Gdy komandor Kim Yong-Soo, skiper USS „Broadsword”, drugiego okrętu eskorty, wchodził na pokład zgodnie z ceremoniałem, Max miał chwilę, by przyjrzeć się koledze. Kapitan Kim był niewysoki i drobnej budowy ciała. Max sprawdził jego dane i wiedział, że gość jest od niego cztery lata starszy, ma podobne doświadczenie bojowe i opinię zaciętego i pomysłowego dowódcy. „Sałatka jarzynowa” na jego mundurze wyjściowym (Duflot zarządził że mundur wyjściowy jest MD w całej grupie) była o pół rzędu dłuższa niż u Maxa i zawierała baretkę Krzyża Marynarki i innych odznaczeń, które zdobyć można tylko w boju. Poruszał się z płynnością charakterystyczną dla sportowców, miał zaczątki zmarszczek od śmiechu wokół ust i ciemnych inteligentnych oczu i wyglądał tak, jakby urodził się, aby chodzić w mundurze po pokładzie okrętu wojennego. Po wymianie honorów i przedstawieniu starszych oficerów Max uchwycił subtelny ruch głowy Kima, sugerujący, że ten wolałby, aby do izby chorych odprowadził go kapitan, a nie as, który czekał w pobliżu. Podczas krótkiego spaceru mężczyźni pogawędzili nieco, głównie o wspólnych znajomych ze służby. Choć ci dwaj mężczyźni nigdy wcześniej się nie spotkali, służyli jednak na tym samym teatrze wojennym przez lata, tak więc mieli wielu wspólnych przyjaciół i znajomych. Kim nie dawał żadnego znaku, czemu chciał, by towarzyszył mu Max. Gdy kapitanowie weszli do pomieszczenia, powitał ich pielęgniarz Church, wielki, potężny mężczyzna o monstrualnych bicepsach i zadziwiająco delikatnych dłoniach. Kim zrobił niemal niedostrzegalny gest w stronę otworu w suficie przeznaczonego na kamerę. Church, weteran o czternastoletnim stażu na okrętach wojennych operujących w okolicy FEBA, dostrzegł ten ruch i zrozumiał jego znaczenie. – Tu nie ma monitoringu, sir. Doktor Sahin nie był jeszcze na pokładzie dwie godziny, gdy spytał mnie, gdzie są te pieprzone szpiegowskie oczy. Pokazałem mu, a on zaczął sam wyrywać kable. Naturalnie sprawiło to, że major Kraft i porucznik Brown natychmiast tu przybiegli i coś musiało się tu dziać, bo słyszałem doktora wrzeszczącego na temat tajemnicy lekarskiej, przysięgi Hipokratesa i prywatności pacjenta, zaś pozostałych dwóch mówiło o bezpieczeństwie okrętu

i personelu, śledzeniu nieprzyjacielskich grup abordażowych i tak dalej. Poszli wreszcie na ustępstwa, doktor potrafi być nieraz niezwykle upartym człowiekiem, więc teraz nie ma monitoringu w części dla pacjentów, natomiast jest w biurze doktora, moim, w aptece i magazynach. Jeśli tutaj zawołamy o pomoc, zostanie to uchwycone przez mikrofony w jednym z tamtych pomieszczeń i dwaj marines będą tu w niecałą minutę. Jednak ktokolwiek wchodzi do tego pokoju, nie jest widziany ani słyszany przez nikogo prócz obecnych w pomieszczeniu. – Dziękuję – powiedział Max. Pielęgniarz sięgnął po sprzęt przeznaczony do zastrzyków. – To nie będzie konieczne – rzekł Kim. – Nie potrzebuję zastrzyku. To był jedynie pretekst, by znaleźć się tutaj i odbyć małą, nieformalną konferencję z kapitanem Robichaux. Byłbym wdzięczny, gdyby zechciał pan nas teraz zostawić, ale jednocześnie samemu pozostać w niemonitorowanej części, tak by nikt nie widział, że zostaliśmy tylko we dwóch. Church spojrzał na Maxa, by sprawdzić, czy prośba ma zostać spełniona. Max potwierdził skinieniem głowy i pielęgniarz wyszedł. – Przepraszam za tę całą maskaradę, Max. Mogę mówić do ciebie Max? Świetnie. Moi przyjaciele mówią do mnie Sue. – W odpowiedzi na pytający wzrok Maxa Kim dodał: – To długa historia, w którą zamieszana jest stara amerykańska piosenka country. Tak czy owak, przyjaciele mówią mi Sue i będzie mi miło, jeśli ty też tak się będziesz do mnie zwracał. – Z przyjemnością, Sue. – Kapitanowie uścisnęli sobie dłonie. – Co mogę dla ciebie zrobić? Wyglądało na to, że pomimo wyraźnie bezpośredniej natury Kim ma problemy z rozpoczęciem. Najwyraźniej czuł się niekomfortowo z tym, co przynosił, rozpoczął więc atakiem od flanki. – Dziękuję za powitanie z honorami. Nie każdy skiper okazuje taki szacunek innemu. – Choćby podczas wizyty na proporczyku? – Można tak powiedzieć. – Niech zgadnę, podchodziłeś od bakburty, na pokład wszedłeś wejściem dla służby i okazało się, że salutujesz pomocniczej pompie gówna? – Nie inaczej. Widzieliśmy, że tobie robi dokładnie to samo, choć nie widzieliśmy, co stało się, gdy wszedłeś na pokład. – A kiedy się z nim spotkałeś, potraktował cię jak śmieć, który przykleił się do podeszwy jego buta, prawda? – Mniej więcej – zgodził się Kim. – Nie mogłem w to uwierzyć. Mamy ten sam stopień. Oczywiście jest moim przełożonym od momentu, gdy został wyznaczony na dowódcę grupy, ale to oznacza tylko, że mam wykonywać jego polecenia, nie zaś, że może traktować mnie z góry. Ja nie pozwoliłbym sobie na takie zachowanie nawet w stosunku do asów. To przekraczało wszelkie granice. Oczywiście znam powód. – Możesz mnie oświecić? – Zazdrość. Czysta, żywa zazdrość. Facet przez całe życie przyklejony jest do służby konwojowej, nie znalazł się nawet w promieniu dziesięciu jednostek astronomicznych od Krag i czuje, że został niesprawiedliwie ograbiony ze swojej części chwały, honorów i awansów. Nie cierpi oficerów liniowych, takich jak my, znajdujących się na drabinie awansowej. Doskonale zdaje sobie sprawę, że o ile nie wydarzy się jakiś cud, umrze jako komandor dowodzący fregatą albo za biurkiem, ze stopniem, który aktualnie posiada lub też awansowany z litości w przeddzień emerytury, aby mógł dostawać więcej pieniędzy i na przyjęciach być przedstawiany jako „kapitan Duflot”. Między nami mówiąc, lepiej dla wszystkich by było, gdyby dowodził jakimś komputerem. On zupełnie nie rozumie, że to nie brak doświadczenia bojowego wywołuje u przełożonych fałszywe przekonanie na temat jego możliwości bojowych. To absolutna pewność części z jego przełożonych, że facet nie da sobie rady w żadnej bitwie, nie pozwoliła mu tego doświadczenia zdobyć. Byłem w jego BCI, gdy pracowali nad kontaktem. Jemu i jego ludziom ponad pół godziny zajęło zlokalizowanie i sklasyfikowanie go. Na szczęście to był tylko frachtowiec z uszkodzonym transponderem. Nic wielkiego. Jednak znajdował się na średniej odległości, nie robił tricków, szedł po prostym kursie. Twoi lub moi ludzie zlokalizowaliby go, sklasyfikowali, wypracowali nastawy strzeleckie, sprawdzili rejestrację i znali co do milimetra rozmiar ptaszka jego skipera w ciągu sześciu, siedmiu minut. Max zamyślił się. Opierając się na tym, co wiedział o ludzkiej naturze, to miało sens. Rozumiał

to. Nawet widział to wcześniej. Nie miał jednak pojęcia, co z tym zrobić. Spojrzał Kimowi w oczy. Ten pokręcił głową. – Nie. Wiedza, czemu coś się dzieje, tutaj nie pomaga, oprócz oczywiście świadomości, że osobiście nie zrobiłeś nic, co tłumaczyłoby to gówno, którym cię obrzucają. – Dobrze wiedzieć, ale obrzucanie gównem przez Duflota to najmniejsze z moich zmartwień. – Wiem – odparł Kim. – Mamy kilka większych. O jednym wiesz. O drugim nie. To, o którym nie wiesz, to fakt, że Duflot nie zgadza się z tym, że flaga kończy się na kadłubie. Max spojrzał na rozmówcę zdziwiony. – Gdzie się w takim razie kończy? – Nie kończy się. To było ważne stwierdzenie. Choć formalne zwierzchnictwo oficera stojącego na czele grupy („flagi”) było tak szerokie, jak zwierzchnictwo kapitana nad własnym okrętem, to jednak zgodnie z tradycją i zwyczajami istniały pewne ograniczenia tej władzy. Jednym z nich była praktyka, według której władza nad innymi skiperami dotyczyła jedynie taktyki i działań w grupie, nie obejmowała jednak sposobów, jakimi osiągano cele. Dowódca flagowy mógł powiedzieć bardziej lub mniej szczegółowo, w zależności od okoliczności, dokąd się udają, w jakim szyku, kiedy atakować lub się wycofywać, kiedy i jakiej używać broni. Zwyczajowo jednak nie wolno było narzucać kapitanowi, w jaki sposób ma prowadzić swój okręt, czyli procedur, wprowadzania munduru dnia, środków dyscyplinarnych wobec nikogo innego niż sam kapitan, czy też podejmowania decyzji dotyczących napraw okrętu. Odczekawszy chwilę potrzebną Maxowi do przetrawienia tej wiadomości, Kim kontynuował: – Złapaliśmy go na próbie wyciągnięcia naszych danych wewnętrznych, logów, mojego dziennika, pokładowych wiadomości tekstowych, generalnie wszystkiego, co uważasz za najświętszą świętość. – W jaki sposób go złapaliście? Nie powinno wam się udać tego wykryć, skoro jego dowodzenie dało mu niezbędne uprawnienia. Tyle że nie powinien ich używać, z wyjątkiem najwyższej konieczności. – Normalnie przeszłoby to niezauważone. Nie przypuszczam, abym wyjawiał jakieś mroczne sekrety, jeśli powiem, że niektórzy z nas, mam na myśli okręty klasy Longbow, szczególnie mój i „Rapier”, wykonywali misje rozpoznawczo-szpiegowskie. Bądź co bądź, zanim pojawiły się khybery, byliśmy najlepiej maskującymi się jednostkami. Mamy także „ciemniejsze od czerni” procesory i infrastrukturę przeznaczoną do włamywania się, łamania haseł i pobierania danych, to znaczy wpełzania do sieci Krag, łamania ich szyfrów zabezpieczających i zasysania informacji. Pewnego razu, gdy „Rapier” wykonywał tego typu misję, trafił na sieć Krag, która ustawiona była na działanie odwrotne, zhakowanie napastnika. Prawie straciliśmy wtedy okręt. Nasi musieli wyłączyć rdzeń głównego komputera i wracać do domu na pomocniczym. Od tego czasu mamy cały układ zabezpieczeń, których nie posiadają inne okręty, obejmujący naprawdę rozbudowany program zamykający dostęp do wszystkich danych niepublicznych dla każdego nieautoryzowanego użytkownika z zewnątrz, nawet posiadającego hasło dostępu, o ile nie zostanie zweryfikowany biometrycznie na stanowisku znajdującym się fizycznie na moim okręcie. Gdy intruz znajdzie się w naszym systemie, zabezpieczenia odcinają mu dostęp do danych wewnętrznych i wszczynają alarm. Włamywacz widzi tylko foldery publiczne, do których i tak miałby dostęp. Zachowujemy się tak, jakby nic się nie stało, i on też, ale wolałem, żebyś wiedział. Sięgnął do kieszeni tuniki i wyciągnął chip z danymi. – Tu masz to oprogramowanie. Wiemy, że będzie działać na twoim sprzęcie, bo zostało stworzone dla klas Khyber i Longbow. W zasadzie jestem prawie pewien, że jest ono już gdzieś w systemie, schowane za hasłem, które dostaniesz od przełożonych, jeśli uznają, że potrzebujesz tego software’u. A tak przy okazji, procesor i infrastrukturę bramki, których używaliśmy przy włamywaniu się do komputerów Krag, także już masz na pokładzie. Poszukaj w częściach zamiennych czegoś, co nazywa się „enad polowanie”. „Enad” to „dane” zapisane wspak. Nie potrzebujesz tego sprzętu, by utrzymać Duflota z dala od siebie, ale zaręczam ci, że warto go zamontować. W ten sposób program będzie miał czas, by rozpropagować się przez wszystkie

bramki i architekturę systemu. Gdy po skoku połączymy się laserowo, Duflot będzie odcięty od wszystkich ważniejszych danych. Przyjmie zapewne, że skoro khyber to generalnie unowocześniony longbow, masz takie samo oprogramowanie zabezpieczające jak my. Nie domyśli się, że dostałeś to ode mnie. Instalowanie oprogramowania w głównym komputerze bez wyraźnego polecenia z Biura Zastępcy Operacji Kosmicznych do spraw Informatyki i Dominacji Elektronicznej naruszało pół tuzina przepisów. Co więcej, modyfikacja systemu operacyjnego okrętu bez przejrzenia jej przez własny wydział obróbki danych w oparciu o program dostarczony przez kapitana, którego poznało się mniej niż godzinę wcześniej, była deklaracją ogromnego zaufania. Mimo wszystko Max natychmiast wziął chip i podszedł z nim do ministacji roboczej, której doktor używał zazwyczaj do wprowadzania danych z badań. – Obawiałem się – kontynuował Kim – że nie będziesz chciał tego zainstalować, dlatego nie chciałem, aby ktokolwiek nas nagrywał. Nie obchodzi mnie, jakie moje słowa nagrają się w twoim systemie, ale nie podoba mi się, że ten dupek Duflot mógłby je znaleźć tylko dlatego, że przyjdzie mu na to ochota. – No cóż, nie możemy na to pozwolić, prawda? Max wcisnął przełącznik pokrywy przeciwpyłowej i odsłonił gniazda chipów. Zamontował ten, który trzymał w dłoni, nakazał odczytanie go i przeszedł przez wszystkie kroki niezbędne, by przekonać komputer, że jest użytkownikiem autoryzowanym do dokonywania zmian w systemie zabezpieczeń. Następnie napisał krótką notatkę wyjaśniającą i przesłał porucznikowi Balesowi. – W porządku, zrobione – powiedział. – Możemy mówić, co chcemy, bez ryzyka przechwycenia tego przez Duflota. Co za smutna okoliczność… A teraz, co zamierzamy zrobić z większym problemem? Mam kilka pomysłów. – Miło to słyszeć. Ja także nie przyszedłem z pustymi rękoma – odparł Kim. – Max, rozkazy komandora Duflota dla grupy są bardzo ścisłe. Bardzo trudno będzie zrobić coś dobrego, nie naruszając ich, przynajmniej w pewnym stopniu. To, o czym ja myślę, z całą pewnością to zrobi. – To samo u mnie. Jeśli miałbym na to jakiś wpływ, to wolałbym nie stawać przed sądem wojennym. Ale jeśli to będzie konieczne, aby zapobiec śmierci posła, nie wspominając już o naszych załogach i nas samych… Zrobimy, co będzie nieodzowne. Jeśli nas za to będą sądzić, możemy potem odmrażać sobie dupy na Europie albo kopać tunele w asteroidach. – Spodziewałem się, że będziesz to w ten sposób widział. Zobaczmy, jakie niespodzianki dla szczuromordych możemy przygotować we dwóch. – Co masz zamiar zrobić z imbecylskimi dyrektywami tego kretyna Duflota? Na pewno nie stwierdzisz, że „ty tylko wykonujesz rozkazy”. Doktor zadał pytanie podczas kolacji w kabinie dziennej skipera. Max i Bram mieli zwyczaj dwa, trzy razy w tygodniu wspólnie jeść kolację, w zależności od obłożenia pracą. Max zaczął także powiadamiać szefa Boudreaux w kuchni, kiedy będzie jadł z doktorem. Szef z kolei starał się w te dni wspinać ponad swój i tak niezwykle wysoki poziom umiejętności kulinarnych, wiedząc, że posiłki te, w odróżnieniu od pozostałych, nie zostaną „na później”, gdyż mające spożyć je osoby zbyt są zajęte prowadzeniem okrętu albo leczeniem jakiegoś poszkodowanego członka załogi. Dziś mężczyźni jedli danie, którego doktor Sahin nie próbował wcześniej – kurczaka smażonego na sposób południowy. Nie to, żeby nikt wcześniej tego dania mu nie proponował, jednak czuł awersję do konceptu smażenia kurczaka. Drób jest już tłusty sam w sobie, a pomysł przygotowywania go w gorącym oleju wydawał się gwarancją otrzymania wyjątkowo tłustego dania. W rzeczywistości okazało się, że jest zupełnie inaczej. Doktor nigdy nie przypuszczał, że tak prozaiczne danie jak zwykły kurczak może być tak lekkie, chrupiące i stawiające delikatny opór, niczym dziewica podczas nocy poślubnej, zapewniając zdobywcy dodatkową rozkosz. A ten smak! Było to jedno z najsmaczniejszych dań, jakie kiedykolwiek jadł. Brzuch Brama zdążył stać się wielki jak bęben, zanim jego właściciel zauważył inne dania na stole: ryż z sosem z podrobów kurczaka, kukurydzę i sałatkę z mrożonych owoców. Max popijał swoją kolację piwem okrętowym. Piwo miało ograniczony czas przechowywania i okręty wojenne operujące długi czas bez zaopatrzenia zmuszone były albo się bez niego obejść, albo produkować własne. Jakość bursztynowego napoju mogła być bardzo różna, wahając się od

anielskiego nektaru do zwykłych sików. Piwo „Cumberlanda”, jak na większości okrętów, plasowało się w środku skali, może nieco powyżej przeciętnej i według opinii smakoszy stale zyskiwało na jakości. Obecny piwowar zaczynał bez wcześniejszych doświadczeń, ale szybko się uczył i zaczynał w sobie odkrywać nieznane talenty. Ponieważ jego poprzednik został przeniesiony po bitwie o Pfelung, a uzupełnienia nie przysłały człowieka, który uwarzyłby choćby beczkę, szef Boudreaux wybrał jednego ze specjalistów kulinarnych, skierował do małego, ale dobrze zaopatrzonego browaru okrętowego i powiedział, że wszystko, czego mu potrzeba, znajdzie w bazie danych. Gdy mężczyzna zapytał, czemu właśnie on został wybrany, Boudreuax odparł, że w jego nazwisku było coś, co budziło zaufanie. Jak dotąd wszyscy wydawali się zadowoleni z efektów pracy starszego marynarza Bodo „Buda” Schlitza. – Tak jak mówiłem, w tych warunkach nie masz zamiaru po prostu robić tego, co ci każą. Znam cię. Znalazłeś sposób, aby to jakoś odkręcić. Ty i kapitan Kim wydajecie się ulepieni z tej samej gliny. Jestem pewien, że wpadliście na kilka pomysłów. – Doktorze, czyżbyś oskarżał mnie i kapitana Kima o spiskowanie przeciw komandorowi Duflotowi? Jestem zszokowany, przerażony i skonsternowany. – Nic z tego nie było zaprzeczeniem, o ile dobrze cię zrozumiałem. Max wzruszył ramionami. W tym momencie rozległ się brzęczyk. – Skiper. – Skiper, tu Marconi z łączności. Chin zszedł z wachty. Marconi był numerem dwa w tym wydziale, chłopakiem, który zaczynał od marynarza, a w ciągu kilku najbliższych tygodni miał zostać promowany do stopnia podporucznika. Pierwsza „bryłka złota” na „Cumberlandzie”, odkąd Max objął dowodzenie. Zdecydował się na służbę w łączności, wiedząc, że z takim nazwiskiem i tak wszyscy będą kojarzyć go z tym wydziałem. – Otrzymaliśmy właśnie świetlną wiadomość z „Broadsword”. Adresowana do pana i doktora, od kapitana Kima. Jest w pana skrzynce. – Dziękuję, Marconi. Koniec przekazu. Max wstał od stołu, podszedł do stacji roboczej i otworzył wiadomość, wyświetlając ją na ścianie.

podaje do wiadomosci ze podczas wizyty na tym okrecie posel doznal otwartego wieloodlamowego zlamania piszczeli i strzalki wymagajacego chirurgicznego unieruchomienia stop chcial pokazac ze nadal jest w stanie zjechac po drabinie cudzyslow jak asystent cudzyslow stop doktor singh i ssz proporczyka uznali ze posel nie moze byc przeniesiony i zostanie na tym okrecie na czas przelotu stop koniec wiadomosci – Mam wrażenie, że to część waszej ustawki, prawda? – Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Jestem pewien, że kapitan Kim nie wysłałby fałszywej wiadomości o takiej treści. Jest mi bardzo przykro z powodu tego, co spotkało posła. To taki sympatyczny człowiek. – Oczywiście, że tak. Ale czemu ty i Kim mielibyście robić coś takiego? Brzęczyk znów się odezwał i ponownie Marconi zakomunikował o wiadomości świetlnej. Tym razem od proporczyka. Tę Max także wyświetlił.

jako ze posel znajduje sie na broadsword ten okret wyznaczony zostaje jako golab a proporczyk obejmuje prowadzenie w formacji po skoku stop pozostale rozkazy bez zmian stop podpisano duflot stop koniec wiadomosci Doktor uśmiechnął się. – Aha, sprawy się wyjaśniają. Chcieliście zabrać posła na „Broadsword” i ustawić ten okręt w środku formacji. Ponownie nie znam przyczyn i wiem, że lepiej o nic nie pytać, bo albo wszystkiemu zaprzeczysz, albo powiesz, że masz pomysł, ale mi go nie zdradzisz, żeby uchronić mnie od kłopotów czy zaskoczyć. Któregoś dnia nauczysz się, że nie zależy mi na tym, by trzymać się z dala od kłopotów, zaś bardzo staram się unikać zaskoczenia, ale nasza przyjaźń widać jest jeszcze zbyt świeża, byś wpadł na coś takiego.

– Może i tak. A może lubię słuchać twoich teorii i spekulacji tak bardzo, że nie chcę ich zamieniać na informacje. Tak czy inaczej, za kilka minut skaczemy i chcę być w BCI w związku z kilkoma sprawami, które planuję zaraz potem. Jak chcesz, możesz mi towarzyszyć. Mój steward powiedział, że przez następnych kilka godzin w BCI będzie kawa Cztery Planety Worthama-Biggsa. – To właśnie chciałem usłyszeć. Spotykamy się w BCI.

ROZDZIAŁ 11

Godzina 10.02 Z, 26 marca 2315 – Inicjuję standardowy profil przyspieszenia – bosmanowi LeBlancowi nie do końca udało się wyeliminować z głosu niezadowolenie ze standardowego przyspieszenia w obecnych warunkach. „Cumberland” wskoczył właśnie do układu Kaukaz za „Williamem Gorgasem” i „Broadsword”. Okręty te rozpoczęły już przyspieszanie przez system po matematycznie idealnym łuku, opisanym w rozkazach Duflota, a „Cumberland” znajdował się na końcu formacji, dwieście pięćdziesiąt kilometrów za rufą „Broadsword”. Jego sensory były niemalże oślepione emisją z układów napędowych pozostałych okrętów. – Efektywność sensorów spada – zameldował Kasparow. – Wie pan, co z tym zrobić, prawda? – powiedział Max. – Proszę uruchomić macierz holowaną. Zacznijmy od stu kilometrów. – Uruchomić macierz holowaną, sto kills, aye, sir. Kasparow wprowadził polecenia. Jeden z wyświetlaczy pokazujących dotąd tylko szumy tła wyświetlił napis „status macierzy holowanej” i zaczął pokazywać rzędy cyfr. Po kilku minutach wpatrywania się z narastającą frustracją w różne ekrany doktor Sahin, który siedział na swym stałym miejscu z Clouseau na kolanach, nachylił się w stronę kapitana. – Max, posłuchałem twojej rady i poczytałem nieco o systemach okrętu. Wyraźnie pamiętam, że okręty klasy Khyber wyposażone są w szpulę, linę i ramię dźwigowe do użycia macierzy holowanej jako środka zapasowego, jednak nie posiadają samej macierzy ani procesora do przetwarzania danych, gdyż ich użycie bardzo zmniejsza manewrowość okrętu, która jest jedną z jego głównych zalet. Czy gdzieś się pomyliłem? – Nie, masz całkowitą rację – odparł beznamiętnym tonem Max. – To co przegapiłem? – Macierz holowana na stu kilometrach – przerwał mu Kasparow. – Przenoszę ją czterdzieści kills plus z. Pan Chin i ja przekonaliśmy komputery, aby przekierowały dane tak, jak zostało ustalone. Włączam przekierowanie. Po około dziesięciu sekundach na konsoli Kasparowa rozbłysnął kolejny ekran: „przegląd kontaktów z macierzy holowanej”. – Odbieramy dane z macierzy holowanej, sir. Wygląda na to, że mamy czysty odczyt. Jedynym problemem jest to, że przesyłając dane łączem laserowym w obie strony, musieliśmy zmniejszyć częstość skanowania. Myślę jednak, że trzydzieści razy na minutę zupełnie wystarczy do tego, co obecnie robimy. – Bardzo dobrze, panie Kasparow. Niech pana ludzie bacznie przyglądają się danym. Nie są przyzwyczajeni do formatu danych z ogona, myślę więc, że niezłym pomysłem będzie ściągnięcie ludzi spoza wachty do pomocy. – Świetny pomysł, sir. Tak zrobię. – Kasparow zaczął mówić do swojego zestawu słuchawkowego, tłumiąc uśmiech podczas wydawania porucznikowi Harbaugh polecenia zgodnego z sugestią kapitana. Max ponownie zwrócił się do doktora i powiedział cicho: – To, czego nie wiesz, to fakt, że to nie nasza macierz. Pożyczyliśmy ją. – Pożyczyliśmy? – Tiaaa. Z „Broadsword”. Oni nie mogą tego użyć w szyku, bo stwarzałoby niebezpieczeństwo dla jednostki z tyłu, czyli dla nas. Tak więc Kim przywiózł ją ze sobą w lądowniku. W zasadzie to przywiózł zapasową. Główna jest zainstalowana, jedynie nie pracuje. Wrzucamy nieobrobione dane na link laserowy, obrabiamy na jego procesorze sygnałów z macierzy holowanej, a on odsyła nam gotowe dane do wyświetlenia na naszych monitorach. – Czy komandor Duflot o tym wie?

Max parsknął do swojego kubka z kawą. – To taki drobiazg, który da się załatwić bezpośrednio między skiperami. Nie widzieliśmy potrzeby zawracania mu głowy czymś tak nieistotnym, biorąc pod uwagę, jak wiele ma obecnie na głowie. – Max cały czas jednym okiem patrzył na odczyty z macierzy i oceniał je z doświadczeniem zdobytym przez lata służby jako oficer sensorów. – Panie Kasparow, proszę łaskawie zwiększyć odległość do dwustu pięćdziesięciu kilometrów i ustabilizować na czterdziestu kills plus z. Podczas gdy Kasparow potwierdzał i wprowadzał w życie polecenie, Bram myślał o tym, co zrobił Max, i miało to dla niego sens. Wziąwszy sobie do serca radę przyjaciela, doktor przekopał się przez ogromną ilość materiałów, które polecił mu Max. Z materiałów tych dowiedział się, że macierz holowana, pomysł ściągnięty z marynarki oceanicznej, była zamaskowaną pasywną anteną sensoryczną ciągniętą za okrętem na końcu cienkiego światłowodu. Pakiet napędowy zawierał system stabilizacji inercyjnej, zapas paliwa i dysze napędowe pozwalające operatorowi kontrolować położenie macierzy względem okrętu z offsetem wynoszącym zwykle czterdzieści kilometrów. Macierz holowana pozwalała „Cumberlandowi” mieć czysty obraz z sensorów, niezakłócany przez kilwater „Broadsword”, szczególnie biorąc pod uwagę, że wszystkie trzy okręty przecinały przestrzeń strumieniami swoich sensorów aktywnych, z których sygnały powrotne wyłapywane były przez długie na półtora kilometra odbiorniki. – Panie Kasparow, czy powiedział pan swoim ludziom to, co mówiłem o tych kontaktach, o których rozmawialiśmy? – Oczywiście, sir. Mamy to pod kontrolą. – Doskonale. – Max nie zauważył uśmiechów, jakie przemknęły przez BCI po słowie „doskonale”. – Panie Chin, czy pan i łącznościowiec z „Broadsword”… zrobiliście bezpośrednie połączenie ze skiperem na tamtym okręcie? – Potwierdzam, sir – odparł zapytany. – Przycisk wezwać stewarda – kawa na pana konsoli został przeprogramowany i łączy z obejściem. Doszliśmy do wniosku, że lepiej jest użyć fizycznego przycisku, a nie ikony na ekranie. Daje większą pewność. Proszę tylko wcisnąć go i wszystko, co pan powie, będzie szło bezpośrednio na konsolę skipera „Broadsword”. – A jeśli faktycznie będę chciał kawy? – Kontrola wprowadzanych poleceń wykazała, że nie dotknął pan tego przycisku na konsoli, odkąd jest pan na pokładzie, sir. Zawsze kawę nalewa panu as z BCI. – Przypuszczam, że tak jest w rzeczywistości. Doskonała robota, panie Chin. – Dziękuję, sir. Max rozejrzał się po BCI. To było to samo pomieszczenie i w większości ci sami ludzie, którzy witali go dwudziestego pierwszego stycznia i których zaskoczył, wchodząc do BCI w KMB, z bronią boczną i szablą abordażową, podczas gdy wszyscy inni byli w mundurach wyjściowych. Pomieszczenie wyglądało prawie tak samo. Tylko odczucia były inne. W styczniu ci ludzie byli przegrani. Słownie i psychicznie wymęczeni przez nieobliczalnego dowódcę, wyczerpani i wytrąceni z równowagi jego obsesją na punkcie czystości i kontroli, upokorzeni przez ćwiczenia i nieprzyjaciela, nie mogliby efektywnie walczyć z dziewczęcą drużyną harcerską, nie mówiąc już o Krag. A teraz ci sami ludzie byli zwycięzcami. Spotkali się w boju z nieprzyjacielem, bili się z kilkoma silniejszymi jednostkami jednocześnie i odesłali je do termonuklearnego piekła. Byli pewni siebie. Niektórzy zaczynali nabierać nawet nieco nonszalancji. Przeszli przez trudy i niebezpieczeństwa razem, nie tylko przeżyli, ale i zwyciężyli. Nadal potrzebowali wiele treningu, ale wierzyli w swojego skipera i w siebie. To robiło ogromną różnicę. Zaszli tak daleko. Przed nimi jeszcze tak długa droga. Max wiedział jednak, że dojdzie tam z nimi. Gdzieś głęboko w sercu miał przeczucie, że jego przeznaczenie i przeznaczenie tych ludzi splatają się w ważnym celu. Dwa pręty żelaza skute w jedno ostrze, silniejsze i wytrzymalsze niż pojedyncze. Jeśli tylko przeżyją najbliższe kilka dni. Zaczynało wyglądać na to, że komandor Duflot miał rację i taktyka przecinania układów zapewniających pokrycie siecią sensorów i sił obronnych opłacała się. Przy każdym skoku

proporczyk komunikował się z kontrolą lotów i mały konwój mógł spodziewać się spotkania z jakimiś siłami: kilkoma myśliwcami, okrętami patrolowymi, czy też jednym lub dwoma starymi niszczycielami rezerwowymi. A potem ruszali po idealnym łuku. W ten sposób pokonali systemy Kaukaz i Murban, gdzie skomunikowali się z boją przekaźnikową. Pozwoliło to proporczykowi ustanowić łącze laserowe i w ten sposób włączyć się bezpośrednio w sieć Marynarki bez naruszania EMCON-u. Proporczyk otrzymał wiadomości dla całej grupy, a także wysłał i otrzymał wiadomości. Wśród nich była jedna, której wysłania Duflot nie zlecił, a gdyby o niej wiedział, poruszyłby niebo i ziemię, by ją zatrzymać.

ROZDZIAŁ 12

Godzina 4.18 Z, 30 marca 2315 Po Murbanie był system Madoon, potem Schewe 23, a następnie Edmonton B. Ten ostatni miał najsłabsze pokrycie sensoryczne ze wszystkich znajdujących się na trasie małego konwoju. Nie było w nim planety nadającej się, by zamontować na niej sieć stuczterdziestosześciokilometrowych nadprzewodnikowych kabli, najskuteczniejszego środka służącego do transmitowania potężnych, modulowanych fazowo i polaryzacyjnie impulsów tachiograwitonów i tachioprotonów, które stanowiły najlepszy sposób na skanowanie całego układu pod kątem obecności wrogich okrętów. Pokrycie sensoryczne w układzie Edmonton B zapewniały dwie fregaty wyposażone w system SWACS, który w teorii miał działać, jednak w rzeczywistości, nieważne, jak ustawiło się okręty, zawsze powstawały cienie od którejś z pięciu planet układu, a także interferencje wynikające z interakcji transmisji sensorycznych z obu okrętów. W sumie zjawiska te tworzyły olbrzymie przestrzenie bez pokrycia, w których mogły się schować wrogie okręty. – Czy nie powinniśmy widzieć Krag wskakujących za nami do tych systemów? To promieniowanie Czerenkowa–Heaviside’a, o którym mi mówiłeś, jest charakterystyczne. Pomimo wczesnej godziny doktor był w BCI. Lubił tam przebywać, gdy działo się coś interesującego. Okręt znajdował się w pomarańczowym stanie gotowości, czyli jeden stopień wyżej niż niebieski, w którym Robichaux zazwyczaj utrzymywał jednostkę. Powyżej były jeszcze bursztynowy i czerwony. W systemie nie było widać zidentyfikowanych zagrożeń, ale według Maxa to tu miał nastąpić atak. – Nie, nie zobaczymy, gdyż Krag nie skakali za nami. Zobaczyli, jak wyskakujemy z pierwszego systemu, i pognali tam na napędach kompresyjnych, podczas gdy my przelatywaliśmy między punktami skoku. Nie potrzeba było wielu skoków, aby zorientowali się, gdzie lecimy i co robimy. Mogli więc nas wyprzedzić, zaczaić się gdzieś i czekać. Moim zdaniem, to właśnie teraz robią. Założę się, że to gdzieś tutaj. ZDO – zwrócił się Max do DeCosty, który siedział przy swojej stacji – proszę postawić się na miejscu Krag, który chciałby zaatakować nasz konwój. – No cóż, sir – odparł zastępca tonem, który świadczył, że przemyślał już ten problem – są cztery miejsca, które uważam za prawdopodobne. Wskazał na wyświetlacz taktyczny, który w tym momencie ukazywał przestrzeń w promieniu zaledwie jednej jednostki astronomicznej od okrętu. Max skinął głową. DeCosta wprowadził kilka poleceń i wyświetlacz zaczął pokazywać całą trasę „Cumberlanda” między punktami skoku. Geometrycznie idealny łuk, oznaczający trasę konwoju, zaznaczony na zielono, zgrabnie opasywał czarny sześcian projekcji. Mała żółta kropka w pobliżu górnej krawędzi oznaczała słońce tego układu, Edmonton B. W tej skali niewidoczne były planety. DeCosta dotknął ekranu poleceń i cztery krótkie odcinki zielonego łuku zmieniły kolor na czerwony. – Dwa okręty SWACS poruszają się po owalach na przeciwnych końcach systemu. Trzy pierwsze segmenty to miejsca, w których cienie planet kładą się na naszej trasie. Pokrycie na tych fragmentach będzie słabsze, przynajmniej przez część cyklu jednego z okrętów SWACS. Czwarty odcinek to miejsce, w którym nasza trasa przebiega w okolicy punktu, gdzie dwa dni temu fregata Krag została zniszczona przez brak kompresji podczas ucieczki przed USS „Battleax”. Tam nadal są spore pozostałości interferencyjne. W każdym z tych miejsc nasz horyzont ostrzegania nie będzie wiele większy niż to, co zdołamy oświetlić sensorami aktywnymi, a przy dobrze zamaskowanym okręcie to niewiele pomoże. Nawet przy uruchomionym ogonie będziemy mieli zaledwie kilka sekund, żeby się zorientować, zanim znajdziemy się w zasięgu ich rakiet. – Doskonale, ZDO. Absolutnie doskonale. Zobaczmy, jak to się pokrywa z moimi analizami – głos Maxa wyrażał szczery entuzjazm i był wystarczająco donośny, by całe BCI wiedziało, że właśnie za coś chwali swojego zastępcę. Kapitan dotknął ikony na swoim ekranie i cztery

segmenty zmieniły kolor na pomarańczowy, gdy nałożyły się na nie żółte pola zaznaczone przez Maxa. Zbieżność była prawie idealna. Z wyjątkiem jednego punkcika. Idealnie w połowie łuku znajdowała się mała żółta kropka, fragmencik tak niewielki, że prawie niewidoczny. Zastępca wskazał go. – A to co to jest? – Nie spodziewałem się, że również go pan zidentyfikuje. Jest dynamiczny. Gdy pierwsza fregata, „Sicily”, jest w punkcie najbardziej oddalonym od Edmonton B, a druga, „Cypress”, pokonuje sześćdziesiąt dziewięć procent owalu, tworzy się tymczasowa interferencja, trwająca nieco mniej niż trzydzieści minut. Jeden z momentów, gdy to zjawisko zachodzi, wypada dokładnie wtedy, gdy się tam znajdziemy. Max dotknął przycisku i tuż za małym żółtym segmentem pojawił się pojedynczy, migający, żółty punkt. – Co gorsza, wzór tej interferencji ma chaotyczny, fraktalny charakter, co oznacza, że zaburzy ona koherencję naszych własnych transmisji aktywnych. Pomijając skanery pasywne i wykrywacze masy, będziemy ślepi. – Ale to nie powinno stanowić problemu – powiedział DeCosta. – Po prostu dajmy znać do proporczyka, by zwiększyć lub zmniejszyć prędkość, i gdy będziemy w tym rejonie, pokrycie będzie już normalne. – Całkowita racja. To nie powinno stanowić problemu. Ale komandor Duflot nie zmieni prędkości nawet o metr na sekundę. Tak więc dziura w pokryciu będzie w tym miejscu dokładnie wtedy, gdy się tam znajdziemy. I tam nas zaatakują. Stawiam na to naszą ostatnią tonę deuteru. Doktor z zainteresowaniem śledził prezentację, nie odzywając się aż do tej chwili. – Co sprawia, że jesteś taki pewien? Czemu nie w jednym z pozostałych miejsc? Max spojrzał na DeCostę, którego pytający wzrok wyrażał to samo co słowa doktora. – Pamiętacie, co Sun Tzu powiedział o znajomości przeciwnika? – Obaj mężczyźni twierdząco pokiwali głowami. – To, co trzeba wiedzieć o Krag, to fakt, że są najlepszymi w Galaktyce specjalistami od maskowania, uników i wszelkiego rodzaju chowania się. Być może wynika to z tego, że ich przodkami były gryzonie, a może to taki dar, który wyewoluował samoistnie. Tak czy inaczej, są zdecydowanie lepsi od nas w sprawach mylenia i detekcji oraz można ich nazwać ekspertami w wykorzystywaniu słabości przeciwnika na obu polach. „Cumberland” przeszedł bez przeszkód przez pierwsze trzy niebezpieczne rejony, wskazane zarówno przez dowódcę, jak i jego zastępcę. Czwarty wspólnie wyznaczony odcinek był o pięć godzin drogi przed nimi, ale w obszar, gdzie Max spodziewał się ataku, mieli wlecieć za dziesięć minut. „Cumberland” i „Broadsword” były w stanie alarmu: wszyscy znajdowali się na stanowiskach bojowych, systemy obronne i uzbrojenia gotowe, napędy rozgrzane do gwałtownych manewrów. Max czuł się w obowiązku poinformować komandora Duflota o swoich przewidywaniach. Ignorując je, Duflot pozostawił „Williama Gorgasa” w zielonym stanie gotowości. Przekaz komandora informujący Maxa o jego decyzji zawierał stwierdzenie: nie widze potrzeby narazania

swojej zalogi na niedogodnosci alarmu podczas gdy jedynym dowodem na domniemane niebezpieczenstwo jest dyskusyjny osad podleglego oficera. Max miał nadzieję, że komandor i cała grupa nie zapłacą zbyt wysokiej ceny za tę arogancję. – Panie Chin, czy nadał pan Mike Victor tylnymi światłami obrysowymi? – Aye, skiper, jakieś trzy minuty temu. Nie ma siły, by proporczyk to widział. – Doskonale. – Max zwrócił się do Kasparowa: – Wszyscy w pana sekcji powinni być bardzo czujni, jednak szczególną uwagę powinniście skupić na sensorach rejestrujących zakres częstotliwości używanych przez nieprzyjacielskie skanery celownicze. Nie te ogólne, których używają do lokalizacji okrętu, lecz te, które aktywują, by uchwycić cel dla swoich rakiet. Jeśli wykryjecie cokolwiek podejrzanego, chcę o tym wiedzieć. Nie czekać na potwierdzenie czy drugie zjawisko. Zrozumiano? Nie będziemy mieli wiele czasu. Z ogonem zyskamy zaledwie kilka sekund i musimy je wykorzystać. – Zrozumiałem, sir. Jesteśmy gotowi. Mam na tym sensorze dwóch dodatkowych ludzi

w tylnym pokoju, a za minutę zjawi się Goldman, żeby mnie wspomóc przy konsoli. – Goldman? – Tak, skiper. Wiem, że został zdegradowany, i nie mam zamiaru nadawać mu ponownie statusu BCI, ale jest najlepszy do tego typu zadania. Czuję się lepiej, gdy mam go przy boku. – Kasparow, to pana wydział i pan nim kręci, jeśli zechce pan tu wezwać choćby Myszkę Miki i posadzić na fotelu, z mojej strony nie będzie sprzeciwów. Proszę tylko powiedzieć Goldmanowi, żeby się nie czuł zbyt komfortowo, nadal ma do odsłużenia trochę czasu w oczyszczalni. – Aye, sir. Max siadł przy swojej konsoli, nieświadomie pocierając palcami o nogawki spodni, by pozbyć się potu. Zapowiadało się na grubą awanturę. W chwilę później do BCI wszedł Goldman i towarzyszący mu marine, który stanął przy drzwiach. Ponieważ Goldman stracił przepustkę do BCI, znaczyło to, że za każdym razem, gdy tu przebywał, musiał mu towarzyszyć strażnik. W chwilę później we włazie ukazał się doktor. Towarzyszył mu Clouseau, plącząc się pod nogami i jednocześnie starając się nie zostać nadepniętym. Kotom zazwyczaj jakoś się to udaje. Doktor usiadł przy konsoli komodora, a Clouseau zwinął się w kłębek na szczycie panelu sterowania sensorami. Dodatkowe obciążenie, spowodowane przetwarzaniem sygnału z macierzy holowanej, sprawiło, że panel był o dziesięć stopni cieplejszy od otoczenia, co czyniło go idealnym legowiskiem dla kota, mającym jeszcze tę zaletę, że znajdowało się pomiędzy Goldmanem i Finneganem, na których można było liczyć, jeśli chodzi o głaskanie. Clouseau przeciągnął się, co poskutkowało krótkim podrapaniem za uszami przez Finnegana. Goldman był zbyt zajęty konsolą, by to zauważyć. Kot spojrzał na niego z urazą. Kolejny człowiek znalazł się właśnie na kociej czarnej liście. Ludzie, którzy nie wierzą w istnienie kocich czarnych list, po prostu nigdy nie mieszkali z kotem. Sekundy mijały, a całe BCI trwało w napięciu. Max zdał sobie sprawę, że potrzebuje ogromnej siły woli, by usiedzieć na fotelu, a nie podejść do stacji sensorów i obserwować odczyt z macierzy holowanej. W końcu uległ pokusie i przełączył swoją konsolę na ten sam widok, który mieli Kasparow i Goldman. Dla niewprawnego oka były to tylko dwa ekrany, każdy składający się z czarnego tła i kilku tuzinów kolorowych kropek. Każda kropka reprezentowała jakiś rodzaj wykrywanego sygnału. Położenie kropki na ekranie po lewej czy prawej stronie wskazywało kierunek. Jeden z ekranów ukazywał przestrzeń w płaszczyźnie horyzontalnej. To, co znajdowało się przed okrętem, było w centrum ekranu, zaś to, co za rufą, na krawędziach. Drugi przedstawiał to samo w płaszczyźnie pionowej, prostopadłej do pokładów. Przestrzeń „nad” okrętem znajdowała się w centrum, a „pod” na krawędziach ekranu. Aby ułatwić operatorowi korelację dwóch obrazów, gdy dotknął on kropki reprezentującej jakiś kontakt na jednym z ekranów, na drugim podświetlał się punkt reprezentujący ten sam kontakt. Pionowa oś każdego z ekranów oznaczała linię czasową, na której najnowsze sygnały znajdowały się na szczycie. Nowa linia wyświetlała się co dwie sekundy, powodując, że poprzednia przesuwała się o jeden poziom w dół. Dlatego właśnie nazywano ten wyświetlacz „wodospadem”. Rozmiar kropki symbolizował siłę sygnału, a kolor jego częstotliwość. Jeśli na danym kierunku wykryto kilka różnych częstotliwości, komputer wyświetlał kropki bardzo blisko siebie, otaczał nawiasami i umieszczał jasnopomarańczową pionową linię we właściwym miejscu. Silny odczyt ukazywał się jako seria dużych kropek różnych kolorów, zbierających się jedna nad drugą w kolumnie. Mogła ona przechylać się w jedną stronę, o ile źródło i odbiornik przemieszczały się względem siebie. Max przyglądał się sytuacji. Gdzie by teraz czekał, gdyby był Krag? Nie na wprost, bo tam znajdował się silny sygnał z aktywnych sensorów „Williama Gorgasa”. Nie za rufą, ponieważ señor El Krag wiedział, że w grupie znajdują się niszczyciele, a te często wyposażone są w holowane macierze, które zapewniają pokrycie z tej strony. Nie prostopadle do kursu, gdyż ten kierunek reprezentuje u ssaków klatkę piersiową z ważnymi narządami i instynktownie jest bardzo silnie chroniony. „Nie, to gryzonie, a my jesteśmy naczelnymi. Gdy jesteśmy na ziemi, mamy zwyczaj spodziewać się niebezpieczeństwa dookoła i z góry, nie od spodu. Zaś grunt jest miejscem, gdzie chowają się gryzonie, gdy są zagrożone. Biorąc pod uwagę swoje możliwości, gryzoń porusza się

od spodu i atakuje brzuch, gardło i genitalia, czyli miejsca, w których ssaki najmniej spodziewają się ataku”. – Panie Kasparow, proszę przesunąć ogon na ujemne z czterdzieści pięć kills. – Aye, sir. Przesunąć ogon na ujemne z zero-cztery-pięć kills. Sir, Goldman zasugerował to samo dwie sekundy przed panem. – Doskonale. Miło wiedzieć, że pan Goldman znów jest w formie. Dziś każdy z nas musi dać z siebie wszystko. Goldman był jednym z członków załogi, którzy brali niedozwolone substancje, produkowane na pokładzie przez przebywającego obecnie w więzieniu marynarza Greena, za pomocą nielegalnie posiadanego syntezatora MediMax. Goldman używał stymulatorów, podczas gdy większość pozostałych uzależnionych przyjmowała uspokajający specyfik zwany Dziadkiem Mrozem. – Panie Chin, proszę zamigać do piranii, żeby zwrócili uwagę na naszą przednią brzuszną strefę, offset dwadzieścia pięć do trzydziestu pięciu stopni od naszego kursu wzdłuż obu osi. Choć grupa pozostawała w EMCON-ie, kiedy pojawiły się myśliwce stacjonujące w układzie, Max nakazał Chinowi skrycie zamigać do nich, wprowadzając pilotów w sytuację i prosząc ich o obserwowanie świateł rufowych „Cumberlanda” w oczekiwaniu na dalsze „sugestie”. Rosnąca reputacja Maxa niemal gwarantowała, że piloci myśliwców dostosują się do jego wskazówek. Cztery myśliwce, które dołączyły do grupy, dwudziestoletnie, lecz nadal w pełni sprawne FS-51 Pirania, zanurkowały pod grupę, dzieląc się na dwa zespoły, i przyspieszyły, by wyczyścić rejon, o który martwił się Max, rozświetlając go aktywnymi skanerami. Max ponownie skoncentrował się na obrazie z macierzy holowanej. Wzrok utkwił w części ekranu reprezentującej kierunki, z których najprawdopodobniej mogły pojawić się jednostki Krag. Tylko kilka przypadkowych kropek. Nic się nie działo. Wziął marker, którego używało się czasem do podkreślania czegoś na monitorach, i narysował nawiasy na zagrożonych kierunkach. I żeby być podwójnie pewnym, rozkazał komputerowi na przyległym ekranie wyświetlić kropki w kolorach powiązanych z częstotliwością skanerów celowniczych Krag. Tak, dobrze pamiętał. To był różowopurpurowy i kawowy ze zbyt dużą ilością mleka. Jego wzrok wrócił na wodospad i spoczął na obszarze ograniczonym nawiasami. Nic. Przypadkowe kropki w innych kolorach. Widział napięcie ludzi. Byli inteligentni i, podobnie jak marynarze z czasów żeglugi oceanicznej, doskonale odczytywali nastrój kapitana. Jeśli dowódca spodziewał się kłopotów, to oni także się ich spodziewali. Minęło pięć minut. Dziesięć. Myśliwce przesuwały się z jednego rejonu w drugi, przeszukując je skanerami. Za cztery minuty grupa miała wyjść z niebezpiecznego obszaru. Max prawie czuł, jak komandor Duflot triumfuje. Ale jeszcze nie wyszli z lasu, zbliżali się do jego skraju. To właśnie moment, kiedy ludzie zaczynają myśleć, że się im udało, a uwaga z wolna słabnie. Max czuł to wokół siebie. Swobodniejsze postawy, wzrok na sekundę lub dwie oderwany od monitora. Kapitan wiedział, że trzeba ich przywołać do porządku. – Fakt, że mamy to prawie za sobą, nie znaczy, że już wszystko za nami. Gdybym ja miał ogon, uderzyłbym właśnie teraz. Koncentracja ponownie wzrosła. Max powtórnie utkwił wzrok w wodospadach przed nim, skupiając się na zaznaczonym obszarze. Może był zbyt ostrożny? Gdy „Cumberland” zbliżał się do granicy obszaru interferencji, niebezpieczna strefa zawężała się w stosunku do okrętu. Może zaatakują z flanki albo od grzbietu. Max przebiegał wzrokiem po każdej linii. Nie mógł widzieć ich wszystkich jednocześnie, od tego miał ludzi w wydziale. Lecz jednocześnie nie mógł się powstrzymać od osobistej kontroli, nawet jeśli Kasparow i Goldman mieliby odebrać to jako brak zaufania. Nie mógł się powstrzymać? Gówno prawda! Przełączył wyświetlacz z danych płynących z macierzy holowanej na wykresy wydajności napędów. Mógł ufać swoim ludziom. Żeby to podkreślić, zwrócił się do uzbrojeniowca: – Panie Levy, kiedy wyjdziemy z niebezpiecznego rejonu, mam zamiar odwołać alarm. W tym momencie proszę przełączyć działa z gotowości na oczekiwanie, chciałbym…

Max zobaczył, jak Goldman sztywnieje, wskazując jeden z ekranów. Kasparow spojrzał w ten punkt. W ciągu pół sekundy Max patrzył już na swoją konsolę i sięgał do przycisku wezwać stewarda – kawa, gdy Kasparow zawołał: – Kontakt! Prawdopodobnie skanery celownicze rakiet Krag, dwa źródła blisko siebie, kierunek jeden-zero-siedem przerwa jeden-osiem-pięć. Siła sygnału sugeruje stosunkowo małą odległość. Gryzonie zaatakowały od spodu i lekko z tyłu, wprost na genitalia naczelnych. Max poczuł zastrzyk adrenaliny. Ręka, którą trzymał w pobliżu przycisku kawowego, uderzyła z niezamierzoną siłą, rozbijając plastik i formując na dłoni Maxa siniak, który miał pozostać przez kilka tygodni. Przez otwarty kanał głosowy łączący go bezpośrednio z dowódcą „Broadsword” krzyknął: – Dynamo! Dynamo! Dynamo! Przez chwilę nie musiał wydawać żadnych rozkazów. Wiedząc, że po wykryciu kontaktu Krag będą się liczyć sekundy, a nawet ułamki sekund, zarówno on, jak i kapitan Kim wypracowali złożoną serię poleceń, które miały zostać wykonane natychmiast po usłyszeniu sygnału „dynamo”. Po pierwsze i najważniejsze, obaj kapitanowie ustalili, że muszą wykonać postawione przed nimi zadanie i dostarczyć posła na konferencję, nawet jeśli miało to oznaczać złamanie idiotycznych rozkazów Duflota i postawienie ich obu przed sądem wojennym. Na pokładzie „Broadsword”, zanim jeszcze w głośniku rozległo się drugie „dynamo!”, kapitan Kim krzyknął: – Naprzód, McDaniel, naprzód! Mat Jackson McDaniel pchnął kontroler napędu podświetlnego do oporu w przód, podczas gdy Przechył i Wznos wykonywali zaplanowaną zmianę kursu, wprowadzając niszczyciel w manewr unikowy, tak obliczony, że Krag mogli sobie wyrzucić swoje nastawy tam, gdzie zazwyczaj wyrzucali śmieci, zaś niszczyciel oddalał się od formacji. Gdy tylko „Broadsword” odszedł wystarczająco daleko od pozostałych okrętów, uruchomił napędy kompresyjne na pełną moc, przebił się przez ścianę Einsteina i znikł z pola widzenia. Kim uciekał z całych sił, tysiące razy szybciej niż światło, unosząc w bezpieczne miejsce posła i tłumiąc silny osobisty pociąg do walki. Ściągnięte tym samym sygnałem, tym razem nadanym przez standardowe radio, cztery myśliwce należące do 3242 Rezerwowej Eskadry Myśliwskiej, przydzielone do eskorty grupy, zmieniły kierunek i zwróciły się ku „Cumberlandowi”. Teraz gdy Krag aktywowali skanery celownicze, myśliwce nie miały problemów z wykryciem ich. Wszystkie cztery maksymalnie zwiększyły moc, przyspieszając gwałtownie w stonę okrętów Krag. W ciągu kilku minut powinny wejść w skuteczny zasięg rakiet. W tym samym czasie Chin wysłał alarmowym łączem laserowym do „Williama Gorgasa” zaprogramowaną wcześniej wiadomość informującą, co wykrył „Cumberland” i co zamierza robić. Jedyną natychmiastową odpowiedzią z proporczyka było żądanie Duflota, by Max powiedział mu, dokąd udał się „Broadsword”. Żadnej pomocy. Max zdawał sobie sprawę, że Krag natychmiast po zniknięciu jednego z okrętów zorientują się, że poseł im się wymknął. Nie byli w stanie dogonić, a tym bardziej zaatakować niszczyciela klasy Longbow, gnającego na napędach kompresyjnych przez przestrzeń międzygwiezdną. W momencie, gdy posła już tu nie było, doktryna nakazywała krążownikom Krag (to musiały być krążowniki, biorąc pod uwagę zasięg i charakter misji) wykorzystać sytuację i zniszczyć pozostałe dwa okręty. Robichaux wiedział także, że jeśli dwa krążowniki atakują fregatę i niszczyciel, doktryna Krag każe im wspólnie uderzyć najpierw na bardziej manewrowy niszczyciel, a potem zwrócić się ku silniejszej, lecz ociężałej fregacie. A to oznaczało, że dwa okręty Krag odwrócą się od pierwotnego celu, zbliżą do niszczyciela i gdy tylko wypracują nastawy ogniowe dla swoich rakiet, każdy z nich odpali pełną salwę. Adieu, „Cumberland”. Pas aujourd’hui. „Czas na małe zamieszanie”. Max spojrzał na bosmana LeBlanca, który kontrolował czas. Po ucieczce „Broadsword”

musiało upłynąć dziewięć sekund, aby czasoprzestrzeń wróciła do pierwotnego kształtu. Minęło siedem. Osiem. Dziewięć. – Naprzód, chłopaki – powiedział po prostu LeBlanc. Napęd przesunął wskaźnik na alarmową, podczas gdy Wznos i Przechył wprowadzili „Cumberlanda” w gwałtowny zwrot od pierwotnego kursu. Manewr ten odwlókł wypracowanie przez Krag nastaw o kolejne cztery do pięciu sekund. Po dwóch sekundach, gdy odległość między dwoma okrętami Unii się zwiększyła, LeBlanc klepnął Fleishmana w ramię. – Zmień je, synu. Fleishman pociągnął kontroler napędu podświetlnego na zero i przełączył serwomechanizm napędu na „pauza”, następnie przełączył się na napęd kompresyjny i wykonał najdelikatniejszy ruch, jaki tylko było można. – Główny podświetlny wyzerowany i na pauza. Napęd kompresyjny uruchomiony. Formuje się pole kompresyjne – ogłosił LeBlanc. – Pole zaczyna ciągnąć. Okręt zaczął gwałtownie przyspieszać, gdy przestrzeń za nim rozciągnęła się, a przed nim skurczyła. – Prędkość zero-sześć, zero-siedem, zero-osiem, zero-dziewięć, zero-dziewięć-osiem-pięć, zerodziewięć-osiem-pięć. Utrzymuje się na zero-dziewięć-osiem-pięć. Ostatnie zdanie LeBlanc powiedział tonem, który wyraźnie wskazywał, że „utrzymuje się na zero-dziewięć-osiem-pięć” nie jest normalnym stanem rzeczy. Minęło jedenaście sekund, najkrótszy czas, w którym napęd kompresyjny mógł być uruchomiony, a następnie wyłączony bez spowodowania niekontrolowanego opadnięcia pola, co zniszczyłoby okręt. LeBlanc ponownie klepnął Fleishmana w ramię. – Wyłącz. Fleishman przesunął kontroler na zero, uruchamiając sterowane przez komputer rozpuszczenie pola kompresyjnego, co trwało kolejną sekundę. Max podjął niesłychaną decyzję, zabronioną przez co najmniej trzy niezależne punkty regulaminu i zdecydowanie niezalecaną przez siedem kolejnych, aby użyć napędu nadświetlnego do przyspieszenia podświetlnego, uciekając spod wyrzutni Krag szybciej niż w jakikolwiek inny sposób, unikając przy tym efektu rozciągania czasu, występującego przy poruszaniu się z prędkością bliską c w normalnej przestrzeni, oraz przedostając się za okręty Krag i zmuszając je tym samym albo do podzielenia uwagi, albo do wystawienia jednemu z okrętów Unii ruf. – Teraz – powiedział Max z uśmiechem – czas na zwrot i atak. Panie LeBlanc, kierunek na bliższy z okrętów Krag. Od flanki. Gdy LeBlanc potwierdził i zaczął wykonywać polecenie, kapitan zwrócił pytający wzrok w stronę Kasparowa. – Pozytywna identyfikacja, sir. Hotel Jeden to krążownik Krag klasy Crayfish. Hotel Dwa… – Oficer przerwał, by posłuchać, co mają mu do powiedzenia koledzy z pokoju wsparcia, i spojrzeć na wyświetlacz, na którym Goldman coś wskazywał, a następnie powiedział do mikrofonu: – Tak. Okay. Ten sam typ. Kasparow zwrócił się do Maxa: – Oba kontakty to klasa Crayfish. Kierunek dwa-cztery-dwa przerwa jeden-sześć-siedem na Hotel Jeden i dwa-trzy-dziewięć przerwa jeden-sześć-trzy na Hotel Dwa. Hotel Jeden kontynuuje przyspieszanie w kierunku fregaty. Hotel Dwa zawraca, najprawdopodobniej, aby nas zaatakować. Odległość do obu celów trzy przecinek dwa-siedem miliona kills. Odległość między Hotel Jeden i Dwa zwiększa się… Hotel Dwa na stałym kursie i zmniejsza odległość. Idzie prosto na nas, sir. – To CRAWfish. Ciągle powtarzam to tym idiotom z wywiadu. Powinni słuchać jakiegoś Cajuna albo przynajmniej południowca. Prawda, LeBlanc? – Mais oui, mon Capitaine – odparł LeBlanc. – Prawda, Bartoli? – Jak cholera, sir – powiedział Bartoli z silnym akcentem z Alabamy. – No to mamy zgodność. Bartoli, co robi fregata? Pytanie stanowiło jednocześnie prośbę o informację, jak i przypomnienie Bartolemu, że to jego

obowiązkiem było dopilnować, aby główny wyświetlacz taktyczny prezentował jak najbardziej użyteczny obraz sytuacji. Gdy niszczyciel odskoczył ponad trzy miliony kilometrów od krążowników, pozostałe trzy okręty znikły poza krawędzią wyświetlacza. Bartoli zmienił skalę, żeby widać było wszystkie cztery jednostki. – Sir, fregata odchodzi na flankę. Ustawia się sterburtą do Hotel Jeden, starając się pozostać poza zasięgiem rakiet. Czemu… Dobra, już w porządku. Wprowadził do boju działa impulsowe. Strzelają baterie sterburty oraz grzbietowe i dolne wieże obrotowe, kładąc ogień zaporowy. Wystrzelił także salwę rakiet… przynajmniej dwie się przedostały. Dwa trafienia talonami. Z tej odległości nie mogę ustalić uszkodzeń. Duflot stosował standardową taktykę floty dla atakowanej fregaty konwojowej, niemającej pod ochroną gołębia: odskoczyć z jak największą prędkością, by przeszkodzić w celowaniu, wejść na lepszą taktycznie pozycję, ustawić się bokiem do nieprzyjaciela, by użyć burtowych baterii armat oraz armat z obu obrotowych wież, położyć ogień zaporowy redukujący efektywność ataku rakietowego nieprzyjaciela i próbować zadać jak najwięcej strat za pomocą własnych rakiet. Może nie było to bardzo pomysłowe, ale przynajmniej dalekie od nieskuteczności. Komandor mógł być ograniczonym taktycznie, zapatrzonym w siebie dupkiem, ale wyglądało na to, że ma jaja. – Uzbrojenie, skrócona procedura odpalania rakiet. Przygotować prowadnice numer jeden i dwa, cel Hotel Dwa, moc głowic na maksimum. – Sir – powiedział Bartoli – fregata wystrzeliła właśnie egg scramblera. Nie ma możliwości komunikacji nadświetlnej ani możliwości używania napędu kompresyjnego przez jakiś czas. „Fajnie, że nas uprzedzili”. – Oszczędzili nam kłopotu. Uzbrojenie, wyciągnąć egg scramblera z wyrzutni rufowej. Przeładować talonem. Max spojrzał na stoper na konsoli, odliczający czas od rozpoczęcia manewrów przez „Broadsword”. Wskazywał minutę i dwadzieścia siedem sekund. – Aye, sir. Wyciągam egg scramblera z prowadnicy trzy, przeładowuję talonem. Sir, wszystkie trzy prowadnice załadowane talonami. – Levy wypełniał polecenia ze zwykłą dla niego efektywnością. – Jestem pewien, że zdaje pan sobie sprawę, iż dwa talony nie zadrapią nawet crawfisha, jeśli jest na nie przygotowany. – Wiem, panie Levy. – Max ponownie spojrzał na stoper wskazujący obecnie minutę i trzydzieści pięć sekund. – Nasze dwa talony będą jedynie gośćmi na przyjęciu. W momencie gdy na stoperze minęła minuta i czterdzieści sekund, odezwał się Chin: – Skiper, otrzymaliśmy szyfrowaną wiadomość na kanale JOINTOPS. Sposób szyfrowania to Mudbath. Trwa tłumaczenie. Wrzucam to na kanał dowódczy. Max wcisnął pomarańczowy wyłącznik na swojej konsoli uruchamiający odczyt wiadomości na kanale dowódczym. Na ekranie pojawiło się:

pozdrowienia dla suchych ludzi stop tu brakmorent 198 dowodzacy 16 elementem 332 grupy mysliwskiej obrony kosmicznej pfelung stop melduje sie zgodnie z wezwaniem stop jesli rozpoczynacie bitwe z krag i macie zamiar zamienic ich na pokarm dla malych rybek chetnie sie przylaczymy stop mozemy dolaczyc do zabawy pytajnik stop koniec wiadomosci – Panie Chin, proszę nadać: „Chętnie przyjmujemy pomoc, wierzę, że zabawy wystarczy dla każdego. Formujcie szyk za mną i czekajcie na dalsze instrukcje”. DeCosta wyglądał na zakłopotanego. – Czemu ta wiadomość wygląda, jakby była nadana tachionowym morse’em albo migaczem? Mamy szeroki kanał danych. – ZDO, tłumaczenie z pisanego pfelungiańskiego na standardowy jest dość kłopotliwe. Wiedział pan, że mają oni ponad sto różnych znaków przestankowych? Uproszczenie czyni wiadomość bardziej zrozumiałą. – Rozumiem. Ale to nie brzmi jak komunikacja Pfelung, którą czytałem. I skąd oni się tu wzięli? – Ponieważ zawsze czytał pan komunikację z dorosłymi, których wymiary plasują się mniej więcej między aligatorem i hipopotamem i którzy są równie zwinni jak słoń z artretyzmem. Oni nie pilotują myśliwców. Za ich sterami siedzą niedorostki, nastolatki. Są one jak delfiny i mają

podobną osobowość. Bardzo szybkie, zwrotne, genetycznie przystosowane do obrony młodych w oceanie, odważniejsze niż lwy, z mózgami ukształtowanymi ewolucyjnie do walki na śmierć i życie w trójwymiarowym środowisku. Ich szybkość reakcji sprawia, że błyskawica wydaje się powolna. Najlepsi piloci myśliwców w Galaktyce. Bezdyskusyjnie. To jedna z grup, z którymi trenowałem zaraz po bitwie o Pfelung. Zawiadomiłem ich tuż przed wejściem w EMCON i powiedziałem, żeby czekali w tym systemie, aż do niego wskoczymy, a potem śledzili nas w odległości trzech i pół miliona kilometrów. A teraz, gdy już to wyjaśniliśmy, nie ma pan przypadkiem czegoś do roboty? Max wskazał głową w kierunku konsoli koordynacji myśliwców, którą przygotowywał do użytku bosmanmat Carlson. Tej, którą powinien obsługiwać zastępca, gdy okręt klasy Khyber lub jakikolwiek inny, nieposiadający na etacie oficera koordynacji lotnictwa, zwanego „ptasznikiem”, współpracował z myśliwcami. – Jasne, sir. Już pędzę. DeCosta siadł za konsolą, na której Carlson uruchomił już protokoły JOINTOPS z Pfelung, podłączył transponder i tłumacza, ściągnął procedury komunikacyjne i standardowe dane o manewrach myśliwców Pfelung. W momencie gdy DeCosta siadał za konsolą, wszystko było już gotowe. – Dzięki, Carlson. Dobra robota. Podoficer zajął miejsce przy stacji obok i obaj zabrali się do pracy. DeCosta założył zestaw słuchawkowy i spojrzał na wyświetlacz, który z pomocą transponderów myśliwców pokazywał ich położenie i to, co robią. Myśliwce leciały w dwóch grupach po siedem, każda w szyku będącym przestrzenną wariacją „czterech palców”, w której trzy dodatkowe maszyny znajdowały się pod skrajnymi myśliwcami na różnych wysokościach, tak, że widziane od przodu lub tyłu tworzyły krzyż. Obie formacje szybko zbliżały się do rufy „Cumberlanda” od bakburty. Gdyby pilotami byli ludzie, DeCosta mógłby po prostu rozmawiać z dowódcą. Sytuacja komplikowała się jednak nieco, gdy w grę wchodzili Pfelung, których język mówiony brzmiał jak bulgotanie w błocie. System został tak skonfigurowany, że DeCosta mógł mówić do słuchawek, a komputer zamieniał to na tekst w pfelungiańskim, który był transmitowany do dowódcy grupy myśliwskiej. Z drugiej strony, lider mógł mówić do swojego mikrofonu, a jego komputer zamieniał to na tekst w standardowym, przesyłany na konsolę DeCosty. System ten, w połączeniu z zaawansowanymi możliwościami sensorycznymi „Cumberlanda”, pozwalał niszczycielowi kontrolować myśliwce w walce, kierować je na cele i koordynować taktykę. Zastępca spędził nawet wcześniej kilka godzin, kierując symulowanymi bitwami we współdziałaniu zarówno z myśliwcami Unii, jak i Pfelung. Znał protokół, który wymagał najpierw potwierdzenia przepływu informacji między nim a dowódcą grupy. Spojrzał na ekran i zaznajomił się z komputerowo generowanymi sygnałami wywoławczymi. ZDO otrzymał kryptonim Rozgwiazda, pierwszy element myśliwski Halibut, drugi Tuńczyk, a Max Rozgwiazda Szef. Dowódca każdego elementu nosił numer jeden, przy czym Halibut Jeden dowodził także wszystkimi myśliwcami. – Halibut Jeden, tu Rozgwiazda, kom test. Sekundę później pojawiła się informacja:

rozgwiazda tu halibut jeden stop wiadomosc odebrana sila i czystosc sygnalu w normie stop kiedy zaczniemy strzelac do krag pytajnik stop koniec wiadomosci – Skiper, łączność z Pfelung sprawdzona. Wydają się nieco niecierpliwi, sir. – Oni tacy są, ZDO. Błyskotliwi intelektualnie, z fantastycznym poczuciem humoru, uwielbiają różne żarty. A przy tym nieco niedojrzali. Nie to, co zrównoważeni dorośli. Proszę im powiedzieć, żeby ustawili się za tym okrętem. Jedna formacja płetwowej gwiazdy na sterburcie, druga na bakburcie. – Płetwowa gwiazda? – Tak nazywają formację, w której lecą. Skrajne maszyny są jak kości ich płetw, zaś widziany od przodu, układ wygląda jak krzyż lub gwiazda. Coś w tym rodzaju. – Roger, sir – DeCosta potwierdził rozkaz i przekazał go do Pfelung, którzy natychmiast zajęli

miejsca po obu stronach niszczyciela przyspieszającego w stronę krążownika, który gnał im na spotkanie. W ciągu kilku sekund powinni już znajdować się w zasięgu rakiet. Konsola DeCosty zabrzęczała. Wiadomość od Pfelung:

rozgwiazda tu halibut jeden stop czy jestesmy juz na miejscu pytajnik stop koniec wiadomosci DeCosta przekazał to Maxowi. – Mówiłem, że są nieco niedojrzali – odparł Max. – Proszę przekazać: „Atak skrzydłowy, plan Romeo. Wykonać na dwa czerwone”. – Pfelung potwierdzają odebranie rozkazu, sir. – Bardzo dobrze. Max spoglądał na dystans do krążownika. Lepiej, żeby wszystko zadziałało, bo niszczyciel nie był nawet pierwszym daniem dla krążownika klasy Crayfish. Bardziej przekąską, jak koktajl z krewetek z dużą ilością chrzanu. Jeszcze kilka sekund. Już. Prawie. Teraz! – Panie Chin, dwa czerwone na ster i bakburcie proszę. – Aye, sir. Dwa czerwone. Ster i bakburta. Zanim Chin zdążył potwierdzić wykonanie polecenia, DeCosta zobaczył, jak dwie formacje Pfelung przyspieszają szybciej niż jakikolwiek myśliwiec Unii. Ich oparte na syntezie silniki podświetlne wspomagane były technologią polaryzacji grawitacyjnej, co stanowiło pierwszy krok na długiej drodze do napędów bezreakcyjnych. Gdy myśliwce zbliżyły się do krążownika Krag, zastępcy wydawało się, że młodzi Pfelung porzucili swój szyk na korzyść chaotycznego, kłębiącego się i wirującego skupiska. Kiedy się jednak przyjrzał bliżej, dostrzegł, że ruchy myśliwców wcale nie były przypadkowe, ale przypominały „rybią szkółkę”. Choć pojedyncze jednostki pozostawały w ciągłym ruchu w odniesieniu do innych i myśliwce zmieniały miejsca, sprawiając wrażenie braku struktury, to jednak w każdym momencie utrzymywały szyk gwiazdy płetwowej, który pierwotnie przyjęły. Przy ciągłych zmianach miejsca i rotacji wewnątrz formacji, jej budowa nie była taka przejrzysta. Przeciwnik nie mógł właściwie wybrać jednego konkretnego myśliwca, wycelować i otworzyć ognia. Obie grupy podeszły do krążownika od śródokręcia, cały czas przyspieszając. Gdy tylko znalazły się w odległości, w której mogły zostać rażone przez systemy obrony punktowej Krag, każda formacja przybrała schemat uników, który znów przypominał ławicę, zmieniając gwałtownie kierunek w nierównomiernych odstępach czasowych. Każdy z myśliwców poruszał się idealnie zgodnie z pozostałymi podczas wykonywania zygzaków zbyt szybkich, by jakikolwiek system uzbrojenia za nimi nadążył. Kombinacja rotacji miejsc w grupie i manewrów unikowych formacji jako całości wyglądała na skuteczną w starciu z obroną punktową Krag, gdyż ładunki plazmy cały czas chybiały. W ostatnim momencie obie formacje rozproszyły się, myśliwce odpadły od krążownika, mniej więcej prostopadle do swoich pierwotnych kursów, niczym krople wody uderzające w chodnik, by po chwili otoczyć okręt. W tym momencie wszystkie wykonały zwrot nosami w stronę burt krążownika, idealnie ustawione do ataku rakietowego, będącego klasyczną jednoczesną detonacją okrężną. Komputer, który kontrolował obronę Krag, rozpoznał ten manewr i natychmiast zaczął przekierowywać armaty impulsowe, przenosić moc deflektorów i skupiać ogień obrony punktowej tak, aby odpowiedzieć na taki rodzaj ataku. Wciąż zmieniając pozycje, myśliwce Pfelung w swój unikalny, rybi sposób przebijały się coraz bliżej linii środkowej krążownika. Gdy systemy defensywne Krag w pełni przygotowały się do obrony przeciw tej taktyce, myśliwce, jakby kontrolowane jednym umysłem, ponownie odpadły, czyniąc starania Krag bezużytecznymi. Kręcąc nadal niemożliwe do śledzenia korkociągi, wszystkie skupiły się na jednym celu – niepozornie wyglądającym bąblu na nosie krążownika. Wszystkie maszyny były prawie w tej samej odległości od okrętu, mieszcząc się w wąskim strumieniu pomiędzy strefą chronioną przez działo impulsowe a strefą krytą przez działka szynowe, rakiety przechwytujące i strumienie cząsteczkowe. W teorii nie powinno być żadnej luki, jednak intensywne testy przechwyconych jednostek Krag wykazały w praktyce, że komputery, unikając dublowania stref obronnych, zostawiły wąski pasek, w którym przy obecnym obciążeniu mocy obliczeniowych żadna broń defensywna nie

mogła skutecznie razić atakujących myśliwców. Gdy małe jednostki prowadziły swą grę, „Cumberland” kontynuował przyspieszanie. Wiedząc, że krążownik zajęty jest zmaganiami z czternastoma natrętnymi maluchami, Max nakazał, by niszczyciel podszedł jak najbliżej do krążownika. Normalnie „Cumberland” otworzyłby ogień z armaty impulsowej, by wprowadzić w błąd skanery celownicze dział impulsowych krążownika. W tym momencie jednak systemy uzbrojenia Krag starały się zestrzelić myśliwce Pfelung, przemykające pomiędzy głównymi strefami ochronnymi. Ale było kwestią kilku sekund, kiedy jakiś inteligentny Krag zrozumie, że główne zagrożenie stanowi jednak niszczyciel, i ręcznie przekieruje ogień przynajmniej jednej baterii armat impulsowych z niemożliwych do uchwycenia myśliwców na mniej zwrotny cel. – Sygnalizator zagrożenia za chwilę oszaleje, skiper – ostrzegł Bartoli. – Wygląda na to, że sensory celownicze armat i rakiet próbują nas uchwycić. – Przeciwśrodki? – sprawdził Max, odwracając się w stronę odpowiedniej konsoli. Obsługujący ją oficer walczył wraz z pokojem wsparcia, by zakłócić pracę skanerów Krag i kupić nieco czasu kolegom. – Mogę dać wam dziesięć sekund, może dwanaście – powiedział Sauvé. – Potem przebiją się przez nas i przyszpilą okręt jak owada. – A więc naprzód. Tyle potrzebuję. Uzbrojenie, ustawić rakiety w prowadnicach jeden i dwa na atak jednoczesny, profil nosowy. – Jeden i dwa, jednoczesna detonacja, profil nosowy, aye, sir. Unikając cały czas środków obrony Krag, wszystkie czternaście myśliwców Pfelung odpaliło po dwie rakiety. Minimalne różnice czasowe były skorelowane z różnicami odległości poszczególnych maszyn od celu i tak dobrane, by dwadzieścia osiem głowic eksplodowało w tej samej milisekundzie. Wszystkie trafiły w cel. Rakiety Pfelung były małe, szybkie i zwinne. Dwadzieścia pięć z nich zdołało przebić się przez pole obronne i zdetonować swoje relatywnie niewielkie, trzydziestojednokilotonowe głowice. Rozproszone w większości przez deflektory Krag wybuchy nie wystarczyły do zniszczenia krążownika. Tak naprawdę to nie wyrządziły żadnych szkód kadłubowi okrętu. Wystarczyły jednak do wytworzenia impulsu elektromagnetycznego o dostatecznej mocy, by uruchomić obwód ochronny, zaprojektowany do asekuracji macierzy sensorycznych dziobowej sekcji okrętu, odpowiedzialnych za dostarczanie danych do systemów uzbrojenia, znajdujących się w tej części. To te sensory podawały także komputerowi pokładowemu dane o pozycji zbliżających się rakiet, aby można było przesunąć rezerwy mocy do przednich deflektorów, niwelując skutki ewentualnego wybuchu. Nikt, a już na pewno nie ludzie, którzy walczyli z nimi od ponad trzech dekad, nie mógł zarzucić Krag głupoty. Tak więc system ochrony przed EMP nie działał, gdy w pobliżu okrętu wybuchała pojedyncza głowica, a jedynie przy bardzo dużej sile wybuchu w niewielkiej odległości. Dodatkowo system był tak zaprojektowany, że resetował się automatycznie w jak najkrótszym czasie i ponownie mógł niwelować skutki uderzeń. Zajmowało mu to nieco ponad pięć sekund. Przez ten czas środki obrony przedniej jednej trzeciej jednostki były ślepe. W większości przypadków pięć sekund to niewiele. Podczas bitwy kosmicznej to wieczność. Gdy myśliwce odchodziły od krążownika, przelatując przez przednią, niebronioną półsferę tak szybko, jak to było możliwe, „Cumberland” gnał w stronę nieprzyjaciela. – Skanery celownicze Krag rozgrzały się – krzyknął Sauvé. – Uchwycą nas za cztery sekundy. Te skanery zamontowane były na wysuwanych masztach i nie ucierpiały w wyniku ataku myśliwców. – Uzbrojenie, ognia z wyrzutni jeden i dwa. Przeładować ravenami. Manewry, unik Hotel Papa. Niszczyciel odpalił dwie rakiety Talon w stronę krążownika, a następnie wykonał gwałtowny zwrot w stronę fregaty, walczącej cały czas desperacko z drugim krążownikiem. Talony zaprogramowane były na atak nosowy, to znaczy mierzyły prosto w dziób okrętu i miały uderzyć w odległości dwudziestu metrów od siebie, po obu jego stronach. Trzy dziesiąte sekundy przed resetem obwodu zabezpieczającego przed EMP obie

stupięćdziesięciokilotonowe głowice eksplodowały, łatwo przebijając się przez deflektory, pracujące w trybie standardowym i nieprzygotowane do obrony przed dwiema głowicami wodorowymi. W sumie siła wybuchu była prawie dziewiętnaście razy większa niż w prymitywnej bombie użytej trzysta siedemdziesiąt lat wcześniej w miejscu zwanym Hiroszima. Przez siedem dziesiątych sekundy kadłub okrętu nie rozpadał się. Jednak po upływie tego czasu kula ognia dotarła do jego serca, niosąc nuklearne piekło do reaktora, który stracił szczelność. Plazma Unii spotkała się z plazmą Krag i wspólnie spuściły ze smyczy potwora destrukcji, który spowodował wyparowanie krążownika. Nie było czasu na świętowanie. „William Gorgas” potrzebował natychmiastowej pomocy. – ZDO – powiedział Max – proszę nadać do myśliwców, żeby zapewniły drugiemu bandycie nieco zajęcia. Plan ataku Papa. DeCosta przekazał wiadomość. Na wyświetlaczu taktycznym ikony reprezentujące dwa elementy myśliwskie pognały w kierunku drugiego krążownika. – Skiper, wiadomość od Pfelung – oznajmił zastępca. Max spojrzał na ekran, który przełączył się na kanał dowódczy.

potwierdzam otrzymanie wiadomosci stop to byla wspaniala zabawa stop szczegolnie podobala nam sie czesc z bronia nuklearna stop nie mozemy sie doczekac nakarmienia robakow drugim krag stop koniec wiadomosci – Elementy myśliwskie Pfelung przyspieszają w stronę Hotel Jeden – oznajmił oczywistą rzecz Bartoli, zgodnie ze starą filozofią Marynarki, by zawsze ogłaszać to, co się dzieje, nawet jeśli jest to jasne dla średnio rozgarniętej małpy. W tym samym czasie Hotel Jeden wystrzeliwał rakietę za rakietą w stronę proporczyka. Systemy obrony punktowej fregaty zdołały je jednak zniszczyć. W chwilę później okręt wystrzelił rakiety ze swoich wszystkich czterech wyrzutni dziobowych, zaliczając jedno trafienie, które uszkodziło prowadnice rakietowe i deflektory na śródokręciu krążownika. Okręt Krag nadal był jednak w stanie okładać fregatę ciosami z armat impulsowych, cały czas zmniejszając odległość dzięki przewadze prędkości. – Proporczyk został trafiony – zawiadomił Bartoli. – Myślę, że stracił dwie wyrzutnie rakiet i jedną baterię armat. Sir, nie wydaje mi się, by wytrzymał dużo więcej. Jeszcze kilka trafień i przejdzie do historii. – Panie Chin, proszę się z nimi połączyć. Niech kapitan Duflot wie, że pomoc jest w drodze. Myśliwce za trzydzieści sekund, my jakieś dwie minuty później. Chin potwierdził rozkaz i wykonał go. Po niespełna dziesięciu sekundach przyszła odpowiedź: „Na miłość boską, spieszcie się”. Każdy z obecnych w BCI mógł śledzić bitwę na wyświetlaczu taktycznym. Jednostka Krag zbliżała się, by zadać coup de grâce. Gdy jej główne baterie artyleryjskie gotowe były z bliskiej odległości otworzyć ogień do „Williama Gorgasa”, dopadły ją myśliwce Pfelung. Wyglądając jak stado piranii, nadleciały z ogromną szybkością z pozornie przypadkowych kierunków, wykonując uniki, przedostając się w zasięg rakiet, strzelając i znów odskakując, by powtórzyć atak z innego kierunku. Cały czas klucząc i zmieniając wektory, Pfelung całkowicie dezorientowali obronę punktową krążownika. Choć ich rakiety miały stosunkowo niewielką moc i nie były w stanie przebić się przez deflektory, jednak każdy wybuch zużywał jakąś część rezerw mocy pola ochronnego. W końcu ulegnie ona wyczerpaniu, a okręt pozostanie bez osłony. – Ile rakiet przenoszą te myśliwce? – pytanie DeCosty wyrażało to, nad czym zastanawiało się wiele osób. Max spojrzał na ZDO w sposób, który mówił, że powinien to wiedzieć, ale odpowiedział na pytanie: – Każdy po dwadzieścia. W wewnętrznym zasobniku, by zachować maskowanie. Bardzo zaawansowane rozwiązanie. Te myśliwce z tymi pilotami przyniosą wielkie zmiany w wojnie. Możecie traktować to jako pewnik. – Skiper – odezwał się Bartoli – Hotel Jeden przełączył napęd podświetlny na alarmowy i stara się uciec myśliwcom Pfelung. Wygląda na to, że… tak… Kieruje się ku granicy obszaru

zakłóconego przez egg scramblera, by uciec lub nadać wiadomość do swoich przyjaciół. – Gwarantuję, że ucieka – powiedział Kasparow. – Gwarantuje pan? – w pytaniu Maxa była czysta ciekawość, bez śladu sarkazmu, na który wielu dowódców pozwoliłoby sobie, słysząc takie stwierdzenie od oficera sensorów. – Tak, sir. Gwarantuję. Mam czysty skan optyczny jego metaprzestrzennej macierzy nadajników. Jest dwanaście tysięcy osiemset dziewiętnaście kilometrów od niego. W sześciu kawałkach. Wygląda na to, że jedna z tych rakiet zerwała dużą część tego, co zamontowane było na zewnętrznym kadłubie. Jeśli chciałby z kimś gadać, musiałby on się znajdować po tej stronie ściany Einsteina. Żadnych nadświetlnych pogaduszek aż do wizyty w stoczni. – Doskonała robota, panie Kasparow. To informacja, której mogę użyć. Manewry, podprowadzić nas w zasięg rakiet. – Nie kurs przechwytujący, sir? – Nie, panie LeBlanc. Sprawdziłem już, że nie zdążymy go przechwycić, zanim uruchomi napęd kompresyjny. Chcę mu sprzedać parę kopów, zanim odleci. – Aye, sir, zasięg rakiet. Bosman przekazał swoim podwładnym polecenie zmiany kursu na taki, który według jego oceny zaprowadzi niszczyciel w zasięg rakiet, a następnie sprawdził to na swojej konsoli. Różnice wynosiły po kilka stopni w obu osiach i szybko zostały wprowadzone. – Myśliwce bez problemu utrzymują się z krążownikiem i zmniejszają moc jego deflektorów. Ma teraz pięćdziesiąt procent. Sir, wiem, o co pan chce zapytać, i odpowiedź brzmi nie. Jego deflektory nie zostaną osłabione na tyle, żeby można go było wykończyć, zanim wejdzie w nadświetlną. Jest około trzech minut od granicy. – Bartoli, dziewięćdziesiąt sekund przed granicą powiadomi pan ZDO. DeCosta, gdy otrzyma pan powiadomienie, przekaże pan myśliwcom, aby natychmiast przerwały atak i odskoczyły na co najmniej pięćset kilometrów. Nie chcę, aby któregokolwiek złapało pole kompresyjne. Obecność w rejonie, w którym czasoprzestrzeń była gwałtownie rozszerzana i ściskana, mogła mieć bardzo nieprzyjemne skutki dla zdrowia. Minęła minuta. Ikony na wyświetlaczu taktycznym stopniowo zmieniały się, wskazując pozycje krążownika oraz niszczyciela i udowadniając starą maksymę, że pościgi rufowe trwają długo. – Dziewięćdziesiąt sekund do granicy – ogłosił Bartoli. – ZDO, proszę dodać do ostrzeżenia, że zamierzamy odpalić rakiety, niech zejdą z wektora ataku. Proszę upewnić się, że wiedzą, iż strzelamy ravenami, nie talonami. – Uzbrojenie, skrócone procedury ogniowe. Przygotować rakiety w wyrzutniach numer jeden i dwa i otworzyć pokrywy wyrzutni. Cel: krążownik Krag na wprost. Zaprogramować rakiety na wspólny punkt, jednoczesna detonacja. – Sir, wie pan… – Tak, panie Levy – przerwał kapitan. – Wiem, że wybuch rakiet w tym samym czasie i miejscu nie wyrządzi takiej samej szkody okrętowi Krag, jak wybuchy w różnych miejscach. Wiem także, że koncentrując siłę wybuchu, możemy uzyskać wąską penetrację deflektora i spowodować choćby minimalne uszkodzenia okrętu. To ważne, abyśmy spowodowali uszkodzenia. Bez znaczenia, jakiego rozmiaru. Jasne? – Aye, sir – Levy potwierdził i wykonał rozkaz, nic nie rozumiejąc. – Zasięg rakiet… Odpalam jeden i dwa… Jeden i dwa poszły. – Myśliwce Pfelung opuszczają rejon – Bartoli znów zameldował to, co wszyscy widzieli. To jednak było głównie przedstawienie Levy’ego. – Obie rakiety gorące, parametry w normie. Śledzą cel. Rakiety w trybie współpracy. Wykonują uniki przed obroną punktową. Wybierają punkt trafienia. Przeszły przez obronę. Trafienie! Bezpośrednie trafienie w śródokręcie. Mamy także penetrację deflektorów, stracili jedną z macierzy sensorów i… – Oficer słuchał podpowiedzi z pokoju wsparcia. – Okay, wydaje mi się, że mamy uszkodzenie kadłuba. Mój pokój rozmawia z sensorami i zgadzają się, że jest prawdopodobnie mała dziura w kadłubie, kilka milimetrów, ale widać wyciek atmosfery. – Manewry, lecimy do punktu, w którym krążownik uruchomi napęd kompresyjny. Bartoli, Kasparow, pracujecie razem. Gdy dotrzemy do punktu, chcę wiedzieć, dokąd lecą.

– Aye, sir – odpowiedzieli wezwani unisono. – Połączyłem się wreszcie z proporczykiem, sir! – głos China był nieco zbyt donośny, a zdanie wypowiedziane w pośpiechu. Nic dziwnego. Do tej pory „Cumberland” zawsze walczył sam. Chin nigdy nie prowadził łączności w środku bitwy. Wszystko kiedyś dzieje się po raz pierwszy. Max był pewien, że nie ostatni. Ale odrobina edukacji nigdy nie zaszkodzi. – Panie Chin, mamy dość wrażeń przez tę walkę na śmierć i życie przy użyciu broni nuklearnej – Max mówił spokojnym, cichym głosem. – Proszę nas nie straszyć. W BCI wiadomości przekazujemy spokojnie, nawet te ekscytujące i nawet w środku bitwy. Zwłaszcza w środku bitwy. – Zrozumiałem, sir. Odzyskaliśmy łączność z proporczykiem. – Max nie wiedział, że została utracona, kolejny błąd, który powinien zostać skorygowany. Czując to, Chin dodał: – Straciliśmy ich na kilka minut. Uszkodzenia sprzętu łączności na fregacie. – Wziął głęboki oddech. – Rozszyfrowana wiadomość jest na kanale dowodzenia. Max spojrzał na ekran.

prosze przyjac wyrazy wdziecznosci dla pana i panskich malych przyjaciol stop zapraszam pana na kolacje za kilka dni na crow stop mam swiadomosc panskiej sytuacji stop zawiadamiam ze krazownik krag doznał uszkodzen trzech lub czterech wyrzutni rakiet stop uszkodzenia deflektora srodokrecia wynosza co najmniej 50% stop prawdopodobne jest takze uszkodzenie głownego napedu podswietlnego o nieznanej skali stop pana rozkazy to zniszczenie krazownika w celu uniemozliwienia mu komunikacji z przelozonymi i przekazania wynikow tego starcia stop wykonanie zadania jest niezbedne dla bezpieczenstwa posla stop udanego polowania stop podpisano duflot stop koniec wiadomosci – Bezpieczeństwo posła? – Podczas bitwy doktor nie powiedział ani słowa, z tego prostego powodu, że nic użytecznego nie miał do powiedzenia. – Oczywiście – odparł Max. – Jeśli Krag dowiedzą się, że atak się nie powiódł, mogą spróbować jeszcze raz. Ich szanse na przechwycenie niszczyciela w przestrzeni międzygwiezdnej są znikome, ale jest wiele sposobów, by zabić człowieka, a wiemy, że Krag mają swoich szpiegów w różnych miejscach. Nie byłoby niczym dziwnym, gdyby wysłali za posłem zabójcę lub użyli bomby, czy nawet zniszczyli całe miasto. Musimy zapobiec temu, aby dowiedzieli się, co się tu wydarzyło. ZDO – zwrócił się do DeCosty – proszę powiedzieć Pfelung, że chciałbym, aby lecieli jako bojowy patrol przestrzeni i eskorta fregaty, aż dotrze ona do floty albo komandor Duflot ich zwolni. Chin, proszę przekazać proporczykowi, że będzie miał Pfelung jako BPP i eskortę. Niech pan się także upewni, że łącznościowiec na fregacie zna protokoły. Trudno im będzie pracować razem, jeśli nie będą mieli łączności. Kilka sekund później nadeszła odpowiedź.

potwierdzam wiadomosc stop wykonuje stop rozgwiazda szef nie wiesz ze bojowy patrol przestrzeni jest nudny powtarzam nudny pytajnik stop nie zwazajac na nude utrzymamy wody czyste od drapieznikow stop jesli bedziemy mieli troche szczescia zostaniemy zaatakowani i znowu pobawimy sie atomowkami stop chetnie znow z toba poplywamy robichaux stop do czasu gdy znow bedziemy na tych samych wodach zyczymy pomyslnych pradow stop koniec wiadomosci – Muszę przyznać – powiedział Bram, – że te niedorostki Pfelung mają dziwne podejście do walki, jeśli użycie broni atomowej nazywają zabawą. – No nie wiem, doktorze. Ja zawsze to lubiłem – powiedział Max. – A pan, Levy? Lubi pan odpalać atomówki? – No cóż, sir. Wiem, że teraz powinienem powiedzieć, jak bardzo przytłacza mnie odpowiedzialność podczas uwalniania destrukcyjnej siły uśpionej w jądrze atomu – powiedział Levy tak grobowym głosem, jaki tylko mógł z siebie wydobyć. – Ale… tak, sir. Aż się palę do tego, żeby przywalić Krag atomówką. I lubię to. Doktor mógł jedynie pokręcić głową i oskarżycielsko spojrzeć na Maxa. Było to spojrzenie, które znaczyło: „Deprawujesz tych młodych ludzi” i które kapitan doskonale znał. Uśmiechnął się więc tylko i wzruszył ramionami w niemej odpowiedzi: „Wiem. Czy to nie jest piękne?”, która z kolei była świetnie znana doktorowi. Obaj mężczyźni w tym samym momencie pomyśleli, że

tego typu niewerbalne wymiany uwag były coraz częstsze, a to znaczyło, że stawali się bliskimi przyjaciółmi, choć znali się tak krótko. Obu ta myśl się spodobała. – Krążownik uruchomił napęd kompresyjny – przerwał tę niemą konwersację Bartoli. Spojrzał na Kasparowa i Goldmana, którzy szybko przewijali dane na ekranach, dyskutując ze sobą i pokojem wsparcia. Po około dwudziestu sekundach Kasparow zwrócił się do Maxa: – Skiper, zrobiliśmy serię skanów tachiograwitonowych w sześciu płaszczyznach polaryzacji i dwunastu przesunięciach fazowych i mamy pewny ślad kompresyjny. Dobry, mocny kierunek: zero-pięć-jeden przerwa zero-zero-osiem. Musi lecieć powyżej dziewięciuset c, może nawet dwa tysiące. – Sir… – zaczął uzupełniać Bartoli. – Nie musisz mi tego mówić. Dobry kapitan zawsze zna swój kurs. To prosto w przestrzeń Vaaach.

ROZDZIAŁ 13

Godzina 17.44 Z, 30 marca 2315 – Żadnej odpowiedzi na kanałach Vaaach, skiper – Chin meldował to już chyba dwudziesty raz. „Cumberland”, ponownie znajdujący się w niebieskim stanie gotowości, przeciął już obszar szerokości kilku lat świetlnych, co do którego nie było pewności, czy należy do Unii, czy do Vaaach, i znalazł się w strefie bezsprzecznie rządzonej przez tych ostatnich. Vaaach, posiadający kilka wieków przewagi technologicznej nad ludzkością, byli agresywnymi drapieżnikami i mieli zwyczaj załatwiać spory terytorialne, najpierw wyparowując okręt intruza, a potem dopiero zadając pytania. Max jednak wierzył w to, że jakkolwiek potężni i groźni, Vaaach byli także niezmiernie honorowi. Swój kodeks stosowali w takim samym stopniu do innych gatunków, co i do siebie. Vaaach prędzej poderżnąłby sobie gardło własnymi szponami, niż zastosował podwójne standardy czy choćby w najmniejszym stopniu okazał się hipokrytą. Honorowali także zwyczajowe prawo międzygwiezdne, w tym – na co bardzo liczył Max – prawo do pościgu na gorąco. Aby potwierdzić, że „Cumberland” ściga krążownik Krag, i uchronić się przed oskarżeniami Vaaach, jakoby wtargnął w ich przestrzeń po kryjomu i bez ich wiedzy, niszczyciel nadawał na wszystkich kanałach międzygwiezdnych wiadomość, że nie używa żadnych form maskowania i wchodzi w przestrzeń, kontynuując pościg za jednostką Krag, która umknęła z honorowej walki. To powinno przekonać Vaaach. Zgodnie z prawem międzygwiezdnym okręt jednej strony miał prawo wejść w przestrzeń innej, kiedy brał udział w potyczce z okrętem przeciwnika, i kontynuować pościg przez sensowny czas. Pojęcie sensowności było dość elastyczne. Brano pod uwagę użycie sensorów, to, czy okręt zostawiał jakiś ślad, i inne czynniki. Doktryna gorącego pościgu pozbawiała uczestników bitwy możliwości ratunku poprzez tchórzliwą ucieczkę za neutralną granicę. Max miał nadzieję, że Vaaach będą respektować takie logiczne i honorowe wytłumaczenie. – Jesteśmy cały czas na śladzie, sir – oznajmił Kasparow. – Nieznacznie się do nich zbliżamy. Okręt wszedł w normalną przestrzeń, by sprawdzić ślady przejścia na napędzie kompresyjnym. Krag polegali raczej na szybkości niż na maskowaniu i obrali najkrótszy kurs przez przestrzeń Vaaach do domu. Po potwierdzeniu, że przeciwnik jest cały czas przed nimi, Max nakazał ponowne ustalenie prędkości na tysiąc dziewięćset sześćdziesiąt c, co było najwyższą prędkością, na jaką mógł sobie pozwolić przy pościgu zapowiadającym się na kilka dni. Dowódca pił właśnie czarną, gorącą kawę i jadł kanapki z szynką, gdy ponownie odezwał się Kasparow: – Skiper, straciliśmy właśnie kompresyjną sygnaturę Krag. – Jak daleko za nimi byliśmy? – Sześć minut dziewiętnaście sekund, sir. – Manewry, wchodzimy w podświetlną czterysta trzydzieści siedem tysięcy kilometrów od miejsca, w którym według pana Kasparowa Krag wyłączyli napęd kompresyjny. Ogłaszam alarm, okręt na okręt! Gdy rozbrzmiały klaksony, Max odwrócił się w kierunku konsoli maskowania. – Panie Nelson, chcę, aby okręt był w pełnym maskowaniu, we wszystkich trybach, gdy tylko wyjdziemy w normalną przestrzeń. Jeśli monsieur Visage de Rat ma problemy z napędem kompresyjnym, może złapiemy go z opuszczoną gardą. – Aye, sir. Pełne maskowanie, wszystkie tryby. Około trzech minut po ogłoszeniu alarmu zastępca zameldował, że wszyscy są na swoich stanowiskach, gotowi do podjęcia walki. – Dziękuję.

Właz otworzył się, by wpuścić do BCI doktora Sahina i Clouseau. Jak to często bywało, ta dwójka weszła razem i Max zastanawiał się, czy kot towarzyszy doktorowi także w innych częściach okrętu, czy czeka na niego przy wejściu do BCI, czy też może obaj reagują na dźwięk klaksonów i po prostu przybywają w tym samym czasie. Postanowił zapytać o to któregoś dnia. Doktor jak zwykle zasiadł przy stacji komodora i uruchomił kilka wyświetlaczy, by zorientować się, co się dzieje. Clouseau podszedł do Gilbertsona, stojącego przy ekspresie do kawy, a ten natychmiast dał kotu chrupkę, która w niewiadomy sposób znalazła się w jego dłoni. Gdy kot przekonał się, że to wszystko, na co może liczyć od asystenta, odwrócił się w stronę doktora, otarł o jego nogi, wskoczył mu na kolana i zasnął. Kilku starszych marynarzy spojrzało po sobie i pokiwało głowami. – Wyłączenie napędu kompresyjnego za trzydzieści sekund – ogłosił LeBlanc. – Dziękuję – odparł Max. – Panowie, nie wiemy, co zamierza cel. Jego napęd kompresyjny mógł zostać uszkodzony w bitwie, może chce przyjąć walkę, a może to coś zupełnie innego. Bądźcie przygotowani na wszystko. – Dziesięć sekund – powiedział LeBlanc. – Siedem… sześć… pięć… cztery… trzy… dwie… jedna… teraz! Fleishman przesunął kontroler napędu kompresyjnego na zero. Napęd przywrócił przestrzeń wokół okrętu do normalnego stanu i „Cumberland” powrócił do einsteinowskiego wszechświata. Max spojrzał na Kasparowa, oczekując pierwszych meldunków. Nie musiał długo czekać. – Kontakt… dwa kontakty. Średnia odległość. Duże sygnatury energetyczne. Dużo manewrowania… Wystrzały… Cele prowadzą wymianę ogniową. Pierwszy cel zgodny z Hotel Jeden, kierunek zero-pięć-trzy przerwa jeden-osiem-osiem, odległość na podstawie pomiarów kątowych: jeden i cztery dziesiąte miliona kilometrów. Drugi kontakt… drugi kontakt oznaczony jako Uniform Jeden, kierunek zero-pięć-pięć przerwa jeden-osiem-siedem, odległość zbliżona do Hotel Jeden. Hotel Jeden strzela z baterii armat impulsowych w grzbietowych i dolnych wieżyczkach. Szybkostrzelność mniejsza od normalnej, musiał otrzymać trafienie, nie używa też baterii sterburtowej, choć tą stroną skierowany jest do przeciwnika. Uniform Jeden odpowiada ogniem z broni, której nie potrafię zidentyfikować, nie czyniąc jednak większych szkód. Max zauważył, że zarówno Bartoli, jak i Levy są bardzo zajęci staraniami, by zbudować wyraźniejszy obraz sytuacji. – Manewry, zbliżmy się do kontaktów. Skracamy dystans o połowę. ZDO – zwrócił się do DeCosty – przypuszczenia? Kim jest Uniform Jeden? – To muszą być Vaaach, prawda? Nie przychodzi mi do głowy nikt na tyle głupi, by wedrzeć się w przestrzeń Vaaach i zacząć strzelać do okrętu Krag bez ich pozwolenia – przerwa – z wyjątkiem obecnych tutaj. Przez twarz Maxa przebiegł uśmiech. – Zgodziłbym się, że Uniform Jeden to Vaaach, gdyby nie jedna rzecz. – O co chodzi? – Okręt Krag. Nadal tu jest. Okręt Vaaach, który spotkaliśmy, zmiótłby ten krążownik szybciej, niż pan powiedziałby „Vaaach”. Ale Uniform Jeden nie tylko nie zniszczył Hotel Jeden, lecz oba cele wydają się prowadzić bitwę. – Skiper – wtrącił się Kasparow – Krag podświetlają Uniform Jeden. Mamy pełny obraz. Jest na OW dwa. Max natychmiast przełączył się na obwód wizualny numer dwa. Obramowany białoniebieskimi wybuchami plazmy na deflektorach, obiekt widoczny był jako podłużny okręt w kształcie strzały. Gładki i śmiercionośny. – To rzeczywiście Vaaach – stwierdził Max. – Kasparow, jaka jest skala? Max ostatnie zdanie powiedział bez żadnej nagany w głosie, choć procedura wymagała, aby obraz zawierał znacznik skali. – Przepraszam, skiper – powiedział ze skruchą Bartoli. Rzucił kilka zdań do mikrofonu, a kilka sekund później na ekranie pojawił się znacznik. – No, to wszystko wyjaśnia. To maleństwo, przynajmniej jak na Vaaach. Jest mniejszy niż my. – Skiper – wtrącił Bartoli – rozmiar i sylwetka pasuje do jednostki zwiadowczej Vaaach klasy Vernier. Ale to nie ma sensu. Vernier nie powinien atakować crayfisha. Nawet biorąc pod uwagę

technologiczną przewagę Vaaach, te małe jednostki zwiadowcze nie dysponują wystarczającą siłą ognia, by porywać się na coś rozmiarów krążownika. Są przeznaczone do zwalczania piratów i patrolowania strefy. Jeśli napotkają coś wielkości crayfisha, powinny włączyć całkowite maskowanie, podać swoją pozycję i śledzić go do czasu nadejścia większych jednostek. Jeśli zostaną wykryte i zaatakowane, są szybsze niż cokolwiek w tej części Galaktyki, mogą więc uciekać. Przerwał na chwilę, by posłuchać, co mają mu do przekazania ludzie z pokoju wsparcia, a później przez kilka sekund patrzył na swoją konsolę. – Jeszcze jedno, skiper. Okręt Vaaach mocno ucierpiał. Udało mu się oderwać od Krag i nabrać odległości, co kupiło mu parę minut, jednak stracił jeden z reaktorów. Nie może już uciekać, a jego deflektory zbierają niezłe cięgi. Kiedy Krag podejdą wystarczająco blisko, zniszczą go. – Nie, jeśli mu pomożemy – powiedział Max. – To młodzieniec, prawdopodobnie na swojej pierwszej misji. Kiedy młody Vaaach czuje ofiarę, żądza polowania bierze górę nad oceną sytuacji. Panie Chin, proszę o wąskie połączenie laserowe z okrętem Vaaach i zobaczymy, czy odpowie na pozdrowienie. Proszę się upewnić, że Krag nie mają dostępu do przekazu. Chin potwierdził rozkaz. – Manewry, zwiększyć prędkość do maksymalnej w maskowaniu i przeprowadzić nas szerokim łukiem tak, aby okręt Vaaach znalazł się między nami a Krag. LeBlanc kończył powtarzać rozkaz, gdy odezwał się Chin: – Kapitanie, mamy wizualną z okrętem Vaaach na łączu laserowym. Kilka sekund później Max znalazł się twarzą w twarz z dowódcą okrętu zwiadowczego. Jak wszyscy Vaaach wyglądał jak ogromny miś koala, wyposażony jednak w kły i pazury godne największych ziemskich drapieżników. Jakkolwiek typowe futro Vaaach było mieszaniną brązów, beżów i szarości, u tego osobnika miało różne odcienie zieleni, z nieregularnymi szarymi plamami przypominającymi cienie. Wyglądało i prawdopodobnie było znakomitym kamuflażem leśnym. Kilka głośników w BCI zaczęło emitować serię porykiwań i warknięć o wyższej tonacji niż te, do których przyzwyczaił się Max. Komputer wyświetlił na ekranie pisemne tłumaczenie. – Mów szybko, zjadaczu owoców. – To było określenie używane przez mięsożernych Vaaach w stosunku do wszystkich, w których diecie znajdowały się rośliny, choćby w śladowych ilościach. – Jestem zajęty swoją ofiarą. Nie przeszkadzaj, jeśli sam nie chcesz nią zostać. – Odważnie powiedziane, młody – powiedział cicho Max. Jeśli Vaaach nie byli przyzwyczajeni do tonu głosu ludzi, to może ich komputery były. – Ale zgodnie z moimi sensorami to szkodniki Krag, a nie Vaaach są tu myśliwymi. Za bardzo niewiele oddechów staniesz się ich mięsem. Polowałem na Krag. Byli moją ofiarą. Nękałem ich z Łowcami Szkodników. Pozwól mi poprowadzić to polowanie, a to ty i ja spróbujemy ich mięsa. Odpowiedzią były piskliwe, niemiłe dla ucha porykiwania. – Kłamiesz! Nigdy nie byłeś z Łowcami Szkodników! Max wyciągnął swoją szablę abordażową, przeciął powietrze na krzyż i odsłonił zęby we wściekłym grymasie. – Gdybyś nie był taki młody – warknął tonem instruktora musztry – twoje zachowanie uznane zostałoby za dyshonor dla twojego władcy i wszystkich, którzy z nim polują. Nie pozdrowiłeś mnie, nie powiedziałeś swojego imienia, stopnia ani jakich dostąpiłeś zaszczytów. Nie wypróbowałeś ostrości moich zębów i pazurów, obrażając mnie i nie dając możliwości podania mojego imienia i zaszczytów. Wdałeś się w potyczkę z ofiarą, której nie możesz zabić ani jej uciec. A teraz oskarżasz mnie o niehonorowe zachowanie. Schował szablę i usiadł, kręcąc głową z niedowierzaniem. Gdy ponownie zaczął mówić, brzmiał bardziej jak rozczarowany rodzic niż sierżant czy bosman: – Musisz się jeszcze dużo nauczyć o byciu myśliwym, bezimienny młodzieńcze. Ale razem możemy zamienić tego szkodnika w mięso i dodać honor do imion nas obu. Vaaach spojrzał szybko na sufit, co jak wiedział Max, było oznaką ustępstwa. – Jestem Vgglarwarrr, leśny adept trzeciego poziomu. – To oznaczało, że mają do czynienia z nastolatkiem u progu dorosłości. – Pan jednostki patrolowej 22-2356. Nie zrobiłem nic, co przyniosłoby mi honor.

– Na razie jeszcze nie zrobiłeś. Jestem komandor porucznik Maxime Tindall Robichaux, kapitan niszczyciela USS „Cumberland”. O tym, kogo, co, jak, czym i kiedy zabiłem, możemy porozmawiać później. Na razie mamy przed sobą krążownik Krag i jeśli go nie zabijemy, to pewnie on zabije nas. Czy jest ci znany manewr „moje pazury z twojego cienia”? – Tak. – Vgglarwarrr odsłonił w aprobacie kły. Ponieważ był jeszcze nastolatkiem, prezentowały się mniej imponująco niż u dorosłego. Miały długość jedynie trzech czwartych przedramienia mężczyzny. – Czy twój okręt wytrzyma ogień nieprzyjaciela tak długo? – Tak. I dłużej. Choć bardzo niewiele dłużej. – Czy manewr w ostatnim czasie zmienił się jakoś? – Nie od czasu, kiedy został dodany do listy standardowych manewrów bojowych więcej niż siedemnaście cykli temu. – Bardzo dobrze. Użyjemy standardowych odległości, sygnałów i czasów. Nie przekraczaj mojego maksymalnego profilu przyspieszenia, masz go? Vaaach dwa razy szybko odsłonił kły, co było potwierdzeniem. – Świetnie. Zaczynamy, gdy będziesz gotów. Popróbuj dziś krwi! – Zacznę za dziesięć oddechów. Niech twoje kły i pazury uderzają celnie! – odparł Vaaach. – Ta transmisja dobiegła końca. Dziesięć oddechów oznaczało w przybliżeniu minutę i dwanaście sekund. – Skiper – powiedział Kasparow – Vaaach zrzucił maskowanie i pola zakłócające sensory i przerzuca moc na napędy oraz deflektory. Niech to diabli, zrzucił maskowanie i zakłócanie na wszystkich kierunkach z wyjątkiem godziny dwunastej. Nadal blokuje wszystkie skany z naprzeciwka. Być może zmienił także ustawienia energetyczne swojej broni, ale nie jestem w stanie tego określić, dopóki jej nie użyje. – Gwarantuję, że przeniósł moc na broń – powiedział Robichaux z uśmiechem, sprawdzając odczyty na swojej konsoli. – Manewry, za mniej niż minutę okręt Vaaach wykona zwrot i poleci dokładnie na Krag. Jak tylko to zrobi, ustawiamy się za nim, dokładnie na szóstej, i utrzymujemy cały czas Vaaach między nami a Krag. Panie Nelson, gdy tylko okręt Vaaach nas zasłoni, proszę zdjąć maskowanie i wysunąć radiatory. Wypromieniujmy trochę ciepła. – Jaka separacja między nami a Vaaach? – spytał LeBlanc. – Właśnie wydostaję tę informację, to jest w meldunku międzygatunkowym, który napisałem lata temu… O, jest. Proszę ustawić nas dwadzieścia siedem i osiemdziesiąt trzy setne kilometra za nimi. Uzbrojenie, przygotować rakiety w prowadnicach jeden i dwa. Pełna gotowość, z wyjątkiem otwarcia pokryw. Cel: okręt Krag. Tryb ataku na wprost. LeBlanc i Levy potwierdzili polecenia. – Rusza – powiedział Bartoli. – Uruchomił napęd bezreakcyjny i kieruje się na okręt Krag. – Panowie, do dzieła – rozkazał Max. LeBlanc i jego ludzie ustawili „Cumberlanda” dokładnie za okrętem Vaaach. Przy włączonych przednich systemach maskowania i zakłócania w jednostce zwiadowczej niszczyciel był niewidoczny dla Krag. Nelson w tym czasie przełączył maskowanie w stan oczekiwania i wysunął radiatory, umożliwiające okrętowi wypromieniowanie ciepła nagromadzonego w zbiornikach. Vaaach zbliżali się do krążownika jak szarżujący byk, lecąc idealnie na wprost, bez żadnych uników. Spowodowało to zmianę kursu przez Krag, najwyraźniej chcących użyć swojej najpotężniejszej i najmniej uszkodzonej broni. W ciągu paru minut kilka wyświetlaczy w BCI zaczęło pokazywać okręt Vaaach obramowany błyskami „pocisków” impulsowych uderzających w deflektory, strumieniami plazmy wirującej wokół niego oraz mieszaniną ognia i dymu. W miarę zbliżania się patrolowca do krążownika trafienia stawały się coraz częstsze, blask coraz jaśniejszy. Max miał nadzieję, że ocena młodego Krag dotycząca wytrzymałości jego jednostki była trafna, ponieważ po jej zniszczeniu „Cumberland” nie miałby szans utrzymać się nawet dwóch minut w tym huraganowym ogniu. – Panie Kasparow, proszę uważnie obserwować rufowe światła Vaaach. Proszę dać znać, gdy zobaczy pan trzy mrugnięcia. Panie Nelson, na sygnał pana Kasparowa włączy pan wszystkie tryby maskowania. Panie Levy, na ten sam sygnał otworzy pan pokrywy wyrzutni jeden i dwa oraz sprawdzi pan, czy rakiety gotowe są do strzału.

Po potwierdzeniu rozkazów nie było nic więcej do powiedzenia. Ludzie nerwowo patrzyli na okręt Vaaach, podświetlony białożółtym nimbem plazmy i wyglądający nieco jak model na jakiejś wystawie. Ledwie widoczne w tym blasku, rufowe światła jednostki zamigały trzykrotnie. – Świetnie – powiedział Max, gdy Nelson ponownie zamaskował okręt, a Levy otworzył pokrywy wyrzutni. – Za około dziesięć sekund okręt Vaaach wykona zwrot i odejście. My utrzymujemy prędkość i kurs do odwołania. – Aye, sir – odpowiedział mu chór głosów. Zgodnie z przewidywaniami Maxa patrolowiec skręcił gwałtownie na sterburtę i w dół, tak jakby chciał dostać się na flankę lub pod brzuch krążownika. Okręt Krag, zaskakująco zwrotny, jak na jednostkę tej masy i rozmiarów, odwrócił się za nim. Dziób imponującego okrętu był najsilniej opancerzoną częścią i wyposażony został w najpotężniejszą broń, deflektory i najprecyzyjniejsze skanery. Nic dziwnego, że dowódca Krag chciał być zwrócony w stronę przeciwnika tą właśnie częścią. Skupiając się na jednostce zwiadowczej, z większością sensorów dziobowych skierowanych w jej stronę, a pozostałymi uszkodzonymi podczas bitwy z konwojem Unii, Krag nie zauważyli mocno zamaskowanego niszczyciela, zbliżającego się od sterburty. – Manewry, redukcja prędkości o połowę. Ustawcie nas na szóstej Krag. Uzbrojenie, cel – szczeliny wylotowe. – A są tam jakieś? – spytał Levy. Część robocza napędu podświetlnego wyglądała bardzo podobnie do silnika rakietowego, z tą różnicą, że była pięć razy gorętsza. To tworzyło pewne problemy. Deflektory działały w obu kierunkach. W okręcie wojennym nie tylko odbijały broń przeciwnika, ale także blokowały wylot plazmy w pobliżu jednostki, paląc rufę. Aby tego uniknąć, podczas pracy napędu okręty zostawiały szczeliny w tylnych deflektorach, aby umożliwić gorącym gazom ucieczkę. W warunkach bojowych okręty, kosztem ogromnego wydatku energetycznego, tworzyły zewnętrzny deflektor, drugą warstwę ochronną, by uniemożliwić przeciwnikowi strzelanie przez dziury. Jednak podczas walki tylko z jednym przeciwnikiem, znajdującym się od strony dziobowej, kapitanowie często rezygnowali z włączania zewnętrznej warstwy, oszczędzając energię. – Nie osłania szczelin – powiedział Kasparow. – Doskonale – uśmiechnął się Max. – Manewry, kontynuować zbliżanie. Mam zamiar strzelać z minimalnej odległości. Panie Levy, proszę ustawić głowice na jednoczesną detonację. Rakieta numer jeden, cel – wnętrze bakburtowego dzwonu silnikowego, numer dwa – centralnego. Okręt Krag posiadał trzy dzwony silnikowe, czyli dysze, ustawione w rzędzie. – Będziemy w żądanej odległości za piętnaście sekund, skiper – powiedział Levy. – Rakieta numer jeden wycelowana w środek bakburtowego dzwonu. Rakieta numer dwa w środek centralnego dzwonu. Rakiety ustawione na jednoczesną detonację. – Dziękuję. Max usłyszał chrząknięcie Kasparowa, zwrócił głowę w jego kierunku. – Fazowo i polaryzacyjnie modulowany impuls tachiofotonowy, daleko poza progiem punktowym. Skiper, potrzebują jeszcze pięć lub sześć omieceń, zanim wypracują nastawy strzeleckie, ale wiedzą już, że tu jesteśmy. – Merde! – Sir – szybko powiedział DeCosta – to znaczy, że włączą zewnętrzny deflektor. Kilka sekund zajmie mu dojście do pełnej mocy, jednak nasze rakiety może odbić natychmiast. Max już był na nogach. – Manewry, alarmowa naprzód. Kierunek: centralna szpara wylotowa. Uzbrojenie, przecelować rakietę numer jeden na centralny dzwon. Przesynchronizować głowice, zapalnik zbliżeniowy. Uzbrojenie na dwudziestu metrach. Levy, zrób to osobiście. Wybuch ma być naprawdę jednoczesny. Wyłączyć naprowadzanie w obu rakietach. Celowanie ręczne. Manewry, gdy tylko wystrzelimy, chcę gwałtownego zwrotu – dziewięćdziesiąt stopni delta z. ZDO, powiadomić wszystkich, aby przygotowali się na kontakt z zewnętrznym deflektorem Krag. Mam zamiar, drodzy panowie, przebić się okrętem przez deflektor, zanim dojdzie do pełnej mocy,

skierować się w stronę centralnego dzwonu i strzelić w szczelinę z odległości równej promieniowi wybuchu. Skoro wykrywacze rakiet nie będą miały czasu na reakcję, strzelamy z ręcznych nastaw, na wprost. Jakieś pytania? – „Typu »skiper, czy pana pojebało?« chociażby”. – Żadnych? No to naprzód. Odezwała się syrena zbliżeniowa. – Przygotować się na uderzenie w deflektor przeciwnika – powiedział przez interkom DeCosta. – Powtarzam, przygotować się na uderzenie w deflektor przeciwnika. – Zewnętrzny deflektor został włączony – oznajmił Kasparow. – Uderzenie za cztery sekundy… trzy… dwie… jedną… ŁUBU-DU! Nawet przy kompensatorach inercyjnych włączonych na maksimum, uczucie było takie, jakby okręt rąbnął w ścianę z cegieł. Oczywiście tak nie było. Zamiast tego bardzo gwałtownie zwolnił, przechodząc przez obszar spolaryzowanych tachiograwitonów, generujący siłę skierowaną przeciwnie do wektora ruchu okrętu. Przebił się dzięki swej masie i opancerzeniu, podczas gdy dużo lżejsze rakiety zostałyby odbite. Max utrzymał się w fotelu dzięki uprzęży bezpieczeństwa. Zobaczył kilka czerwonych lampek statusu urządzeń okrętu, ale większość nadal była zielona. – Uszkodzenia? – zapytał. – Wszystkie systemy pierwszego rzutu sprawne – odparł Tufeld z kontroli uszkodzeń. – Kilka delikatniejszych systemów trzeciego i czwartego rzutu zresetowało się od szarpnięcia. Spodziewam się, że wrócą do pracy za mniej niż dwie minuty. Listę przekazałem na konsole pana i zastępcy. – Dziękuję, panie Tufeld. – Odpalenie z wyrzutni jeden i dwa za trzy sekundy – ogłosił Levy. – Dwie… jedną… Poszły. Gdy tylko rakiety opuściły wyrzutnie, „Cumberland” poderwał się pionowo w górę, co w połączeniu z ruchem postępowym okrętu Krag pozwoliło uzyskać maksymalną separację w minimalnym czasie. Przy tak niewielkiej odległości czas lotu rakiet wynosił jedną i siedem dziesiątych sekundy, co nie wystarczyło, żeby zostały uchwycone przez obronę punktową. Zanim Levy ogłosił, że są „gorące, a parametry w normie”, obie zbliżyły się do centralnego dzwonu i wybuchły. Podporucznik Levy dobrze wykonał swoją robotę, detonacja była idealnie jednoczesna. Ponieważ głowice znalazły się wewnątrz deflektorów i wybuchły zaledwie dwadzieścia metrów od kadłuba, skutki dwóch półtoramegatonowych eksplozji były straszliwe. Podwójna kula ognia spowodowała wyparowanie prawie dziewięćdziesięciu procent okrętu, a pozostałe dziesięć rozpylone zostało w przestrzeni w postaci kropel płynnego metalu, szybko zamarzającego w próżni. – Manewry, proszę podprowadzić nas do okrętu Vaaach. Odległość sto kilometrów. Panie Chin, proszę zestawić połączenie laserowe. – Skiper – odparł Chin – Vaaach nas właśnie wywołują. – Doskonale. Zobaczmy. Młody Vaaach pojawił się ponownie na ekranie i zaczął mówić. Jego porykiwania brzmiały jednak tak, jakby był przybity. – Nawiązałem kontakt z dowódcą tego sektora, który poinstruował mnie, abym nakazał ci pozostanie w tym miejscu do czasu, aż tu przybędzie, co zajmie około stu oddechów. Mówi, że jeśli opuścisz to miejsce, będziesz ścigany i zniszczony. Życzę ci, aby dowódca był na ciebie mniej wściekły niż na mnie. Muszę teraz wrócić do stoczni. Żegnaj, wojowniczy zjadaczu owoców. Mam nadzieję, że kiedyś jeszcze razem zapolujemy. Ta transmisja dobiegła końca. Sto oddechów, o których mówił młody wojownik, to było w przybliżeniu dwanaście minut. Rzeczywiście, osiem minut później Kasparow ogłosił: – Niezidentyfikowany kontakt sensoryczny, oznaczony jako Uniform Dwa, kierunek trzycztery-sześć przerwa dwa-pięć-pięć, odległość zero przecinek pięć-dwa jednostek astronomicznych. Kontakt na stałym kursie i zmniejsza odległość, prędkość zero przecinek dziewięć-cztery. W zależności od profilu wytracania prędkości powinien znaleźć się tutaj za około cztery minuty. Kontakt ustanowiony jedynie na podstawie aktywnych sensorów Uniform Dwa. Wygląda to tak, jakby mieli rewelacyjne systemy maskowania, jednak zdecydowali się włączyć

skaner aktywny, byśmy mogli ich wykryć. Powiedziałbym, że to prawie jak uprzedzenie o zamiarze złożenia wizyty. Coś, jak bardzo uprzejme zawiadomienie nas, że się zbliżają, jeśli wie pan, co mam na myśli. – Wiem dokładnie, panie Kasparow, i uważam, że to właśnie robią. Vaaach mają bardzo silne poczucie honoru i zawsze postępują zgodnie z zasadami. Następnie Max zwrócił się do wszystkich: – Panowie, skoro mamy do czynienia z największymi znanymi myśliwymi i wojownikami w Galaktyce, musimy także wyglądać przyzwoicie. Uzbrojenie, przeładować wszystkie prowadnice ravenami, armaty w stan gotowości. Słuchając potwierdzenia, kapitan już łączył się z majorem Kraftem. – Kraft – zgłosił się dowódca marines. – Majorze, tu skiper. Potrzebuję pana i sześciu pana największych ludzi w pełnym oporządzeniu bojowym przeznaczonym do walki z czymś, co chodzi na dwóch nogach. W ciągu trzech minut. Możliwe? Max prawie słyszał, jak jego rozmówca się uśmiecha. Nawet jak na standardy marines, banda majora składała się z wyjątkowo wielkich osiłków. – Sir, skoro okręt jest w stanie alarmu, moi ludzie są gotowi do walki ze wszystkim, co chodzi na dwóch nogach, a także biega na czterech, sześciu, ośmiu czy dziesięciu. Mamy mieć camo na twarzy? Jaką broń pan sobie życzy? – Standardowe M-88 i M-72 wystarczą, kamuflaż to dobry pomysł. – Jesteśmy w drodze. – Dziękuję, majorze. Koniec przekazu. Panie Nelson, proszę potwierdzić, że wszystkie systemy maskowania są wyłączone. Manewry, kurs przechwytujący w stosunku do celu. Gdy Nelson i LeBlanc wykonywali polecenia, DeCosta nachylił się w stronę Maxa. – Sir, nie bardzo rozumiem te dwa ostatnie rozkazy. – Psychologia Vaaach – wyjaśnił dowódca bez śladu zniecierpliwienia. Wiedział, że to, co robi, dalekie było od oczywistości. – Vaaach nas wykryli, jak widać, bez problemu. Maskowanie, próby ukrycia się wyglądają na tchórzostwo. Proszę zrozumieć, że Vaaach dzielą formy życia na dwie kategorie: drapieżniki i ofiary. Są również różne kategorie drapieżników, ale o tym później. Jeśli nie chcesz być traktowany jak ofiara, zachowuj się jak drapieżnik. To właśnie robimy. Zaprezentowaliśmy się w całej okazałości i idziemy kursem na przechwycenie. Mówiąc językiem myśliwych, wychodzimy z gąszczu i stawiamy im czoła jak równi, a nie chowamy się jak króliki. Czy to ma sens? – Jasne, sir. A jakie są kategorie drapieżników? – Są dwie. Vaaach widzą rzeczywistość czarno-biało, mają więc zwyczaj dzielić rzeczy na dwie kategorie. I tylko dwie. Kategorie drapieżników to „myśliwi z honorem” i „myśliwi bez honoru”. Wie pan, co znaczy nazwa Vaaach w ich języku? – Przepraszam, sir, ale nigdy nie zadałem sobie trudu, żeby sprawdzić. – Dbanie o takie drobiazgi może się panu przydać, ZDO. Można dowiedzieć się wielu interesujących rzeczy, gdy poświęci się nieco czasu, aby znaleźć odpowiedzi na pytania, które generuje pana umysł. Najwidoczniej jakaś część pańskiego mózgu uznała, że warto znać odpowiedzi. Ale wracając do pytania. To słowo złożone z trzech części. „Ach” znaczy „myśliwy”, „a” – „posiadający”, „va” zaś „honor”. Ich składnia nieco różni się od standardowego, tak więc „Vaa-ach” znaczy „myśliwy posiadający honor”. To dużo o nich mówi, nie sądzi pan? – Zdecydowanie tak, skiper. Miejmy tylko nadzieję, że przejawem tego honoru nie będzie rozwalenie nas na atomy. – Amen. – Po przeczytaniu pańskiego meldunku z ostatniego spotkania zawsze… – Ciekawość DeCosty nie została zaspokojona, gdyż w tym momencie okrętem gwałtownie szarpnęło. – Pole przechwytujące – oznajmił Kasparow. – Dwa przecinek trzy-pięć miliona hawkingów. – Manewry, wyzerować napęd. Dysze manewrowe w gotowości, inercyjna kontrola kursu wyłączona – rozkazy były szybkie, lecz pozbawione emocji. – Nawet pancernik nie uciekłby z tak silnego pola. A oni pewnie i tak ustawili je na małą moc. Gdy tylko LeBlanc potwierdził rozkazy, odezwał się Kasparow:

– Sir, to jak déjà vu. Opierając się na konfiguracji okrętu i spektrum światła z bulajów, Uniform Dwa zostaje pozytywnie zidentyfikowany jako okręt Vaaach tego samego typu, jaki spotkaliśmy kiedyś. Nazwa kodowa to klasa Boron. I… sir, opierając się na tych niewielkich danych sensorycznych, jakie posiadam, myślę, że to może być ten sam okręt. – Czyż nie byłby to interesujący zbieg okoliczności? – powiedział Max, mając nadzieję, że jego głos brzmi spokojnie. Okręt Vaaach wyglądał niczym gigantyczny, czarny grot włóczni, naszpikowany technologią stworzoną po to, by zabijać. Okręty wojenne większości innych gatunków wyglądały jak wydłużone pudełka lub cylindry. Jednak gdy Vaaach budowali okręt wojenny, on sam wyglądał już jak śmiercionośna broń. Nagle Chin zaczął manipulować urządzeniami. – Sir, otrzymaliśmy wiadomość z okrętu Vaaach. Tekst, bez obrazu. Wrzucam na kanał dowódczy. Motyle w brzuchu Maxa chciały oszaleć. Gdy Vaaach chcieli rozmawiać, czekali zwykle minutę lub dwie, a następnie ustanawiali łączność wizualną, najczęściej na kanale siódmym. Nikt nigdy nie otrzymał od nich wiadomości tekstowej. A przynajmniej nikt nie mógł się tym pochwalić za życia. Max przeczytał tekst, który pojawił się na wyświetlaczu:

dokonaliscie skrytego wtargniecia w przestrzen terytorialna vaaach stop wyjasnijcie szybko dlaczego mamy was natychmiast nie zniszczyc stop koniec wiadomosci – Nie marnują słów – powiedział doktor. – Zwykle nie – odparł Max. Doktor nie wiedział nawet połowy tego, co zawierała, a właściwie czego nie zawierała wiadomość. Nie było w niej żadnych formalności używanych przez Vaaach w komunikacji między myśliwymi: żadnych pozdrowień, przedstawienia się nadawcy ani jego referencji jako wojownika, żadnych zwyczajowych wyzwisk w stosunku do odbiorcy. Tylko żądanie i groźba. To źle. Bardzo, bardzo źle. Vaaach byli wkurwieni. Max musiał wysłać odpowiedź. Teraz. Bez zbytniego zastanawiania się nad nią. Co powiedzieć? Myśleć w kategoriach honoru. Vaaach myśleli przez pryzmat honoru i zasad polowania. Max przez parę chwil stukał w klawiaturę. Sprawdził kilka razy zapis i powiedział: – Panie Chin, proszę to wysłać jako tekst od dowódcy. – Aye, sir. Gdy wiadomość została wysłana, każdy mógł ją przeczytać na swoim ekranie:

ten okret postepowal po krwawym sladzie rannej ofiary ktora nastepnie zniszczylismy wspolnie z jednostka zwiadowcza vaaach stop wejscie nie było skryte lecz oglaszane przez powtarzane wiadomosci na standardowych kanalach miedzygatunkowych stop koniec wiadomosci – Nie prosisz ich, aby nas nie zabijali? – spytał doktor. – Absolutnie nie. Nie mam zamiaru popełnić zbiorowego samobójstwa. Z punktu widzenia Vaaach jakakolwiek prośba jest odznaką słabości i najczęściej przyznaniem się do winy. Jeśli jesteś niewinny, czemu prosisz o litość, zamiast udowodnić niewinność? To, co w takiej sytuacji powinno się zrobić, to przekazać Vaaach fakty, które mają dla nich znaczenie i mogą sprawić, że cię nie zabiją. W tym wypadku: po pierwsze, że byliśmy w trakcie pościgu za ranną ofiarą, co według ich zasad daje nam prawo wejścia na ich terytorium, a po drugie, że nie wślizgnęliśmy się, tylko honorowo ogłaszaliśmy swoją obecność. Major Kraft i jego marines weszli do BCI. Domyśliwszy się, czego chciał od nich Max, DeCosta ustawił ich za dowódcą tak, że gdyby ustanowiona została łączność wizualna, Vaaach zobaczyliby sześciu ciężko uzbrojonych wojowników i ich przełożonego stojących za kapitanem i gotowych do bezpośredniej walki. Gdy marines zostali ustawieni, nikt nie powiedział słowa. Albo Vaaach odpowiedzą, albo uaktywnią swoje działo antymaterii i odparują „Cumberlanda”. Max zmusił się do rozluźnienia uścisku na poręczach fotela. Był pewien, że jego palce zostawiły na metalu trwałe ślady. Czekanie wydawało się nie mieć końca. Czas posuwał się jak zmęczony ślimak pod górkę. BIIIP. Zwykle z powodu gwaru w BCI dźwięk nadejścia wiadomości słyszany był tylko przez

człowieka siedzącego przy konsoli. Tym razem zabrzmiał prawie jak syrena alarmowa. Wszyscy wstrzymali oddech. – Na kanale dowódczym, sir.

okresl dokladnie jaka ofiare scigales i rany zadane jej przez twoja jednostke zanim znalazles sie w przestrzeni vaaach stop koniec wiadomosci Przynajmniej nie był to strumień antymaterii. Max zaczął pisać. Tym razem nieco dłużej. – Wyślij to. – Aye, sir.

ofiara to sredni krazownik krag wedlug klasyfikacji unii crayfish stop uszkodzenia obejmuja zniszczenie metaprzestrzennej macierzy nadawczej uszkodzenia kilku wyrzutni rakiet i prawdopodobne niewielkie uszkodzenie kadluba stop czy mamy udostepnic ci skany sensorow okretu krag lub sensoryczny zapis bitwy pytajnik stop koniec wiadomosci Ponowne czekanie. Clouseau wstał i przeciągnął się leniwie, wykonując serię ruchów charakterystycznych tylko dla kotów i pewnych swej atrakcyjności kobiet. Zeskoczył lekko na pokład i nadal prężąc grzbiet, podszedł do wysepki dowódczej i położył się, opierając głowę na lewej stopie Maxa. Ten nie mógł powstrzymać uśmiechu. Domowy kot używający stopy zamiast poduszki, nie w zaciszu domu, przy kominku, lecz na potężnie uzbrojonym okręcie wojennym, który może zostać za chwilę zniszczony przez jeszcze potężniejszą rasę, tysiące lat świetlnych od miejsca pochodzenia, najwyraźniej miał to wszystko głęboko w kocim nosie. – Sir? – to podporucznik Bales, rzadko odzywający się oficer odpowiedzialny za informatykę na okręcie. – Tak, Bales? – Trudno powiedzieć na pewno, ale mam wrażenie, że Vaaach właśnie ściągnęli dane z naszego komputera. – Co dostali? – Wygląda na to, że zeskanowali cały GRD – odpowiedział niepewnym głosem Bales. Większość głów w BCI uniosła się na te słowa. Główny rdzeń danych zawierał niewyobrażalną ilość informacji. Najszybsze technologie transferu dostępne w Unii, komputery przesyłające dane przez liczące dwa i pół miliona kanałów łącze potrzebowałyby na to dwunastu godzin. Vaaach zrobili to bez pytania, prawie niezauważalnie, na odległość, bez fizycznego kontaktu, w czasie krótszym niż dwie minuty. – W ogóle bym tego nie zauważył – wyjaśniał dalej Bales – ale po ostatnim spotkaniu zrobiliśmy skan w superwysokiej rozdzielczości naszych dysków z danymi i znaleźliśmy bardzo subtelną sygnaturę sensora, którego użyli. W skrócie, używają bardzo zaawansowanego skanera kwantowego, by skopiować każdą zero-jedynkowo zorientowaną cząsteczkę w macierzy pamięci, co sugeruje, że ich sensory działają na poziomie cząsteczkowym, jeśli nie atomowym. Następnie po prostu konwertują skany z powrotem na dane, używając jakiegoś algorytmu tłumaczącego. Jeśli tak jest, to posiadają technologię sensorów, jakiej my nawet sobie nie wyobrażamy. Oczywiście możemy siedzieć tutaj, czekając na odpowiedź, ale sama zamiana obrazów na strumień danych zajmie im godziny, a nie potrafię sobie wyobrazić, ile potrwa przejście przez system operacyjny, znalezienie danych, których potrzebują, przetłumaczenie na ich język i przeczytanie ich. Max pokręcił głową. – Nie, panie Bales. Nie sądzę, by zajęło im to tyle czasu. Myślę jednak, że mogę iść się odlać. Gdy tylko wrócił, wysłał asystenta Gilbertsona po kawę. Zdążył upić kilka łyków, kiedy Chin zameldował: – Skiper, otrzymałem prośbę o ustanowienie łączności wizualnej na kanale siódmym. – Natychmiast, panie Chin. Nie każmy tym drapieżnikom czekać. Chin pokiwał głową i na wyświetlaczu Maxa oraz tuzinie innych wyświetlaczy w BCI pojawiła się futrzasta twarz dowódcy Vaaach. Wyglądał tak samo jak ten, z którym spotkali się kilka miesięcy wcześniej, ale ludziom trudno było odróżnić jednego Vaaach od drugiego. W zasadzie wszyscy wyglądali jak misie koala. Wielkie, gwałtowne, drapieżne, długozębne misie koala

o bardzo wybuchowym charakterze. Misie koala sprawiające, że ziemski grizzly wyglądał jak miś, którego kładzie obok siebie na poduszce idąca spać czterolatka. Przeciętny dorosły Vaaach miał cztery i pół metra wzrostu, posiadał ostre jak brzytwa wysuwane pazury rozmiarów maczety, sześć kłów jak bagnety i spoglądające twardo żółtozielone oczy, których wyraz zdawał się świadczyć o pytaniu zadawanym sobie przez ich właściciela: czy rozmówca najlepiej smakował będzie grillowany, smażony, czy na surowo? Vaaach zaczął mówić. Seria ryków, warknięć, prychnięć przypominała odgłosy walki niedźwiedzia polarnego z lwem. Z około dziesięciosekundowym opóźnieniem komputer zaczął pokazywać na sąsiednim ekranie tłumaczenie, dodając także uwagi wyjaśniające. Pierwsze ryki przypominały nieco słowa w standardowym, zniekształcone przez aparat mowy Vaaach. – Komandorze Maximie Tindallu Robichaux z Marynarki Wojennej Unii, urodzony na planecie Nouvelle Acadiana, pozdrawiam cię. (Ślad głosowy identyfikuje mówiącego jako leśnego zwycięzcę Chrrrlgrf, spotkanego przez ten okręt 22 stycznia 2315 roku w systemie Tesseck A). Nasze twierdzenie, że wleciałeś w przestrzeń Vaaach w niehonorowy sposób, jest już nieaktualne. Otrzymaliśmy twoją transmisję. Członek mojej załogi źle ją odnotował. Osobnik odpowiedzialny za to poniesie słuszną karę. Czy to satysfakcjonuje uszczerbek na twoim honorze? Vaaach usiadł wygodniej w fotelu, wysuwał i chował pazury, wysuwał i chował, wysuwał i chował. Każdy cykl trwał około sekundy. Max zastanawiał się, co te pazury mogłyby zrobić z ludzkim ciałem. – Takie średnie te przeprosiny – zauważył cicho DeCosta. – Jak na Vaaach, to było praktycznie kajanie się. Max uruchomił nadawanie. – Leśny zwycięzco Chrrlgrf z Lasu Rawlrrrhfr, zwycięzco w bitwie o Hrlrgr, pozdrawiam cię. Uważam mój honor za zaspokojony. Mam nadzieję, że kara wymierzona winnemu nie będzie sroga. Nie zostaliśmy zbyt mocno obrażeni. Gdy Max skończył mówić, przyjął jak najwygodniejszą pozycję w fotelu i czekał, aż Chrrlgrf przeczyta tłumaczenie. W pewnym momencie olbrzym przestał się bawić pazurami, wyprostował je całkowicie i machnął lekko łapą. Wywiad twierdził, że był to gest irytacji, tłumiona chęć sięgnięcia pazurami do klatki piersiowej przeciwnika. Chrrlgrf skończył czytać, pomyślał chwilę, popatrzył w górę, jego obce, a jednocześnie przenikliwie inteligentne oczy spojrzały prosto w kamerę. Po chwili wydał odgłos, który można było uznać za westchnienie. Prawie melancholijne westchnienie. A potem walka lwa z niedźwiedziem polarnym rozpoczęła się ponownie. – Nie zwracaj się już do mnie „leśny zwycięzco”, mój obecny stopień to leśny dowódca (stopień odpowiadający kontradmirałowi). Nie winię cię za błąd. Takie sprawy jak zmiany stopni wojskowych nie są zazwyczaj przekazywane zjadaczom owoców. W odniesieniu do winnego członka mojej załogi: jego kara nie jest przedmiotem dyskusji z frywolnym potomkiem małp. Niech zadowoli cię fakt, że ani ty, ani on nie zostaliście skazani na śmierć. Nie zmuszaj mnie, abym żałował tej decyzji. Jeśli chodzi o ciebie, ponieważ zniszczony tutaj okręt Krag nosił ślady twoich pazurów, to sprawa jest honorowa i powinna zostać rozwiązana w oparciu o zasady myśliwych, na podstawie dokładnego przeglądu danych komputerowych, które uzyskaliśmy od ciebie. Damy ci znać, kiedy skończymy. To nie powinno trwać długo, nawet jak na waszą małpią cierpliwość. Nie próbuj uciekać. Ta komunikacja dobiegła końca. – O co tu, kurwa, chodzi? – Wszyscy spojrzeli na doktora, nie tylko ze względu na niespotykaną gwałtowność w jego tonie, ale także dlatego, że prawie nigdy nie klął. – Czy dla kogoś ma to jakiś sens? – Ano ma, doktorze – powiedział spokojnie Robichaux. Czasem podekscytowanie Sahina wprowadzało dodatkowy niepokój w BCI, a to była ostatnia rzecz, jakiej Max pragnął. Ludzie byli wystarczająco zdenerwowani tym, że okręt został unieruchomiony niczym owad w słoiku, czekający na to, czy entomolog przebije go szpilką, czy puści wolno. – Vaaach związani są, pod rygorem kary śmierci, ścisłym kodeksem honorowym, który stosują konsekwentnie i, przynajmniej w ich mniemaniu, uczciwie. Czasem to, co powinno być zrobione, zależy od drobnego szczegółu, tak jak przy rozprawie sądowej. Tak więc patrzą obecnie, co się

stało. Szczegółowo. Ale podjęcie decyzji nie zajmie im długo. Są cholernie decyzyjni. W tej dziedzinie nawet admirał Hornmeyer jest przy nich ślimakiem na emeryturze. Kilka osób parsknęło śmiechem. Dobrze, jeśli ludzie się śmiali, to znaczyło, że nie są zbyt przestraszeni, by myśleć. – Dowiedzą się tego, czego im potrzeba, ogłoszą to oraz jaką podjęli decyzję, i natychmiast ją wykonają. Minęło zaledwie kilka minut, zanim Chin ogłosił: – Lotniskowiec na kanale siódmym. – Dawaj. Chin wykonał połączenie, na ekranach pojawił się skomplikowany wzór geometryczny, będący obrazem kontrolnym Vaaach. Następnie przekazał sygnał, że „Cumberland” gotowy jest do transmisji. Chwilę później wzór zastąpiony został twarzą dowódcy Vaaach. – Pozdrawiam cię, komandorze Robichaux. – Ja również cię pozdrawiam, leśny dowódco Chrrlgrf. – Przejrzeliśmy twoje poczynania od naszego poprzedniego spotkania, w tym ostatnią bitwę z Krag. Nie zabijemy cię. Nie dziś. Max poczuł natychmiastowy spadek napięcia w pomieszczeniu, jakby zwolniona została sprężyna. – Miło mi usłyszeć waszą decyzję. Kilka krótkich szczeknięć było prawdopodobnie odpowiednikiem śmiechu. – No pewnie, że tak. Będziesz kontynuował polowanie na Krag. Mamy nadzieję, że wielu ich jeszcze zabijesz. Wygląda na to, że w tym celu się urodziłeś, tak jak to powiedział leśny dowódca Vllgrhmrr dwanaście sezonów temu, gdy spędziłeś czas wśród Łowców Szkodników. A teraz jeśli chodzi o samo polowanie, zmusiłeś nas do czegoś, co nie miało precedensu. Choć młody Vaaach zadał kilka ran ofierze, to ty ją zabiłeś. A kiedy młodzieniec ją napotkał, krwawiła już z ran, które ty, nie jedni z twoich braci, ale ty i twój okręt jej zadaliście. A ze wszystkich ran zadane przez ciebie były najświeższe. Wiemy także, że ofiara uciekała, kiedy natknął się na nią młodzieniec. Zgodnie z naszym prawem, pomimo że to myśliwy kontrolujący terytorium, na którym zabita została ofiara, ma do niej pierwszeństwo, to myśliwy, który zabił zwierzynę na terytorium innego myśliwego, ma prawo do części mięsa. Leśny dowódca przerwał na chwilę. Przyglądał się jednemu ze swoich pazurów. Być może był bardziej stępiony niż pozostałe. A może ostrzejszy. Może coś w jego nożowatym kształcie wzbudziło zainteresowanie łowcy. Po kilku sekundach BCI ponownie wypełniło się dzikimi rykami. – Niestety, nie możesz skorzystać z tego prawa w normalny sposób, gdyż ofiara została zniszczona co do atomu. Mimo to niedopełnienie oddania ci prawa do krwi byłoby niewybaczalnym dyshonorem i nie może być nawet brane pod uwagę. Rozmawiałem na ten temat ze strażnikiem tradycji i strażnikiem praw na naszym świecie rodzinnym i zarówno oni, jak i reszta ludu zgadzają się, że nie ma wyjątków. Należy ci się udział, w jakikolwiek sposób będzie to możliwe, w mięsie zwierzyny, nawet jeśli jesteś małym, różowym, bezzębnym naczelnym. Nareszcie Vaaach zaczął być obelżywy. To zawsze był dobry znak. Zerwał na chwilę kontakt wzrokowy z kamerą, jak gdyby chciał ukryć emocje. Rozbawienie? Udawany opór przed tym, co miał za chwilę zrobić? Czytanie z ludzkiej twarzy bywa trudne. A co dopiero z twarzy futrzastego, zaawansowanego technologicznie, żyjącego na drzewach, drapieżnego obcego? – Zgodnie z tym, co twierdzą strażnik tradycji i strażnik praw, zanim otrzymasz mięso, musisz zostać ogłoszony myśliwym. Nie pozwalamy, aby z trudem zdobyte mięso padło łupem padlinożerców. Jako lider polowania, w którym dokonałeś swojego pierwszego honorowego uśmiercenia, mam obowiązek nadać ci Imię Łowcy. Jest to obowiązek, którego muszę dopełnić bardzo starannie, gdyż dopasowanie imienia do noszącego je łowcy świadczy o nadającym imię. Vaaach zrobił pauzę, jakby się nad czymś zastanawiał. Odsłonił dolne zęby, ostre jak igły. Uśmiech? – Twoje zapisy mówią wiele ciekawych rzeczy o twoich polowaniach od czasu, gdy widzieliśmy się po raz ostatni. Byłeś zajętym małym naczelnym, przypominającym bglrrmlmp (parazyt podobny do kleszcza, wywołujący bardzo nieprzyjemne dla Vaaach zmiany skórne, niezwykle

trudny do usunięcia) w ciele Krag. Masz naturę łowcy i wojownika, to nie ulega żadnej wątpliwości. Wiem, jakie imię chciałbym ci nadać, ale nie miałem czasu, by sprawdzić co trzeba w waszej prymitywnej bazie danych. Muszę więc zadać ci kilka pytań. Jaka jest podstawowa forma terenu w miejscu, gdzie się urodziłeś? – Głównie tereny podmokłe. Bagna, trzęsawiska, bajora. Dużo traw. Gdzieniegdzie lasy – odpowiedział Max, zastanawiając się, do czego to prowadzi. – Bagna. Doskonale. Chciałbym także znać nazwę stworzenia z twojego świata, podobnego do naszego hrllarlemar. Praktycznie każdy złożony ekosystem ma takie zwierzę. Hrllarlemar jest mały, szybki i pomysłowy. Wykazuje prawdziwy geniusz w przedostawaniu się przez ogrodzenia, dostawaniu się do zamkniętych pomieszczeń, w których trzymamy nasze zwierzęta domowe, w wynajdywaniu i omijaniu wszelkiego rodzaju pułapek, jakie na niego zastawiamy. Kiedy się na niego poluje, robi doskonałe uniki i zna wiele sztuczek potrafiących wprowadzić w błąd nawet doświadczonego myśliwego. Wraca po swoich śladach i zatacza kręgi. Skacze z drzewa na drzewo, by zgubić zapach. Wyprowadza nasze zwierzęta tropiące w chaszcze i ucieka. W naszym języku jego nazwa kojarzona jest z doświadczeniem. Na doświadczonego, pełnego pomysłów wojownika mówimy „stary chytry hrllarlemar”. Czy macie takie zwierzę? – Oczywiście. Nazywa się lis. – Lis. Pasuje mi ta nazwa. Powstań, przyszły łowco. Max wstał. – Maximie Tindallu Robichaux z planety Nouvelle Acadiana, tak jak kły i pazury muszą znaleźć drogę do ciała ofiary, tak ty powinieneś zostać Łowcą Vaaach. Twój obecny stopień to leśny kompan (najniższy stopień w hierarchii dorosłych Łowców Vaaach). Nazywany będziesz Bagiennym Lisem. Czy to akceptowalne imię? – Leśny dowódco, obawiam się, że zostało już kiedyś użyte. To był przydomek generała Francisa Mariona… Max przerwał w pół słowa, słysząc niemal ogłuszający ryk, tak donośny, że uruchomił układy tłumiące dźwięk. Kapitan z niepokojem spojrzał na tłumaczenie. – Nie obchodzi mnie, czy było używane przez nieżyjącą dawno owocożerną małpę. Vaaach nie znają jego imienia. Nie ma dla nas znaczenia. Masz prosty wybór. Możesz przyjąć imię albo odmówić. Jeśli odmówisz, musisz zasłużyć na prawo wybrania sobie własnego poprzez uczestnictwo w Pojedynku Honoru, jeden na jednego, bez broni. Pojedynek odbywa się na drzewach i zwykle kończy się śmiercią jednego z uczestników. Mój okręt posiada arboretum stworzone specjalnie w tym celu. Odpowiedz. Co wybierasz? – Przyjmuję imię. To wywołało kolejną serię szczeknięć, które prawie na pewno były śmiechem. – Mądry wybór. Oto twoja część mięsa. Niech da ci siłę na wiele polowań. Głosy moich przodków mówią mi, że twoja bezwłosa twarz pojawi się jeszcze wiele razy na mojej życiowej drodze. Nie mam wątpliwości, że tak jak teraz, sprawisz mi jeszcze wiele kłopotów. Do tego czasu życzę ci udanych łowów. Jeśli nie szukasz nagłej i pewnej śmierci, opuść naszą przestrzeń natychmiast najkrótszą drogą. Ta komunikacja dobiegła końca. Przekaz skończył się, pole przechwytujące puściło, a ogromna, czarna jednostka Vaaach obróciła się wokół własnej osi, oddaliła od niszczyciela, uruchomiła napęd kompresyjny i znikła. – Co to znaczy „oto twoja część mięsa”? Nie widzę tu żadnego mięsa – powiedział poirytowany doktor, jakby spodziewał się zobaczyć wielki kawał świeżego steku. – Wydaje mi się, że ja widzę – powiedział Gilbertson, wskazując dwie zielone skrzynki tuż za stanowiskiem LeBlanca, w samym środku BCI. Pojawiły się znikąd. Tuż obok nich stał Clouseau i jeżył sierść na wyprężonym grzbiecie. – Fantastycznie. – Bhattacharyya niemal podskoczył z radości. – Mamy potwierdzenie, że Vaaach dysponują technologią translokacji materii. Wszyscy spojrzeli na niego, jakby zaczął recytować poezję Tri-Nin. Widząc to, uniósł ręce w geście poddania. – No co? To od lat było jedno z ważnych pytań wywiadu… – Jestem pewien, że tak, panie Bhattacharyya. Chciałbym, aby pan w moim meldunku umieścił kilka akapitów na ten temat – ciepło powiedział Max. W końcu entuzjazm był w pełni

uzasadniony. Dla oficera rozpoznania perspektywa szczegółowego opisania militarnych możliwości innego gatunku to nie lada gratka. Przy konsoli przeciwpożarowej i kontroli zagrożeń mat Ardoin trącił łokciem marynarza Sandersa, któremu niespecjalnie się to spodobało, jako że zajęty był usuwaniem drobnej usterki. – Czego? – Mam – powiedział Ardoin. – Co masz? – Ksywę. – Co? – Ksywę dla skipera, pacanie. – Okay, Ardoin. Dajesz. Ardoin wykonał gest, jakby rozwijał ogromny zwój pergaminu i łamał mnóstwo pieczęci. – Bagienny Lis. Zaczniemy nazywać wodza imieniem, które nadali mu Vaaach. I co? Sanders pomyślał chwilę. – Ardoin, nigdy w życiu nie miałeś dobrego pomysłu. Ani jednego. Przez całe życie. No może z wyjątkiem tego jednego. Obaj się roześmiali. Max podszedł do obcego sprzętu. Przyglądał mu się przez około minutę, po czym powiedział do Balesa: – No dobra, dawaj tu „muła” i zabierajcie to coś, bardzo ostrożnie, do przechwyconego sprzętu. Zobaczymy, co tam mamy. Vaaach przysłali trochę mięsa. Założę się, że nam posmakuje. Smakowało. I to bardzo. – Ta skrzynia – wyjaśniał Bales około godziny później – to prawdopodobnie standardowy moduł pamięci z okrętu Vaaach. Ma ślady mocowania. Kształtem i wymiarami przypomina nasze moduły. Nie wiemy na pewno, ale zakładamy, że Vaaach mogą mieć dziesiątki, a nawet setki takich skrzynek na okrętach i używają ich jako zewnętrznych dysków. Ich okręt jest tak wielki, że Bóg jeden wie, ile tego można pomieścić. Wskazał na coś, co wyglądało jak mała niebieska lampka, zamocowana na jednym z końców. – To maleństwo to źródło zasilania. Proszę nie pytać mnie, jak działa. Nie ma tu żadnego zamka do głównej części, nie wiemy więc, jak energia płynie z baterii do jednostki centralnej. Z tego, co wiem, to coś działa dzięki srebrnemu pyłkowi wróżek, a wróżki przenoszą energię, mrugając maleńkimi różowymi rzęskami. Mierzyłem jednak poziom rozładowania i twierdzę, że to coś może pracować tysiąc lat. A może dwa. Albo więcej. Zapominając o zawartości pamięci, panie kapitanie, sama pieprzona bateria Vaaach jest o jakieś pięćset lat przed nami. Jednostka pamięci jest chroniona przed zewnętrznym skanowaniem przez jakiś rodzaj mieszacza znajdujący się wewnątrz. Znów nie mamy pojęcia, jak to działa. To jeden kawałek metalu. Żadnych klamer, zaczepów, zawiasów. Nic w tym rodzaju. Nie wiemy nawet, co to za metal. Mieszacz nie pozwala nam uzyskać żadnych odczytów, z żadnego dostępnego nam skanera, nawet tych zaprojektowanych, by unieszkodliwiać scramblery, a materiał jest tak twardy, że nie udało nam się nawet pobrać próbki. Nawet kilku cząsteczek. Max przerwał mu: – Świetnie, Bales, mniej mnie interesuje, z czego to jest zrobione, a bardziej co przenosi. Bales miał tendencję do zagłębiania się w szczegóły techniczne, ponieważ były interesujące, a nie dlatego, że miały jakieś znaczenie dla wojny. – Przepraszam, sir, racja. Nie wiemy, co jest w tej skrzyni i nigdy się tego nie dowiemy. Dowiemy się natomiast, co wypływa z tej skrzynki. Wskazał na drugą, mniejszą. Skrzynie nie miały żadnego fizycznego połączenia. – Z tego, co mi wiadomo, to jest interfejs. Komunikuje się z dużą skrzynią. Jakoś. Nie wykrywamy żadnego promieniowania, modulacji metaprzestrzennej. Możemy jedynie powiedzieć, że prawdopodobnie istnieje tu jakiś sztuczny efekt tunelowania kwantowego, ale to luźne spekulacje. A może wróżka z kryształową kulą. Przypuszczam, że nigdy się nie dowiemy. Tak czy owak, dwie skrzynki do siebie gadają. Mała ma tę samą magiczną tysiącletnią baterię. W tym wszystkim jest tylko jeden port, który rozpoznaję. To maleństwo ma standardowe IDSSC 17 FODIC na wyjściu. Przypuszczam, że Vaaach przeskanowali nasze systemy, by zobaczyć, jak

działają, bo to ustrojstwo jest całkowicie przystosowane do zasady „podłącz i użytkuj”. Mam na myśli to, że Vaaach tak to zrobili, że może tego użyć każdy as. Biorę po prostu kabel wychodzący ze skrzynki, podłączam do światłowodu i pokazuje mi się jako normalny dysk zewnętrzny. Dotknął ekranu wiszącego na ścianie, by przywołać menu. – W tym momencie jest to podłączone do jednego z izolowanych komputerów, których używamy do sprawdzania obcego sprzętu. Wie pan, sekwestracja piątego poziomu, żadnego połączenia z komputerem głównym. Własne źródło zasilania, jakakolwiek pamięć z możliwością połączenia bezprzewodowego nie może znaleźć się w pobliżu. Dlatego musiał pan zostawić swój per… – Bales – przerwał mu Max – dowódcą okrętu bojowego nie zostaje się dlatego, że ma się donośny głos i ujmującą osobowość. Znam elementy sekwestracji piątego poziomu. No dobra, ale to nie jest nasze standardowe menu, po co te zmiany? – Ponieważ to nie jest nasze menu, sir. To menu stworzone przez Vaaach, prawdopodobnie przez ten interfejs. Z pominięciem kolorów i czcionki, to coś, co mój wydział mógłby zrobić przy pomocy typowych nakładek Marynarki. To menu najwyższego poziomu. Mamy tu dwie opcje: „wejdź do bazy danych bezpośrednio” i „wejdź do bazy danych, używając macierzy konwersyjnej”. Oczywiście wypróbowaliśmy obie. Macierz konwersyjna pozwala nam czytać wszystkie dane, w tym symbole naukowe, przetłumaczone na standardowy i przekonwertowane na symbole, jakich my używamy. Tak więc wypada tylko siąść i czytać. Po raz pierwszy. – Co czytać, Bales? – Nie załapał pan, kapitanie? Pamięta pan, jak Vaaach przeczytali cały nasz główny rdzeń danych w momencie, gdy nas przechwycili? No cóż, ten mały okręt zwiadowczy zrobił to samo z jednostką Krag, zanim ją zniszczyliśmy. A oni zapakowali całość w to małe pudełeczko, umożliwili nam przeczytanie tego i dali w prezencie. A może jako nagrodę. Tak czy owak, mamy kompletną bazę danych średniego krążownika Krag klasy Crayfish. Nigdy nie mieliśmy nawet kawałka tego. Czasem udało nam się częściowo dostać do ich baz danych i wyciągnąć trochę danych logistycznych i kluczy rozszyfrowujących niższego poziomu. Rdzenie pamięci w ich okrętach mają szybki reset. Po prostu wciskają klawisz i wszystko czyści się do zera, nie zostawiając śladu. Mamy cały główny rdzeń pamięci! Sir, to największa zdobycz wywiadowcza… Nie jestem rozpoznawczym… ale… – Ja jestem – odezwał się z tyłu Bhattacharyya. – Sir, rozpoznawcze implikacje tego po prostu zapierają mi dech. Dosłownie. Czuję, jak uginają się pode mną kolana. Pomógł sobie, opierając się o kant stołu. – Sir, jeśli ta skrzynka jest tym, o czym mówi Bales, to jest to największy transfer danych jednej walczącej strony do drugiej w historii wywiadu i rozpoznania. Nie myślę tu o wojnach kosmicznych. Mówię o czasach od Hammurabiego i Ramzesa. Sir, proszę pomyśleć o tym, co jest na naszym GRD, a potem wyobrazić sobie, że wpada on w ręce wroga. To znaczy… Zamilkł, przytłoczony znaczeniem tego stwierdzenia. Miał rację. Implikacje zapierały dech w piersi. – Dziękuję, panie Bhattacharyya. Pojąłem. To, co mamy tu na stole, może zmienić przebieg wojny. Podszedł do panelu komunikacyjnego i połączył się z BCI. – BCI, tu DeCosta. – ZDO, tu skiper. Czy jesteśmy już w przestrzeni Unii? – Tak, sir. Nawet biorąc pod uwagę najbardziej ekspansywne żądania terytorialne Vaaach, od około czterech minut znajdujemy się w przestrzeni Unii. Jesteśmy na prostym kursie do punktu spotkania z proporczykiem. – Zmiana planów. Kurs na spotkanie z „Halsey”. Mam przesyłkę, którą musi otrzymać admirał Hornmeyer i N2. Proszę powiedzieć technicznym, że mają wycisnąć z napędów wszystko, co się da. – Ale, sir, dostaliśmy właśnie rozkazy od komandora Duflota, by dołączyć do proporczyka i eskortować go do stoczni Pfelung. – Wykluczone. Posiadane przez nas informacje uruchamiają procedurę, która ma teraz pierwszeństwo. Może pan dołączyć do rozmowy China?

– Tu Chin. W czym mogę pomóc, sir? – Proszę nadać do komandora Duflota, że nie możemy wypełnić jego rozkazu w związku z artykułem piętnastym, paragraf piąty Regulaminu Marynarki. Proszę przekazać także, że ze względów bezpieczeństwa nie możemy ujawnić w tej chwili nic więcej, a mój pełny raport zostanie mu dostarczony przy najbliższej okazji. – Aye, sir – powiedział Chin głosem pełnym ociągania. – Zagotuje się z wściekłości. – Jakbym tego nie wiedział. Ale i tak nie będzie tak gorący jak ziemniak, który tu mamy. Nawet w przybliżeniu. Wyślesz też wiadomość do admirała Hornmeyera i szefa operacji kosmicznych w Norfolk. Stopień pilności: Błysk Z. – Błysk Z, sir? To jest zarezerwowane dla komunikacji o najwyższym priorytecie. Rzeczy, od których może zależeć przebieg całej wojny. Jest pan pewien, sir? – Panie Chin – powiedział Max z cierpliwością – wiem, czym jest Błysk Z. Ta wiadomość w zupełności spełnia te kryteria. Gdyby istniały jakieś wyższe priorytety, to też bym ich użył. Jest pan gotów do przyjęcia wiadomości? – Tak, sir – głos łącznościowca nieco drżał. Nigdy nie wysyłał nic o priorytecie wyższym niż „pilne”. Znał swoją robotę, ale to było coś niezwykłego. – W porządku, Chin. Oto wiadomość: „Enigma. Powtarzam. Enigma”. Echo, November, India, Golf, Mike, Alfa. Masz to, Chin? – Aye, sir, „Enigma. Powtarzam. Enigma”. Wiadomość wyjdzie za mniej niż trzy minuty. – Chin? – Tak, skiper? – Dwie. – Nie rozumiem, czemu tak gnamy do Task Force – powiedział doktor Sahin, pijąc kawę. – Zupełnie jakbyśmy właśnie dostali klucz do bram królestwa i musieli się spieszyć, by przekazać go we właściwe ręce, aby ktoś mógł je otworzyć. – Bo tak właściwie, Bram, to dostaliśmy. – Max przerwał, by pociągnąć łyk stale poprawiającego swoją jakość piwa. Marynarz Bud Schlitz udowadniał, że ma prawdziwy talent, a plotki głosiły, że załoga namawiała go, by spróbował uwarzyć coś więcej niż tylko standardowy lager, który wytwarzał obecnie. Dwaj oficerowie siedzieli w dziennej kajucie Maxa po zjedzeniu późnej kolacji. „Cumberland” miał za sobą półtora dnia z siedmiodniowej ekspresowej podróży do punktu spotkania z okrętem flagowym admirała Hornmeyera. – Siedziałem dziś rano z Bhattacharyyą. Przyjrzał się dokładniej temu, co znajduje się w bazie danych, i doszliśmy do wspólnych wniosków na temat strategicznych implikacji tych danych. Widzisz, okręt Krag używał swojego komputera do rozszyfrowywania wiadomości, tak więc w nasze ręce wpadły ich klucze deszyfrujące, które zmienią być może za ich rok, czyli trzysta siedemdziesiąt siedem dni. Będziemy w stanie przeczytać natychmiast każdą przechwyconą wiadomość, a nie czekać na jej odszyfrowanie kilka dni. To ogromna różnica operacyjna. Poza tym znajduje się tam ogromna baza danych, zawierająca specyfikacje techniczne okrętów, broni, sensorów, sprzętu łączności, komputerów i tak dalej. Z tymi specyfikacjami będziemy w stanie znaleźć setki, jeśli nie tysiące słabych punktów i wykorzystać je. Będziemy wiedzieć, jak zmylić komputery, zakłócać komunikację, oślepiać sensory, bronić okrętów. Kto wie, może uda nam się znaleźć dziury w ich sieci sensorycznej, pozwalające okrętowi, a może nawet całej grupie bojowej na skryte podejście. – To faktycznie może być użyteczne. – Ale to dopiero początek. Gdy utrzymywaliśmy jeszcze pokojowe relacje z Krag, byli bardzo ostrożni, jeśli chodzi o pewne sprawy. Nigdy na przykład nie poznaliśmy położenia ich rodzimej planety, centrów ekonomicznych czy podziału administracyjnego Hegemonii. To wszystko jest tutaj. Jeśli zdołamy spenetrować ich obronę i dostać się w ich przestrzeń, wiemy teraz, dokąd się udać, gdzie są ważne miejsca i co zaatakować, by wyrządzić jak największe szkody. Dodaj do tego, że znamy położenie przekaźników nadawczych, miejsc produkcji paliwa, baz logistycznych, trasy konwojów, rozkład sił na teatrach działań i tysiące innych szczegółów, które powiedzą nam, jak i gdzie ich uderzyć. A wisienką na torcie jest to, że nie ma szans, by Krag wiedzieli, że to mamy. Gdy zaczniemy wykorzystywać te informacje, będą całkowicie zaskoczeni.

Przerwał, by z uśmiechem upić kolejny łyk piwa. – A to tylko drobny początek. W tej skrzyni są informacje, których znaczenia jeszcze nawet nie znamy. To zmienia wszystko. – Czy dzięki temu wygramy wojnę? – zaczynał pojmować Bram. – Zapewne nie. Ale jestem przekonany, że jeżeli nie zawalimy jakiejś wielkiej bitwy, która zniszczy całe Task Force, to pozwoli nam jej nie przegrać. A przynajmniej nie w ciągu roku lub dwóch. To wystarczająco długo, by znaleźć więcej sprzymierzeńców albo wpaść na inny pomysł, który zapewni nam dodatkowe siły, środki czy przewagę techniczną. – Mówisz, że znamy teraz położenie ich macierzystej planety… – Tak, niestety. – Czemu „niestety”, przyjacielu? Czemu posiadanie takiej wiedzy nie jest dla ciebie doskonałą wiadomością? – Bo okazuje się, że to dużo dalej, niż myśleliśmy. Kiedy spotkaliśmy ich w dwa tysiące sto osiemdziesiątym trzecim, to nie było tak, że znaleźliśmy zamieszkałą przez nich planetę. Jeden z naszych statków badawczych dalekiego zasięgu napotkał ich okręt tego samego rodzaju przy jednym z pulsarów, nad którym prowadzili badania. Wymieniliśmy się wtedy informacjami, obie strony ujawniły sporo informacji o swoich planetach, ale celowo nie podały ich położenia. Oni dowiedzieli się o położeniu Ziemi od jednego z naszych partnerów handlowych. Nigdy nie byliśmy mistrzami w maskowaniu się. A oni tak. Kiedy wybuchła wojna, założyliśmy, że ich światy centralne są mniej więcej w tej samej odległości od FEBA co nasze. Okazuje się jednak, że są oddalone o więcej niż dwa i pół tysiąca lat od początkowej linii frontu, a obecnie linia przesunęła się o tysiąc lat świetlnych w stronę naszych Systemów Centralnych. A to znaczy, że w najbliższym czasie nie ma szans na to, by przeprowadzić jakąś akcję ofensywną, stwarzającą dla nich bezpośrednie zagrożenie, a tym samym zniechęcić do wojny. Nawet jeśli role się odwrócą i zaczniemy zdobywać ogromne połacie ich terytorium, miną lata, zanim będziemy w stanie zmusić ich do poddania się, a tym bardziej osiągnąć to, co jak podejrzewam, jest celem tej wojny. – To znaczy? Nie wydaje mi się, bym słyszał od kogokolwiek coś innego niż „ostateczne zwycięstwo”, „całkowite pokonanie przeciwnika” i inne tego typu określenia. – To dlatego, że nikt tak naprawdę nie zastanawia się nad ich znaczeniem. Jak na razie, naszym celem jest odsunięcie w czasie totalnej przegranej na tyle, by wymyślić coś, co pozwoli odepchnąć Krag. Jak daleko będziemy ich odpychać i jakie warunki muszą zaistnieć, byśmy przestali ich naciskać, by uzyskać pokój, to właśnie sprawa mostów, które muszą zostać przekroczone. Ale jeśli chodzi o nasze cele, nie mamy wielkiego wyboru, nie sądzisz? – Nie bardzo wiem, co masz na myśli. – Cóż, Krag powiedzieli, że religia obliguje ich do zniszczenia nas do ostatniego dziecka, wymazania ludzi z Galaktyki na zawsze. Dopóki twierdzą, że ich obowiązkiem jest skasowanie naszej rasy, musielibyśmy być głupcami, gdybyśmy nie wykończyli całkowicie ich sił zbrojnych, nie zamienili na atomy każdego okrętu wojennego, jaki posiadają, a także środków do ich produkcji, oraz nie umieścili na ich orbicie uzbrojonej po zęby stacji bojowej z poleceniem zniszczenia wszystkiego, co uniesie się ponad sto kilometrów nad powierzchnię. To absolutne minimum. Dobrym rozwiązaniem byłoby sprowadzenie ich cywilizacji do epoki kamienia łupanego, czy nawet pozostawienie planety niezamieszkałej. – Mówisz o eksterminacji? Totalnej eksterminacji całego gatunku? – Jeśli dojdziemy do tego momentu, na pewno pojawi się taka opcja. Było nie było, to jest ich cel w tej wojnie, prawda? Jeśli wszystko, co zrobimy, sprowadzi się do zadania im większych czy mniejszych strat militarnych, zniszczenia kilku grup bojowych, co poskutkuje tym, że poproszą o podpisanie traktatu pokojowego, dlaczego mielibyśmy się zgodzić? Jaką mamy pewność, że nie kupowaliby jedynie czasu, by odbudować swoje siły i zaatakować nas ponownie, a potem znowu i tak w kółko do momentu, w którym znaleźliby jakąś naszą słabość i wymazali nas z kart historii? Mówimy o przetrwaniu gatunku. Nie możemy pozwolić sobie na błędy. Gdybyśmy mogli zawrzeć z nimi traktat pokojowy i wierzyć, że nie skoczą nam do gardeł przy najbliższej okazji, byłoby świetnie. Ale biorąc pod uwagę, że ich celem jest zabicie każdego człowieka w Galaktyce i wysterylizowanie Ziemi oraz innych naszych światów tak, by nie pozostał ślad naszego genomu, to nie widzę żadnych szans, abyśmy powiedzieli sobie, że spełniliśmy nasz obowiązek obrony

ludzkości, jeśli zostawimy im choćby śladowe zdolności podróży kosmicznych. A nie będę zaskoczony, jeśli postanowimy pozbyć się ich raz na zawsze. – To zbyt potworne, by o tym myśleć. Całkowita eliminacja innego rozumnego gatunku. Czy kiedykolwiek stało się już coś takiego? – Krótka odpowiedź brzmi „tak”. Jesteśmy pewni, że wydarzyło się to tutaj, w Ramieniu Oriona. Wiesz jednak, że nasza wiedza o Galaktyce jest bardzo niekompletna, nawet jeśli chodzi o astrokartografię, a tym bardziej historię gatunków rozumnych. Bardzo niewiele wiemy o tym, co zdarzyło się, zanim pojawiliśmy się na galaktycznej scenie. Inne rasy są bardzo małomówne, nie tylko, jeśli chodzi o ich własną historię, ale także historię innych. Oczywiście, że nam nie ufają szczególnie, ponieważ mamy tendencję do używania informacji w niespodziewany sposób, tak jak to było z technologią skoków, którą uzyskaliśmy od Ning-Braha, a którą intuicyjnie wykorzystaliśmy do stworzenia radia metaprzestrzennego, czegoś, czego nie miał nikt inny w tej części Galaktyki z wyjątkiem Vaaach. A mówiąc o Vaaach, mamy pewne śladowe informacje na ich temat od Tri-Nin, którzy trudnią się handlem międzyplanetarnym mniej więcej od czasu, kiedy Kolumb dopłynął do Nowego Świata. Zgodnie z nimi istniał kiedyś gatunek, nazywany Bhadka-Hamp-Her, który został całkowicie zniszczony przez Vaaach. – Vaaach wymazali cały gatunek? Kiedy to się stało? – Jakoś tak w okolicach rewolucji amerykańskiej – późny wiek osiemnasty. Interesująca historia, choć znamy ją tylko w zarysach. Tri-Nin mówią o niej bardzo niewiele, a Vaaach, co zrozumiałe, jeszcze mniej. – W jaki sposób cała rasa zasłużyła na eksterminację? – Eksterminując setki, a może tysiące innych ras. Doktor wziął kilka głębokich oddechów, zanim ponownie mógł mówić. – Setki? Tysiące? – Tak. Nie zastanawiałeś się nigdy nad tym, dlaczego wszystkie gatunki w tej części Ramienia Oriona są na zbliżonym poziomie rozwoju technologicznego, z wyjątkiem Sarthan i Vaaach, którzy nie są stąd, lecz przybyli z Ramienia Strzelca? – A wiesz, właśnie myślałem o tym szczególnym zbiegu okoliczności. – To nie jest zbieg okoliczności. Najwyższe drzewa w lesie są tej samej wysokości, ponieważ jeśli pojawi się wyższe, zostaje ścięte. Rasa ta, nazywajmy ją w skrócie Bhadka, doprowadziła swoje społeczeństwo do stanu, jaki zawsze pragnęła osiągnąć: bez wojen, bez waśni, bez przewrotów, i pragnęła to zachować. Dokładnie w takim stanie. I to dosłownie, bez zmian kulturalnych, żadnych innowacji technologicznych, nic. Uznali stabilizację za absolutny priorytet. Jak możesz sobie wyobrazić, nie da się uzyskać tego rodzaju stabilizacji, wchodząc w kontakty z innymi cywilizacjami. Jeśli kontakty są przyjacielskie, to zapożycza się nowe idee, sztukę, muzykę, modę, literaturę i mnóstwo innych rzeczy. Jeśli panuje wrogość, trzeba rozwijać technologię, aby siły zbrojne nadążały za konkurencją, bo inaczej wkrótce nadejdzie dzień zniewolenia lub zagłady. A nawet jeśli się wygra, zwycięstwo zawsze niesie ze sobą jakiś przewrót kulturowy i naukowy. Nie byłoby rewolucji rosyjskiej bez pierwszej wojny światowej, amerykańskiego ruchu praw obywatelskich bez drugiej wojny światowej czy rewolty stanów bez konfliktu Lamoni. A nawet jeśli miałyby miejsce, to stopniowo i na dużo mniejszą skalę. Bhadka uznali, że idealna stabilizacja wymaga idealnej izolacji, co z kolei wymuszało, by w tej części Galaktyki byli sami. I to właśnie osiągnęli. Okresowo kontrolowali wszystkie zamieszkałe światy w promieniu około pięciu tysięcy lat świetlnych od siebie i gdziekolwiek napotkali na cywilizację industrialną, po prostu ją eliminowali, najczęściej przez uderzenie w planetę ogromnym głazem lub dwoma z jej własnego pasa asteroid, pozbywając się w zasadzie wszystkich większych zwierząt na danym globie, podobnie zresztą jak i przeważającej części innych form życia. Coś takiego, jak przydarzyło się dinozaurom na Ziemi. Jedyną rasą, jaką oszczędzili, byli Tri-Nin, i to też tylko dlatego, że posiadali wszystkie te nieinwazyjne technologie obronne, które czyniły ich niewrażliwymi na atak. Ich błyskawiczny cykl rozrodczy pozwolił im rozwinąć się dużo szybciej między kolejnymi kontrolami, niż Bhadka sobie wyobrażali, tak więc, gdy przylecieli następny raz, Tri-Nin byli już zbyt zaawansowani technologicznie, by dało się ich zniszczyć. Cywilizacja Bhadka przetrwała bez większych zmian przez setki milionów lat, może nawet dłużej. Mogły to być miliardy. Użyli nawet inżynierii genetycznej, by powstrzymać się przed dalszą ewolucją. Kto

wie ile cywilizacji wyeliminowali? Z tego, co nam wiadomo, to mogły być tysiące, a nawet dziesiątki tysięcy. To się po prostu nie mieści w głowie. Tak czy owak, gdy przybyli tu Vaaach i zorientowali się, co zaszło, praktycznie oszaleli z wściekłości, zdmuchnęli flotę Bhadka jak formację papierowych samolotów i zrzucili około pięćdziesięciu największych asteroid na ich planetę, dając im posmakować ich własnego lekarstwa. Planeta wygląda obecnie jak przerośnięty ziemski Księżyc. Najprawdopodobniej nie ma nawet atmosfery. A Bhadka, którzy zniszczyli więcej cywilizacji, niż my zdążymy poznać, jeśli nawet będziemy eksplorować Galaktykę przez tysiąc lat, znikli na zawsze. I niech się smażą w piekle! Z drugiej strony, Bhadka wyświadczyli nam przysługę. Mniej więcej do roku tysiąc siedemset osiemdziesiątego każda cywilizacja przemysłowa, która pojawiała się w tym rejonie, była eliminowana, co wyjaśnia powód, dla którego tak wiele ras rozpoczęło podbój kosmosu mniej więcej w tym samym czasie i na tym samym poziomie technologicznym. To rasy, które znalazły się akurat na progu uprzemysłowienia w momencie, gdy Vaaach zniszczyli Bhadka. W tamtym okresie nie istniała tu rasa, która wyprzedzałaby inne w rozwoju o więcej niż pięćdziesiąt, góra sto lat. – A więc to Bhadka są wyjaśnieniem paradoksu Fermiego – stwierdził doktor. – Paradoksu Fermiego? – Tak. Nazwany jest na cześć Enrica Fermiego, znanego fizyka, który pomógł zbudować pierwszy reaktor atomowy, pierwszą broń nuklearną i miał także inny wkład w fizykę, ale to nie obejmuje mojego obszaru zainteresowań. Kiedyś, podczas dyskusji z kolegami, wstał nagle i zapytał: „Gdzie oni są?”. „Kto, doktorze Fermi?” „Kosmici. Gdzie oni są? Do tego czasu powinni tu być”. Potem wykonał serię obliczeń ukazujących, że biorąc pod uwagę wiek Galaktyki i liczbę gwiazd, Ziemia powinna zostać już wielokrotnie odwiedzona. Jeśli dobrze rozumiem linię czasową, to było to rozsądne podejście. – Oczywiście, że było – odparł Max. – Cienki Dysk Galaktyki, miejsce, w którym znajduje się jądro i ramiona, ma jakieś osiem miliardów lat. Wiek Ziemi to cztery i dwie dziesiąte miliarda i doczekała się inteligentnej formy życia, która podróżuje w kosmosie. Zakładając, że czas ewolucji inteligentnego życia i okres, jaki potrzebny jest, by cywilizacja rozpoczęła podróże kosmiczne, są zbliżone w każdym przypadku, to daje nam prawie cztery miliardy lat, by jakaś rasa mogła zrobić to, co zrobiliśmy na Ziemi: rozprzestrzenić swoją kulturę i technologię w tej części Galaktyki. Tak więc Fermi miał rację, zastanawiając się, gdzie oni są, ponieważ wedle wszelkich praw logiki powinni już kiedyś przybyć. Powinna istnieć jakaś wysoce zaawansowana rasa, która przybyłaby i wzięła nas, prymitywów, pod swoje skrzydła, albo przynajmniej obserwowała. Doktor ze zrozumieniem pokiwał głową. – Ale Bhadka do tego nie dopuścili. Stworzyli rezerwat o promieniu pięciu tysięcy lat świetlnych, w którym my czy Pfelung mogliśmy się rozwijać bez interwencji, a potem, gdy już mieliśmy osiągnąć punkt, w którym zostalibyśmy zniszczeni, sami niszczyciele zniknęli. To wyjaśnia także inną sprawę. – A mianowicie? – Vaaach. Przez większość czasu są ucieleśnieniem dominacji, instynktownego terytorializmu wywodzącego się z dziedzictwa drapieżników oraz wysokich standardów etycznych. Czasami jednak widzi się przebłysk rodzicielskiej troski. Wydaje mi się, że dzieje się tak dlatego, że wiedzą, iż uratowali naszą kulturę przed zniszczeniem. Za każdym razem, kiedy zrobimy na nich wrażenie, patrzą na nas i mówią: „Gdyby nie my, to już by ich nie było”. Jak wiesz, są rasą silnie emocjonalną. To bardzo prawdopodobny powód, dla którego tak ściśle skrępowali się zasadami i kodeksem honorowym. Bez niego mogliby wpaść w szał zabijania. – Nigdy nie myślałem o tym w ten sposób, ale to ma sens. Bram, czasem mam nadzieję, że moglibyśmy naprawdę porozmawiać z Vaaach. Zostawić na boku te bzdury o „różowych małpach” i „wojownikach honoru”, za to pogadać jak inteligentne istoty. Ile rzeczy moglibyśmy się od nich nauczyć! – Bez wątpienia. Podczas swoich eksploracji musieli zetknąć się z setkami innych ras. Informacje biologiczne i genetyczne, które zgromadzili, wystarczyłyby do zrewolucjonizowania naszego rozumienia egzobiologii, anatomii porównawczej, biochemii porównawczej, podobieństw i różnic w ścieżkach ewolucyjnych… Jestem pewien, że znalazłoby się również mnóstwo interesujących spraw w innych dziedzinach. Może nawet w fizyce czy inżynierii.

– Nie byłbym zaskoczony.

ROZDZIAŁ 14

Godzina 4.04 Z, 3 kwietnia 2315 Podczas dwudziestu lat służby w Marynarce Max spotykał się z rozkazami, które wydawały mu się dziwne. Spotykał się z takimi, które uważał za szalone. Ba, niektóre faktycznie były szalone, całkowicie niweczyły wysiłek marynarzy „z linii” i można było skomentować je tylko: „Ktoś z Dowództwa Operacyjnego Floty powinien zostać wsadzony do gumowego pokoju i być codziennie pojony »eliksirem szczęścia«”. Jednak prawie za każdym razem rozumiał, co kryje się za rozkazami, co osoba pisząca je miała na myśli i co chciała osiągnąć. Tym razem jednak nie miał zielonego pojęcia. Mimo to wypełniał je bez szemrania. Te niezrozumiałe rozkazy, przysłane z priorytetem Błysk Z, nakazywały mu poprowadzić okręt z najwyższą możliwą prędkością do punktu o podanych współrzędnych, położonego w głębokiej przestrzeni, trzy i siedemdziesiąt dwie setne roku świetlnego od najbliższego układu gwiezdnego. Tam miał się spotkać z okrętem Unii, do którego identyfikacji służyło hasło „wspaniały pierwszy czerwca”[14], zaś odzew brzmiał „Trafalgar”. Oczywiście oprócz tego obowiązywać miał także standardowy protokół identyfikacyjny IFF. Ktoś gdzieś naprawdę zakochany był w brytyjskiej Królewskiej Marynarce Wojennej z czasów admirała Nelsona. Na wypadek przechwycenia GRD z okrętu Krag każdy dowódca – począwszy od skipera małego niszczyciela aż do admirała Task Force włącznie – otrzymał nienaruszalne rozkazy pochodzące osobiście od szefa operacji kosmicznych w Norfolk. Okręt, który wszedł w posiadanie rdzenia, miał nadać słowo „enigma” i z najwyższą prędkością udać się na spotkanie z jednostką, na pokładzie której znajdował się Wszechstronny Zespół Techniczny Wywiadu. Dla Maxa okrętem takim był „Halsey”. To spotkanie w głębokiej przestrzeni z nieznanym okrętem stanowiło odstępstwo od standardowego protokołu. Łamanie zasad przez Maxa, służące temu, by wygrać bitwę, to było jedno, ale gdy najwyżsi stopniem oficerowie zaczynali naruszać zasady dotyczące obiektu o superwysokim znaczeniu wywiadowczym, Max zaczynał odczuwać ciężar w żołądku i swędzenie między łopatkami. Miał nieodparte wrażenie, że dzieje się coś niezwykłego. Albo przynajmniej dziwnego. A Max nie lubił dziwnych rzeczy. „Cumberland” przybył do wyznaczonego punktu, w którym nie było dosłownie nic, mając wszystkie pasywne skanery ustawione na maksymalną czułość. Nie wykrył nic. Minęły trzy godziny, zmieniła się wachta, czujniki niszczyciela nie wykrywały nic oprócz odległych gwiazd i gazów w przestrzeni międzygwiezdnej. Oficerowie starsi opuścili BCI dawno temu, przekazując okręt oficerowi dyżurnemu. To był drugi raz, kiedy podporucznik Menachem Levy zasiadał w Wielkim Fotelu, i pierwszy, gdy podczas jego wachty okręt znajdował się w bursztynowym stanie gotowości, w którym rakiety w wyrzutniach czekały z rozgrzanymi silniki i uzbrojonymi głowicami, armaty impulsowe znajdowały się w stanie pełnej gotowości, a połowa załogi była albo na stanowiskach, albo gotowa znaleźć się na miejscu w ciągu kilku sekund. Kiedy okręt był w bursztynowym, co pół godziny składano do BCI meldunki z każdej stacji, które Levy pod nieobecność kapitana i zastępcy odnotowywał. Tak więc młody oficer był umiarkowanie zajęty – na tyle, by nie być zmęczonym, ale i by się nie nudzić. Spędził tak w wygodnym fotelu dwie godziny i dziewiętnaście minut, popijając kawę, podaną mu przez asystenta, i zaczynał uważać służbę oficera dyżurnego za dość przyjemną. W dwudziestej minucie trzeciej godziny zmienił zdanie. Zauważył, jak Hobbs, pełniący dyżur przy sensorach, odwrócił szybko głowę, by spojrzeć na któryś z ekranów, przywołał kolejne

wykresy i wymienił serię pośpiesznych uwag ze swoim pokojem wsparcia. Proces zajął kilka sekund, po czym Hobbs oznajmił: – Kontakt! Niezidentyfikowany kontakt zbliża się na napędzie kompresyjnym, w tym momencie odczuwalna jest fala grawitacyjna, przybliżony kierunek dwa-pięć-dwa przerwa jedenjeden-osiem. Na razie nie jest możliwe wykrycie zmian kursu i ruchu celu. Oznaczam jako Uniform Jeden. Siła odczytu rośnie, nadal nie ma zmian w informacjach o kursie. Przypuszczalnie kontakt jest na stałym i wytraca prędkość. W tym, co się teraz działo, dla oficera dyżurnego nie było żadnych niejasności. Regulamin mówił bardzo wyraźnie, co należy zrobić. – Panie Laputa, proszę ogłosić alarm. Syreny nadal jeszcze wyły, gdy w niecałą minutę po rozpoczęciu alarmu skiper wchodził do BCI wraz z ZDO i Kasparowem. Gdy dowodzenie zostało przekazane, Max postanowił zamiast rutynowego „status?” rzucić Levy’emu podkręconą piłkę. Miejscem na naukę dla oficerów bojowych było pole walki, a przynajmniej warunki, w których walka stawała się bardzo prawdopodobna. Przez konfrontację ze spodziewanymi przeszkodami niczego się nie uczyli, potrzeba było czegoś nowego. – No dobrze, panie Levy – powiedział pogodnie Max. – Jaką formalną przyczynę ogłoszenia alarmu chce pan wpisać w dziennik? Nie upłynęła sekunda, a już młody oficer zorientował się, że to było nieco podchwytliwe pytanie. – Sir, sensory wykryły falę grawitacyjną, pochodzącą prawdopodobnie od źródła poruszającego się za pomocą napędu kompresyjnego po stałym kursie, z malejącą prędkością. Niezidentyfikowany kontakt oznacza obowiązkowe ogłoszenie alarmu na niszczycielu nieporuszającym się w składzie konwoju. – Doskonale, panie Levy, to absolutna prawda. Może pan wrócić na swoje stanowisko. Max udawał, że nie zauważył ulgi, z jaką podporucznik zszedł z wysepki dowódczej i udał się do konsoli uzbrojenia. – Wszystkie stanowiska meldują gotowość alarmową – ogłosił bosmanmat Laputa. – Dziękuję. Manewry, proszę skierować się w stronę kontaktu, obie osie, tylko zmiana wysokości. Proszę nie przesuwać okrętu. – Max nakazywał, by „Cumberland” odwrócił się w ten sposób, aby jego uzbrojenie i najczulsze sensory skierowane zostały w stronę celu, ale bez zmiany pozycji okrętu. W ten sposób można było najwięcej dowiedzieć się o celu, cały czas będąc przygotowanym do walki. – Cel zwolnił do podświetlnej – powiedział Kasparow. – Mam odczyt masy celu podświetlnego, zgodny z poprzednimi odczytami. Kierunek dwa-pięć-pięć przerwa jeden-jeden-siedem. Odległość czterdzieści osiem tysięcy kills. Prędkość bardzo niewielka, sir, pięć tysięcy metrów na sekundę. Masa jest duża, osiemdziesiąt siedem tysięcy dziewięćset ton. Mamy go na skanerze optycznym, moi ludzie mówią, że wygląda… wygląda jak jeden z naszych tankowców, jeden z tych największych, być może klasy Sewastopol. To zgadzałoby się z odczytem masowym. – IFF? – Max zwrócił się do China. – Jeszcze nie, sir. Nasz nadajnik wysłał impuls pytający. Na razie bez odpowiedzi. – Powtórzyć. – Ale, sir, jeśli nie otrzymaliśmy odpowiedzi, nadajnik automatycznie… – Wiem, panie Chin, ale nie chcę czekać kolejnych sześćdziesięciu pięciu sekund. – Aye, sir. Wysłano manualne polecenie powtórnego zapytania. – Te tankowce mają pięćdziesiąt, sześćdziesiąt lat. Ich skrzynki IFF mogą być nieco oporne. Myślę, że niektóre z nich nadal działają na tranzystorach. Max zastanawiał się, ile osób w pomieszczeniu wiedziało jeszcze, czym są tranzystory. – Otrzymano IFF, sprawdzamy. Tankowiec deuteru należący do marynarki Unii, USS „Singapore”, numer rejestracyjny TMG 0088. – Cel zidentyfikowany pozytywnie jako obiekt własny, zmieniono klasyfikację na Charlie Jeden – powiedział Kasparow, który zmienił Hobbsa. – Coś mi mówi, że to nie z nim mamy się spotkać. – Jestem skłonny się z panem zgodzić, ZDO, ale nigdy nie wiadomo. Przestrzegamy protokołu.

Panie Chin, proszę wysłać światłami „wspaniały pierwszy czerwca”. – Aye, sir. „Wspaniały pierwszy czerwca”. Chin nakazał komputerowi skierować przednią lampę sygnalizacyjną w stronę tankowca, sprawdził ręcznie ustawienia i polecił komputerowi wysłać ciąg kropek i kresek alfabetu Morse’a. W tym samym czasie jego pokój wsparcia przygotował skanery optyczne do odbioru wiadomości i przekazania jej na monitor China. Kilka sekund później jedno ze świateł tankowca zaczęło migać. Chin przyjął wiadomość w staroświecki sposób, z pisakiem i kawałkiem papieru w dłoni, na wypadek gdyby było to coś dłuższego niż zdanie lub dwa, które łatwo można zapamiętać. Nie było. – Skiper, tankowiec przesyła „odmowa”. – To by znaczyło, że to nie z nim mamy się spotkać. Spodziewam się, że nie będziemy długo czekać. – Skiper – Chin najwyraźniej czuł się niekomfortowo – a co z tankowcem? Nie powinniśmy podejść, zestawić łącza laserowego czy czegoś w tym rodzaju? – Nie, panie Chin – odparł Max. – Mamy rozkaz od admirała Hornmeyera czekać tutaj i przeprowadzić określoną procedurę rozpoznawczą. Nie dostaliśmy zezwolenia ani rozkazu, by prowadzić jakąkolwiek inną komunikację, a więc nie będziemy tego robić. Z tym, co mamy na pokładzie, nie mamy prawa wdawać się w pogawędki z każdym napotkanym tankowcem. Będziemy tu siedzieć i czekać, jeśli nie cierpliwie, to przynajmniej udając zupełny spokój. W praktyce okazało się, że cierpliwość nie była konieczna. Kolejny kontakt pojawił się po trzech i pół godziny jako fala grawitacyjna, która wkrótce zmieniła się na podświetlną siedemdziesiąt pięć tysięcy kilometrów od niszczyciela. – To maleństwo – oznajmił Kasparow. – Masa około ośmiu i pół tysiąca ton. Mamy skan optyczny, ale z tej odległości nie możemy go rozpoznać. Zanim Max zdążył zapytać, Chin zameldował: – IFF potwierdzone jako przyjaciel, skiper. Szybki kurier-zwiadowca, należący do naszego Task Force. Numer rejestracyjny CSR 8655. – Sir – odezwał się Bhattacharyya, oficer, którego w tej sytuacji kapitan nie spodziewał się słyszeć. – Tak, panie Bhattacharyya? – Ta jednostka jest zawsze używana przez admirała Hornmeyera, gdy chce on opuścić „Halsey”. Tylko numer rejestracyjny, żadnej nazwy dla czegoś tak małego, ale oni mówią na siebie „Żółte Taxi”. Teoretycznie dobry oficer rozpoznania dostarczał dowódcy wiadomości, które pozwalały skiperowi wiedzieć, co robią nie tylko wrogowie, ale także przyjaciele. Jednak niewielu ludzi pełniących tę funkcję na małym niszczycielu podchodziło poważnie do tej części obowiązków. Najwyraźniej Bhattacharyya różnił się pod tym względem od większości. – Dzięki, rozpoznawczy. Dobrze wiedzieć. Panie Chin, jak tylko „Żółte Taxi” będzie w odległości przywołania – podkreślił ostatnie słowo, aby nikt nie przegapił żartu – proszę przekazać im ten sam sygnał wywoławczy. Mała jednostka szybko pokonała większość dystansu dzielącego okręty i po chwili odpowiedziała: „Trafalgar”. W chwilę potem Chin powiadomił: – Kurier ustanawia łącze laserowe. Sygnał z kuriera. Na kanale dowódczym. Max przeczytał wiadomość.

Wchodzę na pokład twojego okrętu asap, by sprawdzić przesyłkę. Jeśli spróbujesz mnie witać werblami, fanfarami i innymi pierdołami, obedrę cię ze skóry. Nakazuję przygotować okręt do jak najszybszej podróży do Pfelung. Tankowiec przybył tu uzupełnić zapasy twoje i innego okrętu, który pojawi się wkrótce. Hornmeyer. Koniec wiadomości. – Myślałem, że w wiadomościach od admirała nie ma ani jednego zbędnego słowa – powiedział Bram, który chwilę wcześniej wszedł do BCI. – Tak. Nie widzę tu nic zbędnego – odparł Max. – A ja owszem, podpis. Kto jeszcze mógłby nazwać gwizdek trapowy, asystę honorową,

odegranie sygnału Marynarki Wojennej i tak dalej „innymi pierdołami”? – Zbędne czy nie, cieszę się, że nie będzie żadnych „innych pierdół”. Najwyraźniej admirał chce załatwić z nami to, co ma do załatwienia, i wysłać nas jak najszybciej do roboty. Przypuszczam, że taki jest powód tego spotkania na końcu wszechświata i tych szpiegowskich zagrywek typu zerozero. Chce przejąć przesyłkę ASAP i wysłać nas na następną misję, czymkolwiek ona jest. To prawdopodobnie eskorta kolejnego VIP-a, bo podczas ostatniej uratowaliśmy gościowi dupę. Admirał, zgodnie z zapowiedzią, przybył bez zwykłych ceremonii. Gdy znalazł się na pokładzie i wymieniono saluty oraz dokonano przedstawienia oficerów, powiedział: – Dobra, Robichaux, wystarczy tego gówna rodem z przyjęcia sił pomocniczych Marynarki. Zobaczmy przesyłkę. – Tak jest. Tędy. – Max poprowadził admirała, zastanawiając się, czy ten kiedykolwiek uczestniczył w przyjęciu sił pomocniczych Marynarki. Szczerze w to wątpił. – Powinieneś wiedzieć – powiedział podczas marszu przełożony – że wyjaśniłem sytuację z Duflotem. Wysłałem rozkaz potwierdzający niemożność spotkania z „Williamem Gorgasem”, nie musiałeś więc robić tej ekwilibrystyki z artykułem piętnastym, paragrafem piątym, aby go zadowolić. – Dziękuję, panie admirale. To oszczędzi mi mnóstwa papierkowej roboty. – Pieprzone papiery. To przekleństwo Marynarki. Wolałbym, abyś skupił się na utrudnianiu życia Krag, niż wynajdywał sztuczki, żeby zadowolić jakiegoś biurokratę. Było nie było, jesteś jednym z moich najbardziej produktywnych dowódców. Patrzyłeś ostatnio w rezultaty, synu? – Rezultaty? – Rezultaty, synu, rezultaty. Wojna opiera się na pieprzonych liczbach. Okręty, tonaż, uzbrojenie, zaopatrzenie, siła żywa, paliwo, prędkość, odległość, czas. Ranni. Zabici. To wszystko liczby. A oto kilka twoich. Jeśli dobrze pamiętam, pod twoim dowództwem „Cumberland” zniszczył jeden krążownik liniowy, pięć krążowników, wliczając w to ten, w którym pomógł ci nieco Vaaach, dwie korwety i dwa niszczyciele, a także asystował przy zniszczeniu dwóch niszczycieli przez Pfelung i odegrał decydującą rolę w zniszczeniu dwudziestu pięciu innych przy Rashidzie V B, wszystko w ciągu dwóch miesięcy. Plus dwa frachtowce przechwycone w całości, z pryzem. To więcej strat dla nieprzyjaciela, niż zdołały zadać niektóre grupy bojowe. I to wszystko z załogą, która osiąga ledwie wynik zadowalający. Pokręcił z niedowierzaniem głową. – Do tego wszystkiego ten numer, który wycięliście z Kimem Yong-Soo tuż pod nosem Duflota, z całą pewnością uratował posłowi życie. Sue zdołał dostarczyć złotoustego skurczybyka na konferencję, gdzie pozostali posłowie natychmiast zrobili z niego przewodniczącego i klepnęli Porozumienie Zbrojne Czterech Mocarstw w ciągu trzech dni. To chyba nowy rekord. Przy okazji, bardzo dobrze się o tobie wypowiadał. Musiałeś nafaszerować go tym swoim cajuńskim żarciem. To cholerstwo jest tak dobre, że najgorszego wroga zamienia w przyjaciela. Nawet Duflot nie żąda już twojej głowy na włóczni. Nie żeby to miało jakieś znaczenie. Doprowadziłem do przeniesienia go pod moją komendę i jedyny sposób, aby ten pacan zobaczył jeszcze BCI okrętu wojennego, to udział w wycieczce harcerek w Dniu Unii. Pozbawiłem go wszystkich kwalifikacji dowódczych i bojowych, i posadziłem w Wydziale Planowania i Logistyki Konwojów. Ten gryzipiórek w tym akurat jest naprawdę dobry. Ale ty, Robichaux, jesteś albo wschodzącym geniuszem taktycznym, albo najbardziej fartownym sukinsynem, jaki kiedykolwiek założył mundur. Skłaniam się ku temu drugiemu. Tak czy inaczej, wiesz, że lubię obstawiać wygrywającego konia, więc w następnym wyścigu stawiam na ciebie. Z tym, co mamy w rękawie, przez najbliższych kilka miesięcy powinno się znaleźć sporo interesującej roboty dla okrętu takiego jak twój. Uśmiechnął się szeroko. – Bardzo, bardzo interesującej roboty. Jeśli uda ci się w tak zwanym międzyczasie nie stanąć przed sądem wojennym, pomożesz tworzyć historię. Doszli do włazu prowadzącego do pomieszczenia z przechwyconym sprzętem. Przed głównym pomieszczeniem znajdował się mały pokoik, w którym siedzieli marynarz i marine. Marynarz uprzejmie, lecz zdecydowanie poprosił o zdeponowanie percomów i poddanie się procedurze weryfikacji tożsamości oraz skanowania, czy nie mają przy sobie żadnego sprzętu elektronicznego, który naruszyłby kwarantannę następnego pokoju.

Pomieszczenie przechwyconego sprzętu pełne było ludzi: tłoczyło się ich piętnastu w jednym z najmniejszych wnętrz okrętu. Specjaliści od komputerów, uzbrojenia, łączności próbowali wyciągnąć sekrety z nieprzyjacielskiego sprzętu, który wpadł im w ręce. Jedyną różnicą między tym pokojem a wieloma podobnymi pomieszczeniami na okręcie była obecność trzech komputerów, całkowicie izolowanych od sieci danych. Nie można było po prostu podłączyć przechwyconego modułu Krag do głównego komputera i spodziewać się czegokolwiek innego niż totalnej katastrofy. Dodatkowo, komputery znajdujące się tutaj zaprojektowano specjalnie, by badać obcy sprzęt, włamywać się do baz danych bez narażania reszty okrętu na zainfekowanie wirusami, trojanami, sukubami, inkubami, syrenami, kretami i całą plejadą innych środków walki cyfrowej stworzonych do atakowania systemów obliczeniowych, co było prawie tak ważne jak niszczenie okrętów czy instalacji wojskowych. Bales, stojący na czele zespołu, zaprezentował Hornmeyerowi to, czego już zdążył się dowiedzieć na temat struktury i położenia najważniejszych znalezionych danych. Udało mu się nawet przy tym uniknąć wchodzenia w nadmierne szczegóły techniczne, choć nie do końca, bo Max zauważył, że admirał zaczynał być nieco poirytowany uwagami mającymi znaczenie jedynie dla specjalistów. Ku zaskoczeniu kapitana Wielki Szef potrafił powstrzymać niecierpliwość i w chwilach, kiedy Maxa potraktowałby już jak skretyniałego rekruta, wobec Balesa okazywał zdumiewającą wyrozumiałość. Informatyk zmierzał właśnie do części poświęconej przeciwśrodkom, przewijając menu, składające się głównie z informacji kartograficznych, gdy admirał nagle go powstrzymał. – Hola, synku. Zatrzymaj się tutaj. Wcześniej, jeszcze trochę. Tu. Widzisz ten nagłówek: „Specjalne protokoły nawigacyjne”? – Tak, sir. – Otwórz to, dobrze? Podczas swych własnych badań Bales przeglądał to już tuzin razy, otwierał i nie znalazł nic ciekawego. – Panie admirale, to prawdopodobnie jakiś ich „kodeks drogowy”, który ma uchronić okręty przed wpadaniem na siebie. – Prawdopodobnie. Ale zrób mi przyjemność i to otwórz. Informatyk spełnił prośbę. Menu było parasolem, pod którym kryły się kolejne, ułożone według hierarchii. Protokoły nawigacyjne podzielone były na: „Zapewnianie eskorty konwojom logistycznym”, „Zapewnianie eskorty konwojom osobowym”, „Zapewnianie eskorty konwojom mieszanym”, „Zapewnianie eskorty dla przedstawicieli rządu w rejonach bezpiecznych”, „Zapewnianie eskorty dla przedstawicieli rządu w rejonach niebezpiecznych”, „Przeglądy ceremonialne”, „Przeglądy inspekcyjne” i „Inne”. – Kliknij „Inne”. Nie wyglądało to obiecująco i Bales już zamierzał coś powiedzieć, ale pochwycił wzrok admirała i zrezygnował. Mądrze. Katalog „Inne” zawierał: „Nawigację w towarzystwie jednostki przewożącej materiały niebezpieczne”, „Nawigację w towarzystwie uszkodzonej jednostki zagrażającej wybuchem”, „Nawigację w towarzystwie jednostki z uszkodzonym sterem” i „Wielojednostkowe procedury transferowe”. – Kliknij na „Transfer wielojednostkowy” – powiedział Hornmeyer, a w jego głosie słychać było wyraźne podekscytowanie. Wszyscy, którzy dotąd nie patrzyli jeszcze na wyświetlacz ścienny, zwrócili głowy w tym kierunku. Napięcie w pomieszczeniu stało się niemal namacalne. Udzieliło się ono nawet wypranemu zazwyczaj z emocji Balesowi. Wpływ admirała był silniejszy niż jakiegokolwiek znanego mu dotąd człowieka. Kliknął wskazaną ikonę. Ukazała się gęsto zapisana lista, złożona z pięćdziesięciu trzech kroków i testów, które musiały tworzyć wyjątkowo skomplikowaną technicznie operację. W miarę czytania okazywało się, że procedura wykonywana może być przez grupę liczącą do ośmiu jednostek i polega na przeprowadzeniu jednoczesnego manewru. Kolejne kroki opisywały synchronizację zegarów co do nanosekundy, wzajemne położenie środków ciężkości okrętów w tej samej płaszczyźnie co do trzech tysięcznych sekundy kątowej i precyzyjne ustawienie płaszczyzny całej formacji względem metaprzestrzennego „ziarna” Galaktyki. Nagle przez grupę przeszła iskra, jakby z oczu ludzi

opadły łuski i zobaczyli jakieś niezwykłe dzieło sztuki. Niektórzy westchnęli. Innym wyrwało się bezgłośne „och!”. A więc to było to: dokładny opis najważniejszego manewru grupowego w arsenale Krag: jednoczesne przemieszczenie ośmiu jednostek przez ten sam punkt skoku. Krag używali tego triku, by skopać ludzkie tyłki, od pierwszego dnia wojny, a Unii nigdy nie udało się odkryć tego sekretu, pomimo biliardów kredytów wydanych na badania w ciągu trzydziestu lat. Ludzie przez chwilę stali w ciszy, myśląc tylko o jednym. To zmieniało wszystko. Admirał pozbierał się pierwszy. Swoje uczucia wyraził, wypowiadając słowa powoli, z wyraźnymi przerwami. – Oy. Kurwa. Mekheye – rzekł, używając języka swoich przodków, bogatego i barwnego narzecza ludzi wysiedlonych, jidysz. – Regardez donc – odparł Max, także używając języka swoich przodków, bogatego i barwnego narzecza innych ludzi wysiedlonych, Cajunów. – Wiesz, co to oznacza, synu? Max musiał użyć całej siły woli, by nie powiedzieć admirałowi, że doskonale wie, co znaczy oy mekheye. – Tak, sir, wiem. To oznacza całkiem nową wojnę – odparł zamiast tego. Admirał nakazał Balesowi skopiować wszystkie dane dotyczące procedury skoku na chip, który następnie pilot kuriera zaszył w kieszeni kombinezonu, by mieć pewność, że materiał nie zginie. W chwilę potem otrzymał rozkaz powrotu z najwyższą możliwą prędkością do Task Force. Admirał najchętniej skopiowałby całą bazę danych, była ona jednak tak ogromna, że nie zmieściłaby się na GRD „Cumberlanda”, a co dopiero na czymś, co można było upchnąć do małej jednostki kurierskiej. Procedurze skoku towarzyszył rozkaz Hornmeyera, skierowany do jego sztabu, aby znaleźć sposób wypróbowania procedury przez okręty Unii „z należytą starannością i w najgłębszej tajemnicy”. Mały pojazd znikł w fali skompresowanej przestrzeni, poruszając się z prędkością, jakiej nie rozwinęła dotąd żadna jednostka wymyślona i zbudowana przez człowieka. Admirał i Max siedzieli w BCI, Max przy swoim stanowisku, admirał przy konsoli komodora, przywracając temu miejscu jego pierwotne przeznaczenie. Doktor zajął wolne miejsce przy łącznościowcu. – Dziwię się, że nie wysłał pan razem z pilotem całego modułu pamięci Vaaach – powiedział Max. – Wsadzić najważniejszą zdobycz wywiadowczą w historii ludzkości na jednostkę, która nie ma nawet jednej wyrzutni rakiet? Za nic w świecie. Nie, synu, ten moduł to czysta platyna inkrustowana diamentami na podstawce ze złota. Ten skarb i ja polecimy do Task Force z klasą. To będzie powalające wejście. Uśmiechnął się. Był to rodzaj uśmiechu, jaki można zobaczyć u wilka tuż przed tym, gdy obiekt znajdujący się przed nim zmienia swój status z żyjącego organizmu zwanego „owca” na posiłek zwany „lunch”. – Ale nawet nie w części takie wejście, jakie następnym razem szykuję tym szczurzomordym skurwysynom. Spojrzał na ręczny chronometr i wstał. Za pomocą tego typu dynamizmu niektórzy dowódcy sprawiają, że całe pomieszczenie milknie, mimo iż oni sami nie wypowiedzieli nawet słowa. – Panowie, za około trzy minuty będziecie mieli odczyt masowy z kierunku dwa-cztery-trzy przerwa zero-jeden-siedem. Pieprzony ogromny odczyt masowy. Nie posrajcie się tylko. Zobaczycie coś, co zapamiętacie na całe życie. Zgodnie z informacją przekazaną przez admirała dwie minuty i czterdzieści osiem sekund później Kasparow ogłosił wykrycie fali grawitacyjnej dokładnie ze wskazanego kierunku. Oznaczył kontakt jako Charlie Dwa w oparciu o „klasyfikację warunkową”, to znaczy wprawdzie nie miał żadnych dowodów, że kontakt to swój, ale ponieważ o oznaczonym czasie znajdował się w miejscu, w które powinna przybyć jednostka wojsk własnych oraz zachowywał się jak jednostka wojsk własnych, tak też go sklasyfikowano. Poza tym ptak, który kwacze i pływa po jeziorze z innymi kaczkami, raczej na pewno nie jest orłem.

Minutę i dziewięć sekund później Kasparow zaczął z trudem łapać powietrze. Wszyscy w pobliżu, słysząc tę niezwykłą dla niego reakcję, zwrócili ku niemu wzrok, a on wyskrzeczał: – Kontakt! Detektor masy. Dajcie mi chwilę na zmianę skali. Następnie zwrócił się do pokoju wsparcia: – Nie, większa… Jeszcze większa. Teraz. W porządku. Harbaugh, jesteś pewien?… To wytwarza własne fale grawitacyjne po przejściu w podświetlną?… Słodki Jeeeeeeezu! Wyrównał oddech i ogłosił całemu BCI: – Detekcja masowa, podwójne zjawisko, kurs zgodny z Charlie Dwa. Masa… około pięciu milionów ton. Powtarzam. Pięć. Milionów. Ton. Do tej pory największymi okrętami Unii były lotniskowce floty klasy Nimitz i lotniskowce dowódcze klasy Victory o masie miliona ton. – Panie Kasparow, proszę odpalić skaner Arnaza i podać realistyczne liczby – powiedział Max z nutą zirytowanego niedowierzania w głosie. – Nie da się wytworzyć pola kompresyjnego wystarczająco wielkiego, by utrzymało w ruchu pięć milionów ton. – Odpuść to sobie, synu – wtrącił się Hornmeyer. – Niech Bóg mnie broni przed zmianą rozkazów kapitana w jego własnym BCI, ale możesz nie ruszać Arnaza. To naprawdę pięć milionów ton. – Stary drań uśmiechnął się. – Nasze pięć milionów ton. – Panowie, IFF – zameldował Chin. – Potwierdzony kod transpondera Unii: USS „Winston Churchill”, numer rejestracyjny BSD 0001, ranga: pancernik… Klasyfikacja… Super Dreadnaught. Admirał Hornmeyer wyglądał, jakby urósł do pięciu metrów wzrostu i był gotów pokonać Hegemonię Krag w jednej bitwie. – Oto on, panowie. Mój nowy okręt flagowy, prosto ze stoczni na 40 Eridani A. Na jego pokładzie nadal znajdują się kontraktorzy kalibrujący elektronikę, ale to żywy koń bojowy, który urodził się w momencie odwrócenia ról. Moi panowie, bo role właśnie się odwróciły. Od tego momentu przejmujemy inicjatywę. Przechodzimy do ofensywy. Nie będziemy już zgadywać, gdzie uderzą Krag. Niech Krag zgadują teraz, gdzie my zaatakujemy. Dość mamy cofania się. Niech oni martwią się teraz obroną w głębi ugrupowania, planowym wycofaniem i korytarzami ewakuacyjnymi, bo my zaczynamy posuwać się naprzód. Tak, by niszczyć ich flotę. Tak, by wymazywać ich bazy logistyczne, zapasy paliwa i fabryki. Tak, by odzyskać nasze systemy. Naprzód, panowie! Naprzód ku zwycięstwu! Tylko żelazna zasada zakazu demonstracji w BCI powstrzymała ludzi przed skandowaniem. Max widział w ich oczach pewność: jeśli ktoś mógł poprowadzić flotę do zwycięstwa, to był to ten genialny, kopiący tyłki, wulgarny skurczybyk z żelazną dupą. – Panie admirale – powiedział resztką tchu – myślałem, że górna granica masy, wokół której da się utrzymać pole kompresyjne, to około dwóch milionów ton. Plotki o lotniskowcu klasy Churchill utrzymywały nas w tym przekonaniu. Co stało się z tymi planami? – Projekt lotniskowca był przykrywką dla projektu pancernika – odparł admirał takim tonem, jakby powierzał Maxowi i jego ludziom ogromny sekret. – Nie ma pieprzonej szansy, by ukryć taki ogromny okręt bojowy, synu. Nie da się ukryć dostaw zaopatrzenia, milionów ton materiałów, dziesiątków tysięcy robotników i infrastruktury wielkości sporego miasta. Schowaliśmy to więc pod fałszywymi planami, wraz z innymi pancernikami budowanymi w stoczniach Unii. Podzieliliśmy prace tak, że większość ludzi nigdy nie widziała całości, kadłub zakamuflowaliśmy, wznosząc pół tuzina ogromnych wieżowców. Tysiące ludzi budowało nawet dziesiątki katapult startowych i pokładów lądowniczych pasujących do gigantycznego lotniskowca. Nie zmarnują się. Wsadzimy je w następny lotniskowiec, który budujemy. Największy pieprzony okręt, jaki kiedykolwiek zbudowała rasa ludzka. A w ciągu czterdziestu pięciu dni wypuścimy jeszcze cztery takie skurwysyny: „Leonidas”, „Charlemange”, „Shaka” i „George Washington”. A później kolejne. Może mniejsze i szybsze, może większe i potężniejsze. Jeszcze nie podjęliśmy decyzji. – Ale jak to się porusza, pominąwszy podświetlną i skoki? – spytał Max. – Nic nie utrzyma pola kompresyjnego tak wielkiego. Tak ogromne straty energii… – Synu, synu – przerwał mu admirał. – Tkwisz w starym paradygmacie. Utrzymujemy cztery. – Cztery? – To było nieprawdopodobne. – To znaczy… Ma pan na myśli, że rozwiązaliśmy problem synchronizacji pól? Wydawało mi się, że matematycy i fizycy twierdzą, że to sprawa na

najbliższe pięćdziesiąt lat, może sto. – Muszę cię zmartwić. Nadal tak uważają. Kupiliśmy algorytmy synchronizacji pola od Sarthan. Wiesz, jacy oni są. Jeśli coś mają, to jest na sprzedaż, a cena zawiera wiele zer. – Wiem, ale mówiło się, że chcą za te algorytmy trzy i pół biliarda kredytów. Ale nie w kredytach. Gotówka albo złoto, platyna, pallad, uran dwieście trzydzieści pięć lub pluton dwieście trzydzieści dziewięć. – W tej akurat materii plotki całkowicie zgadzały się z prawdą. Te chciwe sukinsyny przyjmują także zapłatę w antymaterii, choć nie wiem, czemu ktoś chciałby znaleźć się w odległości parseka od tego gówna. Udało nam się utargować z trzech i pół do dwóch i trzech czwartych biliarda. Zrzekliśmy się też praw do niezamieszkałego systemu gwiezdnego, co do którego prowadziliśmy z nimi mały spór. To wyczyściło prawie jedną czwartą zapasów złota i platyny w Unii. Pieprzeni krwiopijcy. Tak czy inaczej, mamy zupełnie nową generację okrętów bojowych, zaprojektowanych i zbudowanych z podwójnymi i poczwórnymi generatorami pola. Na okrętach dysponujących podobnymi parametrami generatorów mocy uzyskujemy wzrost prędkości o trzydzieści procent i oszczędność paliwa o pięćdziesiąt. Teraz możemy budować jednostki wystarczająco potężne, by przebijały się przez obronę Krag, wyposażone w deflektory, które będą mogły odbić wszystko, czym nas zaatakują. Jeśli dodasz do tego nowe możliwości skoku, zyskujemy sposobność uderzania szybciej i mocniej. Przyjaciele, skopiemy kilka dup Krag. Za rok czy dwa wykopiemy ich co najmniej o dwieście lat świetlnych. Może trzysta. Potem jego entuzjazm nieco przygasł. – To nie jest oczywiście gwarancja sukcesu. To nie jest nawet gwarancja tego, że na dłuższą metę dranie nas nie pokonają, ale nie uda im się dokonać tego w krótkim czasie. Nadal mają przewagę populacyjną i większe zdolności przemysłowe, ale nasze nowe okręty mogą wyrównać szanse. To, co znajduje się na tym rdzeniu pamięci, da nam cały zestaw narzędzi do brudnych sztuczek. Jednoczesny skok nie tylko pozwoli nam przerzucać więcej sił, ale dodatkowo, gdy pierwszy raz go użyjemy, posikają się z zaskoczenia. A gdy zaczniemy ich wypierać, mogę się założyć, że będziemy zdobywać nowych sojuszników, takich jak Ghiftee i Texanie oraz inne niezależne ludzkie potęgi, a może także więcej obcych. Wszyscy kochają zwycięzców. To nowa pieprzona wojna, panowie, i mamy zamiar poczęstować Krag tym, czym oni częstowali nas przez lata. A teraz, Robichaux, mamy coś do przedyskutowania na osobności, potem zaś przejmę dowodzenie nad moim nowym okrętem flagowym. Tym razem pozwolę kapitanowi założyć białe rękawiczki, wciągnąć na maszty flagi, odpalić fanfary, werble i całą resztę tych pierdół. Było nie było, niecodziennie wchodzi się w posiadanie największego pierdolonego okrętu w Galaktyce.

ROZDZIAŁ 15

Godzina 9.42 Z, 15 kwietnia 2315 – Panowie – powiedział Max – w skrócie wygląda na to, że zostaliśmy wysłani na najdziwniejsze spotkanie w historii Marynarki Wojennej Unii. Ludzie wydają się bardzo nieufni w stosunku do tego wszystkiego, a naszym zadaniem jest ich uspokoić. Musimy promieniować spokojem i pewnością siebie, by wiedzieli, że wszystko jest pod kontrolą i pójdzie dobrze. Uważają nas za przykład nie tylko, jeśli chodzi o to, co i jak robić, ale także co myśleć i czuć. Muszą widzieć w nas te cechy, które my chcemy zobaczyć u nich. A teraz to odwaga i pewność siebie. Max jak zwykle prowadził „burzę mózgów” w swojej kabinie dziennej. Zgromadzenie napędzane było cukrem w formie nieprawdopodobnie smacznego ciasta i kofeiną przyjmowaną pod postacią rewelacyjnej kawy Cztery Planety od Ellingtona Worthama-Biggsa. Gdyby jeszcze wieści były choć w jednej dziesiątej tak dobre jak poczęstunek. – Nie jestem pewien, czy zdołam aż tak oszukiwać – przyznał doktor. – Nie mam wcale przekonania, że wyniki tego wszystkiego, co ma nastąpić, będą pomyślne. Byłbym zdecydowanie odważniejszy i bardziej pewny siebie, gdybyśmy nadal przebywali w systemie Pfelung i przygotowywali ich myśliwce do wspólnej walki z niszczycielami Unii jako okrętami koordynującymi. To wyglądało, jakby mogło zamienić się w prawdziwie efektywny gambit. – Taktyka. Sposób prowadzenia operacji wojskowej to taktyka. „Gambit” odnosi się do jakiegoś pojedynczego fortelu czy manewru, szczególnie stosowanego jako manewr otwierający bitwę i mającego na celu wprowadzenie przeciwnika w błąd lub spowodowanie jego określonej reakcji. – Taktyki, gambity, fortele, manewry… Wy, marynarze, macie tyle określeń na to, co w zasadzie sprowadza się do jednego: sposobów zabijania przeciwnika. To niepotrzebne. Tak czy inaczej, martwię się tym spotkaniem. Vaaach proszą o ciebie personalnie, Max, i chcą lecieć razem do Wielkiej Dziury Wewnętrznej w nieokreślonym celu. Czemu Wielka Dziura Wewnętrzna? Nikt tam nie lata. Region Drogi Mlecznej, znany ludzkości i rasom, z którymi ludzie utrzymywali stosunki handlowe i kulturalne, nazywany Znaną Przestrzenią, leżał w Ramieniu Oriona. Sąsiadowały z nim dwa obszary stosunkowo słabo wypełnione gwiazdami, oddzielające je od następnych ramion: Wielka Dziura Wewnętrzna od Ramienia Strzelca, a Wielka Dziura Zewnętrzna od Ramienia Perseusza. Systemy gwiezdne w Dziurach były od siebie tak oddalone oraz dysponowały tak niewielką siecią punktów skoku, że nie stanowiły pokusy dla kolonizacji. Tak więc operacje militarne w tych obszarach były niesłychaną rzadkością. – A czemu prosili właśnie o ciebie? – A to akurat jest proste, doktorze – powiedział Brown. – Znają go. A co więcej, jest teraz oficjalnie łowcą. Mogą traktować go bardziej jak swojego młodszego stopniem towarzysza niż obcego oficera, z którym nie powinno łączyć ich nic. – Tak czy inaczej, wkrótce się dowiemy – powiedział Max. – Na stanowiska, panowie. Wszyscy z wyjątkiem Browna udali się do BCI. Stanowisko bojowe Browna znajdowało się w sekcji technicznej. Po przejęciu dowodzenia od Hobbsa Max usiadł w Wielkim Fotelu i spojrzał na wyświetlacz nawigacyjny. Nakazał manewrom drobną zmianę kursu i sposobu podejścia do punktu spotkania. Następnie zwrócił się do łącznościowca: – Chin, interkom proszę. – Interkom, aye. Zapłonęło światełko sygnalizacyjne. Spokojny, pewny baryton Maxa płynął ze wszystkich głośników prosto do serc i umysłów załogi: – Koledzy, tu skiper. Zdajecie sobie sprawę, gdzie jesteśmy i co mamy robić, tak samo dobrze

jak ja. Wiemy, że Vaaach chcieli konkretnie naszego okrętu, i wiemy także, że na pewno nie są żartownisiami. Gdyby nie było to coś bardzo ważnego, nie przylecielibyśmy tutaj. Bądźcie uważni. Skupcie wzrok, słuch, umysł i uwagę tam, gdzie należy. To wy, panowie, jesteście moimi oczami i uszami. Moimi ramionami, dłońmi, palcami i nogami. Podejmuję decyzje tylko na podstawie informacji, które wy mi dostarczacie. Mają one znaczenie wyłącznie dlatego, że to wy wprowadzacie je w czyn. Jesteśmy wspinaczami połączonymi liną, zależymy od siebie. Wy zróbcie swoją część, a ja zrobię swoją. Przejdziemy przez to razem. Skiper, koniec przekazu. Max zawsze miał mieszane uczucia, jeśli chodziło o tego typu przemowy. Wiedział, że nie był wielkim mówcą, nie był nawet dobrym mówcą, a wielu dowódców uważało takie mowy za czczą gadaninę. Zawsze czuł się nieco głupio, gdy przemawiał. Z drugiej strony pamiętał, gdy jako młody podporucznik siedział przy stacji bojowej „Margaret Jackie” gnającej, by wziąć udział w bitwie o Dupuy III i odegrać w niej decydującą rolę. Max był kompletnie przerażony i wtedy w głośnikach rozległ się głos komodora Middletona. Dowódca powiedział pięć czy sześć zdań, które całkowicie uspokoiły młodego podporucznika i pozwoliły mu się skoncentrować na robocie. Zrozumiał wtedy, że wielu ludzi chciało od skipera usłyszeć nie tylko słowa, ale ważny był także sposób, w jaki mówił, ton głosu. Chcieli wiedzieć, że dowódca jest pewny siebie. Musiał taki być i pewność tę przekazać swoim ludziom. Mówi się dużo o tym, jak podwładni wspierają swojego lidera. Zapomina się przy tym często, że w obliczu niebezpieczeństwa i obawy przed bitwą to lider powinien wspierać swoich ludzi. Musi mieć wystarczająco dużo odwagi, by starczyło jej nie tylko dla niego, ale także dla każdego członka załogi. – Podchodzimy do punktu spotkania – zameldował LeBlanc kilka minut później. – Jesteśmy trzy minuty za wcześnie – zauważył Max. Minęły dwie minuty i pięćdziesiąt sekund. O ustalonym czasie odezwał się Kasparow: – Kontakt, oznaczony Uniform Jeden, kierunek potrójne jajo na potrójne jajo. W żargonie Marynarki znaczyło to zero-zero-zero przerwa zero-zero-zero. Cel znajdował się dokładnie pomiędzy niszczycielem a środkiem Galaktyki. – Odległość dziesięć kills. Dokładnie dziesięć kills, co do dziesiątej części milimetra. Żadnego dryfu. Idealnie stacjonarny. Bóg jeden wie, skąd się wziął. Po prostu pojawił się. Może tak doskonale się maskował? Przerwał na chwilę, by posłuchać kogoś z pokoju wsparcia. – W porządku. Sklasyfikowany jako jednostka Vaaach, emisje zgodne z okrętem, który już spotkaliśmy. – Nośnik wideo, sir. Kanał siódmy – oznajmił Chin. – Zobaczmy. W chwilę później na kilku ekranach BCI pojawiła się znajoma postać misia koali, równie znajomo porykującego. Tym razem w rykach lwów walczących o mięso było coś, co Max był skłonny odczytywać jako życzliwość. Tłumaczenie pojawiło się po chwili. – Tu leśny dowódca Chrrrlgrf. Pozdrawiam cię, leśny kompanie Bagienny Lisie. Nie wątpię, że twój mały małpi mózg przepełniony jest pytaniami, dlaczego zostałeś poproszony, by stawić się w tym miejscu o tym czasie. – Pozdrawiam cię, leśny dowódco Chrrrlgrf. Faktycznie, nasunęło mi się takie pytanie. – Vaaach zostali poproszeni o ściągnięcie cię na to spotkanie i zagwarantowanie jego bezpiecznego przebiegu. To nie jest spotkanie ze mną, lecz z okrętem, który przybędzie tu za nieco ponad dwie minuty. To okręt Krag. Krag pojawią się i podejdą na odległość dziesięciu kilometrów od twojego i mojego okrętu. Następnie wyślą wiadomość do przekazania waszym przywódcom. Potwierdzicie otrzymanie tej wiadomości. Krag odlecą najkrótszą drogą do swojej przestrzeni. Wy odlecicie najkrótszą drogą do swojej. To będzie pokojowe spotkanie, pod rygorem śmierci. Jeśli wystrzelisz do Krag, zginiesz natychmiast. Jeśli Krag strzelą do ciebie, zostaną natychmiast zniszczeni. Czy to akceptowalne? – Tak jest. – Doskonale. Przygotuj się do przyjęcia wiadomości Krag. We wskazanym momencie okręt Krag pojawił się na sensorach grawitacyjnych, następnie zwolnił do podświetlnej i podszedł do punktu spotkania, zatrzymując się w wyznaczonym

miejscu, jednak nie z tak wielką precyzją jak Vaaach. Krag ustawili się z dokładnością do pół metra. – Fala nośna od Krag – zameldował Chin. – Sygnał uwagi. Sir, używają starego protokołu ludzie – Krag, wypracowanego w czasach, gdy utrzymywaliśmy kontakt. Mówią, żebyśmy przygotowali się do przyjęcia tekstu. Język standardowy, kodowanie: formatowany tekst B. Za trzydzieści sekund. – Potwierdź wiadomość – głos Maxa był cichy, równy i twardy. Miał złe przeczucia na temat tego, co przesyłali Krag. Jeszcze gorsze przeczucia miał odnośnie ewentualnej odpowiedzi. Chin przywołał stare protokoły komunikacyjne i wprowadził je ENkodera/DEKodera. – Odbieram transmisję. Mam czytelny tekst z ENDEK-a. Po około dwudziestu sekundach, ledwie łapiąc oddech, wystękał: – O ja pierdolę… – Panie Chin – zrugał go Max cicho. – Bez przekleństw dotyczących wiadomości. Po chwili, zaalarmowany przez swoje wewnętrzne czujniki hipokryzji, dodał: – To moja robota, proszę nie odbierać mi chleba. – Tak jest. Ale musi to pan zobaczyć – odparł skarcony Chin. Transmisja zakończyła się. Max przeczytał wiadomość. – O. Ja. Pierdolę. – Jak myślisz, co zrobią prezydent i Senat? – Doktor Sahin pociągnął duży łyk soku owocowego „potpourri”, zrobionego z mieszanki niezidentyfikowanych owoców, serwowanego zazwyczaj, gdy w kuchni chciano pozbyć się resztek owoców z pootwieranych już wcześniej puszek i zrobić miejsce w lodówkach. Max wszedł w nieco większą niż zwykle komitywę ze swoim cennym zapasem bourbona Kentucky i był bardziej gadatliwy. – Skąd mam, kurwa, wiedzieć? Nie wierzę tym śliskim, wygadanym skurczybykom jak psom. Nie, to nieprawda. Ufam prezydentowi Lee. Jest jednym z nas. Emerytowany dowódca krążownika. Spotkałem go nawet kiedyś. To było wtedy, gdy pierwszy raz stanąłem przed sądem wojennym. Był członkiem składu orzekającego. Głosował za uniewinnieniem. Jak wszyscy. – Za co byłeś sądzony? – Za niesubordynację. To było, gdy dowodziłem PC-4 i komodor Barber, zanim stał się sławnym admirałem Barberem, nakazał mi przerwać działania i wycofać się… Brzęczyk komunikatora przerwał Maxowi opowieść. – Skiper. – Tu Lee z rozpoznania. – W porządku, Lee Hwang-Sik, prawda? Filolog i specjalista lingwistyczny. Masz coś? – Prawdę mówiąc, tak, myślę, że mam. W jakiej formie to dostarczyć? – Osobiście. Proszę przyjść do mojej kabiny dziennej. Max opróżnił szklaneczkę, lecz nie napełnił jej ponownie. Wypił kilka łyków kawy, którą także mu dostarczono. Lee przybył w chwilę później i wymienił z dowódcą saluty. Salut podwładnego był poprawny, lecz nie wzorowy. Młody człowiek miał stratosferycznie wysokie wyniki, jeśli chodziło o wypełnianie obowiązków służbowych, ale zupełnie przeciętne, jeśli brać pod uwagę połysk butów, ostrość kantów na spodniach czy energiczność salutowania. Max lubił ludzi z błyszczącymi butami i w wyprasowanych spodniach, jednak przepadał za fachowcami w swoich dziedzinach. Lee był jednym z oficerów przydzielonych na okręt przez admirała Hornmeyera. – Co pan dla mnie ma, panie Lee? – Sir, dokonałem lingwistycznej i psychologicznej analizy wiadomości Krag i doszedłem do czegoś, co uważam za wysoce prawdopodobne wnioski. – Takie jak? – Sir, jak pan wie, standard i język Krag różnią się od siebie bardziej niż jakiekolwiek dwa ludzkie języki. Nie tylko sposób wokalizacji jest zupełnie odmienny, ale także sposób, w jaki opisują one rzeczywistość, różni się tak bardzo, że pewnych rzeczy po prostu nie da się przetłumaczyć. Standardowy na przykład posiada około ośmiu lub dziewięciu synonimów słowa „bieg”, opierających się głównie na tempie i kroku, takich jak trucht, kłus, galop, sprint, cwał i tak dalej. Krag mają ich ponad czterdzieści, odnoszących się do różnicy w prędkości, kroku,

przenoszenia ciężaru, chowania się za zasłonami na ziemi, wracania po własnych śladach, by zmylić prześladowcę, i tak dalej. Mają tuzin słów opisujących „posłuszeństwo” i ani jednego na „lojalność”. – I? W jaki sposób nam to może pomóc? Wiadomość nie jest w języku Krag, lecz w standardowym. – Tak, sir, i o to właśnie chodzi. Jest naprawdę w standardowym. Mam na myśli to, że jeżeli zostałaby napisana w języku Krag i przetłumaczona, byłyby ślady składni i sposobu opisywania świata używanego przez Krag. Co więcej, istnieją fundamentalne różnice w sposobie myślenia obu gatunków i różnice te przekładają się na to, jak te gatunki mówią i piszą. Na przykład my mamy zwyczaj prowadzić narrację chronologicznie, od początku do końca, podczas gdy Krag zaczną od wydarzeń, które wzbudziły najsilniejsze emocje, na przykład strach. My najczęściej zaczynamy sylogizm od głównej przesłanki, podczas gdy Krag zaczynają od konkluzji. Skiper, ta wiadomość została napisana w standardowym przez kogoś, kto tym językiem posługiwał się od kołyski. Nie tylko to, została ona napisana bardzo dobrze, przez kogoś, kto posiada talent do wyrażania się na piśmie. Ktokolwiek to stworzył, jest dobrym pisarzem. – Czyli Krag mają przynajmniej jednego człowieka, który dla nich pracuje. Zawsze zdarzali się kolaboranci lub ludzie, którzy biciem i torturami zostali przekonani do współpracy. To żadna nowość. – W tym może być więcej, niż pan się spodziewa, skiper. Możemy powiedzieć mnóstwo o osobie na podstawie sposobu jej pisania. Niektóre z cech, prawie zawsze dających się wywnioskować z wystarczająco długiej próbki tekstu napisanej przez daną osobę, to inteligencja, wykształcenie, zdolność myślenia abstrakcyjnego, to, czy osoba podejmuje decyzje logicznie, czy emocjonalnie, jak jest zorganizowana intelektualnie, jaki jest jej model postrzegania świata. Sposób pisania jest prawie tak indywidualny jak odcisk palca. Proszę pomyśleć. Wie pan zawsze, czy rozkaz napisał osobiście admirał Hornmeyer, czy ktoś z jego sztabu. Nawet jeśli wyrzucimy wszystkie „przeklęte”, nadal rozpoznamy jego sposób pisania. Komputer potrafi stworzyć profil autora dokumentu, a jeżeli ma wystarczający materiał porównawczy, to czasem także dopasować go do konkretnej osoby. – Zaczynam mieć wrażenie, że macie zgodność. – Tak. Zgodnie z tym, co mówi komputer, jest osiemdziesiąt dziewięć procent prawdopodobieństwa, że autorem wiadomości jest senator Wesley Exeter. – Senator Exeter! Chyba pan żartuje! Wesley Exeter dałby się raczej zagłodzić na śmierć, zbić na miazgę, niż poświęciłby Krag choćby jeden dzień. Zawsze nalegał, aby nakłady na Marynarkę były jak największe, a potem krytykował nas za niewystarczającą, jego zdaniem, agresywność podczas wojny. Co roku przyprowadzał swoich przyjaciół do Zgromadzenia, aby popierali wycofanie się Unii z Konwencji przeciw Rozwojowi i Użyciu Antymaterii jako Broni, tak byśmy mogli zrzucić to cholerstwo na Krag. Stracił matkę, żonę i cztery, tak, cztery córki w ataku gynophage. Jedna z nich była czteromiesięcznym niemowlakiem. Wszyscy wiedzą, że gdy Krag zajmowali Dommert III, był tam, by spotkać się ze swoim umierającym ojcem, jednak nikt nie słyszał, że został pojmany żywy. Profil musi się mylić. Powiedział pan: osiemdziesiąt dziewięć procent. To znaczy pozostaje jedenaście, że jest to ktoś inny. To musi być te jedenaście procent. – Kapitanie, wierzę, że pan Lee ma rację – powiedział cicho doktor. – Jesteśmy w stanie wojny z Krag od trzydziestu lat, ale nie spotkaliśmy nikogo, kto byłby w ich rękach dłużej niż kilka tygodni. Ani jednej osoby. Nie mamy pojęcia, co robią więźniom, poza pańskimi zeznaniami, które jeśli dobrze interpretuję to, co widział pan na „San Jacinto”, wyglądają na pierwsze etapy powolnego, lecz skutecznego prania mózgów i procesu konwersji. Wiem także, że gdybyśmy my przechwycili senatora Exetera i byli zupełnie pozbawieni skrupułów, moglibyśmy go zamienić w gorliwego wyznawcę dowolnej religii czy filozofii. Zajęłoby to sześć miesięcy, a może rok, ale byłoby skuteczne i nieodwracalne. Jeśli Krag posiadają takie techniki, a nie mamy powodu uważać, że nie, to nie powinno nas zaskakiwać, że pozyskali senatora Exetera, czy też kogokolwiek innego, kto wpadł w ich łapy, a na czyjej współpracy wystarczająco im zależało. Wyjaśnienie dla tych jedenastu procent najprawdopodobniej leży w samej metodzie. Lee, jakie prawdopodobieństwo zazwyczaj uzyskujecie za pomocą tej metody? – Czasem zdarzy się dziewięćdziesiąt sześć, dziewięćdziesiąt siedem procent, ale norma to

dziewięćdziesiąt dwa, dziewięćdziesiąt trzy. – Tak się spodziewałem. A pozostałe trzy, cztery procent są w tym wypadku skutkiem prania mózgu i technik konwersji. Gdy zmienia się komuś system wartości tak diametralnie, muszą powstać zauważalne, choć nie fundamentalne różnice w sposobie myślenia danej osoby, co przekłada się na jej język. Senator Exeter stał się inną osobą, tak więc jego sposób pisania zmienił się w pewnym stopniu. – Wydaje mi się, że to ma sens – powiedział Max, smutno kiwając głową. – Po prostu trudno jest mi sobie wyobrazić, co trzeba było zrobić takiemu człowiekowi, żeby zaczął pracować dla Krag. Wolę uważać go za martwego niż za psa na ich smyczy. – Jestem przekonany, że wielu ludzi pracuje dla nich w różnych dziedzinach, w sposób bardzo zorganizowany, i doskonale im służy. – Co sprawia, że tak sądzisz? – spytał nieco konfrontacyjnie Max. – Moją szczerą odrazę budzi myśl, że mogłoby istnieć biuro kolaborantów, w którym ludzie siedzieliby sobie, popijali kawkę, jedli ciasteczka i planowali eksterminację rasy ludzkiej. Sahin westchnął, jakby wyjaśnienie tej sprawy było dla niego bolesne, a może dlatego, że wolał nie wyjaśniać jej komuś, dla kogo bolesna była z całą pewnością. – Max, wiem, że są ludzie, którzy pracują dla nich, ponieważ wykazują oni zrozumienie naszych zachowań na poziomie niemożliwym do osiągnięcia dla obcych. Wiele razy ogrywali nas politycznie i dyplomatycznie w sposób, który ukazuje, że rozumieją ludzi zdecydowanie lepiej, niż mogłoby to wynikać z krótkich kontaktów, jakie mieliśmy wiek temu. Muszą mieć ludzkich doradców. I to nie byle jakich. Muszą to być ludzie inteligentni i dobrze poinformowani, posiadający szczegółową, rozległą wiedzę na temat tego, jak funkcjonuje nasze społeczeństwo, rządy, nasza ekonomia i inne aspekty cywilizacji. – Innymi słowy – podsumował Max – nie tylko mają ludzi, którzy dla nich pracują, ale mają utalentowanych ludzi i znaleźli sposób, by robili dla nich dobrą robotę. Nie podoba mi się ta konkluzja, ale obawiam się, że jest poparta dowodami. – Sir, ta wiadomość zdecydowanie może być takim dowodem – powiedział Lee. – Są pewnego rodzaju poszlaki, które wskazują, że coś pisane jest pod przymusem. Żadna z nich tu nie występuje. Co więcej, istnieją odniesienia wskazujące na to, że autor stara się wykonać robotę jak najlepiej i wkłada w nią serce. I te odniesienia są obecne w wiadomości. Tak naprawdę, to są dowody, że dokument pisany był entuzjastycznie przez kogoś, kto w pełni zgadzał się z jego treścią. – Czy w tym tekście jest coś jeszcze, o czym powinienem wiedzieć? – Wydaje mi się, że poza faktem, że nasze siły zbrojne i politycy są ewidentnie prowadzeni na sznurku, nie, sir. – Lee, prezydent jest jakimś pana krewnym, tak? Co według pana ma zamiar zrobić? – Przepraszam, że zawiodę pana oczekiwania, sir – powiedział Lee z uśmiechem zawstydzenia – ale to tylko plotka oparta na tym, że obaj nosimy dość popularne w Korei nazwisko i oczywiście pochodzimy z tego samego kraju. – Ale, jak pan powiedział, pochodzicie z tego samego kraju. Ja nie pochodzę nawet z tej samej planety. – Max spojrzał na młodego człowieka z prawdziwym zainteresowaniem. – Potrafi go pan lepiej zrozumieć niż ja. Ponadto, z tego, co słyszałem, jest pan swego rodzaju ekspertem w polityce Unii i potrafi pan czytać między wierszami w wypowiedziach polityków i wyciągać na tej podstawie prawidłowe wnioski. – To takie moje hobby, sir. Studiowanie uczy wychwytywać niuanse językowe, a polityka to taki językowy taniec. Przysłuchiwałem się mowom prezydenta Lee dość uważnie i odnoszę wrażenie, że to w dużej mierze brawura, pokrywająca podstawowy brak odwagi i pomysłów. Jako kapitan okrętu wojennego mógł być silny i decyzyjny, ale przewodzenie całej Unii przerasta go. Nie ma zaufania do swoich własnych ocen, które pozwoliłyby mu podejmować jasne, przejrzyste decyzje dotyczące miliardów ludzi. Myślę, że jest słaby, i obawiam się, że może ulec. To tylko moje zdanie, sir, i modlę się, abym się mylił. – Ja także się o to modlę, młody. Dziękuję bardzo. Doskonała robota. To byłoby wszystko na razie. Lee zasalutował i wyszedł. Nie minęły trzy minuty, a brzęczyk odezwał się ponownie.

– Skiper. – Skiper, tu Chin. Dostaliśmy potwierdzenie z „Lee Janot”, okrętu łączności Task Force, że otrzymali od nas wiadomość Krag. Admirał przekazał także: „Bez pośpiechu, Robichaux. Leć na spotkanie z »Churchillem« ze standardową prędkością podróżną”. – Dziękuję, panie Chin. Proszę przekazać manewrom, aby zredukowali prędkość do tysiąca pięciuset siedemdziesięciu pięciu c i obrali kurs na punkt spotkania z „Churchillem”. – Aye, sir. Chin, koniec przekazu. Kilka sekund później dało się odczuć wibracje napędów, układów chłodzenia reaktorów i innych systemów okrętu, towarzyszące przejściu z prędkości alarmowej na marszową. Okręt spieszył się początkowo, by dotrzeć do przestrzeni Unii i nawiązać łączność z przekaźnikiem, ale obecnie nie było już takiej potrzeby. – A co do „Churchilla”, nie jestem pewien, czemu wszyscy mówią o nim z takim entuzjazmem. Widziałem go na wyświetlaczu i nie zrobił na mnie większego wrażenia niż inne pancerniki, które już oglądałem, jak „Michigan” czy „Wessex”. Max mało nie zakrztusił się kawą. – Chyba nie mówisz poważnie? – Całkowicie poważnie – odparł Sahin. – Patrzyłem, jak admirał robił przelot, zanim odleciał do Task Force, i mówię ci, że „Churchill” nie wyglądał na ani odrobinę większy niż „Michigan”, którego widziałem kilka lat temu. Moim zdaniem, są dość podobne. Muszę przyznać, że jestem trochę rozczarowany. – Pewien jestem, że admirał byłby zrozpaczony, gdyby dowiedział się, że największy i najpotężniejszy okręt, jaki kiedykolwiek zbudowali ludzie, jest dla ciebie rozczarowaniem. Powiem mu, by następnym razem zabrał ze sobą reżysera tridvid i by nakręcili parę scen, które robiłyby większe wrażenie i bardziej zapadały w pamięć. Może kilka ujęć kadłuba ogromnego okrętu włączającego kolejno swoje światła obrysowe i wolno odchodzącego od doku. Następnie z towarzyszeniem fanfar i waltorni, wielu, wielu waltorni, okręt przelatuje nad kamerą, wydając charakterystyczny odgłos, rozumiesz, w bezgłośnej próżni, uruchamia napęd kompresyjny i znika w oślepiającym błysku. Może wtedy zrobi na tobie wrażenie. – Robisz sobie ze mnie jaja. – Oczywiście. Chodzi o to, Bram, że nie miałeś żadnej skali porównawczej. Wygląda jak „Michigan”, ponieważ mają podobną konstrukcję. Z tego, co mogę powiedzieć, to „Churchill” jest powiększoną wersją „Michigan”. Waży jednak dziesięć razy więcej. Dziesięć razy. Jego pomocnicze armaty są dwa razy potężniejsze niż główne armaty „Michigan”, a główne dwanaście razy. Ten okręt jest tak ogromny, że jego pokład lądowniczy dla skrzydła myśliwskiego mógłby pomieścić lotniskowiec eskortowy. Na napędzie kompresyjnym jest prawie tak szybki jak my, tak więc może spokojnie lecieć w towarzystwie krążowników, fregat i niszczycieli prosto do systemu opanowanego przez Krag bez skakania z systemu do systemu pod lufami ogromnych dział, zamontowanych w stacjonarnych stacjach bojowych przy punktach skoku. Taka siła jest w stanie zająć jakiś system Krag bez ostrzeżenia, zajść z flanki, wybić dziurę w systemie obronnym… cokolwiek. Wyobrażasz sobie taką broń w rękach agresywnego, kreatywnego i nieprzewidywalnego geniusza taktycznego, jakim jest admirał Hornmeyer? Nie chciałbym być dowódcą Krag, który miałby z tym do czynienia. – Nie wziąłem pod uwagę skali. Przypuszczam, że to tak, jakby oglądać mikroorganizm przez mikroskop, nie znając powiększenia – nie dałoby się wtedy określić faktycznych rozmiarów. Nie miałem pojęcia, ile razy większy i potężniejszy jest ten nowy okręt od starych. – Bram, to dosłownie kwestia powiększenia. – Być może to wystarczy, by przekonać tych, którzy podejmują wielkie decyzje, do tego, co powinni zrobić. Przynajmniej wiadomość od China jest pewną ulgą – powiedział Sahin. – Nie musimy już tak gnać do przekaźnika, aby powiadomić ludzkość o tym, co się dzieje. – O tak, to wielka ulga. Spadła ze mnie ogromna odpowiedzialność. Tak czy inaczej, za trzy dni dotrzemy do Task Force. Dziesięć dni później będziemy musieli wyruszyć ponownie, aby dostarczyć odpowiedź. Wtedy ją poznamy. Na dobre lub złe. – Jak myślisz, jak to się skończy? – Naprawdę nie mam pojęcia, ale obawiam się bardzo, że prezydent Lee się zgodzi. A ty?

Wydajesz się lepiej rozumieć te rzeczy. – Też nie wiem. Mogę lepiej rozumieć proces formalny, ale to nie znaczy, że jestem w stanie przewidzieć wynik trafniej niż ty czy ktokolwiek inny. Dobrze chociaż, że to nie tylko prezydent decyduje. W tak ważnej sprawie decyzja musi być podjęta przez Senat na sesji nadzwyczajnej. Prezydent jest ex officio członkiem Senatu i de facto liderem Partii Socjaldemokratycznej, i będzie miał ogromny wpływ na uchwały. Może nawet decydujący. Ale to jednak decyzja Senatu. Jak wiesz, Senat nie jest oparty na liniach partyjnych, z wyjątkiem Popularnych Członków. Członkowie reprezentujący inne Stany głosują, reprezentując interesy swoich Stanów: Przemysłowców, Handlowców, Górnictwa, Rolnictwa, Nauki, Mediów, Komunikacji i innych, lub robią to, co uważają za najlepszy interes dla całej Unii. Jak odbierze to Senat, trudno przewidzieć. Podobnie jak ty, obawiam się bardzo, że się zgodzą. W ich ostatnich decyzjach widać było mnóstwo wahania i braku odwagi. Mogę się tylko modlić, abym się mylił. Ale co, jeśli mam rację? – Tak między nami, mam wrażenie, że ten okręt zignoruje rozkaz poddania się. Zatrzymałem połowę mojego udziału w złocie z frachtowca przechwyconego w styczniu na pokładzie. Użyjemy go, by kupić zaopatrzenie, i zbuntujemy się. Założę się, że będą inni. Jak kapitan Kim. Do cholery, jesteś sobie w stanie wyobrazić Hornmeyera oddającego swoje okręty Krag? Nie w tym życiu. Znajdziemy sposób, aby dalej walczyć. – Modlę się, aby do tego nie doszło. – Amin, bracie. – A teraz muszę cię opuścić. Mam kilku pacjentów, o których muszę zadbać. Dobranoc, Max. – Dobranoc, Bram. Doktor wyszedł. Max ponownie sięgnął po bourbona. Jak mały chłopiec drapiący strup, mimo że matka wiele razy powtarzała mu, by zostawił go w spokoju, otworzył wiadomość od Krag, która była powodem niepokoju. Dał ją na mały wyświetlacz, a nie na ścianę. W jakiś sposób uważał, że im większe będą słowa, tym większą będą miały moc. Od Hegemona i Wysokiego Konsulatu Suwerennych Wicekrólów Stworzenia, znanych wam jako Krag, do Prezydenta, Senatu i Zgromadzenia Unii Ziemskiej i Światów Terrańskich, przesyłamy pozdrowienie i następującą wiadomość. Rozpoczynając obecną Świętą Wojnę przeciw wam, działaliśmy w głębokim przekonaniu, popartym wiarygodnymi informacjami, że jesteście przeklętymi bluźniercami, a wasze stworzenie i genom są demonicznym dziełem Pana Ciemności, sprowadzonym do Wszechświata, aby rzucić wyzwanie Wicekrólestwu Stworzenia utworzonemu przez Boga Stworzyciela dla nas. Mamy obecnie powody sądzić, że nasza interpretacja wydarzeń i zamiarów boskich mogła być błędna. Wasza zdolność oporu podczas pierwszych ataków i następnych operacji ofensywnych była większa, niż przypuszczaliśmy. Zdolność do zaskakiwania nas serią nowych strategii, taktyk, nową bronią i technologią przywiodła nas do konkluzji, że Bóg Stworzyciel nie uważa, iż mamy być narzędziem waszej destrukcji w tym momencie historii. Ponownie przejrzeliśmy dowody, na podstawie których podjęliśmy pierwotną decyzję, i doszliśmy do wniosku, że nie jesteście demonicznymi stworami Pana Ciemności, nieuleczalnie złymi. Jak wszystko, co żyje, a w szczególności istoty posiadające to samo dziedzictwo genetyczne, jesteście raczej dziećmi Boga Stworzyciela, tak jak my. Z tego powodu uważamy obecnie, że dążenie do bezwarunkowej eliminacji was ze Wszechświata byłoby świętokradztwem, jako że Bóg Stworzyciel nie pragnie niepotrzebnej śmierci żadnej z istot, które powołał do życia. Wierzymy jednak, że jesteście niebezpieczni i bluźnierczo wprowadzeni w błąd. Nie czcicie Boga Stworzyciela. Nie uznajecie nadrzędnej roli istot lepszych, które On stworzył, aby nad wami panowały. Odmawiacie przyznania, że Jego planem było oddanie was pod nasze panowanie. Wciąż wierzycie w to, że wasze i nasze formy życia powstały na waszej planecie, że nasz świat zapełniony został formami życia, które ewoluowały na waszym świecie, oraz że my nie jesteśmy rasą wybraną przez Boga Stworzyciela, a jedynie zwierzętami, które wyewoluowały z przemiłych stworzonek żyjących w waszych domach. Przeto, zamiast was wyeliminować, uznaliśmy, że Bóg Stworzyciel życzy sobie, abyśmy was najpierw upokorzyli, następnie rządzili wami jako sprawiedliwi i mądrzy władcy, by w końcu odwieść was od waszych wierzeń i sprowadzić na ścieżkę gloryfikacji Boga Stworzyciela, twórcy całego Wszechświata i wszystkich form życia.

Możecie być przekonani, że szczęście wam sprzyja. Ostatnie wydarzenia rzeczywiście sprawiają wrażenie, że tak mogłoby być. Nie dajcie się jednak zwieść iluzji. Wiemy o waszym ostatnim zakupie od Sarthan, który wiele znaczy przy produkcji okrętów. Choć Sarthan odmówili nam przysługi na podobną skalę, bez względu na koszty, prosta wiedza o tym, czym dysponujecie, pozwoli nam wyeliminować większość zysków strategicznych, które spodziewacie się osiągnąć, dysponując nową technologią. Gdy pojawią się wasze większe okręty, będziemy gotowi i dysponować będziemy przeciwśrodkami odpowiednimi, by je zniszczyć. Mamy nowe rodzaje broni, które nie zostały jeszcze użyte przeciw wam. Będą one wyjątkowo skuteczne przeciw waszym nowym okrętom. Co więcej, przypominany wam o naszej przewadze populacyjnej, większym tempie przyrostu naturalnego, większej ilości światów, środków zaopatrzenia i lepszych zdolnościach produkcyjnych. Ostatnie wydarzenia uczyniły tę przewagę jeszcze wyraźniejszą. Przy waszej niewiedzy nasza cywilizacja prowadziła równolegle wojnę z inną rasą zwaną Thark. Wojna ta trwała niemal od tego samego momentu, co wojna z wami, i angażowała niemal jedną trzecią naszych sił i produkcji przemysłu wojskowego. Właśnie podbiliśmy Thark, co pozwoli nam zwrócić wszystkie siły przeciw wam, a także wykorzystać w wojnie z wami wszystkie źródła i moce produkcyjne poprzednio kontrolowane przez Thark. Jeśli wojna będzie się przedłużać, nasze zwycięstwo jest nieuniknione. Zostaniecie pokonani. Gdy was pokonamy, wyeliminujemy was. W świetle powyższego proponujemy Unii poddanie się na następujących warunkach: 1. Całkowite rozbrojenie sił ludzkich. Wszystkie okręty Unii, bazy i instalacje wojskowe zostaną przekazane nam. Dostarczymy wasze załogi i inny personel do centrów reedukacji, a gdy uznamy, że nie stwarzają zagrożenia dla naszego panowania, odeślemy ich na macierzyste planety. Personel wojskowy, który nie przejdzie pozytywnej reedukacji, zostanie dożywotnio odizolowany od innych. Żaden człowiek nie będzie posiadał broni palnej ani innej o wojskowym przeznaczeniu, pod żadnym pozorem. Funkcje porządkowe pełnione będą przez uzbrojone formacje militarne Krag i nieuzbrojoną policję ludzką. Ludzka policja i formacje paramilitarne mogą zostać wyposażone w broń w dalekiej przyszłości, kiedy wasi potomkowie będą już naszymi pewnymi i sprawdzonymi poddanymi. 2. Całkowita likwidacja całego ludzkiego aparatu władzy powyżej poziomu hrabstwa. Rząd i administracja będą w mądrych rękach namiestników Krag, wyznaczonych przez Hegemonię. Ich władza będzie absolutna. 3. Czysto ludzkie pojęcie „praw obywatelskich” nie będzie miało sensu istnienia w nowym porządku. Miejsce ludzi we Wszechświecie to być poddanymi. Poddani nie mają innych praw niż te, których udzielą im władcy. Nasze panowanie będzie sprawiedliwe i ludzkie, ale tylko dlatego, że chcemy panować w ten sposób, a nie z powodu tego, że część ludzi próbować będzie narzucać władcom sposób, w jaki mają panować. 4. Zakaz wszelkich fałszywych praktyk religijnych. Całe duchowieństwo zostanie zatrzymane i poddane reedukacji. Wszyscy inni ludzie zostaną nauczeni zasad wielbienia Boga Stworzyciela. Ci, którzy odmówią, zostaną straceni. Ich śmierć będzie humanitarna, ale nieunikniona i natychmiastowa. W świecie Stwórcy nie ma miejsca dla Jego dzieci, które są bluźniercami. Rozumiemy, że warunki te mogą się wam wydawać ciężkie. Jest tak dlatego, że Bóg Stworzyciel uznał, że powinniście zostać poniżeni i zreformowani. Wymaga to, aby nasze rządy na początku sprawowane były żelazną ręką. Gdy wasza rasa zostanie poniżona, a wasi ludzie zreformowani, i gdy dorośniecie do przyjęcia prawdziwej wiary, zrozumiecie, że potrafimy być łagodnymi i delikatnymi władcami, którzy pozwolą wam zatrzymać większość waszej autonomii. Kolejne pokolenia będą szczęśliwymi poddanymi Hegemonii Krag. A co najważniejsze, będziecie mieli następców. Wasza rasa przetrwa. Miliardy z was nadal będą żyć, ciesząc się długim, zdrowym, produktywnym życiem – pracując, mając rodziny, w sposób prawie niedostrzegalnie różniący się od tego, jak żyją obecnie. Jeśli nie zaakceptujecie tych warunków, dojdziemy do wniosku, że nie akceptujecie uniżenia i reform. W takim wypadku wasze bluźnierstwo nie będzie mogło pozostać bez kary. Będziemy kontynuować wojnę przeciw wam do momentu, gdy wasz gatunek całkowicie zniknie ze Wszechświata. Ponieważ jest to wynik, którego z całego serca pragniemy uniknąć, szczerze modlimy się o to, byście przyjęli nasze zwierzchnictwo i zasady religijne.

Przekażcie waszą akceptację lub odrzucenie tych warunków, wysyłając ten sam okręt w to samo miejsce 2 maja 2315 roku o godzinie 12.00 waszego czasu. Jeśli wspomniany okręt nie będzie obecny, uznamy, że chcecie, aby wojna była kontynuowana. Nikt z was nie przeżyje. Każdy z waszych światów zostanie wysterylizowany do ostatniej bakterii. Pytanie, które stawiamy przed Unią, brzmi: Czy chcecie uratować wasz gatunek, zachować życie własne, waszych dzieci i następnych pokoleń, poddając się i uznając panowanie Krag? Nawet w ogniu bitwy, w obliczu przeważających sił wroga, Max, jako dorosły, nigdy naprawdę się nie bał. Bał się teraz.

ROZDZIAŁ 16

Godzina 11.50 Z, 2 maja 2315 Max doświadczył już wcześniej napięcia w BCI: na okrętach przed wielkimi bitwami floty, gdy admirałowie rzucali kostkami, na których zamiast oczek były trzy lub cztery lotniskowcowe grupy bojowe, a w puli był sektor lub dwa. Raz nawet był świadkiem, jak admirał Middleton rzucił na szalę całą Task Force. Jednak nic nie dało się porównać z tym, co czuł obecnie. „Cumberland” znajdował się w punkcie spotkania. Dziesięć minut przed czasem. Odpowiedź Unii na żądanie poddania się wystosowane przez Krag dyskutowano na zamkniętej sesji Senatu, która trwała dziewiętnaście godzin. Prezydent uczestniczył w całej debacie i skorzystał z przywileju osobistego przedstawienia sprawy, co czynił niezwykle rzadko. Decyzja Senatu była jednogłośna, a tekst wiadomości przekazującej tę decyzję Krag został przedstawiony przez Pierwszego Senatora (tak Senat nazywał swojego marszałka) Alexandra Conwaya, niskiego, łysiejącego, skrupulatnego człowieka, znanego bardziej ze swoich zdolności legislacyjnych niż szczególnej mądrości lub siły charakteru. Doradcą Lee i Conwaya była minister spraw zagranicznych Unii Judith Bernard, emerytowana admirał, która walczyła przeciw Krag w pierwszych latach wojny, zanim zabicie miliardów kobiet przez broń biologiczną Krag skłoniło Admiralicję do wycofania ich ze służby frontowej. Bernard znana była jako Uśmiechnięta Egzekutorka ze względu na zwyczaj noszenia na twarzy kpiącego uśmieszku podczas cięcia przeciwników na drobne kawałki za pomocą broni siecznej, którą władała po mistrzowsku. Posiadała wystarczająco dużo twardości, by nadrobić braki dwóch mężczyzn, a jeszcze i tak sporo zostawało dla reszty Senatu. Niestety, to nie ona podejmowała decyzję. W bezprecedensowym wysiłku zapewnienia bezpieczeństwa Senatowi obrady prowadzone były w Centrum Konferencyjnym Pete’a Conrada na Księżycu. Nikt nie wiedział, jak zakończyło się głosowanie. Był to najpilniej strzeżony sekret w historii Unii. Tylko prezydent Lee, Senat i minister Bernard znali wynik, ale byli oni odizolowani w bazie księżycowej pod strażą marines, a wszystkie środki łączności na całym Księżycu zostały wyłączone. Zachodziły obawy, że ujawnienie decyzji, zanim stanie się faktem dokonanym po transmisji do Krag, wywołać może demonstracje, zamieszki, a nawet odłączenie się części światów od Unii. Ten krok sprawił, że Max prawie całkowicie stracił nadzieję. Odpowiedź dla Krag zakodowana została za pomocą szyfru z zamkiem czasowym, dane deszyfrujące były z kolei zakodowane w Icepack, najwyższym stopniu kodowania Unii, i umieszczone na chipie pamięci, który znajdował się na pokładzie „Cumberlanda”. Ten chip umieszczono w konsoli kapitana, która została zaprogramowana tak, by przeczytać dane i wysłać wiadomość, gdy Max wciśnie słynny już klawisz wezwać stewarda – kawa. Robichaux czuł się fizycznie chory. Nastrój w BCI był nie tylko napięty, ale i ponury. Większość ludzi podchwyciła pesymizm dowódcy i uważała, że Senat zdecydował się ocalić rasę ludzką, skazując ją na wieczne niewolnictwo pod batem Krag. Rezultat głosowania miał zostać ogłoszony w przemówieniu prezydenta, które zaplanowano natychmiast po przekazaniu przez „Cumberlanda” wiadomości. Na pokładzie niszczyciela wszystkie ekrany skonfigurowano tak, by zobaczyć odpowiedź, gdy tylko zostanie wysłana, aby nie trzymać ludzi w niepewności ani sekundę dłużej niż trzeba. Dwustu piętnastu mężczyzn miało poznać decyzję w jednym momencie. O godzinie jedenastej pięćdziesiąt pięć jednostka Vaaach po prostu pojawiła się dokładnie w odległości dziesięciu kilometrów, tak jak poprzednim razem. Po normalnej procedurze na wyświetlaczach zagościła twarz leśnego dowódcy. Zachowywał się niezwykle powściągliwie, jakby był przygaszony. Ogłuszające zazwyczaj ryki były dziś ciche i wyważone.

– Leśny kompanie Bagienny Lisie, pozdrawiam cię. – Pozdrawiam cię, leśny dowódco Chrrrlgrf. – To bardzo ważny dzień w historii twojego gatunku. Choć jestem tu tylko po to, by umożliwić spotkanie ludzi i Krag, żeby mogli bezpiecznie wymienić wiadomości, chciałbym, abyś wiedział, że nie cieszy mnie myśl o tym, iż wasza banda rozwrzeszczanych naczelnych może odejść w ciszę zapomnienia, ani także myśl, że może zostać w kajdanach zapędzona do niewolniczych klatek. Wstał, wyciągnął wzdłuż tułowia ramiona – sięgały poniżej kolan, potwierdzając nadrzewne pochodzenie tej rasy. Wysunął pazury i skłonił głowę na około pięć sekund. Salut? Modlitwa? Ten gest nie został opisany przez wywiad. Potem spojrzał w kamerę. Maxowi wydawało się, że Vaaach patrzy mu prosto w oczy. W jego wzroku widoczne były prawdziwe emocje i obcy blask. Max nie mógł go zrozumieć, ale był on obecny i bez wątpienia potężny. – Vaaach życzą wam jak najlepiej. – Dziękuję za to, leśny dowódco. Nie wiem, jaka będzie odpowiedź moich pobratymców. Poznamy ją razem. – Czekam na to z dużym zainteresowaniem. Dziś ukaże się nam prawdziwa natura twojego ludu: myśliwi czy ofiary. Okręt Krag pojawił się o godzinie jedenastej pięćdziesiąt dziewięć. Dokładnie o dwunastej Chin grobowym głosem oznajmił: – Sir, Krag wysłali: „Gotowi do przyjęcia transmisji”. Samo południe. Wskazówki staromodnego, dwunastogodzinnego zegara na ścianie stanęły pionowo, ponieważ w tym momencie na odległej o ponad tysiąc lat świetlnych Ziemi Słońce było w najwyższym punkcie na niebie nad południkiem Greenwich w Anglii. Ile konfrontacji, spotkań, ultimatów, momentów zwrotnych w historii ludzkości wyznaczonych zostało o tej godzinie? Czy którykolwiek z nich, czy wszystkie razem wzięte mogły mieć znaczenie równe temu, co miało wydarzyć się w południe 2 maja 2315 roku? Nie. Prawdopodobnie nie. Max zmusił się do położenia dłoni na przycisku, który miał spowodować, że jego konsola odczyta, rozszyfruje chip, a następnie samą odpowiedź i wyśle ją do Krag. Jego dłoń leżała na przycisku, ale nie wykonała żadnego ruchu. Max ledwie znosił myśl, że to on jest człowiekiem mającym przesłać wiadomość, która jego zdaniem skaże ludzi na niewolę Krag. Nie mógł zmusić się, by na to patrzeć. W trudnym do wytrzymania momencie, wstrzymując oddech, Max zamknął oczy i zmusił dłoń, by wywarła wymagany nacisk. Obwód został zamknięty z cichym kliknięciem, które w umyśle Maxa zabrzmiało jak wystrzał. Już po wszystkim. Max poczuł chłód płynący w jego żyłach, tak jakby ktoś podłączył do nich kroplówki z ciekłym helem. Wiedział, że ludzie wokół niego czytają odpowiedź. Mając cały czas zamknięte oczy, nasłuchiwał w oczekiwaniu zmian w ich oddechach, czegokolwiek, co pozwoliłoby mu poznać treść dokumentu bez konieczności czytania. Nic. BCI było jak zawsze stoicko spokojne. Okręty wojenne to – w dużym uproszczeniu – hermetycznie zamknięte metalowe tuby, zawierające sprzęt, powietrze, zapasy i ludzi. Kadłub, grodzie i pokłady sporządzano z tak grubego i sztywnego materiału, że niewzmocnione elektronicznie głosy z jednego pomieszczenia nie dały się zazwyczaj słyszeć nawet w sąsiednim, przylegającym. Ale jeśli hałas wytwarzany jest w odpowiedni sposób, cały okręt zamienia się ogromne pudło rezonansowe. Max jeszcze nigdy w życiu nie doświadczył tego zjawiska. Aż do tego momentu. W pierwszej chwili ledwie to słyszał, niczym pierwszą zapowiedź gromu odległej burzy. Na początku niezidentyfikowane dźwięki zamieniły się w serię uderzeń, które stawały się coraz głośniejsze i potężniejsze, aż w końcu cały okręt zaczął drżeć. Tylko jedna rzecz mogła wywołać taki efekt: każdy członek załogi tupiący w pokład i uderzający rytmicznie pięścią w gródź. Max słyszał już także głosy towarzyszące wibracji. Ludzie rytmicznie krzyczeli jedno słowo. Dwie sylaby. Nie potrafił ich rozpoznać. Serce kapitana biło tak mocno, że czuł nie tylko każdy ruch wewnątrz klatki piersiowej, ale i wzrost ciśnienia krwi w głowie. Otworzył oczy, zbierając się na odwagę, by przeczytać senacką odpowiedź. Pięknie i dystyngowanie napisane zdania, które w istocie zapewne nie były niczym

innym, jak próbą ukrycia prawdziwego znaczenia odpowiedzi na straszliwe pytanie Krag: Czy chcecie uratować wasz gatunek, zachować życie własne, waszych dzieci i następnych pokoleń, poddając się i uznając panowanie Krag? Odpowiedzią Unii i gatunku ludzkiego na pytanie wroga, widoczną na setkach wyświetlaczy na całym okręcie, było jedno słowo. To samo słowo, które krzyczeli ludzie wokół z siłą, wprawiającą okręt w wibracje, to samo słowo, które na dobre lub złe determinowało ludzkie przeznaczenie: NIGDY! Unia miała walczyć. Ludzkość będzie żyć wolna. Lub zginie.

Dalsze losy kapitana Maxa Robichaux, doktora Ibrahima Sahina i USS „Cumberland” można będzie poznać w trzecim i ostatnim tomie serii Man of War pod tytułem „Bracia w chwale”. Autor planuje kolejne przygody tych bohaterów, które znajdą się w trylogii Flames of War.

SŁOWNIK I PRZEWODNIK PO SKRÓTACH

Alfabet fonetyczny Sił Zbrojnych Unii: A – Alfa B – Bravo C – Charlie D – Delta E – Echo F – Foxtrot G – Golf H – Hotel I – India J – Juliett K – Kilo L – Lima M – Mike N – November O – Oscar P – Papa Q – Quebeck R – Romeo S – Sierra T – Tango U – Uniform V – Victor W – Whiskey X – X-ray Y – Yankee Z – Zulu Oficerskie stopnie Marynarki Kosmicznej Unii i ich odpowiedniki w Wojskach Lądowych: Wielki Admirał (pięć gwiazdek) – Marszałek Admirał Floty (cztery gwiazdki) – Generał Wiceadmirał (trzy gwiazdki) – Generał Broni Kontradmirał (dwie gwiazdki) – Generał Dywizji Komodor (jedna gwiazdka) – Generał Brygady (brygadier) Kapitan Marynarki – Pułkownik Komandor – Podpułkownik Komandor Porucznik – Major Porucznik Marynarki – Kapitan Młodszy Porucznik – Porucznik Podporucznik – Podporucznik Allah aşkina (turecki) – na miłość boską. Alphacen – Alfa Centauri, widziana z Ziemi jako najjaśniejszy zbiór gwiazd w gwiazdozbiorze Centaura, zawiera gwiazdy położone najbliżej Ziemi, nie licząc Słońca. Dane gwiazdy: tworzą ją Alfa Centauri A i Alfa Centauri B oraz krążący wokół nich czerwony karzeł Proxima Centauri. Artykuł 15, paragraf 5 Regulaminu Marynarki – przepis dający dowódcy okrętu bojowego prawo do niewykonania polecenia przełożonego, gdy nieprzewidziane okoliczności uniemożliwiają wykonanie rozkazu. W takim wypadku oficer odmawiający wykonania polecenia zobowiązany jest przedstawić w najkrótszym możliwym terminie pełne wyjaśnienie

i usprawiedliwienie swojego działania przełożonemu, który wydał polecenie. Oficer odmawiający wykonania rozkazu czyni to na własną odpowiedzialność i nie zachodzi zasada „działania w dobrej wierze”, jeśli okaże się, że jego interpretacja wyższej konieczności była błędna. Armata impulsowa – broń montowana na okrętach, strzelająca impulsem plazmy pobranej z głównego reaktora okrętu i rozpędzonej przez pole magnetyczne do prędkości pomiędzy 0,85 a 0,95 c. Plazma utrzymywana jest w postaci spójnego promienia przez pole magnetyczne dzięki kompaktowemu emiterowi, chłodzonemu ciekłym helem, osadzonemu tuż przy wylocie lufy. Gdy emiter kończy generować pole, strumień traci spójność i rozpada się wybuchowo z siłą małej eksplozji atomowej. Asystent pokładowy – chłopiec w wieku od ośmiu do siedemnastu lat, przyjęty na pokład okrętu do wykonywania pewnych ograniczonych prac, lecz przede wszystkim w celu odbycia treningu, zanim zostanie podoficerem lub oficerem. Asystenci często nazywani są asami. BCI – bojowe centrum informacyjne. Bravo – kolokwialna nazwa Epsilon Indii III. c – prędkość światła w próżni, nazywana zwykle „prędkością światła”. Wynosi ona 299 792 458 m/s lub 186 282 mil/s. C’est pas rien (francuski Cajun) – „to nic, nie myśl o tym”. Odpowiednik de rien w paryskim francuskim. Ça c’est bon (francuski Cajun) – „dobrze”. Odpowiednik c’est bon w paryskim francuskim. Cajun – osoba pochodząca od francuskojęzycznych, rzymskokatolickich mieszkańców Nowej Szkocji (nazywanej Acadia), wygnanych przez Brytyjczyków pod koniec wojny przeciw Francuzom i Indianom ze względu na wątpliwości dotyczące ich lojalności w stosunku do Korony Brytyjskiej. Osiedlili się oni na tak zwanym „Terytorium Francuskim” w Luizjanie. Większość Cajunów mówi własną odmianą języka francuskiego i zachowuje zwyczaje przodków. DC – Damage Control; kontrola uszkodzeń. Dziura kompresyjna – niebezpieczne zjawisko, spowodowane przez napęd kompresyjny przy źle dobranej prędkości. Pojawia się najczęściej przy prędkościach poniżej 80 c. Dziura kompresyjna powstaje, gdy duże wahania wypaczeń, spowodowane źle wyregulowanym napędem kompresyjnym, wzmacniają wahania sił w normalnej czasoprzestrzeni otaczającej okręt. Ponieważ mały bąbel wokół okrętu musi egzystować w precyzyjnej, dynamicznej równowadze z dużym, gwałtowne zmiany, „dziury”, mogą spowodować przerwanie bąbla i zniszczenie okrętu. EM – elektromagnetyczny. Skrót oznaczający promieniowanie elektromagnetyczne w znaczeniu światła widzialnego, fal radiowych, ultrafioletu, podczerwieni i podobnych form energii, tworzących spektrum elektromagnetyczne. EMCON – kontrola emisji. Środek obronny i maskujący – okręt wojenny zachowuje nie tylko powszechnie znaną „ciszę radiową”, ale także nie używa aktywnych urządzeń nawigacyjnych, sensorów i innych źródeł promieniowania, które mogłyby zdradzić jego położenie. Epsilon Indii III – druga planeta skolonizowana przez człowieka poza Układem Słonecznym, znana także jako Bravo. Duże centrum przemysłowe i kulturalne. FabriFax – nazwa własna komputerowego urządzenia przemysłowego, używającego zaawansowanych technologii robotycznych i numerycznych do wytwarzania części zapasowych na podstawie zestawu cyfrowych specyfikacji. Daleki spadkobierca drukarek trójwymiarowych z dwudziestego pierwszego wieku. FEBA – granica obszaru bitwy. W przestrzeni trójwymiarowej płaszczyzna oddzielająca obszar kontrolowany przez siły własne od bedącego pod kontrolą wroga. Fils de putain (francuski Cajun) – „syn/synowie dziwki”. Obraźliwe określenie będące odpowiednikiem wyrażeń: „bękart”, „sukinsyn”, „skurwysyn”. Finum nuntiante (łacina Romanovan) – „koniec przekazu”, „komunikacja skończona”. FTL – skrót od angielskiego Faster Than Light. Prędkość nadświetlna. FUBAR – skrót od angielskiego Fucked Up Beyond Any Recognition – „spieprzone nie do poznania”. Używany jako akronim. Genau (niemiecki) – „właśnie tak”. Zwrot używany często jako potwierdzenie. Gynophage – skrajnie zaraźliwa choroba wirusowa użyta przez Krag przeciw Unii w 2295

roku. Wirus atakuje wszystkich ludzi, jednak sekwencja genów charakterystyczna dla chromosomu Y zapobiega wystąpieniu objawów u ogromnej większości mężczyzn, pozostawiając ich zarażonymi, ale bezobjawowo. Uważa się, że bez interwencji choroba doprowadziłaby do śmierci wszystkich kobiet w Galaktyce. Rozprzestrzeniona została przez tysiące niewidocznych jednostek bezzałogowych, wystrzelonych przez Krag we wczesnej fazie wojny. Każda z nich przenosiła po kilka tysięcy bomb kasetowych, które eksplodowały w atmosferach planet zamieszkałych przez ludzi. Choroba zabija w sposób podobny do eboli, powodując rozpad tkanek narządów wewnętrznych, jednak dzieje się to dużo szybciej niż w przypadku afrykańskiego wirusa. Zarażony umiera w ciągu kilku minut od chwili wystąpienia objawów. Obecnie chorobę można leczyć i zapobiegać jej za pomocą kuracji Moro, kombinacji przeciwciał i szczepionki wynalezionych przez zespół naukowców pod kierownictwem doktora Emeki Moro. HASG – patrz M-22. IFF – skrót od angielskiego Identification Friend Or Foe, rozpoznanie swój – obcy. JA – jednostka astronomiczna. Średnia odległość między Ziemią a Słońcem. W przybliżeniu 150 milionów kilometrów lub 93 miliony mil. Częściej używana do podawania dystansu międzyplanetarnego niż międzygwiezdnego, ponieważ zakłóca dokładność wyników. Na przykład Merkury znajduje się około 0,35 JA od Słońca, podczas gdy Neptun jest już 30. Jawohl (niemiecki) – „tak jest”, zdecydowane potwierdzenie. Je concours (francuski Cajun) – „zgadzam się”. Kill – wojskowe slangowe określenie kilometra. Zastąpiło ono dawne „klick” około 2150 roku, podczas krótkiej wojny z rasą obcych nazywających się Khlihk. Podobieństwo wymowy obu słów prowadziło do niejasności, czy chodzi o ilość wrogów, czy odległość w kilometrach. KKW – Karta Kar i Wyróżnień. Wykaz zawierający wszystkie środki dyscyplinarne, jakich użyto w stosunku do danego marynarza. Klasa – seria okrętów o bardzo podobnej lub identycznej konstrukcji, nazywana od pierwszego okrętu w danej serii. Klasa Khyber – klasa niszczycieli, z których pierwszy, USS „Khyber”, wprowadzony został do służby 24 kwietnia 2311 roku, co w roku 2315 nadal czyni go „nową” klasą. Jednostki klasy Khyber są wyjątkowo szybkie i zwrotne, nawet jak na niszczyciele. Stosunek mocy do masy jest podobny jak w przypadku dużych myśliwców, dodatkowo w prowadzeniu także bardziej przypominają duży myśliwiec niż jednostkę eskortową. Posiadają działa impulsowe równie potężne, jak na wielu krążownikach (mają ich tylko trzy, w odróżnieniu od krążowników posiadających po kilkanaście). Okręty tej klasy posiadają wyjątkowe zdolności do maskowania, naśladowania emisji elektronicznych i napędowych charakterystycznych dla innych jednostek, mają także wyjątkowo czułe sensory. Zaopatrzone są w SWACS. Ceną za posiadanie wszystkich tych charakterystyk są spartańskie warunki życia załogi, nawet w porównaniu z innymi niszczycielami, radykalnie zmniejszona ilość posiadanych rakiet (dwadzieścia talonów i pięć ravenów, w porównaniu z sześćdziesięcioma i dwunastoma przenoszonych przez inne niszczyciele), nieliczna załoga, co przekłada się na ilość dodatkowych obowiązków wykonywanych przez wszystkich marynarzy, mała pojemność zbiorników paliwa i ograniczona ładowność. Teoretyczna samowystarczalność wynosi 75 dni (180 dni u innych niszczycieli), w praktyce jest ona jednak krótsza. Uważa się, że klasa zaprojektowana została do przeprowadzania szybkich, skrytych rajdów w przestrzeni wroga oraz niszczenia linii zaopatrzenia i łączności. Masa 16 200 ton. Maksymalna prędkość podświetlna 0,963 c. Napęd kompresyjny: 1575 c – podróżna, 2120 c – alarmowa. Uzbrojenie: trzy armaty impulsowe Krupp-BAE Mark XXXIV w wieży dziobowej, moc 150 gigawatów. Jedna armata impulsowa Krupp-BAE XXII w wieży rufowej, moc 75 gigawatów, potocznie nazywana stinger. Dwie dziobowe i jedna rufowa wyrzutnia rakiet. Okręty tej klasy noszą nazwy przełęczy górskich i cieśnin. Do 21 stycznia 2315 roku w służbie znajdowały się: „Khyber”, „Gibraltar”, „Messina”, „Cumberland”, „Hormuz” i „Khardung La”. Projekt zakłada wyprodukowanie osiemdziesięciu pięciu jednostek tej klasy. Kometa – kolokwialna nazwa Bojowej Odznaki Kwalifikacyjnej, mającej wygląd komety z długim warkoczem. Oznacza ona, że jej posiadacz pomyślnie zdał egzamin kwalifikacyjny załogi okrętu wojennego lub egzamin kwalifikacyjny oficera okrętu wojennego, czyli potrafi obsługiwać każdą stację na okręcie, dokonać podstawowej oceny uszkodzeń, posługiwać się bronią boczną

i szablą podczas abordażu, używać karabinu impulsowego i walczyć wręcz. Kompensator wewnętrzny – system na pokładzie pojazdu kosmicznego, niwelujący wpływ na załogę przyspieszenia i sił inercji. Pozwala okrętom przyspieszać, wykonywać ciasne zwroty i hamować bez wpływu na zdrowie załogi. Kozioł – nieformalne określenie szefa łodzi. Kwoka – zwyczajowe określenie trenera asystentów. LumaTite® – zarejestrowana nazwa firmy, jedynej produkującej przeźroczysty materiał, z którego wykonane są bulaje pojazdów kosmicznych. Jest to zbrojona nanokrystaliczna macierz tytanowo-silikonowa, laminowana specjalnym filtrem. Uzyskany w rezultacie materiał jest równie wytrzymały jak stop, z którego wykonany jest kadłub, i nie przepuszcza żadnych innych form promieniowania EM poza światłem widzialnym. W stosunku wagowym 1:1 jest droższy niż złoto. M-1911 – pistolet wzór 1911. Jeden z dwóch modeli broni bocznej, zaakceptowanych przez Marynarkę Kosmiczną Unii (drugi to M-62). Samopowtarzalny pistolet kalibru 11,43 mm (czasem określanego jako .45ACP). Skonstruowany przez żyjącego na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego wieku Johna Browna, uważanego za najlepszego konstruktora broni w Galaktyce. M-22 (Model 2222) – znany także jako HASG (wymawiane /haz-dżi/). Ciężka strzelba samoczynno-samopowtarzalna kalibru wagomiarowego 8, zasilana z taśmy, montowana na podstawie, przeznaczona do odpierania ataku grup abordażowych. M-62 – pistolet model 2162. Jeden z dwóch modeli broni bocznej zaakceptowanych przez Marynarkę Wojenną Unii (drugi to M-1911). M-62 to samopowtarzalna broń kalibru 10 mm, zasilana z magazynka o pojemności czternastu naboi. Produkowana przez Beretta-Browning Military Arms Corporation. M-72 – strzelba abordażowa model 2072. Produkowana przez Winchester-Mossberg Arms Company, samopowtarzalna strzelba kalibru (wagomiaru) dwanaście. M-88 – karabin impulsowy model 2288. Colt-Ruger Naval Arms Corporation Model 2288 to broń samoczynno-samopowtarzalna kalibru 7,62x51 mm zasilana z magazynka. W budowie i działaniu przypomina karabin M-14, używany przez żołnierzy amerykańskich w połowie dwudziestego wieku. Nazywany jest karabinem impulsowym ze względu na podwieszony pod lufą granatnik impulsowy, wystrzeliwujący granaty kalibru 35 mm, zawierające pociski mogące przebić pancerz bojowy Krag na dystansie pięćdziesięciu metrów. Granaty te skuteczne są także przeciw lekko opancerzonym pojazdom. Macierz Zhou – standardowa formacja obronna floty, w której jednostki rozmieszczone są w płaszczyźnie prostopadłej do osi ataku. Jednostki o większej sile ognia ustawiane są na zmianę ze słabszymi, aby zapewnić wzajemną osłonę i nie tworzyć „słabych ogniw”. Nazwa pochodzi od nazwiska kontradmirała Zhou Chou Donga, który jako pierwszy zaproponował ją podczas wykładu dotyczącego hipotetycznego użycia floty kosmicznej dla słuchaczy Akademii Sztabu Generalnego Chińskiej Republiki Ludowej w 2022 roku. Macierz Zhou może być także użyta jako „kowadło” w ofensywnym manewrze „młota i kowadła”, wynalezionym przez admirał Kathleen „Killer Kate” Phillips podczas bitwy o Syriusza B 22 sierpnia 2164 roku. Mais (francuski Cajun) – dosłownie „ale”. Często używane, aby podkreślić znaczenie innego wyrażenia. A więc Mais oui to entuzjastyczne „tak”. Moi aussi ( francuski Cajun) – „ja także”. Moro, Emeka – 1. lekarz i naukowiec urodzony w Mombasie w Kenii na Ziemi 28 marca 2241 roku. Zdobywca Nagrody Nobla w dziedzinie medycyny w 2295 roku. Jako prawdopodobnie najlepszy ekspert od ludzkich chorób zakaźnych, doktor Moro przewodził zespołowi szukającemu leku i szczepionki na gynophage, w którym to przedsięwzięciu brało udział ponad milion lekarzy i naukowców na ponad czterystu planetach. W szczytowym momencie pochłaniało ono 43 procent mocy przesyłowej i ponad 15 procent mocy obliczeniowej dostępnych rasie ludzkiej, a jego koszt wyniósł ponad 300 bilionów kredytów. Gdy początkowe efekty prac zaczęły wskazywać, że ani szczepionka, ani kuracja przeciwciałami nie będą miały skuteczności większej niż 25 procent, doktor Moro osobiście zaczął mieszać szczepionkę z szeroko spektralnymi przeciwciałami syntezowanymi nie tylko w stosunku do obecnej postaci wirusa, ale także do dziewięciu najbardziej prawdopodobnych mutacji fenotypu jego płaszcza proteinowego, tworząc

tym samym barierę, która zapobiegała infekcji jeszcze niezarażonych i roznoszeniu choroby przez zainfekowanych bezobjawowo. 2. USS „Emeka Moro”, fregata klasy Edward Jenner, przyjęta do służby 8 grudnia 2295 roku, nazwana na cześć doktora Moro. Napęd kompresyjny – jedna z dwóch technik umożliwiających poruszanie się z prędkością nadświetlną (druga to napęd skokowy). Napęd kompresyjny umożliwia pozorne naruszenie zasady fizyki Einsteina poprzez selektywne ściskanie i rozciąganie materii czasoprzestrzeni. Napęd wytwarza wokół okrętu bąbel wypaczonej czasoprzestrzeni o średnicy w przybliżeniu trzydzieści cztery razy większej od długości okrętu. Wewnątrz niego znajduje się mniejszy bąbel wielkości okrętu. Gęstość czasoprzestrzeni jest zwiększana przed dziobem okrętu, wzdłuż planowanego kursu, a zmniejszana za jego rufą, tworząc siłę napędową, która pozwala okrętowi poruszać się prędkością większą niż c. Ta nadświeltna prędkość nie narusza praw Einsteina, jako że okręt pozostaje subiektywnie nieruchomy w stosunku do otaczającej go czasoprzestrzeni wewnątrz bąbla i z punktu widzenia znajdującego się tam obserwatora nie przekracza prędkości światła. Ze względu na fakt, że objętość bąbla równa jest V= 4/3 Πr³ gdzie r to 34 razy połowa długości okrętu, nawet najmniejsza zmiana wymiarów jednostki skutkuje wzrostem ilości energii niezbędnej do napędu bąbla. W wyniku tego tylko niewielkie jednostki mogą poruszać się z wykorzystaniem napędu kompresyjnego, co w konsekwencji prowadzi do konieczności używania punktów skoku przez okręty takie jak lotniskowce, pancerniki, tankowce. Napęd skokowy – jeden z dwóch systemów pozwalających statkowi kosmicznemu pokonywać odległości międzygwiezdne w czasie krótszym, niż zrobiłoby to światło (drugim jest napęd kompresyjny). Napęd skokowy pozwala jednostce na przeniesienie się w ciągu jednego czasu Plan-cka z jednego punktu w przestrzeni, zwanego punktem skoku, do innego punktu skoku w innym, niedalekim systemie, nigdy mniej niż 3,4 i nigdy więcej niż 12,7 roku świetlnego. Punkty skoku położone są zwykle od 20 do 40 JA od gwiazdy i niemal zawsze leżą co najmniej 45 stopni od jej równika. Z pewnych nieznanych obecnie przyczyn systemy nie mają w ogóle punktów skoku albo mają ich trzy bądź wielokrotność tej liczby. Skok jest zawsze szybszy i wymaga mniej energii niż pokonanie tego samego dystansu za pomocą napędu kompresyjnego. Obrona punktowa – zintegrowane systemy uzbrojenia i sensorów, przeznaczone do niszczenia zbliżających się rakiet i maszyn przeciwnika na krótkich dystansach. Wszystkie okręty wojenne, począwszy od niszczycieli, wyposażone są w skomplikowane wielopoziomowe systemy obrony punktowej, które muszą zostać pokonane przez rakietę, zanim dotrze do okrętu. Pas Kuipera – pas utworzony z kawałków lodu, metanu, amoniaku. Znajduje się na obrzeżach wielu systemów gwiezdnych. PC-4 – jednostka patrolowa typ 4. Dysponująca jedynie napędem podświetlnym, szybka jednostka patrolowo-szturmowa używana w systemach obrony planetarnej i podczas krótkich konwojów wewnątrzsystemowych. Długość: dwadzieścia siedem metrów, średnica: siedem metrów. Załoga: jeden oficer, ośmiu podoficerów i marynarzy. Uzbrojenie: 75-gigawatowa armata impulsowa, pięć rakiet przeciwokrętowych Raytheon-Hughes Talon. Pas aujourd’hui (francuski Cajun)– „nie dzisiaj”. Percom – noszone na nadgarstku urządzenie komunikacyjne, liczące i kontrolne, używane przez marynarzy na służbie. Poo yai – wykrzyknik oznaczający zachwyt używany przez Cajunów i Kreoli. Posident – pozytywna identyfikacja. Identyfikacja kontaktu jako wrogi, neutralny albo własny, przez co najmniej dwa niezależne od siebie źródła. Promieniowanie Czerenkowa–Heaviside’a – strumień promieniowania emitowanego przez obiekt wychodzący po skoku (patrz: napęd skokowy). Queeg, Phillip Francis, komandor porucznik – fikcyjny dowódca niszczyciela USS „Caine” podczas II wojny światowej w powieści Hermana Wouka „Bunt na okręcie ”. Na podstawie książki nakręcono film, w którym rolę Queega odtwarzał Humphrey Bogart. Queeg cierpiał na paranoję, pogłębiającą się w czasie trwania powieści aż do psychozy, powodującej wydawanie załodze dziwnych, irracjonalnych rozkazów. Miał ogromne kłopoty przy dowodzeniu okrętem podczas sztormu. Rezultatem tego było odsunięcie go od dowodzenia przez zastępcę, który został oskarżony o bunt. Ranga – w odniesieniu do okrętów wojennych termin ten odnosi się ogólnie do kategorii

i pełnionej roli jednostki, w odróżnieniu od klasy, która grupuje jednostki ściśle określonej grupy. Najczęściej spotykane rangi okrętów wojennych, wymieniając od największych, to: lotniskowce, pancerniki, zwane także okrętami liniowymi, krążowniki liniowe, krążowniki, fregaty, niszczyciele, korwety i patrolowce. Istnieją także inne rangi jednostek Marynarki Wojennej, niebędące okrętami wojennymi, a są to: tankowce, holowniki, okręty szpitalne, transportowce i tak dalej. Raven – duża rakieta przeciwokrętowa przenoszona przez jednostki Unii. Dużo masywniejsza i dysponująca większą prędkością niż talon, dysponuje jednak mniejszym przyspieszeniem, jest mniej manewrowa i łatwiejsza do zestrzelenia przez obronę punktową. Wytwarzana przez GouldMartin-Marietta Naval Aerospace Corporation i uzbrojona w półtoramegatonową głowicę, zdolną do zniszczenia większości okrętów, naprowadzana jest zarówno przez sensory aktywne, jak i pasywne. Raveny wyposażone są w innowacyjny system, znany pod angielską nazwą Cooperative Interactive Logic Mode (CILM – wymawiane jako kill’em). Gdy przeciw temu samemu celowi wystrzelony jest więcej niż jeden raven, CILM powoduje, że rakiety komunikują się ze sobą, by jednocześnie zaatakować cel, zbliżając się do niego z różnych kierunków, aby utrudnić obronę, i eksplodując dokładnie w tym samym momencie, by wzmocnić skutki. Regardez donc (francuski Cajun) – „Spójrz na to!”; wyrażenie oznaczające zachwyt. Schweinhund (niemiecki) – wyzwisko niemające dokładnego odpowiednika w standardowym. Dosłownie oznacza „świnia pies”, ale jego prawdziwe znaczenie wybiega poza bezpośrednie tłumaczenie. Osoba, wobec której zostało użyte, uważana jest za obrzydliwą, pozbawioną wszelkiej godności. Często używane w stosunku do alfonsów, osób czerpiących zyski z dziecięcej pornografii i tym podobnych. Scotty – tradycyjne przezwisko szefa służby technicznej okrętu, niezależnie od jego pochodzenia. SIGINT – skrót od Signal Intelligence; dział rozpoznania, który wnioski o sile, działaniu i planach przeciwnika wyciąga na podstawie przechwyconych rozmów radiowych, przesyłu danych, emisji EM, sygnałów nawigacyjnych i innych. SOP – standardowa procedura operacyjna. Standard – oficjalny język Unii, a także wielu państw poza Unią. Standardowy wywodzi się wprost z języka angielskiego, będącego najczęściej używanym jako drugi język na Ziemi, międzynarodowy język naukowy, handlowy i nawigacyjny w czasach, gdy ludzie rozpoczynali erę lotów międzygwiezdnych na przełomie dwudziestego pierwszego i dwudziestego drugiego wieku. SWACS – Space Warning And Control System; zintegrowany system czujników, komputerów i urządzeń dowodzenia oraz komunikacyjnych, rozmieszczony na niektórych okrętach, mający na celu zapewnienie wyjątkowo wysokiego poziomu wykrywania i koordynacji, niezbędnych do obrony przed atakującymi jednostkami. Systemy Centralne – pięćdziesiąt systemów gwiezdnych, położonych w pobliżu astronomicznego centrum Unii, które mimo że mają w swoim składzie około 10 procent zamieszkałych światów Unii, skupiają prawie 42 procent jej populacji i 67 procent zdolności przemysłowych. Szef okrętu (COB) – najstarszy podoficer na pokładzie okrętu. Jest ogniwem łączącym kapitana z podoficerami. Uznawany za nieformalnego zastępcę dowódcy w sprawach dotyczących podoficerów. Szósta – określenie odpowiadające wskazówkom zegara, oznaczające, że coś znajduje się dokładnie za rufą. Talon – podstawowa rakieta przeciwokrętowa przenoszona przez okręty Unii. Produkowana przez Raytheon-Hughes Space Combat Systems, jest niezwykle szybką, trudną do wykrycia i zwrotną rakietą, wyposażoną w aktywne i pasywne systemy naprowadzania i uzbrojoną w głowicę nuklearną o mocy od 5 do 150 kiloton. Talon zaprojektowany został, by zwodzić obronę punktową i przenikać przez nią, przy użyciu wbudowanej sztucznej inteligencji znajdować słabe punkty w konstrukcji okrętów przeciwnika i detonować w ich pobliżu. Pojedynczy talon zdolny jest zniszczyć okręt do poziomu fregaty i poważnie uszkodzić (wyłączyć z użytkowania) okręt do poziomu ciężkiego krążownika. Przeciw okrętom wyposażonym w rozbudowaną obronę punktową talon jest skuteczniejszą bronią niż cięższy raven.

TEMPCOM – dowodzenie tymczasowe. TF – Task Force; grupa zadaniowa, grupa okrętów stworzona w celu wykonania określonej misji. Trener asystentów – doświadczony podoficer, najczęściej ustępujący stażem tylko szefowi okrętu. Odpowiedzialny jest za szkolenie, zakwaterowanie, dyscyplinę i rozrywkę wszystkich asystentów na okręcie. Jeśli jest lubiany, nazywany jest zwykle Kwoką. UESF – United Earth Space Forces; Zjednoczone Siły Kosmiczne Ziemi. Międzynarodowe ramię zbrojne, stworzone w 2034 roku przez Stany Zjednoczone, Kanadę, Unię Europejską i Związek Japońsko-Chiński w celu odzyskania Księżyca z rąk Ning-Braha, którzy okupowali go z prawdopodobnym zamiarem inwazji na Ziemię. UESF była instytucjonalnym następcą wojsk lądowych, marynarek i sił powietrznych krajów założycieli, a swój personel rekrutowała z ich marynarek i sił powietrznych. Struktura dowodzenia, regulaminy i tradycje zaczerpnięte zostały z marynarek oceanicznych. Technologia Ning-Braha, przechwycona przez UESF, stała się katalizatorem, który rozpoczął ludzką kolonizację gwiazd. Unia Terrańska – popularna nazwa Unii Ziemskiej i Światów Terrańskich, federalnej republiki konstytucyjnej, w której skład wchodzą Ziemia i pięćset osiemnaście z sześciuset jedenastu światów zamieszkałych przez ludzi (stan na styczeń 2315 roku). Bardzo często nazywana po prostu Unią. Utworzona w 2155 roku po upadku Konfederacji Ziemsko-Kolonialnej (zwanej Konfederacją Ziemską lub Konfederacją), spowodowanym rewolucją stanów, rozpoczętą w 2154 roku. Przestrzeń terytorialna Unii ma kształt elipsoidy o długości 2500 i średnicy 800 lat świetlnych, umieszczonej wzdłuż Ramienia Oriona Drogi Mlecznej. Populacja: około 205 miliardów. Poza Hegemonią Krag Unia jest najliczniejszą i największą siłą polityczną w Galaktyce. USNGS – Union Space Navy Galactic Survey. Najważniejszy i najbardziej rozpowszechniony katalog znany w Galaktyce. Powszechnie używany w Marynarce Kosmicznej Unii, na statkach Floty Handlowej Unii, a także we flotach innych państw. Wachta – okres, podczas którego wyznaczony członek załogi pełni dyżur na określonym stanowisku. Na okrętach Unii występuje podział na trzy wachty, najczęściej nazywane błękitną, złotą i białą. Pełnią one służbę według następującego schematu: pierwsza wachta: 20.00 – 00.00 (1 błękitna, 2 złota, 3 biała), środkowa wachta: 00.00 – 4.00 (1 złota, 2 biała, 3 błękitna), poranna wachta: 4.00 – 8.00 (1 biała, 2 błękitna, 3 złota), przedpołudniowa wachta: 8.00 –12.00 (1 błękitna, 2 złota, 3 biała), popołudniowa wachta: 12.00 – 16.00 (1 złota, 2 biała, 3 błękitna), pierwsza psia wachta: 16.00 – 18.00 (1 biała, 2 błękitna, 3 złota), druga psia wachta: 18.00 – 20.00 (1 błękitna, 2 złota, 3 biała). Kapitan, zastępca dowódcy i szef służby zdrowia nie pełnią wacht. Pozostali oficerowie poza nimi pełnią służbę oficera dyżurnego, którego zadaniem jest nadzorowanie bieżącej pracy BCI pod nieobecność kapitana i ZDO. Służba OD trwa osiem godzin. Wagomiar – sposób mierzenia kalibru broni poprzez określenie, ile kul pasujących do danej lufy można odlać z jednego funta angielskiego ołowiu. Im większa liczba, tym kaliber mniejszy. Z – przy godzinie oznacza strefę czasową Zulu. Jest to standardowy czas używany przez Marynarkę Unii. Tak więc, niezależnie od tego, gdzie operują okręty, wszystkie posługują się tym samym czasem. Strefa czasowa Zulu pokrywa się z GMT – czasem Greenwich. ZDO – zastępca dowódcy okrętu. ZSD – zapasowe stanowisko dowodzenia. Żółtodziób, kot – młody, niedoświadczony członek załogi.

PODZIĘKOWANIA

Zawdzięczam tę książkę tym samym osobom, którym zawdzięczam pierwszy tom. Do podziękowań tam zamieszczonych dodaję poniższe. Jestem wdzięczny mojej żonie Kathleen Honsinger za jej umiejętne edytowanie rękopisów, spostrzegawcze sugestie i za przepiękną okładkę do własnej publikacji pierwszych dwóch tomów tej serii. Szczególnie dziękuję za jej upór we wrześniu 2012 roku, bez względu na moją opinię, że nie mam dość talentu, żebym zaczął pisać; za to, że w końcu usiadłem i zacząłem tworzyć serię militarnego science fiction. Za umiejętności i inspirujące poprawki tekstu jestem niezwykle wdzięczny Michaelowi Shohlowi, którego wkład w te książki znacznie przekroczył „tylko edytowanie”. Jego pomysły wpłynęły na to, iż powieści te stały się bardziej skoncentrowane i ekscytujące. Podziękowania należą się również Jill Pellarin i ludziom z 47North za przeprowadzenie wysokojakościowej edycji tekstu. Ich szczególna uwaga, uwzględniająca niuanse językowe i niesamowite zasady interpunkcyjne, sprawiła, że te książki stały się bardziej sprecyzowane, bardziej zajmujące i poprawne stylistycznie. Jestem także wdzięczny dosłownie tysiącom (więcej niż trzem tysiącom, jak na razie) ludzi, którzy poświęcili czas, żeby napisać i opublikować recenzje tych książek na Amazon.com. Głównie dzięki sile tych niesamowitych komplementów wiele osób skosztowało niezależnie publikowanych dzieł nieznanego autora. Sukces sprawiający, że książki te bawiły i nadal bawią, zależał właśnie od tych recenzji. Zdanie „Maskowanie to życie”, które prawdopodobnie najczęściej używane było na okrętach podwodnych, przykuło moją uwagę w recenzji pod pierwszym opowiadaniem na Amazon.com, napisanej przez Johna Williama Hayesa. Spodobało mi się tak bardzo, że ustanowiłem je „pierwszym prawem bojowym niszczycieli i fregat”. Za to zdanie i pozytywną recenzję bardzo dziękuję. Za to, że potrafię pisać tak precyzyjnie, spoiście, z ciągiem przyczynowo-skutkowym, jestem wdzięczny dwóm wspaniałym nauczycielkom spotkanym w Louisiana’s Calcasieu Parish School: pani Mildred Hobbs, uczącej mnie angielskiego w dziewiątej klasie w gimnazjum Oak Park, oraz pani Jacqueline S. Finnegan, uczącej mnie angielskiego w jedenastej i dwunastej klasie w liceum Lake Charles. Hobbs i Finnegan na „Cumberlandzie” są ukłonem w stronę tych dwóch wyróżniających się nauczycielek, które utrzymywały edukację swoich uczniów na najwyższym poziomie i stawiały mi zawsze najwyższe wymagania i oczekiwania. Z moich informacji wynika, że pani Finnegan już zmarła. Jednakże pani Hobbs, wciąż zdrowa i pełna energii, cieszy się aktualnie zasłużoną emeryturą. Zatem składam jej moje uszanowania i podziękowania z głębi serca. Mój ojciec, Harvey G. Honsinger, zmarł w marcu 2012 roku, nie dożywając publikacji i sukcesów moich książek. Był powieściopisarzem, spędzał mnóstwo czasu, rozmawiając ze mną o tym, jak tworzy swoje historie. Większość z tego, czego nauczyły mnie te rozmowy, można znaleźć na tych stronach. Świętej pamięci pan Honsinger wyrażał się w bardzo barwny sposób. Wielu ludzi z południa mówi dziś tak jak on. Harvey stosował te wyrażenia w CB radio, którego zaczął używać w roku 1960, zanim jeszcze stało się tak popularne. Poza swoim sygnałem wywoławczym, KMR--7239, był znany był szeroko jako „Bagienny Lis”. Na jego cześć i wspomnienie Max Robichaux będzie nosił tę ksywkę, upamiętniającą jego przygody. Lake Havasu City, Arizona 4 czerwca 2013

[1] Aby ułatwić korzystanie ze słownika, skróty użyte przez Autora, a niemające polskich odpowiedników pozostawione zostały w oryginalnym brzmieniu, a ich polskie rozwinięcia i objaśnienia znajdują w słowniku. Pozostałe, istniejące w terminologii polskiej, zostały umieszczone w polskim brzmieniu. Nazewnictwo stopni wojskowych przyjęte przez Autora, jakkolwiek najbardziej przypomina system amerykański, jednak różni się od niego nieznacznie. W tłumaczeniu, w miejscach, gdzie jest to możliwe, używane są polskie odpowiedniki stopni (szczególnie podoficerskich), w pozostałych zachowany został system przyjęty przez Autora. (przyp. tłum.) [2] Crustacean – (ang.) skorupiak. [3] Zwracając się do kogoś, a także mówiąc o kimś, używa się skróconej formy stopnia wojskowego. (przyp. tłum.) [4] Wilco – skrót od angielskiego will comply, w międzynarodowym żargonie pilotów wojskowych oznacza potwierdzenie, że otrzymane polecenie zostanie wykonane. (przyp. tłum.) [5] ROE – Rules of Engagement, zasady użycia siły. (przyp. tłum.) [6] Kaszak – slangowe wyrażenie żołnierzy wojsk specjalnych, oznaczające ukryty magazyn broni. Pochodzi od angielskiego weapons cache. (przyp. tłum.) [7] Homer, „Iliada”, księga III, w tłumaczeniu Franciszka Ksawerego Dmochowskiego. [8] Koran, sura Al-Bakara 2:82, w tłumaczeniu Józefa Bielawskiego, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1986. [9] Biblia Tysiąclecia, Wyd. Pallottinum, Poznań 2002. [10] W sztabach poszczególne piony funkcjonalne oznaczone są cyframi: 1 – personalny, 2 – rozpoznanie, 3 – operacyjny, 4 – logistyka, 5 – planowanie, 6 – łączność, 7 – szkolenie. N2 (Navy 2) to dział rozpoznania Marynarki Wojennej. (przyp. tłum.) [11] Opisana procedura różni się od obowiązującej w Wojsku Polskim. W WP oddaje się honory najstarszemu stopniem obecnemu w pomieszczeniu, a następnie prosi się go o zgodę na zwrócenie się do kogokolwiek innego, niezależnie od tego, czyje polecenie było wykonywane. (przyp. tłum.) [12] ASAP – skrót od angielskiego as soon as possible, jak najszybciej. (przyp. tłum.) [13] FEBA – Forward Edge of the Battle Area (ang.) – linia styczności wojsk. (przyp. tłum.) [14] Historyczna i zwyczajowa nazwa bitwy morskiej pod Ushant, stoczonej przez floty Anglii i Francji w dniu 1 czerwca 1794 roku, w której zwycięstwo odnieśli Anglicy. (przyp. tłum.)

SPIS TREŚCI

Okładka Strona tytułowa Strona redakcyjna Dedykacja Nota od autora Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Rozdział 14 Rozdział 15 Rozdział 16 Słownik i przewodnik po skrótach Podziękowania