Amber Kell - My Man Declan

~1~

Rozdział 1 Declan West posprzątał pokój, wstrząsnął poduszki i sprawdził czy ani odrobina kurzu nie zdobiła jakiejkolwiek powierzchni. Po trzecim przeglądzie sprawdzania, że wszystko leży na swoim miejscu, posłał pokojowi zadowolone kiwnięcie. Ze swoimi chwilowo zaspokojonymi skłonnościami obsesyjno-kompulsywnymi, Declan wyszedł z biura swojego mistrza i kierował się do frontowych drzwi. Zegar wybił północ, kiedy dotarł do drewnianych dwuskrzydłowych drzwi. Bez sprawdzenia przez dziurkę czy zerknięcia przez frontowe okna, otworzył z szarpnięciem drzwi, kiedy właśnie jego mistrz, Phoenix Moorhaven, wchodził po schodach. - Dobry wieczór, Declan – powiedział Mistrz Phoenix swoim głębokim, ciepłym głosem. - Technicznie jest poranek, sir – poprawił go automatycznie Declan, jak to robił każdego dnia o tym czasie. Bycie dokładnym nie było umiejętnością, którą wampir przestrzegał. - Tak jest – zgodził się Mistrz Phoenix, a jego złote oczy błyszczały rozbawieniem. - Jak możesz pozwalać swojemu słudze odszczekiwać ci się w ten sposób! – zakpiła z Declana jasnowłosa dama u ramienia Mistrza Phoenix’a. - Uważaj na swoje zachowanie, kochana. Mogę być przywódcą wampirów, ale to Declan jest panem mojego domu – zrugał ją Mistrz Phoenix. Jego ton mógł być łagodny, ale wyraz twarzy zrobił się zimniejszy niż koło podbiegunowe. Declan bez komentarza wziął płaszcz swojego pana. Opinia jednej blond ladacznicy nic dla niego nie znaczyła. Mistrz Phoenix wypieprzy ją, wyssie i wyrzuci o wschodzie słońca. Nigdy zbyt długo nie trzymał swojego jedzenia. Tak daleko jak Declan mógł powiedzieć, jego pan nie był zainteresowany żadnymi ludźmi, mężczyznami czy kobietami, poza żywieniem się. A szkoda, ponieważ Declan nie miałby nic przeciwko znalezieniu się w menu. - Pokój jest dla ciebie przygotowany, sir – ponaglił Declan, chcąc już pozbyć się wampirów ze swojej drogi, żeby mógł dokończyć swoje poranne rytuały. ~2~

Ciepły uśmiech Mistrza Phoenix’a, taki, który zachowywał tylko dla Declana, złagodził jego rozdrażnienie. Mógł jedynie być służącym, ale Declan wiedział jak bardzo wampir doceniał dobre prowadzenie swojego gospodarstwa. Zadowolenie Mistrza Phoenix’a z pracy Declana było okazywane w wielu dodatkach, jakie Declan znajdował w swojej wypłacie. - Dzień dobry, Mistrzu Lorrie. Nie od razu pana zauważyłem, proszę przyjąć moje przeprosiny. – Declan powitał towarzysza swojego pana wampira. Lorrie Bellows, drugi w rządzeniu w radzie wampirów, przyjaźnie kiwnął Declanowi głową. - W porządku. Wiem, że nie istnieję, dopóki nie obsłużysz Moora. Declan przyznał Lorriemu jeden ze swoim rzadkich uśmiechów. Lorrie zdobył sobie jego szacunek bez wykorzystywania górnolotnych pochlebstw. Zawsze znalazło się kilku takich, którzy próbowali dostać się do Mistrza Phoenix’a przez jego cenionego służącego, zmuszając Declana do marnowania jego cennego czasu na zwracanie im ich prezentów i łapówek. Uczciwość Declana nie była na sprzedaż. - Mogę zabrać twój płaszcz, sir, i ten twojej towarzyszki? Oboje przekazali swoją drogą odzież. Kąsek Mistrza Phoenix’a na ten wieczór nie kłopotał się założeniem żakietu, prawdopodobnie martwiąc się, że ukryje swój dekolt. Declan mógłby jej powiedzieć, że wampirowi bardziej chodziło o jej krew niż piersi, jednak zachował milczenie. Nigdy nie mieszał się do dawców tak długo jak nie bałaganili w domu. Declan powiesił ich okrycia z drobiazgową troską, a potem zamknął drzwi, tylko po to, by kiedy się okręcił, odkryć, że oboje się w niego wpatrują. - W zachodnim salonie są napoje i przekąski – oświadczył. Zawsze kładł jedzenie i soki dla gości. Mieli skłonności do bycia głodnymi, po tym jak wampiry się pożywiły. Nikt się nie poruszył. No nie, dlaczego wciąż na niego patrzyli? Uniósł brew na swojego szefa. Mistrz Phoenix uśmiechnął się kpiąco, a potem zawinął ramię wokół swojego jedzenia na ten wieczór i odwrócił się, by odprowadzić dziewczynę.

~3~

- Więc kiedy zamierzasz zostawić Moora i przyjść pracować dla mnie? – drażnił się Lorrie, kiedy przeszedł obok. Mistrz Phoenix obrócił się błyskawicznie, porzucając swoją randkę. - Co? Declan nie przewrócił oczami, ale tylko dlatego, że to odjęłoby mu godności. - Pan Lorrie wydaje się myśleć, że jestem niedostatecznie wynagradzany i przepracowany – wyjaśnił. Lorrie żył po to, by nabijać się z przywódcy wampirów, ale Declan odmawiał podsycania tego ognia. Spojrzenie Declana skupiło się na kłaczku przyklejonym do garnituru Mistrza Phoenix'a. Zdenerwowany, że umknął jego poprzedniej kontroli, podszedł i zerwał go z marynarki wampira. Starannie strzepnął materiał, wygładzając go i pozbywając się najmniejszego śladu, jaki zrobił swoimi paznokciami, jednocześnie próbując zignorować to jak dobrze Mistrz Phoenix pachnie. Wampir zawsze miał taki wabiący zapach, którego Declan nigdy nie potrafił zidentyfikować – jakieś połączenie goździków i miodu. Dlaczego wampir tak ładnie pachniał, Declan nie wiedział, ale próbował ograniczyć do minimum swoje obwąchiwanie. Declan prawie podskoczył, gdy duża ręka odchyliła jego brodę do góry, dopóki nie napotkał oczy swojego szefa. - Rozważałeś mnie zostawić? Przez chwilę myślał, że widzi błysk bólu w oczach Mistrza Phoenix’a, ale porzucił tę myśl, jako głupią. Wampir nigdy nie zwracał szczególnej uwagi na Declana, dopóki coś nie poszło źle. - Proszę nie być śmiesznym, sir. Dlaczego miałbym odejść? Jesteś znakomitym pracodawcą. Trudno byłoby znaleźć drugiego szefa, który pozwoliłby Declanowi organizować wszystko według jego upodobania i harmonogramu. - To dobrze. – Mistrz Phoenix pogłaskał głowę Declana jak ulubionego zwierzaka. – Nie wiedziałbym, co ze sobą począć bez ciebie. – Wycelował palcem w Lorriego. – Zabraniam ci ukraść mojego kamerdynera. Cała rada byłaby w nieładzie, gdyby Declan nie trzymał mnie tu w ryzach. Lorrie się roześmiał. ~4~

- Z pewnością przesadzasz. Mistrz Phoenix potrząsnął głową. - Declan zorganizował moje życie do perfekcji, więc nie mieszaj w tym. Głowa Declana została ponownie pogładzona. - Weź sobie na resztę wieczoru wychodne, Declan, i nie wałęsaj się wśród drzew. Ostatnim razem prawie doprowadziłeś mnie do ataku serca. Nie kłopotał się nawet przyznać racji zrzędliwemu nakazowi Mistrza Phoenix'a. - Do zobaczenia później, sir. – Posłał Lorriemu pełne wyrzutu spojrzenie, które zostało napotkane przez żartobliwe poruszenie jego brwi. Declan doszedł tylko w pobliże drzew, kiedy silne ochronne zaklęcie zmusiło go do wycofania się. Dopytywanie się, nie doprowadziło do żadnych tropów o to, co to mogło być, więc Declan porzucił temat. Jednak reakcja Mistrza Phoenix'a na niewinny spacer była trochę przesadzona. Nadopiekuńczy wampir. Potrząsając głową, Declan skierował się do swojego pokoju. Nie chciał być w pobliżu, kiedy wampiry się żywiły. Czasami ich partnerzy jęczeli naprawdę głośno. To tylko podkreślało, że Declan musiał znaleźć kochanka, ale kto chciałby się wiązać z trochę neurotycznym kamerdynerem, który musiał być na wezwanie swojego szefa przez dwadzieścia cztery godziny. Niewielu facetów zniosłoby bycie na drugim miejscu po jakiejkolwiek pracy, a tym bardziej kogoś, kto służył u wampira. Będąc z powrotem w swoim pokoju, Declan wszedł na swój profil na internetowej agencji randkowej, do której ostatnio dołączył. Spędził następne kilka godzin na przeszukiwaniu nieprawdopodobnych profili i nieprzyzwoitych e-maili, które otrzymał, gdy pracował. Kilku wrzucił do schowka, by przypatrzeć im się później bardziej szczegółowo. Może jeden z nich się nada. Nie potrzebował kochanka na pełen etat. Do diabła, w tym momencie, wziąłby kumpla do pieprzenia na pół etatu. Wszystko byłoby lepsze od spędzania każdej nocy na marzeniach o swoim szefie.

***

- Nie jesteś już na mnie wściekły, prawda?

~5~

Phoenix przyglądał się jak jego najlepszy przyjaciel nalewa sobie kolejną szkocką. Dziewczyny już poszły, zapakowane do ich limuzyny, wcześniej zorganizowanej przez zawsze kompetentnego Declana. - Trzymaj się z dala od mojego kamerdynera. Nie chcę widzieć jak mącisz Declanowi w głowie – powiedział Phoenix. Sam chciałby zbić z tropu pruderyjnego kamerdynera, ale nie zamierzał rujnować spokojnej atmosfery swojego domostwa. - Musiałaby zdarzyć się klęska żywiołowa albo powstać kłęby kurzu, by zdenerwować tego mężczyznę. On jest niewzruszony. Jesteś pewny, że on nie jest robotem? Phoenix roześmiał się chrapliwie. - Tak, jestem pewny. - Czy kiedykolwiek próbowałeś smaku jego krwi? – zapytał Lorrie z ciekawością. - Nie! On jest moim służącym, nie moim źródłem pożywienia. – Popatrzył gniewnie na przyjaciela. Lorrie błysnął mu promiennym uśmiechem. - Dobrze, w takim razie nie będziesz miał nic przeciwko, jeśli spróbuję łyka, dopóki ci go nie ukradnę. – Paplanina Lorriego się skończyła, gdy Phoenix przemknął przez pokój i zawinął palce wokół gardła Lorriego. Pochylił się tak nisko, że nie było mowy, by jego ostrzeżenie nie zostało usłyszane. - Jeśli kiedykolwiek ugryziesz mojego kamerdynera, wyrwę ci wszystkie twoje zęby i będziesz musiał wymyśleć jak ssać krew przez słomkę. – Phoenix potrząsał swoim najlepszym przyjacielem, uderzając nim kilkakrotnie o ścianę, kiedy palący się w nim gniew wymknął się spod kontroli niczym ogień. – Nikt nie dotknie Declana! Nikt! – krzyczał. - Prr. – Spokojny głos Declana przebił się przez wściekłość Phoenix’a, kiedy jego miękkie ręce pociągnęły bezskutecznie za nadgarstek Phoenix’a. – Mistrzu Phoenix’ie, proszę puścić Mistrza Lorriego. Uwolnił Lorriego, zadowolony, kiedy ten spadł na podłogę trzymając się za gardło. - Bardzo przepraszam, Declan. Straciłem panowanie – przeprosił swojego kamerdynera. Nie cierpiał, kiedy Declan widział go w nie najlepszej sytuacji. Dobra opinia Declana o nim liczyła się nade wszystko. ~6~

Kamerdyner wpatrywał się w niego przez dłuższą chwilę. Oczy Declana były barometrem jego duszy. Jasnozielone, kiedy był szczęśliwy, ciemnozielone, gdy był smutny i nieokreślone zielone, kiedy był zdenerwowany. Phoenix nie cierpiał, gdy w takie się zmieniały, a ten kolor jawił się teraz naprzeciw niego. - Myślę, że to Mistrz Lorrie powinien być tym, któremu jesteś winny przeprosiny – zganił Declan. - Jest w porządku, Declan. Drażniłem go. – Lorrie wspiął się na nogi z żałosnym uśmiechem. Declan przeczesał ręką swoje słoneczno-złote włosy. Trzymał je krótko obcięte, chociaż nawet takie zawsze sprawiały, że Phoenix pragnął ich dotknąć. Rozpustny Declan byłby dopiero widokiem. Nie pierwszy raz, zastanawiał się jak jego kamerdyner wyglądałby nagi i w jego łóżku. - Proszę się powstrzymać od wzajemnego zabicia się. – Declan zrugał Lorriego zanim obrócił się na obcasie swojego wypolerowanego do połysku buta i wyszedł z powrotem przez drzwi. Phoenix spiorunował wzrokiem przyjaciela. - Wpakujesz mnie w kłopoty. Moja kawa prawdopodobnie będzie zimna, kiedy się obudzę. – Nie cierpiał, kiedy Declan był na niego zły. Zamiast spokojnego funkcjonowania szczęśliwego Declana, cierpiało całe domostwo. Lorrie się roześmiał. - Nie mogę uwierzyć, że pozwalasz temu człowiekowi rządzić swoim domem żelazną ręką. Phoenix wzruszył ramionami. - Declan trzyma wszystko w idealnym stanie. To niezastąpiona umiejętność. Nie będę martwił go tym, że odwiedzający mnie wampir zamierza go ugryźć. On jest niedostępny i na tym koniec. Lorrie zmarszczył brwi. - Czy on kiedykolwiek wychodzi z domu? - Oczywiście. – Phoenix przeszukał swój umysł. – We środy. Co środę, ma wychodne.

~7~

- Gdzie idzie? – zapytał Lorrie, jego oczy paliły się ciekawością. - Dlaczego do diabła to cię obchodzi? Przestań spekulować na temat mojego kamerdynera. Tak naprawdę, idź do domu. Popracujemy jutro. – Phoenix’owi nie podobało się zainteresowanie Lorriego Declanem. Nikt nie powinien myśleć o jego służącym - w ogóle. Może powinien przestać zapraszać ludzi do rezydencji. To tylko zachęcało ich do odwiedzin dla Declana. Inne wampiry często stawały się zazdrosne, gdy widziały sprawną kontrolę Declana nad domostwem Phoenix’a. Po raz pierwszy od wieków, jego dobry przyjaciel naciągnął nerwy Phoenix’a do ostateczności. Nie pomagało też to, że następnym dniem była środa, najgorszy dzień tygodnia. Nie obchodziło go, że Frank, główny lokaj, robił przyzwoitą pracę. Nie był Declanem. Declan dodawał do wszystkiego jakąś klasę. Nie tylko przynosił Phoenix’owi kawę, ale ustawiał pod doskonałym kątem z dokładnie taką ilością krwi jak lubił. Lorrie zmarszczył brwi. - Jutro jest środa, prawda? - Tak. - Może my też powinniśmy zacząć robić sobie wolne w środy. Frank nigdy właściwie nie podaje mojego napoju – dumał Lorrie. Phoenix się roześmiał. - My nie mamy wolnych dni. Nie możesz nadzorować potrzeb całego zgromadzenia, jeśli raz na tydzień jesteś niedostępny. Lorrie wydał długie westchnienie. - No tak. Ale myślę, że dawanie kamerdynerowi wolnego dnia jest bardzo przereklamowane. - Ja też. Do zobaczenia jutro. Phoenix usiadł obserwując ogień i próbował zebrać dość energii, by opuścić przyjemne ciepło pokoju i pójść spać. Zanim mógł wstać, przybył Declan ze znajomą tacą. Phoenix patrzył jak kamerdyner stawia tacę. Srebrny dzbanek z kawą i talerz jego ulubionych ciasteczek stały na wierzchu.

~8~

- Myślałem, że wychodzisz wieczorem. Tak a propos, skąd wiedziałeś, że duszę Lorriego? Declan się uśmiechnął. Phoenix zamarł na piękno wyrazu twarzy Declana. Czasami zapominał, że jego sztywny i dokładny kamerdyner jest dopiero po dwudziestce. Bezlitośnie wepchnął tę informacje do tyłu swojego mózgu, gdzie należała. - Robiłeś tak dużo hałasu, że pomyślałem, iż lepiej będzie jak uratuję Mistrza Lorriego – wyjaśnił Declan. Phoenix się roześmiał. - A skąd wiedziałeś, że to nie ja zostałem ranny? Pod jego zafascynowanym spojrzeniem, Declan uniósł jedną brew. - Nie sądzę. Mistrz Lorrie może być zuchwały i czasami właściwie nie okazywać szacunku twojej pozycji, na jaką zasługuje, ale on nigdy nie zaatakowałby cię fizycznie, a gdyby to zrobił, zająłbym się nim. Phoenix zafascynowany podparł brodę na ręce. - I jak powstrzymałbyś wampira? – Jego kamerdyner mógł być przerażająco wydajny, ale nie był bokserem. Declan podniósł rękę, pokazując szeroki zabytkowy pierścień, który zawsze nosił. - To jest pierścień z trucizną. Trzymam w środku proszek cykuty dla ochrony. - Naprawdę! – Skoncentrowany proszek cykuty mógł z łatwością doprowadzić wampira do nieprzytomności, jeśli nawet nie zabić. Zadowolenie wypełniło Phoenix’a, kiedy przyjrzał się swojemu pracownikowi w nowym świetle. Drobiazgowy, nieśmiały Declan miał jaja tytana, by pokazać swojemu szefowi wampirowi, że nosi ze sobą dość trucizny, by pozbyć się wampira. – Czyż nie jesteś człowiekiem pełnym niespodzianek? Czekaj, zawsze nosiłeś ten pierścień. Declan posłał mu psotny uśmiech. - Dała mi go moja matka, gdy powiedziałem jej, że zamierzam pracować w twoim domu. Wiem, że mnie nie zaatakujesz, ale często masz gości. Phoenix kiwnął głową. - Doskonały pomysł. Możesz również rozważyć broń na strzałki.

~9~

Declan odwrócił się i podniósł brzeg swojej doskonale uszytej marynarki, by odsłonić zarówno niewielki pistolet na strzałki włożony za pasek spodni jak i niezwykle świetny tyłek. - Um, dobra robota – zdołał wydusić Phoenix nad nagłym przypływem żądzy. Cholera! Declan spuścił marynarkę i się odwrócił. - Czy coś jeszcze mogę przynieść, sir? Połóż się nagi na moich kolanach. Pozwól mi cię wypieprzyć do nieprzytomności. Phoenix potrząsnął głową zarówno w odpowiedzi swojemu pracownikowi jak i w próbie otrząśnięcia się z nieprzyzwoitych obrazów ze swojej głowy. - Nie, dziękuję. Declan zrobił kilka kroków w stronę drzwi zanim się zatrzymał. - Muszę wyznać, że namieszałem w twojej kawie. - Co to znaczy namieszałem? – Czyżby jego zaufany służący go otruł? A jeśli tak, dlaczego powiedział o tym Phoenix’owi? Wiercenie się jego służącego przyciągnęło uwagę Phoenix’a. Zwykłe spokojne zachowanie Declana rzadko pokazywało zmieszanie takie jak teraz. - Nowe zamówienie syntetycznej krwi jeszcze nie nadeszło. Użyłem trochę mojej własnej krwi do twojego naparu. Nic nie wiem na temat zdrowia twoich innych pracowników, więc nie chciałem przez przypadek skazić twojego organizmu. Krew chorej albo zakażonej osoby mogła narobić w wampirze bałaganu na dobre kilka miesięcy. Phoenix tak docenił troskę swojego kamerdynera, że nawet jego fiut stwardniał na myśl, czy jego kawa będzie smakowała tak jak Declan. - Dziękuję. Następnym razem, nie poczuwaj się, żebyś musiał składać w ofierze swoje własne ciało dla mojej kawy. Declan zarumienił się na ładny różowy kolor, kiedy kiwnął głową. Obrócił się i wyszedł przez drzwi bez słowa. Oczekiwanie sprawiło, że Phoenix zatrzymał się zanim przytknął filiżankę do ust. Aromat wywołał mrowienie w jego dziąsłach. Przechylając filiżankę, siorbnął ~ 10 ~

gorzkiego płynu. Kwaskowy smak kawy uderzył w jego język na sekundę wcześniej zanim inny smak wybuchł przez jego zmysły niczym siła tsunami. Krew Declana miała bardziej złożony skład niż jakakolwiek, jaką Phoenix kiedykolwiek wcześniej konsumował. Zabrało mu tylko chwilę uświadomienie sobie dlaczego. Jego kamerdyner nie był całkiem ludzki; z pewnością był w połowie człowiekiem, ale było coś ludzkiego i coś innego, co miało starożytny rodowód. Mrucząc z zadowoleniem, Phoenix wypił filiżankę kawy i nalał kolejną z dostarczonego garnuszka. Szumiało w nim dość energii, gdy skończył resztę swojej pracy, zastanawiając się jak ta fantastyczna krew Declana smakowałaby prosto ze źródła.

Tłumaczenie: panda68

~ 11 ~

Rozdział 2 Declan przyjrzał się swojemu odbiciu w lustrze. Przechyliwszy ciało w tę i we wte, zdecydował, że nie wygląda tak źle. Spędził dzień w mieście kupując nową garderobę na randki i mając wystylizowane włosy przez ognistą królową wilkołaka, która przysięgała, że Declan będzie mógł przelecieć każdego w każdej chwili i wszędzie, jeśli tylko będzie przestrzegał kilku prostych modowych wskazówek. Po przeczesaniu włosów pokrytych żelem koniuszkami palców, Declan odpiął kolejny guzik, odsłaniając swój obojczyk, ale nic więcej. Mógł potrzebować seksu, rozpaczliwie, ale nie był męską dziwką. Ubranie, które wybrał, zostało zrobione z miękkich materiałów i dopasowane, by podkreślić jego wysportowane ciało. Nawet buty motocyklisty były z włoskiej skóry i wydawały fajne tupiące dźwięki, gdy chodził. Dobrze współgrały z nowym motocyklem, który kupił tego popołudnia. Zdobył prawo jazdo już jakiś czas temu, ale czekał, dopóki nie zebrał dość gotówki, by kupić motor zanim pójdzie na zakupy. Wychowany przez samotną matkę, Declan wiedział wszystko, o życiu bez środków. Założył skórzaną kurtkę zanim opuścił swoje pokoje. Zazwyczaj wychodził przez wejście dla służby, ale zaparkował swój nowy motor od frontu, żeby nie musiał prowadzić go przez całą drogę od garażu. Niestety, całe zamieszanie, jakie zrobił wokół swojego wyglądu, zostało zniweczone, ponieważ Declan schodził ze schodów właśnie wtedy, gdy Mistrz Phoenix i Mistrz Lorrie wchodzili po schodach. - Declan? – Przerażona mina Phoenix’a sprawiła, że Declan zastanowił się czy nie powinien zawrócić i się przebrać. - Przepraszam, sir, ale planowałem zejść ci z drogi zanim dotrzesz do domu. Frank powinien mieć już wszystko gotowe. – Declan nie mógł powstrzymać paplaniny od wydobywania się z jego warg. – Twój transport krwi już nadszedł, więc jesteś wyposażony na noc. – Wampiry tak naprawdę potrzebowały żywić się tylko dwa razy na tydzień, ale często łaknęli smaku, nawet gdy nie potrzebowali pożywienia.

~ 12 ~

- Gdzie idziesz? – Mistrz Phoenix warknął pytaniem, jego oczy błyszczały dezaprobatą. Declan zmarszczył brwi na ostry ton swojego pana. - Idę na randkę – odpowiedział Declan. - Wychodzisz w tym? – Mistrz Phoenix wskazał na strój Declana. Declan spojrzał od jednego wampira do drugiego, potem z powrotem. - Nie podoba ci się? – Okręcił się, żeby ocenili pełen efekt. – Fryzjer obiecał, że to pomoże mi w podrywie. Cholera, nigdy wcześniej nie widział jak oczy wampira zmieniają się w czerwone. Mistrz Phoenix był znany ze swego temperamentu, ale nigdy nie stracił go przy Declanie. Lorrie złapał Declana za ramię i pospiesznie pchnął w dół schodów. - Idź. Wynoś się stąd, dopóki możesz. Dobrej zabawy! Uprawiaj seks! Miej fajny seks! Zdziwiony, ale chętny do ucieczki, Declan wsunął się na swój motor, a potem złapał kask, który zostawił zaczepiony na kierownicy. Umocował kask na głowie zanim uruchomił silnik. Z ostrożnym pomachaniem do wampirów, odjechał. Może Lorrie będzie w stanie poprawić nastrój Mistrza Phoenix’a. Chętny na spotkanie nocy, Declan odepchnął dziwne zachowanie wampira. Spychając myśli o swoim szefie do najdalszego zakątka swojego umysłu, Declan skupił się na facecie, z którym miał się spotkać. Mówiono, że wilkołaki to fantastyczni kochankowie. Declan miał nadzieję dowiedzieć się tego dziś wieczorem.

***

Phoenix ryknął z wściekłości, kiedy jego kamerdyner odjechał, wyglądając jak seks w motocyklowych butach. Warcząc, obrócił się do swojego zastępcy. Lorrie uniósł defensywnie swoje ręce.

~ 13 ~

- No, Moor, on jest zdrowym facetem, który potrzebuje seksu. Nie powinniśmy stawać na drodze twojego miłego kamerdynera, by dostał szybkie pieprzenie. Dziąsła Phoenix’a zabolały, kiedy jego siekacze przedarły się przez miękką powierzchnię. Nawet z jego okrzyczanym temperamentem, tak naprawdę nie stracił kontroli od lat. Czerwień błysnęła przed jego oczami. Ktoś, dziś wieczorem, zamierzał dotknąć jego kamerdynera. Jego. Nie mógł znieść myśli o bezimiennej, anonimowej osobie dotykającej jego pięknego Declana. Ból pojawił się znikąd, ostry i wściekły. - Cholera, dlaczego mnie uderzyłeś. – Potarł policzek tam, gdzie trzepnął go Lorrie. - Musisz wziąć się w garść i przestać fiksować na temat Declana – powiedział Lorrie. - A co, jeśli ktoś go skrzywdzi? Lubię, gdy jest tutaj, gdzie mogę go chronić! – Wszystko mogło przytrafić się Declanowi na tym świecie bez Phoenix’a chroniącego jego tyły. – On jest słodkim facetem. Ktoś może nieuczciwie sobie z nim pograć. A co, jeśli jego randka, nie będzie taka jak mu się wydaje? Nic o nim nie wiemy. W przyszłości, zamierzam mu powiedzieć, że wszystkie randki muszą być monitorowane. Jak mam teraz pracować? Frustracja paliła się w Phoenix’ie, stawiając jego nerwy na krawędzi. Wszystko mogło się przydarzyć jego zachwycającemu kamerdynerowi. Lubił, kiedy Declan przesiadywał w jego domu, tam gdzie Phoenix mógł mieć na niego oko i upewnić się, że nic nie zakłóci uporządkowanej egzystencji Declana. - Wyślę ochroniarzy, by uważali na niego – obiecał Lorrie. - Już to widzę – warknął Phoenix. – On nie potrzebuje jakiegoś dotykającego go czubka. - Nie będą chronić go przed kimś próbującym dostać się do jego spodni – ostrzegł Lorrie. - Dlaczego nie? – zapytał Phoenix z oburzeniem. Lorrie się roześmiał. - Ponieważ Pan Spięty-pręt-w-jego-dupie musi uprawiać seks raz na jakiś czas. On wciąż jest młody. Nie zabieraj mu tego.

~ 14 ~

Phoenix zagryzł zęby. Nikt nie powinien dotykać Declana. Jego doskonały kamerdyner powinien być postawiony na jednej z jego wolnej od kurzu półce i chroniony niczym bezcenny skarb, może nawet umieszczony za szkłem, żeby innych nie kusiło go dotykać. Myśl o innym mężczyźnie odprężającym jego kamerdynera sprawiła, że Phoenix chciał krzyczeć i rozbijać przedmioty. Warcząc, z głośnym tupaniem wszedł do domu. Frank przywitał go filiżanką ciepłej krwi. - Dziękuję! – Warknął Phoenix, kiedy przyjął krew. Frank westchnął i cofnął się. - A gdzie moja? – zapytał Lorrie. - Och, przepraszam, sir! – Lokaj posłał Lorriemu zdenerwowane spojrzenie. – Nie spodziewałem się ciebie. - Declan nie powiedział ci, żeby spodziewać się Lorriego? – zapytał Phoenix. Może jego kamerdyner był rozproszony przez swoją randkę? Może ten nieznajomy dużo znaczył dla Declana. Do diabła, co Phoenix tak naprawdę wiedział? Declan mógł być w stałym związku i nigdy mu nie powiedzieć. - Um… Tak, sir. Po prostu zapomniałem – wyjąkał Frank. - Zapomniałeś? – Phoenix wpatrywał się w człowieka z niedowierzaniem. Declan nie zapominał o niczym. Lorrie szybko interweniował, jego zastępca poprawnie wyczuł wzrastający temperament Phoenixa. - Moor, odpuść sobie. Zapomniał. To jeszcze nie koniec świata. Wciąż może przynieść mi napój. – Posłał drżącemu służącemu znaczące spojrzenie. - T-to się więcej nie powtórzy. Natychmiast przyniosę ci filiżankę, Mistrzu Lorrie. – Frank zacinał się w swoich słowach w pośpiechu udobruchania wampirów. - Będziemy w gabinecie – powiedział Lorrie. Złapał ramię Phoenix’a i pociągnął go do pokoju. - Declan o niczym nie zapomina – narzekał Phoenixa. - Oczywiście, że nie, ale Declan jest jeden malutki krok od stania się maszyną. – Lorrie rzucił się na wygodny fotel. ~ 15 ~

Phoenix postawił filiżankę krwi na stoliku i usiadł za biurkiem. - Tak naprawdę myślę, że on jest w połowie elfem domowym. Lorrie przechylił głowę patrząc na Phoenix’a. - A skąd to wiesz? Nigdy nie gryziesz personelu. - Dał mi wczoraj wieczorem kawę z kroplą krwi. On z pewnością nie jest w pełni człowiekiem. - Hmm. – Lorrie odchylił się do tyłu w swoim fotelu i zwęził oczy na Phoenix’a. – To może wyjaśniać jego nienaturalną umiejętność utrzymywania twojego domu w idealnym stanie. Phoenix kiwnął głową. - Faktycznie, to dużo by wyjaśniało. - Może on powinien przyjść pracować dla mnie. Dostajesz lekką obsesję. Co zrobisz, jeśli znajdzie idealnego faceta? Phoenix się uśmiechnął, pozwalając ponownie wysunąć się swoim siekaczom. Schowały się podczas jego konfrontacji z Frankiem, ale myśl o Declanie pozwalającym dotykać się innemu mężczyźnie, wywołało bestię Phoenixa. - On nie będzie w stanie zatrzymać mężczyzny. Declan ma całkowitą obsesję. Każdego doprowadzi do szaleństwa. - A jeśli nie? – zapytał Lorrie. - Pochowam ciało tam, gdzie Declan nigdy go nie znajdzie. – Problem rozwiązany. Phoenix odprężył się na łatwo znalezione rozwiązanie, jego zęby schowały się na ten radosny pomysł. Lorrie westchnął. - Ty naprawdę nie rozumiesz pojęcia mieć obsesję, prawda? - Pozwolę Declanowi uwolnić organizm od seksu, jeśli jednak myśli o przyprowadzeniu innego mężczyzny do mojego domu, to lepiej dla jedzenia – oświadczył Phoenix. Lorrie przewrócił oczami.

~ 16 ~

- Włącz komputer. Lepiej coś zróbmy zanim będziemy musieli wyjaśnić Declanowi wszystko o krwi i pszczółkach, gdy wróci. Chyba, że zdecyduje się przenocować… Phoenix wiedział, że jego przyjaciel kpi z niego dla żartu, ale obraz Declana śpiącego w ramionach innego faceta o mało nie doprowadził go do ostateczności. - Wróci wcześnie. Ma jutro pracę, a Declan jest jednym wielkim poświęceniem. Miał nadzieję, że jego przewidywanie się sprawdzi, ponieważ nikt nie będzie bezpieczny, jeśli Phoenix zapodzieje gdzieś swojego kamerdynera.

***

Muzyka w barze pulsowała przez ciało Declana jak żywy rytm. Kołysał się tam i z powrotem do rytmu, kiedy przeciskał się przez tłum. Nie powiedział swojemu szefowi, że zapisał się na randkę w ciemno. Mistrz Phoenix otoczyłby Declana tyloma ochroniarzami, że nigdy nie dostrzegłby mężczyzny, który jak miał nadzieję okazałby się jego parą. Nigdy wcześniej nie spotykał się z wilkołakiem, ale nie potrzeba było naukowca, by rozpoznać jednego siedzącego przy barze. Ciemne włosy faceta gęsto rosły na jego głowie i wydzielał z siebie aurę jakiejś nieziemskości, którą Declan widział wcześniej tylko u wampirów. Gdy Declan się zbliżył, głowa mężczyzny się odwróciła. Dzikie zielone oczy zbadały Declana palącym spojrzeniem. - Ty musisz być Declan. – Jego niski, chropawy głos przebił się przez głośną muzykę niczym gorący nóż przez masło. - Tak. Zakładam, że jesteś George? – odpowiedział Declan. George kiwnął głową. Nie zdejmując oczu z Declana, zsunął się ze stołka z niewymuszoną gracją, którą tylko zmienny mógł pokazać. Gdyby Declan spróbował tego manewru, zahaczyłby stopą o szczebel i upadł na twarz. Super organizator, tak. Pełen gracji? Nie za milion lat. Wilkołak podszedł do Declana jak drapieżnik tropiący swój posiłek. Pochyliwszy się, zanurzył nos przy szyi Declana. - Pysznie pachniesz. ~ 17 ~

- Um, dzięki. – Chłód spłynął po kręgosłupie Declana. Przez chwilę zastanawiał się czy ta cała sprawa nie była strasznym błędem. - Nie martw się, piękny, mam cały komplet pomysłów na to, co robić z tobą dziś wieczorem – poinformował go George. - Och, to dobrze. – Declan powstrzymał swoje nerwy. Nie powinien czuć się tak podenerwowany. Obaj wiedzieli, dlaczego tu byli. George zawinął ramię wokół pasa Declana, jego ogromna ręka obejmowała całe plecy Declana. - Jesteś takim malutkim maleństwem, no nie? – mruknął George. Jeśli blask w jego oczach był tu jakąś wskazówką, podobała mu się różnica ich wzrostu. Wilkołak przyciągnął Declana bliżej, aż poczuł twardą erekcję zmiennego przy swoim brzuchu. Kutas Declana zadrżał w odpowiedzi, ale w pełni nie urósł. W jego umyśle błysnęły obrazy gniewnej miny Mistrza Phoenix’a. Potrząsnąwszy głową, Declan stanowczo odepchnął myśli o swoim panie. Nie mógł pozwolić swojemu szefowi na rządzenie jego życiem. Wampir mógł zarządzać nim w domu, ale Declan pragnął prawdziwego życia, takiego, w którym był seks, jako jego część. Zdrowy mężczyzna potrzebował fizycznego ujścia i George wydawał się być bardziej niż chętny, by pomóc Declanowi z tym problemem. George ponownie zaciągnął się zapachem Declana. - Czym jesteś? - Człowiekiem. – Cholera, tym się martwił. Zważywszy na to jak silny był zmienny, niektórzy z nich mogli określić typ nadprzyrodzonego po ich zapachu. - Nie jesteś w pełni człowiekiem – warknął George. Declan westchnął. - Moja matka jest domowym elfem. George złagodził napięcie, które wzrosło po drugim pociągnięciu nosem. - To wyjaśnia, dlaczego jesteś taki maleńki. - Nie jestem maleńki! – Declan się zmarszczył. Kpiący uśmieszek wykrzywił przystojną twarz wilkołaka. - Przypuszczam, że jesteś olbrzymem wśród domowych elfów.

~ 18 ~

Declan zwęził oczy, ale zanim mógł coś powiedzieć, pojawiły się dwa wampiry, ustawiając się po obu stronach George'a. - Masz jakiś problem, Declan? – Paulson, nazywany Paulie, posłał George'owi nieprzyjazne spojrzenie. - Nie, żadnego problemu. – Declan zrobił przeganiający gest ręką. Nie potrzebował dwóch blokujących fiuta wampirów, by zrujnowali jego działania. Zamierzał dzisiaj wieczorem dać się przelecieć, albo da upust swoim psychotycznym pragnieniom i załatwi parę wampirów. Oba wampiry zniknęły, jakby zmieniły się we mgłę. Znając ich, prawdopodobnie tak zrobili. - Co to, na boginię księżyca, było? – George przestał tańczyć. - Wampiry. – Declan westchnął z rezygnacją. – Mój pracodawca prawdopodobnie przysłał ich, by mnie strzegli. George gwałtownie oderwał ręce od Declana, jakby się oparzył. - Co masz na myśli? - Mój szef jest wampirem. – Declan mówił powolnymi, starannymi słowami w przypadku, gdy wilkołak nie mógł go zrozumieć. - I jego obchodzi, gdzie jesteś, dlaczego? Twarz George'a pokazywała jakiś odcień strachu, którego Declan nie rozumiał. - Jest jakiś problem? - Odpowiedz na pytanie – zażądał George. - Prawdopodobnie obchodzi go to, ponieważ jutro jak się obudzi, zechce mieć przygotowane ubranie, zrobioną kawę i wyrównane papiery. – Mistrz Phoenix był niczym więcej jak niewolnikiem swoich przyzwyczajeń. - Zajmujesz się domem wampira? – George przechylił głowę, jakby Declan zamienił się w jakąś obcą istotę, z którą nie wiedział jak sobie poradzić. Declan kiwnął głową. - Powiedziałem ci, że w połowie jestem domowym elfem.

~ 19 ~

- I troszczy się na tyle o swoją kawę, że wysyła twoim tropem dwa potężne wampiry, by upewnić się, że jesteś bezpieczny? – zapytał George, jakby Declan się nie odezwał. - A skąd do diabła mam wiedzieć? Słuchaj, chcesz uprawiać seks czy nie? – Declan myślał, że wilkołaki są najpierw-pieprz-zadawaj-pytania-później typem. George miał zbyt wiele pytań i za mało działania. George zrobił krok do tyłu, potrząsając głową. - Słuchaj, naprawdę jesteś słodki, ale jestem tylko czwartym w mojej sforze i nie mogę wszcząć wampirzo-wilkołaczej wojny dla jakiegoś łatwego seksu. - Nie wywołasz wojny! – zaprotestował Declan, ale nie zaprzeczył łatwemu seksowi. To dlatego się spotykali. George potrząsnął głową. - Odbyłem moje lekcje na temat wampirów jak każdy inny i wampiry są tylko opiekuńcze wobec ludzi, o których się troszczą. Nie chcę znaleźć się wysuszony z krwi, ponieważ dotknąłem młodego kochanka mistrza wampira. Dla którego wampira pracujesz? - Phoenix’a Moorhavena. – Declan wiedział, że dał złą odpowiedź, kiedy George się odwrócił i wyszedł bez słowa. Nadzieje na gorącą noc seksu z szorstkim zmiennym zniknęły wraz z nim. Łajdak. - Zgaduję, że randka się skończyła, co? – Paulie poklepał Declana po plecach. - Tak. – Declan odwrócił się do wampira. Ciemne włosy Pauliego i oczy były doskonałym uzupełnieniem do jego oliwkowej cery. Wszystkie wampiry były atrakcyjne na swój własny sposób i Paulie nie był wyjątkiem. - Co? – zapytał Paulie, kiedy Declan wciąż się wpatrywał. - Nie sądzę, żebyś był zainteresowany jakimś szybkim seksem? – Przekonał swoje ciało, że będzie zadowolony. Jego erekcja nie doceniła zmiany w planach. Wspaniały uśmiech Pauliego ożywił trochę Declana. - Skarbie, gdybym nie sądził, że Moor rozpłatałby mi gardło, byłbym jak najbardziej za tej ofercie. ~ 20 ~

Declan westchnął. - To wydaje się być zgodną opinią tego wieczoru. Wampir wsunął ręce do przednich kieszeni swoich dżinsów. - Mogę się przejechać twoim nowym motorem? - A co ze Spensem? – zapytał Declan. Paulie kiwnął w stronę, gdzie jasnowłosy wampir tańczył z wysokim, ciemnowłosym człowiekiem. - Myślę, że on zostaje. - Pewnie, chodź. Wygląda na to, że dzisiaj wieczorem nie będę miał szczęścia. – Gdyby roztrzaskali się na drodze, przynajmniej wampir będzie mógł go wskrzesić. – Skoro nie mogę mieć seksu, to przynajmniej mogę pocieszyć się motocyklem. - To jest duch. Jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej, myślę, że jesteś gorącym tyłeczkiem – oświadczył Paulie. - Dzięki. – Declan wyprowadził ich z klubu. Większe znaczenie miałoby to, gdyby wampir chciał zająć się problemem braku seksu Declana, ale żaden bystry wampir nie chciał narazić się Mistrzowi Phoenix’owi. - A gdzie poznałeś tego wilkołaka? – zapytał Paulie. - Na randkowej stronie internetowej. Nie myślałem, że praca dla wampira okaże się być takim randkowym problemem. – Declan zmarszczył brwi. Paulie kiwnął głową. - Zazwyczaj nie jest, ale Moor przejmuje się twoją ochroną całkiem poważnie. Declan przewrócił oczami. - On musi się odprężyć. Obiecuję go nie zostawić, jeśli znajdę mojego Pana Właściwego. Przerzucił nogę nad siodełkiem, założył kask, a potem usadowił się wygodnie na motocyklu. - Wsiadaj.

~ 21 ~

- Fajnie. – Paulie wsunął się za Declana, zawijając mocno wokół niego swoje ramiona. – Jesteś całkiem solidny jak na kamerdynera. - Ćwiczę. – Mistrz Phoenix miał kompletnie wyposażoną salę gimnastyczną w rezydencji. Podczas swoich wolnych godzin, Declan korzystał z urządzeń. Nigdy nie widział, by jeszcze ktoś inny z nich korzystał. Wampiry nie musiały ćwiczyć, więc nawet nie wiedział, dlaczego była ta sala gimnastyczna. - Dobrze. – Palce Pauliego jeszcze trochę go obmacały zanim Declan wyjechał z parkingu. Wampir złapał się mocno, żeby nie spaść. Spadnięcie z motoru nie zabiłoby wampira, ale ruch na drogach mógł go jednak poturbować. Trzydzieści minut później, Declan wjechał do garażu w rezydencji i pozwolił Pauliemu zsiąść zanim wystawił podpórkę, a potem ściągnął kask. - Dzięki za przejażdżkę. – Paulie błysnął mu szelmowskim uśmiechem. - Dlaczego obmacywałeś mojego kamerdynera? – W garażu pojawił się Mistrz Phoenix, jego siekacze były obnażone, kiedy podszedł do drugiego wampira. - Wieczór, Mistrzu. – Declan subtelnie wsunął się między wampiry. – Paulie przyszedł ze mną do domu, kiedy moja randka rzuciła mój tyłek. Mistrz Phoenix zmarszczył brwi. - Dlaczego ktoś miałby cię rzucić? Ego Declana wybuchło. - Ponieważ najwyraźniej praca dla wampira szkodzi mojej randkowej atrakcyjności. - W takim razie był głupcem – zakpił Mistrz Phoenix. – Fajny pojazd tak przy okazji, ale nie sądzisz, że to jest trochę niebezpieczne dla kogoś tak kruchego jak ty? - Nie jestem kruchy. – Declan się skrzywił. - Jesteś w stosunku do wampira. Paulie mógł przeżyć wypadek, ale ciebie może zabić. Daj mi kluczyki. – Mistrz Phoenix władczo wyciągnął rękę. - Nie dam ci moich kluczyków. – Declan schował je do kieszeni i skrzyżował ramiona na piersi. Nie było mowy, żeby oddał swój motor. Właśnie go kupił. - Muszę iść coś zrobić – powiedział Paulie pospiesznie odchodząc. Tchórz. ~ 22 ~

Declan nie odwrócił się, by poświęcić Pauliemu uwagę. Jego spojrzenie pozostało zwarte z jego szefa. - Myślisz, że nie zdobędę tego kluczyka? – zapytał Mistrz Phoenix. Declan próbował zachować spokój i nie przyprzeć swojego ciała do Mistrza Phoenixa. - Jestem pewny, że nie ma nic w mojej umowie mówiącej o tym, że mój szef kontroluje moje wybory, co do pojazdu, albo pieści mnie, by zdobyć moje klucze. - W takim razie musimy przepisać warunki – warknął Mistrz Phoenix. – Nie będę tolerował tego, że się zranisz. Tolerować? Zanim Declan mógł wystąpić z dobrą odpowiedzią, Mistrz Phoenix wsunął palce do kieszeni Declana, ocierając się o erekcję Declana. Declan podskoczył na ten dotyk. - Co my tu mamy? – zamruczał Mistrz Phoenix. Wyciągając prawą ręką klucze Declana, lewą dłoń przycisnął do erekcji Declana. – Ponieważ jestem odpowiedzialny za to, że straciłeś swoją randkę, właściwie będzie jak zastąpię twojego utraconego zalotnika. Declan się roześmiał, by ukryć swoje zmieszanie. - Zalotnika? - Kumpla do pieprzenia? – zaproponował Mistrz Phoenix. Naparł mocniej na wybrzuszenie Declana. Cichy jęk przetoczył się przez gardło Declana. Instynktownie oparł się bardziej, szukając więcej tarcia. Powinien się sprzeciwić. Gdyby miał jakieś poczucie instynktu samozachowawczego, uciekłby. Zamiast tego, stał tam i pozwalał swojemu szefowi się pieścić. Marzył o dotyku Mistrza Phoenix’a, gdy był sam w nocy w pokoju. Rzeczywistość była znacznie lepsza niż jakiekolwiek na pół wymyślone sny. Tak blisko. - Nie. Czekaj! – zarządził Mistrz Phoenix. – Nie tutaj. Nie zamierzam pieprzyć cię na podłodze mojego garażu. Jeśli masz jakiekolwiek sprzeciwy, zrób to teraz. Nie zniosę tego, jeśli później będziesz mówił, że cię zmusiłem. - Nie mogę się skoncentrować, gdy to robisz. – Jęknął. ~ 23 ~

- Nie chcę, żebyś się skoncentrował. Chcę zabrać cię do łóżka i poczuć twój zapach na moich prześcieradłach, kiedy jutro się obudzę. Declan prawie doszedł od samych słów Mistrza Phoenix’a. Prawie mógł zobaczyć obraz, jaki Mistrz Phoenix stworzył swoimi słowami. - O-okej, możemy pójść do twojego łóżka – zgodził się zanim nabierze rozumu i ucieknie. Mistrz Phoenix przerzucił Declana przez swoje ramię, wydobywając z niego okrzyk. Świat zamazał się wokół niego, kiedy wampir użyl swojej super prędkości, by przemknąć przez rezydencję, w górę po schodach, a potem do swojego pokoju. Zanim Declan mógł skupić się na swoim otoczeniu, wylądował na łóżku, odbijając się delikatnie z wysokości, z której upuścił go Mistrz Phoenix. Materac ugiął się pod jego ciężarem. - Masz fantastyczny materac – powiedział z zachwytem. On tylko nadzorował personel sprzątający pokoje Mistrza Phoenix’a. Nie zmieniał prześcieradeł. Poruszył się na wygodnym materacu. Policzki Mistrza Phoenix’a się zaróżowiły. - Lubię sposób, w jaki mnie kołysze. Declan się uśmiechnął. Nie oczekiwał czegoś tak zupełnie słodkiego. - Jest wygodny – stwierdził. - Jest. – Mistrz Phoenix ściągnął swoją koszulę, odsłaniając szczupłe, dobrze umięśnione ciało. Wampiry były szczuplejsze niż bardziej muskularni zmienni, ale nie mniej atrakcyjne. Ślina wypełniła usta Declana, kiedy wyobraził sobie jak liże gładką skórę Mistrza Phoenix’a. Declan nie mógł się doczekać, by dotknąć i posmakować stojącego przed nim wampira. - Nie zapomnij o spodniach – przypomniał z nadzieją. Mistrz Phoenix się roześmiał. - Nie zrobiłby tego. Mój kamerdyner zawsze wszystko robi właściwie. Declan kiwnął głową. ~ 24 ~

- Lubię robić właściwe rzeczy, Mistrzu Phoenix’ie. – Wepchnął do tyłu swojego umysłu myśl, że będzie uprawiał seks ze swoim pracodawcą. Gdy zaczynał tę pracę, jego matka ostrzegła go, że stanie się zbyt przywiązany do rodziny. I aż do tego wieczoru, Declan robił dobrą robotę trzymając się na dystans, ale Mistrz Phoenix był mu winny dobre pieprzenie i planował to odebrać. Zwinnymi palcami, Mistrz Phoenix z łatwością rozpiął spodnie Declana i zsunął je z jego ciała, ściągając wraz z nimi bieliznę Declana. - Zdejmij koszulkę – zażądał Mistrz Phoenix. Declan usiadł na tyle, by zdjąć koszulkę, a potem z powrotem się położył. Rozłożył ramiona na boki, oferując siebie wampirowi. - O, cholerna – szepnął Mistrz Phoenix. – Wiesz dokładnie, jakie nacisnąć guziki. - Powinienem. – Widział dość, by wiedzieć, co ekscytuje wampira, i z pewnością znał pragnienia Mistrza Phoenix'a. Chociaż myślał, że wampir woli piersiaste kobiety od chudych, niskich mężczyzn. Chował swoje wypełnione żądzą myśli w sypialni na wypadek, gdyby Mistrz Phoenix próbował odczytać jego myśli. - Jesteś piękny. – Mistrz Phoenix złagodził wszelkie niepokoje, jakie mógł mieć Declan o swojej atrakcyjności. Mistrz Phoenix zdarł z siebie resztę ubrania, a potem wpełzł na łóżko. Jego oczy płonęły pożądaniem, kiedy wspinał się nad ciałem Declana. - Nie wiem czy to jest taki dobry pomysł – wymamrotał Declan, jakby próbował powstrzymać się od dojścia przy pierwszym muśnięciu skóry o skórę. Jego matka nigdy nie wybaczy mu tego naruszenia protokołu. Mistrz Phoenix zamarł. - Dlaczego? Nie muszę wziąć twojej krwi, jeśli martwisz się o ból. - Nie! – wykrzyknął Declan. – Nie przeszkadza mi, że mnie ugryziesz. Ja… um… nie będzie przeszkadzało. Mam na myśli ten cały pracodawca-pracownik stosunek. - Nie martw się. Nie zamierzam cię zwolnić, nawet jeśli zdecydujesz, że raczej nie chcesz być mój. Jednak nie składam żadnych obietnic o nie odstraszaniu twoich randek. Myśl o innym, dotykającym cię facecie sprawia, że chcę go wytropić i wyrwać mu serce – wyjaśnił Mistrz Phoenix, jakby to była najrozsądniejsza rzecz na świecie.

~ 25 ~

Serce Declana opuściło jedno uderzenie na tę rewelację. - Nie sądzę, żeby to przekonało mnie, że to dobry pomysł. Mistrz Phoenix się uśmiechnął, pokazując w tym uśmiechu wszystkie zęby. - To jest najlepszy pomysł, jaki kiedykolwiek miałem. – I zanim Declan mógł wyrazić jakiekolwiek inne możliwe sprzeciwy, Mistrz Phoenix go pocałował. Dziewictwo Declana zniknęło kilka lata temu, więc myślał, że jego doświadczenie przygotowało go do większości stylów kochania się. Miał mężczyzn rzucających go o ścianę, przymilających się, by dostać się do jego spodni, i wszystko inne pośrodku. Ale Mistrz Phoenix obezwładnił go. Może wampiry kochały się lepiej albo miały jakieś super erotyczne umiejętności, ale Declan roztopił się pod dłońmi swojego pana. Mistrz Phoenix dotykał Declana, jakby był jedyną pozostającą osobą na świecie i wampir planował zatrzymać go w łóżku do końca świata. - To jest to, mój słodki chłopcze. Odpręż się, a ja uczynię ci moim – zamruczał Mistrz Phoenix. Declan zachłysnął się na draśnięcie siekaczy na swoim prawym sutku. - Ooo, jaki wrażliwy. Będziemy mieli tak dużo zabawy – powiedział Mistrz Phoenix. - Tylko wtedy, jeśli wkrótce mnie wypieprzysz. Chyba wybuchnę. – Declan jęknął. Miał erekcję zanim wyszedł, bo przewidywał, że będzie uprawiał seks, a bycie tak blisko Mistrza Phoenix’a ekscytowało go ponad wszystko. Mistrz Phoenix zanurzył swój nos w miejscu, gdzie spotykały się szyja i ramię Declana. - Pragnąłem ugryźć cię od tak dawna, ale nie chciałem cię stracić. Mogę ugryźć cię teraz, mój słodki chłopcze? Declan prawie warknął na bycie nazwanym chłopcem, ale uświadomił sobie, że względem wampira mógł nim być. - Tak! Ugryź mnie! Odczucie zębów jego pana ocierających się o jego szyję sprawiło, że wygiął się od tego wrażenia. Nic dziwnego, że nocne posiłki wampira zawsze wyglądały na tak zadowolone, gdy wychodziły.

~ 26 ~

- Wiesz, dlaczego wybieram kobiety na swoje posiłki, Declan? - N-nie – wyjąkał Declan. Jak mógł odpowiedzieć na pytanie, kiedy jego ciało pulsowało pragnieniem dojścia? Dlaczego Mistrz Phoenix chciał teraz bawić się w dwadzieścia pytań? - Ponieważ nie zawsze mogę się kontrolować, gdy ssę i pieprzę mężczyzn. Pociągają mnie obie płcie, ale kobiety nie są tak atrakcyjne seksualnie, więc mogę się powstrzymywać przed ich osuszeniem. Declan zamknął oczy, jakby to wystarczyło, by zablokować słowa wampira. Nie chciał słuchać o życiu seksualnym Mistrza Phoenix'a z innymi, nie wtedy, gdy byli razem nadzy w łóżku. Jednak, Mistrz Phoenix nie chciał być ignorowany. Obrócił głowę Declana do siebie. - Spójrz na mnie, kochanie. Chcę zobaczyć kolor twoich oczu. - Dlaczego? – zapytał Declan, mrugając na Mistrza Phoenix’a. - Ponieważ po ich kolorze zawsze wiem jak się czujesz. – Jego uśmiech stał się szeroki. – Dobrze, jasnozielone. Chcesz tego tak bardzo jak ja. - Nie byłbym w twoim łóżku, gdybym cię nie pragnął – odpowiedział Declan, marszcząc brwi. - Nie chcę, żebyś później powiedział, że cię uwiodłem. Nie potrafiłbym znieść tego, że mnie znienawidziłeś po tym jak uprawialiśmy seks. Declan przykrył twarz swojego pana. - Nie znienawidzę cię, ale skończę bez ciebie, jeśli wkrótce mnie nie wypieprzysz. Mistrz Phoenix się roześmiał. - Słusznie. Wampir sięgnął przez Declana, by złapać do połowy zużyty pojemnik nawilżacza. Podniósł go do oględzin Declana. - Większość tej tubki została zużyta, kiedy wyobrażałem sobie ciebie w moim łóżku.

~ 27 ~

Declan się uśmiechnął. Nie miał pojęcia, że jego pan pragnął go tak bardzo albo może i bardziej. - Dlaczego nigdy nic nie powiedziałeś? - Ponieważ tak długo jak byłeś w moim domu, byłem zadowolony. A teraz, kiedy postanowiłeś znaleźć sobie mężczyznę, nie jestem szczęśliwy na myśl, że biegasz po domu niezatwierdzony. Muszę uczynić cię moim w każdym sensie. Ale, Declan, jak cię zatwierdzę, nie możesz wrócić na polowanie. Będziesz tylko mój. Nie dzielę się. Rozumiesz? Declan zamarł. - Nie mogę się związać. Jeszcze nie. - Czemu nie? - Ponieważ nie jestem gotowy. – Kiedy Mistrz Phoenix głaskał jego ciało cudem było to, że mógł mówić. - Nie pozwolę ci widywać się z kimś innym. Declan usiadł. - Nikt nie będzie mnie posiadał. Ręka Mistrza Phoenix’a na jego ramieniu uniemożliwiła mu wstanie z łóżka. - Nie odchodź Declan. Śniłem o tobie tutaj przez tak długi czas. Przykro mi, że nie jesteś gotowy, ale dam ci czas, jeśli jednak sprowadzisz innego mężczyznę do swojego łóżka, to spodziewaj się, że go osuszę. – Oczy Mistrza Phoenix'a zmieniły się w groźną czerwień, a przekonanie goniło każde słowo. - Dość uczciwe. – Declan przykrył twarz swojego pana. – Ja nie bawię się z tobą ani nie próbuję wzbudzić twojej zazdrości. Po prostu nie jestem gotowy na dożywotnie zobowiązanie po jednym pieprzeniu. Wiedział, że wampir nie zatrzyma go na wieczność, ale Declan będzie mógł spełnić niektóre ze swoich fantazji zanim jego pan się nim zmęczy. Matka Declana będzie nim rozczarowana. Co dziwne, to go nie zniechęci. Przeżyje to. - Jesteś czymś więcej niż zwykłym pieprzeniem, mój słodki mężczyzno. – Głos Mistrza Phoenix'a nabrał tego śpiewnego tonu, jakiego prawdopodobnie używał, by wabić ludzi na swój czar. – Będziesz moim wszystkim. ~ 28 ~

Romantyczne serce Declana mówiło mu, by pozwolił Mistrzowi Phoenix’owi się zatwierdzić, ale jego praktyczna strona zaprzeczała temu pragnieniu. - Zobaczymy jak pójdzie. Czy nastrój zniknął? Czy powinniśmy stwierdzić, że odwołujemy noc? Dziwny wyraz przeciął twarz Mistrza Phoenix'a. - Nie ma mowy, żebyśmy opuścili to łóżko, dopóki obaj nie będziemy spoceni i zbyt wyczerpani, by ustać na swoich własnych nogach. Declan oblizał swoje wargi. - To może wrócimy do zabawowej części tego wieczoru? - Mmm, absolutnie. – Głos Mistrza Phoenix'a przetoczył się przez Declana, kiedy wampir wrócił do wielbienia ciała Declana, lizania, ssania i ocierania siekaczami o skórę Declana. Declan prawie doszedł od samego tego. - Jeśli tego nie przestaniesz, wszystko szybko się skończy. - Nonsens. Właśnie zaczęliśmy. Declan stracił ostrość, gdy Mistrz Phoenix wcisnął jeden elegancki palec w tyłek Declana, badając jego prostatę. - O, pieprzę – wysapał Declan. - Mam taki zamiar. – Mistrz Phoenix poczekał aż Declan się odprężył wokół niego zanim wepchnął drugi palec. - Potrzebuję cię. – Declan chwycił gładkie prześcieradła i podniósł tyłek zachęcając swojego kochanka. - Spokojnie, słodki chłopcze. Dostaniesz, czego potrzebujesz. - Potrzebuję cię teraz! – warknął Declan. Mistrz Phoenix się roześmiał. - Jaki apodyktyczny. - Już to wiesz. – Declan nie próbował ukrywać swojej wymagającej natury, nawet przed swoim pracodawcą. To pomagało Declanowi utrzymać rezydencję w porządku.

~ 29 ~

Mistrz Phoenix pocałował go, miękkim otarciem warg. Uścisk był bardziej miękki i łagodny niż te, które wcześniej wymienili. Piekło potrzeby przelewające się przez Declana złagodniało do pulsującego pożądania. - Dam ci wszystko, czego potrzebujesz – obiecał. – Jeśli mnie wypieprzysz. - Nigdy nie będę cię pieprzył, mój słodki. Będę cię kochał. I zanim Declan mógł powiedzieć coś jeszcze, Mistrz Phoenix ustawił swojego fiuta i pchnął do środka. Declan wygiął się na materacu, kiedy jego ciało rozciągnęło się na nową niedoświadczaną jeszcze objętość. - O cholera, jak duży jesteś? – Był tak zafascynowany pocałunkami i dotknięciami, że nie zwracał uwagi na erekcję swojego pana. Nigdy wcześniej nie brał nikogo tak dużego. - Oddychaj, słodki. Trzymam cię. – Mistrz Phoenix przeciągnął językiem długą linię przez gardło Declana zanim ugryzł głęboko. Declan krzyknął. Jego całe ciało dostało konwulsji, kiedy wstrząsnął nim taki od stóp do głów orgazm. Jego oddech się zaciął, a umysł całkowicie zgasł, kiedy wytrysnął każdą kroplą namiętności. Jęknął, cichym, gardłowym dźwiękiem. - O, cholera. Żaden przyszły kochanek nie będzie mógł dorównać jego wampirzemu panu. Nie po dzisiejszym wieczorze. Mistrz Phoenix podniósł usta, polizał językiem, by zamknąć ranę, a potem wypieprzył Declana do następnego orgazmu. Po trzeciej rundzie, Declan wśliznął się do rozkoszy nieprzytomności.

Tłumaczenie: panda68

~ 30 ~

Rozdział 3 Declan obudził się owinięty ramionami mężczyzny. Poruszył się, żeby się uwolnić, dopóki jego głowa nie rozjaśniła się na tyle, by przypomnieć sobie poprzednią noc. Wtedy uderzył w niego inny rodzaj paniki. - O, do diabła – szepnął. Przespał się ze swoim szefem. Jego matka trzepnęłaby go jak należy, gdyby się o tym dowiedziała. Złamał jedną z jej żelaznych zasad. Nie angażować się w rodzinę. Kiedy ktoś został zapłodniony, a potem odrzucony przez bogatego syna rodziny, matka Declana wiedziała, o czym mówi. Declan skrzywił się, kiedy wyobraził sobie rozczarowane spojrzenie, jakie mu pośle, gdy o tym usłyszy. Przynajmniej nie będzie żadnych niespodziewanych dzieci z tego związku. Nie był niechciany, a mimo swoich problemów jego matka nigdy niczego nie okazywała, by Declan czuł się niekochany. Może będzie mógł się z tego wyplątać zanim to stanie się problemem. Przecież, Mistrz Phoenix uprawiał seks z ludźmi przez cały czas. Oczywiście Declan mógł wrócić do bycia idealnym kamerdynerem i zignorować ich jednorazową schadzkę. Odrzucił ukłucie w sercu. Mógł zastanawiać się nad tą sytuacją, ile tylko chciał, ale pod koniec dnia, prawda pozostanie. Przespał się ze swoim szefem. Idiota. Z bezruchu swojego pana, Declan mógł powiedzieć, że wampir śpi snem zmarłego. Wstrzymując oddech, Declan przesunął się do krawędzi łóżka. Mistrz Phoenix się nie poruszył. Dziękując swoim szczęśliwym gwiazdom, Declan ukradkiem zsunął się z materaca i skierował pod prysznic. Kiedy się wykąpał i ubrał, pospieszył do drzwi. Pozwolił uspokajającej znajomości swoich codziennych obowiązków złagodzić swój niepokój. Kiedy podgrzewał przekąskę podskoczył, bo od tyłu otoczyły go ramiona. Znajomy śmiech Mistrza Phoenix’a popieścił jego ucho. - Dobry wieczór, mój słodki mężczyzno. - D-dobry wieczór, Mistrzu Phoenix’ie. ~ 31 ~

- Mów do mnie Phoenix. - Co? – Umysł Declana kręcił się od obecności swojego pana. - Gdy myślisz o mnie, wciąż uważasz mnie za Mistrza Phoenix’a. Chcę, żebyś myślał o mnie jak o Phoenix’iea. Już dłużej nie jestem tylko twoim szefem, teraz jestem również twoim kochankiem. - Nie wiem, czy mogę to rozdzielić w mojej głowie, ale spróbuję. - Spróbuj. – Phoenix obrócił Declana. Jego oczy były poważne jak śmierć. – Myślisz, że możesz zamieść to pod dywan, prawda, mój porządny mężczyzno? Declan przełknął nerwy. - Myślałem, że tak może być najlepiej – wyznał. Chociaż śnił o byciu w łóżku swojego szefa przez dwa lata pracy dla mistrza wampira, rzeczywistość mogła być gorsza niż mógł znieść. Pocałunek Phoenix’a, mocny i zatwierdzający, wyraził jego opinię o pomyśle Declana. - Lepiej pomyśl jeszcze raz. W końcu miałem cię tam, gdzie cię pragnąłem twardego i pode mną. – Potarł swoją erekcją o Declana, by zilustrować swoje słowa. – Śniłem o pognieceniu twojego nieskazitelnego garnituru i zdarciu twoich wypolerowanych butów, gdy będę cię rozbierał. Lubisz naśmiewać się ze mnie na swój porządny sposób. Declan się roześmiał. - Nie miałem pojęcia, że schludność cię podkręca. Jak odkryłeś mój diaboliczny plan, by doprowadzić cię do obłędu? – zapytał, zadyszany na odczucie rąk Phoenix’a na swojej skórze. Głód ugryzł go mocniej niż jakikolwiek wampir. Spragniony dotyku, pocałunków, w ogóle jakiegokolwiek kontaktu, poruszał się niespokojnie przy twardej sylwetce swojego kochanka. - Ponieważ jestem bystry. Nie martw się, mój kuszący elfie. Zamierzam cię zatrzymać. Ukrywanie się teraz przede mną nie przyniesie ci nic dobrego. Posmakowałem twojej krwi i mogę znaleźć cię dokądkolwiek pójdziesz. Powinien uważać ten komentarz za przyprawiający o gęsią skórkę, ale zamiast tego uczucie natchnęło go niczym wolny ciepły strumień.

~ 32 ~

- Będziesz mnie ścigał, gdybym zaginął? - Oczywiście. Nie zrób błędu. Jesteś mój. Declan sapnął. Cholera, jak mógł się oprzeć skoro Phoenix nie zamierzał zgodzić się na jego plan? - Błędem było przespanie się z moim szefem – powiedział pospiesznie. No, wymówił te słowa. Oczywiście jego pan się z tym zgodzi. Phoenix wśliznął palce we włosy Declana, przytrzymując go mocno, a potem zaczął wycałowywać nie-kochające myśli z Declana. Ponieważ jego pan nie musiał oddychać, płuca Declana zatęskniły za tlenem dużo wcześniej zanim Phoenix go puścił. Sapiąc, oparł się o blat. Phoenix wsunął rękę pod brodę Declana, zmuszając go do napotkania oczu wampira. - Nigdy nie nazywaj nas błędem. Błędne pomysły trzymały nas osobno, ja nie chciałem uwieść pracownika, a ty unikałeś związku ze swoim szefem. Teraz jesteśmy ponad tym nonsensem. Należysz do mnie. Declan ośmielił się napotkać oczy swojego kochanka. - A ty należysz do mnie? Phoenix się zawahał. - Myślę, że nie. Nie będę małą kobietką, która czeka na swojego mężczyznę, by wrócił z hulania. Raczej skończę to teraz między nami niż stanę się kimś, kogo nie będę mógł szanować z rana. – Declan nie miał zamiaru być czyjąś dupą na boku. - Jesteś taki kolczasty. Myślałem, że dobre mocne pieprzenie wyciągnie to z ciebie. – Phoenix się uśmiechnął. – Z radością zgłaszam, że będę musiał poświęcić temu więcej czasu. Zawahałem się tylko dlatego, że będę potrzebował stałego źródła krwi, a nie wiedziałem, czy byłbyś gotowy być tym dla mnie. Nie będę miał niechętnego dawcy, a obowiązek ofiarowywania zamiast przyjemności nie jest tym, czego dla nas chcę. Declan nagle stracił swój gniew. Phoenix miał rację. Czy chciał dostarczać krew wampirowi? Być jedynym źródłem utrzymania dla swojego zachwycającego kochanka i sprawić, żeby Phoenix zależał do niego na całe życie. Odpowiedzialność prawie sprawiła, że oblał się zimnym potem.

~ 33 ~

- Nie wiem – odpowiedział szczerze. – Chciałbym powiedzieć tak. Że będę twoim wszystkim, ale nie wiem czy potrafię być wszystkim, czego potrzebujesz dla pożywienia i seksu. Mina Phoenix’a pokazała, że rozumie rozterkę Declana. - Może dam ci kilka dni na decyzję? Nie muszę pić z żywego źródła aż do poniedziałku. Jeśli zechcesz być moim wyłącznym krwiodawcą, daj mi znać. Będziesz w moim łóżku, więc nie będziesz musiał chodzić zbyt daleko, by oznajmić mi swoją decyzję. Jeśli nie chcesz dawać mi krwi, w takim razie będziesz musiał być wyrozumiały, gdy przyprowadzę do domu dawcę. Nie możesz mieć wszystkiego. Jakakolwiek decyzja, jaką podejmiesz, nie zmieni faktu, że jesteś moim kochankiem i żadne jednonocne ugryzienie nie może tego zmienić. Declan kiwnął głową, żołądek wirował mu niespokojnie. - Zastanowię się nad tym. Obraz w jego głowie, gdy Phoenix gryzie kogoś innego, sprawił, że żołądek Declana się skurczył. Odepchnął niepokój. Wciąż musiał zbadać plusy i minusy bez opanowujących go mieszanych uczuć. Phoenix dał mu twardy pocałunek. - Wracaj do pracy. Słyszałem, że twój szef jest twardzielem. - Zabawne, słyszałem, że jego dupa jest twarda. – Declan się uśmiechnął, a potem ośmielił się uszczypnąć Phoenix’a zanim wybiegł z pokoju w lżejszym nastroju. - Później cię złapię! – wykrzyknął za Declanem jego pan. Uśmiechając się, Declan zrobił swoje rundki upewniając się, że dom Phoenix’a nadal gładko funkcjonuje. Mógł pomartwić się o swoje dziwne życie seksualne później. W tej chwili miał robotę. Skoncentrowanie się na pajęczynach i kurzu złagodziło niepokój o jego życiowe wybory.

***

Phoenix wpatrzył się ponownie w papiery leżące przed nim, starając się, by słowa nabrały sensu. Ze swoim umysłem wirującym wokół Declana, Phoenix nie mógł skupić ~ 34 ~

się na porozumieniu handlowym między jego klanem wampirów, a lokalną watahą wilkołaków. Łaki chciały wynająć od niego trochę ziemi, ale niektórzy członkowie jego klanu nie chcieli, by zgoda przeszła. Kilka wampirów miało staroświeckie poglądy i utrzymywały urazy między zmiennymi i krwiopijcami. Phoenix żył wystarczająco długo, by wiedzieć, że nie wszystkie wilkołaki były złe, tak jak nie wszystkie wampiry były cywilizowane. Idioci. Przed laty, gdy oba rodzaje walczyły o ograniczone zasoby i kryjówki, rywalizowanie między nimi miało sens. Teraz jednak, niemądrze było nie współpracować razem. Ludzie zaczynali naruszać granicę dobrych terenów łowieckich i Phoenix, jak wiele wampirów, kupił przed laty ziemię, więc jego klan mógł pozostać odizolowany od ludzi zauważających, że się nie starzeli. Z obecnymi ludźmi świadomymi wampirów i chętnymi do ofiarowywania się im, było łatwiej niż kiedykolwiek być wampirem. Niestety, wilkołaki wciąż uruchamiały ludzki instynkt strachu i sprawiały, że głupki łapali za strzelby. Potrzebowali wampirów o wiele bardziej niż wampiry potrzebowały zmiennych. Jednak, nadal był sens, by oni wszyscy działali razem. Jeśli będą uważali na siebie nawzajem, będzie mniej niepotrzebnych śmierci, kiedy to myśliwi i ludzie przyjdą po nich. Do gabinetu wszedł Lorrie. Phoenix prawie rzucił papiery ze zdziwieniem. - Declan cię nie zapowiedział. - Declan jest zajęty. Jego randka z wczorajszego wieczoru przyszła przeprosić – wyjaśnił Lorrie. Furia sprawiła, że siekacze Phoenix’a się wysunęły. Byłby bardziej niż szczęśliwy wysuszając intruza do każdej kropli od myśli, że Declan może należeć do każdego oprócz Phoenix’a. - Jego randką wczoraj wieczorem byłem ja, a jeśli ten wilkołak dotknie mojego faceta, odrąbię mu jego puszysty ogon. Lorrie ożywił się na tę nowinę. - Ooo, spaliśmy ze służbą? Mogę go mieć, kiedy z nim skończysz?

~ 35 ~

Phoenix poruszył się i zawinął rękę wokół gardła Lorriego zanim ten świadomie ukształtował myśl. Głowa wampira wydała zadowalający głuchy odgłos, gdy uderzył nią o ścianą. - To prawie, jakbyś miał życzenie śmierci. Nawet nie myśl o dotknięciu mojego kamerdynera – warknął Phoenix. Jego usta się rozdzieliły, a tam jego ostre zęby przedarły się przez ciało. Zignorował ból na korzyść zbicia swojego najlepszego przyjaciela. Nikt nie powinien nawet żartować o dotknięciu Declana. – Declan jest mój. – Nie podniósł głosu. Jego pięść na koszuli Lorriego i powtarzające się walenie o ścianę pokazało jego gniew o wiele bardziej niż jakikolwiek możliwy wściekły ton. - Oj! – jęknął Lorrie. Próbował się odsunąć, ale nie potrafił poluzować uchwytu Phoenix’a. – To było niepotrzebne. Warcząc, Phoenix odepchnął przyjaciela zanim naszedł go impuls złamania jego szyi. - Masz niefortunny zwyczaj kpienia ze mnie. Uwierz mi, gdy mówię, że to się dobrze dla ciebie nie skończy. Oczy Lorriego powiększyły się na wyraz twarzy Phoenix’a. - Ja tylko żartowałem. Nie myślałem, że będziesz taki agresywny. - Declan obawia się naszego związku. Jeśli dowie się, że robiłeś uwagi, może się wycofać. Nie wiesz jak bliski był odwołania tego wszystkiego dziś rano. – Żołądek Phoenix’a wciąż skręcał się na to wspomnienie. Zasypianie z Declanem, przytulonym tak blisko, zaliczało się do jednego z najlepszych momentów jego długiego życia. Gryzł wielu ludzi, ale mógł policzyć na jednej ręce liczbę osób, którym zaufał na tyle, by spać obok nich. - Zatrzymam swoje komentarze do siebie, ale cholera, Phoenix, to nie jest tak, jakby był twoim partnerem na wieczność. Phoenix wrócił do swojego biurka i z powrotem usiadł. - Bierzmy się do pracy. Chcę mieć pewność, że mamy właściwe warunki dla tego traktatu. - O nie. Powiedz mi, że nie związałeś się ze swoim kamerdynerem – błagał Lorrie. – Powiedz mi, że nie zdenerwowałeś Declana i nie zrujnowałeś doskonałości tego domostwa.

~ 36 ~

Phoenix nie mógł zaprzeczyć prawdzie. Zatwierdził Declana wczorajszej nocy. A czy kamerdyner o tym wiedział czy nie, nie miało to znaczenia. Ich siły witalne były teraz skręcone razem; ostatecznie znajdzie sposób, by powiedzieć o tym Declanowi. Declan wciąż myślał, że ma wybór, niemądry człowiek. Należał do Phoenix’a, odkąd zgodził się wejść do łóżka Phoenix’a. - Powiedziałem ci, on jest mój. – Phoenix nie ośmielił się spojrzeć na Lorriego. - Czy on wie? – zapytał Lorrie. Błyskając szybkim spojrzeniem przez rzęsy, Phoenix zobaczył, że jego przyjaciel obserwuje go z dziwnym spojrzeniem. Odłożywszy papiery, Phoenix skupił się na Lorriem. - W czym problem? Tak naprawdę, to Declan nie zamierza rezygnować albo coś podobnego. On nadal zamierza wykonywać swoją pracę. Będzie spał tylko w moim łóżku. – Uśmiech rozciągnął jego wargi, kiedy pomyślał o Declanie przytulonym obok niego. Tak, mógł się do tego przyzwyczaić. Declan potrzebował trochę zachęty, ale nie potrwa długo zanim uzna związek między nimi. Lorrie oglądał swoje buty, gdy przemówił. - Zazwyczaj wychodziliśmy i zdobywaliśmy nasze jedzenie razem. Dziwnie będzie chodzić samemu. Po latach polowania z Lorriem, dziwnie będzie nie wybierać dawców razem, ale sprawy się zmieniły. Tym razem, na lepsze. - Co do tego, nie wiem czy opuszczę cię już tak całkowicie. Declan jest wciąż niezdecydowany czy chce być jedynym żywicielem mojej krwi. Powinien dać mi znać, po tym jak się namyśli. Nie podoba mu się pomysł kogoś innego w moich ramionach, ale jest zbyt uparty, by to przyznać. – Declan wciąż myślał, że będzie spotykał się z innymi ludźmi, ale Phoenix się nie martwił. Jego kamerdyner nigdy by się nie błąkał. Lorrie potrząsnął głową. - Tak czy inaczej, ja będę kawalerem, a ty będziesz miał, co noc, tego samego mężczyznę. Nie mogę sobie wyobrazić, by pozwolił krwiodawcy zostać w twoim łóżku. Phoenix się roześmiał. - Nie sądzę, żeby pozwolił dawcy nawet zobaczyć, że mam łóżko.

~ 37 ~

Lorrie westchnął. - No dobrze, ale ja też chcę seksownego partnera. Jeśli zamierzamy zrobić tę całą rzecz tworzenia więzi, też chcę mieć kogoś. Nie możesz zostać sam starym żonatym facetem. - Jestem pewny, że kogoś znajdziesz, Mistrzu Lorrie – powiedział Declan, wchodząc do pokoju. Ostrożnie postawił szklankę sztucznej krwi obok miejsca Lorriego przy biurku i drugą obok Phoenix’a. – Nie wiedziałem, że jesteś zainteresowany znalezieniem partnera. - Wcześniej nie byłem – przyznał Lorrie. - Lorrie obawia się, że zrujnuję jego nocne życie. – Phoenix uśmiechnął się kpiąco. Ku jego zaskoczeniu, Declan udzielił Lorriemu powolne, zamyślone zbadanie, jakby szukał prawdy. - Właśnie widzę, ale wątpię, żeby był typem, który pozostaje w domu i usycha z tęsknoty. Wolisz mężczyzn czy kobiety? Zawsze myślałem, że Mistrz Phoenix woli kobiety, ale zmienił moje zdanie. Phoenix uśmiechnął się do Declana. Przepłynęło przez niego pragnienie, by złapać swojego spiętego kamerdynera i potargać go trochę. Schludny i odpowiedzialny Declan nakręcał jego libido. Może Declan mógłby zrobić sobie niewielką przerwę. - Pamiętaj, by nazywać mnie Phoenix’em, mój słodki. Declan błysnął mu rozdrażnionym spojrzeniem. - Będę nazywał cię Phoenix’em, gdy będziemy sami. Phoenix poznawał twardy ton, gdy go słyszał. Zmienił temat. Zawsze mógł do niego powrócić, kiedy Declan będzie czuł się bardziej komfortowo w ich związku, przypuszczając, że ten dzień kiedyś przyjdzie. Do tego czasu, mógł ćwiczyć uwodzenie swojego mężczyzny na każdym kawałku mebla. Lorrie wtrącił się w rozwiązłe myśli Phoenix’a z całkowitym lekceważeniem dla jego bogatego życia fantazji. - Wolę mężczyzn. Lubię wysokich, ciemnych, przystojnych i ludzkich, jednak twój przyjaciel wilk jest atrakcyjny. Z przyjemnością bym się nim zajął.

~ 38 ~

- Jest zachwycający i wiem, że jest dostępny. Może powinieneś z nim porozmawiać – powiedział Declan. Phoenix warknął na ocenę wyglądu wilkołaka. Declan nie powinien uważać nikogo innego poza nim za atrakcyjnego. Nie ma mowy, by dzielił swoją miłość z innymi. - Możesz zapomnieć o tym wilku – warknął. - Nie zamierzam o nim zapomnieć – oznajmił Declan. – Mamy zamiar zostać przyjaciółmi. - Mam nadzieję, że nie planujesz, by to była długa przyjaźń. – Pomysł, że jego sparowany partner przyjaźni się z innym wolnym facetem sprawił, że Phoenix chciał kogoś ugryźć. Wilk będzie dobry na początek. Nie będzie już tak przystojny z rozerwanym gardłem. Usta Declana uniosły się w jednym kąciku, jakby mógł odczytać myśli Phoenix’a, ale nie spojrzał na Phoenix ‘a. Po wykonaniu swojego zadania, Declan zrobił swój zwykły ukłon i wyszedł z pokoju. - On jest taki oficjalny – drażnił się Lorrie. - Nie zawsze. – Uśmiech Phoenix’a sprawił, że Lorrie wydał z siebie krztuszące odgłosy. Nieważne jak byli starzy, niektóre sprawy nigdy się nie zmieniały. – Skończmy wreszcie przeglądać tę umowę i upewnijmy się, że nie ma tam żadnych małych szczegółów, które mogłyby być użyte przeciwko nam. – Phoenix nie wierzył, że alfa nie spróbuje ich jakoś oszukać. Facet był śliski niczym męty na stawie i Phoenix nie miał zamiaru stać się ofiarą jego machinacji. Jednak, nie mógł odmówić całej sforze miejsca do biegania, tylko dlatego, że ich alfa wydzielał wibracje jak zużyty sprzedawca samochodów. Lorrie kiwnął głową. - Mnie też nie podoba się ten facet.

Tłumaczenie: panda68

~ 39 ~

Rozdział 4 Declan wiedział, że będzie musiał powiedzieć swojej matce o Phoenix‘ie. Dzwonił do niej w każdy wtorek i nigdy nie ukrywał przed nią niczego o swoim życiu. Przecież wychowała go, by był samowystarczalny. Niestety, dla niej to nie oznaczało samowystarczalny. Powiedzenie jej od razu zanim się dowie, będzie lepsze dla Declana na dłuższą metę – bo ona się dowie. Zadzwoniła jego komórka. Spojrzawszy na wyświetlacz, skrzywił się. Naciskając guzik połączenia, odebrał telefon. - Mamo? - Co się dzieje? – zapytała bez zwykłych uprzejmości. - O czym mówisz? - Mogę wyczuć twój niepokój aż stąd. O co się martwisz? Declan jęknął. - Myślałem, że zamierzasz trzymać się z dala od moich spraw. Nie odbyliśmy tej dyskusji w zeszłym miesiącu? – Musiał przyznać, że na nic się nie zgodziła, ale myślał, iż jasno to wyraził. Jego matka westchnęła przez telefon, wywołując u Declana uśmiech. Mógł stwierdzić poziom jej frustracji przez długość westchnień. - Martwię się. Wiesz, że tak. Taka już rola matki, że miesza się do swoich dzieci, a ty jesteś jedynym, jakiego mam. Declan zmarszczył brwi. - Dlaczego? - Dlaczego co, kochany?

~ 40 ~

- Dlaczego jestem twoim jedynym dzieckiem? – Będąc domowym elfem, jego matka wciąż wyglądała młodo i pięknie, i prawdopodobnie będzie taka przez następne dwieście lat. Nie powinna mieć problemu ze znalezieniem pary. - Wiesz, że nigdy już nie zaryzykowałabym kolejnego romansu z domownikiem. Nie po tym ostatnim. - Tak, ale co z gorącymi domowymi elfami? Cisza prawie trzeszczała między nimi. - Pytasz mnie, synu, czy uprawiam seks? - O nie! Boże, nie! Cholera, chyba muszę dotlenić swój mózg. – Pomysł, że jego matka uprawia seks, trochę go zemdliła. Wycofaj się z tego, to jest niezwykle chore. – Nie, po prostu się zastanawiam, dlaczego jesteś sama przez wszystkie te lata. Chyba, że oczywiście, masz jakiegoś przystojniaka na boku i po prostu nie chcesz mi powiedzieć. - Kto jest twoim nowym facetem? - Co? – Słaba gra na zwłokę nie była najlepsza, ale to było jedyne, co mógł wymyśleć. - Daj spokój, Declan. Nie zaczynasz zastanawiać się nad moim życiem intymnym ot tak sobie. Najwyraźniej spotkałeś kogoś i teraz zaczynasz myśleć o związkach innych ludzi. Nie jestem głupia. Poznam, gdy coś ukrywasz. - Nie myślałem, że jesteś głupia. – Pomimo jej kiepskiego gustu, co do mężczyzn, inteligencja jego matki zawsze wzbudzała podziw w Declanie. Nic jej nie umknęło. - Odpowiedz na pytanie. – Cichy głos matki nabrał twardego tonu, który pamiętał z dzieciństwa, gdy zrobił coś złego. - Zakochałem się w swoim szefie. – Pospiesznie wymówił słowa razem tak, że zabrzmiało to prawie jak jeden długi bełkot sylab. Wzięcie niedobrego lekarstwa, jeśli zażyłby je całe od razu, chyba nie byłoby równie złe. Jej wrzask udowodnił, że kolejny raz się mylił. - Declan! – Odsunął telefon od swojego ucha, gdy jej pomstowanie trwało nadal. Kiedy jej głos obniżył się do normalnego dźwięku, przytknął go bliżej. – Ostrzegałam cię o tym. – Łzy, które usłyszał w jej głosie, szarpnęły nim. - Jedno na plus, że nie może zrobić mi brzucha. – Declan spróbował lżejszego tonu.

~ 41 ~

Blady śmiech przeszedł przez linię. - Powiedz mu, że jeśli złamie ci serce, nie przeżyje następnego dnia w wygodzie. - Oj, mamo, to okrutne. A co, jeśli ja złamię serce jemu? – Declan wiercił się pod niewidocznym spojrzeniem matki. Wiedział, że miała na myśli tradycyjne przekleństwo elfa. Jeśli Phoenix złamie serce Declana, dom nigdy nie będzie miał właściwej temperatury, jego krzesła zmienią się w kamienie, a integralność jego domu zostanie zagrożona. - W takim razie prawdopodobnie na to zasłużył. – Żadnej litości nie było w głosie jego matki. Declan westchnął. - Phoenix jest dobrym mężczyzną jak na wampira. – Nie zamierzał bez obrony umniejszać swojej miłości. Skrzywił się, kiedy te słowa przebiegły przez jego głowę, sekundę wcześniej zanim jego matka krzyknęła jeszcze raz. - Wampir! Gdy powiedziałeś szefa, miałam nadzieję, że zmieniłeś dom i zapomniałeś mi powiedzieć. – Brzmiała na bardziej zrezygnowaną niż zaskoczoną. Jej wybuch był mniejszy niż oczekiwał. Declan odprężył się trochę. - Nie, mamo. Phoenix jest moim nowym mężczyzną. - Mam nadzieję, że to jest tylko etap, przez który przejdziesz. Zadzwoń do mnie we wtorek i powiedz mi jak idzie. - Tak, mamo. – Po zwyczajowych pożegnaniach, Declan rozłączył się z przypływem ulgi. - Matka tego nie akceptuje, prawda? – Declan się obrócił, by stanąć naprzeciw Phoenix’a. Szczupła sylwetka wampira zdominowała pobruździła jego czoło i wykrzywiła wargi w dół.

otwór

drzwiowy.

Zmarszczka

- Um, nie. – Nie ma sensu kłamać. Phoenix prawdopodobnie słyszał całą rozmowę. Phoenix podszedł bliższej, aż jego ręce oparły się po obu stronach ściany, więżąc Declana swoim ciałem. - Czy chodzi o to, że jestem wampirem?

~ 42 ~

Wziął głęboki wdech, pozwalając bogatemu, męskiemu zapachowi Phoenix’a go uspokoić. Gdyby był zmiennym, wyturlałby się w zapachu wampira i nosił go na swoim ubraniu. Domowe elfy nie miały w zwyczaju zatwierdzać swoich partnerów. Wiązali się z nimi, ale nie gryźli ani nie drapali. Declan zanotował sobie w pamięci, by zapytać matkę, czy domowe elfy robiły coś czy też byli bliżsi ludziom, którzy nosili pierścienie symbolizujące ich związek. Declan wyobraził sobie minę Phoenix’a, gdyby nalegał na to, by wampir nosił pierścień. Skupił swoją uwagę z powrotem na rozmowie i na pysznym zapachu Phoenix’a. - Tylko częściowo, ponieważ jesteś wampirem, ale bardziej dlatego, że jesteś moim szefem. Mój ojciec był jednym z domowników. Uwiódł moją matkę, a potem jego ojciec wykopał ją, gdy zaszła w ciążę. Siekacze Phoenix’a się wysunęły. - Powiedz mi, kim był ten łajdak, a zabiję go dla ciebie. Declan potrząsnął głową. - Nie ma potrzeby. Kiedy wyrzucił domowego elfa, przypieczętował swój los. Dawno temu przestał pragnąć poznać tego bezdusznego faceta, który go spłodził. Niektórzy ludzie nie zasługiwali na drugą szansę. - Co się stało? – Jego wampirze zęby zniknęły, gdy uspokoił się pod rzeczowym zachowaniem Declana. - Moja matka przeklęła dom zanim odeszła. Dom zareagował poprzez wywołanie wycieku gazu i całe miejsce wybuchło. Nikt z rodziny nie przeżył. - Wow. – Phoenix zbladł. – To całkiem imponujący urok. - Ona jest szóstą generacją czystego domowego elfa. Jestem pierwszy ze zmieszaną krwią. – Reszta rodziny wspierała jego matkę i pomagała w wychowaniu go, ale zawsze były jakieś ukryte pomruki o mieszanej krwi Declana. Może to dlatego pracował tak ciężko, by być najlepszym kamerdynerem, jakim mógł. Skoro nie mógł wyciągnąć tak dużo magii z domu jak jego krewni, przynajmniej mógł utrzymywać go w idealnym stanie. Phoenix zawinął ramiona wokół Declana i przyciągnął go do swojego twardego ciała.

~ 43 ~

- Myślę, że twoja krew jest absolutnie fantastyczna. Któregoś dnia chciałbym poznać twoją matkę. Wydaje się być niezwykłą kobietą. Declan kiwnął głową. - Jest. Pracuje w hotelu w mieście. Nie ufa sobie na tyle, by znowu związać się z rodziną. - Dlaczego przyszedłeś do mnie pracować? – Twarz Phoenix’a ukazywała zmieszanie, jakby pierwszy raz przyszło mu do głowy zastanowić się nad tym. - Zobaczyłem twoje ogłoszenie i nadszedł dla mnie czas, by zacząć coś na własny rachunek. Moja matka uważała, że zasłużyłem na dom, by się nim zaopiekować. – Declan machnął ręką obejmując pokój. – Masz tu całkiem fantastyczną rezydencję. Lubię być twoim kamerdynerem. - A chciałbyś być kimś więcej? Phoenix przesunął policzkiem po Declana i oznaczył go swoim zapachem. - Próbujesz ostrzec zmiennych? Phoenix kiwnął głową. - Każdy wilkołak będzie wiedział, że jesteś mój. Gdybym sądził, że mi pozwolisz, ocierałbym się o ciebie każdego wieczoru zanim wstałbyś z łóżka. Nie byłoby wątpliwości, do kogo należysz. Czy mógł zaspokoić Phoenix’a w łóżku i poza nim? Odezwały się stare niepewności. - Chciałbym być dla ciebie wszystkim, ale poważnie nigdy nie byłem dawcą krwi aż do wczorajszej nocy. Łagodny uśmiech Phoenix’a różnił się od jego zwykłej chłodnej miny. To był milszy, bardziej słodki wyraz, jakiego Declan nigdy wcześniej nie widział na twarzy Phoenix’a. - Declan, wiem, że masz wątpliwości, ale wszystko ułoży się jak należy. Przykrywając twarz Phoenix’a, Declan stanął na czubkach palców i wycisnął miękki pocałunek na ustach wampira.

~ 44 ~

- Mam taką nadzieję. Zamierzam ci zaufać. Nie strać mojego zaufania, albo wypadek z gazem będzie wyglądał jak kartofelek przy tym, co ci zrobię. Nie miał umiejętności swojej matki, ale posiadał trochę z jej zdolności. Magia Declana spała niczym leniwy kot na słońcu. Jeśli się zbudzi, jego pazury potną obicia i zniszczą zasłony zanim naprawdę zacznie robić poważne szkody. Zanim miękkie spojrzenie Phoenix’a i delikatne pociągające dotknięcia, od których Declan roztapiał się w kałużę, rozpuści jego niewielki opór. Oczy Phoenix’a zapłonęły czułością. - Kocham mężczyznę, który potrafi grozić jak należy. Serce Declana opuściło jedno uderzenie, kiedy Phoenix powiedział słowo na K, ale doszedł do siebie. - Czy nie powinieneś pracować? - Przyszedłem cię sprawdzić. Wyczułem, że jesteś czymś zdenerwowany. – Phoenix jeszcze raz pocałował Declana ze świadomością mężczyzny, który wiedział, że ma prawo dotknąć innego. - Mogłeś mnie wyczuć? – Myśl, że zarówno jego kochanek jak i jego matka odbierali na tych samych falach Declana, zaniepokoiła go na wielu poziomach. - Tak. Może rozmowa z twoją matką nie była dzisiaj najlepszym pomysłem? Nie podoba mi, że cię zdenerwowała. - Nic mi nie jest. Faktycznie przyjęła to lepiej niż myślałem. – Nie podzielił się jej groźbami. Uzgodnią to albo nie między nimi dwoma bez groźby ognia, głodu czy powodzi. Uśmiech Phoenix’a był dla Declana niczym łagodny blask. - Groziła mi, co? - Możesz słyszeć moje myśli? – Jego krew się zmroziła. Zawsze wolał anonimowość dobrej służby. Nikt tak naprawdę nie zauważał kamerdynera, dopóki nie znalazłeś się w środku powieści kryminalnej. - Od czasu, kiedy posmakowałem twojej krwi – oznajmił Phoenix. – Nie słyszę wszystkiego. Jedynie wtedy, kiedy sobie coś wyobrażasz, a jesteś raczej duszącym w sobie emocje rodzajem faceta.

~ 45 ~

Declan prychnął. - Jestem. Mógł zaprzeczyć oskarżeniu, ale po co? Bycie spięty działało na jego korzyść. Z domem, który prowadził, bycie ciepłym i towarzyskim nie sprawiało, że rzeczy same się robiły. Jego ludziom nie zawsze mogły podobać się jego żądania, ale szanowali go i Declan upewnił się, że Phoenix dobrze im płacił za ich usługi. - Nie wszystkie wampiry mogą czytać myśli. Ja mogę, ale tylko wtedy, gdy zostanie wzięta krew ze źródła. Gdy tamtej nocy wpuściłeś swoją krew do mojej kawy, nie mogłem odczytać twojego umysłu. - Samych nowości dowiaduję się o wampirach. – Declan potrząsnął głową, a potem pocałował Phoenix’a jeszcze raz. Sapnął, gdy Phoenix ich okręcił i przycisnął go do kuchennej wyspy. - Nawet nie wiesz jak bardzo chcę rozebrać cię do naga i wypieprzyć na blacie. Już podekscytowany od ocierania się o wampira, erekcja Declana stwardniała całkowicie. Niezdolny do powstrzymania reakcji swojego ciała, przylgnął do Phoenix’a. - Nie możesz mówić mi takich rzeczy w pracy. Muszę wykonać swoje obowiązki. - Jaki sumienny. – Phoenix pocałował go z zębami. Warga Declana rozcięła się pod naciskiem. Phoenix oblizał ranę. – Jaki smaczny. - Hej, jeśli chcesz lunch, mogę ci coś przynieść. – Wampiry nie musiały żywić się samą krwią. Niektóre z nich jadły jedzenie. Jednym z obowiązków Declana było pilnowanie tego, by Phoenix zawsze miał to, czego potrzebował. Jego krew domowego elfa pozwalała mu wyczuwać potrzeby rodziny jego domu. W tym przypadku, Phoenix, jako jedyny właściciel rezydencji, był związany z Declanem przez ducha domu, skomplikowany związek, którego zazwyczaj domowe elfy nie ujawniały swoim właścicielom. Declan roztopił się pod wargami Phoenix’a. Odchrząkująca w pobliżu osoba rozproszyła go. Declan niechętnie odepchnął się od Phoenix’a, by stanąć naprzeciw intruza. Frank stał kilka kroków dalej, patrząc na podłogę, sufit, wszędzie tylko nie na nich. - Mistrzu Phoenix, przyszło twoje spotkanie na godzinę piątą. ~ 46 ~

- Dziękuję, Frank. Zaprowadź ich do złotego salonu. - Tak, sir. – Frank się ukłonił, a potem obrócił na pięcie i wyszedł bez słowa. - Wow, dobrze go wyszkoliłeś – powiedział Phoenix. - Próbuję. – Frank wciąż miał jakieś niedbałe zwyczaje, ale Declan uważał, że idzie mu coraz lepiej. – Myślę, że jeszcze parę lat i będzie mógł sam zostać kamerdynerem. Uścisk wampira zacieśnił się. - Nie tutaj. Nie odbierze ci pracy. Declan westchnął. - Nie. Nie weźmie mojej pracy. Jestem domowym elfem. Potrzebuję miejsca, którym mogę się opiekować, albo część mnie nie będzie zadowolona. Dla Franka, to jest po prostu praca. Będzie w tym dobry, ale to nigdy nie będzie częścią jego życia. – Nie wiedział jak wyjaśnić palącą potrzebę opieki nad budynkiem albo jak związał się z domem. To było dziedzictwo domowych elfów. Mógł być tylko półkrwi, ale jego matka zawsze mówiła, że ma dobre instynkty. - Dobrze. – Phoenix pocałował czoło Declana. – Potrzebuję cię tutaj. Nie wiem dużo o domowych elfach. Jesteś długowiecznym gatunkiem? Declan kiwnął głową. - Domowe elfy są. Ja jestem nim tylko w połowie i nie ma nas dużo, więc nie jestem pewny jak długo będę żył. Każdy mógł umrzeć z różnych powodów. Declan nie szalał na temat swojej długowieczności. Wolał przyjmować każdy dzień, kiedy ten nadchodził. - To nie ma znaczenia. Jak tylko w pełni się zwiążemy, będziesz żył tak długo jak ja – stwierdził Phoenix, jakby to kończyło wszystkie ich problemy. Declan nie miał serca mówić mu, że było wiele innych problemów oprócz tego czy umrą w starszym wieku czy nie. Nie było sensu mnożyć kłopotów. Declan wysunął się z ramion swojego pana. - Może pójdziesz wreszcie na swoje spotkanie? Chyba nie chcesz zdenerwować grupy wilkołaków. – Byli drażliwą grupą, nawet gdy mieli dobry nastrój, więc nie było sensu niepotrzebnie ich denerwować.

~ 47 ~

- Racja. – Phoenix pocałował Declana w czoło. – Nie sądzę, żeby to długo trwało. Jest tylko kilka dokumentów do podpisania. - Chcesz, żebym przyniósł poczęstunek? – Declan psychicznie przejrzał zawartość lodówki. – Mogę zrobić jakieś kanapki, skoro nie chcesz gorącego lunchu. - Nie, oni nie zostaną tak długo, kochany. - Okej. Daj mi znać, jeśli zmienisz zdanie. Phoenix pocałował go ostatni raz zanim wyszedł na swoje spotkanie.

Tłumaczenie: panda68

~ 48 ~

Rozdział 5 Phoenix znalazł w pokoju czekającego Lorriego wraz z pięcioma zmiennymi. Wilkołaki zaczynały już trochę spacerować. Niecierpliwe bestie. - Przepraszam, że kazałem wam czekać. - Nie ma sprawy. To nie było tak długo, ale nów księżyca mocno na nas wpływa. – Alfa ukłonił się lekko, respektując tym pozycję Phoenix’a, jako przywódcy wampirów, ale nie ponad alfą. Wzrok alfy nadal omiatał pokój, jakby szukał ukrytego niebezpieczeństwa. - Jak zapewne wiesz, jestem Phoenix Moorhaven. – Nie zrobi błędu podając swoją rękę do potrząśnięcia. Zmienni nigdy nie ściskali dłoni z nie-zmiennymi z wyjątkiem miłosnych celów. Przyjrzał się towarzyszom alfy z zainteresowaniem. - Ja jestem Alfa Linson. Jestem tym, który złożył prośbę o ziemie na polowania. To są niektórzy członkowie z mojej watahy, Max, Boothe, George i Faulk. - Miło was poznać. - George jest tym, który spotkał się z Declanem – stwierdził uprzejmie Lorrie, gdy podszedł, by stanąć obok niego. Jego szeroki uśmiech sprawił, że Phoenix zacisnął pięści. - Nie wiedziałem, że jest twój. – George podniósł ręce na znak zaprzeczenia. Gniewne spojrzenie, jakie Linson posłał George'owi, powinno usmażyć go na miejscu. Dreszcz niepokoju spłynął w dół kręgosłupa Phoenix’a. Alfa wysyłał wszystkie rodzaje złych wibracji, ale Phoenix nie mógł wymyśleć ani jednego powodu, dla którego miałby odmówić prośbie zmiennego o wynajęm ziemi, szczególnie za tą hojnie zaproponowaną kwotę. Może zbyt hojną. - Dlaczego nie macie swoich własnych ziem? – badał Phoenix, próbując lepiej wyczuć Linsona. Nie mógł określić, co w alfie go martwiło. Większość watah miało ziemię odziedziczoną po swoich przodkach i były przekazywane z alfy na alfę. Linson wzruszył ramionami. ~ 49 ~

- Moja wataha miała zbyt wiele alf. Nasze dziedziczne ziemie watahy poszły do mojego starszego brata. Zacząłem moją własną watahę, ale nie mamy żadnej przestrzeni w naszym posiadaniu. Jesteśmy miejskimi wilkami, ale wciąż lubimy dobry bieg od czasu do czasu. – Alfa powąchał. – Wyczuwam tu domowego elfa. Twój dom musi być błogosławiony. Nie napotkałem elfa od lat. Mogę zapytać jak zdobyłeś jednego? - Przyszedł na rozmowę i go zatrudniłem. – Jego umysł zabłądził do Declana. Co teraz robił jego śliczny pół-elf, kiedy Phoenix zostawił go samego? Czy wysyłał wszystkie kłębki kurzu do świata podziemia i niszczył złą inwazję pajęczyn nieśmiało czających się w jego piwnicy? Każdy kosmyk brudu był natychmiast unicestwiany pod surową uwagą jego kamerdynera. - Słyszałem, że oni są trudni do odciągnięcia, może wstawisz się za nami dobrym słowem? – kontynuował alfa. – Potrzebujemy jednego w naszym domu watahy. Jest nas tak dużo, że mamy trudności z utrzymaniem czystości. - Zapytam Declana i sprawdzę czy ma jakieś rekomendacje. – Nie zrobi żadnych obietnic, które mogłyby postawić Declana w trudnej sytuacji. Miał szczęście, że zdobył swojego własnego elfa. – A teraz wracajmy do naszej umowy. Lorrie podał mu kontrakt, który Linson już podpisał. Phoenix przejrzał go, by upewnić się, że alfa nic nie dodał ani nie skreślił. Wszystko wyglądało w porządku. W zamian za wynajęcie im trochę ziem do polowania, alfa zapłacił hojną opłatę. - Unikajcie północnych lasów. Tam są istoty, których nie chcecie spotkać. - Jakie istoty? – Gdyby Linson był w postaci wilka, jego uszy by się postawiły. - To nie ma znaczenia. Trzymajcie się z dala. – Jego serce wciąż waliło, gdy pomyślał o Declanie kierujący się do lasu. Jego mały elf nie odszedł zbyt daleko zanim Phoenix go złapał i powstrzymał. W północnym lesie żyła zła magia. Phoenix mógł prawnie posiadać ziemię, ale obecni mieszkańcy przewyższyli jego prawa do ziemi. Kilka razy kusiło go spróbować namówić ich, by odeszli, ale fala magii była wystarczającym środkiem odstraszającym. - Powiadomię moją watahę – zgodził się alfa. - Dobrze. Poza tym, wszystko wygląda świetne. – Podpisał się szerokim gestem swoim nazwiskiem. – Oraz trzymaj z dala swoją watahę od mojego domowego elfa, a nie będziemy mieli żadnych problemów.

~ 50 ~

Rzucił gniewne spojrzenie na niemądrego zmiennego, który myślał o randkowaniu z Declanem, zanim odprawił wilki. Ich obecność tutaj uruchamiała jego terytorialne instynkty. Nie chciał ich w domu Declana. Przetoczył tę myśl w swojej głowie. Tak, to było miejsce Declana. Kamerdyner prowadził rezydencję twardą, ale prawą ręką, i nikt nie zrobi nic, co może wywołać niezadowolenie u pół-elfa. - Proszę zatrzymaj swój personel w środku podczas pełni. Nie chcemy żadnych wypadków. – Alfa się uśmiechnął, a duży zębiasty uśmiech wskazywał, że ktokolwiek znajdzie się na zewnątrz, dostanie to, na co zasłużył. Phoenix kiwnął głową. - No, nie chcemy, ale ponieważ twoje ziemie do polowania są trzy kilometry stąd, jestem pewny, że nie znajdę żadnego zabłąkanego kłaczka futra wokół rezydencji. Nie chcę, żeby moi służący nie czuli się bezpiecznie w ich domu. – Obnażył swoje siekacze w przejawie swojej siły. Nie miał zamiaru być więźniem w swoim własnym domu, ani też żaden z jego ludzi. Jeśli wilki okażą się zagrożeniem, wyeliminuje je. Wilki wyszły, wszystkie z wyjątkiem George'a, który wciąż stał pomimo gniewnego spojrzenia od swojego alfy. - Nie skrzywdziłeś go… prawda? - Kogo? Declana? – Phoenix wpatrywał się w wilka zmieszany. Dlaczego myślał, że Declanowi spadłby włos z głowy? - Tak, nie wyglądał na poranionego, gdy z nim rozmawiałem, ale urazy mogą być ukryte – powiedział wilk ze smutną nutą doświadczenia. - Nie martw swojego szczenięcego nosa moim mężczyzną. Ma się dobrze. – Phoenix nie wierzył przystojnemu wilkowi i jego szczeremu zachowaniu. Wyglądał na zbyt skłonnego do zagrania białego rycerza dla Declana w niebezpieczeństwie. – Nie skrzywdziłbym go. Declan jest moim partnerem. Ulga przebiegła przez twarz zmiennego. - To dobrze. Nie wiedziałem, że wampiry mają partnerów tak jak zmienni. - Nie wiem czy jest dokładnie tak jak u zmiennych, ale nigdy nie skrzywdziłbym Declana. – Nie wiedział zbyt wiele o zmiennych, by rozumieć ich proces parowania się, ale Declan zawsze będzie bezpieczny. George kiwnął głową. ~ 51 ~

- Okej, dobrze. – Z ostatnim spojrzeniem, jakby próbował osądzić szczerość Phoenix’a, George wyszedł. - Odprowadzę cię do drzwi – powiedział Lorrie. - W porządku. Sam mogę znaleźć drzwi. – Oczy George'a błyszczały, przyciąganie księżyca mocno działało na zmiennego. Phoenix słuchał jak drzwi się zamykają zanim się odprężył. - On będzie problemem. - Nie będzie problemem – powiedział Lorrie. – Jest świetny. - On pragnie mojego mężczyzny. Lorrie wzruszył ramionami. - Nie próbował zatrzymać Declana po tym jak prawie wysiusiałeś koło wokół niego. Powiedziałbym, że nie planuje cię wyzwać. - Jest jednak zmiennym. Potrafią być uparci. - Lubię go. – Lorrie się uśmiechnął. – Troszczył się o swojego przyjaciela. - Prawda. – Phoenix nie mógł kwestionować, że zmienny jest dobrym przyjacielem. George najwyraźniej zdecydował się zapytać o Declana pomimo dezaprobaty alfy, co mówiło dobre rzeczy o etyce zmiennych. - Jesteś pewny, że powinniśmy wynająć zmiennym tę ziemię? Odczuwałem złe wibracje od tego alfy. - Jestem pewny. – Nie powiedział nic więcej, pozwalając Lorriemu wysnuć swoje własne konkluzje. - Aaa, rozumiem. Trzymaj blisko swoich wrogów, podoba mi się to. - Dokładnie. Nie ufam temu alfie. Czuł się trochę zbyt swobodnie przychodząc do mojego domu, jakby był jedynym, który rządzi. Jeśli myśli, że może zabrać moją ziemię, z radością skoryguję jego myślenie. Nie rządziłbym klanem tak długo, by teraz zostać oszukanym przez zadzierające nosa szczenię. - Chcesz, żebym poszperał trochę o nim? – zapytał Lorrie.

~ 52 ~

- Tak, jego historia nie całkiem wydawała się być prawdziwa. Sprawdź też wszystkich jego kolegów z watahy. - Szczególnie George’a – drażnił się Lorrie. - Tak. – Phoenix warknął. – Szczególnie George’a. Gdyby znalazły się jakieś brudy o młodym zmiennym, Phoenix chciał o tym wiedzieć. - Nie dlatego, że jesteś zazdrosny albo coś – prowokował Lorrie. - Oczywiście, że nie. O co mam się martwić? – Declan nie patrzył na nikogo innego tak jak patrzył na Phoenix’a. Żaden wyliniały, zapchlony wilk nie będzie w stanie odebrać mu mężczyzny, ale nie wiedział jak domowe elfy się wiązały. Czy brali sobie partnerów na wieczność? Musi zapytać Declana. Wiedział, że ludzie nie wiązali się tak jak wampiry, ale oczywiście elfy były inne. - Oczywiście, że o nic. – Lorrie potrząsnął głową i podszedł do swojego laptopa.

Tłumaczenie: panda68

~ 53 ~

Rozdział 6 Declan zabrał się do swoich obowiązków domowych, ignorując małe zastrzeżenie w głębi swojego umysłu, które domagało się, by przemyślał swoją sprawę związku. Czy teraz Phoenix będzie próbował rządzić życiem Declana? Phoenix był zarówno jego szefem jak i kochankiem, a to może być trudna sytuacja. - Nic ci nie jest? – zapytał Frank, nalewając szklankę wody. - Nie, tak myślę. – Nie brzmiał na zbyt pozytywnego. Frank się uśmiechnął. - Nie jesteś pewny. Westchnął. - Sypiam z szefem. Frank zakrztusił się łykiem wody, który właśnie wziął. - Mógłbyś ostrzec, co? Jak długi to trwa? - Od wczoraj wieczorem. – Declan pochylił głowę, nie chcąc widzieć miny Franka. - Naprawdę? Myślałem, że to trwa dłużej. To znaczy, wszyscy wiedzą, że Mistrz Phoenix ma na twoim punkcie obsesję. - Tak myślisz? – Wiedział, że Phoenix jest zaborczy, ale tak naprawdę, na dłuższą metę, nie poświęcił temu zbyt wiele uwagi. - Oczywiście. Nigdy nie posłał reszcie domowego personelu więcej niż spojrzenie, a jesteś jedynym, który tu mieszka. Declan przebiegł palcami przez swoją krótką fryzurę. Zastanowił się czy Phoenix chciałby jeszcze dłużej. - Mieszkam tu, ponieważ on mnie potrzebuje o każdej porze.

~ 54 ~

- Lepiej ciebie niż mnie – odparł szczerze Frank. – Gdybym musiał biegać za każdym jego wezwaniem, z pewnością bym nie został. Facet płaci dość dobrze, ale jest super wymagający nawet jak na wampira. Declan wzruszył ramionami. Robił o wiele więcej niż Frank, ale nie powie mu tego. Poza tym, Declan zazwyczaj nie wychodził z domu na wystarczająco długo, by spędzać czas poza nim. - Mnie to nie przeszkadza. - To dobrze, ponieważ gdybyś odszedł, wynoszę się stąd – przysiągł Frank. Declan wpatrywał się we Franka. - Dlaczego? - Ponieważ wtedy musiałbym przejąć twoje obowiązki na pełen etat, a jeśli Mistrz Phoenix spiorunuje mnie jeszcze raz wzrokiem za postawienie filiżanki pod niewłaściwym kątem, mogę się posunąć do dźgnięcia go nożem. Zaskoczony, Declan przestał układać serwetki, by rozważyć słowa Franka przez minutę. - Nie lubisz tu być? - Nie, uwielbiam tu być, kiedy ty tu jesteś. Nikt nie potrafi pokazać panu jego miejsca tak jak ty, gdybyś jednak odszedł, nie mógłbym tu zostać. - Myślę, że jesteś bardziej zdolny niż myślisz, Frank. Po prostu potrzebujesz więcej szkolenia. Frank wzruszył ramionami. - Może. Albo może musisz być pewny, że tu zostaniesz. Jeśli odejdziesz, upewnij się, że możesz zabrać mnie ze sobą. Wiele się od ciebie nauczyłem i nie chciałbym być zmuszonym znaleźć nowy dom bez ciebie. Z ostatnim ostrzegawczym spojrzeniem, Frank odszedł. Dziwne, Declan nigdy nie sądził, że lokaj szanował go tak bardzo. Może był jedynym, który martwił się o to, że był młodszy od swoich pracowników. Westchnął, a potem poszedł się upewnić, czy biuro zostało właściwie wysprzątane.

~ 55 ~

***

Parę następnych dni minęło w szaleństwie pracy i seksu. Declan odmawiał Phoenix’owi, by ten skorygował jego harmonogram, nieważne jak dużo jęczał. - Gdybyś jednak przychodził do łóżka później, mogliśmy widzieć się o wiele dłużej – powiedział Phoenix. - To jest rozpraszające, gdy tak wydymasz wargi. – Declan przeciągnął palcem wzdłuż górnej półki, kiwając głową, gdy nie znalazł żadnego kurzu. Gosposie wykonały swoją pracę. - Nie wydymam warg. Wskazuję tylko prawdę. – Phoenix obszedł wkoło aż stanął między Declanem, a regałami. - Phoenix, nie zamierzam zmieniać mojego harmonogramu. To zakłóci atmosferę domu. Nie śpię przez większość czasu, kiedy tu jesteś. - Ale nie cały czas. Declan pocałował wampira w policzek. - I tak musisz pracować. Nie potrzebujesz mnie, bym stał i patrzył na ciebie, kiedy rozmawiasz ze swoimi ludźmi i wypełniasz obowiązki. Phoenix warknął. - Potrzebuję cię cały czas. Mogę ci rozkazać, byś dotrzymywał mi towarzystwa. - Możesz – zgodził się Declan. – Nie spodoba mi się to, ale pracuję dla ciebie. - Nie zamierzam tego zrobić – powiedział Phoenix po dłuższej pauzie. – Miałbyś do mnie o to żal. Declan się uśmiechnął. Uniósł się na czubki palców i pocałował swojego kochanka w usta. - Podoba mi się, że znasz mnie tak dobrze. Rozbrzmiał dzwonek. - Czekasz na kogoś? – zapytał Declan. Phoenix potrząsnął głową. ~ 56 ~

- Nie. Declan otworzył drzwi, by znaleźć na ich progu George’a, nagiego i krwawiącego. Jego czoło miało głębokie rozcięcie, a przez jego ciało biegły szerokie ślady pazurów, które obficie krwawiły. - George, co się stało? – Declan ruszył do przodu, by złapać zmiennego, gdy ten zaczął się przewracać. - Alfa Linson nadchodzi – wysapał George. – Zamierzają zabić Mistrza Phoenix’a i wszystko zabrać. - Jak diabli. – Phoenix wyciągnął z kieszeni telefon i wykręcił numer. Kiedy ktoś odebrał, zaczął wydawać polecenia wezwania klanu do jego domu. - Ile potrwa zanim się tu zjawi? – Declan zapytał George'a, odciągając jego uwagę od Phoenix’a. - Nie wiem. Sądziłem, że przyjdzie tu bezpośrednio. Alfa zażądał, bym został wyrzucony z watahy po tym jak odmówiłem pomocy – powiedział George. Declan się skrzywił. Zostanie wyrzuconym było surowym wyrokiem dla każdego zmiennego. To zostawiało ich bez umysłowego i fizycznego wsparcia watahy. - Dlaczego się nie zmieniłeś? – zapytał Phoenix. George wzruszył ramionami, a potem się skrzywił, ponieważ to pociągnęło za jego rany. - Gdybym się zmienił, gdy jestem ranny, nie mógłbym na czas zmienić się z powrotem, by cię ostrzec. - Ostrzegłeś nas. Zmień się i lecz – powiedział Declan. – Możesz odpocząć w jednym z pokoi gościnnych. - Ale alfa nadchodzi! – wykrzyknął George, jego niepokój był wyraźny. - Nie dostanie się do tego domu – stwierdził Declan. – Mogę nie mieć mocy mojej matki, ale mogę powstrzymać bandę szczeniaków. - Nie zamierzam kryć się w tych ścianach – oznajmił Phoenix. Declan spiorunował wzrokiem swojego kochanka. - Co ty mówisz? ~ 57 ~

- Przed nikim nie uciekam. Weźmiemy go otwarcie. Musi się dowiedzieć, że nie podwinę ogona między nogi i nie przewrócę się przed żadnym wilkiem. - Zwariowałeś? – Declan wpatrywał się w swojego partnera. – Nie możesz załatwić grupy wilkołaków. - Dlaczego nie? Spokój Phoenix’a sprawił, że Declana wbił paznokcie w dłonie powstrzymując się od uderzenia swojego kochanka. - Ponieważ jeśli tu zostaniesz, będziesz bezpieczny i nie wdasz się w wampirzowilkołaczą bitwę – powiedział przez zaciśnięte zęby. - Za bardzo się martwisz, ukochany. – Phoenix pocałował Declana w usta. – Nic mi nie będzie. Ukochany? Czy Phoenix naprawdę go kochał? - Kochasz mnie? - Oczywiście, że cię kocham. Dowiodę ci tego później. Teraz idź pokaż George’owi pokój gościnny, a potem zamknij dom na klucz albo cokolwiek tam zamierzasz zrobić. Chceę, żebyś był bezpieczny, gdy wyjdę. Declan potrząsnął głową. Nic, co powie, nie zrobi wrażenia na determinacji Phoenix’a. - Dobrze, jeśli jednak dasz się zabić, zamierzam nawiedzać twoja dupę. Phoenix się uśmiechnął. - Nie spodziewałem się niczego innego. – Wyszedł z rezydencji i zatrzasnął za sobą drzwi. George zwalił się na marmurową podłogę holu. - Frank! – krzyknął Declan. Lokaj pospieszył do holu. - O Boże, co się stało? - Jego wataha jest stuknięta. Chodź, pomóż mi zaciągnąć go na górę. Frank kiwnął głową i między sobą zarzucili ramiona George'a na swoje barki. ~ 58 ~

Declan próbował się nie martwić o ilość krwi skapującej z jego boku. - Musimy zadzwonić po lekarza albo co? – zapytał Frank. - Nie znam żadnych lekarzy dla zmiennych, a ty? Frank potrząsnął głową. - Nie. - Mogę spróbować zasklepić rany na tyle, by mógł się zmienić. Moja matka nauczyła mnie jak radzić sobie z domowymi urazami. Zajmowanie się kimś, kto cierpi od wielokrotnych rany od pazurów, nie było na mojej liście pierwszej pomocy, oprócz drobnych skaleczeń, ale myślę, że mogę sprawić, by zanikły na tyle, żeby jego wilk mógł sobie z nimi poradzić. - Dobrze – odparł Frank. – To nie zostało ujęte w domowych umiejętnościach, gdy się tu zatrudniałem. - Moich także. – To poszło dalej poza jego zwykłe umiejętności, a czego nawet nie mógł przewidzieć na horyzoncie. Zdołali zaprowadzić George'a do pokoju gościnnego. Declan przygryzł wargę, by powstrzymać jęk, gdy położyli krwawiącego zmiennego na nieskazitelnej pościeli. - Wyślemy to do pralni chemicznej – obiecał Frank. - Dzięki. – Declan próbował nie zwracać uwagi na to jak krew kapała z ciała George'a. Uklęknął na łóżku obok zmiennego. Przycisnąwszy dłonie do klatki piersiowej George'a, zaczął nucić łagodzące ból zaklęcie, które nauczyła go matka. Białe światło rozeszło się z jego rąk i George westchnął, a jego oczy trzepotały, jakby próbował się obudzić. - Co zrobiłeś? – zapytał Frank. - Mam nadzieję, że zabrałem trochę bólu. – Nie używał tego szczególnego zaklęcia odkąd nauczył się go trzy lata temu. Oczy George'a otworzyły się całkowicie. - Dobrze się czuję. – Szeroki uśmiech rozciągnął się na jego twarzy, chociaż krew wciąż sączyła się z jego innych cięć.

~ 59 ~

- Myślisz, że możesz się zmienić? – Poszłoby lepiej, gdyby George wyleczył się naturalnie. - Tak, odsuń się – powiedział George cichym głosem. Declan zsunął się z łóżka. Jak tylko był bezpieczny, George się zmienił i w miejscu rannego człowieka leżał ogromny wilk. Bestia skierowała swoją uwagę na Declana i nisko szczeknęła. - Wow, chłopcze. – Declan zrobił tylko kilka kroków zanim duże zwierzę skoczyło i przycisnęło Declana do podłogi swoimi olbrzymimi łapami. Declan zamarł. Nie chciał zaskoczyć wilka. Chociaż George był ranny, Declan nie wiedział jak wiele z jego ludzkiej połowy nadal istniało pod dzikim spojrzeniem. - Myślę, że on cię lubi – stwierdził Frank, rozbawienie wiło się w jego głosie. - Dlaczego tak myślisz? – Declan nie ośmielił się odwrócić wzroku od wilka. George liznął jeden bok jego twarzy, a potem wydał głębokie szczeknięcie. - Eee, złaź ze mnie. Wilk zmienił się z powrotem w człowieka. George przetoczył się na podłogę. - Muszę iść pomóc Phoenix’owi, ale jestem taki zmęczony. Declan wstał i strzepnął sierść wilka ze swojego garnituru. Kolejny powód, dla którego nigdy nie umawiał się z wilkiem. Futro przylegające do jego ubrania doprowadziłoby go do obłędu. - Powinieneś tu zostać. Nie pomożesz im, jeśli zginiesz. - Prawda. - Śpij. – Declan przyłożył rękę do czoła George'a i nakazał mu zasnąć. W ciągu kilku sekund, chrapanie wypełniło powietrze. - Jak to zrobiłeś? Declan wsunął rękę do kieszeni. - Moja matka jest domowym elfem. Nie jestem zbyt potężny, ale i tak w połowie już spał.

~ 60 ~

- Tak. Zawsze się zastanawiałem, czym jesteś – powiedział Frank. - Czy to ma znaczenie? – zapytał Declan, zastanawiając się czy teraz będzie miał z Frankiem problemy. - Nie dla mnie. – Frank się uśmiechnął z wyrozumiałością. – To wyjaśnia, dlaczego jesteś tak dobry w swojej pracy. - Chodźmy zobaczyć czy są jakieś wiadomości – powiedział Declan. – Nie podoba mi się to. Gdzie jest wataha? Dlaczego ich tu jeszcze nie ma? Declan rozwinął zaklęcie, by otoczyć nim dom, gdy szedł. Był na tyle związany z rezydencją, że dodanie magii było niepotrzebne, ale wolał mieć za dużo ochrony niż za mało. - To jest podejrzane – zgodził się Frank. Żadnych wilków nie było u drzwi, ale również żadnych wampirów. Jedynymi ludźmi na tym terenie był personel rezydencji. Pokusa, by wyjść na zewnątrz i przejść się po terenach, była prawie nieodparta. Powstrzymał się. Gdyby wpadł na Phoenix’a, nie chciał rozproszyć swojego kochanka.

***

Minęły następne dwie godziny, w czasie których Declan upewnił się, że żaden pyłek kurzu nie umknął uwadze pokojówki. Declan spojrzał na zegar. - Wciąż nic? – zapytał Frank. Declan potrząsnął głową. - Myślę, że pójdę sprawdzić jak się mają sprawy. - Co masz na myśli? – zapytał Frank. – Mistrz Phoenix kazał ci nie ruszać się z miejsca. - Wiem, ale nie mogę go zostawić. – Declan się uśmiechnął, gdy jego głos nie zadrżał. Frank nie musiał wiedzieć o wypełniającym go przerażeniu i próbującym rozpuścić jego kręgosłup. Jeśli coś stało się Phoenix’owi, Declan nigdy nie dojdzie do siebie.

~ 61 ~

- Nie powinieneś iść sam. – Declan nie przegapił, że Frank nie zaproponował, iż pójdzie z nim. - Jeśli pójdę tylko ja, prawdopodobnie będzie mniejsza szansa zostania zauważonym. – Declan opanował umiejętność bycia niezauważonym. Domowe elfy specjalizowały się w byciu niewidocznymi. - Weź telefon i zadzwoń do mnie, jeśli będziesz potrzebował, bym zebrał personel i przyszli ci z pomocą – zaproponował Frank. Declan się uśmiechnął, wzruszony, że Frank zaproponował pomoc. - Dobrze. Nie zrobi tego, ale Frank nie musiał o tym wiedzieć. Ludzie, którzy pracowali w rezydencji potrzebowali ochrony, a nie znalezienia się w środku walki.

Tłumaczenie: panda68

~ 62 ~

Rozdział 7 Phoenix nie mógł w to uwierzyć, kiedy usłyszał pierwsze żałosne wycie. - Idioci. - Cholera, weszli do lasu, prawda? – zapytał Lorrie. Wampiry odwrócili się do obszaru, z którego dochodziły wycia. - Musiał pomyśleć, że coś tam ukrywam. Lorrie założył ramiona na piersi. - Co chcesz zrobić? - Powinienem zostawić ich własnemu losowi – powiedział Phoenix. – Zostali ostrzeżeni. - Może powinieneś wspomnieć o szalonych leśnych elfach. – Paulie obrócił się, by wyjrzeć przez okno. - Tak, może. Sądzę, że powinniśmy pójść zobaczyć czy nie zostały jakieś szczeniaki do uratowania – powiedział Phoenix. Lorrie kiwnął głową. - Nie opłakiwałby alfy, ale reszta grupy nie zasłużyła na jego los. To był problem z wilkami. Podążali za swoim alfą nieważne jak okropne pomysły mógł mieć ich przywódca. Wampiry nie podążały na ślepo, co prowadziło zarówno do dobrych jak i złych rezultatów. - Myślisz, że nas zaatakują? – zapytał Lorrie, na jego twarzy był niepokój. - Mam nadzieję, że nie. – Phoenix prowadził. Nikt się nie spieszył, żeby jako pierwszy wejść do zaczarowanego lasu. Leśne elfy nie ceniły sobie gości. Wilcze wycie nadal rozbrzmiewało w powietrzu, jakby zmienni próbowali pocieszyć się nawzajem w ich sytuacji.

~ 63 ~

Wystarczyły dwa kroki, by znaleźli ciało Alfy Linsona. Szeroko otwarte, niewidzące oczy pokazywały, że Phoenix nie musiał już sprawdzać, co ze zmiennym. - I proszę, już nie musisz się o niego martwić – oznajmił Lorrie. - Chyba nie. Co za strata. – Gdyby alfa po prostu trzymał się ich umowy, może nadal by żył. Szli dalej przez las, dopóki nie doszli do polany. Z drzew zwisały drewniane klatki. Zmienni w futrach i w ludzkiej postaci byli stłoczeni w grupach. -To nie może być dobre – powiedział Paulie. - Nie, nie może – zgodził się Phoenix. - Jak miło z waszej strony, że do nas dołączyliście – oznajmił jedwabisty głos tuż zanim wszystko ściemniało.

***

Na zewnątrz nie było żadnych odgłosów. Nic. Żadnego świerszcza, sowy, nawet tupotu polnych myszy truchtających po ziemi. - Dziwne – wyszeptał Declan. Wziął długi orzeźwiający oddech zanim ruszył w stronę drzew. Deszcz z poprzedniej nocy zostawił świetlisty połysk wody na trawie i podeszwy jego lakierek ślizgały się po trawniku. - Powinienem się przebrać. – Ubrany w garnitur i ładne buty, nie bardzo był przygotowany do spaceru przez las, ale powrót i przebranie się teraz zabrałoby zbyt wiele czasu. Pomimo upiornej ciszy i śliskiej ziemi, Declan wytrwał i dziesięć minut później stanął na krawędzi lasu. Skupiony na rozglądaniu się, nie zobaczył przedmiotu na ziemi, dopóki się nie potknął. Spuściwszy wzrok, sapnął. Na ziemi leżał mężczyzna. Jego niewidome oczy były zwrócone ku niebu. Jego nagie ciało powiedziało Declanowi, że mężczyzna

~ 64 ~

prawdopodobnie należał do wilczej watahy. Strzała wystająca z jego serca, nie pozostawiała wątpliwości, co do tego jak umarł. - Kto cię zastrzelił? – mruknął Declan, rozglądając się wkoło, by sprawdzić czy spostrzeże jeszcze kogoś. Kolejne ciało leżało kilka metrów dalej, ale Declan nie mógł powiedzieć czy osoba wciąż żyła czy nie. Czyżby wampiry użyły strzał? Nie mógł sobie wyobrazić Phoenix’a strzelającego z łuku, ale to nie oznaczało, że któryś z nich tego nie zrobił. Podszedł do największego drzewa i ukrył się za nim, zerkając przez listowie i próbując coś dostrzec. Zostanie postrzelonym strzałą nie było tym jak chciał spędzić swój wieczór czy zakończyć swoje życie. Cichy szept przebił się przez liście i jego skóra zamrowiła od magii. Nic dziwnego, że Phoenix kazał mu się trzymać z daleka. Cokolwiek tu mieszkało musiało mieć wielką magiczną moc. Ze swojego punktu obserwacyjnego niczego nie mógł zobaczyć, a spojrzenie w górę nie ujawniło żadnych tajemnic. Obszedł drzewo i podbiegł do następnego. Prawie potknął się o kolejne ciało, również zmiennego wilka wnioskując ze wciąż wysuniętych z koniuszków palców pazurów. Ilu wilków się pozbyli? Alfa naprawdę musiał rozgniewać mieszkańców lasu, by spowodować taką ilość szkód. Ciekawość prawie pokonała jego strach, ale nie całkiem. Cokolwiek tu mieszkało nie bratało się z intruzami. Dalej się podkradał, by nagle się zatrzymać, kiedy otoczyło go trzech mężczyzn. Ubranych w brązowe skórzane przepaski i paski skóry zawinięte wokół ich stóp, jako sandały, i wszyscy w swoich kołczanach mieli wycięte strzały. - Hej, nie zamierzam was skrzywdzić. – Declan podniósł ręce, by pokazać, że nic nie trzyma. Gdyby był mądry, wziąłby broń. No cóż, coś więcej niż kołek mógł włożyć za pasek. – Szukam mojego szefa. Kolejny mężczyzna wystąpił naprzód, przeciskając się przez trio. Splótł swoje długie włosy w zawiły warkocz i miał na sobie lśniący naszyjnik zrobiony z błyszczących niebieskich kamieni. Kamienie przemówiły do Declana. Wyciągnął rękę i dotknął ich.

~ 65 ~

Prawie spodziewał się, że zostanie trzepnięty, ale nieznajomy pozostał nieruchomy, kiedy Declan przebiegał palcami przez gładkie kamienie. Blondyn złapał nadgarstek Declana, ale mocno nie ścisnął. - Mamy dziś napływ intruzów, ale ty nie jesteś wampirem ani wilkiem, prawda, mały człowieczku? - Nie jestem taki mały – zaprotestował automatycznie Declan. Blondyn się roześmiał, radosnym dźwiękiem podobnym do szemrzącego potoku. - Nie jesteś jednym z nas. – Przyjrzał się twarzy Declana. – Ale niewiele ci brakuje. Co tu robisz? - Mam na imię Declan – odparł Declan spokojnym głosem. – Masz coś mojego. Obawiam się jednak nie znam rytuałów twojego rodzaju. – Te długowłose, o przejmujących oczach istoty wywoływały gęsią skórkę na jego ramionach. - Jestem Fraine, przywódca leśnych elfów. Czym ty jesteś? - W połowie jestem domowym elfem – wyznał Declan. Nie miał powodu, by zatajać prawdę. - Co robisz na zewnątrz swojego domu, młodzieńcze? Czego szukasz wśród naszych drzew? – zapytał Fraine. Poza nieżywymi wilkami, które minął, przywódca nie zrobił żadnego groźnego ruchu wobec Declana. - Mojego partnera. – Declan wytrzymał spojrzenie Fraine’a, nie śmiąc pokazać słabości. – Poszedł walczyć z wilkami i zaginął. Myślę, że możesz go mieć. - I który z tych okazów jest twój? – Fraine się cofnął i Declan zobaczył tuziny klatek zarówno z wilkami jak i wampirami uwięzionymi w środku. - Wow, jak ich wszystkich złapałeś? – zawołał Declan. - To jest nasz świat. Las poddaje się naszej woli – powiedział Fraine. – Tak jak przypuszczam robi dla ciebie twój dom. Declan nawet nie odpowiedział, ponieważ szedł wzdłuż klatek, dopóki w jednej z nich nie znalazł siedzącego na podłodze Phoenix’a piorunującego go wzrokiem.

~ 66 ~

- Mówiłem ci, że masz zostać w domu. – Zimny ton Phoenix’a sprawił, że Declan zmarszczył brwi. - Podleczyłem George'a. Nie zamierzam zostać w środku, gdy ty ruszasz do walki. – Declan założył ramiona na piersi i odwzajemnił spojrzenie. Fraine położył rękę na ramieniu Declana. - Wydaje się być raczej niewdzięczny. Może powinieneś go tu zostawić. - On nie lubi, kiedy nie jestem mu posłuszny – powiedział Declan. - Hmm, chcesz, żebym go zatrzymał? – zaproponował Fraine. – Może znajdziesz bardziej skłonnego do współpracy kochanka. Declan się roześmiał. - Nie, bardzo lubię tego, nawet jeśli jest apodyktyczny. - Dlaczego nie próbowałeś złapać Declana? – zapytał Phoenix. – Resztę nas złapałeś dość łatwo. - Dzięki, kochany, wolę się cieszyć egzystencją bez klatki – odparł Declan cierpkim tonem. - Nasza magia nie działa na niego. Poza tym, on dzieli naszą genetykę i nie zabijamy naszych, chyba że to jest konieczne – powiedział Fraine. - Doceniam to. – Declan odprężył się nieco na słowa Fraine’a. – Czego chcesz, by uwolnić wampiry? Kilka wilków zaskomlało. - Nie wilki? – zapytał Fraine. Declan wzruszył ramionami. - Nie znam ich, poza tym nie przeciwstawili się swojemu alfie ani nie uratowali mojego przyjaciela. Możesz z nimi zrobić, co chcesz. Nie wiem, dlaczego tu przyszli. Nie mógł zrozumieć myślenia alfy. - Ich alfa był nieprzyjemnym facetem, który wydawał się myśleć, że siła pokona wszystko – powiedział Fraine. – Musiałem go naprostować. Nie wiem jak reszta odpowie na wolność.

~ 67 ~

- Głupi wilk. – Declan wiedział lepiej niż ktokolwiek, że to nie zawsze prowadzi do najlepszych decyzji. – Muszą znaleźć nowego alfę. Z wyrazów na twarzach wilków wynikało, że nie mieli innego alfy w swojej sforze. - Może wrócą do swojej starej watahy i tam wybiorą alfę – zasugerował Phoenix. – To zabierze ich z tego obszaru i rozwiąże ich problem z alfą. Fraine zignorował Phoenix’a, jakby ten w ogóle nie przemówił. - Mogę uwolnić twojego partnera, ponieważ jest twój, ale inni będą kosztować. – Gładki ton Fraine’a powiedział Declanowi, że nie spodoba mu się cena. Declan westchnął. - Co? - Twój czas. U nas również kilku odeszło. Chciałbym, żebyś przychodził uczył się ze mną. Masz niewykorzystany potencjał i wśród nas jest również kilku, którzy znają elfie sposoby. Jeśli zgodzisz się uczyć z nami, uwolnię wszystkich. Declan przez chwilę przyglądał się przystojnej twarzy elfa, ale mina przywódcy nie ujawniała żadnej jego myśli. - Jestem domowym elfem. Nie wiem czy będę mógł nauczyć się twojej magii. - Ponieważ jesteś nim tylko w połowie, myślę, że będziesz bardziej na to otwarty niż ci, którzy są czystej krwi. Jestem gotowy spróbować, jeśli ty też – powiedział Fraine. - Nie! – wykrzyknął Phoenix. – To podstęp. - Czy to podstęp? – zapytał Declan. Nigdy nie powiedział swojemu wampirowi, ale mógł zobaczyć, kiedy ludzie kłamali. - Nie. – Uśmiech zaigrał w kącikach ust Phoenix’a. – Wiesz, że mówię prawdę, mam rację? Declan kiwnął głową. - Dobrze. Będziesz potrzebował tych umiejętności w przyszłości. – Oczy Fraine’a promieniały srebrnym światłem, jakby zostały ukształtowane z kawałków księżyca. - Dlaczego? – Chłód przebiegał wzdłuż jego kręgosłupa.

~ 68 ~

- Nie mogę powiedzieć. – Smutny uśmiech Fraine’a raczej nie uspokoił Declana. - Zgadzam się – powiedział Declan. - Nie! – zawołał Phoenix. Declan skierował uwagę na swojego partnera. - Im więcej mam wiedzy, tym lepiej mogę ci pomóc. – Jeśli Fraine miał rację, Declan musiał być przygotowany do przyszłych niebezpieczeństw. Nie miał zamiaru zostawiać swojego partnera bardziej podatnego niż to jest konieczne. - Świetnie, wydostań mnie stąd – warknął Phoenix. - Czy mógłbyś? – Declan zapytał Fraine’a. - Będę zachwycony. – Fraine zrobił ruch w stronę klatki wampira. Leśne elfy podeszły i otworzyły klatkę Phoenix’a. Zeskoczył i ruszył prosto do Declana. Phoenix zawinął ramiona wokół Declana i przytrzymał go mocno. - Nigdy więcej nie wchodź w niebezpieczeństwo. Martwiłem się o ciebie. Declan pozwolił Phoenix’owi trzymać się przez kilka minut zanim wywinął się z jego uchwytu. - Chodźmy do domu. – Phoenix zawinął ramię wokół Declana. - Do zobaczenia jutro, Declan – przypomniał Fraine. Skinął na swoich ludzi, by uwolnili resztę wampirów. - Będę tu – obiecał Declan. – Co zamierzasz zrobić ze zmiennymi? Fraine się uśmiechnął. - Skontaktuję się z ich starym alfą i upewnię się, że znajdą dom zanim ich uwolnię. W przeciwnym wypadku, mogą spróbować wrócić. Nie można pozwolić bezdomnym szczeniakom wałęsać się po świecie. Z klatek nadeszła fala warczenia, ale Declan je zignorował. Skoro Fraine nie planował zabić ich wszystkich, Declan był zadowolony. Nie wiedział czy zaufać Fraine’owi, jeśli jednak elf zamierzał puścić wampiry bez dalszych urazów, nie będzie się skarżył.

~ 69 ~

Declan poczekał aż elfy uwolnią wszystkie wampiry zanim pomachał na pożegnanie leśnym elfom i pozwolił Phoenix’owi się odprowadzić. - Było blisko. Dzięki, Declan – powiedział Lorrie, idąc obok nich. – Już myślałem, że stanę się pożywieniem elfów. - Myślę, że on bardziej próbował was ostrzec niż cokolwiek innego – odparł Declan. Albo przynajmniej miał taką nadzieję. Nie byłby zadowolony pracując z elfem, który zamordował niewinnych ludzi. - No cóż, tak czy owak, bardzo dziękuję – ciągnął Lorrie. Declan oszczędził uśmiechu rozentuzjazmowanemu wampirowi. - Proszę bardzo, Lorrie. - Powinieneś zostać w domu – powiedział Phoenix. – Co by było, gdyby nie mieli słabości do elfów? Mogłeś zostać zabity. - Ale mieli i nie zostałem. Skupmy się na dobrych częściach – powiedział Declan z małą nadzieją. Miękkie prychnięcie Phoenix’a wskazało, że nie zgadza się z optymizmem Declana. Lorrie błysnął Phoenix’owi pełnym zrozumienia uśmiechem. Gdy doszli do rezydencji, Phoenix odwrócił się przodem do swoich ludzi. - Chcę, aby wszyscy trzymali się z dala od lasu. Nie chcemy zrazić leśnych elfów naszą ponowną obecnością. - Z wyjątkiem Declana, oczywiście – podpowiedział Lorrie, uśmiechając się. - Tak, z wyjątkiem Declana – potwierdził Phoenix, cichy pomruk leżął u podłoża jego tonu. Declan nic nie powiedział, kiedy wszystkie wampiry oprócz Lorriego zaczęły się rozchodzić. Bez wątpienia Lorrie miał do omówienia sprawy z Phoenix’em zanim pójdzie do domu. Decydując się zostawić wampiry na ich dyskusję, Declan odwrócił się, by wejść po schodach. Zanim wszedł na kolejny stopień, George zbiegł po schodach. Zmienny miękko szczeknął na powitanie. - Hej, George, czujesz się lepiej? – zapytał Declan.

~ 70 ~

George zmienił się w człowieka, zmiana z czterech na dwie nogi stała się szybciej niż mogły zarejestrować oczy Declana. - Ładnie – szepnął za nim Lorrie. Spojrzenie zmiennego zwróciło się na Lorriego, a gorąco w jego oczach sprawiło, że Declan zastanowił się czy nie muszą zostawić pary samej na trochę. Zanim mógł to zasugerować, George jakby się otrząsnął z jakieś transu, jaki narzuciła mu obecność Lorriego. - Gdzie jest Alfa Linson i wszyscy inni? – zapytał. - On nie żyje. Leśne elfy zatrzymały resztę watahy, dopóki alfa ich nie zatwierdzi. – Declan nie potrafił łagodniej przekazać wiadomości. - Leśne elfy? – zapytał George. - Długa historia – odpowiedział Declan. – Ale zamierzają oddać wilki ich staremu alfie, jeśli ich przyjmie. - To dobrze – mruknął George. – Oni są tutaj tylko dlatego, że Linson przekonał ich do ucieczki. Wątpię, żeby mieli jakiś problem z powrotem do watahy. - Nie obchodzi cię śmierć twojego alfy? – zapytał Lorrie. George wzruszył ramionami. - Linson był kiepskim przywódcą, a kiedy próbowałem go powstrzymać, wataha mnie zaatakowała. Dostali karę, na jaką zasłużyli. - Proszę. – Frank podał George'owi parę spodni. Declan nie wiedział, skąd je wziął, ale na szczęście to powstrzyma Phoenix’a od warczenia. - Zamierzam wrócić do domu i zabrać moje rzeczy. Przy odrobinie szczęścia może odejdę stamtąd zanim ktokolwiek z watahy wróci. – Oczy George'a wypełniły się smutkiem. Declan poklepał go po plecach. - Możesz wrócić do swojego starego alfy. - Nie. Nie był nic lepszy i nienawidzi gejów. Linson był dupkiem, ale nie obchodziło go czy byłeś gejem czy nie. Nienawidził wszystkich. - Gdzie pójdziesz? ~ 71 ~

Smutny uśmiech George'a nie uspokoił go. - Skieruję się na północ. Słyszałem, że są tam watahy, które akceptują gejów. Declan kiwnął głową, ze smutkiem przyglądając się jak przystojny wilk odchodzi, ale wiedział, że oni czują się lepiej w sforze. - Bądź ostrożny i zadzwoń do mnie, jeśli wpadniesz w kłopoty. - Dobrze. – George pocałował Declana w policzek zanim odwrócił się do Phoenix’a. – Opiekuj się nim. Jeśli go skrzywdzisz, wrócę tu i sprowadzę kilku przyjaciół, by ci dokopać. - Zrobi się. - Pojdę pomóc ci się spakować – zaproponował Lorrie, podążając za zmiennym. - Mam nadzieję, że znajdzie to, czego szuka – powiedział Declan. - Nic mu nie będzie. Ta wataha była nieporozumieniem – odparł Phoenix. – Poza tym, może Lorrie podniesie jego ducha zanim nas opuści. - Tak, może. – Zastępca Phoenix’a wydawał się całkiem zainteresowany Georgem. - Możesz pomartwić się o niego jutro. W tej chwili mamy ważniejsze rzeczy do zrobienia. - Na przykład jakie?

Tłumaczenie: panda68

~ 72 ~

Rozdział 8 Phoenix podniósł swojego kochanka i zarzucił Declana przez ramię. - Chcę cię przebadać. - Nic mi nie jest. Nikt mnie nawet nie dotknął. - Nie chcę mówić, że ci nie wierzę, ale chciałbym sam sprawdzić. – Phoenix użył swojej super prędkości, by pobiec szybko do swojego pokoju. Położył Declana ostrożnie na łóżku. - Mogę najpierw wziąć prysznic? - Doskonały pomysł. Zmoczmy cię. Declan się roześmiał, ostrym, zrozpaczonym dźwiękiem, który skończył się szlochem. Uchwycił się Phoenix’a, gdyż przejęła go jego elfia połowa, a ten utulił Declana w swoich ramionach i zaniósł do łazienki. - Hej, wszystko będzie w porządku – uspokajał Phoenix. Głos Declana drżał. - Byłem taki przerażony, że elfy albo wilki cię zabiją. Po tym jak znalazłem kilka zabitych wilków, byłem pewny, że jesteś w tarapatach. Phoenix przebiegł uspokajająco ręką po plecach swojego partnera. - Nic mi nie jest. Zatrzymali mnie, ale nie skrzywdzili. Następny razem, zostaw mnie mojemu losowi. - Nigdy. – Broda Declana uniosła się do upartej pozycji. – Nigdy cię nie porzucę. Phoenix próbował pozostać spokojnym, ale zapewnienia jego partnera o uratowaniu go bez względu na wszystko rozgrzało jego serce. Nikt nigdy wcześniej nie był tak niewzruszony w sprawie jego bezpieczeństwa. - Postawię cię i włączę wodę. – Czyny poszły za słowami i postawił Declana na nogi. Declan przytulił się bliżej, podczas gdy Phoenix odkręcał krany. ~ 73 ~

Jak tylko się ogrzało, Phoenix rozebrał swojego kochanka zanim sam zdjął swoje ubranie. - Wchodź, lepiej się poczujesz. Declan kiwnął głową. Pozwolił Phoenix’owi zaprowadzić się pod ogromny prysznic z czterema strumieniami. Cicho westchnął, kiedy pulsujące strumienie rozluźniły jego mięśnie. Phoenix nic nie mówił. Zamiast tego wyrażał swoje uczucia przez dotyk. Łapiąc szampon, umył włosy Declana zanim zmienił go na mydło i wyszorował jego ciało. - A ty? – zapytał Declan. Jego zielone oczy miały zmącony kolor, jakby nie był pewny swoich emocji. - Mnie tego nie potrzeba. – Phoenix zakręcił wodę i wyprowadził Declana spod prysznica. Wytarł się do sucha z szybką wydajnością zanim powoli zaczął delektować się procesem rozpieszczania swojego partnera. – Zanieśmy cię do łóżka. Potrzebujesz trochę odpoczynku po tej długiej nocy. - Mogę wymyśleć coś lepszego do robienia niż spanie. – Kutas Declana przycisnął się do Phoenix’a, jego twardy klin kusił. - Jesteś pewny? Możemy kochać się jutro w nocy. – Nie będzie naciskał na swojego partnera, jeśli jednak Declan wkrótce nie powie, że jest wyczerpany, Phoenix przyjmie jego ofertę. - Jestem pewny. – Nieśmiały uśmiech Declana przekręcił serce Phoenix’a. Położył się na łóżku i rozłożył ramiona, zawijając je wokół swojego kochanka, kiedy Declan wśliznął się obok niego, kładąc się przy boku Phoenix’a. - Cieszę się, że nic ci nie jest. Wszystko inne jest nieobowiązkowe. Gdybyś został zraniony, nic by mnie nie powstrzymało przed zrównaniem lasu z ziemią. – Phoenix nie przejąłby się będącymi tam elfami, jeśli jednak dotknęliby Declana, całe miejsce by spalił. Zawinął rękę wokół erekcji Declana. - O, ja pieprzę – szepnął Declan. - Nie dziś wieczorem. Chcę się tylko tobą zająć. – Potrzebował, by oblało go nasienie Declana, chciał pogrążyć się w zapachu swojego kochanka. Wampiry nie

~ 74 ~

odbiegały tak daleko od zmiennych w swoim pragnieniu bycia oznaczonym przez swoich kochanków. - Weź moją krew – powiedział Declan. – Pozwól mnie też się tobą zająć. Nie odrzuciłby tej hojnej oferty, nie po nocy, jaką miał. Phoenix przekręcił się na bok i umościł twarz w zgięciu szyi Declana. Ściskał erekcję swojego partnera, dopóki Declan nie bryknął w jego uścisku. - Spokojnie, partnerze, zajmę się tobą. - Mógłbyś się ruszyć. I zająć się mną o wiele lepiej – zasugerował Declan. - Cierpliwości, mój słodki. – Phoenix delektował się grubym penisem w swojej ręce. Declan mógł być niskim mężczyzną, ale z pewnością nie był proporcjonalnie zbudowany. Jego erekcja wydawała się być olbrzymia w porównaniu do niewielkiej sylwetki Declana. - Chcę działania, a nie lekcji czekania. - Mogę się z ciebie napić? - Zawsze. – Declan przechylił głowę i zaoferował swoją szyję w najsłodszej odsłonie uległości, jaką Phoenix kiedykolwiek widział. Puścił kutasa Declana i otarł się siekaczami o jego skórę, śliniąc się nad silnym pulsem poruszającym się pod ciałem jego kochanka. - Ugryź mnie – nalegał Declan. Planował to przeciągać, podrażnić się trochę, ale głód ukradł wszystkie jego zahamowania. Niezdolny do oparcia się pokusie, Phoenix uderzył głęboko. Krew trysnęła do jego ust, połykał ten ciepły afrodyzjak tak szybko jak mógł nie pozwalając skapnąć ani jednej kropli. Wciąż ssąc, po omacku sięgnął ręką i chwycił erekcję Declana w dłoń. Nie potrafiąc już zebrać swojej determinacji sprzed chwili, szybko doprowadził kochanka do spełnienia, zatrzymując swoje ruchy dopiero, gdy ciepłe nasienie wylało się na jego pięść. Leniwie podniósł usta i oblizał dwa niewielkie ukłucia, prawie oszołomiony bogatą ambrozją swojego partnera.

~ 75 ~

- Smakujesz o wiele lepiej niż ktokolwiek, kogo miałem wcześniej – stwierdził Phoenix. - Cieszę się – odparł Declan. Phoenix obrócił głowę, by napotkać spojrzenie Declana. - Ja też. Jesteś mój Declan. Nieważne czy przyznasz to czy nie, ale jesteśmy sobie przeznaczeni, by być razem. Milczenie Declana przeciągnęło się w nieznośną minutę zanim odezwał się ponownie. - Przyznam. Uśmiechając się, Phoenix przyciągnął bliżej swojego partnera. Teraz mógł odpocząć.

Tłumaczenie: panda68

~ 76 ~

Rozdział 9 Następnego dnia, Declan wyszedł z rezydencji, gdy słońce było jeszcze wysoko. Najlepiej było dowiedzieć się, czego elfy naprawdę chciały, zanim obudzi się Phoenix. Wampir dał więcej niż jeden raz do zrozumienia, że Declan powinien zignorować elfy i po prostu trzymać się z dala od lasu, nieważne jakie obietnice zostały wymienione. Declan założył dżinsowe spodnie, T-shirt i praktyczne tenisówki na odwiedziny u elfów. Nie chciał być złapany w swoim zwykłym eleganckim stroju, gdy będzie się włóczył przez las, nie jeszcze raz. Spacer wydawał się być krótszy bez ponurej nocy i odczucia zła przenikającego to miejsce. Declan szedł, dopóki nie doszedł do miejsca, gdzie był poprzedniej nocy. Teraz żadni zmienni nie wisieli w klatkach. Całkowicie zniknęli. - Ciekawe, gdzie zniknęli zmienni – szepnął Declan. - Są w drodze do dom, drogi chłopcze – powiedział Fraine, pojawiając się za nim. – Zdecydowałem, że trzymanie ich w klatkach było nieludzkie, nawet gdy nie byli w ludzkiej postaci. Declan wpatrywał się w elfa przez chwilę, zastanawiając się, dlaczego skłamał skoro wiedział, że Declan mógł wykryć różnicę. - Tylko sprawdzam – oznajmił Fraine. – Chciałem się upewnić, że zrobiliśmy prawdziwą umowę i wczoraj w nocy to nie był fuks. - Czego chcesz mnie nauczyć? – zapytał Declan. W środku dnia, oczy Fraine’a wydawały się być bardziej złowrogie. Może jednak powinien posłuchać Phoenix’a. Nigdy mu tego nie zapomni, jeśli jego kochanek miał rację. - Pomyślałem, że zaczniemy od podstaw. - Jakich? – Nie miał pojęcia, co był uznawane za podstawy u elfów. - Kręgi mocy jak ten. – Wskazał na linie narysowane na ziemi, linie, które otaczały Declana. Wszedł prosto w środek koła, kiedy rozmawiał z Fraine’m.

~ 77 ~

- Aktywuj się – powiedział Fraine normalnym tonem. Jednak to, co się stało, nie było normalne. Wokół niego wybuchły białe płomienie. Ale z tego upiornego ognia nie wydzielało się żadne gorąco, w kole rozbrzmiewały tylko trzaski elektryczność. - Co zrobiłeś? – Mrowienie energii przemknęło ku niemu. Rozpoznał to, jako magię ziemi, ale nie znał jej celu. Fraine się uśmiechnął. - Myślałem nad sposobem wywabienia cię z rezydencji od miesięcy. Prawie cię miałem ten pierwszy raz. Kto wiedział, że wszystko, co musiałem zrobić, to schwytać jednego głupiego wampira, a ty chętnie wszedłeś do mojej pułapki? Ten sam głupi wampir, który ostrzegał Declana, by tu nie przychodził. Powinien był słuchać. Phoenix!, krzyknął mentalnie Declan. Phoenix powiedział, że go usłyszy, jeśli zakrzyknie wystarczająco głośno. Czy to dotyczyło odległości? - Nie martw się, to będzie prawie bezbolesne – zanucił Fraine. Inne leśne elfy zbliżyły się do koła, najwyraźniej zafascynowane. Jeden elf spróbował włożyć palec do płomienia, tylko po, by zostać trzepniętym po ręku przez innego. - Co to robi? – zapytał jeden z elfów. - Osusza jego magię. On jest jak czysta niewykorzystana energia. On może być tylko w połowie elfem, ale jest elektrownią. Declan opadł na kolana, świat kręcił się wokół niego. - Robisz duży błąd. – Musiał pozostać świadomy. Jeśli zamknie oczy, to będzie koniec. Fraine się roześmiał. - Myślisz, że twój wampir może ci pomóc? Pokazałem jak mało odporni są na magię. Declan zachichotał niekontrolowanie, kiedy przeszyła go znajoma energia, powstrzymując go przed utratą przytomność. - To nie Phoenix’em musisz się martwić.

~ 78 ~

- Nie muszę martwić się o nikogo. Jak tylko będę miał twoją magię, będziemy mogli odebrać nasze ojczyzny i wrócę na moje prawowite miejsce, jako władca. Przykro mi, że musisz zostać poświęcony, ale wiedz, że pomagasz wszystkim ludziom – powiedział Fraine. - Nie chcę umrzeć – odparł Declan. Pragnął zawrócić te żałosne słowa, ale pozbawiony swojej energii, czuł się jak dziecko wśród dorosłych podejmujących wszystkie decyzje za niego. - Nie zabiję cię, kochany, a po kilku latach powinieneś zapomnieć, że nawet miałeś magię. Jestem pewny, że twój wampir zaopiekuje się tobą – zadrwił Fraine. Fala uczucia przelała się przez niego i Declan się uśmiechnął. - Teraz jesteś w tarapatach. Fraine prychnął. - Nie jesteś już w stanie zrobić cokolwiek. - Ale ja jestem – odezwał się kobiecy głos. Declan zamrugał, próbując usunąć wilgoć ze swoich oczu. - Cześć, mamo. - Cześć, kochanie. – Na polanę wyszła maleńka blondynka. Ubrana w praktyczną brązową sukienkę z małą szczotką dyndającą z paska wokół jej talii, matka Declana zbliżyła się do koła. - Nie możesz go uratować – powiedział Fraine, jego głos nie był już tak spokojny jak przedtem. Nie zadała sobie trudu, by odpowiedzieć. Podchodząc do krawędzi koła, zbadała znaki runiczne. - Co za partactwo. Wy młodzi nawet nie wiecie jak zrobić właściwą pułapkę. Wyszarpując szczotkę zza paska, uklękła przed płomieniami. Szybkie machnięcie przez okręg popsuło całą rzecz. Energia śmignęła przez Declana, jakby wziął ciekłą adrenalinę, a jego serce waliło, jakby próbowało nadrobić wcześniejsze spowolnienie. - Dzięki, mamo – szepnął Declan. - Naprawdę powinieneś posłuchać swojego partnera – zrugała go. ~ 79 ~

Declan wspiął się na nogi. - Wiem. Myślę, że odebrałem swoją nauczkę. - To dobrze. – Na polanę wszedł Phoenix. Podczas gdy wszystkie leśne elfy były skupione na Declanie, zbliżył się przez nikogo niezauważony. - Nie możesz odejść! – zawołał Fraine. – Żołnierze do ataku! Nikt się nie ruszył. - Nie mogą – powiedziała matka Declana. – Uspokoiłam ich. Nie będą mogli zrobić nic więcej oprócz drgnięcia, dopóki nie odejdziemy. - Zabiję was wszystkich. Naprawdę! – zagroził Fraine. Declan wziął głęboki wdech i wymienił spojrzenie ze swoją matką. - Zaczynaj, synu, pokaż im, co prawdziwy domowy elf może zrobić – zachęciła. Declan się wyprostował. - Ja, Declan West, domowy elf posiadłości Phoenix’a Moorhavena, niniejszym wyrzucam cię z moich ziem. Nie znajdziesz pociechy ani spokoju, nie zaśniesz ani nie odpoczniesz, dopóki nie opuścisz moich ziem. – Odebrana energia rozpaliła się w nim niczym dziki ogień. Trzymając ręce dłońmi na zewnątrz, wyciągnął je w stronę elfów. – Tak jak mówię, niech się stanie! Za głośnym szumiącym dźwiękiem podążyła bryza, która wybuchła znikąd, rozszerzając się wśród tłumu. Zapach ognia i pszenicy wypełnił powietrze, a potem niespodziewanie wszystko ucichło i martwota wyssała wszystkie odgłosy z polany. - N-nie możesz tego zrobić – powiedział Fraine, wyraz przerażenia pojawił się na jego twarzy. – Jesteście domowymi elfami. Jesteście przywiązani do domu! - To jest małe niedopowiedzenie – oznajmiła matka Declana. – Tak naprawdę jesteśmy Elfami Domu, Ogniska i Żniw, ale ponieważ to jest za długie, przez lata zostało skrócone. Domowe elfy mają pod swoim władaniem wszystko, co gospodarz posiada. Twoje ziemie są w to włączone. Radziłabym ci odejść. Nie jesteś tu dłużej mile widziany i nie chcesz wiedzieć jak źle jeszcze może być. Wyraz furii u Fraine’a zniknął po chwili.

~ 80 ~

- Dużo czasu minęło, odkąd kogoś nie doceniłem, mały elfie – powiedział do Declana. – Dobrze zagrane, młodzieńcze. Declan się ukłonił. - Dziękuję. Odejdź przed jutrzejszą nocą. – Obrócił się i odszedł. Gdy byli kilka kroków zza lasem, odwrócił się do Phoenix’a. – Jak możesz spacerować w słońcu? Phoenix wzruszył ramionami. - Zapytaj swojej matki. - Matki? - Jest wciąż na swojej ziemi, a ty jesteś moim synem. Twoja stara matka ma kilka trików w swoim rękawie. – Jej chichot mógł pochodzić od kogoś o kilka dekad młodszego. Zalała go fala miłości, gdy patrzył na dwoje ludzi, których uwielbiał bardziej niż cokolwiek innego. - Mogę się założyć, że tak. Phoenix uśmiechnął się do niego. - Przynajmniej wreszcie poznałem twoją matkę. Podkradła się do Phoenix’a i uśmiechnęła. - Tak, więc porozmawiajmy o waszej ceremonii parowania. Wyraz przerażenia na twarzy jego partnera sprawił, że Declan wybuchł salwą śmiechu. Życie nigdy nie będzie nudne – uporządkowane, ale nie nudne. Słuchał tylko jednym uchem, gdy jego matka wykładała jak powinna przebiegać ich ceremonia parowania. Nie obchodziły go szczegóły. Miał już wszystko, czego potrzebował. Miał miłość.

Tłumaczenie: panda68

~ 81 ~