Honsinger H. Paul - 3 Bracia W Chwale

Trylogia Man of War H. Paula Honsingera: To Honor You Call Us (Wezwał nas honor) For Honor We Stand (Honor to my) Brothers In Valor (Bracia w chwale)

Man of War

Bracia w chwale H. Paul Honsinger Przekład Justyn „Vilk” Łyżwa

Warszawa 2015

Tytuł oryginału: Brothers In Valor Text copyright © 2015 H. Paul Honsinger All rights reserved Published in the United States by Amazon Publishing, 2015. This edition made possible under a license arrangement originating with Amazon Publishing, www.apub.com. Cover Illustration by Gene Mollica Cover Design by Ink’d Inc Redakcja: Rafał Dębski Korekta: Agnieszka Pawlikowska Skład i łamanie: Ewa Jurecka Książka ani żadna jej część nie może być kopiowana w urządzeniach przetwarzania danych ani w jakikolwiek inny sposób reprodukowana czy odczytywana w środkach publicznego przekazu bez pisemnej zgody wydawcy. Utwór niniejszy jest dziełem fikcyjnym i stanowi produkt wyobraźni Autora. Wszelkie podobieństwo do prawdziwych postaci i zdarzeń jest przypadkowe. Wydawca: Drageus Publishing House Sp. z o.o. ul. Kopernika 5/L6 00-367 Warszawa e-mail: [email protected] www.drageus.com Druk i oprawa: Drukarnia Dziełowa, e-mail: [email protected] ISBN ePub: 978-83-64030-65-9 ISBN mobi: 978-83-64030-66-6 Opracowanie wersji elektronicznej: Mobisfera

Mojej najdroższej żonie, Kathleen. Jesteś sine qua non ty ch k siążek , naszej rodziny i mojego szczęścia. Nic nie istniałoby – nie może istnieć bez Ciebie. Jesteś najbardziej hojną, najmilszą, najmądrzejszą i najsy mpaty czniejszą osobą, jak ą znam. Masz mą wdzięczność i miłość z głębi serca... na zawsze. Lak e Hav asu City, A rizona

NOTA OD AUTORA Dla ułatwienia dla wszystkich kotów, młodych i innych żółtodziobów nieznających terminologii i slangu stosowanego w Marynarce Kosmicznej Unii na końcu tego tomu umieszczony został słownik. Znajduje się w nim większość skrótów, odnośników i wyjaśnień dotyczących pojęć, które możecie napotkać na kartach tej książki[1].

ROZDZIAŁ 1 Godzina 02:27 Z, 9 maja 2315 – Nowy kontakt! Odczyt masowy na kierunku trzy-pięć-siedem przerwa zero-sześćosiem. Oznaczony jako Hotel Jedenaście i sklasyfikowany jako potwierdzony, wrogi – głos porucznika Kasparowa ze stacji sensorów wydawał się jakimś sposobem zarówno wyczerpany, jak i podekscytowany. – Zbyt mało danych do określenia odległości. Oficer przerwał na chwilę, by posłuchać jakiegoś komentarza z pokoju wsparcia. – Sir, tym razem nie robią absolutnie nic, aby się zamaskować. Aroganckie gnojki. – Dziękuję. – Komandor porucznik Max Robichaux z Marynarki Kosmicznej Unii, kapitan niszczyciela USS „Cumberland”, potwierdził meldunek, ale nie skomentował uwagi. Nie dlatego, że była dopuszczalna, bo nie była, ale dlatego, że całkowicie się z nią zgadzał. A sądząc z szeptów i pomrukiwań, które rozległy się w bojowym centrum informacyjnym, nie on jeden. Załoga od siedmiu godzin znajdowała się w stanie pełnej gotowości bojowej i była już trochę nerwowa. – Wydaje mi się, że jeden okręt szczuropyskich więcej nie robi nam żadnej różnicy. – Zastępca dowódcy Eduardo DeCosta miał nadzieję, że udało mu się przekonać podwładnych w większym stopniu niż siebie samego. – Jednak – dodał na tyle cicho, żeby słyszał go tylko Max – gdyby mnie pan o to pytał, skiper, uważam to za przejaw lekceważenia. Dowódca Krag uważa, że jesteśmy przyszpileni i nie stanowimy dla niego żadnego zagrożenia. Max pokręcił głową, jeszcze raz spoglądając na główny wyświetlacz. To nie było pierwsze rodeo, w którym brał udział, ani nawet dziesiąte. – Nie, ZDO – powiedział spokojnie i równie cicho – wyjście bez maskowania jest wiadomością, to prawda, ale pochodzącą od dowódcy całego zespołu szturmowego, a nie tego okrętu, a wiadomość nie zawiera lekceważenia. Max wstał od swojej konsoli i zbliżył się do zastępcy, nachylił się, jakby wskazywał mu coś na wyświetlaczu. – Nie lekceważenie, Ed. Zastraszenie. Spójrz na to z ich perspektywy. Krag wiedzą już, co potrafi ten okręt. Wiedzą, że nawet w obliczu takiej przewagi możemy zadać im

poważne straty. Ten dowódca Krag z całą pewnością nie chce szarpać się z ludźmi tak agresywnymi i zdeterminowanymi, jakimi byliśmy podczas bitew o Pfelung i Rashid V. Tak więc, zanim przystąpi do walki, komodor Piskacz chce nas pokonać psychologicznie. Wyczerpać naszą odwagę. Zniszczyć morale. Pobić nas. Złamać. Po dokonaniu tego rozwalenie nas na atomy będzie bułką z masłem. Albo z serem. DeCosta uśmiechnął się słabo na żart Maxa i przetarł oczy. Był wyczerpany. Tak jak wszyscy na pokładzie. Napotkał wzrok dowódcy, równie zmęczonego czuwaniem w trybie alarmowym przez ostatnich pięćdziesiąt osiem godzin. – Sir, nie powiem, że im się to nie udaje – powiedział. Max skinął tylko głową, nie miał innej odpowiedzi. Korzystając z tego, że już stał, dowódca rozejrzał się po BCI. Energia podwładnych była na wyczerpaniu. Choć nie mógł pozwolić im w tej chwili na odpoczynek, mógł przynajmniej w jakiś sposób próbować odbudować nadwątlone siły. Wrócił na swoje miejsce i nakazał kambuzowi przygotowanie i dostarczenie wszystkim członkom załogi kanapek i batonów energetycznych. Kawa i napoje dostępne były cały czas. Niewielki posiłek i dawka kalorii powinny zapewnić nieco energii na kilka najbliższych godzin. Będą jej potrzebować. – Mam wyraźny ślad Hotel Jedenaście – powiedział po kilku minutach porucznik Bartoli, oficer operacyjny. – Odległość nieco ponad siedem jednostek astronomicznych. Kurs jedensześć-osiem przerwa dwa-osiem-pięć. I jest to linia prosta. Żadnego kluczenia, zygzakowania, żadnych prób ukrycia kursu. Powiedziałbym, że drań jest bardzo arogancki. Tak czy inaczej, właśnie redukuje prędkość w standardowym tempie. Jest zbyt daleko na jakikolwiek odczyt wizualny, ale opierając się na spektrografii emisji głównego zespołu napędowego i naszych obliczeniach dotyczących masy, wstępnie klasyfikujemy go jako ciężki niszczyciel, prawdopodobnie klasy Dervish. Wygląda na to, że zamierza dołączyć do reszty grupy. Pozostałe okręty także porzuciły maskowanie. Odbieramy pełne spektrum elektromagnetyczne, odczyty masowe i podczerwone. Nie ma żadnych problemów z ich śledzeniem, sir. Gdy tylko skończył, spojrzał w dół i zdawał się być czymś bardzo zajęty. – Panie Bartoli – powiedział Max mentorskim tonem – nie zapomniał pan o czymś przypadkiem? – Nie wydaje mi się, skiper. Max spojrzał na niego zniecierpliwionym wzrokiem. – Sir, nie chodzi panu chyba o to, abym... ummm...? – Tak, panie Bartoli, chodzi mi o to, aby pan ummm – powiedział Max stanowczym, lecz

nie ostrym tonem. – Do formacji nieprzyjaciela dołączył właśnie okręt. To zmiana sytuacji taktycznej wymagająca, aby oficer operacyjny dokonał krótkiego podsumowania, by wszyscy obecni w BCI znali aktualną sytuację. To nie tylko wymóg regulaminu, ale odwieczna tradycja Marynarki. – Trzy ostatnie słowa wypowiedziane zostały tonem, jakim fizyk powiedziałby „zasady Newtona”. – Bez względu na to, jak wiele razy już pan to mówił ani jak bardzo jest to nieprzyjemne. – Tak jest – powiedział z rezygnacją Bartoli. – „Cumberland” zacumowany jest do obiektu Pasa Kuipera o średnicy sześciu i czterech dziesiątych kilometra, znajdującego się siedemdziesiąt pięć i dziewięć dziesiątych jednostki astronomicznej od Monroe-Tucker B, głównej gwiazdy niezamieszkałego układu w sektorze Rubrulram. Hotel Jeden, Dwa, Cztery, Sześć, Siedem, Osiem i Dziewięć, a wkrótce także Jedenaście utworzyły ośmiojednostkową grupę poszukiwawczo-zamykającą, okrążającą nas w trzech wymiarach. Grupa ta składa się z jednego krążownika liniowego klasy Barbell, jednego lekkiego krążownika klasy Crusader i sześciu niszczycieli różnych klas. Aktualnie jest w trakcie zmiany szyku ze standardowego siedmiookrętowego na ośmiookrętowy. Wszystkie jednostki znajdują się w sześcianie o boku czterech jednostek astronomicznych, z „Cumberlandem” prawie na środku. Krag najprawdopodobniej wiedzą, że jesteśmy w tej okolicy, dryfując z OPK, jednak nie znają naszego dokładnego położenia. Trzy pozostałe jednostki nieprzyjaciela, Hotel Trzy, Pięć i Dziesięć, tworzą grupę przechwytującą. Wszystkie trzy są krążownikami klasy Crocodile. Rozmieszczone zostały po jednym przy każdym z punktów skoku tego systemu. Jeśli uda nam się umknąć z Kostki Zagłady Krag, to aby dokonać skoku, musimy pokonać krążownik o mniej więcej ośmiokrotnie większej sile ognia. Bez wykonania skoku nie uda nam się dotrzeć do domu, gdyż nie mamy wystarczającej ilości paliwa, by lecieć przy użyciu napędu kompresyjnego. Chyba że w pobliżu znajduje się jakaś stacja tankowania, o której nic mi nie wiadomo. Kolejną wspaniałą wiadomością jest to, że przechwyciliśmy liczne kodowane transmisje w pobliżu krążowników. Rozpoznanie i sensory zgadzają się co do tego, że przeciwnik pokrył przestrzeń w okolicach punktów skoku dronami Jackrabbit i Prairie Dog, a więc nie ma mowy o prześlizgnięciu się obok nich, nawet w trybie niewidzialności. Wyjścia są zamknięte. Z dobrych wiadomości: nadal pozostajemy niezauważeni: w pułapce, ale nie złapani. Sekcja maskowania melduje, że wszystkie systemy działają normalnie. Maskowanie termiczne pracuje z maksymalną efektywnością, kadłub schłodzony został do temperatury czterdziestu ośmiu i trzech dziesiątych kelwina, dokładnie odpowiadającej temperaturze obiektu Pasa Kuipera. Detektory podczerwieni z okrętów Krag widzą tu tylko czarną plamę: „To nie jest okręt, którego szukacie. Idźcie dalej”[2]. Wszystkie systemy okrętu, w tym podtrzymywanie życia, pracują w trybie

minimalnego wydzielania ciepła, by oszczędzać pojemność zbiorników cieplnych, ale nawet przyklejeni do tej lodowej kuli musimy bardzo uważać, aby jej nie stopić i nie zdradzić naszej pozycji. Zbiorniki zapełnione są w dziewięćdziesięciu czterech i dwóch dziesiątych procent. W zależności od kalibracji i czułości sensorów przeciwnika zostało nam od godziny do półtorej. Monitorujemy wzorzec przeszukiwania Krag i czynimy pewne ekstrapolacje prawdopodobieństwa. Najbardziej prawdopodobny czas, jakiego potrzebują, by nas wykryć, wynosi, co za zbieg okoliczności, od godziny do półtorej. Oczywiście możemy mieć szczęście i nie zostaniemy wykryci nawet przez trzy godziny, albo też Krag będą mieli niesamowitego farta i zdobędą potrzebne odczyty w ciągu kilku minut. Ale jestem mocno przekonany, że mamy co najmniej godzinę. Z równym prawdopodobieństwem wykrycie będzie spowodowane przepełnieniem zbiorników cieplnych, jak i aktywną detekcją Krag. Oczywiście od tego momentu wszystko staje się bardzo łatwe do przewidzenia. Po wykryciu Krag rozwalą nas na atomy. Wszystkie te okręty odpalą pełną salwę, co oznacza od dwudziestu pięciu do czterdziestu dwóch rakiet nadświetlnych typu Ridgeback, w zależności od tego, czy okręty pilnujące punktów skoku zdecydują się włączyć do akcji, czy nie. Rakiety nadlecą ze wszystkich kierunków, będą miały zsynchronizowane zapalniki czasowe. Taki atak jest niemożliwy do uniknięcia. Opierając się na poprzednich przykładach użycia tego typu rakiet, obliczeniach odległości, prędkości, czasie skanowania i kilku innych zmiennych, oceniam, że czas, jaki upłynie od wykrycia do destrukcji, to osiem minut i czterdzieści siedem sekund, plus minus dwadzieścia dwie sekundy. Jedyny powód, dla którego potrwa to tak długo, to duża odległość. I to wszystko. Bartoli starał się mówić spokojnym, wyważonym tonem. Nie do końca mu się to udało. – Dziękuję, panie Bartoli, za te pokrzepiające wiadomości – powiedział Max. – Jest pan naszym promykiem słonecznym. – Zawsze do usług, sir. Kropki reprezentujące okręty przeciwnika wolno przesuwały się na przeznaczone im miejsca. – Jednostki grupy zamykającej nie śpieszą się zbytnio – zauważył Bartoli. – Żadna nie używa więcej niż czterdzieści pięć procent mocy głównego napędu podświetlnego. Wydaje mi się, że wiedzą, że nigdzie się nie wybieramy. – Nie w tym momencie, w każdym razie – dodał Max. Dostarczono jedzenie. Max i pozostali obecni w BCI dostali kanapki z szynką, wołowiną, salami i pasztetem, a także całą gamę batonów energetycznych do wyboru. Proste jedzenie zapełniło żołądki i dało paliwo procesom metabolicznym, zdejmując choć jeden

problem z umysłów, pozwalając skupić się na wykonywaniu zadania i przygotowaniu do prowadzenia walki. Podczas jedzenia mężczyźni przyglądali się, jak grupa zamykająca osiąga pozycje przewidziane przez Bartolego, zatrzaskując ludzi w gigantycznej kostce o boku długości sześciuset milionów kilometrów. Na jej każdym rogu znajdował się okręt nieprzyjaciela, oddalony od „Cumberlanda” o około pięćset milionów kilometrów. Na początku Max i jego załoga mieli do dyspozycji cały system, w którym mogli się ukrywać. Teraz znaleźli się w przestrzeni odpowiadającej tej, jaką w Układzie Słonecznym wyznaczała orbita Marsa. Niektórym mogłoby się wydawać, że to mnóstwo miejsca, ale w rzeczywistości opowiadało to sytuacji kompanii zamkniętej w górskiej dolinie. A Krag jeszcze nie skończyli. Ludzie o tym wiedzieli. Max czuł rosnące napięcie, gdy przeciwnik uformował nowy szyk. Nie wiedział, na czym polegała psychologiczna różnica spowodowana pojawieniem się dodatkowego okrętu, jednak okrążenie przez osiem jednostek wydawało się o wiele groźniejsze niż przez siedem. Siedem okrętów czy osiem. Bez znaczenia. Sytuacja i tak była beznadziejna. Przyglądając się wyświetlaczom taktycznym, oceniając siłę ognia przeciwnika i biorąc pod uwagę godne szacunku umiejętności dowódcze admirała Krag, Max oceniał, że szanse „Cumberlanda” wynoszą jeden do pięćdziesięciu tysięcy. Gdy to sobie uświadomił, sam siebie zrugał w myślach za pesymizm. W rzeczywistości był cholernym optymistą. Bez wiedzy dowódcy i czyjejkolwiek autoryzacji mat Nyombe z pokoju wsparcia operacyjnego wrzucił scenariusz do komputera „Cumberlanda” i przepuścił go przez algorytm oceniający. Znany jako T-SEA program potrafił przewidzieć przebieg bitwy z dokładnością do dziewięćdziesięciu pięciu i siedemdziesięciu pięciu setnych procent. TSEA na początku stwierdził, że „Cumberland” znajduje się w wyjątkowo niekorzystnej sytuacji, a następnie podał wynik. Jeden do dziewięciuset osiemdziesięciu jeden tysięcy dziewięciuset sześćdziesięciu sześciu. W przybliżeniu zupełnie spokojnie można było powiedzieć „jeden do miliona”. W ten sposób zaokrąglony wynik w ciągu dwóch sekund dotarł do każdego zakątka okrętu. Stało się to tak szybko dzięki temu, że praktycznie wszyscy pozostający na służbie podłączeni byli do przynajmniej jednego kanału komunikacyjnego i wymieniali informacje w czasie rzeczywistym. Oficjalnie kanały te przeznaczone były jedynie do przekazywania informacji związanych z wykonywaniem obowiązków. Regulaminy Marynarki nakazywały skiperom surowe karanie naruszenia „dyscypliny przekazu informacji”. W rzeczywistości jednak ścieżkami tymi

przekazywano taką samą ilość plotek, co i oficjalnych informacji, a gdyby skiper zaczął zamykać wszystkich łamiących zasady, wkrótce zostałby na okręcie sam. Krótka i zrozumiała dla wszystkich kalkulacja T-SEA przenosiła się po kanałach błyskawicznie, a wraz z jej rozprzestrzenianiem narastał w załodze nastrój fatalizmu. „Cumberland” mógł walczyć dzielnie do końca, ale los jego i dwustu piętnastu ludzi znajdujących się na pokładzie wydawał się przesądzony. O ile większość członków załogi przyjmowała to z opanowaniem charakterystycznym dla marynarzy nawykłych do myśli, że ich życie nie zakończy się w łóżku po wielu latach spokoju, o tyle wizja, że przestanie istnieć także okręt, napełniała umysły ludzi niepokojem, wywołującym determinację. Jeśli mieli umrzeć, to tylko zgodnie z najlepszymi tradycjami Marynarki Wojennej Unii. „Cumberland” miał odejść z dymiącymi lufami i flagą na maszcie. Kapitan i ZDO nic z tego jednak nie słyszeli. Choć Max i DeCosta mogli wpiąć się w dowolny kanał komunikacyjny okrętu, czynili to niezwykle rzadko. Ludzie przy sensorach, w rozpoznaniu, operacyjnej i przy innych stacjach, które dosłownie i w przenośni otaczały dowódcę i zastępcę, byli podłączeni przez cały czas. A Maxowi i jego zastępcy zupełnie to wystarczało. Słuchanie uwag rzucanych przez obsadę mostka było doskonałym ekwiwalentem osobistego podłączenia do kanału. Ostatnie przekazanie informacji i tak najczęściej odbywało się twarzą w twarz. A w ciasnocie BCI ludzie przebywali tak blisko siebie, że czuli wzajemnie swój zapach. Walka i dowodzenie nie opierały się tylko na maszynach, lecz przede wszystkim na ludziach. To oni walczyli. Wiadomości z T-SEA nie dotarły jeszcze do wysepki dowódczej dlatego, że ludzie wokół nie szepnęli na ten temat ani słowa. Wszyscy w Marynarce doskonale wiedzieli, że są sprawy, o których skiper i ZDO musieli wiedzieć, i takie, o których wiedzieć nie mieli prawa. A ta informacja, dzięki cichej zgodzie załogi, zaliczona została do tej drugiej kategorii. – Wydaje mi się, że to już wszyscy, którzy mieli pojawić się na tym przyjęciu – powiedział Max, wskazując okręty przeciwnika. – I chociaż spodziewam się, że będzie to najbardziej ekscytujący poranek, na jaki stać Krag, wolałbym opuścić towarzystwo, zanim zabawa rozkręci się na dobre. Jestem otwarty na wszystkie błyskotliwe pomysły. A mówiąc szczerze, tych mniej błyskotliwych także chętnie posłucham. DeCosta pokręcił głową. Chciał być bohaterem, który podrzuci ideę genialnego manewru, ratującego życie własne i kolegów, ale w jego cylindrze, podobnie jak w cylindrze dowódcy, nie było żadnego króliczka. – No cóż, sir, jedyna rzecz, jaka obecnie przychodzi mi do głowy, to słowa komodora

Middletona z „Podręcznika młodego dowódcy okrętu wojennego”. Pamięta pan rozdział zatytułowany „Techniki unikania przeważających sił przeciwnika”? Uwaga DeCosty wywołała jedynie spojrzenie typu „no chyba żartujesz”. Pytanie Maxa, czy pamięta coś z książki admirała Middletona, było jak pytanie egzaminacyjne profesora literatury alphaceńskiej o to, czy potrafi zacytować wers z „Lamentu nad Angkor Wat” Sok Vong Thana. Middleton, będący obecnie admirałem floty, od wielu lat był mentorem Maxa. Max idealizował go i znał praktycznie na pamięć książki Wujka Middy’ego. – „Trzy M przy unikaniu przeważających sił przeciwnika to minuty – w znaczeniu czasu – manewry i mylenie przeciwnika” – zacytował Max i uśmiechnął się do zastępcy. – Zaczyna nam brakować pierwszych dwóch. – Jednak pan – odparł DeCosta, również z uśmiechem – wydaje się być niewyczerpanym źródłem tego trzeciego. Mylenie przeciwnika. Trzecie M. Maxa ulubione. Niestety, „Cumberland” nie tylko prawie nie miał już czasu i przestrzeni do manewru, zasoby ludzkich emocji także były na wyczerpaniu, a sytuacji zupełnie nie poprawiał zwyczaj Krag, by wystrzeliwać rakietę lub dwie w kierunku każdego prawdopodobnego celu wygenerowanego przez ich komputer. Jedną lub dwie rakiety termonuklearne. Spojrzawszy na chronometr, Max zorientował się, że takie wystrzelenie powinno nastąpić w najbliższym czasie. Gdy tylko otworzył usta, by podzielić się tą informacją, zobaczył, jak Kasparow tężeje. – Wampir! Wampir! Wykryto skanowanie przez rakiety przeciwnika, typ Ridgeback, dwa źródła, oznaczone jako Wampir Dziewięć i Dziesięć. Kierunek jeden-siedem-trzy przerwa dwa-cztery-dwa. Odległość jeden i trzydzieści pięć jednostki astronomicznej. Prędkość półtora c. Czasem Max nienawidził mieć racji. Szczególnie kiedy ta racja oznaczała zbliżanie się zaawansowanych, nadświetlnych, inteligentnych termonuklearnych rakiet przeciwokrętowych. Gdy Kasparow, oficer sensorów, zlokalizował i sklasyfikował obiekt, odpowiedzialność za jego śledzenie i przewidywanie działań przejął Bartoli. Wszyscy w BCI wiedzieli, że przy odległości, z jakiej zostały wystrzelone rakiety, wyznaczenie ich trajektorii zajmie Bartolemu i jego zespołowi około czterech sekund. Na te cztery sekundy wszyscy zamilkli, wszyscy wstrzymali oddech. Czas wlókł się w nieskończoność, podczas której ludzie zastanawiali się, czy doczekają końca zmiany. – Kurs Wampirów uległ gwałtownej zmianie – zameldował w końcu operacyjny. Oznaczało to, że obie rakiety miną okręt z dużym zapasem. Załoga „Cumberlanda” nie

zginie. A przynajmniej nie w ciągu najbliższych dziesięciu minut. – Mam wystarczającą ilość danych, by wygenerować przybliżoną trajektorię – powiedział Bartoli tonem o niemal oktawę niższym niż przed chwilą. – Najbliższy punkt znajdzie się jeden i czterdzieści pięć setnych miliona kilometrów od nas. Nie ma szans, że nas namierzą. – Dziękuję – odparł Max. „Muszę coś zrobić. Może jest jakiś sposób zmylenia przeciwnika... taki jak schowanie się w płaszczyźnie widzenia”. – Panowie, gdy te głowice wreszcie detonują i efekty detonacji dotrą do przeciwnika, jego skanery zostaną oślepione na około trzy minuty. Chcę wykorzystać ten czas na sprint w sam środek kuli ognia najbliższej eksplozji. Szczurzomordzi pomyślą, że w tym miejscu nas nie ma. A skoro oni będą wiedzieć na pewno, że nas tam nie ma, to ja chcę na pewno wiedzieć, że jesteśmy dokładnie tam. Kilka osób uśmiechnęło się, słysząc dziwne zdanie, jednak wszyscy zrozumieli, co dowódca miał na myśli. – Manewry, przygotować się do wykonania natychmiastowego skoku na te współrzędne. Maskowanie, czemu nie kupić nam nieco czasu? Wypromieniujmy trochę ciepła w momencie, gdy Krag nie będą tego widzieć. Proszę wysunąć radiator, gdy tylko fala dotrze do przeciwnika, i trzymać go aż do momentu, gdy kula wystygnie tak, by można nas było wykryć w podczerwieni. Manewry i maskowanie potwierdziły rozkazy Maxa. Ten spojrzał w twarze podwładnych. Były ściągnięte, ale nie tak bardzo jak jeszcze kilka chwil wcześniej. Wiedzieli dokładnie to samo co on: ta seria manewrów nie wyciągnie „Cumberlanda” z kłopotów, ale uchroni go przed natychmiastowym zniszczeniem. – Prawdopodobna trajektoria Krag wyliczona, skiper – oznajmił Bartoli. – Przekazuję ją manewrom. – Panie LeBlanc, jak wiele pan wie o obiektach Pasa Kuipera? – zainteresował się Max. – Jestem tylko kierowcą, nie astronomem, sir, a więc niezbyt dużo. – Nie będzie pan miał więc nic przeciw temu, jeśli powiem, że ta kula śniegowa, na której siedzimy, to nie tylko zamarznięta woda, ale także metan, amoniak i inne substancje, niektóre dość łatwopalne. Tak więc wysoko niewskazane byłoby potraktowanie tychże substancji ogniem z dysz, bo mogłyby dość gwałtownie się zapalić, co w najlepszym wypadku zdradziłoby naszą pozycję Krag. Nie wspominając o tym, że nawigacja w chmurze odłamków byłaby odrobinę trudniejsza.

– Uwaga przyjęta, sir – powiedział, śmiejąc się, LeBlanc. – Dam panu łagodną separację. – Wspaniale, panie LeBlanc, wiedziałem, że mogę na pana liczyć. – Potwierdzam otrzymanie trajektorii. Kurs wyliczony – oznajmił sternik kilka sekund później. Upływały minuty, podczas których rakiety Krag podążały po swoich sinusoidalnych ścieżkach, kręcąc nosami, by dać skanerom większe szanse na znalezienie celu. Ludzie na pokładzie niszczyciela wstrzymywali oddech, jakby bali się, że najlżejsze tchnienie może ich zdradzić. Po około dziesięciu wydających się godzinami minutach Kasparow zameldował: – Detonacja! Optyczne wykrycie eksplozji termonuklearnej na przewidywanym końcu lotu rakiety. Biorąc pod uwagę odległość i prędkość światła, głowice Wampirów Dziewięć i Dziesięć wybuchły pięć sekund temu. Oficer podał jeszcze odległości, kierunki i siły wybuchów, a potem uruchomił stoper. Podróż promieniowania elektromagnetycznego z dwóch ponad pięćdziesięciokilotonowych głowic Krag do ośmiu okrętów oddalonych o trzy i pół jednostki astronomicznej miała trwać pół godziny. Przez cały ten czas załoga BCI siedziała w napięciu. Max prawie słyszał, jak ludzie się pocą. W końcu zegar wskazał zero. Promieniowanie dotarło do okrętów, oślepiając czułe sensory i pozwalając niszczycielowi na sprint życia. – Naprzód, LeBlanc, teraz! – Max pociągnął język spustowy. W ułamku sekundy BCI przeszło ze stanu napiętego czuwania do akcji. Nelson wysunął płetwy radiatora, a LeBlanc i trzej mężczyźni pod jego komendą ostrożnie podnieśli „Cumberlanda” z przerośniętej góry lodowej i dwie minuty czterdzieści sekund później umieścili go w środku znikającej kuli ognia, powstałej po eksplozji rakiet. Po czterech minutach i pięćdziesięciu pięciu sekundach było po wszystkim. Sensory Krag odzyskały sprawność, a kula ognia, w której schował się „Cumberland”, zanikła na tyle, że okręt zdany był ponownie tylko na systemy maskowania. Tak szybko jak wystartował, tak teraz zamarł bez ruchu, prawie nierozróżnialny od zimnej przestrzeni, w której dryfował z wyłączonymi silnikami, schowanymi płetwami radiatora, zasłoniętymi dyszami i bulajami, wygaszonymi światłami obrysowymi i kadłubem chłodzonym prawie do zera absolutnego. „Dziura w przestrzeni”. Całkowicie zamaskowany okręt był praktycznie niewidoczny – najtrudniejszy do wykrycia pojazd kosmiczny, jaki kiedykolwiek zbudowała ludzkość. „Cumberland” był czarniejszy od bezksiężycowej nocy. Niewidoczny i niesłyszalny, jak cień cienia. – No dobra, a teraz uważnie obserwujmy. Miejcie oczy otwarte na wzorzec zachowań,

błąd, cokolwiek, co moglibyśmy wykorzystać – powiedział Max. – A co, jeśli nie popełnią błędu? – spytał cicho DeCosta. – Wtedy będziemy musieli popełnić go za nich – odparł Max. „To nie zabrzmiało najlepiej”. – Wiesz, co mam na myśli. – Tak, wiem – uśmiechnął się DeCosta. Max kupił im nieco czasu, ale tylko trochę. Wypromieniowali około piętnastu procent ciepła zmagazynowanego w zbiorniku, ilość, którą wkrótce nadrobią. Okręt został przesunięty na współrzędne tymczasowo wyeliminowane z poszukiwań, ale uzdolniony dowódca Krag mógł się zorientować w podstępie. Max opóźnił moment nieuchronnego wykrycia przez przeciwnika o maksymalnie dwie godziny. – Zmiana kursu wszystkich kontaktów – zameldował Bartoli po kilku minutach. – Wygląda na to, że skracają dystans... Potwierdzam zmniejszenie odległości przez wszystkie jednostki grupy zamykającej. Minęło kolejne dwanaście minut. – Okręty grupy zamykającej zajmują nowe pozycje. Wytracają prędkość. Wygląda na to, że ustawią się w tych miejscach. – Na wyświetlaczu taktycznym pojawiło się osiem nowych punktów. – Każdy z okrętów jest mniej więcej tak samo oddalony od naszej pozycji i o około zero trzydzieści siedem jednostki astronomicznej bliżej niż poprzednio. Środek formacji znajduje się jedynie piętnaście setnych jednostki od naszego obecnego położenia, tak więc ich szacunki są bardziej precyzyjne niż poprzednio. Kilka minut później białe punkty reprezentujące aktualne położenie okrętów przeciwnika pokryły się z czerwonymi. Bartoli wyłączył te ostatnie. – Grupa zamykająca zajęła przewidywane pozycje – powiedział operacyjny. – W ciągu pięciu minut powinni podjąć skanowanie multistatyczne. Po zmniejszeniu dystansu jego intensywność będzie większa, tak więc eliminacja każdej sprawdzanej pozycji stanie się szybsza. Po odczycie ich nowego tempa skanowania będę w stanie podać prawdopodobny czas do wykrycia. – Dziękuję, panie Bartoli. – Zaciskają pętlę. To ostatnie stwierdzenie, wypowiedziane wystarczająco głośno, by usłyszano w całym BCI, padło ze stacji komodora, znajdującej się na wysepce dowódczej, na lewo od Maxa. Była to konsola wyposażona w wyjątkowo wygodny fotel i podstawowy zestaw wskaźników. Zajmowana była przez lekarza, porucznika Ibrahima Sahina, szefa służby zdrowia „Cumberlanda”, którego pozamedyczne talenty obejmowały planetologię, lingwistykę, handel i dyplomację. Niektóre z jego uwag były często bardzo pomocne

i przynajmniej raz uratowały okręt, co wyjaśniało, dlaczego znajdował się na wysepce dowódczej, podczas gdy zdecydowana większość SSZ nie miała nawet uprawnień, by samodzielnie wejść do BCI. Doktor zjawił się w centrum kilka minut wcześniej. W dłoni trzymał kubek z kawą, podany przez asystenta pokładowego. Pomimo poprzednich zasług Sahina ta ostatnia uwaga sprawiła, że Max miał ochotę uzupełnić jego nie do końca dopasowany mundur o pasek taśmy klejącej na ustach. To było właśnie to, czego ludzie w BCI nie powinni słyszeć. Nawet jeśli to była prawda. Max spojrzał na Sahina i w odpowiedzi otrzymał zawstydzone wzruszenie ramionami, które potwierdził niemal niezauważalnym skinieniem głowy: reprymenda, przeprosiny, akceptacja przeprosin. Obaj mężczyźni wiedzieli, że Sahin ma zwyczaj mówić prawdę prosto z mostu, szczególnie wtedy, gdy nikt nie chce jej słuchać. Tak jak teraz. W ciągu ostatnich kilku tygodni załoga przeżyła tyle stresujących sytuacji, że powinno to wystarczyć na długie lata. Zaliczało się do nich zaproszenie przez Vaaach na spotkanie piętnastego kwietnia na krańcu Galaktyki. „Cumberland” otrzymał wtedy ultimatum Krag wzywające do całkowitej kapitulacji. Po dostarczeniu dokumentu Unii załoga powinna otrzymać urlop przed powrotem na miejsce spotkania z odpowiedzią. Zamiast tego dni oczekiwania wypełnione były wytężoną pracą, gdyż – na wyraźny rozkaz admirała Hornmeyera – „Cumberland” otrzymał nowe, ulepszone konsole do BCI, które ustawione zostały w bardziej logicznym i funkcjonalnym układzie, a także nowy system uzbrojenia, nazywany przez załogę „wyrównywaczem”. Po zakończeniu prac „Cumberland” otrzymał wątpliwy przywilej powrotu drugiego maja w to samo miejsce i dostarczenia odpowiedzi ludzkości brzmiącej: NIGDY. Nie znając treści odpowiedzi, Max miał ją tylko przekazać. Kapitan, podobnie jak prawie wszyscy na pokładzie (z wyjątkiem kilku asystentów pokładowych), wierzył, że Unia zaakceptuje obietnicę Krag, że nie wymordują oni ludzkości, jeśli ta się podda. Po dostarczeniu stanowczej odpowiedzi sprawy wydawały się układać pomyślnie. Na początku. Pod kontrolą potężnego okrętu Vaaach jednostka Krag wycofała się z punktu spotkania i pognała ku przestrzeni Hegemonii z prędkością dwóch tysięcy c. Gdy okręt był już poza zasięgiem sensorów, „Cumberland”, któremu Vaaach obiecali bezpieczny przelot przez swoją przestrzeń, także wycofał się w kierunku obszarów kontrolowanych przez Unię. Podróż przebiegała bez zakłóceń aż do momentu wyjścia z przestrzeni Vaaach. Wtedy rozpętało się piekło. Gdy „Cumberland” przeszedł przez punkt skoku do systemu Garbo-Watkins A, pierwszego poza przestrzenią Vaaach, czekały na niego dwa niszczyciele klasy Derrick

z bronią wycelowaną na punkt skoku. Okręt zdołał uciec tylko dzięki temu, że Max, wiedziony przeczuciem, nakazał odpalić dwie rakiety typu Talon zaraz po wyjściu z punktu. Ponieważ komputery nadal znajdowały się w fazie restartu po skoku, był to „strzał na ślepo”. Głowice rakiet zaprogramowane zostały na szerokie skanowanie i detonację w pobliżu każdej jednostki, która nie odpowie właściwie na identyfikację swój – obcy. Obie rakiety chybiły. Ponieważ nie zostały dokładnie wycelowane, przeciwnik miał cztery drogocenne sekundy na unik, zanim pociski pomknęły w jego stronę. Max nie uznał jednak rakiet za zmarnowane. Zajęci ratowaniem własnych ogonów przed termonuklearną zagładą, Krag nie mieli już czasu, by przeprowadzić własny atak na „Cumberlanda”, który przeszedł w tryb niewidzialności i uciekł. Skok do następnego systemu, nazwanego przez jego mieszkańców Bonnevie, na krótko przed zabiciem ich wszystkich przez Krag, obył się bez przeszkód. Jednak gdy okręt przemierzał sam system, pojawiła się „szczurza wataha” złożona z czterech niszczycieli poruszających się na napędach kompresyjnych, wyraźnie polujących na „Cumberlanda”. Max użył systemów maskowania swojej jednostki, by uciec jednemu z nich, a potem go zestrzelić. Następnie przy pomocy drona emulacyjnego umknął dwóm kolejnym i wyślizgnął się czwartemu do punktu skoku. Cały proces trwał dwadzieścia jeden pełnych napięcia godzin. Ten skok zawiódł „Cumberlanda” do niezamieszkałego systemu, znanego jedynie pod numerem katalogowym. Mimo że system nigdy nie był domem dla ludzi, dziś gościł turystów w postaci trzech krążowników Krag klasy Crustacean, które znalazły się tam przed niszczycielem. Jednostki gnały ku punktowi skoku, o którym wiadomo było, że przybliży ludzi o jeden krok do domu. Max w pełnym maskowaniu schował się w śladzie napędu jednego z krążowników i przez piętnaście godzin podążał za formacją do punktu skoku. Gdy okręty Krag tam dotarły, zaczęły przyjmować szyk przechwytujący, uruchomiły aktywne skanowanie i skupiły się na prawdopodobnych drogach podejścia Maxa, a ten prześlizgnął się między nimi z dużą prędkością i wykonał skok, zanim przeciwnicy zdołali go zlokalizować. To wszystko zaprowadziło „Cumberlanda” i jego dowódcę tutaj: do systemu MonroeTucker B, gdzie zanim się spostrzegli, osaczeni zostali nie przez kilka niszczycieli, ani nawet przez trzy krążowniki, a przez pełnowymiarową grupę szturmową pod dowództwem Krag, którego umiejętności sugerowały, że nosił przynajmniej odpowiednik stopnia komodora, jeśli nie kontradmirała. Do chwili obecnej nie popełnił ani jednego błędu, a swoich sił używał roztropnie i ostrożnie. Tym razem Krag byli zdecydowanie górą. „Cumberland” zdany był tylko na siebie. Zbyt oddalony od sił Unii, by nawiązać łączność

bezpośrednią, nie mógł skorzystać z przekaźników zakłócanych przez Krag. Max pochwycił wzrok asystenta Olivera R. Hewletta, przydzielonego do BCI na tę zmianę do wszelkich czynności możliwych do wykonania przez dziewięciolatka, od podawania kawy do rozwalania łbów Krag za pomocą strzelby M-82, którą przewieszoną miał przez ramię. Skinieniem głowy w kierunku ekspresu do kawy Max zasugerował, że w tym momencie wolałby widzieć chłopca w roli kelnera niż rzeźnika. Kapitan zauważył, że niosąc gorący czarny napój, chłopak cały czas wpatruje się w wyświetlacz taktyczny. Robichaux znał ten wzrok. Urodzony nauczyciel w jego duszy wiedział, że Hewlett zobaczył coś, czego nie rozumiał, a w tej właśnie chwili był najlepszy moment, żeby mu to wytłumaczyć. „To nie najlepsza chwila?” Z ośmioma wrogimi okrętami próbującymi wypracować nastawy strzeleckie, Max z całą pewnością mógł znaleźć sobie coś ważniejszego do roboty. Jeśli za kilka godzin ma być martwy, po co tracić czas na udzielanie lekcji taktyki asystentowi Hewlettowi? Po co? Ponieważ jeszcze nie byli martwi! – Dziękuję, panie Hewlett. Proszę tu spojrzeć, z łaski swojej – dowódca wskazał wyświetlacz – i powiedzieć mi, co pan widzi. Nieprawdopodobnie blady chłopak, potrzebujący jedynie nieco brudu na twarzy i dziewiętnastowiecznego ubrania, by uchodzić za Olivera Twista, skupił całą uwagę, a jego uszy przybrały intensywnie różowy kolor. Przełknął ślinę i zwrócił niebieskie oczy na wyświetlacz – kolumnę światła ukazującą trójwymiarowy obraz „Cumberlanda” i okrętów wokół niego. – Niebieski punkt to my, sir. Osiem czerwonych kropek na każdym z rogów sześcianu wokół nas to okręty grupy zamykającej Krag. Na wyświetlaczu widać półprzeźroczyste kule wokół każdego z nich, to PZD, prawdopodobny zasięg detekcji. Nawet przy naszych systemach maskowania musimy pozostawać poza tymi kulami albo Krag uchwycą nas swoimi sensorami... ponieważ „maskowanie czyni nas trudniejszymi do zauważenia, a nie niewidzialnymi”. Max uśmiechnął się, słysząc jedną ze swoich ulubionych maksym. Blednąc jeszcze bardziej pod wpływem subtelnej, ale ewidentnej aprobaty skipera, Hewlett kontynuował: – Żółte i pomarańczowe obszary to strefy, które Krag wyeliminowali za pomocą intensywnego skanowania multistatycznego albo za pomocą rakiet. – W porządku, Hewlett, pozwól, że ci tutaj przerwę. Jedną z przyczyn spowalniania procesu nauki jest to, że ludzie zapamiętują terminy, które nie do końca rozumieją,

a potem sami sobie wmawiają, że wiedzą, o czym mówią. Proszę, powiedz mi coś o skanowaniu multistatycznym. – Och, sir, to nic trudnego – odparł chłopiec z uśmiechem. – Jedną z funkcji maskowania jest przekierowywanie impulsów z aktywnych sensorów tak, by nie mogły po odbiciu wrócić do transmitera. To jakby obrócić lustro oświetlone z latarki o czterdzieści pięć stopni. Skanowanie multistatyczne stara się to zniwelować, wysyłając impuls z jednego punktu i starając się przechwycić odpowiedź w innym. Tak więc, Krag skoordynowali skanery kilku okrętów: każdy z nich wysyła sygnały o określonej częstotliwości, które odbierać mogą pozostałe okręty. Wypełniając obszar wystarczającą ilością strumieni z różnych kierunków i mając wystarczającą liczbę okrętów prowadzących nasłuch, można wykryć nawet najlepiej zamaskowaną jednostkę. – Dokładnie tak, asystencie. Proszę kontynuować. – Tak czy owak, sir, Krag uważają, że nie ma nas w żadnej z żółtych lub pomarańczowych części. Ale my siedzimy sobie w środku tej żółtej strefy, tak więc na razie jesteśmy bezpieczni. – Doskonale, Hewlett. – Chłopak zapowiadał się na taktycznego geniusza. Ze wszystkich raportów wynikało, że zdecydowanie lepiej pasował do środowiska okrętu wojennego niż do szkoły podstawowej na Archopin. – Wyglądałeś, jakbyś chciał o coś zapytać. – Tak, sir. Sfery PZD nie stykają się ze sobą, są między nimi przerwy. – Zgadza się. – Czemu więc nie prześlizgniemy się przez taką przerwę? – Zastanawiałem się nad tym samym – dodał doktor Sahin. Max posłał mu spojrzenie znaczące: „Nie mogę uwierzyć, że tego nie wiesz”. Przesłana również wzrokiem odpowiedź mówiła: „Jestem lekarzem, a nie specjalistą od sensorów”. – Panie Nelson, czy może pan to wytłumaczyć doktorowi i asystentowi? – Z przyjemnością. Okręty Krag wygenerowały LeLo Hex. – To znaczy? – Heksahedron Lehrera–Łobaczewskiego. – To znaczy? – Doktor pokręcił z frustracją głową. – Czemu uzyskanie użytecznej informacji od załogi tej jednostki przypomina wyrywanie zęba? Ile pytań muszę zadać, aby uzyskać odpowiedź, która nie zakłada, że znajduję się na okręcie wojennym, od kiedy byłem w wieku Hewletta? – Staram się, sir, ale to trudniejsze, niż pan przypuszcza – powiedział cierpliwie Nelson. Sahin przechylił głowę, oczekując na dalsze wyjaśnienia. – Widzi pan, ja przebywam na okręcie wojennym od momentu, w którym byłem w wieku

Hewletta. Prawie każdy, z kim rozmawiam, przebywa na okręcie od chwili, gdy był w jego wieku. Nie mam doświadczenia w komunikacji z ludźmi, którzy mają inną przeszłość. Sahin rozważał to, co usłyszał, a potem głośno odetchnął, jakby wypuszczając z płuc wielomiesięczną frustrację. – Rozumiem, panie Nelson. I bardzo dziękuję za wyjaśnienie. Proszę kontynuować. – Dziękuję, sir. Cztery okręty, które znajdują się dokładnie w tej samej płaszczyźnie w przestrzeni i w odległości mniejszej niż dziesięć jednostek astronomicznych od siebie, mogą wytworzyć nieciągłość Lehrera–Łobaczewskiego. Jest to mikroskopijnie cienkie, sztucznie wytworzone zaburzenie w ciągłości czasoprzestrzeni. Jest tak cienkie, że dowolny okręt jest w stanie przeciąć je bez żadnego uszczerbku, jednak w tym momencie tworzy się wykrywalny strumień promieniowania Czerenkowa–Heaviside’a w miejscu, w którym przecięta została powierzchnia. Osiem odpowiednio ustawionych okrętów jest w stanie stworzyć sześć płaszczyzn znanych jako heksahedron Lehrera–Łobaczewskiego albo LeLo Hex. Zwykle LeLo Hex jest zbliżony do sześcianu. Okręt znajdujący się w jego wnętrzu nie może opuścić go bez zdradzenia swojej pozycji podczas przecinania nieciągłości. Przeciwnik dostaje w tym momencie bardzo konkretne dane. Następnie oświetla dany punkt intensywnym skanowaniem multistatycznym i po około trzydziestu sekundach ma gotowe nastawy strzeleckie. Tak więc wewnątrz heksa jesteśmy przyszpileni i pozbawieni naszych normalnych przewag, czyli szybkości i maskowania. Hewlett zwrócił się w kierunku Maxa z wyrazem zatroskania na twarzy. – Ale, sir, trzecie prawo użycia bojowego fregat i niszczycieli mówi: „Głównymi cechami bojowymi, a co za tym idzie przewagami niszczycieli i fregat nad większością przeciwników są prędkość i maskowanie. Po pozbawieniu jednego lub obu tych czynników okręt skazany jest na porażkę”. Sir, straciliśmy naszą jedyną przewagę nad przeciwnikiem! Max uśmiechnął się ciepło. – Wszystko, co zostało tu powiedziane w ciągu ostatnich kilku minut, jest prawdą. Z wyjątkiem ostatniego zdania. – Sir? – Mamy jeszcze jedną przewagę. – Jaką? – Motywację. Jeśli chodzi o Krag, chodzi im o to, aby zaliczyć zniszczenie. Nam zaś zależy na tym, aby uniknąć zniszczenia. Przetrwanie jest silniejszą motywacją niż poczucie obowiązku, chwała, nienawiść czy cokolwiek innego, co wiedzie Krag. – Położył dłoń na ramieniu chłopca i spojrzał mu w oczy. – Chcesz żyć, Hewlett? – Abso–kurwa–lutnie! – Po tak ewidentnym złamaniu protokołu asystent kontynuował

prawie szeptem: – Sir. Znaczy tak, sir. Bardzo przepraszam, sir. Ale tak, chcę żyć. – To tak jak i ja, synu. Dziękuję, panie Hewlett. To by było na tyle. Młodzieniec wrócił na swoje miejsce. Max pociągnął łyk kawy i spojrzał na wyświetlacz taktyczny, a jego wyczulony słuch wyłapywał szepty ze stacji wokół BCI. Powoli wstał i z założonymi do tyłu rękami zaczął przechadzać się wokół wyświetlacza, przyglądając mu się ze wszystkich stron, nieświadomy wzroku podwładnych śledzącego każdy jego ruch. Ludzie wypatrywali na jego twarzy śladu zadowolenia z pomysłu, który pozwoli im wszystkim wyrwać się z pułapki. Przez prawie piętnaście minut robił po kilka kroków, sprawdzał pozycje okrętów i ich postępy w skanowaniu, upijał kilka łyków kawy z kubka i opierał dłoń albo na chwycie pistoletu M-62, albo na rękojeści szabli abordażowej. Następnie powtarzał cały ten proces. Do wszystkich zaczynało docierać, że nic nie przychodzi mu do głowy. Nie miał pomysłów. Wszyscy wiedzieli, co to oznacza. Nagle, po dwudziestym siódmym okrążeniu wyświetlacza taktycznego, Max się zatrzymał, opróżnił kubek i zawołał Hewletta, machając naczyniem mniej więcej w jego kierunku. Kolejna dolewka. Kolejnych kilka łyków. I w końcu krzywy uśmieszek na twarzy. Wiedząc, co znaczy ten uśmiech, ludzie, którzy go zobaczyli, także zaczęli się uśmiechać i szturchać łokciami. A potem puścili w sieć: „Skiper wyciągnął z kapelusza kolejnego królika”, „Bagienny Lis coś wykombinował”. Wkrótce ludzie w najdalszych zakamarkach okrętu wymieniali znaczące uśmiechy i kiwnięcia głową. Może, chociaż tylko może, dożyją następnego dnia. Nieświadomy nagłej zmiany komputerowca. – Panie Bales.

nastroju

na

okręcie

Max

obrócił

się

do

konsoli

– Tak? – Czy pamięta pan ten mały prezencik, który dali nam Vaaach? – Tak jest. Bales bardzo się starał, aby w jego głosie nie słychać było urazy. Prawie mu wyszło. Podczas ostatniej misji eskortowej „Cumberland” uszkodził krążownik Krag klasy Crayfish i ścigał go aż do przestrzeni Vaaach, gdzie zastał go walczącego z małą jednostką rozpoznawczą Vaaach, nad którą miał ogromną przewagę. Max przekonał młodego dowódcę Vaaach do wzięcia udziału w iście robichaux’wskim manewrze, w którym oba okręty zdołały zniszczyć jednostkę Krag. To spowodowało dylemat u starszego dowódcy Vaaach, który pojawił się wkrótce potem. Surowe zasady Honoru Łowcy, przestrzegane przez Vaaach, wymagały, aby w takiej sytuacji podzielić się „mięsem” ofiary ze współłowcą, czyli

Maxem. Skoro jednak „Cumberland” spowodował wyparowanie jednostki Krag za pomocą broni termonuklearnej, nie było żadnej fizycznej części okrętu, którą można było się podzielić. Jednostka rozpoznawcza użyła jednak wysoce zaawansowanej technologii rasy, by skopiować całą zawartość pamięci komputera pokładowego Krag. Tak więc łowcy mogli wypełnić swoje zobowiązanie w formie pamięci zewnętrznej zawierającej kopię wszystkich tych danych wraz z zaprojektowanym przez siebie interfejsem pozwalającym komputerom Unii je odczytać. Była to, dosłownie rzecz ujmując, największa zdobycz wywiadowcza wszech czasów. Pan Bales prędzej zapomniałby swoje nazwisko niż to, że miał dostęp do bazy danych krążownika Krag. – Może się pan założyć, że pamiętam. – Tak mi się właśnie wydawało – powiedział Max. – Kiedy dostaliśmy od Vaaach ten mały prezencik i przechowywał go pan, skopiował pan tyle, na ile wystarczyło pojemności pamięci. Wiem także, że gdy admirał Hornmeyer zabierał ze sobą moduł, nakazał panu zniszczenie wszelkich kopii ze względów bezpieczeństwa. Jednak, panie Bales – kontynuował Max – wiedząc, jak niedługo pan służy i jak „kreatywnie” podchodzi do interpretacji rozkazów przełożonych, zastanawiałem się, czy w całym tym zamieszaniu i stresie spowodowanym obecnością prawdziwego, żywego wiceadmirała, a szczególnie kogoś takiego jak admirał Hornmeyer, część z tych danych nie mogła się w jakiś sposób zawieruszyć. Christopher Bales, którego praktycznie nieskończony geniusz komputerowy szedł w parze z ogólną błyskotliwością, nie potrzebował ani chwili, by włączyć się do tej gry. Zawstydzony spojrzał na swoje buty. – Teraz, gdy pan o tym wspomniał, sir, przyznaję, że to były ciężkie chwile, a ja nie miałem dostępu do protokołu postępowania w momencie, gdy do komputera podpięta jest baza danych przeciwnika. Obawiam się, sir, że istnieje możliwość... że... emmm... popełniłem kilka błędów. – Wstyd, panie Bales, ogromny wstyd – kontynuował Max. – Nie chce pan chyba powiedzieć, że ze względu na pańską niekompetencję część danych mogła zupełnie przypadkowo uniknąć skasowania? – Skiper, z ogromnym zażenowaniem muszę panu zameldować, iż obawiam się, że gdzieś w serwerach poddanych kwarantannie mogą znajdować się wszystkie dane. – Rozumiem – powiedział Max, szeroko się uśmiechając. Nie było możliwości, aby moduły pamięci pomieściły więcej niż jedną dwudziestą danych Krag. Trzeba było zaufać Balesowi, że zachował to, co najważniejsze. – Jestem pewien, że KIEDYŚ poniesie pan zasłużoną karę. A skoro już jesteśmy przy temacie, to nie przypuszczam, aby ta pozostała

część zawierała dane na temat systemów obrony punktowej Krag? – I tu mnie pan ma, sir. Bardzo prawdopodobne jest, że tego także zapomniałem skasować. Co więcej, bałagan w moim wydziale może posuwać się tak daleko, że te informacje obejmują większość ich systemów bojowych, napędowych i nawigacyjnych. – Jest pan zakałą USS „Cumberland”, młody człowieku. Wydaje mi się jednak, że skoro mamy te dane, możemy zrobić z nich użytek. Tak więc, zanim zastanowię się nad karą dla pana, która będzie adekwatnie wysoka do pana przewinień, proszę udostępnić te dane Specjalnemu Zespołowi Szturmowemu „Tygrys”. – Nigdy nie słyszałem o takim zespole, sir. – A to możliwe. Bo jeszcze go nie utworzyłem. Oficer wydziału przeciwśrodków? – Jestem, sir – odezwał się Sauvé. – Proszę zanotować rozkaz. Niniejszym tworzy się Specjalny Zespół Szturmowy „Tygrys”. W jego skład wchodzą: ZDO plus szefowie wydziałów informatyki, operacyjnego, przeciwśrodków, uzbrojenia i maskowania. Panowie, jesteście zwolnieni z dotychczasowych obowiązków. Oczekuję szczegółowego planu w ciągu godziny. Możecie pracować w pokoju kontroli myśliwców. Jest wolny. ZDO, wie pan, czego oczekuję? – Nowego wariantu ścięcia rogu Cagle’a? – Nie inaczej. „Albo ślepe szczęście, albo genialna dedukcja”. – Ale, sir... – powiedział cicho DeCosta. – Wie pan... – Tak, wiem – odparł równie cicho Max. – Książki mówią, że ścięcie rogu Cagle’a to bzdura. „Impala”, okręt flagowy Cagle’a, zniszczony. Sam Cagle martwy. Przetrwały tylko trzy jednostki z siedemnastu. My mamy jednak jedną rzecz, której nie miał „Wielki Szef” Cagle. – Dane z komputera Krag? – Właśnie. Proszę wrócić za godzinę. Mamy trochę czasu, zanim Krag zorientują się, że wślizgnęliśmy się w dziurę, którą oni uważali za oczyszczoną. – Spojrzał w kierunku ekspresu. – Och, Hewlett? – Tak, sir? – Jest pan zwolniony z dotychczasowych obowiązków. Dołączam pana do zespołu „Tygrys” jako asystenta. Dostarcza im pan, czegokolwiek potrzebują. Pomaga we wszystkim. Jasne? – Aye, aye, kapitanie. Hewlett wiedział, że dowódca wyznaczył mu rolę chłopca na posyłki dla grupy wykończonych oficerów, wykonujących bardzo trudne zadanie pod ogromną presją, ludzi,

którzy będą mieli bardzo niewiele, o ile w ogóle, cierpliwości dla takiego młodzika. Z trudem ukrywał radość.

ROZDZIAŁ 2 Godzina 6.52 Z, 9 maja 2315 – Stacje zameldowały gotowość – oznajmił DeCosta. – Dobrze. Zaczniemy o ósmej – odpowiedział Max. DeCosta odwrócił się do swojej konsoli i wprowadził serię komend, ustawiając godzinę ósmą jako początek kompleksowej i dokładnie zaplanowanej w czasie serii działań mających na celu uratowanie okrętu przed pewną zgubą. Gdy zastępca skończył, Max wstał, pokonał odległość dzielącą oba stanowiska i położył młodszemu koledze rękę na ramieniu. – Doskonała robota, ZDO – powiedział wystarczająco głośno, aby być słyszanym w całym BCI. – Dziękuję, sir – odparł DeCosta, a następnie dodał ciszej: – Wie pan, że to tak samo pana plan, jak i nasz. Utknęliśmy, a pan nas wyciągnął. To, co pan wymyślił... No cóż, sir, nie ma szans, abyśmy sami na to wpadli. Pomyślał o tym, co w najbliższym czasie czekało „Cumberlanda”, i z niedowierzaniem pokręcił głową. – To odważny projekt, skrajne odważny, szczególnie biorąc pod uwagę, że naszym celem głównym nie jest atak, a tylko ucieczka i powrót do domu. – Biorąc pod uwagę „wysoce niesprzyjający stosunek sił” – odparł Max – jest jedynie tak agresywny, jak musi być. Mężczyźni wymienili uśmiechy. To by było na tyle, jeśli chodziło o trzymanie przewidywań T-SEA w tajemnicy przed dowódcą i zastępcą. Podczas gdy wszyscy inni obecni w BCI skupiali się na tym, co miało nastąpić w najbliższym czasie, i na swojej roli, doktor Sahin myślał o tym, co usłyszał kilka sekund wcześniej. – Agresywny? Jeśli wy dwaj mówicie o czymś, że jest agresywne – powiedział, wstając – to z całą pewnością musi to być symfonia nieprawdopodobnie ryzykownych i dziko niebezpiecznych manewrów. Myślałem, że ten plan stworzony został tylko przez zespół „Tygrys”, ale teraz, gdy usłyszałem, że w jego formułowaniu paluch maczał pewien

dżentelmen o cajuńskim pochodzeniu, nie mam wątpliwości, że każdy ruch w tej symfonii naznaczony jest szaleństwem, które mam okazję oglądać, odkąd dołączyłem do załogi tego okrętu. Dowódca i zastępca spojrzeli na siebie. – Nie uznaję tego za obrazę. A pan, ZDO? – Ani odrobinę, sir. – Co więcej – kontynuował Sahin – wygląda na to, że skoro jest jakimś zwyczajem na tym okręcie, aby za każdy razem plany trzymać w tajemnicy przed szefem służby zdrowia, spodziewam się, że nikt nie ma zamiaru dostarczyć mi programu przedstawienia, abym wiedział, czy będę miał do czynienia z taktycznym odpowiednikiem Czajkowskiego, Bacha, Ghar-Vhish 817 czy Havenstride’a. DeCosta chrząknął cicho. – Szalony czy nie, ten plan jest tak rozbudowany, że powstał w formie pisemnej. Jeśli chce go pan przeczytać lub śledzić tak jak my, znajduje się w bazie danych. O, tutaj. – ZDO kilka razy dotknął ekranu. – Wysłałem go na pana konsolę. Plik nazywa się „Plan ucieczki i unikania Specjalnego Zespołu Szturmowego »Tygrys«”. – Doskonale, panie DeCosta. Gratuluję wymownego tytułu – odparł Sahin. – Ma ten czarujący biurokratyczny wydźwięk, tak charakterystyczny dla Marynarki. Nie to co, powiedzmy: „W paszczę śmierci, w objęcia piekieł, na pokładzie walecznego »Cumberlanda«”. Z pewnością to przeczytam. Nie mogę się doczekać fragmentu brzmiącego: „W tym momencie ciężko uszkodzony USS »Cumberland« wymyka się spod kontroli, zderzając się z niszczycielem Krag przy prędkości wynoszącej dziesięć procent c, zamieniając obie jednostki i ich załogi w luźne cząsteczki”. Założę się, że lektura będzie pasjonująca. Kilku starszych podoficerów, od dłuższej chwili hamujących wesołość, nie wytrzymało i roześmiało się na głos, przerywając Sahinowi, który usiadł lekko zmieszany. – Jedyna rzecz, która nieco mnie frustruje – zwrócił się Max do DeCosty – to fakt, że nikt nie znalazł sposobu, jak wykorzystać możliwość włamania się do REFSMMAT[3] Krag. Przynajmniej ja nie widzę takiego. – My także nie, ale chcieliśmy, by miał pan dostępne to narzędzie, nawet jeśli dotychczas nie znaleźliśmy śruby, którą mógłby pan nim odkręcić. – Dzięki. Obaj mężczyźni wrócili na stanowiska, aby przeglądając plan, sprawdzić gotowość różnych systemów i wymienić wiadomości z ludźmi dokoła. Wszyscy musieli dokładnie wiedzieć, co i kiedy mają robić.

Załoga mostka starała się zignorować to, że najprawdopodobniej i tak wkrótce okręt przestanie istnieć. Sekundy wlokły się okropnie, każda wydawała się dłuższa niż poprzednia. Co kilka minut jakiś obszar na wyświetlaczu zmieniał kolor z czarnego na żółty lub pomarańczowy, informując, że przeciwnik go sprawdził. Stopniowo, lecz nieubłaganie dwa jasne kolory zaczęły dominować nad czernią. Ludzie starali się ignorować mijające sekundy, znikające czarne obszary na wyświetlaczu, liczenie własnych oddechów do momentu desperackiego i zapewne śmiertelnego manewru „Cumberlanda”. Max zorientował się, że słyszy, jak Bram nuci coś, tak cicho, by było to słyszalne tylko dla niego. Obaj byli fanami dziewiętnastowiecznej operetki brytyjskiej, a szczególnie Gilberta i Sullivana, toteż rozpoznanie melodii z najsławniejszego ich dzieła „Piraci z Penzance” nie było trudne. Chwilę zajęło Maxowi dopasowanie słów. Idźcie po wolność, idźcie po chwałę, W boju życie oddajcie. Swą nieśmiertelność W pieśniach zapiszcie, Bohatera taki los. Niech wam śmierć nie jest okrucieństwem, Bowiem stratę waszą będzie Opłakiwać każda z nas. Do boju spieszcie się, już czas! [4] Max spojrzał na przyjaciela lodowatym wzrokiem. – To nie było zabawne – powiedział cicho. – Wcale nie miało być – odparł Sahin. Nie mogąc się zdecydować, jak powinien zareagować, Max wrócił do studiowania wyświetlacza taktycznego. Wokół siebie młody skiper czuł napięcie narastające z każdym uderzeniem serca. Gdy zastanawiał się, jak to ciśnienie zmniejszyć, usłyszał, jak gródź otwiera się i zamyka. Odwrócił się, by zobaczyć, kto to. Nikogo nie było. A przynajmniej nie na tyle wysokiego, aby był widoczny ponad konsolami, znajdującymi się pomiędzy wejściem do BCI a wysepką dowódczą. Max już miał połączyć się z marine pełniącym służbę przy wejściu, by dowiedzieć się, dlaczego ten otworzył gródź, kiedy poznał powód. Clouseau, kot okrętowy, nonszalancko pojawił się na widoku, przedefilował przez BCI i nie zważając na nikogo i na nic, lekko wskoczył na fotel komodora obok Sahina. Zgodnie z tradycją okrętowe koty miały swobodny dostęp do wszystkich tych miejsc, gdzie nie było dla nich niebezpiecznie, więc gdy kot pojawił się przy grodzi, marine, trzymając się

uświęconego zwyczaju, wpuścił go. Clouseau zwinął się w kłębek i oparł pyszczek o nogę doktora, mrucząc wystarczająco głośno, by dosłyszała go połowa obecnych, po czym zastygł niczym obraz kociej niezależności. Doktor automatycznie zaczął gładzić jego aksamitną sierść, czarną jak noc. Pojawienie się czworonoga natychmiast obniżyło panujące w BCI napięcie. Zgodnie z opinią marynarzy, którzy uważali koty za najwspanialsze drapieżniki, Clouseau wart był swojej wagi w złocie. Nawet najmłodszy asystent wiedział, że z powodu tego, iż mają dziewięć żyć, koty przynoszą szczęście, które rozciąga się na okręt. A przecież rozbicia na atomy nie można uznać za szczęście, prawda? Ten kot przynosił podwójne szczęście, ponieważ był całkowicie czarny, jak przestrzeń, jak kadłuby okrętów, co w powszechnej opinii oznaczało najbardziej szczęśliwego kota, jakiego można sobie było wyobrazić. Jednak klejnotem w koronie szczęśliwości Clouseau było to, że znalazł się on na pokładzie niszczyciela z własnej woli, przeskakując na niego podczas połączenia z frachtowcem, transportującym kontrabandę dla Krag. „Cumberland” musiał być szczęśliwym okrętem, jeśli takie stworzenie wybrało go na swój dom. Potem, gdy okazało się, że frachtowiec, z którego uciekł kot, został zniszczony, prawdopodobnie przez nieprzyjaciela, status Clouseau jako ikony szczęścia został ugruntowany na dobre. Tak więc pojawienie się przynoszącego szczęście stworzenia w BCI tuż przed decydującym dla okrętu momentem w opinii załogi stanowiło dobrą wróżbę. Oczywiście, jako doświadczony oficer, Max był zupełnie odporny na tego typu zabobony. No, może nie tak całkiem zupełnie. Chronometr wskazywał siódmą pięćdziesiąt osiem. Dwie minuty. O ile morale w BCI podniosło się nieco, o tyle z reszty okrętu wiało pesymizmem. Przeklęte T-SEA. Max wiedział, że jeśli ludzie staną do boju z takim nastawieniem, to z pewnością zginą, bo Krag mentalnie ich już pokonali. – Panie Chin. Proszę głośnomówiący. – Głośnomówiący, aye. Na konsoli Maxa zapaliła się kontrolka oznaczająca, że jego głos transmitowany będzie na cały okręt. – Załogo, tu skiper. Wiecie, co mamy zrobić. Wiecie, czego oczekuje się od każdego z was. Wiecie także, jaki jest stosunek sił i co się stanie, jeśli nam się nie uda. Czemu więc do was mówię? – Zrobił pauzę. – Ponieważ mam wam do powiedzenia dwie rzeczy. Po pierwsze, chcę wam przypomnieć, o co walczycie. Nie chodzi o tę wielką sprawę, o którą cała Unia bije się od trzydziestu czterech lat, tylko o to, o co dziś walczymy wy i ja. Już razem stawaliśmy do boju: aby ratować Pfelung, Rashida, a nawet w obronie Unii,

i to wszystko były wzniosłe cele. Jako marynarze urodziliśmy się, aby walczyć i poświęcać się dla innych. Z tego powodu i z powodu tego, że dziś bijemy się o własne życie, niektórzy z was mogą uważać, że to mniej ważne niż to, co robiliśmy wcześniej. Rozumiem taki tok myślenia, ale to bzdura. Słuchajcie mnie uważnie. Nie walczycie tylko o siebie. Walczycie o wszystkich na tym okręcie: każdego marynarza, oficera, kucharza i medyka, każdego, aż do najmniejszego chłopca pokładowego. To nie o jedno życie walczycie, tylko o swoich dwustu czternastu kolegów. To powód wart największego poświęcenia, równie szlachetny jak wszystko, co już zrobiliśmy i jeszcze zrobimy. Koledzy z okrętu to rodzina, a walka w obronie rodziny jest najszlachetniejszym rodzajem walki. To po pierwsze. Po drugie, chciałbym powiedzieć o stosunku sił. Wszyscy słyszeliście o przewidywaniach komputera. I wielu może uważać, że nie mamy szans w obecnej sytuacji. Ale pozwólcie, że coś do tego dopowiem. Nie stworzono jeszcze komputera, który byłby w stanie zmierzyć ludzkie serce. Nie ma komputera, który potrafiłby zmierzyć odwagę, zaciętość i poświęcenie. A ja cholernie dobrze wiem, że nie ma komputera potrafiącego ocenić ducha walki tego okrętu! Stosunek sił? Wiecie co? Pieprzę ten jebany stosunek sił i to samo radzę wam! Znam was. Znam ten okręt. Prowadziłem was już do walki. Widziałem, jak walczycie i wygrywacie, kiedy stosunek sił mówił, że to niemożliwe. I wiem z całą pierdoloną pewnością, że jeśli kogoś miałoby mi być dziś szkoda, to byliby to Krag. Siedzą i cieszą się, bo myślą, że mają lisa w potrzasku. No cóż, koledzy, to my będziemy się śmiać na końcu, bo oni nie wiedzą jeszcze, że w klatce siedzi lew! A Krag nie są gotowi mierzyć się z lwem! Gdy dzisiejszy dzień znajdzie się na kartach podręczników historii, a jestem pewien, że tak się stanie, nikt nie będzie mówił o szansach. Nie będzie tam ani słowa o przeklętym T-SEA. Za to będzie, i to na zawsze zapamięta Unia, o zwycięstwie odniesionym przez załogę USS „Cumberland”! Max rozejrzał się i zdał sobie sprawę, że bezwiednie wstał z fotela. Wszystkie twarze w BCI zwrócone były w jego kierunku. Twarze przepełnione odwagą i zdecydowaniem. Chin otworzył kilka kanałów łączących z najdalszymi zakątkami okrętu i przełączył je na głośnik w BCI, by Max i wszyscy w pomieszczeniu mogli słyszeć ludzi krzyczących: „Zwycięstwo! Zwycięstwo! Zwycięstwo!”. Chronometr wskazał ósmą. Nadszedł czas. – Faza pierwsza: wykonać! – powiedział Max na kanale głównym. W odróżnieniu od ery żaglowców nie nastąpiła teraz seria komend wydawanych przez skipera, a powtarzanych przez członków załogi. Rozkazy dawno już zostały wydane, zapisane w pamięci komputera i szczegółowo wyświetlone na konsolach, lub też przygotowane do automatycznego wykonania przez komputer zgodnie z linią czasu.

Wszystko zaczęło się więc bez wypowiadania jakiegokolwiek dodatkowego słowa. A zaczęło się, jak to najczęściej bywało na tym okręcie, od wydziału manewrów. Starszy bosman sztabowy LeBlanc szepnął słowo Fleishmanowi obsługującemu napędy. Młody człowiek uruchomił główny podświetlny, popychając „Cumberlanda” ze stanu spoczynku do stopniowo przyspieszanego ruchu, podczas gdy marynarze obsługujący przechył i wychylenie przeprowadzali serię szalonych manewrów, widocznych na ich osobistych wyświetlaczach. Kurs wyglądał na zupełnie wariacki, ale w szaleństwie niszczyciela była metoda. Aktywne sensory Krag funkcjonowały, emitując ciasne wiązki, podobnie jak reflektorszperacz, przeczesujący teren. Ponieważ przewidywalny wzorzec przeszukiwania mógł umożliwić nieprzyjacielowi uniknięcie wykrycia, ich ruch był pseudolosowy, czyli zaprogramowany jako trudny do przewidzenia, ale dokładnie zgodny z programem znajdującym się w komputerach Krag, umożliwiających synchronizację ze strumieniami z innych okrętów i przeprowadzenie skanowania multistatycznego. Uzbrojony w protokoły sensorów z przechwyconej bazy danych komputer „Cumberlanda” był w stanie rozpoznać, którego z kilkuset schematów przeszukiwania używają poszczególne okręty, a tym samym przewidzieć, gdzie padnie następny promień, i uniknąć go. W tym samym czasie Nelson i ludzie przy stacji maskowania wykorzystywali dane Krag w równie efektywny sposób. Wąskostrumieniowe sensory nie były jedynym narzędziem Krag. Przeciwnik posiadał także systemy mniej czułe, ale trudniejsze do oszukania, które wysyłały szerokie stożki energii, pokrywając dziury. Te impulsy także wystrzeliwano w pseudolosowym schemacie, obejmującym czas, częstotliwość, polaryzację, fazę i amplitudę. Wyposażony w szczegółową specyfikację tych schematów, Nelson mógł ustawić własne maskowanie i emitery tak, by wysyłały impulsy współgrające z urządzeniami Krag, zapobiegając ich odbiciu lub osłabiając tak, że pozostawały poza progiem detekcji. Ludzie niezaangażowani bezpośrednio w te działania patrzyli z napięciem na okręt unikający skanowania przeciwnika i zbliżający się cały czas do nieprzyjacielskiego niszczyciela. Wszyscy rozumieli powody tak dokładnego maskowania i starania, by podejść do przeciwnika niezauważonym. Wszyscy oprócz jednej osoby. – Przy tych wszystkich gwałtownych zmianach kursu – powiedział jak zwykle nieświadomy niczego doktor – trudno to określić, ale czy przypadkiem nie zbliżamy się do prawdopodobnego zasięgu detekcji tego niszczyciela... jak go nazwaliście... tak, Hotel Dwa? – Owszem – odparł Max.

– Jesteś pewien, że to dobry pomysł? – Całkowicie. – Skoro tak uważasz – powiedział Sahin, nie do końca przekonany. – Ale nie podejdziemy na tyle blisko, by nas wykryli, prawda? – Mamy zamiar zostać wykryci. Z całą pewnością. – Ale czy to konieczne? I nie mów mi, że mam to wszystko na konsoli. Mogę wyświetlić sobie cały ten plan, ale on jest tak naładowany taktycznym, przestrzennogeometrycznym, operacyjnym i komputerowym mumbo-jumbo, że jedyną rzeczą, jaką jestem w stanie zrozumieć, jest twoje ukochane bojowe trzy B. – To jest trzy M – lodowato syknął Max. Sahin wzdrygnął się, słysząc ten ton. Nikt nie miał prawa przekręcać słów admirała Middletona w obecności Maxa Robichaux. – Przepraszam – rzucił szybko. – Za każdym razem powtarzasz, i to aż do znudzenia, że powinienem zapoznawać się z teorią taktyki. Poświęcam na to godziny, które mógłbym wykorzystać zdecydowanie lepiej, w sposób bardziej korespondujący z moim zakresem odpowiedzialności. Ale zaczynam to już pojmować. Czy więc, opierając się na moim pojmowaniu tego tematu, nie jest prawdą, że gdy wejdziemy w PZD tego niszczyciela, będzie on mógł wypracować nastawy strzeleckie i nie tylko sam do nas strzeli, ale przekaże je także pozostałym okrętom? – Tak – odparł beztrosko Max. – Dokładnie tak jest. Jak widać, nauka nie idzie w las. – W tym wypadku wolałbym pozostać ignorantem – ton głosu doktora podniósł się nieco. – A czy nie jest prawdą, że skoro te mordercze gryzonie uzbrojone są obecnie w nadświetlne rakiety dalekiego zasięgu Ridgeback, każdy z tych okrętów otworzy do nas ogień mimo dzielących nas milionów kilometrów? Wszystkie osiem! Co znaczy, że będziemy mieli do czynienia z rakietami z ośmiu okrętów, a nie z jednego. – To akurat nie jest do końca prawdą. – Max był jeszcze bardziej nonszalancki. – Naprawdę? – Naprawdę, doktorku. Pominąłeś trzy okręty pilnujące punktów skoku. Jest więcej niż prawdopodobne, że ci także będą chcieli wysłać ku nam swoje rakiety. Tak więc będzie to jedenaście jednostek strzelających równocześnie. – Ach, jedenaście. Dziękuję za tę jakże uspokajającą korektę. A czy nie mylę się, podejrzewając, że przynajmniej jeden z nich wystrzeli ten ich nowy egg scrambler, który zakłóca metaprzestrzeń jedynie w wyższych kwantach, pozwalając działać ich rakietom, ale nam uniemożliwiając ucieczkę na napędzie kompresyjnym? – Całkowita racja.

– Tak więc przynajmniej z mojej uproszczonej perspektywy taktycznej, wybacz, że to powiem, ale ten plan wygląda na przepiękną drogę prosto do raju. Racja? – Tak w obu przypadkach. – W obu? – Z twarzy Sahina odpłynęła krew. – W obu. Tak, wybaczam, że to powiedziałeś, i tak, plan WYGLĄDA jak droga do raju. Ale nie przejmuj się. Nie jest nią. Zapewniam cię, przyjacielu, że nie mam zamiaru stawać dziś przed złotą bramą i być rozliczany z uczynków. Notre cher amis, les nique a rat, z drugiej strony – wskazał ręką okręty przeciwnika na wyświetlaczu – a przynajmniej większość z nich, będzie się dziś tłumaczyć przed Saint-Pierre. – Skiper, nasza odległość do Hotel Dwa wynosi nieco ponad dwa miliony kilometrów. Zaczyna się robić nieco ciasno – powiadomił LeBlanc. Ponieważ strumienie sensorów emitowane przez niszczyciel oznaczony jako Hotel Dwa rozchodziły się promieniście od niego, jak szprychy, dystans oddzielający jednostki jeszcze się zawężał. Wkrótce promienie miały być tak blisko siebie, że nawet najlepsze manewrowanie nie uchroniłoby przed oświetleniem. W takim wypadku nie pomogłaby nawet najlepsza technika maskowania, jaką dysponował niszczyciel Unii. – Doskonale, doskonale, panie LeBlanc, proszę kontynuować maskowane podejście. Wszystkie stacje, przygotować się do wykonania fazy drugiej. Panie Kasparow, proszę mnie powiadomić, gdy tylko zostaniemy opromnieniowani na tyle silnym strumieniem, by nas wykryli. Dzięki oprogramowaniu Krag Kasparow z dużą precyzją mógł powiedzieć, kiedy to nastąpi. – Aye, sir, będzie pan wiedział w tej samej sekundzie. – Panie Kasparow. – Tak? – Niech to będzie pół sekundy. – Przyjąłem. Pół sekundy. Po lekkim rozluźnieniu, jakie nastąpiło podczas wymiany zdań między Maxem a Bramem, napięcie w BCI znów zaczęło rosnąć. Można je było wyczytać w tonie, jakim rozmawiali marynarze trzymający wachtę, w nerwowych ruchach stóp, czy też kręceniu się na fotelach i wycieraniu spoconych dłoni o spodnie. Kwaśny zapach potu wisiał w powietrzu. Nie można było nikogo winić. Max dowodził „Cumberlandem” dopiero od dwudziestego pierwszego stycznia. Wcześniej kapitanem okrętu był szalony, prawdopodobnie chory psychicznie komandor Allen K. Oscar, który zrobił wszystko, aby każda śrubka na

jednostce lśniła jak lustro, a jednocześnie poniżał członków załogi i sprawił, że stali się pośmiewiskiem floty na ćwiczeniach, a z realnej walki po prostu uciekli. Oczywiście, po zmianie dowodzenia, załoga już kilkukrotnie ścierała się z przeciwnikiem i za każdym razem ze spotkań tych wychodziła zwycięsko, ale było to zaledwie „kilka kęsów prawdziwego jedzenia po latach pomyj”, jak mawiał Max. Teraz ponownie razem stawali do bitwy. – Właśnie zostaliśmy oświetleni, skiper – ogłosił Kasparow. – Radar tachionowy o wysokiej częstotliwości, długość fali pięć centymetrów. Siła sygnału sto trzydzieści sześć dusangów na metr kwadratowy. Max poderwał się z fotela. – Faza druga, wykonać. Podobnie jak w wypadku fazy pierwszej, scenariusz już był rozpisany. Aktorzy musieli po prostu odegrać swoją rolę. Nelson wyłączył większość systemów maskowania i wysunął płetwy radiatora, pozwalając Krag zobaczyć elektroniczną i termiczną sygnaturę „Cumberlanda”. W tej samej chwili Sauvé aktywował program, napisany niedawno wspólnie z Levym, który przekazywał nietypową odpowiedź do transpondera IFF. W tym czasie ludzie w BCI ładowali broń, uruchamiali deflektory, przełączyli napęd na tryb alarmowy i skierowali dziób okrętu prosto na Hotel Dwa. Przez kilka sekund „Cumberland” przyśpieszał ostro kursem kolizyjnym z niszczycielem przeciwnika. Gdy ludzie ukazali się na sensorach wroga, zarówno Krag, jak i wszyscy na pokładzie „Cumberlanda” wiedzieli, że typowym zachowaniem taktycznym Unii w takim wypadku były uniki i ucieczka. Generalnie, podczas konfrontacji z okrętem lub okrętami mającymi przewagę, niszczyciel powinien użyć prędkości i maskowania, kupując sobie czas potrzebny do ucieczki. Biorąc jednak pod uwagę, że zastosowanie konwencjonalnej taktyki w obecnej sytuacji skutkowałoby nieuchronnym zniszczeniem okrętu i śmiercią jego załogi, Max miał inny pomysł. „Cumberland” nie robił uników. „Cumberland” nie uciekał. Sam wobec sił wroga, mającego ośmiokrotną przewagę liczebną i dwadzieścia pięć razy większą siłę ognia, USS „Cumberland” atakował. – Hotel Dwa reaguje zgodnie z przewidywaniami – Bartoli komentował akcję jak mecz, ale taki, w którym, jeśli jego drużyna przegra, on sam zginie, co wnosiło sporo emocji do komentarza. – Uruchamia deflektory, systemy obrony punktowej, skanery naprowadzające rakiety i ustawia się tak, aby odsłonić prowadnice rakiet i najsilniejsze baterie dział impulsowych. Nie przyspiesza, powtarzam, nie przyspiesza. W ciągu trzydziestu sekund powinien mieć nastawy strzeleckie. Pozostałe okręty utrzymują swoje pozycje w formacji.

Wypracowanie nastaw strzeleckich wymagało trzydziestu sekund, ponieważ Krag nie tylko musieli znać położenie swojego celu, ale także przeliczyć kurs i prędkość ludzi. Rakiety wycelowuje się nie w punkt, w którym obecnie znajduje się obiekt, lecz w ten, w którym znajdzie się, gdy do niego dotrą. – Dziękuję, panie Bartoli – powiedział Max. – Czemu okręt Krag się nie rusza? – spytał Sahin. – Pamiętam, jak kiedyś mówiłeś mi, że mobilność to esencja walki przestrzennej czy coś w tym stylu. Jedno z tych twoich ulubionych powiedzonek taktycznych, które są trudne zarówno do powtórzenia, jak i zrozumienia. – Jego skiper nie sądzi, że musi się ruszać – odparł Max. – Myśli jedynie o tym, by mieć już nastawy i rozwalić nas na atomy bez żadnych efektownych tańców wojennych. Te nowe rakiety dają im tak ogromną przewagę zasięgu, że dowódca planuje siedzieć na miejscu, odpalić i patrzeć, jak giniemy. Uważa, że nie ma się czego obawiać. – A ma? – dociekał Sahin. Clouseau wykorzystał moment, by wydać przeciągłe miauknięcie, po którym przewrócił się na drugi bok i zastygł w pozie kociego wyluzowania. Max spojrzał na kota i uśmiechnął się. – Jesteśmy w zasięgu rakiet Hotel Dwa. Powinien mieć nastawy w ciągu kilku sekund – zakomunikował Bartoli, bez skutku maskując subtelne, ale ewidentne „o cholera” w swoim głosie. – W tym momencie Hotel Dwa jest nadal ponad pół miliona kilometrów poza maksymalnym zasięgiem naszego uzbrojenia. – Dziękuję. Spokojnie, chłopaki, spokojnie. – Wykryto odpalenie rakiet – ponownie odezwał się Bartoli. – Dwie głowice samonaprowadzające Ridgeback, oznaczone jako Wampir Jedenaście i Wampir Dwanaście. Kierunek zero-cztery-siedem przerwa dwa-jeden-dwa. Prędkość zero przecinek dwa c. Moim zdaniem rakiety ustawione są na mniejszą prędkość, żeby mieć więcej czasu na namierzenie celu. Przewidywany czas lotu przy tej prędkości – trzydzieści pięć sekund. Pauza. Trzy uderzenia serca. – Kurs Wampirów bez zmian. Głowice złapały cel i przeszły na naprowadzanie termiczne. Rakiety przyspieszają, by uniknąć przeciwśrodków. Przewidywany czas do uderzenia: piętnaście sekund. Doktor chrząknął. – Nie masz zamiaru wykonać uniku? – Nie, okręt sił własnych nie wykonuje uników. – Ale my nie jesteśmy...

– Wampiry wysyłają sygnał IFF. – Przerwa. – Odpowiedź wysłana. Choć załoga okrętu Krag wiedziała, że „Cumberland” jest wrogim okrętem, i nie zaprzątała sobie głów wysyłaniem sygnału swój – obcy, rakiety wyposażone były w system IFF, by uniknąć przypadkowego ataku na własny okręt. Krag byli absolutnie pewni, że Unia nie jest w stanie zduplikować ich skomplikowanego i stale zmieniającego się sygnału. Jednak dzięki zdobytym danym komputerowym „Cumberland” mógł wysłać odpowiedni sygnał. Ponieważ cel prawidłowo zidentyfikował się jako okręt własny, rakiety przerwały atak, zeszły na bezpieczną trajektorię, wyłączyły głowice naprowadzające, odcięły zasilanie i zabezpieczyły broń. Dwa ridgebacki pozostawały w takim stanie przez cztery i tysiąc pięćset pięćdziesiąt siedem dziesięciotysięcznych sekundy, podczas których ich wewnętrzne komputery dotarły do głęboko zakamuflowanego polecenia w ich oprogramowaniu, porównały z instrukcjami przypisanymi do sygnału IFF nadanego przez „Cumberlanda” i wypracowały plan dalszego działania. Dowódca Hotel Dwa zorientował się, że ludzie w jakiś sposób oszukali transpondery swój – obcy. To było bez znaczenia. Miał zamiar wykorzystać przewagę siły ognia i zamienić wrogi okręcik w kupę złomu. Wydawał rozkaz i już cieszył się na wspaniały pojedynek artyleryjski, gdy jego oficer operacyjny zameldował, że rakiety ponownie aktywowały głowice naprowadzające. Wspaniale. Szukając wyjaśnienia tego dziwnego zachowania rakiet, nakazał komputerowi sprawdzić, do jakiego okrętu należała odpowiedź IFF nadana przez ludzi. Gdy pojawiła się odpowiedź, uszy dowódcy wyprostowały się, a ogon gwałtownie zgiął w prawą stronę, co było instynktownym sygnałem skrajnego alarmu. Jednak będąc doświadczonym dowódcą, szybko opanował emocje, rozluźnił uszy i ogon. Nie wiedział, co rakiety zrobią z informacją, którą otrzymały, ale spodziewał się najgorszego. Zgodnie z wiadomością migającą alarmująco na niebiesko w lewym dolnym rogu wyświetlacza dowódcy, „Cumberland” nie zidentyfikował się jako okręt wojenny. Zamiast tego przedstawił się rakietom jako osobisty jacht i barka królewska Jej Wysokości i Imperatorskiej Światłości, Matki Wszech Życia oraz Wielkiego Hegemona. Innymi słowy, sygnał IFF powiedział rakietom, że na pokładzie znajduje się królowa matka Krag. Przy bogatej historii politycznych i dynastycznych morderstw, przy której Borgiowie wyglądali jak Kelly Family, Krag byli nie tylko zdradliwi, ale także bezlitośnie mściwi. W ich języku nie istniało nawet słowo „lojalność”. Tak więc wszystkie rakiety Krag miały w swoim oprogramowaniu polecenie, by dokonać natychmiastowej zemsty na okręcie lub

instalacji militarnej, które śmiały podnieść rękę na członka rodziny królewskiej. Zgodnie z tym programem po czterech sekundach potrzebnych na kontrolę sygnału IFF, sprawdzenie tożsamości okrętu, który je wystrzelił, i weryfikację faktu, czy nie zostały odpalone przypadkowo, rakiety wykonały zwrot, uchwyciły cel, odpaliły napędy na maksymalnym ciągu, łatwo pokonały przeciwśrodki przeznaczone do zwalczania ludzkich rakiet podświetlnych i wymazały Hotel Dwa z przestrzeni. – Hotel Dwa zniszczony – zakomunikował oczywistą oczywistość Bartoli. – Trzy najbliższe płaszczyzny Lehrera–Łobaczewskiego także zniknęły – spłynęła wiadomość od Kasparowa. Po zamianie Hotel Dwa w chmurę atomów trzy ściany pułapki Krag przestały istnieć. Drzwi do ucieczki zostały otwarte. – Faza trzecia: wykonać – nakazał Max. „Cumberland” nieznacznie zmienił kurs, wchodząc prosto w rozszerzającą się kulę ognia, która otoczyła okręt Krag, na tyle już rozproszoną, że nie była w stanie pokonać deflektorów, ale nadal produkowała wystarczającą ilość ciepła, twardego promieniowania i energii elektromagnetycznej, aby ukryć niszczyciel przed sensorami nieprzyjaciela. Po osiągnięciu założonych wcześniej współrzędnych manewry wykonały gwałtowną zmianę kursu. – Na nowym kursie dwa-trzy-pięć przerwa zero-dwa-jeden – zakomunikował LeBlanc. – Prędkość zero przecinek jeden pięć c. – Wszystkie systemy maskowania włączone powtórnie – powiedział Nelson. – Jest wiele osób, które powiedziałyby, że powinniśmy lecieć prosto w tę wyrwę i próbować tamtędy uciekać – konfidencjonalnie powiedział DeCosta. – Prawda, to była także moja pierwsza myśl – odparł Max. – Ale oni mają krążowniki przy wszystkich punktach skoku. A to oznacza, że zanim zdołamy skoczyć, musimy zaatakować i pokonać okręt o wielokrotnie większej sile ognia. W tym czasie dopadną nas pozostałe jednostki tej grupy bojowej. A ponieważ jedną z nich jest krążownik liniowy klasy Barbell, co najmniej dwunastokrotnie przewyższający nas siłą ognia, nie byłaby to walka, którą moglibyśmy wygrać. Nie, ZDO, musimy najpierw wyrównać nieco stosunek sił, zanim spróbujemy skakać. – Równie wiele osób powiedziałoby także, że powrót do klatki, z której właśnie się uciekło, jest... hmm... no... nietypowym zachowaniem, sir. – To wy w zespole „Tygrys” to wymyśliliście, ZDO. I jest to właśnie coś, czego szczurzomordzi się nie spodziewają. – Max podniósł nieco głos, by słychać go było w całym BCI: – Operacyjny, potrzebuję meldunku o aktywności przeciwnika. – Sir – odpowiedział Bartoli – połknęli przynętę. Okręty przyjęły kurs pościgowy,

najprawdopodobniej opierając się na założeniu, że kontynuujemy ucieczkę kursem zeropięć-zero przerwa dwa-jeden-zero. Wyświetlam nasz domniemany kurs na niebiesko. Kursy nieprzyjaciół na wyświetlaczu taktycznym mają barwę pomarańczową. Pomarańczowe strzałki przyklejone do czerwonych kropek skierowane były ku niebieskiej linii. – Doskonale. A co z barbellem? – To musi być Hotel Sześć. – Po wprowadzeniu komendy na konsoli jedna z czerwonych kropek zaczęła migać. – Wszedł na ten sam kurs, co pozostali, jednak jego profil przyspieszenia jest łagodniejszy i wpisuje się w standardowy wzorzec Krag, w którym okręt dowodzący formacją co najmniej czterech jednostek pozostaje z tyłu, by raczej koordynować, niż bezpośrednio brać udział w walce, chyba że zajdzie taka konieczność. – Rewelacyjnie. To stworzy pewien dystans pomiędzy nim i innymi, dokładnie tak, jak się spodziewaliśmy. Manewry, proszę kontynuować zgodnie z planem. – ETA do punktu przechwycenia to osiem minut i dziewiętnaście sekund – oznajmił LeBlanc. „Cumberland” zmienił kurs oraz prędkość i wkrótce miał wyłonić się z chmury i pojawić w przestrzeni pomiędzy formacją okrętów Krag wysłanych do przechwycenia oraz krążownikiem liniowym koordynującym ich atak. Max rzucił okiem na konsolę przeciwśrodków, znajdującą się prawie na wprost jego stanowiska. Widział, że Sauvé uwija się jak w ukropie, wspomagany przez Balesa, którego przy stacji informatycznej zastąpił inny oficer. Max nie mógł nic zrobić, by im pomóc. Albo ci dwaj specjaliści rozwiążą problem, który stał przed nimi, albo „Cumberland” za osiem minut przestanie istnieć. Ich zadanie musiało zostać rozwiązane pomiędzy momentem, w którym niszczyciel wejdzie w zasięg pewnego rodzaju krótkodystansowych odbiorników na pokładzie krążownika nieprzyjaciela, a chwilą, gdy tenże krążownik uzbroi głowice, by otworzyć ogień. Odwróciwszy wzrok od ludzi, którym nie mógł pomóc, Max przywołał na swoją konsolę ekran statusu systemów i sprawdził uzbrojenie, silniki i wszystko, co było dostępne. Miał przy tym niemiłe wrażenie, że nie dowierza swojej nadal nie w pełni wytrenowanej załodze. Znalazł kilka niewielkich usterek, które nakazał poprawić, starannie dobierając słowa. W momencie, kiedy jego koncentracja zaczęła już szwankować z powodu napięcia, usłyszał dziwny dźwięk alarmowy. Max podniósł wzrok i zobaczył, jak marynarze przy przeciwśrodkach poklepują się po plecach, a czasem nieco niżej. – Udało nam się, sir – powiedział Sauvé. – Polecenie wysłane i potwierdzone. – Wspaniale, panowie. Po prostu wspaniale. Oficer dyżurny, proszę zanotować mój

rozkaz, że wszyscy stojący teraz przy konsoli przeciwśrodków, a także w pokojach wsparcia przeciwśrodków i informatyki otrzymują podwójny przydział alkoholu. Wchodzi w życie w momencie przejścia na kod niebieski lub niżej. – Aye, aye, sir! – potwierdził Sauvé, który był jednocześnie oficerem dyżurnym, jak i jednym z beneficjentów nowego rozkazu i znany był z zamiłowania do złotego trunku, zwanego tequila. Max spojrzał na swój kubek i zauważył, że Hewlett niepostrzeżenie go napełnił. Spotkał się z chłopcem wzrokiem i uniósł naczynie w podziękowaniu. – Coś jeszcze, sir? – spytał chłopak. Max delikatnie pokręcił głową. – Przechwycenie kursu Hotel Sześć... teraz – oznajmił LeBlanc. – Zmieniam kurs do czołowego podejścia. Doktor Sahin poderwał głowę. – Czołowe? Idziesz na czołowy atak z krążownikiem liniowym? Nie przetrwamy nawet minuty. – Doktorze – powiedział Max – przetrwamy znacznie dłużej. Panie Nelson, czas chyba, aby obudził pan w sobie aktora. – Aye, sir – odparł oficer, uśmiechając się entuzjastycznie. Zniszczenie pierwszego niszczyciela podziałało na załogę jak sole trzeźwiące. – Przedstawienie właśnie się zaczyna – oznajmił, wprowadzając komendę, która uruchamiała sekwencję zdarzeń przygotowaną na użytek obsady BCI Hotel Sześć. Najpierw emulatory emisji „Cumberlanda” wysłały wiązkę promieniowania elektromagnetycznego charakterystyczną dla nieodwracalnego uszkodzenia rdzenia głównego komputera. Następnie nastąpiła seria emisji symulujących awarie innych systemów na całym okręcie. Kolejnym aktem było wypuszczenie wiązki niespójnych grawitonów i plazmy wodorowej, jednoznaczny sygnał alarmowej dekompensacji reaktora syntezy okrętu. Inna emisja udawała przejście na pomocniczy napęd typu Rickover. Kiedy to wszystko zostało zrobione, emitery zaczęły wysyłać transmisje, w których „Cumberland” sprawiał wrażenie ciężko uszkodzonego, podczas gdy systemy maskowania ukrywały faktyczny stan okrętu. Na sygnał Nelsona LeBlanc nakazał Fleishmanowi wyłączenie napędu podświetlnego i przejście w dryf. – A teraz, sir – powiedział specjalista od maskowania – z punktu widzenia Krag jesteśmy kaczką z podciętymi skrzydłami, siedzącą na wodzie. Mobilność ograniczona jedynie do dysz manewrowych, broń niesprawna, obrona punktowa i deflektory nieaktywne,

główny komputer usmażony, jednostka funkcjonuje na zasilaniu awaryjnym. – Świetnie. Operacyjny, co robi Hotel Sześć? – Redukuje prędkość – odparł Bartoli. – Profil hamowania wskazuje, że zatrzyma się czterysta dwadzieścia pięć tysięcy kilometrów od naszego dzioba. – I pięknie. – Przechwytuję aktywne skanowanie, zakresy Oscar i Victor – powiedział Kasparow. – Nic poważnego. Nie sprawdzają nas. Oceniam, że uszczegóławiają nastawy ogniowe. – Hotel Sześć znieruchomiał, jest czterysta dwadzieścia cztery tysiące osiemset pięćdziesiąt trzy kilometry od naszego dzioba – podał Bartoli. – Spodziewam się, że za chwilę odpali rakiety. – Dobrze – powiedział Max. – Wszyscy trzymać to, co macie. Nie był to typowy rozkaz, ale załoga wiedziała, o co chodzi. – Celowniczy radar tachionowy w zakresie Romeo. Chwyta cel... Uchwycił. Hotel Sześć powinien wystrzelić rakiety za mniej niż pięć sekund. – Dziękuję, panie Bartoli. – Max – powiedział Sahin zduszonym głosem – nie masz zamiaru czegoś zrobić? – Nie, Bram. Już zrobiliśmy. – Hotel Sześć otwiera pokrywy rakiet na wszystkich czternastu przednich wyrzutniach. Ewidentnie przygotowuje się do pełnej salwy dziobowej. Muszą bardzo, ale to bardzo chcieć nas zabić. Głowice uzbrojone. Prowadnice naładowane. Silniki odpalają... Eksplozja! Eksplozja! Eksplozja! Kolejna! I jeszcze jedna! Wszystkie czternaście prowadnic rozerwało się z rakietami wewnątrz. Sir, widzę liczne wyrwy w ciągłości kadłuba. Co najmniej czterdzieści. Może więcej. Eksplozje wtórne wewnątrz okrętu! Kolejne! Rozerwanie kadłuba! Liczne rozerwania! Główny reaktor wyłączony, działa tylko pomocniczy. Kolejna seria wybuchów wtórnych. Myślę, że stracili także większość mocy w dyszach manewrowych. – Coście im zrobili? – spytał Sahin. – Panie Sauvé, zechce pan czynić honory? – zaproponował Max. – Oszukaliśmy ich rakiety i nakazaliśmy im uruchomić napędy z pełną mocą już w prowadnicach – wyjaśnił Sauvé. – Komputer Krag na pokładzie jest zbyt silny, wszystko, co może mu zagrozić, musi zostać biometrycznie zweryfikowane od środka, tak więc nie mogliśmy zmylić żadnego z głównych systemów. Ale byliśmy w stanie przekonać rakiety, że są odpalane z pylonów myśliwca, kiedy to program nakazuje im natychmiastowe uruchomienie pełnego ciągu. Podczas wystrzelenia z okrętu na zewnątrz wyrzuca je pole elektromagnetyczne w prowadnicach i dopiero wtedy uruchamiają napędy.

– Jaki mają ciąg? – spytał Sahin. – Czterdzieści milionów niutonów. – Zadziwiające. Ludzkość z mniejszą mocą poleciała na Księżyc. Aż dziw, że okręt w ogóle to wytrzymał. – Krag budują bardzo solidnie – wtrącił DeCosta. – Aktualny status Hotel Sześć? – spytał Max oficera operacyjnego. – Poważne uszkodzenia wewnętrzne w dziobowej części okrętu. Nie ruszy się przynajmniej przez dziesięć do piętnastu minut. Główny reaktor jest wyłączony. Nie znamy dokładnego czasu restartu dla tej klasy. Być może uszkodzenia całkowicie uniemożliwiają ponowne uruchomienie. Wszystkie czternaście dziobowych prowadnic całkowicie zniszczone. Działa impulsowe niezdolne do użytku do czasu odpalenia głównego reaktora. Dysze manewrowe niesprawne ze względu na rozerwanie zbiornika hydrazyny. Na pokładzie jest kilka pożarów spowodowanych plazmą z napędów rakiet i hydrazyną. Pozostałe wyrzutnie rakiet wydają się sprawne, ale okręt nie może się odwrócić, tak więc są w tej chwili bezużyteczne. Łączność i komputery chyba działają, podobnie jak systemy podtrzymywania życia, sztuczna grawitacja oraz deflektory i tłumiki wybuchu. Widzę także wyciek nadtlenku azotu, co oznacza, że ten zbiornik również jest uszkodzony. Nadtlenek azotu wchodzi w reakcję z hydrazyną, ale przede wszystkim jest skrajnie toksyczny, tak więc kilka przedziałów może być skażonych. – Czemu nie rozwalimy go na kawałki? – dociekał Sahin. – Słyszałeś, co powiedział. Nadal ma sprawne deflektory i tłumiki wybuchu. Nie wspominając o kadłubie grubości trzech metrów. Musielibyśmy odpalić wszystkie rakiety, by go zadrapać. Nie, mamy wobec naszego przyjaciela inne plany. – Sir, przechwycono komunikację pomiędzy Hotel Sześć a pozostałymi okrętami – odezwał się Chin. – Mamy dobre tłumaczenie. Transmituje naszą pozycję i rozkazuje zmniejszyć dystans i odpalić rakiety, ogień skoordynowany, zapalnik czasowy. Jak najszybciej. Oficer przerwał i przez chwilę słuchał, co mają mu do przekazania koledzy z pokoju wsparcia. – Nakazuje im także ręcznie wyłączyć moduły IFF na każdej rakiecie. Rozkazuje Hotel Siedem przeprowadzić obliczenia celownicze i przekazać pozostałym okrętom parametry do zaprogramowania rakiet do ataku z flanki. Z punktu widzenia głowic naprowadzających odległość kątowa pomiędzy nami a nimi jest bezpieczna przy takiej formie ataku... Hotel Siedem potwierdza... Hotel Siedem przekazuje pozostałym, by czekali na jego instrukcje... Transmituje nastawy. Przekazuję tłumaczenie na konsolę DO, ZDO i wszystkie konsole

bojowe. – Dziękuję, panie Chin. – Hotel Jeden, Trzy, Cztery, Pięć, Siedem i Osiem zmieniają kurs – zakomunikował Bartoli. – Ustabilizowały kurs i zbliżają się. Bez pośpiechu. Utrzymują standardowe przyspieszenie dla swoich klas. – Zamierzają pozwolić rakietom wykonać robotę – powiedział Max. – Wspaniała taktyka – uśmiechnął się DeCosta. – Sam bym ją rekomendował – odparł Max. – Hotel Jeden, Trzy, Cztery, Pięć, Siedem i Osiem otworzyły ogień – powiedział Bartoli. – Nie żartują, bynajmniej. Całkowita liczba rakiet to trzydzieści. Powtarzam: trzy-zero zbliżających się Wampirów. Przeczytał kursy grup rakiet wystrzelonych z poszczególnych okrętów. – Poruszają się z różnymi prędkościami, tak by razem dotrzeć do celu. ETA minuta i czterdzieści trzy sekundy. Delikatna zmiana kursu wszystkich rakiet. Widocznie zaprogramowane są na obejście nas od bakburty i przeprowadzenie ostatecznego ataku. W ten sposób podczas ostatniego podejścia głowice naprowadzające będą miały separację co najmniej czterdzieści pięć stopni między nami a Hotel Sześć, by nie wziąć na cel własnego okrętu. Wydają się być na kursie. – A ja myślałem, że przeciwnik uważa, że jesteśmy bezbronni – powiedział Bram. – O ile my możemy to stwierdzić, to tak – odparł Max. – W takim razie czy trzydzieści rakiet nie jest marnowaniem amunicji, przekraczającym ilość niezbędną do zniszczenia nas? Jestem pewien, że macie na to jakieś naładowane testosteronem określenie. – Overkill. Nazywamy to overkill. I prawdę mówiąc, gdybyśmy byli tak uszkodzeni, jak wskazują na to nasze transmisje, cztery rakiety to byłby już overkill. Trzydzieści to szalona, żądna krwi, maniakalna obsesja. Wydaje się, że znalazła się ona w SOP Krag, jeśli chodzi o postępowanie z „Cumberlandem”, odkąd dostarczyliśmy odpowiedź: NIGDY. – Dowódca spojrzał na wyświetlacz taktyczny, następnie na chronometr, a potem zwrócił się do wszystkich: – Będzie trochę trzęsło, panowie. Panie LeBlanc, czy pan i pana ludzie jesteście gotowi na nieco ciasnego latania? – Sir – szeroki uśmiech pojawił się na dobrodusznej twarzy sternika – jeśli pan ma jaja, by wydać rozkaz, my mamy umiejętności, by go wykonać. – Dobrze powiedziane, panie LeBlanc – zaśmiał się Max. – Doskonale powiedziane. Minęło kilka sekund pełnych napięcia. Nikt się nie odzywał, wszystkie oczy wpatrzone były w maleńkie, mrugające punkciki reprezentujące na wyświetlaczu rakiety. Wszyscy

z wyjątkiem Levy’ego, który nie mógł się powstrzymać, by nie wyliczyć łącznej mocy wszystkich głowic. – Wampiry osiągnęły punkt krytyczny i zwalniają do podświetlnej, uśredniony kurs to dwa-pięć-dwa przerwa jeden-jeden-siedem, odległość pięćset czterdzieści pięć tysięcy sześćdziesiąt kilometrów... Wampiry zwracają się w naszą stronę i przygotowują do ostatecznego ataku. Atak za pięć... cztery... trzy... dwie... jedną... TERAZ! – Oświetlenie wiązką naprowadzającą rakiety, kierunek zgodny z kursem Wampirów – powiedział Kasparow. – Faza cztery: wykonać – polecił Max. Adrenalina sprawiła, że zrobił to głośniej, niż zamierzał. LeBlanc klepnął Fleishmana w ramię. Obsługujący napędy pchnął kontroler do oporu w przód, a następnie przekręcił pierścień na drążku, powodując, że zaczęła migać kontrolka ALARMOWY. Szef służby technicznej, Brown, w odpowiedzi zdjął zabezpieczenia z napędów, dodając im jeszcze więcej mocy. Okręt skoczył do przodu jak gepard w pogoni za wyjątkowo apetyczną gazelą, prosto na uszkodzony krążownik liniowy Krag. Nie tylko przeciwnik był kompletnie zaskoczony takim ruchem, ale również jego rakiety, których program zakładał, że celem jest unieruchomiony, uszkodzony okręt. Uznawszy, że w ich wiązkach celowniczych nie znajduje się żaden obiekt odpowiadający opisowi, skupiły wiązki bezpośrednio na „Cumberlandzie”, który szybko zbliżał się do krążownika. W tym czasie Nelson wyłączył cały swój skomplikowany teatrzyk. Wygasił emitery, kończąc maskaradę. Co więcej, skoro dysze pracującego w trybie alarmowym napędu wydzielały tyle ciepła, że można było zobaczyć je za pomocą najprostszych urządzeń z co najmniej miliona kilometrów, oficer porzucił także wszelkie próby maskowania, wysunął wszystkie płetwy radiatorów, wypromieniowując ciepło zmagazynowane w prawie pełnym zbiorniku. Widoczny jak na dłoni i naruszający przynajmniej pół tuzina przepisów dotyczących bezpieczeństwa manewrów bojowych, „Cumberland” zbliżył się do krążownika liniowego, początkowo kursem kolizyjnym, by w ostatniej mikrosekundzie zmienić kierunek i lecieć wzdłuż kadłuba kolosa. W niektórych momentach odległość między jednostkami wynosiła jedynie półtora metra. Bardziej doświadczeni marynarze czuli pod stopami drgania, spowodowane urywaniem różnego rodzaju anten i innych drobnych części wystających z okrętu Krag. W mgnieniu oka gigantyczny krążownik pozostał w tyle. Wciąż przyspieszający „Cumberland” zbyt krótko znajdował się w zasięgu mocno okrojonej obrony punktowej olbrzyma. Jedynie dwa zabłąkane pociski małego kalibru stuknęły o rufową część kadłuba.

W chwilę później niszczyciel umykał ile sił. Gdy „Cumberland” wymknął się z obszaru dotychczasowych nastaw strzeleckich trzydziestu rakiet, zmieniły one gwałtownie kierunek, by utrzymać cel w wiązkach emitowanych przez głowice naprowadzające, zbliżając się do niego z godziny siódmej. Na nieszczęście dla krążownika liniowego, gdy niszczyciel znalazł się w odległości mniejszej niż dziewięć tysięcy czterysta dwadzieścia siedem metrów, wszedł między rakiety a wielki okręt. Pociski straciły możliwość rozróżnienia jednostek jako dwóch oddzielnych obiektów, o czym załoga „Cumberlanda” wiedziała z przechwyconych danych. W tym momencie komputery rakiet uznały, że wielki obiekt jest bardzo atrakcyjnym celem nieprzyjacielskim, i skierowały się w jego stronę, całkowicie tracąc zainteresowanie „Cumberlandem”. Normalnie system IFF rakiet rozpoznałby krążownik jako jednostkę własną i przerwał atak. Ponieważ jednak niszczyciel użył systemu swój – obcy przeciwko jego twórcom, dowódca grupy bojowej Krag, zgodnie z tym, co przewidział zespół „Tygrys”, nakazał wyłączenie IFF w rakietach. Strzelające okręty miały tylko wprowadzić bardzo dokładne nastawy i upewnić się, że między celem a krążownikiem jest wystarczająco duża separacja kątowa. Krążownik liniowy nie miał szans. Jego załoga ledwie zdołała odczuć szok i przerażenie, gdy uznany za uszkodzony niszczyciel przeciwnika pognał do przodu z rakietami na ogonie, a wszystkie trzydzieści głowic termonuklearnych wybuchło w odstępach mikrosekund. Dla obserwatorów był to jeden wybuch, natychmiast konsumujący gigantyczny i najsilniej uzbrojony okręt Krag w nieregularnym kataklizmie jaskrawej plazmy. Biorąc pod uwagę pozostałych sześć okrętów przeciwnika, którym krążownik zdążył podać dokładną pozycję „Cumberlanda” sprzed zaledwie chwili, nie było czasu na świętowanie (z wyjątkiem kilku okrzyków „tak!” i zaciśniętych pięści). Kula konsumująca okręt została w tyle, a Max wydał kolejne polecenie: – Piąta, wykonać! Pod nadzorem LeBlanca trzej marynarze odpowiedzialni za ruchy okrętu wykonali manewr zwany „fikołem”, podczas którego „Cumberland” obrócił się o sto osiemdziesiąt stopni. Fleishman zredukował moc z alarmowej na całą, która w zupełności wystarczyła do wyhamowania okrętu i rozpoczęcia przyspieszania w przeciwnym kierunku. Kilka chwil później LeBlanc nakazał zmniejszenie ciągu, a „Cumberland” wślizgnął się w środek kuli pozostałej po zniszczeniu krążownika, która najpierw zasłoniła manewr zmiany kierunku przed pozostałymi okrętami Krag, a teraz pomagała mu się zamaskować przed działaniem sensorów. Trzydzieści głowic stworzyło kulę o średnicy ponad dwóch tysięcy kilometrów,

pełną plazmy i zakłóceń elektromagnetycznych, które nawet po wystygnięciu uniemożliwiały prawidłowe odczyty ze skanerów na ponad pół godziny. Zgodnie ze szczegółowym planem, opracowanym przez Specjalny Zespół Szturmowy „Tygrys”, Kasparow nakazał marynarzom z pokoju wsparcia wystrzelenie dwóch doskonale zamaskowanych dronów czujnikowych Mark XLVIII. Maszyny wysunęły się po przeciwnych stronach chmury, aby dostarczać „Cumberlandowi” informacji niezakłócanych przez plazmę i pole elektromagnetyczne. – Wszystkie deflektory na maksimum – rzucił Shimomura z kontroli deflektorów. Nawet rozproszona i ochłodzona, kula po trzydziestu głowicach termonuklearnych pozostawała niebezpiecznym miejscem. – Dziękuję – odpowiedział Max. Minęły dwie minuty. – Zaczynamy odbierać informacje z dronów – zameldował Kasparow. – Trwa analiza ruchu celu. – Panie Nelson, jak długo jeszcze możemy bezpiecznie chłodzić? – spytał Max. – Kula gwałtownie obniża temperaturę, sir. Chciałbym schować płetwy radiatora za półtorej minuty – odpowiedział oficer maskowania. – Dziękuję, panie Nelson. Proszę chować według własnej decyzji. Max sprawdził status zbiornika cieplnego, który na jego konsoli zaprogramowany był na ciągłe wyświetlanie. Wskazywał on, że stan napełnienia zbiornika spadł z dziewięćdziesięciu ośmiu do osiemnastu procent. Do czasu gdy Nelson wciągnie radiatory, spadnie jeszcze do około piętnastu, szesnastu procent. Max wolałby widzieć wartość jednocyfrową, ale musiał zadowolić się tym, co uzyskał. – ARC gotowe – powiedział Kasparow. – Pozycje jednostek przeciwnika ukazane na monitorze. Czerwone punkty i linie wskazujące ich kurs pojawiły się zarówno na trójwymiarowym wyświetlaczu głównym, jak i na płaskich ekranach na konsolach. – Hotel Jeden, Trzy, Pięć, Siedem i Osiem tworzą pierścień lub pięciokąt i miną naszą pozycję w chmurze pozostałości – Bartoli podawał ocenę sytuacji taktycznej. – Skanują aktywnie obszar poza kulą, wzdłuż naszego poprzedniego kursu, przyjmując, że nadal uciekamy. Hotel Cztery pozostaje z tyłu formacji, w oddaleniu około dwudziestu siedmiu tysięcy kilometrów. W oparciu o standardową doktrynę Krag można przyjąć, że Hotel Cztery to nowy dowódca grupy uderzeniowej. Jako przypomnienie podaję, że jest to lekki krążownik klasy Crusader. Idzie kursem stycznym do kuli. Muśnie jej zewnętrzny skraj. – Panie Kasparow, czy może pan dokładnie określić odległość pomiędzy Hotel Cztery

a najbliższym okrętem formacji? Z dokładnością do jednego kilometra, jeśli to możliwe. – Wydaje mi się, że tak, sir – padła odpowiedź. – Muszę tylko wydać sondom dyspozycje, by użyły skanerów tachionowych o wysokiej częstotliwości. Uzyskamy w ten sposób dane o większej rozdzielczości. Standardowo sondy wysyłają małą rozdzielczość, łatwiejszą i szybszą do uzyskania. – Rozumiem – odparł Max. – A gdy pan je uzyska, zakładam się, że odległość wynosić będzie dwadzieścia siedem tysięcy dwieście pięćdziesiąt trzy kilometry. – Chowam płetwy radiatora – oznajmił Nelson. – Dziękuję. – Skiper – powiedział Kasparow po około trzydziestu sekundach – ma pan rację. Dokładnie dwadzieścia siedem tysięcy dwieście pięćdziesiąt trzy kilometry. Max spojrzał na DeCostę i wyczekująco uniósł brwi. – Ładna, okrągła liczba dla Krag, sir. – Zatem wiemy przynajmniej coś o nowym dowódcy grupy – powiedział Max. – Wiemy? – spytał DeCosta. – Oczywiście, że tak, ZDO. Czy widział pan kiedykolwiek, abym ustawiał ten okręt w ładnej, okrągłej odległości od czegokolwiek? Czy gdy studiował pan kampanie prowadzone przez Hornmeyera, Litvinoffa, Middletona czy Barbera, widział pan, aby którykolwiek z nich to zrobił? Zastępca pokręcił głową. – No pewnie, że pan nie widział. I nigdy pan nie zobaczy, chyba że będzie to częścią jakiegoś większego planu. W odróżnieniu od tego wrednie kompetentnego gościa na krążowniku liniowym, którego właśnie ubiliśmy, jego następcy nie chce się włożyć odrobiny wysiłku w to, co robi. Jest bardzo prawdopodobne, że nie tylko ma skłonność do konserwatywnego myślenia, ale także jest leniwy. Wykorzystamy to. Panie Bartoli, proszę dołączyć do pana Nelsona. Potrzebuję wspólnej opinii od operacyjnych i maskowania na temat tego, czy ta część chmury, która jest najbliżej Hotel Cztery, nadal może zapewnić wystarczający stopień osłony przed jego skanerami. Uzbrojenie, załadować raveny do wyrzutni jeden i dwa. Ponieważ konsola maskowania znajdowała się bezpośrednio za operacyjną, to polecenie mogło być błyskawicznie wykonane. Mniej niż minutę później Bartoli przesłał LeBlancowi zestaw współrzędnych, a ten poprowadził „Cumberlanda” na pozycję oddaloną o tysiąc kilometrów od skraju chmury. – Panowie – zwrócił się Max do wszystkich obecnych w BCI. – Moim zamiarem jest zlikwidowanie Hotel Cztery przy pomocy ravena, w ataku rufowym. Minimalna odległość.

W przypadku nietrafienia lub awarii pierwszej rakiety posłużę się ravenem z wyrzutni numer dwa. Po wybuchu rakiety zaatakujemy resztę floty Krag przy użyciu wyrównywacza. Wzór ataku Sierra Pięć. Po wystrzeleniu przystępujemy do standardowego cyklu przeładowania i udajemy się do punktu skoku Bravo z najwyższą prędkością pozwalającą utrzymać maskowanie. Czy jest pan w stanie wykonać te polecenia ogniowe, panie Levy? – Z przyjemnością, sir – odparł zapytany. Prawdę mówiąc, na myśl o wykonaniu tego rozkazu ciekła mu przysłowiowa ślinka. Po kilku sekundach pracy przy konsoli zwrócił się do dowódcy: – Skiper, przy odpaleniu tej broni decydująca jest właściwa separacja czasowa. Sugeruję automatyczne odpalenie zarówno ravena, jak i wyrównywacza. – Zgadzam się z pana sugestią, panie Levy – potwierdził Max i dodał oficjalnym tonem: – Oficer dyżurny, proszę zanotować rozkaz automatycznego odpalenia broni nuklearnej. Dowódca okrętu autoryzuje automatyczne odpalenie następujących systemów: jeden – rakieta Raven załadowana w wyrzutni numer jeden, cel: okręt Krag oznaczony jako Hotel Cztery. Dwa: HSRLMS, wszystkie ładunki, wymierzone w pozostałe jednostki Krag. – Broń atomowa: automatyczne odpalenie, raven z wyrzutni jeden i HSRLMS, przyjęte i zanotowane – potwierdził Sauvé. – Zastępca dowódcy okrętu? – ZDO, potwierdzam – powiedział DeCosta. O ile używanie broni atomowej stało się już rutyną w trakcie ponad trzydziestoletniej wojny z Krag, o tyle pozwolenie, by zrobił to komputer, bez ingerencji człowieka, nie było zbyt powszechne. Dlatego wydanie takiego rozkazu przez dowódcę musiało zostać potwierdzone przez jego zastępcę. – Oficer dyżurny stwierdza i odnotowuje rozkaz dowódcy i potwierdzenie zastępcy – powiedział Sauvé. – Oficer uzbrojenia, może pan programować automatyczne odpalenie. – Uzbrojenie, potwierdzam. Programuję zgodnie z rozkazem. Szacowany czas do wykonania: cztery minuty, dziewiętnaście sekund. Levy wprowadził instrukcje i sprawdził je. Siedem razy. A może osiem. Na twarzy doktora poczęło pojawiać się zaniepokojenie, a mowa ciała zdradzała irytację. Po kilku minutach nie wytrzymał. – Max – zapytał z przesadną uprzejmością w głosie – czy cała ta procedura z automatycznym odpaleniem oznacza, że komputer odpali kilka rakiet sam? – No tak – odparł Max tonem, jakim mówi się barmanowi, że następny drink ma być już bez lodu. – Czy to nie jest zły pomysł? Pamiętasz to CineVid, które oglądaliśmy wszyscy przed dostarczeniem wiadomości, to z Damienem Matthew i Julie Angeleoni? Komputer uznał, że

nie będzie przyjmował rozkazów od ludzi, i użył broni atomowej, którą kontrolował, by szantażować ludzkość i podporządkować ją sobie. – „Projekt Forbina” – powiedział Levy. – Ale, sir, komputer okrętu nie ma samoświadomości. Nie może lubić lub nie lubić, po prostu wykonuje nasze polecenia. – Ale gdy do niego mówię, brzmi, jakby miał uczucia – zastanawiał się Sahin. – Kiedy mówię, że mam problem z jakimś systemem, brzmi tak, jakby było mu przykro. Gdy zapisuje jakieś szczęśliwe wydarzenie, cieszy się ze mną i tak dalej. Kiedy zadaje pytanie dotyczące moich poleceń, wydaje się rzeczywiście zainteresowany. – To prawda, doktorze – włączył się do dyskusji Bales, szef sekcji informatyki. – Wydaje się. Komputer posiada skomplikowane oprogramowanie, pozwalające mu na udawanie emocji, dobranie właściwego tonu głosu w oparciu o pana głos, ciągłą analizę tego, co pan mówi i zapisuje, używanie pana ulubionych zwrotów i tonu głosu, i tak dalej. To potężna, niemyśląca maszyna, posiadająca błyskotliwie skonstruowane oprogramowanie, starannie przygotowane do udawania ludzkich emocji. Służy to polepszeniu interakcji między ludźmi i komputerem, wyjaśnianiu, o co chodzi, i właściwym, zrozumiałym dla użytkownika zapisom. O wiele łatwiej zapisać jest jakiś wielki błąd, który się popełniło, gdy wydaje ci się, że mówisz do zaufanego przyjaciela, a nie pozostawiasz notatkę w bezdusznej maszynie. Sahin spojrzał na Maxa, szukając potwierdzenia. Ten skinął głową. – Wydaje się, że to ma sens. Czy przekazywanie komputerowi kontroli nad bronią ma jakieś wady? – Zdecydowanie tak – odparł Levy. – Pozbawia mnie przyjemności wciśnięcia przycisku, który wysyła na tamten świat szczurzy pomiot. Usta Sahina wygięły się w wyrazie dezaprobaty. – Uważam za niestosowne żartowanie ze śmierci, bez względu na to, jak jest uzasadniona, czy też kogo ona dot... – Okręty Krag redukują prędkość do pięciu procent c – przerwał Bartoli. – Bez zmiany kursu. Ich skanery wydają się ukierunkowane na wykrycie okrętu uciekającego w maskowaniu. – ZDO, jak pan myśli, co zamierzają? – Max zwrócił się do DeCosty. – Moim zdaniem, sir, redukują prędkość, aby zwiększyć efektywność skanowania. Udało nam się kilka razy ich oszukać i stali się ostrożni. Ze sposobu, w jaki szukają, wygląda, że uważają, że zatrzymaliśmy się gdzieś po drodze w głębokim maskowaniu. Co, nawiasem mówiąc, byłoby z naszej strony ogromną głupotą. Niezależnie od tego, jak dobrze się maskujemy, pięć okrętów prowadzących skoordynowane przeszukiwanie takiego obszaru

musiałoby nas wykryć na długo przedtem, zanim weszłyby w zasięg naszych rakiet. Mogłyby nas zdjąć tymi swoimi ridgebackami, zanim mielibyśmy w ogóle szansę otworzyć ogień. – To byłoby faktycznie głupie – zgodził się Max. – Ale przekona się pan jeszcze, że większość dowódców Krag, poza dwudziestoma, trzydziestoma procentami stanowiącymi ścisłą czołówkę, bez problemu jest w stanie uwierzyć, że naszym następnym krokiem będzie coś nieprawdopodobnie głupiego. Dzieje się tak dlatego, że ich propaganda powtarza, jakobyśmy byli głupcami. Ale, faktycznie, zgadzam się. Wygląda na to, że to właśnie robią. Jaki to ma wpływ na nasze plany? – W zasadzie żadnego. Chyba że zaczną skanować w chmurze powybuchowej, do czego, jak na razie, nie wykazują żadnych inklinacji. – Bardzo mało prawdopodobne, że to zrobią – powiedział Max. – Stała procedura ich marynarki nakazuje trzymanie się z dala od takich rejonów aż do momentu, gdy okręt będzie w stanie wejść w niego z deflektorami ustawionymi na dziesięć procent mocy. To daje im dziewięćdziesiąt procent zapasu na wszelki wypadek. Ich dowódca przyjmuje, że wszyscy inni myślą i operują w ten sam sposób. To prosta droga, by dać się ustrzelić. – Co zamierza pan zademonstrować – dodał DeCosta. – Otóż to – odparł Max. – Niestety, nie spodziewam się, aby monsieur le Krag pożył wystarczająco długo, aby z tej lekcji mieć jakiś pożytek. – Automatyczne odpalenie rozpoczęło odliczanie – powiadomił Levy. – Wyrzutnia numer jeden wystrzeli za pięć sekund. Cztery... trzy... dwie... jedną... Poszło! – Faza sześć: wykonać! – w odpowiedzi polecił Max. Pięć pozostałych niszczycieli Krag minęło najszersze miejsce chmury, lecąc w szyku kołowym. Hotel Cztery, nieprzyjacielski krążownik i okręt dowódczy, podążał za nimi. Rakieta Raven automatycznie wystrzelona z „Cumberlanda” skierowała się ku skrajowi chmury z najniższą możliwą prędkością, a następnie wyłoniła z niej jedynie tysiąc dwieście pięćdziesiąt pięć kilometrów od Hotel Jedenaście, głęboko w strefie działania deflektorów i strugach z napędów. Tam wykonała zwrot w kierunku przewidywanej przez Levy’ego pozycji lekkiego krążownika, aktywowała głowicę naprowadzającą, uchwyciła cel i z maksymalną prędkością pognała ku jego rufie. Spodziewając się, że szukający ocalenia w ucieczce ludzie znajdują się gdzieś przed obszarem skanowanym przez niszczyciele, krążownik był całkowicie nieprzygotowany na rakietę. Do tego stopnia, że jego obrona przeciwrakietowa była nieaktywna, a sterujące nią sensory jedynie w stanie czuwania. W rezultacie załoga krążownika miała zaledwie pół sekundy na przygotowanie się. Raven łatwo pokonał uśpione systemy obronne Krag

i zdetonował swoją półtoramegatonową głowicę. Krążownik po prostu przestał istnieć, a pozostałe po nim zjonizowane atomy mieszały się z tymi, które zostawiła rakieta. Nikt w BCI nie miał czasu świętować zwycięstwa. Jak na razie nieświadome losu krążownika, niszczyciele minęły chmurę i kontynuowały podążanie domniemanym kursem „Cumberlanda”. Zanim jeszcze wybuchła rakieta, Max nakazał wykonanie szóstej fazy planu, co oznaczało, że obsługujący konsole manewrów marynarze wyprowadzili okręt tak, by wyłonił się z chmury dokładnie za formacją przeciwnika. Gdy tylko znalazł się w otwartej przestrzeni, komputery celownicze porównały dane otrzymywane z sensorów z tym, co przekazywały im sondy, i natychmiast zaczęły wypracowywać nastawy. Całych jedenastu sekund potrzebowało światło i promieniowanie eksplozji, by dotrzeć do grupy niszczycieli i ich czujników. Sprzężone z nimi komputery potrzebowały jeszcze więcej czasu na dojście do zaskakującego, a więc trudniejszego do wyliczenia wniosku, że wybuch spowodowała głowica Unii, krążownik został zniszczony, a także na wskazanie prawdopodobnego rejonu, z którego wystrzelono zabójczą rakietę. Zanim upłynęło dziesięć sekund z tego czasu, Levy już meldował: – Nastawy celownicze wypracowane i przekazane do wyrównywacza. Zabezpieczenia z głowic zdjęte... Wyrównywacz zaakceptował nastawy. Tłumaczy na nastawy dla poszczególnych rakiet. Dane przetłumaczone i wprowadzone. Rozpoczęło się odliczanie. Otwarcie ognia za trzy sekundy... za dwie... za jedną... Poszły! Załoga poczuła kilka szybkich szarpnięć, trwających w sumie krócej niż dwie sekundy, podczas gdy wyrównywacz, rewolwerowy system odpalania rakiet, zamontowany na grzbiecie okrętu podczas ostatniej modernizacji, wykonał dziesięć przeskoków. Za każdym razem gdy jedna z komór ustawiała się na wprost krótkiej wyrzutni startowej, odpalana była jedna rakieta typu Kestrel. – Rakiety w przestrzeni – zameldował Levy. Przerwał na chwilę, by sprawdzić dane na monitorze. – Głowice uzbrojone, parametry w normie. Wykonują manewr parowania. Manewr wykonany. Każdemu niszczycielowi przypisane są obecnie dwie rakiety przechwytujące... Obsługa rakiet melduje światłami przeładowywanie wyrównywacza. Przewidywany czas operacji to dwadzieścia trzy minuty. Max krótko skinął głową. Dwadzieścia trzy minuty to podczas walki wieczność, ale taka była konstrukcja tej broni. Obrotowy cylinder mieszczący rakiety znajdował się na zewnątrz okrętu. Tylko jedna z komór dostępna była od środka. Tak więc każda z nich musiała być ładowana z osobna, a proces powtarzany dziesięciokrotnie. Nawet najlepiej wyszkolonej załodze zajmowało to około piętnastu minut. Na „Cumberlandzie” broń ta

zamontowana została bardzo niedawno, trudno więc było mówić o jakimkolwiek doświadczeniu obsługi. Czas nieco powyżej dwudziestu minut nie był wcale najgorszy. Dowódca odwrócił się w kierunku oficera operacyjnego, który powinien meldować mu o wszystkim, co robią okręty przeciwnika. Bartoli wpatrywał się jednak tylko z zainteresowaniem w swój wyświetlacz. – Panie Bartoli – powiedział Max – a może podzieli się pan z nami tym, co uważa za tak fascynujące? – Bardzo przepraszam, sir – odparł zapytany ze szczerą skruchą w głosie. – Okręty Krag zmniejszają prędkość, wygląda więc na to, że wiedzą już, że zniszczyliśmy krążownik. Ich skanery aktywne nadal skierowane są wzdłuż naszej domniemanej drogi ucieczki. Z jednym wyjątkiem. Hotel Osiem. Wyłamał się z formacji i przyspiesza pod kątem prostym do jej poprzedniego kursu. Jego obecny kurs to dwa-trzy-trzy przerwa zero-dziewięć-pięć... Reszta wykonuje teraz zwrot, prawdopodobnie z zamiarem zbliżenia się do ostatniej pozycji krążownika... Rakiety weszły na ostatnie podejście z wyjątkiem tych, które przeznaczone były dla Hotel Osiem. Te nie złapały celu i najprawdopodobniej chybią. W porządku, pozostałe cele próbują uników, na pełnej mocy silników. Rakiety podchodzą do kleszczowego ataku na śródokręcia. TRAFIENIE! TRAFIENIE! DWA NASTĘPNE! Bezpośrednie trafienia czterech jednostek. Cztery potwierdzone zniszczone okręty. – Ale... ale... – zatchnął się powietrzem doktor – w jaki sposób te małe rakietki wysadziły niszczyciele? Myślałem, że są one tak twarde, że nawet rakieta normalnych rozmiarów ma z nimi kłopot. – To nowy projekt głowicy binarnej. Strumień neutronów z małej głowicy rozpycha grawitony deflektora, tworząc dziurę, przez którą przedostaje się głowica główna. Pożyczyliśmy to od Pfelung. Zapytaj Levy’ego, to w wolnym czasie wszystko szczegółowo ci wyjaśni, Bram – powiedział Max. – Uwielbia o tym gadać. – Nie mogę się doczekać tej rozmowy – odparł Sahin. – Zniszczone wszystkie cele przeciwnika z wyjątkiem Hotel Osiem, sir – zakomunikował Bartoli i podał położenie okrętu. – Przechodzimy obecnie przez obszar pełen cząsteczek, pozostałości i promieniowania, będących skutkiem działania naszych rakiet. Kiedy go opuścimy, nadal będzie nas osłaniał przed przeciwnikiem, przynajmniej przez kilka minut, zanim rozproszenie plazmy i zmiana kąta umożliwią Krag użycie aktywnych skanerów. – Doskonale – powiedział Max. DeCosta nachylił się ku dowódcy. – Sir, czy nie istnieje obawa, że tak czy inaczej wydedukują nasze położenie i kurs?

– Więcej niż obawa, ZDO. Powiedziałbym raczej, że to prawie pewne. Ten gość jest wystarczająco inteligentny, by przejrzeć naszą gierkę. Pamięta pan, jak skoczył w drugą stronę, gdy pozostałe okręty szły swoim kursem, i znalazł się wystarczająco daleko poza naszymi nastawami, by rakiety nie mogły go uchwycić? Nie mam wątpliwości, że zauważy większość naszych prób maskowania i uników. Zorientuje się, co zrobiliśmy jego kumplom, i domyśli się, że używamy pozostałości po wybuchach jako osłony podczas przemieszczania się do punktu skoku. O ile nie zagramy o całą stawkę, domyśli się, że udajemy się do punktu Bravo, a nie Alfa lub Charlie, bo tylko Bravo prowadzi nas w kierunku sił Unii. Jeśli chcemy pozostać niezauważeni, nie możemy lecieć z dużą prędkością, tak więc jeśli jest sprytny, sam wrzuci prędkość alarmową, dołączy do kumpla ochraniającego punkt skoku i mając dużą przewagę, razem będą oczekiwać, aż się tam pojawimy. Takie spotkanie trwałoby niecałe dwie minuty, a potem dołączylibyśmy do naszych przodków. – A co by było, gdybyśmy zamiast się ukrywać, pognali do punktu z pełną prędkością? Czy możemy dostać się tam wystarczająco szybko, by zdążyć pokonać krążownik, zanim pojawi się niszczyciel? – spytał DeCosta. – Zobaczmy – powiedział Max, a następnie zwrócił się do Bartolego i przekazał mu pytanie zastępcy. – To mało prawdopodobne, skiper – odpowiedział oficer operacyjny po zaledwie kilku sekundach zastanowienia. – Pomijając problem, czy bylibyśmy w stanie pokonać krążownik, to nawet na naszej prędkości alarmowej nie poruszamy się znacząco szybciej niż Hotel Osiem. Wywiad nie jest do końca pewien, jaka jest maksymalna prędkość dla klasy Dervish, bo jest to zupełnie nowa klasa, ale z całą pewnością wiemy, że operują w tym samym zakresie prędkości, co my. Jeśli nawet będziemy przy punkcie skoku przed nimi, to bardzo nieznacznie. DeCosta obserwował Maxa, podczas gdy Bartoli mówił. Nie zauważył, aby cokolwiek, co powiedział operacyjny, zaskoczyło kapitana, który zażyczył sobie tej informacji wyraźnie na użytek swojego bardzo jeszcze niedoświadczonego zastępcy. Wyjaśnienie kupiło także Maxowi nieco czasu. Załoga oczekiwała od niego, że wyda rozkazy, które rozwiążą powstały problem, a Robichaux nie miał jeszcze do wydania żadnych rozkazów. Spodziewał się, że wszystkie pięć niszczycieli zostanie zniszczone minirakietami Kestrel z wyrównywacza, po czym zamierzał podkraść się do krążownika i zaatakować od tyłu salwą składającą się z dwóch ravenów i dziesięciu kestreli. Jednak ponieważ miał w pobliżu niszczyciel klasy Dervish z inteligentnym dowódcą na pokładzie, o podkradaniu się nie mogło być mowy.

Odwrócił się w kierunku swojej konsoli i zaczął uważnie przyglądać się sytuacji taktycznej. Zmienił skalę i obrócił obraz, aby zbudować sobie w głowie trójwymiarowy model zawierający „Cumberlanda”, gwiazdę Monroe-Tucker B w centrum systemu oraz punkt skoku. Gwiazda główna znajdowała się nieco ponad trzydzieści jednostek astronomicznych przed okrętem i około dziewiętnastu w bok od prostej linii łączącej „Cumberlanda” z punktem skoku. Max ściągnął rzadko używane informacje z naukowych i historycznych baz danych i szybko je przeglądał. W pierwszej chwili nie miał pojęcia, co ma zamiar zrobić dalej, lecz nagle zobaczył to. Wiedział, że jest sposób, jeden jedyny, by wyprowadzić okręt z systemu w całości. Niemal niedostrzegalnie pokręcił głową. To, co widział, było wysoce nieszablonowe. Nikt nigdy wcześniej nie próbował tego z okrętem wojennym. A ponieważ takie działanie wiązało się z ryzykiem, przed którym marynarze ostrzegani byli od pierwszych dni jako asystenci pokładowi, z pewnością będą przerażeni. Prawdę mówiąc, Max sam miał poważne obawy. Wziął głęboki oddech i zacisnął szczęki. – Manewry, główny napęd podświetlny cała naprzód, ale trzymać się poniżej osiemdziesięciu procent c, żeby uniknąć zbyt wielu efektów relatywistycznych. Utrzymywać pole cząsteczek pomiędzy nami a Hotel Osiem tak długo, jak będzie to możliwe, jednak kilka razy skierować w jego stronę wyloty dysz, żeby mógł nas wykryć. Ma to wyglądać na działanie niezamierzone. Chcę, by miał nasze położenie i podążył za nami, nie wiedząc jednak, że prowadzimy go na sznurku. LeBlanc potwierdził rozkaz i w ciągu kilku sekund okręt zareagował. Max ściągnął na swój pulpit ekran nawigacyjny, z którego dowiedział się, że okręt powinien osiągnąć zewnętrzne warstwy atmosfery gwiazdy w ciągu ośmiu godzin. Z napędem podświetlnym nawet odległości wewnątrz systemu były ogromne. Po podjęciu decyzji i wprowadzeniu jej w życie Max poczuł się nagle dziwnie odprężony i wesoły. DeCosta nachylił się w jego stronę, próbując ukryć zaciekawienie malujące się na twarzy. – Skiper? Mógłbym zapytać... Na panelu komunikacyjnym dowódcy zabrzęczał sygnał. Max nie musiał patrzeć, by wiedzieć, kto prosi o rozmowę. – Minutkę, ZDO. Jakiś Brytol wychyla czubek nosa ze swoich kazamat. – Robichaux wcisnął klawisz połączenia. – Halo, Wernher. Co za niespodzianka móc cię usłyszeć. W jaki sposób mógłbym ci pomóc? Szef służby technicznej USS „Cumberland”, porucznik Vaughn J. Brown, którego Max

zwykł nazywać Wernherem ze względu na to, że jego imię i nazwisko – Vaughn Brown – brzmiało podobnie do nazwiska wielkiego niemiecko-amerykańskiego konstruktora rakiet Wernhera von Brauna, mówił tak, jakby miał ogromny problem z zachowaniem typowej brytyjskiej rezerwy. – Panie kapitanie! Sir! Spojrzałem na projekcję kursu. Z całym ogromnym szacunkiem, ale nie myśli pan chyba o tym, o czym ja myślę, że pan myśli? – No cóż, Wernher, wydaje mi się, że jeśli mówisz o manewrze taktycznym, o którym dyskutowaliśmy w mojej kwaterze trzy dni temu, to owszem, myślę właśnie o tym. – Ależ sir! Nasza dyskusja poprzedzona została spożyciem niewyobrażalnych ilości tej okropnej whiskey, którą wy, jankesi, nadal destylujecie w Kentucky. I nawet wtedy pomysł uważaliśmy za szalony. – Wernher, mała rada. Nigdy w życiu nie nazywaj kogoś z Kentucky jankesem. Później ci to wytłumaczę. A jeśli chodzi o pomysł, oczywiście, że jest szalony. Ale, z drugiej strony, jeśli będziemy brali pod uwagę tylko te rozsądne, to znajdziemy się w poważnych tarapatach. Pamiętaj, co mówił komodor Middleton: „Generalnie, w odniesieniu do planów taktycznych panuje powszechna opinia, że lepiej być szalonym niż martwym”. Poza tym wydaje mi się, że ten okręt już co najmniej raz czy dwa został ocalony przez moje szalone pomysły. – Prawdę mówiąc, skiper, w zależności od przyjętej definicji słowa „szalone”, to będzie pomiędzy sześcioma a dziesięcioma razami, według moich obliczeń – wtrącił DeCosta. – Ja powiedziałbym dwanaście – stwierdził Brown – jeśli liczyć dzisiejsze wydarzenia. – Zgoda – przyznał DeCosta – zapomniałem wliczyć ostatnich kilka godzin. – Panowie – przerwał im Max – to ćwiczenie z taktyki i inżynierii, a nie matematyki. Kiedy mówiłeś mi, że to da się zrobić, Wernher, to była to pijacka gadka czy doświadczenie inżyniera? – Po trosze to i to, obawiam się – odparł inżynier. – W zasadzie, sir, sprawdziłem to uważnie i kazałem kilku swoim gościom sprawdzić to po mnie. Wszystko się zgadza. Teoretycznie. – Wygląda na to, że Hotel Osiem nas zauważył. Zamierza wykonać manewr o bardzo dużym delta-v – przerwał Bartoli, a następnie przez chwilę słuchał, co mają mu do przekazania koledzy z sekcji. – W porządku. Obecnie jest na kursie dwa-cztery-cztery przerwa zero-pięć-trzy i mocno przyspiesza. Z tej odległości nie mogę powiedzieć, czy idzie na maksymalnej mocy standardowej, czy na alarmowej, ale zdecydowanie bardzo się spieszy. Tak, zgadza się, jest sekundę kątową od idealnego kursu przechwytującego. Jestem pewien, że wkrótce to skoryguje.

– Albo nas namierzył, albo wydedukował, co robimy – powiedział DeCosta. – Jest inteligentny, ZDO. Proszę zauważyć, że manewr, który wykonał podczas naszego ataku, jest taki sobie, jeśli chodzi o obronę, ale idealny do wykonania uderzenia rakietowego. Istnieje więc spora szansa na to, że gość może być także agresywny – stwierdził Max. – Operacyjny, czy jest szybszy od nas? – Potwierdzam, sir – odpowiedział Bartoli. – Odrobinę. Gdy dotrzemy do głównej, on nadal będzie kilka minut za nami. Ale w momencie, gdy osiągnie zasięg, nie będzie mu łatwo strzelać. Będziemy tak blisko głównej, że jej promieniowanie i wiatry słoneczne staną się za silne dla głowic naprowadzających. Magnetyczny wpływ gwiazdy ma także tendencję do niespodziewanego mieszania pól plazmy. Czasem tuż po wystrzeleniu. – To może popsuć humor na cały dzień – mruknął Levy. – Tak więc, żeby nas trafić – kontynuował Bartoli, wymieniając uśmiechy z uzbrojeniowcem – będzie musiał zbliżyć się na około tysiąc pięćset kilometrów i odpalić rakiety ze stałych nastaw, bez samonaprowadzania. Tak jak odpalało się torpedy na starych, elektryczno-wysokoprężnych okrętach podwodnych podczas jednej z pierwszych wojen światowych. – A więc, wracając do tematu, Wernher, mam zamiar prosić cię, abyś to dla mnie zmontował w ciągu... – powiedział Max, spoglądając na wyświetlacz nawigacyjny – w ciągu ośmiu godzin i dwóch minut. Dasz radę? – No cóż, sir, profesor Nekton zrobił to jakieś osiemdziesiąt lat temu. Oczywiście dysponował specjalistyczną jednostką badawczą, ze specjalnie skonfigurowanymi deflektorami i kadłubem zaprojektowanym do odbijania ciepła. Z drugiej strony, pozostawał on we wnętrzu przez kilka godzin, podczas gdy pan mówi zaledwie o kilku dziesiątych sekundy, tak więc nasze zadanie jest znacznie łatwiejsze. – Nekton? – włączył się do rozmowy Sahin. – Auguste P. Nekton, astrofizyk? – O nim mówimy. DeCosta sięgnął do bazy danych. Doktor wykonał niecierpliwy ruch w stronę konsoli, tak jakby była ona kelnerem przynoszącym niezamawiane danie, prawdopodobnie usiłując poinformować ZDO, że poszukiwanie jest niepotrzebne. Sahin wstał, podszedł do stacji zastępcy i złapał go za przedramię. – Poruczniku, Nekton był jednym z czołowych astrofizyków w połowie dwudziestego trzeciego wieku. Był to błyskotliwy człowiek, którego powszechnie nazywano Szalonym Nektonem, ponieważ wprowadził swój statek badawczy do wnętrza gwiazdy i niemal upiekł jego załogę. Ledwo udało im się ujść z życiem. Następnie doktor zwrócił się do Maxa, autentycznie przerażony.

– Nie myślisz chyba o wprowadzeniu naszego okrętu do wnętrza tej gwiazdy, prawda? Głos doktora brzmiał ewidentnie oskarżycielsko, a jego ramię wskazywało w kierunku głównej gwiazdy systemu, do której „Cumberland” zbliżał się z połową prędkości światła. – „Sir” – wycedził Max głosem lodowatym jak woda górskiego strumienia tuż po wiosennych roztopach. – Nie myśli PAN chyba o wprowadzeniu tego okrętu do wnętrza tej gwiazdy, SIR, prawda? Następnie dodał już dużo łagodniej: – Nie jesteśmy w prywatnych kwaterach, doktorze. – Sir. Proszę mi wybaczyć, panie kapitanie – powiedział Sahin wystarczająco głośno, aby słyszeli to wszyscy w pomieszczeniu. – Przeprosiny przyjęte – równie głośno odparł Max. – Po prostu ten pomysł jest szokujący – cicho zauważył Sahin. – Rzeczywiście jest – mruknął DeCosta. – Nigdy bym nie pomyślał, że możemy tam przetrwać. – Nie jest tak szokujący, jeśli podejdzie się do tego bez emocji. Zawsze szukam nowych sposobów na ukrycie się, unikanie czy podchodzenie do przeciwnika, tak więc myślałem już o tym od kilku miesięcy. To, co spowodowało kłopoty Nektona, to fakt, że podszedł za blisko jądra supergęstej plazmy o temperaturze dziesięciu do piętnastu milionów kelwinów. My nawet się tam nie zbliżymy. Nie wytrzymalibyśmy mikrosekundy. Ta gwiazda ma średnicę około półtora miliona kilometrów, a ja myślę o płytkim przebiciu się, nie głębiej niż sto tysięcy kilometrów. Nigdy nie zejdziemy poniżej zewnętrznej warstwy. Panująca tam temperatura to około sześć tysięcy stopni Kelvina. Wybuch rakiety termonuklearnej wytwarza temperaturę dziesięciu tysięcy, a te osłony wykonane są tak, aby to wytrzymać, przynajmniej przez jakiś czas. Na tej głębokości ciśnienie wynosi około jednej sześciotysięcznej ciśnienia powietrza na poziomie morza. Kadłub nie odczuje różnicy między tym ciśnieniem a próżnią. Biorąc pod uwagę, że spędzimy tam około czterech dziesiątych sekundy, te warunki nie powinny stanowić dla nas wielkiego wyzwania. – Ale dlaczego, kapitanie? – spytał Brown przez wciąż otwarty kanał głosowy. – Co nam da przelecenie przez gwiazdę? Hotel Osiem albo podąży za nami, albo ją okrąży. – Poleci za nami, a tego właśnie od niego oczekujemy – uśmiechnął się Max. Był to uśmiech drapieżnika. – ZDO, pamięta pan tę technikę oszukiwania systemów nawigacyjnych Krag, którą wymyślił Bales? – Oczywiście, skiper – odparł zastępca. – Ale nie mogliśmy wymyślić żadnego sposobu, aby ją zastosować. – Właśnie jeden przyszedł mi do głowy.

– Wejdziemy w fotosferę głównej za około minutę, skiper – zameldował Bartoli. – Hotel Osiem znajduje się obecnie minutę i dwadzieścia osiem sekund za nami, różnica ta zmniejszy się o dwie sekundy w momencie osiągnięcia przez nas fotosfery. – Dziękuję – powiedział Max. – Panie Bales, czy skończył pan pakowanie prezenciku dla naszych przyjaciół? – Jest gotowy do wysłania, sir – odparł informatyk. – Przewiązany śliczną, różową wstążeczką. – Widzę, że można na pana liczyć, jeśli coś ma być zrobione na pokaz, panie Bales. – Max połączył się z sekcją techniczną. – Wernher, jesteś gotów ochronić nas przed upieczeniem? – Aye, skiper. Symulacje komputerowe wskazują, że powinniśmy się tylko nieco opalić. Deflektory ustawione są na maksymalne odbijanie ciepła i trzymanie plazmy słonecznej z dala od nas. Stracimy przypuszczalnie anteny i sensory na kadłubie, ale prawdopodobnie damy radę. Teoretycznie. – Dziękuję, Wernher. – Dowódca zamknął połączenie, usiadł na fotelu i starał się wyglądać na zrelaksowanego. Sekundy mijały, a właściwie pełzły. Max, mimo starań, nie potrafił powstrzymać się od nerwowego bębnienia palcami. Czerwono-żółte piekło, nazywane gwiazdą Monroe-Tucker B, rosło na monitorach, aż całkowicie je wypełniło i widoczna stała się powierzchnia. Max próbował nie wpatrywać się w nią. Z tej odległości gwiazda nie była jedynie pozbawionym szczegółów dyskiem, jaki zazwyczaj oglądali marynarze, tylko przewalającą się masą żyjących własnym życiem termonuklearnych ogni, nieregularnie wyrzucających w martwą, czarną przestrzeń gejzery wielkości średniej planety. Gwiazda wydawała się być w stanie pochłonąć i zniszczyć całe światy, nie mówiąc o maleńkim metalowym pudełku z napisem „Cumberland” na dziobie. Zgodnie ze wskazaniami instrumentów emitowała ogromne ilości energii tak w formie ciepła, jak i światła, promieni gamma i fal radiowych. W oczach Maxa cała ta emisja sprowadzała się do jednego, czystego, wydestylowanego niebezpieczeństwa. – Pięć sekund – powiedział Bartoli, a jego głos brzmiał jak sygnał ostrzegawczy. – Cztery... trzy... dwie... jedna... Teraz! – Zanim obsada BCI uświadomiła sobie, że znajduje się właśnie we wnętrzu gwiazdy, Bartoli oznajmił: – Jesteśmy poza. Wszyscy wypuścili powietrze. – Wykonuję manewr sierpowy – oznajmił LeBlanc. – Wystrzeliwuję sondę rozpoznawczą – powiadomił Kasparow. „Cumberland” wyekspediował zamaskowanego drona, by obserwował ten fragment gwiazdy, z którego okręt właśnie się wyłonił, podczas gdy sam wykonywał manewr

sierpowy, głęboki zakręt o prawie dziewięćdziesiąt stopni po trajektorii odpowiadającej krzywiźnie gwiazdy. – Manewr zakończony. Pozostaję na skraju tarczy, pięćset czterdzieści cztery kilometry od fotosfery. Dysze hamujące w położeniu alarmowym – po chwili powiedział LeBlanc. Wytraciwszy większość prędkości podczas wykonywania skrętu, „Cumberland” szybko wyhamował do wartości orbitalnej dla tej odległości od gwiazdy. – Zeruję dysze hamujące. Jesteśmy na orbicie, pracują tylko dysze pomocnicze. – Doskonale – odparł Max, ignorując coraz większą ilość czerwonych i żółtych lampek kontrolnych migających na jego pulpicie. „Cumberland” nie był do tego zaprojektowany i zaczynał się skarżyć. Trzeba było zapłacić za ocalenie. Później. – Powinniśmy mieć Hotel Osiem w zasięgu wzroku za pięć sekund – powiedział Bartoli. Wszyscy w duchu liczyli, bez względu na to, jak bardzo starali się tego nie robić. – Kontakt. To Hotel Osiem. Utrzymuje kurs i prędkość. Jest dwadzieścia trzy sekundy od fotosfery. – Paczka wysłana – sekundę później oznajmił Bales. – Dziękuję. – Bez zmiany prędkości i kursu celu. Nie ma żadnych oznak, żeby zorientował się, że tu jesteśmy i co robimy. Wejdzie w fotosferę za sześć sekund. – Bartoli powstrzymał się od odliczania, bo wszyscy i tak patrzyli na chronometry. – Hotel Osiem wszedł w fotosferę. Max, Bram, DeCosta i ci wszyscy w BCI, którzy nie mieli akurat nic pilnego do zrobienia, nie spuszczali wzroku z oficera operacyjnego. – Sonda rozpoznawcza nie wykrywa żadnego znaku Hotel Osiem, sir. Nie wygląda na to, by wyszedł on z drugiej strony gwiazdy. Na twarz Maxa wpełzł uśmiech. – Nie wyszedł. I nie wyjdzie. Już po nim, a my nie musieliśmy nawet używać uzbrojenia. – Wcisnął klawisz interkomu. – Wernher, raport o uszkodzeniach. – Chwileczkę, sir – odparł wyraźnie zirytowany głos. – To nie jest tak, że mój mózg podłączony jest bezpośrednio do systemów okrętu. Muszę przywołać ekrany kontrolne, przeczytać je osobiście, zamiast po prostu wcisnąć guzik i pytać innych, co się stało. Obwód przez kilka sekund pozostawał otwarty. – Sir, jest kilka rzeczy, które chciałbym sprawdzić osobiście, ale mam już wstępny raport. Straciliśmy prawie wszystko, co wystawało ponad metr poza kadłub: maszty antenowe, wieżyczki obrony punktowej i bardziej rozbudowane macierze sensoryczne. Mamy to wszystko jako części zapasowe, z wyjątkiem dwóch wieżyczek strzelniczych. Na kadłubie mieliśmy ich dwanaście, w zapasie jest tylko dziesięć. Poza tym wszystko

wygląda normalnie. Zdolność bojową okrętu oceniam na dziewięćdziesiąt cztery procent nominalnej. – Dziękuję, Wernher. – Max przerwał połączenie. – Panie Kasparow – zwrócił się do oficera sensorów – z obecnych na pokładzie, pan najbardziej zbliżony jest profesją do astrofizyka. Na jakiej powinniśmy być wysokości, aby z jednej strony odciążyć deflektory i układy chłodzenia, a z drugiej pozostać niewidocznymi dla okrętów Krag w układzie? Kasparow zastanawiał się przez chwilę i sprawdzał coś na swoim wyświetlaczu. – Pomiędzy pięćdziesiąt a osiemdziesiąt tysięcy kilometrów powinno zadziałać, sir. – Dziękuję. Manewry, proszę wyrównać na pięćdziesięciu ośmiu tysiącach dwustu dziewięćdziesięciu siedmiu kilometrach. Dysze manewrowe odpalać tylko dla utrzymania tej wysokości. A teraz, panowie, do rozwiązania został nam ostatni problem: jak ominąć okręt przy punkcie skoku. Nawet gdy stało się oczywiste, że Hotel Osiem uległ zniszczeniu, doktor Sahin ledwie powstrzymywał coś, co wyglądało na połączenie ciekawości z frustracją. Kiedy nie mógł już wytrzymać, wyrzucił z siebie: – Czy ktoś może mi wytłumaczyć, co stało się z tym okrętem? Czy też muszę czekać do roku dwa tysiące trzysta czterdziestego siódmego, kiedy to emerytowany admirał Max Robichaux opublikuje swoje wspomnienia? – Zwrócił się do Maxa: – Prawdopodobnie wydawca nalegał będzie na to, by książka napisana została literackim standardowym, a nie jakimś dziwnym żargonem marynarskim i monosylabicznymi kosmicznymi hasłami. A przynajmniej zażyczy sobie słownika. – No cóż, doktorze, to bardzo proste – odparł Max, powstrzymując śmiech, co jeszcze bardziej zirytowało Brama. – Spalił się we wnętrzu gwiazdy. – Czemu on się spalił, a my nie? – Ponieważ my zostaliśmy w górnej fotosferze, a on poszedł prosto w kierunku jądra, choć nie sądzę, by doleciał tak daleko. To wyjaśnienie oczywiście nie satysfakcjonowało Sahina, Max poszukał więc wzrokiem Balesa i dał mu sygnał przyzwolenia. – Doktorze, nawigacja przestrzenna opiera się na pomiarach odległości, kierunku i prędkości w odniesieniu do jakiegoś stałego punktu. Dla nas jest to środek naszej Galaktyki, oczywiście nie jest on stały, ale komputer przyjmuje, że tak jest. Termin pochodzi z czasów pionierskich astronautyki i brzmi REFSMMAT. Odkryliśmy, że jedną z nowych funkcji w komputerze Krag, z niechronionym biometrycznie dostępem, była prawie nigdy nieużywana funkcja zmiany REFSMMAT. Domyśliliśmy się, że nie była chroniona, ponieważ nikt nigdy jej nie używa, a komputer sprawdza położenie wobec

gwiazd kilka razy na sekundę. Tak czy inaczej, tuż przed momentem, gdy okręt Krag wszedł w fotosferę, wysłaliśmy komendę, by poczekał pół sekundy i zmienił REFSMMAT. Komputer nie mógł skorygować błędu, bo z wnętrza gwiazdy nie widział innych. Tak więc wypełniając instrukcję pozostania na kursie, komputer w rzeczywistości spowodował jego zmianę, ponieważ zmieniliśmy punkt, wobec którego był on mierzony. Okręt skierował się prosto ku jądru gwiazdy. Przy prędkości, z jaką się poruszał, wyparował, zanim ktokolwiek zorientował się, że coś jest nie tak. – Rozumiem – powiedział doktor, zwracając się do Maxa. – Zabicie ich w ten sposób było koniecznością, ale żałuję, że nie mieli nawet chwili, by przygotować się do podróży na tamten świat. – Niby racja – powiedział Max bez specjalnego przekonania. Myślami był już gdzie indziej. – Panie Kasparow, czy istnieje szansa, aby nasi kumple przy punkcie skoku wiedzieli, co się wydarzyło? – Nie ma takiej możliwości, skiper. Te punkty oddalone są od gwiazdy o ponad trzydzieści jednostek astronomicznych. Z takiej odległości nie mogą widzieć niczego, co dzieje się w koronie. Nie zobaczyliby nawet wybuchu głowicy termonuklearnej, a tym bardziej tego, co działo się wewnątrz gwiazdy. – Rewelacyjnie – odparł Max. – Jak mamy zamiar zrobić to tym razem, skiper? – spytał DeCosta z podnieceniem. – Jaki jest plan na zdjęcie krążownika pilnującego punktu skoku? – Nie zdejmiemy go – odpowiedział dowódca. – Nie? – rozczarowanie w głosie ZDO było ewidentne. – Nie. Użyjemy przechwyconych kodów i protokołów łączności Krag, by zidentyfikować się jako Hotel Osiem, powiemy krążownikowi, że właśnie zniszczyliśmy okręt bluźnierców, jednak musimy spędzić tu nieco czasu, żeby usunąć drobne uszkodzenia po starciu. Poczekamy, aż sobie polecą, i prześlizgniemy się. – Ależ, sir, nie chciałby pan dorwać tego krążownika? Nie byłby ładnym trofeum do powieszenia na ścianie? – Owszem, byłby – powiedział Max, lekko potrząsając głową. – Ale proszę nie zapominać, że naszym głównym zadaniem jest obecnie powrót do sił własnych, by wyruszyć w kolejną misję. Niszczenia tego krążownika nie ma w rozkazach. Jedną sprawą jest pokonanie okrętu o wyraźnej przewadze, by ratować własną jednostkę, ale zgoła inną jest robienie tego samego, gdy została już uratowana. Ponadto Pani Fortuna była dziś dla nas bardzo, bardzo hojna, więc nie prośmy już jej o nic więcej. – Robichaux westchnął ciężko. – Moim zamiarem jest przekonanie przeciwnika, że nie żyjemy, a potem ewakuacja.

Max zauważył na twarzy swojego zastępcy wyraz rozczarowania. – Znam ten wzrok, ZDO. Jest pan taki jak ja – agresywny. Pana naturalnym zachowaniem jest atakować Krag i czynić to tak długo, dopóki choć jeden żyje. Ale jeśli dowódca chce, aby jego okręt przetrwał, musi wiedzieć, kiedy szukać kłopotów, a kiedy ich unikać. Dziś ich już unikamy. Ale bez obaw. O ile znam admirała Hornmeyera, to jego kolejne rozkazy pozwolą nam poszukać kłopotów ile dusza zapragnie.

ROZDZIAŁ 3 Godzina 22.59 Z, 10 maja 2315 „Cumberlandowi” nie udało się wrócić do floty, ale nie z powodu, którego obawiał się Max. Natychmiast po ustanowieniu łączności z Task Force okręt otrzymał rozkaz spotkania się na skraju przestrzeni opanowanej przez Unię z okrętem remontowo-zaopatrzeniowym USS „Bartlett Roth Gurtler” w celu uzupełnienia paliwa, uzbrojenia i żywności, a także usunięcia uszkodzeń po bitwie przy Monroe-Tucker B. Nie były to jedyne dyspozycje. Część z nich dostarczona została bezpośrednio do rąk Maxa przez kapitana zaopatrzeniowca. Rozkazy okazały się niezwykłe. Składały się z dwóch części. Pierwsza stanowiła standardowy zestaw poleceń zapakowanych w zwykłą kopertę, nakazujący „Cumberlandowi” wprowadzenie EMCON (kontroli emisji – żadnych wychodzących wiadomości ani innych form transmisji elektronicznych), przemieszczenie się do nieoznaczonego punktu w przestrzeni o podanych współrzędnych, a po dotarciu tam otworzenie drugiej części rozkazów. Ta część znajdowała się w potrójnie kodowanym chipie z zamkiem czasowym, zaprogramowanym tak, by całkowicie i nieodwracalnie zniszczyć każdy bit informacji, jeśli ktokolwiek spróbuje je odczytać przed wyznaczoną datą, czyli godziną dwudziestą trzecią czasu Zulu, 10 maja 2315 roku. Za minutę. „Cumberland” znajdował się już w punkcie o nakazanych współrzędnych. Zwyczajowy „gabinet kuchenny” zebrał się w mesie oficerskiej, by zapoznać się z rozkazami. Kapitan wiedział, że było to dozwolone. Gdyby przeznaczone były tylko dla niego, zapakowane byłyby w pomarańczową kopertę. Ta była niebieska, co oznaczało, że zawierała informację o klauzuli „ściśle tajne”. Wokół stołu w mesie poza Maxem znajdowali się: zastępca dowódcy porucznik marynarki Eduardo M. DeCosta, szef służby zdrowia doktor Ibrahim Sahin, dowódca pododdziału Marines major Gustav Kraft, szef sekcji technicznej porucznik marynarki Vaughn „Wernher” Brown oraz po raz pierwszy chorąży sztabowy marynarki Heinz Wendt. Gdy stewardzi podali kawę i słodkie rogaliki i wyszli, Max rozpoczął spotkanie. – Dobry wieczór, panowie. Zanim zaczniemy, chciałbym pogratulować COB awansu na

starszego chorążego sztabowego marynarki. Ze wszystkich stron posypały się gratulacje i odgłos uderzeń pięścią w stół. Oficerowie podnieśli kubki z kawą w pozdrowieniu. Starszy chorąży sztabowy marynarki Heinz Wendt, najstarszy rangą podoficer na pokładzie, był powszechnie szanowany i lubiany. Mając pięćdziesiąt cztery lata, był także najstarszym członkiem załogi. – Rozumiem, że impreza przygotowana dla pana przez pozostałych chorążych nadaje się do książek – dodał Max. COB uśmiechnął się jedynie. Im mniej mówiło się o tej imprezie, tym lepiej. – Miło mi także zakomunikować, że począwszy od tego spotkania, COB zapraszany będzie także na kolejne tego typu. Jak twierdzi wielu oficerów, zgodnie ze starą tradycją marynarki szef okrętu uczestniczy w takich zebraniach. Wszyscy wiecie, jaką wagę przywiązuję do tradycji. W tym jednak przypadku popełniłem błąd, sugerując się przykładem jednego z moich byłych dowódców, który, jak się dowiedziałem, po prostu miał osobisty zatarg z szefem. Mój błąd, COB, a nie działanie zamierzone. Mam nadzieję, że nie odebrał pan tego osobiście. – Oczywiście, że nie, skiper – odpowiedział roztropnie Wendt. Wyjaśnienie było szyte grubymi nićmi, ale podważanie go nie miało najmniejszego sensu. – Cieszę się, że tu jestem, i mam nadzieję, że na coś się przydam. – Doskonale – rzekł Max. Nawet jeśli stary podoficer poczuł się urażony, to spóźnione zaproszenie do „kuchennego gabinetu” było lepsze niż całkowity jego brak. Dowódca wiedział jednak, że Wendt był w każdym calu profesjonalistą, który zrobi wszystko dla dobra okrętu i swoich ludzi. I tak być powinno. Chronometr w mesie pokazał dwudziestą trzecią. Max odczekał jeszcze na wszelki wypadek piętnaście sekund, wsunął chip do czytnika terminalu i wyświetlił treść na ścianie. Wszyscy obecni mogli przeczytać: 21:29 Z, 9 MAJA 2315 ŚCIŚLE TAJNE PILNE: DO NATYCHMIASTOWEGO WYKONANIA OD: HORNMEYER, L.G. WADM MWU, DOW. TF TD DO: ROBICHAUX, MAXIME T. KMDR POR. MWU USS „CUMBERLAND” DPA 0004 UDA SIĘ Z NAJWIĘKSZĄ MOŻLIWĄ PRĘDKOŚCIĄ DO ANGELOS VIC, BY SPOTKAĆ SIĘ Z OKRĘTEM WARSZTATOWYM USS „NICHOLAS APPERT” TRF 0034 POD DOWÓDZTWEM KMDR POR. SIGMUNDA ANDERSSENA. USS „NICHOLAS APPERT” TRF 0034 ZOSTAJE PRZYDZIELONY DO PAŃSKIEGO OKRĘTU

NA CZAS PODANY NIŻEJ. POD PANA DOWÓDZTWEM USS „CUMBERLAND” DPA 0004 I USS „NICHOLAS APPERT” TRF 0034: UNIKAJĄC JAKIEGOKOLWIEK KONTAKTU Z PRZECIWNIKIEM ORAZ UŻYWAJĄC PRZECHWYCONYCH KODÓW IFF, DOSTARCZONYCH Z TYM ROZKAZEM, SKRYCIE WEJDĄ W PRZESTRZEŃ KONTROLOWANĄ PRZEZ KRAG W WYBRANYM PRZEZ PANA PUNKCIE. SKIERUJĄ SIĘ DO PUNKTU, KTÓREGO KOORDYNATY ZAWARTE SĄ W ZAŁĄCZNIKU A, BY SPOTKAĆ SIĘ Z POŁĄCZONĄ GRUPĄ OPERACYJNĄ (JOG) HOTEL PAPA O GODZ. 01:30 Z 14 MAJA 2315. W PRZYPADKU NIEOBECNOŚCI JOG W PODANYM PUNKCIE NAKAZUJĘ POZOSTAWAĆ W W CIĄGU TEGO W PAFAGRAFIE GRUPOWEGO NA

OKOLICY PRZEZ PIĘTNAŚCIE (15) GODZIN. JEŚLI JOG NIE POJAWI SIĘ CZASU, PRZEJŚĆ DO REALIZACJI CELÓW POJEDYNCZYCH OPISANYCH 5. ZAKAZUJĘ, POWTARZAM: ZAKAZUJĘ PRÓB ATAKU OBIEKTU WŁASNĄ RĘKĘ. ROBICHAUX, JEŚLI SPRÓBUJESZ TO ZROBIĆ, ZABIJĘ CIĘ

OSOBIŚCIE. POWOLI. Z CHWILĄ SPOTKANIA „CUMBERLANDA” I „NICHOLASA APPERTA” Z JOG HOTEL PAPA PRZESTAJE ONA ISTNIEĆ, A POWOŁUJE SIĘ JOG HOTEL INDIA. ROZKAZY DLA JOG HOTEL INDIA BRZMIĄ NASTĘPUJĄCO: PO SFORMOWANIU JOG HOTEL INDIA OBEJMUJE PAN NAD NIĄ DOWODZENIE ZE WSZYSTKIMI TEGO KONSEKWENCJAMI. GRUPA POD PANA DOWÓDZTWEM MA DOKONAĆ ATAKU I JEŚLI TO MOŻLIWE, ZNISZCZYĆ INSTALACJĘ PALIWOWO-LOGISTYCZNĄ ZLOKALIZOWANĄ W KORYTARZU EHMKE 17-MARBLOCK D-CHAMBERS 343-HYNDMAN. PRZYBLIŻONE WSPÓŁRZĘDNE I DANE ROZPOZNAWCZE ZNAJDUJĄ SIĘ W ZAŁĄCZNIKU. PO WYKONANIU ATAKU, ODPARCIU GO PRZEZ PRZECIWNIKA LUB PANA DECYZJI, ŻE ATAK NIE MOŻE ZOSTAĆ WYKONANY SIŁAMI, KTÓRYMI PAN DYSPONUJE, BEZ ZBĘDNEGO RYZYKA, „CUMBERLAND” MA ODDZIELIĆ SIĘ OD JOG, ZOSTAWIAJĄC „NICHOLASA APPERTA” PRZY GRUPIE. GRUPA KONTYNUOWAĆ BĘDZIE WYKONYWANIE UPRZEDNIO WYDANYCH ROZKAZÓW. PRZED ODŁĄCZENIEM SIĘ OD JOG „CUMBERLAND” DOKONA UZUPEŁNIENIA ZAPASÓW DO MAKSIMUM MOŻLIWEGO W ZAISTNIAŁYCH WARUNKACH W CELU PRZYGOTOWANIA SIĘ DO DZIAŁANIA JAKO OKRĘT WYDZIELONY. ROZKAZY DLA USS „CUMBERLAND” PO ODDZIELENIU SIĘ OD JOG BRZMIĄ NASTĘPUJĄCO: N2 NORFOLK TWIERDZI, ŻE JEST W POSIADANIU PLANÓW OBEJMUJĄCYCH OKRES OD 17 MAJA DO 19 CZERWCA 2315 I DOTYCZĄCYCH LEGENDARNEGO DOWÓDCY KRAG,

KRYPTONIM „BRZOZA” (NAZYWAMY ICH TERAZ GATUNKAMI DRZEW, MOIM ZDANIEM TO LEPSZE NIŻ MINERAŁY CZY RYBY, KTÓRYCH NAZW UŻYWALIŚMY WCZEŚNIEJ). ZGODNIE Z TYM, CO TWIERDZI NORFOLK, BRZOZA PODRÓŻOWAŁ BĘDZIE TRANSPORTOWCEM VIP KLASY TRIBUNE W TOWARZYSTWIE TANKOWCA I LEKKIEJ ESKORTY. PLAN PODRÓŻY ZNAJDUJE SIĘ W ZAŁĄCZNIKU. PRZECHWYCIĆ TRANSPORTOWIEC I ZNISZCZYĆ GO. KOMANDOR ANDERSSEN PRZEKAŻE PANU DODATKOWE INFORMACJE WYWIADOWCZE, NIEZBĘDNE DO WYKONANIA ZADANIA. SWOIMI DOKONANIAMI UDOWODNILIŚCIE, ŻE PAN I PANA ZAŁOGA „SZUKACIE ZACZEPKI”. ZATEM PROSZĘ BARDZO. SKOPCIE IM DUPY I POWODZENIA. Gdy Max i DeCosta doszli do części o szukaniu zaczepki, ich spojrzenia się spotkały. Max przesłał zastępcy uśmiech znaczący „a nie mówiłem?”. Po przeczytaniu rozkazu w mesie zapanowała cisza. Max zauważył, że Wendt ponownie czytał dokument, powoli i prawie bezwiednie kiwając przy tym głową. Dowódca połączył się z BCI. – Manewry. Mówi LeBlanc. – Tu skiper. Proszę obrać najszybszy kurs i profil prędkości prowadzące do Angelos VIC. Kto jest oficerem dyżurnym? – Hobbs, sir. – Hobbs. Doskonale. Zna się na swojej robocie. Proszę przedstawić mu proponowany kurs i jeśli uzna go za dobry, proszę go wprowadzić. W razie problemów proszę się ze mną kontaktować. – Aye, sir. LeBlanc powtórzył polecenie i Max przerwał połączenie. Następnie zwrócił się do Wendta: – W porządku, szefie, o co chodzi? – To takie oczywiste, skiper? – odparł pytaniem COB. – Dla mnie tak. Nie słyszał pan o tym, że wraz z objęciem dowodzenia nabywa się umiejętność czytania w myślach? – Myślałem, że to tylko bajka, którą Kwoka straszy asów – powiedział chorąży ze śmiechem. – Sir, proszę mnie źle nie zrozumieć. Mamy szansę, aby raz na zawsze kazać wszystkim zapomnieć o „Przełęczy Cumberland”. Martwi mnie jednak ogólny obraz. – Co jest nie tak? – Max spoważniał. Gdy tak doświadczony podoficer jak Wendt był czymś zaniepokojony, Robichaux niepokoił się także.

– Skiper, jak pan wie, służyłem pod admirałem Hornmeyerem ponad dziesięć lat, zaczynając od momentu, gdy jako komandor porucznik był kapitanem starego niszczyciela „Harfleur”, i potem, gdy dowodził fregatami, krążownikami, krążownikami liniowymi, pancernikami i różnymi związkami taktycznymi. W odpowiedzi na niewypowiedziane pytanie grupy oficerów dodał: – Zawsze miałem talent do naprawy uszkodzeń strukturalnych, wiedziałem, jak załatać dziury w kadłubie i wzmocnić szkielet, by okręt trzymał się w całości po zebranych razach. Stary dorobił się mnóstwa paskudnych blizn jako dowódca i lubił mieć mnie przy sobie. A potem zostałem ranny w bitwie o Reid 39, spędziłem kilka miesięcy w szpitalu, a kiedy wróciłem do służby, dostałem przydział na „Cumberlanda”. Tak czy inaczej, Hornmeyer to urodzony gracz. Jest inteligentny i ma szczęście. Ma jaja wielkości planet. Gra, żeby wygrać. Może jest najlepszym graczem w Znanej Przestrzeni. A z całą pewnością jest najlepszym, jakiego znam. Jeśli ktoś chce zostać bogaty, powinien iść z nim na wyścigi i obstawiać tak samo jak on. Jednym z jego ulubionych powiedzeń jest to z wyścigów konnych, „kiedy tor jest błotnisty, postaw na czarnego konia”. Z całym szacunkiem, sir, ale jest pan czarnym koniem. Proszę pomyśleć, dwudziestoośmioletni komandor porucznik, siedzący na Wielkim Fotelu niecałe cztery miesiące, zostaje wysłany przeciw dużemu węzłowi logistycznemu na jednym z – jeśli mnie pamięć nie myli – głównych korytarzy w tym rejonie, głęboko za linią przeciwnika. A później na misję typu „zabicie Yamamoto” przeciwko jednemu z głównych admirałów Krag. Tak więc zastanawiam się... – Czemu Hornmeyer uważa, że tor jest błotnisty? – dokończył Max. – No właśnie – powiedział Wendt. – Co dzieje się takiego niezwykłego, że hazardzista Hornmeyer stawia na swojego czarnego konia? – Może toczy się jakaś duża operacja Krag, a on chce, żebyśmy ubili szczura, który ma przejąć dowodzenie, i wsypali trochę piasku w tryby logistycznej maszyny Krag? – zasugerował Brown. DeCosta pokręcił głową. – Brzmi sensownie, ale w ostatnim czasie nie ma szczególnych zmian w tempie prowadzenia operacji przez przeciwnika. Otrzymujemy regularne raporty z grup bojowych, a dzisiejszy niewiele różni się od wczorajszego, podobnie jest z meldunkami tygodniowymi. Jeśli szczury coś by kombinowały, już by sobie przygotowywały przejście przez FEBA. – To przedni skraj styczności wojsk – szepnął Brown do doktora, siedzącego obok niego. Sahin z wdzięcznością kiwnął głową, nawet jeśli tym razem wiedział, co oznacza ten skrót. Tym bardziej że wiedział to dopiero od wczoraj.

– Jednak – wtrącił DeCosta – przy takiej odległości od wojsk własnych, w jakiej się znajdujemy, wszystko, co obecnie możemy otrzymać, to ogólne biuletyny wysyłane przez metaprzestrzeń. Nie dostajemy szczegółowych raportów wywiadu, a tym bardziej nieobrobionych informacji wywiadowczych. Byłoby lepiej, gdybyśmy mieli do nich dostęp. – Czy rozkaz nie mówi przypadkiem, że zostaniemy wprowadzeni w sytuację szczegółową przez Anderssena? – spytał doktor Sahin. – Mówi – odpowiedział Max. – Jednak nie zapewnia mi to komfortu. Nie chcę czekać tak długo. Chcę czasu dla mojej sekcji rozpoznawczej, by zanalizowała dane i wyciągnęła z nich potrzebne nam wnioski. Ponadto w sposobie napisania tego rozkazu jest coś, co mnie niepokoi. Nie miałem jeszcze czasu, by przyjrzeć się mu słowo po słowie, ale nie podoba mi się on. Co więcej, mam duże opory przed prowadzeniem operacji przez grupę pod moim dowództwem w oparciu o informacje rozpoznawcze i wywiadowcze przedstawione przez jakiegoś oficera rezerwy, którego nie spotkałem nigdy wcześniej. Nie wspominając już o tym, że te informacje, prawdopodobnie mocno opracowane, zawierać będą tylko to, co biurokraci z Norfolk uznali za niezbędne dla mnie, a nie to, co ja sam chciałbym wiedzieć. Będziemy daleko na tyłach wroga i wiadomość, która może wydawać się trywialna jakiemuś dupkowi w białym mundurku, siedzącemu za mahoniowym biurkiem, może okazać się decydująca dla nas, skoro będziemy kilkadziesiąt lat świetlnych w głębi przestrzeni kontrolowanej przez Krag. Chcę cochon de lait, a nie SPAM i chcę sam decydować, czy na talerz kładę sobie żeberka, łopatkę, czy stek. – Cochon de lait? – szepnął Wendt do doktora. – Cajuńska potrawa z wieprzowiny – odpowiedział Sahin, powstrzymując swoją, dyktowaną przez wiarę, niechęć do jakiejkolwiek formy wieprzowiny. Słysząc, lecz ignorując tę wymianę zdań, Max otworzył kanał audio. – BCI, nawigacja. Tu chorąży Silva. – Silva, tu skiper. Czy nasz kurs przebiega w pobliżu jakiegokolwiek przekaźnika NAVCOMNET? – Chwileczkę, sir. – Chorąży wprowadził zapytanie do swojej stacji roboczej. Max mógł zrobić to samo z ogólnego terminalu w mesie, jednak zwrócenie się z pytaniem do nawigatora było o tyle sensowne, że jego konsola została zaprogramowana do udzielania tego typu informacji, tak więc uzyskiwało się je dużo szybciej. – Potwierdzam, skiper. Aby dostać się do punktu spotkania, będziemy musieli przeskoczyć przez siedem systemów, w drugim znajduje się przekaźnik numer siedem-osiem-osiem-osiem. Nie licząc czasu spędzonego przy samym przekaźniku, dotarcie do niego doda godzinę i pięćdziesiąt siedem minut do naszego ETA.

– Dziękuję, panie Silva. Max przerwał połączenie i nawiązał kolejne. – BCI, tu Hobbs. – Panie Hobbs, proszę przygotować się do zmiany rozkazów nawigacyjnych. – Gotów, skiper. Czy chce pan, abym zalogował rozkaz zmiany kursu tak, aby spotkać się z przekaźnikiem NAV-COMNET numer siedem-osiem-osiem-osiem... w celu „uzupełnienia bazy danych o informacje niezbędne do wykonania zadania”? – Hobbs z całą pewnością słyszał rozmowę Maxa z Silvą. – Tak, panie Hobbs, dokładnie tego od pana oczekiwałem. Tylko tak dalej, a wkrótce zostanie pan ZDO na jakimś okręcie. Hobbs powtórzył rozkaz. – Moment, sir. – Kanał pozostał otwarty i słychać było, jak oficer dyżurny wprowadza dane do dziennika działań bojowych. – Rozkaz wydany. ETA do przekaźnika to pięć godzin i dziewiętnaście minut. A jeśli chodzi o bycie ZDO, to nie miałbym nic przeciwko temu, sir, szczególnie na pierwszym krążowniku dowodzonym przez pana. – Zapamiętam. Skiper, koniec transmisji. – Max zakończył połączenie. – Hobbs jest dziś na wysokich obrotach. – Nawet podlizywanie się wychodzi mu pierwszorzędnie – dodał DeCosta. Max pokiwał głową i wyszukał w spisie nazwisko kolejnego oficera, z którym chciał rozmawiać. – Panowie, przy tej rozmowie wskazane byłoby zatkanie przez was uszu. Max otworzył kolejne połączenie i pochylił się, niemal dotykając ustami mikrofonu. – BALES! – prawie krzyknął. – PORUCZNIK CHRISTOPHER BALES! POBUDKA! – Cooo? Kto? – rozległ się po chwili zaspany bełkot. – BALES! – ciągnął Max tak głośno, że informatyk mógł go słyszeć bez urządzeń łączności. – Mówi SKIPER! Rozklej oczy, ściągnij leniwą dupę z łóżka i stań na baczność! RUSZAĆ SIĘ! Max przerwał na kilkanaście sekund. – Powiedziałem: ZBIERAJ DUPĘ Z ŁÓŻKA, Bales! Stoisz? Na baczność? Odezwij się! W głośniku rozległy się odgłosy szamotaniny i łomot. Brzmiało to tak, jakby Bales zaplątał się w pościeli i upadł na pokład. Później zaległa cisza. – Poruczniku Bales, meldować status! – powiedział Max bardziej ludzkim tonem. – Podporucznik Christopher Eugene Bales, w postawie zasadniczej w swojej kwaterze, sir! – dykcja młodego oficera wracała do normy. – Czy jest pan gotów do przyjęcia i wykonania rozkazu?

– Potwierdzam, sir – tym razem głos był nieco drżący. – W takim razie zabieraj dupę do mesy. ASAP. Przyjąłeś? – Moja dupa. Mesa. Alfa. Sierra. Alfa. Papa. Przyjąłem, skiper. Max zakończył rozmowę i zauważył zdziwione spojrzenia niektórych oficerów. Ci, którzy lepiej znali Balesa, tłumili śmiech. – Bales ma bardzo, bardzo twardy sen – wyjaśnił zdziwionym kapitan. – Jeśli nie zmusicie go, by stanął i zaczął sensownie odpowiadać, po prostu uśnie zaraz i nawet nie zapamięta, że ktoś coś do niego mówił. Płaci nawet asystentom, by budzili go na wachty. Zwykle młodzi muszą wylać na niego kubeł zimnej wody, lub nawet ukłuć kordzikiem. Trzy minuty później Bales pojawił się w śluzie. – Przepraszam, że ściągnąłem pana z łóżka – powiedział Max. – Proszę nalać sobie kawy i siadać. Podporucznik Bales chwycił litrowy kubek, do połowy wypełnił go lodem, dodał słodzik i dopełnił kawą. Zamieszał szybko, wypił chłodną ciecz trzema długimi łykami, a następnie nalał pełny kubek gorącej kawy. Nikt nawet nie mrugnął. Przyjmowanie dużej ilości kofeiny w ciągu bardzo krótkiego czasu było w marynarce praktykowane od wieków, toteż odpowiednia procedura wypracowana została przez dziesiątki pokoleń marynarzy. – Panie Bales, za około pięć godzin mamy zamiar spotkać się z przekaźnikiem NAVCOMNET siedem-osiem-osiem-osiem. Oczywiście ustanowimy połączenie laserowe, zepniemy ze strumieniem i dokonamy standardowego uzupełnienia danych, jednak... W czasie przygotowywania kawy Bales zdążył przeczytać już rozkaz, nadal wyświetlony na ścianie. – Jednak chce pan wiedzieć, o co rzeczywiście chodzi. Co faktycznie kryje się za tym rozkazem. – Nie inaczej – odparł Max. – Jako minimum potrzebuję aneksu B[5] rozkazu operacyjnego admirała i związanej z nim dokumentacji. Jeśli to możliwe, chciałbym uzyskać nieobrobione dane z posterunków sensorycznych obserwujących terytorium Krag w pobliżu prawdopodobnych punktów włamania, informacje SIGINT i nieprzetworzone meldunki z patroli wzdłuż FEBA. Proszę wejść w kontakt z Levym, a on da panu szczegółową listę danych, których będzie potrzebował. Jest pan w stanie zdobyć to dla nas? – No cóż, sir, jak pan wie, najtrudniejszą rzeczą przy włamywaniu się do systemu jest pokonanie pierwszych zabezpieczeń. My mamy autoryzację, żeby tam wejść. – Zauważywszy milczenie obecnych, Bales zorientował się, o co chodzi. – A, rozumiem. Aktualizację bazy danych robimy na własnym ID, ale jeśli także na nim wejdziemy do bazy,

do której teoretycznie nie mamy dostępu, to nas znajdą i resztę życia spędzimy na Europie, obtłukując lód na centryfugach. W porządku, za pana pozwoleniem, sir, mogę wejść do systemu na jednym lub kilku fałszywych ID, które „pożyczyłem” w tak zwanym międzyczasie. Gdy już wejdę, jestem pewien, że uzyskam przynajmniej część tego, czego pan potrzebuje. – Jak ma pan zamiar to zrobić? – głos doktora Sahina był mieszaniną sceptycyzmu i zniecierpliwienia. – Posiadam całkiem rozległą wiedzę komputerową i czasem zabawiałem się wchodzeniem w te rejony sieci komputerowej stacji Travis, do których nie miałem dostępu, ale za każdym razem, kiedy doszedłem do NAVNET i próbowałem wyjść z rejonów publicznych, okazywało się, że jestem zablokowany. Bales uśmiechnął się wyrozumiale. – Doktorze, z całym szacunkiem, ale jestem kimś więcej niż zwykłym hakerem. Nieautoryzowany dostęp był częścią mojej pracy przez większość mojej kariery. W tym wypadku znalazłem kilka kodów dostępu podczas eksplorowania rejonów sieci, których eksplorować raczej nie powinienem. Jak daleko dotrę, zależeć będzie od tego, jak szybko system zorientuje się, że został zhakowany, i mnie odetnie. – Panie Bales – drążył dalej Sahin – w jaki sposób oficerowi Marynarki Wojennej Unii udało się zdobyć taką wiedzę w dziedzinie włamywania się do zabezpieczonych systemów informatycznych? Max i Kraft patrzyli w bok z minami niewiniątek. – No cóż, doktorze, to właśnie z tego powodu znalazłem się w Marynarce. Kiedy byłem dzieciakiem, grałem nałogowo. Uwielbiałem symulatory. Marynarka złapała mnie na kopiowaniu oficjalnych programów treningowych okrętów wojennych. A skąd, do cholery, miałem wiedzieć? Jeśli o mnie chodziło, były to tylko niezwykle realistyczne gry. Tak czy inaczej, zostałem powołany na podstawie Ustawy o Pomocniczej Służbie Wojskowej. Miałem wybór między służbą jako asystent pokładowy a projektowaniem zabezpieczeń sieci Unii z terminalu na asteroidzie karnej. Sam pan widzi, jakiego wyboru dokonałem. Skończyłem, wykonując... hmm... zadania specjalne dla admirała Hornmeyera. A potem on sam przydzielił mnie tutaj. – Przypuszczam, że im mniej mówi się o tych „zadaniach specjalnych”, tym lepiej – bardziej stwierdził, niż zapytał doktor. Bales potwierdził. – W takim razie mam do pana jeszcze kilka pytań, jeśli można. – Spojrzał na dowódcę. Max skinieniem głowy wyraził zgodę. – Dostał się pan do każdej bazy danych na okręcie, włączając w to te, do których nie miał pan dostępu, prawda? – Sahin uważnie obserwował Balesa, który formułował

odpowiedź. – Mniejsza o to. Pana twarz i ta zwłoka w udzieleniu informacji powiedziały mi już wszystko, co chciałem wiedzieć. Dostał się pan. To mnie bardzo niepokoi. – Nie do wszystkich – odparł Bales. – Proszę mnie źle nie zrozumieć. Mógłbym dostać się do każdej bazy danych, do której bym chciał, ale nie zamierzam wchodzić wszędzie. Nie bawi mnie to. Odwiedzam tylko te bazy, w których są potrzebne mi informacje. Chodzi o to, że ludzie, którzy udzielają autoryzacji dostępu, nie mają pojęcia o tym, jakie informacje są mi potrzebne. Tak więc wszedłem we wszystkie dane techniczne i elektroniczne, rozpoznawcze, operacyjne, łącznościowe, nawigacyjne i tym podobne. Nigdy nie wchodziłem, a tym bardziej nie czytałem, akt personalnych, notatek kapitana, wiadomości prywatnych ani żadnych zapisów medycznych. Nie ma powodu, bym to robił. Co może mnie obchodzić, jaką chorobę złapał jakiś starszy marynarz podczas przepustki na jakiejś tam planecie? – Czy przysięga pan na swój honor, jako oficera Marynarki Wojennej Unii, że nie wchodził pan w poufne dane pacjentów, moje zapisy medyczne ani żadne pliki osobiste oraz nie poczyni pan takiej próby w przyszłości? – spytał Sahin patetycznym tonem. – Oczywiście, że tak – odpowiedział Bales. – Doskonale, panie Bales. W takim razie nie będę musiał pana zabijać – powiedział doktor tonem świadczącym, że w razie odpowiedzi negatywnej rzeczywiście miał zamiar popełnić zbrodnię. Kilka osób chrząknęło, ale ani Max, ani Kraft nie zareagowali. – W takim razie spokojnie można powiedzieć, że skoro to admirał Hornmeyer umieścił pana na tym okręcie, uczynił to nie pomimo pana wyjątkowych umiejętności, lecz ze względu na nie? – Tak, doktorze, tak właśnie uważam. – Rozumiem. – Sahin zwrócił się do Maxa. – Miałem wątpliwości co do słuszności obranego wariantu działania, jednak teraz całkowicie się z nim zgadzam. W odpowiedzi na pytające spojrzenia doktor wstał i zwracając się do wszystkich, powiedział: – Nie będziemy robić nic, czego nie oczekiwałby od nas admirał. Proszę, posłuchajcie panowie mojego toku rozumowania. Po pierwsze: przyjmijmy, że admirał chce, by kapitan uzyskał informacje, do których nie udzielono mu odpowiedniego poświadczenia bezpieczeństwa. Po drugie: wiemy, że admirał nie może przekazać nam tych informacji bezpośrednio, ponieważ, jak nam to kilkukrotnie przypomniano odwołaniami do Norfolk, pochodzą one od IG. Ten zaś ma zwyczaj całkowicie łamać karierę każdemu oficerowi, który sam posiadając dostęp do pewnych informacji, dzieli się nimi z podwładnymi, którzy takowego dostępu nie mają. Admirał wie, że gdyby IG przejrzał jego korespondencję, a krążą pogłoski, że robi to dość często, nawet w przypadku admirałów, to znalazłby się

w bardzo poważnych tarapatach. Mówi się, że nawet admirał Litvinoff boi się IG. – Sam Bóg boi się inspektora generalnego – wtrącił Max, budząc śmiech wszystkich prócz doktora, który spojrzał na niego z dezaprobatą. – Tak więc, po trzecie: admirał pisze serię rozkazów, które zostawiają nas w niepewności i pełne są dwuznaczności. – Doktor podszedł do ściany i wskazał poszczególne zwroty. – Wyrażenia typu „N2 Norfolk twierdzi”, „zgodnie z tym, co twierdzi N2 Norfolk” wskazują, że admirał odcina się od wniosków następujących po tych słowach, co byłoby mało prawdopodobne, jeśli miałby zaufanie do danych rozpoznawczych, na których są one oparte. Kapitanie, gdyby nie wpadł pan na pomysł uzupełnienia danych, sam bym to panu zasugerował, w oparciu o analizę tylko tych dwóch zdań. Po czwarte: Hornmeyer teoretycznie podaje rozwiązanie problemu w postaci oficera z okrętu logistycznego, do którego jednak kapitan nie ma całkowitego zaufania. Po piąte: jest prawie pewne, że w rezultacie tego, o czym mówiłem uprzednio, kapitan Robichaux będzie chciał uzupełnić informacje. I po szóste i najważniejsze: admirał dostarczył sposobu na uzyskanie tych informacji bez wzbudzania podejrzeń nieocenionego pana Balesa. Młody człowieku – zwrócił się do Balesa – zdziwionym, jeśli odkryje pan, że admirał umieścił wszystko, czego

już kapitanowi IG, w osobie proszę nie być nam potrzeba,

w jednym łatwo – oczywiście jedynie dla pana – dostępnym miejscu, gdzie czeka to na pański nieautoryzowany dostęp. – Na przykład? – spytał Bales. – Nie mam pojęcia. Zna pan admirała i NAVNET zdecydowanie lepiej niż ja. Proszę jednak pamiętać, że admirał zna pana. Tak więc sugerowałbym, aby postawił się pan na jego miejscu i pomyślał, gdzie w sieci można ukryć dane, by mieć pewność, że znajdzie je pan i tylko pan. – A więc, panie Bales – powiedział Max – może pan to uważać za rozkaz od samego admirała Louisa G. Hornmeyera. Proszę skontaktować się z panem Bhattacharyyą i jego sekcją. Niech podadzą panu listę tego, czego potrzebują, bo może być pan zmuszony do samodzielnego szukania, a tak będzie pan wiedział przynajmniej, czego szukać. Admirał może nie być tak pomocny, jak spodziewa się doktor, choć jeśli o mnie chodzi, to także skłaniam się ku tej myśli. Potem proszę pomóc panu Chinowi skonfigurować odpowiednie protokoły komunikacyjne. Gdyby potrzebował pan czegokolwiek, proszę się z tym zwracać bezpośrednio do mnie lub do pana DeCosty. Jasne? – Tak jest, sir. – Dziękuję, panie Bales, może pan odejść. – Max odczekał, aż młody oficer opuści pomieszczenie, i dopiero wtedy zaczął mówić ponownie. – Nie podoba mi się to. Czuję się,

jakby admirał mną manipulował. – Sir – powiedział Wendt – z całym szacunkiem, ale nie widzę tego w ten sposób. Czytał pan już wcześniej rozkazy między wierszami, prawda? – Wydaje mi się, że tak – odpowiedział Max, zdając sobie sprawę, że z niektórymi rozkazami robił więcej niż tylko czytanie między wierszami. – Tak więc admirał daje panu do zrozumienia, czego od pana oczekuje, i upewnia się, że ma pan wszystkie niezbędne środki, aby sprostać zadaniu, nie zapalając lampki kontrolnej na biurku IG. To nie jest manipulacja, skiper. To komunikacja. Subtelna, ale nadal komunikacja. Proszę spojrzeć na to w ten sposób: pan i jeden z największych umysłów wojskowych w Znanej Przestrzeni gracie w tę samą grę. – Dziękuję, COB. Wydaje mi się, że tak właśnie powinienem na to patrzeć. Admirał Hornmeyer znalazł sposób, by przekazać nam nietypowe rozkazy, a my je wypełnimy, bo jak wszystkim wiadomo, na tym okręcie skrupulatnie wypełnia się wszystkie rozkazy pochodzące od prawomocnych przełożonych. Zebrani w mesie mieli wystarczająco dużo szacunku dla swojego dowódcy, żeby udało im się powstrzymać śmiech po usłyszeniu tego stwierdzenia. Zadowolony z zachowania podwładnych, Max kontynuował: – Tak więc, drodzy panowie, jedyne, co musimy zrobić, to włamać się do najlepiej zabezpieczonej sieci w Galaktyce, ukraść potrzebne nam dane rozpoznawcze od naszych kolegów, przedostać się niepostrzeżenie przez silnie bronioną linię frontu, mając u boku okręt tak ogromny, że wahadłowce, zamiast do niego dokować, próbują na nim lądować, prześlizgnąć się na tyły nieprzyjaciela, przeprowadzić operację zaczepną lata świetlne od jakiejkolwiek nadziei na posiłki czy zaopatrzenie i wymknąć się przez tę samą linię w drugą stronę, nie dając się przy tym rozbić na atomy przez przeciwnika lub wojska własne. – Tylko tyle? – spytał DeCosta. – Miałem nadzieję na jakieś prawdziwe wyzwanie. – Może następnym razem, ZDO – odparł Max. – Proszę nie tracić nadziei. Zawsze jest jakiś następny raz. – Admirał Hornmeyer był bardzo, bardzo pomocny – powiedział nieco speszony podporucznik Bhattacharyya do szefów sekcji zebranych w mesie. – W aktach porucznika Balesa znajdował się plik nazwany „karta dyscyplinarna”, dla przeciętnego użytkownika zawierający listę wykroczeń przeciw regulaminowi. Niektóre z nich, swoją drogą, były bardzo interesujące. Na przykład sprawa kobiety, która go rzuciła, a Bales włamał się do sieci i sprawił, że jej nazwisko i zdjęcie ukazywało się za każdym razem, kiedy ktokolwiek w jedenastu systemach wpisał w wyszukiwarkę słowo „kur...”.

– Panie Bhattacharyya, nie wydaje mi się, by przygody pana Balesa były tematem tego spotkania – przerwał Max. – Nie jest on jedynym siedzącym przy tym stole, który miał nieco gorszą niż przeciętna kartę kar i wyróżnień, o ile dobrze mnie pan rozumie. Wymownie spojrzał na oficera rozpoznania. – Tak jest – skwapliwie potwierdził młody człowiek, wspominając pewien incydent z udziałem grawicykla, dwóch Pomerańczyków i trzech „królowych nocy”. – Tak więc, lista prowadziła do pięćdziesięciu załączników. Pierwsze czterdzieści jeden z nich było dokładnie tym, na co wskazywały ich opisy, czyli dokumentami źródłowymi powiązanymi z... hmm... przygodami pana Balesa. Jednak pozostałe dziewięć wyglądało na jakieś luźne notatki, nawet po poddaniu ich standardowemu rozszyfrowaniu. Tak więc dla mnie i Rocheforta z krypto stało się oczywiste, że są kodowane podwójnie. – Naturalnie – powiedział doktor, przewracając oczami. – W końcu co mogło być bardziej oczywistego? – No właśnie – kontynuował Bhattacharyya, dla którego faktycznie było to oczywiste. – Oparliśmy się na założeniu, że admirał zwracał się bezpośrednio do Balesa, tak więc skupiliśmy się na kodach, o których wiedzieliśmy, że znane są zarówno admirałowi, jak i informatykowi. Dość szybko ustaliliśmy, że pierwszym z kodów była Tundra, dostępna tylko dla admirałów, o której nasz admirał wiedział, że została złamana przez Balesa w ciągu tygodnia z nudów, gdy siedział w anclu[6]. Drugi kod to Flurry, stary, dawno nieużywany kod, którym Hornmeyer posługiwał się w komunikacji z Balesem podczas zlecania mu „zadań specjalnych”. – Ale to wszystko na nic, jeśli nie znacie słów kluczowych – zauważył Max. – Tak jak i przy kodach, założyliśmy, że admirał użył czegoś, co związane jest z Balesem. Dla Tundry było to „Gwalchmai”. – Gwalchmai? – zdziwili się obecni. – Panieńskie nazwisko mojej matki – wyjaśnił informatyk. – Starowalijskie. – A dla Flurry klucz brzmiał „Tawny” – kontynuował rozpoznawczy. Na twarzach zgromadzonych pojawiły się porozumiewawcze uśmieszki. Tawny był to pseudonim artystyczny dość znanej aktorki grającej w erotycznych wideo 3D. – To nie tak, jak myślicie – powiedział szybko Bales, a w jego głosie słychać było ból. – Nie chodzi o Tawny z filmików, tylko o suczkę rasy czau-czau z dzieciństwa. Wspaniały pies. Wszędzie mi towarzyszyła. Całkowicie oddana. Jedyny przyjaciel, jakiego miałem, zanim znalazłem się w Marynarce. Starała się jak mogła, by mnie chronić. Jako jedyna – zakończył prawie szeptem. Bram poczuł przypływ współczucia. Widział skan kości podporucznika, ukazujący

nieliczone złamania z najwcześniejszych lat życia. Dzieciństwo wypełnione doświadczeniami przemocy być może nie usprawiedliwiało pewnych zachowań młodego oficera, ale na pewno je wyjaśniało. Max nigdy nie widział skanu kości podwładnego ani nie słyszał o jego dzieciństwie od doktora czy kogokolwiek innego. Ale wszystkiego dowiedział się ze sposobu, w jaki podporucznik powiedział tych kilka zdań. Poszukał wzrokiem oczu Balesa. – Nigdy nie zapominaj, że teraz otoczony jesteś przez swoich. Jeśli ktokolwiek krzywo na ciebie spojrzy, staną za tobą murem. A ja będę na szpicy. Bales wolno pokiwał głową. – Summa summarum, doszliśmy do tego, że mamy pliki – powrócił do głównego tematu Max. – Co dał nam admirał? – W zasadzie wszystko, o co moglibyśmy go poprosić – odpowiedział Bhattacharyya. – Trochę nam zajęło przegryzienie się przez dane i potrzebowałem pomocy panów DeCosty i Bartolego przy interpretacji. ZDO przygotował na ten temat prezentację. – Przede wszystkim chciałbym zaznaczyć – odezwał się zastępca – że admirał zrobił absolutnie wszystko, by informacje były bezużyteczne dla kogoś innego, gdybyśmy wpadli w ręce nieprzyjaciela, ale wynika z nich, że w ciągu najbliższych dwóch do czterech tygodni Unia ma zamiar przeprowadzić ogromną kontrofensywę, największą w historii tej wojny. Będzie ona miała miejsce na obu teatrach równocześnie: zarówno admirał Hornmeyer, jak i admirał Middleton zaatakują w swoich rejonach odpowiedzialności. Wydaje mi się, że to właśnie dlatego nie widzieliśmy zbyt wielu super dreadnaughtów klasy Churchill ani innych nowych okrętów w akcji. Oszczędzane były na ten moment. Z przechwyconych od Krag materiałów wiemy także, że Krag od co najmniej kilku miesięcy spodziewają się kontrataku i to właśnie prawdopodobnie było powodem, dla którego chcieli jak najszybciej zakończyć wojnę z Thark, co im się udało. Jak tylko mogą najszybciej, przerzucają okręty z frontu z Thark w pobliże naszej FEBA, by odpowiedzieć na ofensywę. Nasz wywiad sugeruje jednak, że ściąganie nowych sił sprawia, że infrastruktura logistyczna zaczyna się cokolwiek sypać. Siły mają do pokonania ponad dwa tysiące lat świetlnych, a okręty przybywają bez paliwa i w opłakanym stanie technicznym. Dlatego właśnie Krag stworzyli sieć węzłów logistycznych, baz umieszczonych wzdłuż tras przelotu, zapewniających zaopatrzenie w paliwo, amunicję, części zamienne, możliwość przeprowadzenia remontów. Węzeł, który admirał Hornmeyer wybrał za cel dla JOG, jest jednym z największych i leży na jednej z najważniejszych dróg dofrontowych. Jeśli pozbawimy Krag węzłów logistycznych, tym samym pozbawimy ich w znacznym stopniu możliwości użycia nowych sił. Ale nie to jest najbardziej interesujące w materiałach, które

przesłał nam admirał. – Jeśli jest coś bardziej interesującego, faktycznie musi to być niezła rewelacja. – Max nie krył zainteresowania. – Gwarantuję panu, że jest – odpowiedział DeCosta. – Opis na folderze mówi, że przeznaczony został dla kapitana i grupy dowódczej, czyli chyba dla nas. Podszedł do terminalu komputerowego, zalogował się i uruchomił odtwarzanie. Szara ściana mesy zmieniła kolor na czarny, standardowy kolor Marynarki do odtwarzania plików tekstowych. Następnie pojawiło się oznaczenie „ściśle tajne” i ostrzeżenia o karach grożących za nieautoryzowany dostęp. Wyświetlenie się tej informacji trwało dużo dłużej niż zazwyczaj, a potem na ekranie pojawił się potężnie zbudowany, przypominający nieco buldoga siwowłosy mężczyzna o kwadratowej szczęce, wysokim czole i przenikliwym wzroku. Nosił mundur wiceadmirała Marynarki Kosmicznej Unii, a ilość i różnorodność baretek umieszczonych nad jego lewą piersią przyprawiała o zawrót głowy. – To sam „Skop Im Tyłek” Hornmeyer – powiedział zafascynowany Bhattacharyya. Dla młodego podporucznika admirał był kimś w rodzaju boga olimpijskiego. Przez twarz admirała przemknął ironiczny uśmieszek, zastąpiony prawie natychmiast przez typowe dla niego zmarszczenie brwi. – Robichaux, panowie, jeśli oglądacie to nagranie, to znaczy, że prawidłowo odczytaliście to, co w rozkazie napisałem między wierszami. Nie najgorzej. Nie uśmiechaj się, Robichaux, wiem, że to nie ty. Stawiam na szefa Wendta, doktora Sahina albo tego dzieciaka Batty’ego. Nie bez powodu otoczyłem cię nimi wszystkimi. Potrzebujesz tego. Zrobiłem to nagranie, ponieważ mam ci do powiedzenia kilka słów o nowej misji, które są obserwacjami niemożliwymi do przesłania oficjalnymi kanałami lub też posiadają klauzulę tajności daleko wykraczającą poza twoje uprawnienia. Prawdę mówiąc, nakazano mi, a zrobił to nie kto inny jak admirał floty, by nie przekazywać tych informacji szczególnie tobie, Robichaux. Łamię ten rozkaz, ponieważ uważam, że wydanie go przekraczało kompetencje admirała. Podsumowując, Norfolk uważa, że nie powinieneś tego wiedzieć, a ja, że tak. Hornmeyer jeden, pingwiny zero. Wygrałem. – Przerwa – powiedział doktor. Komputer automatycznie zatrzymał odtwarzanie. – Wiem, co to jest pingwin, ale nie rozumiem użycia tego słowa w tym kontekście. – Otóż, drogi doktorze – odparł Max – jest to określenie używane przez załogi okrętów w stosunku do oficerów sztabów. Pingwin to pięknie „ubrany” ptak, niepotrafiący latać, dokładnie tak jak ci oficerowie w mundurach wyjściowych, którzy nigdy nie byli w przestrzeni.

– O! Uwielbiam marynarskie określenia. Bardzo inteligentne i barwne. Max kiwnął głową, a DeCosta ponownie uruchomił odtwarzanie. Ponieważ komputer nie zawsze reagował na polecenia głosowe, tak dowódca, jak i jego zastępca zdecydowanie woleli obsługiwać go manualnie. Admirał kontynuował: – W porządku. Skoro już Robichaux wyjaśnił doktorowi Sahinowi, kim są pingwiny, możemy przejść do rzeczy. Kilka osób w pomieszczeniu pokręciło z niedowierzaniem głowami. – Pierwszy cel jest raczej jasny. Jedyną rzeczą, jaką musisz wiedzieć, a której nie ma w rozkazach, jest to, że jestem kurewsko pewien, że to ty, Robichaux, powinieneś dowodzić, a nie ten guzdrała Hajjam. Nie zrozum mnie źle. Nie mam nic przeciw komandorowi Hajjamowi. To dobry oficer. Odważny jak lew. Ma doskonały przebieg służby. Ale powiedzmy uczciwie, absolutnie nie wykazuje zdolności do nieszablonowego myślenia. Do tego jest ambitny, tak więc będzie próbował przejąć dowodzenie. Sprawa sprowadza się więc do dania mu klapsa wystarczająco silnego, by nie podskakiwał ci już więcej, ale nie tak silnego, by urazić mu ego i zmniejszyć efektywność bojową. Jesteś uzdolnionym taktykiem, ale w kontaktach międzyludzkich zachowujesz się jak młot kowalski. A tymczasem czasem musisz być jak promień lasera. Masz kilka dni, by poćwiczyć. Sugeruję rozpoczęcie zaraz po zakończeniu tego nagrania. Jednak to nie ta misja stanowi problem. Będzie to twardy orzech do zgryzienia, ale przy kombinacji twojego szaleństwa i siły ognia, jaką daję ci do dyspozycji, jestem prawie pewien, że sobie poradzisz. Chodzi o ten rajd przeciw admirałowi Brzozie, wyglądający jak zaproszenie RSVP[7] na przyjęcie z seksem grupowym. Moim zdaniem to więcej niż seks grupowy z twoim tyłkiem w roli głównej. To pułapka. Pingwiny tego nie widzą, ale moje N2 jest zdania, że w Norfolk jest prawdopodobnie kret Krag, podejrzewają kogoś z Biura Szefa Operacji Kosmicznych albo jakiegoś pracownika którejś z agend blisko z nim współpracujących. Kilka najefektywniejszych małych jednostek, głównie niszczycieli i fregat, pod dowództwem najbardziej obiecujących młodych oficerów, zniknęło ostatnio w okolicznościach, które uważam za co najmniej podejrzane. Nie mogę wprowadzić cię w szczegóły operacyjne ze względu na ryzyko, ale możesz mi wierzyć. Gdybyś widział ich rozkazy i dane, które otrzymaliśmy z tych okrętów przed zaginięciem, stałbyś się cholernie podejrzliwy w temacie tego, co stało się z okrętami, oraz całej tej awantury z admirałem Brzozą. Brzydko mi to pachnie, tak jakby było zaplanowane, aby wyglądało dla nas atrakcyjnie. Wiesz, każdy zakichany mały asystent uczy się o tym, jak Stany Zjednoczone zlikwidowały tego błyskotliwego drania Yamamoto. Jak na mój gust, ta misja jest do tego zbyt podobna. A dane wywiadowcze, które doprowadziły nas do stworzenia rozkazu, były zbyt oczywiste,

przekonujące i pozbawione dwuznaczności, jaka zwykle towarzyszy materiałom wywiadu. Mamy jednak potwierdzenia z niezależnego źródła, które to uwiarygodniają. Z drugiej strony, jedna trzecia mojego sztabu uważa, że te niezależne dane to gówno, które dopisane zostało na którymś szczeblu systemu meldunkowego. Admirał wziął głęboki wdech i powoli wypuścił powietrze. Wyglądał na zmęczonego i jego przysłowiowe „skopcie im dupy” jakoś do niego w tej chwili nie pasowało. – Robichaux, gdybym był hazardzistą – stary oficer uśmiechnął się leciutko – a wiesz, że jestem, założyłbym się, że ten cel jest pułapką, by cię zabić i zniszczyć twój okręt. Z drugiej strony, jeśli mamy szansę zlikwidować prawdziwego admirała Brzozę, musimy zaryzykować. Ten drań jest dobry. Bardzo, bardzo dobry. Jeśli to on dowodził będzie tym teatrem w krytycznej chwili, nasze szanse drastycznie maleją. Nie ma co zaprzeczać, młody, jesteś wrzodem na dupie. Ale w ciągu ostatnich kilku miesięcy stałeś się jednym z moich ważnych ogniw. Kładąc jedno i drugie na szali, wolałbym jednak, aby twoja wypchana krewetkami i gumbo dupa nie została rozwalona na atomy. Oto więc, co dla ciebie zrobię. Modyfikuję rozkazy, a w swoim dzienniku działań bojowych odnotuję, że modyfikację przesłałem tachionową wiadomością morse’em. Która to wiadomość zaginie. Ach, to roztargnienie moich łącznościowców... Od tego momentu rozkazy brzmią, by w sprawie admirała Brzozy postępować zgodnie z twoją oceną. Jeśli poczujesz gdzieś zgniłą rybę, coś, co spowoduje, że zjeżą ci się włosy na karku, natychmiast wracasz do najbliższej bazy Unii. W mojej robocie codziennie poświęcam wspaniałych ludzi i dobre okręty, ale to nie powód, by je marnować. – Admirał zacisnął szczęki. – Nigdy ich nie zmarnuję. Nigdy. Ty też nie. Jeśli wyczujesz pułapkę, masz nie tylko moje pozwolenie, żeby się stamtąd zabierać. To rozkaz. Wracaj na naszą stronę, a obiecuję ci, skopiesz jeszcze kilka dup. To wszystko, co mam do powiedzenia. Jeśli ktokolwiek mnie zapyta, wyprę się wysłania tej wiadomości, a ty nigdy jej nie otrzymałeś. Powodzenia, skop im tyłki, przywieź swoją dupę, swój okręt i swoich ludzi z powrotem i pomóż mi wygrać tę pieprzoną wojnę. Hornmeyer, koniec przekazu. Wyświetlacz znów stał się czarny. Zniknięcie admirała, choć obecnego tylko elektronicznie, pozostawiło w pomieszczeniu pustkę, której nikt nie kwapił się wypełniać. – W ustach admirała Hornmeyera ta wiadomość brzmiała jak fontanna sentymentalizmu. Zastanawiam się, czy w dniu, w którym to nagrywał, cierpiał na jakąś psychozę lub poważną chorobę psychiczną – oznajmił w końcu doktor Sahin. „Cholera, ten facet mówi czasem dziwne rzeczy. Niech go Bóg błogosławi” – pomyślał Max.

– To interesujące informacje – stwierdził na głos. – Nie mogę powiedzieć, żeby mi się podobały. Ale jeśli zrobi się gorąco, admirał zostawił nam otwartą furtkę, za co jestem mu ogromnie wdzięczny. Ale do tego jeszcze daleko. Na razie mamy bliższy cel, na którym powinniśmy się skupić. A ma on cholernie duże znaczenie. Unia zamierza wykonać ogromny ruch, a Krag gromadzą rezerwy, by mu się przeciwstawić. Te rezerwy muszą jednak być zaopatrywane, a my zostaliśmy wysłani, by zniszczyć jeden z elementów, który ma im w tym pomóc. Jeśli nam i innym okrętom wysłanym z podobnymi misjami się uda, Unia odniesie prawdopodobnie największe zwycięstwo w całej tej wojnie. – A jeśli nie? – cicho spytał doktor. – To ją przegramy.

ROZDZIAŁ 4 Godzina 6.04 Z, 12 maja 2315 – Dziesięć sekund – oznajmił Stevenson z kontroli skoku. „Cumberland” wlatywał właśnie do systemu Angelos, by spotkać się z okrętem logistycznym „Nicholas Appert”, kolosem, który choć niezwykle szybki, jak na swoje rozmiary, był częściowo tankowcem przenoszącym deuter, częściowo magazynem części zamiennych, częściowo zaopatrzeniowcem oraz magazynem uzbrojenia. – Dziewięć... osiem... siedem... sześć... pięć... cztery... trzy... dwie... jedna... Skok! Silniki skokowe „Cumberlanda” pchnęły go przez granicę oddzielającą zwykły wszechświat, wypełniony przez protony i neutrony, grawitację i elektromagnetyzm, silne i słabe siły jądrowe, materię i antymaterię, ludzi i Krag, do dziwnego n-wymiarowego wszechświata, rządzącego się własnymi prawami. Okręt spędził w n-przestrzeni zaledwie czas Plancka, zanim wyłonił się w normalnym świecie w punkcie oddalonym o dziewięć i cztery dziesiąte roku świetlnego od miejsca startu. Wyjściu w punkcie Bravo systemu Angelos towarzyszyło silne promieniowanie Czerenkowa–Heaviside’a. – Skok zakończony – powiedział Stevenson. – Trwa ponowne uruchamianie systemów. Skok różnie wpływał na ludzi. Niektórzy doświadczali nudności, inni zawrotów głowy, czy nawet halucynacji. Dla kapitana „Cumberlanda” każdy skok wiązał się z nienaturalnie silnym poczuciem głodu i apetytu na określoną potrawę. Czasem była to kanapka z sałatką z kurczaka, czasem gumbo. Zdarzało się, że miał ochotę na grillowane żeberka. Dziś był to ogon aligatora w pikantnym sosie. Max uśmiechnął się. W zapasach nie było mięsa aligatora. Wiele systemów okrętowych było jednak podatnych na uszkodzenia podczas skoku. Z tego powodu praktycznie wszystkie były na ten czas wyłączane, a okręt pozostawał bez sensorów, komunikacji zewnętrznej, nawigacji, sieci komputerowej, napędów podświetlnych i kompresyjnych. Nie działało prawie nic z wyjątkiem świateł, zegarów, pomocniczego zasilania i systemów podtrzymywania życia. Załoga okrętu krok po kroku przywracała go do istnienia, cały proces zajmował około pięciu minut, a zakończenie każdego etapu było sygnalizowane zapalaniem się odpowiednich kontrolek na pulpitach. Przez pewien czas

procedury przebiegały bez zakłóceń, aż do momentu, gdy na konsoli China zapłonęła lampka oznaczająca nadejście priorytetowej wiadomości, co spowodowało, że oficer natychmiast ją wyświetlił. Przełknął ślinę tak głośno, że słyszała go połowa BCI, i zameldował: – Sir, mamy metaprzestrzenną wiadomość z „Nicholasa Apperta”, nadaną na kanale alarmowym. Nadali Uniform Alfa. Dwuliterowy sygnał Uniform Alfa oznaczał: „Okręt zaatakowany został przez przeważające siły. Bez pomocy z zewnątrz zostanie zniszczony”. Tylko sygnał Alfa Zulu, będący odpowiednikiem SOS, miał wyższy priorytet. – Alarm bojowy. Okręt na okręt – rozkazał, poderwawszy się z fotela, Max. Rozległa się syrena, przywołując ludzi do stacji bojowych. Max widział, jak obsada BCI przekonfigurowywuje swoje konsole do ustawień bojowych, uruchamiając systemy, które miały być potrzebne do konfrontacji z nieprzyjacielem, a nawet zmieniając właściwości fizyczne pomieszczenia poprzez aktywację niezależnych źródeł zasilania i podtrzymywania życia, tak że centrum dowodzenia mogło funkcjonować nawet przy braku głównego zasilania. Ludzie pracowali szybko, ale nie widać było objawów paniki. Max obserwował to wszystko okiem dyrygenta, który po pierwszych nutach symfonii wie, czy orkiestra ma dziś dobry dzień. To, co widział, podobało mu się. – Maksymalne maskowanie, wszystkie zakresy – zarządził, przekrzykując gwar. – Manewry, ruszamy. Maksymalna prędkość podświetlna do punktu spotkania. Nachylił się i połączył z sekcją techniczną. – Wernher. Potrzebuję wszystkiego, co możesz mi dać na głównych podświetlnych, najszybciej jak się da. Prawdopodobnie będę także potrzebował wykonać wewnątrzsystemowy sprint na kompresyjnym. – Będzie. W tle dała się słyszeć krótka wymiana zdań między porucznikiem Brownem a kilkoma z jego podwładnych. Reaktor syntezy i jego ogromne pompy chłodzące rozpoczęły swą zawodzącą pieśń, mówiąc Maxowi wszystko, co chciał wiedzieć, zanim jeszcze inżynier odezwał się ponownie. – Główny podświetlny osiągnął sto procent. Za trzydzieści sekund dam mu sto dwanaście. Napęd kompresyjny będzie gotów za dwie minuty. Co się dzieje? – Zaopatrzeniowiec nadał Uniform Alfa. – Niech to cholera! Czemu nie uciekli, sir? Na napędzie kompresyjnym są szybsi niż cokolwiek, czym dysponują Krag. – Prawdopodobnie szczurzomordzi ich zaskoczyli i odpalili egg scrambler. Nie dowiemy się, dopóki nie wyciągniemy ich dup z ognia.

– Aye, sir. Max zakończył połączenie i zwrócił się do Kasparowa. – Sensory? – Obawiam się, sir, że nie mogę jeszcze wiele powiedzieć. Procesory czujników nadal się odpalają, nie mamy więc żadnych odczytów pasywnych ani grawitacyjnych, ani EM, ani neutrino. Mamy jednak pewne rozwiązania z niższej półki. Goldman wspomaga Harbaugh w pokoju wsparcia i wpadł na pomysł podłączenia kamery wysokiej rozdzielczości do teleskopu astronomicznego. To wystarczy, by mniej więcej wiedzieć, co się dzieje. Z tej odległości nie widzimy oczywiście zamaskowanych kadłubów okrętów Krag, obserwujemy jednak błyski, które interpretujemy jako ogień dział impulsowych uderzający w deflektory zaopatrzeniowca znajdującego się tylko siedemset pięćdziesiąt tysięcy kilometrów od punktu spotkania. Starzy chorążowie mówią mi, w oparciu o obserwację wzrokową, że tempo ognia i kolor strumieni odpowiadałyby dwóm okrętom Krag, krążownikowi i niszczycielowi. Nie będziemy wiedzieć wiele więcej, zanim nasze systemy powrócą do pracy albo znajdziemy się bliżej. – A więc trzeba podejść bliżej – stwierdził Max. – Dodatkowo – włączył się Bartoli – musimy pamiętać, że punkt spotkania oddalony jest o trzy i siedem dziesiątych jednostki astronomicznej. To około trzydzieści minut świetlnych... – Zatem dopóki nie uruchomią się czujniki działające w nadświetlnej, nasza wiedza będzie opóźniona o pół godziny. W tym czasie wiele może się wydarzyć. – Max pomyślał przez chwilę. – ZDO, proszę tak wymierzyć nasz lot na napędzie kompresyjnym, żebyśmy dolecieli w momencie, gdy nasze systemy podejmą już pracę. Proszę powiedzieć także Wernherowi, że chciałbym, aby tak wyliczył czas pracy kompresyjnego, abyśmy w podświetlną przeszli około stu pięćdziesięciu tysięcy kilometrów od pola walki. Obliczenia czasowe muszą być niezwykle precyzyjne, ponieważ nie będziemy robić tego jak zawsze przy bezpiecznych dziesięciu c, lecz przy pięćdziesięciu. – Nie będziemy? – spytał Sahin jak zwykle siedzący przy stacji komodora. – Nie. Liczy się każda sekunda. Zrobimy to przy pięćdziesięciu c albo z najwyższą możliwą prędkością, jaką da nam Wernher. Po tym stwierdzeniu w stronę rozmawiających zwróciło się wiele twarzy. – Czy to niebezpieczne? – Pytanie cisnęło się na wiele ust, ale zgodnie z protokołem i zwyczajami Marynarki mógł je zadać tylko doktor. – Tak, doktorze, ale mam przeczucie, że wszystko, co zrobimy w ciągu najbliższych kilku godzin, będzie niebezpieczne, a więc to nie jest niczym specjalnym. ZDO, proszę

przystąpić do wykonywania poleceń. – Aye, sir, pięćdziesiąt c – potwierdził DeCosta, z tonu głosu Maxa wnioskując, że nie ma on ochoty na dalszą dyskusję na temat podróżowania wewnątrz systemu gwiezdnego pięćdziesiąt razy szybciej niż światło, nawet jeśli ogromnie zwiększało to ryzyko pomyłki o miliony kilometrów w jedną czy w drugą stronę, a co za tym idzie mogło opóźnić przybycie oraz zwiększyć szanse przeciwnika, dysponującego doskonałymi sensorami, na wykrycie niszczyciela i zakończenie jego służby dobrze wycelowaną atomówką. Albo pięcioma. Istniało także ryzyko naprężenia kompresyjnego, które mogło rozerwać okręt na atomy w spektakularnej eksplozji w towarzystwie promieni X, gamma i chmury cząsteczek poruszających się z prędkością bliską c. Po kilku krótkich rozmowach z Brownem i Stevensonem DeCosta ustawił stoper tak, by zgodnie z życzeniem dowódcy „Cumberland” mógł przybyć w pobliże bitwy ze swoją bronią, sensorami i innymi systemami w pełnej gotowości. Poinformował Maxa o ustawieniach. Niszczyciel mógł osiągnąć prędkość nadświetlną pięć minut i pięćdziesiąt siedem sekund po wyjściu z punktu skoku, który sprowadził go do układu Angelos. – ZDO, czy pan powiedział mi właśnie, że ten okręt będzie w pełni gotów do walki w niecałe sześć minut po skoku? – Aye, aye, skiper. To właśnie powiedziałem. – No cóż, jeśli spotka pan oficera szkoleniowego, proszę mu przekazać, że zrobił cholernie dobrą robotę i zasłużył na wdzięczność kapitana. – Przekażę, skiper – odparł DeCosta, lekko się rumieniąc. Na „Cumberlandzie”, podobnie jak na większości małych niszczycieli, rolę oficera szkoleniowego pełnił zastępca dowódcy. – ZDO, może pan wprowadzać okręt w nadświetlną, gdy będzie pan gotów. – Wejście w nadświetlną na moją komendę, aye – potwierdził DeCosta. – Deflektory dziobowe, pełna moc. Burtowe i rufowe – moc przelotowa. Marynarze potwierdzili polecenie. – Manewry, wyzerować główny napęd podświetlny – pewnym głosem nakazał zastępca. – Główny podświetlny w gotowość. Dysze manewrowe w gotowość. LeBlanc powtórzył polecenie. – Główny napęd podświetlny wyłączony i w gotowości. Okręt w ślizgu. Dysze manewrowe w gotowości. Kurs utrzymywany inercyjnie. – Przygotować się do uruchomienia silników kompresyjnych na mój znak. Faktor c pięćzero przecinek zero. Wyłączenie napędu kompresyjnego na komendę sekcji technicznej. – Aye, sir – odpowiedział LeBlanc. – Uruchomienie napędu kompresyjnego na pana znak.

Faktor c pięć-zero przecinek zero. Zielone światło z technicznej, napęd kompresyjny gotów do uruchomienia. Techniczna potwierdza głosowo, że sygnał wyłączenia podany będzie przez porucznika Browna z CKST. Brown, znajdujący się w Centrum Kierowania Służby Technicznej, miał osobiście wyłączyć napęd kompresyjny i sprowadzić okręt ponownie z obszaru fizyki opisywanego przez prawa Pawara i Karpińskiego, sformułowane w połowie dwudziestego drugiego wieku, do stanu, który opisywał Newton w wieku siedemnastym i Einstein w dwudziestym. – Uruchomienie za pięć... cztery... trzy... dwie... jedną... Uruchamiać! – Uruchomione – oznajmił LeBlanc. – Formuje się pole kompresyjne. Pole zaczyna działać. Prędkość zero przecinek pięć. Zero przecinek dziewięć. Bębenki słuchowe wszystkich ludzi na pokładzie zawyły z bólu w momencie, gdy okręt przekraczał ścianę Einsteina, czyli prędkość światła mierzoną z perspektywy obserwatora znajdującego się poza skompresowaną przestrzenią. – Okręt jest nadświetlny. Prędkość jeden przecinek osiem. Trzy... pięć... dziewięć... osiemnaście... dwadzieścia dziewięć... trzydzieści cztery... czterdzieści cztery... Pole osiąga równowagę. Równowaga osiągnięta. Pole kompresyjne napędza i jest stabilne przy pięćdziesiąt jeden przecinek dwa c. Wszyscy w BCI wstrzymali oddech, nasłuchując, czy w pracy urządzeń nie będzie słychać jakiejś nieprawidłowości. – Napęd kompresyjny odcięty przez służbę techniczną. Okręt leci z podświetlną – zameldował LeBlanc po czterdziestu sekundach, które wydawały się długimi godzinami. – Centralna dziesiątka, skiper – dodał podekscytowany. – Nasza obecna pozycja oddalona jest od zakładanego wcześniej punktu jedynie o tysiąc dziewięćset siedemdziesiąt cztery kilometry. Nie najgorzej, jak na okręt pokonujący piętnaście milionów kilometrów w ciągu sekundy. – Manewry, zatrzymać okręt i przejść w dryf. Sensory, operacyjna, chcę wiedzieć, co się dzieje, i to na dwie minuty temu – powiedział Max. – Panowie, chcę ocenić sytuację, zanim się zaangażujemy. Mamy tam okręt sił własnych, którego nie chcemy przypadkiem rozwalić. Bartoli i Kasparow szybko zbierali dane od swoich pokojów wsparcia. Po niecałych trzydziestu sekundach Bartoli zaczął wyrzucać z siebie informacje: – W bitwie przed naszym dziobem biorą udział trzy okręty. Kierunek trzy-trzy-siedem przerwa jeden-pięć-pięć, odległość sto pięćdziesiąt jeden tysięcy dwieście pięćdziesiąt dwa kilometry, prędkość postępowa mniej niż dziesięć tysięcy metrów na sekundę. Mamy jeden okręt logistyczny Unii i dwa okręty bojowe Krag: krążownik i niszczyciel. W pobliżu

znajduje się także pole pozostałości po niszczycielu Unii klasy Alfred Thayer Mahan, najprawdopodobniej był to USS „Vauban”, kierunek trzy-dwa-dziewięć przerwa jeden-sześćjeden, odległość sto pięćdziesiąt dwa tysiące osiemset trzydzieści kilometrów. Zakładam, że „Vauban” był eskortą zaopatrzeniowca. Prędkość promieniowa odłamków i ich rozmiar wskazują, że zagłada „Vaubana” nastąpiła około pięćdziesięciu minut temu. Jednostki biorące udział w bitwie to okręt logistyczny Unii klasy Clarence Birdseye, oznaczony jako Charlie Jeden, pozytywnie zidentyfikowany jako USS „Nicholas Appert”. Jego kurs to zerodwa-zero przerwa jeden-osiem-siedem i porusza się do przodu z prędkością dziewięć tysięcy trzysta czterdzieści pięć metrów na sekundę. Jeden niszczyciel Krag klasy Demerit, oznaczony jako Hotel Jeden, i średni krążownik Krag klasy Crusader, oznaczony jako Hotel Dwa. Oba okręty nieprzyjaciela okrążają Charlie Jeden i ostrzeliwują z dział plazmowych. – W jakim stanie jest logistyk? – spytał Max. – Niedobrym, sir. Doznał co najmniej średnich uszkodzeń. Jego główny napęd podświetlny najwyraźniej nie działa, okręt porusza się tylko na dyszach manewrowych, dlatego grupa przemieszcza się tak wolno. Deflektory mają sprawność około sześćdziesięciu procent, ale na śródokręciu wartość ta wynosi jedynie dwadzieścia. Wygląda na to, że ucierpiał od EMP i wybuchu, ale w tym momencie nie widzę żadnych uszkodzeń kadłuba. Tarcze wytrzymają jeszcze maksymalnie dziesięć minut. Sir, nie rozumiem, czemu przy dwudziestu procentach sprawności deflektorów Krag nie walną w niego jedną dużą atomówką i nie zakończą tego? – Szczury nie chcą go rozwalić, tylko wejść na pokład i przejąć ładunek. Pamiętajcie, że braki w zaopatrzeniu Krag są głównym powodem, dla którego tu jesteśmy. – Skiper – przerwał mu Bartoli – Charlie Jeden właśnie odpalił rakietę w kierunku Hotel Dwa... Trafienie! Pełne trafienie w okolicy rufowej macierzy sensorów!... Prawie bez efektu. – Ekscytacja oficera minęła po dwóch sekundach. – Pierdolony goshawk – dało się słyszeć mruknięcie porucznika Levy’ego. – Panie Levy? – w głosie Maxa słychać było leciutką reprymendę i dużo zainteresowania. – Sir – odparł zawstydzony Levy, któremu wydawało się, że nikt go nie usłyszy – przepraszam za „pierdolony”. Zaopatrzeniowiec odpalił rakietę ASM-768 Mark III Goshawk. Te okręty logistyczne powinny jednak być uzbrojone w coś mocniejszego. Maleńka, dziesięciokilotonowa głowica goshawka nie wystarczy. To jak rzucanie kamykami w samochód na autostradzie. Przeciw liniowym okrętom Krag znaczy jedno wielkie chara, jeśli wybaczy pan hebrajską wstawkę. – Jeśli chara znaczy to samo co merde, to ma pan absolutną rację, Levy – z uśmiechem

zgodził się Max. – Sir – powiedział Bartoli – mamy wystarczająco dużo danych, aby dokonać oceny uszkodzeń Hotel Jeden i Dwa, i wygląda na to, że żaden z nich nie ucierpiał znacząco, oba mają po dziewięćdziesiąt pięć procent sprawności bojowej lub więcej. To wyklucza możliwość zaatakowania obu okrętów za pomocą konwencjonalnej taktyki. Prawdopodobnie moglibyśmy zniszczyć Hotel Dwa z zaskoczenia przy pomocy ataku rakietowego, szczególnie używając wyrównywacza, jednak symultaniczny atak na obie jednostki wiąże się z dużym ryzykiem zniszczenia logistyka. Hotel Jeden jest zbyt blisko niego, a deflektory Charlie Jeden są zbyt osłabione. Jeśli nie zrobimy tego jednocześnie, będziemy skazani na pojedynek z niszczycielem klasy Demerit, który pod względem uzbrojenia jest lekkim krążownikiem. Przegramy, nawet jeśli uda nam się zaatakować, gdy jeszcze zajęty będzie logistykiem, czego nie możemy zrobić. Nie widzę możliwości walki z tymi dwoma okrętami bez ogromnego ryzyka dla nas i Charlie. Jako oficer operacyjny mam obowiązek poinformować pana, że zasady prowadzenia działań w takiej sytuacji mówią, że nasz okręt przedstawia większą wartość niż okręt logistyczny. W związku z tym zmuszeni jesteśmy uznać zaopatrzeniowiec za... hm... możliwy do poświęcenia w tych warunkach. Zasady nakazują nam wycofać się, zapotrzebować z floty kolejny okręt logistyczny i zacząć od początku. Szczęki Maxa zazgrzytały, a pięści zacisnęły się. W chwilę później jednak rozluźnił się i wziął głęboki oddech. – Panie poruczniku, pana obowiązkiem jako oficera operacyjnego jest przedstawić mi, co na ten temat mówią zasady prowadzenia działań, i doceniam to. Szczerze. Z drugiej jednak strony, moim obowiązkiem jako dowódcy tej jednostki jest uznanie, że zasady te... mogą się pierdolić! Okręt logistyczny jest jednostką Marynarki Wojennej, co czyni każdego członka jego załogi naszym bratem. Nie mam zamiaru podwinąć ogona i zostawić braci na śmierć... Nie zrobię tego ponownie – dodał szeptem. Max szybko obiegł wzrokiem pozostałych oficerów i podoficerów. Choć w ich oczach widział odrobinę lęku, ci ludzie gotowi byli pójść za nim i nie zostawiać towarzyszy na pastwę Krag. W końcu wzrok kapitana skrzyżował się ze wzrokiem oficera uzbrojenia, dziewiętnastoletniego podporucznika Menachema Levy’ego. W jego oczach widać było tylko determinację. Jeśli byłaby taka potrzeba, gryzłby przeciwnika. No cóż, a więc było ich przynajmniej dwóch. Nagle Max uśmiechnął się. – Panie Levy, rzucanie kamieniami w samochód jest bezużyteczne, tak? – No tak... – niepewnie odparł młodzieniec. – A gdyby ten kamień miał prędkość pocisku? Myśli pan, że coś by zdziałał?

– Sir? – Proszę uważać i przygotować się do użycia broni, z którą jeszcze pan nie pracował. Jeśli nie ma możliwości użycia konwencjonalnej taktyki, użyjemy nietypowej. Panie Kasparow, może mi pan dać aktywny skan pozostałości po „Vaubanie” bez zdradzania naszej pozycji? – Tak jest, sir. Mamy odpowiedni kąt. Niewielka szansa, by to zobaczyli, zwłaszcza jeśli użyjemy małej mocy. – Proszę więc to zrobić. Proszę znaleźć mi coś twardego i ciężkiego, co moglibyśmy chwycić. – – – –

Tak jest – odpowiedział Kasparow, starając się ukryć brak zrozumienia. Skiper – odezwał się Chin. Tak? Nie powinniśmy powiadomić „Nicholasa Apperta”, że tu jesteśmy? Być może

walczyliby ostrzej, gdyby wiedzieli, że pomoc jest blisko. Chin zawsze chciał rozmawiać z każdym okrętem Unii znajdującym się w pobliżu. Być może wynikało to z charakteru jego pracy. – Chin, czy chce mi pan powiedzieć, że jeśli będą wiedzieć, że tu jesteśmy, to będą walczyć bardziej zajadle, niż mając w perspektywie abordaż Krag, tortury, śmierć, a potem posiekanie ciał i wyrzucenie za burtę? To chciał pan powiedzieć? – Wydaje mi się, że nie. – A ja myślę, że nie powinniśmy martwić się o ducha bojowego na USS „Nicholas Appert” – łagodnie powiedział Max. – A ponadto nie możemy teraz ryzykować, panie Chin. Mamy ogromną taktyczną przewagę polegającą na tym, że Krag o nas nie wiedzą. Bez obaw, chłopaki na zaopatrzeniowcu zobaczą kawalerię na wzgórzu całkiem niedługo. – Sir – wrócił do rozmowy Kasparow – mamy półsferę z grodzi BCI niszczyciela. Średnica dziesięć i cztery dziesiąte metra, wykonana z michiganium. Masa trzynaście tysięcy pięćset trzydzieści kilogramów. Michiganium, po raz pierwszy wyprodukowane w laboratorium Uniwersytetu Michigan w 2117 roku, było stopem zubożonego uranu, tytanu, chromu i kilku egzotycznych pierwiastków śladowych, ze sporym dodatkiem żelaza. Stop ten posiadał strukturę cząsteczkową otrzymaną w wyniku technologii manipulacji orbit kwantowych. Twarde prawie jak diament, gęstsze niż złoto i praktycznie niewrażliwe na promieniowanie jonizujące, michiganium było idealnym materiałem do produkcji opancerzenia tych części okrętu, które wymagały najlepszej ochrony. – Doskonale będzie pasować – powiedział Max. – Manewry, jedna czwarta naprzód.

Proszę podejść tak, aby półsfera, nazwijmy ją głazem, znalazła się pięćset metrów od naszej godziny piątej. LeBlanc potwierdził rozkaz. Max niemal czuł zaciekawienie panujące w BCI. – Panie Levy, chciałbym przypomnieć panu, że jeden z pańskich krajanów zabił giganta kamieniem wyrzuconym z procy. – Tak mówi Księga, sir. – Czy uważa pan, że jest pan w stanie powtórzyć to w przestrzeni z trzynastoipółtonową półsferą grodzi BCI? Młodzieniec uśmiechnął się, gdy zrozumiał, o co chodzi. – No to patrzcie. Niecałe pięć minut później, zatoczywszy duży łuk, „Cumberland” podpełzał do Hotel Dwa na dyszach manewrowych z kierunku godziny szóstej, w maksymalnym maskowaniu. To nie był niezwykły manewr. Nie było nic niezwykłego w podchodzeniu przez niszczyciel nieprzyjaciela, jednak nie co dzień niszczyciel skradał się, trzymając w polu chwytającym kilkunastotonową półsferę z BCI niedawno unicestwionego okrętu Unii. Nietypowość manewru nie uszła uwadze doktora Sahina, siedzącego na swoim zwykłym miejscu, z kotem w pobliżu. Zwierzak zajął jedno ze swoich ulubionych miejsc, kładąc się na fotelu obok doktora i opierając mu głowę na nodze w pozycji, do której zdolne są tylko koty. Sahin pochylił się w stronę dowódcy. – Max – odezwał się tak, by tylko adresat go słyszał – czytałem ostatnio „Podręcznik standardowych manewrów bojowych Marynarki Unii” i opisy bitew stoczonych przez niszczyciele, które mi zarekomendowałeś. Nie pamiętam, abym gdzieś natknął się na ten manewr. – Jestem pewien, że go nie widziałeś. O ile się nie mylę, nigdy jeszcze nie był stosowany – odparł Max. – Jedna z maksym, które powtarzałeś, mówiła, żeby nigdy nie być osobą, która robi coś po raz pierwszy. Kapitan potrząsnął głową. – To była jedna z zasad biurokratycznego zachowania komodora Middletona. To bitwa, nie biurokracja. W czasie bitwy zrobienie czegoś całkowicie niespodziewanego jest drugim w kolejności sposobem na zachowanie życia. – A co jest pierwszym? – Ucieczka. – O! – Przynajmniej – powiedział Max – tym razem z wyprzedzeniem wiesz, co będzie się

działo. – Wiem mniej, niżbym chciał. Nawet jeśli mam śladowe pojęcie o twoim wariancie działania, znam tak mało szczegółów, że nadal czuję się niedoinformowany. Nie wiem nawet, co się stanie z nami, jeśli nie uda się nam osiągnąć celów, które tak precyzyjnie sobie wyznaczyliśmy. – A, to bardzo proste. Jeśli nawalimy i będziemy mieli szczęście, uda nam się uciec, a Krag przejmą logistyka. – A jeśli nie będziemy mieli? – Zostaniemy rozbici na atomy za trzy minuty. – Max zauważył, że Bartoli wolno kręci głową. Najwyraźniej miał lepszy słuch, niż ocenili to Max i Bram. Kapitan spotkał się z nim wzrokiem. Oficer operacyjny unosił w górę dłoń z rozprostowanymi dwoma palcami. – Już tylko dwie. Bram wziął głęboki wdech i zatrzymał na chwilę powietrze. Nie można go było w żaden sposób nazwać tchórzliwym, ale nie służył na okręcie wystarczająco długo, by świadomość śmierci zagrażającej w każdym momencie spowszedniała mu. Spowszedniała czy nie, świadomość ta stała się obecnie częścią jego pracy, a doktor Ibrahim Sahin zawsze sumiennie podchodził do swoich obowiązków. Zarówno tych, które czekały na niego w izbie chorych, jak i tu, w BCI, kiedy wspierał kapitana i zarazem swojego przyjaciela. Dziś także miał zamiar wywiązać się z obowiązków bez narzekania. – Operacyjny, jakieś zmiany u przeciwnika? – Max powrócił do swojego służbowego tonu. – Nie, sir – odparł Bartoli. – Hotel Dwa nadal wisi w odległości około dwudziestu siedmiu tysięcy metrów od okrętu logistycznego, ostrzeliwując go z dział impulsowych. Hotel Jeden jest bardzo blisko, dwa tysiące siedemset metrów, i prowadzi skoncentrowany ostrzał śródokręcia, aby całkowicie wyeliminować deflektory w tym rejonie. Wygląda na to, że przygotowuje się do abordażu. Brak oznak, aby nas wykryli. – Doskonale – odparł Max, włączając interkom. – Tu Kraft. – Majorze, jest pan gotów? – Jawohl! Gotów nieść wojnę nieprzyjacielowi, sir! – Kraft brzmiał tak, jakby miał zamiar przeskoczyć na pokład nieprzyjacielski z nożem w zębach. – Dziękuję. – Max rozłączył się. – Chin, ma pan przygotowaną wiadomość? Straty od bratobójczego ognia bardzo mnie stresują. – Kapsuła gotowa do wysłania, sir. – To dobrze. Wszystko było przygotowane i jedyne, co mógł zrobić teraz „Cumberland” oraz jego

napompowana adrenaliną załoga, to czekać w gotowości na odpowiedni moment. Nawet będący tylko obserwatorem doktor Sahin poczuł spływające z czoła kropelki potu, mimo że temperatura w pomieszczeniu ustawiona była na dwadzieścia dwa stopnie Celsjusza. Spojrzał w prawo na Maxa, na którego barkach codziennie spoczywała odpowiedzialność za życie ponad dwustu ludzi. Choć kapitan na pozór wydawał się spokojny, jego dłonie zaciskały się poręczach fotela, a kłykcie pobielały. Jednak głowę trzymał prosto, wpatrzony w jakiś punkt przed sobą. Dowódca i jego załoga czuli strach. Strach przed porażką. Strach, że zawiodą kolegów. Strach przed śmiercią. I pokonali go. Oczekiwanie nie było długie. Niecałe dwie minuty od pojawienia się „Cumberlanda” na miejscu Bartoli zameldował: – Rusza się, sir. Hotel Jeden podchodzi do dokowania. Dla Maxa ważne było, by odczekać do tego momentu, ponieważ w momencie gdy Hotel Jeden zbliżył się do zaopatrzeniowca, ten swym potężnym kadłubem zablokował mu widok drugiego okrętu Krag. To oznaczało, że dowódca niszczyciela nie będzie widział unicestwienia krążownika i nie dowie się od razu, że w pobliżu znajduje się jeszcze jeden okręt Unii. – W porządku, panowie – powiedział Max. – Powalmy giganta. Naprzód! LeBlanc klepnął Fleishmana w ramię. – Naprzód, synku. Marynarz przestawił kontroler napędów z ZERO na CAŁA. Ciągnąc pięć tysięcy metrów za sobą „głaz”, „Cumberland” ruszył w kierunku Hotel Dwa. – Odpalić kapsułę – powiedział Max w tym samym momencie, gdy Fleishman przesuwał kontroler. Chin uniósł osłonę i wdusił znajdujący się pod nią przycisk, powodując, że ze specjalnej tuby w kadłubie „Cumberlanda” wyskoczył cylinder o średnicy piętnastu centymetrów i długości pięćdziesięciu. „Pocisk” szybko pokonał dystans dzielący niszczyciel od zaopatrzeniowca, używając swojego miniaturowego zestawu sensorów zlokalizował jedno z kilkunastu gniazd łączności na kadłubie, odpalił dysze manewrowe i wsunął się w przygotowane dla niego miejsce pod pancerzem kadłuba. Kapsuła wyemitowała sygnał cyfrowy, powodujący odpadnięcie osłon, następnie wysunęły się z niej cieniutkie światłowody i przesłana została krótka wiadomość. Ponieważ kapsuła połączona była bezpośrednio z obwodami „Nicholasa Apperta”, proces ten nie mógł zostać w żaden sposób wykryty przez Krag. Prowadzona priorytetowymi kanałami wiadomość natychmiast

wyświetliła się na pulpicie kapitana okrętu. W tym czasie „Cumberland” zbliżał się do Hotel Dwa, rozpędziwszy się do dziesięciu procent prędkości światła. Na pięć setnych sekundy przed kolizją, działając zgodnie z programem wprowadzonym przez LeBlanca i Levy’ego, niszczyciel wykonał zwrot i zwolnił pole siłowe w precyzyjnie dobranym punkcie manewru, wypuszczając półsferę dokładnie w kierunku nieprzyjaciela. Okręt Krag, który zauważył „Cumberlanda” zaledwie dwie sekundy wcześniej, nie miał czasu na reakcję. Jedyne, co mógł zrobić, to skierować maksymalną moc do deflektorów rufowych. Na nieszczęście dla Krag, deflektory skonstruowane do odbicia trzytonowej rakiety były bezradne wobec ważącego ponad trzynaście i pół tony odłamka pancerza, mającego prędkość dziesięciu procent c. Wyrzucony zgodnie z wyliczeniami podporucznika Levy’ego, „głaz” przeszedł przez warstwę spolaryzowanych grawitonów jak pocisk karabinowy przez sklejkę i uderzył w okręt w pobliżu jego środka ciężkości. Ogromna energia kinetyczna, odpowiadająca pięćsetmegatonowej głowicy nuklearnej, spowodowała wyparowanie krążownika w czasie krótszym niż pięć setnych sekundy. W ten sposób USS „Vauban” zza grobu wziął odwet na Krag. Dowódca Hotel Jeden, któremu całe wydarzenie zasłaniał ogromny kadłub okrętu logistycznego, tylko dzięki rozbłyskowi i zerwaniu łączności z drugim okrętem wiedział, że coś się stało. Ponieważ przekonany był, że w pobliżu nie ma drugiej jednostki Unii, zniszczenie krążownika przypisywał albo bardzo szczęśliwemu trafieniu ze strony zaopatrzeniowca, albo ogromnemu pechowi kolegi, w którego trafił jakiś zabłąkany odłamek USS „Vauban”. W tym ostatnim wypadku, pominąwszy słowo „zabłąkany”, bardzo się nie mylił. – Wykonuję następny manewr – oznajmił LeBlanc, gdy tylko przygasł blask wybuchu. – Przepiękny rzut, panie Levy! – stwierdził Max. – Chyba zaczniemy nazywać pana Dawid. – To zdecydowanie łatwiejsze do wymówienia niż Menachem – dodał Bartoli ze swoim akcentem z Alabamy, który sprawiał, że imię uzbrojeniowca faktycznie trudno było rozpoznać. Za osłoną zaopatrzeniowca „Cumberland” wykonał zwrot, wytracił prędkość i ustawił się z kolosem burta przy burcie, tak że porty dokujące okrętów znalazły się naprzeciw siebie. Po kilku delikatnych manewrach porty zetknęły się i połączyły. – Szczelne dokowanie z „Nicholasem Appertem” – oznajmił LeBlanc. Max spojrzał na oficera łączności. – Ustanowiono sztywną łączność z zaopatrzeniowcem – powiedział Chin. – Twierdzą, że

Krag nie dokonali jeszcze abordażu. Deflektory śródokręcia powinny powstrzymać ich jeszcze przez jakieś pięć minut, może dziesięć. – Dziękuję. Teraz, gdy pierwszy okręt nieprzyjaciela przeszedł do historii, Max musiał pozbyć się drugiego. Jednak uzbrojenie i deflektory „Cumberlanda” były po prostu za słabe, by wdać się w równorzędny pojedynek z Hotel Jeden. Max potrzebował marines, by wyrównali nieco szanse. Otworzył kanał głosowy łączący go z pokładem. – Marines! Macie zielone światło! – Aye, aye, sir! – entuzjastycznie odparł Kraft. Czy pozostali marines podzielali jego entuzjazm? Gdy tylko w głowie Maxa zrodziło się to pytanie, głośnik niemalże eksplodował okrzykami: – Semper fi! Zwyciężaj lub giń! Max znał już odpowiedź. W momencie, gdy śluzy się zetknęły, oba okręty otworzyły się. Z Zamorą i Ulmerem, dwoma największymi i najagresywniejszymi marines na czele, dwunastoosobowa grupa abordażowa „Cumberlanda” wpadła na pokład „Nicholasa Apperta”. Za nimi posuwało się dwudziestu czterech „honorowych marines”, czyli marynarzy wybranych ze względu na umiejętności posługiwania się bronią, twardość i instynkt. Major Kraft osobiście intensywnie ich szkolił w czasie wolnym od regularnych obowiązków i często wzywał do uzupełnienia szeregów swoich etatowych podkomendnych, chcąc utworzyć pełny pluton bezlitosnych, śmiertelnie groźnych „zabójców Krag”. Naprzeciw nich stał niewysoki, ale budzący szacunek wyglądem porucznik, ubrany w kombinezon bojowy z hełmem i przyłbicą. Uzbrojony był w pistolet maszynowy model 2309, niewielką broń o absurdalnie dużym magazynku mieszczącym dwieście pięćdziesiąt naboi kalibru dziewięć milimetrów. Znany jako sandblaster, zaprojektowany został do walki w ciasnych pomieszczeniach. Noszący go młody człowiek wyglądał, jakby miał ochotę jak najszybciej użyć go przeciw Krag. Kraft i porucznik wymienili saluty, ze względu na sytuację zwyczajowe honory wobec flag zostały pominięte. – Witamy na pokładzie, majorze. Jestem porucznik Maynard, zastępca dowódcy. Nie czekał, aż Kraft także się przedstawi. Wiadomość z „Cumberlanda” dokładnie opisywała, kogo ma się spodziewać, a fakt, że okręt był atakowany, sprawiał, że zawsze skoncentrowany na zadaniu porucznik nie miał ochoty na pogawędki. – Zrobiliśmy wszystko, o co wnioskowaliście. Proszę za mną.

Maynard poprowadził grupę przez okręt do wąskiego pomieszczenia w kształcie litery L, którego jedno ramię miało długość dwunastu, a drugie ośmiu metrów. Marines rozmieścili się wzdłuż ścian, a Kraft z porucznikiem zajęli miejsce na rogu, mając po obu stronach Ulmera i Zamorę. Maynard aktywował przyklejony do ściany tablet. – To powiadomi nas, gdy przybędą goście – powiedział, wręczając Kraftowi małe urządzenie odpalające, zwane ze względu na kształt, rozmiar i kolor „ogórkiem”. – A to pozwoli nam ich właściwie powitać. Kraft spojrzał na obie odnogi pomieszczenia i uznał, że może sobie odpuścić rozkaz, który właśnie miał wydać. Wszyscy marines, tak etatowi, jak i honorowi, przyjęli postawę klęczącą, broń trzymali w gotowości, opuścili zasłony hełmów. Tylko Maynard stał, spodziewając się potężnego odrzutu swojej broni. – Poruczniku – zwrócił się do niego cicho major – to doskonały sposób, aby stracić głowę. Ogólnie rzecz biorąc, radzę panu robić to samo, co moi ludzie. Maynard skinął głową i przyklęknął na jedno kolano, starając się jak najwierniej skopiować postawę Ulmera, który znajdował się z jego lewej strony. Zapiął hełm i zsunął na twarz wizjer. Minęła długa jak wieczność minuta. Dwie. Kolejna. W końcu wszyscy usłyszeli niemożliwy do pomylenia z niczym innym odgłos dokowania, po którym nastąpił wybuch. Patrząc na ekran tabletu, Kraft widział, jak fragmenty wysadzonej śluzy rykoszetują od grodzi. Pół sekundy później ekran rozbłysnął bielą, a pokład zadrżał od wybuchu kilku granatów hukowo-błyskowych, przeznaczonych do oślepienia obrońców znajdujących się w pomieszczeniu. Chwilę później na ekranie, który wrócił do normalnych parametrów po wybuchu, ukazało się około czterdziestu Krag, wyraźnie zaskoczonych brakiem obrońców. Żaden z nich nie zauważył niewinnie wyglądających prostokątnych pudełek, zamocowanych na ścianach na wysokości klatki piersiowej. Pomalowane tą samą farbą co ściany pudełka ginęły wśród innych zgrubień, wypukłości i rur, pokrywających prawie całe ściany. Jeden z atakujących, zapewne dowódca, ruszył w kierunku czegoś, co wyglądało jak śluza znajdująca się w drugim końcu pomieszczenia. W tym momencie Kraft ujął mocniej końcówkę „ogórka”. Kciukiem podważył osłonę znajdującą się na szczycie, ukazał się mały czerwony przełącznik, który major wcisnął. Wszystkie piętnaście niewinnie wyglądających pudełek zawierało miny typu Claymore, których prosta konstrukcja nie zmieniła się przez wieki i składała się z plastycznego materiału wybuchowego oraz tysięcy stalowych kulek. Dwudziestu trzech z czterdziestu Krag padło natychmiast martwych lub ciężko rannych. Pozostali, zasłonięci przez swoich towarzyszy, niedraśnięci lub lekko poranieni, podnieśli broń, szukając przeciwników, nadal

częściowo oślepieni błyskiem. Kraft wstał. – Teraz, marines! Szturmowcy ukryci byli dotychczas za fałszywymi ścianami, wzniesionymi równolegle do prawdziwych ścian pomieszczenia i skonstruowanymi tak, żeby Krag znaleźli się na normalnie wyglądającym pokładzie, nieznacznie tylko mniejszym, niż im się początkowo wydawało. Na komendę Krafta marines podnieśli się jednocześnie, przekręcili duże zawiasy, wyrywając uprzednio zabezpieczające je zawleczki, i pchnęli fałszywe ściany. Ciężkie panele upadły do przodu, odsłaniając marines. Niektóre z fałszywych ścian przygniotły Krag. Jednak wielu przeciwników zauważyło niebezpieczeństwo i zdołało go uniknąć. Nie na długo. Gdy tylko panele uderzyły o pokład, marines wydali okrzyk bojowy. Ryk karabinów M-88 przerywany był tylko od czasu do czasu wystrzałem ze strzelby M-72, gdy ci, których pozycja na literze L pozwalała na otwarcie ognia bez ryzyka strat własnych, zalali Krag gradem kul. Tylko kilku przeciwnikom udało się oddać strzał, żaden z nich nie przyniósł efektu. Po upływie mniej niż pięciu sekund tylko ludzie stali nadal. Wszyscy Krag leżeli, martwi lub umierający. W pomieszczeniu wypełnionym dymem, którego ściany i sufit poznaczone były śladami po pociskach, a podłoga zaścielona ciałami wroga, czas zatrzymał się na kilka sekund. Dla wielu ludzi był to pierwszy raz, gdy osobiście zetknęli się z przeciwnikiem. Szybkie i brutalne zwycięstwo potrzebowało kilku sekund, by zagościć w umysłach obrońców. Kraft, będąc doświadczonym dowódcą, dał ludziom te sekundy. Ale nie więcej. Z drugiej strony niechronionego obecnie włazu znajdowało się prawie trzystu Krag, więc idylla nie mogła trwać długo. – Pierwsza grupa – ryknął major – linia ognia! Sześciu ludzi skoczyło naprzód, przyjęło postawę leżącą, trzymając w polu ostrzału śluzę. Pozostali przycisnęli plecy do ścian po obu stronach korytarza, niewidoczni z głębi okrętu Krag. Zgodnie z efektywną zazwyczaj doktryną Krag, brak sygnału przyzwolenia od pierwszej grupy abordażowej spowodował, że pięciu ich żołnierzy, chroniących dotychczas przejście, wpadło przez nie, by sprawdzić, co się dzieje, i bronić okrętu przed kontratakiem. Tuż za śluzą przywitani zostali krótką nawałą ogniową, gdy każdy z leżących ludzi wystrzelił trzypociskową serię ze swojego M-88. Ciała Krag nie zdążyły jeszcze dotknąć pokładu, gdy Kraft krzyknął: – Włamywacz! Bates!

Kapral Piotr Bromkowski, znany powszechnie jako Włamywacz, czyli marine specjalizujący się w pokonywaniu zamków, alarmów i systemów bezpieczeństwa, ruszył naprzód. Natychmiast dołączył do niego stały pomocnik, starszy szeregowy Sodnomzondui Batbayar, do którego nikt nie zwracał się po imieniu, nadanym przez mongolskich rodziców, tylko Charlie Bates. Para natychmiast otoczona została przez ochronny kordon sześciu marines. W takiej obstawie Włamywacz i Bates pobiegli w stronę śluzy okrętu Krag i znaleźli mechanizm otwierająco-zamykający. Brak sygnału bezpieczeństwa, który miał być wyemitowany przez pierwszą grupę Krag, a tym bardziej sygnału „brak zagrożenia”, który powinien być nadany przez szczurzogłowych zwiadowców, spowodował uruchomienie mechanizmu czasowego, zamykającego przejście. Marines wiedzieli, że jeśli nie pokonają mechanizmu w ciągu dziesięciu sekund, śluza zamknie się w obronie przed kontratakiem. Po dotarciu do mechanizmu Włamywacz zerwał jego osłonę narzędziem podanym mu przez Batesa. Zanim osłona upadła na pokład, Bates wcisnął w dłoń kaprala kombinerki. Włamywacz przeciął szybko trzy przewody, a cztery inne wyciągnął z konektorów. W tym momencie Bates wyciągnął z kieszeni zestaw przewodów z krokodylkami na końcach. Włamywacz połączył nimi przecięte przewody w inny sposób niż przed ich przecięciem, a następnie całość podpiął do terminalu. Potem wziął podaną mu rolkę taśmy samoprzylepnej i przykleił kilka wolnych końcówek przewodów do ściany. Gdy ostatni z kabli zetknął się ze ścianą, światło nad mechanizmem kontrolnym zmieniło kolor z niebieskozielonego na żółtopomarańczowy. Właz był otwarty i zabezpieczony. – Zrobione – oznajmił Włamywacz. W tym samym momencie na końcu korytarza, w odległości około dwudziestu metrów, pojawiło się sześciu Krag, uklękło i otworzyło ogień do Włamywacza, Batesa i ich ochrony. Wydawało się, że to zwykli marynarze, bo ich ogień, choć entuzjastyczny, był bardzo niecelny. Marines odpowiedzieli ze swoją zwykłą, śmiertelną precyzją, kładąc całą szóstkę jedną serią, jednak sami także ponieśli straty. Jeden dostał. Wszyscy marines nosili pancerze ochronne, jednak pocisk trafił akurat w nieosłonięte niczym usta, przeszedł przez kark, zrywając rdzeń kręgowy. Nawet gdyby marine leżał w tej chwili na łóżku u doktora Sahina, nie miałby szans na przeżycie, a jego koledzy wiedzieli o tym. Starszy szeregowy Heile Tekeda osunął się na pokład. Dwóch innych marines przeciągnęło jego ciało przez śluzę, pokonując dwa metry dzielące ich od pokładu okrętu logistycznego w mniej niż pięć sekund i upewniając się, że ciało kolegi nie skończy w sposób, jaki planowany był dla okrętu Krag. Dwie trzyosobowe grupy marynarzy z bronią zespołową broniły śluzy przed ponownym atakiem. Jeden z tych

ludzi użył swojego percoma, by wezwać medyków w celu zabrania ciała. Kraft, mając u boku Zamorę i Ulmera, pewnie przeszedł na drugą stronę. Z nimi szła reszta marines. Zgodnie z wcześniejszymi ustaleniami szybko podzielili się na trzy grupy i ustawili w gotowości. – W porządku – powiedział pewnym głosem profesjonalisty Kraft, dla którego w tym momencie nie było różnicy pomiędzy etatowymi i honorowymi marines, skoro walczyli ramię w ramię. – Jesteśmy na terytorium wroga. Pozostańcie skupieni, uważajcie na plecy swoje i kumpli i miejcie w broni zawsze pełny magazynek. Zróbmy, co do nas należy, a potem do domu.

ROZDZIAŁ 5 Godzina 7.11 Z, 12 maja 2315 Trzy zespoły Krafta, którym nadał on prozaiczne nazwy Jedynka, Dwójka i Trójka, rozbiegły się w różnych kierunkach. Jedynka, składająca się z ośmiu ludzi pod dowództwem sierżanta sztabowego P.P. „Wścieklicy” O’Carrolla, do którego dołączył porucznik Maynard, otrzymała zadanie, które uważane było jednocześnie za najważniejsze i najmniej ryzykowne. Marines opuścili pomieszczenie, w którym znajdowała się główna śluza okrętu Krag. Z bronią gotową do strzału przetruchtali około dziesięciu metrów do miejsca, gdzie korytarz skręcał w lewo. Po przebyciu kolejnych kilkunastu metrów dotarli do drabiny, na którą zaczęli się pojedynczo wspinać, ubezpieczani przez dwóch kolegów z zespołu, obserwujących korytarz przez prawie niewidoczne wizjery światłowodowe. W korytarzu pojawił się jeden marynarz Krag, którego zachowanie wskazywało na to, że wykonuje rutynowy obchód. Gdy znalazł się w odległości kilku metrów od zespołu, starszy szeregowy Stanley „Muszka” Barrow cicho wysunął się zza rogu i oddał do niego trzy strzały, dwa w klatkę piersiową i jeden w głowę. Barrow był jednym z dwóch marines, obecnych w każdym zespole, uzbrojonych w dziesięciomilimetrowy wyciszony pistolet Nordic Naval Arms model 2212, zaprojektowany właśnie Zespół użył drabiny, by znaleźć się kilka pokładów którym dotarli do głównego. Wszystko było prawie powietrze, takie same korytarze i drabiny, prawie

do takich zadań. niżej w korytarzu pomocniczym, jak na okręcie Unii – to samo identycznych wymiarów. Nawet

urządzenia sterujące, choć opisane w obcym języku, wyglądały podobnie jak na okrętach ludzi. Nie tylko dla ludzkiego oka jasnym było, że okręt zbudowały istoty, których przodkowie pochodzili z Ziemi i które dzieliły z ludźmi ten sam kod genetyczny. Prawie można było sobie wyobrazić płacz Matki Gai nad faktem, że jej dzieci zabijają się wzajemnie w ilościach hurtowych. Po sprawdzeniu za pomocą wizjerów, że w głównym korytarzu nie ma Krag, marines skręcili w prawo i przebiegli jakieś piętnaście metrów, by dotrzeć do zamkniętego włazu o szerokości dwóch metrów, składającego się z dwóch paneli wysuwających się ze ścian i stykających w środku. Tego typu zamknięć Krag używali w miejscach, w których

znajdowały się przedmioty o dużych gabarytach. Za drzwiami była sala kontroli systemów podtrzymywania życia. Ponownie do pracy zabrali się Włamywacz i Bates. Zdjęli pokrywę mechanizmów kontrolnych, odsłaniając plątaninę przewodów w różnych odcieniach brązu i zieleni zamiast typowych czerwonych, niebieskich, zielonych, żółtych i różowych. – Prawie gotowe – oznajmił Włamywacz po półtorej minuty. – Gdy dołączę ten spinacz, drzwi otworzą się po około sześciu sekundach. W czasie gdy Włamywacz demonstrował swój kunszt, O’Carroll ustawiał ludzi: trzech w postawie klęczącej, dwóch w leżącej i jeden stojący pomiędzy nogami leżących. Sierżant już uprzednio nakazał założenie na broń bagnetów. Każdy z karabinów zakończony był teraz ostrym jak brzytwa, ponadsiedemnastocentymetrowym kawałkiem stali. Wścieklica stanął przy drzwiach z dwoma granatami przeciwpiechotnymi w lewej ręce i dwoma hukowobłyskowymi zawieszonymi w uchwytach pancerza. W prawej ręce trzymał swój wyciszony pistolet. Sierżant upewnił się, że strzelcy są gotowi, schował broń do kabury i dał znać Włamywaczowi, który połączył ostatni przewód, kiwnął głową O’Carrollowi i sięgnął po swoją broń. Dla niego i Batesa nie było miejsca w linii ogniowej, odwrócili się więc i osłaniali plecy kolegów, dołączając do Maynarda. Po sześciu i dwudziestu dwóch setnych sekundy drzwi cicho wsunęły się w ściany, ukazując Jedynce pomieszczenie pełne skomplikowanych urządzeń i tuzin Krag zajętych pracą. Kilku z nich odwróciło się zobaczyć, kto wszedł. Z okrzykiem „granat!” O’Carroll rzucił dwa trzymane w dłoni jaja, podczas gdy jego ludzie otworzyli ogień. Tylko trzech zaskoczonych Krag utrzymało się na nogach po pięciosekundowym ostrzale marines. Z głośnym okrzykiem bojowym ludzie wtargnęli do pomieszczenia, najpierw klęczący, następnie stojący, potem ci, którzy leżeli, a na końcu osłaniający tyły. Dwaj Krag, zaskoczeni i zdezorientowani wybuchem, próbowali znaleźć kryjówkę. Jednym z nich zajął się O’Carroll, oddając ze swojego pistoletu dwa szybkie strzały w kark stworzenia. Starszy marynarz Minh był równie szybki, choć nie tak elegancki, kiedy dobrze wymierzonym strzałem ze strzelby gładkolufowej oderwał drugiemu Krag pół czaszki, pokrywając urządzenia kontrolne mieszaniną jego krwi i mózgu. Nikt nie zauważył trzeciego Krag. Gdy ludzie szturmowali pomieszczenie, on podczołgał się do zamontowanej w podłodze skrytki na broń, wyciągnął pistolet maszynowy, wprowadził nabój do komory i skoczył na równe nogi. Wyłaniając się niespodziewanie zza konsoli z szybkostrzelnym pistoletem maszynowym, technik spodziewał się zaskoczyć ludzi i przy czystym polu ostrzału obejmującym prawie całe pomieszczenie ściąć ich wszystkich jedną serią, na zawsze zdobywając reputację wielkiego wojownika.

Tak się jednak nie stało. Porucznik O.N. Maynard, dwa lata wcześniej postrzelony przez Krag wykonującego podobną sztuczkę, postarał się, by nic takiego nie wydarzyło się ponownie. Stojąc na podwyższeniu, omiatał bronią te zakątki pomieszczenia, które niedostępne były dla reszty marines. Kiedy Krag podniósł się, by otworzyć ogień, Maynard powalił go dziesięciostrzałową serią w klatkę piersiową. Szczuropodobny obcy zwalił się na pokład jak worek ziemniaków, lądując dokładnie w tym samym miejscu, w którym ukrywał się kilka sekund wcześniej. Ledwie wybrzmiało echo strzałów porucznika, gdy Włamywacz zameldował, że zamknął i zabezpieczył wejście. Marines odpowiedzialni za przeszukanie i sprawdzenie pomieszczenia przekazali, że jest czyste. Ich meldunek przerwany został kilkoma pojedynczymi strzałami – coups de grâce dla rannych Krag. Teraz mężczyźni mogli zabrać się do wykonywania zadania, dla którego znaleźli się w tym miejscu. Czterej marines zdjęło osłony ze sprzętu. Odsłoniwszy wnętrza urządzeń Krag, założyli ciężkie rękawice, opuścili zasłony i sięgnęli do plecaków po butle pod ciśnieniem, których zawartością pokryli obnażony sprzęt. – Cholera – burknął Włamywacz – ależ to cuchnie. Nikt mnie nie ostrzegł. – Racja, cuchnie jak gówno – odparł spod swojej maski McGinty. – Ale to, co robi, jest gorsze niż smród. Wpływa we wszelkie zakamarki i powoduje natychmiastową korozję. Potem zabiera się za twardy plastik i topi go. Jeśli spróbujesz to usunąć, wybuchnie. Cały ten sprzęt to już właściwie kupa śmieci. Krag będą musieli wywalić to w przestrzeń. Włamywacz podniósł jeden z pustych pojemników i przeczytał na głos: – „Kompozycja dezaktywująca urządzenia elektroniczne i rozkładająca materiały numer dwadzieścia siedem”. Nie mówcie mi, że tak to nazywacie. – Oczywiście, że nie – odparł McGinty. – Mówimy na to „gówno”. Podczas gdy urządzenia podtrzymywania życia okrętu Krag stawały się obiektem zmasowanego ataku „gówna”, reszta okrętu poddawana była jeszcze bardziej diabolicznemu oddziaływaniu. Dwaj pozostali mężczyźni wyciągnęli z plecaków cylindryczne opakowania, otworzyli je, a zawartość ułożyli na pokładzie. Po zakończeniu pracy na podłodze znajdowało się trzydzieści sześć czarnych pięciocentymetrowych stonóg, których korpusy podzielone były na segmenty, każdy z nich zaopatrzony w parę odnóży. Na grzbietach jednostek ułożono małe, nieprzyjemnie wyglądające narzędzia. Gdy wszystkie stonogi były na pokładzie, kapral Bondarenko wprowadził kilka poleceń do swojego percoma. Na każdej stonodze zapłonęło maleńkie żółte światełko. Po kolejnej serii poleceń „insekty” wstały i wykonały testową sekwencję ruchów odnóżami, prostując je, zwijając się w kulę

i wracając do pierwotnego kształtu. Prawie można było sobie wyobrazić, jak salutują. – Sierżancie – powiedział Bondarenko do O’Carrolla – wszystkie trzydzieści sześć jednostek gotowe do działania. – To na co czekasz, palancie? – odparł sierżant, a szeroki uśmiech na jego twarzy kontrastował z tonem i treścią wypowiedzi. – Na medal? Wypuszczaj te małe skurczybyki. To operacja abordażowa, a nie wycieczka szkolna. – Aye, sierżancie. Marines wybrali to właśnie pomieszczenie, ponieważ zapewniało dostęp do głównych szybów wentylacyjnych i naprawczych. Włamywacz otworzył drogę do obu systemów. Bondarenko chwycił garść jednostek i bezceremonialnie wrzucił je w otwór, następnie powtórzył działanie. Dotknął pojedynczej ikony na percomie. Cichutki chrzęst polimerowych odnóży oznajmił, że nadszedł czas zemsty. Kapral Bondarenko zaśmiał się głośno. W tym przypadku zemsta okazała się wyjątkowo niemiła dla przeciwnika. W porównaniu z tym, co wypuścił właśnie Bondarenko, biblijne plagi zesłane na Egipcjan były drobnymi niedogodnościami. Dziś Krag po raz pierwszy mieli się zetknąć z autonomicznym dronem sabotażowym, model 2314 Gremlin. Gremliny były ucieleśnieniem koszmarów każdego marynarza. Inteligentne, nauczone uników roboty rozpełzły się wzdłuż kanałów wentylacyjnych i naprawczych, wiązek przewodów, rur, przestrzeni podsufitowych. Po rozejściu się zaczęły ciąć przewody, wiercić dziury w zbiornikach (najlepiej zawierających trujące bądź łatwopalne ciecze), zakłócać pracę zaworów, otwierać śluzy oraz wycinać skrawki materiału z pokryw chroniących szczególnie ważne, wykonane ze srebra oprzyrządowanie okrętu. Ich oprogramowanie nakazywało im jako pierwsze niszczyć systemy wewnętrznych sensorów okrętu, pozbawiając przeciwnika możliwości wyśledzenia ich. Wyposażony w źródła zasilania pozwalające mu działać przez prawie miesiąc gremlin kontynuował swoją robotę do momentu, kiedy został wykryty i zniszczony, bądź też do chwili, gdy wyczerpała się jego bateria. W tym drugim przypadku ulegał samozniszczeniu, a energia wybuchu była wystarczająco silna, by urwać głowę Krag. Banda gremlinów w ciągu kilku godzin była w stanie zamienić okręt w bezużyteczny wrak. Teraz ich zadanie polegało na takim osłabieniu okrętu Krag, by dużo gorzej od niego uzbrojony „Cumberland” mógł pokonać go w walce. Wykonawszy swoją część roboty, sierżant sztabowy O’Carroll zebrał ekipę i przy pomocy Włamywacza poprowadził ją z powrotem na macierzystą jednostkę. Podczas gdy sierżant i jego ludzie wysyłali gremliny, by zapolowały na wrażliwe części niszczyciela Krag, major Kraft prowadził grupę dwunastu marines na inną misję. Planiści Marynarki uważali, że pełna załoga okrętu Krag, niezaangażowana w inne działania, jest

w stanie wykryć i zablokować, a przynajmniej ograniczyć swobodę gremlinów w początkowej fazie ich działania. Kraft i jego ludzie mieli doprowadzić do tego, by załoga przestała być pełna i była bardzo zaangażowana w inne działania. Ich cel stanowili ci członkowie załogi niszczyciela, którzy najbardziej mogli zaszkodzić małym dronom: sekcja techniczna. Zespół przemieszczał się w stronę centrum technicznego. Ludzie przebiegli przez korytarz i skręcili do wnęki mieszczącej drabinę. Upewniwszy się, że jest czysta, zeszli trzy pokłady niżej, zostawiając na każdym człowieka. Na jednym z poziomów marynarz Krag miał pecha, natknął się na grupę, jednak natychmiast poczęstowany został nożem. Jego śmierć była cicha, lecz krwawa, ostrze noża uwolniło fontannę krwi, której koloru i zapachu nie dało się odróżnić od ludzkiej. Po osiągnięciu trzeciego pokładu ludzie przemieścili się jeszcze pięć metrów, następnie skręcili w prawo, przebiegli kolejnych dwanaście metrów i skręcili w lewo. Nagle rozległ się powtarzany kilkakrotnie rozdzierający uszy dźwięk. – Alarm Krag – wyjaśnił Kraft. – Brzmi jak okrzyk polującej sowy. Któryś z gremlinów musiał uszkodzić coś ważnego. Kilka metrów dalej marines natknęli się na właz bliźniaczo podobny do tego, z którym poradzić musiała sobie grupa sierżanta O’Carrolla. Choć w grupie Krafta także był człowiek tylko nieznacznie ustępujący zdolnościami Włamywaczowi, w tym momencie subtelność nie była konieczna. Major zwrócił się więc do człowieka, w którego słowniku nie istniało nawet słowo „subtelność”. – Sockem! Ładunki! Bosmanmat Claudio „Sockem” Saccomanni, który odkrył w sobie miłość do materiałów wybuchowych, gdy został jednym z honorowych marines Krafta, z ochotą zabrał się do roboty. Umieścił na każdym z rogów drzwi mały ładunek i połączył je sześcioma odcinkami lontu detonującego. Cztery tworzyły kwadrat, którego rogami były ładunki, zaś dwa stanowiły przekątne tego kwadratu. Kraftowi takie połączenie wydawało się dziwne, ale wiedział, że nie ma o czym dyskutować. Marines znali i doceniali umiejętności marynarza. Kraft schował broń do kabury i wyciągnął szablę abordażową, co było sygnałem dla pozostałych, by uczynili to samo. Centrum techniczne to nie najlepsze miejsce na latające pociski, chyba że ma się ochotę przedziurawić coś, co powinno zostać nietknięte, wypuścić nieco trucizny czy materiałów promieniotwórczych, lub też wysadzić okręt jeszcze w chwili, gdy na jego pokładzie nadal przebywa zespół z Unii. Sockem uzbroił ładunki, otworzył percom i kilkukrotnie dotknął ekranu. Urządzenie wychwyciło kodowane transmisje z detonatorów, dostroiło się do ich częstotliwości,

skonfigurowało na jednoczesną eksplozję i poprosiło marynarza o potwierdzenie, czy tego właśnie oczekiwał. Sockem udzielił odpowiedzi twierdzącej, co skutkowało pojawieniem się na całym ekranie jednej wielkiej ikony wyzwalającej eksplozję. – Ładunki gotowe do wysadzenia, majorze – powiedział. – Przygotować się – rzucił Kraft do ludzi przyciskających się do ścian. Podczas gdy zajmowali pozycje, dowódca wyciągnął małą paczuszkę, zerwał osłonę taśmy samoprzylepnej i przykleił pakiet do ściany w pobliżu śluzy. Mająca ten sam kolor co ściana, paczka pozostawała prawie niewidoczna. Upewniwszy się, że ludzie są na pozycjach, Kraft kiwnął głową. – W porządku, Sockem, wysadzaj! – Wybuch! – krzyknął Saccomanni i dotknął ikony. Przy akompaniamencie ogłuszającego huku ładunki zamieniły drzwi w odłamki. Czterech mężczyzn stojących najbliżej wrzuciło w wyrwę po dwa granaty hukowo-błyskowe. Po ich detonacji do pomieszczenia wdarli się marines. Przywitało ich piętnastu uzbrojonych i gotowych do obrony techników Krag. Nie dali się zaskoczyć wybuchowi i schowali się za rzędem konsoli, które znajdowały się w jednej trzeciej długości pomieszczenia. Zapewniły wystarczającą ochronę, zarówno przed falą dźwiękową, jak i błyskiem. Gdy tylko marines przekroczyli próg, Krag wyłonili się zza zasłon i otworzyli ogień ze strzelb i karabinów. Ponieważ ludzie znajdowali się przy wejściu, czyli w rejonie, w którym celowo nie było substancji promieniotwórczych ani trujących, obrońcy bezpiecznie mogli używać broni palnej. W czasie takiej walki szanse prawie nigdy nie były równe. Na szczęście dla marines, ogień szczuropyskich nie był szczególnie efektywny, jako że technicy Krag okazali się marnymi strzelcami. Pancerze atakujących chroniły ich przed większością pocisków, które przypadkowo ich trafiały. Większością, ale nie przed wszystkimi. Dwóch marines zginęło od razu, jeden został rażony „magicznym pociskiem”, który wszedł pod pachą, zrykoszetował na główce kości ramiennej i skierował się w głąb klatki piersiowej, przebijając prawe płuco i serce. Kilku Krag pamiętało ze szkolenia, że lepiej jest strzelać tak, by unieruchomić, a nie zabijać, tak więc celowali w nogi, powalając trzech kolejnych marines. Nie zważając na straty, ludzie parli naprzód, połowa z nich wydając okrzyk wojenny marines, a druga szczekając w nawiązaniu do czterystuletniej tradycji nazywającej ich „psami szatana”. W ułamku sekundy pokonali dystans dzielący ich od konsoli dającej osłonę Krag, wdarli się na jej szczyt i zeskoczyli na obrońców tak, jak ich przodkowie podczas pierwszej wojny światowej wskakujący do niemieckich okopów.

Kraft był pierwszym, który zabił przeciwnika. Trzymając w obu dłoniach szable, zeskoczył w dół i używając kombinacji siły mięśni i masy swojego ciała, rozciął czaszkę Krag. Jej górna połowa upadła u stóp majora, podczas gdy reszta szczurzogłowego osunęła się w drugą stronę. To otworzyło dostęp do kolejnego obrońcy, który blokował karabinem cięcia starszego marynarza Neumanna z Alphacen. Kraft bezceremonialnie wbił szablę w plecy Krag. Kiwając w podziękowaniu głową, Neumann odwrócił się ku przeciwnikowi, który za jego plecami siłował się z kapralem Wongiem. Obaj walczący obejmowali się w pasie, próbując obalić oponenta na pokład i nożem sięgnąć do jego gardła. Neumann spuścił ostrze szabli na nogę Krag, odcinając ją tuż pod kolanem. Gdy obcy zluzował uścisk i zaczął się osuwać, Neumann dokończył dzieła silnym uderzeniem w kark, które prawie odcięło głowę obrońcy i posłało go na pokład w fontannie krwi. Za plecami Krafta jeden z techników, nie zważając na niebezpieczeństwo przebicia jakiegoś zbiornika czy rury, używał pistoletu. Jak do tej pory, miał problem z trafieniem w coś, co nie było osłonięte pancerzem albo hełmem, ale ryzyko rosło z każdą chwilą. Saccomanni odwrócił się w kierunku strzałów i w tym momencie dwa pociski trafiły go w hełm. Kompozyt odbił je, ale podwójne uderzenie zamroczyło marine i natychmiast wyeliminowało z walki. Gdy Krag przymierzał się do poprawki, szeregowy Ostergaard unieszkodliwił zagrożenie, odcinając ramię trzymające broń w okolicach łokcia za pomocą topora bojowego model 2305. Wykorzystując moment pędu wprawionego w ruch ciężkiego ostrza, Ostergaard obrócił się i odrąbał Krag głowę, która upadła tuż obok ramienia. Wyglądający jak wiking z opowieści wojennych swoich duńskich przodków, wielki Skandynaw ryknął ogłuszająco w kierunku pięciu pozostałych przy życiu techników, zbitych w kupę. Kilkoma susami dopadł do nich. Kraft sprawdził stan podległych mu ludzi. Nie licząc jego samego, pozostało mu siedmiu żołnierzy zdolnych do walki, z których sześciu osłaniało wyrwany przez wybuch właz, zajmując różne chronione pozycje wewnątrz pomieszczenia. Gdyby pojawili się Krag, zostaliby odpowiednio przywitani. Z pozostałej piątki dwóch nie żyło, a trzech było ciężko rannych. Wszyscy trzej byli nieprzytomni z powodu upływu krwi. Ponieważ znajdowali się daleko od śluzy, nie istniała możliwość ewakuacji. Zasady misji precyzyjnie opisywały taką sytuację. Major spojrzał na szeregowego Westa, medyka zespołu, który klęczał przy rannych, i pokiwał głową. West wyciągnął strzykawkę ciśnieniową, załadował ampułkę, ustawił dozę i pochylił się, by wykonać pierwszy zastrzyk. Kraft położył mu dłoń na ramieniu, pokręcił głową i wyciągnął dłoń po strzykawkę.

– Ten obowiązek spoczywa na mnie – powiedział cicho. West przekazał mu strzykawkę, którą major przycisnął kolejno do karków trzech mężczyzn. Nastąpiły trzy ciche syknięcia. Trzy serca przestały bić. Dowódca zdjął delikatnie z szyj pięciu martwych marines tabliczki identyfikacyjne i włożył je do kieszeni, podczas gdy pozostali zbierali amunicję i inny sprzęt. Następnie z kieszeni poległych Kraft wyciągnął pomarańczowe naboje i załadował je do komory broni każdego z nich. Po odpaleniu na trwałe zatykały one przewód lufy. Gdyby nawet okręt Krag przetrwał, po poległych marines nie zostałoby nic, co mogłoby przydać się przeciwnikowi. Kraft podniósł się i gestem nakazał opuszczenie pomieszczenia. Marines wyszli zza swoich osłon, ustawili się przy ścianach po obu stronach włazu. Kraft wyciągnął percom i wpisał krótkie polecenie. Urządzenie połączyło się z paczuszką, którą major wcześniej przymocował do ściany, zakamuflowanym skanerem szerokokątnym, zapewniającym obraz około dwudziestu metrów w każdym kierunku w głąb korytarza. Było to bardzo rozsądne posunięcie. Za ruchomą przysłoną kryło się około dziesięciu Krag z zamkniętymi przyłbicami. Nawet gdyby ludzie próbowali osłabić ich za pomocą granatów odłamkowych czy hukowo-błyskowych, jedynym efektem byłoby ostrzeżenie wroga. Major zamknął percom i odwrócił się do swoich ludzi. Przyłożył do twarzy palce wskazujące w imitacji wąsów, co było sygnałem oznaczającym obecność Krag, a potem określił kierunek powolnym gestem przedramienia i dwukrotnie rozprostował palce w celu przekazania informacji o liczbie przeciwników, którzy najchętniej posługiwali się systemem piątkowym. Następnie wskazał mata Hannuma i klepnął go w lewe ramię. Marynarz pokiwał głową, przekazał broń koledze, zdjął plecak i wyciągnął z niego rurę o średnicy około dziesięciu centymetrów, zamkniętą na jednym końcu, a otwartą na drugim, przy którym znajdował się kołnierz uszczelniający. Następnie Hannum wyjął dwa uchwyty, które zamocował do rury, oraz szary cylinder o kilka milimetrów krótszy od rury. Jeden koniec cylindra był ścięty równo, drugi posiadał zaś małą dyszę, pierścień nastawny i zatyczkę zabezpieczającą. Po założeniu pary grubych rękawic i kaptura, co czyniło go podobnym do niezupełnie ubranego strażaka, Hannum przekręcił pierścień, wprowadzając przybliżoną grubość ściany znajdującej się przed nim, czyli około sześciu centymetrów, wyciągnął zawleczkę i wsunął cylinder do rury. Następnie, chwytając za rączki, uniósł urządzenie nad głowę i przycisnął je do ściany, napierając na nią całym ciężarem ciała. Od momentu wyciągnięcia zawleczki marynarz odliczał równomiernie:

– Sto dwadzieścia jeden, sto dwadzieścia dwa... Przy stu trzydziestu oznajmił: – WYBUCH! Gdy dotarł do stu trzydziestu dwóch, w wewnętrznym cylindrze zaczęło się coś dziać. Najpierw ładunek umieszczony w kołnierzu wyciął równy otwór w ścianie nad głowami oczekujących Krag. Trzy setne sekundy później mały silnik rakietowy na paliwo stałe, znajdujący się w cylindrze, uruchomił się na czas krótszy niż jedna dziesiąta sekundy, co wystarczyło do wypchnięcia go z prowadnicy przez dymiący jeszcze otwór w ścianie na korytarz, gdzie urządzenie detonowało. Sama eksplozja nie była na tyle silna, by komukolwiek uczynić krzywdę. Bo i nie takie miała zadanie. Zamiast tego wybuch upłynnił szarą, żelatynowatą substancję, znajdującą się we wnętrzu cylindra, i zerwał pokrywę, która go zamykała. Uwolnione, maleńkie kropelki cieczy rozprzestrzeniły się w korytarzu. Po dwóch setnych sekundy, gdy kropelki wymieszały się z powietrzem we właściwych proporcjach, miniaturowy detonator uwolnił jeszcze mniejszą iskrę. O rezultacie tego można było powiedzieć wszystko, tylko nie to, że był miniaturowy. Szesnastometrowa sekcja korytarza eksplodowała jak bomba, a efekt działania spotęgowany został przez częściowe zamknięcie. Krag znajdujący się w korytarzu, praktycznie wewnątrz bomby, byli martwi, zanim jeszcze ich ciała dotknęły pokładu, a ciśnienie zamieniło ich organy wewnętrzne w krwawą miazgę. Ci Krag byli jednymi z pierwszych, którzy doświadczyli działania nowej broni Unii, mieszanej amunicji mgłowo-powietrznej, MAMP, nazywanej „mamą”. Wyglądało na to, że tym razem mama posprzątała korytarz. Ponieważ wyjście na korytarz było otwarte, Kraft i jego ludzie poczuli wybuch jako silne uderzenie w brzuch. Gdyby nie ochraniacze uszu, przez kilka dni mieliby kłopoty ze słuchem. Kraft szeptem nakazał przygotowanie, wszyscy podpięli pełne magazynki i sprawdzili sprzęt. W czasie gdy podwładni wykonywali polecenie, major ponownie spojrzał na percom i dotknął ikony. Z małego głośniczka wydobył się odgłos strzelaniny. – McMillan. Melduj. – McMillan nie żyje, majorze. Granat Krag dopadł go w kanale. Kraft rozpoznał głos zastępcy McMillana, sierżanta sztabowego Oldsena Urquharta. – Wasz status, Urquhart? – Przeciwnik w sile od drużyny do plutonu znajduje się między nami a obiektem. Druga grupa, mniej więcej dwa razy liczniejsza od nas, odcięła nam odwrót... – Odgłos wybuchu

przerwał meldunek sierżanta. – Powodzenie misji mało prawdopodobne. Pociągniemy za sobą w chuj Krag, ale nasz zespół należy uważać za stracony. – Takiego wała! – odparł Kraft. – Formujcie obronę okrężną i trzymajcie pozycję, Urquhart. Kawaleria nadciąga. Koniec przekazu. Major wprowadził kilka poleceń do urządzenia, jedno z nich spowodowało połączenie się z percomem sierżanta i wyświetlenie u Krafta położenia osaczonego oddziału. Dowódca odsunął się od ściany i spojrzał na swoich ludzi. – Marines, nasi kumple z Trójki zostali odcięci od obiektu misji i powrotu. Mam zamiar przebić się do nich i wspólnie wykonać zadanie. Za mną. Marines wyszli na korytarz, skręcili w prawo i pobiegli. Mając po bokach Zamorę i Ulmera, z pistoletem w dłoni, Kraft prowadził podwładnych najbliższą drogą do towarzyszy. Pomimo niebezpieczeństwa nie przyszło mu do głowy, że mógłby znajdować się w innym miejscu niż na czele. W Korpusie Kosmicznej Piechoty Morskiej Unii dowódcy prowadzili podwładnych. Kraft, który zapoznał się rozkładem pomieszczeń na okręcie, poruszał się bezbłędnie. Po drodze napotkali bardzo niewielu Krag, ale zewsząd dobiegały ich odgłosy alarmów, omijali zwalone sufity i zakłócenia w sztucznej grawitacji, a nawet niewielkie eksplozje. Gremliny rzeczywiście rozrabiały. Po zejściu na najniższy pokład oddział usłyszał odgłosy strzelaniny dochodzące od strony rufy. W końcu dotarli do podwójnego zakrętu w prawo i lewo, jednego z wielu mających na celu uniemożliwienie przeciwnikowi pokrycia całego korytarza ogniem. Kraft spojrzał na percom, by porównać własną pozycję z pozycją Urquharta. Odwrócił się do swoich ludzi i wykonał gest podobny do rąbania drzewa w kierunku, w którym znajdował się nieprzyjaciel. Potem spotkał się wzrokiem ze starszym szeregowym Bradfordem „Kieszenią” Pickettem, który swój przydomek zawdzięczał kieszeniom doszytym do munduru polowego. Zamora lubił mówić, że jest ich „lekko ponad trzysta”. Major wykonał gest przypominający owada idącego po przedramieniu. Kieszeń potwierdził skinieniem głowy, sięgnął do jednej z kieszeni i wyjął z niej obiekt przypominający dużą mrówkę w kolorze, który odpowiadał odcieniem sufitowi korytarza. Wyciągnął zawleczkę z odwłoka mrówki i wprowadził kilka poleceń do percoma. Mrówka wykonała serię ruchów i zamrugała zielonym światełkiem. Po sprawdzeniu stanu drona Kieszeń obrócił sztucznego insekta do góry nogami i przytknął go do sufitu. Chwytne odnóża nie miały problemu z utrzymaniem robota w tej pozycji. Wiedziona prostym, ale skutecznym oprogramowaniem mrówka zaczęła pełznąć po suficie w stronę nieprzyjaciela. Podczas gdy dwaj marines zapewniali grupie bezpieczeństwo, pozostali uruchomili percomy i patrzyli na obraz transmitowany przez

miniaturowego zwiadowcę. W czasie krótszym niż trzy minuty dron dotarł do końca korytarza i zmierzał ku największemu skupisku Krag. Tam miał się zatrzymać i zapewnić ciągły przekaz wizji. Dzięki temu przekazowi jasne stało się, co zaszło. Ludzie Urquharta wysadzili właz do hangaru i okazało się, że z drugiej strony czeka na nich tuzin żołnierzy Królewskiego Kosmicznego Korpusu Bojowego, czyli odpowiednika marines u Krag. Nie będąc w stanie natychmiast zająć hangaru i spodziewając się ataku od tyłu, ludzie wyrwali jeden z paneli ściany i zrobili z niego prowizoryczną barykadę chroniącą ich przed atakiem z korytarza. Następnie grupa trzydziestu czterech marynarzy Krag podjęła próbę uwolnienia z hangaru żołnierzy Korpusu, ale została zatrzymana przez marines Urquharta. Zobaczywszy barykadę, marynarze Krag uznali, że to doskonały pomysł, więc własne tyły osłonili w ten sam sposób, z tą drobną różnicą, że użyli dwóch paneli. W sumie za drugim zakrętem korytarza czekało więc na Krafta kilka metrów korytarza, podwójna barykada ze zbrojonego panelu, trzydziestu czterech uzbrojonych Krag, kolejna barykada, tym razem pojedyncza, marines Unii, otwarty właz i około tuzina żołnierzy Korpusu Krag broniących hangaru. Ogień prowadzony przez grupy znajdujące się po obu stronach wyrwanych drzwi hangaru stworzył strefę śmierci obejmującą praktycznie całą przestrzeń dzielącą oba pododdziały. Każdy marine, który wchodził w pole rażenia Krag, ginął, czego dowodem był kapral Lance Tsang Jinping, leżący w środku strefy śmierci w powiększającej się kałuży krwi. Otwartymi, lecz niewidzącymi już oczyma patrzył w stronę mrówki, jakby wypominając swoim braciom, że przybyli za późno, by go uratować. Strefa śmierci utworzona przez ludzi była równie zabójcza, dwóch Krag leżało tuż przy włazie, a ich dusze unosiła już Nocna Sowa, która w ich kulturze stanowiła odpowiednik Anioła Śmierci. Krag znaleźli schronienie w dwóch trójkątnych martwych strefach, w których pociski marines nie mogły ich dosięgnąć. Dodatkowo zbudowali prowizoryczną barykadę ze skrzynek narzędziowych, która chroniła ich przed granatami wrzucanymi co jakiś czas przez marines. Ludzie także podzielili się na dwie grupy, przyciśnięte do ścian po obu stronach wejścia do hangaru. Kraft szybko zorientował się, co on i jego ludzie powinni zrobić. Po pierwsze, wyeliminować mających przewagę liczebną marynarzy, których tyły zabezpieczała dwumetrowej grubości barykada z pancernego stopu, a którzy stali na drodze do marines Unii. Następnie, już po połączeniu sił, marines powinni oczyścić hangar z drużyny zaprawionych w bojach Krag. MAMP nie mógł tu pomóc. Fala uderzeniowa odbita od ścian i sufitu mogła razić wszystkich na korytarzu. Zarówno Krag, jak i ludzi. Wybuch mógł

wzniecić pożar, a tym samym zniszczyć to, co było powodem obecności ludzi w tym miejscu, a być może nawet zagrozić całemu okrętowi, zanim Kraft i jego ludzie zdążą go opuścić. Major gwałtownie pokręcił głową, jakby żałował tych wszystkich przypadków, gdy jako młody człowiek chciał mieć w swoim życiu jak najwięcej wyzwań. Spojrzał na transmitowany obraz i uśmiechnął się zimno. Marynarze Krag, najprawdopodobniej technicy, sądząc po kolorze metalicznych insygniów na mundurach, ustawili dwóch ochroniarzy, obu razem, na środku barykady, żeby mogli widzieć każdego napastnika zbliżającego się korytarzem, jednak poza zasięgiem wzroku swoich towarzyszy. Powinni byli umieścić jednego z nich tak, by widział korytarz, a drugiego na skrzydle barykady, by mógł obserwować pozostałych i sam był przez nich widziany. W ten sposób uchroniliby się przed tym, co chciał zrobić Kraft. Za pomocą serii szybkich gestów major przekazał plan pozostałym. Podczas gdy inni przygotowywali się do jego wykonania, Kraft oddał swój wyciszony pistolet model 2212 kapralowi Siergiejowi Iwanowiczowi Kozakowi. Kozak najlepiej w grupie strzelał z broni krótkiej, a to znaczyło, że był naprawdę świetny. Sprawdził, czy nabój jest w komorze, wyciągnął magazynek, pomacał palcem pierwszy nabój, aby zobaczyć, czy wysunie się gładko. To było coś, o czym instruktorzy mówili, że jest niepotrzebne, a co on i tak zawsze robił. Następnie wsunął magazynek z powrotem. Kiwnęli sobie z Kraftem głowami. To, co nastąpiło później, było zadziwiająco trywialne. Lekceważąc obowiązkowe serie padów i przewrotów oraz inną ekwilibrystykę widywaną na filmach, Kozak po prostu wyszedł na korytarz, uniósł broń i zanim Krag zdążyli zareagować, strzelił im czysto w głowy. Ciche kaszlnięcie wyciszonej broni i odgłos upadających ciał były niesłyszalne dla szczurzogłowych na drugim końcu barykady, zagłuszane przez odgłosy dochodzące od strony hangaru. W momencie gdy Kozak oddał drugi strzał, jego towarzysze byli już na korytarzu i pokonywali odległość szesnastu metrów, dzielącą ich od bariery, szybkimi, lecz cichymi krokami. Po dotarciu do niej czterech marines wyciągnęło zawleczki z granatów i rzuciło śmiercionośne jaja ponad zasłoną. Po pięciu sekundach rozległy się wybuchy i popiskiwanie Krag. Potem nastąpiła cisza. Marines obiegli barykadę i stwierdzili, że wszyscy przeciwnicy byli martwi. – Chesty Puller – podał Kraft scenicznym szeptem hasło: nazwisko legendarnego marine pochodzącego ze Stanów Zjednoczonych. – Blondie Hanson – wypowiedział odzew Urquhart, nazwisko tym razem brytyjskiego

marine, równie sławnego. Ostrożności nigdy za wiele. Krag nie mogli naśladować ludzkiego głosu, ale ich maszyny już tak. Obie grupy marines połączyły się. Na rozkaz Krafta Pickett przeprowadził mrówkę rozpoznawczą kilkanaście metrów od zakrętu, do najbliższego skrzyżowania, tak by mogła służyć jako system ostrzegawczy. Pickett otrzymał zadanie ciągłego obserwowania percoma. Gdy to zostało wykonane, Kraft zwrócił się do Urquharta: – Jaki jest wasz status? – Teraz, gdy zdjęliście nam szczuromordych z pleców, zupełnie niezły. Szkoda, że zużyliśmy wszystkie granaty na tę bandę w hangarze, zanim przybyła druga grupa, bo moglibyśmy sami się o siebie zatroszczyć. To, co pan tu widzi, to wszystko, co zostało. Ośmiu marines, ja i ten kurdupel. – Urquhart gestem wskazał mężczyznę w mundurze Marynarki, zdecydowanie niższego i drobniejszego od marines. – Każdy z nas ma najwyżej dziewięćdziesiąt naboi, z wyjątkiem dwóch gości od strzelb, którzy mają po dwa tuziny. Specjalną amunicję zużyliśmy na dostanie się tutaj i wysadzenie włazu. Ci marines Krag mieli bronić BCI, a nie pokładu hangarowego. Domyślam się, że ładowali się właśnie na wahadłowiec szturmowy, by podjąć kolejną próbę zajęcia zaopatrzeniowca. Nasz pech. A może szczęście. – Ma pan prawdopodobnie rację – odparł Kraft. Marines zepchnęli Krag do defensywy, tracąc wprawdzie sporo amunicji, ale zmuszając przeciwnika do zbicia się w rogu i nie pozwalając mu na próbę odbicia włazu. Działanie było podręcznikowe. – Dobrze się spisaliście, Urquhart. – Dziękuję, majorze, ale obawiam się, że to na nic. Jeśli nie dostaniemy się do hangaru... – westchnął sierżant. Kraft i podwładny spojrzeli na siebie. Grupa sierżanta miała ukraść Krag lądownik szturmowy, ponieważ skiperowi był on potrzebny jako część planu B dostania się do admirała Brzozy. Biorąc pod uwagę, jak często podczas tej wojny plan A zawodził, oraz znaczenie legendarnego dowódcy Krag, obaj mężczyźni rozumieli, że powodzenie ich misji znaczy o wiele więcej niż tylko możliwość wydostania się z okrętu Krag bez konieczności przebijania się z powrotem. – Majorze – powiedział Urquhart – biorę w tej przepychance udział już od dłuższego czasu i nie widzę innego rozwiązania niż wejście siłowe. Przeprowadzić jak najwięcej marines przez właz i zarzucić tamtych salwą granatów impulsowych. – Wejdziemy w ich pole ostrzału z obu stron – odparł Kraft, kręcąc głową. – Potną nas na kawałki, zanim wyciągniemy granaty. Wielu ludzi zginie na darmo.

Kraft przekopywał pamięć w poszukiwaniu innego rozwiązania. W tej sytuacji nie miała zastosowania żadna ze standardowych taktyk, a przynajmniej żadna nie chroniła przed śmiercią wielu ludzi. Problem wymagał niestandardowego podejścia, a Kraft był wszystkim, tylko nie niestandardowym dowódcą. Dobrze czuł się w swoim pudełku. Lubił to pudełko. Może czyjeś słowa podsuną jakiś pomysł. – Mów do mnie, Urquhart. – Cholera, żebym tylko wiedział, co robić, sir. Gdyby tylko istniał jakiś sposób wystrzelenia granatów impulsowych bez narażania ludzi – westchnął sierżant. – Biuro Uzbrojenia powinno dać nam jakiegoś zdalnie sterowanego drona, którego moglibyśmy użyć w sytuacji takiej jak ta. – Dobry pomysł, Urquhart. Napisz na ten temat notatkę służbową po powrocie na „Cumberlanda”. To mogłoby się bardzo przydać... – Major urwał w pół zdania. – Zaraz, przecież już to zrobili. Kraft otworzył swój percom i przejrzał nagranie od mrówki z wnętrza hangaru, szczególnie uważnie przyglądając się kątom. Po kilku sekundach uśmiechnął się. – Gra pan w bilard, sierżancie? – Nie, sir. Po piwku lub dwóch wolę rzutki. Major spojrzał na podwładnych znajdujących się w korytarzu, starając się przypomnieć sobie, czym zajmują się w czasie wolnym. Tylko kilka sekund zajęło mu uświadomienie sobie, że Ulmer i Zamora każdą wolną chwilę spędzają przy stole bilardowym i trzeba ich niemal od niego odrywać. Po upływie niecałej minuty, z czego trzydzieści sekund zajęło wyjaśnianie szczegółów, plan Krafta gotowy był do wprowadzenia w życie. Zamora i Ulmer stanęli po obu stronach wejścia, plecami do ściany. U stóp każdego z nich leżał marine wyposażony w pistolet maszynowy model 2309, a kolejni trzymali go za kostki. Gdy Kraft dał sygnał dłonią, leżący marines zostali pchnięci do przodu na tyle, by za próg wystawały jedynie czubki luf ich broni. Gdy tylko tak się stało, obaj strzelcy pokryli dotychczasowe martwe strefy gradem dziewięciomilimetrowych pocisków. Krag natychmiast schowali się za swoimi prowizorycznymi zasłonami. Kilku otrzymało postrzały. Jednak nie bezpośrednie rażenie było celem. Było nim sprawienie, by Krag zachowali się dokładnie tak, jak to zrobili: schowali się za zasłony. Z tego miejsca nie mogli strzelać do Ulmera i Zamory, którzy gdy tylko ustał ogień, przeszli przez właz i wycelowali w deflektory dysz. Były to grube metalowe płyty o wysokości trzech i długości czterech metrów oraz grubości dwudziestu centymetrów. Ich zadaniem była ochrona ludzi i sprzętu podczas startu wahadłowca. Obaj marines przestawili już przełączniki ognia w swoich

karabinach M-88 na pozycję GRT i wymierzyli w punkty na deflektorach, wybrane przez doświadczony wzrok ludzi grających w bilard w setkach barów na tuzinach planet. W ciągu sekundy obaj pociągnęli języki spustowe i wystrzelili z trzydziestopięciomilimetrowych granatników impulsowych podwieszonych pod lufami karabinów. Ustawione na najmniejszą wartość ciągu silniki rakietowe granatów napędziły je w stronę deflektorów. Przy zdezaktywowanych zapalnikach przeciwpancernych granaty odbiły się od deflektorów pod tym samym kątem, pod którym uderzyły, poleciały w stronę ścian, ponownie się odbiły i po wytraceniu w trakcie tych dwóch uderzeń większości energii wylądowały przy dwóch grupach Krag, gdzie eksplodowały. Granat Ulmera wylądował w centrum grupy stanowiącej jego cel, zostawiając przy życiu tylko dwóch Krag, jednak byli oni tak ciężko ranni, że nie stanowili żadnego zagrożenia. Zamora nieco gorzej wyliczył kąty i jego granat upadł tuż koło Krag. W rezultacie kilku z nich zostało raczej ogłuszonych niż poważnie rannych. Sięgali po broń i próbowali wstać, kiedy marines przypuścili szturm na hangar, kładąc trupem każdego, który się ruszał. Echo wystrzałów jeszcze nie umilkło, gdy Kraft wskazał pięciu marines i gestem nakazał im zabezpieczenie tyłów. Następnie wskazał kolejnych dwóch, którzy dobili rannych nieprzyjaciół. Pozostali zajęli miejsce za prowizoryczną barykadą i wycelowali w wejście do hangaru. W tym czasie „kurdupel”, o którym mówił Urquhart, podbiegł do wahadłowca szturmowego, największej jednostki w hangarze. Wyciągnął małe, żółte pudełko, nacisnął jedyny przełącznik i przyczepił urządzenie do mechanizmu zamykającego wahadłowca. Zapaliła się czerwona kontrolka, która w ciągu kilkunastu sekund zmieniła barwę poprzez pomarańczową i żółtą do zielonej. Z ostrzegawczym odgłosem przypominającym do złudzenia miauknięcie kota właz otworzył się. Z wnętrza rozległy się dwa strzały. Niski mężczyzna zszedł z linii ognia, wrzucił do środka granat hukowo-błyskowy, wyciągnął pistolet, wsunął się przez właz i oddał dwa precyzyjne strzały. Po chwili wychylił się z pistoletem w dłoni. – Czysto! – krzyknął. – Marines, ładować się! – ryknął Kraft. Załadunek odbył się bardzo sprawnie. Najpierw ludzie znajdujący się po lewej stronie wejścia podbiegli i zajęli miejsca na pokładzie. Gdy tylko pierwszych dwóch znalazło się w środku, chwycili ciała martwych pilotów Krag i wyrzucili je na podłogę hangaru. W chwilę później dołączyła reszta grupy. Następnie piątka leżących i zabezpieczających tyły wstała i podbiegła do wahadłowca, za nimi Ulmer i Zamora, i Urquhart, a na końcu Kraft. Sierżant i major do ostatniej chwili osłaniali swoich ludzi przy pomocy pistoletów maszynowych.

Gdy tylko Kraft wpadł do wnętrza, warknął: – Odpalaj to, Mori, i zabieraj nas do domu. Podporucznik Mori, najlepszy na „Cumberlandzie” pilot małych jednostek i jedyny człowiek na pokładzie wahadłowca niebędący ani etatowym, ani honorowym marine, otworzył panel kontrolny i zaczął kontynuować procedurę startową rozpoczętą przez pilotów Krag. Mimo że pracował na panelu sterowania opisanym w obcym języku, wyuczoną sekwencję wykonywał z podziwu godną szybkością. W tym czasie marynarze Watt i Hu zdjęli pokrywę panelu w pobliżu prawego kolana Moriego i podłączyli tam swój pulpit kontrolny wielkości tableta. Miniaturowy panel opracowany na podstawie przechwyconych okrętów Krag i z wydatną pomocą jednego z jeńców, który zdecydował się pójść na współpracę, połączył się z systemem zdalnego otwierania drzwi hangaru. Watt i Hu pracowali pospiesznie, ale metodycznie. Po upływie mniej niż minuty rozległo się piskliwe, skrzeczące potwierdzenie. Zdaniem Krafta było to ostrzeżenie, że za chwilę otworzą się zewnętrzne śluzy hangaru. Tak było w istocie. W ciągu kilku sekund podwójne wrota zaczęły się rozdzielać. Sztuczny huragan, wytworzony przez uciekające powietrze, zabrał ze sobą wszystko, co nie było trwale przymocowane do pokładu, w tym ciała Krag, i wyrzucił na zewnątrz. Do czasu gdy wrota całkowicie się otworzyły, wichura zastąpiona została przez lekki wietrzyk spowodowany napływem powietrza przez wysadzone drzwi na korytarz. Nie ustawał on, jak należało przypuszczać, prawdopodobnie dlatego, że gremliny wykonały sporo pracy i uszkodziły układy automatycznego uszczelniania. Mori uruchomił silniki wahadłowca. Po dwudziestu sekundach rozgrzewania odłączył magnetyczną kotwicę, przeprowadził jednostkę pewnie po pokładzie hangaru, podniósł około metr nad jego powierzchnię i uruchomił główny napęd. W ramach prezentu pożegnalnego dla Krag i w podziękowaniu za ich gościnność młody pilot obrócił maszynę wokół własnej osi i za pomocą dysz wahadłowca stopił mechanizm zamykania zewnętrznych śluz. Mała jednostka wystrzeliła na zewnątrz, ale nikt nie odetchnął z ulgą. Nie byli jeszcze bezpieczni. Gdy tylko oddalili się kilkaset metrów od niszczyciela, wahadłowiec dostał się pod ostrzał systemów obrony punktowej, które jak dotąd nie ucierpiały w wyniku działania gremlinów. Mori odpowiedział serią tak gwałtownych uników, że nawet przy włączonych na maksimum kompensatorach inercyjnych ludzie wewnątrz mieli wrażenie, jakby ich żołądki znalazły się w okolicy zatok skroniowych. Kilka pocisków z działek trafiło, nie czyniąc jednak większej szkody opancerzonemu kadłubowi, bądź co bądź był to wahadłowiec

szturmowy. O ile pociski niezbyt martwiły Moriego, o tyle rakiety Krag i ich nuklearne głowice jak najbardziej. Wahadłowiec był za mały, by posiadać deflektory, a przy bezpośrednim trafieniu z broni termonuklearnej mógł opóźnić zagładę pasażerów zaledwie o kilka mikrosekund. Gdy tylko odbiornik wahadłowca zasygnalizował, że systemy naprowadzające niszczyciela Krag bliskie są uchwycenia celu, Mori wykonał zwrot tak ostry i niespodziewany, że groził zamienieniem mózgów pasażerów w budyń, po czym skierował maszynę prosto ku otwartym wrotom „Cumberlanda”. Przy tak dużym przyspieszeniu systemy naprowadzania Krag zgubiły cel. W ostatniej chwili pilot obrócił wahadłowiec o sto osiemdziesiąt stopni, ustawił go rufą do niszczyciela Unii, wyrównał poziom płóz lądowniczych z pokładem i niesłychanie łagodnie posadził maszynę. Marines, którzy dotychczas trzymali emocje na wodzy, wyluzowali się. Poklepywali się po plecach, wymieniali uściski, cały czas ignorując Moriego, który poczuł się niepewnie. Gdy tylko młody pilot zakończył sekwencję lądowania i zabezpieczenia, w jego stronę zwrócił się Kraft. – Jak najszybciej otwieraj rampę i czekaj na mnie. Musimy o czymś porozmawiać – powiedział zimno. To nie wróżyło nic dobrego. – Otworzyć rampę i czekać na pana. Aye, sir. Gdy systemy wahadłowca zostały wyłączone, a instrumenty wskazały, że ciśnienie w hangarze wróciło do normy, Mori otworzył rampę i patrzył na wychodzących marines. Wydawało mu się, że zrobił dobrą robotę, ale najwyraźniej Kraft miał inne zdanie. Major był ostatnim marine w wahadłowcu i gdy dotarł do końca rampy, Mori odpiął pasy i podszedł do włazu. Ku swemu zaskoczeniu zauważył, że marines nadal byli w hangarze. Stali w dwóch szeregach rozciągających się od wahadłowca do wejścia do hangaru. Nie wyglądali przyjaźnie. A on miał przejść pomiędzy nimi. – Nad czym, do cholery, dumasz, pilociku? – warknął Kraft. – No cóż, sir, wydawało mi się, że całkiem nieźle się spisałem, ale pan i pańscy ludzie uważacie inaczej i zaraz mi się dostanie – powiedział Mori, stając na skraju rampy. Kraft z dezaprobatą pokręcił głową. – Proszę nie myśleć, poruczniku, że pana wkład w misję miał wielkie znaczenie. Do cholery, synu, ci faceci są twardzielami, wojownikami, którzy właśnie wygrali bitwę. – Wykonał gest w stronę podwładnych. – Ci ludzie są bohaterami dnia. Pan zaś był jedynie taksówkarzem, podwożącym ich po pracy do domu. Całkiem, kurwa, blisko. Nie mogę uwierzyć, że spodziewa się pan, że ci marines będą piać z zachwytu nad dwuminutowym

lotem wykonanym przez młodzika, który po prostu zrobił to, do czego Marynarka szkoliła go od lat, przy ogromnych kosztach zresztą. Tego się pan spodziewał, poruczniku? – Wydaje mi się, że nie, sir. – I masz całkowitą rację. Wiesz, co jeszcze, Mori? – Tak, panie majorze? – Oszczędź swoje pieniądze i nigdy, ale to nigdy nie graj o wysokie stawki. Nie umiesz poznać zgrywy? Major uśmiechnął się szeroko i poklepał dużo niższego od siebie pilota po plecach. W tym dopiero momencie Mori zauważył, że część marines jest aż czerwona od powstrzymywanego śmiechu. – Młody człowieku, brałem udział w ponad dwudziestu pięciu abordażach i wycofaniach i nigdy w życiu nie widziałem takiego pilotażu, w dodatku pod ostrzałem i na obcej maszynie. Wyciągnąłeś nam dupy z ognia. Od tej chwili, Mori, jest pan moim pierwszym wyborem, by wieźć moich marines do boju i wyciągać ich stamtąd. Mam zamiar wysmarować rozkaz upoważniający pana do noszenia naszywki honorowego marine. Proszę iść do kantyny, kupić sobie i przyszyć do munduru. Od dziś aż do dnia swojej śmierci, synu, jesteś jednym z nas. Kraft poprowadził pilota pomiędzy rzędami marines aż do wyjścia z hangaru, a wielkie chłopiska poklepywały „kurdupla” po plecach, pokrzykując: – Mori! Mori! Mori! Młody podporucznik nie czuł się tak dumny od momentu, kiedy zdobył skrzydełka pilota.

ROZDZIAŁ 6 Godzina 8.16 Z, 12 maja 2315 – Z hangaru meldują, że marines wyładowują się z wahadłowca – powiedział DeCosta. Sprawa ta była tak ważna, że chorąży nadzorujący rozładunek otrzymał od skipera rozkaz, by natychmiast zameldować o tym ZDO. – Wahadłowiec bardzo nieznacznie ucierpiał od nieprzyjacielskiego ognia. Major Kraft za chwilę będzie miał listę poległych. Max nie pytał, ilu wróciło. Gdy tylko wahadłowiec wylądował, sensory podały liczbę osób na jego pokładzie. Dowódca wiedział więc, ilu poległo. Nie znał jeszcze tylko nazwisk. –Dziękuję. – Max czuł dużą ulgę, że marines byli już na pokładzie. Był także bardzo zadowolony z posiadania wahadłowca Krag. Stanowił on nie tylko część planu B zabicia admirała Brzozy, istniało mnóstwo sposobów, by wykorzystać pojazd do wprowadzenia Krag w błąd. Na samą myśl Max uśmiechnął się drapieżnie. – Skiper, otrzymaliśmy wiadomość od „Nicholasa Apperta” – powiadomił Chin. Interfejs komunikacyjny umieszczony w mechanizmie dokującym pozwalał na niemożliwą do wykrycia komunikację „na sztywno”, pod warunkiem że architektura i protokoły komunikacyjne były kompatybilne. – Kapitan Anderssen przesyła wyrazy szacunku, dziękuje za zespoły kontroli uszkodzeń, które wysłaliśmy, i melduje, że śluza dokująca wysadzona przez Krag została już uszczelniona. Przywrócono integralność gazową kadłuba. – Doskonale. Proszę przekazać kapitanowi Anderssenowi ukłony z mojej strony oraz następujące rozkazy: ma nas powiadomić natychmiast, gdy zniknie pole przechwytujące Krag. Kiedy tylko to się stanie, odbijamy od niego. Nasze zespoły kontroli uszkodzeń zostają na transportowcu, odbierzemy je później. Gdy będziemy w odległości pięćdziesięciu tysięcy kilometrów od niego, nadamy semaforem laserowym sygnał „zezwalam na manewry”. W tym momencie ma się odczepić od okrętu Krag i z maksymalnym przyspieszeniem skierować się do punktu skoku Charlie tego systemu. Jeśli dotrze tam przed nami, ma nie wykonywać, powtarzam, NIE wykonywać skoku i czekać na dalsze instrukcje. Jeśli „Cumberland” zostanie zniszczony, ma wykonać skok, zameldować o tym admirałowi Hornmeyerowi i wracać do bazy. Pod żadnym pozorem nie może podejmować próby pomocy ani obrony naszej jednostki. Proszę się upewnić, że ostatnia część rozkazu

została dobrze zrozumiana. Chin potwierdził rozkaz i zaczął rozmawiać ze swoim odpowiednikiem na zaopatrzeniowcu. Max napotkał wzrok asystenta pokładowego i wskazał na swój kubek. Podczas gdy Gilbertson, który właśnie zastąpił Hewletta, szykował kapitańską kawę z namaszczeniem godnym kapłana przygotowującego się do złożenia ofiary, do BCI wszedł doktor Sahin i zajął swoje miejsce po lewej stronie Maxa. Upewnił się już, że wśród marines nie ma rannych wymagających jego opieki. Także miał ochotę na kawę, ale doskonale wiedział, że nie należy przeszkadzać Gilbertsonowi w odprawianiu jego rytuału. Nie ośmielił się także podejść i sobie nalać. Stary zwyczaj marynarki zabraniał lekarzom okrętowym nalewania sobie kawy, gdy okręt był w ruchu, prawdopodobnie po to, by uniknąć ryzyka poparzenia ich drogocennych dłoni. Zaledwie Gilbertson zdążył zrobić kawę kapitanowi, a ten upić pierwszy łyk, Chin gwałtownie zwrócił głowę w stronę Maxa. Wiedząc, co to oznacza, Robichaux całą uwagę skupił na oficerze łączności. – Skiper, większość sensorów „Nicholasa Apperta” znów działa. Ich oficer operacyjny melduje, że pole przechwytujące Krag właśnie opadło. Jego zdaniem na skutek uszkodzenia systemu, da się również zauważyć uszkodzenia wielu innych systemów na pokładzie okrętu nieprzyjaciela. Wyświetlam je na ekranie statusu wroga. – Dziękuję, panie Chin. Proszę powiadomić zaopatrzeniowiec, że w tym momencie odbijamy. ZDO, proszę nas odłączyć. Ten rozkaz i to, co po nim nastąpiło, ilustrowało znakomicie, jak rzeczywistość różniła się od tego, co pokazywane było w mediach. W trójwymiarowych produkcjach filmowych o wielkiej wojnie z Krag potężnie zbudowany kapitan o stalowych oczach i kwadratowej szczęce osobiście wydawał każdą najdrobniejszą komendę doskonale wyćwiczonej załodze. Dla kontrastu, na „Cumberlandzie” Max zwykle powierzał kontrolę nad ważnymi, lecz rutynowymi manewrami młodszym oficerom, poczynając od DeCosty, na najmłodszym podporuczniku skończywszy. Marynarka zdawała sobie sprawę, a Max wiedział to z własnego doświadczenia, że nie można nabrać wprawy tylko w symulatorach, nabywa się jej w realnych, niebezpiecznych sytuacjach. Kiedy popełni się błąd w symulatorze, wystarczy zacząć od początku i naprawić go. Na okręcie trzeba było żyć z własnymi błędami, jeśli miało się na tyle szczęścia, że nie kosztowały one życia. – Aye, sir, odłączyć okręt. DeCosta znał procedurę na pamięć, a mimo wszystko wyciągnął listę kontrolną. Rozłączanie okrętów było tak skomplikowanym manewrem, stwarzającym tyle okazji do fatalnych w skutkach pomyłek, że Marynarka nie tylko wymagała postępowania ściśle

według procedury, ale także ręcznego potwierdzania na ekranie komputera każdego wykonanego kroku, bez czego centralny mózg jednostki blokował wykonanie jakiegokolwiek następnego. Te same przepisy wymagały, by oficer dyżurny, w tym wypadku Levy, śledził procedurę na własnym wyświetlaczu i przerwał ją, gdyby jakikolwiek krok został pominięty lub wykonany nienależycie. – SYSO, potwierdzić, że wszystkie śluzy są zamknięte. Chorąży Beaumont, siedzący przy konsoli systemów operacyjnych, przerzucił kilka przełączników i uważnie przyjrzał się najpierw migającym na konsoli światłom, a następnie wszystkim śluzom okrętu, kolejno ukazującym się na wyświetlaczu. – Wszystkie śluzy zamknięte, potwierdzone przez systemy kontroli, światła i obserwację wzrokową. – Dziękuję – powiedział zastępca. – Potwierdzić, że wszystkie przewody, linie i zawory są zamknięte i zabezpieczone. – Zamknięte i zabezpieczone, sir. Sprawdzone ciśnieniowo, światłami i optycznie. Mamy czysty kadłub. – Dziękuję. Potwierdzić, że nie ma żadnych lin do drugiego okrętu. Beaumont cicho powiedział coś do mikrofonu i wysłuchał odpowiedzi. – Potwierdzenie głosowe od operatorów lin. Nie ma lin do drugiego okrętu. – Przyjąłem. Manewry, inercyjna kontrola wysokości w gotowość. LeBlanc przesunął obrotowy przełącznik na swojej konsoli i kontrolka statusu zmieniła kolor z czerwonej na bursztynową. Sprawdził obroty. – Inercyjna kontrola wysokości w gotowości, sir. – Dziękuję. SYSO, wciągnąć uchwyty dokujące. Beaumont wykonał polecenie. Uchwyty dokujące wsunęły się w gniazda i zablokowały, pokrywy ochronne zostały zamknięte. Operacja ta ponownie potwierdzona została na trzy sposoby. „Cumberland” nie był już w żaden sposób fizycznie połączony z „Nicholasem Appertem”. – Uchwyty dokujące wciągnięte. – Rozumiem. Uzbrojenie, wyzerować pole przechwytujące. Levy wcisnął wyłącznik znajdujący się pod jego lewym kciukiem. Pół sekundy później kontrolka statusu zmieniła kolor z niebieskiej na zieloną. – Pole przechwytujące wyzerowane. Instrumenty LeBlanca wskazały, że „Cumberland” dryfuje lekko w stosunku do zaopatrzeniowca. – Jesteśmy wolni od zewnętrznych ograniczeń, sir.

– Dziękuję. Manewry, uruchomić inercyjną kontrolę wysokości. Utrzymać obecną wysokość we wszystkich osiach. LeBlanc potwierdził. W chwilę później komputer uruchomił wirujące koła żyroskopowo stabilizujące okręt. – Inercyjna kontrola wysokości uruchomiona. – LeBlanc przerwał na chwilę, by sprawdzić odczyty. – System odpowiada i zapewnia trzyosiową stabilizację. – Dziękuję – powiedział DeCosta. – Proszę uruchomić dokładne dysze manewrowe. – Dokładne dysze manewrowe pracują. – Sir – DeCosta zwrócił się do Maxa – jesteśmy odpięci od zbiornikowca i gotowi do manewrów zgodnie z poleceniami. –Dobra robota, ZDO. Podczas całej procedury Max wydawał się zajęty jakimiś wykresami technicznymi, jednak jego uwaga w rzeczywistości skupiona była na tym, jak DeCosta przeprowadza trudny manewr. Młody zastępca doskonale się spisał. – Manewry, proszę nas delikatnie odepchnąć od zaopatrzeniowca dokładnie w jego osi X. Proszę doprowadzić nas na odległość sześćdziesiąt jeden tysięcy czterysta czterdzieści trzy metry od niego, uważając, aby cały czas znajdował się on pomiędzy nami a jednostką Krag. Nie chcę jeszcze, by Piskacze nas zobaczyły. – Aye, sir. Delikatna separacja, nie wychodzić z cienia „Nicholasa”, sześćdziesiąt jeden tysięcy czterysta czterdzieści trzy metry w osi X. Wydając cicho polecenia swoim trzem podwładnym i spoglądając przy tym cały czas na konsolę, LeBlanc doprowadził „Cumberlanda” w miejsce, w które życzył sobie Max. – Nieruchomy w zadanym punkcie, sir – oznajmił. – Dziękuję. – Max zwrócił się do wszystkich: – Panowie, moim zamiarem jest zniszczyć Hotel Jeden przy użyciu manewru power run. Obiekcje? Pytania? Jeśli nie ma, to proszę przekonfigurować swoje stacje i dać zielone światło zastępcy, gdy będziecie gotowi. Podczas gdy obsada BCI wykonywała ostatni rozkaz, Bram zwrócił się do Maxa: – Manewr power run? Nigdy o takim nie słyszałem. Max z niedowierzaniem pokręcił głową. Niesamowita mieszanka błyskotliwej inteligencji przyjaciela z jego absolutną czasem ignorancją zawsze zadziwiała kapitana. – To manewr bojowy, który opiera się na tej samej zasadzie, co power run w futbolu amerykańskim. Wyraz twarzy Brama świadczył, że niewiele mu to wyjaśniło. – Power run. No wiesz, quarterback[8] podaje do tailbacka, podczas gdy fullback i jeden z offensive guards przesuwają blok do tej samej linii. Następnie tailback wykorzystuje

otwarcie i... Wzrok doktora nie zmienił się. – Nieważne. Zapomniałem, że nie znasz zasad tej gry. – I nie mam zamiaru poznawać – odparł doktor z nutą wyższości w głosie. – Z mojego punktu widzenia futbol to taka gra, w której dwie grupy dorosłych, zdrowych mężczyzn ganiają za kawałkiem skóry i zderzają się ze sobą. Nie widzę powodu. – I nie zobaczysz – odparł Max. – Ze wszystkich gier zespołowych, ta najbardziej przypomina wojnę... – Przepraszam, skiper – przerwał im DeCosta – wszystkie stacje meldują gotowość. – Doskonale – odparł Max. – Uzbrojenie, status wyrzutni jeden i dwa? – Sir, wyrzutnie jeden i dwa załadowane talonami, urządzenia odpalające w spoczynku, pokrywy zamknięte – krzyknął Levy. – Status obu rakiet: silniki uruchomione, zabezpieczenia zdjęte. Głowice nieuzbrojone. Cele niewprowadzone. – W porządku. Wprowadzić jako cel dla obu rakiet niszczyciel Krag przed naszym dziobem. Profil ataku: power run. Ustawić obie rakiety na minimalną prędkość odpalenia. I upewnić się, że pod żadnym pozorem, w jakichkolwiek warunkach nie uderzą w zaopatrzeniowiec. Zaprogramować obie głowice tak, aby ignorowały cele o masie powyżej sześćdziesięciu pięciu tysięcy ton. Maksymalna siła rażenia. Levy potwierdził rozkaz, wprowadził komendy i zaczął pracować nad czymś jeszcze przy swojej konsoli. – Panie Levy? – Sir? – Chcę, aby pan osobiście sprawdził instrukcje w głowicach. Proszę nie polegać na komputerze. Chcę, aby podłączył pan swoją konsolę do sekwencera każdej z głowic i sprawdził kody. Proszę zrobić to dwa razy i zameldować mi po zakończeniu. Trajektoria tych rakiet będzie przebiegała cholernie blisko „Nicholasa Apperta” i chcę podjąć wszelkie możliwe kroki, by upewnić się, że głowice go zignorują. Admirał byłby wściekły, gdyby dowiedział się, że przez przypadek ostrzelaliśmy jego nowiutki okręt logistyczny. – Nie wspominając o tym, że jeśli się nie mylę, na jego pokładzie nadal są nasi ludzie – powiedział Sahin. – Racja – potwierdził Max. – Nie da się ukryć. Bram pochylił się ku Maxowi, by zwrócić mu uwagę, że nie przejmuje się losem towarzyszy, ale zrezygnował, widząc na twarzy przyjaciela, że lekki ton kolidował z prawdziwymi odczuciami. – Już nad tym pracuję, skiper – powiedział Levy. – Nie wydaje mi się, aby stać mnie

było na to, żeby admirał odjął wartość nowego zaopatrzeniowca od mojego żołdu. W tej chwili odczytuję kod z sekwencera pierwszej rakiety. – Doskonale, Levy. Daleko zajdziesz. Pamiętaj o mnie, kiedy będziesz już admirałem. Słowa Maxa tylko częściowo były żartem. Nie ulegało wątpliwości, że tak błyskotliwy młody oficer jak Levy będzie kiedyś admirałem, o ile dożyje. – Będzie pan moim ulubionym dowódcą pancernika, sir – odpowiedział z uśmiechem uzbrojeniowiec. I mniej śmieszyła go myśl, że mógłby zostać admirałem, a bardziej wyobrażenie chaosu i zniszczenia, jakie mógłby siać wśród nieprzyjaciela kapitan Max Robichaux, gdyby szefował na pancerniku. Po około dwóch minutach wytężonej pracy przy konsoli Levy zameldował: – Programowanie rakiet zakończone. Osobiście sprawdziłem sekwencjonowanie na poziomie kodu maszynowego, przez bezpośredni dostęp do procesora. – Świetnie – powiedział Max. – Doskonała robota, panie Levy. Panie Chin, proszę przekazać semaforem laserowym na zaopatrzeniowiec „zezwalam na manewry”. – „Zezwalam na manewry”, aye, sir. Chin wprowadził polecenie i zaprogramowana sekwencja została wysłana za pomocą dziesięciowatowego lasera. Po około pięciu sekundach okręt logistyczny przekazał trzy błyski. – Jest potwierdzenie, sir. – Dobrze. Uzbrojenie, to rozkaz użycia broni nuklearnej. Skrócona procedura ogniowa. Przygotować wyrzutnie jeden i dwa we wszystkich aspektach. – Aye, sir. Skrócona procedura ogniowa. Potwierdzam otrzymanie rozkazu użycia broni nuklearnej, przygotowuję wyrzutnie jeden i dwa. Minęło pięć sekund. – Wyrzutnie rakietowe jeden i dwa: pokrywy otwarte, wyrzutnie wzrokowo potwierdzone jako czyste, mechanizmy odpalające w gotowości, silniki rozgrzane, głowice uzbrojone i ustawione na maksymalny efekt. – Dobrze. – Wykryto aktywność dysz manewrowych zaopatrzeniowca, sir – zameldował Bartoli. – Wydaje się wykonywać manewr oderwania od Hotel Jeden... Oderwanie wykonane. Odpalają główny napęd podświetlny. Oddalają się od okrętu przeciwnika... Przestrzeń czysta, mamy bezpośrednią linię celowania do Hotel Jeden. Dzięki gazom wylotowym z dysz zaopatrzeniowca przeciwnik nas jeszcze nie zauważył. – Dziękuję, panie Bartoli – powiedział Max. – To jest rozkaz użycia broni nuklearnej. Uzbrojenie, odpalić rakiety z wyrzutni jeden i dwa. Przeładować obie talonami.

– Potwierdzam otrzymanie rozkazu użycia broni nuklearnej. Odpalam jeden i dwa. Levy wcisnął przełączniki w odstępie pół sekundy. Ludzie w BCI odczuli odpalenia jako dwa niemiłe szarpnięcia. – Obie rakiety poszły. Parametry w normie. Podążając za profilem ataku, pracowicie sprawdzanym przez Levy’ego, rakiety leciały jedna za drugą z półsekundową separacją, z najmniejszą, a przez to najłatwiejszą do zamaskowania prędkością kierując się prosto ku gorącej plazmie wydobywającej się z dysz okrętu logistycznego. Dotarły do punktu oddalonego o dwa tysiące pięćset metrów od jego rufy, w którym to miejscu gazy były na tyle gorące, że całkowicie maskowały obecność „Cumberlanda”, jednak zbyt zimne, by zniszczyć pociski. Po chwili pierwsza rakieta namierzyła okręt przeciwnika i skręciła w jego kierunku, cały czas mając na ogonie drugą. Nawet jeśli niszczyciel nie wykrył pocisku aż do momentu, gdy opuścił on strumień gazów, ten czas wystarczył bardzo czułym przyrządom Krag na wycelowanie broni punktowej. Działa strumieniowe zmieniły gwałtownie swoje położenie i wysłały impuls o małej energii w celu uchwycenia rakiet. Gdy impuls odbił się od pocisków i wrócił do czujników dział, te rozpoczęły swój cykl przygotowawczy, trwający dwie mikrosekundy, a kończący się wystrzeleniem strumienia cząsteczek. Tylko dwie mikrosekundy. Jedną i cztery dziesiąte mikrosekundy za wolno. Zespół sensorów talona wykrył opromieniowanie, rozpoznał jako zagrożenie, spowodował detonację rakiety i rozpętanie termonuklearnego piekła w odległości zaledwie tysiąca ośmiuset trzynastu metrów od jednostki Krag. Na to piekło niszczyciel był przygotowany. Złożona elektroniczna inteligencja zarządzająca obroną, spodziewając się wcześniejszego wybuchu głowicy, skupiła całą moc deflektorów w tym rejonie, odbijając atak i pozostawiając okręt bez uszkodzeń. Bez uszkodzeń, co nie znaczy bez efektów. Na sześćdziesiąt dwie setne sekundy intensywne światło i promieniowanie oślepiło sensory Krag na cokolwiek, co zbliżało się z tego samego kierunku. Ponieważ druga rakieta była na tym samym kursie i tylko niecałe pół sekundy za pierwszą, żadne systemy obrony punktowej nie mogły jej namierzyć i zaatakować. Co więcej, przepływ neutronów z wybuchu rozepchnął większość cząsteczek subatomowych w okolicy, w tym spolaryzowane grawitony pełniące funkcję deflektorów, na krótko, jednak znacząco osłabiając ich działanie w odległości większej niż sto metrów od kadłuba. W efekcie druga rakieta była w stanie dotrzeć na dwieście czternaście metrów od niego, zanim deflektory wyhamowały jej dalszy ruch. Eksplozja termonuklearna o mocy stu pięćdziesięciu kiloton w takiej odległości od kadłuba spowodowałaby wyparowanie większości celów, a przynajmniej zmieniła je w kupę

odłamków. Jednak niszczyciel Krag klasy Demerit nie był większością celów. Nawet przy tak małej odległości i osłabionych deflektorach, dwumetrowy kadłub wykonany z odpowiednika michiganium, w połączeniu z systemami tłumienia wybuchu, był w stanie nie tylko zapobiec destrukcji okrętu, ale nawet rozerwaniu jego supergęstego kadłuba. Jednak Max nie miał zamiaru za pomocą dwóch talonów zniszczyć, czy choćby poważnie osłabić okrętu przeciwnika. Rakiety i ich głowice grały jako fullback i offensive guard. „Cumberland” miał wykorzystać ślepy punkt i wyrwę w deflektorach uczynioną przez rakiety i nie zostać ostrzelany przez obronę punktową Krag. Normalnie wysoce efektywne i umieszczone na całym kadłubie demerita rakiety antyokrętowe klasy Doberman bardzo szybko zakończyłyby żywot jednostki tak lekkiej jak „Cumberland”. Max wiedział jednak z przekazu od zaopatrzeniowca, że na skutek działania gremlinów, które odcięły zasilanie od procesorów naprowadzania, dobermany zostaną w budach. Tryb zapasowy, używający głównej macierzy czujników okrętu, także nie działał, ponieważ złośliwe stonogi przerwały również linie przesyłu danych celowniczych prowadzące od głównych sensorów do wyrzutni. Nawet przy oślepionych sensorach i uszkodzeniach spowodowanych przez gremliny, dowódca Krag zdawał sobie sprawę z obecności okrętu Unii „o rzut beretem”. Z dwóch tysięcy metrów trudno było nie trafić. Wiedząc o tym, desperacko starał się powiększyć dystans między jednostkami. Kiedy starał się uruchomić główny napęd podświetlny, zorientował się, że złośliwe roboty sabotażyści przecięły także linie przesyłu danych między gniazdem dowódczym a napędami. Z trudem udało mu się połączyć głosowo ze stadem technicznym tylko po to, aby dowiedzieć się, że reaktor nie pracuje, bo uszkodzony został komputer sterujący jego pracą. Nakazał więc oficerowi biegu uruchomić dysze manewrowe, z których zadziałała zaledwie jedna trzecia, mozolnie popychając masywny korpus. Wydał także rozkaz obrócenia okrętu wokół osi poziomej, aby schować uszkodzoną część deflektorów. Zdecydowanie za wolno. – Oficer uzbrojenia, to rozkaz użycia broni nuklearnej. Ostateczna sekwencja odpalania – rzucił Max. – Gotów – padła natychmiastowa odpowiedź. – Manewry, nie czekać na mój rozkaz. Wykonać MUU, gdy tylko wystrzelimy. – Aye, aye, skiper – odparł LeBlanc. – Gotów do ratowania dupy. – Doskonale – powiedział Max, tłumiąc uśmiech. – Ostateczna sekwencja odpalania... OGNIA! – Odpalam.

Levy uruchomił ostateczną sekwencję profilu power run: dwie rakiety Talon, odpalone z minimalną prędkością w odstępie dziewiętnastu setnych sekundy, wycelowane dokładnie w ten sam punkt kadłuba Krag. Interwał czasowy wystarczył załodze jedynie na rozpoznanie, że to dwa wystrzały. Pokład drżał jeszcze pod stopami po drugim odpaleniu, gdy LeBlanc dotknął ikony na ekranie, niemal krzycząc: – Wykonuję MUU! Przycisk dotknięty przez sternika nakazywał bezpośrednio, z pominięciem ręcznych urządzeń sterowniczych, wykonanie manewru uniku i ucieczki, zaprogramowanego wcześniej. „Cumberland” odskoczył od jednostki przeciwnika i odpalił napęd podświetlny z mocą alarmową, by jak najszybciej zwiększyć dystans. Ponieważ rakiety zostały odpalone z tak bliska, żaden system obrony punktowej nie miał czasu na reakcję. Nie niepokojone, oba pociski przebiły się przez osłabione deflektory demerita. Pierwszy z nich detonował w odległości metra od kadłuba głowicę o mocy zmniejszonej do pięciu kiloton, aby uniknąć przypadkowego zniszczenia drugiej rakiety. Działanie gremlinów i minimalna odległość uniemożliwiły systemom tłumienia wybuchu reakcję, tak więc efektem była pięciometrowa wyrwa w kadłubie. Wystarczająco dużo miejsca dla drugiej rakiety. Jej precyzyjny system naprowadzający, zaprojektowany do wykrywania osłabień w obronie przeciwnika, łatwo zlokalizował wyrwę i wprowadził rakietę do wnętrza okrętu Krag. Tam po przebiciu kilku ścian za pomocą opancerzonego stożka nosowego zatrzymała się w jednym z magazynów. Zabezpieczeni przed dekompresją przez automatyczne układy uszczelniające magazynierzy przez nieco ponad sekundę widzieli rakietę. Na tyle długo, by zdali sobie sprawę, że znajdują się tuż obok głowicy termonuklearnej, która zaraz wybuchnie. Zdążyli tylko pochylić głowy w pokornym geście, wiedząc, że za chwilę spotkają się z Bogiem Stworzycielem. Nie musieli długo czekać. Ta głowica ustawiona była na maksymalną moc stu pięćdziesięciu kiloton i eksplodowała w momencie, kiedy wewnętrzne sensory okrętu zameldowały, że wewnątrz znajduje się obcy obiekt. Efekt wybuchu widoczny był na tuzinie wyświetlaczy na „Cumberlandzie”. Najpierw wszystkie bulaje okrętu Krag rozbłysły oślepiającym światłem. W chwilę później zewnętrzne śluzy jednocześnie wystrzeliły w przestrzeń, wypluwając demoniczne jęzory białej plazmy. Upiorne podświetlenie trwało mniej niż pół sekundy, czyli czas potrzebny termonuklearnemu piekłu na konsumpcję całego teoretycznie niemożliwego do zniszczenia kadłuba. W przestrzeni pozostała jedynie chwilowa miniaturowa gwiazda, która po jakimś czasie

zblakła i rozpłynęła się w ciemności.

ROZDZIAŁ 7 Godzina 17.02 Z, 12 maja 2315 – Kapitanie Robichaux, pan i pańscy unge kamerater jesteście bardzo uprzejmi, za co bardzo dziękuję – powiedział kapitan Anderssen. – Jednak nie potrzeba geniusza spostrzegawczości, by zauważyć, że niewiele z tego, co panu powiedziałem, jest dla pana zaskoczeniem. Dla wielu ludzi profesjonalizm, z jakim kapitan okrętu logistycznego przedstawił raport rozpoznawczy, mógłby być zaskoczeniem. Czynił to także z kurtuazją, której powodem mogła być oczywiście potęga kawy Worthama-Biggsa. Z drugiej strony, tylko kompletny ignorant nie doceniłby taktycznej błyskotliwości i poświęcenia, z jakimi Max uratował jego okręt i załogę. – Niemniej nie jest dla mnie zaskoczeniem, że większość mojej prezentacji nie była dla pana nowością. Admirał prywatnie powiedział mi, że może pan otrzymać pewne dane z... nazwijmy to, niekonwencjonalnych źródeł. Kapitan Anderssen i jego zastępca O.N. Maynard (którego wszyscy nazywali Owen, pomijając nadane mu imiona Osbert Nuvel, których anglo-normańskie pochodzenie współgrało z nazwiskiem), znajdowali się w mesie oficerskiej „Cumberlanda” wraz z członkami „gabinetu kuchennego” niszczyciela. Oficjalna prezentacja rozpoznawcza zakończyła się kilka minut wcześniej i mężczyźni siedzieli obecnie przy stole, delektując się aromatem kawy. – Doskonała mieszanka – zauważył Maynard. – Wydawało mi się, że wy, na zaopatrzeniowcach, macie wszystkiego pod dostatkiem – odparł chorąży Wendt. – W większości wypadków to prawda – przyznał zastępca. – I mamy zawsze dużo kawy. Ale jest kawa i kawa. Nasza smakuje jak palona fasola podana w cynowym kubku. Sposób wyrażania się zdradzał, że porucznik Maynard pochodził z Kanady lub świata skolonizowanego przez mieszkańców tego kraju. Anderssen odstawił kubek. – Nawet jeśli mój zaopatrzeniowiec został okradziony, jeśli chodzi o informacje

rozpoznawcze – powiedział z porozumiewawczym uśmiechem – mam inne wiadomości, które mogą pana jednak nieco zaskoczyć, kapitanie. – Max, nalegam, aby uczynił mi pan honor, zwracając się do mnie Max. – W porządku, Max – zgodził się Anderssen – ale tylko wtedy, gdy ty będziesz do mnie mówił Sig. – Z prawdziwą przyjemnością, Sig, pod warunkiem że powiesz mi, co to za niespodzianki. Anderssen ponownie się uśmiechnął. – Nasza lista załadowcza. – Kapitan okrętu logistycznego wyciągnął z kieszeni chip i podał go Maxowi, który wsunął go do czytnika i wpisał hasło w terminalu. Na wyświetlaczu ściennym pojawiła się lista dóbr znajdujących się w ładowniach „Nicholasa Apperta”. Max przebiegł wzrokiem po rzeczach oczywistych, takich jak paliwo, części zapasowe, żywność, części umundurowania i tym podobne przedmioty, nie znajdując nic niezwykłego. I wtedy doszedł do uzbrojenia i amunicji. – Rakiety typu Condor? Siedem takich rakiet? Nie widziałem nawet na oczy condora, a co dopiero mówić o posiadaniu siedmiu w swoich ładowniach! – Ja także wiozę je po raz pierwszy. Admirał stwierdził, że na wypadek, gdybyś spotkał słonia i miał okazję go ustrzelić, powinieneś dysponować karabinem na słonie – powiedział ze śmiechem Anderssen. Condory były bardzo nowe, bardzo drogie i bardzo rzadko spotykane. Duża, szybka, ale zdecydowanie mało manewrowa broń przeznaczona została do zwalczania ważnych, niewykonujących uników celów, takich jak instalacje kosmiczne czy bazy planetarne. Miała możliwość przebicia się przez ciężkie opancerzenie przy pomocy ośmiomegatonowego penetratora neutronowego, a następnie zniszczenia nawet bardzo dużych budowli za sprawą głowicy termonuklearnej o mocy sześćdziesięciu dwóch megaton i zmiennej geometrii wybuchu. Condory były największymi rakietami, jakie można było odpalić z prowadnic „Cumberlanda”. Za ich pomocą dawało się zniszczyć bunkier znajdujący się nawet dwa kilometry pod powierzchnią planety, czy też rozpołowić dwukilometrową, niklowo-żelazową asteroidę, by wyeliminować znajdującą się w niej stację wczesnego ostrzegania, albo też wyparować bazę orbitalną wraz z jej elementami znajdującymi się w promieniu dwunastu kilometrów. Głowica miała większą moc niż Bomba Car, najsilniejsza głowica nuklearna zdetonowana na Ziemi. – W takim razie nabieram ochoty na poważne polowanie – powiedział Max, przewijając listę. – Miny! Zbliżeniowe, z opóźnieniem, samonaprowadzające! Setki min! Sprzęt

sabotażowy i wybuchowy. Zestaw numer trzy. Dwie sztuki. To po prostu... po prostu... – Cieszącego się jak ośmiolatek Maxa zwyczajnie zatkało. – Nieprawdopodobne, sir? – dokończył Brown. – Dokładnie tak, Wernher, nieprawdopodobne – powiedział Max, zdając sobie sprawę ze słabo maskowanej wesołości pozostałych. – W sprzyjających warunkach możemy z tym sprzętem zrobić wiele... interesujących rzeczy. – Admirał uprzedził mnie, że te przedmioty mogą zainspirować twoją niepowtarzalną kreatywność taktyczną – stwierdził Anderssen. – Za dobrze mnie zna – powiedział Max, a trybiki w jego głowie już się obracały. – Ta misja robi się z każdą chwilą coraz bardziej intrygująca. Mężczyźni zaczęli dyskutować o broni: jej możliwościach, w czym jest lepsza (a czasem gorsza) od poprzednich wersji, jakich środków obrony mogą przeciw niej użyć Krag, w jaki sposób została użyta przez innych dowódców i jakich zniszczeń miniaturowa Grupa Bojowa „Cumberland” może za jej pomocą dokonać. Do mesy wsunęła się głowa asystenta Gilbertsona. – Proszę wybaczyć, skiper – powiedział. – Czy panowie chcą zjeść już kolację? Max spojrzał na chrono. – Jest osiemnasta. Zostajecie na kolację, prawda, Sig? Wyraz twarzy dowódcy okrętu logistycznego zmienił się w ułamku sekundy z roześmianego w ponurą neutralność, maskującą lekką panikę. Jego reakcja nie była wyrazem strachu, lecz zachowaniem prezentowanym przez każdego logicznie myślącego marynarza. Zwykle kuchnia marynarska ma bardzo niewiele do zaoferowania, ale nawet wśród tej niewielkiej rozmaitości jedzenie na niszczycielach cieszy się wyjątkowo fatalną opinią. Pomimo wysiłków Anderssena, by to ukryć, Max dobrze odczytał jego reakcję. – Proszę się nie obawiać, nie mamy tajemniczego mięsa, stuletnich ziemniaków i nieokreślonej zieleniny. Moja kuchnia prowadzona jest przez Cajuna, a wiesz, co to znaczy. Dodatkowo, książę Rashida Khalid, starszy brat króla Khalila, jest przyjacielem tego okrętu. Za każdym razem, gdy znajdujemy się w pobliżu systemu Rashid, dba on o to, aby nasze zapasy żywnościowe zostały odpowiednio uzupełnione. Od niego właśnie pochodzi kawa, którą pijemy. Książę osobiście selekcjonuje ziarna pochodzące z czterech planet, nieprzyzwoicie drogie, a potem sam je miesza i pali. Służba na „Cumberlandzie” jest ciężka pod wieloma względami, ale jemy całkiem nieźle. Menu na dziś wybrałem osobiście: koktajl z krewetek, zupa z krabów, wybór steków i żeberek grillowanych do smaku, pieczone pataty, fasolka, świeży chleb, a na deser ciasto truskawkowe lub rogaliki

z jabłkami. Oczywiście nie może obyć się bez lodów. – Tak długo jak w menu nie ma wybuchowych kanapek z szynką, zostajemy – powiedział kapitan zaopatrzeniowca, z trudem ukrywając westchnienie ulgi. Wśród ogólnej wesołości Max, DeCosta i Brown spojrzeli na siebie porozumiewawczo. Kilka tygodni wcześniej, podczas tajnej misji dyplomatycznej z Sahinem w systemie Rashid, Max pilnie potrzebował „Cumberlanda”, który zadokowany był do okrętu logistycznego USS „Newport News”. Jego kapitan odmówił odpięcia okrętu do momentu, aż wszystkie przewidziane rozkazem czynności naprawcze dobiegną końca. DeCosta i Brown „przekonali” go, by zmienił zdanie i natychmiast zwolnił niszczyciel, umieszczając coś, co wyglądało jak mały, zdalnie odpalany ładunek wybuchowy, jakby mieli zamiar wysadzić połączenie. Gdy „Newport News” wrócił do bazy, jego kapitan zgłosił do Wojskowego Biura Śledczego wniosek o sąd polowy dla odpowiedzialnych oficerów. Podczas śledztwa Brown i DeCosta przedstawili potwierdzony i umieszczony w dzienniku pokładowym wydruk z ręcznego skanera będący dowodem, że w paczce znajdowały się nie materiały wybuchowe, lecz kanapki z szynką (szynka z ostrą musztardą i piklami na białym chlebie, czyli ulubiona przekąska lunchowa Maxa, od tej pory nazywana na pokładzie wybuchową kanapką z szynką) w plastikowym opakowaniu z anteną. Prawnicy odrzucili oskarżenie. Regulamin zabraniał „używania jakiejkolwiek substancji, urządzenia, przedmiotu lub instrumentu wykonanych w sposób, który mógłby spowodować uszkodzenia sprzętu Marynarki, infrastruktury cywilnej lub też śmierć albo uszkodzenia ciała jakiejkolwiek osoby znajdującej się w pobliżu”. Jako że kanapki z szynką w żaden sposób nie mieściły się w regulaminowej definicji, dla oficerów „Cumberlanda” sprawa zakończyła się tylko „dywanikiem” u admirała Hornmeyera, który sam nie bardzo był w stanie ukarać ich w jakikolwiek sposób, bo ledwie tłumił śmiech. Przy braku kanapek z szynką, wybuchowych lub nie, goście i gospodarze zabrali się do niszczenia zlokalizowanych i namierzonych celów kulinarnych, z apetytem tradycyjnie reprezentowanym przez marynarzy nawykłych do bitew. W obliczu tak zmasowanego ataku przeciwnik na stole nie miał szans. Tylko przerwy czynione przez Maxa, próbującego symulować jakieś pozory konwersacji, sprawiły, że konsumpcja trwała dłużej niż odśpiewanie hymnu Marynarki. Kapitan Anderssen był bardzo miło zaskoczony faktem, że ktoś pociął jego mięso na niewielkie kawałki, a następnie poukładał je na talerzu tak starannie, że tylko bardzo uważny obserwator mógł odróżnić jego porcję od normalnego steku. Choć Sig mógł używać wyłącznie jednej ręki (nie miał także nóg), miał możliwość zjeść swój średnio wysmażony, idealny stek samodzielnie, bez proszenia o pomoc.

Obaj goście okazali się wspaniałymi kompanami, szczególnie Anderssen, który mając sześćdziesiąt sześć lat, był najstarszym mężczyzną przy stole. Był najstarszy nie tylko wiekiem, ale jako były pełny kapitan Marynarki Wojennej, weteran wielu bitew i wysoko odznaczony dowódca różnych niszczycieli, fregat, krążowników, posiadał największe doświadczenie bojowe. Tylko ciężkie rany nie pozwoliły mu nadal służyć w linii i jako komandor podporucznik rezerwy został posadzony na Wielkim Fotelu okrętu logistycznego Pomocniczej Służby Marynarki Wojennej Unii. W odróżnieniu od większości marynarzy rzadko opisywał własne sukcesy, z wyjątkiem sytuacji, kiedy w jakimś celu było to absolutnie konieczne. Bawił słuchaczy wspaniałymi opowieściami, których bohaterem był głównie pewny siebie i leniwy „podporucznik Richard Longman Pickwit”, będący zdaniem Maxa zlepkiem wielu różnych postaci, realnych i fikcyjnych. Na barwność opowieści niewątpliwie wywarł wpływ również wybór napojów. Na początku kolacji przed każdym z biesiadników, z wyjątkiem doktora Sahina, który był muzułmaninem, stał kieliszek z winem i kufel z piwem. Wino bardzo smakowało gościom, ale to piwo cieszyło się ich szczególnym uznaniem. Asystenci pokładowi kilkukrotnie musieli napełniać kufle. – Czy to wasze piwo okrętowe? – spytał Maynard po wypiciu piątego lub szóstego kufla. – Tak – odpowiedział dumnie Max. W odróżnieniu od wielu innych terminów „piwo okrętowe” miało znaczenie dosłowne: piwo warzone na tym okręcie. W zależności od talentu piwowara jego jakość i smak bardzo się od siebie różniły. Niektóre piwa okrętowe swoim aromatem mogły bez problemu stawać w szranki z najlepszymi piwami z Monachium na Ziemi bądź Shiner-Braunfels na Texii. Z kolei inne z łatwością można było pomylić z moczem jaka. Większość zaś była po prostu taka sobie. Maynard pociągnął kolejny łyk. – A jak długo pana człowiek się tym zajmuje? – Kilka miesięcy – odparł Max. Porucznik odstawił kufel z wyrazem zdziwienia na twarzy. – Zaledwie kilka miesięcy? Jestem pod wrażeniem. Uważam się za swego rodzaju konesera i byłem pewien, że to piwo jest dziełem siwowłosego chorążego, który niczym innym nie zajmuje się od czasów bycia asystentem. Nie mówię, że jest najlepsze, jakie piłem, ale zdecydowanie najlepsze od długiego czasu. Nasza załoga jest zbyt mała, aby warzyć swoje. – Napełnił ponownie kufel, upił kilka łyków i westchnął z przyjemnością. – Pana człowiek ma talent. W jaki sposób pana szef kuchni się na nim poznał? Sprawdzał

drzewo genealogiczne? – Nie, nic z tego. Ale na okręcie mówi się... – Max zawiesił lekko głos, dając do zrozumienia, że to, co ma do powiedzenia, to fajna barowa historia – że szef kuchni wodził palcem po liście nazwisk ludzi, których mu przydzielono, i w pewnym momencie stwierdził: „Oto mój człowiek. Jego nazwisko budzi zaufanie”. Ten człowiek nigdy wcześniej nie uwarzył nawet kufla piwa. Ale zaczął od bardzo przyzwoitego poziomu i z każdą beczką staje się coraz lepszy. – A jak się nazywa ten człowiek? – spytał gość. Max pozwolił, by pytanie na kilka sekund zawisło w próżni, chcąc uzyskać lepszy efekt. – Schlitz. Bodo „Bud” Schlitz. Jako że obie marki, istniejące od wieków, przetrwały migracje ludności i znane były w całej Unii, Anderssen i Maynard roześmiali się głośno, wiedząc, że usłyszeli historyjkę wartą dalszego powtarzania i ci, którzy usłyszą ją od nich, także będą tego samego zdania. – A więc – dociekał Maynard, gdy już przestał się śmiać – jak nazwane zostało piwo: „Bud” czy „Schiltz”? – Ani tak, ani tak. Jak tylko piwo nabrało odpowiedniej jakości, zostało ochrzczone „The Cumberland Tap”. Maynard nieco się wystraszył, ale Anderssen wolno pokiwał głową z uśmiechem zrozumienia na twarzy. – Wspaniale – powiedział stary skiper. – Po prostu wspaniale. Większość załóg zrobiłaby wszystko, by zapomnieć o uwłaczającym przydomku. Moja z pewnością by tak zrobiła. Ale nie pańscy ludzie. Wykrzykują go na przekór wszystkim. Wskazał na pasmo górskie znajdujące się na odznace rozpoznawczej na rękawie munduru Maxa. – Oto i ona – przełęcz Cumberland – widoczna na emblemacie każdego z marynarzy. Rozpoznaję, bo byłem w Appalachach na Ziemi i widziałem ją w rzeczywistości. A tu – powiódł palcem po długim łuku rozpoczynającym się na przełęczy i prowadzącym do gwiazd i znajdującego się wśród nich niszczyciela – pokazują, jak zostawiają za sobą przełęcz Cumberland i lecą ku gwiazdom. Twoi ludzie mają w sobie sprzeciw, być może to efekt służby pod komendą kogoś takiego jak Allen K. Oscar. Nie chciałbym ludzi z takim nastawieniem w służbie garnizonowej albo do prowadzenia stacji paliw, ale dla załogi niszczyciela to dobry duch. Żelazne kręgosłupy, które trzymają ich prosto tam, gdzie inni już padają. Tacy ludzie mogą spojrzeć diabłu w oczy, a potem napluć. Nie uczyłem się łaciny. Co znaczy motto Per laborem ad victoriam? – Przez pracę do zwycięstwa – odparł Max.

– To dobre motto dla nas wszystkich – powiedział Maynard, uderzając dłonią w stół na potwierdzenie. Podniósł prawą rękę i palcem wskazującym zrobił kółko, sygnał rozpoznawalny przez wszystkich ludzi, znaczący, by napełnić szkło. Gdy wszystkie kieliszki i kufle zostały uzupełnione, Anderssen wzniósł swój: – Do dna, panowie! Za to, co leży na końcu naszych trudów: za zwycięstwo! – Za zwycięstwo! – powtórzyli obecni i opróżnili naczynia. – Bije na głowę motto z mojej pierwszej jednostki – powiedział Maynard głośno, zapewne pod wpływem piwa. – A jak ono brzmiało? – spytał Wendt. – Uva uvam vivendo varia fit. To coś w stylu: „Pewnego dnia różne szczepy winne będą rosnąć razem”. Wydaje mi się, że w prawdziwej winnicy różne szczepy naprawdę rosną na tej samej farmie, ale więcej wiem o pompach deuteru i procedurach załadunku okrętu niż o hodowli winorośli. Doktor Sahin pochylił się do przodu, a jego twarz przybrała wyraz, który Max w myślach nazywał „podekscytowanym profesorem”. – To faktycznie ma miejsce – powiedział. – Różne szczepy winne mogą się mieszać, szczególnie kiedy oba są uszkodzone i wejdą ze sobą w bezpośredni kontakt. W praktyce uważa się, że szczepienie roślin rozwinęło się dzięki obserwacji natury, co nie powinno nikogo dziwić. – Przerwał na chwilę. – Jednak rzut okiem na wasze spojrzenia rzucane znad kufli, a przede wszystkim kielichów jasno mówi mi, że wiecie wystarczająco dużo na temat miazgi twórczej, a szczególnie winorośli. Tak więc zaprzeczę teorii głoszonej przez mojego kapitana, że nigdy nie wiem, kiedy powinienem się zamknąć, gdy rozgadam się o botanice bądź zoologii... C’est tout. Wszyscy wybuchnęli śmiechem, a Max spojrzał na uradowaną twarz przyjaciela. Pomimo niebezpieczeństw, pomimo długich godzin pracy służba na „Cumberlandzie” miała zbawienny wpływ na doktora Ibrahima Sahina. Po smutnym, samotnym i sfrustrowanym człowieku, którego Max poznał dwudziestego stycznia, niewiele zostało. Zniknęły zmarszczki z czoła i kącików ust, a także wory pod oczami. Cera z ziemistoszarej ponownie stała się oliwkowa, przypominając o turecko-arabskim pochodzeniu lekarza. Nawet stare, znoszone mundury zastąpił świeżymi, wyprasowanymi i prawie całkowicie zgodnymi z regulaminem. Doktor często się uśmiechał. Sahin nie zapomniał oczywiście o śmierci swoich pacjentów na stacji Travis, jednak nie były to już świeże rany. Na USS „Cumberland” znalazł przyjaciół, towarzyszy, pacjentów doceniających jego umiejętności i obowiązki odpowiadające jego zdolnościom. Max wiedział, że przyjaciel czuje się potrzebny. Życie Sahina znów nabrało sensu.

Wszyscy ludzie tego potrzebują jak powietrza. Kapitan uśmiechnął się, a na sercu zrobiło mu się ciepło na myśl, że jego przyjaciel jest szczęśliwy. Bram wychwycił to i uśmiechnął się w odpowiedzi, lekko pochylając głowę w bezgłośnym podziękowaniu. – Nie znam się na hodowli winorośli – powiedział Anderssen, którego uwadze nie umknęła „konwersacja” między przyjaciółmi – a tym bardziej na miazdze twórczej. Jednak jeśli chodzi o sposób dowodzenia okrętem wojennym, motto o winorośli jest bardzo prawdziwe. Mówi o tym, jak załoga, złożona z wielu ludzi o różnych korzeniach i osobowościach, pochodzących z różnych światów, miesza się, tworząc jedną całość. Podczas gdy Max i Bram kiwali ze zrozumieniem głowami, Maynard stwierdził: – Jak dla mnie to zdecydowanie zbyt subtelne. – Odstawił kufel z głośnym stuknięciem. – Moim zdaniem motta powinny być proste: „Fortuna sprzyja śmiałym”, „Lepiej śmierć niż hańba”... Coś w tym rodzaju. Coś, co można powiedzieć komuś z niższego pokładu bez konieczności tłumaczenia. – No coś w tym jest – powiedział pojednawczo Max. Maynard był, bądź co bądź, gościem. Asystenci zabrali wszystkie talerze i sztućce, pozostawiając jednak szkło, w którym znajdował się jeszcze alkohol, i podali kawę. Rozmowa zaczęła się ponownie, gdy wyszli. Prędzej czy później musiała zejść na misję. – Jedyna rzecz, która mi się nie podoba w tym wspólnym planie – powiedział Anderssen – to faza przenikania. „Cumberland” ma takie możliwości maskowania, że jeśli nie będzie miał cholernego pecha, prześlizgnie się niezauważenie. Przenikanie mojego okrętu przypominać mogłoby próbę niepostrzeżonego zmieszczenia słonia do bramki hokejowej. Mamy więc kody transpondera uzyskane dzięki zdobyczy od Vaaach, które pozwolą Krag myśleć, że „Nicholas Appert” to USS „Peter Durand”, zaopatrzeniowiec tej samej klasy przechwycony przez Krag kilka miesięcy wcześniej. Papierowi wojownicy uważają, że Krag, o których my wiemy, że są najbardziej podejrzliwymi istotami we wszechświecie, po prostu uśmiechną się, pomachają nam i przepuszczą przez FEBA do własnej strefy, bez żadnej inspekcji. Nie wiem jak ty, Max, ale ja znam ludzi, którzy służyli w Marynarce, gdy Litvinoff, Middleton i Hornmeyer w krótkich spodenkach wcinali mus jabłkowy, i nie pamiętam, by któryś z nich wspominał o czymś takim. Siedzący obok Maxa DeCosta zaczął się nagle śmiać. Kapitan spojrzał na niego wzrokiem, w którym niewiele było aprobaty. – Co pana tak śmieszy, ZDO? – Och, właśnie wyobraziłem sobie miniaturowego Louisa Hornmeyera w krótkich

spodenkach, bawiącego się kolorowymi, plastikowymi okrętami kosmicznymi i pokrzykującego piskliwym głosikiem na istniejących w jego wyobraźni kapitanów, by wykonywali jego polecenia „z należytą starannością”. Pozostali obecni próbowali się nie roześmiać. Naprawdę próbowali. Ale wyobrażenie dziecięcej wersji dowódcy wydającego rozkazy z użyciem ulubionego zwrotu było po prostu zbyt silne. – Nie mówię przy tym po prostu o prawach Murphy’ego – kontynuował Anderssen, gdy śmiech już ucichł. – Mamy ten rdzeń pamięci w swoich rękach od końca marca. Teraz jest połowa maja. Nie korzystaliśmy z tych danych zbyt często, ale jednak parę razy zrobiliśmy z nich użytek. Jestem pewien, że Wąsacze coś podejrzewają i powzięli jakieś środki ostrożności. A nawet jeśli nic nie podejrzewają, to wiemy, że zmieniają kody transponderów losowo. Jeśli nie uczynili tego do tej pory, to pewnie wkrótce to zrobią. I to nie tylko kody, ale także hasła, protokoły kodowania, sygnały wywoławcze, sygnały migaczami, rozłożenie min w polach minowych i wszystko to, co da się zmienić, aby uczynić przechwycone przez nas dane bezużytecznymi. Nie mówię, że te dane są nic niewarte. Cholera, sama znajomość sposobu przerzucania przez punkt skoku więcej niż jednego okrętu to królewski dar, nie wspominając o planach i specyfikacjach ich sprzętu wojskowego oraz instalacji. Z całą pewnością zmienią jednak zamki w drzwiach, a moim zdaniem, już to zrobili. – Ani przez sekundę nie wątpiłem, że trwałość tych tajemnic będzie krótka, Sig – odparł Max. – Wydaje mi się jednak, że mamy jeszcze dwa do czterech tygodni, zanim Krag zorientują się w rozmiarach tego, co przechwyciliśmy. Mam pewne pomysły co do metody, za pomocą której osiągniemy cele wskazane w rozkazach. Jeśli więc ktoś zna jakiś sposób na przedostanie się przez dwie linie dronów, stacji wczesnego ostrzegania i okrętów patrolowych, których zadaniem jest niedopuszczenie do tego, co mamy zamiar zrobić, bardzo chętnie wezmę go pod uwagę, zamiast polegać na zdobytych kodach. Przerwał na pięć sekund i popatrzył na Anderssena, którego twarz wyrażała nieufność wobec proponowanego wariantu działania, ale jednocześnie brak innych propozycji. – W takim razie dziękuję. – Max, panowie, dziękuję za wspaniały wieczór – powiedział Anderssen, korzystając z przywileju starszego wiekiem i służbą do zakończenia spotkania. – „Cumberland” powinien zostać zatankowany i uzupełniony w ciągu ośmiu do dziesięciu godzin. A wtedy będziemy gotowi złożyć wizytę panu Krag. – Proszę bardzo, Sig, panie Maynard – Max dał formalną odpowiedź wymaganą przez etykietę. – Wchodzimy w przestrzeń Krag, gdy tylko zakończymy operacje logistyczne.

Anderssen i Maynard wymienili uściski dłoni ze wszystkimi gospodarzami i życzyli im dobrej nocy. Używając podobnego do joysticka manipulatora, Anderssen skierował swój samobieżny fotel ku wyjściu. Kiedy siedział przy stole, wyglądał jak wszyscy inni obecni. Ale gdy nic nie zasłaniało widoku, jasnym stało się, że lewe ramię kapitana było masą spalonej, pobliźnionej tkanki, a większości dolnej części korpusu po prostu nie ma, podobnie jak nóg. Od klatki piersiowej w dół jego ciało podłączono do aparatury podtrzymującej procesy życiowe. Max patrzył, jak fotel uruchamia zestaw małych rotorów pozwalających mu pokonać schody, a następnie ponownie opada na koła. Gdy goście znaleźli się na korytarzu, kontyngent z „Cumberlanda” wolno opuścił mesę, pozostawiając w środku jedynie Maxa i Brama. Doktor dał przyjacielowi znak, że chciałby z nim porozmawiać na osobności. Gdy byli pewni, że zostali sami, Bram odezwał się: – Max, jestem oburzony. Absolutnie oburzony. – Na co? – Na całą tę bezduszną machinę Marynarki, która człowieka tak okaleczonego zmusza do czynnej służby – wyrzucił z siebie Bram. – Ten człowiek nie ma żadnego interesu we włóczeniu się po kosmosie. Jak on daje sobie radę w BCI, na litość boską? Czy wszystkie urządzenia są ruchome, tak by mogły zadokować obok jego fotela? – Tak właśnie jest. – Z medycznego punktu widzenia człowiek tak ciężko ranny powinien znajdować się w szpitalu albo w domu pod stałą opieką pielęgniarza, a nie w BCI okrętu! Co mu się stało? – Był na Sengupcie-Patel IV jakieś dwa lata temu, gdy Krag najechali ją po raz pierwszy. – Po raz pierwszy? – Tak, dokonali dwóch inwazji. Pierwszy raz marines, personel Marynarki, milicja planetarna i uzbrojeni obywatele odparli ofensywę. Szczurzomordzi wrócili kilka miesięcy później z dużo większymi siłami i zdobyli planetę. – To bardzo interesujące. – Bram spuścił wzrok. – A właściwie to nie, wcale nie. W najmniejszym stopniu nie interesuje mnie wojskowa historia Sengupty-Patel IV. Tak naprawdę to chciałem wiedzieć, w jaki sposób odniósł te rany. To na pewno nie był karabin szturmowy. – Palnik plazmowy. Anderssen był olimpijskiej klasy strzelcem. Osobiście zastrzelił z dużej odległości kilkudziesięciu oficerów Krag. Wspinał się po drabinie na wieżę destylacyjną w zakładach chemicznych, by tam założyć sobie stanowisko snajperskie. Krag wspięli się za nim i sięgnęli go palnikiem. Na szczęście nie zdążył się wspiąć bardzo

wysoko. – To faktycznie traumatyczne przeżycie. Co z kolei przywodzi na myśl stan jego emocji. Dwa lata to bardzo mało, jak na dojście do siebie po takich przeżyciach. Człowiek, którego dosłownie przecięto na pół, moim zdaniem nie jest w stanie pełnić już funkcji dowódczych. Powinien zostać poddany wszechstronnej terapii, w tym grupowej, progresywnemu odczulaniu, sterowanej hipnowizualizacji, psychodramie, wszystkiemu, co psychoterapia ma do zaoferowania. A jestem dziwnie przekonany, że nic takiego nie ma miejsca. Powiedz mi, czy ma chociaż wykwalifikowanego lekarza, zajmującego się jego potrzebami medycznymi, które, jak sobie wyobrażam, są dość pokaźne? – Ma. Całkiem dobrego, jak rozumiem. Facet nazywa się Delbosque. Doktor James Kelly Delbosque. – Czemu doktora Jamesa Kelly’ego Delbosque’a nie było z nami przy stole? Ucieszyłbym się ze spotkania z innym lekarzem. – To nie moja wina – bronił się Max. – Osobiście wysłałem do niego zaproszenie. Kapitan Anderssen poinformował mnie, że doktor Delbosque jest wyjątkowo bezceremonialny, niedyplomatyczny i boleśnie bezpośredni. Mówi wszystko, o czym pomyśli, bez zwracania uwagi na innych. Kapitan stwierdził, że ze względu na dobro stosunków pomiędzy naszymi jednostkami lepiej będzie, jeśli poznamy doktora Delbosque’a w bardziej kontrolowanych okolicznościach. Oczywiście powiedziałem kapitanowi, że bez względu na jego bezpośredniość doktor jest tu mile widziany, a nawet może znaleźć bratnią duszę, ale nie udało mi się przekonać Anderssena. – Nie mam pojęcia, kogo miałeś na myśli, mówiąc o bratniej duszy – powiedział Sahin ze śladem uśmiechu na twarzy – chyba że chodziło o ciebie samego. Ja, jeśli umknęło to twojej uwadze, jestem akredytowanym dyplomatą, znanym ze swej subtelności, podczas gdy twoja bezceremonialność i brak ogłady są powszechnie znane w tuzinie systemów gwiezdnych. Tak czy inaczej, jeśli pozwolisz, chciałbym jak najszybciej poznać doktora. Choćby natychmiast. Max kiwnął głową i Sahin sprężystym krokiem opuścił pomieszczenie, zostawiając dowódcę samego z trzema asystentami, którzy pojawili się, by zrobić porządek. Kapitan zauważył, że sprzątnęli wszystko inne, pozostawiając na stole kieliszki, kufle i dzbanki zawierające napoje alkoholowe. Zauważył także, że asystenci ukradkiem spoglądają na niego, jak gdyby sprawdzając, jak szybko zamierza wyjść. To był stary trik z „podręcznika asystenta”, który Max nie tylko znał, lecz do którego dopisał kilka niechlubnych, aczkolwiek bardzo interesujących rozdziałów. Nie miał zamiaru dać się nabrać. – Kurtz – zwrócił się do jednego z asystentów – przynieś mi te szklanki. Chang, nalej

pół dzbanka piwa. A teraz wszyscy trzej siadajcie przy stole. Kurtz, Chang i Rodriguez wykonali polecenie. Wszyscy należeli do drugiej w kolejności wiekowej grupy asystentów, mieli po dziewięć, dziesięć lat, a każdy był na okręcie od około roku. Max do każdej szklanki nalał po około sto pięćdziesiąt mililitrów piwa i podał je asom. – A teraz wypijcie – powiedział. Uczynili to z ochotą. Widać było, że smak piwa nie jest im obcy. – W porządku, panowie, biorąc pod uwagę wasz wiek i rozmiary, każdy z was wypił wystarczająco. Rozczarowanie całej trójki było doskonale widoczne. Max dał im na tyle alkoholu, że tylko rozbudził smak, podczas gdy oni spodziewali się, że resztkami w szklankach solidnie się upiją. – Cała reszta idzie do zlewu i zbiorników recykligowych. Zrozumieliśmy się, panowie? Czy mam wasze słowo honoru jako asystentów i członków załogi „Cumberlanda”? – Tak jest – odpowiedzieli wszyscy zgodnie, choć bez entuzjazmu. – Doskonale – stwierdził kapitan, ignorując ton głosów chłopców. – Pamiętajcie, że dla marynarza honor to świętość. Jeśli złamiecie słowo, wasza kariera właśnie się skończyła. Ale teraz, gdy mam wasze słowo, mogę bezpiecznie opuścić to pomieszczenie. Jednak zakarbujcie to sobie – dodał z niemiłą nutą w głosie – jeśli złamiecie słowo, które mi daliście, choćby odnośnie drobiazgu, będziecie żałować, że się urodziliście. Dobranoc, panowie. – Dobranoc, sir – odpowiedziała nieco stropiona trójka. Gdy Max wychodził, asystenci kończyli sprzątanie naczyń ze stołu.

ROZDZIAŁ 8 Godzina 22.45 Z, 13 maja 2315 – Żadnych kontaktów – oznajmił Kasparow, jak to czynił co piętnaście minut. On albo ktoś inny siedzący przy jego stacji roboczej. I tak od piętnastu godzin i czterdziestu pięciu minut. – Dziękuję – odparł Max, jak to czynił co piętnaście minut. On albo ktoś inny siedzący przy jego stacji roboczej. I tak od piętnastu godzin i czterdziestu pięciu minut. Głos żadnego z mężczyzn nie był znudzony. Od piętnastu godzin i czterdziestu pięciu minut „Cumberland” wraz z „Nicholasem Appertem” przecinały pas przestrzeni o szerokości dwóch lat świetlnych, oddzielający obszar kontrolowany przez Unię i siły sprzymierzone od przestrzeni znajdującej się pod władaniem przeciwnika. O ile strefa ta nie była zdominowana ani przez ludzi, ani przez Krag, o tyle trudno było nazwać ją wolną od niebezpieczeństw. Każdy okręt Unii musiał się tutaj liczyć z agresywnymi patrolami przeciwnika, licznymi polami minowymi, ukrytymi bojami sensorycznymi, jeszcze lepiej od nich zamaskowanymi dronami kamikaze czy ukrytymi bazami myśliwców klasy Fishbait lub Fruitbait. Każdy okręt Krag lecący z przeciwnego kierunku napotykał podobne pułapki. Precyzyjne i typowo biurokratyczne określenie, nadane temu obszarowi przez Admiralicję, brzmiało Strefa Nieokreślonej Kontroli. Wydano nawet serię rozkazów określających reguły zachowania w tym rejonie: Zasady Użycia Siły „S”. Dowódcy okrętów operujących w tej strefie nazywali ją po prostu Sierra. Jednak zwykli marynarze mieli zwyczaj nazywać rzeczy może mniej precyzyjnie, ale bardziej oddając właściwe znaczenie. Dla tej strefy zaadaptowali nazwę pochodzącą ze średniowiecza, używaną przez Anglików w czternastym wieku, a określającą miejsce, w którym panowały brutalne prawa: nonesmanneslond. Słowo to ewoluowało w ciągu wieków, a ludzie, głównie żołnierze, używali go w różnym znaczeniu. Jednak to podczas pierwszej wojny światowej nabrało ono szczególnego sensu. No-Man’s-Land – ziemia niczyja. W miejscach takich jak sektory Z-114, Z-403, Z-410, Z-415, Z-424 i Z-509 dochodziło do

starć, gdy jedna lub druga strona próbowała siłą wedrzeć się w strefę. Jednak na ponad dziewięćdziesięciu dziewięciu procentach długości granicy ludzie i Krag patrzyli tylko na siebie poprzez dwa lata świetlne względnie spokojnej przestrzeni, nie wiedząc, kiedy i gdzie nastąpi atak. Max zdecydował się przeprowadzić „Cumberlanda” i „Nicholasa Apperta” przez ziemię niczyją w sektorze Z-948, który nie tylko był spokojny w tym momencie, ale o który nigdy dotychczas nie toczyły się walki. Ponieważ przylegające do niego systemy gwiezdne, zarówno należące do ludzi, jak i do Krag, miały znikome znaczenie militarne, żadna ze stron nie spodziewała się siłowego wejścia w tym miejscu, a co za tym idzie, na jego ochronę przeznaczano niewielkie siły. Oczywiście tylko w porównaniu z obszarami, gdzie atak był bardziej prawdopodobny. Dwaj skiperzy z pomocą oficerów z obu okrętów użyli danych rozpoznawczych zdobytych przez patrole Unii, a także przechwyconych od Krag, by stworzyć wariant, który pozwalał uniknąć przeszkód w tym stosunkowo małym rejonie Sierry. To była łatwiejsza część. Niszczyciel i okręt logistyczny poruszały się na napędach kompresyjnych w formacji liniowej w odległości tysiąca dwustu czterdziestu ośmiu kilometrów od siebie z prędkością tysiąc trzydzieści dziewięć c, co pozwoliło do punktu oddalonego od przestrzeni Krag i Anderssen, ich okręty nie pojawiły się jak sprawę, że z każdą pokonaną jednostką

pokonać im większość ziemi niczyjej i dotrzeć o trzy godziny lotu. Z tego, co wiedzieli Max dotąd na sensorach Krag. Jednak zdawali sobie astronomiczną prawdopodobieństwo wykrycia

rosło. – Operacyjny – powiedział Max – proszę pokazać mi sieć pokrycia sensorycznego Krag w tym sektorze. – Aye, sir. Bartoli spodziewał się tego polecenia i tylko dotknął ikony migającej na jego ekranie. BCI „Cumberlanda” posiadało trzy holograficzne wyświetlacze taktyczne: główny o średnicy półtora metra, znajdujący się naprzeciw dowódcy, i dwa pomocnicze, o średnicy osiemdziesięciu centymetrów, po obu stronach głównego. Prawy wyświetlacz pomocniczy, z którego korzystał przede wszystkim zastępca, poszarzał, co oznaczało, że odbiera nowe dane. – To jest sektor Z-948 – powiedział Bartoli. W kuli pojawił się zielony sześcian. – To zaś mniej więcej połowa przyległego sektora Krag. – Przy sześcianie rozbłysnął czerwony prostopadłościan. – A to trzy dalekosiężne stacje wczesnego ostrzegania, zapewniające sensoryczne pokrycie obszaru.

W wyświetlaczu rozbłysły trzy białe kropki, tworzące trójkąt równoboczny w środku czerwonej strefy, równoległy do granicy pomiędzy sektorami. Był on przesunięty o jedną trzecią w dół i w lewo w stosunku do sektora Unii ze względu na to, że wielkość stref pod kontrolą obu stron była różna. – To ostatnie znane położenie eskadry myśliwców przydzielonej do tego sektora. – W pobliżu granicy, po stronie Krag, zapłonęło osiem czerwonych punktów. W chwilę później cztery pomarańczowe punkty dołączyły do czerwonych. – Wywiad podejrzewa, że w tej części Sierry znajduje się przynajmniej jedna baza myśliwców. Sugeruje się także, jednak bez dowodów, że w rejonie znajduje się grupa bojowa złożona z pancernika, czterech krążowników i nieznanej liczby fregat i niszczycieli, działająca jako odwód w wypadku silnego naruszenia granicy. Jej położenie oceniane jest na dziesięć lat świetlnych w głębi ugrupowania przeciwnika. No i proszę nie zapominać o niebieskiej kropce, sir. To my. Max nie przegapił jej. Znajdowała się tylko na szerokość palca od granicy przestrzeni kontrolowanej przez Krag. – Panie Bhattacharyya, czy jest pan w stanie podać lokalizację tej bazy myśliwców i sił odwodowych? – Obawiam się, że nie, skiper – odparł oficer rozpoznania. – Samo istnienie odwodu jest niepewne, a co dopiero mówić o jego lokalizacji. Nie przechwyciliśmy żadnej komunikacji między okrętami, którą moglibyśmy przypisać do tych sił, żaden z przechwyconych sygnałów nie pozwala zlokalizować bazy, a ponadto nie bardzo są tu miejsca, w których taką bazę można by ukryć. Mógłbym tylko zgadywać. – Sposób, w jaki Bhattacharyya wypowiedział ostatnie słowo, do złudzenia przypominał ton katolickiego kardynała mówiącego „grzech śmiertelny”. – Jeśli chodzi o bazę myśliwców – kontynuował – jeśli jakaś tam jest, to przeciwnik trzyma karty przy orderach. Utrzymują totalny EMCON – nie złapaliśmy ani jednego sygnału. Żaden z naszych patroli w Sierze nie miał kontaktu z niczym, co przypominałoby myśliwiec, z wyjątkiem regularnych patroli długodystansowych, co nawet w przybliżeniu nie zapowiada istnienia bazy. Wychwytywanie niuansów w tonie podwładnych według Maxa należało do kompetencyjnego zakresu obowiązków dowódcy. – Panie Bhattacharyya, czy jest coś więcej? – No cóż, sir – odparł młody oficer z wyraźnym wahaniem – to może zabrzmieć nieco dziwnie, biorąc pod uwagę moją niechęć do spekulacji, ale wydaje mi się, że wiem, gdzie taka baza może być zlokalizowana. A przynajmniej gdzie ja bym ją umieścił, gdybym był admirałem Krag. – Naprawdę? – Wielu skiperów

w

takim

pytaniu zawarłoby

tony

sarkazmu,

uwzględniwszy stopień i doświadczenie mówiącego. W głosie Maxa brzmiało jednak tylko prawdziwe zainteresowanie. – Gdzie to mogłoby być? – Alderson I. Tutaj. – Rozpoznawczy dotknął swojego ekranu, powodując pojawienie się na wyświetlaczu taktycznym fioletowej kropki w odległości jednego centymetra od niebieskiej, reprezentującej „Cumberlanda”. – Gdy ten obszar znajdował się pod kontrolą Unii, Alderson I był sporą kolonią górniczą. Planeta jest praktycznie niklowo-żelazową skałą, powstałą na skutek kolizji protoplanetarnej. Jest zablokowana, z jedną stroną stale zwróconą ku lokalnemu słońcu, a drugą stale pozostającą w ciemności. Kolonia była na ciemnej stronie. Wszystko, co znajdowałoby się na stronie słonecznej, ugotowałoby się w ciągu kilku sekund. Teraz jednak planeta stanowiłaby idealne miejsce dla tajnej bazy myśliwców, sensorom bardzo trudno odróżnić metaliczne kadłuby i urządzenia od powierzchni. Po drugie, jeszcze trudniej byłoby im odróżnić je od pozostawionych urządzeń i instalacji górniczych. Po trzecie, sensory nie działają tak dobrze w okolicach planet, ze względu na promieniowanie i efekty magnetyczne, które napotyka się, próbując skanować planetę oddaloną o dwadzieścia siedem setnych jednostki astronomicznej od gwiazdy klasy B. Nic z tego nie ma oczywiście wpływu na myśliwce, bo są one schowane za planetą, tarczą niklowo-żelazową o grubości tysiąca ośmiuset kilometrów. Nie potrzebują sensorów do wykrywania, bo dane do przechwycenia mogą dostać ze stacji wczesnego ostrzegania. Dokładnie tam ukryłbym bazę. Max zauważył, że Bartoli się uśmiecha. – Chce pan coś dodać, panie Bartoli? – zapytał. – Tylko to, że podoba mi się sposób, w jaki Batty myśli. – Bartoli właśnie nadał podporucznikowi przydomek. Zgodnie z pokręconą logiką Marynarki nadanie przydomka oznaczało, że uważa się oceny młodego oficera za bardzo prawdopodobne. – Jeśli pan Bhattacharyya zdecyduje się porzucić szklane kule, tarota i wróżenie z fusów, w operacyjnym na pewno znajdzie się dla niego etat. – Doceniam propozycję, poruczniku, ale preferuję coś bardziej angażującego intelektualnie niż patrzenie przez bulaj i pokrzykiwanie: „Hej, patrzcie, tam na sterburcie są trzy okręty Krag. Myślę, że mogą mieć wrogie zamiary” – odparł Bhattacharyya, dziękując za komplement uśmiechem i jednocześnie odpowiadając żartobliwą obrazą na taką samą obrazę, zgodnie ze starą marynarską tradycją. – No cóż, panie Bhattacharyya, minęliśmy już Alderson, ale zapewniam pana, że przyjrzymy mu się dokładnie w drodze powrotnej. Żartobliwa wymiana zdań pomiędzy operacyjnym i rozpoznawczym na chwilę rozluźniła atmosferę w BCI, ale nie na długo. Ignorowanie faktu, że z każdą sekundą jest się trzysta

milionów kilometrów bliżej przestrzeni Krag i trzysta milionów kilometrów głębiej w strefie pokrywanej przez ich sensory, było niemożliwe. W każdej głowie czaiła się myśl, że jeśli zostaną zidentyfikowani jako okręt Unii, zginą w chwilę później. Wkrótce w BCI zrobiło się ciszej niż zwykle. Nadal w tle słychać było niegłośne rozmowy z pokojami wsparcia, obsadę stanowiska wymieniającą informacje i okresowe meldunki sekcji składane ZDO, ale wszystko to było jakby stłumione. Pogaduszki umilkły, ludzie mówili tylko to, co nakazywały obowiązki, i ani słowa więcej. Tak jakby Krag mogli ich usłyszeć z daleka, niektórzy ludzie zniżali głos do szeptu. Czas pełznął jak na ścięcie. – To jest nie do zniesienia! – powiedział nagle doktor zaskakująco głośno. – Nie wiem, jak wy to wytrzymujecie. Kilka osób spojrzało na niego z obawą. Istniało wiele rzeczy w Marynarce, które trzeba było znosić, a o których się nie mówiło. – Doktorze, czy chciałby pan wrócić do izby chorych? – spytał łagodnie Max. Przez chwilę Sahin uznał pytanie za pośredni rozkaz, potem westchnął i odparł z cichą rezygnacją: – Nie, sir. Nie wydaje mi się. – Doskonale. – Max spojrzał przyjacielowi w oczy, mierząc poziom jego stresu. Był bardzo wysoki, ale nadal możliwy do opanowania. – W takim razie może pan pozostać w BCI. Wzrok kapitana zatrzymał się na doktorze kilka sekund dłużej, potwierdzając niewypowiedziany rozkaz: „Jeśli się nie opanujesz, masz wyjść!”. Sahin pokiwał głową. Max rozejrzał się. Ci ludzie uczestniczyli w ciągu ostatnich kilku miesięcy w wielu akcjach, jednak trudno ich było nazywać weteranami. Mieli jeszcze większe powody do zdenerwowania niż doktor, ponieważ byli bardziej świadomi tego, co się dzieje i co może pójść nie tak. Nie wspominając o samej odpowiedzialności wynikającej z wykonywania trudnych, wymagających obowiązków, z pełną wiedzą o tym, jak niewielki jest margines błędu. Było jednak lekarstwo, które Max mógł zastosować. – Łączność, proszę głośnomówiący. – Głośnomówiący, aye, sir. – Mówi dowódca – powiedział Max wyluzowanym tonem. – Dajcie spokój. Już niedługo będziemy wiedzieć, czy dalej się skradamy, czy uciekamy. Tak czy inaczej, macie komfort świadomości, że jesteście na dobrym okręcie, wśród kolegów, którzy są w stanie sprostać zarówno jednemu, jak i drugiemu. To tyle.

Kiwnął głową do China, który wyłączył urządzenie. Max powiedział ludziom, że wszystko będzie w porządku. Teraz należało im to pokazać. Spotkał się wzrokiem z asystentem pełniącym służbę, tym razem był to Vezulis. Kapitan pokazał swój kubek z kawą. Następnie przeniósł wzrok na kubek DeCosty. Uniesienie brwi i subtelne skinienie głową były dla ZDO sygnałem, że ma uczynić to samo. Max obserwował młodego asystenta, przygotowującego kawę. Jeszcze trzynaście miesięcy temu pomagał rodzinie na farmie. Chłopak był blady, trzęsły mu się dłonie, a jednak przygotowywał kawę w taki sposób, w jaki lubił każdy z oficerów, bez błędów, nie roniąc ani kropli. Nie było to bardzo ważne zajęcie, ale mu je powierzono, wykonywał je więc należycie, mimo że się bał. Max podziękował mu skinieniem głowy. Dowódca i zastępca ostentacyjnie pili kawę, przeglądając mało ważne dane na wyświetlaczach i pozornie bez zainteresowania spoglądając na pracę BCI. Jak zwykle czujny doktor Sahin zauważył to zachowanie i zrozumiał, w czym rzecz. On także poprosił Vezulisa o dolewkę i urządził mały pokaz, studiując jednocześnie podręczniki chirurgiczne Pfelung. Taka nonszalancja odniosła zamierzony skutek, wyciszając ludzi, choć tylko nieliczni uwierzyli, że skiper, ZDO i SSZ mogą być tak zrelaksowani w zaistniałych okolicznościach. Oficerowie na wysepce dowódczej wyglądali na opanowanych. Dzisiaj to wystarczyło. Minęło kolejne dwanaście minut. Oficerowie i podoficerowie w BCI mieli dziś więcej gości niż zazwyczaj. Max użył stworzonego przez siebie skrótu klawiszowego, by oczyścić powietrze w pomieszczeniu. To normalne, że ludzie pocili się z nerwów, ale zapach kilkunastu spoconych mężczyzn nie działał najlepiej na morale. Wzmożony przepływ powietrza właśnie zaczynał przynosić skutki, gdy Kasparow zmienił pozycję w fotelu i zamienił kilka słów z pokojem wsparcia. – Sir, właśnie zostaliśmy opromieniowani – powiedział. – Radar tachionowy o wysokiej częstotliwości. Fala o długości dwanaście przecinek dziewięć centymetra. Siła sygnału piętnaście i dwa hannumów na metr kwadratowy. Oceniamy, że nieprzyjaciel może wykryć zaopatrzeniowiec po opromieniowaniu czymkolwiek silniejszym niż dwanaście hannumów. A ponieważ skala Hannuma jest... – Wiem, panie Kasparow – powiedział cierpliwie Max. – Siedziałem kiedyś na pańskim fotelu. Jest logarytmiczna. Odczyt piętnaście i dwa mocno przekracza próg wykrywalności. Krag prawie na pewno zauważyli zaopatrzeniowiec. – Jasne, sir.

Kasparow przeniósł uwagę z dowódcy na swój zestaw słuchawkowy. Przez chwilę słuchał bardzo uważnie, a następnie dwukrotnie kliknął przyciskiem nadawania, co oznaczało zrozumienie. – Skiper, mój pokój wsparcia połączony jest z zespołem sensorów z zaopatrzeniowca. Potwierdzają zarówno fakt opromieniowania, jak i intensywność sygnału. – W porządku. To teraz trzeba się spodziewać skanowania skupionego – powiedział Max do wszystkich i do nikogo. Minęło około pół minuty. – Jest, sir – oznajmił Kasparow. – Skanowanie radarem tachionowym o ultrawysokiej częstotliwości. Różne częstotliwości, wiele źródeł, bardzo ciasne strumienie. Jak dotąd mam... cztery częstotliwości i trzy źródła, ale... – posłuchał chwilę podpowiedzi – siedem częstotliwości z trzech źródeł. Wszystkie ciągłe. Krag nastawili się na śledzenie celu. Siła sygnału pozwala im zidentyfikować typ jednostki, być może nawet klasę. To nadal dużo poniżej progu wykrywalności dla „Cumberlanda”, przynajmniej dopóki pozostajemy w trybie maskowania. Siła sygnału stała. Skupili się na zaopatrzeniowcu. Chce pan listę częstotliwości i źródeł? – Niekoniecznie, panie Kasparow. Proszę się tylko upewnić, czy dane te są dostępne na właściwym kanale dla tych, którzy mogą ich potrzebować. Kasparow szybko przerzucił się na inny wyświetlacz na swojej konsoli i wrzucił dane na kanał H, na którym zwykle transmitowane były dane pochodzące od sensorów. – Umieszczone na kanale H, sir. Max spojrzał na chronometr. – W porządku, w ciągu około dwóch minut możemy spodziewać się sprawdzenia swój – obcy. Sto siedem sekund później Bartoli zameldował: – Otrzymano transmisję IFF. „Nicholas Appert” wysyła odpowiedź zgodnie z planem. Zidentyfikował się jako przechwycony zaopatrzeniowiec Unii udający się do bazy czterysta czterdzieści sześć w celu modernizacji i przebudowy, co powinno pozwolić nam przelecieć bez problemu. – No, chyba że Krag zmienili kody. Jeśli tak, to właśnie zostaliśmy zidentyfikowani jako jednostka Unii próbująca spenetrować przestrzeń Krag przy użyciu skradzionych danych – powiedział Levy. – A to spowoduje, że rzucą wszystko, co mają pod ręką, by zamienić nas w gustowną chmurę atomów oraz przechwycić zaopatrzeniowiec. – Czy zawsze jest pan taką fontanną optymizmu, panie Levy? – spytał DeCosta. – Oczywiście, sir – odparł uzbrojeniowiec. – Jestem najmłodszym z pięciu braci

i powszechnie uważa się mnie za największego optymistę w tym towarzystwie. Powinniście usłyszeć mojego najstarszego brata, Moshe. Ten dopiero potrafi... – W takim razie niech Bóg nas chroni przed Moshe Levym – powiedział Max. – A swoją drogą, skoro jest najstarszy, prawdopodobnie przewyższa mnie stopniem, prawda? – Obawiam się, że to prawda, sir. Jest kontradmirałem w Projektach Specjalnych w Norfolk. To gówno, nad którym pracuje, jest tak tajne, że gdy mama dzwoni zaprosić go na obiad, musi używać pseudonimu. – Sir – przerwał rozmowę Chin – otrzymaliśmy sygnał z centrum kontroli lotów Krag. Standardowy protokół tekstowy. Zezwalają zbiornikowcowi poruszać się obecnym kursem i prędkością do jednego z ich punktów kontroli ruchu w Sierze, tam zredukować prędkość do piętnastu procent c i czekać na instrukcje dotyczące wejścia w przestrzeń Krag. Wiadomość zawiera koordynaty i częstotliwości. Sahin odetchnął z ulgą. – Wygląda więc na to, że Krag dali się nabrać na naszą maskaradę. Kilka osób, w tym Max, znacząco spojrzało na Levy’ego, który pokręcił głową i z rezygnacją uniósł ramiona. – Czemu ja? Czemu wszyscy zakładacie, że ja mam to powiedzieć? Myślałem, że powinien zrobić to skiper. – Panie Levy, w pana ustach zabrzmi to lepiej niż w moich. Proszę czynić honory. – Jeśli pan tak twierdzi, sir... – Uzbrojeniowiec przyjął melodramatyczny ton, charakterystyczny dla narratorów trójwymiarowych filmów wideo. – Albo Krag dali się nabrać na maskaradę kapitana Robichaux, albo doskonale wiedzą, że okręt udający przechwyconą przez nich jednostkę nadal znajduje się pod kontrolą Unii, i próbują zwabić nasze niewielkie siły w głąb swojej przestrzeni, gdzie już szykują pułapkę. Voilà! I jak mi poszło? – Może być, panie Levy – odparł Max. – Ale proszę na razie nie porzucać swoich obowiązków. Panie Bartoli, co robi przeciwnik? – Jak dotąd nic niezwykłego, sir – odparł zapytany. – Nie ma żadnych śladów zmiany położenia sił ani innych aktywności związanych z wykryciem. Śledzą jednak zaopatrzeniowiec bardzo dokładnie, skierowali na niego dwa dodatkowe strumienie sensoryczne. Uzupełniam w tej chwili dane na dysku H. To dla nich dość normalne zachowanie. Kierują na okręt maksymalną liczbę strumieni na maksymalnej liczbie częstotliwości z wielu źródeł, aby móc zobaczyć okręt w wysokiej rozdzielczości, sprawdzić jego konfigurację i upewnić się, że to faktycznie okręt logistyczny, a nie inna jednostka podobnych rozmiarów, na przykład lotniskowiec.

– Dziękuję, panie Bartoli – powiedział Max. – Panie Bhattacharyya? – Z mojej strony także nic nowego – dodał rozpoznawczy. – Większość sposobów kodowania okrętów bojowych Krag zmieniła się od chwili, kiedy w nasze ręce wpadł dysk, tak więc mamy tylko charakterystyki transmisji, nie mamy już możliwości tłumaczenia tego w czasie rzeczywistym. Jednak jak na razie nie było zmian w sposobie komunikacji źródeł, które możemy napotkać, gdyby wykryli wtargnięcie. – W porządku. Proszę dać mi znać w razie jakichkolwiek zmian. Każdy z oficerów powiadomiłby dowódcę o zmianach w charakterystyce sił przeciwnika bez konieczności podkreślania tego. Max wolał jednak to powiedzieć. Kapitanowie okrętów mówią wiele rzeczy, które rozumieją się same przez się, a z drugiej strony wiele spraw, które na lądzie wymagałyby długiego omawiania, załatwianych jest bez słowa. Taka praca. Inną częścią tej pracy było znoszenie ciągłego stresu wynikającego z czekania na reakcję przeciwnika bądź jej brak. Nie chodziło tylko o znoszenie stresu, ale znoszenie go na oczach ludzi, którzy lata spędzili, obserwując oficerów podczas walki, ludzi znajdujących się na wyciągnięcie ręki. Wystarczająco blisko, by zobaczyć każdą kroplę potu. Niezliczone rzesze kapitanów straciły zaufanie swoich załóg tylko dlatego, że nie potrafili znieść tego wyzwania. Max borykał się z tym problemem jak każdy inny dowódca. Nie chodziło o to, że nie był niecierpliwy, bo z całą pewnością był, jednak nauczył się efektywnie tę niecierpliwość wykorzystywać, głównie znajdując sobie jakieś zajęcie. W tym wypadku przez prawie godzinę przeglądał i zatwierdzał raporty logistyczne z ostatniego miesiąca. Jeśli istniała jakakolwiek forma aktywności gwarantująca efekt podobny do działania pistoletu na strzałki usypiające, było to na pewno przeglądanie raportów logistycznych. – Zbliżamy się do punktu kontroli ruchu – powiedział LeBlanc. Max wcześniej wydał już odpowiednie polecenia, które sternik wykonywał ze zwyczajową precyzją. – Inicjuję wygaszanie pola kompresyjnego. Prędkość dziewięćset pięćdziesiąt dziewięć c... osiemset osiemdziesiąt cztery... sześćset pięć... czterysta jedenaście... sto osiem... czterdzieści osiem... piętnaście... sześć... dwa... pole opadło... Okręt jest podświetlny, uruchamiam główny napęd podświetlny. Okręt na głównym podświetlnym, stabilny we wszystkich trzech osiach. Redukuję prędkość, by wyrównać z zaopatrzeniowcem, i zajmuję pozycję dwa tysiące pięćset sześćdziesiąt kilometrów od niego w kierunku jeden-zero-pięć przerwa zero-dwa-siedem. Prędkość spadła do piętnastu procent c. – Zaopatrzeniowiec jest dokładnie tam, gdzie powinien być, skiper – dodał Bartoli. – W bezpośrednim otoczeniu brak zagrożenia. Max szybko spojrzał na wyświetlacz statusu ogólnego. Wszystkie kontrolki paliły się na

zielono, co oznaczało, że główne systemy: napęd, maskowanie, przeciwśrodki, uzbrojenie, były gotowe, by odpowiedzieć na jego rozkaz. Rozejrzał się po BCI. Dobrze, że wszystkie stacje zostały tak ustawione, że obsługujący je ludzie byli zwróceni w jego kierunku. Jak mógłby nimi dowodzić, nie widząc ich twarzy? – Sir – odezwał się Chin – zbiornikowiec właśnie odezwał do punktu kontroli ruchu na ustalonej częstotliwości i oczekuje na odpowiedź. – Doskonale. – Anderssen odgrywał swoją część zgodnie z planem. Kiedy obserwacja obsady centrum nie wskazała wyraźnego spadku napięcia, doktor Sahin nie musiał prosić o dalsze wyjaśnienia. Do tego momentu jego intensywne poszukiwania w bazie danych okrętu i szybko powiększające się doświadczenie wystarczyły, by powiedzieć mu, że nawet jeśli kod transpondera wyemitowany przez „Nicholasa Apperta” nie sprowokował wrogiej odpowiedzi, istniało jeszcze wiele innych sposobów, żeby przeciwnik domyślił się, że coś jest nie tak. Mogły zmienić się kody potwierdzające. Mógł wystąpić jakiś drobny błąd w składni lub sposobie kodowania wiadomości, odpowiednik przecinka Krag mógł znaleźć w niewłaściwym miejscu. Bram był pewien, że istniało wiele możliwości, aby wiadomość okazała się podejrzana. Może powinien poszukać dokładniej w bazie danych. Nic nie sprawiało skuteczniej, że Bram zapominał o problemach, niż rzucanie go na poszukiwanie danych, nawet jeśli były to informacje, które mogły dostarczyć jeszcze więcej powodów do zdenerwowania. Doktor skończył czytać dość skomplikowany opis sposobów szyfrowania Krag. Umieszczali na przykład specjalnie przygotowane błędy w dwóch lub trzech kodach uwierzytelniających. – Zmiana w sposobie śledzenia przez Krag, sir – zameldował Bartoli. – Wszystkie sensory stacji dalekiego rozpoznania przeniosły swoją aktywność z zaopatrzeniowca na Sierrę. W tej chwili nic nie jest na nim skupione, śledzony jest tylko przez standardowe stacje kontroli ruchu pilnujące, by jeden okręt nie wpadł na inny. Co byłoby ogromną szkodą. Max chrząknął. – Jestem pewien, że każda kolizja okrętów Krag wywołałaby u pana ogromny smutek, panie Bartoli. Czy wysłałby pan kwiaty jako wyraz współczucia? – Nie, sir. Zestaw serów pleśniowych – odparł operacyjny. – Doprawiony do smaku cyjankiem i czterohydroksykumaryną – dodał Levy. – Skiper, odpowiedź z centrum kontroli lotów Krag. Wygląda to jak standardowy zestaw instrukcji przelotowych, równie dobrze mogłyby pochodzić od naszych. Nakazują okrętowi

trzymać się korytarza podświetlnego o niskim priorytecie i z prędkością trzydzieści cztery procent c przeciąć Sierrę do strefy kontrolowanej przez Krag. Tam, gdy znajdzie się trzysta milionów kilometrów od FEBA, skierują go na sieć korytarzy tranzytowych, z tą samą prędkością, aż dotrze do jednego z głównych korytarzy dalekobieżnych. Tam otrzyma miejsce w ruchu i z prędkością osiemset siedemdziesiąt pięć c ma lecieć do bazy czterysta czterdzieści sześć. W tym miejscu zostanie przechwycony przez lokalną kontrolę lotów. Przekazałem wiadomość do nawigatorów. – Mój pokój wsparcia kontaktuje się właśnie z partnerami z zaopatrzeniowca, skiper – zakomunikował Ellison z sekcji nawigacyjnej. – Za kilka sekund będziemy mieli zestaw danych dla manewrów. Powrócił do konsoli i wprowadził kilka szybkich poleceń, wykonał zestaw obliczeń i skontaktował się z kolegami z sekcji. – Trasa wyliczona i przekazana manewrom na obu okrętach, sir. – Doskonale. Chin, proszę przekazać na zaopatrzeniowiec, że mogą potwierdzić rozkaz i wykonywać zawarte w nim polecenia. – Aye, sir... „Nicholas” potwierdził rozkaz. – Świetnie. LeBlanc, jesteśmy ich cieniem. – W cieniu zaopatrzeniowca, aye – powiedział LeBlanc. Max słuchał meldunków informujących, że okręt logistyczny wchodzi na nowy kurs, a potem w korytarz wyznaczony przez Krag. Później słyszał, jak LeBlanc nakazuje swoim ludziom zmianę kursu, a następnie poprzez delikatne zmiany koryguje lot w ten sposób, aby niszczyciel zasłonięty był przez ogromny okręt. Według Bartolego nie byli sami w tym korytarzu. Okręty poruszały się karnie w równych odległościach i z tą samą prędkością. Od ruchu w podobnym korytarzu, zarządzanym przez Unię, podróż różniła się tylko tym, że ludzie używali separacji czterdziestu jednostek astronomicznych, zaś Krag trzydziestu trzech i czterdziestu ośmiu setnych. Bardzo czułe sensory „Cumberlanda” wykryły pięć jednostek ustawionych w jednej linii. Wkrótce za rufą „Cumberlanda” zaczęły ustawiać się kolejne. Zaopatrzeniowiec z przyklejonym do niego praktycznie niewidzialnym niszczycielem stał się jeszcze jednym klockiem przesuwanym na taśmociągu w głąb przestrzeni Krag. – Panie Kasparow, panie Bhattacharyya, jakieś symptomy, że Krag zwracają na nas szczególną uwagę? – Nic, co wynikałoby z kontaktów, sir – powiedział oficer sensorów. – Żadnych zmian w konfiguracji łącza czy skanowania – dodał rozpoznawczy. – Znoszę bursztynowy – nakazał Max. – Proszę na całym okręcie wprowadzić

pomarańczowy. W statusie bursztynowym, tylko o jeden stopień niższym od czerwonego, czyli alarmu bojowego, wszyscy musieli znajdować się na stanowiskach bojowych, tymczasem w pomarańczowym wracało się do normalnego systemu wachtowego. W rezultacie dwie trzecie załogi natychmiast rozeszło się, by zjeść, napić się wytworu Buda Schlitza czy po prostu zdrzemnąć. Ponieważ okręt znajdował się na terytorium wroga, na podstawie niewypowiedzianej umowy Max zostawił BCI pod opieką ZDO. Kapitan miał go zmienić za cztery godziny. Jeden z nich musiał stale dyżurować. Inni mogli się przespać, ale w BCI powinien zawsze przebywać ktoś ze ścisłego dowództwa, by w razie czego móc natychmiast podjąć decyzję. Z każdą chwilą nie tylko oddalali się od względnie bezpiecznych obszarów Unii, ale także rosła ilość okrętów, których należało unikać. Stare powiedzenie wojskowe mówiło: „Jeśli siedzisz przeciwnikowi na plecach, to on także siedzi na twoich”. Max udał się natychmiast do swojej kwatery, nakazał komputerowi obudzić się za trzy godziny i pięćdziesiąt pięć minut i położył się w pełnym kombinezonie bojowym na łóżku. Zasnął w kilka sekund. Po czasie, który wydawał mu się zaledwie chwilą, ponownie nie spał, zastanawiając się, co go obudziło. W tym momencie usłyszał standardowy budzik Marynarki Unii: brzęczyk, po którym męski, nieco sztuczny głos oznajmiał, że już czas wstawać. Oba dźwięki powtarzane były co pięć sekund, za każdym razem głośniej. I tak aż do poziomu krzyku. Następnie komputer zaczynał migać światłami w pomieszczeniu i uruchamiał ogłuszający klakson alarmowy, znajdujący się tuż za łóżkiem śpiącego. Krążyły plotki, że następnym etapem jest uruchomienie systemu przeciwpożarowego, ale nikt nie miał okazji ich potwierdzić, ponieważ nikomu nie udało się wytrzymać wystarczająco długo w pokoju z wyjącym klaksonem i migającymi światłami. Mniej niż dwie minuty później, z włosami ułożonymi na najmocniejszy żel znany ludziom (zwykłe nie wywierały żadnego efektu na czarne druty rosnące na głowie Maxa), wyszczotkowanymi zębami, ogoloną twarzą i mundurem spryskanym odświeżaczem, Max wszedł do BCI. – ZDO, jaki mamy status? – powiedział głosem zbliżonym do normalnego. – Kurs i prędkość bez zmian, brak niepokojących symptomów w zachowaniu przeciwnika. Nie było kontaktów w naszej strefie ochronnej. Wszystkie stacje nadal w statusie pomarańczowym. Systemy okrętu w normie. Ostatni meldunek od zaopatrzeniowca trzynaście minut temu, wszystko w normie. Zmiana wachty za czterdzieści sześć minut: biała schodzi, czerwona wchodzi.

– Dziękuję. Oficer dyżurny, przejmuję BCI. – Aye, sir – odparł Bhattacharyya, który pełnił tę funkcję na białej zmianie. – Skiper przejął BCI. Komputer, zaloguj zdanie BCI przez ZDO dowódcy o godzinie siódmej czternaście. – BCI przejęte przez dowódcę o godzinie siódmej czternaście – powtórzył komputer. Max spojrzał na DeCostę i zrobił delikatny ruch głową w stronę wyjścia. Zastępca natychmiast udał się do swojej kwatery, by tam w postawie leżącej przetrenować szczególny element strzelania, to znaczy zgrywanie oka z poduszką. Jego kroki były mniej sprężyste niż zwykle. Max zmienił ustawienia generatora grawitacyjnego na osiemdziesiąt pięć procent g. Różnica była trudna do zauważenia, ale umysł dawał się oszukać, że ciało jest mniej zmęczone. Przy takim znużeniu, jakie panowało w BCI, Max rozważał nawet ustawienie trzech czwartych g, ale bał się, że późniejszy powrót do wartości nominalnych będzie zbyt drastyczny. W tym momencie załoga pracowała w systemie wachtowym i pomieszczenie nie było tak pełne ludzi jak przedtem. Wachta zmieniła się. Jedna zmiana odbyła się, podczas gdy Max spał, ta była druga. Ludzie, którzy przyszli, mieli osiem godzin przerwy i dało się zauważyć, że bardziej przypominali myślące istoty niż stworzenia, które siedziały przy stacjach bojowych osiem godzin wcześniej. Młode, wytrenowane organizmy szybko się regenerowały. Jeszcze dzień lub dwa normalnej pracy wachtowej i będą mogli przenosić góry. Maxowi pozostało jeszcze dziesięć minut do zmiany, gdy Kasparow przerwał mu przeglądanie wyników szkoleniowych grupy asystentów. – Skiper – powiedział – może zechce pan to zobaczyć. – Co tam masz? – Sir, jeśli otworzy pan kanał D, zobaczy pan to, co ja. Max ujrzał linię ikon reprezentujących dziewięć okrętów Krag. Przy każdej z nich widniał opis siły, natury, typu i czas kontaktu sensorycznego. Jasność ikon korespondowała z mocą odebranego sygnału i czasem, który upłynął od tego momentu. Najjaśniejsze były silne kontakty, które miały miejsce ostatnio, co sugerowało załodze, by traktować je jako bardziej wiarygodne. Dwa z nich, znajdujące się w połowie drogi od skraju ekranu do niebieskiej kropki w jego centrum, były zdecydowanie bardziej przygaszone od pozostałych. – Jak pan wie, sir, specjalnie tak się ustawiliśmy, by Krag wsadzili nas w korytarz o niskim priorytecie, ponieważ uważaliśmy, że będzie on gorzej pilnowany. Mój wydział szukał dziur w pokryciu i wydaje mi się, że jedną znaleźliśmy. Monitorowaliśmy odbicia od okrętów, które są z nami w linii, i jeśli pan spojrzy na te, które przechodzą przez ten

rejon, zauważy pan, że moc sensorów jest tu bardzo niewielka. – Fragment korytarza zaczął migać na czerwono. – Biorąc pod uwagę lokalizację stacji śledzących Krag, jesteśmy przekonani, że sygnały są tak słabe, ponieważ najbliższa stacja ma z okrętami tylko sporadyczny kontakt. Tak więc jeśli zbiornikowiec zerwie połączenie, przypiszą to prawdopodobnie małej sile sygnału, a nie zmianie kursu. A ten segment, skiper, ma długość trzech dziesiątych roku świetlnego. Moglibyśmy wyskoczyć z korytarza, gdy tylko w niego wejdziemy, a nasze zniknięcie zauważone zostanie dopiero po trzech godzinach. – Jak bardzo przekonany jest pan co do tego, panie Kasparow? – Tak ja, jak i mój wydział jesteśmy mocno przekonani. Z całą pewnością będziemy wiedzieć za dwie godziny i jedenaście minut, gdy tam dotrzemy. W tym miejscu możemy dyskretnie zmierzyć poziom sygnału. Jeśli będzie on silniejszy, niż przypuszczaliśmy, możemy porzucić nasz plan i wykonać taki ruch później. – Co z siłą sygnału poza korytarzem? Mamy jakiś sposób na wyznaczenie trasy dla naszego zbiornikowca, aby nie został wykryty? – Sir, opierając się na informacjach o stacjach i ich sile sygnału, sądzę, że mamy całkiem niezły model tego, jak wygląda pole obserwacji w tym rejonie. Gdy go opuścimy, pozostają nam tylko dane przechwycone od Krag, podające lokalizację i charakterystykę stacji. Będziemy mogli całkiem dobrze opracować trasę pod warunkiem poruszania się wolno, sprawdzania poziomu sygnału i porównywania go z naszymi przypuszczeniami. – Dziękuję, panie Kasparow – powiedział Max. – Proszę przekazać te same informacje ZDO, gdy przyjdzie. Ma trochę planowania taktycznego przed sobą. – Miło mi oznajmić panu, asystencie, że pańska rana jest o wiele mniej niebezpieczna, niż można było na początku przypuszczać. O ile widzimy tu liczne stłuczenia i zadrapania, wraz z dość obfitym krwawieniem, to chyba nie ma uszkodzeń mózgu. Doktor Sahin oglądał trójwymiarową projekcję czaszki asystenta Hewletta. Pielęgniarz Church zdążył już z właściwą sobie wprawą przemyć i zaopatrzyć ranę, zostawiając Hewletta z wielkim opatrunkiem z tyłu głowy, podtrzymywanym przez standardową czapeczkę z gazy, wyglądającą jak dziwna błękitna girlanda. Hewlett siadł na stole, za wszelką cenę starając się zatrzymać obracający się świat. Sahin zauważył wysiłki chłopca. – Nie przejmuj się, przyjacielu, za kilka godzin będziesz widział normalnie. Doświadczasz właśnie mechanizmów obronnych tak delikatnego urządzenia, jakim jest ludzki mózg, na gwałtowne wstrząsy. Po prostu daje ci on znać, że nie ma uszkodzeń. Możesz mieć zamazane widzenie, bóle głowy, nudności przez następne cztery do dwunastu godzin. To całkiem normalne w zaistniałych warunkach. Mam zamiar zwolnić cię do kwatery. Jeśli

doświadczysz

jakichkolwiek

innych symptomów

prócz

tych, o których mówiłem,

natychmiast masz się tu zgłosić. Tak czy inaczej, przyjdź za dwadzieścia cztery godziny na kontrolę. Jeśli do tego czasu wydobrzejesz tak, jak się tego spodziewam, przywrócę cię do służby. Ale przez dwadzieścia cztery godziny masz ograniczenia medyczne: odpoczynek w kwaterze, posiłki o normalnych porach, cicha rekreacja, taka jak wideo i gry. Albo czytanie, które szczególnie polecam. Przygotowałem właśnie listę artykułów i książek, które uważam za rozwijające dla młodych asystentów, i umieściłem ją w bazie danych. Obejmuje ona nieśmiertelne dzieła Jamesa Joyce’a, Lwa Tołstoja, Marcela Prousta, a nawet twórczość May Duvol z Kirkman II czy Brenarcha Bacha z Romper VI. Jest także kilka tomów... – Doktorze – przerwał mu Church, widząc, jak Hewlett przewraca oczyma, co pielęgniarz w równym stopniu przypisał kontuzji, jak i absolutnemu brakowi zainteresowania tematem wypowiedzi lekarza – chyba byłoby lepiej odłożyć to czytanie na potem. Pan Hewlett potrzebuje wypoczynku. – Ma pan rację. Prawda. Ale zanim pana wypuszczę, panie Hewlett, zmuszony przez biurokratyczne nakazy, potrzebuję kilku informacji mających na celu upewnienie się przez nasze władze, że pana kontuzja była wynikiem wypadku, a nie działania przeciwnika. Chyba nie mylę się, zakładając, że na pokładzie nie ma żadnego Krag? – Nie ma żadnego, sir. A przynajmniej ja nic o tym nie wiem – odparł poważnie Hewlett. – Doskonale, młody człowieku. Gdyby był, to oddałbym ci twój kordzik i dołączył do ciebie z moim rapierem. Razem stawilibyśmy im czoło. Hewlett uśmiechnął się. – Szczurzomorde dranie nie miałyby szans. – Bez wątpienia. A teraz, skoro ustaliliśmy już, że nie miało miejsca działanie obcych, w jaki sposób nabawił się pan tej kontuzji, asystencie? – Źle oceniłem odbicie w grze tablica asystenta. To moja wina, sir. – Tablica asystenta? Nie znam. To musi być nietypowa gra, skoro doznał pan kontuzji w takim miejscu. Mógłby pan ją opisać? – Nie jestem pewien, czy potrafię – powiedział Hewlett z autentycznym zażenowaniem. – Jeśli chce pan wiedzieć, jak działa reaktor atomowy albo system regulacji ciśnienia, nie ma problemu, mogę to panu opisać, ale nie potrafię dobrze opisywać tego, co robią ludzie. A ponadto nadal jeszcze uczę się zasad. Ale za cztery godziny będzie mecz, jeśli chce pan popatrzeć. – Mecz? To takie rzeczy są organizowane? – Oczywiście.

– Bardzo chciałbym zobaczyć mecz, asystencie. Gdzie takie rzeczy mają miejsce? – W głównej przestrzeni ładunkowej – powiedział asystent tonem sugerującym, że tylko idiota mógł zadać takie pytanie.

ROZDZIAŁ 9 Godzina 1.57 Z, 15 maja 2315 – Max, musisz mi w tej sprawie zaufać – szepnął Anderssen. – Nic nie mów, dopóki nie zapadną decyzje. – Wiesz, że ci ufam, Sig – odparł Max. – Ale prosisz o bardzo wiele. – Faktycznie. I właśnie dlatego wymaga to zaufania. Kapitanowie szli korytarzami RRS „Makkah”, rashidiańskiego niszczyciela, na którym znajdowało się centrum dowodzenia Grupy Operacyjnej Hotel Papa. Umilkli, gdy doszli do włazu. Ich zastępcy nie słyszeli ani słowa z rozmowy, gdyż szli dyskretnie z tyłu, pogrążeni we własnej dyskusji: negocjacjach na temat transferu kilku beczek pokładowego piwa z „Cumberlanda” w zamian za kilkaset kilogramów sera parmezan, kiełbasy pepperoni i małych pizz firmy Dixon-Sterling Industries. Ich przewodnik i eskorta – budzący szacunek swym wyglądem rashidiański marynarz, dzierżący szablę i z pistoletem maszynowym przewieszonym przez ramię – przepuścił Maxa, Anderssena, DeCostę i Maynarda przez właz. Mesa oficerska „Makkaha” była o połowę większa niż na „Cumberlandzie”, ale równie spartańska. Steward wskazał oficerom Unii miejsca i zaproponował kawę lub inne napoje. Cała czwórka zamówiła kawę, wiedząc, że jeśli gdzieś ma być podawana doskonała kawa, to na pewno miejscem tym jest rashidiańska jednostka wojenna. W chwilę później, gdy tylko napój nalany został ze srebrnego dzbanuszka do eleganckich filiżanek z chińskiej porcelany, kolejny ogromny i budzący respekt marynarz wprowadził dorosłego, ważącego jakieś dwieście kilo Pfelung. Cztery krzesła zostały zastąpione przez niską platformę, zdolną pomieścić kolosalne cielsko. Obcy wspiął się po rampie i zajął miejsce na platformie, mając ponad stołem jedynie głowę. Zwrócił ją ku ludziom, złożył przednie płetwy i dwukrotnie zmrużył oczy, co w etykiecie Pfelung oznaczało wyrażenie szacunku osobom, którym nie zostało się formalnie przedstawionym. Ludzie odpowiedzieli podobnym gestem, stykając ze sobą wskazujące palce obu dłoni i w ten sam sposób mrużąc oczy. Gdy wstępnym formalnościom stało się zadość, Pfelung wyciągnął z torby na grzbiecie tablet i za pomocą ośmiu z dwunastu macek znajdujących

się wokół jego ust zaczął wprowadzać jakieś komendy. W chwilę później w wyniku tych zabiegów nad stołem pojawił się dwumetrowy hologram przedstawiający młodocianego Pfelung. Jako nieobecny fizycznie w pomieszczeniu, nie uczynił on żadnego gestu powitalnego. Max upił drugi łyk kawy, kiedy do mesy weszło czterech oficerów w czarno-szkarłatnych mundurach wyjściowych Marynarki Rashida. Przybysze ukłonili się i zajęli miejsca. Postępując zgodnie z rashidiańskim protokołem, unioniści nie wstawali, na pozdrowienie odpowiadając odstawieniem filiżanek i skinieniem głowami. Jeden z przybyłych, noszący insygnia pełnego komandora, zasiadł u szczytu stołu, a pozostała trójka naprzeciw Pfelung. Bez zbierania zamówień steward podał obcemu napój wyglądający jak mętna woda, zaś Rashidianom kawę, a następnie wycofał się. Gdy tylko drzwi pomieszczenia się zamknęły, komandor wstał, skłonił się Pfelung, następnie Anderssenowi i Maxowi, i zaczął mówić. Zdaniem Maxa zdecydowanie wyglądał jak dowódca okrętu wojennego podczas wojny. Był średniego wzrostu, ale sposób noszenia się i wyraźna duma sprawiały, że wyglądał na wyższego. Miał ciemną, nawet jak na Rashidianina, karnację skóry i w przeciwieństwie do kolegów, noszących wąskie bródki, był gładko ogolony. Zbudowany był jak sprinter, mocno, lecz niezbyt potężnie. Z samego sposobu, w jaki patrzyli na niego pozostali oficerowie, Max wywnioskował, że cieszył się powszechnym szacunkiem. Pomimo tego, co miało zaraz nastąpić, Max już lubił tego człowieka. – Dzień dobry panom – powiedział komandor. – Witam na „Makkahu”. Korzystajcie z jego gościnności bez skrępowania. Proszę tylko powiedzieć, czego potrzebujecie, i jeśli będziemy tym dysponować, zostanie to dostarczone. Jestem komandor Hajjam. Pozwolę sobie przedstawić swojego zastępcę, komandora porucznika Housseiniego. Jeden z oficerów wstał, ukłonił się i usiadł. – Mam także honor przedstawić komandora porucznika Shaatha, dowódcę Xebec „Boutouba”, i jego zastępcę porucznika Riffiego. Obaj mężczyźni wstali i skinęli głowami. Max także wstał i postępując dokładnie według wskazówek otrzymanych od doktora Sahina, powiedział: – Dziękuję za zaproszenie i gościnność, a w zamian ofiaruję to samo na moim okręcie w każdej chwili, gdy zajdzie taka potrzeba. Jestem komandor porucznik Robichaux, dowódca „Cumberlanda”. To mój zastępca, porucznik DeCosta. Pozwolą panowie także, że przedstawię im komandora porucznika Sił Rezerwowych Marynarki, byłego kapitana Marynarki Unii Anderssena i jego zastępcę, młodszego porucznika Sił Rezerwowych, byłego

porucznika Marynarki Maynarda. – Mam także zaszczyt – ponownie przemówił Hajjam – przedstawić panom lidera Połączonych Sił Shamp-Sungnah 253, dowódcę lotniskowca Pfelung, będącego obecnie w składzie tej grupy bojowej... – Zawiesił głos wyraźnie zawstydzony. – Obawiam się, że przełożenie nazwy okrętu na standardowy jest niemożliwe. Znając Pfelung, Max podejrzewał, że nazwa ta nie była niemożliwa do przetłumaczenia, jednak mogła się wydawać dumnemu komandorowi zbyt dziwna, by powtórzyć ją na oficjalnym spotkaniu. – Przedstawiam panom także dowódcę Eskadry Myśliwskiej „Szczęka Pełna Ostrych Zębów” Brakmor-Enta 198, obecnego na tej konferencji wirtualnie. Shamp-Sungnah wydał kilka dźwięków do dysku tłumaczącego, który podłączony był do nagłośnienia pomieszczenia, ponieważ głośniki zamontowane w suficie odezwały się komputerowym głosem: – Wasze pozdrowienia zostały odnotowane i zaakceptowane. Możecie próbować naszego błota, gdy tylko będziecie mieli ochotę, czego oczekujemy z prawdziwą przyjemnością. Czy możemy przejść do meritum, czy też ludzkie formalności wymagają większej ilości rytuałów werbalnych? Jeśli tak, z chęcią weźmiemy w nich udział. Komandor Hajjam uśmiechnął się z przymusem. – Nie, liderze, żadne dodatkowe formalności nie są konieczne. Możemy przejść do sedna. Proszę zwrócić uwagę na wyświetlacz nawigacyjny i obraz tego sektora, na którym migający niebieski punkt reprezentuje nasz cel, zaś czerwony naszą obecną pozycję. Aby zminimalizować ryzyko wykrycia podczas podejścia do celu, zaopatrzeniowiec odłączy się od grupy i zajmie pozycję... Głos Hajjama zawisł w pół zdania, gdy dowódca Pfelung zaczął okazywać narastające objawy zdenerwowania i złości. Przewracał się z boku na bok i łypał oczami wielkości talerzy to na komandora, to na Maxa, wydając przy tym wysokie dźwięki, niemożliwe do powtórzenia. Aparatura tłumacząca wydała jeden ciągły pisk, co oznaczało, że z jakiegoś powodu nie jest w stanie przełożyć ich na standardowy. Po kilku chwilach Pfelung zastygł jak skała, odsłonił cztery rzędy małych, ostrych jak igły zębów i szybko je schował. Chociaż słowa, które zabrzmiały z głośników, były uprzejme, coś w postawie obcego sprawiało, że wydawały się jak stalowa pięść w aksamitnej rękawiczce. – Tłumaczenie pomiędzy gatunkami pełne jest błędów. Trudno jest nam odróżnić jednego człowieka od drugiego. Jest więc możliwe, że się mylę. Nie chcę prowokować incydentu z powodu pomyłki. Tak więc muszę upewnić się, że to, w co wierzę, jest prawdą. Proszę o odpowiedź na pytania. – Spojrzał na Maxa. – Czy pan jest Robichaux?

– Tak, to ja – odpowiedział zapytany. Pfelung spojrzał Hajjamowi prosto w oczy. – Czy pan to Hajjam? – Tak. – Czy twierdzi pan... Otwarcie włazu przerwało Shamp-Sungnahowi. Hajjam spojrzał w tamtą stronę. Najwyraźniej wydał instrukcję, by nikogo nie wpuszczano. Mężczyzna noszący rashidiańskie cywilne ubranie wszedł do środka krokiem tak swobodnym, jakby wchodził do ulubionej restauracji. Nosił brązowo-beżowe ubranie, jak większość Rashidian, z tym wyjątkiem, że jego obszyte było złotą lamówką. Nad lewą piersią wykaligrafowany był arabski napis. Choć Max zwykł widywać go w innym stroju, nie miał wątpliwości co do tożsamości tego człowieka. – Komandorze – odezwał się do Hajjama poważnym tonem – czy pozwala pan każdemu, komu przyjdzie na to ochota, wchodzić na tajne narady? Jestem zszokowany, że ten handlarz dziełami sztuki znajduje się na pana okręcie, a tym bardziej, że przeszkadza w tym spotkaniu. Mężczyzna zignorował Maxa i zwrócił się wprost do Hajjama: – Komandorze, czy zdaje pan sobie sprawę, jak niebezpieczny dla wszystkich ludzi wchodzących w skład tej grupy bojowej jest ten człowiek? Zniszczył samolot treningowy Królewskich Sił Powietrznych i do ruiny doprowadził ogród przy Ministerstwie Handlu w stolicy. Krążą nawet plotki, że przemycał na pokład innego okrętu materiały wybuchowe ukryte w kanapkach. Ostrzegam, że jest znany ze swojej przebiegłości i sztuczek. Hajjam miał się już rzucić pomiędzy dwóch mężczyzn, aby zapobiec wybuchowi awantury, gdy człowiek odziany na brązowo podszedł do Maxa i serdecznie go uściskał. – Max, mój bracie – powiedział ze szczerym wzruszeniem – to radość dla mojego serca widzieć cię tutaj. – Z pełną wzajemnością, książę. Nie spodziewałem się pana. – Bez wątpienia. Nikt nie spodziewa się mnie poza stolicą w tych niebezpiecznych czasach, a już najmniej na pokładzie niszczyciela za linią sił wroga. Zaszły jednak pewne okoliczności wymagające mojej obecności. Kiedyś, być może, będą także dotyczyć ciebie, ale na razie nie mogę o tym mówić. – Oczywiście, Wasza Wysokość – odparł Max. – Wasza Wysokość zna tego człowieka? – spytał komandor Hajjam. – Owszem. Faktycznie poznał mnie jako Ellingtona Worthama-Biggsa, handlarza dziełami sztuki, zanim dowiedział się, że jestem księciem Khalidem, starszym bratem króla Khalila,

a także wicepremierem, ministrem spraw zagranicznych, ministrem wywiadu, ministrem obrony, władcą wszystkiego innego. Max uśmiechnął się, słysząc nawiązanie do Gilberta i Sullivana. Nie wiedział, że książę także był ich fanem, ale ten inteligentny i błyskotliwy człowiek zapewne wiedział, że Max był. – Proszę jednak, panowie – kontynuował Khalid – nie zwracać uwagi na moją obecność. Nie jestem tu oficjalnie. Traktujcie mnie jako ciekawskiego przypadkowego słuchacza. Proszę tylko o więcej kawy i już nie przeszkadzam. Zanim ktokolwiek zdążył przywołać stewarda, ten zjawił się sam i nalał do filiżanki parującego napoju. Książę Khalid usiadł na fotelu, który został odstawiony pod ścianę, by zrobić miejsce dla platformy Pfelung. Poza kawą nic innego wydawało się go nie interesować. Shamp-Sungnah przez całą tę wymianę zdań nie odezwał się ani słowem, ale teraz wrócił do rozpoczętego pytania. – Komandorze Hajjam, muszę być pewien, że dobrze pana rozumiem. Czy twierdzi pan, że jest dowódcą tej grupy bojowej? – Tak, tak twierdzę – padła odpowiedź. Pfelung wydał odgłos podobny do gromu, o którym Max wiedział, że wytwarzany jest przez drgania pęcherzy pławnych, a który służył do odstraszania drapieżników. – Przekracza pan swoje uprawnienia. Robichaux posiada międzyplanetarny certyfikat dowodzenia zespołami jednostek. Pan ma tylko certyfikat podstawowy. Na podstawie Porozumienia Zbrojnego Czterech Mocarstw to Robichaux jest prawowitym dowódcą. Co więcej, zgodnie z tą umową dowódcą tego teatru jest Hornmeyer. Jego rozkaz wyznacza jako dowódcę Robichaux. Wniosek: pan nie jest dowódcą. Rozumowanie jest proste. – Niedorzeczne – odparł Hajjam. – Jestem starszy stopniem od Robichaux. Mam od niego także dużo większe doświadczenie. Dowodzę okrętami wojennymi od ponad dziesięciu lat, podczas gdy on niecałe pół roku. Jestem doświadczonym kapitanem, a on nie. To nie miejsce na zasłanianie się świstkiem papieru podpisanym setki lat świetlnych stąd przez sztabowców i biurokratów, którzy nie mają pojęcia o wojnie i są w jej temacie kompletnymi ignorantami. Z całym szacunkiem dla admirała Hornmeyera, on także znajduje się daleko stąd i nie zna obecnej sytuacji. Jestem tu najstarszy stopniem i doskonale znam szczegóły. Co więcej, komandor porucznik Robichaux, który jest bardzo, bardzo młodym człowiekiem, znany jest ze stosowania dzikich, nieprzewidywalnych i bardzo niebezpiecznych taktyk. Ja jestem trzeźwym, doświadczonym, dojrzałym dowódcą. Jasne więc jest, że to ja powinienem podejmować decyzje i dowodzić tym zespołem, a nie ten...

niedorostek. On doprowadziłby nas do katastrofy. Ja zaprowadzę do zwycięstwa. Tu spojrzał na drugiego rashidiańskiego dowódcę, który zaczął mówić: – „Boutouba” jest ważnym elementem tej grupy i jej udział jest niezbędny w powodzeniu tej misji. Możecie być pewni, że nie podążymy za młodym i niedoświadczonym dowódcą w ważnym starciu. Muszę myśleć o moim okręcie i moich ludziach i nie mam zamiaru poświęcać ich w imię jakiejś umowy spisanej przez ludzi bez doświadczenia w boju. Zanim wstąpiłem do Marynarki, byłem dyplomatą i twierdzę, że porozumienie jest co najmniej dyskusyjne. Królestwo i Unia nie są sojusznikami, lecz tylko stowarzyszonymi siłami. To porozumienie nie ma formalnej mocy prawnej. Nie zostało zatwierdzone przez Radę Królestwa. Pójdziemy za komandorem Hajjamem albo za nikim. Jedynym rozsądnym rozwiązaniem jest, by nasz unijny sprzymierzeniec uznał realia obecnej sytuacji i fakt, że komandor Hajjam jest lepszym kandydatem w zaistniałych okolicznościach. Shaath zwrócił się do Anderssena. – Pan, kapitanie Anderssen, mając za sobą dekady służby i udział w wielu bitwach, z całą pewnością rozumie wyższość dojrzałości i doświadczenia nad gwałtownością i młodością. Anderssen pokiwał głową i upił łyk kawy, pozwalając napięciu zawisnąć w powietrzu. Spotkał się wzrokiem z każdym z obecnych przy stole, jakby ich badał. W końcu odezwał się łagodnym głosem starego wujka przemawiającego przy rodzinnym obiedzie. – Ma pan rację, komandorze Shaath, doskonale zdaję sobie sprawę z wartości doświadczenia. Prawdopodobnie lepiej niż ktokolwiek przy tym stole. – Zwrócił się do rashidiańskiego skipera. – Proszę mnie źle nie zrozumieć, komandorze Hajjam, doceniam pańskie doświadczenie i zdolności oraz to, jak cenny jest pana wkład w wartość tej grupy bojowej. Hajjam z uznaniem pokiwał głową. – Jednak – kontynuował Anderssen, dużo głośniej i dobitniej, niż zaczął – doskonale wiem także coś innego. Doświadczenie, które liczy się podczas bitwy, nie jest mierzone w latach na stanowisku dowódczym, ale w minutach spędzonych w BCI w realnym boju. Co więcej, podczas wojny nic nie przemawia dobitniej niż zwycięstwa. Komandor Robichaux ma listę zwycięstw, która... – Wiem coś o tych zwycięstwach – przerwał mu Hajjam, ignorując spojrzenia pozostałych rashidiańskich oficerów, zawstydzonych tak niegrzecznym przerwaniem wypowiedzi dużo starszego, szanowanego oficera. – Nędzne sztuczki, szczęście i szalony hazard, które niespodziewanie się opłaciły. Robichaux podejmował ryzyko, z którego konsekwencji nie zdawał sobie sprawy. Gwarantuję panu, że przyszłość właściwie oceni

skalę tych jego niby-zwycięstw. Proszę pamiętać, że o ile szczęście jest potężnym sprzymierzeńcem, bywa również kapryśne. Może odmienić swoje koleje i kosmos połknie młodego, narwanego oficera. Nie mam zamiaru oddać swojego okrętu jako spłaty długu zaciągniętego przez niego u fortuny. Dowódca myśliwców Pfelung poruszył płetwami w górę i w dół, starając się zwrócić uwagę zebranych na to, że chce coś powiedzieć. – Nie służyłem pod Robichaux. Jednak większość myśliwców pod moją komendą tak. Mają do niego pełne zaufanie. Przerwał, jakby zbierał myśli, kiedy odezwał się hologram Brakmor-Enta. – Człowieku! Życie poza środowiskiem wodnym chyba wysuszyło twój mózg, jeśli uważasz, że podążymy za tobą, a nie za Robichaux. Rashidianie zareagowali wściekłością na słowa młodego Pfelung. Hajjam odruchowo sięgnął po szablę, ale opanował się i położył ręce na stole. – Moje myśliwce i ja pływamy w ciemnych wodach kosmosu tylko w jednym celu: zamienić Krag na pokarm dla robali. Pod dowództwem Robichaux wielu z nich przestało istnieć i wiemy, że wielu następnych podzieli ten los. Jeśli chodzi o ciebie, Hajjam, nigdy nie walczyłem u twojego boku, ale wiem, że masz bardzo niewielkie doświadczenie bojowe, a z Krag żadnego. Robaki, które czekają na pokarm od ciebie, są głodne, prawie zdychają. Nie pójdziemy za tobą, pójdziemy za Robichaux. Słyszeliśmy wszystko, co chcieliśmy usłyszeć, i powiedzieliśmy wszystko, co było do powiedzenia na temat tego, kto ma być dowódcą. Znudziliśmy się. Do momentu, w którym będziecie gotowi rozmawiać o tym, jak Robichaux poprowadzi nas do zabijania Krag za pomocą broni nuklearnej, wyłączam kanał audio. Gdy młody Pfelung w postaci hologramu odwrócił się do wszystkich ogonem, zaległa krępująca cisza. – My, Pfelung, jesteśmy bezpośrednią rasą. Takt nie jest naszą mocną stroną. A młodzieńcy są jeszcze mniej taktowni od dorosłych – dodał starszy z obcych. – Za brak taktu młodego dowódcy przepraszam. Ale powiedział on prawdę i za to przepraszał nie będę. Prawda jest prosta. Robichaux jest prawowitym dowódcą. Jest właściwym dowódcą. Tak więc nie pójdziemy za nikim innym. Kiedy zaczniecie dyskutować o tym, jak Robichaux będzie dowodził, zacznę słuchać. Do tego czasu mija się to z celem. Wycofuję moje organy słuchowe. Przez chwilę kręcił się, by wyciągnąć z uszu po dwa różowe dyski wielkości hamburgera, a następnie zakrył szczelnie otwory uszne fałdami skóry, tak jakby miał zanurzyć się w wodzie. Max podejrzewał, że był to mechanizm ochronny przed ciśnieniem

panującym na dużych głębokościach. Hajjam podniósł się. – To niedorzeczne. Jako najstarszy obecny oficer wydaję ci, Robichaux, bezpośredni rozkaz. Potwierdź moje dowodzenie, bo inaczej nie jestem w stanie przewidzieć konsekwencji. Nie mam innego wyjścia, jak wsadzić cię do aresztu do momentu, aż się podporządkujesz. Max nawet nie drgnął. Nie powiedział ani słowa. Nie mrugnął okiem. – Sam tego chciałeś, Robichaux! – Hajjam uruchomił interkom. – Marines! Przysłać czteroosobowy oddział do mesy oficerskiej. – Zignorować rozkaz! Głowy wszystkich odwróciły się ku osobie, która wypowiedziała te słowa, ku zapomnianemu przez wszystkich księciu Khalidowi, pijącemu kawę w fotelu pod ścianą. – Ta absurdalna dyskusja zaszła o wiele za daleko – powiedział książę cichym, lecz ucinającym jakiekolwiek protesty głosem. – Do tego momentu powstrzymywałem się przed wzięciem udziału w tej, nazwijmy to, „rozmowie”, łudząc się nadzieją, że rzekomo dojrzali oficerowie zebrani tutaj znajdą sposób, by rozwiązać problem. Okazało się jednak, że moje nadzieje były płonne. Jest więc moim obowiązkiem załatwić tę sprawę. Kilka minut temu zażartowałem, dodając sobie tytuł zaczerpnięty z Gilberta i Sullivana. „Władca wszystkiego innego” to ich wymysł. Jednak minister obrony już nie. Ponieważ brzydzę się tym, co nazywane jest mikromenadżmentem, nasi dowódcy liniowi prawie nigdy nie dostają ode mnie rozkazów. Jednak moje uprawnienia do dowodzenia siłami zbrojnymi ustępują tylko królewskim i mam prawo wydawać rozkaz każdemu. A z całą pewnością mam prawo wydawać rozkazy panu, komandorze Hajjam, pan zaś ma obowiązek niezwłocznie je wykonać. Ponieważ sprawy dużo wyższej wagi, szczególnie nasze dyplomatyczne stosunki z Unią, wchodzą w zakres moich obowiązków jako ministra spraw zagranicznych, mam zamiar w pełni skorzystać z mojej władzy. Dostarczyliście mi panowie dostatecznych powodów do takiego zachowania. Z zainteresowaniem słuchałem pana wywodów, komandorze Hajjam, i w dużej mierze się z nimi zgadzam. Jest pan doświadczonym dowódcą o nieskazitelnym przebiegu służby, co do tego nie ma wątpliwości. Ten fakt stanowi ogromny kontrast dla akt komandora porucznika Robichaux, opisujących go jako stosunkowo niedoświadczonego, bardzo młodego i sprawiającego w wielu dziedzinach ogromne kłopoty. Oczywiście, przewyższa go pan stopniem. Co więcej, przebieg pańskiej służby może być przykładem trzeźwości i odpowiedzialności, czego z całą pewnością nie można powiedzieć o Robichaux. Bez wątpienia seria zwycięstw odniesionych przez niego w ostatnim czasie w dużym stopniu opiera się na szczęściu, uśmiechu fortuny czy jak to

chcecie nazywać. Książę przerwał na chwilę, by wypić łyk kawy. – Nie mam wątpliwości, że ma pan rację, któregoś dnia kosmos zażąda od niego spłaty długu. W związku z tym tylko człowiek skłonny podejmować najwyższe ryzyko postawiłby młodego Robichaux na czele tej grupy bojowej. Wiedząc, że ja na pewno takim człowiekiem nie jestem, nie mogę tego samego powiedzieć o wiceadmirale Louisie G. Hornmeyerze, naczelnym dowódcy Sprzymierzonych Potęg na tym teatrze. On często podejmuje ryzyko i zwykle wygrywa. Admirał jest powszechnie uważany za operacyjnego geniusza i jednego z największych dowódców w historii wojen międzyplanetarnych w ogóle. Takiego ogromu sukcesów nie da się przypisać jedynie szczęściu. Nasze analizy sztabowe wykazały, że jedną z głównych zalet admirała Hornmeyera, będącą najczęściej źródłem sukcesu, jest umiejętność dobrania właściwego dowódcy do właściwego zadania w oparciu o niepowtarzalny zestaw zalet i wad danego oficera. W tym przypadku admirał uznał, że komandor Robichaux sprawdzi się lepiej niż komandor Hajjam. Admirał doskonale wie o niekonwencjonalnych metodach stosowanych przez komandora Robichaux i uważa, że przy wykonaniu tego zadania mogą być one niezwykle przydatne. To są okoliczności, które mają niezwykłą wagę przy podejmowaniu decyzji, kto powinien tutaj dowodzić. Co więcej, i nie mam najmniejszej ochoty wdawać się tutaj w jakiekolwiek dyskusje, w grę wchodzi honor królewski. Król co najmniej dwukrotnie kanałami dyplomatycznymi zapewniał, że Królestwo będzie w pełni realizowało ustalenia Porozumienia Czterech Mocarstw i dołoży wszelkich starań, by rashidiańscy dowódcy także go przestrzegali, szczególnie w sprawach podległości służbowej. Tak więc jako reprezentant króla, upoważniony do przemawiania w jego imieniu, nie mogę dopuścić do tego, aby jego honor został splamiony poprzez złamanie danego słowa. Mógłbym więc po prostu wydać odpowiedni rozkaz i postawić komandora porucznika Robichaux na czele tej grupy bojowej i nikt z tych, których zdanie w tej materii się liczy, nie miałby do mnie o to pretensji. Jednak unikanie krytyki nigdy nie było moją gwiazdą przewodnią, i to się nie zmieni. Takie działanie pozbawione byłoby także subtelności i jako takie pociągnęłoby za sobą poważne konsekwencje. W dzienniku pokładowym znalazłby się zapis, że komandor objął dowodzenie tylko po to, by za chwilę zostać z niego zdjętym na mój rozkaz. Mój meldunek do króla musiałby zawierać sformułowanie, że dowódca nadużył królewskiego zaufania i dlatego musiałem pozbawić go dowodzenia. Taki byłby formalny koniec dzisiejszych zdarzeń, który z całą pewnością miałby ogromny wpływ na dalszą karierę komandora. Biorąc pod uwagę, że komandor Hajjam jest doskonałym i wyjątkowo obiecującym oficerem, prawie na przeznaczonym do wyższych stanowisk, taki rezultat byłby bardzo niepożądany.

pewno

Książę westchnął z przesadnym smutkiem. – Pozwolę sobie pominąć dyplomatyczne konsekwencje faktu, że rashidiański oficer przejął dowodzenie połączonymi siłami z naruszeniem porozumienia o współpracy. – Pokiwał głową. – Ale da się tego uniknąć. Książę usiadł na fotelu i zaplótł palce. Ktoś inny siedzący w takiej pozie mógłby uchodzić za zrelaksowanego, ale księciu Khalidowi daleko było do tego. Spotkał się wzrokiem ze wszystkimi mężczyznami obecnymi w pomieszczeniu, badając ich odczucia, myśli, zamiary. Zauważył wyłom i spokojnie, lecz pewnie go eksploatował. Dotknął stolika przed sobą, powodując pojawienie się małej wirtualnej klawiatury. Wprowadził kilka komend. Duży wyświetlacz na jednej ze ścian podzielił się na trzy części. Na jednej znalazła się tabela z danymi dotyczącymi zwycięstw Maxa: potyczki, liczba okrętów zniszczonych, liczba okrętów przejętych, ogólny tonaż okrętów zniszczonych i przejętych, przechwycone cargo i tym podobne dane. Pozostałe dwie części pokazywały animowane diagramy bitew, w których uczestniczył „Cumberland”: bitwy o Pfelung, bitwy o Rashid V B, bitwy, podczas której niszczyciel wymknął się z heksahedronu Lehrera–Łobaczewskiego i przecinając wyższe warstwy gwiazdy, poprowadził na śmierć okręt przeciwnika. Symbole na ekranach, reprezentujące realne jednostki, w których znajdowały się realne istoty żywe, kręciły się i manewrowały w cichym balecie, opowiadającym o desperackiej walce i śmierci tysięcy ludzi i Krag. Komandor Hajjam przyglądał się bezgłośnej opowieści, ściskając i rozluźniając szczęki, a jego chłonny, wytrenowany taktycznie umysł szybko analizował to, co widział. Czasami uśmiechał się z aprobatą, niekiedy kręcił głową z przyganą i unosił brwi ze zdziwieniem. Po kilku minutach człowiek, o którym Max cały czas myślał jako o Ellingtonie Worthamie-Biggsie, odezwał się ponownie: – Komandor Hajjam przejął dowodzenie nad tą grupą bojową i zostało to oficjanie zanotowane. Jak każdy marynarz tak unijny, jak rashidiański, texański, Ghiftee czy Romanovan wie, dziennik pokładowy to świętość. Nikt nie ma prawa zmienić ani jednej zapisanej w nim litery. Musimy jednak pamiętać, że każde wydarzenie z przeszłości możemy rozpatrywać na wiele sposobów, w zależności od tego, jakie efekty przyniesie w przyszłości. A kształtowanie przyszłości, drodzy panowie, należy do nas. W zasadzie kształtujemy ją w tej chwili. Mając w myślach bardzo niemiłe konsekwencje, o których wspominałem, proszę o rozważenie zestawu zupełnie innych rezultatów, który dojdzie do skutku tylko wtedy, gdy bardzo nieznacznie nagniemy przyszłość w dogodnym dla nas kierunku. Załóżmy, że wyjaśnimy królowi i admirałowi to, co dotychczas miało miejsce, zgodnie z prawdą, że aktualne poświadczenie bezpieczeństwa komandora Hajjama nie daje

mu dostępu do unijnych meldunków, pozostawiając mu jako jedyne źródła wiedzy relacje osób trzecich. Na nieszczęście dla wszystkich, relacje te tak przesadzały w ocenie agresywności i nieprzewidywalności komandora porucznika Robichaux, że komandor Hajjam uznał, iż Robichaux może być niebezpieczny, a postawienie go w roli dowódcy doprowadzi grupę bojową do katastrofy. Aby temu zapobiec, przejął dowodzenie. Dalej załóżmy, co będzie odnotowane w dzienniku, że komandor Hajjam, jako dobry i doświadczony oficer, postanowił skonfrontować teorię z dowodami i przestudiował skrupulatnie pełne i dokładne meldunki z działalności komandora Robichaux jako dowódcy „Cumberlanda”. Dziennik twierdził będzie, że zapoznanie się z tymi meldunkami w połączeniu z osobistym wrażeniem, jakie wywarł komandor Robichaux, przekonały komandora Hajjama, że się mylił. W tym momencie podjął decyzję, ponownie klarownie opisaną w dzienniku, o ustąpieniu na korzyść Robichaux. – Książę spojrzał wymownie na Hajjama. – Z przeprosinami. Wstał i podszedł do dwumetrowego bulaja, którego komandor Hajjam kazał nie zasłaniać, pomimo że okręt znajdował się w przestrzeni nieprzyjaciela. Ponieważ książę przygasił światło, aby treści prezentowane na ekranie były lepiej widoczne, za bulajem jasno świeciły gwiazdy – jedno z ramion Drogi Mlecznej, a poza nim pas jądra Galaktyki, którego blask wpadał do mesy. W tym kierunku znajdowały się Niezależny Obszar Vaaach, Kolegium Sarthan, Matriarchat Tri-Nin i niewypowiedziane rzesze innych cywilizacji, z którymi ludzkość nie nawiązała jeszcze kontaktu. Mająca średnicę stu tysięcy lat świetlnych Galaktyka nie była wprawdzie nieskończona, ale przytłaczająco wielka. Obramowany blaskiem gwiazd książę ponownie zaczął mówić: – O ile bardziej korzystny będzie taki wariant! Marynarze Królestwa, Unii i Pfelung będą walczyć razem w przeświadczeniu, że między dowódcami panuje harmonia. Komandor Hajjam wywrze jak najlepsze wrażenie zarówno na przełożonych, jak i na podwładnych jako człowiek, któremu tak bardzo zależy na powodzeniu misji, że jest w stanie ugiąć kark w momencie, gdy uznał, że ich bezpieczeństwo jest zagrożone w świetle faktów, które jako rozsądny oficer mógł poznać. Międzyplanetarna współpraca rozwija się, Związek Czterech Mocarstw rośnie w siłę i wspólnie maszerujemy, by zabijać coraz więcej Krag. A to wszystko dlatego, że komandor Hajjam ustępuje dobrowolnie, a nie na rozkaz. Książę spojrzał na Hajjama. – A więc, komandorze, jaka jest pana decyzja? Nie musi jej pan podejmować natychmiast. Minuta do półtorej to całkowicie odpowiedni czas. Nie trwało to dziewięćdziesięciu sekund. Pomimo swojego uporu i ambicji Hajjam potrafił rozpoznać błyskotliwego, agresywnego dowódcę, gdy miał go przed sobą. Wiedział także,

że trzymanie się pierwotnego wariantu przyniesie mu konflikt z księciem i królem, a to zawsze jest zły pomysł. Jego potężna duma walczyła z równie potężnym intelektem. Intelekt wygrał. Z trudem. Wiedział, co powinien zrobić, ale wiedza ta nie czyniła zadania łatwiejszym. Skłonił się najpierw księciu, potem Robichaux, a wreszcie wyciągnął szablę i położył ją na stole, przed Maxem. – Moja szabla jest do pana dyspozycji, sir. Jakie są rozkazy? Doktor Sahin dobrze przygotował Maxa do tej rozmowy. Robichaux wstał, skłonił się księciu i Hajjamowi, wyciągnął swoją szablę i położył ją na stole, krzyżując ostrza obu broni. – Przyjmuję pańską szablę, komandorze, i mam dla pana trzy rozkazy. Po pierwsze, uściśnijmy sobie dłonie, jak bracia, którzy mogą się nie zgadzać, ale powiązani są na zawsze krwią i honorem. Po drugie, chcę, aby przyjął pan funkcję zastępcy dowódcy grupy bojowej. Po serdecznym uścisku dłoni Hajjam kiwnął głową z zadowoleniem. Max podniósł swoją szablę i schował do pochwy. Następnie ujął broń Hajjama za głownię, tuż pod jelcem, i podał ją komandorowi rękojeścią do przodu. – Po trzecie, proszę przyjąć swą szablę i nosić ją w bitwie z naszymi wrogami. Niech nasze ostrza lśnią wspólnie i zwycięsko.

ROZDZIAŁ 10 6,85 dziesiątych dnia, dzień 202, 18 zieleniec, panowanie 11 Hegemona 8 Dynastii Ery Pounifikacyjnej Godzina 9.52 Z, 15 maja 2315 kalendarza Unii Stuk-puk. Stuk-puk. Waleczny przywódca operacji wojskowych w sektorze 782-88585 usłyszał dwa stuknięcia standardowej, wydawanej przez Marynarkę stalowej osłony ogona, po których nastąpiła przerwa i kolejne dwa stuknięcia. Ten dźwięk oznaczał, że stworzenie o niższej randze, kategorii obejmującej wszystkich znajdujących się w promieniu około czterdziestu trzech lat świetlnych, zgodnie z obowiązującym od wieków protokołem, prosi o uwagę. Po odczekaniu dwóch uderzeń serca wolno odwrócił się na stołku, na którym siedział, w kierunku źródła dźwięku: swojego oficera komunikacyjnego, zapewne przynoszącego ważne informacje. – Wejść! – powiedział, a ton jego popiskiwania sygnalizował znudzenie adekwatne do zajmowanej pozycji społecznej i różnicy klas, która dzieliła go od petenta. W odpowiedzi na zaproszenie oficer przekroczył niewidoczną, ale jasno zdefiniowaną granicę, oddzielającą część gniazda dowodzenia, w której oficerowie i załoga wykonywali swoje obowiązki, od części zarezerwowanej dla walecznego przywódcy, jego pracy i kontemplacji, oraz tych, którzy dopuszczeni zostali do przebywania w jego bezpośrednim sąsiedztwie. Oficer zatrzymał się półtora metra od przełożonego i ukłonił się tak nisko, że czubek jego nosa dotknął czarnego okręgu, który znajdował się na pokładzie dokładnie w tym celu. Po odczekaniu trzech uderzeń serca dowódca lekko uniósł nos, uznając podporządkowanie i potwierdzając dominację. Oficer komunikacyjny zareagował natychmiastowym przyjęciem postawy niższego rangą meldującego się dużo wyższemu przełożonemu: stopy pod kątem czterdziestu pięciu stopni, kolana lekko ugięte, dłonie wysunięte do przodu, barki nieco zgarbione, wzrok wbity w podłogę tuż przed stopami dowódcy. – Melduj – powiedział przełożony z tym samym znudzeniem w głosie. – Waleczny przywódco, otrzymaliśmy sygnał od transportowca materiałowego osiemdziewięć-osiem-dwa-pięć-trzy. Dowódca szybko przejrzał bazę danych. Transportowiec materiałowy 898-253 był

przejętym szybkim zaopatrzeniowcem Unii, klasy Clarence Birdseye, aktualnie trawersującym sektor 7-8-5 Zewnętrznego Pierścienia Obronnego w drodze do bazy remontowo-zaopatrzeniowej 446. – I co też transportowiec ma takiego ważnego do zakomunikowania? – Waleczny przywódco, dowódca okrętu melduje, że jest śledzony od trzech dziesiątych dnia przez grupę rozpoznawczą myśliwców Pfelung. Kapitan okrętu jest zdania, że nie byłby śledzony tak długo, gdyby w pobliżu nie znajdowały się większe siły myśliwców, czekające, by je naprowadzić na cel. Spodziewa się, że w każdej chwili może zostać zaatakowany, i prosi o ochronę. Dowódca skierował uwagę ku interfejsowi nerwowemu, wspaniałemu przykładowi cudownej technologii jego rasy, który łączył jego wysoko rozwinięty mózg bezpośrednio z centralnym komputerem pancernika, i dotarł do zapisu z transportowca. W czasie krótszym niż sekunda wiedział już, że ten numer przyporządkowany jest okrętowi z jego obszaru odpowiedzialności, który ostatnio przewoził ładunek rakiet i zapasowych macierzy sensorycznych do punktu zaopatrywania klasy piątej numer 53 w sektorze 553893 przy FEBA. Baza danych nie zawierała informacji o tym, że okręt opuścił już punkt i jest w drodze do Światów Wewnętrznych, ale ze względu na wojnę tego typu informacje często miały nawet kilkudniowe opóźnienia. Wszystko było w porządku. Przy ogromnym zainteresowaniu jednostkami transportowymi wykazywanym przez nieprzyjacielskie niszczyciele taki okręt, nawet pusty, wart był ochrony, bez względu na to, że w ten sposób dowodzona przez przywódcę baza pozostawała bez większości przydzielonych jej myśliwców. To nie miało znaczenia. Dysponował tyloma większymi jednostkami, że mógł odeprzeć atak dowolnych sił, jakie ludzie i ich sojusznicy mogli przeciw niemu skierować. – Wysłać chmarę myśliwców na spotkanie transportowca, zostawiając tylko tę dłoń myśliwską, która obecnie jest na patrolu, i tę, która służy jako odwód. Czterdzieści myśliwców tworzących pozostałych pięć dłoni powinno wystarczyć, by zdmuchnąć jedną lub dwie dłonie myśliwskie, które zazwyczaj towarzyszą okrętowi rozpoznawczemu. – Zgodnie z rozkazem, waleczny przywódco. Natychmiast wyślę wiadomość. – To oczywiste. Niedbałym machnięciem lewej ręki dowódca dał do zrozumienia, że jeśli oficer komunikacyjny nie ma nic więcej do przekazania, powinien zacząć formalności związane z odejściem. Młody oficer spiesznie dotknął nosem tego samego miejsca na podłodze co uprzednio i wstał, podczas gdy dowódca dwa razy szybko ruszył nosem, co oznaczało nakaz wyjścia.

Przez interfejs nerwowy waleczny przywódca monitorował wychodzące sygnały nakazujące myśliwcom start w celu osłony transportowca. Usatysfakcjonowany tempem, w jakim myśliwce podniosły się, uformowały w dłonie i stworzyły dużą, ciasną formację kierującą się ku okrętowi logistycznemu, zajął się czymś innym. Nie przyszło mu nawet na myśl, by wysłać myśliwcom wiadomość z pochwałą. Był zajętą istotą, na której spoczywała wielka odpowiedzialność. Tak wielka, że nie zauważył upływu ponad jednej dziesiątej dnia, kiedy to ponownie ktoś poprosił o jego uwagę. Po celowym odczekaniu chwili odwrócił się i znów zobaczył oficera komunikacyjnego, wyraźnie zdenerwowanego. Co się stało, że w ciągu krótkiego czasu widzi ponownie tego samego oficera? – Wejść. – Rytuały powitania zostały skrupulatnie powtórzone. – Melduj. – Waleczny przywódco, straciliśmy kontakt z myśliwcami. Dowódca odsłonił zęby i opuścił uszy w wyrazie niedowierzania, spoglądając na oficera tak, jak ojciec patrzy na kłamiącego niedorostka. – Masz na myśli utratę kontaktu z elementami chmary myśliwców? – Z całym szacunkiem, przywódco – zaaferowany podwładny opuścił słowo „waleczny” – ale nie to miałem na myśli. Straciliśmy kontakt z całą chmarą. Ostatni meldunek dowódcy pochodzi sprzed dwustu standardowych uderzeń serca, nie udało nam się także nawiązać łączności z dowódcami dłoni. – W takim razie spróbujcie z szeregowymi myśliwcami – w głosie dowódcy brzmiała wyszukana cierpliwość. – Wywołujcie ich indywidualnie. Zatrudnijcie do tego całą sekcję i użyjcie wszystkich transmiterów jednocześnie, zamiast czekać, aż jeden operator wywoła po kolei wszystkie jednostki. Czy o wszystkim sam muszę myśleć? – Zacisnął w wyrazie irytacji siekacze, pozostałości po przodkach gryzących wszystko, czego się bali, podobnie jak ludzie w stresie zaciskają pięści. – Spodziewam się meldunku w ciągu segmentu. Jednego segmentu. To jedna dziesiąta dnia. Nie spóźnij się – dodał, jakby mówił do młodzieńca w wieku zaledwie sześciu zieleńców. – Zgodnie z rozkazem, waleczny przywódco. – Po dokonaniu rytuałów odejścia oficer komunikacyjny skierował się ku wyjściu, przyciskając do siebie ogon, jakby się bał, że zostanie odgryziony. – To prawdopodobnie nic takiego – powiedział sobie dowódca. – Tylko jakaś awaria systemów łączności. Po co inżynierowie dłubią w dobrze działających urządzeniach? Wojna to nie jest czas na eksperymenty, to czas na trzymanie się tego, co zostało sprawdzone i udowodniło swoją wartość. Nadal jednak wyczulony taktyczny nos dowódcy czuł w pobliżu kota. Dużego kota.

Zamierzał więc podjąć wszelkie możliwe środki ostrożności, bo zgodnie ze starym powiedzeniem „lepiej sto razy niepotrzebnie schować się w norze, niż raz zostać zjedzonym”. Użył interfejsu nerwowego, by otworzyć kanał do oficera operacyjnego floty, który odpowiedział z uspokajającą prędkością. – Transmituję koordynaty punktu spotkania myśliwców i transportowca. Wysłać niszczyciele cztery-trzy-pięć-trzy-dwa-pięć oraz cztery-trzy-sześć-osiem-siedem-dwa w to miejsce z rozkazem przeprowadzenia rekonesansu w ruchu według protokołu obserwacyjnego pięć. Zameldować rezultaty bezpośrednio do mnie. Przypomnieć kapitanom, że protokół pięć zabrania im wdawania się w potyczki, a dostarczenie informacji jest absolutnym priorytetem. Nieważne, jak kuszący będzie cel, zabraniam, powtarzam, zabraniam atakowania go. Jeśli sami zostaną zaatakowani, mają wykonać unik, uciec i złożyć meldunek. Czy to jasne? – Całkowicie jasne, waleczny przywódco. Natychmiast wydaję rozkaz. – Poinformować kapitanów, że od każdego z nich, nie tylko od starszego, oczekuję meldunku co tysiąc uderzeń serca. Jeśli spóźnią się o dwa uderzenia, zjem ich ogony w zupie. W odróżnieniu od innych oficerów w jego stopniu waleczny przywódca nigdy dotąd nie jadł ogona podwładnego, ale dowódcy niszczycieli nie musieli o tym wiedzieć. Poza tym w bazie danych znajdował się przepis na „ogon nieposłusznego”, a potrawa ta uważana była za przysmak. – Na pewno zawrę to w rozkazie. Czy coś jeszcze, waleczny przywódco? – Nic więcej. Wykonać. Dowódca z przyjemnością obserwował, jak w ciągu stu uderzeń serca para niszczycieli ostro przyspieszyła w kierunku miejsca, w którym zniknęły myśliwce. Oczywiście z nikim nie podzielił się swoimi odczuciami, tylko powrócił do planowania rozbudowy instalacji znajdującej się pod jego dowództwem, niezbędnej do dalszego prowadzenia wojny. Był dumny ze swej roli w świętej wojnie przeciw ludziom. Marynarka Wojenna Hegemona i Najwyższych Wicekrólów Stworzenia, rasy znanej ludzkości jako Krag (niedorzeczna nazwa, będąca nawiązaniem do dźwięku wydawanego na początku wypowiedzi, by zwrócić uwagę słuchającego), pokonała ostatnio drugiego ze swoich wrogów, Thark. Dwie ogromne grupy uderzeniowe, które powstały w sercu Hegemonii do wykonania tego zadania, dostały nowe rozkazy i przygotowywały się do ataku na ludzi. Wkrótce miały dołączyć do setek okrętów już walczących na tym froncie, ale przedtem musiały pokonać dwa tysiące lat świetlnych dzielących teatry działań.

Ponieważ najkrótsza droga łącząca fronty przebiegała przez słabo zasiedlone i ubogie w bogactwa naturalne regiony położone osiemset lat świetlnych od Światów Centralnych, Centralne Gniazdo Dowódcze zdecydowało, że okręty pokonujące tę drogę zaopatrzone zostaną jedynie w niezbędne minimum zapasów. Tak więc przybywały pozbawione paliwa, żywności, amunicji, a często także wymagając poważnych napraw. Instalacja, którą dowodził waleczny przywódca, nazwana po prostu „Stacja Gotowości Bojowej Marynarki 252”, była jedną z dwóch stworzonych w tym celu. Dwieście pięćdziesiąt jeden jej poprzedniczek stworzono w innych czasach i opuszczono, gdy przestały być potrzebne. Zlokalizowana w punkcie Lagrange’a L4 na orbicie gazowego giganta instalacja składała się z ogromnej stoczni remontowej, stacji bojowej, stacji zbiorników paliwa i równie wielkiej jak wszystko inne w tym miejscu bazy przeładunkowej. Dodatkowo w odległości pięciu tysięcy jednostek linearnych od reszty bazy znajdowały się dwa ogromne magazyny amunicji i paliwa, z których każdy zawierał dosłownie miliony kontenerów, tworząc powierzchnię odpowiadającą małemu kontynentowi. Te zbiorniki były najcenniejszym skarbem instalacji. Każdy z orbitujących pierścieni zawierał materiały będące równowartością dwudziestu procent rocznej produkcji Hegemonii. Przygotowując się do ostatecznego uderzenia na ludzi, Krag gromadzili te zapasy od szóstego roku wojny. Nie zawierały wprawdzie nic, co było nieosiągalne, jednak biorąc pod uwagę ich rozmiary i gotowość do natychmiastowego użycia, zbiorniki były nie do zastąpienia. Instalacja mogła obsłużyć połowę przerzucanych sił, tę, która wysłana miała być przeciw grupie bojowej admirała Hornmeyera. Tej połowie, którą przeznaczono do walki z siłami admirała Middletona, przydzielono Stację Gotowości Bojowej Marynarki 253, oddaloną o trzysta pięćdziesiąt lat świetlnych. Dowódca skupił się na następnym problemie wymagającym jego uwagi. Polegał on na ustaleniu priorytetu dokowania dla trzech dłoni tankowców przewożących paliwo, które miało posłużyć pancernikom i krążownikom skierowanym przeciw ludziom. Piętnaście tankowców, w których zbiornikach mieściły się zapasy deuteru, wyprodukowanego przez sto dni w trzech głównych fabrykach, czekało obecnie w kolejce do odholowania i podłączenia do przepompowni. Postawił elektroniczny podpis pod kolejnym rozkazem. Zżymał się zawsze, gdy musiał użyć swojego imienia: „Pluje Gorzko na Korzenie”. Nienawidził go, choć w jego własnym języku było krótsze i mniej dosadne niż w standardowym. Codziennie marzył o tym, by zostawić to imię za sobą i zyskać nowe, pełne triumfu, na przykład: „Zaatakował i Zwyciężył, Mimo Że Jego Zastępca Błagał, By Się Wycofać” albo „Zaskoczył i Zniszczył

Wiele Krążowników w Pobliżu Gwiazdy Neutronowej”. Być może wtedy mógłby zmyć wstyd, jaki on i jego rodzeństwo znosili przez ojca, oficera o imieniu „Sika ze Strachu”. Dowódca rozwiązał problem tankowców przy pomocy serii sarkastycznych wypowiedzi skierowanych do ich kapitanów, instruując ich co do zachowania wzajemnych pozycji podczas oczekiwania, jednocześnie jakby mimochodem dotykając najważniejszego problemu między nimi, to znaczy który z trzech zestawów zasad nawigacji należy zastosować w zaistniałych warunkach. Następnie dowódca wydał serię bardzo precyzyjnych instrukcji na temat tego, jak naprawić cały ciąg błędów w rozmieszczeniu stacji wczesnego ostrzegania. W obecnym rozmieszczeniu spisywały się doskonale, ale odbiegało ono od ustalonego protokołu i w związku z tym należało to poprawić. W trakcie tego bolesnego zajęcia do jego mózgu dotarł przez implant sygnał prośby o uwagę. Ponieważ tylko najważniejsze sygnały przychodziły tą drogą, z pominięciem całego rytuału dominacji – podporządkowania, otworzył kanał z dużą dozą niepokoju. – – – –

Tu dowódca. Możesz mówić. Waleczny przywódco, tu komunikacja. Melduj. Nie udało nam się skontaktować z myśliwcami. Próbowaliśmy połączyć się z nimi

indywidualnie, z każdym trzykrotnie, w interwałach pięćdziesięciu uderzeń serca, na częstotliwościach głównej, zapasowej, pomocniczej i alarmowej. Co więcej, zmuszony jestem poinformować, że meldunki z obu niszczycieli są spóźnione o ponad sto uderzeń serca. Próbujemy nawiązać z nimi łączność, ale bez skutku. Kot. Dowódca z całą pewnością wyczuwał wielkiego kota. Znał wielkie koty. Na rodzinnej planecie jego gatunku żyły koty wielkości ziemskiego bawołu, zdolne zabić każde zwierzę na planecie. To ewolucyjny nacisk wywierany przez takie drapieżniki sprawił, że jego rasa stała się dwunożna, rozwinęła inteligencję, narzędzia i broń. Zanim wynaleziono potężne karabiny samopowtarzalne, jego współplemieńcy nie mogli nigdy czuć się bezpiecznie w innych miejscach niż domostwa zamknięte solidnymi drzwiami. Do dziś nabity karabin był nieodłączną częścią stroju dorosłego mężczyzny, stanowiąc obecnie bardziej atrybut dojrzałości i gotowości do działania niż narzędzie realnej obrony. – No dobrze. Kontynuować próby nawiązania kontaktu ze wszystkimi jednostkami i natychmiast meldować, gdyby się powiodły. Koniec. Użył interfejsu, by nawiązać kolejne połączenie. – Operacje floty. – Operacje, tu dowódca. Wprowadzić drugi stan gotowości. Wystrzelić myśliwce odwodu i nakazać pozostanie w pozycji wyczekiwania. Gdy tylko zostanie to zrobione, ściągnąć

myśliwce z patrolu, zatankować w przestrzeni i wysłać na Wewnętrzny Pierścień Obronny. Upewnić się, że wszystkie mają na pokładzie pełne jednostki ognia rakiet przeciwokrętowych. – Natychmiast, waleczny przywódco. Dowódca przerwał połączenie i szybko przeszedł z ustronia dowódczego do niszy bojowej. Komputer wykrył jego obecność i aktywował wyświetlacze. Oficer zwrócił się do kontrolera systemów, najstarszego stopniem i służbą podoficera: – Wprowadzić w stan gotowości wszystkie systemy manewrowania i bojowe. Ponieważ jego zastępca, pracujący w odległym zapasowym gnieździe dowódczym, monitorował łączność dotyczącą myśliwców i niszczycieli, główne systemy były już rozgrzane i gotowe do użycia. W czasie krótszym niż sto uderzeń serca ciąg oktagonów znajdujących się w prawym dolnym rogu wyświetlacza zmienił kolor z czerwonego, poprzez pomarańczowy, zielony, niebieski, aż do fioletowego, wskazując, że systemy są gotowe. – Oficer biegu, zabierz nas do dziewiątej przygotowanej pozycji obronnej. Duże przyspieszenie. – Zgodnie z rozkazem, waleczny przywódco – odparł oficer biegu. Wsunął dłonie w rękawiczki interfejsu, który pozwalał mu manewrować okrętem. Dwa tupnięcia lewą stopą zamieniły lewą rękawiczkę w kontroler dysz manewrowych. Cztery delikatne ruchy dłoni spowodowały cztery potężne pchnięcia z dysz, wyprowadzające okręt z kotwicowiska. Gdy było już wystarczająco dużo miejsca, kolejne tupnięcie zmieniło rękawiczkę w kontroler głównego napędu podświetlnego. W tym samym czasie prawa dłoń wykonywała operacje na wirtualnej kuli sterowniczej, która wyświetlona była pod uzbrojoną w rękawiczkę dłonią i poprzez nią przekazywała operatorowi wrażenie ruchu. Stabilizowane cyfrowo poruszenia kuli, nakazywane przez dłoń w rękawiczce, przekazywane były do komputera okrętu, który obracał swój dziób w kierunku dziewiątej przygotowanej pozycji obronnej. Gdy dziób jednostki znalazł się na właściwym kursie, oficer uruchomił pełną nominalną moc napędu. Większa była tylko moc alarmowa. Dowódcy najwyraźniej bardzo się spieszyło. – Okręt w drodze, waleczny przywódco. – Meldunek odnotowany – powiedział bezosobowo dowódca, odnotowując w myślach kunszt sternika, ale oczywiście nie wyrażając tego na głos. – Komunikacja, przekazać na pozostałe okręty oddziału ochrony, by spotkały się z nami na dziewiątej przygotowanej pozycji obronnej. Nakaż im ruszenie tak szybko, jak będzie to możliwe. Mają nie czekać na siebie wzajemnie.

– Natychmiast przekazuję, waleczny przywódco. Dowódca użył swojego wewnętrznego implantu, by monitorować transmisje. Dołączył do nich elektroniczną flagę nakazującą oficerowi komunikacyjnemu rezygnację z werbalnych formalności i przekazywanie informacji drogą elektroniczną. Nie przyszło mu na myśl, że komunikaty głosowe słyszane są przez całą obsadę gniazda dowódczego, przez wszystkich oficerów nieposiadających implantu, czyli zdecydowaną większość z wyjątkiem jego samego, zastępcy i oficera operacyjnego. Nie miał w zwyczaju brać pod uwagę tego, co mogłoby się przydać innym, ani w jaki sposób zdobywają oni informacje, a już najmniej obchodziło go to, że komunikaty głosowe byłyby pomocne. Kilka chwil później przybyło potwierdzenie. – Komunikacja, powiadomić dowódcę sektora. Poinformować go, że w wyniku działań przeciwnika prawdopodobnie straciliśmy grupę myśliwców i dwa niszczyciele. Poprosić o natychmiastowe ich zastąpienie. Oznaczyć wiadomość jako pilną. – Zgodnie z rozkazem, waleczny przywódco – odpowiedział oficer. Przywódca poruszał wąsami, co dla jego rasy było odpowiednikiem uśmiechu. Tak, ludziom udało się uszczknąć nieco z jego zapasów. Wciągnęli chmarę myśliwców w jakąś pułapkę i zniszczyli je, podobna sztuczka udała im się z dwoma niszczycielami. To bez znaczenia, w ciągu kilku dni jednostki zostaną zastąpione. Nieprzyjaciel mógł sobie świętować sukces odniesiony w starciu z lekkimi siłami, w dodatku poza granicami zasięgu sensorów, ale teraz będzie miał do czynienia z pancernikiem typ trzydzieści cztery, dwoma lekkimi krążownikami i niszczycielem, które współpracują ze średnią stacją bojową. – Komunikacja, tu dowódca. Powiadomić stację bojową na dziewiątej przygotowanej pozycji obronnej o naszym przybyciu. Poinstruować dowódcę stacji, aby wszedł na drugi stopień gotowości, zasady użycia siły – pomarańczowe. Przypomnieć mu, że przy pomarańczowych ma obowiązek podjąć wszystkie możliwe środki w celu zapewnienia bezpieczeństwa swojego dowództwa. Jeśli znajdzie się w obliczu ataku, ma otworzyć ogień, nie czekając na moją autoryzację. Niech potwierdzi otrzymanie rozkazu, a tego punktu dodatkowo. – Natychmiast, waleczny przywódco. – Łącznościowiec zaczął przygotowywać krótki rozkaz i nagle przerwał pracę. – Waleczny przywódco – oznajmił z przejęciem – otrzymaliśmy właśnie wiadomość od niszczyciela cztery-trzy-pięć-trzy-dwa-pięć... Sprawdzamy jej autentyczność... Kod identyfikacyjny nadawcy zgadza się, sposób kodowania właściwy dla dnia dzisiejszego. Przesyłam ją na pana interfejs. – Dobrze. Nie zapomnij wysłać wiadomości na stację bojową.

– Zrozumiałem. Zostanie wysłana niezwłocznie. – Nie mam wątpliwości. Dowódca otworzył przesłaną wiadomość. OD: ZJADA NAJPIERW MAŁE ZIARNA, OFICER POZIOM 14, DOWÓDCA, NISZCZYCIEL 435325 DO: PLUJE GORZKO NA KORZENIE, OFICER POZIOM 23, DOWÓDCA, SIŁY I ŚRODKI: KODOWANE CZAS: KODOWANE TE SIŁY ZOSTAŁY WCIĄGNIĘTE W PUŁAPKĘ PRZEZ MYŚLIWCE PFELUNG OPERUJĄCE WRAZ Z INNYMI OKRĘTAMI PRZECIWNIKA RÓŻNYCH TYPÓW. NISZCZYCIEL 43-5325 DOZNAŁ ŚREDNICH USZKODZEŃ. NISZCZYCIEL 43-6872 WRAZ Z CAŁĄ ZAŁOGĄ ZNISZCZONY W WYNIKU DZIAŁAŃ PRZECIWNIKA (DANE W ZAŁĄCZNIKU). PRZECIWNIK DOZNAŁ TYLKO NIEWIELKICH USZKODZEŃ, ZATRZYMAŁ SIĘ W MIEJSCU W CELU ODZYSKANIA ZAŁÓG ZNISZCZONYCH MYŚLIWCÓW, ALE W KAŻDEJ CHWILI SPODZIEWANE JEST PODJĘCIE PRZEZ NIEGO POŚCIGU. NIE WYKRYTO ŻADNYCH ŚLADÓW TRANSPORTOWCA. PRAWDOPODOBNIE ZOSTAŁ ZNISZCZONY PRZED NASZYM PRZYBYCIEM. ZLOKALIZOWANO JEDENAŚCIE Z CZTERDZIESTU MYŚLIWCÓW WYSŁANYCH Z INSTALACJI. LECĘ W ICH TOWARZYSTWIE. PRZEJĄŁEM TYMCZASOWE DOWODZENIE NAD SIŁAMI I WRACAM Z NIMI DO BAZY. KONIEC WIADOMOŚCI. – Komunikacja, czy koordynaty, kurs i prędkość niszczyciela dołączone są do wiadomości? – Potwierdzam, waleczny przywódco. – Niech sekcja operacyjna wyliczy aktualną pozycję niszczyciela i wyśle w ten punkt impuls IFF. W zasadzie niech wyśle dwa impulsy. Chcę się upewnić, że dowódca będzie w stanie odpowiedzieć poprawnie na dwa niezależne zapytania. – Bezzwłocznie, waleczny przywódco – odparł łącznościowiec, a po dwudziestu uderzeniach serca zameldował: – Odebrano poprawną odpowiedź. Charakterystyka sygnału w granicach akceptowalnej normy... Jednak, sir, są w niej subtelne, aczkolwiek wykrywalne różnice w stosunku do sygnału wzorcowego przypisanego temu niszczycielowi. – Czy mogą być one spowodowane uszkodzeniami tej jednostki? – To możliwe, waleczny przywódco. – Ton głosu podwładnego mówił jednak: „Możliwe, lecz według mnie mało prawdopodobne”. Takie subtelności uchodziły uwadze dowódcy. Jego geniusz taktyczny był tak wielki, że nie musiał wsłuchiwać się w niuanse wypowiedzi podwładnych. – W takim razie to muszą być uszkodzenia – powiedział stanowczo. – Aby wysłać

wiadomość z poprawnym kodem identyfikacyjnym, poprawnym sposobem kodowania, a potem udzielić właściwych odpowiedzi na zapytanie IFF, przeciwnik musiałby przechwycić jeden z naszych rdzeni komputerowych w stanie nienaruszonym, co jest tak nieprawdopodobne jak to, że w ciągu dziesięciu uderzeń serca urodzę młode. Wszyscy obecni w gnieździe dowódczym zgadzali się z tą opinią. Wiedzieli, jakie środki zapobiegawcze są podejmowane, aby nie dopuścić do czegoś takiego, w tym czyszczenie danych do zera, jeśli uruchomiony zostanie przycisk bezpieczeństwa lub automatycznie, jeśli co trzysta uderzeń serca nie zostanie aktywowany skrypt, zapobiegający kasowaniu danych. Jeśli z jakichkolwiek powodów te zabezpieczenia miałyby zawieść, zawsze istniał jeszcze ładunek wybuchowy umieszczony wewnątrz rdzenia, który rozerwałby go na bezużyteczne, drobne fragmenty. Dowódca był całkowicie przekonany, że ani jeden zdatny do odczytania bit pochodzący z rdzenia pamięci okrętu wojennego Hegemonii nie został przechwycony przez nieprzyjaciela i że coś takiego nigdy się nie wydarzy. – – – –

Komunikacja, czy otrzymaliśmy dane wspomniane w wiadomości? Właśnie napływają, waleczny przywódco. Gdy tylko przyjdą, przesłać je bezpośrednio do głównej bazy danych. Jak pan sobie życzy, waleczny przywódco.

Kilka uderzeń serca później, gdy tylko komputer okrętu zakomunikował zakończenie pobierania danych, oficer łączności przekierował je z folderu tymczasowego do głównej bazy danych okrętu. W czasie przesyłu komputer skanował dane linijka po linijce. Normalnie oficer komunikacyjny nakazałby jeszcze jedno sprawdzenie, zanim dane zostałyby rozpakowane, przekonwertowane na pliki nadające się do odczytu i przechowywania w głównej bazie danych. Potem zostałyby one jeszcze raz sprawdzone, czy nie zawierają jakiegokolwiek niebezpiecznego dla systemu wirusa. Skoro jednak dane nadeszły bezpośrednio z innego okrętu wojennego, mającego te same możliwości i przestrzegającego tych samych procedur, a nie ze źródeł otwartych, oficer uznał, że dane nie stanowią zagrożenia, i pominął ten krok. Na początku przeformatowane dane zachowywały się jak każdy inny meldunek po wykonaniu zadania, spoczywając w przydzielonym im sektorze. Jednak po upływie trzech tysięcy uderzeń serca, czyli okresu odpowiadającego ludzkiej godzinie, część z plików „obudziła się”, zorganizowała w autonomiczny software i wymazała wszelkie ślady swojego istnienia. W ciągu następnych kilku minut program wykonał setki kopii i usadowił się w słabo zabezpieczonym oprogramowaniu, używanym przez pancernik do interpretacji danych sensorycznych. Po zduplikowaniu złośliwy program rozprzestrzenił się na inne okręty znajdujące się pod dowództwem walecznego przywódcy, jako część standardowej

aktualizacji. Tymczasem obliczona pozycja niszczyciela i myśliwców wyświetlona została na trójwymiarowym projektorze. Dowódca szybko zorientował się, że niszczyciel i myśliwce mają nikłe szanse dotarcia pod osłonę instalacji, zanim zostaną doścignięte przez siły Unii. Doktryna nakazywała mu w takiej sytuacji koncentrację sił w strefie przygotowanej pozycji obronnej, a nie ich podział. Jak każda myśląca istota, dowódca zawsze działał zgodnie z doktryną. – Komunikacja, nakazać niszczycielowi i myśliwcom dołączenie do nas i kontynuowanie napraw. Chcę, aby niszczyciel był w jak najwyższym stopniu sprawny, gdy pojawi się przeciwnik, co zapewne nastąpi bardzo niedługo. Powiadomić kapitana, że pozostaje on dowódcą zarówno niszczyciela, jak i myśliwców, które stają się siłami odwodowymi. Ma je umieścić sto tysięcy jednostek linearnych za naszymi plecami. Być może będę go potrzebował do nękania przeciwnika, gdy już rozbijemy jego formację. Oficer potwierdził rozkaz i zabrał się do jego wykonywania. Na wyświetlaczu taktycznym widać było, jak pozostałe okręty należące do grupy opuszczają swoje kotwicowiska i trasy patrolowania, kierując się do punktu spotkania. – Waleczny przywódco – odezwał się oficer sensorów. – Melduj. – Wykryto odległy punkt masowy, kierunek osiem-trzy-sześć przerwa pięć-pięć-trzy. Wstępne założenia sugerują, że kontakt lub kontakty utrzymują stały kurs i zmniejszają odległość. Kurs zgodny jest z kursem naszego niszczyciela i myśliwców. – Komunikacja, sprawdź ich transpondery. Niszczyciela i wszystkich myśliwców. Dwa osobne wywołania do każdego w odstępie piętnastu uderzeń serca. – Zgodnie z rozkazem – odpowiedział łącznościowiec i wykonał polecenie. – Wysłano nowe wywołania i otrzymano poprawne odpowiedzi. Tym razem nie wspominał nic o anomaliach w charakterystyce transmitera, nawet jeśli się pojawiły. Dowódca powinien czuć się spokojny po tym potwierdzeniu, ale tak się nie stało. Coś powodowało, że zwijał ogon. – Sensory, zeskanować aktywnie niszczyciel, wysoka rozdzielczość, wysoka intensywność. Oświetlaj go tak długo, jak potrzebujesz, by upewnić się, że to nasz okręt. – Zgodnie z rozkazem, waleczny przywódco. Minęło około stu uderzeń serca. – Waleczny przywódco, skany ukazują niszczyciel typ cztedzieści trzy z niewielkimi uszkodzeniami.

– Czy skany są wystarczająco dokładne, by ocenić strukturę wewnętrzną, wzorzec przepływu energii, pola elektromagnetyczne i rozkłady mas? – Potwierdzam, waleczny przywódco, wszystkie charakterystyki odpowiadają spodziewanym dla niszczyciela tego typu. Ogon dowódcy, który wykonywał niekontrolowane ruchy i skręty, zaprzestał ich. Przywódca musiał uważać, aby nie opierać się na ogólnym skanie przy identyfikacji. Niektóre jednostki Unii posiadały możliwość udawania charakterystyk okrętów Hegemonii. Część z nich była szczególnie śmiercionośna. Ostatnio czytał meldunek rozpoznawczy mówiący o niszczycielach klasy Khyber, które nie tylko posiadały tę możliwość, ale latały pod dowództwem najzdolniejszych i najbardziej agresywnych młodych oficerów, jakimi dysponowała Unia. Zostały także uzbrojone w rewolwerową, wieloprowadnicową wyrzutnię rakiet, pozwalającą im w szybkim tempie wystrzelić dziesięć pocisków poza dwoma standardowo załadowanymi do dwóch prowadnic dziobowych. Zdecydowanie lepiej by było, gdyby taki okręt nie znalazł się w pobliżu. Można się było jednak rozluźnić. Nieważne, jak efektywnymi emiterami emulacyjnymi dysponowałby wróg, niemożliwe było udawanie innego okrętu z takim stopniem dokładności, jeśli nie posiadało się jego szczegółowych danych technicznych, których ludzie nie mieli. A ponieważ myśliwce Hegemonii w odróżnieniu od unijnych czy należących do Pfelung jako paliwa używały mieszanki deuteru i trytu, ich charakterystyk energetycznych nie dało się pomylić z charakterystykami myśliwców przeciwnika, które używały samego deuteru. Nie było możliwości, aby myśliwiec przeciwnika obserwowany przez skanery Krag, których obraz poddany został obróbce przez komputer Krag, pomylony został z myśliwcem własnym. Niszczyciel i myśliwce dotarły na wyznaczoną pozycję i zaczęły przyjmować formację charakterystyczną dla sił odwodowych. Sensory pancernika wskazywały, że załoga niszczyciela jest bardzo zajęta usuwaniem uszkodzeń, podobne jak piloci kilku myśliwców. Te maszyny doznały zapewne poważniejszych uszkodzeń, niż sądzono początkowo. Z tego powodu, jak również dlatego, że niedawno zostały pokonane w walce, przywódca tym bardziej zdecydowany był zostawić je jako odwód. Spodziewał się, że łatwo pokona przeciwnika siłami, którymi dysponował. – Waleczny przywódco, boja wczesnego ostrzegania numer dwadzieścia dwa melduje wykrycie niezidentyfikowanej masy – powiedział oficer sensorów. – Transferuję dane na pana pulpit i do sekcji operacyjnej. – Zrozumiałem. Gdy tylko otrzymamy sygnał od innych boi, dokonać triangulacji i dostarczyć mi koordynaty – nakazał dowódca, praktycznie powtarzając zalecenia, które

i tak zawarte były w regulaminie i których oficer sensorów tak czy inaczej musiał przestrzegać. – Jak pan sobie życzy, waleczny przywódco. – Dowódca nie usłyszał, jak młody oficer, odpowiadając, zgrzyta zębami. W ciągu kilku chwil boja numer trzydzieści siedem także dokonała detekcji, pozwalając na zlokalizowanie i śledzenie kontaktu. – Wezwanie identyfikacyjne wysłane trzykrotnie – zameldował oficer komunikacyjny. – Brak odpowiedzi, brak sygnału zwrotnego. – Oznaczyć kontakt jako wrogi – nakazał dowódca. – Okręty przeciwnika kierują się dokładnie na tę pozycję – powiedział oficer operacyjny. – Wstępnie oceniamy, że siły składają się z jednego dużego okrętu i dwóch mniejszych. Odległość nadal jest za duża, by określić typ. Siły przeciwnika znajdą się w zasięgu ognia za połowę dziesiątej dnia. Przeciwnik już w zasadzie znajdował się w zasięgu broni, którą dysponowała Hegemonia. Jednak jako instalacja typowo obronna, położona w głębi ugrupowania wojsk własnych, baza logistyczna nie posiadała nowych, nadświetlnych rakiet dalekiego zasięgu typu dziewięćset sześćdziesiąt pięć, nazywanych przez przeciwnika Ridgeback, których stale brakowało na teatrze. Zamiast nich uzbrojona była w starsze rakiety typu dziewięćset sześćdziesiąt jeden (nazwa Unii: Foxhound). Dowódca musiał więc zaczekać z otwarciem ognia, aż wróg znajdzie się wystarczająco blisko. To nie miało znaczenia. Przeciwnik leciał prosto na niego. Pluje Gorzko na Korzenie sprawdził szyk swoich wojsk, ustawiony w płaszczyźnie prostopadłej do linii zbliżania się przeciwnika. Z perspektywy wroga stacja bojowa znajdowała się w centrum. W linii, którą można by nazwać podstawą formacji, oddalonej od stacji o tysiąc jednostek linearnych, w odstępach tysiąca jednostek od siebie, umieszczone były: lekki krążownik, niszczyciel i kolejny lekki krążownik. „Ponad” stacją, w tej samej odległości, wisiał pancernik. W ten sposób jednostka próbująca przedostać się dołem napotykała krążowniki i niszczyciel, górą – pancernik (którego siła ognia przewyższała pozostałe trzy jednostki), a przy próbie obejścia bokiem wchodziła pod lufy pancernika i jednego z krążowników. Jeśli przeciwnik nie zmieni kursu, przywita go salwa ze wszystkich jednostek. Okręty i stacja bojowa zapewniały sobie wzajemne wsparcie i nakładające się na siebie sektory ognia we wszystkich kierunkach. – Mamy wstępną identyfikację okrętów przeciwnika, waleczny przywódco – powiedział oficer operacyjny. – Duża jednostka to lotniskowiec eskortowy Pfelung, typ dwa. Jedna z mniejszych jednostek to rashidiański niszczyciel, typ pięć, a druga to okręt klasy charakterystycznej tylko dla nich, znanej jako Xebec, rozmiarów małego niszczyciela, ale

szybsza, lżej opancerzona i niemająca dział impulsowych, tylko większą liczbę rakiet wystrzeliwanych z baterii dziewięciu prowadnic. Dowódca uśmiechnął się. Jego siły dysponowały co najmniej pięciokrotnie większą siłą ognia. Zapowiadało się łatwe zwycięstwo. Trzy nieprzyjacielskie okręty zbliżały się do przygotowanej pozycji obronnej, a okręty Hegemonii na nie czekały. Tuż przed wejściem w zasięg rakiet lotniskowiec wystrzelił dziewiętnaście z przenoszonych zwykle trzydziestu myśliwców. Przywódca uznał, że pozostała jedenastka zniszczona została w walce z jego własnymi myśliwcami i niszczycielami. Lotniskowiec wycofał się na bezpieczną odległość, a myśliwce utworzyły trzy grupy: dwie po siedem i jedną liczącą pięć maszyn. Te trzy grupy uformowały trójkąt, którego wierzchołek stanowiła mniejsza grupa, a boki większe. Dwa okręty rashidiańskie schowały się za myśliwcami i zaczęły przyspieszać w stronę obrońców. – Siły przeciwnika znalazły się w zasięgu rakiet, waleczny przywódco – oznajmił oficer operacyjny. – Zrozumiałem. Uzbrojenie, wstrzymać ogień – nakazał dowódca. – Zaczekamy, aż znajdą się w zasięgu optymalnym. Gdyby wystrzelił zbyt wcześnie, dałby przeciwnikowi czas na wyśledzenie i zniszczenie rakiet za pomocą broni punktowej. Przy zbyt późnym odpaleniu rakiety nie miałyby czasu przyspieszyć do pełnej prędkości ataku. – Wstrzymuję – odparł oficer ogniowy. Tuż przed wejściem w optymalny zasięg formacja przeciwnika wykonała zwrot i zaczęła poruszać się równolegle do płaszczyzny obrony, kierując się ku jej szczytowi. Dowódca natychmiast przejrzał zamiary wroga. Z całą pewnością atakujący zakładali, że będzie się bał ruszyć swój okręt z miejsca osłanianego przez stację bojową. Zakładali, że nie wyjdzie im naprzeciw, zanim dołączą do niego okręty lecące z instalacji. Miał zamiar udowodnić im, że jest odważniejszy, niż sądzą. – Oficer biegu, obrać kurs przechwytujący w stosunku do atakującej formacji. Operacje floty, nakazać pozostałym okrętom dołączenie do nas najszybciej jak to możliwe. Natychmiast po uzyskaniu potwierdzeń od podwładnych dowódca poczuł, jak okręt wykonuje zwrot i rozpoczyna przyspieszanie. Gdy tylko pancernik wszedł na kurs przechwytujący, myśliwce Pfelung przyspieszyły, zostawiając w tyle dwa okręty. Małe jednostki kierowały się ku tankowcom i zbiornikom z paliwem, które siły przywódcy miały chronić. Nie było sposobu, by dogonić myśliwce przeciwnika, jednak przywódca był na taką okoliczność przygotowany. – Operacyjny floty, nakazać odwodowym myśliwcom przechwycić i związać walką maszyny wroga. Powiadomić myśliwce patrolujące, że odwód wysłany został do walki. Gdy

patrole dotrą na miejsce, odwód powinien już toczyć bój. Nakazać patrolom wstrzymanie ostrzału do momentu identyfikacji myśliwców przeciwnika. Chcę być pewien, że nie będzie bratobójczego ognia. Dziś zdobyć miał imię tryumfu i nie chciał, by cokolwiek kładło się na tym cieniem. Operacyjny wydał odpowiednie rozkazy. Formacja Pfelung i siły odwodowe, które właśnie wróciły z bitwy, znalazły się na kursie spotkaniowym i miały się zetrzeć kilkaset uderzeń serca przed tym, zanim myśliwce patrolowe dołączą do bitwy. Połączone siły dwóch elementów powinny wystarczyć do osaczenia zarówno maszyn Pfelung, jak i dwóch okrętów rashidiańskich, zapobiegając zniszczeniu Stacji Gotowości Bojowej Marynarki, zanim Pluje Gorzko na Korzenie przeformuje swoje siły, by całkowicie unicestwić przeciwnika. Migające światełko na konsoli powiadomiło go, że jego zastępca chciałby z nim rozmawiać. Otworzył kanał. – Mów – nakazał niecierpliwie. – Waleczny przywódco – odezwał się zastępca z wahaniem w głosie – chciałbym tylko przypomnieć panu, że nie mamy żadnych materiałów rozpoznawczych na temat możliwości bojowych i taktyki stosowanej przez myśliwce Pfelung. Żaden okręt Hegemonii nie przetrwał spotkania z nimi ani nie wytrzymał wystarczająco długo, by złożyć meldunek. Wiemy bardzo niewiele o Pfelung, ich technologii, sposobie prowadzenia walki, psychologii, kulturze i całej reszcie. Podczas atakowania ich przydałaby się pewna doza ostrożności. – Poznamy możliwości przeciwnika w boju. Nie jestem różowym bobasem, który boi się opowieści o Nocnej Sowie czy Czarnym Kocie. Zrobimy tak, jak nakazałem. Jeśli uważasz, że potrzebna jest ostrożność, sugeruję, abyś zaczął wymyślać plan zapasowy na wypadek, gdyby przeciwnik zademonstrował zdolności, na które nie jesteśmy przygotowani. – Zirytowany dowódca przerwał połączenie. Irytacja ustąpiła jednak miejsca satysfakcji, gdy zobaczył, że jego plan zaczyna się realizować. Za kilka uderzeń serca myśliwce odwodu spotkają się z Pfelung, zmuszając ich do porzucenia planu ataku na instalację i siły obrony. Poprzez implant nakazał, by wyświetlacz taktyczny wskazał optymalny zasięg dla rakiet typu dziewięćset sześćdziesiąt jeden posiadanych przez siły odwodu. Wokół formacji myśliwców pokazała się jasnobrązowa sfera, która w tej skali wydawała się maleńką kuleczką. W chwilę później myśliwce przeciwnika znalazły się we wnętrzu sfery. Dowódca z satysfakcją oczekiwał, aż rakiety dziewięćset sześćdziesiąt jeden zmiotą przeciwnika. Ale jak dotąd siły odwodu nie otworzyły ognia. Czekał. Nadal czekał. Po stu uderzeniach serca jego uszy odchyliły się w dół i do tyłu

w wyrazie skrajnej irytacji. Otworzył kanał głosowy: – Komunikacja, zapytać dowódcę sił odwodowych, czemu myśliwce nie otworzyły jeszcze ognia. Słuchając potwierdzenia rozkazu, dowódca skupił uwagę na wyświetlaczu taktycznym. Zmienił skalę, by widzieć poszczególne maszyny w formacji. W tym momencie obie grupy znajdowały się w takiej odległości od siebie, że mogły użyć broni kinetycznej, nadal jednak nie otwierały ognia. – Waleczny przywódco, brak odpowiedzi od dowódcy myśliwców. – Próbuj dalej. Kontaktuj się dowódcami dłoni i poszczególnymi myśliwcami, jeśli będzie trzeba. „Coś jest zdecydowanie nie tak...” Gdy tylko ta myśl zaświtała w głowie Pluje Gorzko na Korzenie, z niedowierzaniem zauważył on, jak myśliwce robią coś zgoła nieoczekiwanego. Grupa odwodowa wykonała zwrot i pozwoliła przeciwnikowi się zbliżyć. Ku coraz większemu zaskoczeniu dowódcy wróg także nie strzelał. Zamiast tego dwie formacje wymieszały się. Powstała w ten sposób grupa zaczęła gwałtownie przyspieszać tuż po tym, jak myśliwce odwodu złamały szyk dłoni i weszły w grupę Pfelung, której elementy zaczęły na pozór bezładnie zmieniać miejsce i kluczyć, niczym małe rybki w ławicy. Istniało tylko jedno wytłumaczenie tego, co widział. W jakiś sposób przeciwnikowi udało się znaleźć sposób, by włamać się do centralnego komputera pancernika i zainstalować instrukcje, które nakazały mu uznać i wyświetlać jako myśliwce sił własnych maszyny ewidentnie należące do przeciwnika. Istniała procedura, która pozwalała wprowadzić poprawne odczyty z plików zapasowych, należało jednak zresetować komputer, czego dowódca chciał uniknąć w momencie, gdy trwała bitwa. Przyglądał się, jak kotłująca się formacja przyspiesza w tempie, jakiego nie był w stanie dotrzymać żaden znany mu myśliwiec, z łatwością unikając spotkania z maszynami powracającymi z patrolu. Istniał tylko jeden sposób, aby opóźnić Pfelung na tyle, by mógł ich dogonić pancernik z towarzyszącymi mu okrętami. – Operacje floty, uprzedzić siły w pobliżu, że wszystkie myśliwce z wyjątkiem tych, które już znajdują się bezpośrednio przy instalacji, uznać należy za wrogie, bez względu na odczyt ze skanerów. Nakazać niszczycielowi cztery-trzy-pięć-trzy-dwa-pięć przechwycić i zaatakować myśliwce znajdujące się obecnie na koordynatach jeden-trzy-trzy przerwa cztery-pięć-cztery. Poinstruować dowódcę jednostki, że ma opóźnić postęp myśliwców za wszelką cenę. Jego okręt i załoga uznawane są w tym momencie za akceptowalne straty własne.

Zanim rozkaz został potwierdzony, niszczyciel ruszył się. Nie minęło wiele czasu i stało się jasne, że nie jest on na kursie przechwytującym w stosunku do Pfelung, lecz kieruje się dokładnie na grupę tankowców, do której podlatywały właśnie holowniki. Tylko kilka uderzeń serca zajęło dowódcy instalacji znalezienie wytłumaczenia takiego zachowania – niszczyciel 43-5325 musiał być w rzeczywistości jednostką Unii klasy Khyber, która w jakiś sposób weszła w posiadanie dokładnych danych pozwalających jej udawać niszczyciel Hegemonii, typ 43, nawet przy szczegółowym skanowaniu. Gdy krzywa przyspieszenia okrętu Unii dotarła do punktu niemożliwego do osiągnięcia przez typ 43, przestał udawać jednostkę Krag, uruchomił wszystkie systemy maskowania i znikł ze skanerów pancernika. W tym samym czasie okręty rashidiańskie, stanowiące siły odwracające uwagę i wcale niemające zamiaru wdawać się w bój, wykonały zwrot, uruchomiły napędy kompresyjne i opuściły obszar z wielokrotnością prędkości światła. Przywódca nakazał swoim okrętom zmienić kurs i skierować się ku tankowcom, zbliżającym się do zbiorników instalacji, wiedział jednak, że jest za późno. Z narastającą frustracją patrzył, jak myśliwce Pfelung jeden za drugim niszczą zbiorniki z paliwem za pomocą jakiejś strumieniowej broni wysokoenergetycznej. Niszczyciel klasy Khyber, nadal niewidoczny na sensorach, ujawniał swoją pozycję poprzez użycie działa impulsowego, za pomocą którego zniszczył trzy główne zbiorniki paliwa instalacji, stację przeładunkową i stocznię remontową. Tankowce, widząc niebezpieczeństwo, uruchomiły napędy i próbowały uciec, jednak niszczyciel przeciwnika dopadł je z łatwością i rozbił na atomy w czasie krótszym niż sto uderzeń serca. Jako prezent pożegnalny khyber odpalił dwie potężne, szybkie rakiety, wycelowane w generatory grawitacyjne magazynów. Przywódca uśmiechnął się. Pojedyncza rakieta, nawet o mocy trzech i piętnastu setnych miliona jednostek wybuchowych, nie mogła uczynić większej szkody generatorom. Holowniki będą musiały jedynie wyłapać uszkodzone fragmenty dryfujące w okolicy i będzie można ponownie przystąpić do zaopatrywania okrętów Hegemonii. Obie rakiety eksplodowały w odstępie uderzenia serca. Dowódca był zaszokowany siłą wybuchu. Nigdy dotąd nie widział na własne oczy eksplodującej głowicy o mocy ponad trzech milionów jednostek. Widział mniejsze. Spodziewał się czegoś dwu-, trzykrotnie jaśniejszego, podczas gdy to, czego teraz był świadkiem, dało tyle światła, że automatyczne polaryzatory musiały przyciemnić bulaje prawie do maksimum. Sprawdził analizę wybuchu. Ogon Pluje Gorzko na Korzenie bezwładnie uderzył o podłogę. Niszczyciel Unii nie odpalił dwóch ravenów. Odpalił condory. Wstępne analizy mówiły, że miały one moc stu

osiemdziesięciu milionów jednostek wybuchowych. Szybko sprawdził w komputerze dane. Wybuch o mocy ponad stu pięćdziesięciu pięciu milionów jednostek był w stanie rozbić cały generator i kontenery na miliony drobniutkich, szybko poruszających się odłamków, których nie sposób było zebrać i ponownie połączyć. Dowódca był świadkiem jednej z największych katastrof strategicznych, jakie dotknęły Hegemonię od czasu przystąpienia do wojny. Zasłużył na imię pełne pohańbienia, a nie triumfalne miano. Od dziś znany będzie jako „Pozwolił Przeciwnikowi Zniszczyć Strategiczne Materiały” lub „Patrzył, Jak Przeciwnik Wysadza Zapasy”. Hańba miała towarzyszyć mu już do końca życia i przykleić się do jego potomków na wiele pokoleń. Myśliwce przeciwnika zawróciły znad szczątków instalacji Hegemonii i powróciły na swój lotniskowiec, niszczyciel leciał za nimi. Przywódca zauważył, że jego ogon spoczywał luźno na pokładzie, sygnalizując całkowitą bezradność. Gdy chciał go ponownie wyprężyć, uświadomił sobie, że nie powinien się już przejmować swoim ogonem; dowódca teatru działań, oficer poziomu 37, Rozbił Pancernik Nieprzyjaciela, z całą pewnością wrzuci go do zupy. – Waleczny przywódco, transmisja na otwartym kanale od niszczyciela przeciwnika – oznajmił oficer komunikacyjny. – Wyświetl ją. Przywódca nie musiał czekać dwudziestu uderzeń serca potrzebnych komputerowi na wygenerowanie tłumaczenia. O ile jego organy głosowe nie były w stanie wydobyć dźwięku podobnego do ludzkiego, a słuch zrozumieć mowy, o tyle był dobrze wykształcony i płynnie czytał w standardowym. Nie miał żadnych trudności ze zrozumieniem tekstu, który pojawił się na monitorze. DO: DOWÓDCA SIŁ HEGEMONII NA TYM OBSZARZE OD: DOWÓDCA SIŁ UNII MAM NADZIEJĘ, ŻE PODOBAŁ SIĘ PANU PREZENT

OD GRUPY

BOJOWEJ 88C:

KRÓLEWSKIEJ MARYNARKI RASHIDA I 332 GRUPY MYŚLIWSKIEJ SIŁ OBRONY KOSMICZNEJ PFELUNG ORAZ NISZCZYCIELA UNII USS „CUMBERLAND”. W UZNANIU GOŚCINNOŚCI STWIERDZILIŚMY, ŻE POWINNIŚMY JAK NAJSZYBCIEJ ZŁOŻYĆ WIZYTĘ PANA PRZYJACIOŁOM I SĄSIADOM. MIŁEGO DNIA. NAJLEPSZE ŻYCZENIA, KOMANDOR PORUCZNIK MAXIME TINDALL ROBICHAUX, MARYNARKA WOJENNA UNII. KONIEC WIADOMOŚCI. Sto uderzeń serca później, czas wystarczający akurat na uświadomienie sobie upokorzenia, jakiego doznał, ostrzeżenie na wyświetlaczu poinformowało walecznego

przywódcę, że rutynowy skan urządzeń wewnętrznych stwierdził dziwne sygnały, które wyemitowane zostały do wszystkich implantów mózgowych. Przerażony dowódca nakazał komputerowi natychmiastowe wyłączenie interfejsów. Z przyczyn niezrozumiałych dla przywódcy komputer odmówił wykonania polecenia. Natychmiast wysłał więc do oficera odpowiedzialnego za informatykę rozkaz ręcznego wyłączenia implantów i zbadania przyczyn dziwnego zachowania komputera. W momencie przekazywania tego rozkazu dowódca i wszyscy posiadający implanty poczuli gwałtowny ból głowy, najpierw irytujący, ale szybko wzrastający do poziomu, którego nie dało się znieść. Wszyscy padli na pokład z wrzaskiem, a z ich uszu i nosów płynęła krew. Zanim ktokolwiek zdążył udzielić pomocy, waleczny przywódca nie żył.

ROZDZIAŁ 11 Godzina 4.27 Z, 16 maja 2315 – Skiper, sygnał świetlny od RRS „Makkah” – zakomunikował Chin. – Okręty rashidiańskie, „Nicholas Appert” i pfelungiański minilotniskowiec proszą o zgodę na odłączenie się od grupy. „Cumberland” zakończył napełnianie zbiorników i uzupełnianie zapasów zaledwie kilka chwil wcześniej. Zgodnie z rozkazem admirała Hornmeyera w tym momencie miał zwolnić okręt logistyczny do wykonywania innych zadań. – Proszę odpowiedzieć: „Udzielam pozwolenia. Z Bogiem!”. Przez twarz Maxa przebiegł wyraz niepewności. – Nie wysyłaj! Zwrócił się do Brama, który tradycyjnie dzielił fotel przy stacji komodora z Clouseau. W tym momencie doktor dawał kotu brązową kostkę wyjętą z puszki oznaczonej: „Racja żywnościowa Marynarki Wojennej Unii, tylko dla personelu kociego, dodatek żywieniowy. Nuggety o smaku ryby i krewetek. Uwaga: Ze względu na ryzyko wystąpienia otyłości niewskazane jest podawanie kotu więcej niż czterech nuggetów dziennie”. Jeśli chodziło o słowa „ryzyko otyłości”, Clouseau dawno już przekroczył punkt, w którym miałyby one jakiekolwiek znaczenie. – Doktorze – spytał Max – czy właściwym jest użycie w stosunku do muzułmanina zwrotu „z Bogiem”? Nie chciałbym obrazić tak wspaniałego oficera, jakim jest komandor Hajjam, szczególnie w sprawie tak błahej, jak życzenia pożegnalne. Doktor ukradkiem wsunął opakowanie z przysmakami do kieszeni, bacząc, by żaden z asystentów nie zauważył, jak łamał swoje własne zalecenia dotyczące nieprzekarmiania kota. Przez chwilę zastanawiał się nad pytaniem. Sahin był człowiekiem, który nie lubił rzucać słów na wiatr. – Z pełnym przekonaniem mogę cię zapewnić, że żaden wierzący muzułmanin nie odbierze tych słów jako obrazę. To jak najlepsze życzenie. Sami go używamy, jeśli mówimy w standardowym, ponieważ nie ma ono odpowiednika w arabskim, tureckim ani perskim. – A nie lepiej powiedzieć Allah zamiast Bóg?

– Dobre pytanie, kapitanie. W zasadzie my, muzułmanie nie lubimy takich zamian określeń. Ale tu mamy do czynienia ze zwrotem zwyczajowym, który komandor Hajjam z pewnością odczyta właściwie. Jestem pewien, że uzna, że zwracając się do Boga, zwracasz się do Tego, którego my nazywamy Allahem. Tak czy owak, zarówno twoja wiara, jak i nasza uznaje tylko jednego Boga, Boga Abrahama. – Dziękuję, Bram. Potrafisz być czasem bardzo pomocny. Chin, nadaj migaczem: „Udzielam zezwolenia. Z Bogiem. Pomyślnych łowów”. Chin potwierdził polecenie i przekazał wiadomość. – Odpowiedź z „Makkaha” – powiedział po chwili. – „Niech Allah ześle swoje anioły, by cię strzegły i chroniły”. – Dziękuję. Proszę potwierdzić otrzymanie wiadomości. Max spojrzał na Ibrahima, który znacząco kiwał głową. – W większości znanych mi kręgów muzułmańskich to pozdrowienie zostałoby uznane za wyjątkowe w przypadku użycia go w stosunku do innowiercy. Prawdę mówiąc, ja po raz pierwszy spotykam się z taką sytuacją – powiedział Bram, odpowiadając na niezadane pytanie Maxa. – Sir – powiedział Chin, gdy tylko doktor skończył mówić – wiadomość świetlna z lotniskowca Pfelung. Na pokładzie „Cumberlanda” wszyscy mówili o jednostce Pfelung jako o minilotniskowcu, zamiast używać jego właściwej nazwy, która po przetłumaczeniu z pfelungiańskiego na standardowy brzmiała: „Nosiciel małych, lecz wściekłych niedorostków, gotowych do zaatakowania i pożarcia wnętrzności każdego złego drapieżnika”. Marynarze Unii mieli nadzieję, że w języku ojczystym Pfelung nazwa brzmi ładniej i krócej, bo inaczej musieliby zwątpić w kompetencję instytucji odpowiedzialnej za klasyfikację okrętów, czyli Średniego Szczebla Dowództwa Administracyjnego Marynarki, Przeznaczonego do Nadawania Okrętom Nazw, Które Są Odpowiednie ze Względu na Rolę, Jaką Pełnią. – Dawaj ją, Chin. – Chyba lepiej, jeśli dam ją panu na pana wyświetlacz – powiedział łącznościowiec, tłumiąc śmiech. – Niech będzie. – Max przełączył konsolę na odbiór danych. DO ROBICHAUX OD BRAKMORENT 198. DZIĘKI ZA ZABAWĘ PRZY WCHODZENIU KRAG NA PLECY I WPYCHANIU BRONI NUKLEARNEJ DO ICH KLOAKI. OCZEKUJEMY NA PONOWNY ZASZCZYT PŁYWANIA Z TOBĄ I ŻYCZYMY SZCZĘŚCIA W ZAMIENIANIU KRAG NA POKARM DLA ROBAKÓW. MAM NADZIEJĘ, ŻE UDA NAM SIĘ RAZEM WYPRUĆ FLAKI Z OSTATNIEGO ŻYJĄCEGO KRAG I BĘDZIEMY Z RADOŚCIĄ PATRZEĆ, JAK KRWAWI, WIJE

SIĘ Z BÓLU I ZDYCHA. KONIEC WIADOMOŚCI. – Chin, proszę potwierdzić i przekazać, że odpowiedź zaraz nadejdzie. – Max zaczął pisać. – Cholera – powiedział Levy – cieszę się, że Pfelung nie są na nas wkurzeni. – Nie to, żebym się nie zgadzał, ale jest coś takiego, jak posuwanie się w nienawiści za daleko – powiedział DeCosta. Max przestał pisać. – Prawda, ZDO, ale nie jestem pewien, czy ktokolwiek posuwa się tu z czymkolwiek za daleko. Biorąc pod uwagę, że Krag byli o ułamek milimetra od całkowitej zagłady Pfelung jako gatunku, nie mogę powiedzieć, że cokolwiek mam im za złe. – Max zwrócił się w kierunku oficera uzbrojenia. – Panie Levy, czy jest jakaś szansa, by pana rodacy wybaczyli kiedyś Hitlerowi? – Sir, jak pan doskonale wie, ten pierdolony mały skurwysyn rozwalił sobie łeb trzysta siedemdziesiąt lat temu. Jak na razie, nie. Proszę mnie spytać za jakieś tysiąc lat. – Prawdopodobnie wtedy także nie. Cholera – Max powiedział cicho do DeCosty i Sahina – ja mu jeszcze nie wybaczyłem, a to nie moich przodków, kuzynów i krewnych ten skurwiel ładował do komór gazowych i pieców krematoryjnych. Max wrócił do pisania. – W porządku, Chin, proszę to przesłać światłami do Pfelung. DO BRAKMORENT 198 OD ROBICHAUX. CAŁA PRZYJEMNOŚĆ PO NASZEJ STRONIE. TO ZAWSZE ZASZCZYT PŁYWAĆ Z WAMI. WASZA ODWAGA I UMIEJĘTNOŚCI POWINNY BYĆ PRZYKŁADEM DLA WSZYSTKICH, KTÓRZY WALCZĄ Z KRAG, BY ZAPEWNIĆ SOBIE WOLNOŚĆ I PRZETRWANIE SWOJEMU GATUNKOWI. NIECH WASZE OSTRE ZĘBY ZAWSZE ZNAJDUJĄ DROGĘ DO BIAŁYCH, MIĘKKICH BRZUCHÓW WASZYCH WROGÓW. MAM NADZIEJĘ, ŻE ZNAJDZIEMY SIĘ NA TYCH SAMYCH WODACH, ZANIM PRZEMINIE WIELE PRZYPŁYWÓW. KONIEC WIADOMOŚCI. – Wiadomość przesłana i potwierdzona, skiper – zameldował Chin kilka chwil później. – Wszystkie okręty uruchamiają napędy podświetlne – poinformował Bartoli. – Uruchamiają pełny ciąg i kierują się ku punktowi skoku Bravo tego systemu. – Dziękuję. Na nas także już czas – odparł Max. – Manewry, czy mogę przyjąć, że otrzymał pan koordynaty punktów pośrednich, wypracowane przez panów DeCostę, Ellisona i Bhattacharyyę, i zabierze nas pan do punktu przechwycenia admirała Brzozy? – Tak, sir, może pan – odparł LeBlanc tym samym tonem. Jeśli forma zadawania pytań przez dowódcę różniła się od typowej dla Marynarki, to według zwyczaju panującego na

„Cumberlandzie” od czasu, gdy Max zaczął nim dowodzić, odpowiedź powinna zostać udzielona w tym samym stylu. – Doskonale. W takim razie proszę kierować się na pierwszy punkt. Proszę utrzymać maksymalne maskowanie, prędkość sto trzydzieści siedem c. Zobaczmy, czy uda nam się złapać legendarnego admirała Krag. Podczas gdy LeBlanc potwierdzał rozkaz i zaczynał go wykonywać, DeCosta spojrzał na ikony na trójwymiarowym wyświetlaczu taktycznym, reprezentujące okręty rashidiańskie i Pfelung oraz zaopatrzeniowiec. – Zastanawiam się, dokąd lecą. – Oni też – odpowiedział Max. – W tej chwili ich rozkazy obejmują przeskoczenie dwóch, może trzech najbliższych punktów. A potem uzyskają polecenia przekazane w sposób typowy dla Hornmeyera: będą musieli monitorować różne cywilne stacje rozrywkowe i czekać na trzy reklamy określonych produktów, użyć głosu dowódcy jako klucza deszyfrującego na jednym z metaprzestrzennych kanałów i czekać, aż komputer wygeneruje z tego wszystkiego rozkazy. To genialne. Hornmeyer zachował zdolność wydawania rozkazów siłom znajdującym się na terytorium wroga, a przeciwnik nie wie nawet, że zostały one wysłane, a tym bardziej, co zawierają. Nawet jeśli Krag wiedzieliby, że są ukryte gdzieś w kanałach publicznych, to cała Hegemonia nie dysponuje mocą obliczeniową wystarczającą do deszyfrowania każdej minuty każdej reklamy na każdym kanale w poszukiwaniu treści wojskowych. Admirał wrzucił grupę Hajjama i dwa, trzy zaopatrzeniowce – nie pytałem które, a Hajjam mi nie powiedział – w przestrzeń Krag kilka miesięcy temu, ponad sto lat świetlnych stąd. Podejrzewam, że przemycił tu także jakieś inne grupy, prawdopodobnie kilka niszczycieli podobnych do naszego. Wysyła je tam, gdzie jego zdaniem mogą narobić największych szkód. Max pochylił się do przodu. – Panie LeBlanc, jaki mamy przybliżony czas do najbliższego punktu? – Dziewięć godzin, czternaście minut, sir. – Dobrze. Godzina 00.43 Z, 18 maja 2315 – Byłem mocno zirytowany pożałowania godną, ale oczywistą koniecznością porzucenia planów naszego ataku na konwój admirała – powiedział Bram między kęsami dania z jagnięciny i białej fasoli, którego nazwy Max nie mógł zapamiętać, a którego zapach nawet dla jego cajuńskiego nosa był bardzo smakowity. – A biorąc pod uwagę, że twój charakter jest zdecydowanie bardziej wojowniczy od mojego, jestem pewien, że twój poziom frustracji jest niewspółmiernie większy.

– Nie jestem aż tak rozczarowany, jak przypuszczasz – powiedział Max, pochłaniając stek wielkości pokrywy włazu. – Podczas śledzenia naszego celu dowiedzieliśmy się, że będzie on łatwiejszy do osiągnięcia w następnym punkcie. Oczywiście, że wolałbym mieć to już za sobą, niż nadal czekać. Nie tylko dlatego, że to ważny ptaszek, którego należy ustrzelić, ale także dlatego, że konwój admirała wciąga nas głębiej w przestrzeń Krag, co, jak zapewne rozumiesz, komplikuje sprawę i zwiększa niebezpieczeństwo misji, która i tak nie zalicza się do łatwych. Tak czy inaczej, jestem przekonany, że uda nam się go dorwać w jednym z tych systemów, które zamierza odwiedzić. Admirał dokonuje inspekcji bazy albo spotyka się z lokalnym dowódcą, a potem jego konwój z prędkością podświetlną leci do punktu skoku danego systemu. Zapolujemy na niego, gdy będzie przemieszczał się do lub z punktu skoku albo pomiędzy punktami skoku w systemie, w którym nie ma postoju. Jeśli nie uda nam się za pierwszym razem, uruchomimy napęd kompresyjny i poczekamy w następnym układzie albo jeszcze dalej. To jedna z zalet posiadania jego rozkładu. Wiemy, dokąd będzie leciał. Tak więc skoro musi poruszać się na podświetlnym wewnątrz układu, zawsze zyskamy przewagę. – A więc mogę nieco się uspokoić, przynajmniej tymczasowo, jeśli nadal jesteśmy w stanie rozwalić tego ptaszka na atomy. Znajduję w tej myśli dziwną przyjemność. Ale co z naszymi wcześniejszymi obawami, że tego gryzoniowatego admirała wcale nie ma na pokładzie, a cała eskapada jest tylko przynętą? – Nie martwię się już tym, że konwój może być pułapką – odpowiedział Max – przynajmniej w konwencjonalnym znaczeniu tego słowa. Mając całą bibliotekę szyfrów Krag, dużo łatwiej jest złamać kolejne. To pomogło Batty’emu, Balesowi i bandzie w krypto złamać szyfr, którym posługuje się konwój. Monitorowaliśmy wystarczająco dużo wiadomości szczuromordych, by wiedzieć, że prawdziwy admirał Brzoza był w tych samych systemach, w których przebywał konwój, opuszczał je w tym samym czasie co konwój i komunikował się ze swoimi przełożonymi z transportowca VIP. Przeczucie mówi mi, że Brzoza jest w tym konwoju, co wyjaśnia, po co mu ten nowy wielookrętowy system tłumienia sygnatury, zamontowany prawdopodobnie na tym ogromnym tankowcu, który leci z nimi. Sprawia on, że konwój dużo trudniej wyśledzić, podzielić jego sygnał na poszczególne jednostki i je zidentyfikować. Gdybyśmy nie mieli rozkładu, bylibyśmy naprawdę ugotowani. Ale analizy zrobione przez Bhattacharyyę na podstawie SIGINT twierdzą, że Brzoza leci w tym konwoju. Zapytam cię wprost, pamiętasz, aby kiedykolwiek zdarzyło się, że moje przeczucia i analizy Batty’ego myliły się w tej samej sprawie? – Nie mogę powiedzieć, że tak – odparł Bram. – Ale jeśli on naprawdę jest w tym konwoju i jeśli faktycznie jest tak słabo chroniony, jak to rozumiem, to nie jest narażony

na atak? Czemu Krag mieliby ryzykować tak ważną dla nich osobę? – Nie wiem, Bram. Przychodzą mi do głowy tylko trzy rzeczy. Po pierwsze, zarówno Batty, jak i ja całkowicie się mylimy. Po drugie, admirał chroniony jest w jakiś sposób, o którym nie wiemy. Po trzecie, Krag są całkowicie przekonani, że nie dokonamy ataku na konwój. Może myślą, że jest zbyt głęboko w ich strefie albo nie będziemy w stanie go znaleźć, albo po prostu nie wiemy w ogóle, że admirał jest w tych okolicach. – Być może nie znam się na takich sprawach, ale żadna z tych możliwości nie wydaje mi się prawdopodobna. – Bram zauważył, że Max kolejny raz spogląda na jego talerz z ukrywanym zaciekawieniem. – Etli kuru fasuyle. – Co? – Etli kuru fasuyle – powtórzył wolniej Bram. – Tak nazywa się to danie. Podałem stary przepis mojej mamy wirtuozom w kuchni i przygotowali je wyśmienicie. Obawiałem się, że efekty będą nieco gorsze, bo ci panowie nie nawykli do dań z jagnięciny i białej fasoli, ale okazało się, że potrafią się doskonale dostosować do nowych wyzwań. Jeden z nich powiedział mi, że przy tej ilości cebuli, czosnku i papryki to danie, mimo że pochodzi z Turcji, właściwie jest z kuchni Cajunów. Max uśmiechnął się, słysząc komplementy doktora w stosunku do pochodzącego z południa Stanów Zjednoczonych personelu kuchni. Przyjaciele jedli późną kolację w kabinie Maxa. Powodem opóźnienia były wspomniane właśnie kłopoty z wyśledzeniem konwoju, jednak odgrzewany posiłek smakował równie znakomicie. – Kolejny powód, dla którego nie jestem zdenerwowany, to fakt, że w zachowaniu załogi podczas ataku nie było absolutnie niczego, do czego można by się przyczepić. Sensorzyści wychwycili i zidentyfikowali cel prawie na maksymalnym zasięgu sprzętu, jaki posiadamy, operacyjni ocenili przeciwnika i ustawili nas do podręcznikowego ataku, maskowanie sprawiło, że cały czas pozostaliśmy niewykryci, a uzbrojenie było gotowe odparować gryzonie. W końcu zaś, sekcja operacyjna wraz z ZDO doszli do wniosku, z którym całkowicie się zgadzam: niespodziewane pojawienie się w systemie lotniskowca i jego eskadry myśliwskiej sprawiło, że podjęcie ataku stało się niepotrzebnie ryzykowne. Nawet asystent Park stanął na wysokości zadania, gdy zamiast kawy zażyczyłeś sobie herbaty jaśminowej. Max pokręcił głową nad „upadkiem obyczajów”, które za jedyny gorący napój w BCI uznawały kawę, z możliwością sporadycznego zastąpienia jej czekoladą. Nie wiedział, że Bramowi pomysł podsunął podporucznik Bhattacharyya, który nie tylko pił ten sam napój, siedząc w Wielkim Fotelu, ale także rozlał go na stanowisko zastępcy, gdy okrętem gwałtownie szarpnęło.

– Jedynym uchybieniem, jakie zauważyłem podczas całej operacji – kontynuował Max – jest to, że izba chorych nie jest w pełni przygotowana na przyjęcie ewentualnych rannych, ponieważ szef służby zdrowia popija herbatkę jaśminową w BCI. Gdy Sahin już się unosił, otwierając usta do gwałtownej tyrady, Max uśmiechnął się szeroko i wycelował w przyjaciela wskazujący palec. – Mam cię – powiedział. – Jesteś zbyt drażliwy w niektórych tematach. Bram z rezygnacją pokiwał głową. – Doskonale zdaję sobie z tego sprawę, przyjacielu. To taka cecha charakteru, która nie przysłużyła mi się zbyt dobrze. Mam tendencję do bycia gorącogłowym i odpowiadania zbyt szybko inwektywami nieadekwatnymi do zaczepki. – Naprawdę? Nie zauważyłem. – Uśmiech Maxa stał się jeszcze szerszy. Oczywiście, że stał się obiektem „odpowiadania zbyt szybko inwektywami nieadekwatnymi do zaczepki” więcej razy, niż był w stanie zliczyć. – Jesteś dobrym kumplem. Ja także mam swoją porcję cech charakteru, które nie najlepiej mi służą. – Chętnie o nich posłucham. – Bram był oczywiście w stanie dostarczyć ich listę na poczekaniu, ale chciał się dowiedzieć, co sam skiper ma do powiedzenia na temat swoich słabości. – No cóż, chyba najpoważniejsza to gorączka działania. – Obawiam się, że o niej nie słyszałem. – To gorączka w znaczeniu semantycznym. Termin pochodzi z początków ery lotów kosmicznych. Ludzie w NASA mieli tendencję do zatwierdzania startów rakiet nawet wtedy, gdy warunki nie były optymalne. Stanowiło to ogromny problem, bo w tych czasach najmniejszy błąd kończył się zazwyczaj spektakularną katastrofą. Tak czy inaczej, obawiam się, że ponieważ ten konwój raz nam się wymknął, mogę być zbyt napalony na to, by dorwać go następnym razem. – Zgadzam się, że byłoby to czymś naturalnym, może nawet powszechnym, biorąc pod uwagę psychikę człowieka. Nie mogę sobie jednak przypomnieć, aby taka tendencja została kiedykolwiek opisana w literaturze. – W literaturze psychologicznej może nie, ale w historii Marynarki istnieje na nią wiele dowodów. Dowódcy cierpiący na nią atakują, gdy powinni odpuścić. – Nie jestem znawcą taktyki, przynajmniej jeśli chodzi o Marynarkę, ale twoja załoga, a tym bardziej przełożeni wydają się zadowoleni z twojej taktycznej oceny sytuacji. – Bram upił łyk wspaniałej kawy Cztery Planety. – A mówiąc o taktyce, ostatnio widziałem coś interesującego. Max ruchem głowy zachęcił przyjaciela, by kontynuował.

– Ostatnio byłem świadkiem meczu tablicy asystenta. Wydaje mi się, że zrozumiałem nieco sposób, w jaki wy, gwiezdni wojownicy, uczycie swoich małych akolitów, jak myśleć i walczyć. Widzę jasne zależności pomiędzy tym, co robią te chłopaki podczas gry, a tym, co sam robisz podczas walki z gryzoniami. – Masz całkowitą rację. Ten sport rozwinął się z zabaw asystentów, ganiających się przy wyłączonych generatorach grawitacyjnych, ale ewoluował w potężny środek dydaktyczny. – Max przerwał na chwilę i zebrał myśli. – Zaskoczony jestem, że zadałeś sobie trud. Podejrzewam, że opatrywałeś asa, który doznał kontuzji w trakcie meczu, a jego opowiadanie o tym, jak się jej nabawił, wzbudziło twoją ciekawość. – Nie spodziewałem się, że moja ciekawość jest już tak powszechnie znana. Masz jednak całkowitą rację co do tego, jak dostałem się na mecz. Tak jak powiedziałem, było to bardzo pouczające doświadczenie. Cieszę się, że zaufałem swojej powszechnie znanej ciekawości. – Lubię oglądać mecze, gdy tylko mam czas. Pozwala mi to określić umiejętności taktyczne, temperament i charakter asów. Kogo widziałeś? – Nie wiem dokładnie. Zespoły nazywały się Orły, Dzikie Koty, Tygrysy, Rosomaki. Z całą pewnością mogę jednak stwierdzić, że kapitan zwycięskiej drużyny to młody dżentelmen, który często się u mnie leczy. – Co mu jest? – spytał zaniepokojony Max. – Bez obaw, Max, to tylko otarcia naskórka w okolicach łokci. Zapewniam cię, że gdybym stwierdził u któregokolwiek z tych panów poważny uszczerbek na zdrowiu, zawiadomiłbym cię natychmiast. – W porządku i dzięki za zapewnienie. – Max zamyślił się, próbując ubrać szczególne emocje w słowa. – Martwię się o nich. Bardzo się martwię. Wiem, że sam kiedyś byłem asem i niektórzy mogą uważać mnie za dowód na słuszność takiego podejścia. Ale nigdy nie byłem całkowicie przekonany do pomysłu umieszczania dzieci na pokładach okrętów wojennych i zabierania ich w bój. To tylko chłopcy, żądni przygód, inteligentni, pełni pomysłów, niewiarygodnie odważni chłopcy, ale nadal tylko dzieci. Widok asystenta Parka z kordzikiem w dłoni stającego przeciw szturmowcowi Krag jest jednym z moich nocnych koszmarów. – Wygląda na to, że choć nasze marzenia są zupełnie różne, to koszmary miewamy zadziwiająco podobne. Ja także się martwię. Odkąd wszedłem na pokład, nie mieliśmy wielu poszkodowanych wśród asystentów, ale prześladuje mnie myśl, że będę musiał wykonywać zabiegi chirurgii urazowej na chłopaczkach, którzy w chórze okrętowym nadal są sopranami.

– Ale my nie mamy chóru na okręcie. – No to nie mam się czego obawiać. Uspokoiłeś mnie, bracie. Może powinieneś zastanowić się nad jego założeniem. Byłbym zachwycony. Ale zboczyliśmy z tematu. Rozmawialiśmy o grze, którą ostatnio oglądałem. – Jasne, kto grał? – Kapitan zwycięskiej drużyny to asystent Kakou. – A! Ten mecz widziałeś. Robichaux, podekscytowany, prawie podniósł się z fotela. Zapomniawszy o deserze, odłożył nawet sztućce, by móc gestykulować. – Słyszałem, że to był mecz nadający się do kronik. Ostatni atak Kakou był podobno niesamowity. Gracze przez lata będą go naśladować i prawdopodobnie nazwą jego imieniem. Szkoda, że tego nie widziałem. Co za odwaga! Jeden na jednego, nurkowanie spod sufitu prosto na głowę Huanga. A potem, gdy Huang upadł, Kakou był na idealnej pozycji strzeleckiej. Całe piękno polegało na tym, że Huang nie mógł rzucać, bo był zbyt zajęty unikami, więc Kakou miał go praktycznie na dłoni. Bang. Bang. I po wszystkim. – Mówisz tak, jakbyś sam grał. Max zaczerwienił się. – Tak, grałem. Ostatni raz, gdy byłem asystentem drugiego stopnia. – Czemu nie grałeś po promocji na pierwszy stopień? – No cóż... hmm... Myślę, że po tylu latach nie muszę się już wstydzić. Byłem niewiele starszy od Parka... W porządku. Zostałem zdyskwalifikowany. Dożywotnio. – Co takiego zrobiłeś, z premedytacją kogoś zraniłeś? – W zasadzie jest to dozwolone, dopóki nie ma bezpośredniego kontaktu fizycznego. Jeśli wiesz, co robisz, możesz tym latającym skrzyniom nadać całkiem sporą prędkość. Ale nie chodziło o nic, co zrobiłem innemu graczowi. – W takim razie co? – Zdyskwalifikowali mnie za „nieuczciwe manipulowanie zasadami gry”. Są pewne zasady dotyczące rozmiarów, masy i pojemności zbiorników z azotem, które gracze mają na plecach, aby dawały im napęd. Natomiast reguły nic nie mówią o ich budowie. Tak więc ja i mój zespół zrobiliśmy sobie zbiorniki z lekkiego stopu z domieszkami złota, srebra i tantalu, które lekko rezonowały w śladowym odwróconym polu magnetycznym. Inteligentny gracz mógł wykorzystywać różnice w sile i kierunku pozostałości grawitacji, by dać się przyciągać lub odpychać, subtelnie, by nie było to oczywiste, ale jednak można było zyskać małą przewagę. Używanie tego wymagało ogromnych umiejętności, ale my nauczyliśmy się, jak to wykorzystywać. Nie wiem, czy dzięki temu wygraliśmy jakiś mecz,

ale mieliśmy poczucie bycia elitą, tę pewność siebie, która często przesądza o zwycięstwie jednego z dwóch równorzędnych graczy. – Jak zostaliście złapani? – Gdy wygraliśmy mistrzostwa całego teatru działań, wideo z tego meczu rozeszło się po flocie. Dwóch kumpli oglądało je przy drinku i zauważyło coś dziwnego w sposobie poruszania się naszego zespołu: byliśmy w miejscach, gdzie nas nie powinno być, gdyby nie delikatna pomoc grawitacji, startowaliśmy szybciej, hamowaliśmy ostrzej, wykonywaliśmy ciaśniejsze zwroty, tego typu sprawy. Myśleliśmy, że byliśmy bardzo ostrożni, jednak tych gości nie oszukaliśmy. Tak czy inaczej, w wiadomości do naszego skipera stwierdzili, że wcale nie musi rozbierać na kawałki naszego sprzętu ani poddawać wideo analizie komputerowej. Wystarczy, że „spyta Robichaux”. Tak więc, kapitan Komarov, człowiek o nieskazitelnym honorze, zawołał mnie do swojej kabiny dziennej, posadził i bez żadnego wstępu zapytał pod słowem honoru asystenta, czy ja i moi koledzy w jakikolwiek sposób zmieniliśmy reakcje grawitonowe graczy bądź sprzętu. – A ty się przyznałeś? – Oczywiście. Kiedy pozytywnie odpowiedziałem na jego pierwsze pytanie, poprosił, bym wyjaśnił, co zrobiliśmy, a ja opisałem mu wszystko ze szczegółami. To była sprawa honoru. Ponadto nie uważaliśmy tego za oszustwo. Mieściło się w zasadach, bo tego nie opisywały. Inni gracze też modyfikowali swój sprzęt, by uzyskać przewagę, i nikt ich za to nie karał. Czasem tylko, po fakcie, uszczegóławiano przepisy. Max zjadł kilka kęsów deseru, zanim powrócił do opowiadania. – Tak więc nigdy nie brałem nawet pod uwagę możliwości zatajenia czegokolwiek przed kapitanem Komarovem. Gdybyś go znał, pewnie nie zadałbyś pytania. W każdej sytuacji zachowywał się wzorowo i nikt nie ośmieliłby się przy nim kłamać. Na jakikolwiek temat. Kiedykolwiek. No i oczywiście pozostaje sprawa przysięgi na honor. Jeśli skłamiesz i zostaniesz złapany, w Marynarce jesteś skończony. Ale wracając do opowieści, po odesłaniu mnie do obowiązków Komarov wysłał wiadomość z wyjaśnieniem, co się stało. Po tym wszystkim faceci, którzy wysłali pierwszą notkę, zrobili wszystko, by mnie dożywotnio zdyskwalifikować. – W świetle tego, co mi powiedziałeś – ostrożnie rzekł Bram – to absolutnie nie wydaje mi się najlepsze rozwiązanie, szczególnie w odniesieniu do zasad, które nie zabraniały tego, co zrobiliście. – Można by tak pomyśleć, ale ci faceci powiedzieli mi później prywatnie, że doskonale zdawali sobie sprawę z tego, że to niesprawiedliwe w stosunku do mnie, ale chcieli udzielić mi lekcji, którą zapamiętam na całe życie: „Zawsze traktuj swoich kolegów

z Marynarki tak uczciwie, jak tylko jesteś w stanie”. Nie mogłem ścierpieć, że musiałem oddać wieniec zwycięstwa i stałem się, przynajmniej na jakiś czas, znany we flocie jako oszust. Ale to była dobra lekcja. I nie zapomniałem jej. – A kim byli ci dżentelmeni, którzy ci to zrobili? Słyszałem o nich? – Prawdopodobnie tak. W tym czasie znano ich jako kontradmirała Middletona i komodora Hornmeyera. – To rzuca nowe światło na wiele spraw. Zaczynam przypuszczać, że twoje relacje z tymi panami są bardziej złożone, niż podejrzewałem. Max pociągnął solidny łyk napoju o kolorze mocnej herbaty. Ten napój nie został jednak sporządzony na pokładzie okrętu znanego kiedyś jako „Przełęcz Cumberland”, lecz starannie wydestylowany w pobliżu prawdziwej przełęczy, w mglistych, porośniętych lasami górach stanu Kentucky. – Nie masz nawet pojęcia jak.

ROZDZIAŁ 12 Godzina 9.55 Z, 20 maja 2315 – Zmiana kursu Hotel Dwa, przynajmniej trzydzieści stopni ujemnego X, pięć do piętnastu stopni pozytywnego Y, plus wytracanie prędkości – zameldował Bartoli. – Wygląda to na zygzakowanie... Teraz podobną zmianę wykonuje Hotel Trzy... A teraz Hotel Cztery. Brak wystarczających danych do podania dokładnego kursu. Powinienem mieć go za jakieś pięć minut. Brak sygnałów, żeby nas wykryli. Te zmiany kursu wyglądają na losowe lub pseudolosowe, najkrótszy przebyty przez nich odcinek trwał godzinę, pięćdziesiąt trzy minuty, dwadzieścia dwie sekundy, a najdłuższy trzy godziny, cztery minuty i pięćdziesiąt osiem sekund. – Przerwał na chwilę, by posłuchać informacji z pokoju wsparcia. – Tak, sir, zdecydowanie zygzakowanie, zmiana kursu w dwóch płaszczyznach, hamowanie, a potem lot stałym kursem. – Dziękuję – odparł Max. – Zachować aktualny status. – Czemu zmienili taktykę, skiper? – cicho spytał DeCosta. – Ma pan na myśli zmianę z prostego kursu, co robili przez ostatnie trzy systemy, na zygzakowanie? – Tak. Oczywiście, że zmiany kursu i prędkości bardzo utrudniają wypracowanie nastaw strzeleckich, ale trudniej jest także wyśledzić ewentualnego przeciwnika. Jeśli istnieje szansa zasadzki, lepiej jest utrzymywać stały kurs, niż zygzakować. Ale to dotyczy normalnych konwojów, a nie kogoś tak ważnego jak admirał Brzoza. Staram się postawić w sytuacji, że muszę transportować admirała Hornmeyera, i myślę, że przyjąłbym najbardziej surrealistyczny plan zmiany kursów, jaki tylko można sobie wyobrazić. – Tak jak ja – odpowiedział Max. – Mogę się założyć. Ale mógłbym zupełnie inaczej śpiewać, gdybym musiał manewrować jednym z tych monstrualnych tankowców z deuterem. Te ścierwa przy sterowaniu zachowują się jak zamrożone michiganium. – Zauważył uniesione w zdziwieniu brwi zastępcy. – Wiem. Wydaje się panu, że tankowcem steruje się tak, jak każdym innym zaopatrzeniowcem: wprowadza się tylko parametry kursu i prędkości, a okrętem steruje komputer. Ale jeśli chodzi o tankowce o nośności miliona lub dwóch ton, potrzeba nieprawdopodobnych ilości paliwa, aby zamienić polecenia

z komputera na rzeczywisty manewr. Dodatkowo nie mają one przegubowych dysz napędowych i regulowanego przepływu, których można używać do sterowania z napędem podświetlnym. Te okręty wszystkie zwroty wykonują za pomocą dysz manewrowych, które nie są zaprojektowane do wykonywania ciągłych zmian kursu przez cały dzień. Kilka z tych jednostek przechwyciliśmy i natychmiast trzeba było wymieniać dysze manewrowe, bo Krag nie przewidzieli takiego sposobu ich użytkowania, jaki był nam potrzebny. – A więc nie uważa pan, że to podpuszczanie do ataku, by wciągnąć nas w pułapkę? Bo tak to trochę wygląda – stwierdził DeCosta z wyraźną ulgą. – Prawdopodobnie nie. Ale nie traćmy czujności. Pamięta pan dwunastą zasadę z książki komodora Middletona? – Obawiam się, że nie. Nigdy nie pamiętam zasad po numerach – odparł DeCosta z wyraźnym zawstydzeniem. – Powinien pan zapamiętać numery. Ułatwia to konwersację. „Sir, nie zapomina pan przypadkiem o siódmej zasadzie?” Zasada numer dwanaście brzmi: „Wszystko, co wygląda jak pułapka, najprawdopodobniej nią jest. Ale pamiętaj o trzynastej zasadzie”. – Która brzmi...? Max z dezaprobatą pokręcił głową. – Ma pan wiele do nadrobienia, ZDO, oczywiście w wolnym czasie. Zasada trzynasta: „O ile zwykle najlepiej jest unikać pułapek nieprzyjaciela, czasem niezbędnym jest wejście w nie”. „Cumberland” spędził większość z ostatnich trzydziestu sześciu godzin, wisząc na orbicie stacjonarnej aktywnego geologicznie księżyca Steigenberger V A, który – jak wskazywała jego nazwa – był pierwszym księżycem piątej planety w układzie Steigenberger. Sama planeta była gigantem o masie ponaddwukrotnie większej od Jowisza, posiadającym potężne pole grawitacyjne bez przerwy oddziałujące na pobliskie satelity, wywołujące na nich zjawiska wulkaniczne i zamieniające ich powierzchnię w roztopioną skałę. Niszczyciel używał ciepła planety do maskowania swojego własnego, co pozwalało mu pozostać niewidocznym, a jednocześnie oddawać zmagazynowane ciepło w przestrzeń tak długo, jak znajdował się dokładnie pomiędzy konwojem a księżycem. Sensory podczerwieni Krag, o których wiadomo było, że mają słabą rozdzielczość kątową, nie mogły zauważyć stosunkowo ciepłej sylwetki okrętu na tle zimnej przestrzeni, widząc jedynie gorącą magmę księżyca. Gdy konwój dotarł do punktu oddalonego od księżyca o cztery jednostki astronomiczne, „Cumberland” uruchomił aktywne systemy maskowania, odsunął się od gazowego giganta i jego satelity, i zaczął cicho podążać śladem konwoju.

– Mam wystarczająco dużo danych, by wstępnie oszacować kurs i prędkość – powiedział Bartoli. – Analiza ruchu naszego celu wskazuje na jeden-dwa-zero przerwa dwa-czteryzero, prędkość pięćdziesiąt procent c, z marginesem błędu plus minus pięć stopni w każdej osi i siedem procent c. Zmierzają w kierunku punktu, z którego wystrzelona przez nas wczoraj sonda będzie mogła podać nam dużo dokładniejsze dane. Powinienem mieć je za dziesięć do piętnastu minut. – Czy nowy kierunek zgadza się z ogólnym kursem? – Tak, skiper. To zygzak wokół ich ogólnego kursu prowadzącego do stacji bojowej na drugiej planecie. – Bardzo dobrze. Panie Kasparow, czy mamy już pozytywną identyfikację? – Niestety nie, skiper. Mamy przechwyconą i rozszyfrowaną przez Batty’ego wiadomość, że admirał jest na jednym z tych okrętów. Ale ostatnio nie byliśmy wystarczająco blisko, by zidentyfikować typy okrętów lub określić, na którym znajduje się Brzoza. Biorąc pod uwagę tempo naszego zbliżania się, spodziewam się mieć identyfikację w ciągu godziny. – Dziękuję, poruczniku. Panie Bhattacharyya, mamy jakieś wyniki pana prac nad kodami transponderów? – Jeszcze nie, sir. Ale wkrótce się czegoś spodziewam. Zanim jeszcze doktor zdążył zadać pytanie, Max pokazał głową w jego kierunku. Młody oficer rozpoznawczy kontynuował, zwracając się do Sahina: – Dysponując przechwyconymi danymi Krag, jesteśmy w stanie sklecić wersję jednego z sygnałów pytających IFF z wystarczającą dokładnością, by wymusić odpowiedź od okrętów konwoju. – Co nam to da? Wydawało mi się, że odpowiedź transponderów na wywołanie IFF jest zbyt mocno zakodowana, byśmy mogli ją złamać – zauważył doktor, odstawiając kubek z kawą. Kilka głów zwróciło się w jego kierunku, na twarzach marynarzy malowało się zdumienie. Z uśmiechem człowieka, który wie, że jest niedoceniany, udawał, że tego nie widzi. – No cóż, doktorze, to nie do końca prawda. Kody transponderów są mocno zaszyfrowane, a sposób szyfrowania zmienia się po każdej odpowiedzi na wywołanie, tak więc wszystkie posiadane przez nas kody są już nieaktualne. Ale daje nam to ogromną bibliotekę nieaktualnych kodów, co określa pewne parametry i ogranicza liczbę permutacji z czterech i pół razy dziesięć do czterdziestej piątej potęgi do siedem i dwie dziesiąte razy dziesięć do dwudziestej ósmej potęgi. O ile pierwsza liczba jest niemożliwa do przetworzenia przez jakikolwiek komputer w czasie krótszym niż rok, o tyle z drugą Pani Denny da sobie radę.

– Przepraszam – przerwał doktor. – Pani Denny? – Tradycyjnie załoga nadaje komputerowi pokładowemu żeńskie imię. Nasza zrobiła to kilka tygodni temu – powiedział DeCosta. W odpowiedzi na pytający wzrok Sahina kontynuował: – Pani Denny to bohaterka serii kryminałów Very B. Scott. Wie pan, z lat trzydziestych i czterdziestych ubiegłego wieku. „Morderstwo w śluzie”, „Morderstwo w nieważkości”, „Zadziwiające morderstwa grawitonowe”... Napisała prawie pięćdziesiąt powieści. – Pani Denny jest najinteligentniejszą kobietą znaną Balesowi – powiedział Bhattacharyya. – Oczywiście z wyjątkiem jego matki, której walijskiego nazwiska nie potrafię nawet wypowiedzieć. Ale mniejsza o to. Pani Denny jest w stanie złamać siedem i dwie dziesiąte razy dziesięć do dwudziestej ósmej potęgi permutacji w ciągu jednego dnia. To zbyt wolno, by pomóc nam w czasie bitwy, ale w ciągu kilku godzin będziemy wiedzieć o tych okrętach wszystko łącznie z numerem burtowym. – Dziękuję panu, za to REWELACYJNE wyjaśnienie, panie Bhattacharyya – powiedział Sahin. Podporucznik podziękował skinieniem głowy. Słysząc w ustach lekarza ulubione słówko Maxa, uśmiechnął się pod nosem. Asystent Hewlett, który na tej wachcie pełnił służbę w BCI, wykorzystał moment, by napełnić około tuzina kubków. – Mam dokładniejsze dane dotyczące konwoju – powiedział Bartoli, a Max uniósł brwi w zaproszeniu do kontynuowania. – Ustaliliśmy kurs na jeden-jeden-siedem przerwa dwacztery-dwa. Prędkość zero przecinek pięćdziesiąt dwa c. Nie mamy pewnej identyfikacji, ale zaczynamy rozróżniać już poszczególne okręty. – Wprowadził kilka poleceń, które poskutkowały pojawieniem się przy ikonach okrętów opisów z odległością, kursem i prędkością. – Jak panowie widzą, uważamy, że idą w formacji liniowej, utrzymując interwały siedem tysięcy dziewięćset kilometrów. Hotel Dwa wygląda na okręt średnich rozmiarów, około siedemdziesięciu pięciu tysięcy ton. Hotel Trzy, następny w kolejności, to mała jednostka, około sześciu i pół tysiąca ton. Hotel Cztery jest bardzo wielki, co najmniej milion ton, może nawet półtora. –Dziękuję, panie Bartoli. Wiem, że właśnie powiedział pan, iż nie mamy jeszcze pewnej identyfikacji, ale jestem przekonany, że ma pan całkiem solidne przypuszczenia w oparciu o ich masę, wykonywane zadanie oraz odstępy. – Tak, sir. Przypuszczam, że mam. Uważam, że Hotel Dwa to uzbrojony frachtowiec, których Krag ostatnio bardzo często używają podczas konwojów w strefach o niskim lub średnim zagrożeniu, być może klasy Fragmenter lub Frost-bite. A to, sir, nie byłaby dobra

wiadomość. Ci goście mają wspaniałe sensory. Dodatkowo, o ile ich kadłuby są dość słabe i nie mają możliwości ochronnych okrętu bojowego, o tyle uzbrojeniem artyleryjskim i rakietowym co najmniej nam dorównują. – Znaczy nie wytrzymają ciosu, ale sami mogą go zadać – skomentował Max. – Właśnie, sir. Hotel Trzy najprawdopodobniej jest okrętem admiralskim, transportowiec VIP, „jacht admiralski”, jak to my zwykliśmy nazywać. Ponieważ w pobliżu FEBA VIP-y zwykle znajdują się na pokładach okrętów wojennych, nigdy nie udało nam się dokładnie zeskanować jednostki tego typu, a dane, którymi ostatnio dysponujemy, nie mówią wiele na ich temat. Znamy więc ich nazwy, ale niewiele wiemy o prędkości, manewrowości, uzbrojeniu, systemach obrony czy odporności na uszkodzenia. W przeszłości jachty admiralskie były dość szybkie, bez zdolności ofensywnych. Mogę zgadywać, do jakiej klasy należy, ale nie bardzo widzę sens, bo nie przyniesie nam to nic nowego. – Jak dla mnie, to ma sens – powiedział cicho DeCosta. – Zgadzam się, ZDO – odparł Max na tyle głośno, by słyszało to całe BCI. Nigdy nie zaszkodzi wiedza, że dowódca i jego zastępca są tego samego zdania. – Proszę mi powiedzieć o trzecim okręcie. – Skiper, ten ogromny cel na końcu konwoju to musi być tankowiec, prawdopodobnie klasy Tangerine, Tannhauser, Tangipahoa lub pokrewnej. W przypadku tego typu klasa nie ma znaczenia. Tankowiec modularny. Jest praktycznie jeden uniwersalny wzór. U wszystkich ras, jakie poznaliśmy. Ewolucja techniczna sprawiła, że niemal wszystkie kultury budowały takie same tankowce z tego samego powodu, dla którego wszystkie wynalazły taśmy velcro i strzelbę typu pompka. Dlatego, że działały. W przedniej części okrętu znajdował się moduł mieszczący część sterowniczą, kontrolną, mieszkalną, sensory i tak dalej. Dalej był długi metalowy rdzeń, do którego dopinano modularne zbiorniki z paliwem, zawierający także wszelkiego rodzaju kable, przewody, światłowody oraz tunel techniczny. Ciągnął się do modułu technicznego, w którym mieściły się reaktory główne i pomocnicze, rozdzielnie mocy i magazyny środków nietrwałych. Na końcu znajdował się moduł z napędami, akceleratorem plazmy i dyszami. – Bardzo dobrze, panie Bartoli. A jak się ma nowy kurs do naszych nastaw przechwycenia? – Nastawy są nadal dobre, skiper. Chyba że zostaną na tej odnodze dużo dłużej niż na poprzednich albo dokonają jakiejś radykalnej zmiany. W innym wypadku nadal kierują się tam, gdzie się ich spodziewamy. Obecny kurs poprowadzi nas dokładnie wzdłuż ich głównego kierunku podróży i za godzinę i czternaście minut będziemy na przechwytującej,

zaś za godzinę i dwadzieścia siedem minut od tego momentu będzie można otworzyć ogień. – Doskonale – powiedział Max. – Panie DeCosta, proszę upewnić się, że w ciągu najbliższych dwóch godzin wszystkim zostanie dostarczone jedzenie. Za dwie godziny i dwadzieścia minut wchodzimy w stan alarmu bojowego. Czas minął szybko. Dwie godziny i dwadzieścia dwie minuty później DeCosta wiedział, że wszyscy są po posiłku, a na najbliższych kilka godzin przygotowany został zapas kanapek. Wszystkie przedziały były uszczelnione, wyrzutnie rakiet załadowane, a systemy gotowe do odpowiedzi na rozkazy Maxa. Główny wyświetlacz taktyczny przedstawiał stan wiedzy zdobytej w ciągu ostatnich kilku godzin, głównie identyfikację klas okrętów i ich tonaż, a także kurs, prędkość i odległość. „Cumberland” trwał w zawisie, z uruchomionymi systemami maskowania, jak lampart kryjący się w krzakach, zbierający się do skoku. Max spodziewał się, że konwój zmieni kurs jeszcze raz, na krótko przed osiągnięciem pozycji zajmowanej przez niszczyciel. W tym momencie okręt Unii będzie mógł zacząć pokonywać krótki dystans potrzebny do przechwycenia. Rzeczywiście, mniej niż dwadzieścia minut po ogłoszeniu alarmu konwój wykonał zwrot. Bartoli zameldował o tym i zaledwie kilka minut później miał kolejne informacje. – Skiper, mam nowy kurs konwoju. Kierunek jeden-cztery-jeden przerwa dwa-jeden-jeden. Przyspieszyli lekko do pięćdziesięciu siedmiu procent c, co, jak na taki konwój, jest sporą prędkością. Chyba myślą, że to uchroni ich przed przechwyceniem. Ostatnie stwierdzenie powitane zostało kilkoma uśmiechami. „Cumberland” został zaprojektowany do wielkich przyspieszeń i był w stanie dogonić z zupełnego bezruchu obiekty poruszające się dużo, dużo szybciej niż pięćdziesiąt siedem procent c. – Coś więcej na temat możliwości konwoju? – spytał Max. – Nie, sir. Jak pan wie, Hotel Dwa okazał się frachtowcem klasy Frostbite, Hotel Trzy to transportowiec VIP klasy Treadmill, a Hotel Cztery to tankowiec klasy Tanzanite. Wszystko, co wiemy o okrętach tych klas, znajduje się na pana konsoli, ale nie jest tego zbyt wiele – westchnął Bartoli. Lubił mieć więcej danych. – Nie przechwyciliśmy sygnałów, które mogłyby rzucić więcej światła na sytuację. Nie ma także danych zaprzeczających naszemu wcześniejszemu założeniu, że admirał Brzoza znajduje się na treadmillu. – Dziękuję, panie Bartoli. Może admirał leci na tej jednostce, bo chce stracić kilka kilogramów. – Po ucichnięciu śmiechu Max kontynuował: – Manewry, proszę o kurs i prędkość do przechwycenia. – Aye, sir – odparł LeBlanc. – Kurs i prędkość do przechwycenia. Nowy kurs to zero-

siedem-dziewięć przerwa jeden-pięć-trzy, prędkość: trzynaście procent c. ETA do PP: czterdzieści siedem minut. Pod nadzorem starego sternika trzej młodzi marynarze przy stacji manewrowej położyli okręt na nowy kurs. Miał ich zaprowadzić do punktu początkowego, od którego „Cumberland” powinien zacząć swoje spotkanie z przeciwnikiem. Max próbował zająć się przeglądaniem meldunków o statusie różnych systemów, generowanych zarówno przez ludzi, jak i maszyny. Jak zwykle znalazł takie, w których komputer musiał dokonywać drobnej korekty ludzkich pomyłek, jednak ku jego satysfakcji z każdym tygodniem było ich coraz mniej i okazywały się mniej poważne. Max załatwił to krótkimi uwagami na kanale głosowym, następnie poszedł się odświeżyć. Gdy wrócił do BCI, LeBlanc właśnie meldował: – PP za trzy minuty. W tym momencie otworzył się właz. – Witamy w BCI, doktorze – powiedział Max, nie odwracając głowy. – Za chwilę wszystko się zacznie, proponuję więc zająć miejsce i przypiąć się pasami. Ostatnio nieco panem rzucało, a ja nie chcę, aby mój szef służby zdrowia obijał się po BCI jak pusta bańka po oleju. Przybyłym rzeczywiście był doktor Sahin, któremu towarzyszył Clouseau. Max zauważył, że kot pokładowy prawie nie odstępuje Brama, i zastanawiał się, czy zwierzak sypia w kwaterze lekarza. – O, widzę, że jest także nasz przyjaciel. – Jeśli mowa o tym namolnym stworzeniu – odparł doktor, zajmując swoje stałe miejsce – z całą pewnością nie jest moim przyjacielem. Jak już nie raz mówiłem, wcale nie lubię kotów, a szczególnie tego. Gdy tylko doktor zajął miejsce na fotelu, kot natychmiast położył się obok niego, zaś Sahin, jakby dla potwierdzenia swoich słów, bezwiednie zaczął go głaskać. W BCI rozległy się przytłumione chichoty. – ZDO? – zwrócił się Max do zastępcy. – Wszystkie stacje meldują gotowość do otwarcia ognia. Jedynie pokrywy wyrzutni są jeszcze zamknięte. – DeCosta wolałby, aby pokrywy były już otwarte, jednak bardzo niekorzystnie wpływało to na maskowanie. – W prowadnicy numer trzy mamy egg scrambler, gotów do odpalenia. Pokrywa zamknięta. Działa impulsowe rozgrzane. Szef sekcji technicznej powiedział mi coś o „byciu gotowym na bicie dzwonu”. Sprawdzałem... – Wiem, co to znaczy. Sam go nauczyłem tego wyrażenia, gdy służyliśmy jeszcze razem na „Emece Moro”. Bardzo dobrze, ZDO. A teraz zobaczmy, czy uda nam się wrzucić

admirała Krag do czarnego worka. – PP za trzydzieści sekund – ogłosił LeBlanc. – Panie Bartoli, jakieś zmiany u przeciwnika? – Nie, sir. Bez zmian. – Dziękuję. – PP za piętnaście sekund. – Pamiętajcie panowie, z chwilą osiągnięcia PP wykonujecie plan bez dalszych rozkazów. Kiwnięcia głowami potwierdziły polecenie. Niemal wszyscy wytarli także spocone dłonie o kombinezony. – Punkt początkowy – powiedział LeBlanc głośniej, niż zamierzał. – Wykonuję. „Cumberland” zrobił ciasny zwrot w kierunku transportowca VIP i zwiększył ciąg do alarmowego. DeCosta i Bartoli dziesiątki razy symulowali ten manewr, używając różnych technik, i doszli do zaskakującego wniosku. Teoretycznie największe szanse powodzenia miało skryte podejście do celu, odpalenie rakiet w momencie wykrycia i ucieczka, gdy rakiety znajdą i zniszczą cel. Symulacje wskazywały jednak, że tego typu atak nie powiedzie się z prawdopodobieństwem osiemdziesięciu procent. Doskonałe sensory frachtowca mogły wykryć „Cumberlanda” z odległości ponad siedemdziesięciu pięciu tysięcy kilometrów. Stosunkowo skuteczna obrona punktowa frachtowca w stanie unieszkodliwić wszystkie wystrzelone rakiety, chyba że z odległości kilku tysięcy kilometrów, a wtedy niszczyciel znalazłby się okrętów przeciwnika. Okazało się więc, że najlepszym rozwiązaniem jest

i tankowca była odpalono by je w zasięgu ognia skryte podejście

na około dwieście tysięcy kilometrów, a potem sprint, połączony z nurkowaniem na „głębokość” dwa tysiące pięćset kilometrów pod celem, i kontynuacja lotu w linii prostej, uruchomienie napędu kompresyjnego i ucieczka. W ten sposób czas, w którym niszczyciel wystawiony zostanie na ogień, ograniczony został do minimum. Duża prędkość zarówno utrudniała przeciwnikowi celowanie, jak i dawała mu mniej czasu na reakcję, nawet gdyby „Cumberland” został dość wcześnie wykryty. Przynajmniej tak twierdziły symulacje. Idealnie zgodnie z planem, niszczyciel ostro przyspieszył w stronę ofiary. Przy napędach wydzielających tyle ciepła wszelkie próby maskowania były daremne. Tak więc odpowiednie systemy zostały wyłączone, a ciepło było wypromieniowywane przez rozłożone płetwy. – Zauważyli nas, sir – zameldował Bartoli. – Hotel Dwa odwraca się w naszym kierunku. Hotel Cztery rozgrzewa baterie dział impulsowych na śródokręciu. Sir... – dodał z wyraźnym zdziwieniem – Hotel Trzy zostaje na swojej pozycji, dokładnie pomiędzy dwoma okrętami. Nie mam pojęcia, czemu nie przyspiesza.

– Może admirał uważa, że pozostałe dwa okręty zapewnią mu wystarczającą ochronę – powiedział Max nieobecnym głosem. Skupiony był na ataku, a nie na tym, czemu jego cel robi dokładnie to, czego od niego oczekiwał. – No nie wiem, sir... – pokręcił głową DeCosta. – Nowy kontakt, oznaczony Hotel Pięć – przerwał Kasparow. – Radar tachionowy, częstotliwość Tango, wysoka intensywność, trzy impulsy. Kierunek NIEzgodny z innymi celami. Źródło znajduje się czterysta osiemdziesiąt pięć kilometrów od Hotel Trzy i wydaje się zbliżać do nas. W podnieceniu zapomniał podać kierunku, ale wszyscy widzieli go na swoich konsolach. – Przeszukiwanie Yankee, szerokość dziesięć stopni od kierunku na Hotel Pięć. – Max starał się mówić spokojnie. – Uzbrojenie, wycofać egg scambler z trzeciej wyrzutni i przeładować talonem. Przeciwśrodki, cokolwiek może zmylić Hotel Pięć, będzie mile widziane. Manewry, uniki, pan decyduje. – Już działam, sir – odpowiedział zapracowany Sauvé. Pozostali potwierdzili swoje rozkazy. Okręt gwałtownie zmienił kurs. – Odpowiedź z przeszukiwania Yankee – powiedział Bartoli. – Kierunek i odległość zmienne ze względu na ruch obu jednostek, wyświetlam na ekranie taktycznym. Wiedzą, że ich skanujemy. Porzucili maskowanie... Wstępna identyfikacja: niszczyciel klasy Denarius. Bartoli absolutnie nie zdołał ukryć „o kurwa!” pobrzmiewającego w tonie jego głosu. Max nie miał mu tego za złe. Denariusy były tak nową klasą, że N2 nie było nawet pewne, czy weszły już do użytku. Szybszy, potężniejszy, zwrotniejszy niż „Cumberland” niszczyciel posiadał także lepsze możliwości maskowania i emulacji sensorycznej. Mówiło się, że Denarius był odpowiedzią Krag na klasę Khyber. – Próbuje namierzyć nas rakietami – dokończył Bartoli. – Sauvé – powiedział Max – jeśli przestaniemy robić uniki, jak długo powstrzymasz szczura przed uchwyceniem nas? – Dopóki dystans wynosi ponad pięć i pół tysiąca kilometrów, mogę nam dać trzy do czterech minut. Ale nie więcej. – Wystarczy. Manewry, ustaw nas obok tankowca. – Jak blisko mamy być? – spytał LeBlanc. – Jak pchła w futrze, panie LeBlanc, pomiędzy zbiornikami deuteru. – Aye, sir – odpowiedział sternik, mrucząc pod nosem. – Coullion. – Sir? – spytał DeCosta.

– Bosman myśli, że jestem szaleńcem albo głupcem. Coullion ma dwa znaczenia. – Pytałem o taktykę, a nie słowo, skiper. – Wystawia nas ona na ostrzał z dział, ZDO. Podczas gdy „Cumberland” zbliżał się do tankowca, denarius wszedł na kurs przechwytujący i bardzo szybko skracał dystans, zwłaszcza że okręt ludzi wytracał prędkość, by nie uderzyć w tankowiec. – Sir – powiedział Bartoli – Hotel Pięć ma działa rozgrzane i gotowe. Myślę, że znudziło im się celowanie rakietami. – Panie LeBlanc, proszę utrzymywać nas dokładnie pomiędzy Hotel Cztery a Hotel Pięć. Chcę, aby bali się, że jeśli spudłują, to trafią w tankowiec. – Spróbuję, skiper. Dwa okręty rozpoczęły śmiertelny taniec, podczas którego okręt Krag próbował uchwycić jednostkę Unii, a jednocześnie odciągnąć ją na tyle daleko od pozostałych dwóch, by bezpiecznie użyć armaty impulsowej. Im bardziej „Cumberland” zbliżał się do tankowca, tym zadanie Krag stawało się trudniejsze. Prawa geometrii w połączeniu z wirtuozerią LeBlanca uniemożliwiały denariusowi oddanie strzału. Z drugiej strony Hotel Cztery zaliczył kilka trafień „Cumberlanda” ze swoich niskoenergetycznych, ale dobrze wycelowanych działek obrony punktowej, aż do momentu gdy niszczyciel znalazł się w martwym polu ostrzału. Kilka sekund później skoordynowany wysiłek dysz manewrowych kontrolowanych przez LeBlanca i pola chwytającego obsługiwanego przez Levy’ego wprowadził okręt w przerwę pomiędzy trzecim i czwartym pierścieniem zbiorników. Okręt spoczywał teraz na jednym ze wsporników podtrzymujących pierścień. – No, nieważne teraz, pod jakim kątem mieliby strzelać, ryzykują trafienie zbiornika i poważne uszkodzenie tankowca – stwierdził Max. – Wygląda jak ciasne pasowanie – zauważył Sahin. – No nie aż tak bardzo – odparł LeBlanc. – Ta szpara ma dziesięć i cztery dziesiąte metra szerokości, a nasza średnica to dziewięć i pół metra. To nam daje po czterdzieści pięć centymetrów luzu z obu stron. Sahin spojrzał na swoje przedramię, wiedząc, że odległość od łokcia do czubka palców, znana jako łokieć, wynosi prawie dokładnie czterdzieści pięć centymetrów. – Oczywiście, to kupa miejsca. – Skiper – spytał DeCosta – ile to nam kupuje czasu? Co oni mają zamiar zrobić później? – No cóż, ZDO, nie za wiele. Ale powinno wystarczyć. Co zrobią Krag, jak tylko o tym

pomyślą, to odrzucenie zbiorników po obu naszych stronach. To pozwoli denariusowi wejść tuż za nami i ponieważ jesteśmy celem stacjonarnym, będą mogli zacząć strzelać do nas z tych dział impulsowych, których używają do obrony punktowej. Będą tak strzelać, aż przebiją się przez deflektory i kadłub aż do reaktora. A wtedy au revoir, „Cumberland”. Ale to nie będzie miało miejsca. Nie jestem gotów mówić adieu temu nowiutkiemu okrętowi. Panie Levy, potrzebuję, aby ustawił pan rakiety w prowadnicach jeden i dwa na celowanie na krótkim dystansie. Z tuby jeden wystrzelimy w zbiornik na sterburcie, a z dwójki na bakburcie. Głowice na minimalną moc, zapalnik uderzeniowy. Rakietę w prowadnicy trzy proszę zaprogramować na strzał po wygenerowanym kursie, opóźnione naprowadzanie. Tuż przed odpaleniem powiem panu, jak ustawić timer. Chcę, aby wszystkie rakiety były gotowe po tym, jak pan LeBlanc wprawi nas w ruch. Gdy Levy powtarzał rozkazy, okrętem wstrząsnęło, najpierw odgłos ładunków wybuchowych, a potem drżenie przenoszone przez rdzeń tankowca. – Wygląda na to, że odrzucają jeden ze zbiorników – powiedział Max. Dźwięk powtórzył się. – A teraz drugi. Chwilę zajmie, zanim oddalą się na wystarczającą odległość, a Hotel Pięć wejdzie na pozycję. Panie LeBlanc, wie pan, co teraz chcę zrobić, prawda? – Skok Babetundé? – Tak jest. Napędzane siłą niewielkich ładunków wybuchowych i dysz manewrowych dwa ogromne zbiorniki oddzieliły się leniwie od tankowca. Niszczyciel przeciwnika ustawił się od bakburty „Cumberlanda”, gotów wślizgnąć się w wolną przestrzeń, gdy tylko będzie wystarczająco dużo miejsca. Kiedy zbiornik przesunął się na tyle, że całkowicie blokował wrogowi linię celowania, Max wydał polecenie: – Teraz, panie LeBlanc. Bosman dotknął migającej ikony na swojej konsoli, inicjując serię zaprogramowanych wcześniej manewrów, składających się na skok Babetundé. Jako pierwsze uruchomiły się przednie dysze manewrowe, odpychając dziób okrętu od tankowca. Gdy tylko obrócił się o dziewięćdziesiąt stopni, do pracy z alarmowym ciągiem wszedł główny napęd podświetlny. Potężne strumienie plazmy przecięły rdzeń tankowca i rozszarpały najbliższe zbiorniki. – Panie Levy, ognia z prowadnic jeden i dwa. Rakiety wyskoczyły, odleciały nieco w przestrzeń i zawróciły w stronę zbiorników. Każda z nich łatwo przebiła stosunkowo cienkie ściany. W ciągu mikrosekundy od znalezienia się wewnątrz zbiorników głowice eksplodowały. To wystarczyło, by zamienić cysternę

w granat, a znajdujący się wewnątrz deuter w chmurę zjonizowanego gazu. Chociaż paliwo nie mogło płonąć w próżni, to jednak ciepło wydzielone z głowic wystarczyło do zniszczenia reszty tankowca i zamaskowania manewru „Cumberlanda” przed niszczycielem Krag. Gwałtownie oddalając się od piekła ogarniającego rozpadające się szczątki, „Cumberland” pożegnał się z konwojem, odpalając talona z wyrzutni numer trzy w stronę transportowca VIP, także umykającego w przestrzeń. Pozbawiony antyrakietowego parasola ochronnego, zapewnianego przez pozostałe okręty, z sensorami oślepionymi przez dwie eksplozje termonuklearne, jacht stał się łatwym celem dla rakiety, która zakończyła żywot małej jednostki w gwałtownym rozbłysku jasnego światła.

ROZDZIAŁ 13 Godzina 4.43 Z, 22 maja 2315 – Proszę o meldunek – powiedział Max do Bartolego, który na tej wachcie zajmował Wielki Fotel. – Sonda dwa, ta, którą umieściliśmy przy punkcie Bravo systemu, wychwyciła właśnie wiązkę promieniowania Czerenkowa–Heaviside’a, odpowiadającą kilku okrętom wskakującym do układu. Sensory sondy nie posiadają takiej rozdzielczości jak nasze, a efekt jeszcze tu nie dotarł, ale wstępnie można przyjąć, że to okręt amunicyjny, transportowy VIP i tankowiec. Nadal znajdujemy się na orbicie głównego księżyca piątej planety w punkcie L4. Umieszczone przez nas miny są całkowicie zamaskowane i w pełni funkcjonalne. Wszystkie stacje w stanie pomarańczowym, wszystkie systemy w normie, przeszliśmy w pełne maskowanie po zawiadomieniu od sondy, zgodnie z pana rozkazem. Zmiana wachty za godzinę i pięćdziesiąt cztery minuty. Sekcja operacyjna melduje oficjalny wkurw na to, że nie zabiliśmy admirała. Podobnie jak Katon Starszy i jego ceterum censeo Carthaginem delendam esse, Bartoli każdy swój meldunek kończył wyrazami dezaprobaty z powodu przeżycia admirała Brzozy. Max nie mógł się z tym nie zgodzić. Gdy Bhattacharyya ostatecznie złamał kody transponderów, okazało się, że stworzony został drugi konwój. Najwyraźniej konwój admirała wybrał bardziej okrężną drogę, podczas gdy ten stanowiący przynętę i pułapkę na „Cumberlanda” leciał najkrótszą. Max obawiał się, że atak na przynętę może spowodować zmianę planów admirała. Na szczęście kilka przechwyconych wiadomości wskazywało, że następna baza na trasie oczekiwała go zgodnie z planem. A to znaczyło, że „Cumberland” miał dostać kolejną szansę. – Dziękuję. Max i Bartoli przeszli przez rytuał przekazania okrętu pod komendę kapitana. Max siadł w Wielkim Fotelu i zaczekał, aż Bartoli znajdzie się na stanowisku. – Panie Bartoli, za ile dotrze do nas szczurza gromadka? – Jak pan zapewne pamięta, sir, L4 leży sześć dziesiątych jednostki astronomicznej od

prostej linii łączącej punkty Bravo i Charlie. Okręty Krag znajdą się w najmniejszej odległości za trzy godziny i dziewięć minut, przy założeniu, że zachowają ten sam profil przyspieszenia. – Dziękuję. Panie LeBlanc, proszę nas przesunąć do punktu znajdującego się siedemdziesiąt dwa i siedem dziesiątych procent odległości od naszej obecnej pozycji do trasy Krag, proszę jednak odbić prostopadle od głównej osi o milion dwieście osiemnaście tysięcy kilometrów w dowolnym kierunku. – Jeszcze jakieś okrągłe liczby, sir? – spytał DeCosta, który pojawił się przed chwilą. – Tak, ZDO, jak zawsze. Bardzo się starałem, aby były okrągłe w jednostkach Krag. LeBlanc i jego pomocnicy wprawili „Cumberlanda” w ruch i niewidoczny dla nikogo okręt zaczął się skradać jak czarny lampart w ciemnej dżungli. Pod stopami Max poczuł zmianę częstotliwości i amplitudy drgań, co oznaczało, że reaktor zaczął dostarczać moc potrzebną do przemieszczenia okrętu. Lubił to odczucie. Jak wszyscy służący na małych okrętach: patrolowcach, korwetach, niszczycielach i fregatach, Max nie lubił siedzenia w miejscu. Po kilku minutach rozkoszowania się ruchem kapitan spojrzał znacząco na konsolę operacyjną, jednak Bartoli, wyczuwając zamiar dowódcy, spuścił głowę, unikając jego wzroku. Jak zawsze w takich sytuacjach, żałując, że wzrok skipera nie ma właściwości lasera, Max odezwał się beztrosko: – Panie Bartoli, na wysepce zaczyna się robić nudno, tak więc każdy strzępek informacji, który może nam dostarczyć rozrywki, będzie mile widziany. Spojrzał na DeCostę, który starał się nie roześmiać. – Przepraszam, sir, właśnie staram się coś sklecić, ale nie bardzo mi się to udaje. Oto, co mamy. Jeden duży tankowiec, klasa Tangerine. Jeden duży frachtowiec, typ amunicyjny, klasa Frycook, zdecydowanie lepiej uzbrojony niż ten, który znajdował się w przynęcie, ale za to posiada gorsze sensory. Transportowiec VIP, klasa Trapdoor. Aktualnie konwój porusza się w formacji liniowej w tej samej kolejności, w jakiej poruszał się poprzedni: frachtowiec, jacht, tankowiec. Podobnie jak poprzednio nie ma żadnego śladu ukrytego niszczyciela, ale wiadomo, zamaskowany to zamaskowany. Okręty utrzymują interwał około trzystu pięćdziesięciu pięciu kilometrów. Nie widać żadnych myśliwców, dronów ani nic innego osłaniającego flanki. Utrzymują prosty kurs między punktami skoku. Żadnego zygzakowania, spirali, kroku pijaka... nic. Może myślą, że zostaliśmy zniszczeni w tym zamieszaniu ostatnio. – Faktycznie zachowują się dość pewnie – powiedział DeCosta tonem, który był jednak pełen wątpliwości. – Sir – dodał ciszej – na miejscu tych gości spodziewałbym się, że

uderzymy ponownie. Musieliby być głupsi, niż przewidują jakiekolwiek normy, by uznać, że admirał jest tutaj bezpieczny. – Racja. Ale otrzymujemy mnóstwo wiadomości z obszaru położonego trzy sektory dalej, w którym, jak mocno podejrzewam, działa nasz dobry przyjaciel komandor Hajjam ze swoją grupą oraz innym naszym przyjacielem, komandorem Kimem Yong-Soo i jego „Broadswordem”. Nasi nie najlepsi przyjaciele, ci z wielkimi różowymi uszami i ogonami, mogli przerzucić w tamten rejon większe siły. Mogą także przypuszczać, że jesteśmy częścią większej grupy, a nie bandą wspierających się wzajemnie od czasu do czasu niszczycieli. – Co jest klasyczną taktyką Hornmeyera, bo gdy Krag raz odkryją większe siły, nie spodziewają się już żadnych zagrożeń ze strony niszczycieli – powiedział DeCosta. – Ma pan rację, to jakby żywcem wyjęte z pełnej pomysłów głowy admirała. – Dużo bym dał, żeby móc zajrzeć teraz w jego umysł – dodał Max. – No, mowa... – zgodził się DeCosta. – Chciałbym także popatrzeć, co z populacją gryzoni robią Sue i Hajjam. – Faktycznie. Za to też bym sporo zapłacił. Jestem pewien, że jest tam dużo błota, krwi i piwa – uśmiechnął się Max. – Piwa? – Tak, ZDO, piwa. Proszę przeczytać sobie notatkę o komandorze Kimie, a szczególnie fragment o jego przydomku. – Jeśli pan tak uważa... W czasie gdy konwój Krag zbliżał się, Max przygotowywał okręt do spotkania. Wszyscy marynarze mieli możliwość zjeść gorący posiłek. Do prowadnic jeden i dwa załadowano talony, a do trójki egg scrambler, sprawdzono wszystkie systemy i przeładowano. Dokonano także przeglądu systemów niezbędnych do pracy dział impulsowych. W trakcie tych czynności Maxowi cały czas wydawało się, że o czymś zapomniał. Wreszcie skojarzył. – Panie Bartoli, kiedy podawał mi pan pierwsze informacje o konwoju, powiedział pan, że próbujecie coś sklecić, ale bez powodzenia. Może mi pan wyjaśnić, o co chodziło i czy już wam się powiodło? – No cóż, sir – odrzekł Bartoli – wstyd się przyznać, ale mam problem z niezgodnością mas w tankowcu. Niezależnie od tego, jakiej techniki przybliżenia użyję, otrzymuję wyniki wyższe od rzeczywistych. To sprawiło, że zarówno Max, jak i DeCosta wyostrzyli uwagę. Żaden z nich nie lubił niespodzianek.

– Ile wynosi różnica? – pierwszy odezwał się DeCosta. – Pięć do dziesięciu procent pojemności jego integralnych zbiorników i tego, ile waży ich deuter. Wyniki zależą od tego, jakiej metody szacowania użyję. – Ile waży? – spytał DeCosta. – Myślałem, że deuter ma jedną gęstość. – To prawda, ZDO, jeśli mówimy o czystym deuterze. Wie pan, że deuter jest gęstszy od zwykłego wodoru i że nasza mieszanka składa się w dziewięćdziesięciu pięciu i czterech dziesiątych procent z deuteru, jeden i dwóch dziesiątych procent z trytu oraz trzech i czterech dziesiątych procent z wodoru. Nasze reaktory nie będą działać, jeśli nie mają w mieszance powyżej dziewięćdziesięciu czterech procent deuteru. Tak więc używamy mieszanek co najmniej dziewięćdziesięciopięcioprocentowych. Oczywiście im większa czystość, tym lepiej. Reaktory Krag są bardziej tolerancyjne, jeśli chodzi o czystość, co moim zdaniem wynika z bardziej zaawansowanej technologii, i mogą pracować przy dziewięćdziesięciu procentach. Czystość ich deuteru waha się więc od dziewięćdziesięciu jeden do dziewięćdziesięciu ośmiu procent. – Ma pan jakieś przypuszczenia dotyczące tej różnicy? – zwrócił się Max do oficera operacyjnego. – Żadnych. – A jeśli nie są całkowicie wypełnione? – Skiper, nasza sonda przesłała nam pełnowymiarowymi zbiornikami. – No to niektóre z nich muszą być puste.

skany wizualne i kosze wypełnione są

– Sir. Nigdy, w żadnym meldunku nie spotkałem się z tankowcem lecącym z pustymi zbiornikami. Max spojrzał w stronę oficera rozpoznawczego, prosząc wzrokiem o potwierdzenie. – Zgadza się, sir. Pan Bartoli prosił, abym sprawdził, czy czegoś może nie pominął. Zrobiłem to i potwierdzam. W czasie wojny obserwowano trzysta trzydzieści osiem tankowców Krag i nigdy dotąd się to nie zdarzyło. – Dodatkowo, jeśli wstawię dane pustego zbiornika, to mam z kolei błąd w drugą stronę. Gdybym miał zgadywać, to powiedziałbym, że jeden zbiornik wypełniony jest czymś innym niż deuter. – No cóż – powiedział Max – to musi w takim razie być to. Może jeden ze zbiorników przerobiony został na część pasażerską lub magazyny. Trzystu trzydziestu ośmiu obserwacji tankowców nie można pominąć ot, tak sobie, tylko trzeba z nich wyciągać wnioski. W tym zbiorniku musi być coś innego niż deuter. – Tak jest, sir, to musi być to.

Żaden z nich nie czuł się jednak w pełni przekonany. – Izba chorych, tu pielęgniarz Church – głos medyka rozległ się z głośniczka na konsoli Maxa. Kapitan już miał zamiar zacząć mówić, kiedy w tle zabrzmiał inny głos, który dowódca rozpoznał jako należący do doktora Sahina. – Pielęgniarzu – ton doktora był lodowaty – jeśli nie jest pan zbyt zajęty, to byłbym ogromnie wdzięczny, gdyby wrócił pan do stołu zabiegowego, a po drodze uczynił mi tę grzeczność i wykopał tego diabelnego kota do sąsiedniego pomieszczenia. Wie pan, przepisy zabraniają obecności zwierząt w promieniu półtora metra od pola sterylnego. Max wiedział, że Church mógł zobaczyć na wyświetlaczu, iż rozmowa przychodzi z BCI, i prawie widział, jak pielęgniarz się waha. Max zdecydował się mu pomóc. – Doktorze, tu skiper. – Rozpoznałem pana, sir. – Komputer przełączył głos na interkom znajdujący się nad stołem zabiegowym. – Czy jest coś, w czym mógłbym pomóc, a co nie będzie kolidowało za bardzo z moimi próbami naprawienia kolana marynarza, który uznał, że ostrzegawczy klakson wózka widłowego nie jest adresowany do niego? – Sorry, Kościeju – odezwał się w tle mężczyzna – miałem głowę w dupie. – A faktycznie, marynarzu – odparł doktor. – A teraz przestań gadać i leż spokojnie. Za kilka minut będzie po wszystkim. – Nie, doktorze – odparł Max. – Chciałem panu tylko powiedzieć, że za chwilę zaczynamy atak. Zwykle lubi pan być w takiej sytuacji w BCI. – Przykro mi, że ominie mnie okazja oglądania, jak za pomocą eksplozji termonuklearnych zabijanych jest jeszcze więcej Krag, ale uważam, że nie byłoby to uczciwe w stosunku do starszego marynarza Hoffmana, który ma przedziwny zwyczaj wpadania na otaczające go przedmioty. Któregoś dnia, młody człowieku, złamiesz sobie coś, czego nie będę mógł złożyć, a nasz skiper będzie musiał wysłać wiadomość zaczynającą się od „z ogromnym żalem zawiadamiam” do twojej siwowłosej babci na Ben Shieber V. – Zgadzam się w pełni, doktorze – powiedział Max, nie precyzując, czy zgadza się z decyzją Brama pozostania w izbie chorych, czy też z jego uwagami dotyczącymi chorego. – Proszę pozdrowić pacjenta. Dziękuję. BCI, koniec przekazu. Max rozejrzał się i zauważył, że kilku oficerów śmieje się z komentarzy Sahina. Kolejny raz uświadomił sobie, jak często Bram rozładowywał napiętą atmosferę. – No dobrze, skoro tę sprawę już rozwiązaliśmy, to jaki mamy status, ZDO? – Sir, wisimy na lewej flance konwoju, obecnie w odległości dwadzieścia pięć tysięcy osiemset osiemnaście kilometrów. Tempo zbliżania dwadzieścia cztery procent c, kierunek

trzy-dwa-osiem przerwa jeden-zero-jeden. Jesteśmy w pełni zamaskowani i nie ma sygnałów wykrycia nas. Wszystkie stacje obsadzone. Uzbrojenie: talon w prowadnicy jeden, talon w prowadnicy dwa. Napędy w rakietach rozgrzane, głowice uzbrojone, bezpieczniki zdjęte, zewnętrzne wrota zamknięte. Obie rakiety wycelowane w transportowiec VIP. Prowadnica trzy załadowana talonem, rakieta gotowa do odpalenia. Niewycelowana. Wszystkie trzy głowice ustawione na maksymalną moc. Systemy okrętu w normie. Załoga została nakarmiona, a asystenci byli w toaletach. – Naprawdę, ZDO? Ktoś o tym pomyślał? – Tak, skiper. Dyskutowaliśmy o tym z chorążym Tanaką po ostatnim ataku i doszliśmy do wniosku, że to dobry pomysł. Lepiej teraz niż w środku bitwy. – Zgadzam się. W takim razie, skoro broń gotowa, okręt uszczelniony, a młodzi się wysikali, uważam, że możemy rozpocząć bitwę ze złymi gryzoniami chcącymi wyeliminować rasę ludzką. Panie Tufeld, alarm bojowy! – Aye, sir, alarm bojowy! – Tufeld uruchomił syrenę i interkom. – Alarm bojowy! Alarm bojowy! Zamknąć wszystkie grodzie i sprawdzić uszczelnienie. Wszyscy do stacji bojowych: okręt na okręt! Mniej niż minutę później, który to czas poświęcił głównie na potwierdzanie szczelności poszczególnych grodzi, Tufeld zameldował: – Wszystkie stanowiska w stanie alarmu bojowego! – Dziękuję, panie Tufeld. Panie LeBlanc, zaczynamy manewr zbliżania. – Manewr zbliżania, aye. LeBlanc z pomocnikami rozpoczęli manewr zaplanowany przez Maxa, DeCostę i Bartolego, który miał doprowadzić „Cumberlanda” na pozycję do ataku na konwój. Nie było to nic szczególnego, zważywszy na słabą jakość sensorów konwoju. Okręt znajdujący się za konwojem zmienił kurs o ułamek stopnia w jego stronę i zwiększył szybkość. Zmiana podprowadziła niszczyciel bliżej konwoju, bez widocznej zmiany kursu. Obserwator w konwoju, zakładając, że w ogóle zauważyłby „Cumberlanda”, widziałby go na tej samej pozycji, tylko trochę bliżej. – Brak sygnałów wykrycia – zameldował Bartoli po chwili. – Emisja sensorów przeciwnika dużo poniżej progu wykrycia – dodał Kasparow. – Potwierdzam – dodał Nelson ze stacji maskowania. – Moje systemy praktycznie nie wykrywają energii odbijanej w kierunku przeciwnika, a jeszcze mniej emitowanej przez nas samych. – Rewelacyjnie. Nie chcemy, by ci goście o nas wiedzieli aż do momentu, gdy będą martwi.

Kilka osób odwróciło głowy, słysząc te słowa, ale większość przyzwyczaiła się już do sposobu mówienia dowódcy. – Sir – powiedział Bartoli po kolejnych dziesięciu minutach – będziemy w punkcie Victor za minutę. – Bardzo dobrze. Oficer dyżurny. To jest rozkaz użycia broni nuklearnej. Moim zamiarem jest wystrzelić talony z prowadnic jeden i dwa w transportowiec VIP. – Rozkaz użycia broni nuklearnej potwierdzony i zalogowany. Potwierdzam kodowanie rakiet. Rakiety w prowadnicach jeden i dwa gotowe do odpalenia. Pokrywy zamknięte. Levy nie potrzebował już żadnych słownych potwierdzeń, gdyż na tej wachcie to on był oficerem dyżurnym. – Dobrze. Otworzyć pokrywy na wszystkich wyrzutniach. Levy wykonał polecenie, patrzył, jak zmienia się kolor diod sygnalizacyjnych, a następnie sprawdził obraz z kamer. – – – –

Otwarte pokrywy na wyrzutniach jeden, dwa i trzy. Brak przeszkód. Dobrze. Skiper, jesteśmy w punkcie Victor – zakomunikował Bartoli. Dziękuję. Ster, wykonać zaplanowany manewr. Odsłonić wyrzutnie jeden i dwa. Główny

napęd podświetlny cała naprzód. Uzbrojenie, odpalić rakiety w odległości dwa tysiące pięćset kilometrów od celu. Nie chcę, aby obrona punktowa tankowca je zestrzeliła. Odpalić trzy, jak tylko wybuchną pierwsze dwie. Obaj mężczyźni potwierdzili rozkazy. Okręt obrócił się tak, że jego dziób skierowany był ku konwojowi, a potem zaczął przyspieszać w jego stronę. W ciągu kilku sekund Krag na pokładach okrętów konwoju wiedzieli już o zbliżaniu się niszczyciela, udowadniając to uruchomieniem systemów obrony punktowej. – Panie Levy, po zniszczeniu jachtu admiralskiego nie chcę tu się kręcić dłużej, niż potrzeba na przeładowanie wszystkich wyrzutni. Podgrzejmy działa impulsowe jeden, dwa i trzy, abyśmy mogli zniszczyć tankowiec i frachtowiec zaraz po zniszczeniu jachtu. – Aye, sir – potwierdził Levy. – Działa jeden, dwa i trzy w gotowość. Jest gotowość. – Dziękuję. Wyrzutnie w gotowość. – Jest gotowość. Wyrzutnie jeden, dwa i trzy w gotowości. Działa jeden, dwa i trzy w gotowości. Cele dla dział niewskazane. – Wycelować wszystkie trzy w tankowiec. – Sir – niespodziewanie odezwał się Bartoli – tankowiec wykonuje obrót w lewo. Poza tym żaden z okrętów nie robi nic. Żadnych uników, broni, nic. Zaczynam się niepokoić. – Ja też. Ale chcę dorwać tego przeklętego admirała.

Max przywołał kilka ekranów na swoją konsolę, próbując znaleźć jakąś odpowiedź. Nie znalazł. – Kasparow – powiedział, bardzo się starając, aby nie zabrzmiało to zbyt alarmująco – proszę o duże powiększenie zbiorników deuteru po naszej stronie. Pronto. – Rozumiem. – Kasparow powiedział coś szybko do kolegów. Odpowiedzialny za skanery wizualne musiał coś podejrzewać, bo po chwili padła odpowiedź. – Gotowe. Kanał U. Max, DeCosta, Kasparow, Bartoli i kilku innych oficerów przełączyło się na ten kanał i patrzyło na zbiornik deuteru, który powoli obracał się w stronę niszczyciela. Kiedy Max przyjrzał mu się bliżej, zauważył, że spoiny na części ścian były ciemniejsze niż pozostałe. Jeśliby przyjrzeć się dokładniej, widać było małe wybrzuszenia. – Kurwa! To okręt pułapka! Zastrzyk adrenaliny poderwał Maxa na równe nogi. – Uzbrojenie, ustawić wszystkie trzy działa na minimalne przyspieszenie. Cel: ten zbiornik deuteru. Natychmiast po komendzie „strzel” odpalić wszystkie trzy rakiety, ten sam cel. – Nie czekając na potwierdzenie, zwrócił się do LeBlanca: – Manewry, po strzale manewr unikowy Sierra. Deflektory, przygotować się. Zawiadomić wszystkich o możliwości trafienia. Podczas gdy te polecenia były potwierdzane, Max nachylił się do DeCosty. – ZDO, chcę, aby pan, Mori, doktor i Church znaleźli się w zdobycznym wahadłowcu. Zostawcie miejsce dla mnie, ale jeśli powiem, że macie startować, zrobicie to, nie pytając. Nie ma czasu na wyjaśnienia, Ed. Zrób to – dodał, widząc pytający wzrok zastępcy. DeCosta pokiwał głową i wybiegł z BCI. Mniej niż pięć sekund zajęło Levy’emu odpalenie dział i wysłanie trzech kul wysokoenergetycznej plazmy w kierunku zbiornika deuteru. Poruszały się z prędkością jedynie tysiąca pięciuset metrów na sekundę, ponieważ gdyby zostały wystrzelone z normalną prędkością, to przy takiej odległości dziury w deflektorach, przez które przelatywały, nie zdążyłyby się zamknąć przed wybuchem. Dwie sekundy później talony opuściły prowadnice. W tym samym momencie potężne ładunki wybuchowe eksplodowały wokół spoin, które tak zaniepokoiły Maxa. W ułamek sekundy później okazało się, że małe zgrubienia były niewielkimi silnikami rakietowymi, które oderwały część pokrywy zbiornika... ...odsłaniając działo impulsowe klasy Parable. Działo, które zazwyczaj montuje się na słusznej wielkości księżycu albo planecie, bo jest zbyt duże, by umieścić je na okręcie, chyba że w jednym z gigantycznych zbiorników tankowca znajdowało się źródło zasilania. Działo było wystarczająco duże, by przebić się przez każdy rodzaj deflektorów. Dwa, trzy

trafienia wystarczały do unicestwienia pancernika. Monstrualna broń była już gotowa do strzału. Gdy tylko boczny panel odpadł całkowicie, skanery Krag uchwyciły cel, działo wypaliło, wysyłając impuls mający trwać trzy standardowe uderzenia serca, co w dużym przybliżeniu odpowiadało trzem sekundom. Jednak po upływie zaledwie czterech setnych sekundy trzy strumienie wystrzelone wcześniej przez okręt Unii uderzyły w silne deflektory tankowca. Choć nie zdołały ich przebić, impuls elektromagnetyczny towarzyszący trafieniu zakłócił pracę urządzeń celowniczych Krag, powodując przerwanie ognia. Choć ostrzał „Cumberlanda” trwał jedynie cztery setne sekundy, to w zupełności wystarczyło. Strumień o średnicy dwóch i pół metra przebił deflektory i kadłub niszczyciela, dotarł do maszynowni, przedziału ładunkowego, kuchni, kwater mieszkalnych, pomocniczego stanowiska ogniowego, rdzenia komputera i wyszedł z drugiej strony przy macierzy sensorów. Zanim ludzie na „Cumberlandzie” zdążyli zaczerpnąć powietrza, uderzyły rakiety, które wystrzelili. Sto pięćdziesiąt kiloton uwolnionych z każdej głowicy przebiło się przez deflektory Krag, osłabione przez działa impulsowe, niszcząc tankowiec w orgii szalejącego wodoru, podsyconego jeszcze paliwem z reaktorów giganta. Eksplozja była tak potężna, że rozrzuciła odłamki kadłuba na tysiące metrów, w tym ważący ponad dwie i pół tony fragment osłony reaktora, który przebił transportowiec VIP, niszcząc jego reaktor i powodując rozprzestrzenienie się plazmy. Wszyscy pasażerowie jachtu z całą pewnością nie żyli. Inny fragment uderzył w napęd podświetlny frachtowca amunicyjnego, unieruchamiając go tymczasowo. – Dwie wyrwy w kadłubie – zameldował Ardoin z kontroli uszkodzeń. – Sekcja druga i ósma. Naruszenie integralności i nieokreślone uszkodzenia w dwunastu pomieszczeniach, w tym w przedziale maszyn, głównym stanowisku ogniowym i zapasowym stanowisku ogniowym. Pełny wykaz znajduje się na wyświetlaczu alarmowym. Pomieszczenia otwarte w przestrzeń. Pozostałe pomieszczenia szczelne. Okręt jako całość pozostał szczelny i nie gubi, powtarzam, NIE gubi atmosfery. Reaktor zniszczony, napęd możliwy tylko dzięki dyszom manewrowym, zasilanym z reaktora awaryjnego. Brak kontroli nad jakimkolwiek systemem uzbrojenia. Deflektory nie działają. Sensory przednie nie działają. Sensory burtowe działają w jednej czwartej rozdzielczości. Kontrola położenia możliwa we wszystkich trzech osiach. Jest tego dużo więcej, sir, ale przekazanie wszystkiego zajęłoby mi tydzień. – Dziękuję, panie Ardoin – powiedział Max. – Proszę przekazać wszystkim noszowym, aby znosili rannych kategorii trzeciej i czwartej do wahadłowca szturmowego. Ranni z kategoriami pierwszą i drugą muszą dotrzeć tam sami. Kategoria piąta... Wiedzą, co

należy zrobić z rannymi tej kategorii. Ostatnią grupę stanowili ci, którzy umarliby pomimo udzielenia pomocy. Dano im środki przeciwbólowe i pozostawiono na miejscu. Max otworzył połączenie głosowe, doskonale wiedząc, czyj głos usłyszy. – Sekcja techniczna, a właściwie to, co z niej zostało. – Wernher, jaki masz status? – Jesteśmy unieruchomieni w przestrzeni i nie zmienimy tego bez wizyty w stoczni. Reaktor jako taki jest cały, ale wszystkie komputery i połączenia wysokoenergetyczne zostały całkowicie zniszczone. W miejscu, gdzie znajdowały się główne komponenty, jest jedynie wielka dziura. Posiadam części zapasowe, ale nie ma ich gdzie umieścić ani do czego podłączyć. Nie uruchomię głównego, cokolwiek bym zrobił. – Przypuszczam, że generatory grawitonów mogą być zasilane z awaryjnego. – Pensy przeciw funtom. Maksymalna moc awaryjnego to trzy procent tego, co jest potrzebne do ich zasilania. Tak, wprawdzie uruchamiamy reaktor, pobierając przez kilka minut moc z awaryjnego do akumulatorów, ale wystarczy to na rozruch reaktora i jego pracę przez piętnaście sekund. Max westchnął ciężko. – Ale jesteś w stanie uruchomić reaktor i utrzymać przy pracy przez ten czas za pomocą tego, czym dysponujesz? – Tak, sir. Potrzebuję kilku minut na wykonanie obejść. Proszę o trzy do czterech minut. – Działaj, Wernher. Obawiam się, że będę potrzebował tych piętnastu sekund na podświetlnym. Bartoli, wiemy cokolwiek o naszych przyjaciołach? – Sensory nie działają najlepiej, ale coś wiem. Jacht admiralski to obecnie tost. Odłamki z tankowca przebiły kadłub i reaktor. Plazma pochłonęła wszystko. Tankowca także nie ma. Frachtowiec jest cały. Wygląda na to, że dostał odłamkami po rufie. Jego główny napęd podświetlny i system zasilania nie działają, ale sygnały energetyczne wskazują, że Krag próbują ponownie uruchomić reaktor. Powinien być gotów do działania za piętnaście minut. Może ciut więcej. A wtedy... – Zawróci, podleci do nas i rozwali nas na kawałki za pomocą działa impulsowego – dokończył Max. – Dokładnie tak, sir. Niestety, nie widzę innego rozwiązania. „No cóż, chyba jednak jest”. Max uruchomił połączenie z Brownem. – Wernher, nie przerywaj tego, co robisz, tylko słuchaj. – Zawsze lubiłem, gdy stawiano mi kilka zadań jednocześnie. To wyzwanie.

„Ten cholerny Anglik żartuje nawet w obliczu prawie pewnej śmierci”. – Zignoruj następne ogłoszenie, przyjacielu, ty i twoi ludzie. Zróbcie to, co robicie, i jesteście wolni. Mogę na ciebie liczyć w tym względzie? – Aye, sir. Anglia wymaga od swoich ludzi, by wykonywali obowiązki. – Święta racja. Pan także, Levy. Wolałbym, aby pozostał pan ze mną, niż wykonał polecenie z komunikatu. Mamy wspólne zadanie do wykonania. Max zignorował pytanie „jakiego komunikatu?” widoczne we wzroku młodego oficera i zwrócił się do China: – Muszę rozmawiać z chorążym Tanaką, teraz. Najszybszym sposobem było połączenie się z percomem. Po chwili Chin powiedział: – Ma go pan na linii, skiper. – Tu skiper. Mam zamiar prosić pana, aby zrobił pan coś dla mnie, nawet jeśli wiem, że zrobiłby to pan tak czy inaczej. Proszę zadbać o młodych. – Aye, sir. Choćbym miał zginąć. – To właśnie chciałem usłyszeć. Dziękuję. Kapitan ponownie zwrócił się do China: – Panie Chin, proszę wysłać KOD VERMILION do wszystkich okrętów Unii znajdujących się w tym sektorze. KOD VERMILION. Proszę uzyskać potwierdzenie otrzymania od przynajmniej dwóch okrętów. Potem jest pan zwolniony. – Zwolniony, sir? – Zobaczy pan. Max zwrócił się do Tufelda. Stary chorąży spojrzał smutno w oczy dowódcy. Max wiedział, że nie chce usłyszeć słów, które zaraz padną. Słów ciężkich jak śmierć. – Opuścić okręt! Max stracił na chwilę głos i poczuł ucisk w klatce piersiowej. A potem po całym ciele rozeszło się lodowate zimno. Kolejne opuszczenie okrętu. – Kod fioletowy, Tufeld. Powtarzam rozkaz, wszyscy opuścić okręt. Tufeld pokiwał z rezygnacją głową i włączył urządzenie głośnomówiące. – Opuścić okręt. Kod fioletowy. Powtarzam, wszyscy opuścić okręt. To nie są ćwiczenia. Powtarzam, to nie są ćwiczenia. Wszyscy opuścić okręt. Tufeld przerwał na chwilę, spoglądając na dowódcę w oczekiwaniu dalszych poleceń. Max wolno pokręcił głową. – To ostatnie ogłoszenie, wszyscy opuścić okręt... To wszystko. – Chorąży wyłączył nadawanie, a następnie całą konsolę i wyszedł zza niej. Max rozejrzał się po BCI i zrobił palcem koło na wysokości twarzy, a następnie wskazał

właz. Chwycił dźwignię blokady włazu i unieruchomił ją, powodując, że klapa pozostała otwarta. Wszyscy poza kapitanem i Levym w milczeniu szybko opuścili pomieszczenie. Max zbliżył się do konsoli uzbrojeniowca i udzielił mu kilku szybkich instrukcji. Potem wrócił do swojej, wsunął palce w małe zagłębienie na jej tyle i wysunął jeden z paneli. Upuścił go na pokład. Z wnętrza rozbitego pojemnika wyciągnął klawiaturę numeryczną, czytnik linii papilarnych i staromodny mechaniczny zamek. Położył kciuk na czytniku, wprowadził ośmiocyfrowy kod. Następnie zdjął z szyi łańcuszek z tytanową tabliczką identyfikacyjną i małym kluczykiem. Włożył klucz do otworu i przekręcił o dziewięćdziesiąt stopni w prawo. Nad klawiaturą trzykrotnie mignęło czerwone światełko. Max docisnął klucz jeszcze mocniej, łamiąc go wewnątrz zamka i uniemożliwiając jego wyjęcie bez specjalistycznych narzędzi. A potem rozejrzał się po pomieszczeniu. Jeszcze chwilę wcześniej myślał, że morduje swój okręt. Teraz wiedział już, że się mylił. Bez ożywiających go ludzi „Cumberland” i tak był już martwy. „Boże, ale jestem z nich dumny!” Max pozwolił sobie na cień uśmiechu i podszedł do konsoli operacyjnej, wywołał interfejs kontrolny i wprowadził dwie komendy. Wziął głęboki oddech, wyprostował się, ściągnął łopatki. Wchodził na pokład tego okrętu z wysoko podniesioną głową i w ten sam sposób miał zamiar go opuścić. – Levy, kończy pan? – Ostatnia sekwencja, skiper. Już. Gotowe. – Chodźmy do wahadłowca i spróbujmy uratować tyłki. – Nie mam nic przeciwko temu, sir. Nie oglądając się za siebie, mężczyźni wyszli z BCI, przebiegli przez puste korytarze, czując pod stopami wstrząsy powodowane wystrzeleniem kapsuł ratunkowych. W ciągu dwóch minut dotarli do hangaru i wsiedli do zatłoczonego wahadłowca. Max zauważył na jednym z pierwszych miejsc doktora Sahina. – ZDO, jaki jest status ewakuacji? – zwrócił się do DeCosty. – Ze stu osiemdziesięciu dwóch ludzi dwudziestu pięciu nie żyje, co daje stu pięćdziesięciu siedmiu do ewakuacji. Wszyscy znaleźli się w kapsułach ratunkowych, na mikrofrachtowcu „Clover” lub tym wahadłowcu. Muszę dodać, że ukompletowanie wahadłowca składa się także z wielkiego, grubego, czarnego kota. – Rewelacyjnie, panie DeCosta. Panie Mori, proszę nas stąd zabrać. Proszę zająć pozycję tysiąc trzysta czterdzieści osiem kilometrów od miejsca, gdzie obecnie znajduje się niszczyciel. – Max nie mógł zmusić się, by powiedzieć „Cumberland”. – ZDO, proszę przekazać na mikrofrachtowiec i kapsuły, by zebrały się wokół nas. Standardowy szyk

ewakuacyjny. Mori dotknął panelu kontrolnego, otworzył hangar i podniósł maszynę. Z przyzwyczajenia zamknął pokrywę hangaru, wiedząc, że nie ma to już znaczenia. – Kapitanie – z wahaniem powiedział doktor – nie chcę tego mówić, ale za kilka minut, gdy ten frachtowiec uruchomi napęd, to przypadkiem nie wystrzela nas jak kaczki? – Zrobiłby to, doktorze, gdybyśmy nic nie zrobili. Ale zrobimy. W zasadzie najwyższy czas, by zacząć to robić. – Max zwrócił się do Levy’ego: – Wie pan, o co mi chodzi. – Aye, sir. Levy wstał, podszedł do jednej z szafek ze sprzętem i wyciągnął czarną skrzyneczkę, którą podał Maxowi. Ten ze środka wyciągnął kolejną skrzyneczkę, która najwyraźniej była jakimś urządzeniem w przezroczystym, plastikowym opakowaniu. Max wyjął nóż, rozciął opakowanie i wyjął urządzenie, które okazało się miniaturowym panelem kontrolnym. – Panie Mori, proszę obrócić jednostkę tak, aby niszczyciel i frachtowiec widoczne były w przednim bulaju. Gdy niszczyciel ukazał się oczom ludzi znajdujących się w wahadłowcu, DeCosta westchnął głęboko. Inni wstrzymali oddech. Wśród załogi rozległ się pomruk aprobaty. – Nie ma powodu do ukrywania się – powiedział Max, zanim Sahin zapytał. – Tak więc włączyłem wszystkie światła obrysowe, podświetlając Gwiazdy Bojowe i ocenę C jak celujący, nadane nam przez admirała. Chciałem, żeby okręt odszedł w pełni chwały. Max usłyszał, jak kilka głosów za jego plecami mruczy: „całkowita racja”, „ma, kurwa, rację!”. Max gestem pokazał zastępcy, że chciałby usiąść w fotelu drugiego pilota, który DeCosta natychmiast opuścił. Kapitan usiadł i uruchomił panel kontrolny. Kilka komend spowodowało, że zielona dioda zamigała trzykrotnie. – Co to jest? – spytał doktor. – Zdalne sterowanie naszego okrętu – odparł Max. – To szalone. Jeśli można sterować okrętem na odległość, to dlaczego wrogowie z tego nie korzystają? – To nie działa, dopóki nie uruchomię ręcznie odbiornika za pomocą kodu, odcisku palca i fizycznego klucza. Można to zrobić z BCI lub sekcji technicznej, czyli najlepiej strzeżonych miejsc na okręcie. – Jasne. Przepraszam. Max przybrał najbardziej formalny ton. Choć mówił cicho, wiedział, że jest słyszany w całym wahadłowcu. – Okręt Marynarki Wojennej Unii „Cumberland” ma do spełnienia jeszcze jeden

obowiązek wobec swojej załogi i kraju. Max wysunął mały wyświetlacz z urządzenia. – Nakazuję komputerowi obrócić okręt w stronę nieprzyjaciela, co też czyni. Już. Teraz restartuję reaktor. Normalnie zajmuje to pięć minut, ale po jednorazowych brytyjskich modyfikacjach potrzebujemy mniej niż minuty. Wszyscy w wahadłowcu siedzieli w ciszy. Tylko Clouseau zwinął się wokół stopy Maxa i głośno mruczał. Bardzo, bardzo długa minuta dobiegła końca. – W porządku, reaktor działa. Uruchamiam napęd. Główny napęd podświetlny niszczyciela zaczął pracować. Uszkodzony system dawał mu tylko osiem procent mocy, ale to wystarczyło. Sterowany przez komputer, „Cumberland” ruszył prosto w kierunku okrętu Krag. Ci, widząc nadciągającą zagładę, próbowali wykonać unik za pomocą dysz manewrowych. Komputer niszczyciela wprowadził poprawkę. Kilkadziesiąt sekund później „Cumberland” uderzył w okręt Krag z prędkością tysiąca dziewięciuset pięćdziesięciu dziewięciu kilometrów na godzinę. Bram spodziewał się bardziej spektakularnej kolizji. Widział, że okręt został uszkodzony, ale jego ładownie, prawdziwe ładownie pełne prawdziwej amunicji dla prawdziwych okrętów na prawdziwym froncie pozostały nienaruszone. Gdy tylko miał o tym powiedzieć, zobaczył, że Levy porusza ustami. Liczył. Po hebrajsku. Od końca. – Shalosh. Schtayim. Achat. Teraz! W tym momencie kabinę wahadłowca zalało niebieskobiałe światło, wdzierające się ze wszystkich kierunków. Levy ręcznie obszedł protokoły zabezpieczające dwóch talonów, te protokoły, które zabezpieczały głowice przed wybuchem, jeśli nie zostały wystrzelone, i zaprogramował detonację sześć sekund po zderzeniu okrętów. Dwa ładunki, każdy o mocy stu pięćdziesięciu kiloton, wybuchły jednocześnie. Kula ognia całkowicie objęła frachtowiec. W jednym momencie wrogi okręt jeszcze istniał, a chwilę później już go nie było. Termonuklearny blask powoli przygasał. Po około minucie zbladł całkowicie, pozostawiając jedynie czerń przestrzeni i blask odległych gwiazd. Po „Cumberlandzie” nie pozostał ślad. W wahadłowcu znów zapadła śmiertelna cisza. – To był dobry okręt – powiedział po chwili Finnegan z tylnego siedzenia. Jego głos był cichy, ale słyszalny. – Aye – wypowiedziane przez wiele ust zabrzmiało prawie jak „amen”. – Dopiero pod koniec byliśmy go warci – dopowiedział Sanders. – Aye. – Dobrze nam służył.

– Aye. Mężczyźni zamilkli. Ale ta cisza nie była już tak straszna. Marynarze nie milczeli z powodu przygnębienia. Po prostu nie było już o czym mówić. Doktor Sahin, który przykucnął pomiędzy Morim a Maxem, spojrzał na skipera. – Max – powiedział cicho – nie mamy okrętu, jesteśmy tysiące lat świetlnych w głębi terytorium wroga. Pomiędzy nami a Unią jest praktycznie całe imperium Krag. Prawdopodobnie masz jakiś szalony, niebezpieczny i nieszablonowy pomysł, jak nas uratować. – Obawiam się, że nie – odparł Max. – Tak naprawdę to nie wiem, co teraz robić. Dotychczas Max patrzył przez bulaj, teraz spojrzał Bramowi prosto w oczy. – Ale wiem, że jest coś, czego absolutnie nie zrobimy, przyjacielu. – Czyli co? – Nie poddamy się. Ani ja, ani ta załoga nigdy się nie podda. Spojrzał w gwiazdy. – Nigdy!

SŁOWNIK I PRZEWODNIK PO SKRÓTACH Alfabet fonetyczny Sił Zbrojnych Unii: A – Alfa B – Bravo C – Charlie D – Delta E – Echo F – Foxtrot G – Golf H – Hotel I – India J – Juliett K – Kilo L – Lima M – Mike N – November O – Oscar P – Papa Q – Quebeck R – Romeo S – Sierra T – Tango U – Uniform V – Victor W – Whiskey X– X-ray Y – Yankee Z – Zulu Oficerskie stopnie Marynarki Wojennej Unii i ich odpowiedniki w Wojskach

Lądowych: Wielki Admirał (pięć gwiazdek) – Marszałek Admirał Floty (cztery gwiazdki) – Generał Wiceadmirał (trzy gwiazdki) – Generał Broni Kontradmirał (dwie gwiazdki) – Generał Dywizji Komodor (jedna gwiazdka) – Generał Brygady (brygadier) Kapitan Marynarki – Pułkownik Komandor – Podpułkownik Komandor Porucznik – Major Porucznik Marynarki – Kapitan Młodszy Porucznik – Porucznik Podporucznik – Podporucznik Allah aşkina (turecki) – na miłość boską. Alphacen – Alfa Centauri, widziana z Ziemi jako najjaśniejszy zbiór gwiazd w gwiazdozbiorze Centaura, zawiera gwiazdy położone najbliżej Ziemi, nie licząc Słońca. Dane gwiazdy: tworzą ją Alfa Centauri A i Alfa Centauri B oraz krążący wokół nich czerwony karzeł Proxima Centauri. Artykuł 15, paragraf 5 Regulaminu Marynarki – przepis dający dowódcy okrętu bojowego prawo do niewykonania polecenia przełożonego, gdy nieprzewidziane okoliczności uniemożliwiają wykonanie rozkazu. W takim wypadku oficer odmawiający wykonania polecenia zobowiązany jest przedstawić w najkrótszym możliwym terminie pełne wyjaśnienie i usprawiedliwienie swojego działania przełożonemu, który wydał polecenie. Oficer odmawiający wykonania rozkazu czyni to na własną odpowiedzialność i nie zachodzi zasada „działania w dobrej wierze”, jeśli okaże się, że jego interpretacja wyższej konieczności była błędna. Armata impulsowa – broń montowana na okrętach, strzelająca impulsem plazmy, pobranej z głównego reaktora okrętu i rozpędzonej przez pole magnetyczne do prędkości pomiędzy 0,85 a 0,95 c. Plazma utrzymywana jest w postaci spójnego promienia przez pole magnetyczne dzięki kompaktowemu emiterowi, chłodzonemu ciekłym helem, osadzonemu tuż przy wylocie lufy. Gdy emiter kończy generować pole, strumień traci spójność i rozpada się wybuchowo z siłą małej eksplozji atomowej. Asystent pokładowy – chłopiec w wieku od ośmiu do siedemnastu lat, przyjęty na pokład okrętu do wykonywania pewnych ograniczonych prac, lecz przede wszystkim w celu odbycia treningu, zanim zostanie podoficerem lub oficerem. Asystenci często nazywani są asami.

BCI – bojowe centrum informacyjne. Bravo – kolokwialna nazwa Epsilon Indii III. BuDes – biuro projektowe. c – prędkość światła w próżni, nazywana zwykle „prędkością światła”. Wynosi ona 299 792 458 m/s lub 186 282 mil/s. C’est pas rien (francuski Cajun) – „to nic, nie myśl o tym”. Odpowiednik de rien w paryskim francuskim. Ça c’est bon (francuski Cajun) – „dobrze”. Odpowiednik c’est bon w paryskim francuskim. Cajun – osoba pochodząca od francuskojęzycznych, rzymskokatolickich mieszkańców Nowej Szkocji (nazywanej Acadia), wygnanych przez Brytyjczyków pod koniec wojny przeciw Francuzom i Indianom ze względu na wątpliwości dotyczące ich lojalności w stosunku do Korony Brytyjskiej. Osiedlili się oni na tak zwanym „Terytorium Francuskim” w Luizjanie. Większość Cajunów mówi własną odmianą języka francuskiego i zachowuje zwyczaje przodków. DC – Damage Control; kontrola uszkodzeń. Dziura kompresyjna – niebezpieczne zjawisko, spowodowane przez napęd kompresyjny przy źle dobranej prędkości. Pojawia się najczęściej przy prędkościach poniżej 80 c. Dziura kompresyjna powstaje, gdy duże wahania wypaczeń, spowodowane źle wyregulowanym napędem kompresyjnym, wzmacniają wahania sił w normalnej czasoprzestrzeni otaczającej okręt. Ponieważ mały bąbel wokół okrętu musi egzystować w precyzyjnej, dynamicznej równowadze z dużym, gwałtowne zmiany, „dziury”, mogą spowodować przerwanie bąbla i zniszczenie okrętu. Egg scrambler – urządzenie wystrzeliwane z wyrzutni rakietowej, które po wybuchu zakłóca przejście między normalną przestrzenią i metaprzestrzenią tak, że przez prawie godzinę uniemożliwia jednostkom znajdującym się w pobliżu użycie napędów kompresyjnych. EM – elektromagnetyczny. Skrót oznaczający promieniowanie elektromagnetyczne w znaczeniu światła widzialnego, fal radiowych, ultrafioletu, podczerwieni i podobnych form energii, tworzących spektrum elektromagnetyczne. EMCON – kontrola emisji. Środek obronny i maskujący – okręt wojenny zachowuje nie tylko powszechnie znaną „ciszę radiową”, ale także nie używa aktywnych urządzeń nawigacyjnych, sensorów i innych źródeł promieniowania, które mogłyby zdradzić jego położenie. Epsilon Indii III – druga planeta skolonizowana przez człowieka poza Układem

Słonecznym, znana także jako Bravo. Duże centrum przemysłowe i kulturalne. FabriFax – nazwa własna komputerowego urządzenia przemysłowego, używającego zaawansowanych technologii robotycznych i numerycznych do wytwarzania części zapasowych na podstawie zestawu cyfrowych specyfikacji. Spadkobierca drukarek trójwymiarowych z XXI wieku. FEBA – granica obszaru bitwy. W przestrzeni trójwymiarowej płaszczyzna oddzielająca obszar kontrolowany przez siły własne od będącego pod kontrolą wroga. Fils de putain (francuski Cajun) – „syn /synowie dziwki”. Obraźliwe określenie będące odpowiednikiem wyrażeń: „bękart”, „sukinsyn”, „skurwysyn”. Finum nuntiante (łacina Romanovan) – „koniec przekazu”, „komunikacja skończona”. FTL – skrót od angielskiego Faster Than Light. Prędkość nadświetlna. FUBAR – skrót od angielskiego Fucked Up Beyond Any Recognition – „spieprzone nie do poznania”. Używany jako akronim. Genau (niemiecki) – „właśnie tak”. Zwrot używany często jako potwierdzenie. Gynophage – skrajnie zaraźliwa choroba wirusowa użyta przez Krag przeciw Unii w 2295 roku. Wirus atakuje wszystkich ludzi, jednak sekwencja genów charakterystyczna dla chromosomu Y zapobiega wystąpieniu objawów u ogromnej większości mężczyzn, pozostawiając ich zarażonymi, ale bezobjawowo. Uważa się, że bez interwencji choroba doprowadziłaby do śmierci wszystkich kobiet w Galaktyce. Rozprzestrzeniona została przez tysiące niewidocznych jednostek bezzałogowych, wystrzelonych przez Krag we wczesnej fazie wojny. Każda z nich przenosiła po kilka tysięcy bomb kasetowych, które eksplodowały w atmosferach planet zamieszkałych przez ludzi. Choroba zabija w sposób podobny do eboli, powodując rozpad tkanek narządów wewnętrznych, jednak dzieje się to dużo szybciej niż w przypadku afrykańskiego wirusa. Zarażony umiera w ciągu kilku minut od chwili wystąpienia objawów. Obecnie chorobę można leczyć i zapobiegać jej za pomocą kuracji Moro, kombinacji przeciwciał i szczepionki wynalezionych przez zespół naukowców pod kierownictwem doktora Emeki Moro. HASG – patrz M-22. IFF – skrót od angielskiego Identification Friend Or Foe, rozpoznanie swój – obcy. JA – jednostka astronomiczna. Średnia odległość między Ziemią a Słońcem. W przybliżeniu 150 milionów kilometrów lub 93 miliony mil. Częściej używana do podawania dystansu międzyplanetarnego niż międzygwiezdnego, ponieważ zakłóca dokładność wyników. Na przykład Merkury znajduje się około 0,35 JA od Słońca, podczas gdy Neptun jest już 30. Jawohl (niemiecki) – „tak jest”, potwierdzenie.

Je concours (francuski Cajun) – „zgadzam się”. Kill – wojskowe slangowe określenie kilometra. Zastąpiło ono dawne „klick” około 2150 roku, podczas krótkiej wojny z rasą obcych nazywających się Khlihk. Podobieństwo wymowy obu słów prowadziło do niejasności, czy chodzi o ilość wrogów, czy odległość w kilometrach. KKW – Karta Kar i Wyróżnień. Wykaz zawierający wszystkie środki dyscyplinarne, jakich użyto w stosunku do danego marynarza. Klasa – seria okrętów o bardzo podobnej lub identycznej konstrukcji, nazywana od pierwszego okrętu w danej serii. Klasa Khyber – klasa niszczycieli, z których pierwszy, USS „Khyber”, wprowadzony został do służby 24 kwietnia 2311 roku, co w roku 2315 nadal czyni go „nową” klasą. Jednostki klasy Khyber są wyjątkowo szybkie i zwrotne, nawet jak na niszczyciele. Stosunek mocy do masy jest podobny jak w przypadku dużych myśliwców, dodatkowo w prowadzeniu także bardziej przypominają duży myśliwiec niż jednostkę eskortową. Posiadają działa impulsowe równie potężne, jak na wielu krążownikach (mają ich tylko trzy, w odróżnieniu od krążowników posiadających po kilkanaście). Okręty tej klasy posiadają wyjątkowe zdolności do maskowania, naśladowania emisji elektronicznych i napędowych charakterystycznych dla innych jednostek, posiadają także wyjątkowo czułe sensory. Zaopatrzone są w SWACS. Ceną za posiadanie wszystkich tych charakterystyk są spartańskie warunki życia załogi, nawet w porównaniu z innymi niszczycielami, radykalnie zmniejszona ilość posiadanych rakiet (dwadzieścia talonów i pięć ravenów, w porównaniu z sześćdziesięcioma i dwunastoma przenoszonych przez inne niszczyciele), nieliczna załoga, co przekłada się na ilość dodatkowych obowiązków wykonywanych przez wszystkich marynarzy, mała pojemność zbiorników paliwa i ograniczona ładowność. Teoretyczna samowystarczalność wynosi 75 dni (180 dni u innych niszczycieli), w praktyce jest ona jednak krótsza. Uważa się, że klasa zaprojektowana została do przeprowadzania szybkich, skrytych rajdów w przestrzeni wroga oraz niszczenia linii zaopatrzenia i łączności. Masa 16 200 ton. Maksymalna prędkość podświetlna 0,963 c. Napęd kompresyjny: 1575 c – podróżna, 2120 c – alarmowa. Uzbrojenie: trzy armaty impulsowe Krupp-BAE Mark XXXIV w wieży dziobowej, moc 150 gigawatów. Jedna armata impulsowa Krupp-BAE XXII w wieży rufowej, moc 75 gigawatów, potocznie nazywana stinger. Dwie dziobowe i jedna rufowa wyrzutnia rakiet. Okręty tej klasy noszą nazwy przełęczy górskich i cieśnin. Do 21 stycznia 2315 roku w służbie znajdowały się: „Khyber”, „Gibraltar”, „Messina”, „Cumberland”, „Hormuz” i „Khardung La”. Projekt zakłada wyprodukowanie osiemdziesięciu pięciu jednostek tej klasy.

Kometa – kolokwialna nazwa Bojowej Odznaki Kwalifikacyjnej, mającej wygląd komety z długim warkoczem. Oznacza ona, że jej posiadacz pomyślnie zdał egzamin kwalifikacyjny załogi okrętu wojennego lub egzamin kwalifikacyjny oficera okrętu wojennego, czyli potrafi obsługiwać każdą stację na okręcie, dokonać podstawowej oceny uszkodzeń, posługiwać się bronią boczną i szablą podczas abordażu, używać karabinu impulsowego i walczyć wręcz. Kompensator wewnętrzny – system na pokładzie pojazdu kosmicznego, niwelujący wpływ na załogę przyspieszenia i sił inercji. Pozwala okrętom przyspieszać, wykonywać ciasne zwroty i hamować bez wpływu na zdrowie załogi. Kozioł – nieformalne określenie szefa łodzi. Kwoka – zwyczajowe określenie trenera asystentów. LumaTite® – zarejestrowana nazwa firmy, jedynej produkującej przeźroczysty materiał, z którego wykonane są bulaje pojazdów kosmicznych. Jest to zbrojona nanokrystaliczna macierz tytanowo-silikonowa, laminowana specjalnym filtrem. Uzyskany w rezultacie materiał jest równie wytrzymały jak stop, z którego wykonany jest kadłub, i nie przepuszcza żadnych innych form promieniowania EM poza światłem widzialnym. W stosunku wagowym 1:1 jest droższy niż złoto. M-1911 – pistolet wzór 1911. Jeden z dwóch modeli broni bocznej, zaakceptowanych przez Marynarkę Kosmiczną Unii (drugi to M-62). Samopowtarzalny pistolet kalibru 11,43 mm (czasem określanego jako .45ACP). Skonstruowany przez żyjącego na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego wieku Johna Browna, uważanego za najlepszego konstruktora broni w Galaktyce. M-22 (Model 2222) – znany także jako HASG (wymawiane /haz-dżi/). Ciężka strzelba samoczynno-samopowtarzalna kalibru wagomiarowego 8, zasilana z taśmy, montowana na podstawie, przeznaczona do odpierania ataku grup abordażowych. M-62 – pistolet model 2162. Jeden z dwóch modeli broni bocznej zaakceptowanych przez Marynarkę Wojenną Unii (drugi to M-1911). M-62 to samopowtarzalna broń kalibru 10 mm, zasilana z magazynka o pojemności czternastu naboi. Produkowana przez BerettaBrowning Military Arms Corporation. M-72 – strzelba abordażowa model 2072. Produkowana przez Winchester-Mossberg Arms Company, samopowtarzalna strzelba kalibru (wagomiaru) dwanaście. M-88 – karabin impulsowy model 2288. Colt-Ruger Naval Arms Corporation Model 2288 to broń samoczynno-samopowtarzalna kalibru 7,62x51 mm zasilana z magazynka. W budowie i działaniu przypomina karabin M-14, używany przez żołnierzy amerykańskich w połowie dwudziestego wieku. Nazywany jest karabinem impulsowym ze względu na podwieszony pod lufą granatnik impulsowy, wystrzeliwujący granaty kalibru 35 mm,

zawierające pociski mogące przebić pancerz bojowy Krag na dystansie pięćdziesięciu metrów. Granaty te skuteczne są także przeciw lekko opancerzonym pojazdom. Macierz Zhou – standardowa formacja obronna floty, w której jednostki rozmieszczone są w płaszczyźnie prostopadłej do osi ataku. Jednostki o większej sile ognia ustawiane są na zmianę ze słabszymi, aby zapewnić wzajemną osłonę i nie tworzyć „słabych ogniw”. Nazwa pochodzi od nazwiska kontradmirała Zhou Chou Donga, który jako pierwszy zaproponował ją podczas wykładu dotyczącego hipotetycznego użycia floty kosmicznej dla słuchaczy Akademii Sztabu Generalnego Chińskiej Republiki Ludowej w 2022 roku. Macierz Zhou może być także użyta jako „kowadło” w ofensywnym manewrze „młota i kowadła”, wynalezionym przez admirał Kathleen „Killer Kate” Phillips podczas bitwy o Syriusza B 22 sierpnia 2164 roku. Mais (francuski Cajun) – dosłownie „ale”. Często używane, aby podkreślić znaczenie innego wyrażenia. A więc Mais oui to entuzjastyczne „tak”. Moi aussi (francuski Cajun) – „ja także”. Moro, Emeka – 1. lekarz i naukowiec urodzony w Mombasie w Kenii na Ziemi 28 marca 2241 roku. Zdobywca Nagrody Nobla w dziedzinie medycyny w 2295 roku. Jako prawdopodobnie najlepszy ekspert od ludzkich chorób zakaźnych, doktor Moro przewodził zespołowi szukającemu leku i szczepionki na gynophage, w którym to przedsięwzięciu brało udział ponad milion lekarzy i naukowców na ponad czterystu planetach. W szczytowym momencie pochłaniało ono 43 procent mocy przesyłowej i ponad 15 procent mocy obliczeniowej dostępnych rasie ludzkiej, a jego koszt wyniósł ponad 300 bilionów kredytów. Gdy początkowe efekty prac zaczęły wskazywać, że ani szczepionka, ani kuracja przeciwciałami nie będą miały skuteczności większej niż 25 procent, doktor Moro osobiście zaczął mieszać szczepionkę z szeroko spektralnymi przeciwciałami syntezowanymi nie tylko w stosunku do obecnej postaci wirusa, ale także do dziewięciu najbardziej prawdopodobnych mutacji fenotypu jego płaszcza proteinowego, tworząc tym samym barierę, która zapobiegała infekcji jeszcze niezarażonych i zapobiegała roznoszeniu choroby przez zainfekowanych bezobjawowo. 2. USS „Emeka Moro”, fregata klasy Edward Jenner, przyjęta do służby 8 grudnia 2295 roku, nazwana na cześć doktora Moro. Napęd kompresyjny – jedna z dwóch technik umożliwiających poruszanie się z prędkością nadświetlną (druga to napęd skokowy). Napęd kompresyjny umożliwia pozorne naruszenie zasady fizyki Einsteina poprzez selektywne ściskanie i rozciąganie materii czasoprzestrzeni. Napęd wytwarza wokół okrętu bąbel wypaczonej czasoprzestrzeni o średnicy w przybliżeniu trzydzieści cztery razy większej od długości okrętu. Wewnątrz niego znajduje się mniejszy bąbel wielkości okrętu. Gęstość czasoprzestrzeni jest

zwiększana przed dziobem okrętu, wzdłuż planowanego kursu, a zmniejszana za jego rufą, tworząc siłę napędową, która pozwala okrętowi poruszać się prędkością większą niż c. Ta nadświeltna prędkość nie narusza praw Einsteina, jako że okręt pozostaje subiektywnie nieruchomy w stosunku do otaczającej go czasoprzestrzeni wewnątrz bąbla i z punktu widzenia znajdującego się tam obserwatora nie przekracza prędkości światła. Ze względu na fakt, że objętość bąbla równa jest V= 4/3 Πr³ gdzie r to 34 razy połowa długości okrętu, nawet najmniejsza zmiana wymiarów jednostki skutkuje wzrostem ilości energii niezbędnej do napędu bąbla. W wyniku tego tylko niewielkie jednostki mogą poruszać się z wykorzystaniem napędu kompresyjnego, co w konsekwencji prowadzi do konieczności używania punktów skoku przez okręty takie jak lotniskowce, pancerniki, tankowce. Napęd skokowy – jeden z dwóch systemów pozwalających statkowi kosmicznemu pokonywać odległości międzygwiezdne w czasie krótszym, niż zrobiłoby to światło (drugim jest napęd kompresyjny). Napęd skokowy pozwala jednostce na przeniesienie się w ciągu jednego czasu Plancka z jednego punktu w przestrzeni, zwanego punktem skoku, do innego punktu skoku w innym, niedalekim systemie, nigdy mniej niż 3,4 i nigdy więcej niż 12,7 roku świetlnego. Punkty skoku położone są zwykle od 20 do 40 JA od gwiazdy i niemal zawsze leżą co najmniej 45 stopni od jej równika. Z pewnych nieznanych obecnie przyczyn systemy nie mają w ogóle punktów skoku albo mają ich trzy bądź wielokrotność tej liczby. Skok jest zawsze szybszy i wymaga mniej energii niż pokonanie tego samego dystansu za pomocą napędu kompresyjnego. Obrona punktowa – zintegrowane systemy uzbrojenia i sensorów, przeznaczone do niszczenia zbliżających się rakiet i maszyn przeciwnika na krótkich dystansach. Wszystkie okręty wojenne, począwszy od niszczycieli, wyposażone są w skomplikowane wielopoziomowe systemy obrony punktowej, które muszą zostać pokonane przez rakietę, zanim dotrze do okrętu. Pas Kuipera – pas utworzony z kawałków lodu, metanu, amoniaku. Znajduje się na obrzeżach wielu systemów gwiezdnych. PC-4 – jednostka patrolowa typ 4. Dysponująca jedynie napędem podświetlnym, szybka jednostka patrolowo-szturmowa używana w systemach obrony planetarnej i podczas krótkich konwojów wewnątrzsystemowych. Długość: dwadzieścia siedem metrów, średnica: siedem metrów. Załoga: jeden oficer, ośmiu podoficerów i marynarzy. Uzbrojenie: 75-gigawatowa armata impulsowa, pięć rakiet przeciwokrętowych Raytheon-Hughes Talon. Pas aujourd’hui (francuski Cajun)– „nie dzisiaj”. Percom – noszone na nadgarstku urządzenie komunikacyjne, liczące i kontrolne, używane przez marynarzy.

Poo yai – wykrzyknik oznaczający zachwyt używany przez Cajunów i Kreoli. Posident – pozytywna identyfikacja. Identyfikacja kontaktu jako wrogi, neutralny albo własny, przez co najmniej dwa niezależne od siebie źródła. Promieniowanie Czerenkowa–Heaviside’a – strumień promieniowania emitowanego przez obiekt wychodzący po skoku (patrz: napęd skokowy). Ranga – w odniesieniu do okrętów wojennych termin ten odnosi się ogólnie do kategorii i pełnionej roli jednostki, w odróżnieniu od klasy, która grupuje jednostki ściśle określonej grupy. Najczęściej spotykane rangi okrętów wojennych, wymieniając od największych to: lotniskowce, pancerniki, zwane także okrętami liniowymi, krążowniki liniowe, krążowniki, fregaty, niszczyciele, korwety i patrolowce. Istnieją także inne rangi jednostek Marynarki Wojennej, niebędące okrętami wojennymi, a są to: tankowce, holowniki, okręty szpitalne, transportowce i tak dalej. Queeg, Phillip Francis, komandor porucznik – fikcyjny dowódca niszczyciela USS „Caine” podczas II wojny światowej w powieści Hermana Wouka „Bunt na okręcie”. Na podstawie książki nakręcono film, w którym rolę Queega odtwarzał Humphrey Bogart. Queeg cierpiał na paranoję, pogłębiającą się w czasie trwania powieści aż do psychozy, powodującej wydawanie załodze dziwnych, irracjonalnych rozkazów. Miał ogromne kłopoty przy dowodzeniu okrętem podczas sztormu. Rezultatem tego było odsunięcie go od dowodzenia przez zastępcę, który został oskarżony o bunt. Raven – duża rakieta przeciwokrętowa przenoszona przez jednostki Unii. Dużo masywniejsza i dysponująca większą prędkością niż talon, dysponuje jednak mniejszym przyspieszeniem, jest mniej manewrowa i łatwiejsza do zestrzelenia przez obronę punktową. Wytwarzana przez Gould-Martin-Marietta Naval Aerospace Corporation i uzbrojona w półtoramegatonową głowicę, zdolną do zniszczenia większości okrętów, naprowadzana jest zarówno przez sensory aktywne, jak i pasywne. Raveny wyposażone są w innowacyjny system, znany pod angielską nazwą Cooperative Interactive Logic Mode (CILM – wymawiane jako kill’em). Gdy przeciw temu samemu celowi wystrzelony jest więcej niż jeden raven, CILM powoduje, że rakiety komunikują się ze sobą, by jednocześnie zaatakować cel, zbliżając się do niego z różnych kierunków, aby utrudnić obronę, i eksplodując dokładnie w tym samym momencie, by wzmocnić skutki. Regardez donc (francuski Cajun) – „spójrz na to!”; wyrażenie oznaczające zachwyt. Schweinehund (niemiecki) – wyzwisko niemające dokładnego odpowiednika w standardowym. Dosłownie oznacza „świnia pies” ale jego prawdziwe znaczenie wybiega poza bezpośrednie tłumaczenie. Osoba, wobec której zostało użyte, uważana jest za obrzydliwą, pozbawioną wszelkiej godności. Często używane w stosunku do alfonsów, osób

czerpiących zyski z dziecięcej pornografii i tym podobnych. Scotty – tradycyjne przezwisko szefa służby technicznej okrętu, niezależnie od jego pochodzenia. SIGINT – skrót od Signal Intelligence; dział rozpoznania, który wnioski o sile, działaniu i planach przeciwnika wyciąga na podstawie przechwyconych rozmów radiowych, przesyłu danych, emisji EM, sygnałów nawigacyjnych i innych. SOP – standardowa procedura operacyjna. Standard – oficjalny język Unii, a także wielu państw poza Unią. Standardowy wywodzi się wprost z języka angielskiego, będącego najczęściej używanym jako drugi język na Ziemi, międzynarodowy język naukowy, handlowy i nawigacyjny w czasach, gdy ludzie rozpoczynali erę lotów międzygwiezdnych na przełomie dwudziestego pierwszego i dwudziestego drugiego wieku. SWACS – Space Warning And Control System; zintegrowany system czujników, komputerów i urządzeń dowodzenia oraz komunikacyjnych, rozmieszczony na niektórych okrętach, mający na celu zapewnienie wyjątkowo wysokiego poziomu wykrywania i koordynacji, niezbędnych do obrony przed atakującymi jednostkami. Systemy Centralne – pięćdziesiąt systemów gwiezdnych, położonych w pobliżu astronomicznego centrum Unii, które mimo że mają w swoim składzie około 10 procent zamieszkałych światów Unii, skupiają prawie 42 procent jej populacji i 67 procent zdolności przemysłowych. Szef okrętu (COB) – najstarszy podoficer na pokładzie okrętu. Jest ogniwem łączącym kapitana z podoficerami. Uznawany za nieformalnego zastępcę dowódcy w sprawach dotyczących podoficerów. Szósta – określenie odpowiadające wskazówkom zegara, oznaczające, że coś znajduje się dokładnie za rufą. Talon – podstawowa rakieta przeciwokrętowa przenoszona przez okręty Unii. Produkowana przez Raytheon-Hughes Space Combat Systems, jest niezwykle szybką, trudną do wykrycia i zwrotną rakietą, wyposażoną w aktywne i pasywne systemy naprowadzania i uzbrojoną w głowicę nuklearną o mocy od 5 do 150 kiloton. Talon zaprojektowany został, by zwodzić obronę punktową i przenikać przez nią, przy użyciu wbudowanej sztucznej inteligencji znajdować słabe punkty w konstrukcji okrętów przeciwnika i detonować w ich pobliżu. Pojedynczy talon zdolny jest zniszczyć okręt do poziomu fregaty i poważnie uszkodzić (wyłączyć z użytkowania) okręt do poziomu ciężkiego krążownika. Przeciw okrętom wyposażonym w rozbudowaną obronę punktową talon jest skuteczniejszą bronią niż cięższy raven.

TEMPCOM – dowodzenie tymczasowe. TF – Task Force; grupa zadaniowa, grupa okrętów stworzona w celu wykonania określonej misji. Trener asystentów – doświadczony podoficer, najczęściej ustępujący stażem tylko szefowi okrętu. Odpowiedzialny jest za szkolenie, zakwaterowanie, dyscyplinę i rozrywkę wszystkich asystentów na okręcie. Jeśli jest lubiany, nazywany jest zwykle Kwoką. UESF – United Earth Space Forces; Zjednoczone Siły Kosmiczne Ziemi. Międzynarodowe ramię zbrojne, stworzone w 2034 roku przez Stany Zjednoczone, Kanadę, Unię Europejską i Związek Japońsko-Chiński w celu odzyskania Księżyca z rąk Ning-Braha, którzy okupowali go z prawdopodobnym zamiarem inwazji na Ziemię. UESF była instytucjonalnym następcą wojsk lądowych, marynarek i sił powietrznych krajów założycieli, a swój personel rekrutowała z ich marynarek i sił powietrznych. Struktura dowodzenia, regulaminy i tradycje zaczerpnięte zostały z marynarek oceanicznych. Technologia Ning-Braha, przechwycona przez UESF, stała się katalizatorem, który rozpoczął ludzką kolonizację gwiazd. Unia Terrańska – popularna nazwa Unii Ziemskiej i Światów Terrańskich, federalnej republiki konstytucyjnej, w której skład wchodzą Ziemia i pięćset osiemnaście z sześciuset jedenastu światów zamieszkałych przez ludzi (stan na styczeń 2315 roku). Bardzo często nazywana po prostu Unią. Utworzona w 2155 roku po upadku Konfederacji ZiemskoKolonialnej (zwanej Konfederacją Ziemską lub Konfederacją), spowodowanym rewolucją stanów, rozpoczętą w 2154 roku. Przestrzeń terytorialna Unii ma kształt elipsoidy o długości 2500 i średnicy 800 lat świetlnych, umieszczonej wzdłuż Ramienia Oriona Drogi Mlecznej. Populacja: około 205 miliardów. Poza Hegemonią Krag Unia jest najliczniejszą i największą siłą polityczną w Galaktyce. USNGS – Union Space Navy Galactic Survey. Najważniejszy i najbardziej rozpowszechniony katalog znany w Galaktyce. Powszechnie używany w Marynarce Kosmicznej Unii, na statkach Floty Handlowej Unii, a także we flotach innych państw. Wachta – okres, podczas którego wyznaczony członek załogi pełni dyżur na określonym stanowisku. Na okrętach Unii występuje podział na trzy wachty, najczęściej nazywane błękitną, złotą i białą. Pełnią one służbę według następującego schematu: pierwsza wachta: 20.00 – 00.00 (1 błękitna, 2 złota, 3 biała), środkowa wachta: 00.00 – 4.00 (1 złota, 2 biała, 3 błękitna), poranna wachta: 4.00 – 8.00 (1 biała, 2 błękitna, 3 złota), przedpołudniowa wachta: 8.00 –12.00 (1 błękitna, 2 złota, 3 biała), popołudniowa wachta: 12.00 – 16.00 (1 złota, 2 biała, 3 błękitna), pierwsza psia wachta: 16.00 – 18.00 (1 biała, 2 błękitna, 3 złota), druga psia wachta: 18.00 – 20.00 (1 błękitna, 2 złota, 3 biała).

Kapitan, zastępca dowódcy i szef służby zdrowia nie pełnią wacht. Pozostali oficerowie poza nimi pełnią służbę oficera dyżurnego, którego zadaniem jest nadzorowanie bieżącej pracy BCI pod nieobecność kapitana i ZDO. Służba OD trwa osiem godzin. Wagomiar – sposób mierzenia kalibru broni poprzez określenie, ile kul pasujących do danej lufy można odlać z jednego funta angielskiego ołowiu. Im większa liczba, tym kaliber mniejszy. Z – przy godzinie oznacza strefę czasową Zulu. Jest to standardowy czas używany przez Marynarkę Unii. Tak więc, niezależnie od tego, gdzie operują okręty, wszystkie posługują się tym samym czasem. Strefa czasowa Zulu pokrywa się z GMT – czasem Greenwich. ZDO – zastępca dowódcy okrętu. ZSD – zapasowe stanowisko dowodzenia. Żółtodziób, kot – młody, niedoświadczony członek załogi.

PODZIĘKOWANIA Wdzięczność za tę książkę winien jestem tym samym osobom, które wymieniłem w pierwszych dwóch tomach, i mam nadzieję, że czuły one pewną satysfakcję, czytając moje podziękowania. Pani Mildred Hobbs, której inspirującą metodykę nauczania wspomniałem w ostatnim tomie, niestety zmarła. Mam nadzieję, że gdyby zwróciła uwagę na te książki, nie znalazłaby zbyt wielu mankamentów proszących się o poprawkę. Wkład redaktora Michaela Shohla, w porównaniu z poprzednimi częściami, jest szczególnie ważny. Chciałbym podziękować za jego umiejętności, kreatywność, ciężką pracę i profesjonalizm w doprowadzeniu tej pozycji do druku. Jestem wdzięczny również Jasonowi Kirkowi z 47North, który koordynował pracę edytorów, grafika, ilustratora i wszystkich innych fachowców. Jako założyciel „Law Review” zdaję sobie sprawę, jak trudna jest praca związana z wszelkimi publikacjami. W końcu, jak zawsze, przekazuję swoje najgłębsze podziękowania mojej nieskończenie cierpliwej żonie, Kathleen. Jej niemierzalny kreatywny wkład do tej serii jest czymś znacznie więcej niż siłą napędową, towarzyszącą mi od samego początku. Ponadto na podziw zasługuje jej akceptacja dla moich wielu ekscentrycznych zachowań i innych cech charakteru, które czynią życie ze mną bardzo trudnym. Jej poziom wyrozumiałości to coś, za co nigdy nie zdołam należycie się odwdzięczyć. Nie wspominając już o pozostałych gestach wsparcia – życzliwości, hojności i mądrości. Za to i wszystko inne mogę zaoferować jedynie marne, ale płynące z głębi duszy podziękowania.

[1] Aby ułatwić korzystanie ze słownika, skróty użyte przez Autora, a niemające polskich odpowiedników pozostawione zostały w oryginalnym brzmieniu, a ich polskie rozwinięcia i objaśnienia znajdują w słowniku. Pozostałe, istniejące w terminologii polskiej, zostały umieszczone w polskim brzmieniu. Nazewnictwo stopni wojskowych przyjęte przez Autora, jakkolwiek najbardziej przypomina system amerykański, jednak różni się od niego nieznacznie. W tłumaczeniu, w miejscach, gdzie jest to możliwe, używane są polskie odpowiedniki stopni (szczególnie podoficerskich), w pozostałych zachowany został system przyjęty przez Autora. (przyp. tłum.) [2] Parafraza zdania wypowiedzianego do dwóch szturmowców Imperium przez ObiWana Kenobiego w „Nowej nadziei”. (przyp.tłum.) [3] REFSMMAT – REFerence to Stable Member MATrix – „odniesienie do stałego elementu macierzy”, określenie używane w NASA, brak polskiego odpowiednika. (przyp. tłum.) [4] Fragment operetki „Piraci z Penzance” w tłumaczeniu Beaty Witkowskiej-Glik, Arte Creatura Teatr Muzyczny. [5] W standardowym układzie rozkazu operacyjnego NATO aneks B zawiera informacje rozpoznawcze. (przyp. tłum.) [6] Ancel – gwarowe określenie aresztu wojskowego. (przyp. tłum.) [7] RSVP (lub R.S.V.P., r.s.v.p.) – skrótowiec pochodzący od francuskiego zwrotu répondez s’il vous plaît (dosłownie: „proszę odpowiedzieć”), umieszczany na zaproszeniach, gdy zapraszający oczekuje potwierdzenia zamiaru przybycia zapraszanego. (przyp. tłum., źródło: Wikipedia) [8] Quarterback, tailback, fullback, offensive guards – nazwy pozycji zawodników w futbolu amerykańskim, zwyczajowo na całym świecie pozostawiane w języku angielskim, choć zdarzają się wyjątki. O ile w języku polskim quarterback to rozgrywający, offensive guards to liniowi ofensywni, o tyle pozostałe określenia nie mają polskich odpowiedników. Dla spójności nazewnictwa pozostawiono więc wszystkie określenia w języku angielskim. (przyp.tłum.)

SPIS TREŚCI Okładka Strona tytułowa Strona redakcyjna Nota od autora Rozdział 1 Rozdział 2 Rozdział 3 Rozdział 4 Rozdział 5 Rozdział 6 Rozdział 7 Rozdział 8 Rozdział 9 Rozdział 10 Rozdział 11 Rozdział 12 Rozdział 13 Słownik i przewodnik po skrótach Podziękowania

===OAw8WGlQZ1ZkBzQEYFZvW21dO1hvCm8NbA1vXTwJOA4=