Harris Charlaine Aurora Teagarden 8 Zabita na smierc

SPIS TREŚCI PROLOG ROZDZIAŁ 1 ROZDZIAŁ 2 ROZDZIAŁ 3 ROZDZIAŁ 4 ROZDZIAŁ 5 ROZDZIAŁ 6 ROZDZIAŁ 7 ROZDZIAŁ 8 ROZDZIAŁ 9 ROZDZIAŁ 10 ROZDZIAŁ 11 ROZDZIAŁ 12 ROZDZIAŁ 13

Dziękuję za rady cudownym ludziom, takim jak John Ertl, Kate Buker, wielebny Gary Nowlin i Michael Silverling. Może nie zawsze poprawnie wykorzystałam ich wiedzę i rady, ale to wyłącznie moja wina. Szczególne podziękowania dla Ann Hilgeman i wszystkich innych prawdziwych Uppity Women, Wyniosłych Kobiet.

Tytuł oryginału Poppy Done To Death Copyright © 2003 by Charlaine Harris Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo Replika, 2016 Wszelkie prawa zastrzeżone

Redakcja Joanna Pawłowska Korekta Anna Dudkiewicz Projekt okładki Dorota Bylica Konwersja publikacji do wersji elektronicznej Dariusz Nowacki

Wydanie I ISBN: 978-83-7674-372-1

Wydawnictwo Replika ul. Wierzbowa 8, 62-070 Zakrzewo tel./faks 061 868 25 37 [email protected] www.replika.eu

PROLOG Nie zwróciłam właściwie najmniejszej uwagi na ostatnią rozmowę, którą przeprowadziłam ze swoją przyrodnią bratową, Poppy Queensland. Lubiłam Poppy – w miarę – jednak gdy zadzwoniła, moim podstawowym odczuciem była irytacja. Byłam od niej tylko pięć lat starsza, ale Poppy sprawiała, że czułam się jak wiktoriańska babcia, a gdy powiedziała, że musi odwołać nasze plany, poczułam dużą… urazę. Czy to nie wydaje się zrzędliwe? – Słuchaj – powiedziała Poppy. Jak zwykle głos miała rozkazujący i podekscytowany. Poppy zawsze sprawiała, że jej życie wydawało się ważniejsze i bardziej ekscytujące niż czyjekolwiek (moje, na przykład). – Spóźnię się dziś rano, więc nie czekajcie na mnie. Spotkamy się na miejscu. Zajmijcie mi krzesło. Później ustaliłam, że Poppy zadzwoniła do mnie około dziesiątej trzydzieści, ponieważ byłam już prawie gotowa, żeby wyjść z domu i pojechać najpierw po nią, a potem po Melindę. Poppy i Melinda to żony moich przyrodnich braci. Ponieważ nową rodzinę nabyłam będąc już zdecydowanie dorosłą osobą, nie mieliśmy wspólnej historii i potrzebowaliśmy sporo czasu, żeby poczuć się ze sobą swobodnie. Na ogół Poppy i Melindę przedstawiałam jako swoje bratowe, żeby uniknąć skomplikowanych wyjaśnień. W naszym małym miasteczku w Georgii, w Lawrenceton, najczęściej nie trzeba było nic wyjaśniać. Lawrenceton jest stopniowo pochłaniane przez rozlewającą się Atlantę, ale ogólnie nadal znamy swoje rodzinne historie. Z przenośną słuchawką przyciśniętą do ucha zerknęłam w lustro łazienkowe, żeby sprawdzić, czy równo nałożyłam róż na policzki. Jednak byłam zbyt skupiona na myśli, że ta zmiana planów była niewytłumaczalna i irytująca. – Wszystko w porządku? – zapytałam, sądząc, że może mały Chase się rozchorował, albo wybuchł bojler. Z pewnością tylko coś naprawdę ważnego mogłoby powstrzymać Poppy przed przyjściem na to spotkanie Uppity Women, bo tego ranka Poppy miała zostać przyjęta do klubu. W życiu kobiety z Lawrenceton było to znaczące wydarzenie. Poppy, choć się tu nie urodziła, mieszkała w Lawrenceton odkąd miała dziesięć lat, i z całą pewnością rozumiała, jaki spotkał ją zaszczyt. Nawet mojej matki nigdy nie zaproszono do Uppity Women, choć babcia była członkinią. O mojej matce zawsze uważano, że jest zbyt skupiona na swojej firmie. (Przynajmniej tak mi to tłumaczyła). Bardzo starałam się nie pysznić z powodu własnego członkostwa. Nieczęsto

zdarzało mi się zrobić coś, co sprawiało, że moja odnosząca sukcesy i autorytatywna matka spoglądała na mnie z podziwem. Sądzę, że matka pracowała tak ciężko, by zdobyć sobie pozycję w biznesie zdominowanym przez mężczyzn, że nie widziała pożytku w próbie przystąpienia do organizacji zrzeszającej głównie kobiety zajmujące się domem. Takie właśnie były warunki, gdy poświęciła się pracy mającej zapewnić byt jej rodzinie – mnie. Teraz sprawy miały się inaczej. Jednak do Uppity Women można było zostać przyjętą przed ukończeniem czterdziestego piątego roku życia albo wcale. Jaka miała być członkini Uppity Women? Cechy nie były zasadniczo określone. Generalnie wiadomo było, o co chodzi. Trzeba było wykazywać zdrowy rozsądek i wysoką odporność. Trzeba było być inteligentną, a przynajmniej bystrą. Trzeba było być rozmowną, choć nie był to wymóg konieczny. Nie można było mieć zbyt poważnego stosunku do tego, kim się było: Żydem, czarnym czy prezbiterianinem. Nie trzeba było mieć pieniędzy, ale należało się wysilić i odpowiednio ubierać na spotkania. (Można by pomyśleć, że organizacja wspierająca niezależne kobiety będzie naprawdę elastyczna w kwestii stroju, ale nie w tym przypadku). Nie trzeba było być zupełnie miłą. Południowy standard bycia miłym wygląda tak: nigdy nie jesteś o nic posądzana, nie przyglądasz się zbyt otwarcie mężom innych kobiet, pisujesz liściki z podziękowaniami i jesteś grzeczna dla starszych. Musisz się szczerze przykładać do wychowania swoich dzieci. I dbasz o to, żeby twoja rodzina odpowiednio się odżywiała. Są jeszcze inne, poboczne aspekty tej „miłości”, ale to były wymogi ogólne. Poppy balansowała na krawędzi bycia wystarczająco „miłą” dla klubu, a skoro do Uppity Women należała kobieta przed czterdziestką, ledwie uniewinniona od zarzutu zamordowania swojego męża, to o czymś to świadczyło. Wzdrygnęłam się. Teraz trzeba było pomyśleć o pozytywach. Przynajmniej nie musiałyśmy nosić kapeluszy, jak Uppity Women w latach pięćdziesiątych. Chyba strzeliłabym sobie w głowę. W niczym nie wyglądam tak głupio, niezależnie od tego, czy włosy zaczeszę w dół (są długie i bardzo poskręcane), czy w górę (przez co moja głowa robi się ogromna). Cieszyłam się, że kościół episkopalny nie wymagał już od kobiet noszenia kapeluszy i woalek podczas niedzielnych nabożeństw. Co tydzień musiałabym wyglądać jak idiotka. Wyłączyłam się na moment i nie dosłyszałam, co powiedziała Poppy. – Co? Co takiego? – spytałam.

– Nic ważnego – odparła Poppy. – Wszystko z nami w porządku; po prostu muszę coś załatwić, zanim przyjadę. Zobaczymy się później. – Jasne – zgodziłam się pogodnie. – Co zakładasz na spotkanie? Melinda prosiła, żebym spytała, bo Poppy miała skłonność do ekstrawagancji w sposobie ubierania się.. Ale miałam marne szanse, żeby namówić ją, by się przebrała, jak wytknęłam Melindzie. Nie wiem więc w sumie, po co przeciągałam tę rozmowę. Może miałam poczucie winy, że jej nie słuchałam, chociaż krótko. Może gdybym słuchała jej uważnie, skończyłoby się to inaczej. Może nie. – Och, chyba tę oliwkową sukienkę i sweter. I brązowe czółenka. Naprawdę, ten, kto wymyślił rajstopy, powinien się smażyć w piekle. Nie pozwalam Johnowi Davidowi wchodzić do pokoju, gdy je ubieram. Wijąc się w próbach ich naciągnięcia, czuję się jak kretynka. – Zgadzam się. Cóż, zatem widzimy się na spotkaniu. – Nawet nie była jeszcze ubrana, zauważyłam. – Okay, trzymajcie z Melindą rodzinny sztandar, dopóki nie przyjadę. To było dziwne, ale prawie dobre, mieć sztandar rodzinny do trzymania, nawet jeśli moje uczestnictwo w tej rodzinie było nieco sztuczne. Moja dawno rozwiedziona matka, Aida Brattle Teagarden, cztery lata temu wyszła za wdowca Johna Queenslanda. Teraz Melinda i Poppy były jej synowymi, jako żony dwóch synów Johna: Averego i Johna Davida. Lubiłam wszystkich Queenslandów, chociaż z pewnością byli zwartą grupą. Może starszy syn Johna, Avery, nie był moim ulubieńcem. Ale Melinda, jego żona i matka dwojga małych Queenslandów, była mi coraz bliższa. Początkowo bardziej spodobała mi się Poppy. Była zabawna, błyskotliwa, miała oryginalny i żywy umysł. Ale Melinda, znacznie bardziej prozaiczna i okazjonalnie popadająca w ponury nastrój, poprawiała swoje notowania, podczas gdy Poppy i jej sposób życia zaczęły mnie zniechęcać. Melinda była dojrzała i skoncentrowana, i przełamywała swoją nieśmiałość, żeby wyrażać własne opinie. Nie była też już tak bardzo przytłoczona przez moją matkę. Poppy, która nie bała się niczego, ryzykowała, i to bardzo. Nieprzyjemnie ryzykowała. Zatem, chociaż lubiłam towarzystwo Poppy – rozśmieszyłaby nawet diabła – poniekąd trzymałam się od niej na dystans, obawiając się zażyłości, przez którą jej utrata byłaby jeszcze boleśniejsza. Szczerze, to uważałam, że ona i John David rozstaną się w ciągu następnego

roku. To, co się stało, było znacznie gorsze.

ROZDZIAŁ

1

Melinda usiadła obok mnie przy stole najbliżej drzwi. Przez całe spotkanie trzymałyśmy miejsce dla Poppy, ale ta się nie pokazała. Pomieszczenie pełne było członkiń Uppity Women i wszystkie odwróciły się w naszą stronę, gdy wywołano imię Poppy, a my musiałyśmy powiedzieć, że jej nie ma. Pozostałe kobiety zobaczyły bardzo niską osobę w wieku trzydziestu kilku lat, z porażającą ilością brązowych włosów i parą okularów w cudownej, zielonej oprawce, i wyższą, bardzo szczupłą brunetkę w tym samym wieku, o wąskiej i przyjemnej twarzy. (Ja byłam tą niższą). Jestem pewna, że wszystkie pozostałe panie, które sięgały wzrokiem tak daleko, widziały, że miałyśmy takie same miny, połączenie uprzejmych uśmiechów i ponurych oczu. Osobiście miałam zamiar przypiec Poppy na gorących węglach. Przewodnicząca Uppity Women, Teresa Stanton, rzuciła nam bazyliszkowe spojrzenie. – Wobec tego będziemy kontynuować naszą dyskusję o książce – powiedziała Teresa głosem ostrym i oficjalnym. Teresa, agresywnie wypielęgnowana, miała włosy obcięte na wysokości podbródka. Przesuwały się w przód, gdy ruszała głową, jak teraz, kiedy zerknęła do planu. Jej włosy zawsze robiły to, co im kazała, w ostrym kontraście do moich. Byłam pewna, że włosy Teresy były zastraszone. Podczas dyskusji o książce, Melinda i ja siedziałyśmy w grobowym milczeniu, starałyśmy się jednak sprawiać wrażenie zainteresowanych i pogrążonych w głębokich rozmyślaniach. Nie wiem, jaką politykę miała Melinda, ja jednak zamierzałam siedzieć cicho, żeby nie ściągać na siebie dalszej uwagi. Rozejrzałam się po pomieszczeniu, po okrągłych stołach, przy których siedziały dobrze ubrane, inteligentne kobiety, i uznałam, że jeśli żadnej z nich żaden krewny nigdy nie sprawił zawodu, to były szczęściarami. Ostatecznie co się właściwie stało? Jakaś kobieta nie pojawiła się na ważnym wydarzeniu towarzyskim. To z pewnością nie była taka znowu rzadkość. Wymamrotałam tę uwagę do Melindy pomiędzy dyskusją literacką a lunchem, a ona spojrzała na mnie rozszerzonymi, ciemnymi oczami. – Masz rację – powiedziała z nagłą ulgą. – Jednak po tym wszystkim zajrzymy do niej. Nie

może znowu wywinąć nam czegoś takiego. Widzicie? Melinda potraktowała to osobiście, a jest znacznie bardziej zrównoważona ode mnie. Po tym, jak Teresa zamknęła spotkanie, wymknęłyśmy się z jadalni tak szybko, jak pozwalała na to grzeczność. Zaczaiła się jednak na nas pani Stewart, która głębokim, południowym głosem zapytała, gdzie podziewa się Poppy. Mogłyśmy tylko pokręcić głowami i wymamrotać kulawe przeprosiny. Pani Stewart miała siedemdziesiąt pięć lat, białe włosy, ważyła może ze sto funtów i była absolutnie przerażająca. Jej urażone spojrzenie jasno przekazało nam wiadomość, że zostałyśmy uznane winnymi współudziału. – Zdaje się, że będziemy musiały wymienić z nią nieco więcej niż kilka słów – zauważyła Melinda, gdy wsiadłyśmy do mojego volvo. Nie sprzeciwiłam się. W gruncie rzeczy myślałam o tym samym. – O tak – zgodziłam się ponuro. Byłam tak skoncentrowana na planowaniu wymiany zdań z Poppy, że nie byłam w stanie rozkoszować się czystym, chłodnym listopadowym dniem, a listopad to jeden z moich ulubionych miesięcy. Jeśli minęłyśmy kogoś, komu należało pomachać, to tego nie zauważyłyśmy. – Nie sądzę, żeby miała tak znowu dużo pracy przy domu – nagle odezwała się Melinda à propos niczego. Kiwnęłam jednak głową, nadążając za jej myślą. Poppy nie chodziła już do pracy, miała jedno dziecko, i nawet nie za dobrze zajmowała się domem, choć starannie dbała o syna. Powinna dawać sobie radę z tym, co ma na talerzu, jak ujęłaby to moja matka. Jak niejasno się tego spodziewałam, gdy zajechałyśmy do Poppy i zobaczyłyśmy jej samochód stojący na podjeździe, Melinda przestraszyła się. – Roe, ty idź – powiedziała. – Ja mogę się tak wkurzyć, że od razu wypomnę jej całą masę innych rzeczy. Wymieniłyśmy znaczące spojrzenia, jedne z tych, które wystarczają za całą rozmowę. Wysunęłam nogi z samochodu. Zauważyłam coś na ziemi u swoich stóp, dwa długie pasma dekoracyjnego materiału. – A niech to szlag – powiedziałam, ciesząc się, że słyszy mnie tylko Melinda. Wrzuciłam je do samochodu, żeby mogła je obejrzeć, i pomaszerowałam do drzwi frontowych. Mentalnie byłam gotowa na spotkanie z niedźwiedziem.

– Poppy! – krzyknęłam, naciskając klamkę. Drzwi się otworzyły. Nie były zamknięte. Ponieważ wiedziałam już, że Poppy miała rano towarzystwo, nie zaniepokoiło mnie to. Weszłam do holu i znowu zawołałam. Jednak w domu panowała cisza. Moosie, kot Poppy, przyszedł zobaczyć, co się dzieje. W porównaniu z moją kocicą Madeleine, która wyglądała jak piłka do koszykówki, sprawiał wrażenie bladego sylfa. Kot zamiauczał przejęty i pobiegł do kuchni i z powrotem. Nigdy nie widziałam, żeby Moosie zachowywał się tak nerwowo. To był pieszczoszek Poppy, pozbawiony pazurów półsyjam, którego adoptowała ze schroniska. Moosie nie wychodził na zewnątrz, jedynie przez szklane, przesuwne drzwi na tyłach domu, prowadzące do ogrodu ogrodzonego płotem wysokości sześciu stóp. Po tym, jak Moosie kilka razy otarł się o moje kostki, zauważyłam, że coś się jakby kleją. Spojrzałam w dół i zobaczyłam, że moje rajstopy były czymś poplamione. – Moosie, w coś ty wlazł? – zapytałam. Przez myśl przeszło mi kilka nieprzyjemnych możliwości. Kot zaczął się energicznie myć, liżąc ciemną plamę na boku. Nie wyglądał na rannego ani nic, tylko, cóż… kociego. – Gdzie jest Poppy? – spytałam. – Gdzie twoja mamusia? – Wiem, że to okropne, ale gdy jest się samemu ze zwierzętami, to tak się robi. Poppy i John David oprócz kota mieli ludzkie dziecko, Chase’a, ale kot był z nimi dłużej. – Hej, Poppy! – wrzasnęłam w górę schodów. Może po wyjściu gościa brała prysznic. Ale dlaczego miałaby to robić? Nawet dla Poppy opuszczenie tak ważnego spotkania było niezwykłe. A jeśli jak zwykle błaznowała… Zacisnęłam wargi, żeby pohamować złość. Weszłam na schody, cały czas nawołując Poppy. Opuściła spotkanie Uppity Women, opuściła lunch i, do diaska, chciałam wiedzieć dlaczego. Główna sypialnia wyglądała tak, jakby Poppy właśnie z niej wyszła. Łóżko było zasłane i leżał na nim jej płaszcz kąpielowy. Na podłodze spoczywały domowe pantofle Poppy. Na toaletce leżała szczotka do włosów, a na niej czerwonozłoty włos. – Poppy? – zawołałam, tym razem mniej pewnie. Drzwi do łazienki były szeroko otwarte i widziałam kabinę prysznicową. Ściana była sucha. Minęło trochę czasu, odkąd Poppy się myła. W wielkim lustrze wiszącym nad podwójną umywalką zobaczyłam swoje odbicie. Wyglądałam na przestraszoną. Okulary zsunęły mi się po nosie, który nie jest szczególnie wydatny. Dziś założyłam te w zielonych oprawkach, żeby pasowały do brązowego żakietu i tabaczkowego płaszcza, i poświęciłam chwilę na refleksję,

że kolory jesieni naprawdę do mnie pasują. Cóż, o sobie myśleć mogłam kiedykolwiek, ale teraz powinnam się skupić. Zeszłam po schodach szybciej, niż się po nich wspięłam. Melinda, czekająca w moim volvo, będzie się zastanawiać, co się ze mną stało. Ja jednak zastanawiałam się, dlaczego ogrzewanie działa pełną parą w ten chłodny, ale nie zimny dzień, i dlaczego pomimo wysiłków pieca czuję zimny powiew. Wymamrotałam kilka mało kobiecych wyrazów, krocząc w stronę kuchni, jakkolwiek „kroczenie” to nie do końca adekwatne słowo, gdy ma się cztery stopy i jedenaście cali wzrostu. Moosie przemykał mi między nogami i od czasu do czasu wyrywał do przodu. W kuchni panował bałagan; choć była duża i jasna, mnóstwo było w niej naczyń, okruchów, przesyłek pocztowych, butelek dla dziecka, kluczyków samochodowych i rozpisek spotkań Gildii Ołtarzowej kościoła St. James – innymi słowy, normalna kuchnia. Po mojej lewej stronie, dzieląc pomieszczenie na połowę, znajdował się bufet, umiejscowiony tak, by Poppy i John David mogli podczas jedzenia wyglądać na zewnątrz. Stał na nim kubek kawy. Dotknęłam go palcem. Zimny. Nad bufetem widziałam otwarte szklane drzwi. To stąd płynęło chłodne powietrze. Do kuchni wpadał ostry, wschodni wiatr. Zaczęła mi mrowieć skóra na głowie. Przeszłam przez wąski przesmyk między końcem bufetu a lodówką i spojrzałam w prawo. Poppy leżała na podłodze, tuż przy drzwiach na zewnątrz. Z jednej wąskiej stopy spadło jej brązowe czółenko. Sweter i spódnica były pokryte plamami. Na szklanych drzwiach zasychała krew. Słyszałam radio grające w sąsiednim domu. Dźwięk przesączał się przez wysokie ogrodzenie. Słyszałam, jak ktoś chlapie się w basenie: Cara Embler, pływająca codziennie, dopóki jej basen kompletnie nie zamarzał. Poppy, która śmiała się z Cary stosującej tak twardy reżim, już nigdy nie będzie się śmiała. Proces życia toczący się w okolicznych domach, w domu na Swanson Lane zamarł. Moosie usiadł przy żałosnym, koszmarnym ciele Poppy. „Rrrru”, zamruczał. Przytulił się do jej boku. Jego miska, stojąca na macie koło bufetu, była pusta. Nagle poczułam, że muszę uciekać od tej podmiejskiej kuchni i jej koszmarnej tajemnicy. Wypadłam z domu, zatrzaskując za sobą drzwi. Miałam przelotny impuls, żeby zabrać ze sobą Moosie’ego, ale w tej sekundzie zajmowanie się nim przerastało moje możliwości. Dopadłam

chodnika przy krawężniku, gdzie czekała Melinda. Biegnąc, pokazałam znak „telefon”, kciuk przy uchu, mały palec przy ustach. Zanim dopadłam samochodu, Melinda włączyła swoją komórkę. – Dziewięćset jedenaście – wysapałam. Melinda spojrzała na mnie ostro, ale wybrała numer i podała mi telefon. Wspominałam, że Melinda ma wyczucie? – Czego dotyczy zgłoszenie? – odezwał się w słuchawce odległy głos. – Jestem na Swanson Lane osiemset osiem – powiedziałam. – Mówi Aurora Teagarden. Moja bratowa została zamordowana. Wiedziałam teraz, czym pobrudziło się futro Moosiego. Próbował obudzić Poppy, może po to, żeby go nakarmiła. Nigdy nie przypomniałam sobie reszty tej rozmowy. Gdy upewniłam się, że jadą, wcisnęłam przycisk kończący połączenie i chciałam wyjaśnić wszystko Melindzie. Jednak zamiast tego pomyślałam o głębokich ranach na dłoniach Poppy, ranach, które powstały, gdy broniła swojego życia, i pochyliłam się tak, bym wymiotując, nie trafiła w samochód, swoją sukienkę i telefon. ◆◆◆ Po raz szósty albo siódmy tłumaczyłam uważnie, dlaczego Melinda i ja pojechałyśmy do domu Poppy. Ponieważ policja miejska natychmiast zajęła dom, Melinda i ja pojechałyśmy prosto na komendę, a stamtąd zadzwoniłam do Select Realty, firmy mojej matki. To była trudna rozmowa, przez komórkę i w miejscu publicznym, ale trzeba było ją przeprowadzić. Jej mąż, John, miał już jeden zawał. Matka bardzo się bała kolejnego, a wieści o jego ulubionej synowej mogły do niego doprowadzić. Matka miała rację, że się tym przejmowała, a zanim skończyłyśmy rozmawiać, jeszcze przybyło jej zmartwień. – Kto powie Johnowi Davidowi? – zapytała. – Powiedz mi, że to nie musi być John. John David był młodszym synem Johna i mężem Poppy. – A gdzie on jest? Wiesz może? – spytałam. Policja zadawała mi to pytanie z dużym naciskiem. Jeśli Johna Davida nie było w siedzibie jego firmy w Atlancie, to nie wiedziałam, gdzie się mógł podziewać. Przez kilka pierwszych lat małżeństwa był przedstawicielem farmaceutycznym, ale ostatnio dostał posadę w siedziby firmy, w dziale public relations. John David zawsze był dobry w pokazywaniu atrakcyjnej strony świata.

– John David? Pewnie w pracy. Jest czternasta w poniedziałek, gdzie mógłby być? – Masz pod ręką numer do niego i adres? Słyszałam dźwięk przewracanych kartek w wizytowniku. Podała mi numer, a ja zapisałam go na skrawku papieru i podałam go policjantce siedzącej za biurkiem. – To ten sam numer – powiedziała detektyw, a ja skinęłam głową. – Zgodzą się, żebyś mu powiedziała? – spytała matka. – Chyba policja go o tym powiadomi – odparłam. – O ile go znajdą. – Co masz na myśli? – Ja już im dałam ten numer. Dzwonili tam i od ludzi z pracy dowiedzieli się, że John David wyszedł dziś wcześnie. Przed południem. – No to gdzie może być? – Pewnie też chcieliby to wiedzieć – mruknęłam, zastanawiając się, kogo jeszcze trzeba będzie poinformować. – To zabije Johna – powiedziała moja matka po długiej chwili. Praktycznie słyszałam, jak myśli. – Auroro, muszę kończyć, zanim dowie się o tym w jakiś inny sposób. Wiesz, zaraz ktoś zadzwoni do domu i powie mu, że wokół domu Johna Davida jest mnóstwo radiowozów. Zaraz! Roe, gdzie jest dziecko? Moja twarz musiała się gwałtownie zmienić, bo detektyw poderwała się, odpychając krzesło na kilka stóp. – Nie wiem, gdzie jest dziecko – odpowiedziałam głucho. Nie mogłam uwierzyć, że zapomniałam o chłopcu. Chase miał zaledwie jedenaście miesięcy. – Nie wiem. Może Melinda… Okręciłam się na twardym krześle, szukając swojej jedynej bratowej. Zaraz potem wstałam. Detektyw coś powiedziała, ale nie słuchałam jej, bo rozglądałam się za Melindą, obcasami stukając po linoleum. Była w gabinecie detektywa Arthura Smitha, którego znałam aż za dobrze. Wsadziłam głowę do środka. – Roe? – powiedziała z lękiem. – Gdzie jest dziecko? Gdzie Chase? Popatrzyła na mnie nieprzytomnie. – John David dziś rano podrzucił go do mnie. Moja siostra zajęła się moją dwójką i Chase’em, żebyśmy Poppy i ja… – A potem jej twarz znowu się skurczyła.

Pognałam z powrotem do telefonu, który głupio zostawiłam na biurku. – Chase jest u Melindy – przekazałam matce, ledwie stojąc na nogach z ulgi. – Rano przywiózł go John David. – Czyli John David dziś rano był w mieście. Przynajmniej tyle wiemy. – Matka była już pewna bezpieczeństwa Chase’a i zajęła się innymi konsekwencjami. – Posłuchaj mnie, Roe, masz numer mojej komórki. – Miałam go wytatuowanego w mózgu. – Zadzwoń do mnie, gdy tylko się dowiesz, gdzie jest John David. Muszę jechać do twojego ojczyma. Pomyślałam, że matka lubiła nazywać Johna moim ojczymem i robiła to przy każdej możliwej okazji. W końcu byłam już po trzydziestce, gdy John, wdowiec, ożenił się z nią. Przyjaźniliśmy się, zanim zaczął się spotykać z moją matką, i miałam wobec niego różne obowiązki i odczucia. Z pewnością nigdy nie nazwałam go „tatą”. Rozłączyłam się i popatrzyłam na kobietę, która przyjmowała moje zeznania. Nazywała się Cathy Trumble i nigdy wcześniej jej nie spotkałam. Detektyw Trumble była przysadzista i siwiejąca, z łatwą do utrzymania fryzurą z kręconych włosów i ostrymi, jasnymi oczami za okularami bez oprawki. Chyba była prawdziwą profesjonalistką; nie miałam pojęcia, jakie wrażenie robią na niej informacje, które jej przekazałam – śmierć Poppy Queensland, nieobecność mojego przyrodniego brata – czy cokolwiek. Jakbym mówiła do kawałka stali nierdzewnej. – Jak to się stało, że nie ma pani swojego biura? – spytałam. Krążyłam we własnym świecie, podczas gdy detektyw Trumble wpisywała dane do komputera. Trochę ją zaskoczyło moje pytanie. W siedzibie sił policyjnych hrabstwa Sparling znajdowało się biuro szeryfa, komenda policji miejskiej i areszt. W budynku detektywi mieli własne boksy. – Właśnie zostałam zatrudniona – wyjaśniła. Wydawało się, że niechętnie odpowiedziała na to pytanie. Przypomniałam sobie artykuł Sally Allison w miejscowej gazecie, że hrabstwo musi zwiększyć budżet na policję ze względu na wzrost populacji, co bezpośrednio wpływa na zwiększenie przestępczości. Okay, czyli detektyw Cathy Trumble była tego rezultatem. – Gdzie pani mieszka? – spytałam, starając się zachować formy towarzyskie. Skoro moja matka zajmowała się obrotem nieruchomościami, to pytanie było niejako naturalne. – Od jak dawna planowała pani ten lunch z siostrami? – zapytała stanowczo. Okay, nie będziemy najlepszymi przyjaciółkami.

– To moje bratowe – wyjaśniłam to po raz milionowy. – Od miesiąca planowałyśmy pójść na spotkanie Uppity Women. Melinda została przyjęta trzy miesiące temu, a ja jestem członkinią od około pół roku. – A Poppy? – Och, dwa razy przyszła jako nasz gość. Ale dziś miała zostać przyjęta. Ktoś umarł i zrobił jej miejsce – wyjaśniłam. Jasne oczy przytrzymały moje spojrzenie. Czułam się jak królik oślepiony reflektorami samochodu. – Ktoś umarł? – powtórzyła. Po raz pierwszy pożałowałam, że to nie Arthur mnie przesłuchuje. – Cóż, żeby się dostać do Uppity Women – w zasadzie to Klub Czytelniczy i Towarzyski Uppity Women, ale wszyscy używają nazwy Uppity Women – trzeba zająć wakat, bo niepisane prawo stanowi, że członkiń jest trzydzieści – wyjaśniłam. – Trzeba zostać nominowanym, a jeśli głosowanie jest na tak, dostaje się na listę. Lista jest ograniczona do pięciu osób. Gdy umiera jakaś członkini, osoba, która jest na szczycie tej listy, zajmuje jej miejsce. Dla mnie umarła Etheline Plummer. – Rozumiem – mruknęła z niedowierzaniem detektyw Trumble. Sprawiała wrażenie, jakby była nieco oszołomiona. – Więc kiedy dwa tygodnie temu zmarła Linda Burdine Buckle – kontynuowałam – przyszła kolej na Poppy. Otarłam policzki wilgotną chusteczką. – Czym zajmuje się Uppity Women? – spytała detektyw Trumble, choć wydawało się, że nie chce usłyszeć odpowiedzi. – Cóż, rozmawiamy o polityce lokalnej, a potem decydujemy, w jaki sposób zajmować się lokalnymi kwestiami. Nasze przedstawicielki są na każdym spotkaniu rady miejskiej i każdym spotkaniu rady szkoły, i zdają raporty do klubu. Decydujemy, kogo poprzemy w prawyborach i jak to zrobimy. Potem mamy dyskusję o książce, którą przeczytałyśmy, a potem jemy lunch. Nie wydawało mi się to niczym nadzwyczajnym, ale Trumble jakby westchnęła i spojrzała na swoje biurko. – Zatem macie w programie punkty dotyczące polityki, literatury i kwestii towarzyskich… Kiwnęłam głową. – Czytacie wszystkie, co? Książki z Klubu Oprah Winfrey? Na przykład „Nostalgię anioła”?

– Hm, nie. – A jaka to była książka w tym miesiącu? – „Wzniosłe i śmieszne: prądy ekonomiczne Południowego Wschodu”. Autorką jest profesor z Uniwersytetu w Georgii. Miała przyjechać do nas i zrobić wykład, ale złapała grypę. Przeczytałam każde słowo, choć nie było to łatwe. Spojrzenie, jakim obrzuciła mnie Trumble, mogłoby zamrozić jezioro. – Czy mogłaby mi pani powiedzieć, co robiła pani, powiedzmy, od wczorajszego wieczora do dzisiejszego ranka? – poprosiła detektyw głosem twardym pod pozorami uprzejmości. – Poprzedni wieczór nic pani nie da – powiedziałam zaskoczona, że w ogóle przyjęła taki kurs. – Została zabita dziś rano. – Skąd pani to wie? – Trumble pochyliła się ze spojrzeniem ostrym i uważnym. – Z całej masy rzeczy. Po pierwsze, dziś rano z nią rozmawiałam. Potem jej ubranie. Miała na sobie odpowiednie rzeczy. – Odpowiednie rzeczy? – Na spotkanie. Poppy zazwyczaj ubierała się nieco ekstrawagancko jak na Lawrenceton, a Melinda i ja ostrzegłyśmy ją, że w tym zgromadzeniu musi wyglądać jak matrona, przynajmniej dopóki jej nie poznają. Chciałam więc sprawdzić, co miała zamiar na siebie włożyć. Powiedziała mi. I w tym właśnie stroju ją znalazłam. Trumble kiwnęła głową. Dobrze. Tego rodzaju fakty lubiła. – Tak więc dziś rano wstałam o szóstej trzydzieści, wzięłam prysznic, wypiłam kawę, przeczytałam gazetę, odebrałam telefon od Melindy… – Wyciągnęłam głowę w stronę boksu, gdzie Arthur „przesłuchiwał” Melindę. – Rozmawiałyśmy może z pięć minut. Ubrałam się. Potem zadzwoniłam do weterynarza, żeby umówić się na wizytę z moim kotem, i zadzwoniłam do Searsa, bo kostkarka do lodu w mojej lodówce szwankuje, i zadzwoniłam do pracy, żeby się dowiedzieć, czy jest już grafik na ten miesiąc, i zadzwoniłam do mojej przyjaciółki Sally, żeby zaprosić ją gdzieś z okazji jej urodzin. Detektyw Trumble wpatrywała się we mnie. – Wszystkie te telefony wykonała pani dziś rano? – Cóż, tak. To mój poranek na telefony. – Poranek na telefony. Rany, ale lubiła powtarzać. – Tak, poranek na telefony. Zazwyczaj w poniedziałki pracuję po południu, więc rano

załatwiam wszystkie telefony. Mam listę. Lekko pokręciła głową, jakby strząsała krople deszczu. – Okay – powiedziała. – Która mogła być godzina, gdy skończyła pani dzwonić? – Chwileczkę… Gabinet weterynaryjny działa od ósmej trzydzieści, więc pewnie zaczęłam mniej więcej o tej godzinie. – Choć trudno było w to uwierzyć, znowu pożałowałam, że nie przesłuchuje mnie Arthur. Znał Lawrenceton i znał mnie, i nie przykładałby do tego aż takiej wagi. – Widzi pani, oni wcale nie chcą zajmować się Madeleine, więc umówienie wizyty zajmuje trochę czasu. Chociaż nowa recepcjonistka i tak jest lepsza od poprzedniej. – Madeleine. Nie jestem słodką idiotką – przynajmniej nie wydaje mi się, żeby tak było. Po prostu często się zamyślam – zaczynało mnie więc trochę męczyć, że jestem traktowana jak głupia. – Moja kotka, Madeleine. Musiała iść do weterynarza. – Pani kotka jest kłopotliwa? Zaświtało nam porozumienie. Może też ma kota? Pomyślałam o Moosie’em i tym, kto się nim zajmował. Nie powinien wychodzić z domu. Byłam gotowa się założyć, że policjanci go wypuścili. Byłam zła na siebie, że nie powiedziałam im, że zanim Poppy go adoptowała, miał usunięte pazury, więc nie był kotem, który mógłby żyć na dworze. Wyjaśniłam to pani detektyw. Ku mojemu zaskoczeniu zaraz zadzwoniła do śledczych. Gdy się rozłączyła, wyglądała na zatroskaną. – Nasza ekipa, która przeszukuje to miejsce, mówi, że nikt nie widział kota. – Och, nie. To okropne. Ten kot nie ma pazurów; nie da sobie rady sam. – Powiem ludziom z wozów patrolowych, żeby go szukali, i dam znać do schroniska na wypadek, gdyby ktoś go przyniósł. Proszę zostawić mi przed wyjściem jego opis. A teraz wróćmy do tego ranka. Mówiła pani, że pani bratowa zadzwoniła później, gdy załatwiła już pani wszystkie telefony? – Tak. Telefon zadzwonił, gdy szykowałam się do wyjścia. Poppy powiedziała, że razem z Melindą mamy jechać same, że spotkamy się na miejscu. – I nie podała żadnego powodu? – Nie. – Zawahałam się. – Powiedziała, że ma coś do załatwienia i sprawiała wrażenie, jakby było to coś nieoczekiwanego, ale nic poza tym. – Była tam ta chwila, gdy się wyłączyłam, ale to była kwestia mojego nieczystego sumienia, detektyw Trumble nie musiała o tym wiedzieć. Teraz nic nie dało się z tym zrobić. – Po prostu powiedziała, że musi coś

załatwić – powtórzyłam. Arthur wyszedł ze swojego boksu i skinął na detektyw Trumble, która wstała od biurka i podeszła do niego. Pewnie pomyślała, że nie słyszę, bo grzebię w torebce. – Czy to dobry przykład południowej piękności? – wymamrotała do mojego byłego chłopaka. Spojrzałam w górę i zobaczyłam, że wskazuje na mnie ruchem głowy. – Aurora? – Z zaskoczenia odezwał się nieco głośniej niż zamierzał. – To kretynka. Mózg jej się wytrząsł na wertepach. – Czyli coś ukrywa – powiedział bez wyrazu. Przeklęty Arthur. Zobaczyłam, że z boksu Arthura wychyla się Melinda, dyskretnie dając mi znaki za jego plecami. Na razie nowa pani detektyw jej nie zauważyła, ale zaraz to zrobi. Gwałtownie pokręciłam głową, a gdy Arthur wyciągnął szyję, żeby na mnie spojrzeć, na twarz przywołałam słodki uśmiech. W chwili, gdy poruszyły się moje usta, uświadomiłam sobie, że słodki uśmiech był wysoce nie na miejscu i zaraz się go pozbyłam, próbując zrobić minę, która nie byłaby gorsza. Arthur ruszył między biurkami i krzesłami w stronę miejsca Trumble, i nawet ja widziałam niechęć w jego postawie. Całe jego zachowanie pasowało do człowieka, który właśnie rzucił palenie, ale musiał zwiedzić fabrykę Marlboro. Tą fabryką Marlboro byłam ja. Powinnam być zadowolona, bo Bóg jeden wie, że przez całe lata miałam nadzieję, że Arthur wyzbędzie się skomplikowanych uczuć, jakie do mnie żywił, i najwyraźniej to zrobił. Nie wiedziałam tylko, dlaczego to ja zostałam tą „złą”. Może to była dziecinna myśl i później będę się jej wstydzić. Taką miałam nadzieję. – W co ty pogrywasz? – zapytał bez wstępów. – Arthur, zamordowano moją bratową. W nic nie „pogrywam”. – Mhm. Za każdym razem, gdy zaczynasz się zachowywać jak południowa ekscentryczka, stawiasz zasłonę dymną. Roe, traktuję to naprawdę poważnie. To nie są przelewki. Rozważyłam swoje możliwości. Znowu zerknęłam na Melindę. Wzruszyłam ramionami. Chyba poczuła ulgę. Ciężar zatajenia brałam na swoje barki. – Gdy przyjechałyśmy do Poppy, znalazłyśmy coś na podjeździe – powiedziałam. Spojrzałam w górę. Czy Arthur naprawdę nie mógłby usiąść na miejscu detektyw Trumble,

żebym nie musiała się tak napinać? Spojrzałam na swoje dłonie zaciśnięte na torebce. Pokręciłam głową, żeby rozluźnić kark. – Co takiego znalazłyście? – Smoczek dziecięcy. – Czyj? – spytał Arthur dość łagodnym głosem. Póki na niego nie spojrzałam, mogłabym uwierzyć, że nie jest wściekły. – Nie jestem pewna – odpowiedziałam. – Jesteś. – Nie, nie jestem. – Twoja bratowa, Melinda, też go widziała. – Tak. – I uznałyście, że nam o tym nie powiecie? – Nie – zaprotestowałam. – Po prostu nie mamy pewności, czyj to smoczek. – Sądzę, że macie na to naprawdę dobry pomysł. To była część niemożliwa do wytłumaczenia. Spróbowałam wymyślić, jak to obejść. Miałam przebłysk geniuszu – przynajmniej w tej chwili tak mi się wydawało. – To tylko Binky – powiedziałam. Wyciągnęłam go z torebki i podałam Arthurowi. Obracał go w palcach. To był niebieski Binky, jakich są miliony. – Może nawet należy do jej dziecka – zasugerował. – Mógł wypaść z któregoś samochodu. Melinda wyszła z boksu i przysunęła się odrobinę bliżej, żeby wszystko słyszeć. Wyglądała, jakby jej bardzo ulżyło. Arthur odwrócił się i wyraźnie zirytował na jej widok. Westchnął. – Pani Queensland, czy pani to potwierdza? – spytał. Melinda przytkanęła. – Znalazłyśmy go na podjeździe. Mógł się tam wziąć skądkolwiek. Roe go podniosła po prostu dlatego, że zakładała, że to smoczek Chase’a. Chwała niech będzie Melindzie. Sama nie zrobiłabym tego lepiej. Potem Melinda prawie to zepsuła, rzucając mi triumfujące spojrzenie, które praktycznie krzyczało „ale ukrywamy coś jeszcze!”. Miałam wrażenie, że moja torebka zaczęła dymić, tak gorąca była jej zawartość. – Detektywie, jeśli to wszystko, musimy jechać do rodziny – powiedziałam szybko. – Chase jest u Melindy razem z jej dziećmi, my musimy zobaczyć się z Johnem, a Avery będzie chciał się wszystkiego dowiedzieć.

– Dokąd pojedziecie? Na wypadek, gdybyśmy musieli jeszcze porozmawiać? – Arthur był nieustępliwy. – Najpierw do mojego domu, zajrzeć do dzieci i opiekunki – energicznie odpowiedziała Melinda. Cieszyła się, że wraca na znany grunt, gdzie wiedziała, co jest czym i mogła być normalną, efektywną sobą. – Potem z pewnością pojedziemy do Johna i Aidy. Ma pan numery komórek Roe i mojej, i numery do domów, więc chcielibyśmy się dowiedzieć, gdy tylko coś ustalicie. Następne, co pamiętam, to że wraz z Melindą byłyśmy na parkingu pod komendą, ściskałyśmy się i płakałyśmy. To było niespotykane i może obie poczułyśmy lekką ulgę, gdy rozdzieliłyśmy się, żeby wykopać chusteczki z torebek. – Dowiedzą się – powiedziała Melinda. – Tak. Ale przynajmniej nie od nas. – Nie wiem, dlaczego dzięki temu czuję się lepiej – wyznała Melinda, wydając kilka czkających łkań – ale tak jest. Wiesz, że jeśli Arthur Smith dowie się, że kłamałyśmy, to nas przyciśnie, a Avery nigdy mi nie wybaczy. Ponuro kiwnęłam głową. Jeśli Melinda sądziła, że Avery był najbardziej przerażającym człowiekiem, jakiego znała, to nigdy nie widziała, jak wścieka się moja matka. – Co z nimi zrobimy? Wyciągnęłam z torebki pasma materiału i zagapiłam się na nie. Były diabelnie słodkie. Zostały wyhaftowane przez Poppy, która lubiła pracować z igłą, dla synów Cartlanda (Bubby) Sewella i mojej przyjaciółki Lizanne. Chłopcy, Brandon i Davis, obecnie… cóż, Brandon raczkował, a Davis siadał. Taśmy z zapięciami służyły do zawieszenia smoczka tak, że jeśli dziecko by go upuściło, nie spadłby na podłogę. Można było założyć pasek dziecku na szyję albo przyczepić do klamry fotelika czy gdzieś. Na pasku Brandona było wyszyte jego imię i małe króliczki, a na Davisa piłki futbolowe i jego inicjały. Lizanne była zachwycona, gdy dostała je od Poppy; pamiętałam dzień, gdy otworzyła tę małą paczkę. A ja znalazłam je na podjeździe Poppy. Melinda i ja popatrzyłyśmy po sobie, po czym wepchnęłam je z powrotem do torebki. Pojechałam do domu Melindy i Avery’ego, starając się bardzo uważać, bo miałam świadomość, jaka jestem rozkojarzona. Poczekałam na podjeździe, podczas gdy Melinda pobiegła zajrzeć do dzieci, powiedzieć opiekunce, co się stało i zmienić buty. Czółenka zostały zastąpione starannie wyglansowanymi butami na płaskiej podeszwie.

Im więcej czasu spędzałam z Melindą, tym bardziej ją lubiłam, do czego znacząco przyczyniała się jej praktyczna natura. – Gdzie jest Robin? – spytała, gdy parkowałyśmy przed domem mojej matki. – W Austin – wyjaśniłam. – Został nominowany do jakiejś nagrody, więc pojechał na konwent pisarzy kryminałów, gdzie ją przyznają. Pytał, czy chcę jechać, ale… – Wzruszyłam ramionami. – Konwent już się skończył, ale on w drodze powrotnej ma jeszcze spotkania autorskie. Powinien być w domu w środę, akurat, żeby odebrać swoją matkę z lotniska. – Nie chciałaś jechać z nim? – spytała nieśmiało. Mój związek z Robinem Crusoe, który pisał kryminały fikcyjne i oparte na faktach, był na tyle nowy, że rodzina delikatnie podchodziła do wszelkich założeń. – W sumie chciałam – odparłam. – Ale miał się spotkać z masą ludzi, których zna naprawdę dobrze, a ja nie jestem z nim zbyt długo. Kiwnęła głową. Trzeba czuć się w związku naprawdę pewnie, żeby dać się zaciągnąć na potężne „spotkanie z przyjaciółmi”. – Ale jednak zapytał – podsumowała. Teraz ja kiwnęłam głową. Obie wiedziałyśmy, co to oznaczało. ◆◆◆ To była ostatnia przyjemna chwila tego dnia. Nasza szwagierka umarła okropną śmiercią, pełną przemocy, i nadal nie było wiadomo, gdzie jest John David. Trzeba było zadzwonić do rodziców Poppy. Tego koszmarnego zadania podjął się Avery. Wszyscy mężczyźni Queenslandów byli wysocy i atrakcyjni. Avery z pewnością był najprzystojniejszym księgowym w Lawrenceton, ale jego osobowość nie pasowała do twarzy, która mogłaby być szatańska, gdyby była w niej jakaś iskra. Avery był jednym z tych ludzi, których zawsze określano jako „stabilnych”, czego oczywiście oczekuje się od księgowego. Był starszym bratem, a w liceum był rok przede mną. Nie grał w futbol, jak John David, ale w tenisa; zamiast sprawować obowiązki przewodniczącego klasy, był redaktorem gazety szkolnej. Dodał geny do lokalnej puli, żeniąc się z Melindą, która wychowała się w Groton, kilka mil stąd. Poppy chodziła do liceum w Lawrenceton. Wraz z Johnem Davidem byli pięć lat ode mnie młodsi, co w tamtych czasach znaczyło, że byłam ledwie świadoma ich istnienia. Jej rodzice, którzy późno się jej doczekali, po jej maturze przenieśli się do domu spokojnej starości kilka godzin jazdy stąd. Ojciec Poppy, Marvin Wynn, był miejscowym pastorem luterańskim, a jego

żona, Sandy, pracowała w dziekanacie tutejszego college’u. Gdy Poppy, ich jedyne dziecko, skończyła dziesięć lat, tych prawych ludzi żałowała cała społeczność. Nigdy jednak nie została aresztowana ani nie zaszła w ciążę, które to ponure przypadki były typowe dla dzikich lat nastoletnich. A do czasu, gdy poszła do college’u, osiadła w miarę w związku z Johnem Davidem Queenslandem. To była burzliwa znajomość, zrywali i godzili się częściej, niż dało się zliczyć. W przerwach związku ani Poppy, ani John David nie byli sobie wierni, i możliwe, że gdy byli razem, także nie. Ten wzorzec wydawał się trwać nawet po tym, jak ostatecznie się pobrali, pięć lat po zakończeniu szkoły i na początku karier. Co zdumiewające, Poppy była wspaniałą nauczycielką w szkole podstawowej. Od wielu rodziców słyszałam, jaka była dobra. A John David był w stanie namówić chyba każdego lekarza do kupna leków jego firmy. Gdy Poppy urodziła Chase’a, zdawało się, że życie tych dwojga dzikich dzieciaków się uspokoi. Niezupełnie. Chociaż zawsze lubiłam Poppy i często podziwiałam jej przerażający zwyczaj mówienia, co myślała, nie pochwalałam pewnych aspektów jej małżeństwa. Dla mnie małżeństwo to szansa na uniknięcie sideł samotnego życia i skoncentrowania się na tym, aby naprawdę dobrze działała jedna rzecz. W moim przekonaniu kamieniem węgielnym dla tego była wierność. Muszą istnieć pewne założenia, gdy zgadzasz się związać swoje życie z życiem drugiej osoby, a podstawowym, i być może najważniejszym założeniem ze wszystkich jest to, że ta osoba będzie miała twoją całkowitą uwagę. Poppy miała przynajmniej dwa romanse, o których wiedziałam, a nie byłabym zaskoczona słysząc, że było ich więcej. Starałam się – naprawdę mocno – nie osądzać Poppy, cieszyć się tą jej częścią, którą lubiłam, i ignorować tę, która mnie zniechęcała. Zachowywałam się w taki sposób z kilku powodów. Najważniejszym było to, że byłam z nią związana przez małżeństwo, małżeństwo mojej matki, a żeby rodzina funkcjonowała, trzeba trzymać język za zębami, a swoje opinie zostawiać przed progiem. Ostatnią rzeczą, jakiej bym chciała, to skomplikować życie mojej matce, wywołując niesnaski w naszej nowej rodzinie. Kolejnym powodem była moja próba życia zgodnie z nakazami religii. Gdy spotykałam się z naszym pastorem, Aubrey’em, raz czy dwa skomentował moje gorące pragnienie, by nie spowodować kłopotów, wypowiadając się o zachowaniu innych ludzi. „Musisz bronić tego, w co wierzysz”, powiedział. Cóż, to była prawda. Po co mieć przekonania, skoro się ich nie

wyraża i nie stosuje? „Nie muszę zajmować stanowiska, mówiąc ludziom, że są w błędzie”, zaprotestowałam. „Po co miałabym to robić? To nie moja sprawa”. „Jeśli ich kochasz, to jest to twoja sprawa”, powiedział stanowczo. „Jeśli ich zachowanie negatywnie wpływa na szczęście i dobrostan innych, to jest to twoja sprawa”. Nie wiem, co Aubrey powiedziałby o Poppy i Johnie Davidzie, bo nigdy go o to nie spytałam. Zawsze czułam, że sama mam tyle słabości, że ostatnie, co powinnam robić, to wytykać ludziom ich wady. Tak więc nigdy nie wspomniałam Johnowi Davidowi ani Poppy o ich niewierności, i nie chciałam, żeby omawiali ze mną te sprawy. Z całą pewnością tego nie chciałam. Gdyby inni ludzie próbowali mi opowiadać, co robią moi bliscy, chciałabym jak najszybciej skończyć ten temat. Avery przerwał te niemiłe wspomnienia, mówiąc, że rodzice Poppy są w drodze do Lawrenceton. John, moja matka, Melinda i ja siedzieliśmy wokół stołu w kuchni, z kubkami kawy… próbując. Próbując wymyślić, co dalej. Próbując nie rozmawiać o tym, gdzie był John David. Próbując nie myśleć, co zrobić z Chase’em, dzieckiem zmarłej matki i zaginionego ojca. – Przynajmniej jest odstawiony od piersi – wymamrotała Melinda do siebie. Uniosłam brew, patrząc na nią. – Założę się, że to Avery i ja z nim skończymy – powiedziała, a potem spróbowała się z tego ucieszyć. – To słodkie dziecko, ale… – Walczyła, żeby nie powiedzieć „ja już mam ręce pełne roboty”. – Rodzice Poppy są za starzy, tata Avery’ego i twoja mama są za starzy, a ja nie potrafię sobie wyobrazić, żeby John David wychował dziecko sam, a ty? Nie, nie potrafiłam. – Poppy była dobrą matką – cicho powiedziała Melinda. – Trudno to sobie wyobrazić, ale tak było. Kiwnęłam głową. – Poppy miała wiele zalet. – Co… przepraszam cię, Roe, ale muszę wiedzieć… co dokładnie się jej stało? – spytała Melinda zdławionym głosem. – Myślę, że ktoś zaatakował ją nożem – odparłam, unikając ciemnych oczu Melindy. W zasadzie byłam tego pewna, ale nie jestem patologiem i nie zamierzałam wygłaszać jakichś

ostatecznych opinii w sprawie śmierci Poppy. Melinda jęknęła cicho z przerażenia, a ja skrzywiłam się ze współczuciem. Jak bardzo Poppy musiała się bać… jak bardzo to musiało boleć. Czy miała nadzieję, że Melinda i ja ją uratujemy, że przyjedziemy w samą porę? Porzuciłam te bezowocne rozważania i zbeształam się w myślach. Poppy musiała umrzeć bardzo szybko, może w ciągu kilku sekund. Melinda podniosła się zza stołu i wyszła. Avery poszedł za nią. Po chwili usłyszałam pomruk ich głosów z salonu. Moja matka wpatrywała się w Johna jak jastrząb, w gotowości na wypadek problemów z sercem. John wpatrywał się w blat stołu, patrząc na pustą stronę w notatniku. Miał zamiar zrobić listę ludzi i instytucji, z którymi trzeba się skontaktować, jak dom pogrzebowy i kościół, ale przeciągał to. Wiedziałam, że to nie może już dłużej czekać. Poszłam na górę, zabierając telefon do swojej dawnej sypialni. Zadzwoniłam do domu Aubreya. – Halo – to był chłodny, opanowany głos Emily, żony Aubreya. – Emily, mówi Aurora – odezwałam się spokojnie i słodko. Nie znosiłyśmy się. – Cześć, jak się miewasz? – Cóż, dobrze, dziękuję, ale mamy problem rodzinny, więc jeśli Aubrey jest pod ręką… – Roe, jest w country clubie, gra w golfa. Jeff Mayo zaprosił go na czwartego. Wiesz, poniedziałek to jego dzień wolny… – Lekko zawiesiła głos. Suka. – Tak, i gdyby moja bratowa nie została zamordowana, nie przyszłoby mi do głowy, żeby mu przeszkadzać – powiedziałam mniej słodko. Długa cisza. – Ma przy sobie komórkę – wyjawiła Emily. – Podyktuję ci numer. – Bardzo ci dziękuję – odparłam głosem bez wyrazu. Dlaczego nie mogłam się spotykać z weterynarzem, barmanem albo farmerem? Dlaczego spotykałam się z gliną i pastorem, zanim poznałam mojego pierwszego, obecnie zmarłego męża, Martina Bartella? Po kogo dzwoni się w nagłych wypadkach? Po policję i księży! Powtórzyłam numer, żeby się upewnić, że dobrze zapisałam, i pożegnałam się z Emily. Wiedziałam, że natychmiast zawiadomi grupę związanych z kościołem kobiet o konieczności przygotowania stypy. Emily zawsze wypełniała swoje obowiązki. Wzięłam głęboki wdech i, zanim zmieniłam zdanie, zadzwoniłam do Aubreya.

Nie lubię telefonów komórkowych, a swojego nie włączam prawie nigdy; dla mnie to narzędzie przydatne w razie nagłego wypadku, jak listwa do awaryjnego otwierania samochodu albo strzelba. Dziś jednak bardzo się cieszyłam, że nasz ksiądz ma telefon. Powiedział, że przyjedzie do nas w ciągu trzydziestu minut.

ROZDZIAŁ

2

Aubrey przyjechał po czterdziestu minutach, ubrany w czarną koszulę i koloratkę. Gdy się spotykaliśmy, miał bardzo ciemne włosy, a teraz mocno siwiał. Rok wcześniej zgolił wąsy, co bardzo zmieniło jego wygląd. I przybyło mu kilka funtów, nawet pomimo gry w golfa, tenisa i biegania trzy razy w tygodniu. Nadal jednak Aubrey był atrakcyjnym mężczyzną, a Emily bardzo pilnowała niezamężnych członkiń kongregacji – a także niektórych mężatek, skoro już o tym mowa. Na przykład Poppy. Emily zawsze była wobec niej ostentacyjnie chłodna, a Poppy się z tego śmiała. Odetchnęłam chrapliwie i uściskałam Aubreya z czystej wdzięczności za jego obecność. Potem zaprowadziłam go do kuchni. W jakiś sposób obecność duchownego nadała wagi i realności faktowi śmierci Poppy. Skoro pojawił się ksiądz, to to musiała być prawda. Przyjazd Aubreya był zarówno szokiem, jak i ulgą. Wchodziłam do kuchni i wychodziłam z niej, nie spuszczając uważnego spojrzenia z Johna. Wyglądał dobrze, jak na koszmar tego dnia. Wibrował wręcz od niepokoju z powodu nieobecności Johna Davida. Pomyślałam, że fakt śmierci Poppy nie dotrze do niego, póki nie będzie pewien miejsca pobytu i bezpieczeństwa syna. John musiał mieć świadomość, że dopóki John David się nie pojawi i nie dowiedzie swojej niewinności, to był głównym podejrzanym o zamordowanie swojej żony. Nawet John musiał o tym pomyśleć. Gdzie, do diabła, podziewał się John David? Przeszłam przez kuchnię, jadalnię, oficjalny salon, z powrotem przez pokój rodzinny. Potem znów zrobiłam rundę. Zauważyłam, że to moje chodzenie w kółko piekielnie irytuje Avery’ego, ale cóż, miał pecha. To pomagało mi myśleć. Gdybym była Johnem i wyszła wcześniej z pracy, moja żona była zajęta, a mój syn bezpieczny w domu swojej ciotki… Pojechałabym do kochanki. Odpowiedź przyszła mi do głowy wraz z poczuciem pewności, które podświadomość rezerwuje dla rzeczy pewnych. Z kim ostatnio widywał się John David? Poczułam, jak moja górna warga ściąga się z lekką

niechęcią na samą myśl, że rozważam taką koncepcję. Zmusiłam się, żeby przemyśleć różne usłyszane plotki. Była Patty Cloud, która przez kilka lat pracowała dla mojej matki, a potem została jej zastępczynią. Nigdy nie zajmowałam się Patty, która była zimną manipulantką. Była Romney Burns, córka detektywa z Departamentu Policji w Lawrenceton. Była Linda Pocock Erhardt, byłam jej druhną; Linda, rozwiedziona od wielu lat, miała dwie córki w liceum i wiedziałam, że dziś powinna być w pracy. Była pielęgniarką u mojego lekarza, Pincusa Zelmana. Teraz, gdy miałam zadanie, poczułam się dużo lepiej. Wymknęłam się z domu matki, wsiadłam do samochodu i ruszyłam w stronę miasta. Nigdy dotąd nie jeździłam po Lawrenceton w poszukiwaniu miłosnych gniazdek, i dziwnie się z tym teraz czułam. Wiem, że nie jestem taką znowu cnotliwą osobą, ale w jakiś sposób to prześlizgiwanie się i czajenie, ta ukradkowość, udawanie… Cóż, ciągle wzruszałam ramionami i wzdychałam nad własnym poczuciem dezaprobaty. Tak, jak się spodziewałam, samochód Lindy stał opodal gabinetu lekarskiego. A na parkingu była masa aut. W dziewięćdziesięciu ośmiu procentach byłam pewna, że Linda jest w środku, mierząc temperaturę i ciśnienie krwi, dokładnie tak, jak powinna. Zadzwoniłam do biura mojej matki i zapytałam o Patty, a gdy podeszła do telefonu, powiedziałam jej, że mojej matki nie będzie do końca dnia. Patty odparła z lekkim zaskoczeniem, że moja matka już do niej dzwoniła, a ja zaśmiałam się słabo. – Pewnie się nie dogadałyśmy – powiedziałam. – Mhm – odparła nieprzyjemnie sceptycznym tonem. Czyli zostawała najmniej strawna możliwość. Linda i Patty obie były silnymi kobietami, weterankami wojen rozwodowych, obie doskonale radziły sobie z samodzielnym podejmowaniem decyzji. Romney Burns nie przypominała ich w najmniejszym stopniu. Romney mieszkała w bliźniaku, a ja natychmiast zauważyłam samochód Johna Davida na podjeździe sąsiada. Uznałam, że sąsiedzi byli w pracy, a John David w ten sposób robił zasłonę dymną. Jakże to subtelne. Romney była znacznie młodsza od Johna Davida. Romney miała… cóż, nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia sześć lat, jak to sobie nagle uświadomiłam. Romney mocno zeszczuplała po maturze, a przed ukończeniem college’u i powrotem do Lawrenceton, gdzie dostała kiepsko płatną pracę urzędniczki w dziale pożyczkowym miejscowego college’u. Matka Romney powiedziała mi, że była asystentką w księgowości.

Miałam nadzieję, że w Sparling Junior College nie będzie dziś żadnej katastrofy kredytowej, bo wyglądało na to, że Romney jest w domu. Wzięłam głęboki oddech, zanim zapukałam do odrapanych drzwi. Wolałabym raczej wyrywać sobie brwi po jednym włosku, niż to robić. Oczywiście to Romney otworzyła. Jasne włosy miała w nieładzie, a na sobie tylko szlafrok. Potrzebowała sekundy, żeby mnie skojarzyć, a gdy to zrobiła, wyglądała na zirytowaną. Cóż, jej ojciec również raczej za mną nie przepadał. – Co ty tutaj robisz? – warknęła. Musiała rozumieć, że widok szwagierki Johna Davida pod drzwiami nie oznacza niczego dobrego. – Niech John David się ubierze i natychmiast stąd zabiera – powiedziałam, nie siląc się na najmniejszą grzeczność. – Kto? – Nastroszyła się, ale szybko sobie darowała. Potem się wyprostowała. – Cóż, może ja też lepiej przyjdę, skoro niedługo mogę zostać członkiem rodziny – powiedziała jednocześnie defensywnie i z dumą. – Och, brednie – odparłam. – Kotku, to jest trzecie miejsce, w którym szukam Johna Davida. Nie pierwsze. Zobaczyłam, że w jej oczach pojawia się zrozumienie, gdy walczyła o utrzymanie pozycji. – On mnie kocha – wykrztusiła wreszcie. – Tak jest, i właśnie dlatego chodzicie po Main Street trzymając się za rączki – warknęłam i odwróciłam się od niej. Drzwi się zatrzasnęły. Duże zaskoczenie. – O co tu chodzi, do cholery? – zapytał John David, gdy do mnie dołączył. Całkiem nieźle się pozbierał, przynajmniej jeśli chodzi o ubranie, ale brakowało mu spokoju. John David ma jaśniejszą karnację od ojca i brata, i jaśniejsze włosy. Był potężnie zbudowanym mężczyzną, i do tego przystojnym. Ale ja już go nie lubiłam i w moich oczach zawsze będzie paskudny. – John David – powiedziałam powoli, nagle uświadamiając sobie, że skazałam się na przekazanie mu wieści. – Jak długo tam byłeś? – A co cię to obchodzi? Spojrzeliśmy na siebie, stojąc przy moim samochodzie. – Wierz mi, obchodzi. Powiedz. John David nie był durniem i załapał, że coś nie gra. – Odkąd przyjechałem z biura o jedenastej – powiedział. Głos miał spokojny. – A teraz

mów, co się stało. – Chodzi o Poppy. – Zerknęłam na niego z ukosa. Twarz zaczęła mu się zapadać. Przysięgam, że wyglądał, jakby nic nie wiedział. – Po twoim wyjściu dziś rano Poppy została napadnięta w waszym domu. – Więc jest w szpitalu? – na twarzy miał wyraz desperackiej nadziei. – Nie – odparłam. Nie było sensu tego przeciągać. Wzięłam głęboki wdech. – Nie przeżyła. Spojrzał na moją twarz, szukając śladów fałszu. Wiedział już, zanim zadał to pytanie, ale chyba musiał je zadać. – Chcesz powiedzieć, że nie żyje? – Tak – potwierdziłam. – Gdy Melinda i ja pojechałyśmy, żeby do niej zajrzeć, było już za późno. Wezwałam policję. Bardzo mi przykro. Wtedy musiałam podtrzymać tego człowieka, którego już nie lubiłam. Musiałam objąć go ramieniem i przytrzymać, żeby nie osunął się na ziemię, gdy płakał. Czułam zapach jego dezodorantu i wody po goleniu, płynu do prania, którego używała Poppy – i zapach Romney. To było intymne i odrażające. Naprawdę nie było nic więcej do powiedzenia. Gdy się trochę uspokoił, powiedziałam mu, że musi zgłosić się na policję. – Po co? – spytał nieprzytomnie. – Szukają cię. – No, a ty mnie znalazłaś. – Szukają cię. Teraz coś do niego dotarło. – Chcesz powiedzieć, że sądzą, że to ja mogłem ją zabić? – Muszą to ustalić – powiedziałam, wyrażając to tak oględnie, jak mogłam. – Będę musiał im powiedzieć, gdzie byłem. – Tak, zdecydowanie. – Myślisz, że potrzebuję prawnika, zanim tam pojadę? – zapytał, co było najbardziej sensowną myślą, jaką wyraził. – Sądzę, że to nie zaszkodzi – odparłam powoli. – Zadzwonię do Bubby – powiedział i wyłowił z kieszeni komórkę. – Och, nie – powiedziałam bez namysłu. Spojrzał na mnie.

Gwałtownie pokręciłam głową. – Zadzwoń do kogoś innego, nie do Cartlanda Sewella – powiedziałam. Miałam nadzieję, że ziemia się otworzy i pochłonie nie mnie, ale Johna Davida. Jeśli mógł wyglądać jeszcze gorzej, to mu się udało. – W porządku – powiedział po chwili martwej ciszy. – Zadzwonię do Bryana Pascoe. Bryan Pascoe był najtwardszym i najwredniejszym w hrabstwie prawnikiem zajmującym się sprawami kryminalnymi. Nie wiem, na ile było to tylko gadanie, ale Bryan był miejscowy, twardy i znał swój zawód. Był mniej więcej w wieku Avery’ego, pomyślałam, czyli jakiś rok starszy ode mnie. Znałam go tylko z widzenia. Wiele z Uppity Women miało nadzieję, że w ciągu następnych kilku lat Bryan zostanie sędzią. Na szczęście Pascoe nie był w sądzie, a jego sekretarka połączyła Johna Davida. John David próbował wyjaśnić sytuację, ale wybuchnął płaczem. Ku mojemu wielkiemu niezadowoleniu, wcisnął mi telefon w ręce. – Panie Pascoe – powiedziałam, bo nie miałam wyjścia. – Tu szwagierka Davida, Aurora Teagarden. – Oczywiście, pamiętam panią. Mam nadzieję, że pani matka dobrze się miewa? Prawnik miał jeden z tych cudownych głosów – głęboki, gładki, władczy. – Jak najbardziej – zapewniłam go. – Ale mamy kłopot. – Jak wszyscy ludzie, którzy do mnie dzwonią. Cóż mogę dla pani zrobić w ten piękny, jesienny dzień? – Hm. Już mówię, w czym rzecz. Wyjaśniłam mu wszystko tak szybko i zwięźle, jak byłam w stanie, podczas gdy John David, łkając, leżał na masce mojego samochodu. Bardzo się cieszyłam, że Romney nie wyszła z domu. Bardzo mądrze zrobiła, że została w środku, bo przerobiłabym tę dziewuchę na miazgę. Nie było we mnie za grosz współczucia ani taktu. – Dobre podsumowanie – powiedział Bryan, a ja poczułam się tak, jakby polał syropem moje naleśniki i pokroił je dla mnie. – Na szczęście dla wszystkich, klient właśnie odwołał spotkanie. Mogę się spotkać z Johnem Davidem na komendzie za czterdzieści pięć minut. Już miałam spytać Bryana Pascoe, co niby do tej pory mam zrobić z moim szwagrem, ale to nie był jego problem. – Zatem do zobaczenia za czterdzieści pięć minut przed komendą – potwierdziłam i rozłączyłam się.

– Okay, John David. – Usiłowałam mówić tonem energicznym i autorytatywnym. Wyłączyłam jego telefon i wsunęłam mu do kieszeni. – Musimy wsiąść do mojego samochodu, i to już. Nie miałam ochoty zostawiać auta Johna Davida w tym miejscu, ale uznałam, że nie mogę zajmować się wszystkim. Będę musiała przysłać po niego Melindę albo Avery’ego, i to szybko, bo gdy tylko rozejdą się wieści o Poppy, to na samochodzie stojącym w tym miejscu równie dobrze można by wymalować wielką, szkarłatną literę A[1]. Wyciągnęłam mu kluczyki z kieszeni, odczepiłam ten od zapłonu i wsunęłam go pod wycieraczkę od strony kierowcy. Potem zadzwoniłam do Avery’ego i powiedziałam mu, gdzie znajdzie samochód. Przynajmniej Avery zrozumiał mnie dokładnie, bez konieczności zagłębiania się w detale. Zagoniłam Johna Davida na siedzenie pasażera, zapięłam mu pas i pobiegłam do drzwi kierowcy. Jadąc powoli, dotrę na komendę za piętnaście minut. Co mam robić przez pozostałych trzydzieści? – Muszę zajrzeć do domu – powiedział John David. – Muszę zobaczyć, co się stało. – Nie – zaoponowałam. – Nie musisz tam jechać teraz zaraz. Po pierwsze, na pewno wciąż będzie tam policja. Po drugie, trzeba tam posprzątać, zanim cię wpuszczą. Mogę ci o tym opowiedzieć. To się stało w drzwiach na patio. Ktoś wszedł przez wasze tylne drzwi. Przypuszczalnie wszedł do ogrodu przez jedną z furtek. A może Poppy próbowała uciec do ogrodu, podczas gdy napastnik wszedł przez drzwi frontowe? Ale czy wobec tego nie leżałaby inaczej? Spoczywała na plecach, z nogami na zewnątrz. Nie, atak nastąpił od frontu, gdy stała twarzą do szklanych drzwi. – Umarła bardzo szybko. Została dźgnięta nożem. John David nadal upierał się, żeby jechać do domu, a ja odpowiedziałam mu twardo, że go nie zawiozę, że przede wszystkim pojedzie na komendę, i żeby lepiej powiedział im prawdę. Słuchałam słów wydobywających się z moich ust i ku memu strwożonemu zadowoleniu, brzmiałam dokładnie tak, jak moja matka. – To zrujnuje Romney – powiedział tak cicho, jakby mówił do siebie. – Obecnie od reputacji Romney Burns ważniejsza jest Poppy. – Tak tylko mówię – mruknął, zbywając mnie gestem dłoni znaczącym „koniec tematu”. Wzięłam tyle głębokich oddechów, że groziła mi hiperwentylacja. Jechałam bardzo wolno i wybrałam najdłuższą trasę, jaką znałam, ale jednak dotarliśmy do budynku komendy po mniej niż półgodzinie.

Bojąc się, że jakiś policjant wypatrzy Johna Davida w moim samochodzie zanim przyjedzie prawnik, pojechałam do kościoła ewangelickiego i stanęłam pod wielkim dębem na starym parkingu. Słońce tańczyło na żółknących liściach drżących w chłodnym wietrze. Była to dziwnie piękna chwila, jedna z tych, o których wiedziałam, że nigdy jej nie zapomnę – pogrążony w żalu i pozbawiony nadziei mężczyzna obok mnie, dziedziniec kościoła, światło między tańczącymi liśćmi. Bryan Pascoe zupełnie nie był taki, jak się spodziewałam. Ponieważ dla mnie wszyscy są wysocy, byłam zaskoczona widząc, że przy Johnie Davidzie był niedużym mężczyzną, może z pięć stóp i siedem cali. Ponuro uścisnął mi dłoń, a potem zajął się moim szwagrem. Gdy prawnik słuchał Johna Davida, mogłam bliżej mu się przyjrzeć. Bryan Pascoe miał popielatoblond włosy i jasnoniebieskie oczy. Miał najwęższy i najbardziej prosty nos, jaki widziałam; sprawiał, że wyglądał ostro i arogancko. Nie znałam go na tyle, żeby móc powiedzieć, czy to prawda. Zaraz poprosił nas, byśmy zwracali się do niego po imieniu, a potem poprosił Johna Davida, żeby mu opowiedział, co dokładnie robił dzisiejszego dnia. – Wstałem o szóstej trzydzieści, jak zwykle – zaczął John David. Miał stłumiony głos. – Poppy została w łóżku, póki koło siódmej nie zaczął płakać Chase. Nakarmiła go, przewinęła i zapakowała pieluchy na cały dzień. Nie rozmawialiśmy za dużo. Nie była rannym ptaszkiem. Wiedziałem, że mam zawieźć Chase’a do Melindy i Avery’ego, bo dziś Poppy szła na spotkanie klubu. Spytała mnie, czy dziś wrócę do domu na czas, bo chciała zrobić na kolację kotlety wieprzowe. Nieczęsto miała na to ochotę. – Usta Johna Davida wykrzywiły się na moment. – Zabrała Chase’a, żeby umyć mu ząbki; nie ma ich dużo, więc to sekunda. – Zacisnął wargi, zamknął też oczy, przywołując wspomnienie lub blokując je, nie byłam pewna. – Poppy powiedziała, że skoro nie musi być gotowa przed dziewiątą, to może wrócić do łóżka i jeszcze podrzemać. Skoro dziś zabierałem Chase’a, musiałem wyjechać o siódmej czterdzieści pięć, żeby zdążyć do pracy przed dziewiątą. Wsadziłem Chase’a do mojego samochodu – w obu autach mamy foteliki – i podrzuciłem go do domu mojego brata. Znasz Avery’ego i Melindę? – Spotkałem Avery’ego. – Bryan kiwnął głową. – Mów dalej. – Przez chwilę rozmawiałem z Melindą. Avery wyszedł już do pracy. Melinda się martwiła, że jej siostra się spóźnia, a nie mogła zostawić dzieci samych na tyle długo, żeby wziąć prysznic. Pojechałem do Atlanty do pracy, normalne, koszmarne korki. Dotarłem dokładnie na dziewiątą. Pracowałem do jedenastej. – Twarz mu poczerwieniała. – Potem powiedziałem, że źle się czuję i muszę jechać do domu, więc wróciłem do Lawrenceton. Nie pojechałem do

domu. Pojechałem do domu Romney Burns. Ona też wzięła wolne popołudnie. Byłem u niej od swojego przyjazdu do miasta, czyli koło jedenastej czterdzieści pięć, mniej więcej. Ruch na drodze był trochę mniejszy. To z pewnością był wystarczająco prosty rachunek. Bryan raz jeszcze szybko powtórzył z Johnem Davidem, co ten robił od rana. Może kontrast wynikał z tego, że John David i ja byliśmy tak ogłuszeni, ale podziwiałam klarowność i koncentrację prawnika. Potem, ku mojemu zaskoczeniu, Bryan wziął mnie za rękę. – A teraz, młoda damo – powiedział ponuro, chociaż byłam pewna, że jest ode mnie tylko rok albo dwa starszy – proszę mi powiedzieć, jaka jest pani rola w tym wszystkim. Raz jeszcze powtórzyłam mu wersję skróconą. – Uppity Women – powiedział z uśmiechem. – Moja była żona należy do Uppity Women. Zaczął nas prowadzić w stronę budynku, a ja zrobiłam krok w tył. – Ja tam nie idę – oświadczyłam. – Oczywiście, powinna pani wrócić do rodziny – zgodził się Bryan Pascoe głosem ciepłym i pełnym zrozumienia, ale jego cienkie, jasne brwi się uniosły. – Nie muszę tam z nim iść – powiedziałam zdecydowanie, jakkolwiek niejasno. – Jestem wdową – wytknęłam, a choć John David wyglądał na zdziwionego i wyraźnie nie rozumiał, Bryan Pascoe natychmiast pojął, o co mi chodziło. Każda niezamężna kobieta, która tego dnia, czy któregokolwiek innego, towarzyszyłaby Johnowi Davidowi, byłaby podwójnie podejrzana. – Słuszna myśl, porozmawiamy później – zdecydował i wraz z Johnem Davidem wmaszerował do budynku, gotów zająć się sprawiedliwością. Ponieważ musiałam wracać do domu i wyjaśnić to wszystko Johnowi Queenslandowi, zastanawiałam się, komu jest teraz łatwiej. ◆◆◆ W drodze do matki zatrzymałam się przy bibliotece i wybłagałam wolne. Ciągle ubrana w ładną sukienkę, w porządnych czółenkach, zebrałam sporo komplementów, zanim posypały się kondolencje. Perry Allison i Lillian Schmidt mnie uściskali, co odebrałam z wdzięcznością. Gdy przyjęłam pierwszą falę współczucia, odezwał się Perry: – Och, a właśnie, jest tutaj pewien młody człowiek, który na ciebie czeka. Te słowa nie wywołały dokładnie takiego dreszczu, jaki by mogły.

– Nie mój pasierb? – zapytałam, rozglądając się na wszystkie strony, żebym widząc Barretta, mogła się ukryć. – Nie, ten jest młodszy. Perry, który dziś olśniewał w ciemnozielonych bojówkach i czekoladowobrązowej koszuli, pokazał na czytelnię gazet, a ja zerknęłam na młodego człowieka siedzącego przy okrągłym stole i czytającego magazyn o grach komputerowych. Miał przynajmniej pięć stóp i dziewięć cali i szerokie ramiona. Ciuchy składające się na nastoletni szyk były kosztowne, ale wyraźnie przybrudzone. Cery nie miał idealnej – dość mocno zaatakował go trądzik – był jednak mocno opalony, a włosy miał ufarbowane na jasny, metaliczny złoty. Twarz miał jakby znajomą; coś w kształcie nosa i ust sprawiło, że w głowie rozdzwoniły mi się dzwonki alarmowe. – Znam go – mruknęłam. – Kto to taki? Uniósł wzrok, a jego spojrzenie mnie minęło, a potem wróciło. Podniósł się powoli, zamknął gazetę i rzucił ją z powrotem na stojak. – Mam zostać? – spytał Perry, gdy nastolatek ruszył w naszą stronę. Nie odpowiedziałam mu, bo zaczęła we mnie pączkować nadzieja, do której ledwie miałam śmiałość się przyznać. – Siostra? – zapytał chłopak. O mój Boże – głos mu się zmienił. Popatrzyłam w górę. – Phillip? – wyszeptałam. W następnej chwili muskularne ramiona uniosły mnie w powietrze i patrzyłam w dziwnie znajomą, roześmianą twarz. – Mój brat – z dumą powiedziałam do zdumionego Perry’ego. – To jest mój brat. Gdy Phillip postawił mnie na podłogę, poprawiłam okulary i uśmiechnęłam się do niego. – Mój tata i Betty Joe są w Lawrenceton? – spytałam zdumiona, że nie wiem o takiej wyprawie. – Ach, nie. – Równie dobrze mógłby mieć na czole wytatuowane słowo „niepokój”. − Hmmm. Mój współpracownik chrząknął lekko, przypominając o swojej obecności. – Phillip, to jest Perry – powiedziałam, pewna, że Perry był zachwycony. Przyjazd dawno niewidzianego brata to była woda na plotkarski młyn Lawrenceton. Perry uroczyście potrząsnął dłonią Phillipa, powiedział, że cieszy się, mogąc poznać mojego brata, a potem znalazł sobie coś do roboty po przeciwnej stronie biblioteki. Perry potrafił

wyczuć atmosferę. Po niezręcznej chwili zaproponowałam bratu, żebyśmy wyszli na parking dla pracowników, żeby porozmawiać. Było chłodniej i wietrznie; byłam pewna, że zacznie padać. Pod rozpiętą, flanelową koszulą Phillip miał koszulkę bez rękawów, a wiatr był zdecydowanie za zimny na taki strój. Skóra chłopaka zaraz pokryła się gęsią skórką. – Jestem naprawdę szczęśliwa, że cię widzę, ale lepiej wyjaśnij, dlaczego tutaj jesteś – rozkazałam, starając się nie brzmieć zbyt surowo. – W domu za bardzo się nie układa – przyznał, wsuwając ręce do kieszeni. Dało się to wyczuć w jego mailach, więc nie powinnam być zaskoczona. – Tata nie był w stanie utrzymać swojego… – przerwałam gwałtownie i znalazłam łagodniejsze określenie: – Tata nie był wierny Betty Jo? – Mhm – mruknął mój brat. – Najwyraźniej pewne rzeczy się nie zmieniają. – Próbowałam nie mówić z goryczą. – Phillip, proszę, powiedz mi, że wiedzą, gdzie jesteś. – No, niezupełnie. – Próbował się do mnie uśmiechnąć, ale nie podziałało. – Jak się tu dostałeś? – No, starszy brat mojego kumpla jechał do Dallas, więc spytałem, czy mogę się z nim zabrać. Dołożyłem się do paliwa. – Ten brat nie wiedział, ile masz lat? – No, nie. No jasne. Pomógł czternastoletniemu uciekinierowi z domu. A może Phillip miał już piętnaście lat? Tak, prawie tak. – A gdy dostałeś się do Dallas? – Ja, no… złapałem na stopa ciężarówkę do Texarkany. – Kierowca był w porządku? Phillip unikał mojego wzroku. – Tak. Następny nie był. Miałam nadzieję, że Phillip zadrżał z powodu zimna. Gdy mu się porządnie przyjrzałam, byłam już pewna. Wzięłam głęboki, głęboki wdech, starając się zrobić to cicho. – Mam cię zabrać do lekarza? – spytałam bardzo łagodnie. – W Atlancie jest wielu specjalistów; nie znają ani ciebie, ani mnie, i nigdy więcej nas nie zobaczą. – Nie – odparł Phillip czerwony jak cegła. – Rozumiem, co chcesz powiedzieć, ale do tego

nie doszło. Chociaż było dosyć ostro. Może mu się wydawało, że się uśmiecha, ale wyszedł mu grymas lęku, zawstydzenia i upokorzenia. – Dokąd dojechałeś? – Z tym złym podjechałem kawałek w stronę Memphis. Złapałem następnego stopa do miasta. – Okay. – Przygryzałam wewnętrzną stronę wargi, żeby zachować spokojny wyraz twarzy. – Co potem? – No, pojechałem na kampus, wiesz, Uniwersytetu Memphis? I znalazłem Centrum Studenckie i przeczytałem ogłoszenia na tablicy. Ciekawe, skąd wiedział, żeby zrobić coś takiego. – No i w tych ogłoszeniach było jedno od dwóch dziewczyn, które potrzebowały chłopaka, żeby pojechał z nimi do Birmingham. Bały się, że złapią gumę czy coś takiego, a ja przynajmniej umiem wymienić koło. Chyba. W każdym razie Britcie się to nie przydarzyło. Britta. Hmm. – Czyli dotarłeś aż do Birmingham. – Taa. – Phillip poczerwieniał jeszcze bardziej. Mogłabym się założyć, że te dziewczyny też nie wiedziały, ile naprawdę ma lat, i pomyślałam jeszcze bardziej ponuro, czy jednak nie będzie potrzebował badań. – No, a z Birmingham przyjechałem po prostu autobusem. – Cieszę się, że miałeś na to pieniądze. – Ekhm, Britta i Margery się na to złożyły. – Miałeś sporo przygód – zauważyłam, uśmiechając się, żeby nie zacząć wrzeszczeć. Miał szczęście, że żył. – No, wiesz… chyba nieźle sobie poradziłem. Chyba wyczuwał, że jeśli powie coś więcej, to dostanie po głowie. – I przez cały ten czas twoi rodzice nie wiedzieli, gdzie jesteś? Kiwnął głową. Nawet nie byłam w stanie sobie wyobrazić, co przeżywali. – Ile to trwało? – spytałam głosem, który ledwie utrzymałam na wodzy. – Hm, niech pomyślę… Dwa i pół dnia do Dallas, pół dnia, zanim zatrzymał się pan Hammond, potem jazda do Texarkany, gdzie pomogłem mu rozładować ciężarówkę, potem

tamten facet, ten w pickupie, to potrwało jakieś dwie godziny, a ja schowałem się w lesie… Poczułam, jak krew odpływa mi z twarzy i usiadłam na masce samochodu Perry’ego, który stał najbliżej. – Hej, Roe, nie patrz tak… Nie było tak źle, jak pewnie sobie myślisz. Ja tylko… Nie wyobrażałem sobie, że… On pewnie by mnie nie, no, nie zmusił… Po prostu spanikowałem. – W porządku. Tak reagują ludzie w obliczu przerażającej sytuacji. Ukrycie się było najlepszym sposobem na zapewnienie sobie bezpieczeństwa – powiedziałam rozsądnie, myśląc, że spróbuję chociaż zadzwonić na telefon zaufania pomocy psychologicznej, żeby się dowiedzieć, kim mógł być ten osobnik, który zrobił wyrwę w życiu mojego brata. A potem ja zrobię wyrwę w jego życiu. – Czyli – powiedziałam energicznie – na razie wychodzą cztery dni? – Tak jakoś. W każdym razie załapałem się na autobus wynajęty przez ludzi, którzy jechali do kasyn na łodziach na Tunice, wiesz gdzie, tuż pod Memphis. Ale poprosiłem, żeby wysadzili mnie w Memphis, bo pomyślałem, że w mieście łatwiej znajdę transport. A potem spotkałem Brittę i Margery. – Czyli twoja matka i ojciec od jakichś sześciu dni nie wiedzą, gdzie się podziewasz? – No, wiesz, zadzwoniłem do nich. Zamknęłam oczy. Chwała Bogu. – Zadzwoniłem z budki, na swoją kartę telefoniczną. Już prawie nie mam na niej impulsów. Powiedziałem im tylko, że nic mi nie jest. Nie powiedziałem, że jadę do ciebie. A im nie przyszło to do głowy, bo nie zadzwonili, żeby mnie uprzedzić, że może się pojawić. Z jakiegoś powodu mnie to rozgniewało. Mój przyrodni brat zaginął, a mój własny ojciec nie zadzwonił, żeby mnie o tym poinformować? Patrząc na jego młodą twarz, uświadomiłam sobie, że Phillip był wykończony. Chociaż nie było mnie przy jego dorastaniu, przez to, że mój ojciec zabrał go ode mnie – celowo – gdy Phillip był w szkole podstawowej, byłam pewna, że jego rodzice zrobili wszystko, żeby zapewnić mu możliwie najlepsze wychowanie, na jakie stać klasę średnią w Południowej Kalifornii. – Może pozwolą, żebyś został tu na jakiś czas – zasugerowałam. – Ja na pewno bym się z tego cieszyła. – Przykro mi, że nie przyjechali na twoje wesele ani na pogrzeb twojego męża – żałośnie powiedział Phillip. – Naprawdę polubiłem pana Bartella, gdy go poznałem. Próbowałem ich

przekonać, żeby puścili mnie samego, ale nie słuchali. – Hej, mały, to nic – uspokoiłam go. Oczywiście, że to nie było nic, ale zachowanie rodziców nie było winą Phillipa. Martin nieprzyjemnie usprawiedliwiał własnego syna, Barretta, który robił z grubsza to samo, ale jednocześnie łatwo wpadał w złość, gdy chodziło o mojego ojca i Betty Jo. Oczywiście nie dostrzegał, że mój ojciec mnie zranił. Martin i ja odwiedziliśmy ich podczas wypadu do Kalifornii. Wizyta była bardzo nieprzyjemna; jedynym jasnym punktem było to, że zobaczyłam Phillipa. To było kiedy… półtora roku temu? Oceniłam, że Phillip od tego czasu urósł z pięć cali. – Później jeszcze porozmawiamy o twojej podróży, teraz musimy zadzwonić do twoich rodziców i wyprać twoje ciuchy, ciebie zresztą też. Nie masz innych ubrań? Starałam się brzmieć dojrzale i stanowczo, ale cały autorytet, który miałam, wykorzystałam radząc sobie ze swoim zbłąkanym bratem. – No, gdy uciekałem z tej ciężarówki, to tak się spieszyłem, że zostawiłem swój plecak – przyznał się, uciekając wzrokiem. – Czyli zajmiemy się ubraniami dla ciebie. – Hm, Roe, czy ty się z kimś spotykasz? Mama mówiła, że było coś w kolumnie plotkarskiej w jakimś magazynie filmowym. – Uch. Nie wiedziałam. Ja z pewnością nie jestem tak ważna, żeby o mnie pisać, więc to musiało być przez Robina Crusoe, to z nim się spotykam. Jest pisarzem. Poznałam go dawno temu, a on przed kilkoma miesiącami wrócił do Lawrenceton i zaczęliśmy się spotykać. – Czytałem Zagadkową Śmierć. – To była książka Robina oparta na faktach, dzięki której zarobił mnóstwo pieniędzy i stał się sławny. – Więc mogę się czymś zająć, gdy on będzie na miejscu – powiedział Phillip tonem światowca. – Porozmawiamy o tym później. To nie będzie problem. A Robina i tak teraz nie ma w mieście. – Ale musiałam do niego zadzwonić, i to jak najszybciej. Robinowi byłoby przykro, gdybym nie opowiedziała mu zaraz o Poppy. – Dobrze, muszę wejść i wziąć wolne na resztę popołudnia, a potem pojedziemy do mojego nowego domu. Mówiłam ci, że się przeprowadziłam, prawda? – Jasne. – No to dobrze. – W lewej ręce wciąż ściskałam torebkę. Wygrzebałam z niej kluczyki i pokazałam mojemu bratu volvo. – Wsiądź i zaczekaj, a ja zaraz wracam.

– Okay – zgodził się. Ruszyłam do tylnych drzwi biblioteki, zastanawiając się, jaką jestem idiotką, dając kluczyki do swojego samochodu nastolatkowi na gigancie, i modliłam się z całego serca, żeby był tam, kiedy wrócę. Wyjaśnianie Samowi czegokolwiek nigdy nie było łatwe, ale ostatnio rozmowa z nim stawała się coraz trudniejsza. Sam z wiekiem coraz bardziej dziwaczał, a że ledwie skończył pięćdziesiąt lat, to miał jeszcze spore pole do popisu. Kilka miesięcy wcześniej stracił swoją sekretarkę doskonałą i nikim jej nie zastąpił. Nie mógł znaleźć nikogo, co do kogo można by mieć chociaż cień nadziei, że któregoś dnia będzie tak dobra, jak nieodżałowana Patricia. Ciekawa byłam, jak żona Sama znosi ten przedłużający się żal. Nie znałam jej za dobrze, ale Marva przez lata była nauczycielką algebry i nie sądziłam, żeby skłonna była długo tolerować głupoty. Ku mojej ogromnej uldze, gdy otworzyłam drzwi, Phillip siedział w samochodzie. Co więcej, zapadł w sen. Głowa opadła mu na zagłówek, a gdy wsunęłam się za kierownicę, zauważyłam, że na podbródku ma kilka długich włosów. Niemal zalałam się łzami, a to by było okropne. Pojechałam do domu najłagodniej, jak umiałam, a gdy dojechaliśmy, poprowadziłam mojego małego braciszka (teraz małego wyłącznie w sensie chronologicznym) z garażu do kuchni, a potem do sypialni gościnnej. Ledwie kontaktował. – Wskakuj pod prysznic, a potem do łóżka. Gdy będziesz spał, wypiorę twoje ciuchy – powiedziałam. – Nawet zadzwonię do twojej matki, jeśli mogę. – Mogłabyś? – Phillip był za to wyraźnie wdzięczny. Pewnie nie powinnam tego proponować, ale nie mogłam pozwolić, żeby zamartwiali się o syna choćby o minutę dłużej niż to konieczne, a on zdecydowanie nie był w formie na emocjonalne konfrontacje. W szafie w pokoju gościnnym wisiał szlafrok. Pokazałam go Phillipowi, który popatrzył na niego tak, jakby nigdy wcześniej czegoś takiego nie widział. Zostawiłam go, żeby miał odrobinę prywatności, i po krótkiej chwili usłyszałam szum prysznica – woda leciała, leciała i leciała. Właśnie gdy miałam wejść do łazienki i sprawdzić, czy się nie utopił, zakręcił wodę. Zobaczyłam jak Phillip, owinięty szlafrokiem, człapie z łazienki do sypialni. Jego ubranie – i dwa ręczniki – leżały na podłodze w zaparowanej łazience, a ja automatycznie przeszukałam kieszenie jego jeansów, żeby nie wyprać czegoś, co nie powinno trafić do pralki. Wyciągnęłam jego portfel, kilka chusteczek, scyzoryk, jakieś drobne i dwie zapakowane prezerwatywy.

Okay, byłam przerażona. Przecież mój brat nie mógł nawet legalnie prowadzić samochodu! Musiałam usiąść na chwilę i się pozbierać. Reagowałam tak, jakbym była matką Phillipa – a byłam dość stara, żeby nią być – ale nie byłam! Byłam jego starszą siostrą. Phillip miał wspaniałą matkę, która co prawda uważała mnie za wcielenie szatana, ale poza tym wydawała się rozsądną kobietą. Uświadomiłam sobie, że w całym tym zamieszaniu związanym z jego przyjazdem, nie zapytałam Phillipa, dlaczego właściwie pojawił się na moim progu. Powiedział, że mój ojciec zdradzał jego matkę, co łatwo było sobie wyobrazić, ale jakoś nie wyglądało to na powód, żeby robić sobie wycieczkę przez cały kraj. Pomyślałam, że skoro Phillip podjął tak drastyczne działania, musiało być coś więcej… Choć nagle dotarło do mnie, że jego przygody tylko mnie wydawały straszne. Może on jeszcze nie rozumiał zła świata. Z drugiej strony w wieku sześciu lat odkrył, że złe rzeczy mogą mu się przydarzyć i przydarzają się, a ja nie wiedziałam, czy dało się zapomnieć taką lekcję, nieważne, jak było się młodym. Gdy mieszkał w Atlancie, dosyć często przyjeżdżał do mnie na weekend, żeby mój ojciec i Betty Jo mogli pobyć trochę ze sobą. A ja bardzo to lubiłam. Ale któregoś dnia, gdy był u mnie, został porwany i zginąłby koszmarną śmiercią, gdybym nie pojawiła się na czas; właściwie gdyby nie Robin, zginęlibyśmy oboje. Kupiłam nam trochę czasu i kryzys przeminął, ale mój tata i Betty Jo zachowywali się tak, jakby cały ten wypadek był z mojej winy. Uznali, że widywanie się ze mną pogłębi traumę Phillipa, a przeprowadzając się do Kalifornii i znajdując tam zajęcie, upewnili się, że będę musiała trzymać się na odległość. Tyle tylko, że odnowiłam kontakt z bratem, gdy ten dostał własny komputer. Pierwszą osobą, do której wysłał maila – po jakichś dwudziestu jego najlepszych przyjaciołach – byłam ja. Byłam taka dumna. Nadszedł czas, żeby zmierzyć się z rzeczywistością. Wyszukałam numer domowy do ojca i podniosłam słuchawkę. – Halo? – To była Betty Jo, a głos miała napięty. – Mówi Aurora – powiedziałam. – Phillip jest u mnie. – Och, dzięki Bogu! – Betty Jo wybuchnęła płaczem. – Phil, podnieś drugą słuchawkę. Phillip jest u twojej córki! – Wszystko z nim w porządku? – spytał mój ojciec. – Tak. Właśnie śpi. – Zawahałam się, a potem uznałam, że Phillip sam powinien opowiedzieć o swoich przygodach. – Powiedziałam mu, że do was zadzwonię.

– Jak on się tam dostał? Co… czy zapraszałaś go do siebie? Sprawdziliśmy jego komputer i odkryliśmy, że pisał do ciebie maile. Uderzenie. Wywróciłam oczami, choć nie było nikogo, kto mógłby docenić efekt. – W takim razie wiecie, że go nie zapraszałam. Nigdy bym tego nie zrobiła bez waszej wiedzy. O ile jestem w stanie stwierdzić, to był wyłącznie jego pomysł. Powiedział, że w domu są kłopoty. Kontruderzenie. W Kalifornii zapadła długa cisza. – Cóż, nie ma co się teraz nad tym rozwodzić… – zaczął mój ojciec, a Betty Jo przerwała mu ostro: – Wpadł na Phila, gdy ten posuwał inną kobietę. No, nawet nie kobietę. Dziewczynę. To było więcej, niż chciałam wiedzieć, ale tłumaczyło skrajną reakcję chłopaka. Mogłam się założyć, że Phillip znał tę dziewczynę. – Sami zajmijcie się swoimi problemami. Nie chcę znać szczegółów – powiedziałam szorstko. – Niech Phillip zostanie u mnie na jakiś czas, okay? Z radością go przyjmę, a ten dom jest duży. – Ale masz teraz chłopaka – zaprotestowała Betty Jo. – Jeśli oskarżasz mnie o to, że będę dawać zły przykład być może sypiając od czasu do czasu ze swoim stałym partnerem, to cóż, myślę, że Phillip już wie o ptaszkach i motylkach. Zwłaszcza w świetle tego, co mi właśnie powiedziałaś. Do diabła, on już uprawia seks, pomyślałam. – I tak ma teraz tydzień wolnego ze względu na Święto Dziękczynienia – powiedziała Betty Jo. Chociaż raz wydawała się przygaszona. – Więc może gdyby mógł zostać na tydzień… może uda nam się to przepracować, a przynajmniej zdecydować, co robimy. – To może być dobry pomysł – ostrożnie odezwał się mój ojciec. – Dzięki, laleczko. Nie znoszę, gdy nazywa się mnie „laleczką”. Ale on zawsze tak na mnie mówił, i już się nie zmieni. – Jeśli będziecie potrzebować więcej czasu, może chodzić do szkoły tutaj – powiedziałam tak, jakby załatwienie tego było drobiazgiem. Oczywiście nie miałam bladego pojęcia, w jaki sposób zapisać nastolatka do szkoły, ale jak trudne to może być? – Okay – zgodziła się Betty Jo. – Okay… – Brzmiało to tak, jakby próbowała przekonać samą siebie, że to dobry pomysł. – Nie mogę uwierzyć, że sam przejechał przez cały kraj. Gdy

sobie pomyślę, co mogło mu się przydarzyć… – Roe, dzięki – przerwał jej mój ojciec. Po raz pierwszy zwrócił się do mnie jak do dorosłej osoby. – Wiem, że o niego zadbasz. Pewnie po prostu potrzebuje kogoś, z kim mógłby porozmawiać. – Na pewno chodzi o to – odpowiedziałam uspokajająco. – Nic mu nie będzie. Będę go pilnować. – Żadnych nowych morderstw, tak? – nerwowo zapytał ojciec. Od rana nie. – Nie, tato – powiedziałam tak, jakby to był najgłupszy pomysł, jak w życiu słyszałam. – Ha, ha, ha. – Pozdrów od nas swoją matkę – poprosiła Betty Jo. Ukłon w stronę kurtuazji. – I niech Phillip do nas zadzwoni, gdy tylko się obudzi. – Musi odpowiedzieć na wiele pytań – ponuro oświadczył mój ojciec. – Tak samo jak ty! – odcięła się Betty Jo. – Do widzenia, Roe. Tak się cieszyłam z zakończenia tej rozmowy, że prawie tańczyłam.

[1] Nawiązanie do powieści Szkarłatna Litera amerykańskiego pisarza Nathaniela Hawthorne’a. Tytułową szkarłatną literą jest znak hańby, szkarłatne duże A, pochodzące od słowa adultery, czyli „cudzołóstwo” w języku angielskim, wyszyty na ubraniu głównej bohaterki, cudzołożnicy Hester Prynne.

ROZDZIAŁ

3

Reszta mojej rodziny pewnie się zastanawiała, gdzie się podziałam. Spojrzałam w lustro w sypialni. Gdy dziś rano wstawałam, moim największym problemem było to, czy moje jedyne całe rajstopy są czyste. Gdy Phillip spał, sprawdziłam plan podróży Robina i zadzwoniłam do Houston, do sklepu o nazwie „Morderstwo przy pomocy Książki”. Młody człowiek, który odebrał telefon, był bardzo uprzejmy i poprosił Robina do aparatu, gdy tylko zdołałam go przekonać, że go znam i nie jestem stukniętą fanką, która wymyśliła sobie taki sprytny sposób na to, żeby z nim porozmawiać. – Zdobyłeś tę nagrodę? – spytałam. – Nie – odparł Robin, choć głos miał pogodny. – Ale spotkanie panelowe było na stojąco, a kolejka po autografy ciągnęła się przez korytarz. Nagrody są miłe, ale sprzedaż jest lepsza. – A jak idzie podpisywanie książek w księgarni? – Właśnie się zaczyna. Podpisuję razem z Margaret Maron, a w sklepie są tłumy. Miał więc grupę ludzi, którzy na niego czekali. – Mam tylko dla ciebie pewne nowiny – powiedziałam niespokojnie. – Dobrze się czujesz? – Jego głos nagle stwardniał. – Z twoim ojczymem wszystko w porządku? – Robin, nic mi nie jest – powiedziałam łagodnie. – A John jest zdrowy. Chodzi o żonę Johna Davida, Poppy. Zginęła dziś rano. – W samochodzie? – zapytał ostrożnie. – Nie, została zamordowana. – Och, tak mi przykro. Po twoim głosie wnioskuję, że to ty ją znalazłaś. – Niestety. – Mam wracać do domu? – Dziękuję, że to zaproponowałeś. Ale jest coś jeszcze. Długa chwila ciszy. – Słucham – powiedział, właśnie gdy miałam spytać, czy się rozłączył. – Aresztowali cię?

Nie do końca żartował. – Jest tutaj mój brat, Phillip. – Twój brat? Och, już kojarzę! Ten malec, który bywał u ciebie lata temu! Czy on nie mieszka w Pomonie? Co robi w Lawrenceton? – Teraz ma co najmniej pięć stóp i osiem lub dziewięć cali wzrostu – powiedziałam. – A znalazł się tutaj, ponieważ uciekł z domu. – O rany. Rozmawiałaś ze swoim tatą i jego nową żoną? – Nie jest już taka nowa, a mój ojciec ją zdradza. Phillip natknął się na pewien mały epizod – westchnęłam. – Pewnie właśnie dlatego uciekł, ale wydaje mi się to trochę… bo ja wiem, ekstremalne. – Więc jak myślisz, jaki jest prawdziwy powód? – Może dowiem się z czasem. Zostanie tu przynajmniej tydzień. – Hmm. Okay. – Taa, wiem – mruknęłam. – Ale tego mu teraz trzeba. – Nie ma sprawy. Jeśli nie potrzebujesz mnie na już, to jutro załatwię jeszcze dwa spotkania autorskie, w Austin i w Dallas, a potem wsiądę w samolot i przylecę do domu. – Na pewno ucieszę się na twój widok – powiedziałam. – Ale trzymaj się swojego planu działania. Propozycja Robina pochlebiała mi i cieszyła, ale jednocześnie przerażała. Czy pospieszyliśmy się z tą przyjemną bliskością? Ledwie przywykłam do samotnego wdowieństwa, gdy Robin niespodziewanie wrócił do Lawrenceton. Niewiele czasu minęło, a wróciliśmy do naszego dawnego związku. Chociaż nie zebrałam się jeszcze, żeby omówić z Robinem moje wątpliwości, to przez kilka ostatnich tygodni myślałam sobie, że może zanadto się spieszymy. Jednak w chwili, gdy Robin wyjechał na konwent, zaczęłam za nim tęsknić. Teraz złapałam się na tym, że czekam niecierpliwie na jego powrót, nie tylko ze względu na przyjemność płynącą z jego fizycznej obecności, ale dlatego, że cieszyłabym się, mając jego wsparcie i ocenę – zwłaszcza w kwestiach dotyczących Phillipa. W końcu Robin sam był kiedyś nastoletnim chłopakiem. – Muszę iść podpisać parę książek – delikatnie powiedział Robin. Odezwał się dzwonek. – A ja muszę otworzyć drzwi – odparłam. – Daj mi tylko znać, kiedy wracasz. Przyjadę po ciebie na lotnisko.

– Zostawiłem samochód, żeby przywieźć ze sobą moją matkę – przypomniał mi. – Jej samolot ląduje zaraz po moim. Zadzwonię do ciebie po przyjeździe. Gdy przypomniałam sobie, że nie będę miała Robina całkiem dla siebie, byłam tak zajęta swoim rozczarowaniem, że otworzyłam drzwi, nie sprawdzając, kto jest za nimi. To był zły nawyk i powinnam się go pozbyć. Gdy mieszkałam na wsi, słyszałam każdego gościa, zanim zbliżył się do drzwi, i miałam czas, żeby wyjrzeć przez okno i sprawdzić, kto to. Życie w mieście było inne. W drzwiach stał Bubba Sewell, mój prawnik (i możliwe, że mój następny reprezentant w parlamencie stanowym). Cartland Sewell zawsze był duży, a odkąd poślubił moją piękną przyjaciółkę Lizanne, przybyło mu kilka funtów. – Czy to prawda? – zapytał. – Dzień dobry. Miło cię widzieć. Wejdź proszę – zaprosiłam go, machając ręką w stronę holu. Wiedziałam, że brzmię, jakbym była wkurzona, i byłam. – Aurora, jestem zbyt zdenerwowany na uprzejmości – odparł. Gdy wszedł do środka, mogłam mu się lepiej przyjrzeć. Bubba płakał. Przypomniałam sobie, żeby zwracać się do niego „Cartland”; odkąd zajął się polityką, tym imieniem się posługiwał. – Co cię tu sprowadza? – Poppy – odpowiedział. Wydawało się, że ma problem z wymówieniem tego imienia. Patrzyłam na niego przez długą chwilę. – Czyli te pogłoski są prawdziwe. – Tak, to prawda. W sumie myślałem o… – Nie miałeś chyba zamiaru zostawić Lizanne? – zapytałam z przerażeniem. – Ty idioto! Cartland sprawiał wrażenie, jakby chciał mnie uderzyć. I prawie na to zasłużyłam; nie, żebym uważała, że można czymś usprawiedliwić bicie, ale dlatego, że byłam okropnie nietaktowna. – Poppy była taka cudowna – powiedział. – Była taka piękna, i była… w intymnych chwilach… ona, ach… – Nie chcę wiedzieć – przerwałam mu. – To za dużo informacji! Wyglądał na nieco zakłopotanego. – Przepraszam – mruknął. – Ale ty po prostu nie wiesz… Była dla mnie wszystkim. Chciałem, żeby ze mną uciekła. – Co oznaczałoby koniec twoich ambicji politycznych, twojego małżeństwa i relacji

z twoimi dziećmi? – Politycznie w końcu jakoś bym się pozbierał – odparł takim tonem, jakby naprawdę w to wierzył. – Lizanne i ja i tak się nie dogadujemy. I w jaki sposób mogłaby powstrzymać mnie od widywania się z moimi własnymi synami? – Skoro w to wierzysz, to znaczy, że słabo znasz Lizanne. – Roe, Lizanne to wspaniała kobieta, jest piękna i spokojna, i jest dobrą matką, ale… – Machnął ręką z frustracją. – Ale co? – warknęłam. – Ale Lizanne jest taka tępa! – wyrzucił z siebie z wyraźnym trudem. Otworzyłam usta, żeby odeprzeć jego bezpośrednie stwierdzenie, ale zmusiłam się, żeby przemyśleć to, co powiedział. Poppy nie była może tytanem intelektu, ale była przenikliwa, praktyczna i nadążała za światem i wydarzeniami lokalnymi. I jasno wyrażała swoje pomysły i opinie. Dlatego właśnie została zaakceptowana jako Uppity Woman. Poppy jest – była – bardzo odmienna od Lizanne, co do której trzeba było przyznać, że ma bardzo ograniczone zainteresowania. Ograniczenia intelektualne Lizanne jakoś nigdy wcześniej nie przeszkadzały mężczyznom, co teraz wypomniałam Cartlandowi. – Roe, wiesz równie dobrze jak ja, że sama atrakcyjność fizyczna nie wystarczy, żeby z kimś być przez cały czas. – Ale ty nie jesteś z Lizanne cały czas. Prawie co wieczór idziesz na jakieś spotkanie i wszyscy wiedzą, że liczysz na przyszłość polityczną. – I przynajmniej po części robiłem to po to, żeby nie przebywać z Lizanne. – Nigdy nie słyszałam, żeby ktoś starał się o urząd, żeby unikać małżonka. Cartland chciał się dostać do senatu stanowego w kolejnych wyborach. – Ostatnio zrobiłem wiele rzeczy, których się po sobie nie spodziewałem. Nie podobał mi się wydźwięk tego zdania. Odsunęłam się od niego. – Kiedy ostatnio widziałeś się z Poppy? – Wczoraj wieczorem. John David był na jakimś spotkaniu, więc wpadłem. – Jak się dostałeś do środka? – Podszedłem do drzwi frontowych. Uznałem, że równie dobrze to może być jawna wizyta, skoro nie miała potrwać długo. John David miał wrócić w ciągu godziny. Pomogłem jej wykąpać Chase’a – dodał z czułością. Mogłabym mu przyłożyć kijem bejsbolowym. Mogłam się założyć, że Lizanne przydałaby się

pomoc przy kąpaniu Brandona i Davisa. Dlaczego ten facet sądził, że jest mądrzejszy od swojej żony? A ja brałam pod uwagę oddanie głosu na tego palanta! – O której wyszedłeś? – spytałam po chwili, której potrzebowałam, żeby odzyskać kontrolę nad sobą. – Chyba koło… dwudziestej trzydzieści. Miała na sobie szlafrok, bo pomoczyła się, kąpiąc Chase’a – powiedział z rozmarzeniem. – Od wilgoci w łazience poskręcały się jej włosy. Powiedziała mi, że myśli, żeby się rozwieść z Johnem Davidem. Sądzę, że by to zrobiła. – A jak sądzisz, kto ją zabił? – spytałam, wylewając mu na głowę kubeł zimnej wody. – Jej mąż – odparł Cartland i nie wyglądał już jak prawnik z nadwagą. Sprawiał wrażenie niebezpiecznego. – Wiem, że to był John David. – A niby skąd? – Musiała mu powiedzieć – rozsądnie wytknął Cartland. – Musiała mu powiedzieć, że zostawia go dla mnie, a on ją za to zabił. – Co robiłeś dziś rano? – Na litość boską, Roe! Pojechałem do swojego biura i pracowałem mniej więcej do jedenastej, a potem miałem przemowę w Klubie Rotariańskim w Mecklinburgu. – Do Mecklinburga było jakieś piętnaście mil. – Przez następne półtorej godziny stałem przed czterdziestoma ludźmi. Będę musiała wkrótce porozmawiać z Lizanne i bałam się tego. Haftowane szarfy nadal miałam w torebce, a dałabym sobie uciąć rękę, że to Lizanne pojechała do Poppy i wyrzuciła je na podjeździe, żeby dać Poppy znać, że wie o wszystkim. – Okay, wynocha. – Co? – Wynocha. Nie zamierzam więcej słuchać. Cartland sprawiał wrażenie oszołomionego. – Ale Roe, próbowałem wytłumaczyć… – Idź do diabła. Właśnie mi powiedziałeś, że zdradzasz swoją żonę, która jest moją dobrą przyjaciółką, z żoną mojego przyrodniego brata; i najwyraźniej zakładasz, że twoja żona będzie zachwycona, wychowując samotnie dwóch synów, podczas gdy ty będziesz się zajmował synem Johna Davida! Naprawdę sądzisz, że Poppy zostawiłaby Johna Davida? Jesteś kretynem! Wynocha! I zachowaj swój żal dla siebie! Wyprowadziłam Cartlanda za drzwi, następując mu na pięty jak pies, a on odszedł

z pośpiechem. Zatrzasnęłam drzwi i popatrzyłam na nie gniewnie. Po kilku minutach podkradłam się do drzwi Phillipa w obawie, że go obudziliśmy. Ale w pokoju panował spokój, nie słychać było szelestu pościeli. Nagle się przestraszyłam, że wyszedł przez okno. Uchyliłam drzwi i uspokoiłam się na widok dużej, gołej stopy wystającej z łóżka. Zamknęłam cicho drzwi, a potem poszłam do holu, głowiąc się, co powinnam teraz zrobić. Zdumiewające, ale była dopiero piąta po południu. Był listopad, więc było już prawie ciemno, ale pomyślałam o kilku sprawach, które powinnam załatwić. Pospiesznie napisałam kartkę i wepchnęłam ją pod klamkę pokoju Phillipa. Sprawdziłam rozmiary jego ubrań, wepchnęłam je z powrotem do suszarki i pojechałam do małej filii Davidsona, którą szczyciło się Lawrenceton. Kupiłam bratu paczkę bokserek, kilka par skarpetek, parę jeansów, bojówki, dwie koszule, t-shirt, ładną koszulkę sportową i kurtkę. W Walmarcie szybko kupiłam szczoteczkę i pastę do zębów, maszynkę do golenia i piankę. Wzięłam też rękawiczki; miał gołe dłonie. Zadowolona, że mogłam go ubrać i umyć, weszłam jeszcze do sklepu spożywczego. Miałam niejasną świadomość, że nastoletni chłopcy dużo jedzą, ale nie byłam do końca pewna, co takiego. Kupiłam mrożone pizze, bajgle i krokiety. Wzięłam też mleko i butelkę napoju gazowanego. Zanim rozładowałam te wszystkie łupy i poskładałam wysuszone ubrania Phillipa, była siódma. Zadzwoniłam do matki, dowiedzieć się, co się dzieje. Sprawiała wrażenie wyczerpanej i powiedziała, że John nie czuje się zbyt dobrze. Po długiej, długiej „rozmowie” z Arthurem Smithem, John David przyjechał do domu, żeby przejąć rolę głównego żałobnika. Matka podziękowała mi serdecznie za to, że sprowadziłam go na ziemię i wysłałam na komendę w towarzystwie Bryana Pascoe. – Avery przez chwilę był naprawdę zły, ale chyba dostrzega już, że miałaś rację – powiedziała matka. – Przepraszam, jeśli musiałaś znosić ataki ze strony ludzi, którzy byli na mnie naprawdę wkurzeni – odparłam. Przyszło mi do głowy, że bardzo niewiele trzeba, żeby Avery się na mnie rozzłościł. – Musiałam zostać z Phillipem, pomóc mu się pozbierać. – Że też to wszystko musiało się wydarzyć w jednym czasie. – Zrozumiałam, że matka musi być naprawdę zdenerwowana, skoro na głos skarży się na coś, na co po prostu nie było rady. – John powiedział Avery’emu, że żeby pomóc rodzinie, działasz bardziej praktycznie, niż on

sam. To znaczy John. – Jakie to miłe z jego strony – uznałam, uświadamiając sobie nagle, jak bardzo lubiłam swojego ojczyma. Był lepszym człowiekiem niż mój prawdziwy ojciec. Natychmiast poczułam, że to z mojej strony brak lojalności, ale zmierzyłam się z tym i przyznałam, że taka była prawda. Bóg nie zamierzał zabić mnie piorunem za przyznanie, że mój własny ojciec nie był ideałem. – Jak długo chłopiec zostanie? – spytała matka. Głos miała nieco napięty. Zawsze z trudem przyjmowała do wiadomości istnienie innego dziecka mojego ojca, ale miałam nadzieję, że teraz sobie z tym poradzi. – Pewnie przynajmniej przez ten tydzień. Ma teraz ferie z okazji Święta Dziękczynienia. Odniosłam wrażenie, że między ojcem a Betty Jo bardzo źle się układa. – Nie było sensu wywlekać grzeszków ojca. Dla mojej matki to były stare dzieje. – Phillip został wciągnięty w ich małżeńskie problemy. Przyjechał aż tutaj i mam nadzieję, że zostanie na jakiś czas. Mamo, jest teraz taki duży, że byś go nie poznała. – To podobne do Phila, zrujnować drugą szansę na zrobienie czegoś dobrze – stwierdziła matka. To bardzo otwarte stwierdzenie, a jej głos był taki nieszczęśliwy. Trudno mi było uwierzyć, że słucham tej samej twardej kobiety, która po odejściu mojego ojca dorobiła się fortuny. Szok związany ze śmiercią Poppy sprawił, że się otworzyła. – Rodzice Poppy już dojechali? – Nie, ale powinni być pewnie za jakąś godzinę. Biedny John będzie musiał znieść kolejną rozpaczliwą scenę. – Dlaczego? – Cóż, czuje się do tego zobowiązany. – Nie, mamo. To obowiązek Johna Davida, nie jego ojca. Połóż Johna do łóżka i powiedz mu, że Wynnami mogą się zająć John David i Avery. W sumie wszyscy mogą pójść do Avery’ego i Melindy. Skoro już o tym mowa, ja mogę ich przenocować. Mam dodatkową sypialnię, muszę tylko pościelić łóżko. To sprawi, że moje życie zrobi się jeszcze trudniejsze, ale chciałam pomóc matce w każdy możliwy sposób. – Zadzwonię do ciebie, gdy przyjadą. Ale masz rację – powiedziała zdecydowanie. – Johnowi bardziej od zamartwiania się trzeba wypoczynku. Avery i Melinda doskonale poradzą

sobie ze wszystkim. A biedny John ciągle myśli, że on i John David są tacy sami, bo John stracił pierwszą żonę, a teraz John David stracił swoją… Ale sytuacja jest zupełnie inna. Powiedz mi, gdzie znalazłaś Johna Davida? – Och, był z wizytą u znajomych. – Zamknęłam oczy nad własną głupotą. To było strasznie słabe. – Był z wizytą u znajomych, wczesnym popołudniem w dzień roboczy. – Brwi matki pewnie oparły się o linię włosów. – Gotowa jestem iść o zakład, że ci znajomi to jakaś ładna kobieta, a gdy otworzyła drzwi, nie miała na sobie stroju do pracy. Skrzywiłam się. – No… – Nie musisz mówić nic więcej – uznała matka. – A Poppy, niech jej ziemia lekką będzie, nie była lepsza. Współcześni ludzie są jak króliki. Wszystko sprowadza się do seksu. Żadnego poczucia obowiązku, żadnej lojalności. A przy okazji, gdzie jest Robin? Nie podobało mi się to powiązanie, i nie była pierwszą osobą, która mnie dziś o to zapytała. Nie byliśmy zaręczeni i nie mówiliśmy o małżeństwie. Nie byliśmy oficjalnie parą. – W Houston. Wraca pojutrze – powiedziałam równie sztywno jak moja matka. – Myślisz, że dogadają się z Phillipem? – Mamo, masz teraz dosyć własnych zmartwień. Wierzę, że z Robinem i Phillipem dam sobie radę. – Masz rację. Cóż, pójdę już. Muszę przekonać Johna, że nie ma obowiązku zajmowania się wszystkimi sprawami związanymi ze śmiercią Poppy, i muszę przypomnieć Johnowi Davidowi, że to jego zadanie. – Powodzenia, mamo. Przyjadę, gdy tylko będę mogła. Pamiętaj, jeśli Wynnowie będą potrzebowali noclegu, zapraszam. Daj mi tylko znać pół godziny wcześniej. – Dziękuję, kochanie. Porozmawiamy niedługo. Ponieważ nie byłam w stanie usiedzieć w miejscu, poszłam do trzeciej sypialni i pościeliłam łóżko, na wszelki wypadek. Skoro Wynnowie ze swojego domu spokojnej starości przyjadą w ciągu godziny, minie co najmniej kolejna, zanim będą gotowi odpocząć, a może będą chcieli zobaczyć ciało Poppy. Czy będą mogli? Czy może wysłali je już do Atlanty, na sekcję? Po prostu nie wiedziałam. Ziewnęłam rozdzierająco. Skończyła mi się para.

Do salonu wsunął się Phillip i opadł na kanapę naprzeciwko mojego fotela. Wyglądał znacznie lepiej i uśmiechał się. – Dzięki za ubrania i resztę rzeczy – powiedział. – Miło było znaleźć te torby po przebudzeniu. Cieszyłam się, że zauważyłam w Walmarcie półkę z tymi workowatymi, flanelowymi spodniami, bo Phillip właśnie miał je na sobie, do tego ten t-shirt bez rękawów, w którym przyjechał. – Miło było to robić. – Słuchaj, co się stało twojej bratowej? – zapytał. Opowiedziałam mu, jak wygląda sytuacja, a on zdumiał się tym, jaki okropny jest świat dorosłych. W takich chwilach przypominałam sobie, jak młody był mój brat. – Na pewno jesteś głodny – powiedziałam. – Och – westchnął. – I to jak. Pokaż mi tylko, gdzie jest kuchnia. Sam się sobą zajmę. – Czy twoja mama pracowała przez ostatnich kilka lat? – Czułam się winna, że nie znam podstawowych faktów z życia Phillipa. – Tak, odkąd przeprowadziliśmy się do Pomony pracuje jako urzędniczka w firmie ubezpieczeniowej. – Rozmawiałam z nią. Zamarł, sięgając do kuchenki. W lodówce zdążył znaleźć paczkę bajgli. – Hm, i co u niej? W jego głosie było tyle odcieni – poczucie winy, złość, rozżalenie – że trudno było określić dominujące uczucie. – Cieszy się, że jesteś cały. Ulżyło jej, że wie, gdzie jesteś. Nie jest zachwycona, że ze mną. – Przepraszam – wymamrotał. – Nie masz za co przepraszać. Najbardziej na świecie chce, żebyś był bezpieczny i szczęśliwy. – Więc dlaczego nie mogą się tak zachowywać? – zapytał z wściekłością. – Dlaczego nie mogą się zachowywać jak rodzice, zamiast bawić się w wymianę partnerów, jakby byli smarkaczami? To było skomplikowane. Zaczęłam rozumieć, że nie było prostego sposobu na wychowywanie nastolatka, ani nawet na udzielanie odpowiedzi na pytania, które mógł zadać. Czy każda rozmowa z moim bratem będzie tak trudna jak ta? Poczułam się zmęczona na samą

myśl. Rozmawialiśmy przez ponad godzinę, podczas gdy Phillip jadł (i jadł, i jadł). Powiedziałam mu o możliwym przyjeździe rodziców Poppy i przedstawiłam go Madeleine, która weszła, gdy ocierał usta serwetką. – To jest kot? – spytał, patrząc na Madeleine wielkimi oczami. – Oczywiście – odparłam, starając się nie okazać urazy. – Wiesz, jest bardzo stara… – Jest bardzo gruba. – No, to też. Odkąd mieszkamy w mieście, nie ma tyle ruchu co zwykle. – I tak pewnie nie jest w stanie przejść więcej niż pięć stóp – pogardliwie uznał Phillip. – No, chyba jest trochę spasiona – przyznałam, zastanawiając się, kiedy ostatnio naprawdę przyjrzałam się Madeleine. – Wiesz, musi mieć… Niech pomyślę, gdy Jane umarła i zostawiła mi Madeleine, miała co najmniej sześć lat. To było siedem lat temu. Wow, Madeleine, jesteś naprawdę stara. – Pomiędzy wizytami u weterynarza zapominałam o tym. – Ma prawie tyle lat, co ja – zauważył mój brat. To była dziwna myśl. Zastanawiałam się, czy żyją jeszcze jakieś kociaki Madeleine. Szukałam w pamięci nazwisk dobrych ludzi, którzy je adoptowali. To prowadziło do kolejnej rzeczy, o której powinnam była wspomnieć wcześniej. – Och, twoja mama powiedziała, że możesz tu zostać na ten tydzień – poinformowałam brata. Phillip o to nie zapytał, ale niepokoił się; zobaczyłam, że ramiona mu się rozluźniają. Zganiłam się, że nie powiedziałam mu o tym wcześniej. Odetchnął głęboko, jakby przygniótł go ciężar świata. – Tym razem posprzątam w kuchni – powiedziałam mu – ale od teraz sprzątasz po sobie sam. Taka jest zasada. – Dzięki – powiedział. – Sprzątam w domu. Czasami odkurzam i takie tam, kiedy jest moja kolej. Umyłam kilka naczyń, wytarłam blaty i ogarnęłam trochę salon, podczas gdy Phillip kręcił się po domu. – On wcale nie wygląda jakoś dziwnie – stwierdził. Patrzył na artykuł w gazecie dotyczący ostatniej książki Robina. Odłożyłam go, żeby przeczytał go po powrocie. – Też tak sądzę – odparłam, starając się mówić normalnie.

– I się spotykacie. – Tak. – A jesteście… hm… bardzo blisko? – Nie mamy się na wyłączność – powiedziałam, choć odkąd Robin wrócił do miasta, nie spotykałam się z nikim innym. Z drugiej strony przedtem też z nikim się nie spotykałam. Ale nie rozmawialiśmy o wyłączności. – Co byś zrobiła, gdyby ci się oświadczył? – Powiedziałabym, że to nie twój interes – odcięłam się ostrzej, niż chciałam. – Nie, przepraszam, że to chciałam powiedzieć. – Twarz Phillipa poczerwieniała. – Phillip, tak naprawdę wyszłam za Martina bardzo szybko, i choć tego nie żałuję i nigdy nie żałowałam, to teraz czuję się chyba… Ostrożnie podchodzę do tych samych spraw. Teraz poczułam się jak hipokrytka. Decyzje podejmowałam równie szybko, co zawsze. Po prostu na użytek Phillipa próbowałam pokazać dojrzałą twarz. Wiedziałam jednak, że zawsze będę się szybko decydować. Taką miałam naturę. Dwadzieścia minut później przy krawężniku zaparkowali Wynnowie. Avery, który zadzwonił do mnie, uprzedzając o ich przyjeździe, przywiózł ich własnym samochodem. Wszedł tylko na chwilę, żeby dokonać wzajemnej prezentacji. Wyglądał okropnie, ale ja na pewno nie prezentowałam się lepiej. – Policja zadaje naprawdę dużo pytań – szepnął, gdy mnie obejmował. – No jasne – odparłam zaskoczona. – Szukają tego, kto to zrobił Poppy. Avery mówił tak, jakby zadawanie pytań prowadziło do nieprzyjemnych odkryć, podczas gdy on, jako członek rodziny, chciał znać prawdę. Byłam mu jednak wdzięczna, że przywiózł Wynnów i ułatwił nasze spotkanie, więc starałam się być przyjazna. Wynnów znałam tylko przelotnie, i to kiedy byłam w zasadzie dzieckiem, więc to było prawie jak zobaczenie kogoś po raz pierwszy. Sandy i Marvin Wynnowie byli po siedemdziesiątce, jednak dopisywało im zdrowie i byli szczupli. Zawsze zdrowo się odżywiali, chodzili cztery mile dziennie i brali udział w zajęciach takich jak taniec ludowy albo tai chi dla początkujących. Poppy, ich późne i niespodziewane dziecko, nie miała szansy dołączyć do tej harmonijnej pary. Troszczyli się o swoją córkę, ale gdy w szkole średniej zaczęła rozrabiać, Wynnowie nie mieli pomysłu, jak poradzić sobie z tym problemem. Starali się nie zwariować i mieli nadzieję, że huragan Poppy w końcu straci impet. Dziś byli wyczerpani, przygnieceni żalem i oszołomieni. Doczekali tego, że Poppy osiadła

bezpiecznie w porcie małżeństwa i macierzyństwa na przedmieściach, a teraz zginęła w okropny sposób, pomimo tego, że udało się jej osiągnąć spokojne życie. Nie miałam pojęcia, czego mogą potrzebować Wynnowie. Nie wiedziałam, czy podjąć próbę rozmowy, poprowadzić ich do sypialni, czy nakarmić… Miałam dostateczne doświadczenie z żalem, żeby wiedzieć, że jego skutki są nie do przewidzenia. Phillip uściskał ich dłonie, chociaż chyba go nie zarejestrowali. Sandy uściskała mnie tak, jakbyśmy były sobie bardzo bliskie, tak samo Marvin, mamroczący mi do ucha, że jest mi bardzo wdzięczny za gościnę; jazda była taka długa i trudna… – Jedliście coś? – spytałam. – Tak, zdaje się, że stanęliśmy kilka godzin temu – powiedziała Sandy. – Chyba jedliśmy. Nie jestem głodna. Marvin, a ty? Pamiętałam, że Marvin Wynn był rudy. Teraz włosy miał śnieżnobiałe. Twarz miał pociągłą i poznaczoną bruzdami, ramiona szerokie. Wyglądał, jakby normalnie bez zadyszki mógł się wspiąć na górę, a Sandy pewnie całymi milami mogłaby ciągnąć sanie po śniegu. Teraz jednak twarze mieli szare i obwisłe. Marvin pokręcił głową. – Nie, nie jestem głodny. Pokazałam im łazienkę, którą mieli dzielić z Phillipem (a którą doprowadziłam do normalnego stanu), i ich sypialnię. Otworzyłam pudełka chusteczek i zostawiłam je na stolikach nocnych. Wolne miejsce w szafie i kilka pustych szuflad, dodatkowe koce w nogach łóżka. – Gdybyście czegoś w nocy potrzebowali, po prostu do mnie przyjdźcie – powiedziałam, pokazując im, gdzie jest moja sypialnia. – Poza tym coś do picia jest w lodówce, w chlebaku znajdziecie muffinki, a tu jest ekspres do kawy. – Nie pijemy kawy – poważnie powiedziała Sandy. – Ale dziękujemy. Jeśli można, po prostu się umyjemy i pójdziemy do łóżka. – Oczywiście – odparłam. – Tu macie klucz do domu. Może się wam jutro przydać. Położyłam go na blacie, upewniając się, że jest widoczny. – Jesteś taka miła – powiedziała Sandy, a oczy jej się zaszkliły. – Wszyscy są tacy mili. Marvin odniósł ich walizki do sypialni, a teraz objął żonę ramieniem. Poszli do małego pokoju, który dla nich przyszykowałam. Usłyszałam, jak drzwi się zamykają. Patrzyłam za nimi, a wspomnienie rozpaczy, w którą wpadłam po śmierci męża, wróciło do

mnie z całą mocą. Jeśli pozwolę sobie na rozpamiętywanie tego okropnego czasu, jutro będę do niczego. Siłą woli zmusiłam się do powrotu do teraźniejszości. Brat przyglądał mi się z niepokojem wypisanym na twarzy. W tej chwili naprawdę wyglądał na ledwie piętnaście lat. – Phillip, wszystko, co im powiedziałam, o kawie, muffinkach, gdybyś mnie potrzebował, powiedziałabym też tobie, zanim poszlibyśmy spać. Chcesz o coś zapytać? – Czy w lodówce jest coś, czego mam nie zjeść? Coś, co trzymasz na jutrzejszą kolację czy jakoś tak? – Nie, częstuj się swobodnie. Zjedz wszystko, co znajdziesz. Widziałam, że stara się być dobrym gościem i wzruszyło mnie to. – Co robimy jutro? – zapytał. – Jutro będę musiała załatwić różne rzeczy w związku ze śmiercią biednej Poppy – odpowiedziałam. – I muszę też pracować. W sumie to muszę wstać wcześnie rano i iść do pracy. Zostawię kartkę z moim numerem telefonu. Skorzystaj z komputera w gabinecie i wyślij może jakiegoś maila do rodziców. Hasło jest na różowej karteczce w szufladzie. – Gabinet? Ten pokój z oknami i książkami? – Tak. Czasami Robin tam pracuje, jeśli jego mieszkanie robi się za małe. Więc nie przekładaj książek. Parsknął, jakby to było absurdalne. – Mało czytam – wyjaśnił. – Ta książka Robina była pierwsza od miesięcy. W szkole też za bardzo nie czytam. Czyli, uznałam, dzień, w którym z własnej woli sięgnął po książkę, powinien zostać świętem narodowym. Stłumiłam westchnienie. Trudno mi było uwierzyć, że mój własny brat nie lubił książek. Nigdy nie potrafiłam sobie wyobrazić, co robią tacy ludzie. Może dowiem się podczas pobytu Phillipa. Wiedziałam, że ma inne zajęcia. Pomyślałam oczywiście o tych prezerwatywach i o kwestiach zdrowotnych. Spróbowałam się do niego uśmiechnąć. – Jutro sobie porozmawiamy o różnych sprawach. Uśmiech zniknął z jego twarzy. – Aha. – Nie będzie tak źle – uspokoiłam go. Uściskałam go i zamiast puścić, po chwili przycisnęłam go do siebie mocniej. – Phillip, bardzo się cieszę, że tu jesteś. Zastanawiałam się, czy cię jeszcze kiedyś zobaczę. Przykro mi, że przechodzisz ciężki okres. Jestem

szczęśliwa, że przyjechałeś. Niepewnie poklepał mnie po plecach i wydał kilka niejasnych pomruków. Wprawiłam go w wielkie zakłopotanie, miał piętnaście lat i nie wiedział, jak się zachować. Po kilku sekundach dotarło do mnie, że płakał. Mogłam tylko zgadywać, jaka powinna być prawidłowa reakcja. Stałam spokojnie, obejmując go i łagodnie głaszcząc po plecach. Wytarł oczy w ramię mojego swetra, dziecinnym gestem, który z jakiegoś powodu zupełnie mnie rozbroił. – Dobranoc – powiedział zduszonym głosem, a potem tak szybko umknął do pokoju, że tylko mi mignęła jego poczerwieniała twarz. – Dobranoc! – zawołałam za nim na tyle cicho, żeby nie przeszkadzać Marvinowi i Sandy. Otoczyła mnie cisza. Z głębokim poczuciem ulgi poszłam do własnej sypialni. To był bardzo długi dzień, ze dwa razy dłuższy niż normalnie, przynajmniej w terminach przeżyć emocjonalnych. Sama śmierć Poppy albo przyjazd Phillipa skutkowałyby pełnym wachlarzem myśli i odczuć, a co dopiero jedno i drugie. Najbardziej ze wszystkiego potrzebowałam snu, a jedyną rzeczą, która sprawiłaby, że moje łóżko stałoby się jeszcze bardziej zapraszające, byłaby szopa rudych włosów na drugiej poduszce. Usiadłam na brzegu łóżka i uświadomiłam sobie, że tęskniłam niezupełnie za Robinem, i niezupełnie za seksem. I nie tęskniłam też za Martinem, choć wciąż zdarzały się chwile, gdy byłam jak ogłuszona, tak silny był przebłysk żalu. Tym, za czym tęskniłam, był stan bycia zamężną. Brakowało mi kogoś, z kim dzieliłabym małe chwile dnia. Brakowało mi kogoś, dla kogo byłabym najważniejszą osobą na świecie. Brakowało mi poczucia, że jestem częścią zespołu, którego zadaniem była wzajemna ochrona. Nawet w najgorszym małżeństwie bywają cudowne momenty, a moje było bardzo udane. Zmusiłam się, by pójść do łazienki i zabrać się za wieczorne zajęcia. Byłam niepoważna. Moja bratowa dziś rano umarła okropną śmiercią, a ja użalałam się nad sobą, bo nie miałam dziś z kim spać. Byłam żałosną istotą ludzką. Powinnam wiedzieć lepiej, powiedziałam sobie. Na świecie jest całe mnóstwo znacznie gorszych rzeczy, a jedna z nich była bardzo blisko. Tej nocy, gdzieś w naszym miasteczku, ktoś rozmawiał z małżonkiem albo mył zęby. Jednak ta osoba wiedziała, że on – lub ona – popełniła morderstwo. Ta osoba powaliła Poppy potężnymi ciosami. Ta osoba patrzyła, jak życie uchodzi z jednej z najbardziej witalnych kobiet, jakie znałam… i nie zrobiła niczego, żeby jej pomóc. I to był temat do przemyśleń.

ROZDZIAŁ

4

Następnego ranka obudziłam się, gdy umilkł budzik. Była szósta trzydzieści, a przez szklane drzwi na patio widać było piękny dzień. Przez jakichś trzydzieści sekund czułam się wspaniale, a potem przypomniałam sobie wydarzenia poprzedniego dnia. Reszta tygodnia nie zapowiadała się dobrze. Potraktuj to jak wyzwanie, powiedziałam sobie stanowczo. Z tyłu głowy miałam buntowniczy szept, że do diabła z takimi wyzwaniami. Teraz jednak oficjalnie byłam Uppity Woman i nie pozwolę, żeby paskudny poniedziałek zrujnował mi pozostałą część tygodnia. Ten nowy punkt widzenia towarzyszył mi podczas porannego prysznica i prostej rutyny fryzjersko-kosmetyczno-odzieżowej. Gdy już posłałam łóżko, poszłam sprawdzić, co przed wyjściem do pracy mogłabym zrobić dla swoich gości. Zatrudniona byłam tylko na część etatu, dziś jednak pracowałam przez sześć godzin, tak samo jutro. Rzut oka do pokoju Phillipa pozwolił mi stwierdzić, że chłopak jeszcze spał. Wynnowie już wstali i wyszli, drzwi do ich sypialni były uchylone. Zostawili mi liścik tam, gdzie wcześniej leżał klucz, wyjaśniając, że pojechali na śniadanie, potem wybierają się do mojej matki, a stamtąd przypuszczalnie na policję. John David powinien być z nimi i miałam nadzieję, że miał tego świadomość. Ciekawe, kiedy policjanci pozwolą im wejść do domu. Zastanawiałam się też, czy znaleźli kogoś do posprzątania bałaganu w kuchni Poppy. Wiedziałam, że w Los Angeles i innych dużych miastach działały profesjonalne ekipy uprzątające miejsca zbrodni, ale w Lawrenceton z pewnością takiej nie było i nie sądziłam, żeby jakaś znalazła się w Atlancie. A jeśli była, to czy przyjechałaby do Lawrenceton? Czy taka usługa nie była bardzo kosztowna? Nalałam sobie kubek świeżo zaparzonej kawy i posmarowałem tost masłem, tak pogrążona w myślach, że ledwie zauważałam, co robię. Serio zastanawiałam się nad sprzątaniem tego domu. Zdecydowałam, że zapłacę za to, żeby zmniejszyć ciężar dźwigany przez rodzinę mojej matki. Jak mogłabym znaleźć taką firmę? Moja książka telefoniczna z numerami z Atlanty była

stara, wyżebrana od przyjaciela z miasta, który miał zamiar ją wyrzucić. Nie wiedziałam, na ile aktualne były ogłoszenia firm. Mogłabym zadzwonić na komendę i zapytać Arthura, czy słyszał o takich usługach. Nie miałam wielkiej ochoty nawiązywać kontaktu z Arthurem, zwłaszcza gdyby miał nawrót przekonania, że mnie kocha, ale to prawdopodobnie był najszybszy sposób na zdobycie takich informacji. Wybrałam numer. Było bardzo wcześnie, ale byłam pewna, że w przypadku morderstwa Arthur będzie już przy swoim biurku. Gdy rozmawiałam z dyspozytorem, na wyfroterowanej, drewnianej podłodze pod stołkiem przy bufecie zauważyłam kulkę zmiętego papieru. Pochyliłam się, żeby ją podnieść, marszcząc brwi. Nie lubię śmiecenia, ani w domu, ani na dworze. W sumie trochę mi odbiło na punkcie sprzątania, co moja matka uważała za niedorzeczne. Czekając na połączenie z Arthurem, rozprostowałam ten papierek. To był rachunek ze stacji benzynowej Grabbit Kwik, która stała przy autostradzie pomiędzy Lawrenceton i drogą międzystanową. Wzruszyłam ramionami, a potem obeszłam ladę, żeby wyrzucić go do śmieci. Myślałam przede wszystkim o rozmowie telefonicznej. Potem zauważyłam czas wydrukowany na paragonie. Ktokolwiek go upuścił, tankował poprzedniego dnia rano, o 10:22, dokładnie wtedy, gdy rozmawiałam z Poppy przez telefon. Zacisnęłam palce na tym kawałku papieru. Miałam nieprzyjemne uczucie. Załamania papieru wydawały się szare. – Tak, słucham? – rozległ się głos Arthura. – Arthur, mówi Roe. – Dzwonisz, żeby się przyznać? – po chwili ciszy zapytał Arthur. Parsknęłam śmiechem. Miałam nadzieję, że to była właściwa reakcja. Z drugiej strony, naśmiewanie się ze śmierci własnej bratowej było nie na miejscu. – Nie, nie ma tak łatwo – powiedziałam, starając się brzmieć bardzo trzeźwo. – Chciałam cię zapytać, czy w Atlancie jest jakaś firma zajmująca się sprzątaniem miejsc zbrodni. A gdybym taką znalazła, to kiedy mogłaby wejść do domu? – Tak, jest taka firma – odparł Arthur. – Facet, który ją otworzył, w zeszłym tygodniu przyjechał na komendę i zostawił kilka wizytówek. Firma to Scene Clean, a gość nazywa się Zachary Lee. Z tego co wiem, to pracuje sam. Był technikiem laboratoryjnym w policji w Atlancie. – Dzięki. Mógłbyś mi dać jego numer? Arthur odnalazł wizytówkę i podyktował mi dane.

– Pewnie mógłby wejść już dziś późniejszym popołudniem – powiedział Arthur. – Myślę, że wynajęcie go to dobry pomysł, jeśli to, co czytałem o takich firmach, odnosi się też do Zacha Lee. Możliwe, że można za to zapłacić z polisy ubezpieczeniowej Johna Davida, albo z odszkodowania dla ofiar przestępstw. – Nie pomyślałam o tym. – Zdecydowałam się pokryć koszty, ale jeśli ubezpieczenie obejmowało coś takiego, to tym lepiej. – Mam nadzieję, że uda się usunąć… hm, ślady… z tego dywanika przy tylnych drzwiach – powiedział Arthur. Uznałam, że ta uwaga była trochę dziwna. – Ten, który Poppy znalazła na pchlim targu i tak lubiła? – zapytałam po sekundzie. – Ach… Dobrze by było. Ale bardziej mnie interesuje, żeby John David i Chase mogli wrócić do domu po ubrania i inne potrzebne rzeczy. – Jasne. – Arthur chyba wrócił do siebie. – Cóż, daj mi znać, jak poszło z tym Zacharym Lee. – Dzięki – powtórzyłam. – Zadzwonię do niego, jak już skontaktuję się z Johnem Davidem. Chciałam powiedzieć mu coś o tym paragonie z Grabbit Kwik, a potem sama sobie uświadomiłam, że to było bez znaczenia. Ktoś zatrzymał się po benzynę między Atlantą i Lawrenceton? Codziennie robiło to mnóstwo ludzi. Musiałam usiąść i zastanowić się, kto dokładnie był w moim domu, zanim okaże się, czy ten świstek jest ważny. – Roe, nie jesteś chyba blisko z Johnem Davidem? Myślałam nad tym przez kilka sekund. – Nie, raczej nie. – Jeśli wiedziałabyś o nim coś, co odnosiłoby się do śmierci Poppy, powiedziałabyś mi, prawda? – Oczywiście – odparłam niezwłocznie, zanim pomyślałam. Gdybym coś ukrywała, to raczej nie ze względu na Johna Davida, ale jego ojca – jednakże sumienie miałam czyste. To właśnie powiedziałam Arthurowi. Chrząknął niezbyt przekonany. – Dam znać Johnowi Davidowi co do możliwości powrotu do domu – powiedział. Jeszcze raz podziękowałam mu za namiar na Scene Clean, a zanim się rozłączyłam, myślami wróciłam do świstka, który leżał przede mną, choć zanotowałam w pamięci, żeby wrócić do tej rozmowy, gdy nie będę miała innych zmartwień.

Kto wczoraj był w moim domu? Marvin i Sandy Wynnowie, mój brat Phillip i Cartland Sewell – prawnik znany wcześniej jako Bubba. Och, i Avery; on też zajrzał na chwilę. Czy mogłam jakoś dopasować ten rachunek? Cały czas podnoszę jakieś rzeczy, bo nie cierpię śmieci. W torebce ciągle mam pełno cudzych paragonów ze sklepu, gumek recepturek, spinaczy do papieru – wszelkiego rodzaju śmieci, które ludzie rozrzucają dookoła. Istniała możliwość, że sama podniosłam ten papierek i wsadziłam do kieszeni albo torebki, żeby później go wyrzucić. Ale ta teoria miała słabe punkty. Po pierwsze, nie zgniotłabym go w kulkę. Złożyłabym go. Właśnie tak robiłam. Poza tym wczorajszy dzień był raczej intensywny, i nie sądzę, żebym zawracała sobie głowę podnoszeniem jakichś śmieci. Czyli najbardziej prawdopodobne było to, że rachunek upuścił ktoś, kto był w moim domu. A o tej godzinie żadna z tych osób nie powinna być w pobliżu Grabbit Kwik. Marvin i Sandy Wynn przypuszczalnie byli w swoim mieszkaniu, prawie trzy godziny drogi stąd. Melinda była ze mną. Cartland był w Mecklinburgu, wygłaszając przemówienie. Avery – gdzie był Avery? Pewnie w pracy, czyli dokładnie tam, gdzie powinien być. Przynajmniej Melinda nie wspominała, żeby Avery miał inne plany. Jednak dla własnego spokoju, nic nikomu nie mówiąc, musiałam sprawdzić tych wszystkich ludzi. Nie widziałam żadnego powodu, dla którego ktoś miałby chcieć śmierci Poppy, żadnego powodu, który miałby dla mnie sens. Nie sądziłam, żeby John David ożenił się z Romney Burns teraz, gdy był wdowcem, bez względu na to, co wyobrażała sobie Romney. Już łatwiej byłoby uwierzyć, że Cartland rozwiódłby się z Lizanne, żeby poślubić Poppy (co mi przypomniało, że czekała mnie dziś jeszcze jedna nieprzyjemna rozmowa). Jednak jakoś trudno było mi uwierzyć, że to działałoby w obie strony: czy Poppy zostawiłaby Johna Davida dla Cartlanda? Nie potrafiłam sobie tego wyobrazić. I rodzice Poppy – tyle przeszli, żeby ją wychować, że było mało prawdopodobne, żeby chcieli się jej pozbyć. Mój brat Phillip był w autobusie. A przynajmniej tak mówił. Żadnych świadków, przynajmniej nikogo, kogo mógłby szybko odnaleźć, tego byłam pewna. Ale dlaczego miałby zabijać Poppy, kobietę, której nawet nie znał? Poza tym nie potrzebowałby rachunku za benzynę. Nie miał samochodu. Avery wydawał się raczej szczęśliwy z Melindą. Po co miałby kłaść ręce na swojej bratowej?

Wydawało się jednak, że Avery miał większe możliwości niż ktokolwiek inny, żeby o tej porze znajdować się na tamtej drodze. Miał sekretarkę, ale przychodziła tylko na popołudnia. Avery dzielił biuro i sekretarkę z innym księgowym, ale w gruncie rzeczy pracował sam. Ktoś upuścił ten paragon na moją podłogę, a żadna osoba z tych, które mogłyby to zrobić, raczej by tego nie zrobiła. Po prostu nie chciałam myśleć o tym, że któraś z nich byłaby w stanie ugodzić Poppy nożem. Gdy wybierałam numer do Atlanty, uświadomiłam sobie, że jeszcze coś mnie męczy, ale za żadne skarby nie mogłam uchwycić, co to takiego. – Scene Clean – odezwał się szczęśliwy, męski głos. Przedstawiłam się i objaśniłam sytuację. – Oczywiście, chętnie pani pomogę – z entuzjazmem powiedział Zachary Lee. Ciekawe, czy byłam jego pierwszą klientką. – Rozumie pani jednak, że będę musiał mieć pisemne pozwolenie właściciela domu. Kto ponosi koszty usługi? – Ja – odparłam stanowczo. O to, czy ubezpieczenie pokryje koszty, mogłam zapytać Johna Davida kiedy indziej. – Pan Queensland da panu pozwolenie na piśmie, a ja spotkam się z panem na miejscu dziś o czwartej po południu, chyba że coś się zmieni. Podałam wesołemu panu Lee swój numer telefonu do domu i na komórkę, numer Johna Davida i adres na Swanson Lane. Gdy się rozłączyłam, do łazienki doczłapał Phillip. Ulżyło mi, że go widzę, bo musiałam iść do pracy i trzeba było omówić, co będzie robił podczas mojej nieobecności. Czekając, aż się ogarnie, zaczęłam robić listę; wyglądało na to, że bierze kolejny długi prysznic. Na starej kopercie wypisałam różne rzeczy. Ponumeruję je później. „Kiedy msza żałobna i pogrzeb?”, zapisałam, a potem „Święto Dziękczynienia”. Do tego podpunkty takie jak: „indyk”, „seler”, „słodkie ziemniaki”, „sos żurawinowy”. Matka zaprosiła mnie, żebym spędziła Dziękczynienie z nią i Johnem, podczas gdy Melinda i Avery mieli jechać do rodziców Melindy, do Groton, a Poppy i John David wahali się, czy przyjąć zaproszenie od kolegów z uczelni, czy dołączyć do planów mojej matki. Teraz oczywiście wszystkie te ustalenia ulegną zmianie. Zabójstwo Poppy – oraz, w znacznie mniejszym stopniu, nieoczekiwane pojawienie się Phillipa – oczywiście całkowicie zmienią ustalenia na kolejnych kilka dni. Nikt z rodziny nie chciał myśleć o świętach, ale będziemy musieli. Miałam pracować dzisiaj i jutro, choć w czwartek i piątek biblioteka będzie zamknięta. Wiele firm w Lawrenceton w Święto Dziękczynienia było zamkniętych, chociaż nie tak dużo,

jak wtedy, gdy byłam dzieckiem. Phillip wyłonił się z zaparowanej łazienki, znowu otulony szlafrokiem. Ucieszyłam się, widząc, że jest w miarę rozbudzony. Gdy zaproponowałam mu tosty albo płatki, odparł, że raczej nie jada śniadania zaraz po przebudzeniu. Ugryzłam się w język, żeby mu nie wytknąć, że spędził pod prysznicem dobre pół godziny. Nalał sobie szklankę soku pomarańczowego i usiadł koło mnie na wysokim stołku przy ladzie. – Wyglądasz na gotową do pracy – zauważył. – No to jaki mam plan działań na dziś? – Jeśli w łazience zostawiłeś bałagan, to go posprzątaj. Pamiętaj, że są tu Wynnowie – upomniałam go. Phillip nie wyglądał na zadowolonego z faktu, że będzie musiał mieszkać tak blisko obcych, starych ludzi, którzy właśnie przeżywali kryzys. Trudno. – Poza tym – kontynuowałam – tu masz notes i długopis. Dziś będzie cała masa telefonów. Zapisuj je, proszę: godzinę, kto dzwonił i wiadomość. Tu masz mój numer do pracy. Co dwie godziny zadzwoń i przeczytaj mi listę. Niektórymi sprawami będę musiała się zająć jak najszybciej. Istnieje możliwość, że jeśli ludzie się dowiedzą, że Wynnowie zatrzymali się u mnie, to zaczną przynosić jedzenie. Przyjmuj talerze, zapisuj, czy trzeba coś podgrzać albo wstawić do lodówki, i kto co przyniósł. Phillip kiwnął głową. Wydawał się nieco oszołomiony. – Tu masz pilota od telewizora. To jest pilot od DVD. – Podeszłam do szafki telewizyjnej i otworzyłam drzwiczki. – Tu są moje płyty. – Weszłam do kuchni, otworzyłam szufladę, z plastikowej tacki wzięłam klucz. – To jeszcze jeden klucz od domu. Jeśli będziesz wychodził, to napisz, proszę, wiadomość, dokąd poszedłeś i kiedy wrócisz. Masz zegarek? Phillip pokręcił głową. – Okay. – Podałam mu zegarek, który należał do Martina. Natknęłam się na niego, gdy dziś rano nakładałam makijaż. Nie był drogi; Martin nosił go, gdy się pobraliśmy, a na nasze pierwsze wspólne Boże Narodzenie kupiłam mu bardziej elegancki. Ten zegarek Martin wrzucił do szuflady, a ja przy przeprowadzce automatycznie go spakowałam. To była produkcja masowa; pewnie istniały miliony identycznych. Absurdem było czuć ukłucie żalu na widok kawałka metalu na baterie. Phillip rzucił mi ostre spojrzenie, wsuwając go na nadgarstek. – Nie zepsuję go – powiedział defensywnie. Na mojej twarzy musiało odbijać się więcej, niż sądziłam.

– Na pewno nie – odparłam i uściskałam go, ku jego dużemu zaskoczeniu. – A jeśli nawet, to świat się od tego nie zawali. Miałam nadzieję, że nie byłam zbyt rozkazująca. Osoba, która zajęłaby się tymi wszystkimi drobnymi sprawami, byłaby naprawdę dużą pomocą; a do tego wiedziałabym, gdzie jest Phillip. Dałam mu klucz, bo chciałam mu okazać zaufanie. Nie byłam pewna, czy naprawdę mu ufałam. Nie mogłam go powstrzymać, gdyby zdecydował się wyjechać podczas gdy byłam w pracy, a byłoby niedorzecznością wynajmować dla niego opiekunkę. Nie, dla mojego brata i mnie to był wóz albo przewóz. Miałam tylko nadzieję, że oboje przetrwamy. Gdy z poprawioną szminką i zamętem w głowie wyszłam z zaplecza, przy recepcji pracowała Janie Spellman. Janie, ładując książki na wózek, uśmiechnęła się do mnie promiennie. Do naszej najnowszej pracownicy podchodziłam z ponurym podziwem i zazdrością. Gdy Janie chodziła do szkoły, wzięła kurs obsługi systemów komputerowych i była w stanie pomóc młodszym klientom znacznie bardziej fachowo niż ja. Ale Janie powinna była popracować gdzieś indziej przez kilka lat, zanim wróciła do Lawrenceton. Zawsze była wstrząśnięta. Starsi uczniowie z liceum i college’u, których podziwiała, zawsze zaskakiwali ją tym, że czytają rzeczy, które nie korespondowały z jej przekonaniem, co powinni czytywać. Ludzie, z którymi chodziła do szkoły średniej, nie zawsze cieszyli się, że ją widzą. A dzieci mówiły i robiły rzeczy, które mogłyby przerazić bardziej znużoną bibliotekarkę, w przeciwieństwie do młodej kobiety, która jeszcze tak niedawno sama była dzieckiem. Janie niepokoił również jej status singielki. Choć nie było żadnego istotnego powodu, żeby czuła desperację, tak było, i niemądrze zarzucała sieci. Przede wszystkim w oko wpadł jej Perry Allison. Perry był od niej co najmniej piętnaście lat starszy i wiedziałam, że był gejem, ale tego Janie jeszcze nie zauważyła – tak szczerze, była to wciąż nowość dla samego Perry’ego. Perry nie był jedynym facetem, na którego Janie zwróciła uwagę. Kolejnym był Robin Crusoe. Zaczynało mnie to trochę irytować. W zasadzie to byłam zirytowana właśnie w tej chwili. Robin, który powinien kończyć cykl spotkań autorskich po konwencie, stał z łokciami na kontuarze, za którym znajdowała się Janie, i uśmiechał się zdecydowanie zbyt szeroko. A ona uśmiechała się głupawo do niego. Poczułam ukłucie złości, a zaraz potem nagłą niepewność. Odwróciłam się na pięcie

i poszłam z powrotem na zaplecze. Dłonie miałam zaciśnięte w pięści i oddychałam głęboko. Zachowywałam się dziecinnie i nieracjonalnie. Zazdrość była poniżej mojej godności, była też nieatrakcyjna. Co było ze mną nie tak? Byłam jak jedna wielka, emocjonalna burza. To naprawdę nie było do mnie podobne, a jednak bez wątpienia byłam wściekła. Byłam tak zła, że żałowałam, nie pierwszy raz, że nie jestem lesbijką. Ale żeńskie pary też pewnie miały swoje kłótnie kochanków. Mimo wszystko, to nie przez mężczyzn byłam nieszczęśliwa; to była wrażliwość. Po prostu miałam dość bólu na jakiś czas. Wiedziałam, że mam życie lepsze od pewnie dziewięćdziesięciu procent kobiet na świecie i nie próbowałam odgrywać pokrzywdzonego biedactwa. Pomijając jednak drobne życiowe nieprzyjemności, które dotykają każdego, właśnie mniej więcej pozbierałam się po stracie męża. Nie pisałam się na więcej bólu, gdy doszło – przyznaję, że przyjęłam to z zadowoleniem – do ożywienia mojego związku z Robinem. – Chrzanić go – powiedziałam głośno. Wyprostowałam się. Uniosłam pięść i potrząsnęłam nią. – Chrzanić go. Poczułam się lepiej. Byłam przyjemnie zaskoczona sama sobą. – Chrzanić kogo? – zapytał mój szef. – Robina – wyjaśniłam, podskakując chyba na milę wysoko. – Flirtuje właśnie z Janie. To ostatnia rzecz, jakiej mi dzisiaj trzeba. W sumie to nie tylko dzisiaj. Potrzebuję bezpieczeństwa. Potrzebuję oddania. Nie mogłam uwierzyć, że mówię takie rzeczy własnemu szefowi. Znam Sama od zawsze i nie mogę powiedzieć, żeby nie zdarzały się nam rozmowy od serca, bo bywało. Nigdy jednak nie był na czele mojej listy ludzi, którym bym się zwierzała. Sam niezdarnie poklepał mnie po ramieniu. – Przykro mi z powodu twojej bratowej – powiedział. Otrząsnęłam się z samolubnego zaabsorbowania sobą i zauważyłam, jak wyglądał. A wyglądał okropnie. Był wysuszony i blady, i wyraźnie stracił na wadze. – Sam, co z tobą? – spytałam z dobrze miarkowaną troską. Po raz pierwszy dotarło do mnie, że zaginiona sekretarka nie była jedynym problemem Sama. Wyglądał na poważnie chorego. W jakiś sposób nie byłam tym zaskoczona. Sam, który miał jakieś pięćdziesiąt lat, musiał radzić sobie z całą masą rzeczy. Miasto, hrabstwo, stan, pracownicy, klienci – wszyscy mieli swoje udziały w bibliotece i wszyscy chcieli wyrazić swoje zdanie. Utrzymanie budynku, budżet na książki, zatrudnianie

i zwalnianie ludzi… a na froncie domowym dwie córki, które musiały mieć już ponad dwadzieścia lat, i żona o imieniu Marva, która mogła robić praktycznie cokolwiek, co wydawało mi się niemal niewybaczalne. – Nie spałem dobrze – wyznał Sam. Może gdyby nie wysypiał się od miesiąca, to zrozumiałabym jego wygląd, ale nie po jednej nocy. – Marva ozdabia od szablonu ściany w naszej sypialni, którą dopiero co odmalowała. Rozumiecie, co mam na myśli? – Więc muszę spać w pokoju gościnnym, a łóżko tam pozostawia wiele do życzenia. Poza tym nawet przy zamkniętych drzwiach sypialni czuję zapach farby i niedobrze mi od tego. Marva z pewnością o tym wiedziała. Była żoną Sama od trzydziestu lat. A jednak pomalowała ściany w listopadzie, kiedy nie można trzymać otwartych okien. Czytelna wiadomość. – Nie wydaje mi się, żebyśmy mieli dla siebie jakieś dobre rady – powiedziałam z braku lepszego pomysłu. – Pewnie nie – przyznał. – Powodzenia, i jeszcze raz przykro mi z powodu Poppy. Przez jakiś czas uczyła razem z Marvą i zachodziła do nas od czasu do czasu. Lubiłem ją, nieważne, co o niej gadali. To był cały Sam. Pan Taktowny. Wróciłam do biblioteki zdecydowana, żeby zasłużyć na swoje pieniądze. Miałam doglądać ludzi korzystających z komputerów i w razie potrzeby służyć im pomocą. Miałam też wypełnić formularz zamówienia na nowe książki. To była przyjemna część, to delikatne podekscytowanie na myśl o tych wszystkich cudownych książkach, które do nas przyjadą, gotowych, żeby je wziąć do rąk i przeczytać. (Widzicie, naprawdę jestem bibliotekarką z powołania). Ktoś jednak musiał uporać się z zagadnieniami, ile będzie kosztował wydruk informacji, które klienci znaleźli w Internecie, albo jak sprawdzić największą zanotowaną głębokość oceanu, albo jak najłatwiej sprawdzić, czy dromadery mają dwa garby, a baktriany jeden (czy vice versa). Robin nadal tu był, nadal pochylał się nad kontuarem. Rozumiecie, dlatego właśnie popieram ograniczony dostęp do broni; gdybym miała broń, nie panowałabym za bardzo nad swoimi działaniami. – Roe – wykrzyknął, wymierzając we mnie swój piękny, krzywy uśmiech. Miałby większe znaczenie – w zasadzie to rozpuściłby moje serce – gdybym nie widziała, jak chwilę

wcześniej szczerzył się do Janie. – Odwołałem resztę spotkań i w nocy wróciłem do domu. – Robin – odpowiedziałam chłodno. Prawdziwe bibliotekarki zachowują spokój w obliczu przeciwieństw losu. Wydawał się mocno zaskoczony. – Myślałem, że ucieszysz się na mój widok – powiedział niepewnie. – Chciałem ci zrobić niespodziankę. Janie przy wielkim biurku wypisywała książki. – Widzę, że znalazłeś sobie zajęcie na czas oczekiwania – zauważyłam, po czym podniosłam słuchawkę telefonu. Porter Ziegler chciał wiedzieć, jak pozbyć się piany z powierzchni stawu. Powiedziałam mu, że sprawdzę, ale przyglądałam się reakcji Robina. Robin miał na twarzy lekkie poczucie winy. Czyli to nie była moja wyobraźnia. – Po prostu skracałem sobie czas, czekając na ciebie – wyjaśnił. – Wiem, że nie powinienem przychodzić i gawędzić z bibliotekarzami, kiedy są w pracy. Chyba nie znam jeszcze za wielu ludzi w Lawrenceton. A subtelnym zarzutem w tym zdaniu było to, że w Lawrenceton był z mojego powodu. – No to jestem – odparłam po rozważeniu kilku możliwych odpowiedzi. – Dobrze się czujesz? Ton miał tak współczujący i pełen troski, że poczułam się jak wielka idiotka. Potem Janie skończyła rozmawiać z klientem, podeszła i palcem dotknęła pięknego, zamszowego płaszcza Robina. – W tym płaszczu wyglądasz tak przytulaśnie! – powiedziała głosem, który mogłam określić tylko jako gruchanie. Kontrola nad bronią, pomyślałam. Kontrola nad bronią. – Zostawię was, żebyście mogli sobie porozmawiać – oświadczyłam lekko. Uśmiechnęłam się do nich z ciepłem aligatora, a potem poszłam do bibliotekarki zajmującej się katalogiem, spytać, czy znajdzie coś o usuwaniu piany ze stawu. Zastanawiała się przez chwilę, a potem dała mi numer do doradcy rolnego. Porter Ziegler z pewnością dowie się czegoś od tego człowieka, który o terenach zielonych wiedział chyba wszystko. Gdy wróciłam do recepcji, Robina nie było. Janie, nieco sposępniała, sprawdzała książki dla brodacza, dla którego biblioteka była drugim domem. Często zastanawialiśmy się nad Hortonem Aldrichem. Był czysty, nigdy nie śmierdział, ale był wyraźnie obszarpany i wymizerowany. Adres, który podał, zakładając kartę biblioteczną, okazał się być adresem

miejscowego sklepu Armii Zbawienia. Pan Aldrich miał skłonność do śmiania się do siebie podczas czytania gazety, co biorąc pod uwagę stan świata, nie było takie znowu dziwaczne. Rzadko zwracał się do kogokolwiek bezpośrednio, czy to do obsługi, czy do klientów, ale prawie zawsze czekał pod drzwiami na otwarcie, a wychodził, gdy zbliżał się ku nim pracownik z kluczem. Dziś pan Aldrich wydawał się być podenerwowany. Zastanawiałam się, co wyprowadziło go z równowagi. Był jednak tak specyficzny, że zapytałabym go o samopoczucie tylko w przypadku, gdyby krwawił albo płakał. Moja polityka – moja tchórzliwa polityka – wobec pana Aldricha to „niech sobie będzie”. Zawsze próbowałam się do niego uśmiechać, starałam się nie denerwować, gdy chciał ze mną porozmawiać, i starałam się, żeby żaden inny klient nie zagarnął gazety z Atlanty, nie pozwalając tym samym, by pan Horton przeczytał ją z samego rana, bo zauważyłam, że to naprawdę psuło mu dzień. Dziś wszyscy na świecie chcieli skorzystać z naszych komputerów i cały czas ktoś dzwonił. Zdołałam wypełnić ledwie połowę zamówienia na książki, podczas gdy powinno mi to zająć co najwyżej pół godziny. Phillip zadzwonił do mnie o jedenastej, dokładnie o czasie, żeby zdać mi relację, kto chciał się ze mną skontaktować. Spotkał Sandy i Marvina Wynnów, którzy wpadli na chwilę, żeby zabrać notes z adresami. Dobrzy ludzie podrzucili półmisek z zimnymi przekąskami, więc Wynnowie w każdej chwili mogli sobie zrobić kanapki, i ciasto, choć Phillip powiedział mi niepewnie, że nie wie, jakie. Przysiągł jednak, że zapisał nazwisko ofiarodawcy. – Zjedz sobie kanapkę i kawałek tego ciasta. Wtedy się dowiesz – powiedziałam. – Nie powinienem zachować tego dla państwa Wynnów? – Kotku, tak, gdybym tylko wiedziała, czy w ogóle będą jeść albo czy zwrócą uwagę na to, co jedzą – odparłam. – A sam wiesz, że nie ma możliwości, żeby dwoje chudych, starszych ludzi pokroju Wynnów zjadło cały półmisek zimnych przekąsek i całe ciasto. – Okay, to zjem je na lunch. – Dobrze. Kto dzwonił? To była długa lista, na której znalazła się moja matka (naturalnie), Melinda (żadnego zaskoczenia) i Sally Allison, moja przyjaciółka, która była także reporterką w gazecie. (Może powinnam powiedzieć: Sally Allison, reporterka, która czasami bywała także moją przyjaciółką. To było zdecydowanie bardziej na miejscu). Przypomniałam sobie, że dzwoniłam do Sally, żeby zaprosić ją na lunch, i zostawiłam jej wiadomość z prośbą, by do

mnie oddzwoniła. Próbowały mnie złapać również Cara Embler, sąsiadka Poppy zza płotu, i Teresa Stanton, przewodnicząca Uppity Women. Oraz, ku mojemu zdumieniu, Bryan Pascoe. Phillip chyba się cieszył, że jest taki użyteczny, był też szczęśliwy, bo miał HBO, MTV i mnóstwo jedzenia. Gdy zapytałam go o stan łazienki, zapadła długa cisza. – Ekhm, będzie posprzątane w dziesięć minut – powiedział defensywnie. – Okay – mruknęłam, przypominając sobie, że nie jestem jego matką. Tym niemniej byłam jego starszą siostrą, a on powinien robić to, o co go poproszę. Ale w tej chwili nie drążyłam tematu. – Mam nadzieję, że nie będziesz zła, że dzwoniłem na numer zamiejscowy? – zapytał. – Dzwoniłeś do swojej mamy? – Okay, no to dwie rozmowy zamiejscowe. – Zadzwoniłeś do matki i do kogo jeszcze? – Hm, do Britty, wiesz, tej dziewczyny, która mnie podwiozła. Postarałam się odpowiedzieć w dojrzały i zrównoważony sposób. „Będę zła, do diabła” nie było odpowiednie. – Phillip, o ile dzwonisz do rodziców, to chyba nie zrujnujesz mnie rachunkiem telefonicznym – odpowiedziałam głosem spokojnym i lekkim. – Hej, oddam ci, gdy będę miał pieniądze! Okay, alarm. – Wiem, że tak. – Roe, mów spokojnie i normalnie. – Ale póki nie masz, lepiej wstrzymaj się z rozmowami przez telefon. Czy Britta podała ci adres e-mail? – Taa. – Dobra. Napisz do niej, ale nie wchodź na żadne płatne strony. Długa chwila ciszy. – Dobrze, od teraz nie będę – odpowiedział wreszcie Phillip. Uśmiechnęłam się do klienta stojącego przy ladzie, który rozpromienił się w odpowiedzi. Naprawdę się cieszyłam, że rozmowę w Phillipem kończę dobrą nutą. Zauważyłam, że Janie trzyma się z daleka od mnie, co mnie uszczęśliwiło. Uznałam, że nie była tak nieświadoma, jak się wydawała. Do pracy przyszedł Perry i poklepał mnie po ramieniu. – Przykro mi z powodu Poppy – powiedział. Perry miał niełatwe życie, ale teraz chyba odnalazł oparcie. Ku mojemu zaskoczeniu, stałam

się jego kumpelką, zwłaszcza odkąd niedawno odkrył swoją orientację seksualną. Czułam się w tej roli trochę niepewnie, ale i tak się cieszyłam ze względu na Perry’ego – i jego matkę, Sally – obserwując, że jego samopoczucie jest coraz bardziej pozytywne i radosne, postawa bardziej pewna siebie, że pogodził się z tym. – Byłem wczoraj na wspaniałej randce – powiedział zwyczajnie, ale bardzo cicho. – Ktoś miejscowy? – Tak – przyznał. – Poszliśmy do kina. Rozmawialiśmy o filmie, który obejrzeli, a Perry nie wymieniał nazwiska swojego towarzysza. To była norma w naszych rozmowach. Jakieś piętnaście minut później pokazała się matka Perry’ego. Moja przyjaciółka Sally, która zawsze była niewiarygodnie poukładana, zaczynała wyglądać starzej. Choć niegdyś kolor jej włosów łatwo było uznać za naturalny, teraz było o to znacznie trudniej. Raczej nie przytyła, ale te kilogramy, które miała, przemieściły się. Oszczędziła pieniądze na lifting twarzy, co było dla mnie sporym zaskoczeniem, ale zastanawiałam się, czy aby poszła do właściwego lekarza. Jej twarz była gładka i wyrazista. Ale z jakiegoś powodu skóra nie wyglądała na prawdziwą. Cóż, Bóg z nią. Sally miała ciężkie życie i starała się ze wszystkich sił. – Synu – powiedziała chłodno, patrząc na Perry’ego. – Cześć, mamo – przywitał się. Aha, kłopoty w raju. Sally spytała, czy jestem gotowa na lunch. Była jedenasta piętnaście, trochę za wcześnie. – Nie wiedziałam, że byłyśmy umówione – powiedziałam. – Dzwoniłam, żeby umówić się na twoje urodziny, ale nie udało nam się ustalić dnia i godziny. – Sally patrzyła na mnie spokojnie. Zaczerwieniłam się. – Zapomniałam? Nie mogę w to uwierzyć! Chyba nigdy wcześniej nie zapomniałam, że umówiłam się z kimś na lunch! Grzebałam w pamięci, próbując odkopać rozmowy, które ostatnio przeprowadziłam z Sally. – Przecież rozmawiałyśmy wczoraj i umówiłyśmy się na dziś. – Sally wyglądała na równie zaskoczoną, co ja. – Sally, nie rozmawiałyśmy wczoraj. – Byłam tego pewna. – Dzwoniłam do ciebie po pracy. Nie było cię przy biurku. Zostawiłam ci wiadomość na sekretarce. – Oczywiście, że rozmawiałyśmy – zaprotestowała Sally. Wyglądała na bardziej zdenerwowaną niż było warto. – Zadzwoniłam do ciebie tutaj, a ty powiedziałaś, żebyśmy

zjadły razem lunch we wtorek, że masz coś, co mi chcesz powiedzieć. – Sally, to było parę tygodni temu – wykrztusiłam, przypominając sobie wreszcie tę rozmowę. – Tuż po tym, jak kupiłam nowy dom i chciałam ci powiedzieć, że się przeprowadzam. Sally wyglądała na przestraszoną i rozzłoszczoną. Spojrzałam na Perry’ego, bo musiałam gdzieś patrzeć, a nie mogłam spojrzeć na Sally. Co tu się działo, na Boga? Wyraz twarzy Perry’ego stanowił dużą podpowiedź. – Ale dziś będzie świetnie – powiedziałam radośnie. – Tylko wezmę torebkę. Na pewno dzwoniłaś, tylko ja byłam tak zdenerwowana tym, co przydarzyło się mojej rodzinie, że wszystko mi się pomieszało. Znasz mnie – paplałam, szybko idąc na zaplecze. – Zawsze wszystko zagmatwam. Miałam zamiar wrócić do domu i rzucić okiem na mojego brata. Nie sądziłam, żeby zostawienie go na cały dzień było szczególnie dobrym pomysłem. Zastanawiałam się, czy mogłabym połączyć te dwie rzeczy. Wzięłam torebkę z szafki i wróciłam do recepcji. Sally wpatrywała się w Perry’ego, który miał nieszczęśliwą i buntowniczą minę. – Pewnie wiesz, że mój syn uważa, że jest gejem – powiedziała Sally, gdy wsiadła do mojego samochodu. – Tak – odparłam ostrożnie. – Musiałam być okropną matką. Pewnie nie powinnam była rozwodzić się ze Steve’em. Albo może z Paulem. Sally była zamężna z oboma braćmi Allison. Steve’a ledwie znałam, ale Paul był istną kopalnią problemów emocjonalnych. – Nie, uważam, że to akurat była dobra decyzja – odpowiedziałam, starając się brzmieć uspokajająco i pozytywnie. Nie było to łatwe. – I uważam, że bardzo się starałaś. To, że Perry jest gejem, nie znaczy, że nie jesteś dobrą matką. – Wpędziłam go w kłopoty emocjonalne i uzależnienie od narkotyków – żaliła się. – Wydawało mi się, że nadszedł czas, żeby ustatkował się jak wszyscy inni. Odebrało mi mowę. Odkąd Perry ujawnił się z orientacją, którą wreszcie odkrył, zastanawiałam się, czy może jego huśtawki emocjonalne i nadużywanie substancji psychoaktywnych nie były próbą ukrywania jej przed samym sobą. Nie miałam pojęcia, co

powiedzieć Sally. – Perry to dobry chłopak – stwierdziłam. – Od dawna jest dorosły i musi żyć własnym życiem. Wiesz, że cię kocha. To wszystko była prawda. Nie byłam pewna, czy to się jakoś klei, ale Sally chyba się trochę uspokoiła. Zaczęła mówić o innych sprawach, i wszystko, co powiedziała, było absolutnie błyskotliwe i inteligentne. Zaczęłam się zastanawiać, czy ten epizod w bibliotece w ogóle miał miejsce. Zaprosiłam Sally, żeby poznała mojego brata, a gdy z nim rozmawiałam, rozglądała się po domu. – Ten Pascoe znowu dzwonił – powiedział Phillip. Mój brat wydawał się nieco niespokojny, czego się obawiałam. Wyspał się, najadł, oglądał telewizję i odbierał telefony, a teraz zaczynał się nudzić. Zastanawiałam się intensywnie, niby przeglądając listę ludzi, którzy do mnie dzwonili. Phillip stawiał ostre, ciasne litery, jednak po chwili stawały się czytelne. Wciągnęłam książkę telefoniczną Lawrenceton i wyszukałam numer, na który już kilka razy dzwoniłam, ale zawsze z oficjalnej koniczności. Telefon odebrał Josh Finstermeyer. Miałam szczęście. – Josh, mówi Aurora Teagarden – zaczęłam. – Nie mam ani jednej przetrzymanej książki! – z niepokojem przerwał mi Josh. – Przysięgam! – Wiem o tym – powiedziałam, hamując irytację. – Chcę cię prosić o przysługę. Oczywiście, o ile twoja mama się zgodzi. Polecenia rodziców miały pierwszeństwo. – Jasne, zresztą mama i tak jest w pracy – odparł Josh z zaciekawieniem. – Masz samochód, prawda? – Właśnie zasłużył sobie na prawo samodzielnego prowadzenia. – Tak, proszę pani. Teraz był jeszcze bardziej zaciekawiony. Dobrą rzeczą w Joshu, którego znam od dnia jego narodzin, było to, że był zapalonym czytelnikiem. Złą, że zapominał zwracać książki. Mieliśmy swoje wzloty i upadki. – Jest u mnie mój brat i muszę go wysłać na zakupy – powiedziałam Joshowi. – Muszę wracać do pracy, miałam więc nadzieję, że mógłbyś podjechać z Phillipem do spożywczego i Walmartu. A jeśli w kinie grają coś, czego jeszcze nie widzieliście, to też będzie okay.

– A kto płaci? – Josh miał zacięcie biznesowe. – Daję pieniądze na paliwo i na kino. – Stoi. Ile lat ma ten koleś? – Piętnaście – odpowiedziałam. – Nie wygląda chyba jakoś dziwnie? – Josh wyraźnie chciał wiedzieć, czy Phillip nie przyniesie mu wstydu. – Ani trochę – odparłam grobowo. – W sumie mógłbyś zabrać swoją siostrę. Josh miał siostrę bliźniaczkę, Jocelyn, zwaną Joss. W przeciwieństwie do brata nie przepadała za książkami, ale gdy bywała w bibliotece, zbierając materiały do szkoły, wydawała się w porządku. – Okay. Kiedy? – W każdej chwili. Wiesz, gdzie mieszkam? Na McBride? – Tak, proszę pani. Skąd jest pani brat? – Z okolic Los Angeles – odparłam z namaszczeniem. – Och. Super. – Dam mu pieniądze. – Spoko. Oczywiście Phillip słuchał tej rozmowy i wydawał się na poły podekscytowany, na poły przestraszony wizją spędzenia popołudnia z dzieciakami w jego wieku, które go nie znały. Byłam w stanie to zrozumieć. Wiedziałam jednak, do czego Phillip jest zdolny – po tym, jak przemierzył samodzielnie cały kraj – i chciałam, żeby miał zajęcie. Z torebki wyciągnęłam pieniądze i podczas gdy Sally i Phillip rozmawiali o południowych akcentach, zrobiłam listę zakupów. Gdy Phillip zniknął w łazience, żeby się oporządzić, Sally i ja przygotowałyśmy kanapki z tego, co było na półmisku. Mięsa i sera było tam chyba dla dziesięciu osób. Z lodówki wyciągnęłam majonez, musztardę i pikle; Sally w tym czasie chwaliła maniery i wygląd Phillipa. Podczas jedzenia rozmawiałyśmy miło, choć nieco dziwnie. Zauważyłam, że Sally mówi „mój szef” o Maconie Turnerze, którego dobrze znałam, i „zeszły tydzień”, zamiast środa czy czwartek. Ale to nie było szczególnie znaczące. Zaczęłam myśleć, że może wcześniejsze oderwanie się Sally od rzeczywistości mi się przywidziało. – Muszę wracać do pracy – powiedziała wreszcie. Pochowałyśmy jedzenie, a ja wyłowiłam kluczyki z torebki.

– Okay – zgodziłam się. Też musiałam wracać do pracy. – Gdzie jest twój samochód? Na twarzy Sally pojawiła się pustka. Przez chwilę sądziłam, że po prostu mnie nie zrozumiała. – Zostawiłaś go pod redakcją czy przyjechałaś do biblioteki? Przez jedną okropną chwilę Sally wyglądała na przerażoną. – Och, podrzuć mnie do biblioteki – odpowiedziała z tak gładką nonszalancją, że prawie mi to umknęło. Gdyby stała plecami do mnie, nic bym nie zauważyła. Sally naprawdę nie wiedziała, gdzie zostawiła samochód.

ROZDZIAŁ

5

Pojechałam okrężną drogą, żeby się upewnić, czy samochód Sally faktycznie stoi pod biblioteką. Stał, a ja z niejaką ulgą wysadziłam ją przy nim. Patrzyłam, jak go otwiera i sadowi się na siedzeniu kierowcy. Zastanawiałam się, co robić, a potem dotarło do mnie, że to nie ja powinnam się tym martwić. To należało do obowiązków Perry’ego, a ja mogłam tylko być jego przyjaciółką, żeby miał z kim porozmawiać w razie potrzeby. Idąc na zaplecze, poklepałam go po ramieniu, a on spojrzał na mnie i kiwnął głową w krótkim, szybkim potwierdzeniu. – Na przyszły tydzień zamówiłem jej wizytę u doktora Zelmana – powiedział. – Próbuje to ukrywać i całkiem dobrze jej idzie, ale robi się coraz gorzej i gorzej. Naprawdę nie było nic więcej do powiedzenia. Minęły dwie pozostałe godziny pracy. Przychodziło mnóstwo ludzi, komputery cały czas pracowały, i musiałam skończyć zamówienie na książki. Gdy nadszedł czas powrotu do domu, byłam szczerze zadowolona. Miałam tyle możliwości, że nie mogłam się zdecydować, dokąd pójść. Moje plany na pozostałą część popołudnia zmieniły się niespodziewanie, gdy poszłam na parking dla pracowników i zastałam Bryana Pascoe opierającego się o mój wóz. Kancelarię miał kilka minut spacerem od biblioteki; mieściła się w starym, klimatycznym i niewygodnym Jasper Building, gdzie urzędował również Cartland Sewell. Zatem Bryan Pascoe łatwo mógł tu podejść. Pytanie brzmiało, co tu robił. – Panno Teagarden – powiedział. – Dzień dobry, panie Pascoe – odparłam i sama słyszałam pytanie w swoim głosie. To była ulga, nie musieć odchylać głowy, żeby spojrzeć Bryanowi Pascoe w oczy. Wyciągnął dłoń, a ja ją uścisnęłam. Miał drobne kości. – Proszę, mów mi Bryan – przypomniał grzecznie. – Bryan – mruknęłam i uwolniłam dłoń. – Aurora – dodałam po chwili. Kiwnął głową. – Mój brat, Phillip, mówił, że próbowałeś się do mnie dodzwonić? Oddzwoniłabym.

Chciałam się upewnić, że Bryan Pascoe miał świadomość faktu, że to on naciskał. – Tak, ale chciałem z tobą porozmawiać twarzą w twarz. – W porządku – odparłam z wahaniem, gdy zamilkł na długą chwilę. – Chcesz pojechać do swojego biura? – A możemy się przejść po okolicy? Cały dzień siedziałem w biurze. Było rześko, ale niezbyt zimno. – Jasne – zgodziłam się trochę niepewnie. Co do diaska się tu działo? – Mam krótkie nogi i nie chodzę zbyt szybko. Robin zawsze był dwa kroki z przodu. Myśl o Robinie natychmiast pogorszyła mi samopoczucie. – Twoje nogi są świetne – odparł, znów wytrącając mnie z równowagi, i ruszyliśmy przed siebie. – Dowiedziałeś się czegoś o Johnie Davidzie? – Oczywiście rozmawiałem z panną Burns. Na tę chwilę kryje Johna Davida w stu procentach. Mówi, że wykonywał dla niej legalną pracę. Zerknęłam spod oka na Bryana, a on uśmiechnął się do mnie. Miał błyszczące, białe zęby. – Powiada, że spisywała swój testament – dodał Bryan absolutnie neutralnym tonem. – Gdyby Poppy żyła, byłby jej potrzebny. – Złapałam się na tym, że też się uśmiecham. – To ciekawe. Czy uważałaś swoją bratową za osobę zazdrosną? Zastanowiłam się nad tym. – Nie sądzę, żeby chciała zostać upokorzona, gdyby John David zdecydował się z nią rozwieść, albo gdyby ten jego mały związek zmienił się w skandal. Gdyby na przykład zabrał Romney na firmową imprezę gwiazdkową czy coś takiego – powiedziałam wreszcie. – To chyba nie jest to samo, co zazdrość jako taka. – A ty co o tym myślisz? – spytał prawnik. Odebrałam to pytanie jako dziwne. Zatrzymałam się i spojrzałam na niego. Na szczęście byliśmy na chodniku opodal naszego niewielkiego kina i akurat nikt tamtędy nie szedł. – A jakie to ma znaczenie? – Zmarszczyłam brwi. – Osobista ciekawość – odrzekł. – Nie wiem, dlaczego chcesz wiedzieć. – Ale nie widziałam też powodu, żeby odmawiać mu odpowiedzi. – Myślę, że to było naprawdę… niesmaczne – powiedziałam, wybierając

najłagodniejsze możliwe słowo. – Choć z pewnością sama nie jestem aniołem. – Dlaczego wyrażasz swoją opinię w tak nieśmiały sposób? Nie musisz robić żadnych zastrzeżeń. – Nie znam cię. Z tego, co wiem, na okrągło zdradzasz żonę – powiedziałam bez ogródek. – Nie znoszę tonu jestem-świętszy-od-ciebie. – Dlaczego wczoraj do mnie zadzwoniłaś? – John David pomyślał o tobie. Słyszałam, że jesteś najlepszy. – Jestem, Auroro. Miałam wrażenie, że coś mi tu umyka. – Cieszę się, że jesteś tak pewny siebie – stwierdziłam z lekkim powątpiewaniem. – Wczoraj się ucieszyłem, słysząc twój głos w słuchawce. Od jakiegoś czasu miałem cię na oku. – Myślisz, że robię coś niezgodnego z prawem? – Nie, chcę się z tobą umówić. – Bryan, sądziłam, że jesteś żonaty – powiedziałam ze szczerym zdumieniem. Skoro już o tym mowa, wczoraj wspominał o „byłej żonie”. – Byłem, przez pięć lat. Rozwiedliśmy się rok temu. – Aha – mruknęłam, czując się tak, jakby właśnie przyłożył mi w twarz zdechłą rybą czy czymś równie przyjemnym. – Cóż, Bryan, pochlebia mi to, ale spotykam się z Robinem Crusoe. – Wiem. – Znowu się uśmiechnął. Uśmiech ten był jednocześnie pewny, drapieżny i pełen nadziei. – Ale moje źródła donoszą, że flirtuje z Janie Spellman. – Auć – powiedziałam ostro. – To był cios poniżej pasa. Kto jest twoim źródłem? – Nie muszę go ukrywać ze względu na prawo. Moim źródłem jest Janie Spellman, która jest moją kuzynką. – Janie nie jest zbyt wybredna co do osób, z którymi flirtuje. – Przykro mi, że jesteś zła, ale nie ma co zaprzeczać – stanowczo stwierdził Bryan. – Nie muszę na to odpowiadać, zaprzeczać, potwierdzać ani nic. – Spojrzałam na niego. – Skończyliśmy tę część rozmowy. – Nagle pomyślałam o rachunku ze stacji benzynowej, który miałam w torebce. Nie mogłam o niczym zapomnieć tylko dlatego, że Bryan mnie zirytował. – A teraz musimy pogadać o sprawach służbowych. – Mów. – Jeśli w jakikolwiek sposób go rozzłościłam, nie dawał tego po sobie poznać.

Opowiedziałam, jak dziś rano znalazłam rachunek, o tym, co to może znaczyć, i podałam mu nazwiska osób, które przebywały w moim domu. Potem spojrzałam na zegarek. – O nie! – wykrzyknęłam. – Powinnam teraz być w domu Poppy! – Po co? – Bryan słuchał mnie bardzo uważnie, czym zarobił sobie kilka punktów. – Ma tam przyjechać facet uprzątający miejsca zbrodni – wyjaśniłam. – Ktoś z komendy poinformował, że można wejść do domu. Więc zadzwoniłam do Zacharego Lee i umówiłam się z nim. – I tak muszę zerknąć na to miejsce. Mogę pojechać z tobą? – Chyba tak – zgodziłam się niepewnie. Wróciliśmy na parking przed biblioteką i otworzyłam swoje volvo. W drodze na Swanson Lane Bryan mówił o miejscowych politykach. Czułam muśnięcie jego uwagi za każdym razem, gdy na mnie spoglądał, a spoglądał na mnie bardzo często. Do czasu, gdy stanęłam za jasnożółtą furgonetką z logo Clean Scene na boku, miałam czerwone policzki. Przynajmniej żadnych makabrycznych obrazków. Bawiłam się kluczykami, grzebałam w torebce, wszystko, żeby tylko nie patrzeć na mężczyznę obok mnie. Wysiedliśmy z samochodu i stanęliśmy na chodniczku prowadzącym do domu. Czekał na nas młody człowiek o azjatyckich rysach twarzy. Był zajęty książką. Denerwowałam się, że znowu mam wejść do tego domu. – Cieszę się, że Arthur pozwolił już tu posprzątać – powiedziałam, żeby powiedzieć cokolwiek. – Założę się, że Arthur ma za sobą kilka ciężkich dni – stwierdził Bryan, wyraźnie zapraszając mnie do zadania pytania, dlaczego. – Jak to przy sprawie morderstwa… – odparłam wolno. – Ale nie o to ci chodzi, prawda? – Na pewno słyszałaś, że Poppy się z nim spotykała. Kilka lat temu? Pomyślałam, że zaraz zemdleję. Naprawdę poczułam, że krew odpływa mi z głowy. Bryan podtrzymał mnie lewym ramieniem i złapał za prawą rękę. – Dobry Boże – wymamrotałam, próbując zyskać trochę czasu. – Ale wobec tego nie powinien prowadzić śledztwa w jej sprawie! – Dobrze się czujesz? – spytał Bryan. – Czy nie byliście w swoim czasie narzeczeństwem? – Nie – odpowiedziałam, potrząsając głową, żeby się w niej rozjaśniło. – Nie, my nigdy… Celowo to zrobiłeś? Powiedziałeś mi o tym? Dlaczego? – Spotykałaś się z nim.

– Jakiś milion lat temu. Na długo przed tym, nim wyszłam za Martina. – Popatrzyłam na niego z niedowierzaniem. – Ciekawe, czy Arthur ma słabość do kobiet z twojej rodziny. – Wprawiasz mnie w zakłopotanie. Odsunęłam się od niego i ruszyłam chodnikiem do drzwi tak, jak zrobiłam to wczoraj. Zachwiałam się lekko, gdy dotarło do mnie to porównanie, ale zaraz się pozbierałam. Bryan już mnie dogonił. – Dzień dobry – powiedział do młodego człowieka czekającego na rzeźbionej ławeczce przy drzwiach frontowych. – Zachary Lee? – spytałam, gdy się podnosił. Był znacznie wyższy niż się spodziewałam, miał może z sześć stóp, i wyglądał jak bardzo udane połączenie rasy kaukaskiej i azjatyckiej. – To ja – potwierdził radośnie. – Zachary Lee, Scene Clean, do państwa usług. Jestem certyfikowanym specjalistą do spraw porządkowania miejsc zbrodni i posiadam rozległe doświadczenie z pracy w policji w Atlancie. Przeszedłem stosowny kurs i pracuję z zachowaniem wszelkich zasad bezpieczeństwa. Rozpromienił się. Zachary Lee najwyraźniej bardzo lubił swoją pracę. – Policja dała panu zielone światło? – spytałam. – Tak, proszę pani, a pan Queensland, mąż zmarłej, przekazał mi swoje pozwolenie na podjęcie pracy. Przy okazji, prosił, żebym pani przekazał jego podziękowania. Zęby Zacharego były idealnie proste i białe, a gdy się uśmiechał, co robił praktycznie cały czas, ładnie mrużył oczy. – Jestem Aurora Teagarden – powiedziałam – a to Bryan Pascoe, prawnik pana Queenslanda. – Miło mi państwa poznać – odrzekł. – Zatem pokażę panu, hm, to miejsce. – Nie mogłam znaleźć odpowiednich słów. – Pan Pascoe chciałby rzucić okiem, zanim zacznie pan sprzątać. Ja poczekam, aż pan skończy, a potem zamknę za panem. Po raz pierwszy Zachary nieco oklapł, pewnie na myśl, że będziemy się tu kręcić, podczas gdy on będzie pracował. Ale chciałam widzieć, jak wychodzi, i generalnie mieć na niego oko. Ten młody człowiek był pewnie w zupełnym porządku, ale bardzo mało o nim wiedzieliśmy. Dom był zamknięty i raczej niepięknie pachniał. Poppy byłoby wstyd. Unosił się w nim

okropny zapach krwi i bardziej przyziemna woń przepełnionego kosza na śmieci. Raz jeszcze zdenerwowałam się zaginięciem Moosie’ego. Nieobecność kota wydawała się zniewagą dla Poppy. – Opowiedz mi, co robiłaś wczoraj, kiedy tu weszłaś – poprosił Bryan i pomyślałam, że może próbuje odwrócić moją uwagę. Byłam mu za to wdzięczna. – Weszłam na górę – zaczęłam. – Nikogo tam nie było. Wróciłam na dół i poszłam do kuchni. Poprowadziłam go przez krótki hol do kuchni, gdzie wszystko wyglądało tak, jak wcześniej, poza proszkiem daktyloskopijnym. Obeszliśmy kontuar, a ja słabo pomachałam ręką w stronę miejsca, w którym zastałam Poppy. Ten gest w sumie był niepotrzebny. Krew mówiła sama za siebie. Tak naprawdę ten widok – zaschniętej i pociemniałej krwi – sprawił, że uderzenie było jeszcze bardziej brutalne. Gdy Zachary Lee podszedł do szklanych drzwi, aby wyjrzeć na zewnątrz, poczułam, że trochę kręci mi się w głowie. Żeby nie upaść, oparłam rękę o bufet, na którym stały kolorowe książki kucharskie i suszone kwiaty. Bryan natychmiast wyprowadził mnie z kuchni do salonu. Zamiast posadzić mnie na kanapie, objął mnie. I nie powiedział ani słowa. Lewą ręką gładził moje włosy. Naprawdę podobało mi się to milczenie. Robin, dla którego słowa były całym życiem, nigdy nie wiedział do końca, kiedy nie są potrzebne. – Na górze niczego nie ma? – spytał Zachary Lee od progu. Zaczęłam się odsuwać, ale Bryan Pascoe mnie nie wypuścił. – Proszek daktyloskopijny – odparł. – Ale żadnej krwi. – Okay – powiedział chłopak, znowu rozradowany. – Może usiądziecie sobie przy basenie? Jest taki piękny dzień. Muszę przynieść swój sprzęt. Początkowo ta rada wydawała się dziwna, ale okazała się świetna. Gdy wyszliśmy przez drzwi frontowe i obeszliśmy dom (żeby nie przechodzić przez zakrwawiony próg w kuchni), Bryan podtrzymywał mnie niepotrzebnie. Musiałam jednak przyznać, że mi się to podobało po tym, jak przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny musiałam sobie radzić z Phillipem i innymi szokującymi wydarzeniami. Czasami sama siebie nie rozumiałam. Część mnie chciała trzymać się prosto i być niezależna, a druga część chciała oprzeć się na kimś silniejszym. Być może odpowiedzią byłoby dobre partnerstwo, w którym obie strony są dla siebie oparciem. W jednym z tych nieoczekiwanych, małych momentów jasności, które sprawiają, że życie jest takie przerażające, uświadomiłam sobie (siedząc nad basenem należącym do

zamordowanej kobiety, pocieszana przez troskliwego prawnika), że w moim małżeństwie takiego partnerstwa nie było. – W porządku? – z niepokojem pytał Bryan. – Tak, nic mi nie jest. – Brzmiałam jak grzeczny robot. Otrząsnęłam się trochę. – Dziękuję, że pytasz. W tych dziwnych okolicznościach pojawiła się kolejna osoba. Przez furtkę na patio wsunęła się Teresa Stanton, Uppity Woman par excellence. – Biedna Aurora! – wykrzyknęła Teresa. Teresa była przerażającą kobietą. Nie wiedziałam, że spodnium było odpowiednim strojem na wizytę w domu zamordowanej kobiety – to znaczy, dopóki nie zobaczyłam Teresy. Miała na sobie coś takiego, w kolorze ciemnego burgunda z brązowo-złotymi akcentami, i pasowało to idealnie. Ciemne włosy miała pięknie ostrzyżone i ułożone na szczotce tak, że krótkie boki nie opadały jej na twarz. Do tego dyskretny makijaż i idealnie białe zęby. – Teresa – wymamrotałam. Bryan oczywiście wstał. Nagle sobie przypomniałam, że kobieta, z którą Bryan był żonaty, to właśnie Teresa Stanton. Teresa Pascoe Stanton. – Diabelnie trudno cię złapać – oświadczyła Teresa. Jakoś nie czułam potrzeby wygłoszenia przeprosin. – To był bardzo ciężki dzień – odparłam niezobowiązująco. – Och, oczywiście! Bez wątpienia! Witaj, Bryan. Teresa upewniła się, że zrozumieliśmy, iż dodała to powitanie po głębokim namyśle. – Miło cię widzieć, Tereso – odpowiedział głosem chłodnym i bez wyrazu. Bardzo się starałam wymyślić jakąś wymówkę, dzięki której mogłabym wstać i uciec, ale nic mi nie przychodziło do głowy. – Co tu robi ten człowiek? – spytała Teresa zaskoczona widokiem Zacharego Lee, który pojawił się ubrany w kombinezon kosmiczny. Pracował tuż za przeszklonymi drzwiami. – Sprząta krew – wyjaśniłam. To oczywiście nie speszyło Teresy. – Tak się cieszę, że udało ci się znaleźć kogoś, kto się tym zajmuje – rzuciła konwersacyjnym tonem. – A gdzie twój pan Crusoe? – Nie wiem. Nie miałam ochoty rozwijać tej wypowiedzi. Ciekawe, co by powiedziała, gdybym zadała jej pytanie, gdzie jest Shorty Stanton. Tak mnie kusiło, że już otworzyłam usta, ale potem

zwyciężył zdrowy rozsądek. – Oczywiście wszystkie panie z klubu chcą wiedzieć, jak możemy pomóc – powiedziała Teresa. – Być może Melindzie przydałaby się opiekunka do dzieci – zasugerowałam. – Teraz ma pod opieką dwójkę własnych i malucha Poppy. Teresa zapisała to w swoim podręcznym notesiku. – Coś jeszcze? – spytała. – Zaniosłyśmy już jedzenie do domu twojej matki. – Przemyślałabym ponownie osobę Bubby Sewella jako naszego reprezentanta. – Sądzisz, że ma coś wspólnego ze śmiercią Poppy? – Teresa nie miała nic przeciwko mówieniu wprost, jeśli uznała, że bezpośredniość najlepiej posłuży jej celom. – Nie, w zasadzie nie, ale sądzę, że jego reputacja może być zagrożona, jeśli to śledztwo skończy się procesem. – A więc to prawda: kręcił się wokół Poppy. – Teresa nie spuszczała wzroku. Nie spojrzałam jej w oczy. – Ktoś, kto nie potrafi utrzymać zapiętych spodni – zimno powiedziała Teresa – nie powinien działać w służbie publicznej. Chyba wszyscy się już na to napatrzyliśmy. – Prawda – przyznałam. Wszyscy zamilkliśmy i w tej nagłej ciszy usłyszałam plusk w basenie za płotem. Grała także muzyka; brzmiało to jak Haendel. – Cara! – zawołała Teresa. – Pływasz? Możesz sobie zrobić przerwę? – Teresa, to ty? – odezwał się wysoki głos. – Tak, dziewczyno. Przyjdź tutaj! Pomiędzy tymi działkami w płocie była rzadko używana furtka. Zaskrzypiała donośnie, gdy Cara Embler ją popchnęła. Idąc w naszą stronę, Cara zdejmowała czepek pływacki. Owinięta była wielkim ręcznikiem, ponieważ dzień był rześki i chłodny. Fryzurę miała dopasowaną do sportowego trybu życia; miała blond włosy (teraz poznaczone siwizną), krótkie i proste. W liceum i college’u Cara była mistrzynią pływacką i ktoś mi wspominał, że trenuje do mistrzostw seniorów. Mieszkańcy Lawrenceton byli oszołomieni Carą – pływającą przy każdej temperaturze, zorientowaną na cel – ale szanowali jej zacięcie i wspaniałą kondycję fizyczną. Jako żona kardiologa, który chyba zawsze był pod telefonem, Cara miała mnóstwo czasu do zagospodarowania zgodnie ze swoimi upodobaniami. Choć Emblerowie mieli syna, który studiował inżynierię środowiskową, czy coś równie

niewymawialnego, mieszkał on w północnej Kalifornii i rzadko bywał w domu. Zatem Cara pływała, biegała, brała udział w debatach politycznych, uczyła dzieci w szkole podstawowej i organizowała doroczną zbiórkę funduszy na rozwój społeczności lokalnych. Miała dwa psy, sznaucery; była znana lokalnie ze skutecznego zbierania pieniędzy i zajadle walczyła z ludźmi, którzy znęcali się nad zwierzętami. Nie wiedziałam, dlaczego nie została członkinią Uppity Women już lata temu, ale podejrzewałam, że obecnie musi być bardzo blisko szczytu listy. – Jak się miewa John David? – spytała mnie Cara. Opadła na jedno z krzeseł ogrodowych, kolejnym ręcznikiem okrywając głowę i szyję. Dzień był na tyle zimny, że sama dygotałabym, będąc mokra, ale Cara chyba była niewrażliwa na temperaturę. – Tak, jak można się tego spodziewać. Tak naprawdę, to nie widziałam go od wczoraj i nie miałam pojęcia, jak się trzymał. Ale to jakoś nie wydawało się właściwą odpowiedzią. Byłam nieco zaskoczona, że Cara o to zapytała. Nie wiedziałam, że kiedykolwiek zamieniła z Johnem Davidem choć słowo. – To okropne, i to w domu tuż obok mojego – ciągnęła Cara. O tym nie pomyślałam. Ja też na pewno bym się bała. W sumie to dzwoniłabym zębami. Ale Cara wyglądała na zatroskaną, nie przestraszoną. – Słyszałaś coś szczególnego? – spytała ją Teresa. Cara, która była gdzieś między czterdziestką a pięćdziesiątką, wzruszyła muskularnymi ramionami. – Nie, to był dzień jak co dzień. Rano popływałam, udekorowałam dom na Święto Dziękczynienia, poszłam na lunch z przyjaciółką, wróciłam, znowu popływałam – to wtedy usłyszałam, że kręci się tu wielu ludzi – a potem, późnym popołudniem, planowaliśmy z mężem przyjęcie bożonarodzeniowe, które wydajemy. Byłam pewna, że plany przyjęcia Cary Embler były znacznie bardziej wyrafinowane i skomplikowane, niż byłyby moje. Goście pewnie też będą bardziej wyrafinowani, jeśli mieli to być współpracownicy jej męża. Czy podejmowanie kardiologów i administratorów szpitala różniło się czymś od podejmowania, powiedzmy, pośredników handlu nieruchomościami i bibliotekarzy? Dla ludzi ze szpitala musiałoby być lepsze wino… – Auroro – niezbyt łagodnie rzuciła Teresa. – Czy ty mnie słuchasz? – Nie – odparłam. Bryan odwrócił się szybko, żeby ukryć uśmiech. Może byłam zbyt

bezpośrednia. – Przepraszam, zamyśliłam się – wymamrotałam. – Co mówiłaś? – Przypominałam Carze, że jest kolejna na liście. Dzień po śmierci Poppy. Teresa nie miała szczególnego wyczucia, ale to było niedelikatne nawet jak na nią. Wszyscy patrzyliśmy na nią w milczeniu. – Co? – zapytała. – W tych okolicznościach przystąpienie do Uppity Women nie jest zbyt radosną rzeczą – odezwała się wreszcie Cara, patrząc gdzieś ponad ramieniem Teresy. – Zadzwoń do mnie i daj mi znać, kiedy i gdzie. Jeśli nagrasz mi się na sekretarkę, to sobie zapiszę. Niczego nie zapamiętam, jeśli nie mam przy sobie notesu i długopisu. – Wiem, jak to jest – zgodziła się Teresa. – Żyję dzięki notesowi z planem dnia. Była wyraźnie nieświadoma popełnionego nietaktu. – A to kto? – spytała Cara. Też zauważyła Zacharego Lee w jego kosmicznym kombinezonie. Tym razem to Bryan wziął na siebie ciężar odpowiedzi. Co za długi dzień. A to jeszcze nie koniec. Ocknęłam się i spytałam Carę, czy nie widziała Moosie’ego. – Rozejrzę się za nim – obiecała. – Jest uroczym stworzeniem. Osobiście nie popieram usuwania pazurów, ale rozumiem, że miało go to powstrzymać od wspinania się na ogrodzenie i wędrówek po okolicy. Myślę, że Poppy miała dobre serce. – To nie ona kazała usunąć mu pazury – sprostowałam. – Już go takiego adoptowała. Był w schronisku dla zwierząt. Zadzwoń proszę do mnie, gdybyś go gdzieś zauważyła. Wiem, że John David ucieszyłby się, wiedząc, że Moosie jest bezpieczny. O ile John David w ogóle miał głowę, żeby myśleć o kocie; ja na jego miejscu nie miałabym na pewno. Cara przeprosiła i wróciła do siebie. Zanim poszła, raz jeszcze spojrzała na Zacharego Lee, który otworzył przesuwane drzwi, żeby oczyścić swoje narzędzia. – Wiesz – powiedziała Teresa przyciszonym głosem, zarezerwowanym dla skandali – Stuart Embler wpadał do Poppy, zanim wracał do domu, przynajmniej zanim Poppy urodziła dziecko. Nie usłyszałam, żeby Cara wskoczyła do basenu, i miałam nadzieję, że nie stoi po drugiej stronie płotu. Ku swojej uldze usłyszałam poszczekiwanie psów, gdy otworzyła drzwi od własnego patio. Żywiołowo cieszyły się z jej powrotu do domu, tak to brzmiało. Może powinnam sprawić sobie psa, pomyślałam. Potem pomyślałam, co z psem zrobiłaby Madeleine, i porzuciłam ten pomysł.

Bryan, patrząc na swoją byłą żonę, wyglądał na lekko zniesmaczonego, ale także zaciekawionego. – Ciekawe, co robił Stuart wczoraj koło jedenastej – powiedział. – To powinno być łatwe do ustalenia. Ale byłabym nadzwyczaj zaskoczona, gdyby Stuart miał z tym coś wspólnego. Jego romans z Poppy był stały, a on i tak nie przejąłby się jakimś małym skandalem. Kardiologom wiele się wybacza. To znaczy, gdybyś miał chore serce, a ten facet dawałby ci szansę na przeżycie, to przejmowałbyś się tym, że uprawia pozamałżeńskie igraszki na sianie? Rozumiałam, co miała na myśli Teresa. – A właśnie, Auroro, skoro już mowa o romansach… – zaczęła Teresa. Popatrzyłam na nią. – Plotki głoszą, że gdy tu wczoraj przyjechałaś, to widziałaś, jak ktoś wychodzi z domu. Skąd u diabła biorą się takie wymysły? – Założę się, że to był mężczyzna. Albo żona jakiegoś mężczyzny, z którym się spotykała. – Teresa miała wygłodniałe spojrzenie. – Nie – odparłam lodowatym tonem. – To nieprawda. – Och, o rany, przepraszam, nie wiedziałam, że to czuły punkt. Wszyscy sądziliśmy, że już wiesz, co się tu stało. Patrzyłam na nią bez mrugania. – Tereso, nie powinnaś być czasem gdzie indziej? – zapytał Bryan. Zamarła z otwartymi ustami. – Wpadłaś, złożyłaś kondolencje, zasugerowałaś, że Uppity Women mogą jakoś pomóc. Z pewnością masz jakieś inne plany albo spotkania? – Muszę pojechać do sklepu i obdzwonić członków komitetu – odpowiedziała powoli. Twarz miała czerwoną. – Do widzenia, Auroro. Kurczę, ależ przyjemnie było zobaczyć, jak ktoś udziela Teresie reprymendy. Niestety nie była to najlepsza strona mojego charakteru. – Do widzenia – odparłam uprzejmie i chłodno. Bryan wstał wraz z Teresą, a potem otworzył przed nią furtkę na ulicę. – Wiesz, ona nie może się powstrzymać – powiedział, siadając na krześle obok mnie. – Wiem, że ma wiele wspaniałych cech. Uniósł brew. – Prowadzi Uppity Women bez najmniejszych problemów – zwróciłam mu uwagę. – Jest

zorganizowana i skoncentrowana, i pod jej rządami robimy dużo dobrych rzeczy. – Byłem jej mężem. Wiem doskonale, jaka potrafi być zorganizowana i skoncentrowana. – Powiedziałeś, że rozwiedliście się przed rokiem? – Czy wzmianka o tym była nie na miejscu? – Wyszła za Shorty’ego Stantona jakieś siedem miesięcy temu. – Pracuje w banku, zgadza się? – Jest prezesem Southern Security – nieco sucho odpowiedział Bryan. – Och. – Tak, wielkie pieniądze. Powstrzymałam się przed wygłoszeniem uwagi, że sam Bryan też nie może narzekać na brak pieniędzy, chyba że miał skrywany nałóg, jak hazard albo narkotyki. – Opowiedz mi o samochodzie – poprosił nagle cichym głosem. Popatrzyłam na przykucniętą, niewyraźną postać technika. Znowu pracował nad szybą. Rozważyłam i odrzuciłam kilka odpowiedzi. – Nie widziałam żadnego samochodu – powiedziałam bardzo ostrożnie. – Ale znalazłam dowód, że ktoś tu był przed nami. – Wiesz, kto to był – zgadł Bryan. Spojrzałam na niego spod oka. – Nic dziwnego, że masz taką dobrą reputację jako prawnik. – Zasłużenie, zapewniam cię. Kto to był? – Teraz nie mogę ci powiedzieć. – Bardziej zależy ci na tej osobie niż na twojej bratowej? – Tak. To go zaskoczyło, ale szybko odbił piłeczkę. – Nie ufasz mi? – Powiedziałam ci o paragonie – zauważyłam łagodnie. – I powiem ci coś innego. Zrobił oczekujący gest dłonią. – Ktoś był od wczoraj w tym domu. – W tym domu? – Pokazał na niego, zdziwiony. – Tak. – Skąd wiesz? – Zasłony na górze są zaciągnięte. Gdy byłam tam wczoraj, były odsunięte.

Bryan popatrzył na zasłony w oknie głównej sypialni, jakby mogły mu powiedzieć, dlaczego były zasunięte. – Może policja je wczoraj zaciągnęła, żeby nikt nie widział, co robią – zasugerował. Wzruszyłam ramionami. – Może. Bryan chyba się poddał. – Chodźmy zajrzeć. Mam wrażenie, że ten człowiek chce powiedzieć, że skończył. Faktycznie, Zachary Lee wyszedł z domu, pogodny jak zawsze. – Zapakowałem dywanik do vana; tu jest pokwitowanie – powiedział. – Zabiorę go do warsztatu i popracuję nad nim. Poza tym wszystko jest zrobione. Będzie pani musiała zadzwonić po sprzątaczkę, żeby doprowadzić pozostałe części domu do normalnego stanu. Lekko zmarszczyłam brwi. – Przepraszam? – Na górze. Poszedłem posprzątać proszek daktyloskopijny. – I co jest na górze? – Spojrzałam na Bryana. – To nie było zabójstwo podczas włamania? – Lepiej niech nam pan pokaże, o co panu chodzi – zdecydował Bryan. Tym razem zajrzałam do każdego pokoju na dole i wszystkie wyglądały normalnie. Jednak na górze to była inna historia. Największy bałagan panował w głównej sypialni. Wszystko było porozrzucane, jakby jakieś dziecko miało zły dzień. – Nie tak to wyglądało, kiedy znalazłaś ciało? – spytał Bryan, który przyglądał się wszystkiemu uważnie. – Nie, wyglądało normalnie. – Nie wiedziałam, co innego mogłabym powiedzieć. – Policja chyba by czegoś takiego nie zrobiła? – Zabraliby pościel, żeby sprawdzić ślady – powiedział Bryan. – I to zrobili. Ale nie coś takiego. Z komody, toaletki, szafki na bieliznę i szafki na biżuterię były powyciągane szuflady. Bok małej ściennej szafy Poppy był zniszczony. Wcześniej schludnie poukładane buty były porozrzucane; swetry, powyciągane z pudeł, były rozwleczone po podłodze. To było okropne. Miałam wrażenie, że to kolejny akt przemocy wobec Poppy. Zaraz sama sobie powiedziałam, że to była głupia reakcja. To było tylko przeszukanie jej rzeczy, nic nawet zbliżonego do wbicia w nią noża, na litość boską! Ale to było takie

inwazyjne… Pomyślałam, jak bardzo znienawidziłabym kogoś, kto grzebałby w moich rzeczach osobistych, i nagle musiałam usiąść na stołku od toaletki. Bryan bardzo się przejął moim samopoczuciem – spytał, czy ma zadzwonić po karetkę (co bardzo mnie przestraszyło) i mamrotał różne rzeczy na temat tego, jaki okropny przeżyłam szok. Zdążył już zadzwonić po policję, więc pozwoliłam mu się tak przejmować. Czyżby próbował zrobić na mnie wrażenie swoją empatią, czy postrzegał mnie jako delikatny, południowy kwiat? Jeśli w ogóle byłam kwiatem, to mocno przywiędłym. Żałowałam, że nie było tutaj Robina. Potem wymierzyłam sobie mentalnego klapsa. Nie ma sensu tego żałować. Flirtował z Janie. Raz jeszcze zesztywniałam ze złości.

ROZDZIAŁ

6

Nie byłam dobrym towarzystwem dla nikogo. Było już późne popołudnie i zasugerowałam Bryanowi, żebyśmy poczekali do następnego ranka z wyprawą na stację benzynową, z której pochodził paragon. Wówczas, argumentowałam, w pracy pewnie będzie ten sam sprzedawca. Byłam gotowa się założyć, że Bryan weźmie ten rachunek i sam pojedzie zadawać pytania. Próbowałam wywrzeć na nim wrażenie, że takie zachowanie bardzo by mi się nie spodobało. Odwiozłam Bryana do jego biura, a potem zajrzałam do mojej matki, by sprawdzić, jak miewa się moja rozrośnięta rodzina. Melinda i Avery byli w swoim domu, a dziecko Poppy z nimi, dokładnie tak, jak przewidziała Melinda. John David siedział w salonie mojej matki jak kupka nieszczęścia. Naprzeciwko zobaczyłam Arthura Smitha. Co on robił? Najwyraźniej nadal prowadził tę sprawę, co wydawało mi się nie na miejscu. Fakt, że Lawrenceton to raczej małe miasteczko i siły policyjne pewnie mają teraz mnóstwo pracy, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że morderstwa nie zdarzają się u nas codziennie. Można by jednak pomyśleć, że nawet w Lawrenceton szef policji usunie dawnego kochanka ofiary z listy oficerów prowadzących przesłuchania w sprawie o zabójstwo. Pewnie o tym nie wiedział, uznałam. – Przychodzi panu do głowy jakiś powód, dla którego ktoś miałby się włamywać do waszego domu? – pytał Arthur. – Zna pan jakąś skrytkę swojej żony, w której chowała ważne dokumenty, czy coś? To była naprawdę szybka reakcja na telefon Bryana. – Nie – odparł John David. – Nie, Poppy nie miała niczego do ukrycia. Moja matka stała przy blacie kuchennym, czytając wskazówki, jak odgrzać casserole, które po południu przyniosła Teresa. Od razu poznałam jej charakter pisma. Gdy John David wypowiedział te zdumiewające słowa, matka uniosła brwi, wyrażając takie samo niedowierzanie jak ja. Jeżeli John David wierzył w to, co mówił, to był durniem. Jeżeli wierzył, że nabierze kogokolwiek co do prawdziwej natury Poppy, to też był durniem. Obeszłam blat, żeby stanąć przy matce. Jak zawsze miała idealną fryzurę, ale sprawiała

wrażenie zmęczonej i zatroskanej. – Poppy miała także mnóstwo zalet – powiedziała półgłosem – szkoda tylko, że teraz nikt o tym nie myśli. – Bo to wygląda tak, jakby to właśnie, hm, negatywna strona jej charakteru doprowadziła do jej śmierci – odparłam. – Ale zgadzam się, Poppy miała w sobie wiele dobrych cech. Była inteligentna, zabawna, kochała Chase’a – och, naprawdę kochała to dziecko – i była gotowa ciężko pracować przy projektach, w które wierzyła. Uświadomiłam sobie, że było wielu ludzi z lepszą reputacją niż Poppy, o których trudno byłoby powiedzieć tyle dobrych słów. – Macie jakieś nieporozumienie z Robinem? – spytała matka. Pytanie było tak nagłe i tak niezgodne z jej charakterem, że zawahałam się, zanim odpowiedziałam. – Tak – przyznałam. – Nie powiedział mi, że wraca wcześniej, i flirtował z Janie Spellman. – Flirtował – powtórzyła moja matka głosem bez wyrazu. – Tak – odpowiedziałam. – Praktycznie trzymali się za ręce. – W bibliotece? – Tak, w bibliotece! – Gdzie do niczego nie mogło dojść, bo kręci się tam mnóstwo ludzi. – Ale po co miałby to robić? – Może Janie chciała trochę poflirtować. Roe, nie jesteś jedyną kobietą na świecie, która uważa Robina za atrakcyjnego. Może Robin miał też ochotę poflirtować, tylko trochę. Zaprosił ją gdzieś? Pocałował ją? Powiedział ci, że nie chce się więcej z tobą spotykać? – Nie. – Dałaś mu szansę, żebyście o tym porozmawiali? – Nie. – Pomyliłam dni, czy skrócił swoją podróż, żeby wcześniej do ciebie wrócić? – Tak. – Poczułam, jak zażenowanie wypływa czerwienią na moje policzki. – Oj, oj, oj. – Moja matka pokręciła głową. – Co za zły, zły człowiek. Zdradził cię tak strasznie, że będę musiała dać mu klapsa. – Okay, rozumiem, co chcesz powiedzieć. – Można by pomyśleć, że zauważysz różnicę po tym tam. – Matka głową wskazała na salon. Miała na myśli Arthura, nie Johna Davida. Nigdy nie wybaczyła Arthurowi, że publicznie

mnie upokorzył. Mógłby uratować dziesięć dzieciaków przed utonięciem i udaremnić tuzin napadów na bank, a ona dalej by go nienawidziła. W sumie było to miłe, że ktoś tak niewzruszenie trwał u mojego boku, nieważne, czy się mylił, czy nie. Gdy porozmawiałam z Johnem, poklepałam go po ramieniu i przekonałam się, że dziś był w lepszej formie niż wczoraj, wyszłam, nie zamieniając słowa z Johnem Davidem i Arthurem, którzy nadal byli pogrążeni w rozmowie. Po drodze do domu myślałam o tym, co mogła ukrywać Poppy. Jeśli mieściło się to w pudełku na buty, to najwyraźniej było to coś małego. Czy Poppy mogłaby kogokolwiek szantażować? Uznałam, że nie, nawet będąc tak bardzo pozbawioną złudzeń co do jej skłonności. Jednak coś, co znajdowało się w jej posiadaniu, napawało kogoś piekielnym strachem. Może włamywacz znalazł tę rzecz, a może nie. Tak więc mieliśmy tajemniczy paragon ze stacji benzynowej, zamordowaną kobietę, uganiającego się za spódniczkami prawnika, uganiającego się za spódniczkami męża, byłego kochanka, albo nawet trzech, włamywacza i detektywa, który nie powinien prowadzić tej sprawy. Nie byłam zaskoczona, gdy weszłam do domu i zastałam czekających na mnie mojego brata i Robina. Gdy wkroczyłam do pokoju, spojrzeli na mnie niemal oskarżycielsko. Oglądali futbol. Co za zaskoczenie. – Dzień dobry – rzuciłam chłodno. – Phillip, kiedy wróciłeś? – Jakieś pół godziny temu. Robin na ciebie czekał. – Na podjeździe? – Tak. – Phillip widać zmienił drużynę, opierając się na trzydziestu minutach odnowionej znajomości z Robinem. – Na zimnie. – Robin, czy my byliśmy umówieni? Na pewno nie pamiętałam, żebym go zapraszała. Starałam się na nowo otoczyć chmurą oburzenia. Robin miał klucz, ale pewnie nie czuł się upoważniony, żeby go użyć. – Hm, nie. Po prostu miałem nadzieję, że będę mógł z tobą porozmawiać. Tęskniłem za tobą. – Chodźmy do gabinetu. Phillip, jadłeś coś? Czegoś ci trzeba? – Josh i jego siostra zabrali mnie do Pizza Hut – powiedział. – Jestem napchany. Robin, Broncos są na siódmym jardzie! – Wrócę – zapewnił go Robin. Zerknął na mnie spod oka. – Chyba. Przeszliśmy przez mały hol do gabinetu, uroczego pomieszczenia pełnego półek z książkami.

Robin czasem tu pracował, odkąd jeden jego sąsiad pracował na drugiej zmianie w PanAm Agra i kończył o północy, a drugi o dziewiątej rano z rykiem odpalał swoją ciężarówkę. A zanim jeszcze nawet wprowadziłam się do tego domu, to właśnie tu, na dywanie, Robin i ja… Zablokowałam tę myśl. Usiedliśmy w fotelach naprzeciwko siebie. – Powiedz, o co tu chodzi – poprosił. Nie sprawiał wrażenia rozgniewanego ani dręczonego poczuciem winy. Sprawiał wrażenie zdeterminowanego. Byłam zbyt dorosła, żeby hołubić swoje rozżalenie. – Robin, mam potąd – pokazałam na swoje gardło – niewierności Poppy i Johna Davida. Nie znoszę zdrady, a ostatnie dwa dni były jej pełne. Więc kiedy zobaczyłam, jak Janie z tobą flirtuje, a ty z nią, zrobiłam się bardzo… bardzo zła. Nadal miałam problem, żeby zrozumieć falę irracjonalnego gniewu, która mnie zalała. Gdy się uspokoiłam i spojrzałam na to z dystansu, ta wielka złość wydawała się być po prostu… dziwna. – Janie to urocza dziewczyna. Ale właśnie dziewczyna i jest gotowa flirtować z każdym. Bycie niegrzecznym dla Janie byłoby jak złośliwość wobec puchatego szczeniaczka. Uniosłam brew. – Okay, flirtowałem. Uniosłam drugą brew. – Ty jesteś kobietą – stanowczo podkreślił Robin. – Janie to dziewczyna. Jestem dla niej o wiele za stary. Nawet gdybym był zainteresowany, nie wiedziałbym, co z nią robić. Nie miałam już niczego, co mogłabym unieść, więc prychnęłam sceptycznie. – Okay, za mocno z nią flirtowałem. – Robin popatrzył na swoje duże dłonie. – Gdy wyjechałem, moje ego napuchło. Byłem nominowany do nagrody Anthony i byłem bardzo z siebie zadowolony. Czekałam. – Ale teraz wróciłem na ziemię. – Spojrzał mi prosto w oczy. – Jesteś pewien? – Tak. – Więc mówisz mi, że… – Powinienem złożyć jakieś oficjalne oświadczenie?

– To mogłoby pomóc. – Nie widuję się z nikim innym ani nie mam tego w planach. – Bryan Pascoe zaprosił mnie randkę – wyznałam, choć tak naprawdę Bryan zasugerował tylko, że kiedyś w przyszłości chciałby to zrobić. Tym niemniej nie mogłam wymyślić, jak zrobić z tego konkretną deklarację. – Pójdziesz? – Twarz Robina się zapadła. – Nie znam go. Może to jest facet dla ciebie. Zastanowiłam się nad tym. – Zalicza się raczej do kategorii wybrakowanego towaru – uznałam. – Myślę, że bezpieczniej byłoby powiedzieć, że obecnie chcę się spotykać wyłącznie z tobą. Wydawało się, jakby Robin nagle urósł, jakby starał się zajmować mniej miejsca niż normalnie. – Lubię twojego brata – powiedział. – Wydaje się być bardzo niezależnym młodym człowiekiem. – Z pewnością odkrywa swoje nowe poczucie męskości – zgodziłam się. Ściszyłam głos i opowiedziałam Robinowi o tych dwóch dziewczynach, z którymi się zabrał, i prezerwatywach, które znalazłam w jego portfelu. – Lepiej, żeby je miał i używał, niż nie miał, a potrzebował – mądrze zauważył Robin. – Może nosi je tylko dlatego, że chciałby ich potrzebować. Przemyślałam to. To była interesująca myśl. – Mam tylko nadzieję, że nie kupił ich już po fakcie – stwierdziłam. – To znaczy, może uprawiał seks, podobało mu się i pomyślał: rany, jeśli to ma się zdarzać częściej, to lepiej być zabezpieczonym. – Spróbuję się dowiedzieć, w bardziej męski sposób – obiecał Robin. – Jeśli idziesz jutro do pracy, to zabiorę Phillipa na lunch, albo do siebie, albo coś. – Może być. Nie pracuję, ale powinnam jutro pojechać z Bryanem Pascoe na stację benzynową. – Oryginalna pierwsza randka – uznał Robin. – To nie randka. To poszlaka. Opowiedziałam mu o paragonie, który znalazłam na podłodze w kuchni, a potem o tym, co się stało na piętrze domu Johna Davida i Poppy. – To dziwne – przyznał Robin. – Nie było śladów włamania? – Nie, i to właśnie jest najdziwniejsze. Sama otworzyłam drzwi dla tego faceta ze Scene

Clean. Ten sam klucz pasuje do szklanych drzwi na patio. One też były zamknięte, a przynajmniej tak mi się wydaje. Zachary Lee musiał je otworzyć od środka, żeby móc posprzątać. Nie pomyślałam, żeby sprawdzić, czy były zamknięte na klucz. Po tym, jak pokazał nam, jak wygląda góra, nie spytałam go o to. – Czyli drzwi na patio mogły być cały czas otwarte. – Cóż, mógł ich nie zamknąć ten ktoś, kto buszował na górze. Policja na pewno nie zostawiłaby ich otworem. Gdybym to ja się miała włamać, wybrałabym właśnie tylne drzwi. Nawet nie trzeba by było pokazywać się na Swanson Lane. Można by się przekraść przez ogród Emblerów, a Cara przez większość czasu jest w domu i wisi na telefonie. Trzeba by tylko sprawdzić, czy akurat nie pływa w basenie. Jej mąż rzadko bywa w domu. Wystarczyłoby się upewnić, że psy są zamknięte. – Albo, jeśli nie boisz się większego ryzyka, że cię ktoś zobaczy, można by podejść do domu Poppy od frontu i wejść do ogrodu przez furtkę z boku. Rzecz w tym, że gdy już będziesz w ogrodzie, to płot jest tak wysoki, że byłabyś praktycznie niewidoczna. Nie wspominałaś czasem, że doktor Embler zaglądał do Poppy? – Tak słyszałam. – Ale nie ostatnimi czasy. – Chcesz powiedzieć, że namiętność miała czas, żeby się wypalić? – Tak myślę. To znaczy, nawet gdyby Cara odkryła, że jej mąż uciął sobie romansik z Poppy, to do teraz musiałaby wiedzieć, że w kontekście konsekwencji dla jej własnego życia to było bez znaczenia. Uznałam, że mój brat już zbyt długo siedzi sam, więc wróciliśmy do salonu. Spał na kanapie, mecz nadal trwał. Udało mi się rozbudzić Phillipa na tyle, żeby posłać go do jego pokoju. Poczłapał tam, mamrocząc, że zobaczymy się rano. Robin i ja popatrzyliśmy na siebie. – Chciałbyś zostać na noc? – spytałam. – Mogę chwilę zostać? – w tym samym momencie zapytał Robin. Pośmialiśmy się trochę, ale potem mnie objął i już nie było czasu na śmiech.

ROZDZIAŁ

7

Gdy otworzyłam oczy, Robin siedział na brzegu łóżka i zakładał koszulę. Wyciągnęłam rękę i przesunęłam palcami w dół jego długich, nagich pleców, wywołując u niego dreszcz. – Dzień dobry – powiedziałam głosem wciąż zachrypniętym od snu. Odwrócił się, pochylił i pocałował mnie. – Dzień dobry, Roe. Jego włosy wyglądały jak stóg siana. Nie założył jeszcze okularów, i oczy miał niebieskie i łagodne. Wyglądał tak, że chciało się go schrupać. – Spieszysz się jakoś szczególnie? – zapytałam. – Po prostu chciałem zejść z drogi, zanim obudzi się twój gość – odparł. Och, do diabła. Zapomniałam o Phillipie, nie mówiąc już o Wynnach. Westchnęłam ciężko. – Przyjadę po niego koło jedenastej trzydzieści, jak już trochę popracuję, i zabiorę go na lunch. – Robin odgarnął mi włosy z twarzy. – Wiesz, jutro jest Święto Dziękczynienia. – Zjesz tutaj, tak? – Taki mieliśmy plan, prawda? Pamiętasz, moja matka przylatuje dziś po południu? Naciągnęłam poduszkę na głowę. Nie chciałam myśleć o tym, że matkę Robina poznam przy okazji święta narodowego, gdy jedzenie jest głównym punktem dnia. Nie byłam zbyt pewna swojego gotowania. Będę musiała po prostu być miła i zachowywać się jak kobieta. – Mam nadzieję, że nie planowała, że przyleci i będzie gotować? – spytałam, żeby się upewnić, czy nie będę miała od początku jakichś zobowiązań wobec tej kobiety. – Nie, powiedziałem jej, że wszystko już zaplanowałem – odparł Robin pokrzepiająco. – Co mam przynieść? Parsknęłam śmiechem i odsunęłam poduszkę. – Och, chyba sobie na to zasłużyłam. Niech no pomyślę. Przedwczoraj kupiłam pierś indyka, dzięki Bogu. Uznałam, że cały indyk to będzie dla nas za dużo. Czyli jeszcze słodkie ziemniaki, zielony groszek, bułeczki i sos żurawinowy. I deser. – Mogę przynieść groszek i bułeczki – zaoferował pomocnie Robin. – I jakieś wino.

– W porządku. Okay, to ja kupię i przygotuję słodkie ziemniaki i żurawinę, i upiekę jedno czy dwa ciasta. To wystarczy. – A co z twoją matką i jej rodziną? – Nie mam zielonego pojęcia, co zrobią. Melinda i Avery jadą chyba do rodziców Melindy, i pewnie wezmą ze sobą dzieci i Chase’a. John David pewnie pójdzie do mojej matki, cokolwiek ona robi. Jedzenia mają tyle, że pewnie przetrwają zimę. Gdy poprzedniego popołudnia zajrzałam do domu, lodówka pękała w szwach. – Lepiej się dowiedz. Może chcieliby wpaść tutaj na kieliszek wina po kolacji? – Chcesz, żeby moja matka poznała twoją – nagle załapałam, do czego zmierzał. – Tak. Nie wiedziałam, co powiedzieć. – Och. Okay. – Unikałam patrzenia na Robina. – Do kiedy twoja mama zostaje? – Do poniedziałku – odparł. – Założę się, że będzie już chciała wracać. W sumie to już nie będzie się mogła doczekać. – Cieszę się, że ma inne dzieci poza tobą – powiedziałam ze śmiechem. – Kocha nas wszystkich, ale najlepiej czuje się we własnym domu, ze swoimi psami i znajomymi. – Uśmiechnął się. Rozpaczliwe miauczenie pod drzwiami oznajmiło, że Madeleine czeka na śniadanie. Nie była przyzwyczajona, żeby drzwi sypialni były zamknięte. – Muszę iść nakarmić tę mongolską hordę – powiedziałam, gramoląc się z łóżka i zakładając szlafrok. To stanowiło niejaki wysiłek, bo nie czułam się zbyt dobrze. Za dużo emocji? Byłam trochę obolała, trochę zmęczona. – Zadzwonię do ciebie później – obiecał. – Jak już nakarmię Phillipa i wydobędę z niego jego najmroczniejsze sekrety, pojadę po moją matkę na lotnisko. Potem porozmawiamy, co z jutrem. – Dobrze – zgodziłam się, myśląc o tym wszystkim, co miałam dziś do zrobienia. Musiałam odbyć dziwną wyprawę z Bryanem Pascoe. Powinnam trochę popracować. Musiałam jeszcze raz pojechać do sklepu spożywczego. Chciałam pomyśleć, co mogło się ukrywać w szafie Poppy, coś tak cennego, że warto dla tego włamać się do domu zamordowanej kobiety, zanim nawet zostanie oczyszczony z jej krwi. Oraz, przede wszystkim, musiałam porozmawiać z Lizanne, która w dniu zabójstwa Poppy

była pod jej domem. Melinda i ja milczałyśmy co do obecności Lizanne u Poppy tamtego dnia i zmagałyśmy się z naszą decyzją przez całe trzydzieści sekund. Obie nie wierzyłyśmy, żeby to Lizanne zaatakowała Poppy. Musiałyśmy jednak z nią porozmawiać i dowiedzieć się, po co tam przyjechała. Chyba miałam jakiś maleńki, maleńki ślad wątpliwości, który musiała rozwiać sama Lizanne, mówiąc mi osobiście, co się wydarzyło tamtego dnia. Zadzwoniłam do Melindy, by spytać, czy pojedzie ze mną. Była bardzo zajęta, co nietrudno sobie wyobrazić, ale się zgodziła. Tak samo jak ja chciała usłyszeć, co Lizanne ma do powiedzenia. Ogród na rozległym ranczo, które Cartland kupił, gdy jego praktyka zaczęła rozkwitać, nie był przygotowany do zimy. Klomby potrzebowały okrycia i więcej ściółki, a trawa nie została skoszona po raz ostatni. Ktoś odpuścił sobie trochę za wcześnie. Na ogrodzonym terenie rozrzucone były dziecięce zabawki z kolorowego plastiku, które popękają na mrozie. Ale gdy Lizanne odpowiedziała na pukanie, przez drzwi dobiegł zapach chleba kukurydzianego. – Wejdźcie – miło poprosiła Lizanne, trzymając w ramionach dziecko. – Wsadzę tylko Brandona do kojca, bo Davis akurat śpi. Potem wyciągnę chleb z piekarnika i możemy porozmawiać. Melinda i ja weszłyśmy ostrożnie; myślę, że obie byłyśmy zaskoczone zwyczajnym podejściem Lizanne. Musiała wiedzieć, po co przyjechałyśmy. Brandon bez najmniejszego marudzenia dał się posadzić w kojcu i siedział, patrząc z zainteresowaniem, jak jego matka, nadal jedna z najpiękniejszych kobiet, jakie znałam, pomimo urodzenia dwojga dzieci praktycznie jedno po drugim, wyciągnęła z piekarnika blachę chleba kukurydzianego i odstawiła ją do ostygnięcia. – Do farszu – wyjaśniła Lizanne, dotykając palca ciastem, żeby sprawdzić, czy wyrosło. Uznałam, że to mogła być oznaka zdenerwowania; z pewnością nie musiała nam tego mówić. Davis w nosidełku pod ścianą zakwilił cicho i znowu zapadł w sen. – Przygotowujesz go osobno, czy od razu nadziewasz ptaka? Melinda na poważnie zadała to palące pytanie. Przez ostatnie dwa lata walczyła o farsz doskonały. – Jedno i drugie. Jeśli po prostu nafaszerujesz indyka, to jest go za mało. I dokładam kilka kiełbasek. Oczy Melindy zalśniły zainteresowaniem i zaczęła mówić o jabłkach, ostrygach i kasztanach.

Gdybym im nie przerwała, to mogłyby tak siedzieć przez godzinę i rozmawiać o jedzeniu. – Lizanne, słuchaj, znalazłyśmy te wstążki. – Och. – Nie wyglądała na szczególnie zaskoczoną. – Dlaczego nie oddałyście ich policji? Trzeba było. – Co tam robiłaś? – Och, zaczynałam mieć dosyć wieczornych wyjść Bubby i jego idiotycznych wymówek – odparła Lizanne. Nigdy, nawet za milion lat, nie nazwałaby swojego męża Cartlandem. – Więc spotkałaś się z Poppy? – Byłam na to gotowa. – Popatrzyłam na dłonie Lizanne, długie i szczupłe, zaciśnięte w pięści. – Nie udało mi się. Nie podeszła do drzwi. A dzieci zrobiły się głodne i zaczęły płakać. Nie mogłam znieść tego, że miałam coś od niej, więc wzięłam te wstążki od smoczków i rzuciłam jej na podjazd, żeby wiedziała, co o niej myślę. I wróciłam do domu. – Co chciałaś jej powiedzieć, gdyby podeszła do drzwi? – spytałam z czystej ciekawości. – Zamierzałam jej przypomnieć, że odkąd na prośbę Bubby po ślubie zrezygnowałam z pracy, to stał się jedynym oparciem chłopców i moim. Chciałam jej pokazać, że w morzu są lepsze ryby niż Bubba. Melinda i ja wymieniłyśmy spojrzenia. – Co masz na myśli? – spytała Melinda. Lizanne odmierzała cukier i wsypywała go do wody, żeby zrobić sos żurawinowy. – Poppy traktowała Bubbę poważniej niż jakiegokolwiek innego mężczyznę – odpowiedziała po dłuższej chwili. – Nie sądzę, żeby chciała się rozwieść z Johnem Davidem i wyjść za Bubbę, ale też nie wydaje mi się, żeby jej to nie przyszło na myśl. Ale mogła nim po prostu manipulować. Nie rozumiem takich ludzi. – Lizanne odwróciła się do nas z miarką w ręku. Twarz miała bladą i zaniepokojoną. – Ona chyba po prostu nie zwracała uwagi na to, kogo rani. Miała dostać to, czego chciała, a wszyscy inni mogli iść do diabła. Czy Poppy naprawdę była tak beztroska, tak pozbawiona sumienia? Nigdy nie weszłam jej w drogę. Nigdy nie miałam niczego, czego mogłaby chcieć. Zauważyłam, że Melinda w ogóle nie wyglądała na zaszokowaną. Byłam przerażona i nieco upokorzona swoim brakiem przenikliwości. – Więc po prostu podeszłaś do domu… – zaczęłam w nadziei, że skłonię ją do bardziej szczegółowego opisu jej działań.

Lizanne wrzuciła do garnka całą paczkę żurawiny. Robiła całą masę sosu i farszu. Zastanawiałam się, ilu będzie mieć gości. To mi przypomniało, że sama powinnam wracać do domu i zająć się kuchnią. Lizanne zamieszała jagody i odwróciła się do nas. – Napijecie się czegoś? – spytała uprzejmie. – Nie, dziękuję – odpowiedziałyśmy jednym głosem. Roześmiała się i trochę rozluźniła. – Podeszłam do domu, a dzieci siedziały w fotelikach w samochodzie – powiedziała. – Wiedziałam, że Bubba tamtego dnia wygłasza jakąś mowę za miastem, więc nie było zagrożenia, żeby tam przejeżdżał i mnie zobaczył. John David był w pracy. Uznałam, że to będzie dobry moment, żeby porozmawiać z Poppy. Po prostu chciałam, żeby wiedziała, że wiem wszystko o… o nich, i że rozwodząc się z Bubbą, narobię możliwie dużego smrodu. – Lizanne powiedziała to z absolutną szczerością. – Wiem, że Bubba uważa mnie za kretynkę, i w pewnych kwestiach to prawda. – Widać było, że się tym nie przejmuje. – Ale wiem, jak by to wyglądało w gazetach. Matka dwojga dzieci, osierocona przez rodziców, którzy padli ofiarą morderstwa, porzucona przez męża prawnika dla innej kobiety. I wiecie co jeszcze? Melinda i ja, nieco oszołomione, pokręciłyśmy głowami. – Gdy tylko dowiedziałam się o tym romansie, co niedzielę zaczęłam zabierać dzieci do kościoła. Wcześniej nie byłam taka pilna, ale od pięciu miesięcy nie opuściłam ani jednej mszy. Tak samo w środy wieczorem. A Bubba dwa razy ze mną nie poszedł. Lizanne zamierzała powołać Boga na świadka! – A ja chodzę do tej samej klasy w szkółce niedzielnej, co Terry McCloud. – Terry był innym adwokatem z Lawrenceton. Był prawnikiem mojej matki, był zatem konserwatywnie wspaniały. – Rozmawiam z Terrym co niedzielę. Bardzo się o to staram. Teraz gapiłam się już na kobietę, co do której sądziłam, że ją znam. Nie wiedziałam, czy ją podziwiam, czy jestem przerażona. Nie miałam śmiałości spojrzeć na Melindę. – Ale tak naprawdę nie chcę rozwodu – wyjaśniła Lizanne, nie przestając się kręcić wokół kuchenki i zlewu. – Nieźle dogadujemy się z Bubbą i mamy wszystko, czego nam trzeba. Gdybyśmy się rozwiedli, musiałabym wrócić do pracy, a ja lubię być w domu z chłopcami. – Rozpromieniła się nad Brandonem, który uśmiechnął się w odpowiedzi. Zdaje się, że odziedziczył miłą naturę swojej matki. – Poszłam więc, żeby zobaczyć się z Poppy, spróbować rozsądnie z nią porozmawiać. Wiedziałam, że jest w domu, bo w garażu stał jej

samochód. Ale nie podeszła do drzwi. Lizanne nabrała na łyżkę sosu żurawinowego, żeby sprawdzić jego kolor i konsystencję. – Po jakiejś minucie podeszłam do płotu, pomyślałam, że przejdę przez furtkę i zapukam do szklanych drzwi na patio. – I weszłaś do ogrodu? – spytałam, siedząc na brzeżku kuchennego krzesła. – Och, nie – zaprzeczyła Lizanne znowu spokojnym głosem. – Już ktoś tam był, więc wróciłam do samochodu. – Ktoś tam był – powtórzyłam. – Tak, słyszałam, jak rozmawiają. – Oni? – zaskrzeczała Melinda. – Tak, Poppy i ktoś jeszcze. – Kto to był? – Miałam wrażenie, że powietrze w kuchni zaczęło wibrować. – Och. Nie wiem. Radio było włączone i nie słyszałam za dobrze, ale słyszałam dwa głosy, a ten głośniejszy należał do Poppy. – I co zrobiłaś? – Wróciłam i wsiadłam do samochodu. Po jakichś dziesięciu minutach znowu zapukałam do drzwi. Ale znowu nie podeszła. Więc poczekałam jeszcze chwilę, wyrzuciłam tasiemki na podjazd i odjechałam. – Słyszałaś mordercę – powiedziała Melinda. – Co? – Słyszałaś głos osoby, która zabiła Poppy – wyjaśniłam dobitnie. – Och, to jest… – Lizanne już miała powiedzieć „niedorzeczne”, ale zamilkła i zamarła w bezruchu. Z warg odpłynęła jej krew. – Mogłam ją uratować – odezwała się wreszcie. – Mogłam uratować jej życie, a wróciłam do samochodu i w nim siedziałam. – Albo – powiedziałam, martwiąc się tym, jak zbladła – mogłaś zginąć razem z nią, a twoje dzieci zostałyby same w samochodzie. Lizanne usiadła przy stole naprzeciwko nas. Wyglądała na wyraźnie wstrząśniętą. Byłam pewna, że Lizanne nie ma tak kamiennego serca, żeby tak się zachować, i miałam rację. Czułaby się lepiej, gdyby jednak coś zrobiła. – Jesteś w stanie powiedzieć, kto to był? – spytałam po chwili, dając Lizanne czas, żeby się pozbierała.

– Nie, grało radio, a ja byłam taka zła… – A możesz powiedzieć, czy to był głos mężczyzny czy kobiety? Lizanne popatrzyła na mnie dużymi, ciemnymi oczami. – Przecież to musiał być mężczyzna? – Popatrz, jaka sama byłaś zła – wytknęłam. – Myślisz, że byłaś jedyną wściekłą kobietą? – Nie, sądzę, że nie – przyznała. – Wtedy uznałam, że to męski głos. Radio Poppy grało bardzo głośno. Słuchała NPR, jak mój tata. Pamiętasz, Roe? Prawdę mówiąc, nie pamiętałam, jakiej stacji radiowej słuchał ojciec Lizanne, choć wspominałam Arniego z wielką sympatią. Ale i tak kiwnęłam głową. – Więc chyba powinnam pójść na policję – powiedziała po chwili. – To znaczy, jeśli faktycznie słyszałam… – Powinnaś – zgodziła się Melinda, starając się mówić łagodnym tonem. Davis pisnął, a Lizanne wstała i podała mu smoczek, który wypadł mu z ust. Uspokoił się i znowu zasnął. Brandon wpatrywał się w nas tak, jakbyśmy odgrywały operę mydlaną. W moich oczach obaj chłopcy wyglądali jak wykapany Bubba. Gdyby Lizanne rozwiodła się z Cartlandem Sewellem, to co najmniej przez następnych szesnaście lat miałaby przed sobą jego twarz. – Pewnie nie powiem niczego, czego już by nie wiedzieli – uznała Lizanne. Pomyślałam, że chce się wycofać z pójścia na policję, ale w końcu uznałam, że chodziło jej o to, że musiałaby powiedzieć, że mąż ją zdradza. – Po małych miastach wszystko się roznosi. Dlaczego Bubba sądził, że nikt nic nie wiedział? W Lawrenceton pewnie byli jacyś ludzie, którzy nie wiedzieli, że Cartland Sewell i Poppy Queensland mieli romans (na przykład ja). Lubiłam soczyste plotki, jak każdy, ale nie wszystkie. Choroba, spadek, kupno i sprzedaż ziemi, awans w pracy – to mnie interesowało. Ale przestępstwa seksualne… Nie, nie chciałam o nich słuchać. Wiedziałam o niewierności Johna Davida dlatego, że powiedziała mi o niej Melinda, gdy któregoś dnia jechałyśmy na zakupy do Atlanty, i nie mogłam uciec. – Wolałabyś, żeby to Arthur przyjechał tutaj? – spytałam, starając się mówić normalnym tonem. – Byłoby dobrze. Mam mnóstwo gotowania; poza tym nie chcę zabierać chłopców na komendę – powiedziała Lizanne. Wyraźnie jej ulżyło. – Och, myślisz, że mógłby to zrobić? – Tak, na pewno – potwierdziłam.

Melinda podała mi telefon, a ja wybrałam numer. Arthur nie był zachwycony tym, że mnie słyszy, co mogłam zrozumieć. Wyjaśniłam mu wszystko możliwie neutralnie. Tak, jak się spodziewałam, był na mnie zły. – Wiedziałyście przez cały czas, że Lizanne tam była – powiedział wyraźnie. To w końcu była absolutna prawda. – No, podejrzewałyśmy – starałam się mówić łagodnie i nieustępliwie, ale trudno było to połączyć. Wyszedł mi zwykły upór. – Macie szczęście, że nie wpakuję was obu za kratki za utrudnianie śledztwa. Melinda siedziała tak blisko, że to usłyszała, i spojrzała na mnie z niepokojem w brązowych oczach. Pokręciłam głową. Arthur z pewnością nie zrobi niczego takiego. – Z drugiej strony – powiedziałam, nadal starając się mówić łagodnie – właśnie jesteśmy u Lizanne, i tak się składa, że wiemy, że ma dla ciebie pewne informacje. – Może po prostu ją aresztuję – oświadczył Arthur. – Miała wiele powodów, żeby zabić Poppy. – Cóż, gdyby kochała swojego męża, to może i tak. Ale tak nie jest – warknęłam. Skończyły mi się zapasy uprzejmości. – Arthurze Smith, wiesz, że kobieta, mając w samochodzie dwójkę małych dzieci, nie pójdzie i nikogo nie zadźga nożem! – Cicha woda brzegi rwie – złowieszczo stwierdził Arthur. – Nonsens. – Teraz zabrzmiałam jak prawdziwa Uppity Women. Ale gdy zastanowiłam się raz jeszcze, spojrzałam na spokojną i piękną twarz Lizanne, i nie zobaczyłam na niej nic poza uprzejmym zainteresowaniem moją rozmową z detektywem. Może Lizanne była cichą wodą, a może tylko płytkim, spokojnym stawem. Tak czy inaczej była moją przyjaciółką. – Przyjedziesz? – Starałam się uspokoić. Westchnął głęboko i ponuro. – Tak, przyjadę. Ale zamierzam udawać, że to ona sama do mnie zadzwoniła, nie ty, i chcę, żebyście z Melindą wyniosły się stamtąd do mojego przyjazdu. – Okay – zgodziłam się niechętnie. – Potraktujmy to jako transakcję wiązaną. Nie chciałam zostawiać Lizanne samej. Miała ciężki okres, a samotność mogła zachwiać jej postanowieniem, że będzie czysta. – Zabieram ze sobą Trumble – dodał, a ja przez sekundę nie miałam pojęcia, o czym mówi. Potem przypomniałam sobie, że tak nazywała się detektyw, która mnie przesłuchiwała. –

Wyjeżdżam za pięć minut. Więc przez następnych dziesięć minut wraz z Melindą i Lizanne rozmawiałyśmy o dzieciach. Dla Melindy było to łatwe, ale dla mnie nie. Nigdy nie miałam dziecka i nigdy nie będę miała. Starszawy ginekolog, który konsultował mnie w Atlancie, wyraził się jasno, że moje szanse na poczęcie były nieskończenie małe. Miałam wygiętą macicę (urocze, prawda?) i nie zawsze produkowałam jajeczka, przez co poczułam się jak jakaś niedorobiona kura nioska. Stłumiłam znajomy ból i słuchałam z uśmiechem, jak wymieniają się opowieściami o ząbkowaniu, chodzeniu, raczkowaniu i spaniu. To takie rozmówki kobiet w określonym wieku, a ja nie tylko przekroczyłam już ten wiek; nigdy nie nauczyłam się tego języka. Przestałam użalać się nad sobą, gdy na chodniczku wiodącym do domu Lizanne minęłam się z Arthurem i Cathy Trumble i przypomniałam sobie, ile rzeczy muszę zrobić do jutra. Miałam niesamowite szczęście, że musiałam dziś iść do pracy tylko na trzy godziny, a biblioteka będzie zamknięta jutro i przez weekend ze względu na Święto Dziękczynienia. Gdy podjechałam do domu Melindy, namówiła mnie, żebym weszła na chwilę i porozmawiała z Johnem Davidem. Nie chciał wracać do domu, który dzielił z Poppy, posprzątanego czy nie, i praktycznie w ogóle nie zajmował się swoim synkiem. Melinda jeszcze z nim nie rozmawiała, ale powiedziała mi, że ma taki zamiar. – To nie tak, że nie troszczę się o tego malucha – powiedziała mi z poczuciem winy wypisanym na twarzy. – Jest słodki, naprawdę słodki. Po prostu mam już wystarczająco dużo pracy. – Oczywiście – zgodziłam się szybko, bo nie chciałam jej urazić. Zdałam sobie sprawę, że nikt nawet nie zasugerował, że to ja powinnam zająć się Chase’em. I uświadomiłam sobie, że mi ulżyło. Już raz musiałam zająć się niemowlęciem, bez żadnego przygotowania czy ostrzeżenia. To było absolutnie przerażające doświadczenie. – John David powinien sobie poradzić z opieką nad synem, zwłaszcza jeśli zatrudni nianię – powiedziałam ostrożnie. – Avery by sobie poradził – odparła Melinda. – Gdy był w domu, zajmował się Marcy równie dużo, co ja… choć oczywiście ja więcej. I był taki podekscytowany, kiedy urodził się Charles! – Melinda uśmiechnęła się szeroko. – Avery jest dobrym tatą – westchnęła do swoich wspomnień. – Sądzę, że Johnowi Davidowi nie brakuje wdzięku, ale nie ma za grosz kręgosłupa moralnego – mruknęłam. Zastanowiła się.

– Wydaje mi się, że lubi robić właściwe rzeczy, dopóki nie wymaga to za dużo zachodu. To był całkiem niezły opis Johna Davida. Ale może się okaże, że żadna z nas nie miała racji. Melindzie chyba ulżyło, że wróciła do domu, gdzie mogła zająć się swoimi normalnymi czynnościami. Zostawiła dzieci w przedszkolu przy kościele metodystów, żeby móc skończyć przygotowania do podróży do jej rodziców na Dziękczynienie, i powiedziała mi, że pojedzie, choćby nie wiem co się działo. – To było kilka okropnych dni – stwierdziła. Nie mogłam się z tym spierać. – Nie wiemy, kiedy będzie pogrzeb, bo nie wydano jeszcze ciała Poppy, i to dobry moment na wyjazd, chociaż na jeden dzień. Dzieci potrzebują oddechu. Nie byłam pewna, kto potrzebował go bardziej, ale Melinda wyraźnie nie mogła się doczekać spotkania ze swoją rodziną, i zanim pojechałam do biblioteki, życzyłam jej udanego dnia. W pracy nie działo się kompletnie nic. Przyszło kilku klientów, żeby zwrócić książki, a jeden czy dwóch wypożyczyło audiobooki do posłuchania podczas długiej jazdy. Nikt jednak niczego nie szukał i tylko kilka osób korzystało z komputerów. Nie miałam skrupułów, wychodząc trochę wcześniej na spotkanie z Bryanem Pascoe. Bryan przyjechał cadillakiem, co mnie zaskoczyło. Miał na sobie bardzo ładny garnitur i wyglądał, jakby odwiedził fryzjera. Gdy przytrzymał mi drzwi od samochodu, poczułam zapach jego wody kolońskiej. Było to coś klasycznego i męskiego, jak Old Spice – kolejne zaskoczenie. Spodziewałabym się raczej mustanga kabrioletu, wody Calvina Kleina i bielizny plażowej. Nie mogłam go o to spytać, ale podczas jazdy na stację benzynową zabawiałam się wymyślaniem rozmowy, w której takie pytanie mogłoby paść w sposób naturalny. – Rozumiem, że Cartland Sewell ma żelazne alibi – powiedział ni z tego, ni z owego. Zabrzmiało to tak, jakby było to coś złego, a ponieważ reprezentował Johna Davida, to może i tak było. Im więcej wyraźnych podejrzanych, tym lepiej, przynajmniej dla mojego przyrodniego brata. – Cieszę się ze względu na Lizanne – odpowiedziałam. Wiem, że to było głupie z mojej strony, ale nie dotarło do mnie, że powinnam powiedzieć Bryanowi, co w dniu morderstwa Poppy działo się z Lizanne. Teraz opowiedziałam mu o tym możliwie skrótowo. Wypytał mnie dokładnie o przybliżony czas wydarzeń opisanych przez Lizanne, a potem zamilkł i uznałam, że się zastanawia. Cadillac był tak wygodny, a ogrzewanie tak wydajne, że zanim dojechaliśmy do Grabbit

Kwik prawie już spałam. Bryan obszedł samochód, żeby otworzyć mi drzwi właśnie wtedy, gdy sama miałam to zrobić, więc cofnęłam rękę i pozwoliłam mu na to. Na tym świecie bardzo brakuje kurtuazji i zawsze chętnie przyjmuję jej gesty, nawet jeśli nie są konieczne. Podał mi dłoń i z tego również skorzystałam. Miałam na sobie kremowe spodnie, puszysty, niebieski sweter, i niebieskie, zamszowe mokasyny, więc nie musiałam się martwić, jak skromnie wysiąść z samochodu. Pociągnął mnie lekko, a ja wyskoczyłam z miejsca jak korek. Grabbit Kwik od zewnątrz wyglądała jak każda stacja benzynowa przy autostradzie. Budynki tej sieci malowane są na jasną zieleń, a tu widać już było wszystkie krzykliwe ozdoby bożonarodzeniowe. Pewnie zawiesili je tuż po tym, jak skończył się sezon na halloweenowe duchy i dynie. Betonowy podjazd był brudny, ale szklane drzwi lśniły. W tej chwili byliśmy jedynymi klientami, co uznałam za dobry znak. Wewnątrz też wszystko było takie, jak można się spodziewać – półki ze śmieciowym jedzeniem, napoje w lodówkach, podnoszona lada, za kasą kobieta w czerwonym uniformie. Jej włosy stanowiły konstrukcję skomplikowanych i sztywnych loczków, i cała była mocno okrągła. Jej mocno zaznaczone oczy wyglądały jak rodzynki tonące w cieście na piernik. – W czym mogę państwu pomóc? – zapytała pogodnie. W małym telewizorze za jej plecami leciał jakiś talk show. Bryan zaraz wyciągnął wizytówkę i podał jej. Przedstawiła się jako Emma McKibbon i powiedziała, że pracuje tu od dwóch lat. Zerkała na mnie z ciekawością, ale Bryan nie włączył mnie do tej rozmowy. Jak dotąd zachowywał się absolutnie właściwie i grzecznie; to sprawiło, że byłam równie zaciekawiona, jak Emma. Ale musiał mieć swój powód, więc siedziałam cicho. Jednak twarz tej kobiety wydawała mi się bardzo znajoma i przyglądałam się jej w nadziei, że jakoś ją umiejscowię. Bryan pytał, czy jest szansa, żeby pamiętała pewnego klienta, który przyjechał dwa dni temu, a Emma potwierdziła, że stoi za ladą od poniedziałku. Jednak Emma z jakiegoś powodu podchodziła do Bryana z ostrożnością – może po prostu dlatego, że był zamożnym, białym mężczyzną. Patrząc na jej ściągniętą twarz, miałam przeczucie, że wszelkie informacje, jakie moglibyśmy zebrać, będziemy musieli z niej wyciągać jak ze studni. – Było dużo pracy, jak zawsze w poniedziałki – burknęła. – Proszę mi pokazać ten paragon, ale słabo to widzę. Wyciągnęłam rachunek z torebki i podałam jej. Gdy nasze oczy się spotkały, w uszach

zabrzmiało mi ciche kliknięcie. – Emma! – powiedziałam. – W szkole średniej byłaś trzy lata niżej niż ja, zgadza się? – Faktycznie – odparła z ulgą, że udało jej się zmusić do pracy własną zawodną pamięć. – Jestem siostrą Jane, wtedy nazywała się Jane Pocket. – No jasne! Co u niej? – Cóż, zdążyła drugi raz wyjść za mąż, ma czworo dzieci w szkole i piąte w drodze. Sama mam dwójkę. Zaraz po szkole wyszłam za Dantego McKibbona. Moje dziewczynki – jedna jest w liceum, druga kończy podstawówkę. – Och, jak miło – powiedziałam, uśmiechając się radośnie. – A ty zostałaś w mieście, prawda? Jestem pewna, że w zeszłym miesiącu widziałam cię w sklepie. – Owszem. Mam dom na McBride. – Wyszłaś za mąż? Tuż przede mną znienacka otworzyła się czarna otchłań. Wzięłam głęboki wdech, zebrałam siły i przekroczyłam ją. – Jestem wdową – odparłam, nie przestając się uśmiechać. – Och, jakie to przykre! Masz dzieci? – Nie, jestem sama – powiedziałam. Emma najwyraźniej uważała to za sytuację najgorszą z możliwych i gorączkowo szukała w głowie czegoś, czym mogłaby mnie pocieszyć. – Cóż, wyglądasz świetnie – stwierdziła. – W ogóle się nie zmieniłaś od liceum. Jestem pewna, że gdybyś miała dzieci, to przybyłoby ci lat. Bryan otworzył usta, ale ja byłam pierwsza. Teraz już wiedziałam, co robię. – Pamiętasz moją mamę? – spytałam. Emma przytaknęła. Nikt nie zapominał mojej matki. – Wyszła za Johna Queenslanda, ojca Johna Davida. Wiem, że pamiętasz Johna Davida. Było nieco młodszy od Emmy, ale był uzdolnionym futbolistą i dzięki temu jego imię było bardziej znane. – No pewnie – powiedziała Emma z ulgą, że nastąpiła zmiana tematu. – John David rozmawia ze mną zawsze, kiedy tu przyjeżdża. – Och, tankuje tutaj? – Oparłam się o ladę, jakbyśmy miały do dyspozycji cały czas świata. – Czasami – odparła. – Jeśli się nie mylę, był tutaj przedwczoraj rano, właśnie w ten dzień, o który pytacie. Ale chyba to było wcześniej, nie o tej godzinie, która jest na paragonie. Tu jest

dziesiąta dwadzieścia dwie, a on zawsze przyjeżdża przed ósmą, po drodze do Atlanty. – Pamiętasz Bubbę? – Którego? – parsknęła śmiechem, a ja roześmiałam się razem z nią. – Tego wielkiego, czarnego Bubbę, który grał w centrum w drużynie futbolowej, czy tego bystrzaka Chińczyka Bubbę, czy tego Bubbę, który został prawnikiem? – Prawnika Bubbę. – Też tu bywa, ale nie tak często – przyznała z namysłem. – Zawsze się spieszy i nie rozmawia ze mną. – A pamiętasz Poppy? – Tak, słyszałam, że nie żyje. – Tak. Wyszła za Johna Davida. – Aha, i to po tych wszystkich walkach, jakie toczyli w szkole. Byłaś w stołówce tego dnia, kiedy przywaliła mu w głowę? – Byłam już po maturze, ale słyszałam o tym. – W ogóle się nie hamowała. Może właśnie dlatego ktoś ją zabił, może kogoś uderzyła. – Jej rodzice są tutaj – powiedziałam. – Tak, jej ojciec to ten kaznodzieja – przypomniała sobie Emma. – Moja mama u nich sprzątała. Byłam u niej tego dnia, gdy w radiu powiedzieli o Poppy. Mama powiedziała: „jaki ojciec, taka córka”. – O mój Boże – westchnęłam. – Dobierał się do twojej matki? Z pewnością wyglądałam na tak zniesmaczoną, jak się czułam. Z jakiegoś powodu, gdy dowiadujesz się o łóżkowych grzeszkach osób, które w czasach twojej młodości były autorytetami, to zawsze czujesz się jak dziecko. Emma skrzywiła się sardonicznie. – On nie lubi koloru mojej skóry – stwierdziła, jakby dodając jeszcze jeden minus do kartoteki złego gustu Marvina Wynna. – Ale z tych wszystkich kobiet, które przychodziły do niego po poradę, wiele dostało znacznie więcej niż tylko modlitwę. Zwłaszcza te bardzo młode. – O rany – jęknęłam, a Emma roześmiała się. – Lubię mocniej zbudowanych mężczyzn – stwierdziła. – Jego żona też jest taka, chuda i koścista. Była tutaj w poniedziałek, mniej więcej we właściwym czasie, a ja się zdziwiłam, bo nie widziałam jej takiej postarzałej. Wrócili do miasta?

Mocniej oparłam się o ladę, nagle osłabła. Bingo. Co w okolicy miałaby robić Sandy Wynn? Odsunęłam tę myśl, żeby później się nad tym zastanowić. Miałam nadzieję, że nikt teraz nie wejdzie, tak dobrze nam szło. – Cóż, nie będę zabierać ci więcej czasu. Wiem, że jesteś w pracy. Pewnie tego nie pamiętasz, ale mam brata. Wyglądała na zaskoczoną. – Przyrodniego. Możesz tego nie pamiętać, ale moja mama rozwiodła się, kiedy byłam nastolatką. – Wiem, że coś było na rzeczy, skoro przestałam widywać twojego ojca. – No cóż, ożenił się ponownie, no i stąd mam brata, Phillipa. Mieszka w Kalifornii. Przyjechał do mnie stopem, a po drodze poznał dwie dziewczyny. – Nie mogę uwierzyć, że dojechał tu żywy – westchnęła Emma. – Ja też nie. To było głupie, ale to dzieciak. – Wzruszyłam ramionami. – W każdym razie mógł być tutaj w poniedziałek rano. Samochód, którym jechał, zatrzymał się tu po paliwo. To byłby mój brat, jest mniej więcej wzrostu tego pana, i dwie dziewczyny, obie starsze od niego. – Pogrzebałam w pamięci. – Mówił, że to była zielona impala. Chociaż Phillip mówił, że do Lawrenceton przyjechał autobusem, to uznałam, że byłoby niesprawiedliwe, gdybym jego też nie sprawdziła. – Nie pamiętam – po dłuższej chwili odpowiedziała Emma. – Tyle dzieciaków, a jeśli są młodzi i biali, a ja ich nie znam, to w ogóle ich nie zapamiętuję. – Dzięki, że nam pomogłaś – powiedziałam. – Miło było z tobą porozmawiać. Pozdrowisz ode mnie Jane? I Dantego. – Jasne – potwierdziła Emma. Uśmiechnęła się, ale także patrzyła na mnie tak, jakby było jej mnie żal. Cóż, musiałam to przełknąć. Nadal się uśmiechałam. Bryan zapytał, czy chcę kawę, a potem ją dla mnie kupił i zapłacił. Wsadził mnie do samochodu równie ceremonialnie, co pomógł z niego wysiąść, i stwierdziłam, że to odrobinę męczące. Jednak z przyjemnością zapadłam się w skórzane siedzenie i poczułam, jak owiewa mnie ciepłe powietrze, gdy ruszyliśmy z powrotem do miasta. – To był łut szczęścia. Myślałam o tym, jak teraz wygląda twarz Emmy, próbując sobie wyobrazić, jak wyglądała

w liceum. Dziękowałam swojej szczęśliwej gwieździe, że przypomniałam sobie tę kobietę, chociaż była ode mnie kilka lat młodsza. W czasach szkoły średniej to wielka różnica. – To było bardzo gładkie – odezwał się Bryan, przerywając długą ciszę, z której dopiero wtedy zdałam sobie sprawę. – Gładkie? Co takiego? – Twoje przesłuchanie. Na pewno nie chcesz zostać prawniczką? Albo może wstąpić do policji? – Na pewno – odparłam z uśmiechem. Wydawał się prawie zirytowany, ale nie zamierzałam się tym przejmować. Czułam, że Bryan był niezadowolony, bo jego własne pytania okazały się bezużyteczne. – Po prostu jeśli się kogoś zna, to łatwiej mu zadawać właściwe pytania. – Czyli była tam pani Wynn, mógł być Bubba, choć prawdopodobnie nie był, wcześniej John David, a twojego brata nie pamięta – podsumował Bryan. – Tak wychodzi. – Sandy Wynn. – Pokręcił głową, równie zdziwiony, co ja. – Tak. Jest taka… cóż, gdy przyjechali do mnie w poniedziałek wieczorem, wyglądała na taką udręczoną. Mogłabym przysiąc, że ten żal był szczery. – Ale trudno zrozumieć, dlaczego nie powiedziała policji, że tego ranka była w okolicy. – Tak, oczywiście. Cóż, może Emma się pomyliła. Słyszałam, jak stare kobiety żaliły się, że młodzi ich nie odróżniają. Może Emma widziała jakąś inną szczupłą, zgrabną starszą panią, i w głowie zidentyfikowała ją jako matkę Poppy po tym, jak usłyszała, że Poppy została zamordowana. To byłoby naturalne. Ale Emma wydawała się być tak pewna swego, i wyraźnie miała zmysł obserwacji. No i w końcu ktoś upuścił ten paragon na moją podłogę. – Co zrobisz z panią Wynn? – spytałam. – Sam z nią porozmawiasz, czy napuścisz na nią Arthura? Bryan miał ponurą minę. – Powinienem zgłosić to policji – uznał po chwili namysłu. – Ciekawe, czy to właśnie ona była tym gościem, na którego czekała Poppy, z powodu czego nie pojechała z tobą na spotkanie Uppity Women. – W billingu rozmów telefonicznych byłoby widać, czy pani Wynn dzwoniła do Poppy – stwierdziłam z wahaniem. – Czy telefon Poppy rejestruje połączenia przychodzące, czy tylko wychodzące? Mógłbyś sprawdzić?

– Po tym, jak policja aresztuje… jeśli policja aresztuje Johna Davida, to tak. Inaczej nie ma na to legalnego sposobu. No i jest też billing Johna Davida. Mógłby o niego poprosić, dać mi upoważnienie… Pomyślę o tym. Przez pozostałą część jazdy siedzieliśmy w milczeniu. Chyba oboje mieliśmy o czym myśleć. Chociaż nie sądzę, byśmy zastanawiali się nad tym samym.

ROZDZIAŁ

8

Gdy wróciłam do domu, Phillip był już na miejscu i bardziej niż chętnie pomógł mi rozpakować zakupy – dzięki temu mógł się dowiedzieć, co kupiłam i co mógłby zjeść. W sklepie spożywczym widziałam przynajmniej połowę znanych mi ludzi, jak z obłędem ganiali między półkami, i wszyscy wyglądali na równie nieogarniętych, co ja, tyle że ja nie przejmowałam się tak bardzo, że zapomniałam coś kupić. Powiedziałam Phillipowi, że pomoże mi gotować, a on spojrzał tęsknie na telewizor, zanim się zgodził. – Jak lunch z Robinem? – spytałam. – Zjedliśmy kanapki z szynką – odparł, co niezupełnie było informacją, na jaką czekałam. – Jest całkiem spoko – dodał Phillip prawie burkliwie, gdy wypakowywałam zawartość jednej z toreb. – Długo sobie pogadaliśmy. Jedyne, co jest w nim głupie, to imię. – Cieszę się, że się dogadujecie – stwierdziłam. Byłam bardzo ciekawa, co Robin powie o tej rozmowie. – Wyjdziesz za niego? Udawanie, że nigdy o tym nie pomyślałam, nie miało sensu. – Jeśli mnie zapyta, to się nad tym zastanowię – odparłam. – Sama mogłabyś go spytać. Hmmm. – Nie – odpowiedziałam. – Nie wydaje mi się. Chociaż w porównaniu z pięćdziesięcioma procentami znanych mi mieszkańców Lawrenceton byłam wojującym liberałem, wiedziałam, że oświadczenie się Robinowi wykraczało poza moje możliwości, nawet pomimo faktu, że byłam teraz Uppity Woman. – Tchórz – wesoło stwierdził Phillip. – Ano – przyznałam. – Cała ja. Aha, przy okazji, w poniedziałek wieczorem znalazłam na podłodze paragon za benzynę. Czy ta twoja znajoma po drodze do Lawrenceton zatrzymała się na stacji? Twarz mu poczerwieniała na to przypomnienie.

– Nie – zaprzeczył. – Tankowaliśmy w Rome. Pamiętasz, do Lawrenceton przyjechałem autobusem. Phillip nie miał powodów, żeby kłamać, i nie znał Poppy. Z pewnością mogłam go skreślić ze swojej listy. Emma co prawda zawęziła listę, ale musiałam porozmawiać z innymi ludźmi, którzy mogli zgubić ten rachunek. Chciałam usłyszeć ich historie na własne uszy. Otworzyłam lodówkę i z niepokojem dźgnęłam palcem pierś indyka. Najwyższy czas, żeby się nią zająć. Wyciągnęłam paczkę gotowego ciasta kruchego, żeby się ogrzało do temperatury pokojowej, a potem z zamrażalnika wyjęłam orzechy pekan. Podałam braciszkowi puszkę dyni i przepis na ciasto dyniowe. – Wsadź wszystko tutaj – poleciłam. Wyjęłam z szafki wszystkie potrzebne składniki i ułożyłam je na blacie. Wyciągnęłam swój mały mikser elektryczny i miskę i postawiłam je obok. – Proszę bardzo – powiedziałam energicznie. Włączyłam oba piekarniki, z szafki wyjęłam dwie formy i wyłożyłam je ciastem. Potem zajęłam się kremem z orzechów pekan. Phillip pracował trochę wolniej, ale gdy już odkrył, gdzie są łyżki do odmierzania składników, z przygotowaniem nadzienia dyniowego radził sobie całkiem dobrze. Ponieważ przyjeżdżała mama Robina, poczułam się zobligowana, żeby wziąć przykład z Lizanne i samodzielnie zrobić sos żurawinowy, ale to najłatwiejsza rzecz na świecie i przygotowałam go, gdy piekły się ciasta. Phillip wyciągnął odkurzacz, podczas gdy ja ugotowałam słodkie ziemniaki i wrzuciłam je do robota, żeby przygotować casserole, a gdy uznałam, że jest gotowe, mogliśmy odpocząć. Wszystkie naczynia trafiły do zmywarki, a potem Phillip i ja obejrzeliśmy głupi teleturniej w telewizji. Rywalizowaliśmy, żeby zobaczyć, które z nas szybciej odpowie na pytanie, i ogólnie dobrze się bawiliśmy. Zadzwoniłam po chińszczyznę – tu, w Lawrenceton, uważaliśmy się za postępowych, bo mieliśmy chińską restaurację z dostawą – i pomimo że było za późno na jedzenie, odprężyłam się, bo dom wyglądał dobrze, solidnie poszłam do przodu z gotowaniem, a przede wszystkim mój brat po prostu w żaden sposób nie mógł być zamieszany w śmierć Poppy. Jutro poznam matkę Robina i chociaż trochę się tym denerwowałam, to uznałam, że skoro Robin mówi o niej z taką miłością, to nie mogła być taka groźna… A poza tym, w końcu byłam dorosłą kobietą, zamężną i owdowiałą, już od wielu lat. Właśnie kiedy napełniło mnie zadowolenie, zadzwonił telefon. Sięgnęłam z fotela po

słuchawkę, gestem poleciłam Phillipowi ściszyć telewizor i odebrałam. – Auroro – odezwała się moja matka. – Cześć, mamo. Co tam w domu? – John całkiem dobrze sobie radzi – odparła, na początek przekazując najważniejsze wiadomości. – John David nie został aresztowany, chwała Bogu. Melinda dzwoniła. Był u niej i oznajmił, że zabiera dziecko i spędzą noc w motelu. Powiedział, że czuje, że sprawia ludziom za dużo kłopotu i powinien spędzić trochę czasu z synem. Zamurowało mnie. Czy cuda nigdy się nie skończą? – Zdumiewające – wykrztusiłam wreszcie, gdy uświadomiłam sobie, że powinnam to jakoś skomentować. – Owszem – odparła nieco sucho. – Też tak pomyślałam. – Czy moglibyście z Johnem wpaść jutro na kieliszek wina z Phillipem, Robinem i matką Robina? – Jego matką? Jego matka jest w mieście? – Mama była wstrząśnięta. – O mój Boże, powinnaś mi była powiedzieć! – Tak, jest teraz u niego w mieszkaniu. Przyjeżdża tu jutro na Święto Dziękczynienia. – Wiedziałam, że moja matka dźwiga w tej chwili już za duży ciężar, ale miło było usłyszeć, jak brzmi bardziej normalnie. – Co z tobą i Johnem? Jeśli chcielibyście przyjść na obiad, to mam mnóstwo jedzenia. Czy John David mówił, że ma jakieś plany? Powinnam go zaprosić? Dodatkowe trzy dorosłe osoby byłyby sporym obciążeniem, ale dam radę. Założyłam, że John David zostanie z moją matką i Johnem, i zjedzą razem, choć świętowanie będzie niemożliwe. – Oczywiście, że przyjdziemy z Johnem na kieliszek wina, i żeby poznać matkę Robina, ale raczej nie przyjdziemy na obiad. Jutro będziemy opróżniać lodówkę, nie miałam energii na nic więcej. Mamy chyba dość jedzenia, żeby wystarczyło nam na dwa tygodnie, i mamy wędzoną pierś z indyka i szynkę. John David przyjdzie do nas. O której mamy wpaść? Świąteczny obiad miałam zamiar podać o pierwszej, więc umówiłyśmy się na trzecią. Powiedziałam matce, że zadzwonię do Johna Davida do motelu i przynajmniej zaproszę go na obiad (nie przyznając się, że miałam cichą nadzieję, że odmówi). Przypomniałam sobie, żeby zadać matce jeszcze jedno pytanie, zanim się rozłączymy. – Czy policja mówiła Johnowi Davidowi, kiedy wydadzą mu ciało Poppy, żeby można było urządzić pogrzeb?

– Zdaje się, że w Atlancie mają jakieś opóźnienie, więc najwcześniej w poniedziałek. – Och, nie. Chociaż w pewien sposób odczułam ulgę, że pogrzeb Poppy nie odbędzie się w ciągu następnych kilku dni, to nie chciałam myśleć o tym opóźnieniu. – Cieszę się, że Wynnowie zdecydowali się wracać do domu – kontynuowała matka. – Wiem, że muszą się zająć paroma rzeczami, bo wyjeżdżali w wielkim pośpiechu. Będzie znacznie lepiej, gdy wrócą na sam pogrzeb. Chyba zakładali, że sami się wszystkim zajmą, i wstrząsnęło nimi, gdy John David powiedział, że on to zrobi. – Wynnowie wyjeżdżają? Gdzie są teraz? – Kompletnie o nich zapomniałam i ku mojemu zawstydzeniu w ogóle nie brałam ich pod uwagę w swoich planach na Dziękczynienie. Z bezprzewodową słuchawką poszłam do zajmowanego przez Wynnów pokoju i zajrzałam do środka. Ich rzeczy nadal tam były. Hmm. – Nie wiem. – Matka chyba była zaskoczona. – Nie przyjechali do ciebie po swoje rzeczy? – Nie – odparłam głosem ostrym z niepokoju. – Nie widziałam ich od wczorajszego wieczoru. – Rozmawiałam z nimi dzisiaj koło czwartej – powiedziała matka – i powiedzieli mi, że wyjeżdżają. Jak myślisz, gdzie mogą być? – Nie wiem. – Ze wstydem i rozdrażnieniem pomyślałam, że byłoby miło, gdyby ktoś choć raz zrobił coś, czego się można spodziewać. Nie radzę sobie z przedłużającymi się wstrząsami. – Mają tu jakichś dobrych znajomych? – Wiesz, nie mieli ich wielu nawet kiedy tu mieszkali. To była prawda, choć sama nigdy o tym nie pomyślałam. Wynnowie, wysocy, szczupli i agresywnie zdrowi, błyskotliwi i elokwentni, nigdy nie byli szczególnie popularną parą duchowną w miasteczku. Jednak kościelna grupa młodzieży była popularna, bo Marvin Wynn, nie radząc sobie z własnym, późnym dzieckiem, był specem od dzieci innych ludzi. Westchnęłam, starając się, by nie było tego słychać przez telefon. Chciałam tylko pójść do łóżka. Musiałam jednak znaleźć swoich gości, żeby ulżyć matce w niepokoju. – Zadzwonię w kilka miejsc – zaproponowałam. – Odezwę się do ciebie. Może są z Johnem Davidem i bawią dziecko. Który to motel? Zadzwoniłam do Lawrenceton Best Western. John David był na miejscu. – Rodzice Poppy nie zostawili ci naszego klucza? – John David miał zmęczony i otępiały

głos. W tle słyszałam płacz dziecka. – Chcieli zabrać jakąś pamiątkę rodzinną, coś po matce Sandy. Powiedziałem im, że nie mam pojęcia, gdzie to jest, ale że swobodnie mogą pojechać i poszukać. Mieli ci zostawić klucz do mojego domu. – Kiedy to było? – Kilka godzin temu. Sądziłem, że już dawno są w domu. – Chyba tam pojadę i sprawdzę – zdecydowałam. Nie miałam na to najmniejszej ochoty, ale tak właśnie powinnam zrobić. – Gdybyś mogła. – Zapadła chwila ciszy. – Nie wiem, co mogliby tak długo u nas robić. Relacje Poppy z jej rodzicami zawsze były bardzo napięte. Byłbym ci naprawdę zobowiązany. Nie jestem w stanie dziś się nimi zajmować. Ten malec tęskni za Poppy. Wiedziałam, że mój przyrodni brat mówi o Chasie, ale uznałam, że także o sobie. Było kompletnie ciemno i nie wiedziałam, co zastanę w domu na Swanson Lane. Chciałam, żeby ktoś ze mną pojechał, najlepiej ktoś większy ode mnie, a przynajmniej dobrze uzbrojony. Mój ojciec i jego żona zabiliby mnie, gdybym zabrała Phillipa w miejsce, gdzie mogłoby mu się przydarzyć coś złego. Przyjechała matka Robina i nie chciałam odbierać im czasu dla siebie; poza tym to nie zrobiłoby dobrego wrażenia – miałam dzwonić do Robina, żeby mi pomógł, podczas gdy na miejscu była jego matka? Telefon na policję wydawał się lekką przesadą. Pomyślałam o Angel i Shelbym Youngbloodach, którzy pracowali dla Martina i dla mnie – i przypomniałam sobie, że pojechali na Florydę. Czyli na mojej liście została tylko jedna osoba. Niechętnie wybrałam numer do Bryana Pascoe. I tak było to lepsze niż telefon do Arthura. Dlaczego zadzwoniłam do faceta? Niepoprawne politycznie, co? Ponieważ się bałam, dlatego. I pomyślałam, że Melinda będzie zajęta przy dzieciach. I nie lubiłam Avery’ego. Bryan, niemal ku mojej niechęci, był zachwycony, że mnie słyszy, i chciał pojechać do Poppy i tam się ze mną spotkać. Phillip, zajęty programem w telewizji, pomachał mi, gdy wychodziłam. Dojazd do domu Poppy i Johna Davida zajął mi tylko pięć minut, ale prawnik już był na miejscu. Bryan miał na sobie jeansy i sweter, co jak na niego było naprawdę swobodnym strojem. Przeprosiłam, że tak późno wieczorem wyciągam go z domu. – Żaden problem – odparł. – Świadczę usługi prawne przez całą dobę. Poza tym do towarzystwa miałem tylko Buffy, pogromczynię wampirów! Ku swemu sporemu zaskoczeniu parsknęłam śmiechem.

– Jakie masz plany na święto? – spytałam, żeby zająć się czymś podczas wchodzenia do tego domu. Nie był ciemny, choć powinien. Sandy i Marvin Wynnowie najwyraźniej wciąż byli w środku. Co oni tam robili? – Jem kolację z moją matką w Assisted Living Center – odpowiedział Bryan. Znowu się zdziwiłam. Jakoś nie mogłam sobie wyobrazić Bryana z jego matką. – Twój tata nie żyje? – zapytałam. – Nie, mieszka w Atlancie z drugą żoną, bardzo miłą kobietą, którą poznał w swoim domu opieki. Są rozwiedzeni z moją matką od jakichś dwudziestu lat. – I ponownie się ożenił. Chyba nigdy nie jest się za starym na romans. – Z pewnością nie – zgodził się Bryan. – No dobrze, to co my tu robimy? – W domu są Wynnowie. Pożyczyli klucz od Johna Davida. Mieli przyjechać do mnie, zabrać swoje rzeczy i wracać do domu. Powiedzieli mojej matce, że przyjadą na pogrzeb. Johnowi Davidowi, że chcieliby zabrać coś, co należało do matki Sandy, jakąś pamiątkę rodzinną, którą miała Poppy. Nie sądzę, żeby go obchodziło, co to takiego. Są tu znacznie dłużej niż powinni. A my jesteśmy prawie pewni, że tego ranka, gdy została zabita Poppy, Sandy była w okolicy. Bryan namyślał się przez chwilę. – A więc jestem tutaj jako prawnik Johna Davida czy jako twój ochroniarz? Znowu się uśmiechnęłam, choć nie wiem, czy dostrzegł to w mroku. Poppy i John David mieszkali na środku przecznicy, a latarnie na rogach ulic nie do końca oświetlały ich ogród. – Po trosze jedno i drugie – odparłam. – Martwię się o nich. Ale jeśli wszystko z nimi w porządku, to planuję się na nich wściec. Są tutaj o wiele za długo. – Wzięłam głęboki wdech. – A przede wszystkim to jest dziwne i trzeba się temu przyjrzeć. John David mnie o to poprosił. – Wszystko jasne – uznał Bryan. Podeszliśmy po płytach chodnikowych do frontowych drzwi i po chwili wahania otworzyłam je bez pukania. To w końcu nie był dom Wynnów. Bryan zamknął za nami drzwi i stanęliśmy w holu u podnóża schodów prowadzących do sypialni, próbując pojąć, co widzimy. Marvin Wynn kucał przy otwieranym biurku Poppy w małym pokoiku na prawo od schodów, który oryginalnie miał być jadalnią. Poppy i John David używali go jako biura i mieli tam swoje komputery. Na jednej ścianie była duża półka, zapchana książkami i różnymi bibelotami. Teraz panował tam kompletny bałagan. Połowa

książek była zwalona na podłogę. Marvin, kucając na podłodze, wyciągał szuflady z biurka i odwracał je do góry nogami, żeby sprawdzić spody. Gdy podniósł wzrok i zobaczył dwoje obserwujących go ludzi, był tak zaskoczony, że wyraźnie podskoczył. Sapnął i upuścił szufladę, która boleśnie spadła mu na uda. Wydał kolejny odgłos, dość zaskakujący jak na pastora. Poppy nie przykleiłaby pamiątki rodzinnej do spodu szuflady. – Co pan wyrabia? – spytałam i nie zabrzmiało to grzecznie. – Marv, co się stało? – z góry zawołała Sandy. Gdy nas ujrzała, zamarła. Jej duże, brązowe oczy, powiększone jeszcze przez szkła okularów w brązowej oprawce, były rozszerzone i wstrząśnięte. – Co wy tu wyrabiacie? – zapytałam ponownie, jeszcze ostrzejszym głosem. Ktoś już się obsłużył, przeszukując szafę i sypialnię Poppy. Teraz jej mama i tata przekopywali dom, zasłaniając się miłością rodzicielską. Było mi z ich powodu bardzo przykro. Byłam też zła, że ludzie, których zawsze szanowałam, przez swoje zachowanie robią z tego szacunku kpinę. Wynnowie zbierali się, żeby udzielić odpowiedzi na moje gwałtowne pytanie. – My, no… szukamy czegoś. Spytaliśmy Johna Davida, czy nie ma nic przeciwko temu. – Powiedzieliście Johnowi Davidowi, że szukacie pamiątki po matce pani Wynn – wytknęłam bez ogródek. – Z tego co widzę, od kilku godzin przeszukujecie dom. I jestem pewna, że jaka ta pamiątka nie byłaby cenna, Poppy nie przykleiłaby jej do dna szuflady ani nie schowała w książce! Wynnowie chyba nie byli w stanie wymyślić żadnej odpowiedzi. – Kim jest ten człowiek z panią? – zapytał wreszcie Marvin. – Jestem Bryan Pascoe, adwokat Johna Davida. Sandy Wynn zeszła niżej po schodach. Poruszyła się pierwszy raz, odkąd zawołała do męża. Wymienili z Marvinem spojrzenia. – Z pewnością nie było potrzeby przyprowadzania prawnika – powiedział Marvin swoim najlepszym kaznodziejskim głosem. – Ostatecznie jesteśmy rodziną. – Nie jesteśmy – odparłam jasno. – Proszę się wytłumaczyć. – Słuchaj no, panienko – odezwała się Sandy. – Jesteśmy od ciebie trzydzieści lat starsi i masz nas traktować z szacunkiem. – O ile na niego zasługujecie.

Twarz Sandy obwisła, przez co natychmiast zaczęła wyglądać znacznie starzej. – Po prostu szukamy pamiątek rodzinnych – upierała się. – Nie znaleźliśmy ich. A skoro z pani taka złośnica, to wychodzimy! – powiedziała to tak, jakby to była jakaś wielka groźba. – Zatrzymamy się u pani, zabierzemy nasze torby i pojedziemy do domu. Wybaczy mi pani, że w tych okolicznościach nie napiszę liściku z podziękowaniem. – Już bardzo późno na jazdę do domu – odezwał się Bryan z irytująco zdrowym rozsądkiem. – Może zatrzymają się państwo w motelu w mieście i wrócą rano? – Nie, młody człowieku – odparł Marvin Wynn. – Nie jestem zbyt stary, żeby prowadzić w nocy, i chcemy się wynieść z tego miasta. Dzień, w którym przeszedłem na emeryturę, był jednym z najlepszych dni w moim życiu. Dowiedziałam się, lata temu, że bycie pastorem to praca – do tego trudna i stresująca – tym niemniej zaszokowało mnie, że były wielebny Wynn mówi z takim jadem. Bryan nie odpowiedział, co przyjęłam z ulgą. Nie chciałam słyszeć już żadnych dyskusji. Chciałam tylko, żeby Wynnowie się wynieśli. Stopą potrąciłam otwartą książkę. Dom był teraz w koszmarnym stanie. Westchnęłam, już przewidując, na kogo spadnie konieczność zrobienia porządku. Sandy i Marvin grzebali się, biorąc swoje płaszcze; staliśmy tam oboje z Bryanem, więc raczej nie mieli możliwości, żeby coś zabrać. Nie podobało mi się, że byłam taka podejrzliwa, ale musiałam być czujna. Ta sytuacja bardzo śmierdziała. Sandy w poniedziałek wieczorem wydawała się taka załamana, teraz jednak już wiedziałam, że była w Lawrenceton tego samego dnia rano. Marvin, przynajmniej w moich oczach, też sprawiał wrażenie przygniecionego przez żal. A teraz proszę, wybebeszali dom swojej córki. Wreszcie znaleźli się przy drzwiach. Zakutana w zimowe ubrania (raczej niepotrzebne, było jakieś dziesięć stopni), starsza para ze swoimi siwymi włosami i okularami wyglądała niegroźnie i życzliwie. Sandy otworzyła usta, żeby powiedzieć coś obraźliwego, ale ją uprzedziłam. – Co państwo robili w poniedziałek rano na stacji benzynowej Grabbit Kwik? Powiedzieli państwo policji o swojej małej wycieczce do Lawrenceton, zanim znaleziono ciało Poppy? – Nie było nas tu w poniedziałek rano – z godnością odpowiedział Marvin. – Pojechałem na swoje badania okresowe, a Sandy poszła rozejrzeć się za nową kuchenką. – Dobra przykrywka – zwróciłam się do Sandy. – Coś, przy czym można spędzić dużo czasu bez konkretnych rezultatów.

O ile dotąd Sandy wyglądała na spiętą, teraz sprawiała wrażenie osaczonej. Jednak wargi miała mocno zaciśnięte. Nie wydobędę z niej słowa prawdy. – Klucz – poleciłam szorstko, wyciągając rękę. Sandy wyłowiła go z torebki i rzuciła mi na dłoń, którą zaraz zacisnęłam. Potem jednak coś mi wpadło do głowy i porównałam ten klucz z tym, który pożyczył mi John David. Pasowały. Wynnowie, wychodząc, obrzucili nas identycznymi spojrzeniami. Gdy drzwi się za nimi zamknęły, usiadłam na schodach. Byłam tym roztrzęsiona bardziej, niż sądziłam. W sumie byłam zdziwiona, że wydarzenia tego tygodnia kosztowały mnie aż tyle energii. Trzęsłam się. Bryan usiadł obok mnie. Otoczył mnie ramieniem, bez czego mogłabym się obejść, ale było okay. Nie miało to wydźwięku seksualnego, przynajmniej póki nie zaczął bawić się moimi włosami. – Chcesz zadzwonić stąd do Johna Davida? – A mógłbyś ty? – Miałam zamiar być słabą. – Jasne – odpowiedział, ale się nie ruszył. – Jak myślisz, czego szukali? – spytał po chwili. – Nie wiem. Czegoś małego. A ta osoba, która przeszukała szafę Poppy, też szukała czegoś małego. Czegoś, co dałoby się schować w książce albo w pudełku na buty. – Biżuterii? – To mogłoby pasować. Albo dokumentów. – Jakich dokumentów? Zostawiła testament. Oboje, Poppy i John David, napisali testamenty, gdy Poppy dowiedziała się, że jest w ciąży. – John David ci o tym powiedział? – Tak. Ale to nie była pierwsza rzecz, jaką mi powiedział. Nic o tym nie wspomniał, póki sam go konkretnie nie spytałem. Uznałam, że Bryan mówi, że jego zdaniem John David nie myślał o potencjalnym zysku ze śmierci Poppy. Nigdy nie myślałam o tym, że Poppy mogła mieć odłożone jakieś pieniądze, i nie miałam pojęcia, skąd miałaby się zebrać taka górka. Jej ojciec był pastorem, więc jego pobory były niskie, a on i jego żona jak najbardziej żyli. Jeśli Poppy dostała jakiś konkretny spadek po jakimś innym krewnym, to ja nic o tym nie słyszałam. I pracowała przez kilka lat, ale kilka lat pracy w charakterze nauczyciela i życie z pensji było niemal gwarancją braku oszczędności. – Kto spisywał ich wole? – zapytałam. – Bubba Sewell.

– Hmm. Wiesz, nad czym się zastanawiam? Zastanawiam się, czy Poppy w trakcie ich romansu dała Bubbie klucz. – Mam nadzieję, że nie będę musiał spytać go o to w sądzie. Bryan nadal palcami przeczesywał moje włosy. Odsunęłam się trochę od niego i opuścił dłoń na swoje kolana. – Ja mogę go zapytać. – Zwłaszcza po naszej wczorajszej konfrontacji (a może to było w poniedziałek?), gdy Bubba i ja byliśmy już gotowi na to, żeby być wobec siebie niegrzeczni. Myślałam dalej. – Myślisz… sądzisz… że Poppy dała klucz każdemu ze swoich, hm, męskich przyjaciół? – To w takim razie sporo by ich było. – Bryan się zamyślił. – Tak. – Po głowie tłukło mi się dużo nieprzyjemnych myśli. – Ale Bubba… – Tak? Nagle odechciało mi się kontynuować. – Nic – odpowiedziałam. – Rozejrzę się po domu, a ty zadzwoń do Johna Davida i powiedz mu, co tu zaszło. Potem możemy jechać. Naprawdę jestem ci wdzięczna za pomoc. – Dobry prawnik robi takie rzeczy dla swoich klientów – odpowiedział Bryan z szerokim, rekinim uśmiechem. – No to widać nic nie wiem o dobrych prawnikach – odwzajemniłam uśmiech. Poszłam na górę. Szafa oczywiście nadal była rozwłóczona. Tym razem rozrzucone były nawet ubrania, krawaty i płaszcze Johna Davida. Do diabła, czego ci ludzie szukali? Zakładałam, że po domu myszkowało dwoje różnych ludzi (albo grup ludzi). Pierwszy intruz, ten, który przeszukał część szafy należącą do Poppy, miał konkretne wyobrażenie, gdzie mógł zostać schowany ten obiekt – cokolwiek to było. Dla kontrastu Wynnowie strzelali na oślep. – Mogłabyś się dowiedzieć – powiedział Bryan, a ja spojrzałam na niego tępo. Kompletnie się zamyśliłam. Przez kilka sekund nawet nie zdawałam sobie sprawy, że podąża za mną i kontynuuje rozmowę. Nie był zbyt uszczęśliwiony. – Przepraszam – odpowiedziałam. – Zastanawiałam się, czego mogli szukać. – W porządku. Chcesz tu dzisiaj zrobić coś jeszcze? – Nie. Posprzątam w piątek. Zobaczę, czy bratowa by mi nie pomogła. – No to zadzwonię do Johna Davida. – Bryan poszedł do telefonu. Usiadłam tam, gdzie stałam, i przyjrzałam się bałaganowi dookoła. Nie wiem, jak Wynnowie mogli liczyć, że ich kradzież przejdzie niezauważona. Ciekawe, jak mieli nadzieję

to wyjaśnić. To wyglądało jak wyprawa na włamanie. Jeśli znaleźliby to, czego potrzebowali, to nie przejmowaliby się, jak się z tego wytłumaczyć. Jak na parę, która bardzo liczyła się z opinią publiczną, działali bardzo lekkomyślnie. Czyli byli zdesperowani. A więc szukali czegoś o wielkim znaczeniu, czegoś tak ważnego dla ich przyszłości, że potrzeba ta przysłoniła śmierć ich córki. Nie potrafiłam zrozumieć takich rodziców, choć pamiętałam ciągłe walki między Wynnami i Poppy, gdy ta była nastolatką. I przypomniałam sobie, co Emma McKibbon powiedziała na temat skłonności wielebnego Wynna do młodych kobiet. Czy chodziło o jakiś dowód miłostek emerytowanego pastora z członkiniami jego kongregacji? Może właśnie taki dowód Poppy ukryła w domu. Sama do siebie pokręciłam głową. Po co miałaby robić coś takiego? Jaki wpływ miałaby dzięki temu na rodziców? Nie potrafiłam sobie wyobrazić, czego mogłaby od nich chcieć; chcieć tak bardzo, żeby zatrzymać coś tak nieprzyjemnego. I co by to mogło być? Zdjęcia? Przełknęłam ślinę, zdegustowana tak niestrawnym pomysłem. – Będziesz wymiotować? – Bryan, skończywszy rozmawiać z Johnem Davidem, wyglądał na przerażonego taką możliwością. – Nie, po prostu mam złe myśli. – Rozmawiałem z Johnem Davidem. Nie wie, co o tym myśleć. Powiedziałem mu, że wrócili do domu do czasu pogrzebu – wrócili do pierwotnego planu – i chyba mu ulżyło. Zadzwoniłem też ponownie do Arthura Smitha i zostawiłem mu kolejną wiadomość głosową. Jak dotąd nie odpowiedział na żaden mój telefon. Chcę mu powiedzieć, czego się dowiedzieliśmy o Sandy Wynn i o tym, że Wynnowie dziś tu byli. – Mam nadzieję, że wkrótce oddzwoni – powiedziałam z poczucia obowiązku, choć prawdę mówiąc, mało mnie to obchodziło. Byłam bardzo zmęczona, co ostatnio było nagminne. Podniosłam się z trudem. Nie chciałam prosić Bryana o pomoc. Żołądek ścisnął mi się nieprzyjemnie. O rany. Może jednak będę wymiotować. Zdołałam dojść do samochodu nie robiąc sobie wstydu. Podziękowałam Bryanowi za pomoc i udzielenie moralnego i taktycznego wsparcia i pojechałam do domu. Gdy weszłam do środka, Phillip rozmawiał przez telefon i uśmiechał się tak szeroko, że uznałam, że rozmawia z dziewczyną. Po chwili wydedukowałam, że była to Joss, siostra Josha Finstermeyera. Po kolejnych dziesięciu minutach nieco się zniecierpliwiłam i gestem kazałam Phillipowi kończyć rozmowę. Zrobił to bez marudzenia, a potem opowiedział mi o wszystkim,

co Finstermeyerowie robili na Dziękczynienie – co ciekawe, było to niemal to samo, co u nas. Spytał, czy mógłby wpaść do nich jutro po południu po tym, jak zjemy, i powiedziałam mu, że pewnie tak. Cały się rozpromienił. Pierwszy raz widziałam Phillipa tak beztroskiego, co sprawiało, że był bardzo atrakcyjny. Zrobiło mi się żal Joss. Miałam nadzieję, że jest samowystarczalną, młodą kobietą. – Co się stało Wynnom? – spytał Phillip. – Siedziałem tu i oglądałem telewizję, a oni wpadli tu tak, jakby się paliło. Nawet się nie odezwali. – Wkurzyli się na mnie – wyjaśniłam i uświadomiłam sobie, że powinnam była zadzwonić i ostrzec Phillipa, czego się spodziewać. Nie wydawał się szczególnie przejęty tym incydentem i znowu sobie przypomniałam, że wychował się w innym świecie niż ja. (Przy okazji sprawiło to, że poczułam się stara). Miałam nadzieję, że Robin podczas lunchu dowiedział się czegoś o Phillipie, czegoś wartego, żeby mi powiedzieć. Byłam kompletnie wyczerpana. – Phillip, muszę się położyć – powiedziałam. – Jasne, Roe. Potrzebujesz czegoś ode mnie? – Nie. Mam tylko nadzieję, że niczego nie złapałam. – Wyglądasz na dosyć, hm, zmęczoną. Miły sposób, żeby powiedzieć, że wyglądam jak rozlazła galareta. – Taa, jestem. Taki dzień. Przyjdź do mnie, gdybyś czegoś potrzebował. Poszłam do swojej sypialni i po wyprawie do łazienki naciągnęłam koszulę nocną i wczołgałam się do łóżka. Dziś nie dołączy do mnie Robin, pomyślałam, zapadając w sen (co nastąpiło niemal natychmiast). Może i dobrze. Nie miałam ochoty na żadne wygibasy. Wszystko mnie bolało i miałam nadwrażliwą skórę. Zasypiając, modliłam się, żeby to nie była grypa.

ROZDZIAŁ

9

Rano, gdy się obudziłam, nie miałam gorączki i czułam się znacznie lepiej. Oczywiście spałam o półtorej godziny dłużej, niż planowałam, ale jakoś nie mogłam się zmusić, żeby wstać. Byłam pewna, że Phillip jeszcze śpi. Faktycznie, gdy w puchatych kapciach i szlafroku poszłam do kuchni, nigdzie nie było go widać. Zaparzyłam kawę i wyciągnęłam ciasto, które kupiłam poprzedniego dnia. Była już prawie pora, żeby zacząć piec indyka, więc zanim usiadłam do śniadania, włączyłam piekarnik, żeby się nagrzał. Dzień był piękny, słoneczny, było jakieś osiem stopni, ale miało być koło dwunastu. Siedziałam, patrząc z rozmarzeniem przez okno do ogrodu, ignorując magazyn, który leżał na stole koło kubka z kawą. Miałam przed sobą również listę rzeczy do zrobienia, a nic jeszcze na niej nie odhaczyłam. Jakoś się tym nie przejmowałam. Skończyłam kawę i kawałek ciasta. Może właśnie w ten sposób moje ciało próbowało namówić umysł, żeby wziął się do pracy. I tak musiałam iść do łazienki, więc uznałam, że równie dobrze mogę się ubrać. Po kilku minutach miałam na sobie ładne, zamszowe spodnie i pomarańczowy sweter oraz pasujące do tego okulary w szylkretowej oprawce. Zwarta i gotowa – i z całą masą brudnej kuchennej roboty przed sobą. Normalnie nie założyłabym porządnego ubrania aż do chwili, gdy kuchnia będzie uprzątnięta, a goście w drodze. Dziś jednak nie przejmowałam się własnym brakiem praktycznego podejścia. Podwinęłam rękawy, znalazłam fartuszek, który zakrywał mnie w większej części, i włączyłam telewizor, żeby pooglądać przy pracy. Lubiłam to w swojej kuchni i salonie; i była to kolejna zmiana w stosunku do mojego wcześniejszego życia, kiedy nie chciałam, żeby ktokolwiek widział mnie przy gotowaniu i cieszyłam się, że moja kuchnia to tylko kuchnia. Teraz po prostu się tym nie przejmowałam. Moja kuchnia/salon/nieformalna jadalnia były super. Cieszyłam się, że przy pracy mogę pooglądać telewizję, i cieszyłam się słońcem wpadającym przez duże okna przy kominku. Gotowanie odwróciło moje myśli od śmierci Poppy i związanymi z nią bałaganem i chaosem. Nie wiem kiedy minęły dwie godziny. Z niejakim zaskoczeniem spojrzałam na zegar. Czas na podsumowanie. Sos żurawinowy gotowy. Nadzienie gotowe, przygotowane na bazie

puszkowanego bulionu drobiowego, żeby nie spieszyć się na ostatnią chwilę. Natarłam indyka oliwą, wsunęłam go do rękawa do pieczenia i na dużej patelni wsadziłam do rozgrzanego piekarnika. Robin przyniesie groszek, który trzeba będzie tylko podgrzać z masłem, i bułeczki, które będą tylko musiały się zrumienić – więc na tym froncie nie było nic do roboty. Przyniesie i zajmie się winem. Wyciągnęłam otwieracz i kieliszki. Tylko casserole ze słodkich ziemniaków wymagało jeszcze trochę przygotowań. Cukier już dodałam i spróbowałam, czy dość. Skończyłam dodawać przyprawy i jajka, gdy z gościnnej łazienki w końcu wyłonił się Phillip, lśniący i ubrany. Nalał sobie wielką szklankę soku pomarańczowego i ukroił kawałek ciasta. Uśmiechnął się do mnie sennie i usadowił na wysokim stołku przy bufecie, żeby pooglądać telewizję. Po minucie otworzył program telewizyjny i zaczął przeglądać tabele meczy futbolowych. Gdy Phillip skończył śniadanie, poprosiłam, żeby pomógł mi z wielkim obrusem na ładniejszy stół w jadalni. Powoli go zastawiałam, starając się, żeby wyglądał jak trzeba… ale nie przesadnie. To nie było aż tak oficjalne spotkanie. Gdybym tak to potraktowała, musiałabym założyć rajstopy i sukienkę. Fuj. Porządne srebra, dobra porcelana (cały dzień będę zmywać). Spojrzałam na stół. Sól, pieprz. Wyciągnęłam sosjerkę. Szklanki na mrożoną herbatę. Talerzyk na ćwiartki cytryny. Łyżki wazowe. Mniejszy półmisek na indyka. Będę sprzątać do północy. Nagle cała energia ze mnie wyparowała, jakby nocnego snu po prostu nie było. Głośno i niezgrabnie opadłam na krzesło. Czy perspektywa poznania matki Robina naprawdę była aż tak przerażająca? Gdy zaręczyłam się z Martinem, jego rodzice dawno już nie żyli i poznałam tylko jego siostrę Barby. Moim jedynym w miarę poważnym konkurentem był Arthur. Znałam Mindy i Colla Smithów odkąd byłam mała, przynajmniej z widzenia. A więc, chociaż miałam trzydzieści sześć lat, po raz pierwszy miałam poznać rodziców mojego chłopaka. Podniosłam się i odstawiłam krzesło na miejsce, choć wcale nie czułam się lepiej. Wróciłam do salonu i nierozsądnie usiadłam w moim ulubionym, starym fotelu, blisko Phillipa, który oglądał jakieś widowisko sportowe. Po trzydziestu sekundach zapadłam w drzemkę. Phillip obudził mnie za piętnaście pierwsza. – Nie chcesz nałożyć jakiejś szminki czy coś? – spytał mnie nieco niespokojnie. – Już zaraz powinni tu być. Timer w piekarniku wyłączył się pół godziny temu, a z indyka wypływało coś

czerwonego, więc go wyjąłem, i wsadziłem do środka słodkie ziemniaki. Dobrze zrobiłem? – Bardziej niż dobrze – zapewniłam go. – Braciszku, uratowałeś mi życie. Wyglądał na zadowolonego z siebie i miał do tego prawo. Półprzytomna od snu poczłapałam do kuchni. Nałożyłam lodu do szklanek i kawałek margaryny do maselniczki, żeby podać ją z bułeczkami – o mój Boże, bułeczki! Nakazałam samej sobie się uspokoić. Miał je przynieść Robin; potrzeba im tylko kilku minut. Mogą trafić do piekarnika, jak już wyciągnę z niego ziemniaki. Farsz piekł się w drugim piekarniku (w zgodzie z tradycją mojej matki zawsze piekłam go osobno). Musiałam tylko przygotować sos. Ale najpierw koniecznie powinnam spojrzeć w lustro. Phillip był optymistą sądząc, że potrzebuję jedynie szminki. Ale po tym, jak przeczesałam włosy, wyczyściłam okulary i nałożyłam trochę świeżego makijażu, wyglądałam całkiem nieźle. Wróciłam do kuchni i zajęłam się drobiazgami. Poprosiłam Phillipa, żeby zrobił coś ze swoimi włosami. Spojrzał na mnie ciężko i poszedł do łazienki obejrzeć się w lustrze. – I lepiej, żeby był tam porządek! – zawołałam przez drzwi. – Dobrze, mamo! – odkrzyknął. Skoro nie mógł mnie zobaczyć, pokazałam mu język. Mamo, jasne. A potem rozległ się dzwonek do drzwi. Gdy szłam do drzwi frontowych, zmówiłam krótką modlitwę, która szła mniej więcej tak: „Nie pozwól, żebym zrobiła coś naprawdę głupiego” . Matka Robina była naprawdę wysoka. Takie było moje pierwsze wrażenie. I uśmiechała się. To było drugie. Corinne Crusoe była równie elegancka, jak… cóż, jak moja matka. O kurczę, pomyślałam sobie. Jej gęste, doskonale białe włosy były ściągnięte do tyłu w eleganckim koku. Pani Crusoe była delikatnie umalowana, miała dyskretną złotą biżuterię i przepiękne spodnium z jakiejś ciężkiej, gładkiej, niebieskiej tkaniny, które układało się jak designerska suknia. Wszystko było do siebie doskonale dopasowane. – Roe, to moja matka – oznajmił Robin, bo czasami trzeba powiedzieć nawet oczywiste rzeczy. – Mamo, to moja… – Robin i ja popatrzyliśmy na siebie z zakłopotaniem. – To jest Aurora. – Wejdźcie proszę – powiedziałam, plącząc się w obliczu takiej elegancji. Można by pomyśleć, że jestem przyzwyczajona, ale nie. Pani Crusoe starała się nie rozglądać zbyt jawnie, wiedziałam jednak, że nic jej nie

umknęło, ani jeśli chodziło o mnie, ani w przypadku domu. Phillip, dzięki Bogu, wyszedł z łazienki i prezentował się bardzo porządnie. – Mój brat, Phillip – przedstawiłam go z dumą, a on się rozpromienił. – Phillip, to matka Robina, pani Crusoe. – Proszę, mówcie mi Corinne – powiedziała gładko, kłaniając się nam lekko. Phillip stał nieco sztywno, a ja nie miałam zamiaru mówić mu, że jest zbyt młody, żeby zwracać się po imieniu do starszej pani, nie przy tej starszej pani. – Corinne, czy mogę nalać ci kieliszek wina? – z doskonałym opanowaniem zapytał Phillip, a ja się rozjaśniłam. – Byłoby cudownie. – Mamy… – Phillip zamilkł. Spojrzałam na butelki, które trzymał Robin. – Robin przyniósł zinfandela i shiraz – wymieniłam. – Bądź, jeśli wolisz, mamy wódkę i sok pomarańczowy. – Nie, proszę zinfandela. Kiedy już to ustaliliśmy, nałożyłam groszek, a potem usieliśmy w małym salonie. Corinne była mistrzynią rozmowy towarzyskiej i poznawałyśmy się przez nagromadzenie małych faktów – czy raczej małych wskazówek co do faktów. Corinne, dowiedziałam się, była zamożną wdową i nie miała zamiaru ponownie wychodzić za mąż. Była bardzo zaangażowaną babcią dzieci swoich dwóch córek i aktywnie udzielała się w kościele (episkopalnym). Corinne dowiedziała się, że ja również jestem wdową, również zabezpieczoną finansowo, nadal pracującą, mam oboje rodziców, i że regularnie bywam w kościele. Dowiedziała się też, że Phillip normalnie mieszka w Kalifornii. Był tutaj z wizytą, powiedziałam jej, nie wspominając, w jaki sposób się tu dostał. I miałam nadzieję, że Phillip też tego nie zrobi, ale jeśli, to trudno. Przeprosiłam, że muszę przygotować sos i podgrzać bułeczki, a Corinne zapytała mnie zaraz, czy może pomóc. – Jeśli nie masz nic przeciwko temu, pożyczę Robina, żeby mi pomógł z indykiem – odparłam. – Będziemy w kuchni. Może pójdziesz z nami i coś doradzisz? – Chętnie – powiedziała Corinne, wstając zgrabnie z ledwie tkniętym kieliszkiem zinfandela. – Ale nic nie będę mówić. Zaśmiałam się i pokazałam drogę. Już wystarczająco długo byliśmy oficjalni. Zgodnie

z danym słowem, Corinne nie powiedziała prawie nic na temat tego, jak sama przygotowuje Dziękczynienie, co uznałam za wspaniałe i zdumiewające. Po zwyczajowym zamieszaniu z przenoszeniem wszystkiego na stół, usadzaniem gości i dbaniem, by się dobrze czuli, obiad poszedł bardzo dobrze. Robin pokroił indyka z entuzjazmem i całkowitym brakiem wprawy, Corinne chyba smakowało jedzenie, a Phillip wziął dokładkę wszystkiego. Robin cały czas zerkał na mnie w sposób, którego nie potrafiłam odczytać. – Co robisz jutro? – spytał później, gdy siedzieliśmy wszyscy najedzeni i senni, z widelcami odłożonymi na dobre. – Och. – Moje dobre samopoczucie prawie zniknęło. – Muszę ogarnąć dom Poppy. Robin wyglądał na zaskoczonego. Nie miałam najmniejszej ochoty, żeby przy Corinne mówić o Wynnach. – Ktoś ci pomoże? – Nie wiem. Jeśli Melinda znajdzie opiekunkę do dzieci, to na pewno pojedzie ze mną. Co więcej, nie chciałyśmy, żeby całe miasto dowiedziało się o tym, co się stało, choć byłam pewna, że wieści rozniosą się tak czy inaczej. – Ja mogę ci pomóc – zaproponował. – To naprawdę miłe z twojej strony. – Byłam szczerze wzruszona. Robin nie był flejtuchem, ale sprzątanie nie należało do jego ulubionych zajęć, no i miał gościa. – Ale sądzę, że sobie poradzimy. Gdybyśmy potrzebowały pomocy z czymś ciężkim, zadzwonię do ciebie. – Mogę ci jakoś pomóc? – grzecznie zapytała Corinne. – Och nie, dziękuję – odparłam szybko. – Robin mówił ci na pewno, że kilka dni temu zginęła moja bratowa. To już wystarczająco okropne samo w sobie, a do tego ktoś wszedł do jej domu i go przeszukał. Mój przyrodni brat ma już co robić, nie musi jeszcze walczyć z bałaganem. Wymieniliśmy kilka frazesów o tym, jaki straszny jest dzisiejszy świat, i że nikt nie jest bezpieczny, nawet w takim małym mieście jak Lawrenceton, gdzie ludzie zwykle nawet nie zamykają drzwi na klucz. Sama nie pamiętałam takich czasów, ale moja matka zapewniała, że tak właśnie było. Moi goście pomogli mi zanieść jedzenie i brudne naczynia do kuchni, a ku memu zakłopotaniu i wdzięczności, Corinne i Robin uparli się, że pozmywają. Mojej dobrej porcelany nie można myć w zmywarce, więc było to wyzwanie większe niż normalnie. Phillip

i Corinne wycierali, podczas gdy Robin zmywał, a ja chowałam resztki. Spodnie zrobiły mi się nieco ciasne w pasie, i chociaż po obfitym posiłku było to normalne, to uprzytomniłam sobie, że rano odczułam je jako nieco obcisłe. Nawet mój stanik wydawał się ciasny. Uznałam, że o wagę zdążę się jeszcze pomartwić, ale od jutra zdecydowanie muszę przystopować. Zdecydowaliśmy

się

zostać

w

mniej

oficjalnym salonie,

bardziej

przytulnym

i wygodniejszym, na prawo od kuchni. Oczywiście odbywał się jakiś mecz futbolowy i Phillip i Robin wdali się rozmowę o sporcie, podczas gdy ja i Corinne dyskutowałyśmy o zwyczajach związanych z Dziękczynieniem, świątecznych zakupach, o tym, jak długo mieszkam w moim obecnym domu, o wnukach Corinne. Może nie przeszkadzałoby jej tak bardzo, że ja nie mogę mieć dzieci, skoro już miała inne wnuczęta. W chwili, gdy ta myśl przemknęła mi przez głowę, zrobiło mi się przykro. Sama chciałam sobie zrujnować dzień, więc zatrzasnęłam mentalne drzwi za tym problemem i zajęłam się przyjemniejszymi tematami. – Moja matka i jej mąż przyjdą za chwilę na kieliszek wina – powiedziałam. – Mam nadzieję, że zostaniesz, żeby ich poznać. – Och, byłoby bardzo miło – natychmiast odpowiedziała Corinne. Ten pomysł chyba się jej spodobał. Przeprosiłam i zostawiłam Corinne, Phillipa i Robina przed telewizorem. Gdy wyszłam z łazienki przy swojej sypialni, czekał na mnie Robin. Pocałował mnie bez słowa. Najpierw to był taki słodki całus, coś w rodzaju „poznałaś moją mamę, a ona cię polubiła”, ale nagle zmienił się w hormonalną burzę, która więcej ma wspólnego ze zdzieraniem z siebie ubrań niż z mamusią. Po minucie byliśmy gotowi, żeby wylądować w łóżku. – Wow – odetchnęłam, odrywając się od niego. Jego usta goniły moje i po sekundzie wróciliśmy do tej przyjemnej czynności, ale rozsądek zwyciężył. W sąsiednim pokoju była mama Robina wraz z Phillipem, a telewizor nie grał aż tak głośno. – Mogę przyjechać do ciebie na noc? – wyszeptał. – A twoja mama? – Nie będzie za mną tęskniła przez kilka godzin. – Ale będzie wiedziała, a mnie to wprawia w zakłopotanie. Wiem, że i tak wie, ale jednak…

– Wymyślę bardzo dobre usprawiedliwienie. Pamiętaj, jestem zawodowym pisarzem. – Okay – zgodziłam się bez dalszego namysłu. – A przy okazji – dodał zawodowy pisarz – twój brat to normalny nastolatek, któremu niedawno się poszczęściło, i był przy tym bezpieczny. – Tyle tylko chcę wiedzieć – uznałam, unosząc dłoń, żeby zatrzymać dalsze słowa. – Żadnych drastycznych szczegółów. Bracia i siostry nie muszą wiedzieć za dużo. Robin zdecydował, że znowu powinniśmy się pocałować. Tym razem jeszcze trudniej było się rozdzielić, a gdy wróciliśmy do salonu, gdzie Corinne drzemała jak prawdziwa dama, a Phillip znowu wisiał na telefonie, wciąż byłam nieco oszołomiona z pożądania. – Mogę iść? – wyszeptał Phillip. – Josh i Joss skończyli jeść, a ich mama się zgadza. Mieszkają dwie przecznice stąd, więc mogę się przejść. Ma Play Station i parę gier, w które jeszcze nie grałem. Spojrzałam na zegarek. Zastanawiałam się, czy moja matka będzie rozczarowana, że go nie zobaczy, czy raczej jej ulży, po czym uznałam, że ulga będzie dziś większa, więc dałam Phillipowi moje błogosławieństwo wraz z przykazaniem, że ma wrócić do domu za dwie godziny, albo zadzwonię do Finstermeyerów. Phillip pomachał Robinowi na pożegnanie, złapał kurtkę i zniknął, zanim zdążyłabym policzyć do piętnastu. Robin i ja usadowiliśmy się na sofie, a ja oparłam głowę o jego ramię. Trzymaliśmy się za ręce. Było miło i ciepło, a ja byłam napchana. Na kilka minut dołączyłam do Corinne w krainie snu, a potem usłyszałam charakterystyczne pukanie mojej matki. Nie mogłam uwierzyć, że zapomniałam się pomartwić o to, że „Aida poznaje Corinne”, i nie mogłam uwierzyć, że zasnęłam dwa razy w ciągu dnia. Corinne usiadła prosto i spojrzała na telewizor, więc zdążyła się ocknąć. Dobrze. Będzie tego potrzebowała. Moja matka miała na sobie dyskretną spódnicę w szkocką kratę i czerwoną bluzkę, a do tego cudowne, czerwone czółenka. John miał koszulę i tweedową marynarkę, ale był bez krawata. Wyglądał bardzo serdecznie i przyjacielsko, co nie było do niego podobne, ale robiło dobre pierwsze wrażenie. Prezentacja poszła dobrze, choć moja matka uniosła brew, że przyjmuję gości w małym saloniku, zamiast w oficjalnym salonie. No cóż, mamo. Przenieśliśmy się w naturalny sposób. – Dzisiaj dzwonił do nas Bryan – bez ogródek powiedziała mi matka w chwili przerwy w pogawędce. – Zdaje się, że założył, że do nas przychodzisz. Powiedziałam mu, że tym razem

sama wydajesz obiad świąteczny. Okay. Moja matka chciała, żeby Robin wiedział, że podobam się innym mężczyznom, chciała, żebym wiedziała, że nie ma żalu, że nie spędzam z nimi Święta Dziękczynienia, i chciała, żeby Corinne wiedziała, że szanuje moją niezależność. Misja zrealizowana, mamo. – Jutro do niego oddzwonię. Dziś jest święto – powiedziałam natychmiast, dając znać, że moja znajomość z Bryanem Pascoe jest czysto Zawodowa, przez duże Z. Jednak zaraz potem zaczęłam się zastanawiać, czy odkrył coś w związku z Wynnami. Spotkanie poszło dobrze. John nie był specjalnie rozmowny, przez większość czasu wydawał się pogrążony w myślach, ale byłam pewna, że Corinne to zrozumie. John miał wspaniałe maniery i zawsze potrafił powiedzieć coś miłego, wiedziałam więc, że dobrze się spisze. Robin miał z moją matką znakomite stosunki; przemknęło mi przez głowę, że dogadywał się z nią lepiej niż mój zmarły mąż, Martin, kiedykolwiek. Martin i moja matka zawsze mieli świadomość, że są prawie w tym samym wieku – tak naprawdę, to gdyby Martin ożenił się nie ze mną, a z moją matką, nikt nawet by nie mrugnął. Starałam się nie porównywać innych mężczyzn z Martinem, ale czasami takie myśli pojawiały się w mojej głowie czy tego chciałam, czy nie. Otworzyłam usta, żeby wypytać moją matkę o rodziców Poppy – czy przypomina sobie jakiś skandal w związku z Marvinem Wynnem – ale w samą porę uświadomiłam sobie, że zdecydowanie nie powinniśmy o tym rozmawiać w towarzystwie Corinne Crusoe. – Gdzie chłopiec? – spytała mnie matka, gdy Corinne i Robin opowiadali Johnowi długą historię golfową, która przydarzyła się ojcu Robina. – Poszedł do Josha – wyjaśniłam. – Wiesz, do Finstermeyerów. Josh i jego bliźniaczka, Joss, przedwczoraj zajęli się Phillipem, zabrali go to kina i tak dalej. – Cóż, to miło. – Matka nie wydawała się przekonana. – Co o nim myślisz? Jak długo zostanie? – Ojciec i Betty Jo chcą, żeby wrócił po Dziękczynieniu – odparłam, uświadamiając sobie nagle, że nie rozmawiałam z nimi od dwóch dni – a może nawet dłużej? Z pewnością do teraz powinni poczynić jakieś plany związane z podróżą Phillipa. Ale jakim cudem załatwią rezerwację na samolot tak późno? Czy w weekend po Dziękczynieniu lotniska nie będą oblężone? – Może mógłby zostać trochę dłużej – dodałam pospiesznie, żeby matka nie pomyślała sobie przypadkiem, że jestem Phillipem zmęczona.

Tak naprawdę nie chciałam się go pozbyć. Kochałam mojego brata, choć zdawałam sobie sprawę, że nie znam go za dobrze. Problemem były granice mojej odpowiedzialności. Jeżeli Phillip miałby zostać na dłużej, musiałabym być trochę bardziej zasadnicza; nie mogłam być pobłażliwą starszą siostrą, jeśli miałby mieszkać u mnie dłużej. Zaraz po tym, jak moja matka i John zabrali swoje płaszcze i wyszli (po tym, jak wypili po dwie filiżanki kawy, zamiast wina, i zjedli po kawałku ciasta dyniowego), Phillip zadzwonił z pytaniem, czy może zostać u Josha na noc. Chciałam mu odpowiedzieć, że tak, jeśli będzie trzymał ręce z dala od Joss! Nawet nie myśl, że mógłbyś ją tknąć palcem w jej własnym domu! – Phillip, daj mi do telefonu mamę Josha – powiedziałam zamiast tego. – Generalnie nie mam nic przeciwko temu. Beth Finstermeyer uspokoiła mnie, mówiąc, że jej córka poszła na noc do swojej najlepszej przyjaciółki, więc chłopcy będą mogli przewrócić dom do góry nogami. A potem się roześmiała, więc wiedziałam, że tak będą mogli „przewrócić dom do góry nogami”, jak ja połknąć złotą rybkę. Gdy skończyłam tę rozmowę, zorientowałam się, że Corinne była gotowa wrócić do mieszkania Robina i odpocząć. Zapakowałam im trochę ciasta, powiedziałam, że mój brat nie wróci na noc, ale z pewnością było mu miło poznać Corinne, i z gościnnej sypialni przyniosłam ich kurtki. Oczy Robina pojaśniały, gdy usłyszał, że Phillipa nie będzie, i żegnając się ze mną, wycisnął mi soczystego całusa na policzku, jakby mówił „do zobaczenia później”. Gdy drzwi się za nimi zamknęły, a ja nareszcie zostałam sama, ulga była ogromna. Była piąta i nikt już niczego ode mnie nie chciał. Na zewnątrz zapadał zmierzch, a ja kręciłam się po domu, zaciągając zasłony i zbierając pomięte serwetki i brudne szkło. Wyciągnęłam odkurzacz i przejechałam nim po dywanach, a potem po kafelkach w holu, kuchni i salonie. I już. Koniec na dziś. Już po Święcie Dziękczynienia. Zjadłam kanapkę z indykiem, oglądając powtórkę programu sprzed miliona lat. Trochę poczytałam, za nic nie mogąc się skupić na fabule książki, skomplikowanym kryminale psychologicznym. Po kolejnej godzinie zaczęłam ziewać. W samą porę usłyszałam dyskretne pukanie do drzwi. Zaraz potem dźwięk klucza przekręcanego w zamku. Kiedyś dałam Robinowi klucz na wypadek, gdyby chciał u mnie

popracować pod moją nieobecność. Na półkach w gabinecie było mnóstwo jego książek, bo w jego mieszkaniu już się nie mieściły. – Jesteś śpiąca? – spytał Robin, klękając przy moim fotelu. – Pewnie dałoby się mnie rozbudzić. – Twój brat naprawdę śpi dziś u Finstermeyerów? – Aha. – Och… super. To był jeden z tych wstępów, po którym każdy oczekuje czegoś innego. Ja miałam ochotę na powolną, słodką sesję, niewymagającą, ale satysfakcjonującą. Robin miał chęć na coś bardziej ognistego i akrobatycznego. Synchronizacja zabrała nam trochę czasu, ale gdy się nam udało, orgazm był najintensywniejszy, jaki kiedykolwiek przeżyłam. Leżałam w mroku swojej sypialni, otoczona długimi ramionami Robina, czując się spełniona, bezpieczna i kochana. Pomimo że wcześniej byłam śpiąca, to gdy poczułam, że Robin się rozluźnił i zapadł w sen, otwartymi oczami wpatrywałam się w ciemność. Myślałam o Robinie i o tym, co do niego czułam. Myślałam o tym, że zainteresowanie Bryana Pascoe nie obudziło we mnie żadnej iskry, a jedynie lekki dyskomfort. Myślałam o tym, jakie to cudowne, że byłam żywa i zdrowa, że mogłam doświadczać leżenia w ramionach wysokiego, szczupłego mężczyzny, który nazywał się Robin Crusoe, którego rude włosy nawet teraz plątały się na poduszce z moimi. Przeżywałam taką cudowną chwilę, podczas gdy Poppy, kobiecie tak pełnej życia, wszystko to odebrano. Co się stało z Poppy? Co sprawiło, że była tak dwulicowa? Kochająca, oddana matka, dobrze ubrana matrona i obowiązkowa żona, była także rozwiązłą i przebiegłą kobietą. Inteligentna absolwentka college’u świadomie poślubiła mężczyznę, o którym wiedziała, że nie będzie jej wierny – pewnie spodziewając się, że sama nie dochowa mu wierności. A może John David i Poppy pobrali się w przekonaniu, że są sobie przeznaczeni? Nawet wtedy musieli wiedzieć, że biorąc pod uwagę ich natury, wierność byłaby raczej mrzonką niż rzeczywistością. Może ślepy optymizm może człowieka zaprowadzić dalej, niż ten by sobie życzył. Obróciłam się, żeby popatrzeć na uśpioną twarz Robina. Leżałam na boku, podpierając się łokciem. Nocna lampka w łazience zapewniła słabiutkie światło, tyle tylko, żeby widzieć rozczochraną głowę i ostry nos. Gdy spróbowałam sobie wyobrazić, że ta głowa mogłaby spoczywać na poduszce kogoś innego, głęboko mnie to zabolało. I poczułam przypływ gniewu,

skurcz bólu, na samo wyobrażenie jego niewierności. Czy to był ten rodzaj gniewu, który poprowadził rękę, która ugodziła nożem Poppy, raz za razem? Ale dowody przeszukania szafy Poppy i dziwaczne zachowanie jej rodziców jeszcze bardziej komplikowały sprawę jej śmierci. – Robin, obudź się – wyszeptałam. Ujęłam go za rękę. – Co? Wszystko w porządku? – Obiecaj mi coś. – Co takiego? – Obiecaj, że dopóki jesteśmy razem, nigdy mnie zdradzisz. Jeśli się rozstaniemy, okay, wtedy nie ma sprawy. Ale póki jesteśmy… parą… nikogo innego. Zabrzmiałam raczej jak siedemnastolatka, a nie kobieta trzydziestosześcioletnia, ale byłam śmiertelnie poważna. – Myślisz, że mógłbym? – spytał z niejakim oporem. – To znaczy, czy widziałaś, żebym się za kimś oglądał? Wiesz, że Janie nie jest osobą, z którą mógłbym się spotykać na serio. To tylko głupiutka dziewczyna. Wyraźnie nie chciał znowu wałkować sprawy Janie Spellman. – Wiem – powiedziałam szybko. – To było tylko… chwilowe szaleństwo. Nie mówię, że widziałam, żebyś się za kimś oglądał. Nie. Ale po prostu chcę to od ciebie usłyszeć. – Nie mam zamiaru iść do łóżka z kimkolwiek poza tobą – zapewnił Robin. – To chyba całkowicie oczywiste, że cię kocham. Cóż. Powinnam budzić go częściej. Zwinęłam się i pogładziłam jego szyję. – Ja też cię kocham – odrzekłam, a słowa te przyszły mi łatwiej, niż sądziłam, że to możliwe. – Miałem nadzieję – wymamrotał. – A czy teraz mogę już pospać? Porozmawiamy jutro? – Jasne – zgodziłam się, odwracając się znowu, żeby plecami przycisnąć się do jego piersi. – Jasne.

ROZDZIAŁ

10

Następnego ranka zadzwoniłam do Melindy. Było późno. Robin ubrał się i wyszedł około pierwszej w nocy, dając mi całusa. Na stoliku kawowym zostawił mi karteczkę, że porozmawiamy później. Podpisał ją: „Kocham Cię, Robin”. Musiałam trochę odczekać, zanim napiłam się kawy. Coś, co zjadłam dzień wcześniej, a może po prostu ilość jedzenia, sprawiło, że czułam się trochę niewyraźnie. Gdy zjadłam kawałek tosta, poczułam się znacznie lepiej, a o dziewiątej uznałam, że Melinda będzie już na nogach i ubrana. Czekając aż podniesie słuchawkę, nałożyłam karmę do kociej miski. Zastanawiałam się, dlaczego Madeleine nie przychodzi i dotarło do mnie, że wczoraj wieczorem też jej nie widziałam. Ale to niewiele znaczyło. Często zdarzało mi się przeoczyć jej wizyty przy misce. Melinda przyjemnie spędziła czas u rodziców. Zobaczyła się z bratem i siostrą, a ich dzieci bawiły się razem. Można było wyczuć żal, że wizyta się już skończyła. – Zastanawialiśmy się, czy nie zostać do niedzieli, ale przy tym wszystkim, co się wydarzyło, Avery uznał, że będzie lepiej, jeśli wrócimy – wyjaśniła smutno. – No i wróciliśmy wczoraj wieczorem. Przynajmniej dzieci w drodze powrotnej posnęły, a gdy przyjechaliśmy do domu, poszły prosto do łóżek. Ale dziś Marcy najwyraźniej złapała przeziębienie, niech to szlag. Stało się coś, gdy nas nie było? Słyszałaś coś o pogrzebie? – Ani słowa. Czyli wygląda na to, że nie wydadzą nam ciała Poppy aż do poniedziałku, a i tego nie wiadomo – odparłam. – Tymczasem, oprócz tego, że ktoś przeszukał szafę Poppy i narobił bałaganu w jej sypialni, Wynnowie szukali czegoś po całym domu i zrobili bajzel gorszy niż ten pierwszy włamywacz. Melindę zamurowało. Słyszałam, jak przełyka głośno jakiś napój. – Ojciec Poppy, pastor? – spytała z niedowierzaniem. – Mama Poppy? Przeszukiwali dom? Nie mogę w to uwierzyć! Mówiła tak przez kilka minut, choć wiedziałam, że mi wierzy. To był sposób na poradzenie sobie z niemiłym zaskoczeniem. Melinda szybko doszła do sedna. Wiedziałam, że tak będzie.

– Czyli musimy posprzątać – stwierdziła. Nie wydawała się zachwycona tą perspektywą. – Dobra, podzwonię i poszukam opiekunki do dzieci. Szkoła jest zamknięta, więc może któraś z dziewcząt będzie chciała porobić coś tak nudnego, jak pilnowanie dzieci. A skoro już mowa o dzieciach, to co John David zrobił z Chase’em? – Mam nadzieję, że siedzisz. John David nadal jest z Chase’em w motelu i się nim zajmuje. Dla Melindy było to równie szokujące, co wandalizm w domu Poppy. – Zadzwonię do niego – powiedziała, gdy już się pozbierała. – Sprawdzę, co u nich. To dobrze, ale nie jestem przekonana co do jego umiejętności zajmowania się dzieckiem. – A wcześniej nie pomagał? – Nie tyle, ile można by sobie życzyć, choć nie mogę powiedzieć, żeby Poppy się skarżyła. Jak ci mówiłam, Avery cudownie zajmuje się naszą dwójką. Rzecz jasna wszyscy przyjmują za oczywistość, że matka zrobi dla dzieci wszystko, ale jeśli ojciec wyraźnie się udziela, to nagle wielka sprawa. Prawie widziałam, jak Melinda wzrusza ramionami. – Jestem dumna z Johna Davida – oświadczyłam. – Myślałam, że umyje ręce. – Ja też. A tu się okazało. Nie byłam pewna, co się okazało, ale mruknęłam coś na zgodę i ustaliłyśmy godzinę spotkania w domu na Swanson Lane, jeśli Melindzie uda się znaleźć opiekunkę. Myjąc zęby, zaczęłam myśleć o Sally. Poczułam silny impuls, żeby do niej zadzwonić, po prostu, żeby sprawdzić, co u niej. Ale co miałabym powiedzieć? „Sally, zapomniałaś ostatnio o czymś ważnym?”. Albo: „Sally, pamiętasz, kim jestem?”. Zastanawiałam się, czy kompleksowe badania wykażą jakiś problem, który da się rozwiązać, nie tylko potwierdzą to, czego bał się Perry – że Sally miała wczesne stadium Alzheimera. Zapisałam sobie w pamięci, żeby zadzwonić do Perry’ego albo zabrać go na lunch, żebyśmy mogli porozmawiać spokojnie, co w bibliotece było niemożliwe. Melinda oddzwoniła z wiadomością, że znalazła opiekunkę, a głos miała znacznie weselszy. Odniosłam wrażenie, że przeziębienie sprawiło, że Marcy zrobiła się trochę marudna i Melinda zdecydowanie nie obrazi się na przerwę. Umówiłyśmy się na Swanson Lane na dziesiątą. Napisałam do Phillipa kartkę z moimi planami, łącznie z numerem na komórkę i do domu Johna Davida. Ubrałam się w stare jeansy i wypłowiały świąteczny sweter, jedno i drugie

dość luźne, żeby zapewnić sobie wygodę, i zabrałam się za poranne obowiązki. Gdzieś po drodze poddałam się silnemu impulsowi i zajechałam do Best Western. John David mieszkał na pierwszym piętrze, a przez drzwi słyszałam wrzask Chase’a. John David miał zapuchnięte oczy, ale był ubrany i nie zaskoczyły go moje odwiedziny. – Melinda dzwoniła – wyjaśnił, odsuwając się, żeby mnie wpuścić. – Słuchaj, pomóż mi jakoś go uspokoić. – Nie mam prawie żadnego doświadczenia – ostrzegłam go. – Próbowałem go nakarmić, poczekałem, aż mu się odbije, przebrałem go i mu śpiewałem. Wizja Johna Davida śpiewającego dziecku do mnie przemówiła. Uwielbiam facetów, którzy potrafią zająć się dzieckiem, a przynamniej próbują się nim zajmować. Żeby ukryć fakt, że oczy mam pełne łez, wyciągnęłam ramiona, a on włożył w nie Chase’a. Malec był kłębkiem rozpaczy i tak wymachiwał rączkami i nóżkami, że bałam się, że go nie utrzymam. Usiadłam w jedynym wygodnym fotelu i trzymałam Chase’a przy piersi, podtrzymując mu główkę ramieniem. Fotel nie miał biegunów, więc zaczęłam się kołysać i mruczeć do dziecka. Chase zaczął się trochę odprężać, a wrzaski opadły do popłakiwania. Nagle zapadła cisza. Zasnął, ale nadal się kołysałam. – Tylko on mi został do kochania – powiedział John David szeptem. Był wdowcem dopiero od kilku dni, ale już wyglądał na chudszego. Ogolił się, uczesał i wsunął koszulę w spodnie, ale w oczach nie miał już iskry. – Jak możesz mówić, że ją kochałeś? – spytałam. Głos miałam napięty z wysiłku hamowania gniewu i konieczności mówienia cicho i spokojnie. – Zastałam cię u Romney, a to nie było pierwsze miejsce, w którym szukałam. – Zawsze kochałem Poppy. Szalałem za nią. Ale miała wiele tajemnic – odparł głosem równie cichym i napiętym. – Ale ją kochałem. Tylko nie w ten sposób, w jaki uważasz, że ludzie powinni się kochać. Jesteś taka prostolinijna. Życie nie ma smaku, póki nie masz przygód. Nawet się uśmiechnął, blado, ale jednak był to uśmiech. Gdybym w tej chwili miała wolne ręce, chyba złapałabym go za gardło. – Masz rację – powiedziałam z taką wściekłością, że Chase zakwilił. – Nie rozumiem. Nigdy nie zrozumiem. – Walczyłam, żeby kontrolować swój głos. – Naprawdę się cieszę, że zajmujesz się Chase’em. Ale nie jestem w stanie pojąć, jak ty i Poppy mogliście żyć w taki sposób.

– Była skomplikowaną kobietą. Miała ciężkie przejścia, gdy była nastolatką – powiedział John David. – Chciałbym, żeby było inaczej, przysięgam, że tak. Nie byłem taki, jak… jak jestem. Ale wytworzyliśmy pewien wzorzec, który pozwalał nam razem żyć, i myślałem, że tak będzie w porządku. To było tak, jakbyśmy oboje zażyli odrobinę serum prawdy. W życiu bym nie pomyślała, że będę z nim tak rozmawiać. Ale tak naprawdę otwarta rozmowa o ich pełnym spękań małżeństwie była oczyszczająca. – Więc… – zaczęłam i zamilkłam. – Oboje zawsze wiedzieliście? Gdy to drugie się z kimś spotykało? Kiwnął głową, a ja poczułam jak krzywię się z obrzydzeniem. Nagle poczułam mdłości na myśl o takim związku i dziwiłam się sensowności jego utrzymywania. Dziecko robiło się coraz cięższe. Wstałam bardzo powoli i ostrożnie, i położyłam go w nosidełku, które stało na łóżku. Nie wiedziałam, czy John David zabrał je z domu, czy może dostarczył je motel, ale cieszyłam się, że tam było i mogłam włożyć do niego Chase’a, nie łamiąc sobie kręgosłupa. – Johnie Davidzie – powiedziałam bardzo łagodnie, wpatrując się w śpiące dziecko. – Jak myślisz, kto ją zabił? – Myślę, że to mogła być jej matka – odrzekł ochrypłym szeptem. – Słabo mi na myśl, że Sandy zrobiłaby coś takiego, ale nie znasz tej rodziny. Wierz mi, jakikolwiek chory wzorzec wypracowaliśmy z Poppy, przejęła go od swoich własnych rodziców. Nigdy nie wdawała się w szczegóły, ale nie życzyła sobie, żeby tu bywali. Co do wszystkich innych rzeczy była dosyć otwarta. – Mówiła o innych mężczyznach? – Przede wszystkim o Arthurze. Zawsze miał na jej punkcie obsesję. Tak sobie myślę, że to cholernie ciekawe, że szef policji wyznaczył Arthura do tej sprawy, chyba że Arthur go przekonał, że znalazł możliwego podejrzanego. W jakiś sposób wszystkie te uczucia, które miał do ciebie, przeniósł na Poppy. Nawet rozmawiał z nią o tobie, początkowo bez przerwy. Aż tyle nie chciałam wiedzieć. – A potem byli inni. Pokręciłam głową. – Nie potrafię tego zrozumieć. – Wiesz, wykorzystywała ich – powiedział. Pochylił się z dłońmi pomiędzy kolanami.

Zastanawiałam się, czy po tym wszystkim zdoła zbudować z kimś zdrową relację. – Zawsze byli dla niej w jakiś sposób użyteczni. Albo już po wszystkim w jakiś sposób jej służyli. – A co z tobą? – zapytałam, nie mogąc dłużej myśleć o Poppy. – Czy ty też w taki sposób dobierałeś sobie… przyjaciółki? – Nie. – Wzruszył ramionami. – Ja chciałem zwyczajnie czegoś prostego. Po chwili dotarło do mnie, że płakał. Poklepałam go po ramieniu, cmoknęłam w czoło i poszłam zająć się jego domem. ◆◆◆ – Mogłybyśmy kogoś do tego zatrudnić – stwierdziła Melinda. Stałyśmy pośród chaosu, który niegdyś był zupełnie zwykłym, podmiejskim domem. – Tak – zgodziłam się. – Mogłybyśmy. Ale cokolwiek tu jest schowane, to my powinnyśmy to znaleźć. Melinda zrobiła wielkie oczy, gdy dotarło do niej to, co powiedziałam. Kiwnęła głową. – Cokolwiek to jest. – To nie będzie łatwe. Gdyby było łatwe, to Wynnowie by to znaleźli. A gdy my to znajdziemy, nikt poza nami nie musi się o tym dowiedzieć. – Policja? – Zobaczymy. – Więc jesteśmy jak detektywi? – Melinda uśmiechnęła się słabo. – Cóż, to dla mnie nowa rola. Już mam mnóstwo wcieleń, nie mogę używać wszystkich naraz. – Hej, jesteśmy czymś więcej niż detektywami – zaoponowałam, starając się mówić odważnie i dziarsko. – Jesteśmy Uppity Women. – Otóż to. Do dziesiątej trzydzieści układałyśmy książki na półkach w gabinecie. Najpierw je odkurzyłyśmy, bo żadna z nas nie miała ochoty przestawiać wszystkiego jeszcze raz. I zajrzałyśmy do każdej książki. Nic nie wypadło spomiędzy stron, nieważne, jak mocno potrząsałyśmy. Biurka też były zupełnie normalne. Melinda i ja szukałyśmy starannie i metodycznie. Nie rozmawiałyśmy za dużo, bo byłyśmy zajęte pracą, i ponieważ starałyśmy się pracować szybko. Melinda przerwała po czterdziestu minutach. – Nie mam nic przeciwko samej tej pracy – powiedziała gwałtownie – ale nie podoba mi

się, że uważasz, że to my powinnyśmy ocenić, czy przekazać policji to, co być może uda nam się znaleźć. – Wiesz, że Arthur Smith był kochankiem Poppy? Kiwnęła głową. – Chcesz, żeby to on zdecydował, czy to coś ma znaczenie, czy go nie ma? – Zastanawiałam się… – powiedziała po chwili. – Zastanawiałam się, czy Arthur w sumie nie mógłby… Gdyby mógł… – Myślisz, że Arthur mógł zabić Poppy? – Byłam zaszokowana, ale nie aż tak, jak bym mogła. – Ma osobowość obsesyjną – przyznałam. – Wie, jak zabrać się do rzeczy. Kto lepiej nadawałby się na mordercę, jeśli nie policjant? Wciąż odkurzałam tę samą książkę (słownik farmaceutyczny Johna Davida) i zastanawiałam się nad Arthurem. – Ale wiesz, Melinda… Ich romans dawno się skończył. Uznałabym to za bardziej prawdopodobne, gdyby nadal był zaangażowany. Dumałam nadal, próbując sobie wyobrazić, jak Arthur puka do drzwi Poppy. – Nie wiem – stwierdziłam, uznając, że nie chcę dłużej nad tym myśleć. – Ale właśnie dlatego sądzę, że powinnyśmy porozmawiać o tym, żeby po prostu spalić to nasze znalezisko. Zresztą najpierw musimy coś znaleźć. Po półtorej godziny gabinet był posprzątany, odkurzony i przeszukany. Nie znalazłyśmy absolutnie nic poza normalnymi śmieciami, jakie znajdzie się w każdym domu zamieszkanym przez zajętych ludzi. Poppy miała przetrzymany rachunek od Davidsona, którym powinien zająć się John David (był przyklejony do jakichś innych dokumentów jakby galaretką) i nie wysłała ostatniego zamówienia do klubu książki, więc położyłam je na małą kupkę rachunków, którymi John David powinien się zająć w pierwszej kolejności. Najbardziej ekscytującą rzeczą, jaką znalazła Melinda, był kolczyk, którego Poppy szukała od przeszło miesiąca. Pamiętałam, jak opowiadała nam w swój dramatyczny sposób, jak się zapłacze, jeśli go nie znajdzie. Gdy Melinda go podniosła, same się trochę popłakałyśmy. Uznałyśmy, że John David nie miałby nic przeciwko temu, więc wzięłyśmy szynkę z lodówki i zrobiłyśmy sobie kanapki, jednocześnie wyrzucając resztki, które wyraźnie do niczego już się nie nadawały. Sprzątanie lodówki nie znajdowało się wysoko na liście priorytetów Poppy. Wyniosłam pierwszy worek ze śmieciami do dużego pojemnika, który Poppy trzymała za przesuwanymi, szklanymi drzwiami. Gdy wrzuciłam go do środka, przez chwilę wdychałam

czyste, ostre powietrze. W płucach miałam kurz z tych wszystkich książek. Gdy tak stałam, patrząc na płot, coś sobie przypomniałam. Wróciłam do kuchni i rozejrzałam się. Tak, na blacie stało radio. Znalazłam włącznik i nacisnęłam go. W pomieszczeniu zabrzmiała muzyka, dosyć głośno, ale nie była to muzyka klasyczna ani jazz, które zwykle można usłyszeć w NPR, ale stacja rockowa z Lawrenceton. Cóż, oto kolejna zagadka. Lizanne powiedziała, że kiedy podeszła do furtki do ogrodu, usłyszała radio grające dosyć głośno, żeby zagłuszyć głosy przy tylnych drzwiach Poppy. To właśnie wtedy Poppy musiała zostać zamordowana. Ale jej radio nie było nastawione na NPR. Może to ten technik od sprzątania – nie, to było niedorzeczne. Zapakowany w kombinezon ochronny w ogóle nie słyszałby muzyki; nie miał powodu, żeby włączać radio. To był równie niedorzeczny pomysł jak to, że Marvin Wynn, prawicowy kaznodzieja, nielegalnie przeszukując dom swojej córki, włączył stację nadającą klasycznego rocka. Oczywiście Lizanne mogła kłamać. Ale jej opowieść była taka wiarygodna, taka szczegółowa. Po co miałaby kłamać co do stacji radiowej? Tak łatwo byłoby to sprawdzić. A jednak do teraz nikt tego nie zrobił. To pewnie była kolejna rzecz na liście zadań Arthura. Prawda? Samolubnie podzieliłam się moimi troskami z Melindą. Wzruszyła ramionami, niezbyt zainteresowana układaniem puzzli z tyloma brakującymi elementami. Jadłyśmy przy stole obok drzwi kuchennych, a ja odsunęłam zasłonę, żeby do środka wpadało światło słoneczne. Nagle nie mogłam usiedzieć na krześle. Odepchnęłam się od stołu i stanęłam przy drzwiach. Odwróciłam się częściowo, przesuwając palcem wzdłuż paska spodni. Uświadomiłam sobie, że wczoraj musiałam się potwornie przejeść. Czułam się spuchnięta. Czy powinnyśmy donieść Arthurowi o poczynaniach Wynnów? Odwróciłam głowę, żeby powiedzieć coś do Melindy i zobaczyłam, że przygląda mi się z dziwną miną. – Co? – spytałam defensywnie. – Auroro… nie zrozum mnie źle… Przyjaźnimy się, prawda? – Jasne. – Byłam zakłopotana i zdziwiona. – Jesteście z Robinem blisko, prawda? Bardzo, bardzo blisko? Zrozumiałam, o co chce spytać Melinda. – Tak. Bardzo, bardzo blisko.

– Kiedy ostatnio miałaś okres? – zapytała bez ogródek. – Och… Musiałabym spojrzeć do kalendarza. – Próbowałam sobie przypomnieć. – Niech pomyślę… Wycinałam postacie duchów na Halloween i ozdabialiśmy bibliotekę w drugim tygodniu października, ale miałam te wczesne… – Wzruszyłam ramionami. – Nie zawsze miesiączkuję regularnie. – Więc nie jesteś na pigułce. – Nie. Rany, gdy Melinda postanowi być bezpośrednia, to nie ma zmiłuj. – Ale zabezpieczacie się? – Melinda! No… zazwyczaj. – Poczułam, że twarz mi czerwienieje na myśl o pewnym wieczorze sprzed kilku tygodni, gdy nie mieliśmy czasu. Tak naprawdę to byliśmy w łazience mojej matki. Robiło mi się gorąco na samą myśl. – Melinda, wiesz, że nie mogę mieć dzieci. Robin i tak używał prezerwatyw, z wyjątkiem tego jednego razu. No, może jeszcze paru innych. Ale to nie wydawała się wielka sprawa; ponieważ spotykałam się co najmniej z jednym facetem, który nie chciał mnie, skoro nie mogłam mieć dzieci, to bardzo cieszyłam się z podejścia Robina do mojej niepłodności. To był dla mnie bardzo drażliwy temat i sądziłam, że Melinda to uszanuje. – Znam doktora Medelssohna i uważam, że to przeceniany pacan, że tak powiem. Bolą cię piersi? Znowu się zdziwiłam. – No, tak, są dość wrażliwe – przyznałam, myśląc o tym, jak poprzedniego wieczoru musiałam prosić Robina, żeby był delikatniejszy. – Przeglądałaś się ostatnio w lustrze? – Melinda, do czego zmierzasz? – Założę się, że piersi naprawdę cię bolą, nie są tylko trochę wrażliwe. Kiwnęłam niechętnie głową. – Przynajmniej raz zdarzyło wam się nie zabezpieczyć, i założę się, że to nie był tylko raz, a wy uprawiacie seks. Ostatnią miesiączkę miałaś sześć tygodni temu. No, trzeba przyznać, że to dawno. – Na bank przez ostatnich kilka dni byłaś wyczerpana i zasypiałaś przy każdej okazji. Masz wielkie cienie pod oczami. Wiedziałaś o tym? Mdli cię z rana? Obiema dłońmi zakryłam usta, czując jak przetacza się przeze mnie fala absolutnego

przerażenia i radości. Melinda czekała na moją odpowiedź, a skoro się nie doczekała, mówiła dalej. – Byłam w ciąży dwa razy i jestem pewna, że powinnaś sobie zrobić test. – Nawet o tym nie mów! – przerwałam jej. – Nawet o tym nie myśl. Pomachałam ręką, żeby przegonić jej słowa. Przeklinałam nadzieję, która wykiełkowała mi w sercu. To było fałszywe i okrutne. – Przepraszam – powiedziała Melinda. Wyglądała, jakby się miała rozpłakać. I powinna, do diabła, pomyślałam. – Tak tylko myślę… – Potem na mnie spojrzała i przełknęła to, co miała zamiar powiedzieć. – Roe, okay. Temat zamknięty. – Zajmijmy się sypialnią – powiedziałam, otwierając oczy szeroko, tak, żeby nie popłynęły z nich łzy. – Jasne. – Złapała świeżą ściereczkę do kurzu, torbę na śmieci i butelkę z detergentem. – Chodźmy. Zdaje się, że było uniwersalną prawdą, że swoje tajemnice ludzie ukrywają w swoich sypialniach. Muszę przyznać, że ja także szukanie dobrej kryjówki zaczęłabym od pokoju, który jest najbardziej mój, pokoju, w którym sypiam. Może Poppy, która samodzielnie zorganizowała bożonarodzeniową zbiórkę jedzenia w kościele św. Jakuba, miała lepszy pomysł, ale planowałam przeszukiwać ten pokój jeszcze bardziej metodycznie niż gabinet. Zwróciłam uwagę, że do rozpoczęcia poszukiwań Sandy Wynn wybrała właśnie sypialnię Poppy, Marvina odsyłając do pokoju na dole. Niestety, to była duża sypialnia, a szafa dawno nie była porządkowana. Poppy miała mnóstwo ciuchów, tak samo John David, skoro miał pracę, w której konieczny był garnitur. Melinda miała problem z małymi przestrzeniami, a ta szafa, jakkolwiek duża, nadal była szafą. Zatem zgłosiłam się na ochotnika, a potem wróciłam na dół po taboret. Całe szczęście, że było to zajęcie, która pozwoliło mi przez chwilę trzymać się z dala od Melindy. Musiałam sobie przepracować to, co wydarzyło się na dole. Byłam kompletnie skołowana. Praca fizyczna była dokładnie tym, czego mi było trzeba. Od razu zaczęłam kaszleć przez kurz, który wzbudziłam. Osoba, która szukała tu pierwsza, zaraz po śmierci Poppy, zostawiła wielki bałagan, a Sandy się do niego dołożyła. Ale dość łatwo rozpracowałam system Poppy. Wszystkie buty do sukienek trzymała w pudełkach. Pudełka były ułożone na półce poniżej ubrań na wieszakach i oznaczone nalepkami – „granatowe czółenka”, na przykład, albo „czarne lakierki 2 pary”. Odkurzyłam półkę, a potem

zaczęłam przeglądać pudełka i buty, odkurzać je i odstawiać na miejsce. To było czasochłonne i nudne. Codzienne buty Poppy leżały na stercie na podłodze szafy, były tam także przegródki na tyłach, gdzie znajdowały się torebki i swetry Poppy. Wyjęłam je i obejrzałam jeden po drugim. Najpierw zajmę się jej rzeczami, a potem posprzątam po stronie Johna Davida. Słyszałam, jak Melinda wyciąga szuflady, żeby sprawdzić je od spodu i z tyłu, czy coś nie zostało przyklejone w trudno dostępnym miejscu. Przerzucała też zawartość szuflad, wyrzucając stare recepty, dziwne skarpetki, pończochy z oczkami. Musiałyśmy znaleźć złoty środek: przywrócić porządek, jednocześnie za wiele nie ingerując. Zgodziłyśmy się, że rzeczy Poppy powinny wrócić na wieszaki i do pudełek; kiedyś trzeba je będzie oddać, ale to nie było nasze zadanie. Skończyłam górną część szafy i wieszałam spodnie, gdy Melinda wydała dziwny odgłos, jakby się dławiła. Z niejaką ulgą wyszłam z szafy sprawdzić, jak jej idzie. Moja bratowa stała przy łóżku, wpatrując się w coś, co trzymała w ręce. Policzki miała ogniście czerwone. – Melinda? Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, a potem je zamknęła. Gwałtownie pokręciła głową. – Melinda? – Sięgnęłam po to, co trzymała. To było zdjęcie. Potrzebowałam kilku sekund, żeby zrozumieć, na co patrzę. Na tym zdjęciu Poppy robiła komuś fellatio. Ujęcie było tak bliskie, że nie można było poznać, kim był ten mężczyzna. Nie potrafię opisać szoku, jakim było zobaczenie zdjęcia kogoś, kogo znałam, uprawiającego seks. W tej ukwieconej, podmiejskiej sypialni, taka fotografia wydawała się nawet bardziej obsceniczna, niż gdybym zobaczyła ją w gazecie. – Ciekawe, kto to jest – powiedziałam, gdy już odzyskałam głos. – Chyba że to jakaś miłosna dokumentacja jej i Johna Davida? – Och, na pewno nie! – odparła Melinda. Była całkowicie wstrząśnięta. – Obaj bracia Queensland, wiem od Avery’ego, nie są obrzezani. Ten… osobnik, jak widzisz, jest. – Przynajmniej nie chciała tym nikogo szantażować – stwierdziłam, szukając pocieszenia. – To znaczy, nie da się powiedzieć, kto to jest, a sama ta rzecz wygląda raczej anonimowo, prawda? Żadnych dużych piegów, czy, no, czegokolwiek niezwykłego. Melinda znowu popatrzyła na zdjęcie z wargami skrzywionymi z obrzydzenia.

– Nie, po prostu zwykły siusiak – przyznała. Spojrzałyśmy na siebie i parsknęłyśmy śmiechem. – Popatrz na to w ten sposób. Wiesz, że to nie jest Avery – podsunęłam. – I popatrz na te włosy. To nie mógł być Robin – odcięła się. Prawda. Robin był rudy wszędzie, że tak powiem. – Nie chcę zgadywać – stwierdziłam, spoglądając na obrazek po raz ostatni. – Ale ktokolwiek to taki, John David chyba nie powinien tego widzieć. – Zdecydowanie nie. – Gdzie to było? – Przyklejone od spodu tej małej szufladki. – Melinda pokazała kasetkę Poppy na biżuterię, pełną niedrogich naszyjników i kolczyków. Na dole była wyciągana szufladka, do której można było włożyć łańcuszki tak, aby się nie poplątały. Melinda wyciągnęła ją do końca i odwróciła. – Niezła z ciebie spryciara! – uznałam z podziwem. Melinda zrobiła skromną minę. – Cóż, strach się bać, co jeszcze znajdziemy – powiedziałam, wzdychając. – Lepiej wracajmy do roboty. Następne znalezisko należało do mnie. Do podszewki wiosennego płaszcza, który Poppy zakładała może ze dwa razy w roku, był przyklejony list. List od wielebnego Wynna do Poppy. Był podpisany i opatrzony datą. W tym liście przyznawał, że miał „stosunki” z Poppy, gdy ta miała trzynaście lat. Przez kilka minut Melinda i ja nawet nie mogłyśmy spojrzeć sobie w oczy. – Stosunki – sapnęła Melinda, próbując powstrzymać mdłości. – Biedna Poppy – powiedziała. – Nic dziwnego, że była taka dzika – stwierdziłam. – Nic dziwnego, że była taka… – Rozwiązła – podpowiedziała Melinda. – Taa. – To najobrzydliwsza rzecz, jaką w życiu czytałam. Ciekawe, dlaczego to napisał? – Myślę, że to było zabezpieczenie – uznałam po kilku chwilach namysłu. – Może w ten sposób chciała go utrzymać z daleka od swoich dzieci. Od swojego życia. Musiała mu powiedzieć, że doniesie biskupowi, czy kto tam stoi na czele kościoła luterańskiego. Zapisałam sobie w pamięci, żeby to później sprawdzić.

– Myślisz, że jego żona o tym wie? Już miałam zaprzeczyć. Po czym pomyślałam raz jeszcze. – Ona też tego szukała – przyznałam. Powiedziałam Melindzie o paragonie ze stacji benzynowej. – Mogła tu przyjechać i wypytywać Poppy. – Czyli trzeba założyć, że wiedziała, że jej mąż robił to ich córce. – Melinda pomachała listem. – Skoro tak, to jak mogła z nim żyć? – Nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. Kolejne brzmi, czy zabiłaby Poppy, żeby to ukryć? Bryan zostawił Arthurowi wiadomość, żeby do niego oddzwonił, chciał mu powiedzieć o tym paragonie. Może Arthur już wie. Zabrałyśmy się za niedużą stertę. Gdy pracowałam i szukałam, musiałam zrewidować swoją opinię o charakterze Poppy. Moja bratowa pokazywała mi jedynie wierzchołek góry lodowej, nie dość, by dać mi poznać prawdziwą siebie. Musiałam przyznać, że widziałam lepszą, ale mniej skomplikowaną część osobowości Poppy. Głębiej były potwory. Byłyśmy zdeterminowane, by znaleźć wszystko. Było nie do pomyślenia, żebyśmy coś przeoczyły, coś, co mogłoby wpaść w ręce obcego człowieka albo, co gorsza, kogoś, kto znał Poppy. Prędzej czy później John David odda jej rzeczy na cele dobroczynne albo przyjaciołom. Albo sam coś znajdzie. Nie może zobaczyć tych… pamiątek? Polis ubezpieczeniowych? Totemów? Bubba Sewell z pewnością nigdy nie zostanie politykiem, uznałam, gdy znalazłam jego zdjęcie, nagiego na łóżku Poppy – i Johna Davida. Był naprawdę podniecony i raczej nie wyglądał na prawodawcę. To zdjęcie było w beżowym albumie, wsunięte za fotografię Poppy i Johna Davida na wakacjach na Florydzie. – Idiota – mruknęłam i cisnęłam je na stertę. – Kto taki? – Melinda uniosła wzrok znad szuflady z bielizną Poppy. – Cartland Sewell. Melinda pokręciła głową zdegustowana, nawet nie patrząc na zdjęcie. Dalej szukała i zrobiła kolejne odkrycie. Znalazła identyfikator wepchnięty w plastikowe pudełko z nowym stanikiem – taki identyfikator wpinany w klapę. Na zdjęciu był brodaty, szczupły mężczyzna. Tak się złożyło, że był to mąż Cary Embler, kardiochirurg. To był jego identyfikator ze szpitala. – Stuart pewnie wyrobił sobie nowy – stwierdziła Melinda. – Sąsiad zza płotu! Poppy

pewnie nigdy nie słyszała, żeby nie kalać własnego gniazda. – Jest jednym z lekarzy Johna – powiedziałam. – Taty Johna? – tak Melinda zdrobniale nazywała Johna Queenslanda. Kiwnęłam głową. Westchnęła z głębokim rozdrażnieniem. – Wolałabym, żeby kardiochirurdzy nie mieli życia seksualnego – oświadczyła. – Nie z synowymi swoich pacjentów. – W sumie ciekawe, co było pierwsze, atak serca czy romans? O ile oczywiście można to nazwać romansem. Może to był tylko… sama wiesz. – Tylko wyskok – podsunęła Melinda. Nie o tym słowie myślałam, ale… A, dobra. – Masz rację, tego nie wiemy. – To naprawdę sprawiło, że poczuła się lepiej. – Zastanawiam się, czy coś nam nie umyka. Skoro my znalazłyśmy tak dużo, to co znaleźli inni poszukiwacze? Może być coś jeszcze gorszego? Patrzyłyśmy ponuro na siebie. A potem usłyszałyśmy, że drzwi na dole się otwierają. Nie wiem, jak sama wyglądałam, ale Melinda miała oczy jak spodki. – Kto tu jest? – zawołał głęboki, męski głos, i usłyszałyśmy ciężkie kroki na schodach. – Aurora, wszystko w porządku? Widziałem twój samochód. Melinda i ja popatrzyłyśmy na małą stertę. Poddałam się nagłemu impulsowi i usiadłam na niej. Przysiadłyśmy obok siebie na łóżku, z poczuciem winy wypisanym na twarzach. Do pokoju wszedł detektyw Arthur Smith. – Co wy tu robicie? – zapytał łagodnie. Od razu zauważył, że nas przestraszył. – Chyba możemy tu być? – Głos Melindy był wysoki i piskliwy. – Tak, powiedzieliśmy Johnowi Davidowi, że w każdej chwili może wracać do domu. Ale co wy robicie? – Sprzątamy – wyjaśniłam, aż nadto świadoma, że głos miałam równie zdenerwowany, co moja partnerka w zbrodni. – Rozmawiałeś z Bryanem Pascoe? – Chciałam zmienić temat. – I zaczęłyście od gabinetu na dole? – spytał Arthur, ignorując moje pytanie. – Z pewnością przedwczoraj tak nie wyglądał? Arthur był stanowczo zbyt spostrzegawczy.

– Nie, nie wyglądał – przyznałam. – Rzecz w tym… Spojrzałam na Melindę, desperacko potrzebując pomocy. – Rzecz w tym – powiedziała Melinda, spoglądając na mnie – że w środę wieczorem Roe przyłapała rodziców Poppy, jak przetrząsali cały dom, i wyrzuciła ich. Więc najpierw musiałyśmy posprzątać gabinet. Nie spodziewałam się, że Melinda powie prawdę, i jestem pewna, że moja zdumiona mina powiedziała Arthurowi więcej, niż bym sobie życzyła. Przyciągnął sobie krzesło, które stało w kącie pokoju, śliczne, małe, drewniane krzesło z kolorową, haftowaną poduszką, kolejnym dziełem Poppy. Nie zauważyłam go wcześniej, przynajmniej nie w sensie możliwej kryjówki, i postanowiłam później sprawdzić poduszkę. Arthur usiadł naprzeciwko, zerkając na nas przycupnięte niepewnie na starym łożu. Moje nogi wystawały pod dziwnym kątem, a Melinda ledwie sięgała stopami do podłogi. – Jak się tłumaczyli? – zapytał. Głos miał spokojny, ale minę nie. – I dlaczego do mnie nie zadzwoniłyście? – Mnie tu nie było – powiedziała Melinda, może odrobinę za szybko. Tchórz! – Przepraszam – mruknęła do mnie. – Nie mogłam się powstrzymać. – Przyszłam z Bryanem Pascoe – odparłam. – Kazaliśmy im wyjść, ale z pewnością nie kwapili się, żeby nam powiedzieć, po co tu przyjechali. – A jak myślisz, czego szukali? – zadał pytanie Arthur. Nagle sobie uświadomiłam, że Arthur wszedł do domu sam, żadna z nas go nie wpuściła. Ale zamknęłyśmy za sobą drzwi na klucz. Czy policja miała klucz? Na pewno nie, skoro dom oddano rodzinie. Arthur miał klucz. Chociaż romans dawno się skończył, on także miał klucz. Przez jedną krótką chwilę nienawidziłam Poppy z całego serca. Popatrzyłam na Arthura i zastanowiłam się, czy powinnam się go obawiać. Przez lata czułam do niego wiele rzeczy: miłość, namiętność, gniew, żal, irytację, urazę, rozdrażnienie. Ale nigdy nie pomyślałam, że będę się go bać. Cisza była nieznośna. – Roe, i ty, Melindo – nie zabiłem Poppy. Szalałem za nią, a ona za mną, ale to nie przetrwało. Nie powiedziałem nic szefowi, bo chcę złapać tego, kto ją zabił. Chcę go dopaść sam. To ostatnia rzecz, jaką mogę zrobić dla Poppy. Chcę to zrobić tak, jak trzeba. Spojrzałam na niego z powątpiewaniem, ale Melinda była przekonana. Odwróciła się do

mnie. – Chyba powinnyśmy – powiedziała cicho. – Nie – zaprotestowałam stanowczo. Wieści rozejdą się wszędzie. John będzie przez to cierpiał; Johna Davida zrani to jeszcze bardziej. Prędzej czy później ta kruszynka, Chase, też się o tym dowie. – Musimy – powiedziała Melinda, tylko do mnie. Spojrzałam na nią ciężko i zsunęłam się z łóżka. Wzięła list i podała go Arthurowi. Założył okulary do czytania, które wyjął z kieszonki na piersi. Gdy czytał, obie mu się przypatrywałyśmy. Skorzystałam, że był zajęty, i obie fotografie wsunęłam do kieszeni. Melinda to zauważyła i lekko kiwnęła głową. Arthura pewnie krew by zalała, gdyby je zobaczył. Gdy czytał słowa naskrobane na papierze, krzywił się z odrazą. – Nawet jej ojciec – wymamrotał. – To nie była jej wina – z oburzeniem rzuciła Melinda. – Na litość boską, miała trzynaście lat! Arthur się pozbierał, spojrzał na nas, a potem wrócił do listu. Nie mogłam go rozszyfrować, nie miałam pojęcia, o czym myślał. Złożył kartkę i schował ją do kieszeni. – Było z nią coś nie tak – przyznał. Melinda popatrzyła na mnie skonsternowana. Chociaż wiedziała o Arthurze i Poppy, to nagłe, tęskne wyznanie ze strony prowadzącego śledztwo gliniarza zupełnie ją rozbiło. – Arthur, posłuchaj – powiedziałam tak delikatnie, jak mogłam. – Może tą sprawą powinien zająć się ktoś inny. Może ta Cathy Trumble? Wydaje się naprawdę rozsądna. – Nie znała Poppy tak, jak ja – odparł Arthur. – Wiem, że szef odsunąłby mnie od tej sprawy, gdyby wiedział, że byłem związany z Poppy, ale jestem najlepszym śledczym w tej jednostce i muszę się dowiedzieć, kto jej to zrobił. Była najbardziej podniecającą, najwspanialszą… Nigdy nie marzyłem, że ktoś mógłby być równie cudowny jak ty, Roe, ale Poppy była nadzwyczajna. Melinda spojrzała na mnie z przerażeniem. Czułam, jak policzki robią mi się czerwone, i odwróciłam dłonie w geście bezradności. Co miałam powiedzieć? Przez całe lata po tym, jak mnie rzucił (żeby się ożenić, a potem rozwieść z Lynn) Arthur sądził, że mnie kocha. Przez lata, kiedy pojawiał się w dziwnych momentach mojego życia, oczami błagał mnie o jeszcze jedną szansę. Kiedy się spotykaliśmy, gdy byłoby to stosowne i mile widziane, nigdy nie okazywał takiego oddania.

Może tak samo było z Poppy. Zadurzył się w niej, gdy zaczęła interesować się kimś innym. – Byliśmy razem, gdy kupiła ten dywanik na dole, ten, w który wsiąkła jej krew – powiedział niemal normalnym tonem. – Powiedziała mi, że za każdym razem, gdy na niego patrzy, myśli o mnie. Uprawialiśmy na nim seks. To z całą pewnością podpadało pod kategorię „więcej, niż chcę wiedzieć”. – Ale po tobie kogoś miała, Arthurze – powiedziałam. – Kto to był? – Powiedziała mi… – ciągnął Arthur. – Powiedziała mi, że skoro została przyjęta do Uppity Women, to zrobi wszystko, żebym dostał awans. Szef wydziału dochodzeniowego idzie w górę. Jeb Green dostał lepszą pracę w Savannah. Poppy powiedziała, że moja kariera zacznie się rozwijać. Obiecywała mi tak dużo, a dawała tak niewiele. Powiedziała Cartlandowi, że pomoże mu się dostać do parlamentu stanowego. Tak zwariował na jej punkcie, że chciał zostawić żonę i dzieci. Poppy próbowała być wszystkim naraz: potajemną kochanką, szarą eminencją kariery, żoną, matką, królową przedmieść. Ciekawe, czy kiedykolwiek poznałam prawdziwą Poppy. Jaka była, gdy zostawała sama? – Tak naprawdę nigdy jej nie znaliśmy – powiedziała do mnie Melinda. W głosie miała taki sam smutek, jak ten, który sama czułam. Założyła ciemne włosy za uszy i spojrzała z determinacją na Arthura. – Detektywie Smith, proszę posłuchać. Nie chcemy słyszeć już ani słowa o panu i Poppy. Chcemy natomiast wiedzieć, co zrobić z tym listem. I chcemy wiedzieć, co ma pan zamiar zrobić z jej matką. Arthur wyglądał, jakby nie mógł się pozbyć wspomnień. – Co z jej matką? – zapytał. – Czy to ma coś wspólnego z wiadomością, którą Bryan Pascoe zostawił na komendzie? – Gdybyś oddzwaniał, to już byś ją zgarnął – warknęłam, zła i w jakiś sposób zraniona tymi wszystkimi niechcianymi wyznaniami Arthura. Powiedziałam mu o paragonie ze stacji benzynowej i o tym, co pamiętała kasjerka z dnia, kiedy zamordowano Poppy. – Sprawdzę to. Arthur wyszedł w pośpiechu, zdeterminowany, żeby wyśledzić i przesłuchać Wynnów. Po jego wyjściu Melinda i ja zbierałyśmy się przez kilka minut. Byłyśmy dosyć wstrząśnięte Arthurem i jego dziwacznym zachowaniem. – Nawet jeśli to Sandy Wynn zabiła Poppy i ta część jest zamknięta – uznała Melinda – i tak musimy tu skończyć. Machnęła ręką, pokazując sypialnię, nadal mocno zabałaganioną.

– Masz rację. John David nie powinien tego znaleźć. – Wcisnęłam identyfikator do torebki, żeby później pociąć go ostrymi nożyczkami. Podarłam zdjęcie z fallatio i to z Cartlandem Sewellem w całej okazałości na małe kawałeczki i spłukałam je w toalecie. Żadna z nas nie chciała ich dawać Arthurowi. Nie wiedziałam, jak miałabym jeszcze kiedykolwiek spojrzeć Bubbie w twarz. – To nie był ten sam człowiek – powiedziałam do Melindy, gdy strzępki zdjęć zniknęły. – Na tych zdjęciach. Różni faceci. – Och? Chyba nie – uśmiechnęła się krzywo. – No, ten na zbliżeniu miał znacznie, hm, większą średnicę niż Cartland. – I pomyśleć, że wiemy o kimś coś takiego – powiedziała Melinda i, zdumiewające, zaczęła chichotać. – Wiesz, Avery to mój pierwszy i jedyny. Dosyć to rzadkie w obecnych czasach, co? Z szacunkiem przytaknęłam. Moja własna lista była raczej krótka, ale jednak było na niej więcej niż jedno imię. – Nie rozumiem, jak ktoś mógł pozwolić Poppy na robienie zdjęć – zauważyłam. – Ja chyba też jestem dość naiwna. Zdrowy rozsądek powinien facetowi podpowiedzieć, że coś takiego to pakowanie się w kłopoty. Można zaprzeczać bez końca – ale jeśli ta druga osoba ma zdjęcie, to jest to bez sensu. – Avery i ja z pewnością byśmy czegoś takiego nie zrobili – przyznała Melinda. – I nie rozumiem, po co mielibyśmy to robić. On wie, jak wyglądam. Po co robić zdjęcia? Żeby dzieci mogły je znaleźć i pokazać na środku przyjęcia? – Ja też tak myślę. Po prostu tego nie rozumiem. – Może jesteśmy za bardzo z klasy średniej? Roześmiałam się. – Może i tak, Melindo, może i tak. Zadzwoniłam do domu, sprawdzić, czy Phillip już wrócił. Gdy nie podniósł słuchawki, zadzwoniłam do Finstermeyerów, do mamy Josha, Beth. – Właśnie mieliśmy do ciebie dzwonić – powiedziała. – Nie miałabyś nic przeciwko, gdyby chłopcy poszli ze mną na świąteczne zakupy? W centrum handlowym Bodine mają masę różnych wyprzedaży po Dziękczynieniu, a z tymi dwoma chłopakami jako ochroniarzami mam chyba szansę ujść z życiem. Odstawiłabym ich dzisiaj koło siódmej lub ósmej. – Jasne, jeśli chodzi o mnie, to nie ma problemu. – Phillip chyba naprawdę polubił się z Joshem. Ucieszyło mnie to. – Hm, mogłabym chwilę pomówić z Phillipem?

– Oczywiście. – Cześć, siostra. – Głos Phillipa był głębszy i bardziej zrelaksowany niż zapamiętałam. – Phillip, słuchaj, masz dość pieniędzy na wycieczkę do centrum handlowego? – No, praktycznie jestem spłukany. – Po drodze do miasta zajedźcie do domu Poppy, pani Finstermeyer wie, gdzie to jest, to dam ci trochę gotówki. – Dzięki! – entuzjastycznie zawołał Phillip. – Och, Roe? Gdy poszedłem do ciebie zabrać płaszcz, miałaś kilka wiadomości na automatycznej sekretarce. Nie odsłuchałem ich, bo się spieszyłem. – Dzięki – odparłam. – Niedługo je sprawdzę. Po kilku minutach oddałam Phillipowi całą zawartość mojej portmonetki i wróciłyśmy z Melindą do pracy. Dwie godziny później byłyśmy zmęczone i rozczochrane. Melinda zaczęła kichać od kurzu. I znalazłyśmy już tylko jedną pamiątkę, wybrudzone męskie stringi. Gdy je podniosłam, Melinda powiedziała: „nawet nie chcę o tym myśleć”. Trudno było się z nią nie zgodzić. Wrzuciłam tę błyszczącą, czarną szmatkę prosto do worka na śmieci – trzeciego, który zapełniłyśmy dziwnymi śmieciami, które zbierają wszyscy. Melinda i ja po prostu nie byłyśmy w stanie zwrócić starych gadżetów i katalogów, zwłaszcza że nie miałyśmy pojęcia, skąd pochodziły. Uniosłyśmy goły materac i skrzynię na pościel, zajrzałyśmy pod łóżko i odsunęłyśmy odrobinę wszystkie meble. Zajrzałyśmy nad, pod i do środka wszystkiego. Po przejechaniu odkurzaczem i ostatnim spojrzeniu, Melinda i ja zgodziłyśmy się, że sypialnia była czystsza i bardziej uporządkowana, niż zanim we wtorek ktoś dostał się do domu. Skończyłyśmy powlekając pościel. Policja zabrała prześcieradła do laboratorium. Znużone zeszłyśmy po schodach i usiadłyśmy przy stole w kuchni. Gdy zniknął zaplamiony dywanik i wszystkie ślady krwi, znacznie łatwiej było zapomnieć, co się stało w tym miejscu. Ponieważ John David nie widział ciała Poppy, miałam nadzieję, że będzie w stanie mieszkać w tym domu. – Szkoda, że nie możemy powiedzieć pozostałym Uppity Women, czego szukamy – westchnęła Melinda. – Pomogłyby nam. – Tak, szkoda, że nie możemy skorzystać z takiej energii – przyznałam, opierając głowę na ramionach. Chyba nigdy w życiu nie byłam taka zmęczona. Muszę się starzeć, pomyślałam,

skoro zwykłe sprzątanie tak mnie wykańcza. – Ale nie miałoby sensu szukać, gdyby wszyscy wiedzieli, po co to robimy. – Posłuchaj. Cara Embler pływa. Przy tej pogodzie! – Melinda się wzdrygnęła. Dzień zrobił się naprawdę paskudny, a Cara albo była zdeterminowana, albo kompletnie głupia, żeby pływać w tym zimnym, mokrym powietrzu. – Lepiej, że ona, niż ja – mruknęłam. – Wiesz, że będzie następną Uppity Woman? – Och? – Tak, była kolejna na liście, za Poppy. – I ma tyle energii. – Te wszystkie ćwiczenia. Myślę, że odkąd nie pracuje, musi sobie wyszukiwać jakieś zajęcia. – Cieszę się, że Avery nie jest lekarzem. Tyle ich nie ma w domu. A gdy jest się samotnym, pływanie jest znacznie lepsze niż objadanie się, jak w moim przypadku. – Melinda rzuciła niechętne spojrzenie na swój nieco zaokrąglony brzuch. – Jak dla mnie wyglądasz świetnie. – Cóż, ledwie się wciskam w rozmiar, który nosiłam przed urodzeniem Charlesa – szczerze odparła Melinda. Sięgnęła po telefon. – Muszę sprawdzić, co w domu. Siedziałam, gapiąc się na ślubne zdjęcie Johna Davida i Poppy. Próbowałam sobie wyobrazić małżeństwo tak pokręcone, że partnerzy nie przejmują się wzajemną niewiernością. Moja matka z pewnością przejęła się zdradą mojego ojca. Rany, i to jak! Chociaż nigdy nie walczyli w mojej obecności, byłam nastolatką, i byłam świadoma napięcia panującego w domu. Przypomniałam sobie, jak dziś rano John David płakał w pokoju motelowym i próbowałam pojąć, co ludzie mogą zrobić, żeby się nawzajem nie pozabijać. W tle słyszałam głos Melindy rozmawiającej z opiekunką do dzieci i jej śmiech, pewnie gdy dziewczyna przekazała coś uroczego, co powiedziała Marcy. Myślami wróciłam do poprzedniego poniedziałku, do dnia, kiedy zginęła Poppy. Mój telefon do niej, naszą rozmowę. Jakie z Melindą byłyśmy zirytowane na naszą szwagierkę. To, jak pojechałyśmy na Swanson Lane, moje kroki do wejścia. Otwarte drzwi frontowe. Zastanawiałam się, czy Poppy ich nie zamykała, czy jej matka ją zaskoczyła, tak po prostu wchodząc do środka. Otworzyłam szeroko oczy, gdy wpadłam na coś nowego. Dlaczego Sandy wybrała akurat ten dzień, żeby odzyskać list? Była na nim data sprzed półtora roku.

To oznaczało, że gdy Poppy była w ciąży, wymogła ten list od ojca w zamian za… za co? Żeby Marvin nigdy nie zbliżył się do wnuka? Poppy nie wiedziała, że to będzie chłopiec. Okay, wracaj do podstawowych wspomnień, powiedziałam sobie. Drzwi frontowe były otwarte. Weszłam do środka. Na schodach zawołałam. Weszłam na górę. Kabina prysznicowa była sucha, więc wiedziałam, że Poppy korzystała z niej dość dawno. W pokoju panował porządek; łóżko było zasłane. Drzwi szafy zamknięte. Byłam nawet w stanie przywołać widok swoich stóp w moich ulubionych butach, idących w dół schodów. Potem zobaczyłam Moosie’ego, zgadza się? (Którego nadal nigdzie nie było. Zrobiłam w pamięci notatkę, żeby to sprawdzić). Kot otarł się o moje kostki, a potem pobiegł do kuchni. Poczułam mocny powiew zimnego powietrza, tym mocniejszy, im bliżej byłam kuchni. Gdy weszłam do kuchni i spojrzałam nad blatem, po swojej lewej stronie zobaczyłam, że szklane drzwi były otwarte. Nie widziałam ciała Poppy, dopóki nie obeszłam blatu ze stojącymi przy nim wysokimi krzesłami. Ciało Poppy leżało wyciągnięte na podłodze. Spoczywała w progu drzwi, częściowo na dywaniku pod stołem jadalnym, częściowo na linoleum. Usłyszałam, jak Cara wskakuje do basenu. Wyjrzałam do ogrodu nad ciałem Poppy i zobaczyłam, że na betonie otaczającym własny basen Poppy były mokre ślady. Spojrzałam ponownie na Poppy, tak okropnie martwą, jej ręce… Musiałam powstrzymać mdłości. Czy Sandy Wynn mogłaby zrobić coś takiego własnej córce? Im byłam starsza, tym trudniej przychodziło mi zrozumieć czy przewidzieć zachowanie otaczających mnie ludzi. Zamiast nabierać mądrości tak, by ludzie wydawali się łatwiejsi do odczytania, dowiadywałam się coraz więcej o złożoności ludzkiej natury. – I co myślisz? – odezwała się Melinda, na co aż podskoczyłam. – Myślę, że prawdopodobnie znalazłyśmy wszystko, co było do znalezienia – odparłam. – Może się mylę, a jeśli tak, to rozpęta się piekło. Na przykład nie znalazłyśmy niczego na Arthura, a wiemy, że był jednym z kochanków Poppy. To może znaczyć, że już tu był i sam szukał. Może to właśnie on przeszukał sypialnię. Może po prostu nie pozwolił sobie zrobić zdjęcia, albo znał ją za dobrze, żeby pozwolić na taką pamiątkę. A może do niego należała ta czarna bielizna. Melinda i ja skrzywiłyśmy się na tę myśl. – Jesteś pewna, że to nie on był na tym, no wiesz, zdjęciu z Poppy? Gdy próbowałam sobie przypomnieć, starannie unikała patrzenia na mnie. Nie chodziło o to,

że Arthur nago wyglądał okropnie – wręcz przeciwnie – ale po prostu nie mogłam sobie przypomnieć. Jego środkowe partie nie były jakieś porażające. – Po prostu nie wiem – przyznałam wreszcie, a Melinda kiwnęła głową. – A wracając do tematu, po prostu nie wydaje mi się, żeby Poppy ryzykowała ukrywanie czegoś naprawdę okropnego w ogólnodostępnych pomieszczeniach. Nie tylko John David mógłby coś znaleźć, ale musiała zdawać sobie sprawę, że Chase bardzo niedługo zacznie chodzić. I przewijali się tu jeszcze inni ludzie. Opiekunki do dziecka i znajomi, nawet inni kochankowie. Myślę, że znalazłyśmy wszystko albo prawie wszystko. – I tak to teraz zostawimy? Zdamy się na łut szczęścia? Melinda siedziała przede mną, ściskając szczupłe dłonie. Próbowałam udawać, że mam jeszcze jakąś energię. Wyprostowałam się. – Tak, tak sądzę – oświadczyłam, chociaż niezbyt pewnie. – Masz rację – z większym zdecydowaniem uznała Melinda. Z pewnością miała go dosyć za nas dwie. – Myślę, że schowała wszystkie, hm, niegrzeczne rzeczy w ich pokoju, żeby mieć na nie oko, i myślę, że znalazłyśmy wszystko. Nie potrafię sobie wyobrazić innej kryjówki w tym domu. Zajrzałyśmy wszędzie. – Nie wszędzie. – Co? – Nie sprawdziłyśmy tej haftowanej poduszki na krześle. Melinda od razu wiedziała, o co mi chodzi. Wyszła z kuchni i ruszyła na górę tym gładkim, niespiesznym krokiem, który sprawiał, że wydawała się taka skuteczna. Po chwili wróciła z poduszką w dłoniach. Podała mi ją, a ja ją obejrzałam. Poppy samodzielnie wykonała haft. Sama nie umiem szyć, więc nie potrafię powiedzieć, co to był za ścieg, ale na kremowym tle wyhaftowane były osty. Brzegi były obrębione tak, że wyglądały jak bok dużej tarty, żeby pasowały do okrągłego siedziska krzesła. Z drugiej strony był szarozielony, jedwabisty materiał. Poduszka była naprawdę ładna. A my miałyśmy ją teraz zniszczyć. – Mam złe przeczucia – powiedziałam, wahając się nad tym ślicznym przedmiotem. Wyszyły to dłonie martwej kobiety i czułam opór, żeby zacząć. Pomacałam wkład i wyczułam, że w środku poduszki coś szeleści. – Do diabła, tam coś jest – wykrzyknęłam. Z lekką rozpaczą popatrzyłyśmy na siebie. Czułam się brudna od zewnątrz przez cały ten

kurz, który wzbudziłyśmy w kątach sypialni – choć łatwo było go posprzątać – i czułam się brudna od środka ze względu na brud, który odkryłyśmy w życiu Poppy – którego nie było się ławo pozbyć. To było dobre porównanie i poczułam się słabo. Uznałam, że nigdy nie chciałam wiedzieć aż tak dużo o czyimś życiu. Ludzie potrzebują swoich tajemnic. Matka powtarzała mi zawsze, że ignorancja jest niebezpieczna, ale biorąc pod uwagę, jak się teraz czułam, ignorancja byłaby prawdziwym błogosławieństwem. – Jeśli zrobimy czyste cięcie, będę mogła ją zaszyć – powiedziała Melinda. Najostrzejszy nóż, jaki znalazłyśmy, łatwo przebił się przez zielony materiał. Melinda trzymała poduszkę płasko naciągniętą, gdy ja powiększałam otwór. Palce miała znacznie dłuższe niż ja, więc do niej należało zadanie wyciągnięcia zawartości. Kawałek papieru, który chwyciła palcem wskazującym i środkowym, przy wyciąganiu zasyczał na śliskim materiale jak wąż. Rozłożyłam kartkę ze znacznie większym przerażeniem, niż gdyby chodziło o prawdziwego gada. To były wyniki testu DNA. – Test na ojcostwo – powiedziałam Melindzie. – Wygląda na to, że Poppy miała dwie próbki do porównania z DNA Chase’a. Zapłaciła z góry, gotówką. Patrz – badanie zlecił doktor Stuart Embler. – Znacząco popatrzyłam na Melindę, a potem wróciłam do listu. – Powiedziała im – no, nie potrafię sobie dokładnie wyobrazić, co im powiedziała, ale obiekt A nie był ojcem, a obiekt B był. Melinda kilka razy otworzyła i zamknęła usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale nie wiedziała co. Doskonale rozumiałam, jak się czuła. – No i co zrobimy? – spytała w końcu. – Naprawdę dobre pytanie – doparłam. – I nie mam bladego pojęcia, jaka jest odpowiedź. Powinnyśmy spotkać się z Aubreyem? – Ale wtedy by się dowiedział. Nie możemy dopuścić, żeby wszyscy wiedzieli, choć z drugiej strony to chyba dla nas zdecydowanie za dużo. To potężna afera. – Tak. – Chase może jest synem Johna Davida, a może nie. Rany boskie, co z nim będzie, jeśli John David nie jest jego ojcem? – Nadal będzie synem Poppy, więc to znaczy… – Że wezmą go jej rodzice? Nie ma mowy.

– Ale nie mamy prawa kłamać co do tego! – Nie! Ale nie możemy zabrać Chase’a od Johna Davida! – Ale on ma innego ojca! Prawdziwego ojca! – Może John David jest prawdziwym ojcem. Może to on jest obiektem B. Obie odetchnęłyśmy głęboko. – Uważam, że powinnyśmy spalić ten papier – powiedziałam. Spokojnie popatrzyłam na swoją bratową. – A ja mówię, żeby się z tym przespać i jutro porozmawiać z Aubreyem – odparła Melinda, zmieniając swoje podejście sprzed kilku chwil. Bardzo mnie kusiło, żeby wyrwać jej dokument i podrzeć go na strzępy tak, jak zrobiłam z tymi odrażającymi zdjęciami. Do diabła, dlaczego przypomniałam sobie o tej poduszce? John David nigdy nie zaprzątałby sobie nią głowy. Gdyby nawet zaszeleściła, gdyby na niej usiadł, nigdy by jej nie rozpruł. Opinię tę oparłam po prostu na tym, że John David to mężczyzna. Cóż, woda się rozlała, a my weszłyśmy w posiadanie kolejnego kawałka nieprzyjemnej wiedzy.

ROZDZIAŁ

11

Gdy tego wieczoru wróciłam do domu, gotowanie było ostatnią rzeczą, na którą miałam ochotę. Dzień po Święcie Dziękczynienia po prostu nie jest dniem odpowiednim, żeby przykuć się do kuchenki. Z radością więc zastałam na swojej automatycznej sekretarce wiadomość od Robina, że zaprasza Phillipa i mnie na kolację. Prawie upuściłam telefon z pośpiechu, by do niego oddzwonić. Phillip, który wrócił po dniu spędzonym z innym nastolatkiem, był mniej entuzjastyczny. Po długim popołudniu z Joshem i gapieniu się na dziewczyny w centrum handlowym, towarzystwo trojga dorosłych nie wydawało mu się szczególnie atrakcyjne. Podejrzewałam, że mój brat wraca do siebie, stając się w moim towarzystwie bardziej rozluźnionym, zamiast tak bardzo dbać o maniery i być pomocnym. Przyjął do wiadomości fakt, że nie zamierzam go wyrzucać. – A nie mógłbym zostać i pozjadać resztek? – zapytał głosem podejrzanie zbliżonym do jęku. – Nie, nie mógłbyś – odpowiedziałam głosem podejrzanie zbliżonym do bezpośredniego polecenia. Znowu zaczęłam się zastanawiać, dlaczego mój ojciec nie zadzwonił, żeby ustalić szczegóły powrotu Phillipa. Wiadomość od Robina była trzecią, którą odsłuchałam. Pierwsza była od Cary Embler (która powiedziała, że znalazła Moosie’ego i zaopiekuje się nim, póki nie zdecydujemy, co z nim zrobić), a druga od Zacharego Lee ze Scene Clean (który miał nadzieję, że byliśmy zadowoleni z jego usług i polecimy go naszym znajomym). Zerknęłam na zegarek i zdecydowałam, że nie odsłucham pozostałych wiadomości. Byłam zakurzona, brudna i bardzo potrzebowałam kąpieli. Ucieszyłam się ze znalezienia Moosie’ego i zapamiętałam sobie, żeby następnego dnia zadzwonić do Johna Davida i przekazać mu wieści o tym małym kocie. Powiedziałam Phillipowi, że wygląda dobrze. I tak nie miał więcej ubrań i miałam nadzieję, że Robin, wybierając restaurację, wziął to pod uwagę. Wrzuciłam swoje ciuchy do brudów, stwierdzając, że trzeba by pomału zrobić pranie, i rzuciłam małą torbę z Walmartu na półkę

w łazience. Może jutro rano, pomyślałam. Teraz nie była na to najlepsza pora. Prysznic był cudowny. Umyłam się porządnie, odpoczęłam, i wychodząc, miałam znacznie lepsze samopoczucie. Uważnie przejrzałam się w lustrze. Moje piersi wyglądały trochę inaczej, brodawki były ciemniejsze, a gdy zakładałam stanik, zauważyłam, że naprawdę były bardzo tkliwe. Zabrałam, co mi było potrzebne, i przeszłam obok małej torby, nie otwierając jej. Corinne była naprawdę zadowolona z włoskiego jedzenia. W okolicy, która zaczęła się zamieniać w wielką strefę handlową, w połowie drogi między Lawrenceton a drogą międzystanową, była nowa, włoska restauracja. Właściwie nie było z niej daleko do Grabbit Kwik, stacji benzynowej, na której w poniedziałek tankowała Sandy Wynn. Wypchnęłam z głowy śmierć Poppy. Starałam się nie myśleć o nieprzyjemnych rzeczach, których dowiedziałyśmy się dziś z Melindą. Zmusiłam się, żeby nie myśleć o torbie w łazience. Całe to niemyślenie sprawiło, że mózg miałam raczej pustawy. Obawiam się, że tego wieczoru nie byłam najlepszą rozmówczynią. Starałam się uważnie słuchać, żeby zachęcić Corinne do mówienia, więc nie wyszłam na głupią przez swoje milczenie. I zadawałam Robinowi mnóstwo pytań. Phillip zaczął opowiadać o narkotykach w swojej szkole w Kalifornii, pewnie po to, żeby zrobić wrażenie na nieświatowych południowcach. Robin opowiedział mu kilka dobrze dobranych anegdotek z dwóch lat, które spędził w Los Angeles pośród filmowców, i z łatwością przebił wszystkie historyjki Phillipa. Corinne, jak się okazało, zostawiła swojego chihuahuę i pinczera miniaturowego pod opieką córek i po południu zadzwoniła sprawdzić, czy z psami wszystko w porządku. Corinne była jedną z tych kobiet, które muszą czemuś matkować; z tego, co wiedziałam, taka była większość kobiet. Teraz, gdy jej dzieci były dorosłe i samodzielne, a wnuki odwiedzają ją od czasu do czasu, ale nie zostają na kilka dni, psy wypełniały jej tę pustkę. Chociaż była wystarczająco inteligentna, by rozumieć, że nie każdy chce wysłuchiwać szczegółowych opowieści o zwierzętach, to tak wariowała na ich punkcie, że się tym nie przejmowała i usłyszeliśmy wiele anegdot o wyczynach Punky’ego z piłeczką i porannych zwyczajach Percy’ego. To mi przypomniało, że od kilku dni nie widziałam Madeleine, i podczas chwili przerwy od wielbienia psów zapytałam Robina, czy nie widział tej starej, wielkiej kocicy. – Nie – odparł. – Może mnie nie lubi i trzyma się z daleka, póki nie wyjdę. – Nic nie mogłoby skłonić Madeleine do opuszczenia posiłku – zauważyłam.

– Czy twoja kotka dostała imię po tej małej dziewczynce z książek? – pogodnie spytała Corinne. – Nie, po trucicielce – wyjaśniłam nieco nieobecnym głosem. – Madeleine Smith z Glasgow, 1857 rok. – Och – zdziwiła się Corinne. Przez chwilę nie słyszeliśmy kolejnych historii o psach. Gdy Robin nas odwiózł, Phillip zaraz poszedł do domu, żeby obejrzeć jakiś program w telewizji, na którym bardzo mu zależało. Robin wszedł ze mną do holu i zamknął za nami drzwi. Chodził mu po głowie wielki, długi pocałunek, ale kiedy mnie do siebie przycisnął, moje obolałe piersi zaprotestowały. – Nie tak mocno – poprosiłam, próbując się uśmiechnąć. – Co się dzieje? – Nic dziwnego, że był zbity z tropu. Poprzedniej nocy byłam Kobietą Namiętną, a teraz praktycznie go odpychałam. Ale tak bardzo nie miałam ochoty na seks, że chyba bym go kopnęła, gdyby to zasugerował. Odpowiedziałam mu, wybuchając płaczem. – Co? – Robin przerażony chwycił mnie za łokcie. – Co się dzieje? Jesteś przygnębiona Poppy? Madeleine? Jutro jej poszukam, kochanie, przyrzekam. – Nie, nie o to chodzi. Chciałam mu opowiedzieć o moim długim, nieprzyjemnym dniu, i chciałam mu powiedzieć, że to, co zaczynam podejrzewać, może być prawdą. Ale to nie było właściwe miejsce, a jego matka czekała na niego w samochodzie. – Twoja mama wyjeżdża w poniedziałek? – chlipnęłam. – Nie, zapomniałem ci powiedzieć. Zanim wyjechała, zmieniła rezerwację, bo linie lotnicze w ostatniej chwili odwołały rejs – powiedział Robin. – Wyjeżdża jutro po południu. Jedna z jej najlepszych przyjaciółek straciła syna w wypadku za granicą, i msza żałobna jest zaplanowana na niedzielne popołudnie. Powiedziała, że godzinę wisiała na telefonie, ale się udało. – W głosie miał podziw. – Ale powiedz mi, co się dzieje. – Teraz nie mogę – odparłam. Już nie płakałam, tylko raz po raz wydawałam z siebie szloch. To był obłęd. I tak nad tym nie panowałam. To było jak kolejka górska. – Mnóstwo się dzisiaj wydarzyło. Porozmawiamy jutro, jak odwieziesz mamę na lotnisko. Zadzwoń do mnie. – Jasne – przytaknął. Z wahaniem pochylił się i cmoknął mnie w czoło. I tak łatwiej mu było tam sięgnąć. Byłam prawie zbyt zmęczona, żeby się rozebrać. Życzyłam mojemu bratu dobrej nocy,

poprosiłam, żeby zamknął drzwi, zanim położy się spać, rzuciłam niepocieszone spojrzenie na miskę Madeleine – nadal pełną – i sama poczłapałam do łóżka. Pomyślałam, że chwilę poleżę i uporządkuję sobie ten dzień, ale zasnęłam w chwili, gdy przyłożyłam głowę do poduszki. ◆◆◆ Ktoś mną potrząsał. Phillip trzymał mnie za ramię i przerażonym głosem powtarzał: „Roe, obudź się!”. Otworzyłam oczy na światło słoneczne. Wydawało mi się, że spałam może ze dwie godziny, tymczasem przespałam całą noc i jeszcze trochę. Phillip z przerażeniem na twarzy stał przy moim łóżku. – Co? – spytałam, siadając. Serce mi waliło, a w ustach miałam obrzydliwy smak. – Co? – spytałam znowu, tym razem ostrzej. Byłam już w pełni rozbudzona. – Moja mama zniknęła, a twój kot nie żyje. Zaczęłam coś mówić, zamknęłam usta, potem znowu je otworzyłam. – Powtórz – zażądałam. – Te wiadomości, których wczoraj nie odsłuchałaś? – To z pewnością był niemal oskarżycielski ton. – Jedna z nich była od naszego taty. Powiedział, że moja mama zniknęła, a on nie wie, gdzie. I że odeszła z jakimś facetem. Przez wariacką chwilę zastanawiałam się, czy Betty Jo też przyjedzie okazją do Lawrenceton. Potem wrócił mi rozsądek. – To naprawdę okropne – przyznałam. – Ale nie sądzi chyba, że grozi jej jakieś niebezpieczeństwo? To znaczy, że na pewno zrobiła to z własnej woli? – Phillip patrzył na mnie nieprzytomnie. – Zorganizowała sobie ucieczkę z tym facetem – powiedziałam, starając się doprecyzować. – Nie uprowadził jej. – Racja – przyznał Phillip, nieco się uspokajając. – Z całą pewnością odeszła, bo tego chciała. Powiedziała tacie, że niedługo się z nim skontaktuje. Powiedziała mu, żeby do mnie zadzwonił. Powiedziała, że wie, że z tobą jestem bezpieczny. To były mocne słowa ze strony kobiety, która wywiozła Phillipa aż do Kalifornii, żeby trzymać go z dala od mojego szkodliwego towarzystwa. – Miło mi, że tak uważa – zdołałam powiedzieć, z całego serca pragnąc kubka kawy. – Dobrze, zaraz do tego wrócimy, bo to zdecydowania najważniejsza sprawa, ale czy ty powiedziałeś, że Madeleine nie żyje? Osobiście uważałam, że Madeleine była znacznie ważniejsza, ale starałam się być czuła na

ból Phillipa. – A, tak. Rano wyszedłem do ogrodu, bo pogoda jest ładna, i kopałem szyszkę, a gdy wylądowała na czymś w krzakach pod płotem (moje podwórze, podobnie jak Poppy, było ogrodzone solidnym, drewnianym parkanem, chociaż mój był zdecydowanie niższy) poszedłem zobaczyć, co to był za dziwny dźwięk, a ta twoja wielka, stara kotka leżała tam na ziemi, mokra i w ogóle, i nie żyła. Phillip spojrzał na mnie żałośnie. Miał ciężki poranek, a była dopiero… – Która jest godzina? – zapytałam. – Dziewiąta trzydzieści – odparł Phillip. – Widzisz, siostra? Na stoliku przy łóżku stoi budzik. – Może był odrobinę sarkastyczny. – No i dobrze, nie spojrzałam. Wzięłam okulary ze stolika i założyłam je. Odetchnęłam głęboko, a potem poszłam do łazienki opłukać twarz, próbując się przygotować na ten dzień. Do dziewiątej trzydzieści spałam może ze cztery razy w życiu, a jednym z tych razy był mój bal maturalny, gdy byłam poza domem przez całą noc. Taka była lokalna tradycja. Byłam otumaniona przez tak długi sen i zastanawiałam się, co to znaczy. Potem, zerknąwszy na torbę z Walmartu, pomyślałam, że chyba wiem, ale starannie odsunęłam od siebie tę myśl. Wielkie dzięki, miałam chwilowo dosyć problemów do ogarnięcia. Wyciągnęłam z szafy najgrubszy szlafrok, stopy wsunęłam w chodaki i wyszłam do ogrodu. Dzień był czysty i zimny i kostki owiał mi lodowaty wiaterek. Madeleine leżała pod krzakiem. Była prawie niewidoczna, więc nic dziwnego, że nie dostrzegliśmy jej z domu. Wyglądała tak spokojnie, jak każdy martwy kot. Najwyraźniej staruszka po prostu położyła się i umarła. Wierzyłam, że Madeleine była teraz w niebie ze swoją pierwszą panią, moją przyjaciółką Jane Eagle. To przekonanie spadło na mnie tak po prostu i naturalnie, że wiedziałam, że nigdy nie będę go kwestionować. – Phillip, przynieś proszę łopatę z garażu – powiedziałam. – Możesz ją pogrzebać tam, gdzie leży; może wykop dziurę trochę z boku, żeby nie poprzecinać zbyt wielu korzeni. – Ja? – Phillip był całkowicie zaskoczony. – To był twój kot! – Uwaga przyjęta – warknęłam. – Ale ta osoba, która kochała zwierzaka, najmniej nadaje się do kopania dołu. Kochałam tę starą kocicę, jestem naprawdę przybita, a ty jesteś dwadzieścia lat młodszy ode mnie i wykopiesz tę cholerną dziurę!

Obróciłam się na obcasie, na tyle, na ile to możliwe w chodakach, i pomaszerowałam do domu, żeby odsłuchać wiadomości. Pochlipałam i otarłam oczy i nos serwetką, zanim włączyłam odtwarzanie na automatycznej sekretarce. Pierwsza wiadomość (po tych trzech, które odsłuchałam wczoraj wieczorem) była od mojego ojca i brzmiała tak, jak to przekazał Phillip. Czego mi nie przekazał, to to, że ojciec wydawał się jednocześnie oszołomiony i oburzony, jakby nigdy się nie spodziewał, że jego niewierność może mieć tak okropne konsekwencje. I najwyraźniej tatuś nigdy nie wpadł na to, że jego żona mogłaby wziąć z niego przykład. Od razu zauważyłam – o czym Phillip również nie wspomniał – że tata nie powiedział nic o powrocie Phillipa do domu. Hmm. Musieliśmy sobie z tatusiem porozmawiać. Następna wiadomość była od mojej matki. Ciało Poppy wróci do Lawrenceton w sobotę, dzisiaj, i będzie gotowe do pochówku w poniedziałek. John David zamówił mszę o dziesiątej w Św. Stefanie, a zaraz potem będzie pogrzeb. Musiałam sprawdzić grafik w pracy, czy będę potrzebowała wolnego ranka. W takiej sytuacji Sam obetnie mi wypłatę. Budżet biblioteki zawsze był za mały. Zostałam wybrana, żeby pojechać do Atlanty na kurs komputerowy dla bibliotekarzy, i byłam tym bardzo podekscytowana. Byłam na granicy poproszenia Sama, czy mogłabym wrócić na pełen etat. Może lepiej teraz nie będę dzwonić, uznałam. Melinda zostawiła wiadomość, że Aubrey może się z nami spotkać dziś o dziesiątej trzydzieści rano. – O mój Boże – jęknęłam, spoglądając na zegarek. Raz jeszcze umyłam twarz i nałożyłam makijaż, choć moje oczy za okularami były czerwone i opuchnięte. Dziś miałam czarne oprawki ze złotymi elementami przy nausznikach. To sprawiało, pomyślałam, że wyglądałam poważnie, ale też sugerowało, że lubię się bawić. Założyłam jasnoczerwone spodnie i czerwono-biały sweter, żebym nie wyglądała jak w żałobie. Potem uznałam, że nie wyglądam zbyt pogodnie, ale nic z tym nie mogłam zrobić. Musiałam już iść, żeby się nie spóźnić. Nienawidzę się spóźniać. Poza tym, pomyślałam, wycofując samochód z podjazdu, ten dzień pewnie zadba o to, żeby nie było zbyt radośnie. Melinda wysiadała już z samochodu, gdy wjechałam na parking koło kościoła. Dzisiaj miała na sobie dres, wesoły czerwono-zielony dres, z wielkim reniferem na bluzie. Do tego stroju nałożyła urocze, czerwone buty sportowe na zielonej podeszwie, i czerwony płaszcz. Zaczął

się sezon świąteczny. – Avery został z dziećmi – powiedziała. – Jest na mnie zły, bo mu nie powiedziałam, dlaczego chcemy rozmawiać z Aubreyem. Wyraźnie bardzo się stara, żeby tego nie okazać. Nie chcę myśleć o poprzednim razie, gdy miałam przed Averym jakąś tajemnicę. – Wydawała się lekko rozbawiona. – Widziałaś się z Johnem Davidem? – Tak, też jest u nas. Wypytuje o opiekę nad dzieckiem i co kiedy robić. Czuję się jak ostatnia zdrajczyni, przychodząc tu do Aubreya z pytaniem, czy powinnyśmy mu powiedzieć. – Zdaje się, że to był twój pomysł – powiedziałam z niejakim oburzeniem. Z pewnością miałam lepsze sposoby na spędzenie tego poranka, a raczej tego, co z niego zostało. – Wiem, tylko… Chyba nie przewidziałam, jakie to będzie skomplikowane. Pod względem emocjonalnym. – No cóż, miejmy to za sobą – mruknęłam, zachowując się nietaktownie i zrzędliwie. Ruszyłam chodnikiem do wejścia do biura Aubreya, które mieściło się na tyłach kościoła. Aubrey nie wydawał się do końca zachwycony, że widzi nas w sobotę rano, jako że sobota i poniedziałek były jego dniami wolnymi. No cóż. Miałyśmy poważny dylemat moralny. Uświadomiłam sobie, że wyraźnie szukam zaczepki i kazałam sobie przestać. Więcej much zwabi się na miód, przypomniałam sobie, rozglądając się, by się upewnić, że nie wypowiedziałam tej porady na głos. Ponieważ Melinda i Aubrey omawiali rotację w Gildii Ołtarzowej, byłam pewna, że jednak tylko to pomyślałam. – Aubrey – wcięłam się dość ostro. – Melinda i ja mamy problem. Zaczęłyśmy wyjaśniać. Kiedy trzydzieści minut później wychodziłyśmy z biura Aubreya, nie byłyśmy ani trochę mądrzejsze. Uważałam Aubreya za bardzo opanowanego człowieka, ale przekonałam się, że nie miałam racji. Był równie poruszony, jak my, i mówił o tym, że będzie się modlił o rozwiązanie tego problemu i ma nadzieję, że Bóg mu coś podpowie. Do tego dołożył kolejne pytania. Skąd pewność, że któraś z tych próbek pochodzi od Johna Davida? (To nas znokautowało). – To bardzo poważna sprawa – uznał Aubrey. – Nie powinniśmy robić niczego bez namysłu. Skłaniam się ku myśli, że powinnyście oddać ten dokument policji. Jeżeli Poppy wywierała presję na ojca jej syna, mógł zareagować gwałtownie. Ale dajcie mi się zastanowić do jutra.

Czekanie na boskie przewodnictwo było równie dobrym pomysłem, jak inne. Jedynym postanowieniem, jakie poczyniłam, było to, że to nie ja powiem Johnowi Davidowi, co odkryłyśmy. Co to, to nie. Wpadłam zobaczyć się z moją mamą i Johnem. Teraz, gdy wiadomo już było, co z pogrzebem, byli w widocznie lepszej formie. Matka wyraźnie się cieszyła, że wreszcie ma coś do zrobienia, że doszło do jakiejś konkluzji. To prawda, nie wiadomo było, kto jest mordercą Poppy, ale przynajmniej rodzina mogła przejść przez rytuał pochówku. John, jak powiedział, właśnie wrócił z domu pogrzebowego, gdzie pojechał z Johnem Davidem, żeby wybrać trumnę i ustalić wszystko z mistrzem ceremonii. – Zaproponowałam, że z nimi pojadę, Avery tak samo – powiedziała matka. Miała na sobie bluzkę i spódnicę w ciemnoniebieskim kolorze, i wyglądała tak chłodno i elegancko jak zawsze, ale słońce wpadające przez okno oświetliło ją pod kątem i zauważyłam, jakby po raz pierwszy, że siateczka zmarszczek w kącikach oczu i ust mojej matki wyraźnie się powiększyła. Nadal była ogromnie atrakcyjna i byłam pewna, że zawsze będzie, ale nie można było zaprzeczyć, że odczuła upływ czasu. – Cieszyłem się, że jadę z moim synem – bardzo cicho powiedział John. – John David był ze mną, gdy zamawiałem trumnę dla jego matki. Avery tamtego dnia był zbyt przybity. Oczywiście nigdy bym nie pomyślał, że przyjdzie mi odwzajemnić tę przysługę. Poppy była taka młoda, taka pełna życia. Tak, była. Cieszyła się na każdy dzień swojego życia, przynajmniej przez ostatnich kilka lat. Mogłam się o to założyć. Nieważne, jakie były jej przewiny, została obrabowana. Tak samo John David i Chase. Pożegnałam się, nie wspominając matce o telefonie od mojego ojca. Prędzej czy później będę musiała jej powiedzieć, ale w tej chwili, póki nie wiedziałam, co mam zrobić z Phillipem, uznałam, że małżeńskie problemy taty zachowam dla siebie. – Pewnie nie wyglądałoby dobrze, gdybym pojechał do klubu na rundkę golfa – tęsknie powiedział John, gdy zatrzymałam się przy drzwiach. Moja matka poklepała go po ręce. – Nie sądzę, żeby było w tym coś złego – oświadczyła, a ja znowu zaczęłam myśleć o późnym romansie mojej matki. – Powinieneś wyjść z domu, a pogrzeb jest za dwa dni. – Takie ćwiczenie dobrze ci zrobi, jeśli się pozbierałeś. – Jesteś nieznośna – z czułością stwierdził John. Uśmiechnęłam się ukradkiem.

– Będę lecieć – przypomniałam. – Zostawiłam Phillipa w domu, miał coś dla mnie zrobić. – Porozmawiamy niedługo – automatycznie odpowiedziała matka. – Na pewno – uśmiechnęłam się otwarcie. Po drodze do domu rozmyślałam o Madeleine. Choć nie miałam już sił na łzy, było mi żal tej starej, rudej kocicy. Spędziłam z Madeleine wiele lat, tyle samo, ile spędziła z nią Jane Engle. Pamiętałam, jakie słodkie były jej kociaki, i zastanawiałam się, ile ma wnucząt. Pewnie także pra- i praprawnucząt, skoro już o tym mowa. To mi przypomniało, że dzwoniła Cara w sprawie Moosie’ego. To nie było w porządku, żeby kotem Poppy zajmowała się sąsiadka, nie, skoro ja mogłam go wziąć, dopóki John David nie stanie na nogi. W końcu miałam ogrodzony ogród i jedzenia dla kota, choć mój płot pewnie był wystarczająco niski, żeby Moosie go pokonał, z pazurami czy bez. Żeby dostać się do domu Cary, który wychodził na ulicę równoległą do Swanson Lane, musiałam ponownie przejechać koło domu Poppy. Ku mojej ogromnej irytacji (zdaje się, że w tych dniach nie byłam w stanie niczego tonować), przed domem stał samochód Arthura. To było tandetne, żeby nie powiedzieć więcej. W końcu John David dostał pozwolenie na powrót do domu i wraz z Chase’em mogli przyjechać w każdej chwili, żeby znowu w nim mieszkać. John David nie może zostać w motelu na wieczność, a teraz, gdy minął początkowy szok związany ze śmiercią Poppy, być może był gotowy, żeby wrócić do swojego nadzwyczajnie czystego domu. Zaparkowałam na podjeździe za samochodem Arthura i pomaszerowałam do drzwi frontowych. Nadal miałam klucz, który pożyczył mi John David, więc otworzyłam drzwi i weszłam do środka. – Arthur! – wrzasnęłam. Pojawił się na górze schodów, wyraźnie speszony. – Co ty tu do diabła robisz? – spytałam, zaskakując nawet samą siebie. – Jestem detektywem i prowadzę śledztwo w sprawie śmierci właścicielki tego domu – odpowiedział spokojnie. – Mam prawo tu być. – Teraz, gdy daliście Johnowi Davidowi zielone światło na powrót? Nie wydaje mi się – odparłam z większą pewnością siebie niż czułam. – Jesteś zazdrosna, bo kochałem Poppy zamiast ciebie? – spytał Arthur, gdy zszedł ze schodów. Przypomniałam sobie, jak wczoraj zastanawiałam się, czy powinnam się tego faceta bać, i że

wczoraj była ze mną przyjaciółka. – Nie, nie jestem zazdrosna o Poppy, a już na pewno nie o twoje uczucia. Myślę, że Poppy kochała życie, ale uważam, że źle je przeżyła. Nie sądzę, żeby kiedykolwiek doceniła to, co miała, albo to, co mogła z tym zrobić. Arthur stanął przede mną, popatrzył na mnie i może był trochę zdziwiony. – A czego Poppy mogła chcieć, a nie miała? – zapytał. Mądrzejszych kochanków, na przykład. – Poppy mogła chcieć stabilizacji, ale zamiast tego wywoływała zamęt. Mogła chcieć uzdrowienia od złej przeszłości, a zamiast tego wpakowała się w… problemy emocjonalne, które spowodowały, że żyła tak… niebezpiecznie. – To mogło zabrzmieć nieco pompatycznie. – Była cudowna – z niedowierzaniem stwierdził Arthur. – Była bystra, była zabawna i była śliczna. Jak ty. – Ale w przeciwieństwie do mnie lubiła zdradzać – odparłam bez ogródek. – W przeciwieństwie do mnie lubiła mieć wielu partnerów. Nie chodzi o to, jaka to ja jestem wspaniała w przeciwieństwie do Poppy. Chodzi o to, że marzysz o Poppy takiej, jaką nigdy tak naprawdę nie była. Arthur, nie możesz się jej tak kurczowo trzymać. Pozwól jej odejść, żebyś mógł znaleźć tego, kto ją zabił. Zastanawiałam się, ile Arthur sypia. Wyraźnie było go czuć, i zdecydowanie potrzebował golenia. Jasne włosy miał przetłuszczone, a koszulę wymiętą. – To ty przeszukałeś dom po tym, jak umarła? Jej sypialnię? – Myślę, że to był Bubba Sewell – odparł Arthur. – Bardzo się interesował tym, jak długo rodzina nie będzie miała wstępu do domu. Nie wiem, czego szukał. Ja wiedziałam. – Nie robiła ci żadnych zdjęć? – spytałam niemądrze. – Zdjęć? O czym ty mówisz, do diabła? – Kiedy z nią byłeś? Prawie dwa lata temu, zgadza się? Właśnie wpadłam na najgorszą rzecz na świecie. Zastanawiałam się, czy gdyby wziąć wiek Chase’a i dodać dziewięć miesięcy… – Mniej – powiedział, a mi zamarło serce. Arthur był kandydatem na ojca Chase’a. – Och, zresztą, co to za różnica – powiedziałam energicznie. – A dziś co tu konkretnie robisz? Tak się po prostu kręcisz, czy prowadzisz dochodzenie? Poppy musiała cenić Arthura bardziej niż innych, ale nie miałam zamiaru mu tłumaczyć,

dlaczego. – Po trosze jedno i drugie – przyznał Arthur. Głos miał łagodny, co przyjęłam z ulgą. – Rozmawiałem z Sandy Wynn. Tamtego dnia dzwoniła do Poppy i powiedziała, że przyjedzie porozmawiać. Przyznaje, że była tu tego ranka, gdy Poppy została zamordowana. – Ona to zrobiła? – Mówi, że gdy tu przyjechała, Poppy już nie żyła. – Gdzie postawiła samochód? Ktoś go widział? – Kobieta po drugiej stronie ulicy. Na tej ulicy prawie wszyscy rano wychodzą do pracy, ale ta kobieta akurat przypadkiem tego rana siedziała w domu z biegunką. Opisała też vana Sewellów. Pomiędzy wycieczkami do łazienki siedziała w salonie i oglądała telewizję przy rozsuniętych zasłonach. Lizanne nie widziała dobrze, ale Sandy owszem. Rozpoznała ją na zdjęciu. Sandy zaparkowała w dole ulicy, na podjeździe domu na sprzedaż, i do Poppy przyszła piechotą. – Po co miałaby to robić, jeśli nie planowała niczego złego? – Chciała namówić Poppy, żeby ta jej coś oddała, coś należącego do Marvina Wynna. Oczywiście, dzięki tobie i Melindzie wiemy, co to takiego – ten list. Sandy pękła, gdy jej go pokazałem. Powiedziała, że Poppy zmusiła Marvina, żeby napisał ten list, grożąc, że powie Johnowi Davidowi i reszcie świata, co Marvin zrobił, gdy Poppy była nastolatką. Poppy obiecała, że jeśli Marvin napisze ten list, to nikomu nie powie. Zrobił to, czego żądała, ale z biegiem czasu zaczął mieć kłopoty ze snem i osuwał się w depresję. Sandy zaczęła się o niego bać. – Dlaczego Poppy miałaby to zrobić, milczeć? Dlaczego nie powiedziała? Po co ten układ? On zrobił coś złego, a ona była bardzo młoda. – Jej słowo przeciwko jego. Żadnych dowodów. Poppy była po trzydziestce, dawno przestała być nastolatką. Nic by z tego nie przyszło. – Nic, poza zrujnowaniem jego reputacji – wytknęłam. – Nieważne, czy by doszło do procesu, Poppy zniszczyłaby go na zawsze. Mnóstwo ludzi by jej uwierzyło. – Ale w trakcie zniszczyłoby to także ją. A w najlepszym razie ją, Johna Davida i dziecko kosztowałoby to kilka koszmarnych miesięcy. Zastanowiłam się nad tym. – Więc w taki sposób, skoro zażądała, aby napisał ten list, mógł wierzyć, że nigdy nikomu nie powie, a ona, że on już nigdy nie skrzywdzi żadnej młodej dziewczyny?

– Sądzę, że tak właśnie myślała. – Wierzysz Sandy? Wierzysz, że nie zabiła Poppy? – Tak. Była zbyt przerażona, żeby tamtego ranka zostawić ciało Poppy i poszukać tego listu. Uwierzyłem, gdy powiedziała, że po prostu nie przyszło jej to do głowy. Po śmierci córki zrobiła, co było w jej mocy, żeby go odzyskać, ale nie wierzę, żeby w tym celu zabiła Poppy. Myślę, że gdy Poppy nie podeszła do drzwi, weszła przez furtkę. Sandy mówi, że drzwi były zamknięte na klucz. Ale nie były zamknięte, gdy ja przyjechałam. Byłam coraz bardziej skołowana. – Więc podeszła z boku do płotu, weszła przez furtkę, a potem obeszła dom do szklanych drzwi – powiedziałam. – I tam zobaczyła ciało Poppy? – Tak. Powiedziała, że płakała przez chwilę, a potem tą samą drogą wyszła i pojechała z powrotem do domu. Gdy tam dotarła, od nas usłyszała, że Poppy nie żyje. Wraz z Marvinem spakowali się i wrócili do Lawrenceton. Nie powiedziała Marvinowi, gdzie była. – Okay – powiedziałam powoli, starając się myśleć logicznie pomimo nagłego obrzydzenia, że umieściłam ich we własnym domu. – Czyli Sandy wychodzi, drzwi frontowe są zamknięte na klucz, a ona nie ma listu. Potem przyjeżdża Lizanne? – Nie, Lizanne była pierwsza. Ona także pukała do drzwi frontowych, nie doczekała się odpowiedzi, podeszła do płotu i usłyszała kłótnię i radio Poppy, i zdecydowała, że jej nie opieprzy, nie, skoro ktoś tam był. Rzuciła coś na ziemię. – Arthur spojrzał na mnie ostro. – Coś, co później zniknęło. A potem odjechała. Potem przyszła Sandy i odeszła po pięciu minutach. Potem przyjechałaś ty z Melindą i zastałaś drzwi frontowe otwarte. Coś mi przyszło do głowy i poszłam krótkim holem w stronę kuchni. Byłam w lepszym stanie, niż kiedy wczoraj tu przyjechałyśmy. Melinda i ja nie zmieniałyśmy stacji, tylko ustawiłyśmy radio prosto i wytarłyśmy blaty i kuchenkę. Małe radyjko nadal stało w tym samym miejscu, tyle że nie było zakurzone. Nacisnęłam przycisk, żeby je włączyć, a gdy zabrzmiała muzyka, wyczekująco popatrzyłam na Arthura. – Co? – Nie zrozumiał. Głos miał bardzo oficjalny, stanowczy. Chyba wracał do siebie. – Gdy Lizanne opisywała, co robiła w ten dzień, dzień śmierci Poppy, to powiedziała, że podeszła do ogrodzenia. – Gestem wskazałam na lewo, gdzie była furtka. – Powiedziała, że muzyka była tak głośno, że słyszała tylko głosy, nie słowa, ale mówiła, że muzyka była

klasyczna, że radio było nastawione na NPR. A to radio nie jest nastawione na muzykę klasyczną. Sprawdziłam przedwczoraj. Więc jeśli zakładamy, że Poppy zabiła ta sama osoba, z którą rozmawiała, i Poppy nie przeżyła, żeby zmienić stację, to nie radio Poppy było włączone. Obeszłam kontuar i wyjrzałam przez szklane drzwi. Arthur podszedł do mnie. Wymieniliśmy spojrzenia. – To było radio pani Embler – powiedział. – Tak sądzę. Co ci powiedziała o tamtym poranku? – Że poszła pływać, jak zwykle. Nie słyszała ani nie widziała niczego niezwykłego. Nic dziwnego, skoro miała czepek pływacki, a radio było włączone, a między domami jest parkan. – Ale furtka między domami w którymś momencie musiała być otwarta – zauważyłam. – Ma Moosie’ego. – Tego kota? Widziałaś Moosie’ego w domu po śmierci Poppy? – Tak. – Popatrzyłam na wysokie deski ogrodzenia, na które pozbawiony pazurów Moosie nie mógłby się wspiąć. – Wiesz co, Arthurze, mogłabym przysiąc, że gdy tu stałam i patrzyłam, w dzień śmierci Poppy, to Cara pływała. Miała włączone radio. – No i? – Nadal pływała? Przy tej temperaturze? Od czasu, gdy była tu Lizanne, czekała, odjechała; potem przyszła Sandy, znalazła ciało Poppy i odeszła; aż przyjechałam ja i znalazłam jej ciało? – To możliwe – uznał Arthur, ale nie był przekonany. – I Moosie, kot, który nie mógł się wspiąć na płot, bo nie miał pazurów, zniknął po moim wyjściu, a przed przyjazdem policji. Arthur wpatrywał się w tylną furtkę. – Ta kobieta z naprzeciwka nie widziała, żeby ktokolwiek wychodził – powiedział bardzo cicho. – Oczywiście poza Sandy i Lizanne. A jednak jestem raczej przekonany, że żadna z nich nie zabiła Poppy. Więc gdzie poszła ta osoba, którą słyszała Lizanne? – Odwrócił się, żeby na mnie popatrzeć. – Powinienem był zrzec się tego śledztwa – powiedział żarliwie. – Powinienem był pójść do szefa, powinienem był mu powiedzieć o swoim związku z Poppy, a on powinien przydzielić do tej sprawy kogoś innego. Sądziłem, że już wystarczająco długo się do niej nie zbliżałem, ale to nieprawda. – Może ktoś faktycznie zakradł się tutaj po wyjściu Sandy, a zanim przyjechałyśmy

z Melindą. Może Moosie wymknął się przez drzwi frontowe. Może zostawiłam je uchylone, gdy znalazłam ciało i czekałyśmy na policję i pogotowie. Ale nie wydaje mi się. Sądzę, że wychodząc do Melindy, zamknęłam Moosie’ego w domu. Sądzę, że ktoś wszedł do ogrodu, może szukał czegoś, co zostawił, podczas gdy Melinda i ja siedziałyśmy od frontu. Myślę, że ta osoba przeszła przez tę drugą furtkę, od strony ogrodu Emblerów. Gdy stałam tu nad ciałem Poppy, słyszałam, jak Cara pływa. Dobrze to pamiętam. Ale Cara zwykle pływa o dziesiątej rano i trzeciej po południu. Wszyscy o tym wiedzą. Gdy ja tu byłam, było koło pierwszej. I wiem, co widziałam na betonie przy basenie. – Co takiego? – Mokre ślady. Myślę, że to były ślady mokrych stóp. – Nie pamiętałaś o tym do teraz? – Nie zdawałam sobie sprawy, co to było. Byłam zbyt zdenerwowana tym, że natknęłam się na ciało i nie zastanawiałam się za bardzo nad kałużami na betonie. Ale gdy myślę o tym w kontekście tego, co właśnie ustaliliśmy, dociera do mnie, że to były ślady stóp. – To mało przekonujący dowód. – Wiem. A ty jakieś widziałeś, gdy tu wszedłeś? – Byłem przytłoczony widokiem martwej Poppy. Jestem winien twojej rodzinie najszczersze przeprosiny. Nie zauważyłem połowy tego, co powinienem był zauważyć, nie zadałem połowy pytań, które powinienem zadać. – Arthur, po prostu teraz dopadnij właściwą osobę. Cieszę się, że zależało ci na Poppy. Cieszę się, że ktoś, komu na niej zależało, był tu z nią. – Nie byłam do końca szczera, ale nie chciałam, żeby Arthur zmarnował więcej czasu na samobiczowanie. Chciałam działania. – Założę się, że wróciła, żeby wytrzeć wodę – powiedziałam w zamyśleniu. – To dlatego nie zobaczyłeś tych śladów. I właśnie wtedy uciekł Moosie. – Może gdybym zdobył nakaz rewizji udałoby się znaleźć nóż. – Założę się, że go wyrzuciła. Jest teraz w śmieciach, a dziś zabierają je z naszej części miasta. Przy każdym domu z wyjątkiem Poppy, przy krawężniku stały pojemniki na śmieci czekające na opróżnienie. – No to muszę się pospieszyć, żeby zdobyć ten nakaz. Arthur obrócił się na pięcie, gotów, by biec do drzwi frontowych, ale położyłam mu rękę na ramieniu. Słyszałam śmieciarkę jadącą w dół ulicy Poppy. Następnie skręci w ulicę

Emblerów. Nie było czasu. Musiałam coś zrobić. – Poczekaj chwilę – powiedziałam. – Co robisz? – Chodź ze mną i poczekaj po tej stronie – poleciłam. Nagle wpadłam na pewien pomysł i byłam gotowa go zrealizować. Pomyślałam o Poppy, martwej na jej własnej podłodze, w jej własnej kuchni. Byłam jej to winna. Obeszłam basen Poppy, zapukałam do furtki, nacisnęłam klamkę i weszłam do środka.

ROZDZIAŁ

12

Cara Embler wielkim, puszystym, białym ręcznikiem osuszała włosy. Po jej nogach spływały małe strumyczki wody i rozlewały się kałużą u jej stóp. Przy tylnych drzwiach jej domu stał stolik z ułożoną na nim stertą identycznych ręczników, wszystkich śnieżnobiałych i starannie poskładanych. Zorganizowana i nie poddająca się impulsom, taka była Cara. Była zaskoczona na mój widok, ale nie zaszokowana. W końcu dzwoniła do mnie w sprawie Moosie’ego. Wygrzewał się na patio, a gdy weszłam, poderwał się i podbiegł do mnie, ocierając się o moje nogi tak jak wtedy, gdy znalazłam Poppy. Zobaczyłam dwa psy Cary wyglądające przez szklane drzwi. Zaszczekały energicznie, gdy przeszłam przez furtkę i przymknęłam ją za sobą. Nie zamknęłam jej do końca. – Cześć, Roe – powiedziała Cara, ściszając radio stojące na pasującym do stolika krześle. – Gdybym wiedziała, że przyjedziesz, pozbierałabym wszystkie rzeczy Moosie’ego i wsadziła go do transportera. Kupiłam mu jedzenie, żwirek i zabawkę. Naprawdę kochała zwierzęta. – Przyszłam pod wpływem impulsu – wyjaśniłam, co było prawdą. – Pojedziesz ze mną do domu, mały? Podniosłam kota i podrapałam go po głowie. – Miło go tu mieć, ale psy dostają świra, gdy je podpuszcza – powiedziała Cara. Sznaucery wyglądały niespokojnie przez drzwi, skowycząc od czasu do czasu. Były pięknymi zwierzętami, wyraźnie bardzo zadbanymi. – Dlaczego przyszłaś od strony Poppy? – spytała Cara. Czesała swoje krótkie włosy. – Musiałam zabrać z domu kilka rzeczy dla Johna Davida i Chase’a – odparłam, kłamiąc. Czułam się niewyraźnie i nagle zrobiło mi się zimno. Co ja wyprawiałam? Ale wchodząc przez tę furtkę, widząc spokój Cary, nie mogłam znieść myśli, że miałaby się wymknąć. Nie mogłam pojąć, że ze wszystkich kobiet, których mężowie zdradzali je z Poppy, właśnie ta nie wytrzymała, ale byłam całkowicie pewna, że to Cara Embler zabiła moją bratową. – Wejdziesz? Na dworze jest trochę chłodno. Cara wydawała się przyzwyczajona. Owinęła się białym, frotowym szlafrokiem. Zaczęła

zakładać żółte, plastikowe chodaki, ale potem chyba zmieniła zdanie. Ciekawe dlaczego. Zapraszająco wyciągnęła rękę w stronę domu. Gdybyśmy weszły do środka, Arthur niczego by nie słyszał. – Ile razy tamtego dnia przechodziłaś przez furtkę? – spytałam. Cara przez sekundę wyglądała na osłupiałą. – Którego dnia? – Dnia, kiedy zginęła Poppy. Kiedy ją zabiłaś. Te słowa zawisły między nami, ogromne i przerażające. Wtedy oczy Cary się zmieniły. Zasłona, która dzieliła ją od świata, opadła, i spojrzała na mnie prawdziwa Cara. – Niczego nie wiesz – warknęła wzgardliwie. – Znalazłam szpitalny identyfikator twojego męża. – No coś takiego? A więc to tam Stuart go zgubił? – To nie dlatego? – Dlaczego ją zabiłam? Bo mój mąż ją posuwał? Gdybym miała zabić każdą kobietę, z którą się pieprzył, w okolicach Atlanty byłoby pełno trupów. W tym szpitalu roi się od dziwek. Fakt, że po sąsiedzku miałam jedną z największych. Ale co do tej kobiety… – Twarz Cary była pełna złej woli. – Zachodzi w ciążę i nawet nie wie, kto jest ojcem. Myśli, że nie wiem, że mój mąż ją miał, i że się wystraszę! Ale przynajmniej mam pewność, że to nie jego dziecko, bo jego plemniki są tak marne, że musieliśmy adoptować. Wiesz jak trudno znaleźć zdrowe, białe niemowlę, do tego chłopca? Dla prominentnego kardiologa i jego żony nie tak trudno, jak dla jakiejś hołoty, ale nadal jest to… trudne, kosztowne i czasochłonne. A on nas nawet nie kocha! Wychowaliśmy go jak swojego, daliśmy mu wszystko, a on nas nawet nie kocha! – Skąd wiesz, że Poppy nie wiedziała, kto jest ojcem jej dziecka? – Czułam się bardzo nieswojo, że Arthur tego słucha, ale kości zostały rzucone i nie mogłam się wycofać. – Miała czelność, żeby tu przyjść, gdy byłam w domu, wyobraź sobie, i poprosić mojego męża o próbkę do badania DNA! Oczywiście nie było mnie w pokoju, ale słyszałam każde słowo, które mówili. Poprosiła Stuarta, żeby zlecił badanie w laboratorium, z którego zwykle korzysta, żeby mogła zrobić testy, nie narażając się na pytania. Powiedział jej, że musi mieć wymaz z czyichś ust albo włosy razem z cebulkami, nie mogą być obcięte. Łatwizna. To nie była procedura nakazana przez sąd. Po prostu chciała wiedzieć. – Ale skoro nie dbałaś o to, że twój mąż z nią spał, to dlaczego ją zabiłaś?

– Chciałam, żeby umarła dla mnie – odparła Cara. – Wiesz, że żeby dostać się do Uppity Women z listy oczekujących trzeba czekać, aż umrze jedna z członkiń. A ja chciałam się dostać. Dlatego Poppy Queensland umarła dla mnie. Nie mogłam uwierzyć, że dobrze ją zrozumiałam. Musiałam ścisnąć Moosie’ego, bo zaprotestował i zaczął się wyrywać. Bezmyślnie znowu zaczęłam go drapać, a on się uspokoił, dzięki jego kociemu serduszku. – Tak bardzo chciałaś być w Uppity Women, że zabiłaś Poppy? – Wiesz, z czego zrezygnowałam, wychodząc za Stuarta? Byłam po college’u – skończyłam z wyróżnieniem – i zdecydowałam się iść na studia weterynaryjne. Całe życie kochałam zwierzęta i chciałam zostać weterynarzem. Ale mój mąż stwierdził, że żona weterynarz obniży jego status jako kardiologa, więc uznałam, że bycie żoną Stuarta wystarczy. Mogę prowadzić dom. Mogę się bawić. Mogę zajmować się dobroczynnością. Mogę wychowywać jego dzieci. Mogę go wspierać. – Czy to nie wystarczyło? – spytałam drżącym, cichym głosem. Twarz Cary była wykrzywiona z nienawiści. – Nigdy nie wystarczało – odpowiedziała, niemal warcząc. – Nie mogliśmy mieć własnych dzieci. Adoptowaliśmy jedno, a potem Stuart zdecydował, że to wystarczy, bo uznał, że z Henrym było mnóstwo kłopotów. Jakby coś zrobił dla tego chłopca. Więc znowu zajęłam się pływaniem, naprawdę dobrze mi szło, zaczęłam zdobywać medale, taka byłam dobra. Ale Stuartowi to też się nie podobało, powiedział, że spotkania pływackie dla seniorów są głupie, że powinnam pływać dla własnej przyjemności i skończyć z tym. – Ale słyszałam, że często z tobą chodził? – Cofałam się w stronę ogrodzenia. Miałam szczerą nadzieję, że Arthur za nim był. – Uznał, że to dobra reklama dla kardiologa, że ma żonę, która w tym wieku ma takie zdrowe serce! Nie miałam pojęcia, co robić dalej. – Więc naprawdę zabiłaś ją po to, żeby dostać się do Uppity Women. – Naprawdę to zrobiłam. – Cara była niemal dumna. Nie wierzyłam jej ani przez chwilę. Może w to właśnie chciała wierzyć Cara, ale uznałam, że może to sięgać znacznie głębiej. – Wróciłaś z nożem do siebie i odłożyłaś go do domu, tak? I wróciłaś na basen? – Po tym, jak ją zabiłam, zanurkowałam do wody i spłukałam całą krew z siebie i z noża.

Uznałam, że chlor sobie z nią poradzi, i tak było – powiedziała. – A potem nie mogłam wymyślić, co zrobić z nożem. Jakoś nie miałam ochoty odkładać go do szuflady kuchennej. – Spojrzała na mnie i przewróciła oczami, jakby opowiadała mi o jakimś czarującym dziwactwie. – I nie chciałam wyrzucać go do śmieci, bo co, jeśli ktoś przeszukałby mój kontener? – Zaczęłam nabierać naprawdę złych podejrzeń. Podeszła do klombu przy ogrodzeniu i palcem rozrzuciła sosnową korę, którą ogrodnik wysypał jako ściółkę. – Więc zakopałam ten nóż tutaj. I oto jest! Uśmiechnęła się do mnie. Nóż miał przynajmniej stopę długości i wyglądał paskudnie. Cara tak mnie przeraziła, że przestraszyłabym się nawet szczoteczki do zębów, ale widok tego noża prawie mnie sparaliżował. Miałam czas pomyśleć: „gdzie do diabła jest Arthur?”, gdy wparował przez furtkę, która huknęła o płot i odbiła się, wybijając mu broń z ręki. Cara całkowicie zignorowała Arthura i pochyliła się ku mnie. Wzięła potężny zamach. Rzuciłam w nią Moosie’em. Moosie pisnął, ugryzł i zalał krwią pierś Cary. Psie ujadanie w domu osiągnęło obłąkane crescendo, gdy Cara zachwiała się do tyłu, stając koło mebli ogrodowych. Poślizgnęła się na kałuży wody i upadła ciężko. Gdy jej głowa uderzyła o beton, ja wpadłam do basenu z wystarczającą siłą, żeby opaść na dno. Pod wpływem siły uderzenia zgubiłam okulary, a gdy pogrążałam się głębiej, spojrzałam w gorę i zobaczyłam, że leniwie opadają za mną na dno. Woda była zimna, zimna, zimna. Szok był ogromny i przez długą chwilę nie mogłam się poruszyć, nie byłam w stanie się ratować. Miałam szczęście, że nie byłam ubrana w ciężki płaszcz albo buty. Otrząsnęłam się z odrętwienia i zaczęłam walczyć z wodą, żeby się wydostać. Twarzą przebiłam powierzchnię i złapałam powietrze. Pierwszym, co zobaczyłam, był pyszczek Moosie’ego pod stolikiem przy drzwiach, tym, na którym leżały ręczniki. Instynkt samozachowawczy tego kota był znacznie większy niż mój. Arthur biegł po broń, która zatrzymała się na samym brzegu basenu. Cara zwijała się w milczeniu. Upadek wypchnął jej powietrze z płuc. Podpłynęłam do brzegu basenu i pchnęłam pistolet w stronę Arthura. Nie byłam w stanie go chwycić. Nic nie wiem o broni i sprawia ona, że robię się bardzo nerwowa. Zaczęłam się wyciągać na brzeg. Spodziewałam się, że Arthur poda mi ręcznik albo pomoże wstać. Nie spodziewałam się, że podejdzie do Cary i z całej siły kopnie ją w żebra.

– Stój – krzyknęłam. – Arthur, stój! Usiadłam, dygocząc, z nogami wciąż w wodzie. Nigdy w życiu nie trzęsłam się tak gwałtownie. Umiarkowany dzień teraz wydawał się lodowaty. Po prostu nie byłam w stanie wstać i interweniować. Bałam się też Arthura, bałam się podejść bliżej i złapać go za ramię. Był niemal tak przerażający jak Cara. Cara zasłużyła na karę za to, że zabiła Poppy, ale nie mogłam patrzeć na to, jak ktoś ją bije. Znowu cofnął nogę, a ja wrzasnęłam: – Nie! Mój głos przebił się przez mgłę i niemal namacalnie zawisł wokół niego. Arthur znów postawił stopę na ziemi. Otrząsnął się i powiedział grubym głosem: – Caro Embler, jesteś aresztowana pod zarzutem zamordowania Poppy Queensland. Wszystko, co powiesz…

ROZDZIAŁ

13

Wyszłam ze swojej ciepłej łazienki, wycierając ręcznikiem włosy tak, jak Cara suszyła swoje. Tylko obecność Phillipa w domu powstrzymywała Robina od czekania w mojej sypialni i byłam dziwnie z tego zadowolona. Potrzebowałam jeszcze kilku chwil dla siebie, więcej, niż dał mi ich szybki prysznic. Było mi teraz ciepło, a przy włączonym ogrzewaniu włosy szybko mi wyschną. Phillip i Robin zrobili wszystko, żeby mnie rozgrzać, poza wpakowaniem mnie do piekarnika. To było dla nich ogromnie ważne. Nie udało mi się powstrzymać chichotu, gdy pomyślałam, jak rywalizowali, który jest bardziej troskliwy. Oczywiście nie potrwa to długo i wkrótce wrócą do normalnego zachowania, ale póki co, będę się tym cieszyć. W tej chwili miałam całą masę innych zmartwień. Powinnam się ubrać. Nie byłam inwalidką. Ale miałam ochotę nałożyć nocną koszulę i szlafrok, i tak właśnie zrobiłam. Nic mi się nie stało, ale byłam wyczerpana i obolała. Po wyjściu z basenu zwymiotowałam. Było to dla mnie strasznie krępujące, ale nikt z policji chyba się tym nie przejął. Byli zbyt zajęci radzeniem sobie z własnym kłopotem w postaci Arthura Smitha. Nieważne, jak byśmy to przedstawili, Arthur kręcił się po domu Poppy wtedy, gdy nie powinno go tam być, i kopnął podejrzaną. Och, powiedział, że Cara próbowała się podnieść i znowu mnie zaatakować, a ja słabo przytaknęłam, gdy mnie spytali, czy tak było, ale widziałam, że nam nie uwierzyli, zwłaszcza Cathy Trumble. Poza tym Arthur był w dość specyficznym stanie psychicznym, i tego też nie dało się ukryć. Cathy Trumble przesłuchiwała mnie intensywnie przez jakieś pół godziny, aż stało się oczywiste, że muszę się przebrać w suche ubranie. Odesłała mnie radiowozem do domu i ostrzegła, że za kilka godzin przyjedzie odebrać ode mnie pełne zeznanie. Cara pod strażą pojechała do szpitala. Żal mi było oficera, który będzie musiał zadzwonić do jej męża. Doktor Stuart Embler nie będzie zachwycony, że jego żona została aresztowana. Zresztą mógł sobie pozwolić na najlepszych adwokatów. Postawienie Cary przed sądem może być trudne; jeśli dojdzie do procesu, będę musiała zeznawać. Uznałam, że dopóki do tego nie dojdzie, nie będę się tym przejmować. Telewizja nauczyła Amerykanów jednej rzeczy: że

sprawiedliwość nie zawsze podąża tak szybko ani w takim kierunku, jak powinna. Moje czarne okulary spoczywały gdzieś na dnie basenu Emblerów. Wyciągnęłam szylkretowe i założyłam je na nos. Ze szczotką w ręce, owinięta w moją ulubioną złocistobrązową koszulę i szlafrok, poszłam do salonu. Ku memu zaskoczeniu Robin był w nim sam. – Gdzie jest Phillip? – Posłałem go po sól angielską. – Sól angielską? Po co? – Nie wpadłem na nic innego. Tylko tego nie miałaś. – Dlaczego chciałeś się go pozbyć? Nie lubisz go? Bardzo mnie to zaniepokoiło, bo nie byłam pewna, czy mój ojciec tak zaraz odbierze Phillipa. – Lubię. Po prostu chciałem przez chwilę pobyć z tobą sam. – Kupienie soli angielskiej nie zajmie mu dużo czasu. – Wspomniałem również, że mógłby po drodze wstąpić do Finstermeyerów i powiedzieć Joshowi, dlaczego nie może przyjść dziś na kolację. Uznałem, że to będzie lepsze niż telefon. – Okay – powiedziałam ostrożnie. – No to jesteśmy tu sam na sam. Robin jakby przywiądł. – Nie chcesz pobyć trochę sama? Żebym mógł po prostu z tobą posiedzieć i przytulić? – Przypuszczam, że Phillip jest wystarczająco dorosły, żeby zrozumieć, że czasem chciałbyś mnie przytulić. Powiedziałam to z całkowicie niewzruszoną twarzą. Teraz Robin wyglądał na naprawdę przybitego. – Ale chciałabym, żebyś poszedł ze mną do łóżka i mnie poprzytulał – oświadczyłam. Wyraźnie poweselał. – Jasne. Rozumiem, że jesteś zmęczona i zdenerwowana. Po prostu chcę być przy tobie. Pięć minut później wsunęliśmy się do mojego łóżka, Robin w koszulce i jeansach, a ja w koszuli nocnej. Naciągnęłam na nas koc. Byłabym całkowicie zadowolona, gdybym nie miała przed sobą jeszcze jednego mostu do pokonania. Leżałam z głową na jego piersi, słuchając bicia jego serca. Miałam nadzieję, że dziś to serce będzie szczególnie wielkie. Być może nałożę na nie podatek. Wzięłam głęboki wdech, zaczęłam mówić, odpuściłam. Byłam wielkim tchórzem.

– Robin – zaczęłam i przerwałam. – Co takiego, dziecinko? – No właśnie – powiedziałam i nie mogłam ruszyć dalej. Już drugi raz dzisiaj byłam przerażona. Wpatrywałam się we wzór na kocu – dziwactwo, to były obrączki ślubne. Nie miałam śmiałości unieść wzroku. – Próbujesz mi powiedzieć o tym urządzeniu w łazience? – Tak. – Zauważyłem je, gdy poszedłem przygotować ci kąpiel. Użyłaś go? – Tak. Duże dłonie złożył delikatnie na moich biodrach. – Czy ty… – Głos mu się załamał. – Czy ty nosisz nasze dziecko? – Tak. Zerknęłam mu w twarz. Była rozpromieniona. Gdyby uśmiechnął się jeszcze szerzej, twarz by mu pękła. Odetchnęłam i poczułam, jak całe moje ciało się rozluźnia. – Nie będziesz niezamężną matką – oświadczył zdecydowanie. Kolejny lęk rozwiany. Byłam o wiele zbyt tradycyjna, żeby nie przejąć się samotnym macierzyństwem. Od razu poczułam się lżejsza od powietrza. No i, oczywiście, ponieważ byłam taka szczęśliwa, zaczęłam płakać. – Nie tylko ze względu na dziecko – chlipnęłam. – Nie żeń się ze mną tylko dlatego. – Wiesz dobrze, że to nie tylko ze względu na dziecko. – Wylazł z łóżka i zaczął grzebać w kieszeniach kurtki. Znów zanurkował pod koc i podał mi małe, aksamitne pudełeczko. – Dowód – oznajmił triumfalnie. – Noszę go ze sobą od dwóch tygodni i czekam na odpowiednią okazję, by cię zapytać, czy będziesz go nosić. Zawahałam się, zanim otworzyłam pudełeczko. Pomyślałam o ostatnich kilku dniach. – Aż trudno uwierzyć, że coś może się skończyć tak dobrze – szepnęłam. Nie chciałam psuć tej chwili, ale byłam zarażona chorymi złudzeniami mojej bratowej. Okłamywała wszystkich, każdemu z nas pokazując tylko ułamek swojego prawdziwego charakteru. W końcu była tak rozszczepiona, że nikomu nie potrafiła już pokazać całej siebie. Może Poppy utraciła swoją duszę. – Kocham cię – powiedziałam Robinowi. – I jestem dumna z tego, że jesteś ojcem mojego dziecka. To było niewiarygodne uczucie, słyszeć, jak wypowiadam słowa, których nie spodziewałam

się nigdy nikomu powiedzieć. Otworzyłam pudełeczko, żeby w środku ujrzeć śliczny żółty diament otoczony drobniutkimi białymi. Pierścionek był mały i delikatny, i pomyślałam, że jest piękny. – Hej, siostra! Co na kolację? – z dołu wrzasnął Phillip. Jęknęłam i przycisnęłam głowę do Robina. – Żeby nie było zbyt miło i czule – stwierdził Robin, ale nie wydawał się zły. Raczej pełen zrozumienia. – Damy sobie radę – stwierdziłam dzielnie i spróbowałam przypomnieć sobie, co jest w lodówce. ###