Harrison Kim Zapadlisko 1 Przyniescie mi glowe wiedzmy

PRZYNIEŚCIE MI GŁOWĘ WIEDŹMY

Kim Harrison

PRZYNIEŚCIE MI GŁOWĘ WIEDŹMY

Przełożyła Agnieszka Sylwanowicz

Wydawnictwo MAG Warszawa 2009

Tytuł oryginału: Dead Witch Walking Copyright © 2004 by Kim Harrison Copyright for the Polish translation © 2009 by Wydawnictwo MAG Redakcja: Urszula Okrzeja Korekta: Magdalena Górnicka Ilustracja na okładce: Damian Bajowski Projekt i opracowanie graficzne okładki: Irek Konior Projekt typograficzny, skład i łamanie: Tomek Laisar Fruń ISBN 978-83-7480- 147-8 Wydanie I Wydawca: Wydawnictwo MAG ul. Krypska 21 m. 63, 04-082 Warszawa tel./fax (0-22) 813 47 43 e-mail: [email protected] www.mag.com.pl Wyłączny dystrybutor: Firma Księgarska Jacek Olesiejuk Sp. z o.o. ul. Poznańska 91, 05-850 Ożarów Maz. tel. (22) 721-30-00 www.olesiejuk.pl Druk i oprawa: [email protected]

Mężczyźnie, który powiedział, że podoba mu się mój kapelusz.

Zawartość

ROZDZIAŁ 1 ................................................................................................................... 7 ROZDZIAŁ 2 ................................................................................................................. 27 ROZDZIAŁ 3 ................................................................................................................. 38 ROZDZIAŁ 4 ................................................................................................................. 53 ROZDZIAŁ 5 ................................................................................................................. 60 ROZDZIAŁ 6 ................................................................................................................. 74 ROZDZIAŁ 7 ................................................................................................................. 85 ROZDZIAŁ 8 ................................................................................................................. 92 ROZDZIAŁ 9 ............................................................................................................... 105 ROZDZIAŁ 10 .............................................................................................................. 119 ROZDZIAŁ 11 ...............................................................................................................125 ROZDZIAŁ 12 ..............................................................................................................132 ROZDZIAŁ 13 ............................................................................................................. 144 ROZDZIAŁ 14 .............................................................................................................. 151 ROZDZIAŁ 15 ..............................................................................................................165 ROZDZIAŁ 16 .............................................................................................................. 175 ROZDZIAŁ 17.............................................................................................................. 186 ROZDZIAŁ 18 ............................................................................................................. 194 ROZDZIAŁ 19 ............................................................................................................. 206 ROZDZIAŁ 20 ............................................................................................................. 216 ROZDZIAŁ 21 ............................................................................................................. 229 ROZDZIAŁ 22 ............................................................................................................. 235 ROZDZIAŁ 23 ............................................................................................................. 247 ROZDZIAŁ 24 ............................................................................................................. 266 ROZDZIAŁ 25 ............................................................................................................. 275 ROZDZIAŁ 26 ............................................................................................................. 287 ROZDZIAŁ 27 ............................................................................................................. 298 ROZDZIAŁ 28 ..............................................................................................................313 ROZDZIAŁ 29 ............................................................................................................. 325 ROZDZIAŁ 30 ............................................................................................................. 339 ROZDZIAŁ 31 ............................................................................................................. 354 ROZDZIAŁ 32 ............................................................................................................. 359 ROZDZIAŁ 33 .............................................................................................................. 371 ROZDZIAŁ 34 ............................................................................................................. 386

PODZIĘKOWANIA

Chciałabym podziękować osobom, które przeze mnie cierpiały podczas wielokrotnego przepisywania tekstu. Wiecie, kim jesteście, i serdecznie Was pozdrawiam. Szczególnie jednak chciałabym podziękować mojej redaktor, Dianie Gil, za wspaniałe sugestie, które odsłoniły przede mną zachwycające ścieżki myśli, oraz mojemu agentowi, Richardowi Curtisowi.

ROZDZIAŁ 1

Stałam w mroku, w wejściu opuszczonego sklepu naprzeciwko pubu „Krew i Piwo”, usiłując dyskretnie podciągnąć skórzane spodnie do ich właściwego położenia. To żałosne, pomyślałam, patrząc na opustoszałą w deszczu ulicę. Byłam na to o wiele za dobra. Zajmowałam się zwykle zatrzymywaniem nielicencjonowanych czarownic oraz tych zajmujących się czarną magią, jako że do schwytania czarownicy trzeba czarownicy. Lecz w tym tygodniu na ulicach było spokojniej niż zazwyczaj. Wszyscy, którzy mogli wyjechać, byli na zachodnim wybrzeżu na naszym dorocznym zjeździe, zostawiwszy mnie z tym bezcennym zleceniem. Proste przyskrzynienie. Takie to już szczęście Zmiany, że tkwiłam tu w ciemności i na deszczu. - Kogo ja oszukuję? - szepnęłam, podciągając pasek torby wyżej na ramię. Od miesiąca nie wysyłano mnie, żebym przyszpiliła czarownicę - nielicencjonowaną, białą, czarną czy jakąkolwiek inną. Przyprowadzenie syna pani burmistrz na Przemianę odbywającą się nie w czasie pełni księżyca nie było zapewne najlepszym pomysłem. Zza rogu wyjechał lśniący samochód; w świetle brzęczącej lampy rtęciowej był czarny. Już trzeci raz okrążał kwartał. Skrzywiłam się, kiedy zobaczyłam, że zwalnia. - Cholera - szepnęłam. - Potrzebuję ciemniejszej kryjówki. - Myśli, że jesteś dziwką, Rachel - szepnął mi do ucha mój pomocnik i zachichotał. - Mówiłem ci, że w czerwonej bluzce bez pleców wyglądasz jak zdzira. - Czy ktoś ci kiedyś powiedział, że śmierdzisz jak pijany nietoperz, Jenks? mruknęłam, ledwie poruszając ustami.

Tego wieczoru pomocnik znajdował się denerwująco blisko, jako że przysiadł na moim kolczyku. Był duży i zwisający - kolczyk, nie pixy. Jenks okazał się pretensjonalnym, złośliwym gnojkiem o wybuchowym charakterze. Wiedział, co prawda, z której strony ogrodu pochodzi jego nektar. I najwyraźniej od incydentu z żabą pozwalano mi zabierać ze sobą najwyżej pixy. Mogłabym przysiąc, że pixy są za duże, by się zmieścić w żabim pysku. Kiedy samochód zatrzymał się z sykiem opon na mokrym asfalcie, podeszłam powoli do krawężnika. Automatycznie otwierana, przyciemniona szyba opuściła się z jękiem mechanizmu. Pochyliłam się z moim najładniejszym uśmiechem i machnęłam legitymacją. Ze spojrzenia pana Jednobrewego zniknęła lubieżność, a jego twarz przybrała barwę popiołu. Samochód ruszył z cichym piskiem opon. - Jednodniowy wycieczkowicz - powiedziałam z pogardą. Nie, pomyślałam w przebłysku skruchy. Był normalny, był człowiekiem. Jeśli nawet określenia „jednodniowy wycieczkowicz”, „udomowiony”, „gąbka”, „wymiętek” oraz moje ulubione „przekąska” oddawały istotę sprawy, były politycznie niepoprawne. Ale skoro ten gość podrywał zabłąkane dziewczyny na chodniku w Zapadlisku, to można go było nazwać trupem. Samochód przejechał na czerwonym świetle, a ja odwróciłam się na gwizdy dziwek, których miejsce zajęłam o zachodzie słońca. Nie były zadowolone, stojąc bezczelnie na rogu naprzeciwko mnie. Pomachałam im, a najwyższa pokazała mi środkowy palec i odwróciła się tyłem, pokazując zgrabną pupę, poprawioną zaklęciem. Dziwka i jej zdecydowanie krzepki kochanek głośno rozmawiali, starając się niepostrzeżenie podawać sobie skręta. Nie pachniał zwykłym tytoniem. Dzisiaj to nie mój problem, pomyślałam i cofnęłam się do cienia. Oparłam się o zimną kamienną ścianę budynku, wpatrzona w czerwone światła stopu samochodu. Zerknęłam na siebie, marszcząc brwi. Jestem wysoka jak na kobietę - mam około metra siedemdziesiąt - ale nie jestem choćby w przybliżeniu tak długonoga, jak ta dziwka stojąca w następnej kałuży światła. I nie byłam aż tak mocno umalowana. Wąskie biodra i niemal płaski biust nie czyniły ze mnie materiału na prostytutkę. Zanim znalazłam punkty sprzedaży

dla leprekaunów, bieliznę

kupowałam w dziale „Twój pierwszy stanik”. A tam trudno znaleźć coś bez serduszek i jednorożców. Moi przodkowie wyemigrowali do starych dobrych Stanów w dziewiętnastym wieku. Jakimś cudem na przestrzeni tych pokoleń wszystkim kobietom udało się

zachować zdecydowanie rude włosy i zielone oczy, charakterystyczne dla dzieci naszej irlandzkiej ojczyzny. Jednakże moje piegi są ukryte pod zaklęciem, które tata kupił mi na trzynaste urodziny. Maleńki amulet dał do osadzenia w pierścionku na mały palec. Nigdy nie wychodzę bez niego z domu. Znowu poprawiłam torbę na ramieniu i westchnęłam. Skórzane spodnie, czerwone buty do kostek i bluzka bez pleców niewiele się różniły od tego, co zwykle wkładałam w piątki, żeby wkurzyć szefa, ale ubrać się w coś takiego na wieczór, idąc na róg ulicy... - Gówno - mruknęłam do Jenksa. - Wyglądam jak dziwka. Jego jedyną odpowiedzią było prychnięcie. Nie zareagowałam, co mnie kosztowało nieco wysiłku, i odwróciłam się w stronę baru. Było za wcześnie na pierwszych klientów i oprócz mojego pomocnika oraz stojących dalej „pań”, ulica świeciła pustką. Stałam tu już prawie godzinę, a mojego obiektu nie było ani śladu. Równie dobrze mogłam wejść do środka i zaczekać. Poza tym wewnątrz mogłabym sprawiać wrażenie, że to ja chcę być nagabywana, a nie że sama nagabuję mężczyzn. Odetchnęłam głęboko, wyciągnęłam z koka upiętego na czubku głowy kilka pasemek kręconych włosów, sięgających ramion, chwilę je układałam, by malowniczo opadały mi na twarz, a na koniec wyplułam gumę. Kiedy przechodziłam przez mokrą jezdnię, stukanie moich obcasów stanowiło żwawy kontrapunkt dla podzwaniania kajdanek wiszących mi u biodra. Stalowe kółka wyglądały jak tandetny rekwizyt, lecz były prawdziwe i wielokrotnie używane. Skrzywiłam się. Nic dziwnego, że pan Jednobrewy się zatrzymał. Używane do pracy, ale nie takiej, o jakiej myślisz. Mimo wszystko zostałam wysłana w deszcz do Zapadliska, żeby zwinąć leprekauna za uchylanie się od płacenia podatków. Zastanawiałam się, jak niżej mogłabym jeszcze upaść. To pewnie przez to przyszpilenie jasnowidzącego psa w zeszłym tygodniu. Skąd miałam wiedzieć, że to nie wilkołak? Pasował do opisu, jaki dostałam. Stojąc w wąskim korytarzu i strząsając z ubrania krople deszczu, powiodłam wzrokiem po typowym gównianym wystroju irlandzkiego baru: po fajkach z długimi cybuchami przyczepionymi do ścian, reklamach zielonego piwa, czarnych winylowych siedzeniach i maleńkiej scenie, gdzie jakiś niedoszły gwiazdor rozstawiał przy wieży ustawionej ze wzmacniaczy swoje cymbały i dudy. W powietrzu unosił się delikatny zapach przemycanej Siarki. Obudziły się moje drapieżne instynkty. Zapach miał trzy dni i nie był dość silny, by pójść jego tropem. Gdybym przygwoździła dostawcę,

opuściłabym listę przebojów mojego szefa. Może nawet dałby mi coś wartego moich talentów. - Hej - burknął ktoś obok mnie. - Zastępujesz Tobby? Porzuciłam myśli o Siarce, zamrugałam i odwróciłam się, stając na wprost klatki piersiowej w jaskrawozielonej koszulce. Uniosłam wzrok, ogarniając nim ogromnego mężczyznę. Materiał na wykidajłę. Na koszulce miał nadrukowane imię „Peter”. Pasowało do niego. - Kogo? - zamruczałam, rąbkiem jego koszulki osuszając z kropel deszczu to, co na wyrost nazywam rowkiem między piersiami. Nie wywarło to na nim żadnego wrażenia. I było to przygnębiające. - Tobby. Państwową dziwkę. Już się tu nie pokaże? - Mówiłem ci - dobiegł z mojego kolczyka śpiewny głosik. Mój uśmiech stał się wymuszony. - Nie wiem - wycedziłam przez zęby. - Nie jestem dziwką. Znów coś burknął, przyglądając się mojemu strojowi. Pogrzebałam w torbie i podałam mu legitymację służbową. Każdy, kto by nas widział, mógłby założyć, że mnie legitymuje. Przy łatwo dostępnych zaklęciach ukrywających wiek to było obowiązkowe - podobnie jak wiszący mu na szyi amulet wykrywający zaklęcia. Lśnił bladą czerwienią w reakcji na mój pierścionek. Nie przeprowadziłby z tego powodu pełnej kontroli, dlatego wszystkie amulety w mojej torbie były w tej chwili uśpione. Zresztą nie spodziewałam się, żebym miała ich tego wieczoru potrzebować. - Inderlandzka Służba Bezpieczeństwa - powiedziałam, kiedy wziął legitymację do ręki. - Mam zlecenie na znalezienie kogoś, a nie na nękanie twojej zwykłej klienteli. Stąd to... hm... przebranie. - Rachel Morgan - odczytał, niemal całkowicie zakrywając grubymi paluchami laminowany prostokąt. - Agentka Inderlandziej Służby Bezpieczeństwa. Jesteś agentką ISB? - Przeniósł wzrok z legitymacji na mnie i z powrotem, rozchylając grube wargi w uśmiechu. - Co się stało z twoimi włosami? Wpadłaś na lampę lutowniczą? Zacisnęłam usta. Zdjęcie miało trzy lata. To nie była lampa lutownicza, tylko psikus, nieformalne pasowanie na pełnoprawną agentkę. Naprawdę śmieszne. Pixy smyrgnął z mojego kolczyka, który się zakołysał od tego gwałtownego ruchu.

- Ja bym pilnował języka - powiedział Jenks, przekrzywiając głowę, by spojrzeć na legitymację. - Ostatni przygłup, który się śmiał z jej zdjęcia, spędził noc na ostrym dyżurze z parasolką z drinka w nosie. Zrobiło mi się przyjemnie. - Wiesz o tym? - zapytałam, wyrywając legitymację Peterowi i chowając ją w torbie. - Wiedzą o tym wszyscy w dziale przydzielania funduszy. - Pixy się roześmiał. Oraz o próbie przyszpilenia tego łaka za pomocą zaklęcia swędzenia i zgubieniu go w kiblu. - Spróbuj aresztować łaka tak blisko pełni i nie dać się ugryźć zaproponowałam tonem usprawiedliwienia. - To nie takie łatwe, jak wygląda. Musiałam użyć eliksiru. Takie rzeczy są kosztowne. - A potem pozbawiłaś włosów cały autobus ludzi? Jego skrzydełka ważki poczerwieniały, ponieważ się śmiał, a to pobudziło mu krążenie. Ubrany w czarny jedwab i z czerwoną chustką wyglądał jak miniaturowy Piotruś Pan udający członka miejskiego gangu. Dziesięć centymetrów jasnowłosego utrapienia i wybuchowego charakteru. - To nie była moja wina - odparłam. - Kierowca wjechał na wybój. Zmarszczyłam brwi. Oprócz tego ktoś pozamieniał moje zaklęcia. Usiłowałam splątać łąkowi nogi, a skończyło się to usunięciem włosów kierowcy i wszystkim siedzącym w trzech pierwszych rzędach foteli. Przynajmniej schwytałam obiekt poszukiwań, chociaż w ciągu następnych trzech tygodni zmarnowałam całą wypłatę na taksówki, bo autobus nie chciał mnie zabierać. - A ta żaba? - Jenks błyskawicznie odfrunął, bo bramkarz chciał go pstryknąć, ale zaraz wrócił. - Tylko ja chciałem ci dzisiaj towarzyszyć. Płacą mi za ryzyko. Duszek uniósł się z dumą o kilka centymetrów. Najwyraźniej nie zrobił wrażenia na Peterze. Ja byłam przerażona. - Posłuchaj, ja chcę tu tylko grzecznie i spokojnie posiedzieć i czegoś się napić powiedziałam i skinęłam głową w stronę sceny, gdzie młodzieniec plątał przewody od swoich wzmacniaczy. - Kiedy to się zacznie? Bramkarz wzruszył ramionami. - Jest nowy. Wygląda, że za jakąś godzinę. - Jeden ze wzmacniaczy spadł z hukiem ze sceny. Rozległy się radosne okrzyki. - Może za dwie. - Dzięki.

Nie zwracając uwagi na przypominający dźwięk dzwoneczków śmiech Jenksa, przeszłam między pustymi stolikami do rzędu ciemniejszych boksów. Wybrałam ten pod głową łosia i zapadłam się w zwiotczałe siedzenie o osiem centymetrów głębiej, niż powinnam. Zmywam się stąd, jak tylko znajdę tego małego przestępcę podatkowego. To mnie obrażało. Pracowałam dla ISB od trzech lat - siedem, jeśli policzyć cztery lata „szpitalne” - a teraz wykonywałam pracę stażystki. To stażyści pilnowali codziennie porządku na ulicach Cincinnati i jego największego przedmieścia po drugiej stronie rzeki, pieszczotliwie zwanego Zapadliskiem. Braliśmy nadprzyrodzone przypadki, z którymi nie mogło sobie poradzić prowadzone przez ludzi FBI - Federalne Biuro Inderlandzkie. W zakresie działalności stażysty ISB leżały drobne zajścia wywołane przez zaklęcia oraz zdejmowanie famulusów z drzew. Ale ja byłam pełnoprawną agentką, do cholery. Zasługiwałam na coś lepszego. Wypełniałam lepsze zlecenia. To ja w pojedynkę wyśledziłam i zatrzymałam krąg mrocznych wiedźm, które obchodziły zaklęcia zabezpieczające zoo w Cincinnati, żeby kraść z niego małpy i sprzedawać je do podziemnego laboratorium. Ale czy zdobyłam sobie za to uznanie? Nie. To ja zdałam sobie sprawę, że wariat wykopujący ciała na jednym z przykościelnych cmentarzy jest powiązany z serią zgonów w skrzydle przeszczepów w jednym ze szpitali prowadzonych przez ludzi. Wszyscy założyli, że zbierał materiały do tworzenia nielegalnych zaklęć, a nie, że rzucał na te organy zaklęcia czasowego zdrowia, a potem sprzedawał je na czarnym rynku. A te kradzieże przy bankomatach, które nękały miasto w ostatnią Gwiazdkę? Musiałam jednocześnie użyć sześciu amuletów, by przybrać wygląd mężczyzny, ale przyskrzyniłam tę czarownicę. Do rabowania naiwnych ludzi używała amuletu miłości w połączeniu z zaklęciem zapomnienia. To przyszpilenie sprawiło mi szczególnie dużo satysfakcji. Ścigałam ją przez trzy ulice i kiedy się odwróciła, żeby rzucić na mnie być może zabójczy urok, nie miałam czasu na rzucenie żadnego zaklęcia, więc miałam słuszne powody, by pozbawić ją przytomności potężnym kopniakiem. Jeszcze lepsze było to, że FBI szukało jej przez trzy miesiące, a mnie przyszpilenie jej zajęło dwa dni. Wyszli przeze mnie na durniów, ale czy ktoś mi powiedział: „Dobra robota, Rachel”? Czy ktoś mnie chociaż podwiózł do wieżowca ISB z moją spuchniętą stopą? Nie.

A później dostawałam jeszcze gorsze zlecenia: dziewczyny z korporacji studentek kradnące programy telewizji kablowej za pomocą czarów, kradzieże famulusów, psotne zaklęcia - i nie mogłam zapomnieć mojego ulubionego: wyganiania trolli spod mostów i z przepustów, zanim zjadły całą zaprawę. Westchnęłam, patrząc na bar. Żałosne. Jenks z powrotem przysiadł na moim kolczyku, unikając moich apatycznych prób pacnięcia go. To, że musieli mu płacić potrójnie za to, żeby mi towarzyszył, nie wróżyło nic dobrego. Sprężystym krokiem podeszła odziana na zielono kelnerka, deprymująco dziarska jak na tak wczesną porę. - Cześć! - odezwała się, pokazując zęby i dołeczki w policzkach. - Mam na imię Dottie. Będę cię dzisiaj obsługiwać. Cała w uśmiechach, postawiła przede mną trzy drinki: Krwawą Mary, koktajl z bourbona i piwo imbirowe z sokiem pomarańczowym. Jakie to słodkie. - Dzięki, skarbie - powiedziałam z pełnym znużenia westchnieniem. - Od kogo to? Przewróciła oczyma w stronę baru, starając się wyglądać na osobę wyrafinowaną i znudzoną, lecz udało jej się zrobić wrażenie licealistki na balu. Wyglądając zza jej szczupłej, owiązanej fartuszkiem talii, zerknęłam na trzech pijaków o oczach płonących pożądaniem. To była stara tradycja. Przyjęcie drinka oznaczało przyjęcie kryjącego się za nim zaproszenia. Kolejna sprawa, którą powinna się zająć pani Rachel. Wyglądali na normalnych, ale nigdy nic nie wiadomo. Wyczuwając koniec rozmowy, Dottie pośpieszyła pełnić obowiązki barmanki. - Sprawdź ich, Jenks - szepnęłam. Duszek odfrunął, trzepocząc skrzydełkami zaróżowionymi z podniecenia. Nikt go nie zauważył. Pixy inwigilacja w najlepszym wydaniu. W pubie było spokojnie, ale jako że za barem stało dwoje barmanów, stary mężczyzna i młoda kobieta, domyślałam się, że wkrótce zabawa się rozkręci. „Krew i Piwo” był znanym lokalem, do którego chodzili normalni, by pozadawać się z Inderlanderami, a potem wrócić na drugą stronę rzeki z zablokowanymi drzwiczkami i zakręconymi szybami, podekscytowani i zachwyceni sobą. I chociaż samotny człowiek wśród Inderlanderów rzuca się w oczy jak syf na twarzy królowej balu maturalnego, to Inderlander z łatwością wtapia się w tłum ludzi. To cecha pomagająca im przetrwać, szlifowana od czasów sprzed Pasteura. Stąd pixy. Pixy i

fairy potrafią dosłownie wywąchać Inderlandera szybciej, niż ja potrafię powiedzieć „sik”. Bez przekonania rozejrzałam się po na wpół pustym barze. Na widok znajomej twarzy z biura mój zgorzkniały nastrój wyewoluował w uśmiech. Ivy. Ivy była wampirzycą, gwiazdą zespołu agentów ISB. Poznałyśmy się przed kilku laty podczas ostatniego roku mojego stażu i na rok stworzyłyśmy zespół do wykonywania na wpół niezależnych zadań. Ona właśnie zatrudniła się jako pełnoprawna agentka; miała za sobą sześć lat studiów uniwersyteckich, a nie dwa lata uniwersytetu i cztery lata stażu, które ja wybrałam. Sądzę, że przydzielenie nas do siebie wydawało się komuś dobrym żartem. Praca z wampirem - żywym czy nie - śmiertelnie mnie przerażała do czasu, kiedy odkryłam, że Ivy nie jest praktykująca i wyrzekła się picia krwi. Byłyśmy do siebie tak niepodobne, jak to tylko możliwe, lecz jej mocne punkty stanowiły moje słabości. Chciałabym powiedzieć, że jej słabości były moimi mocnymi punktami, lecz Ivy nie miała żadnych słabości - poza skłonnością do zabijania wszelkiej radości z działania przez skrupulatne układanie planów. Nie pracowałyśmy razem od dwóch lat i mimo niechętnie przyznanego mi awansu Ivy nadal miała wyższe stanowisko. Umiała mówić właściwe rzeczy właściwym ludziom we właściwym czasie. Pomagało jej też pochodzenie z rodu Tamwood, którego nazwisko było stare jak samo Cincinnati. Była ostatnim przedstawicielem rodziny, miała duszę i była tak samo żywa, jak ja, ponieważ wirusem wampiryzmu została zarażona za pośrednictwem nadal wówczas żyjącej matki. Wirus ukształtował Ivy jeszcze w jej łonie, dzięki czemu posiadała elementy obu światów, żywego i martwego. Zobaczyła, że kiwam jej głową, i podeszła. Wszyscy trzej mężczyźni przy barze odwrócili się, patrząc na nią z uznaniem i trącając się łokciami. Rzuciła im lekceważące spojrzenie, a ja, przysięgam, usłyszałam, jak jeden z nich westchnął. - Jak ci leci, Ivy? - zapytałam, kiedy wampirzyca powoli usiadła na ławie naprzeciwko mnie. Oparła się o ścianę boksu do wtóru skrzypienia winylowej tapicerki; obcasy wysokich butów oparła na długiej ławie, a nad krawędzią stołu ukazały się jej kolana. Przerastała mnie o pół głowy, ale ja wyglądam po prostu na wysoką, a Ivy udawało się stwarzać wrażenie wysmukłej elegantki. Jej nieco orientalne rysy nadawały jej tajemniczy wygląd, co podtrzymywało moje przekonanie, że większość modelek musi

być wampirzycami. Na dodatek ubierała się jak modelka: skromna skórzana spódnica i najwyższej jakości jedwabna wampirza bluzka - oczywiście jedno i drugie czarne. Gładka, ciemna fala włosów podkreślała jej bladą skórę i owal twarzy. Bez względu na to, co robiła z włosami, nadawały jej egzotyczny wygląd. Ja mogłam poświęcać moim całe godziny, a i tak zawsze były rude i kędzierzawe. Pan Jednobrewy nie zatrzymałby się przy niej; miała zbyt dużą klasę. - Cześć, Rachel - rzekła Ivy. - Co robisz w Zapadlisku? - Głos miała melodyjny i niski, przepełniony subtelnością szarego jedwabiu. - Myślałam, że w tym tygodniu będziesz łapać raka skóry na wybrzeżu - dodała. - Czy Denon nadal jest wkurzony o tego psa? Wzruszyłam z zakłopotaniem ramionami. - Nie. W gruncie rzeczy szefowi niemal pękła żyłka. Byłam o krok od awansu na biurową sprzątaczkę. - To była uczciwa pomyłka. - Ivy leniwym ruchem odchyliła głowę, odsłaniając długą szyję. Nie widniała na niej żadna blizna. - Każdy mógł ją popełnić. Każdy oprócz ciebie, pomyślałam kwaśno. - Tak? - powiedziałam na głos, podsuwając ku niej Krwawą Mary. - No to daj mi znać, jak zauważysz mój cel. Potrząsnęłam amuletami na kajdankach, dotykając koniczynki wyrzeźbionej z drzewa oliwnego. Szczupłe palce Ivy oplotły szkło, jakby je pieściły. Te same palce mogłyby uszkodzić mi nadgarstek, gdyby włożyła w to nieco wysiłku. Żeby zdobyć taką siłę, by złamać go bez chwili zastanowienia, musiałaby zaczekać, aż będzie martwa, ale i tak była silniejsza ode mnie. W jej ustach zniknęła połowa czerwonego napoju. - Od kiedy ISB interesuje się leprekaunami? - zapytała, przyglądając się pozostałym amuletom. - Od ostatniego złego dnia szefa. Wzruszyła ramionami, wyjęła zza bluzki krzyż i prowokacyjnie przeciągnęła uszkiem po zębach. Kły miała ostre jak kot, lecz nie większe niż ja. Wydłużoną wersję nabędzie po śmierci. Zmusiłam się do oderwania od nich wzroku i przeniesienia go na metalowy krzyż. Miał długość mojej dłoni i był wykonany z przepięknie obrobionego srebra. Zaczęła go nosić niedawno, by denerwować matkę. Między nimi panowały dość napięte dobre stosunki.

Dotknęłam maleńkiego krzyżyka na kajdankach i pomyślałam, że chyba trudno jest mieć nieumarłą matkę. Spotkałam tylko garstkę martwych wampirów. Te naprawdę stare trzymały się na uboczu, a nowe łatwo dawały się zakołkowywać, chyba że nauczyły się trzymać na uboczu. Martwe wampiry były całkowicie pozbawione sumienia i stanowiły wcielenie bezlitosnego instynktu. Postępowały według zasad społecznych tylko dlatego, że traktowały je jak grę. A martwe wampiry znały zasady. Ich istnienie zależało od zasad, których złamanie oznaczało śmierć albo ból. Największą było oczywiście unikanie słońca. Dla zachowania zdrowych zmysłów codziennie potrzebowały krwi. Nadawała się każda istota, a branie jej od żywych dawców było jedyną radością tych wampirów. Były potężne, miały niewiarygodną siłę i wytrzymałość oraz zdolność niesamowicie szybkiego zdrowienia. Trudno było je unicestwić inaczej, niż poprzez tradycyjne odcięcie głowy i przebicie serca kołkiem. W zamian za swoją duszę otrzymywały szansę nieśmiertelności. Szła ona w parze z utratą sumienia. Najstarsze wampiry twierdziły, że to jest najlepsze: umiejętność zaspokojenia każdej potrzeby cielesnej bez poczucia winy, kiedy ktoś umiera, by dać im przyjemność i zdrowie psychiczne na kolejny dzień. Ivy miała i wirusa wampiryzmu, i duszę; do czasu śmierci i zostania prawdziwą nieumarłą tkwiła w pół drogi. Chociaż nie była tak potężna czy niebezpieczna, jak martwy wampir, zdolność przebywania na słońcu i oddawania czci Bogu bez bólu czyniły ją obiektem zazdrości martwych braci. Metalowe kółka naszyjnika Ivy stukały rytmicznie o jej perłowe zęby, a ja ignorowałam jej zmysłowość z wypraktykowaną powściągliwością. Wolałam ją, kiedy na niebie było słońce, a ona miała większą kontrolę nad swoim obliczem seksualnego drapieżnika. Mój pixy wrócił i wylądował na sztucznych kwiatach, stojących w wazoniku pełnym petów. - Dobry Boże - odezwała się Ivy, upuszczając krzyż. - Pixy? Denon musi być wściekły. Skrzydełka Jenksa na moment znieruchomiały, po czym znów się rozmazały w gwałtownym trzepocie. - Idź się Zmień, Tamwood - powiedział piskliwie. - Myślisz, że tylko fairy mają nosy? Jenks wylądował ciężko na moim kolczyku. Skrzywiłam się.

- Dla pani Rachel tylko to co najlepsze - powiedziałam sucho. Ivy się roześmiała, a na moim karku zjeżyły się włoski. Brakowało mi prestiżu, jaki dawała mi praca z nią, ale wciąż działała mi na nerwy. - Mogę wrócić, jeśli sądzisz, że popsuję ci akcję - dodałam. - Nie - odparła. - Zostań. Przyszpiliłam parkę igieł w łazience. Przyłapałam ich na nagabywaniu zwierzyny pod ochroną. - Z drinkiem w ręku przesunęła się na koniec ławy, wstała, przeciągnęła się zmysłowo i prawie niedosłyszalnie westchnęła. Wyglądają zbyt podle, żeby mieć zaklęcie przemiany - powiedziała. - Ale na wszelki wypadek mam na zewnątrz moją wielką sowę. Jeśli spróbują wylecieć przez rozbite okno, to staną się ptasim pokarmem. Po prostu biorę ich na przeczekanie. - Upiła łyk koktajlu, patrząc na mnie piwnymi oczyma znad krawędzi szklaneczki. - Jeśli szybko dopadniesz swój cel, może mogłybyśmy wziąć jedną taksówkę? Miękka sugestia niebezpieczeństwa w jej głosie sprawiła, że kiedy wychodziła, kiwnęłam niezobowiązująco głową. Bawiąc się nerwowo opadającym kosmykiem moich rudych włosów, postanowiłam, że zanim wsiądę z nią do taksówki o tak późnej porze, dokładnie się przyjrzę Ivy. Może i nie potrzebowała do przeżycia krwi, lecz było oczywiste, że mimo publicznej deklaracji wstrzemięźliwości w tym względzie, wciąż jej łaknie. Ponieważ przy moim łokciu pozostały tylko dwa drinki, przy barze składano sobie kondolencje. Jenks nadal się złościł swym wysokim głosem. - Uspokój się, Jenks - powiedziałam, usiłując powstrzymać go przed wydarciem mi kolczyka z ucha. - Lubię mieć wsparcie pixy. Fairy nawet nie sikają bez zezwolenia swoich związków. - Zauważyłaś? - prawie wywarczał, łaskocząc mnie w ucho podmuchem niespokojnie machających skrzydełek. - Przez jakiś parszywy wierszyk napisany przed Zmianą przez jakiegoś pijanego tłuściocha uważają się za lepsze od nas. Reklama, Rachel. Nic więcej. Dobre staromodne łapówkarstwo. Wiedziałaś, że za tę samą robotę fairy otrzymują większą zapłatę niż pixy? - Jenks? - przerwałam mu, odgarniając włosy z ramienia. - Co się dzieje przy barze? - I ten obraz! - ciągnął, wprawiając kolczyk w wibracje. - Widziałaś go? Ten, na którym ludzki bachor wdziera się na imprezę fairy? Były tak pijane, że nawet nie wiedziały, że tańczą z człowiekiem. I wciąż dostają za to tantiemy.

- Zamknij się, Jenks - powiedziałam zduszonym głosem. - Co się dzieje przy barze? Rozległo się cichutkie prychnięcie, a mój kolczyk się przekręcił. - Zawodnik numer jeden to osobisty trener sportowy - mruknął pixy. Zawodnik numer dwa naprawia klimatyzatory, a zawodnik numer trzy to reporter prasowy. Jednodniowi wycieczkowicze. Wszyscy. - A ten na scenie? - szepnęłam, pilnując się, by nie patrzeć w tamtą stronę. ISB dała mi tylko pobieżny opis, ponieważ nasz cel zapewne używa zaklęcia przebrania. - Nasz cel? - powiedział Jenks. Podmuch wywoływany uderzeniami skrzydełek osłabł, a z jego głosu zniknął gniew. Uchwyciłam się tego. Może wystarczyło mu poczucie wspólnoty. - Może go sprawdzisz? - spytałam, zamiast zażądać. - Sprawia wrażenie, jakby nie wiedział, w co ma dmuchać w tych swoich dudach. Jenks parsknął śmiechem i odfrunął w lepszym nastroju. Nie pochwalano bratania się agentów z pomocnikami, ale co tam. Jenks poczuł się lepiej i kiedy wzejdzie słońce, może moje ucho wciąż będzie w jednym kawałku. Czekając, wodziłam palcem wskazującym po krawędzi szklaneczki z koktajlem z bourbona, a typki przy barze szturchały się łokciami. Nudziłam się, a odrobina flirtu dobrze robi duszy. Do środka weszła grupka ludzi; z ich głośnego trajkotu dowiedziałam się, że deszcz przybrał na sile. Skupili się przy drugim końcu baru, rozmawiając jeden przez drugiego i wyciągając ręce po drinki. Przyjrzałam im się; lekki ucisk w żołądku powiedział mi, że przynajmniej jeden z nich to martwy wampir. Trudno było określić który, bo wszyscy mieli gotyckie stroje. Domyślałam się, że to spokojny młodzieniec z tyłu. Wyglądał najbardziej normalnie wśród grupy wytatuowanych ludzi z kolczykami w rozmaitych częściach ciała; zamiast w zmoczone deszczem skóry był ubrany w dżinsy i koszulę. Zapewne dobrze mu się powodziło, skoro otoczył się takim stadkiem ludzi o szyjach pokrytych bliznami i szczupłych, anemicznych ciałach. Sprawiali jednak wrażenie zadowolonych i swobodnych w swojej zżytej, niemal rodzinnej grupie. Ze szczególną uprzejmością odnosili się do ładnej blondynki - podtrzymywali ją i wspólnie zachęcali do zjedzenia

orzeszków. Uśmiechała się, ale wyglądała na zmęczoną. Zapewne stanowiła śniadanie wampira. Jakby zwabiony moimi myślami, atrakcyjny mężczyzna się odwrócił. Zsunął okulary przeciwsłoneczne i kiedy spojrzał znad nich w moje oczy, poczułam na plecach zimny dreszcz. Zaczerpnęłam tchu, widząc kropelki deszczu na jego rzęsach. Przepełniła mnie nagła potrzeba strząśnięcia ich. Niemal czułam na palcach wilgoć wody, miękki dotyk rzęs. Szepnął coś; miałam wrażenie, że słyszę, lecz nie rozumiałam kłębiących się za mną jego słów, pchających mnie do przodu. Z bijącym sercem spojrzałam na niego porozumiewawczo i pokręciłam głową. Kąciki jego ust uniosły się w delikatnym, czarującym uśmiechu, a potem mężczyzna odwrócił wzrok. Odetchnęłam i też spojrzałam gdzie indziej. Tak. To martwy wampir. Żywy nie rzuciłby na mnie nawet tak małego uroku. Gdyby naprawdę się starał, nie miałabym szans. Ale po to są prawa, czyż nie? Martwe wampiry miały wysysać tylko ochotników, i to po podpisaniu dokumentów zrzeczenia się roszczeń, ale skąd można było wiedzieć, czy były one podpisywane przed czy po? Czarownice, łaki i inni Inderlanderzy nie mogli się zmienić w wampira. Słaba pociecha, jeśli wampir tracił kontrolę i umierało się z rozerwanym gardłem. Oczywiście przeciwko temu też istniały prawa. Nadal zaniepokojona, podniosłam wzrok i zobaczyłam, jak prosto w moją stronę zmierza muzyk z oczyma płonącymi gorączką. Głupi pixy. Dał się złapać. - Przyszłaś posłuchać mojej gry, piękna? - powiedział dzieciak, stanąwszy przy moim stoliku. Wyraźnie starał się mówić cicho. - Mam na imię Delia, nie Piękna - skłamałam, patrząc obok niego na Ivy. Śmiała się ze mnie. Super. W naszym biurowym biuletynie będzie to wyglądać po prostu fantastycznie. - Wysłałaś swego zaprzyjaźnionego fairy, żeby mnie sprawdził - powiedział, na wpół wyśpiewując ostatnie słowa. - To jest pixy, nie fairy - rzekłam. Gość był albo głupim normalnym, albo sprytnym Inderlanderem udającym głupiego normalnego. Stawiałam na to pierwsze. Otworzył dłoń i Jenks podleciał chwiejnie do mojego kolczyka. Jedno ze skrzydełek miał zgięte i sypał się z niego czarodziejski pyłek, tworząc na krótko

słoneczne promienie na stole i moim ramieniu. Zamknęłam oczy, zbierając siły. Wiedziałam, że ja zostanę za to obwiniona. Ucho wypełniło mi wściekłe warczenie Jenksa; zmarszczyłam brwi w zamyśleniu. Chyba żadna z jego sugestii nie była możliwa anatomicznie - ale przynajmniej wiedziałam, że dzieciak jest normalnym. - Chodź do mojej furgonetki, to ci pokażę wielką piszczałkę - zaproponował. Mogę się założyć, że pięknie byś na niej grała. Podniosłam na niego wzrok, roztrzęsiona propozycją martwego wampira. - Odejdź. - Odniosę wielki sukces, Delicjo - pochwalił się, biorąc moje wrogie spojrzenie za zaproszenie, by usiadł. - Jak tylko zdobędę dość pieniędzy, jadę na wybrzeże. Mam przyjaciela w muzycznym biznesie. Zna gościa, który zna gościa, który czyści basen Janis Joplin. - Odejdź - powtórzyłam, ale on tylko się wygodnie oparł i wykrzywił twarz, śpiewając falsetem „Del-delia-deliiiicja” i wystukując na stole nieregularny rytm. To było krępujące. Chyba będzie mi wybaczone, jeśli go walnę? Ale nie, byłam dobrym żołnierzykiem w walce z przestępstwami przeciwko normalnym, nawet jeśli uważałam tak tylko ja. Pochyliłam się z uśmiechem, pokazując rowek między piersiami. To zawsze przyciąga uwagę mężczyzn, nawet jeśli te piersi nie są duże. Sięgnęłam przez stół, chwyciłam włoski na jego piersi i je skręciłam. To też przyciąga uwagę mężczyzn i daje o wiele więcej satysfakcji. Ostry krzyk i przerwanie śpiewu to był balsam na moją duszę. - Spadaj - szepnęłam. Wepchnęłam mu do ręki koktajl z bourbona i owinęłam wokół szklaneczki zwiotczałe palce chłopaka. - I pozbądź się tego dla mnie. Pociągnęłam lekko za włoski, a on otworzył szerzej oczy. Niechętnie rozluźniłam palce; wycofał się taktownie, rozlewając po drodze pół drinka. Od strony baru dobiegły wiwaty. Spojrzałam i zobaczyłam, jak stary barman szczerzy zęby w uśmiechu. Dotknął skrzydełka nosa, a ja skinęłam głową. - Durny dzieciak - mruknęłam. Nie powinien przebywać w Zapadlisku. Ktoś powinien kopnąć go na drugą stronę rzeki, zanim coś mu się stanie. Została przede mną jedna szklaneczka i prawdopodobnie stawiano zakłady, czy ją opróżnię. - Nic ci nie jest, Jenks? - zapytałam, domyślając się odpowiedzi.

- Ten porąbany przygłup niemal mnie zgniata na miazgę, a ty pytasz, czy nic mi nie jest? - warknął. Jego cienki głosik był przezabawny. Uniosłam brwi. - Prawie połamał mi żebra. Cały śmierdzę jego zapachem. Wielki Boże Wszechmogący, ja cuchnę. I zobacz, co zrobił z moim ubraniem. Czy wiesz, jak trudno jest usunąć zapach z jedwabiu? Jeśli wrócę do domu w takim stanie, żona każe mi spać w skrzynce na kwiaty. Możesz sobie wsadzić potrójną płacę, Rachel. Nie jesteś tego warta! Jenks nie zauważył, kiedy przestałam słuchać. Nie powiedział słowa o swoim skrzydełku, więc wiedziałam, że nic mu nie będzie. Wściekła, osunęłam się w kąt boksu - byłam ugotowana, skoro z Jenksa sypał się pyłek. Byłam załatwiona. Jeśli wrócę z pustymi rękami, aż do następnej wiosny będę dostawać tylko zamieszki przy pełni księżyca i zażalenia na wadliwe amulety. To nie była moja wina. Wiedziałam, że skoro Jenks nie może latać niezauważony, równie dobrze mogę iść do domu. Jeśli mu kupię trochę grzybów maitake, to może nie powie gościowi z działu przydzielania funduszy, w jaki sposób zagięło mu się skrzydełko. A co mi tam, pomyślałam. Zrobię z tego dobrą zabawę. Coś jakby ostatnie szaleństwo, zanim jakby to powiedzieć? - szef przybije moją miotłę do drzewa. Mogłabym się zatrzymać przy galerii handlowej i kupić płyn do kąpieli i jakąś nową płytę ze smooth jazzem. Moja kariera pikowała, ale nie było powodu, dla którego nie miałabym się cieszyć tego pędem. Z perwersyjną niecierpliwością wzięłam torbę i piwo imbirowe z sokiem pomarańczowym, po czym wstałam, żeby podejść do baru. Pozostawianie spraw w zawieszeniu to nie mój styl. Zawodnik numer trzy wstał z uśmiechem, potrząsając nogą, by wszystko mu się wygodnie ułożyło. Boże, dopomóż. Mężczyźni potrafią być tacy obrzydliwi. Byłam zmęczona, wkurzona i straszliwie niedoceniona. Wiedząc, że cokolwiek powiem, on uzna to za granie trudnej do zdobycia i wyjdzie za mną, wylałam mu piwo na koszulę bez zatrzymywania się. Uśmiechnęłam się, słysząc okrzyk wściekłości, a potem zmarszczyłam brwi, czując na ramieniu jego ciężką dłoń. Odwróciłam się do przysiadu, wyrzutem nogi powalając typa na podłogę. Uderzył o deski z łoskotem. Wszyscy goście wstrzymali oddech i zamilkli. Usiadłam mu okrakiem na piersi, zanim się zorientował, że leży. Palcami o krwistoczerwonych paznokciach chwyciłam go za gardło, czując szczecinę na jego podbródku. Otworzył szeroko oczy. Peter stał ze skrzyżowanymi rękoma przy drzwiach i tylko się przyglądał.

- Niech to szlag, Rache - powiedział Jenks, huśtając się gwałtownie na moim kolczyku. - Kto cię tego nauczył? - Mój tata - odparłam i pochyliłam się nisko nad powalonym. - Tak mi przykro szepnęłam z silnym akcentem z Zapadliska. - Chcesz się zabawić, ciacho? W jego oczach zagościł strach, ponieważ uświadomił sobie, że jestem Inderlanderką, a nie jakąś cizią szukającą dzikiej nocnej rozrywki. Owszem, było z niego ciacho - smakołyk do skonsumowania i zapomnienia. Nie chciałam zrobić mu krzywdy, ale on o tym nie wiedział. - Słodka matko Blaszanego Dzwoneczka! - zawołał Jenks, odwracając moją uwagę od pochlipującego facia. - Czujesz? Koniczyna. Rozluźniłam chwyt i mężczyzna pośpiesznie wyśliznął się spode mnie. Wstał niezdarnie i ruszył w stronę swoich dwóch towarzyszy w zacienionym kącie, dla zachowania twarzy mrucząc pod nosem obelgi. - Ktoś zza baru? - szepnęłam, podnosząc się z podłogi. - Kobieta - powiedział, wywołując u mnie falę emocji. Podniosłam wzrok i przyjrzałam się jej. W podziwu godny sposób wypełniała swój obcisły, kontrastowy czarno-zielony strój; pewnie poruszała się za kontuarem, wywołując wrażenie znudzonego profesjonalizmu. - Jesteś wykończony, Jenks? - mruknęłam, usiłując ukradkiem obciągnąć wpijające mi się w ciało skórzane spodnie. - To nie może być ona. - Jasne - warknął. - Jakbyś się na tym znała. Nie zwracaj uwagi na pixy. W tej chwili mógłbym sobie siedzieć w domu przed telewizorem. Ale nie. O, nie. Nie z własnej woli spędzam noc z tyczkowatym ucieleśnieniem zacofanej kobiecej intuicji, które sądzi, że umie wykonać moją pracę lepiej ode mnie. Zmarzłem, zgłodniałem, a skrzydełko mam zagięte prawie na pół. Jeśli pęknie ta główna żyłka, będę musiał sobie wyhodować całe skrzydełko. Masz chociaż blade pojęcie, ile to trwa? Zerknęłam w stronę baru, z ulgą stwierdzając, że wszyscy wrócili do swoich rozmów. Ivy zniknęła i zapewne nie widziała zajścia. No i dobrze. - Zamknij się, Jenks - mruknęłam. - Udawaj ozdóbkę. Przysunęłam się do staruszka. Pochyliłam się, a on odsłonił w pomarszczonym uśmiechu przerzedzony garnitur zębów i z uznaniem wodził wzrokiem po wszystkim, tylko nie po mojej twarzy. - Nalej mi czegoś - szepnęłam. - Czegoś słodkiego. Czegoś, co mnie wprawi w dobry humor. Czegoś gęstego, śmietankowego i strrrrasznie niezdrowego.

- Będę musiał obejrzeć twoją legitymację, panienko - powiedział staruszek z silnym irlandzkim akcentem. - Nie widzisz mi się na tyle duża, żeby się wypuścić spod skrzydeł mamusi. Akcent miał udawany, ale mój uśmiech w odpowiedzi na jego komplement był szczery. - Jasne, skarbie. - Poszukałam w torbie prawa jazdy, chętnie podejmując grę, skoro wyraźnie sprawiała przyjemność nam obojgu. - Och! - Zachichotałam, kiedy plakietka wyśliznęła mi się z ręki i spadła za bar. - Głuptasek ze mnie! Korzystając z tego, że siedziałam na wysokim stołku barowym, przechyliłam się przez kontuar, by dobrze się przyjrzeć, co za nim jest. Uniesienie tyłka w powietrze nie tylko znakomicie odwróciło uwagę męskiej klienteli, ale pozwoliło mi porządnie zapuścić żurawia. Owszem, jeśli zbyt długo się nad tym zastanawiać, było to poniżające, lecz efektywne. Podniosłam wzrok na uśmiechniętego staruszka, przekonanego, że go sprawdzam, ale w tej chwili byłam zainteresowana kobietą. Stała na skrzynce. Miała niemal właściwy wzrost, znajdowała się we właściwym miejscu i zauważył ją Jenks. Wyglądała na młodszą, niż mogłabym się spodziewać, ale jeśli ma się sto pięćdziesiąt lat, to siłą rzeczy zdobywa się kilka tajemnic zachowania urody. Jenks prychnął mi do ucha, co zabrzmiało jak brzęczenie zadowolonego z siebie komara. - A nie mówiłem? Usiadłam z powrotem na stołku, a barman podał mi prawo jazdy wraz z „pływającym trupem” z łyżeczką, czyli porcyjkę lodów w kieliszku baileysa. Pycha. Schowałam prawo i kokieteryjnie puściłam do barmana oko. Nie tknąwszy kieliszka, odwróciłam się, jakbym lustrowała nowo przybyłych klientów. Serce biło mi szybciej, czułam mrowienie w czubkach palców. Czas się wziąć do roboty. Rozejrzałam się szybko, czy nikt nie patrzy, i przewróciłam kieliszek. Z nie całkiem udawaną rozpaczą rzuciłam się, by go złapać, usiłując ocalić chociaż lody. Barmanka

skwitowała

mój

przepraszający

uśmiech

protekcjonalnym

wygięciem ust, a ja zadrżałam od kopa adrenaliny. Ten wstrząs był dla mnie wart więcej niż czek, jaki znajdowałam co tydzień wetknięty do mojego biurka. Wiedziałam jednak, że to uczucie zniknie tak szybko, jak się pojawiło. Moje talenty się marnowały. Do czegoś takiego nawet nie potrzebowałam zaklęcia.

Jeśli ISB chce mi dawać tylko coś takiego, pomyślałam, to może powinnam rzucić stałą pensję i pójść na swoje. Niewielu opuściło ISB, lecz istniał precedens. Zanim Leon Bairn się uniezależnił, już był żywą legendą - a potem natychmiast wykończyło go źle ustawione zaklęcie.

Podobno

to

ISB

wyznaczyła

cenę

za

jego

głowę

za

złamanie

trzydziestoletniego kontraktu. Ale to się zdarzyło dziesięć lat temu. Agenci ginęli cały czas, załatwiani przez poszukiwanych sprytniejszych albo mających więcej szczęścia od nich. Zwalanie winy na korpus zabójców ISB było złośliwością. Nikt nie opuszczał ISB, ponieważ zarobki były przyzwoite, a godziny pracy dogodne, i tyle. Tak, pomyślałam, nie zwracając uwagi na cień ostrzeżenia, który pojawił się w moich myślach. Śmierć Leona Bairna została rozdmuchana. Nic nie zostało udowodnione. A jedynym powodem, dla którego nadal miałam robotę, było to, że zgodnie z prawem nie mogli mnie zwolnić. Może powinnam pójść na swoje. To nie mogło być gorsze od tego, co robię teraz. Będą zadowoleni, że odchodzę. Jasne, pomyślałam z uśmiechem. Rachel Morgan, prywatna agentka do wynajęcia. Wszystkie prawa z zapałem chronione. Wszystkie krzywdy uczciwie pomszczone. Wiedziałam, że patrzę na barmankę usłużnie wycierającą kontuar między moimi łokciami z nieco rozmarzonym uśmiechem. Oddychałam szybko i głośno. Opuściłam lewą dłoń i chwyciłam ścierkę, omotując nią rękę kobiety. Prawą ręką błyskawicznie odpięłam kajdanki i zatrzasnęłam je na nadgarstkach barmanki. Wszystko w mgnieniu oka. Zamrugała, wstrząśnięta. Cholera, dobra jestem. Kiedy uświadomiła sobie, co się stało, szeroko rozwarła oczy. - Diabli i potępienie! - krzyknęła, co przy jej irlandzkim akcencie brzmiało bardzo elegancko. Ten akcent nie był udawany. - Co ty, u diabła, sobie wyobrażasz? Adrenalina zapłonęła wysokim płomieniem, który jednak błyskawicznie opadł i zamienił się w popiół, kiedy popatrzyłam na samotną porcyjkę lodów, pozostałą z mojego drinka. - Inderlandzka Służba Bezpieczeństwa - powiedziałam, kładąc na kontuar legitymację. Fala adrenaliny całkowicie opadła. - Jesteś oskarżona o sfabrykowanie tęczy w celu przedstawienia w nieprawdziwym świetle dochodów wytworzonych dzięki rzeczonej tęczy, o niedopełnienie obowiązku złożenia odpowiednich formularzy zamówień związanych z rzeczoną tęczą, o niedopełnienie obowiązku zawiadomienia Komisji Tęczy o krańcu rzeczonej tęczy...

- To kłamstwo! - zawołała kobieta, wijąc się w kajdankach. Rozglądała się gorączkowo po wpatrzonych w nią klientach pubu. - Same kłamstwa! Znalazłam ten garnek legalnie. - Masz prawo do zamknięcia się - zaimprowizowałam, nabierając lody na łyżeczkę. Poczułam w ustach zimno, lecz cień alkoholu stanowił słabą rekompensatę zanikającego ciepła adrenaliny. - Jeśli zrezygnujesz z prawa zamknięcia ust, zamknę ci je osobiście. Barman uderzył dłonią w kontuar. - Peter! - ryknął bez cienia irlandzkiego akcentu. - Umieść w oknie napis, że szukamy pracownika. A potem chodź tutaj i mi pomóż. - Tak, szefie! - rozległ się odległy, obojętny okrzyk Petera. Odłożyłam łyżeczkę, sięgnęłam za bar, wyszarpnęłam zza niego kobietęleprekauna i postawiłam na podłodze, zanim zrobiła się jeszcze mniejsza. Kurczyła się pod wpływem amuletów na moich kajdankach, które powoli przezwyciężały jej słabsze zaklęcie wzrostu. - Masz prawo do adwokata - oznajmiłam, chowając legitymację. - Jeśli cię na niego nie stać, masz przechlapane. - Nie możesz mnie złapać! - wrzasnęła groźnie aresztowana, szamocząc się z kajdankami do wtóru entuzjastycznych okrzyków tłumu. - Nie utrzymają mnie same kółka z metalu. Uciekałam królom, sułtanom i paskudnym dzieciakom z sieciami! Szarpała się i wyrywała, powoli oswajając się z faktem, że została schwytana. Kajdanki kurczyły się razem z nią. - Oswobodzę się z nich... za... chwilę - wydyszała, zwalniając tempo, by spojrzeć na nadgarstki. - Och, na litość boską! - Zgarbiła się, wpatrzona w żółty księżyc, zieloną koniczynę, różowe serce i pomarańczową gwiazdę, zdobiące moje kajdanki. - Niech zgwałci ci nogę pies samego diabła. Kto puścił farbę o amuletach? - Przyjrzała się im bliżej. - Złapałaś mnie z czterema? Czterema? Nie sądziłam, że te stare nadal działają. - Możesz mnie nazywać staromodną - powiedziałam, wbijając wzrok w mój kieliszek - ale kiedy coś działa, trzymam się tego. Przez bar przeszła Ivy, poprzedzana przez swoje dwa ubrane na czarno wampiry, eleganckie w swej mrocznej niedoli. Jeden miał siniec pod okiem, a drugi utykał. Ivy nie obchodziła się łagodnie z wampirami żerującymi na nieletnich. Pamiętając przyciąganie tego martwego wampira z drugiego końca baru,

zrozumiałam dlaczego. Szesnastolatka nie umiałaby mu się oprzeć. Nie chciałaby się mu opierać. - Hej, Rachel - powiedziała pogodnie Ivy; teraz nie pracowała i wyglądała niemal na człowieka. - Jadę do miasta. Chcesz się podzielić kosztami taksówki? Wróciłam myślami do ISB - porównywałam ryzyko zostania głodującą kobietą interesu ze spędzeniem reszty życia na ściganiu złodziei sklepowych i sprzedawców nielegalnych amuletów. Przecież ISB nie wyznaczy ceny za moją głowę. Nie, Denon z zachwytem podarłby mój kontrakt. Nie mogłabym sobie pozwolić na biuro w Cincinnati, ale może w Zapadlisku. Ivy spędzała tu dużo czasu. Będzie wiedziała, gdzie mogłabym znaleźć coś taniego. - Tak - odparłam, zauważając, że ma ładny piwny kolor oczu. - Chcę cię o coś zapytać. Skinęła głową i popchnęła swoją zdobycz do przodu. Tłum się cofnął; morze czarnych strojów jakby wchłaniało światło. Martwy wampir stojący na skraju kiwnął mi z uznaniem głową, jakby mówił: „Dobra robota”; odpowiedziałam mu takim samym gestem, czując, jak fala emocji wprowadza mnie w stan fałszywej euforii. - Super, Rachel! - pisnął Jenks, a ja się uśmiechnęłam. Dawno tego nie słyszałam. - Dzięki - powiedziałam, widząc go na moim kolczyku w lustrze za barem. Odsunęłam kieliszek i sięgnęłam po torbę; uśmiech mi się poszerzył, kiedy barman pokazał gestem, że to na koszt firmy. Czując ciepło wywołane nie tylko przez alkohol, zsunęłam się ze stołka i postawiłam kobietę na nogi. W głowie wirowały mi myśli o drzwiach z moim nazwiskiem wypisanym złotymi literami. Wolność. - Nie! Zaczekaj! - krzyknęła, kiedy chwyciłam torbę, a drugą ręką pociągnęłam ją do drzwi. - Życzenia! Trzy życzenia. Tak? Puszczasz mnie i dostajesz trzy życzenia. Wypchnęłam ją przed sobą na ciepły deszcz. Ivy już złapała taksówkę i wsadziła swój połów do bagażnika, żeby w środku było więcej miejsca dla nas. Przyjmowanie życzeń od oszustki stanowiło pewną drogę do znalezienia się po niewłaściwej stronie kija od miotły, ale tylko jeśli zostało się przyłapanym. - Życzenia? - powiedziałam, pomagając mojej ofierze usadowić się na tylnym siedzeniu. - Pogadajmy.

ROZDZIAŁ 2

- Co mówisz? - zapytałam, odwracając się na przednim siedzeniu, by spojrzeć na Ivy. Machnęła ręką. Rytm popsutych wycieraczek walczył z rytmem dobrej muzyki w dziwacznej mieszaninie jękliwych gitar i zacinającym się dźwięku plastiku skrobiącego o szkło. Z głośników ryczało „Rebel Yell”. Nie mogłam z nim współzawodniczyć. Wcale mi nie pomagało, że Jenks doskonale udawał Billy'ego Idola, wirując z hawajską tancerką przymocowaną do deski rozdzielczej. - Mogę przyciszyć? - zapytałam kierowcę. - Nie dotykać! Nie dotykać! - krzyknął z dziwnym akcentem. Europejskie lasy? Jego delikatny piżmowy zapach świadczył, że jest łakiem. Sięgnęłam w stronę gałki potencjometru, a on zdjął z kierownicy pokrytą futrem dłoń i odtrącił moją rękę. Taksówka skręciła na sąsiedni pas. Jego amulety, sądząc z wyglądu wszystkie popsute, zsunęły się z deski rozdzielczej na moje kolana i podłogę. Wianuszek czosnku huśtający się na lusterku uderzył mnie prosto w oko. O mało się nie zakrztusiłam od smrodu czosnku zmieszanego z zapachem kartonowego drzewka, też huśtającego się na lusterku. - Niegrzeczna dziewczynka - oskarżył mnie kierowca, wracając na dawny pas. Wpadłam na niego. - Jeśli będę grzeczną dziewczynką - warknęłam, wsuwając się z powrotem na mój fotel - to pozwolisz mi ściszyć muzykę? Kierowca wyszczerzył w uśmiechu zęby. Brakowało mu jednego. Gdyby to zależało ode mnie, brakowałoby mu dwóch. - Tak - odparł. - Teraz gadają.

Muzyka ucichła, zastąpiona przez spikera, wykrzykującego coś szybko i głośniej niż brzmiała muzyka. - Dobry Boże - mruknęłam, ściszając radio. Skrzywiłam się, czując pod palcami tłuszcz na gałce. Spojrzałam na palce i wytarłam je we wciąż leżące mi na kolanach amulety. Nie nadawały się już do niczego innego. Zniszczyła je sól, od zbyt częstego brania do rąk przez kierowcę. Posłałam mu zbolałe spojrzenie i wsypałam amulety do wyszczerbionego uchwytu na kubek. Znowu odwróciłam się do Ivy, rozciągniętej z tyłu. Jedną uniesioną ręką chroniła swoją sowę przed wypadnięciem przez tylne okno podskakującej taksówki, a drugą podłożyła sobie pod kark. Mijające samochody i sporadycznie działające lampy na krótko oświetlały jej czarną sylwetkę. Jej ciemne, niemrugające oczy napotkały mój wzrok, a potem wróciły do okna i nocy. Otaczająca wampirzycę atmosfera pradawnej tragedii sprawiła, że przebiegły mnie ciarki. Nie uaktywniała swojej aury była po prostu Ivy - ale ja miałam pietra. Czy ta kobieta nigdy się nie uśmiecha? Moja zdobycz wcisnęła się w przeciwny kąt, jak najdalej od Ivy. Zielone buciki kobiety-leprekauna akurat sięgały krawędzi siedzenia; wyglądała jak sprzedawane w telewizji lalki. „Trzy niewielkie raty po 49,95 dolara za tę pełną szczegółów postać Barmanki Becky. Podobne lalki potroiły, a nawet czterokrotnie zwiększyły swoją wartość!”. Ta lalka miała jednak podstępny błysk w oku. Skinęłam jej przebiegle głową, a Ivy spojrzała na mnie podejrzliwie. Podskoczyliśmy na jakimś paskudnym wyboju; sowa zahukała gniewnie i rozłożyła skrzydła, by zachować równowagę. Ale to był ostatni podskok. Przejechaliśmy przez rzekę i z powrotem znaleźliśmy się w Ohio. Droga była teraz gładka jak stół i taksówkarz zwolnił, najwyraźniej przypominając sobie, do czego służą znaki drogowe. Ivy odsunęła rękę od sowy i przeczesała palcami długie włosy. - Powiedziałam, że nigdy przedtem nie chciałaś jechać ze mną taksówką. Co jest? - Ach, tak. - Ułożyłam rękę na oparciu. - Wiesz, gdzie mogę wynająć tanie mieszkanie? Może w Zapadlisku? Ivy spojrzała na mnie - idealny owal jej twarzy bielał w świetle lamp ulicznych. Teraz stały na każdym rogu, zamieniając noc niemal w dzień. Paranoidalni normalni. Ale nie miałam im tego za złe.

- Przeprowadzasz się do Zapadliska? - zapytała ze zdziwioną miną. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu. - Nie. Rzucam ISB. To przyciągnęło jej uwagę. Poznałam po tym, jak zamrugała. Jenks przerwał próby tańca z figurką na desce rozdzielczej i zagapił się na mnie. - Nie możesz zerwać kontraktu z ISB - stwierdziła Ivy. Zerknęła na kobietęleprekauna, który odpowiedział jej szerokim uśmiechem. - Chyba nie myślisz o... - Ja? O złamaniu prawa? - powiedziałam lekkim tonem. - Jestem za dobra, żebym musiała łamać prawo. Natomiast nic nie mogę poradzić, jeśli ona jest niewłaściwą krasnoludką - dodałam, nie czując się ani trochę winna. ISB dała mi wyraźnie do zrozumienia, że już nie potrzebuje moich usług. No więc co miałam robić? Przewrócić się brzuchem do góry i polizać kogoś w, nooo... pysk? - Robota papierkowa - odezwał się taksówkarz z akcentem nagle tak gładkim jak droga; zmienił głos i zachowanie, by zdobyć i utrzymać klientów po tej stronie rzeki. - Pozbędziesz się roboty papierkowej. To się dzieje cały czas. Chyba mam tu gdzieś przyznanie się do winy Rynn Cormel z czasów, kiedy mój ojciec woził podczas Zmiany prawników między kwarantanną i sądami. - Tak. - Kiwnęłam mu głową i uśmiechnęłam się. - Niewłaściwe nazwisko na niewłaściwym dokumencie. Ivy nie mrugała. - Leon Bairn nie wybuchnął samoczynnie, Rachel. Odetchnęłam. Nie chciałam wierzyć w te gadki. To były tylko historyjki mające na celu powstrzymanie trzódki agentów ISB przed zrywaniem kontraktów po nauczeniu się wszystkiego, czego ISB mogła ich nauczyć. - To było ponad dziesięć lat temu - powiedziałam. - I ISB nie miała z tym nic wspólnego. Nie zabiją mnie za zerwanie kontraktu; chcą, żebym odeszła. Zmarszczyłam brwi. - Poza tym wynicowanie byłoby zabawniejsze niż to, co robię teraz. Ivy pochyliła się, a ja się nie cofnęłam. - Podobno znalezienie tego, co po nim zostało, w ilości wystarczającej do napełnienia pudełka od butów, trwało trzy dni - stwierdziła. - Ostatnie resztki zeskrobali z sufitu na ganku.

- To co mam robić? - zapytałam, zdejmując rękę z oparcia. - Od wielu miesięcy nie miałam porządnego zlecenia. Spójrz na to. - Pokazałam na moją zdobycz. Lepreukan uchylający się od płacenia podatków. To obelga. Drobna kobietka zesztywniała. - Oooo, przepraszam. Jenks porzucił swoją nową przyjaciółkę i usiadł na tyle ronda kapelusza kierowcy. - Tak - powiedział. - Jeśli będę musiał iść na zwolnienie, Rachel będzie chodzić z miotłą. Poruszył niespokojnie uszkodzonym skrzydełkiem, a ja obdarowałam go zbolałym uśmiechem. - Maitake? - zapytałam. - Ćwierć funta - odparł, a ja w myślach podwoiłam tę ilość. Jak na pixy był w porządku. Ivy zmarszczyła brwi, bawiąc się łańcuszkiem od krzyża. - Jest jakiś powód, dla którego nikt nie zrywa kontraktów. Ostatnia osoba, która tego spróbowała, została wessana przez turbinę. Zacisnęłam zęby i wyjrzałam przez przednią szybę. Pamiętałam. Wydarzyło się to mniej więcej przed rokiem. Zginąłby od tego, gdyby już nie żył. Wampir miał wrócić do biura na dniach. - Nie pytam cię o pozwolenie - stwierdziłam - tylko czy znasz kogoś, kto ma coś taniego do wynajęcia. - Ivy milczała, więc przesunęłam się, by na nią spojrzeć. Odłożyłam coś niecoś. Mogę założyć firmę, pomóc ludziom, którzy tego potrzebują... - Och, na żądzę krwi - przerwała mi Ivy. - Może otworzysz własny sklep z amuletami. Ale agencję? - Pokręciła głową, aż zafalowały jej czarne włosy. - Nie jestem twoją matką, ale jeśli to zrobisz, będziesz trupem. Jenks? Powiedz jej, że jest trupem. Jenks skinął poważnie głową, a ja się odwróciłam i popatrzyłam przez okno. Głupio mi było, że poprosiłam ją o pomoc. Taksiarz też kiwał głową. - Trup - odezwał się. - Trup, trup, trup. Coraz lepiej. Dzięki Jenksowi i taksówkarzowi całe miasto będzie wiedziało, że odchodzę z pracy, zanim złożę wypowiedzenie. - Nieważne. Nie chcę już o tym rozmawiać - mruknęłam. Ivy położyła rękę na oparciu mojego fotela.

- Nie przyszło ci na myśl, że ktoś cię może wrabiać? Wszyscy wiedzą, że leprekauny zawsze usiłują się wykupić. Jeśli zostaniesz złapana, to koniec z tobą. - Tak - powiedziałam. - Myślałam o tym. - Nie myślałam, ale nie zamierzałam jej o tym mówić. - Moim pierwszym życzeniem będzie nie zostać złapaną. - Zawsze tak jest - odezwała się przebiegle kobieta-leprekaun. - To jest twoje pierwsze życzenie? W przypływie gniewu skinęłam głową, a kobieta się uśmiechnęła, pokazując dołki w policzkach. Znajdowała się w połowie drogi do domu. - Posłuchaj - powiedziałam do Ivy. - Nie potrzebuję twojej pomocy. Dzięki. Poszukałam w torbie portfela. - Proszę się zatrzymać - poleciłam taksówkarzowi. Chcę się napić kawy. Jenks? Ivy zawiezie cię do ISB. Zrobisz to dla mnie, Ivy? Przez wzgląd na dawne czasy? - Rachel, ty mnie nie słuchasz. Kierowca włączył migacz, a potem się zatrzymał. - Uważaj na siebie, Laleczko. Wysiadłam, otworzyłam tylne drzwi i chwyciłam aresztantkę za mundurek. Moje kajdanki całkowicie zniwelowały jej zaklęcie wzrostu. Kobieta była wielkości krępej dwulatki. - Proszę - powiedziałam, rzucając na siedzenie dwie dychy. - To powinno pokryć moją część. - Wciąż pada! - jęknęła kobieta-leprekaun. - Zamknij się. Krople deszczu niszczyły mój kok i przyklejały mi do szyi kosmyki włosów. Kiedy zatrzaskiwałam drzwi, Ivy się wychyliła, by coś powiedzieć. Nie miałam już nic do stracenia. Moje życie stanowiło pryzmę magicznego nawozu, a ja nawet nie mogłam z niego zrobić kompostu. - Ale ja moknę. - Chcesz wrócić do auta? - zapytałam. Mówiłam spokojnie, lecz w środku wszystko mi się gotowało. - Jeśli chcesz, możemy o wszystkim zapomnieć. Ivy na pewno zajmie się twoimi papierami. Dwa zadania w jedną noc. Dostanie premię. - Nie - usłyszałam w odpowiedzi potulny, cichy głosik. Rozzłoszczona, spojrzałam przez ulicę na kawiarnię Starbucks, dbającą o potrzeby naburmuszonych mieszkańców przedmieść, którzy potrzebują sześćdziesięciu sposobów parzenia kawy po to, by nie być zadowolonym z żadnego z nich. Jako że kawiarnia znajdowała się po

tej stronie rzeki, o tej porze zapewne była pusta. Idealne miejsce do strojenia fochów i przegrupowania. Na wpół przywlokłam kobietę-leprekauna do drzwi, usiłując odgadnąć cenę kubka kawy z liczby wystawionych w oknie gadżetów z czasów sprzed Zmiany. - Rachel, zaczekaj. Ivy opuściła szybę, a ja znów usłyszałam muzykę taksiarza. „A Thousand Years” Stinga. O mało z powrotem nie wsiadłam do samochodu. Szarpnięciem otworzyłam drzwi kawiarni, kwitując pogardliwym uśmieszkiem radosny dźwięk dzwoneczków. - Kawa. Czarna. I krzesełko dla dziecka! - zawołałam do młodziaka za ladą, zmierzając z moją aresztantką do najciemniejszego kąta. Do diabła z tym wszystkim. Młodziak w fartuchu w czerwone i białe paski i z idealną fryzurą stanowił ucieleśnienie prawości. Zapewne student. Mogłam pójść na uniwersytet zamiast do lokalnej szkoły pomaturalnej. Przynajmniej na kilka semestrów. Zostałabym przyjęta i w ogóle. Boks był jednak zaciszny i tapicerowany. Był prawdziwy obrus. I nogi nie przyklejały mi się do podłogi - zdecydowany plus. Młodziak patrzył na mnie z wyższością, więc żeby go zdenerwować, zdjęłam buty i usiadłam ze skrzyżowanymi nogami. Wciąż byłam ubrana jak dziwka. Chyba zastanawiał się, czy powinien wezwać ISB, czy jego ludzki odpowiednik, FBI. Byłby niezły ubaw. Moja gwarancja wyjścia z ISB stała na siedzeniu naprzeciwko mnie i się wierciła. - Mogę dostać latte? - jęknęła. - Nie. Rozległ się dźwięk dzwoneczków przy drzwiach. Spojrzałam w tamtą stronę i zobaczyłam, że do lokalu wchodzi stanowczym krokiem Ivy z sową na ręce; szpony ptaka wbijały się w grubą opaskę ochronną. Na ramieniu Ivy, jak najdalej od sowy, przycupnął Jenks. Zesztywniałam i odwróciłam się do wiszącego nad stołem obrazka przedstawiającego dzieci przebrane za sałatkę owocową. To chyba miało być urocze, ale ja się robiłam od tego widoku głodna. - Rachel. Muszę z tobą porozmawiać, tego dla Juniora było najwyraźniej za wiele.

- Przepraszam panią - odezwał się swoim idealnym głosem. - Nie wolno wprowadzać zwierząt. Sowa musi zostać na zewnątrz. Panią? - pomyślałam, usiłując powstrzymać histeryczny śmiech. Zbladł pod spojrzeniem Ivy. Cofnął się chwiejnie, na oślep, o mało się nie przewracając. Uaktywniała swoja aurę. Niedobrze. Spojrzała na mnie. Opadłam plecami na oparcie siedziska, a z moich płuc ze świstem uszło powietrze. Czarne, drapieżne oczy przygważdżały mnie do winylowej tapicerki. Żołądkiem szarpnął ostry głód. Palce mi zadrgały. Jej trzymane na wodzy napięcie było oszałamiające. Nie mogłam odwrócić wzroku. To zupełnie nie przypominało łagodnego pytania, jakie mi postawił ten martwy wampir w pubie „Krew i Piwo”. To był gniew, dominacja. Dzięki Bogu, że nie była zła na mnie, tylko na Juniora za ladą. Rzeczywiście, kiedy tylko zobaczyła moją minę, gniew widoczny w jej oczach rozbłysnął i zgasł. Jej źrenice się zmniejszyły, a oczy przybrały zwykły piwny kolor. W mgnieniu oka spłynęła z niej powłoka mocy, wracając w głębie piekła, skąd się wzięła. To musiało być piekło. Taka żywiołowa dominacja nie mogła się brać z czarów. Wróciła mi złość. Skoro jestem zła, to nie mogę się bać, prawda? Minęło wiele lat od czasu, kiedy Ivy groziła mi swoją aurą. Ostatnim razem kłóciłyśmy się, jak przyszpilić nisko urodzonego wampira podejrzewanego o wabienie małoletnich dziewcząt jakąś niemądrą karcianką. Potraktowałam wtedy Ivy amuletem snu, wymalowałam jej na paznokciach słowo „idiotka” czerwonym lakierem, przywiązałam do krzesła i obudziłam. Odtąd była wzorem przyjaciółki, chociaż czasami nieco chłodnej. Chyba była mi wdzięczna, że nikomu nie powiedziałam. Junior odchrząknął. - Musi... pani... eee... coś zamówić, bo inaczej.... będzie pani musiała ... wyjść powiedział słabym głosem. Odważny, pomyślałam. Pewnie Inderlander. - Sok pomarańczowy - powiedziała głośno Ivy, stając przede mną. - Bez miąższu. Zaskoczona, uniosłam wzrok. - Sok pomarańczowy? - Zmarszczyłam brwi. - Posłuchaj - powiedziałam rozprostowując palce i niezdarnie wciągając na kolana moją torbę z amuletami. - Nie obchodzi mnie, czy Leon Bairn rzeczywiście skończył rozsmarowany na chodniku. Odchodzę. I nic, co powiesz, nie wpłynie na moją decyzję.

Ivy zaszurała nogami. To jej niepokój ostudził resztki mojego gniewu. Ivy się martwi? Nigdy tego nie widziałam. - Chcę odejść z tobą - oznajmiła w końcu. Na chwilę zaniemówiłam. - Co? - udało mi się w końcu wykrztusić. Usiadła naprzeciwko mnie z udawaną nonszalancją i posadziła sowę tak, by pilnowała kobietę-leprekauna. Głośno zabrzmiał odgłos darcia, jaki towarzyszył rozpinaniu opaski ochronnej, którą następnie położyła na ławie obok siebie. Jenks sfrunął na stół; miał szeroko otwarte oczy i dla odmiany zamknięte usta. Przyszedł Junior z krzesełkiem i naszymi napojami. W milczeniu czekaliśmy, aż rozstawi wszystko trzęsącymi się rękami i schowa się na zapleczu. Mój kubek był wyszczerbiony i napełniony tylko do połowy. Przez chwilę bawiłam się myślą, czyby tu nie wrócić i nie przykleić pod stołem amuletu, od którego kwaśniałaby cała śmietanka, jaka znalazłaby się w odległości metra od niego, ale uznałam, że mam na głowie ważniejsze sprawy. Na przykład to, dlaczego Ivy zamierza spuścić z wodą w toalecie swoją wspaniałą karierę. - Dlaczego? - zapytałam, zbita z tropu. - Szef cię uwielbia. Sama wybierasz sobie zlecenia. W zeszłym roku dostałaś płatny urlop. Ivy przyglądała się obrazkowi, unikając mojego wzroku. - No i co z tego? - Trwał cztery tygodnie! Pojechałaś na Alaskę zażywać słońca o północy! Zmarszczyła cienkie czarne brwi i wyciągnęła rękę, by poprawić pióra sowie. - Połowę czynszu, połowę za media, połowę wszystkiego pokrywam ja, połowę ty. Ja wyszukuję pracę dla siebie i ją wykonuję, ty się zajmujesz swoimi sprawami. W razie potrzeby współpracujemy. Jak przedtem. Usiadłam wygodniej, nie tak naburmuszona, jak chciałam wyglądać. - Dlaczego? - ponowiłam pytanie. Przestała głaskać sowę. - Jestem bardzo dobra w tym, co robię - powiedziała, ignorując moje pytanie. W jej głosie pojawiła się nuta bezbronności. - Nie pociągnę cię na dno, Rachel. Żaden wampir nie ośmieli się mnie zaatakować. Mogę to rozszerzyć na ciebie. Będę cię chronić przed zabójcami, dopóki nie zbierzesz pieniędzy na spłatę kontraktu. Z moimi powiązaniami i twoimi amuletami możemy utrzymywać się przy życiu wystarczająco długo, żeby ISB wycofała nagrody za nasze głowy. Ale chcę dostać życzenie. - Za nasze głowy nie została wyznaczona żadna cena - powiedziałam szybko.

- Rachel... - westchnęła. W jej łagodnych piwnych oczach malowała się niepokojąca troska. - Ale zostanie wyznaczona. Pochyliła się, a ja z całych sił starałam się nie cofnąć. Odetchnęłam płytko, by wyczuć u niej zapach krwi, lecz poczułam tylko ostry zapach soku. Myliła się. ISB nie wyznaczyłaby ceny za moją głowę. Chcieli, żebym odeszła. To ona powinna się martwić. - Ja też - odezwał się nagle Jenks. Wskoczył na krawędź mojego kubka. Z jego zagiętego skrzydełka sypał się opalizujący pyłek, tworząc na powierzchni mojej kawy oleistą warstewkę. - Chcę iść z wami. Chcę życzenie. Rzucę ISB i będę pomocnikiem was obu. Przyda wam się ktoś taki. Rache, będziesz miała cztery godziny przed północą, Ivy cztery po, albo jak sobie ustalicie. Co czwarty dzień będę miał wolne, dostanę siedem płatnych świąt i życzenie. Pozwolicie mnie i mojej rodzinie mieszkać w biurze. Będziemy naprawdę cicho. Zapłacicie mi tyle, ile zarabiam teraz, co dwa tygodnie. Ivy skinęła głową i upiła łyk soku. - Brzmi nieźle. Jak uważasz? Otworzyłam bezradnie usta. Nie wierzyłam własnym uszom. - Nie mogę wam oddać moich życzeń. Leprekaun kiwnął głową. - Owszem, możesz. - Nie - odparłam ze zniecierpliwieniem. - Ja ich potrzebuję. - Na myśl o tym, że może Ivy ma rację, poczułam ukłucie niepokoju. - Już zużyłam jedno z nich, żeby nikt się nie dowiedział, że ją puściłam. Na początek muszę sobie życzyć zwolnienia z kontraktu. - Jeśli to jest na piśmie, nie mogę nic z tym zrobić - wtrąciła kobieta-leprekaun. Jenks prychnął pogardliwie. - Nie jesteś za dobra, co? - Zamknij się... chrząszczu! - warknęła, poczerwieniawszy. - Sama się zamknij, mchowa panienko! - odciął się. To nie może się dziać naprawdę, pomyślałam. Ja chciałam się tylko wynieść, a nie przewodzić buntowi. - Nie mówicie poważnie - stwierdziłam. - Ivy, powiedz mi, że w końcu ujawniło się twoje pokręcone poczucie humoru. Spojrzała mi w oczy. Nigdy nie wiedziałam, co się dzieje w głowie wampira.

- Po raz pierwszy w mojej karierze - powiedziała - wracam z pustymi rękami. Wypuściłam moją zdobycz. - Machnęła ręką. - Otworzyłam bagażnik i pozwoliłam im uciec. Złamałam przepisy. - Uśmiechnęła się, nie rozchylając ust. - Czy brzmi to dla ciebie wystarczająco poważnie? - Znajdź sobie własnego leprekauna - powiedziałam i sięgnęłam po kubek, ale zatrzymałam rękę, bo na uszku wciąż siedział Jenks. Roześmiała się. Był to lodowaty śmiech i tym razem zadrżałam. - Sama wybieram sobie zlecenia - powiedziała. - Jak myślisz, co by się stało, gdybym ruszyła za leprekaunem, zawaliła sprawę, a potem spróbowała odejść z ISB? Kobieta siedząca naprzeciwko mnie westchnęła. - Żadna liczba życzeń nie ukazałaby tego w dobrym świetle - pisnęła. Sprawienie, żeby to wyglądało na zbieg okoliczności, będzie wystarczająco trudne. - A ty, Jenks? - zapytałam łamiącym się głosem. Pixy wzruszył ramionami. - Chcę życzenie. Może mi dać coś, czego nie może mi dać ISB. Chcę być bezpłodny, żeby nie opuściła mnie żona. - Podleciał chwiejnie do kobiety-leprekauna. - A może jest to dla ciebie zbyt trudne, zieloneczko? - zapytał drwiąco, stając na szeroko rozstawionych nogach, wsparty pod boki. - Chrząszcz - mruknęła i z podzwanianiem moich amuletów zrobiła gest, jakby chciała go zgnieść. Skrzydełka Jenksa poczerwieniały z gniewu, a ja zadałam sobie pytanie, czy sypiący się z niego pyłek może się zapalić. - Bezpłodny? - zapytałam, usiłując nie zbaczać z tematu. Machnął ręką na kobietę-leprekauna i podszedł po stole do mnie. - Tak. Wiesz, ile mam dzieciaków? Nawet Ivy sprawiała wrażenie zaskoczonej. - Chcesz ryzykować życie za coś takiego? - zapytała. Jenks zaśmiał się perliście. - Kto powiedział, że ryzykuję życie? Jeśli odejdę, nikogo w ISB to nie obejdzie. Pixy nie podpisują kontraktów. Jest nas za dużo. Jestem panem samego siebie. Zawsze nim byłem. - Wyszczerzył w uśmiechu zęby, sprawiając wrażenie o wiele za sprytnego na tak małą osobę. - I zawsze będę. Sądzę, że mając do upilnowania tylko was dwie, pożyję odrobinę dłużej. Odwróciłam się do Ivy.

- Wiem, że podpisałaś kontrakt. Oni cię uwielbiają. Jeśli ktokolwiek powinien się bać o swoje życie, to ty, a nie ja. Dlaczego miałabyś to ryzykować dla... dla... Zawahałam się. - Dla niczego? Jakie życzenie może być tego warte? Twarz Ivy znieruchomiała i na moment przesłonił ją jakby czarny cień. - Nie muszę ci mówić. - Nie jestem głupia - powiedziałam, usiłując ukryć niepokój. - Skąd mam wiedzieć, czy nie zaczniesz na nowo praktykować? Wyraźnie urażona Ivy wpatrywała się we mnie, dopóki nie spuściłam wzroku, zmrożona do szpiku kości. To, pomyślałam sobie, zdecydowanie nie jest dobrym pomysłem. - Nie jestem praktykującą wampirzycą - odezwała się w końcu. - Już nie. I nigdy nią nie będę. Zmusiłam się do opuszczenia ręki, uświadomiwszy sobie, że bawię się moimi wilgotnymi włosami. Jej słowa były tylko nieco uspokajające. Szklankę miała do połowy pustą, a pamiętałam, że upiła tylko jeden łyk. - Zostaniemy wspólniczkami? - zapytała Ivy, wyciągając rękę nad stołem. Wspólne działanie z Ivy? Z Jenksem? Ivy była najlepszą agentką, jaką miała ISB. To, że chce na stałe pracować ze mną, było więcej niż trochę pochlebne, chociaż zarazem nieco kłopotliwe. Ale nie musiałam przecież z nią mieszkać. Powoli wyciągnęłam do niej rękę. Moje czerwone paznokcie o idealnym kształcie wyglądały krzykliwie przy jej nieumalowanych. Zniknęły wszystkie moje życzenia. Ale ja i tak prawdopodobnie bym je zmarnowała. - Zostaniemy - odparłam, a zimny dotyk dłoni Ivy przyprawił mnie o dreszcz. - Świetnie! - zapiał Jenks i sfrunął na nasze połączone dłonie. Sypiący się z niego pyłek jakby trochę niwelował zimno płynące od Ivy. - Zostaniemy wspólnikami!

ROZDZIAŁ 3

- Dobry Boże - jęknęłam. - Nie pozwól mi zwymiotować. Nie tutaj. Zamknęłam oczy, mając nadzieję, że kiedy znów je otworzę, światło nie będzie tak kłujące. Siedziałam w moim boksie na dwudziestym czwartym piętrze wieżowca ISB. Do środka wpadały ukośne promienie popołudniowego słońca, które nigdy nie docierały do mnie, ponieważ moje biurko znajdowało się blisko środka labiryntu. Ktoś przyniósł pączki i żołądek buntował mi się od zapachu lukru. Chciałam wrócić do domu i położyć się spać. Wysunęłam górną szufladę i poszukałam w niej amuletu na ból; kiedy się okazało, że wszystkie już zużyłam, jęknęłam. Uderzyłam czołem o krawędź metalowego biurka i popatrzyłam na moje buty do kostek, wystające spod nogawek dżinsów. Ze względu na odejście z pracy ubrałam się konserwatywnie: w czerwoną lnianą koszulę i spodnie. Przez jakiś czas żadnej obcisłej skóry. Poprzedni wieczór był błędem. Potrzebowałam zbyt wielu drinków, by ogłupić się na tyle, żeby oficjalnie oddać moje pozostałe życzenia Ivy i Jenksowi. Naprawdę liczyłam na te ostatnie dwa. Każdy, kto cokolwiek wie o życzeniach, wie także, że nie można ich sobie życzyć więcej. To samo dotyczy życzenia sobie bogactwa. Pieniądze nie pojawiają się tak po prostu. Muszą skądś pochodzić i człowiek zawsze wpada za kradzież, chyba że zażyczy sobie, żeby nie został złapany. Życzenia to trudna sprawa i dlatego większość Inderlanderów opowiadała się za przydziałem minimum trzech naraz. Jeśli się zastanowić, to nie poszło mi tak źle. Zażyczenie sobie, żebym nie została przyłapana na wypuszczeniu leprekauna, pozwoli mi przynajmniej opuścić ISB z czystym kontem. Jeśli Ivy miała rację i ISB zechce mnie załatwić za zerwanie kontraktu, to agenci będą musieli upozorować wypadek.

Ale po co mieliby sobie zadawać tyle trudu? Groźby śmierci są kosztowne, a oni chcieli się mnie pozbyć z firmy. Ivy dostała żeton, żeby mogła zgłosić swoje życzenie później. Wyglądał jak stara moneta z dziurką, więc powiesiła go sobie na fioletowym sznurku na szyi. Natomiast Jenks wykorzystał swoje życzenie od razu w kawiarni i natychmiast pofrunął zawiadomić żonę. Też powinnam była wtedy wyjść, ale Ivy chyba chciała zostać. Od dawna nie wychodziłam nigdzie wieczorem i pomyślałam, że może znajdę na dnie kieliszka odwagę, by powiedzieć szefowi, że odchodzę. Nie znalazłam. Po pięciu sekundach od rozpoczęcia wyćwiczonej przemowy Denon otworzył szarą kopertę, wyjął mój kontrakt, podarł go i powiedział, że mam półgodziny na opuszczenie budynku. Moja odznaka i kajdanki wydane mi przez ISB leżały na jego biurku; zdobiące je niegdyś amulety spoczywały w mojej kieszeni. Przez siedem lat w ISB nagromadziłam mnóstwo drobiazgów i nieaktualnych notatek. Drżącymi palcami sięgnęłam po tani, gruby wazonik, który od wielu miesięcy nie zaznał żadnego kwiatu. Trafił do śmieci, podobnie jak kretyn, od którego go dostałam. Miseczka do neutralizacji znalazła się w pudełku u moich nóg. Pokryta skorupą soli niebieska ceramika zazgrzytała na kartonie. Wyschła w zeszłym tygodniu i osad soli pozostały po odparowaniu pokrył się kurzem. Obok niej zagrzechotał drewniany kołek z sekwoi. Był za gruby, żeby zrobić z niego różdżkę, ale ja i tak nie byłam do tego wystarczająco dobra. Kupiłam ten kołek na komplet amuletów wykrywających kłamstwa i nigdy się nie zabrałam do zrobienia ich. Łatwiej było je kupić. Przeciągając się, wzięłam do ręki listę telefonów do dawnych kontaktów. Upewniwszy się, że nikt nie patrzy, wrzuciłam ją do pudełka obok miseczki i przykryłam odtwarzaczem CD ze słuchawkami. Miałam do oddania Joyce siedzącej po drugiej stronie przejścia kilka leksykonów, ale podpierający je pojemniczek z solą należał do mojego taty. Odłożyłam go do pudełka, zastanawiając się, co on pomyślałby o moim odejściu. - Byłby zachwycony - szepnęłam. Wyjrzałam

nad

brzydkimi

żółtymi

ściankami

działowymi.

Moi

współpracownicy poodwracali wzrok; zmrużyłam oczy. Plotkowali na stojąco w grupkach, udając zajętych. Ich szepty zgrzytały mi w uszach. Odetchnęłam powoli i sięgnęłam po moją czarno-białą fotografię Watsona, Cricka i kobiety stojącej za tym wszystkim, Rosalind Franklin. Pozowali przed swoim modelem DNA, a Rosalind uśmiechała się z takim samym skrywanym rozbawieniem, co Mona Lisa. Można by

pomyśleć, że wie, co się stanie. Zastanawiałam się, czy była Inderlanderką. Wielu ludzi zadawało sobie to pytanie. Zachowałam to zdjęcie, żeby mi przypominało, jak bieg świata zależy od szczegółów, których nie zauważają inni. Przed niemal czterdziestu laty jedna czwarta ludzkości umarła, zarażona zmutowanym wirusem zwanym Aniołem T4. I wbrew częstym twierdzeniom telewizyjnych kaznodziejów nie była to nasza wina. Wszystko zaczęło się od dobrej, staromodnej ludzkiej paranoi i nią się zakończyło. W latach pięćdziesiątych Watson, Crick i Franklin w ciągu pół roku rozwiązali wspólnie zagadkę DNA. Sprawa mogłaby się na tym skończyć, lecz przejęli tę technologię ówcześni Sowieci. Strach przed wojną sprawiał, że do rozwijającej się gałęzi nauki płynął strumień pieniędzy. Na początku lat sześćdziesiątych mieliśmy insulinę produkowaną przez bakterie. Potem nastąpił zalew leków wytwarzanych dzięki bioinżynierii, będących produktem ubocznym mroczniejszych badań USA nad bronią biologiczną. Nie polecieliśmy na Księżyc, zwracając naukę do wewnątrz, by się pozabijać, zamiast na zewnątrz. A potem, pod koniec dekady, ktoś popełnił błąd. Kwestia, czy były to Stany Zjednoczone, czy Sowieci, jest dyskusyjna. Gdzieś w zimnych laboratoriach Arktyki wymknął się spod kontroli zabójczy łańcuch DNA. Zostawił za sobą wąski ślad śmierci aż do Rio. Sprawę zatuszowano i większość opinii publicznej o niczym nie miała pojęcia. Lecz kiedy naukowcy pisali końcowe wnioski w swoich rejestrach badań i odstawiali je na półkę, wirus mutował. Włączył się do wyhodowanego dzięki bioinżynierii pomidora poprzez słaby punkt w jego zmodyfikowanym DNA, który badacze uznali za zbyt drobny, żeby się nim przejmować. Pomidor był oficjalnie znany jako pomidor Anioł T4 - taki miał identyfikator laboratoryjny - i stąd się wzięła nazwa wirusa, Anioł. Nikt nie wiedział, że wirus używa pomidora jako bezpośredniego nosiciela i rozprzestrzenił się dzięki transportowi lotniczemu. Po szesnastu godzinach było już za późno. Ludność krajów trzeciego świata została zdziesiątkowana w ciągu przerażających trzech tygodni, a Stany Zjednoczone odizolowały się od świata w ciągu czterech. Zmilitaryzowano granice i została wprowadzona rządowa zasada „Przykro nam, nie możemy pomóc”. Stany Zjednoczone ucierpiały i ludzie umierali, lecz w porównaniu z kostnicą, w jaką zmieniła się reszta świata, wykręciły się sianem. Lecz najważniejszym powodem, z jakiego cywilizacja pozostała nienaruszona, było to, że większość inderlandzkich gatunków była odporna na wirusa Anioła. Na

czarownice i czarowników, nieumarłych i drobniejsze gatunki jak trolle, pixy i fairy nie miał żadnego wpływu. Laki, żywe wampiry i leprekauny chorowały na grypę. Natomiast elfy wymarły całkowicie. Uważano, że obróciła się przeciwko nim praktyka tworzenia hybryd z ludźmi dla zwiększenia swej liczebności, co sprawiło, że stały się podatne na wirusa. Kiedy sytuacja się uspokoiła i Anioł T4 został zwalczony, połączona liczebność naszych

rozmaitych

gatunków

zbliżyła

się

do

liczebności

ludzi.

Szybko

wykorzystaliśmy tę szansę. Zmiana, jak zaczęto ją określać, rozpoczęła się w południe od jednego pixy. Skończyła się o północy; ludzie kulili się pod stołem, usiłując pogodzić się z faktem, że od czasów sprzed egipskich piramid żyją obok czarownic, wampirów i łaków. Pierwsza odruchowa reakcja ludzi zmierzająca do zmiecenia nas z powierzchni ziemi wypaliła się dość szybko po podetknięciu im pod nos faktu, że kiedy świat się walił, to my utrzymywaliśmy cywilizację przy życiu. Gdyby nie my, żniwo śmierci byłoby o wiele większe. Mimo to pierwsze lata po Zmianie to był dom wariatów. Bojąc się w nas uderzyć, ludzkość zakazała prowadzenia badań medycznych, uznanych za demona będącego sprawcą jej nieszczęść. Laboratoria biologiczne zostały zrównanie z ziemią, a bioinżynierowie, którzy uniknęli zarazy, stanęli przed sądem i ponieśli śmierć, właściwie zamordowani w świetle prawa. Kiedy źródło nowych leków zostało nieumyślnie zniszczone wraz z biotechnologią, nastąpiła druga, subtelniejsza fala śmierci. Wkrótce, co było do przewidzenia, ludzkość zaczęła się domagać utworzenia czysto ludzkiej instytucji monitorującej inderlandzką działalność. Powstało Federalne Biuro Inderlandzkie, które przy jednoczesnym rozwiązaniu lokalnych instytucji ochrony porządku publicznego zastąpiło je w całych Stanach. Pozbawieni pracy inderlandzcy policjanci i agenci federalni utworzyli własną policję, ISB. Rywalizacja między tymi dwiema instytucjami toczy się jeszcze dzisiaj, co zapewnia surową kontrolę nad co bardziej agresywnymi Inderlanderami. Znajdowaniem wciąż funkcjonujących nielegalnych biolaboratoriów, w których za odpowiednią opłatą wciąż można dostać czystą insulinę i coś na białaczkę, zajmują się pracownicy czterech pięter głównego budynku FBI w Cincinnati. Prowadzone przez ludzi FBI ma taką samą obsesję na punkcie wyplenienia zakazanej technologii,

jak ISB na punkcie wymiecenia z ulic narkotyku zmieniającego umysł, zwanego Siarką. A wszystko to się zaczęło, kiedy Rosalind Franklin zauważyła, że ktoś przełożył jej ołówek, a ktoś inny znalazł się w miejscu, w którym nie powinno go być, pomyślałam, pocierając palcami bolące skronie. Drobne wskazówki. Delikatne tropy. To one napędzają świat. To dzięki nim jestem taką dobrą agentką. Uśmiechnęłam się do Rosalind, starłam z ramki ślady palców i włożyłam ją do pudełka. Za moimi plecami rozległ się wybuch nerwowego śmiechu, a ja otworzyłam szarpnięciem następną szufladę, pełną spinaczy i brudnych stickersów. Moja szczotka była dokładnie tam, gdzie ją zawsze zostawiałam; wrzuciłam ją z ulgą do pudełka. Do przygotowania zaklęć ukierunkowanych na daną osobę można było używać jej włosów. Gdyby Denon zamierzał grozić mi śmiercią, zabrałby ją. Natrafiłam palcami na ciężki zegarek kieszonkowy taty. Poza tym nic innego nie należało do mnie, więc z trzaskiem zamknęłam szufladę, po czym zesztywniałam, jako że głowa niemal mi eksplodowała. Wskazówki zegarka znieruchomiały siedem minut przed północą. Tata drażnił się ze mną, że zegarek stanął tej nocy, której zostałam poczęta. Garbiąc się na fotelu, wsunęłam go do przedniej kieszeni. Niemal widziałam tatę stojącego w drzwiach kuchni i patrzącego to na zegarek, to na zegar wiszący nad zlewem, zastanawiającego się z uśmiechem na swej pociągłej twarzy, gdzie zniknęły brakujące chwile. Umieściłam Pana Rybę - bojownika syjamskiego w okrągłym akwarium, którego dostałam na zeszłorocznym gwiazdkowym przyjęciu w biurze - w miseczce do neutralizacji, mając nadzieję, że przez szczęśliwy traf ani woda, ani ryba się nie wyleją. Dorzuciłam puszkę z karmą. Nagle moją uwagę przyciągnął stłumiony huk dochodzący z drugiego końca sali od zamkniętych drzwi Denona. - Nie oddalisz się od tych drzwi nawet na metr, Tamwood - dobiegł jego stłumiony krzyk, uciszając gwar rozmów. Najwyraźniej Ivy właśnie zrezygnowała z posady. - Mam kontrakt. Pracujesz dla mnie, a nie ja dla ciebie! Jeśli odejdziesz, to... Za zamkniętymi drzwiami coś się rozsypało. - Cholera jasna... - dodał nieco ciszej. Ile tego jest? - Dosyć, by opłacić mój kontrakt - odparła zimnym tonem Ivy. - Dość dla ciebie i tych sztywniaków w piwnicy. Osiągnęliśmy porozumienie? - Tak - odparł tonem pełnej chciwości, nabożnej grozy. - Tak. Zwalniam cię.

Czułam się tak, jakby moja głowa była wypchana chusteczkami higienicznymi. Oparłam ją na splecionych dłoniach. Ivy ma pieniądze? Dlaczego nic nie powiedziała wczoraj wieczorem? - Idź się Zmień, Denonie - powiedziała Ivy; w całkowitej ciszy jej głos brzmiał bardzo wyraźnie. - Odchodzę. Nie zwolniłeś mnie. Możesz dostać moje pieniądze, ale nie możesz się wkupić do wysoko urodzonych. Jesteś podrzędny i nie zmieni tego żadna suma pieniędzy. Nawet gdybym musiała mieszkać w rynsztoku i żywić się szczurzą krwią, i tak byłabym lepsza od ciebie, a dobija cię to, że już nie będę musiała wykonywać twoich poleceń. - Nie myśl, że to ci zapewnia bezpieczeństwo! - wrzasnął szef. Niemal widziałam tę pulsującą żyłkę na jego szyi. - Wokół niej następują nieszczęśliwe wypadki. Zbliż się za bardzo, a możesz się obudzić martwa. Drzwi Denona się otworzyły. Ivy wypadła z nich jak burza, trzaskając nimi tak mocno, że zamigotały światła. Miała napiętą twarz i chyba nawet mnie nie zauważyła, mijając w pędzie mój boks. Miała na sobie cienki jedwabny płaszcz do pół łydki. Czułam się na tyle bezpiecznie w moich preferencjach płciowych, by przyznać, że wyglądała w nim doskonale, kiedy tak przemierzała salę morderczym krokiem, a płaszcz za nią powiewał. Na jej bladej twarzy widniały plamy wywołane przez gniew. Promieniowała napięciem tak silnym, że niemal namacalnym. Nie folgowała swojej wampirzej naturze; po prostu była wściekła. Mimo to zostawiała za sobą zimny ślad, którego nie mogło dotknąć wlewające się do sali słońce. Na ramieniu miała pustą płócienną torbę, a na szyi ciągle wisiało jej życzenie. Spryciara, pomyślałam. Zachowa je na czarną godzinę. Ivy weszła na schody i kiedy metalowe drzwi przeciwpożarowe uderzyły o ścianę, zamknęłam oczy z bólu głowy. Do mojego boksu przyfrunął Jenks; brzęczał mi nad głową jak obłąkana ćma, pokazując załatane skrzydełko. - Cześć, Rache - powiedział, obrzydliwie radosny. - Co jest? - Nie tak głośno - szepnęłam. Dałabym wszystko za kubek kawy, ale nie miałam pewności, czy jest to warte pokonania dwudziestu kroków do dzbanka. Jenks miał na sobie cywilne ubranie w krzykliwych, gryzących się kolorach. Fiolet nie bardzo pasuje do żółtego. Nigdy nie będzie pasował. A niech mnie, taśma na jego skrzydełku też była fioletowa. - Nigdy nie masz kaca? - wyszeptałam. Uśmiechnął się i usiadł na kubku do ołówków.

- Nie. Metabolizm pixy jest zbyt szybki. Alkohol szybko zmienia się w cukier. Czyż to nie wspaniałe? - Bomba. - Starannie owinęłam zdjęcie mamy ze mną w chusteczkę higieniczną i położyłam je obok Rosalind. Zastanawiałam się chwilę, czyby nie powiedzieć mamie, że nie mam pracy, ale z oczywistych powodów postanowiłam tego nie robić. Zaczekam, aż znajdę inną. - Czy Ivy dobrze się czuje? - zapytałam. - Tak, nic jej nie będzie. - Jenks przysiadł na donicy z wawrzynem. - Jest po prostu wkurzona, że wykupienie się z kontraktu i zatarcie śladów kosztowało ją wszystko, co miała. Skinęłam głową, zadowolona, że chcą mego odejścia. Sytuacja będzie o wiele łatwiejsza, jeśli nie wyznaczą ceny za żadną z naszych głów. - Wiedziałeś, że ma pieniądze? Jenks starł kurz z liścia i usiadł. Zrobił wyniosłą minę, co trudno osiągnąć, jeśli ma się zaledwie dziesięć centymetrów wzrostu i jest się ubranym jak wściekły motyl. - Jasne... Jest ostatnim żyjącym członkiem jej rodu. Dałbym jej spokój przez kilka dni. Jest wściekła niczym zmokła osa. Straciła dom na wsi, ziemię, akcje, wszystko. Został tylko miejski dom nad rzeką, a ma go jej matka. Powoli oparłam się wygodniej, rozpakowałam ostatni kawałek gumy cynamonowej i włożyłam ją do ust. Jenks z hałasem wylądował w moim pudełku i zaczął w nim grzebać. - Ach, tak - mruknął. - Ivy powiedziała, że już coś wynajęła. Mam adres. - Wyjdź z moich rzeczy. Pstryknęłam w jego stronę palcem i Jenks wrócił do wawrzynu; stanął na najwyższej gałązce, by obserwować rozplotkowane biuro. Pochyliłam się, by zrobić porządek w dolnej szufladzie i skronie zapulsowały mi bólem. Dlaczego Ivy dała Denonowi wszystko, co miała? Czemu nie wykorzystała swego życzenia? - Unieś głowę - powiedział Jenks, zsuwając się w głąb rośliny, by ukryć się w liściach. - Nadchodzi. Wyprostowałam się i zobaczyłam Denona w połowie drogi do mojego biurka. Francis, wazeliniarz i biurowy donosiciel, oderwał się od grupki ludzi i ruszył za nim. Oczy mojego byłego szefa patrzyły na mnie ponad przepierzeniem. Zakrztusiłam się i niechcący połknęłam gumę. Mówiąc po prostu, szef wyglądał jak zawodowy zapaśnik z doktoratem z obycia towarzyskiego - rosły mężczyzna o twardych mięśniach i idealnej mahoniowej skórze,

który w poprzednim życiu był chyba głazem. I podobnie jak Ivy, Denon był żywym wampirem. W przeciwieństwie do niej, urodził się jako człowiek, a potem został zmieniony. Dlatego był niskiej krwi i należał do odległej, drugiej klasy w wampirzym świecie. Mimo to należało się liczyć z potęgą Denona, który ciężko pracował, by przezwyciężyć swe nikczemne początki. Jego nadmierne umięśnienie było nie tylko ładne - utrzymywało go przy życiu podczas przebywania z silniejszymi, adoptowanymi krewniakami. Miał ten wiecznie młody wygląd kogoś, kto regularnie żeruje na prawdziwych nieumarłych. Tylko nieumarli mogą zmieniać ludzi w wampiry, a sądząc po jego zdrowym wyglądzie, Denon musiał być ich faworytem. Połowa piętra chciała zostać jego zabawką w łóżku. Drugą połowę śmiertelnie przerażał. Ja się szczyciłam, że należę do tej drugiej. Drżącymi rękami ujęłam wczorajszy kubek po kawie i udałam, że z niego piję. Kiedy Denon szedł, jego ręce pracowały jak tłoki. Żółta koszulka polo, którą miał na sobie, kontrastowała z czarnymi spodniami, starannie wyprasowanymi, co podkreślało muskulaturę jego nóg i idealną talię. Ludzie schodzili mu drogi. Kilkoro opuściło piętro. Niech Bóg ma mnie w opiece, jeśli zmarnowałam moje jedyne życzenie i zostanę złapana. Oparł się o ponadmetrowe plastikowe przepierzenie, które zatrzeszczało pod jego ciężarem. Skupiłam wzrok na dziurkach pozostawionych przez pinezki na ściankach o fakturze grubej tkaniny. Skóra na moich rękach mrowiła, jakby Denon mnie dotykał. Jego obecność omywała mnie falami, wirując dookoła mnie, napierając na ścianki mojego boksu, aż miałam wrażenie, że szef znajduje się też za mną. Serce biło mi coraz szybciej; skupiłam się na Francisie. Gnojek przysiadł na biurku Joyce i rozpinał guzik swojej niebieskiej poliestrowej marynarki. Uśmiechał się, ukazując idealne zęby z pięknymi koronami. Podciągnął rękawy marynarki, odsłaniając chude przedramiona. Trójkątną twarz okalały mu sięgające uszu włosy, które stale odrzucał z oczu. Uważał, że nadaje mu to chłopięcego uroku. Ja uważałam, że wygląda przez to, jakby właśnie się obudził. Mimo że była dopiero trzecia po południu, twarz ocieniała mu gęsta szczecina. Miał podniesiony kołnierzyk hawajskiej koszuli. Po biurze krążył żart, że stara się wyglądać jak Sonny Crockett, ale miał na to za dużego zeza i za długi nos. Żałosne. - Wiem, co się dzieje, Morgan - zaczął Denon.

Miał gardłowy, niski głos, jaki wolno było mieć tylko czarnym i wampirom. To jakaś zasada. Niski i słodki. Łagodny. Brzmiąca w nim obietnica sprawiła, że ścierpła mi skóra i ogarnęła mnie fala strachu. - Słucham? - zapytałam, zadowolona, że głos mi się nie załamał. Ośmielona, spojrzałam mu w oczy. Oddychałam szybko, w napięciu. Usiłował uaktywnić swoją aurę o trzeciej po południu. Cholera. Pochylił się nad przepierzeniem, opierając na nim ręce. Na napiętych bicepsach Denona nabrzmiały żyły. Zjeżyły mi się włoski na karku; zmagałam się z chęcią spojrzenia za siebie. - Wszyscy myślą, że odchodzisz z powodu kiepskich zleceń, które ci dawałem powiedział, niemal pieszcząc każde słowo. - Mają rację. Wyprostował się, zatrzeszczał plastik, a ja drgnęłam. Piwna barwa jego oczu całkowicie zniknęła pod rozszerzającymi się źrenicami. Cholera do kwadratu. - Starałem się ciebie pozbyć przez ostatnie dwa lata - oznajmił. - Wcale nie masz pecha. - Uśmiechnął się, pokazując mi swoje ludzkie zęby. - Masz mnie. Niedbałe wsparcie, przekręcone wiadomości, przecieki do twoich zdobyczy. Ale kiedy w końcu udaje mi się doprowadzić do twego odejścia, zabierasz ze sobą moją najlepszą agentkę. - Jego spojrzenie nabrało intensywności. Zmusiłam się do rozwarcia dłoni, co zauważył. - Niedobrze, Morgan. To nie ja, pomyślałam, a kiedy nagle sobie to uświadomiłam, mój niepokój nieco zelżał. To nie byłam ja. Te wszystkie błędy to nie byłam ja. Ale wtedy Denon przesunął się do przerwy między ściankami, stanowiącej moje drzwi. Znalazłam się na nogach, przyciśnięta do biurka, w klekocie metalu i plastiku. Zaszeleściły papiery, z biurka spadła mysz i zaczęła się huśtać na przewodzie. Oczy Denona były czarne. Serce waliło mi młotem. - Nie lubię cię, Morgan - powiedział, owiewając mnie lepkim oddechem. Nigdy cię nie lubiłem. Twoje metody są zbyt swobodne i niechlujne, tak jak twojego ojca. To, że nie zdołałaś przyszpilić tej kobiety-leprekauna, przechodzi wszelkie wyobrażenia. Jego spojrzenie było teraz nieobecne, a ja stwierdziłam, że wstrzymuję oddech oczy zaszły mu mgłą i miałam wrażenie, że Denon lada moment zrozumie, o co chodzi.

Proszę, niech to zadziała, pomyślałam rozpaczliwie. Czy moje życzenie mogłoby zadziałać? Denon pochylił się niżej, a ja wbiłam sobie paznokcie w dłoń, żeby się nie odsunąć. Zmusiłam się do oddychania. - Przechodzi wszelkie wyobrażenia - powtórzył, jakby usiłował dociec prawdy. Po chwili pokręcił głową z udawaną konsternacją. Cofnął się, a ja odetchnęłam. Zerwał kontakt wzrokowy, przenosząc spojrzenie na moją szyję, gdzie było widać mój szalejący puls. Uniosłam dłoń, by zasłonić to miejsce, a Denon uśmiechnął się, jakby zobaczył ukochaną. Na swej pięknej szyi miał tylko jedną bliznę. Zadałam sobie pytanie, gdzie się znajdują pozostałe. - Kiedy trafisz na ulicę - szepnął - rozpocznie się sezon polowań. Całkowite zaskoczenie i niepokój utworzyły mdlącą mieszankę. Zamierzał wyznaczyć cenę za moją głowę. - Nie możesz... - wyjąkałam. - Chciałeś, żebym odeszła. Nie poruszył się, lecz jego bezruch tylko spotęgował mój strach. Powoli odetchnął, jego wargi wydęły się i poczerwieniały, a ja szeroko rozwarłam oczy. - Ktoś za to zginie, Rachel - szepnął, a moje imię wymówił tak, że po twarzy rozlało mi się zimno. - Nie mogę zabić Tamwood. Więc ty będziesz jej dziewczynką do bicia. - Spojrzał na mnie. - Gratulacje. Odpłynął od boksu, a ja opuściłam dłoń, którą zasłaniałam szyję. Nie był tak gładki, jak Ivy. To była różnica między osobami wysokiej i niskiej krwi - tymi, którzy urodzili się jako wampiry i ludźmi zamienionymi w wampiry. Kiedy wszedł między boksy, z jego oczu zniknął groźny wyraz. Wyjął z tylnej kieszeni kopertę i rzucił ją na moje biurko. - Ciesz się swoją ostatnią wypłatą, Morgan - powiedział głośno, bardziej do wszystkich innych niż do mnie. Odwrócił się i odszedł. - Ale chciałeś, żebym odeszła... - szepnęłam, kiedy zniknął w windzie. Drzwi się zamknęły; rozjaśniła się czerwona strzałka skierowana w dół. Musiał powiedzieć swojemu szefowi. Denon na pewno żartował. Nie wyznaczyłby ceny za moją głowę za coś tak głupiego, jak odejście Ivy razem ze mną. Prawda? - Powodzenia, Rachel. Na dźwięk tego nosowego głosu poderwałam głowę. Zapomniałam o Francisie. Zsunął się z biurka Joyce i oparł o moje przepierzenie. Po tym, jak widziałam to w wykonaniu Denona, efekt był śmieszny. Powoli usiadłam na moim kręconym fotelu.

- Pół roku czekałem, żebyś się zdenerwowała na tyle, by odejść - powiedział Francis. - Powinienem był wiedzieć, że wystarczy, żebyś się upiła. Fala gniewu zmiotła resztki mojego strachu; wróciłam do pakowania. Miałam zimne palce i usiłowałam je rozetrzeć. Jenks wychynął z ukrycia i w milczeniu pofrunął na czubek rośliny. Odsunąwszy jednym palcem mój czek, Francis przysiadł na moim biurku. Jedną nogę oparł na podłodze. - To trwało o wiele dłużej, niż się spodziewałem - powiedział szyderczo. - Albo jesteś naprawdę uparta, albo głupia. Tak czy owak, naprawdę to jesteś martwa. Pociągnął nosem. Zamknęłam z trzaskiem szufladę, niemal przytrzaskując mu palce. - Co usiłujesz przez to powiedzieć, Francisie? - Mam na imię Frank - powiedział, starając się zrobić wyniosłą minę, ale osiągnął tylko taki efekt, że wyglądał, jakby miał katar. - Nie zawracaj sobie głowy kasowaniem swych plików komputerowych. Są moje, tak jak i twoje biurko. Zerknęłam na mój monitor i jego wygaszacz z dużą żabą z wytrzeszczonymi ślepiami. Co pewien czas zjadała muchę o twarzy Francisa. - Od kiedy ci sztywniacy na dole pozwalają prowadzić sprawę czarodziejowi? zapytałam, pijąc do jego klasyfikacji. Francis nie był na tyle dobry, by zostać czarownikiem. Potrafił rzucić zaklęcie, lecz nie miał dość umiejętności, by je stworzyć. Ja miałam, chociaż amulety zwykle kupowałam. To było łatwiejsze i zapewne bezpieczniejsze dla mnie i obiektu moich zakusów. To nie moja wina, że tysiące lat hołdowania stereotypom ugruntowało obraz kobiet jako czarownic, a mężczyzn jako czarodziejów. Najwyraźniej właśnie o to chciał mnie zapytać. - Nie tylko ty potrafisz gotować, moja Rachel. W zeszłym tygodniu dostałem licencję. - Pochylił się, wyjął z mojego pudełka ołówek i z powrotem umieścił go w kubeczku na ołówki. - Już dawno temu mogłem zostać czarownikiem. Po prostu nie chciałem brudzić sobie rąk uczeniem się, jak tworzyć zaklęcia. Nie powinienem był czekać tak długo. To zbyt łatwe. Wyjęłam ołówek z kubeczka i włożyłam go sobie do tylnej kieszeni. - Cóż, świetnie. Francis awansował na czarownika? - pomyślałam. Musieli obniżyć standardy

- Ano - powiedział Francis, czyszcząc sobie paznokcie jednym z moich srebrnych sztyletów. - Dostałem twoje biurko, twoje sprawy, nawet twój samochód służbowy. Wyrwałam mu nóż z ręki i wrzuciłam do pudełka. - Nie mam samochodu służbowego. - Ja mam. - Poprawił kołnierzyk koszuli w palmy, najwyraźniej był bardzo z siebie zadowolony. Przysięgłam sobie trzymać język za zębami, żeby nie dać mu kolejnej okazji do przechwalania się. - Tak - powiedział z przesadnie głośnym westchnieniem. - Będę go potrzebował. Denon polecił mi przeprowadzić w poniedziałek rozmowę z radnym Trentonem Kalamackiem. - Zachichotał. - Kiedy ty knociłaś swoje marne zleconko, ja poprowadziłem akcję, która skończyła się nakryciem dwóch kilogramów Siarki. - Też mi sukces - powiedziałam, pragnąc go udusić. - Nie chodzi o ilość. - Odrzucił włosy z oczu. - Tylko o to, kto ją miał. To mnie zainteresowało. Nazwisko Trenta w powiązaniu z Siarką? - Kto? - zapytałam. Francis zsunął się z mojego biurka i potknął o moje puszyste różowe biurowe kapcie. Odzyskał równowagę, wycelował we mnie palec i spojrzał wzdłuż niego, jakby to był pistolet. - Pilnuj się, Morgan. Tego było już za wiele. Skrzywiłam się i błyskawicznie podcięłam go nogą. Padł na ziemię z miłym dla mego ucha wrzaskiem. Ledwie dotknął podłogi, wbiłam mu kolano w grzbiet okryty paskudną poliestrową marynarką. Klepnęłam się po biodrze, na próżno szukając tam kajdanek. Nad nami polatywał z radosnymi okrzykami Jenks. Po początkowym szmerze niepokoju w biurze zapadła cisza. Nikt nie chciał się wtrącać. Nikt nawet na mnie nie patrzył. - Nie mam nic do stracenia, ciacho - warknęłam, pochylając się tak, że poczułam zapach jego potu. - Jak powiedziałeś, już jestem trupem, więc przed wyrwaniem ci powiek powstrzymuje mnie tylko prosta ciekawość. Zapytam cię jeszcze raz: kogo przyszpiliłeś z Siarką? - Rachel! - zawołał. Mógł mnie uderzyć, ale najwyraźniej się bał. - Jesteś po uszy w... Au! Au! - wrzasnął, gdy moje paznokcie wbiły mu się w prawą powiekę. Yolin! Yolin Bates!

- Sekretarz Trenta Kalamacka? - zapytał Jenks, unosząc się nad moim ramieniem. - Tak - odparł Francis. Szorując twarzą po wykładzinie, odwrócił głowę, by na mnie spojrzeć. - Albo raczej jego zmarła sekretarka. Cholera, Rachel. Zejdź ze mnie! - Nie żyje? Wstałam, otrzepując dżinsy. Francis również wstał. Miał ponurą minę, ale udzielanie mi informacji chyba sprawiało mu radość, bo inaczej już by sobie poszedł. - Nie żyje - potwierdził, ponownie stawiając kołnierzyk. - Znaleziono ją wczoraj zimną jak kamień w areszcie ISB. Dosłownie. Była czarodziejką. To ostatnie oznajmił protekcjonalnym tonem, a ja posłałam mu kwaśny uśmiech, jak łatwo gardzić kimś, kim samemu się było jeszcze przed tygodniem. Trent, pomyślałam, patrząc w przestrzeń. Gdybym mogła udowodnić, że Trent handluje Siarką, i podać go ISB na srebrnym półmisku, Denon musiałby się ode mnie odczepić. ISB od lat miało na niego oko, a siatka handlu Siarką wciąż się rozrastała. Nikt nie wiedział, czy Trent jest człowiekiem, czy Inderlanderem. - Jak rany, Rachel - stęknął Francis, dotykając twarzy. - Rozkwasiłaś mi nos. Spojrzałam na niego szyderczo. - Jesteś czarownikiem. Idź i stwórz sobie zaklęcie. Nie mógł być jeszcze tak dobry. Będzie musiał sobie pożyczyć zaklęcie, jak czarodziej, jakim dotąd był, i widziałam, że to go wkurza. Otworzył usta, by coś powiedzieć, a ja uśmiechnęłam się promiennie. Zmienił zdanie, ścisnął palcami nos i się odwrócił. Poczułam ciężar Jenksa, który wylądował na moim kolczyku. Francis oddalał się pośpiesznie przejściem z głową przechyloną pod dziwnym kątem. Skraj jego sportowej marynarki falował w rytmie sztywnych kroków. Kiedy Jenks zanucił temat przewodni „Miami Vice”, parsknęłam śmiechem. - Co za mchowy dupek! - powiedział pixy, a ja się odwróciłam do mojego biurka. Kiedy wtykałam donicę z wawrzynem do pudełka, znów zmarszczyłam brwi. Bolała mnie głowa; chciałam wrócić do domu i się zdrzemnąć. Ostatni rzut oka na biurko, a potem w pudełku wylądowały moje kapcie. Książki Joyce położyłam na jej fotelu z karteczką, że zadzwonię do niej później. Bierzesz mój komputer, co? -

pomyślałam, otwierając pewien plik. Trzema kliknięciami sprawiłam, że zmiana wygaszacza stała się niemal niemożliwa bez położenia całego systemu. - Idę do domu, Jenks - szepnęłam, zerkając na zegar ścienny. Trzecia trzydzieści. Byłam w pracy tylko pół godziny, ale miałam wrażenie, jakbym spędziła tu całe wieki. Rzuciłam wzrokiem na salę i ujrzałam jedynie pochylone głowy i plecy. Zupełnie jakby mnie tu nie było. - Kto ich potrzebuje - mruknęłam, zabierając żakiet z oparcia fotela i sięgając po czek. - Hej! - wrzasnęłam, uszczypnięta w ucho przez Jenksa. - Kurde, Jenks. Przestań! - Chodzi o czek! - zawołał. - Do cholery, kobieto! On przeklął czek! Zamarłam. Upuściłam żakiet do pudełka i pochyliłam się nad niewinnie wyglądającą kopertą. Odetchnęłam głęboko z zamkniętymi oczyma, szukając zapachu sekwoi. Potem skupiłam się na tylnej ścianie gardła, szukając woni siarki, charakterystycznej dla czarnej magii. - Nic nie czuję. Jenks parsknął śmiechem. - A ja tak. To musi być czek. To jedyna rzecz, jaką dal ci Denon. Uważaj, Rachel. Czarna magia. Poczułam falę mdłości. Denon nie mógł tego zrobić. Po prostu nie mógł. Rozejrzałam się po sali, nigdzie nie znajdując pomocy. Zmartwiona, wyjęłam z kosza na śmieci mój wazonik i wlałam do niego trochę wody od Pana Ryby. Wsypałam do wazonika porcję soli, zanurzyłam palec, żeby posmakować, i dodałam jeszcze trochę. Zadowolona, że zasolenie dorównuje zasoleniu oceanu, wylałam mieszankę na czek. Jeśli rzucono na niego jakieś zaklęcie, sól je zdezaktywuje. Nad kopertą uniosło się pasemko żółtego dymu. - O kurrrde - szepnęłam, nagle przestraszona. - Uważaj na nos, Jenks powiedziałam, nurkując pod biurko. Czarne zaklęcie rozpadło się z gwałtownym sykiem. Zakłębił się żółty, siarkowy dym, od razu wessany przez wentylatory. Wraz z nim wzniosły się okrzyki strachu i obrzydzenia. Wszyscy rzucili się w panice do drzwi. Mimo że byłam na to przygotowana, oczy zapiekły mnie od smrodu zgniłych jaj. To było paskudne zaklęcie, dostosowane do mnie, ponieważ koperty dotykali i Denon, i Francis. Nie było tanie. Wstrząśnięta, wyszłam spod biurka i rozejrzałam się po opustoszałej sali.

- Już w porządku? - zapytałam, krztusząc się. Jenks skinął głową, wprawiając w ruch mój kolczyk. - Dzięki, Jenks. Z żołądkiem w gardle wrzuciłam ociekający wodą czek do pudełka i ruszyłam wzdłuż pustych boksów. Wyglądało na to, że Denon groził mi śmiercią na poważnie. Cudownie.

ROZDZIAŁ 4

- Ra-a-a-achel-l-l-l - zaśpiewał ktoś cichutkim, denerwującym głosem, który wyraźnie przebijał się przez zgrzytanie biegów i pracę zachłystującego się autobusowego diesla. Głos Jenksa drażnił mojej ucho wewnętrzne bardziej niż zgrzyt kredy po tablicy; ręka drgała mi z wysiłku, by go nie schwytać. Nie udałoby mi się go nawet dotknąć. Ten mały łobuz był za szybki. - Nie śpię - powiedziałam, zanim zdążył zrobić to jeszcze raz. - Daję odpoczynek oczom. - Przegapisz swój przystanek, Laleczko. Przejął ksywkę, którą nadał mi zeszłej nocy taksiarz. Uchyliłam powiekę. - Nie nazywaj mnie tak. - Autobus skręcił za róg, a ja mocniej chwyciłam pudełko ustawione na kolanach. - Jeszcze dwie przecznice - powiedziałam przez zaciśnięte zęby. Pozbyłam się mdłości, lecz ból głowy nie ustawał. Wiedziałam, że mam do przejechania jeszcze dwie przecznice, ponieważ słyszałam, jak w parku tuż przy moim mieszkaniu trenują zawodnicy Małej Ligi. Następny trening będzie po zachodzie słońca - dla stworzeń nocy. Jenks sfrunął z furkotem skrzydełek z kolczyka do pudełka. - Słodka mamciu Blaszanego Dzwoneczka! Tylko tyle ci płacą? - zawołał. Otworzyłam oczy. - Wyłaź z moich rzeczy! - Chwyciłam wilgotny czek i wepchnęłam do kieszeni żakietu. Jenks zrobił drwiącą minę, a ja potarłam kciukiem i palcem wskazującym o siebie, jakbym coś miażdżyła. Zrozumiał i zabrał swoje fioletowo-żółte pantalony

spoza mojego zasięgu, siadając na oparciu fotela przede mną. - Nie powinieneś być teraz gdzieś indziej? - zapytałam. - Na przykład pomagać rodzinie w przeprowadzce? Jenks parsknął śmiechem. - Pomagać im w przeprowadzce? Nie ma mowy. - Zadrgały mu skrzydełka. Poza tym powinienem powęszyć w twoim mieszkaniu i sprawdzić, czy wszystko jest w porządku, zanim wysadzisz się w powietrze, usiłując skorzystać z kibla. - Roześmiał się histerycznie i kilka osób spojrzało w moją stronę. Wzruszyłam ramionami, jakbym chciała powiedzieć: „Ach, te pixy”. - Dzięki - powiedziałam kwaśno. Ochrona osobista w postaci pixy. Denon umarłby ze śmiechu. Miałam dług wobec Jenksa za znalezienie zaklęcia na czeku, ale ISB nie miała czasu, by pomajstrować przy czymkolwiek innym. Domyślałam się, że jeśli rzeczywiście mówił poważnie, to mam jeszcze kilka dni. Raczej było to coś w rodzaju: „Nie daj się zabić zaklęciu, jak będziesz wychodzić”. Autobus zatrzymał się, a ja wstałam i z trudem zeszłam po stopniach na chodnik zalany popołudniowym słońcem. Jenks denerwująco krążył wokół mnie. Był gorszy od komara. - Ładnie tu - skomentował, kiedy czekałam na lukę między przejeżdżającymi samochodami, żeby przejść przez ulicę do mojego bloku. Zgodziłam się z nim w duchu. Mieszkałam w Cincinnati w okolicy, która była elegancka przed dwudziestu laty. Budynek był trzypiętrowy, z cegły, wzniesiony dla wyższego personelu uniwersyteckiego. Ostatnie przyjęcie z okazji egzaminów końcowych odbyło się w nim przed wielu laty i teraz budynek zszedł na psy. Czarne skrzynki na listy wiszące na ganku były powgniatane i obdrapane, a niektóre nosiły ślady włamania. Ja odbierałam pocztę od właścicielki. Podejrzewałam, że to ona włamywała się do skrzynek, żeby w wolnej chwili spokojnie przeglądać korespondencję lokatorów. Po obu stronach szerokich schodów ciągnął się wąski pas trawnika i rosło po jednym zaniedbanym krzaku. Zeszłego roku zasiałam nasiona krwawnika pospolitego, które dostałam w promocji prenumeraty „Zaklęcia tygodniowego”, ale wykopał je Pan Słodki, chihuahua właścicielki, przekopując przy okazji większość podwórka. Wszędzie walały się wyszarpane kawałki darni, co nadawało okolicy wygląd pola walki fairy. - A ja myślałem, że to ja mieszkam w fatalnym miejscu - szepnął Jenks, kiedy przestąpiłam zmurszały stopień.

Zadzwoniłam kluczami, trzymając pudełko i otwierając drzwi. Od lat cichutki głosik w mojej głowie powtarzał mi to samo. Kiedy weszłam do holu, zaatakował mnie smród smażeniny; zmarszczyłam nos. Schody przykrywał zielony, przetarty i wystrzępiony dywan, przeznaczony do wnętrz, i na dwór. Pani Baker znów wykręciła żarówkę na schodach, ale wystarczył mi słoneczny blask, padający przez okno podestu na tapetę w pączki róż. - Hej - powiedział Jenks, kiedy ruszyłam po schodach. - Ta plama na suficie ma kształt pizzy. Zerknęłam w górę. Miał rację. Zabawne, że nie zauważyłam tego wcześniej. - A to wgłębienie w ścianie? - zapytał, kiedy dotarliśmy na piętro. - Ma wielkość głowy. Rany... gdyby te ściany umiały mówić... Okazało się, że wciąż potrafię się uśmiechać. Czekaj, aż dojdziemy do mojego mieszkania. W podłodze salonu była dziura, bo ktoś rozpalił tam kiedyś ognisko. Mój uśmiech zgasł, kiedy skręciłam na drugim podeście. Na korytarzu leżały wszystkie moje rzeczy. - Co, u diabła? - szepnęłam. Wstrząśnięta, postawiłam pudełko na podłodze i spojrzałam wzdłuż korytarza na drzwi pani Talbu. - Zapłaciłam czynsz! - Hej, Rache? - odezwał się spod sufitu Jenks. - Gdzie twój kot? Wpatrywałam się w moje meble z rosnącym gniewem. Stłoczone na korytarzu na parszywej plastikowej wykładzinie wyglądały tak, jakby było ich więcej niż pamiętałam. - Gdzie ona... - Rachel! - zawołał Jenks. - Gdzie twój kot? - Nie mam kota - niemal odwarknęłam. Byłam drażliwa na tym punkcie. - Myślałem, że wszystkie czarownice mają kota. Zacisnęłam usta i ruszyłam korytarzem. - Pan Słodki kicha od kotów. Jenks latał przy moim uchu. - Kto to jest Pan Słodki? - To on - powiedziałam, pokazując na oprawione duże zdjęcie białego pieska, wiszące naprzeciwko drzwi właścicielki. Brzydki jak noc chihuahua z wytrzeszczonymi ślepiami miał na szyi kokardkę, jaką rodzice dają niemowlęciu, żeby było wiadomo, że to dziewczynka. Załomotałam do drzwi.

- Pani Talbu? Pani Talbu! Za drzwiami rozległy się trzy stłumione szczeknięcia Pana Słodkiego i chrobot pazurków, a potem wrzask właścicielki, usiłującej przywrócić ciszę. Pan Słodki zdwoił wysiłki, usiłując przekopać się pod drzwiami do mnie. - Pani Talbu! - zawołałam. - Dlaczego moje rzeczy są na korytarzu? - Wiadomość już się rozeszła, Laleczko - stwierdził spod sufitu Jenks. - Jesteś towarem uszkodzonym. - Mówiłam ci, żebyś mnie tak nie nazywał! - wrzasnęłam do zamkniętych drzwi. Usłyszałam uderzenie od środka, po czym szczekanie Pana Słodkiego stało się bardziej stłumione i jeszcze wścieklejsze. - Odejdź - rozległ się cienki, piskliwy głos. - Nie możesz już tu mieszkać. Rozmasowałam obolałą dłoń. - Myśli pani, że nie mogę zapłacić czynszu? - zapytałam, nie zważając na to, że słyszy mnie całe piętro. - Mam pieniądze, pani Talbu. Nie może mnie pani wyrzucić. Mam przy sobie czynsz za następny miesiąc. Wyciągnęłam wilgotny czek i zamachałam nim przed drzwiami. - Zmieniłam twój zamek - oznajmiła drżącym głosem pani Talbu. - Odejdź, zanim cię zabiją. Zapatrzyłam się w drzwi z niedowierzaniem. Dowiedziała się o groźbie ISB? A staruszkę udawała. Kiedy uważała, że zbyt głośno słucham muzyki, krzyczała przez ścianę wystarczająco wyraźnie. - Nie może mnie pani wyeksmitować! - powiedziałam z rozpaczą. - Mam swoje prawa. - Martwe czarownice nie mają żadnych praw - powiedział z klosza Jenks. - Do cholery, pani Talbu! - wrzasnęłam do drzwi. - Jeszcze żyję! Nie doczekałam się odpowiedzi. Stałam i rozmyślałam. Właściwie nie miałam wyjścia i ona o tym wiedziała. Dopóki czegoś nie znajdę, chyba mogłabym zamieszkać w moim nowym biurze. Wprowadzenie się z powrotem do matki nie wchodziło w rachubę, a z bratem nie rozmawiałam od czasu wstąpienia do ISB. - Co z moją kaucją? - zapytałam, lecz drzwi milczały. Mój gniew przygasł do powolnego żaru, który mógł się tlić wiele dni. - Pani Talbu - powiedziałam spokojnie. - Jeśli nie odda mi pani reszty czynszu za ten miesiąc oraz kaucji, będę tu siedzieć pod drzwiami. - Przerwałam, nasłuchując. - Będę tu siedzieć, aż ktoś rzuci na mnie

zaklęcie. Zapewne wybuchnę na miejscu. Zrobię na pani dywanie dużą krwawą plamę, która nie da się wywabić. A pani będzie musiała codziennie patrzeć na tę dużą krwawą plamę. Słyszy mnie pani, pani Talbu? Kawałki mnie znajdą się na suficie pani korytarza - zagroziłam cicho. Rozległo się westchnienie. - Ojej, Słodki - powiedziała drżącym głosem właścicielka. - Gdzie moja książeczka czekowa? Podniosłam wzrok na Jenksa i uśmiechnęłam się gorzko. Pixy uniósł kciuk. Rozległ się szelest, potem nastała chwila ciszy, a potem rozległ się wyraźny odgłos darcia papieru. Zastanawiałam się, dlaczego zawraca sobie głowę udawaniem staruszki. Wszyscy wiedzieli, że jest twardsza od skamieniałych odchodów dinozaura i że prawdopodobnie przeżyje nas wszystkich. Nie chciała jej nawet Śmierć. - Rozpuszczę o tobie wieści, latawico! - krzyknęła pani Talbu przez drzwi. - Nie znajdziesz mieszkania do wynajęcia w całym mieście. Pod drzwiami pokazał się biały skrawek i Jenks sfrunął w dół. Przez chwilę unosił się nad papierem, a potem skinął głową, że wszystko jest w porządku. Podniosłam czek i przeczytałam sumę. - A co z kaucją? - zapytałam. - Chce pani pójść do mojego mieszkania i je obejrzeć? Sprawdzić, czy nie ma w ścianach dziur po gwoździach albo run pod dywanem? Rozległo się stłumione przekleństwo i po chwili pokazał się kolejny kawałek papieru. - Wynoś się z mojego budynku! - wrzasnęła pani Talbu. - Bo inaczej poszczuję cię Panem Słodkim! - Ja ciebie też uwielbiam, starucho. Zdjęłam klucz z kółka i upuściłam go na podłogę. Zła, ale zadowolona, podniosłam drugi czek. Wróciłam do moich rzeczy, ale wydobywający się z nich charakterystyczny zapach siarki kazał mi zwolnić kroku. Zmartwiona, wpatrywałam się w moje życie zwalone na kupę pod ścianą. Wszystko zostało zaklęte. Niczego nie mogłam dotknąć. Boże, miej mnie w opiece. ISB groziła mi śmiercią. - Nie mogę wszystkiego oblać słoną wodą - powiedziałam. Delikatnie szczęknęły zamykane drzwi.

- Znam gościa z magazynem. - Jenks mówił niezwykłym jak na niego tonem pełnym współczucia. Uniosłam wzrok, ściskając dłońmi łokcie. - Jeśli go poproszę, przyjedzie i wszystko ci przechowa. Możesz dezaktywować zaklęcia później. Zawahał się, patrząc na płytki z muzyką wrzucone do mojej największej miedzianej misy. Skinęłam głową, oparłam się plecami o ścianę i osunęłam po niej na podłogę. Moje ubrania, buty, muzyka, moje książki... moje życie? - O, nie - powiedział cicho Jenks. - Rzucili zaklęcie na twoją płytkę „The Best of Takata”. - Jest z autografem - szepnęłam, a szum skrzydełek pixy obniżył się o ton. Plastik przeżyje zanurzenie w słonej wodzie, ale papierowa koszulka ulegnie zniszczeniu. Zadałam sobie pytanie, czy gdybym napisała do Takaty, to przysłałby mi jeszcze jedną. Mógł mnie pamiętać. Raz spędziliśmy szaloną noc, ścigając cienie w ruinach starych biolaboratoriów Cincinnati. Chyba nawet napisał o tym piosenkę. „Nie widać księżyca, który w nowiu wschodzi, Cienie wiary to szczepionka, co często zawodzi”. Przez szesnaście tygodni utrzymywała się na liście dwudziestu największych przebojów. Zmarszczyłam brwi. - Czy jest coś, czego nie objęli zaklęciem? Jenks wylądował na książce telefonicznej i wzruszył ramionami. Była otwarta na koronerach. - Cudownie. Wstałam ze ściśniętym żołądkiem. Wróciłam myślami do tego, co Ivy powiedziała zeszłej nocy o Leonie Bairnie. Kawałeczki czarownika rozniesione po całym jego ganku. Z trudem przełknęłam ślinę. Nie mogę wrócić do domu. Jak, u diabła, mam spłacić Denona? Znów zaczęła mnie boleć głowa. Jenks przysiadł na moim kolczyku i nic nie mówił, kiedy podniosłam moje tekturowe pudełko i zeszłam na dół. Wszystko po kolei. - Jak się nazywa ten twój znajomy? - zapytałam, dotarłszy do holu. - Ten z magazynem? Gdybym mu coś dorzuciła, zechce zdjąć zaklęcie z moich rzeczy? - Jeśli mu powiesz, jak to zrobić. Nie jest czarownikiem. Zastanowiłam się, usiłując ogarnąć sytuację. Telefon komórkowy miałam w torbie, ale bateria była wyczerpana. Ładowarka znajdowała się gdzieś wśród moich zaklętych rzeczy. - Mogę do niego zadzwonić z biura - powiedziałam.

- On nie ma telefonu. - Jenks zsunął się z kolczyka, lecąc do tyłu na wysokości moich oczu. Taśma na jego skrzydełku się wystrzępiła, więc pomyślałam, że może powinnam zaproponować, że ją poprawię. - Mieszka w Zapadlisku - dodał. - Zapytam go w twoim imieniu. Jest nieśmiały. Sięgnęłam do gałki u drzwi, ale się zawahałam. Przylgnęłam plecami do ściany i odsunęłam zblakłą od słońca żółtą zasłonę, by wyjrzeć przez okno. Zapuszczone podwórko było zalane popołudniowym słońcem, puste i ciche. Szkło tłumiło warkot kosiarki i szum przejeżdżających samochodów. Zacisnęłam

mocno usta i

postanowiłam zaczekać, aż usłyszę autobus. - Lubi gotówkę - powiedział Jenks i stanął na parapecie. - Kiedy zabierze twoje rzeczy, sprowadzę go do biura. - Chcesz powiedzieć, że kiedy zabierze to, co nie dostanie nóg - powiedziałam, ale wiedziałam, że wszystko jest raczej bezpieczne. Zaklęcia, a zwłaszcza te czarne, mają być dopasowane do obiektu, ale nigdy nie wiadomo. Nikt nie ryzykowałby śmierci dla mojego taniego dobytku. - Dzięki, Jenks. Już dwa razy uratował mi tyłek. Krępowało mnie to. I budziło lekkie poczucie winy. - No przecież po to są wspólnicy - powiedział, co wcale mi nie pomogło. Skwitowałam jego entuzjazm bladym uśmiechem i, czekając na autobus, postawiłam pudełko na podłodze.

ROZDZIAŁ 5

W autobusie było spokojnie, jako że o tej porze dnia ruch przepływał od strony Zapadliska. Jenks wyleciał przez okno niedługo potem, jak przejechaliśmy przez rzekę i wjechaliśmy do Kentucky. Twierdził, że ISB nie przyszpili mnie w autobusie przy świadkach. Nie byłam o tym przekonana, ale nie zamierzałam go prosić, by został ze mną. Podałam adres kierowcy, który zgodził się powiedzieć mi, kiedy mam wysiąść. Człowiek był chudy i jego spłowiały niebieski mundur wisiał na nim luźno mimo waniliowych wafelków, które wpychał sobie do ust, jakby to były żelki. Większość kierowców transportu publicznego Cincinnati czuła się swobodnie w obecności Inderlanderów, lecz nie wszyscy. Reakcje ludzi na nas bardzo się od siebie różniły. Niektórzy się bali, inni nie. Jedni chcieli być nami, inni chcieli nas zabijać. Bardzo nieliczni korzystali z niższego opodatkowania i mieszkali w Zapadlisku. Niedługo po Zmianie nastąpiła niespodziewana migracja, podczas której niemal wszyscy ludzie, których było na to stać, przeprowadzili się w głąb miast. Ówcześni psycholodzy ochrzcili to „syndromem gniazdowania” i z perspektywy czasu to ogólnokrajowe zjawisko było zrozumiałe. Inderlanderzy z wielką ochotą przejęli posiadłości na przedmieściach, zwabieni perspektywą posiadania własnego kawałka ziemi, nie mówiąc już o drastycznie spadających cenach domów. W demografii zaludnienia dopiero niedawno nastąpiły zmiany - zamożni Inderlanderzy zaczęli z powrotem przeprowadzać się do miasta, a mniej majętni i lepiej poinformowani ludzie uznali, że wolą mieszkać w przyjemnej inderlandzkiej okolicy niż w podejrzanej ludzkiej. Ogólnie jednak, oprócz niewielkiej części miasta wokół uniwersytetu, ludzie mieszkali w Cincinnati, a Inderlanderzy po drugiej stronie

rzeki w Zapadlisku. Nie przeszkadzało nam, że większość ludzi omijała nasze okolice, jakby to były getta sprzed Zmiany Zapadlisko stało się bastionem inderlandzkiego życia, wygodnym i swobodnym na powierzchni, ze starannie ukrytymi potencjalnymi problemami. Większość ludzi dziwi się temu, jak normalnie wygląda Zapadlisko; jeśli się nad tym zastanowić, ma to sens. Nasza historia jest historią ludzkości. Nie spadliśmy tak po prostu z nieba w 1966 - przybyliśmy jako emigranci przez Wyspę Ellisa. Walczyliśmy w wojnie secesyjnej, w I i II wojnie światowej - niektórzy z nas we wszystkich trzech. Cierpieliśmy podczas Wielkiego Kryzysu i jak wszyscy inni czekaliśmy na wykrycie zabójcy J.R.-a. Lecz istnieją niebezpieczne różnice i wszyscy Inderlanderzy powyżej pięćdziesiątki spędzili najwcześniejszą część życia na ich ukrywaniu. Tradycja ta przetrwała do dziś. Domy są skromne, pomalowane na biało, żółto, a czasami na różowo. Nie ma nawiedzonych domów oprócz Loveland Castle w październiku, kiedy zamek zmienia się w najbardziej nawiedzony dom po obu stronach rzeki. Mamy huśtawki, baseny, rowery na trawnikach i samochody zaparkowane przy krawężniku. Trzeba bystrego wzroku, by dostrzec, że kwiaty są posadzone w magiczne wzory chroniące przed czarną magią i że okienka piwnic są często zamurowane. Brutalna, niebezpieczna rzeczywistość kwitnie tylko w głębi miasta, gdzie zbierają się ludzie i gdzie szaleją emocje: w parkach rozrywki, klubach tanecznych, barach, kościołach. Nigdy w naszych domach. I u nas jest cicho, nawet w nocy, kiedy żaden mieszkaniec nie śpi. Ludzie zawsze najpierw dostrzegali ten spokój - denerwował ich i pobudzał czujność. Patrząc przez okno i licząc czarne, szczelne rolety, czułam, jak opada ze mnie napięcie. Spokój okolicy ogarniał też autobus. Nawet nieliczni pasażerowie znieruchomieli. Po prostu w Zapadlisku było coś, co oznaczało dom. Autobus się zatrzymał i moje włosy wahnęły się do przodu. Zdenerwowana, wzdrygnęłam się, kiedy pasażer siedzący za mną wstał i trącił mnie w ramię. Stukając obcasami zbiegł po stopniach autobusu na słońce. Kierowca powiedział, że powinnam wysiąść na następnym przystanku; wstałam, kiedy ten miły człowiek wjechał powoli w boczną uliczkę. Zeszłam w plamisty cień i obejmując rękami pudełko, starałam się nie wdychać spalin odjeżdżającego autobusu. Zniknął za rogiem, zabierając ze sobą hałas i resztki ludzkości.

Powoli się uspokoiło. Odezwały się ptaki. Gdzieś niedaleko wołały dzieci - nie, wrzeszczały dzieci - i szczekał pies. Popękany chodnik zdobiły runy wypisane różnokolorową kredą, uśmiechała się do mnie obojętnie zapomniana lalka z namalowanymi kłami. Po drugiej stronie ulicy stał niewielki kamienny kościół z wieżą wznoszącą się wysoko nad drzewa. Obróciłam się na pięcie, przyglądając się temu, co wynajęła dla nas Ivy: parterowy dom, który z łatwością dałoby się przekształcić w biuro. Dach wyglądał na nowy, ale komin się kruszył. Przed domem rosła trawa, która powinna zostać skoszona tydzień temu. Był nawet garaż - przez otwarte drzwi dostrzegłam pordzewiałą kosiarkę. Może być, pomyślałam, otwierając furtkę w drucianym płocie otaczającym podwórko. Na ganku siedział stary Murzyn, zabijając czas huśtaniem się na fotelu. Właściciel? - zadałam sobie z uśmiechem pytanie. Pomyślałam, że może jest wampirem, bo chronił oczy przed popołudniowym słońcem za ciemnymi okularami. Mimo gładko ogolonej twarzy sprawiał wrażenie zaniedbanego. Mocno skręcone włosy posiwiały mu na skroniach. Buty miał ubłocone i zauważyłam trochę błota na kolanach dżinsów, wyglądał na wycieńczonego i zmęczonego - na odstawionego na boczny tor, jak niechciany koń pociągowy, który wciąż jest chętny do pracy. Kiedy zbliżałam się ścieżką, postawił na barierce ganku wysoką szklankę. - Nie chcę - powiedział, zdejmując okulary i wkładając je do kieszeni koszuli. Miał chrapliwy głos. Spojrzałam na niego z wahaniem z dołu schodków. - Słucham? Odchrząknął. - Tego, co sprzedajesz z tego pudełka. Nie chcę. Mam już dość świec, cukierków i czasopism skutecznych na klątwy. I nie mam pieniędzy na nowy siding, filtr wody czy oszklenie werandy. - Niczego nie sprzedaję - powiedziałam. - Jestem pańską nową lokatorką. Wyprostował się w fotelu, przez co nie wiadomo dlaczego wyglądał jeszcze gorzej. - Lokatorką? A, masz na myśli budynek naprzeciwko. Zmieszana, przesunęłam pudełko na drugie biodro. - To nie jest Oakstaff tysiąc pięćset dziewięćdziesiąt siedem? Zachichotał.

- To po drugiej stronie ulicy. - Przepraszam za kłopot. Odwróciłam się, unosząc pudełko wyżej. - No - powiedział mężczyzna, a ja się zatrzymałam, nie chcąc być niegrzeczną. Na tej ulicy numery biegną do tyłu. Nieparzyste po niewłaściwej stronie. - Uśmiechnął się, pokazując zmarszczki dookoła oczu. - Ale nikt mnie nie pytał, jak umieszczali te numery. - Wyciągnął rękę. - Jestem Keasley - przedstawił się, wyraźnie chcąc, bym weszła po schodkach i podała mu rękę. Sąsiedzi, pomyślałam, przewracając oczyma, ale weszłam na górę. Lepiej być uprzejmą. - Rachel Morgan - powiedziałam, ściskając jego dłoń. Rozpromienił się i poklepał mnie ojcowskim gestem po ramieniu. Siła jego uścisku była zdumiewająca, podobnie jak roztaczający się wokół niego zapach sekwoi. Był czarownikiem, a przynajmniej czarodziejem. Skrępowana takim okazywaniem poufałości, cofnęłam się, kiedy tylko mnie puścił. Na ganku było chłodniej, a pod tym niskim sufitem czułam się wysoka. - Przyjaźnisz się z tą wampirzycą? - zapytał, pokazując podbródkiem na drugą stronę ulicy. - Z Ivy? Tak. Powoli skinął głową. - Obie odeszłyście razem? Zamrugałam. - Wieści szybko się rozchodzą. Roześmiał się. - To prawda. - Nie boi się pan, że oberwę jakimś zaklęciem na pańskim ganku i zabiorę pana ze sobą? - Nie. - Odchylił się w swoim bujanym fotelu i wziął do ręki szklankę. - Zdjąłem to z ciebie. - Uniósł maleńki samoprzylepny amulet, trzymając go między kciukiem i palcem wskazującym. Otworzyłam usta, a on wrzucił amulet do swojej szklanki. To, co uważałam za lemoniadę, spieniło się w trakcie neutralizacji zaklęcia. Zakłębił się żółty dym i Murzyn dramatycznie zamachał ręką. - O, kurczę, ale paskudny. Słona woda? Uśmiechnął się szeroko, widząc moje zaskoczenie.

- Ten gość w autobusie... - wyjąkałam, wycofując się z ganku. Żółta siarka spływała po schodkach, jakby usiłowała mnie znaleźć. - Miło było panią poznać, pani Morgan - powiedział mężczyzna, kiedy wyszłam chwiejnym krokiem na chodnik, na słońce. - Wampirzyca i pixy może utrzymają cię przy życiu przez kilka dni, ale musisz być ostrożniejsza. Popatrzyłam na ulicę, tam gdzie dawno temu zniknął autobus. - Ten gość w autobusie... Keasley skinął głową. - Masz rację, że niczego nie będą próbować przy świadkach, a przynajmniej nie od razu, ale musisz uważać na amulety, które się uaktywniają, kiedy jesteś sama. Zapomniałam o zaklęciach z opóźnieniem. I skąd Denon bierze na to pieniądze? Domyśliłam się i zmarszczyłam czoło: łapówka Ivy szła na mój wyrok śmierci. Świetnie. - Cały dzień siedzę w domu - mówił Keasley. - Przyjdź, jak zechcesz porozmawiać. Ja już rzadko wychodzę. Artretyzm. Klepnął się po kolanie. - Dzięki. Za znalezienie tego amuletu. - Cała przyjemność po mojej stronie - odparł, patrząc w sufit ganku i leniwie obracający się wentylator. Kiedy wracałam na chodnik, żołądek podjeżdżał mi do gardła. Czy całe miasto wie, że odeszłam? Może Ivy z nim rozmawiała? Na pustej ulicy czułam się nieswojo. Nerwowo przeszłam na drugą stronę, szukając numerów domów. - Tysiąc pięćset dziewięćdziesiąt trzy - mruknęłam, zerkając na żółty domek z dwoma rowerkami splątanymi na trawniku. - Tysiąc sześćset jeden. - Popatrzyłam w przeciwną stronę, na dobrze utrzymany budynek z cegły. Zacisnęłam wargi. Jedyną budowlą między nimi był ten kamienny kościółek. Zamarłam. Kościół? Koło mojego ucha rozległo się ostre brzęczenie; skuliłam się odruchowo. - Cześć, Rachel Jenks zawisł w powietrzu tuż poza moim zasięgiem. - Niech cię szlag, Jenks! - krzyknęłam i usłyszałam śmiech staruszka. - Nie rób tak! - Załatwiłem sprawę twoich rzeczy. Kazałem mu wszystko powiesić na bloczkach. - To jest kościół - powiedziałam.

- Jak najbardziej, Sherlocku. Zaczekaj, aż zobaczysz ogród. Stałam bez ruchu. - To jest kościół. Jenks unosił się w powietrzu, czekając na mnie. - Z tyłu jest duże podwórko. Świetne na przyjęcia. - Jenks - powiedziałam przez zaciśnięte zęby. - To jest kościół. Podwórko na tyłach to cmentarz. - Niecałe. - Zaczął krążyć niecierpliwie. - I to już nie jest kościół. Przez ostatnie dwa lata był ośrodkiem opieki dziennej. Od czasu Zmiany nikogo tu nie pochowano. Stałam wpatrzona w niego. - Przenieśli ciała? Przestał się miotać i zawisł nieruchomo. - Oczywiście, że przenieśli ciała. Myślisz, że jestem głupi? Myślisz, że zamieszkałbym tam, gdzie są martwi ludzie? Boże, miej mnie w opiece. Wyłażące z nich robaki, choroby, wirusy i wszelkie świństwa wsiąkające w glebę i wnikające do wszystkiego! Poprawiłam chwyt na pudełku, przeszłam przez cienistą ulicę i weszłam po szerokich stopniach kościoła. Jenks nie miał pojęcia, czy ciała zostały przeniesione. Szare kamienne stopnie były wytarte w środku od dziesięcioleci chodzenia po nich, a na dodatek śliskie. Drzwi były podwójne, wyższe ode mnie, zrobione z czerwonawego drewna i okute metalem. Na jednym skrzydle przykręcono tabliczkę. - Ośrodek Opieki Dziennej Donny - przeczytałam półgłosem. Pociągnęłam za skrzydło, zdumiona siłą, jakiej wymagało jego otwarcie. Nie było na nim zamka, tylko rygiel założony od wewnątrz. - Oczywiście, że przenieśli ciała - powiedział Jenks, po czym przefrunął nad kościołem. Postawiłabym stówę, że chciał sprawdzić podwórko. - Ivy?! - zawołałam, usiłując zatrzasnąć za sobą drzwi. - Ivy, jesteś tu? Mój głos odbijał się echem w niewidocznym jeszcze prezbiterium - był to głuchy, przywodzący na myśl witraże, stłumiony dźwięk. Po śmierci mojego taty zbliżałam się do kościołów tylko na tyle, by przeczytać te pretensjonalne hasła na podświetlanych tabliczkach umieszczanych na trawnikach przed wejściem. Hol był ciemny - nie miał okien, za to wyłożono go czarnymi drewnianymi panelami. Powietrze było ciepłe i nieruchome, przesiąknięte atmosferą minionych nabożeństw.

Postawiłam pudełko na drewnianej podłodze i wsłuchałam się w zielonobursztynową ciszę napływającą z prezbiterium. - Zaraz zejdę! - rozległ się odległy krzyk Ivy. Brzmiał niemal radośnie, ale gdzie ona była? Jej głos dochodził zewsząd i znikąd. Usłyszałam cichy szczęk zasuwki i Ivy wyszła zza jednego z paneli. Za nią dostrzegłam wąskie kręcone schody. - W dzwonnicy mam sowy - oznajmiła. Jej piwne oczy były ożywione jak nigdy przedtem. - Jest idealna do przechowywania różnych rzeczy. Pełno półek i suszarek. Ktoś zostawił tam jednak swoje skarby. Chcesz je potem ze mną przejrzeć? - To jest kościół, Ivy. Znieruchomiała. Skrzyżowała ręce i spojrzała na mnie nagle pustym wzrokiem. - Na podwórku są martwi ludzie - dodałam, a ona poszła do prezbiterium. - Z ulicy widać nagrobki - ciągnęłam, idąc za nią. Ławek nie było, podobnie jak ołtarza; została tylko pusta sala i podest. Ściany pod wysokimi witrażowymi oknami zostały wyłożone boazerią z tego samego czarnego drewna. Nad ołtarzem pozostał nikły ślad po ogromnym krzyżu. Sufit znajdował się na wysokości drugiego piętra; podniosłam wzrok na ażurową stolarkę i pomyślałam, że trudno będzie ogrzać to pomieszczenie w zimie. Stanowiło pozbawioną sprzętów otwartą przestrzeń... lecz jego całkowita pustka tylko potęgowała wrażenie spokoju. - Ile to będzie kosztować? - zapytałam, przypominając sobie, że powinnam być wściekła. - Siedemset miesięcznie, łącznie z mediami - odparła cicho Ivy. - Siedemset? - Zawahałam się, zdumiona. Moja część wyniosłaby w takim razie trzysta pięćdziesiąt. Za mój jednopokojowy zamek w mieście płaciłam czterysta pięćdziesiąt. Nieźle. Zupełnie nieźle. Zwłaszcza ze względu na podwórko. Nie, pomyślałam na fali powracającego złego nastroju. To jest cmentarz. - Dokąd idziesz? - zapytałam, widząc, że Ivy się oddala. - Mówię do ciebie. - Po kawę. Zrobić ci? Zniknęła w drzwiach na tyłach podestu. - Dobra, więc czynsz jest niski - powiedziałam. - Tego chciałam, ale to jest kościół! Nie można prowadzić interesów w kościele!

Gotując się ze złości, poszłam za wampirzycą, mijając znajdujące się naprzeciwko siebie drzwi do męskiej i damskiej łazienki. Dalej były jeszcze jedne drzwi po prawej stronie. Zajrzałam do sporego pustego pokoju. Mój oddech odbijał się echem od podłogi i gładkich ścian. Witrażowe okno przedstawiające jakichś świętych było otwarte i podparte patykiem; z dworu dochodziły odgłosy wróblej kłótni. Pomieszczenie wyglądało na byłe biuro zaadaptowane na sypialnię dla dzieci. Podłoga była zakurzona, lecz drewno pod lekkimi zadrapaniami wyglądało na zdrowe. Zadowolona, zerknęłam przez drzwi do pokoju po drugiej stronie korytarza. Stało tam pościelone łóżko i otwarte pudełka. Zanim zdołałam dojrzeć coś więcej, Ivy sięgnęła przede mną i zamknęła drzwi. - To twoje rzeczy - powiedziałam, patrząc na nią. Jej twarz niczego nie wyrażała, co zmroziło mnie bardziej, niż gdyby uaktywniła swoją aurę. - Będę musiała tu zamieszkać, dopóki nie wynajmę sobie gdzieś pokoju. Zawahała się i zatknęła za ucho kosmyk czarnych włosów. - Masz coś przeciwko temu? - Nie - powiedziałam cicho, zamykając na chwilę oczy. Na świętą Filomenę. Będę musiała mieszkać w biurze, dopóki sobie czegoś nie załatwię. Otworzyłam oczy i zdziwiłam się na widok dziwnej miny Ivy - mieszanki strachu i... oczekiwania? - Ja też będę musiała tu spać - oznajmiłam, choć bardzo mi się to nie podobało, ale nie widziałam innego wyjścia. - Moja gospodyni mnie wyrzuciła. To pudełko przed drzwiami to cały mój dobytek, dopóki nie zdejmę zaklęć z moich rzeczy. ISB potraktowała czarną magią wszystko w moim mieszkaniu i niemal mnie dorwała w autobusie. A dzięki mojej gospodyni nikt w całym mieście nic mi nie wynajmie. Denon kazał mnie zamordować, tak jak mówiłaś. Usiłowałam nie mówić płaczliwym tonem, ale mi się nie udało. Oczy Ivy nadal płonęły dziwnym światłem, a ja zadałam sobie pytanie, czy mnie nie okłamała, mówiąc, że jest niepraktykującym wampirem. - Możesz zająć ten pusty pokój - powiedziała beznamiętnym tonem. Kiwnęłam głową. Dobrze, pomyślałam, biorąc głęboki wdech. Mieszkam w kościele z grobami na podwórku, wyrokiem śmierci wystawionym przez ISB oraz wampirzycą po drugiej stronie korytarza. Zadałam sobie pytanie, czy Ivy zauważy, jeśli założę zamek po wewnętrznej stronie moich drzwi. Oraz czy to cokolwiek da. - Kuchnia jest tam - oznajmiła.

Poszłam za nią i za zapachem kawy. Kiedy wyszłam spod sklepionego przejścia, otworzyłam usta i znów zapomniałam o wściekłości. Kuchnia była połowy wielkości prezbiterium i tak w pełni i nowocześnie wyposażona, jak prezbiterium było ogołocone i średniowieczne. Lśniący metal, błyszczący chrom i jasne jarzeniówki. Lodówka była olbrzymia. W jednym końcu pomieszczenia stała gazowa kuchenka z piecykiem, a w drugim elektryczna. Pośrodku znajdowała się wyspa ze stali nierdzewnej z pustymi półkami. Stelaż nad nią był obwieszony metalowymi sprzętami kuchennymi, patelniami i miskami. Była to wymarzona kuchnia czarownicy; nie musiałabym przygotowywać zaklęć i kolacji na tej samej kuchence. Gdyby nie brać pod uwagę rozpadającego się drewnianego stołu i krzeseł w kącie, kuchnia wyglądała jak z telewizyjnego programu o gotowaniu. Jeden koniec stołu pełnił funkcję biurka komputerowego. Stał tam panoramiczny monitor, w tej chwili wściekle migający; komputer przeglądał otwarte linie, by znaleźć i zająć najlepsze stałe połączenie z siecią. To był drogi program i widząc go, uniosłam brwi. Ivy odchrząknęła i otworzyła szafkę obok zlewu. Na dolnej półce stały trzy różne kubki, a poza tym szafka była pusta. - Zrobili nową kuchnię pięć lat temu ze względu na departament zdrowia wyjaśniła, znów skupiając na sobie moją uwagę. - Parafia nie była duża, więc kiedy wszystko już zrobiono, nie było jej na to stać. Dlatego wynajmuje kościół. Żeby spróbować spłacić bank. Pomieszczenie wypełnił odgłos nalewania kawy. Powiodłam palcem po nieskazitelnym metalu blatu wyspy, która nigdy nie widziała choćby jednego placka z jabłkami czy ciasteczka na szkółkę niedzielną. - Chcą odzyskać kościół - powiedziała Ivy, opierając się o blat z kubkiem w bladych dłoniach. - Ale wymierają. To znaczy parafia - dodała, kiedy spojrzałam jej w oczy. - Nie ma nowych członków. To smutne. Z tyłu jest salon. Nie wiedziałam, co powiedzieć, więc w milczeniu poszłam za nią na korytarz i przeszłam przez wąskie drzwi na jego końcu. Salon był przytulny i umeblowany z takim smakiem, że nie miałam wątpliwości, że to wszystko są rzeczy Ivy. Mimo że były w odcieniach szarości, po raz pierwszy w całym budynku zetknęłam się tu z miękkością i ciepłem, a w oknach były zwykłe szyby. Bosko. Poczułam, że opuszcza

mnie napięcie. Ivy podniosła pilota i w pomieszczeniu rozbrzmiał łagodny jazz. Może nie będzie tak źle. - O mało cię nie przyszpilili? - Ivy rzuciła pilota na stolik do kawy i usadowiła się w jednym z kuszących szarych zamszowych foteli przy pustym kominku. - Dobrze się czujesz? - Tak - przyznałam kwaśno, zapadając się niemal po kostki w wielki dywan. To wszystko jest twoje...? Wpadł na mnie jakiś gość i przyczepił mi amulet, który się uaktywnia dopiero wtedy, kiedy nie ma świadków i nie pociągnie to za sobą ofiar. Poza mną. Nie do wiary, że Denon traktuje to poważnie. Miałaś rację. - Bardzo się starałam mówić swobodnym tonem, żeby Ivy nie poznała, jak jestem wstrząśnięta. Jakoś zdobędę pieniądze na spłacenie kontraktu. - Miałam wielkie szczęście, że zdjął go ze mnie ten staruszek z naprzeciwka. Podniosłam zdjęcie Ivy ze złotym retrieverem. Pokazywała w uśmiechu zęby. Przeszedł mnie dreszcz. - Jaki staruszek? - zapytała szybko. - Z naprzeciwka. Obserwuje cię. Odstawiłam metalową ramkę, poprawiłam poduszkę na fotelu stojącym naprzeciwko niej i usiadłam. Dopasowane meble. Ładnie. Cicho, uspokajająco tykał stary zegar kominkowy. W rogu pokoju stał panoramiczny telewizor z wbudowanym odtwarzaczem CD. Ivy znała się na sprzęcie. - Przyniosę swoje rzeczy, gdy zostaną zneutralizowane - powiedziałam, a potem się skrzywiłam na myśl o tym, jak tandetnie będą wyglądały przy rzeczach Ivy. - To, co przeżyje zanurzenie w solance - dodałam. Przeżyje zanurzenie w solance? - pomyślałam nagle, zamykając oczy i pocierając czoło. - O, nie - jęknęłam. - Nie mogę zneutralizować moich amuletów. Ivy przeglądała jakieś czasopismo, opierając kubek na kolanie. - Hmmm? - Amulety - powtórzyłam. - ISB rzuciła czarne zaklęcia na mój zapas amuletów. Zanurzenie ich w słonej wodzie, żeby zdezaktywować zaklęcie, zniszczy je. A nie mogę kupić nowych. Ivy patrzyła nierozumiejącym wzrokiem.

- Jeśli ISB dostała się do mojego mieszkania, to na pewno była też w magazynie - wyjaśniłam. - Powinnam była kupić garść wczoraj przed odejściem, ale nie sądziłam, że to sprowokuje czyjeś działanie. Poprawiłam apatycznie abażur lampy stołowej. Nie działali, dopóki razem ze mną nie odeszła Ivy. Odchyliłam głowę i z przygnębieniem popatrzyłam w sufit. - Myślałam, że umiesz tworzyć zaklęcia - powiedziała niepewnie Ivy. - Umiem, ale to zawracanie głowy. I skąd mam wziąć składniki? Zamknęłam oczy. Będę musiała zrobić sobie wszystkie amulety. Zaszeleścił papier. Uniosłam głowę i zobaczyłam, że Ivy czyta to swoje czasopismo. Na okładce widniało jabłko i królewna Śnieżka. Jej skórzany gorset odsłaniał pępek. W kąciku ust lśniła jak klejnot kropla krwi. Nadawało to zupełnie nowe znaczenie temu zaczarowanemu snowi. Pan Disney byłby zbulwersowany. Chyba że sam był Inderlanderem. To by wiele wyjaśniało. - Nie możesz po prostu kupić tego, co ci jest potrzebne? Zesztywniałam, usłyszawszy w jej głosie nutkę sarkazmu. - Tak, ale żeby mieć pewność, że nikt przy tym nie majstrował, wszystko trzeba będzie zanurzyć w słonej wodzie. Pozbycie się całej soli będzie niemal niemożliwe, a to zakłóci proporcje mieszaniny. Z kominka wyleciał w chmurze sadzy i z denerwującym brzęczeniem Jenks. Ciekawe czy i jak długo podsłuchiwał, siedząc w przewodzie kominowym. Wylądował na pudełku z chusteczkami higienicznymi i strzepnął ze skrzydełka jakiś pyłek. Wyglądał jak skrzyżowanie ważki z miniaturowym kotem. - Ależ mamy obsesję - rzucił, tym zaspokajając moją ciekawość w kwestii podsłuchiwania. - Jak ISB będzie usiłowała załatwić cię czarną magią, to zobaczymy, czy nie wpadniesz w paranoję. Uderzyłam pudełko, na którym siedział. Wzbił się w powietrze. Zawisł między mną i Ivy. - Nie widziałaś jeszcze ogrodu, co, Sherlocku? Rzuciłam w niego poduszką, przed którą z łatwością zrobił unik. Przewróciła lampę stojącą obok Ivy; wampirzyca nonszalancko ją chwyciła, zanim spadła na podłogę. Nawet nie uniosła wzroku znad czasopisma ani nie rozlała kawy z kubka stojącego na jej kolanie. Zjeżyły mi się włoski na karku. - I nie nazywaj mnie tak - powiedziałam, by ukryć niepokój.

Unosił się przede mną, wyglądając na bardzo zadowolonego z siebie. - Co? - zapytałam drwiąco. - W ogrodzie jest coś więcej niż chwasty i martwi ludzie? - Może. - Naprawdę? - To byłaby pierwsza dobra rzecz, jaka mi się przydarzyła tego dnia, więc wstałam, by wyjść drzwiami od tyłu. - Idziesz? - zapytałam Ivy, sięgając do klamki. Pochylała głowę nad stroną ze skórzanymi zasłonami. - Nie - odparła, najwyraźniej niezainteresowana. Wyszłam do ogrodu w towarzystwie Jenksa. Zniżające się słońce świeciło ostro; wysysało wilgoć z ziemi, dzięki czemu zapachy stawały się bardziej wyraziste. Gdzieś rosła jarzębina. Odetchnęłam głęboko. A także brzoza i dąb. Wokół pomykały hałaśliwie najprawdopodobniej dzieci Jenksa, ścigając żółtego motyla nad kępami zieleni. Pod murami kościoła i otaczającym go kamiennym ogrodzeniem rosły różne rośliny. Cały teren otaczał mur wysokości człowieka, taktownie izolując kościół od sąsiadów. Drugi, niski murek, nad którym można było przejść, oddzielał ogród od niewielkiego cmentarza. Zmrużyłam oczy, widząc wśród wysokiej trawy i nagrobków kilka roślin, lecz tylko takich, które miały silniejsze działanie, jeśli rosły wśród umarłych. Im uważniej się przyglądałam otoczeniu, tym pod większym byłam wrażeniem. Ogród był idealny. Rosły w nim nawet bardzo rzadkie rośliny. - Jest doskonały - szepnęłam, przeczesując palcami kępę palczatki cytrynowej. Jest w nim wszystko, czego mogę kiedykolwiek potrzebować. Skąd się tu wzięło? Za moimi plecami rozległ się głos Ivy: - Ta staruszka mówiła... - Ivy! - zawołałam, obracając się na pięcie. Stała na ścieżce, w promieniach późnego, bursztynowego słońca. - Nie rób tak! Przyprawia mnie o gęsią skórkę, pomyślałam. Powinnam powiesić jej dzwonek na szyi. Zmrużyła oczy, osłaniając je dłonią przed niknącym blaskiem. - Powiedziała, że ich ostatni pastor był czarownikiem. To on założył ogród. Jeśli jedna z nas utrzyma go w tym stanie, możemy płacić czynsz mniejszy o pięćdziesiąt dolarów. Spojrzałam na ten skarbiec.

- Zadbam o to. Z kępki fiołków wzleciał Jenks. Na fioletowych spodniach miał plamy z pyłku pasujące do jego żółtej koszuli. - Praca fizyczna? - zapytał. - Z tymi twoimi paznokciami? Zerknęłam na moje idealnie owalne, czerwone paznokcie. - To nie jest praca, to jest... terapia. - Jak chcesz. Zerknął na swoje dzieci i przefrunął błyskawicznie na drugą stronę ogrodu, by uratować motyla, o którego się kłóciły. - Myślisz, że jest tu wszystko, czego potrzebujesz? - zapytała Ivy, odwracając się, by wrócić do środka. - Prawie. Nie można rzucić zaklęcia na sól, więc mój zapas jest prawdopodobnie w porządku, ale będę potrzebowała mojego dobrego garnka do zaklęć i wszystkich moich książek. Ivy się zatrzymała. - Myślałam, że aby dostać licencje czarownicy, trzeba znać wszystkie przepisy na pamięć. Teraz to ja się zawstydziłam; schyliłam się, żeby wyrwać chwast rosnący przy rozmarynie. Nikt nie robi amuletów sam, jeśli może sobie pozwolić na ich kupno. - Tak - powiedziałam, upuszczając chwast i wygarniając brud spod paznokci. Ale wyszłam z wprawy. Westchnęłam. To będzie trudniejsze, niż się wydawało. Ivy wzruszyła ramionami. - Można je znaleźć w sieci? To znaczy przepisy. Spojrzałam na nią z ukosa. - Zaufać czemukolwiek z sieci? Świetny pomysł. - Na strychu są jakieś książki. - Jasne - odparłam sarkastycznie. - Sto zaklęć dla początkujących. W każdym kościele jest egzemplarz. Ivy zesztywniała. - Nie zadzieraj nosa - powiedziała, a jej piwne tęczówki zniknęły pod rozszerzającymi się źrenicami. - Pomyślałam tylko, że jeśli jeden z duchownych był czarownikiem i są tu odpowiednie rośliny, to może zostawił swoje księgi. Staruszka

powiedziała, że uciekł z jedną z młodszych parafianek. Te rzeczy na strychu są zapewne jego, na wypadek gdyby miał odwagę tu wrócić. Ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowałam, była rozzłoszczona wampirzyca śpiąca po przeciwnej stronie korytarza. - Przepraszam - powiedziałam. - Pójdę sprawdzić. A jeśli będę miała szczęście, to kiedy pójdę do szopy poszukać piły do przycięcia amuletów, znajdę tam worek soli do posypywania zalodzonych schodów. Ivy wzdrygnęła się lekko i odwróciła, by spojrzeć na szopę wielkości szafy. Minęłam ją i zatrzymałam się na progu. - Idziesz? - powiedziałam, zdecydowana nie dać poznać po sobie, że jej nagłe wchodzenie w stan wampiryczny i wychodzenie z niego gra mi na nerwach. - Chyba że twoje sowy dadzą mi spokój? - Nie, to znaczy tak. - Ivy przygryzła wargę. To był zdecydowanie ludzki gest i moje brwi powędrowały w górę. - Pozwolą ci wejść, tylko za bardzo nie hałasuj. Ja zaraz tam przyjdę. - Jak chcesz... - mruknęłam i odwróciłam się, by wejść na dzwonnicę. Tak jak obiecywała Ivy, sowy dały mi spokój. Okazało się, że na strychu są egzemplarze wszystkich książek, które straciłam w moim mieszkaniu, oraz wielu innych. Niektóre były tak stare, że się rozpadały. W kuchni znalazłam zestaw miedzianych garnków, używanych zapewne, jak twierdziła Ivy, do konkursów kulinarnych na chili. Były idealne do tworzenia zaklęć, ponieważ nie zostały zabezpieczone przed śniedzią. Znajdowanie wszystkiego, czego potrzebowałam, było do tego stopnia niesamowite, że kiedy poszłam do szopy po piłę, z ulgą odkryłam, że nie ma tam soli. Znalazłam ją na podłodze spiżarni. Wszystko toczyło się zbyt dobrze. Coś musiało być nie tak.

ROZDZIAŁ 6

Siedziałam na antycznym stole kuchennym Ivy, z nogami skrzyżowanymi w kostkach, i machałam stopami w moich puszystych różowych kapciach. Pokrojone warzywa były idealnie ugotowane, wciąż kruche i chrupiące, ale przepychałam je pałeczkami w białym kartonowym pudełku w poszukiwaniu kawałków kurczaka. - Fantastyczne - wybełkotałam z pełnymi ustami. Czerwony pikantny sos palił mi język. Łzawiły mi oczy. Chwyciłam stojącą pod ręką szklankę mleka i wypiłam jedną trzecią jej zawartości. - Ostre - powiedziałam, kiedy Ivy podniosła wzrok znad pudełka trzymanego w szczupłych dłoniach. - Kurczę, to jest naprawdę ostre. Ivy uniosła cienkie czarne brwi. - Cieszę się, że ci smakuje. Siedziała przy stole, uprzątnąwszy miejsce przed komputerem. Zaglądała do pudełka z potrawą, a czarne włosy opadały zasłoną na jej twarz. Kiedy założyła je za ucho, patrzyłam, jak je, powoli poruszając szczęką. Ja miałam akurat tyle doświadczenia z pałeczkami, żeby nie wyglądać jak idiotka, lecz Ivy poruszała nimi z powolną precyzją, umieszczając kęsy jedzenia w ustach w rytmicznym, poniekąd erotycznym tempie. Odwróciłam wzrok, nagle skrępowana. - Jak to się nazywa? - zapytałam, sięgając do pudełka. - Kurczak w czerwonym curry. - I to wszystko? - zapytałam, a ona skinęła głową. Wydałam cichy, nieartykułowany dźwięk. Znalazłam jeszcze jeden kawałek mięsa. W ustach wybuchło mi curry, które spłukałam łykiem mleka. - Skąd to masz? - Od Piscary’ego.

Wytrzeszczyłam oczy. „U Piscary’ego” było połączeniem pizzerii i ulubionego miejsca spotkań wampirów. Doskonałe jedzenie w dość specyficznej atmosferze. - To jest od Piscary'ego? - zapytałam, przegryzając pęd bambusa. - Myślałam, że dowożą tylko pizzę. - Najczęściej. Moją uwagę przyciągnął chrapliwy ton jej głosu; podniosłam wzrok i zauważyłam, że jest pochłonięta jedzeniem. Uniosła głowę, zaintrygowana moim bezruchem, i zamrugała migdałowymi oczyma. - Moja matka dała mu przepis - powiedziała. - Piscary robi to specjalnie dla mnie. Nic wielkiego. Wróciła do jedzenia. Słuchając świerszczy zagłuszających skrobanie naszych pałeczek, poczułam falę niepokoju. Pan Ryba pływał w swoim okrągłym akwarium stojącym na parapecie. Miękkie, stłumione odgłosy nocnego życia Zapadliska prawie się nie przedzierały przez rytmiczny łomot moich ubrań w suszarce. Nie mogłam znieść myśli, że nazajutrz znów będę musiała włożyć to samo ubranie, ale Jenks powiedział, że jego znajomy będzie mógł zneutralizować moje rzeczy dopiero w niedzielę. Mogłam tylko uprać to, co miałam na sobie, i mieć nadzieję, że nie wpadnę na nikogo znajomego. W tej chwili byłam ubrana w koszulę nocną i szlafrok pożyczone od Ivy. Oczywiście były czarne, ale Ivy powiedziała, że dobrze mi w tym kolorze. Przenikający je delikatny zapach popiołu z drewna nie był niemiły, ale długo pozostawał na skórze. Powędrowałam wzrokiem do pustego miejsca nad zlewem, gdzie powinien wisieć zegar. - Jak myślisz, która jest godzina? - Trochę po trzeciej - odparła Ivy, nie patrząc na zegarek. Grzebałam w pudełku, a kiedy się okazało, że zjadłam całego ananasa, westchnęłam. - Chciałabym, żeby moje ubrania były już suche. Jestem taka zmęczona. Ivy skrzyżowała nogi i pochyliła się nad swoim jedzeniem. - Idź spać. Wyjmę je z suszarki. Położę się koło piątej. - Nie, zostanę. - Ziewnęłam, zakrywając usta grzbietem dłoni. - Jutro nie muszę wstać i iść do pracy - dodałam kwaśno. Ivy lekko skinęła głową. Grzebałam pałeczkami w jedzeniu.

- Ivy, powiedz mi, jeśli to nie moja sprawa, ale dziwi mnie, po co wstąpiłaś do ISB, jeśli nie chcesz dla niej pracować? Spojrzała na mnie zaskoczona. - Zrobiłam to, żeby wkurzyć matkę - odparła wiele mówiącym obojętnym tonem. Przez jej twarz przemknął wyraz bólu, lecz zniknął tak szybko, że nie miałam pewności, czy rzeczywiście go widziałam. - Tata nie jest zadowolony, że odeszłam dodała. - Powiedział, że powinnam albo wytrzymać, albo zabić Denona. Zapomniałam o kolacji i wpatrywałam się w nią, nie wiedząc, czy bardziej mnie zaskoczyła informacja, że jej ojciec nadal żyje, czy też jego dość pomysłowa sugestia, jak sobie radzić w biurze. - A Jenks powiedział, że jesteś ostatnim żyjącym członkiem swojego rodu odezwałam się w końcu. Ivy powoli, z opanowaniem skinęła głową. Wpatrując się we mnie, przenosiła pałeczki od pudełka do ust i z powrotem w powolnym tańcu. Ten wyrafinowany pokaz zmysłowości zbił mnie z tropu; poruszyłam się nerwowo. Kiedy pracowałyśmy razem, nigdy nie była aż taka. Oczywiście zwykle kończyłyśmy pracę przed północą. - Mój tata wżenił się w rodzinę - powiedziała między kęsami, a ja się zastanawiałam, czy ona wie, jak prowokująco wygląda. - Jestem ostatnim, żyjącym członkiem krwi mojego rodu. Dzięki umowie przedślubnej wszystkie pieniądze mojej matki należą, albo należały, do mnie. Jest wściekła jak diabli, że odeszłam z ISB. Chce, żebym sobie znalazła miłego, żywego wampira wysokiej krwi, ustatkowała się i wyprodukowała jak najwięcej dzieci, żeby żywa linia jej rodu nie wymarła. Zabije mnie, jeśli wykituję przed urodzeniem dziecka. Skinęłam głową, ale nic z tego nie pojęłam. - Ja wstąpiłam do służby ze względu na tatę - przyznałam się i, skrępowana tym wyznaniem, wbiłam wzrok w kolację. - Pracował w ISB w dziale tajemnic. Co rano wracał do domu z jakimiś szalonymi opowieściami o ludziach, którym pomógł albo których przyszpilił. W jego ustach brzmiało to tak ekscytująco. - Prychnęłam. - Nie wspominał o robocie papierkowej. Kiedy umarł, pomyślałam, że to będzie sposób na zbliżenie się do niego, coś w rodzaju zachowania o nim pamięci. Głupie, nie? - Nie. Podniosłam wzrok, chrupiąc kawałek marchewki. - Musiałam coś zrobić. Przez rok patrzyłam, jak matka wpada w obłęd. Nie zwariowała, ale nie chce uwierzyć, że tata odszedł. Nie można z nią porozmawiać,

żeby nie powiedziała czegoś w stylu „Zrobiłam budyń bananowy; twój ojciec bardzo go lubił”. Wie, że umarł, ale nie umie się z nim rozstać. Ivy patrzyła przez czarne kuchenne okno w jakieś swoje wspomnienie. - Mój tata jest taki. Cały swój czas poświęca utrzymaniu matki przy życiu. Nie znoszę tego. Zastanowiłam się, słysząc to wyznanie. Niewiele wampirów może sobie pozwolić na pozostanie przy życiu po śmierci. Sama skomplikowana ochrona przed światłem słonecznym i ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej wystarczyły, by większość takich rodzin wylądowała na ulicy. Nie mówiąc już o stałych dostawach świeżej krwi. - Prawie go nie widuję - dodała szeptem. - Nie rozumiem tego, Rachel. Ma przed sobą całe życie, ale nie pozwala, by uzyskiwała potrzebną jej krew od kogokolwiek innego. Jeśli nie jest przy niej, to leży na podłodze nieprzytomny z utraty krwi. Utrzymywanie jej przy życiu go zabija. Jedna osoba nie jest w stanie wyżywić jednego martwego wampira. Oboje o tym wiedzą. Rozmowa przybrała niezręczny obrót, ale nie mogłam tak po prostu odejść. - Może on to robi, bo ją kocha? - podsunęłam. Ivy zmarszczyła brwi. - A cóż to za miłość? Wstała, prostując długie nogi powolnym, wdzięcznym ruchem, i zniknęła w głębi korytarza, trzymając w ręce kartonowe pudełko. Nagła cisza zadudniła mi w uszach. Z zaskoczeniem patrzyłam na jej puste krzesło. Wyszła. Jak mogła tak po prostu wyjść? Rozmawiałyśmy. Rozmowa była zbyt interesująca, by ją przerwać, więc zsunęłam się ze stołu i poszłam z moją kolacją za Ivy do salonu. Padła na jeden z szarych zamszowych foteli, rozciągnięta w swobodnej pozie; głowę oparła na jednym grubym podłokietniku, a nogi przewiesiła przez drugi. Zawahałam się w drzwiach, zaskoczona tym widokiem. Wyglądała jak lwica w swym legowisku, nasycona po udanym polowaniu. Cóż, pomyślałam, jest wampirzycą. Jakiego widoku się spodziewałam? Przypominając sobie, że nie jest praktykującą wampirzycą i że nie mam się czego obawiać, ostrożnie usiadłam w fotelu naprzeciwko niej, po drugiej stronie stolika do kawy. Paliła się tylko jedna stołowa lampa i kąty pokoju były niewyraźne, skryte w cieniu. Lśniły światełka sprzętu elektronicznego.

- Więc wstąpienie do ISB to był pomysł twojego taty? - podsunęłam. Ivy ustawiła sobie białe pudełko na brzuchu. Nie patrząc mi w oczy, leżała na plecach i powoli jadła pęd bambusa, wpatrzona w sufit. - Początkowo to był pomysł matki. Chciała, żebym się dostała do kierownictwa. - Odgryzła następny kęs. - Miałam mieć miłe i bezpieczne zajęcie. Pomyślała, że przyda mi się szkolenie w postępowaniu z ludźmi. - Wzruszyła ramionami. - Ja chciałam być agentką. Zrzuciłam kapcie i podciągnęłam nogi na fotel. Zerknęłam na Ivy, która powoli wysuwała pałeczki spomiędzy warg. Większość wyższego kierownictwa ISB była nieumarła. Zawsze sądziłam, że to dlatego, że taka praca jest łatwiejsza, jeśli nie ma się duszy. - Nie mogła mnie powstrzymać - ciągnęła Ivy, patrząc w sufit. - Więc żeby mnie ukarać za robienie tego, co chciałam ja, a nie tego, co chciała ona, zadbała o to, by moim szefem był Denon. - Prychnęła. - Myślała, że tak się wkurzę, że przy najbliższej okazji wskoczę na jakieś wolne kierownicze stanowisko. Nie przyszło jej do głowy, że dla wywinięcia się z kontraktu poświęcę spadek. Chyba dałam jej nauczkę stwierdziła sarkastycznie. Odsunęłam miniaturową kolbę kukurydzy, żeby się dostać do kawałka pomidora. - Odpuściłaś majątek, bo znielubiłaś szefa? Ja go też nie lubię, ale... Ivy zesztywniała i wbiła we mnie zimne spojrzenie. Na widok kipiącej w nim nienawiści słowa zamarły mi w gardle. - Denon jest upiorem - powiedziała, a jej słowa wysysały ciepło z pokoju. Gdybym musiała słuchać go jeszcze jeden dzień, to rozerwałabym mu gardło. Zawahałam się. - Upiór? - zapytałam, skonsternowana. - Myślałam, że jest wampirem. - Jest. - Ivy usiadła prosto i postawiła nogi na podłodze. - Posłuchaj - dodała znudzonym tonem - na pewno zauważyłaś, że Denon nie wygląda jak wampir Ma ludzkie zęby, tak? Nie umie utrzymać aury w południe? I porusza się tak głośno, że słychać go na kilometr? - Nie jestem ślepa, Ivy. Objęła kartonowe pudełko dłońmi i wpatrzyła się we mnie. Nocne powietrze wpadające przez okno było chłodne jak na późną wiosnę, więc mocniej otuliłam się szlafrokiem.

- Denon został ukąszony przez nieumarłego, więc ma w sobie wirusa wampiryzmu - ciągnęła Ivy. - Pozwala mu to na robienie paru sztuczek i sprawia, że jest naprawdę ładniutki. Poza tym wyobrażam sobie, że jeśli człowiek pozwoli mu się zastraszyć, to jest przerażający jak diabli, ale on jest czyimś pachołkiem, Rachel, i zawsze nim będzie. Postawiła pudełko na stoliku do kawy i przesunęła się na krawędź fotela, by dosięgnąć jedzenia. - Nawet jeśli umrze i ktoś zada sobie trud zmienienia go w nieumarłego, stanie się wampirem drugiej klasy. Kiedy go spotkasz następnym razem, spójrz mu w oczy. On się boi. Ilekroć pozwala jakiemuś wampirowi pożywić się jego krwią, musi wierzyć, że jeśli wampir straci kontrolę i przypadkiem go zabije, to sprowadzi go z powrotem jako nieumarłego. - Odetchnęła powoli. - Powinien się bać. Czerwone curry straciło smak. Z mocno bijącym sercem wpatrywałam się w oczy Ivy, modląc się, by ujrzeć w nich tylko ją. Jej oczy były nadal piwne, lecz coś się w nich kryło. Coś starego, czego nie rozumiałam. Ścisnęło mnie w żołądku i nagle straciłam pewność siebie. - Nie bój się upiorów - szepnęła. Pomyślałam, że jej słowa miały uspokajać, lecz ścierpła mi od nich skóra. - Są istoty o wiele niebezpieczniejsze. Jak ty? - pomyślałam, lecz tego nie powiedziałam. Jej nagłe zachowanie drapieżnika wprawiło w ruch dzwonki alarmowe w mojej głowie. Pomyślałam, że powinnam wstać i wyjść. Zabrać mój chudy tyłek do kuchni, gdzie jest jego miejsce. Lecz Ivy z powrotem osunęła się na fotel z pudełkiem w ręce, a ja nie chciałam, by zauważyła, że śmiertelnie mnie przeraża. Przecież już widziałam, jak Ivy robi się wampiryczna. Tylko nie po północy. I nie w jej salonie. Sam na sam z nią. - Takie jak twoja matka? - zapytałam z nadzieją, że nie posuwam się za daleko. - Takie jak moja matka - wyszeptała. - Dlatego mieszkam w kościele. Pomyślałam o maleńkim krzyżyku na mojej nowej bransoletce z pozostałymi amuletami. Zawsze robiło na mnie wielkie wrażenie to, że coś tak małego może powstrzymać tak potężną siłę. Krzyżyk nie spowolniłby całkowicie żywego wampira tylko nieumarłego - ale cenna była każda ochrona. Ivy oparła obcasy wysokich butów na krawędzi stolika do kawy. - Moja matka jest prawdziwie nieumarła od jakichś dziesięciu lat - powiedziała, wyrywając mnie z mrocznych myśli. - To okropne. Zaskoczona, musiałam zapytać:

- Dlaczego? Odsunęła swoją kolację z wyraźnym zażenowaniem. Jej twarz była przerażająco pusta; nie patrzyła mi w oczy. - Kiedy matka umarła, miałam osiemnaście lat - wyszeptała bezbarwnym głosem. - Coś utraciła, Rachel. Kiedy nie można chodzić w słońcu, traci się coś tak ulotnego, że nawet nie można określić, co to jest. Ale to znika. Zupełnie jakby powielała jakiś model zachowania, ale nie pamiętała dlaczego. Nadal mnie kocha, ale nie pamięta, dlaczego mnie kocha. Jedyne, co choć trochę ją ożywia, to przyjmowanie krwi, a ona to robi z taką cholerną brutalnością. Kiedy się nasyci, niemal dostrzegam moją matkę w tym, co z niej zostało. Ale to nie trwa długo. Nigdy nie ma dosyć. Ivy spojrzała spod oka. - Masz krzyżyk, prawda? - Tutaj - powiedziałam z wymuszoną pogodą. W żadnym razie nie miałam zamiaru dać jej poznać, że przyprawia mnie o dreszcz. Uniosłam rękę i lekko nią potrząsnęłam; rękaw szlafroka opadł mi do łokcia, odsłaniając moją nową bransoletkę z amuletami. Ivy spuściła nogi na podłogę. Na widok tej mniej prowokującej pozycji odetchnęłam, lecz ona przechyliła się nad stolikiem. Wyciągnęła rękę z nierzeczywistą szybkością i zanim się zorientowałam, że w ogóle się poruszyła, chwyciła mnie za nadgarstek. Zamarłam, bardzo świadoma ciepła jej palców. Przyglądała się uważnie metalowemu amuletowi wykładanemu drewnem, a ja walczyłam z chęcią wyrwania ręki. - Jest poświęcony? - zapytała. Skinęłam głową, a ona mnie puściła i z niesamowitą powolnością odchyliła się na oparcie fotela. Wydawało mi się, że wciąż czuję jej uścisk, więżącą siłę, która się nie zaciśnie, dopóki nie będę się wyrywać. - Mój też - powiedziała, wyciągając zza koszuli swój krzyż. Powtórnie nim zaintrygowana, odstawiłam pudełko i pochyliłam się. Mimowolnie do niego sięgnęłam. Obrobione srebro aż się prosiło, by go dotknąć i Ivy przysunęła się, żebym mogła się lepiej przyjrzeć. Na krzyżu były wytrawione starodawne runy i bardziej tradycyjne błogosławieństwa. Był piękny i zastanawiałam się, ile ma lat. Nagle uświadomiłam sobie, że na policzku czuję ciepły oddech Ivy.

Cofnęłam się, wciąż trzymając w dłoni jej krzyż. Oczy miała ciemne, twarz bez wyrazu. Pustą. Przestraszona, przeniosłam spojrzenie na krzyż. Nie mogłam tak po prostu go puścić. Uderzyłby ją w pierś. Nie mogłam też jednak go na niej delikatnie umieścić. - Proszę - powiedziałam, czując się straszliwie nieswojo pod jej pustym spojrzeniem. - Weź go. Ivy sięgnęła i biorąc do ręki stare srebro, musnęła palcami moją dłoń. Przełknęłam ślinę, czym prędzej cofnęłam się na swój fotel i poprawiłam szlafrok Ivy, żeby zakryć nogi. Wampirzyca zdjęła krzyż z prowokacyjną powolnością. Srebrny łańcuszek zahaczył o jej czarne, lśniące włosy. Uwolniła je; opadły błyszczącą falą. Położyła krzyż na stoliku między nami. Metal głośno stuknął o drewno. Zwinęła się w fotelu z podkulonymi nogami i wbiła we mnie wzrok. Cholera jasna, pomyślałam w nagłym przypływie zrozumienia i paniki. Ona ma na mnie chęć. O to właśnie chodzi. Jak bardzo mogę być ślepa? Zacisnęłam zęby i gwałtownie poszukałam wyjścia z sytuacji. Jestem hetero. Nigdy nie miałam ani jednej myśli świadczącej o czymś innym. Lubię, gdy moi mężczyźni są wyżsi ode mnie i na tyle silni, żebym w przypływie namiętności nie mogła ich przydusić do podłogi. - Hm, Ivy... - zaczęłam. - Urodziłam się jako wampirzyca - oznajmiła cicho. Jej szary głos spłynął mi po kręgosłupie, odbierając mowę. Wstrzymałam oddech i zajrzałam w czarne oczy Ivy. Nic nie mówiłam, bojąc się, że to ją sprowokuję, a rozpaczliwie nie chciałam, by się poruszyła. Coś się zmieniło i już nie wiedziałam, co się dzieje. - Moi rodzice są wampirami - powiedziała i mimo że się nie poruszyła, poczułam, że napięcie w pokoju rośnie, aż przestałam słyszeć świerszcze. - Zostałam poczęta i przyszłam na świat, zanim moja matka stała się prawdziwie nieumarła. Wiesz, co to znaczy, Rachel? Mówiła powoli, a dokładnie wymawiane słowa spadały z jej ust z miękką trwałością szeptanych psalmów. - Nie - odparłam, ledwie oddychając. Ivy przechyliła głowę i jej włosy utworzyły obsydianową falę lśniącą w przytłumionym świetle. Obserwowała mnie zza niej.

- Żeby mnie ukształtować, wirus nie musiał czekać do mojej śmierci oznajmiła. - Wpływał na mnie, kiedy rosłam w łonie matki, dając mi po trosze z obu światów, tego żywego i tego martwego. Rozchyliła wargi, a ja mimowolnie zadrżałam na widok jej ostrych zębów. Poczułam pot występujący mi na plecach; jakby w reakcji na to, Ivy zaczerpnęła tchu. - Z łatwością uaktywniam swoją aurę - powiedziała, wypuszczając powietrze z płuc. - Właściwie chodzi o to, by ją tłumić. Wyprostowała się, a ja ze świstem wciągnęłam powietrze przez nos. Ivy się wzdrygnęła. Powoli i metodycznie postawiła nogi na podłodze. - I chociaż odruchy i siłę mam gorsze niż prawdziwi nieumarli, i tak są lepsze od twoich - stwierdziła. Wiedziałam o tym i pytanie, dlaczego mi o tym mówi, zwiększyło mój strach dziesięciokrotnie. Usiłowałam nie okazać niepokoju i nie cofnęłam się, kiedy położyła dłonie płasko na stoliku po obu stronach krzyża i pochyliła się. - Co więcej, z całą pewnością stanę się nieumarła, nawet jeśli umrę samotnie na jakimś polu bez uronienia kropli krwi. Nie martw się, Rachel, ja już jestem wieczna. Śmierć jedynie uczyni mnie silniejszą. Serce waliło mi jak młotem. Nie mogłam oderwać wzroku od jej oczu. Cholera. To było więcej, niż chciałam wiedzieć. - I wiesz, co jest w tym najlepsze? - zapytała. Pokręciłam głową, bojąc się, że załamie mi się głos. Pragnąc się dowiedzieć, w jakim żyje świecie, lecz powstrzymując się przed wejściem do niego, kroczyłam po ostrzu noża. Jej oczy zapłonęły. Nie poruszając tułowiem, wciągnęła jedno kolano na stolik do kawy, a potem drugie. Boże, miej mnie w opiece. - Żywe wampiry potrafią oczarować ludzi, jeśli ci im na to pozwolą - szepnęła. Jej miękki głos ocierał się o moją skórę, aż zaczęła mrowić. Jasna cholera! - Na co się to przyda, skoro działa tylko na chętnych? - zapytałam chrapliwym głosem. W rozchylonych ustach Ivy były widoczne koniuszki jej zębów. Nie mogłam oderwać od nich oczu. - To prowadzi do wspaniałego seksu, Rachel. - Aha. Nie umiałam wykrztusić nic więcej. Jej oczy płonęły pożądaniem.

- I podobnie jak moja matka, uwielbiam krew - powiedziała, klęcząc na stoliku między nami. - To jak łaknienie cukru u niektórych ludzi. Nie jest to dobre porównanie, ale najlepsze, jakie mogę wymyślić, dopóki... sama nie spróbujesz. Ivy westchnęła. Jej oddech omiótł moje ciało wibrującą falą. Rozpoznałam w niej pożądanie i szeroko rozwarłam oczy z zaskoczenia i oszołomienia. Co się, u diabła, dzieje? Ja jestem hetero. Dlaczego raptem zapragnęłam sprawdzić, jak miękkie są jej włosy? Wystarczyło, bym sięgnęła ręką. Znajdowała się o kilkanaście centymetrów ode mnie. Czekała. W ciszy słyszałam bicie własnego serca. Odzywało się echem w moich uszach. Patrzyłam z przerażeniem, jak Ivy odrywa spojrzenie od moich oczu i przesuwa nim wzdłuż mojej szyi do miejsca, gdzie pulsowała tętnica. - Nie! - zawołałam w panice. Poczułam na sobie jej ciężar, przygniatający mnie do fotela, więc szarpnęłam się bez tchu. - Ivy, nie! - wrzasnęłam. Musiałam ją z siebie zrzucić. Usiłowałam się poruszyć. Zaczerpnęłam tchu, krzyknęłam bezsilnie. Jak mogłam być taka głupia! Przecież ona jest wampirzycą! - Rachel... przestań. Jej głos był spokojny i łagodny. Jedną ręką trzymała mnie za włosy, odchylając mi głowę i odsłaniając szyję. Bolało; usłyszałam własny jęk. - Tylko pogarszasz sytuację - powiedziała, a ja się zaszamotałam, lecz jej uścisk na moim przegubie tylko się boleśnie wzmocnił. - Puść mnie... - wydyszałam, jakbym ukończyła bieg. - Boże, pomóż mi. Puść mnie, Ivy. Proszę. Nie chcę tego. Błagałam ją. Nic nie mogłam na to poradzić. Byłam przerażona. Widziałam zdjęcia. To bolało. Boże, będzie bolało. - Przestań - powtórzyła. W jej głosie brzmiało napięcie. - Rachel. Staram się cię puścić, ale musisz przestać. Pogarszasz sytuację. Musisz mi uwierzyć. Wstrzymałam oddech. Zerknęłam na nią. Jej usta znajdowały się kilka centymetrów od mojego ucha. Oczy miała czarne i płonął w nich głód, stanowiący przerażający kontrast ze spokojnym brzmieniem jej głosu. Wzrok utkwiła w mojej szyi. Na moją skórę skapnęła kropelka ciepłej śliny. - Boże, nie - wyszeptałam, trzęsąc się ze strachu. W miejscach, gdzie ciało Ivy dotykało mojego, drżała.

- Rachel. Przestań - powtórzyła, a ja poczułam falę przerażenia spowodowaną nową nutą paniki w jej głosie. Dyszałam chrapliwie. Ona naprawdę starała się ode mnie oderwać. A sądząc po odgłosach, przegrywała tę walkę. - Co mam robić? - wyszeptałam. - Zamknij oczy - odparła. - Musisz mi pomóc. Nie wiedziałam, że to będzie takie trudne. Jej głos brzmiał tak, jakby była zagubioną dziewczynką. Zaschło mi w ustach. Zamknięcie oczu wymagało ode mnie całej siły woli. - Nie ruszaj się. Jej głos przypominał szary jedwab. Poczułam straszliwe napięcie. Zrobiło mi się niedobrze. Czułam puls bijący pod skórą. Leżałam pod nią chyba całą minutę, a całe moje jestestwo wołałoby uciekać. Grały świerszcze, a ja czułam na odsłoniętej szyi jej oddech. Spod moich trzepoczących powiek wymykały się łzy. Krzyknęłam, kiedy jej chwyt na moich włosach zelżał. Oderwała się ode mnie, a ja odetchnęłam chrapliwie. Już nie czułam jej zapachu. Zamarłam w bezruchu. - Mogę otworzyć oczy? - zapytałam. Nie było odpowiedzi. Usiadłam i okazało się, że jestem sama. Dobiegł mnie tylko ledwie słyszalny odgłos zamykania drzwi kościoła i szybki stukot kroków na chodniku, a potem nastała cisza. Otępiała i wstrząśnięta, sięgnęłam ręką, by wytrzeć oczy, a potem szyję, rozcierając ślinę Ivy na zimną plamę. Powiodłam spojrzeniem po pokoju, nie znajdując w miękkiej szarości żadnego ciepła. Odeszła. Wyczerpana, wstałam, nie wiedząc, co mam robić, tak mocno objęłam się rękami, że aż poczułam w nich ból. Wróciłam myślami do przeżytego przerażenia i tego błysku potężnego, płynącego do głowy pożądania, które mnie ogarnęło wcześniej. Powiedziała, że może oczarować tylko kogoś, kto tego chce. Okłamała mnie czy naprawdę chciałam, żeby mnie przydusiła do fotela i rozerwała mi gardło?

ROZDZIAŁ 7

Ukośne promienie słońca już nie wpadały do kuchni, a mimo to wciąż było ciepło. Nie na tyle, by dotrzeć do jądra mej duszy, ale było przyjemnie. Żyłam. Miałam nietknięte wszystkie części ciała i płyny. To było dobre popołudnie. Siedziałam przy niezaśmieconym końcu stołu Ivy i czytałam najbardziej sfatygowaną z książek znalezionych na strychu. Wyglądała na tak starą, że mogła być wydrukowana przed wojną secesyjną. O niektórych wymienionych w niej zaklęciach nawet nie słyszałam. To była fascynująca lektura i muszę przyznać, że myśl o wypróbowaniu kilku z nich przepełniała mnie niebezpiecznym, lecz przyjemnym podnieceniem. Żadne nawet się nie ocierało o czarne sztuki, co niepomiernie mnie cieszyło. Szkodzenie komuś za pośrednictwem magii było niedozwolone i niewłaściwe. Kłóciło się ze wszystkim, w co wierzyłam - oraz nie było warte związanego z tym ryzyka. Każda magia wymagała ceny śmierci ponoszonej w rozmaitych odcieniach srogości. Ja byłam całkowicie czarownicą ziemi. Moja moc pochodziła z ziemi, za pośrednictwem roślin i ożywiało ją gorąco, mądrość oraz krew czarownicy. Ponieważ zajmowałam się wyłącznie białą magią, ceną było życie roślin. Mogłam z tym żyć. Nie zamierzałam zagłębiać się w moralność zabijania roślin, bo inaczej wpadałabym w obłęd za każdym razem, kiedy kosiłam trawnik mojej mamy. Nie znaczy to, że nie istnieją czarne czarownice ziemi - istnieją - lecz czarna magia ziemi wymaga paskudnych składników, jak części ciała oraz składania ofiar. Już samo zbieranie materiałów potrzebnych do stworzenia czarnego zaklęcia wystarczyło, by większość czarownic ziemi pozostała biała.

Natomiast czarownice czerpiące moc z magicznych linii łączących miejsca prehistoryczne to zupełnie coś innego. One mają dostęp do mocy pochodzącej wprost ze źródła, surowej i nieprzefiltrowanej przez żywe istoty. I też potrzebują śmierci, lecz jest to śmierć subtelniejsza - powolna śmierć duszy, i to niekoniecznie ich własnej. Śmierć duszy wymagana przez białe czarownice magicznych linii nie jest tak brutalna, jak ta wymagana przez czarne czarownice; posługując się analogią z koszeniem trawy można powiedzieć, że da się to porównać z zabijaniem kóz w piwnicy. Lecz stworzenie potężnego zaklęcia mającego wyrządzić krzywdę lub zabić zostawiało wyraźną ranę na jestestwie jego twórcy. Czarne czarownice linii obchodziły ten warunek przez przeniesienie zapłaty na kogoś innego, zwykle dołączając ją do amuletu, by odbiorcę spotkał podwójny pech. Lecz jeśli dana osoba ma obłąkańczo „czystego ducha” lub jest potężniejsza od czarownicy rzucającej zaklęcie, to jego koszt, choć nie ono samo, wraca do twórcy. Podobno dużo czerni na duszy bardzo ułatwia demonom zawleczenie takiej osoby w zaświaty. Tak jak zawlokły mego ojca, pomyślałam, pocierając kciukiem stronę, na której była otwarta księga. Doskonale wiedziałam, że do końca był białym czarownikiem. Musiałby umieć odnaleźć drogę powrotną do rzeczywistości, chociaż nie dożył następnego wschodu słońca. Moją uwagę zwrócił cichy dźwięk. Zesztywniałam na widok Ivy w czarnym jedwabnym szlafroku, opierającej się o framugę. Na wspomnienie zeszłej nocy ścisnęło mnie w dołku. Nie umiałam powstrzymać własnej dłoni, unoszącej się ku mojej szyi, ale udałam, że poprawiam kolczyk, zaczytana w księdze. - Dzień dobry - odezwałam się ostrożnie. - Która godzina? - zapytała chrapliwym szeptem Ivy. Zerknęłam na nią. Jej zwykle gładkie włosy były rozczochrane, odgniecione na poduszce. Miała podkrążone oczy i zmęczoną twarz. Wczesnopopołudniowa ospałość całkowicie zniweczyła otaczającą ją atmosferę skradającego się drapieżnika. Trzymała cienką książkę oprawioną w skórę; zastanawiałam się, czy spędziła równie bezsenną noc, jak ja. - Dochodzi druga - powiedziałam ostrożnie i odsunęłam stopą krzesło stojące po drugiej stronie stołu, żeby nie usiadła obok mnie. Wyglądało na to, że jest w normalnym stanie, ale ja już nie wiedziałam, jak ją traktować. Miałam swój krzyżyk - który by jej nie powstrzymał - i srebrny nóż przy

kostce u nogi, równie nieskuteczny. Powaliłby ją amulet snu, ale wszystkie znajdowały się w mojej torbie, leżącej nieco dalej na krześle. Uaktywnienie amuletu zajęłoby dobre pięć sekund. Jednak, szczerze powiedziawszy, w tej chwili nie wyglądała na szczególnie groźną. - Zrobiłam babeczki - powiedziałam. - Skorzystałam z twoich zapasów. Mam nadzieję, że ci to nie przeszkadza. - Mhm - odparła i powlokła się w czarnych kapciach po lśniącej podłodze do dzbanka z kawą. Nalała sobie kubek letniej cieczy i sączyła ją, oparłszy się o blat. Nie miała już na szyi swego życzenia. Ciekawiło mnie, czego sobie zażyczyła. Ciekawiło mnie, czy miało to coś wspólnego z zeszłą nocą. - Jesteś ubrana - wyszeptała, osuwając się na krzesło przed komputerem, które wysunęłam dla niej. - Kiedy wstałaś? - W południe. - Kłamczucha, pomyślałam. Nie spałam całą noc, udając, że zasnęłam na jej kanapie. Postanowiłam oficjalnie rozpocząć dzień z chwilą ubrania się. Nie zwracając na nią uwagi, przewróciłam pożółkłą stronę. - Widzę, że zużyłaś swoje życzenie - mruknęłam ostrożnie. - Jak brzmiało? - Nie twój interes - odparła z wyraźną nutą ostrzeżenia w głosie. Odetchnęłam powoli i nie podnosiłam wzroku. Zapadła krępująca cisza, a ja pozwoliłam jej narastać. Zeszłej nocy niemal odeszłam. Lecz pewna śmierć czekająca na mnie poza strefą ochrony Ivy przeważyła ewentualną śmierć z jej rąk. Może. Może chciałam wiedzieć, jak to jest poczuć ukąszenie jej zębów. Zdecydowanie nie o tym chciałam myśleć. Ivy przeraziła mnie na śmierć, lecz w jasnym świetle popołudnia wyglądała na człowieka. Na nieszkodliwą. Czy ośmieliłabym się powiedzieć, że na zrzędę? - Chciałabym, żebyś coś przeczytała - powiedziała. Na stół między nami spadła książeczka, którą trzymała w ręce. Podniosłam wzrok. Na okładce nie było żadnego napisu, a wypukły wzór niemal całkowicie się zatarł. - Co to jest? - zapytałam. - Przepraszam za zeszłą noc - powiedziała Ivy ze spuszczonym wzrokiem i oblizała wargi, a ja poczułam ucisk w żołądku. - Prawdopodobnie mi nie uwierzysz, ale mnie to też przeraziło. - Nie tak bardzo, jak ty przeraziłaś mnie.

Roczna praca z nią nie przygotowała mnie na to, co się stało w nocy. Widziałam tylko zawodową stronę Ivy. Nie brałam pod uwagę tego, że poza biurem jest inna. Zerknęłam na nią. Wyglądała bardzo ludzko. Dobra sztuczka. - Od trzech lat nie jestem praktykującą wampirzycą - odezwała się cicho. - Nie byłam przygotowana na... Nie zdawałam sobie sprawy... - Spojrzała na mnie błagalnym wzrokiem. - Musisz mi uwierzyć, Rachel. Nie chciałam, by do tego doszło. Tylko że ty wysyłałaś mi same niewłaściwe sygnały. A potem się przestraszyłaś, wpadłaś w panikę i zrobiło się jeszcze gorzej. - Gorzej? - zapytałam, uznając, że gniew jest lepszy od strachu. - Omal nie rozerwałaś mi gardła! - Wiem - przyznała błagalnym tonem. - Przepraszam. Ale nie zrobiłam tego. Z trudem stłumiłam dreszcz, przypominając sobie ciepło jej śliny na mojej szyi. Przysunęła książkę bliżej mnie. - Wiem, że możemy uniknąć powtórki ostatniej nocy. Chcę, żeby się udało. Nie ma powodu, by było inaczej. Jestem ci coś winna za odebranie ci jednego z życzeń. Jeśli odejdziesz, nie będę mogła cię chronić przed wampirzymi zabójcami. Lepiej, żebyś nie zginęła z ich rąk. Zacisnęłam zęby. Nie. Nie chciałam zginąć z rąk wampira. A zwłaszcza takiego, który zabiłby mnie, przepraszając za to. Spojrzałam jej w oczy nad zaśmieconym stołem. Siedziała w swoim czarnym szlafroku i czarnych klapkach, sprawiając wrażenie tak niebezpiecznej jak gąbka. Tak bardzo chciała, bym przyjęła jej przeprosiny, że było to aż bolesne. Nie mogłam tego zrobić. Jeszcze nie teraz. Wyciągnęłam palec, by przyciągnąć książeczkę bliżej. - Co to jest? - Hm... przewodnik dla randkowiczów? - powiedziała z wahaniem. Cofnęłam rękę, jakby coś mnie ukąsiło. - Ivy. Nie. - Zaczekaj. Nie to mam na myśli. Dajesz mi niespójne sygnały. Moja głowa wie, że tego nie chcesz, ale moje odruchy... - Zmarszczyła brwi. - To krępujące, ale wampiry, czy to żyjące, czy martwe, kierują się odruchami, reagując głównie na... zapach - dokończyła przepraszającym tonem. - Przeczytaj po prostu o bodźcach podniecających, dobrze? I unikaj ich. Oparłam się wygodniej. Powoli przyciągnęłam książeczkę, sądząc po okładce, bardzo starą. Ivy powiedziała „odruchy”, ale pomyślałam sobie, że odpowiedniejszym

słowem jest „głód”. Nie rzuciłam jej tej książeczki w twarz tylko dlatego, że zdawałam sobie sprawę, jak trudno było jej przyznać, że ulega czemuś tak głupiemu jak zapach. Ivy była dumna ze swego opanowania i wyjawienie mi takiej słabości pokazało mi lepiej niż sto przeprosin, że jest jej naprawdę przykro. - W porządku - powiedziałam beznamiętnym tonem, a ona obdarowała mnie pełnym ulgi, lekkim uśmiechem. Wzięła babeczkę i przysunęła do siebie wieczorne wydanie „Cincinnati Enquirer”, które znalazłam pod drzwiami frontowymi. Atmosfera wciąż była napięta, ale dobrze, że przynajmniej próbowałyśmy rozmawiać. Nie chciałam opuszczać bezpiecznego schronienia, jakie dawał kościół, lecz ochrona Ivy była jak obosieczny miecz. Przez trzy lata dusiła w sobie żądzę krwi. Jeśli się załamie, równie dobrze mogłabym być martwa już teraz. - „Radny Trenton Kalamack za śmierć sekretarki obwinia niedbalstwo ISB” przeczytała Ivy, wyraźnie starając się zmienić temat. - Tak - powiedziałam ostrożnie. Odłożyłam jej książeczkę na stertę książek z zaklęciami z zamiarem przeczytania jej później. Czułam, że mam brudne palce, więc wytarłam je o dżinsy. - Czy forsa nie jest cudowna? Jest jeszcze jeden artykuł o uwolnieniu go od wszelkich podejrzeń o handel Siarką. Nic nie mówiła, przewracając strony i pogryzając babeczkę, aż znalazła ten artykuł. - Posłuchaj tego - powiedziała cicho. - „Kiedy się dowiedziałem o podwójnym życiu pani Bates, byłem wstrząśnięty. Sprawiała wrażenie idealnej pracownicy. Oczywiście opłacę edukację jej syna”. - Ivy parsknęła ponurym śmiechem. - Typowe. Zajrzała do komiksu. - Będziesz dzisiaj tworzyła zaklęcia? Pokręciłam głową. - Idę do archiwum, zanim je zamkną na weekend. To - machnęłam w stronę gazety - jest bezużyteczne. Chcę zobaczyć, co się naprawdę stało. Ivy odłożyła babeczkę i uniosła pytająco cienkie brwi. - Jeśli uda mi się udowodnić, że Trent handluje Siarką i przekazać go ISB, to zapomną o moim kontrakcie - stwierdziłam. - Mają stały nakaz aresztowania go. A potem będę mogła wynieść się z tego kościoła, dodałam w myślach. - Udowodnić, że Trent handluje Siarką? - zapytała kpiąco Ivy. - Nikt nie może udowodnić nawet, czy jest człowiekiem, czy Inderlanderem. Dzięki swoim pieniądzom

jest bardziej śliski niż żabia ślina podczas ulewy. Za pieniądze nie można kupić niewinności, ale można kupić milczenie. Ugryzła babeczkę. W tym szlafroku i z rozczochranymi włosami mogłaby być każdą z moich współlokatorek, z którymi sporadycznie mieszkałam w ciągu ostatnich kilku lat. To było niesamowite. Po wschodzie słońca wszystko się zmieniało. - Dobre - powiedziała Ivy, unosząc babeczkę. - Coś ci powiem. Jeśli będziesz robiła kolacje, ja będę robić zakupy. Śniadanie i lunch załatwię sobie sama, ale nie lubię gotować. Kiwnęłam głową - sama też nie miałam biegłości w bardziej wyrafinowanych czynnościach kuchennych - ale po chwili się zastanowiłam. Zajmie mi to czas... Jednak to, że nie będę musiała chodzić do sklepu, brzmiało świetnie. Nawet jeśli Ivy zaproponowała to dlatego, żebym nie ryzykowała życia za puszkę fasoli, propozycja wydawała się uczciwa. I tak bym gotowała, a gotowanie dla dwóch osób jest łatwiejsze niż gotowanie dla jednej. - Jasne - powiedziałam. - Możemy spróbować. - Umowa stoi. Zerknęłam na zegarek. Pierwsza czterdzieści. Wstałam do wtóru krzesła przesuwanego po linoleum i chwyciłam babeczkę. - Dobra, wychodzę. Muszę zdobyć samochód. Ten autobus jest okropny. Ivy położyła komiks na stercie rzeczy otaczających jej komputer. - ISB nie pozwoli ci tak po prostu tam wejść. - Musi. To publiczne archiwum. A nikt mnie nie przyszpili przy świadkach, których trzeba będzie opłacić. To im obniży zyski - zakończyłam z goryczą. Łuk, w jaki ułożyły się brwi Ivy, świadczył wyraźniej niż słowa, że jej nie przekonałam. - Posłuchaj - powiedziałam, grzebiąc w torbie, którą podniosłam z krzesła. Miałam zamiar użyć zaklęcia przebrania, w porządku? I wyjdę przy pierwszych oznakach kłopotów. Amulet, którym zamachałam w powietrzu, chyba ją zadowolił, ale wracając do komiksu, mruknęła: - Weźmiesz ze sobą Jenksa? Tak naprawdę to nie było pytanie. Skrzywiłam się. - Tak. Jasne.

Wiedziałam, że pilnuje dzieci, ale kiedy wystawiłam głowę za drzwi od ogrodu i wrzasnęłam na niego, uznałam, że miło będzie mieć towarzystwo, nawet jeśli będzie nim pixy.

ROZDZIAŁ 8

Wbiłam się z chrzęstem tapicerki głębiej w kąt autobusowego fotela, usiłując ogrodzić się od ciekawskich. Autobus był zatłoczony i nie chciałam, by ktokolwiek wiedział, co czytam. „Jeśli twój wampirzy kochanek jest nasycony i nie udaje się go pobudzić, spróbuj włożyć na siebie coś, co do niego należy. Nie musi być tego dużo, może wystarczy apaszka albo krawat. Nawet najbardziej powściągliwy wampir nie potrafi się oprzeć zapachowi waszego zmieszanego potu”. W porządku. Nigdy więcej nie nosić szlafroka albo koszuli nocnej Ivy. „Często pranie waszych rzeczy razem zostawia dość zapachu, by dać kochankowi do zrozumienia, że ci na nim zależy”. Świetnie. Oddzielne wsady do pralki. „Jeśli twój wampirzy kochanek odchodzi w ustronne miejsce w trakcie rozmowy, wiedz, że tobą nie gardzi. To jest zaproszenie. Idź na całość. Weź ze sobą coś do jedzenia albo picia, żeby rozluźnić szczęki i pobudzić wydzielanie śliny. Nie flirtuj. Czerwone wino jest niemodne. Spróbuj z jabłkiem albo czymś równie chrupiącym”. Cholera. „Nie wszystkie wampiry są do siebie podobne. Sprawdź, czy twój kochanek lubi intymne zwierzenia w łóżku. Gra wstępna może przybrać wiele postaci. Jeśli twój kochanek nie pochodzi z pośledniego rodu, rozmowa o dawnych więzach i rodach na pewno przypadnie mu do gustu i wzbudzi jego dumę”. Jasna cholera. Byłam ladacznicą. Byłam narwaną wampirzą nierządnicą.

Zamknęłam oczy i oparłam głowę o fotel. Połaskotał mnie w szyję ciepły oddech. Szarpnęłam się i odwróciłam. Moja ręka już poszła w ruch. Uderzyłam nadgarstkiem w dłoń atrakcyjnego mężczyzny. Skwitował śmiechem głośne plaśnięcie, unosząc dłonie w uspokajającym geście, ale powstrzymało mnie widoczne w jego oczach miękkie, badawcze rozbawienie. - Widziałaś stronę czterdziestą dziewiątą? - zapytał, pochylając się i opierając skrzyżowane ręce na oparciu mojego fotela. Patrzyłam na niego obojętnie, a mimo to uśmiech stawał się uwodzicielski. Był niemal zbyt ładny, a w jego gładkich rysach kryła się fascynacja. Spojrzał na książkę w mojej ręce. - Czterdzieści dziewięć - powtórzył nieco głębszym tonem. - Nigdy nie będziesz już taka sama. Zdenerwowana, otworzyłam książkę na stronie, którą wymienił. O - mój - Boże. Książka Ivy miała ilustracje. Ale potem się zawahałam i zdezorientowana zmrużyłam oczy. Czy była tam trzecia osoba? I czym, u diabła, było to coś przymocowane do ściany? - W ten sposób - powiedział mężczyzna, sięgając nad oparciem i przekręcając książkę w moich dłoniach bokiem. Jego woda kolońska pachniała lasem i świeżością. Była równie przyjemna, jak jego miły głos i miękka dłoń muskająca moją. Był klasycznym sługusem wampira: ładnie zbudowany, ubrany na czarno i miał przerażającą potrzebę akceptacji. Nie mówiąc o braku zrozumienia, co to jest przestrzeń osobista. Postukał w książeczkę i wtedy oderwałam wzrok od jego oczu. - O - powiedziałam, bo obrazek nagle nabrał sensu. - O! - zawołałam i oblewając się rumieńcem, z trzaskiem zamknęłam książeczkę. Tam było dwoje ludzi. Troje, jeśli policzyć tego kogoś z... mniejsza z tym. Spojrzałam na niego. - Przeżyłeś coś takiego? - zapytałam, niepewna, czy powinnam być zbulwersowana, przerażona czy zachwycona. W jego oczach pojawił się wyraz niemal nabożnego skupienia. - Tak. Przez dwa tygodnie nie mogłem ruszyć nogami, ale było warto. Z mocno bijącym sercem wepchnęłam książeczkę do torby. Mężczyzna wstał z czarującym uśmiechem i powoli ruszył do wyjścia. Nie mogłam nie zauważyć, że utyka. Dziwiłam się, że może chodzić. Schodząc ze stopni, spojrzał mi w oczy.

Przełknęłam ślinę i zmusiłam się do odwrócenia wzroku. Ciekawość wzięła nade mną górę i jeszcze zanim ostatni wysiadający zszedł ze stopni, z powrotem wyjęłam książeczkę Ivy. Otworzyłam ją zimnymi palcami. Nie patrzyłam na obrazek, czytając drobny druk pod radosnymi instrukcjami „Jak to osiągnąć”. Twarz zrobiła mi się zimna, a żołądek podjechał do gardła. Sprawiło to ostrzeżenie, by nie dać się do tego zmusić wampirzemu kochankowi, jeśli nie zostało się ukąszonym co najmniej trzy razy. Inaczej w organizmie mogłoby się nie znaleźć dość wampirzej śliny, by oszukać receptory bólu i sprawić, by mózg uznał go za przyjemność. Były nawet instrukcje, jak ustrzec się przed utratą przytomności w razie niedoboru wampirzej śliny w organizmie i odczuwaniem przejmującego bólu. Najwyraźniej spadek ciśnienia krwi powodował spadek poziomu przyjemności odczuwanej przez kochanka. Nie było jednak nic o tym, jak go powstrzymać. Oparłam głowę o szybę i zamknęłam oczy, ale trajkotanie wsiadających pasażerów zmusiło mnie, bym je na powrót otworzyła. Spojrzałam na chodnik i zamrugałam. Stał na nim mój współpasażer i mnie obserwował. Zadrżałam i objęłam się ręką. Uśmiechał się, jakby jego krocze nie zostało delikatnie nacięte, a jego krew nie została spożyta jak podczas komunii. Podobało mu się to. Albo przynajmniej tak sądził. Uniósł trzy palce w skautowskim pozdrowieniu, dotknął opuszkami warg i posłał mi całusa. Autobus ruszył z szarpnięciem, a mężczyzna odszedł, powiewając połami płaszcza. Patrzyłam przez okno z uczuciem mdłości. Czy Ivy kiedykolwiek brała udział w czymś takim? Może przypadkiem kogoś zabiła? Może dlatego już nie praktykuje? Może powinnam ją zapytać? Może powinnam trzymać język za zębami, żeby móc w nocy spać? Zamknęłam książeczkę i chciałam ją wepchnąć na dno torby, ale ze zdziwieniem znalazłam wsunięty między jej strony kawałek papieru z numerem telefonu. Zmięłam go i razem z książeczką włożyłam do torby. Uniosłam wzrok i zobaczyłam Jenksa nadlatującego po rozmowie z kierowcą. Wylądował na oparciu fotela przede mną. Poza krzykliwym czerwonym pasem był od stóp do głów ubrany na czarno, w swój roboczy strój. - Nowi pasażerowie nie mają żadnych zaklęć wymierzonych przeciwko tobie oznajmił radośnie. - Czego chciał ten gość?

- Niczego. Wypchnęłam z pamięci tę ilustrację. Gdzie był Jenks zeszłej nocy, kiedy unieruchomiła mnie Ivy? Byłam tego bardzo ciekawa. Zapytałabym go, ale bałam się odpowiedzi, że to wszystko to była moja wina. - Nie, naprawdę - nie ustępował Jenks. - Czego chciał? Popatrzyłam na niego. - Nie, naprawdę. Niczego. I przestań pytać - odparłam, zadowolona, że już zadziałało moje zaklęcie przebrania. Nie chciałam, żeby pan Strona Czterdziesta Dziewiąta rozpoznał mnie kiedyś na ulicy. - Dobrze, już dobrze - powiedział Jenks i przefrunął na mój kolczyk. Nucił „Strangers in the Night”. Westchnęłam, wiedząc, że ta piosenka będzie mnie męczyć przez resztę dnia. Wyjęłam lusterko i udając, że poprawiam włosy, co najmniej dwa razy trąciłam kolczyk, na którym siedział Jenks. Teraz byłam brunetką z końskim ogonem i z dużym nosem. Włosy nadal miałam długie i kędzierzawe. Niektóre rzeczy trudniej poddać zaklęciu od innych. Dżinsową kurtkę wywróciłam na lewą stronę z materiału w „tureckie” wzory. Na głowie miałam skórzaną harleyowską czapkę. Oddam ją Ivy, przepraszając wylewnie, i nie włożę już nigdy więcej. Przy tych wszystkich zakazach, które złamałam zeszłej nocy, nic dziwnego, że Ivy ją zgubiła. Autobus wjechał w cień wysokiego budynku. Miałam wysiąść na następnym przystanku, zebrałam więc swoje rzeczy i wstałam. - Muszę zdobyć jakiś transport - powiedziałam do Jenksa; stanęłam na chodniku i przyglądałam się ulicy. - Może motocykl? - mruknęłam i zaczekałam, aż ktoś będzie wchodził do budynku archiwum ISB, żebym nie musiała dotykać prowadzących do niego drzwi z powstawianymi taflami szkła. Od strony mojego kolczyka rozległo się prychnięcie, - Nie radziłbym - powiedział Jenks. - Zbyt łatwo jest coś zmajstrować przy motocyklu. Trzymaj się transportu publicznego. - Mogłabym go stawiać w środku - zaprotestowałam, nerwowo przyglądając się nielicznym interesantom w niewielkim holu. - Wtedy nie mogłabyś na nim jeździć, Sherlocku - stwierdził sarkastycznie. Masz rozwiązane sznurowadło. Spojrzałam w dół. Nie było rozwiązane.

- Bardzo zabawne, Jenks. Duszek wymamrotał coś, czego nie dosłyszałam. - Nie - powiedział ze zniecierpliwieniem. - Chciałem powiedzieć, żebyś udawała, że masz rozwiązane sznurowadło, a ja tymczasem sprawdzę, czy zasadniczo nic ci nie grozi. - Aha. Posłusznie poszłam do stojącego w rogu krzesła i jeszcze raz zawiązałam but. Ledwie nadążałam wzrokiem za Jenksem, który unosił się nad nielicznymi agentami, szukając węchem zaklęć wymierzonych we mnie. Dokładnie wyliczyłam czas. Była sobota. Podziemne archiwa były otwarte tylko z uprzejmości i tylko przez parę godzin. Mimo to kręciło się tu paru funkcjonariuszy: zostawiali informacje, uaktualniali dane, kopiowali je. Pracując w weekend, starali się zrobić dobre wrażenie. - Pachnie dobrze - oznajmił Jenks, wracając do mnie. - Chyba się nie spodziewali, że tu przyjdziesz. - Doskonale. Czując się nieco pewniej, podeszłam stanowczym krokiem do recepcji. Miałam szczęście - dziś była na dyżurze Megan. Uśmiechnęłam się do niej, a ona szeroko rozwarła oczy i szybko poprawiła okulary w drewnianych oprawkach. Zostało na nie rzucone

zaklęcie

umożliwiające

przejrzenie

przez

nie

niemal

wszystkiego.

Standardowe wyposażenie recepcjonistek ISB. Przede mną powstała plama ruchu, więc stanęłam jak wryta. - Głowa do góry, kobieto! - zawołał Jenks, ale było już za późno Ktoś się o mnie otarł. Tylko dzięki instynktowi nie upadlam, kiedy czyjaś stopa wsunęła się między moje stopy, by mnie przewrócić. Wpadłam w panikę i błyskawicznie się odwróciłam, opadając do przysiadu. Byłam gotowa na wszystko; poczułam na twarzy zimny pot. To był Francis. Co, do Zmiany, on tu robi? - pomyślałam, wstając. Trzymał się za brzuch i śmiał ze mnie. Powinnam była zostawić torbę. Ale nie spodziewałam się spotkania z kimś, kto mnie rozpozna mimo zaklęcia przebrania. - Ładna czapka, Rachel - powiedział swoim jękliwym tonem Francis, na powrót stawiając kołnierzyk krzykliwej koszuli. W jego głosie obrzydliwie mieszała się brawura i zanikający strach przed moim atakiem. - Wczoraj kupiłem sześć udziałów w biurowej puli. Czy istnieje możliwość, żebyś zginęła jutro między siódmą i północą? - Może sam mnie przyszpilisz? - powiedziałam szyderczo.

Albo ten gość nie miał godności, albo nie zdawał sobie sprawy, jak idiotycznie wygląda z rozwiązaną jedną tenisówką i strąkami włosów wymykającymi się ze wspomaganej zaklęciem fali. I jakim sposobem mógł mieć tak gęsty zarost o tak wczesnej porze? Pewnie go sobie namalował sprajem. - Gdybym sam cię przyszpilił, przegrałbym. - Francis przyjął swoją naturalną pozę wyższości, która w ogóle na mnie nie działała. - Nie mam czasu na rozmowy z martwą czarownicą - stwierdził. - Jestem umówiony z radnym Trentonem Kalamackiem i muszę się przygotować. Wiesz o czym mówię? Robiłaś to już kiedyś? Pociągnął nosem. - Jakoś nie słyszałem. - Idź zjedz pomidora, Francis - zaproponowałam cicho. Zerknął na korytarz prowadzący do podziemi. - Oooooch - powiedział przeciągle. - Jestem przerażony. Jeżeli chcesz wrócić żywa do swego kościoła, to lepiej natychmiast wyjdź. Jeśli Meg nie włączyła alarmu, że tu jesteś, ja to zrobię. - Przestań włazić mi w drogę. Naprawdę zaczynasz mnie wkurzać powiedziałam. - Do zobaczenia, moja droga Rachel. Na przykład w dziale nekrologów. Jego śmiech brzmiał zbyt wysoko. Posłałam mu miażdżące spojrzenie, a on zamaszyście wpisał się do księgi Megan. Odwrócił się i powiedział bezgłośnie: „Uciekaj, czarownico. Uciekaj”. Wyciągnął komórkę, wcisnął kilka przycisków i ruszył dumnym krokiem w stronę podziemi, mijając ciemne biura VIP-ów. Megan z przepraszającą miną otworzyła mu bramkę, sygnalizując to brzęczykiem. Zamknęłam na chwilę oczy. Kiedy znów je otworzyłam, machnęłam ręką w stronę Megan, dając jej znak, że „Jeszcze chwilkę”, a potem usiadłam na jednym z krzeseł stojących w holu i zaczęłam grzebać w torbie, udając, że czegoś szukam. Jenks wylądował na moim kolczyku. - Chodźmy stąd - powiedział z niepokojem. - Wrócimy wieczorem. - Dobra - zgodziłam się. Rzucenie zaklęć na moje mieszkanie przez Denona było zwykłym nękaniem. Wysłanie zespołu zabójców byłoby zbyt kosztowne. Nie byłam tego warta. Ale po co ryzykować? - Jenks - szepnęłam. - Możesz się dostać do podziemi tak, żeby nie wychwyciły cię kamery?

- Oczywiście, kobieto. Skradanie się to specjalność pixy Ona pyta, czy mogę się przekraść pod okiem kamer? A jak myślisz, kto je konserwuje? Powiem ci. Pixy. I czy kiedykolwiek ktoś nam za to dziękuje? O, nie. To przygłup dokonujący napraw sadza swój tłusty tyłek na dolnym szczeblu drabiny, prowadzi ciężarówkę, otwiera skrzynkę z narzędziami, połyka pączki - ale czy on cokolwiek robi? O, nieeee... - Świetnie, Jenks. Zamknij się i słuchaj. - Zerknęłam na Megan. - Sprawdź, jakie archiwa przegląda Francis. Będę czekała na ciebie tak długo, jak się da, ale wyjdę przy pierwszych oznakach zagrożenia. Dotrzesz stąd do domu, tak? Ruch skrzydełek Jenksa wzbudził wiaterek, od którego połaskotało mnie w policzek pasmo włosów. - Mogę to zrobić. A skoro już tam będę, to mam go obsypać pyłkiem? Uniosłam brwi. - Obsypać go pyłkiem? Potrafisz? Myślałam, że to chwyt z... no, bajek. Zawisł przede mną w powietrzu z zadowoloną miną. - Sprawię, że go będzie swędziało. To jest druga specjalność pixy. - Zawahał się, uśmiechając się szelmowsko. - Nie, trzecia. - Czemu nie - powiedziałam z westchnieniem, a Jenks cicho wzbił się wyżej, obserwując kamery. Przez chwilę wisiał nieruchomo w powietrzu, sprawdzając, jak długo trwa cykl ich ruchu. Potem wzbił się pod sufit i pofrunął wzdłuż długiego korytarza, mijając funkcjonariuszy, w stronę drzwi prowadzących do podziemi. Gdybym go nie obserwowała, w ogóle bym go nie zauważyła. Wyjęłam z torby długopis, zaciągnęłam rzemyk i podeszłam do Megan. Potężne mahoniowe biurko całkowicie oddzielało hol od znajdujących się za nim niewidocznych biur. Był to ostatni bastion między czytelnikami i sumienną siłą roboczą, utrzymującą porządek w archiwum. Zza łuku za plecami Megan dobiegł kobiecy śmiech. W soboty nikt się nie przepracowywał. - Cześć, Meg - powiedziałam, zbliżając się. - Dzień dobry, pani Morgan - odparła zbyt głośno, poprawiając okulary. Patrzyła nad moim ramieniem i z trudem zwalczyłam chęć odwrócenia się. Pani Morgan? - pomyślałam. Od kiedy to jestem panią Morgan? - Co jest, Meg? - zapytałam, zerkając za siebie na pusty hol. Zachowywała się sztywno.

- Dzięki Bogu, że żyjesz - szepnęła. Wargi wciąż miała wygięte w uśmiechu. - Co tu robisz? Powinnaś się chować w jakiejś piwnicy. - Zanim zdołałam odpowiedzieć, przekrzywiła głowę i uśmiechnęła się jak blondynka, którą chciała być. - Czym mogę pani służyć, pani Morgan? Zrobiłam pytającą minę, a Megan spojrzała znacząco nad moim ramieniem. Na jej twarzy pojawiło się napięcie. - Kamery, idiotko - mruknęła. - Kamery. Zrozumiałam i odetchnęłam. Bardziej się martwiłam telefonem Francisa niż kamerami. Nikt nie sprawdza taśm, dopóki coś się nie stanie. A wtedy będzie za późno. - Wszyscy ci kibicujemy - szepnęła Megan. - Zakłady stoją dwieście do jednego, że przeżyjesz ten tydzień. Osobiście dałabym ci sto do jednego. Zrobiło mi się niedobrze. Znów zerknęła za mnie i zesztywniała. - Ktoś jest za mną, tak? - zapytałam, a Megan się skrzywiła. Westchnęłam, przesunęłam torbę na plecy, żeby mi nie zawadzała, i powoli się odwróciłam. Miał na sobie schludny czarny garnitur, wykrochmaloną białą koszulę, wąski czarny krawat i ciemne okulary. Ręce splótł lekceważąco z tyłu. Uchwyciłam delikatny zapach piżma, a widząc jego miękką, rudawą brodę, domyśliłam się, że jest lisołakiem. Podszedł do niego drugi mężczyzna, stając między mną i drzwiami wejściowymi. Też nie zdjął ciemnych okularów. Mierzyłam ich wzrokiem. Gdzieś powinien być trzeci, prawdopodobnie za mną. Zabójcy zawsze pracowali trójkami. Nie więcej. Nie mniej. Zawsze trzech, pomyślałam szyderczo, czując, uścisk w żołądku. Trzech na jedną to nieuczciwe. Spojrzałam w stronę korytarza prowadzącego do podziemi. - Do zobaczenia w domu, Jenks - szepnęłam, wiedząc, że mnie nie słyszy. Dwaj mężczyźni wyprostowali się. Jeden rozpiął marynarkę, żeby pokazać kaburę. Uniosłam brew. Przecież nie zastrzelą mnie z zimną krwią przy świadku. Denon może jest wkurzony, ale nie głupi. Czekali, aż zacznę uciekać. Stałam wsparta pod boki, z szeroko rozstawionymi stopami. Postawa decyduje o wszystkim. - Pewnie nie moglibyśmy o tym porozmawiać, chłopcy? - odezwałam się zgryźliwie z mocno bijącym sercem.

Ten, który rozpiął marynarkę, ukazał w uśmiechu zęby. Były drobne i ostre. Grzbiet jego dłoni pokrywała zbita warstwa delikatnych rudych włosków. Jasne. Lisołak. Wspaniale. Miałam nóż, ale chodziło o to, by zachować od nich taki dystans, żebym nie musiała użyć tej broni. - Nie w moim holu. Zabierajcie się na zewnątrz! - rozległ się za mną gniewny krzyk Megan. Puls zabił mi żywiej, Meg chce pomóc? Może, pomyślałam, przeskakując gładko za jej kontuar, po prostu nie chce mieć plam na dywanie. - Tędy - pokazała Meg za siebie na łukowate przejście prowadzące do biur na tyłach. Nie było czasu na podziękowania. Przemknęłam pod łukiem i znalazłam się na otwartej przestrzeni biurowej. Za sobą słyszałam stłumione uderzenia i wykrzykiwane przekleństwa. Pomieszczenie wielkości magazynu było podzielone ulubionymi przez korporacje ściankami wysokości metr dwadzieścia, co stwarzało wrażenie labiryntu o biblijnych proporcjach. Uśmiechnęłam się i pomachałam nielicznym pracującym tu ludziom, łomocząc w biegu torbą o przepierzenia. Po drodze przewróciłam automat z chłodzoną wodą i krzyknęłam nieszczere „Przepraszam!”. Nie rozbił się, ale rozpadł na części. Głuche gulgotanie wody wkrótce zostało zagłuszone okrzykami przerażenia i wołaniem o mopa. Obejrzałam się za siebie. Jeden z ciemnookularników splątał się z trzema pracownikami biura, usiłującymi zapanować nad ciężką butlą. Jego broń pozostawała w ukryciu. Na razie wszystko szło dobrze. Przyzywało mnie tylne wyjście. Podbiegłam do przeciwległej ściany, szarpnięciem otworzyłam drzwi przeciwpożarowe i z ulgą odetchnęłam chłodniejszym powietrzem. Ktoś tam czekał. Kobieta. I celowała do mnie z broni o dużym kalibrze. - Cholera! - krzyknęłam i rzuciłam się do tyłu, by zatrzasnąć drzwi. Zanim się zamknęły, w przepierzenie za mną uderzyło z plaśnięciem coś galaretowatego. Zapiekł mnie kark. Sięgnęłam ręką i wrzasnęłam, napotkawszy pęcherz wielkości srebrnej dolarówki. Palce, którymi go dotknęłam, też zapiekły. - Wspaniale - szepnęłam, wycierając przezroczystego gluta o skraj żakietu. - Nie mam na to czasu.

Kopnięciem zatrzasnęłam zamek awaryjny i biegiem rzuciłam się w labirynt. Już nie używali zaklęć z opóźnieniem. Te były uzbrojone i załadowane do galaretowatych kulek. No, po prostu bomba. Domyślałam się, że to zaklęcie samozapłonu. Gdybym została trafiona czymś więcej niż rykoszetem, byłabym martwa. Stanowiłabym ładną kupkę popiołu na berberyjskim dywanie. Jenks żadną miarą nie mógłby wywąchać takiego zagrożenia, nawet gdyby tu był. Osobiście wolałabym zginąć od kuli. To przynajmniej było romantyczne. Trudniej jednak jest wytropić autora zabójczego zaklęcia niż zidentyfikować wytwórcę kuli czy konwencjonalnego pistoletu. Nie mówiąc już o tym, że dobre zaklęcie nie zostawia dowodów. A w przypadku zaklęć samozapłonu - nawet ciała. Nie ma ciała, nie ma zbrodni. Nie ma potrzeby odsiadki. - Tam! - zawołał ktoś. Zanurkowałam pod biurko, boleśnie uderzając się w łokieć. Szyja paliła mnie żywym ogniem. Powinnam posypać ją solą i zneutralizować zaklęcie, zanim się rozprzestrzeni. Z mocno bijącym sercem wyśliznęłam się z żakietu. Ozdabiały go rozbryzgi mazi. Gdybym nie miała go na sobie, prawdopodobnie już bym nie żyła. Wepchnęłam go do czyjegoś kosza na śmieci. Wyjęłam z torby fiolkę ze słoną wodą, do wtóru głośnych wołań o mopa. Ręce mi się trzęsły, palce mnie piekły, a szyja paliła żywym ogniem. Odgryzłam plastikową zakrętkę i wstrzymując oddech, oblałam sobie palce, a potem kark. Czarne zaklęcie się rozpadło, o czym świadczył zapach siarki i nagłe ukłucie. Syknęłam. Słona woda skapywała na podłogę. Przez jedną wspaniałą chwilę napawałam się brakiem bólu. Osuszyłam szyję mankietem. Ostrożnie badany pęcherz bolał, lecz w porównaniu z pieczeniem pulsowanie wywołane przez słoną wodę było kojące. Nie ruszałam się z miejsca, czując się jak idiotka i usiłując wymyślić jakąś drogę ucieczki. Byłam dobrą czarownicą. Wszystkie moje amulety służyły obronie, nie atakowi. Zawsze chodziło mi tylko o zwalenie przeciwnika z nóg i przejęcie nad nim kontroli. Zawsze byłam myśliwym, nigdy zwierzyną. Ze zmarszczonym czołem uświadomiłam sobie, że nie mam nic na taką sytuację. Nazbyt głośne lamenty Megan dokładnie mi powiedziały, gdzie są wszyscy. Znów pomacałam pęcherz. Nie powiększał się. Miałam szczęście. Kilka przepierzeń dalej rozległy się ciche kroki, więc wstrzymałam oddech. Wolałabym się tak nie pocić. Łaki mają doskonały węch, lecz jednotorowe umysły. Nie odnalazł mnie

prawdopodobnie tylko dzięki wciąż unoszącej się w powietrzu woni siarki. Nie mogłam tu zostać. Słabe uderzenia w drzwi przeciwpożarowe uświadomiły mi, że pora iść. Z głową pulsującą z napięcia ostrożnie wyjrzałam nad ściankami i zobaczyłam ciemnookularnika numer jeden idącego cicho przez salę, by wpuścić do środka zabójczynię numer trzy. Odetchnęłam płytko i, skulona, ruszyłam biegiem w przeciwną stronę. Stawiałam życie, że zabójcy zostawili jednego spośród siebie przy drzwiach wejściowych i że nie wpadnę na niego w połowie drogi. Dzięki nieustającemu kazaniu Megan na temat wody rozlanej na podłodze dotarłam do łuku prowadzącego do holu niezauważona przez nikogo. Wyjrzałam zza framugi i zobaczyłam, że przy biurku recepcjonistki nie ma nikogo. Podłogę zaśmiecały papiery. Papiery szeleściły pod nogami. Klawiatura Megan wisiała na przewodzie i się huśtała. Wstrzymując oddech, przekradłam się do podnoszonej części kontuaru i wciąż znajdując się na poziomie podłogi, zerknęłam zza biurka. Mocno zabiło mi serce. Przy drzwiach kręcił się mężczyzna w ciemnych okularach, najwyraźniej rozdrażniony, że został sam. Ale ominięcie jednego było łatwiejsze od ominięcia dwóch. Od strony podziemi dobiegł jękliwy głos Francisa: - Tutaj? Denon napuścił ich na nią tutaj? Musi być wściekły. Nie, zaraz wracam. Muszę to zobaczyć. Pewnie będzie się z czego pośmiać. Jego głos się zbliżał. Może Francis zechce pójść ze mną na mały spacer, pomyślałam z nadzieją. Zawsze można było liczyć na ciekawość i głupotę Francisa, co w naszym zawodzie stanowiło niebezpieczną mieszankę. Czekałam napompowana adrenaliną, żeby podniósł klapę w kontuarze i wszedł za biurko. - Co za bałagan - odezwał się, bardziej zainteresowany śmietniskiem na podłodze niż podnoszącą się za nim moją osobą. Niczym android oplotłam ramieniem jego szyję i wykręciłam mu rękę, niemal go podnosząc. - Au! Do cholery, Rachel! - krzyknął, zbyt przestraszony, by się zorientować, jak łatwo było mu uderzyć mnie łokciem w brzuch i się oswobodzić. - Puść mnie! To nie jest śmieszne. Przełknęłam ślinę i ze strachem zerknęłam na ciemnookularnika przy drzwiach. Mierzył do mnie z broni.

- Nie jest, słodziutki - wyszeptałam Francisowi w ucho, boleśnie świadoma, jak niewiele dzieli nas od śmierci. Francis nie miał o niczym pojęcia i myśl, że mógłby zrobić coś głupiego, przerażała mnie bardziej od wycelowanej w nas broni. Serce mi waliło młotem i czułam, że drżą mi kolana. - Nie ruszaj się - poleciłam mu. - Jeśli uzna, że ma szansę we mnie trafić, może strzelić. - A co mnie to obchodzi? - warknął. - Widzisz tu kogoś innego oprócz siebie, mnie i tej broni? - zapytałam cicho. Chyba nie byłoby trudno pozbyć się jednego świadka, prawda? Francis zesztywniał. Usłyszałam, jak Megan, która właśnie się pojawiła w przejściu do biur na tyłach, gwałtownie wciąga powietrze. Wyglądało zza niej coraz więcej głośno szepczących osób. Obrzuciłam grupę wzrokiem, czując ukłucie paniki. Za dużo ich. Za dużo możliwości, że coś pójdzie nie tak. Poczułam się lepiej, kiedy ciemnookularnik wyprostował się z przysiadu i schował pistolet. Opuścił ręce z dłońmi skierowanymi na zewnątrz w nieszczerym geście uległości. Przyszpilenie mnie na oczach tylu świadków byłoby zbyt kosztowne. Impas. Trzymałam Francisa przed sobą jak tarczę. Z sali biurowej wychynęli cicho pozostali ciemnookularnicy i stanęli pod tylną ścianą biura Megan. Jeden miał dobytą broń. Zorientował się w sytuacji i schował pistolet. - Dobra, Francis - powiedziałam. - Czas na twoją popołudniową przechadzkę. Spokojnie i powoli. - Wal się, Rachel - rzucił trzęsącym się głosem. Na czoło wystąpiły mu kropelki potu. Wysunęliśmy się ostrożnie zza biurka. Usiłowałam podtrzymywać Francisa, który pośliznął się na rozsypanych długopisach. Łak przy drzwiach uprzejmie odsunął się na bok. Jego nastawienie było bardzo wyraźne. Oni się nie śpieszą. Mają czas. Pod ich czujnym wzrokiem wycofaliśmy się z Francisem przez drzwi i wyszliśmy na słońce. - Puść mnie - zażądał Francis, szarpiąc się. Piesi omijali nas szerokim łukiem, a przejeżdżające samochody zwalniały. Nie znoszę gapiów, ale może tym razem mogłabym ich wykorzystać. - No, dalej, uciekaj - powiedział. - W tym jesteś najlepsza, Rachel. Wzmocniłam chwyt, aż stęknął. - Tu masz rację. Nigdy nie będziesz taki szybki, jak ja. - Otaczający nas ludzie zaczynali się pośpiesznie rozchodzić, uświadamiając sobie, że to coś więcej niż kłótnia

kochanków. - Ty może też powinieneś zacząć uciekać - powiedziałam z nadzieją na zwiększenie zamieszania. - O czym ty, u diabła, mówisz? Przez zapach wody kolońskiej Francisa przebijał się odór jego potu. Zawlokłam go na drugą stronę ulicy, lawirując między zwalniającymi samochodami. Trójka ciemnookularników wyszła z budynku, by popatrzeć. Stali pełni napięcia przy drzwiach w swoich okularach i czarnych garniturach. - Sądzę, że według nich pomagasz mi. Naprawdę, taki duży, silny czarownik jak ty nie może się wyrwać takiemu chucherku, jak ja? - Usłyszałam, jak nagle wciąga powietrze. - Do widzenia - rzuciłam. - A teraz uciekaj. Mając między sobą a ciemnookularnikami ruchliwą ulicę, puściłam Francisa i ruszyłam biegiem, wtapiając się w pieszych na chodniku. Francis popędził w drugą stronę. Wiedziałam, że jeśli oddalę się od nich na wystarczającą odległość, nie pójdą za mną do domu. Łaki są zabobonne i nie naruszyłyby schronienia na poświęconej ziemi. Będę bezpieczna - dopóki Denon nie wyśle za mną czegoś innego.

ROZDZIAŁ 9

- Coś innego - mruknęłam z namysłem, ostrożnie przewracając sfatygowaną, żółtą kartkę pachnącą gardeniami i eterem. Zaklęcie nierzucania się w oczy byłoby wspaniałe, ale stworzenie go wymagało nasion paproci. Nie tylko nie miałam czasu na zebranie wystarczającej ich liczby, ale i pora roku była nieodpowiednia. Na pewno są na Targu Findlaya, ale nie miałam czasu, by się tam udać. - Bądź realistką, Rachel - szepnęłam, zamykając księgę i prostując obolałe plecy. - Nie dasz rady stworzyć czegoś tak trudnego. Ivy rozłożyła swoje rzeczy przy kuchennym stole naprzeciwko mnie. Wypełniała formularze zmiany adresu i chrupała resztę selera z gęstym, zimnym sosem. Tylko taką kolację zdążyłam zrobić. Najwyraźniej jej to nie przeszkadzało. Może miała zamiar wyjść później i coś zjeść na mieście. Jutro, jeśli dożyję, zrobię prawdziwą kolację. Może pizzę. Tego wieczoru kuchnia nie sprzyjała przyrządzaniu jedzenia. Tworzyłam zaklęcia i nabałaganiłam. W zlewie piętrzyły się na wpół posiekane rośliny,

ziemia,

poplamione

na

zielono

miski

z

przetartymi

składnikami

pozostawionymi do ostygnięcia i brudne miedziane garnki. Wyglądało to jak skrzyżowanie kuchni Yody z „Piekłem w kuchni”. Miałam jednak amulety wykrywające, nasenne, a nawet kilka nowych amuletów przebrania, mających sprawiać, że będę wyglądać na dużo starszą zamiast młodszą. Nie umiałam ukryć zadowolenia, że sama je stworzyłam. Kiedy tylko znajdę zaklęcie wystarczająco silne, by włamać się do archiwum ISB, pojedziemy tam z Jenksem. Jenks pojawił się po południu, z wlokącym się za nim powolnym, kudłatym łakiem, tym znajomym, który miał moje rzeczy. Kupiłam przyniesione przez niego

pachnące stęchlizną łóżko polowe i podziękowałam za przyniesienie nielicznych ubrań, na które nie zostało rzucone zaklęcie - zimowego płaszcza i różowego dresu, upchniętego w pudełku z tyłu szafy. Powiedziałam mu, żeby na razie zajął się tylko moimi ubraniami, muzyką i przyborami kuchennymi. Odszedł, szurając nogami, z moją stówą w garści, obiecawszy, że nazajutrz przyniesie przynajmniej ubrania. Oderwałam się z westchnieniem od książki i popatrzyłam nad stojącym na parapecie Panem Rybą na czarny ogród. Osłoniłam dłonią pęcherz na karku i odsunęłam książkę, robiąc miejsce dla następnej. Denon naprawdę musiał się wkurzyć, skoro nasłał na mnie łaki w biały dzień - kiedy to znajdowały się w bardzo trudnej sytuacji. Gdyby to była noc, zapewne już bym nie żyła - nów czy nie nów. To, że marnował pieniądze, świadczyło, że dostało mu się za to, że pozwolił odejść Ivy. Po wymknięciu się łakom zaszalałam i wróciłam do domu taksówką. Uzasadniłam to chęcią uniknięcia spotkania z ewentualnymi płatnymi zabójcami w autobusie, lecz tak naprawdę nie chciałam, żeby ktoś mnie zobaczył w takim stanie. Po przejechaniu trzech przecznic zaczęło mną telepać i przestało dopiero pod prysznicem, kiedy zużyłam całą ciepłą wodę z bojlera. Nigdy nie byłam ściganą zwierzyną. Nie podobało mi się to. Lecz niemal tak samo przerażała mnie myśl, że aby uniknąć śmierci, być może będę musiała stworzyć czarne zaklęcie i go użyć. Duża część mojej pracy wiązała się z aresztowaniem osób zajmujących się „szarymi zaklęciami” - czarownicami, które brały zwykłe, dobre zaklęcie (na przykład miłości) i używały go w złym celu. Lecz poważni użytkownicy czarnej magii też istnieli i też ich aresztowałam: osoby, które potrafiły sprawić, że ktoś znikał - a za kilka dolarów więcej rzucały zaklęcie na jego krewnych, by nawet nie pamiętali o jego istnieniu - czy też garstkę Inderlanderów walczącą o władzę w podziemiu Cincinnati. Czasami udawało mi się jedynie ukryć paskudną rzeczywistość, by ludzkość się nie dowiedziała, jak trudno jest powstrzymać Inderlanderów, uważających ludzi za bydło hodowane na otwartej przestrzeni. Jednakże nigdy dotąd nikt mnie tak nie atakował. Nie wiedziałam, jak mam zachować jednocześnie bezpieczeństwo i czystą karmę. Ostatnie godziny dnia spędziłam w ogrodzie. Grzebanie w ziemi w towarzystwie rojących się wszędzie dzieci pixy to znakomity sposób na zostanie w domu i stwierdziłam, że Jenksowi należą się wielkie podziękowania, i to za niejedno. Dopiero kiedy weszłam do kościoła, z materiałami do tworzenia zaklęć i nosem czerwonym od słońca, dowiedziałam się, czym było spowodowanego radosne pokrzykiwanie jego

potomstwa. Maluchy wcale nie bawiły się w chowanego; one przechwytywały kulki mazi. Na widok piramidki starannie ułożonej przy drzwiach prowadzących do ogrodu doznałam wstrząsu. Każda kulka zawierała moją śmierć. Nie wiedziałam. Nie miałam zielonego pojęcia. Ich widok mnie wkurzył - zamiast się przestraszyć, wpadłam w gniew. Przyrzekłam sobie, że kiedy myśliwi odnajdą mnie następnym razem, będę gotowa. Efektem mojego ataku gwałtownego tworzenia zaklęć była pełna torba moich zwykłych amuletów. Sekwojowy kołek z pracy okazał się prawdziwym wybawieniem. Każde drewno potrafi przechowywać zaklęcia, lecz sekwoja jest najtrwalsza. Amulety, które nie trafiły do torby, wisiały na haczykach do kubków w poza tym pustym kredensie. Wszystkie były doskonałe, ale potrzebowałam czegoś mocniejszego. Westchnęłam i otworzyłam następną księgę. - Przemiana? - zapytała Ivy, odkładając formularze i przysuwając sobie klawiaturę. - Jesteś aż tak dobra? Powiodłam paznokciem kciuka pod paznokciem palca wskazującego, by wydobyć spod niego brud. - Potrzeba jest matką odwagi - mruknęłam. Unikając jej wzroku, przejrzałam indeks. Potrzebowałam jakiegoś małego zwierzątka, najlepiej umiejącego się bronić. Ivy z głośnym chrupnięciem selera wróciła do surfowania w sieci. Obserwowałam ją uważnie od zachodu słońca. Była idealną współlokatorką, wyraźnie starającą się ograniczyć swoje normalne wampirze reakcje do minimum. Zapewne pomogło to, że jeszcze raz wyprałam ubranie. Kiedy tylko zaczynała wyglądać uwodzicielsko, prosiłam ją, by wychodziła. - O, jest - powiedziałam cicho. - Kot. Potrzebuję uncji rozmarynu, pół szklanki mięty, łyżeczkę od herbaty ekstraktu trojeści zebranej po pierwszym mrozie... Cóż, odpada. Nie mam żadnego ekstraktu i nie zamierzam teraz wychodzić do sklepu. Ivy stłumiła chichot, a ja przerzuciłam strony do indeksu. Nietoperz też nie nie miałam w ogrodzie jesionu, a prawdopodobnie potrzebowałabym trochę kory Poza tym nie zamierzałam spędzić reszty nocy na nauce latania dzięki echolokacji. To samo dotyczyło ptaków. Większość tych w indeksie nie latała nocą. Ryba była po prostu niemądrym pomysłem. Ale może...

- Mysz - powiedziałam, otwierając księgę na odpowiedniej stronie i przeglądając

spis

ingrediencji.

Nic

egzotycznego.

Niemal

wszystko,

czego

potrzebowałam, już się znajdowało w kuchni. Na dole strony widniał odręczny dopisek. Zmrużyłam oczy, by odczytać zblakłe litery. „Można bezpiecznie dostosować do każdego gryzonia”. Zerknęłam na zegar. Dobrze. - Mysz? - zapytała Ivy. - Chcesz się zakląć w mysz? Wstałam, podeszłam do wyspy ze stali nierdzewnej zajmującej środek kuchni i ustawiłam na niej księgę. - Jasne. Mam wszystko oprócz mysiej sierści. - Uniosłam brwi. - Jak myślisz, mogłabym dostać jedną z wypluwek twoich sów? Muszę przelać mleko przez futerko. Ivy odrzuciła falę czarnych włosów za ramię i wysoko uniosła brwi. - Jasne. Przyniosę ci. - Kręcąc głową, zamknęła oglądaną stronę, wstała i przeciągnęła się, ukazując goły brzuch. Zamrugałam na widok czerwonego klejnotu w pępku, a potem odwróciłam wzrok. - I tak muszę je wypuścić - stwierdziła. - Dzięki. Wróciłam do mojego przepisu, sprawdzając dokładnie, czego potrzebuję, i gromadząc wszystko na blacie wyspy. Kiedy Ivy wróciła z dzwonnicy, wszystko było odmierzone i czekało. Pozostało tylko wymieszać. - Jest twoja - powiedziała, kładąc wypluwkę na blacie, i poszła umyć ręce. - Dziękuję - szepnęłam. Rozgrzebałam sfilcowaną masę i wyjęłam spośród kosteczek trzy włosy. Skrzywiłam się, przypomniawszy sobie, że nie przeszło to przez całą sowę, tylko zostało zwrócone. Chwyciłam garść soli i odwróciłam się do Ivy. - Zrobię krąg z soli. Nie próbuj go przekraczać, dobrze? Wbiła we mnie wzrok, więc dodałam: - To potencjalnie niebezpieczne zaklęcie. Nie chcę, by cokolwiek dostało się do garnka przypadkiem. Możesz zostać w kuchni, tylko nie wchodź do kręgu. Skinęła głową z niepewną miną. - Dobrze. Podobało mi się to, że jest nieco wytrącona z równowagi. Wyznaczyłam krąg większy niż zwykle, obejmując nim całą wyspę ze wszystkimi moimi przyborami. Ivy przysiadła na skraju stołu. Oczy miała rozszerzone z ciekawości. Jeśli będę robić to

często, to może powinnam zdmuchnąć osad bezpieczeństwa i wyryć w linoleum rowek. Na co się zda osad bezpieczeństwa, jeśli się zginie od źle ustawionego zaklęcia? Serce biło mi szybko. Minęło sporo czasu od ostatniego razu, kiedy zamykałam krąg, a obecność Ivy mnie denerwowała. - Dobrze więc... - mruknęłam. Odetchnęłam powoli, opróżniając umysł ze wszystkich myśli i zamykając oczy. Mój drugi wzrok powoli się wyostrzył. Nie robiłam tego często i wrażenie było dezorientujące. Wiatr, który nie zbudził się po tej stronie rzeczywistości, uniósł co lżejsze pasemka moich włosów. Zmarszczyłam nos od zapachu palonego bursztynu. Natychmiast poczułam się tak, jakbym się znalazła na dworze, ponieważ otaczające ściany zatarły się do srebrzystych cieni. Ivy, jeszcze bardziej ulotna niż kościół, zniknęła całkowicie. Została tylko okolica i rośliny, a ich zarysy drgały tym samym czerwonawym blaskiem, który zabarwiał powietrze. Zupełnie jakbym stała na tym miejscu, zanim znalazła je ludzkość. Skóra mi ścierpła, kiedy uświadomiłam sobie, że nagrobki istnieją w obu światach, białe i materialne niczym księżyc. Nie otwierając oczu, sięgnęłam moim drugim wzrokiem, poszukując najbliższej magicznej linii. - Cholera jasna - mruknęłam zaskoczona, znalazłszy czerwonawą smugę mocy przebiegającą przez cmentarz. - Wiedziałaś, że przez cmentarz biegnie magiczna linia? - Tak - odparła cicho Ivy głosem dochodzącym znikąd. Wytężyłam wolę i dotknęłam linii. Moc wypełniła mnie aż po zakamarki teoretycznych kończyn, od czego rozdęły mi się nozdrza. Uniwersytet został zbudowany na magicznej linii, tak dużej, że można było z niej czerpać niemal w każdym miejscu Cincinnati. Większość miast została zbudowana na przynajmniej jednej takiej linii. Manhattan ma ich trzy, i to dość potężne. Największa linia magiczna na Wschodnim Wybrzeżu biegnie przez pewne gospodarstwo pod Woodstockiem. Zbieg okoliczności? Nie sądzę. Linia magiczna na moim podwórku była maleńka, lecz znajdowała się tak blisko i była tak nieużywana, że dała mi więcej siły, niż kiedykolwiek zaczerpnęłam z tej uniwersyteckiej. Chociaż nie owiewał mnie żaden prawdziwy wiatr, czułam mrowienie na skórze od wiatru wiejącego w zaświatach.

Czerpanie

z

magicznej

linii

odbywało

się

szybko,

aczkolwiek

było

niebezpieczne. Nie lubiłam tego. Moc przepływała przeze mnie jak woda, jakby zostawiając po sobie wciąż narastający osad. Nie mogłam już dłużej zamykać oczu. Surrealistyczny czerwony obraz zaświatów zastąpił widok mojej pospolitej kuchni. Patrzyłam na przycupniętą na blacie Ivy, widząc ją przez pryzmat mądrości ziemi. Czasami dana osoba wygląda zupełnie inaczej. Z ulgą przekonałam się, że Ivy wygląda tak samo. Jej aura - ta prawdziwa, nie wampirza - była usiana iskrami. Bardzo dziwne. Szukała czegoś. - Dlaczego mi nie powiedziałaś, że tak blisko przebiega magiczna linia? zapytałam. Obrzuciła mnie spojrzeniem, po czym wzruszyła ramionami, skrzyżowała nogi i zrzuciła buty, które wylądowały pod stołem. - Sprawiłoby to jakąkolwiek różnicę? Nie. Nie sprawiało to żadnej różnicy. Domykając krąg, zamknęłam oczy, by wzmocnić mój drugi wzrok. Niepokoił mnie uderzający do głowy przypływ utajonej mocy. Siłą woli przesunęłam wąskie pasmo soli z tego wymiaru do zaświatów. Zostało zastąpione odpowiadającym mu kręgiem tamtej rzeczywistości. Krąg się zatrzasnął z przyprawiającym o dreszcz szarpnięciem. Podskoczyłam. - Kurde - szepnęłam. - Może użyłam za dużo soli? Większość mocy, którą zaczerpnęłam z zaświatów, płynęła teraz przez mój krąg. Ta niewielka ilość, która falowała we mnie, nadal przyprawiała mnie o ciarki. Osad będzie narastał do chwili, kiedy przerwę krąg i połączenie z magiczną linią. Otaczającą mnie barierę rzeczywistości zaświatów odczuwałam jako słaby nacisk.

Nic

nie

mogło

przekroczyć

szybko

przemieszczających

się

pasm

naprzemiennych rzeczywistości. Dzięki drugiemu wzrokowi widziałam migotliwą falę rozmazanej czerwieni wznoszącą się z podłogi i zamykającą tuż nad moją głową. Taka sama półkula rozciągała się pode mną. Później powinnam dokładnie sprawdzić, czy nie przecinam jakichś rur albo przewodów elektrycznych - to osłabiałoby krąg, gdyby coś chciało się przedostać tą drogą. Kiedy otworzyłam oczy, Ivy patrzyła na mnie. Posłałam jej wymuszony uśmiech i się odwróciłam. Pod wpływem mojego normalnego widzenia mój drugi wzrok powoli zanikł. - Mocno się trzyma - powiedziałam, widząc, jak zanika jej aura. - Nie próbuj przekroczyć tej granicy. Będzie bolało.

Skinęła głową z poważną miną. - Jesteś... bardzo mocna - stwierdziła. Uśmiechnęłam się z zadowoleniem. Niech wampirzyca zobaczy, że czarownica też ma zęby. Wzięłam najmniejszą miedzianą miseczkę do mieszania - wielkości moich dwóch złożonych dłoni - i ustawiłam nad turystycznym palnikiem gazowym, który wcześniej kupiła dla mnie Ivy. Do tworzenia pomniejszych zaklęć używałam kuchenki gazowej, ale czynna rura gazowa dawałaby dostęp do wnętrza kręgu. - Woda... - mruknęłam, napełniając miarkę źródlaną wodą i mrużąc oczy, by nalać jej dokładnie tyle, ile trzeba. Kiedy wlałam ją do miseczki, zasyczała, więc uniosłam miseczkę znad ognia. - Mysz, mysz, mysz - powiedziałam z namysłem, starając się nie pokazać, jak bardzo jestem zdenerwowana. To było najtrudniejsze zaklęcie, jakie próbowałam stworzyć poza zajęciami. Ivy zsunęła się z blatu, a ja zesztywniałam. Kiedy podeszła i stanęła mi za plecami, lecz wciąż na zewnątrz kręgu, zjeżyły mi się włoski na karku. Spojrzałam na nią surowo. Ivy uśmiechnęła się z zażenowaniem i podeszła do stołu. - Nie wiedziałam, że czerpiesz z zaświatów - powiedziała, siadając przed monitorem. Podniosłam wzrok znad przepisu. - Jako czarownica ziemi nie robię tego zbyt często. Lecz to zaklęcie zmieni mnie fizycznie, a nie wywoła jedynie złudzenie, że jestem myszą. Gdyby coś się dostało przypadkiem do garnka, mogłabym nie móc go potem zneutralizować. Albo przemienić się tylko do połowy... Mruknęła coś, a ja położyłam mysią sierść na sicie, by przelać je mlekiem. Istnieje cała gałąź czarowania, która wykorzystuje magiczne linie zamiast eliksirów, i żeby skończyć naukę na podstawowym materiale, przez dwa semestry sprzątałam laboratorium jednego z moich profesorów. Wszystkim mówiłam, że to dlatego, że nie mam jeszcze famulusa - co stanowiło wymóg bezpieczeństwa - ale prawda była taka, że po prostu nie lubiłam tych magicznych linii. Straciłam dobrego przyjaciela, który postanowił się w nich specjalizować i wpadł w złe towarzystwo. Nie mówiąc już o tym, że była z nimi związana śmierć mojego ojca. Nie pomagało też to, że linie magiczne stanowią bramy do zaświatów. Twierdzi się, że zaświaty były kiedyś rajem, w którym mieszkały elfy, a do naszego świata zaglądały tylko po to, by kraść ludzkie dzieci. Lecz kiedy do władzy

doszły demony i zdemolowały tę krainę, elfy zostały zmuszone do pozostania tu na stałe. Oczywiście było to zanim jeszcze Grimm zaczął pisać baśnie. Wszystko jest w starszych, straszniejszych opowieściach. Prawie wszystkie kończą się słowami: „I żyli w zaświatach długo i szczęśliwie”. Cóż... tak to miało być. Grimm zgubił gdzieś słowa „w zaświatach”. To, że niektóre czarownice wykorzystują magiczne linie, zapewne tłumaczy zadawnione błędne przekonanie, że sprzymierzają się z demonami. Z drżeniem myślę o tym, ile osób zginęło przez ten błąd. Ja byłam czarownicą ziemi, zajmującą się jedynie amuletami i eliksirami. Gesty i recytacje zaklęć należały do królestwa magicznych linii. Czarownice specjalizujące się w tej gałęzi sztuki czerpały siłę bezpośrednio z magicznych linii. Była to surowa magia, moim zdaniem mniej uporządkowana i piękna, ponieważ brakowało jej dyscypliny związanej z czarami ziemi. Jedyną zaletę magii linii stanowiło to, że można było ją wywołać błyskawicznie odpowiednim słowem. Wadą była konieczność noszenia w swoim chi kawałka zaświatów. Nie przemawiało do mnie to, że dawało się go izolować od czakr. Byłam przekonana, że demoniczna skaza zaświatów zostawia na duszy coś w rodzaju nagromadzonego brudu. Widziałam zbyt wielu przyjaciół, którzy tracili zdolność wyraźnego postrzegania, po której stronie płotu znajduje się ich magia. Magia magicznych linii miała największy potencjał czynienia czarnej magii. Jeśli trudno jest odnaleźć twórcę amuletu, to dowiedzenie się, kto przeklął dany samochód za pomocą magii linii jest prawie niemożliwe. Nie znaczy to, że wszystkie czarownice parające się magią linii są złe - istnieje duży popyt na ich umiejętności w rozrywce,

kontrolowaniu

pogody

i

działalności

związanej

z

zapewnieniem

bezpieczeństwa - lecz przy tak bliskim związku z zaświatami i dostępem do większej mocy łatwo zagubić moralność. Mój brak awansu w ISB można by przypisać mojej odmowie posługiwania się magią linii do zatrzymywania prawdziwych nieprzyjemniaków. Ale jaka była różnica, jeśli przyszpilałam ich za pomocą amuletu, a nie recytacji zaklęcia? Nabrałam wielkiej wprawy w zwalczaniu magii linii czarami ziemi, chociaż nie dałoby się tego powiedzieć, patrząc na stosunek liczby moich zatrzymań do liczby otrzymywanych przeze mnie zleceń. Przypomniałam

sobie

piramidkę

galaretowatych

kulek

pod

drzwiami

prowadzącymi do ogrodu i wlałam do garnka mleko przez leżącą na sicie mysią sierść. Mieszanina wrzała, więc postawiłam miskę wyżej na trójnogu, mieszając jej zawartość

drewnianą łyżką. Posługiwanie się drewnem do tworzenia zaklęć nie było dobrym pomysłem, ale wszystkie moje ceramiczne łyżki były wciąż zaklęte, a posługiwanie się metalem innym niż miedź mogłoby doprowadzić do katastrofy. Drewniane łyżki działały jak amulety, wchłaniając zaklęcia i prowadząc do żenujących błędów, ale jeśli po wszystkim wymoczę ją w naczyniu ze słona wodą, będzie okej. Ujęłam się pod boki, jeszcze raz przeczytałam zaklęcie i nastawiłam minutnik. Gotująca się na wolnym ogniu mieszanina zaczynała pachnieć piżmem. Miałam nadzieję, że to dobrze. - A więc zamierzasz zakraść się do podziemnego archiwum jako mysz powiedziała Ivy, stukając w klawiaturę. - Nie będziesz mogła otworzyć szafy na dokumenty. - Jenks mówi, że ma już kopie wszystkiego. Musimy je tylko obejrzeć. Rozległo się skrzypnięcie krzesła Ivy, która odchyliła się na oparcie, skrzyżowała nogi i przechyliła głowę w sposób wyraźnie świadczący o tym, że wątpi, by takie dwa maluchy dały sobie radę z klawiaturą. - Może, jak się już tam znajdziesz, z powrotem przybierzesz postać czarownicy? Pokręciłam głową i jeszcze raz sprawdziłam przepis. - Przemiany wywołane eliksirem trwają do porządnej kąpieli w słonej wodzie. Gdybym chciała, mogłabym się przemienić przy użyciu amuletu, zakraść do archiwum, zdjąć amulet, jako człowiek znaleźć to, co mi jest potrzebne, a potem znów użyć amuletu, by się wydostać. Ale tak nie zrobię. - Dlaczego? Zadawała mnóstwo pytań. Uniosłam wzrok, dosypując meszku z ukwapu. - Nigdy nie używałaś zaklęcia przemiany? - zapytałam. - Myślałam, że wampiry wciąż ich używają, żeby się zmieniać w nietoperze i takie tam. Ivy spuściła wzrok. - Niektóre tak robią - powiedziała cicho. Najwyraźniej Ivy nigdy się nie przemieniała. Ciekawe dlaczego. Z całą pewnością było ją na to stać. - Przemiana z użyciem amuletu nie jest dobrym pomysłem - stwierdziłam. Musiałabym przywiązać amulet do siebie albo mieć go na szyi, a wszystkie moje amulety są większe od myszy. Byłoby to trochę niewygodne. A co, gdybym była w ścianie i go zgubiła? Zdarzało się, że czarownice ginęły podczas powrotu do zwykłej postaci, kiedy materializowały się z dodatkowymi częściami, jak ściana czy klatka. -

Zadrżałam i szybko zamieszałam mieszaninę zgodnie z kierunkiem ruchu wskazówek zegara. - Poza tym - dodałam cicho - wracając do mojej postaci, nie będę miała na sobie ubrania. - Ha! - krzyknęła Ivy, a ja się wzdrygnęłam. - Teraz słyszymy prawdziwy powód. Ty jesteś nieśmiała, Rachel! Cóż mogłam na to powiedzieć? Lekko zawstydzona, zamknęłam księgę z zaklęciami i postawiłam ją na półce pod wyspą, gdzie znajdowała się reszta mojej nowej biblioteki. Pisnął minutnik, zgasiłam płomień. Nie zostało wiele płynu. Szybko ostygnie do temperatury pokojowej. Wytarłam ręce o dżinsy i sięgnęłam po igłę do nakłuwania palca. Przed Zmianą wiele czarownic udawało, że chorują na łagodną postać cukrzycy, by za darmo zdobywać te cacuszka. Nie znosiłam ich, ale były lepsze od otwierania sobie żyły nożem, jak robiono to w mniej oświeconych czasach. Gotowa do nakłucia, nagle się zawahałam. Ivy nie mogła wejść do środka kręgu, lecz ubiegła noc wciąż stanowiła świeże przeżycie. Gdybym mogła, spałabym wewnątrz kręgu z soli, ale bez famulusa, który wchłaniałby umysłowe toksyny wydzielane przez linie, stałe połączenie z zaświatami doprowadziłoby mnie do szaleństwa. - Dla ożywienia mikstury potrzebuję trzech kropli mojej krwi - powiedziałam. - Naprawdę? W jej minie nie widziałam tego charakterystycznego napięcia, które zwykle poprzedza powstanie u wampira myśliwskiej aury. Ale i tak jej nie ufałam. Skinęłam głową. - Może powinnaś wyjść. Ivy się roześmiała. - Trzy krople z palca niczego nie wywołają. Mimo to nadal się wahałam. Ścisnęło mnie w żołądku. Skąd mam wiedzieć, czy ona zna swoje granice? Zwęziły jej się oczy, a na bladych policzkach pojawiły się czerwone plamy. Widziałam, że jeśli będę się upierać, żeby wyszła, obrazi się. A nie miałam zamiaru pokazać, że się jej boję. W moim kręgu byłam całkowicie bezpieczna. Potrafiłby zatrzymać demona; zatrzymanie wampira to była pestka. Nabrałam tchu i ukłułam się w palec. W oczach Ivy zalśniła czerń, poczułam falę chłodu, lecz nic się nie stało. Ośmielona, wycisnęłam do naparu trzy krople krwi. Brązowy, mleczny płyn wyglądał tak samo, ale wyczułam różnicę w zapachu.

Zamknęłam oczy, głęboko wdychając aromat trawy i ziarna. By przygotować do użycia kolejne dawki, za każdym razem będę potrzebować trzech kropli mojej krwi. - Pachnie inaczej. - Co? Podskoczyłam i natychmiast przeklęłam się za taką reakcję. Zapomniałam o Ivy. - Twoja krew pachnie inaczej - powiedziała. - Pachnie drewnem. Przyprawami. Jak ziemia, ale ziemia, która żyje. Ludzka ani wampirza krew tak nie pachnie. - Mhm - mruknęłam, absolutnie pewna, że nie podoba mi się to, że Ivy potrafi wyczuć zapach trzech kropli mojej krwi przez połowę pokoju i barierę zaświatów. Co prawda, uspokajała mnie wiedza, że nigdy nie piła krwi czarownicy. - A moja krew by zadziałała? - zapytała z napięciem. Pokręciłam głową i nerwowo zamieszałam w garnku. - Nie. To musi być krew czarownicy albo czarodziejki. Nie chodzi o krew, ale o zawarte w niej enzymy. Pełnią rolę katalizatora. Kiwnęła głową, uśpiła komputer i usiadła wygodniej, by mi się przyglądać. Potarłam czubek palca, rozmazując krew w niewidoczną warstewkę. Jak w większości przepisów z tego też wychodziło siedem zaklęć. Te, których nie zużyję tej nocy, przechowam jako eliksiry. Gdyby mi się chciało zawrzeć je w amuletach, przetrwałyby rok. Ale za nic nie przemieniłabym się za pomocą amuletu. Pod uważnym spojrzeniem Ivy starannie rozlałam wywar do fiolek wielkości kciuka i mocno je zakręciłam. Gotowe. Pozostało mi już tylko przerwać krąg i połączenie z magiczną linią. To pierwsze było łatwe, to drugie nieco trudniejsze. Posłałam Ivy przelotny uśmiech i stopą w puszystym różowym kapciu zrobiłam przerwę w kręgu z soli. Słyszalne w tle głuche brzęczenie mocy zaświatów przybrało na sile. Ze świstem wciągnęłam powietrze przez nos; cała moc płynąca dotychczas przez krąg teraz płynęła przeze mnie. - Co się dzieje? - zapytała Ivy. W jej głosie brzmiała czujność i niepokój. Zrobiłam świadomy wysiłek, by oddychać. Czułam się jak zbytnio nadmuchany balonik. Nie odrywając oczu od podłogi, machnęłam ręką. - Krąg został przerwany. Nie podchodź. Jeszcze nie skończyłam powiedziałam, czując zawroty głowy.

-

Odetchnęłam i zaczęłam odłączać się od magicznej linii. Była to walka między niską żądzą potęgi i wiedzą, że doprowadzi mnie ona w końcu do szaleństwa. Musiałam ją od siebie odepchnąć, przepchnąć od głowy do palców u nóg, aż cała moc wróci do ziemi. Kiedy mnie opuściła, zgarbiłam się i potknęłam. Wyciągnęłam rękę, by oprzeć się o blat. - Dobrze się czujesz? - zapytała Ivy z bliska. Wstrzymałam oddech i spojrzałam w górę. Podtrzymywała mnie za łokieć. Nie widziałam, by się poruszyła. Czułam przez koszulę ciepło palców Ivy. - Wysypałam za dużo soli. Połączenie było zbyt silne. Nic mi nie jest. Puść mnie. Z jej twarzy zniknęła troska. Posłuchała, wyraźnie urażona. Wróciła do komputera z głośnym chrzęstem deptanej soli i usiadła na swoim krześle. Nie zamierzałam jej przepraszać. Nie zrobiłam nic złego. W przygniatającej, krępującej ciszy włożyłam do szafki sześć fiolek i dodatkowe amulety. Patrząc na nie, czułam mimowolną dumę. Zrobiłam je. I nawet jeśli ubezpieczenie, jakiego bym potrzebowała, żeby je sprzedać, przekraczało moje roczne zarobki w ISB, to mogłam je wykorzystać. - Chcesz, żeby ci pomóc dziś w nocy? - zapytała Ivy. - Mogę cię osłaniać. - Nie. Zrobiłam to nieco zbyt szybko i Ivy zmarszczyła brwi. Pokręciłam głową i uśmiechnęłam się dla złagodzenia odmowy, żałując, że nie mogę się zdobyć na: „Tak, proszę”. Nadal jednak nie mogłam jej w pełni zaufać. Nie lubiłam stawiać się w sytuacji, w której musiałam komuś zaufać. Mój tata zginął, ponieważ ufał, że ktoś go będzie osłaniał. „Pracuj sama, Rachel” - powiedział, kiedy siedziałam w szpitalu przy jego łóżku i trzymałam go za drżącą rękę, a jego krew traciła zdolność przenoszenia tlenu. „Zawsze pracuj sama”. Ze ściśniętym gardłem popatrzyłam Ivy w oczy. - Jeśli nie potrafię zgubić paru ciemnookularników, to zasługuję na przyszpilenie - powiedziałam. Włożyłam do torby składaną miseczkę, butelkę ze słoną wodą i jeden z moich nowych amuletów przebrania, których jeszcze nie widział nikt z ISB. - Nie wypróbujesz najpierw zaklęcia? - zapytała Ivy, kiedy stało się jasne, że wychodzę.

Nerwowo odgarnęłam kosmyk włosów. - Robi się późno. Na pewno jest dobre. Ivy nie wyglądała na zadowoloną. - Jeśli nie wrócisz do rana, pójdę po ciebie. - W porządku. Jeśli nie wrócę do rana, będę martwa. Zdjęłam z krzesła mój długi zimowy płaszcz i włożyłam go. Posłałam Ivy przelotny, pełen niepokoju uśmiech i wymknęłam się przez drzwi do ogrodu. Chciałam przejść przez cmentarz i złapać autobus na następnej ulicy. Nocne wiosenne powietrze było zimne; zadrżałam, zamykając delikatnie drzwi z siatki. Sterta galaretowatych kulek u moich stóp stanowiła niechciane przypomnienie. Wśliznęłam się w cień dębu, by zaczekać, aż oczy przyzwyczają się do bezksiężycowej nocy; czułam się odsłonięta. Księżyc był młodziutki i wschodził tuż przed świtem. Dziękuję Ci, Boże, za drobne udogodnienia. - Hej, pani Rachel! Rozległo się ciche brzęczenie, więc się odwróciłam, myśląc przez chwilę, że to Jenks. To jednak był Jax, jego najstarszy syn. Podrostek dotrzymywał mi towarzystwa całe popołudnie, kiedy jego ojciec spał. Wiele razy mogłam go zranić nożyczkami, ponieważ jego ciekawość i poczucie „obowiązku” sprawiały, że kręcił się niebezpiecznie blisko nich. - Cześć, Jax. Tata się obudził? - zapytałam. - Pani Rachel? - powiedział, oddychając szybko po wylądowaniu na podsuniętej mu dłoni. - Czekają na panią. Serce zabiło mi mocniej. - Ilu? Gdzie? - Trzech. - Z podniecenia wydzielał jasnozieloną poświatę. - Przed kościołem. Duzi. Śmierdzą jak lisy. Zobaczyłem ich, kiedy staruszek Keasley przepędził ich ze swojego chodnika. Chciałem powiedzieć pani wcześniej - ciągnął z przejęciem - ale nie przeszli przez ulicę, a my już wcześniej ukradliśmy im resztę tych kulek. Tata powiedział, żeby nie zawracać pani głowy, chyba że ktoś przejdzie przez mur. - W porządku, dobrze się spisałeś. Jax wzbił się w powietrze, a ja ruszyłam przed siebie.

- I tak chciałam przejść przez dziedziniec na tyłach i złapać autobus po drugiej stronie kwartału. - Zmrużyłam oczy w nikłym świetle i delikatnie zastukałam w pieniek Jenksa. - Jenks - powiedziałam cicho i uśmiechnęłam się, słysząc niemal podprogowy ryk irytacji, dobiegający ze starego jesionowego pniaka. - Chodźmy popracować.

ROZDZIAŁ 10

Ładna kobieta, siedząca w autobusie na siedzeniu naprzeciwko mnie, wstała, szykując się do wyjścia. Przechodząc, zatrzymała się obok, więc podniosłam wzrok znad książeczki Ivy. - Tabela sześć-jeden - powiedziała, kiedy spojrzałam jej w oczy. - Więcej już nie musisz wiedzieć. Zamknęła oczy i zadrżała, jakby z rozkoszy. Skrępowana, przerzuciłam kartki do końca. - A niech mnie gęś kopnie - wyszeptałam. Była to tabela akcesoriów, z sugestiami wykorzystania ich. Poczułam, że oblewam się rumieńcem. Nie jestem pruderyjna, ale niektóre z tych przedmiotów... I to z wampirem? Może z czarownikiem. Jeśli byłby dziko przystojny. Bez krwi. Może. Gdy przykucnęła w przejściu, wzdrygnęłam się. Nachylając się o wiele za blisko, upuściła na otwartą książeczkę czarną wizytówkę. - Gdybyś chciała dodatkowego towarzystwa - szepnęła z porozumiewawczym uśmiechem, którego nie rozumiałam. - Nówki lśnią jak gwiazdy, wyzwalając u nich to co najlepsze. Nie mam nic przeciwko odgrywaniu drugich skrzypiec podczas twojej pierwszej nocy. I mogłabym ci pomóc... potem. Czasami zapominają. Po jej twarzy przemknął wyraz strachu, szybki, lecz doskonale uchwytny. Kobieta wstała i wyszła z autobusu, a ja siedziałam oniemiała, z otwartymi ustami. Podfrunął do mnie Jenks, więc z trzaskiem zamknęłam książeczkę. - Rache - zaczął, wylądowawszy na moim kolczyku - co czytasz? Wsadziłaś w to nos, kiedy tylko wsiedliśmy do autobusu.

- Nic - odparłam, czując szybkie bicie serca. - Tamta kobieta. To był człowiek, tak? - Ta, która rozmawiała z tobą? Tak. Sądząc po zapachu, wysługuje się wampirom. A bo co? - Nic - odparłam i wcisnęłam książeczkę na dno torby. Już nigdy nie będę jej czytać w miejscach publicznych. Na szczęście wysiadałam na następnym przystanku. Nie zważając na nieprzerwany potok pytań Jenksa, wkroczyłam energicznym krokiem do zagłębia knajpek centrum handlowego i powiewając wokół kostek połami mojego długiego płaszcza, zanurzyłam się w tłum klientów, którzy woleli robić zakupy o niedzielnym brzasku. W toalecie uaktywniłam przebranie staruszki - miałam nadzieję, że zmyli ono każdego, kto mógłby mnie rozpoznać. Mimo to uznałam za rozsądne zgubić się w tłumie, a dopiero potem podążyć do ISB - w ten sposób mogłam zabić trochę czasu, zebrać się na odwagę, wybrać jakieś nakrycie głowy, by zastąpić czapkę Ivy - którą zgubiłam podczas spotkania z ciemnookularnikami - oraz kupić mydło dla zagłuszenia resztek jej zapachu na moim ciele. Obok stosika z amuletami przeszłam bez zwykłego, tęsknego wahania. Potrafiłam sama zrobić wszystko, co chciałam, a jeśli ktoś mnie szuka, to na pewno obserwuje takie miejsca. Nikt się jednak nie spodziewa, że kupię sobie parę butów, pomyślałam, zwalniając przed wystawą. Skórzane zasłony i przyciemnione światła świadczyły dobitniej niż nazwa sklepu, że zaspokaja on potrzeby wampirów. A co mi tam, pomyślałam. Mieszkam z wampirzycą. Sprzedawca nie może być gorszy od Ivy. Byłam na tyle kumata, żeby coś sobie kupić i nie zostawić w zamian krwi. Nie zważając więc na marudzenie Jenksa, weszłam do środka. Przeniosłam myśli z Tabeli 6.1 na zalotnego, przystojnego sprzedawcę, który przestrzegł przede mną kolegę, spojrzawszy na mnie przez okulary w drewnianej oprawce. Wedle plakietki na piersi miał na imię Valentine, a ja całą sobą chłonęłam okazywane mi przez niego zainteresowanie. Pomógł mi wybrać dobrą parę wysokich butów, zachwycając się moimi jedwabnymi pończochami i pieszcząc moje stopy silnymi, chłodnymi palcami. Jenks czekał w holu na jakiejś roślinie doniczkowej, ponury i rozzłoszczony. Ależ ten Valentine był ładny. Zapewne w zakresie jego obowiązków służbowych leżało ubieranie się na czarno i umiejętność flirtowania bez przekraczania pewnych

granic. Patrzenie nic nie boli. Mogłam patrzeć i mimo wszystko nie zapisywać się do klubu, nieprawdaż? Kiedy jednak wyszłam w moich nowych, za drogich butach, zastanowiłam się nad nagłą ciekawością, jaka mnie ogarnęła. Ivy właściwie mi się przyznała, że działa na nią zapach. Może oni wszyscy wydzielają feromony, by podprogowo uspokajać i wabić niczego niepodejrzewających. To znacznie ułatwiałoby uwodzenie ofiar. Ja się doskonale bawiłam z Valentine'em, czułam się swobodnie, jakby był starym przyjacielem, i pozwalałam mu na różne śmiałe zachowania i słowa, których normalnie bym nie tolerowała. Otrząsnęłam się z tych niewygodnych myśli i ruszyłam na dalsze zakupy. Musiałam kupić w Big Cherry sos do pizzy. Ludzie bojkotowali wszystkie sklepy, gdzie sprzedawano pomidory - mimo że odmiana Anioł T4 wymarła dawno temu - można więc było je kupić tylko w specjalistycznym sklepie, gdzie dla klientów nie miało znaczenia to, że połowa ludności świata nie chce przestąpić jego progu. Z nerwów zatrzymałam się przed sklepem ze słodyczami. Każdy wie, że na trzęsionkę dobra jest czekolada; chyba ktoś prowadził nad tym badania. I na pięć cudownych minut Jenks umilkł, bo jadł karmelka, którego mu kupiłam. Wizyta w The Bath and Body była konieczna - nie chciałam już używać szamponu i mydła Ivy. A to doprowadziło mnie do perfumerii. Z niechętną pomocą Jenksa wybrałam nowe perfumy, które pomogły ukryć utrzymujący się na mojej skórze zapach perfum Ivy. Tylko lawenda była do nich choć trochę podobna. Jenks powiedział, że śmierdzę jak fabryka kwiatów po wybuchu. Mnie ten zapach też się specjalnie nie podobał, ale jeśli hamował odruchy Ivy, to chętnie bym go piła, a nie tylko się w nim kąpała. Wyszłam na ulicę dwie godziny przed wschodem słońca i skierowałam się w stronę podziemnego archiwum. W moich nowych butach stąpałam rozkosznie cicho, zupełnie jakby mnie unosiły nad chodnikiem. Valentine miał rację. Bez wahania skręciłam w boczną uliczkę. Moje zaklęcie staruszki wciąż działało - co mogło tłumaczyć dziwne spojrzenia w sklepie ze skórą - ale lepiej, by mnie nikt nie widział. ISB starannie wybierała sobie budynki. Niemal we wszystkich biurach na tej ulicy przestrzegano ludzkich godzin pracy i były one zamknięte od piątkowego wieczoru. Dwie przecznice dalej panował ruch uliczny, ale tutaj było cicho. Wślizgując się do zaułka między budynkiem archiwum i wieżowcem ubezpieczeń, zerknęłam za siebie. Drzwi przeciwpożarowe, przy których niemal zostałam przyszpilona, mijałam z

mocno bijącym sercem. Nawet nie myślałam, żeby spróbować dostać się do środka tą drogą. - Widzisz jakąś rynnę, Jenks? - zapytałam. - Rozejrzę się - odpowiedział i pofrunął na zwiady. Poszłam za nim wolniej, kierując się ku słabemu stukaniu w metal, które teraz słyszałam. W pełni ciesząc się przypływem adrenaliny, wsunęłam się między kontener na śmieci wielkości ciężarówki i paletę z pudłami kartonowymi. Na widok Jenksa siedzącego w wygięciu pionowej rynny i stukającego w nią obcasami uśmiechnęłam się lekko. - Dzięki, Jenks - powiedziałam i zdjąwszy z ramienia torbę, postawiłam ją na wilgotnym od rosy betonie. - Nie ma sprawy. - Podfrunął i usiadł na krawędzi pojemnika na śmieci. - Na litość Dzwoneczka - jęknął, zatykając nos. - Wiesz, co tam jest? Zerknęłam na niego. Zachęcony tym, dodał: - Trzydniowa lasagna, pięć rodzajów kubeczków po jogurcie, przypalona prażona kukurydza... - zawahał się, zamknął oczy i wciągnął powietrze nosem ...przyrządzona na południowy sposób, milion papierków od cukierków i resztki burrito z dużą ilością mięsa. - Zamknij się, Jenks. Zamarłam, słysząc cichy szum opon na chodniku, ale nawet ktoś najlepiej widzący w nocy miałby trudności z zobaczeniem mnie. Zaułek śmierdział tak okropnie, że nie musiałam się martwić o łaki. Mimo to zaczekałam, aż na uliczce zapanuje cisza, i dopiero wtedy wyjęłam z torby zaklęcie wykrywające i igłę do nakłucia palca. Była tak ostra, że aż podskoczyłam. Wycisnęłam wymagane trzy krople na amulet. Natychmiast w niego wsiąkły, a drewniany dysk zalśnił delikatną zielenią. Wypuściłam z płuc powietrze; nie zdawałam sobie sprawy, że wstrzymuję oddech. W promieniu trzydziestu metrów nie było żadnej wrażliwej istoty oprócz Jenksa - a co do niego miałam wątpliwości. Było wystarczająco bezpiecznie do przemiany w mysz. - Masz, obserwuj go i powiedz mi, jeśli zaświeci na czerwono - poleciłam Jenksowi, kładąc dysk obok niego na krawędzi pojemnika. - Po co? - Po prostu zrób to! - szepnęłam.

Siedząc na stercie tektury, rozwiązałam moje nowe buty, zdjęłam skarpetki i postawiłam bose stopy na cemencie. Po nocnym deszczu był zimny i wilgotny. Zerknęłam na koniec zaułka, a potem schowałam buty, przykryte moim zimowym płaszczem, za pojemnikiem z pociętym papierem. Czując się jak narkomanka biorąca Siarkę, kucnęłam w rynsztoku i wyciągnęłam fiolkę z naparem. - Ekstra, Rache - szepnęłam, przypominając sobie, że nie przygotowałam miseczki do neutralizacji. Byłam pewna, że gdybym wróciła jako mysz, Ivy wiedziałaby co robić, ale nigdy nie dałaby mi o tym zapomnieć. Wylewana z butelki do miseczki słona woda zagulgotała głośno. Butelkę schowałam, zakrętkę fiolki wrzuciłam do pojemnika na śmieci i krzywiąc się, wycisnęłam z pulsującego palca kolejne trzy krople krwi. Kiedy wpadły do naparu, wywołując falę zapachu rozgrzanej łąki, mój niepokój zmalał. Ze ściśniętym żołądkiem zmieszałam płyn, delikatnie stukając w ściankę fiolki. Nerwowo wytarłam dłoń w dżinsy i zerknęłam na Jenksa. Stworzyć zaklęcie jest łatwo. Trudno jest uwierzyć, że zrobiło się to dobrze. Właściwie czarownicę od czarodziejki dzieli jedynie odwaga. „Jestem czarownicą” - powiedziałam sobie. „Zrobiłam to dobrze. Stanę się myszą i będę mogła powrócić po zanurzeniu w słonej wodzie”. - Obiecasz, że nie powiesz Ivy, jeśli mi się nie uda? - zapytałam Jenksa. Uśmiechnął się, zawadiacko nasuwając czapkę na oczy. - A co mi za to dasz? - Nie obleję twojego pieńka środkiem na mrówki. Westchnął. - Po prostu to zrób - powiedział zachęcającym tonem. - Chciałbym wrócić do domu zanim słońce zamieni się w supernową. Bo wiesz, pixy w nocy śpią. Oblizałam wargi, zanadto zdenerwowana, żeby znaleźć ripostę. Nigdy przedtem się nie przemieniałam. Byłam na kursie, ale czesne nie obejmowało kosztów zakupu profesjonalnego zaklęcia przemiany, a ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej nie pozwalało studentom na wypróbowanie własnych naparów. Ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej. Cudownie. Zacisnęłam palce na fiolce, serce waliło mi jak młotem. To będzie naprawdę bolało.

Nagle zamknęłam oczy i szybkim ruchem wychyliłam zawartość fiolki. Napój był gorzki, więc wypiłam go jednym haustem, starając się nie myśleć o trzech mysich włosach. Fuj. Chwycił mnie skurcz żołądka i zgięłam się wpół. Zachłysnęłam się powietrzem, tracąc równowagę. Zimny beton runął w górę, więc wysunęłam rękę, żeby powstrzymać upadek. Była czarna i pokryta futerkiem. Działa! - pomyślałam z zachwytem i zarazem przerażeniem. Nie jest tak źle. Wtedy kręgosłup przeszył mi ostry ból. Niczym błękitny płomień, przepłynął od czaszki po krzyż. Krzyknęłam i słysząc rozdzierający uszy gardłowy wrzask, wpadłam w panikę. Żyłami popłynął mi gorący lód. Dostałam drgawek, a ze straszliwego bólu zaparło mi dech w piersiach. Z przerażeniem stwierdziłam, że widzę tylko czerń. Oślepłam. Sięgnęłam ręką, słysząc przerażający chrobot. - Nie! - wrzasnęłam. Ból narastał, wypełniając mnie całą, pochłaniając mnie.

ROZDZIAŁ 11

- Rache? Rachel, obudź się! Dobrze się czujesz? Ciepły, niski, obcy głos stanowił czarną nić ciągnącą mnie na powrót do świadomości. Otworzyłam oczy i ujrzałam same odcienie szarości. Przede mną na szeroko rozstawionych nogach stał Jenks, wziąwszy się pod boki. Wyglądał na metr dziewięćdziesiąt wzrostu. - Cholera! - zaklęłam i zamiast własnego głosu usłyszałam pisk. Byłam myszą. Byłam pieprzoną myszą! Przypomniałam sobie ból przemiany i wpadłam w panikę. Żeby wrócić do swojej postaci, będę musiała przejść przez to wszystko jeszcze raz. Nic dziwnego, że przemiana to wymierająca sztuka. Bolało jak wszyscy diabli. Mój strach nieco osłabł. Wyśliznęłam się spod ubrań. Serce biło mi strasznie szybko. Dusiłam się od zapachu tych okropnych lawendowych perfum, którymi przesiąkły

moje

ciuchy.

Zmarszczyłam

nos

i

usiłowałam się

nie

udusić,

uświadomiwszy sobie, że czuję zapach alkoholu użytego w perfumach. Pod nim krył się ten podobny do kadzidła zapach popiołu, który utożsamiałam z Ivy. Zastanowiłam się, czy nos wampira jest równie wrażliwy jak nos myszy. Chwiejąc się na czterech nogach, przysiadłam i popatrzyłam na świat nowymi oczyma. Zaułek był wielkości magazynu, a czarne niebo nad nim groźne. Wszystko widziałam w odcieniach szarości i bieli; nie odróżniałam kolorów. Hałas odległego ruchu ulicznego był głośny, a smród zaułka nieznośny. Jenks miał rację. Ktoś tu naprawdę lubił burrito.

Teraz noc wydawała mi się chłodniejsza. Wróciłam do sterty moich ubrań i spróbowałam schować biżuterię. Następnym razem zostawię w domu wszystko oprócz noża przy kostce. Odwróciłam się do Jenksa i wzdrygnęłam, zaskoczona. Rany! Jenks wyglądał fantastycznie. Miał silne, wyraźnie zaznaczone ramiona, co ułatwiało mu latanie. Miał szczupłą talię i muskularne ciało. Strzecha starannie ułożonych jasnych włosów spadała na czoło, nadając mu wygląd lekkoducha. Skrzydełka pokrywała sieć rozbłysków. Widząc go z perspektywy jego wzrostu, zrozumiałam, dlaczego Jenks miał więcej dzieci, niż trzy pary królików. A jego ubranie... nawet w czerni i bieli to ubranie było oszałamiające! Skraj i kołnierzyk koszuli miał wyhaftowane w naparstnice i paprocie. Jego czarna chustka, która niegdyś była czerwona, skrzyła się przyciągającym wzrok wzorem. - Hej, Laleczko - odezwał się wesoło głosem zaskakująco niskim i głębokim dla moich gryzonich uszu. - Zadziałało. Gdzie znalazłaś zaklęcie dla norki? - Norki? - zapytałam, ale usłyszałam tylko pisk. Oderwałam spojrzenie od Jenksa i popatrzyłam na swoje dłonie. Kciuki miałam drobne, lecz pozostałe palce były tak zręczne, że nie miało to znaczenia. Kończyły się małymi, ostrymi pazurkami. Sięgnęłam w górę i namacałam krótki, trójkątny pyszczek, a kiedy się odwróciłam, ujrzałam długi, bujny, falujący ogon. Całe ciało tworzyło jedną płynną linię. Nigdy nie byłam taka chuda. Uniosłam nogę i przekonałam się, że mam białe łapki z białymi poduszeczkami. Trudno mi było ocenić wielkość, ale byłam o wiele większa od myszy i bardziej przypominałam dużą wiewiórkę. Norka? - pomyślałam, siadając i przeczesując ciemne futerko przednimi łapkami. Jak to jest być norką? Otworzyłam pyszczek, żeby poczuć zęby. Paskudne ostre zęby. Nie będę się musiała przejmować kotami - byłam niemal tak samo duża. Sowy Ivy okazały się lepszymi myśliwymi, niż sądziłam. Zamknęłam pyszczek z trzaskiem zębów i spojrzałam w niebo. Sowy. Nadal musiałam się przejmować sowami. I psami. I wszystkim, co jest większe ode mnie. Co robiła w mieście norka? - Dobrze wyglądasz, Rache - powiedział Jenks. Spojrzałam na niego. Ty też, mały. Zadałam sobie pytanie, czy istnieje zaklęcie zmniejszające ludzi do wielkości pixy. Jeśli można było sądzić po Jenksie, to miło by było zrobić sobie wakacje jako pixy i odwiedzić co lepsze ogrody w Cincinnati. Jako Calineczka byłabym szczęśliwa.

- Zobaczymy się na dachu, dobrze? - dodał z szerokim uśmiechem, widząc moje pożądliwe spojrzenie. Znów skinęłam głową, obserwując, jak śmiga w górę. Może mogłabym znaleźć zaklęcie powiększania pixy? Moje tęskne westchnienie okazało się dość dziwnym piskiem. Podbiegłam do rynny. Na dole zebrała się kałuża po nocnym deszczu. Z łatwością wdrapałam się na górę, trącając wąsami wnętrze rynny Z przyjemnością zauważyłam, że moje pazurki są ostre i znajdują oparcie w pozornie gładkim metalu. Stanowiły równie dobrą potencjalną broń, jak moje zęby. Kiedy dotarłam na płaski dach, byłam zadyszana. Właściwie wypłynęłam z rynny i pełnymi wdzięku susami popędziłam do ciemnego cienia klimatyzatora, skąd dobiegało wołanie Jenksa. Chyba miałam lepszy słuch, bo inaczej bym go nie usłyszała. - Tutaj, Rache! - zawołał. - Ktoś wygiął osłonę wlotu. Dołączyłam do niego, a mój jedwabisty ogon drgał z podniecenia. W jednym rogu osłony nie było śruby. Co ważniejsze, osłona była wygięta. Jenks ją odciągnął, a ja bez trudu wśliznęłam się do środka. Skuliłam się w ciemności i czekałam, aż przystosują mi się do niej oczy, a Jenks polatywał dokoła. Powoli z mroku wyłoniła się kolejna siatkowa osłona. Kiedy Jenks odciągnął trójkątny nacięty fragment siatki, uniosłam brwi. Najwyraźniej znaleźliśmy niereklamowane tylne wejście do podziemi ISB. Pełni nowo zdobytej pewności siebie zapuściliśmy się w przewody wentylacyjne budynku. Jenks ani na chwilę nie przestawał mówić, a jego niekończące się uwagi o tym, jak łatwo byłoby się tu zgubić i umrzeć z głodu, wcale mi nie pomagały. Stało się jasne, że ten labirynt był często używany. Przy uskokach i stromiznach widziałam przywiązane ćwierćcalowe liny i wszędzie unosił się silny stary zapach innych zwierząt. Była tylko jedna droga - na dół - i po kilku źle wybranych zakrętach ujrzeliśmy znajomą przestrzeń podziemnego archiwum. Otwór wentylacyjny, z którego patrzyliśmy, znajdował się bezpośrednio nad terminalami. W łagodnym blasku płynącym z kopiarek nic się nie poruszało. Na brzydkim czerwonym dywanie stały w nieładzie sterylne prostokątne stoły i plastikowe krzesła. W ściany zostały wbudowane same archiwa. To były tylko aktywne dane, nędzny ułamek brudów, jakie ISB zgromadziła na temat Inderlanderów i ludzi, zarówno żyjących, jak i martwych. Większość danych była przechowywana w postaci

elektronicznej, ale jeśli wydobywano jakieś akta, to ich papierowe kopie pozostawały w szafkach przez dziesięć lat, a w przypadku wampira przez pięćdziesiąt. - Gotów, Jenks? - zapytałam, zapominając, że zabrzmi to jak pisk. Poczułam zapach przypalonej kawy i cukru, płynący od stołu przy drzwiach, i zaburczało mi w żołądku. Położyłam się na brzuchu i wyciągnęłam łapkę między szczebelkami otworu wentylacyjnego. Ocierając sobie łokieć, niezdarnie sięgnęłam do dźwigni otwierającej klapkę. Ustąpiła z nieoczekiwaną łatwością i z głośnym skrzypnięciem opadła na zawiasach. Skulona w cieniu, czekałam, aż zwolni mi tętno, i dopiero potem wysunęłam nos na zewnątrz. Kiedy ruszyłam, żeby wypchnąć czekający zwój liny, Jenks mnie powstrzymał. - Chwileczkę - szepnął. - Najpierw ustawię kamery. - Zawahał się i pociemniały mu skrzydełka. - Nie mów o tym nikomu, dobrze? To coś w rodzaju... tajemnicy pixy. Pomaga nam poruszać się niepostrzeżenie. Posłał mi pełne goryczy spojrzenie. Pokręciłam głową. - Dzięki - powiedział i zniknął w przestrzeni. Czekałam bez tchu, dopóki nie wrócił i nie usiadł na krawędzi otworu, huśtając nogami. - Wszystko załatwione - oznajmił. - Będą nagrywać piętnastominutową pętlę. Zejdź. Pokażę ci, co oglądał Francis. Wypchnęłam linę z przewodu wentylacyjnego i dzięki pazurkom z łatwością znalazłam się na podłodze. - Zrobił dodatkową kopię wszystkiego, co czytał - mówił Jenks, czekając przy koszu na papier, stojącym obok kopiarki. Z uśmiechem patrzył, jak go przewracam i zaczynam szperać wśród kartek. - Włączałem kopiarkę od wewnątrz. Nie potrafił zrozumieć, dlaczego robi podwójne kopie. Dyżurny uznał go za idiotę. Uniosłam wzrok, marząc o tym, by móc powiedzieć, że Francis jest idiotą. - Wiedziałem, że nic ci nie będzie - powiedział Jenks, układając kartki w długi szereg na podłodze. - Ale kiedy usłyszałem, że uciekasz, naprawdę było trudno tu siedzieć i nic nie robić. Nie proś mnie więcej o coś takiego, dobra? Miał zaciśnięte usta. Nie wiedziałam, co powiedzieć, więc kiwnęłam głową. Jenks okazał się bardziej pomocny, niż się spodziewałam. Źle się czułam z tym, że go nie doceniłam. Ułożyłam porozrzucane papiery w kolejności. Nie było tego wiele i im więcej czytałam, tym bardziej się zniechęcałam.

- Zgodnie z tym - powiedział Jenks, stojąc na pierwszej stronie, z rękami na biodrach - Trent jest ostatnim członkiem rodziny. Jego rodzice zginęli w okolicznościach śmierdzących magią. Podejrzewano niemal cały personel domu. FBI i ISB poddały się dopiero po trzech latach. Przebiegłam wzrokiem oświadczenie śledczego ISB. Zadrgały mi wąsy, kiedy zobaczyłam jego nazwisko: Leon Bairn, ten sam, który skończył jako mokra plama na chodniku. Ciekawe. - Jego rodzice nie chcieli przyznać się do pokrewieństwa ani z ludźmi, ani z Inderlanderami, podobnie jak Trent - poinformował Jenks. - A nie zostało z nich aż tyle, by zrobić sekcję zwłok. Podobnie jak rodzice, Trent zatrudnia i Inderlanderów, i ludzi. Wszystkich oprócz pixy i fairy. To nie było zaskakujące. Po co ryzykować pozew o dyskryminację? - Wiem, co sobie myślisz - stwierdził Jenks. - Ale on nie skłania się ku żadnej z populacji. Jego osobiste sekretarki zawsze są czarodziejkami. Jego niania była człowiekiem cieszącym się dobrą reputacją, a w Princeton mieszkał ze stadem łaków. Jenks podrapał się w zamyśleniu w głowę. - Ale nie wstąpił do ich bractwa. Nie znajdziesz tego w dokumentach, ale mówi się, że nie jest łakiem, wampirem ani niczym takim. - Wzruszyłam ramionami, a on ciągnął: - Trent nie pachnie właściwie. Rozmawiałem z pixy, która poczuła jego zapach, kiedy jako wsparcie agenta była w stajniach Trenta. Mówi, że nie chodzi o to, że Trent nie pachnie człowiekiem, ale że ma subtelną woń, bez najmniejszych wątpliwości świadczącą o tym, że jest Inderlanderem. Pomyślałam o zaklęciu, którego użyłam tej nocy, by ukryć mój wygląd. Otworzyłam pyszczek, by zapytać o to Jenksa, ale zaraz go z trzaskiem zamknęłam. Mogłam jedynie popiskiwać. Jenks pokazał w uśmiechu zęby i wyjął z kieszeni złamany grafit. - Będziesz musiała to przeliterować - powiedział, pisząc alfabet na dole jednej z kartek. Obnażyłam zęby, co go tylko rozbawiło. Nie miałam jednak zbyt wielkiego wyboru. Śmigając po kartce, jakby to była tabliczka do seansów spirytystycznych, pokazałam: „Amulet”, a Jenks wzruszył ramionami. - Może. Tyle że pixy potrafiłaby poczuć zapach mimo niego, tak jak ja potrafię przez smród norki wyczuć czarownicę. Ale jeśli to jest przebranie, mielibyśmy wyjaśnioną kwestię sekretarki-czarodziejki. Im bardziej używa się magii, tym

mocniejszy wydziela się zapach. - Spojrzałam na niego pytająco, więc dodał: Wszystkie czarownice pachną podobnie, ale te, które najczęściej posługują się magią, pachną silniej, bardziej niesamowicie. Ty na przykład śmierdzisz od niedawnego tworzenia zaklęć. Czerpałaś tej nocy z zaświatów, prawda? To nie było pytanie. Zaskoczona, przysiadłam na tylnych łapkach. Umiał to poznać po moim zapachu? - Może Trent ma jakąś czarownicę, która uaktywnia za niego zaklęcia - rzeki Jenks. - W ten sposób mógłby ukryć swój zapach za pomocą amuletu. To samo dotyczy łaka albo wampira. Olśniona nagłym pomysłem, pokazałam: „Zapach Ivy”. Zanim skończyłam, Jenks wzbił się niespokojnie w powietrze. - No, tak - wyjąkał. - Ivy śmierdzi. Albo jest amatorką, która przestała ssać krew w zeszłym tygodniu, albo przerwała intensywne praktykowanie rok temu. Nie umiem tego stwierdzić. Prawdopodobnie znajduje się gdzieś pomiędzy. Prawdopodobnie. Zmarszczyłam się - o ile norka może się zmarszczyć. Powiedziała, że nie praktykuje od trzech lat. Musiała to robić bardzo, bardzo intensywnie. Wspaniale. Zerknęłam na zegar wiszący na ścianie. Kończył nam się czas. Z niecierpliwością wróciłam do skąpych dokumentów na temat Trenta. Według ISB mieszkał i pracował w olbrzymiej posiadłości za miastem. Hodował tam konie wyścigowe, lecz zarabiał głównie na uprawie ziemi: miał sady pomarańczowe i plantacje hikory na południu, truskawki na wybrzeżu, pszenicę na środkowym zachodzie. Miał nawet wyspę niedaleko wschodniego wybrzeża, na której uprawiał herbatę. Już to wiedziałam. To była standardowa pożywka dla gazet. Trent wychowywał się jako jedynak. W wieku dziesięciu lat stracił matkę, a na pierwszym roku studiów - ojca. Jego rodzice mieli jeszcze dwoje innych dzieci, które zmarły w niemowlęctwie. Lekarz nie chciał wydać dokumentacji bez wezwania do sądu, a wkrótce po przedstawieniu mu tej prośby jego biuro doszczętnie spłonęło. Tragiczne w tym wszystkim było to, że lekarz pracował do późna i nie zdążył uciec. Jak Kalamackowie już coś robią, pomyślałam, to porządnie. Usiadłam nad dokumentami i kłapnęłam zębami. Nie było tu nic, co mogłoby mi się przydać. Miałam wrażenie, że dokumenty FBI, gdyby jakimś cudem udało mi się je obejrzeć, byłyby jeszcze mniej przydatne. Ktoś zadał sobie wiele trudu, by archiwum dotyczące Kalamacków było bardzo niewielkie. - Przykro mi - odezwał się Jenks. - Wiem, że liczyłaś na te dokumenty.

Wzruszyłam ramionami, wpychając i wciągając papiery z powrotem do kosza. Nie umiałabym go postawić, ale przynajmniej będzie to wyglądało, jakby się przewrócił i nikt w nim nie szperał. - Chcesz iść z Francisem na tę rozmowę w związku ze śmiercią sekretarki Trenta? - zapytał Jenks. - Jest umówiony w ten poniedziałek w południe. W południe, pomyślałam. Jaka bezpieczna godzina. Nie była absurdalnie wczesna dla większości Inderlanderów, a bardzo rozsądna dla ludzi. Może powinnam pójść z Francisem i mu pomóc? Poczułam, jak moje wargi odsłaniają w uśmiechu zęby. Francis nie miałby nic przeciwko temu. To mogła być moja jedyna szansa na zdobycie jakichś informacji o Trencie. Przygwożdżenie go jako dystrybutora Siarki wystarczyłoby do spłacenia mojego kontraktu. Jenks stanął na krawędzi kosza, co pewien czas poruszając skrzydełkami dla utrzymania równowagi. - Mogę się zabrać z tobą i obwąchać Trenta? Mogę się założyć, że umiałbym określić, kim jest. Zastanowiłam się nad tym, poruszając wąsami. Dobrze by było mieć drugą parę oczu. Mogłabym pojechać z Francisem, ale nie jako norka. Gdyby znalazł mnie ukrywającą się na tylnym siedzeniu, prawdopodobnie zacząłby krzyczeć z przerażenia i rzucać przedmiotami. „Pogadamy później” - przeliterowałam. „Dom”. Uśmiech Jenksa stał się przebiegły. - Chcesz przed wyjściem zobaczyć swoje archiwa? Pokręciłam głową. Widziałam je wiele razy. „Nie” - pokazałam. „Chcę je zniszczyć”.

ROZDZIAŁ 12

- Muszę zdobyć samochód - szepnęłam, schodząc chwiejnie ze stopni autobusu. Wyrwałam połę płaszcza spomiędzy zamykających się drzwi i wstrzymałam oddech, słysząc, jak diesel budzi się z rykiem do życia i autobus ciężko rusza. - I to szybko dodałam, przyciskając do siebie torbę. Od kilku dni źle spalam. Wyschła na mnie sól i wszystko mnie swędziało. Wydawało się, że nie może upłynąć pięć minut, żebym nie uraziła pęcherza na szyi. Jenks wychodził ze stanu cukrowej euforii wywołanej karmelkiem i był zrzędliwy. Krótko mówiąc, stanowiliśmy dla siebie dobrane towarzystwo. Wschodnie niebo pojaśniało od brzasku, nadając blademu błękitowi piękną półprzezroczystość. Ptaki głośno śpiewały, ulice były ciche. Chłodne powietrze sprawiało, że cieszyłam się z płaszcza. Domyślałam się, że słońce wzejdzie za jakąś godzinę. Czwarta rano w czerwcu była złotą godziną, kiedy wszystkie dobre wampiry grzecznie śpią w łóżkach, a mądrzy ludzie nie wyściubili jeszcze nosów, by znaleźć pod drzwiami poranne wydanie gazety. - Marzę o łóżku - szepnęłam. - Dobry wieczór, pani Morgan - rozległ się chrapliwy głos. Przykucnęłam, obracając się. Jenks prychnął sarkastycznie ze swego miejsca na moim kolczyku. - To sąsiad - powiedział oschle. - Jezu, Rache. Miej trochę wiary we mnie. Wstałam powoli z mocno bijącym sercem, czując się tak staro, jak miałam wyglądać po użyciu mojego zaklęcia wieku. Dlaczego on nie śpi? - Raczej dzień dobry - odparłam, zatrzymując się przy furtce Keasleya. Siedział nieruchomo na swoim bujanym fotelu z twarzą pogrążoną w cieniu.

- Była pani na zakupach? Poruszył stopą na znak, że zauważył moje nowe buty. Oparłam się ze zmęczeniem o druciane ogrodzenie. - Chce pan czekoladkę? - zapytałam, a on gestem zaprosił mnie do siebie. Jenks zabrzęczał z niepokojem. - Zasięg kulki z galaretą jest większy niż zasięg mojego nosa, Rache. - To samotny staruszek - szepnęłam, otwierając furtkę. - Chce czekoladkę. Poza tym wyglądam jak starucha. Każdy, kto by nas obserwował, pomyśli, że mam z nim randkę. Cicho odsunęłam zasuwkę i wydało mi się, że Keasley ziewnął, skrywając uśmiech. Jenksowi wymknęło się cichutkie, dramatyczne westchnienie. Postawiłam torbę na ganku, usiadłam na najwyższym stopniu i wyjęłam z kieszeni płaszcza papierową torebkę, po czym wyciągnęłam ją w stronę starca. - Ach... - powiedział, patrząc na logo z jeźdźcem na koniu. - Dla niektórych rzeczy warto ryzykować życie. - Tak, jak się spodziewałam, wybrał ciemną czekoladę. Gdzieś w oddali zaszczekał pies. Poruszając szczęką, Keasley patrzył poza mną na cichą ulicę. - Była pani w centrum handlowym. Wzruszyłam ramionami. - Między innymi. Poczułam na szyi podmuch wywołany ruchem skrzydełek Jenksa. - Rachel... - Ochłoń, Jenks - powiedziałam ze złością. Keasley wstał powoli, ze zbolałą miną. - Nie. On ma rację. Jest późno. Przy dziwnych uwagach Keasleya i przeczuciach Jenksa stałam się zdecydowanie ostrożna. Znów zaszczekał pies. Dźwignęłam się na nogi. Wróciłam myślami do sterty kulek pod moimi drzwiami. Może mimo przebrania powinnam wejść przez cmentarz? Keasley ruszył powoli do drzwi. - Niech się pani pilnuje, pani Morgan. Kiedy się dowiedzą, że potrafi się pani im wymknąć, zmienią taktykę. - Otworzył drzwi i wszedł do środka. Drzwi z siatką zamknęły się bezszelestnie. - Dziękuję za czekoladkę. - Proszę - szepnęłam, odwracając się.

- Przerażający staruszek - powiedział Jenks i rozhuśtał mój kolczyk. Przeszłam przez ulicę i ruszyłam w stronę motocykla zaparkowanego przed kościołem. Na jego chromowanych częściach lśniło światło brzasku. Pewnie Ivy odebrała swój motocykl z warsztatu. - Może pozwoli mi z niego korzystać - powiedziałam, przyglądając mu się z zachwytem. Był lśniący i czarny ze złoceniami i jedwabistą skórą. Nighrwing. Mniam. Przeciągnęłam zazdrośnie dłonią po siodełku, zostawiając ślad w osiadłej na nim rosie. - Rache! - wrzasnął piskliwie Jenks. - Padnij! Padłam. Z mocno bijącym sercem uderzyłam dłońmi o chodnik. Nad miejscem, w którym stałam, coś przeleciało z sykiem. Od przypływu adrenaliny natychmiast rozbolała mnie głowa. Przetoczyłam się za motocykl i wstrzymałam oddech. Wśród zarośniętych krzaków po drugiej stronie ulicy nic się nie poruszało. Chcąc coś znaleźć w torbie, przysunęłam ją sobie przed twarz. - Nie podnoś się - syknął Jenks. Jego skrzydełka lśniły fioletem. Ukłucie igły wstrząsnęło mną aż po palce u nóg. Amulet snu uaktywnił się w cztery i pół sekundy, co było moim najlepszym czasem. Co prawda nie na wiele by mi się przydał, jeśli ten ktoś zostanie w krzakach. Może mogłabym w niego rzucić amuletem. Jeśli ISB wejdzie to w nawyk, to może powinnam zainwestować w pistolet na kulki. Wolałam skonfrontować się z nimi bezpośrednio i pozbawić ich przytomności. Chowanie się w krzakach jak jakiś snajper jest obciachowe, ale gdy się wejdzie między wrony... Chwyciłam amulet za sznurek, żeby nie miał na mnie wpływu, i czekałam. - Zachowaj go - powiedział Jenks i odprężył się, bo nagle otoczyła nas chmura polatujących małych pixy. Wirowały nad nami, trajkocząc tak szybko i tak wysokimi głosami, że nic nie rozumiałam. - Zniknęły - dodał Jenks. - Przepraszam cię za to. Wiedziałem, że tam są, ale... - Wiedziałeś, że tam są?! - krzyknęłam i zerknęłam w górę na niego. Zabolała mnie szyja. Gdzieś zaszczekał pies, więc ściszyłam głos. - Co ty, u diabła, robiłeś? Wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Musiałem je wykurzyć. Wstałam ze złością. - Świetnie. Dzięki. Daj mi znać, kiedy następnym razem będę przynętą.

Strzepnęłam płaszcz i skrzywiłam się na myśl, że rozgniotłam czekoladki. - Daj spokój, Rache - powiedział przymilnie, unosząc się przy moim uchu. Gdybym ci powiedział, twoje reakcje byłyby sztuczne i fairy po prostu by zaczekały, aż nie będę patrzeć. Zbladłam. - Fairy? - zapytałam ze zgrozą. Denon chyba zwariował. One są baaaaardzo drogie. Może w związku z tym incydentem z żabą dały mu rabat? - Zniknęły - powtórzył Jenks - ale nie zostawałbym tutaj długo. Plotka głosi, że łaki chcą spróbować swoich sił jeszcze raz. - Zdjął czerwoną chustkę i podał ją synowi. - Jax, możesz sobie z siostrami wziąć ich katapultę. - Dzięki, tato! Maleńki pixy uniósł się z podniecenia pól metra, po czym owinął się w pasie chustką i wraz z sześcioma innymi pixy pofrunął na drugą stronę ulicy. - Uważajcie! - zawołał za nimi Jenks. - Może być zabezpieczona! Fairy, pomyślałam, obejmując się rękami i patrząc na spokojną ulicę. Cholera. Pozostałe dzieci Jenksa skupiły się wokół niego. Mówiły wszystkie naraz i usiłowały go zaciągnąć do ogrodu. - Ivy ma gościa - powiedział Jenks, unosząc się - ale on jest w porządku. Masz coś przeciwko, żebym skończył na dzisiaj? - Wracaj do domu - powiedziałam, zerkając na motocykl. A więc należał do gościa Ivy. - I, tego... dzięki. Pixy wzleciały w górę niczym rój świetlików. Tuż za nimi trzymał się Jax z siostrami, wspólnie unosząc mającą ich rozmiary katapultę. Z szelestem skrzydełek i okrzykami wzleciały za kościół, pozostawiając po sobie dzwoniącą ciszę. Odwróciłam się i powlokłam po schodach. Zerknęłam na drugą stronę ulicy i zobaczyłam, jak w jedynym oświetlonym oknie opada zasłona. Koniec przedstawienia. Idź spać, Keasley, pomyślałam, otwierając ciężkie drzwi i wślizgując się do kościoła. Kiedy zamknęłam je pchnięciem i wsunęłam na miejsce naoliwiony rygiel, poczułam się lepiej, chociaż wiedziałam, że większość zabójców ISB nie weszłaby przez drzwi. Fairy? Denon musi być potwornie wkurzony. Dysząc ze zmęczenia, oparłam się plecami o grube deski, by odciąć się od nadchodzącego ranka. Chciałam tylko wziąć prysznic i położyć się do łóżka. Kiedy

powoli szłam przez pustą nawę, z salonu coraz głośniej dobiegały dźwięki łagodnego jazzu i gniewnego głosu Ivy. - Do cholery, Kist! - usłyszałam, wchodząc do ciemnej kuchni. - Jeśli w tej chwili nie zabierzesz swojego tyłka z tego fotela, to cisnę tobą w słońce. - Och, uspokój się, Tamwood. Nic nie zrobię - rozległ się czyjś głos. Był męski, głęboki, lecz z jękliwą nutą, jak u rozkapryszonego dziecka. Zatrzymałam się, by wrzucić zużyte amulety do garnka ze słoną wodą, stojącego obok lodówki. Nadal były zdatne do użytku, ale nie należało zostawiać na widoku aktywnych amuletów. Muzyka zamilkła z nieprzyjemną gwałtownością. - Wynocha - powiedziała cicho Ivy. - I to już. - Ivy! - zawołałam, powodowana ciekawością. Jenks powiedział, że ktokolwiek to jest, jest czysty. Zostawiłam torbę na kuchennym blacie i skierowałam się do salonu. Moje wyczerpanie zmieniło się w złość. Nigdy o tym nie rozmawiałyśmy, ale założyłam, że dopóki polowanie na mnie nie zostanie odwołane, postaramy się nie przyciągać niczyjej uwagi. - Ooooo - powiedział szyderczo niewidoczny Kist. - Wróciła. - Zachowuj się - powiedziała groźnie Ivy. Weszłam do pokoju. - Albo obedrę cię ze skóry. - Obiecujesz? Postąpiłam trzy kroki do salonu i stanęłam jak wryta. Mój gniew zniknął pod falą pierwotnego odruchu. Na fotelu Ivy rozpierał się wampir ubrany w skórę, z taką swobodą, jakby to było jego miejsce. Stopy w nieskazitelnych wysokich butach wsparł na stoliku do kawy i Ivy zepchnęła je z obrzydzeniem. Poruszała się szybciej, niż kiedykolwiek widziałam. Cofnęła się o dwa kroki i patrzyła na gościa wściekłym wzrokiem; jedno biodro wysunęła do przodu i zaplotła ręce na piersi. Zegar na kominku głośno tykał. Kist nie mógł być martwym wampirem - znajdował się na poświęconej ziemi i słońce niemal wschodziło - ale niech mnie gęś kopnie, jeśli nie był tego bliski. Jego stopy opadły na podłogę przesadnie powoli. Leniwe spojrzenie, jakie mi posłał, przeniknęło mnie do kości i oblepiło jak wilgotny koc, powodując ściskanie w żołądku. I owszem, był ładniutki. Niebezpiecznie ładniutki. Moje myśli mimowolnie powędrowały do Tabeli 6.1. Przełknęłam ślinę.

Miał lekki zarost, co nadawało mu atrakcyjny wygląd. Wyprostował się i odrzucił jasne włosy z oczu ruchem tak wystudiowanym i wdzięcznym, że szlifował go zapewne całymi latami. Skórzaną kurtkę miał rozpiętą i było widać pod nią czarną bawełnianą koszulę przylegającą do ładnie umięśnionej klatki piersiowej. W jednym uchu lśniły mu dwa kolczyki. W drugim, z dawno wygojonym rozdarciem, miał tylko jeden. Poza tym nie miał żadnych widocznych blizn. Ciekawe, czy wyczułabym je, gdybym powiodła palcem po jego szyi. Serce waliło mi jak młotem. Spuściłam wzrok, obiecując sobie, że nie będę więcej na niego patrzeć. Ivy nie przerażała mnie tak bardzo, jak on. Zdecydowanie kierowały nim dzikie instynkty, rządził kaprys. - Och, ona jest śliczna - powiedział Kist, prostując się w fotelu. - Powinnaś była mi powiedzieć, że taki z niej cukierrreczek. - Wciągnął głęboko powietrze, jakby smakował noc. - Ona śmierdzi tobą, najdroższa. - Obniżył nieco głos. - Czyż to nie słodkie? Zmrożona, zebrałam pod szyją kołnierz płaszcza i zaczęłam się cofać, aż stanęłam w progu. - Rachel - odezwała się oschle Ivy. - To jest Kisten. Właśnie wychodzi. Prawda, Kist? To nie było pytanie. Wstał z płynnym, zwierzęcym wdziękiem, a mnie uwiązł w gardle oddech. Przeciągnął się, sięgając dłońmi w stronę sufitu. Jego szczupłe ciało poruszało się tak, że było widać wszystkie wspaniałe krzywizny mięśni. Nie mogłam oderwać od niego wzroku. Opuścił ręce i nasze spojrzenia się skrzyżowały. Miał piwne oczy. Rozchylił usta w lekkim uśmiechu - wiedział, że mu się przyglądałam. Zęby miał ostre jak Ivy. Nie był upiorem. Był żywym wampirem. Odwróciłam wzrok, mimo że żywe wampiry nie mogą oczarować tych, którzy mają się na baczności. - Gustujesz w wampirach, mała czarownico? - wyszeptał. Głos miał niczym wiatr wiejący nad wodą, a zawarta w nim sugestia przymusu sprawiła, że zmiękły mi kolana. - Nie możesz mnie tknąć - powiedziałam, nie mogąc się powstrzymać przed patrzeniem na niego. Mój głos brzmiał tak, jakby wydobywał się ze środka mojej głowy. - Nie podpisałam żadnych dokumentów. - Nie? - wyszeptał, unosząc zmysłowo brwi.

Zbliżył się bezszelestnie. Z mocno bijącym sercem wpatrywałam się w podłogę. Wysunęłam za siebie rękę, by dotknąć framugi. Był ode mnie silniejszy i szybszy, ale od uderzenia kolanem w krocze upadłby jak każdy mężczyzna. - Sądów to nie będzie obchodzić - szepnął, zatrzymując się płynnie. - Już jesteś martwa. Sięgnął ku mnie, a ja rozwarłam szeroko oczy. Owionął mnie jego zapach, stęchły zapach ziemi. Krew pulsowała mi w żyłach; postąpiłam krok do przodu. Ciepłą dłonią ujął mój podbródek. Przeszył mnie prąd, ugięły się pode mną kolana. Wampir chwycił mnie za łokieć i przytrzymał przy swojej piersi. Oczekiwanie spełnienia nieznanej obietnicy rozpaliło mi krew. Wtuliłam się w niego. Rozchylił usta. Wyszeptał jakieś piękne i mroczne słowa, których nie potrafiłam zrozumieć. - Kist! - krzyknęła Ivy, zaskakując nas oboje. W jego oczach pojawił się błysk gniewu. Z bolesną szybkością odzyskałam siłę woli. Zorientowałam się, że wampir mnie trzyma, więc szarpnęłam się w tył. Czułam zapach krwi. - Puść - powiedziałam, a kiedy nie posłuchał, nieomal wpadłam w panikę. Puszczaj! Opuścił ręce. Odwrócił się do Ivy, całkowicie zapominając o mnie. Oparłam się o łukowate przejście, cała się trzęsąc, ale nie mogłam wyjść o własnych siłach, dopóki nie miałam pewności, że Kist wyszedł. Stał przed Ivy spokojny i opanowany, stanowiąc studium kontrastu z jej wzburzeniem. - Ivy, kochanie - powiedział tonem perswazji. - Dlaczego się dręczysz? Przenika ją twój zapach, ale jej krew nadal pachnie czysto. Jak możesz się oprzeć? Ona się o to prosi. Woła o to. Za pierwszym razem będzie się wściekać i jęczeć, ale w końcu ci za to podziękuje. Z zawstydzoną miną delikatnie przygryzł wargę. Pojawiła się czerwona strużka, którą zlizał powoli, z rozmysłem, szyderczo. Mój oddech wydawał się chrapliwy nawet mnie, więc go wstrzymałam. Ivy wpadła we wściekłość, a jej oczy zmieniły się w czarne otchłanie. Napięcie panujące w salonie nie pozwalało mi oddychać. Świerszcze na zewnątrz zagrały szybciej. Kist ostrożnie pochylił się w stronę Ivy z przesadną powolnością. - Jeśli nie chcesz jej naruszyć - powiedział z tłumioną zachętą w głosie - to daj ją mnie. Oddam ci ją. - Rozchylił usta, ukazując lśniące kły. - Słowo skauta.

Ivy oddychała szybko. Na jej twarzy malowała się nierealna mieszanka pożądania i nienawiści. Widziałam, jak walczy z głodem i ze straszliwą fascynacją patrzyłam, jak głód powoli znika i zostaje tylko nienawiść. - Wyjdź - powiedziała chropawym, drżącym głosem. Kist odetchnął powoli i wraz z wydychanym powietrzem uszło z niego napięcie. Stwierdziłam, że znów mogę oddychać. Robiłam to szybko i płytko, wodząc wzrokiem między nimi. Koniec. Ivy wygrała. Byłam... bezpieczna? - To głupie, Tamwood - stwierdził Kist, z ostentacyjną swobodą poprawiając czarną skórzaną kurtkę. - Marnowanie dobrej chwili mroku z powodu czegoś, co nie istnieje. Ivy podeszła szybkim krokiem do drzwi ogrodowych. Poruszone przez nią powietrze sprawiło, że poczułam pot spływający mi po krzyżu. Do środka wlało się zimne poranne powietrze. - Ona jest moja - powiedziała, jakby mnie tam nie było. - Jest pod moją ochroną. To, co z nią robię albo nie robię, to moja sprawa. Powiedz Piscary'emu, że jeśli jeszcze raz zobaczę w moim kościele któryś z jego cieni, to uznam, że wszedł w spór o to, co mam. Zapytaj go, czy chce ze mną wojny, Kist. Zapytaj go o to. Kist przeszedł obok Ivy i mnie, ale zawahał się na progu. - Nie możesz bez końca ukrywać przed nią swego głodu - powiedział, a Ivy zacisnęła usta. - Kiedy to zobaczy, ucieknie i będzie łatwą ofiarą. - W jednej chwili zgarbił się, lecz rysy łagodził mu chłopięcy wygląd. - Wróć - poprosił przymilnie ze zmysłową niewinnością. - Mam ci powiedzieć, że możesz odzyskać swoją starą siedzibę z drobnym rabatem. To tylko czarownica. Nawet nie wiesz, czy ona... - Wynocha - powiedziała Ivy, pokazując ręką budzący się ranek. Kist przestąpił próg. - Odrzucenie propozycji przysparza potężnych wrogów. - Propozycja, która tak naprawdę nią nie jest, przynosi wstyd temu, kto ją składa. Wzruszył ramionami, wyjął z tylnej kieszeni skórzaną czapkę i ją włożył. Zerknął na mnie, a w jego oczach pojawił się głód. - Do widzenia, słodka - szepnął, a ja zadrżałam, jakby powoli powiódł dłonią po moim policzku. I nie umiałabym powiedzieć, czy był to dreszcz obrzydzenia, czy pożądania.

Ivy zatrzasnęła drzwi, po czym przeszła przez salon i opadła na fotel. Twarz miała pociemniałą z gniewu. Wpatrywałam się w nią. Cholera jasna. Mieszkam z wampirzycą. Bez względu na to, czy praktykuje, czy nie, jest wampirzycą. Co takiego powiedział Kist? Że Ivy traci czas? Że ucieknę, kiedy ujrzę jej głód? Że należę do niej? Cholera. Zaczęłam powoli wycofywać się z pokoju. Ivy uniosła wzrok, a ja znieruchomiałam. Z jej twarzy zniknął gniew, zastąpiony niepokojem, kiedy zobaczyła mój strach. Zamrugałam powoli. Ze ściśniętym gardłem odwróciłam się do niej plecami i weszłam do korytarza. - Zaczekaj, Rachel - zawołała. - Przepraszam za Kista. Nie zapraszałam go. Po prostu przyszedł. Ruszyłam energicznie korytarzem, spięta i gotowa wybuchnąć, gdyby mnie dotknęła. Czy dlatego odeszła razem ze mną? Nie mogła legalnie na mnie polować, ale, jak powiedział Kist, sądy się tym nie przejmą. - Rachel... Była tuż za mną. Obróciłam się na pięcie. Ścisnęło mnie w żołądku. Ivy cofnęła się trzy kroki. Zrobiła to tak szybko, że trudno było stwierdzić, że w ogóle się poruszyła. Uniosła dłonie w pojednawczym geście i z niepokojem zmarszczyła brwi. Znów przyśpieszyło mi tętno i rozbolała od tego głowa. - Czego chcesz? - zapytałam w nadziei, że skłamie i powie, że to był błąd. Z ulicy dobiegł odgłos uruchamianego motocykla. Patrzyłam na Ivy, dopóki hałas nie ucichł w oddali. - Niczego - odparła, z powagą patrząc mi w oczy. - Nie słuchaj Kista. On po prostu próbuje. Flirtuje z tym, czego nie może dostać. - To prawda! - krzyknęłam, powstrzymując drżenie. - Jestem twoja. Tak powiedziałaś: że jestem twoja! Ja nie jestem niczyja, Ivy! Trzymaj się ode mnie z daleka! Otworzyła ze zdumienia usta. - Słyszałaś to? - Oczywiście, że to słyszałam! - wrzasnęłam. Gniew przezwyciężył strach i postąpiłam krok do przodu. - Czy taka naprawdę jesteś? - krzyknęłam, pokazując na niewidoczny salon. - Jak to... jak to zwierzę? Taka jesteś? Czy ty na mnie polujesz,

Ivy? Czy w tym wszystkim chodzi tylko o to, żebyś napełniła sobie bebechy moją krwią? Czy krew zdradzonych smakuje lepiej?! - Nie! - zawołała z rozpaczą. - Rachel, ja... - Okłamałaś mnie! - krzyknęłam. - On rzucił na mnie urok. Powiedziałaś, że żyjący wampir nie może tego zrobić, jeśli tego nie chcę. A ja cholernie tego nie chciałam! Nic nie mówiła. Była teraz wysokim cieniem obramowanym ścianami korytarza. Słyszałam jej oddech i czułam słodko-kwaśny zapach wilgotnego popiołu i sekwoi - niebezpiecznie zmieszane nasze zapachy. Po prostu stała napięta, i ten bezruch budził niepokój. Uświadomiłam sobie, że wrzeszczę na wampirzycę, więc cofnęłam się, czując suchość w ustach. Adrenalina się wyczerpała, było mi niedobrze i zimno. - Okłamałaś mnie - wyszeptałam, wycofując się do kuchni. Tata miał rację. Nie można wierzyć nikomu. Zamierzałam spakować swoje rzeczy i się wynieść. Kroki Ivy za moimi plecami brzmiały zbyt głośno. To oczywiste, że starała się stawiać nogi na tyle mocno, by to było słychać. Ja jednak byłam zbyt rozzłoszczona, by się tym przejąć. - Co robisz? - zapytała, kiedy otworzyłam szafkę i zdjęłam z haczyka garść amuletów, żeby włożyć je do torby. - Wynoszę się. - Nie możesz! Słyszałaś Kista. Czekają na ciebie! - Lepiej zginąć z rąk znanych wrogów, niż umrzeć w niewinnym śnie obok nich - odcięłam się, uważając, że to najgłupsza rzecz, jaką kiedykolwiek powiedziałam. To nawet nie miało sensu. Znieruchomiałam, bo Ivy wsunęła się przede mnie i zamknęła szafkę. - Zejdź mi z drogi - zagroziłam cicho, żeby nie usłyszała, jak mi drży głos. Zmrużyła oczy i zmarszczyła brwi, wyraźnie zdezorientowana. Wyglądała zupełnie jak człowiek, co śmiertelnie mnie przeraziło. Właśnie kiedy sądziłam, że ją rozumiem, robiła coś takiego. Nie mając w zasięgu ręki amuletów i igły do nakłuwania palca, byłam bezradna. Ivy mogła rzucić mną przez całą kuchnię i rozbić mi głowę o kuchenkę. Mogła złamać mi nogi, żebym nie mogła uciekać. Mogła przywiązać mnie do krzesła i spuścić ze

mnie krew. Ona jednak stała przede mną ze zbolałym wyrazem bladej, idealnej, owalnej twarzy. - Mogę to wyjaśnić - powiedziała cicho. Opanowałam drżenie i spojrzałam jej w oczy. - Czego ty ode mnie chcesz? - wyszeptałam. - Nie okłamałam cię - stwierdziła, nie odpowiadając na moje pytanie. - Kist jest wybranym potomkiem Piscary'ego. Większość czasu Kist jest tylko Kistem, ale Piscary potrafi... - Zawahała się. Wpatrywałam się w nią, a wszystkie moje mięśnie krzyczały, by uciekać. Ale gdybym się poruszyła, poruszyłaby się i ona. - Piscary jest starszy niż ziemia - powiedziała bezbarwnym tonem. - Jest na tyle potężny, by posługiwać się Kistem do odwiedzania miejsc, których już nie może odwiedzać. - Jest służącym - wyrzuciłam z siebie. - Jest pieprzonym pachołkiem martwego wampira. Robi za niego zakupy w dzień, sprowadza papie Piscary’emu ludzi na przekąskę. Ivy się skrzywiła. Powoli opuszczało ją napięcie i stała teraz w swobodniejszej pozie - nadal między mną i moimi amuletami. - To wielki zaszczyt być poproszonym o zostanie potomkiem takiego wampira, jak Piscary. I nie jest to całkowicie jednostronne. Dlatego Kist ma większą moc niż powinien mieć żywy wampir. I dlatego był w stanie cię oczarować. Ale, Rachel dodała pośpiesznie, słysząc mój bezradny jęk - nie pozwoliłabym mu na to. I powinnam się z tego cieszyć? Że nie chcesz się dzielić? Serce biło mi już wolniej; osunęłam się na krzesło. Moje kolana chyba nie wytrzymałyby już dłużej mojego ciężaru. Zastanawiałam się, w jakim stopniu zawdzięczam osłabienie opadnięciu fali adrenaliny, a w jakim temu, że Ivy wydziela uspokajające feromony. Cholera, cholera, cholera! Znalazłam się w zbyt głębokiej wodzie. Zwłaszcza jeśli był w to zamieszany Piscary. Był podobno jednym z najstarszych wampirów w Cincinnati. Nie sprawiał kłopotów i swoich nielicznych towarzyszy trzymał silną ręką. Wyciskał z systemu, co tylko się dało, prowadził dokumentację i pilnował, by wszystkie zdobycze jego towarzyszy były legalne. Był kimś o wiele ważniejszym niż prosty właściciel restauracji, którego udawał. W odniesieniu do głównego wampira ISB stosowała politykę „Nie pytać, nie mówić”. Był on jedną z osób biorących udział w niewidocznej walce o władzę w Cincinnati, ale, o ile płacił podatki i odnawiał licencję na sprzedaż

alkoholu, nikt nie mógł - albo nie chciał - nic zrobić. Jeśli jednak wampir wyglądał na nieszkodliwego, oznaczało to jedynie, że jest sprytniejszy od większości nich. Zerknęłam na Ivy. Stała objęta rękoma. Wyglądała na zmartwioną. O Boże. Co ja tutaj robię? - Kim jest dla ciebie Piscary? - zapytałam drżącym głosem. - Nikim - odparła, a ja prychnęłam drwiąco. - Naprawdę. Jest przyjacielem rodziny. - Wujek Piscary, co? - powiedziałam z goryczą. - W gruncie rzeczy to jest bliższe prawdy, niż mogłabyś sądzić - stwierdziła. - W osiemnastym wieku Piscary zapoczątkował ród żywych wampirów mojej matki. - I od tego czasu powoli upuszcza wam krwi - zauważyłam gorzko. - To nie tak - zaprotestowała urażonym tonem. - Piscary nigdy mnie nie dotknął. Jest jak drugi ojciec. - Może trzyma krew w butelce, żeby się zestarzała. Ivy przygładziła dłonią włosy. - To nie tak. Naprawdę. - Świetnie. Zgarbiłam się, żeby oprzeć łokcie na stole. Czy teraz powinnam się martwić, że wybrani potomkowie wtargną do mojego kościoła, wspierani siłą mistrza? Dlaczego nie powiedziała mi tego wcześniej? Jeśli zasady wciąż się zmieniały, to nie chciałam brać udziału w tej cholernej grze. - Czego ode mnie chcesz? - ponowiłam pytanie, jednocześnie bojąc się, że Ivy mogłaby mi odpowiedzieć i musiałabym odejść. - Niczego. - Kłamiesz - powiedziałam, ale kiedy uniosłam wzrok, jej już nie było. Oddychałam szybko. Stałam z mocno bijącym sercem, objęta rękoma i patrzyłam na puste blaty i milczące ściany. Nie znosiłam, kiedy tak robiła. Na parapecie wił się Pan Ryba, któremu też się to nie podobało. Powoli i z niechęcią schowałam amulety. Wróciłam myślami do ataku fairy na frontowych schodach, kulek łaków zgromadzonych na moim ganku, a potem do słów Kista - że wampiry tylko czekają, żebym zrezygnowała z ochrony Ivy. Znajdowałam się w pułapce i ona o tym wiedziała.

ROZDZIAŁ 13

Postukałam od zewnątrz w szybę od strony pasażera, by zwrócić na siebie uwagę Jenksa, który znajdował się w samochodzie Francisa. - Która godzina? - zapytałam cicho, ponieważ na parkingu rozchodziły się echem nawet szepty. Nagrywały mnie kamery, ale filmy oglądano dopiero wtedy, gdy ktoś zgłosił włamanie. Jenks zeskoczył z osłony przeciwsłonecznej i przycisnął guzik, by opuścić szybę. - Jedenasta piętnaście - odpowiedział, kiedy zjechała w dół. - Myślisz, że przenieśli rozmowę z Kalamackiem na kiedy indziej? Pokręciłam głową i zerknęłam nad dachami samochodów w stronę wind. - Nie, ale jeśli się przez niego spóźnię, to się wkurzę. Obciągnęłam spódnicę. Ku mojej wielkiej uldze poprzedniego dnia zjawił się znajomy Jenksa z moimi ubraniami i biżuterią. Wszystkie ciuchy wisiały w porządnych rzędach albo spoczywały w równych kupkach w mojej szafie. Dobrze było je tam widzieć. Łak pięknie je wysuszył i poskładał, a ja się zastanawiałam, ile by mi policzył za cotygodniowe pranie. Znalezienie stroju, który byłby i klasyczny, i prowokujący, było trudniejsze, niż sądziłam. W końcu zdecydowałam się na krótką czerwoną spódniczkę, cieliste rajstopy i białą zapinaną na guziki bluzkę. Kolczyki w kształcie kółek były za małe, żeby Jenks mógł na nich przysiąść, na co pixy narzekał przez pierwsze pół godziny. Z włosami upiętymi na czubku głowy i w szykownych czerwonych szpilkach wyglądałam po prostu na studentkę. Pomagało też zaklęcie przebrania - znów byłam brunetką o

wydatnym nosie, śmierdzącą lawendowymi perfumami. Francis mnie rozpozna, ale przecież tego chciałam. Nerwowo wydłubywałam brud spod paznokci. Pomyślałam, że będę je musiała znowu pomalować - czerwony lakier zniknął, kiedy przemieniłam się w norkę. - Dobrze wyglądam? - zapytałam Jenksa, poprawiając nerwowo kołnierzyk. - Tak, w porządku. - Nawet nie spojrzałeś - powiedziałam oskarżycielskim tonem i w tej samej chwili usłyszeliśmy gong windy. - To może być on. Jesteś gotowy z tym eliksirem? - Muszę tylko trącić górną krawędź i wszystko się wyleje na niego. Jenks zakręcił szybę i się schował. Między sufitem samochodu i osłoną przeciwsłoneczną umieściłam fiolkę z mieszanką usypiającą. Francis zostanie jednak przekonany, że to coś groźniejszego. To była zachęta dla niego, by się zgodził, żebym go zastąpiła podczas rozmowy z Kalamackiem. Porwanie dorosłego mężczyzny, choćby był palantem, to nie przelewki. Przecież nie mogłam go pozbawić przytomności i wciągnąć do bagażnika. A gdybym go zostawiła nieprzytomnego w miejscu, gdzie każdy mógłby go znaleźć, niechybnie zostałabym schwytana. Byliśmy z Jenksem na parkingu już od godziny, wprowadzając drobne, lecz znaczące zmiany w sportowym samochodzie Francisa. Jenks potrzebował tylko paru chwil, by spiąć na krótko instalację alarmową oraz pomajstrować przy drzwiach kierowcy i mechanizmie otwierania okien. I kiedy ja sama musiałam czekać na Francisa przy samochodzie, moja torba była już upchnięta pod fotelem pasażera. Francis

zasłużył

na

cacuszko:

czerwonego

kabrioleta

ze

skórzanymi

siedzeniami. Miał klimatyzację dwustrefową. Okna można było przyciemnić - wiem, bo spróbowałam. Był nawet wbudowany telefon komórkowy, którego akumulator znajdował się teraz w mojej torbie. Indywidualna tablica rejestracyjna głosiła: „Nawalony”. To paskudztwo miało tyle gadżetów, że potrzebowało tylko zezwolenia na start. I wciąż pachniało nowością. Łapówka, pomyślałam z ukłuciem zazdrości, czy cena milczenia? Światełko nad windami zgasło. Schowałam się za słupem, z nadzieją że to zjechał Francis. Bardzo nie chciałam się spóźnić. Serce biło mi już w znajomym, szybkim rytmie. Poznałam kroki Francisa i uśmiechnęłam się z ulgą. Był sam. Zadzwoniły kluczyki i kiedy po wyłączeniu alarmu samochód nie wydał powitalnego dźwięku, rozległo się pełne zaskoczenia „Hę?”. Mrowiły mnie czubki palców. Będzie zabawa.

Kiedy usłyszałam odgłos otwierania drzwi, wyskoczyłam zza słupa. Wsiedliśmy jednocześnie z obu stron i równocześnie zatrzasnęliśmy drzwi. - Co, u diabła?! - zawołał Francis, dopiero teraz zdając sobie sprawę, że ma towarzystwo. Zmrużył oczy i odrzucił w tył włosy. - Rachel! - powiedział z udawaną pewnością siebie. - Jesteś taka martwa. Rzucił się do drzwi. Sięgnęłam przez niego, chwyciłam go za nadgarstek i pokazałam na Jenksa. Pixy uśmiechnął się i poklepał fiolkę z wywarem. Jego skrzydełka stanowiły rozmazana plamę ruchu. Francis zbladł. - Mam cię - szepnęłam, puszczając go i zamykając drzwi po mojej stronie. Wypadasz z gry. - C-co ty sobie wyobrażasz? - wyjąkał Francis, blady pod paskudnym nieświeżym zarostem. Uśmiechnęłam się. -

Przejmuję

twoje

zlecenie

na

rozmowę

z

Kalamackiem.

Właśnie

zaproponowałeś, że mnie zawieziesz. Zesztywniał, okazując cień charakteru. - Możesz się Zmienić - powiedział, nie spuszczając oczu z Jenksa i eliksiru. Jakbyś posłużyła się czarną magią i sporządziła coś zabójczego. Aresztuję cię. Jenks prychnął z niesmakiem i przechylił fiolkę. - Jeszcze nie, Jenks! - zawołałam, rzucając się w stronę Francisa. Znalazłszy się niemal na jego kolanach, chwyciłam prawą ręką zagłówek, obejmując zarazem chudą szyję Francisa i w ten sposób ją unieruchamiając. Chwycił mnie palcami za rękę, ale w tej ciasnocie nic nie mógł mi zrobić. Jego nagle wydzielający się pot uznałam za obrzydliwszy od moich perfum. - Idiota! - syknęłam mu do ucha, zerkając na Jenksa. - Wiesz, co ci się huśta nad kroczem? Chcesz sprawdzić, że efekt może być nieodwracalny? Zarumienił się i pokręcił głową, a ja przysunęłam się bliżej mimo nacisku dźwigni zmiany biegów na biodro. - Nie sporządziłabyś nic zabójczego - powiedział głosem wyższym niż zwykle. - Och, Rache, pozwól mi go oblać. Mogę cię nauczyć, jak prowadzić samochód bez automatycznej skrzyni biegów - odezwał się Jenks z osłony przeciwsłonecznej. Palce wbijające mi się w ramię drgnęły. Zesztywniałam i traktując ból jako bodziec, jeszcze mocniej przyparłam Francisa do fotela. - Chrząszcz! - wrzasnął. - Jesteś... Urwał, chrypiąc pod naciskiem mojego ramienia.

- Chrząszcz?! - wrzasnął rozsierdzony Jenks. - Ty worku spoconego smrodu. Moje bąki pachną słodziej niż ty. Myślisz, że jesteś lepszy ode mnie? Stawiasz regularne klocki, co? „Chrząszcz”, też coś! Rachel, pozwól mi go załatwić! - Nie - powiedziałam cicho, a moja niechęć do Francisa przerodziła się w prawdziwą awersję. - Jestem pewna, że dojdę z Francisem do porozumienia. Chcę tylko, żeby mnie podwiózł do posiadłości Trenta na tę rozmowę. Francis nie narobi sobie kłopotów. Jest ofiarą, prawda? - Uśmiechnęłam się ponuro do Jenksa, zastanawiając się, czy po takiej obrazie uda mi się go powstrzymać przed oblaniem Francisa. - I nie kropniesz go potem. Słyszysz, Jenks? Nie zabija się osła po zaoraniu pola. Może być potrzebny następnej wiosny. - Oparłam się o Francisa i wyszeptałam mu do ucha: - Prawda, ciacho? Skinął lekko głową, a ja powoli go puściłam. Nie spuszczał wzroku z Jenksa. - Jeśli zgnieciesz mojego współpracownika, zawartość tej fiolki wyleje się na ciebie - powiedziałam. - Jeśli będziesz jechał za szybko, fiolka się wyleje. Jeśli ściągniesz na siebie uwagę... - Wyleję wszystko na ciebie - przerwał Jenks. Jego zwykły żartobliwy ton zmienił się w rozpalony gniew. - Jeśli znów mnie wkurzysz, to przywalę ci zaklęciem na dobre. - Roześmiał się, co zabrzmiało jak złowrogi dźwięk wietrznych dzwoneczków. - Zrozumiano, Francine? Francis zmrużył oczy. Poprawił się na fotelu, dotknął kołnierzyka białej koszuli, podciągnął rękawy poliestrowej marynarki do łokci i ujął kierownicę. Podziękowałam Bogu, że z szacunku dla Trenta Kalamacka zostawił w domu swoje hawajskie koszule. Z twarzą pełną napięcia wepchnął kluczyk do stacyjki i włączył silnik. Zaryczała muzyka, a ja podskoczyłam. Ponura mina, z jaką Francis zakręcił kierownicą i wrzucił bieg, wyraźnie świadczyła, że się nie poddał; uległ, dopóki nie znajdzie wyjścia. Nie przejmowałam się tym. Wystarczyło mi tylko wywieźć go z miasta. A potem lulu. - Nie ujdzie ci to na sucho - powiedział, co zabrzmiało jak kwestia z niedobrego filmu. Machnął biletem parkingowym przy automatycznej bramce i wyjechaliśmy w jasne światło i przedpołudniowy ruch z rykiem „Boys of Summer” Dona Henleya. Gdybym nie była tak spięta, mogłoby mi się to podobać. - Jak myślisz, mogłabyś jeszcze bardziej skropić się tymi perfumami, Rachel? zapytał Francis z szyderczo wykrzywionymi ustami. - A może używasz ich do stłumienia smrodu swojego oswojonego chrząszcza?

- Niech on się zamknie! - wrzasnął Jenks. - Albo ja to zrobię. To było takie głupie. - Obsyp go czarodziejskim pyłkiem, jeśli chcesz, Jenks - powiedziałam, ściszając muzykę. - Tylko nie kapnij na niego wywarem. Jenks pokazał w uśmiechu zęby i się wstrząsnął. Czarodziejski pyłek obsypał Francisa. On go nie widział, za to ja widziałam wyraźnie, ponieważ z mojego kąta widzenia odbijał światło słońca. Francis podrapał się za uchem. - Ile czasu potrzeba? - zapytałam. - Jakieś dwadzieścia minut. Jenks miał rację. Kiedy wyjechaliśmy spod cienia budynków, przejechaliśmy przedmieścia i znaleźliśmy się poza miastem, Francis skojarzył fakty. Nie mógł usiedzieć spokojnie. Jego komentarze stawały się coraz złośliwsze i drapał się coraz mocniej, aż wreszcie wyjęłam z torby taśmę klejącą i zagroziłam, że mu zakleję usta. Tam, gdzie ubranie dotykało jego skóry, pojawiły się czerwone obrzęki. Wyciekał z nich przezroczysty płyn, przez co można było odnieść wrażenie, że się mocno poparzył sokiem sumaka jadowitego. Kiedy wjechaliśmy w wiejską okolicę, drapał się tak bardzo, że z trudem utrzymywał samochód na drodze. Obserwowałam go uważnie. Prowadzenie samochodu bez automatycznej skrzyni biegów nie wydawało się trudne. - Ty chrząszczu - warknął. - Zrobiłeś mi to też w sobotę, prawda? - Ja go obleję! - powiedział Jenks, a od wysokiego tonu jego głosu zabolała mnie głowa za oczami. Zmęczona tym wszystkim, zwróciłam się do Francisa. - Dobra, ciacho. Zatrzymaj się. Francis zamrugał. - Co? Idiota, pomyślałam. - Jak sądzisz, jak długo uda mi się powstrzymywać Jenksa od wyeliminowania cię, jeśli nadal będziesz go obrażać? Zatrzymaj się. - Francis zerknął nerwowo na drogę, a potem na mnie. Przez ostatnie siedem kilometrów nie widzieliśmy ani jednego samochodu. - Powiedziałam, żebyś się zatrzymał! - wrzasnęłam, a on skręcił na pobocze z chrzęstem kamyków. Wyłączyłam silnik i wyszarpnęłam kluczyk ze stacyjki. Zatrzymaliśmy się gwałtownie, a ja uderzyłam głową o lusterko. - Wysiadaj powiedziałam, odbezpieczając drzwi. - Co? Tutaj?

Francis był dzieckiem miasta. Myślał, że każę mu wracać na piechotę. Pomysł był kuszący, ale nie mogłam się narazić na ryzyko, że ktoś go podwiezie albo że on sam znajdzie budkę telefoniczną. Wysiadł z zaskakującą ochotą. Kiedy zaczął się drapać, uświadomiłam sobie, dlaczego. Otworzyłam bagażnik i wąska twarz Francisa znieruchomiała. - Nie ma mowy - powiedział, unosząc chude ręce. - Nie wejdę tam. Pomacałam guza na czole i chwilę zaczekałam. - Właź do bagażnika albo nauczę cię, jak się przemienia w norkę, i zrobię z ciebie nauszniki. Obserwowałam, jak się nad tym zastanawia i jak myśli o ucieczce. Niemal chciałam, żeby zaczął uciekać. Dobrze by było znów go rzucić na ziemię. Jakoś bym go zapakowała do tego bagażnika. - Biegnij - odezwał się Jenks, krążąc z fiolką nad jego głową. - No, dalej, worku smrodu. Z Francisa jakby uszło powietrze. - Co, spodobałoby ci się to, chrząszczu? - powiedział szyderczo. Wcisnął się jednak do niewielkiej przestrzeni. Nie sprawiał mi nawet kłopotu, kiedy krępowałam mu taśmą ręce. Oboje wiedzieliśmy, że mając dość czasu, może się wyswobodzić. Kiedy jednak wyciągnęłam w górę rękę, na której po chwili wylądował Jenks z fiolką, z twarzy Francisa zniknął wyraz wyższości. - Powiedziałaś, że tego nie zrobisz - wyjąkał. - Powiedziałaś, że przemieni mnie to w norkę! - Skłamałam. W obu przypadkach. Spojrzenie, jakim mnie obdarzył, było mordercze. - Nie zapomnę tego - powiedział i zacisnął szczęki, co nadało mu jeszcze bardziej idiotyczny wygląd niż tenisówki i luźne spodnie z szerokim mankietem. Sam się tobą zajmę. - Mam nadzieję. - Uśmiechnęłam się i wylałam mu na głowę zawartość fiolki. Słodkich snów. Otworzył usta, żeby powiedzieć coś jeszcze, ale twarz mu zwiotczała w chwili, gdy spadły na niego wonne krople eliksiru. Patrzyłam z fascynacją, jak zasypia spowity wonią listków laurowych i bzu. Z zadowoleniem zatrzasnęłam bagażnik.

Usiadłam nerwowo za kierownicą i poprawiłam fotel oraz lusterka. Nigdy nie prowadziłam samochodu ze skrzynią biegów, ale jeśli mógł to robić Francis, to ja na pewno też. - Wrzuć jedynkę - powiedział Jenks, siadając na lusterku wstecznym i pokazując, co mam robić. - Potem daj więcej gazu, niż ci się wydaje, że potrzeba, i zwolnij sprzęgło. Delikatnie pchnęłam dźwignię biegów do tyłu i włączyłam silnik. - No i? - odezwał się Jenks z lusterka. - Czekamy... Wcisnęłam pedał gazu i zwolniłam sprzęgło. Samochód skoczył do tyłu i uderzył w drzewo. Wpadłam w panikę, zdjęłam nogi z pedałów i silnik zgasł. Patrzyłam szeroko rozwartymi oczyma na śmiejącego się Jenksa. - Jest na wstecznym, czarownico - powiedział i wyfrunął przez okno. Widziałam we wstecznym lusterku, jak podlatuje do tyłu samochodu i ocenia uszkodzenia. - Jest bardzo źle? - zapytałam, kiedy wrócił. - W porządku - odparł, a ja poczułam przypływ ulgi. - Po kilku miesiącach nie będzie widać śladu po uderzeniu - dodał. - Ale samochód jest popsuty. Stłukłaś tylne światło. - Och - powiedziałam, uświadomiwszy sobie, że pixy mówił o drzewie, a nie o samochodzie. Z napiętymi nerwami pchnęłam dźwignię do przodu, dwa razy sprawdziłam jej ustawienie i znów włączyłam silnik. Odetchnęłam głęboko i z szarpnięciem ruszyliśmy w drogę.

ROZDZIAŁ 14

Jenks okazał się znośnym instruktorem; entuzjastycznie wykrzykiwał rady przez okno, kiedy ćwiczyłam ruszanie z miejsca, aż chwyciłam, o co chodzi. Moja nowo nabyta pewność siebie zniknęła, kiedy skręciłam w podjazd Kalamacka, zwalniając przy stróżówce. Była niska, wyglądała onieśmielająco i miała wielkość małego aresztu. Gustowne rabaty i niskie mufki ukrywały system zabezpieczeń, niepozwalający na objechanie budyneczku. - A jak planowałaś przedostać się przez bramę? - zapytał Jenks i pofrunął schować się za osłoną przeciwsłoneczną. - Nie ma sprawy - powiedziałam, a mózg pracował mi na wysokich obrotach. Atakowana wizjami Francisa w bagażniku, uśmiechnęłam się do strażnika najładniej jak umiałam i zatrzymałam samochód przed białym szlabanem. Amulet przy zegarku strażnika zachowywał ładny zielony kolor. Służył do sprawdzania zaklęć i był o wiele tańszy od okularów w drewnianych oprawkach, dzięki którym można było przejrzeć dany amulet. Bardzo uważałam, by ilość magii wykorzystanej w zaklęciu przebrania była niższa od jej poziomu w większości zaklęć urody. Jeśli amulet strażnika pozostanie zielony, gość założy, że zastosowałam standardowe zaklęcie makijażu, a nie przebrania. - Jestem Francine - powiedziałam pod wpływem chwili. Mówiłam wysokim tonem, uśmiechając się głupkowato, jakbym całą noc zażywała Siarkę. - Jestem umówiona z panem Kalamackiem. - Starając się wyglądać na nierozgarniętą, owijałam sobie dookoła palca luźny kosmyk włosów. Tego dnia byłam brunetką, ale chwyt zapewne działał. - Spóźniłam się? - zapytałam, wyplątując palec z przypadkiem

powstałego supła. - Nie sądziłam, że to będzie tyle trwało. On mieszka tak daleko od miasta! Strażnik był nieporuszony. Może traciłam swoje umiejętności. Może powinnam była rozpiąć jeszcze jeden guzik bluzki. Może lubił mężczyzn. Spojrzał na swoją podkładkę, a potem na mnie. - Jestem z ISB - powiedziałam tonem mieszczącym się gdzieś pomiędzy rozdrażnieniem i zniecierpliwieniem. - Chcesz zobaczyć moją legitymację? Zaczęłam grzebać w torbie w poszukiwaniu nieistniejącego dokumentu. - Pani nazwiska nie ma na liście, proszę pani - stwierdził strażnik o kamiennej twarzy. Opadłam ze złością na oparcie fotela. - Czy dyspozytor znów zrobił ze mnie Francisa? Niech go diabli! - zawołałam i uderzyłam kierownicę pięścią. - Zawsze to robi, od kiedy nie chciałam pójść z nim na randkę. No naprawdę. Nawet nie miał samochodu! Chciał mnie zabrać do kina autobusem. Litości - jęknęłam. - Potrafisz sobie wyobrazić mnie w autobusie? - Chwileczkę, proszę pani. - Podniósł słuchawkę i zaczął coś mówić. Czekałam, usiłując utrzymać na twarzy uśmiech słodkiej idiotki i modląc się. Strażnik skinął głową, jednak kiedy się do mnie odwrócił, twarz miał nadal obojętną. - Dalej podjazdem - powiedział, a ja z trudem utrzymałam równe tempo oddechu. - Trzeci budynek na prawo. Może pani zaparkować na parkingu dla gości tuż przy frontowych schodach. - Dziękuję - zaćwierkałam i kiedy uniósł się biały szlaban, ruszyłam z szarpnięciem. W lusterku wstecznym widziałam, jak strażnik wraca do środka. Bułka z masłem - mruknęłam. - Wyjazd może być trudniejszy - rzekł oschle Jenks. Dalej podjazdem jechało się pięć kilometrów przez niesamowity las. Spoważniałam, prowadząc samochód po drodze wijącej się między gęsto wyrastającymi, milczącymi wartownikami. Mimo przemożnego wrażenia, że wszystko jest bardzo stare, zaczęłam nabierać poczucia, że całe otoczenie zostało zaplanowane, nawet niespodzianki, jak wodospad za zakrętem drogi. Poniekąd rozczarowana, jechałam dalej. Sztuczny las się przerzedził i przeszedł w pofałdowane pastwiska. Z moją drogą połączyła się inna, dość uczęszczana. Najwyraźniej wjechałam od tyłu. Jechałam za innymi pojazdami i skręciłam w odgałęzienie ze znakiem „Parking dla gości”. Za zakrętem ujrzałam posiadłość Kalamacka.

Olbrzymia forteca stanowiła dziwną mieszankę nowoczesnej instytucji z tradycyjną elegancją - miała szklane drzwi, a na rynnach rzeźbione anioły. Jej szary kamień łagodziły stare drzewa i kolorowe klomby. Łączyło się z nią kilka niskich budynków, lecz ten główny wznosił się na dwa piętra. Zatrzymałam samochód na jednym z miejsc dla gości. Obok zaparkowanego tam smukłego pojazdu wóz Francisa wyglądał jak zabawka z pudełka z płatkami śniadaniowymi. Wrzuciłam klucze Francisa do torby i przyjrzałam się ogrodnikowi strzygącemu krzaki otaczające parking. - Nadal chcesz się rozdzielić? - szepnęłam, poprawiając fryzurę w lusterku wstecznym i starannie rozplątując supeł, w który sama zawiązałam włosy. - Nie podoba mi się to, co się stało przy bramie. Jenks sfrunął na dźwignię biegów i przybrał swoją pozę Piotrusia Pana, z rękoma wspartymi na biodrach. - Twoja rozmowa będzie trwała zwykłe czterdzieści minut? - zapytał. - Ja się uwinę w dwadzieścia. Jeśli nie będzie mnie tu, kiedy skończysz, zaczekaj jakieś półtora kilometra za bramą. Dogonię cię. - Jasne - odparłam, zaciągając rzemyk torby. Ogrodnik miał na nogach półbuty, a nie wysokie buty, i były one czyste. Jaki ogrodnik ma czyste buty? - Tylko uważaj powiedziałam, kiwając głową do Jenksa. - Coś tu dziwnie pachnie. Pixy prychnął. - W dniu, w którym nie będę umiał wymknąć się ogrodnikowi, zostanę piekarzem. - No to życz mi szczęścia. Uchyliłam mu okno i wysiadłam. Podeszłam do tyłu samochodu, stukając energicznie obcasami. Jak powiedział Jenks, jedno z tylnych świateł było rozbite. Obok widniało też brzydkie wgniecenie. Odwróciłam się z poczuciem winy. Odetchnęłam głęboko i ruszyłam po płytkich schodach prowadzących do podwójnych drzwi. Kiedy się zbliżałam, z niszy wyszedł mężczyzna, a ja stanęłam jak wryta. Był tak wysoki, że aby przyjrzeć się mu całemu, trzeba było spojrzeć dwa razy. Był też szczupły. Przypominał mi wygłodzonego uchodźcę z Europy z czasów po Zmianie: był sztywny, wymuskany i nadęty. Miał nawet orli nos i skrzywioną, pokrytą delikatnymi zmarszczkami twarz. Czarne jak węgiel włosy były na skroniach przyprószone siwizną.

Nierzucające się w oczy szare luźne spodnie i biała koszula leżały na nim idealnie. Wygładziłam kołnierzyk. - Pani Francine Percy? - zapytał lekko sarkastycznym tonem. - Tak, witam - odparłam, celowo podając mu wiotką dłoń. Niemal widziałam, jak sztywnieje z niechęci. - Mam w południe spotkanie z panem Kalamackiem. - Jestem Jonathan, doradca pana Kalamacka w sprawach kontaktów zewnętrznych - oznajmił. Poza tym, że bardzo uważał na wymowę, nie miał żadnego akcentu. - Zechce mi pani towarzyszyć? Pan Kalamack spotka się z panią w swoim gabinecie od tyłu. Zamrugał załzawionymi oczyma. Pewnie drażniły go moje perfumy. Może przesadziłam, ale nie zamierzałam ryzykować, że znowu wyzwolę odruchy Ivy. Jonathan otworzył przede mną drzwi i gestem pokazał, bym weszła pierwsza Przestąpiłam próg i z zaskoczeniem stwierdziłam, że budynek jest jaśniejszy wewnątrz niż na zewnątrz. Spodziewałam się prywatnej rezydencji, a miejsce, w którym się znalazłam, nią nie było. Hol wyglądał jak główna siedziba firmy z listy dwudziestu najlepszych firm czasopisma „Fortune”, ze znajomymi motywami szkła i marmuru. Białe

kolumny

podtrzymywały

odległy

sufit.

Przed

podwójnymi

schodami

prowadzącymi na pierwsze i drugie piętro rozciągało się imponujące mahoniowe biurko recepcjonistki. Do pomieszczenia wpadały potoki światła. Albo było tu kierowane z dachu, albo Trent wydawał majątek na żarówki emitujące naturalne światło. Wszelkie echa tłumił miękki zielony dywan w cętki. Wokół rozlegał się pomruk rozmów, wszędzie kręcili się ludzie zajęci swoimi sprawami. - Tędy, pani Percy - powiedział cicho mój opiekun. Oderwałam wzrok od donic wielkości człowieka, w których rosły drzewa cytrusowe, i ruszyłam za statecznie kroczącym Jonathanem. Minęliśmy recepcję i przeszliśmy kilkoma korytarzami. Im bardziej się zagłębialiśmy w budynek, tym sufity stawały się niższe, światło ciemniejsze, kolory spokojniejsze. Niemal niezauważalnie pojawił się uspokajający dźwięk płynącej wody. Od wyjścia z holu nikogo nie spotkaliśmy i poczułam się odrobinę nieswojo. Najwyraźniej opuściliśmy przestrzeń publiczną i wkroczyliśmy na tereny bardziej prywatne. Zastanawiałam się, co tu się dzieje? W pewnej chwili Jonathan się zatrzymał i przyłożył do ucha czubek palca, a ja zadrżałam od fali adrenaliny. - Przepraszam - mruknął, odchodząc kilka kroków.

Kiedy unosił rękę do ucha, zauważyłam, że na pasku zegarka ma mikrofon. Odwrócił się, żebym nie mogła nic wyczytać z jego warg, więc z niepokojem starałam się uchwycić, co mówi. - Tak, sa’han - szepnął z szacunkiem. Czekałam, wstrzymując oddech, żeby coś usłyszeć. - Ze mną - powiedział. - Poinformowano mnie, że jest pan zainteresowany, więc pozwoliłem sobie przyprowadzić ją na pański ganek od tyłu. - Jonathan poruszył się nerwowo. Spojrzał na mnie z niedowierzaniem spod oka. - Ona? Nie wiedziałam, czy mam to uznać za komplement, czy obelgę, więc udawałam, że jestem zajęta poprawianiem szwów w pończochach i wyciąganiem jeszcze jednego pasma włosów z koka, żeby zawisło obok kolczyka. Zadałam sobie pytanie, czy ktoś zajrzał do bagażnika. Z przyśpieszonym biciem serca uświadomiłam sobie, jak szybko wszystko mogło się wydać. Jonathan szeroko rozwarł oczy. - Proszę przyjąć moje przeprosiny, sa’han - powiedział z powagą. - Ze stróżówki dzwoniono... - Urwał i zobaczyłam, jak sztywnieje, zapewne zganiony. - Tak, sa’han rzekł i pochylił z szacunkiem głowę. - W pańskim biurze od frontu. Wydawało się, że odwracając się do mnie, wysoki mężczyzna zbiera się w sobie. Obdarzyłam go olśniewającym uśmiechem. Patrzył na mnie tak, jakbym była szczeniakiem, który się pojawił na nowym dywanie, a jego błękitne oczy były całkowicie pozbawione wyrazu. - Zechce pani wrócić tą drogą? - powiedział beznamiętnym tonem, pokazując ręką. Czując się bardziej jak więzień niż gość, słuchałam wskazówek Jonathana i wróciłam tą samą drogą do frontowej części budynku. Trzymał się za mną. Wcale mi się to nie podobało. Nie pomagało też to, że czułam się przy nim niska albo że słyszałam tylko własne kroki. Powoli miękkie kolory ustąpiły miejsca tym biurowym i pojawili się zaaferowani ludzie. Trzymając się jakieś trzy kroki za mną, Jonathan skierował mnie do wąskiego korytarza odchodzącego od holu. Po obu jego stronach widniały drzwi z matowego szkła. Większość była otwarta i było za nimi widać pracujących ludzi, lecz Jonathan wskazał ostatnie biuro. Mój przewodnik niemal się zawahał, zanim sięgnął przede mnie, by otworzyć drewniane drzwi.

- Zechce pani tu zaczekać - powiedział z nutą groźby w odmierzonym tonie. Pan Kalamack niebawem do pani przyjdzie. Gdyby pani czegoś potrzebowała, będę przy biurku jego sekretarki. Pokazał na puste biurko wciśnięte w niszę. Pomyślałam o pani Yolin Bates, zimnej jak lód w areszcie ISB trzy dni temu. Zmusiłam się do uśmiechu. - Dziękuję, Jon. Jesteś kochany - powiedziałam pogodnie. - Mam na imię Jonathan. Zamknął za mną drzwi. Odwróciłam się i obrzuciłam spojrzeniem frontowy gabinet Kalamacka. Wyglądał zupełnie normalnie - W obrzydliwie bogaty dyrektorski sposób. W ścianę przy jego biurku była wpuszczona tablica ze sprzętem elektronicznym, na której znajdowało się tyle przycisków, że nie powstydziłoby się ich studio nagraniowe. W przeciwległej ścianie było olbrzymie okno i wpadający przez nie słoneczny blask rozświetlał miękki dywan. Wiedziałam, że znajduję się zbyt głęboko w budynku, by okno i towarzyszące mu promienie słońca były prawdziwe, lecz zostało doskonale wykonane. Postawiłam torbę obok krzesła stojącego naprzeciwko biurka i podeszłam do „okna”. Z rękoma na biodrach przyglądałam się zdjęciu roczniaków sprzeczających się nad spadłymi jabłkami. Uniosłam brwi. Inżynierowie nie byli dokładni. Było południe i słońce nie stało wystarczająco nisko, by rzucać tak długie cienie. Ucieszona ich błędem, zwróciłam uwagę na akwarium stojące pod ścianą za biurkiem. Współistniały w nim pokojowo rozgwiazdy, garbiki błękitne, zebrasomy żółte, a nawet koniki morskie, najwyraźniej nieświadome, że ocean znajduje się siedemset pięćdziesiąt kilometrów na wschód. Pomyślałam o Panu Rybie, pływającym z zadowoleniem w jego niewielkim okrągłym akwarium. Zmarszczyłam brwi, nie z zazdrości, lecz zirytowana kapryśnością Fortuny. Na biurku Trenta znajdowały się zwykłe przedmioty, łącznie z niewielką fontanną z czarnego kamienia, w której wesoło bulgotała woda. Jako wygaszacz ekranu komputera miał przewijający się rząd trzech liczb: dwudziestki, piątki i jedynki. Dość enigmatyczne przesłanie. W kącie pod sufitem tkwiła duża kamera, mrugająca do mnie czerwoną lampką. Byłam obserwowana. Wróciłam myślami do rozmowy Jonathana z jego tajemniczym sa’hanem. Najwyraźniej moja historyjka o Francine została przejrzana. Ale gdyby chcieli, by

mnie aresztowano, już by się to stało. Wyglądało na to, że pan Kalamack ma do mnie interes. Chodziło o milczenie? Powinnam się dowiedzieć. Pomachałam do kamery i z uśmiechem usiadłam za biurkiem Trenta. Wyobraziłam sobie poruszenie, jakie wywołuję moim myszkowaniem. Na pierwszy ogień poszedł kalendarz, rozłożony zapraszająco na blacie. We wpisie o spotkaniu z Francisem zostało przekreślone jego imię i postawiony obok niego znak zapytania. Skrzywiłam się i przerzuciłam kartki do dnia, w którym sekretarka Trenta została przyszpilona z Siarką. Nie znalazłam nic niezwykłego. Moją uwagę zwróciła notka: „Huntington do Urlicha”. Czy Trent przemyca ludzi z kraju? No, no. W górnej szufladzie nie było nic niezwykłego: ołówki, długopisy, bloczki samoprzylepnych karteczek i szary kamień probierczy. Ciekawe, do czego jest potrzebny Trentowi. Boczne szuflady zawierały kolorowe teczki dotyczące interesów prowadzonych poza posiadłością. Czekając, by ktoś mnie powstrzymał, przeglądałam je i dowiedziałam się, że jego gaje hikorowe ucierpiały w tym roku od późnego przymrozka, ale że truskawki na wybrzeżu nadrobiły stratę. Zatrzasnęłam szufladę, zdziwiona, że nikt się jeszcze nie zjawił. Może są ciekawi, czego szukam? Ja byłam. Jeśli zapasy znalezione w dolnej szufladzie coś znaczyły, to Trent lubił cukierki z syropu klonowego i whiskey sprzed Zmiany. Kusiło mnie, by otworzyć niemal czterdziestoletnią butelkę i spróbować jej zawartości, ale uznałam, że sprowadzi to osoby mnie obserwujące szybciej, niż cokolwiek innego. Następna szuflada była pełna porządnie ułożonych płytek CD. Strzał w dziesiątkę, pomyślałam. - Alzheimer - szepnęłam, wodząc palcem po ręcznie opisanej naklejce. Pośpiesznie przejrzałam następne. - Cukrzyca, depresja, mukowiscydoza, rak, rak... W sumie było osiem płytek opisanych jako rak. Wróciłam wolniej, aż natrafiłam na nalepkę „pląsawica Huntingtona”. Zerknęłam na kalendarz i zamknęłam szufladę. Aha... Usiadłam wygodniej w luksusowym fotelu Trenta i położyłam sobie jego kalendarz na kolanach. Zaczęłam od stycznia i powoli przewracałam kartki. Dostawy wychodziły mniej więcej co pięć dni. Dostrzegłam regularność i od razu zaczęłam szybciej oddychać. Huntington był wysyłany co miesiąc tego samego dnia. Przerzucałam kartki do przodu i do tyłu. Wszystkie wysyłki szły tego samego dnia miesiąca, co kilka dni inna. Odetchnęłam powoli i spojrzałam na szufladę z płytkami.

Przekonana, że coś znalazłam, włożyłam jedną z nich do komputera i poruszyłam myszą. Cholera. Strzeżone hasłem. Rozległ się cichy trzask zamka. Zerwałam się na równe nogi i wcisnęłam przycisk napędu CD. - Dzień dobry, pani Morgan, To był Trent Kalamack, a ja usiłowałam się nie zaczerwienić, wsuwając niewielką płytkę do kieszeni. - Słucham? - powiedziałam, podkręcając urok słodkiej idiotki na pełną moc. Wiedzą, kim jestem. Ale zaskoczenie. Trent zapiął najniższy guzik swojej szarej lnianej marynarki i zamknął za sobą drzwi. Na jego gładko ogolonej twarzy rozlewał się rozbrajający uśmiech, nadając mu wygląd osoby w moim wieku. Jego włosy lśniły przezroczystą bielą, spotykaną u niektórych dzieci; był ładnie opalony. Wyglądał o wiele za dobrze, jak na takiego bogacza, jakim czyniły go plotki. To nieuczciwe mieć jednocześnie pieniądze i dobry wygląd. - Wolałaby pani nazywać się Francine Percy? - zapytał Trent, patrząc na mnie znad okularów w drucianej oprawce. Zatknęłam luźny lok za ucho, usiłując wyglądać nonszalancko. - Właściwie nie - przyznałam. Chyba pozostawało mi jeszcze kilka nieodkrytych kart, bo inaczej nie zawracałby sobie mną głowy. Trent obszedł biurko, zmuszając mnie do wycofania się na jego drugą stronę. Siadając, przytrzymał granatowy krawat. Potem zerknął w górę, sprawiając wrażenie czarująco zdziwionego, że wciąż stoję. - Proszę usiąść - powiedział, błyskając drobnymi, równymi zębami. Skierował pilota w stronę kamery. Czerwone światełko zgasło i Trent schował pilota. Nie siadałam. Nie dowierzałam jego swobodnemu zachowaniu. W głowie dźwięczały mi dzwonki alarmowe, ściskało mnie w żołądku. Czasopismo „Fortune” umieściło na okładce jego zdjęcie jako najbardziej pożądanego kawalera zeszłego roku. Przedstawiało go w ujęciu od kolan w górę, opierającego się swobodnie o drzwi z nazwą jego firmy wypisaną złotymi literami. Uśmiech Trenta stanowił frapującą mieszankę pewności siebie i tajemniczości. Taki uśmiech przyciąga niektóre kobiety.

U mnie budzi ostrożność. Teraz ów mężczyzna obdarzał mnie właśnie takim uśmiechem, wsparłszy podbródek na dłoni. Patrzyłam, jak krótkie włoski wokół jego uszu falują w powietrzu, i pomyślałam, że te starannie uczesane włosy muszą być niewiarygodnie miękkie, skoro unosi je podmuch z wywietrznika. Kiedy zauważył, że się przyglądam jego włosom, zacisnął wargi, a potem wrócił do swego uśmiechu. - Przepraszam za nieporozumienie przy bramie frontowej, a potem z Jonem powiedział. - Nie spodziewałem się pani jeszcze co najmniej przez tydzień. Usiadłam, bo ugięły się pode mną kolana. Spodziewał się mnie? - Nie rozumiem - stwierdziłam zuchwale, z ulgą słysząc, że nie łamie mi się głos. Sięgnął po ołówek z pełnym swobody wdziękiem, ale kiedy poruszyłam stopami, natychmiast spojrzał mi w oczy. Gdybym znała go lepiej, powiedziałabym, że jest bardziej spięty ode mnie. Starannie wytarł znak zapytania przy imieniu Francisa i wpisał moje, po czym odłożył ołówek i przygładził włosy dłonią. - Jestem zajętym człowiekiem, pani Morgan - rzekł z miłą dla ucha intonacją. Przekonałem się, że bardziej się opłaca zwabiać najważniejszych pracowników z innych firm niż kształcić ich od zera. I mimo że nie chciałbym sugerować, że konkuruję z ISB, to stwierdziłem, że metody szkolenia i umiejętności, jakie rozwijają u swoich pracowników, odpowiadają moim potrzebom. Szczerze mówiąc, wolałbym sprawdzić, czy ma pani dość pomysłowości, by wywikłać się z wyroku śmierci wydanego przez ISB, zanim panią sprowadzę. Może wystarczy to, że niemal pani trafiła do mojego ganku. Założyłam nogę na nogę i uniosłam brwi. - Czy proponuje mi pan pracę, panie Kalamack? Chce mnie pan zatrudnić jako swoją nową sekretarkę? Mam pisać listy? Przynosić panu kawę? - Wielkie nieba, nie - odpowiedział, ignorując mój sarkazm. - Zbyt mocno pachnie pani magią, by zajmować stanowisko sekretarki, chociaż usiłuje to pani zagłuszyć tymi... hm... perfumami? Zarumieniłam się, ale postanowiłam wytrzymać jego spojrzenie. - Nie - ciągnął rzeczowym tonem Trent. - Jest pani zbyt interesująca, by zostać sekretarką, nawet jedną z moich. Nie tylko odeszła pani z ISB, ale się z nią drażni. Włamała się do archiwum, żeby zniszczyć swoją kartotekę. A zamknięcie nieprzytomnego agenta w jego własnym samochodzie? - powiedział ze starannie

modulowanym śmiechem. - Podoba mi się to. Lecz jeszcze lepsze jest pani dążenie do podniesienia swojego poziomu. Podziwiałem pani chęć poszerzenia horyzontów, zdobycia nowych umiejętności. Gotowość do badania najbardziej unikanych możliwości to postawa, jaką staram się zaszczepiać moim pracownikom. Chociaż czytanie tej książeczki w autobusie świadczy o pewnym... braku umiejętności oceny sytuacji. - W jego oczach pojawił się cień sarkazmu. - Chyba że pani zainteresowanie wampirami ma bardziej przyziemne źródło, pani Morgan? Ścisnęło mnie w żołądku i zadałam sobie pytanie, czy mam dość amuletów, by się stąd wyrwać. W jaki sposób Trent dowiedział się tego wszystkiego, skoro ISB nie umiała nawet utrzymać mnie na oku? Uświadomiłam sobie, jak głęboko tkwię w czarodziejskim pyłku, i zmusiłam się do zachowania spokoju. Co ja sobie myślałam, przychodząc tutaj? Sekretarka tego gościa nie żyje. Bez względu na to, jak bywa hojny podczas akcji charytatywnych albo że gra w golfa z mężem pani burmistrz, on sam handluje Siarką. Był zbyt sprytny, by się zadowolić ponad jedną trzecią władzy nad produkcją przemysłową Cincinnati. Jego ukryte interesy oplatały siecią świat podziemny, a ja byłam pewna, że chce nadal utrzymać je w tajemnicy. Kiedy Trent pochylił się ze skupioną miną, wiedziałam, że skończył z czczymi pogaduszkami. - Moje pytanie, pani Morgan, brzmi: czego pani ode mnie chce? - powiedział cicho. Milczałam. Moja pewność siebie powoli ze mnie wyciekała. Pokazał ręką na biurko. - Czego pani szukała? - Gumy do żucia? - odparłam, a on westchnął. - By uniknąć marnowania mnóstwa czasu i wysiłku proponuję, żebyśmy byli uczciwi wobec siebie nawzajem. - Zdjął okulary i położył je na biurku. - W takim stopniu, w jakim będzie to nam potrzebne. Proszę mi powiedzieć, dlaczego ryzykowała pani śmierć, by mnie odwiedzić. Daję słowo, że zapis pani dzisiejszych działań... się zawieruszy? Po prostu chcę wiedzieć, na czym stoję. Co zrobiłem, by zasłużyć na pani uwagę? - Będę mogła tak po prostu odejść? - zapytałam, a on odchylił się na oparcie fotela i skinął głową. Oczy miał zielone, o takim odcieniu, jakiego nigdy przedtem nie widziałam. Nie było w nich błękitu. Ani cienia.

- Każdy czegoś chce, pani Morgan - powiedział, starannie wymawiając każde słowo, chociaż wszystkie płynnie przechodziły w następne. - Czego pani chce? Obietnica wolności sprawiła, że serce biło mi jak młotem. Popatrzyłam tam, gdzie on - na moje dłonie i brud pod paznokciami. - Pana - odparłam, podkurczając palce, by je ukryć. - Chcę dowodu, że zabił pan swoją sekretarkę. Że handluje pan Siarką. - O... - powiedział ze znaczącym westchnieniem. - Chce pani wolności. Powinienem się domyślić. Pani, pani Morgan, jest bardziej skomplikowana, niż byłem skłonny przyznać. - Skinął głową. Jego garnitur z jedwabną podszewką szeleścił miękko, kiedy się poruszał. - Oddając mnie ISB z pewnością kupiłaby pani sobie niezależność. Lecz rozumie pani, że do tego nie dopuszczę. - Wyprostował się, znów stając się biznesmenem. - Moja pozycja pozwala zaproponować pani coś równie dobrego, jak wolność. Może lepszego. Mogę załatwić spłatę pani kontraktu z ISB. Możemy to nazwać pożyczką. Może ją pani odpracować, zatrudniając się u mnie. Mogę pani zapewnić porządne stanowisko, może jakiś niewielki personel. Poczułam na twarzy zimno, a potem gorąco. On chciał mnie kupić. Nie zauważając mojego tlącego się gniewu, otworzył teczkę, którą wziął z tacki spraw do załatwienia. Z wewnętrznej kieszeni wyjął okulary w drewnianej oprawce i włożył je na swój mały nos. Skrzywiłam się, kiedy na mnie spojrzał i najwyraźniej przejrzał moje przebranie. Mruknął coś cicho, a potem pochylił głowę, by przeczytać zawartość teczki. - Lubi pani plaże? - zapytał lekko, a ja zadałam sobie pytanie, dlaczego udaje, że potrzebuje do czytania okularów. - Mam plantację orzeszków makadamia, którą chcę powiększyć. Leży na Morzach Południowych. Mogłaby pani nawet wybrać kolor na jaki można by pomalować główny budynek. - Możesz się Zmienić, Trent - powiedziałam, a on spojrzał znad okularów, sprawiając wrażenie zdumionego. Wyglądał czarująco; odepchnęłam tę myśl od siebie. - Gdybym chciała, żeby ktoś szarpał za moją smycz, zostałabym w ISB. Na tych wyspach uprawia się Siarkę. A tak blisko morza równie dobrze mogłabym być człowiekiem. Nie udałoby mi się zrobić tam nawet amuletu miłości. - Słońce - powiedział przekonująco, chowając okulary. - Ciepły piasek. Ustalanie własnych godzin pracy. - Zamknął teczkę i położył na niej dłoń. - Może pani tam sprowadzić swoją nową przyjaciółkę. Ma na imię Ivy, tak? Wampirzyca z rodu Tamwoodów. Niezła zdobycz.

Przez jego twarz przemknął krzywy uśmiech. Wściekłam się. On sądził, że może mnie kupić. Sęk w tym, że propozycja mnie kusiła, co sprawiało, że byłam na siebie zła. Wbiłam w niego gniewne spojrzenie. - Niech pani będzie uczciwa - powiedział Trent, z hipnotyczną zręcznością obracając ołówek w długich palcach. - Jest pani zaradna, może nawet ma pani pewne umiejętności, lecz nikt nie może się bez końca wymykać ISB. - Mam lepszy sposób - powiedziałam, z trudem nie zrywając się z fotela. Przywiążę pana do słupa w centrum miasta. Udowodnię, że jest pan wplątany w śmierć swojej sekretarki i że handluje pan Siarką. Porzuciłam pracę, panie Kalamack, ale nie moje zasady. W jego zielonych oczach błysnął gniew, lecz twarz pozostała spokojna. Z głośnym stuknięciem umieścił ołówek z powrotem w kubku. - Może mi pani zaufać, że dotrzymam słowa. Zawsze dotrzymuję słowa, czy są to obietnice, czy groźby. - Miałam wrażenie, że jego głos rozlewa się na podłodze, i poczułam idiotyczną chęć podniesienia nóg z dywanu. - Człowiek interesu musi tak robić - rzekł monotonnym tonem - bo inaczej nie utrzyma się długo w interesie. Przełknęłam ślinę, zastanawiając się, kim on, u diabła, jest. Miał wdzięk, głos, szybkość i pełną siły pewność siebie wampira. I chociaż bardzo mi się nie podobał, był bardzo atrakcyjny, a wrażenie tej atrakcyjności potęgowała bardziej jego osobista siła niż żartobliwy styl bycia i podteksty seksualne. Nie był jednak żywym wampirem. Chociaż pozornie był ciepły i dobroduszny, miał bardzo rozległą przestrzeń osobistą, której brakowało większości wampirów. Trzymał ludzi na odległość wyciągniętej ręki, o wiele za daleko, by uwodzić dotykiem. Nie, nie był wampirem, ale może... ludzkim potomkiem? Uniosłam brwi. Trent zamrugał, widząc, że mam jakiś pomysł, ale nie wiedząc, co to jest. - Tak, pani Morgan? - mruknął, po raz pierwszy sprawiając wrażenie skrępowanego. Serce waliło mi młotem. - Włosy znowu ci falują - powiedziałam, usiłując go wytrącić z równowagi. Rozchylił usta i chyba zabrakło mu słów. Podskoczyłam na odgłos otwieranych drzwi. Do gabinetu wszedł Jonathan. Był sztywny i rozzłoszczony, jak obrońca, któremu przeszkadza działać ten, którego on

przysiągł bronić. W rękach trzymał szklaną kulę wielkości piłki. W środku był Jenks. Wstałam przestraszona, przyciskając do piersi torbę. - Jon - powiedział Trent i też wstał, przygładzając włosy. - Dziękuję. Zechciej wyprowadzić panią Morgan i jej współpracownika na zewnątrz. Jenks był tak wściekły, że jego skrzydełka tworzyły czarną zamazaną plamę. Widziałam, że coś mówi, lecz nie słyszałam co. Natomiast jego gesty nie pozostawiały żadnych wątpliwości. - Moja płytka, pani Morgan? Obróciłam się na pięcie i wstrzymałam oddech - Trent obszedł biurko i stał tuż za mną. Nie słyszałam, żeby się poruszył. - Co twoje? - wyjąkałam. Wyciągnął prawą rękę. Dłoń miał gładką i niezaznaczoną pracą fizyczną, lecz emanowała z niej pełna napięcia siła. Na palcu serdecznym nosił złotą obrączkę. Siłą rzeczy zauważyłam, że jest ode mnie wyższy zaledwie o kilka centymetrów. - Moja płytka - powtórzył, a ja przełknęłam ślinę. Wyjęłam ją z kieszeni dwoma palcami i podałam mu. W jego postawie nastąpiła drobna zmiana. Była tak subtelna, jak odcień błękitu, tak nierozpoznawalna, jak płatek śniegu wśród ich tysięcy, lecz ja ją zauważyłam. I w tej chwili pojęłam, że Trent nie boi się o handel Siarką. Bal się o coś, co było na tej płytce. Moje myśli pomknęły do ich porządnych rzędów i tylko dzięki niewiarygodnej sile woli patrzyłam mu w oczy zamiast zgodnie z moimi podejrzeniami spojrzeć na tę szufladę. Boże, miej mnie w opiece. Ten gość handluje nie tylko Siarką, ale i biolekami. Był cholernym magnatem bioleków. Serce mi łomotało, miałam sucho w ustach. Za handel Siarką szło się do więzienia. Lecz za handel biolekami było się palonym na stosie, a popiół rozrzucano na cztery wiatry. A on chciał, żebym dla niego pracowała. - Wykazała się pani nieoczekiwaną umiejętnością planowania, pani Morgan rzekł Trent, przerywając gonitwę moich myśli. - Dopóki znajduje się pani pod ochroną Tamwood, wampirzy zabójcy pani nie zaatakują. A umówienie się z klanem pixy, by chroniły panią przed fairy oraz zamieszkanie w kościele, odgradzając się w ten sposób od łaków, jest piękne w swojej prostocie. Proszę mi dać znać, kiedy zmieni pani zdanie co do pracy u mnie. Znalazłaby tu pani satysfakcję i uznanie. Coś, co ISB ogromnie zaniedbywało.

Skupiłam się na zachowaniu kamiennej twarzy i pilnowaniu, by nie drżał mi głos. Niczego nie zaplanowałam. To było dzieło Ivy, a ja nie wiedziałam, jakimi się kierowała motywami. - Z całym szacunkiem, panie Kalamack, niech się pan Zmieni. Jonathan zesztywniał, lecz Trent po prostu skinął głową i wrócił za biurko. Na moje ramię spadła ciężka dłoń. Odruchowo ją chwyciłam i przykucnęłam, by przerzucić napastnika przez ramię. Jonathan upadł na podłogę z pełnym zaskoczenia stęknięciem. Przyciskałam mu kolanem szyję, zanim się zorientowałam, że w ogóle się poruszyłam. Przestraszona tym, co zrobiłam, wstałam i się cofnęłam. Trent uniósł obojętny wzrok znad szuflady, do której wkładał płytkę. Słysząc ciężkie uderzenie Jonathana o podłogę, do gabinetu weszło trzech ludzi. Dwaj chwycili mnie z obu stron, trzeci zatrzymał się przed Trentem. - Puśćcie ją - odezwał się Kalamack. - To był błąd Jona. - Westchnął z lekkim rozczarowaniem. - Jon - dodał ze znużeniem - ona nie jest cizią, jaką udaje. Wysoki mężczyzna wstał płynnym ruchem. Poprawił koszulę i przygładził dłonią włosy. Patrzył na mnie z nienawiścią. Nie tylko pokonałam go w obecności jego pracodawcy, ale jeszcze pracodawca skarcił go w mojej. Ze złością chwycił pojemnik z Jenksem i pokazał na drzwi. Wyszłam na słońce, bardziej się bojąc tego, co odrzuciłam, niż tego, że odeszłam z ISB.

ROZDZIAŁ 15

Szarpałam ciasto na pizzę, wyładowując frustrację związaną z moim wspaniałym popołudniem na bezradnych drożdżach i mące. Od strony drewnianego stołu Ivy dobiegł mnie szelest sztywnego papieru. Spojrzałam na nią. Z pochyloną głową i zmarszczonym czołem studiowała mapę. Byłabym głupia, gdybym nie zauważyła, że wraz z zachodem słońca jej reakcje stały się szybsze. Znów poruszała się z tym niepokojącym wdziękiem, lecz sprawiała wrażenie wzburzonej, a nie uwodzicielskiej. Mimo to śledziłam każdy jej ruch. Ivy ma prawdziwe zlecenie, pomyślałam cierpko. Ivy ma własne życie. Ivy nie usiłuje udowodnić, że najważniejszy, najbardziej ukochany obywatel miasta jest magnatem bioleków i jednocześnie bawić się w szefa kuchni. Trzy dni na swoim i Ivy już zdobyła zlecenie znalezienia zaginionego człowieka. Pomyślałam, że to dziwne, że człowiek szuka pomocy u wampira, lecz Ivy miała swój urok - albo raczej przerażające umiejętności. Cały wieczór przesiedziała z nosem w mapie miasta, zaznaczając ulubione miejsca pobytu tego człowieka kolorowymi markerami i rysując drogi, którymi mógłby jeździć z domu do pracy i tak dalej. - Nie jestem specjalistką - powiedziała Ivy od stołu - ale czy tak to powinno wyglądać? - Chcesz zrobić kolację? - warknęłam, a potem spojrzałam na swoje dzieło. Krąg przypominał raczej koślawy owal, miejscami tak cienki, że się niemal przerywał. Zmieszana, jakoś zakleiłam te słabe miejsca i rozciągnęłam ciasto, żeby pasowało do formy. Wylepiając krawędzie, ukradkiem obserwowała Ivy. Przy jej pierwszym zmysłowym spojrzeniu czy nazbyt szybkim ruchu zamierzałam wypaść do ogrodu i schować się za pieńkiem Jenksa. Słoik z sosem otworzył się z głośnym

pyknięciem. Zerknęłam na Ivy. Nie zauważywszy żadnej zmiany, wylałam większość sosu na pizzę i zakręciłam słoik. Co jeszcze powinno się tam znaleźć? Byłby cud, gdyby Ivy pozwoliła mi położyć wszystko, co zwykle kładę na pizzę. Postanowiłam nawet nie próbować z orzeszkami nerkowca i wyjęłam bardziej przyziemne produkty. - Papryka - mruknęłam. - Pieczarki. - Zerknęłam na Ivy. Wyglądała na mięsożerną. - Resztki bekonu ze śniadania. Ivy z piskiem markera pociągnęła fioletową linię od kampusu do bardziej niebezpiecznego pasa nocnych klubów i barów na nadbrzeżu w Zapadlisku. - Więc tak - powiedziała przeciągle. - Powiesz mi, co cię trapi, czy będę musiała zamówić pizzę po tym, jak spalisz tę? Włożyłam paprykę do zlewu i oparłam się o blat. - Trent handluje biolekami - powiedziałam, na nowo słysząc paskudny wydźwięk moich słów. - Gdyby wiedział, że chcę spróbować przyszpilić go za to, zabiłby mnie szybciej od ISB. - Ale tego nie wie. - Ivy narysowała kolejną linię. - Wie tylko tyle, że uważasz, że handluje Siarką i kazał zamordować swoją sekretarkę. Gdyby się bał, nie proponowałby ci tej pracy. - Pracy? - zapytałam, odwracając się do niej plecami, żeby umyć paprykę. Siedziałabym na Morzach Południowych i na pewno prowadziłabym plantację Siarki. Po prostu chce się mnie stąd pozbyć. - A może inaczej - powiedziała, nakładając na marker nasadkę i wbijając ją do oporu uderzeniem o stół. Obróciłam się w miejscu, pryskając dookoła wodą. - On uważa, że stwarzasz zagrożenie - dokończyła, ostentacyjnie ścierając krople, którymi niechcący ją obryzgałam. Uśmiechnęłam się z zażenowaniem i nadzieją, że Ivy nie pozna, że mam się przed nią na baczności. - Nie myślałam o tym w ten sposób - przyznałam się. Wróciła do swojej mapy i ze zmarszczonymi brwiami osuszyła twarz chusteczką higieniczną. - Daj mi trochę czasu, to się rozejrzę - powiedziała zatroskanym tonem. - Jeśli uda nam się zdobyć jego dokumenty finansowe i dotrzeć do kilku klientów, to złapiemy jakiś trop. Ale ja bym powiedziała, że chodzi tylko o Siarkę.

Szarpnęłam drzwiami lodówki, żeby wyjąć z niej parmezan i mozzarellę. Jeśli Trent nie handlował biolekami, to byłam księżniczką pixy. Ivy z trzaskiem wrzuciła jeden z markerów do kubka stojącego obok monitora. Byłam odwrócona do niej plecami i ten hałas mnie zaskoczył. - To, że ma szufladę pełną płytek oznaczonych nazwami chorób leczonych niegdyś biolekami, nie znaczy, że jest ich magnatem - stwierdziła Ivy, wrzucając do kubka następny marker. - Może to są listy klientów. On jest wielkim filantropem. Dzięki jego datkom funkcjonuje kilka szpitali na prowincji. - Może - powiedziałam bez przekonania. Wiedziałam o hojności Trenta. Zeszłej jesieni podczas imprezy charytatywnej „Cincinnati dla dzieci” podarował więcej pieniędzy niż ja zarabiałam w ciągu roku. Osobiście uważałam, że jego działania są tylko na pokaz. Był draniem. - Poza tym - powiedziała Ivy, opierając się wygodnie w krześle i wrzucając do kubka kolejny marker w nieprawdopodobnym pokazie koordynacji ręka-oko dlaczego miałby handlować biolekami? Jest zamożny. Nie potrzebuje już więcej pieniędzy. Ludzi motywują trzy rzeczy, Rachel. Miłość... - Czerwony marker dołączył do pozostałych. - Zemsta... - Obok niego wylądował czarny. - I władza - dokończyła, wrzucając do kubka zielony. - Trent ma dosyć pieniędzy, by kupić sobie wszystkie trzy. - Zapomniałaś o jednej - powiedziałam, zadając sobie pytanie, czy nie powinnam trzymać buzi na kłódkę. - O rodzinie. Ivy wyjęła markery z kubka i odchylając się na krześle tak, że balansowało na dwóch nogach, zaczęła je wrzucać z powrotem. - Czy rodzina nie podpada pod miłość? - zapytała. Obserwowałam ją kątem oka. Nie, jeśli jest martwa, pomyślałam, wspominając ojca. W takim przypadku mogłaby podpaść pod zemstę. W kuchni zapadło milczenie, a ja posypałam sos parmezanem. Ciszę przerywał tylko stukot markerów. Wszystkie trafiały do kubka, a powodowany przez nie hałas grał mi na nerwach. W pewnej chwili wszystko ucichło, a ja zamarłam. Na twarz Ivy nie padało światło. Nie wiedziałam, czy jej oczy robią się czarne. Serce zaczęło mi bić szybciej; czekałam w bezruchu. - Może po prostu przebij mnie kołkiem, Rachel - odezwała się z irytacją i odrzuciła na bok włosy, odsłaniając gniewne, piwne oczy. - Nie rzucę się na ciebie. Powiedziałam, że tamten piątek to był wypadek.

Rozluźniłam ramiona i hałaśliwie poszukałam w szufladzie otwieracza do puszek, żeby dostać się do pieczarek. - Cholerny, pieprzony przerażający wypadek - mruknęłam pod nosem, odsączając zalewę. - Słyszałam. - Zawahała się. W kubku znowu wylądował marker. - Przeczytałaś? No... tę książkę? - zapytała. - Większość - przyznałam, a potem się zaniepokoiłam. - A co, robię coś nie tak? - Wkurzasz mnie, to robisz nie tak - powiedziała podniesionym tonem. Przestań mnie obserwować. Nie jestem zwierzęciem, może i jestem wampirzycą, ale wciąż mam duszę. Ugryzłam się w język, żeby nic nie powiedzieć. Wrzuciła pozostałe markery do kubka i w coraz bardziej krępującej ciszy przyciągnęła do siebie mapy. Żeby udowodnić, że jej ufam, odwróciłam się do niej plecami. Ale jej nie ufałam. Położyłam paprykę na desce do krojenia, szarpnięciem otworzyłam szufladę i z rumorem przewracałam w niej sztućce, aż znalazłam ogromny nóż. Był za duży do krojenia papryki, ale czułam się bezbronna i zamierzałam się posługiwać właśnie nim. - Hm... - zaczęła Ivy. - Chyba nie kładziesz papryki na pizzę? Odetchnęłam i odłożyłam nóż. Prawdopodobnie na naszej pizzy znajdzie się tylko ser. W milczeniu odłożyłam paprykę do lodówki. - Co to za pizza bez papryki? - szepnęłam. - Wtedy jest jadalna - odpowiedziała natychmiast Ivy, a ja się skrzywiłam. Nie miała tego słyszeć. Powiodłam wzrokiem po blacie i zebranych smakołykach. - Mogą być pieczarki? - Nie jem pizzy bez nich. Położyłam na parmezanie plasterki oślizgłych grzybów. Ivy zaszeleściła mapą, a ja mimowolnie zerknęłam na nią. - Nie powiedziałaś mi, co zrobiłaś z Francisem - rzekła. - Zostawiłam go w otwartym bagażniku. Ktoś obleje go słoną wodą. Chyba popsułam jego samochód. Nie przyśpiesza bez względu na to, jaki włączam bieg i jak duże daję mu obroty. Ivy roześmiała się, a mnie ścierpła skóra. Wstała i oparła się o blat, jakby rzucała mi wyzwanie. Zalała mnie fala napięcia. Wzrosło w dwójnasób, kiedy z kontrolowaną powolnością dźwignęła się, by usiąść na blacie obok mnie.

- Więc tak - powiedziała, otwierając torebkę z pepperoni i prowokacyjnie wkładając plasterek kiełbasy do ust. - Jak myślisz, kim on jest? Jadła. Wspaniale. - Francis? - zapytałam, zaskoczona. - To idiota. - Nie, Trent. Wyciągnęłam rękę, a ona położyła mi torebkę na dłoni. - Nie wiem, ale nie jest wampirem. Sądził, że moje perfumy mają zamaskować zapach czarownicy, a nie twój. - Czułam się niezręcznie, mając ją tak blisko, i rzucałam pepperoni na pizzę, jakbym rozdawała karty. - I nie ma wystarczająco ostrych zębów. Kiedy skończyłam, włożyłam torebkę do lodówki, poza zasięg Ivy. - Może nosić korony. - Ivy wbijała wzrok w lodówkę i niewidoczne pepperoni. Trudniej by mu było być praktykującym wampirem, ale już tak robiono. Moje myśli pomknęły do Tabeli 6.1 z jej nazbyt pomocnymi diagramami; wzdrygnęłam się, ale zamaskowałam to, sięgając po pomidora. Zatrzymałam nad nim rękę, spoglądając pytająco na Ivy. Skinęła głową. - Nie, on nie ma tego braku zrozumienia przestrzeni osobistej, jaki widziałam u wszystkich znanych mi żywych wampirów oprócz ciebie - powiedziałam pewnym siebie tonem. I od razu zapragnęłam cofnąć te słowa. Ivy zesztywniała, a ja zadałam sobie pytanie, czy ta nienaturalna odległość, jaką zachowywała w stosunku do innych, ma coś wspólnego z tym, że jest niepraktykująca. Przewidywanie każdego swego ruchu, zastanawianie się, czy zrodził się w głowie, czy z głodu, musi być irytujące. Nic dziwnego, że Ivy miała skłonność do wychodzenia z siebie. Zwalczała tysiącletni instynkt, nie mając nikogo do pomocy. Zawahałam się, a potem zapytałam: - Czy jest jakiś sposób, by stwierdzić, czy Trent jest ludzkim potomkiem? - Ludzkim potomkiem? - zapytała, wyraźnie zaskoczona. - To jest myśl. Pokroiłam pomidora na małe czerwone cząstki. - To poniekąd pasuje. Ma wewnętrzną siłę, wdzięk i osobistą moc wampira, ale bez jego aury. A ja postawiłabym własne życie, że nie jest czarownikiem ani czarodziejem. I nie chodzi tylko o to, że ani odrobinę nie pachnie sekwoją. Chodzi o to, jak się rusza, o blask w oczach... Zamilkłam, przypomniawszy sobie jego nic niewyrażające zielone oczy.

Ivy ześliznęła się z blatu, porywając z pizzy plasterek pepperoni. Jakby mimochodem przesunęłam ją na drugą stronę zlewu, z dala od niej. Mimo to podeszła i wzięła sobie następny plasterek. Przez okno wleciał z cichym brzęczeniem Jenks. Trzymał w ramionach pieczarkę niemal jego wielkości. W kuchni rozszedł się zapach ziemi. Zerknęłam na Ivy, która wzruszyła ramionami. - O, Jenks - powiedziała i podeszła do swego krzesła w kącie kuchni. Najwyraźniej zdałyśmy test pod tytułem: „Mogę stać tuż obok ciebie i cię nie ugryźć”. - Jak myślisz? Czy Trent jest łakiem? Jenks upuścił pieczarkę, a po jego twarzyczce przebiegła fala gniewu. Machał skrzydełkami tak szybko, że w ogóle nie było ich widać. - A skąd mam wiedzieć? - warknął. - Nie zbliżyłem się do niego aż tak bardzo. Zostałem złapany. W porządku? Jenks został złapany. Zadowolona? Podfrunął do okna i z rękoma na biodrach stanął obok Pana Ryby, wpatrując się w ciemność. Ivy pokręciła z niesmakiem głową. - No to zostałeś złapany. Ale afera. Wiedzieli, kim jest Rachel, a chyba nie widzisz, żeby nad tym rozpaczała. W gruncie rzeczy dostałam napadu złości w drodze do domu, co mogło być przyczyną dziwnego odgłosu, jaki wydawał samochód Francisa, kiedy zostawiałam go pod drzewem na parkingu centrum handlowego. Jenks podfrunął do Ivy i zatrzymał się siedem centymetrów od jej nosa. Skrzydełka miał czerwone ze złości. - Daj się złapać ogrodnikowi do szklanej kuli, to zobaczymy, czy nie zmienisz poglądów na życie, Mała Miss Słonecznej Radości. Na widok dziesięciocentymetrowego pixy stawiającego się wampirzycy zniknął mój podły nastrój. - Przestań, Jenks - powiedziałam lekkim tonem. - To chyba nie był prawdziwy ogrodnik. - Naprawdę? - powiedział sarkastycznie, podlatując do mnie. - Tak myślisz? Stojąc za jego plecami, Ivy udała, że zgniata go między palcem wskazującym i kciukiem, a potem wróciła do swoich map, przewracając oczyma. Cisza się przedłużała; nie była przyjemna, ale i nie krępująca. Jenks smyrgnął do swej ubrudzonej ziemią pieczarki i przyniósł mi ją. Był ubrany w luźny, swobodny strój. Powiewny jedwab miał kolor wilgotnego mchu, a jego krój upodabniał Jenksa do

pustynnego szejka. Jasne włosy zaczesał do tyłu i wydawało mi się, że pachniały mydłem. Nigdy nie widziałam pixy odpoczywającego w domu. To było nawet miłe. - Proszę - powiedział ze skrępowaniem, tocząc pieczarkę w moją stronę. Znalazłem ją w ogrodzie. Pomyślałem sobie, że może ci się przyda. Do pizzy. - Dzięki, Jenks - powiedziałam, zdrapując z grzybka ziemię. - Posłuchaj - powiedział, cofając się trzy kroki. Jego skrzydełka stanowiły mieszaninę przebłysków ruchu i bezruchu. - Przepraszam, Rachel. Miałem cię wspierać, a nie dać się złapać. Jakie to krępujące, pomyślałam. Ktoś nie większy od ważki przeprasza mnie za to, że mnie nie ochronił. - No tak, spieprzyliśmy sprawę oboje - powiedziałam kwaśno, żałując, że Ivy jest tego świadkiem. Nie zwracając uwagi na jej prychnięcie, opłukałam pieczarkę i ją pokroiłam. Jenks wyglądał na zadowolonego. Zatoczył kilka kręgów wokół głowy Ivy, aż zaczęła na niego machać. Wrócił do mnie. - Dowiem się, jak pachnie Kalamack, nawet jeśli miałbym przy tym zginąć powiedział, patrząc, jak układam plasterki zdobycznego grzyba na pizzy. - Teraz to sprawa osobista. Cóż, pomyślałam, czemu nie? Odetchnęłam głęboko. - Wracam tam jutro wieczorem - oznajmiłam, myśląc o śmierci grożącej mi ze strony ISB. W końcu popełnię jakiś błąd. Lecz w przeciwieństwie do Ivy, nie będę mogła wrócić od śmierci. - Chcesz iść ze mną, Jenks? Nie jako wsparcie, lecz partner. Jenks wzbił się w powietrze. - Jasne, możesz na to postawić majtki swojej matki. - Rachel! - zawołała Ivy. - Co ty sobie wyobrażasz? Rozerwałam torebkę z mozzarellą i wysypałam jej zawartość na pizzę. - Czynię z Jenksa partnera. To dla ciebie jakiś problem? Miał zbyt wiele godzin nadliczbowych, by dać mu coś mniejszego. - Nie - powiedziała, patrząc na mnie. - Mam na myśli powrót do Kalamacka! Jenks wzbił się na wysokość mojej głowy, byśmy mogli przedstawić jednolity front. - Zamknij się, Tamwood. Żeby udowodnić, że Kalamack handluje biolekami, potrzebuję pewnej płytki.

- Nie mam wyboru - stwierdziłam, wciskając ser w ciasto tak mocno, że wysunął się przez krawędź. Ivy odchyliła się na oparcie krzesła. - Wiem, że chcesz go dorwać, ale przemyśl to, Rachel. Trent może cię oskarżyć o wszystko od wkroczenia na teren prywatny poprzez podawanie się za personel ISB do patrzenia zezem na jego konie. Jeśli zostaniesz złapana, będziesz ugotowana. - Jeśli oskarżę Trenta bez poważnego dowodu, prześliźnie się przez sądy na podstawie jakiegoś uchybienia formalnego. - Nie mogłam na nią patrzeć. - To musi być coś mocnego i prostego jak drut. Coś, w co media mogą zatopić zęby i z tym zwiać. - Nerwowymi ruchami podniosłam rozsypany ser i z powrotem położyłam go na pizzie. - Muszę zdobyć którąś z tych płytek i zrobię to jutro. Ivy mruknęła coś z niedowierzaniem. - Nie mogę uwierzyć, że pchasz się tam z powrotem, bez planów, bez przygotowania. Bez niczego. Już spróbowałaś bezmyślnego podejścia i zostałaś złapana. Zaczerwieniłam się. - To, że nie planuję wypraw do łazienki, nie znaczy, że nie jestem dobrą agentką - powiedziałam ściśniętym głosem. Zacisnęła usta. - Nigdy nie mówiłam, że nie jesteś dobrą agentką. Miałam na myśli tylko to, że nieco planowania może ci zaoszczędzić paru krępujących błędów, na przykład tego, co się stało dzisiaj. - Błędów! - zawołałam. - Posłuchaj, Ivy. Jestem cholernie dobrą agentką. Uniosła brwi. - W ciągu ostatniego pół roku nie przyszpiliłaś nikogo na czysto. - To nie moja wina, tylko Denona! Sam to przyznał. A jeśli moje umiejętności nie robią na tobie wrażenia, to dlaczego błagałaś, żebym ci pozwoliła odejść ze mną? - Nie błagałam - rzekła Ivy. Zmrużyła oczy, a na jej policzkach wystąpiły czerwone plamy. Nie chcąc się z nią kłócić, odwróciłam się, żeby włożyć pizzę do piekarnika. Od podmuchu suchego powietrza ściągnęła mi się skóra na policzkach, a do oczu wlazły kosmyki włosów. - Owszem, błagałaś - mruknęłam, wiedząc że mnie słyszy, a potem dodałam głośniej: - Dokładnie wiem, co zrobię.

- Naprawdę? - odezwała się tuż za mną. Stłumiłam zachłyśnięcie się powietrzem i błyskawicznie się odwróciłam. Jenks stał z pobladłą twarzą na parapecie obok Pana Ryby. - No to mi powiedz - zaproponowała głosem ociekającym sarkazmem. - Jaki jest twój idealny plan? Nie chcąc, by dostrzegła, że mnie przeraziła, przeszłam obok niej, niemal się o nią ocierając, i rozmyślnie stojąc tyłem zaczęłam zeskrobywać wielkim nożem mąkę z blatu. Zjeżyły mi się włoski na karku, więc się odwróciłam - stała tam gdzie przedtem, z założonymi rękami i mrocznym błyskiem w oczach. Serce zabiło mi mocniej. Wiedziałam, że nie powinnam się z nią kłócić. Wleciał między nas Jenks. - Jak się dostaniemy do środka, Rachel? - zapytał, lądując obok mnie na blacie. Czułam się bezpieczniej, kiedy on ją obserwował, więc z rozmysłem odwróciłam się od Ivy. - Wejdę tam jako norka. Ivy prychnęła, a ja zesztywniałam. Zebrałam zeskrobaną mąkę na dłoń i wyrzuciłam ją do śmieci. - Nawet jeśli ktoś mnie zauważy, nie będzie wiedział, że to ja. To będzie proste porwanie i ucieczka. Przemknęły mi przez myśl słowa Trenta o mojej działalności i dały mi one trochę do myślenia. - Włamanie do gabinetu radnego to nie jest proste porwanie i ucieczka stwierdziła Ivy głosem pełnym napięcia. - To jest włamanie z kradzieżą. - Z Jenksem wejdę do biura Trenta i wyjdę z niego w dwie minuty. Z budynku wyjdę w dziesięć. - A w godzinę zostaniesz pochowana w piwnicy wieżowca ISB - rzekła Ivy. Zwariowałaś. Oboje zwariowaliście. To jest forteca w środku pieprzonego lasu! I to nie jest plan, tylko pomysł. Plany widnieją na papierze. Mówiła z coraz większą pogardą. Wyprostowałam się. - Gdybym posługiwała się planami, byłabym już trzy razy martwa stwierdziłam. - Nie potrzebuję planu. Trzeba się dowiedzieć wszystkiego, co się da, a potem po prostu przeprowadzić akcję. Plany nie uwzględniają niespodzianek! - Gdybyś posługiwała się planem, nie miałabyś niespodzianek. Ivy wpatrywała się we mnie. Przełknęłam ślinę. W jej oczach wirowało coś więcej niż cień czerni, i przyprawiło mnie o skurcz żołądka.

- Jeśli chcesz popełnić samobójstwo, znam wygodniejszą drogę - wyszeptała. Jenks wylądował na moim kolczyku. Oderwałam wzrok od Ivy. - To pierwsze jej sprytne posunięcie od tygodnia - powiedział - więc odczep się, Tamwood. Ivy zmrużyła oczy, a ja wykorzystałam fakt, że odwróciła uwagę ode mnie i szybko cofnęłam się o krok. - Jesteś tak samo okropny, jak ona, pixy - stwierdziła, pokazując zęby. Zęby wampirów można porównać do pistoletów. Nie pokazuje się ich, jeśli nie zamierza się ich użyć. - Daj jej robić swoje! - wrzasnął Jenks. Ivy zesztywniała. Jenks ustawił skrzydełka tak, jakby chciał wzlecieć, a ja poczułam na szyi zimny podmuch. - Dosyć! - zawołałam, nie chcąc, by odleciał. Chciałam go mieć na kolczyku. Ivy. Jeśli masz lepszy pomysł, powiedz mi. Jeśli nie - zamknij się. Patrzyliśmy z Jenksem na nią, głupio sądząc, że razem jesteśmy silniejsi niż każde z osobna. Jej oczy błyskawicznie sczerniały. Zaschło mi w ustach. Były nieruchome, a żył w nich jedynie cień obietnicy. Łaskotanie w brzuchu skończyło się ściśniętym gardłem. Nie umiałam powiedzieć, czy to ze strachu, czy z niecierpliwości. Wpatrzyła się w moje oczy, nie oddychając. Nie patrz na moją szyję, pomyślałam panicznie. O Boże. Nie patrz na moją szyję. - Zgnilizna i piekło - szepnął Jenks. Lecz ona się wzdrygnęła, odwróciła i pochyliła nad zlewem. Ja się trzęsłam i mogłabym przysiąc, że usłyszałam westchnienie ulgi wydane przez Jenksa. Uświadomiłam sobie, że sytuacja mogłaby się okazać naprawdę bardzo zła. - Świetnie - powiedziała Ivy martwym głosem. - Oboje dajcie się zabić. Poruszyła się gwałtownie, a ja podskoczyłam. Zgarbiona, ze zbolałą miną, wyszła z kuchni. Odgłos trzaśnięcia frontowymi drzwiami kościoła rozległ się niewiarygodnie szybko, a potem nastała cisza. Ktoś tej nocy ucierpi, pomyślałam. Jenks przefrunął z mojego kolczyka na parapet. - Co z nią? - zapytał wojowniczym tonem. - Można by pomyśleć, że jej zależy.

ROZDZIAŁ 16

Z głębokiego snu wyrwał mnie odległy hałas tłuczonego szkła. Czułam zapach kadzidła. Otworzyłam oczy. Nade mną pochylała się Ivy; jej twarz znajdowała się kilka centymetrów od mojej. - Nie! - wrzasnęłam, uderzając w panice na oślep. Trafiłam ją pięścią w brzuch. Ivy chwyciła się za bolące miejsce i padła na podłogę, usiłując złapać oddech. Skuliłam się w przysiadzie na łóżku. Mój wzrok przeskakiwał z szarego okna na drzwi. Serce mi waliło, zalała mnie bolesna fala adrenaliny, zrobiło mi się zimno. Ivy znajdowała się między mną i jedyną drogą ucieczki. - Zaczekaj - wydyszała i sięgnęła ku mnie. Rękaw jej szlafroka opadł, odsłaniając łokieć. - Ty zdradziecka, krwiożercza wampirzyco - wysyczałam. Wstrzymałam oddech, bo od strony parapetu przyfrunął Jenks - nie, to był Jax. - Pani Rachel - odezwał się z napięciem, zawisając na wysokości mojej twarzy. Atakują nas fairy. To ostatnie słowo niemal wypluł. Fairy, pomyślałam, oblewając się zimnym potem i zerkając na moją torbę. Nie mogłam walczyć z fairy amuletami. Fairy były za szybkie. Mogłam najwyżej spróbować któregoś złapać i zgnieść. O Boże. Nigdy w życiu nikogo nie zabiłam. Nawet przypadkiem. Byłam agentką, do cholery. Chodziło o aresztowanie i przyprowadzanie ich żywych, nie martwych. Ale fairy... Zerknęłam na Ivy i uświadomiwszy sobie, co robi w moim pokoju, zarumieniłam się. Wstałam z łóżka z największym wdziękiem, na jaki mnie było stać.

- Przepraszam - szepnęłam, podając jej rękę. Przechyliła głowę, spoglądając na mnie zza zasłony włosów. Ból ledwie maskował jej gniew. Błyskawicznie sięgnęła ręką i szarpnęła mnie w dół. Uderzyłam o podłogę z krzykiem i po raz drugi wpadłam w panikę, kiedy Ivy zakryła mi usta dłonią. - Zamknij się - wydyszała, chuchając mi na policzek. - Chcesz sprowadzić na nas śmierć? One już są w środku. Rozwarłam szeroko oczy i szepnęłam przez jej palce: - Nie wejdą do środka. To jest kościół. - Fairy nie uznają poświęconej ziemi - odparła. - Nic ich to nie obchodzi. One już były w środku. Widząc mój niepokój, Ivy zabrała rękę. Spojrzałam na wlot ciepłego powietrza. Powoli wyciągnęłam rękę i go zamknęłam, krzywiąc się na pisk metalu. Jax wylądował na moim kolanie. - Zaatakowali nasz ogród - poinformował mnie, a mordercza mina na jego dziecinnej twarzy wyglądała straszliwie nie na miejscu. - Zapłacą za to. A ja utknąłem tutaj, pilnując dwóch przygłupek. Ze zniesmaczoną miną pofrunął na parapet. W kuchni coś stuknęło; spróbowałam się podnieść, ale Ivy szarpnęła mnie w dół. - Nie ruszaj się - powiedziała cicho. - Jenks się nimi zajmie. - Ale... - Zdusiłam protest, kiedy Ivy zwróciła się do mnie; w nikłym świetle wczesnego ranka jej oczy były czarne. Co może zrobić Jenks przeciwko fairy? Był wyszkolony we wsparciu, a nie w partyzantce. - Posłuchaj, przepraszam - szepnęłam. Że cię uderzyłam. Ivy się nie poruszyła. W jej oczach kłębiła się mieszanka emocji; poczułam, że oddycham z trudem. - Gdybym cię chciała, mała czarownico - powiedziała - nie umiałabyś mnie powstrzymać. Przełknęłam ślinę. To zabrzmiało jak obietnica. - Coś się zmieniło - powiedziała, skupiając uwagę na zamkniętych drzwiach mojego pokoju. - Spodziewałam się tego dopiero za trzy dni. Zrobiło mi się niedobrze. ISB zmieniła taktykę. Sama to na siebie sprowadziłam. - Francis - odezwałam się. - To moja wina. ISB już wie, że potrafię się wymknąć jej obserwatorom.

Przycisnęłam palce do skroni. Keasley, ten staruszek z drugiej strony ulicy, ostrzegał mnie. Rozległ się trzeci huk, tym razem głośniejszy. Patrzyłyśmy z Ivy na drzwi. Słyszałam bicie własnego serca. Zastanawiałam się, czy Ivy słyszy bicie swego. Po długiej chwili rozległo się cichutkie stukanie do drzwi. Zesztywniałam, a Ivy głośno odetchnęła, zbierając siły. - Tata? - zapytał cicho Jax. Z korytarza dobiegł jęk i Jax rzucił się do drzwi. Tata! - wrzasnął. Wstałam chwiejnie, garbiąc się. Zapaliłam światło i w nagłym blasku zmrużyłam oczy, patrząc na zegar pożyczony od Ivy. Piąta trzydzieści. Spałam tylko godzinę. Ivy podniosła się z zaskakującą szybkością, otworzyła drzwi i wyszła, powiewając połami szlafroka. Skrzywiłam się. Nie chciałam sprawić jej bólu. Nie, to nieprawda. Chciałam. Ale sądziłam, że robi sobie ze mnie wczesnoporanną przekąskę. Do pokoju wleciał Jenks i usiłując wylądować, niemal wpadł na szybę. - Jenks? - powiedziałam, uznając, że mogę przeprosić Ivy później. - Nic ci nie jest? - Cóóóóóż - powiedział przeciągle, sprawiając wrażenie pijanego. - Przez jakiś czas nie będziemy musieli się przejmować fairy. Rozszerzonymi oczyma wpatrywałam się w długą stalową broń w jego dłoni. Miała drewnianą rękojeść i przypominała szpikulec do nabijania oliwek. Usiadł chwiejnie, niechcący przygniatając sobie dolną parę skrzydełek. Jax postawił ojca na nogi. - Tato? - zapytał zatroskanym tonem. Jenks był w okropnym stanie. Jedno z górnych skrzydełek miał postrzępione. Krwawił z kilku zadrapań, także pod okiem. Drugie było całkiem zapuchnięte. Opierał się ciężko na Jaksie, który z trudem utrzymywał ojca w pionie. - Proszę - powiedziałam, podkładając dłoń pod Jenksa i zmuszając go, by na niej usiadł. - Chodźmy do kuchni. Tam jest lepsze światło. Może uda nam się zakleić ci skrzydełko taśmą. - Nie ma tam światła - wybełkotał pixy. - Rozbiłem żarówki. - Zamrugał, usiłując skupić wzrok. - Przepraszam. Przykryłam go zgiętymi palcami, nie zwracając uwagi na jego stłumione protesty.

- Sprowadź mamę, Jax - powiedziałam. Chwycił rapier ojca i wyfrunął tuż pod sufitem. - Ivy?! - zawołałam, posuwając się ciemnym korytarzem. - Co wiesz o pixy? - Najwyraźniej niewiele - odpowiedziała. Wchodząc do kuchni, trąciłam łokciem włącznik światła. Nic. Nie działało. - Zaczekaj - powiedziała Ivy. - Wszędzie na podłodze jest szkło. - Skąd wiesz? - zapytałam, ale się zawahałam, nie chcąc ryzykować pokaleczenia gołych stóp po ciemku. Ivy przeszła obok mnie z szelestem czerni, owiewając mnie chłodem. Brała nad nią górę jej wampirza strona. Rozległ się zgrzyt szkła i nad kuchenką zamigotała świetlówka, rozjaśniając kuchnię nieprzyjemnym blaskiem. Podłogę zaśmiecało cienkie szkło świetlówek. W powietrzu unosiła się drażniąca powonienie mgiełka. Uniosłam brwi, rozpoznając w niej chmurę skrzaciego pyłku. Załaskotał mnie w gardle, więc postawiłam Jenksa na blacie, żeby nie kichnąć i przypadkiem go nie upuścić. Wstrzymując oddech, podeszłam ostrożnie do okna i otworzyłam je szerzej. Pan Ryba leżał bezradnie w zlewie, a jego akwarium było rozbite. Podniosłam go ostrożnie spomiędzy grubych odłamków, nalałam wody do plastikowego kubeczka i wpuściłam go do środka. Pan Ryba poruszył się, wzdrygnął i opadł na dno. Powoli poruszał skrzelami. Wyglądało na to, że nic mu nie będzie. - Jenks? - powiedziałam, odwracając się do niego. Stał w miejscu, w którym go zostawiłam. - Co się stało? - Dorwaliśmy je - odparł ledwie słyszalnym głosem, przechylony na bok. Ivy wyjęła ze schowka miotłę i zaczęła zmiatać szkło na kupkę. - Myślały, że nie wiem, że tam są - ciągnął Jenks. Szukałam taśmy i na moment znieruchomiałam, natknąwszy się na odcięte skrzacie skrzydełko. Wyglądało raczej jak skrzydełko ćmy gatunku Actias luna niż ważki. Łuski zostawały mi na palcach, zabarwiając je na zielono i fioletowo. Ostrożnie odłożyłam skrzydełko na bok. Istniało kilka bardzo skomplikowanych zaklęć wymagających użycia skrzaciego pyłku. Kurde, pomyślałam, odwracając się. Było mi niedobrze. Ktoś zginął, a ja rozważam użycie jego fragmentu do tworzenia zaklęć. - Pierwszy zauważył ich mały Jacey - powiedział Jenks niesamowitym tonem. Po drugiej stronie ludzkich grobów. Różowe skrzydełka w blasku zachodzącego księżyca, omywającego ziemię srebrzystą poświatą. Dotarły do naszego muru.

Wystawiliśmy nasze oddziały. Utrzymaliśmy ziemię. To, co powiedziano, zostało dokonane. Patrzyłam w oszołomieniu na milczącą Ivy stojącą nieruchomo ze szczotką w ręku. Oczy miała szeroko rozwarte. To było dziwaczne. Jenks nie klął; brzmiał poetycko. I jeszcze nie skończył. - Pierwszy uległ pod dębem, ukąszony smakiem stali we własnej krwi. Drugi na poświęconej ziemi padł, poplamionej krzykami jego szaleństwa. Trzeci w pyłku i soli zaniemógł, wysłany do swego stwórcy jako milczące ostrzeżenie. - Jenks podniósł wzrok, wyraźnie mnie nie widząc. - Ta ziemia jest nasza. Tak zostało powiedziane ze złamanym skrzydełkiem, zatrutą krwią i naszymi niepochowanymi zmarłymi. Patrzyłyśmy z Ivy na siebie. - Co, u diabła? - szepnęła Ivy. Wtedy oczy Jenksa z powrotem nabrały blasku. Odwrócił się do nas, zasalutował i powoli zemdlał. - Jenks! - zawołałyśmy obie i rzuciłyśmy się na pomoc. Ivy była pierwsza. Ujęła go złożonymi dłońmi i zwróciła się do mnie z wyrazem paniki na twarzy. - Co mam robić?! - zawołała. - Skąd mam wiedzieć?! - odkrzyknęłam. - Oddycha? Rozległ się dźwięk dzwoneczków wietrznych i do kuchni wfrunęła żona Jenksa, a za nią co najmniej kilkanaście małych pixy. - Wasz salon jest czysty - powiedziała szorstko, a jej wydęty jedwabny płaszcz koloru mgły powoli opadł i znieruchomiał. - Żadnych amuletów. Zabierzcie go tam. Jhem, poleć przed panią Ivy i zapal światło, a potem pomóż Jinny przynieść tam moje narzędzia. Jax, sprawdź z pozostałymi kościół. Zacznijcie od dzwonnicy. Nie przegapcie żadnej szpary. Ściany, rury, przewody i linie telefoniczne. Uważajcie na sowy i nie zapomnijcie sprawdzić tej księżej dziury. Jeśli chociaż się wam wyda, że czujecie zapach zaklęcia albo któregoś z tych fairy, krzyknijcie. Jasne? No to zmykajcie. Duszkowe dzieci rozpierzchły się. Ivy też posłusznie wykonała polecenie maleńkiej kobiety i żwawo podążyła do salonu. Gdyby nie nieruchomy Jenks na jej dłoni, uznałabym to za zabawne. Pokuśtykałam za nimi. - Nie, kochanie - powiedziała maleńka kobieta, gdy Ivy chciała położyć Jenksa na poduszce. - Na końcu stołu, proszę. Muszę ciąć na twardej powierzchni.

Ciąć? - pomyślałam, zrzucając czasopisma Ivy ze stołu na podłogę. Usiadłam na najbliższym krześle i przechyliłam abażur lampy. Poziom adrenaliny się obniżał, od czego kręciło mi się głowie i robiło zimno w mojej flanelowej piżamie. A jeśli Jenks naprawdę jest ranny? Byłam wstrząśnięta, że naprawdę zabił te fairy. Zabił je. Ludzie lądowali z mojego powodu w szpitalu, ale zabić kogoś? Wróciłam myślami do chwili, kiedy przestraszona kuliłam się w ciemności obok spiętej wampirzycy, i zadałam sobie pytanie, czy umiałabym zrobić to samo. Ivy położyła Jenksa, jakby był zrobiony z bibułki, a potem cofnęła się do drzwi. Garbiła się, sprawiając wrażenie zdenerwowanej i skrępowanej. - Sprawdzę na zewnątrz - powiedziała. Pani Jenks się uśmiechnęła, co sprawiło, że na jej gładkiej, młodzieńczej twarzy zagościło ponadczasowe ciepło. - Teraz jest już bezpiecznie - powiedziała. - Mamy co najmniej jeden dzień, zanim ISB znajdzie kolejny klan fairy gotowy przełamać nasze linie. A nie ma takich pieniędzy, za które jakieś pixy zgodziłyby się zaatakować ogród innych pixy. To po prostu dowodzi, że fairy są nieokrzesanymi barbarzyńcami. Ale idź na zwiady, jeśli chcesz. Tego ranka wśród kwiatów mógłby pląsać najmłodszy maluch. Ivy otworzyła usta, jakby chciała zaprotestować, ale uświadomiła sobie, że pixy mówi poważnie, więc opuściła wzrok i wymknęła się tylnymi drzwiami. - Czy Jenks coś powiedział, zanim stracił przytomność? - zapytała pani Jenks, układając go tak, że jego skrzydełka były szeroko rozpostarte. Wyglądał jak chrząszcz przybity szpilką w gablocie i zrobiło mi się niedobrze. - Nie - odparłam, dziwiąc się jej spokojowi. Ja niemal odchodziłam od zmysłów z niepokoju. - Zaczął jakby od recytacji jakiegoś sonetu czy czegoś takiego. Podciągnęłam pod szyję górę od piżamy i zgarbiłam się. - Wyzdrowieje? Uklękła obok niego z wyraźną ulgą ostrożnie wodząc palcem pod spuchniętym okiem męża. - Nic mu nie jest. Jeśli klął albo recytował poezję, to nic mu nie jest. Martwiłabym się, gdybyś mi powiedziała, że śpiewał. - Zaczęła wolniej poruszać rękami i zapatrzyła się w dal. - Jedyny raz, kiedy wrócił do domu ze śpiewem na ustach, omal go nie straciliśmy. Zacisnęła wargi i otworzyła torbę przyniesioną przez dzieci. Poczułam ukłucie winy.

- Naprawdę bardzo mi przykro, pani Jenks - powiedziałam. - Gdyby nie ja, nigdy by do tego nie doszło. Zrozumiem, jeśli Jenks zechce zerwać kontrakt. - Zerwać kontrakt! - Pani Jenks wbiła we mnie wzrok. - Wielkie nieba, dziecko. Nie z powodu takiego drobiazgu. - Ale Jenks nie powinien być zmuszony z nimi walczyć - zaprotestowałam. Mogły go zabić. - Były tylko trzy - powiedziała, rozpościerając obok Jenksa biały materiał i układając na nim bandaże, maść, a nawet coś, co wyglądało jak sztuczna błona. - I wiedziały lepiej. Widziały ostrzeżenia. Ich śmierć była uzasadniona. Uśmiechnęła się, a ja zrozumiałam, dlaczego Jenks zużył swoje życzenie, żeby zatrzymać ją przy sobie. Wyglądała jak anioł, nawet z nożem w ręce. - Ale one nie polowały na was - upierałam się. - Polowały na mnie. Pokręciła głową, wprawiając w ruch delikatne włosy. - To nie ma znaczenia - stwierdziła. - Zdobyłyby ogród tak czy owak. Ale sądzę, że zrobiły to dla pieniędzy. - Ostatnie słowo wypowiedziała z wyraźną złością. - Trzeba było dużo pieniędzy ISB, żeby je namówić do wypróbowania siły mojego Jenksa. Westchnęła i ze spokojem kogoś cerującego skarpetkę odcięła kilka kawałków cienkiej membrany, pasujących do dziur w skrzydełku Jenksa. - Nie przejmuj się - powiedziała. - Myślały, że skoro dopiero się wprowadziliśmy, mogą nas zaskoczyć. - Spojrzała na mnie z zadowoleniem. Przekonały się, że nie mają racji, co? Nie wiedziałam co powiedzieć. Wzajemna niechęć pixy i fairy była o wiele większa, niż sądziłam. Wyznając pogląd, że nikt nie może być właścicielem ziemi, pixy i fairy odrzucały koncepcję tytułów własności i polegały na prostym porzekadle, że racja jest po stronie silniejszego. A ponieważ rywalizowały tylko między sobą, sądy przymykały oko na ich sprawy, pozwalając im na samodzielne rozwiązywanie sporów, najwyraźniej aż po wzajemne zabójstwa. Zadałam sobie pytanie, co się stało z poprzednim właścicielem ogrodu. - Jenks cię lubi - powiedziała drobna kobietka, zwijając membranę i ją pakując. - Nazywa cię przyjaciółką. Z szacunku dla niego nadam ci ten sam tytuł. - Dzięki - wyjąkałam. - Mimo to nie dowierzam ci - oznajmiła, a ja zamrugałam. Była równie bezpośrednia, jak jej mąż, i mniej więcej tak samo taktowna. - Czy to prawda, że uczyniłaś z niego partnera? Na stałe, a nie jako okrutny żart?

Skinęłam głową, poważna jak nigdy w całym tym tygodniu. - Tak, proszę pani. On na to zasługuje. Pani Jenks wzięła do ręki maleńkie nożyczki. Jako że ich drewniane uchwyty były wyrzeźbione w kształt ptaka, wyglądały raczej na pamiątkę rodzinną niż funkcjonalny przyrząd. Dziób był metalowy i kiedy pixy uklękła przed Jenksem z nożyczkami w ręku, rozwarłam szeroko oczy. - Nie obudź się, proszę - usłyszałam jej szept i ze zdumieniem patrzyłam, jak delikatnie wyrównuje postrzępione krawędzie mężowskiego skrzydełka. Rozniósł się mocny zapach kauteryzowanej krwi. W drzwiach pojawiła się jak na wezwanie Ivy. - Krwawisz - zauważyła. Pokręciłam głową. - Krwawi skrzydełko Jenksa. - Nie. Ty krwawisz. Twoja stopa. Wyprostowałam się, tłumiąc błysk strachu, i uniosłam stopę, by spojrzeć na podeszwę. Na pięcie widniała czerwona smuga. Byłam zbyt zajęta, by to zauważyć. - Oczyszczę to - zaproponowała Ivy, a ja opuściłam stopę i się cofnęłam. Podłogę - powiedziała z niesmakiem Ivy. - Zostawiłaś krwawe ślady na całej podłodze. - Powędrowałam wzrokiem tam, gdzie pokazywała; w jaśniejącym blasku nowego dnia odciski moich stóp były wyraźnie widoczne. - Nie zamierzałam dotknąć twojej stopy - mruknęła, wychodząc energicznym krokiem. Zarumieniłam się. Cóż... Obudziłam się, czując jej oddech na szyi. W kuchni rozległo się trzaskanie drzwiczek szafek i szum wody. Była na mnie wściekła. Może powinnam ją przeprosić. Ale za co? Już przeprosiłam za to, że ją uderzyłam. - Jest pani pewna, że nic mu nie będzie? - zapytałam, unikając problemu dotyczącego Ivy. Pani Jenks westchnęła. - Jeśli uda mi się umieścić łaty na miejscu, zanim się obudzi. Przysiadła na piętach, zamknęła oczy i zmówiła krótką modlitwę, a potem wytarła ręce o spódnicę i ujęła tępą klingę z drewnianym uchwytem. Przyłożyła łatę i powiodła płaską stroną klingi wzdłuż krawędzi, stapiając je ze skrzydełkiem Jenksa. Pixy zadrżał, ale się nie obudził. Kiedy skończyła, drżały jej ręce i sypał się z niej czarodziejski pyłek, od którego cała lśniła. Prawdziwy anioł.

- Dzieci?! - zawołała. Pojawiły się zewsząd. - Zanieście ojca. Josie, zechcesz polecieć przodem i dopilnować, żeby drzwi były otwarte? Dzieci zleciały się do ojca, podniosły go i wyfrunęły z nim przez przewód kominowy. Pani Jenks wstała ze znużeniem. Jej najstarsza córka pakowała wszystko do torby. - Mój Jenks - powiedziała - czasem sięga po więcej, niż powinno się marzyć pixy. Niech pani nie pozwoli zabić mojego męża w tym szaleństwie, pani Morgan. - Postaram się - szepnęłam, kiedy wraz z córką znikały w kominie. Czułam się winna, jakbym celowo manipulowała Jenksem, by mnie chronił. Usłyszałam odgłos kaskady szkła wsypywanego do kosza na śmieci. Wstałam i zerknęłam przez okno. Słońce wzeszło i świeciło na zioła w ogrodzie. Zdawałam sobie sprawę, że powinnam się przespać, ale wiedziałam, że nie będę mogła zasnąć. Czując się zmęczona i pozbawiona wszelkiej kontroli, powlokłam się do kuchni. Ubrana w swój czarny szlafrok Ivy wycierała na czworakach moje ślady. - Przepraszam - powiedziałam, przystając na środku kuchni i obejmując się rękoma. Ivy spojrzała na mnie zmrużonymi oczyma, dobrze grając rolę męczennicy. - Za co? - spytała, wyraźnie chcąc mnie przeciągnąć przez cały proces przeprosin. - Że, no, że cię uderzyłam. Nie byłam jeszcze rozbudzona - skłamałam. - Nie wiedziałam, że to ty. - Za to już przeprosiłaś - stwierdziła, wracając do wycierania podłogi. - Że sprzątasz po mnie? - spróbowałam ponownie. - Sama to zaproponowałam. Kiwnęłam głową. To prawda. Nie zamierzałam się zagłębiać w jej możliwą motywację, tylko przyjąć propozycję jako przejaw życzliwości. Mimo to była na coś wściekła. Nie miałam pojęcia, na co. - Może mi pomożesz, Ivy? - zapytałam w końcu. Wstała, podeszła do zlewu i dokładnie wypłukała żółtą ścierkę, którą następnie starannie rozwiesiła na kranie. Odwróciła się i oparła o blat. - Co powiesz na nieco zaufania? Powiedziałam, że cię nie ukąszę, i nie zrobię tego. Otworzyłam usta. Zaufanie? Ivy boczyła się z powodu zaufania?

- Chcesz zaufania? - zapytałam podniesionym tonem, uznawszy, że aby rozmawiać o tym z Ivy, muszę być zła. - To może pomyśl o nieco większym panowaniu nad sobą. Nie mogę nawet ci się sprzeciwić, żebyś nie zaczynała się zachowywać jak wampirzyca! - Wcale nie - odparła. - A właśnie że tak - powiedziałam, wymachując ręką. - Zupełnie jak w pierwszym tygodniu naszej wspólnej pracy, kiedy kłóciłyśmy się o najlepszy sposób przyszpilenia złodzieja sklepowego w centrum handlowym. To, że się z tobą nie zgadzam, nie znaczy, że nie mam racji. Przynajmniej mnie wysłuchaj, zanim uznasz, że jej nie mam. Odetchnęła powoli. - Tak. Masz rację. Wzdrygnęłam się. Ona uważa, że mam rację? - I jeszcze jedno - dodałam, nieco udobruchana. - Przestań uciekać w trakcie sprzeczki. Wieczorem wypadłaś stąd, jakbyś chciała urwać komuś głowę, a potem się budzę i widzę, jak się nade mną pochylasz. Przepraszam, że cię uderzyłam, ale musisz przyznać, że poniekąd na to zasłużyłaś. Uśmiechnęła się lekko. - Chyba tak. - Poprawiła ścierkę wisząca na kranie, a potem się odwróciła i też objęła rękoma, chwytając się za łokcie. - Dobra, nie będę wychodzić w środku dyskusji, ale ty będziesz musiała się pilnować, żeby się tak nie ekscytować. Miotasz mną na wszystkie strony, aż sama nie wiem, na czym stoję. Zamrugałam. Miała na myśli ekscytację jak w strachu, gniewie czy w obu? - Słucham? - I może kup sobie mocniejsze perfumy? - dodała przepraszającym tonem. - Właśnie to zrobiłam - odpowiedziałam automatycznie. - Jenks powiedział, że one maskują wszystko. Ivy spojrzała mi w oczy, a na jej twarzy pojawił się przez chwilę wyraz rozpaczy. - Rachel... Wciąż bardzo mną pachniesz. Jesteś jak wielkie ciasteczko z kawałkami czekolady, tkwiące samotnie na pustym stole. A kiedy jesteś wzburzona, to jest tak, jakbyś właśnie wyszła z piekarnika, ciepła i lepka. Nie jadłam ciasteczek od trzech lat. Mogłabyś się uspokoić, żebyś nie pachniała tak cholernie dobrze? - Och. - Zrobiło mi się nagle zimno. Usiadłam na moim krześle przy stole. Nie podobało mi się porównywanie mojej osoby do jedzenia. I nigdy już nie będę mogła

zjeść ciasteczka z kawałkami czekolady. - Jeszcze raz uprałam moje rzeczy powiedziałam cicho. - Już nie używam twojej pościeli ani mydła. Ivy wpatrywała się w podłogę. - Wiem - rzekła. - Doceniam to. To bardzo pomaga. To nie twoja wina. Zapach wampira na długo pozostaje na każdym, kto z nim mieszka. To taka cecha umożliwiająca przeżycie towarzyszowi wampira, nakazująca innym wampirom się wycofać. Nie sądziłam, że to zauważę, skoro dzielimy mieszkanie, a nie krew. Zadrżałam, przypominając sobie z lekcji podstaw łaciny, że słowo „towarzysz” wywodzi się ze słowa zawierającego określenie żywności. - Nie jestem twoją własnością - stwierdziłam. - Wiem. - Odetchnęła powoli, nie patrząc na mnie. - Lawenda pomaga. Może by wystarczyło, gdybyś powiesiła w swojej szafie woreczki z jej kwiatami. I starała się nie wpadać w takie emocje, zwłaszcza kiedy... omawiamy alternatywne działania? - Dobrze - powiedziałam cicho, uświadamiając sobie, jakie to wszystko będzie skomplikowane. - Nadal chcesz się jutro wybrać do Kalamacka? - zapytała Ivy. Skinęłam głową, z ulgą przyjmując zmianę tematu. - Nie chcę iść bez Jenksa, ale chyba nie mogę czekać, aż znów będzie mógł latać. Ivy długą chwilę milczała. - Zawiozę cię. Tak blisko, jak chcesz zaryzykować. Drugi raz otworzyłam mimowolnie usta. - Dlaczego? - zapytałam. - To znaczy mówisz serio? - poprawiłam się szybko, a ona wzruszyła ramionami. - Masz rację. Jeśli nie załatwisz tego szybko, nie przeżyjesz następnego tygodnia.

ROZDZIAŁ 17

- Nie idziesz, kochanie - rzekła zduszonym głosem pani Jenks. Wylałam ostatni łyk kawy do zlewu, patrząc zmieszana na ogród, rozświetlony wczesnopołudniowym słońcem. W tej chwili wolałabym się znaleźć gdzie indziej. - Akurat - mruknął Jenks. Odwróciłam się, zbyt zmęczona bezsenną nocą, by cieszyć się widokiem Jenksa gromionego przez żonę. Stał na wyspie ze stali nierdzewnej, wsparty pod boki. Za nim Ivy siedziała zgarbiona przy swoim drewnianym stole i planowała trzy trasy do posiadłości Kalamacka. Pani Jenks stała obok niej. Jej sztywna postawa mówiła wszystko. Nie chciała, by Jenks szedł ze mną. Widząc ją w takim nastroju, nie zamierzałam się jej przeciwstawiać. - Powiedziałam, że nie idziesz - powtórzyła, a w jej głosie pobrzmiewała stal. - Pilnuj swojego miejsca, kobieto - powiedział Jenks. Cień błagania w głosie zniszczył wrażenie, jakie robiła jego postawa twardziela. - Pilnuję - odparła surowo. - Nie jesteś zdrowy. Będzie tak, jak mówię. Takie jest nasze prawo. Jenks zrobił błagalny gest. - Nic mi nie jest. Mogę latać. Mogę walczyć. Idę. - Nie. Nie możesz. Nie idziesz. I dopóki nie powiem inaczej, jesteś ogrodnikiem, a nie agentem. - Mogę latać! - zawołał, poruszając skrzydełkami, aż się rozmazały w plamę ruchu. Uniósł się na wysokość palca i opadł z powrotem na blat. - Ty po prostu nie chcesz mnie puścić.

Zesztywniała. - Nie chcę, żeby mówiono, że zostałeś zabity z powodu moich niedociągnięć. Jestem odpowiedzialna za utrzymanie cię przy życiu i mówię, że nie jesteś zdrowy! Wsypałam Panu Rybie skruszony płatek śniadaniowy. To było krępujące. Gdyby to zależało ode mnie, pozwoliłabym Jenksowi na tę wyprawę bez względu na to, czy może latać, czy nie. Odzyskiwał siły szybciej, niż wydawało mi się to możliwe. Mimo to nie minęło jeszcze dziesięć godzin od czasu, gdy recytował poezję. Spojrzałam na panią Jenks, pytająco unosząc brwi. Pixy pokręciła głową. A więc to koniec. - Jenks - powiedziałam. - Przykro mi, ale dopóki nie dostaniesz zielonego światła, zostajesz w ogrodzie. Podszedł trzy kroki do krawędzi wyspy i zacisnął pięści. Skrępowana, podeszłam do Ivy. - Więc mówisz, że masz pomysł, jak mogę się dostać do środka? - zapytałam ją. Wyjęła długopis spomiędzy zębów. - Dziś rano szukałam trochę w necie... - Po tym, jak poszłam spać? - przerwałam jej. Podniosła na mnie spojrzenie swoich nieodgadnionych piwnych oczu. - Tak. - Odwróciła się, pogrzebała wśród map i wyciągnęła kolorową broszurę. Proszę, wydrukowałam. Wzięłam wydruk i usiadłam. Nie tylko wydrukowała tekst, ale również złożyła papier do normalnego formatu prospektów reklamowych. Była to kolorowa reklama ogrodu botanicznego Kalamacka z przewodnikiem. - „Zapraszamy na przechadzkę po spektakularnym prywatnym ogrodzie radnego Trentona Kalamacka” - przeczytałam na głos. - „Informacje o cenach biletów i zapisy przez telefon. Zamknięte podczas pełni księżyca w celach porządkowych”. Było jeszcze więcej tekstu, ale ja już wiedziałam, jak się dostać do środka. - Mam jeszcze jedną o stajniach - rzekła Ivy. - Udostępniają je przez cały rok oprócz wiosny, kiedy klacze się źrebią. - Jaka troskliwość. Powiodłam palcem po jaskrawym szkicu terenu posiadłości. Nie miałam pojęcia, że Trent interesuje się ogrodnictwem. Może jednak jest czarownikiem? Rozległo się głośne brzęczenie - to Jenks przefrunął na stół. Mógł latać, ale z wielkim trudem.

- To fantastyczne - powiedziałam, nie zwracając uwagi na wojowniczego pixy, który wszedł na papier, a zatem i w moje pole widzenia. - Planowałam cię poprosić, żebyś zostawiła mnie gdzieś w lesie, żebym dalej mogła wejść pieszo, ale to jest wspaniałe. Dzięki. Ivy posłała mi szczery uśmiech. - Trochę szukania może pomóc zaoszczędzić mnóstwo czasu. Stłumiłam westchnienie. Gdyby Ivy dopięła swego, miałybyśmy na ścianie w toalecie sześciostopniowy plan postępowania na wypadek wpadki. - Mogłabym się zmieścić w dużej torebce - powiedziałam, zapalając się do mojego pomysłu. Jenks pociągnął nosem. - W olbrzymiej torebce. - Mam kogoś, kto jest mi winien przysługę - powiedziała Ivy. - Gdyby kupiła dla mnie bilet, moje nazwisko nie pojawiłoby się na liście. I mogłabym się przebrać. - Ivy pokazała w uśmiechu koniuszki zębów. Ja też się uśmiechnęłam, ale z mniejszym entuzjazmem. W jasnym świetle popołudnia wyglądała bardzo po ludzku. - Hej - odezwał się Jenks, gromiąc wzrokiem żonę. - Ja też mógłbym się zmieścić w torebce. Ivy postukała się długopisem po zębach. - Pójdę na to zwiedzanie i gdzieś zawieruszę torebkę. Jenks stał na broszurze, gwałtownie poruszając skrzydełkami. - Idę. Wyszarpnęłam prospekt i Jenks się zachwiał w tył. - Spotkamy się jutro w lesie za bramą wjazdową. Mogłabyś mnie zabrać w jakimś ustronnym miejscu. - Idę - powiedział głośniej Jenks, lecz nikt nie zwracał na niego uwagi. Ivy odchyliła się na krześle z zadowoloną miną. - A to już brzmi jak jakiś plan. To było naprawdę dziwne. Kiedy zeszłego wieczoru zaproponowałam niemal to samo, Ivy prawie odgryzła mi głowę. Potrzebowała tylko trochę danych. Zadowolona z rozszyfrowania choćby tego drobnego fragmentu Ivy, wstałam i otworzyłam szafkę z amuletami.

- Trent o tobie wie - powiedziałam, przeglądając moje zaklęcia. - Tylko niebiosa wiedzą, jak się dowiedział. Zdecydowanie potrzebujesz przebrania. Zobaczmy... Mogłabym cię postarzeć. - Czy nikt mnie nie słucha?! - zawołał Jenks, a jego skrzydełka zrobiły się czerwone z gniewu. - Idę. Rachel, powiedz mojej żonie, że jestem w dostatecznie dobrej formie. - Chwileczkę - powiedziała Ivy. - Nie chcę zostać potraktowana jakimś zaklęciem. Mam własne przebranie. Odwróciłam się, zaskoczona. - Nie chcesz mojego zaklęcia? To nie boli. To tylko złudzenie. Wcale nie jest podobne do zaklęcia przemiany. Nie patrzyła mi w oczy. - Już o czymś pomyślałam. - Powiedziałem, że idę! - wrzasnął Jenks. Ivy przeciągnęła dłonią po oczach. - Jenks... - zaczęłam. - Powiedz jej - poprosił mnie, zerkając na żonę. - Jeśli powiesz, że wszystko jest w porządku, zgodzi się. Kiedy zajdzie taka potrzeba, już będę mógł latać. - Posłuchaj, będą inne możliwości... - Wtargnięcia do posiadłości Kalamacka?! - krzyknął. - A guzik. Albo idę teraz, albo nigdy. To moja jedyna okazja, żeby sprawdzić, jak pachnie Kalamack. Żaden pixy ani fairy nie potrafi powiedzieć, kim on jest. I ani ty, ani nikt inny nie odbierze mi tej okazji. - Do jego głosu wkradła się nuta desperacji. - Żadna z was nie jest wystarczająco duża. Spojrzałam ponad nim błagalnym wzrokiem na panią Jenks. Miał rację. Nie będzie innej okazji. Sytuacja byłaby zbyt ryzykowna nawet dla mnie, gdybym i tak nie tkwiła już w mikserze i nie czekała, żeby ktoś nacisnął guzik. Pani Jenks zamknęła oczy, objęła się rękoma i ze zbolałą mina skinęła głową. - W porządku - zwróciłam się do Jenksa. - Możesz iść. - Co? - pisnęła Ivy, a ja wzruszyłam ramionami. - Ona mu pozwala. - Skinęłam głową w stronę pani Jenks. - Ale tylko pod warunkiem, że się natychmiast wycofa, jeśli mu każę. Nie zamierzam ryzykować jego życia, skoro jeszcze nie jest w pełni sił. Skrzydełka Jenksa zrobiły się fioletowe z podniecenia.

- Wycofam się, kiedy uznam za stosowne. - Nie ma mowy. - Wyciągnęłam ręce na stole, tak że pixy znalazł się między moimi pięściami, i patrzyłam na niego z gniewem. - Wchodzimy wedle mojego uznania i wyjdziemy na tych samych zasadach. To jest czarownicokracja, nie demokracja. Jasne? Jenks zesztywniał i otworzył usta, by zaprotestować, ale przeniósł wzrok ze mnie na żonę. Stukała maleńką stópką. - Dobra - powiedział potulnie. - Ale tylko tym razem. Skinęłam głową i zabrałam ręce. - Czy będzie to pasowało do twojego planu, Ivy? - Jak chcesz. - Wstała, odsuwając ze zgrzytem krzesło. - Zarezerwuję bilet. Musimy wyjść odpowiednio wcześnie, żeby przed czwartą zdążyć do mojej znajomej, a potem na główny dworzec autobusowy. Stamtąd wyruszają wycieczki. Wyszła z kuchni krokiem nieco bardziej wampirzym niż ludzkim. - Jenks, kochanie? - odezwała się cicho pixy. - Będę w ogrodzie, jeśli... - Urwała raptownie i wyfrunęła przez okno. Jenks obrócił się na pięcie o mgnienie oka za późno. - Matalino, zaczekaj! - zawołał, bijąc skrzydełkami tak szybko, że nie było ich widać. Lecz był jak przygwożdżony do stołu i nie mógł jej dogonić. - Niech to Zmiana! To moja jedyna szansa! - krzyknął za nią. Z salonu dobiegał stłumiony głos Ivy, umawiającej się przez telefon. - Nie obchodzi mnie, że jest druga po południu. Jesteś mi coś winna. - Zapadło krótkie milczenie. - Mogę tam przyjść, Carmen. Dziś wieczorem nie mam nic do roboty. Oboje z Jenksem podskoczyliśmy na odgłos uderzenia o ścianę. To chyba był telefon. Wyglądało na to, że wszyscy mają wspaniałe popołudnie. - Załatwione! - zawołała Ivy z wyraźnie wymuszoną wesołością. - Za pół godziny możemy odebrać bilet. To nam daje wystarczającą ilość czasu na przygotowania. - Świetnie - stwierdziłam z westchnieniem i wstałam, żeby wyjąć z szafki flakonik z eliksirem norki. Nie wyobrażałam sobie, by jakieś ubranie mogło być wystarczająco dobrym przebraniem dla wampira. - Jenks? - powiedziałam cicho, szukając w szufladzie ze srebrem igły do nakłuwania palca. - Jak pachnie Ivy? - Co? - prawie warknął, wyraźnie zdenerwowany zachowaniem żony. Pokazałam wzrokiem na pusty korytarz.

- Ivy - powtórzyłam jeszcze ciszej, żeby żadną miarą nie usłyszała. - Przed atakiem fairy wypadła stąd, jakby chciała komuś wydrzeć serce. Nie wejdę do jej torebki, jeśli nie będę miała pewności... - Zawahałam się i wyszeptałam: - Czy znów zaczęła praktykować? Jenks spoważniał. - Nie. - Spiął się i podfrunął do mnie. - Posłałem Jaksa, żeby ją śledził. Żeby się upewnić, czy nikt jej nie przyczepił jakiegoś amuletu wymierzonego w ciebie. - Jenks wypiął pierś z rodzicielską dumą. - Dobrze się spisał przy pierwszym zleceniu. Nikt go nie widział. Zupełnie jak jego stary. Pochyliłam się bliżej. - No to dokąd poszła? - Do jakiegoś baru dla wampirów nad rzeką. Siedziała w kącie, warcząc na każdego, kto się zbliżył, i całą noc piła sok pomarańczowy. - Jenks pokręcił głową. - To naprawdę dziwaczne, gdyby ktoś mnie pytał. W przejściu rozległ się jakiś dźwięk i oboje wyprostowaliśmy się z szybkością zrodzoną z poczucia winy. Podniosłam wzrok i zamrugałam, zaskoczona. - Ivy? - wyjąkałam. Uśmiechnęła się blado, z lekkim skrępowaniem. - Jak ci się podoba? - Wspaniale - udało mi się wykrztusić. - Wyglądasz wspaniale. Nigdy bym cię nie poznała. I rzeczywiście mogłoby tak być. Ivy miała na sobie obcisłą żółtą sukienkę na ramiączkach, które ostro się odcinały od jej szokująco białej skóry. Czarne włosy układały się hebanową falą. Jedynym kolorem widocznym na twarzy była jasnoczerwona szminka, która nadawała jej jeszcze bardziej egzotyczny wygląd. Miała na sobie okulary przeciwsłoneczne i żółty kapelusz z szerokim rondem, pasujący do szpilek. Na ramieniu zawiesiła torebkę wystarczającej wielkości, by zmieścił się w niej kucyk. Obróciła się powoli, wyglądając jak wytrawna modelka na wybiegu. Głośno stukała obcasami, a ja nie mogłam oderwać od niej oczu. Postanowiłam nie jeść więcej czekolady. Ivy się zatrzymała i zdjęła okulary. - Myślisz, że może tak być? Z niedowierzaniem pokręciłam głową. - No, tak. Ty naprawdę się tak ubierasz?

-

Kiedyś

się

ubierałam.

I

nie

uruchomi

ona

żadnych

amuletów

przeciwzaklęciowych. Jenks przysiadł na parapecie i się skrzywił. - Chociaż ten straszliwy potop estrogenu jest zachwycający, idę się pożegnać z żoną. Dajcie znać, kiedy będziecie gotowe. Będę w ogrodzie, prawdopodobnie przy bylicy. Zerwał się chwiejnie do lotu i wyfrunął przez okno. Odwróciłam się do Ivy, nadal nie mogąc wyjść ze zdumienia. - Jestem zaskoczona, że wciąż pasuje - powiedziała Ivy, patrząc na siebie. Kiedyś należała do mojej matki. Dostałam ją, kiedy umarła. - Spojrzała na mnie, mocno marszcząc brwi. - A jeśli kiedykolwiek pojawi się na naszym progu, nie zdradź się, że ją mam. - Jasne - zgodziłam się słabym głosem. Ivy rzuciła torebkę na stół, usiadła i założyła nogę na nogę. - Myśli, że ukradła ją moja cioteczna babka. Gdyby się dowiedziała, że to ja ją mam, kazałaby mi ją oddać. - Chrząknęła. - Jakby mogła ją jeszcze nosić. Po zapadnięciu zmroku sukienka na ramiączkach jest w złym guście. Odwróciła się z promiennym uśmiechem. Udało mi się powstrzymać drżenie. Wyglądała jak człowiek. Bogata, pociągająca kobieta. Uświadomiłam sobie, że to sukienka do polowania. Na widok mojego niemal przerażonego spojrzenia Ivy znieruchomiała. Oczy jej się powiększyły, a mnie przyśpieszył puls. Zbudziły się jej odruchy, przesunęła się po niej ta straszna czerń. Kuchnia zniknęła z mojej świadomości. Chociaż Ivy siedziała po drugiej stronie pomieszczenia, miałam wrażenie, że znajduje się tuż przede mną. Poczułam, że robi mi się gorąco, a potem zimno. Uaktywniała swoją aurę w środku pieprzonego popołudnia. - Rachel... - szepnęła, a ja zadrżałam, słysząc jej szary głos. - Przestań się bać. Oddychałam szybko i płytko. Przestraszona, zmusiłam się do odwrócenia się do niej tyłem. Cholera, cholera, cholera! To nie była moja wina. Nic nie zrobiłam! Była taka normalna... i potem coś takiego? Kątem oka patrzyłam, jak Ivy trwa w bezruchu, starając się zapanować nad sobą. Gdyby się poruszyła, wyskoczyłabym przez okno. Ale się nie poruszyła. Powoli zaczęłam oddychać swobodniej. Mój puls zwolnił, a napięcie wampirzycy opadło. Odetchnęłam głęboko, jej oczy nie były już tak intensywnie czarne. Odrzuciłam włosy z twarzy i udałam, że myję ręce, a Ivy osunęła

się na krzesło przy stole. Strach pobudzał jej głód, a ja go jej nieświadomie dostarczałam. - Nie powinnam była jej wkładać - powiedziała cichym, pełnym napięcia głosem. - Zaczekam w ogrodzie, aż uaktywnisz swoje zaklęcie. Skinęłam głową, a ona ruszyła do drzwi, wyraźnie starając się poruszać z normalną szybkością. Nawet nie zauważyłam, żeby wstawała, a ona już wychodziła na korytarz. - I jeszcze jedno, Rachel - powiedziała cicho, zatrzymując się na progu. - Jeśli kiedykolwiek znów zacznę praktykować, ty dowiesz się pierwsza.

ROZDZIAŁ 18

- Chyba nigdy nie pozbędę się z nosa smrodu z tego worka - powiedział Jenks i ostentacyjnie odetchnął nocnym powietrzem. - Torebki - poprawiłam go, ale usłyszałam to słowo jako zwykły pisk. Nie było mnie stać na więcej. Od razu poznałam, czym pachnie torebka matki Ivy i na samą myśl, że spędziłam w niej sporą część dnia, dostawałam gęsiej skórki. - Czułaś kiedykolwiek taki zapach? - ciągnął niefrasobliwie Jenks. - Zamknij się, Jenks. Pisk, pisk, tryl. Domyślanie się, co miała ze sobą wampirzyca podczas polowania, nie znajdowało się na czele mojej listy zadań. Naprawdę bardzo się starałam nie myśleć o Tabeli 6.1. - Nieeee - rzekł przeciągle. - To był raczej piżmowy, metaliczny... och. Na szczęście nocne powietrze było bardzo przyjemne. Dochodziła dziesiąta i publiczny ogród Trenta coraz bardziej pachniał wilgocią. Cienki sierp księżyca chował się za drzewami. Ukryłam się z Jenksem w krzakach za kamienną ławą. Ivy dawno sobie poszła. Tego popołudnia wepchnęła torebkę pod ławę, udając, że zrobiło się jej słabo. Kiedy przypisała znużenie niskiemu poziomowi cukru we krwi, połowa mężczyzn biorących udział w zwiedzaniu zaproponowała, że pobiegną do pawilonu i przyniosą jej ciasteczko. Niemal zdradziłam naszą kryjówkę, śmiejąc się z nieprzerwanej, nader dramatycznej parodii Jenksa tego, co się działo na zewnątrz torebki. Ivy odeszła otoczona wirem męskiej troski. Nie wiedziałam, czy się martwić, czy śmiać z tego, jak łatwo owinęła ich sobie dookoła palca.

- Tutejsza atmosfera jest tak niewłaściwa, jak pojawienie się wujka wampira na przyjęciu urodzinowym słodkiej szesnastolatki - stwierdził Jenks, wysuwając się z cienia na ścieżkę. - Całe popołudnie nie słyszałem ani jednego ptaka. Oraz żadnych fairy ani pixy. Zerknął spod swojej czapeczki na czarne niebo. - Chodźmy - pisnęłam, spojrzawszy na pustą ścieżkę. Wszystko było w odcieniach szarości. Nadal się do tego nie przyzwyczaiłam. - Tu chyba nawet nie ma żadnych fairy ani pixy - ciągnął Jenks. - W ogrodzie tych rozmiarów z łatwością pomieściłyby się cztery klany. Kto się opiekuje roślinami? - Może tędy - powiedziałam, czując potrzebę rozmowy, chociaż mnie nie rozumiał. - Masz rację - kontynuował przemowę. - Przygłupy. Niezdary o grubych palcach, które wyrywają chorą roślinę, zamiast dać jej porcję potażu. Oczywiście nie mówię o tobie - dodał. - Jenks - zapiszczałam - jesteś niezrównany. - Proszę bardzo. Nie dowierzałam jego przekonaniu, że może tu nie być fairy czy pixy, i właściwie się spodziewałam, że lada chwila mogą się na nas rzucić. Pamiętając skutki potyczki jednych z drugimi, wcale mi się nie śpieszyło, by tego doświadczyć. Zwłaszcza mając rozmiary wiewiórki. Jenks wyciągnął szyję i przyglądał się górnym gałęziom, poprawiając czapeczkę. Powiedział mi wcześniej, że jest płomieniście czerwona i że ten rzucający się w oczy kolor stanowi jedyną obronę pixy na terenie ogrodu innego klanu. Symbolizowała obietnicę dobrych zamiarów i szybkiego odejścia. Jego ciągłe poprawianie tej czapeczki od opuszczenia torebki Ivy niemal doprowadziło mnie do szaleństwa. Utknięcie na całe popołudnie pod ławą też nie przysłużyło się moim nerwom. Jenks spędził większość tego czasu, śpiąc; obudził się, kiedy słońce zbliżyło się do niewidocznego horyzontu. Poczułam chwilowy przypływ podniecenia. Zaszczebiotałam, żeby zwrócić na siebie uwagę Jenksa, i ruszyłam w stronę zapachu dywanu. Czas spędzony w torebce, a potem pod ławką, bardzo się Jenksowi przydał. Mimo to nadal zostawał w tyle. Zaniepokojona, że ktoś może usłyszeć cichy odgłos jego mozolnego lotu, zatrzymałam się płynnie i pokazałam gestem, że ma mi wsiąść na grzbiet. - O co chodzi, Rache? - zapytał, głębiej naciągając czapeczkę. - Swędzi cię?

Zacisnęłam zęby. Przysiadłam na tylnych łapkach i pokazałam na niego, a potem na swój grzbiet. - Nie ma mowy. - Zerknął na drzewa. - Nie dam się nosić jak niemowlę. Nie mam na to czasu, pomyślałam. Pokazałam raz jeszcze, tym razem prosto w górę. To był nasz umówiony znak, że ma wracać do domu. Jenks zmrużył oczy, a ja obnażyłam zęby. Zaskoczony, cofnął się o krok. - Dobra, dobra - mruknął gderliwie. - Ale jeśli powiesz Ivy, to co noc przez tydzień będę cię obsypywał pyłkiem. Zrozumiano? - Jego lekkie ciało znalazło się na moich ramionach. Chwycił się mojego futerka; było to dziwne uczucie i wcale mi się nie podobało. - Nie za szybko - mruknął, wyraźnie czując się równie niezręcznie. Gdyby nie jego żelazny chwyt na moim futerku, właściwie bym go nie czuła. Poruszałam się tak szybko, jak tylko wystarczało mi śmiałości. Nie podobało mi się, że mogą nas obserwować czyjeś nieprzyjazne oczy, więc natychmiast zboczyłam ze ścieżki. Im prędzej się znajdziemy pod dachem, tym lepiej. Moje uszy i nos pracowały bez wytchnienia. Czułam wszystkie zapachy i nie było to takie odlotowe, jak mogło się wydawać. Liście drżały z każdym podmuchem wiatru, a ja wtedy zastygałam w bezruchu albo rzucałam się w większą gęstwinę. Jenks śpiewał półgłosem jakąś monotonną piosenkę. Coś o krwi i stokrotkach. Z wahaniem pokonałam zygzakiem barierę z luźnych kamieni i jeżyn i zwolniłam. Coś było nie tak. - Rośliny się zmieniły - stwierdził Jenks, a ja kiwnęłam głową. Drzewa, między którymi przemykałam schodząc ze wzgórza, były zdecydowanie starsze. Pachniała jemioła. W starej, dobrze nawiezionej ziemi mocno tkwiły stare rośliny. Wydawało się, że najważniejszy jest zapach, a nie ich piękno. Znalazłam wąską ścieżkę. Nie była ułożona z cegły, lecz mocno ubita. Z obu jej stron napierały paprocie i po pewnym czasie mogła się na niej zmieścić tylko jedna osoba. Gdzieś szemrała woda. Posuwaliśmy się ostrożniej, aż w pewnej chwili znieruchomiałam, poczuwszy znajomy zapach. Herbata „Earl Grey”. Przyczaiłam się w cieniu leśnej lilii i usiłowałam złowić zapach ludzi. W ciszy było słychać tylko nocne owady. - Tam - szepnął Jenks. - Filiżanka na ławce.

Ześliznął się z mojego grzbietu i wtopił w cień. Ruszyłam ostrożnie do przodu, węsząc i nadstawiając uszu. Zagajnik był pusty. Płynnym ruchem wskoczyłam na ławkę. W filiżance ozdobionej rosą pozostał łyk herbaty. Ów fakt był równie znaczący, jak zmiana wśród roślin. Jakimś sposobem wyszliśmy z publicznego ogrodu. Znajdowaliśmy się na tyłach rezydencji Trenta. Jenks przysiadł na uszku filiżanki i zmarszczył czoło. - Nic - poskarżył się. - Niczego nie mogę wywąchać z filiżanki. Muszę się dostać do środka. Z wdziękiem zeskoczyłam z ławki. Smród domostwa był silniejszy z lewej strony, podążyliśmy więc ścieżką wydeptaną między paprociami. Wkrótce zapach mebli, dywanu i elektroniki stał się gryzący, więc bez zdziwienia znalazłam taras. Popatrzyłam w górę i zobaczyłam zarysy osłaniającej go kratki obrośniętej pnączem, którego kwiaty rozwijają się w nocy. Ich woń walczyła o lepsze z odorem ludzi. Właśnie się wyprostowałam, żeby wejść na porośnięte mchem deski, kiedy Jenks szarpnął mnie za ucho i krzyknął: - Rachel, zaczekaj! Coś musnęło moje wąsy, więc się cofnęłam i przygładziłam je łapkami. To coś było lepkie, przywierało do łapek i niechcący przykleiłam sobie uszy do oczu. W panice przysiadłam na tylnych łapkach. Byłam unieruchomiona! - Nie wcieraj tego, Rache - powiedział z pośpiechem Jenks. - Nie ruszaj się. Ale ja nic nie widziałam. Serce waliło mi jak młotem. Próbowałam zawołać, ale miałam zaklejony pyszczek. Zapach eteru dusił mnie w gardle. Usłyszałam wściekłe brzęczenie i na oślep machnęłam łapką. Ledwie mogłam oddychać! Co to za diabelna substancja? - Niech to Zmiana, Morgan - niemal wysyczał Jenks. - Przestań się oganiać. Zdejmę to z ciebie. Stłumiłam odruchy i przywarłam do ziemi, oddychając szybko i płytko. Jedną łapkę miałam przyklejoną do wąsów; bolało. Całą siłą woli powstrzymywałam się przed tarzaniem się na ziemi. - Dobra. Poczułam podmuch wytworzony przez skrzydełka Jenksa. - Dotknę twojego oka. Kiedy zdejmował tajemniczą substancję z mojej powieki, drgały mi łapki. Miał delikatne i zręczne palce, ale sądząc po bólu, oddzierał pół powieki. A potem

paskudztwo zniknęło i odzyskałam wzrok. Zmrużonym okiem widziałam, jak Jenks pociera dłonią o dłoń, trzymając między nimi niewielką kulkę. Cały lśnił od sypiącego się z niego czarodziejskiego pyłku. - Lepiej? - zapytał, zerkając na mnie. - Jasne - pisnęłam. Wyszło mi to jeszcze gorzej niż zwykle, ponieważ wciąż miałam zaklejony pyszczek. Jenks odrzucił kulkę. To była ta lepka substancja oblepiona pyłkiem. - Nie ruszaj się, to zdejmę z ciebie resztę szybciej, niż Ivy potrafi uaktywnić swoją aurę. - Szarpał mnie za futerko, zmieniając lepką substancję w kulki. Przepraszam - powiedział, kiedy wrzasnęłam, bo szarpnął mnie za ucho. - Nie ostrzegłem cię. - Co? - zaćwierkałam i chociaż raz chyba mnie zrozumiał. - Przed tym lepkim jedwabiem. - Skrzywił się i mocno szarpnął, wyrywając mi kępkę włosków. - W ten sposób zostałem schwytany wczoraj - stwierdził ze złością. Trent kazał rozciągnąć lepki jedwab pod sufitem holu na wysokości nieco większej od wzrostu człowieka. Jest bardzo drogi. Jestem zaskoczony, że go stosuje w jakimś innym miejscu. - Przefrunął na moją drugą stronę. - To środek przeciwko pixy i fairy. Można go z siebie zdjąć, ale to zajmuje czas. Mogę się założyć, że jest nim opleciona cała kratka. Dlatego nie ma tu niczego, co lata. Poruszyłam ogonem na znak, że zrozumiałam. Słyszałam o lepkim jedwabiu, ale nigdy nie przyszło mi do głowy, że mogłabym się w niego zaplątać. Dla każdego, kto był większy od dziecka, wyglądał jak pajęczyna. W końcu Jenks uporał się z zadaniem, a ja pomacałam nos, zastanawiając się, czy ma ten sam kształt. Jenks zdjął czapeczkę i wepchnął ją pod kamień. - Szkoda, że nie wziąłem szabli - stwierdził. Między pixy i fairy panowało takie współzawodnictwo o terytoria, że skoro Jenks wyrzucił swoją rzucającą się w oczy czapeczkę, mogłam postawić moje życie na to, że w ogrodzie nie ma ani jednego pixy czy fairy. Zniknęła nieco uległa postawa, jaką okazywał całe popołudnie. Z jego punktu widzenia cały ogród prawdopodobnie należał teraz do niego, jako że nie było nikogo, kto mógłby temu zaprzeczyć. Stał obok mnie z rękoma na biodrach i surowym spojrzeniem lustrował taras.

- Patrz - powiedział Jenks i strząsnął z siebie chmurkę czarodziejskiego pyłku. Zaczął machać skrzydełkami tak szybko, że się rozpłynęły w tym ruchu, kierując zarazem lśniący pyłek w stronę tarasu. Wydawało się, że delikatna mgiełka zatrzymuje się w powietrzu. Jakby pod działaniem magii pyłek przywierał do jedwabiu, uwidaczniając zarys sieci. Jenks zerknął na mnie spod oka z zadowoleniem. - Dobrze, że wziąłem ze sobą nożyczki Mataliny - powiedział i wyciągnął z kieszeni znane mi nożyczki o drewnianych uchwytach. Z pewnością siebie podszedł do lśniącej sieci i wyciął w niej dziurę wielkości norki. - Ty pierwsza - zaprosił mnie z wielkopańskim gestem. Wśliznęłam się na taras. Serce najpierw zabiło mi z podniecenia, a potem uspokoiło się do miarowego rytmu. To tylko kolejne zlecenie, powiedziałam sobie. Emocje były w tym momencie wydatkiem, na jaki nie mogłam sobie pozwolić. Zignorowałam fakt, że chodziło tu o moje życie. Poruszyłam nosem, szukając zapachu człowieka albo Inderlandera. Nic. - To chyba tylny gabinet - powiedział Jenks. - Zobacz, jest biurko. Gabinet? - pomyślałam, unosząc brwi. To jest taras. A może nie całkiem? Jenks miotał się w powietrzu jak wściekły nietoperz. Ja poruszałam się stateczniej. Około pięć metrów dalej porośnięte mchem deski przeszły w nakrapiany dywan otoczony trzema ścianami. Wszędzie stały dobrze utrzymane rośliny doniczkowe. Niewielkie biurko pod najdalszą ścianą nie wyglądało na intensywnie wykorzystywane. Obok barku ze zlewem stała długa kanapa i kilka krzeseł, czyniąc z pomieszczenia bardzo wygodne miejsce odpoczynku lub lekkiej pracy. Ponieważ otwierało się na taras, a dalej na ogród, można było odnieść wrażenie, że znajduje się pod gołym niebem. - Hej! - zawołał z podnieceniem Jenks. - Zobacz, co znalazłem. Odwróciłam się od oglądanych z zazdrością orchidei i ujrzałam Jenksa unoszącego się nad drogim sprzętem elektronicznym. - Był ukryty w ścianie - wyjaśnił. - Popatrz. - Podfrunął z wysuniętymi do przodu nogami do przycisku wpuszczonego w ścianę i go kopnął. Odtwarzacz i stojące obok niego płytki wsunęły się do skrytki. Zachwycony Jenks kopnął przycisk ponownie i sprzęt się znów pojawił. - Ciekawe, do czego służy ten guzik - powiedział i zachwycony perspektywą odkrycia nowych zabawek, lotem błyskawicy przeciął pokój.

Stwierdziłam, że Trent ma więcej płytek z muzyką niż klub korporacji studentek: pop, muzyka poważna, jazz, New Age, nawet trochę metalu. Za to nic z disco, przez co mój szacunek dla niego zwiększył się o punkt. Powiodłam tęsknie łapką po „Takatas Sea”. Płytka zniknęła w odtwarzaczu, a ja się szarpnęłam do tyłu. Zdenerwowana, podskoczyłam, żeby uderzyć przycisk i posłać wszystko z powrotem do wnętrza ściany. - Nic tu nie ma, Rache. Chodźmy stąd. Jenks spojrzał znacząco na drzwi i wylądował na klamce. Uległa dopiero wtedy, gdy podskoczyłam, by dodać moją wagę. Spadłam na podłogę z głuchym uderzeniem, a potem przez moment razem z Jenksem nasłuchiwaliśmy z zapartym tchem przy szparze. Z mocno bijącym sercem pchnęłam drzwi nosem na tyle, by mógł się przez nie prześliznąć Jenks. Po chwili przyfrunął z powrotem. - To jest korytarz - zameldował. - Wyjdź. Już załatwiłem kamery. Znowu zniknął za drzwiami, a ja poszłam za nim; musiałam użyć całej mojej siły, by pchnięciem zamknąć drzwi. Trzask zapadki rozbrzmiał dość głośno, więc przywarłam do ziemi, modląc się, by nikt go nie usłyszał. Słyszałam dobiegające z ukrytych głośników odgłosy płynącej wody i szelesty nocnych zwierząt. Od razu poznałam, że to ten sam korytarz, w którym byłam poprzedniego dnia. Prawdopodobnie te dźwięki odtwarzano w nim i wtedy, lecz tak cicho, że mógł je wychwycić tylko słuch gryzonia. Kiwnęłam głową. Znaleźliśmy z Jenksem tylny gabinet Trenta, w którym zabawiał swoich „specjalnych” gości. - Którędy? - szepnął Jenks, unosząc się obok mnie. Albo jego skrzydełko było w pełni sprawne, albo nie chciał ryzykować przyłapania na tym, jak jedzie na norce. Ruszyłam przed siebie pewnym krokiem. Przy każdym skrzyżowaniu wybierałam drogę mniej pociągającą i bardziej sterylną. Jenks odgrywał rolę straży przedniej, ustawiając każdą kamerę na piętnastominutową pętlę, żeby nikt nas nie zobaczył. Na szczęście Trent kierował się ludzkim zegarem przynajmniej publicznie - i budynek był wyludniony. A przynajmniej tak sądziłam. - Cholera - szepnął Jenks w tej samej chwili, kiedy ja zamarłam w bezruchu. W korytarzu rozbrzmiewały jakieś głosy. Serce zabiło mi szybciej. - Idź! - szepnął z naciskiem Jenks. - Nie! Na prawo. Tam jest krzesło i jakaś roślina doniczkowa.

Skoczyłam naprzód. Poczułam silny cytrusowy zapach połączony z zapachem terakoty i schowałam się za donicą. Ktoś cicho stąpał po podłodze. Jenks ukrył się w gałązkach drzewka. - Aż tyle? - głos Trenta ostro zaatakował moje wrażliwe uszy. Zza rogu właśnie wyszedł on sam oraz ktoś jeszcze. - Dowiedz się, co robi Hodgkin, żeby uzyskać taki wzrost wydajności. Jeśli według ciebie można to zastosować w innych miejscach, chcę dostać odpowiednie sprawozdanie. Wstrzymałam oddech, czekając, aż Trent i Jonathan miną moją kryjówkę. - Tak, sa’han. - Jonathan zapisał coś w elektronicznym notatniku. - Skończyłem sprawdzanie

potencjalnych

kandydatek

na

stanowisko

pańskiej

sekretarki.

Stosunkowo łatwo byłoby zmienić kalendarz pańskich zajęć na jutro rano. Ile chciałby pan ich zobaczyć? - Och, ogranicz je do trzech twoim zdaniem najbardziej odpowiednich i jednej się nienadającej. Jest ktoś, kogo znam? - Nie. Tym razem musiałem szukać poza stanem. - Czy dzisiaj nie miałeś wolnego dnia, Jon? Nastała chwila ciszy. - Widząc, że brakuje panu sekretarki, postanowiłem pracować. - Ach - powiedział Trent i roześmiał się, skręcając za następny róg. - A więc to jest powód twojej gorliwości w kończeniu rozmów. Ciche zaprzeczenie Jonathana ledwie dobiegło moich uszu. Straciłam ich z oczu. - Jenks - pisnęłam. Nie było odpowiedzi. - Jenks! - pisnęłam jeszcze raz, zastanawiając się, czy nie zrobił czegoś głupiego, jak na przykład polecenie za nimi. - Wciąż tu jestem - mruknął, a ja poczułam falę ulgi. Ześliznął się po pniu drzewka, które całe się od tego zatrzęsło, i usiadł na krawędzi donicy machając nogami. - Dobrze go obwąchałem - powiedział, a ja przysiadłam na tylnych łapkach w oczekiwaniu na więcej. - Nie wiem kim jest. - Skrzydełka Jenksa przybrały ponury odcień błękitu, co oznaczało, że jego krążenie zwalnia i że psuje mu się nastrój. Pachnie łąką, ale nie jak czarownik. Nie ma cienia żelaza, więc nie jest wampirem. Jenks zmarszczył czoło, zakłopotany. - Czułem, jak zwalniają rytmy jego ciała, co oznacza, że w nocy śpi. To wyklucza łaka i każdego innego nocnego Inderlandera. Niech to Zmiana, Rache. Nie pachnie jak nic, co potrafię rozpoznać. I wiesz, co jest

jeszcze dziwniejsze? Ten jego towarzysz? Pachnie tak samo, jak Trent. To musi być jakieś zaklęcie. Zadrgały mi wąsy. „Dziwny” to nie było właściwie słowo. - Piii - pisnęłam, mając na myśli: „Fatalnie”. - Tak, masz rację. - Uniósł się i wyfrunął na środek korytarza. - Powinniśmy zakończyć to zadanie i się stąd wynosić. Wzdrygnęłam się. „Wynosić się”, pomyślałam, wychodząc z bezpiecznego cienia drzewka cytrusowego. Mogłabym się założyć, że nie uda się nam wyjść tą samą drogą, którą tu przyszliśmy. Ale postanowiłam martwić się o to po włamaniu do gabinetu Trenta. I tak już dokonaliśmy niemożliwego. Wydostanie się stąd to pestka. - Tędy - zaćwierkałam i skręciłam w znajomy korytarz tuż przed holem. Czułam zapach soli wydobywający się z akwarium w gabinecie Trenta. Matowe szklane drzwi, które mijaliśmy, były czarne i puste. Nikt nie pracował do późna. Zgodnie z oczekiwaniami, drewniane drzwi Trenta były zamknięte. Jenks wziął się do pracy szybko i cicho. Po paru chwilach majstrowania przy płytce przykręconej do framugi elektroniczny zamek szczęknął i drzwi się uchyliły. - Standardowy sprzęt - stwierdził Jenks. - Poradziłby sobie z tym nawet Jax. Na korytarz wylało się ciche bulgotanie fontanny stojącej na biurku. Jenks wcisnął się do środka pierwszy, a ja weszłam dopiero wtedy, gdy zajął się kamerą. - Nie, zaczekaj - pisnęłam, zobaczywszy, że kieruje się w stronę wyłącznika światła. Pokój zalała fala bolesnego blasku. - Hej! - wrzasnęłam, zakrywając pyszczek łapkami. - Przepraszam. Światło zgasło. - Zapal lampkę nad akwarium - pisnęłam, usiłując coś zobaczyć porażonymi blaskiem oczyma. - Akwarium - powtórzyłam niepotrzebnie, siadając na tylnych łapach i pokazując. - Nie bądź głupia, Rache. Nie masz czasu na jedzenie. - A potem się zawahał i opadł o kilka centymetrów. - O! Światło. Ha, ha. Dobry pomysł. Zamigotało światło, zalewając gabinet Trenta miękkim zielonym blaskiem. Wspięłam się na kręcony fotel, a z niego na biurko, po czym niezdarnie przerzuciłam kartki kalendarza o kilka miesięcy wstecz i wydarłam jedną. Zrzuciłam ją na podłogę i z bijącym sercem zeskoczyłam z biurka. Z drgającymi wąsami podważyłam szufladę i znalazłam płytki. Nie zdziwiłabym się, gdyby Trent przeniósł wszystko w inne miejsce. Może, pomyślałam z ukłuciem

dumy, nie uważał mnie za aż takie zagrożenie. Chwyciłam płytkę oznaczoną jako Alzheimer, zsunęłam się na dywan i całym ciałem naparłam na szufladę, by ją zamknąć. Biurko było wykonane ze wspaniałej wiśni; ponuro pomyślałam o zbliżającym się wstydzie, jaki mi przyniosą moje meble ze sklejki wśród mebli Ivy. Przysiadłam na tylnych łapkach i machnęłam na Jenksa, żeby mi podał sznurek. Zrobił już z papieru odpowiedniej wielkości zwitek i gdyby tylko przywiązał do mnie płytkę, mogliśmy się wynosić. - Sznurek, tak? Zanurzył rękę w kieszeni. Zapaliło się górne światło, a ja skuliłam się ze strachu. Wstrzymałam oddech i zerknęłam pod biurkiem w stronę drzwi. Ujrzałam tam dwie pary butów - miękkie kapcie i niewygodna skóra - obramowane blaskiem wlewającym się z korytarza. - Trent - powiedział bezgłośnie Jenks, lądując obok mnie ze złożonym papierem. - Zniknęli, sa’han - odezwał się gniewnym tonem Jonathan. - Zawiadomię straże. Rozległo się zduszone westchnienie. - Idź. Zobaczę, co zabrali. Serce waliło mi jak młotem. Wśliznęłam się pod biurko. Skórzane buty zawróciły na korytarz. Na fali adrenaliny zastanawiałam się nad ucieczką z pokoju, ale nie mogłam biec z płytką w przednich łapkach. A nie zamierzałam jej zostawiać. Drzwi gabinetu się zamknęły, a ja przeklęłam swoje wahanie. Przysunęłam się do tylnej ścianki biurka i wymieniłam spojrzenie z Jenksem. Dałam mu znak, żeby wracał do domu, co skwitował energicznym kiwnięciem głowy. Przywarliśmy do podłogi, bo Trent obszedł biurko i stanął przed akwarium. - Witaj, Sofoklesie - szepnął. - Kto to był? Gdybyś tytko mógł mi powiedzieć. Nie miał na sobie marynarki, przez co wyglądał o wiele swobodniej. Nie dziwiła mnie gra jego mięśni na ramionach, widoczna pod cienkim materiałem koszuli przy najmniejszym ruchu. Westchnął i usiadł w fotelu. Jego ręka powędrowała do szuflady z płytkami, a mnie się zrobiło słabo. Przełknęłam ślinę, uświadomiwszy sobie, że nuci pierwszą piosenkę z „Takatas Sea”. Jasna cholera. Zdradziłam się. - „Czy jesteś zdziwiony noworodka płaczem?” - Trent szeptem wyrecytował fragment tekstu. - „Wybór był prawdziwy. Szansa jest kłamstwem”.

Znieruchomiał z palcami na płytkach. Powoli zamknął szufladę stopą. Podskoczyłam na jej cichy trzask. Wsunął się dalej pod biurko i usłyszałam odgłos przesuwania kalendarza po blacie. Znajdował się tak blisko, że czułam na nim zapach świeżego powietrza. - Och - powiedział z lekkim zaskoczeniem w głosie. - Coś podobnego. Quen! Patrzyłam nierozumiejącym wzrokiem na Jenksa, aż z ukrytego głośnika rozniósł się echem po gabinecie męski głos. - Sa’han? - Spuść psy - polecił Trent tonem nie znoszącym sprzeciwu. Zadrżałam. - Ale to nie jest pełnia... - Spuść psy, Quen - powtórzył Trent. Nie podniósł głosu, lecz było w nim słychać potężny gniew. Stopa pod biurkiem zaczęła się rytmicznie poruszać, - Tak, sa’han. Stopa Trenta znieruchomiała. - Zaczekaj. Usłyszałam, jak głęboko oddycha, jakby smakował powietrze. - Sir? Trent znów pociągnął nosem. Powoli cofnął fotel. Serce zabiło mi mocno, wstrzymałam oddech. Jenks podfrunął do góry i schował się za tylną ścianką szuflady. Trent wstał, cofnął się i przykucnął. Zamarłam. Nie miałam dokąd uciec. Nasze spojrzenia się zetknęły. Uśmiechnął się. Sparaliżował mnie strach. - Odłóżmy to na razie - powiedział cicho. - Tak, sa’han. Głośnik umilkł z cichym trzaskiem. Wpatrywałam się w Trenta, mając wrażenie, że zaraz wybuchnę. - Pani Morgan? - zapytał biznesmen, przyjaźnie skłaniając głowę, a ja zadrżałam. - Chciałbym powiedzieć, że to dla mnie przyjemność. - Wciąż się uśmiechał, posuwając się powoli do przodu. Obnażyłam zęby i zaświergotałam. Cofnął rękę i zmarszczył brwi. - Proszę stamtąd wyjść. Ma pani coś, co należy do mnie. Ponieważ zostałam przyłapana, w mgnieniu oka zmieniłam się z wytrawnej złodziejki w wioskową idiotkę. Jak mogłam sądzić, że mi się uda? Ivy miała rację. - No, pani Morgan - powiedział i sięgnął pod biurko.

Skoczyłam do pustego miejsca za szufladami, usiłując uciec. Trent sięgnął za mną i mocno chwycił mnie za ogon. Pisnęłam. Pociągnął, a moje pazurki zazgrzytały na podłodze. Skręciłam się, przerażona, i zatopiłam zęby w mięsistą część jego dłoni. - Ty wydro! - wrzasnął i wyciągnął mnie spod biurka. Miotałam się bezradnie. Trent wstał, a świat zawirował. Mężczyzna potrząsnął ręką i uderzył mną o biurko. Rozbłysły gwiazdy, co poniekąd pasowało do matowego cynamonowego smaku jego krwi. Ból głowy sprawił, że rozluźniłam szczęki i gwałtownie się wyprostowałam. - Puść ją - usłyszałam krzyk Jenksa. Świat szybko wirował. - Przyprowadziłaś swojego chrząszcza - powiedział spokojnie Trent i uderzył dłonią panel wpasowany w biurko. Połaskotał mnie w nos delikatny zapach eteru. - Uciekaj, Jenks! - pisnęłam, rozpoznając zapach lepkiej pajęczyny. Jonathan otworzył szeroko drzwi i stanął w progu z szeroko rozwartymi oczyma. - Sa’han! - Zamknij drzwi - krzyknął Trent. Wiłam się i szarpałam, chcąc uciec. Jenks śmignął na korytarz w chwili, kiedy zacisnęłam zęby na kciuku Trenta. - Niech cię diabli, czarownico! - wrzasnął, uderzając mną o ścianę. Znów wybuchły gwiazdy i zamieniły się w czarny żar. Żar się rozrastał, a ja, otępiała, patrzyłam, jak świat stopniowo ciemnieje, aż nie było już niczego więcej. Było mi ciepło i nie mogłam się ruszyć. Umierałam. Na pewno umierałam.

ROZDZIAŁ 19

- A zatem, pani Saro Jane, podzielony dzień pracy nie jest dla pani problemem? - Nie, sir. Mogę pracować do siódmej, jeśli wczesnym południem będę miała czas na załatwianie różnych spraw. - Doceniam pani elastyczność. Popołudnia są przeznaczone na kontemplację. Najlepiej mi się pracuje rano i wieczorem. Po piątej zostaje tutaj tylko niewielki personel; przekonałem się, że spokój pomaga mi w koncentracji. Do mojej świadomości przedarł się głos gładkiego Trenta, ukrywającego się pod swoją publiczną maską. Otworzyłam oczy, nie rozumiejąc, dlaczego wszystko jest jaskrawobiałe i szare. A potem sobie przypomniałam. Byłam norką. Ale żyłam. Ledwie. Wstałam niepewnie i odkryłam, że jestem w klatce. Cały czas słyszałam naprzemiennie niski głos Trenta i wysoki Sary Jane, z którą rozmawiał o pracy. Fala mdłości ścisnęła mi żołądek. Położyłam się, usiłując nie zwymiotować. - Jestem taka wycieńczona - szepnęłam. Rozmawiając z zadbaną młodą kobietą w jasnym kostiumie, Trent co pewien czas zerkał na mnie znad swoich drucianych okularów. Bolała mnie głowa. Jeśli nie miałam wstrząśnienia mózgu, to na pewno się o nie otarłam. Bolało mnie też prawe ramię, którym uderzyłam o biurko Trenta, i oddychanie też mi sprawiało ból. Podwinęłam przednią łapkę i starałam się nie ruszać. Patrzyłam na Trenta i próbowałam ocenić sytuację. Jenksa nigdzie nie było. To prawda, przypomniałam sobie z ulgą. Udało mu się uciec. Na pewno wrócił do domu, do Ivy. Tylko że nic nie mogli dla mnie zrobić.

W klatce była butelka z wodą, miseczka z suchą karmą, domek odpowiedniej wielkości, by mogła się w nim zwinąć fretka, i kołowrotek. Jakbym kiedyś miała z niego korzystać, pomyślałam z goryczą. Znajdowałam się na stole z tyłu gabinetu Trenta. Sądząc po sztucznym blasku wpadającym przez okno, było dopiero kilka godzin po wschodzie słońca. Za wcześnie dla mnie. I chociaż stawało mi to ością w gardle, zamierzałam wpełznąć do tego domku i zasnąć. Nie obchodziło mnie, co sobie pomyśli Trent. Odetchnęłam głęboko i wstałam. - Au! Au! - Pisnęłam, krzywiąc się. - O, ma pan oswojoną fretkę - zawołała cicho Sara Jane. Zamknęłam oczy z przygnębienia. Nie byłam oswojoną fretką; byłam oswojoną norką. Naucz się tego, paniusiu. Usłyszałam, że Trent podnosi się zza biurka i bardziej wyczułam niż zobaczyłam, że oboje podchodzą. Najwyraźniej rozmowa kwalifikacyjna była zakończona. Czas na pogapienie się na oswojoną norkę. Coś przesłoniło światło, więc otworzyłam oczy. Stali nad klatką i mnie obserwowali. W swoim szykownym biurowym stroju Sara Jane wyglądała profesjonalnie. Długie, proste równo przystrzyżone jasne włosy spadały jej do połowy ramion. Drobna kobieta była prześliczna i pomyślałam, że większość ludzi nie bierze jej poważnie, zauważając jej zadarty nosek, wysoki dziewczęcy głos i niski wzrost. Widziałam jednak po inteligentnym spojrzeniu jej szeroko rozstawionych oczu, że jest przyzwyczajona do pracy w męskim świecie i wie, jak załatwiać sprawy. Wyobrażałam sobie, że jeśli ktoś źle ją ocenił, to nie miała oporów przed wykorzystaniem tego dla swego dobra. Używała mocnych perfum. Kichnęłam, kuląc się z bólu. - To jest... Anioł - rzekł Trent. - To norka. Jego sarkazm był subtelny, lecz wyraźny. Lewą ręką masował zabandażowaną prawą dłoń. Na cześć norki trzykrotne: hip, hip, hura! - pomyślałam. - Wygląda na chorą. Starannie pomalowane paznokcie Sary Jane były zniszczone niemal do żywego, a jej dłonie wyglądały na niezwykle silne, niemal jak dłonie robotnika. - Nie ma pani nic przeciwko gryzoniom, Saro Jane? Wyprostowała się i światło padło na moje oczy. Zamknęłam je.

- Gardzę nimi, panie Kalamack. Wychowałam się na farmie. Szkodniki zabija się od razu. Ale nie zamierzam stracić potencjalnego stanowiska z powodu jakiegoś zwierzęcia. - Odetchnęła powoli. - Potrzebuję pracy. Moja cała rodzina oszczędzała, by zapewnić mi edukację. Muszę ich spłacić. Mam młodszą siostrę. Jest za bystra, by resztę życia spędzić na wykopywaniu buraków cukrowych. Chce zostać czarownicą, zdobyć stopień. Nie będę mogła jej pomóc, jeśli nie zdobędę dobrej pracy Potrzebuję tej pracy. Proszę, panie Kalamack. Wiem, że nie mam doświadczenia, ale jestem bystra i umiem ciężko pracować. Uchyliłam powiekę. Trent miał poważną, zamyśloną minę. Jego włosy i cera ostro się odcinały na tle ciemnego garnituru i oboje z Sarą Jane tworzyli ładną parę, chociaż ona wyglądała przy nim na dość niską. - Ładnie powiedziane, Saro Jane - powiedział z ciepłym uśmiechem. - U moich pracowników nade wszystko cenię uczciwość. Kiedy może pani zacząć? - Natychmiast - odparła drżącym głosem. Zrobiło mi się niedobrze. Biedna kobieta. - Wspaniale. - W jego szarym głosie brzmiało szczere zadowolenie. - Jon ma dla pani kilka dokumentów do podpisania. Zapozna panią z obowiązkami i będzie pani towarzyszył przez pierwszy tydzień. Proszę go o wszystko pytać. Pracuje u mnie od lat i zna mnie lepiej niż ja sam. - Dziękuję, panie Kalamack - powiedziała, unosząc z podekscytowania wąskie ramiona. - Cała przyjemność po mojej stronie. - Trent ujął ją za łokieć i odprowadził do drzwi. Dotknął jej, pomyślałam. Dlaczego nie dotykał mnie? Może się bał, że się domyślę, kim jest? - Ma pani się gdzie zatrzymać? - zapytał. - Proszę koniecznie zapytać Jona o mieszkania dla pracowników znajdujące się poza terenem posiadłości. - Dziękuję, panie Kalamack. Nie, nie mam jeszcze mieszkania. - Świetnie. Na załatwienie tych spraw proszę przeznaczyć tyle czasu, ile pani trzeba. Jeśli pani chce, część pani pensji przed opodatkowaniem możemy wpłacać na fundusz powierniczy dla pani siostry. - Tak, proszę. - Ulga w głosie Sary była wyraźna, mimo że dobiegał on już z korytarza. Została schwytana. Trent był dla niej bogiem, księciem ratującym ją i jej rodzinę. Nie mógł zrobić nic złego.

Mój żołądek się buntował. Gabinet jednak był pusty, więc powlokłam się do domku. Zrobiłam jeden obrót, by ogon znalazł się w odpowiednim miejscu, a potem padłam, wysuwając na zewnątrz nos. Drzwi do gabinetu zamknęły się z lekkim trzaskiem, a ja podskoczyłam, co wywołało na nowo falę bólu. - Dzień dobry, pani Morgan - odezwał się Trent, przechodząc obok mojej klatki. Usiadł przy biurku i zaczął układać porozrzucane papiery. - Zamierzałem panią tu trzymać tylko do czasu, kiedy zasięgnę dodatkowej opinii na pani temat, ale teraz nie wiem. Stanowi pani taki świetny temat do rozpoczęcia rozmowy. - Idź się Zmień - powiedziałam, obnażając zęby. I znów wyszły z tego tylko piski i świergotanie. - Doprawdy. - Oparł się wygodnie i obrócił w palcach ołówek. - To chyba nie było pochlebne. Stukanie do drzwi sprawiło, że się błyskawicznie schowałam. To przyszedł Jonathan i Trent od razu się nim zajął. - Tak, Jon? - zapytał, skupiony na studiowaniu kalendarza. - Sa’han. - Niezwykle wysoki pracownik stanął w pełnej szacunku odległości. Pani Sara Jane? - Ma dokładnie takie kwalifikacje, jakich szukam. - Trent odłożył ołówek, odchylił się na oparcie fotela, zdjął okulary i zaczął bezmyślnie żuć koniec zausznika, ale zauważył ponurą dezaprobatę w spojrzeniu Jonathana, więc ze zmartwioną miną rzucił okulary na biurko. - Młodsza siostra Sary Jane chce wyjechać z farmy, żeby zostać czarownicą - powiedział. - Musimy na wszystkie sposoby wspomagać dążenie do perfekcji. - Ach. - Jonathan rozluźnił ramiona. - Rozumiem. - Znajdź, z łaski swojej, cenę sprzedaży rodzinnego gospodarstwa Sary Jane. Być może zechcę się pobawić przemysłem cukrowniczym. Poniekąd go zasmakować? Zatrzymaj siłę roboczą. Przesuń tam na pół roku Hodgkina jako brygadzistę, żeby przeszkolił obecnego brygadzistę. Poleć mu obserwować siostrę Sary Jane. Jeśli ma rozum, każ mu przesunąć ją na jakieś odpowiedzialne stanowisko. Wysunęłam łepek na zewnątrz. Martwiłam się. Jonathan spojrzał na mnie z niesmakiem. - Znów z nami, Morgan? - zapytał szyderczo. - Gdyby to zależało ode mnie, wepchnąłbym cię do zsypu na śmieci w pokoju socjalnym i pstryknąłbym przełącznikiem.

- Drań - pisnęłam, a potem podrzuciłam łepek, żeby mnie dobrze zrozumiał. Zmarszczył brwi, od czego pogłębiły się jego nieliczne zmarszczki. Zamachnął się długą ręką i uderzył moją klatkę trzymaną w ręce teczką. Nie zważając na ból, rzuciłam się w jego stronę i szczerząc zęby, przywarłam do prętów klatki. Cofnął się, wyraźnie wstrząśnięty i, zarumieniony, zabrał rękę. - Jon - odezwał się cicho Trent. Mimo że był to niemal szept, Jonathan zamarł. Wisiałam na prętach z mocno bijącym sercem. - Zapominasz się. Zostaw panią Morgan w spokoju. Jeśli źle ją ocenisz, a ona będzie się bronić, to nie będzie jej wina, tylko twoja. Już popełniłeś ten błąd. Wielokrotnie. Kipiąc ze złości, opadłam na podłogę klatki i warknęłam. Nie wiedziałam, że to potrafię. Jonathan powoli rozprostował zaciśnięte palce. - Moim zadaniem jest chronić pana. Trent uniósł brwi. - Pani Morgan nie jest w sytuacji, w której może komukolwiek wyrządzić krzywdę. Przestań. Wodząc oczyma od jednego do drugiego, widziałam, że starszy mężczyzna przyjmuje naganę Trenta z pokorą, jakiej bym się nie spodziewała. Panowały między nimi bardzo dziwne stosunki. Rządził wyraźnie Trent, lecz jego zmartwiona mina, kiedy Jonathan wyraził wobec niego dezaprobatę za żucie zausznika okularów świadczyła, że nie zawsze tak było. Może Jonathan choćby przez krótki czas zajmował się wychowywaniem Trenta po śmierci jego matki, a potem także ojca. - Proszę przyjąć moje przeprosiny, sa’han - powiedział Jonathan i nawet skłonił głowę. Trent

wrócił

do

studiowania

dokumentów.

Chociaż

został

wyraźnie

odprawiony, Jonathan czekał, aż Trent podniesie wzrok. - Masz coś jeszcze? - zapytał Trent. - Osoba umówiona na ósmą trzydzieści przyszła za wcześnie - odparł Jonathan. - Czy mam przyprowadzić pana Percy'ego? - Percy! - pisnęłam, a Trent zerknął na mnie. Nie Francis Percy! - Tak - powiedział powoli Trent. - Proszę. Cudownie, pomyślałam, kiedy Jonathan wyszedł na korytarz i cicho zamknął za sobą drzwi. Przerwana rozmowa Francisa. Zaczęłam nerwowo krążyć po klatce. Mięśnie mi się rozluźniały, a ruch sprawiał ból, ale dość przyjemny. Zatrzymałam się,

uświadamiając sobie, że Trent wciąż na mnie patrzy. Pod jego pytającym spojrzeniem wśliznęłam się do mojego domku, dziwnie zawstydzona. Okazało się, że kiedy owijałam się ogonem, układając go na nosie, by go grzał, Trent nie spuszczał ze mnie wzroku. - Nie gniewaj się na Jona - powiedział cicho. - On poważnie traktuje swoje stanowisko - i słusznie. Jeśli doprowadzisz go do ostateczności, zabije cię. Miejmy nadzieję, że nie trzeba ci będzie dać tej samej nauczki, co jemu. Uniosłam wargę, pokazując mu zęby, bo nie podobało mi się częstowanie takimi mądrościami. Uwagę nas obojga przyciągnął jękliwy głos rozlegający się na korytarzu. Francis. Powiedziałam mu, że potrafię się przemienić w norkę. Jeśli prawidłowo skojarzy fakty, równie dobrze mogłabym być martwa. No, bardziej martwa niż byłam teraz. Nie chciałam, żeby mnie zobaczył. Najwyraźniej nie chciał też tego Trent. - Hm, tak - powiedział, wstając pośpiesznie i przesuwając jedną z roślin doniczkowych stojących na podłodze, by zasłoniła moją klatkę. Był to skrzydłokwiat, więc mogłam obserwować sytuację pomiędzy jego szerokimi liśćmi, sama pozostając w ukryciu. Rozległo się pukanie i Trent powiedział: - Proszę. - Nie, naprawdę - mówił Francis, a Jonathan niemal wepchnął go do środka. Patrzyłam zza skrzydłokwiatu, jak Francis napotyka wzrok Trenta i przełyka ślinę. - O, witam, panie Kalamack - wyjąkał, zatrzymując się niezdarnie. Wyglądał na bardziej zaniedbanego niż zwykle; spod spodni wysunęła się jedna niemal rozwiązana sznurówka, a jego kilkudniowy zarost wyglądał niechlujnie. Czarne włosy miał przyklepane, a w kącikach zmrużonych oczu widniały delikatne zmarszczki zmęczenia. Możliwe, że Francis jeszcze nie kładł się do łóżka i porę rozmowy dostosował raczej do planów Trenta niż ISB. Trent milczał. Wrócił za biurko i usiadł na fotelu z pełnym swobody napięciem drapieżnika sadowiącego się przy wodopoju. Francis zerknął na Jonathana; garbił się. Z szelestem poliestru podciągnął rękawy marynarki, a potem znów je opuścił. Odrzucił włosy z oczu, ostrożnie podszedł do krzesła i usiadł na brzegu. Na jego trójkątnej twarzy malowało się napięcie, które jeszcze się pogłębiło, kiedy Jonathan zamknął drzwi i stanął za nim z założonymi

rękami i szeroko rozstawionymi nogami. Patrzyłam to na jednego, to na drugiego. Co się tu działo? - Zechcesz mi wyjaśnić, co się stało wczoraj? - zapytał Trent. Zaskoczona

zamrugałam,

a

potem,

kiedy

zrozumiałam,

mimowolnie

otworzyłam pyszczek. Francis pracuje dla Trenta? To wyjaśniałoby jego szybki awans, nie mówiąc już o tym, w jaki sposób taka miernota zdobyła pozycję czarownika. Poczułam zimny dreszcz. Ten układ nie został zawarty z błogosławieństwem ISB. ISB nie miała o nim pojęcia. Francis był kretem. To ciacho było pieprzonym kretem! Popatrzyłam między szerokimi liśćmi na Trenta. Poruszył lekko ramionami, jakby zgadzał się z moimi myślami. Wróciła fala mdłości. Francis nie nadawał się do czegoś tak śliskiego. Ściągnie na siebie śmierć. - Ja... - wyjąkał Francis. - Mój szef ochrony znalazł cię uśpionego zaklęciem w twoim własnym bagażniku - oznajmił spokojnie Trent, choć w jego głosie pobrzmiewała ledwie słyszalna nuta groźby. - Pani Morgan i ja odbyliśmy interesującą rozmowę. - Ona... ona powiedziała, że przemieni mnie w jakieś zwierzę - przerwał mu Francis. Trent odetchnął głęboko. - Dlaczego miałaby to zrobić? - zapytał ze znużeniem. - Nie lubi mnie. Trent nie odpowiedział, a Francis się skulił, zapewne uświadamiając sobie, jak dziecinnie to zabrzmiało. - Opowiedz mi o Rachel Morgan - zażądał Trent. - Ona jest wrzodem na... eee... pośladku - odpowiedział Francis, zerkając nerwowo na Jonathana. Trent ujął długopis i zaczął go obracać w palcach. - O tym wiem. Powiedz mi coś innego. - Czego pan jeszcze nie wie? - wyrwało się Francisowi. Nie odrywał zmrużonych oczu od obracającego się długopisu. - Prawdopodobnie ma ją pan na oku dłużej niż mnie. Dał jej pan pożyczkę na naukę? - zapytał niemal z zazdrością. - Szepnął coś do ucha osobie, która przyjmowała ją do ISB? Zesztywniałam. Jak on śmie sugerować coś takiego. Pracowałam, żeby opłacić naukę. Samodzielnie zdobyłam pracę. Spojrzałam na Trenta, nienawidząc ich wszystkich. Nic nikomu nie zawdzięczałam.

- Nie. - Trent odłożył długopis. - Pani Morgan mnie zaskoczyła. Ale owszem, zaproponowałem jej pracę - przyznał, a Francis jakby zapadł się w sobie. Poruszył ustami, ale nic nie powiedział. Czułam kwaśny i ostry zapach jego strachu. - Nie twoją - ciągnął Trent z wyraźnym niesmakiem. - Powiedz mi, czego ona się boi. Co ją złości? Co jest dla niej najważniejsze? Francis odetchnął z ulgą. Poruszył się, zamierzając założyć nogę na nogę, ale zawahał się w ostatniej chwili. - Nie wiem. Może chodzi o centrum handlowe? Staram się trzymać z dala od niej. - Tak - powiedział Trent swoim płynnym głosem. - Porozmawiajmy chwilę o tym. Po zapoznaniu się z twoją działalnością w ciągu ostatnich kilku dni można by podać w wątpliwość twoją lojalność... Percy. Francis zaplótł ręce na piersi. Zaczął szybciej oddychać i się wiercić. Jonathan postąpił z groźną miną krok do przodu, a Francis znów odrzucił włosy z oczu. Trent zrobił się przerażająco poważny. - Wiesz, ile mnie kosztowało uciszenie plotek, kiedy uciekłeś z podziemnego archiwum ISB? Francis oblizał wargi. - Rachel powiedziała, że zostanę wzięty za jej pomocnika. Że powinienem uciekać. - Więc uciekłeś. - Powiedziała... - A wczoraj? - przerwał mu Trent. - Przywiozłeś ją do mnie. Wyszłam z domku, słysząc w jego głosie pełen napięcia gniew. Trent się pochylił, i przysięgam, że usłyszałam, jak Francisowi ścina się krew. Z Trenta opadła aura biznesmena. Pozostała tylko dominacja. Naturalna, jednoznaczna dominacja. Patrzyłam na tę zmianę. Nowe oblicze Trenta w niczym nie przypominało wampirzej aury potęgi. Było jak niesłodzona czekolada: mocne, gorzkie i oleiste, z nieprzyjemnym posmakiem. Wampiry posługiwały się strachem dla wzbudzenia szacunku. Trent po prostu go żądał. A z tego, co widziałam, nigdy nie przyszło mu do głowy, że ktoś może mu go odmówić. - Ona cię wykorzystała, by dotrzeć do mnie - szepnął, wbijając we Francisa nieruchome spojrzenie. - To jest niewybaczalne. Francis skulił się na krześle; twarz miał ściągniętą, oczy szeroko rozwarte.

- Przepraszam - wyjąkał. - To się już nie powtórzy. Trent zaczerpnął tchu, powoli zbierając siłę woli, a ja patrzyłam na to z przerażeniem i fascynacją. Żółta rybka w akwarium mąciła powierzchnię wody. Zjeżyły mi się włoski na grzbiecie. Serce waliło mi jak młotem. Coś się uniosło - coś nieokreślonego, jak zapach ozonu. Twarz Trenta nic nie wyrażała, nie można było z niej wyczytać jego wieku. Wydawało mi się, że otacza go jakaś mgiełka i z nagłym zaskoczeniem zadałam sobie pytanie, czy nie połączył się z zaświatami. Wtedy musiałby być czarownikiem albo człowiekiem. A ja mogłabym przysiąc, że nie jest ani jednym, ani drugim. Oderwałam wzrok od Trenta. Jonathan rozchylił wargi. Stał za Francisem, obserwując Trenta z mieszaniną zaskoczenia i niepokoju. Nawet on się nie spodziewał takiego jawnego okazania gniewu. Z wahaniem i przestrachem uniósł w proteście rękę. Jakby w odpowiedzi na to, Trent poruszył oczyma i wypuścił z płuc powietrze. Rybka schowała się za kawałkiem korala. Moja skóra niesamowicie zafalowała, od czego wygładziło mi się futerko. Jonathanowi drżały palce, więc zwinął je w pięści. Nadal nie odrywając wzroku od Francisa, Trent powiedział monotonnym tonem: - Wiem o tym. Brzmienie jego głosu przywodziło na myśl pył przesuwający się po zimnym żelazie, a dźwięki spływały z jednego znaczenia na następne z hipnotyzującym płynnym wdziękiem. Zabrakło mi tchu. Drżałam, kuląc się w moim domku. Co się, u diabła, stało? Co się niemal stało? - Co zamierzasz teraz zrobić? - zapytał Trent. - Sir? - powiedział Francis łamiącym się głosem. - Tak myślałem. - Czubki palców Trenta drgały od tłumionego gniewu. - Nic. ISB obserwuje cię zbyt bacznie. Twoja użyteczność zaczyna się wyczerpywać. Francis otworzył usta. - Panie Kalamack! Proszę zaczekać! Jak pan powiedział, ISB mnie obserwuje. Potrafię ściągnąć na siebie uwagę agentów. Utrzymać ich z dala od urzędu celnego w porcie. Kolejne aresztowanie kogoś z Siarką oczyści mnie z podejrzeń i jednocześnie odwróci ich uwagę. - Francis poruszył się na brzeżku krzesła. - Może pan wysłać swoje... zamówienie? - dokończył słabym głosem. Zamówienie, pomyślałam. Dlaczego po prostu nie powiedział „bioleki”? Zadrżały mi wąsy. Francis odwraca uwagę ISB symboliczną ilością Siarki, a Trent

wysyła towar stanowiący prawdziwe źródło dochodów. Od jak dawna? Od jak dawna Francis dla niego pracuje? Od lat? - Panie Kalamack? - wyszeptał Francis. Trent złączył czubki palców, jakby się poważnie nad czymś zastanawiał. Jonathan zmarszczył brwi; cały jego niepokój już niemal zniknął. - Proszę powiedzieć, kiedy? - powiedział błagalnym tonem Francis, przesuwając się na sam skraj siedzenia. Trent pchnął go pod samo oparcie swoim trzysekundowym spojrzeniem. - Ja nie daję szans, Percy. Ja wykorzystuję możliwości. - Przysunął do siebie kalendarz i przerzucił jego kartki o kilka dni do przodu. - Chciałbym wyznaczyć wysyłkę na piątek. Liniami Southwest. Ostatnim lotem przed północą do Los Angeles. Swój zwykły towar możesz znaleźć w skrytce na bagaż na głównym dworcu autobusowym. Pilnuj anonimowości. Ostatnio moje nazwisko zbyt często pojawiało się w prasie. Francis zerwał się z ulgą na nogi. Postąpił krok do przodu, jakby chciał podać Trentowi rękę, a potem zerknął na Jonathana i się cofnął. - Dziękuję, panie Kalamack - powiedział. - Nie będzie pan żałował. - Nie wyobrażam sobie, by to było możliwe. - Trent spojrzał na Jonathana, a potem na drzwi. - Miłego popołudnia - powiedział tonem odprawy. - Tak, sir. Nawzajem. Kiedy Francis wyskoczył z gabinetu, chciało mi się wymiotować. Jonathan zawahał się na progu i patrzył, jak Francis bezwstydnie zaczepia kobiety mijane w korytarzu. - Pan Percy stał się dla nas bardziej ciężarem niż atutem - wyszeptał ze znużeniem Trent. - Tak, sa’han - zgodził się Jonathan. - Gorąco pana zachęcam do usunięcia go z listy płac. Ścisnęło mnie w żołądku. Francis nie zasługiwał na śmierć tylko dlatego, że jest głupi. Trent potarł sobie czoło czubkami palców. - Nie - rzekł w końcu. - Wolałbym go zatrzymać, dopóki nie znajdę zastępstwa. I mogę mieć inne plany wobec pana Percy'ego. - Jak pan chce, sa’han - powiedział Jonathan i cicho zamknął drzwi.

ROZDZIAŁ 20

- Masz, Aniele - powiedziała kuszącym tonem Sara Jane. Przez pręty mojej klatki przecisnęła się marchewka. Wyciągnęłam się, by ją chwycić, zanim kobieta ją upuści. Osikowe wióry nie są dobrą przyprawą. - Dzięki - zaćwierkałam, wiedząc, że mnie nie rozumie, ale miałam potrzebę powiedzenia czegokolwiek. Kobieta uśmiechnęła się i ostrożnie wsunęła palce między pręty. Musnęłam je wąsami, bo wiedziałam, że jej się to spodoba. - Saro Jane? - odezwał się od biurka Trent i drobna sekretarka odwróciła się z szybkością zrodzoną z poczucia winy. - Zatrudniam panią do kierowania sprawami mojego biura, a nie jako dozorczynię w zoo. - Przepraszam pana. Wykorzystywałam okazję do próby pozbycia się irracjonalnego strachu przed szkodnikami. Przeciągnęła dłonią po sięgającej kolan bawełnianej spódnicy. Nie była tak doskonale wyprasowana ani profesjonalna, jak kostium, w którym przyszła na rozmowę kwalifikacyjną, lecz nadal była stosunkowo nowa. Właśnie podobnego stroju spodziewałabym się po dziewczynie ze wsi w pierwszym dniu jej pracy. Łapczywie gryzłam marchewkę pozostawioną z lunchu Sary Jane. Umierałam z głodu, ponieważ odmawiałam jedzenia tej zwietrzałej suchej karmy. O co ci chodzi, Trent? - pomyślałam między kęsami. Jesteś zazdrosny? Trent poprawił okulary i wrócił do papierów. - Kiedy skończy już pani pozbywać się swoich irracjonalnych lęków, chciałbym, żeby zeszła pani do biblioteki. - Tak, sir.

- Bibliotekarz zebrał dla mnie pewne informacje. Chcę, żeby je pani przejrzała. Proszę przynieść to, co uzna pani za najistotniejsze. - Sir? Trent odłożył długopis. - Informacje na temat przemysłu cukrowniczego. - Uśmiechnął się ciepło. Zadałam sobie pytanie, czy ma na to patent. - Być może rozwinę się w tym kierunku i muszę dowiedzieć się wystarczająco dużo, by podjąć decyzję. Sara Jane rozpromieniła się i ze skrępowaniem, ale i zadowoleniem założyła za ucho jasne włosy. Najwyraźniej domyśliła się, że Trent może kupić gospodarstwo, na którym pracuje jej rodzina. Jesteś bystrą kobietą, pomyślałam ponuro, i dobrze się nad tym zastanów. Trent stanie się właścicielem twojej rodziny. Będziecie należeć do niego ciałem i duchem. Odwróciła się do mojej klatki i wrzuciła do środka ostatnią łodygę selera. Jej uśmiech zastąpiła zatroskana mina. Zaczerpnęła tchu, by coś powiedzieć, ale zamknęła usta. - Tak, sir - rzekła, patrząc w przestrzeń. - Zaraz przyniosę te informacje. Sara Jane zamknęła za sobą drzwi, a z korytarza dobiegł odgłos jej powolnych kroków. Trent spojrzał podejrzliwie na drzwi i sięgnął po swoją filiżankę herbaty: „Earl Grey”, bez cukru ani mleka. Gdyby powtórzył rozkład poprzedniego dnia, od trzeciej do siódmej prowadziłby rozmowy telefoniczne i zajmował się robotą papierkową. O siódmej nieliczni pracownicy, których trzymał do tej pory, szli do domu. Przypuszczałam, że łatwiej jest handlować nielegalnymi lekami w biurze, kiedy nie ma w nim nikogo, kto mógłby to widzieć. Czemu nie? Pomyślałam i wyciągnęłam się na hamaku, w który była wyposażona moja cela. Jest na tyle bogaty, by po swojemu ustalać czas pracy. Ziewnęłam i zamknęłam oczy. To był drugi dzień mojej niewoli i miałam niemal pewność, że nie jest ostatnim. Ubiegłą noc spędziłam na oględzinach mojej piętrowej klatki i przekonałam się, że jest odporna na Rachel. Została zaprojektowana dla fretek i okazała się zadziwiająco mocna. Przez wiele godzin usiłowałam podważyć spojenia prętów i teraz byłam wykończona. Przyjemnie było nic nie robić. Byłam zdana na siebie. I mogło upłynąć sporo czasu, zanim uda mi się przekazać Sarze Jane, że tak naprawdę nie jestem norką i się stąd wydostać.

Uchyliłam powieki, bo Trent wstał od biurka i podszedł nerwowo do płytek z muzyką ułożonych na półce wtopionej w ścianę obok odtwarzacza. Ładnie się przed nimi prezentował; był tak zajęty dokonywaniem wyboru, że nie zdawał sobie sprawy, że oceniam jego tyłek: dziewięć i pół punktu na dziesięć. Pół punktu odjęłam za to, że większość ciała ukrywał pod garniturem, który był droższy od niejednego samochodu. Zeszłego wieczoru też miałam na niego piękny widok, kiedy zdjął marynarkę po wyjściu wszystkich pracowników do domu. Miał bardzo silne plecy. To, że ukrywał je pod tą marynarką, stanowiło tajemnicę oraz zbrodnię. Jego płaski brzuch był jeszcze lepszy. Musiał ćwiczyć, chociaż nie wiem, kiedy znajdował na to czas. Oddałabym wszystko, żeby zobaczyć go w kąpielówkach - albo bez nich. Jako znakomity jeździec, którym podobno był, nogi musiał mieć równie muskularne. A jeśli zabrzmiało to tak, jakbym była wygłodzoną seksualnie nimfomanką... Cóż, nie miałam nic innego do roboty, niż go obserwować. Poprzedniego dnia Trent pracował jeszcze długo po zachodzie słońca, najwyraźniej będąc jedyną osobą w cichym budynku. Pokój oświetlał blask padający z fałszywego okna. W miarę opadania słońca powoli bladło, odzwierciedlając naturalne światło na zewnątrz, aż wreszcie Trent zapalił lampę stojącą na biurku. Kilka razy budziłam się z drzemki, kiedy przewracał stronę albo ożywała drukarka. Skończył pracę dopiero wtedy, gdy do gabinetu wszedł Jonathan i przypomniał mu o posiłku. W sumie zarabiał na życie, podobnie jak ja. Oczywiście będąc szanowanym biznesmenem i handlarzem narkotyków miał dwie prace. Zapewne wypełniały mu cały dzień. Huśtając się w hamaku, patrzyłam, jak Trent wybiera płytkę. Zawirowała i rozległ się miękki rytm bębnów. Przyglądając mi się, poprawił szary lniany garnitur i przygładził włosy, jakby rzucał mi wyzwanie, bym coś powiedziała. Kiwnęłam mu sennie głową, a on zmarszczył czoło. Nie była to muzyka, za jaką przepadałam, ale można była wytrzymać. To było coś starszego, niosącego zapomniane dźwięki sprężonej intensywności, utraconego smutku mającego poruszyć duszę. Mogłabym się do tego przyzwyczaić, pomyślałam, ostrożnie się przeciągając. Moje ciało odzyskiwało kondycję. Tak dobrze nie spałam od odejścia z ISB. Na ironię zakrawał fakt, że tutaj, w klatce w gabinecie magnata bioleków, nic mi nie groziło ze strony mojej byłej firmy. Trent wrócił do pracy. Kiedy się nad czymś zastanawiał, czasami towarzyszył bębnom, wybijając rytm długopisem. Wyraźnie była to jedna z jego ulubionych płyt.

Całe popołudnie to się budziłam, to zasypiałam, ukojona dudnieniem bębnów i ledwie słyszalną muzyką. Od czasu do czasu dzwonił telefon i wtedy głos Trenta wznosił się i opadał miękkim brzmieniem, a ja wyczekiwałam kolejnego dzwonka, żeby tylko go usłyszeć. Ze snu wyrwało mnie jakieś zamieszanie na korytarzu. - Wiem, gdzie jest jego gabinet - zagrzmiał nazbyt pewny siebie głos, przypominający mi jednego z moich bardziej aroganckich profesorów. Rozległ się znacznie cichszy, stanowczy głos Sary Jane. Trent napotkał mój pytający wzrok. - Niech to diabli - mruknął, mrużąc oczy. - Kazałem mu przysłać któregoś z asystentów. Z niezwykłym pośpiechem zaczął szukać czegoś w szufladzie. Starałam się odpędzić mruganiem sen. Trent wycelował pilotem w odtwarzacz i dudy oraz bębny umilkły, po czym ze zrezygnowaną miną wrzucił pilota z powrotem do szuflady. Gdybym nic wiedziała lepiej, pomyślałabym, że Trent lubi dzielić z kimś dzień, z kimś, przed kim nie musi niczego i nikogo udawać - kimkolwiek był. Jego gniew na Francisa wyszedł poza skalę mojego miernika grozy. Do drzwi zastukała Sara Jane. - Przyszedł pan Faris, panie Kalamack. Trent odetchnął powoli. Nie wyglądał na zadowolonego. - Niech wejdzie. - Tak, sir. Zostawiła otwarte drzwi, przez które dobiegło oddalające się stukanie jej szpilek. Po chwili powróciło i Sara Jane wprowadziła potężnie zbudowanego mężczyznę w ciemnoszarym kitlu. Stojąc obok drobnej kobiety sprawiał wrażenie ogromnego. Sekretarka wyszła z wyrazem niepokoju na twarzy. - Nie mogę powiedzieć, że mi się nie podoba twoja nowa sekretarka - mruknął Faris, kiedy zamknęły się drzwi. - Ma na imię Sara, tak? Trent wstał i wyciągnął rękę, ukrywając niesmak pod swoim pozornie szczerym uśmiechem. - Faris. Dziękuję, że przybyłeś tak szybko. To drobna sprawa. Wystarczyłby jeden z twoich asystentów. Mam nadzieję, że nie bardzo ci przeszkodziłem w badaniach? - Wcale. Zawsze się cieszę, kiedy mogę wyjść na słońce.

Faris dyszał, jakby brakło mu tchu. Wcisnął się w stojące przed biurkiem krzesło, jakby należało do niego. Oparł kostkę na kolanie i przy tym ruchu kitel się rozchylił, ukazując eleganckie spodnie i lśniące buty. Na klapie miał ciemną plamę; otaczał go zapach środka dezynfekującego, niemal maskując woń sekwoi. Na policzkach i mięsistych dłoniach widniało mnóstwo starych blizn, jakby po ospie. Trent wrócił za biurko i usiadł wygodnie, przykrywając zabandażowaną dłoń drugą, zdrową. Zapadła chwila milczenia. - A więc czego chcesz? - zapytał Faris głębokim głosem. Wydało mi się, że przez twarz Trenta przebiegł cień irytacji. - Jak zwykle bezpośredni - zauważył. - Powiedz mi, co wiesz o tym. Pokazał na mnie. Nie zważając na sztywność mojego ciała, rzuciłam się do domku. Faris ze stęknięciem dźwignął się z krzesła i podszedł do klatki, zalewając mnie ostrym zapachem sekwoi. - No, no - powiedział. - Aleś ty głupia. Spojrzałam ze złością w jego ciemne oczy, niemal ginące w fałdach skóry. Trent obszedł biurko i się o nie oparł. - Poznajesz ją? - zapytał. - Osobiście? Nie. Lekko trącił w pręty mojej klatki grubym palcem. - Hej! - wrzasnęłam z wnętrza domku. - Naprawdę zaczyna mnie to męczyć. - Zamknij się - powiedział z pogardą. - To czarownica. Trzymaj ją z dala od akwarium, to nie będzie mogła wrócić do swojej postaci. To potężne zaklęcie. Musi mieć wsparcie dużej organizacji, bo tylko taką byłoby na to stać. A ona jest głupia. To ostatnie skierował do mnie, a ja zwalczyłam chęć rzucenia w niego suchą karmą. - Jak to? Trent poszedł poszukać czegoś w dolnej szufladzie; zadźwięczało szkło ołowiowe, a potem zaśpiewała czterdziestoletnia whiskey nalewana do dwóch kryształowych szklaneczek. - Przemienianie to trudna sztuka. Należy posługiwać się raczej eliksirami niż amuletami, co oznacza, że trzeba stworzyć cały napar tylko dla jednego użycia. Resztę się wylewa. To bardzo kosztowne. Za stworzenie tego eliksiru można by zapłacić pensją twojego bibliotekarza, a za ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej, żeby go sprzedać, można by obsadzić personelem niewielkie biuro.

- Trudne, powiadasz? - Trent podał Farisowi szklaneczkę. - Umiałbyś stworzyć takie zaklęcie? - Gdybym miał przepis - powiedział, wypinając potężną pierś. Jego duma została wyraźnie urażona. - Jest stary. Może sprzed epoki przemysłowej? Nie poznaję, kto go stworzył. - Pochylił się niżej, oddychając głęboko. - Ma szczęście, bo może musiałbym pozbawić tego czarownika jego biblioteki. Ta rozmowa zaczyna się robić bardzo interesująca, pomyślałam. - A więc nie sądzisz, żeby sama je stworzyła? - zapytał Trent. Przysiadł na biurku, wyglądając obok Farisa na niewiarygodnie schludnego i wysportowanego. Grubas pokręcił głową i usiadł na krześle. Szklaneczka z whiskey całkowicie zniknęła w jego olbrzymiej dłoni. - Postawiłbym na to swoje życie. Nie można być wystarczająco bystrym, by fachowo stworzyć takie zaklęcie, i wystarczająco durnym, by dać się złapać. To nie ma sensu. - Może zgubiła ją niecierpliwość - rzekł Trent, a Faris wybuchnął śmiechem. Podskoczyłam i zakryłam uszy łapkami. - O, tak - wykrztusił Faris, rechocząc ze śmiechu. - Tak. Była niecierpliwa. Podoba mi się to. Kiedy Trent wrócił za biurko i odstawił nietkniętego drinka, pomyślałam, że jego zwykła ogłada zaczyna miejscami zanikać. - Więc kim ona jest? - zapytał Faris, pochylając się i przyjmując konspiracyjny ton. - Gorliwą reporterką starającą się zdobyć temat życia? - Czy istnieje jakieś zaklęcie, które pozwoliłoby mi ją zrozumieć? - zapytał Trent, nie zważając na pytanie Farisa. - Ona wydaje tylko piski. Faris stęknął i pochylił się, by postawić na biurku pustą szklaneczkę w niemej prośbie o dolewkę. - Nie. Gryzonie nie mają strun głosowych. Zamierzasz ją trzymać jakiś czas? Trent obracał szklaneczkę w palcach. Był niepokojąco milczący. Faris uśmiechnął się złośliwie. - Co ci się roi w tej twojej paskudnej główce, Trent? Trent pochylił się. Skrzypnięcie jego fotela wydało się bardzo głośne. - Farisie, gdybym tak bardzo nie potrzebował twoich talentów, kazałbym cię wychłostać w twoim własnym laboratorium.

Rosły mężczyzna uśmiechnął się szeroko. - Wiem. Trent odstawił butelkę. - Może wystawię ją do piątkowego turnieju? Faris zamrugał. - Miejskie turnieje? - powiedział cicho. - Byłem kiedyś na takim. Walka kończy się śmiercią jednego z zawodników. - Też to słyszałem. Strach przyciągnął mnie do prętów klatki. - Hola, chwileczkę - zaćwierkałam. - Jak to śmiercią? Hej! Niech ktoś porozmawia z norką! Rzuciłam w Trenta kuleczką karmy. Nim zatoczyła łuk i spadła na dywan, przeleciała w powietrzu jakieś pół metra. Spróbowałam znowu, tym razem kopiąc kulkę. Cicho uderzyła w tylną ściankę biurka. - Niech cię Zmiana, Trent! - wrzasnęłam. - Porozmawiaj ze mną. Trent spojrzał mi w oczy, unosząc brwi. - Walki szczurów, oczywiście. Serce mocno mi uderzyło. Zmrożona, przysiadłam na tylnych łapkach. Walki szczurów. Nielegalne. Pomieszczenia na zapleczu. Plotki. Na śmierć. Miałam się znaleźć na arenie - walcząc z jakimś szczurem na śmierć i życie. Stałam zdezorientowana, opierając się długimi, pokrytymi białym futerkiem łapkami o pręty klatki. To dziwne, ale czułam się zdradzona. Faris wyglądał, jakby mu było niedobrze. - Nie mówisz poważnie - wyszeptał, a jego tłuste policzki zbladły. - Naprawdę zamierzasz ją wystawić do walki? Nie możesz tego zrobić! - A dlaczegóż to? Faris szukał odpowiednich słów. - Ona nie jest tak naprawdę norką! - zawołał. - Nie przeżyje nawet trzech minut. Rozerwą ją na strzępy. Trent wzruszył ramionami. Wiedziałam, że nie udaje obojętności. - Przeżycie to jej problem, nie mój. - Włożył okulary i pochylił głowę nad papierami. - Do widzenia, Farisie. - Kalamack, posuwasz się za daleko. Nawet ty nie stoisz ponad prawem.

Ledwie to wypowiedział, i on, i ja wiedzieliśmy, że popełnił błąd. Trent podniósł wzrok i w milczeniu przyglądał się Farisowi znad szkieł. Pochylił się, opierając łokieć na stercie dokumentów. Czekałam z zapartym tchem i zjeżonym futerkiem. - Jak się czuje twoja najmłodsza córka, Farisie? - zapytał Trent, a jego piękny głos nie zdołał ukryć szpetoty tego pytania. Grubas zbladł jak kreda. - Dobrze - wyszeptał. Jego

nieokrzesana

pewność

siebie

zniknęła,

zostawiając

jedynie

przestraszonego, grubego człowieka. - Ile ona ma lat? Piętnaście? - Trent oparł się wygodniej, położył okulary obok tacek ze sprawami do załatwienia i już załatwionymi i splótł na brzuchu długie palce. Cudowny wiek. Chce być oceanografem, prawda? Rozmawiać z delfinami? - Tak - wyszeptał Faris. - Nie umiem ci powiedzieć, jak się cieszę, że zadziałało to lekarstwo na jej raka kości. Spojrzałam na tylną ściankę szuflady, w której spoczywały obciążające go płytki. Podniosłam wzrok na Farisa i popatrzyłam na jego kitel z nowym zrozumieniem. Przeszedł mnie zimny dreszcz i spojrzałam na Trenta. On nie tylko handluje biolekami, on je produkuje. Nie wiedziałam, czy bardziej mnie przeraża to, że Trent flirtuje z tą samą technologią, która zmiotła z powierzchni ziemi połowę jej ludności, czy to, że szantażuje tym ludzi, grożąc ich bliskim. Był taki miły, taki czarujący, tak cholernie sympatyczny z tą swoją przepełnioną pewnością siebie osobowością. Jak coś tak obrzydliwego może sąsiadować z czymś tak atrakcyjnym? Trent się uśmiechnął. - Remisja nastąpiła u niej pięć lat temu. Trudno znaleźć dobrych lekarzy, chcących studiować nielegalne techniki. Poza tym są kosztowni. Faris przełknął ślinę. - Tak... sir. Trent przyglądał mu się z uniesionymi brwiami. - Do widzenia, Farisie. - Gadzina - syknęłam, ale nikt nie zwracał na mnie uwagi. - Jesteś gadziną, Trent! Śmieciem zeskrobanym z podeszwy mojego buta. Faris podszedł chwiejnym krokiem do drzwi. Wyczułam zapach nagłego oporu i zesztywniałam. Trent zapędził go w kozi róg. Grubas nie miał nic do stracenia.

Trent chyba też to wyczuł. - Zamierzasz teraz uciec, prawda? - powiedział, kiedy Faris otworzył drzwi. Do pokoju wpłynęły odgłosy biurowej krzątaniny. - Wiesz, że nie mogę ci na to pozwolić. Faris odwrócił się z beznadziejną miną. Ze zdumieniem patrzyłam, jak Trent rozkręca długopis, umieszcza w pustej rurce jakiś kłaczek i mocno go wydmuchuje w stronę Farisa. Grubas rozwarł szeroko oczy. Postąpił krok w stronę Trenta, a potem chwycił się ręką za szyję. Zachrypiał cicho. Twarz zaczęła mu puchnąć. Zbyt wstrząśnięta, żeby się bać, patrzyłam, jak Faris pada na kolana. Chwycił się za kieszeń koszuli. Pogmerał w niej palcami i na podłogę upadła strzykawka. Faris sięgnął po nią, przewrócił się i wyciągnął rękę w jej stronę. Trent wstał. Z obojętną miną odsunął stopą strzykawkę spoza zasięgu Farisa. - Co mu zrobiłeś? - pisnęłam, patrząc, jak Trent na powrót skręca długopis. Faris robił się fioletowy. Zacharczał i umilkł. Trent wsunął długopis do kieszeni, przestąpił ciało Farisa i podszedł do drzwi. - Saro Jane! - zawołał. - Proszę wezwać karetkę. Coś się stało panu Farisowi. - On umiera! - zapiszczałam. - To mu się stało! Ty go, cholera, zabiłeś! Wszyscy wyszli ze swoich gabinetów i gwar przybrał na sile. Rozpoznałam kroki Jonathana. Zatrzymał się gwałtownie w progu, skrzywił na widok potężnego ciała Farisa na podłodze, a potem spojrzał z dezaprobatą na Trenta. Ten kucał przy Farisie i szukał u niego pulsu. Wzruszył ramionami i wstrzyknął przez spodnie zawartość strzykawki w udo Farisa. Widziałam, że jest za późno. Faris już nie wydawał żadnych dźwięków. Faris nie żył. Trent o tym wiedział. - Karetka już jedzie - odezwała się Sara Jane z korytarza, a jej kroki się przybliżyły. - Czy mogę...? Zatrzymała się za Jonathanem i przyłożyła dłoń do ust, wpatrując się w leżącego Farisa. Trent wstał, a strzykawka wysunęła mu się z ręki i w dramatyczny sposób upadła na podłogę. - Och, Saro Jane - powiedział cicho, wyprowadzając ją na korytarz. - Tak mi przykro. Nie patrz. Już za późno. Chyba użądliła go pszczoła. Faris ma alergię na pszczoły. Próbowałem mu wstrzyknąć antytoksynę, ale nie zadziałała dość szybko. Pewnie nieświadomie przyniósł ze sobą pszczołę. Tuż zanim upadł, klepnął się w nogę.

- Ale... - wyjąkała, oglądając się do tyłu, odprowadzana przez Trenta. Jonathan ukląkł, by wyrwać z prawej nogi Farisa kłaczek, a potem schował go do kieszeni. Popatrzył mi w oczy z sarkastyczną miną. - Tak mi przykro - dobiegł z korytarza głos Trenta. - Jon?! - zawołał i Jonathan wstał. - Dopilnuj, proszę, by wszyscy wyszli wcześniej. Oczyść budynek z ludzi. - Tak, sir. - To straszne, po prostu okropne - powiedział Trent i chyba mówił szczerze. Idź do domu, Saro Jane. I postaraj się o tym nie myśleć. Usłyszałam jej stłumiony szloch i oddalające się kroki. Jeszcze przed kilkoma chwilami Faris stał w tym pokoju. Wstrząśnięta, patrzyłam, jak Trent przestępuje przez jego rękę. Z kamiennym spokojem podszedł do biurka i wcisnął guzik interkomu. - Quen? Przepraszam, że ci przeszkadzam, ale zechciałbyś przyjść do mojego frontowego gabinetu? Na teren zaraz wjedzie karetka, a potem zapewne pojawi się ktoś z ISB. Po chwili przerwy z głośnika popłynął trzeszczący głos Quena: - Pan Kalamack? Tak. Zaraz będę. Wpatrywałam się w spuchniętego Farisa, zwróconego twarzą do podłogi. - Zabiłeś go - stwierdziłam oskarżycielsko. - Na Boga, zabiłeś go. W swoim gabinecie. Kiedy wokół było pełno ludzi! - Jon - powiedział cicho Trent, szukając czegoś obojętnie w szufladzie. Dopilnuj, by rodzina Farisa otrzymała ulepszony pakiet świadczeń socjalnych. Chcę, by jego najmłodsza córka sama mogła sobie wybrać szkołę. Zachowaj anonimowość. Niech to będzie jakieś stypendium. - Tak, sa’han. Powiedział to niedbałym tonem, jakby trupy zdarzały się codziennie. - Bardzo jesteś hojny, Trent - zaświergotałam. - Co prawda raczej wolałaby mieć ojca. Spojrzał na mnie. Na linii jego włosów pojawiła się kropelka potu. - Przed końcem dnia chcę się spotkać z asystentem Farisa - rzekł. - Jak on się nazywa... Darby? - Darby Donnelley, sa’han. Trent skinął głową, pocierając czoło, jakby coś go trapiło. Kiedy opuścił dłoń, pot zniknął.

- Tak. Właśnie. Donnelley. Nie chcę, żeby to spowodowało jakieś opóźnienie. - Co mam mu powiedzieć? - Prawdę. Faris ma alergię na pszczeli jad. Wie o tym cały jego personel. Jonathan trącił Farisa stopą i wyszedł. Gwar umilkł i jego kroki rozbrzmiewały w korytarzy. Piętro opróżniło się szokująco szybko. Zadałam sobie pytanie, jak często zdarzało się coś takiego. - Chce się pani jeszcze raz zastanowić nad moją poprzednią propozycją? zapytał mnie Trent. Trzymał w dłoni nietkniętą szklaneczkę whiskey. Nie miałam pewności, ale wydawało mi się, że drżą mu palce. Przez chwilę przyglądał się bursztynowemu płynowi, a potem gładkim ruchem uniósł szklaneczkę do ust, wypił wszystko jednym haustem i delikatnie ją odstawił. - Wyspa jest nieaktualna - ciągnął. - Rozsądnie byłoby panią mieć bliżej siebie. Jestem pod wrażeniem sposobu, w jaki przeniknęła pani na mój teren. Chyba mógłbym przekonać Quena, by przyjął panią do pracy. Prawie udusił się ze śmiechu, patrząc, jak krępuje pani pana Percy’ego taśmą w jego bagażniku, a potem prawie panią zamordował, kiedy mu powiedziałem, że włamała się pani do mojego frontowego gabinetu. Oniemiałam z zaskoczenia. Nic nie mogłam powiedzieć. Na podłodze leży martwy Faris, a Trent proponuje mi pracę? - Ale pani zaklęcie zrobiło na Farisie wrażenie - mówił dalej. - Odcyfrowywanie technik inżynierii genetycznej sprzed Zmiany nie może być o wiele trudniejsze od stworzenia złożonego zaklęcia. Jeśli nie chce pani badać granic swoich fizycznych możliwości na arenie, to mogłaby się pani zwrócić w stronę możliwości umysłowych. Ma pani taką mieszankę umiejętności, pani Morgan. Czyni to panią dziwnie cenną. Osłupiała, przysiadłam na tylnych łapkach. - Widzi pani - ciągnął. - Nie jestem złym człowiekiem. Proponuję wszystkim moim pracownikom uczciwą sytuację, daję im szansę awansu, możliwość osiągnięcia pełni zdolności. - Możliwość? Szansę awansu? - prychnęłam, nie zważając na to, że mnie nie rozumie. - Za kogo się masz, Kalamack? Za boga? Możesz się Zmienić. - Chyba zrozumiałem istotę pani wypowiedzi. - Uśmiechnął się do mnie przelotnie. - Przynajmniej nauczyłem panią szczerości. - Przysunął sobie fotel bliżej biurka. - Zamierzam cię złamać, Morgan, aż będziesz w stanie zrobić wszystko, by wydostać się z tej klatki. Mam nadzieję, że trochę to potrwa. U Jona trwało to niemal

piętnaście lat. Nie jako szczura, ale i tak jako niewolnika. Sądzę, że ty się złamiesz o wiele szybciej. - Niech cię diabli, Trent - powiedziałam, kipiąc z wściekłości. - Nie bądź prostacka. - Trent wziął do ręki długopis. - Jestem pewien, że twój kręgosłup moralny jest równie mocny, jeśli nie mocniejszy od kręgosłupa Jona. Ale on nie miał do czynienia ze szczurami, które chciały go rozerwać na kawałki. W sprawie Jona miałem luksus czasu. Postępowałem powoli i wtedy nie byłem jeszcze taki dobry. - Popatrzył w przestrzeń, zamyślony. - Mimo to nawet się nie zorientował, że go łamię. Większość ludzi się nie orientuje. Nadal nie zdaje sobie z tego sprawy. I gdybyś mu to podsunęła, zabiłby cię. Odległe spojrzenie Trenta nabrało ostrości. - Bardzo lubię mieć na stole wszystkie karty odkryte. To zwiększa zadowolenie, nie sądzisz? Kiedy nie trzeba postępować delikatnie. Oboje wiemy, co się dzieje. A jeśli nie przeżyjesz, niewielka strata. Nie zainwestowałem w ciebie aż tak dużo. Druciana klatka? Sucha karma? Wióry? Owładnęło mną poczucie zamknięcia w klatce. Uwięzienia. - Wypuść mnie! - wrzasnęłam, szarpiąc za pręty. - Wypuść mnie, Trent! Rozległo się stukanie we framugę; odwróciłam się błyskawicznie. Do gabinetu wszedł Jonathan, obchodząc Farisa. - Karetka właśnie parkuje. Mogą się pozbyć ciała. ISB chce tylko oświadczenia. - Zerknął lekceważąco na mnie. - Co z twoją czarownicą? - Wypuść mnie, Trent - zapiszczałam gorączkowo. - wypuść mnie! Zbiegłam na dno klatki i z bijącym mocno sercem z powrotem wbiegłam na pięterko. Rzuciłam się na pręty, usiłując przewrócić klatkę. Musiałam się wydostać! Trent się uśmiechnął; był spokojny i opanowany. - Pani Morgan właśnie sobie uświadomiła siłę mojej perswazji. Uderz klatkę. Jonathan zawahał się, skonsternowany. - Myślałem, że nie chce pan, żebym ją dręczył. - W gruncie rzeczy powiedziałem, żebyś nie reagował w gniewie, kiedy źle ocenisz reakcję danej osoby. Ja nie działam w gniewie. Uczę panią Morgan nowego miejsca w życiu. Jest w klatce; mogę z nią zrobić, co tylko zechcę. - Nie odrywał zimnego spojrzenia od moich oczu. - Uderz... jej... klatkę.

Jonathan wyszczerzył w uśmiechu zęby i trzymaną w ręku teczką uderzył w pręty. Skuliłam się na wywołany tym hałas, mimo że się go spodziewałam. Klatka się zatrzęsła, a ja chwyciłam się drucianej podłogi wszystkimi czterema łapkami. - Zamknij się, czarownico - dodał Jonathan z błyskiem zadowolenia w oku. Wśliznęłam się do domku. Trent właśnie pozwolił Jonathanowi dręczyć mnie do woli. Jeśli nie zabiją mnie szczury, dokona tego Jonathan.

ROZDZIAŁ 21

- No, Morgan. Zrób coś - wyszeptał Jonathan. Szturchnął mnie patykiem, tak że omal się nie przewróciłam. Zadrżałam, starając się nie reagować. - Wiem, że jesteś wściekła - powiedział i przesunął się nieco, by wbić mi patyk w bok. Podłogę mojej klatki zaśmiecały ołówki, wszystkie przegryzione na pół. Jonathan dręczył mnie z przerwami całe rano. Po kilku godzinach syczenia i rzucania się na niego uświadomiłam sobie, że mój szał jest nie tylko wyczerpujący, ale tym bardziej pobudza entuzjazm tego sadystycznego dziwoląga. Ignorowanie go nie dawało takiego zadowolenia, jak wyszarpywanie mu ołówków i przegryzanie ich, ale miałam nadzieję, że wreszcie się zmęczy i odejdzie. Przed półgodziną Trent udał się na lunch, a potem drzemkę. W budynku panowała cisza, jako że wszyscy zmniejszali tempo pracy, kiedy Trenta nie było w biurze. Jonathan jednak nie przejawiał chęci opuszczenia gabinetu. Gnębił mnie między kolejnymi widelcami makaronu. Nie pomogło nawet to, że się przesunęłam na środek klatki. Po prostu wziął dłuższy patyk. Mój domek zniknął dawno temu. - Cholerna czarownica. No, zrób coś. Jonathan stuknął mnie w głowę. Raz, drugi, trzeci, prosto między uszami. Zadrżały mi wąsy. Czułam, jak przyśpiesza mi tętno, a głowa zaczyna boleć od opanowywania chęci odwetu. Złamałam się przy czwartym stuknięciu - uniosłam się na tylnych łapkach i z wściekłością przegryzłam patyk. - Nie żyjesz! - pisnęłam, rzucając się na pręty. - Słyszysz? Kiedy się stąd wydostanę, będziesz trupem!

Wyprostował się i przeczesał palcami włosy. - Wiedziałem, że uda mi się zmusić cię do ruchu. - Spróbuj, kiedy wydostanę się z klatki - szepnęłam, trzęsąc się ze złości. Z korytarza dobiegł stukot szpilek; przysiadłam z ulgą. Rozpoznałam ten rytm. Najwyraźniej rozpoznał go też Jonathan, ponieważ się wyprostował i cofnął o krok. Do gabinetu weszła bez pukania Sara Jane. - Och! - zawołała cicho i sięgnęła dłonią do kołnierzyka nowego kostiumu, który kupiła poprzedniego dnia. Trent płacił swoim pracownikom z góry. - Jon. Przepraszam. Myślałam, że nikogo już tu nie ma. - Zapadła chwila niezręcznego milczenia. - Nim zajmę się swoimi obowiązkami, chciałam dać Aniołowi resztki z mojego lunchu. Jonathan spojrzał na nią. - Zrobię to za ciebie. Och, proszę, nie, pomyślałam. Prawdopodobnie najpierw zanurzyłby je w atramencie, jeśli w ogóle by mi je dał. jadłam tylko resztki z lunchów Sary Jane; umierałam z głodu. - Dziękuję, ale nie - odpowiedziała, a ja sapnęłam z ulgą. - Jeśli chce pan wyjść, zamknę gabinet pana Kalamacka na klucz. Tak, idź, pomyślałam z szaleńczo bijącym sercem. Idź, żebym mogła spróbować powiedzieć Sarze Jane, że nie jestem norką. Usiłowałam to robić cały dzień, ale kiedy jedyny raz spróbowałam to zrobić na oczach Trenta, Jonathan „przypadkiem” tak mocno potrącił klatkę, że się przewróciła. - Czekam na pana Kalamacka - oznajmił Jonathan. - Na pewno nie chcesz, żebym ja jej to dał? Wszedł za biurko i udawał, że robi na nim porządek, a po jego zwykle obojętnej twarzy przemknął wyraz zadowolenia z siebie. Zniknęła moja nadzieja, że wyjdzie. Był na to za sprytny. Sara Jane kucnęła, by jej oczy znalazły się na poziomie moich. Wydawało mi się, że są niebieskie, ale nie byłam tego pewna. - Nie. To nie zajmie dużo czasu. Czy pan Kalamack pracuje w czasie lunchu? zapytała. - Nie. Poprosił mnie, żebym zaczekał. Podpełzłam do przodu, zwabiona zapachem marchewki.

- Masz, Aniele - powiedziała kobieta uspokajającym głosem i odgięła serwetkę. - Dzisiaj jest tylko marchewka. Nie było selera. Zerknęłam podejrzliwie na Jonathana. Sprawdzał ostrość ołówków w kubku Trenta, więc ostrożnie sięgnęłam po marchewkę. Rozległo się ostre uderzenie; podskoczyłam. Kąciki wąskich ust Jonathana zadrgały w nieprzyjemnym uśmieszku. Upuścił teczkę na biurko. Spojrzenie Sary Jane było na tyle gniewne, że mogłoby się od niego zwarzyć mleko. - Przestań - powiedziała z oburzeniem. - Dręczysz ją cały dzień. - Z zaciśniętymi ustami wepchnęła marchewki przez pręty. - Proszę, śliczna - powiedziała kojącym tonem. - Weź marchewki. Nie lubisz suchej karmy? Upuściła marchewki, ale nie cofnęła palców spomiędzy prętów. Powąchałam je i pozwoliłam, by jej popękane od pracy paznokcie musnęły czubek mojej głowy. Ufałam Sarze Jane, a moje zaufanie nie jest łatwo zdobyć. Powodem było chyba to, że obie znalazłyśmy się w pułapce i obie zdawałyśmy sobie z tego sprawę. Wydawało się nieprawdopodobne, by wiedziała o handlu Trenta biolekami, lecz była za bystra, by się nie niepokoić śmiercią poprzedniczki. Trent zamierzał ją wykorzystać tak, jak Yolin Bates, a potem zostawić martwą w jakimś zaułku. Poczułam ucisk w piersi, jakby zbierało mi się na płacz. Czułam od niej delikatny zapach sekwoi, niemal całkowicie zamaskowany perfumami. Zgnębiona, wciągnęłam marchewki dalej i zjadłam je tak szybko, jak się dało. Mocno pachniały octem; zdziwiłam się wyborowi takiego sosu. Niestety, Sara Jane dała mi tylko trzy marchewki, a mogłabym ich zjeść dwa razy więcej. - Myślałem, że wy, rolnicy, nienawidzicie zabójców kurcząt - odezwał się Jonathan, obserwując z udawaną obojętnością, czy nie zachowuje się tak, jak nie powinna się zachowywać norka. Sara Jane zaczerwieniła się i szybko wstała. Zanim zdołała coś powiedzieć, oparła się o moją klatkę. - Oj - powiedziała, a jej wzrok się lekko zamglił. - Za szybko wstałam. - Dobrze się czujesz? - zapytał takim tonem, jakby nic go to nie obchodziło. Zakryła dłonią oczy. - Tak, tak, nic mi nie jest.

Słysząc lekkie kroki na korytarzu, przestałam żuć. Do gabinetu wszedł Trent. Zdjął marynarkę i tylko jego ubranie sprawiało, że wyglądał raczej na biznesmena wysokiego szczebla niż na szefa ratowników. - Saro Jane, nie jesteś na lunchu? - zapytał uprzejmie. - Właśnie wychodzę, panie Kalamack - odparła. Przed wyjściem obrzuciła zmartwionym spojrzeniem mnie i Jonathana, a potem jej stłumione kroki ucichły na korytarzu. Zalało mnie uczucie ulgi. Skoro jest tu Trent, to Jonathan zapewne da mi spokój i będę mogła zjeść. Jonathan usiadł na jednym z krzeseł, stojących przed biurkiem Trenta. - Jak długo? - zapytał, opierając nogę w kostce na kolanie drugiej i zerkając na mnie. - To zależy. Trent wsypał coś do akwarium z torebki z liofilizowaną zawartością. Zebrasoma żółta podpłynęła do powierzchni wody, cicho pluskając. - Musi być silny - rzekł Jonathan. - Myślałem, że w ogóle nie będzie miał na nią wpływu. Przestałam żuć. „Na nią”? Na Sarę Jane? - A ja przeciwnie - stwierdził Trent. - Nic jej nie będzie. - Odwrócił się z zamyśloną twarzą. - W przyszłości być może będę musiał stosować wobec niej bardziej

bezpośrednie

metody.

Wszystkie

informacje

na

temat

przemysłu

cukrowniczego, które mi przyniosła, świadczyły o nieopłacalności przedsięwzięcia. Jonathan odchrząknął. Trent zamknął torebkę i schował w szafce pod akwarium. Stanął za biurkiem i z pochyloną głową zaczął porządkować papiery. - A może jakieś zaklęcie, sa’han? - Jonathan rozprostował długie nogi i wstał, wygładzając kanty eleganckich spodni. - Sądzę, że to byłoby pewniejsze. - Rzucanie zaklęć na zwierzęta biorące udział w walce jest wbrew przepisom. Zanotował coś w kalendarzu. Po twarzy Jonathana przemknął ironiczny uśmiech. - Ale narkotyki są w porządku? To jest naginanie zasad uczciwości. Zaczęłam żuć wolniej. Oni rozmawiali o mnie. Ostatnia marchewka najbardziej smakowała gorzkim octem. I piekł mnie język. Upuściłam marchewkę i dotknęłam dziąseł. Nie miałam w nich czucia. Cholera. Dziś był piątek. - Ty draniu! - wrzasnęłam i cisnęłam marchewką w Trenta, ale tylko odbiła się od prętów. - Podałeś mi jakiś środek! Podałeś ten środek Sarze Jane, by dorwać mnie!

Rzuciłam się wściekle na drzwiczki i wysunęłam łapkę, usiłując dosięgnąć skobelka. Czułam coraz większe mdłości i zawroty głowy. Obaj mężczyźni podeszli do klatki i popatrzyli na mnie z góry. Na widok wyrazu dominacji na twarzy Trenta zadrżałam. Przerażona, wbiegłam po pochylni na drugi poziom i zbiegłam z powrotem na dół. Raziło mnie światło. Miałam odrętwiały pyszczek. Zachwiałam się i straciłam równowagę. On mi coś podał! Przez ogarniające mnie poczucie paniki przedarła się pewna wiadomość. Otwarte drzwiczki. To może być moja jedyna szansa. Dysząc, zamarłam pośrodku klatki. Powoli się przewróciłam. Proszę, pomyślałam rozpaczliwie. Proszę, otwórzcie drzwiczki, zanim naprawdę stracę przytomność. Płuca pracowały mi z wysiłkiem, serce waliło jak młotem. Nie wiedziałam, czy to efekt mojego biegania, czy narkotyku. Milczeli obaj. Jonathan szturchnął mnie ołówkiem. Udałam, że drży mi łapka, jakbym nie mogła nią poruszyć. - Chyba jest załatwiona - powiedział z nutą podniecenia w głosie. - Daj narkotykowi jeszcze trochę czasu. Trent odszedł i światło uderzyło mnie w oczy, więc je zmrużyłam. Lecz Jonathan był na szczęście niecierpliwy. - Przyniosę transportówkę. Otworzył drzwiczki, wprawiając klatkę w drżenie. Zamknął długie palce wokół mego ciała. Serce waliło mi jak młotem. Zaczęłam się wić i ugryzłam go w palec. - Ty wydro! - zaklął Jonathan i nie puszczając mnie, wyszarpnął rękę z klatki. Puściłam jego palec i spadłam na podłogę, z uderzeniem, które odezwało mi się aż w kościach. Nic mnie nie zabolało. Byłam odrętwiała. Rzuciłam się do drzwi, ale nogi mnie nie słuchały. - Jon! - zawołał Trent. - Drzwi! Podłoga zadrżała i rozległo się trzaśniecie drzwiami. Zawahałam się, niezdolna do myślenia. Muszę uciekać. Gdzie, u diabła, są drzwi? Przybliżył się do mnie cień Jonathana. Wyszczerzyłam zęby. Mężczyzna się zawahał, przestraszony moimi maleńkimi siekaczami. Wydzielał ostrą woń strachu. Ten zbir się bał. Rzucił się do przodu i chwycił mnie za kark. Wykręciłam ciało i zatopiłam zęby w jego kciuku. Stęknął z bólu i puścił mnie. Spadłam na podłogę. - Cholerna czarownica! - krzyknął.

Zachwiałam się; nie mogłam biec. Na języku miałam krew Jonathana, smakującą cynamonem i winem. - Dotknij mnie jeszcze raz - wydyszałam - a odgryzę ci cały kciuk. Jonathan się cofnął, przestraszony. To Trent podniósł mnie z podłogi. Odurzona narkotykiem, nic nie mogłam zrobić. Trzymał mnie delikatnie cudownie zimnymi palcami. Wsadził mnie ostrożnie do transportera i zamknął drzwiczki. Zaskoczyły z trzaskiem, od którego zatrzęsła się cala klatka. Miałam sucho w pyszczku i skręcał mi się żołądek. Ktoś podniósł transporter, zakołysał nim i postawił na biurku. - Mamy do wyjścia kilka minut. Zobaczmy, czy Sara Jane ma w swoim biurku jakąś maść z antybiotykiem na te twoje ugryzienia. Łagodny głos Trenta zrobił się tak niewyraźny, jak moje myśli. Wszystko ogarnęła ciemność, a ja straciłam przytomność, klnąc na własną głupotę.

ROZDZIAŁ 22

Ktoś coś mówił. To rozumiałam. Właściwie rozlegały się dwa głosy i odzyskując zdolność myślenia, uświadomiłam sobie, że od pewnego czasu się przeplatają. Mówił Trent, i to jego cudownie płynny głos przywołał mnie do przytomności. W tle było słychać wysokie piski szczurów. - Do diabła - szepnęłam, lecz wyszedł mi z tego piskliwy jęk. Miałam otwarte oczy, więc zmusiłam się do zamknięcia ich. Czułam się tak, jakbym pod powiekami miała papier ścierny. Po kilku bolesnych mrugnięciach znów pojawiły się łzy. Powoli wyostrzył się obraz szarej ścianki mojej transportówki. - Pan Kalamack! - usłyszałam serdeczny głos i świat zawirował, ponieważ obrócił się transporter. - Powiedzieli mi na górze, że pan tu jest. Bardzo się cieszę. Głos się przybliżył. - I to z zawodnikiem! Przekonamy się, ile jest wart. - Mężczyzna niemal się rozpływał z zachwytu, energicznie potrząsając podaną mu ręką. - Własny zawodnik ogromnie uatrakcyjnia oglądanie walk. - Dobry wieczór, Jim - powiedział ciepło Trent. - Przepraszam, że wpadłem tak niespodziewanie. Łagodne brzmienie jego głosu było jak balsam na ból mojej głowy. Uwielbiałam go i nienawidziłam zarazem. Jak coś tak pięknego może być związane z kimś tak obrzydliwym? - Zawsze jest pan tu mile widziany, panie Kalamack. - Mężczyzna pachniał trocinami. Wbiłam się w kąt klatki. - Czy już się pan zapisał na pierwszą rundę? - Będzie więcej niż jedna walka? - przerwał mu Jonathan. - W rzeczy samej, sir - powiedział pogodnie Jim i delikatnie odwrócił transporter kratką do siebie. - Szczur walczy tak długo, aż zginie albo nie zostanie

wycofany. O! - zawołał, kiedy mnie zobaczył. - Norka. Jest pan pewny siebie. To zmieni proporcje zakładów, ale proszę się nie martwić. Już kiedyś walczyły tu borsuki i węże. Cenimy indywidualność, a wszyscy bardzo lubią, jeśli któryś z zawodników zostaje zjedzony. Serce zabiło mi żwawiej. Muszę się stąd wydostać. - Jest pan pewien, że pańskie zwierzątko będzie walczyć? - zapytał Jim. Tutejsze szczury są tak hodowane, by były agresywne, chociaż mamy tu szczura ulicznego, który przez ostatnie trzy miesiące daje zaskakujące widowisko. - Żeby zapakować ją do transportera, musiałem podać jej środek uspokajający rzekł zduszonym głosem Trent. - Uch, zadziorna. Proszę - powiedział z troską Jim, odbierając jakiemuś przechodzącemu urzędnikowi notes. - Przeniosę pańską pierwszą rundę do którejś z późniejszych walk, żeby mogła w pełni otrzeźwieć. I tak nikt nie chce ich brać. Pańskie zwierzę nie ma zbyt wiele czasu na odzyskanie sił. Bezradnie przysunęłam się do kratki. Jim był sympatycznie wyglądającym człowiekiem o okrągłych policzkach i wydatnym brzuchu. Wystarczyłoby niewielkie zaklęcie, by przemienić go w Świętego Mikołaja z centrum handlowego. Co on robi w podziemnym światku Cincinnati? Powędrował spojrzeniem ponad niewidocznym dla mnie ramieniem Trenta i pomachał do kogoś wesoło. - Proszę cały czas trzymać swoje zwierzę przy sobie - powiedział, nie spuszczając wzroku z nowo przybyłego. - Po wezwaniu ma pan pięć minut na umieszczenie swego zawodnika w kręgu albo pan przegrywa. Krąg, pomyślałam. Świetnie. - W tej chwili wystarczy, by podał mi pan imię swego zwierzęcia. - Anioł - powiedział Trent z udawaną szczerością, ale Jim zapisał je bez chwili wahania. - Anioł - powtórzył. - Właściciel i trener Trent Kalamack. - Nie jestem twoją własnością! - pisnęłam, a Jonathan uderzył w transporter. - Idziemy na górę, Jon - rozkazał Trent, kiedy Jim podał mu rękę i odszedł. Hałas powodowany przez te szczury przewierca mi głowę. Opadłam na czworaki, żeby zachować równowagę w kołyszącym się transporterze. - Nie będę walczyć, Trent - pisnęłam głośno. - Możesz o tym zapomnieć.

- Och, niech pani będzie cicho, pani Morgan - mruknął Trent. - Przecież została pani do tego przeszkolona. Każdy agent umie zabijać. Praca dla mnie, praca dla nich... To bez różnicy. To tylko szczur. - Nigdy w życiu nikogo nie zabiłam! - wrzasnęłam, potrząsając kratką. - I nie zamierzam tego robić dla ciebie. Ale chyba nie miałam wyboru. Przecież nie mogłam przemówić szczurowi do rozsądku, powiedzieć mu, że popełniono wielki błąd, i zaproponować przyjaznych stosunków. Kiedy znaleźliśmy się u szczytu schodów, głośne rozmowy przytłumiły hałas czyniony przez szczury. Trent się zatrzymał i rozejrzał. - Popatrz - mruknął. - Jest Randolph. - Randolph Mirick? - zapytał Jonathan. - Nie starasz się umówić z nim na spotkanie na temat zwiększenia swoich praw do wody? - Tak. - Trent niemal wyszeptał to słowo. - Od siedmiu tygodni. Najwyraźniej jest bardzo zajętym człowiekiem. I popatrz tutaj. Widzisz kobietę trzymającą tego paskudnego pieska? To dyrektor naczelna huty szkła, z którą mamy kontrakt. Bardzo chciałbym z nią porozmawiać o możliwości otrzymania rabatu przy dużych zamówieniach. Nie miałem pojęcia, że to może być okazja do nawiązania korzystnych kontaktów. Zaczęliśmy się przeciskać przez tłum. Trent prowadził lekkim tonem przyjazne rozmowy i pokazywał mnie, jakbym była mułem hodowanym na wystawę. Skuliłam się w kącie klatki i starałam się nie zwracać uwagi na dźwięki, jakie wydawały na mój widok kobiety. Wnętrze mojego pyszczka przypominało wnętrze suszarki do włosów, czułam zapach starej krwi i uryny. Oraz szczurów. Słyszałam też ich piski, wyższe, niż mogło je wychwycić ludzkie ucho. Walki już się zaczynały, chociaż nie wiedział o tym nikt, kto chodził na dwóch nogach. Uczestników mogły rozdzielać kraty i plastik, lecz między nimi już fruwały groźby przemocy. Trent znalazł miejsce obok cholernej pani burmistrz; postawił mnie sobie między stopami i zaczął z nią niezobowiązującą rozmowę o ogólnych korzyściach z określenia jego posiadłości jako terenu raczej przemysłowego niż handlowego, jako że spora część jego ziemi jest w ten czy inny sposób wykorzystywana do wytwarzania zysków określanych jako przemysłowe. Nie słuchała go do chwili, kiedy napomknął,

że być może będzie musiał przesunąć swoją delikatniejszą działalność w bardziej przyjazną okolicę. To była koszmarna godzina. Szczurze ultradźwięki nakładały się na te niższe, lecz tłum ich nie słyszał. Jonathan w barwny sposób komentował - z myślą o mnie potworności rozgrywające się w kręgu. Żadna runda nie trwała długo - najwyżej dziesięć minut. Nagła cisza, a potem wybuch dzikich wrzasków publiczności były czymś barbarzyńskim. Wkrótce czułam już zapach krwi, a Jonathanowi rozprawianie o niej najwyraźniej sprawiało przyjemność. Przerażona, podskakiwałam za każdym ruchem stóp Trenta. Publiczność uprzejmie przywitała oklaskami oficjalne wyniki ostatniej walki. Miała oczywistego zwycięzcę. Dzięki Jonathanowi wiedziałam, że zwycięski szczur rozszarpał brzuch swemu przeciwnikowi, który dopiero wtedy poddał się i zdechł, wciąż zaciskając zęby na łapie wroga. - Anioł! - rozległ się z głośników głos Jima. Był teraz głębszy, przeznaczony dla publiczności. - Właściciel i trener: Kalamack. Łapki zadrżały mi od fali adrenaliny. Mogę pokonać szczura, pomyślałam. Tłum wiwatował na cześć mojego przeciwnika, Krwawego Barona, który właśnie był wpuszczany do kręgu. Nie pozwolę się zabić szczurowi. Kiedy Trent usiadł na pustej ławce przy kręgu, ścisnęło mnie w żołądku. Smród był tutaj sto razy gorszy. Wiedziałam, że czuje go nawet Trent, bo z niesmakiem wykrzywił usta. Stojący za nim Jonathan przestępował niecierpliwie z nogi na nogę. Jak na sztywnego i porządnego snoba, który prasował sobie kołnierzyki i krochmalił skarpetki, lubił krwawe sporty. Pisku szczurów nie było już prawie słychać; połowa z nich była martwa, a połowa lizała rany. Przez kilka chwil właściciele wymieniali uprzejmości, a tymczasem Jim umiejętnie podsycał podniecenie publiczności. Nie słuchałam jego gadki, bardziej zainteresowana kręgiem. Miał wielkość mniej więcej brodzika dla dzieci z metrowymi ściankami i był wysypany trocinami. Ozdabiały go ciemne plamy, po rozrzucie których poznałam, że to prawdopodobnie krew. Smród uryny i strachu był tak silny, że dziwiłam się, że nie widzę go jako mgiełki unoszącej się w powietrzu. Ktoś o spaczonym poczuciu humoru umieścił na arenie zabawki dla zwierząt. - Panowie - rzekł dramatycznym tonem Jim - Wypuśćcie swoich zawodników. Trent przybliżył twarz do drzwiczek transportówki.

- Zmieniłem zdanie, Morgan - mruknął. - Nie chcę, żebyś pracowała dla mnie jako agentka. Jako zabójczyni szczurów jesteś dla mnie cenniejsza, niż mogłabyś kiedykolwiek być jako zabójczyni konkurencji. Okazuje się, że mogę tu nawiązać zdumiewające kontakty. - Idź się Zmień - warknęłam. Słysząc mój chrapliwy pisk, otworzył drzwiczki i wytrząsnął mnie do kręgu. Upadłam miękko na trociny. Szybki ruch po drugiej stronie zapowiadał pojawienie się Krwawego Barona. Tłum wydał okrzyk zachwytu na mój widok, a ja zręcznym skokiem schowałam się za piłką. Byłam atrakcyjniejsza od szczura. Z bliska arena wyglądała strasznie: krew, uryna, śmierć. Chciałam się z niej wydostać. Mój wzrok padł na Trenta, który uśmiechnął się porozumiewawczo. Sądził, że uda mu się mnie złamać. Nienawidziłam go. Publiczność wrzasnęła radośnie, więc odwróciłam się i ujrzałam galopującego w moją stronę samego Krwawego. Nie był tak długi jak ja, lecz był masywniejszy. Domyślałam się, że ważymy mniej więcej tyle samo. Cały czas piszczał. Zamarłam, nie wiedząc, co robić. W ostatniej chwili uskoczyłam w bok i kopnęłam go. W taki sposób atakowałam setki razy jako agentka. To był odruch, chociaż jako norce brakowało mi skuteczności i wdzięku. Skończyłam obrotem i przypadłam do ziemi, patrząc, jak szczur zatrzymuje się ślizgiem. Baron się zawahał, muskając nosem bok, w który go uderzyłam. Zamilkł. Znów rzucił się w moją stronę do wtóru dopingujących go wrzasków publiczności. Tym razem wycelowałam dokładniej i, odskakując, uderzyłam go w długi pyszczek. Wylądowałam w przysiadzie, automatycznie osłaniając się przednimi łapkami, jakbym walczyła z człowiekiem. Szczur zatrzymał się szybciej, piszcząc i potrząsając głową - prawdopodobnie usiłował skupić wzrok. Szczury źle widzą. Mogłam to wykorzystać. Piszcząc jak szalony, Baron zaatakował mnie po raz trzeci. Spięłam się, zamierzając wyskoczyć prosto w górę, wylądować mu na grzbiecie i chwytem za gardło pozbawić przytomności. Zrobiło mi się niedobrze i byłam zrozpaczona. Nie chciałam zabijać dla Trenta. Nawet szczura. Jeśli poświęcę jedną zasadę, to zawładnie mną całkowicie, całym moim ciałem i duszą. Jeśli poddam się w kwestii szczurów, potem poddam się w kwestii ludzi. Baron pędził ku mnie, a tłum wrzeszczał coraz głośniej. Skoczyłam.

- Cholera! - pisnęłam, bo zatrzymał się poślizgiem pode mną i przewrócił na grzbiet. Spadałam prosto na niego! Uderzyłam w niego miękko i pisnęłam, bo zacisnął zęby na moim nosie. Wpadłam w panikę i spróbowałam się cofnąć, lecz on mnie nie puszczał, wkładając w to akurat tyle siły, żebym się nie mogła wyrwać. Skrętem ciała ześliznęłam się z niego i zaczęłam przednimi łapkami odpychać jego pysk, a tylnymi kopałam go po brzuchu. Piszcząc do rytmu moich uderzeń, cierpliwie je przyjmował i powoli rozluźniał chwyt. W końcu udało mi się wyswobodzić. Cofnęłam się, rozcierając nos i zastanawiając się, dlaczego mi go nie odgryzł. Baron zerwał się na nogi. Dotknął swego boku, gdzie najpierw go uderzyłam, potem pyszczka, a potem skopanego brzucha, wyliczając w ten sposób swoje obrażenia. Sięgnął łapką do nosa, a ja z zaskoczeniem uświadomiłam sobie, że mnie naśladuje. Baron był człowiekiem! - Cholera jasna! - pisnęłam, a Baron skinął głową. Oddychałam szybko. Zerknęłam na otaczające nas ściany i przyciśniętych do nich ludzi. Razem moglibyśmy się wydostać, pojedynczo - nie ma mowy. Baron wydawał jakieś ciche dźwięki i tłum umilkł. Żadną miarą nie mogłam przepuścić tej okazji. Poruszył wąsami, a ja się na niego rzuciłam. Tarzaliśmy się po podłodze w markowanej bójce. Musiałam tylko wykombinować, jak się stąd wydostać i przekazać to Baronowi tak, by Trent się nie zorientował. Wpadliśmy na kołowrotek i odskoczyliśmy od siebie. Wstałam i odwróciłam się, szukając Barona. Nic. - Baronie! - wrzasnęłam, ale go nie było! Obróciłam się, zastanawiając się, czy zabrała go czyjaś ręka. Z pobliskiej wieży z klocków dobiegło rytmiczne skrobanie. Zwalczyłam pokusę, by się odwrócić. Zalała mnie fala ulgi. Wciąż tu był. I wtedy przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Ręce pojawiały się w kręgu tylko po zakończeniu walki. Jedno z nas będzie musiało udać, że zginęło. - Hej! - zawołałam, bo Baron skoczył na mnie z góry. Ostre zęby wbiły się w moje ucho i je rozdarły. Krew zalała mi oczy i niemal oślepiła. Z wściekłością przerzuciłam go przez ramię. - Co z tobą, do diabła?! - wrzasnęłam, kiedy przestał się toczyć.

Tłum wiwatował dziko, najwyraźniej zapominając o naszym poprzednim dziwnym zachowaniu. Baron wydał długą serię pisków, niewątpliwie usiłując wyjaśnić swój plan. Rzuciłam się na niego i chwytem za krtań uciszyłam. Odcięłam mu dopływ powietrza, a on kopał mnie tylnymi łapkami. Przekręcił się i sięgnął do mojego nosa, rozrywając go ostrymi jak igły pazurkami. Rozluźniłam chwyt i pozwoliłam mu nabrać tchu. Zrozumiał i zwiotczał. - Jeszcze nie masz umierać - powiedziałam niewyraźnie, bo w pyszczku miałam pełno jego futerka. Zacisnęłam zęby, aż zaczął piszczeć i niemrawo się szarpać. Tłum wybuchnął, zapewne sądząc, że Anioł odniesie swoje pierwsze zwycięstwo. Zerknęłam na Trenta i na widok jego podejrzliwej miny poczułam mocne uderzenie serca. To się nie uda. Baron może i ucieknie, ale ja nie. To ja będę musiała umrzeć, a nie on. - Walcz ze mną - pisnęłam, wiedząc, że mnie nie zrozumie. Rozluźniłam chwyt, lecz Baron nie wiedział o co mi chodzi i zwiotczał. Wbiłam mu w krocze tylną łapkę. Pisnął z bólu i wyrwał się z mojego luźnego uścisku. Odtoczyłam się. - Walcz ze mną. Zabij mnie - zapiszczałam. Baron kręcił głową, starając się skupić wzrok. Podrzuciłam głowę w stronę tłumu. Zamrugał, jakby zrozumiał, i zaatakował. Zacisnął szczęki na mojej krtani, odcinając dopływ powietrza. Zaczęłam się miotać, obijając nas oboje o ściany. Przez szum krwi pulsującej mi w głowie słyszałam krzyki ludzi. Jego uścisk był mocny, zbyt mocny, żebym mogła oddychać. W każdej chwili, pomyślałam rozpaczliwie. Możesz pozwolić mi odetchnąć w każdej chwili. Rzuciłam nas na piłkę, lecz on mnie nadal nie puszczał. Poczułam ukłucie strachu. On jest człowiekiem, prawda? Chyba nie pozwoliłam na śmiertelny chwyt szczurowi? Zaczęłam walczyć na poważnie. Zacisnął mocniej szczęki. Miałam wrażenie, że głowa zaraz mi wybuchnie. Czułam pulsowanie krwi. Wiłam się i rzucałam, drapałam go po oku, aż pociekły mu łzy, lecz on nadal mnie nie puszczał. Miotałam się dziko, obijając nas o ściany. Natrafiłam na jego szyję i zacisnęłam na niej zęby. Natychmiast rozluźnił chwyt. Z ulgą zaczerpnęłam tchu.

Ugryzłam go z wściekłością i poczułam na zębach krew. Też mnie ugryzł, więc zapiszczałam z bólu. Rozluźniłam lekko szczęki. On zrobił to samo. Hałas spadał na nas z góry, prawie tak mocny, przytłaczający, jak żar bijący z lamp. Leżeliśmy na trocinach, starając się uspokoić oddechy, żeby wyglądało to tak, jakbyśmy się nawzajem dusili. W końcu zrozumiałam. Jego właściciel też wiedział, że Baron jest człowiekiem. Musieliśmy umrzeć oboje. Tłum krzyczał, chcąc się dowiedzieć, które z nas wygrało albo czy oboje straciliśmy życie. Popatrzyłam spod zmrużonych powiek na Trenta. Nie wyglądał na zadowolonego. Wiedziałam, że nasz podstęp może się udać. Baron leżał nieruchomo. Pisnął cichutko, a ja mu ostrożnie odpowiedziałam. Przebiegło mnie drżenie podniecenia. - Panie i panowie! - wybił się ponad wrzawę głos Jima. - Wygląda na to, że mamy remis. Proszę właścicieli o zabranie swoich zwierząt. - Tłum się uciszył. Zrobimy krótką przerwę dla zbadania, czy któryś z zawodników żyje. Zbliżyły się do nas cienie rąk, a serce waliło mi jak młotem. Baron wydał trzy krótkie piski i zmienił się w błyskawicę ruchu. Z opóźnieniem poszłam w jego ślady, chwytając pierwszą napotkaną rękę. - Uwaga! - zawołał ktoś. Ręka się szarpnęła, a ja wyleciałam w powietrze, koziołkując i rozpaczliwie machając ogonem. Zauważyłam pełną zaskoczenia twarz i wylądowałam na piersi jakiegoś mężczyzny. Wrzasnął i strącił mnie. Ogłuszona, uderzyłam mocno o podłogę. Odetchnęłam szybko trzy razy i chwiejnie wbiegłam pod jego krzesło. Hałas był zdumiewający. Można by pomyśleć, że na wolność wyrwał się lew, a nie dwa gryzonie. Ludzie się rozpierzchli. Pośpiesznie przemieszczające się obok krzesła stopy sprawiały nierzeczywiste wrażenie. W dół sięgnął ktoś pachnący trocinami. Wyszczerzyłam zęby i się cofnęłam. - Mam norkę - przebił się przez hałas głos porządkowego. - Dajcie mi sieć. Odwrócił wzrok, a ja uciekłam. Z tętnem bijącym tak szybko, że słyszałam je jako niemal jednostajne brzęczenie, pomykałam między stopami i krzesłami i niemal wbiłam się głową w przeciwległą ścianę. Krew z rozdartego ucha kapała mi do oka, zamazując obraz. Jak się miałam stąd wydostać? - Niech wszyscy zachowają spokój! - dobiegł z głośnika głos Jima. - Na czas poszukiwań zapraszam do holu na przekąski. Dopóki nie odzyskamy zawodników,

prosimy nie otwierać zewnętrznych drzwi. - Przerwał na chwilę. - I niech ktoś zabierze stąd tego psa - zakończył głośno. Drzwi? - pomyślałam, przyglądając się chaosowi. Nie potrzebowałam drzwi. Potrzebowałam Jenksa. - Rachel! - rozległo się nade mną. Pisnęłam, bo na moich ramionach wylądował Jenks. - Strasznie wyglądasz! - krzyknął mi do rozerwanego ucha. - Myślałem, że ten szczur cię załatwił. Kiedy podskoczyłaś i chwyciłaś Jonathana za rękę, o mało się nie posikałem! - Gdzie są drzwi? - usiłowałam zapytać. Kwestia jak mnie znalazł, będzie musiała zaczekać. - Nie mam zielonego - odparł zaczepnie. - Wyniosłem się, jak kazałaś. Właśnie wróciłem. Kiedy Trent wyszedł z tą skrzynką dla kotów, wiedziałem, że jesteś w środku. Schowałem się pod zderzakiem. Mogę się założyć, że nie wiedziałaś, że w taki sposób pixy poruszają się po mieście, co? Lepiej rusz swój futrzasty tyłek, zanim ktoś cię zobaczy. - Dokąd! - pisnęłam. - Dokąd mam iść! - Jest tylne wyjście. Rozejrzałem się podczas pierwszej walki. Ależ te szczury są ostre. Widziałaś, jak jeden z nich odgryzł drugiemu stopę? Jeśli pójdziesz wzdłuż tej ściany, to po jakichś sześciu metrach natrafisz na trzy schodki i korytarz. Ruszyłam z miejsca. Jenks mocniej chwycił mnie za futerko. - Oj, ale masz paskudnie rozszarpane ucho - powiedział, kiedy zwinnie zbiegałam po schodkach. - Dobra. Idź korytarzem w prawo. Jest tam wejście... nie! Nie wchodź! - wrzasnął, kiedy zrobiłam właśnie to. - To jest kuchnia. Odwróciłam się i zamarłam na odgłos kroków na schodkach. Serce biło mi szybko. Nie dam się złapać. Nie dam. - Zlew - szepnął Jenks. - Drzwiczki szafki nie są zamknięte. Szybko! Popędziłam, cicho skrobiąc pazurkami po płytkach podłogi. Wepchnęłam się pod zlew. Jenks podfrunął, by wyjrzeć za drzwi. Schowałam się za jakieś wiadro i słuchałam. - W kuchni ich nie ma - krzyknął ktoś. Poczułam ulgę. Powiedział „ich”. Baron wciąż był na wolności. Wrócił Jenks, machając szybko skrzydełkami. - Cholera, dobrze cię widzieć - szepnął. - Ivy cały czas wpatruje się w mapę posiadłości Trenta, którą gdzieś zdobyła. Całą noc coś mruczała i pisała na papierze.

Wszystkie kartki gniotła i rzucała w kąt. Moje dzieciaki mają używanie, bawiąc się w tej stercie w chowanego. Chyba nie wie, że zniknąłem. Po prostu siedzi nad tą swoją mapą i popija sok pomarańczowy. Poczułam zapach ziemi. Kiedy Jenks pytlował jak narkoman potrzebujący kolejnej dawki Siarki, zbadałam śmierdzącą szafkę pod zlewem i odkryłam, że rura kanalizacyjna przebija drewnianą podłogę i wchodzi pod budynek. W szparze między żelazem i drewnem akurat mieściło się moje ramię. Zaczęłam gryźć. - Kazałem wyprowadzić stąd tego psa - usłyszałam czyjś stłumiony głos. - Nie. Zaczekaj. Masz dla niego smycz? On może je znaleźć. Zbliżył się do mnie Jenks. - O, podłoga. Dobry pomysł! Pomogę ci. Wylądował obok mnie, przeszkadzając mi w pracy. - Sprowadź Barona - spróbowałam pisnąć. - Mogę pomóc - powiedział Jenks i wyłamał z otworu kawałek drewna wielkości wykałaczki. - Szczur - zaćwierkałam. - On nie widzi. Zdenerwowana, przewróciłam pojemnik z proszkiem do czyszczenia. Wysypał się i wszędzie się rozszedł mocny sosnowy zapach. Chwyciłam wykałaczkę Jenksa i napisałam: „Sprowadź szczura”. Jenks wzbił się w powietrze, zatykając sobie nos. - Dlaczego? - Człowiek - nabazgrałam. - Nie widzi. Jenks uśmiechnął się szeroko. - Znalazłaś przyjaciela! Niech no tylko powiem Ivy. Obnażyłam zęby, wskazując drzazgą na drzwi. Jenks wciąż się wahał. - Zostaniesz tu? Będziesz powiększała otwór? Rzuciłam w niego drzazgą. Jenks cofnął się w locie. - Dobra, dobra! Nie trzęś portkami. Chwileczkę. Przecież nie masz portek, co? Jego śmiech był tak ożywczy, jak obietnica wolności. Jenks wymknął się przez szparę przy drzwiach, a ja wróciłam do gryzienia podłogi. Smakowała obrzydliwie gnijącą mieszanką mydlin, tłuszczu i pleśni. Czułam, że zaraz zwymiotuję. Drżałam z napięcia. Poderwałam się na nagłe uderzenia i trzaski dobiegające zza drzwi. Czekałam na tryumfalny okrzyk, zwiastujący schwytanie Barona. Na szczęście wyglądało na to, że pies nie wie, czego od niego chcą. Chciał się bawić i ludzie tracili cierpliwość.

Bolały mnie mięśnie szczęki; stłumiłam okrzyk wściekłości. Do rany na uchu dostało się mydło i piekło mnie jak diabli. Spróbowałam wepchnąć głowę przez dziurę - jeśli mi się uda, to prawdopodobnie zmieści się tam reszta ciała. Ale otwór nie był jeszcze wystarczająco duży. - Patrzcie! - zawołał ktoś. - Złapał trop. Wyszarpnęłam gorączkowo głowę z otworu. Otarłam sobie ucho, które znów zaczęło krwawić. W korytarzu rozległo się nagłe drapanie, więc zdwoiłam wysiłki. Nagle usłyszałam słaby głos Jenksa. - To kuchnia. Rachel jest pod zlewem. Nie. Następna szafka. Pośpiesz się! Chyba cię widzieli. Zalało mnie nagle światło i powietrze; usiadłam, wypluwając rozgryzione drewno. - Cześć! Wróciliśmy! Znalazłem twojego szczura, Rache. Baron zerknął na mnie błyszczącymi oczyma i natychmiast przyskoczył do dziury. Wsadził w nią głowę i zaczął gryźć. Jego szerokie ramiona nie mieściły się w otworze. Poszerzałam go. Z korytarza dobiegło ujadanie psa. Na moment zamarliśmy, a potem wróciliśmy do pracy. Ściskało mnie w żołądku. - Jest już wystarczająco duża?! - zawołał Jenks. - Uciekajcie! Szybko! Wepchnęłam głowę do otworu obok głowy Barona i gryzłam zawzięcie. Rozległo się skrobanie do drzwiczek szafki. Zatrzęsły się, a wokół nas zamigotały promienie światła. - Tutaj! - zawołał ktoś. - Znalazł jednego. Straciłam nadzieję i wysunęłam głowę z dziury. Sosnowe mydło posklejało mi futerko i piekło w oczy. Odwróciłam się w stronę, z której dobiegał odgłos drapania pazurów. Otwór nie był jeszcze dość duży. Moją uwagę przyciągnął ostry pisk. Przy otworze przysiadł Baron i pokazywał w dół. - Nie jest wystarczająco duży dla ciebie - powiedziałam. Baron rzucił się na mnie, zawlókł mnie do dziury i wepchnął do niej. Szczekanie psa stało się nagle głośniejsze. Spadałam. Wyciągnęłam łapki i usiłowałam objąć rurę. Natrafiłam na spoinę i zatrzymałam się gwałtownie. Usłyszałam skrobanie pazurów o drewnianą podłogę, a potem skowyt. Zaczęłam się obsuwać po rurze. Spadłam na suchą ziemię. Leżałam i nasłuchiwałam śmiertelnego krzyku Barona. Powinnam była zostać, pomyślałam,

rozpaczliwie. Nie powinnam była pozwolić, by mnie wepchnął do tego otworu. Wiedziałam, że był dla niego za mały. Rozległo się gwałtowne skrobanie i coś upadło na ziemię obok mnie. - Udało ci się! - pisnęłam na widok rozciągniętego Barona. Z góry sfrunął Jenks, lśniąc w nikłym świetle. W ręku trzymał psi wąs. - Powinnaś była go widzieć, Rache - powiedział z podnieceniem. - Ugryzł tego psa prosto w nos. Ju-huu! Łup! Łubu-du! Duszek krążył wokół nas, zbyt podekscytowany, by się zatrzymać. Natomiast Baronem wstrząsały dreszcze. Zwinięty w kulkę futra wyglądał, jakby miał zwymiotować. Podpełzłam do niego, chcąc mu podziękować. Dotknęłam jego ramienia, a on podskoczył, wbijając we mnie spojrzenie szeroko rozstawionych, czarnych oczu. - Zabierzcie stąd tego psa - rozległ się znad podłogi gniewny głos, a my podnieśliśmy wzrok na plamkę światła. Ujadanie słabło, a moje tętno zwolniło. - Tak powiedział Jim. - To świeże drzazgi. Jeden z nich wydostał się tędy. - Jak można zejść na dół? To był głos Trenta. Przypadłam do ziemi. - W korytarzu jest klapa, ale tunel prowadzący do instalacji ma wiele otworów wentylacyjnych wychodzących na ulicę. - Oddalające się głosy cichły. - Przykro mi, panie Kalamack - ciągnął Jim. - Nigdy przedtem nie uciekło nam żadne zwierzę. Zaraz każę tam komuś zejść. - Nie, ona uciekła. W jego spokojnym głosie pobrzmiewało rozczarowanie, a ja poczułam radość zwycięstwa. Jonathan nie będzie miał przyjemnej drogi powrotnej. Wyprostowałam się i westchnęłam. Piekły mnie oczy i ucho. Chciałam wrócić do domu. Baron pisnął, zwracając na siebie moją uwagę, i pokazał na ziemię. Spojrzałam i przeczytałam starannie napisane słowo „Dzięki”. Uśmiechnęłam się. Przysiadłam obok niego i napisałam: „Proszę”. Przy jego literach moje wyglądały jak kulfony. - Jesteście tacy słodcy - odezwał się szyderczo Jenks. - Możemy już sobie stąd iść? Baron skoczył na ekran zasłaniający otwór wentylacyjny, chwycił się go wszystkimi czterema łapkami i zaczął wyciągać zębami mocowania.

ROZDZIAŁ 23

Dotarłam łyżeczką do dna pojemnika z wiejskim serkiem. Zgarbiona nad nim, uformowałam z reszty kopczyk. Było mi zimno w kolano, więc zakryłam je połą granatowego frotowego szlafroka. Obżerałam się, a Baron zmieniał się z powrotem w człowieka i brał prysznic w drugiej łazience, którą niezależnie od siebie uznałyśmy z Ivy za moją. Nie mogłam się doczekać, żeby zobaczyć, jak on naprawdę wygląda. Ivy i ja stwierdziłyśmy, że skoro od nie wiadomo jak dawna brał udział w walkach szczurów i przeżył, to musi być z niego byczek. Bóg jeden wiedział, że jest odważny, rycerski i że nie peszą go wampiry. To ostatnie było ogromnie intrygujące, bo Jenks powiedział, że to człowiek. Jenks zadzwonił do Ivy na jej koszt z pierwszej napotkanej budki telefonicznej. Dźwięk silnika jej motocykla - świeżo przyprowadzonego z warsztatu, bo w poprzednim tygodniu wjechała na nim pod ciężarówkę - brzmiał jak śpiew chóru. Kiedy zeskoczyła z siodełka ubrana w skórzany kombinezon, prawie się rozpłakałam na widok jej zdenerwowania. Kogoś obchodziło, czy żyję, czy nie. Nie ważne, że tym kimś była wampirzyca, której motywów postępowania wciąż nie rozumiałam. Ani Baron, ani ja nie chcieliśmy wejść do skrzynki, którą ze sobą przywiozła, i po pięciu minutach dyskusji składającej się z jej nalegań i naszych pisków w końcu cisnęła ją do zaułka z mruknięciem niezadowolenia i pozwoliła nam jechać z przodu. Nie była w najlepszym nastroju, kiedy powoli wyjeżdżała z zaułka z norką i szczurem stojącymi na baku, z przednimi łapkami opartymi o maleńką tablicę rozdzielczą. Kiedy już wydostaliśmy się z najgorszych piątkowych korków i mogliśmy pojechać szybciej, wiedziałam, dlaczego psy wystawiają głowy za okno.

Jazda na motocyklu zawsze była emocjonująca, ale dla gryzonia stanowiła orgię zapachów. Jechałam do domu w wielkim stylu, ze zmrużonymi oczyma i wąsami odchylonymi do tyłu przez pęd powietrza. Nie obchodziło mnie, że ludzie dziwnie patrzą na Ivy i ciągle na nas trąbią. Byłam pewna, że nadmiar bodźców przyprawi mnie o orgazm mózgu. Niemal z żalem przyjęłam chwilę, w której Ivy skręciła w naszą ulicę. Teraz popchnęłam palcem resztkę sera na łyżeczkę, nie zwracając uwagi na pochrząkiwania wydawane przez Jenksa, który usadowił się na chochli, wiszącej nad wyspą. Nie przestawałam jeść od chwili pozbycia się futerka, ponieważ przez ostatnie trzy i pół dnia jadłam tylko marchewkę, miałam prawo do niewielkiego obżarstwa. Odstawiając pusty pojemnik na brudny talerz przede mną, zastanawiałam się, czy jeśli się jest człowiekiem, przemiana boli bardziej, czy mniej. Sądząc po stłumionym, męskim jęku bólu, jaki dobiegł z łazienki tuż przed odkręceniem prysznica, powiedziałabym, że boli mniej więcej tak samo. Chociaż wyszorowałam się dwa razy, wydawało mi się, że wciąż pachnę norką, mimo skropienia się perfumami. Pulsowało moje rozdarte ucho, na szyi miałam obwiedzione na czerwono ślady ugryzień Barona, a na lewej nodze siniec od uderzenia o kołowrotek. Ale dobrze było znów znaleźć się we własnej postaci. Zerknęłam na Ivy, która myła naczynia, i zadałam sobie pytanie, czy powinnam zakleić ucho plastrem. Nadal nie opowiedziałam Ivy i Jenksowi wszystkiego o ostatnich kilku dniach; powiedziałam im o mojej niewoli, a nie o tym, czego się w niej dowiedziałam. Ivy nic nie mówiła, ale wiedziałam, że marzy, by mi powiedzieć, że byłam idiotką, nie przygotowawszy sobie zapasowego planu ucieczki. Wypłukała ostatnią szklankę i zakręciła wodę. Odstawiła szklankę na suszarkę, odwróciła się i wytarła ręce ściereczką. Widok wysokiej, szczupłej, odzianej w skóry wampirzycy myjącej naczynia był niemal wart ceny wstępu do mojego zwariowanego życia. - Dobra, chciałabym to dobrze zrozumieć - powiedziała, oparta o blat. - Trent złapał cię na gorącym uczynku i zamiast oddać cię ISB, zgłosił cię do walk szczurów, żeby cię wypróbować i złamać, żebyś się zgodziła pracować dla niego? - Tak. Wyciągnęłam rękę po torebkę lukrowanych ciasteczek, leżącą obok komputera Ivy.

- Pasuje. Sięgnęła po mój pusty talerz. Umyła go i ustawiła obok szklanek. Oprócz moich naczyń nie było tam żadnych innych talerzy, sztućców czy misek. Tylko jakieś dwadzieścia szklanek z kropelką soku pomarańczowego na dnie. - Kiedy następnym razem wystąpisz przeciwko komuś takiemu jak Trent, czy mogłybyśmy przynajmniej mieć plan na wypadek twojego dostania się do niewoli? zapytała, stojąc do mnie tyłem, z napiętymi ramionami. Ze złością uniosłam głowę znad torebki z ciasteczkami. Nabrałam tchu, żeby jej powiedzieć, że może sobie wziąć te swoje plany i użyć ich w charakterze papieru toaletowego, ale się zawahałam. Stała sztywna, pełna napięcia. Przypomniałam sobie, że Jenks mówił, jak bardzo się martwiła, a także to, co sama powiedziała - że to moja złość obudziła w niej wampirze instynkty. Powoli odetchnęłam. - Jasne - powiedziałam. - Możemy mieć bezpieczny plan na wypadek, gdybym schrzaniła sprawę, ale pod warunkiem, że będziemy też miały oddzielny plan dla ciebie. Jenks prychnął, a Ivy zerknęła na niego. - Nie potrzebujemy planu dla mnie - stwierdziła. - Napisz to i powieś przy telefonie - powiedziałam swobodnym tonem. - Ja zrobię to samo. Na wpół żartowałam, ale zastanawiałam się, czy w swojej pedanterii tego nie zrobi. Nic nie powiedziała. Zaczęła wycierać szklanki i talerze. Gryzłam pierniczki, patrząc, jak Ivy rozluźnia ramiona i spowalnia swoje błyskawiczne ruchy. - Miałaś rację - stwierdziłam, uważając, że jestem jej winna przynajmniej tyle. Nigdy przedtem nie miałam kogoś, na kogo mogłabym liczyć... - Zawahałam się. - Nie jestem do tego przyzwyczajona. Ivy się odwróciła, zaskakując mnie swoją swobodną postawą. - No, nie ma sprawy. - Och, litości - odezwał się Jenks ze stelażu na sprzęt kuchenny. - Bo się wyrzygam. Ivy machnęła w jego stronę ściereczką, uśmiechając się krzywo, potem wróciła do wycierania naczyń, a ja uważnie się jej przyglądałam. Wielką rolę grało zachowywanie spokoju i osiąganie kompromisu. Jak się nad tym zastanowić, to właśnie dzięki kompromisom przetrwałyśmy nasz rok współpracy. Trudniej mi

jednak było zachować spokój, kiedy otaczały mnie jej wszystkie rzeczy, a sama nie miałam nic swojego. Czułam się bezbronna i byłam zdenerwowana. - Szkoda, że jej nie widziałaś, Rachel - powiedział Jenks teatralnym szeptem. Dniami i nocami siedziała nad tymi swoimi mapami i szukała sposobu na wyrwanie cię Trentowi. Mówiłem jej, że wystarczy, jeśli będziemy czujni i w razie możliwości pomożemy. - Zamknij się, Jenks - rzuciła Ivy. Wepchnęłam do ust ostatnie ciasteczko i wstałam, żeby wyrzucić torebkę. - Miała taki wspaniały plan - oznajmił Jenks. - Kiedy brałaś prysznic, zgarnęła go z podłogi. Zamierzała zażądać wzajemności za wszystkie oddane kiedyś przysługi. Rozmawiała nawet ze swoją matką. - Sprowadzę tu kota - powiedziała zduszonym głosem Ivy. - Dużego, czarnego kota. Wzięłam z blatu woreczek z chlebem, z tyłu spiżarni wydobyłam słoik miodu, ukryty tam przed Jenksem, a potem ułożyłam wszystko na stole. - Dobrze, że uciekłaś akurat wtedy - stwierdził Jenks, kołysząc chochlą i puszczając zajączki po całej kuchni. - Ivy właśnie miała zamiar wydać na ciebie te resztki pieniędzy, które jej zostały, po raz drugi. - Tego mojego kota nazwę Czarodziejski Pyłek - rzekła Ivy. - Będę go trzymać w ogrodzie i nie będę karmić. Przeniosłam wzrok z nagle zamkniętych ust Jenksa na Ivy. Właśnie prowadziłyśmy ciepłą, luźną rozmowę bez gryzienia, bez uaktywniania wampirzej aury i bez strachu. Dlaczego Jenks musiał to psuć? - Nie masz czegoś do roboty, Jenks? - zapytałam z westchnieniem. - Nie. - Podfrunął i wsunął dłoń w strużkę miodu, którą lałam na kromkę chleba. Od tego słodkiego ciężaru opuścił się dwa centymetry, lecz zaraz się uniósł. Więc go zatrzymasz? Spojrzałam na niego pytającym wzrokiem, a on się roześmiał. - Swego nowego chłopaaaka - rzekł przeciągle. Widząc rozbawienie w oczach Ivy, zacisnęłam usta. - To nie jest mój chłopak. Jenks unosił się nad otwartym słoikiem miodu, wyciągając lśniące pasma gęstego płynu.

- Widziałem cię z nim na tym motocyklu - powiedział z pełnymi ustami. Mmm, pycha. - Nabrał kolejną garść. - Dotykaliście się ogonami - stwierdził szyderczo. Machnęłam obok niego ręką. Cofnął się w locie, a potem wrócił na to samo miejsce. - Szkoda, że ich nie widziałaś, Ivy. Jak się tarzali po arenie i gryźli. - Roześmiał się i zakończył wysokim chichotem. Powoli przekrzywiłam głowę w prawo, ponieważ on przechylił się w lewo. - To była miłość od pierwszego ugryzienia. Ivy się odwróciła. - Ugryzł cię w szyję? - zapytała ze śmiertelną powagą, której jednak nie było widać w jej oczach. - O, to w takim razie to musi być miłość. Nie pozwala, żebym ja ją gryzła w szyję. Co jest? Noc dokuczania Rachel? Czując się nieco skrępowana, wyjęłam jeszcze jeden kawałek chleba, żeby skończyć kanapkę, i odpędziłam Jenksa od miodu. Unosił się, opadał i podfruwał chwiejnie, usiłując zachować równy lot, lecz był już odurzony cukrem. - Hej, Ivy - powiedział, lecąc bokiem i oblizując palce - wiesz, co się mówi o rozmiarze szczurzego ogona, nie? Im dłuższy ogon, tym dłuższy... - Zamknij się! - wrzasnęłam. Pod prysznicem ucichł szum wody, a mnie zabrakło tchu. Wyprostowałam się na krześle i wyczekująco zerknęłam na Jenksa rozchichotanego pod wpływem miodu. - Jenks - powiedziałam, nie chcąc narażać Barona na spotkanie z podchmielonym pixy. - Spadaj. - Nie-e - odparł i zgarnął garść miodu. Zakręciłam ze złością słoik. Jenks mruknął coś rozczarowany, a ja machnęłam w jego stronę ręką, żeby wrócił na stelaż na sprzęt kuchenny. Przy odrobinie szczęścia zostanie tam, aż wytrzeźwieje. Mogło to potrwać najwyżej cztery minuty. Ivy wyszła, mamrocząc coś o szklankach w salonie. Kołnierz szlafroka miałam wilgotny od moich włosów; zebrałam go pod szyją. W przypływie tremy jak przed randką w ciemno wytarłam nerwowo palce z miodu. Mieliśmy nawet gryzoniową wersję pierwszej randki: hałaśliwy występ w siłowni, ucieczkę przed ludźmi i psami i jazdę motocyklem przez park. Ale co mam powiedzieć nieznanemu gościowi, który uratował mi życie? Usłyszałam skrzypnięcie otwieranych drzwi łazienki. Ivy jak wryta stanęła w korytarzu z dwoma kubkami kołyszącymi się na palcach i kamienną twarzą. Zakryłam

szlafrokiem łydki, zastanawiając się, czy powinnam wstać. Głos Barona opłynął Ivy i dotarł do kuchni. - Ty jesteś Ivy, tak? - Mmm - zawahała się. - Masz na sobie... hm... mój szlafrok - dokończyła Skrzywiłam się. Wspaniale. Cały nią pachnie. Świetny początek. - O. Przepraszam. - Miał przyjemny głos. Mruczał. Nie mogłam się doczekać, kiedy go ujrzę. Wyglądało na to, że Ivy po prostu nie wie, co powiedzieć. Baron głośno odetchnął. - Znalazłem go na suszarce. Nie było nic innego, co mógłbym włożyć. Może powinienem się owinąć ręcznikiem... Ivy się zawahała. - Nnnie - powiedziała z niezwykłym jak na nią rozbawieniem w głosie. - Tak jest dobrze. Pomogłeś Rachel w ucieczce? - Tak. Jest w kuchni? - zapytał. - Wejdź. - Ruszyła przed nim, wywracając oczyma. - To jakiś wymoczek powiedziała bezgłośnie, patrząc na mnie. Wymoczek uratował mi życie? - Cześć - powiedział, zatrzymując się w drzwiach. - Cześć - odparłam, zbyt zakłopotana, by powiedzieć coś więcej. Obrzuciłam go wzrokiem. Nazwanie go wymoczkiem było krzywdzące, ale mógł nim być w porównaniu z ciachami, z jakimi zwykła się umawiać Ivy. Baron dorównywał jej wzrostem, ale był tak szczupłej budowy, że wydawał się wyższy. Na bladych rękach wyłaniających się ze szlafroka Ivy widniały słabe blizny, zapewne pochodzące z poprzednich walk szczurów. Policzki miał gładko ogolone będę musiała wziąć nową golarkę; ta, którą pożyczyłam od Ivy, była zapewne zużyta. Miał nacięcia na brzegach uszu. Dwa nakłucia po obu stronach szyi były zaczerwienione i wyglądały na świeże. Poczułam falę skrępowania. Mimo, a może dzięki szczupłej budowie wyglądał sympatycznie, trochę jak mól książkowy. Miał długie ciemne włosy. Widząc, jak je odgarnia z oczu, pomyślałam, że zwykle obcina je krócej. Czarny jedwab szlafroka opinał jego smukłe mięśnie w taki sposób, że wodziłam po nich wzrokiem. Ivy była nazbyt krytyczna. Miał za dużo mięśni na mięczaka. - Masz rude włosy - odezwał się i ruszył w moją stronę. - Myślałem, że będą kasztanowe. - A ja myślałam, że będziesz... niższy.

Wstałam. Po chwili niezręcznego milczenia wyciągnął do mnie rękę nad rogiem stołu. Dobra, no więc nie jest Arnoldem Schwarzeneggerem. Ale uratował mi życie. Może coś pomiędzy niskim, młodym Jeffem Goldblumem i Buckaroo Banzai. - Mam na imię Nick - powiedział, ujmując moją dłoń. - A właściwie Nicholas. Dzięki za pomoc w wydostaniu się z tej areny. - Jestem Rachel. - Miał przyjemny uścisk dłoni. Odpowiednio mocny bez usiłowania udowodnienia, jaki jest silny. Pokazałam ręką na jedno z kuchennych krzeseł i oboje usiedliśmy. - I nie mówmy o tym. Pomogliśmy sobie nawzajem. Możesz mi powiedzieć, że to nie mój interes, ale jak, u licha, skończyłeś jako szczur biorący udział w tych walkach? Nick potarł się za uchem i spojrzał w sufit. - Katalogowałem prywatną kolekcję książek pewnego wampira. Znalazłem coś interesującego i popełniłem błąd, zabierając to do domu. - Spojrzał mi w oczy. - Nie zamierzałem tego zatrzymać. Spojrzałyśmy po sobie z Ivy. Tylko sobie pożyczyłem. Ja-aaaasne. Ale jeśli pracował już kiedyś z wampirami, mogło to wyjaśniać jego swobodne zachowanie w obecności Ivy. - Kiedy to odkrył, przemienił mnie w szczura - ciągnął Nick - a potem podarował jednemu ze swoich wspólników. To on wystawił mnie do walk, wiedząc, że jako człowiek będę miał przewagę inteligencji. Zarobiłem dla niego mnóstwo pieniędzy. A ty? - zapytał. - Jak ty tam trafiłaś? - Stworzyłam... - wyjąkałam. - Stworzyłam zaklęcie, żeby przemienić się w norkę, i znalazłam się tam przez pomyłkę. Tak naprawdę nie było to kłamstwo. Nie planowałam tego, więc był to wypadek. Naprawdę. - Jesteś czarownicą? - zapytał z uśmiechem. - Super. Nie byłem pewien. Uśmiechnęłam się. Spotkałam kilka osób podobnych do niego, które sądziły, że Inderlanderzy to jedynie druga strona monety ludzkości. Za każdym razem była to dla mnie miła niespodzianka. - Co to za walki? - spytała Ivy. - Coś w rodzaju przestępczej izby rozrachunkowej, gdzie można się pozbyć ludzi bez plamienia sobie rąk krwią? Nick pokręcił głową. - Nie sądzę. Rachel była pierwszym człowiekiem, na jakiego się natknąłem. A byłem tam trzy miesiące.

- Trzy miesiące - powtórzyłam z przerażeniem. - Byłeś szczurem trzy miesiące? Poruszył się na krześle i mocniej zawiązał szlafrok. - Tak. Na pewno wszystkie moje rzeczy zostały sprzedane, żeby opłacić zaległy czynsz. Ale patrz, znów mam dłonie. Uniósł je, a ja zauważyłam, że chociaż są chude, to pokryte odciskami. Skrzywiłam się ze współczuciem. W Zapadlisku sprzedawanie rzeczy zaginionych najemców było ogólnie przyjętą praktyką. Ludzie znikali bardzo często. Nie miał też już pracy, skoro został „wylany” ze swojej ostatniej. - Naprawdę mieszkasz w kościele? - zapytał. Powiodłam spojrzeniem za jego wzrokiem, przesuwającym się po kuchni. - Tak. Wprowadziłyśmy się z Ivy przed kilkoma dniami. Nie przeszkadzają nam ciała pochowane na tyłach podwórka. Uśmiechnął się czarująco półgębkiem. Niech Bóg ma mnie w opiece, ale wyglądał w tym momencie jak zagubiony chłopczyk. Ivy, która znów znalazła się przy zlewie, prychnęła pod nosem. - Miód - rozległ się jękliwy, cichy głos Jenksa. Spojrzałam w górę. Patrzył z chochli, a kiedy zauważył Nicka, jego skrzydełka rozmyły się w trzepocie. Nierównym lotem niemal spadł na stół. Skuliłam się, ale Nick się uśmiechnął. - Jenks, tak? - zapytał. - Baron - powiedział Jenks, usiłując chwiejnie przybrać swoją najlepszą pozę Piotrusia Pana. - Cieszę się, że potrafisz coś więcej, niż piszczeć. Boli mnie od tego głowa. Pii, pii, pii. Te ultradźwięki przeszywają mi mózg. - Nazywam się Nick. Nick Sparagmos. - Zatem, Nick, Rachel jest ciekawa, jak to jest mieć jaja wielkości głowy wlokące się po podłodze. - Jenks! - krzyknęłam. Zlituj się, Boże. Potrząsając gwałtownie głową, spojrzałam na Nicka, ale on chyba się nie przejął; oczy mu błyszczały, a na jego pociągłej twarzy pojawił się uśmiech. Jenks zaczerpnął tchu i umknął mi spod ręki. Szybko odzyskiwał równowagę. - O, masz okropną bliznę na nadgarstku - powiedział szybko. - Mnie składa do kupy moja żona, słodka dziewczyna. Cudownie zakłada szwy. - Chcesz jakiś opatrunek na szyję? - zapytałam, starając się zmienić temat. - Nie, nic mi nie jest - odparł Nick.

Przeciągnął się powoli, jakby zesztywniał, lecz gwałtownie się wyprostował, kiedy poczułam miękki dotyk na mojej stopie w kapciu. Spojrzałam na niego, starając się zrobić to subtelnie. Jenks był o wiele bardziej obcesowy. - Nick - powiedział, lądując obok niego na stole. - Widziałeś kiedyś taką bliznę? Podciągnął rękaw i pokazał nabrzmiały zygzak biegnący od nadgarstka do łokcia. Jenks zawsze nosił jedwabne koszule z długimi rękawami i pasujące do nich spodnie. Nie wiedziałam, że ma blizny. Nick zagwizdał z uznaniem, a Jenks się rozpromienił. - Mam ją po skrzacie - poinformował. - Śledził tę samą zdobycz, co mój agent. Kilka sekund pod sufitem z motyloskrzydłym wystarczyło, żeby zabrał swojego agenta gdzie indziej. - No, no... Nick, najwyraźniej pod wrażeniem, pochylił się. Dobrze pachniał: po męsku bez nuty łaka i śladu krwi. Miał piwne oczy. Ładne. Podobały mi się ludzkie oczy. Można było w nie patrzeć i zawsze widzieć tylko to, czego można się było spodziewać. - A ta? - zapytał Nick, pokazując okrągłą bliznę na obojczyku Jenksa. - Pszczoła - odparł pixy. - Przez trzy dni leżałem w łóżku, mając dreszcze i drgawki, ale utrzymaliśmy nasze prawo do skrzynek na kwiaty od południowej strony. A skąd masz tę? - zapytał i wzbił się w powietrze, żeby pokazać lekko nabrzmiałą bliznę okalającą nadgarstek Nicka. Nick zerknął na mnie. - Wielki szczur imieniem Hugo. - Wygląda, jakby prawie odgryzł ci dłoń. - Próbował. - Popatrz no tutaj. - Jenks ściągnął but razem z niemal przezroczystą skarpetką, ukazując zniekształconą stopę. - Zmiażdżył mi ją wampir, bo nie umknąłem dość szybko. Nick się skrzywił, a mnie się zrobiło niedobrze. Ciężko jest mieć dziesięć centymetrów wzrostu w stuosiemdziesięciocentymetrowym świecie. Mężczyzna rozchylił górną część szlafroka; zobaczyłam ramię i zarys krzywizny mięśnia. Nachyliłam się, by się przyjrzeć. Zobaczyłam delikatną siatkę nacięć wyglądających na ślady paznokci i byłam ciekawa, jak daleko w dół ona sięga. Uznałam, że Ivy nie ma racji. On nie jest wymoczkiem. Wymoczki nie mają kaloryfera na brzuchu. - Zostawił mi je szczur imieniem Wszechgroza - rzekł Nick.

- A co powiesz na to? - powiedział Jenks, obnażając się do pasa. Na widok pokrytego bliznami, poobijanego ciała pixy moje rozbawienie gdzieś zniknęło. Widzisz? - Pokazał na wklęsłą, okrągłą bliznę. - Patrz. To samo po drugiej stronie. Odwrócił się, by pokazać mniejszą bliznę niżej na plecach. - Szabla fairy. Prawdopodobnie bym od tego zginął, ale wtedy byłem świeżo po ślubie z Mataliną. Utrzymywała mnie przy życiu, dopóki organizm nie wydalił toksyn. Nick powoli pokręcił głową. - Wygrałeś - orzekł. - Tego nie przebiję. Jenks uniósł się z dumy o kilkanaście centymetrów. Nie wiedziałam co powiedzieć. Zaburczało mi w brzuchu i w ciszy, jaka potem nastąpiła, mruknęłam: - Mogę ci zrobić kanapkę albo coś innego do zjedzenia, Nick? Spojrzał mi ciepło w oczy. - Jeśli to nie za duży kłopot. Wstałam i podeszłam do lodówki, szurając różowymi futrzastymi kapciami. - Żaden kłopot. I tak zamierzałam zrobić coś dla siebie. Ivy schowała ostatnią szklankę i zaczęła szorować zlew proszkiem. Spojrzałam na nią kwaśno. Zlew nie wymagał szorowania. Po prostu była wścibska. Kiedy otworzyłam lodówkę, w milczeniu obrzuciłam wzrokiem torebki z jedzeniem na wynos z czterech różnych restauracji. Najwyraźniej Ivy robiła zakupy. Pogrzebałam i znalazłam wędzoną włoską kiełbasę i główkę brązowiejącej sałaty. Spojrzałam na pomidora leżącego na parapecie i przygryzłam dolną wargę w nadziei, że Nick go jeszcze nie zauważył. Nie chciałam go urazić. Większość ludzi nie chciałaby dotknąć pomidora nawet w rękawiczce. Przesunęłam się, by zasłonić mu widok, i ukryłam pomidora za opiekaczem. - Ciągle jemy, co? - mruknęła Ivy. - W ustach chwila, w biodrach mila. - Jestem głodna - odparłam również półgłosem. - A dziś wieczorem będę potrzebować całej mojej siły. - Wsadziłam głowę do lodówki w poszukiwaniu majonezu. - Gdybyś miała czas, przydałaby mi się twoja pomoc. - Pomoc w czym? - zapytał Jenks. - Układaniu do łóżka? Odwróciłam się z naręczem produktów do robienia kanapek i zamknęłam lodówkę łokciem. - Potrzebuję pomocy w aresztowaniu Trema. A mamy na to czas tylko do północy. Jenks zachwiał się w locie.

- Co? - zapytał bezbarwnym tonem. Spojrzałam ze znużeniem na Ivy. Wiedziałam, że się jej to nie spodoba. Szczerze mówiąc, czekałam, aż pojawi się Nick, bo miałam nadzieję, że przy świadku Ivy nie zrobi mi sceny. - Dziś wieczorem? - Ivy oparła dłoń na biodrze i popatrzyła na mnie. - Chcesz się wyprawić po niego dziś wieczorem? - Przeniosła wzrok na Nicka, a potem na mnie. Wytarła ręce i wrzuciła ścierkę do zlewu. - Rachel, możemy porozmawiać w korytarzu? Zmarszczyłam brwi, niezadowolona z jej sugestii, że Nickowi nie można ufać. Westchnęłam ze złością i upuściłam na blat wszystko, co trzymałam w rękach. - Przepraszam - powiedziałam do Nicka. Rozeźlona, wyszłam za nią z kuchni. Gwałtownie zwolniłam na widok Ivy stojącej w połowie drogi do naszych pokoi. Jej osia sylwetka w ciemnym korytarzu wyglądała groźnie. Od przemożnego zapachu kadzidła w ciasnym pomieszczeniu zrobiłam się napięta jak struna. - Co? - zapytałam krótko. - Informowanie Nicka o twoich drobnych problemach nie jest dobrym pomysłem - stwierdziła. - Przez trzy miesiące był szczurem - rzekłam, cofając się. - Jakim cudem mógłby być zabójcą ISB? Biedak nie ma nawet ubrania, a ty się martwisz, że może mnie zabić? - Nie. - Podeszła do mnie. Poczułam, że opieram się plecami o ścianę. - Ale im mniej będzie o tobie wiedział, tym oboje będziecie bezpieczniejsi. - A. Poczułam zimno na twarzy. Ivy była za blisko. Jej utrata osobistej przestrzeni nie była dobrym znakiem. - A o co zamierzasz oskarżyć Trenta? - zapytała. - O przetrzymywanie cię jako norki? Zgłoszenie cię do miejskich walk? Jeśli poskarżysz się na to w ISB, zginiesz. Mówiła coraz wolniej i zakończyła, zmysłowo przeciągając słowa. Musiałam się wydostać z tego korytarza. - Po trzech dniach spędzonych z nim mam coś więcej. - ISB? - dobiegł z kuchni głos Nicka. - Czy to oni zgłosili cię do walk szczurów, Rachel? Nie jesteś czarną czarownicą, prawda? Ivy drgnęła. W jej oczach błysnął brąz. Cofnęła się, zmieszana. - Przepraszam - powiedziała cicho.

Wyraźnie niezadowolona wróciła do kuchni. Poszłam za nią z ulgą i zastałam Jenksa na ramieniu Nicka. Zadałam sobie pytanie, czy Nick ma tak dobry słuch, czy to Jenks wszystko mu przekazywał. Założyłabym się, że to drugie. A swobodne pytanie Nicka o czarną magię było niepokojące. - Nie - powiedział Jenks z zadowoleniem w głosie. - Magia Rachel jest bielsza od jej siedzenia. Odeszła z ISB i zabrała ze sobą Ivy. Ivy była ich najlepszą agentką. Denon, jej szef, wyznaczył ze złości cenę za głowę Rachel. - A więc byłaś agentką ISB - stwierdził Nick. - Rozumiem. Ale jak trafiłaś na arenę? Wciąż zdenerwowana, zerknęłam na Ivy, która, znów pracowicie szorując zlew, wzruszyła ramionami. To tyle, jeśli chodzi o trzymanie szczurka w niepewności. Szurając kapciami, podeszłam do blatu i wyjęłam sześć kromek chleba. - Pan Kalamack przyłapał mnie w swoim gabinecie, jak szukałam dowodów na to, że handluje biolekami - powiedziałam. - Uznał, że lepszą zabawą będzie umieszczenie mnie wśród szczurów bojowych niż wydanie ISB. - Kalamack? - zapytał Nick, rozwierając szeroko oczy. - Mówisz o Trencie Kalamacku? O tym radnym? On handluje biolekami? Szlafrok Nicka rozchylił się w okolicy kolan, a ja zapragnęłam, by on sam odwrócił się odrobinkę bardziej. Zadowolona z siebie, położyłam po dwa kawałki włoskiej wędzonej kiełbasy na trzech kromkach chleba. - Tak, ale kiedy byłam uwięziona, odkryłam, że Trent nie handluje tak po prostu biolekami. - Zawahałam się teatralnie. - On je też wytwarza - dokończyłam. Ivy się odwróciła. Zapomniała o ścierce zwisającej z rozluźnionych palców i patrzyła na mnie przez kuchnię. Było tak cicho, że słyszałam, jak po sąsiedzku dzieci bawią się w berka. Zadowolona z jej reakcji skubałam sałatę, aż dotarłam do zielonych liści. Nick straszliwie pobladł. Nie dziwiłam się mu. Z oczywistych powodów ludzie bali się manipulacji genetycznych. A to, że zajmował się nimi Trent Kalamack, było bardzo niepokojące. Zwłaszcza w sytuacji, kiedy nie było jasne, po której stronie płotu oddzielającego ludzi od Inderlanderów się znajduje. - Nie pan Kalamack - powiedział z rozpaczą. - Głosowałem na niego. Oba razy. Jesteś pewna? Ivy też wyglądała na zmartwioną.

- Jest bioinżynierem? - On ich finansuje - odparłam. Oraz zabija i zostawia na podłodze swego gabinetu. - Dziś w nocy wysyła dostawę liniami Southwest. Jeśli uda mi się ją przejąć i powiązać z nim, mogę to wykorzystać do spłacenia mojego kontraktu. Jenks, masz jeszcze tę stronę z jego kalendarza? Jenks skinął głową. - Jest schowana w moim pieńku. Otworzyłam usta, żeby zaprotestować, ale po chwili uznałam, że to nie takie złe miejsce. Skończyłam robić kanapki, głośno wyciskając majonez. Nick uniósł głowę. Obejmował ją dłońmi. Jego pociągła twarz była ściągnięta i blada. - Inżynieria genetyczna? Trent Kalamack ma laboratorium biologiczne? Ten radny? - Spodoba się wam to, co teraz powiem - rzekłam. - Zwodzeniem ISB zajmuje się Francis. Jenks wrzasnął, wzleciał pod sufit i opadł. - Francis? Jesteś pewna, że nie dostałaś w głowę, Rache? - To, że pracuje dla Trenta, jest tak samo pewne jak to, że ostatnie cztery dni spędziłam na jedzeniu marchewki. Widziałam go. Wiecie o tych porcjach Siarki znajdowanych przez Francisa? O jego awansie? O samochodzie? Nie dokończyłam moich myśli, pozwalając Ivy i Jenksowi, by sami doszli do odpowiednich wniosków. - A to szczeniaczy syn! - zawołał Jenks. - Ten handel Siarką ma odwrócić uwagę ISB! - Tak. - Przekroiłam kanapki na pół. Zadowolona z siebie, położyłam jedną na talerzu dla mnie, a dwie na talerzu dla Nicka; był chudy. - Trent daje zajęcie ISB i FBI, handlując Siarką, a prawdziwe pieniądze zbija po drugiej stronie miasta. Ivy powoli, z namysłem jeszcze raz umyła ręce z proszku do szorowania. - Francis nie jest wystarczająco bystry - stwierdziła. Znieruchomiałam. - Nie, nie jest. Zostanie przyszpilony i aresztowany. Jenks wylądował obok mnie. - Denon się posika, kiedy o tym usłyszy - powiedział.

- Zaczekajcie. - Ivy najwyraźniej nagle zainteresował ten temat. Brązowe obwódki jej źrenic się kurczyły, lecz była to oznaka podniecenia, nie głodu. - A kto mówi, że Denon też nie jest na liście płac Trenta? Zanim pójdziesz z tym do ISB, będziesz potrzebowała dowodu. Zabiją cię i wcale nie pomogą ci go przyszpilić. A do złapania go trzeba będzie czegoś więcej niż nas dwóch i popołudnia planowania. Zmarszczyłam brwi. - To moja jedyna szansa, Ivy - zaprotestowałam. - Bez względu na stopień ryzyka. - Ehem. - Nick sięgnął po kanapkę drżącą ręką. - Zgłoś się do FBI. Odwróciłyśmy się do niego gwałtownie. Nick ugryzł kęs i przełknął go. - Agenci FBI poszliby o północy do slumsów w Zapadlisku, gdyby tylko mieli jakiś sygnał o biolekach, zwłaszcza gdyby był w to zamieszany pan Kalamack. Jeśli masz jakikolwiek dowód, zajmą się tym. Odwróciłam się z niedowierzaniem do Ivy. Miała tak nieruchomą twarz, jak czułam, że nieruchoma jest moja. FBI? Poczułam, że uśmiech wygładza mi brwi. Nick miał rację. Wystarczy sama rywalizacja między FBI i ISB, by zainteresować Biuro. - Trent będzie skończony, mój kontrakt zostanie spłacony, a ISB wyjdzie na durnia. Podoba mi się to. Ugryzłam kanapkę i wytarłam majonez z kącika ust, parząc Nickowi w oczy. - Rachel - powiedziała ostrożnie Ivy. - Możemy chwilkę porozmawiać? Zerknęłam na Nicka, znów czując narastającą złość. Czego ona chce? Ale Ivy już wyszła. - Przepraszam - powiedziałam, wstając i nerwowo zaciągając mocniej pasek szlafroka. - Księżniczka paranoi chce ze mną zamienić słowo. Ivy wyglądała normalnie. Wszystko powinno się potoczyć dobrze. Nick ze spokojem strącił okruszek ze szlafroka. - Mogę zrobić kawę? Od trzech miesięcy marzę o filiżance. - Jasne. Rób, co chcesz - powiedziałam, zadowolona, że nie razi go brak zaufania Ivy. Mnie raził. Wymyśla wspaniały plan, a Ivy się on nie podoba, bo to nie jej pierwszej przyszedł do głowy. - Kawa jest w lodówce - dodałam i wyszłam za Ivy na korytarz.

- O co ci chodzi? - zapytałam, zanim jeszcze do niej podeszłam. - To tylko jakiś gość o lepkich palcach. I ma rację. Przekonanie FBI, by zajęło się Trentem, jest o wiele bezpieczniejsze niż próba znalezienia pomocy u ISB. W nikłym świetle nie widziałam barwy jej oczu. Na dworze zmierzchało, a korytarz był niepokojąco ciemny. - Rachel, to nie jest nalot na lokalną melinę wampirów - powiedziała. - To próba zniszczenia jednego z najpotężniejszych obywateli miasta. Jedno niewłaściwe słowo wypowiedziane przez Nicka, a będziesz martwa. Ścisnęło mnie w żołądku. Powoli odetchnęłam. - Mów dalej. - Wiem, że Nick chce pomóc - ciągnęła. - Nie byłby człowiekiem, gdyby nie chciał w jakiś sposób odpłacić ci za pomoc w ucieczce. Ale on za to oberwie. Nic nie powiedziałam, wiedząc, że Ivy ma rację. My byłyśmy zawodowymi agentkami, a on nie. Jakoś będę musiała usunąć go z drogi. - Co proponujesz? - zapytałam, a ona się rozluźniła. - Zaprowadź go na górę i sprawdź, czy te ubrania w dzwonnicy są na niego dobre, a ja zarezerwuję miejsce w tym samolocie. Który to lot? Założyłam za ucho niesforny kosmyk włosów. - Po co? Wystarczy tylko godzina startu. - Może przyda nam się więcej czasu. I tak wszystko będzie prawie na styk. Większość linii lotniczych wstrzymuje lot, jeśli się powie, że ma się ograniczenia dotyczące latania w nocy. Wymawiają się pogodą albo jakąś drobną awarią i startują dopiero wtedy, gdy słonce świeci na wysokości dwunastu kilometrów. Ograniczenia dotyczące latania w nocy? To wiele wyjaśnia. - Ostatni lot do Los Angeles przed północą - odparłam. Ivy z napiętą twarzą wprawiła się w stan, który pamiętałam jako „stan planowania”. - Pójdę z Jenksem do FBI i wszystko wyjaśnię - powiedziała z przejęciem. Możesz się tam z nami spotkać na samo aresztowanie. - Prrr, chwileczkę. To ja idę do FBI. To moja akcja. Mimo ciemności było oczywiste, że zmarszczyła czoło; cofnęłam się z niepokojem. - To mimo wszystko jest FBI - powiedziała oschle. - Owszem, jest bezpieczniejsze. Ale mogliby cię przyszpilić dla prestiżu złapania agentki, której nie

mogła dorwać ISB. Niektórzy z tych ludzi bardzo by chcieli zabić czarownicę, a ty dobrze o tym wiesz. Zrobiło mi się niedobrze. - W porządku - zgodziłam się. Rozległo się bulgotanie w ekspresie do kawy i do ust napłynęła mi ślina. - Masz rację. Będę się trzymać z daleka, dopóki nie powiesz FBI, co robimy. Zdecydowana mina Ivy przeszła w minę pełną niedowierzania. - Uważasz, że mam rację? Zapach kawy wabił mnie do kuchni. Ivy poszła bezgłośnie za mną. Wchodząc do jasnego pomieszczenia, objęłam się rękami. Wspomnienie ukrywania się w ciemności przed fairy-zabójcami zdusiło wszelkie podniecenie, jakie odczuwałam na myśl o przyszpileniu Trenta. Będę musiała stworzyć jeszcze kilka zaklęć. Mocnych, rozmaitych zaklęć. Naprawdę rozmaitych. Może... może nawet czarnych. Poczułam mdłości. Nick i Jenks szeptali coś do siebie - pixy usiłował przekonać człowieka, by otworzył mu słoik z miodem. Widząc uśmiech Nicka i jego kręcenie głową, domyśliłam się, że wie coś nie tylko o wampirach, ale i o pixy. Stanęłam przy ekspresie, czekając, aż zaparzy się kawa. Ivy otworzyła szafkę i podała mi trzy kubki. Patrzyła przy tym na mnie, pytając mnie wzrokiem, dlaczego się nagle zdenerwowałam. Była wampirem i odczytywała język ciała lepiej niż dr Ruth. - ISB nadal ma zaklęcia przeciwko mnie - powiedziałam cicho. - Ilekroć FBI podejmuje jakąś większą akcję, ISB zawsze się do tego przyłącza. Jeśli ma się pojawić publicznie, to potrzebuję czegoś, co mnie przed nią ochroni. Coś silnego. Mogę to przygotować, kiedy będziesz w FBI, a potem dołączyć do ciebie na lotnisku. Ivy stała ze skrzyżowanymi rękoma przy zlewie i patrzyła na mnie podejrzliwie. - To brzmi nieźle. Działania przygotowawcze. Świetnie. Znów poczułam napięcie. Czarna magia ziemi zawsze się wiąże z zabiciem jakiejś istoty i wykorzystaniem jej w mieszaninie. Dotyczyło to zwłaszcza silnych zaklęć. Chyba miałam się przekonać, czy jestem w stanie to robić. Spuściłam wzrok i ustawiłam kubki w równym szeregu. - Jenks? Jak wygląda układ sił zabójców na zewnątrz? - zapytałam. Wylądował przy mojej dłoni, a powiew powietrza spod jego skrzydełek poruszył moimi włosami.

- Bardzo słabo. Zostałaś zauważona cztery dni temu. Teraz są tylko fairy. Daj moim dzieciakom pięć minut, a odwrócimy ich uwagę na tyle, żebyś mogła się wymknąć, jeśli chcesz. - Dobrze. Jak tylko się ubiorę, wyjdę poszukać jakichś nowych zaklęć. - Po co? - zapytała Ivy podejrzliwym tonem. - Masz mnóstwo ksiąg z zaklęciami. Poczułam na karku wilgoć potu. Nie podobało mi się, że Ivy o tym wie. - Potrzebuję czegoś silniejszego. - Odwróciłam się i zobaczyłam, że jej twarz jest dziwnie zwiotczała. Ze strachu ściągnęłam ramiona. Wzięłam głęboki wdech i spuściłam wzrok. - Chcę czegoś, co pozwoli mi zaatakować - powiedziałam cicho. Objęłam łokieć dłonią, a drugą położyłam na obojczyku. - Spokojnie, Rache - powiedział Jenks i z furkotem ustawił się na linii mojego wzroku. Twarzyczkę miał wykrzywioną z niepokoju, co wcale nie poprawiało mi samopoczucia. - To jakby się zbliżało do czarnej magii, nie? Serce mi waliło, choć jeszcze nic nie zrobiłam. - Zbliżało się? A tak, do diabła - powiedziałam. Zerknęłam na Ivy. Przyjęła starannie neutralną postawę. Kiedy Nick wstał i zbliżył się do ekspresu zwabiony nadzieją na kawę, też nie sprawiał wrażenia zdenerwowanego. I znów przemknęła mi przez głowę myśl, że może praktykować czarną magię. Ludzie umieją czerpać z magicznych linii łączących miejsca prehistoryczne, chociaż w większości inderlandzkich kręgów czarnoksiężników traktowano dość żartobliwie. - Księżyca przybywa - powiedziałam - więc będzie to działało na moją korzyść, i nie stworzę zaklęć, które miałyby zaszkodzić jakiejś konkretnej osobie... Zapadła niezręczna cisza. - Jesteś pewna, Rachel? - zapytała Ivy z niemal niesłyszalną nutą ostrzeżenia w głosie. Jej stosunkowo łagodna reakcja była niepokojąca. - Nic mi nie będzie - odparłam, nie patrząc na nią. - Nie robię tego ze złośliwości, lecz dla ochrony własnego życia. To różnica. Mam nadzieję, pomyślałam. Jeśli się mylę, niech Bóg ocali moją duszę. Jenks wylądował na chochli. - To nie ma znaczenia - oznajmił, wyraźnie poruszony. - Wszystkie księgi czarnej magii zostały spalone.

Nick wyjął dzbanek z kawą spod kraniku i wstawił na jego miejsce kubek. - Jest ich trochę w bibliotece uniwersyteckiej - powiedział. Na rozgrzanej płycie zasyczała kropla, która spadła na nią w sekundzie, kiedy nic na niej nie stało. Wszyscy odwróciliśmy się w stronę Nicka, a on wzruszył ramionami. - Trzymają je w schowku ze starożytnymi księgami. Poczułam ukłucie strachu. Nie powinnam tego robić, pomyślałam. - A ty masz klucz, tak? - zapytałam sarkastycznie. Zaskoczył mnie, kiwając głową. Ivy prychnęła z niedowierzaniem. - Masz klucz - powiedziała drwiąco. - Godzinę temu byłeś szczurem i masz klucz do biblioteki uniwersyteckiej. Kiedy tak stał swobodnie w mojej kuchni w szlafroku Ivy luźno wiszącym na jego wysokim, szczupłym ciele, nagle wydal mi się o wiele bardziej niebezpieczny. - Studiowałem tam - odparł. - Chodziłeś na uniwersytet? - zapytałam, też nalewając sobie kawy. Upił łyk z oczyma zamkniętymi z rozkoszy. - Pełne stypendium - powiedział. - Robiłem specjalizację z gromadzenia, organizacji i dystrybucji danych. - Jesteś bibliotekarzem - stwierdziłam z ulgą. To stąd wie o księgach czarnej magii. - Kiedyś byłem. Mogę cię tam bez problemu wprowadzić i wyprowadzić. Pani opiekująca się nami, wyrobnikami, chowała klucze do zamkniętych pomieszczeń przy drzwiach, żebyśmy jej ciągle nie przeszkadzali. Upił kolejny łyk i pod wpływem kofeiny zamgliły mu się oczy. Dopiero teraz Ivy wyglądała na zmartwioną. - Rachel, możemy porozmawiać? - Nie - odparłam cicho. Nie chciałam znów wchodzić do tego korytarza. Było tam ciemno. Ja byłam zdenerwowana. Dla jej odruchów nie miało znaczenia, że serce mi wali, ponieważ bałam się czarnej magii, a nie jej. A wyprawa do biblioteki z Nickiem była odrobinę mniej niebezpieczna niż stworzenie czarnego zaklęcia - co najwyraźniej wcale jej nie obchodziło. - Czego chcesz? Spojrzała na Nicka, a potem na mnie.

- Chciałam ci tylko zaproponować, żebyś zaprowadziła Nicka na dzwonnicę. Mamy tam trochę ubrań, które mogłyby na niego pasować. Odepchnęłam się od blatu. Mocno ściskałam nienaruszony kubek z kawą. Kłamczucha, pomyślałam. - Daj mi minutę na ubranie się, Nick, to cię tam zaprowadzę. Nie masz chyba nic przeciwko noszeniu ubrań po duchownym? Zrobił zaskoczoną minę. - Nie. Byłoby świetnie. - Doskonałe - powiedziałam z mocno bijącym sercem. - Kiedy się ubierzesz, pójdziemy do biblioteki i będziesz mi mógł pokazać wszystkie tamtejsze księgi czarnej magii. Wychodząc, zerknęłam na Ivy i Jenksa. Pixy był bardzo blady; najwyraźniej nie podobało mu się to, co zamierzałam zrobić. Ivy wyglądała na zaniepokojoną, ale najbardziej martwiło mnie to, że Nick tak swobodnie traktował wszystko, co miało związek z Inderlanderami, a teraz także czarną magię. Chyba jej nie praktykował?

ROZDZIAŁ 24

Stałam na chodniku, czekając, aż Nick wysiądzie z taksówki, i oceniałam zasoby portfela. Moja ostatnia wypłata się kurczyła. Schowałam portfel. Jeśli nie będę ostrożna, to zostanę zmuszona posłać Ivy do banku. Wydawałam pieniądze szybciej niż zwykle i nie rozumiałam, dlaczego tak się dzieje. Wszystkie moje wydatki się zmniejszyły. To pewnie te taksówki, pomyślałam i przyrzekłam sobie częściej jeździć autobusem. Nick znalazł w dzwonnicy parę wyblakłych dżinsów. Wyglądały na nim workowato i podtrzymywał je jeden z moich bardziej klasycznych pasków; nasz dawno tu niemieszkający duchowny był dużym mężczyzną. Szara bluza dresowa z herbem Uniwersytetu Cincinnati okazała się równie obszerna, a ogrodnicze buty były beznadziejnie duże. Ale Nick je włożył i tupał w nich jakby grał w złym filmie o Frankensteinie. Dzięki swojemu wzrostowi i niedbałej urodzie sprawiał wrażenie, że niechlujność jest atrakcyjna. Ja zawsze po prostu wyglądam jak flejtuch. Słońce jeszcze nie zaszło, ale lampy uliczne już się paliły, ponieważ było pochmurno. Dłużej trwało upranie niewielkiej garderoby duchownego niż dotarcie na miejsce. Dla ochrony przed zimnem zaciskałam ręką kołnierz mojego zimowego płaszcza i obserwowałam ulicę oświetloną reflektorami samochodów, a Nick kończył rozmowę z taksiarzem. Późną wiosną noce potrafią być chłodne, ale ja i tak włożyłabym ten długi płaszcz, by zakryć brązową sukienkę z kraciastej bawełny. Miała pasować do mojego przebrania staruszki. Włożyłam ją przedtem tylko raz, na bankiet dla matek i córek, w który zostałam wrobiona.

Nick wysiadł z taksówki, zatrzasnął drzwiczki i stuknął w dach. Kierowca machnął mu ręką i odjechał. Wokół nas przepływały samochody. O zmierzchu, kiedy na dwór wylęgali i ludzie, i Inderlanderzy, ulica była ruchliwa. - Hej - powiedział Nick, przyglądając mi się uważnie w słabym świetle. - Co się stało z twoimi piegami? - Ehm... - wyjąkałam, dotykając pierścionka na małym palcu. - Ja nie mam piegów. Nick zaczerpnął tchu, by coś powiedzieć, a potem się zawahał. - Gdzie jest Jenks? - zapytał w końcu. Podenerwowana, pokazałam brodą na schody biblioteki po drugiej stronie ulicy. - Poleciał przodem, żeby sprawdzić sytuację. Przyjrzałam się nielicznym ludziom wchodzącym do biblioteki i wychodzącym z niej. Studiowanie w piątek wieczorem. Niektórzy żywią niezaspokojone pragnienie psucia krzywej reszcie z nas. Nick ujął mnie pod rękę, a ja się od niego odsunęłam. - Dziękuję, ale mogę sama przejść przez ulicę. - Wyglądasz na staruszkę - mruknął. - Przestań wymachiwać rękami i zwolnij. Westchnęłam i spróbowałam iść wolniej, przecinając z Nickiem ulicę między przejściami. Trąbiły klaksony, ale on nie zwracał na nie uwagi. Znajdowaliśmy się na terenie studenckim. Ściągnęlibyśmy na siebie uwagę, gdybyśmy skorzystali z przejścia dla pieszych. Mimo to i tak mnie kusiło, by kilka razy pokazać środkowy palec, ale uznałam, że to może zniszczyć wizerunek staruszki. Chociaż, może niekoniecznie? - Jesteś pewien, że nikt cię nie rozpozna? - zapytałam, wchodząc po marmurowych schodach prowadzących do szklanych drzwi. Kurczę, nic dziwnego, że starzy ludzie umierają. Zrobienie czegokolwiek zajmuje im dwa razy tyle czasu. - Aha. - Otworzył przede mną drzwi; weszłam do środka, powłócząc nogami. Nie pracuję tu już od pięciu lat, a w piątki uczą się jedynie studenci pierwszego roku. Zgarb się i postaraj się nikogo nie zaatakować. - Obdarzyłam go paskudnym uśmiechem, a on dodał pogodnie: - Tak lepiej. Pięć lat oznaczało, że jest niewiele starszy ode mnie. Tego się mniej więcej domyślałam, chociaż trudno to było ocenić ze względu na zużycie materiału spowodowane walkami szczurów.

Zatrzymałam się w wejściu, by się zorientować w układzie budynku. Lubię biblioteki. Przyjemnie pachną i jest w nich cicho. Świetlówka w wejściu była trochę za słaba. Zwykle wspierało ją naturalne światło wpadające przez duże okna biegnące dwa piętra w górę. Mrok gęstniejący po zachodzie słońca wciskał się wszędzie. Poderwałam wzrok do rozmazanej kuli spadającej z sufitu. Kierowała się prosto na mnie! Zachłysnęłam się powietrzem i zrobiłam unik. Nick chwycił mnie za ramię, a ja straciłam równowagę i pośliznęłam się na marmurowej posadzce. Krzyknęłam i upadłam. Leżałam z płonącą twarzą i rozrzuconymi nogami, a nade mną unosił się roześmiany Jenks. - Niech to wszyscy diabli! - wrzasnęłam. - Uważaj, co robisz! Rozległo się zbiorowe westchnienie i wszyscy spojrzeli na mnie. Jenks ukrył się w moich włosach, wkurzając mnie wesołym śmiechem. Nick pochylił się i ujął mnie pod rękę. - Przepraszam, babciu - powiedział głośno. Rozejrzał się z zażenowaniem. Stara nie najlepiej słyszy - dodał konspiracyjnym szeptem. Odwrócił się do mnie z poważną miną i błyskiem w piwnych oczach. - Jesteśmy w bibliotece! - krzyknął. Musisz być cicho! Z twarzą tak rozpaloną, że mogłabym robić na niej grzanki, coś mruknęłam, a on pomógł mi wstać. Rozległy się nerwowe śmiechy i wszyscy wrócili do swoich zajęć. Podbiegł do nas spięty, pryszczaty młodzieniec, zapewne martwiąc się możliwością procesu. Zaprowadził nas do biur na zapleczu, robiąc większe zamieszanie niż zasługiwała na to sytuacja i bełkocząc coś o śliskich podłogach - że właśnie zostały nawoskowane i że natychmiast rozmówi się z woźną. Wisiałam na ramieniu Nicka, skarżyłam się na biodro, jęczałam i grałam staruszkę na całego. Podenerwowany młodzieniec przeprowadził nas przez teren monitorowany i przez drzwi z brzęczykiem; krzątał się wokół mnie z zaczerwienioną twarzą, posadził na fotelu i podstawił pod stopy drugi. Zaskoczył go nieco srebrny nóż przymocowany do mojej nogi nad kostką. Wyszeptałam słabym głosem coś o wodzie, więc pobiegł jej poszukać. Dopiero za trzecim razem pokonał drzwi z brzęczykiem. Kiedy zamknęły się za nim z lekkim trzaskiem, zapanowała cisza. Uśmiechnęłam się szeroko i spojrzałam Nickowi w oczy. Nie całkiem tak to zaplanowaliśmy, ale znajdowaliśmy się u celu. Z ukrycia wychynął Jenks.

- Podłoga jest tu bardziej śliska niż obsmarkana klamka - powiedział i pofrunął do góry, by przyjrzeć się kamerom. - Ha! - zawołał. - To atrapy. Nick ujął mnie za rękę i pomógł wstać. - Zamierzałem zaprowadzić cię na dół przez wejście w pomieszczeniu socjalnym dla pracowników, ale tędy też będzie dobrze. - Popatrzyłam na niego nierozumiejącym wzrokiem, a on zerknął na szare drzwi pożarowe. - To jest przejście do piwnicy. Zobaczyłam zamek i uśmiechnęłam się. - Jenks? - Już się robi - powiedział i sfrunął na dół. Pokonał zamek w trzy sekundy. - Proszę... - powiedział Nick i przekręcił gałkę. Za drzwiami ciągnęły się ciemne schody. Nick zapalił światło i przez chwilę nasłuchiwał. - Nie ma alarmów - stwierdził. Wyjęłam amulet wykrywania i szybko go uaktywniłam. Leżał na mojej dłoni ciepły i zielony. - Cichych alarmów też nie ma - mruknęłam i powiesiłam go sobie na szyi. - Słuchajcie - powiedział z pretensją w głosie Jenks - to jest robota dla pierwszego roku. Ruszyliśmy w dół. Powietrze w wąskiej klatce schodowej było zimne i nie pachniało książkami. Co sześć metrów paliła się naga żarówka, oświetlając słabymi żółtymi promieniami brud na pionowych ściankach stopni. Na ścianach po obu stronach na wysokości dłoni ciągnął się trzydziestocentymetrowy pas brudu. Skrzywiłam się. Była tu poręcz, ale nie chciałam jej dotykać. Schody skończyły się ciemnym, rozbrzmiewającym echami korytarzem. Nick spojrzał na mnie, a ja zerknęłam na amulet. - Wszystko w porządku - szepnęłam. Światło zapalone przez Nicka oświetliło korytarz z niskim sufitem i ścianami z gołych pustaków. Przez całą jego długość biegły kraty, przez które było doskonale widać regały pełne książek. Jenks pofrunął przed nami. Stukając obcasami, poszłam za Nickiem do zamkniętych drzwi z siatki. Dział starożytnych ksiąg. Jenks przelatywał przez otwory w kształcie rombu, a ja wplotłam palce w siatkę, stanęłam na palcach i chłonęłam atmosferę wszystkimi zmysłami. Zmarszczyłam brwi. Oczywiście to był wytwór mojej wyobraźni, ale wydawało mi się, że czuję zapach magii unoszącej się z regałów i niemal w widoczny sposób omywającej mi stopy. Poczucie starej mocy promieniującej

z tego zamkniętego pomieszczenia tak się różniło od zapachu panującego na górze, jak czekoladowe pastylki od najlepszych belgijskich czekoladek. Szło do głowy, było mocne i bardzo niezdrowe. - To gdzie jest ten klucz? - zapytałam, wiedząc, że Jenks nie da rady przesunąć ciężkich zapadek starszego, mechanicznego zamka. Czasami najlepiej działają starsze zabezpieczenia. Nick powiódł palcami pod pobliską półką i po chwili jego ręka znieruchomiała, a oczy rozbłysły. - Za niskie stanowisko, żeby wejść do schowka z książkami, tak? - mruknął i wyciągnął klucz z odrobiną niebrudzącej plasteliny. Przyjrzał się mu uważnie, a potem otworzył siatkowe drzwi. Zaskrzypiały, a moje serce mocno uderzyło. Gwałtownym, zdecydowanym ruchem Nick włożył klucz do kieszeni. - Ty pierwsza - powiedział i zapalił świetlówki. Zawahałam się. - Jest stąd jakieś inne wyjście? - zapytałam, a kiedy pokręcił głową, zwróciłam się do Jenksa: - Zostań tu - powiedziałam. - Pilnuj, żeby... - przygryzłam wargę. Zechcesz pilnować, żeby nikt mnie nie zaskoczył - powiedziałam, czując ściskanie w dołku. Jenks musiał usłyszeć cień drżenia w moim głosie, bo natychmiast się uspokoił i wylądował na mojej wyciągniętej ręce. Znalazłszy się na poziomie moich oczu, skinął głową. Jego czarna jedwabna koszula skrzyła się w świetle, potęgując blask wydzielany przez trzepoczące skrzydełka. - Jasne, Rache - powiedział z powagą. - Nie przejdzie tędy nic, o czym byś nie wiedziała. Przyrzekam. Odetchnęłam nerwowo. Po oczach Nicka widziałam, że jest zdezorientowany. Wszyscy w ISB wiedzieli, jak zginął mój tata. Byłam wdzięczna Jenksowi, że nic nie powiedział, oprócz tego, że będzie na miejscu. - Dobra. Zdjęłam z szyi amulet wykrywania i powiesiłam go tak, żeby Jenks go widział. Weszłam za Nickiem do środka, nie zważając na ciarki chodzące mi po plecach. Bez względu na to, czy zawierały czarną wiedzę, czy białą, to były tylko książki. Moc brała się z posługiwania się nimi.

Drzwi zamknęły się ze skrzypnięciem i Nick przeszedł obok mnie, zapraszając gestem, bym poszła za nim. Zdjęłam amulet przebrania i wrzuciłam go do torby, a potem rozwinęłam kok i potrząsnęłam włosami. Kiedy je nastroszyłam palcami, poczułam się o pół wieku młodziej. Zerkałam na mijane tytuły, a kiedy przejście otworzyło się na spory pokój ukryty za regałami z książkami, zwolniłam kroku. Stał tam prosty stół i trzy niedopasowane kręcone fotele, które byłyby niewygodne nawet dla stażysty. Nick bez wahania podszedł do szafy z oszklonymi drzwiami, stojącej pod przeciwległą ścianą. - Chodź, Rachel - powiedział, otwierając ją. - Zobacz, czy jest tu to, czego potrzebujesz. Odwrócił się i odgarnął z oczu strzechę czarnych włosów. Zamrugałam na widok jego skupionej, chytrej miny. - Dzięki. To jest wspaniałe. Naprawdę jestem ci wdzięczna - powiedziałam. Zostawiłam torbę na stole i podeszłam do Nicka. Czułam niepokój, ale go zignorowałam. Jeśli zaklęcie okaże się zbyt obrzydliwe, po prostu go nie użyję. Ostrożnie wyjęłam książkę, która wyglądała na najstarszą. Jej grzbiet był pozbawiony oprawy, a nieporęczny tom musiałam trzymać obiema rękami. Położyłam go na rogu stołu i przyciągnęłam sobie fotel. Tu na dole było zimno jak w jaskini i cieszyłam się, że mam płaszcz. Suche powietrze pachniało trochę jak prażynki ziemniaczane. Zdusiłam lęk i otworzyłam księgę. Strona tytułowa też została oddarta. Wykorzystanie zaklęcia z książki bez tytułu budziło mój niepokój. Indeks był jednak nietknięty. Uniosłam brwi. Zaklęcie służące do rozmowy z duchami? Super... - Nie jesteś taki jak większość ludzi, których znam - powiedziałam, przeglądając indeks. - Moja mama wychowywała mnie sama - odparł. - Nie było jej stać na nic w lepszych dzielnicach, więc chętniej pozwalała mi się bawić z czarownikami i wampirami niż z dziećmi narkomanów. Zapadlisko było mniejszym złem. - Nick trzymał ręce w tylnych kieszeniach i kiwając się na stopach, czytał tytuły ksiąg. Wychowałem się tam. Chodziłem do Emersona. Zerknęłam na niego, zaintrygowana. Dorastanie w Zapadlisku wyjaśniałoby, dlaczego tak dużo wie o Inderlanderach. To było konieczne do przetrwania. - Chodziłeś do inderlandzkiego liceum w Zapadlisku? - zapytałam.

Potrząsnął zamkniętymi drzwiami wysokiej, wolno stojącej szafy. W blasku świetlówek jej drewno było czerwone. Zastanawiałam się, co jest aż tak niebezpieczne, że musi być zamknięte w szafie w trudno dostępnych podziemiach za zamkniętymi drzwiami w piwnicach rządowego budynku. Majstrując przy zamku zniekształconym przez gorąco, Nick wzruszył ramionami. - Było nieźle. Po tym, jak doznałem wstrząśnienia mózgu, dyrektor nagiął dla mnie zasady. Pozwolono mi nosić srebrny sztylet dla odstraszania łaków, a płukanie włosów w święconej wodzie chroniło mnie przed najbardziej natrętnymi żywymi wampirami. Nie powstrzymywało ich to, ale silny zapach potu działał niemal tak samo. - Święcona woda, co? - powiedziałam, lecz uznałam, że wolę zostać przy moich perfumach o zapachu bzu niż wydzielać zapach, który będą czuć tylko wampiry. - Miałem problemy tylko z czarodziejami i czarownikami - dodał, porzucając próby otwarcia zamka i siadając na jednym z foteli. Długie nogi wyciągnął przed siebie. Spojrzałam na niego spod oka ze znaczącym uśmiechem. Doskonale umiałam sobie wyobrazić, że miał problemy z czarownicami. - Ale głupie dowcipy się skończyły, kiedy zaprzyjaźniłem się z największym, najbardziej złośliwym, najbrzydszym czarodziejem w szkole. - Uśmiechnął się ze zmęczeniem samymi oczyma. - Ale był z niego brutal. Przez cztery lata odrabiałem za niego lekcje. Powinien był już dawno skończyć szkołę i nauczyciele przymykali oczy, byle się go pozbyć. Ponieważ nie chodziłem na skargi do dyrektora jak garstka innych ludzi zapisanych do Emersona, mogłem się zadawać z Inderlanderami. Moi przyjaciele się mną zajmowali, a ja się nauczyłem wielu rzeczy, których inaczej bym nie poznał. - Jak tego, że nie trzeba się bać wampira - powiedziałam, myśląc, że to dziwne, że człowiek wie więcej o wampirach niż ja. - W każdym razie nie w południe. Ale poczuję się lepiej, kiedy wezmę prysznic i pozbędę się zapachu Ivy. Nie wiedziałem, że to był jej szlafrok. - Podszedł do mnie. Czego szukasz? - Nie wiem - odparłam, zdenerwowana, że zagląda mi przez ramię. Musi być coś, czego mogłabym użyć, nie przechodząc zbyt daleko na niewłaściwą stronę „Mocy”. Poczułam ukłucie nerwowego rozbawienia. Nie jesteś moim ojcem, Darth, i nigdy się do ciebie nie przyłączę!

Nickowi zaczęły łzawić oczy od moich perfum, więc się cofnął. Przyjechaliśmy tu z opuszczonymi szybami. Teraz wiedziałam, dlaczego nic nie mówił na ten temat. - Mieszkasz z Ivy od niedawna, prawda? - zapytał. Zaskoczona, podniosłam wzrok znad indeksu. - Jakoś mam wrażenie, że wy dwie nie jesteście... Zarumieniłam się i spuściłam wzrok. - Nie jesteśmy - stwierdziłam. - I nie będziemy, jeśli to od nas będzie zależało. Jesteśmy po prostu współlokatorkami. Ja mieszkam po prawej stronie korytarza, ona po lewej. Zawahał się. - Mogę w takim razie coś ci podpowiedzieć? Patrzyłam na niego ze zdumieniem, a on przysiadł na rogu stołu. - Mogłabyś wypróbować perfumy z bazą cytrusową zamiast kwiatowej. Rozwarłam szeroko oczy. Nie tego się spodziewałam. Powoli zakryłam dłonią miejsce na szyi skropione tymi okropnymi perfumami. - Pomógł mi je wybrać Jenks - wyjaśniłam. - Powiedział, że dość dobrze zagłusza zapach Ivy. - Na pewno. - Nick się skrzywił. - Ale żeby być skuteczne, muszą być silne. Te oparte na cytrusach neutralizują zapach wampira, a nie tylko go zagłuszają. - O... - szepnęłam, przypominając sobie słabość Ivy do soku pomarańczowego. - Nos pixy jest dobry, lecz nos wampira jest wyspecjalizowany. Następnym razem idź na zakupy z Ivy. Pomoże ci wybrać coś skutecznego. - Tak zrobię - obiecałam, myśląc, że gdybym za pierwszym razem po prostu poprosiła ją o pomoc, mogłabym uniknąć obrażania wszystkich dookoła. Czując się bardzo głupio, zamknęłam bezimienną księgę i wstałam, by wziąć następną. Zdjęłam ją z półki i od razu się zdenerwowałam, bo książka była cięższa niż zakładałam. Głośno uderzyła w stół i Nick się wzdrygnął. - Przepraszam - powiedziałam i wyprostowałam okładkę, by ukryć fakt, że naddarłam butwiejącą oprawę. Usiadłam i otworzyłam księgę. Serce mocno mi zatłukło; zamarłam, czując, jak jeżą mi się włoski na karku. Nie wyobraziłam sobie tego. Zmartwiona, podniosłam wzrok, żeby sprawdzić, czy Nick też to zauważył. Wpatrywał się ponad moim

ramieniem w jedno z przejść utworzonych przez regały z książkami. Wrażenie niesamowitości nie brało się z księgi. Rodziło się gdzieś za mną. Cholera. - Rachel! - rozległo się ciche wołanie z korytarza. - Twój amulet zrobił się czerwony, ale nikogo tu nie widzę! Zamknęłam księgę i wstałam. W powietrzu coś migotało. Kilka książek w przejściu między regałami cofnęło się głębiej na półkach. Serce waliło mi jak młotem. - Nick? - powiedziałam. - Czy w tej bibliotece pojawiają się duchy? - Nic mi o tym nie wiadomo. Jasna cholera. Stanęłam obok niego. - No to co to jest, u diabła? Spojrzał na mnie. - Nie wiem. Przyleciał do nas Jenks. - W korytarzu nic nie ma, Rache. Jesteś pewna, że ten amulet działa? - zapytał, a ja pokazałam na zamieszanie panujące w przejściu. - Kurde! - zawołał, unosząc się między Nickiem i mną. Powietrze zaczęło przybierać wyraźniejszy kształt. Książki równocześnie przesunęły się na skraj półek. To było jeszcze bardziej niesamowite. Mgiełka zżółkła, a potem się zestaliła. Oddech świszczał mi między zębami. To był pies. To znaczy, jeśli psy mogą być wielkości kucyków, mieć kły dłuższe od mojej dłoni i maleńkie rożki na głowie, to był to pies. Cofnęliśmy się z Nickiem o krok, a pies ruszył za nami. - Powiedz mi, że to system alarmowy biblioteki - szepnęłam. - Nie wiem, co to jest. Nick zbladł jak papier, a jego pewność siebie rozpadła się w kawałki. Pies zagradzał nam drogę do drzwi. Z pyska kapała mu ślina i przysięgam, że kiedy spadała na podłogę, rozlegało się syczenie. Z kałuży unosił się żółty dym. Czułam zapach siarki. Co to za stworzenie, u diabła? - Masz w torebce coś na to? - szepnął Nick, sztywniejąc na widok postawionych uszu psa. - Coś na zatrzymanie żółtego psa z piekła? - zapytałam. - Nie. - Jeśli nie okażemy strachu, może nie zaatakuje. Pies otworzył pysk i powiedział: - Które z was to Rachel Mariana Morgan?

ROZDZIAŁ 25

Wstrzymałam oddech. Pies ziewnął, a na koniec jakby pisnął. - To pewnie ty - stwierdził. Skóra zafalowała na nim niczym bursztynowy płomień, po czym rzucił się ku nam. - Uważaj! - wrzasnął Nick i odepchnął mnie od stołu, na którym wylądował pies. Upadłam na podłogę, przetoczyłam się i stanęłam na czworakach. Nick krzyknął z bólu. Stół z trzaskiem poleciał na regały, ale kiedy pies z niego zeskoczył, przesunął się do tyłu. Gruby plastik rozpadł się na kawałki. - Nick! - zawołałam, widząc, że leży skulony na podłodze. Potwór stał nad nim i trącał go nosem. Na podłodze było widać krew. - Zostaw go! Jenks unosił się bezsilnie pod sufitem. Pies odwrócił się do mnie. Wstrzymałam oddech. Tęczówki miał czerwone, otoczone obrzydliwym pomarańczowym kolorem, a źrenice poziome, jak u kozy. Cofnęłam się, nie spuszczając z niego wzroku, i drżącymi palcami wyjęłam srebrny sztylet z pochwy na łydce. Przysięgam, że kiedy zrzuciłam płaszcz i staromodne pantofle na obcasach, wargi stwora uniosły się w psim uśmiechu, odsłaniając straszne kły. Nick jęknął i się poruszył. Żył. Poczułam falę ulgi. Na ramieniu stał mu Jenks i wrzeszczał do ucha, żeby wstawał. - Rachel Mariano Morgan - powiedział pies głosem przesyconym czernią i słodyczą miodu. Zadrżałam w zimnym powietrzu podziemi i czekałam. - Jedno z was boi się psów - dodał z niejakim rozbawieniem - ale chyba nie ty.

- Podejdź i sprawdź - rzekłam zuchwale. Poprawiłam chwyt na nożu, ale zadrżałam. Psy nie powinny mówić. Nie powinny. Postąpiłam krok do przodu. Patrzyłam z otwartymi ustami, jak jego przednie nogi się wydłużają, pozwalając mu przyjąć wyprostowaną postawę. Wysmuklał i upodobnił się do człowieka. Pojawiło się ubranie: celowo podarte niebieskie dżinsy, czarna skórzana kurtka i łańcuch biegnący od szlufki u paska do portfela. Miał sztywne, nastroszone włosy ufarbowane na rudo, by pasowały do jego rumianej cery. Oczy ukrył za czarnymi plastikowymi okularami przeciwsłonecznymi. Ruszył ku mnie rozkołysanym krokiem, a ja, zaskoczona, nie mogłam się ruszyć. - Zostałem wysłany, by cię zabić - powiedział z akcentem londyńskiego żula, nadal się zbliżając. Teraz wyglądał jak członek ulicznego gangu. - Kazano mi zadbać, byś umarła w strachu, słodziutka. Nie dano mi zbyt wielu materiałów. To może chwilę potrwać. Rzuciłam się w tył, dopiero teraz zdając sobie sprawę, że stwór jest tuż. Jego ręka wystrzeliła błyskawicznie do przodu niczym tłok. Uderzyła mnie, nim się zorientowałam, że jest w ruchu. Mój policzek zapłonął ogniem bólu, a potem zdrętwiał. Uderzenie w ramię wyrzuciło mnie w powietrze. Żołądek poleciał w dół, a ja uderzyłam plecami o regał. Upadłam na podłogę zasypaną gradem książek. Potrząsnęłam głową, by pozbyć się gwiazd sprzed oczu, i wstałam. Nick wpełzł między dwa regały. Spod włosów ściekała mu na szyję krew, a na twarzy malowały się groza i przerażenie. Dotknął głowy i popatrzył na krew. Złowiłam jego wzrok. Stwór stał między nami. Skoczył z wyciągniętymi rękami, a ja wstrzymałam oddech. Przyklękłam. Zamachnęłam się nożem, który przeszedł przez ciało atakującego. Przerażona, uskoczyłam mu z drogi. Nadal się zbliżał. Pod ciosem noża jego twarz rozmyła się w mgłę. Co to jest, do cholery? - Rachel Mariano Morgan - odezwał się szyderczym tonem. - Przyszedłem po ciebie. Sięgnął ku mnie, a ja się rzuciłam do ucieczki. Mocna dłoń chwyciła moje ramię i obróciła w miejscu. To coś mnie trzymało, a ja zamarłam, bo druga czerwona dłoń zwinęła się w morderczo wyglądającą pięść. Stwór ukazał w uśmiechu zaskakująco białe zęby i się zamachnął. Celował w mój brzuch.

Ledwie zdążyłam zablokować cios. Pięść trafiła w moją rękę. Nagły ból zaparł mi dech w piersiach. Padłam z krzykiem na kolana, ściskając rękę. Stwór rzucił się za mną. Odtoczyłam się. Spadł ma mnie. Czułam na twarzy jego gorący oddech. Długimi palcami ściskał mnie za ramię. Wolną dłoń wsunął mi pod sukienkę, szukając czegoś po wewnętrznej stronie uda. Rozwarłam szeroko oczy ze zdumienia. Jego twarz znajdowała się o kilkanaście centymetrów od mojej. Widziałam swoją zszokowaną minę odbijającą się w jego okularach. Wysunął język i pociągnął nim od mojego podbródka do ucha. Był ciepły i obrzydliwy. Poczułam palce ciągnące moją bieliznę. Szarpnęłam jego rękę, przez co paznokcie wbiły się w ciało. Ból zmusił mnie do działania - trąciłam okulary napastnika, po czym wbiłam paznokcie w jego pomarańczowe tęczówki. Wrzasnął, zaskoczony, a ja mogłam zaczerpnąć tchu. Korzystając z chwilowej dezorientacji stwora, zepchnęłam go z siebie i się odtoczyłam. Oberwałam w nerkę ciężkim butem śmierdzącym popiołem. Chwytając powietrze, skuliłam się wokół mojego noża. Tym razem go trafiłam. Był zbyt rozproszony, by zmienić się w mgłę. Jeśli może czuć ból, to może i umrzeć. - Nie boisz się gwałtu, słodziutka? - zapytał, wyraźnie zadowolony. - Twarda z ciebie suka. Chwycił mnie za ramię. Broniłam się, bezradna wobec długich czerwonych palców, które stawiały mnie na nogi. Zerknęłam na Nicka, w stronę odgłosów potężnych uderzeń. Nogą od stołu walił w zamkniętą drewnianą szafę. Wszędzie było pełno jego krwi. Ramienia Nicka trzymał się Jenks ze skrzydełkami czerwonymi ze strachu. Powietrze przede mną się rozmyło; zachwiałam się, uświadamiając sobie, że to coś znów się przemieniło. Ręka ściskająca mnie za ramię wygładziła się. Dysząc, podniosłam wzrok i zobaczyłam przed sobą wysokiego, wytwornego młodzieńca w eleganckim surducie. Na wąskim nosie miał przyciemnione okulary. Byłam pewna, że go uderzyłam, ale z tego, co widziałam, oczy miał nieuszkodzone. Czy to był wampir? Bardzo stary wampir? - Może boisz się bólu? - odezwała się zjawa z akcentem odpowiednim dla samego profesora Henry'ego Higginsa.

Szarpnęłam się w tył i wpadłam na regał. Stwór sięgnął do mnie z szerokim uśmiechem, podniósł mnie i cisnął przez pomieszczenie w stronę Nicka, który wciąż tłukł w szafę. Uderzyłam w nią plecami z taką siłą, że straciłam oddech. Rozwarłam palce i nóż upadł na podłogę z głośnym stukotem. Usiłując odetchnąć, ześliznęłam się po zniszczonych drzwiach szafy i zatrzymałam bezwładnie, niemal siadając na jej półkach. Stwór podniósł mnie, trzymając za przód sukienki. - Czym ty jesteś? - wychrypiałam. - Wszystkim, co cię przeraża. - Uśmiechnął się, ukazując zęby. - Co cię przeraża, Rachel Mariano Morgan? Nie ból. Ani gwałt. I chyba nie potwory. - Nic - wydyszałam i plunęłam na niego. Ślina zasyczała na jego twarzy. Zadrżałam, przypomniawszy sobie ślinę Ivy na mojej szyi. Rozwarł szeroko oczy. - Boisz się cieni pozbawionych duszy - szepnął w zachwycie. - Boisz się śmierci w miłosnym ucisku pozbawionego duszy cienia. Twoja śmierć sprawi przyjemność nam obojgu, Rachel Mariano Morgan. Jaka pokrętna śmierć - z poczuciem przyjemności. Może byłoby lepiej dla twojej duszy, gdybyś się bała psów? Zaatakowałam i zostawiłam mu na twarzy cztery zadrapania. Nie wzdrygnął się. Pojawiła się krew, zbyt gęsta i czerwona. Wykręcił mi ręce, chwytając mnie za nadgarstki jedną dłonią. Szarpnął je mocno, a mnie się zrobiło tak niedobrze, że aż się zgięłam wpół. Pchnął mnie na ścianę. Oswobodziłam zdrową rękę i się zamachnęłam. Schwycił mnie za przegub, nim zdołałam go uderzyć. Spojrzałam mu w oczy i poczułam, że miękną mi kolana. Strój dżentelmena skurczył się do skórzanej kurtki i czarnych spodni. W miejsce rumianej cery pojawiły się blond włosy i lekki zarost. W świetle błyskały dwa kolczyki. Kisten uśmiechnął się do mnie, poruszając czerwonym koniuszkiem języka. - Lubisz wampiry, mała czarownico? - szepnął. Usiłowałam mu się wyrwać. - To jeszcze nie to - mruknął. Szarpnęłam się, bo znów zmieniły mu się rysy twarzy. Zmniejszył się i teraz przerastał mnie tylko o głowę. Włosy mu się wydłużyły, wyprostowały i poczerniały. Zniknęła jasna szczecina zarostu, a cera zbladła, przywodząc na myśl ducha. Kwadratowa szczęka Kistena wygładziła się do owalu. - Ivy - szepnęłam i zwiotczałam z przerażenia.

- Nadajesz mi imię - powiedział powoli stwór kobiecym głosem. - Chcesz tego? Spróbowałam przełknąć ślinę. Nie mogłam się poruszyć. - Nie przerażasz mnie - wyszeptałam. W jego oczach błysnęła czerń. - Ivy cię przeraża. Zesztywniałam, usiłując się wyrwać. Stwór pociągnął za mój nadgarstek. - Nie! - wrzasnęłam, kiedy otworzył usta, pokazując kły. Ugryzł mnie mocno, a ja krzyknęłam. Wzdłuż mojej ręki popłynął ogień, rozlewając się po całym ciele. Wiłam się, usiłując się mu wyrwać, a on gryzł mój nadgarstek jak pies. Poczułam, że rozrywa mi skórę. Odepchnęłam go kolanem. Puścił mnie. Cofnęłam się, dysząc, sparaliżowana przerażeniem. Zupełnie jakby stała przede mną Ivy z uśmiechem na ustach ociekających moją krwią. Stwór odgarnął włosy z oczu, zostawiając na czole czerwoną smugę. Nie umiałam... nie umiałam sobie z tym poradzić. Odetchnęłam spazmatycznie i rzuciłam się do drzwi. Wyciągnął rękę z wampirzą szybkością, szarpnął mnie do tyłu i rzucił na cementową ścianę. Poczułam falę bólu. Przytrzymywała mnie blada ręka Ivy. - Pokażę ci, co robią wampiry za zamkniętymi drzwiami, Rachel Mariano Morgan - wyszeptał stwór. Zdałam sobie sprawę, że umrę w piwnicy biblioteki uniwersyteckiej. To coś, co zmieniło się w Ivy, pochyliło się do mnie. Czułam własne tętno bijące pod skórą. Nadgarstek mrowił ciepłem. Twarz Ivy znajdowała się kilkanaście centymetrów od mojej. Stwór coraz umiejętniej wydobywał obrazy z mojej głowy. Na szyi miał krzyż, czułam zapach soku pomarańczowego. Oczy zaszły mu mgłą zmysłowego pożądania. - Nie - szepnęłam. - Proszę, nie. - Mogę cię mieć kiedy tylko zechcę, mała czarownico - wyszeptał głosem Ivy, przywodzącym na myśl szary jedwab. Wpadłam w panikę i zaszamotałam się bezradnie. To coś, co wyglądało jak Ivy, pokazało w uśmiechu zęby. - Tak się boisz - wyszeptało czule i przekrzywiło głowę Czarne włosy musnęły moje ramię. - Nie bój się. Spodoba ci się to. Przecież już to mówiłam.

Szarpnęłam się, gdy coś dotknęło mojego policzka. Uświadomiłam sobie, że to było muśnięcie języka, i cicho jęknęłam. - Będziesz zachwycona - usłyszałam chrapliwy szept Ivy. - Słowo skauta. Zalały mnie obrazy, jak siedziałam unieruchomiona w fotelu Ivy. Stwór przyciskający mnie do ściany pomrukiwał z rozkoszy i pieszczotliwym ruchem głowy odchylił moją w bok. Wrzasnęłam z przerażenia. - Och, proszę cię - mruknął, a ja poczułam na szyi muśnięcie zimnych, ostrych zębów. - Och, proszę. Teraz... - Nie! - krzyknęłam, a on wbił zęby w moją szyję. Zatapiał je raz po raz gwałtownymi, niecierpliwymi ruchami. Szarpałam się w jego uścisku. Upadliśmy oboje na podłogę. Przyciskał mnie swoim ciężarem do zimnego betonu. Szyja paliła mnie ogniem. Podobne uczucie wędrowało mi od nadgarstka po ręce. Wstrząsały mną dreszcze. Słyszałam odgłos ssania, czułam rytmiczne pociągnięcia przy próbach stwora odebrania mi więcej, niż moje ciało mogło dać. Doznałam wrażenia czegoś cierpkiego i wstrzymałam oddech. Zesztywniałam, nie będąc w stanie oddzielić bólu od rozkoszy. To było... było... - Złaź z niej! - krzyknął Nick. Usłyszałam uderzenie i poczułam wstrząs. Stwór oderwał się ode mnie. Nie mogłam się poruszyć. Nie chciałam się poruszyć. Leżałam na podłodze, sparaliżowana i zamroczona przez kontakt z wampirem. Nade mną unosił się Jenks, a powiew spod jego skrzydełek chłodził mi szyję i jednocześnie przyprawiał o dreszcze. Krew spływała Nickowi do oczu. W rękach trzymał księgę. Była tak duża, że ledwie dawał sobie z nią radę. Mamrotał coś pod nosem; był blady i wystraszony. Przeniósł wzrok z księgi na stwora obok mnie. Znów rozpłynął się we mgłę i z warknięciem skoczył ku Nickowi. - Nick - szepnęłam. Tymczasem Jenks posypywał mi szyję czarodziejskim pyłkiem. - Uważaj... - Laqueus! - zawołał Nick, z trudem opierając księgę na uniesionym kolanie i wyciągając przed siebie drugą rękę. Pies w coś uderzył i padł na podłogę. Patrzyłam, jak się podnosi i potrząsa głową, jakby był oszołomiony. Znów warknął, rzucił się na. Nicka i upadł drugi raz. - Związałeś mnie! - powiedział z wściekłością, zmieniając płynnie kształty, jak w groteskowym kalejdoskopie. Spojrzał na podłogę i krąg nakreślony przez Nicka

własną krwią. - Nie masz wystarczającej wiedzy, by wezwać mnie z zaświatów wrzasnął. Skulony nad książką, Nick oblizał wargi. - Nie, ale skoro już tu jesteś, to mogę cię związać w kręgu. Mówił z wahaniem, jakby nie był pewien swego. Jenks stał na mojej wyprostowanej dłoni i sypał czarodziejski pyłek na mój poszarpany nadgarstek, a stwór rzucał się na niewidzialną barierę. Tam, gdzie jego nogi dotykały betonu, unosiły się pasma dymu. - Nie dam się złapać drugi raz! - wściekał się. - Wypuść mnie! Nick przełknął z trudem ślinę i podszedł do mnie, mijając książki leżące na podłodze i rozlaną krew. - Mój Boże, Rachel - powiedział, a księga spadła na podłogę z odgłosem darcia papieru. Jenks usiłował wytrzeć mi twarz z krwi, śpiewając żwawą kołysankę o rosie i promieniach księżyca. Przeniosłam spojrzenie z księgi na Nicka. - Nick? - powiedziałam drżącym głosem, nie spuszczając wzroku z jego sylwetki odcinającej się od nieprzyjemnego blasku świetlówek. - Nie mogę się ruszyć. Ogarnęła mnie panika. - Nie mogę się ruszyć, Nick! Chyba jestem sparaliżowana! - Nie. Nie - odparł, zerkając na psa. Ustawił się za mną i podciągnął do pozycji półsiedzącej, opierając o siebie. - To działanie wampirzej śliny. Przejdzie. Chociaż prawie leżałam mu na kolanach, poczułam, że zaczyna mi się robić zimno. Odrętwiała, podniosłam na niego wzrok. Miał napiętą skórę wokół oczu, a zęby zaciśnięte. Z głowy spływała mu krew, tworząc na twarzy powolny strumyczek i wsiąkając w koszulę. Dłonie miał czerwone i lepkie, ale ramiona, którymi mnie obejmował, były ciepłe. Zaczęłam się trząść. - Nick? - zapytałam drżącym głosem. Podążyłam za jego wzrokiem do psa. Stał i wpatrywał się w nas. Z jego pyska ciekła ślina, drgały mu mięśnie. - Czy to jest wampir? - Nie - odparł zwięźle. - To demon, ale jeśli jest wystarczająco silny, posiada umiejętności każdej postaci, jaką przybiera. Za minutę będziesz mogła się ruszać. Popatrzył na krew rozbryźniętą w pomieszczeniu i jego pociągłą twarz wykrzywił grymas rozpaczy. - Nic ci nie będzie. - Nie wypuszczając mnie z objęć, odciął dół

koszuli moim nożem. - Nic ci nie będzie - szepnął, owiązał mi nadgarstek i ułożył moją rękę delikatnie na kolanach. Wywołana tym ruchem nieoczekiwana rozkosz, jaka zaczęła emanować z rany, wydarła mi z ust przeciągły jęk. - Nick? - Między mną i świetlówkami unosiły się czarne skry. To było fascynujące. - Nie ma już demonów. Od Zmiany nie zanotowano ani jednego ataku. - Żeby lepiej radzić sobie z łaciną, przez trzy lata uczyłem się demonologii jako drugiego języka - powiedział i wyciągnął rękę po moją torbę, którą Jenks usiłował wydostać spod szczątków stołu. - To coś jest demonem. - Nie zdejmując mojej głowy ze swoich kolan, zaczął grzebać w torbie. - Masz tu coś na ból? - Nie - powiedziałam sennym głosem. - Lubię ból. - Z jeszcze bardziej pobladłą twarzą Nick poszukał wzrokiem moich oczu, a potem Jenksa. - Nikt nie uczy się demonologii - stwierdziłam słabym głosem, czując, że zaraz się rozchichoczę. - To chyba najbardziej bezużyteczny przedmiot na świecie. - Spojrzałam na szafę. Jej drzwi wciąż pozostawały zamknięte, mimo że zostały strzaskane przez Nicka i mój ciężar, kiedy demon cisnął mnie na szafę. Za rozbitym drewnem widniało puste miejsce wielkości księgi leżącej na podłodze obok mnie. A więc to ukrywają w zamkniętej szafie w zamkniętym pomieszczeniu za zamkniętymi drzwiami w piwnicy rządowego budynku. Zerknęłam na Nicka. - Umiesz przywoływać demony? - zapytałam. Niech Bóg ma mnie w swojej opiece, ale było mi dobrze. Byłam lekka i zwiewna. Praktykujesz czarną magię. Ja takich ludzi aresztuję - oznajmiłam, usiłując przeciągnąć palcem wzdłuż jego szczęki. - Niezupełnie. - Nick ujął mnie za rękę i ją opuścił. Strząsnął mankiet koszuli aż za dłoń i wytarł nim krew z mojej twarzy. - Nic nie mów, Rachel. Straciłaś dużo krwi. Zwrócił się do Jenksa ze strachem w oczach. - Nie mogę jej w takim stanie zaprowadzić do autobusu! - Sprowadzę Ivy - powiedział pixy ze zbolałą miną. Wylądował mi na ramieniu i szepnął: - Trzymaj się, Rache. Zaraz wracam. Podfrunął do Nicka, a podmuch spod jego skrzydełek przeszył mnie kolejnymi falami euforii. Zamknęłam oczy i poddałam się im z nadzieją, że to się nigdy nie skończy. - Jeśli pozwolisz jej tu umrzeć, sam cię zabiję - zagroził Jenks, a Nick skinął głową.

Jenks odleciał z brzęczeniem jakby tysiąca pszczół. Odgłos ten jeszcze przez jakiś czas rozbrzmiewał mi echem w głowie. - Nie wydostanie się? - zapytałam, otwierając oczy. Moje emocje wahały się między skrajnościami i teraz oczy wypełniły mi łzy. Nick wsadził do mojej torby księgę z zaklęciami na demony, wszędzie zostawiając krwawe odciski swoich palców. - Nie. A kiedy wzejdzie słońce, rozwieje się jak dym. Jesteś bezpieczna. Ciii. Włożył do torby mój nóż i wyciągnął rękę po płaszcz. - Jesteśmy w piwnicy - zaprotestowałam. - Tu nie dociera słońce. Nick oddarł podszewkę z mojego płaszcza i przycisnął mi ją do szyi. Utrzymujące się efekty działania wampirzej śliny sprawiły, że przeszył mnie dreszcz rozkoszy. Krzyknęłam. Krwawienie się zmniejszyło; ciekawe, czy dzięki pyłkowi Jenksa. Najwyraźniej wywoływał nie tylko swędzenie. - To nie światło słońca wciąga demony z powrotem w zaświaty - powiedział Nick, najwyraźniej sądząc, że sprawił mi ból. - Ma to jakiś związek z promieniami gamma czy protonami... Cholera, Rachel. Przestań zadawać mi tyle pytań. Wykładano to jako przedmiot pomocniczy dla zrozumienia rozwoju języka, a nie w celu nauczenia nas, jak panować nad demonami. Demon znów się przemienił w Ivy. Drażnił się ze mną, oblizując czerwone usta zakrwawionym językiem. Zadrżałam. - Jaki stopień dostałeś, Nick? - zapytałam. - Proszę cię, powiedz, że piątkę. - Mhm... - wyjąkał i okrył mnie płaszczem. Objął mnie i zaczął kołysać. Oddychałam ze świstem; nadgarstek pulsował w tym samym rytmie, co szyja. Spokojnie - powiedział cicho. - Nic ci nie będzie. - Jesteś pewien? - dobiegł z kąta modulowany głos. Nick uniósł głowę. Popatrzyłam na demona. Wrócił do postaci dżentelmena. - Wypuść mnie. Mogę wam pomóc - powiedział z wielką życzliwością. Nick się zawahał. - Nick? - Nagle się przestraszyłam. - Nie słuchaj go! Nie słuchaj! Demon uśmiechnął się znad przyciemnionych okularów, ukazując płaskie, równe zęby. - Przerwij krąg, to ją zabiorę do jej Ivy. Inaczej... - Zmarszczył brwi, jakby zatroskany. - Wygląda na to, że więcej krwi jest poza nią niż w niej. Nick zerknął na rozbryzgi krwi na ścianach i książkach. Objął mnie mocniej.

- Usiłowałeś ją zabić - powiedział łamiącym się głosem. Stwór wzruszył ramionami. - Byłem do tego zmuszony. Wiążąc mnie w swoim kręgu, wymazałeś ten, którego użyto, by mnie wezwać. Wraz z nim zniknął przymus wypełniania woli tego, kto mnie wezwał. Cały należę do ciebie, drobny czarowniku. Wyszczerzył zęby w uśmiechu, a ja zaczęłam dyszeć ze strachu. - Nicky... - szepnęłam. Zniknęło otępienie spowodowane utratą krwi. Sytuacja była niedobra. Wiedziałam, że jest niedobra. Wróciło zapamiętane przerażenie. Serce usiłowało bić szybciej, lecz puls zgubił rytm. - Możesz sprowadzić nas z powrotem do kościoła? - zapytał Nick. - Do tego przy tej niedużej linii? - Demon przyjął zaskoczony wyraz twarzy i zarys jego postaci nieco się rozmył. - Przed sześcioma nocami ktoś się nią posłużył do zamknięcia kręgu. Odbiło się to w zaświatach takim echem, że, jakby to powiedzieć, podskoczyły moje filiżanki na spodkach. - Przechylił głowę. - To byłeś ty? - Nie - odparł słabym głosem Nick. Zrobiło mi się niedobrze. Użyłam za dużo soli. Niech Bóg ma mnie w opiece. Nie wiedziałam, że demony potrafią wyczuć, że czerpię z magicznej linii. Obiecałam sobie, że jeśli wyjdę z tego cało, nie posłużę się nią nigdy więcej. Demon patrzył na mnie. - Mogę cię tam zabrać - powiedział. - Ale w zamian nie zmusisz mnie do powrotu do zaświatów. Nick objął mnie mocniej. - Chcesz, żebym pozwolił ci grasować po Cincinnati przez całą noc? Po twarzy demona przebiegł uśmiech. Odetchnął powoli i przeciągnął się z trzaskiem stawów. - Chcę zabić tego, kto mnie tu wezwał. Potem odejdę. Śmierdzi tutaj. - Spojrzał znad okularów swoimi nieludzko obcymi oczyma. - I nie wezwiesz mnie nigdy więcej, prawda, drobny czarowniku? Mógłbym cię nauczyć tak wiele z tego, co chcesz wiedzieć... Nick się zawahał, a strach walczył we mnie o lepsze z bólem. W końcu pokręcił głową. - Nie skrzywdzisz nas - rzekł. - Psychicznie, fizycznie ani emocjonalnie. Wybierzesz najprostszą drogę, a potem nie narazisz nas na żadne niebezpieczeństwo.

- Nick Nicky - rzekł demon, wydymając usta. - Można by pomyśleć, że mi nie ufasz. Jeśli przeniosę was przez magiczną linię, mogę być na miejscu, zanim jej Ivy stamtąd wyjdzie. Ale lepiej się pośpiesz, wygląda na to, że Rachel Mariana Morgan szybko traci siły. Przez zaświaty? - pomyślałam w panice. Nie! Tak właśnie zginął mój tata. Nick przełknął ślinę. - Nie! - usiłowałam krzyknąć i wysunąć się z jego ramion. Otępienie wywołane śliną wampira niemal zniknęło, lecz wraz z ruchem spotęgował się ból. Ucieszyłam się z niego, wiedząc, że rozkosz była złudzeniem. Pobladły Nick usiłował mnie unieruchomić i jednocześnie przyciskać mi do szyi podszewkę płaszcza. - Rachel - szepnął. - Straciłaś wiele krwi. Nie wiem, co robić! Gardło miałam tak wyschnięte, że nie mogłam przełknąć śliny. - Nie... nie wypuszczaj go - powiedziałam z naciskiem. - Proszę cię. Odepchnęłam jego ręce. - Nic mi nie jest. Krwawienie ustało. Nic mi nie będzie. Zostaw mnie tu. Wezwij Ivy. Ona nas zawiezie. Nie chcę przechodzić przez zaświaty. Demon zmarszczył brwi. - Mhm - odezwał się łagodnym tonem i dotknął koronki przy szyi. - Wygląda na to, że zaczyna mówić bez ładu i składu. Niedobrze. Tik-tak, Nick Nicky. Lepiej decyduj się szybko. Nick wciągnął ze świstem powietrze i napiął mięśnie. Popatrzył na kałużę krwi, a potem na mnie. - Muszę coś zrobić - wyszeptał. - Jesteś taka zimna, Rachel. - Nick, nie! - krzyknęłam, bo położył mnie na podłodze i chwiejnie wstał. Wysunął stopę i rozmazał linię namalowaną krwią. Usłyszałam pełne przestrachu zawodzenie. Zakryłam usta, bo uświadomiłam sobie, że to ja zawodzę. Demon zadrżał, a ja zatrzęsłam się z przerażenia. Powoli przestąpił linię. Nie odrywając ode mnie oczu, powiódł dłonią po zakrwawionej ścianie i oblizał palec. - Nie pozwól, by mnie dotknął! - zawołałam. W swoim głosie słyszałam nutę histerii. - Rachel - powiedział uspokajającym głosem Nick, klękając obok mnie. Obiecał, że nie zrobi ci nic złego. Demony nie kłamią. Tak było napisane w każdym tekście, który przepisywałem. - Ale też nie mówią prawdy! - krzyknęłam.

W oczach demona pojawił się błysk gniewu, zduszony falą fałszywej troski o mnie. Niestety, Nick nie zdołał zauważyć go. Postąpił krok do przodu, a ja usiłowałam się cofnąć. - Nie pozwól, by mnie dotknął! - wrzasnęłam. - Nie zmuszaj mnie do tego! Widziałam po oczach Nicka, że to nie demon budzi w nim strach, tylko moje zachowanie. On nic nie rozumiał. Sądził, że wie, co robi. Myślał, że jego księgi zawierają wszystkie odpowiedzi. Nie wiedział co robi. A ja wiedziałam. Chwycił mnie za ramię i zwrócił się do demona. - Możesz jej pomóc? - zapytał. - Ona się zabije. - Nick, nie! - krzyknęłam, bo demon ukląkł i przysunął do mnie uśmiechniętą twarz. - Śpij, Rachel Mariano Morgan - wyszeptał i nic więcej już nie zapamiętałam.

ROZDZIAŁ 26

- Co się stało? Gdzie jest Jenks? Przez moje oszołomienie przedarł się głos Ivy; rozlegał się blisko i był pełen troski. Czułam, że poruszam się do przodu kołyszącym ruchem. Był moment, gdy zrobiło mi się ciepło, a teraz znów było mi zimno. Czułam przemożny zapach krwi. Nie dawało mi spokoju wspomnienie czegoś obrzydliwszego: padliny, soli i spalonego bursztynu. Nie mogłam otworzyć oczu. - Zaatakował ją demon. Głos był pełen napięcia i cichy. Nick. Zgadza się, pomyślałam, zaczynając składać wszystko razem. Znajdowałam się w jego ramionach. To właśnie był ten jeden dobry zapach, męski i przesycony potem. A do mojego spuchniętego oka wciskała się jego zakrwawiona bluza dresowa i jeszcze bardziej je podrażniała. Zaczęłam się trząść. Dlaczego było mi zimno? - Czy możemy zejść z ulicy? - zapytał Nick. - Straciła mnóstwo krwi. Poczułam na czole ciepły dotyk. - Zrobił to demon? - zapytała Ivy. - Demony nie atakowały od czasu Zmiany. Cholera, wiedziałam, że nie powinnam wypuszczać jej z terenu kościoła. Obejmujące mnie ramiona zesztywniały. Przesunęłam się do przodu, a potem do tyłu - Nick się zatrzymał. - Rachel wie, co robi - oznajmił zdławionym głosem. - Nie jest twoim dzieckiem, w żadnym znaczeniu tego słowa. - Nie? - odparła Ivy. - A zachowuje się jak dziecko. Jak mogłeś pozwolić, żeby została tak pokiereszowana?

- Ja? Ty zimnokrwista wampirzyco! - wrzasnął Nick. - Myślisz, że to ja do tego dopuściłem? Ścisnął mi się żołądek, ogarnięty falą mdłości; zdrową ręką spróbowałam naciągnąć na siebie płaszcz. Uchyliłam powieki, mrużąc oczy w świetle ulicznej lampy. Nie mogliby skończyć tej sprzeczki jak już położą mnie do łóżka? - Ivy... - zaczął Nick - nie boję się ciebie, więc daruj sobie tę gównianą aurę i się cofnij. Wiem, o co ci chodzi, i nie pozwolę ci na to. - O czym ty mówisz? - wyjąkała. Nick pochylił się w jej stronę, a ja zawisłam bez ruchu między nimi. - Rachel chyba sądzi, że wprowadziłaś się tego samego dnia, co ona powiedział. - Być może zainteresuje ją wiadomość, że wszystkie twoje czasopisma są zaadresowane do ciebie do kościoła. Usłyszałam szybki oddech Ivy. Po chwili Nick dodał poważnym tonem: - Od jak dawna tu mieszkasz, czekając, aż Rachel rzuci pracę? Miesiąc? Rok? Polujesz na nią wytrwale, Tamwood? Masz nadzieję uczynić z niej swą potomkinię, kiedy umrzesz? Robimy długoterminowe plany, co? O to chodzi? Usiłowałam odwrócić głowę od piersi Nicka, żeby lepiej słyszeć. Usiłowałam myśleć, ale byłam zbyt oszołomiona. Ivy wprowadziła się tego samego dnia, co ja, tak? Jej komputer nie był wtedy jeszcze podłączony do sieci, a w jej pokoju stały te wszystkie pudełka. Jakim cudem czasopisma dla niej przychodziły do kościoła? Pomyślałam o idealnym ogrodzie czarownicy na tyłach i o księgach zaklęć na strychu wyposażonych w alibi. Niech Bóg ma mnie w swojej opiece, ależ byłam głupia. - Nie - powiedziała cicho Ivy. - To nie jest to, na co wygląda. Proszę cię, nic jej nie mów. Wszystko mogę wyjaśnić. Nick ruszył chwiejnie w górę po kamiennych stopniach. Wracała mi pamięć. Nick zawarł układ z demonem. Wypuścił go. Demon mnie uśpił. Zmusił do przekroczenia magicznych linii. Cholera. Wstrząsnęło mną trzaśnięcie drzwi kościoła; ukłucie bólu wydarło mi z ust jęk. - Odzyskuje przytomność - powiedziała Ivy, a jej głos odbił się echem w nawie kościoła. - Połóż ją w salonie. Nie na kanapie, pomyślałam, czując, jak przepełnia mnie spokój tego miejsca. Nie chciałam zakrwawić kanapy Ivy, ale potem pomyślałam, że zapewne już się stykała z krwią.

Nick przykucnął. Poczułam pod głową miękkie poduszki. Nick wysunął spode mnie ręce. Pstryknął włącznik lampy stołowej; skrzywiłam się od nagłego ciepła i blasku przebijającego się przez moje zamknięte powieki. - Rachel? Głos rozległ się blisko; ktoś delikatnie dotknął mojej twarzy. - Rachel. W pokoju zrobiło się cicho. Tak naprawdę obudziła mnie właśnie ta cisza. Otworzyłam oczy i zaraz je zmrużyłam; dostrzegłam klęczącego przy mnie Nicka. Spod włosów wciąż sączyła mu się krew, a z linii szczęki i szyi osypywał się płatkami jej wyschnięty strumyczek. Włosy miał rozczochrane, a w piwnych oczach wyraźnie było widoczne zmęczenie. Był w strasznym stanie. Za nim stała Ivy ze zmartwioną miną. - To ty - wyszeptałam, czując zawrót głowy. Nick odchylił się do tyłu z pełnym ulgi westchnieniem. - Mogę dostać trochę wody? - wychrypiałam. - Nie czuję się za dobrze. Ivy pochyliła się, przesłaniając światło. Omiotła mnie wzrokiem z zawodową obojętnością, która zniknęła, gdy tylko Ivy uniosła brzeg prowizorycznego bandaża, którym Nick opatrzył mi szyję. W jej oczach pojawiło się zdziwienie. - Krwawienie niemal ustało. - Miłość, zaufanie i czarodziejski pyłek - wymamrotałam, a Ivy skinęła głową. Nick wstał. - Wezwę karetkę. - Nie! - zawołałam. Spróbowałam usiąść, ale nie pozwoliły mi na to ręce Nicka i znużenie. - Tam mnie przyszpilą. ISB wie, że żyję. - Opadłam na kanapę, dysząc. Siniec na twarzy w miejscu, gdzie uderzył mnie demon, pulsował w rytmie uderzeń mojego serca. W ramieniu odzywało się podwójne pulsowanie. Kręciło mi się w głowie. Kiedy nabierałam tchu, bolało mnie ramię, a kiedy wydychałam powietrze, pokój ciemniał. - Jenks posypał ją pyłkiem - powiedziała Ivy, jakby to wszystko wyjaśniało. Jeśli znów nie zacznie krwawić, zapewne się jej nie pogorszy. Przyniosę koc. Wstała ze swym niesamowitym wdziękiem, jednym szybkim ruchem. Zaczynała się zachowywać jak wampir, a ja nie byłam w stanie nic na to poradzić.

Kiedy wyszła, spojrzałam na Nicka. Źle wyglądał. Demon go oszukał. Dotarliśmy do domu zgodnie z obietnicą, lecz teraz w Cincinnati grasował demon, a wystarczyło, by Nick tylko zaczekał na Jenksa i Ivy. - Nick? - szepnęłam. - Co? Co mogę zrobić? - zapytał cicho głosem pełnym zmartwienia i z nutą poczucia winy. - Jesteś durniem. Pomóż mi usiąść. Skrzywił się. Z wahaniem i ostrożnie pomógł mi się powoli podnieść, aż oparłam się plecami o podłokietnik kanapy. Siedziałam i patrzyłam na sufit, czekając, aż znikną roztańczone czarne plamki. Odetchnęłam powoli i spojrzałam na siebie. Te fragmenty sukienki, które wystawały spod płaszcza okrywającego mnie jak koc, były zbryzgane krwią. Może teraz będę mogła ją wyrzucić. Brązowa warstewka krwi przylepiła mi rajstopy do stóp. Ugryziona ręka była szara i poplamiona lepką krwią. Nadgarstek wciąż miałam obwiązany skrawkiem koszuli Nicka; kapała z niego krew w tempie cieknącego kranu: plusk, plusk, plusk. Może Jenksowi skończył się pyłek, zanim dotarł do tego miejsca. Drugą rękę miałam spuchniętą, a ramię wyglądało, jakby było złamane. W pokoju zrobiło się zimno, a zaraz potem gorąco. Patrzyłam na Nicka, czując, że się oddalam. - O cholera - mruknął, zerkając na korytarz. - Chyba znów zemdlejesz. Chwycił mnie za kostki u nóg i powoli ściągnął na dół, aż oparłam głowę na podłokietniku kanapy. - Ivy! - zawołał. - Gdzie ten koc? Wpatrywałam się w sufit, aż przestał wirować. Nick stał zgarbiony w kącie plecami do mnie; jedną ręką trzymał się za brzuch, a drugą za głowę. - Dzięki - szepnęłam. Odwrócił się. - Za co? - zapytał z goryczą w głosie. Strasznie wyglądał z krwią zaschniętą na twarzy. Dłonie miał czarne od krwi, a linie załamań świeciły bielą. - Za zrobienie tego, co uznałeś za najlepsze. Zadrżałam pod płaszczem. Uśmiechnął się słabo, a jego blada twarz wydłużyła się jeszcze bardziej. - Było tyle krwi. Chyba wpadłem w panikę. Przepraszam. Spojrzał w stronę korytarza. Do salonu weszła Ivy z kocem przerzuconym przez jedną rękę, kilkoma różowymi ręcznikami pod pachą i miską wody w dłoniach.

Niepokój pokonał mój ból. Wciąż krwawiłam. - Ivy? - odezwałam się drżącym głosem. - Co? - warknęła, kładąc ręczniki na stoliku do kawy, stawiając na nim wodę i otulając mnie kocem, jakbym była dzieckiem. Przełknęłam ślinę i usiłowałam się przyjrzeć jej oczom. - Nic - odparłam potulnie, kiedy się wyprostowała i cofnęła. Oprócz tego, że była bledsza niż zwykłe, wyglądała dobrze. Chyba nie poradziłabym sobie, gdyby doszła do głosu jej wampirza natura. Byłam bezradna. Czułam pod brodą ciepło koca; oślepiało mnie światło lampy. Ivy przysiadła na stoliku do kawy i przysunęła miskę z wodą. Zadrżałam. Zdziwił mnie kolor ręczników, ale po chwili uświadomiłam sobie, że na różowym nie widać starych plam krwi. - Ivy? Sięgnęła po podszewkę przyciśniętą do mojej szyi, więc w moim głosie pojawiła się nuta paniki. Opuściła rękę, a na jej twarzy pojawił się wyraz gniewu i urazy. - Nie bądź głupia, Rachel. Pozwól mi obejrzeć swoją szyję. Znów wyciągnęła rękę, a ja się szarpnęłam do tyłu. - Nie! - krzyknęłam. Błysnęła przede mną twarz demona, który przyoblekł jej twarz. Nie byłam w stanie przedtem z nim walczyć. Omal mnie nie zabił. Zalała mnie fala przerażenia i dala mi tyle siły, że usiadłam. Wydawało mi się, że ból w szyi aż krzyczy, by go uwolnić. By mógł wrócić do tej wyjątkowej mieszaniny bólu i pożądania, jaką dawała ślina wampira. Szokowało mnie to i przerażało. Źrenice Ivy się rozszerzały, aż jej oczy stały się czarne. Między nas wszedł Nick, pokryty wysychającą krwią i pachnący strachem. - Cofnij się, Tamwood - powiedział groźnie. - Nie dotkniesz jej, jeśli uaktywniasz swoją aurę. - Odpręż się, szczurku - powiedziała Ivy. - Nie uaktywniam aury. Jestem wściekła jak diabli. I w tej chwili nie ugryzłabym Rachel, nawet gdyby mnie o to błagała. Śmierdzi zakażeniem. To było więcej, niż chciałam wiedzieć. Kiedy jednak wahała się między gniewem i potrzebą bycia zrozumianą, jej oczy wróciły do zwykłego piwnego koloru. Poczułam, że czerwienię się ze wstydu. To nie Ivy przycisnęła mnie do ściany i ugryzła. To nie Ivy drwiła ze mnie, wbijając we mnie zęby. To nie ona przyssała się do

mojej szyi, jęcząc z rozkoszy i przytrzymując moje szamoczące się ciało. Cholera. To. Nie. Była. Ona. Nick nadal stał między nami. - W porządku, Nick - powiedziałam drżącym głosem. Wiedział dlaczego się boję. - Nic się nie stało. - Spojrzałam na Ivy. - Przepraszam. Proszę cię... spojrzysz na moją szyję? Wydawało się, że z Ivy natychmiast opadło napięcie. Przysunęła się szybkim ruchem, a Nick się odsunął. Odetchnęłam, kiedy zaczęła delikatnie odwijać mokry materiał. - Teraz możesz poczuć delikatne szarpnięcie - ostrzegła Ivy. - Au! - zawołałam, kiedy uniosła materiał, a potem zagryzłam wargę, by nie krzyknąć drugi raz. Ivy położyła paskudny kłąb na stole obok siebie. Skręciło mi się w żołądku. Materiał był czarny od wilgotnej krwi i przysięgam, że do jego wewnętrznej strony przywarły kawałki ciała. Zadrżałam pod dotykiem zimnego powietrza na szyi. Ze zgrozą poczułam powoli wypływający strumyczek krwi. Ivy zobaczyła moją minę. - Wynieś to, dobrze? - mruknęła i Nick wyszedł z przesiąkniętym opatrunkiem. Ivy położyła mi na ramionach ręcznik, by wsiąkała w niego nowo wypływająca krew. Patrzyłam w czarny ekran telewizora, a ona namoczyła szmatkę i wyżęła ją nad miską z wodą. Zaczęła delikatnie przecierać miejsca oddalone od nakłuć i powoli zmierzała w ich stronę. Mimo to wzdrygałam się od czasu do czasu. Groźna obwódka czerni wokół mojego pola widzenia zaczęła się poszerzać. - Rachel? - odezwała się cicho, a ja pomknęłam myślami ku niej, bojąc się tego, co może mnie spotkać. Lecz ona badała palcami ślady ugryzień na mojej szyi z obojętnym wyrazem twarzy. - Co się stało? - zapytała. - Nick mówił coś o demonie, ale to wygląda jak... - Wygląda jak ugryzienie wampira - dokończyłam beznamiętnie. - Przybrał postać wampira i zrobił mi to. - Zaczerpnęłam spazmatycznie tchu. - Przybrał twoją postać, Ivy. Przepraszam, jeśli przez jakiś czas będę trochę nieopanowana. Wiem, że to nie byłaś ty. Daj mi trochę czasu, zanim nie przekonam swojej podświadomości, że to nie ty usiłowałaś mnie zabić, dobra? Popatrzyłam jej w oczy i zrozumiałam, że ją też ogarnął strach. Dowody przemawiały za tym, że zaatakował mnie wampir. Zostałam wprowadzona do klubu,

od którego Ivy starała się trzymać z daleka. Teraz obie znajdowałyśmy się w tej samej sytuacji. Pomyślałam o tym, co powiedział Nick - że Ivy chce zrobić ze mnie swą potomkinię. Nie wiedziałam co o tym sądzić. - Rachel... - Później - powiedziałam, bo do salonu wrócił Nick. Zrobiło mi się niedobrze, a pokój znów zaczął przybierać szare barwy. Wraz z Nickiem pojawiła się Matalina i dwoje jej dzieci taszczących jakąś torbę. Nick ukląkł przy mojej głowie. Unosząc się pośrodku pokoju, Matalina w milczeniu oceniła sytuację, a potem wzięła torbę od dzieci i wypchnęła je w stronę okna. - Cicho, cicho - szepnęła. - Idźcie do domu. Wiem, co mówiłam, ale zmieniłam zdanie. W ich protestach brzmiała pełna przerażenia fascynacja; zastanawiałam się, jak bardzo źle wyglądam. - Rachel? - Matalina unosiła się tuż przede mną, to przybliżając się, to oddalając, aż ustaliła, w jakiej odległości skupia się mój wzrok. W pokoju nastała niepokojąca cisza. Zadrżałam. Matalina była taka urocza. Nic dziwnego, że Jenks zrobiłby dla niej wszystko. - Postaraj się nie ruszać, kochanie - powiedziała. Ciche brzęczenie dobiegające od okna sprawiło, że zniknęła z pola mojego widzenia. - Jenks - powiedziała z ulgą pixy - Gdzie się podziewałeś? - Ja? - pojawił się przed moimi oczyma. - Jak tu się dostałaś przede mną? - Pojechaliśmy bezpośrednim autobusem - oznajmił sarkastycznie Nick. Jenks miał znużoną minę i się garbił. Poczułam, że się uśmiecham. - Czy piękny pixy jest zbyt wykończony na zabawę? - szepnęłam, a on się zbliżył tak bardzo, że musiałam zmrużyć oczy. - Ivy, musisz coś zrobić - powiedział, patrząc na mnie zatroskanym wzrokiem. Obsypałem pyłkiem ugryzienia, żeby powstrzymać krwawienie, ale nigdy w życiu nie widziałem, żeby ktoś był taki blady i jeszcze żył. - Robię coś - odwarknęła. - Zejdź mi z drogi. Poczułam ruch powietrza - to Matalina i Ivy pochyliły się nade mną. Stwierdziłam, że myśl o pixy i wampirzycy badających moją zmasakrowaną szyję jest uspokajająca. Ponieważ zakażenie budziło u Ivy odrazę, powinnam być bezpieczna. Będzie wiedziała, czy moje obrażenia stanowią zagrożenie dla życia, czy

nie. No i jest Nick, pomyślałam, czując że zbiera mi się na chichot. Jeśli Ivy straci panowanie nad sobą, Nick mnie uratuje. Ivy dotknęła palcami mojej szyi. Wrzasnęłam. Odskoczyła do tyłu, a Matalina wzbiła się powietrze. - Rachel - odezwała się Ivy z troską w głosie. - Nie umiem nic z tym zrobić. Czarodziejski pyłek ma ograniczony czas działania. Trzeba ci założyć szwy. Musimy zawieźć cię na ostry dyżur. - Żadnego szpitala - powiedziałam z westchnieniem. Przestałam się trząść, ale mój żołądek zachowywał się dziwnie. - Agenci tam przybywają, ale już nie wychodzą. Uległam chęci chichotania. - Wolałabyś umrzeć na mojej kanapie? - zapytała Ivy, a Nick zaczął chodzić tam i z powrotem. - Co jej się stało? - zapytał Jenks głośnym szeptem. Ivy wstała i skrzyżowała ręce - wyglądała na wkurzoną. Wkurzona wampirzyca. Tak, to było wystarczająco zabawne, żeby się z tego pośmiać, więc znów zachichotałam. - Straciła dużo krwi - odparła niecierpliwie Ivy. - Będzie się miotać między przytomnością umysłu i irracjonalnym zachowaniem, aż się ustabilizuje albo straci przytomność. Nie znoszę tego stadium. Chciałam przysunąć zdrową rękę do szyi, ale Nick schował mi ją z powrotem pod koc. - Nie umiem nic z tym zrobić, Rachel! - zawołała Ivy z irytacją. - Obrażenia są zbyt duże. - Coś zrobię - powiedziałam stanowczo. - Jestem czarownicą. Przechyliłam się, by się stoczyć z kanapy i wstać. Musiałam iść do kuchni. Musiałam zrobić kolację. Musiałam zrobić kolację dla Ivy. - Rachel! - krzyknął Nick, usiłując mnie przytrzymać. Ivy rzuciła się do przodu i ułożyła mnie na poduszkach. Poczułam, że blednę. Pokój zawirował. Patrzyłam szeroko otwartymi oczyma na sufit, siłą woli powstrzymując się przed zemdleniem. Gdyby mi się nie udało, Ivy zawiozłaby mnie na ostry dyżur. W polu mojego widzenia pojawiła się Matalina. - Anioł - szepnęłam. - Piękny anioł. - Ivy! - zawołał Jenks z przestrachem. - Ona zaczyna majaczyć.

Anioł wielkości pixy uśmiechnął się słodko do mnie. - Ktoś powinien pójść po Keasleya - stwierdził. - Po tego starego przygłupa... to jest, czarownika mieszkającego przez ulicę? zapytał Jenks. Matalina skinęła głową. - Powiedz mu, że Rachel pilnie potrzebuje pomocy medycznej. Ivy też sprawiała wrażenie oszołomionej. - Myślisz, że on potrafi coś zrobić? - zapytała z nutą strachu w głosie. Ivy bała się o mnie. Może ja też powinnam się o siebie bać? Matalina się zarumieniła. - Wczoraj zapytał, czy może sobie wziąć z ogrodu kilka roślin. Nie ma w tym nic złego. - Ładna pixy obciągnęła na sobie sukienkę, nie podnosząc wzroku. - To wszystko były rośliny o silnych właściwościach. Krwawnik, werbena, takie tam. Pomyślałam, że skoro ich potrzebuje, to może wie, co się z nimi robi. - Kobieto... - zaczął ostrzegawczym tonem Jenks. - Byłam z nim cały czas - powiedziała z wyzywającym spojrzeniem. - Dotykał tylko tego, co pozwalałam mu dotknąć. Zachowywał się bardzo stosownie. Pytał o zdrowie nas wszystkich. - Matalino, to nie jest nasz ogród - powiedział Jenks, a anioł wpadł w gniew. - Jeśli ty go nie sprowadzisz, zrobię to ja - powiedziała ostro i wyfrunęła przez okno. Zamrugałam, wpatrując się w miejsce, w którym jeszcze przed chwilą się znajdowała. - Matalino! - zawołał Jenks. - Nie waż się odlatywać ode mnie. To nie jest nasz ogród. Nie możesz go tak traktować. - Opadł na wysokość moich oczu. - Przepraszam - powiedział, wyraźnie zakłopotany i zły. - Już tego więcej nie zrobi. - Przybrał surową minę i pofrunął za żoną. - Matalino! - Nic nie szkodzi - szepnęłam, chociaż oboje już zniknęli. - Mówię, że nic nie szkodzi. Anioł może zapraszać do ogrodu kogo chce. - Zamknęłam oczy. Nick położył mi dłoń na głowie. Uśmiechnęłam się. - Cześć, Nick - powiedziałam cicho, otwierając oczy. - Jeszcze tu jesteś? - Tak, jeszcze tu jestem. - Dobrze. Bo kiedy będę mogła wstać, zamierzam ci dać dużeeeego całusa. Cofnął rękę i postąpił krok do tyłu. Ivy się skrzywiła.

- Nie znoszę tego stadium - mruknęła. - Po prostu nie znoszę. Znów uniosłam rękę do szyi, a Nick mi ją przytrzymał. Słyszałam, jak z kurka spadają na dywan krople: kap, kap, kap. Pokój zaczął wirować majestatycznie, a ja obserwowałam to z fascynacją. Spróbowałam się roześmiać. Ivy prychnęła. - Skoro chichocze, to nic jej nie będzie - stwierdziła. - Może weźmiesz prysznic? - Tak jest dobrze - odparł Nick. - Zaczekam, aż będę miał pewność. Ivy milczała przez trzy uderzenia serca. - Nick - powiedziała ostrzegawczo. - Rachel śmierdzi zakażeniem. Ty śmierdzisz krwią i strachem. Weź prysznic. - Och. - Długą chwilę się wahał. - Przepraszam. Ruszył w stronę drzwi, a ja się do niego uśmiechnęłam. - Idź się umyć, Nick Nicky - powiedziałam. - Nie zmuszaj Ivy, żeby się zrobiła czarna i przerażająca. Nie śpiesz się. W mydelniczce jest mydło, a... - zawahałam się, usiłując sobie przypomnieć, o czym mówię - ...a na suszarce ręczniki - dokończyłam, dumna z siebie. Dotknął mojego ramienia i zerknął na Ivy. - Nic ci nie będzie. Ivy niecierpliwym gestem zaplotła ręce na piersi, czekając, aż Nick wyjdzie. Usłyszałam szum wody. Zrobiłam się od tego sto razy bardziej spragniona. Czułam, jak pulsują mi żebra i ręka. Szyja i ramię tworzyły jeden potężny obszar bólu. Odwróciłam się i z zainteresowaniem obserwowałam poruszającą się na wietrze zasłonę. Głośne uderzenie od frontu kościoła przyciągnęło moją uwagę do czarnego korytarza. - Halo! - rozległ się z oddali głos Keasleya. - Pani Morgan? Matalina powiedziała, że mogę wejść. Ivy zacisnęła usta. - Zostań tu - powiedziała, nachylając się nade mną, aż byłam zmuszona na nią spojrzeć. - Nie wstawaj, dopóki nie wrócę, dobrze? Rachel? Słyszysz mnie? Nie wstawaj. - Jasne. - Powędrowałam wzrokiem do zasłony. Jeśli odpowiednio mrużyłam oczy, szarość zmieniała się w czerń. - Zostanę.

Spojrzała na mnie ostatni raz, zebrała wszystkie swoje czasopisma i wyszła. Moją uwagę przyciągał szum wody dochodzący z łazienki. Oblizałam usta. Zastanawiałam się, czy gdybym naprawdę się postarała, mogłabym dotrzeć do zlewu w kuchni?

ROZDZIAŁ 27

Z korytarza dobiegł szelest papierowej torby, więc przekręciłam głowę na podłokietniku kanapy. Tym razem pokój nie wirował i wydawało mi się, że uniosła się okrywająca mnie mgła. Do środka wszedł zgarbiony Keasley, a zaraz za nim Ivy. - O, świetnie - szepnęłam. - Towarzystwo. Ivy przepchnęła się obok Keasleya i usiadła na brzeżku krzesła stojącego najbliżej mnie. - Wyglądasz lepiej - stwierdziła. - Wróciłaś czy wciąż bujasz w obłokach? - Co? Pokręciła głową, a ja uśmiechnęłam się blado do Keasleya. - Przepraszam, że nie mogę pana poczęstować czekoladką. - Pani Morgan. - Zatrzymał wzrok na mojej odsłoniętej szyi. - Posprzeczała się pani ze współlokatorką? - zapytał oschle i przeciągnął ręką po kędzierzawych, czarnych włosach. - Nie - odparłam pośpiesznie, a Ivy zesztywniała. Uniósł z niedowierzaniem brwi i postawił swoją papierową torbę na stoliku do kawy. - Matalina nie powiedziała, czego będę potrzebował, więc przyniosłem po trochu wszystkiego. - Popatrzył zmrużonymi oczyma na lampę stołową. - Macie coś jaśniejszego? - Mam przypinaną lampkę fluorescencyjną. - Ivy wyszła na korytarz, ale się zawahała. - Nie pozwól jej się ruszyć, bo znów zacznie pleść bzdury. Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, ale Ivy zniknęła, a zamiast niej pojawili się Matalina i Jenks. Pixy wyglądał na porządnie rozsierdzonego, lecz Matalina nie

okazywała skruchy. Unosili się w powietrzu w kącie i rozmawiali tak szybko i tak wysokimi głosami, że ich nie rozumiałam. W końcu Jenks wyfrunął z pokoju, z taką miną, jakby zamierzał zamordować strączek grochu. Matalina poprawiła zwiewną białą sukienkę i wylądowała na podłokietniku obok mojej głowy. Keasley usiadł na stoliku do kawy z pełnym znużenia westchnieniem. Jego trzydniowy zarost siwiał. Wyglądał przez to jak niechlujny bezdomny. Kolana ogrodniczek miał poplamione wilgotną ziemią, a sam pachniał świeżym powietrzem. Natomiast ciemne dłonie dopiero co wyszorował. Wyjął ze swojej torby gazetę i rozłożył ją jak obrus. - Kto jest pod prysznicem? Twoja mama? Parsknęłam, czując napięcie w spuchniętym oku. - On ma na imię Nick - powiedziałam. Do pokoju weszła Ivy. - To przyjaciel. Ivy prychnęła i przymocowała do abażuru lampy stołowej niewielką lampkę, a następnie podłączyła ją do prądu. Skrzywiłam się i zmrużyłam oczy w zalewie ciepła i światła. - Nick, tak? - powiedział Keasley, grzebiąc w torbie. Wyłożył na gazetę amulety, jakieś paczuszki zawinięte w folię i buteleczki. - To wampir? - Nie, człowiek - odparłam, a Keasley zerknął nieufnie na Ivy. Podeszła bliżej. - Najgorsza jest szyja. Straciła sporo krwi... - Widzę. - Staruszek spojrzał wojowniczo na Ivy, aż ta się cofnęła. - Potrzebuję więcej ręczników i może przynieś Rachel coś do picia. Musi uzupełnić płyny. - Wiem - rzekła Ivy, cofnęła się niepewnie o krok i odwróciła się, by pójść do kuchni. Rozległ się brzęk szkła i bulgotanie nalewanej wody. Matalina otworzyła swój zestaw medyczny i w milczeniu porównywała własne igły z igłami Keasleya. - Coś ciepłego? - odezwał się głośno mężczyzna i Ivy zatrzasnęła zamrażarkę. Popatrzmy - powiedział i skierował na mnie światło lampki. Oboje z Mataliną milczeli przez dłuższą chwilę, a potem Keasley odsunął się i odetchnął. - Może najpierw coś na uśmierzenie bólu - powiedział cicho i sięgnął po amulet. W łukowato sklepionym wejściu pojawiła się Ivy. - Skąd masz te zaklęcia? - zapytała podejrzliwie.

- Odpręż się - odparł nieobecnym tonem, uważnie przyglądając się wszystkim krążkom po kolei. - Kupiłem je przed kilkoma miesiącami. Jeśli chcesz się do czegoś przydać, zagotuj garnek wody. Sapnęła, obróciła się na pięcie i wypadła do kuchni. Usłyszałam serię brzęknięć i szum zapalanego gazu. Ivy napełniła garnek, odkręcając kurek na całego, i z mojej łazienki dobiegł stłumiony okrzyk zaskoczenia. Zanim się zorientowałam, Keasley nakłuł sobie palec i uaktywnił jedno z zaklęć. Powiesił amulet na mojej szyi i zajrzał mi w oczy, by ocenić jego skuteczność, a potem skupił znów uwagę na szyi. - Bardzo dziękuję - powiedziałam, kiedy po moim ciele rozpełzły się pierwsze zwiastuny ulgi i rozluźniłam ramiona. Wybawienie. - Zaczekałbym z podziękowaniami do chwili otrzymania rachunku - mruknął Keasley. Zmarszczyłam brwi, usłyszawszy ten stary żart, a on się uśmiechnął, od czego pogłębiły mu się zmarszczki wokół oczu. Usiadł wygodniej i zaczął naciskać mi skórę. Ból przełamał zaklęcie, a ja syknęłam. - Nadal boli? - Może ją uśpisz? - zapytała Ivy. Wzdrygnęłam się. Cholera, nawet nie usłyszałam, kiedy weszła. - Nie - powiedziałam ostrym tonem. Nie chciałam, żeby go przekonała do zawiezienia mnie do szpitala. - Wtedy by cię nie bolało - powiedziała Ivy. W swojej skórze i jedwabiu wyglądała bardzo wojowniczo. - Dlaczego musisz zawsze komplikować sobie życie? - Nie komplikuję sobie życia, tylko nie chcę zostać uśpiona - zaprotestowałam. Pociemniało mi w oczach, więc skupiłam się na oddychaniu, by nie uśpić się samej. - Moje panie - mruknął Keasley w pełnej napięcia ciszy - zgadzam się, że podanie Rachel środka uspokajającego byłoby łatwiejsze, szczególnie dla niej, lecz nie zamierzam jej do tego zmuszać. - Dzięki - odparłam bez entuzjazmu. - Może jeszcze kilka garnków wody, Ivy? - poprosił Keasley. - I te ręczniki? Mikrofalówka piknęła i Ivy zawirowała na pięcie. Ciekawe, co ją ugryzło? Keasley uaktywnił drugi amulet i umieścił go obok pierwszego. Było to kolejne

zaklęcie przeciwbólowe. Z ulgą osunęłam się w podwójne znieczulenie i zamknęłam oczy. Rozwarłam je gwałtownie, gdy Ivy postawiła na stoliku do kawy kubek z gorącą czekoladą, a zaraz potem położyła obok niego stertę różowych ręczników. Nadal rozzłoszczona, wróciła do kuchni i zaczęła z hałasem przestawiać coś pod blatem. Powoli wyciągnęłam spod koca rękę, w którą uderzył mnie demon. Opuchlizna zeszła i poczułam, że mam o jedno zmartwienie mniej. Nie była złamana. Poruszyłam palcami, a Keasley włożył mi w dłoń kubek z czekoladą. Był przyjemnie ciepły, a gorąca czekolada spływała mi kojąco do gardła. Kiedy ją sączyłam, Keasley ułożył ręczniki wokół mego prawego ramienia. Wyjął z torby butelkę z miękkiego tworzywa i zmył mi z szyi resztę krwi, mocząc ręczniki. Z napięciem w oczach zaczął dotykać tkanek. - Au! - wrzasnęłam i szarpnęłam się, omal nie rozlewając czekolady. Naprawdę musi pan to robić? Keasley stęknął i powiesił mi na szyi trzeci amulet. - Lepiej? - zapytał. Siła zaklęcia sprawiła, że zaczął mi się zamazywać obraz. Zadałam sobie pytanie, skąd wziął taki silny amulet, a potem przypomniałam sobie, że ma artretyzm. Do uśmierzenia takiego bólu potrzebny był diabelnie silny amulet i poczułam się winna, że Keasley zużywa na mnie swoje medyczne zaklęcia. Tym razem poczułam tylko nacisk jego palców i skinęłam głową. - Ile czasu upłynęło od ugryzienia? - zapytał. - Mhm - mruknęłam, walcząc z sennością wywoływaną przez amulet. - O zachodzie słońca? - A teraz jest tuż po dziewiątej, tak? - powiedział, zerkając na zegar w odtwarzaczu CD. - Dobrze. Możemy cię zaszyć. - Rozsiadł się wygodniej, przybrał minę instruktora i gestem ręki przywołał Matalinę bliżej. - Spójrz tutaj - powiedział do pixy. - Widzisz, że tkanka została raczej rozcięta niż rozdarta? O wiele bardziej wolę zszywać ofiary ugryzień wampira niż łaka. Są nie tylko czystsze, ale nie trzeba też pozbywać się enzymów z rany. Matalina się zbliżyła. - Podobne rany zostawiają włócznie z kolców, ale nigdy nie umiałam znaleźć niczego, co utrzymywałoby mięsień na właściwym miejscu podczas zrastania się tkanki.

Zbladłam. Przełykałam gorącą czekoladę, marząc, żeby przestali rozmawiać, jakbym była obiektem jakiegoś eksperymentu naukowego albo kawałkiem mięsa przeznaczonego do pieczenia. - Ja sam używam rozpuszczalnych nici weterynaryjnych - stwierdził Keasley. - Weterynaryjnych? - powtórzyłam ze zdziwieniem. - Nikt nie sprawdza lecznic dla zwierząt - powiedział z roztargnieniem. Słyszałem, że żyłka biegnąca wzdłuż łodygi liścia wawrzynu jest wystarczająco mocna dla fairy i pixy. Ale mięśnie skrzydeł szyłbym tylko katgutem. Chcesz trochę? Pogrzebał w torbie i położył na stole kilka małych papierowych kopert. - Uznaj to za zapłatę za te kawałki roślin. Skrzydełka Mataliny zabarwiły się delikatnym różem. - To nie były moje rośliny. - Owszem, były - wtrąciłam się. - Mam czynsz zmniejszony o pięćdziesiątkę za utrzymywanie ogrodu. To chyba oznacza, że jest mój. Ale to wy o niego dbacie. Moim zdaniem oznacza to, że jest wasz. Keasley uniósł wzrok znad mojej szyi. Matalina była wstrząśnięta. - Uznaj to za dochód Jenksa - dodałam. - To znaczy, jeśli uważasz, że mógłby chcieć podnająć ogród w ramach swojej pensji. Przez chwilę panowało milczenie. - Chybaby mu się to spodobało - szepnęła w końcu Matalina. Włożyła kopertki do swojej torby, a potem pofrunęła do okna i z powrotem wyraźnie znalazła się w rozterce. Jej podekscytowanie moją propozycją było oczywiste. Zastanawiając się, czy postąpiłam niewłaściwie, spojrzałam na akcesoria Keasleya rozłożone na gazecie. - Jest pan lekarzem? - zapytałam, głośno odstawiając pusty kubek. Musiałam pamiętać, żeby. zdobyć przepis na to zaklęcie. Nic nie czułam - na całym ciele. - Nie. Wyżął do miski nasiąknięte krwią ręczniki i rzucił je na podłogę. - To skąd pan ma to wszystko? - badałam dalej. - Nie lubię szpitali - odparł zwięźle. - Matalino? Może ja zszyję wewnętrzne warstwy, a ty złączysz skórę? Twoje szwy są na pewno równiejsze od moich. Uśmiechnął się ze smutkiem. - Mogę się założyć, że Rachel wolałaby mieć mniejszą bliznę.

- Możliwość bliskiego podejścia do rany pomaga - rzekła Matalina, wyraźnie zadowolona z propozycji. Keasley pokrył moją szyję zimnym żelem. Przyglądałam się sufitowi, a on wziął nożyczki i wyrównał - jak sądziłam - poszarpane krawędzie. Westchnął z zadowoleniem i wybrał igłę oraz nić. Poczułam na szyi nacisk, a potem pociągnięcie i odetchnęłam głęboko. Zerknęłam na Ivy, która weszła do pokoju i nachyliła się nade mną, niemal zasłaniając Keasleyowi światło. - A co z tym? - zapytała, pokazując palcem. - Nie powinieneś zaszyć najpierw tego? Krwawi najbardziej. - Nie - odparł, zakładając kolejny szew. - Zagotuj jeszcze jeden garnek wody, dobrze? - Cztery garnki wody? - zapytała. - Gdybyś była tak miła - powiedział przeciągle. Szył nadal, a ja liczyłam pociągnięcia, patrząc na zegar. Czekolada nie posłużyła mi tak dobrze, jak bym chciała. Nie miałam zakładanych szwów od czasu, kiedy mój były najlepszy przyjaciel ukrył się w mojej szkolnej szafce, udając lisołaka. Afera skończyła się wyrzuceniem nas obojga ze szkoły. Ivy się zawahała, a potem zebrała wilgotne ręczniki i zaniosła je do kuchni. Poleciała woda, a z mojej łazienki dobiegł kolejny krzyk i stłumione uderzenie. - Przestań! - rozległ się gniewny protest, a ja nie mogłam powstrzymać uśmieszku. Ivy znów zaglądała Keasleyowi przez ramię. - Ten szew nie wygląda na mocny - zauważyła. Poruszyłam się z niepokojem, a Keasley zmarszczył pobrużdżone czoło. Polubiłam go, a Ivy była cholernie irytująca. - Ivy - mruknął - może sprawdzisz okolicę? - Na zewnątrz jest Jenks. Jesteśmy bezpieczni. Keasley zacisnął zęby, aż wybrzuszyły mu się mięśnie szczęki. Powoli zaciągnął zieloną nić, nie spuszczając z niej wzroku. - Może potrzebuje pomocy - podsunął. Ivy wyprostowała się ze skrzyżowanymi rękoma i czernią zasnuwającą jej oczy. - Wątpię. Po tych słowach znów się pochyliła, zasłaniając Keasleyowi światło, a skrzydełka Mataliny rozpłynęły się w gwałtownym furkocie. - Odejdź - powiedział cicho Keasley, nie poruszając się. - Wisisz nade mną.

Ivy się cofnęła i otworzyła z oburzeniem usta. Spojrzała na mnie, a ja się uśmiechnęłam przepraszająco. Zesztywniała i obróciła się na pięcie. Jej kroki rozległy się w korytarzu, a potem w nawie kościoła. Skrzywiłam się na głośne łupnięcie frontowych drzwi, rozbiegające się echem po kościele. - Przepraszam - powiedziałam, czując, że ktoś powinien to zrobić. Keasley wyprostował się. - Martwi się o ciebie i nie wie, jak to okazać. Chodzi albo o to, albo nie lubi nie panować nad sytuacją. - Nie ona jedna - stwierdziłam. - Zaczynam się czuć, jakbym zawaliła sprawę. - Jakbyś zawaliła sprawę? - wyszeptał. - A jak to się robi? - Niech pan na mnie spojrzy - powiedziałam ostrym tonem. - Jestem wrakiem. Straciłam tyle krwi, że nie mogę wstać. Od czasu opuszczenia ISB niczego nie dokonałam samodzielnie oprócz tego, że dałam się złapać Trentowi i zamienić w pokarm dla szczurów. Nie czułam się już jak agentka. Tata byłby rozczarowany, pomyślałam. Powinnam była zostać tam, gdzie byłam, bezpieczna i śmiertelnie znudzona. - Żyjesz - stwierdził Keasley. - To niełatwe, jeśli ma się wyrok śmierci od ISB. Poprawił lampę, tak że świeciła mi prosto w twarz. Zamknęłam oczy i wzdrygnęłam się pod dotykiem czegoś miękkiego i zimnego na spuchniętej powiece. Matalina przejęła szycie szyi; jej delikatne pociągnięcia były prawie niezauważalne. Ignorowała nas z wprawą zawodowej matki. - Gdyby nie Nick, dwa razy byłabym martwa - powiedziałam, zerkając w stronę łazienki. Keasley skierował lampę na moje ucho. Drgnęłam, kiedy zaczął je delikatnie przemywać miękką, wilgotną bawełnianą ściereczką. Zrobiła się czarna od zaschniętej krwi. - W końcu i tak uciekłabyś Kalamackowi - powiedział. - Zamiast tego zaryzykowałaś i przy okazji wydostałaś Nicka. Nie jest to dla mnie zawalenie sprawy. Popatrzyłam na niego zmrużonym zdrowym okiem. - Skąd pan wie o tej walce szczurów? - Jenks mi powiedział po drodze. Przyjęłam to wyjaśnienie i skrzywiłam się, bo Keasley przetarł moje rozdarte ucho jakim śmierdzącym płynem. Pod działaniem trzech amuletów na ból tylko pulsowało.

- Nie mogę z tym zrobić nic więcej, przepraszam - powiedział. Prawie zapomniałam o uchu. Matalina uniosła się na wysokość moich oczu, przenosząc spojrzenie z Keasleya na mnie. - Gotowe - oznajmiła głosem porcelanowej lalki. - Jeśli możesz wszystko sam skończyć, to chciałabym... - W jej oczach płonęło czarujące przejęcie. Anioł z dobrymi wieściami. - Chcę powiedzieć Jenksowi o twojej propozycji podnajęcia ogrodu. Keasley skinął głową. - Idź - powiedział. - Został właściwie tylko jej nadgarstek. - Dzięki, Matalino - wtrąciłam. - Nic nie czułam. - Bardzo proszę. - Maleńka kobieta pofrunęła do okna, a potem wróciła. Dziękuję - szepnęła, a następnie zniknęła w ciemnym ogrodzie. W salonie znajdował się tylko Keasley i ja. Było tak cicho, że słyszałam, jak podskakują pokrywki na garnkach z wodą w kuchni. Keasley wziął nożyczki i rozciął przesiąkniętą bawełnianą szmatkę, którą był owinięty mój przegub. Spadła na podłogę, a żołądek wywinął mi kozła. Wciąż miałam przegub, lecz nic nie znajdowało się na właściwym miejscu. Nic dziwnego, że czarodziejski pyłek nie mógł powstrzymać krwawienia. Kawałki białego ciała tworzyły grudki, a zagłębienia wypełniała krew. Jeśli tak wygląda mój nadgarstek, to jak wyglądała szyja? Zamknęłam oczy i skupiłam się na oddychaniu. Czułam, że zaraz zemdleję. Byłam tego pewna. - Zdobyłaś sobie silnego sprzymierzeńca - odezwał się cicho. - Matalinę? - Wstrzymałam oddech, usiłując nie zachłysnąć się powietrzem. Jakim sposobem? - zapytałam na wydechu. - Nieustannie narażam jej męża i rodzinę na ryzyko. - Mmm. - Postawił miskę z wodą na kolanach i delikatnie włożył do niej moją rękę. Syknęłam pod dotykiem wody, ale zaraz się odprężyłam, bo amulety stłumiły ból. Keasley obmacał mi nadgarstek. W pewnym momencie wrzasnęłam, usiłując wyrwać rękę. - Chcesz rady? - zapytał. - Nie. - Świetnie. Ale i tak posłuchaj. Mam wrażenie, że stałaś się tu przywódczynią. Zaakceptuj to. Wiedz, że ma to swoją cenę. Ludzie będą robili dla ciebie różne rzeczy. Nie bądź samolubna. Pozwól im na to. - Zawdzięczam Nickowi i Jenksowi życie - powiedziałam ze złością. - Co w tym takiego wspaniałego?

- Nie, nie zawdzięczasz. Dzięki tobie Nick nie musi już zabijać szczurów, by utrzymać się przy życiu, a średnia długość życia Jenksa wzrosła niemal dwukrotnie. Zabrałam rękę i tym razem mi na to pozwolił. - Skąd to wiesz? - zapytałam podejrzliwie. Keasley odstawił ze stuknięciem miskę na stolik. Podłożył mi pod nadgarstek różowy ręcznik, a ja się zmusiłam, by na niego spojrzeć. Tkanka wyglądała trochę lepiej. Krew powoli wypływała z ran i maskując uszkodzenia, przelewała się przez moją wilgotną skórę, po czym wsiąkała w ręcznik. - Uczyniłaś z Jenksa wspólnika - powiedział, rozrywając pakiecik z gazą i osuszając krew. - Ryzykuje coś więcej niż pracę, ma teraz ogród. Tego wieczoru uczyniłaś go własnością Jenksa na tak długo, jak zechce. Nigdy nie słyszałem o wydzierżawieniu nieruchomości pixy, ale gdyby zgłosił do niej roszczenia jakiś inny klan, to mogę się założyć, że ludzki czy inderlandzki sąd podtrzyma twoją decyzję. Zagwarantowałaś wszystkim, a nie tylko kilku najstarszym dzieciom Jenksa miejsce, w którym mogą bezpiecznie dorosnąć. Myślę, że jest to dla niego warte popołudnia zabawy w chowanego w pomieszczeniu pełnym przygłupów. Patrzyłam, jak nawleka igłę, a potem zmusiłam się do spojrzenia w sufit. Zaczęło się powolne, rytmiczne ciągnięcie i kłucie. Wszyscy wiedzą, że pixy i fairy rywalizują ze sobą o dobre kawałki ziemi, ale nie miałam pojęcia, że przyczyny tego stanu rzeczy mają tak głębokie korzenie. Pomyślałam o tym, co mówił Jenks o narażaniu się na śmierć od pszczelego żądła za dwie nędzne skrzynki na kwiaty. Teraz miał ogród. Nic dziwnego, że Matalina traktowała atak fairy tak rzeczowo. Keasley wszedł w rytm dwóch szwów, jednego osuszenia. Rana nie przestawała krwawić. Nie chciałam na nią patrzeć. Wodziłam wzrokiem po szarym salonie, aż zatrzymałam go na pustym stole, gdzie kiedyś leżały czasopisma Ivy. Z trudem przełknęłam ślinę, czując mdłości. - Keasley, mieszka pan tu już od jakiegoś czasu, prawda? - zapytałam. - Kiedy się wprowadziła Ivy? Podniósł wzrok znad szwów. Jego ciemna, pomarszczona twarz nie wyrażała niczego. - Tego samego dnia, co ty. Odeszłyście tego samego dnia, prawda? Powstrzymałam się przed skinięciem głową. - Rozumiem, dlaczego Jenks ryzykuje życie, żeby mi pomóc, ale... - Zerknęłam w stronę korytarza. - Co ma z tego Ivy? - szepnęłam.

Keasley spojrzał z niesmakiem na moją szyję. - Czy to nie oczywiste? Ty jej pozwalasz żywić się swoją krwią, a ona nie pozwoli ISB cię zabić. Otworzyłam z oburzeniem usta. - Już ci mówiłam, że tego nie zrobiła Ivy! - zawołałam. - To był demon! Nie wyglądał na tak zaskoczonego, jak mogłabym się spodziewać. Patrzył na mnie, czekając na dalsze wyjaśnienia. - Wyszłam z kościoła po przepis na zaklęcie - powiedziałam cicho. - ISB wysłała po mnie demona. Przemienił się w wampira, żeby mnie zabić. Zrobiłby to, gdyby Nick nie związał go w kręgu. Osunęłam się na poduszki, wyczerpana. Serce waliło mi jak młotem. Byłam za słaba, żeby się nawet rozgniewać. - ISB? - Keasley odciął nitkę i zerknął na mnie. - Jesteś pewna, że to był demon? ISB nie posługuje się demonami. - Teraz to robi - odparłam kwaśno. Spojrzałam na przegub i szybko odwróciłam wzrok. Spomiędzy zielonych szwów wciąż sączyła się krew. Sięgnęłam ręką do szyi i stwierdziłam, że przynajmniej ona jest sucha. - Znał moje imiona i nazwisko, Keasley. Moje drugie imię nie figuruje nawet na moim akcie urodzenia. Jak ISB się o nim dowiedziała? Keasley z zatroskaną miną ocierał mi krew z nadgarstka. - Cóż, jeśli to był demon, to chyba nie musisz się martwić żadnymi śladami powiązań z wampirami, obecnymi w ranach. - Słaba pociecha - stwierdziłam z goryczą. Znów ujął mnie za rękę i przysunął bliżej lampę, a pod nadgarstek podłożył ręcznik, bo krew wciąż kapała. - Rachel? - mruknął. W głowie rozdzwoniły mi się dzwonki alarmowe. Zawsze byłam dla niego panią Morgan. - Co? - Z tym demonem. Zawarłaś z nim jakiś układ? Też popatrzyłam na swój nadgarstek i się przestraszyłam. - Nick zawarł - powiedziałam szybko. - Zgodził się wypuścić go z kręgu, jeśli demon sprowadzi mnie tu żywą. Przeniósł nas przez magiczne linie. - O - rzekł bezbarwnym tonem Keasley, a mnie zrobiło się zimno.

Wiedział coś, o czym ja nie wiedziałam. - Co takiego? - zapytałam. - O co chodzi? Odetchnął powoli. - To się samo nie zagoi - stwierdził cicho i położył mi moją rękę na kolanach. - Co?! - zawołałam, obejmując nadgarstek. Żołądek podjechał mi do gardła i zagroził zwrotem czekolady. W łazience przestała szumieć woda; poczułam ukłucie paniki. Co Nick mi zrobił? Keasley rozdarł opakowanie plastra z opatrunkiem i przykleił mi go nad okiem. - Demony nie robią nic za darmo - powiedział. - Jesteś mu winna przysługę. - Ja się na nic nie godziłam! - rzekłam. - Nick z nim rozmawiał! Mówiłam Nickowi, żeby go nie wypuszczał! - Nie chodzi o to, co zrobił Nick - powiedział Keasley. Ujął moją posiniaczoną rękę i zaczął ją delikatnie obmacywać, aż syknęłam. - Demon chce dodatkowej opłaty za przeniesienie was przez magiczne linie. Masz jednak wybór. Możesz zapłacić tym, że twój nadgarstek będzie krwawił przez resztę życia, albo będziesz winna demonowi przysługę i nadgarstek się zagoi. Ja bym sugerował to pierwsze. Opadłam na poduszki. - Świetnie. Po prostu cudownie. Mówiłam Nickowi, że to zły pomysł. Keasley przyciągnął do siebie mój przegub i zaczął owijać go bandażem z gazy. Błyskawicznie nasiąkał krwią. - Niech ci nie mówi, że nie masz w tej kwestii nic do powiedzenia - powiedział, kiedy zużył całą rolkę i przymocował jej koniec białą taśmą. - Możesz się targować o zapłatę za przeniesienie, dopóki oboje się na coś nie zgodzicie. To może trwać nawet wiele lat. Demony zawsze dają wybór. I są cierpliwe. - Ładny mi wybór! - wrzasnęłam. - Zgodzić się na wyświadczenie mu przysługi albo do końca życia sprawiać wrażenie, że mam stygmaty? Wzruszył ramionami, zebrał swoje igły, nici i nożyczki na gazetę i ją złożył. - Moim zdaniem w swoim pierwszym starciu z demonem poradziłaś sobie bardzo dobrze. - W pierwszym starciu! - zawołałam, a potem przez chwilę leżałam, dysząc. Pierwszym? Jakby kiedykolwiek miało być drugie. - Skąd to wszystko wiesz? szepnęłam. Wepchnął gazetę do torby i zawinął jej brzeg do dołu.

- Kiedy się żyje dostatecznie długo, to się słyszy rozmaite rzeczy. - Świetnie. - Spojrzałam na Keasleya, który zdjął mi z szyi najmocniejszy amulet. - Hej - zaczęłam protestować, bo z tępym pulsowaniem ból wrócił. Potrzebuję go. - Wystarczą ci dwa. - Wstał i włożył źródło mego wybawienia do kieszeni. - W ten sposób nie wyrządzisz sobie krzywdy, usiłując coś zrobić. Nie ruszaj szwów przez jakiś tydzień. Matalina ci powie, kiedy je zdjąć. W tym czasie nie zmieniaj postaci. Wyjął temblak i położył go na stoliku do kawy. - Używaj go. Rękę masz posiniaczoną, nie złamaną. - Uniósł białe brwi. - Szczęściara. - Keasley, zaczekaj. - Odetchnęłam szybko, usiłując zebrać myśli. - Co mogę dla ciebie zrobić? Jeszcze przed godziną myślałam, że umieram. - Przed godziną umierałaś. - Zachichotał, a potem przestąpił z nogi na nogę. Nie lubisz być komuś coś winna, prawda? - Zawahał się. - Zazdroszczę ci przyjaciół. Jestem wystarczająco stary, by nie bać się tego powiedzieć. Przyjaciele to luksus, na jaki sobie od dawna nie pozwalam. A jeśli pozwolisz mi tobie zaufać, uznaj sprawę za załatwioną. - Ale to jest nic - zaprotestowałam. - Chcesz jakieś rośliny z ogrodu? Albo eliksir norki? Moje zapasy będą jeszcze działać przez kilka dni, a już nie będę ich używać. - Nie liczyłbym na to - powiedział i zerknął w stronę korytarza, bo zaskrzypiały drzwi mojej łazienki. - A bycie kimś, komu ufam, może się okazać kosztowne. Pewnego dnia mógłbym ci to zaufanie okazać. Chcesz podjąć to ryzyko? - Oczywiście - odparłam, zastanawiając się, od czego może uciekać taki staruszek jak Keasley. Nie mogło to być nic gorszego od tego, z czym sama się zmagałam. Huknęły zamykane drzwi kościoła. Wyprostowałam się. Ivy przestała się boczyć, a Nick skończył brać prysznic. Za chwilę znów zaczną się kłócić, a byłam zbyt zmęczona, by odgrywać rolę sędziego. Przez okno wleciał z brzęczeniem Jenks. Zamknęłam oczy, by zebrać resztki sił. Wszyscy troje na raz mogliby mnie zabić. Keasley trzymał torbę w ręce i zrobił ruch, jakby zamierzał wyjść. - Nie wychodź jeszcze, proszę cię - powiedziałam błagalnym tonem. - Może Nick czegoś potrzebuje. Ma paskudne rozcięcie na głowie. - Rache - odezwał się Jenks, zataczając powitalne kółka wokół Keasleya - coś ty takiego powiedziała Matalinie? Fruwa nad ogrodem, jakby się nawdychała Siarki,

śmiejąc się i płacząc jednocześnie. Nie mogę z niej wydobyć ani jednego rozsądnego słowa. Zawisł w powietrzu i zaczął nasłuchiwać. - Wspaniale - mruknął. - Już zaczęli. Wymieniłam z Keasleyem znużone spojrzenia, ponieważ stłumiona rozmowa w korytarzu urwała się raptownie. Do salonu weszła z zadowoloną miną Ivy. Tuż za nią pojawił się Nick. Kiedy zobaczył, że siedzę i że wyraźnie czuję się lepiej, jego zmarszczone czoło się wygładziło, a na twarzy zagościł uśmiech. Przebrał się w za dużą białą bawełnianą koszulkę z krótkim rękawem i czyste workowate dżinsy świeżo wyjęte z suszarki. Jego czarujący półuśmiech nie zrobił na mnie wrażenia. Myśl o tym, dlaczego krwawi mój nadgarstek, była zbyt rzeczywista. - Ty zapewne jesteś Keasley? - zapytał Nick i wyciągnął rękę nad stołem, jakby się nie stało nic złego. - Jestem Nick. Keasley odchrząknął i ujął podaną rękę. - Miło mi cię poznać - powiedział, chociaż słowa te kłóciły się z jego pełną dezaprobaty miną. - Rachel chce, żebym obejrzał twoje czoło. - Nic mi nie jest. Przestało krwawić pod prysznicem. - Doprawdy. - Staruszek zmrużył oczy. - Nadgarstek Rachel nie chce przestać krwawić. Nickowi zrzedła mina. Zerknął na mnie. Otworzył usta i zaraz je zamknął. Spojrzałam na niego ze złością. Niech to wszyscy diabli. Dokładnie wiedział, co to znaczy. - Ja... ten... - szepnął. - Co? - zapytała Ivy. Jenks wylądował na jej ramieniu, ale go odgoniła. Nick potarł podbródek i nic nie powiedział. Zamierzałam z nim porozmawiać... w najbliższej przyszłości. Keasley agresywnym ruchem przycisnął swoją papierową torbę do piersi Nicka. - Potrzymaj, a ja napuszczę wody do wanny dla Rachel. Chcę mieć pewność, że utrzyma właściwą temperaturę ciała. Nick potulnie się cofnął. Ivy podejrzliwie wodziła wzrokiem między naszą trójką. - Kąpiel - powiedziałam pogodnie, nie chcąc, by się dowiedziała, że coś jest nie w porządku. Gdyby wiedziała, co się stało, prawdopodobnie zabiłaby Nicka. - Brzmi wspaniale.

Odrzuciłam koc i płaszcz i spuściłam stopy na podłogę. Pokój pociemniał, a ja poczułam, że na twarz występuje mi zimny pot. - Zwolnij - powiedział Keasley, kładąc mi ciemną dłoń na ramieniu. - Zaczekaj, aż będziesz gotowa. Odetchnęłam głęboko, nie chcąc wkładać głowy między kolana. To było takie pozbawione godności. Nick stał w kącie i miał taką minę, jakby mu było niedobrze. - Wiesz co - wyjąkał. - Może będziesz musiała zaczekać na tę kąpiel. Chyba zużyłem całą gorącą wodę. - Dobrze - szepnęłam - tak ci przecież powiedziałam. Ale w środku aż mnie skręcało. Keasley odchrząknął. - Po to są te garnki z wodą. Ivy zmarszczyła brwi. - Czemu nie powiedziałeś wcześniej? - mruknęła, wychodząc. - Ja to zrobię. - Uważaj, żeby kąpiel nie była za gorąca! - zawołał za nią Keasley. - Wiem, jak postępować z kimś, kto utracił dużo krwi - odkrzyknęła wojowniczo. - O, zapewne, panienko. - Wyprostował się i przyparł zaskoczonego Nicka do ściany. - Wyjaśnij pani Morgan, czego może się spodziewać w związku ze swoim nadgarstkiem - powiedział i odebrał swoją torbę. Nick skinął głową, sprawiając wrażenie zaskoczonego przez niskiego, nieszkodliwie wyglądającego czarownika. - Rache - odezwał się Jenks, podfruwając bliżej - co się dzieje z twoim nadgarstkiem? - Nic. - Co się dzieje z twoim nadgarstkiem, Laleczko? - Nic! Machnęłam ręką, chcąc go odgonić, i omal nie dostałam zadyszki z wysiłku. - Jenks? - zawołała Ivy poprzez odległy szum wody. - Przynieś mi z toaletki taki czarny woreczek, dobrze? Chcę go włożyć do kąpieli Rachel. - Ten, który śmierdzi jak werbena?! - zawołał, unosząc się przede mną. - Przeglądałeś moje rzeczy! - krzyknęła oskarżycielsko, a Jenks uśmiechnął się z zakłopotaniem. - I pośpiesz się - dodała. - Im prędzej Rachel znajdzie się w wannie, tym prędzej stąd wyjdziemy. Będziemy musieli dokończyć zadanie Rachel.

Zalało mnie wspomnienie o wysyłce towaru Trenta. Spojrzałam na zegar i westchnęłam. Nadal był czas, by dotrzeć do FBI i go przyszpilić. Ale ja nie zamierzałam brać w tym udziału w żaden sposób i pod żadną postacią. Cudownie.

ROZDZIAŁ 28

Bąbelki powinny być sprzedawane jako medyczny środek na dobre samopoczucie, pomyślałam. Westchnęłam i podciągnęłam się wyżej, żeby nie zamoczyć szyi. Ból sińców, stłumiony przez amulety i ciepłą wodę, odzywał się tylko pulsowaniem w tle. Nawet nadgarstek, suchy i oparty na krawędzi wanny, zachowywał się przyzwoicie. Przez ścianę słyszałam niewyraźnie Nicka, który rozmawiał z matką przez telefon i mówił jej, że w ciągu ostatnich trzech miesięcy był strasznie zabiegany w pracy i że przeprasza, że nie dzwonił. Poza tym w kościele panowała cisza. Jenks i Ivy gdzieś poszli. - Wykonują za mnie robotę - szepnęłam. Moje zadowolenie z siebie zniknęło. - Co takiego, pani Rachel? - odezwała się wysokim głosem Matalina. Pixy przysiadła na wieszaku na ręczniki. W swojej powiewnej sukience z białego jedwabiu wyglądała jak anioł, haftując kwiaty dereniu na pięknym szalu dla najstarszej córki. Towarzyszyła mi od chwili, kiedy znalazłam się w wannie, pilnując, żebym nie straciła przytomności i się nie utopiła. - Nic. Z wysiłkiem uniosłam posiniaczoną rękę i przygarnęłam do siebie stertę piany. Woda robiła się zimna i burczało mi w brzuchu. Dzięki mydełkom w kształcie muszli i koronkowym

firankom

na

witrażowym

oknie

łazienka

Ivy

niesamowicie

przypominała łazienkę mojej mamy. Na komodzie stał wazonik z fiołkami; zdziwiłam się, że wampirzycy zależy na czymś takim. Wanna była czarna i przyjemnie kontrastowała z pastelowymi ścianami i tapetą w pączki róż. Matalina odłożyła robótkę i sfrunęła na dół, unosząc się nad czarną porcelaną.

- Czy amulety powinny się tak moczyć? Zerknęłam na amulety wiszące mi na szyi i pomyślałam, że wyglądam jak pijana prostytutka podczas Mardi Gras. - Nic nie szkodzi - szepnęłam. - Woda z mydłem nie neutralizuje ich tak, jak słona woda. - Pani Tamwood nie chciała mi powiedzieć, co wsypała do wanny - oznajmiła sztywno Matalina. - Mogła w tym być sól. Ivy mnie też nie powiedziała i, szczerze mówiąc, nie chciałam tego wiedzieć. - Nie ma soli. Zapytałam. Z delikatnym chrząknięciem Matalina wylądowała na moim wielkim palcu u nogi, wystającym z wody. Jej skrzydełka rozmazały się w plamę ruchu, a na wodzie utworzyła się przestrzeń wolna od piany. Matalina zebrała dół sukienki, ostrożnie się pochyliła, zanurzyła rękę w wodzie i uniosła ją do nosa. Po wodzie rozeszły się maleńkie kręgi. - Werbena - orzekła swoim wysokim głosem. - Mój Jenks miał rację. Krwiowiec. Gorzknik. - Spojrzała mi w oczy. - Używa się ich do zamaskowania czegoś bardzo silnego. Co ona usiłuje ukryć? Spojrzałam na sufit. Jeśli uśmierzało ból, to naprawdę nic mnie to nie obchodziło. Zaskrzypiały deski w korytarzu. Zamarłam. - Nick?! - zawołałam, patrząc na ręcznik, który znajdował się tuż poza moim zasięgiem. - Jeszcze jestem w wannie. Nie wchodź! Zatrzymał się. Oddzielało nas cienkie fornirowane drewno. - Hej, Rachel. Tylko sprawdzałem, co z tobą. - Nastąpiła chwila wahania. Muszę, no... tego... porozmawiać z tobą. Ścisnęło mnie w żołądku. Skupiłam uwagę na nadgarstku. Wciąż krwawił przez dwuipółcentymetrowy zwitek gazy. Strumyczek krwi wyglądał na czarnej porcelanie jak ślad po uderzeniu. Może dlatego Ivy miała czarną wannę. Na czarnym krew nie była tak widoczna jak na białym. - Rachel? - zawołał w zapadłej ciszy. - Nic mi nie jest - odparłam głośno, a mój głos odbił się echem od różowych ścian. - Daj mi minutę na wyjście z wanny, dobrze? Ja też chcę z tobą porozmawiać, mały magu. To ostatnie powiedziałam drwiącym tonem i usłyszałam, że się poruszył.

- Nie jestem magiem - stwierdził cicho. Zawahał się. - Jesteś głodna? Mogę ci zrobić coś do jedzenia? W jego głosie brzmiało poczucie winy. - Tak. Dzięki - odparłam, chcąc, żeby odszedł od drzwi. Umierałam z głodu. Apetyt zawdzięczałam prawdopodobnie temu ciasteczku, które wmusiła mi Ivy przed wyjściem. Było apetyczne jak wafelek ryżowy i dopiero kiedy z trudem je przełknęłam, Ivy raczyła mi powiedzieć, że przyśpieszy mój metabolizm, a zwłaszcza produkcję krwi. Wciąż czułam jego posmak. Coś jakby mieszaninę migdałów, bananów i skóry na buty. Nick szybko odszedł, a ja wyciągnęłam stopę do kranu, by dolać gorącej wody. Woda w bojlerze już się pewnie zagrzała. - Nie dolewaj gorącej wody, kochanie - ostrzegła Matalina. - Ivy powiedziała, żebyś wyszła z wanny, gdy woda wystygnie. Poczułam przypływ irytacji. Wiedziałam, co powiedziała Ivy. Powstrzymałam się jednak od komentarza. Powoli usiadłam, a potem przeniosłam się na krawędź wanny. Wydało mi się, że łazienka ciemnieje na skraju pola widzenia, więc szybko owinęłam się różowym ręcznikiem na wypadek, gdybym zemdlała. Kiedy łazienka przestała robić się szara, wyjęłam korek i ostrożnie wstałam. Woda spływała hałaśliwie. Wytarłam lustro z pary i oparłam się o umywalkę, by się przejrzeć. Westchnęłam. Matalina przysiadła na moim ramieniu, przyglądając mi się smutnym wzrokiem. Wyglądałam, jakbym spadła z paki ciężarówki. Jedna strona twarzy była opuchnięta i pokryta fioletowym sińcem nachodzącym aż na oko. Plaster Keasleya odpadł, ukazując czerwone rozcięcie równoległe z łukiem jednej brwi, co sprawiało, że twarz wyglądała asymetrycznie. Nawet nie pamiętam, kiedy powstało to rozcięcie. Pochyliłam się i ofiara w lustrze zrobiła to samo. Zebrałam się na odwagę i odgarnęłam z szyi wilgotne strąki włosów. Westchnęłam z rezygnacją. Demon nie zostawił czystych nakłuć, lecz raczej trzy zestawy rozdarć przechodzących jedne w drugie jak rzeki i ich dopływy. Drobne szwy Mataliny wyglądały jak wąziutkie tory kolejowe biegnące aż do obojczyka. Zadrżałam na wspomnienie demona; omal mnie nie zabił. Już sama ta myśl wystarczyła, by mnie śmiertelnie przerazić, ale wiedziałam, że bezsenne noce będę spędzać z powodu dręczącej świadomości, że mimo przerażenia i bólu wampirza ślina,

którą wpompował we mnie demon, była źródłem rozkoszy. Była... czymś oszałamiająco cudownym. Owinęłam się ciaśniej ręcznikiem i odwróciłam. - Dziękuję ci, Matalino - szepnęłam. - Chyba blizny nie będą bardzo widoczne. - Bardzo proszę, kochanie. Chociaż tyle mogłam dla ciebie zrobić. Chciałabyś, żebym została, dopóki się nie ubierzesz? - Nie. - Z kuchni dobiegł szum miksera. Otworzyłam drzwi i wyjrzałam na korytarz. W powietrzu unosił się zapach jajek. - Chyba dam sobie radę, dzięki. Matalina skinęła głową i z robótką w rękach wyfrunęła z łazienki. Nasłuchiwałam przez długą chwilę i uznawszy, że Nick jest zajęty, pokuśtykałam do mojego pokoju. Kiedy dotarłam do niego niezauważona, westchnęłam z ulgą. Usiadłam na brzegu łóżka, by złapać oddech. Z włosów kapała mi woda. Cierpłam na myśl o włożeniu spodni. Nie zamierzałam jednak wkładać spódnicy i rajstop. W końcu zdecydowałam się na „grube dżinsy” i niebieską kraciastą koszulę, którą łatwo było włożyć bez wywoływania nadmiernego bólu w ramieniu i ręce. Za nic w świecie nie pokazałabym się w takim stroju na ulicy, ale przecież nie zamierzałam wzbudzić podziwu Nicka. Kiedy się ubierałam, podłoga cały czas przesuwała się pod moimi stopami, a kiedy poruszałam się szybko, ściany się pochylały, lecz w końcu wyszłam z pokoju, z wilgotnymi amuletami postukującymi na szyi. Powlokłam się korytarzem w moich różowych kapciach, zastanawiając się, czy powinnam pokryć siniec zaklęciem na cerę. Zwykły makijaż na nic by się nie zdał. Z kuchni wypadł Nick i niemal mnie przewrócił. W ręce trzymał kanapkę. - Tu jesteś - powiedział i spojrzeniem szeroko rozwartych oczu powiódł do moich różowych kapci i z powrotem. - Chcesz kanapkę z jajkiem? - Nie, dziękuję - powiedziałam. Znów zaburczało mi w brzuchu. - Za dużo siarki. - Przemknęła mi przez głowę myśl o tym, jak wyglądał z tą czarną księgą i wyciągniętą ręką, kiedy zatrzymał demona w miejscu: przestraszony, przerażony... i potężny. Nigdy nie widziałam, żeby człowiek wyglądał na potężnego. To było zaskakujące. - Przydałaby mi się za to pomoc przy zmianie bandaża na przegubie dodałam kąśliwie. Wzdrygnął się, całkowicie niszcząc obraz w mojej głowie. - Rachel, przepraszam...

Przepchnęłam się obok niego i weszłam do kuchni. Słyszałam za sobą jego kroki. Oparłam się o zlew i nakarmiłam Pana Rybę. Na dworze panowała ciemność, w której błyskały iskierki światła - to rodzina Jenksa patrolowała ogród. Zamarłam na widok pomidora znowu leżącego na parapecie. Zalała mnie fala troski i sklęłam w myślach Ivy - a potem zmarszczyłam brwi. Dlaczego obchodzi mnie, co sobie myśli Nick? To mój dom. Jestem Inderlanderką. Jeśli mu się to nie podoba, to kit mu w ucho. Czułam że stoi za mną przy stole. - Rachel, naprawdę cię przepraszam - zaczął, a ja się odwróciłam, zbierając siły. Moje oburzenie nie wywarłoby żadnego skutku, gdybym zemdlała. - Nie wiedziałem, że zażąda od ciebie zapłaty. Słowo. Odgarnęłam gniewnym gestem włosy z oczu i skrzyżowałam ramiona. - To znak demona, Nick. Pieprzony znak demona. Nick usiadł powoli na jednym z krzeseł z twardym oparciem, oparł łokcie na stole, a głowę na dłoniach. - Demonologia to martwa sztuka - powiedział bezbarwnym tonem, patrząc na blat. - Nie spodziewałem się, że będę wykorzystywał tę wiedzę w praktyce. To miało tylko być bezbolesnym sposobem na zaliczenie któregoś ze starożytnych języków. Podniósł wzrok i spojrzał mi w oczy. Jego wyraźne zatroskanie, potrzeba zostania wysłuchanym i zrozumianym powstrzymały mój następny zjadliwy komentarz. - Naprawdę bardzo mi przykro - powiedział. - Gdybym mógł przenieść ten znak demona z ciebie na siebie, zrobiłbym to. Ale myślałem, że umierasz. Nie mogłem tak po prostu pozwolić, żebyś się wykrwawiła na śmierć na tylnym siedzeniu taksówki. Mój gniew opadł. Nick chciał przyjąć znak demona, by mnie uratować. Nikt go do tego nie zmuszał. Byłam głupia. Nick uniósł włosy znad lewej skroni. - Popatrz. Widzisz? - zapytał z nadzieją. - Przestaje krwawić. Zerknęłam na jego głowę. W miejscu, gdzie uderzył go demon, widniała świeżo zasklepiona rana z czerwoną obwódką. Przez jej półkolisty zarys biegła linia. Ścisnęło mnie w żołądku. Znak demona. Niech to wszyscy diabli, będę musiała nosić znak demona. Znaki demona miały czarne czarownice czerpiące z magicznych linii, a nie białe czarownice ziemi. Nie ja. Nick opuścił kosmyk ciemnych włosów.

- Zniknie, kiedy odpłacę się za przysługę. Nie jest wieczny. - Przysługę? - zapytałam. W jego oczach wyraźnie widziałam błaganie o zrozumienie. - To zapewne będzie jakaś informacja czy coś takiego. Przynajmniej tak mówią teksty. Jedną ręką ściskając się za brzuch, potarłam czoło palcami. Tak naprawdę nie miałam wyboru. Nikt nie produkuje bandaży na coś takiego. - To jak mam temu demonowi dać znać, że zgadzam się być mu winna przysługę? - A zgadzasz się? - Tak. - Zatem właśnie dałaś mu znać. Zrobiło mi się niedobrze na myśl, że demon jest tak ze mną związany, że wie, kiedy dokładnie zgodziłam się na jego warunki. - Żadnej roboty papierkowej? - zapytałam. - Żadnych kontraktów? Nie lubię słownych umów. - Chcesz, żeby się tu zjawił i wypełnił papiery? - spytał Nick. - Pomyśl o tym wystarczająco intensywnie, a tak się stanie. - Nie. - Spojrzałam na przegub. Poczułam delikatne łaskotanie. Po chwili zmieniło się w swędzenie i lekkie pieczenie. - Gdzie są nożyczki? - zapytałam zduszonym głosem. Nick rozejrzał się bezmyślnie, a ręka zaczęła mnie palić. - Pali mnie! - krzyknęłam. Ból narastał, więc zaczęłam gorączkowo szarpać gazę. - Zdejmij ją! Zdejmij ją! - krzyknęłam. Obróciłam się na pięcie, puściłam strumień wody i wsunęłam pod niego nadgarstek. Zimna woda przesiąkła przez opatrunek i złagodziła wrażenie pieczenia. Z bijącym sercem pochyliłam się nad zlewem, a bieżąca woda zabierała ze sobą ból. Wilgotne nocne powietrze poruszyło zasłonami. Patrzyłam nad ciemnym ogrodem na cmentarz, czekając, aż znikną mi sprzed oczu czarne plamy. Miałam miękkie kolana i stałam tylko dzięki fali adrenaliny. Nick przesunął po blacie w moją stronę nożyczki. Zamknęłam wodę. - Dzięki za ostrzeżenie - powiedziałam z goryczą. - Mój nie bolał - odparł.

Wyglądał na zmartwionego, zdezorientowanego i niezwykle zdumionego. Chwyciłam ściereczkę do naczyń, nożyczki i poszłam na swoje miejsce przy stole. Wsunęłam ostrze pod gazę i zaczęłam ciąć nasiąkniętą bawełnę. Zerknęłam na Nicka. Wysoki i niezdarny, stał zgarbiony przy zlewie, promieniując poczuciem winy. Też się zgarbiłam. - Przepraszam, że taka ze mnie maruda, Nick - powiedziałam, rezygnując z przecięcia bandaża. Zaczęłam go odwijać. - Gdyby nie ty, zginęłabym. Miałam szczęście, że tam byłeś i powstrzymałeś demona. Zawdzięczam ci życie i naprawdę jestem ci wdzięczna za to, co zrobiłeś. - Zawahałam się. - Ten potwór śmiertelnie mnie przeraził. Chciałam o nim zapomnieć, a teraz już mi się to nie uda. Nie wiem, jak mam reagować, a krzyczenie na ciebie jest bardzo wygodne. Kącik jego ust drgnął w uśmiechu. Nick odwrócił krzesło, tak że teraz siedział przede mną. - Ja to zrobię - powiedział, sięgając w stronę mojej ręki. Zawahałam się, a potem pozwoliłam, by położył moją rękę na swoich kolanach. Schylił głowę nad zranionym przegubem, a jego kolana niemal dotykały moich. Naprawdę byłam mu winna coś więcej niż zwykłe podziękowanie. - Nick? Mówię poważnie. Dziękuję. Dwa razy ocaliłeś mi życie. Poradzę sobie z tym demonem. Przykro mi, że przeze mnie otrzymałeś jego znak. Nick uniósł głowę i spojrzał mi w oczy. Nagle uświadomiłam sobie, jak blisko mnie się znajduje. Wróciłam wspomnieniami do jego objęć, kiedy wnosił mnie do kościoła. Zadałam sobie pytanie, czy trzymał mnie w ramionach przez całą drogę przez zaświaty. - Cieszę się, że mogłem ci pomóc - powiedział cicho. - To była jakby moja wina. - Nie, znalazłby mnie bez względu na to, gdzie byłam - odparłam. W końcu zniknął ostatni zwój bandaża. Przełknęłam ślinę i spojrzałam na nadgarstek. Ścisnęło mnie w żołądku. Rana całkowicie się zagoiła. Zniknęły nawet zielone szwy. Wypukła biała blizna wyglądała na starą. Miała kształt pełnego kręgu z przecinającą go taką samą linią. - O - mruknął Nick i odchylił się do tyłu. - Demon chyba cię lubi. Mnie nie uleczył, tylko przerwał krwawienie. - Wspaniale. - Potarłam znak. Był lepszy od bandaża. Chyba. Nikt nie będzie wiedział, skąd się wzięła ta blizna; od czasu Zmiany nikt nie miał do czynienia z demonami. - Więc teraz mam czekać, aż czegoś będzie chciał?

- Tak. Nick wstał, ze zgrzytem odsuwając krzesło, i podszedł do kuchenki. Oparłam łokcie na stole. Czułam, jak do moich płuc wpływa powietrze i z nich wypływa. Nick stał przy kuchence tyłem do mnie i mieszał coś w rondelku. Narastała nieprzyjemna cisza. - Lubisz studenckie jedzenie? - zapytał nagle. Wyprostowałam się. - Słucham? - Studenckie jedzenie. - Spojrzał na pomidora na parapecie. - Makaron ze wszystkim, co jest w lodówce. Oczywiście się zaniepokoiłam, wstałam i podeszłam chwiejnie, by zobaczyć, co jest w rondelku. Kotłował się w nim makaron rurki. Obok niego leżała drewniana łyżka. Uniosłam brwi. - Używałeś tej łyżki? Nick skinął głową. - Tak. A bo co? Sięgnęłam po sól i wrzuciłam do rondelka całą zawartość pojemnika. - Hej! - zawołał Nick. - Już posoliłem wodę. Nie trzeba tak dużo. Nie zwracając na niego uwagi, wrzuciłam drewnianą łyżkę do kociołka neutralizującego i wyjęłam metalową. - Dopóki nie odzyskam moich ceramicznych łyżek, do gotowania są metalowe, a drewniane do zaklęć. Dobrze wypłucz makaron. Powinien być dobry. Nick uniósł brwi. - Ponieważ zaklęcia nie przywierają do metalu, pomyślałbym, że będziesz używać metalowych łyżek do zaklęć, a drewnianych do gotowania. Podeszłam powoli do lodówki, czując, jak serce mocno mi bije nawet po tak niewielkim wysiłku. - A jak sądzisz, dlaczego zaklęcia nie przywierają do metalu? Poza miedzią metal wszystko psuje. Jeśli nie masz nic przeciwko temu, ja się zajmę tworzeniem zaklęć, a ty kolacją. Ku mojemu wielkiemu zdziwieniu Nick się nie naburmuszył i nie nadął testosteronem, tylko posłał mi krzywy uśmiech. Kiedy otwierałam lodówkę, przez zaporę amuletów przedarło się ukłucie bólu.

- Nie do wiary, jaka jestem głodna - powiedziałam, szukając czegoś, co nie było opakowane w papier albo styropian. - Ivy chyba mi coś podała. Nick płukał na sicie makaron z szumem wody. - Małe ciasteczko? Wyjęłam głowę z lodówki i zamrugałam. Czy Ivy też mu takie dała? - Tak. - Widziałem je. - Wpatrywał się w pomidora, otoczony kłębami pary z płukanego makaronu. - Kiedy pisałem pracę magisterską, miałem dostęp do podziemi z rzadkimi księgami. - Zmarszczył brwi. - Mieszczą się one tuż obok schowka ze starożytnymi

woluminami.

W

każdym

razie

projekty

architektoniczne

przedindustrialnych katedr są nudne i pewnego wieczoru znalazłem pamiętnik brytyjskiego księdza z siedemnastego wieku. Został osądzony i skazany za morderstwo trzech najładniejszych parafianek. - Nick wrzucił makaron do miski i otworzył słoik z sosem maślano-śmietanowym. - Pisał o czymś takim. Powiedział, że takie ciasteczka umożliwiały wampirom uczestniczenie w orgiach krwi i pożądania co noc. Z naukowego punktu widzenia powinnaś uważać się za szczęściarę. Sądzę, że rzadko się daje takie ciasteczka komuś, kto nie znajduje się pod urokiem wampira i nie musi trzymać języka za zębami. Zaniepokoiłam się. Co takiego Ivy mi podała? Wciąż wpatrując się w pomidora, Nick wylał sos na makaron. W kuchni rozszedł się mocny zapach, a mnie zaburczało w brzuchu. Nick pomieszał sos z makaronem, nie spuszczając oczu z pomidora. Zaczynał wyglądać, jakby robiło mu się niedobrze. Rozdrażniona bezpodstawnym obrzydzeniem ludzi do pomidorów, zamknęłam lodówkę i pokuśtykałam do okna. - Jak on się tu dostał? - mruknęłam, wypychając warzywo w noc przez otwór dla pixy. Spadło na ziemię z miękkim uderzeniem. - Dzięki - powiedział Nick, oddychając z ulgą. Wróciłam do swego krzesła z ciężkim westchnieniem. Można by pomyśleć, że trzymamy z Ivy na blacie rozkładającą się głowę owcy. Ale miło było wiedzieć, że Nick ma przynajmniej jeden ludzki problem. Krzątał się po kuchni, dodając do mieszaniny pieczarki, sos Worcestershire i wędzoną włoską kiełbasę. Z uśmiechem uświadomiłam sobie, że są to resztki moich dodatków do pizzy. Pachniało cudownie i kiedy zdjął ze stelaża chochlę, zapytałam: - Wystarczy dla dwojga?

- Wystarczy dla akademika. - Nick przysunął mi miskę i usiadł, osłaniając swoją miskę ręką. - Studenckie jedzenie - powiedział z pełnymi ustami. - Spróbuj. Zanurzyłam łyżkę i zerknęłam na zegar nad zlewem. Ivy i Jenks znajdowali się teraz prawdopodobnie w FBI i usiłowali przekonać recepcjonistę, że nie zwariowali, a ja jadłam makaron z sosem maślano-śmietanowym w towarzystwie człowieka. To nie wyglądało dobrze. To znaczy jedzenie. Byłoby lepsze z sosem pomidorowym. Spróbowałam z powątpiewaniem. - No - powiedziałam z zadowoleniem. - Pyszne. - Mówiłem. Przez jakiś czas było słychać tylko skrobanie łyżek i cykanie świerszczy w ogrodzie. Nick zwolnił tempo i spojrzał na zegar. - Wiesz co, chciałbym cię prosić o wielką przysługę - powiedział z wahaniem. Przełknęłam i podniosłam wzrok, wiedząc, co się szykuje. - Jeśli chcesz, możesz się tu przespać - powiedziałam. - Chociaż nie ma gwarancji, że się obudzisz ze wszystkimi swoimi płynami lub że się w ogóle obudzisz. ISB nadal mnie ściga. W tej chwili zagrażają mi tylko te nieustępliwe fairy, ale kiedy tylko rozniesie się wiadomość, że nadal żyję, możemy się znaleźć w tłumie zabójców. Byłbyś bezpieczniejszy na ławce w parku - skończyłam cierpko. Uśmiechnął się z ulgą. - Dzięki, ale zaryzykuję. Jutro się mnie pozbędziesz. Muszę odwiedzić mamę. Jego pociągła twarz się ściągnęła; wyglądał na tak samo zmartwionego, jak wtedy, kiedy myślał, że się wykrwawiam na śmierć. - Powiem jej, że straciłem wszystko w pożarze. To będzie trudna wizyta. Poczułam ukłucie współczucia. Wiedziałam, jak to jest znaleźć się na ulicy z jednym pudełkiem, wypełnionym dorobkiem życia. - Jesteś pewien, że nie chcesz u niej dziś nocować? - zapytałam. - Tak byłoby bezpieczniej. Wrócił do jedzenia. - Potrafię o siebie zadbać. Mogę się założyć, pomyślałam, wracając myślami do tej księgi o demonach, którą wziął z biblioteki. Nie spoczywała już w mojej torbie, a o jej obecności świadczyła tylko niewielka smuga krwi. Chciałam zadać mu bez ogródek pytanie, czy para się czarną magią. Ale mógłby odpowiedzieć twierdząco, a wtedy musiałabym postanowić, co zamierzam z tym zrobić. Nie chciałam tego robić teraz. Podobała mi

się swobodna pewność siebie Nicka, a nowość dostrzeżenia jej u człowieka była zdecydowanie... intrygująca. Jakaś część mnie samej wiedziała, że mój pociąg do Nicka prawdopodobnie bierze się z mojego syndromu bohatera ratującego damę w opałach, i gardziła tym faktem, lecz w tej chwili potrzebowałam w życiu czegoś bezpiecznego i pewnego, a parający się magią człowiek, który umie powstrzymać demona przed rozszarpaniem mi gardła, znakomicie odpowiadał tym potrzebom. Zwłaszcza kiedy wyglądał tak nieszkodliwie. - Poza tym - powiedział Nick, psując efekt - jeśli odejdę przed powrotem Jenksa, to obsypie mnie czarodziejskim pyłkiem. Zmartwiłam się. Nick był opiekunem do dzieci. Jak miło. Wśród ścian rozniosło się echo dzwonka telefonu. Spojrzałam na Nicka i się nie poruszyłam. Wszystko mnie bolało, do cholery! Obdarzył mnie półuśmiechem i wstał. - Odbiorę. Biorąc do ust kolejną porcję makaronu, patrzyłam na jego tyłek i pomyślałam, że jeśli zechce kupić sobie jakieś nowe ubrania, mogłabym zaproponować, że pochodzę z nim po sklepach. Te dżinsy, które miał na sobie, były o wiele za luźne. - Halo - powiedział Nick głębszym, zaskakująco profesjonalnym tonem. - Tu Morgan, Tamwood i Jenks, Agencja Wampirycznych Amuletów. Agencja Wampirycznych Amuletów? - pomyślałam. Trochę Ivy, trochę mnie. Chyba brzmiało równie dobrze, jak cokolwiek innego. Podmuchałam na łyżkę. Gotował też nieźle. - Jenks? - powiedział Nick i pojawił się w korytarzu z telefonem w ręce. - Je. Już jesteście na lotnisku? Zapadła długa cisza, a ja westchnęłam. FBI było bardziej otwarte i cięte na Trenta, niż się spodziewałam. - FBI? - zapytał Nick z niepokojem, a po jego następnych słowach zesztywniałam. - Co zrobiła? Czy ktoś nie żyje? Zamknęłam oczy i odłożyłam łyżkę. Mieszanina Nicka nagle zaciążyła mi w żołądku. Z trudem przełknęłam ślinę.

- Tak, jasne - powiedział Nick. Spojrzał mi w oczy, a skóra wokół jego wyrazistych oczu się zmarszczyła. - Daj nam pół godziny. - Sygnał w telefonie zabrzmiał niezwykle głośno. Nick odwrócił się do mnie i wypuścił ze świstem powietrze. - Mamy problem.

ROZDZIAŁ 29

Taksówka gwałtownie skręciła, a ja poleciałam w bok. Ból przedarł się przez amulety. Jedną ręką chwyciłam torbę. Kierowca był człowiekiem i aż nazbyt wyraźnie dał mi do zrozumienia, że nie podoba mu się kurs do Zapadliska po zmroku. Stale coś mamrotał i ucichł dopiero po przejechaniu rzeki Ohio, kiedy wrócił „tam, gdzie przebywają porządni ludzie”. W jego oczach ratowało mnie i Nicka jedynie to, że zabrał nas spod kościoła i że jechaliśmy do FBI. - Doskonała i porządna instytucja stojąca na straży właściwej strony prawa. - Dobra - powiedziałam, kiedy Nick pomógł mi się wyprostować. - Więc ci doskonali i porządni ludzie w FBI nękali Ivy, odgrywając dobrego i złego gliniarza. Ktoś jej dotknął i... - Eksplodowała - dokończył Nick. - Dało jej radę dopiero ośmiu funkcjonariuszy naraz. Jenks mówi, że trzej są w szpitalu na obserwacji. Czterej inni zostali opatrzeni i wypuszczeni do domu. - Idioci - mruknęłam. - Co z Jenksem? Zatrzymaliśmy się gwałtownie przed wysokim budynkiem z kamienia i szkła. Nick zaparł się ręką o fotel z przodu. - Oddadzą go odpowiedzialnej osobie. - jego szeroki uśmiech wyglądał na nieco nerwowy. - Powiedzieli, że wobec braku kogoś takiego nadasz się ty. - Ha, ha - odparłam oschle. Przez

brudne

okno

taksówki

odczytałam

napis

„Federalne

Biuro

Inderlandzkie”, wyryty nad dwiema parami drzwi. Nick wysiadł pierwszy i wyciągnął rękę, by mi pomóc. Powoli wydostałam się na zewnątrz i spróbowałam się zorientować w sytuacji, podczas gdy mój towarzysz płacił taksiarzowi pieniędzmi,

które mu wsunęłam do ręki. Lampy uliczne rzucały jasne światło, a na ulicach panował nadzwyczaj mały ruch jak na tę porę. Było jasne, że znajdowaliśmy się w głębi ludzkiej dzielnicy Cincinnati. Kiedy podniosłam wzrok, by zerknąć na wierzchołek

potężnego

budynku,

byłam

zdenerwowana

i

czułam

się

jak

przedstawicielka mniejszości. Rozejrzałam się po otaczających mnie czarnych oknach, szukając oznak grożącego mi ataku. Jax powiedział, że fairy-zabójcy odlecieli od razu po moim telefonie. Po posiłki czy zastawić pułapkę tutaj? Nie podobała mi się myśl, że kiedy ja tu czekam, fairy mogą już naciągać swoje katapulty. Nawet one nie byłyby tak zuchwałe, by mnie przyszpilić w budynku FBI, ale na chodniku stanowiłam łatwy cel. Z drugiej strony, mogły zostać odwołane, skoro ISB wysyłało teraz demony Wiedząc, że demon rozszarpał tego, kto go wezwał, poczułam wielkie zadowolenie. Na razie nie będą wysyłać następnego demona. Czarna magia zawsze zwraca się przeciwko temu, kto ją praktykuje. Zawsze. - Naprawdę powinien się pan lepiej opiekować siostrą - powiedział kierowca, biorąc pieniądze. Spojrzeliśmy po sobie z Nickiem nierozumiejącym wzrokiem. - Ale chyba wam, Inderlanderom, nie zależy na sobie nawzajem tak bardzo, jak nam, porządnym ludziom. Ja stłukłbym na miazgę każdego, kto ośmieliłby się dotknąć mojej siostry choćby grzbietem dłoni - dodał i odjechał. Patrzyłam zdezorientowana na tylne światła samochodu. - Myśli, że ktoś cię pobił, a ja cię tu przywiozłem, by wnieść skargę - wyjaśnił Nick. Byłam zbyt zdenerwowana, by się roześmiać - poza tym straciłabym od tego przytomność - lecz udało mi się wydać zduszone prychnięcie i chroniąc się przed upadkiem, chwyciłam Nicka pod rękę. Zmarszczył brwi i z galanterią otworzył szklane drzwi, a potem je dla mnie przytrzymał. Przechodząc przez próg, poczułam falę niepokoju. Postawiłam się w wątpliwej sytuacji zawierzenia instytucji prowadzonej przez ludzi. To był grząski grunt. Nie podobało mi się to. Lecz odgłosy głośnych rozmów i zapach przypalonej kawy były znajome i uspokajające. Wszędzie panowała atmosfera instytucji, od szarych kafelków na podłodze, poprzez gwar rozmów, po pomarańczowe krzesełka, na których siedzieli niespokojni rodzice i nieskruszone zbiry. Poczułam się jak w domu i opadło ze mnie napięcie. - Tędy - powiedział Nick, pokazując recepcję.

Ręka wisząca na temblaku pulsowała, a ramię mnie bolało. Albo mój pot neutralizował amulety, albo moje wysiłki zaczynały je przerastać. Nick szedł tuż za mną, co było uciążliwe. Recepcjonistka spojrzała na nas i natychmiast szeroko rozwarła oczy - Och, złotko! - zawołała cicho. - Co się pani stało? - No.... Ehm... - Oparłam łokcie na blacie, by utrzymać równowagę, i się skrzywiłam. Moje zaklęcie na cerę nie wystarczyło, by zasłonić podbite oko i szwy. I co ja jej miałam powiedzieć? Że w Cincinnati znów grasują demony? Zerknęłam za siebie, ale Nick był odwrócony do drzwi i nie mógł mi pomóc. - No... - wyjąkałam. Przyszłam po kogoś. Podrapała się w szyję. - Nie po tego, kto pani to zrobił. Mimo woli uśmiechnęłam się, że jest taka troskliwa. Byłam łasa na współczucie. - Nie. Kobieta założyła za ucho pasmo siwiejących włosów. - Przykro mi to mówić, ale musi pani pójść do biura przy Hillman Street. I będzie pani musiała zaczekać do jutra. Nie wypuszczają nikogo po normalnych godzinach urzędowania. Westchnęłam.

Namiętnie

nienawidziłam

labiryntów

biurokracji,

ale

przekonałam się, że najlepszym na nie sposobem jest uśmiechać się i udawać głupią. W ten sposób nikt nie był wprowadzany w błąd. - Ale rozmawiałam z kimś niecałe dwadzieścia minut temu - zaprotestowałam. Kazano mi przyjechać tutaj. Zrozumiała. Jej usta ułożyły się w kształt litery „o”, a spojrzenie nabrało czujności. - Aha - powiedziała, patrząc na mnie spod oka. - Przyszła pani po... - zawahała się - ...pixy. Potarła zalążek niewielkiego pęcherza na karku. Została posypana pyłkiem. Nick odchrząknął. - On ma na imię Jenks - powiedział ściśniętym głosem, nie unosząc głowy. Najwyraźniej usłyszał to wahanie i pomyślał, że kobieta chciała powiedzieć „chrząszcza”.

- Tak - odparła powoli i pochyliła się, by podrapać się w kostkę u nogi. - Pan Jenks. Gdyby zechcieli państwo tam usiąść. - Pokazała ręką. - Ktoś do państwa przyjdzie, kiedy tylko kapitan Edden będzie wolny. - Kapitan Edden. - Ujęłam Nicka pod rękę. - Dziękuję. Czując się stara i chora, ruszyłam w stronę pomarańczowych okropieństw ustawionych pod ścianami holu. Zmiana w zachowaniu kobiety nie była nieoczekiwana. W jednej chwili ze złotka stałam się dziwką. Chociaż od czterdziestu lat żyliśmy otwarcie wśród ludzi, czasami powstawały napięcia. Ludzie się bali i zapewne mieli do tego powody. Nie jest łatwo się obudzić i stwierdzić, że sąsiedzi są wampirami, a nauczycielka w czwartej klasie tak naprawdę była czarownicą. Omiatając wzrokiem hol, Nick pomógł mi usiąść. Krzesła były takie, jak się spodziewałam: twarde i niewygodne. Nick usiadł obok mnie, a właściwie przysiadł na brzeżku swego krzesełka, zginając w kolanach długie nogi. - Jak się czujesz? - zapytał, kiedy z jękiem usiłowałam znaleźć w miarę wygodną pozycję. - Świetnie - odparłam krótko. - Po prostu wspaniale. Skrzywiłam się, odprowadzając wzrokiem dwóch mężczyzn w mundurach, idących przez hol. Jeden z nich szedł o kulach. Podbite oko drugiego, który energicznie drapał się po ramionach, właśnie zaczynało fioletowieć. Serdeczne dzięki, Jenks i Ivy. Znów poczułam niepokój. Jak mam teraz przekonać kapitana z FBI, żeby mi pomógł? - Chcesz coś zjeść? - zapytał Nick. - Mógłbym skoczyć do cukierni na drugą stronę ulicy. Lubisz lody z orzeszkami hikory? - Nie. - Powiedziałam to bardziej opryskliwym tonem, niż zamierzałam, więc zaraz się uśmiechnęłam. - Nie, dziękuję - dodałam, ale w żołądku nadal mnie ściskało z niepokoju. - A może chcesz coś z automatu? Sól i węglowodany? - podsunął z nadzieją. Pożywienie mistrzów. Pokręciłam głową i postawiłam sobie torbę między stopami. Starając się płytko oddychać, wpatrywałam się w kafelki posadzki. Gdybym zjadła coś jeszcze, to chybabym puściła pawia. Przed przyjazdem taksówki zjadłam jeszcze jedną miseczkę makaronu Nicka, lecz nie to stanowiło problem. - Amulety przestają działać? - domyślił się Nick, a ja skinęłam głową.

W zasięgu mojego wzroku zatrzymała się para znoszonych brązowych butów. Nick przesunął się w głąb siedzenia i zaplótł ręce na piersi, a ja wolno uniosłam głowę. Był to dobrze zbudowany mężczyzna w białej eleganckiej koszuli i spodniach koloru khaki, schludny i sprawiający wrażenie byłego żołnierza piechoty morskiej. Miał okulary w plastikowej oprawce, których szkła wyglądały na zbyt małe na tle jego okrągłej twarzy. Wokół niego unosił się zapach mydła, a krótko przycięte włosy były wilgotne i sterczały jak u młodego orangutana. Domyśliłam się, że został obsypany czarodziejskim pyłkiem i był na tyle mądry, by się umyć, zanim zdążyły się pojawić pęcherze. Zabandażowany prawy nadgarstek podtrzymywał mu temblak identyczny jak mój. Krótkie czarne włosy, krótkie siwe wąsy Miałam nadzieję, że ma spokojne usposobienie. - Pani Morgan? - zapytał, a ja wyprostowałam się z westchnieniem. - Jestem kapitan Edden. Świetnie, pomyślałam, wstając z wysiłkiem. Nick mi pomógł. Okazało się, że mogę patrzeć Eddenowi prosto w oczy - mimo całej swojej oficjalności był dość niski. Powiedziałabym niemal, że - gdyby coś takiego było biologicznie możliwe - ma w sobie nieco krwi trolla. Zatrzymałam wzrok na jego pistolecie w kaburze na biodrze i z tęsknotą pomyślałam o moich kajdankach z ISB. Krzywiąc się od zapachu moich zbyt mocnych perfum, oficer wyciągnął lewą rękę zamiast prawej - widział, że oboje nie możemy się nią posługiwać. Kiedy ucisnęliśmy sobie lewe dłonie, moje tętno przyśpieszyło; czułam, że robimy coś niewłaściwego, i wolałabym użyć prawej posiniaczonej ręki, niż to powtórzyć. - Dobry wieczór, panie kapitanie - powiedziałam, starając się ukryć zdenerwowanie. - To jest Nick Sparagmos. Pomaga mi dzisiaj utrzymać się w pionie. Edden skinął Nickowi głową, a potem się zawahał. - Pan Sparagmos? Czy my się znamy? - Nie. Nie sądzę. Nick odpowiedział odrobinę za szybko. Popatrzyłam na jego udawanie swobodną postawę. Nick już tu był i chyba nie po to, by odebrać bilety na doroczną charytatywną kolację FBI. - Jest pan pewien? - zapytał oficer, przeciągając dłonią po nastroszonych włosach. - Tak.

Starszy mężczyzna przyjrzał mu się. - Tak - powiedział krótko. - Myślę o kimś innym. Nick niemal niezauważalnie się odprężył, co jeszcze bardziej rozbudziło moje zainteresowanie. Kapitan Edden ponownie spojrzał na moją szyję, a ja zadałam sobie pytanie, czy nie powinnam spróbować zakryć szwów jakimś szalem. - Zechcą państwo pójść ze mną na zaplecze? - zapytał. - Chciałbym z państwem porozmawiać, zanim oddam tego pixy pod waszą opiekę. Nick zesztywniał. - On ma na imię Jenks - mruknął na tyle głośno, że dało się go usłyszeć w gwarze panującym w holu. - Tak. Pan Jenks. - Edden umilkł na chwilę. - Gdyby zechcieli państwo pójść ze mną do mojego gabinetu? - A co z Ivy? - zapytałam, nie chcąc opuszczać publicznego miejsca. Serce mocno biło mi z wysiłku, jaki wkładałam w samo stanie. Zemdlałabym, gdybym musiała się szybko poruszyć. - Pani Tamwood zostanie tam, gdzie się znajduje w tej chwili. Rano ma zostać przekazana ISB, gdzie zostanie wniesione oskarżenie przeciwko niej. Gniew zwyciężył: moją ostrożność. - Nie powinniście byli dotykać rozzłoszczonej wampirzycy - stwierdziłam. Nick mocniej ścisnął mnie za rękę, a ja ledwie się powstrzymałam, żeby nie spróbować mu się wyrwać. Na twarzy Eddena zagościł cień uśmiechu. - Pozostaje prawdą, że zaatakowała personel FBI - stwierdził. - Jeśli chodzi o Tamwood, mam związane ręce. Nie mamy odpowiedniego wyposażenia, by radzić sobie z Inderlanderami. - Zawahał się. - Zechcą państwo przejść ze mną do mojego gabinetu? Możemy omówić parę możliwości. Zatroskałam się jeszcze bardziej - Denon z radością uwięziłby Ivy, kierując się wyłącznie prawem. Nick podał mi torbę, a ja skinęłam głową. Sytuacja nie była dobra. Wyglądało niemal na to, że Edden specjalnie wyprowadził Ivy z równowagi, by sprowadzić mnie tu z czapką w ręce. Ale poszłam za nim do narożnego gabinetu ze szklanymi ścianami tuż za holem. Początkowo wydawało się, że pomieszczenie znajduje się na uboczu, lecz przy podniesionych roletach Edden mógł wszystko widzieć. W tej chwili były opuszczone, dzięki czemu jego kącik był mniej podobny do akwarium. Zostawił otwarte drzwi i do środka przenikały odgłosy z holu.

- Proszę usiąść - powiedział, pokazując dwa zielone tapicerowane krzesła naprzeciwko biurka. Usiadłam z przyjemnością i stwierdziłam, że płaska wyściółka jest tylko odrobinę wygodniejsza od plastikowych krzesełek. Nick usiadł sztywno, a ja rozejrzałam się po gabinecie; zauważyłam pokryte kurzem puchary za zwycięstwa w grę w kręgle i sterty teczek. Pod jedną ścianą stały szafy na dokumenty, a na nich niemal pod sufit piętrzyły się albumy ze zdjęciami. Za biurkiem wisiał głośno tykający zegar, a obok niego zdjęcie Eddena i mojego byłego szefa, Denona, podających sobie ręce przed ratuszem. Przy pełnym wampirzego wdzięku Denonie Edden wyglądał na niskiego i pospolitego. Obaj się uśmiechali. Skupiłam się na naszym gospodarzu. Siedział rozparty w swoim fotelu, wyraźnie czekając, aż skończę oceniać jego gabinet. Gdyby chciał mnie zapytać, powiedziałabym mu, że jest flejtuchem. Mimo bałaganu panowała tu jednak atmosfera skuteczności, świadcząca o tym, że w tym miejscu się naprawdę pracuje. Pomieszczenie tak się różniło od zarzuconego gadżetami, sterylnego gabinetu Denona, jak moje stare biurko od przykościelnego cmentarza. Podobało mi się tu. Jeśli miałam komuś zaufać, to wolałabym, żeby to był ktoś równie niezorganizowany, jak ja. Edden się wyprostował. - Przyznam, że moja rozmowa z Tamwood była interesująca, pani Morgan odezwał się. - Jako była agentka ISB na pewno wie pani, co mogłoby oznaczać dla wizerunku FBI aresztowanie Trenta Kalamacka pod jakimkolwiek zarzutem, a co dopiero pod zarzutem wytwarzania i rozprowadzania nielegalnych bioproduktów. Przystąpił od razu do rzeczy. Zaczynał mi się podobać. Nic nie powiedziałam, bo ścisnęło mnie w żołądku. Jeszcze nie skończył. Edden położył rękę na biurku, pochylają się nieznacznie. - Ale rozumie pani, że nie mogę prosić moich ludzi o aresztowanie radnego Kalamacka za radą byłej agentki ISB. Został na panią wydany wyrok śmierci, i nieważne, czy jest on legalny, czy nie. Mój przyśpieszony oddech dopasował się tempem do myśli wirujących mi w głowie. Miałam rację. Zaaresztował Ivy, by mnie tu ściągnąć. Przez jedną pełną paniki chwilę zastanawiałam się, czy nie gra na zwłokę. Czy ściągnął ISB, by mnie przyszpilili? Myśl tę zmyła bolesna fala adrenaliny. FBI i ISB zajadle ze sobą rywalizowały. Gdyby Edden chciał dostać nagrodę za moją głowę, zrobiłby to sam, bez

zapraszania ISB do swego budynku. Edden mnie tu sprowadził, by mnie ocenić. Po co? - zastanawiałam się z rosnącym niepokojem. Postanowiłam przejąć kontrolę nad rozmową. Uśmiechnęłam się i zaraz skrzywiłam, czując, jak opuchlizna na powiece ściąga mi całą twarz. Zrezygnowałam z taktyki olśniewania przeciwnika i bez ogródek przystąpiłam do sprawy, spychając całe napięcie do żołądka, gdzie nie było widoczne. - Chciałabym przeprosić za zachowanie mojej wspólniczki, panie kapitanie. Spojrzałam na jego zabandażowany nadgarstek. - Złamała panu rękę? Na jego twarzy odmalował się cień zaskoczenia. - Jest złamana w czterech miejscach. Jutro się dowiem, czy trzeba mi będzie założyć gips, czy po prostu będę mógł zaczekać, aż się samo zagoi. Cholerna izba chorych nie pozwala mi zażywać nic mocniejszego od aspiryny. W przyszłym tygodniu będzie pełnia, pani Morgan. Zdaje sobie pani sprawę, jakie powstaną zaległości, jeśli zostanę zmuszony do wzięcia choćby jednego dnia zwolnienia? Taka pogaduszka do niczego nie prowadziła. Ból zaczynał się nasilać, a ja musiałam się dowiedzieć, czego chce Edden, zanim będzie za późno na usunięcie Kalamacka. To musiało być coś więcej niż Trent - gdyby Edden chciał tylko rozprawić się z Ivy, mógłby zrobić to sam. Uspokoiłam się, zdjęłam jeden z amuletów i przesunęłam go po biurku. W torbie miałam pełno zaklęć, ale ani jedno z nich nie działało na ból. - Rozumiem, panie kapitanie. Jestem pewna, że możemy osiągnąć wzajemnie korzystne porozumienie. Puściłam krążek i z wysiłkiem opanowałam reakcję na gwałtowną falę bólu. Zrobiło mi się niedobrze i poczułam się trzy razy słabsza. Miałam nadzieję, że nie popełniłam

błędu,

proponując

Eddenowi

amulet.

Sądząc

po

zachowaniu

recepcjonistki, tylko nieliczni ludzie aprobowali Inderlanderów, nie mówiąc już o ich magii. Uznałam, że warto zaryzykować. Edden sprawiał wrażenie człowieka nadzwyczaj otwartego. Pozostawało się przekonać, jak bardzo. Kiedy sięgał po amulet, w jego oczach malowała się jedynie ciekawość. - Wie pani, że nie mogę tego przyjąć - powiedział. - Jako oficer FBI zostałbym uznany... - Zamknął palce na amulecie i twarz mu się wygładziła, bo ból w nadgarstku ustał. - Za łapownika - dokończył cicho. Spojrzał mi w oczy. Uśmiechnęłam się mimo bólu.

- To wymiana. - Uniosłam brwi, nie zważając na plaster. - Aspiryna za aspirynę? Jeśli jest bystry, zrozumie, że badam grunt. Jeśli jest głupi, nie będzie to miało znaczenia, a ja będę martwa, zanim skończy się ten tydzień. Lecz jeśli nie istniał żaden sposób na przekonanie go do działania na podstawie mojego cynku, to nie siedziałabym w tym gabinecie. Przez chwilę Edden siedział, jakby się bał poruszyć i sprawić, by czar prysnął. W końcu uśmiechnął się szczerze. Przechylił się w stronę otwartych drzwi i wrzasnął: - Rose! Przynieś mi dwie tabletki aspiryny. Umieram z bólu. Odchylił się na oparcie fotela i z szerokim uśmiechem powiesił sobie amulet na szyi, chowając go pod koszulą. Było wyraźnie widać, że przyniosło mu to ulgę. To był jakiś początek. Mój niepokój wzrósł, kiedy do gabinetu weszła, stukając obcasami, zmęczona kobieta i na nasz widok wyraźnie się wzdrygnęła. Oderwała wzrok ode mnie i wyciągnęła przed siebie dwa papierowe kubeczki, a Edden pokazał na biurko. Kobieta zmarszczyła brwi, postawiła kubeczki obok ręki kapitana i w milczeniu wyszła. Edden wyciągnął nogę i zatrzasnął za nią drzwi. A potem czekał, przesuwając okulary wyżej na nosie i krzyżując zdrową rękę ze złamaną. Przełknęłam z trudem ślinę i sięgnęłam po kubeczki. Teraz była moja kolej na okazanie zaufania. W tych maleńkich białych tabletkach mogło być wszystko, lecz nie spodziewałam się uśmierzenia bólu. Uniosłam kubeczek z grzechotem tabletek i przyjrzałam się im uważnie. Słyszałam o tabletkach. Miałam kiedyś współlokatorkę, która święcie w nie wierzyła i trzymała całą ich buteleczkę obok szczoteczki do zębów. Powiedziała, że działają lepiej od amuletów i że nie trzeba się z nimi wysilać. Raz patrzyłam, jak przyjmowała tabletkę. Trzeba było ją połknąć w całości. Nick pochylił się do mnie. - Jeśli chcesz, możesz ją schować w dłoni - szepnął, ale ja pokręciłam głową. Szybko przechyliłam kubeczek i poczułam gorzki smak wierzbowej kory, który zaraz spłukałam łykiem letniej wody. Powstrzymałam kaszel, czując, że tabletki przesuwają się w dół, i skuliłam się z bólu wywołanego nagłym ruchem. I od tego mam się poczuć lepiej? Nick poklepał mnie z wahaniem po plecach. Widziałam przez łzy, że Edden ledwie się powstrzymuje od śmiechu, widząc moją nieudolność. Machnęłam ręką na

Nicka i zmusiłam się do wyprostowania. Minęło parę chwil. Aspiryna nadal nie działała. Westchnęłam. Nic. Nic dziwnego, że ludzie są tak podejrzliwi. Ich leki nie działają. - Mogę panu dać Kalamacka, panie kapitanie. - Zerknęłam na zegar. Dziesiąta czterdzieści pięć. - Mogę udowodnić, że ma do czynienia z nielegalnymi substancjami. Wytwarza je i rozprowadza. Eddenowi zabłysły oczy - Proszę dać mi dowód, to pojedziemy na lotnisko. Poczułam, że twarz mi zastyga. Ivy powiedziała mu niemal wszystko, a o nadal chce rozmawiać ze mną? Dlaczego nie wykorzystał tej informacji i nie zdobył nieco chwały dla siebie? Bóg jeden wiedział, że tak byłoby taniej. O co mu chodzi? - Nie mam wszystkich dowodów - przyznałam. - Ale słyszałam, jak ustalał pewne kwestie. Jeśli znajdziemy leki, będą stanowiły wystarczający dowód. Edden zacisnął usta, poruszając wąsami. - Nie podejmę działania na podstawie poszlak. Już kiedyś się wygłupiłem przed ISB. Znów zerknęłam na zegar. Dziesiąta czterdzieści sześć. Spojrzał mi w oczy, a ja odwróciłam wzrok. Teraz wiedział, że mi się śpieszy. - Panie kapitanie - rzekłam, starając się, by mój głos nie brzmiał błagalnie. Aby zdobyć dowód, włamałam się do gabinetu Trenta Kalamacka i zostałam schwytana. Ostatnie trzy dni spędziłam u niego w przymusowej gościnie. Podsłuchałam kilka rozmów, które potwierdziły moje domysły. Radny wytwarza i rozprowadza nielegalne bioleki. Spokojny i opanowany, Edden oparł się wygodnie i pokręcił lekko fotelem. - Spędziła pani trzy dni z Kalamackiem i spodziewa się pani, że uwierzę, że mówił w pani obecności prawdę? - Byłam norką - stwierdziłam oschle. - Miałam zginąć w miejskich walkach szczurów. Nie miałam uciec. Nick poruszył się niespokojnie, lecz Edden skinął głową, jakbym potwierdziła jego podejrzenia. - Trent niemal co tydzień wysyła cały zestaw bioleków - powiedziałam, zmuszając się do opuszczenia ręki, którą bawiłam się włosami. - Szantażuje każdego, kogo na to stać i kto znajduje się w tej nieprzyjemnej sytuacji, że ich potrzebuje. Może

pan ustalić jego ukryte zyski, opierając się na dostawach Siarki, przechwyconych przez ISB. Wykorzystuje je do... - Odwrócenia uwagi - skończył za mnie Edden. Uderzył najbliższą szafę na dokumenty, lekko ją wgniatając. Oboje z Nickiem podskoczyliśmy. - Cholera! Nic dziwnego, że nigdy nic się nam nie udaje. Skinęłam głową. Teraz albo nigdy. Nieważne, czy mu wierzyłam, czy nie. Jeśli mi nie pomoże, będę trupem. - Jest coś lepszego - powiedziałam, modląc się, żeby moje posunięcie okazało się słuszne. - Trent ma na swojej liście płac agenta ISB, który dowodził większością przejęć Siarki. Okrągła twarz Eddena przybrała twardy wyraz. - Fred Perry. - Francis Percy - poprawiłam go, czując ciepłą falę gniewu. Edden zmrużył oczy i poruszył się na fotelu, wyraźnie tak samo jak ja nie lubił złych gliniarzy. Zaczerpnęłam niepewnie tchu. - Dziś w nocy zostanie wysłana partia bioleków. Razem ze mną może pan schwytać ich obu. FBI zdobędzie uznanie, ISB wyjdzie na durnia, a pański wydział cicho spłaci mój kontrakt. - Bolała mnie głowa i modliłam się, żeby się nie okazało, że właśnie spuściłam w toalecie moją jedyną szansę. - Mógłby pan to zakwalifikować jako wynagrodzenie dla konsultanta. Aspiryna za aspirynę. Edden zacisnął mocno usta i wpatrywał się w wyłożony płytkami dźwiękochłonnymi sufit. Twarz mu się powoli wygładziła, a ja czekałam, w pewnej chwili uświadamiając sobie, że uderzam paznokciami o udo w rytmie tykania zegara. - Kusi mnie, żeby nagiąć dla pani zasady, pani Morgan - powiedział, a serce mocno mi uderzyło. - Potrzebuję jednak czegoś więcej. Coś, co góra będzie mogła nanieść na swoje wykresy zysków i strat i co będzie miało wartość dłużej niż kwartał. - Czegoś więcej! - zawołał z gniewem Nick. Pulsowało mi w głowie. Chce czegoś więcej? - Nie mam nic więcej, panie kapitanie - powiedziałam z mocą, bardzo rozczarowana. Uśmiechnął się złośliwie. - Ależ ma pani. Moje brwi usiłowały powędrować w górę, lecz powstrzymał je plaster. Edden zerknął na zamknięte drzwi.

- Jeśli to się uda, to znaczy złapanie Kalamacka... - Potarł dłonią czoło. Kiedy opuścił rękę, zniknęła swobodna pewność siebie kapitana FBI, a zastąpił ją pełen skupienia, inteligentny błysk w jego oku. Byłam zaskoczona. - Pracuję dla FBI od czasu odejścia ze służby - powiedział cicho. - Piąłem się po szczeblach kariery dzięki dostrzeganiu luk i wypełnianiu ich. - Nie jestem towarem, panie kapitanie - stwierdziłam stanowczo. - Każdy jest towarem - sprzeciwił się. - Moje wydziały w FBI znajdują się w bardzo niekorzystnej sytuacji, pani Morgan. Inderlanderzy rozwinęli się, znając ludzkie słabe punkty. Do diabła, prawdopodobnie jesteście odpowiedzialni za połowę naszych kompleksów. Frustrująca prawda jest taka, że nie możemy z wami współzawodniczyć. Chciał, żebym sypała moich ziomków. - Nie wiem nic, czego nie można znaleźć w bibliotece - stwierdziłam, mocno ściskając torbę. Chciałam wstać i wybiec z gabinetu, ale mnie przygwoździł. Mogłam tylko patrzeć, jak się uśmiecha. Jego płaskie zęby były zaskakująco ludzkie w porównaniu z drapieżnym błyskiem w oku. - Z całą pewnością nie jest to całkowita prawda - powiedział. - Ale ja proszę panią o radę, nie o zdradę. - Odchylił się w fotelu, jakby zbierał myśli. - Czasami, jak na przykład dzisiaj z panią Tamwood, przychodzi do nas Inderlander szukający pomocy albo przynoszący informacje, z którymi - bardzo roztropnie - nie ma ochoty dzielić się z ISB. Szczerze mówiąc, nie wiemy jak z nimi postępować. Moi ludzie są tak podejrzliwi, że nie umieją uzyskać żadnej pożytecznej informacji. W rzadkich przypadkach, kiedy rozumiemy, o co chodzi, nie wiemy jak to wykorzystać. Udało nam się powstrzymać panią Tamwood tylko dlatego, że zgodziła się na uwięzienie, ponieważ zostało jej wyjaśnione, że wtedy chętniej wysłuchamy pani. Do dzisiaj niechętnie przekazywaliśmy takie sprawy ISB. - Spojrzał mi w oczy. - Przez nich wychodzimy na durniów, pani Morgan. Proponował mi pracę, lecz moje napięcie wzrosło, zamiast zmaleć. - Gdybym chciała mieć szefa, nie odchodziłabym z ISB, panie kapitanie. - Nie - zaprotestował szybko i wyprostował się, aż zaskrzypiał jego fotel. Zatrudnienie pani tutaj byłoby błędem. Moi oficerowie nie tylko chcieliby zobaczyć moją głowę na tyczce, ale umieszczenie pani na liście płac byłoby sprzeczne z konwencją podpisaną przez ISB i FBI. - Uśmiechnął się złośliwie, a ja czekałam na

dalszy ciąg wywodu. - Chcę, żeby była pani konsultantką, od czasu do czasu, w miarę potrzeb. Odetchnęłam powoli, po raz pierwszy rozumiejąc, o co mu chodzi. - Jak się nazywa wasza firma? - zapytał Edden. - Wampiryczne Amulety - odparł Nick. Edden zachichotał. - Brzmi jak nazwa warsztatu. Skrzywiłam się, ale było już za późno na zmianę nazwy. - I będę dostawała pieniądze za te sporadyczne usługi? - zapytałam i przygryzłam dolną wargę. To może się udać. - Oczywiście. Teraz ja popatrzyłam w sufit, a możliwość znalezienia drogi wyjścia sprawiła, że mocno biło mi serce. - Stanowię część zespołu, panie kapitanie - oznajmiłam, zastanawiając się, czy Ivy nie ma wątpliwości co do naszego partnerstwa. - Nie mogę się wypowiadać w jego imieniu. - Pani Tamwood już się zgodziła. Chyba powiedziała: „Jeśli ta mała czarownica się zgodzi, to pójdę na to”. Pan Jenks wyraził podobne zdanie, lecz jego słowa brzmiały znacznie bardziej... barwnie. Zerknęłam na Nicka, który niespokojnie wzruszył ramionami. Nie miałam gwarancji, że kiedy będzie już po wszystkim, Edden nie zapomni spłacić mojego kontraktu. Lecz coś w jego oschłym humorze i szczerych reakcjach przekonało mnie, że tak nie zrobi. Poza tym ja już zawarłam tego wieczoru pakt z demonem. To nie mogło się okazać gorsze. - Umowa stoi, panie kapitanie - powiedziałam nagle. - Lot liniami Southwest o dwudziestej trzeciej czterdzieści pięć do Los Angeles. - Świetnie! - Uderzył zdrową ręką w blat, a ja znów podskoczyłam. Wiedziałem, że mi pani powie. Rose! krzyknął do zamkniętych drzwi i wychylił się z uśmiechem, by je otworzyć. - Rose! Wyślij zespół przechwytywania Siarki do... Spojrzał na mnie. - Gdzie zostanie podjęta Siarka? - Ivy panu nie powiedziała? - zapytałam z zaskoczeniem w głosie. - Może powiedziała. Chcę wiedzieć, czy kłamała. - Na głównym dworcu autobusowym - powiedziałam, czując, jak serce bije mi coraz mocniej.

Zrobimy to. Przyszpilę Trenta i wykupię wyrok. - Rose! - znów zawołał Edden. - Stary dworzec autobusowy. Kto dzisiaj przekłada papiery i nie poszedł do szpitala? Przez gwar przedarł się damski głos. - Jest tu Kaman, ale bierze prysznic, żeby się pozbyć tego chrząszczowego pyłku. Dillon, Ray... - Stop - przerwał jej Edden. Wstał, kiwnął na nas ręką, i wypadł z gabinetu. Odetchnęłam głęboko i dźwignęłam się na nogi. Ku memu wielkiemu zaskoczeniu ból zmienił się w głuche pulsowanie. Wyszliśmy za Eddenem do holu. Podniecenie gnało mnie do przodu. - Chyba ta aspiryna w końcu zadziałała - szepnęłam do Nicka, kiedy dogoniliśmy Eddena. Kapitan pochylał się nad nieskazitelnym biurkiem i rozmawiał z kobietą, która przyniosła mi tabletki. - Wezwij Rubena i Simona - powiedział. - Potrzebuję kogoś działającego z zimną krwią. Wyślij ich na lotnisko i każ im tam na mnie czekać. - Na pana, sir? - Rose zerknęła znad okularów na mnie i na Nicka. Jej zmarszczone czoło mówiło wszystko. Nie podobało się jej, że w budynku znajduje się dwoje Inderlanderów, a jeszcze mniej podobało jej się to, że stoją za jej szefem. - Tak, na mnie. Każ przyprowadzić przed wejście nieoznakowaną furgonetkę. Wyjeżdżam. - Podciągnął pasek u spodni. - I żadnych błędów. To trzeba zrobić dobrze.

ROZDZIAŁ 30

Podłoga w furgonetce FBI była zaskakująco czysta. Unosił się w niej słaby zapach fajkowego dymu, przypominając mi tatę. Z przodu siedział kapitan Edden, a obok niego kierowca, przedstawiony nam jak Clayton. Nick, Jenks i ja zajęliśmy miejsca w środkowym rzędzie. Okna były uchylone, żeby wpadające do środka powietrze mogło rozrzedzić zapach moich perfum. Nie użyłabym ich, gdybym wiedziała, że kapitan zamierza uwolnić Ivy dopiero po przekazaniu towaru. No i najzwyczajniej w świecie śmierdziałam. Jenks szalał i jego cienki głosik, którym ciskał gromy, drażnił mi czaszkę od środka, jeszcze bardziej nakręcając mnie przed zbliżającą się akcją. - Zamknij się, Jenks - szepnęłam. Czubkiem palca poszukałam na dnie maleńkiej celofanowej torebki z orzeszkami resztek soli. Kiedy aspiryna stępiła ból, odezwał się głód. Chyba wolałabym się obyć bez tych tabletek, gdybym dzięki temu mogła nie umierać z głodu. - Idź się Zmień - warknął Jenks z uchwytu na kubek, w którym go umieściłam. Wepchnęli mnie do automatu z chłodzoną wodą. Jakbym był jakimś publicznie pokazywanym dziwolągiem! Złamali mi mniejsze skrzydełko. Spójrz tylko! Pęknięta główna żyłka. Mam na koszuli plamy z wody mineralnej. Jest zniszczona! A widziałaś moje buty? Nigdy nie pozbędę się z nich śladów kawy. - Przeprosili - powiedziałam, ale wiedziałam, że to przegrana sprawa. Jenks się rozkręcał. - Zregenerowanie tego cholernego skrzydełka zajmie mi tydzień. Matalina mnie zabije. Kiedy nie mogę latać, wszyscy się przede mną chowają. Wiedziałaś o tym? Nawet moje dzieciaki.

Wyłączyłam się. Zaczął tyradę w chwili, kiedy został wypuszczony, i jeszcze jej nie skończył. Mimo że Jenks nie został oskarżony o żadne przestępstwo - jako że unosząc się pod sufitem, tylko zachęcał do czynu Ivy tłukącą oficerów FBI - kręcił się tam, gdzie nie powinien, aż wreszcie został wsadzony do opróżnionego pojemnika na wodę. Zaczynałam rozumieć, o czym mówił Edden. On i jego oficerowie nie mieli pojęcia, jak postępować z Inderlanderami. Mogliby uwięzić Jenksa w jakiejś szafie czy szufladzie, kiedy w nich węszył. Jego skrzydełka nie zmoczyłyby się i nie stały słabe jak bibułka. Nie doszłoby do dziesięciominutowego pościgu z siatką. I połowa oficerów znajdujących się na parterze nie zostałaby obsypana czarodziejskim pyłkiem. Ivy i Jenks przyszli do FBI dobrowolnie, a mimo to zostawili za sobą chaos. To, co mógłby zrobić agresywny, niechętny do współpracy Inderlander, było przerażające. - To nie ma sensu - powiedział Nick na tyle głośno, że usłyszał go siedzący z przodu Edden. - Dlaczego pan Kalamack napycha sobie kieszenie nielegalnymi zyskami? Jest już wystarczająco bogaty i niezależny. Edden odwrócił się w fotelu, od czego zmarszczyła się jego nylonowa marynarka koloru khaki. Jako jedyną oznakę władzy miał na sobie żółtą czapeczkę FBI. - Pewnie finansuje jakieś przedsięwzięcie, którego nie chce ujawnić. Trudno wyśledzić pieniądze zdobyte dzięki nielegalnym transakcjom i wydane na takie same cele. Zadałam sobie pytanie, co to może być. Może w laboratorium Farisa dzieje się coś jeszcze? Kapitan dotknął podbródka; twarz oświetlały mu reflektory samochodów jadących za nami. - Panie Sparagmos, czy był pan kiedykolwiek na wycieczce promowej wzdłuż nabrzeża? - zapytał. Nick znieruchomiał. - Sir? Edden pokręcił głową. - To jakieś przekleństwo. Jestem pewien, że gdzieś już pana widziałem. - Nie - powiedział Nick, cofając się w róg siedzenia. - Nie lubię statków. Edden coś mruknął i odwrócił się. Wymieniłam porozumiewawcze spojrzenia z Jenksem. Pixy zrobił chytrą minę, chwytając sytuację szybciej ode mnie. Z hałasem

zmięłam pustą torebkę po orzeszkach i włożyłam ją do torby. Nick siedział milcząco w cieniu, a w światłach nadjeżdżających samochodów jego ostry nos zlewał się z pociągła twarzą. - Co takiego zrobiłeś? - szepnęłam, pochylając się do niego. Nie odrywał oczu od okna, a jego pierś unosiła się i opadała w spokojnym oddechu. - Nic. Zerknęłam na tył głowy Eddena. Jasne. A ja jestem dziewczyną z plakatu ISB. - Posłuchaj. Przepraszam, że cię w to wciągnęłam. Zrozumiem, jeśli zechcesz odejść, kiedy dotrzemy na lotnisko. Po namyśle stwierdziłam, że nie chcę wiedzieć, co zrobił. Pokręcił głową i błysnął uśmiechem. - Wszystko jest w porządku - powiedział. - Zajmę się tobą. Jestem ci to winien za wyrwanie mnie z tej areny walk szczurów. Jeszcze jeden tydzień, a bym zwariował. Samo wyobrażenie sobie tego przejęło mnie zimnym dreszczem. Są gorsze doświadczenia niż znalezienie się na liście śmierci ISB. Dotknęłam jego ramienia i usiadłam głębiej w fotelu, obserwując go ukradkiem. Odprężył się i zaczął oddychać swobodniej. Im więcej o nim wiedziałam, tym bardziej różnił się od większości ludzi. Lecz zamiast się tym niepokoić, czułam się bezpieczniejsza. Znów ten syndrom bohatera/damy w opałach. W dzieciństwie czytałam zbyt wiele baśni, a byłam zbyt wielką realistką, żeby nie cieszyć się nadarzającym się wybawieniem. Zapanowała niezręczna cisza i wzrósł mój niepokój. A jeśli się spóźnimy? A jeśli Trent zmieni lot? A jeśli to wszystko jest pułapką? Boże, miej mnie w opiece, pomyślałam.

Postawiłam

wszystko

na

następne

kilka

godzin.

Jeśli

moje

przewidywania się nie sprawdzą, zostanę z niczym. - Czarownico! - krzyknął Jenks, ściągając gwałtownie na siebie moją uwagę. Uświadomiłam sobie, że stara się to zrobić od kilku chwil. - Podnieś mnie - zażądał. Nic stąd nie widzę. Wyciągnęłam dłoń, a on się na nią wspiął. - Nie mogę pojąć, dlaczego wszyscy cię unikają, kiedy nie możesz latać stwierdziłam oschle. - Nigdy by do tego nie doszło - oznajmił głośno Jenks - gdyby ktoś nie oderwał mi pieprzonego skrzydełka.

Posadziłam go sobie na ramieniu, żebyśmy oboje mogli śledzić ruch na drodze. Wjeżdżaliśmy na teren Międzynarodowego Lotniska Cincinnati-Północne Kentucky. Większość ludzi nazywała je po prostu Międzynarodowym Zapadliskiem albo jeszcze prościej Wielkim MZ. Rzadko rozstawione lampy uliczne na krótko oświetlały przejeżdżające samochody. W miarę zbliżania się do terminali lamp było coraz więcej. Poczułam przypływ podniecenia i wyprostowałam się w fotelu. Nic nie pójdzie źle. Przygwożdżę Trenta. Kimkolwiek jest, dorwę go. - Która godzina? - zapytałam. - Dwudziesta trzecia piętnaście - mruknął Jenks. - Dwudziesta trzecia dwadzieścia - poprawił Edden, pokazując na zegar furgonetki. - Dwudziesta trzecia piętnaście - warknął Jenks.- Lepiej wiem, gdzie jest słońce, niż ty wiesz, którą dziurką sikać. - Jenks! - zawołałam. Nick opuścił skrzyżowane ręce; wróciła mu odrobina pewności siebie. Edden uniósł uspokajająco dłoń. - Nic się nie stało, pani Morgan. Clayton, spięty glina, który chyba mi nie ufał, spojrzał mi w oczy we wstecznym lusterku. - Właściwie, sir - powiedział z niechęcią - ten zegar śpieszy się pięć minut. - Widzisz?! - zawołał Jenks. Edden sięgnął po telefon i włączył głośnik, żebyśmy wszyscy mogli słyszeć. - Upewnijmy się, czy ten samolot został uziemiony i czy wszyscy są na swoich miejscach - powiedział. Poprawiłam z niepokojem rękę na temblaku, a Edden wcisnął trzy klawisze w telefonie. - Ruben! - krzyknął, trzymając słuchawkę, jakby to był mikrofon. - Mów. Po krótkiej ciszy w głośnikach rozległ się trzeszczący męski głos. - Czekamy przy bramie, panie kapitanie, ale samolotu nie ma. - Nie ma! - wrzasnęłam i skrzywiłam się, zbyt gwałtownie przesunąwszy się na skraj fotela. - Już powinni do niego wsiadać. - Nie podjechał do rękawa, sir - ciągnął Ruben. - Wszyscy czekają w terminalu. Komunikaty mówią, że to drobna naprawa i powinna trwać tylko godzinę. To nie pańska sprawka?

Przeniosłam wzrok z głośnika na Eddena. Niemal widziałam, jak myśli. - Nie - odparł w końcu. - Zostań tam. Przerwał połączenie i słabe syczenie umilkło. - Co się dzieje?! - wrzasnęłam mu do ucha, a on spojrzał na mnie ponuro. - Niech pani posadzi swoje cztery litery z powrotem w fotelu, pani Morgan powiedział. - Prawdopodobnie chodzi o ograniczenia dotyczące latania w nocy. Linia lotnicza nie chce, żeby wszyscy czekali na płycie lotniska, skoro jest miejsce w terminalu. Zerknęłam na Nicka, który nerwowo wystukiwał palcami jakiś rytm. Wciąż niespokojna, usiadłam wygodniej. Latarnia lotniska oświetlała łukiem chmury. Byliśmy prawie na miejscu. Edden wystukał numer i z uśmiechem wziął telefon do ręki. - Halo, Chris? - powiedział, a ja usłyszałam w odpowiedzi słaby kobiecy głos. Mam do ciebie pytanie. Zdaje się, że na płycie utknął lot Southwest. Dwudziesta trzecia czterdzieści pięć do Los Angeles. Co się z nim dzieje? - Przez chwilę słuchał, a ja zaczęłam obgryzać skórkę przy paznokciu. - Dzięki, Chris. - Zachichotał. - A co powiesz na najgrubszy stek w mieście? Znów zachichotał i przysięgam, że poczerwieniały mu uszy. Jenks parsknął na coś, czego nie dosłyszałam. Zerknęłam na Nicka, ale nie zwracał na mnie uwagi. - Chrissy - powiedział przeciągle Edden. - Mojej żonie mogłoby się to nie podobać. - Jenks roześmiał się razem z Eddenem, a ja nerwowo pociągnęłam za kosmyk włosów. - Pogadamy później - powiedział i się rozłączył. - No i? - zapytałam. Edden wciąż się uśmiechał. - Samolot jest uziemiony. Wygląda na to, że ISB dostało cynk, że na pokładzie znajduje się torba z Siarką. - Niech to Zmiana - zaklęłam. Przecież przynętą był autobus, nie lotnisko. Co robi Trent? Eddenowi zalśniły oczy. - ISB będzie tu za piętnaście minut. Moglibyśmy sprzątnąć im to sprzed nosa. Siedzący na moim ramieniu Jenks zaczął kląć. - Nie przyjechaliśmy tu po Siarkę - zaprotestowałam. Cała intryga zaczęła się rozpadać. - Przyjechaliśmy tu po bioleki!

Zamilkłam, wściekła. Zbliżył się do nas z hałasem jakiś samochód, kierujący się w stronę miasta. - Ma za głośny silnik - stwierdził Edden. - Clayton, spróbuj zapisać jego numer. Myśli wirowały mi w głowie. Czekałam, aż samochód przejedzie. Jego silnik pracował tak, jakby kierowca przekraczał ograniczenie prędkości o pięćdziesiąt kilometrów na godzinę, lecz samochód ledwie się poruszał. Skrzynia biegów zazgrzytała z aż nadto znajomym hałasem. Francis, pomyślałam i wstrzymałam oddech. - To Francis! - krzyknęliśmy jednocześnie z Jenksem. Odwróciłam się błyskawicznie, by zobaczyć jego rozbite tylne światło. Pociemniało mi przed oczyma z powodu bólu wywołanego szybkim ruchem, ale na wpół przeczołgałam się na tylne siedzenie, wciąż mając na ramieniu Jenksa - To Francis! - zawołałam z mocno bijącym sercem. - Zawróć. Zatrzymaj się! To Francis. Edden uderzył pięścią w deskę rozdzielczą. - Cholera - zaklął. - Spóźniliśmy się. - Nie! - krzyknęłam. - Nie rozumie pan? Trent je zamienia. Bioleki z Siarką. ISB jeszcze nie przyjechało. Francis je zamienia! Edden wpatrywał się we mnie, a jego twarz to była wyraźnie widoczna, to pogrążała się w cieniu lamp oświetlających dojazd do lotniska. - Francis ma bioleki! Zawróć! - wrzasnęłam. Furgonetka zatrzymała się na światłach. - Panie kapitanie? - zapytał kierowca. - Morgan - odezwał się Edden - jesteś szalona, jeśli myślisz, że zamierzam przepuścić szansę sprzątnięcia Siarki sprzed nosa ISB. Nawet nie wiesz, czy to był on. Jenks się roześmiał. - To był Francis. Rachel załatwiła mu sprzęgło na dobre. Skrzywiłam się. - Francis ma leki. Zostaną wywiezione autobusem. Postawiłabym na to moje życie. Edden zmrużył oczy i zacisnął zęby. - Zatem postawiłaś - rzekł. - Clayton, zawracaj. Zgarbiłam się i wypuściłam powietrze ustami, dopiero w tym momencie zdając sobie sprawę, że wstrzymywałam oddech.

- Panie kapitanie? - Słyszałeś! - powiedział, wyraźnie niezadowolony. - Zawracaj. Słuchaj czarownicy. - Odwrócił się do mnie ze ściągniętą twarzą i warknął: - Lepiej, żebyś się nie myliła, Morgan. - Nie mylę się. - Odchyliłam się ze ściśniętym żołądkiem i mocno oparłam, szykując się na ciasny zakręt. Lepiej, żebyś się nie myliła, pomyślałam, zerkając na Nicka. Minęła nas ciężarówka ISB, z błyskającymi światłami, zmierzająca na lotnisko. Edden uderzył w deskę rozdzielczą tak mocno, że tylko cudem nie zadziałała poduszka powietrzna. Chwycił radio. - Rose! - ryknął. - Czy zespół przechwytywania znalazł coś na dworcu autobusowym? - Nie, panie kapitanie. Ludzie już wracają do budynku. - Zawróć ich - polecił. - Kogo mamy w Zapadlisku po cywilnemu? - Sir? W głosie kobiety pobrzmiewała konsternacja. - Kto jest w Zapadlisku, kogo nie wysłałem na lotnisko? - W galerii handlowej Newport jest Briston - odparła Rose. Rozległ się stłumiony dzwonek telefonu. - Niech ktoś odbierze! - krzyknęła. Po chwili wahania dodała: - Wspiera ją Gerry, ale jest w mundurze. - Gerry - mruknął Edden, wyraźnie niezadowolony. - Przesuń ich na dworzec autobusowy. - Briston i Gerry na dworzec autobusowy - powtórzyła powoli. - Powiedz im, żeby użyli swoich SPZ-ów - dodał Edden, zerkając na mnie. - SPZ-ów? - zapytał Nick. - Sprzętu przeciwzaklęciowego - wyjaśniłam. Edden skinął głową. - Szukamy białego mężczyzny po trzydziestce. To czarownik. Nazywa się Francis Percy. Agent ISB. - Jest tylko czarodziejem - wtrąciłam i zaparłam się w fotelu, ponieważ zatrzymaliśmy się gwałtownie na czerwonym świetle. - Podejrzany prawdopodobnie ma przy sobie amulety - ciągnął Edden. - Jest nieszkodliwy - mruknęłam.

- Nie zbliżajcie się do niego, chyba że będzie chciał się oddalić - powiedział Edden spiętym głosem. - Tak - prychnęłam, kiedy znów ruszyliśmy. - Mógłby zanudzić ich na śmierć. Edden odwrócił się do mnie. - Mogłabyś się zamknąć? Wzruszyłam ramionami, a potem tego pożałowałam, bo to uszkodzone zaczęło pulsować. - Zrozumiałaś, Rose? - powiedział do mikrofonu. - Uzbrojony, niebezpieczny, nie zbliżać się, chyba że będzie chciał się oddalić. Zrozumiałam. Edden stęknął. - Dzięki, Rose. Wyłączył radio. Jenks szarpnął mnie za ucho. Wrzasnęłam. - Jest! - zawołał piskliwie pixy. - Patrz. Tuż przed nami. Pochyliliśmy się z Nickiem, żeby lepiej widzieć. Rozbite tylne światło było jak latarnia morska. Francis włączył migacz i z piskiem opon skręcił na dworzec autobusowy. Rozległ się klakson, a ja uśmiechnęłam się z wyższością. We Francisa o mało nie uderzył autobus. - Dobra - powiedział cicho Edden. Jechaliśmy okrężną drogą na drugi koniec dworca, żeby tam zaparkować. - Zespól przechwytujący będzie tu za pięć minut, Briston i Gerry za kwadrans. Percy musi nadać paczki w recepcji. To będzie doskonały dowód. - Furgonetka się zatrzymała. Edden rozpiął pas i obrócił się razem z fotelem. Z wyszczerzonymi w uśmiechu zębami wyglądał jak zniecierpliwiony wampir. Dopóki nie przybędą tu wszyscy, niech nikt nawet na niego nie spojrzy. Jasne? - Tak, jasne - odparłam nerwowo. Nie podobało mi się, że ktoś mi rozkazuje, ale jego słowa miały sens. Przysunęłam się do Nicka, by wyjrzeć przez, okno i popatrzeć, jak Francis zmaga się z trzema płaskimi pudełkami. - To on? - zapytał Edden zimnym głosem. Skinęłam głową. Jenks zszedł mi po ręce i stanął na tapicerce pod szybą. Chcąc utrzymać równowagę, trzepotał skrzydełkami tak szybko, że zlały się w jedną plamę ruchu. - Tak - warknął pixy. - To ten pacan.

Zdałam sobie sprawę, że niemal leżę na kolanach Nicka. Zażenowana, cofnęłam się na swoje miejsce. Aspiryna powoli przestawała działać i chociaż mój ostatni amulet miał być skuteczny jeszcze przez kilka dni, ból zaczynał dawać o sobie znać niepokojąco często. Ale tak naprawdę martwiłam się zmęczeniem. Serce bilo mi tak, jakbym właśnie ukończyła jakiś wyścig. Powodem nie było chyba tylko podniecenie. Francis zamknął kopniakiem drzwiczki samochodu i ruszył przed siebie. Wszedł do budynku dworca dumnym krokiem. Jego krzykliwa koszula z postawionym kołnierzykiem

świadczyła

o

wysokim

mniemaniu

o

sobie

jej

właściciela.

Uśmiechnęłam się złośliwie, kiedy mrugnął do wychodzącej kobiety i został absolutnie zlekceważony. Lecz po chwili przypomniałam sobie strach, jaki okazywał w gabinecie Trenta, i moja pogarda zabarwiła się odrobiną litości dla tego nieszczęśnika. - Dobra, chłopcy i dziewczęta - powiedział Edden, przerywając moje rozmyślania. - Clayton, zostań tutaj. Kiedy pojawi się Briston, przyślij ją do budynku. Nie chcę, by z okien był widoczny ktokolwiek, kto ma na sobie mundur. - Patrzył, jak Francis przechodzi przez podwójne drzwi. - Niech Rose przeniesie wszystkich z lotniska. Wygląda na to, że czarownica, to znaczy pani Morgan, miała rację. - Tak jest, sir. Clayton niechętnie sięgnął po telefon. Otworzyliśmy drzwi. Było oczywiste, że nie jesteśmy grupą turystów podróżujących autobusem, lecz Francis był prawdopodobnie za głupi, by to zauważyć. Edden wepchnął swoją żółtą czapeczkę FBI do tylnej kieszeni. Nick nie wyróżniał się zbytnio, lecz moje sińce i temblak zwracały na siebie większą uwagę, niż gdybym miała dzwonek i tabliczkę z napisem „Podejmę się pracy za zaklęcia”. - Panie kapitanie? - powiedziałam, kiedy wysiadł z wozu i czekał na nas. - Niech mi pan da minutę. Edden i Nick spoglądali na mnie ze zdumieniem, podczas gdy ja grzebałam w mojej torbie. - Rachel - odezwał się Jenks z ramienia Nicka - chyba żartujesz. W tej chwili nie pomogłoby ci nawet dziesięć amuletów makijażu. - Idź się Zmień - mruknęłam. - Francis mnie rozpozna. Potrzebuje amuletu. Edden patrzył z ciekawością. Czując przypływ adrenaliny, niezdarnie szukałam w torbie zdrową ręką amuletu starzenia. W końcu wysypałam zawartość torby na siedzenie, chwyciłam właściwy amulet i uaktywniłam. Kiedy powiesiłam go sobie na szyi, Edden spojrzał na mnie z niedowierzaniem i podziwem. Jego akceptacja - a

właściwie pochwała - sprawiła mi przyjemność. To, że wcześniej przyjął mój amulet na ból, miało wiele wspólnego z tym, że zgodziłam się wyświadczyć mu pewne przysługi. Ilekroć jakiś człowiek okazywał mi jakiekolwiek uznanie za moje umiejętności, cała się rozklejałam. Frajerka. Wepchnęłam wszystko z powrotem do torby i ostrożnie wysiadłam z furgonerki. - Gotowa? - zapytał sarkastycznie Jenks. - Na pewno nie chcesz się uczesać? - Daruj sobie, Jenks - powiedziałam. Nick podał mi rękę. - Potrafię wysiąść sama Jenks przeskoczył z ramienia Nicka na moje. - Wyglądasz jak staruszka - stwierdził pixy. - Zachowuj się odpowiednio. - Zachowuje się. - Edden chwycił mnie za ramię, żebym się nie przewróciła w moich wampirzych butach. - Przypomina mi moją matkę. - Skrzywił się i pomachał sobie ręką przed nosem. - Nawet pachnie jak ona. - Zamknijcie się - powiedziałam i zawahałam się, ponieważ od głębokiego oddychania zakręciło mi się w głowie. Wibrujący ból spowodowany wyjściem z samochodu powędrował wzdłuż kręgosłupa prosto do mojej głowy i tam się umiejscowił. Nie chciałam się poddać zmęczeniu, więc wyrwałam się Eddenowi i pokuśtykałam do drzwi. Obaj mężczyźni szli trzy kroki za mną. W grubych dżinsach i tej okropnej kraciastej koszuli czułam się jak fleja. Nie pomagało też wytworzenie iluzji bycia staruszką. Pociągnęłam drzwi, ale nie mogłam ich otworzyć. - Niech ktoś mi je otworzy! - zawołałam, a Jenks się roześmiał. Edden otworzył drzwi, a Nick wziął mnie pod rękę. Uderzyła w nas poducha gorącego powietrza. - Proszę - powiedział Nick. - Oprzyj się na mnie. W ten sposób będziesz bardziej wyglądać na staruszkę. Z bólem mogłam sobie poradzić. To zmęczenie przemogło moją dumę i zmusiło do przyjęcia ramienia Nicka. Musiałam zrobić albo to, albo się wczołgać do budynku dworca. Weszłam, powłócząc nogami, i z dreszczem podniecenia obrzuciłam wzrokiem długie stanowisko recepcji, szukając Francisa. - Jest - szepnęłam.

Stał za sztucznym drzewem i rozmawiał z młodą kobietą w mundurze miejskiej urzędniczki. Urok Percy’ego wywierał swój zwykły efekt i kobieta wyglądała na rozdrażnioną. Na ladzie obok niego leżały trzy pudełka. Mieściło się w nich moje dalsze życie. Nick delikatnie pociągnął mnie za zdrowy łokieć. - Usiądźmy tam, mamo - powiedział. - Jeszcze raz mnie tak nazwiesz, a zajmę się za ciebie planowaniem twojej rodziny - zagroziłam. - Mamo - rzekł Jenks, niepewnymi zrywami wachlując mi szyję skrzydełkami. - Dosyć - odezwał się cicho Edden z nową, twardą nutą w głosie. Nie spuszczał wzroku z Francisa. - Wszyscy troje macie tam siedzieć i czekać. Nikomu nie wolno się poruszyć, chyba że Percy będzie próbował wyjść. Ja dopilnuję, by te pudelka nie znalazły się w autobusie. Nadal wpatrując się we Francisa, dotknął broni ukrytej pod marynarką i swobodnym krokiem podszedł do kontuaru. Już z daleka uśmiechał się promienie do drugiej urzędniczki. Siedzieć i czekać? Tak, to mogę zrobić. Poddałam się delikatnemu naciskowi Nicka i ruszyłam w stronę szeregu krzesełek. Były pomarańczowe, podobne do tych w FBI, i wyglądały na równie wygodne. Nick pomógł mi usiąść, a potem usiadł obok mnie. Wyciągnął się i udał, że drzemie, ale obserwował Francisa zmrużonymi oczyma. Ja siedziałam sztywno z torbą na kolanach, ściskając ją mocno, tak jak widziałam to u starszych pań. Teraz wiedziałam dlaczego to robią. Cała byłam obolała i miałam wrażenie, że jeśli się odprężę, to się rozpadnę na kawałki. Obok krzyknęło piskliwym głosikiem jakieś dziecko. Odetchnęłam szybko. Popatrzyłam na Francisa, który robił z siebie osła, i na innych podróżnych. Zmęczona mama z trojgiem dzieci - jedno z nich wciąż nosiło pieluchę - sprzeczała się z urzędnikiem o interpretację jakiegoś talonu. Garstka biznesmenów zajęta swoimi interesami kroczyła przed siebie dostojnie, jakby ten dworzec był tylko złym snem. Młodzi kochankowie przytulali się do siebie niebezpiecznie mocno, zapewne uciekając przed rodzicami. Bezdomni. Jakiś obszarpany staruszek złowił moje spojrzenie i mrugnął. Wzdrygnęłam się. To nie było bezpieczne. ISB mogło być wszędzie.

- Uspokój się, Rache - szepnął Jenks, jakby czytał mi w myślach. - ISB cię nie dopadnie w pomieszczeniu, w którym znajduje się kapitan FBI. - Skąd ta pewność? - zapytałam. Poczułam na szyi podmuch spod jego bezużytecznych skrzydełek. - Wcale jej nie mam. Nick otworzył oczy i wyprostował się na krzesełku. - Jak się czujesz? - zapytał cicho. - Świetnie - odparł Jenks. - Dziękuję, że zapytałeś. Wiesz, że jakiś przygłup w FBI odłamał mi pieprzone skrzydełko? Żona mnie zabije. Udało mi się uśmiechnąć. - Jestem głodna - odpowiedziałam Nickowi. - Wyczerpana. Zerknął na mnie, a potem na Francisa. - Chcesz coś do jedzenia? - Zadzwonił w kieszeni drobnymi, które mu zostały z pieniędzy na taksówkę do FBI. - Wystarczy na coś z tego automatu. Uśmiechnęłam się słabo. Miło było mieć kogoś, kto się o mnie martwi. - Jasne. Dzięki. Coś z czekoladą? - Z czekoladą - potwierdził Nick i wstał. Przeniósł wzrok z automatu stojącego po przeciwnej stronie sali na Francisa. Gnojek przechylał się przez kontuar, zapewne usiłując zdobyć numer telefonu urzędniczki. Patrzyłam za odchodzącym Nickiem. Jak na kogoś tak chudego poruszał się z niezwykłym wdziękiem. Zastanawiałam się, co takiego zrobił, że został doprowadzony do budynku FBI. - Coś z czekoladą - powiedział przeciągle Jenks swoim falsetem. - Ochchch, Nick. Jesteś moim bohaterem! - Wypchaj się - rzuciłam. - Wiesz co, Rache - powiedział pixy, sadowiąc się wygodniej na moim ramieniu - będzie z ciebie naprawdę dziwaczna babcia. Byłam zbyt zmęczona, by mu się odciąć. Odetchnęłam głęboko i powoli, żeby nic mnie nie zabolało. Spojrzałam na Francisa i z powrotem na Nicka. Żołądek skręcał mi się ze zdenerwowania. - Co sądzisz o Nicku, Jenks? - zapytałam, patrząc na wysoką sylwetkę byłego szczura, który stał przed automatem ze słodyczami, z głową pochyloną nad bilonem trzymanym w dłoni. Pixy prychnął, ale zobaczył, że mówię poważnie i się uspokoił.

- Jest w porządku - stwierdził. - Nie zrobi nic, co mogłoby ci zaszkodzić. Ma kompleks bohatera, a ty wyglądasz na osobę potrzebującą ratunku. Powinnaś była widzieć jego twarz, kiedy leżałaś nieprzytomna na kanapie Ivy. Myślałem, że wykituje. Tylko się nie spodziewaj, że będzie miał takie same poglądy na dobro i zło, jak ty. Zmarszczyłam brwi. Zabolało. - Czarna magia? - szepnęłam. - O Boże, Jenks. Nie mów mi, że ją praktykuje? Jenks się roześmiał, co zabrzmiało jak odgłos dzwoneczków wietrznych. - Nie. Miałem na myśli to, że kradzież książek z biblioteki to dla niego nie problem. - Ach. Przypomniałam sobie jego niepokój w gabinecie FBI, a potem w furgonetce. Czy tylko o to chodziło? Jakoś w to nie wierzyłam. A pixy, choćby były nie wiem jak lekkomyślne, postrzelone czy pyskate, są znane z trafnej oceny charakterów. Zadałam sobie pytanie, czy Jenks zmieniłby zdanie, gdyby wiedział o moim znaku demona. Bałam się go zapytać. Do diabła, za bardzo się bałam, by mu go pokazać. Uniosłam wzrok, bo Francis się roześmiał; napisał coś na kawałku papieru i pchnął go w stronę urzędniczki. Wytarł dłonią górną wargę i uśmiechnął się do kobiety. - Dobra dziewczynka - szepnęłam, widząc, że, kiedy Francis ruszył do drzwi, zgniotła kartkę i rzuciła ją za siebie. Serce na moment przestało mi bić. On ruszył do drzwi! Cholera. Podniosłam wzrok, szukając pomocy. Nick walczył z automatem, odwrócony plecami do mnie. Edden był pogrążony w rozmowie z oficjalnie wyglądającym mężczyzną w mundurze kierowcy autobusu. Twarz kapitana była czerwona, a jego oczy wpatrzone w pudełka za kontuarem. - Jenks - odezwałam się. - Przyprowadź Eddena. - Co? Może mam tam podpełznąć? Francis znajdował się w połowie drogi do drzwi. Moim zdaniem czekający na zewnątrz Clayton nie umiałby nawet powstrzymać psa przed podlaniem krzaczka. Wstałam, modląc się, by Edden się odwrócił. Nie odwrócił się. - Przyprowadź go - mruknęłam i nie zważając na oburzenie Jenksa, zdjęłam go z ramienia i postawiłam na podłodze. - Rachel! - wrzasnął pixy, a ja pokuśtykałam najszybciej, jak mogłam, usiłując znaleźć się między Francisem i drzwiami.

Poruszałam się zbyt wolno i Francis mnie ubiegł. - Przepraszam, młodzieńcze - zaszczebiotałam i z mocno bijącym sercem sięgnęłam do niego ręką. - Może mi pan powiedzieć, gdzie tu jest odbiór bagażu? Francis obrócił się w miejscu. Starałam się nie okazać niepokoju, że może rozpoznać mnie i mojej nienawiści za to, co zrobił. - To jest dworzec autobusowy, paniusiu - powiedział, wykrzywiając z rozdrażnieniem wąskie wargi. - Nie ma tu odbioru bagażu. Pani rzeczy są przy krawężniku na zewnątrz. - Co takiego? - powiedziałam głośno, przeklinając w duchu Eddena. Gdzie on jest, u diabła? Chwyciłam Francisa mocno za rękę, a on spojrzał na moją dłoń pomarszczoną dzięki zaklęciu. - Na zewnątrz! - krzyknął, usiłując się wyrwać i zataczając się od zapachu moich perfum. Ale ja go nie puszczałam. Kątem oka widziałam, jak Nick stoi przy automacie i wpatruje się bezmyślnie w moje puste krzesełko. Powiódł wzrokiem po ludziach i w końcu zatrzymał go na mnie. Oczy mu się rozszerzyły, po czym podbiegł do Eddena. Francis wetknął dokumenty pod pachę i usiłował oderwać od swojej ręki moje palce. - Puść, paniusiu - powiedział. - Nie ma tu odbioru bagażu. Chwycił mnie skurcz palców i Francis się wyrwał. W panice patrzyłam, jak poprawia sobie koszulę. - Dziwaczna starucha - powiedział nabzdyczony. - Czy wy, stare wiedźmy, kąpiecie się w swoich perfumach? - I wtedy rozdziawił usta. - Morgan - syknął, rozpoznawszy mnie. - Powiedział mi, że nie żyjesz. - Bo nie żyję - odparłam, czując, że za chwilę kolana odmówią mi posłuszeństwa. Stałam wyłącznie dzięki adrenalinie. Jego idiotyczny uśmiech świadczył o tym, że nie ma pojęcia, co się dzieje. - Pójdziesz ze mną. Kiedy Denon cię zobaczy, da mi awans. Pokręciłam głową. Musiałam to zrobić zgodnie z przepisami, bo inaczej Edden by się wkurzył. - Francisie Percy, działając z ramienia FBI, oskarżam cię o zmowę w celu rozmyślnego rozprowadzania bioleków.

Jego uśmiech zniknął, a twarz pokryta niechlujnym zarostem zbladła. Zerknął nad moim ramieniem na kontuar. - Cholera - zaklął i odwrócił się do ucieczki. - Stop! - zawołał Edden, ale był za daleko, żeby się na coś przydać. Rzuciłam się na Francisa, celując pod kolana. Upadliśmy z bolesnym łomotem. Francis się wił i kopnął mnie w pierś, usiłując się wyrwać. Z bólu wstrzymałam oddech. Nad nami, tam gdzie przed chwilą znajdowała się moja głowa, zaświstało powietrze. Uniosłam wzrok i zobaczyłam gwiazdy. Francis nadal usiłował mi uciec. Nie, pomyślałam, kiedy błękitna kula ognia uderzyła w przeciwległą ścianę i wybuchła. Te gwiazdy były prawdziwe. Od siły wybuchu zatrzęsła się ziemia. Kobiety i dzieci z wrzaskiem skuliły się pod ścianami. - Co to było? - wyjąkał Francis. Przekręcił się pode mną i przez moment patrzyliśmy zafascynowani, jak do brzydkiej żółtej ściany przykleił się migocący błękitny płomień w kształcie wielopromiennej gwiazdy, a potem zapadł się w siebie i zniknął z trzaskiem. Już naprawdę przestraszona, obejrzałam się za siebie. Przy korytarzu prowadzącym do biur na zapleczu stał spokojnie niski, schludny mężczyzna ubrany na czarno, z czerwoną kulą substancji zaświatów w ręku. Główne drzwi blokowała tak samo ubrana drobna, szeroko uśmiechnięta kobieta z ręką wspartą na biodrze. Trzecim członkiem zespołu był muskularny mężczyzna o gabarytach volkswagena garbusa, stojący przy kasie biletowej. Wyglądało na to, że odbywająca się na wybrzeżu konferencja czarowników i czarownic się skończyła. Wspaniale.

ROZDZIAŁ 31

Francis odetchnął i zrozumiał:. - Puść mnie! - wrzasnął piskliwie. - Rachel, puść mnie! Oni cię zabiją! Wbiłam palce w jego szamoczące się ciało. Zacisnęłam zęby i stęknęłam z bólu, bo jego próby wyrwania się sprawiły, że puściły moje szwy. Popłynęła krew, a ja zaczęłam gorączkowo szukać w torbie amuletu, kątem oka obserwując niskiego mężczyznę. Poruszał ustami, a kula w jego ręce zmieniła kolor z zaświatowej czerwieni na błękit. Cholera. Uaktywniał zaklęcie. - Nie mam na to czasu! - mruknęłam, połową ciała przyciskając Francisa do ziemi i usiłując wyeliminować go z gry. Dookoła biegali ludzie. Rozproszyli się po korytarzach, wybiegali na parking. Kiedy walczyli ze sobą czarownicy przeżywali tylko szybcy. Mężczyzna przestał poruszać ustami, a ja ze świstem wciągnęłam powietrze przez nos. Czarownik zamachnął się i cisnął zaklęcie. Szarpnęłam Francisa w górę i zasłoniłam się nim. - Nie! - zawył, wykrzywiając się paskudnie ze strachu przed zbliżającym się zaklęciem. Jego siła pchnęła nas po podłodze w stronę krzesełek. Łokieć Francisa wbił się w moją posiniaczoną rękę, wyrywając mi z ust jęk bólu. Wrzask Francisa przeszedł w przerażający bulgot. Gorączkowo zepchnęłam z siebie tego palanta i poczułam obezwładniający ból w ramieniu. Francis leżał bez zmysłów na posadzce. Cofnęłam się błyskawicznie, nie spuszczając z niego wzroku. Pokrywała go pulsująca warstewka błękitu. Miałam cienką smugę błękitu na rękawie, która po chwili się z niego ześliznęła i połączyła z

mgiełką niebieskiej rzeczywistości zaświatów, pokrywającą Francisa. Przeszły mnie ciarki. Przez chwilę dygotał, a potem znieruchomiał. Oddychając szybko, uniosłam wzrok. Cała trójka zabójców mówiła coś chórem po łacinie, kreśląc w powietrzu niewidzialne kształty. Ich ruchy były pełne wdzięku i powolne, ale wyglądały ohydnie. - Rache! - pisnął Jenks z odległości trzech krzesełek. - Oni tworzą sieć! Wyjdź! Musisz wyjść! Wyjść, pomyślałam, patrząc na Francisa. Błękit zniknął, a ręce i nogi Francisa leżały rozrzucone pod nienaturalnymi kątami. Poczułam ukłucie grozy. Zmusiłam Francisa, żeby przyjął na siebie uderzenie wymierzone we mnie. To był przypadek. Nie chciałam go zabić. Pomyślałam, że chyba zwymiotuję. Odepchnęłam strach i czerpiąc siłę z gniewu, podniosłam się na kolana. Chwyciłam się pomarańczowego krzesełka i wstałam. Zmusili mnie do zasłonienia się Francisem. O Boże. Nie żyje z mojego powodu. - Dlaczego zmusiliście mnie do tego? - powiedziałam cicho, zwracając się do niskiego mężczyzny. Postąpiłam krok do przodu. Powietrze przede mną zaczęło migotać. Nie mogłam powiedzieć, że mój czyn był niesłuszny - żyłam - ale nie chciałam tego zrobić. - Dlaczego zmusiliście mnie do tego? - powtórzyłam głośniej, czując narastający gniew i mrowienie ogarniające całe ciało. To były początki sieci. Miałam to w nosie. Chwyciłam po drodze moją torbę i kopniakiem odrzuciłam nieuaktywniony amulet. Kiedy ruszyłam w stronę czarownika czerpiącego siłę z magicznej linii, rozwarł szeroko oczy z zaskoczenia. Przybrał bardziej stanowczy wyraz twarzy i zaczął recytować głośniej. Słyszałam szepty pozostałej dwójki, przypominające szum wiatru niosącego ze sobą popiół. Łatwo było się poruszać pośrodku sieci, ale im bardziej się zbliżałam do jej krawędzi, tym stawało się to trudniejsze. Staliśmy w zabarwionej na błękitno misie powietrza. Znajdujący się poza jej obrębem Edden i Nick usiłowali się przedostać do jej wnętrza. - Zmusiliście mnie do tego! - krzyknęłam. Sieć się usztywniła, a moje włosy uniosły się i opadły w podmuchu z zaświatów. Zacisnęłam zęby i rzuciłam okiem poza tę błękitną mgiełkę. Stojący poza nią muskularny olbrzym utrzymywał ją w jednym miejscu, rzucając jednocześnie zaklęcia

na bezbronnych oficerów FBI, którzy wbiegli do budynku dworcowego. Nie obchodziło mnie to. Dwoje zabójców znajdowało się wraz ze mną w sieci. Nigdzie się nie ruszą. Byłam zła i sfrustrowana. Byłam zmęczona ukrywaniem się w kościele, uchylaniem przed kulkami mazi, płukaniem poczty w słonej wodzie i byłam zmęczona strachem. A przeze mnie Francis leżał na brudnej zimnej podłodze obrzydliwego dworca autobusowego. Chociaż był gadem, nie zasłużył na coś takiego. Kuśtykając w stronę niskiego mężczyzny, przesunęłam torbę przed siebie. Nie patrząc, sięgnęłam do środka i wyczuwając nacięcia na amuletach, szukałam tego na sen. Wściekła jak wszyscy diabli, przeciągnęłam nim po szyi i wypuściłam z palców, trzymając jednak sznurek. Usta mężczyzny zaczęły się poruszać, a jego długie ręce kreślić jakieś wzory. Jeśli to było jakieś paskudne zaklęcie, miałam cztery sekundy. Pięć, jeśli było na tyle silne, by mnie zabić. - Nikt! - zawołałam, idąc chwiejnie do przodu jedynie dzięki sile woli. Zacisnęłam dłoń w pięść i na widok mojego znaku demona mężczyzna otworzył szerzej oczy. - Nikt nie będzie mnie zmuszał, żebym kogoś zabijała! - wrzasnęłam i się zamachnęłam. Od ciosu, jaki mu zadałam w szczękę, zachwialiśmy się oboje. Potrząsnęłam ręką z bólu i się skuliłam. Mężczyzna zatoczył się do tyłu, ale odzyskał równowagę. Nagromadzenie mocy raptownie się zmniejszyło. Wściekła, zacisnęłam zęby i znów się zamachnęłam. Nie spodziewał się ataku fizycznego - spodziewa się go niewielu czarowników czerpiących moc z magicznych linii. Uniósł rękę, by zablokować cios. Chwyciłam go za palce i wygięłam je do tyłu, łamiąc przynajmniej trzy. Na jego wrzask bólu odpowiedziała krzykiem kobieta z drugiej strony sali. Rzuciła się biegiem w naszą stronę. Nie puszczając jego dłoni, machnęłam w górę nogą i pociągnęłam go na nią. Wybałuszył: oczy, chwycił się za brzuch i cofnął. Załzawionym wzrokiem patrzył na kogoś za mną. Nadal nie mogąc złapać tchu, padł na ziemię i odtoczył się na prawo. Dysząc ciężko, też rzuciłam się na posadzkę i odtoczyłam na lewo. Rozległ się huk, podmuch rozwiał mi włosy. Uniosłam głowę w chwili, gdy kula zielonej substancji zaświatów rozpłaszczyła się na ścianie i wzdłuż korytarza. Odwróciłam się. Drobna kobieta wciąż się zbliżała; miała napiętą twarz i bez przerwy poruszała ustami. W dłoni trzymała czerwoną kulę substancji zaświatów pokrytą zielonymi

pasmami jej własnej aury; kula nabrzmiewała, co oznaczało, że czarownica usiłuje nagiąć ją do swojej woli. - Chcesz oberwać?! - krzyknęłam. - Chcesz?! Wstałam chwiejnie i wsparłam się ręką o ścianę, by nie upaść. Mężczyzna stojący za mną wypowiedział jedno słowo. Nie dosłyszałam go. Było zbyt obce dla mojego umysłu, bym je zrozumiała. Wirowało mi w głowie, a ja usiłowałam znaleźć w nim jakiś sens. I wtedy wybuchło we mnie. Rozwarłam szeroko oczy i otworzyłam usta w niemym krzyku. Ściskając dłońmi głowę, padłam z krzykiem na kolana. - Nie! - wrzeszczałam, szarpiąc się za włosy. - Nie! Wyłaź! Czerwone rozcięcia z czarnymi strupami. Wijące się robaki. Kwaśny smak gnijącego mięsa. Wspomnienie tego słowa wypaliło się z mojej podświadomości. Uniosłam wzrok, dysząc. Byłam wyczerpana. Nic mi już nie zostało. Serce obijało mi się o płuca. Na skraju mojego pola widzenia tańczyły czarne plamy. Skóra mnie mrowiła, jakby nie należała do mnie. Co to, u diabła, było? Mężczyzna i kobieta stanęli razem; on się kulił nad uszkodzoną dłonią, a ona podtrzymywała go za łokieć. Na ich twarzach malował się gniew, pewność siebie - i zadowolenie. Mężczyzna nie mógł się posługiwać dłonią, ale wyraźnie nie potrzebował jej, by mnie zabić. Wystarczyło, by jeszcze raz wypowiedział to słowo. Byłam martwa. Bardziej niż zwykle. Ale chciałam zabrać ze sobą jedno z nich. - Teraz! - usłyszałam jak przez mgłę słaby okrzyk Eddena. Wszyscy troje patrzyliśmy z niedowierzaniem na znikającą sieć. Cień błękitnej mgiełki w powietrzu zapadł się w sobie i zniknął. Ten wielki czarownik spoza niej leżał na podłodze z rękoma splecionymi za głową. Otaczało go sześciu oficerów FBI. Poczułam niemal bolesny przypływ nadziei. Mój wzrok przyciągnęła biegnąca postać. Nick. - Tutaj! - zawołałam, chwyciłam sznurek uaktywnionego amuletu snu, który leżał na podłodze tam, gdzie go upuściłam, i rzuciłam w stronę Nicka. Zabójczyni się odwróciła, ale było za późno. Pobladły Nick przerzucił jej pętlę przez głowę i się cofnął, a ona zwiotczała. Jej towarzysz w ostatniej chwili ją powstrzymał i delikatnie opuścił na podłogę, a potem z ustami otwartymi z zaskoczenia obrzucił salę spojrzeniem. - FBI! - zawołał Edden. Wyglądał dość niezgrabnie z ręką na temblaku i bronią w lewej ręce. - Przestań poruszać wargami i załóż rękę za głowę, bo ci ją odstrzelę.

Mężczyzna zamrugał, wstrząśnięty. Zerknął na kobietę leżącą u jego stóp, odetchnął i rzucił się do ucieczki. - Nie! - krzyknęłam. Wciąż leżąc na podłodze, opróżniłam torbę, chwyciłam jakiś amulet, przejechałam nim po krwawiącej szyi i rzuciłam czarownikowi pod nogi. Amulet był splątany z kilkoma innymi i poszybował w powietrzu jak bolał, na wysokości kolan. Cały ten kłąb owinął się wokół nogi biegnącego, jakby ten był krową. Potknął się i przewrócił. Zbiegli się do niego funkcjonariusze FBI. Wstrzymując oddech, patrzyłam i czekałam. Czarownik się nie podnosił. Mój amulet pogrążył go w słodkim, bezradnym śnie. Moje uszy wypełnił hałas czyniony przez funkcjonariuszy FBI. Z determinacją podpełzłam do Francisa leżącego samotnie przy krzesełkach. Odwróciłam go, bojąc się najgorszego. Jego niewidzące oczy wpatrywały się w sufit. Boże, nie. Ale wtedy poruszyła się mu pierś, a cienkie wargi drgnęły w głupawym uśmiechu - widocznie coś mu się śniło. Żył i oddychał, znajdując się w głębokim letargu, wywołanym zaklęciem spod znaku magicznych linii. Zalała mnie fala ulgi. Nie zabiłam go. - Mam cię! - wrzasnęłam mu w nieprzytomną, wąską, szczurzą twarz. Słyszysz, ty namoknięty worku wielbłądzich odchodów? Mam cię! Wypadasz z gry! Nie zabiłam go. Obok mnie zatrzymały się z szuraniem brązowe znoszone buty Eddena. Przeciągnęłam zakrwawioną dłonią pod okiem. Nie zabiłam Francisa. Zmrużyłam oczy i powiodłam wzrokiem po zmiętych spodniach kapitana i jego niebieskim temblaku. Miał na głowie czapeczkę; nie mogłam oderwać oczu od niebieskich liter „FBI” odcinających się od żółtego tła. Edden odchrząknął z zadowoleniem, a szeroki uśmiech jeszcze bardziej upodobnił go do trolla. Odrętwiała, zamrugałam, czując, że mam ściśnięte płuca. Wydawało się, że napełnienie ich wymagało strasznego wysiłku. - Morgan - powiedział radośnie kapitan, wyciągając do mnie rękę. - Wszystko w porządku? - Nie - wychrypiałam. Sięgnęłam do jego dłoni, ale podłoga się przekrzywiła. Nick krzyknął ostrzegawczo, a ja zemdlałam.

ROZDZIAŁ 32

- Niech pan posłucha! - krzyknął Francis, pryskając w zapale śliną. - Wszystko panu powiem. Chcę zawrzeć umowę. Chcę ochrony. Miałem tylko przechwytywać Siarkę. To wszystko. Ale ktoś dostał cykora i pan Kalamack chciał zamienić towar. Kazał mi to zrobić. To wszystko! Ja nie rozprowadzam bioleków. Proszę. Musi mi pan uwierzyć! Siedzący naprzeciwko mnie Edden nic nie mówił, odgrywając milczącego złego glinę. Podpisane przez Francisa dokumenty przewozowe spoczywały pod jego grubą dłonią jak niewypowiedziane oskarżenie. Francis kulił się na krześle u szczytu stołu, a my siedzieliśmy dwa krzesła od niego. W jego oczach malował się strach. Wyglądał żałośnie w kolorowej koszuli i poliestrowej marynarce z podwiniętymi rękawami, usiłując urzeczywistniać swój wymarzony sen. Ostrożnie się przeciągnęłam i spojrzałam na trzy kartonowe pudełka leżące groźnie jedno na drugim przydługim końcu stołu. Uśmiechnęłam się. Na kolanach pod stołem ukrywałam amulet, który odebrałam głównemu zabójcy. Świecił nieprzyjemną czerwienią, ale jeśli był tym, za co go brałam, to w razie mojej śmierci, albo gdyby został spłacony mój kontrakt, sczernieje. W chwili, gdy to maleństwo zgaśnie, zamierzałam pójść do domu i spać przez tydzień. Aby zabezpieczyć się przed ponownym atakiem czarowników, Edden zaprowadził mnie i Francisa do pokoju socjalnego pracowników dworca. Dzięki furgonetce lokalnych wiadomości, całe miasto wiedziało, gdzie jestem - a ja tylko czekałam, żeby z kanalizacji wypełzły fairy. Więcej wiary pokładałam w kocu SPZ, którym byłam okryta, niż w dwóch oficerach FBI, robiących tylko tłok w wąskim pomieszczeniu.

Owinęłam się ciaśniej kocem, doceniając jego ciepło w takim samym stopniu, jak niewielką ochronę. Wpleciono w niego cienkie jak pajęczyna tytanowe włókna, które osłabiały mocne zaklęcia i unieszkodliwiały te łagodniejsze. Kilku oficerów FBI było ubranych w żółte kombinezony z podobnej tkaniny. Miałam nadzieję, że Edden zapomni poprosić o zwrot koca. Francis bełkotał, a ja błądziłam wzrokiem po brudnych ścianach ozdobionych banalnymi hasłami o szczęśliwych miejscach pracy oraz poradami, jak pozwać do sądu pracodawcę. Pod jedną ścianą stała kuchenka mikrofalowa i poobijana lodówka, wzdłuż drugiej biegł poplamiony kawą blat. Znów czując głód, popatrzyłam na zdezelowany automat do słodyczy. W kącie siedzieli Nick i Jenks, starając się nikomu nie zawadzać. Odwróciłam się, słysząc odgłos otwierania ciężkich drzwi pokoju socjalnego. Do środka wszedł oficer FBI i młoda kobieta w prowokacyjnej czerwonej sukience. Na szyi miała odznakę FBI, a żółta organizacyjna czapeczka tkwiąca na jej przesadnie ufryzowanej głowie wyglądała jak tani rekwizyt. Domyśliłam się, że to Gerry i Briston z galerii handlowej. Kobieta skrzywiła się i wyszeptała drwiąco: - Perfumy. Wypuściłam powietrze z płuc. Bardzo chciałabym wyjaśnić, o co chodzi, ale zapewne przyniosłoby to więcej złego niż dobrego. Szepty oficerów FBI niemal umilkły, kiedy pozbyłam się przebrania staruszki i zmieniłam w poobijaną dwudziestkę z kędzierzawymi rudymi włosami i krągłościami w odpowiednich miejscach. Czułam się jak fasolka w marakasie. Z temblakiem, podbitym okiem i narzuconym na ramiona kocem prawdopodobnie wyglądałam jak osoba ocalona z jakiejś katastrofy. - Rachel! - zawołał z naciskiem Francis, znów ściągając na siebie moją uwagę. Jego trójkątna twarz była blada, a ciemne włosy zwisały w strąkach. - Potrzebuję ochrony. Nie jestem taki jak ty. Kalamack mnie zabije. Zrobię wszystko! Ty chcesz Kalamacka, ja chcę ochrony. Miałem się zajmować tylko Siarką. To nie moja wina. Musisz mi uwierzyć, Rachel. - Tak. Niewiarygodnie zmęczona, odetchnęłam głęboko i spojrzałam na zegar. Było tuż po północy, ale miałam wrażenie, że to raczej świt. Edden się uśmiechnął i wstał, szurając krzesłem. - Otwórzmy je, ludzie.

Do przodu wystąpiło ochoczo dwóch oficerów. Ścisnęłam w dłoni amulet leżący mi na kolanach i pochyliłam się, by lepiej widzieć. W tych pudełkach znajdowało się moje dalsze życie. W pomieszczeniu głośno zabrzmiał odgłos rozrywania taśmy. Francis otarł usta i patrzył na pudełka z niezdrową fascynacją i strachem. - Słodka Matko Boża - powiedział jeden z oficerów, cofając się od stołu i otwartego pudełka. - To są pomidory. Pomidory? Zerwałam się chwiejnie na nogi i jęknęłam z bólu. Edden ubiegł mnie o włos. - One są w środku - wybełkotał Francis. - Leki są w środku. On ukrywa leki w pomidorach, żeby nie wywąchały ich psy celników. - Z twarzą białą pod szczeciną zarostu, znów podwinął rękawy. - One są w środku! Spójrzcie! - W pomidorach? - powiedział Edden z lekkim obrzydzeniem. - Wysyła leki w pomidorach? Z kartonowego pojemnika patrzyły na mnie idealne okrągłe pomidory z zielonymi szypułkami. Byłam pod wrażeniem. Trent pewnie wpychał fiolki do rozwijających się owoców, a kiedy te dojrzały, lek był bezpiecznie ukryty w nieskazitelnym owocu, którego nie dotknąłby żaden człowiek. - Podejdź tam, Nick - zażądał Jenks, ale pobladły Nick się nie poruszył. Dwaj oficerowie, którzy otworzyli pudełka, energicznie szorowali ręce nad zlewem. Sprawiając wrażenie, że zaraz zwymiotuje, Edden wychylił się po pomidora i wziąwszy go do ręki, dokładnie się mu przyglądał. Na idealnej skórce nie było żadnej skazy czy nacięcia. - Chyba powinniśmy któregoś rozkroić - powiedział z niechęcią, kładąc owoc na stole i wycierając dłoń o spodnie. - Ja to zrobię - zaofiarowałam się. Ktoś popchnął po stole w moją stronę stary nóż kuchenny. Ujęłam go lewą ręką, a potem przypomniałam sobie, że prawą mam na temblaku i rozejrzałam się za jakąś pomocą. Wszyscy oficerowie FBI unikali mojego wzroku. Nikt nie chciał dotknąć owocu. Zmarszczyłam brwi i odłożyłam nóż. - No, trudno - szepnęłam. Uniosłam dłoń i opuściłam ją na pomidora. Czerwona maź prysnęła na białą koszulę Eddena. Kapitan zbladł jak papier. Jego podwładni krzyknęli z obrzydzenia. Ktoś się zakrztusił. Z mocno bijącym sercem

wzięłam pomidora do ręki i go ścisnęłam. Spomiędzy moich palców trysnął zmiażdżony miąższ i pestki. Poczułam w dłoni kształt walca wielkości serdecznego palca i wstrzymałam oddech. Strząsnęłam miąższ z palców. Wokół rozległy się pełne niepokoju okrzyki, bo czerwona masa rozprysnęła się na stole. To był tylko pomidor, ale z dźwięków wydawanych przez rosłych, silnych oficerów FBI można by wywnioskować, że rozgniatam gnijące serce. - Jest! - zawołałam tryumfalnie i uniosłam profesjonalnie wyglądającą fiolkę ociekającą pomidorowym sokiem. Nigdy przedtem nie widziałam bioleków. Myślałam, że będzie tego więcej. - A niech mnie - powiedział cicho Edden, biorąc fiolkę przez serwetkę. Zadowolenie z odkrycia przemogło jego odrazę. Francis przeniósł wzrok ze mnie na pudełka. - Rachel? - jęknął. - Zapewnisz mi ochronę przed Kalamackiem, prawda? Zesztywniałam z gniewu. Zdradził mnie i wszystko, w co wierzyłam - dla pieniędzy. Odwróciłam się do niego i przechyliłam przez stół, a krawędzie pola mojego widzenia zabarwiły się szarością. - Widziałam cię u Kalamacka - powiedziałam. Wargi mu zbielały. Chwyciłam go za koszulę, zostawiając na barwnym materiale czerwoną smugę. - Jesteś czarnym agentem i spłoniesz. Pchnęłam go z powrotem na krzesło i sama też usiadłam z sercem mocno bijącym z wysiłku. Byłam zadowolona z siebie. - Hola - powiedział cicho Edden. - Niech ktoś go aresztuje i odczyta mu jego prawa. Francis otworzył i zamknął z przerażeniem usta, a Briston wyjęła kajdanki i go skuła. Sięgnęłam do temblaka i niezdarnie rozpięłam bransoletkę z amuletami. Rzuciłam ją na stół obok agentki - tak na wszelki wypadek, gdyby Francis miał coś paskudnego w swoich podwiniętych rękawach - a ta, kiedy Edden skinął głową, przypięła ją Francisowi przy kajdankach. Rozległy się ciche ustalone słowa o prawach aresztowanego. Francis wpatrywał się w fiolkę szeroko rozwartymi oczyma. Chyba nie słyszał, co mówi mężczyzna stojący obok niego. - Rachel! - zawołał, kiedy odzyskał głos. - Nie pozwól mu mnie zabić. On mnie zabije. Dałem wam Kalamacka. Chcę zawrzeć umowę. Chcę ochrony! Tak to przecież działa, nie?

Złowiłam spojrzenie Eddena i wytarłam dłoń z resztek pomidora w szorstką serwetkę. - Musimy tego słuchać? Edden uśmiechnął się złośliwie. - Briston, zaprowadź ten kubeł pomyj do furgonetki. Nagraj i zapisz jego zeznanie. I jeszcze raz przeczytaj mu jego prawa. Żadnych błędów. Francis wstał, szurając krzesłem po brudnej podłodze. Miał ściągniętą wąską twarz, włosy wpadały mu do oczu. - Rachel, powiedz im, że Kalamack mnie zabije! Spojrzałam na Eddena. - On ma rację. Francis jęknął. Patrzał na nas znękanym wzrokiem, jakby nie wiedział, czy ma się cieszyć, czy martwić, że ktoś poważnie traktuje jego obawy. - Dajcie mu koc SPZ - powiedział kapitan znudzonym tonem. - I pilnujcie go. Rozluźniłam ramiona. Jeśli wystarczająco szybko zabiorą Francisa z widoku, będzie bezpieczny. Briston zerknęła na pudełka. - A te... hm... pomidory, panie kapitanie? Z szerokim uśmiechem pochylił się nad stołem, uważając, by nie dotknąć rozgniecionego miąższu. - Zostawmy to ekipie zabezpieczającej dowody. Briston skinęła z wyraźną ulgą na Claytona. - Rachel! - wrzasnął Francis, kiedy prowadzili go do drzwi. - Pomożesz mi, prawda? Wszystko im powiem! Wyprowadziła go czwórka oficerów do wtóru energicznego stukania obcasów Briston. Trzasnęły drzwi, a ja zamknęłam oczy w błogosławionej ciszy. - Co za noc - szepnęłam. Chichot Eddena zmusił mnie do otwarcia oczu. - Mam wobec ciebie dług, Morgan - powiedział, trzymając przez trzy serwetki białą fiolkę umazaną sokiem z pomidora. - Kiedy cię zobaczyłem z tym czarownikami, to pomyślałem, że nie wiem, dlaczego Denon tak się uparł, żeby cię zniszczyć. Jesteś świetną agentką. - Dzięki - szepnęłam i westchnęłam, tłumiąc dreszcz na myśl o tym, że próbowałam walczyć z czarownikami czerpiącymi moc z magicznych linii. Ledwie się

wywinęłam. Gdyby Edden nie zakłócił koncentracji trzeciego czarownika, co rozerwało sieć, byłabym martwa. - To znaczy, dzięki za wsparcie. Po wyjściu funkcjonariuszy wychynął ze swego kąta Nick i podał mi styropianowy kubeczek z czymś, co kiedyś mogło być kawą. Ostrożnie usiadł na krześle obok mnie, wodząc niespokojnie wzrokiem po trzech pudelkach i stole i rozmazanym pomidorem. Chyba widok Eddena dotykającego pomidora dodał mu nieco odwagi. Uśmiechnęłam się do niego ze znużeniem i objęłam dłonią kubeczek, ciesząc się jego ciepłem. - Byłabym wdzięczna, gdyby zechciał pan zawiadomić ISB, że spłaca pan mój kontrakt - odezwałam się. - Zanim wyjdę z tego pomieszczenia - dodałam, owijając się ciaśniej kocem SPZ. Edden odstawił fiolkę z pełną szacunku powolnością. - Przy zeznaniach Percy’ego Kalamack się z tego nie wykupi. - Na jego kwadratowej twarzy zagościł uśmiech. - Clayton mówi, że przechwyciliśmy też Siarkę na lotnisku. Powinienem częściej wychodzić zza biurka. Sączyłam kawę. Gorzki napój wypełnił mi usta; przełknęłam go z niechęcią. - To co z tym telefonem? - zapytałam, odstawiając kubeczek i zerkając na amulet świecący czerwienią na moich kolanach. Edden wyprostował się, stęknął i wyjął cienki telefon komórkowy. Trzymając go w lewej dłoni, nacisnął kciukiem jeden przycisk. Spojrzałam na Jenksa, żeby sprawdzić, czy to zauważył. Skrzydełka pixy rozmazały się w plamę ruchu, Jenks zsunął się z Nicka i podszedł sztywno po stole do mnie. Przeniosłam go sobie na ramię, zanim zdążył o to poprosić. Przysunął się do mojego ucha i szepnął: - Ma ISB na szybkim wybieraniu. - Coś podobnego - powiedziałam. Plaster przeszkodził mi w uniesieniu brwi. - Zamierzam wyeksploatować mój tryumf do granic możliwości - oznajmił Edden, na powrót garbiąc się na krześle w oczekiwaniu na zrealizowanie połączenia. Biała fiolka stała przed nim niczym maleńkie trofeum. - Denon! - wrzasnął. - Pełnia w przyszłym tygodniu. Jak się masz? Otworzyłam usta. To nie ISB miał Edden na szybkim wybieraniu. Miał mojego byłego szefa. On żyje? Demon go nie zabił? Pewnie miał kogoś innego do odwalania brudnej roboty za niego. Edden odchrząknął, wyraźnie źle rozumiejąc moje zaskoczenie, i wrócił do rozmowy.

- To świetnie - przerwał wywód Denona. - Posłuchaj. Masz odwołać zlecenie na panią Rachel Morgan. Może ją znasz? Kiedyś pracowała dla ciebie. Nastała chwila ciszy, a ja niemal usłyszałam, co mówił Denon, tak się darł. Jenks wachlował z podniecenia skrzydełkami. Edden uśmiechnął się chytrze. - A więc ją pamiętasz? Świetnie. Odwołaj swoich ludzi. Płacimy. - Znów chwila wahania, a potem szerszy uśmiech. - Obrażasz mnie, Denonie. Ona nie może pracować dla FBI. Przeleję pieniądze, kiedy rano otworzą się rachunki. A, i mógłbyś przysłać na główny dworzec autobusowy któryś ze swoich wózków? Mam troje czarowników czekających na przekazanie do niderlandzkiego aresztu. Narobili zamieszania, a ponieważ znajdowaliśmy się w okolicy, unieszkodliwiliśmy ich. Z drugiego końca linii popłynął potok gniewnych słów. Jenks wstrzymał oddech. - Oooo, Rachel - wyjąkał. - Wkurzył się. - Nie - rzekł stanowczo Edden, prostując się na krześle. Wyraźnie bawił się sytuacją. - Nie - powtórzył z szerokim uśmiechem. - Powinieneś o tym pomyśleć, zanim ich na nią napuściłeś. Żołądek skręcał mi się ze zdenerwowania. - Proszę mu powiedzieć, żeby zneutralizował główny amulet ustawiony na mnie - powiedziałam i z trzaskiem położyłam go na stole jak jakiś nieczysty sekret. Edden zakrył dłonią telekin, tłumiąc gniewny głos Denona. - Co takiego? Wzrok miałam utkwiony w amulecie. Nadal lśnił czerwienią. - Proszę mu powiedzieć - rzekłam, nabierając powoli powietrza - że chcę, żeby główny amulet ustawiony na mnie został zneutralizowany. Maja takie wszystkie nasłane na mnie zespoły zabójców. - Dotknęłam go palcem, zastanawiając się, czy mrowienie, które poczułam, było prawdziwe, czy je sobie wyobraziłam. - Nie przerwą akcji, dopóki będą lśniły. Kapitan uniósł brwi. - Amulet monitorujący oznaki życia? - zapytał, a ja z kwaśnym uśmiechem skinęłam głowa. To był przejaw uprzejmości między trójkami zabójców, żeby nikt nie musiał tracić czasu na planowanie morderstwa kogoś, kto już nie żył. - Ha - powiedział Edden, przykładając telefon do ucha. - Denonie - zwrócił się radośnie do mojego lwiego szefa - bądź dobrym chłopcem i zdezaktywuj amulet monitorujący oznaki życia Morgan, żeby mogła pójść do domu i położyć się spać.

W głośniczku zabrzmiał gniewny głos Denona. Wzdrygnęłam się, kiedy Jenks się roześmiał i wywinął koziołka, sadowiąc się na moim kolczyku. Oblizałam usta i wpatrywałam się w amulet, z całej siły pragnąc, by zgasł. Kiedy Nick dotknął mojego ramienia, podskoczyłam. Znów wbiłam wzrok w amulet. - No! - zawołałam, bo krążek zamigotał i zgasł. - Patrzcie! Zgasł! Z mocno bijącym sercem zamknęłam oczy i wyobraziłam sobie, jak gasną podobne amulety w całym mieście. Denon miał pewnie główny amulet przy sobie, chcąc wiedzieć, kiedy dokładnie zabójcy odniosą sukces. Chory kretyn. Uniosłam amulet drżącymi palcami. Sprawiał wrażenie dość ciężkiego. Spojrzałam Nickowi w oczy. Sprawiał wrażenie, że ulżyło mu tak samo, jak mnie, a jego uśmiech sięgał oczu. Odetchnęłam, opadłam na oparcie krzesła i wsunęłam amulet do torby. Nie wisiał już nade mną wyrok śmierci. Z telefonu dobiegły gniewne pytania Denona. Edden uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Włącz telewizor, Denonie, mój przyjacielu - powiedział, na chwilę odsuwając telefon od ucha, a potem przybliżył go do ust i wrzasnął: - Włącz telewizor. Powiedziałem, żebyś włączył telewizor! - Zerknął na mnie. - Na razie, Denonie powiedział szyderczym falsetem. - Do zobaczenia w kościele. Połączenie zostało przerwane z głośnym piknięciem. Edden oparł się wygodnie, skrzyżował zdrową rękę z tą na temblaku i uśmiechnął się z zadowoleniem. Moja ręka chroniona temblakiem pulsowała, a twarz była jednym skupiskiem bólu. - Świetnie - powiedziałam i z trudem się uśmiechnęłam. - To po prostu świetne uczucie. Koniec. Mogłam iść do domu i schować się pod kołdrą. Nick wstał i położył mi rękę na ramieniu. - Chodź, Rachel - powiedział cicho. - Odstawię cię do domu. - Przez chwilę patrzył na Eddena. - Sprawy papierkowe może załatwić jutro? - jasne. - Kapitan wstał, wziął ostrożnie fiolkę dwoma palcami i wpuścił ją do kieszeni koszuli. - Chciałbym, żeby była pani obecna podczas przesłuchania Percy’ego, jeśli to możliwe. Ma pani amulet wykrywający oznaki życia, tak? Jestem ciekaw, jak się ma do naszych urządzeń elektronicznych. Skinęłam głową i spróbowałam znaleźć siłę, by wstać. Nie chciałam mówić Eddenowi, jak uciążliwe jest wytwarzanie amuletów, ale nie zamierzałam kupować zaklęć co najmniej przez miesiąc, by amulety dostosowane do mnie zdążyły zniknąć z

rynku. Może dwa miesiące. Spojrzałam na czarny amulet leżący na stole i stłumiłam dreszcz. Może nigdy. W powietrzu rozległ się huk i zadrżała podłoga. Nastała chwila całkowitej ciszy, a potem przez grube ściany przeniknęły stłumione krzyki ludzi. Spojrzałam na Eddena. - To był wybuch - szepnął. Było widać, że przez głowę przelatują mu setki myśli. Lecz mnie uderzyła tylko jedna. Trent. Drzwi do pomieszczenia socjalnego otworzyły się gwałtownie i uderzyły w ścianę. Do środka wpadła Briston i wyhamowała na krześle, jeszcze niedawno zajmowanym przez Francisa. - Panie kapitanie - wydyszała. - Clayton. Mój Boże, Clayton! - Zostań z dowodami - odparł i wypadł na zewnątrz niemal tak szybko, jakby był wampirem. Zanim drzwi się majestatycznie zamknęły, do pokoju przeniknęły krzyki ludzi. Briston stała w swojej czerwonej sukience, ściskając pobielałymi palcami oparcie krzesła. Głowę miała pochyloną, ale widziałam, że jej oczy napełniają się łzami, chyba rozpaczy i frustracji. - Rachel - odezwał się Jenks przy moim uchu. - Wstań. Chcę zobaczyć, co się stało. - Trent - szepnęłam, czując ściskanie w żołądku. Francis. - Wstań! - krzyknął pixy, ciągnąc mnie za ucho, jakby w ten sposób mógł mnie postawić na nogi. - Rachel, wstań! Czując się jak muł zaprzęgnięty do pługa, wstałam. Poczułam mdłości i z pomocą Nicka pokuśtykałam prosto w hałas i zamieszanie. Kuliłam się pod kocem i mocno przyciskałam do siebie uszkodzone ramię. Wiedziałam, co zastanę. Widziałam, jak Trent zabija człowieka za mniejsze przewinienie. Oczekiwanie, że będzie siedział bezczynnie, czekając, aż prawna pętla zaciśnie mu się na szyi, było niedorzeczne. Ale jakim sposobem wykonał tak szybko ruch? W holu kłębili się ludzie, depcząc po potłuczonym szkle. Przez ziejącą w ścianie dziurę, gdzie niegdyś znajdowały się szklane płyty, napływało chłodne nocne powietrze. Wszędzie było widać niebieskie i żółte mundury FBI, chociaż funkcjonariusze nie przyczyniali się do zmniejszenia chaosu. W gardle drapał dym z palącego się plastiku, a na parkingu, gdzie płonęła furgonetka FBI, tańczyły

pomarańczowe płomienie pożaru. Od ścian odbijały się rozbłyski czerwonych i niebieskich świateł. - Jenks - szepnęłam do pixy, który popędzał mnie pociąganiem za ucho - jeśli dalej będziesz to robił, to sama cię zgniotę. - Więc zabierz swój żałosny białomagiczny tyłek na zewnątrz! - zawołał, dając upust frustracji. - Stąd guzik widzę. Nick bronił mnie przed pełnymi dobrych intencji wysiłkami dobrych samarytan, którzy myśleli, że zostałam ranna w wybuchu, ale wszyscy zostawili nas w spokoju dopiero wtedy, gdy podniósł porzuconą czapeczkę FBI i włożył mi ją na głowę. Podtrzymywał mnie, obejmując w pasie, i w ten sposób szliśmy niepewnie po zgrzytającym pod nogami szkle, aż wydostaliśmy się z żółtego blasku świateł dworca autobusowego w ostrzejsze, niepewne światła pojazdów FBI. Ekipa lokalnych wiadomości miała używanie w swoim odosobnionym kacie z jaskrawymi reflektorami. Skręciło mnie w żołądku od świadomości, że to prawdopodobnie jej obecność sprowadziła śmierć na Francisa. Mrużąc oczy od gorąca bijącego od pożaru, podeszłam powoli do kapitana Eddena, który spokojnie go obserwował z odległości dziesięciu metrów. Bez słowa stanęłam obok niego. Nie spojrzał na mnie. Powiał wiatr. Zakrztusiłam się czarnym dymem z palonej gumy. Nie było nic do powiedzenia. W furgonetce był Francis. Nie żył. - Clayton zostawił trzynastoletnie dziecko - powiedział Edden, wpatrując się w kłęby dymu. Poczułam się tak, jakbym otrzymała cios w żołądek i tylko siłą woli zachowałam wyprostowaną postawę. Trzynaście lat to nie jest dobry wiek na utratę ojca. Wiedziałam coś o tym. Edden odetchnął głęboko i zwrócił się do mnie. Zmroził mnie martwy wyraz jego twarzy. Migotliwe cienie rzucane przez ogień ostro podkreślały nieliczne zmarszczki. - Nie martw się, Morgan - odezwał się. - Umowa była taka, że ty mi dajesz Kalamacka, a FBI spłaca twój kontrakt. - Na jego twarzy odmalowało się jakieś uczucie, ale nie umiałam powiedzieć, czy to była wściekłość, czy ból. - Dałaś mi go. Ja go straciłem. Bez zeznania Percy'ego mamy jedynie słowo martwego czarownika przeciwko słowu Kalamacka. A zanim zdobędę nakaz, jego pola pomidorowe zostaną

zaorane. Przykro mi. Wywinie się z tego. To... - pokazał ręką na ogień - ...to nie była twoja wina. - Panie kapitanie... - zaczęłam, ale on uniósł dłoń i odszedł. - Żadnych błędów - powiedział do siebie, wyglądając na bardziej pokonanego ode mnie. Podbiegł do niego oficer FBI w żółtym kombinezonie SPZ, ale zawahał się, kiedy Edden nie zwrócił na niego uwagi. Pochłonął ich tłum. Odwróciłam się z powrotem do nagłych przebłysków złota i czerni. Mdliło mnie. Tam był Francis. Razem z moimi amuletami. Chyba jednak nie przynosiły szczęścia. - To nie była twoja wina - odezwał się Nick, znów mnie obejmując ramieniem, bo zaczęły się pode mną uginać kolana. - Ostrzegłaś ich. Zrobiłaś wszystko, co mogłaś. Oparłam się o niego, żeby nie upaść. - Wiem - odparłam bezbarwnym tonem, wierząc w to, co mówię. Między zaparkowanymi samochodami pojawił się wóz strażacki, oczyszczając ulicę i przyciągając jeszcze większy tłum sporadycznym włączaniem syreny. - Rachel. - Jenks znów pociągnął mnie za ucho. - Jenks - powiedziałam z goryczą - daj mi spokój. - Przeleć się na miotle - warknął pixy. - Po drugiej stronie ulicy jest Jonathan. - Jonathan! - Zalała mnie bolesna bila adrenaliny i odsunęłam się od Nicka. Gdzie? - Nie patrz! - powiedzieli obaj jednocześnie. Nick znów mnie objął i zaczął odwracać w druga stronę. - Przestań! - krzyknęłam, nie zważając na ból wykręcanej szyi, bo usiłowałam się obejrzeć do tylu. - Gdzie on jest? - Nie zatrzymuj się, Rachel - powiedział zduszonym głosem Nick. - Kalamack może pragnąć też twojej śmierci. - Niech was wszyscy diabli i Zmiana! - wrzasnęłam. - Chce zobaczyć! Zwiotczałam, usiłując zmusić Nicka do zatrzymania się. Właściwie mi się udało, bo wyśliznęłam się mu i osunęłam na chodnik. Przekręciłam się i przyjrzałam przeciwległej ulicy. Moją uwagę przykuła znajoma sylwetka. Miedzy ratownikami i gapiami przemykał się Jonathan. Łatwo było go zauważyć, bo ramionami i głową wyrastał nad większość tłumu. W wielkim pośpiechu zmierzał do samochodu zaparkowanego przed wozem strażackim. Z

żołądkiem ściśniętym z niepokoju wpatrywałam się w długie czarne auto, wiedząc, kto jest w środku. Odepchnęłam Nicka, który usiłował postawić mnie na nogi, i przeklęłam samochody i ludzi, wciąż, zasłaniających mi widok. Opuściła się czarna szyba. Trent spojrzał mi w oczy, a ja wstrzymałam oddech. W świetle karetek i samochodów FBI widziałam, że ma posiniaczoną twarz i zabandażowaną głowę. Gniew w jego oczach trafił mnie prosto w serce. - Trent - wysyczałam. Nick przysiadł, by chwycić mnie pod pachami i pomóc mi wstać. Zamarł i oboje patrzyliśmy, jak Jonathan zatrzymuje się przy oknie i nachyla, by wysłuchać Trenta. Tętno gwałtownie mi przyśpieszyło, kiedy wysoki mężczyzna raptownie się wyprostował i też spojrzał mi przez ulicę w oczy. Nienawiść, jaka się z niego wylewała, przyprawiła mnie o dreszcz. Trent poruszył wargami i Jonathan podskoczył. Rzucił mi ostatnie pełne wrogości spojrzenie i podszedł sztywno do drzwi od strony kierowcy. Po chwili, mimo panującego hałasu usłyszałam ich trzaśniecie. Nie mogłam oderwać wzroku od Trenta. Minę miał nadal gniewną, lecz się uśmiechnął. Zaniepokoiła mnie obietnica zawarta w tym uśmiechu. Okno się zamknęło i samochód powoli odjechał. Przez chwilę nie mogłam nic zrobić. Chodnik był ciepły i gdybym wstała, musiałabym się poruszać. To nie Denon nasłał na mnie demona. Zrobił to Trent.

ROZDZIAŁ 33

Schyliłam się, by podnieść gazetę leżąca na górnym stopniu werandy kościoła. Zapach skoszonej trawy i wilgotnego chodnika działał na moje zmysły jak balsam. Nagle na chodniku

powstało

zamieszanie.

Z

mocno

bijącym

sercem

błyskawicznie

przykucnęłam i przyjęłam obronną postawę. Dziewczęcy chichot niosący się za różowym rowerkiem i perlistym dźwiękiem jego dzwonka był krępujący. Pięty dziewczynki migały na pedałach, jakby gonił ją diabeł. Kiedy zniknęła za rogiem, skrzywiłam się i uderzyłam gazetą po otwartej dłoni. Przysięgam, że czekała na mnie każdego popołudnia. Minął już tydzień od oficjalnego unieważnienia wyroku śmierci wydanego na mnie przez ISB, a ja wciąż widziałam zabójców. No, ale nie tylko ISB mogłoby chcieć mojej śmierci. Odetchnęłam głośno i stłumiłam falę adrenaliny, po czym szarpnięciem zamknęłam za sobą drzwi kościoła. Szukałam ogłoszeń drobnych. Uspokajający szelest gazetowego papieru odbijał się echem od grubych drewnianych wsporników i nagich ścian nawy. Resztę gazety wetknęłam pod pachę i poszłam do kuchni, przeglądając po drodze ogłoszenia towarzyskie. - Najwyższy czas, żebyś wstała, Rache - powiedział Jenks, zataczając wokół mnie w ciasnocie korytarza denerwujące kręgi z suchym trzepotem skrzydełek. Pachniał ogrodem. Miał na sobie swoje „brudne ubranie” i wyglądał jak miniaturowy Piotruś Pan ze skrzydełkami. - Idziemy po tę płytkę czy nie? - Cześć, Jenks - powiedziałam, czując ukłucie niepokoju. - Tak. Wczoraj wezwali fachowca od dezynsekcji. - Położyłam gazetę na kuchennym stole, odsuwając

kolorowe pisaki i mapy Ivy. - Spójrz - powiedziałam, pokazując palcem. - Mam jeszcze jedno. - Pokaż - zażądał pixy. Wylądował na środku gazety i wziął się pod boki. Wodząc palcem po druku, przeczytałam na głos: - „TK pragnie ponownie nawiązać kontakt z RM w sprawie ewentualnej działalności biznesowej”. Nie podano numeru telefonu, ale było oczywiste, kto to napisał. Trent Kalamack. Pełen znużenia niepokój kazał mi usiąść przy stole. Popatrzyłam na ogród, omiatając wzrokiem Pana Rybę w jego nowej dużej koniakówce. Chociaż spłaciłam mój kontrakt i ze strony ISB właściwie nic mi już nie groziło, nadal musiałam stawić czoło Trentowi. Wiedziałam, że wytwarza bioleki; stanowiłam zagrożenie. Na razie okazywał mi cierpliwość, lecz jeśli się nie zgodzę na umieszczenie na jego liście płac, umieści mnie w ziemi. W tej chwili nie chciałam głowy Trenta; chciałam, żeby dał mi spokój. Szantaż był całkowicie do przyjęcia i niewątpliwie bezpieczniejszy od próby pozbycia się Trenta za pośrednictwem sądów. Na pewno był biznesmenem i kłopoty związane z wyplątaniem się z procesu były zapewne większe niż jego pragnienie zatrudnienia mnie u siebie czy też sprowadzenia na mnie śmierci. Lecz ja potrzebowałam czegoś więcej niż strony z jego kalendarza. Miałam to zdobyć tego dnia. - Ładne trykoty, Jenks - wychrypiała słabym głosem Ivy od strony korytarza. Zaskoczona, podskoczyłam, a potem udałam, że tylko poprawiam kosmyk włosów. Ivy opierała się o framugę, wyglądając w swoim czarnym szlafroku jak apatyczna Śmierć. Powlokła się do okna, zaciągnęła zasłony i w świeżo zapadłym półmroku oparła się zgarbiona o blat. Odchyliłam się na oparcie mojego skrzypiącego krzesła. - Wcześnie wstałaś. Ivy nalała sobie do kubka zimną kawę z poprzedniego dnia i osunęła się na krzesło naprzeciwko mnie. Jej oczy miały czerwone obwódki. Niedbale zawiązała pasek szlafroka. Dotknęła apatycznie gazety w miejscu, gdzie Jenks zostawił brudne ślady stóp. - Dziś pełnia. Bierzemy się do dzieła?

Zaczerpnęłam szybko tchu; serce mocno mi bilo. Wstałam, żeby wylać kawę i zrobić nową, zanim Ivy wypije te resztki. Nawet ja miałam wyższe wymagania niż coś takiego. - Tak - odparłam. - Jesteś pewna, że dasz radę? - zapytała, wpatrzona w moja szyję. Wyobraziłam to sobie, ale wydało mi się, ze miejsce, na którym spoczywał jej wzrok, drgnęło. - Nic mi nie jest - powiedziałam, z trudem powstrzymując się przed zakryciem blizny dłonią. - Czuję się lepiej niż dobrze. Czuję się wspaniale. Od pozbawionych smaku ciasteczek Ivy czułam na przemian to głód, to mdłości, lecz odzyskałam wytrzymałość w ciągu zatrważających trzech dni, a nie trzech miesięcy. Matalina już usunęła mi szwy z szyi; prawie nie było po nich śladu. Tak szybkie odzyskiwanie zdrowia budziło mój niepokój. Zastanawiałam się, czy zapłacę za to później. I w jaki sposób. - Ivy? - zapytałam, wyjmując zmieloną kawę z lodówki. - Co było w tych ciasteczkach? - Siarka. Wstrząśnięta, obróciłam się na pięcie. - Co?! - zawołałam. Jenks parsknął, a Ivy wstała, nie spuszczając ze mnie wzroku. - Żartuję - powiedziała bezbarwnym tonem. Dalej się w nią wpatrywałam. - Nie można sobie z ciebie zażartować? - dodała i, powłócząc nogami, ruszyła w stronę korytarza. - Daj mi godzinę. Zadzwonię do Carmen i każę jej się ruszyć. Jenks wywinął koziołka w powietrzu. - Wspaniale - oznajmił. - Pożegnam się z Mataliną. Wymknął się przez szparę w zasłonach, przez którą wpadł promień światła i sprawił, że pixy niemal zaświecił. - Jenks! - zawołałam za nim. - Wychodzimy najwcześniej za godzinę! Pożegnania nic trwają tak długo. - Tak? - dobiegł mnie jego słaby głos. - Myślisz, że moje dzieciaki tak po prostu wyskoczyły z ziemi? Poczułam, że się rumienię. Pstryknęłam przełącznikiem ekspresu do kawy. Poruszałam się szybko, pełna oczekiwania, a w brzuchu czułam ciepło. Ostatni tydzień spędziłam na żmudnym, szczegółowym planowaniu naszej wycieczki z Jenksem do

Trenta. Miałam plan. Miałam plan awaryjny. Miałam tyle planów, że dziwiłam się, że nie wylatują mi z uszu, kiedy wycierałam nos. Dzięki

kompromisowi

między

moim

niepokojem

i

chorobliwym

przestrzeganiem harmonogramów przez Ivy znalazłyśmy się na krawężniku dokładnie godzinę później. Obie miałyśmy na sobie skórzane stroje motocyklowe, co dawało w sumie trzy i pół metra złego nastawienia - z czego większość przypadała na Ivy. Na szyjach miałyśmy schowane pod ubraniem amulety monitorujące oznaki życia, podobne do tych, które mieli zabójcy, to był mój bezpieczny plan. Gdybym wpadła w tarapaty, miałam zneutralizować amulet, a wtedy jej amulet zrobiłby się czerwony. Uparła się na nie - oraz na wiele innych rzeczy uznanych przeze mnie za zbędne. Wsiadłam za Ivy na jej motocykl, mając przy sobie jedynie ten bezpieczny amulet, fiolkę ze słoną wodą, by go zneutralizować, eliksir norki i Jenksa. Resztę miał Nick. Włosy schowałam pod kaskiem i opuściłam przyciemnioną osłonę; przejechałyśmy Zapadlisko i wjechałyśmy do Cincinnati. Czułam na ramionach ciepło popołudniowego słońca i żałowałam, że nie jesteśmy po prostu dziewczynami na motocyklu, jadącymi do miasta na piątkowe zakupy. W rzeczywistości jechałyśmy na piętrowy parking, żeby się tam spotkać z Nickiem i znajomą Ivy, Carmen. Miała na resztę dnia zająć moje miejsce i jeżdżąc z Ivy po okolicy udawać, że jest mną. Uznałam to za przesadę, ale jeśli miało to uspokoić Ivy, to się na to godziłam. Z parkingu miałam się zakraść do ogrodu Trenta z pomocą Nicka udającego ogrodnika wynajętego do spryskania chrząszczy, które zeszłej soboty Jenks rozrzucił wśród pokazowych krzaków różanych Trenta. Jak już się dostanę za mury posiadłości, reszta będzie łatwa. Przynajmniej tak sobie w kółko mówiłam. Wyszłam z kościoła spokojna i opanowana, lecz z każdą przecznicą ogarniało mnie coraz większe napięcie. Obracałam w głowie mój plan, znajdując w nim dziury i rozważając rozmaite „a co, jeśli”. Z bezpiecznego miejsca za naszym kuchennym stołem wszystko, co wymyśliłyśmy, wydawało się niezawodne, ale w dużej mierze polegałam na Nicku i Ivy. Ufałam im, lecz mimo to byłam niespokojna. - Odpręż się - powiedziała głośno Ivy, kiedy skręciłyśmy z ruchliwej ulicy na parking przy placu z fontanną. - Uda nam się. Krok po kroku. Jesteś dobrą agentką, Rachel. Serce uderzyło mi mocno; skinęłam głową. Nie umiała ukryć troski w głosie.

W garażu było chłodno. Ivy ominęła bramkę, nie biorąc biletu. Zamierzała przejechać przez parking, jakby był boczną uliczką. Kiedy zobaczyłam białą furgonetkę z ponaklejaną zieloną trawą i szczeniaczkami, zdjęłam kask. Nie zapytałam Ivy, skąd wzięła samochód ogrodnika od trawników. I nie zamierzałam tego robić. Motocykl Ivy podjechał powoli bliżej, tylne drzwi samochodu się otworzyły i wyskoczyła z nich chuda wampirzyca ubrana jak ja, z ręką wyciągniętą po kask. Podałam jej go, ustępując jej miejsca na siodełku. Ivy nie zwalniała. Chwiejąc się na nogach, patrzyłam, jak Carmen chowa jasne włosy pod kaskiem i obejmuje Ivy w pasie. Zadałam sobie pytanie, czy rzeczywiście tak wyglądam. Nie. Nie jestem taka chuda. - Widzimy się wieczorem, tak? - rzuciła Ivy przez ramię i odjechała. - Wsiadaj - powiedział cicho Nick z wnętrza furgonetki. Ostatni raz spojrzałam na Ivy i Carmen, a potem wskoczyłam do środka i kiedy Jenks też tam wleciał, zamknęłam delikatnie drzwi. - Kurde! - zawołał pixy, podfruwając do przodu. - Co ci się stało? Nick siedział w fotelu kierowcy. Kiedy się odwrócił, jego zęby zajaśniały na tle przyciemnionej makijażem skóry. - Owoce morza - powiedział, klepiąc się po spuchniętych policzkach. W swoim pozbawionym zaklęć przebraniu posunął się dalej, farbując włosy na metaliczną czerń. Z tą ciemną cerą i spuchniętą twarzą w ogóle nie przypominał siebie. Było to wspaniałe przebranie, które nie uruchomi wykrywacza zaklęć. - Cześć - powiedział z błyszczącym wzrokiem. - Jak się czujesz? - Wspaniale - skłamałam. Byłam roztrzęsiona. Nie powinnam go w to wciągać, jednak ludzie Trenta znali Ivy, a on się uparł. - Jesteś pewien, że chcesz to zrobić? Wrzucił wsteczny bieg. - Mam niepodważalne alibi. Moja karta kontrolna mówi, że jestem w pracy. Spojrzałam na niego nieufnie, ściągając buty. - Robisz to w czasie pracy? - Nikt mnie nie sprawdza. O ile praca jest wykonana, nikogo nic nie obchodzi. Skrzywiłam się. Usiadłam na pojemniku z trucizną na chrząszcze i wepchnęłam buty tam, gdzie nie było ich widać. Nick znalazł pracę polegającą na czyszczeniu eksponatów w muzeum w Eden Park. Jego elastyczność stale mnie zaskakiwała. W ciągu jednego tygodnia znalazł mieszkanie, umeblował je, kupił zdezelowaną

ciężarówkę, znalazł pracę i zaprosił mnie na randkę - zaskakująco przyjemną randkę z nieoczekiwanym, dziesięciominutowym lotem śmigłowcem nad miastem. Powiedział, że wiele do czynienia z tym, jak szybko stanął na nogi, miało jego istniejące uprzednio konto bankowe. Bibliotekarze muszą zarabiać więcej, niż sądziłam. - Lepiej się przebierz - powiedział, ledwie poruszając ustami. Zapłacił przy automatycznej bramce i powoli wyjechaliśmy na słońce. - Będziemy na miejscu w niecałą godzinę. Byłam zdenerwowana. Sięgnęłam po biały worek ze znaczkiem firmowym przedsiębiorstwa ogrodniczego zajmującego się trawnikami i włożyłam do niego parę lekkich butów, mój bezpieczny amulet w strunówce i nowy jedwabno-nylonowy trykot ciasno zwinięty w paczuszkę wielkości dłoni. Ułożyłam wszystko tak, by zrobić miejsce dla jednej norki i denerwującego pixy, i na koniec włożyłam do środka ochronny jednorazowy kombinezon Nicka z papieru. Zamierzałam się dostać na teren Trenta jako norka, ale niech mnie diabli, jeśli miałam zostać w tej postaci. W oczy rzucał się brak moich zwykłych amuletów. Czułam się bez nich naga, ale gdybym została złapana, ISB mogłaby mnie oskarżyć najwyżej o kradzież z włamaniem. Gdybym miała chociaż jeden amulet, który mógłby oddziaływać na jakąś osobę - choćby to był tylko amulet na nieświeży oddech - mój czyn zostałby zakwalifikowany jako zamiar spowodowania obrażeń fizycznych. To było ciężkie przestępstwo. Byłam agentką; znałam prawo. Nick zajmował czymś Jenksa z przodu samochodu, a ja szybko rozebrałam się do naga i wepchnęłam wszelkie dowody mojej obecności w furgonetce do pojemnika z napisem „Toksyczne substancje chemiczne”. Wypiłam eliksir norki z pełnym zażenowania pośpiechem, zaciskając zęby w obawie przed bólem przemiany. Kiedy Jenks się zorientował, że byłam naga z tyłu furgonetki, zrobił Nickowi piekło. Nie paliłam się do przemiany w moją postać i znoszenia przytyków i żartów Jenksa, dopóki nie uda mi się włożyć mojego trykotu. Od tego momentu wszystko szło jak w zegarku. Nick wjechał na teren posiadłości bez problemu, ponieważ czekano na niego tego ranka zadzwoniłam do prawdziwej firmy ogrodniczej i odwołałam zlecenie. Ogrody były puste, ponieważ w czasie pełni zamykano je i przeprowadzano poważniejsze prace ogrodnicze. Jako norka czmychnęłam w gęste krzewy różane, które Nick

miał

spryskiwać toksycznym środkiem

owadobójczym, lecz

w

rzeczywistości była to słona woda, żebym mogła wrócić do swojej postaci. Głuchy

odgłos lądowania w krzakach moich butów, amuletu i ubrania, które rzucał Nick, był niewiarygodnie przyjemny dla moich uszu. Zwłaszcza w porównaniu z nieustającymi sprośnymi komentarzami Jenksa na temat hektarów dużych, bladych, nagich kobiet, który wygłaszał, huśtając się z zachwytem na różanym pędzie. Byłam pewna, że słona woda raczej zabije róże niż agresywne owady którymi zaraził je Jenks, lecz to też należało do planu. Gdybym przypadkiem została schwytana, na teren Trenta w ten sam sposób miała się przedostać Ivy z dostawą nowych roślin. Większość popołudnia spędziliśmy z Jenksem na rozgniataniu chrząszczy, bardziej niż słona woda przyczyniając się do uwolnienia róż Trenta od tej plagi. W ogrodzie panował spokój, a inne ekipy porządkowe trzymały się z dala od ostrzegawczych flag Nicka wetkniętych wokół klombu z różami. Kiedy wzeszedł księżyc, byłam zdenerwowana bardziej niż troll prawiczek w noc poślubną. Sytuację pogarszał ziąb. - Już? - zapytał sarkastycznie Jenks. Unosił się przede mną, a jego skrzydełka były widoczne tylko jako srebrzyste migotanie w ciemności. - Już - odparłam, szczękając zębami i wybierając ostrożnie drogę między kolcami. Jenks leciał na przodzie. Skradaliśmy się od przyciętych krzaków do okazałych drzew, a do budynku weszliśmy tylnym wejściem przy bidecie. Stamtąd przemknęliśmy do frontowego holu, a Jenks poustawiał wszystkie kamery na piętnastominutową pętlę. Nowy zamek na drzwiach gabinetu Trenta sprawił nam kłopot. Z mocno bijącym sercem wierciłam się przy drzwiach, a Jenks spędził na rozpracowywaniu urządzenia całe nierzeczywiste pięć minut. Klął soczyście, aż w końcu poprosił, żebym mu pomogła i przytknęła rozgięty spinacz do jakiegoś przełącznika. O tym, że zamykam obwód, raczył poinformować mnie dopiero po tym, jak wylądowałam na tyłku po wstrząsie elektrycznym. - Ty ośle! - Syknęłam z podłogi, przebierając palcami zamiast skręcić mu kark, jak tego chciałam. - Co robisz? - Nie zrobiłabyś tego, gdybym ci powiedział - odparł z bezpiecznego miejsca pod sufitem. Zmrużyłam oczy i nie zważając na jego drażliwe, na wpół słyszalne uzasadnienia, pchnęłam drzwi. Niemal się spodziewałam, że znajdę za nimi

czekającego na mnie Trenta i kiedy się okazało, że gabinet jest pusty, oświetlony nikłym światłem z akwarium za biurkiem, odetchnęłam swobodniej. Garbiąc się ze zdenerwowania, skierowałam się od razu do dolnej szuflady, ale zaczekałam, aż Jenks skinie głową, co miało oznaczać, że nikt przy niej nie majstrował. Wstrzymałam oddech, pociągnęłam - i nic nie znalazłam. Nie zaskoczyło mnie to. Uniosłam wzrok na Jenksa i wzruszyłam ramionami. - Plan B - powiedzieliśmy jednocześnie. Wyjęłam z kieszeni chusteczkę odświeżającą i wszystko dokładnie wytarłam. - Do jego gabinetu na tyłach. Jenks wyfrunął za drzwi i zaraz wrócił. - Jeszcze pięć minut w pętli. Musimy się pośpieszyć. Kiwnęłam głową i zanim wyszłam za Jenksem, spojrzałam ostatni raz na gabinet Trenta. Jenks leciał przede mną wzdłuż korytarza na wysokości piersi. Z mocno bijącym sercem biegłam za nim przez pusty budynek w bezpiecznej odległości. Na wykładzinie dywanowej moje buty nie robiły żadnego hałasu. Bezpieczny amulet na szyi świecił ładną, spokojną zielenią. Na widok Jenksa pod drzwiami dodatkowego gabinetu Trenta uśmiechnęłam się, a serce zabiło mi jeszcze szybciej. Tego mi brakowało, dlatego odeszłam z ISB. Podniecenia, dreszczu emocji związanego z podejmowaniem ryzyka. Udowadniania, że jestem sprytniejsza od czarnego charakteru. Tym razem zdobędę to, po co przyszłam. - Jaki mamy czas? - szepnęłam, zatrzymując się i wyciągając z ust pasemko włosów. - Trzy minuty. - Jenks podfrunął do góry, a następnie opadł. - W jego prywatnym gabinecie nie ma kamer. Nie ma go tam. Już sprawdziłem. Wśliznęłam się z zadowoleniem do środka i kiedy wleciał za mną Jenks, ostrożnie zamknęłam drzwi. Zapach ogrodu był jak balsam. Do wnętrza wlewało się światło księżyca, jasne, jakby to był świt. Podkradłam się do biurka i uśmiechnęłam krzywo, ponieważ było zagracone, co oznaczało, że jest używane. Znalezienie stojącej obok niego teczki trwało tylko chwilę. Jenks otworzył zamek, a ja na widok płytek ułożonych w porządnych rzędach westchnęłam. - Jesteś pewna, że to te właściwe? - mruknął Jenks z mojego ramienia, kiedy wybrałam jedną z nich i wsunęłam do kieszeni.

Wiedziałam, że to są płytki, których szukałam, ale kiedy otworzyłam usta, by odpowiedzieć, w ogrodzie trzasnęła gałązka. Czując, że przyśpiesza mi tętno, pokazałam Jenksowi kciuk w geście oznaczającym, że ma się ukryć. Bezszelestnie podleciał do rzędu lampek w suficie, a ja wstrzymałam oddech i przykucnęłam obok biurka. Moja nadzieja, że to mogło być jakieś nocne zwierzę, umarła. Ciche, niemal niesłyszalne kroki na ścieżce stawały się coraz głośniejsze. Pewnym siebie, szybkim krokiem na ganek wszedł wysoki cień. Trzy schodki pokonał jednym radosnym susem. Rozpoznałam głos Trenta i ugięły się pode mną kolana. Nucił jakąś piosenkę, której nie znałam. Cholera, pomyślałam, usiłując się jeszcze bardziej skulić za biurkiem. Trent odwrócił się do mnie plecami i poszukał czegoś w szafie. Przestał nucić i w nieprzyjemnej ciszy usiadł na brzeżku krzesła stojącego między mną i gankiem, by przebrać się w buty do konnej jazdy. Światło księżyca sprawiało, że jego biała koszula jakby lśniła na tle dopasowanej kurtki. Trudno to było ocenić w nikłym świetle, ale wydawało się, że angielski strój Trenta do konnej jazdy jest zielony, a nie czerwony. Trent hoduje konie, pomyślałam, i jeździ na nich w nocy? Z głośnym podwójnym tupnięciem wbił stopy w buty i wstał, sprawiając wrażenie o wiele wyższego, niż uzasadniało to dodatkowe dwa i pól centymetra zyskane dzięki butom. Księżyc przesłoniła chmura i zrobiło się ciemniej. Niemal nie zauważyłam, że sięgnął pod krzesło, na którym siedział. Płynnym, pełnym wdzięku ruchem wyciągnął pistolet i wymierzył go we mnie. Ścisnęło mi się gardło. - Słyszę cię - odezwał się spokojnie Trent, a jego głos wznosił się i opadał niczym płynąca woda. - Wychodź. Natychmiast. Po rękach i nogach przebiegły mi fale zimna, kończąc się mrowieniem w czubkach palców. Kucałam przy biurku, nie wierząc, że mnie wyczuł. Lecz on stał twarzą do mnie na szeroko rozstawionych nogach, stanowiąc groźny cień. - Najpierw odłóż broń - wyszeptałam. - Pani Morgan? - Cień się wyprostował. Trent był naprawdę zaskoczony. Zadałam sobie pytanie, kogo się spodziewał. - Dlaczego miałbym to zrobić? - zapytał, a mimo groźnego brzmienia jego łagodny głos zabrzmiał uspokajająco. - Mój partner trzyma zaklęcie tuż nad twoją głową - zaryzykowałam. Cień będący Trentem poruszył się, zerkając w górę.

- Światła, czterdzieści osiem procent - powiedział chrapliwie. W pokoju pojaśniało, lecz nie na tyle, by zniweczyć moją umiejętność widzenia w ciemnościach. Wyprostowałam się na miękkich kolanach i usiłując sprawiać wrażenie, że to wszystko zaplanowałam, oparłam się o biurko w moich trykotach z jedwabiu i spandeksu i skrzyżowałam nogi w kostkach. Mocno trzymając broń, Trent obrzucił mnie spojrzeniem. W swoim zielonym stroju do konnej jazdy wyglądał obrzydliwie wytwornie i elegancko. Mimo że ściskało mnie w żołądku, zmusiłam się by nie patrzeć na wymierzoną we mnie broń. - Twój pistolet - ponagliłam i spojrzałam pod sufit, gdzie czekał Jenks. - Rzuć to, Kalamack! - zawołał piskliwie pixy z lampy, klekocząc agresywnie skrzydełkami. Trent się rozluźnił i przybrał swobodną, podszytą napięciem postawę, podobną do mojej. Gwałtownymi, ostrymi ruchami wyjął naboje z pistoletu i rzucił mi go pod nogi. Nie dotknęłam go, ale zaczęłam lżej oddychać. Kule wsypał z głuchym grzechotem do kieszeni jeździeckiej kurtki. W silniejszym świetle widziałam, że ślady po ataku demona już mu się goją. Kość policzkową zdobił Trentowi żółknący siniec. Z rękawa kurtki wystawał koniec niebieskiego gipsu. Na podbródku miał gojące się zadrapanie. Uznałam, że mimo tego wszystkiego świetnie wygląda. To nie w porządku, że wiedząc, że wisi nad nim zabójcze zaklęcie, sprawiał wrażenie tak pewnego siebie. - Wystarczy, że powiem słowo, a w trzy minuty zjawi się tu Quen - stwierdził lekkim tonem. - A ile czasu zajmie ci umieranie? - zapytałam, blefując. Zacisnął gniewnie zęby, dzięki czemu wydał się jeszcze młodszy. - Czy po to pani przybyła? - Gdyby tak było, już byś nie żył. Skinął głową, przyjmując to za prawdę. Zerknął na swoją otwartą teczkę. - Którą masz płytkę? Udając pewność siebie, odgarnęłam z oczu kosmyk włosów. - Z Huntingtonem. Jeśli cokolwiek mi się stanie, razem z kartką z twojego kalendarza trafi do sześciu gazet i trzech programów informacyjnych. - Odepchnęłam się od jego biurka. - Zostaw mnie w spokoju - zażądałam stanowczo z nutą groźby w głosie.

Ręce trzymał nieruchomo po bokach, tę złamaną pod kątem. Przeszły mnie ciarki, chociaż się nie poruszył, a pozory mojej pewności siebie zniknęły. - Czarna magia? - zapytał szyderczo. - Twojego ojca zabiły demony. Szkoda, że jego córka podąża tą samą drogą. Odetchnęłam ze świstem. - Co wiesz o moim ojcu? - zapytałam wstrząśnięta. Jego wzrok powędrował do mego nadgarstka - tego ze znakiem demona. Na wspomnienie powoli zabijającego mnie demona ścisnęło mnie w żołądku. - Mam nadzieję, że zrobił ci krzywdę - powiedziałam, nie zważając na to, że drży mi głos. Może pomyśli, że to z gniewu. - Nie wiem, jak przeżyłeś atak. Ja niemal umarłam. Trent się zaczerwienił i wycelował we mnie palec. Miło było widzieć, że on też potrafi okazywać emocje. - Wysłanie demona, by mnie zaatakował, było błędem - rzekł ostrym tonem. Ja się nie zajmuję czarną magią i nie pozwalam na to moim pracownikom. - Ty cholerny kłamco! - wrzasnęłam, nie przejmując się, że mogło to zabrzmieć dziecinnie. - Dostałeś, co ci się należało. Nie ja to zaczęłam, ale niech mnie diabli, jeśli nie ja to skończę! - To nie ja mam znak demona, pani Morgan - odparł lodowatym głosem. - Na dodatek kłamie pani. Co za rozczarowanie. Poważnie się zastanawiam nad wycofaniem mojej propozycji zatrudnienia. Niech się pani modli, żebym się nie rozmyślił, bo nie będę miał żadnego powodu, by dłużej tolerować pani działania. Rozzłościł mnie. Zaczerpnęłam tchu, żeby mu oznajmić, że jest idiotą. Ale zastygłam w bezruchu. Trent sądził, że to ja wezwałam demona, który go zaatakował. Rozwarłam szeroko oczy - olśniło mnie. Ktoś wezwał dwa demony - jednego dla mnie, drugiego dla niego - i nie był to nikt z ISB. Postawiłabym na to moje życie. Z mocno bijącym sercem chciałam mu to wyjaśnić, ale zamknęłam usta. Trent nabrał czujności. - Pani Morgan? - zapytał cicho. - Jaka to myśl właśnie się zrodziła w pani umyśle? Pokręciłam głową, oblizałam usta i cofnęłam się o krok. Jeśli sądzi, że param się czarną magią, nigdy nie da mi spokoju. Ale nie zaryzykuje zabicia mnie tak długo, jak długo będę miała dowody jego winy.

- Nie zapędzaj mnie w kozi róg - powiedziałam groźnie - to więcej nie będę cię nękać. Rysy twarzy Trenta stwardniały. - Wynoś się - powiedział i pełnym wdzięku ruchem przeszedł z ganku do pokoju. Przesuwając się, zamieniliśmy się miejscami. - Dam ci duże fory - powiedział, kiedy znalazł się przy biurku i z trzaskiem zamknął teczkę. Głos miał chrapliwy, głęboki i zapadający w pamięć jak zapach gnijących klonowych liści. - Dotarcie do konia może mi zająć dziesięć minut. - Słucham? - zapytałam zdezorientowana. - Od czasu śmierci mego ojca nie stratowałem żadnej dwunogiej zwierzyny. Agresywnym ruchem poprawił zieloną kurtkę. - Jest pełnia, pani Morgan. - W jego głosie kryła się obietnica. - Psy są spuszczone. Jest pani złodziejką. Tradycja podpowiada, że powinna pani uciekać, i to szybko. Serce mocno mi zabiło. Miałam to, po co przyszłam, ale na nic by mi się to nie przydało, gdybym nie mogła z tym uciec. Od najbliższego źródła pomocy dzieliło mnie pięćdziesiąt kilometrów lasów. Jak szybko biegnie koń? Jak długo mogę biec, zanim nie padnę ze zmęczenia? Może powinnam mu powiedzieć, że to nie ja wysłałam demona. W ciemności rozległ się odległy głos rogu. Odpowiedziało mu szczekanie psa. Przeszył mnie strach. To był stary, pradawny strach, tak pierwotny, że nie dałoby się go złagodzić własnymi złudzeniami. Nawet nie wiedziałam, skąd się wziął. - Jenks - szepnęłam. - Chodźmy. Przebiegłam trzy kroki i odbiłam się od ganku Trenta. Wylądowałam w paprociach, przetoczyłam się i przykucnęłam. Rozległ się strzał. Liście obok mojej dłoni zostały rozdarte na kawałki. Rzuciłam się w zieleń i ruszyłam biegiem. Drań! - pomyślałam, ledwie trzymając się na nogach. Co się stało z moimi dziesięcioma minutami? W biegu poszukałam fiolki ze słoną wodą. Przegryzłam zakrętkę i oblałam wodą amulet. Zamigotał i zgasł. Amulet Ivy zrobi się czerwony i tak już zostanie. Do drogi było niecałe półtora kilometra, do stróżówki pięć. Do miasta pięćdziesiąt. Ile czasu zajmie Ivy dotarcie do mnie? - Jak szybko możesz lecieć, Jenks? - wydyszałam. - Całkiem szybko, Rache.

Trzymałam się ścieżek, aż dotarłam do ogrodowego muru. Kiedy się na niego wspinałam, zaszczekał pies. Odpowiedział mu inny. Cholera. Oddychając w rytmie kroków, przebiegłam przez zadbany trawnik i wpadłam do lasu. Szczekanie psów rozlegało się tuż za mną. Mur stanowił dla nich przeszkodę. Będą musiały pobiec naokoło. Może mi się uda. - Jenks - wydyszałam, kiedy nogi zaczęły odmawiać mi posłuszeństwa. - Jak długo biegnę? - Pięć minut. Boże, dopomóż, poprosiłam w myślach. Miałam wrażenie, że biegnę dwa razy dłużej. Jenks pofrunął przodem, sypiąc czarodziejskim pyłkiem, by wskazać mi drogę. Milczące kolumny ciemnych drzew wyłaniały się z mroku i znikały. Rytmicznie uderzałam stopami w ziemię. Płuca mnie bolały, złapała mnie kolka. Obiecałam sobie, że jeśli z tego wyjdę, będę biegać osiem kilometrów dziennie. Zmienił się ton szczekania psów. Chociaż słabe, ich głosy zaśpiewały łagodniej, obiecując, że wkrótce będą ze mną. Podziałało to na mnie jak bat. Sięgnęłam w głąb siebie i znalazłam wolę utrzymania tempa. Biegłam, przebierając ciężkimi nogami. Włosy przykleiły mi się do twarzy. Kolce głogów i jeżyn szarpały mnie za ubranie i ręce. Granie rogów i szczekanie psów przybliżało się. Utkwiłam wzrok w lecącym przede mną Jenksie. W płucach wybuchł mi pożar, rozprzestrzeniając się na całą klatkę piersiową. Zatrzymanie się oznaczałoby śmierć. Strumień okazał się nieoczekiwaną oazą. Wpadłam do wody i wynurzyłam się, ciężko dysząc. Starłam wodę z twarzy, żeby móc oddychać. Głośne bicie serca walczyło o lepsze z moim chrapliwym oddechem. Wśród drzew panowała cisza. Byłam zwierzyną łowną i wszystkie istoty w lesie obserwowały mnie w milczeniu, ciesząc się, że poluje się na kogoś innego. Usłyszałam szczekanie. Psy były bliżej. Głos rogu przejął mnie strachem. Nie wiedziałam, który dźwięk jest gorszy. - Wstań, Rachel! - zachęcił mnie Jenks, świecąc jak błędny ognik. - Idź wzdłuż strumienia. Zerwałam się na nogi i rzuciłam mozolnym biegiem po płyciznach. Woda mnie spowolni, ale spowolni też psy. Tylko kwestią czasu będzie rozdzielenie sfory przez Trenta, by psy przeszukały oba brzegi strumienia. Nie wywinę się z tego.

Granie psów się załamało. W przypływie paniki wdrapałam się na brzeg. Psy straciły trop. Były tuż za mną. Chociaż ledwie powłóczyłam nogami, wizje rozszarpywania przez psy pchały mnie naprzód. Trent umaże sobie czoło moją krwią. Jonathan zachowa kosmyk moich włosów w górnej szufladzie swojej komody. Powinnam była powiedzieć Trentowi, że to nie ja wysłałam demona. Czyby mi uwierzył? Teraz już nie. Odgłos silnika motocykla wyrwał mi z ust okrzyk. - Ivy - wychrypiałam i oparłam się ręką o drzewo. Droga znajdowała się tuż przede mną. Kiedy otrzymała mój sygnał, musiała już jechać. - Jenks, nie pozwól, by mnie minęła - powiedziałam między haustami powietrza. - Będę zaraz za tobą. - Jasne! Zniknął. Ruszyłam chwiejnie przed siebie. Psy szczekały miękko, pytająco. Słyszałam głosy wydające jakieś polecenia. Zmusiło mnie to do biegu. Gdzieś blisko odezwał się pies. Odpowiedział mu inny. Poczułam falę adrenaliny. Uderzyły mnie w twarz gałęzie i wypadłam na drogę. Piekły mnie podrapane dłonie. Nie mogąc dobyć głosu, zmusiłam się do wstania z kolan i zataczając się, spojrzałam wzdłuż drogi. Zalało mnie białe światło. Ryk motocykla był głosem anioła. Ivy. To musiała być ona. Stałam chwiejnie i ciężko dyszałam. Psy się zbliżały. Słyszałam tętent koni. Zataczając się, ruszyłam truchtem w stronę zbliżającego się światła. Zalało mnie z nagłym hałasem i znieruchomiało obok mnie. - Wskakuj! - krzyknęła Ivy. Ledwie zdołałam unieść nogę. Wciągnęła mnie za siebie. Poczułam pod sobą dudnienie silnika. Objęłam ją w pasie i starałam się nie zwymiotować z wysiłku. Jenks skrył się w moich włosach, ale prawie nie zauważałam, że się ich trzyma. Motocykl zawrócił i skoczył do przodu. Szarpane podmuchem wiatru włosy Ivy kłuły mnie w twarz. - Masz? - krzyknęła. Nie mogłam odpowiedzieć. Trzęsłam się ze zmęczenia. Adrenalina się wyczerpała i wiedziałam, że drogo za to zapłacę. Pode mną śpiewała droga. Wiatr zabierał mi ciepło i chłodził pot na skórze. Walcząc z mdłościami, sięgnęłam odrętwiałymi placami do kieszeni na piersi, by poczuć uspokajającą twardość płytki. Poklepałam Ivy po ramieniu, niezdolna do czegoś więcej niż oddychania. - Dobrze! - zawołała, przekrzykując wiatr. Oparłam głowę o jej plecy.

Jutro zostanę w łóżku i będę się trząść do pojawienia się wieczornej gazety. Jutro będę obolała i nie będę mogła się ruszać. Jutro opatrzę otarcia i zadrapania od gałęzi i cierni. Dzisiaj... wolałam nie myśleć o bieżącej chwili. Zadrżałam. Ivy to wyczuła i odwróciła głowę. - Dobrze się czujesz? - krzyknęła. - Tak - powiedziałam jej do ucha, żeby mnie usłyszała. - Tak. Dzięki, że po mnie przyjechałaś. Wyjęłam z ust jej włosy i obejrzałam się. Nie mogłam oderwać oczu od tego, co zobaczyłam. Na wstędze drogi oświetlonej blaskiem księżyca stało trzech jeźdźców. Konie tańczyły nerwowo, a pod ich kopytami kłębiły się psy. Ledwie mi się udało. Zmrożona do głębi duszy, patrzyłam, jak środkowy jeździec nonszalancko dotyka czoła w geście salutowania. Poczułam nieoczekiwane przyciąganie. Pokonałam go. Wiedział to i się z tym godził, i miał dość klasy, by to przyznać. Jak można było nie znaleźć się pod wrażeniem kogoś tak pewnego siebie? - Kim on, u diabla, jest? - szepnęłam. - Nie wiem - odparł Jenks z mojego ramienia. - Po prostu nie wiem.

ROZDZIAŁ 34

Jazz o północy dobrze się komponuje ze świerszczami, pomyślałam, wrzucając pokrojonego pomidora do sałaty. Zawahałam się i spojrzałam na czerwone kostki wśród zielonych liści. Wyjrzałam przez okno na Nicka stojącego przy grillu, wyjęłam wszystkie kawałki pomidora i na nowo wymieszałam sałatę, by ukryć to, co usunęłam. Nick się nie dowie. Przecież go to nie zabije. Przyciągał mnie zapach mięsa, więc wychyliłam się obok Pana Ryby, żeby lepiej widzieć. Nick miał na sobie fartuszek z napisem „Stek z rusztu to nie stek bzdur”. Najwyraźniej był to fartuszek Ivy. Stojąc w świetle księżyca przy ogniu, Nick sprawiał wrażenie odprężonego i swobodnego. Na ramieniu miał Jenksa, który, kiedy buchał większy płomień, podfruwał w górę niczym jesienny liść na wietrze. Ivy siedziała przy stole i sprawiając mroczne, tragiczne wrażenie, czytała przy świecy późne wydanie „Cincinnati Enquirer”. Wszędzie było pełno dzieci pixy, których przezroczyste skrzydełka migotały w świetle księżyca. Były trzy dni po pełni. Krzyki dzieci dręczących pierwsze świetliki wdzierały się w stłumiony szum ruchu ulicznego Zapadliska, tworząc z nim przyjemną mieszankę. To były odgłosy przypominające mi wieczory, kiedy moja własna rodzina pichciła na dworze. Wampirzyca, człowiek i grupa pixy stanowili dziwną rodzinę, ale dobrze było być żywą w nocy z przyjaciółmi. Zadowolona z życia, zebrałam w ramionach sałatę, butelki z sosem do sałaty i sosem do steków i wyszłam tyłem przez drzwi z siatki. Zamknęły się za mną z hałasem i dzieciaki Jenksa rozpierzchły się z wrzaskiem po cmentarzu. Kiedy stawiałam obok Ivy sałatę i butelki, uniosła wzrok znad gazety. - Wiesz co, Rachel - odezwała się - nie powiedziałaś mi, jak zdobyłaś tę furgonetkę. Miałaś jakieś kłopoty z odstawieniem jej z powrotem?

Uniosłam brwi. - Ja nie zdobyłam furgonetki. Myślałam, że ty to zrobiłaś. Odwróciłyśmy się jednocześnie do Nicka, stojącego przy grillu plecami do nas. - Nick? - zawołałam, a on niemal niezauważalnie zesztywniał. Pełna domysłów, chwyciłam sos do steków i powoli podeszłam do niego. Ruchem ręki odgoniłam Jenksa, objęłam Nicka w pasie i przytuliłam się do niego. Ucieszyłam się, kiedy wstrzymał oddech i spojrzał na mnie z zaskoczeniem. A co tam. Jak na człowieka miły z niego gość. - Ukradłeś tę furgonetkę dla mnie? - zapytałam. - Pożyczyłem - sprostował i zamrugał, nadal się nie ruszając. - Dziękuję - powiedziałam i z uśmiechem podałam mu butelkę z sosem do steków. - Och, Nick - odezwał się szyderczo falsetem Jenks. - Jesteś moim bohaterem! Pixy zirytował mnie. Westchnęłam, zabrałam rękę i się cofnęłam. Dobiegło mnie pełne rozbawienia prychnięcie Ivy. Jenks krążył wokół nas z cmokaniem i mając już tego dość, wyrzuciłam w górę rękę. Jenks rzucił się w tył, zaskoczony, bo prawie go dosięgłam. - Ładnie - powiedział i pofrunął przeszkadzać Ivy. - Jak twoja nowa praca? zapytał przeciągle, lądując przed nią. - Zamknij się, Jenks - powiedziała ostrzegawczym tonem. - Praca? Masz kolejne zlecenie? - zapytałam. Ivy otworzyła strzepnięciem gazetę i schowała się za nią. - Nie wiedziałaś? - zapytał wesoło Jenks. - Edden załatwił z sędzią, żeby za unieruchomienie połowy jego wydziału dał jej trzysta godzin prac społecznych. Od tygodnia pracuje w szpitalu. Szeroko otworzyłam oczy i podeszłam do stołu. Róg gazety drgał. - Czemu mi nie powiedziałaś? - zapytałam i usiadłam na ławce naprzeciwko niej. - Może dlatego, że zrobili z niej wolontariuszkę - powiedział Jenks, a my z Nickiem wymieniliśmy pełne powątpiewania spojrzenia. - Wczoraj zobaczyłem, jak jedzie do pracy, i pofrunąłem za nią. Musi się ubierać w krótką spódniczkę w białe i różowe paski i bluzkę z falbankami. - Jenks się roześmiał, ale zaraz przestał, bo spadł z mojego ramienia. - I białe rajstopy. Na motocyklu wygląda naprawdę nieźle.

Wampirzyca wolontariuszką w szpitalu? - pomyślałam, usiłując to sobie wyobrazić. Nick parsknął śmiechem, szybko zamieniając go w kaszel. Kostki palców Ivy, którymi ściskała gazetę, pobielały. Wiedziałam, że o tak później godzinie i w swobodnej atmosferze trudno jest się jej powstrzymywać przed uaktywnieniem aury. To wcale nie pomagało. - Jest w Dziecięcym Centrum Medycznym, gdzie śpiewa i organizuje podwieczorki - oznajmił Jenks, krztusząc się ze śmiechu. - Jenks - szepnęła Ivy. Powoli opuściła gazetę, a ja na widok ogarniającej ją czerni zmusiłam się do zachowania obojętnej miny. Trzepocząc skrzydełkami, Jenks uśmiechnął się szeroko i otworzył usta. Ivy zwinęła gazetę i błyskawicznym ruchem machnęła nią w stronę Jenksa. Pixy umknął ze śmiechem na dąb. Zaskrzypiała drewniana furtka przy chodniku od frontu. Wszyscy się odwróciliśmy w tamtą stronę. - Witajcie. Jestem spóźniony? - rozległ się głos Keasleya. - Tutaj jesteśmy! - zawołałam, widząc cień Keasleya powoli poruszający się po wilgotnej od rosy trawie obok milczących drzew i krzewów. - Przyniosłem wino - powiedział, podchodząc do nas. - Do mięsa pasuje czerwone, tak? - Dzięki, Keasley - powiedziałam, biorąc od niego butelkę. - Nie musiałeś tego robić. Uśmiechnął się i wyciągnął w moją stronę wypchaną kopertę, którą trzymał pod pachą. - To też jest twoje - stwierdził. - Listonosz nie chciał zostawić jej po południu na schodach, więc podpisałem odbiór. - Nie! - krzyknęła Ivy, sięgając po kopertę przez stół. Jenks też sfrunął z dębu, klekocząc skrzydełkami. Ivy ze zdenerwowaniem wyrwała kopertę sąsiadowi. Keasley spojrzał na nią ponuro, a potem poszedł zobaczyć, jak Nickowi idzie ze stekami. - Minął już ponad tydzień - powiedziałam ze złością, wycierając dłoń z wilgoci zebranej na butelce. - Kiedy pozwolisz mi otwierać moje listy?

Ivy w milczeniu przysunęła bliżej świecę, by przeczytać adres zwrotny. - Jak tylko Trent przestanie ci je przysyłać - odparła cicho. - Trent! - zawołałam. Zmartwiona, zatknęłam za ucho kosmyk włosów, myśląc o teczce, którą przed dwoma dniami dałam Eddenowi. Nick odwrócił się od swoich steków z zatroskaną miną. - Czego on chce? - mruknęłam, mając nadzieję, że nie widać po mnie, jak jestem wzburzona. Ivy zerknęła na Jenksa, a pixy wzruszył ramionami. - Jest czysta - orzekł. - Otwórz. - Oczywiście, że jest czysta - mruknął Keasley. - Myślisz, że dałbym jej zaklęty list? Koperta była lekka. Nerwowo wsunęłam pod skrzydełko świeżo pomalowany paznokieć i ją rozerwałam. Coś się obiło w środku, więc przechyliłam kopertę nad dłonią. Spadł na nią mój pierścionek z małego palca. - To mój pierścionek! - powiedziałam, zaskoczona. Z mocno bijącym sercem spojrzałam na moją drugą rękę. Uniosłam wzrok. W oczach Nicka malowało się zaskoczenie, a Ivy była wyraźnie zaniepokojona. - Jak... - wyjąkałam. Nawet nie pamiętałam, że go zgubiłam. - Kiedy on... Jenks, chyba nie zgubiłam go w jego gabinecie, prawda? Mówiłam wysokim głosem, a kiedy Jenks pokręcił głową i pociemniały mu skrzydełka, poczułam ściskanie w żołądku. - Tamtej nocy nie miałaś żadnej biżuterii - stwierdził. - Musiał go zdobyć później. - Jest tam coś jeszcze? - zapytała Ivy starannie obojętnym tonem. - Tak. Przełknęłam ślinę i włożyłam pierścionek. Przez chwilę jego dotyk wywoływał dziwne wrażenie, ale zaraz zniknęło. Zimnymi palcami wyjęłam grubą kartkę lnianego papieru pachnącego sosną i jabłkami. - „Pani Morgan” - przeczytałam niepewnie cichym głosem. - „Gratuluję nowo znalezionej niezależności. Kiedy zrozumie pani, że jest ona złudzeniem, pokażę pani prawdziwą wolność”.

Upuściłam kartkę na stół. Potężne poczucie niepokoju, że widział mnie śpiącą, rozmyło się w świetle świadomości tego, że nie zrobił nic więcej. Mój szantaż był skuteczny. Zgarbiłam się, położyłam łokcie na stole i z ulgą wsparłam na dłoniach czoło. Trent zdjął pierścionek z mojego palca tylko z jednego powodu. Aby udowodnić, że może to zrobić. Ja przeniknęłam do jego „domu” trzy razy, za każdym głębiej i w bardziej intymny sposób. To, że mogę to powtórzyć, kiedy tyko zechcę, było dla Trenta prawdopodobnie nie do zniesienia. Czuł potrzebę odwetu, pokazania, że stać go na to samo. Dopiekłam mu, co bardzo mi pomogło pozbyć się złości i poczucia bezradności. Jenks sfrunął na dół i zawisł nad listem. - Ten worek ślimaczego śluzu - powiedział i sypnął w gniewie czarodziejskim pyłkiem - przemknął się obok mnie. Przemknął się obok mnie! Jak on to, u diabła, zrobił? Starając się zachować obojętną minę, wzięłam kopertę do ręki i zauważyłam, że data na pieczątce była z następnego dnia po tym, jak uciekłam jemu i jego psom. Szybko działał. Musiałam mu to przyznać. Zadałam sobie pytanie, czy kradzieży dokonał on, czy Quen. Mogłabym się założyć, że to był Trent. - Rache? - Jenks wylądował mi na ramieniu, zapewne zaniepokojony moim milczeniem. - Nic ci nie jest? Zerknęłam na zmartwioną minę Ivy i pomyślałam, że chyba powinnam znaleźć w tej sytuacji coś zabawnego. - Dopadnę go - powiedziałam bezpodstawnie. Jenks odfrunął. Nick odwrócił się od grilla, a Ivy zesztywniała. - Hej, chwileczkę - powiedziała, zerkając na Jenksa. - Nikomu nie wolno robić mi czegoś takiego! - dodałam, zaciskając zęby, żeby się nie uśmiechnąć i wszystkiego nie zepsuć. Keasley zmarszczył czoło i usiadł. Ivy zbladła bardziej niż zwykle. - Zwolnij, Rachel - rzekła ostrzegawczym tonem. - On nic nie zrobił. Po prostu chciał mieć ostatnie słowo. Odpuść sobie. - Wracam tam! - krzyknęłam i wstałam, żeby znaleźć się w pewnej odległości od niej, gdybym zbyt mocno szarpnęła jej łańcuchem i Ivy by się na mnie rzuciła. Pokażę mu - powiedziałam, wymachując ręką. - Zakradnę się do niego. Ukradnę mu jego pieprzone okulary i odeślę mu je z pieprzoną kartką urodzinową!

Ivy wstała. Oczy miała czarne. - Jeśli to zrobisz, on cię zabije! Ona naprawdę myśli, że chcę tam wrócić? Zwariowała? Od powstrzymywanego śmiechu drżała mi broda. Keasley to dostrzegł i z cichym śmiechem sięgnął po butelkę z winem. Ivy z wampirzą szybkością obróciła się na pięcie. - Z czego się śmiejesz, czarowniku? - zapytała, pochylając się. - Ona chce się zabić. Jenks, powiedz jej, że chce się zabić. Nie pozwolę ci tego zrobić, Rachel. Przysięgam, że przywiążę cię do pieńka Jenksa, żebyś tam nie wróciła! Jej zęby lśniły w blasku księżyca i była tak spięta, że chyba mogłaby wybuchnąć. Jeszcze jedno słowo i mogłaby urzeczywistnić swoją groźbę. - Dobra - powiedziała lekkim tonem. - Masz rację. Dam mu spokój. Ivy zamarła. Nick westchnął ciężko. Keasley powoli zrywał folię z korka. - Och, złapała cię, Tamwood - powiedział, śmiejąc się niskim, głębokim śmiechem. - Złapała cię na całego. Ivy patrzyła wściekłym wzrokiem, a jej bladą, idealną twarz szpecił wyraz szoku i nagłej świadomości, że została nabrana. Następnie odmalowały się na niej oszołomienie, ulga i niepokój. Ivy nabrała powietrza i zatrzymała je w płucach, robiąc ponurą minę. Mrużąc ze złością oczy, opadła na ławkę przy stole i ponownie rozłożyła gazetę. Jenks się śmiał i latał wkoło niej, sypiąc jej na ramiona czarodziejski pyłek niczym lśniące promienie słońca. Ja się uśmiechnęłam, wstałam i podeszłam do grilla. Udało mi się. Czułam się niemal tak dobrze, jak wtedy, kiedy ukradłam płytkę. - Nick - powiedziałam, stając za nim. - Steki już gotowe? Uśmiechnął się. - Za chwilkę, Rachel. Dobrze. Nad wszystkim innym zastanowię się później.