Ilona Andrews Hidden Legacy 01 Burn for Me

1

Ilona Andrews

Burn For Me Część pierwsza

Hidden Legacy

Tłumaczenie nieoficjalne dla: Translations_Club Tłumacz: F.a.ll.e.n Korekta: noir16 Redakcja techniczna: Isiorek

2

Drodzy czytelnicy... Czuję, że zmierzaliśmy do tego pomysłu od dłuższego czasu. Wszystko zaczęło się wraz z opowiadaniem „Of Swine and Roses”. To historia dziewczyny ze świata, gdzie magia jest czymś normalnym, codziennym oraz jej katastrofalnej w skutkach randki. Jest coś niezwykle urzekającego

w

świecie,

który

stworzyliśmy

na

potrzeby

tego

opowiadania. Magia istnieje wokół, magia jest dziedziczna, a rodzinne firmy często są tworzone przez magiczne rody. Wyobraź sobie, że jesteś pirokinetykiem, magiem władającym ogniem, który potrafi wytworzyć gorąco i ogień z niczego. Powiedzmy, że potrafisz tworzyć szkło. Potrafisz wygenerować odpowiedni rodzaj gorąca, by stworzyć piękne szklane tafle. Twoje dzieci też są pirokinetykami. Być może pójdą w twoje ślady, a może zajmą się metalurgią albo wstąpią do wojska i zostaną żołnierzem. Taki prosty pomysł, ale wymaga wiele elastyczności i tworzy konflikty. Prowadzi do żywego, świeżego świata. Pozostawiliśmy tą historię i zajęliśmy się innymi pomysłami. Następnie powstał świat Kinsmen, dwa opowiadania science fiction, połączone z romansem i udoskonalonymi istotami ludzkimi. Żyli na innych planetach, rządzonych przez rodziny, tak jak magia rządziła kiedyś w Nowym Jorku. Obecnie stworzyliśmy „Płoń dla mnie”. Powstało na bazie wcześniejszych historii i nie możemy doczekać się aż podzielimy się tym z wami. To historia kobiety, która żyje w świecie bardzo podobnym do naszego, za wyjątkiem tego, że świat krąży wokół Domów, magicznych dynastii. Posiadają korporacje, zdominowali politykę i tworzą sieć wzajemnych powiązań. To historia przygód, widowiskowej magii i niezwykłego romansu. Pomiędzy Nevadą Baylor, która wie gdy ludzie

3

kłamią, a Szalonym Roganem, miliarderem, magiem, który posiada wręcz boską moc. To zabawna i romantyczna historia, której pisanie stanowiło przyjemność. Cieszymy się, że pracowaliśmy z wydawnictwem Avon nad tą powieścią i mamy nadzieję, że sprawi wam tyle przyjemności co nam.

Świat magii „Ukrytego Dziedzictwa” W 1863 roku, w świecie podobnym do naszego, europejscy naukowcy odkryli Serum Ozyrysa, miksturę, która budziła w ludziach magiczne zdolności. Wiele przeróżnych talentów. Jedni posiedli moc władania zwierzętami, inni potrafili wyczuć wodę z odległości mil, a niektórzy nagle zdali sobie sprawę, że mogą zabić wrogów za pomocą wytworzonych w dłoniach błyskawic. Serum rozprzestrzeniło się po świecie. Podawano je żołnierzom w nadziei, że siły zbrojne staną się bardziej śmiercionośne. Serum zdobyli członkowie odchodzącej w cień arystokracji, zdesperowani by utrzymać się przy władzy. Miksturę kupowali bogacze, pragnący wzbogacić się jeszcze bardziej. W końcu uświadomiono sobie konsekwencje budzenia boskich mocy u zwykłych ludzi. Serum zostało zabezpieczone, ale było już za późno. Rodzice przekazali dzieciom magiczne zdolności w genach, a to zmieniło na zawsze bieg wydarzeń. Przyszłość całych społeczeństw zmieniła się w ciągu kilku dekad. Ci którzy wcześniej zawierali małżeństwa dla pozycji, pieniędzy i władzy, teraz żenili się dla magii, ponieważ potężna magia potrafiła zapewnić wszystko.

4

Dziś,

półtora

wieku

później,

rodziny

obdarzone

potężną,

dziedziczną magią przekształciły się w dynastie. Te rodziny – Domy, jak sami siebie nazywają – posiadają korporacje i własne dzielnice w obrębie miast, a także wpływają na politykę. Opłacają prywatne wojsko, walczą ze sobą a ich starcia niosą zniszczenie. W tym świecie im więcej posiadasz magii, tym jesteś potężniejszy, bogatszy i ważniejszy. Niektóre moce są niszczycielskie. Inne subtelne. Ale żadna z osób władających magią nie powinna być lekceważona.

Rodzaje magii W tym świecie magia przekazywana jest w genach, z pokolenia na pokolenie. Zazwyczaj dana osoba posiada jedną dominującą moc. Można wzmocnić i lepiej opanować swój magiczny talent poprzez ćwiczenia oraz używanie tajemnych kręgów, ale nie można posiąść innego rodzaju magii. Jeżeli urodziłeś się ze zdolnością miotania błyskawic z czubków palców, nie nauczysz się władać wodą, bez względu na to, ile byś próbował. Poniżej przedstawiona została lista niektórych magicznych zdolności.

5

Moc Żywiołów Ci,

którzy

posiadają

magię

żywiołów, władają przyrodą. Niektórzy mogą nagiąć wodę do swojej woli, inni potrafią

formować

ziemię,

a

inni

wzniecać ogień albo prąd elektryczny. Magia żywiołów potrafi dokonać wielkich zniszczeń. Większość nią władających pracuje w przemyśle. Największe Domy kierują

korporacjami

przemysłowymi

bądź budowniczymi.

Pirokineza – władza nad ogniem. Akwakineza – władza nad wodą. Geokineza – władza nad ziemią. Aerokineza – władza nad powietrzem. Piorunokineza – władza nad błyskawicami.

6

Moc Umysłu Magię

umysłu

najtrafniej

określić jako siłę woli. Do tej kategorii należy większość mocy, które opierają się na sile perswazji danej osoby. Talenty umysłowe są liczne i zróżnicowane, od telekinezy którą

można

niszczycielskich harmonizację,

wykorzystać

do

celów,

po

tworzącą

piękne

kwiatowe kompozycje.

Telekineza – zdolność przemieszczania przedmiotów wolą umysłu. Projekcja – zdolność przesyłania obrazów i uczuć do umysłów innych. Terionologia – zdolność do panowania nad zwierzętami. Użytkownicy znani są jako władcy zwierząt. Rzadko spotykana. Harmonizacja – zdolność do zmiany otoczenia, aby wywołać określony nastrój lub uczucie. Elenchus – zdolność odróżniania prawdy od kłamstwa, znana jako poszukiwanie prawdy. Wyjątkowo rzadka.

7

Moc Sekretna Słowo „ezoteryczna” oznacza „rozumiana

przez

nielicznych”.

Zgodnie z tą definicją, ta tajemna gałąź magii została słabo poznana nawet przez tych, którzy nią władają. Moc ezoterycznej magii pochodzi z sekretnego

świata,

magicznego

miejsca poza normalnym bytem. Takie

zdolności

często

budzą

niepokój.

Energokineza – władza nad magiczną energią. Przyzywanie – moc powoływania do życia stworzeń. Ożywianie – moc ożywienia martwych przedmiotów. Łączenie – moc stopienia bądź wchłonięcia czegoś z tajemnej rzeczywistości do ludzkiego gospodarza, w celu nadania gospodarzowi magicznych zdolności.

8

Klasy i Domy Władający magią dzielą się na pięć klas: Pomniejsi, Przeciętni, Wielcy, Wybitni i Pierwsi. Przepaść pomiędzy Pomniejszym a Pierwszymi jest olbrzymia. Na przykład pirokinetyk uznawany jest za Przeciętnego, gdy potrafi stopić metr sześcienny lodu w ciągu minuty. W tym samym czasie, Adam Pierce, Pierwszy, potrafi stworzyć ogień który stopi metr sześcienny nierdzewnej stali. Magia jest wszystkim w świecie Ukrytego Dziedzictwa. Daje moc, bogactwo, bezpieczeństwo, więc większość rodzin stara się zdobyć jej jak najwięcej. Ponieważ magiczne zdolności są przekazywane z pokolenia na pokolenie, małżeństwa pomiędzy Pierwszymi a Wybitnymi częściej wynikają z urodzenia i genetyki niż miłości.

Rodzina władająca potężną magią uważana jest za Dom, gdy liczy przynajmniej dwoje Pierwszych na przestrzeni trzech generacji. Na przykład, jeżeli twoja babka jest Pierwszą i ty jesteś Pierwszym, wasza rodzina może ubiegać się o rejestracje w Szeregach Domów. Głowa Domu, mężczyzna lub kobieta, posiada całkowitą władzę nad członkami 9

rodziny. Domy to małe, ekonomiczne imperia: kontrolują tereny w obrębie miast, wynajmują najemników, nie stronią od biznesowych „ciosów poniżej pasa”. Domy często spierają się ze sobą i wzajemne ataki rywalizujących

Domów

należą

do

rzadkości.

Zazwyczaj

cywilni

funkcjonariusze służb trzymają się z dala od wewnętrznych konfliktów Domów tak długo, jak nie naraża to zwykłych mieszkańców. Domy także posiadają własny zarząd, Zgromadzenie, i choć Zgromadzenie nie ma oficjalnego statusu w rządzie Stanów Zjednoczonych, to gdy przemawia, jego głosu słuchają wszystkie ministerstwa. Wykluczenie z Domu, to najgorsza kara jaka może spotkać członka rodziny. Tracisz nie tylko kontakt z tymi, których kochasz, ale też bezpieczeństwo finansowe oraz wszystkie biznesowe wpływy. Bez ochrony Domu stajesz się łatwym celem dla wrogów. Poniżej przykład Domu Pierce

10

Prolog - Nie pozwolę ci tego zrobić. Nie mogę. Kelly, ten mężczyzna jest szalony. Kelly Waller sięgnęła, by dotknąć dłoni męża w poszukiwaniu wsparcia. Zdjął rękę z kierownicy i ścisnął jej palce. Pomyślała jak dziwnie intymny może być taki dotyk. Ten dotyk, ogrzany dwudziestoma latami miłości, służył jej za skałę w koszmarnym sztormie ostatnich czterdziestu-ośmiu godzin. Bez niego oszalałaby. - Nie skrzywdzi mnie. Jesteśmy rodziną. - Sama powiedziałaś, że on nienawidzi rodziny. - Muszę spróbować. W przeciwnym razie zabiją naszego chłopca. Tom patrzył przed siebie szklistymi oczyma, pokonując autem zakręt na podjeździe. Stare teksańskie dęby rozłożyły szerokie korony nad trawnikiem upstrzonym żółtymi mleczami i różowymi jaskrami. Connor nie dbał o ziemię. Jego ojciec wyplewiłby te chwasty… Skręciło ją w żołądku. Po części chciała wrócić i jakoś odmienić bieg zdarzeń z ostatnich dwóch dni. Część niej, chciała zawrócić samochód. Za późno, powiedziała sama do siebie. Za późno na żale i gdybania. Musiała stawić czoła rzeczywistości, bez względu na to, jak przerażająca ona była. Musiała postąpić tak, jak powinna matka. Podjazd doprowadził ich do otynkowanej ściany. Przeanalizowała wspomnienia. Szesnaście lat to szmat czasu, ale była pewna, że mur nie znajdował się tu wcześniej. Brama z kutego żelaza blokowała wygięty wjazd. O to chodziło. Żadnego odwrotu. Jeżeli Connor pragnął jej śmierci, jej magia, ta odrobina jaką posiadała, nie wystarczy by go powstrzymać. 11

Connor był efektem trwających trzy pokolenia przemyślanych małżeństw, mających na celu zwiększenie mocy i wpływów rodziny. Oczekiwano, że stanie się godnym następcą Domu Rogana. Tak jak ona, okazał się inny niż rodzice planowali. Tom zaparkował samochód. – Nie musisz tego robić. - Muszę. - Kłębiący się nad Kelly strach w końcu dopadł ją, wywołując falę przytłaczającej niepewności. Zadrżały jej ręce. Przełknęła próbując oczyścić gardło. – To jedyny sposób. - Przynajmniej pozwól mi iść z tobą. - Nie. On mnie zna. Ciebie może uznać za zagrożenie. – Ponownie przełknęła, ale gruda w gardle nie zniknęła. Nigdy nie wiedziała, czy Connor potrafił czytać w myślach, ale wiedziała, że zawsze był świadom emocji. Nie miała wątpliwości, że są obserwowani i prawdopodobnie podsłuchiwani. – Tom, nie sądzę, aby cokolwiek złego się stało. Jeżeli coś się zdarzy, jeżeli nie wrócę, chcę abyś odjechał. Chcę abyś wrócił do domu do dzieci. Znajdziesz w szafce za małym biurkiem, tym w kuchni, niebieski segregator. Na drugiej półce. Są tam nasze polisy na życie, a testament… Tom włączył silnik. – Dość. Wracamy do domu. Sami sobie z tym poradzimy. Gwałtownie otworzyła drzwi, wyskoczyła i pobiegła do bramy, obcasy uderzały w chodnik. - Kelly! – Zawołał. – Nie! Zmusiła się do dotknięcia żelaznej bramy. – To ja Kelly, Connor, proszę wpuść mnie. Żelazna furtka otworzyła się. Kelly uniosła głowę i weszła do środka. Brama zamknęła się tuż za nią. Przeszła przez zakręt po kamiennej ścieżce, wijącej się przez malowniczy zagajnik dębów,

12

krzewów z czerwonymi kwiatami oraz laurów. Ścieżka skręciła i Kelly zatrzymała się jak skamieniała. Wielki kolonialny dom z białymi murami oraz wyróżniającą się kolumnadą znikł. W jego miejscu stał dwupiętrowy dworek w śródziemnomorskim stylu, z kremowymi ścianami i czerwonym dachem. Trafiła pod zły adres? - Gdzie jest dom? – Wyszeptała. - Zniszczyłem go. Kelly odwróciła się. Stał obok niej. Pamiętała chudego chłopca z wielkimi bladoniebieskimi oczami. Szesnaście lat później był wyższy od niej. Jego włosy, kasztanowe gdy był młodszy, zmieniły się w ciemny brąz, prawie czerń. Twarz, kiedyś kanciasta, nabyła kwadratowej szczęki i hardych, męskich linii, które uczyniły go uderzająco przystojnym. Twarz, wypełniona mocą, surowa ale prawie królewska… Taka twarz wzywała do posłuszeństwa. Z taką twarzą mógłby władać światem Kelly spojrzała mu w oczy i natychmiast pożałowała, że to zrobiła. Życie zmroziło piękne, błękitne źrenice. Moc wrzała w ich głębi. Mogła poczuć ją tuż pod powierzchnią, jak dziki, złośliwy prąd. Wrzała i kipiała, szokująco przerażająca moc, obiecująca przemoc i zniszczenie, zamknięta w klatce żelaznej woli. Dreszcz przeszył kark Kelly aż do podstawy kręgosłupa. Musiała coś powiedzieć. Cokolwiek. - Dobry Boże, Connor, ten dom był wart dziesięć milionów dolarów. Wzruszył ramionami. – To było jak katharsis. Napijesz się kawy? - Tak. Dziękuję. Wprowadził ją przez drzwi do korytarza, a następnie po drewnianych

schodach

z

ozdobną,

żelazną

poręczą

wszedł

do

zabudowanego balkonu. Podążyła za nim, lekko oszołomiona, otoczenie 13

rozmazywało się aż usiadła w pluszowym fotelu. Za poręczą balkonu rozciągał się sad, drzewa wiły się wokół stawów i malowniczej rzeczki. W oddali nad horyzontem górowały niebieskawe wzgórza, jak odległa woda. Poczuła kawę. Connor stał plecami do niej, czekając aż ekspres wypełni filiżanki. Wróć na znajomy grunt. Przypomnij mu kim jesteś. – Gdzie huśtawka? – Zapytała. To było ulubione miejsce zabaw dzieci z rodziny Rogana. Udawali się tam, gdy chciał poprosić ją o radę, miał wtedy zaledwie

dwanaście

lat,

a

ona

była

zabawną

kuzynką

Kelly,

dwudziestoletnią i świadomą wszystkiego co dotyczyło nastolatków. - Wciąż tam jest. Dęby urosły i nie zobaczysz jej z balkonu. – Connor odwrócił się, postawił filiżankę przed nią i usiadł. - Kiedyś sprawiałeś, że filiżanki lewitowały. - Nie bawi mnie to już. Przynajmniej nie w taki sposób, jak to pamiętasz. Dlaczego tu jesteś? Kubek z kawą parzył jej palce. Odstawiła go. Nie zdała sobie nawet sprawy, że go podniosła. – Oglądałeś wiadomości? - Tak. - Więc wiesz o podpaleniu w Banku Narodowym. - Tak. - Ochroniarz nie żyje, spłonął. Jego żona i dwoje dzieci przyszli w odwiedziny. Cała trójka jest w szpitalu. Ochroniarz to policjant pracujący tam po służbie. Nagranie kamery zidentyfikowało dwóch podpalaczy: Adama Pierce’a i Gavina Wallera. Czekał. - Gavin Waller to mój syn, - odpowiedziała. Słowa brzmiały obojętnie. – Mój syn jest mordercą. -

Wiem.

14

- Kocham mojego syna. Kocham Gavina całym sercem. Jeżeli mogłabym oddać swoje życie za jego, to umarłabym za niego. On nie jest złym człowiekiem. To szesnastoletni chłopiec. Szukał swojego miejsca, ale poznał Adama Pierce’a. Rozumiesz to, dzieci idealizują Pierce’a. Jest ich antybohaterem – mężczyzną który odszedł od rodziny i założył gang motocyklistów.

Charyzmatycznym

zbuntowanym,

niegrzecznym

chłopcem. Głos nabrał gorzkiego i wściekłego brzmienia, ale nie mogła nic na to poradzić. - Wykorzystał Gavina do popełnienia tej zbrodni, a teraz funkcjonariusz policji nie żyje. Żona policjanta i dwójka dzieci została poważnie poparzona. Zabiją Gavina, Connor. Nawet jeżeli mój syn wyjdzie trzymając ręce w górze, zastrzelą go. Zabił gliniarza. Connor wypił kawę. Na jego twarzy panował spokój. Nie potrafiła nic z niej odczytać. - Nie jesteś mi nic winien. Nie rozmawialiśmy przez ostatnie dwadzieścia lat, odkąd rodzina się mnie wyrzekła. Przełknęła ponownie. Odmówiła podporządkowania się ich poleceniu poślubienia nieznajomego o właściwym zestawie genów. Oznajmiła im, że chce decydować o swoim własnym życiu. Usłuchali i pozbyli się jej jak śmiecia… nie, nie myśl o tym. Pomyśl o Gavinie. - Jeżeli istniałoby jakieś inne wyjście, nie zawracałabym ci głowy. Ale Tom nie ma żadnych wpływów. Nie mamy władzy ani potężnej magii. Nikogo nie obchodzi co się stanie z nami. Wszystko co teraz mam, to nasze dziecięce wspomnienia. Zawsze mogłeś do mnie przyjść, gdy miałeś kłopoty. Proszę pomóż mi. - Czego ode mnie oczekujesz? Masz nadzieję na uniknięcie wiezienia?

15

Zauważyła ślad cynicznej niechęci w jego głosie. – Nie. Chcę, aby aresztowali mojego syna. Chcę procesu, transmitowanego w telewizji, ponieważ gdy Gavin spędzi choć dziesięć minut na miejscu dla oskarżonego, każdy zrozumie kim on jest: zagubionym, łatwowiernym dzieciakiem. Jego brat i siostra powinni zobaczyć, że nie jest on potworem. Znam mojego syna. Wiem, że to co zrobił zjada go od środka. Nie chcę by zginął, zastrzelony jak zwierzę, nie mając nawet szansy powiedzieć rodzinie człowieka, którego zabił, jak bardzo tego żałuje. Łzy spłynęły jej na policzki. Nie obchodziło jej to. – Proszę Connor. Błagam cię o życie mojego syna. Connor wypił kawę. – Nazywam się Szalony Rogan. Nazywają mnie też Rzeźnikiem i Plagą, ale Szalony to najczęściej używany przydomek. - Znam cię... - Nie, nie znasz. Znałaś mnie przed wojną, gdy byłem dzieckiem. Powiedz mi, kim jestem teraz? Presja jego spojrzenia spoczęła na niej. Zadrżały jej usta i powiedziała pierwsze, co przyszło jej na myśl. – Jesteś seryjnym mordercą. Uśmiechnął się, jego twarz miała chłodny wyraz. Żadnej radości, żadnego ciepła, tylko okrutny drapieżnik obnażający zęby. – Minęło czterdzieści osiem godzin od podpalenia i dopiero teraz tu jesteś. Musisz być naprawdę zdesperowana. Byłaś u kogoś jeszcze? Jestem twoją ostatnią nadzieją? - Tak. Jego

źrenice

rozbłysły

elektrycznym

niebieskim

błękitem.

Spojrzała w nie i przez ułamek sekundy dojrzała prawdziwą moc, jaka leżała za nimi. Jakbyś patrzył w twarz lawinie, zanim połknie cię w

16

całości. W tej chwili zrozumiała, że wszystkie opowieści o nim były prawdziwe. Był zabójcą i szaleńcem. - Nie obchodzi mnie czy jesteś diabłem, - wyszeptała. – Proszę, przyprowadź do mnie Gavina. - Dobrze, - odpowiedział. Pięć minut później dotarła do podjazdu. Oczy miała pełne łez. Próbowała przestać płakać, ale nie mogła. Osiągnęła to, po co tu przyszła. Ulga była przytłaczająca. - Kelly, skarbie! – Tom złapał ją. - Zrobi to, - wyszeptała, zszokowana. – Obiecał, że odnajdzie Gavina.

17

Rozdział 1 Wszyscy mężczyźni to kłamcy. Kobiety również. Zrozumiałam to mając zaledwie dwa latka. Babcia zapewniła mnie, że jeżeli będę siedziała spokojnie jak grzeczna dziewczynka, to zastrzyk dawany przez lekarza nie będzie bolał. Wtedy mój dziecięcy umysł po raz pierwszy połączył to niepokojące odczucie, wywoływane przez mój magiczny talent z kłamstwem innych osób. Ludzie kłamią z wielu powodów: by ocalić swoją skórę, by wydostać się z kłopotów, by uniknąć zranienia czyjś uczuć. Manipulatorzy kłamią, by dostać to czego chcą. Narcyzi kłamią, aby zrobić większe wrażenie na innych i samych sobie. Niepijący alkoholicy kłamią, by odbudować swoją poszarganą reputację. A najczęściej ze wszystkich kłamią ci, którzy najbardziej nas kochają. Życie to wyboista droga, a oni chcą nam ułatwić ją tak, jak tylko to możliwe. John Rutger kłamał ponieważ był draniem. Nic w jego wyglądzie nie mówiło „Witaj, jestem podłą istotą”. Gdy wyszedł z hotelowej windy wydawał się całkowicie sympatycznym mężczyzną. Wysoki i wysportowany, o brązowych, lekko pofalowanych włosach, przyprószonych odrobiną siwizny na skroniach, która nadawała mu dystyngowanego wyrazu. Twarz przedstawiała odnoszącego sukcesy, atletycznie zbudowanego mężczyznę po czterdziestce: męska, ogolona, emanująca pewnością siebie. Wyglądał jak przystojny, dobrze ubrany ojciec na meczu ligi młodzików, zagrzewający do gry swoje dzieci. Zaufany makler giełdowy, który nigdy nie oszuka klienta. Mądry, odnoszący sukcesy, solidny jak skała. A piękna rudowłosa kobieta trzymająca go za rękę, nie była jego żoną. 18

Żona Johna miała na imię Liz i dwa dni temu wynajęła mnie, abym dowiedziała się czy ją zdradza. Przyłapała go na zdradzie dziesięć miesięcy wcześniej i powiedziała mu, że kolejny raz będzie ostatnim. John i rudowłosa przeszli przez hotelowy korytarz. Siedziałam w poczekalni w holu, częściowo ukryta za krzaczastą rośliną. Udawałam, że jestem zaabsorbowana komórką, a w tym czasie mała cyfrowa kamera ukryta w czarnej, robionej na drutach torebce, nagrywała zakochane ptaszyny. Torebka została wybrana właśnie ze względu na dekoracyjne dziurki. Rutger i jego partnerka zatrzymali się kilka kroków ode mnie. Wściekle strzelałam ptakami w drwiące zielone świnki na ekranie. Idźcie dalej, nic ciekawego się tutaj nie dzieje, to tylko młoda blondynka bawiąca się telefonem obok krzewów. - Kocham cię, - powiedziała rudowłosa. Prawda. Uwiedziona naiwniara. Świnki zaśmiały się do mnie. Naprawdę byłam kiepska w tej grze. - Też cię kocham, - odpowiedział spoglądając jej w oczy. Znajoma irytacja zrodziła się we mnie, jakby niewidoczne muchy bzyczały wokół głowy. Moja magia zadziałała. John kłamał. Cóż za niespodzianka. Zrobiło mi się przykro z powodu Liz. Byli małżeństwem od dziewięciu lat, mieli dwoje dzieci, ośmioletniego chłopca i czteroletnią dziewczynkę. Liz pokazała mi zdjęcia, gdy mnie wynajęła. Teraz jej małżeństwo miało zatonąć jak Titanic, a ja obserwowałam zbliżającą się górę lodową. - Naprawdę mnie kochasz? – Zapytała rudowłosa, spoglądając na niego z całkowitym uwielbieniem. - Tak. Przecież wiesz o tym. Magia znów zabuzowała. Kłamstwo. 19

Dla większości ludzi kłamstwo jest stresujące. Przeinaczanie prawdy

i

wymyślanie

prawdopodobnych,

alternatywnych

wersji

rzeczywistości wymaga dobrej pamięci i bogatej wyobraźni. Gdy John Rutger kłamał, robił to prosto w twarz, spoglądając w oczy. I wydawał się naprawdę przekonywujący. - Chciałabym abyśmy byli razem, - odpowiedziała rudowłosa. – Jestem zmęczona ukrywaniem się. - Wiem. Ale nie nadszedł jeszcze właściwy moment. Pracuję nad tym. Nie martw się. Mój kuzyn prześwietlił jego rodowód. John nie był powiązany z żadną ważną magiczną rodziną, której korporacje posiadały Houston. Nie miał kryminalnej przeszłości, ale i tak coś w sposobie w jaki się zachowywał nie dawało mi spokoju. Mój instynkt mówił, że jest niebezpieczny, a ja ufałam swoim przeczuciom. Sprawdziliśmy także karty kredytowe. John nie mógł sobie pozwolić na rozwód. Jego kariera maklera giełdowego była owocna ale nie oszałamiająca. Był zadłużony po uszy. Majątek jaki miał, został zamrożony w akcjach i wyjęcie go byłoby kosztowne. Wiedział to i podjął kroki by zatrzeć swoje ślady. On i rudowłosa przyjechali osobno, w odstępie dwudziestu minut. Oceniając po napiętej linii pleców prawdopodobnie wyjdzie pierwszy, a ten nieskrępowany pokaz uczuć w holu nie był częścią jego planu. Rudowłosa rozchyliła usta, John nachylił się i posłusznie ją pocałował. Liz zapłaci nam tysiąc dolarów, gdy dostarczę jej dowód. Tylko tyle mogła pobrać bez wiedzy Johna. Niewiele, ale nie mogliśmy sobie pozwolić na odrzucenie tego zlecenia, a w porównaniu do innych to było całkiem proste. Jak tylko wyjdą z hotelu, ja ruszę do bocznego wyjścia, powiadomię Liz i odbiorę naszą wypłatę. 20

Hotelowe drzwi otworzyły się na oścież i Liz Rutger wkroczyła do holu. Wszystkie moje komórki nerwowe zareagowały. Dlaczego? Dlaczego ludzie mnie nie słuchają? Dokładnie ustaliliśmy, że nie zrobi niczego na własną rękę. Nigdy nic dobrego z tego nie wychodziło. Liz zobaczyła jak się całują i zbladła jak ściana. John zszokowany puścił kochankę. Rudowłosa w przerażeniu gapiła się na Liz. - To nie tak jak wygląda, - odpowiedział John. To było dokładnie tym, na co wyglądało. - Cześć! – Odezwała się Liz, zaskakująco głośno łamiącym się głosem. – Kim jesteś? Ponieważ ja jestem jego żoną! Rudowłosa odwróciła się i uciekła w głąb hotelu. Liz odwróciła się do męża. – Ty. - Nie róbmy tu tego. - Teraz martwi cię co inni zobaczą? Teraz? - Elizabeth. – Jego głos wibrował jak rozkaz. Och. - Zniszczyłeś nas. Zniszczyłeś wszystko. - Posłuchaj… Otworzyła usta. Zajęło jej chwilę wymówienie słów, jakby musiała je wymusić. – Chcę rozwodu. Pracowałam

w

rodzinnym

biznesie

odkąd

skończyłam

siedemnaście lat i precyzyjnie określiłam moment, gdy adrenalina pobudziła organizm Johna. Niektórzy czerwienieli i zaczynali krzyczeć. Inni sztywnieli – ci, których paraliżował strach. Za dużo presji i tracą rozum. John Rutger zobojętniał. Wszystkie emocje odpłynęły z jego twarzy. Otworzył szeroko oczy, a za nimi bezwzględny, kalkulujący umysł oceniał sytuację z chłodną precyzją.

21

- Dobrze, - powiedział John cicho. – Porozmawiajmy o tym. Tu chodzi o coś więcej niż tylko my. Mamy dzieci. Chodź, zabiorę cię do domu. – Sięgnął po jej ramię. - Nie dotykaj mnie, - syknęła. - Liz, - odpowiedział całkowicie rozsądnym tonem, jego oczy skupione jak u drapieżnika, niczym bezwzględne spojrzenie snajpera namierzającego cel. – To nie jest rozmowa na hotelowy korytarz. Nie róbmy sceny. Jesteśmy ponad to. Poprowadzę. Nie mogłam pozwolić Liz wsiąść z nim do auta. Jego oczy mówiły mi, że jeżeli pozwolę mu uzyskać nad nią kontrolę, nigdy więcej jej nie zobaczę. Ruszyłam szybko i stanęłam pomiędzy nimi. - Nevada? – Liz mrugnęła, zaskoczona. - Wyjdź stąd, - nakazałam jej. - Co to ma znaczyć? – John skupił się na mnie. Dobrze, patrz na mnie, nie patrz na nią. Jestem większym zagrożeniem. Zasłoniłam ciałem Liz, stając pomiędzy nimi. - Liz, idź do samochodu. Nie jedź do swojego domu. Udaj się do domu członka rodziny. Natychmiast. Mięśnie na szczęce Johna zadrżały, gdy zacisnął zęby. - Co takiego? – Liz spoglądała na mnie. - Wynajęłaś ją, by mnie szpiegowała. – John wzruszył ramionami i obrócił szyję jak bokser rozluźniający się przed walką. – Wprowadziłaś ją do naszego prywatnego życia. - Już! – Warknęłam. Liz odwróciła się i uciekła. Uniosłam ręce w powietrze i cofnęłam się do wyjścia, upewniając się, że kamera hotelowa ma mnie w kadrze. Za mną drzwi skrzypnęły, gdy Liz wybiegła. 22

- Już po wszystkim panie Rutger. Nie jestem zagrożeniem. - Ty wścibska suko. Ty i ta harpia tkwicie w tym razem. Przy recepcji pracownik gorączkowo wciskał przyciski na telefonie. Gdybym była sama, odwróciłabym się i uciekła. Niektórzy nie odpuszczają bez względu na nic. W mojej pracy pobyt w szpitalu wraz z rachunkiem którego nie mam za co opłacić, bo nie pracuję, leczy z tego nawyku naprawdę szybko. Mając wybór uciekałabym jak zając, ale musiałam dać Liz czas by zdołała dotrzeć do auta. John uniósł ręce w górę, ugiął je w łokciach, kierując wnętrze dłoni ku górze. Rozsunął palce, jakby trzymał dwie niewidzialne śnieżne kule. Poza maga. Cholera! - Panie Rutger, proszę tego nie robić. Zdrada nie jest karana przez prawo. Nie popełnił pan jeszcze żadnego przestępstwa. Proszę tego nie robić. Patrzył na mnie zimnym, twardym wzrokiem. - Wciąż możesz odejść wolno. - Sądziłaś, że możesz mnie upokorzyć. Myślałaś, że mnie zawstydzisz. - Jego twarz pociemniała, gdy magiczne cienie przesuwały się po skórze. Drobne czerwone iskry zamigotały nad jego dłońmi i rozbłysły. Żywe purpurowe błyskawice tańczyły sięgając czubków palców. Gdzie do diabła podziała się hotelowa ochrona? Nie mogłam obezwładnić go pierwsza – to byłaby napaść, a nie mogliśmy pozwolić sobie na oskarżenie – za to on mógł. - Pokaże ci co spotyka ludzi, którzy próbują mnie upokorzyć. Odskoczyłam na bok. Grom rozbrzmiał. Szklane drzwi hotelowe roztrzaskały się. Fala wybuchu uniosła mnie z podłogi. Dostrzegłam fotel z holu lecący w moim kierunku. Uniosłam ręce, obracając się w powietrzu. Prawym ramieniem uderzyłam w ścianę. Fotel trafił mnie w bok i twarz. Ała. 23

Spadłam obok kawałków ceramicznej donicy, która przed dwoma sekundami mieściła w sobie roślinę i po chwili zerwałam się na nogi. Czerwone iskry znów zamigotały. Był gotów na Rundę Drugą. Mówią, że ważąca pięćdziesiąt dziewięć kilo kobieta nie ma szans w starciu z atletycznie zbudowanym stu kilowym mężczyzną. To bzdura. Po prostu musisz zdecydować, że chcesz go zranić i dokładnie to zrobić. Chwyciłam ciężką donicę i rzuciłam nią w niego. Roztrzaskała się o jego pierś, wytrącając go z równowagi. Podbiegłam do niego, wyciągając paralizator z kieszeni. Zamachnął się na mnie. Był ciężki i szybki. Trafił mnie w brzuch. Łzy napłynęły mi do oczu. Skoczyłam naprzód i wbiłam paralizator w jego szyję. Przeszył go prąd. John wybałuszył oczy. Proszę niech straci przytomność. Proszę. Otworzył usta. Po czym zesztywniał i runął jak kłoda. Uklękłam obok szyi, wyciągnęłam plastikową opaskę zaciskową z kieszeni, wyprostowałam mu ręce i związałam go. John warknął. Usiadłam obok niego na podłodze. Czułam ból na twarzy. Dwóch mężczyzn pojawiło się przy bocznych wejściach i podbiegło do nas. Na uniformach mieli napisane „Ochrona”. Jasne, teraz jesteście. Dzięki Bogu za odsiecz. W oddali zamigotały policyjne syreny.




Sierżant Munoz, krępy mężczyzna, dwa razy ode mnie starszy, zerkał na nagranie z kamer ochrony. Obejrzał je już dwukrotnie. - Nie mogłam mu pozwolić, by zabrał ją do samochodu, – odezwałam się. Posadzili mnie na fotelu. Ramię bolało a kajdanki na rękach nie pozwalały go rozmasować. Przebywanie tak blisko policjantów 24

budziło we mnie niepokój. Nie mogłam usiedzieć w miejscu, ale wiercenie się sprawiałoby wrażenie nerwowości. - I słusznie, - odpowiedział Munoz dotykając ekranu zatrzymując, gdy John Rutger sięgał ku żonie. - To go wydało. Facet zostaje przyłapany ze spuszczonymi spodniami i nie mówi „Przepraszam, nawaliłem”. Nie prosi o wybaczenie ani się nie wścieka. Zachowuje spokój i próbuje pozbyć się żony. - Nie sprowokowałam go. Nie zrobiłam mu nic, dopóki nie próbował mnie zabić. - Widzę. - Obrócił się do mnie. - Twój paralizator to model C2. Wiesz, że działają z odległości pięciu metrów? - Nie chciałam ryzykować. Jego magia wyglądała na elektryczną i sądziłam, że może zablokować prąd. Munoz potrząsnął głową. - Nie, był energokinetykiem. Zwykła magia energii wraz z wiedzą jak jej użyć, podziękuj za to armii amerykańskiej. Ten facet jest weteranem. - Ach. - To wyjaśniało czemu Rutger zachował opanowanie. Napływ adrenaliny nie był dla niego niczym nowym. To, że był energokinetykiem nabrało teraz sensu. Pirokinetycy władają ogniem, akwakinetycy panują nad wodą, a energokinetycy dysponują surową, magiczną energią. Nikt nie znał natury tej energii, ale to dość powszechny rodzaj magii. Jak to możliwe, że Bern przeoczył to prześwietlając historię Rutgera? Jak wrócę do domu będę musiała zamienić parę słów z kuzynem. Gliniarz w mundurze wetknął głowę za drzwi i oddał Munozowi moją licencję. - Jest czysta. Munoz otworzył kajdanki, zdjął je i wręczył mi torebkę z kamerą. Następnie komórkę i portfel. - Mamy twoje zeznanie i zabierzemy kartę pamięci. Odzyskasz ją później. Idź do domu, przyłóż jakiś lód do szyi. 25

Uśmiechnęłam się. - Zamierzasz poinformować mnie, abym nie opuszczała miasta, Sierżancie? Munoz rzucił mi spojrzenie „kolejna mądrala”. - Nie. Śledziłaś maga z militarnym przeszkoleniem za tysiaka. Jeżeli tak bardzo potrzebujesz pieniędzy, nie stać cię nawet na benzynę. Trzy minuty później wsiadłam do pięcioletniego miniwanu Mazdy. Dokumenty opisywały kolor Mazdy jako „złocisty”, choć wszyscy, którzy widzieli auto określali go jako barwę szampańską albo odcień beżu. Wraz z karoserią typową dla auta wybieranego przez matki, miniwan idealnie nadawał się na pojazd do szpiegowania. Nikt nie zwracał na niego uwagi. Raz śledziłam faceta przez dwie godziny na opuszczonej autostradzie, a gdy później firma ubezpieczeniowa pokazała mu zdjęcia, na których jego kolano funkcjonowało bez zarzutu gdy tankował swoje El Camino, był całkowicie zaskoczony. Odwróciłam lusterko. Wielki czerwony pas, który przekształci się w ogromny bordowy siniak rozkwitł na mojej szyi oraz prawej łopatce, jakby ktoś wziął garść jeżyn i rozgniótł je na moim ciele. Równie jaskrawy ślad widniał na mojej szczęce po lewej stronie. Westchnęłam, poprawiłam lusterko i ruszyłam do domu. Oto jakie proste okazało się to zlecenie. Przynajmniej nie muszę iść do szpitala. Skrzywiłam się. Siniak stwierdził, że nie lubi jak się krzywię. Ała. Agencja Detektywistyczna Baylor zaistniała jako rodzinny interes. Nadal byliśmy rodzinną firmą. Technicznie posiadał nas ktoś inny, ale przeważnie pozostawiali nam swobodę prowadzenia spraw, tak jak uznaliśmy to za stosowne. Mieliśmy trzy zasady. Zasada nr 1: nie porzucaliśmy zleceń. Jeżeli klient nas wynajął, byliśmy lojalni wobec klienta. Zasada nr 2: nie łamaliśmy prawa. To dobra zasada. Dzięki niej nie lądowaliśmy w areszcie i chroniła nas przed sprawami sądowymi. 26

Oraz Zasada nr 3, najważniejsza ze wszystkich: na koniec dnia powinniśmy móc spojrzeć w obicie w lustrze. Dzisiejszy dzień zakwalifikowałam pod Zasadę nr 3. Może to tylko paranoja, a John Rutger zabrałby żonę do domu i błagał ją o wybaczenie na kolanach. Ale na koniec dnia niczego nie żałowałam i nie musiałam martwić się czy zrobiłam dobrze i czy dwójka dzieci Liz zobaczy jeszcze matkę. Ojciec to całkiem inna historia, ale to już nie mój problem. Sam wpakował się w te tarapaty. Minęłam wieczorne korki na drodze I-290, zmierzając na północny zachód, a potem skręciłam na południe. Kilka minut później zaparkowałam przed wejściem do naszego magazynu. Poobijany czarny Civic Berna stał na parkingu obok niebieskiej Hondy mamy. Jak dobrze. Wszyscy czekali w domu. Zaparkowałam, podeszłam do drzwi i wstukałam kod do systemu ochrony. Drzwi się otworzyły, weszłam i zatrzymałam się na chwilę, by upewnić się, że słyszę kliknięcie zamka za sobą. Kiedy wchodzisz do magazynu przez te drzwi, wygląda jak biuro. Zbudowaliśmy ścianki, zamontowaliśmy szklane panele i wyścieliliśmy podłogę długim beżowym dywanem. Tak powstały trzy pomieszczenia biurowe po lewej, poczekalnia i wielka sala konferencyjna po prawej. Opuszczony sufit dopełniał iluzji. Weszłam do swojego biura, położyłam torebkę z kamerą na blacie i usiadłam w fotelu. Powinnam zająć się papierkową robotą, ale nie miałam na to ochoty. Zrobię to później. Biuro było dźwiękoszczelne. Wokół panowała cisza. Znajomy, lekki zapach grejpfrutowego olejku w podgrzewaczu unosił się wokół mnie. Olejki to dla mnie odrobina luksusu. Zatonęłam w zapachu. Byłam w domu.

27

Przetrwałam. Jeżeli uderzyłabym głową o ścianę, gdy Rutger mną rzucił, mogłam dziś umrzeć. W tej chwili mogłam być martwa i nie siedzieć tutaj w biurze, sześć metrów od domu. Mama mogła stać w kostnicy, identyfikując moje ciało na stole. Serce zabiło mi w piersiach. Poczułam dławiące mdłości w gardle. Nachyliłam się naprzód i skupiłam na oddychaniu. Głębokie, spokojne oddechy. Sama musiałam przez to przejść. Wdech, wydech. Wdech, wydech. Powoli niepokój ustępował. Wdech, wydech. Wstałam, przeszłam przez biuro do poczekalni, otworzyłam drzwi z tyłu i wkroczyłam do magazynu. Luksusowo obszerny korytarz rozciągał się po lewej i prawej, wylana betonowa podłoga odbijała miękko światło. Dziesięć metrów nade mną znajdował się sufit. Po tym jak musieliśmy sprzedać dom i przenieść się do magazynu, mama z tatą rozważali zmianę wewnętrznego wystroju tak, by przypominał prawdziwy dom. Zamiast tego zbudowali jedną wielką ścianę oddzielającą tą część magazynu – naszą część mieszkalną – od garażu babci tak, że nie musieliśmy grzać ani montować klimatyzacji w całym liczącym siedem tysięcy metrów kwadratowych magazynie. Reszta ścian pojawiała się spontanicznie, co było naszym eufemizmem na „Postawiliśmy je tam, gdzie uznaliśmy za słuszne, z takiego materiału jaki akurat był pod ręką”. Jeżeli mama zobaczy mnie, nie obejdzie się bez gruntownych medycznych oględzin. Wszystko czego pragnęłam, to wziąć prysznic i coś zjeść. O tej porze mama zazwyczaj pomagała babci w pracy. Jeżeli będę naprawdę cicho, zdołam się prześlizgnąć do swojego pokoju. Ruszyłam wzdłuż korytarza. Tajemne myśli... Bądź niewidoczna... Miej nadzieję, że nic zwracającego uwagi nie ma tutaj miejsca. - Zabiję cię! - Znajomy wysoki głos warknął po prawej. 28

Do diabła. Oczywiście Arabella. Moja najmłodsza siostra musiała być naprawdę zła, oceniając po tonie głosu. - Jakie to dojrzałe! - A oto siedemnastoletnia Catalina. Dwa lata starsza niż Arabella i osiem lat młodsza ode mnie. Musiałam je uciszyć, zanim mama przyjdzie sprawdzić co się dzieje. Przyśpieszyłam i dotarłam do pokoju dziennego. - Przynajmniej nie jestem idiotką, która nie ma przyjaciół! - Przynajmniej ja nie jestem gruba! - Przynajmniej ja nie jestem paskudna! Żadna z nich nie była brzydka ani rozwiązła. Obie robiły scenę, i jeżeli nie ukrócę szybko tego przedstawienia, mama pojawi się za chwilę. - Nienawidzę cię! Weszłam do pokoju. Catalina, szczupła i ciemnowłosa, stała po prawej z ramionami skrzyżowanymi na piersiach. Po lewej Bern ostrożnie przytrzymywał blondwłosą Arabellę, chwytając ją za talię nad podłogą. Arabella była naprawdę silna, ale Bern ćwiczył zapasy w liceum i uczęszczał do klubu judo dwa razy w tygodniu. W wieku dziewiętnastu lat mierzył ponad metr osiemdziesiąt i ważył dziewięćdziesiąt kilo, z czego większość to potężne, silne mięśnie. Utrzymanie ważącej pięćdziesiąt kilo Arabelli nie stanowiło problemu. - Puść mnie! - Arabella warknęła. - Pomyśl nad tym co robisz. - Bern odezwał się głębokim, cierpliwym tonem. - Zgodziliśmy się, że nie dojdzie do rękoczynów. - O co poszło tym razem? - Zapytałam. Catalina wskazała palcem na Arabellę. - Ona nigdy nie zamyka mojego płynnego podkładu. Teraz wysechł! No jasne. Nigdy nie kłóciły się o nic ważnego. Nigdy nie podkradały sobie rzeczy, nigdy nie sabotowały swoich związków, a jeżeli ktoś śmiał spojrzeć krzywo na jedną z nich, druga pierwsza stanęłaby w 29

obronie siostry. Ale jeżeli jedna wzięła szczotkę do włosów drugiej i jej nie wyczyściła, to wybuchała Trzecia Wojna Światowa. - To nie prawda... - Arabella przerwała. - Neva, co się stało z twoją twarzą? Wszyscy zamarli. Po czym zaczęli mówić naraz, naprawdę głośno. - Cicho! Uspokójcie się, to drobiazg. Po prostu potrzebuję prysznica. I przestańcie się kłócić. Jeżeli nie, to mama za chwilę tu zejdzie, a ja nie chcę by... - Czego nie chcesz? - Mama przeszła przez drzwi, lekko kuśtykając. Znów dokuczała jej noga. Średniego wzrostu, kiedyś była szczupła i umięśniona, ale kontuzja ją uziemiła. Teraz była pulchniejsza, miała bardziej zaokrągloną twarz. Miała czarne oczy jak ja, ale włosy były koloru kasztanowego. Babcia Frida weszła za nią, mojego wzrostu, szczupła, z burzą platynowych loków ubrudzonych olejem silnikowym. Znajomy, kojący zapach oleju, gumy, amunicji rozszedł się po pokoju. Babcia Frida zobaczyła mnie i jej oczy zrobiły się naprawdę duże. Och nie... - Penelopo, dlaczego maleństwo jest ranne? Najlepsza obrona to atak. - Nie jestem maleństwem, mam dwadzieścia pięć lat. - Byłam pierwszą wnuczką babci. Jeżeli ona dożyje do mojej pięćdziesiątki, gdy sama będę miała wnuki, nadal będę „maleństwem”. - Co się stało? - Zapytała mama. Do diabła. - Uderzenie magicznej fali, ściana i fotel. - Magiczna fala? - Zapytał Bern. - Sprawa Rutgera. - Myślałem, że był niemagiczny. Potrząsnęłam głową. - Energokinetyczna magia. Był weteranem. Bern zbladł. Skrzywił się i wyszedł z pokoju. 30

- Arabella idź po apteczkę, - odezwała się mama. - Nevada, połóż się. Możesz mieć wstrząs mózgu. Arabella pobiegła. - To nic takiego! Nie mam wstrząsu. Mama odwróciła się i spojrzała na mnie. Znałam to spojrzenie. Oto spojrzenie Sierżanta Baylor. Nie było ucieczki. - Czy sanitariusze zajęli się tobą na miejscu? - Tak. - Co powiedzieli? Kłamanie nie miało sensu. - Powiedzieli, że powinnam na wszelki wypadek pójść do szpitala. Mama przyszpiliła mnie spojrzeniem. - Poszłaś? - Nie. - Połóż się. Westchnęłam i podporządkowałam się swojemu losowi.




Następnego dnia siedziałam w pokoju gościnnym pałaszując grzanki z kiełbaskami, które przygotowała dla mnie mama. Szyja nadal bolała. Bok bolał jeszcze bardziej. Mama siedziała na końcu segmentu, popijając kawę i czesząc włosy Arabelli. Najwyraźniej ostatnim krzykiem mody wśród uczniów średnich klas stały się wymyślne warkoczyki, a Arabella w jakiś sposób nakłoniła mamę do pomocy. Po lewej stronie ekranu prezenterka wiadomości o idealnej fryzurze, informowała o ostatnim podpaleniu w Banku Narodowym, gdy po prawej stronie ekranu, film przedstawiał huragan ognia pochłaniający budynek. Pomarańczowe płomienie buchały z okien. - To straszne, - odezwała się mama. 31

- Czy ktoś zginął? - Zapytałam. - Ochroniarz. Jego żona i dwójka dzieci przyszła przynieść obiad, zostali poparzeni, ale przeżyli. Najwyraźniej Adam Pierce jest w to zamieszany. Wszyscy w Houston wiedzieli kim był Adam Pierce. Magów dzielono według pięciu rang: Pomniejsi, Przeciętni, Wielcy, Wybitni i Pierwsi. Urodzony z rzadkim pirokinetycznym talentem Pierce, został sklasyfikowany w kategorii Stali Nierdzewnej. Pirokinetyk jest uważany za Przeciętnego jeżeli potrafi stopić metr sześcienny lodu w minutę. W tym samym czasie Adam Pierce potrafił stworzyć ogień, który stopi metr sześcienny stali nierdzewnej. To czyniło Pierce'a Pierwszym wśród władających magią. Każdy go chciał w swoich szeregach – wojsko, Oddziały Obrony Domów oraz sektor prywatny. Pierce'owie to bogata rodzina o wysokiej pozycji, posiadająca Korporację „Firebug”, wiodącego dostawcę półproduktów w metalurgii. Adam, przystojny, o spektakularnym talencie magicznym, był dumą i chlubą Domu Pierce. Dorastał otoczony luksusem, uczęszczał do najlepszych szkół, nosił najdroższe ubrania, zapowiadała się dla niego świetlna przyszłość. Był wschodzącą gwiazdą i najbardziej pożądanym kawalerem. Wtedy, w wieku dwudziestu dwóch lat, pokazał im wszystkim środkowy palec, ogłosił się radykałem i założył gang motocyklowy. Od tego czasu Pierce pojawiał się w wiadomościach z takiego czy innego powodu, zazwyczaj w związku z policją, przestępstwem, czy antyrządowymi deklaracjami. Media go kochały, ponieważ jego nazwisko podnosiło oglądalność. W tej samej chwili portret Pierce'go wypełnił lewą stronę ekranu. Miał na sobie charakterystyczne czarne dżinsy i rozpiętą czarną, skórzaną kurtkę narzuconą na nagi, muskularny tors. Celtycki tatuaż pokrywał lewą pierś, a warcząca pantera z rogami zdobiła prawą część mięśni 32

sześciopaku. Długie brązowe włosy rozwiane wokół pięknej twarzy, podkreślały najpiękniejsze na świecie kości policzkowe i idealną szczękę z lekkim

zarostem,

który

dodawał

odrobiny

szorstkości.

Jeżeli

doprowadziłoby się go do porządku, wyglądałby jak anioł. Teraz, wyglądał jak pozujący na anioła brudas, a jego skrzydła pomysłowo nadpalone uwieczniały się w głowie niczym zdjęcie z aparatu. Widziałam wielu prawdziwych motocyklowych gangsterów. Nie weekendowych motocyklistów, którzy w tygodniu pracowali jako lekarze czy prawnicy, ale tych z krwi i kości, którzy wiedli życie na drodze. Byli twardzi, niezbyt zadbani a ich oczy przypominały ołów. Pierce bardziej przypominał aktora grającego twardziela w filmie akcji. Na szczęście dla siebie, potrafił sam stworzyć tło z płomieni ognia. - Ciacho! - Krzyknęła Arabella. - Przestań, - odpowiedziała mama. Babcia Frida weszła do pokoju. - Och, oto mój chłopiec. - Mamo, - moja mama jęknęła. - Co takiego? Nic na to nie poradzę. To te diabliki w oczach. Pierce naprawdę miał diabliki w oczach. Ciemne i pełne głębi, w odcieniu ciepłego brązu kawy, były nieprzewidywalne i pełne szaleństwa. Przyjemnie się na niego patrzyło, ale wszystkie jego zdjęcia wydawały się pozowane.

Zawsze

wiedział,

gdzie

znajduje

się

kamera.

Jeżeli

kiedykolwiek zobaczę go osobiście, będę uciekać w przeciwną stronę, jakby gonił mnie ogień. Jeżeli się zawaham, właśnie tak może się stać. - On zabił człowieka, - powiedziała mama. - Wrobiono go, - odezwała się babcia. - Nawet nie wiesz o co chodzi. Babcia jęknęła. - Wrobiono go. Tak przystojny mężczyzna nie może być mordercą. Mama spojrzała na nią. 33

- Penelopo, mam siedemdziesiąt dwa lata. Pozwól mi się nacieszyć moją fantazją. - Dalej babcia! - Arabella wyrzuciła pięści w powietrze. - Jeżeli zamierzasz dopingować babcię, to ona będzie cię czesać, odezwała się mama. - Powrócimy do dochodzenia w sprawie podpalenia po przerwie, ogłosiła prezenterka. - Ponadto w głównym parku w śródmieściu zaroiło się od szczurów. Obraz Parku Mostów pojawił się na ekranie. Pomniki wielkości człowieka, przedstawiający kowboja na galopującym koniu wypełnił środek monitora. - Czy władze Hrabstwa Harris sięgnęły po drastyczne środki? Więcej po przerwie. Bern wszedł do pokoju. - Cześć Nevada, masz chwilkę? Wstałam i poszłam za nim. Bez słowa zeszliśmy w dół korytarzem do kuchni. To najbliższe pomieszczenie, z którego mama i babcia nie zdołają nas usłyszeć. - O co chodzi? Bern przesunął ręką po krótkich, jasnobrązowych włosach i wyjął teczkę. Otworzyłam ją i przejrzałam. Rodowód Johna Rutgera, życiorys i kartoteka. Podkreślona na żółto linijka krzyczała: Honorowe Zwolnienie. Tajne. Uniosłam palec, - Aha! - Tak, - potwierdził Bern. Pracodawcy często lubili zatrudniać byłych wojskowych. Byli punktualni, zdyscyplinowani i potrafili podejmować szybkie decyzje, gdy zajdzie potrzeba. Ale wojskowi magowie sprawiali, że przeciętny rekrut trzymał się od nich najdalej jak to możliwe. Nikt nie chciał w swoim biurze zestresowanego faceta, który potrafi przywołać rój krwiożerczych 34

pijawek. Aby zapobiec takim praktykom, Departament Obrony zaczął utajniać historię części wojskowego personelu. Tajny raport nie zawsze oznaczał maga o wojskowym przeszkoleniu, ale wzbudziłoby to we mnie pewne podejrzenia. Zajęłabym się sprawą Rutgera w zupełnie inny sposób. - Spieprzyłem, - Bern nachylił się nad blatem.

Szare oczy

wypełniał żal. - Miałem egzamin z historii nowożytnej. Nie jestem najmocniejszy z tego przedmiotu, a powinienem dostać przynajmniej czwórkę,

aby

utrzymać

stypendium,

więc

musiałem

zakuwać.

Przekazałem robotę Leonowi. Sprawdził rodowód i prześwietlił kartoteki, ale zapomniał zalogować się do bazy danych Ministerstwa Obrony. - W porządku, - odpowiedziałam. Leon miał piętnaście lat. Zmusić go, by przysiadł na dłużej niż trzydzieści sekund to jak nakłonić kota do kąpieli. Bern potarł nos. - Nie, nie jest w porządku. Poprosiłaś mnie bym to zrobił. Powinienem to zrobić. Zostałaś ranna. To się nie zdarzy ponownie. - Nie roztrząsaj tego. Sama przeoczyłam informacje wcześniej. To się zdarza. Po prostu upewnij się, że od teraz będziesz sprawdzał bazę MON. Dostałeś czwórkę? Przytaknął. - To nawet dość ciekawe. Znasz historię o krowie pani O'Leary? Kiedyś lubiłam historię. Nawet chciałam ją studiować, ale prawdziwe życie nie pozwoliło. - Czy nie przewróciła ona lampy w stodole wywołując Wielki Pożar w Chicago gdzieś w latach sześćdziesiątych dziewiętnastego wieku? - W sierpniu 1871. Mój profesor nie sądzi, aby to była krowa. Uważa, że to był mag. - W 1871. Serum Ozyrysa dopiero co zostało odkryte. 35

- To całkiem ciekawa teoria. - Bern wzruszył ramionami. Powinnaś kiedyś z nim porozmawiać. Jest naprawdę w porządku. Uśmiechnęłam się. Poświęciłam cztery lata, łącznie z wakacjami, by uzyskać dyplom z prawa karnego, ponieważ musiałam pracować. Bern dostawał uczelniane stypendium, ponieważ był mądrzejszy od nas wszystkich razem wziętych, a teraz radził sobie dobrze. Nawet lubił przynajmniej jedne z zajęć. - To nie wszystko, - odezwał się Bern. - Montgomery chce się z nami widzieć. Mój żołądek wykręcił piruet. Dom Montgomerych posiadał naszą firmę. Kiedy oszczędności i pieniądze ze sprzedaży domu nie wystarczyły na

pokrycie

rachunków

za

leczenie

taty,

sprzedaliśmy

firmę

Montgomeremu. Na papierze to była pożyczka. Mieliśmy trzydzieści lat na spłatę długu, a każdego miesiąca uiszczaliśmy minimalną ratę. Warunki pożyczki w praktyce czyniły nas filią Międzynarodowej Agencji Detektywistycznej Montgomery. Montgomery niezbyt interesował się nami jak do tej pory. Byliśmy za mali, by mieli z nas pożytek, więc nie istniały powody, by interesowali się nami tak długo jak czeki były wypłacalne, a nasze czeki zawsze były wypłacalne. Sama tego dopilnowałam. - Powiedzieli, że to bardzo pilne, - odezwał się Bern. - Czy to brzmiało jak rutynowe spotkanie? - Nie. Do diabła. - Nie mów mamie ani babci. Przytaknął. - Tylko się zdenerwują. - Tak. Zadzwonię do ciebie, jak tylko dowiem się o co chodzi. Mam nadzieję, że zapomnieliśmy wypełnić jakiś papierek. Dotarłam do drzwi, gdy zawołał. - Nevada? Żona Johna Rutgera przelała pieniądze. Tysiąc dolarów, tak jak uzgodniono. 36

- Dobrze. - Odpowiedziałam i wyszłam. Musiałam uczesać włosy, doprowadzić się do porządku i ruszyć przez miasto ku szklanym wieżom. Doprawdy, jakie mogły nas czekać kłopoty?

37

Rozdział 2 Asymetryczny, szklany wieżowiec Międzynarodowej Agencji Detektywistycznej Montgomerych górował nad sąsiednimi budynkami niczym rekinia płetwa wykonana z niebieskiego szkła. Wysoki na dwadzieścia pięć pięter, lśnił setkami barwionych na kobaltowy błękit okien. Miał zapierać dech i budzić zachwyt wobec potęgi Domu Montgomerych. Próbowałam wykrzesać z siebie jakiś podziw, ale poczułam jedynie niepokój. Dotarłam do drzwi połyskującej windy, pokonując po drodze wykrywacz metalu. Wiadomość od Montgomerego brzmiała: siedemnaste piętro, tak więc gdy rozsunęły się drzwi windy weszłam do środka, wcisnęłam guzik z numerem 17 i poczekałam aż urządzenie z piskiem ruszy w górę. Czego do diabła mogli chcieć? Drzwi otworzyły się ukazując szerokie pomieszczenie, w którym mieściło się jedynie biurko sekretarki wykonane z prętów z nierdzewnej stali. Co najmniej siedem i pół metra dzieliło wypolerowaną, niebieską podłogę i biały sufit. Wyszłam zanim drzwi windy się zamknęły. Ściany były śnieżnobiałe, ale olbrzymie okna o barwie kobaltowego błękitu rozciągające się za biurkiem sekretarki sprawiały, że światło dnia zmieniało się w lodowaty błękit, jakbyśmy znajdowali się pod wodą. Wystrój był ultranowoczesny, surowy i odrobinę bezduszny. Nawet śnieżnobiałe orchidee na biurku nie dodawały ciepła pomieszczeniu. MADM1 mogło równie dobrze wytapetować przestrzeń pieniędzmi i osiągnęliby ten sam efekt.

Skrót od ang. Montgomery International Investigatons (MII) czyli Międzynarodowa Agencja Detektywistyczna Montgomerych (MADM). 1

38

Sekretarka spojrzała na mnie. Miała nieskazitelną twarz, lekko opaloną, z wielkimi niebieskimi oczami i starannie podkreślonymi, bladoróżowymi ustami. Ognistoczerwone włosy upięła w nienaganny francuski kok. Mogłam dostrzec każdą z długich rzęs, z których żadna nie była sklejona. Miała na sobie białą sukienkę, która opinała ją jak rękawiczka. Sekretarka mrugnęła widząc moją posiniaczoną twarz. - W czym mogę pomóc? - Jestem umówiona z Augustine Montgomerym. Nazywam się Nevada Baylor. - Uśmiechnęłam się. Sekretarka wstała. - Proszę za mną. Podążyłam za nią. Na boso mierzyłaby tyle co ja, ale obcasy dodawały jej około piętnastu centymetrów. Postukiwała nimi idąc wzdłuż łuku ściany. - Ile czasu ci to zajmuje? - Zapytałam. - Słucham? - Ile czasu rano zajmuje ci przyszykowanie się do pracy? - Dwie i pół godziny - Odpowiedziała. - Płacą ci za to nadgodziny? Zatrzymała się przed ścianą z pokrytego szronem szkła. Białe pierze mrozu poruszało się, ślizgając po powierzchni szyby tworząc hipnotyczny wzór. Gdzieniegdzie nić szczerego złota rozbłyskała i topiła się. Łał. Ściana rozsunęła się. Sekretarka spojrzała na mnie. Weszłam do obszernego biura. Pewnie znajdowaliśmy się w rogu płetwy, ponieważ ściany po lewej oraz na wprost składały się z niebieskiego szkła. Białe, ultranowoczesne biurko pojawiło się w pokoju. Za biurkiem siedział mężczyzna w garniturze. Pochylał głowę czytając coś na małym tablecie, a

39

wszystko co ja mogłam dostrzec to ciemnobrązowe włosy, wystylizowane na krótkie i bez wątpienia była to kosztowna fryzura. Podeszłam do białego krzesła przed biurkiem. Porządny garnitur, w odcieniu pomiędzy szarością a czernią, nazywany przez niektórych grafitem. Mężczyzna spojrzał na mnie. Nieraz ludzie obdarzeni mocą tworzenia iluzji neutralizują za jej pomocą swoje naturalne wady. Oceniając po twarzy, Augustine Montgomery był Pierwszym. Miał idealne rysy, niczym grecki posąg, męskie i ostre, ale w żadnym wypadku barbarzyńskie. Gładko ogolony z silnie zarysowanym nosem i ustami, reprezentował ten typ urody, który sprawiał, że nie potrafiłeś oderwać oczu. Jego skóra wręcz iskrzyła, a spojrzenie zielonych oczu wbijało się w ciebie z ostrą inteligencją spoza prawie niewidocznych okularów. Prawdopodobnie potrzebował jakiegoś ochronnego detalu, gdy opuszczał budynek, aby odgonić się od rzeźbiarzy, którzy pragnęli uwiecznić go w marmurze. Okulary stanowiły mistrzowskie dopełnienie. Bez nich wyglądałby jak bóg z przestworzy, ale cieniuteńkie oprawki pozwoliły mu zachować coś wspólnego z nami – zwykłymi śmiertelnikami. - Panie Montgomery, - odezwałam się. - Nazywam się Nevada Baylor. Chciał się pan ze mną widzieć? Montgomery taktownie zignorował fioletowy ślad siniaków na mojej twarzy. - Proszę usiąść. - Wskazał na krzesło. Usiadłam. - Mam dla ciebie zlecenie. W ciągu pięciu lat odkąd nas kupili, nigdy nie zlecili nam żadnej sprawy. Proszę, niech to będzie jakiś drobiazg... - Chciałbym abyś odnalazła tego mężczyznę. - Przesunął po biurku zdjęcie. Nachyliłam się. Adam Pierce przyglądał mi się swoimi szalonymi oczyma. 40

- To jakiś żart? - Nie. Spojrzałam na Montgomerego. - W związku z ostatnimi zdarzeniami, rodzina Pierce'ów obawia się o bezpieczeństwo Adama. Chcą abyśmy go odnaleźli. Całego i zdrowego. Ponieważ jesteście naszą filią uważamy, że idealnie nadajecie się do tego zadania. Wasza część zysku wyniesie pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Nie mogłam w to uwierzyć. - Jesteśmy małą, rodzinną firmą. Przyjrzyj się naszym sprawom. Jesteśmy łowcami nagród. Demaskujemy drobne wyłudzenia od ubezpieczycieli i zdradzających małżonków. - Nadszedł czas, aby poszerzyć swój repertuar. Wykazujecie dziewięćdziesięcioprocentową

skuteczność

odnośnie

prowadzonych

spraw. Macie nasze pełne zaufanie. Mieliśmy skuteczność na poziomie dziewięćdziesięciu procent, ponieważ nie przyjmowałam spraw, którymi nie umiałam się zająć. - On jest Pierwszym, do tego pirokinetykiem. Nie mamy odpowiednich środków. Montgomery skrzywił się lekko, jakby był zakłopotany. - Widzę jednego pełnoetatowego pracownika i pięciu niepełnoetatowych. Zbierz swoich ludzi i skupcie się na zadaniu. - Sprawdziłeś może daty urodzenia tych niepełnoetatowych pracowników? Oszczędzę ci kłopotu – trójka z nich nie skończyła szesnastu lat, a jeden ma zaledwie dziewiętnaście. To moje siostry i kuzyn. Prosisz mnie bym ruszyła w pościg za Adamem Piercem z dziećmi. Montgomery nacisnął klawisz na komputerze. - Według tych akt, twoja matka to odznaczony weteran wojenny. - Moja matka została poważnie ranna w 1995 roku w czasie misji w Bośni. Schwytano ją i uwięziono w dziurze w ziemi na dwa miesiące wraz z dwójką innych żołnierzy. Uważano ją za zmarłą i uratowano 41

przypadkiem, ale doznała trwałego urazu w lewej nodze. Maksymalna prędkość z jaką może się poruszać to pięć mil na godzinę. Montgomery odchylił się w tył. -

Jej

magiczny

talent

wymaga

koordynacji

ręka-oko.

-

Kontynuowałam. - Może trafić dokładnie w głowę z bardzo dalekiej odległości, ale to na nic się nie przyda, ponieważ chcecie Pierce'a żywego. A moja własna magia... Montgomery skupił się na mnie. - Twoja magia? Cholera. Według ich dokumentów byłam „zerem”. -... nie istnieje. To samobójstwo. Macie dwadzieścia razy więcej środków i ludzi niż my. Dlaczego nam to robicie? Myślicie, że mamy jakiekolwiek szanse? - Tak. Moja magia zabrzęczała. Skłamał. Gdy sobie to uświadomiłam, poczułam jakby wiadro cegieł zrzucono mi na głowę. - O to właśnie chodzi, prawda? Wiecie, że przyprowadzenie Pierce'a będzie kosztowne i trudne. Stracicie ludzi, wyszkolony, uzdolniony personel, w który zainwestowaliście pieniądze i czas, a ostatecznie i tak będzie was to kosztowało więcej niż rodzina zapłaci. Ale nie możecie odmówić Domowi Pierce, tak więc przekażecie tę sprawę nam, a gdy skończy się tragedią, będziecie mogli pokazać im nasze statystyki. Powiecie Pierce'om, że oddelegowaliście swoich najlepszych sześciu

pracowników,

którzy

mieli

dziewięćdziesięcioprocentową

skuteczność. Zrobiliście co w waszej mocy. Oczekujecie, że nam się nie uda, że zginiemy by ocalić wasz tyłek i twarz. - Nie ma potrzeby dramatyzować. - Nie zrobię tego. - Nie mogłam. To było nierealne. Montgomery wcisnął kilka klawiszy i obrócił monitor do mnie. Zakreślony na żółto fragment dokumentu wypełnił ekran.

42

- To twoja umowa. Podkreślony fragment mówi, że odrzucenie zlecenia od MADM spowoduje złamanie kontraktu, a tym samym wymagana będzie spłata całego zadłużenia. Zacisnęłam zęby. - Jesteście w stanie spłacić całą pożyczkę? Pragnęłam sięgnąć przez stół i go udusić. - Panno Baylor. - Przemówił powoli, jakbym miała problem ze słuchem. - Czy jesteście w stanie spłacić całą pożyczkę? Rozluźniłam szczękę. - Nie. Montgomery rozłożył ręce. - Będę całkowicie szczery: albo to zrobicie, albo przejmiemy waszą firmę. - Nie dajesz mi wyboru. - Ależ oczywiście, masz wybór. Możesz przyjąć zlecenie albo opuścić swoją posiadłość. Stracilibyśmy wszystko. Właścicielem magazynu była firma. Samochody posiadała firma. Stracilibyśmy dach nad głową. - Zawsze płaciliśmy na czas. Nigdy nie sprawialiśmy problemów. - Wyjęłam portfel z torebki, znalazłam zdjęcie rodziny i położyłam je na blacie. Zrobiono je kilka miesięcy temu, ledwie zmieściliśmy się wszyscy w kadrze. - Jestem wszystkim co mają. Nasz ojciec nie żyje, matka jest niepełnosprawna. Jeżeli coś mi się stanie, nie będą mieli środków do życia. Spojrzał na zdjęcie. Cień przemknął mu po twarzy, po czym znowu straciła wyraz. - Oczekuję odpowiedzi panno Baylor. Może powinnam była odpuścić. To wbrew mojej naturze, ale musiałam zrobić co w mojej mocy, by przetrwać. - Co jeżeli policja złapie go pierwsza? - Stracisz swoją firmę. Musisz przyprowadzić Adama żywego zanim władze dostaną go w swoje ręce. Do diabła. - Co się stanie jeżeli ja zginę? 43

Augustine uniósł rękę, przesuwając tekst po ekranie. - To ty jesteś licencjonowanym

detektywem.

Kiedy

nabyliśmy

waszą

firmę,

zainwestowaliśmy w twoje zdolności do zarabiania. Bez ciebie, nie interesuje nas wasze przedsiębiorstwo. Zgodnie z warunkami kontraktu, twoje aktywa zostaną odpisane jako strata. Skonfiskujemy gotówkę i płynne aktywa, takie jak zapasy, inwestycje pieniężne, i całą resztę jaka napędza ten biznes i umorzymy resztę pożyczki. - Co z nazwą agencji? Wzruszył ramionami. - Jestem pewien, że możemy dojść do porozumienia. Posiadałam ubezpieczenie na życie warte milion dolarów. Opłacałam je własnym czekiem, ponieważ wpadłam w paranoję, że jeśli coś mi się stanie, rodzina skończy w nędzy. Krótko mówiąc, byłam więcej warta martwa niż żywa. Z milionem dolarów Bern mógł kontynuować naukę, nikogo by nie eksmitowano, a nawet jeśli, to mieliby dość pieniędzy by sobie poradzić. Mama mogłaby odkupić nazwę firmy i zatrudnić innego detektywa. - Tak czy nie? - Zapytał Augustine. Z jednej strony dobro mojej rodziny, z drugiej prawdopodobnie moje życie. - Tak, - odpowiedziałam. - Jesteś okropnym człowiekiem. - Będę musiał z tym żyć. - Tak, będziesz musiał. Sporządzisz aneks do naszej umowy i w razie mojej śmierci, rodzina będzie mogła odkupić nazwę agencji za dolara, a wtedy ja będę szukać Pierce'go. - Dolara? - Jeżeli zginę, moja rodzina odzyska firmę. Zgadzasz się na to albo ja rezygnuję.

44

- Zatem dobrze. - Palce Montgomerego biegały po klawiaturze. Kartka wysunęła się z drukarki. Przeczytałam ją, podpisałam we właściwym miejscu i obserwowałam jak Montgomery kaligrafuje staranną kursywą własne nazwisko. Montgomery dotknął tabletu. - Wysłałem ci dokumenty dotyczące historii Pierce'go. Jeszcze raz: musisz znaleźć Adama Pierce'go zanim dostanie go w swoje ręce policja, w przeciwnym razie twoja pożyczka zostanie anulowana. Wstałam i wyszłam, zostawiając zdjęcie rodziny na biurku. Powinien się mu przyjrzeć. Drżały mi ręce. Chciałam się odwrócić, wrócić do Augustine'a i mu przyłożyć.




Szłam aż wydostałam się z budynku. Na zewnątrz owiał mnie wiatr, napierający na ubranie. Wyjęłam komórkę z kieszeni i wybrałam numer Berna. - Odłóż wszystko czymkolwiek się teraz zajmujesz. Potrzebuję wszystkiego na temat Adama Pierce. - Szukamy Pierce'a? Mówisz poważnie? - Sprawdź naszą pocztę. - Jasna cholera. - Potrzebny mi jego rodowód, pełny życiorys, kryminalna historia, informacje z kim chodził do szkoły – wszystko. Każdy ślad, jaki zdołasz wygrzebać. Im więcej wiemy tym lepiej. - Chcesz abym powiedział cioci Pen? Jasne. Mamie spodoba się taki rozwój zdarzeń. - Nie. Ja to zrobię. Zadzwoń po Mateusa. Kiedy mówiłam, że wszyscy nasi niepełnoetatowi pracownicy byli dziećmi, nie kłamałam. Ale czasami, gdy potrzebowaliśmy mięśniaków, 45

wynajmowaliśmy wolnych strzelców na zasadzie pojedynczego zlecenia. Miałam przeczucie, że żaden z nich nawet nie tknie dziesięciometrowym kijem sprawy dotyczącej Pierce'go. - Ile powinienem zaproponować? - Usłyszałam Berna w telefonie. - Dziesięć patyków. - To trzykrotnie więcej niż oferowaliśmy normalnie. Wszystkie nasze oszczędności na czarną godzinę. Możemy wziąć pożyczkę jeżeli zajdzie potrzeba. - Nie stać nas, aby tyle zapłacić. - Stać, jeżeli ścigamy Pierce'a. Powiedz mu, że zapłata nastąpi po schwytaniu. Telefon piknął, gdy Bern przełączył się na drugą linię. Ruszyłam do auta. Gdzie do diabła powinnam zacząć. Kolejne piknięcie. - Wyśmiał nas. Na jego miejscu zrobiłabym to samo. - Spróbuj z Kowbojem. Klik. Klik. - Nie. Tym razem to samo. - Asli? Podbij stawkę do piętnastu. - Asli była droga jak diabli, ale warta każdego centa, i na ile ją znałam, to nie wycofywała się. Dotarłam do Mazdy i ponownie nachyliłam się nad kratą. - Mówi, że jest zajęta inną sprawą. Grrr. To moja najlepsza trójka. Dlaczego miałam przeczucie, że wszyscy nasi wolni strzelcy zwieją jak stado przerażonych królików? Dobra. Zacznij zbierać informacje o Pierce'm. Rozłączyłam się. Panika, która po raz pierwszy skumulowała się we mnie w biurze Augustine'a rozlała się i zatopiła mnie. Poddałam się jej. Jeżeli nam się nie uda, MADM zażąda spłaty pożyczki i zabierze wszystko. Dosłownie, opuścimy dom z czarnym plastikowym workiem wypełnionym ubraniami i kosmetykami, które zdołamy unieść. Babcia nie będzie miała gdzie prowadzić swojego interesu. Ja nie będę miała żadnej firmy. Mogłabym rozpocząć od zera, ale to wymaga czasu i 46

pieniędzy. Zbudowałam naszą markę na nazwie i podwalinach, jakie wnieśli

moi

rodzice.

Osobiste

powiązania

gwarantowały

nam

dziewięćdziesiąt procent zleceń. Znaleźlibyśmy się na ulicy, cała siódemka. Stracilibyśmy ubezpieczenie zdrowotne. Nadal mielibyśmy inne długi. Nasze oszczędności zapewniłyby nam dach nad głową i jedzenie w ustach na miesiąc albo dwa, ale co potem? Bern zrezygnowałby ze szkoły. Nie byłoby innej możliwości. Zrezygnowałby i podjął się każdej pracy jaką by mu proponowano, aby opłacić nam kolejny tydzień w tanim hotelu i następny posiłek. Widziałam jak jego przyszłość rozpada się jak domek z kart. Moje siostry... Dopiero co wróciliśmy do normalności po chorobie taty. Ledwie co się ustabilizowaliśmy. Terapia działała, każdy wrócił na swoją ścieżkę życiową, a dzieciaki wreszcie wróciły do pewnej rutyny. Jeżeli to nastąpi... Czułam się jakby ktoś wziął lodowaty nóż i dźgnął mnie w brzuch, by wypruć wnętrzności. Nie. Tak się nie stanie. Nie zrobią tego mojej rodzinie. Nie odbiorą mi wszystkiego na co tak ciężko pracowałam. Nie. Nie ma mowy. Wzięłam wdech i wypuściłam powietrze, uwalniając gniew. Myśl. Chodzi o ustalenie miejsca pobytu poszukiwanego. Robiłam już takie rzeczy. To nie moje pierwsze rodeo. Prywatni detektywi zwykle specjalizują się w danej technice. Niektórzy zakładali finansowe profile i zajmowali się poszukiwaniami środków. Inni preferowali śledzenie podejrzanych. Kolejni skupiali się na sprawdzaniu

historii

i

dokumentacji.

My

robiliśmy

po

trochu

wszystkiego, a ja zajmowałam się głównie ustalaniem miejsc pobytu podejrzanych. To kolejna taka sprawa. Poza tym, że gdy go znajdę, on obedrze moje ciało z kości. Rodzina nadal może skończyć na bruku, gdy MADM przejmie nasz dom. Przynajmniej odzyskają nazwę firmy. To niezbyt mobilizujący tok myślenia. 47

Ten bałagan, jak zwykł mawiać tata, przekraczał moje możliwości. Nie wiedziałam nawet gdzie zacząć. Mogłam udać się do Banku Narodowego i przyjrzeć się zgliszczom. Miałam wcześniej do czynienia z czterema podpaleniami, wszystkie związane z polisą ubezpieczeniową i wiedziałam, że miejsce zbrodni nic mi nie powie. Nie musiałam dochodzić czy Pierce był winny podpalenia, musiałam go odnaleźć. Pierce zamordował policjanta i skrzywdził jego rodzinę. W tej chwili każdy gliniarz w rejonie metra Houston kręcił się po okolicy w nadziei, że właduje kulkę w przystojny łeb Pierce'go. Założę się, że policja dysponowała górą akt dotyczących Adama. Te dokumenty stanowiłyby idealne miejsce startu, ale nikt nie pozwoliłby mi na nie spojrzeć. Po pierwsze byłam cywilem, a po drugie rywalizowałam tu z gliniarzami. W kryminalnych

powieściach,

prywatny

detektyw

jest

albo

byłym

policjantem, albo ma kumpli w policji, którzy są mu winni przysługę i radośnie dostarczają mu akta z wydziału, nawijając przy tym, jak to może ich kosztować utratę pracy. Tata przyjaźnił się z kilkoma osobami, ale wszyscy pracowali w Wydziale Przestępstw Finansowych, nie w Wydziale Zabójstw. Poza tym, teraz nikt poza mną, Montgomerym i Bernem nie wiedział, że szukamy Pierce'a. Jeżeli trafię na radar policji, zaczną zwracać uwagę na to co robię, a to znacznie utrudni odnalezienie Pierce'a. Wokół mnie centrum Houston tętniło życiem. Wieżowce wyrastały wokół, niektóre ze szkła i stali, inne przypominały górujące kamienne monolity. Kobaltowy budynek MADM znajdował się po lewej, z tego miejsca jeszcze bardziej przypominał płetwę rekina. Mogłam sobie wyobrazić jak rozstępuje się chodnik, tworząc wielkie zapadlisko i pojawia się olbrzymia głowa rekina wypełniona ostrymi jak brzytwa szklanymi zębami, by połknąć mnie w całości. Przede mną ulice stawały się coraz bardziej zakorkowane. Czerwony kabriolet Maserati wyjechał z

48

ulicy i skręcił na trasę metra, w kierunku szpitalu. Kierowca, młodzieniec w czarnej koszulce pryskał się wodą kolońską. Idiota. Nad nim na ścianie kamiennej wieży wisiał wielki, płaski ekran bilbordu wyświetlający reklamy. Pojawiła się nowa treść i obraz kobiety w garsonce wypełnił ekran. Przed czterdziestką, atletycznie zbudowana, atrakcyjna, o brązowej skórze i ciemnych, kręconych włosach upiętych w kok. Każdy w Houston wiedział kim była. Lenora Jordan, prawnik Hrabstwa Harris. Kiedy miałam czternaście lat, wyszła na ulice by stawić czoła George'owi Kolterowi. Była żółtodziobem tuż po studiach prawniczych, a on doświadczonym fulgorkinetykiem2, Pierwszym. Potrafił wystrzelić błyskawice z odległości piętnastu metrów. Oskarżono go o molestowanie dzieci i w ostatniej chwili zdecydował, że nie wybiera się na rozprawę. Lenora

Jordan

zeszła

po

schodach

gmachu

sądu,

jak

rewolwerowiec z Dzikiego Zachodu, przyzwała powietrze i przywiązała George'a Koltera do chodnika. Zdarzenie nagrano i pokazano w wiadomościach na wszystkich stacjach. To było epickie. Każda dziewczynka w mojej klasie chciała zostać Lenorą gdy dorośnie. Nieskorumpowana, potężna, mądra, nie znała strachu i nikt jej nie mówił co ma robić. Nie wątpiłam, że gdyby Pierce został pojmany i doprowadzony do sądu, zniszczyłaby go upewniając się przy tym, że gwarantowane przez konstytucję prawa zostały zachowane. Nie byłam Lenorą Jordan, bez względu na to jak bardzo pragnęłam nią być. Jeżeli przypadkiem wpadnę na Pierce'go, nie będę potrafiła związać go w teatralnym stylu. Nie zmuszę go do zrobienia niczego wbrew woli, będę musiała go jakoś przekonać, że w jego najlepszym interesie jest udanie się ze mną. 2

Władca błyskawic. 49

Wyjęłam telefon, ściągnęłam akta na temat Pierce'a i otworzyłam je. Większość ludzi posiada różne identyfikatory: data urodzenia, numer ubezpieczenia społecznego, ostatni adres zamieszkania, numer prawa jazdy, miejsce zatrudnienia, wszystko to, co umiejscawia ich na mapie i czyni łatwymi do wytropienia. W trzech czwartych przypadków ukrycie się, oznacza nocowanie w domu kuzyna. A w dziewięciu na dziesięć przypadków, matka, bez względu na to co twierdzi, mogłaby skontaktować się z nimi w przeciągu minut. Akta Pierce'a dostarczyły mi datę i miejsce urodzenia, numer ubezpieczenia społecznego, imiona rodziców i ich adres, oraz dane o edukacji. Szkoła podstawowa, gimnazjum, szkoła średnia, Uniwersytet Stanford, licencjat z nauk tajemnych w nauce materii i inżynierii, lektorat z filozofii, średnia ocen 3.9. Aplikował i przyjęto go do programu dla absolwentów jako magistra nauk o materii i inżynierii, wyrzucono go dwa miesiące później. Aktualne miejsce pobytu: nieznane. Obecna praca: brak. Cudownie. Kartoteka zatrzymań. Aha. Adam Pierce został aresztowany sześciokrotnie w ciągu ostatnich szesnastu miesięcy. Zapracowany chłopak. Zobaczmy: publiczne upojenie się, wandalizm, opór przed zatrzymaniem – niespodzianka, włóczenie się... włóczenie się? To musiał być jakiś wkurzony gliniarz. Sprawdźmy Facebooka. Przewinęłam z pół tuzina Adamów Pierce. Żaden nie wydawał się prawdziwy. W porządku, prawdopodobnie preferuje czaty i krótsze formy komunikacji. Przeskoczyłam do aplikacji Twittera i szukałam Adama Pierce. Jego konto na Twitterze było nieaktywne przez ostatnie czterdzieści osiem godzin. Przejrzałam profil i zdjęcia. Adam na motorze. Adam bez koszulki. Adam z gromadą przystojnych motocyklistów przed sklepem dla miłośników motoryzacji. Zdjęcie ukazywało fragment szyldu – „…cyklowy Gustava”. Zapisałam zdjęcie na telefonie. 50

Otworzyłam aplikację tekstową i zaczęłam wypisywać, to co wiem o Pierce’im. Próżny. Nieuleczalny lęk przed koszulkami i każdą inną częścią garderoby, która zakryłaby jego tors. Zabójczy. Nie zawaha się zabić. Trzymanie go na muszce sprawi, że skończę upieczona. Super. Lubi podpalać. Mało powiedziane. Przydatna informacja, ale nie pomoże go znaleźć. Antyrządowy. Ani tu ani tam. Hmm… Czyli najlepszy pomysł, to ustawić górę kanistrów paliwa i ładunków wybuchowych, przykleić karteczkę „Własność Rządu USA” i zarzucić koszulkę Pierce’owi na głowę, gdy zjawi się by to wszystko wysadzić. Tak, to na pewno zadziała. Lubi aresztowania. To pewnie sprawia, że czuje się twardzielem. Adam Pierce, buntownik. Jednak nie lubi więzienia. Jego pierwsze aresztowanie miało miejsce w niedzielę i spędził za kratkami noc. Po pięciu kolejnych aresztowaniach kaucję wpłacono w ciągu kilku godzin od zamknięcia. Sławny. To działa zarówno na moją korzyść jak i niekorzyść. Sława utrudni mu ukrycie się, ale jeżeli zostanie rozpoznany, radiowozy zamigoczą jak fajerwerki i gliniarze dopadną go zanim zdążę mrugnąć. Do tego sława oznacza wiele fałszywych alarmów. Zwłaszcza gdy gliniarze zaoferują nagrodę. Ludzie będą widzieć go tu i tam, wszędzie. Przystojny. W dodatku z diabelskimi oczyma. Bogaty. Bogaty. Adam Pierce tarzał się w pieniądzach. Tego ranka, gdy widziałam go w telewizji miał na sobie markową kurtkę i pozował przy 51

motocyklu, który wyglądał jak pojazd z filmu science-fiction i zapewne kosztował więcej niż mój samochód. Mógł zaszyć się w kryjówce na chwilę, ale lubił swoje zabawki i wygody. Kluczowym elementem do realizacji jakiegokolwiek przedsięwzięcia, kryminalnego czy cywilnego była praca. Analizując akta Adama Pierce'a praca była czymś, czym się brzydził. Ktoś płacił za niego kaucje. Skąd pochodziły te pieniądze? Przejrzałam akta. Pierce miał motywacyjny fundusz powierniczy. Mógł podjąć pieniądze tylko, będąc w college'u pracując na stopień magistra oraz po uzyskaniu tytułu. Według dokumentów, rodzina odcięła go od kasy. Dopisek oznaczony ACM – pewnie Augustine Coś Tam Montgomery – przeczytane, potwierdzone przez rodzinę. Podkreślona waga finansowej motywacji jako środka sprowadzenia go. Zadzwoniłam do Berna. - Cześć, masz już akta Pierce'a? - Czy lód unosi się na powierzchni? - Głos Berna niósł miarodajną intonację, co zazwyczaj oznaczało, że w trakcie rozmowy robił sześć innych rzeczy na komputerze. - Kto wpłacał za niego kaucję? - Jeden z jego kumpli z college'u. Cornelius Maddox Harrison. Co za imię. Czyiś rodzice mieli ambicję. - Już wysyłam ci jego domowy adres, - odezwał się Bern. - Możesz zastać go w domu. Według danych ze skarbówki to ojciec wychowujący dzieci. - Dzięki. Wpadnę do niego. - Czekaj, - odezwał się Bern nagle bez emocji. Och. - Możesz wpaść po drodze do domu? Coś ci pokażę. - To nie brzmi dobrze. - Bo to nic dobrego, - odpowiedział Bern. Jakim cudem mogło być jeszcze gorzej? 52




Znalazłam Berna w Zagłębiu Zła, inaczej znanym jako nasz pokój z komputerami. Dźwiękoszczelny i wyposażony we własną klimatyzację, pokój zajmował przestrzeń na północy magazynu, bezpośrednio za biurami. Unosił się półtora metra nad podłogą, jak dom na palach, ponieważ Bern uznał za wygodne pobawić się kablami pod podłogą. Żartowaliśmy, że jeżeli zaleje magazyn, pobiegniemy do Zagłębia Zła by nie zmoknąć. Z zewnątrz wyglądał jak osobny mały domek w większej

przestrzeni

magazynu,

łącznie

z

dziesięciostopniowymi

schodami prowadzącymi do niego. Najpierw nazwaliśmy to miejsce Domem Zła, ale przez lata jakoś stało się Zagłębiem Zła. Weszłam po schodach i zapukałam do drzwi. - Wejdź, – zawołał Bern. Weszłam do środka i zamknęłam drzwi. Temperatura powietrza była przynajmniej pięć stopni niższa. Bern siedział na obrotowym krześle ulokowany pomiędzy czterema różnymi monitorami. Przed nim kącik Leona, czyli mniejsze biurko z potrójnym monitorem stał pusty. On i dziewczynki byli w szkole. Bern odwrócił się do mnie, jego przystojną twarz oświetlał niebieskim blask największego monitora. Było coś odrobinę zabawnego w widoku jego wielkiej postaci obok monitorów. Klawiatury i monitory wydawały się dla niego za małe. - Co takiego znalazłeś? - Zapytałam. - Gdy z tobą rozmawiałem, sprawdziłem kartotekę dzieciaka zamieszanego w podpalenie. - Gavin Waller. Bern przytaknął. - Sprawdziłem jego rodowód.

53

W naszym świecie, rodowód to wszystko. Rodziny obdarzone magią posiadały korporacje, a większość dużych miast została podzielona na terytoria rodzin. Niektóre rodziny posiadały wpływy tylko w obrębie kilku budynków, a inne kontrolowały całe osiedla. Twoje nazwisko i drzewo genealogiczne otwierało ci drzwi, ale mogło też ciebie zabić. Jeżeli rodzina stała się dość ważna, uznawano ją za Dom. Dom Montgomery. Dom Pierce. - Ojciec Gavina to Thomas Waller. Jego matka to Kelly Waller. Żadne z nich nie posiada istotnej mocy. - Bern przerwał. Czekałam. Bern przedstawiał informacje w logicznym ciągu. Zapytany o coś, zacząłby od początku i przedstawiał kolejne zdarzenia jedno po drugim, aż istotne informacje wreszcie ujrzą światło dzienne. W przypadku pożaru, Bern zacząłby od opisu jak poszedł po pudełko zapałek, by zapalić świeczki od których pożar się zaczął. Próba przyśpieszenia tego procesu była daremna, wręcz wydłużała wszystko. Przerywanie denerwowało Berna. Wracał na szlak swojej metodycznej ścieżki i nie potrafił zrozumieć, dlaczego ty skakałeś po niej i narzekałeś sfrustrowany, gdy on poświęcał na to swój czas. - Panieńskie nazwisko Kelly Waller to Lancey. Aha. - Jej ojcem był William Lancey. Aha. - Matką była Carolina Rogan. Aha. Czekaj, co takiego? - Rogan? Z Domu Roganów? Bern przytaknął. - Szalony Rogan to kuzyn Kelly Waller. To czyni go krewnym Gavina w linii bocznej. Moje nogi zdecydowały, że to idealny moment by się ugiąć. Wylądowałam w fotelu.

54

Stany Zjednoczone oficjalnie nie wypowiedziały wojny w ciągu ostatnich siedemdziesięciu lat. Zamiast tego zaangażowały się w konflikty zbrojne, działania pokojowe i zbrojne interwencje, w imię różnych intencji, które były wojnami ale bez tej przerażającej łatki przypisanej do nich: Europa, Środkowy Wschód a potem tak zwane Wojny PołudniowoAmerykańskie, które wybuchły po odkryciu złóż minerałów o magicznych właściwościach w Belize i zdestabilizowały cały okoliczny region. Meksyk, potężny gracz w świecie magii zaatakował malutkie Belize.

Honduras,

Nikaragua

i

Brazylia

utworzyły

koalicję,

by

przeciwstawić się inwazji. Zarówno Stany Zjednoczone jak i Zjednoczone Rdzenne Plemiona przyłączyły się do anty-meksykańskiej koalicji, dołączyły nawet terytoria Dakoty, Wyoming i Montany, które zazwyczaj sprzeciwiały się każdej politycznej decyzji USA. Każdy chwalił dzielnych żołnierzy Belize, ale prawdziwa przyczyna pozostawała jasna: nikt nie chciał, by Meksyk, magiczna niszczycielska siła stała się jeszcze potężniejsza. Wojna była straszna. W końcu Meksyk wycofał się z Belize, ale inne inwazje rozprzestrzeniły się po Południowej Ameryce. Konflikty zbrojne wybuchały i ucichały wśród kilku narodowości. Szalony Rogan zawdzięcza swój przydomek tym konfliktom. Był poza zasięgiem, nawet jak na Pierwszego. Nikt dokładnie nie wiedział do czego był zdolny, ale każdy znał jego imię. Szalony Rogan. Rzeźnik Meridy. Huragan. Szanse na pojmanie Adama Pierce'a już były bliskie zeru. Jeżeli Szalony Rogan zdecyduje się włączyć do sprawy, skaże to nas z góry na porażkę. - Co wiemy o Szalonym Roganie? Bern wcisnął klawisz. Słabej jakości wideo wypełniło ekran. Pamiętałam jak oglądałam je dawno temu, w liceum. Znudziło mnie

55

wtedy, bo nic nie działo się w pierwszych dwóch minutach, więc go nie dokończyłam. Młody mężczyzna z długimi, ciemnymi włosami i bladymi oczami, twarz

rozmazana

przez

zbliżenie,

stojący

pośrodku

pustej

czteropasmowej drogi, sylwetka zarysowana na pochmurnym niebie, pokrytym szarymi chmurami. - ... Carla przemieści cię. - Powiedział rytmiczny kobiecy głos. - Nie martw się. Wiemy, że ci się uda. - Nakręcono to gdzieś w Meksyku, - odezwał się Bern. - Większość osób zgodziłoby się, że to prawdopodobnie Chetumal. Możesz dostrzec fragmenty oceanu w tle. Wysiliłam umysł próbując przypomnieć sobie coś o Chetumal. Portowe miasto na półwyspie Jukatanu, jeden z najintensywniejszych węzłów międzynarodowego handlu w Meksyku. Rozwijająca się gospodarka. Ucierpiał znacznie w wojnie. - To była próbna misja. Nawet jeszcze nie wcielono go do wojska. Jedynie to wideo wyciekło do Internetu. Później zastosowano mnóstwo represji. Mężczyzna wzruszył ramionami. Był blady i niezwykle młody, młodszy niż Bern. Może to kiepska jakość nagrania, ale wyglądał na przerażonego. Kamera skupiła się na jego twarzy. Miał takie smutne niebieskie oczy, prawie wypełnione żalem i mocą. - Ile miał lat? - Był w ostatniej klasie college'u. Dziewiętnaście lat. Skończył liceum wcześniej i zrobił licencjat w ciągu trzech lat. Był geniuszem. - Miał także najlepszych nauczycieli, jakich da się wynająć. - Dom Roganów był bogaty. Nie byłam pewna czym się zajmowali, ale Szalony Rogan był kolejnym Pierwszym w czwartym pokoleniu.

56

- Już czas, - odezwała się kobieta. - Pamiętaj, cały sektor został ewakuowany. Chodzi tylko o zniszczenie mienia. Nie miej wątpliwości Connor. Postępujesz właściwie. Z całą pewnością. Ktoś musiał zwerbować go w college'u. Ktoś z armii z wieloma medalami na mundurze, a on dał się namówić, ponieważ przerzucili go do Chetumal, by zobaczyć co potrafi. Rogan ruszył w dół drogi, samotna postać w czarnym kapturze idąca wzdłuż długiej linii ku wzniesieniom. Trzydzieści metrów. Sześćdziesiąt metrów. Rogan nadal szedł. Prawie dotarł do budynków. - Jak daleko jest, pół mili od nas? - Męski głos zapytał spoza wizji. - Daje nam bezpieczną odległość, - odpowiedziała kobieta. - Jakiej odległości potrzebuje, by było bezpiecznie? - Tyle ile chce. Rogan nadal szedł. - Jest jeszcze w zasięgu? - Zapytała kobieta. - Mogę wyciągnąć go stąd, - druga kobieta o wyższym głosie odezwała się, - ale jeżeli odejdzie dalej będziemy musieli skrócić dystans. Lewitowanie osoby bez wywołania poważnych wewnętrznych obrażeń to specyficzna gałąź telekinezy. Lewitatorzy byli wysoce cenieni, a gdy okazało się, że dziecko posiada ten szczególny rodzaj magii, nie zajmowało się niczym innym. Zwykły telekinetyk potrafił podnieść i podrzucić osobę, ale byłaby ona martwa przed lądowaniem. Rogan zatrzymał się. Wszedł pomiędzy dwa budynki. Po lewej, wielki prostokątny kompleks z ciemnego kamienia wyrastał na osiem pięter. Po prawej, biała wieża wzbijała się spiralą ku burzowemu niebu. - Wreszcie, - odezwał się mężczyzna. Rogan spojrzał na wieże ze szkła i kamienia. Stał bez ruchu, jakby przytłoczony rozmiarem budynków. 57

Chwila się przeciągała przez kolejne minuty. - No dalej, - odezwał się mężczyzna. Rogan odchylił się w tył. Wiatr rozwiewał jego długie, ciemne włosy. - Niech się rozkręci, - wymruczała kobieta. Wideo rozmazało się na chwilę. Wstrzymałam oddech. Nic. - I? - zapytał mężczyzna. - Mówiłaś, że on jest czymś w rodzaju... Biała wieża po prawej runęła na bok jak ścięte drzewo. To nie mogło się dziać. Nikt nie potrafił ściąć budynku. Pęknięcia pojawiły się na wieży. Po lewej, gęste tumany szarego kurzu wystrzeliły z biurowych okien. Budynek trzymał się w kupie przez jedną, udręczoną sekundę. Przód zadrżał i runął, tony cegieł i tynku opadły jak wody Wodospadu Niagary. Huczało, gdy tysiące ton kamienia, stali i betonu spadało na ulicę. Mój Boże. Zmroziło mnie od środka. Czysta moc. Ludzka istota nie powinna posiąść takiej ilości mocy. Poza ekranem ludzie krzyczeli. Krzyki nie zawierały słów, tylko surowe, prymitywne dźwięki intensywnego, ludzkiego przerażenia. Wieża runęła. Gęsty dym, zmieszany z szarym i czarnym kurzem, unosił się jak tsunami znad obu budynków, nacierając na środek ulicy tuż nad Szalonym Roganem. W oddali dwóch metrów, po obu stronach fala uderzeniowa załamała się, odbijając się jakby trafiła w niewidoczny mur. Gruz trafiał w barierę i odbijał się z powrotem na ulicę. Stał owinięty w tunel czystego, spokojnego powietrza. Wiatr rozwiewał ciemne włosy Rogana. Uniósł dłonie w górę.

58

Nagranie rozmazało się. Po lewej i prawej, budynki stawały się gruzowiskiem, czerwona wieża i brązowy wysoki apartamentowiec popękał i runął. Hałas był ogłuszający. - Powstrzymajcie go! - Krzyknął mężczyzna. - Nie można go powstrzymać, - kobieta zawołała ponad hukiem padających budynków. - Nie słyszy nas ani nie widzi! Musimy to przeczekać. Stopy Szalonego Rogana opuściły ziemię. Uniósł się jakieś pół metra nad chodnik. - To nie ja, - krzyknął lewitator. - To nie ja. Nie mogę go dosięgnąć! Nagranie rozmazało się. Kamera zadrżała. Ciężarówka zaparkowana po lewej ruszyła ku niej. - Jezu Chry... - krzyknął mężczyzna. Nagranie skończyło się w połowie słowa. Bern i ja gapiliśmy się na ciemny ekran. Siedziałam zszokowana do głębi, niepewna co zrobić teraz. Studiowałam wielu Pierwszych. Nigdy nie spotkałam kogoś, kto potrafiłby zrobić coś takiego. To było nieludzkie. - Sądzę, że powinniśmy przemyśleć nasze zaangażowanie, odezwał się Bern. - Za późno, - powiedziałam. Mój głos brzmiał tępo. - Wzięłam tę robotę. Spojrzeliśmy jeszcze raz na ekran. - Nie możemy powiedzieć mamie. - Och nie, nie, naprawdę nie możemy. - Bern wyłączył nagranie i usunął historię przeglądarki. - Leon? - Zgadywałam. 59

- Aha. Lubi węszyć i wydałby naszą przykrywkę. Wideo zniknęło, ale lęk pozostał. - Jaki to był rodzaj magii? - Jak ustalono jest nieorganicznym telekinetykiem. - Telekinetycy poruszają przedmiotami. Oni nie przecinają budowli w pół. - On to potrafi. - Odezwał się Bern. - Co teraz porabia Szalony Rogan? - Zapytałam. - Odszedł z wojska cztery lata i osiem miesięcy temu. Nikt go odtąd nie widział. Według wszelkich wskazówek, odciął się od świata. Plotki na forum fanek Domu mówią, że został strasznie okaleczony podczas wojny. - Tak i czeka na właściwą kobietę, która przyjdzie i pokocha go takim jakim jest. Bern lekko się uśmiechnął. Pierwsi, jak inni celebryci, mieli swoich wielbicieli, zwłaszcza młodzi, przystojni, niezamężni mężczyźni. Przez nich powstała cała subkultura na Instagramie, Tumblrze i Vine. Nawet mieli własną społeczność w sieci – Heralda. Większość zawartości to zdjęcia Pierwszych, twórczość fanów i opowiadania fanfiction, często z wątkiem romantycznym i długimi spekulacjami kto kogo poślubi i jakie moce będą mogły mieć ich dzieci. Zazwyczaj moc była przekazywana z pokolenia na pokolenie, ale gdy dwie różne gałęzie magii się mieszały zawsze była szansa na jakieś gdybanie. - Czy kuzyn jest mu bliski? - Zapytałam. - Lancey'owie wykluczyli z rodziny Kelly Waller, gdy skończyła dwadzieścia dwa lata. Łał. Wykluczenie z rodziny było najgorszą karą. Ograniczenie finansowego wsparcia było już ciężkie, ale wykluczenie także odcinało od wszelkich kontaktów i powiązań. Czyniło cię wyrzutkiem. Nie mogłeś 60

zwrócić się ani do przyjaciół rodziny ani do wrogów, bo żadne z nich by ci nie zaufało. Członkowie Domów prawie nigdy nie doświadczali wykluczenia, nawet jeżeli byli całkowitymi popaprańcami. Jak teraz, Adam Pierce prawdopodobnie zamordował mężczyznę, zranił kobietę i dwójkę dzieci, a Dom robił co w jego mocy, by sprowadzić go do siebie. Członkowie Domów byli po prostu zbyt cenni. Lancey'owie nie byli znaczącą linią Domu Roganów, ale należeli do rodu. - Dlaczego to zrobili? - Nie wiem, - odpowiedział Bern. - Ale nie kontaktowała się ani z Roganami ani z Lancey'ami. Trzy lata temu jej piekarnia zbankrutowała. Rogan odszedł do cywila prawie dwa lata wcześniej. - Rogan nie pomógł jej? Bern potrząsnął głową. - Ona i jej mąż, Thomas, stale pożyczali pod hipotekę pieniądze na edukację Gavina. Wisieli na włosku przez ostatnie dwa lata. - Ile potrzebowała, by utrzymać piekarnię? - Według oświadczenia o bankructwie, osiemdziesiąt siedem tysięcy pokryłoby długi. Osiemdziesiąt siedem tysięcy stanowiło grosz dla Szalonego Rogana. Był głową Domu. Biedna Kelly Waller. Ja przez całe życie wiedziałam, że rodzice kochają mnie bezwarunkowo. Och, pozwalali mi ponosić konsekwencje błędów, ale zawsze kochali mnie. Mogłam wybrać się na dziką strzelaninę i zamordować tuzin ludzi, a mama wraz z babcią choć byłyby przerażone, to walczyłyby o mnie do samego końca. Byłyby zawiedzione, ale nadal by mnie kochały i załatwiły mi najlepszego prawnika i płakały, gdy zmierzałabym do krzesła elektrycznego. Jeżeli tata nadal by żył, zrobiłby to samo. Rodzina panny Waller wyrzuciła ją i nie kiwnęła palcem aby pomóc jej bez względu na to, w jak trudnej

61

sytuacji się znalazła. Dla niej tragiczne i bolesne, ale dla nas brzmiało to zachęcająco. Ostrożnie sformułowałam pytanie. Będę potrzebowała Berna po swojej stronie w tym dochodzeniu. - Czy dostrzegłeś jakieś poszlaki, że Szalony Rogan interesuje się tym co spotkało Gavina? - Nie. - Montgomery też tak sądzi, w przeciwnym razie byłoby to w dokumentach. Widzisz, nie pomógł jej gdy zbankrutowała, kiedy nic to go nie kosztowało. To podpalenie to śmierdząca sprawa, każdy się od niej umywa jeżeli tylko może. Nikt nie chce być w tej chwili przyjacielem Adama Pierce'a, nie mówiąc już o Gavinie Waller. Może wszystko się uda. Bern westchnął. - Co się stanie jeżeli się wycofamy? - MADM zażąda spłaty pożyczki. My się z tego nie wywiążemy. Zajmą aktywa naszej firmy, włączając magazyn i sprzęt jaki zgłosiliśmy do zwolnienia z podatku, co obejmuje dwa samochody, broń, wyposażenie biura i wszystko, co znajduje się w tym pokoju. - Zostaniemy bez dachu nad głową i grosza przy duszy, podsumował Bern. - Dokładnie. Bern zmarszczył brwi. Jego twarz nabrała hardości, szare oczy zmieniły się w stal i przez chwilę dostrzegłam ślad mężczyzny jakim stanie się mój kuzyn za kilka lat: zdeterminowany i opanowany, jak jeden z tych średniowiecznych rycerzy w zbroi. - To popieprzone. - Tak. - Czy ty...? - Wyjaśniłam naszą sytuację. Ich to nie obchodzi. Nie chcą obrazić Domu Pierce, a my wyglądamy dobrze na papierze, tak więc przekazują nam sprawę wiedząc, że nie damy rady. Jesteśmy ich najtańszą opcją. 62

- Zróbmy to, - odpowiedział Bern. - Dopadniemy Pierce'a i wsadzimy im go w gardło by się udławili. Tak. - Dzięki. - Zawsze do usług, - uśmiechnął się Bern. - Jesteśmy rodziną.

63

Rozdział 3 Cornelius Maddox Harrison mieszkał przy Królewskich Dębach, co było odrobinę dziwne. Spodziewałam się tego adresu wewnątrz Pętli. Houston tworzyły trzy zataczające okręgi drogi. Pierwsza droga, najbliższa centrum miasta, znana była jako Pętla. Wewnątrz Pętli leżała centralna, biznesowa dzielnica – śródmieście – oraz bogate sąsiednie okolice jak Królewskie Dęby, Uniwersytet Towne i część Bellaire. Jeżeli wyjedziesz około pięć mil poza Pętlę, przetniesz Obwodnicę na drugim okrążeniu. Kolejne dziesięć mil i trafisz na Wielką Parkową Aleję, trzecie okrążenie, które nadal znajdowało się w budowie. Królewskie Dęby leżały tuż poza Obwodnicą, na Zachodniej Stronie. Houston to specyficzne miasto, które zwykło pochłaniać mniejsze miasteczka i zmieniać je w swoje dzielnice. Nie mieliśmy praw wytyczających strefy miasta, tak więc centra biznesu rodziły się spontanicznie tam, gdzie istniało zapotrzebowanie, a wokół nich skupiały się obszary mieszkalne. Większość miasta podzielono na terytoria należące do tego, bądź tamtego Domu. Nie wpływało to zbytnio na zwykłych ludzi. Członkowie Domów interesowali się członkami innych Domów. My byliśmy dla nich za malutcy. Dom Harrison nie był ani dość wielki ani dość potężny, by zająć własne terytorium, ale byli wystarczająco bogaci, by wygodnie żyć. Cornelius Harrison był drugim synem Ruperta i Marthy Harrison. Jego starsza siostra i brat kiedyś odziedziczą pieczę nad rodziną. Siostra rezydowała w okolicy Uniwersytetu Towne, brat mieszkał blisko rodziców w Królewskich Dębach, za to Cornelius wyprowadził się dalej, do Obwodnicy. 64

Nie żeby żył w nędzy, zauważyłam jadąc wzdłuż długiej ulicy. Wielkie domy mieściły się to tu, to tam, na obszernych, starannie zagospodarowanych działkach tuż obok pól golfowych. Hałas miasta przycichł. Mogliśmy znajdować się w środku dzielnicy, wiele mil od centrum. Każdy mały pałacyk prawdopodobnie kosztował dobrze ponad dwa miliony dolarów. Dobrze jest być bogatym. GPS zapiszczał. Wjechałam na teren najbliższego dworku. Dwa piętra zadaszone ceglastym gontem, dom wyglądał jak z reklamy: mury czyściutkie, żółte kamienne schody pozbawione żwiru, a rośliny otaczające wejście przycięte z dokładnością zarezerwowaną zwykle dla bonsai. Zaparkowałam samochód na podjeździe, podeszłam do drzwi wejściowych, wyjęłam dowód i nacisnęłam dzwonek do drzwi. Kilka sekund później drzwi otworzyły się i niski mężczyzna przed trzydziestką przyglądał mi się poważnymi, niebieskimi oczami. Miał krótko przycięte ciemne włosy, ogoloną brodę. Jego twarz miała odrobinę nieobecny wyraz, jakby myślał o czymś zupełnie abstrakcyjnym, gdy zadzwoniłam a teraz próbował przypomnieć sobie co to było. Uśmiechnęłam się starając emanować zaufaniem i brakiem zagrożenia. - Pan Harrison? - Tak. Podałam mu dowód. Samo moje imię nic mi nie dało, więc zdecydowałam się powiedzieć prosto z mostu. - Nazywam się Nevada Baylor. Pracuję dla Międzynarodowej Agencji Detektywistycznej Montgomerych. Zostałam wynajęta przez Dom Pierce do odnalezienia Adama Pierce. Cornelius Harrison skrzywił się i oddał mi dowód. - Mogę zadać panu kilka pytań? Wzruszył ramionami. - Jasne. Wejdź. 65

Weszłam za nim do wielkiego holu. Marmurowa posadzka z inkrustowaną mozaiką lśniła. Kręcone schody prowadziły na najwyższe piętro po prawej, strzeżone przez ozdobną poręcz z kutego żelaza. Cornelius odwrócił się do mnie. - Hol, biblioteka czy kuchnia? - Kuchnia. - Ludzie czuli się swobodnie w kuchni, a im bardziej zrelaksowany będzie Cornelius, tym więcej informacji zdołam z niego wyciągnąć. Przeszliśmy

przez

oficjalną

jadalnie

do

wielkiej

kuchni

wypełnionej wiśniowymi szafkami i wyposażonej w granitowe blaty. Kuchnia przechodziła w słoneczny pokój dzienny. Przy oknie, kredki oraz kartki z kolorowanek przedstawiające koguty z wielkimi ogonami leżały rozrzucone na stole śniadaniowym. Koguty udekorowano tęczą kolorów. Cornelius podniósł kartki, złożył je w zgrabny stosik i odłożył na bok. - Napijesz się czegoś? - Nie, dziękuję. - Szybko uczyłeś się, by nigdy nie pić ani nie jeść w domu osoby władającej magią, której nie znałeś. Nie miałam ochoty obrosnąć piórami ani zamienić się w kozę. Usiedliśmy przy stole śniadaniowym. Postawiłam na blacie cyfrowy dyktafon i wcisnęłam przycisk nagrywania mówiąc - Czwartek. Dwudziesty czwarty, rozmowa z Corneliusem Harrisonem. Cornelius spojrzał na mnie. Miał bystre oczy, spokojne i sardoniczne. Skupiłam się. - Dla odnotowania, - odezwał się. - Nie mam ochoty odpowiadać na twoje pytania, ale sprzeczałem się wcześniej z Christiną Pierce i nie pałam chęcią powtórzenia tego doświadczenia. Zaczekałam aż moja magia zadziała. Nic nie poczułam. Cornelius mówił prawdę. Nie było ciepłych uczuć pomiędzy nim a matką Adama

66

Pierce. Odnotowałam to w myślach, na wypadek gdyby miało mi się to przydać później. - Jak długo znasz Adama? - Od wczesnego dzieciństwa, - odpowiedział Cornelius. - Miałem cztery czy pięć lat. Prawda. - Był twoim przyjacielem? Cornelius zaśmiał się cicho, bez radości, pustym dźwiękiem. Należysz do Domu Pierce? - Nie, - odpowiedziałam. - Więc wynajęli cię do pomocy? -Tak. - Czy zajmujesz się tą sprawą pod naciskiem? -Tak. Skąd wiesz? Cornelius uśmiechnął się. - Ponieważ nikt przy zdrowych zmysłach nie szukałby Adama, chyba że nie ma wyboru. W taki sposób działa Dom Pierce. Używają marchewki i kija w tym samym czasie. Wynajęli cię do tej sprawy i zakładam, że w pewnym momencie dobrze ci zapłacą. Mnie też wynajęto, ale nie otrzymałem żadnej rekompensaty. Wręcz przeciwnie. Moja matka i Christina Pierce chodziły razem do college'u. W pewnym momencie zdecydowano, że Adam potrzebuje towarzysza zabaw. Zatonął w oceanie sarkazmu wymawiając te słowa. - Zgłoszono mnie do tego. Nikt nie pytał mnie ani Adama czy podoba nam się to ustalenie. - Podobało ci się? Cornelius nachylił się odrobinę i odpowiedział, wymawiając słowo z szorstką dokładnością. - Nie. Prawda. - Dlaczego nie? - Ponieważ oddelegowano mnie do roli przyzwoitki Adama, mimo że mieliśmy prawie tyle samo lat. Byłem tym brzydkim kumplem, który sprawia że kobiety lepiej cię oceniają na imprezie: słabszy, biedniejszy, 67

mniej znaczący. Kiedy Adam wpadał w kłopoty, ja miałem wkroczyć i wziąć odpowiedzialność za jego czyny. Tyle że Adam lubił przechwalać się tym co zrobił. Jeżeli coś zniszczył, wychodził naprzód i przyznawał się, jakby to był jakiś godny naśladowania czyn. Wtedy ja otrzymywałem lwią część kary, ponieważ nie dałem rady nakłonić go do dokonania właściwego wyboru. Ten układ funkcjonował do college'u, gdzie nasze ścieżki się rozeszły. Nie zaliczam Adama do przyjaciół. Jest kimś kogo znałem. - I wpłaciłeś za niego kaucję sześciokrotnie. Cornelius westchnął. - Po skończeniu college'u podjąłem kroki, by oddzielić się od rodziny. Kocham ich, ale wykorzystują mnie, a ja doszedłem do wniosku, że nie chcę być wykorzystywany. Kiedy dziadek zmarł, zostawił mi pewną sumę pieniędzy, którą przeznaczyłem na ten dom. Dla mojej siostry to byłaby jedna z wielu rezydencji. Dla mnie, mojej żony i naszych dzieci to nasz dom. Najprawdopodobniej jedyny jaki będziemy mieli, więc planujemy przekazać go dzieciom. Ton głosu mówił, że był z tego dumny. Pewnie uważał, że jego dom jest skromny. Dla mnie wyglądał jak pałac. To pewnie kwestia punktu widzenia. - Podjąłem kroki, by znacznie uniezależnić się od rodziny, kontynuował. - Jednak w chwili pierwszego aresztowania Adama, jego matka miała wpływ na pracodawcę mojej żony. Dano mi pieniądze i proszono o wpłacenie kaucji. - Skąd ta konspiracja? Dlaczego Dom Pierce sam nie wpłacił kaucji? - Ponieważ Adam publicznie się od nich odwrócił. Cornelius skrzywił się. - Jego wizerunek niegrzecznego chłopca runąłby całkowicie, gdyby rozeszło się, że mamusia i tatuś zapłacili, aby wyciągnąć go z więzienia. 68

- Ale ty, towarzysz zabaw, byłeś bezpieczną opcją. Cornelius przytaknął. To był początek ślepej uliczki. Ruch na schodach sprawił, że się odwróciłam. Himalajski kot, o kremowo-czekoladowym futrze zbiegł po schodach, a za nim szop z fretką. - Przepraszam, - odezwał się Cornelius. Trzy zwierzęta podbiegły do jego stóp i gapiły się na mnie. - Rozumiem, że Matylda obudziła się. Trzy głowy zgodnie pokiwały. Cornelius wstał, wyjął bidon z jaskrawoczerwonym końcem z lodówki i umył go pod kranem. Szop stanął na tylnych nogach. Cornelius podał mu bidon. - Zanieś jej sok i pobaw się z nią aż przyjdę. Szop wziął sok w ciemne łapki i wbiegł po schodach na tylnych łapach. Kot i fretka pobiegły za nim. - Jesteś zwierzęcym magiem. - Byli też rzadko spotykani, jak dotąd poznałam tylko jednego. - Tak. Nie jestem Pierwszym, więc nie musisz obawiać się, że wezwę stado dzikich wilków, by rozerwały cię na strzępy. - Dlaczego umyłeś kubek? - Ponieważ, gdybym tego nie zrobił Edwina umyłaby go. To instynkt i nic na to nie poradzi. Niestety nie widzi różnicy pomiędzy wodą z kranu a toalety, ponieważ obie są dla niej czyste. Skończyliśmy już? - Jeszcze kilka podstawowych pytań. Wiesz gdzie przebywa Adam Pierce? - Nie. Prawda. - Wiesz jak się z nim skontaktować? - Nie. 69

Prawda. - Czy ma on jakiś przyjaciół albo znajomych, z którymi pozostaje w kontakcie? - Nikt z dawnych czasów. Jestem jego jedynym łącznikiem. Nie był nielubiany – był zbyt przystojny i zbyt bogaty – ale nie zbudował żadnych trwałych przyjaźni. - Masz jakieś informacje, które mogłyby mi pomóc go odnaleźć? - Bezpośrednie informacje, nie. Ale mogę ci powiedzieć, że Christina nigdy nie pozwoliłaby aby jej złote dziecko znosiło niewygody. W taki albo inny sposób będzie mu pomagać. Radziłbym sprawdzić skąd idą pieniądze. - Koniec wywiadu. - Wyłączyłam dyktafon i wyjęłam wizytówkę firmy. - Bardzo dziękuję panie Harris. Jeżeli będzie pan rozmawiał z Adamem Pierce, proszę przekazać mu mój numer. Jest oskarżony o zabójstwo policjanta. Rodzina martwi się o niego, a ja jestem jego najlepsza szansą na wyjście z tych kłopotów. - Nie zapytasz mnie czy sądzę, że jest winny? - zapytał Cornelius. - Szczerze, nie obchodzi mnie to. Moim zadaniem nie jest udowodnienie niewinności. Muszę tylko doprowadzić go w jednym kawałku. - Dobrze. - Podszedł do drzwi, otworzył je i zawahał się. - Panno Baylor, jeżeli będziesz rozmawiać z Domem Pierce, będą upierać się, że Adam był przykładnym chłopcem aż do pójścia do college'u, gdzie ktoś wtłoczył mu do głowy te radykalne poglądy. Przekonali o tym większość osób. Oczyścił gardło. - Nasza podstawówka znajdowała się niecałe pięć bloków od mojego domu. Gdy byliśmy w trzeciej klasie, pozwolono nam wracać do domu z ochroniarzami podążającymi za nami w dyskretnej odległości. Zatrzymywaliśmy się po drodze w sklepie. Adam trzykrotnie 70

coś wtedy ukradł. Nic drogiego, batonik, napój. Nie robił tego subtelnie. Po prostu brał to i wychodził ze sklepu, dumny z tego co zrobił. Za czwartym razem krewny właściciela chwycił go za rękę i wyrwał mu batonik. Adam poparzył go. Poparzył go tak poważnie, że zanim na miejsce dotarli ochroniarze, skóra mężczyzny na twarzy pokryła się pęcherzami. Wciąż pamiętam ten zapach. Ten kwaśny, straszny smród palonego ludzkiego ciała. Dom Pierce twierdził, że Adam to dziecko, które się wystraszyło i zadziałało instynktownie. Zapłacili rodzinie dość pieniędzy, by wszystko zostało zamiecione po dywan. Ale ja byłem tam, widziałem jego twarz. Adam się nie bał. Był wściekły. Karał mężczyznę, bo ten przeszkodził mu w kradzieży. Cornelius nachylił się do mnie lekko, jego oczy miały poważny wyraz. - Spaliłby tego mężczyznę żywcem z powodu batonika. Adam bierze to na co ma ochotę, a jeżeli mu odmówisz, zrobi ci krzywdę. Z taką właśnie osobą masz do czynienia. Nie będę życzył ci powodzenia, ale powiem byś uważała na siebie.




Zanim opuściłam skromny pałac Corneliusa, słońce zaszło za horyzont. Usiadam w aucie i przeszukiwałam sieć. Szybki przegląd poczty nie pokazał nic nowego, ale poszukiwanie sklepu motocyklowego w granicach miasta Houston doprowadziło mnie do nazwy „Sklep Motocyklowy Gustava”3. Zdjęcie sklepu wyglądało jak tło z ujęcia na Twitterze Pierce'go. Sklep z motorami na zamówienie „U Gustava” leżał po drugiej stronie miasta. Zanim tam dotrę zrobi się ciemno.

W oryginale Gustave Custom Cycles – warsztat/sklep, gdzie można z części złożyć swój własny, niepowtarzalny motocykl. 3

71

Zobaczmy co jest wokół. Puby „Pod Żelaznym Rumakiem” i „Grill” po jednej stronie sklepu, Studio Tatuażu „Grzechotnik” po drugiej. Jeżeli motocykliści mieli swoje centrum handlowe, mieściło się ono tutaj. To oznaczało, że sklep Gustava będzie otwarty po zmierzchu i pełen klientów i gości, którzy przychodzą tam dla towarzystwa. Jeżeli wybiorę się teraz, będę miała widownie. Wszyscy się znali i wyglądałabym na obcą, proszącą o wydanie kogoś, kogo uważają za przyjaciela. Mogłam porozmawiać z każdym z nich w trakcie ich codziennych prac i odpowiadaliby miło i spokojnie. Ale zebrać ich razem, pozwolić wypić kilka piw i pojawiała się grupa macho. Szukaliby problemów, a kłopoty wkroczyłyby w postaci młodej kobiety zadającej niewygodne pytania, więc zareagowaliby na wyzwanie. W najlepszym wypadku podnieśliby wrzawę, zgrywali twardzieli i przegonili mnie. W najgorszym razie komuś stałaby się krzywda. Nie było takiej potrzeby. Mogłam równie dobrze porozmawiać z właścicielem Gustawa jutro rano, wcześnie i w świetle dnia, gdy wszyscy będą trzeźwi. Włączyłam silnik i pojechałam do domu. Adam Pierce uniknął pojmania przez dwadzieścia cztery godziny. Będzie musiał dać sobie radę do ranka. Ruch był zabójczy. W przeciwieństwie do przewidywań prognoz pogody i analityków rynkowych, światowej sławy korek w Houston był pewien na sto procent – nigdy nie zawodził i zawsze torował drogi. Pokonywałam zator, centymetr po centymetrze naprzód unikając kierowców, którzy wciskali się w nieprzerwany mur aut, gdy zmieniali pasy i myślałam o Adamie Pierce. Nie ujawnił się. Nic nie pojawiło się na Twitterze. Bern przeglądał Internet w poszukiwaniu śladów o nim i Gavinie Waller, a Bern był wyjątkowo dobry w tym co robił. Jak dotąd nic nie znalazł. 72

Po co podpalać bank? Czy to spartaczona próba rabunku? Policja nie wydała takiego oświadczenia, zwłaszcza że Adam zostawiłby wyraźną wiadomość z przesłaniem. „Wy wszyscy, oprawcy” czy coś w takim stylu. Czy to pijacki wygłup, który wymknął się spod kontroli? Jaka była w tym rola Gavina? Naprawdę miałam nadzieję, że chłopak przeżył, nie tyle z jego powodu, co jego matki. Historia finansów Kelly Waller przedstawiała życie pełne poświęceń dla dzieci. Jakiekolwiek były winy Gavina, to Adam Pierce był starszy o prawie dziesięć lat. To on był przywódcą. Jak do diabła miałam przekonać Pierce'a do wyjścia z ukrycia? John Rutger nie równał się z Pierwszym, a rzucił mną o ścianę. Szkoda, że nie potrafiłam strzelać ogniem. Czekaj, to i tak by mi nie pomogło. Szkoda, że nie umiałam strzelać lodem? Teoretycznie, jeżeli wystrzeliłbyś lód, to nie zdołałbyś wystrzelić go zbyt wiele. Ludzkie ciało mieściło ograniczoną ilość sody. Ale jeżeli bym mogła wezwać pętające łańcuchy... Pierce stopiłby je. Czy topiony metal poparzyłby go, jeżeli to on by je stopił? Obraz Szalonego Rogana pojawił się w mojej głowie. Coś było w tych niebieskich oczach spoglądających do kamery. Niezupełnie smutek, ale rodzaj świadomości samego siebie, podkreślonej przez lekko gorzkawy uśmiech. Prawie jakby wiedział, że jest ludzkim huraganem i żałował tego, ale nie potrafił zatrzymać się. Zapewne zbyt wiele nad tym myślałam. Jak oni zdołali opanować go w wojsku? Widziałam z pierwszej ręki, jakie urazy w ludziach wywoływała wojna. Jeżeli Pierwszy złamałby się, setki żołnierzy mogły umrzeć. Czterdzieści-pięć minut później, gdy wreszcie dotarłam do magazynu, byłam zmęczona pytaniami i zataczającymi koła myślami. I naprawdę głodna. W chwili, gdy weszłam do korytarza, zapach świeżo upieczonych herbatników, sosu barbecue i przyprawionego mięsa unosił się wokół mnie. Cynamon, czosnek, kminek... mmm, Zdjęłam buty i 73

pozwoliłam by zapach wprowadził mnie do kuchni. Karteczka i dwa talerze z kiełbaską i herbatnikami czekały na mnie na blacie. Na karteczce widniało: „Nevada, poszłam wcześniej spać. Zajmij się sobą i proszę zanieś talerz babci, bo znów zapomni zjeść.” Mama mówiła, że chodzi wcześniej spać, gdy tęskniła za tatą i nie chciała, abyśmy widzieli jak płacze. Rozumiałam to. Minęło pięć lat, ale ja też tęskniłam za tatą. Mogłam zamknąć oczy i widziałam go buszującego po spiżarni, narzekającego, że ktoś zjadł stek, którego chomikował na czarną godzinę, a teraz musi jeść nienaturalne produkty jak sałatka z grzanką. Mama zawsze była poważna. Gdy tata pojawiał się obok, śmiała się. Śmiała się i teraz. Tylko nie tak często. Pochłonęłam jedzenie, umyłam talerz, włożyłam go do zmywarki, wzięłam drugą porcję i szklankę mrożonej herbaty i wróciłam do magazynu. Gdy minąłeś główną ścianę, nie było śladu po przestrzeni życiowej. To hala warsztatu: betonowa posadzka wypolerowana do ciemnej, lśniącej powierzchni, narzędzia na ścianach, uzbrojone pojazdy, niektóre z małymi karabinami, niektóre przypominające czołgi, wszystkie lśniące i pachnące jak babcia: gazem, olejem silnikowym i prochem strzelniczym. Średniej wielkości uzbrojony pojazd stał na środku podłogi, skąpany w świetle lamp. Chude nogi babci Fridy w dżinsach wystawały spod pojazdu. Po prawej rozrabiająca Arabella siedziała na wytrzebionej karoserii

Humvee

okrytej

ciemnozielonym

płótnem.

Sama

tak

dorastałam. Kiedy wracałam do domu po szkole, mamy i taty nadal nie było, więc łapałam przekąskę i kręciłam się po warsztacie babci. Mogłam powiedzieć babci o wszystkim. Mówiła, że pojazdy przemawiają do niej, gdy im na to pozwala. Dzieci też. Nigdy nie osądzała, nawet gdy przeklinałaś i przyznałaś się do 74

zrobienia czegoś skrajnie głupiego, nigdy nie powtórzyła tego mamie i tacie. Wylałam jej większość moich lęków i zmartwień. Potem przyszła kolej Berna, Cataliny, potem Arabelli i Leona. Wszyscy byliśmy teraz zajęci, więc nie odwiedzaliśmy jej tak często, wylewając nasze żale i wściekłość. - Obiad! - Zawołałam. Arabella wskoczyła wyżej na karoserię. Wyglądała pochmurnie. Coś poszło nie po jej myśli w szkole. Babcia wysunęła się spod pojazdu i usiadła. - Żarcie. Tak. Głodna. Podałam jej talerz i skinęłam na pojazd. - Jak ma na imię? - Thiago. - Babcia dotknęła metalu. Oczy miały odległy wyraz przez chwilę – jej magia nawiązała połączenie z wnętrzem silnika Thiago. - Klasa Wilko-Pająków. Brzmi dla mnie jak Thiago. Mechaniczni magowie, jak moja babcia, trafiali się rzadko. Niektórzy tworzyli pistolety, inni pracowali w cywilnej inżynierii, ale dzielili magiczną więź z metalem i ruchomymi częściami. Do babci Fridy przemawiały uzbrojone maszyny. Nie miało znaczenia czy się toczyły, jechały czy unosiły. Żyła i oddychała donośnym hukiem ich silników i dymiącą wonią broni palnej. Czołgi, gąsienicowe pojazdy artylerii polowej, samochody osobowe, kochała je wszystkie. Na szczęście wiele Domów posiadało własne oddziały ochrony, więc miała stałych klientów. - W porządku z mamą? - Zapytała babcia. - Miała wcześniej chandrę. - Tak, - odpowiedziałam. - Po prostu tęskniła za tatą. Mam do ciebie pytanie. - Dawaj! - Odpowiedziała babcia.

75

- W wojsku, jak trzyma się w ryzach magów? Jeżeli jeden z nich się złamie, to jak broń jądrowa dla całej jednostki? - Szokery, - odpowiedziała babcia Frida. - Znane też jako brzęczyki radości, szejkery, dreszcze kałamarnicy. - Dreszcze kałamarnicy? - Kałamarnica to termin z marynarki wojennej, - odpowiedziała babcia. - Marynarka użyła jako pierwsza szokerów, ponieważ szybko okazało się, że magowie i statki to nie najlepsze połączenie. Brzmiało logicznie. Jeżeli podpalisz statek albo wezwiesz rój jadowitych much, nie ma gdzie uciec. - To takie urządzenie, jakie wszczepiasz sobie do ramion. Całkowicie niewidoczne z zewnątrz, ale pozwala ci porazić każdego, kto włada magią. Boli jak diabli, ale tego kogo złapiesz, boli jeszcze bardziej. Naprawdę paskudny gadżet. Ludzie od tego umierali. - Ludzie, którzy zostali porażeni? - Zastanawiałam się czy Szalony Rogan kiedykolwiek został porażony... dobra, musiałam skończyć z obsesją na punkcie tych oczu. Byłam pierwszakiem w szkole, gdy zrobiono to nagranie. Prawdopodobnie już nawet tak nie wygląda. Z pewnością nie jest taki sam jak wtedy. Przeszedł przez sześć lat wojny. Wojna przetrawiała ludzi i wypluwała resztki. Jeżeli będę zachowywać się w ten sposób, to skończę na Heraldzie szukając fanficów o Szalonym Roganie. „Kochaliśmy się, gdy wokół miasto obracało się w gruz, padał deszcz gruzu i rozpaczy...” Jasne. Babcia przytaknęła. - Porażeni i ci, którzy ich porazili. Porażenie działa w dwie strony. Po pierwsze, musisz je aktywować swoją własną magią, ale działa dopiero gdy wejdziesz w kontakt z inną osobą. Wysysa spory kawał magii. Jeżeli weźmie za dużo magii, twoje ciało poddaje się i tracisz przytomność. Pierwsze próby wykazały stopień śmiertelności wynoszący ponad trzydzieści procent. Zanim Penelopa dołączyła do 76

armii, znacznie poprawili ich jakość. Nie uwierzyłabyś jaki sprzęt mają teraz. Znam faceta, który może zrobić taki implant. To mnie nie zaskoczyło. - Czy to nielegalne? - Och tak, - babcia uśmiechnęła się. - I może cię to zabić. Chcesz komplecik? - Nie, dzięki. - Jesteś pewna? - Babcia mrugnęła do Arabelli. - Nie potrzebowałabyś już zwykłego paralizatora. - Nie, wszystko w porządku. Poza tym, przede wszystkim staram się unikać sytuacji gdy muszę użyć paralizatora. - Aha. - Na przykład, miałam możliwość przesłuchać właściciela sklepu dla motocyklistów i zdecydowałam, że wrócę do domu. Babcia Frida postawiła talerz na ziemi i uniosła długi na półtora metra łom, który służył do niszczenia gąsienicowego podłoża pojazdów. We właściwych rękach mógł rozbroić czołg, a babcia Frida była ekspertem. - Nie rozumiem ciebie Neva. Masz dwadzieścia pięć lat. Gdzie twoje pragnienie przeżywania przygód? Kiedy ja byłam w twoim wieku, znajdowałam się po drugiej stronie globu, najdalej jak mogłam od miejsca mojego urodzenia. Jesteś taka.... rozsądna. Arabella zeskoczyła, wyczuwając krew w wodzie. Musiałam zdusić to w zarodku, albo złośliwości nigdy by się nie skończyły Ten kto okazał słabość przed nastolatkiem, zostawał skazany na śmierć. Życiowa prawda. - Mam rodzinę pełną dziwaków. Ktoś musi być rozsądny, aby reszta mogła cieszyć się byciem lekkomyślnymi wariatami. - Musisz trochę pożyć. - Babcia włożyła część w koło zębate pojazdu. - Wyjdź z jakimś niegrzecznym chłopcem. Wdaj się pierwsza w bójkę. Upij się do nieprzytomności. Cokolwiek. 77

Poczucie winy. Niestety dla babci, ja dorastałam z czwórką młodszego rodzeństwa. Poczucie winy czasami było jedynym powodem z jakiego coś zostało umyte w naszym domu. - Babciu dlaczego nie robisz na drutach? - Co takiego? - Dlaczego nie robisz na drutach. Wszystkie inne babcie to robią. Babcia nachyliła się nad pojazdem. Element odpiął się i upadł na podłogę z głośnym hukiem. Przyglądała mi się wielkimi niebieskimi oczami. - Chcesz abym robiła na drutach? Arabella parsknęła śmiechem. - Jeżeli sprawdzisz w słowniku słowo babcia, zobaczysz starszą panią z parą drutów i kłębkiem wełny. - Udawałam, że poruszam wyimaginowanym spaghetti dwoma wyimaginowanymi patyczkami. Czasami siadam i myślę, że moja babcia mogłaby zrobić mi czapkę, albo szalik... - Mieszkamy w Houston, w Teksasie! - Babcia wytarła ścierką ręce. - Dostałabyś udaru. - Albo wypchaną maskotkę. Przytulałabym ją w nocy. - Ciężko westchnęłam. - No cóż, jak sądzę, to się nigdy nie zdarzy. Arabella chichotała. Babcia wskazała łomem na nią. - Cisza na balkonie. Uśmiechnęłam się do nich słodko. - No cóż, idę. Bawcie się dobrze. Muszę jutro popracować.

78

Rozdział 4 „Sklep Motocyklowy Gustava” mieścił się w prostokątnym, metalowym warsztacie o ścianach z karbowanej blachy. Miał dokładnie sześćdziesiąt metrów szerokości i dwieście czterdzieści metrów długości. Wyprodukowany przez Konstrukcje Stalowe Olimpia został dostarczony na miejsce i złożony w całość cztery lata i siedem miesięcy temu. Bern wygrzebał to dla mnie w bazie miejskich pozwoleń na budowę. Wczorajszego wieczoru zanim poszłam spać, spędziłam godziny na studiowaniu dokumentów na temat Adama Pierce'a i całej reszty, do której Bern zdołał dokopać się w ciągu dnia. Przeczytałam wywiady z rodzicami Adama, z nauczycielami, artykuły z brukowców, wiarygodne plotki na Heraldzie, a także krótkie wypowiedzi przyjaciół Adama z college'u.

Przejrzałam

jego

przemowy.

Adam

lubił

wygłaszać

przemówienia, zwłaszcza po tym jak pokazał rodzinie środkowy palec, a do przekazania nie tyle miał ideę anarchii, co przekonanie, że władza należy się potężnym. Jeżeli możesz wziąć to czego chcesz, powinieneś móc to zrobić, a rząd i służby porządkowe nie powinny ci tego zabraniać, ponieważ nie mają racji bytu. Rzucał hasłami takimi jak „wolność od przymusu” i cytował Hobbes'a. Znałam filozofię Hobbes'a tylko dlatego, że na mojej specjalizacji wymagano kursu z nauk politycznych. Hobbes to siedemnastowieczny, angielski filozof najbardziej znany z przekonania, że bez politycznej społeczności ludzie wiedliby życie samotne, biedne, nieprzyjemne, brutalne i krótkie. Adam odnalazł inne mądrości u Hobbes'a: „Wolny człowiek, to taki, którego siła i wola nie są ograniczane i może czynić to co 79

potrafi.” Powtórzył to w co najmniej trzech przemowach. Adam uważał, że społeczeństwo ogranicza jego wolność, zabraniając mu czynić to na co ma ochotę. Niestety, jeżeli to na co miał ochotę, oznaczało podpalanie ludzi, to miał pecha. Nikt z nas się na to nie zgodzi. Teraz wiedziałam o Adamie Pierce więcej niż kiedykolwiek pragnęłam. Był bystry, czasami okrutny, łatwo się nudził. Nie zaufa mi bez względu na to, co zrobię. Nawiązanie więzi przyjaźni było niemożliwe. Jeżeli będę szczera i uczciwa, wyśmieje mnie. Jeżeli spróbuję przemówić mu do rozumu, zacznie ziewać. Jedyna szansa to zainteresować go, przykuć jego uwagę i utrzymać ją przy sobie. Zdjęcie Adama z Twittera zrobione przed sklepem z motocyklami prześladowało mnie. Prawdziwy motocyklista nie pozwoli byle jakiemu mechanikowi dotknąć swojej maszyny. Nie, prawdziwi motocykliści dobierali mechaników ostrożnie. Wymagało to sporego zaufania. Ostatniej nocy przyjrzałam się Sklepowi Gustava i gdy kilka czerwonych lampek się zapaliło, poprosiłam Berna o pomoc. Znalazł kilka interesujących faktów. Tego ranka zjadłam śniadanie, nałożyłam dżinsy oraz wygodne buty do biegania w razie jakbym musiała zwiewać gdzie pieprz rośnie i pojechałam do sklepu motocyklowego. Adam oczekiwał od życia zabawy. Planowałam klepnąć go w ramię i aby zwrócić jego uwagę, musiałam zrobić to na tyle mocno, by się odwrócił. Budynek wyglądał na starszy niż jego sąsiedztwo. Ściany z karbowanej blachy nosiły ślady wgnieceń powstałych w przeciągu lat. Ktoś pomalował frontową ścianę na czarno i stworzył na niej

graffiti

piekielnego

motocyklu:

olbrzymi,

lśniący,

otoczony

strzelającymi płomieniami pełnymi uśmiechniętych, czerwonych czaszek.

80

Na parkingu stały dwa auta, oba to ciężarówki Dodge, jedna biała, druga czarna. Dobrze. Nie będę musiała robić przedstawienia przed całą klasą. Zaparkowałam obok białej ciężarówki, chwyciłam biznesową aktówkę z ekologicznej skóry i weszłam do biura. Nikogo nie był za ladą, więc wcisnęłam dzwonek i czekałam. Drzwi otworzyły się i mężczyzna tuż po trzydziestce ruszył do mnie. Wysoki i szczupły, wyglądał marnie; nie jak niedożywiony, raczej wysuszony na słońcu. Miał na sobie koszulkę ubrudzoną olejem i wyblakłe, stare dżinsy. Jego skóra miała odcień oliwkowego brązu, o ton czy dwa ciemniejsza niż moja własna. Ogolił głowę, ale krótka, starannie przycięta broda otaczała szczękę. Rozpoznałam go ze zdjęcia, które Bern odnalazł w trakcie zbierania informacji – Gustave Peralta, właściciel. Zobaczył mnie i mrugnął. Najwyraźniej nie byłam kimś, kogo by się spodziewał. - W czym mogę pomóc? - Nazywam się Nevada Baylor. Szukam Gustava Peralty. - Mów mi Gus, - odpowiedział. - W czym mogę ci pomóc? Podałam mu wizytówkę agencji. - Prywatny detektyw. - Skrzywił się. - To coś nowego. - Wynajął mnie Dom Pierce abym odnalazła Adama Pierce. - Nie dam rady pomóc, - odpowiedział Gus. - Nie widziałem go od sześciu miesięcy. Irytujące ukłucie magii. Kłamstwo. - Nie odwiedził sklepu w ciągu ostatniego tygodnia? - Zdjęcie z Twittera ukazało się w ten poniedziałek. - Nie. Kłamstwo. - Gus....

81

- Pan Peralta. Nie mam ci nic do powiedzenia. Znajdziesz wyjście. - Odwrócił się by odejść. Otworzyłam aktówkę i wyjęłam kawałek papieru. - To wydruk twoich przychodzących płatności. Zatrzymał się i odwrócił na pięcie w moim kierunku. Wyjęłam drugi kawałek papieru na ladę. - To wydruk twoich wychodzących płatności. A to twoja lista płac. Chwycił kartkę z lady. - Skąd to masz? - Włamaliśmy się do komputera w twoim biurze. - To nielegalne! Wzruszyłam ramionami. - Mówiłam, że nie jestem z policji. Sięgnął po telefon. - A może ja wykręcę teraz 997 i to zgłoszę? Uśmiechnęłam się. - Pozwól mi skończyć i jeżeli nadal będziesz chciał wezwać gliny, nie będę cię zatrzymywać. Zerknij tu gdzie zaznaczyłam malutką gwiazdkę. To wpłata w wysokości 9 999 dolarów zatytułowana „Naprawa motocyklu”. Uzasadniony gniew przygasł odrobinę w oczach Gusa. - Co z tego? - Te powtarzające się wpłaty pochodzą z osobistego konta Christiny Pierce. – Pani Pierce była totalnym strzałem. Doszliśmy jedynie do tego, że płatności dokonano z konta kogoś z Domu Pierce. Matka Adama wydawała się bezpiecznym typem. - Co z tego? Naprawiałem co nieco dla Adama, a jemu brakowało kasy. Rodzina uregulowała zapłatę. - Nie, panie Peralta. Ja i pan regulujemy płatności. Adam Pierce wchodzi i mówi „Wezmę po jednym w każdym kolorze” i rzuca na ziemię Czarną Kartę Kredytową Visa. Jeżeli spojrzysz tutaj na listę płac, zobaczysz mężczyznę o imieniu Reginald Harrison wymienionego jako niezależny pracownik. Zauważysz także, że ten Reginald Harrison 82

otrzymał wypłatę w wysokości 9 999 dolarów w gotówce. Kwota 9 999 jest bardzo interesująca, ponieważ urząd skarbowy zwraca uwagę na transakcje równe i wyższe dziesięciu tysiącom dolarów. - Co z tego? Reginald pracuje dla mnie. Kłamstwo. - Majątek Reginalda Harrisona jest bliski dwudziestu milionom dolarów, więc naprawdę w to wątpię. Ma młodszego brata, Corneliusa Harrisona, bardzo sympatycznego swoją drogą, który przypadkiem okazuje się przyjacielem z dzieciństwa Adama Pierce. Pierzecie pieniądze dla Adama. Jego rodzina dokonuje wpłat, ty przekazujesz je Adamowi w gotówce, a Reginald wykazuje je w zeznaniu podatkowym. Otrzymujesz w zamian pięćset dolarów w drugiej wpłacie, dwa dni później, jak tylko Adam odbierze pieniądze. Gus skrzyżował ramiona. - Wpłaty wpływają siódmego każdego miesiąca. To oznacza, że następna dotrze za dwa dni i Adam odwiedzi cię, by odebrać swoje kieszonkowe. Wydaje mi się, że nie wspomniałeś o tym miłym panom detektywom, którzy cię przesłuchiwali. Jeżeli miałabym odpowiednie wsparcie i była pewna, że najlepsi gliniarze w Houston nie odnajdą Adama w ciągu dwóch dni, zastawiłabym uroczą pułapkę. Ale Adam spali wszystko co mogę mu przeciwstawić, a poszukiwania podpalacza osiągnęły poziom histerii. Namówienie Adama do oddania się w ręce Domu, to nadal moja najlepsza i jedyna strategia. Aby tego dokonać, muszę mu pokazać, że nie kłamię. - On tego nie zrobił, - odpowiedział Gus. - Adam to niezwykły facet. - Nie obchodzi mnie to, - odpowiedziałam. - Teraz większość policjantów w mieście toczy pianę z ust w nadziei, że wpakuje mu kulkę w

83

łeb na najbliższym chodniku. Jesteś rozsądnym facetem. Szczerze, jak sądzisz jakie ma szanse wyjść z tego cało? Gus skrzywił się. - Nie wiem, gdzie on jest. Prawda. - Chcę tylko dostarczyć go całego i zdrowego do matki. Ona go kocha. To jej ulubione dziecko. Nie chce stracić go z powodu nazbyt skorego do pociągnięcia za spust snajpera SWAT. - Przesunęłam po ladzie wizytówkę. - Powiedz mu, że tu byłam. Tylko o to proszę.




Rekinia płetwa Międzynarodowej Agencji Detektywistycznej Montgomery wznosiła się ponad wieżami w centrum Houston, tak złowieszcza jak zawsze. Wystawiłam jej język. Nie zrobiło to na niej wrażenia. Zaparkowałam i podeszłam do biura Augustina Montgomery. Nieskazitelna sekretarka powiedziała coś do słuchawki i wskazała mi by podążyć za nią. - Ile zajęło ci dobranie właściwego odcienia podkładu, który przykryje siniaki? - Zapytała. - Około półtora godziny. Zadziałało? - Nie. Touché. Augustine Montgomery, nadal niemożliwie piękny uniósł oczy znad tabletu. - Nie jestem złym człowiekiem. - Jesteś. Adnotacja w dokumentach twierdzi, że Dom Pierce odciął Adama od majątku. Nadal dają mu pieniądze. Prawdopodobnie robi to matka. Augustine odchylił się w tył i splótł palce w jedną pięść. Jeżeli zepsułaby się im niszczarka, mogli rzucić papier mu na głowę a idealne kości policzkowe pocięłyby dokumenty na kawałki. 84

- Zapewniono mnie, że wszystkie finansowe powiązania zostały odcięte. Położyłam wydruk wyciągów bankowych Gustava na biurku Augustina. Przyglądał się im przez dłuższą chwilę. - Czy chcę wiedzieć skąd je masz? - Nie. Augustine wskazał na mnie. - Stań tutaj. Podeszłam i stanęłam obok niego. - Nic nie mów, - odezwał się. - Chcę abyś zrozumiała, że jeśli ta informacja jest nieprawdziwa, konsekwencje dla ciebie będą poważne. Postukał palcami po klawiaturze. Wielki monitor ożył, pokazując wnętrze biura oraz szczupłego mężczyznę w biznesowym garniturze przy biurku. Peter Pierce, starszy brat Adama. Ślady piękna Adama z całą pewnością były widoczne w jego ciemnych oczach, wyrazistym nosie i kształcie ust, ale Peterowi brakowało tego chłopięcego uroku, który zmieniał Adama w ulubieńca mediów. Peter był przynajmniej dziesięć lat starszy i wibrował szacunkiem, tak jak jego młodszy brat emanował niebezpieczeństwem. - Augustine, - odezwał się Peter. - Znaleźliście go już? - Pracujemy nad tym. Miał na myśli mnie i Peter dostrzegł moją twarz. Teraz zostałam nieodwracalnie włączona do poszukiwań Adama. Augustine odchylił się w tył. - Mam powody, by wierzyć, że Dom Pierce nadal wspiera Adama finansowo. Bodziec finansowy jest kluczowy w jego bezpiecznym sprowadzeniu. Jeżeli nadal będzie otrzymywał pieniądze, to będzie próbował swoich szans. Peter machnął ręka. - Tak, tak, musimy utrudnić mu życie jak tylko się da. Pamiętam ten wykład. Zapewniam cię, że nie przelano mu żadnych funduszy. 85

Augustine pokazał mu przelew bankowy. - Podaj mi numer konta, - odezwał się Peter. Augustine wpisał numer. Komputer zapiszczał obok Petera. Spojrzał na inny monitor po lewej i potrząsnął głową z ponurym wyrazem twarzy. Wcisnął kilka klawiszy. - Matko? - Tak? - Głos starszej kobiety zabrzmiał po drugiej stronie linii. - Musisz przestać przelewać pieniądze Adamowi. - Ależ przestań. To drobna suma. - Nie może mieć pieniędzy, mamo. Omawialiśmy to. - Ale wtedy będzie biedny. To niedorzeczne. Chcesz aby twój brat żył w biedzie, Peter? Dlaczego wszyscy chcecie uczynić to tak nieprzyjemnym, jak tylko się da? Augustine utrzymywał całkowicie neutralny wyraz twarzy. Nieprzyjemne. To dobre słowo, zwłaszcza biorąc pod uwagę, że w tej chwili wdowa z dwójką dzieci szykowała się do pogrzebu zwęglonych zwłok męża. - A może chcesz by żył, jak ci brudni imigranci żebrzący o dolara na skrzyżowaniach? Urocze. Jeżeli nigdy nie spotkam Christiny Pierce, to i tak będzie zbyt wcześnie. - Tak, - powiedział Peter. - Chcę aby był bez grosza i zdesperowany. Na tyle zdesperowany, aby przyszedł do nas po pomoc. - Z całą pewnością... Peter machnął na nas i wcisnął klawisz na klawiaturze. Przekaz został przerwany. Oboje patrzyliśmy na ekran przez sekundę albo dwie. - Więc, jeżeli zarabiam mniej niż 9 999 dolarów na miesiąc to znaczy, że mogę legalnie żebrać na ulicy? - Nie mogłam się powstrzymać. Augustine zdjął okulary i potarł środek nosa. 86

- Czy twoi klienci wiedzą, że zatrudniasz brudnych imigrantów? - Przestań, - odpowiedział Augustine. - Christina Pierce pochodzi z trzypokoleniowej linii Pierwszych. Nie cierpiała biedy przez ani jeden dzień w życiu. To wpływa na jej sposób postrzegania świata. - Jeżeli wytropię Adama Pierce, zapewnisz mi wsparcie? - To zależy od sytuacji. Kłamstwo. - Pozostaję przy moim wcześniejszym stwierdzeniu. Będziesz musiał żyć ze sobą. Wyszłam z biura. Moja komórka rozdzwoniła się w korytarzu. Nieznajomy numer. Odebrałam telefon. - Nevada Baylor. - Adam Pierce, - odezwał się męski głos. Brzmiał tak, jak się spodziewałam, miał odrobinę sardoniczny głos, taki jaki pasował pewnemu siebie, rozpuszczonemu, bogatemu chłopakowi. Musiałam właściwie zarzucić przynętę. Serce biło mi zbyt szybko. Oddychaj głęboko. Dasz radę. - Gustave powiedział mi, że wyśledziłaś moje źródło pieniędzy. - Tak, udało mi się. Twój brat i matka w tej chwili debatują nad tym. Czy ona ma coś przeciwko imigrantom? Zaśmiał się. - Pewnie miała na myśli włóczęgów. Więc chcesz mnie odnaleźć? - Chcę to niewłaściwe słowo. Jestem zmuszona cię odnaleźć. Zbytnio nie mam na to ochoty. - Kto cię zmusza? Mam cię. - Jakie są szanse na to, że mi się poddasz? Ponownie zaśmiał się, odległy męski śmiech. - Spotkaj się ze mną i pogadamy o tym. Punkt dla mnie. - Jasne. Gdzie?

87

- W Ogrodzie Botanicznym Mercer, Ogrody Cienistych Bagien. Za pół godziny. Rozłączył się. Pół godziny. Mercer znajdował się dwadzieścia mil na północ od centrum. Dwadzieścia mil w korkach w Houston, równało się czasowo sześćdziesięciu milom. Drań. Ruszyłam pędem do auta, pisząc po drodze do Berna. O tej porze jest jeszcze w szkole. - AP właśnie do mnie zadzwonił. Spotkanie za pół godziny w Ogrodzie Botanicznym Mercer. Brak odpowiedzi. Bern mógł wyśledzić wszędzie mój telefon, ale wyśledzenie nie pomoże mi, jeżeli Adam zdecyduje się zrobić ze mnie popiół. Pół godziny to dość czasu by dostać się do Ogrodów Mercer. Ale za mało, by załatwić sobie wsparcie. Poza tym, wsparcie też na nic by się zadało. Wskoczyłam do Mazdy i wyjechałam z parkingu, jakby paliły mi się opony. Bądź interesująca. Przekonaj go do tego, by się poddał. Nie daj się zabić.




Weszłam do Ogrodu Mercer dokładnie dwadzieścia dziewięć minut po telefonie. Dwieście pięćdziesiąt akrów botanicznego ogrodu, Mercer stanowiło przyjazny zielony zakątek dla magicznych vipów. Coś tkwiło w tych ogrodach, a zwłaszcza kwiatach, coś co przyciągało użytkowników magii, nawet jeśli ich moce nie miały nic wspólnego z roślinami. Też to czułam. Wokół mnie rozkwitały kwiaty, drzewa rozkładały olbrzymie baldachimy, owady fruwały z liścia na liść, ptaki śpiewały... Jakby owinięto cię w kokon życia, wypełniono czystą radością życia.

88

Zmarnowałam dwadzieścia sekund przy kiosku z upominkami, skręciłam na północ i pobiegłam w dół hali z torebką ściśniętą w ręce. Mężczyźni i kobiety mijali mnie, niektórzy cicho rozmawiali, inni szli pogrążeni w myślach. Drogie ubrania, piękne twarze, niektórzy tak nieskazitelni, że musiało to wymagać magii iluzji. Istniał taki punkt, gdzie ludzka istota wydawała się zbyt idealna i traciła wszelki seksualny urok z jakim się urodziła. Stawali się niedotykalni, niemal sterylni, jak plastikowe manekiny na wystawie w sklepie. Wielu Pierwszych to rozumiało i pozostawiało niedoskonałości, jak Augustine Montgomery, ale magowie niższego kalibru nie potrafili. Biorąc pod uwagę ilu magów minęłam, to mogła być strata czasu. Adam Pierce był zbyt znany, a to miejsce zbyt publiczne. Kręta ścieżka zmieniła się w promenadę ogrodzoną czarną, żelazną poręczą. Fragmenty poręczy wyginały się tworząc łuki, jakby nie było tu miejsca dla prostych, zrobionych przez człowieka linii. Drzewa gęstniały. W powietrzu czuć było wilgoć, ten specyficzny zapach wilgotnej ziemi i wodnych roślin. Po obu stronach poręczy rozciągało się bagno, kilkanaście centymetrów wody w kolorze herbaty, otoczone przez kwitnące rośliny i błyszczące czerwone irysy. Ścieżka skręciła lekko, przecinając bagno i doprowadzając mnie do ławeczki. Niski, kamienny mur otaczał ławkę z obu stron. Na murze siedział Adam Pierce. Siedział wysoko, ze skrzyżowanymi nogami, na których opinała się czarna skóra spodni. Miał na sobie kurtkę zarzuconą na czarną koszulkę. Włosy opadały mu na twarz potarganymi falami. Skomplikowany magiczny krąg narysowany czarną i białą kredą oznaczał promenadę i mur za nim. Trzy okręgi jeden w drugim, trzy półokręgi skierowane na zewnątrz, dotykające środkowego koła. Cienkie, pajęcze, idealnie proste 89

linie krzyżujące się w obrębie okręgów, tworzące skomplikowany wzór. Połowy okręgów oznaczały ograniczenie. Powstrzymywał swoją moc. Lata temu, gdy arystokraci służyli w wojsku, uczyli się posługiwać się mieczem, jak tylko zaczęli chodzić. Teraz Pierwsi praktykowali rysowanie tajemnych symboli. Jeżeli miałabym odtworzyć to co on narysował, potrzebowałabym zdjęcia jako odnośnika, linijki, kilku kątomierzy i paru godzin. On prawdopodobnie narysował to odręcznie w ciągu kilku minut. Wyglądało idealnie. Był zdolny do niesamowitej precyzji i kontroli. Zastanawiając się nad tym dłużej, sposób w jaki siedział, to jak pozował w czasie wywiadów ustawiając się pod najlepszym kątem wskazywało, że ćwiczył przed lustrem. Być może Adam, Buntownik Chaosu istniał na potrzeby rozrywki. Być może wszystko co robił było wykalkulowane. Czy to nie byłaby wisienka na tym Torcie Okropności? Będę musiała przedzierać się przez te zdradzieckie wody bardzo ostrożnie. Adam spojrzał w górę. Brązowe oczy oceniały mnie. Spoglądał tak, jak na tych wszystkich fotografiach. Dobrze. Teraz muszę zadbać, by mnie nie usmażono, gdy będę namawiać tego przystojnego dupka do poddania się. Podeszłam do ławki. Gdy przechodziłam spłynęło po mnie gorąco, jakbym podeszła zbyt blisko ognia. Stworzył ograniczający okręg i wypełnił go gorącem. Miałam paralizator w torebce. Mogłabym porazić go stąd, ale nawet jeżeli bym trafiła i on straciłby przytomność, podejście do niego byłoby niemożliwe. Gorąco spaliłoby mi skórę na palcach. A po tym jak minie szok u Adama, ja będę martwa. Usiadłam. 90

Adam Pierce uśmiechnął się. Jego twarz się rozpogodziła, nagle stała się chłopięca i urocza, ale nadal z dzikim błyskiem. To dlatego matka dawała mu wszystko czego pragnął. - Nevada. Jakie chłodne imię dla tak słonecznej dziewczyny. Masz gadane, co? Nevada oznaczało po hiszpańsku „pokryte śniegiem”. Ja byłam tego całkowitym przeciwieństwem. Rodzice babci Fridy przybyli do Stanów z Niemiec. Miała ciemne włosy i jasny odcień skóry. Dziadek Leon pochodził z Quebec4. Nie pamiętam zbyt wiele o nim poza tym, że był ogromny i ciemnoskóry. To przysporzyło im pewnych problemów, ale kochali się za bardzo by tego żałować. Razem spłodzili moją mamę, z ciemnymi włosami i brązową skórą. Nie wiedzieliśmy zbyt wiele o rodzinie taty. Kiedyś powiedział mi, że jego matka była straszną osobą i nie chciał mieć z nią nic wspólnego. Według mnie wyglądał po części kaukasko, a po części jak rdzenny Amerykanin, ale nigdy nie zapytałam. Następnie wszystkie te geny wpadły do jednego kotła, wymieszały się i narodziłam się ja, z opaloną skórą, ciemnymi oczami i jasnymi włosami. Moje włosy nie były srebrzystego blondu, ale ciemniejsze, jak miodowy odcień blondu. Prawie nigdy nie poparzyłam się na słońcu, tylko opalałam się na ciemniejszy kolor, a włosy stawały się jaśniejsze, zwłaszcza gdy spędzałam lato pływając. Kiedyś, gdy miałam siedem lat, jakaś kobieta zatrzymała mnie i babcie, gdy szłyśmy do szkoły. Próbowała babci nawymyślać, że farbuje mi włosy. Nie była to przyjemna rozmowa. Nadal niektórzy ludzie pytają mnie w jakim salonie robię koloryzację. Nevada nie za bardzo do mnie pasuje. Nie ma we mnie nic zimowego, ale nie obchodziło mnie, co on o tym sądził.

4

Prowincja Kanady. 91

Potrząsnęłam lewą ręką wyjmując kupioną w Ogrodzie Mercer koszulkę pamiątkową, czarną z zielonym logiem Mercer. - Dla ciebie. - Przyniosłaś mi T-shirt? - Uniósł brew. Wszystkie nerwy w moim ciele drżały z napięcia. Pewnie. - Zapominasz je zakładać, więc pomyślałam że przyniosę ci jakiś, ponieważ musimy odbyć poważną rozmowę. Nachylił się naprzód, piękna twarz otoczona miękkimi włosami. Uważasz, że mój tors rozprasza uwagę? - Tak. Za każdym razem, gdy widzę tą panterę z rogami, mam ochotę się śmiać. Adam Pierce mrugnął. Nie spodziewałeś się tego, prawda? - Tak z ciekawości, po co te rogi? - To Mishepishu5, podwodna pantera z Wielkiego Jeziora. Jest czczona przez plemiona rdzennych Amerykan. Ma poroże jelenia, ciało rysia i łuski węża. - Z czego jest znana? - Żyje w najgłębszych otchłaniach jeziora, gdzie strzeże rud miedzi. Ci, którzy przepływają przez ich wody muszą zapłacić daninę. - A jeżeli nie zapłacą daniny? Adam uśmiechnął się, błyskając zębami. - Wtedy Mishepishu zabije ich. W jednej chwili woda będzie nieruchoma, a w następnej zobaczysz jak śmierć spogląda ci w oczy. Więc Adam uważał siebie za Mishepishu. On władał, a ci którzy wpłynęli na jego wody musieli zapłacić daninę. Przerośnięte ego to dopiero początek. Adam przyglądał mi się powoli, oceniając. - Nie wierzę, że moja matka cię zatrudniła. 5

Stworzenie z mitologii kanadyjskiej -> OBRAZEK. 92

- Dlaczego? - Zatrudnia na podstawie wyglądu. Te dżinsy ile kosztowały, pięćdziesiąt dolarów? - Czterdzieści. Dostałam je na wyprzedaży kilka lat temu. Ubrałam je specjalnie na wizytę u Gustava. - Dlaczego? - Ponieważ chciałam by mi ufał i chciałam pokazać, że pracuję tak ja on. Nie jak „Oni”. Nie jestem „Nimi”. Nawet nie znam „Ich”, choć oni czasami opłacają moje rachunki. Jeżeli poszłabym spotkać się z twoją matką, ubrałabym sukienkę Escady. Kosztowała tysiąc sześćset dolców, więc nie zrobiłaby wrażenia na twojej matce, ale przynajmniej nie potraktowałaby mnie jak żebraka z ulicy. Adam zmrużył oczy. - Sprawdziłem cię. Jesteś drobną rybką, Śnieżynko. Zdrobnienia? Ugh. - Nasza firma ma znakomitą reputację. - Dlaczego wydałaś tysiaka i pół na sukienkę? Czy to nie połowa twojego miesięcznego zarobku? Zmusiłam się, by mój głos brzmiał zwyczajnie i miękko. - Widzisz, stąd wiem, że nigdy nie byłeś biedny. Zarywasz do mnie czy naprawdę jesteś ciekawy? Odchylił się w tył. - Jestem ciekawy. Kiedy zacznę zarywać do ciebie, to będziesz wiedziała. Udałam, że nie zrozumiałam podtekstu. - Kiedy jesteś bogaty, masz luksus noszenia wszystkiego co chcesz. Jesteś nadziany. Jeżeli ktoś spróbuje oceniać cię po tym co nosisz, uznasz to za zabawne i dopieczesz im. Jeżeli jesteś biedny, możliwość otrzymania pracy jakiej szukasz czy też załatwienia pewnych socjalnych spraw, często zależy od tego co masz na sobie. Musisz przekroczyć próg pomiędzy „petentem” a „jednym z nas”. To niesamowite jak drzwi potrafią się otwierać, gdy tylko ludzie 93

przestaną oceniać twój wygląd. Więc oszczędzasz, kupujesz jedną niesamowicie drogą sukienkę, nosisz ją na specjalne okazje przez lata, jakby to był twój codzienny ciuch. Mam dwie, jedną od Escady a druga od Armaniego. Od czasu do czasu, wielka firma ubezpieczeniowa albo bogaty członek jakiegoś Domu chce nas wynająć, więc ubieram jedną z nich by dostać pracę, a drugą by dostarczyć rezultaty śledztwa, ponieważ lubię gdy dobrze mi płacą. Przez resztę czasu obie sukienki wiszą w szafie owinięte w podwójną warstwę plastiku, a siostry wiedzą, że dotykanie ich grozi karą śmierci w męczarniach. Adam zaśmiał się. Bogatym, pewnym siebie śmiechem mężczyzny, którego nie obchodziło nic na świecie. - Lubię cię, Śnieżynko. Jesteś szczera. Naprawdę. Dlaczego zajmujesz się tą sprawą? - Ponieważ nasza firma jest filią Agencji Montgomerego i jeżeli cię nie sprowadzę, to przejmą nasz biznes, na który latami pracowałam. Moja rodzina zostanie bez dachu nad głową. Adam ponownie zaśmiał się. Coś o bezdomności mojej rodziny musiało być przezabawne. - Ile ważysz? - To dziwne pytanie. Około sześćdziesięciu pięciu kilo. Potrząsnął głową. - Nigdy nie kłamiesz, prawda? Kiedy od czasu do czasu kłamałam, robiłam to tak dobrze, że by nie uwierzył. - Ludzie zbyt często kłamią, bo tak jest łatwiej. Nie kłamię, jeżeli nie muszę. Adam, wiesz że nie zdołasz wiecznie unikać glin. Kiedy cię znajdą, nie poproszą byś uniósł ręce nad głowę i ukląkł, aby cię skuli. To będzie kulka w łeb. Położył łokieć na kolanie, a na dłoni policzek. - Aha. - Jeżeli nie znajdą cię w ciągu następnych kilku dni, zaoferują nagrodę. Wtedy każdy z ulicy będzie ciebie szukał. Jedyne logiczne wyjście z tej sytuacji to oddanie się w ręce twojego Domu. 94

- Po co? Abym gnił przez resztę życia za kratkami? - Naprawdę wątpię aby Dom Pierce pozwolił ci gnić za kratkami. Twoja matka cię uwielbia. Poruszy niebo i ziemię, aby wydostać cię z więzienia. Masz pieniądze i wpływy po swojej stronie. A wszystko jest lepsze niż śmierć. Skupił się na mnie. - Sądzisz, że to zrobiłem? Zaczynałam w to wierzyć, więc wymusiłam wzruszenie ramion. Nie obchodzi mnie to. Moja praca kończy się na dostarczeniu ciebie Domowi. Wstał z murka i dotknął kredy przy stopie, rysując idealną linię. Ciepło wystrzeliło kolumną w górę. Serce biło mi za szybko. Poczułam metal w ustach. Poziom adrenaliny wzrósł. Jeżeli usmaży mnie teraz, nie będę w stanie nic zrobić. Adam zsunął z ramion skórzaną kurtkę. Zapach palonego materiału wypełnił powietrze. Zwęglone ślady pojawiły się na koszulce. Zniknęła, zmieniając się w popiół i Adam strząsnął go z siebie. Słońce igrało na wyrzeźbionym torsie i szerokich mięśniach brzucha, podkreślając każdą krawędź i każdy kant mięśni złotym blaskiem. Dobrze, że nie było tu babci Fridy. Z pewnością dostałaby ataku serca. Adam sięgnął przed siebie i wyjął koszulkę Mercer z mojej ręki. Włożył ją, wsunął skórzaną kurtkę i uśmiechnął się do mnie. - Adam... - Pomyślę nad tym, Śnieżynko. - Mrugnął do mnie. Wyjęłam komórkę i zrobiłam mu zdjęcie. Przeszedł nad kamiennym murkiem i wyjął motocykl zza krzaków. Zabrał motocykl do Mercer. Do tego spokojnego, cichego miejsca, gdzie nawet rowerom wytyczono tylko kilka tras. Adam wsiadł na motor i ruszył z prędkością jak na złamanie karku. No cóż, poszło tak jak się spodziewałam. 95

Ręce mi drżały. Do mojego ciała nadal nie docierało, że niebezpieczeństwo minęło. Wzięłam głęboki wdech próbując się uspokoić. Przede mną rozpościerało się bagno, brązowy labirynt błota i wody. Nagle to miejsce stało się przygnębiające. Pragnęłam kwiatów, barw, światła słonecznego. Wstałam i ruszyłam na południe, zmierzając do ogrodów. Nie wyszło mi. Rozumując logicznie, wiedziałam, że nie namówię Adama, aby oddał się w moje ręce za pierwszym razem, ale i tak miałam nadzieję. Dobrze mi wychodziło namawianie ludzi. Przynajmniej mnie nie usmażył. To dobrze. Wyjęłam komórkę, wysłałam zdjęcie Adama Pierce'a na skrzynkę Augustina, wykręciłam numer MADM i poprosiłam o niego. - Tak? - Kulturalny głos odezwał się w telefonie. - Sprawdź swoją pocztę. Drobna pauza. - Dlaczego on ma na sobie koszulkę Ogrodu Botanicznego Mercer? - Kupiłam mu ją, by zakrył rdzenno-amerykańską wodną panterę na torsie. Odmawia oddania się w nasze ręce. Cytuję jego słowa „Po co? Abym przez resztę życia gnił za kratkami?” Myślę, że namówię go na kolejne spotkanie ze mną, ale potrzebuję zapewnienia ze strony jego rodziny. On nie chce iść do więzienia. - Zobaczę co da się zrobić. - Augustine się rozłączył. Szłam naprzód. Adam prawdopodobnie dokonał podpalenia. Nie miałam pojęcia co go opętało, by podpalić bank, ale sposób w jaki rozwodził się nad tym, flirtując z pytaniem, sugerował, że miał coś z tym wspólnego. Oczywiście, mógł cierpieć na manię prześladowczą, pozwolić winić się za coś, czego nie zrobił, nurzać się w byciu ofiarą. W każdym razie, czy zrobił to czy nie, musiałam dostarczyć go rodzinie.

96

Nawet rozpuszczone, bogate dzieciaki musiały zjawić się na procesie. Moja praca skończy się, gdy dostarczę go do kochających ramion matki. Co Dom Pierce zrobi z nim potem, to już nie mój problem. Ścieżka

doprowadziła

mnie

do

centrum

ogrodów,

do

prostokątnego skweru otoczonego wysokimi drzewami. Szeroka fontanna z kaskadą wody rozciągała się w odległym kącie, blady, betonowy słup wsparty na mierzącej trzy metry doryckiej kolumnie. Gdy podchodziłeś bliżej, woda wylewała się w dół kaskadami lśniących kropel, które spadały do trzech wąskich mis. Prostokątne rabatki i starannie otoczone pasma wibrującej zielonej trawy znaczyły skwerek. Kilka ławek stało na skraju. Wyglądały tak zapraszająco. Podeszłam do ławki pod drewnianą pergolą i usiadłam. Po prostu chciałam chwilę posiedzieć. Bycie przerażoną kosztowało sporo energii. Teraz czułam się zmęczona i nijaka. Ludzie kręcili się po plaży. Po prawej dwie kobiety plotkowały na ławce. Ta po lewej miała długie srebrne blond włosy, które opadały do piersi bez śladu kręcenia. Miała na sobie brzoskwiniową sukienkę, sięgającą do połowy uda i prawdopodobnie kosztowała tyle, co moja najlepsza, profesjonalna sukienka. Opalona na złocisto, makijaż jasny i pozbawiony

niedociągnięć.

Ciemnowłosa

koleżanka

wybrała

asymetryczny, perłowy top z miękkimi, kobiecymi żabotami i jasnoszarą ołówkową spódnicę. Obie miały na sobie buty na wysokim obcasie tak cienkim, jakby miał się złamać gdy na nim staną. Dostrzegły mnie. Obie obejrzały mnie z identycznymi wyrazami twarzy atrakcyjnych kobiet, oceniających inną młodą kobietę w ich otoczeniu. Wnioskując po uniesionych brwiach i szyderczym uśmieszku brunetki, moje wyblakłe dżinsy, zwyczajna bluzka i znoszone Nike, nie

97

wywarły na nich wrażenia. Powróciły do plotek. Prawdopodobnie krytykowały mój brak gustu i pieniędzy. Uznały mnie za pospólstwo, a ja zaszufladkowałam je jako płytkie, i wszyscy byli zadowoleni. Za kobietami dwóch mężczyzn schodziło na skwer. Obaj mieli jasne, luźne spodnie i drogie koszule oraz markowe okulary. Obaj wymuskani

pod każdym

względem.

Perfekcja

na ich

twarzach

sygnalizowała magię oraz pieniądze. Mężczyźni dyskretnie przyglądali się kobietom, gdy one udawały, że tego nie zauważają. Rozpoczął się pradawny taniec. W końcu mężczyźni przełamią lody a kobiety będą udawać, że są zaskoczone i zainteresowane. Sprawiali wrażenie jakby doskonale się dobrali. Ciemnowłosy mężczyzna szedł po bocznej ścieżce w kierunku rynku. Miał na sobie dżinsy i zwykłą koszulkę i niósł coś, co wyglądało jak zwój materiału. T-shirt opinał mu szerokie ramiona. Mięśnie napinały się na ramionach, potężne, wyćwiczone mięśnie wojownika, zbudowane by zadawać ciosy i nacierać na przeciwników. Szedł lekko, krokiem pewnym i bez pośpiechu, jak wielki kot z dżungli, drapieżnik na szczycie łańcucha pokarmowego patrolujący swoje królestwo. W jego ciele nie było żadnego śladu uległości. Szedł jakby nie wierzył, że można zgiąć jego kark. Nachyliłam się naprzód, próbując dostrzec jego twarz. Dwóch wyidealizowanych mężczyzn jednocześnie zeszło mu z drogi. Zobaczyłam go. Serce zabiło mi mocniej. Miał mocno zarysowaną szczękę, mocny nos, kwadratowe czoło. Wyglądał na odrobinę wczorajszego – ślad zarostu na brodzie, krótkie, potargane włosy. Brutalny, męski, emanujący seksem. Oczy, mądre i 98

wyraźne pod gęstymi, ciemnymi brwiami, oceniały wszystko co widział z opanowaną precyzją, ale głęboko w tych błękitnych źrenicach wrzał zimny ogień. Ten sam zabójczy ogień, jaki możesz dostrzec w bursztynowych tygrysich oczach, drapieżne a mimo to zapierające dech. Zmuszały cię do wpatrywania się w nie, nawet gdy wiedziałeś, że gdy spojrzysz w nie, ten lodowy ogień pochłonie cię całego. Przyciągał mnie jak magnes. Każdy kobiecy instynkt jaki w sobie miałam oszalał. Och, łał. Nie szedł drogą. Te oczy powiedziały, że w chwili gdy na nią wstąpił, wszedł w jej posiadanie. Wiedziałam, że powinnam odwrócić wzrok, ale nie mogłam. Po prostu siedziałam zszokowana i się przyglądałam. Dwie kobiety zobaczyły go i przerwały rozmowę. Przecinał warstwy ucywilizowania, grzeczności i towarzyskiego snobizmu, który docierał do podświadomych kobiecych zmysłów i mówił „Dominujący mężczyzna. Niebezpieczeństwo. Moc. Seks.” Dlaczego nie mogłam znaleźć sobie kogoś takiego? Czemu nie mógł on być moim facetem? Jeżeli kiedykolwiek odezwałby się do mnie, pewnie nie byłabym zdolna złożyć słów w zdanie. Mężczyzna spoglądał na mnie. Chwila. Obok były dwie atrakcyjne kobiety, obie dobrze ubrane, lepiej wystylizowane, wysyłające przekaz „dostępna” każdą komórka w ich ciele. Były różami, a ja w obecnym stanie stokrotką. Powinien przyglądać się im. Byłam ładna, ale nie aż tak. Patrzył na mnie, jakby wiedział kim jestem. Umysłowi zajęło ćwierć sekundy przetworzenie tego faktu, zanim poczułam zimny chłód alarmu. Zostać czy uciekać?

99

Zmarnowałam kolejną cenną sekundę próbując słuchać instynktu i magii. Moje przeczucia zawsze okazywały się właściwe. Zostać czy uciekać? Spojrzałam w jego niebieskie oczy. Nie, myliłam się. Nie był tygrysem. Był smokiem, królewskim i zabójczym i przyszedł tu po mnie. Jest źle. Źle, źle, źle, źle. Muszę uciekać. Teraz. Zeskoczyłam z ławki i ruszyłam do ścieżki prowadzącej poza park. Zmienił lekko kurs, zmierzając za mną. Biegłam w dół ścieżki. Zieleń migała wokół mnie. Ludzie gapili się na mnie. Ścieżka skręciła i odważyłam się spojrzeć w tył. Biegł tak szybko, jak mógł w moim kierunku i zbliżał się. Ruszyłam naprzód, wyciskając każdą kroplę wysiłku z mojego ciała. Powietrze paliło w płucach. Bok mnie bolał. Ścieżka ponownie skręciła i wybiegłam na otwartą plażę ze sklepem z upominkami. Wejście znajdowało się sto jardów przede mną. Poczułam za sobą magię. Napierała, wściekła i niepowstrzymana, jak kataklizm. Spojrzałam w tył. Znajdował się dwadzieścia metrów za mną. Nie zdołam dotrzeć do auta. Za daleko na paralizator a nie chciałam, by zbliżył się jeszcze bardziej. Wyjęłam Rutger Mark III kaliber 22 i odbezpieczyłam pistolet. Ćwiczyłam strzelanie raz w tygodniu. Postrzelę go. - Stój albo strzelam. - Nie chciałam go zastrzelić. Nie miałam pojęcia kim był. Nie miałam pojęcia co potrafi. Nie chciałam strzelać w zatłoczonym miejscu. Nie chciałam go zabić. Nadal szedł. Czułam jak się zbliża. W ciągu całego życia nie czułam magii takiej jak ta. Jakbym próbowała stanąć na drodze tornado. Strach przeszył mnie, czyniąc świat krystalicznie jasnym i wyrazistym. - Pomocy! - Krzyknęłam. 100

Nikt się nie ruszył. Ogród pełen ludzi i nikt nie zareagował. Do diabła. Uniosłam pistolet, wycelowałam na lewo ponad drzewa i wystrzeliłam strzał ostrzegawczy. Rzucił na mnie kawałek tkaniny. Dostrzegłam blask niebieskiego jedwabiu i moje ramiona zostały przyciśnięte do ciała przez napierającą siłę, pistolet płasko przy nodze. Materiał otoczył mnie jak kaftan bezpieczeństwa. Chwyciły mnie silne ramiona. Coś otarło moją szyję. Nogi mi się ugięły i upadłam. Złapał mnie i podniósł jakbym nic nie ważyła. Świat się rozmazywał. Chciałam krzyczeć ile sił w płucach, ale zamiast tego wydobył się słaby szept. - Pomocy... - Ej ty! - Szedł do nas mężczyzna w kowbojskim kapeluszu. - Nie radzę, - odezwał się do niego mężczyzna lodowatym głosem. Kowboj zamarł. Mężczyzna uniósł mnie do góry i zobaczyłam z bliska jego niebieskie oczy z ogniem magii i śladem świadomości swojej mocy. Och mój Boże. Usta miałam zbyt spuchnięte by mówić. - Sza... sza... szalony... - Szalony Rogan, - odpowiedział. Ktoś przesłonił słońce i straciłam przytomność.

101

Rozdział 5 Otworzyłam oczy. Jasny sufit rozciągał się nade mną. Usiadłam. Fałdy niebieskiego jedwabiu zsunęły się po moim ciele, prześlizgując po skórze. Znajdowałam się na środku podłogi w wielkim, prostokątnym pokoju. W ciemnych murach nie było żadnych okien. Dwie lampy podłogowe umieszczone w kątach emitowały ciepłe, żółte światło do pomieszczenia, w niewielkim stopniu przepędzając ciemność, jedynie delikatnie ją rozświetlając. Podłoga była gładka, z szlifowanego betonu. Przecinały ją linie, kręgi, trójkąty i tajemne symbole narysowane kredą, węglem i czystym, intensywnym błękitem, który mógł pochodzić tylko z pyłku zmielonego lapis lazuri6. Linie błyszczały delikatnym światłem, niektóre elementy wzoru leżały płasko na powierzchni posadzki, inne unosiły się kilka cali nad nią. Podążyłam wzrokiem za nimi do okręgu wypełnionego znakami. Ktoś siedział wewnątrz kręgu. Spojrzałam w górę. Szalony Rogan spoglądał na mnie niebieskimi oczami. Szeroko otwarte, jak dwa okna do jego wnętrza, a magia spoglądała na mnie. Potworna, szokująca magia, ożywiony mrok wypełniony błyskami intensywnego światła i mocy. Równie dobrze mogłam spoglądać w centrum supernowej. Zapomniałam jak się oddycha. Serce próbowało uciec zapominając o reszcie ciała. Ręce mi drżały. Poderwałam się i upadłam. Coś trzymało mnie przy podłodze. Odsunęłam jedwab. Dwie żelazne kajdany zamknięto wokół moich kostek. Metalowe pręty zabezpieczały okowy, znikając w posadzce. Naprężyłam się. Żadna ze stóp się nie poruszyła. - Przykułeś mnie do podłogi. - Głos mi drżał, nie znosiłam tego. 6

Minerał. 102

Demoniczna, nieludzka rzecz, którą była pochylona głowa Szalonego Rogana obserwowała mnie. Siedział ze skrzyżowanymi nogami. Miał na sobie ciemne, luźne spodnie, które opadały na podłogę. Siedział boso. Tors też miał nagi. Wyćwiczone, twarde mięśnie składały się na jego sylwetkę. Wyrzeźbione bicepsy wyróżniały się na ramionach, jak żywa stal. Potężna pierś przechodziła w płaski, napięty brzuch. Blade ślady blizn przecinały brązową skórę. Nie był zniewieściały. Jego ciało było stworzone do walki: silne, giętkie, twarde, wypełnione wybuchową mocą. Gdyby Adam Pierce był tu obecny, zzieleniałby z zazdrości. Zmusiłam mózg do pracy. Cienkie niebieskie linie znaczyły jego skórę przechodząc w glify. Narysował tajemne symbole na piersi i brzuchu. Zwiększał swoją moc, co było niebezpieczne dla zdrowia. Po co? Czemu potrzebował więcej mocy, jeżeli już sama jego obecność pochłaniała wszelkie powietrze w tym pomieszczeniu? - Jakim prawem uprowadziłeś mnie z ulicy i skułeś w swojej brudnej piwnicy? - Wiesz co to jest? - Głos do niego pasował, głęboki i lekko chropawy. Jeżeli smoki istniałyby i potrafiły mówić, brzmiałyby tak jak on. Naprężyłam szyję, próbując zrozumieć wzór rozproszonych symboli i linii. Zamknięto mnie w kręgu połączonym z innymi większymi okręgami o tym samym środku. Proste linie przechodziły przez okręgi łącząc się w trójkąt. Szczytowy wierzchołek trójkąta zawierał mniejszy okrąg, w którym siedział Szalony Rogan. Linie runicznych napisów i tajemnych znaków biegły przez cały wzór, lśniąc od magii. Zmroziło mnie od środka. „Acubens Exemplar”, nazwany po „Szczypcach”, gwieździe w konstelacji Raka. Kiedy rodzice odkryli naturę mojej magii, odbyliśmy długą rozmowę a ojciec wyjaśnił mi, że istnieje tylko jeden zawód dla osoby z moim talentem. Mogłam zostać śledczym. Bez względu na to co 103

chciałabym robić, jeżeli tylko mój talent zostanie ujawniony, to albo wojsko albo władze cywilne będą wywierać na mnie presję abym została żywym wykrywaczem kłamstw. Naciskaliby tak długo, aż bym uległa. Byłabym świadkiem tortur i widziała straszne rzeczy czynione w imię „większego dobra”, co przekreśliłoby moje szanse na szczęśliwe życie. Ojciec powiedział mi, że kiedy będę starsza, zawsze mogę zdecydować się na prowadzenie przesłuchań, ale do tego czasu moja umiejętność musi pozostać tajemnicą. Aby podkreślić swoje racje kazał mi obejrzeć film dokumentalny o Hiszpańskiej Inkwizycji. Miałam tylko siedem lat, ale zrozumiałam. To straszne życie mogło być moją przyszłością. Gdy miałam dwanaście lat, zaczęłam buntować się przeciwko wszystkiemu co twierdzili moi rodzicie i studiowałam techniki przesłuchań

oraz

zaklęcia.

Acubens

Exemplar

to

jedno

z

najpotężniejszych. Przygotowanie tego zaklęcia wymagało wielu dni starannych przygotowań, a ono mogło zostać użyte w bardzo wąskim okienku czasowym zanim skumulowana magia się rozproszy, ale za to gwarantowało prawie całkowitą prawdomówność. Jak szczypce kraba, od którego

zostało

nazwane,

zaklęcie

pozwalało

telepacie

wywrzeć

przytłaczający nacisk na osobę uwięzioną w centrum. Zaklęcie zwiększa napór aż wola ofiary się złamie i ujawni on wszystkie sekrety jakie próbuje ukryć. - Acubens Exeplar wymaga mocy telepaty, - odezwałam się w desperacji. - Ty jesteś telekinetykiem. Linie wokół Szalonego Rogana zapulsowały jaśniej. Dobra. Więc też jest telepatą. Albo posiada jakiś rodzaj magii oparty na sile woli. - Chcę wiedzieć wszystko co wiesz na temat Adama Pierce, odezwał się. - Miejsce gdzie przebywa, jego plany, plany rodziny co do niego. Wszystko. 104

Skrzyżowałam ramiona. - Nie. Po pierwsze zostałam wynajęta do odnalezienia Adama Pierce i mój klient oczekuje poufności. Po drugie zaatakowałeś mnie, a potem przykułeś w piwnicy do podłogi. Próbowałam zatrząść łańcuchami by podkreślić swoje stanowisko, ale pozostały całkowicie nieporuszone. Szalony Rogan przyglądał mi się niebieskimi oczami. Znów pojawiła się w nich drapieżna, bezlitosna moc. Alarm rozbrzmiał we mnie. Był smokiem w ludzkiej skórze, potężnym, bezwzględny i niebezpiecznym. Mój umysł się zamykał, walcząc z tym. Mięśnie w nogach i ramionach naprężyły się, ciało napięło. Chciałam krzyczeć ile sił w płucach, by pozbyć się strachu z mojego ciała. - Nie chcę cię skrzywdzić, - odezwał się. - Chcę informacji. Prawda. - Zmuszanie cię nie sprawia mi przyjemności. Prawda. - Jeżeli nie chcesz bym cię zmusił, pozwól mi wejść. Powiedz mi to co chcę wiedzieć i będziesz mogła stąd odejść. - Nie. To byłoby nieetyczne i nieprofesjonalne. Był telekinetykiem, Pierwszym. Czasami Pierwsi wykazywali drugorzędne moce, ale nigdy nie były one tak silne jak ich główna magia. Telepatia opierała się na sile woli. Moja magia także była oparta na woli, i odkąd żyję nie spotkałam osoby na którą by nie zadziałała. Uczepiłam się tej myśli i użyłam jej do zbudowania pewności siebie. Mógł być smokiem, ale jeżeli spróbuje połknąć mnie w całość to się udławi. Nachyliłam się naprzód, próbując usiąść na tyle wygodnie na ile pozwalały mi ograniczenia i oblizałam suche usta. - Dobra twardzielu. Pokaż na co cię stać. Szalony Rogan wzruszył ramionami. Magia pulsowała w nim, biegnąc przez narysowane linie, rozświetlając je, jakby płomień wędrował 105

po płonącym sznurze. Poczułam jak coś na mnie napiera, ściska umysł niewidocznym imadłem. Zacisnęłam zęby. Był silny. Naparłam w odpowiedzi. Zmrużył oczy. - Adam Pierce. - Będzie powtarzał to imię. Za każdym razem gdy je powtórzy, będzie coraz ciężej o tym nie myśleć i zaklęcie coraz silniej wbije się w moją obronę. Zebrałam się w sobie w odpowiedzi na napór. Nie złamie mnie. Gryź piach i zdychaj.




Nacisk miażdżył mi umysł, napierając na niego z niewiarygodnym ciężarem. Czułam się jakby głowę włożono mi do ogromnego, ołowianego dzwonu i ściskano go coraz ciaśniej i ciaśniej, miażdżąc mi czaszkę. Nieustający atak magii stał się ciągłym, przeraźliwym bólem. Bolało myśleć. Bolało poruszyć się. Czas zmienił się w ból w mojej głowie. Ciepło z energii biegnącej przez zaklęcie zmieniło pokój w saunę. Pot spływał mi po skórze. Zdjęłam koszulkę wieki temu. Zdjęłabym i dżinsy gdybym mogła zsunąć je przez okowy. Naprzeciw mnie, Szalony Rogan siedział nieruchomo w okręgu. Wilgotny ślad lśnił na linii włosów, pot spływał po jego piersi i wyrzeźbionych bicepsach. Niebieskie, znaki runiczne pokrywające ciało nadal się trzymały, ale niektóre zaczynały się rozmazywać. Wysiłek złamania mojej woli męczył go. W słabym oświetleniu pomieszczenia, nie przypominał człowieka, raczej zabójczą, drapieżną istotę stworzoną z tajemnej magii. Nic nie sprawiłoby mi takiej przyjemności jak podejść do niego i kopnąć go w twarz. Tak więc spoglądałam na niego za każdym razem, gdy napór docierał do mnie i świeże ukłucie strachu nadchodziło. 106

Napór lekko zmalał. Był zmęczony. - Jesteś bogaty, prawda? - Mój głos brzmiał szorstko. - Tak. -

Nie

mogłeś

zamontować

jakieś

klimatyzacji

w

tym

pomieszczeniu? - Nie spodziewałem się, że będę tu siedział godzinami. Ale jeżeli ci za gorąco, nie krępuj się zdjąć stanika. - Czym ty jesteś? - Zapytał. - Kobietą, którą skułeś w piwnicy. Jestem twoim więźniem. Twoją... ofiarą. Tak, to właściwe słowo. Całe to wykształcenie. Jak to możliwe, że nikt ci nigdy nie wyjaśnił, że nie możesz porywać ludzi, bo ci się tak podoba? Skrzywił się. - Miałaś całą sekundę, by mnie zastrzelić. - Nie strzelam do nieznajomych, jeżeli moje życie nie jest w niebezpieczeństwie. Z tego co wiem, mogłeś być gliniarzem badającym sprawę Pierce'a. Jeżeli strzelam, muszę być gotowa na to, że mogę zabić cel. Poza tym, otwieranie ognia w tłumie jest nieodpowiedzialne. - Kaliber 22 odbije się nawet od wilgotnego materiału na linii. Po co go w ogóle nosić? Odchyliłam się w tył. Coś strzyknęło mi w kręgosłupie. - Ponieważ nie strzelam dopóki nie zamierzam zabić. Większy kaliber przeszedłby na wylot przez cel, prawdopodobnie raniąc niewinnych przechodniów. 22 wbije się w ciało i będzie się odbijać wewnątrz niego, zmieniając wnętrzności w hamburger. Strzały z mniejszego kalibru w głowę albo serce są prawie zawsze śmiertelne. Gdybym wiedziała, że wyciągniesz uroczą wstążkę z rękawa jak jakiś podrzędny sztukmistrz, zwiążesz mnie nią i zaspokoisz swój fetysz umysłowych tortur w piwnicy, postrzeliłabym cię. Wielokrotnie. - Podrzędny sztukmistrz? 107

- Mężczyźni tacy jak ty, lubią gdy im się pochlebia. Mięśnie na jego ramionach napięły się. Magia chwyciła mnie, mocno i boleśnie. Znajomy strach zalał mnie pojedynczą falą. Naprawdę byłam zmęczona. - Złamałem Wybitnych magów w tej pułapce, - powiedział rzeczowym głosem. Prawda. - Złamię i ciebie. - Spróbujesz. Napór na mój umysł nabrał na sile. Magia zmieniła się w przeżuwającą mnie bestię. Jej kły wyrwały cichy jęk ze mnie. Patrzyłam na niego, zmieniając gniew w obronę. Krew kapnęła z jego nosa i ześlizgnęła się po twarzy. - Poddaj się, - warknął. - Ty pierwszy. Bolało. Ciężar był potworny. Moja obrona drżała. Ręce mi się trzęsły. Szalony Rogan zawył jak zwierze. Jemu też to sprawiało ból. Adam Pierce, Adam Pierce, Adam Pierce... Imię odbijało się echem w moim umyśle jak dźwięk kościelnego dzwonu. Chciałam zakryć dłońmi uszy, ale nic to by nie dało. Dźwięk i napór były wszędzie. Magia naparła na moje osłony, poszukując ofiary. Myśli zaczęły się rozpływać, umykając mi. Prawie się dostał. Adam Pierce, Adam Pierce, Adam Pierce... Piwnica zapadała się wokół mnie. Ściany zmieniły się w płyn. Umysł wrzał pod tym naporem. Musiałam się poddać. Musiałam pożywić bestię, by ocalić siebie. Nie mogłam zdradzić klienta. Nie mogłam pozwolić mu wygrać. 108

Nakarm bestię. Nakarm ją jakimś sekretem, czymś co trzymasz schowane na dnie duszy, czego przyrzekłaś nigdy nie wyjawić. Nie, nie mogę. Magia rozerwała wewnętrzne mury mojego umysłu. Nie mogę. Moja osłona pękła i ostatnim wysiłkiem ukryłam najgłębsze sekrety przed bestią. Chwyciła moją winę w szczęki i wyrwała ją. Słowa wylały się ze mnie w pośpiechu. - Kiedy miałam piętnaście lat, znalazłam pismo od lekarza z diagnozą ojca. Tata przyłapał mnie i kazał obiecać, że nikomu nie powiem. Trzymałam to w sekrecie przez rok. To z mojego powodu później zmarł ojciec. Jeżeli powiedziałabym mamie, rozpoczęlibyśmy leczenie rok wcześniej. Jestem za to odpowiedzialna. Nie powiedziałam nic. Nie powiedziałam nikomu do dzisiejszego dnia, bo jestem tchórzem. Magia wystrzeliła przez Acubens Exemplar, jak fala uderzeniowa. Błyszczące liny pulsowały i znikły, wyczerpane, a cała ich moc została zużyta na wyciągnięcie moich sekretów. Upadłam na podłogę, miałam zimną twarz. Brak naporu był czystym, niezmąconym rajem. Czułam się taka lekka. Szalony Rogan powoli podszedł do mnie i przeklął. - Ciebie też pieprzyć, - odpowiedziałam. Ukląkł przy moich stopach. Jak do diabła mógł po czymś takim chodzić? Usłyszałam uderzenie metalu. Podniósł moją głowę i przyłożył mi coś do ust. Zacisnęłam zęby. - To woda, ty uparta idiotko, - warknął. Próbowałam potrząsnąć głową, ale zmusił mnie do otworzenia ust. Woda zwilżyłam mi język. Przełknęłam walcząc z mgłą.

109

Zmęczenie otuliło mnie, a może to jakiś koc. Następnie znaleźliśmy się w aucie. Na zewnątrz było ciemno. Samochód zatrzymał się. Drzwi się otworzyły. Szalony Rogan niósł mnie. Drzwi do magazynu. Chłodny beton. Otwierane drzwi. Mama.




Obudziłam się w dziennym pokoju. Ktoś zostawił włączoną lampkę na stole. Świeciła jasnym, elektrycznym światłem, a pokój wyglądał przytulnie z ciemnoniebiesko-zielonymi ścianami i żółtymi lampkami. Otuliłam się tym, czym mnie owinięto. Miałam straszny koszmar. Przeciągnęłam się. Czułam skurcze w nogach i ramionach. Ała, ała, ała. To nie koszmar. Szalony Rogan naprawdę skuł mnie w swojej piwnicy. Usiadłam. Wszystko mnie bolało. Czułam się jakby moje plecy obito workiem ziemniaków. Drań. Zgłosiłabym to na policję, tyle że nikt poza mną by nie uwierzył a wyjaśnienie jak zdołałam powstrzymać go pomimo zaklęcia skomplikowałoby moją sytuację . Dobrze. Znajdę jakiś sposób by wyrównać rachunki. Głosy dochodziły z kuchni. Matka. Brzmiała na wściekłą. Rzuciłam okiem na zegarek na odtwarzaczu Blu-ray. 11:45

wieczorem.

Mając

sposobność,

kłóciliśmy

się

aż

purpurowiały nam twarze i opadaliśmy z sił, ale dziś było późno jak na kłótnie, nawet biorąc pod uwagę standardy obowiązujące w naszej rodzinie. Podniosłam się i powlokłam się w kierunku głosów. 110

Głos mamy przeciął noc. - … Pierce? Nieodpowiedzialne i głupie. Głupie, Bernard! Racja. Daliśmy ciała. Po tym jak ten dupek podrzucił mnie na wycieraczkę, mama musiała zdać się na wyjaśnienia Berna, a on pękł i wszystko jej opowiedział. Weszłam do kuchni. Bern siedział przy stole z poważną miną. Obok niego Leon przesuwał marmurową płytkę w tą i z powrotem za pomocą wykałaczki i próbował z całych sił sprawiać wrażenie, że nic go nie obchodzi. Catalina i Arabella siedziały obok siebie. Catalina zamknęła się w sobie, tak jak zazwyczaj gdy coś naprawdę stresującego miało miejsce pomiędzy dorosłymi. Arabella wyglądała jakby chciała komuś przyłożyć. Obie wraz z Leonem powinny być w łóżku. Babcia Frida szykowała kawę, miała zaczerwienione oczy. Poczułam przypływ winy. Doprowadziłam babcię do łez. - Nie wierzę ci, - mama warknęła. - Możesz przestać na niego krzyczeć, - odpowiedziałam. - To było moje zadanie. Mama obróciła się. Spoglądałyśmy na siebie. - Jutro pójdziesz do MADM – odezwała się. Miała cichy głos, ale równie dobrze mógłby brzmieć jak stal. - Powiesz im, że rezygnujesz z tego zlecenia. Wzięłam się w garść. Wiedziałam, że ta chwila prędzej czy później nadejdzie i bałam się jej. - Nie. Mama skrzyżowała ramiona. - Dobrze. Więc ja to zrobię. Matka straciła licencję lata temu. Obwiniała za to siebie, jeżeli coś mi się stanie, za to też będzie się obwiniać. Nie chciałam tego robić. Nie chciałam wywoływać poczucia winy i łamać im serc, więc utrzymałam głos na tyle delikatnym na ile to możliwe.

111

- Nie masz uprawnień, by przemawiać w imieniu firmy. Agencja działa pod moim nazwiskiem. W kuchni zapanowała cisza jak makiem zasiał. Catalina zrobiła oczy wielkie jak spodki. Twarz mamy zmieniła się w zimną maskę bez wyrazu. - Decyzja należy do mnie, - odpowiedziałam. - Jedynie ja mam licencję. Będziemy ścigać Pierce'a. - Jak zamierzasz nad nim zapanować? - Nie zamierzam go aresztować. Spotkam się z nim i przekonam go, by się poddał. - I jak na tym wychodzisz? - Mama zapytała. - Ponieważ wyglądałaś na wpół martwą, gdy znalazłam cię na wycieraczce. - To nie Adam Pierce. To był Szalony Rogan. Mama podskoczyła. Leon wydał dławiący dźwięk. - Myślałem, że on nie jest w to zamieszany, - odezwał się Bern. - Jest. Najwyraźniej obchodzi go kuzyn. - Oszalałaś? - Głos mamy pisnął jak bicz. - Zdajesz sobie sprawę z kim masz do czynienia? - Tak, zdaję sobie sprawę. - To tylko pieniądze. - Nie chodzi o pieniądze. - Podniosłam głos. - Chodzi o naszą rodzinę. Nie pozwolę by bawili się nami, bo im się tak podoba. Nie wykurzą nas. Nie zrobią tego. - Nevada! - Tak, mamo? - Możemy zacząć od nowa! - I ile to zajmie? Bez sprzętu, bez budynku, bez bazy danych klientów? Wiesz, że większość zleceń dostajemy dzięki ustnemu poleceniu, a te polecenia dotyczą Agencji Detektywistycznej Baylor. 112

MADM przejmie naszą nazwę. Wtedy nasz telefon zostanie odłączony, strona internetowa zdjęta, a ludzie założą, że wypadliśmy z interesu i zmienią agencję. Odbudowa tego potrwa lata. Odpowiedź brzmi nie. - To nie jest warte twojego życia! - Mama warknęła. - Jeżeli robisz to z powodu jakiegoś źle pojętego zobowiązania wobec ojca... - Robię to dla siebie i dla nas. Kiedy przejęłam firmę, była ona na skraju upadku. Stworzyłam tę agencję na fundamentach, jakie ty i tata zbudowaliście. Teraz to moja firma, bo od sześciu lat zasuwam, by funkcjonowała. Poświęciłam wiele z tego powodu i kocham to. Uwielbiam to co robię. Uwielbiam nasze życie. Cieszy mnie to i jestem w tym dobra. I nikt, nawet ty i babcia, nawet MADM, Pierce czy Szalony Rogan mi tego nie odbierze! Uświadomiłam sobie, że krzyczę i zamknęłam usta. Na twarzy mamy malował się szok. Dzieciaki siedziały jak sparaliżowane. Bern nadal mrugał. Babcia Frida postawiła kawę na stół. - Cóż, jednak to twoja córka. Mama obróciła się i wyszła z pokoju. Spojrzałam na dzieciaki. - Do łóżka. Już. Zerwały się. Bern wstał. - Też idę spać. Usiadłam obok babci Fridy. Czułam się wzburzona od środka. Kłócenie się z mamą zawsze było trudne. Zwykła doprowadzać mnie do szalu, ja krzyczałam a ona odbijała piłeczkę idealnie logicznymi argumentami. A potem dorosłam i zrozumiałam jaka była bystra. Babcia spojrzała na mnie. - Wyglądasz kiepsko. - Szalony Rogan uśpił mnie, porwał, przykuł do podłogi w piwnicy i próbował wydobyć ze mnie informacje za pomocą zaklęcia. Babcia Frida mrugnęła. - Powiedziałaś mu to czego chciał? 113

- Nie. Przerwałam jego zaklęcie. Babcia Frida spojrzała w swój kubek. - Twoja mama musi to przetrawić. Wie, że wybuchniesz wcześniej czy później. Do diabła, jeżeli byś tego nie zrobiła kazałabym cię przebadać. Twoja mama przetrwała w tamtej jamie w ziemi dwa miesiące. Jest bardziej odporna niż ci się wydaje. To nie sprawiało, że czułam się lepiej. - Babciu... - Tak? - Gdy mówiłaś, że znasz kogoś kto może wszczepić szokery, naprawdę miałaś to na myśli, czy tylko sobie żartowałaś? Babcia Frida postawiła kawę na podłodze. - Nie mówisz poważnie, prawda? - Nie pytałabym się, gdyby tak nie było. - Jest tak źle? Pobito mnie wcześniej, także postrzelono cztery razy. Ale to co zdarzyło się dziś dręczyło mnie bardziej. - Kiedy wdaję się w bójkę wiem, że mogę zrobić krzywdę. Kiedy mnie postrzelą, mogę zastrzelić ich. Ale to... - zwinęłam ręce w pięści i walczyłam, by odnaleźć słowa. - Nie miałam szans. Jego magia była poza zasięgiem. Poczułam ją, gdy mnie podniósł. Jakbym spoglądała na supernową w przestrzeni kosmicznej. Poczułam się bezsilna. Bezbronna. Jakbym nawet nie była w stanie go zadrapać. Babcia westchnęła. Mógł mnie zabić. Mógł obciąć mi głowę, gdy byłam skuta i nie mogłabym nic zrobić. Ugryzłam się w język zanim powiedziałam to babci. - Muszę mieć szanse w walce. - Możesz zostawić tą sprawę. Potrząsnęłam głową. - Och nie. Nie. Może mogłam zanim mnie zaatakował, ale nie teraz. 114

- Musisz być tego pewna, kochanie. Gdy się je wszczepi, zostają na zawsze. - Na ile możliwe, że mnie to zabije? - Mniej niż jeden procent wiązań się nie udaje, a jeżeli Makarov będzie je wszczepiał, nie będzie takiego problemu. Ale wiązanie to nie twój największy problem. To używanie tego draństwa. Zrób to źle i po tobie. - Więc jestem pewna. - Następnym razem, gdy Szalony Rogan znajdzie się w pobliżu, będzie zaskoczony jak diabli. - Zaraz zadzwonię, - babcia wstała. Też wstałam i poszłam szukać mamy.




Sprawdziłam pokój dzienny, pokój telewizyjny i naszą kryjówkę, która powstała jako oddzielna sypialnia, ale zmieniła się w kolejny pokój, gdzie przebywaliśmy. Sprawdziłam drzwi do sypialni mamy, które okazały się zamknięte. Pukanie na nic by się zdało. Wołanie „Mamo...” smutnym, pojednawczym głosem też nie podziała. Poddałam się i ruszyłam do sypialni. Kiedy

szukałam

miejsca

na

moją

sypialnię,

pragnęłam

prywatności. Siedem lat temu nie mogłam uwolnić się od sióstr bez względu na to, jak bardzo próbowałam. Kiedy przeprowadziliśmy się do magazynu, rodzice wzięli to pod uwagę i wybudowali mi mały pokoik na strychu. Moja sypialnia i łazienka znajdowały się prawie na szczycie magazynu. Sypialnia wychodziła na ulicę, a łazienka przy tej samej ścianie znajdowała się tuż naprzeciw ściany działowej, która odgradzała część mieszkalną od samochodowego warsztatu babci. Drewniane schodki prowadziły do półpiętra, które łączyło się ze strychem przez

115

wytrzymałą wysuwaną drabinę. Jeżeli chciałam mogłam wciągnąć ją na dziesięć szczebli w górę czyniąc sypialnię całkowicie niedostępną. Wdrapałam się po schodach i zapaliłam światło. W zasadzie magazyn był pozbawiony okien, ale gdy budowaliśmy sypialnie i ktoś chciał okna, robiono je dla niego. Ja chciałam okno, w zasadzie dwa, jedno w łazience z widokiem na garaż babci, tak abym mogła widzieć tylne wejście, a drugie wychodzące na miasto. Miasto też mogło na mnie spoglądać, więc kupiłam rozsuwane rolety oraz dwa rzędy zasłon, jedne białe i przezroczyste a drugie grube, matowe. Pozostawiałam rolety zwinięte, a matowe zasłony rozsunięte, a noc ukazywała za szybą swój ciemny urok. Gdybym miała nadal siatkę, zostawiłabym okno otwarte i wpuściła noc do środka. Ale niechcący wypadła mi miesiąc temu, gdy myłam okno i przyniesienie jej z powrotem było zbyt irytujące w tamtej chwili. Jeżeli dziś bym otworzyła okno to wpuściłabym i noc i roje komarów. Podsumujm: zaszantażowałam właściciela warsztatu, nazwałam mojego pracodawcę, który prawdopodobnie był Pierwszym złym człowiekiem, wdałam się w kłótnie z mamą, podjęłam decyzję, by wszczepiono mi w ramiona broń, która może mnie zabić. Co za dzień. Zbyt wielu Pierwszych w okolicy. Czułam się zmęczona i wyeksploatowana, jak znoszony sweter. Nie miałam ochoty o niczym myśleć, zwłaszcza o tym, co poświęciłam by złamać zaklęcie Rogana. Po prostu chciałam się otępić i iść spać. Miałam fiolkę tabletek na sen dostępnych bez recepty w szafce z lekarstwami, ale po nich miewałam koszmary. Nie mogłam uwierzyć, że miałam obsesję na punkcie jego oczu. Nie

mogłam

uwierzyć,

że

uważałam

go

za

atrakcyjnego,

gdy

obserwowałam jak do mnie podchodzi. Powinnam od razu wiedzieć, że zwiastował kłopoty. Tacy faceci nie chodzą na spacery do parku. 116

Widziałam tygrysa z błyszczącymi oczami i zębami wielkimi jak palce, a zamiast uciekać ile sił, siedziałam i podziwiałam jaki był przystojny, w tym czasie on zbliżył się na tyle by skoczyć. Coś odbiło się od okna. Podskoczyłam. Za małe na nietoperza. Zbyt ciemno na ptaka. Co do diabła... Otworzyłam okno i wyjrzałam na zewnątrz. Mała ognista kula wystrzeliła w moim kierunku z ulicy. Odchyliłam się w tył i uderzyłam w półkę z książkami niecałe dwa metry za mną. Ognista kula wylądowała na dywanie, nadal płonąc. Ach! Kopnęłam ją po podłodze sypialni do łazienki, na kafelki. Potem pobiegłam za nią, otworzyłam drzwiczki kabiny, chwyciłam prysznic i ugasiłam płomienie. Zwęglona piłeczka do tenisa. No cóż, czy to nie urocze? Wyjęłam nożyczki z szuflady, wbiłam je w piłkę i podeszłam do okna niosąc jak trofeum. Adam Pierce stał w dole na ulicy. Wyrzuciłam piłeczkę za okno. Spadła na asfalt poniżej. - Co do diabła jest z tobą? Próbujesz mnie zabić? - Gdybym próbował, wiedziałabyś. Chodź porozmawiaj ze mną. - Jest pierwsza w nocy. - Druga, ale kogo to obchodzi. - Pomachał do mnie. - Chodź. Chcę ci coś pokazać. Iść czy nie iść? Jeżeli zejdę, nauczy się, że gdy mówi „Skacz” to ja podskakuje. Ale jeżeli nie zejdę, a on rozważa poddanie się, nie daruję sobie utraty tej szansy. Muszę szybko się zdecydować. Jeżeli mama zobaczy go w obecnym stanie, strzeli mu prosto w oko. Boże, to ostatnie czego mi teraz potrzeba. Grrr. - Za murkiem jest drzewo, - wskazałam na stary dąb za mierzącym ponad metr kamiennym murkiem. - Zaczekaj na mnie z tyłu. 117

Wystawił nogę naprzód i skłonił się wdzięcznie. - Tak, moja pani. Zeszłam na dół, chwyciłam klucze w razie gdyby ktoś zdecydował się zamknąć drzwi i prześlizgnęłam się do drzew. Przeskoczyłam murek. Czekał tam gdzie mu kazałam, schowany za wielkim pniem. Motocykl opierał się o mur. Podeszłam i usiadłam obok niego na ściółce wokół drzewa. Uśmiechnął się. - Dlaczego tutaj? Boisz się, że twoja matka mnie zobaczy? - Boję się, że cię postrzeli. Moja mama nie żywi obecnie do ciebie ciepłych uczuć. - To prawda? - Tak. Spojrzał na moją twarz, podniósł gałąź i rozpalił ją. Gałąź zapłonęła jasnym pomarańczowym blaskiem. - Co ci się stało? Wyglądasz koszmarnie. - Mam konkurencję i on nie był zbyt miły. - Jestem popularny, cóż mogę rzec. - Ogień znikł a Adam zdmuchnął popiół z palców. - Tak, pomówmy o tobie. Zawahał się. - Przyszedłeś się poddać? - Zapytałam. - Nie. Westchnęłam. - Czego potrzeba abyś dostrzegł światło? - Nie wiem. - Wzruszył ramionami i uśmiechnął się. - Spróbuj się ze mną przespać. Może to mnie przekona. Czy on się właśnie do mnie przystawiał? Tak, dokładnie. - Nie, dzięki. Odchylił się w tył na łokciu, czarne skórzane spodnie opinały jego nogi, uśmiechnął się. Jego słynny uwodzicielski uśmiech, który media 118

uwielbiały przedstawiać, uśmiech którego żadna kobieta po okresie dojrzewania nie potrafiłby zignorować. Obiecywał rzeczy dzikie , szalone, gorące.

Prawdopodobnie

zawsze

działał.

No

cóż,

czekała

go

niespodzianka. - Jeżeli jesteś naprawdę podniecony, mogę przedstawić cię babci. Jest twoją fanką. Adam mrugnął. - Zazwyczaj nie sypia z przystojnymi młodzikami, ale w twoim wypadku zrobiłaby wyjątek. Może się nawet nauczysz sztuczki czy dwóch. Wreszcie odzyskał mowę. - Twoja babcia? Przytaknęłam. Roześmiał się. - Przynajmniej zmarłaby szczęśliwa. - Nie pochlebiaj sobie. - To nie pochlebstwa. To prawda. - Nachylił się do mnie. - Mogę wnieść trochę ognia do twojej sypialni. Nie miałam co do tego wątpliwości. - Czy zostanę spalona na węgiel? - Pocałuj mnie i się przekonaj. Nie, dzięki. - Twoja rodzina martwi się o ciebie. - Jesteś zabawna. Lubię zabawę. Lubię rzeczy nowe i ekscytujące. Czy mówiłem, że twój głos jest podniecający, Nevada? Sposób w jaki wymówił moje imię był prawie nieprzyzwoity. Nie mógł wykrzesać większego zaproszenia nawet jeśli rozebrałby się przede mną. - Kiedy mówisz to sprawiasz, że myślę o przyjemnych rzeczach, jakie bym mógł robić z tobą. Tobie. Dobra gadka. - A twoja skóra jest jak miód. Zastanawiam się jak smakuje. Gorzka i zmęczona. - Mhm. 119

Sięgnął by dotknąć pasma moich włosów. Odsunęłam się w tył. Nie masz praw do dotykania. - Jak mam je dostać? Przestań być skupionym na sobie, rozpuszczonym dzieciakiem. Dostaniesz je, gdy się w tobie zakocham. Zatrzymał się. - Zakochasz. Mówisz poważnie? - Tak. - To powinno go uciszyć. - Co to, szesnasty wiek? Powinienem napisać ci sonet następnym razem? - A będzie to dobry sonet? Położył się w tył na trawie i przesunął kciukiem po telefonie. Zobacz to. Ekran stał się biały. Blade tło rozmazało się, przekształcając w pojedyncze fragmenty i tworząc skomplikowany wzór. Na ekranie pojawiła się kobieta. Starsza, po pięćdziesiątce, chociaż ciężko było dokładnie określić wiek. Granatowa, biznesowa garsonka otulała jej drobną sylwetkę. Miała idealny makijaż i karmelowe włosy uczesane ze staranną precyzją w luźny, choć formalny kok. Twarz w kształcie serca, wielkie oczy i wąski nos zdradzały kim była. Spoglądałam na Christinę Pierce. - Dostałem wiadomość od matki, - odezwał się Adam. - Wysłana na mój prywatny adres z publicznej domeny i zakodowana rodzinnym szyfrem. Dużo płaszcza i szpady. Nacisnął przycisk „Play”. Christina Pierce ożyła. - Mamy samolot w gotowości, który zabierze cię do Brazylii, odezwała się. Jej głos miał ślad akcentu z Georgii, ale nie było w nim nic miękkiego. - To państwo, gdzie nie obowiązuje ekstradycja. Oto dom. Obraz dworku wypełnił ekran: białe ściany, tropikalne rośliny, ogromny basen. - Gdy ciebie nie będzie, ktoś inny zostanie obarczony winą. 120

Będziesz mógł wrócić za rok z czystym kontem i falą publicznej sympatii oraz wsparcia za niesłuszne oskarżenia. Rok w raju Adam, gdzie każda twoja potrzeba zostanie spełniona. Masz moje słowo, że nie spędzisz ani minuty w więzieniu. Pomyśl nad tym. Poprosiłam Augustine'a o zapewnienia. Dom Pierce wywiązał się z zadania. - Moja matka mówi, że mnie kocha. - Adam przyglądał się zdjęciu. - Miłość to kontrola. Ludzie mówią, że cię kochają, bo chcą decydować o twoim życiu. Popychają cię, byś wtłoczył się w to, co dla nich będzie wygodne, a gdy chcesz uciec, wiążą cię poczuciem winny. Moja rodzina zrozumiała to lata temu. Żeniliśmy się i rozmnażaliśmy dla zysku przez wieki. Bez miłości. - Nie postrzegam tego w ten sposób. - Jedynym powodem z jakiego siedzisz tutaj pod drzewem, jest to że moja matka wykręciła rękę Montgomeremu, a on tobie, grożąc twojej rodzinie. Gdybyś nie straciła domu, przyjęłabyś to zlecenie? - Pewnie nie. Ale koniec końców wybór należał do mnie. - Czemu? Nic im nie jesteś winna. Nie prosiłaś się na ten świat. Przywlekli cię krzyczącą i kopiąca a teraz oczekują byś się dostosowała. No cóż, ja mówię pieprzyć ich. Nie prosiłeś się na ten świat... W pewnym sensie nadal był piętnastolatkiem wewnątrz tak gwałtownym, jak ogień który tworzył. - Spójrz, ty przynajmniej masz rodziców, - odpowiedziałam. - Mój ojciec zmarł. Nic go nie przywróci. Przekrzywił głowę. - Jak to jest? - Boli, nadal. Był w moim życiu od tak dawna a teraz go nie ma. Mama też mnie kocha. Zrobiłaby dla mnie wszystko. Ale to tata zawsze mnie rozumiał. Rozumiał czemu coś zrobiłam. Próbowaliśmy desperacko

121

utrzymać go przy życiu, ale i tak zmarł, a nasz świat się zawalił. Ja byłam starsza, ale moje siostry małe i to je bardzo dotknęło. Adam wzruszył ramionami. - Miałem ojca, ale nigdy nie miałem taty. Jest pracoholikiem. Jeżeli matka wyjaśniła mu, że mecz futbolowy czy koncert fortepianowy wymagał jego obecności, zjawiał się. Był obecny ciałem, nie duchem. Nie wiem co on kocha ale wiem, że lubi pieniądze. Mój starszy brat pracuje dla firmy. Drugi brat służy w wojsku, budując te żywotne biznesowe powiązania. Ojciec rozmawia z nimi obydwoma. Zaczyna interesować się dziećmi, gdy one zarabiają pieniądze. Do tego czasu należymy do matki. - Przynajmniej ona wystarczająco się o ciebie martwi. Musi cię kochać. - Jestem jej wymówką. Nie ma różnicy. Pobłażanie wskazuje niemą dezaprobatę. Dom funkcjonuje prężnie. Jej kariera kwitnie; ma IQ około 148 i może wykonywać pracę przez sen. Nasze finanse się mnożą, ojciec nigdy nie zawstydził rodziny skandalem. Jestem jej wymówką, by działać emocjonalnie. Za każdym razem gdy robię coś co wstrząsa ich pałacem, może przykuć lwią część uwagi swoim dramatyzmem. Jeżeli nie ja, to na co by narzekała? Wziąłem sobie za cel bycie rozczarowaniem tak często, jak tylko dam radę. Łał. - Czy kiedykolwiek przypadkiem udało ci się sprostać ich oczekiwaniom? - Poszedłem do college'u. Kiedy zacząłem magisterkę zdałem sobie sprawę, że to nigdy nie wystarczy. Całe moje życie Dom będzie oczekiwał bym wspinał się po drabinie ich oczekiwań. Zdobądź stopień. Zarabiaj pieniądze. Dobrze się ożeń. Spłodź inteligentne, obdarzone magią dzieci. Zarabiaj więcej pieniędzy. Mieli mnie przez dwadzieścia cztery lata. Tyle dostali. - Adam nachylił się do mnie. - Widzisz, chodzi o to, że rodzice i

122

siostrzyczki to coś co cię interesuje, gdy masz pięć lat. Daję ci możliwość uwolnienia się od tego. Przerwij wiążące cię pęta i chodź ze mną. Jestem słynnym wyrzutkiem, który lubi podpalać ludzi. Chodź ze mną, abyśmy mogli uprawiać gorący seks, gdy całe miasto będzie próbowało wpakować mi kulkę w łeb. Jeżeli się znudzę, usmażę cię dla zabawy. Jasne, już pędzę po buty. - To nie jest dobry pomysł. - A jeśli będę udawał, że jestem zakochany? - Adam pstryknął palcami i lekki płomyk rozbłysł nad jego ręką. Trzymał go jak świecę przy mojej twarzy. Jego oczy, otoczone gęstymi rzęsami zmieniły się w bezdenne jeziora. - Zapewniam, że nikt nas nie znajdzie. Gliniarze mogą szukać przez tysiąc lat, a i tak mnie nie dostaną. Naprawdę naciskał z pomysłem „ucieknij ze mną”. Udałam głupią. - Czy mnie podpuszczasz? - Ja? Skądże. Kłamstwo. Okłamał mnie. Czemu? - Naprawdę jestem podniecony, znaczy zakochany w tobie. No cóż, ta część o pożądaniu była prawdą. Musiałam chłodno to rozegrać. - Czy w jakimkolwiek stopniu myślisz o oddaniu się w moje ręce? - Rozważam to. Kłamstwo. Do diabła. - Nevada, - wymruczał. - Chodź ze mną słoneczna dziewczyno. Pożyj trochę. Przypomniały mi się słowa Corneliusa. Adam bierze to czego chce, a jeżeli mu odmówisz, skrzywdzi cię. Pragnie akceptacji. Pragnie zapewnienia, że jest wyjątkowy. Jeżeli wprost go odrzucę, ukłucie odrzucenia może zmienić się w nienawiść w mgnieniu oka. Muszę go sprowadzić a nie skończyć jak ten ochroniarz. 123

- Zapomnij o rodzinie i skocz ze mną z klifu. Odlecimy. Nachyliłam się i pocałowałam go w policzek. - Nie tej nocy. Może pewnego dnia, jeżeli wyrosną mi skrzydła. Wstałam i wróciłam do magazynu. - Oni ciągną cię na dno, a ty im na to pozwalasz, - zawołał za mną. - Nie daj się zabić Adam, - zawołałam przez ramię. - Nadal muszę dostarczyć cię żywego.

124

Rozdział 6 Szalony Rogan stał ze mną na krawędzi klifu. Poniżej nas ziemia spadała tak w dół, jakby cała planeta kończyła się u naszych stóp. Wiatr rozwiewał mi włosy. Rogan miał znów na sobie ciemne spodnie i nic poza nimi. Twarde mięśnie prężyły się na torsie, napędzane przez potężną, wręcz prymitywną siłę. Nie bezmyślną brutalność zwykłego rzezimieszka czy okrutną moc zwierzęcia, ale inteligentną, upartą ludzką siłę. Była wszędzie, w ramionach, w obrocie głowy na muskularnej szyi, w linii kwadratowej szczęki. Obrócił się do mnie i całe jego ciało naprężyło się. Mięśnie napięły się i stwardniały, ręce były gotowe schwycić i zmiażdżyć, oczy pobudzone, nic im nie umknęło, lśniły jasną, elektryczną niebieską magią. Mogłam wyobrazić sobie jak bierze miecz i samotnie wchodzi na zwodzony most, by bronić zamku przed hordą najeźdźców z takim wyrazem twarzy. Był przerażający, a ja chciałam prześlizgnąć dłońmi po tej piersi i poczuć twarde krawędzie mięśni. Co za idiotka ze mnie. Magia burzyła się w nim, zabójcza i żywa, uroczy potwór o złowieszczych zębach. Ruszył ku mnie, znów zaczynając. - Opowiedz mi o Adamie Pierce. Wyciągnęłam ręce i położyłam je na jego piersi. Skóra płonęła ogniem. Mięśnie napięły się pod moimi palcami. Przeszył mnie przyjemny elektryczny dreszcz. Chciałam nachylić się nad jego torsem i pocałować dół szczęki, smakując pot na języku. Chciałam by mu się to podobało. - Co się stało z tamtym chłopcem? - Zapytałam. - Tym, który zniszczył miasto w Meksyku? Jest on nadal w środku? 125

- Nevada! - Głos mamy przeszył sny jak nóż. Usiadłam na łóżku. Dobrze. Albo byłam dużo bardziej pokręcona, albo Szalony Rogan był potężnym projektorem i potrafił wysyłać obrazy prosto do mojego umysłu. Tak czy siak było źle. Co się stało z chłopcem... Powinnam zbadać sobie głowę. - Neva? - Wstałam. - Zeszłam z łóżka i otworzyłam drzwi. Mama stała na półpiętrze. - Babcia przyprowadziła swojego specjalistę. Naprawdę zamierzasz to zrobić? Uniosłam brodę. - Tak. - Dlaczego? - Ruszyłbyś na wojnę bez strzelby? - To teraz wojna Nevada? Usiadłam na schodach. - Dobrze, miałaś rację. Chodziło po części o tatę i utrzymanie dachu nad głową. To nasz dom. Zrobię prawie wszystko aby go zatrzymać. Negocjowałam z MADM i jeżeli zginę, dostaniecie nazwę agencji za dolara. Skrzywiła twarz. - Nie dbam o to Nevada. Skarbie, naprawdę nie dbam. Chcę by tobie nic się nie stało. To nie jest warte utraty ciebie. Myślałam, że jesteśmy drużyną. - Bo jesteśmy. - Ale nie powiedziałaś mi. I zaangażowałaś Berna, by cię krył. - Nie powiedziałam ci, ponieważ zrobiłabyś dokładnie to, co ostatniej nocy. Kazałabyś mi tego nie robić. Jesteśmy drużyną, ale jesteś moją matką. Zrobisz wszystko by zapewnić mi bezpieczeństwo, ale w pewnym momencie decyzja należy do mnie. Mama rozważało moje słowa. - Dobrze. Masz rację. - Był tu ostatniej nocy, - odpowiedziałam. - Adam Pierce. 126

- Tutaj? Przytaknęłam. - Czego chciał? - Abym z nim uciekła. Bawi się ze mną i nie wiem co to za gra. Musimy się upewnić, że alarm jest włączony każdej nocy. Nie ufam mu. Potarłam twarz. - Naprawdę siedzę w tym po uszy. - Z wyboru, - odpowiedziała mama. - Czy to ma znaczenie? Nie sądzę bym mogła się z tego wykręcić nawet gdybym chciała. To mnie przeraża. Mamo, ja nawet nie mogę... Szalony Rogany to było... - Uniosłam ręce próbując odnaleźć właściwe słowa. - Jak byś stała w centrum huraganu, - odpowiedziała mama. - Tak. Dokładnie tak. Po prostu chcę mieć równe szanse. Kocham cię. Proszę nie złość się na mnie. - Też cię kocham. Jeżeli sądzisz, że potrzebujesz tego wzmocnienia to zrób to. Jesteś dorosła. To twoja decyzja. Ale ja mam z tym problem. Z tym wszystkim. Odeszła. Cudnie. Nadal była na mnie zła.




Odnalazłam babcię i jej „eksperta” w garażowej części magazynu. Makarov okazał się chudym mężczyzną tuż po sześćdziesiątce. Zaczął łysieć i miał krótko przycięte siwe włosy. Siedział w składanym fotelu rozmawiając z babcią. Ciężkie metalowe pudełko o wymiarach około pół metra na pół metra stało obok niego, tak jak ciemnowłosy mężczyzna w moim wieku, który wyglądał jak klon Makarova, tylko czterdzieści lat młodszy. Babcia zobaczyła mnie i pomachała.

127

- Więc to nasza kandydatka. - W głosie Makarova brzmiała odrobina rosyjskiego akcentu. - Ile masz lat? - Dwadzieścia pięć. - Wzrost? - Metr sześćdziesiąt pięć. - Waga? - Pięćdziesiąt dziewięć kilo. - Problemy z sercem? - Brak. - Ciśnienie krwi, migreny i tym podobne? - Cierpię czasami na ból głowy, ale migreny miewam rzadko. Może raz na sześć miesięcy. Makarov przytaknął, mądre zielone oczy taksowały mnie. Postukał w pudełko u stóp. - To jest murena, co oznacza „węgorz z raf koralowych” po rosyjsku. To nie ryba. Niektórzy mówią, że roślina, inni że zwierzę, takie bardzo prymitywne. To coś. Nazywamy je mureną z powodu tego co robi. Mureny ukrywają się w swoich legowiskach. Nigdy nie wiesz czy ona tam jest. Czeka cicho pod wodą aż ryba podpłynie, a wtedy buch! - Złapał powietrze w garść. - Wyskakuje i gryzie rybę. Ma drugi pysk w gardle, który wyskakuje i wbija się w ciało ryby zębami z haczykami. - Zadrapał powietrze trzymając palce jak pazury. Nie byłam zdenerwowana, ale powoli zaczynałam odczuwać niepokój. - Tak to będzie działać. Nie widać nic z powierzchni. Przejdziesz przez każdy wykrywacz. A wtedy bum! - Bum brzmi dobrze. - Coś w tym rodzaju. - A teraz wady. Ładna grafika. - Makarov nachylił się naprzód. - Po pierwsze, nikt nie wie co to do diabła jest. Sięgnęliśmy po magię i wyciągnęliśmy to coś. Nikt na planecie nie ma pojęcia czym to jest i skąd 128

pochodzi. Nie wiemy jakie są długofalowe skutki. Wiemy, że wszczepialiśmy je trzem pokoleniom i jak dotąd nic się nie stało. Mam jedną w sobie. Nie słyszę głosów ani nie czuję dzikiej potrzeby mordowania ludzi. Ale zawsze jest taka możliwość. - Mogę z tym żyć. - Po drugie, jeden kandydat na stu dwunastu odrzuca murenę. Nie zawsze to przeżyją. Dlatego jest tu Szenia. - Skinął na blondyna. - To doświadczony paramedyk. Ale jeżeli serce ci stanie, to już stanie. Ech. Rozłożył ręce. „Ech” nie było reakcją jakiej oczekiwałam. - Po trzecie, sposób w jaki działa. Murena żywi się twoją energią. Musisz aktywować ją swoją magią. To będzie bolało. Boli jak skurwysyn. Ale gdy dotkniesz innej osoby, ją zaboli to mocniej. - Uśmiechnął się. Ale zrób to więcej niż kilka razy z rzędu i zobaczysz czerwone plamki przed oczami. Nazywamy to świetlikami. W ten sposób twoje ciało każe ci przestać. Zrób to jeszcze raz a żyły w głowie eksplodują i... - wydał ostry dźwięk, wykonał kciukiem cięcie po szyi, - nie ma potrzeby dzwonić pod 999. Umrzesz na miejscu. - Jak to się aktywuje? - Siłą umysłu. Pokażę ci, gdy będziesz miała je w sobie. - Co się stanie gdy zranię kogoś? Makarov zmrużył oczy. - Zależy ile masz mocy i jak bardzo chcesz go zranić. Ty to kontrolujesz. Według papierów to nie jest zabójcze, jedynie przeznaczone do kontrolowania zachowań, to nie jest zwykła broń do samoobrony. Każdy kandydat do rangi Wielkiego jest całkiem bezpieczny. Ty zrobisz krzywdę tym złym, oni przestaną robić to co robią, zwiną się na chwilę na ziemi, gdy ty skopiesz im żebra, ale na koniec oboje wracacie do domu. Wybitni byli w stanie doprowadzić ludzi do konwulsji. 129

- A co z Pierwszymi? - mama zapytała. Prawie podskoczyłam. Nie słyszałam jak weszła. - Żaden Pierwszy nie miał tego w sobie z tego co wiem. Pierwsi tego nie potrzebują. Mają własną magię i są zajęci jej używaniem niż trenowaniem rekrutów w obozach wojskowych czy pilnowaniem magów na polu bitwy. Makarov spojrzał na moją matkę. - Nie widziałem cię przez jakiś czas Sierżancie Pierwszego Stopnia. Jak tam noga? - Daję radę, Sierżancie Majorze. Przytaknął. - Dobrze słyszeć. - Zabijesz moją córkę, to nie wyjdziesz stąd. - Odezwała mama. - Wezmę to pod uwagę. - Makarov obrócił się do mnie. - Więc tak czy nie? - Ile to nas będzie kosztowało? - Zapytałam. - To sprawa pomiędzy mną a twoją babcią. Jestem winien jej przysługę. Wzięłam głęboki wdech. - Dobra. Makarov wstał i wyjął marker z kieszeni. - Dobrze. Jadłaś coś? - Nie. - Jeszcze lepiej. Trzydzieści minut później każdy centymetr mojego ramienia pokrywały tajemne symbole. Szenia wziął mnie za ręce, potem przyniósł wielkie krzesło i wraz z Makarovem przypięli mnie do niego pasami. - To będzie bolało? - Możesz być pewna. Sierżant Major miał kiepskie podejście do pacjenta. Wyjął pudełko koszernej soli z torby Szenii i narysował zwykły okrąg wokół krzesła. 130

- Na wszelki wypadek. - Jaki wypadek? - Jakby mureny wymknęły się spod kontroli. - Postawił wielkie pudełko w kręgu soli, włożył wielki, starodawny klucz do zamka i otworzył je z kliknięciem. Lekki zapach cynamonu uniósł się w powietrzu. Nakrywa pudła ześlizgnęła się. Makarov warknął coś w języku jakiego nie rozumiałam. Lewa ręka stała się niebieska, jakby pokryta błyszczącym, przezroczystym światłem. Jego palce wydłużyły się, kciuki powiększyły i spuchły. Pazury wysunęły się spod paznokci. Sięgnął do pudełka nową demoniczną ręką i wyciągnął cienką wstążkę bladego, zielonego światła. Nie miało nóg, głowy, tylko ogon. Pas światła długości dwudziestu centymetrów, szeroki na trzy. Stworzenie wierciło się w jego pięści. Makarov nucił zaklęcia, przyciągając je bliżej. Może to nie był dobry pomysł. Makarov uderzył światłem moje okryte, lewe przedramię, tuż pomiędzy glifami na skórze. Poczułam wrzący olej. Krzyknęłam. Światło wypuściło podobne do macek korzenie i wbiło się w skórę. Ból owinął mnie jak skalpel zanurzony w kwasie. Walczyłam z tym, ale wbijało się pod skórę, w ciało, zanurzając się głębiej i głębiej. Szarpnęłam się na krześle,

próbując

się

uwolnić.

Gdybym

tylko

uwolniła

rękę,

wydrapałabym to z siebie. Mama odwróciła się z wykrzywioną twarzą. Ból przeszył wnętrze ramienia, wyrywając ze mnie krzyk. Magia pochwyciła moje ciało. Czułam się jakby słoń wskoczył mi na pierś. Krzyczałam aż wreszcie to coś wślizgnęło się do kości i zostało tam. Opadłam wyczerpana na krzesło. Ból ustępował. Pot spływał mi z czoła.

131

Makarov uniósł moją brodę prawą, ludzką ręką i spojrzał mi w oczy. - Żywa? - Żywa – wystękałam. - Dobrze. Teraz prawe ramię.




Minęła wieczność zanim wreszcie rozwiązali krępujące mnie sznury. Symbole na skórze zbladły, gdy wchłonęłam magię. Ramię nadal bolało jakbym wykonała zbyt wiele pompek albo nosiła coś bardzo ciężkiego dzień wcześniej, ale ból był niczym w porównaniu z pierwotnym odczuciem. Ten ból był już do zniesienia. - Zrobimy teraz małą demonstrację. - Makarov wskazał na Szenię. Blondyn podszedł i stanął obok mnie. - Wyobraź sobie magię spływającą w dół ramienia, aż do prawej dłoni. Wyobraziłam sobie falę zielonego światła, ześlizgującą się z ramienia do pięści. - Zaczekaj na nie. Pierwszy raz zawsze trwa odrobinę dłużej. Stałam tam, wyobrażałam sobie złowieszczy blask i czułam się głupio. Coś poruszyło się w moim ramieniu. Nic nie działo się na powierzchni, ale poczułam lekkie mrowienie w opuszkach. - Gotowa? - Zapytał Makarov. - Tak. - Poklep lekko Szenię. Wyciągnęłam rękę i chwyciłam ramię Szenii. Oślepiający ból wystrzelił przez moje ramię prosto do piersi. Cienkie ślady światła 132

tańczyły mi po ramieniu, przebijając skórę. Oczy Szenii wywróciły się na drugą stronę. Ból ogarnął mnie i przewróciłam się. Ból odbijał się w mojej czaszce, zgrzytałam zębami. Ała. Makarov pchnął mnie w tył. Puściłam i Szenia opadł na podłogę. Gęsta biała piana toczyła się z jego ust. Nogi uderzały o podłogę. Och nie. Makarov opadł na kolana i wślizgnął demoniczną rękę wprost do piersi Szenii. Konwulsje ustały. Powoli Makarov wyciągał zakończone pazurami palce. Szenia otworzył oczy. - Szivoi to, geroy?7 – Zapytał Makarov. Blondyn przytaknął. Makarov obrócił się do mnie, spojrzał na moją twarz, po czym odwrócił się do Fridy. - Muszę z tobą porozmawiać. Podeszli do drugiego końca magazynu. Podałam Szenii butelkę wody z lodówki babci i podniosłam go, by mógł się napić. - Przepraszam. - W porządku. - Wziął butelkę i pił długimi, łapczywymi łykami. Odrobinę zakuło. Muszę chwilę poleżeć. Położył się na podłodze. Naprzeciw nas Makarov i babcia Frida kłócili się. Makarov wskazywał na mnie. Naprężyłam się, próbując coś usłyszeć. Coś takiego jak „powinnaś była mi powiedzieć”. Makarov odwrócił się i podszedł do mnie. Babcia podążyła za nim. Rosjanin stanął naprzeciw mnie z zaciśniętą szczęką. - Słuchaj mnie i to dobrze. Nie używaj tego na nikim poniżej rangi Wybitnej, słyszysz? Możesz kogoś zabić, a nie chcę mieć ich dusz na sumieniu. Podniósł pudełko i wyszedł. Szenia wstał i podążył za nim. Babcia Frida obserwowała jak wychodzi z rękami skrzyżowanymi na piersi. - Co się stało? - Mama zapytała.

7

Ros. Żyjesz bohaterze? 133

Babcia Frida potrząsnęła głową. - Szalony Rosjanin. Nie ważne. Po prostu bądź ostrożna z szokerami, Neva. Zęby wciąż bolały. - Nie zamierzam przypadkowo obezwładniać nimi ludzi na ulicy. Komórka zadzwoniła na stole. Nigdy nie odchodziłam daleko bez niej, nawet w domu. Podniosłam ją. Zastrzeżony numer. Och boże. - Nevada Baylor. - Muszę z tobą porozmawiać. - Szalony Rogan odezwał się przez telefon. - Umówmy się na lunch. Puls mi przyśpieszył, ciało wyostrzyło zmysły, a umysł potrzebował sekundy by uporać się z siłą jego głosu. Przyłożyłabym sobie, gdyby mama i babcia już nie sądziły, że jestem wariatką, a robienie sobie krzywdy upewniłoby je w tym. - Jasne, pozwól mi się przygotować tym razem. - Hej, mój głos działał. - Powinnam tym razem przynieść własne łańcuchy? Albo masz większe plany i to jakiś rodzaj pokręconej morderczej gry wstępnej? Dlaczego słowo gra wstępna wydostało się z moich ust? - I skończę pocięta na drobne kawałki w jakiejś zamrażarce? Mogę popryskać się gazem łzawiącym i strzelić w łeb teraz i zaoszczędzić ci kłopotu. - Skończyłaś? - Zapytał. - Dopiero zaczęłam. - Byłam taka odważna przez telefon. - Lunch, panno Baylor. Skup się. Wybierz miejsce. - Wydajesz się odnosić wrażenie, że dla ciebie pracuję i możesz wydawać mi polecenia. Pozwól mi to naprawić. - Rozłączyłam się. Babcia spojrzała na moją mamę. - Czy ona tak po prostu rozłączyła się z Szalonym Roganem? - Tak, rozłączyła się. Wiedziałaś, że Adam Pierce pojawił się w naszym domu ostatniej nocy? Babcia zrobiła wielkie oczy. - Był tutaj? 134

- Spotkała się z nim na zewnątrz. Babcia ruszyła do mnie. - Zrobiłaś jakieś zdjęcia? Telefon zabrzęczał. Znów zastrzeżony numer. Odebrałam. - Nie jestem człowiekiem o nieskończonej cierpliwości, - odezwał się Szalony Rogan. Rozłączyłam się. - Zdjęcie albo nie uwierzę! - Babcia zadeklarowała. Przeszukałam telefon i wyciągnęłam fotkę Adama Pierce w koszulce Mercer. - Łap. Babcia chwyciła telefon. Znów zabrzęczał. Odpowiedziała. Oddzwoni do ciebie. Nevada, mogę wysłać sobie zdjęcie Adama? - Najpierw musisz się rozłączyć. Rozłączyła się i pisała na telefonie własnym palcem. - Arabella padnie. Mama westchnęła. Babcia podała mi telefon. - Proszę twój sprzęt. Kolejny dzwonek. - Tak? Jego głos był cichy i dokładny. - Jeżeli jeszcze raz się rozłączysz, potnę twój samochód na małe kawałeczki i zawieszę je na dachu jak świąteczne łańcuchy. - Po pierwsze, zniszczenie mojej własności to przestępstwo, tak jak porwanie mnie było przestępstwem. Po drugie, jak dokładnie pocięcie mojego auta na kawałeczki ma przekonać mnie do pójścia na lunch z tobą? Po trzecie, jeżeli zbliżysz się na tyle, by pociąć mój samochód, ja będę dość blisko by strzelić ci w łeb. Potrafisz unikać kul, jeżeli nie wiesz skąd nadchodzą?

135

- Próbuję być rozsądny... - powiedział. - Umów się na lunch ze mną i wymienimy informacje albo... - Albo co? Moja mama i babcia są tutaj. Powinnam podać im telefon abyś mógł zagrozić im strasznymi konsekwencjami, jeżeli nie zgodzę się na lunch? - Pomoże to coś? - Prawdopodobnie nie. - Co sprawiłoby abyś poczuła się bezpieczna? - Zapytał. - Przeprosiny to dobry początek. - Przepraszam za porwanie cię, - odpowiedział. - Obiecuję nie porywać cię przed, w trakcie i po lunchu. To będzie biznesowa rozmowa. Gdzie czułabyś się komfortowo spotykając ze mną? Komfortowo? Wspomnienie jego magii nadal wypalało mi umysł. Nie ma takiej rzeczy jak poczucie bezpieczeństwa, gdy chodzi o niego. Mogłabym spotkać się z nim pośrodku ratusza, otoczona członkami SWAT, a on załatwiłby ich i mnie bez problemu. Ale musiałam z nim porozmawiać. Chciał się ze mną spotkać, dostanie to czego chce w taki czy inny sposób. - Panno Baylor? - Zaczekaj. Próbuję wymyślić miejsce gdzie nikt nas nie rozpozna. - Jeżeli wolisz, mogę nabyć pozbawioną okien ciężarówkę, gdzie możemy ukryć się i wziąć tłuste jedzenie na wynos. Ukryć się? - Kuszące, ale dziękuję. Takara, za godzinę. Rozłączył się. Przewróciłam oczami. - Czy to dobry pomysł? - Zapytała mama. - Nie wiem. Wspomniał o wymianie informacji, więc może ma coś do przehandlowania. Nie sądzę aby unikanie go podziałało. Nie przyjmie nie za odpowiedź. Mogę spotkać się z nim na moich warunkach albo jego. 136

Spróbowałam jego i mi się nie podobały. Poza tym, Makarov powiedział by nie używać szokerów na nikim o słabej magii. Szalony Rogan to Pierwszy. - Wykonałam gest chwytania palcami. - Mamo? - Mama obróciła się do babci. - Co takiego? - Idzie na lunch ze swoim porywaczem! - Zrób mi zdjęcie, - odezwała się babcia. - Ta rodzina doprowadzi mnie do grobu, - mama jęknęła. - Idę z tobą. Mamo, zamknij drzwi i nastaw alarm. Weźmiemy wan i Barettę. - Baretta wystarczy? - Zapytała babcia Frida. - Czy on nie potrafi odbijać kul od piersi? - To kaliber 50, strzela z dwukrotną prędkością dźwięku. Trafi go zanim usłyszy strzał. - Mama skrzyżowała ramiona. - Chciałabym zobaczyć jak odbija to od piersi.

137

Rozdział 7 Strona internetowa opisywała restaurację Takara jako azjatyckie bistro, co w rzeczywistości oznaczało, że specjalizowali się w pysznym sushi i serwowali kilka tradycyjnych chińskich i koreańskich dań. Takara mieściła się w wielkim, nowoczesnym budynku z dużej, brązowej cegły i z wielkimi oknami. Gdy wchodziłam przez drzwi, powitała mnie wysoka na dwa i pół metra fontanna. Królowały tu odcienie kremowego beżu, kojących zieleni, ciepłego brązu z dodatkiem metalicznego mosiądzu tu i tam. Kolory, cichy szmer wody oraz gustowne umeblowanie wzbudzały spokój, ale recepcjonistka przede mną oraz trzej pracownicy za barem wyglądali na dość zaniepokojonych. Zerknęłam na ciemnobrązowe stoliki i dostrzegłam Szalonego Rogana, ubranego w szary garnitur i białą koszulę rozpiętą przy kołnierzyku. Siedział w tyle, obok przerośniętych bambusowych pędów w wysokiej, czarnej wazie stojącej na ziemi. Znałam ten stolik. To miejsce zapewniało dobry widok z okna na zewnątrz, za to przechodzące obok osoby miały problem, by cię dostrzec. To był najmniej rzucający się w oczy stół w pomieszczeniu, ale teraz mógłby równie dobrze stać na samym środku. Szalony Rogan wydawał się wręcz niemożliwy do zignorowania. Lokal był pusty poza dwoma młodymi kobietami i parą w średnim wieku, i cała czwórka starała się z całych sił udawać, że go nie obserwuje. Mama zaparkowała na parkingu naprzeciw, niecałe sześćdziesiąt metrów dalej. Lufa snajperskiej Baretty miała zasięg ponad mili. Jej magia zapewniała, że nie spudłuje. Kolana nadal mi drżały. To był głupi pomysł. 138

Recepcjonistka w czarnej, obcisłej sukience zmusiła się, by uśmiechnąć się do mnie. - Panna Baylor? Proszę za mną. Ruszyłam za nią. Adrenalina potęgowała moją magię, a ja mogłam wręcz ją poczuć wylewającą się ze mnie, jak wściekły rój elektrycznych, bzyczących pszczół. Miałam na sobie stare dżinsy, ciemnoszarą bluzkę i najlepszą parę butów do biegania. Jeżeli znów będę musiała uciekać, jakby śmierć mnie goniła, to jestem przygotowana. Szalony Rogan wstał płynnym ruchem. Pojawił się kelner, jakby za dotknięciem magicznej różdżki i przytrzymał mi krzesło. Szalony Rogan nie dotknął mojego krzesła. Powinien je odsunąć, ale pozostał tam gdzie stał. Być może zrobił to celowo, ponieważ uważał, że nie zasługuję na uprzejmość, ale członkowie Domów żyli i oddychali zasadami etykiety. - Coś jest nie tak z moim krzesłem? - Nie. Magia uderzyła jak bicz. Kłamstwo. Odwróciłam się do stołu przy oknie. - Bardziej podoba mi się tamten stół. Kelner zamarł jak skamieniały, niepewny co powiedzieć. Ruszyłam do stolika przy oknie, wskazałam na krzesło naprzeciw parkingu i spojrzałam na nich oboje. - Siadam tutaj. Szalony Rogan poruszył palcami lewej ręki o pięć centymetrów. Lekki czerwony dym wydobył się spod dywanu, formując magiczny okrąg wokół mojego niedoszłego krzesła i znikł w powietrzu. Rogan zastawił pułapkę, a ja prawie w nią wdepnęłam. Drań. Odsunęłam swoje nowe krzesło. Zasady grzeczności nakazywały, by usiadł naprzeciw mnie, co ustawiłoby jego kark w oknie i dałoby matce uroczy cel. Szalony Rogan wykonał krok ku mojemu wybranemu 139

stolikowi. Stół przesunął się w tył po dywanie, poza okno, a inne stoły rozsunęły się na bok robiąc miejsce. Krzesło wyrwało się z moich rąk, a ja podążyłam za nim. Trzy inne krzesła dołączyły do mojego i ustawiły się wokół stołu. Położył rękę na krześle, które pozwalało mu obserwować zarówno drzwi jak i okno, po czym zaprosił mnie zwyczajnym gestem. Oto twój stolik. Grrrr. To się nie uda. Usiadłam. On także. Przyglądaliśmy się sobie poprzez stół. Kelner znalazł się obok nas, z nerwowym wyrazem twarzy. Witamy w Takara. Co podać do picia? - Niesłodzoną herbatę z cytryną, - odpowiedziałam. - I czy mogę prosić o słodzik? - To samo, - odpowiedział Szalony Rogan. - Bez cytryny. - Przystawkę? - Zapytał kelner. Szalony Rogan spojrzał na mnie. - Ty wybierz. - Carpaccio. - Doskonale, zaraz podam. - Kelner odszedł z widoczną ulgą. Plaga Meksyku i ja nadal przyglądaliśmy się sobie. Jego oczy wydawały się zmieniać kolor zależnie od światła. Wczoraj, gdy znajdował się w okręgu, miał ciemne oczy, prawie w odcieniu indygo. Dziś były one jak jasne, błękitne niebo. Moje myśli wróciły do klifu ze snów. Porzuciłam tą myśl. Nie wiedziałam jakim był typem telepaty. Ostatnie czego potrzebowałam, to by wyciągnął z moich myśli swój półnagi obraz. - Masz jakiś dowód osobisty? - Zapytałam. - Dowód? 140

- Powiedziałeś, że nazywasz się Szalony Rogan, ale skąd mam wiedzieć, że to prawda? Rozłamał zestaw pałeczek, potarł je o siebie i ustawił jedną na wysokości oczu, grubszym końcem skierowaną do sufitu. Otworzył dłoń. Pałeczka pozostała zawieszona ponad stołem. To robiło wrażenie. Znałam tę grę. Bawiliśmy się w nią w podstawówce, by zidentyfikować swoją magię.

Jeżeli

potrafiłeś

przemieścić

ze

stołu

pałeczkę,

byłeś

telekinetykiem. Jeżeli uniosłeś pałeczkę i utrzymałeś ją nieruchomo, byłeś telekinetykiem o wysokiej precyzji, a ludzie przychodzili do twoich rodziców oferując ci stypendium w zamian za gwarancję przyszłej pracy. Opłaciliby edukacje, a ty w zamian pracowałbyś dla nich przez dekadę czy dwie. Szalony Rogan zwyczajnie rozwinął swoją serwetkę. Cienkie jak papier płatki drewna, tak cienkie, że prawie przezroczyste, odcięły się spod pałeczki i opadały w dół. Jasna cholera. Kolejny kawałek opadł w dół. Para w średnim wieku przestała jeść. Mężczyzna otworzył buzię. Kobieta naprężyła się przełykając. Dreszcze przebiegły przez mój kręgosłup. To nie mogło się dziać. Przemieszczenie stołu to jedno. Był wielki, ciężki i jego poruszenie wymagało wiele mocy, ale to był zupełnie inny kaliber. Żaden telekinetyk nie posiadał takiej kontroli. Szalony

Rogan

umieścił

serwetkę

na

kolanach.

Pałeczka

zawirowała w miejscu. Drewniane fragmenty opadały w dół, lądując w idealnym kole, niczym okrąg małych płatków. Kelner wrócił niosąc nasze napoje i zamarł pośrodku drogi. Pierwszy okrąg wypełniony drewnianymi opiłkami i drugi okrąg, szerszy wokół niego. Pozostałe pół pałeczki opadło pośrodku obu okręgów rozcięte na cztery części z głośnym trzaskiem. Przypomniałam sobie jak się oddycha.

141

Mężczyzna wyjął trzy dwudziestodolarówki, rzucił je na stół i chwycił rękę kobiety. Śpieszyli się tak, że prawie wybiegli. To najbardziej przerażająca rzecz, jaką widziałam od dłuższego czasu. Jak to możliwe, że on potrafił coś takiego zrobić? Jeżeli zrobiłby to człowiekowi, to byłoby przerażające. Szalony Rogan spojrzał na mnie. Musiałam coś powiedzieć, coś zrobić. Cokolwiek. Wyjęłam telefon i zrobiłam zdjęcie stołu. Ściągnął odrobinę brwi. - Dla mojej babci. - Odłożyłam telefon na stół i uśmiechnęłam się do kelnera. - Połamał swoją pałeczkę. Możemy prosić o nową parę? Kelner przytaknął, szybko postawił herbatę i przekąskę na stole, a potem uciekł bez słowa. Szalony Rogan podniósł małe, białe naczynie, zazwyczaj używane do sosu sojowego i zwyczajnie zmiótł ręką ze stołu drewniane opiłki. - Wystarczyłoby mi prawo jazdy. - To nie był dobry pomysł. Był przerażająco potężny. - Prawo jazdy można podrobić. Nikt w Stanach Zjednoczonych nie zdoła podrobić tego pokazu. Jakże skromny. Niższa kobieta o kasztanowych włosach wstała, podeszła do naszego stołu i położyła na niej karteczkę. Palce drżały jej odrobinę. Nazywam się Amanda. Zadzwoń do mnie. Wróciła do swojego stolika, nachalnie kołysząc biodrami. Odkroiłam różowy plaster rzadkiego nowojorskiego mięsa i zanurzyłam go w ostrym sosie. Mniam, pyszny. - To było aroganckie. Przegoniłeś dwie osoby, kolejna dwójka straciła rozum, do tego

142

przeraziłeś kelnera. Masz ochotę wybrać się na zaplecze i sterroryzować obsługę kuchni? - Sama zaczęłaś ze stołem. - Miałam usiąść na twojej pułapce? Jego twarz była całkiem poważna. - Tak. To by uczyniło cię bardziej ugodową i oboje wyszlibyśmy stąd dużo szybciej. - No cóż, tak się nie stało. - Prawie się uderzyłam. To miała być cięta riposta? Raczej nie bardzo. Kelner pojawił się z pałeczkami. - Mogę przyjąć zamówienie? - Bulgogi8, - odpowiedział Szalony Rogan. Zamówiłam zwykłe krążki z łososia i oboje przerwaliśmy identyczne różowe torebki ze słodzikiem wsypując ich zawartość do filiżanek. - Oto co wiem, - odezwał się Szalony Rogan. - Nazywasz się Nevada Baylor. Jesteś jedynym licencjonowanym detektywem w małej firmie, która najwyraźniej podlega MADM. MADM zajmuje się ochroną wielu włości posiadanych przed Dom Pierce. Dom Pierce wynajął MADM do sprowadzenia ich marnotrawnego syna do domu, a ty wyciągnęłaś najkrótszą zapałkę. Ukroiłam kolejny kawałek ryby i ją przeżułam. Była przepyszna i powstrzymywała mnie od rozmowy i powiedzenia czegoś, czego potem mogę żałować. - Nie interesuje mnie Adam Piercie, - zadeklarował. Prawda. - Mogłeś skłamać. Teraz jestem urażona. Porwałeś mnie i torturowałeś z powodu kogoś, kto cię nawet nie interesuje.

Popularne danie kuchni koreańskiej. Przyrządzane jest z cienko pokrojonej w paski wołowiny, marynowanej z różnymi dodatkami. Opcjonalnie dodaje się czasami mirin (słodkie sake) oraz marchew. Tak przyrządzone mięso piecze się następnie na grillu.

8

143

Smok nie wydawał się rozbawiony. - Interesuje mnie odnalezienie Gavina Wallera. Najlepiej żywego. Prawda, ale zrozumiałam to już wcześniej. - Gavin zniknął z powierzchni tej planety. Jego Twitter nie działa, Instagram nie został uaktualniony i nie ma po nim ani śladu od tamtej nocy. Albo się ukrywa albo nie żyje. Szalony Rogan przytaknął. - Zgadza się. - Ale Adam jest głośny i lubi błyszczeć, więc zdecydowałeś, że łatwiej będzie znaleźć Adama i zmusić go do wyjawienia gdzie ukrywa się Gavin. Rozumiem to. Wyjaśnij teraz porwanie. - To nieistotne. Zatrzymałam się z kawałkiem carpaccio w połowie drogi do ust. Czy zdajesz sobie sprawę, że porwałeś mnie z ulicy jak seryjny morderca? Myślałam, że możesz poważnie mnie skrzywdzić. To sprawiło, że byłam zła i przerażona. Bałam się o swoje życie. To wyjątkowo istotne dla mnie. Szalony Rogan westchnął. - Dobrze. Przyjrzałem się warsztatowi Gustava i znalazłem powtarzające się duże wpłaty od Domu Pierce. Przytaknęłam. - Ja też. - Przyszedłem omówić te wpłaty, gdy zobaczyłem cię w środku. Jesteś młoda, atrakcyjna, do tego blondynka. W typie Adama. - Myślałeś, że jestem fanką Adama? - Poczułabym się obrażona, ale to strata czasu. - Tak. Myślałem, że dostarczasz mu pieniądze. Śledziłem cię do MADM. Biorąc pod uwagę ich biznesowe powiązania, jeżeli Pierce'owie chcieli przekazać Adamowi kasę, użycie MADM byłoby logicznym krokiem. Widziałem jak wychodzisz z budynku i rozmawiasz przez telefon, więc podążyłem za tobą do Mercer. Moja magia została zaalarmowana. Niezupełnie skłamał, ale to brzmiało dziwnie. 144

- Jak? - Co jak? - Jak podążyłeś za mną do Mercer? - Śledziłem cię. Kłamstwo. Magia poszybowała w górę i w dół, jak rozbudzony szkrab. Kłamstwo, kłamstwo, kłamstwo. Nawet bez mojego daru, wiedziałabym, że kłamie. Zawsze sprawdzam, czy nikt mnie nie śledzi. To nawyk. Poza tym ruch był zbyt duży, by mógł mnie skutecznie śledzić. Obserwował jak wchodzę do MADM zostawiając samochód na parkingu. Zrobił coś z moim pojazdem. Cwany z ciebie diabeł, prawda? W porządku. To gra dla dwojga. - Szukałem cię w ogrodach, gdy usłyszałem motocykl tego idioty. Skrzywił się lekko. Adam Pierce nie należał do jego ulubieńców. Jeżeli Adam przetrzymywałby któregoś z moich kuzynów, oskarżonego o morderstwo, też bym za nim nie przepadała. - Więc zamiast porozmawiać ze mną, zapytać o moje referencje, albo zrobić coś, co zrobiłaby normalna osoba, postanowiłeś napaść na mnie i skuć w swojej piwnicy? Wzruszył ramionami w powolnym, przemyślanym ruchu. Wydawało się to najprostszym sposobem na zdobycie informacji. I bądźmy szczerzy, nie stała ci się krzywda. Nawet odwiozłem cię do domu. - Podrzuciłeś mnie na wycieraczkę. Według mojej matki, wyglądałam na wpół martwą. - Przesadza. Najwyżej na martwą w jednej trzeciej. Przyglądałam mu się. Łał. Po prostu łał. Nasze jedzenie przybyło. W rekordowym czasie. - Nie mam pojęcia gdzie Adam się ukrywa. - Odkroiłam kawałek łososiowego krążka, rozmazałam na nim odrobinę wasabi i wzięłam do ust. 145

- Teraz to wiem. Spotkałaś się z nim sama, bez żadnych środków , które umożliwiłyby złapanie go. To wskazuje, że Dom Pierce wynajął MADM i ciebie, aby namówić go do oddania się w ich kochające ramiona. - Nachylił się naprzód. Jego niebieskie oczy skupiły się na mnie, spojrzenie bezpośrednie i ciężkie do utrzymania. - MADM zatrudnia magów z przeszkoleniem wojskowym. Dlaczego wysłali ciebie? Czym jesteś? Nie jesteś telepatą, ale jesteś czymś niezwykłym. Chciałbyś wiedzieć, prawda? Przeżułam z przyjemnością. Mniam, mniam, pyszne sushi. Przykro mi, nie mogę rozmawiać z pełną buzią. - Co sądzisz o Adamie? - Zapytał. Nadal przeżuwałam, grając na czas i próbując znaleźć właściwe słowa. - Obiecuję, że nikomu nie powtórzę. Sączyłam herbatę. - Adam jest zmienny i chaotyczny. Każda emocja jest intensywna. Pragnie uwagi i desperacko chce być postrzegany jako przebojowy, prawie jak nastolatek. Lubi wyzwania, więc gdy ktoś nie jest porażony jego wspaniałością, stara się udowodnić, że jest niesamowity. Ale jak nastolatek, jest skupiony na sobie i potrafi być okrutny. Nienawidzi odrzucenia, a jego potrzeba wywarcia wrażenia może szybko zmienić się w nienawiść. Jest mądrzejszy niż pokazuje, uparty i niebezpieczny. - Myślisz, że namówisz go do poddania się Domowi? - To możliwe. - Zwróciłam jego uwagę, co działało na moją korzyść, ale okłamał mnie, co źle wróżyło. - Odcięłam mu dopływ kasy. Wraz z polowaniem na niego, powinno to wywrzeć wystarczającą presję. Rozważa ten pomysł. A co ty sądzisz o Adamie? - Rozpuszczony, bogaty dzieciak, który ma zbyt wiele wolnego czasu, z kompleksem tatusia i sadystycznymi skłonnościami. Dobra. Więc się zgadzaliśmy co do tego. 146

Szalony Rogan nachylił się naprzód, skupiając na mnie. - Co jeżeli ci powiem, że to on wodzi cię za nos? - Dlaczego tak sądzisz? Wyjął mały tablet z wewnętrznej kieszeni garnituru i podał mi go. Wzięłam go, uważając, by nie dotknąć jego palców. - Pokaz dobrej woli. Prawda. Wideo pojawiło się na ekranie. Odtworzyłam je klikając palcem. Nagranie sprzed Banku Narodowego, prawdopodobnie z kamery ochrony. Czy to nagranie mieli gliniarze? - Jak je dostałeś? - Mam swoje dojścia. Na ekranie dwie postacie, jedna wysoka, druga niższa i szczuplejsza, weszły w pole zasięgu kamery i stanęły przed wykonaną ze szkła i marmuru fasadą banku. Wyższa postać, w znajomej skórzanej kurtce postawiła na ziemi metalowy kanister, wyjęła kawałek kredy i przykucnęła rysując na asfalcie. Nie potrafiłam dostrzec co rysuje, ale założyłabym się, że to magiczny okrąg. Trzydzieści sekund później, mężczyzna rozłożył stopy na szerokość ramion i uniósł ręce z ugiętymi łokciami, palce skierował ku sobie, jakby trzymał wielką, niewidoczną kulę. Druga osoba otworzyła kanister i zaczęła powoli wylewać gęsty, lepki płyn przed pierwszym mężczyzną. Ogień rozpalił się strumieniem, cichy, złoty płomień zawarty w niewidocznej sferze pomiędzy dłońmi pierwszego mężczyzny. Niższy mężczyzna nadal rozlewał ciecz. Ogień lśnił jaśniej i jaśniej. - Napalm typu B, - odpowiedział Szalony Rogan. - To środek zagęszczający, który tworzy zestaloną benzynę. - Wiem. Benzen, benzyna i polistyren. - Babcia Frida wyposażyła Domy w niejeden pojazd z miotaczem ognia takim jak w wojsku. Napalm B płonął przez dziesięć minut i tworzył temperaturę, która pobije nawet 147

ogień Adama Pierce. To jedna z najgorszych rzeczy jakie wynalazła ludzkość. Szalany Rogan uniósł brwi. Musiałam go zaskoczyć. Kula ognia pomiędzy dłońmi mężczyzny urosła do rozmiaru piłki do koszykówki. Kipiała i kręciła się, wściekłe piekło zwartej magii. Ogień lśnił na żółto, a potem biało. Wyższy mężczyzna odwrócił się i zobaczyłam jego twarz oświetloną blaskiem kuli ognia. Adam Pierce. Niższy mężczyzna - zapewne Gavin Waller - uniósł dłonie w górę i naparł. Kula ognia zniknęła. Okna banku roztrzaskały się i buchnęły płomienie. Bank Narodowy wybuchł od wewnątrz. Ogień szalał jak wściekły grizzly. Zgadza się. Gavin Waller był teleporterem krótkiego zasięgu. Adam i Gavin przyglądali się płomieniom, dwie ciemne sylwetki na tle tego piekła. Obraz Gavina wyglądał na odrobinę zniekształcony. W następnej chwili zniekształcenie znikło. Czekaj. Przewinęłam wideo o kilka sekund. Dwie minut i trzydzieści jeden sekund, trzydzieści dwa, trzydzieści trzy, trzydzieści cztery, trzydzieści pięć, przegapiłam to. Trzydzieści dwa, pauza. Sylwetka Gavina stała zamrożona na ekranie. Trzymał coś prostokątnego, co wystawało po lewej stronie. Przybliżyłam. Pudełko. Trzymał jakieś pudełko. Kiedy ono się tam znalazło? Przewinęłam wideo w tył. Pudełko pojawiło się w rękach Gavina milisekundę po tym jak zniknęła kula ognia. - Co trzyma Gavin Waller? Teleportował coś, co ma w rękach. - Pudełko depozytowe. - Co było w pudełku.

148

- Nikt nie wie. - Szalony Rogan się skrzywił. - Wyjęli to, wzięli coś z niego i umieścili je na miejscu. Adam utrzymywał napalm B w sprężeniu, a gdy magia przestała go pochłaniać, wszystko wybuchło. Pracownicy banku nadal przeszukują zgliszcza. Część skarbca się stopiła. Nie tak brzmiało oświadczenie policji. Chodziło o kradzież, a podpalenie było przykrywką. Adam podpalił bank, zabił człowieka, skrzywdził jego rodzinę, tylko po to, by coś ukraść. I potrzebował Gavina by przemieścił kulę ognia dokładnie do skarbca, ponieważ wejście przez drzwi oznaczałoby, że uruchomią się alarmy. Zanim dotarłby do skarbca, połowa gliniarzy z Houston otoczyłaby bank. - Gavin nie jest silnym teleporterem, - odpowiedział Szalony Rogan. - Ktoś musiał oznaczyć dla niego właściwy depozyt. Ktoś wszedł do banku i oznaczył pudełko, by Gavin mógł je wydobyć za pomocą magii i umieścić w jego miejscu kulę ognia. Tym kimś nie był Adam Pierce ani Gavin. To oznacza, że to zaplanowano. Pierce dokonał doskonałego napadu, ukrył ślady i nie pisnął o tym słowa. Dlaczego. Rozwarły się niebiosa i oświecenie spłynęło na mnie uderzając w głowę. - Jeszcze nie skończył. Adam odczuwa wręcz patologiczną potrzebę uwagi. Gdyby zakończył swój plan, ukłoniłby się. Wyszedłby w blasku chwały albo pozwolił się aresztować, albo oddałby się w ręce Domu w wielkim pokazie. Nie oparłby się takiemu oświadczeniu. Zamiast tego się ukrywa. I używa mnie, aby trzymać rodzinę na dystans. Jak długo będę raportować, że utrzymuję z nim kontakt a on słucha, będą myśleć, że jest szansa na to, by poddał się. Nie spróbują go schwytać. Skupią się na spowolnieniu polowania. Ułatwiam mu realizację jego planu. - Nie brzmisz na zaskoczoną, - zauważył.

149

- Wiedziałam, że wodzi mnie za nos. Nie wiedziałam tylko czemu. Teraz wiem. - Uśmiechnęłam się do niego promiennie. - Dziękuję za rozwiązanie tej zagadki. Szalony Rogan odchylił się w tył, jego muskularne ciało spoczywało na krześle. - Jesteś doświadczonym detektywem. Chcesz Adama Pierce, a on jest chętny kontaktować się z tobą, ale nie zdołasz namówić go do poddania się ani nie masz środków, by go do tego zmusić. Ja chcę Gavina Wallera. Mam pieniądze i możliwości po swojej stronie, ale nie mogę go znaleźć. Doprowadź mnie do Adama, a pomogę ci go dostarczyć Domowi Pierce. - Sądzisz, że zdołasz zapanować nad Adamem Pierce? Przytaknął z pewnym wyrazem twarzy. - Tak. Nie mogę zagwarantować, że nie stanie mu się krzywda, gdy z nim skończę, ale daję słowo, że będzie żywy. Złożyłam serwetkę i położyłam ją na stole. - Dziękuję za uroczy lunch. Odpowiedź brzmi nie. Mam już pracodawcę. - Zatrudniono cię do odnalezienia Pierce'a, nie Wallera. - Szalony Rogan przesunął palcem po tablecie. Elektroniczny czek pojawił się na ekranie. - Wpisz kwotę. Mogłam wpisać kwotę dość wysoką, by spłacić pożyczkę do MADM. To było kuszące. Tak bardzo kuszące. Ale nie wskakuje się do klatki z dzikim niedźwiedziem, ponieważ obiecał ci odrobinę swojego miodu. W tej chwili ja i Pierce rozmawialiśmy. Gdy wkroczy Szalony Rogan, to wszystko przekształci się w otwarty konflikt, a moc jaką on i Pierce władali oznacza, że mogę - nie tylko mogę, raczej na pewno ucierpię. Moje życie nie znaczyło nic dla żadnego z nich. - Nie, dziękuję. Zmrużył oczy. - Nadal jesteś zła o piwnicę. - Tak, ale moja osobista antypatia nie ma nic wspólnego z tą decyzją. To czysto profesjonalny wybór. Złamałeś prawo porywając mnie i 150

choć przeprosiłeś, twoje przeprosiny były nieszczere. Były środkiem do celu. Przearanżowałeś restaurację, czyjąś własność, by dostosować ją do swoich potrzeb, okłamałeś mnie w czasie tej rozmowy, próbowałeś uwięzić mnie zaklęciem, po tym jak zapewniłeś mnie, że nie stanie mi się krzywda. - Zapewniłem cię, że nie zostaniesz porwana. - Jesteś niewiarygodnie potężny i wykazujesz jawny brak poważania dla prawa i brak moralnych skrupułów. Zgaduję, że nie uważasz niczego z tego co zrobiłeś za złe. To czyni cię bardzo niebezpiecznym i niepewnym w mojej pracy. Złamiesz prawo i zabijesz kogo chcesz, a jeżeli zdołam to przetrwać, to ja zostanę z problemami. Tak więc odpowiedź brzmi nie. - To nie jest mądre Nevada. Dbam o swoich podwładnych. Dźwięk mojego imienia wytrącił mnie z równowagi na pół sekundy. Przehandlowanie długów wobec MADM w zamian za służbę Domowi Rogana. Nie, dziękuję. Przynajmniej w MADM istniały zasady. Legalny, wiążący kontrakt. To co nam zrobili było ciosem poniżej pasa, ale zgodne z zasadami kontraktu. Moja wartość dla nich wiązała się z moimi umiejętnościami detektywa. Moja wartość dla Rogana była powiązana z umożliwieniem mu zbliżenia się do Adama Pierce, a Rogana nie obowiązywały żadne zasady. Nie miałam żadnego interesu aby pójść z nim do jednego łóżka. Do łóżka. Z Szalonym Roganem. Mój umysł wyobraził sobie go nagiego na ciemnej pościeli. Zatrzasnęłam tę myśl za drzwiami umysłu tak szybko, że zazgrzytałam zębami. Wyjęłam dwie dwudziestodolarówki z portfela i położyłam na stole. - Nie widzę żadnych powodów, by wierzyć temu co mówisz. 151

Nachylił się naprzód. Jego ciało naprężyło się, mięśnie napięte pod ubraniem. Twarz stała się drapieżna. Cała cywilizacja wyparowała, i oto stał on, smok w swej przerażającej chwale. - Nie odwracaj się ode mnie. - Jego głos wibrował mocą. Przeceniasz swoje możliwości. Adam Pierce, Dom Pierce oraz MADM to nie twoja liga. Proponuję ci współpracę. Nie czyń ze mnie wroga, albo tego pożałujesz. - I właśnie dlatego odpowiedź brzmi nie. - Wstałam. - A następnym razem, gdy zdecydujesz się wysłać swoją projekcję do moich snów, zachowaj na sobie ubranie. Uśmiechnął się. To był bardzo męski, pewny siebie uśmiech, nie tylko seksualny ale drapieżny. Drapieżny wyraz jego oczu stał się niszczycielski. Poczułam potrzebę chwycenia serwetki i trzymania jej przed sobą niczym tarczy. - Potrafię wywoływać projekcję, ale musiałbym znajdować się obok ciebie, aby to zrobić. Cholera. Jego głos był gładki i zmysłowy. Mężczyzna nie ma prawa brzmieć w ten sposób. - Powiedz mi, czego nie miałem na sobie w twoich snach? Wstałam, odwróciłam się do niego plecami i wyszłam na zewnątrz. Dźwięk śmiechu pieścił moje plecy, prawie jak seksualny dotyk. Idź naprzód, idź naprzód, idź naprzód. To było głupie. Musiałam mieć ostatnie słowo. Zabiłoby mnie gdybym trzymała gębę na kłódkę? Telefon zadzwonił. Odebrałam. - Tu Agencja Ochrony „Zwodzony Most”, - odezwał się kobiecy głos w moim telefonie. - Włączył się alarm przeciwpożarowy w twojej rezydencji. Babcia znowu włączyła alarm przeciwpożarowy. Testowała paliwo albo narzędzia i firma ochroniarska dzwoniła w panice co kilka miesięcy. 152

Pozostawiłam im wyraźne instrukcje, by dzwonili przynajmniej przez minutę do domu, zanim wezwą straż pożarną. Czasami babcia gasiła pożar i nie odbierała telefonu - Czy telefon dzwonił? - Byłam prawie przy drzwiach. - Tak. Wykryliśmy dwa oddzielne alarmy, w warsztacie i przy drzwiach wejściowych. Wejściowe drzwi. Włoski na szyi stanęły mi dęba. - Wezwijcie natychmiast straż pożarną! Wybiegłam przez drzwi na parking.




Furgonetka była już na chodzie. Chwyciłam drzwi kierowcy i wskoczyłam do środka. - Nasz dom się pali! Mama zabezpieczyła broń, opadła na siedzenie pasażera i zapięła pasy. Wcisnęłam gaz, a wan wyjechał z parkingu. Mama wykręciła domowy numer. - Nikt nie odbiera? - Skręciłam zbyt szybko. Wan przechylił się na bok i wrócił na miejsce, hamulce zapiszczały. Włączyła głośnik. Dryń.... Dryń.... Dryń.... - To warsztat? - Wejściowe drzwi. Skręciliśmy w boczną ulicę. Powoli jadący Prius blokował uliczkę. Sznur aut na przeciwnym pasie czynił skręt niemożliwym. Pieprzyć to. Przekręciłam kierownicę na prawo. Wan wjechał na krawężnik z łomotem. Zjechałam na chodnik. Dryń... Dryń... Ominęliśmy Priusa. Zjechałam znów na uliczkę. Dryń...

153

Ostro skręciłam w lewo. Warsztat pojawił się przed nami. Wyglądał na nietknięty. Z piskiem zatrzymałam się przed wejściem. Matka przeklęła. Wielki łańcuch blokował drzwi. Ktoś wyciął dziury w murze i drzwiach, przełożył przez nie łańcuch przemysłowy i zawiesił na nim kłódkę. Co u licha? Dodałam gazu i przejechałam obok magazynu w kierunku warsztatu.

Identyczny

łańcuch

blokował

tylne

wejście.

Cholera.

Chwyciłam uchwyt otwierający drzwi do garażu przymocowany do daszku. Masywne drzwi ani drgnęły. Uszkodzone. Nie mieliśmy żadnych narzędzi do przecięcia łańcucha. Wszystko znajdowało się w magazynie. - Dym, - odezwała się mama. Kłąb czarnego dymu wydobywał się przez wentylację pod sufitem. Babcia była w środku. Mogła spłonąć. - Wyważyć je? - Dawaj. - Mama przygotowała się na zderzenie. Wrzuciłam wsteczny, rozpędzając się w dół ulicy. Drzwi garażowe to najsłabszy punkt. To przemysłowe drzwi garażowe, wzmocnione od wewnątrz, ale i tak słabsze niż ściany. Musiałam uderzyć naprawdę mocno. Celowałam w blady prostokąt drzwi i wcisnęłam gaz. Wan ruszył naprzód, nabierając prędkości. Szalony Rogan stanął między wanem a drzwiami garażowymi. Wcisnęłam hamulce, ale nie było dość czasu by wyhamować. Uderzę go. Widziałam go z krystaliczną wyrazistością - jego ciało obrócone bokiem do mnie, jego porażające oczy, gdy wan pędził na niego. Uniósł rękę.

154

Furgonetka uderzyła w poduszkę z powietrza, jakby wbiła się w lepki miód. Powoli zatrzymaliśmy się trzydzieści metrów przed jego palcami. Szalony Rogan stał przed garażowymi drzwiami. Drzwi zadrżały i opadły w dół. Dym wydobył się na zewnątrz, ciemny i oleisty. Wyskoczyłam z auta i wbiegłam do środka. Dym docierał do moich nozdrzy i drapał w gardło, jak ostry papier ścierny. Oczy łzawiły. Kwaśny odór dławił mnie. Zakaszlałam i potknęłam się, próbując coś dostrzec za ciemną kurtyną. Ludzkie ciało leżało nieruchomo na podłodze. O nie! Opadłam na kolana. Babcia Frida leżała na brzuchu. Odwróciłam ją, chwyciłam za ramiona i pociągnęłam po podłodze. Szalony Rogan wyłonił się z dymu, podniósł babcię i ruszył do wyjścia. Dym wdzierał się do ust. Czułam się, jakby ktoś wypełnił mi usta potłuczonym szkłem, które wbijało się we mnie. Zakręciło mi się w głowie. Zachwiałam się za Szalonym Roganem, próbując znaleźć wyjście. Nagle dym się skończył i poczułam świeże powietrze. Czułam jakby moje płuca płonęły. Schyliłam się i zakaszlałam. Bolało jak diabli. Szalony Rogan położył babcię na ziemi. Mama uklękła obok niej. Nie mogłyśmy jej stracić. Jeszcze nie teraz. - Babcia, - jęknęłam. - Wyczuwam puls, ale jest słaby. - Mama otworzyła usta babci i rozpoczęła sztuczne oddychanie. Proszę, nie umieraj. Proszę, nie umieraj, babciu. Mama zaczęła masaż serca. Łzy spływały mi po policzkach. Babcia zawsze była z nami. Ona zawsze... Co my zrobimy... Wóz strażacki pojawił się na ulicy. 155

Babcia zakaszlała. Drżące słowa wydobyły się z niej, skrzypiące jak stare drzwi. - Penelope. Och Boże. Dzięki ci. Ulga obmyła mnie, jak zimny prysznic. Odetchnęłam. - Mamo? - Mama zapytała. - Złaź ze mnie. Zacisnął mi się żołądek. Przykucnęłam, próbując wziąć się w garść. Dostrzegłam buty Szalonego Rogana. Szalony Rogan. Mężczyzna, który powiedział mi, że pożałuję jeżeli się od niego odwrócę i który teraz wygodnie pojawił się jako bohater. Strach i mdłości zmieszały się we mnie tworząc gniew. Prawie straciliśmy babcię Fridę. Ktoś wszedł do naszego domu, zabarykadował łańcuchem drzwi, a potem próbował ją zabić. Ktoś to zrobił, więc sprawię, że za to zapłaci. Ogarnęła mnie furia. Patrzyłam w oczy Rogana. Coś we mnie pękło, jak rozpadający się łańcuch. Moja magia wybuchła, dzika i wściekła jak niewidoczne błyskawice i skupiła się na Szalonym Roganie. Naprężył się zaciskając zęby. Czułam jak ze mną walczy, ale mój gniew zmieniał magię we wściekłość. Miałam pytania. Do diabła, on na nie odpowie. Przemówiłam i usłyszałam mój własny głos, nieludzki i przerażający. - Kazałeś komuś skrzywdzić moją babcię? Jego wola walczyła z moją, twarda jak stal i nieposkromiona, ale byłam zbyt wściekła. Odmówił ugięcia się, więc przykułam go w miejscu i naparłam. Poruszył szczęką. Odpowiedź była warknięciem. - Nie. Prawda.

156

Zmusiłam go do odpowiedzi. Nie miałam pojęcia jak to robiłam, ale zrobię to jeszcze raz. - Kazałeś komuś podłożyć ogień? - Nie. Prawda. - Zrobiłeś to sam? - Nie. Prawda. Mój uchwyt się wyślizgiwał. Był zbyt silny. Jakbym próbowała związać w supeł tory kolejowe. - Wiesz kto to zrobił? - Nie. Prawda. Puściłam go. Poruszył się. Jego silne palce zacisnęły się na moim nadgarstku, wysyłając elektryczny dreszcz niepokoju przeze mnie. Jego twarz była przerażająca, głos ściszony, ledwie panujący nad agresją. - Nie rób tego więcej. Powinnam być przerażona, ale babcia prawie zmarła i byłam zbyt wściekła i zmęczona by mnie to obchodziło. - Nie lubisz, gdy role się odwracają? Puszczaj mnie. - Rozluźnił palce. Przez całe życie poznałam tylko dwie osoby, które mogły dokonać czegoś takiego, jak podpalenie i właśnie wykluczyłam jedną z nich. „Rodzice i siostry to coś, co cię obchodzi gdy masz pięć lat. Ciągną cię w dół, a ty im na to pozwalasz." Nie. Adam nie byłby tak głupi, prawda? Czy ten drań właśnie próbował zabić moją rodzinę. Ratownicy wprowadzili babcię do ambulansu. Musiało się to dziać, gdy przesłuchiwałam Szalonego Rogana. Pierwsi lekarze próbowali założyć babci maskę tlenową. Nie miała jej na sobie. Mama podeszła do mnie. - Ostatnie co pamięta to szarpnięcie. Ma krew z tyłu głowy. 157

- Ktoś ją uderzył. - Zapłacą za to. - Na to wygląda. Pojadę z nią do szpitala. - Dobrze. Jedź. Mama rzuciła Szalonemu Roganowi złowrogie spojrzenie i weszła do ambulansu. Strażak wyszedł z warsztatu. Dym już prawie się rozproszył. Strażak skinął na wnętrze warsztatu. - Wygląda na to, że ktoś zapalił papierosa przy benzynie. Trzeba być ostrożniejszym. - Dziękuję, będziemy. - Odwróciłam się by ukryć wyraz twarzy. Niestety to sprawiło, że stanęłam twarzą w twarz z Szalonym Roganem. Niezadane pytanie zawisło w powietrzu, gdy strażak odszedł. - Babcia nie pali, - odpowiedziałam cicho. - Benzyna jest przechowywana w metalowych pojemnikach. Pociski są trzymane w innej skrytce. Zanim wyszłam na lunch, magazyn nie miał łańcuchów na drzwiach. Podjechał SUV. Dwóch mężczyzn w ciemnych spodniach i ciemnych koszulkach polowych wyszło na zewnątrz. Jeden koło czterdziestki, ciemnoskóry z lekko siwymi włosami. Niósł wielką, ciemną walizkę. Drugi mężczyzna wyglądał na latynosa i był jakieś dziesięć lat młodszy. Poruszali się jak żołnierze. Miałam styczność z wystarczająco wieloma, by rozpoznać ten chód, nieśpieszny ale wydajny krok ludzi, którzy mieli określone polecenia i musieli je wykonać. Zatrzymali się około metr przed nami. - To moi ludzie, - odezwał się Szalony Rogan. - To specjaliści od podpaleń. Jeżeli wyrazisz zgodę, to zbadają magazyn. Przytaknęłam. Nadal mu nie ufałam, ale nie miał nic wspólnego z podpaleniem. - Idźcie, - odezwał się. Mężczyźni weszli do magazynu. 158

Nagle poczułam się zmęczona. Oczy mi płonęły. Gardło wciąż bolało. Szalony Rogan uniósł dłoń. Butelka wody pojawiła się w niej. Podał mi ją. - Przepłucz usta i oczy. Nie przełykaj. Otworzyłam butelkę, wzięłam łyk, przepłukałam usta i wyplułam. Drapanie ustąpiło. Młodszy mężczyzna pojawił się w drzwiach magazynu i wskazał na nas. Ruszyliśmy w jego kierunku. - Dziękuję za uratowanie babci, - odezwałam się. - Nie będę miał z ciebie pożytku, jeżeli będziesz chować krewnych zamiast szukać Pierce'a. Zrobiłem to z całkowicie egoistycznych pobudek, - odpowiedział. Kłamstwo. Weszliśmy do środka. Starszy mężczyzna klęczał przy stopionym kanistrze z benzyną. Sadza pokrywała betonową podłogę. Walizka leżała otwarta. Wewnątrz naczynka i próbówki spoczywały w ochronnej piance. Szalony Rogan zdjął płótno przykrywające pojazdy. Uniósł brwi. To czołg? - Technicznie to działo na gąsienicach. Mobilna artyleria polowa. W rogu jest czołg. Nazywa się Romeo. Szalony Rogan potrząsnął głową z niedowierzaniem. Podeszliśmy do starszego mężczyzny. Uniósł probówkę, abyśmy mogli ją zobaczyć, po czym użył małego kabla do zdrapania sadzy z podłogi. Wsunął narzędzie do probówki i potrząsnął. Mała grudka sadzy spadła do szkła. Mężczyzna dodał kilka kropli przezroczystego roztworu w plastikowej buteleczce. Sadza stała się niebieska, potem powoli zmieniła kolor na purpurowy. - Użyli imprezowych wspomagaczy, - odpowiedział starszy mężczyzna. - To wojskowe, powoli płonące, wytwarzające dym materiały. 159

Zmieszali cztery litry z połową litra benzyny i podpalili. Gdzie była kobieta, którą zabrała karetka, gdy ją znaleźliście? - Na podłodze, twarzą do ziemi, - odpowiedziałam. - Miała szczęście, - odpowiedział młodszy mężczyzna. - Podłoga była najbezpieczniejszym miejscem, do tego pomógł wysoki sufit. Tą substancję stworzono do wywabiania ludzi z budynków bez powodowania trwałych zniszczeń. Zostaniesz za długo w środku to zginiesz. - Ktokolwiek to zrobił, wiedział co robi, - odpowiedział starszy mężczyzna. - Imprezowe wspomagacze są drogie i ciężkie do zdobycia bez zezwolenia. Większość cywilnych inspektorów od podpaleń nie sprawdza ich, a rozkładają szybko. Zmieszaj je w ten sposób jak tutaj i masz wypadek wyglądający jak normalny zapłon benzyny. Jeszcze jedno. Rozmawiałem ze strażakami. Powiedzieli, że papieros był zarzewiem ognia. Zajmuję się tym jakiś czas i mówię wam, że papieros mógł tu być, ale to nie on zainicjował ogień. Kanister płonął od góry w dół. Ktoś przyłożył silne źródło ciepła z tyłu. Na przykład pochodnie. Albo rękę Adama Pierce. - Dziękuję, - odpowiedziałam. Mężczyźni wstali i wyszli. Szalony Rogan przyglądał mi się z neutralnym, wyczekującym wyrazem twarzy. - Dziękuję, - powtórzyłam. - Jestem bardzo wdzięczna za pomoc. Chciałabym, abyś teraz wyszedł. Obrócił się i wyszedł. Podeszłam do rogu i otworzyłam szafkę, gdzie znajdował się stary komputer. Bern dawno temu podłączył sieć w całym domu. Kliknęłam strzałkę. Pojawiło się zapytanie i wpisałam hasło. Grafika ochrony pojawiła się na ekranie. Kliknęłam kamerę i przewinęłam w tył o godzinę.

160

Babcia Frida kręcąca się po pomieszczeniu... Przewinęłam dziesięć minut, kolejne dziesięć... Rozmazana czarna sylwetka pojawiła się w wejściu. Obraz znikł. Sprawdziłam zewnętrzną kamerę. Obraz znikł zanim cokolwiek uchwycił. Przewinęłam do obrazu postaci. Mógł to być mężczyzna albo kobieta. Nie potrafiłam odróżnić. Odwróciłam się i ruszyłam do tylnych drzwi. Kamera agencji ochrony wznosiła się pięć metrów ponad ziemią. Znikła. W jej miejscu znajdował się stopiony metal i plastik. Kamera była za wysoko dla płomieni, a gdyby płomień ognia miał taką temperaturę by ją stopić, babcia by nie żyła. Nie, to zrobiło idealne uderzenie pirokinetyka. Jedyny pirokinetyk z jakim miałam styczność z zeszłym miesiącu to Adam Pierce, który zaatakował moją rodzinę. Rozejrzałam się po magazynie, spojrzałam na plamy pożaru na podłodze, stopiony kanister i wyobraziłam sobie babcię leżącą na betonie, twarzą w dół. Powoli umierającą w swoim ukochanym miejscu. Jakakolwiek siła woli trzymała mnie w kupie, teraz się załamała. Oparłam się o najbliższy pojazd i rozpłakałam.

161

Rozdział 8 Zanim Bern odebrał mamę i babcię ze szpitala, zdążyłam posprzątać garaż, zrobić obiad i przez godziny rozmyślałam nad tym, jak moje działania prawie doprowadziły do śmierci babci. Rozmowę z Adamem odtworzyłam w myślach kilkukrotnie. Stopiona kamera nie stanowiła niepodważalnego dowodu, ale intuicja mówiła mi, że to on. A instynkt prawie nigdy mnie nie zawiódł. Spróbowałam zadzwonić do Adama. Jego numer był nieaktywny. Pewnie używał karty do telefonu, a potem ją wyrzucał. Jeżeli nie wzięłabym tego zlecenie... Skupiłam się ostrożnie na tej myśli, wykorzystując ją do rozpalenia płomienia wściekłości, jaki we mnie się wzbierał. Poczucie winy na nic by się teraz zdało, ale gniew dawał mi determinację, której potrzebowałam. Dowiem się kto to, nawet jeżeli będę musiała wywrócić miasto do góry nogami. A gdy się dowiem, on za to zapłaci. Mogę nie posiadać militarnych umiejętności władania magią, ale dopadnięcie go stanie się celem mojego życia. Nie pozwolę aby ktokolwiek skrzywdził moją rodzinę i nie poniósł konsekwencji. O drugiej dzieciaki wpadły do domu, dwie godziny przed czasem normalnego powrotu. Przyjaciółka Cataliny wraz z matką przejeżdżały obok naszego lokum w drodze na wizytę u lekarza i zauważyły wozy strażackie. Przyjaciółka napisała do Cataliny, która odczytała wiadomość po lekcji i natychmiast skontaktowała się z mamą. Mama powiedziała, że babcię zabrano do szpitala, ale wszystko jest w porządku. Catalina zadzwoniła do Berna, zabrała kuzyna i siostrę ze szkoły i wróciła do domu jakby gonił ją diabeł, ponieważ tak właśnie funkcjonowała nasza rodzina.

162

Podałam im spóźniony lunch i opisałam sytuację. Po piętnastu minutach uspokoili się a po kolejnych piętnastu dali się przekonać, że nie powinni się tym dzielić na Facebooku, Instagramie czy Heraldzie. Kończyliśmy jeść, gdy babcia weszła przez drzwi. Wyglądała jakby chciała komuś przyłożyć. Mama weszła za nią kuśtykając. Dzisiejszy dzień musiał odcisnąć swoje piętno na jej nodze. - Chcieli aby została na noc, ale się nie zgodziła. - Powiedziała mama. - Babciu! - Arabella uniosła ręce. - Czemu nie jesteś w szpitalu? - Mam sprawy do załatwienia. - Babcia wysyczała przez zaciśnięte zęby. - Jakie? - Lina stanęła jej na drodze. - Catalina, nie masz ochoty zadzierać dzisiaj ze mną. - Babcia ściągnęła brwi. - Zamierzam wziąć lutownicę i pospawać ściany, a potem zainstalować stanowisko strzeleckie dla twojej matki, by mogła zastrzelić następnego skurwiela, który spróbuje się tutaj włamać. Mama utkwiła na mnie spojrzenie. - Co powiedzieli strażacy? - Powiedzieli, że babcia nie powinna palić obok kanistra z benzyną. Babcia Frida odwróciła się do mnie. Jeżeli wzrok mógłby zabić, zostałby ze mnie popiół. - Specjaliści od podpaleń Szalonego Rogana twierdzą, że ktoś zmieszał wojskowe substancje z benzyną i podłożył źródło ciepła. - Szalonego Rogana? - Zapytał Bern Przy stole Leon nagle ożył i odłożył telefon. - Szalony Rogan? - Szalony Rogan nie miał nic wspólnego z podpaleniem, odpowiedziałam. - Skąd wiesz? - Odpowiedział Leon.

163

- Wiem. Zapytałam go. Także przepytałam jego ekspertów i oni nie kłamali. - Szalony Rogan tu był? - Leon wskazał na stół. - Tutaj? I nikt mi nie powiedział. - Po tysiąckroć przepraszam, Wasza Wysokość, - odpowiedziała Arabella. - Wszyscy byli zbyt zajęci ratowaniem babci. Leon zignorował ją. - Zrobił coś jak tu był? - Wyważył drzwi do garażu, - odpowiedziałam. Leon podskoczył na krześle jakby mu wyrosły skrzydła. - Siadaj, - odezwała się mama. Wrócił na miejsce. Najwyraźniej mój młodszy kuzyn był sekretnym fanem Szalonego Rogana. - Na ile jesteś pewna, że stoi za tym Adam Pierce? - Zapytała mama. - W wystarczającym stopniu. Będę pewna na sto procent, jak zapytam go twarzą w twarz. Mama postawiła małe pudełko na stole. Dziesięć pomarańczowych tabletek leżało na stole. - Więc znajdź go i zapytaj. - Z przyjemnością. - Zabrałam pudełko ze stołu. Wyglądało na to, że tej nocy wybiorę się do niebezpiecznej części miasta. Dopiero minęła trzecia. Mnóstwo czasu do zmroku. - Możliwe, że będę potrzebowała wsparcia. Takiego, jakie ci się nie spodoba. - Rób co trzeba, - odpowiedziała mama. - Lepiej żebyś ty dorwała Pierce'a niż my, - odezwała się babcia. Bo jeśli Pierce zjawi się tu jeszcze raz, nie będziemy się patyczkować. - A gdy skończymy, to co z niego zostanie da się zebrać w plastikowy worek i będziesz mogła dostarczyć go rodzinie. - Obiecała

164

mama. - Nevada? Jeżeli zamierzasz zadręczać się tym, co się stało, to odpuść sobie. - Wykonywałaś swoją pracę, - odpowiedziała babcia Frida. - To nie stało się z twojego powodu. Oni to rozpoczęli, kimkolwiek są. Pożałują tego, ponieważ my doprowadzimy sprawę do końca. - Dziękuję. - Nie zabiło to poczucia winy, ale w tej chwili wina nie była tak istotna, jak odnalezienie Adama i potwierdzenie czy to on stał za podpaleniem. Wyszłam z pokoju. Musiałam zabrać Rugera9. Za mną przemówiła mama. - Porozmawiajmy o bezpieczeństwie. Nikt nie wychodzi sam... Dotarłam do skrytki, otworzyłam ją i wyjęłam pistolet P90. Pigułki były dla Pluskwy. Dopiero dochodziła trzecia popołudniu, ale i tak potrzebowałam wsparcia, aby wybrać się na spotkanie z Pluskwą, nawet za dnia. Pluskwa pomieszkiwał w Wiosce Jersey, czy też jak powszechnie ją nazywano, w Dziurze. Mogłam zadzwonić po któregoś z wolnych strzelców, ale obecnie większość z nich unikała nas jak ognia. Do tego kosztowałoby mnie to fortunę. Wycieczka do Dziury jest szkodliwa dla zdrowia. Podzieliłam pigułki, włożyłam siedem do plastikowego woreczka a trzy do słoika i zabrałam ze sobą. Być może będę musiała odwiedzić Pluskwę raz jeszcze. Trzy wystarczą na pierwszą wizytę. Istniała jedna osoba, która mogła zapewnić mi wsparcie jakiego potrzebowałam, a nawet więcej. Wyszukałam numer Szalonego Rogana w telefonie. To szaleństwo, ale sytuacja uległa zmianie. Wcześniej Adam tylko gadał. Teraz istniało ryzyko, że może posunąć się do gwałtownych działań. Jeżeli próbował spalić moją babcię, nic nie powstrzyma go przed

9

Pistolet. 165

obróceniem mnie w popiół w chwili, gdy powiem coś, co się mu nie spodoba. A jeżeli odnajdę Adama Pierce, będę miała możliwość by nad nim zapanować. Zawahałam się wybierając numer. To był zły pomysł. Szalony Rogan był brutalny, bezwzględny, gwałtowny. Wszystko, czego zazwyczaj unikałam w pracy. Miałam przeczucie, że nie posiada hamulców i to mnie przerażało. Jeżeli straci panowanie nad sobą i zacznie zabijać ludzi, niewiele będę mogła z tym zrobić. Nie chciałam mieć na sumieniu niczyjej śmierci. Nie chciałam też zostać na miejscu, gdy opadnie kurz po jego eskapadzie i zjawią się gliniarze zadający pytania. Jego stać na drogich prawników, mnie nie. Sposób w jaki moje ciało reagowało na jego bliskość także mnie przerażał. Podniecał mnie samym spojrzeniem. Seks z nim to doświadczenie, jakiego nigdy bym nie zapomniała i jakaś szalona część mnie pragnęła tego zasmakować. Chciałam zobaczyć go nago. Chciałam poczuć tą całą przytłaczającą męskość intensywnie na mnie skupioną. Nigdy nie zareagowałam tak na żadnego mężczyznę. Nie mogłam zaufać Szalonemu Roganowi. Nie tylko dlatego, że było socjopatą, ale także Pierwszym i głową starego Domu. Dla niego byłam płotką. Jeżeli będzie potrzebował żywej tarczy w walce, użyje mnie bez wahania. Byłam wynajętym wsparciem, środkiem do celu i musiałam zarysować wyraźne granice dla niego i dla siebie. Inaczej wyjdę z tego poturbowana albo nawet zginę. A jeżeli pokażę mu choć cień słabości, czy to będzie miłość do rodziny, duma, czy irracjonalne pożądanie by poczuć jego ręce na mojej skórze, on użyje tego przeciw mnie. Nie wspominając, że uwięziłam go w miejscu za pomocą magii i wyrwałam z niego odpowiedzi. Biorąc pod uwagę, że nadal żyłam i byłam w jednym kawałku, zniósł to nad wyraz dobrze. Moja magia jest rzadka i 166

niewiele na jej temat powszechnie wiadomo, głównie dlatego, że ludzie, którzy ją posiadali pracowali w tajnych służbach. Zrobiłam co w mojej mocy, by dowiedzieć się tyle ile mogłam, ale nigdy nie widziałam, by wspominano cokolwiek o tym rodzaju magii. Pojawił się znikąd. Przyglądałam się numerowi Szalonego Rogana. Czy istniał inny sposób? Jeżeli Adam zwrócił się przeciwko mnie, żaden wolny strzelec jakiego ze sobą zabiorę, a nawet dwóch, nie wyjdzie z tego cało. Tak samo ja. Adam myślał, że może mnie wykorzystać, tak samo Szalony Rogan. Najlepszym wyjściem było skierować ich przeciwko sobie. Musiałam napuścić na siebie dwóch Pierwszych i cichutko czekać z boku aż opadnie kurz. Wzięłam głęboki wdech i wcisnęłam przycisk. Odpowiedział po drugim dzwonku. - Tak? Jego głos w telefonie brzmiał jak pieszczota. Łańcuchy, przypomniałam sobie. Piwnica. Psychol. Granice. Granice są dobre. Przemyślałam twoją propozycję. - Czekam z niecierpliwością. Psychol, który lubi się droczyć. Jeszcze lepiej. - Nie chcę twoich pieniędzy. Nie chcę dla ciebie pracować. Ale jestem zainteresowana partnerstwem. Wyrażę się całkowicie jasno: nie będę dla ciebie pracować, będę pracować z tobą na równych warunkach dla osiągnięcia wspólnego celu. I mam warunki. - Słucham. - Po pierwsze, nie zabijesz nikogo, jeżeli on nie spróbuje nas zabić pierwszy. Rozbrzmiała długa przerwa. - Spróbuję.

167

- Po drugie, obiecasz, że dopadniesz i dostarczysz Adama Pierce jego Domowi żywego. - Nie mogę tego obiecać. Mogę obiecać, że zrobię wszystko co w mojej mocy, by zachować go przy życiu, w granicach rozsądku, ale jeżeli ten idiota postanowi skoczyć z Mostu Baytown10, niewiele będę mógł zrobić, by go uratować. Technicznie rzecz biorąc miał rację. Ludzkie ciało reagowało specyficznie na utratę grawitacji i upadek z wysokości. Nawet jeżeli Szalony Rogan pochwyci Adama swoją magią pół sekundy po tym jak ten skoczy, Adam i tak umrze od wewnętrznego krwotoku. Właśnie dlatego lewitatorzy stali się odrębną klasą, a nie wrzucono ich do jednego worka z resztą telekinetyków. - Dobrze. Obiecaj mi, że zrobisz wszystko co w twojej mocy, by pomóc mi dostarczyć go żywego jego rodzinie. - Jasne. Te obietnice najpewniej nie były warte złamanego grosza. - Po trzecie, chcę byś chronił moją rodzinę, gdy będziemy zajmować się tą sprawą. Muszę wiedzieć, że mogę liczyć na tą ochronę. - Oczywiście. To leży w naturze naszej umowy. Chcesz abym umieścił ludzi, którzy będą mieć oko na twój dom? -Tak. Mają podejść do drzwi i przedstawić się mojej rodzinie, bo w przeciwnym razie ktoś przypadkiem może ich zastrzelić. - Zgoda. - Jego głos brzmiał szorstko. - Moja kolej. To profesjonalna współpraca i oczekuję, że tak będziesz ją traktować. Jeżeli skontaktujesz się z Adamem, jeżeli on zadzwoni do ciebie, odwiedzi cię, to

niezwłocznie

jak

zakończysz

rozmowę,

chcę

zostać

o

tym

poinformowany. Nie następnego dnia, nie gdy ci będzie pasowało, ale natychmiast po. Ujawnisz wszystkie informacje na temat tej sprawy, 10

Obrazek. 168

łącznie z warunkami twojej umowy, stanem relacji z Adamem i wszystkim co wiesz o Gavinie Waller. - Brzmi uczciwie. - Nie udasz się także na żadną eskapadę bez omówienia tego ze mną. Nie chcę dostać wiadomość „Cześć, ścigam Pierce'a”, a potem patrzeć jak gliniarze wyławiają cię z Zatoki Buffalo następnego ranka. - Jestem wzruszona. - Jasne. - Nie chciałbym odtwarzać dochodzenia ze strzępów. Jeżeli zginiesz, to będzie bardzo niewygodne. Przewróciłam oczami. - Mamy więc umowę? - Zapytał. - Tak. Wybieram się do Wioski Jersey rozejrzeć się za Adamem Pierce. Chcesz dołączyć? - Będę za dziesięć minut. Rozłączyłam się. Więc tak się podpisuje cyrograf z diabłem. Za późno na żale. Westchnęłam i spakowałam dodatkowy magazynek. Range Rover wjechał na parking dokładnie dziesięć minut później. Wielki pojazd, w ciemnoszarym kolorze, zwinny, ale masywny. Drzwi pasażera otworzyły się i dostrzegłam Szalonego Rogana za kierownicą. Zamienił garnitur na wyblakłe dżinsy, jasnoszarą koszulkę i ciężkie, ciemne buty. Efekt zapierał dech. Garnitur tłumił go odrobinę, wygładzał szorstkość blaskiem bogactwa i cywilizacji. Teraz wyglądał całkowicie szorstko, pełen nieposkromionej siły. Wyglądał jakby szukał ruin w dżungli do zbadania albo zamierzał przyłożyć krzesłem bandytom. Problem w tym, że to on zaliczał się do czarnych charakterów. Magia otaczała go, jak brutalne zwierze z jadowitymi zębami. Musiałam

wsiąść

i

usiąść

obok

niego,

tylko

kilkanaście

centymetrów dalej. Będę musiała wkroczyć w tą sferę. Nie mogłam. Nie mogłam wejść do tego auta. 169

- Jeszcze jeden warunek, - odezwałam się. Spojrzał na mnie. - Nie próbuj czytać mi w myślach. - Nie musiał wiedzieć co siedzi w mojej głowie. Po prostu nie musiał. Uśmiechnął się. - Żaden problem. Zajęłam miejsce pasażera i postawiłam przed sobą plecak. Dobrze. Wsiadłam. Będę odzywać się tylko, gdy trzeba i zachowam swoje myśli dla siebie. - Nie potrafię czytać w myślach, - odezwał się Szalony Rogan. - Ale w większość przypadków nie jest mi to potrzebne. Nie brzmiało to złowieszczo. Wcale. Zapięłam się. Range Rover wjechał w boczną uliczkę. Szyba okna wyglądała na grubą i przyciemnioną. To nie była najtańsza wersja kuloodpornego szkła. To profesjonalne, odporne na pociski szkło o sześciocentymetrowej grubości przymocowane do warstwy polikarbonitu wewnątrz, aby okno się nie rozpadło na kawałki. Możesz wystrzelić z AK-47 z bliskiej odległości i choć szkło pęknie, to szyba pozostanie cała od środka. Ten rodzaj szkła ważył tonę. Dotknęłam kontrolek okna. Okno otworzyło się cicho a potem zamknęło. Babcia Frida byłaby dumna. Standardowe mechanizmy nie uniosłyby szyby w górę. Zainstalował specjalny mechanizm. Pojazd pewnie też posiadał miał płyty pancerne. - Jakiego typu są osłony pancerne.... - Przeciwko ciężkiej amunicji. To pojazd typu VR 9. Jasna cholera. Range Rover nie tylko powstrzymałby pocisk z ręcznych pistoletów czy strzelb. Powstrzymałby przeszywające karoserię serie z karabinu maszynowego. Tyle osłon oznaczało ogromną ilość dodatkowej wagi, ale auto jechało jak łyżwiarz po lodzie, a to wymagało

170

wzmocnionego zawieszenia i specjalnych zderzaków. Ten pojazd nie tylko został wzmocniony. Był jednym wielkim pancerzem. Do tego wyglądał jak inne wysokie Range Rovery na drodze. Większość osób nie zdawała sobie sprawy, że w opancerzonych autach nie chodziło tylko o kuloodporność ale i o dyskrecję. Żaden samochód nie był całkowicie odporny na uszkodzenia, nawet czołg, a najlepsza strategia przetrwania to nie zostać trafionym. Pojazd powinien być na tyle podobny do nie pancernych odpowiedników na ile się da, aby mógł wtopić się w sznur aut na drodze. Zawsze znaleźli się idioci, którzy pragnęli rzucających się w oczy pancernych okropieństw, wyglądających jak przeniesione z post-apokaliptycznych filmów. Chcieli robić wrażenie. Niestety byli jak chodzący cel „Tutaj jestem, traf mnie”. Ludzie, którzy naprawdę potrzebowali ochrony preferowali subtelną jakość taką jak ta, która kosztowała majątek i świadczyła o ich właścicielach. Szalonego Rogana nie obchodziło co sądzą o nim inni. Nie musiał robić wrażenia, chciał tego co najlepsze i zapłaciłby ile trzeba, by to dostać. Jakoś to nie sprawiło, że poczułam się lepiej. - Co znajduje się w Wiosce Jersey? - Zapytał. - Pluskwa. Jest specjalistą od wywiadu. Mam coś, czego chce i dam mu to, jak znajdzie dla nas Adama Pierce. Musimy znaleźć Adama zanim znowu zjawi się w moim domu, ponieważ mama zagroziła, że się nim zajmie i odeśle to co z niego zostanie do jego Domu w plastikowym worku. - Twoja matka brzmi na dość pewną siebie. - Wiesz czym jest Lekka Pięćdziesiątka? - Zapytałam. - To snajperski karabin Baretta M82. - Moja mama przyglądała się twojej głowie przez lufę jednej z nich, gdy jedliśmy lunch. Musimy znaleźć Adama Pierce, zanim mama zastrzeli 171

go albo babcia rozjedzie czołgiem. Albo zanim podpali mój dom z całą rodziną. - Tak jak rozmawialiśmy, moja grupa strzeże waszego magazynu. Jeżeli on się pojawi gdzieś obok, będziemy wiedzieć. Teraz twoja kolej. Chcę informacje. Wszystkie. Zaczęłam od telefonu z MADM, opowiedziałam mu pokrótce jak MADM wynajęło nas do odnalezienia Adama Pierce oraz opisałam dochodzenie, pomijając nieistotne szczegóły jak sprawa pożyczki i sny, w których występował półnago. Mówienie o wszystkim było dla głupców, poza tym nie potrzebował tych informacji. Skrzywił się. - Augustine w końcu się ugiął. - Znasz go? - Tak. Chodziliśmy razem do college'u. Nie byłem jego ulubieńcem. - Dlaczego? -

Widziałem

go

bez

magii.

-

Szalony

Rogan

wzruszył

umięśnionymi ramionami. - Augustine zawsze miał nad wyraz rozwinięte poczucie lojalności wobec swojego Domu. Szarpał się z tym. Powiedziałem mu, że jeżeli nie będzie ostrożny skończy w biurze tańcząc tak, jak mu rodzina zagra. - Dlatego wstąpiłeś do wojska? By uciec od rodziny? - Po co o to zapytałam? - Wstąpiłem do armii, bo powiedziano mi, że będę mógł zabijać bez groźby więzienia, a nawet nagrodzą mnie za to. Prawda. Jasna cholera. Byłam uwięziona w aucie z zabójczym socjopatą. Cudnie. - Masz dziwny wyraz twarzy, - odezwał się.

172

- Po prostu zdałam sobie sprawę, że nie powinnam być w tym samym aucie co ty. W zasadzie nie powinnam do ciebie zadzwonić, więc próbuję cofnąć czas. Uśmiechnął się. Rozbawiłam smoka. No proszę. - Wolałabyś abym skłamał? Nie abym się kłopotał, a nawet gdyby, to nie ma sensu, prawda? Nie odpowiedziałam. Trzymanie buzi na kłódkę było doskonałą strategią. - Czy Augustine wie, że jesteś Poszukiwaczem Prawdy? Rozgryzł mnie. Nie byłam zbytnio zaskoczona, nie po tym, jak go unieruchomiłam i wyrwałam z niego odpowiedzi. - To co mój pracodawca wie, a czego nie wie o mnie, to nie twoja sprawa. Zaśmiał się, szczerym, głębokim śmiechem. - Co jest takie zabawne? - Augustine szczyci się talentem do obserwacji i byciem wyśmienitym znawcą charakteru. Uważa się za Sherlocka Holmesa. Zwykł dokonywać genialnych dedukcji na podstawie tego co ludzie mają na sobie i jak się zachowują. Ma w swojej ekipie Poszukiwacza Prawdy i nie ma o tym zielonego pojęcia. Prawdopodobnie szukał kogoś takiego od lat. - Szalony Rogan znów się zaśmiał. - Cóż za słodka ironia. Nadal milczałam mając nadzieje, że nie zapyta o nic więcej. - Poszukiwacz Prawdy to trzeci najrzadszy magiczny talent. Dlaczego nie zarabiasz tym na życie? Nie powinnaś siedzieć w jakimś biurze za weneckim lustrem zadając niewygodne pytania? - To nie jest ujęte w naszej umowie. Spojrzał na mnie ciemnymi oczami. - Wolałabyś porozmawiać o twoim śnie? - Nie. 173

- Biorąc pod uwagę, że w nim uczestniczyłem sądzę, że mam prawo poznać szczegóły. Nie miałem na sobie ubrań, bo byliśmy w łóżku? Dotykałem cię? - Spojrzał na mnie. Jego głos mógłby stopić na mnie ubranie. - Czy ty mnie dotykałaś? Nie powinnam wsiadać do tego auta. Powinnam wziąć własne. - Straciłaś mowę, Nevada? - Nie, nie byliśmy w łóżku. Spychałam cię z klifu, by cię zabić. Wskazałam na autostradę. - Zjedź na następnym zjeździe i trzymaj się prawego pasa. Będziemy niedługo skręcać. Znów się zaśmiał i zjechał.




Range Rover zatrzymał się łagodnie na końcu pasa zjazdowego, po czym skręciliśmy w opuszczoną Alejkę Senacką. Typowa, śródmiejska ulica, czteropasmowa, przedzielona pasem zieleni i dekoracyjnych drzew. Park ze skoszoną trawą rozciągał się po lewej stronie. Podobnie wykoszony trawnik leżał po prawej stronie, za nim skręt na podjazd do jednopiętrowego budynku z cegły. Wielki znak pojawił się po prawej, postawiony na topornym metalowym słupie. OPUSZCZACIE REJON METRA HOUSTON Drugi znak w jasnożółtych barwach prezentował czarny napis: OBSZARY ZALANE ZAWRÓĆCIE NIE UTOŃCIE - Skręć tu w prawo, - wskazałam na podjazd. 174

Szalony Rogan skręcił. Podjazd doprowadził nas do przejazdu przy ceglanym budynku zablokowanego solidnym, metalowym szlabanem. Kolejny znak mówił „Parking Strzeżony, 2$ za godzinę, 12$ za dzień”. - Ja się zajmę rozmowami. - Jak sobie życzysz. Okno się otworzyło i spojrzała na mnie kobieta. Była niska i umięśniona, o ciemnej skórze i lśniących czarnych włosach upiętych w sześć zgrabnych rogów. Miała na sobie służbową kamizelkę, a spluwa Sig Sauer leżała na biurku obok niej. - Witaj Thea, - Pokazałam mój dowód. - Jakiś czas cię tu nie było, - odpowiedziała Thea. - Kim jest ten książę za kierownicą? - Klient. Thea uniosła brwi. - Zabierasz klienta do Dziury? - Zawsze musi być ten pierwszy raz. Thea nachyliła się lekko i surowo spojrzała na Szalonego Rogana. Dobrze, kliencie. Standardowe ostrzeżenie: opuściłeś rejon Metra Houston. Wkraczasz na terytorium kontrolowane przez Dom Shaw. To obszar podlegający ograniczonej ochronie. Jeżeli przekroczysz czerwoną linię na końcu parkingu, możesz stać się ofiarą okrutnej zbrodni, takiej jak kradzież, napad, gwałt, czy morderstwo. Dom Shaw patroluje wody i jeżeli zauważy, że padasz ofiarą napaści, przybędzie z pomocą, ale przekraczając czerwoną linię przyjmujesz do wiadomości, że Dom Shaw ma ograniczoną zdolność wsparcia. Ta rozmowa jest nagrywana. Czy rozumiesz ostrzeżenie jakie ci dano? - Tak, - odpowiedział Szalony Rogan. - Twoja zgoda została nagrana i zostanie wykorzystana jako dowód jeżeli spróbujecie dochodzić zadośćuczynienia albo obciążycie Dom Shaw 175

za szkody doznane w Dziurze. Łatwo się tu wchodzi, ciężej stąd wyjść. Witajcie we wrzodzie na tyłku Houston. Bawcie się dobrze dzieciaki. Wyjęła papierowe bilety z maszyny na biurku i podała je Roganowi. Szlaban uniósł się i wjechaliśmy na opuszczony parking. Rogan dojechał do odległego końca przy szerokiej na stopie czerwonej linii narysowanej na chodniku. Sto metrów za linią leżała zatoka. Mętne wody w kolorze zielonej herbaty stały nieruchome. Po lewej rozciągało się górne piętro dawnego, dwupiętrowego biura, wystające z błota. Ozdobne drzewa rosły w połowie zanurzone obok zatopionych lamp ulicznych z kutego żelaza. Wioska Jersey była jednym z mniejszych miasteczek, które Houston pochłonęło, gdy się rozrosło. Nudna sypialnia dla mieszkańców, leżąca na północny-zachód od śródmieścia. Wioska Jersey powoli przekształciła się w tętniące życiem, małe śródmieście, a wiele wielkich przemysłowych firm ulokowało tutaj swoje biura. Nadal istniałaby sobie szczęśliwie, gdyby nie niesławny Burmistrz Bruce. Burmistrz Thomas Bruce, lepiej znany jako Bubba Bruce jakimś cudem wygrał wybory, promując się jako zabawny facet, którego zaprosiłbyś na grilla. Gdy już rozgościł się w ratuszu, Bubba Bruce desperacko próbował zostawić po sobie ślad w Houston. Naprawdę pragnął zbudować lotnisko, ale Houston już jedno posiadło. Tak więc Bubba postanowił wybudować metro. Powiedziano mu, że Houston zbudowano na bagnach i nawodnienie gleby będzie stanowiło problem. Bubba Bruce nalegał. Planował wykorzystać magów do „wyparcia” wód gruntowych spod terenów

budowy.

Pomimo

głośnej

miejscowej

opozycji

ludzi

mądrzejszych od niego, zdołał przeforsować swój pomysł. Dwanaście lat temu, grupa magów zajęła się terenem pod pierwszą stację metra, tutaj w Wiosce Jersey. Spędzili miesiące kładąc zaklęcia aż 176

wreszcie aktywowali skomplikowaną magię. Woda znikła z tego terenu. Bez niej, ciężar miasta okazał się zbyt wielki i Wioska Jersey, która znajdowała się na szczycie oleistych pól zapadła się pod ziemię. Godzinę później woda powróciła z zemstą, wspomagana przez pobliskie zatoki i podziemne strumienie. W dwadzieścia cztery godziny Wioska Jersey zmieniła się w bagno. Dwa dni później Burmistrz Bruce został wykopany z ratusza. Przez następny rok miasto bezskutecznie próbowało osuszyć okolicę. Bogacze wypłacili kasę z ubezpieczenia i wyjechali, a przestępcy, narkomani oraz bezdomni wprowadzili się do na wpół zatopionych budynków. W końcu rada miasta, wyczerpana przez pozwy i nieudane próby osuszenia terenu poddała się i wykluczyła cały zalany teren z obszarów

metra

Houston,

ponieważ

ten

rejon

podwajał

skalę

przestępczości w mieście. Teraz teren patrolowały prywatne firmy. Zadanie powstrzymania Dziury przed całkowitą degeneracją w strefę

bezprawia

zostało

powiązane

z

lukratywnymi

miejskimi

kontraktami, tak więc przez lata przechodziło ono z jednego Domu na kolejny. Obecnie Dom Shaw zajmował się Dziurą. Robili minimum tego co trzeba, by wywiązać się z kontraktu. Przez ostatnią dekadę Wioska Jersey stała się ostatnim przystankiem. Wypaczeni od magii, gangsterzy, poszukiwani – tutaj mieli swoje meliny, ukrywając się przed światem w porzuconych budowlach. Domów to nie obchodziło, tak długo, jak stąd nie wychodzili. Ostatnim razem, gdy tu byłam wzięłam Aishę jako wsparcie. Kosztowała mnie tysiaka i obie ledwie się stąd wydostałyśmy. Poprawiłam broń w kaburze i wysiadłam z samochodu. Szalony Rogan stał po drugiej stronie. Rozpadający się podest prowadził do Dziury, znikając pomiędzy budynkami. Ruszyłam w kierunku mostu. Szalony Rogan za mną. 177

Bagniste rzeki charakteryzują się pierwotnym pięknem, rodzajem ponurej, bezkresnej elegancji, z ciemną, spokojną wodą i ogromnymi cyplami, wspierane przez wybrzeża zatopionych pni. Wioska Jersey w niczym tego nie przypominała. Wyglądała jak zalany obszar, z którego woda nie ustąpiła. Tu i tam dach skorodowanego auta wystawał z brudnej wody. Mniejsze budynki wystawały, zalane przez wodę, wyrzucając brudne śmieci na brzeg. Jasna zielona piana unosiła się na powierzchni. Dziura wyglądała paskudnie i pachniała jeszcze gorzej. Jakbyś wsadził głowę do na wpół osuszonego rybnego kutra. - Urocze miejsce, - odezwał się Szalony Rogan. - Poczekaj aż poznasz tubylców. Sardoniczny uśmiech zagościł na jego ustach. - Będzie orszak powitalny? - Możliwe. Zatrzymał się i wyciągnął ramię, blokując mnie. Woda przed nami się rozstąpiła. Ręka z pazurami chwyciła śliski brzeg mostu i naga kobieta wdrapała się na drewniane deski. Jej skórę pokrywały zielone plamy. Mógłbyś grać na jej żebrach jak na ksylofonie. Mrugnęła na mnie, pustymi oczami. - Jak leci, Cherry? - Zapytałam. - A jak kurwa sądzisz? Przyniosłaś mi mięso? Sięgnęłam do plecaka i wyjęłam plastikowy pojemnik z dwoma dużymi, surowymi udkami z kurczaka. - Pluskwa nadal żyje? - Taa. Mieszka w starych jaskiniach, w budynku Xadar. Trzymaj się z dala od mostu. Brzoskwinka i Montrel walczą ze sobą. To oznaczało, że Brzoskwinka wystawił swojego dawnego szefa. Niedobrze. Podałam pojemnik Cherry. Chwyciła nogę kurczaka i wgryzła

178

się trójkątnymi, krokodylimi zębami. Obeszłam ją i ruszyłam naprzód. Szalony Rogan za mną. - Twoja przyjaciółka? - Poznałam ją dwa lata temu, - odpowiedziałam. - Magia ją upośledziła. - Zauważyłem. Magia to zabawna sprawa. Prawie półtora wieku temu, gdy serum które dawało magiczną moc zostało odkryte, niektórzy ludzie je zażyli i zdobyli moc, a inni zmienili się w potwory. Teraz pokolenia później, wszyscy z nas nadal nosili potencjał do mutacji. Czasami, gdy ludzie starali się wzmocnić swoje moce, ich magia reagowała w przerażający sposób i stawali się tacy jak Cherry - zmutowani. - Co się jej przydarzyło? - Zapytał. - Nie wiem. Ma na rękach ślady po igle, więc pewnie była kiedyś narkomanką. Pewnie sprzedała się instytutowi jakiegoś Domu na eksperymentalną stymulację i coś nie wyszło. Przynoszę jej kurczaka za informacje. - Rzadko ma takiego farta? - Zapytał. - Tak. - Więc nie zrobiłaś dobrego interesu. Nie powiedziała ci dość, by dostać kurczaka. - Powiedziała mi, że Brzoskwinka zabił Bastę i przejął Południowy Brzeg. Montrel ma Północny Brzeg i jest rozsądny, ale Brzoskwinka to wariat i nie da rady go ominąć, ponieważ jest tylko kilka dróg w tą i z powrotem, a budynek Xadar stoi na Południowym Brzegu. - Mogłaś wyciągnąć z niej więcej. Odwróciłam się do niego. - Do czego zmierzasz? Szalony Rogan pojawił się obok mnie. - Przynosisz jej kurczaka, bo ci jej szkoda. 179

- Tak. Czemu to stanowi problem? - Nie oceniam, - odpowiedział. - Możesz sobie pozwolić na współczucie. Cudownie. Dziękuję za pozwolenie. - Znów to robisz. - Co takiego? - Myślisz, że możesz mi mówić co mam robić. Most się rozdzielił a my skręciliśmy w prawo, z dala od głównego szlaku. Przed nami budynki biurowe wystawały z wody jak wysepki betonu i cegły. Dachy lśniły metalowymi antenami wspierającymi kable. Nad drugim piętrem, szeroka żółta linia przecinała każdy budynek ze słowami napisanymi na żółto: Brak prądu poniżej tej linii. Magia Szalonego Rogana musnęła mnie i musiałam się powstrzymać, by nie podskoczyć. - Jak powiedziałem, nie oceniam. Jeżeli kopnęłabyś ją w twarz zamiast dać jej kurczaka, musiałbym wiedzieć. Jeżeli wrzuciłabyś kurczaka do wody i kazała jej go złapać, musiałbym też to wiedzieć. Im więcej informacji mam, tym lepiej mogę przewidzieć twoje zachowanie, gdy będzie trzeba. Na przykład, jeżeli głodujący człowiek wyciągnie do ciebie broń, a ty będziesz mieć przewagę, prawdopodobnie puścisz go wolno, bo będzie ci go żal. Chodzi o to, jakim typem osoby jesteś. - A jakim człowiekiem jesteś ty? Jego twarz stężała. - Tym, który najpierw strzela. Most skręcał za budynkami biurowymi. Minęliśmy pierwszy na wpół zatopiony ogrom betonu. Przed nami most gwałtownie się kończył. Zatrzymałam się. - Do diabła. - Będziemy musieli wrócić na główny most? - Zapytał Szalony Rogan.

180

Sięgnęłam do lekkiej kurtki, wyjęłam pistolet z kabury i przełożyłam go do kieszeni. Szalony Rogan obserwował mnie z lekko rozbawionym wyrazem twarzy. Skręciliśmy w lewo, idąc rozpadającym się, wąskim mostem aż rozgałęził się on w otwartą przestrzeń pomiędzy budynkami. Tutaj ziemia lekko się unosiła. Przez lata mieszkańcy Dziury wrzucali sterty żwiru, betonu, cegieł do niej aż wreszcie utworzyła się prostokątna wyspa. Drewniany most wyłonił się, rozgałęziając na wszystkie strony. Tuż przed nami, mężczyźni i kobiety wyglądali z okien opuszczonych budynków. Po prawej grupa ludzi tłoczyła się wokół czegoś. Stanęłam na wyspie. Grupa rozdzieliła się i wysoki mężczyzna wyszedł naprzód. Chudy i blady, z nogami i rękami zbyt wielkimi na jego ciało. Lekko rude włosy otaczały twarz - skołtunione pasma koloru dojrzałej brzoskwini. - Brzoskwinka? - Szalony mruknął obok mnie. - Tak. - Coś co powinienem wiedzieć? - Przyzywa roje jadowitych bagiennych much. - Wiadomo, że pedofile wyglądają jak normalni, zwykli ludzie. Brzoskwinka wyglądał tak, jakbyś sobie wyobrażał pedofila. Jego twarz nie była nieprzyjemna, ale można było dostrzec coś wyraźnie niepokojącego w spojrzeniu. Coś chorego i przerażającego. Wydobywało się to z niego, jak olej z frytkownicy. Brzoskwinka wskazał za moje ramię na Szalonego Rogana. - Hej ty! Ty! Co ty kurwa robisz na moim terenie? Po lewej wysoki mężczyzna wyciągnął Glocka. Kobieta w czarnym topie i ubrudzonych dżinsach uniosła Chiappa Rhino. Odległa lufa wyglądała jak zwiastun śmierci. Dokładnie tego potrzebowałam... - Nie szukamy kłopotów. Po prostu przechodzimy. 181

- Kłopotów? Ja jestem pieprzonym kłopotem suko! - Brzoskwinka machał rękami. Twarz mu poczerwieniała. Nakręcał się. Jeżeli byłby dzikim indorem, nastroszyłby piórka. Doprowadził się do agresji w minutę. Szalony Rogan musiał wzbudzić w umyśle Brzoskwinki niepokój, który podpowiadał mu, że zyska upokarzając go. - Myślisz że możesz, ot tak, przejść tędy ze swoją suką? Szalony Rogan nie odpowiedział. - Zaniemówiłeś śmieciu? Zapomniałeś języka w gębie? - Ślina tryskała z ust Brzoskwinki. Zmniejszył dystans. Puls mi przyśpieszył. Kolana drżały lekko od przypływu adrenaliny. Brzoskwinka wyglądał jakby miał staranować Szalonego Rogana swoim ciałem. Szalony Rogan spojrzał na niego. To było zimne, pozbawione emocji spojrzenie. Brzoskwinka zdecydował, że pół metra to wystarczająca odległość. - Jesteś teraz na moim terenie! Ja tu rządzę! Jego ręka ledwie ominęła mnie gdy wymachiwał wokół. Zrobiłam krok w tył. - Nie waż się kurwa ruszyć! Zastrzel ją jeżeli się poruszy. Mężczyzna po lewej odbezpieczył Glocka. Brzoskwinka nachylił się naprzód. - Powiem ci coś, jeżeli byłbym w dobrym nastroju dostałbyś wpierdol i odesłałbym cię bez twojej suki, ale mam zły humor. Mam zły humor śmieciu. Zastrzelę tutaj twoją sukę a potem wsadzę cię do bunkra. Jesteś wart kasę, śmieciu, ponieważ wyglądasz na bogatego. Mogłam zastrzelić Brzoskwinkę stąd, gdzie stałam. Strzelałam z kieszeni już wcześniej. Musiałabym go zabić, bo jeżeli przeżyje wezwie muchy, które zmienią się w chmurę ognia. Celowanie z kieszeni było ryzykowne.

182

Szalony Rogan uśmiechnął się – szeroki, pojednawczy uśmiech i uniósł ręce. - Hej, hej. Po co się przemęczać. Patrz, żadnej broni. Widzę, że jesteś facetem. Ty tu rządzisz. - Dokładnie tak! - Jesteś człowiekiem interesów, prawda? - Szalony Rogan nadal się uśmiechał, wyraz jego twarzy przyjemny i potulny. - Porozmawiajmy jak ludzie interesów. - Zaprosił Brzoskwinkę na most w kierunku z którego przyszliśmy. - Uspokójmy się i porozmawiajmy chwilę, dobrze kolego? - Czas to pieniądz, śmieciu. - Brzoskwinka wszedł z Szalonym Roganem na most. Szalony Rogan kroczył obok niego. - Widzę, że posiadasz to wszystko i tu rządzisz... Szalony Rogan chwycił Brzoskwinkę za gardło, podciął go i wrzucił do wody, jakby ten nic nie ważył. Kilka rzeczy zdarzyło się jednocześnie: chwyciłam pistolet i przyjęłam pozę strzelca; lufy Glocka mężczyzny i Chiappy kobiety odpadły od broni jakby zostały odcięte ostrzem a Brzoskwinka miotał się w wodzie. Wszyscy przestaliśmy się poruszać, celowałam Rugerem w grupę a dwaj strzelcy spoglądali oniemiali na zniszczoną broń. Większy mężczyzna rozluźnił dłoń i resztki Glocka spadły na ziemię. - Zabiję cię kurwa! - Brzoskwinka zawył, podnosząc się na nogi, stojąc po pas w wodzie. Ciemnozielone kropki unosiły się wokół niego. Rój tłustych much wystrzelił z jego rąk, otaczając go jak chusta. Szalony Rogan pstryknął palcami. Mur najbliższego budynku odłamał się jednym, długim na sześćmetrów płatem, ześlizgnął się z budynku i zgniótł Brzoskwinkę. O mój Boże.

183

Szalony Rogan odwrócił się do tłumu. Za nim wielki trzask podzielił bok budynku i cegły oraz cement spadły z na pierwszą stertę gruzu. Nikt nie krzyknął. Ostatnia cegła spadła na stos. Było cicho jak makiem zasiał. - Teraz, - Szalony Rogan odezwał się chłodnym tonem. - Ja tu rządzę. Rządzę wami, rządzę ludźmi obok was. Rządzę ziemią na której stoicie. Kiedy stąd pójdę, nie obchodzi mnie kto tu przejmie władzę. Gdy odejdę możecie walczyć i pozabijać się o wpływy, gdy mnie tu nie będzie. Ale postawmy sprawę jasno: gdy ja tu jestem i mnie widzicie, ja tu rządzę. Kobieta opuściła zniszczoną broń na ziemię. Reszta ludzi Brzoskwinki stała w bezruchu. - Jakieś pytania? - Zapytał Szalony Rogan. Niski mężczyzna w podartym kostiumie kowboja z Dallas uniósł powoli ramię. Kobieta w topie chwyciła jego rękę i pociągnęła w dół. - Dobrze. Możecie się rozejść. Zanim odetchnęłam po raz trzeci wysepka opustoszała. - Którędy do twojego eksperta? - Zapytał Szalony Rogan.

184

Rozdział 9 - Zabiłeś Brzoskwinkę, - przestąpiłam nad dziurą w moście. - Oczywiście, że go zabiłem. Otworzyłam usta, które po chwili zamknęłam. - Rozumiem, - odezwał się Szalony Rogan. - Skoro to cię dekoncentruje, a jesteś mi potrzebna w formie, to rozwiążmy ten problem.

Która

część

niedawnych

wydarzeń

szczególnie

cię

zdenerwowała? Ponownie otworzyłam usta i zamknęłam je nie mówiąc ani słowa. Brzoskwinka zaatakowałby nas, prawdopodobnie i zabił, więc to co zrobił Szalony

Rogan

było

usprawiedliwione.

Problem

stanowiła

niespodziewana brutalność. Sposób w jaki to zrobił. Brak wahania. W jednej chwili Brzoskwinka stał obok, a w drugiej znikł. Nie pozostał po nim żaden ślad. Został zmieciony ze świata żywych. Był... martwy. - Pozwól mi pomóc, - odezwał się. - Całe życie uczono cię, że zabijanie innych jest złe. To przekonanie tkwi w tobie nawet po zderzeniu z rzeczywistością. Brzoskwinka zabiłby nas mając ku temu sposobność, poza tym postępując w ten sposób, musiałem zabić tylko jedną osobę zamiast tuzina popleczników. Ocaliłem kilka istnień, ale twoje uwarunkowanie podpowiada ci, że postąpiłem niewłaściwie. Tak nie było. On to rozpoczął, ja zakończyłem. - Nie o to chodzi. Sama miałam zamiar strzelić mu w głowę. - Gdy strzelasz do kogoś istnieje niewielka szansa, że ta osoba przeżyje. Zawsze pozostaje ciało. To co on zrobił było tak ostateczne i nagłe, że potrzebowałam chwili by to przetrawić. - Więc o co chodzi? 185

- Chodzi o to... - szukałam słów. – Zgniecenie. Szalony Rogan spojrzał na mnie zaskoczony. - Zgniecenie. - Tak. - Przez chwilę rozważałem nadzianie go na jedną z metalowych anten na dachu, ale uznałem, że to może być zbyt brutalne dla ciebie. Czy może jednak wolałabyś to rozwiązanie? Wyobraziłam sobie Brzoskwinkę z żelaznym prętem sterczącym z brzucha. - Nie. - Naprawdę chciałbym wiedzieć, - odpowiedział ze szczerą ciekawością. - Następnym razem, gdy kogoś zabiję chciałbym zrobić to w sposób, jaki ciebie nie przerazi. - Może spróbujesz nikogo nie zabijać? - Tego nie mogę obiecać. Pogawędka ze smokiem. Jak się masz? Pożarłeś jakiegoś poszukiwacza przygód ostatnio? Jasne, jednego dziś rano. Zobacz, wciąż mam jego szpik między zębami. Czy to ci przeszkadza? Przed nami wyłonił się budynek Xadar, którego górne trzy piętra znajdowały się ponad wodą, a wyblakłą zieloną tabliczkę porastały bagienne glony. Sieć kabli na dachu przypominała czarną pajęczynę. Pluskwa siedział gdzieś w środku tej pajęczyny, pogrążony w histerycznym szaleństwie. Zatrzymałam się. - Nie zabijaj Pluskwy, - odezwałam się. - Mówię to śmiertelnie poważnie. Szalony Rogan uśmiechnął się. - Poważnie. Nie zabij Pluskwy. Jeżeli to zrobisz, to koniec z nami. - Dobra, - odpowiedział. Ruszyłam dalej. - Może powinnaś sporządzić mi listę ludzi, których mogę zabić wraz ze sposobami w jakie mogę to uczynić? 186

- Nie jesteś zabawny. - Ależ jestem. Zapytaj Brzoskwinkę. Dotarliśmy do budynku i weszliśmy przez wielkie okno na drugim piętrze. Wilgotny, stęchły odór unosił się od dywanu. Ślimaki pełzały po zapadniętych ściankach. Na ścianie wisiał stary, propagandowy plakat, przedstawiający alpinistę zwisającego z klifu. Napis mówił „Przełam Ograniczenia”. Szybka była popękana. - Niczego nie dotykaj. - Odezwałam się. - Cały budynek jest pełen min-pułapek. Ruszyłam wąską ścieżką pomiędzy ściankami, zatrzymałam się przed kamerą w rogu i uniosłam słoik z pomarańczowymi pigułkami. Interkom w pobliżu włączył się z trzaskiem i chrypiący męski głos odezwał się. - Zostańcie tam. Wyśle Napoleona. Połączenie zostało przerwane. - Zabiłaś kiedykolwiek kogoś? - Zapytał mnie Szalony Rogan. - Nie. Widziałam raz jak umiera człowiek. - Nie powinnam była tego powiedzieć. - Jak do tego doszło? Spojrzałam na niego i zamarłam. Skoncentrował się na mnie, jakbym miała opowiedzieć o najbardziej intrygującej rzeczy na świecie. Czekał by wchłonąć każde słowo. Nawet magia wirowała wokół niego, wyczekująco. Przez kilka chwili skupiałam na sobie niepodzieloną uwagę Szalonego Rogana i nie było to przerażające. To było... ekscytujące. Jak długo będę mu opowiadać, będzie na mnie patrzył w ten sposób. Samo spojrzenie było wystarczająco zachęcające, by nakłonić większość kobiet do wyjawienia mu wszystkiego, czego chciał. Jeżeli wyjawię mu swoje sekrety, to użyje ich kiedyś przeciwko mnie. Nadal czekał. Do diabła z tym.

187

- Ojciec chciał bym poznała różne oblicza pracy detektywa, więc gdy skończyłam szesnaście lat, miałam praktyki z indykatorem. Pracował z dwójką synów. Nasze pierwsze wypady poszły świetnie. Znajdowaliśmy samochód, zakradaliśmy się i zabieraliśmy go, jak filmowi szpiedzy mający tajną misję. To było ekscytujące. Opowiedziano nam jak ludzie próbują wyłudzić pieniądze od banków, więc uważaliśmy, że robimy właściwie. Zaschło mi w ustach. Pomimo dziesięciu lat nadal mi to ciążyło. - Co się stało? - Zapytał, spoglądając zapraszająco niebieskimi oczami. Mężczyzna nie miał prawa wyglądać tak drapieżnie seksownie, nie wkładając w to wysiłku. - Staraliśmy się odzyskać ciężarówkę z małego, śródmiejskiego domku, gdy wyszła do nas kobieta. Trzymała małe dziecko, a jej oczy miały pusty wyraz. Powiedziała „Weźcie ją. I tak nie stać nas na paliwo”. Wyraz jej twarzy był przerażający. Powinniśmy wtedy odejść. Powinnam zadzwonić do taty i poprosić, by mnie odebrał. Ale starałam się zrobić to co należy. Tata powierzył mi tę pracę, a ja miałam ją wykonać, nawet jeżeli to nie było przyjemne. - Chłopcy właśnie skończyli mocować linę holowniczą, gdy mężczyzna wybiegł z domu ze strzelbą i zaczął do nas strzelać. Bez ostrzeżenia. Nie mogliśmy nawet dostać się do naszej ciężarówki. Po prostu padliśmy na ziemię za autem. Kobieta krzyczała, ale on dalej strzelał do ciężarówki. Doug wezwał gliny. Przyjechali szybko. Mężczyzna strzelił do policyjnego auta, a policjanci odpowiedzieli ogniem. Widziałam jak pociski trafiają go w pierś i upada. Kolejne dzieci wybiegły z domu, zaczęły krzyczeć i płakać. Pamiętam jak policjanci odciągali żonę, gdy ona powtarzała, że to dobry człowiek i nie zrobiłby czegoś takiego. Później dowiedziałam się, że stracił pracę cztery miesiące wcześniej a ich dom przejął bank. Tata przyjechał, odebrał mnie i już nigdy nie musiałam 188

tam wracać. - Za co dziękowałam szczęśliwym gwiazdom każdego ranka przez miesiąc. - Twoja kolej. Pierwsza osoba, którą widziałeś gdy umiera. - Miałem siedem lat, - odpowiedział cichym i pełnym intymności głosem. - Ćwiczyłem zaklęcia, a dziadek mnie pilnował. Drzemał w fotelu, tak jak zwykle. Nagle uniósł głowę, jęknął i spadł. Podbiegłem do niego, ale nie oddychał. Miał tętniaka mózgu. Zbiegłem po schodach, by powiedzieć babci, że dziadek nie żyje. Stwierdziła, że lenistwo to najgorsza przywara mężczyzny, a wymyślanie kłamstw, aby wykręcić się od ćwiczeń jest niewiele lepsze. Potem kazała Gerardowi, służącemu, by zaprowadził mnie do biura i tam zamknął. Siedziałem na podłodze przez dwie godziny przyglądając się zwłokom dziadka. O Boże. Cichy dźwięk dochodził od korytarza. Mały piesek biegł do nas. Niski, z wielkimi trójkątnymi uszami i szerokim pyskiem, który oznajmiał, że gdzieś w jego rodowodzie znajdował się żądny przygód francuski buldog. Resztę jego pochodzenia owiewała tajemnica. Piesek miał czarne, gęste, kręcone futro i poruszał się jakby był u siebie. - Cześć Napoleon, - przywitałam się. Napoleon przyglądał mi się poważnymi ciemnymi oczami osadzonymi na uroczym pysku gargulca. Po czym odwrócił się i podreptał do korytarza. - Pies przewodnik, - odezwał się Szalony Rogan. - Tak. Bądź ostrożny. Pluskwa lubi zastawiać pułapki wokół. Pociągnij za niewłaściwy sznurek i wydarzą się nieprzyjemne rzeczy. - Jak bardzo nieprzyjemne? - Zapytał. - Wybuchowo. Podążyliśmy za Napoleonem przez korytarz na trzecie piętro. Ciężkie żelazne drzwi barykadowały wejście. Wyjęłam paralizator z plecaka. 189

- Żadnego zabijania. - Będę się dobrze zachowywał, - zapewnił mnie Szalony Rogan. Drzwi skrzypnęły i otworzyły się, ukazując pokój pełen monitorów. Wyrastały ze ścian i sufitu w wąskich grupach, jak prostokątne kwiaty pośród łodyg z kabli. Pośrodku tej cyfrowej dżungli w niepełnym kole klawiatur sterczących ze ścian siedział na obracającej się platformie mężczyzna. Jego odzież, ciemna i ponura, składała się z koszulki z długim rękawem i pary znoszonych spodni, które najlepsze lata miały za sobą. Ubranie wisiało na jego szczupłej sylwetce. Potargane ciemne włosy, raczej odrzucone niż przeczesane z szerokiego, wysokiego czoła, rywalizowały z odzieżą, które z nich wytrwa dłużej bez mycia. Mały nos i małe usta połączone z trójkątną szczęką czyniły twarz ciężką. Wielkie oczy o brązowych źrenicach płonęły szaleńczą intensywnością. Ręce mu się trzęsły. - Daj mi to. - Zeskoczył z krzesła. Był prawie mojego wzrostu i ważył jakieś dziesięć kilo mniej. - Daj mi to. Uniosłam paralizator. - Najpierw praca. Podskoczył w miejscu. - Potrzebuję tego. Daj mi. - Najpierw praca. - Daj! Daj, daj, daj, dawaj... - Poruszał się za szybko, zdenerwowany, drżący. Słowa zaczęły się zlewać. - Dajtosuko, daj, dajmi, potrzebuje-potrzebuje-potrzebuje... - Najpierw praca. - Kurwa! - Pluskwa obrócił się na palcach. - Co chcesz? - Adam Pierce. Znajdź go. Uniósł palec. - Aby dojść do siebie. Jedno. Jeden! Podałam słoik Szalonemu Roganowi, trzymając paralizator wymierzony w Pluskwę. Skoczył kiedyś na mnie. - Proszę daj mu jedną pigułkę. 190

Szalony Rogan otworzył słoik. Pigułka uniosła się w powietrze. Łał. Kontrola tego mężczyzny była oszałamiająca. Pigułka poszybowała do Pluskwy. Chwycił ją w powietrzu, wyciągnął nóż zza pasa, położył pigułkę na stole i odkroił jedną trzecią. Drżały mu palce. Zsunął mniejszy kawałek pigułki z blatu i włożył do ust. Pluskwa zamarł, stojąc na palcach, spuszczając ręce prosto w dół, jakby miał odlecieć. Przestał się trząść. Stał się całkowicie nieruchomy. Szalony Rogan spojrzał na mnie. - Equzol, - odpowiedziałam. Equzol

to

wojskowy

narkotyk

stworzony

do

osiągnięcia

równowagi. Jeżeli jesteś śpiący, rozbudzi cię; jeżeli jesteś pobudzony, uspokoi cię. Kiedy go bierzesz, świat staje się wyrazisty. Widzisz wszystko, jesteś świadomy wszystkiego, reagujesz błyskawicznie i nic cię nie przeraża. Podawano go snajperom i konwojentom. Zażywali go, by zapobiec przewrażliwieniu i zmęczeniu, a gdy przestawał działać, spali przez dwadzieścia godzin. To tajny środek, ale mama nadal miała swoje dojścia. Pluskwa otworzył oczy. Dziwna, drżąca histeria nadal w nim tkwiła, ale stłumiona, schowana głęboko. - Ucichli, - powiedział miękko i uśmiechnął się. Skinęłam na słoik. - Adam Pierce. Pluskwa usiadł i podciągnął rękawy ciemnej koszuli. Dziesiątki małych kropek znaczyły jego przedramiona, każda kropka to pojedynczy tatuaż, a razem układały się w mistyczny wzór. Ręce Pluskwy biegały po klawiaturze, jak u wirtuoza fortepianu. Relaksujący dźwięk transowej muzyki wypełnił przestrzeń. Ekrany migały zbyt szybko, obrazy przeskakiwały. Podłączył się do kamer ochrony na ulicach. Widziałam jak robił to wcześniej – był w tym ekspertem. Twarz Szalonego Rogana przybrała zimny, zdeterminowany wyraz. Oczy stały się bezlitosne. 191

- O co chodzi? - zapytałam cicho. -To swarmer, - wysyczał przez zęby. - Tak. - Od jak dawna? - Od jak dawana nim jest? - Tak. - Trzy lata. Wstąpił do oddziału na dwa lata, a rok temu odszedł z Sił Powietrznych. Szalony Rogan przyglądał się Pluskwie. - Powinien nie żyć. Po adaptacji okres życia wynosi osiemnaście miesięcy. - Pluskwa jest wyjątkowy. Swarmerzy to specjaliści od wywiadu. Łączyli się za pomocą magii z czymś, co sami opisywali jako rój. Roje nie posiadały fizycznej postaci. Żyły gdzieś w psychice swarmerów, pozwalając im dzielić uwagę na setki niezależnych zadań, niczym rzeka rozwidlając się w wąskie strumienie. Swarmerzy przetwarzali informacje z nadludzką szybkością. Większość przeszła adaptację w wojsku i nie przeżywała dłużej niż dwa lata. Ci którzy zgłaszali się do tego zabiegu albo byli śmiertelnie chorzy albo skusiły ich ogromne rekompensaty dla rodzin. Pluskwa jakimś cudem przeżył. Może chodziło o jego zobojętnienie albo lepiej nadawał się do tego niż inni. Przeżył, odszedł z Sił Powietrznych i ukrywał się tutaj, z dala od wszystkich. Szalony Rogan zacisnął zęby, czyniąc szczękę jeszcze bardziej kwadratową. - Czemu cię to obchodzi? - Zapytałam. - Obchodzi mnie to, co robią żołnierzom. Wyciskają z nich co się da, a potem pozbywają się jak śmieci. Ludzie wiedzą o tym i nikogo to nie obchodzi. Akceptowalne straty. - Wymówił to słowo jakby go paliło. Więc jednak jakaś część smok była ludzka. 192

Komórka zadzwoniła. Nieznany numer. Znów. Odebrałam. - Tak? - Witaj Śnieżynko. - Adam Pierce wymruczał mi do ucha. Zwalczyłam chęć krzyknięcia do telefonu. - Cześć Adam. Włączyłam głośnik. - Zdecydowałeś się poddać? Szalony Rogan przeszedł ze stanu lodowego gniewu do drapieżnej czujności w mgnieniu oka. - Zależy. Nadal się pożądamy? Znaczy kochamy. Zabawne, że stale to mylę. - Zależy, - odpowiedziałam. - Chcesz się ze mną spotkać, aby o tym porozmawiać? - Nie teraz, - odpowiedział Adam. - Jestem zbyt zajęty tego wieczoru. Może później. - Znalazłem go, - Pluskwa wcisnął klawisz na klawiaturze. Ekran migał, aż pokazał obraz z różnych ujęć kamery. Adam Pierce stał w rogu ruchliwej ulicy i trzymał telefon przy uchu. Wyblakłe dżinsy zakrywały jego tyłek i długie nogi. Miał na sobie swoją charakterystyczną czarną skórzaną kurtkę i czarne buty. Wysoki na dziesięć pięter budynek wznosił się przed nim, jego przyciemnione szyby przecinały pasy jasnej żółci. Po lewej kolejny budynek, wysoka, wąska wieża, wypełniona srebrnymi oknami lśniła w blasku zachodzącego słońca. - Szukałaś mnie? - Zapytał Adam. - To urocze. - Jesteś pewien, że nie chcesz się spotkać? - Tak. Włącz telewizor. Chcę ci coś pokazać. Telefon zamilkł. Na ekranie Adam wyrzucił komórkę na ulicę, zdjął z siebie kurtkę, ukazując nagie, umięśnione plecy. Kurtka spadła na ziemię. Jego twarz prezentowano na wszystkich kanałach przynajmniej raz dziennie w wiadomościach, a on tam stał, w świetle dnia, publicznie zdejmując ubranie. Ktoś go rozpozna i wezwie gliny. Cholera. 193

Adam szedł w kierunku ulicy, nie zwracając uwagi na ruch. Opony zapiszczały, gdy ciemny sedan skręcił, desperacko próbując uniknąć potrącenia Adama. Uniósł głowę. Powietrze wokół zawrzało unosząc się. Wyrwana kartka z gazety niesiona z wiatrem zadrżała i zapłonęła gorącym, białym ogniem zanim zmienił się w popiół. Okrąg ognia pojawił się na asfalcie wokół Adama. Jasnopomarańczowe płomienie tryskały na zewnątrz układając skomplikowany wzór. Tajemny krąg ożył. Musiał zostać narysowany na asfalcie za pomocą jakiegoś paliwa. - Co to jest? - Zapytałam. - Nie wiem, - warknął Rogan. - Jest powiązane z ogniem. Mogę stwierdzić, że to wysokiej klasy krąg. Zamierza skumulować ogromną moc. Adam odchylił się w tył. Twarde mięśnie napięły się i zadrżały pod skórą. Rozsunął szeroko ramiona, bicepsy drżały od napięcia. Jego ciało zamarło, każdy mięsień sztywny, każde ścięgno gotowe. Karoseria zielonego jaguara zaparkowanego na ulicy metr dalej zaczęła się topić. - Gdzie on jest? - Zapytał Szalony Rogan. - Na rogu Zjazdu do Sam Houston i Ulicy Niedźwiedziej, odpowiedział Pluskwa. Dziesięć minut od nas, tuż za Parkiem Sam Houston. Wokół Adama zatrzymał się ruch. Ludzie wysiadali z aut i się gapili. - Zbliż, - rozkazał Szalony Rogan. Pluskwa wcisnął przycisk. Kamera skupiła się na Adamie. Jego oczy znikły. W ich miejscu pojawiło się płonące, żółte piekło wyglądające na świat. Półprzezroczysty, nowy kształt zarysował się na ciele Adam, lśniąc tu i tam głębokim, ognistym pomarańczem. Jego ręce

194

miały długość trzydziestu centymetrów, zakrzywione sztuczne pazury, jakby wyrosła mu para demonicznych szklanych rękawic. Półprzezroczyste zaostrzone igły wyrosły z jego kręgosłupa. - Pieprzony idiota, - warknął Szalony Rogan. - Wiem co to jest. Lśniące, białe, gorące kule ognia powstały między rozpostartymi palcami Adama, lśniąc czerwienią i żółcią. - To Diabelski Pomiot, - oznajmił Rogan. – Potężne, stworzone przez Dom Pierce zaklęcie. Potężne zaklęcia stanowiły efekt trwających dziesiątki lat badań i eksperymentów, a Adam Pierce zamierzał użyć jednego z nich, by wywołać chaos pośrodku miasta. W tej chwili Dom Pierce zbiorowo dostawał apopleksji. Adam otworzył usta i wytoczył z siebie strumień ognia w kierunku ciemnego budynku. Szkło pękło spadając w dół w drobnych kawałkach. Ogień rozszedł się po budynku. Część płomieni strzeliła w górę topiąc szkło w strudze ognia. Ludzie krzyczeli. Alarmy przeciwpożarowe wyły. Ogromna kolumna ognia strzeliła wyżej. Oto nieujarzmiona moc Pierwszego, który wyrwał się spod kontroli. Wóz strażacki wjechał na ulicę, skręcając aby ominąć Adama, po czym wjechał na parking srebrzystego wieżowca. Dziwne. - Widzisz to? - Zapytałam. - Tak. - Rogan skupił się na wozie strażackim. Drzwi wozu się otworzyły. Ludzie w mundurach strażaków wyskoczyli i ruszyli do budynku w zorganizowany sposób. Pomyślałam na głos. - Po co ewakuować ten budynek zamiast budynku, który się pali? Czy możesz przybliżyć? Pluskwa kliknął na zbliżenie. Trzy ekrany skupiły się na ekipie strażackiej. 195

Dwóch mężczyzn niosło strażackie topory. Kolejni trzej mieli strzelby. Nie przypominałam sobie przekonującego powodu, aby strażacy nosili broń. Gdy ludziom grozi uwięzienie w płonącym budynku, panikują. Dlatego poświęcamy dużo czasu na uczenie dzieci, by nigdy nie podważały tego, co nakazuje strażak. Zostaliśmy uwarunkowani w bardzo młodym wieku, by nie myśleć, tylko ślepo podążać za tym co mówią nam strażacy, ponieważ są po to by nas ocalić. Jeżeli strażak każe się ewakuować, powinniśmy biec do najbliższego wyjścia. Jak na znak drzwi budynku otworzyły się i elegancko ubrani ludzie wybiegli na zewnątrz. Twarz Szalonego Rogana pociemniała. Adam Pierce miał odwrócić uwagę. Prawdziwy cel znajdował się w tym budynku, a „strażacy” ze strzelbami ruszyli po niego. Ekran stał się czarny. - Pieprzyć ogień i oszczędzać zapałki11, - przeklął Pluskwa. – Ktoś wyłączył uliczne kamery. Niech znajdę inne ujęcie. Ekrany zamigotały, nadal ciemne. - Brak kamer po drugiej stronie budynku. - Pluskwa zmarszczył brwi. - Skurwiele. Szalony Rogan chwycił mnie za rękę. - Teraz naprawdę musimy iść. Chodź. - Najpierw Equzol! - Krzyknął Pluskwa. Rzuciłam mu słoik. Złapał go w locie. - Napoleon, idź! Napoleon zeskoczył z poduszki i wyskoczył z pokoju. Pobiegłam za nim. Szalony Rogan wystukał swój numer telefonu Pluskwie. - Znajdź dojście do tego budynku a dam ci dwa razy tyle pigułek. Wyrażenie używane przede wszystkim przez ludzi w południowej i środkowej zachodniej części Stanów Zjednoczonych, oznacza zaskoczenie i szok. 11

196

Biegliśmy korytarzem, ostrożnie by nic nie aktywować. Szalony Rogan przyłożył komórkę do ucha. - Potrzebuję listy firm z wieżowca na rogu Zjazdu do Sam Houston i Ulicy Niedźwiedziej. Plany, właściciele, wyślijcie mi wszystko. - Sądzisz, że Adam to zasłona dymna? - Prawie wpadłam na stertę krzeseł. - Jeżeli tak, to bardzo dobra. Wbiegliśmy na drewniany most. Coś błysnęło w pustym oknie w budynku naprzeciw nas, odbijając słońce. Chwyciłam ramię Szalonego Rogana i pociągnęłam go do siebie. Rozległ się strzał. - Skąd? - Warknął Szalony Rogan. - Górne piętro, lewy róg. Kawał betonu wielkości piłki do koszykówki wyleciał zza sterty śmieci i odbił się od ciemnego okna. Stłumiony krzyk rozległ się w budynku, brzmiąc „Ała!”. Przebiegliśmy przez most. - Królewski Instytut Technologii, - spokojny męski głos odezwał się z komórki Szalonego Rogana. – Wydobycie Diamentów, Wytwórnia Palomo, Wodociągi Powell, Bickard, Stang i Spółka oraz Korporacja Usług Informacyjno-Podróżniczych. Szalony Rogan rozłączył się. - Czy to ci coś mówi? - Zapytałam. - Nie. Przed nami most przecinał narysowany węglem i kredą wzór. Nie było go, gdy przyszliśmy. Szalony Rogan się skrzywił. Deski ze wzorem pękły. Blask brzydko pachnącej zielonej mgły uniósł się w powietrze. Przeskoczył dziurę. A ja za nim. - Myślę, że próbują mnie zabić, - stwierdził.

197

- Wkroczyłeś do Dziury i dokopałeś im na ich własnym terenie. Oczywiście, że próbują cię zabić. Przywyknij do tego. Most zadrżał pod naszymi krokami. Przebiegliśmy przez wysepkę i wkroczyliśmy na most przed nami. Z przodu słońce odbijało się w długim, poziomym blasku tuż na wysokości gardła Rogana. - Kabel! - Widzę go. - Wyjął nóż z dżinsów i przeciął kabel. Trzasnęło, gdy oba końce się zwinęły. Przebiegliśmy po moście na parking i wskoczyliśmy do Range Rovera. Szalony Rogan wyjechał z parkingu tak szybko, że auto prawie wypadło

z

drogi.

Chwyciłam

za

klamkę

w

ramach

instynktu

samozachowawczego. - Jeżeli używa Diabelskiego Pomiotu, możemy nie być w stanie go dorwać. - Powiedział Szalony Rogan. - Co takiego? - Diabelski Pomiot tworzy zerowy wymiar. - Po polsku? - Ilość magii jakiej używa jest tak ogromna, że granica kręgu w którym się znajduje nie istnieje w naszym fizycznym świecie. - Jak może nie istnieć? Co takiego... - Małe, szare stworzenie wyskoczyło przed Land Roverem. - Wiewiórka! Szalony Rogan skręcił w bok, próbując uniknąć samobójczej bestii. SUV uderzył w krawężnik i podskoczył. Przez przerażającą chwilę lecieliśmy w nieważkości. Serce podeszło mi do gardła. Ciężki pojazd wylądował na chodniku z hukiem. Wiewiórka zeskoczyła na trawę po drugiej stronie. Przypomniałam

sobie

jak

nierozjechanie wiewiórki. 198

się

oddycha.

-

Dziękuję

za

- Nie ma za co, choć teraz mam ochotę wrócić i ją udusić. - Szalony Rogan zjechał na autostradę. - Wracając do tajemnych kręgów. Granica okręgu znajduje się tam, gdzie nasza fizyczna rzeczywistość napotyka mistyczny wymiar, „miejsce” gdzie sięgamy by zdobyć rój dla swarmerów, tak dla przykładu. To mała luka w przestrzeni. Nic nie może przerwać kręgu, gdy istnieje wymiar zerowy. Możesz stać na ulicy i rzucać granatami w Pierce'a a one się odbiją. Zobaczymy. Kiedy Land Rover pędził autostradą, wyimaginowana rozmowa pomiędzy mną a Adamem rozegrała się w moim umyśle. „Cześć Adam. Czy to ty podpaliłeś mój dom? Czy chciałeś zabić moją babcię?” Kazali dostarczyć mi go żywego. Nie wspomnieli nic o stanie w jakim ma być. Może uda mi się powtórzyć to coś, co zrobiłam z Szalonym Roganem – uwięzić Adama w miejscu i zmusić do odpowiedzi. Pewnie, że potrafię. Sama myśl o babci Fridzie wywoływała dreszcze. Szalony Rogan zjechał a ja spojrzałam na zegarek. Cztery minuty. Dotarliśmy w rekordowym czasie. Przed nami rozciągał się miejski korek. Pośrodku skrzyżowania, Adam Pierce wylewał z siebie strumień białego ognia prosto na budynek. Dwa wraki samochodowe stojące kilka metrów od niego stopiły się. Szalony Rogan zahamował i Land Rover zatrzymał się z piskiem. - Musimy dostać się bliżej, - sięgnęłam po broń. - Za gorąco. Spójrz. Chodnik za kołem Adma stał się ciemny i miękki. Roztapiał drogę. Wyskoczyłam z auta. Poczułam gorąco, blokujące mi drogę jak mur. Drzwi trzasnęły, gdy Szalony Rogan wyskoczył z pojazdu. Metalowy słup podtrzymujący lampę pękł na pół i pofrunął jak włócznia 199

do Adama Pierce. Słup trafił okrąg i odbił się, skręcając w naszą stronę. Och. Słup odwrócił się i naparł znów na niewidzialną granicę magicznego kręgu Adama, wbijając się w niego. Szalony Rogan skrzywił się. Słup uderzył o chodnik. - Zerowy wymiar, - odezwał się . - No dalej. Mogłam zobaczyć Adama. Znajdował się dokładnie tam. Wrrr. - Nevada! Marnujemy czas. Dokładnie tutaj. Ale strażacy i Adam działali wspólnie. Jeżeli znajdziemy to czego szukają strażacy, Adam będzie musiał do nas przyjść. Odwróciliśmy się i wskoczyliśmy do Land Rovera. Szalony Rogan ostro skręcił w lewo, okrążył budynki i zmierzaliśmy do srebrzystej wieży. Podjechaliśmy pod schody przed głównym wejściem, zaparkowaliśmy i wysiedliśmy. W chwili gdy postawiłam stopę na kamiennym stopniu prowadzącym do wejścia, oślepiający ból głowy przeszył mój umysł i ścisnął niczym imadło, ciaśniej i ciaśniej. Zrobiłam kolejny krok do drzwi skrzywiona. Ból drapał wnętrze czaszki. Towarzyszyło mi absurdalne uczucie, że mój mózg napuchł jak wodny balon i miał zaraz pęknąć. - Mag blokuje drzwi, - Szalony Rogan odwrócił się w kierunku chodnika i pobiegł w prawo spoglądając na telefon. Ruszyłam za nim. Jak tylko zeszłam ze schodów, ból głowy ustąpił. Przydatna umiejętność. Gdybym posiadała taką moc, nie musiałabym montować rozkładanych schodów przed wejściem do pokoju. W oddali zawyły syreny. Służby ratunkowe były w drodze, a to oznaczało, że fałszywi strażacy w budynku muszą zacząć działać szybciej, aby ulotnić się zanim zjawią się stróże prawa. Musimy znaleźć sposób, by dostać się do środka i to teraz. 200

Skoro strażacy pozostawili kogoś na straży głównego wejścia to prawdopodobnie znajdowali się nadal na pierwszym piętrze. Stanowili małą grupkę. Jeżeli ich cel znajdował się na innym piętrze, nie pozostawiliby nikogo przy głównym wejściu; wszyscy ruszyliby na właściwą kondygnację. Ale zostawili strażnika, więc pewnie wszyscy znajdowali się na pierwszym piętrze. Byli uzbrojeni co oznaczało, że zapewne bronili i bocznych wejść. Pozostawały nam okna, ale parter otaczał tylko nieprzerwany mur, a pierwszy rząd okien znajdował się sześć metrów nad ziemią. - Spodziewają się, że ktoś może wejść przez boczne wejścia – krzyknęłam. - I dlatego z nich nie skorzystamy. - Szalony Rogan pokazał mi plan budynku na telefonie. - Istnieje pięć sposobów dostania się do środka: główne wejście, dwa boczne, winda i wewnętrzne schody. - Doskonale. - Ewakuowali budynek, więc nie będą się spodziewać, że ktoś nadchodzącego od strony schodów. - Teraz musimy dostać się do samego budynku. Szalony Rogan wskazał na parę wielkich, zielonych śmietników. Przesunęły się po chodniku w naszym kierunku. Pierwszy śmietnik uderzył o ścianę. Szalony Rogan naprężył się. Drugi śmietnik uniósł się w powietrze i wylądował na pokrywie pierwszego, zwisając lekko z boku. Razem były wystarczająco wysokie, abyśmy mogli się wspiąć do okna na drugim piętrze. Chwyciłam pierwszy śmietnik i podciągnęłam się. Czarne i białe worki wypełniały go po brzegi i musiałam je pokonać, by dostać się do drugiego śmietnika. Zrobiłam krok w przód i zapadłam się po kolana. Worek na górze pękł i porcja starej lazanii wylała się na moje spodnie. Odór zepsutego sosu od spaghetti unosił się wokół mnie. Ble. Spośród

201

wszystkich śmieci z tego ogromnego budynku, musiałam natrafić na worek ze stołówki. Do diabła. No cóż, zapewne wyczują, że nadchodzę. Przedarłam się przez worki do drugiego śmietnika, wspięłam się, wyjęłam pistolet i uderzyłam tyłem broni o szybę. Szkło pękło. Wybiłam resztki i wspięłam się do środka. Pokój konferencyjny: długi stół, fotele i płaski ekran na ścianie. Szalony Rogan wspiął się za mną, wyjął telefon i pokazał mi ekran. Wiadomość tekstowa z zablokowanego numeru z klipem wideo. Kliknął link. Rozmazane wideo wypełniło ekran, pokazując hol budynku, z wypolerowaną, szarawą podłoga i dwoma rzędami szerokich kolumn. Mężczyzna w ubraniu strażaka pochylał się przy murze trzymając strzelbę w dłoni. Poniżej niego, po prawej, kolejny uzbrojony mężczyzna stał przy marmurowej kolumnie. Odrobinę niżej po lewej, tuż za windami znajdowała się trzyosobowa grupa. Jedna osoba opierała się o marmur, druga uderzała siekierą rozbijając ścianę, a trzecia osłaniała ich ze strzelbą. Nagranie zatrzymało się, trwało ledwie pięć sekund. Pluskwie udało się włamać. Czegokolwiek szukali, znajdowało się to w ścianie. Mężczyzna z ręką na marmurze musiał być Tropicielem. Tropiciele przejawiali wysoką wrażliwość na magię i potrafili odnaleźć magiczny przedmiot nawet za murem. - Schody nas tu doprowadzą. - Szalony Rogan wskazał na lewy dolny róg ekranu. Znajdziemy się w polu zasięgu trzech uzbrojonych strażników. Jesteś kuloodporny? - Nie, ale metalowe drzwi, które blokują wejście na schody pewnie tak. Masz swojego Rugera? Wyjęłam broń z kabury. 202

- Użyję drzwi jak tarczy, ale ty będziesz musiała strzelać. - Dlaczego nie możesz pokroić ich na kawałki jak tamtą chińską pałeczkę? - Ponieważ moja telekinetyczna magia nie działa tak na żywe organizmy. Mogę rzucić czymś metalowym z taką prędkością, że potnie przeciwnika na kawałki. Mogę cisnąć meblami w kogoś, bo drewniane deski są martwe. Mogę udusić przeciwnika jego własnymi ubraniami, jeżeli są wystarczająco luźne. Ale nie mogę ot tak rzucić ciałem. Och. - Więc najlepszy sposób, by z tobą walczyć, to rozebrać się do naga i zaatakować? W jego oczach błysnął złowieszczy ognik. - Tak. Powinnaś tego spróbować i zobaczyć co się stanie. No dobra, sama się o to prosiłam. - Mogę spróbować pociąć lufy ich spluw, ale biorąc pod uwagę odległość, będę potrzebował kilku sekund by wycelować, a oni nas wtedy zastrzelą. Więc ja zapewnię osłonę, a reszta spoczywa na tobie. Jestem dość słabym strzelcem. Odchyliłam się w tył. - Skromność? Nie miałam pojęcia, że masz ją w sobie. - Nie, - odpowiedział. - Szczerość. Nie radzę sobie zbyt dobrze ze spluwami. Zazwyczaj nie mam przy sobie żadnej. Sterta gruzu, która przysypała Brzoskwinkę mignęła mi przed oczami. Na co mu broń. – Dobrze więc, że wzięłam swoją. - Nevada, - odezwał się Szalony Rogan. Dźwięk mojego imienia z jego ust przyćmił mi umysł. Wszystkie myśli znikły. Do diabła. Muszę się z tym uporać i to szybko. - Ci mężczyźni są dobrze wyszkoleni. Jasne, że tak. Zajęli takie pozycje, że każde wejście jest osłaniane przynajmniej przez dwie przecinające się linie ognia. Bez względu na to 203

którędy wejdziemy, przynajmniej dwóch z nich zdoła strzelić do nas z różnych kątów. - Jeżeli tam wejdziemy, zastrzelą nas. Nie zawahają się, zrobią to instynktownie. To ich druga natura, wyuczony odruch, jak hamowanie na czerwonym świetle. - Mhm. - Dobrze, że mi to wyjaśnił. Sama nigdy bym na to nie wpadła. - Musisz też otworzyć do nich ogień. Czy to będzie problemem? - Jest tylko jeden sposób, by się dowiedzieć, - odpowiedziałam. Otworzył drzwi na oścież. Przed nami znajdował się pusty hol się. Zbiegliśmy do korytarza mijając windy. Zatrzymałam się i uderzyłam przycisk. Dywersja nie zaszkodzi. Drzwi windy rozsunęły się z jękiem. - Dobry pomysł. - Szalony Rogan wszedł do środka, wybrał numer holu i wrócił do mnie. Pobiegliśmy do końca korytarza, gdzie widniał wielki napis „WYJŚCIE”. Za nami drzwi windy jęknęły i winda ruszyła w dół. Przy odrobinie szczęścia, skupią się na windzie zamiast schodach. Zbiegliśmy w dół po schodach. Krew wrzała mi w żyłach, serce biło zbyt głośno, zbyt szybko. Jeżeli ich nie zastrzelę, oni zastrzelą mnie. Nigdy wcześniej nikogo nie zabiłam. Schody kończyły się przy wielkich drzwiach. W klatce przed nami siwowłosy mężczyzna w ciemnym kombinezonie ochroniarza leżał twarzą do ziemi. Tył jego głowy stanowiła ogromna, czerwona, mokra dziura. A więc nie zawahają się strzelić. Ani przez chwilę. Zabili tego mężczyznę. Prawdopodobnie czyjegoś ojca, dziadka... Rano wstał, zjadł śniadanie i przyszedł do pracy, a teraz leży na ziemi, martwy i samotny. Nigdy już nie wstanie. Nigdy nie przemówi, nigdy nikogo nie przytuli, nigdy się nie uśmiechnie. Zabili go i pozostawili tutaj. 204

Muszę powstrzymać Adama Pierce. Nie tylko dlatego, że stracę wszystko jeżeli mi się nie uda, nie tylko dlatego, że próbował zabić babcię, ale dlatego, że znajdował się na zewnątrz, miotając ogniem, nie dbając ilu ludzi skrzywdzi. Najszybszy sposób na powstrzymanie Adama to odnaleźć to, czego szukali strażacy. Robiłam to co powinnam. Szalony Rogan podszedł do drzwi, rozłożył ramiona, uniósł ręce. Nie byłam gotowa. Nie byłam gotowa... - Celuj w środek ciała, - wyszeptał. Środek ciała, jasne. - Gotowa? - Wyszeptał. Nie. Nie. Nie byłam gotowa. Odbezpieczyłam Rugera. Broń wydawała się taka ciężka w moich dłoniach. Ciężka i zimna. - Dalej. Drzwi uniosły się naprzód, dwadzieścia centymetrów nad ziemią, zawirowały, obracając się poziomo, jak blat stołu. Trzech strzelców, jeden dokładnie przed nami, jeden na prawo przy windzie, trzeci po lewej przy kolumnie. Strzelcy odwrócili się od windy i skierowali w naszym kierunku. Dostrzegłam jednego przy windzie – wszystko działo się tak powoli, niewiarygodnie powoli – nacisnęłam spust. Broń wystrzeliła. Kula odbiła się od drzwi windy z metalicznym brzękiem. Poprawiłam cel i wystrzeliłam ponownie. Głowa mężczyzny odchyliła się w tył. Przechyliłam się na lewo i strzeliłam do drugiego mężczyzny przy kolumnie. Pierwszy pocisk trafił go w szyję, drugi w dolną część twarzy, prosto w usta. Trzeci mężczyzna otworzył ogień. Drzwi się odwróciły, znów pionowo, jak tarcza, w którą wbijały się kule.

205

Szalony Rogan chwycił moją rękę i pociągnął mnie do kolumny po lewej stronie. Pobiegłam za nim, osłaniana przez drzwi i przylgnęłam plecami do zimnego marmuru. Grad pocisków podążył za nami. Wszystko trwało sekundę, może dwie. Właśnie zabiłam dwoje ludzi. Nie myśl o tym, nie myśl o tym... Szalony Rogan chwycił mnie, wyraz kompletnego niedowierzania malował się na jego twarzy. Gdybym mogła, roześmiałabym się. - Moja mama służyła jako snajper, - wydobyłam z siebie. - Wiem jak należy strzelać. Strumień kul zmienił kierunek. Strzelec zbliżał się do nas. Drzwi zakręciły się wokół kolumny, unosząc się nad nami. - Osłaniaj mnie, - Szalony Rogan mrugnął do mnie. Nachyliłam się w lewo i wystrzeliłam do pary przy ścianie krótkimi seriami. Bum-bum-bum. Schowali się za kolumną. Kobieta-Tropiciel chwyciła pistolet i odwzajemniła ogień. Kule przeszyły powietrze obok mnie. Ukryłam się za kolumną, wysuwając broń i strzelając w ich kierunku. Bum-bum-bum.

Koniec.

Wysunęłam

magazynek,

wyjęłam

zapasowy z kieszeni, wsunęłam go i pociągnęłam za spust. Jeszcze dziesięć strzałów. To wszystko co miałam. Następnym razem, gdy wybiorę się gdzieś z Szalonym Roganem, przyniosę jedną z tych bandolier, które gwiazdy filmów akcji mają na sobie, gdy ostrzeliwują terrorystów z dżungli. Szalony Rogan skoczył w lewo. Ponownie wystrzeliłam, pistolet pluł pociskami i hałasem. Bum, bum. Osiem kul. Ktoś krzyknął. Ostrzał ze strzelby umilkł, poprzedzony odgłosem roztrzaskanego szkła. Szalony Rogan znalazł się za kolumną, tuż obok mnie. 206

- Gdzie są drzwi? - Zapytałam. - Na zewnątrz. Wychyliłam się zza kolumny. Mężczyzna wyciągał coś zza muru. Kobieta rozłożyła ręce, przyjmując znajomą pozę maga. Och nie, nie próbuj. Wystrzeliłam do niej dwukrotnie, kule przeszyły powietrze dwoma bliźniaczymi strzałami. Gęsta kurtyna dymu strzeliła sprzed niej i moje kule znikły. Zostało mi sześć strzałów. Tuż za nimi znajdowało się boczne wejście. Mieli się rozdzielić. Kule przeszyły kurtynę mgły, za daleko, trafiając mur za mną. Mężczyzna i kobieta także niewiele widzieli przez dym. Szalony Rogan ruszył do bocznego wejścia. Przed nami mężczyzna wyskoczył zza dymu, z nożem w dłoni. Szalony Rogan ruszył prosto na niego. Unieruchomił prawe ramię mężczyzny za pomocą lewego przedramienia i wbił prawą pięść w jego nos. Mężczyzna zachwiał się w tył. Szalony Rogan wymierzył kopnięcie. Jego stopa trafiła mężczyznę w bok, dokładnie w nerkę. Strażak złapał się za bok i upadł na podłogę. Dobra, walka z nim, nago czy nie, to był kiepski pomysł. Pocisk przeleciał obok mnie. Ukryłam się znów. Kobieta wyskoczyła zza dymu i wpadła na mnie. Lufa jej pistoletu mierzyła we mnie, ciemna i niewiarygodnie wielka. Świat skurczył się do tej lufy. Chwyciłam jej nadgarstek i pociągnęłam, wkładając cały ciężar w ten ruch, próbując wyrwać z jej ręki pistolet. Przyciągnęła mnie do siebie i uderzyła prawą ręką. Ból przeszył moje przedramię. Dostrzegłam fragment noża. Uderzyłam ją w twarz pistoletem, ale zrobiła unik i cięła mnie w bok. Lodowy płomień przeszył mi żebra. Była silniejsza i lepiej wyszkolona. Przez ułamek sekundy nasze spojrzenia się spotkały i widziałam zimną kalkulację w jej oczach. Zabiłaby mnie. 207

Nastąpiła we mnie jakaś instynktowna przemiana. Magia zmieniła się w ból w moim ramieniu, spłynęła do czubków palców i eksplodowała w błyskawice na rękach kobiety. Oczy kobiety wywróciły się w tył. Bolało. Bolało jak diabli. Pierś mi zadrżała. Czułam jak każdy nerw w moim ramieniu zerwał się, poszarpany w agonii. Kobieta zadrżała w moim uścisku. Magia łączyła nas, ból wiązał w jedno. Rozplotłam palce, przerywając więź. Upadła na podłogę. Jej stopy uderzyły o ziemię. Piana ciekła jej z ust. Zadrżała po raz ostatni i leżała nieruchomo. - Jesteś pełna niespodzianek, - Szalony Rogan warknął obok mnie. Ból ustąpił, czułam tępe echo płonącej agonii. Prawe ramię pokryte było krwią. - Wszystko w porządku? - Zapytał. Kobieta na podłodze nie poruszała się. Nie oddychała. Jezu. Upadłam koło niej i próbowałam wyczuć puls. Nic. Nie chciałam... Nie, chyba jednak chciałam. Szalony Rogan delikatnie uniósł moje ramię i przyjrzał się długiemu na sześć centymetrów cięciu. - Płytkie. Przeżyjesz. Straciłam czucie w ustach. Zmusiłam się by nimi poruszyć. Dziękuje, doktorku. Trzymał spory klejnot otoczony małymi bladymi kamieniami, każdy rozmiaru pestki granatu. Wyglądał jak dwie wydłużone, owalne pętle, jedna na drugiej, jakby dziecko próbowało narysować hamburger, ale zapomniało dorysować górną część bułki. Proste, wypełnione samymi kamieniami, biegło pionowo przez centrum dwóch pętli. Pośrodku prosty kawałek rozszerzał się w pierścień prawie tak duży, jak okrąg tworzony

208

przez mój palec wskazujący i kciuk. Jeżeli to jakaś broszka, to był to najdziwniejszy wzór jaki kiedykolwiek widziałam. - Tego szukali? Szalony Rogan przytaknął. - Co to jest? - Nie mam pojęcia, - odpowiedział. - Dlaczego jego nie zapytasz? Spojrzałam za niego tam, gdzie ostatni strażak leżał przy murze, trzymając się za bok. Dobra. Mogę to zrobić. Nie trzeba nikogo zabijać. Podeszłam do niego i kucnęłam obok. Jego oddech był urywany. - Co mu zrobiłeś? - Kopnąłem go w wątrobę i złamałem dwa żebra. Przeżyje jeżeli pogotowie dotrze tu w ciągu następnych dziesięciu-piętnastu minut. Uniosłam klejnot. - Po to tu przyszliście? Przyglądał mi się. Skupiłam się, próbując odtworzyć magiczne lasso, które uchwyciło Szalonego Rogana i wycisnęło z niego odpowiedzi. Nic się nie stało. - Próbuję. Szalony Rogan uniósł nóż, który upuściła kobieta. - Zawsze możemy przejść do Planu B. - Daj mi minutę. - Nevada, marnujesz czas. - Jego głos stał się zimny i skupiony. Niech będzie z ciebie jakiś pożytek dla odmiany. Pożytek? Ty dupku. - Zmęczyło mnie zajmowanie się tobą. Nic się we mnie nie poruszyło. - Zrób coś, nie siedź tak tutaj. - Nikt nigdy ci nie powiedział, że jesteś strasznym dupkiem?

209

Szalony Rogan się skrzywił. - Najwyraźniej gniew nie jest twoim wyzwalaczem, a nie mamy czasu by dowiedzieć się co to. No cóż. - Wbił nóż w nogę mężczyzny. Strażak krzyknął, a ja się skrzywiłam. - Czy po to przyszliście? - Warknął Szalony Rogan. - Tak. Prawda. - Czy to magiczne? - Zapytałam. - Nie. - Kłamie, - odpowiedziałam. Szalony Rogan wyciągnął nóż i ponownie wbił go w nogę ofiary. Mężczyzna zawył. - Będę ciął cię tak długo, aż noga zmieni się w hamburger. Powiedział Szalony Rogan cichym głosem. - Potem założę na nią opaskę i zacznę z drugą kończyną. Odpowiedz na jej pytania albo nigdy już nie będziesz chodził. - Pracujecie dla Adama Pierce? - zapytałam. - Nie. - Kłamstwo. Szalony Rogan dźgnął mężczyznę ponownie. - Do czego to służy? - Zapytałam. Mężczyzna gapił się na mnie. Szalony Rogan dźgnął go znów, metodycznie, spokojnie, ostrze weszło i wyszło ponownie, i jeszcze raz... Mężczyzna wykrzyczał, - Otwiera wrota do oświecenia! - Prawda. Szalony Rogan spojrzał na mnie. Rozłożyłam ramiona. - Która godzina? - Jęknął mężczyzna.

210

Spojrzałam na elektroniczny zegar nad windą. - Piąta trzydzieści dziewięć. Chwila, piąta czterdzieści. Mężczyzna uśmiechnął się. - Trzy... Szalony Rogan odwrócił się. - Dwa... Szalony Rogan skoczył na mnie, zbijając mnie z nóg. - Jeden... Olbrzymia kula ognista pojawiła się w bocznym wejściu. Pomarańczowy ogień wrzał, zmierzając do nas. Gorąco obmyło mi twarz. Teraz, mignęło mi w umyśle. To koniec. Podłoga rozstąpiła się i pochłonęła nas.

211

Rozdział 10 Leżałam na boku. Wokół mnie ciemność. Otulało mnie twarde ramię. Czyjeś ciało leżało przyciśnięte do moich pleców, owinięte wokół mnie. - Umarłam? - Żyjesz, - odpowiedział Szalony Rogan. Szalony Rogan leżał wtulony we mnie. Ta myśl przemknęła mi przez głowę. Próbowałam ją od siebie odpędzić. Bezskutecznie. - Co się stało? - No cóż, musieli zamontować materiały wybuchowe, aby zabezpieczyć sobie wyjście. Zdetonowali je. - Wiem. Wyjaśnij czemu nie umarliśmy. - I czemu tulisz się do mnie. Dotykał mnie. O mój Boże, dotykał mnie. - Nie mieliśmy czasu na ucieczkę, więc wyłamałem podłogę i umieściłem ją nad nami. Mówił cichym głosem, prawie intymnym. Brzmiał tak rozsądnie, jakby to była najzwyklejsza sprawa. Przebiłem się przez twardy marmur a potem zbudowałem z niego schron dla nas w ułamku sekundy. Nic takiego. Bułka z masłem. Sama myśl o tym ile magii coś takiego wymagało sprawiła, że zadrżałam. - Tu nie doszła eksplozja, - odezwał się Szalony Rogan. - Część gruzu spadła na nas. Musiałem przemieścić rzeczy wokół nas, ale jest tu w miarę bezpiecznie. - Mógłbyś przemieścić rzeczy tak byśmy zdołali uciec?

212

- Wyczerpałem moc, - odpowiedział tak samo spokojnym głosem. Przesunięcie kilku tysięcy kilogramów skał wyczerpało mnie. Muszę odpocząć. Więc istniały granice jego mocy. Dobrze wiedzieć, że od czasu do czasu był zwykłym śmiertelnikiem. - Dziękuję za uratowanie mnie. - Nie ma za co. Mój umysł w końcu przetrawił jego słowa. - Więc jesteśmy uwięzieni tu na dole, a cały budynek spoczywa nad nami. - Pogrzebani żywcem. Opanował mnie strach. - Nie cały budynek. Jestem pewien, że on nadal stoi. Aktywowałem nadajnik, więc moje wsparcie jest w drodze. Pozostaje tylko kwestia wydostania nas stąd. - Co jeśli skończy się powietrze? - Mielibyśmy pecha. - Rogan! - Jesteśmy tu od piętnastu minut. Przestrzeń liczy około pół metra sześciennego powietrza, mniej więcej tyle co w przeciętnej trumnie. Zabiję go, jeżeli się stąd wydostanę. - Jest nas tu dwoje a twój oddech przyśpieszył, więc szacuję, że starczy nam tlenu na pół godziny. Jeżeli nie dochodziłoby skądś powietrze, już czulibyśmy nadmiar dwutlenku węgla. Zatkałam usta rękami. - Nevada? - Zapytał. - Próbuję oszczędzać powietrze. Zaśmiał się przy moich włosach. Moje ciało uznało, że to dobry moment by przypomnieć sobie, że ciało owinięte wokół mojego jest umięśnione, twarde i ciepłe, a moje pośladki są wciśnięte w jego pachwinę. Wtulona w smoka. Nie, dzięki. Zmieńmy tok myślenia. 213

- Jeżeli będziesz się wiercić, może stać się to dość niewygodne, powiedział mi do ucha, jego głos był niczym pieszczota. - Staram się na ile mogę, ale rozmyślanie o baseballu tylko na tyle pomaga. Zamarłam. Leżeliśmy nieruchomo i cicho. - Co tak śmierdzi? - Zapytał. - Moje dżinsy. Torba z tackami po jedzeniu pękła, gdy wspinałam się po śmietniku. - Minęła minuta. Kolejna. - Więc, - odezwał się. - Często tu przychodzisz? - Rogan, proszę przestań mówić. Znów się roześmiał. - Powietrze jest świeże. Skądś dochodzi tlen. Miał racje, powietrze było świeże. Przynajmniej się nie udusimy. Niestety to pozostawiało inne problemy, jak bycie pogrzebanym żywcem i leżenie tuż przy nim. - Możesz się odwrócić, tak abyś nie był przyciśnięty do mnie? - Mogę, - odpowiedział rozbawionym głosem. - Ale wtedy musiałabyś się położyć na mnie. Mój umysł krzyczał „NIE”. Moje ciało „Jupi!” Poddałam się i leżałam nieruchomo. Czekałam. Pogrzebana. Z toną gruzu nad nami. Jeżeli coś się zapadnie, zgniecie nas. Naprężyłam się nasłuchując najlżejszego dźwięku przesuwającej się nad nami materii. Zgnieciona. A nasze kości pękną jak wydmuszki pod ciężarem kamieni, betonu i... - Dlaczego dołączyłeś do Armii?

214

- Proste pytanie, ale skomplikowana odpowiedź, - odpowiedział. Gdy jesteś Pierwszym, a zwłaszcza Pierwszym i dziedzicem rodu, twoje życie przestaje należeć do ciebie gdy skończysz college. Pojawiają się pewne oczekiwania. Twoje wykształcenie zależy od tego, czego wymaga rodzina. Zakłada się, że ukończysz edukację, będziesz pracować w biznesie rodzinnym, wybierzesz partnerkę, której genetyczny rodowód zapewni wam uzdolnione dzieci, ożenisz się z nią, spłodzisz owe dzieci, przynajmniej jedno, a nie więcej niż troje. - Dlaczego nie więcej niż troje? - Bo to komplikuje więzy rodzinne oraz prowadzi do podziału środków. To nowa wersja dawnej zasady: skończ dobrą szkołę, ożeń się z odpowiednią dziewczyną, znajdź dobrą pracę. Jedynie w naszym przypadku to magia determinuje wszystko. - System daje ci pewną swobodę, ale niewiele. Zamiast pracy nad zaawansowanymi programami zbrojeniowymi jak mój ojciec, mogłem przenieść się do przemysłu reaktorów nuklearnych. Zamiast Ryndy Charles, mogłem poślubić jej siostrę, albo sprowadzić sobie narzeczoną jak zrobił to mój ojciec. Kiedy się stąd wydostaniemy, sprawdzę kim jest Rynda Charles, by wiedzieć jak wygląda. - Moja ścieżka życiowa została już określona. Byłem jedynym dzieckiem i do tego Pierwszym. W okolicach osiemnastych urodzin zrozumiałem, że moja wolność skończy się szybciej niż u moich rówieśników. Jeżeli chciałem uwolnić się z tej jakże wygodnej złotej klatki, musiałem znaleźć kogoś wystarczająco potężnego, by sprzeciwił się wpływowi rodziców. Wojsko idealnie się do tego nadawało. Odtworzyłam w myślach jego słowa. „Wstąpiłem do armii, bo powiedzieli mi, że mogę zabijać bez groźby więzienia, a nawet zostanę za to nagrodzony.” - I mogłeś zabijać ludzi. 215

- Tak. Nie zapominajmy o tym. Twój ojciec też był w wojsku? - Nie. Ojciec nigdy nie służył. Wojskowe tradycje w naszej rodzinie biegną głównie po kądzieli. Znów to robił. Nawet nie widziałam jego twarzy, a wiedziałam, że to robi. Słucha w pełnym skupieniu, co sprawia że chcesz mówić i mówić, by cieszyć się jego uwagą. Jego ciało poruszyło się lekko obok mnie, wciskając się we mnie. Nie myśl o tym, nie myśl o tym, nie myśl o tym... Jeżeli skupię się na tym zbytnio, może to wyczuć. Nadal nie wiedziałam jakim jest typem telepaty, ani jakie inne umiejętności posiada. - Ty też nie służyłaś, - odpowiedział. - Ojciec zmarł, gdy miałam dziewiętnaście lat. Ktoś musiał zająć się rodzinnym biznesem. Moja mama nie mogła... z różnych powodów. Reszta była za młoda. - Co się stało z twoim ojcem? Coś we mnie skurczyło się, zmieniając się w zimną, bolesną kulę. Cierpiał na rzadki typ raka. Nowotwór złośliwy nerwów obwodowych MPNST12. Jak ja nienawidziłam tych pięciu liter. - Miał mięsaki, złośliwe nowotwory formujące się wokół nerwów. Były zbyt blisko kręgosłupa aby lekarze mogli je operacyjnie usunąć. Gdy konwencjonalne

leczenie

zawiodło,

spróbowaliśmy

terapii

eksperymentalnych. Walczył przez cztery lata, ale przegrał. - A ostatni rok był naprawdę straszny. - I winisz za to siebie? - Zapytał miękkim głosem. - Nie. Nie przeze mnie zachorował na raka. Nie wiedziałam nawet jaką postawiono mu diagnozę. Po prostu przeczytałam te pięć liter, których nawet nie zrozumiałam. Przyłapał mnie na tym i kazał przysiąc, że nikomu nie powiem. A powinnam powiedzieć matce. 12

Ang. Malignant Peripheral Nerve Sheath Tumor. 216

- Dlaczego nie chciał by ktoś inny wiedział? Westchnęłam. - Ponieważ ojciec wiedział, że znajdował się w końcowym stadium i jego szanse na wyzdrowienie praktycznie były zerowe. Nigdy nie chodziło o wyleczenie raka. Tylko o kupienie odrobiny więcej czasu dla niego. Wiedział, że cena zarówno emocjonalna jak i finansowa okaże się ogromna. Ojciec zawsze chciał zatroszczyć się o rodzinę. On... porównał koszt przechodzenia przez terapię z kilkoma latami życia i uznał, że nie warto. Gdy się w końcu dowiedzieliśmy, matka była na niego wściekła. Ja byłam wściekła. Wszyscy spanikowali. Zmusiliśmy go do leczenia. - Dokładnie tego, czego nie chciał. - Powiedział jakby rozumiał. - Tak. To dało mu trzy lata życia. - Chodziło jednak o wiele więcej. Ojciec poświęcił życie na stworzenie agencji. Postrzegał ją jako źródło utrzymania dla nas, nawet naszych dzieci. Rodzinny biznes. Oddaliśmy ją pod hipotekę MADM, aby zdobyć pieniądze na terapię eksperymentalną. W tamtej chwili władza nad agencją przeszła na mnie i matkę jako współwłaścicieli, przy czym ja posiadałam 75 procent, a mama 25. Nigdy nie powiedzieliśmy ojcu skąd dostaliśmy pieniądze. Zabiłoby go to szybciej niż rak. I tak czuliśmy się winni. Obwinialiśmy siebie nawzajem. Bez względu na to co się stało, nie oddam agencji. Coś zaskrobało o kamienie nad nami. Podskoczyłam. - Spokojnie. - Szalony Rogan przyciągnął mnie bliżej siebie, osłaniając ramionami. Jego telefon zadzwonił. Telefon zadzwonił! Mieliśmy zasięg. Nie mogliśmy być zbyt głęboko pod ziemią. Szalony Rogan odebrał połączenie. - Tak? Kobiecy głos zapytał, - Majorze? 217

- Odbiór, - odpowiedział Szalony Rogan. - Przepraszamy za opóźnienie, sir. Musieliśmy przekonać służby ratwownicze, by udzieliły nam dostępu do tego miejsca. Jesteśmy dokładnie nad wami. Nie wygląda to źle. Jesteście pod dwiema zawalonymi kolumnami. Jak na takiego samotnika, zatrudniał sporo ludzi, a ci ludzie mówili dość poufale. Zatrudniał byłych wojskowych albo prawników. Pewnie jednych i drugich. - Czy policja dorwała Pierce'a? - Zapytałam Rogana. - Pierce? - Zapytał. - Zniknął, - odpowiedziała kobieta. Jak mógł zniknąć? Znajdował się na widoku, miotając ogniem ze środka drogi, a gliniarze byli w drodze. Otoczyliby go jak stado wilków. Jak zdołał uciec? - Proszę o zgodę na rozpoczęcie odgruzowania, sir, - zapytała kobieta. - Zezwalam, - odpowiedział Rogan. - Odbiór. Stłumiony

mechaniczny

warkot

czegoś

w

rodzaju

piły

mechanicznej ciął cicho nad nami. Drobny pył z betonu opadł mi na twarz. Zamknęłam oczy. - No cóż, wiedziałem, że w końcu nas odnajdą. - Odezwał się Szalony Rogan. - Ale nie powiesz, że nie spędziliśmy miło czasu.




Zadzwoniłam do drzwi. - Naprawdę nie musisz ze mną czekać. - Muszę, - odpowiedział Szalony Rogan. - Muszę przekazać cię w kochające ramiona matki, w przeciwnym razie może mnie zastrzelić.

218

I tak może cię zastrzelić. Dochodziła prawie ósma wieczorem. Ekipie Szalonego Rogana zajęło ponad godzinę wydobycie nas, a policja przesłuchiwała nas przez kolejną godzinę. Skłamaliśmy. Czekanie aż nas wydobędą, dało nam dość czasu na wymyślenie historii. Ani ja ani Szalony Rogan w żaden sposób nie byliśmy powiązani z Adamem Pierce, więc oboje zeznaliśmy, że byliśmy się w budynku w interesach. Eksplozja prawie zniszczyła ciała, a gdy zapytałam Szalonego Rogana co z faktem, że kule z zarejestrowanego na mnie pistoletu znajdowały się w zwłokach i gruzowisku holu, stwierdził, że się tym zajmie. Tak więc nikomu nie wspomniałam o strzelaninie, on nie wspomniał o używaniu drzwi jako tarczy, a ja zrozumiałam podstawową różnicę pomiędzy normalną osobą jak ja, a Pierwszym. Kiedy gliniarze zwracali się do Rogana „sir”, dokładnie to mieli na myśli. Powiedział im co się stało i nikt w to nie wątpił. Nigdy wcześniej policja nie traktowała mnie z szacunkiem. Dziś, tak się stało tylko dlatego, że on był obok. Nie wiedziałam co o tym myśleć. Ludzie

Szalonego

Rogana

zamknęli

ozdobiony

klejnotami

ornament w małym metalowym pudełku i zabrali do depozytu. Nie kłóciłam się z nim o to. Jeżeli Adam, albo ktokolwiek kto z nim pracował stwierdzi, że chce to z powrotem, prywatna armia Szalonego Rogana, była dużo lepiej przygotowana do obrony. Zrobiłam kilka zdjęć i wysłałam je Bernowi. Drzwi otworzyły się na oścież. Zapięłam pasy. Przyjrzałam się swojemu odbiciu w bocznym lusterku Range Rovera i wiedziałam jak wyglądałam. Lekkie cięcie nożem na wysokości linii włosów zakrwawiło mi całą twarz. Krew zmieszała się z pyłem, czarnymi oleistymi plamami po eksplozji oraz pianą z gaśnic, które wylały się na mnie, gdy ludzie Rogana wreszcie wyciągnęli nas z dołu. Włosy zmieniły się w poplątany kołtun a piana skleiła je ze sobą. Do tego lazania 219

na moich spodniach wydzielała kilkudniowy odór. Byłam zakrwawiona, brudna, poplamiona sadzą a Szalony Rogan nie wyglądał lepiej. Mama spojrzała na mnie, następnie na Szalonego Rogana i znów na mnie. Uniosłam rękę. - Witaj mamo. - Do środka, - matka rozkazała. - Ty też. - On nie musi wchodzić do środka. - Odpowiedziałam. Nie chciałam Szalonego Rogana w pobliżu mojej rodziny. - Jest pokryty krwią. Przynajmniej niech się obmyje. - Jestem pewna, że ma u siebie w domu porządny prysznic, odpowiedziałam. - Byłbym niezmiernie wdzięczny za szansę doprowadzenia się do porządku. - Szalony Rogan dotknął czoła. Na palcach miał ślady krwi zmieszanej z sadzą. Nagle wyglądał młodo i rozbrajająco, jak jeden z moich kuzynów, gdy wpakowali się w kłopoty. - I skromny posiłek, jeżeli można prosić. - Wyglądał jak gotowy na przesłuchanie do roli Oliviera. Mama nie mogła dać się na to nabrać. - Nie masz nawet ubrania na zmianę. - Chwytałam się brzytwy. - Mam, - odpowiedział Szalony Rogan. - Zawsze mam ze sobą ubranie na zmianę w aucie. - Do środka, - zadecydowała mama. Znałam ten ton. Oznaczał, że sprzeciw nie pomoże. Weszłam do środka. Szalony Rogan wyjął pokrowiec z Range Rovera i ruszył za mną. Mama zamknęła drzwi za nami. Poprowadziłam go przez biuro do korytarza. Obserwował magazyn od lewej do prawej, zaczynając od pokoju medialnego i kuchni, potem pokoi dziewcząt, zbudowanych jeden nad drugim, Cataliny pomalowany na śnieżno-biało na zewnątrz. Pokój Arabelli był czarny i pokryty próbnymi rysunkami graffiti, głównie zawierającymi jej imię. Pokoje babci, sypialnia dla gości, 220

moja sypialnia i łazienka ponad magazynem w rogu. Sypialnia mamy, pokoje chłopców i w końcu, Zagłębie Zła. Oczy Szalonego Rogana rozszerzyły się. - Jeżeli skrzywdzisz kogoś z mojej rodziny, przysięgam, że cię zamorduję, - obiecałam mu. - Będę miał to na uwadze. Zaprowadziłam go do sypialni dla gości. Po zużyciu trzech szamponów i długim szorowaniu, wyszłam z pokoju czysta. W

powietrzu

czułam

zapach

bekonu

i

omletów.

Nagle

uświadomiłam sobie, że jestem wygłodzona. Weszłam do kuchni i zastałam tam Szalonego Rogana. Siedział przy stole ubrany w niebieską koszulę Henley'a oraz dżinsy, sącząc kawę z kubka z małym szarym kotkiem. Ciemne włosy zaczesał w tył. Ogolił się. Jestem grzecznym, niegroźnym smokiem z dobrymi manierami. Rogi schowane, ogon ukryty, kły niewidoczne. Nigdy nie zrobiłem nic okrutnego, jak dźganie człowieka nożem, by wydobyć z niego odpowiedzi na moje pytania. Jakimś sposobem ta nowa o-nienagannych-manierach wersja wydawała się bardziej przerażająca niż obserwowanie, jak spokojnie zabija kogoś gołymi rękami. Po tym co przeszliśmy, spodziewałam się, że zaszyje się w ciemnościach, przeżuwając mięso, nałogowo paląc, popijając jakiś niedorzecznie wysokoprocentowy alkohol, jak whisky rozmyślając ponuro o życiu i śmierci. Ale nie, oto on, uroczy, niezakłopotany, sączący kawę. Szalony Rogan dostrzegł mnie i uśmiechnął się. A mój umysł stoczył się do rynsztoku. Jakim cudem on siedział w mojej kuchni? Mama odwróciła się od kuchenki i podała tacę z omletami. Wzięłam ją od niej i postawiłam na stole obok talerza z bekonem. Szalony 221

Rogan przesunął drugi kubek kawy w moim kierunku. Na tym widniał pomarańczowy kot. Babcia Frida weszła do kuchni, a za nią Lina i Arabella. - Czuję bekon! Penelopo, wiesz że mamy przystojnego mężczyznę w naszej kuchni? O Boże, zaczyna się. Mama

wydała

jakiś

dźwięk,

coś pomiędzy jęknięciem a

kaszlnięciem. - Dobrze, - odpowiedziała babcia Frida, - niech ktoś nas przedstawi. - Babcia, Szalony Rogan. Szalony Rogan, babcia. - Wydusiłam z siebie. Oczy Arabelli prawie wyskoczyły z orbit. Chwyciła telefon i zaczęła pisać wiadomości. - Leon posika się z zazdrości. - Przestań, – warknęła Lina i usiadła obok mnie. Babcia usiadła obok Rogana. - Jak się czujesz? - Zapytał ją. - Dobrze, dziękuje. - Uśmiechnęła się szeroko. Podałam talerz Roganowi i usiadłam naprzeciw niego. Leon wbiegł do kuchni, zatrzymał się skupiając spojrzenie na Szalonym Roganie. Bern wpadł na niego, pakując się do pokoju. - Jeżeli nie jesz bekonu, zejdź mi z drogi. Arabella chwyciła trzy kawałki bekonu z talerza. - Moje! - Bekonożerca, - odpowiedziała Lina. - Spokój, jest więcej bekonu. - Mama zdjęła kolejną patelnię pełną bekonu z piekarnika. Chwyciłam omlet, owinęłam go bekonem i ugryzłam. Był puszysty i przepyszny i bez żadnego wyraźnego powodu zachciało mi się płakać. 222

- Poza tym, - odezwała się Arabella, - mogą do ciebie dzwonić ze szkoły. Zapomniałam wspomnieć o tym wcześniej. Mama przerwała. - Czemu? - No cóż, graliśmy w baseballa i pociągnęłam Diego za koszulkę. Nawet tego nie pamiętam. Ale Valeria uznała, że to dobry pomysł by donieść na mnie. To znaczy widziałam jak podchodzi do trenera i pociąga jego rękaw, jakby miała pięć lat. Zapytałam Diego czy nic się nie stało, i powiedział że nawet nie zauważył. To sport! Wciągnęło mnie! - Aha, - odpowiedziała mama. - Przejdź do części o telefonie ze szkoły. - Powiedziałam jej, że kapusie kończą na sznurze. A trener uznał, że to groźba terrorystyczna. - To głupie, - odpowiedziała Lina, przeczesując w tył ciemne włosy. - To nie groźba, to takie powiedzenie. - Kapusie kończą na sznurze, - wzruszył ramionami. - Twoi nauczyciele są durni, - odpowiedziała babcia Frida. - Tak więc kazał mi ją przeprosić, a ja odmówiłam, ponieważ doniosła na mnie. I tak wylądowałam na dywaniku. Nie będę miała problemów, ale chcą mnie przenieść na WF na trzeciej godzinie. - No cóż, nie było tak źle. Przynajmniej nie zrobiła nikomu krzywdy. Cisza zapanowała przy stole. Naprzeciwko mnie Szalony Rogan kroił omlet na równe kawałeczki i pałaszował w znajomy sposób. Kiedy mama wracała do domu jadła w ten sam sposób. A teraz nachyliła się nad stolikiem obserwując go. - Jesteś Szalonym Roganem! - Wykrzyknął Leon. - Tak, - odpowiedział Szalony Rogan spokojnym głosem. - I potrafisz niszczyć miasta? - Tak. - Dysponujesz tą całą magią i kasą? 223

- Tak. Dokąd zmierzał Leon? Mój kuzyn mrugnął. - I wyglądasz... właśnie tak? Szalony Rogan przytaknął. - Tak. Leon wybałuszył oczy. Przyglądał się Szalonemu Roganowi, potem spojrzał na siebie. Mając piętnaście lat Leon ważył niecałe pięćdziesiąt kilo. Jego ramiona i nogi przypominały wykałaczki. - Nie ma sprawiedliwości na tym świecie! - Ogłosił Leon. Zachichotałam i prawie zadławiłam się omletem. Mama lekko się uśmiechnęła. - Potrafisz grać na gitarze? - zapytał Leon. - Bo jeśli potrafisz, to się zaraz zabiję. - Nie, ale trochę umiem śpiewać, - odpowiedział Szalony Rogan. - Do diabła! - Leon uderzył w stół. - Uspokój się, - odezwał się Bern. - Sam się zamknij. Jesteś rozmiaru Wielkiej Stopy. - Wskazał na Szalonego Rogana. - I widzisz to? Jak to ma być sprawiedliwe. - Ma piętnaście lat, - powiedziałam Szalonemu Roganowi. Sprawiedliwość jest obecnie bardzo istotna. - Masz jeszcze czas. - Odpowiedział Szalony Rogan. - Jasne... - Leon potrząsnął głową. - Nie, niemożliwe, z pewnością nie potrafię śpiewać i nigdy tak nie będę wyglądał. - Jestem efektem wyrachowanego, genetycznego krzyżowania, odpowiedział Szalony Rogan. - Poczęto mnie, bo mój Dom potrzebował dziedzica, a rodzice posiadali właściwy zestaw genów. Ty pewnie zostałeś poczęty, bo twoi rodzice się kochali. - Według naszej matki, - Bern odpowiedział, - on został poczęty, ponieważ była zbyt pijana, by pamiętać o gumce. Szalony Rogan przestał żuć. 224

- Mnie poczęto, bo matka wyszła za kaucją. Jej ówczesny facet groził, że wezwie policję, więc musiała coś zrobić, by go przed tym powstrzymać, - dodał pomocnie Bern. Cudownie. Dokładnie czymś takim należy się dzielić. - Ciotka Gisela nie jest najlepszą matką, - odpowiedziałam. - W każdej rodzinie znajdzie się ktoś taki. - Czym się zajmujesz? - Leon nachylił się naprzód. - Odszedłeś z Armii i zniknąłeś. Czemu? - Leon, - ostrzegła mama. - Z powodu wojny? - Zapytała Lina. - Ludzie na Heraldzie mówią, że cierpisz na zespół pourazowy i z tego powodu żyjesz jak mnich pustelnik. - Albo pustelnik, albo mnich, jedno wyklucza drugie, - poprawiłam z nawyku. - Herald twierdzi też, że został oszpecony, - Arabella przewróciła oczami. - Tak, jestem pustelnikiem. Najczęściej smęcę.- Odpowiedział Szalony Rogan. - Także bardzo dobrze wychodzi mi użalanie się nad sobą. Spędzam dnie pogrążony w melancholii, wyglądając przez okno. Od czasu do czasu pojedyncza łza spłynie cicho po moim policzku. Arabella i Lina parsknęły jednocześnie. - Do tego muskasz wargi białą orchideą? - Dodała Arabella. - Przy dźwięku smutnej muzyki w tle? - Roześmiała się Lina. - Możliwe, - odpowiedział Szalony Rogan. - Masz dziewczynę? - Zapytała babcia Frida. Zakryłam twarz rękami. - Nie, - odpowiedział Szalony Rogan. - A chłopaka? - Dodała babcia Frida. - Nie. 225

- A co powiesz na... - Nie, - mama i ja zareagowałyśmy jednocześnie. - Nawet nie wiecie o co chciałam zapytać! - Nie, - znów odpowiedziałyśmy. - Psujecie całą zabawę, - Babcia wzruszyła ramionami. - Jest dziewiąta wieczorem, - oznajmiła mama. - Koniec zgromadzenia. Leon wskazał na Rogana. - Ale to Szalony Rogan! -

Masz

sześćdziesiąt

siedem

procent

z

francuskiego,

-

odpowiedziała. - Odzyskasz przywilej zostawania dłużej, gdy go zaliczysz. - Ale! - Leon machał rękami. - Nie zmuszaj mnie, bym ciebie wyniósł, - warknął Bern. - Pierwsza do prysznica, - Arabella podskoczyła. Dziewczęta wyszły z pokoju zabierając ze sobą Leona. Babcia Frida, mama, Bern, Szalony Rogan i ja zostaliśmy. Mama nachyliła się naprzód. - Nevada szuka Pierce'a, ponieważ nie mamy wyboru. Nie znam twoich powodów. Być może to duma albo znudzenie. Wiem, że porwałeś Nevadę. Przeraziłeś ją i torturowałeś. Jeżeli ponownie skrzywdzisz moje dziecko, wykończę cię, bez względu na to, że jesteś Pierwszym. Doskonale mamo. Na pewno jest przerażony. Szalony Rogan uśmiechnął się nie pokazując zębów. Ten znajomy chłodny, drapieżny wzrok wrócił do jego oczu. Smok się budził i pokazywał swoje prawdziwe oblicze. - Dziękuje za zaproszenie mnie do waszego uroczego domu i podanie przepysznego dania.- Jego głos był spokojny i umiarkowany. Ponieważ jestem gościem czuję pewne zobowiązania wobec ciebie, więc wyrażę się całkowicie jasno, Sierżancie. Wiem kim jesteś. Widziałem historię twojej służby i uznaję ciebie za potencjalne zagrożenie. Jeżeli 226

zagrozisz mi ponowni, uznam twoją groźbę za ostateczną i rozliczę cię z niej. Widział historię służby mojej matki. Jego Dom przeprowadził wywiad. To znaczyło, że pytania o ojca w wojsku były kompletną ściemą. Prawdopodobnie znał całą historię mojej rodziny. Manipulował mną a ja dałam się nabrać. Idiotka. - Nie lubię zabijać dzieci, - kontynuował Szalony Rogan. - Ale nie będę miał problemu uczynić je sierotami. Prawda. Każde słowo. Dokładnie to miał na myśli. Bern mrugnął. Szalony Rogan dopił ze swojego kubka z szarym kotkiem. - Poza tym, biorąc pod uwagę umiejętność twojej córki posługiwania się bronią, prawdopodobnie to ona zastrzeli mnie przed tobą. Mama obróciła się do mnie. - Co się stało? - Nie chcę o tym mówić, - odpowiedziałam. Bardzo mocno próbowałam udawać, że to się nie wydarzyło. - Nevada... - zaczęła. - Nie, - odpowiedziałam cicho. Ciemna plama pojawiła się na koszuli Rogana na wysokości żeber. - Krwawisz. Spojrzał na siebie i skrzywił się. - Pokaż. - Wstałam. - To nic takiego. - Rogan. Podnieś koszulę. Uniósł koszulę, pokazując bok. Zgnieciony papierowy ręcznik przykrywał dolne żebra, umocowany w miejscu przez taśmę klejącą. - Co to takiego? - Zapytałam. - To opatrunek, - odpowiedział Bern. - Nie, to nie opatrunek. 227

- Opatrunek, - dodała babcia Frida. - Czasami skaleczysz się w palec, owijasz go ręcznikiem bardzo ciasno, zaklejasz taśmą i idziesz dalej. - Twój ojciec zwykł tak robić, - powiedziała mama. - Przysięgam, to chyba wrodzone u mężczyzn, albo muszą kończyć jakiś sekretny kurs, gdzie ich tego uczą. Machnęłam na nie ręką. - To papierowy ręcznik. Z taśmą klejącą. Skąd wziąłeś taśmę? Szalony Rogan wzruszył ramionami. - Z szafki pod zlewem w łazience. Myślałem, że powstrzyma krwawienie. - No cóż, nie zadziałało. Kiedy to się stało? - Uderzyły mnie odłamki w trakcie wybuchu, - odpowiedział. - Wyczyściłeś ją? - Przemyłem. - Jasne. - Spojrzałam na mamę. - Dobrze, wasza dwójka musi odłożyć na później sprawdzenie, które jest większym twardzielem, a ja się tym zajmę. - Wstałam i wyjęłam z kuchennej szafki apteczkę. Telefon zabrzęczał w mojej kieszeni. Wyjęłam go i włączyłam. Wiadomość z nieznanego numeru. Westchnęłam. No jasne. Położyłam telefon na stole i włączyłam wiadomość. Zdjęcie mnie i Szalonego Rogana okrążających wieżę. Na zdjęciu moja twarz była blada, usta zaciśnięte w twardą linię. Wyglądałam jakbym próbowała nie płakać, co było dziwne, bo w tamtym czasie daleka byłam od płaczu. Twarz Szalonego Rogana odwrócona od kamery, głowa przekrzywiona gdy spoglądał na okna na drugim piętrze. Kolejna wiadomość pod pierwszą. „Kim jest ten facet?”. Rogan skupił się na telefonie. - Pierce. Odpisałam. - Gdzie jesteś? Na zewnątrz domu. 228

Serce mi załomotało. Szalony Rogan wyskoczył i dobiegł do głównych drzwi. Mama za nim. Nie widziałam, aby poruszała się tak szybko odkąd odeszła z Armii. Babcia Frida ruszyła do hali z maszynami. Bern pobiegł do Zagłębia Zła, a ja ruszyłam za Szalonym Roganem. Dogoniłam go przy drzwiach, wślizgnęłam się do mojego biura i wpisałam kod na klawiaturze. Szary obraz z kamery termowizyjnej wypełnił ekran, podzielony na cztery części, każdy obszar ekranu ukazywał inne części domu: parking i ulicę przed halą samochodową na tyłach magazynu, drzewa po prawej, ulica po lewej, oraz frontowe drzwi z Range Roverem Szalonego Rogana zaparkowanym obok mojego auta. Wstrzymałam oddech. Nic się nie stało. Szalony Rogan nachylił się nade mną. Jego tors musnął moje ramię. Na ekranie noc rozlewała się wokół domu, węglowy obraz ożył. Nic się nie poruszało. Żadne auto nie przejechało obok domu. Jeżeli mama wpakowała Adamowi Pierce kulkę w serce, mogliśmy pożegnać się z agencją. Jeżeli on przyszedł spalić nas żywcem... nie powinien być zdolny do tego. Diabelski Pomiot to wysokiej klasy zaklęcie. Osłabiło go tak, jak wysiłek Szalonego Rogana. Przynajmniej taką miałam nadzieję. Kamera na telefonie błysnęła jasno. Włączyłam ją. - Troje ludzi w budynku po drugiej stronie ulicy, - powiedział cicho Bern. Obraz na monitorze skupił się na trzech ludzkich sylwetkach na dachu magazynu na północy. Jeden z nich leżał w znajomej snajperskiej pozycji. - Oni są ode mnie, - powiedział cicho Szalony Rogan. Czekaliśmy. Drzewa szumiały cicho w nocnej bryzie, ledwie widoczne na ekranie. Telefon zabrzęczał. Kolejna wiadomość.

229

- Proszę pani, tu policja. Połączenie dochodzi z WNĘTRZA PANI DOMU. Dupek! - Przeraziłem cię? Ahhh! Włączyłam kamerę. - Dostałam kolejną wiadomość. Myślę, że bawi się z nami. -Siedź spokojnie, - odpowiedziała mama. Wpisałam „Dupek” do telefonu. Hehe. Pozdrów ode mnie swojego nowego kolegę. Na ekranie wybuchł Range Rover. Siła wybuchu uderzyła o drzwi i ścianę niewidzialną pięścią. Magazyn zatrząsł się. Kamera się rozświetliła. - Wiesz gdzie są dzieci? - Zapytała mama. - Tak, - odpowiedział Bern. - Są ze mną. Jasnożółte płomienie pochłaniały metalową karoserię Range Rovera. Wyjście na zewnątrz nie wchodziło w grę. Stanowilibyśmy urocze cele na tle ognia. Usiedliśmy i czekaliśmy patrząc jak Range Rover płonie aż straż wjechała w naszą ulicę w chwale świateł i syren.




- Zdejmij koszulę. - Nigdy nie sądziłam, że powiem coś takiego do Plagi Meksyku. Szalony Rogan zdjął koszulę, a ja z całych sił próbowałam się nie gapić. Mięśnie pulsowały pod opaloną skórą. Nie miał ciemniejszej karnacji niż ja, ale ja opalałam się na czerwono-złoto, a on na głęboki, brązowy odcień. Był idealnie zbudowany. Szerokie ramiona wychodziły z muskularnej, wyrzeźbionej piersi, która przechodziła w płaski, twardy brzuch. Przystojny czy atletyczny to za mało powiedziane. 230

Tancerze i gimnastycy byli atletami. On miał ciało, które powinno należeć do mężczyzny z innej epoki, kogoś kto walczył mieczem z bezlitosną zawziętością, by chronić swój kraj i wbiegał na pole pełne wrogich żołnierzy. Nawet nie zdawałam sobie sprawy jaki był ogromny. Te wszystkie garnitury wyszczuplały go, tworząc dobre proporcje i wyglądał prawie normalnie. Ale teraz siedział na moim kuchennym krześle, nie było możliwości tego zignorować. Sama jego fizyczna siła była przytłaczająca. Jeżeli by mnie chwycił, mógł mnie zgnieść. Ale nie dbałam o to. Mogłabym przyglądać mu się całą noc. Nie zasnęłabym. Nie potrzebowałabym odpoczynku. Mogłabym siedzieć tam i mu

się

przyglądać.

A

jeżeli

napatrzyłabym

się

wystarczająco,

porzuciłabym ostrożność, sięgnęła i prześlizgnęła ręką po tych potężnych mięśniach. Poczułabym siłę jego ramion, pocałowałabym... I tyle by wystarczyło. Pod tym męskim, szorstkim pięknem znajdował się chłód, chłód, który pozwolił mu dźgać bezbronnego człowieka nożem, drapiąc ostrzem kość, robić to raz po raz i nie przejmować się tym. To zimno przerażało mnie. Szalony Rogan w przeciwieństwie do innych ludzi, rzadko kłamał. Nie wiedziałam czy to dlatego, że będę wiedziała, czy też taki był. Kiedy mówił, że cię zabije, miał to na myśli. Nie rzucał gróźb czy obietnic, oznajmiał fakty, a gdy czegoś chciał zrobi wszystko by to dostać. Otworzyłam apteczkę, wyjęłam gazę i bandaż. Straż odjechała, topiąc resztki Range Rovera w pianie gaśniczej. Niesamowite jak szybko skończyli zadawać pytania, gdy usłyszeli imię Rogana. Moja mama nalegała byśmy zostali w sieci, którą babcia i ona zamontowały, gdy ja poszłam porozmawiać z Pluskwą. Dzieciaki poszły spać. Babcia Frida też. Jeden z ludzi Szalonego Rogana przyszedł, by 231

osobiście wziąć odpowiedzialność za dopuszczenie do eksplozji. Gdy Arabella miała dwa albo trzy latka nie lubiła się pakować w kłopoty. Nie chciała by ktokolwiek się na nią gniewał a napięcie oczekiwania aż pozna wymierzoną karę, zawsze stanowiło dla niej zbyt wiele. Tak więc gdy coś nabroiła, przychodziła ogłosić „Wymierzę sobie karę!” i maszerowała do pokoju. Widziałam dokładnie ten sam wyraz twarzy u mężczyzny patrzącego na Szalonego Rogana z cichą desperacją. Z pewnością sam by się ukarał, gdyby mógł. Odszedł i w magazynie zapanowała cisza. Przyklękłam, by przyjrzeć się lepiej amatorskiemu opatrunkowi Rogana. - Teraz to zerwę. - Spróbuję nie płakać. Przewróciłam oczami, westchnęłam i zerwałam taśmę. Skrzywił się. Płytkie cięcie wzdłuż żeber po prawej stronie, bardziej zadrapanie niż głęboka rana, ale miało dziesięć centymetrów długości i krwawiło. Przynajmniej nie była to dziura, więc obeszło się bez szwów. Wzięłam roztwór salicylowy i czyste opatrunki. - Przykro mi z powodu samochodu. - Wylałam roztwór na gazę i przycisnęłam. - Zgodziliśmy się na pełną jawność, - odpowiedział. - Kiedy zamierzałaś mi powiedzieć, że Pierce ma na twoim punkcie obsesję. - Nie ma obsesji. - Zadzwonił do ciebie, aby cię poinformować o dzisiejszych fajerwerkach. Twierdzi, że cię pożąda. Potem napisał, aby upewnić się, że zobaczysz jak wysadza moje auto. Dwa razy powiadomił cię zanim zrobił coś, co uważa za popis. Nałożyłam maść antybiotyku na ranę, a na nią gazę. - Adam jest płytki. Jest impulsywny i lubi, gdy inni go zapewniają że jest super. Jestem młodą kobietą. Jestem atrakcyjna i pokazałam, że jego wygłupy 232

nie robią na mnie wrażenia. - Przecięłam bandaż. - Mówił o przyprowadzeniu mnie do swojego domu, abym poznała jego matkę, by mógł zobaczyć wyraz jej twarzy. Ubawiło go to. To nie obsesja... to przejściowa fascynacja, czy jak to ludzie zwą. - Muszę wiedzieć o takich sprawach. Mogę je wykorzystać. Gdybym o tym wiedział, rozegrałbym dzisiejszy dzień inaczej. -

Zabawne,

że

zawsze

mówisz

„ja”,

a

nigdy

„my”.

-

Zabandażowałam drugą część gazy. - Co takiego zrobiłaś, że jest zauroczony. Całowaliście się? Trzymaliście za ręce? Jego głos przybrał obojętny ton, ale był w nim lekki ogień. - Dałam mu buziaka w policzek. Nic seksualnego. Próbował mnie namówić bym z nim uciekła, a ja nie chciałam go całkiem spławić. Nadal muszę go doprowadzić żywego. - Więc czemu jest zauroczony? - Nie wiem dlaczego, - odpowiedziałam zirytowana. - Pewnie dlatego, że go ścigam i mu odmówiłam. Nie może pojąć, że szukam go, bo MADM wyrzuci moją rodzinę na ulicę. Jego Dom zawsze był na górze, więc nie potrafi sobie wyobrazić, by ktoś mu tym zagroził, nie mówiąc o tym, jakby to było. Pewnie uważa, że szukam go, bo w tak naprawdę jestem zafascynowana takim klejnotem jak on. Ups. Powiedziałam odrobinę za dużo. Nie chciałam, by Rogan wiedział, że Montgomery trzyma nas za gardło. Nie wiedziałam co zrobiłby z taką informacją. Wyprostowałam się. - Widzisz, teraz jest tu tylko nas dwoje. Jedno z nas to zapatrzony w siebie, nieprzyzwoicie bogaty Pierwszy, a drugie to ja. Masz więcej wspólnego z Adamem niż ja. Dlaczego ty mi nie wyjaśnisz czemu on to robi? Szalony Rogan spojrzał na mnie twardym wzrokiem. - Nie mam z nim nic wspólnego. 233

Co do tego mogliśmy się zgodzić. Rogan nie przypominał Pierce'a. Adam był nastolatkiem w męskim ciele. Rogan był mężczyzną, wyrachowanym, potężnym i upartym. Bern wszedł do kuchni szybkim krokiem i zatrzymał się. Uświadomiłam sobie, że stoję kilka centymetrów od półnagiego Szalonego Rogana, który przygląda mi się. - Mam wrócić później? - Zapytał Bern. - Nie, - odpowiedziałam odsuwając się od Szalonego Rogana. Przesłuchiwał mnie, gdy go opatrywałam, ale już skończyliśmy. Szalony Rogan spojrzał na swój bok. - Dziękuję. - Nie ma za co. Bern postawił laptop na stole. - Znalazłem to. Na komputerze wideo odtworzył obraz nagrany kamerą z frontowych drzwi. Godzina 20:26. Dwadzieścia sześć minut po ósmej. Kilka minut po tym jak wróciliśmy. Dwójka nastolatków zjechała po ulicy na deskach, jeden w niebieskiej koszuli, drugi w czarnej. Wyglądali jak zwykłe dzieciaki z Houston: ciemne włosy, opaleni, czternaście-piętnaście lat. Mignęli za Range Roverem i pojechali dalej. Nagranie zatrzymało się, gdy dzieciak w czarnej koszuli przyłożył telefon do ucha, gdy jechał. Bern wcisnął klawisze. Obraz odtworzył się w zwolnionym tempie i zobaczyłam jak dzieciak w niebieskim lekko pochyla się przeskakując cegłę i wrzuca mały przedmiot po Range Rovera. - Czy to...? - To bomba, - potwierdził Bern. - Musiał zdalnie ją zdetonować. - Wykorzystał dzieci, by podłożyć bombę? - Tak, - potwierdził Bern. - Dzieci? - Mój umysł nie potrafił tego ogarnąć.

234

- I jeden z nich zadzwonił, aby zdać raport. - Oczy Szalonego Rogana pokryły się lodem. Opadłam na krzesło. - Co jeśli wybuchłaby wcześniej. Kto daje dzieciom bomby? Po co? By udowodnić co się potrafi? Szalony Rogan zadzwonił do kogoś. - Diego? Wykorzystał do tego dzieci. Tak. Nie. Po prostu daj znać. Rozłączył się. Dwoje dzieciaków przejechało na deskach obok naszego domu trzymając bombę. Co gdyby któryś z nich się przewrócił? Co jeżeli ktoś byłby w aucie? Co jeśli ktoś z nas wyszedłby do skrzynki na listy? Wtedy mielibyśmy więcej ciał. Licznik śmierci na dziś byłby wyższy niż sześć. Sześć to wystarczająco, zwłaszcza, że trójka z nich to moja zasługa. Zakuło mnie w piersi. Zabiłam dziś ludzi. Odebrałam im życie. Oni zabiliby mnie, ale i tak nie wydawało się to w porządku. Babcia ledwie przeżyła. Mój dom prawie został spalony, potem dwoje dzieciaków wrzuciło bombę pod zaparkowany obok samochód. Wszystko zwaliło się na mnie jak lawina. - Wszystko w porządku? - Szalony Rogan skupił się na mnie. - Nie. Bern także mi się przyglądał. - Mogę zaparzyć herbaty. - Napijesz się herbaty? - Nie, dzięki. - Odwróciłam się do Szalonego Rogana. Był Pierwszym a teraz nie mogliśmy pozwolić sobie na odrzucenie ochrony jaką mógł zapewnić. - Nadal jesteś całkowicie osłabiony, czy możesz użyć części magii. - Wraca. Nie jestem bezbronny. - Możesz zostać na noc? - Zapytałam. - Mogę. - A jeżeli Pierce się pojawi albo coś się stanie... 235

- Zajmę się tym. Prawda. Mówił poważnie. - Dziękuję, - odpowiedziałam. - Zobaczymy się rano. Wyszłam z kuchni i ruszyłam do pokoju, prawie biegnąc. Zamknęłam drzwi, usiadłam na łóżku i przyciągnęłam kolana do piersi. Czułam w sobie ogromną, otwartą dziurę. Powiększała się, a ja nie wiedziałam jak ją zamknąć. Ktoś zapukał do drzwi. Pewnie mama. Przez chwilę rozważałam udawanie, że jej nie słyszałam. Ale chciałam by przyszła. Chciałam by przytuliła mnie i powiedziała, że wszystko będzie dobrze. - Kto tam? - To ja, - mama odpowiedziała. - Otwarte. Mama weszła z tabletem. Szła wolniej niż zwykle. Noga musiała ją naprawdę boleć, zwłaszcza po wejściu po schodach. Usiadła obok mnie na łóżku i przesunęła ręką po tablecie. Włączyło się nagranie. Zrobiono je czyimś telefonem. Na ekranie Adam Pierce, jego fantomowe kolce i pazury lśniły emitując ogień. Wieża, w której ja i Rogan mieliśmy nasze przygody górowała po prawej. Główne wejście do wieży wybuchło z hukiem. Budynek się zatrząsł. Ktoś jęknął. – Jasna cholera! Teraz nagranie było kręcone z ręki. Ktokolwiek filmował chwycił telefon i zwiał stamtąd. - Byliście w środku? - Zapytała mama. Przytaknęłam. - Adam to zasłona dymna. Gdy rozlewał ogień, grupa weszła do budynku, by odzyskać jakiś dziwny amulet ukryty w ścianie. Powstrzymaliśmy ich. - Chcesz o tym porozmawiać? - Zapytała mama. Potrząsnęłam głową. - Mogę w czymś pomóc? - Zapytała miękko. - W czymkolwiek. 236

Potrząsnęłam głową i oparłam się o nią. Przytuliła mnie. Nie będę płakać. Miałam dwadzieścia cztery lata. Nie będę płakać. -

Ludzie

Rogana

sprawdzają

klejnot

jaki

znaleźliśmy,

-

odpowiedziałam, pustym tonem. - Wysłałam zdjęcie Bernowi. On też tego szuka. Dzieje się coś poważnego i nieprzyjemnego mamo. Czuję, że jestem w to wmieszana. To mnie przeraża. Dzisiejszy dzień mnie przeraził. - Zrobiłaś to co musiałaś. - Odpowiedziała mama przytulając mnie. - Pamiętasz zasady: musimy być w stanie spojrzeć w lustro. Czasami to znaczy, że trzeba zrobić coś strasznego, bo nie ma innego wyboru. Robisz to co powinnaś? - Tak sądzę. To wymknęło się szybko spod kontroli. Pierce był gotów spalić cały budynek by to dostać. Dał bombę dzieciakom w wieku Leona. Kto robi coś takiego? - Ktoś, kogo należy powstrzymać. - Myślę, że gdyby MADM nie wmieszał się i nie wezwał nas, to przytrafiałoby się komuś innemu. Oglądalibyśmy to w telewizji. Mój Boże, czy to nie szalone? - Nie możesz się obwiniać. Doprowadzisz się do szaleństwa. Zaufaj mi: gdybanie, to nigdy nie pomaga. Tylko pogrąża cię w użalaniu się nad sobą i zmniejsza czujność. Nie ma teraz odwrotu Nevada, spójrz na to jak na zlecenie. Coś co musisz zrobić. Wykonaj robotę i wracaj do domu. - Sądzę, że Rogan używa mnie jako przynęty. - Ty użyj jego. Rzuć go Pierce'mu, niech się nim zajmie. - Co jeśli zabije Pierce'a? - Większy problem, co jeśli Pierce zabije jego. Ale jeśli on zabije Pierce'a to będzie sprawa między Domem Pierce a Domem Rogan. Niech się tym zajmą. Twoim głównym zadaniem jest przeżyć. Potem doprowadzić Pierce'a, jeżeli się uda. 237

Oparłam głowę o jej ramię. - Będę potrzebowała więcej amunicji. - Jak się sprawił Ruger? - Mama zapytała miękko. Domyśliła się. - Trafiłam do celu, - odpowiedziałam.

238

Rozdział 11 Obudziłam się wcześnie. Słońce jeszcze nie wzeszło, ale niebo już przybrało blady, perłowy kolor. Zdjęłam plastry z ręki i twarzy, nalałam do podgrzewacza kilka kropel olejku z lawendy oraz różowej pelargonii. Zapaliłam świeczkę. Wzięłam długi prysznic. Byłam czysta, ale prysznic poprawiał mi nastrój. Stałam pod kaskadą gorącej wody łudząc się, że zmyję ślady wczorajszego dnia. Śniłam o zabijaniu ludzi. W snach zabijałam ich raz po raz. Za każdym razem pocisk w zwolnionym tempie trafiał ich w głowę i krew rozlewała się jak rozkwitający obrzydliwy, czerwony kwiat. W rzeczywistości było inaczej. Cała strzelanina trwała trzy czy cztery minuty. W śnie mój pistolet huczał jak grom. W holu odgłos był stłumiony, jak petarda. Bum-bum. Zakończone życie. Bumbum. Kolejne. Woda spływała po mnie, a ja starałam się zrozumieć jak moja matka sobie z tym radziła. Jak mogła mierzyć przez celownik, pociągać za spust i przyglądać się jak zakończa czyjeś życie. I tak raz za razem. Jak zdołała nie zwariować? Chciałam ją o to zapytać. Istniał jakiś sekret? Minęły dwa lata odkąd mama po raz ostatni uczestniczyła w spotkaniu swojej grupy. Polepszyło się jej. Budzenie starych demonów na nic się nie zda. Muszę sobie sama z tym poradzić. Stałam pod prysznicem, aż wreszcie poczucie winy wyzwoliło moją lepszą stronę. Zużycie całej ciepłej wody byłoby nie w porządku. Siostry i kuzyni też musieli się wykąpać. Wyszłam, owinęłam ręcznik wokół włosów, kolejny wokół ciała. Spojrzałam na swoje odbicie. Płytkie cięcia na twarzy i ramionach już nie krwawiły. Cięcie na żebrach wyglądało gorzej. Posmarowałam je maścią z antybiotykiem. Krzywienie się i 239

jęczenie nie zmniejszyło bólu. Przykleiłam plaster na ranę i kolejny na ramię, gdyby rana znów się otworzyła i zaczęła plamić. Szkoda, że nie miałam przy sobie papierowych ręczników i taśmy klejącej. Przewróciłam oczami. O czym do diabła on myślał? Przecież był multimiliarderem! A obandażował się papierem i taśmą! Jakim cudem wiedział czym jest taśma? Może posiadał u siebie stosowny dla Pierwszych odpowiednik taśmy, nawinięty na złoto i ozdobiony diamentami, w razie gdyby zaciął się papierem. Zachichotałam cicho, parsknęłam i roześmiałam się. Stałam tak ociekająca wodą i śmiejąca się jak szaleniec. Wszystko ze mną w porządku. Zdjęłam ręcznik z włosów, odwiesiłam go na hak obok okna i zatrzymałam się. Okno łazienki wyglądało na halę maszyn, a z tego kąta widziałam królestwo babci Fridy w całej okazałości. Pojazdy pokrywało płótno, a szafki z częściami stały przy ścianach. A na środku wypolerowanej, metalowej podłogi, Szalony Rogan rysował kredą magiczne kręgi. Rozpoczął od wielkiego pięciokąta, następnie szerokie na trzy czwarte metra okręgi w jego rogach. Linie dzieliły pięciokąt na oddzielne części, a glify znaczyły granicę wzoru. Wszystko wyglądało perfekcyjnie, boki pięciokąta proste, łuki okrągłe. Musiał ćwiczyć to latami. Szalony Rogan ukończył ostatni glif. Wyprostował się. Miał na sobie tą samą koszulę i spodnie co zeszłej nocy. Rozciągnął się, uniósł jedną nogę, potem drugą i podskoczył w miejscu, jakby skakał na niewidzialnej linie. W jednej chwili stał boso przed pięciokątem, a w następnej przekroczył linię i zatrzymał się zwrócony twarzą w kierunku tej części magazynu, gdzie się znajdowałam. Miał zamknięte oczy i opuszczone ręce. 240

Klucz. Czytałam o tym. Rytuał, odprawiany przez najpotężniejsze Domy, aby ponownie naładować się magią. Szalony Rogan zużył całą swoją moc a teraz próbował ją odzyskać. Zapewne gdzieś indziej Adam Pierce robił coś podobnego. Istniały rozbieżne teorie odnośnie działania Kluczy. Niektórzy twierdzili, że odtwarzają one magię, inne, że umożliwiają użytkownikowi magii jej najskuteczniejsze wykorzystanie. Widziałam coś takiego na nagraniach na Youtubie, ale żadne z nich nie było dobrej jakości. Klucze stanowiły dobrze strzeżony sekret. Każdy był inny i przynależał do Domu, który go stworzył. Szalony Rogan uniósł ugięte w łokciach ramiona, dłonie otwarte, oczy zamknięte. Nachyliłam się do ściany. Odmiana pozy maga. Dobrze. Jak dotąd niezbyt ekscytujące. Rogan obrócił prawe ramię na bok, napinając plecy, wypinając klatkę piersiową i jednocześnie wkraczając w okrąg z płynną gracją, jakby jego całe ciało nagle się rozluźniło. Obrócił się w obrębie kredowego wzoru, niewiarygodnie szybko. Wykonał

błyskawiczne

kopnięcie,

uderzając

niewidzialnego

przeciwnika. Jego ręce przecięły powietrze, w prawo, w lewo, jak ostrza gotowe powalić napastnika. Krawędź okręgu zalśniła blado-niebiesko. Szalony Rogan odwrócił się, skoczył, obrócił i wszedł do drugiego okręgu. Jego twarde palce zwinęły się w pięści a ostrza zmieniły się w młoty gdy wymierzał szybkie, mocne ciosy. Długie kopnięcia zmieniły się w krótkie i zawzięte, prędkość i siła przechodziła w czystą moc. Pełen wdzięku, jak tancerz, a do tego brutalny i skuteczny niczym czający się w rogu zabójca. Kolejny okrąg zalśnił. Pot pojawił się na twarzy Szalonego Rogana, a jednocześnie przybrała ona spokojny wyraz. Wkroczył do trzeciego 241

okręgu. Prawa ręka zadała cios, palce ugięte. Widziałam ten sam ruch wczoraj, gdy uderzył strażaka-przebierańca w twarz. Musiał wtedy zatrzymać cios wcześniej, bo gdyby wykonał go tak jak teraz, wbiłby ofierze chrząstki nosa prosto w mózg. W jego ruchu widać było płynny, magnetyczny wdzięk. Te wszystkie mięśnie, które wczoraj podziwiałam, okazały się jedynie efektem ubocznym jego dążenia do celu. A celem była moc. Brutalna, zabójcza moc. Cały on, ta niewiarygodna siła, oślepiająca prędkość, gibkość, zwinność oraz męskość zlewały się razem, by wyzwolić wręcz morderczą dzikość. Włoski stanęły mi na ramionach. Gdybym tylko mogła mieć go całego dla siebie. Jakby to było podejść do niego, położyć rękę na ramieniu i obserwować jak ta skondensowana przemoc zmienia się w pożądanie? Obecnie lśniły wszystkie pięć okręgów. Rogan wylądował w pięciokącie, w identycznej pozie maga. Blask rozjaśniał, potem znikł, jakby wessany w niego. Szalony Rogan zrobił krok w przód, wytarł ramieniem pot z czoła, chwycił butelkę stojącą na najbliższym pojeździe i wypił wodę. Wypuściłam oddech. Nie miałam pojęcia, że wstrzymywałam go aż tak długo. Zadrżałam. W lewej stopie czułam kłucie tysiąca malutkich igieł – musiała zdrętwieć. Podskoczyłam. Złapałam ręcznik zanim się zsunął i wychyliłam się, by wyjrzeć przez okno. Nadal tam stał. Słońce wzeszło. Złociste światło wlało się do magazynu, rzucając prostokąty światła na podłodze. Rogan znalazł się w blasku światła. Jego opalona skóra lśniła. Nie mogłam dostrzec jego twarzy, jedynie ostry rys policzków ogrzanych przez słońce. Gdybym stała teraz obok, a on pragnąłby mnie, pozwoliłabym mu zrobić ze mną co tylko zechce, na masce jednego z czołgów.

242

Dałam się ponieść wyobraźni. Zrobiłam wydech i próbowałam uciszyć pulsującą we mnie potrzebę. Szalony Rogan to nie moja liga. Należał do innego świata, miał inne standardy i obiecał uczynić mnie sierotą, jeżeli matka jeszcze raz mu zagrozi. Wreszcie. To ostatnie podziałało. Na razie. Odsunęłam się od okna. Musiałam nad sobą zapanować. Myślenie o Szalonym Roganie nie przyniesie nic poza problemami. Oboje musimy złapać Adama Pierce'a, doprowadzić go do rodziny i pójść własnymi drogami. Gdy zeszłam na dół, nigdzie nie widziałam Szalonego Rogana. Za to odnalazłam babcię Fridę w garażu. Nachylała się nad pojazdem gąsienicowym i popijała poranną herbatę. - Niezłe ciacho, co? - Zapytała cicho. - Widziałaś jak go obserwuję? Przytaknęła, odsuwając pasemko włosów z mojej twarzy. - Kiedy zdążyłaś dorosnąć? Kiedy ja się tak zestarzałam? - Nie jesteś stara, babciu. Pewnie mogłabyś skopać mi tyłek. Westchnęła. - Uważaj na siebie, Nevada. To bardzo niebezpieczny mężczyzna. Co ty nie powiesz. - Nie planuję zadawać się z nim ani sekundy dłużej niż to konieczne. Babcia Frida dziwnie się na mnie spojrzała. - Co? - On o tym wie? - Tak, wie. Powiedziałam mu to. To czysto zawodowy układ. Babcia Frida potrząsnęła głową i sączyła herbatkę. - Jak idzie śledztwo Sherlocku? - Znaleźliśmy dziwaczny amulet wysadzany klejnotami i prawie wysadzono nas w powietrze. 243

- Co to ma wspólnego z Pierce'm? Potrząsnęłam głową. - Nie mam pojęcia. Ale to jest ze sobą powiązane. Gdzie jest Szalony Rogan? - Bern przyszedł i go zabrał ze sobą. Im mniej wspólnego będzie miał Szalony Rogan z moimi kuzynami i siostrami tym lepiej. - W takim razie lepiej go poszukam. - Chyba tak. Uważaj na siebie Nevada. - Zawsze. - On nie jest Kevinem. Odwróciłam się na pięcie. - Serio, babciu? Machnęła ręką. - Idź! Miała rację. Szalony Rogan różnił się od Kevina jak noc i dzień. Minutę później wspinałam się po schodach do Zagłębia Zła. Bern siedział przez komputerem. Szalony Rogan stał za nim. Na trzech ekranach przed Bernem ukazało się wnętrze cyfrowego legowiska Pluskwy w pełnej krasie. Sam Pluskwa siedział przed środkowym ekranem głaskając Napoleona, leżącego na kolanach. Wyglądał na zrelaksowanego. Bez drgawek. Bez rozbieganego wzroku. Unosił się na fali Equzolu. Jakim cudem Szalony Rogan nakłonił go do podłączenia się do systemu Berna? Zazwyczaj Pluskwa był zbyt przerażony. W ciągu dwóch lat odkąd go znam, nawet nie podał mi numeru telefonu. - ... niezłe jak na domowy system, - oceniał Pluskwa. - Czy to za tobą to serwer Strix T09? - Zapytał Bern. Pluskwa przytaknął. - Niezłe. Z Talon-M7? - Jeszcze raz się przyjrzyj. - Ile Equzolu cię to kosztowało? - Wyszeptałam do Szalonego Rogana. 244

- Nie chcesz wiedzieć, - odpowiedział. Bern powiększył fragment skręconego komputerowego sprzętu. Niemożliwe. - Patrz i płacz, - Pluskwa podał psi smakołyk Napoleonowi. Piesek otworzył pyszczek i cierpliwie czekał aż Pluskwa wsunie mu przysmak. Bern skrzywił się. - Jak to dostałeś? M8 ukaże się za dwa miesiące. M9 nie powinno być jeszcze w produkcji. - Chcą abyś w to wierzył. Czekają aż chip Strykera się pojawi. Gdy M8 wejdą na rynek, cena będzie nieziemska, a za miesiąc staną się bezwartościowe, ponieważ M9 z nowym Strykerem zaleje rynek. Kutasojebcy - Wciąż używasz tego słowa, - odezwał się Szalony Rogan. - Zdajesz sobie sprawę, że nie ma ono sensu? - Dlaczego? - Zdziwił się Pluskwa. - Nie możesz wyjebać kutasa, - odpowiedział Szalony Rogan. - Ale możesz jebać kutasem, - odpowiedział Pluskwa. - Więc to masło maślane, - odezwał się Bern. Ta kłótnia mogła ciągnąć się godzinami. - Pluskwa, znalazłeś coś? Pluskwa przewrócił oczami. - Nie, siedzę tutaj prowadząc pogawędkę z wami, idioci, z wyłączeniem Majora, ponieważ jestem towarzyską istotą i kocham was tak bardzo. - Stukał palcami w klawiaturę. - Okazało się, że Bank Narodowy przechowuje nagrania z kamer bezpieczeństwa przez dwa miesiące i wrzuca je na zdalny serwer każdej nocy. Przejrzałem to i proszę! Nagranie z monitoringu wewnątrz banku wypełniło lewy ekran. Prostokąt światła prześlizgnął się przez ekran i ukazał szczupłą kobietę idącą

po

wypolerowanej

posadzce.

Włosy

platynowego

blondu,

farbowane w najlepszym salonie, biała bluzka i gruby, złoty łańcuszek, szara spódnica, intensywnie czerwony pasek, para czerwonych butów i 245

markowa torba. Bankier przywitał ją i kamera złapała ujęcie twarzy, gdy się odwracała. Miała około trzydziestki, duże szare oczy, otoczone długimi, sztucznymi rzęsami oraz wąskie usta. Ładnie odszykowana dzięki kasie. - Poznajcie Harper Larvo, - ogłosił Pluskwa. - Dwadzieścia dziewięć lat, córka Phillipa Larvo i Lynn Larvo, oboje to pośrednicy nieruchomości. Niezwiązana z żadnym Domem. Uczęszczała do Akademii Andover, potem Dartmouth, gdzie zdołała cudem uzyskać dyplom z historii sztuki – widziałem jej pracę, niezbyt dobra. Harper to harmonizer, jak jej rodzice i dziadkowie. Harmonizerów w definicji magii nie łączyło nic z muzyką. Utalentowany harmonizer potrafił wejść do pokoju i zmienić jego całościową

energię

ledwie

przestawiając

kilka

przedmiotów.

W

porównaniu do innych talentów, nie był on rzadki. Harmonizerzy zwykle pracowali jako dekoratorzy wnętrze, floryści, styliści a także w każdej branży, która wymagała estetycznych efektów. - Harper figuruje jako Wielki, ale tak naprawdę jest niewiele potężniejsza od Przeciętnego. - odezwał się Pluskwa. - To dość sporo, ale nic nadzwyczajnego. Jej rodzice także byli Wielkimi, dziadek był Wybitnym. Rodzina ma konta w Banku Centralnym od ponad pięćdziesięciu lat. W takim razie co tutaj robiła? Nie ma śladu, by zakładała konto. Ponadto, moje urocze, małe stworzonka, Harper jest raczej bezrobotna. Odbyła staż w magazynie mody, pracowała w Hotelu Black and Red w Dallas z jakimś podobno znanym Sullivanem. Jest powiązana z kilkoma organizacjami charytatywnymi, ale głównie imprezuje i ładnie wygląda. Jak motyl. Bezużyteczny i znany z niczego. Pół tuzina zdjęć wyskoczyło na ekranie. Harper z szampanem. Harper na stole uroczo wierzgająca nogami, Harper w jakieś sesji pozująca na kanapie i robiąca dzióbek do fotografa. 246

- Oto moje ulubione – ogłosił Pluskwa. Obraz

wypełnił

ekran.

Chichocząca

Harper,

o

włosach

intensywnego blondu, wtulona do Adama Pierce'a, który wyglądał jak niebezpieczne ciacho w swojej charakterystycznej skórzanej kurtce. Obejmował ją jednym ramieniem. - Kiedy to zrobiono? - Zapytał Szalony Rogan. - Cztery lata temu, - odpowiedział Pluskwa. Nagranie zostało wznowione i obserwowaliśmy Harper z pracownika banku przy windzie. Poruszali się powoli, bankier mówił i machał rękami jakby coś wyjaśniał. Drzwi windy się otworzyły i zniknęli z widoku. - Poszli do przechowalni depozytów, - Pluskwa ogłosił. - Zafundowali jej porządną wycieczkę, - podsumowałam. Wystarczyło, że oświadczyła, że jest zainteresowana a umówili się z nią i pokazali jej bank, włączając skarbiec z depozytami, gdzie mogła oznaczyć właściwe pudło dla Gavina. - Masz jej numer? - Zapytał Szalony Rogan. - Tak majorze. Wysłałem ci na komórkę. Gdy Pluskwa wypowiedział „major”, zrobił to tak jak inni wymawiają „sir”. Do tej pory przysięgłabym, że Pluskwa nie miał nawet pojęcia co oznacza szacunek. Szalony Rogan wybrał numer i przyłożył telefon do ucha. - Tu Szalony Rogan. Spotkajmy się w Galerii koło fontanny przy Nordstrom za godzinę. Rozłączył się i spojrzał na mnie. - Masz ochotę się wybrać? - Jasne. - Przed wejściem, za piętnaście minut. - Odwrócił się i wyszedł.

247

Spojrzałam na twarz Pluskwy na monitorze. - Gdy cię spotkałam, oświadczyłeś że prędzej wypijesz szambo niż będziesz pracował z Pierwszym albo z wojskowymi. Pluskwa zagwizdał. - I co w związku z tym? Wskazałam kciukiem za ramię. - On jest Pierwszym i byłym wojskowym. - Nie rozumiesz, - odparował Pluskwa. - To jest... to jest Szalony Rogan. - Och, daruj sobie. Machnął do mnie i do Berna. - Dzieciak, wyprowadzam się niedługo, jeżeli chcesz to M9 to możesz je mieć. - To dość hojnie z twojej strony, - odpowiedział Bern. - Gdzie haczyk? - Nie ma haczyka. Dostanę coś lepszego, więc nie myśl, że jestem miły. Po prostu nie będę musiał tego spalić. Ekran stał się czarny. - Czy Szalony Rogan właśnie zatrudnił Pluskwę? - Zapytałam. - Na to wygląda, - potwierdził Bern. Spojrzeliśmy się na siebie. - Znalazłeś coś na temat tego ornamentu? - Zapytałam. - Nie. To dziwny kształt. Namierzyłem japońską broszkę w kształcie smoka, ale nie sądzę, aby to było to, - odpowiedział. - Wzór odrobinę się różni. - Będziesz dalej szukał? Wiem, że szukamy igły w stogu siana i będę za to niezmiernie wdzięczna. - Jasne – odpowiedział. - Po prostu nie ufam Szalonemu Roganowi. Musimy sami to rozgryźć. - Nie martw się. Znajdziemy to. Patrz, mam coś dla ciebie. 248

Bern otworzył szufladę i wyjął torbę zawierającą metalowe ustrojstwo. - Znalazłem to w twoim samochodzie. Typowy nadajnik GPS. To dzięki temu Szalony Rogan wiedział, że spotkałam się z Adamem Pierce w ogrodzie botanicznym. Westchnęłam. - Wszystko w porządku? - Zapytał Bern. - Tak, - skłamałam. - Idę się ubrać. - I uzbroić. - Nevada, - zawołał za mną. - To M9 naprawdę by się przydało! Czy to dla ciebie stanowi problem? - Jeżeli dogadasz się z Pluskwą, to bierz. Po prostu postaraj się nie być winnym mu przysług, których nie zdołasz spłacić. Wyszłam przez główne drzwi do magazynu i nie uwierzyłam własnym oczom. Szalony Rogan czekał za kierownicą nietkniętego Range Rovera. Samochód został spalony zaledwie kilka godzin temu. To nie mógł być ten sam Range Rover. Dostrzegł mnie przez okno. Tego ranka jego oczy miały intensywnie niebieski kolor. Znajome uczucie znów mnie owładnęło, dwie czwarte to pożądanie, jedna czwarta alarm, a reszta to frustracja na samą siebie. Wrażenie tej całej męskości powinno osłabnąć. Powinnam się uodparniać, a zamiast tego zwalał mnie z nóg. Łańcuchy, przypomniałam sobie wsiadając. - Masz więcej niż jednego Range Rovera? - Mam kilka, - odpowiedział spokojnie. - Więc to nic takiego, że Adam wysadził jeden? - Mam ich kilka, bo je lubię. Spojrzałam na niego. Zacisnął szczękę, usta tworzyły zawziętą, prostą linię. Oczy nabrały zimnej, żelaznej hardości i dostrzegłam gniew w ich głębi. Nie donośny, buchający gniew, lecz ukrytą, pełną determinacji furię. Instynkt krzyczał bym wysiadła z auta. Wysiadła i cofnęła się z rękami w górze. 249

-

Tamtego

Range

Rovera

lubiłem

najbardziej,

-

Rogan

odpowiedział a jego głos i wyraz twarzy nadal były spokojne i przyjemne. - Kiedy znajdę Pierce'a, zapłaci za to. Zapłaci za to? Jeżeli wcześniej nie miało to podłoża osobistego, to teraz na pewno. - Potrzebujemy Adama żywego, - przypomniałam mu. Obiecałeś mi. - Pamiętam, - odpowiedział Rogan. Ton głosu sugerował, że niezbyt mu się to podobało. Może będę miała szczęście i Adam nie wyjdzie dziś z ukrycia, ponieważ jeżeli Rogan wpadnie na niego, z radością go ukatrupi. Zapięłam pasy, a Range Rover wjechał na ulicę. Dojazd do Galerii trwał czterdzieści pięć minut. - Znasz Harper Larvo? - Nigdy jej nie spotkałem, - odpowiedział Rogan. - Dlaczego uważasz, że przyjdzie? - Znam ten typ. - Jaki typ? - Spaprana Linia Genetyczna. Spojrzałam na niego. - Jej dziadek był Wybitnym. Miał troje dzieci. Wszyscy Wielcy. A wszystkie ich dzieci są albo Wielkimi albo Przeciętnymi. - Skąd wiesz? - Sprawdziłem bazę ich Domu, gdy Pluskwa mówił. Nie wspomniałem o tym wtedy, bo Pluskwa odwalił kawał dobrej roboty i to tamta chwila chwały należała do niego. Trzeba pozwolić ludziom poczuć dumę, gdy dobrze wywiążą się ze swojej pracy i pochwalić ich za to. Odnosisz wtedy lepsze efekty. Wszystko co robił Rogan wynikało z wydajności, nawet jego stosunek do podwładnych. Zadowoleni pracownicy pracowali ciężko i byli 250

lojalni, tak więc poświęcał czas by chwalić ich za osiągnięcia. Zastanawiałam się gdzie znajdowałam się ja na tej drabinie. Pewnie uważał mnie za swoją podwładną. No cóż, nie byłam jego pracownicą, a jedyne co od niego chciałam to Adam Pierce, najlepiej związany. - W około siedemdziesięciu procentach, magia przechodzi z rodzica na dziecko bez znaczącej zmiany mocy, - wyjaśnił Szalony Rogan. - Niektórzy potomkowie, około trzy do pięciu procent, wykazuje nagły wzrost mocy. Reszta traci moc z każdym pokoleniem. Możesz prześledzić takie zmiany w obrębie jednej rodziny. Nawet jeżeli oboje rodziców to Pierwsi, wśród dzieci występuje zróżnicowanie mocy. Zapytałaś się kiedyś, czemu oczekiwano, że nie będę miał więcej niż troje dzieci. To kolejna przyczyna. Jeżeli pierwsze dziecko jest Pierwszym, istnieje spora statystyczna szansa, że drugie dziecko nie będzie. Mimo to większość Domów preferuje, aby głowa Domu miała przynajmniej dwójkę dodatkowych dzieci. Wiesz jak je nazywają? - Nie. Spojrzał na mnie z ponurą twarzą. - Plan awaryjny. Domy walczą ze sobą. Nie zawsze dożywamy starości. Wiesz czemu spłodzono Adama? - Nie, - nie byłam pewna, czy chciałam to wiedzieć. - Ponieważ Peter, jego brat okazał się późnym odkryciem. Pełny zakres jego magii nie ujawnił się do jedenastego roku życia. Sądzili, że jest niemagicznym, a to pozostawiało jedynie Tatyanę, jego siostrę jako Pierwszą Domu. Jeżeli ktoś zdołałby ją zabić, Dom Pierce pozostałby bez Pierwszego. Więc postarali się o kolejne dziecko, tak na wszelki wypadek. - To brzmi tak cynicznie. I smutnie. - I tak często jest. Jeżeli efekt słabnącej magii utrzymuje się dłużej niż dwa pokolenia, ta gałąź rodowa staje się Spapraną Linią Genetyczną. Każde pokolenie jest słabsze niż poprzednie. Domy boją się tylko jednej

251

rzeczy: utraty mocy. Jeżeli okażesz się taką linią, ktokolwiek poślubi cię, zrobi to wiedząc, że jego dzieci będą mniej magicznie potężne niż on. Elementy się ułożyły w całość. - Nikt nie tknie Harper nawet kijem. - Dokładnie. Jej dziadek posiadał silną moc, więc zapewnił jej wejście do towarzystwa. Pewnie pojawiła się jako świeża debiutantka z szeroko otwartymi oczami pewna, że spotka miłość swojego życia i wżeni się do potężnego Domu. Przez lata zrozumiała, że faceci umawiają się z nią, sypiają z nią i zawsze zostawiają. Ma dwadzieścia dziewięć lat. Róża przekwita. Wie o tym, wie że związek z jakimkolwiek Domem jest niemożliwy, ale desperacko tego pragnie. Obserwowała jak dziadek jest częścią potężnej grupy, widziała jak rodzice dzierżą część tego wpływu, i zrobi wszystko by wspiąć się znowu na szczyt. Jestem nieżonatym Pierwszym płci męskiej. Jestem potężny, przystojny i nieprzyzwoicie bogaty. - Także skromny i świadomy swoich wad, - nie mogłam się powstrzymać. - To też, - powiedział bez mrugnięcia okiem. - Pojawi się. Nie może przepuścić szansy by mnie uwieść. - To naprawdę smutne. Cieszę się, że nie jestem Pierwszą, bo większość z was to popieprzeni dranie. Szalony Rogan rzucił mi dziwne spojrzenie. - Moc ma cenę. Nie zawsze nam się ona podoba, ale zawsze musimy ją zapłacić. Miałaś władzę nad życiem i śmiercią wczoraj. Jakie to uczucie? - Nie chcę o tym rozmawiać. - Nie urządzę sobie z nim pogawędki od serca. - Za pierwszym razem, gdy kogoś zabiłem, i mam na myśli takie bliskie, osobiste zabójstwo, widziałem jak życie opuszcza ich oczy. Czekałem. Czytałem książki i oglądałem filmy, więc wiedziałem co się 252

wydarzy. Miałem poczuć się źle, zwymiotować a potem sobie z tym poradzić. Więc tak stałem, czekałem i nic nie czułem. Sądziłem, że stanie się tak następny razem. - Stało się? - Nie, - odpowiedział. - Ilu ludzi zabiłeś? - Nie wiem. Przestałem liczyć, to była trudna wojna. - Jego słowa krążyły w mojej głowie. Podzielił się ze mną czymś prywatnym i osobistym. Pewnie tego nie zrozumie, ale poczułam potrzebę, by mu o tym opowiedzieć. Musiałam komuś opowiedzieć. - Jakbym straciła część siebie. - Jest we mnie wielka dziura, jakby coś ze mnie brutalnie wyrwano. Myłam zęby i myślałam o tych mężczyznach i kobiecie. Oni nigdy nie umyją zębów. Nigdy nie zjedzą śniadania. Nigdy nie przywitają się z matką. Nie zrobią żadnej z tych prostych czynności. Z mojego powodu. Ja pociągnęłam za spust. Wiem, że oni też chcieli mnie zabić, ale czuję się winna i żałuję ich oraz siebie. Na zawsze coś straciłam. Znów chcę być cała, ale nie wiem jak to zrobić. - Co się stanie jeżeli zamiast spotkać Harper, wpakujemy się w zasadzkę i ktoś wyceluje w ciebie? - Zapytał. - Zastrzelę go. Będę czuła się później źle, ale poradzę sobie z tym. Pomogłoby, gdybym wiedziała dlaczego. Dlaczego chcą nas zabić? Co jest tak ważne, że Adam spalił cały budynek by odwrócić uwagę. - Dobre pytanie. - To wszystko – bank, biurowiec, grupa ludzi – wydaje się zbyt skomplikowane jak na Adama. - To męczyło mnie odkąd zobaczyłam grupę fałszywych strażaków wchodzących do wieży. - On nie lubi pracować. A to wszystko jest doskonale zorganizowane i dokładnie zaplanowane. Nie sprawia wrażenia osoby, która zada sobie trud takiego planowaniem. 253

Szalony Rogan zmienił pas z chirurgiczną precyzją. - Nauczyłem się dawno temu, by zatrudniać tylko najlepszych. Ostrożnie dobieram ludzi. Są kompetentni, dobrze wyszkoleni i obecnie starannie przeszukują miasto. Mam odpowiednie zasoby. Mam kontakty wśród rządzących podziemiem Houston. Nie wiedziałam dokąd zmierza. - Nie mówię tego, by zrobić wrażenie. Nakreślam obraz sytuacji. Kiedy chcę kogoś znaleźć, dostarczą mi go w ciągu kilku godzin. - Szalony Rogan spojrzał na mnie. - Nie potrafię odnaleźć Adama Pierce. Przez chwilę zsunęła się maska spokoju i dostrzegłam jego prawdziwe oblicze. Nie był sfrustrowany. Był wściekły. - Porusza się po mieście jak duch. Pojawia się i znika jak za pomocą czarów. Teraz zrozumiałam dlaczego skupił się na mnie. Wszystko czego próbowali jego ludzie się nie udało i oto ja, kupująca koszulkę dla Adama Pierce. - Sądzisz, że ochrania go mag iluzji? Zapytałam. Naprawdę silny iluzjonista potrafił zniekształcić rzeczywistość. - Nie jeden mag. Otacza go cała grupa. Osłona poruszającego się celu

wymaga

skoordynowanego

wysiłku

i

specjalistycznego

przeszkolenia. Zespół, który rozbiliśmy w wieży przeszedł taki trening. Rogan skrzywił się. - Pierce nie ma powiązań ani wiedzy, by zająć się czymś takim, nie zna właściwych ludzi, a nawet gdyby zdołał pozyskać finansowe wsparcie i kontakty, nikt nie potraktowałby go poważnie. Miał rację. - To nawet nie przyszłoby Adamowi do głowy. Nie umie działać w grupie. Ktoś musi pociągać za sznurki. Oblał mnie niepokój. - Kto miałby taki wpływ na Adama. Własna rodzina nie potrafi nad nim zapanować. 254

Szalony Rogan przybrał ponurą minę. - Nie wiem. Może Harper nam powie. Jechaliśmy w ciszy. - Chcę usprawiedliwienia za odebranie życia tamtym ludziom, powiedziałam cicho. - Chcę wiedzieć dlaczego. - Obiecuję ci, że dowiemy się dlaczego. Nie potrzebowałam magii, by wiedzieć, że dokładnie to miał na myśli. Galeria Houston stanowiła największe centrum w Teksasie. Liczyła setki sklepów – Nordstrom, Saks, dwa oddzielne Macy's – oraz otwarte cały rok lodowisko. Zbudował ją w latach sześćdziesiątych Gerald D. Hines, który z kolei zainspirował się Glennem H. McCarthy'm, legendarnym potentatem naftowym z Houston znanym jako Diamentowy Glenn. Od otwarcia w 1970 centrum przeszło kilka etapów rozbudowy. Zmierzaliśmy do najnowszego skrzydła, Galerii IV. Centrum rozciągało się przed nami na dwa piętra sklepów. Wszystko wykonano ze szkła, bladych kafelek, olbrzymich świateł oraz białych łuków. Weszliśmy jakby nigdy nic. Przebrałam się w dżinsy i bluzkę i wzięłam ulubioną torebkę, z ciemnej skóry, małą, lekką, do zarzucenia na ramię z przerobionym schowkiem, który pozwalał wyjąć broń w ułamku sekundy. Miałam przy sobie Kahr PM9. Długi na pięć i pół cala, razem z magazynkiem na sześć pocisków ważył około funta. Nie miał iglicy, więc nie zapląta się podczas wyciągania ze zmodyfikowanej torebki, posiadał zewnętrzny bezpiecznik spustowy, co sprawiło, że poczułam się lepiej. Plan A na zły obrót sprawy to uciekać i nikogo nie zastrzelić. Plan B to pokazać spluwę i przestraszyć napastnika, ostatnie czego bym chciała to przypadkowy wystrzał. Jedynie plan C dotyczył prawdziwych strzałów i biorąc pod uwagę miejsce w którym się znalazłam, gdy będę 255

pociągać za spust, będę musiała się upewnić, że nie skrzywdzę niewinnych osób. Szalony Rogan szedł obok mnie. Miał na sobie szary garnitur i czarną koszulę, rozpiętą pod kołnierzykiem. Ubranie nie było ani wyszukane ani nie wyróżniało się. Po prostu zostało idealnie dopasowane i uszyte z najlepszych materiałów. Powinniśmy lepiej się zgrać. Nie pasowaliśmy zbytnio do siebie, ale Galeria to miejsce dla najdziwniejszych grup. Młode matki spacerowały z dziećmi w wózkach, a obok nastolatkowie z niebieskimi, czerwonymi czy różowymi włosami. Przed nami dwie kobiety w średnim wieku w drogich kostiumach, o twarzach wygładzonych magią iluzji prawie do plastikowej perfekcji skręciły do sklepu, ledwie unikając zderzenia z mężczyzną w czapeczce i w umazanych farbą spodniach. Młoda kobieta mijając nas spojrzała na Szalonego Rogana i zwolniła. Jak szliśmy dostrzegłam jej odbicie w wystawowej szybie. Nadal przyglądała mu się z zadowoleniem. Kilkoro mężczyzn wyszło ze sklepu po prawej i przystanęło spoglądając w ten sam sposób na Szalonego Rogana. Młodszy z nich mrugnął do mnie. Po chwili dotarło do mnie, że bez względu na to co mielibyśmy na sobie

i

tak

byśmy

się

wyróżniali.

Szalony

Rogan

nie

był

najprzystojniejszym mężczyzną w Galerii, ale ta męska... aura? Przestrzeń? Czymkolwiek do diabła to było, wydzielał to z siebie. Kształt ramion, sposób w jaki szedł, jakby nic nie mogło stanąć mu na przeszkodzie. Lekka szorstkość skóry. Hardość w oczach. W morzu wytworzonych za pomocą iluzji twarzy, wyróżniał się, a ludzie skupiali się na nim. Minęliśmy sklepik z upominkami, gdzie sprzedawano bukiety kwiatów w kryształowych wazonikach. Środkowy bukiet skomponowano 256

z goździków, dużych, rozkwitniętych kwiatów z odrobiną różu w środku i bledszymi, szerokimi płatkami. Uwielbiałam goździki. Delikatne, ale zaskakująco długotrwałe. Gdy róże więdły w wazonie, goździki nadal kwitły. Kochałam ich zapach, delikatny, świeży z odrobiną przypraw. - Co się stało? - Zapytał Szalony Rogan. Zdałam sobie sprawę, że przyglądam się kwiatom o sekundę za długo. - Nic takiego. Po prostu lubię goździki. Fontanna przy Nordstrom znajdowała się na pierwszym piętrze, miała okrągły kształt, a pośrodku niej znajdowała się pnąca roślinność. Krąg białych, podziemnych światełek otaczał zieleń, lśniąc lekko pod wodą. Blondynka stała obok fontanny. Miała na sobie sukienkę z posplatanych,

błyszczących,

ciemno-purpurowych

warkoczy,

które

tworzyły skomplikowany wzór nad ramionami. Nie miałam pojęcia jak zdołała ją na siebie włożyć, ale musiałam przyznać, że wiedziała jak dobrze wyglądać. Stała rozluźniona, odrobinę odchylona w tył, z jedną stopą zwrócona ku środkowi, wskazując na drugą, w tej odrobinę niepraktycznej pozie jaką lubią magazyny mody. Sukienka przylegała jak druga skóra, niecałą ćwierć cala od ciała, na granicy pomiędzy dobrze dopasowaną a wulgarną. Sylwetka sprawiała wrażenie doskonałej. Smukła talia, opalone nogi, krągłe choć nie za duże piersi i pośladki. Przefarbowała włosy z platynowego blondu na truskawkowy, a loki opadały na ramiona. Miała świeży i nieskazitelny makijaż. Zbyt nieskazitelny. Harper rzuciła na siebie zaklęcie zanim się z nami spotkała. Nic nadzwyczajnego, ale naturalna skóra miała pory. - W jaki sposób mogę ci pomóc w odczytaniu czy kłamie? - Zapytał cicho Szalony Rogan. - Pytania tak/nie będą najlepsze.

257

Szalony Rogan zatrzymał się przy stolikach niedaleko fontanny i usiadł. A ja obok niego. Harper podeszła powoli do nas, jak kot, złote sandały na wysokich obcasach lekko stukały o płytki w podłodze. - Rogan, zgaduję. - Zachrypnięty głos pasował do niej. Usiadła na krześle naprzeciw Rogana i założyła jedną opaloną nogę na drugą, eksponując niebezpiecznie wysoko udo. Zmierzyła go powoli wzrokiem, niedbale i z uznaniem, po czym uśmiechnęła się. Podoba mi się. To nie skończy się dobrze. Harper rzuciła mi szybkie, oceniające spojrzenie i odwróciła się do Rogana. - W czym mogę panu pomóc, Szalony Roganie? Odchylił się w tył krzesła. - Kiedy oznaczyłaś pudełko z depozytem w sejfie Banku Narodowego, wiedziałaś, że Pierce zamierza wysadzić bank? Prosto w czuły punkt. Dobrze. Harper uśmiechnęła się. Umówiłeś się tu ze mną, by rozmawiać o Adamie? Wolałabym o tobie. Co porabiałeś przez te wszystkie lata? - Zapytam jeszcze raz: czy wiedziałaś, że Pierce podpali bank? - A jeżeli nie odpowiem? - Harper uniosła brew. - Coś mi zrobisz? Mówią, że jesteś kinestetykiem, - spojrzała na mnie. - Jest nim? - Nie wiem, - odpowiedziałam. Nie miałam pojęcia co to takiego. - Och. Nie uprawialiście seksu. - Niebieskie oczy Harper zaiskrzyły. - Nie czuj się z tym źle. Wydaje mi się, że on rzadko idzie się zabawić. Zabawić? Urocze. Harper przyjrzała mi się krytycznie. - Farba na włosach jest niezła, ale reszta wymaga poprawy. Zwłaszcza buty. Dałabym ci wskazówkę, ale obawiam się, że to i tak nie pomoże. 258

W tym momencie rozszyfrowałam Harper. Była jedną z tych kobiet, które oceniały wartość innych poprzez mężczyzn, z którymi one były. Przyszłam z Szalonym Roganem, a ona na początku nie była pewna czy byłam jej rywalką. Teraz, gdy zrozumiała że nie jesteśmy parą, chciała mi umniejszyć dla zasady. To było w zasadzie smutne. - Odpowiedz na pytanie, - odezwał się Szalony Rogan. Jego oczy stały się ciemniejsze. Niecierpliwił się. - Spotykałam się kiedyś z kinestetykiem, - wymruczała Harper. Linia Ramirez z rodziny Espinoza. Nie był on twojego poziomu, ale to było... doświadczenie. Mógł zdjąć ze mnie ubrania siłą woli. Potrafisz to? - Przekrzywiła głowę. - Potrafisz mnie rozebrać bez dotykania? Szalony Rogan nachylił się naprzód, jego ponura maska nagle zmieniła się w uśmiech. - Oczywiście, skarbie. Och. Słyszałam ten ton już wcześniej, chwilę przed tym jak Brzoskwinka został zgnieciony. - Pokaż, - odpowiedziała. - A potem opowiem ci o Adamie. Łał. Oto niebezpieczny Pierwszy, którego zna niecałe trzydzieści sekund, a ona zaczyna się do niego przystawiać. Boże, naprawdę musiała być zdesperowana. Poczułam się zażenowana. Szalony Rogan odchylił się w tył i uśmiechnął. Spojrzał na nią, jakby już była naga i ją posiadł. Harper odwzajemniła uśmiech, pokazując zęby. Dlaczego nagle poczułam chęć oblania ich obojga wodą z fontanny? Harper westchnęła. - Czy to było coś takiego? - Zapytał Szalony Rogan. Westchnęła znów, szybko nabierając powietrza. Policzki się zaróżowiły. Coś się działo. Nie miałam pojęcia co, ale najwyraźniej jej to sprawiało przyjemność.

259

Warkocze krzyżujące się na ramionach przesunęły się, poruszając się w przeciwnych kierunkach. Rozplotły się, skręciły, w lewo, prawo.... Harper przełknęła i otworzyła oczy szeroko, źrenice miała powiększone. - Dotnij mnie jeszcze raz, - jęknęła. Kolejny warkocz, wsunął się pomiędzy pozostałe. Zamierzał ją tutaj rozebrać? Podążyłam za ich ruchem. Och nie. Nie zdejmował jej ubrań, jak sądziła. Splatał z niego pętle wokół szyi. - Nie waż się! Szalony Rogan zignorował mnie. - Mówię poważnie. Przestań. - Nie przeszkadzaj. - Jeżeli czujesz się zakłopotana, możesz zaczekać przy fontannie, Harper wymruczała i spojrzała na Rogana spod przymkniętych powiek. Nie sądziłam, że zatrudniasz takie niewiniątka. Jesteś interesującym mężczyzną... pełnym... o Boże.... niespodzianek. Warkocze ponownie się skręciły. - Rogan! Harper nachyliła się naprzód, przeciągając jak kot czekający na pieszczotę.

Słowa

wydobyły

się

szybkimi,

pozbawionymi

tchu

strumieniami. - Daj jej stówę, niech coś sobie kupi i zostawi nas samych... Jeszcze, Rogan, jeszcze.... Pętla zaciskała się, oplatając szyję Harper. Próbowała nabrać tchu otwierając usta. - Nie możesz jej udusić. - Oczywiście, że mogę, - odpowiedział. Harper chwyciła sukienkę, drapiąc się po czyi, próbując uwolnić. Wyjęłam pistolet z torebki i wycelowałam w nogę Szalonego Rogana. - Puść ją albo strzelę.

260

Szalony Rogan odwrócił się do mnie. - Postrzelisz mnie? Wyglądał na autentycznie zaskoczonego. - Aby ocalić jej życie, tak. - Nawet jeśli to znaczy, że zniszczysz mnie chwilę później. - Puść ją. Twarz Harper stała się śliwkowo-czerwona. Wierzgała się, naprężając grzbiet. Szalony Rogan spojrzał na mnie. Jakbym patrzyła w oczy smoka. Odbezpieczyłam broń. - Proszę, puść ją. Odgłos w gardle Harper zamilkł. Opadła na krzesło, nabierając powietrza zachrypniętymi wdechami. W oczach zbierały się łzy. - Spójrz na mnie. - Szalony Rogan nachylił się naprzód. Złość i zadowolenie sączyło się z jego słów. - Wiedziałaś, że Adam wysadzi budynek? - Tak! - Harper jęknęła. - Tak, wiedziałam, ty popaprańcu! Prawda. - Wiedziałaś co jest w depozycie? - Nie! Prawda. - Wiedziałaś co jest w budynku obok tego, który Adam spalił wczoraj? - Zapytałam. - Nie! Prawda. Ludzie przyglądali się nam. Krew nabrzmiała w zadrapaniach na szyi Harper, gdzie się zadrapała. - Wiesz co Adam planuje? - Zapytałam. Spojrzała na mnie. - Myślisz, że Adam coś planuje? Adam tylko chce podpalać! Jest słynną krową O'Reilly'ego. Jest tylko środkiem do celu. Nie masz pojęcia co nadchodzi. Wkrótce nastąpi Zmiana, a jedyne co będzie miało znaczenie, to po której stronie staniesz. Ja zasłużyłam na 261

swoje miejsce. Byłam po właściwej stronie. Będę na szczycie. Ty, ty pieprzona suko, zgnijesz w piekle z tym pieprzonym perwersem! Mam nadzieję, że oboje będziecie kurwa cierpieć. Harper podskoczyła i uciekła łkając. Wielki bilbord zwisający z mostka na drugim piętrze, poruszył się, lekko skręcając gdy szła w jego kierunku, jakby miał się oderwać od podłoża. Jeżeli spadłby na nią... Położyłam rękę na ramieniu Szalonego Rogana. - Nie! Tablica znieruchomiała. Harper przebiegła pod mostkiem i wbiegła głębiej w centrum z telefonem przy uchu. Zabezpieczyłam pistolet i odłożyłam go. - Postrzeliłabyś mnie z jej powodu? - Zapytał Szalony Rogan. - Nie możesz ot tak zabijać ludzi. - Dlaczego nie? - Bo to moralnie niewłaściwe. To osoba, żywa, oddychająca ludzka istota. - Moralnie niewłaściwe według kogo? - Większości ludzi. To wbrew prawu. - Kto będzie ustanawiał mi prawa? Mógłbym skręcić jej szyję i wystrzelić ją w te łuki nad nami. Nikt by jej nie znalazł przez dni, aż rozpadające się kawałki zaczęłyby opadać. - To i tak niewłaściwe. Nie możesz zabijać ludzi, ponieważ cię irytują. - Wciąż powtarzasz „nie możesz”. - Nie powinieneś. - Jakbym rozmawiała z kosmitą. Odchylił się w tył i oceniał mnie. - Pomogłem ci i chroniłem cię. Co więcej, potrzebujesz mnie by schwytać Pierce'a. Dla swojego dobra, pod względem emocjonalnym i finansowym powinnaś utrzymać ze mną dobre relacje. Jestem dla ciebie ważny. Obraziła i zlekceważyła cię. Jest kompletnie bezużyteczną ludzką istotą. Za pięć lat nadal będzie robić to 262

co teraz, flirtować z facetami, dostarczając brukowcom plotek i narzekać przyjaciołom na matkę, za wyjątkiem tego, że faceci nie będą tak mili, a brukowce

będą

rzadziej

o

niej

wspominać.

Nie

wniesie

nic

wartościowego. - Chcesz abym czuła się winna, bo ją ochroniłam? - Nie, próbuję zrozumieć. Nie jesteś na nią wkurzona. - Jestem wkurzona na ludzi, którzy nauczyli ją, że jej jedynym celem w życiu powinno być związanie się z kimś o potężniejszej magii. Wkurza mnie, że uważa iż posiadanie forsy pozwala jej obrażać innych ludzi. Ale nie czuję się przez nią zagrożona w najmniejszym stopniu. Rogan, ja prowadzę własny biznes. Jestem w tym dobra. Na tyle, że zapewniam nam dach nad głową a współpracownicy mnie szanują. Rodzina kocha mnie bez względu na wszystko. A gdy jakiś obcy facet dzwoni do mnie i każe mi się gdzieś zjawić, nie rzucam wszystkiego biegnąc na spotkanie. Jestem wolna. Sama decyduję o swoim życiu i wyborach. Nie próbuję desperacko zdobyć uznania ludzi, którzy uważają mnie za bezwartościową, ponieważ nie posiadam wystarczającej magii, albo nie spełniam ich oczekiwań. Nie sądzisz, że gdyby Harper przez chwilę była szczera z samą sobą, to wolałaby być mną? - Pokładasz w niej zbyt wiele wiary. Może zmienić swoje życie w dowolnej chwili, jeśli tylko zechce. - Nadal nie możesz jej zabić. - Ależ mogę. Niekoniecznie chciałem w tej chwili, ponieważ zależało mi na informacjach, ale twoje argumenty za tym, że nie powinienem nie mają podstaw. Zdajesz sobie sprawę, że jej udział w podpaleniu spowodował śmierć człowieka? - Nie możesz jej zabić, bo to wbrew prawu. Ponieważ żyjesz w tym kraju, jego prawo dotyczy i ciebie, bez względu na to jaką moc posiadasz. Pozwalamy policji zajmować się takimi sprawami. Mamy wymiar 263

sprawiedliwości. Zabijanie przypadkowych osób tylko dlatego, że ich nie lubisz czyni cię złym człowiekiem. Jego usta uniosły się. Lekki, rozbawiony błysk pojawił się w oczach i Szalony Rogan zaczął się ze mnie śmiać. Uniosłam ręce w górę i wstałam. - Skończyłam rozmowę z tobą. Wstał, zaśmiewając się. - Mogliśmy wydobyć z niej więcej, gdybyś pozwoliła mi podusić ją odrobinę dłużej. - Myślę, że dostaliśmy tyle ile chcieliśmy. Upokorzyłeś ją. Sądziła, że się bawicie, a nagle próbowałeś ją zabić. Jest przerażona na śmierć. - A gdyby to ona próbowała mnie udusić? - Postrzeliłabym ją. Mogłabym ją najpierw ostrzec. Nie wiem. Skrzywiłam się. - Więc wiemy, że jest w to zamieszana. Nie wie co było w depozycie. - Pewnie powiedzieli jej tylko tyle, by znalazła właściwy sejf. Szalony Rogan odpowiedział. - I tak mogliśmy dowiedzieć się więcej. Potrząsnęłam głową. - Co? - Zapytał. - Rogan, nie jestem idiotką. W tej chwili pewnie masz na podsłuchu jej samochód i dom, dostęp do komórki i program szpiegujący w komputerze. Przestraszyłeś ją i wiesz, że doprowadzi cię do tego, kto to zlecił, a twoi ludzie go znajdą. Zaśmiał się ponownie. Wyjęłam telefon i wysłałam Bernowi prośbę, by przejrzał sieć w poszukiwaniu terminu „Zmiana”. Po chwili zatrzymałam się. Powiedziała, że Adam był słynną krową O'Reilly'ego. Ciekawe czy miała na myśli O'Leary'ego. Ktoś nazwał tak Adama a ona się przesłyszała? Zmierzaliśmy do najbliższego wyjścia. Tłum się przerzedził. Zostaliśmy tylko my dwoje. 264

- Kim jest kinestetyk? - Nie powinnam o to pytać. Przybrał twarz bez wyrazu i nie odpowiedział. Pewnie poczuł się niezręcznie. - Nieważne. To pewnie coś intymnego. Nie powinnam była pytać. - Nie. Myślę w jaki sposób najlepiej to wyjaśnić, - odpowiedział Szalony Rogan. - Ojciec przeżył dziewięć zamachów. Dom Rogan zawsze miał wielu wrogów. Jeżeli potrafisz dostrzec zagrożenie, zajmiesz się nim, ale nie możesz zawsze mieć snajpera ukrytego w ciemnościach. Ojciec miał obsesje na punkcie zrekompensowania tego, co uważał za słabość. Chciał dziecka z mocą telepaty w dodatku do telekinetycznej magii, więc po długich poszukiwaniach odnalazł moją matkę. Wykazywała słabą moc telekinetyczną, a także było bardzo potężnym empatą. Ojciec przeszukał całą Europę, by odnaleźć właściwy zestaw genów. - Skąd pochodziła? - Z Hiszpanii. Była Baskiem. Ojciec chciał bym miał drugorzędną moc i zmysł telekinetyczny, kogoś, kto wyczuwa gdy jest obserwowany albo namierzany. Ale moja telekinetyczna magia okazała się zbyt silna, więc stałem się kinestetykiem. Mogę sprawić, że poczujesz się dotykana. Przerwał. - Prościej byłoby ci pokazać. Mam twoją zgodę? Tak. - Nie. - Dotyk Szalonego Rogana to zły pomysł. Szliśmy. Jak by to było? - Czy to boli? - Nie. Jakie to uczucie? Jakby to … och do diabła z tym. - Dobra. - Zatrzymałam się. Staliśmy przed małą wnęką. Nikogo wokół. Jeżeli zrobię z siebie idiotkę, nikt nie zauważy. Tylko raz.

265

Delikatne muśnięcie ciepła dotknęło mojego karku. Nigdy wcześniej się tak nie czułam. Jakby ktoś dotknął mnie miękką, gorącą, futrzaną rękawiczką, ale dotyk nie był miękki, był zdecydowany. Jakby... jakby... Gorące ześlizgnęło się po szyi, szybko, po kręgosłupie, rozpalając każdy pojedynczy nerw, aż skupiło się w dole pleców i echo dotyku pulsowało we mnie. Moje ciało śpiewało. Nastroił mnie jakbym była gitarą. Pragnęłam go i to teraz. - To było... - zobaczyłam jego oczy. Zabrakło mi słów. Cała hardość zniknęła. Oczy stały się żywe i pełne ciepła. - Pragniesz mnie? - Słucham? Magiczne ciepło ześlizgnęło się po ramionach, stapiając w czystą przyjemność. - Poczułem twoją reakcję. - Zrobił krok w moim kierunku uśmiechając się. - Nevada, jesteś kłamczuchą. Och. Cofnęłam się. - Jaką reakcję? - Kiedy to robię... - Gorący nacisk przesunął się z pleców na żebra. Westchnęłam. Dobry Boże. -... to co czujesz wraca do mnie. Jestem po części empatą. - Nie wspomniałeś o tym. - Serce starało się nie wyskoczyć mi z piersi i nie wiedziałam, czy ze strachu, pożądania czy jakiejś dziwnej mieszanki. Uśmiechnął się podchodząc bliżej. - Im gorętsza ty jesteś, tym gorętszy staję się ja. A ty płoniesz. Uderzyłam

plecami

o

ścianę.

Zbliżał

się

z

przerażającą

intensywnością. Jego umięśnione ciało uwięziło mnie. - Rogan, - ostrzegłam. W myślach wciąż słyszałam uwodzicielskie głosy. Rogan, Rogan, Rogan, seks... pragnę... 266

- Pamiętasz ten sen, który miałaś? - Jego głos był cichy, rozkazujący. - Rogan! Rozkoszne ciepło tańczyło po mojej szyi. - Ten, w którym nie miałem na sobie ubrań? Ciepło rozlało się po mnie, po wrażliwych nerwach na karku, po obojczykach, wokół piersi, zbierając je i ześlizgując się szybko do sutków, które stwardniały, a potem w dół, po brzuchu, po pośladkach, pomiędzy nogi. To wszystko zalało mnie jak kaskada zmysłowej ekstazy, przytłaczająca zmysły, przezwyciężająca rozsądek, pozostawiająca mnie bez słów. Miotałam się próbując oddzielić odczucia, bezskutecznie. Kręciło mi się w głowie. Stał tam, męski, gorący, seksowy, niesamowicie seksowny a ja pragnęłam go zasmakować. Pragnęłam poczuć jego dłonie na sobie. Pragnęłam aby przyparł do bolącego miejsca pomiędzy moimi nogami. Otoczył mnie ramionami. Jego twarz zbyt blisko, oczy kuszące, zaklinające, podekscytowane. - Porozmawiajmy o tamtym śnie, Nevada. Byłam w pułapce. Nie miałam gdzie uciec. Jeżeli mnie pocałuje, roztopię się tutaj, będę jęczeć i błagać go, będziemy uprawiać seks dokładnie tu, w Galerii, publicznie. Iskra bólu spłynęła w dół ramienia, wywołana przez czysty instynkt. Chwyciłam jego ramię. Błyskawica wystrzeliła i trafiła go. Agonia eksplodowała, oprzytomniając mnie jak lodowaty prysznic. Ciało Rogana odskoczyło, jakby uderzone prądem elektrycznym. Trwało to zaledwie sekundę, a ja nie napierałam tak mocno jakbym mogła. Uczyłam się kontroli. Rogan odwrócił się do mnie z zabójczym wzrokiem. Głos przypominał wycie. - Czy to miało zaboleć?

267

- Starałam się zwrócić twoją uwagę. - Odepchnęłam go dłonią. Podekscytowałeś się zbytnio. - Wystarczyłoby „nie”. - Nie byłam pewna. - Odsunęłam się od ściany i ruszyłam do wyjścia. - Powiedziałam „raz”. To było więcej niż raz. Chciałam abyś przestał. - Zachęciło mnie to, jak bez tchu jęczałaś wymawiając moje imię. Odwróciłam się na pięcie. - Nie jęczałam. Krzyczałam szukając pomocy. - To był najseksowniejszy, gardłowy krzyk jaki kiedykolwiek słyszałem. - Powinieneś częściej się umawiać. - Zaczerwieniłam się. - Szokery wymagają sześciu miesięcy praktyki i nadal od czasu do czasu mogą zabić właścicieli. Dlaczego je sobie wszczepiłaś? - Bo mnie porwałeś. - To najgłupsze co słyszałem. - Panie Rogan, - zmroziłam swój głos. - To co wkładam do mojego ciała to moja sprawa. Dobra, to nie zabrzmiało najlepiej. Odpuściłam i wyszłam na światło słoneczne. To takie głupie. Jasne, wypróbuj na mnie twój magiczny, seksowny dotyk, co takiego może się stać? Moje całe ciało nadal było pobudzone, uwięzione w potrzebie i oczekiwaniu. Całkowicie się zbłaźniłam. Brakowało tylko tego bym wpadła za drzwi. - Nevada, - odezwał się za mną. Jego głos owinął mnie, z odrobiną rozkazu, zaklinający, obiecujący to czego pragnęłam. Jesteś profesjonalistką. Zachowuj się tak. Zebrałam całą siłę woli i starałam się brzmieć spokojnie. - Tak? Dogonił mnie. - Musimy o tym porozmawiać.

268

- Nie ma o czym rozmawiać, - odpowiedziałam. - Moje ciało odpowiedziało bezwarunkową reakcją na twoją magię. - Wskazałam na plakat Ostry witraż 2 na ścianie centrum z Leifem Magnussonem celującym z dwóch spluw na tle płomieni. - Jeżeli Leif zjawiłby się pośrodku tego parkingu, moje ciało zareagowałoby podobnie na jego obecność. To nie oznacza, że ja bym chciała to kontynuować. Szalony Rogan rzucił Leifowi lekceważące spojrzenie i odwrócił się do mnie. - Mówią, że przyznanie się do problemu to pierwszy krok do wyzdrowienia. Zmienił taktykę. To nie zadziała. - Wiesz co jest moim problemem? Mój problem to morderczy, pirokinetyczny Pierwszy, którego muszę dostarczyć do jego narcystycznej rodzinki. Przeszliśmy przez uliczkę długiego parkingu. Drobne trawniki z małymi drzewkami przecinały go na alejki. Szalony Rogan zaparkował na końcu uliczki przy wjeździe. - Niektóre szkoły uczą, że najlepszym sposobem na poradzenie sobie z problemem to terapia kontaktowa. Na przykład, jeżeli boisz się węży, ich wielokrotne trzymanie może cię wyleczyć. Ach. - Nie zamierzam dotykać twojego węża. Roześmiał się. - Skarbie, nie utrzymałabyś mojego węża. W końcu to do mnie dotarło. Szalony Rogan, Huragan, właśnie mnie podrywał. Po tym jak ot tak prawie udusił kobietę w miejscu publicznym. Napisałam do Berna. - Odbierz mnie z Galerii VI. Wsiadanie do samochodu Rogana było ponad moje siły. Przed nami szary SUV wjechał na odległe miejsce parkingowe. Wysiadło z niego troje ludzi w roboczych spodenkach i koszulkach oraz kobieta w sukience. Ruszyli w kierunku naszym i centrum. - Rogan. Trzy osoby przed nami. - Widzę. 269

Odgłos silnika samochodu sprawił, że spojrzałam przez ramię. Niebieski sedan wjechał w naszą uliczkę i się zatrzymał. Drzwi otworzyły się i wyskoczył z niego starszy mężczyzna z krótkimi siwiejącymi włosami, ubrany w zielonkawe spodnie i białą koszulę. Kobieta w białej sukience pojawiła się z drugiej strony. Czas się zatrzymał. Wszystko wydarzyło się naraz w ułamku drobnej, pełnej napięcia sekundy. Maska samochodu oderwała się, frunąc na bok jak Frisbee, przecinając kobietę i lecąc dalej. Wyjęłam pistolet. Mężczyzna klasnął i bliźniacze iskry niebieskich błyskawic trafiły Rogana w prosto w pierś. Wystrzeliłam dwukrotnie. Kule trafiły w twarz strzelającego błyskawicami maga, tworząc dwie, wilgotne dziury w czaszce. Rogan padł jak podcięte drzewo. Ciało kobiety odchyliło się w tył, ogromna dziura zionęła z talii jak otwarta czerwona buzia. Upadła. Wystrzeliłam jeszcze dwa razy w przednią szybę. Samochód cofnął się. Koła przejechały po drgającym ciele kobiety. Odwróciłam się i wystrzeliłam ostatnie dwa pociski w kierunku trójki osób biegnących do nas. Schowali się za autami. Chwyciłam nogi Rogana i zaciągnęłam go do najbliżej szczeliny pomiędzy czarną Tahoe a czerwoną Hondą. Ktoś wcisnął „Play” na niewidocznym, boskim odtwarzaczu. Nagle czas znów przyśpieszył. Wyjęłam pełen magazynek, wyrzuciłam stary, włożyłam nowy jak na autopilocie. Sześć pocisków. Mag strzelający błyskawicami i kobieta zostali wyeliminowani, ale pozostała biegnąca trójka i kierowca. Sześć kul, cztery cele. Matematyka mi nie sprzyjała. 270

Strach skręcił się we mnie jak żywe zwierze. Nogi i ręce Rogana zadrżały, uwięzione w spazmach. Proszę, Boże, niech to nie będzie na stałe. Jeżeli tu zostaniemy, będziemy łatwym celem. Przyjdą po nas, a ja nie miałam pojęcia jaką magią władali. Kule mogą nie wystarczyć. Musiałam ich odciągnąć. Odłożyłam pistolet i popchnęłam Rogana, próbując wślizgnąć go pod Tahoe. Jego ciało ledwie się poruszyło. Był taki ciężki. Naparłam na asfalt. Rogan przesunął się o trzy centymetry. Kolejne centymetry. Co do diabła jadł na obiad, ołowiane cegły? Naparłam wszystkim co miałam. Wreszcie wślizgnął się pod samochód. Chwyciłam pistolet, schyliłam się i pobiegłam wzdłuż samochodów do centrum, uderzając o maski. Raz, dwa, trzy... no dalej, same SUVy, kadillaki i BMW, ktoś musiał zamontować alarm... Cztery, pięć.... Potrzebowałam hałasu. Uderzyłam koleją maskę, stuknięty, pomarańczowy Pontiac Aztek z wgniecionym zderzakiem. Alarm samochodowy rozbrzmiał. Wył z wściekłością. Serio? Spośród tylu aut ktoś zamontował alarm w Azteku? No cóż, dobre i tyle. Biegłam dalej, nabierając powietrze w płuca i krzyknęłam. - Pomocy! Pomocy! Pomocy! Za mną dranie. - Ratunku! Starszy, siwiejący mężczyzna w okularach z drutu wychylił się spośród aut, jego rumiana twarz zaskoczona. Miał na sobie ciemne spodnie, białą koszulę oraz ciemny krawat z czerwono-złotymi kwiatami. Trzymał kawę ze Starbucksa w prawej ręce. - Wszystko w porządku? - Ruszył do mnie. Miał około siedemdziesiątki. Dlaczego nie mogłam znaleźć młodszego Samarytanina? 271

- To niebezpieczne! - Machnęłam jemu. - Uciekaj stąd! - Co się dzieje? - Uciekaj... Starszy mężczyzna rzucił we mnie zawartością kubeczka. Ukazała się odbijająca światło kula zwiniętego miedzianego kabla. Trafiła mnie w pierś. Kable wystrzeliły z kuli, pętając ramiona, nogi, gardło, zbijając mnie ze stóp, ciągnąć mnie pomiędzy samochody. Kable uderzały, owijały się wokół bagażników na SUVach i rozciągając moje ramiona. Zawisłam pomiędzy SUVem i małym drzewkiem na trawniku, palce stóp ledwie dotykały ziemi. Pętla wokół szyi zacisnęła się, odcinając dopływ powietrza. Starszy mężczyzna wyszedł spomiędzy samochodów, kable strzelały z kubka w jego rękach. - Szzz, - odezwał się. - Nie wierzgaj się, tylko pogorszysz sprawę. Dotknął ręką lewego ucha. Słuchawka. Nie widziałam tego wcześniej. Włosy ją ukryły. Głupia, głupia, głupia. - Mam ją. - Odsunął rękę od ucha i spojrzał na mnie – Daj mi pistolet. Zarzęziłam próbując nabrać powietrza. Nie dostanie mojego pistoletu. Będzie musiał go odebrać. - No dalej, - Starszy mężczyzna włożył rękę pod moją pięść. - Puść go. Bądź grzeczną dziewczynką. Nie. Nie uda ci się. Starszy mężczyzna ścisnął kubek. Kable zacisnęły się, przecinając gardło. Próbowałam krzyknąć, ale wydobył się tylko zachrypnięty syk. - Zawsze musi to być w mniej przyjemny sposób, prawda? Dobrze. - Sięgnął stając na palcach. Jego ręka zamknęła się na lufie Kahra. Upuściłam pistolet i zacisnęłam palce na jego nadgarstku.

272

Ból przeszył moje ramię, a ja pozwoliłam rozkwitnąć agonii. Iskry chwyciły go i mężczyzna zgiął się w tył, wyginając kręgosłup. Oczy przewróciły się mu w tył głowy. Piana pojawiła się na ustach. Puściłam go i upadł na kolana, lądując twarzą na chodniku. Kable opadły. Runęłam na podłogę, wbijając paznokcie w metalową pętlę wokół szyi, rozrywając ją. Powietrze. Słodkie, kochane powietrze. Jasna czerwień plamiła palce. Moja krew. Kable musiały mnie pociąć. Musiałam się ruszyć. Inni zaraz nadejdą. Spojrzałam w górę Srebrny sedan pędził w powietrzu w moją stronę. Widziałam to z krystaliczną jasnością, każdy detal wyraziście, jakbym patrzyła na ogromny obraz jakości HD: światła, przyciemniane szyby, lśniąca maska. Góra samochodu skręciła zanim trafi we mnie. Nie ma czasu na ucieczkę. Na nic. Już po mnie. Uniosłam ręce instynktownie. Sedan znieruchomiał sześć cali od moich opuszków. Pisnął, metal skręcił i wystrzelił w górę i w tył ukazując Szalonego Rogana. Był niewiarygodnie, ogromnie wściekły. Samochód przefrunął nad nim, celując w atakujących. Kobieta w sukience próbowała skręcić sedanem. Trafił w nią, zbijając ją z nóg. Zerwałam resztę kabli z kostek, nadgarstków i wstałam. Sedan odbił się od ciała kobiety, zapiszczał, zdzierając asfalt, obrócił się i trafił wyższego z mężczyzn. Upadł a sedan go przejechał, wbijając go w ziemię. Pojazd odbił się i poleciał na trzeciego mężczyznę, który miał na sobie ciemnoniebieską koszulkę. Mężczyzna podskoczył,

273

jakby miał skrzydła i wskoczył na sedan stając na jednej nodze, w idealnej równowadze. - W porządku? - Szalony Rogan wykrztusił. - Żyję, - pisnęłam i chwyciłam pistolet. Sedan uniósł się niecałe dwa metry w powietrze, obracając się. Mężczyzna przebiegł po obracającym się aucie jak drwal podczas zawodów obracania bali, przeskoczył na zaparkowany rząd aut i ruszył ku nam, biegnąc po maskach jak po pewnym gruncie. Dostrzegłam go i pociągnęłam za spust. Szyba białej ciężarówki po prawej pękła. Kula wycelowana w niego trafiła rykoszetem szybę. Cudownie. - Wietrzny mag, - Szalony Rogan klasnął dłońmi i oderwał je od siebie. Dwie maski oderwały się od najbliższych aut i skierowały się na maga. Aerokinetyk zrobił unik, wdzięcznie niczym baletnica i uderzył powietrzem. Szalony Rogan wylądował po prawej. Długa na trzydzieści centymetrów dziura przecinała asfalt obok mnie. Druga dziura tkwiła w chodniku sześć centymetrów obok stopy Rogana. Jasna cholera. Maski wróciły do nas unosząc się jak tarcze. Wszystko co małe odbije się od wietrznego maga. Wszystko co ciężkie będzie zbyt wolne, by go trafić. Paragraf 22. Szalony Rogan uniósł kredę. - Narysuj wzmacniające koło wokół mnie. Chwyciłam kredę. Wzmacniające koła to podstawa magii. Małe koło wokół stóp maga, większe wokół niego, trzy zestawy run. Nigdy nie próbowałam rysować tego na asfalcie, gdy wietrzny mag rzucał w nas niewidzialnymi ostrzami powietrza. Maska tuż przed Roganem pękła z piskiem. Jasnoczerwona linia zarysowała się na jego piersi. Skrzywił się. 274

Maski kręciły się wokół nas, coraz szybciej. Skończyłam mniejsze koło. Nie było idealne, ale było okrągłe. Coś trafiło maski, brzmiąc jak grad. Mag nie mógł nas widzieć, ale my jego też nie. Skończyłam drugie koło. Kolejny nawał wietrznych ostrzy, tym razem z prawej. Aerokinetyk uwięził nas w miejscu. Narysowałam runy. - Gotowe. Mały dym kredy uniósł się w powietrze. Rogan naprężył się. Żyły zadrżały na jego szyi. Maski

nadal

krążyły.

Gdybym

była

wietrznym

magiem,

spróbowałabym upuścić na nas... Spojrzałam w górę. Wdzięczna postać unosiła się na niebie. - W górze! - Krzyknęłam. Aerokinetyk uniósł ręce. Byliśmy całkowicie widoczni. Autobus trafił wietrznego maga. Dostrzegłam jego kawałek, przyciśnięty do szyby jak robak, z dzikimi oczami. Autobus opadł na chodnik przed wejściem do centrum, zatapiając się niecały metr w grunt, w połowie wystając. Szalony Rogan uśmiechnął się jak przebiegły kot, któremu udało się ukraść coś z lady. - Wietrzni magowie. Uroczo tańczą, aż upuścisz na nich coś ciężkiego. Gapiłam się na autobus jak idiotka, nadal trzymając kredę. Opona samochodu była ciężka. A on upuścił cholerny bus. Nadgarstki i kostki krwawiły. Kolana też, musiałam je obetrzeć, próbując narysować okrąg. Jak dotąd dziś widziałam jak kobieta prawie umarła, zastrzeliłam kogoś, zabiłam kolejną osobę szokerami, rozciągnięto mnie na kablach, prawie stratował mnie samochód, a teraz cała krwawiłam. Gdybym mogła, dałabym sobie prosto w twarz. Czarny Civic Berna wyjechał z parkingu i skręcił omijając autobus. 275

Szalony Rogan spojrzał na mój kredowy wzór. - To najgorszy okrąg jaki kiedykolwiek widziałem. Rysowałaś go z zamkniętymi oczami? Tylko tego brakowało. Rzuciłam mu kredę, wstałam, podeszłam do Civica i wsiadłam. - Jedź Bern. Proszę. Kuzyn nie skomentował krwi, autobusu czy Szalonego Rogana. Wcisnął gaz i ruszył prosto do domu.

276

Rozdział 12 Bern prowadził auto z pewnością i opanowaniem, przestrzegając znaków przepisów ruchu drogowego. Leon i Arabella nadal uczyli się jeździć. Pięć minut w aucie z którymkolwiek z nich wystarczyło by osiwieć. Za to jazda z Bernem okazywała się całkowicie bezstresowa. Dokonał prostych obliczeń: kwota mandatu za przekroczenie prędkości wahała się w Houston od 165 do 300 dolarów, a ponadto spowodowałaby wzrost składki ubezpieczeniowej. Bern nie miał zbędnych 165 dolców. Trzy policyjne radiowozy na sygnale pędziły po przeciwnym pasie. Dobrze. Na tyle ile mnie to obchodziło, Szalony Rogan zajmie się nimi i da mi święty spokój. - Pamiętasz, jak opowiadałeś o tym, że Wielki Pożar w Chicago nie został wywołany przez krowę pani O'Leary? Twój profesor miał na ten temat alternatywną teorię? Bern spojrzał na mnie rozbawiony. - Widziałaś autobus tkwiący do połowy w drodze? - Nie chcę rozmawiać o autobusie. - Dobrze, - powiedział Bern kojącym głosem. - Nie musimy rozmawiać o autobusach. Zamiast tego porozmawiajmy o krowie. - Jest szansa na rozmowę z twoim profesorem? - Profesorem Itou? Jasne. Chyba dziś ma konsultację. Sprawdzę jak wrócimy do domu. Dlaczego? - Harper o czymś wspomniała. Nazwała Adama słynną krową O'Reilly'ego. Sądzę, że miała na myśli O'Leary'ego. - Mogła użyć tego w przenośni.

277

- Możliwe, ale chcę pójść tym tropem i zobaczyć, gdzie nas doprowadzi. Wspomniała o tym znikąd i to tak przypadkowo... - Nie ma sprawy. Zajmę się tym. Agencja MADM dzwoniła. Dwukrotnie. Brzmieli jakby byli wkurzeni. Chcą byś oddzwoniła. Jasne. Domu Pierce nie ucieszyły wieści o tym, że Adam podpalił biurowiec. Oberwało się Augustine'owi Montgomery a teraz oberwie się mi. Gówno zawsze spływa w dół13. Będę musiała zadzwonić do Augustine'a. Nie napawało mnie to radością. Rany na szyi i nadgarstkach okazały się płytkie. Catalina pomogła mi je oczyścić i posmarować antybiotykiem. Nie starczyło czasu, by odpocząć. Bern wrócił z informacją o konsultacjach profesora Itou - odbywały się pomiędzy drugą a czwartą. Poprawiłam makijaż i fryzurę, założyłam garsonkę – nie tą najdroższą, ale szarą, ze średniej półki, po czym wskoczyłam do auta i ruszyliśmy do Uniwersytetu Houston. Odnaleźliśmy profesora Iana Itou w jego gabinecie na wydziale historii. Ktoś był u niego, więc czekaliśmy bezproduktywnie w holu. Studenci pędzili w obu kierunkach niosąc torby i napoje pełne kofeiny. Wszyscy wydawali się tacy młodzi. Nie byłam dużo starsza, ale z jakiegoś powodu czułam się jak staruszka. Pewnie byłam już zmęczona. Nawet gdy chodziłam do college'u inni wydawali mi się młodsi. Ja pracowałam na pełen etat. Dla mnie uczęszczanie do szkoły oznaczało przyjść, usiąść w klasie, wyjąć swoje rzeczy i wyjść stamtąd tak szybko, jak się da. Byłam na przyjęciu bractwa tylko dlatego, że podkochiwałam się w koledze z zajęć z prawa karnego. Miał duże, brązowe oczy i niewiarygodnie długie rzęsy. Za każdym razem, gdy mrugał robił 13

OBRAZEK. 278

wrażenie. Poszliśmy na trzy randki, uznaliśmy, że to zły pomysł i rozstaliśmy się. Potem spotykałam się z Kevinem. Był świetnym facetem i dzięki niemu wspominam ostatnie lata w liceum jako cudowne. Było mi z nim dobrze. Po prostu dawał mi poczucie komfortu i prawie nigdy nie okłamał. Rozmawialiśmy ze sobą, włóczyliśmy się, mieliśmy udane życie seksualne i robiliśmy wszystko to, co robią zakochani nastolatkowie. Sądziłam, że za niego wyjdę, choć ani on nie spytał ani ja, ale wtedy potrafiłam wyobrazić sobie siebie jako jego żonę. To nie było szaleńcze zauroczenie, pełne emocji, związek, gdzie serce biło z ekscytacji. Ludzie mówili, że zachowywaliśmy jak stare, dobre małżeństwo już trzy miesiące od pierwszej randki. Kevin był pewny jak skała. Bycie z nim wydawało się takie proste. Żadnych nacisków. Mama go nie lubiła. Sądziła, że ustatkowałam się, bo tata zmarł rok wcześniej, a ja potrzebowałam stabilności i normalności. Wtedy tak nie uważałam. Potem na ostatnim roku, Kevin dostał się do programu stypendialnego

w

CalTech.

Zaproponował

mi

bym

się

z

nim

przeprowadziła do Pasadeny. Powiedziałam, że nie mogę. Moja rodzina jest tutaj, firma tutaj i nie mogę tego wszystkiego porzucić. Powiedział, że rozumie, ale nie może zmarnować takiej okazji. Żadne z nas nie było złe. Nie nastąpiło nieprzyjemne zerwanie, nie było łez. Odczułam jego brak przez pierwszych parę tygodni, ale potem mi przeszło. Kevin pracował teraz w Seattle w przemyśle. Ożenił się, a żona urodziła pół roku temu bliźniaki. Sprawdziłam jego profil na Facebooku. Zrobiło mi się trochę przykro, ale i tak cieszyłam się z jego szczęścia.

279

Do czego zmierzam, będąc w college'u nie robiłam typowych rzeczy. Nigdy nie dołączyłam do żadnej organizacji, żadnego klubu. Jeżeli wracałam do domu o świcie, to dlatego, że prowadziłam śledztwo. Ludzie rozmawiali o przygodach z czasów college'u a ja nie miałam pojęcia co to takiego. Spojrzałam na Berna. - Hej. Wiesz, jeżeli chcesz dołączyć do bractwa, to możesz. Krzaczaste brwi kuzyna zeszły się razem. Ostrożnie położył rękę na moim czole. Sprawdzał czy nie mam gorączki. - Martwię się o ciebie. Odsunęłam jego rękę. - Mówię poważnie, nie chcę abyś czuł, że wszystko cię omija. Wskazał na siebie. - Programista i cybernetyczny magik. Nie należymy do bractw. Kryjemy się w naszych mrocznych legowiskach i rozkwitamy w blasku monitorów. - Jak muchomorki? - Dokładnie tak. Poza tym, że muchomory nie kwitną. Produkują spory. Drzwi do gabinetu profesora otworzyły się i wyszła dziewczyna z ciemnym ogonem machając plikiem dokumentów. Spojrzała na nas. - Może sobie wsadzić gdzieś czwórkę. Czwórka! To najlepszy esej w całej klasie! - Wybiegła na korytarz. Bern przytrzymał drzwi zanim się zamknęły. - Profesorze? Pisałem maila wcześniej. - Proszę, - zwołał radosny męski głos. Profesor Itou był mojego wzrostu, około piętnastu lat starszy, dobrze zbudowany, miał ciemne oczami. Wydawał się pełen energii, gdy uścisnął mi dłoń. Usiadł za biurkiem na tle masywnej biblioteczki wypełnionej po brzegi książkami. Miał radosny wyraz twarzy. - W czym mogę pomóc panno Baylor? 280

- Miałam nadzieję dowiedzieć się więcej o pańskich teoriach dotyczących Wielkiego Pożaru w Chicago. Bern wspominał, że pana zdaniem nie wywołała go krowa. Profesor Itou uśmiechnął się, założył nogę na nogę i splótł palce na kolanie. Wyglądał jakby ktoś opowiedział mu bardzo zabawny żart i nadal w środku się z tego śmiał. - Nie mówię o tym często w kręgach historyków. W rzeczywistości moje badania w tej sprawie uczyniły mnie obiektem drwin. Nauczyciele akademiccy. - Otworzył oczy w udawanym przerażeniu. - Złośliwe bestie. Rozerwą cię na strzępy jeżeli nie będziesz ostrożny. Bern uśmiechnął się. Zrozumiałam dlaczego kuzyn lubił profesora. Ten nauczyciel miał do siebie spory dystans. - Jestem uzbrojona, - odpowiedziałam. - Więc jeśli nadejdą jakieś kłopoty to możemy ustawić Berna przed wejściem. Powstrzyma cały korytarz kadry akademickiej. Nikt się nie przedostanie. Profesorowi Itou rozbłysły oczy. - Jesteś pewna, że chcesz pełnej wersji? Nie prosi się mnie o to często, więc gdy zacznę, mogę się rozgadać i nie przestać przez dłuższą chwilę. Wyjęłam dyktafon. - Ależ proszę - Przygotujcie się na zaskoczenie. - Profesor Itou odchylił się w tył. - Najpierw podstawowe fakty. W 1871 w lecie panowała susza. Chicago, zbudowane głównie z drewna, nagrzewało się, aż przypominało podpałkę. W niedzielę, ósmego października 1871 roku zapadła noc i wszyscy poszli spać. Kilka minut po dziewiątej w nocy, Daniel „Kuternoga” Sullivan dostrzegł pożar w oknie stodoły należącej do jego sąsiadów, Patricka i Catherine O'Leary. Wzniósł alarm i pobiegł, by ocalić zwierzęta. Strażacy zostali wezwani, ale dzień wcześniej gasili wielki pożar i byli wyczerpani. Pojechali pod błędny adres i zanim znaleźli właściwy dom pożar się rozprzestrzenił. Próbowali go ugasić, ale się nie udało. Przez dwa dni 281

Chicago płonęło, aż dziesiątego października spadł deszcz i ugasił ogień. Trzysta ludzi zmarło, ponad sto tysięcy straciło dach nad głową, a centrum miasta spłonęło doszczętnie. Oficjalna przyczyna nie została nigdy określona. Później dziennikarz „Trybuny Chicago” napisał o pożarze, twierdząc, że krowa pani O'Leary kopnęła lampę, która wpadła w siano. Pani O'Leary stałą się wyrzutkiem społeczności i zmarłą kilka lat później z żalem, według relacji rodziny. Profesor Itou nachylił się naprzód. Jego twarz przybrała konspiracyjny wyraz. Wskazał bym się przysunęła. Ściszył głos i miękko, jakby wyjawiał sekret powiedział. - To nie była krowa. - Nie? - Zapytałam. - Nie. Dziennikarz przyznał później, że dodał krowę dla dramatycznego efektu. W tamtych czasach wydawało się słusznym, by powstrzymać anty-irlandzkie nastroje. Oto kolejny interesujący szczegół: rozpoznanie w terenie udowodniło, że Kuternoga Sullivan nie mógł dostrzec ognia z miejsca, gdzie stał. - Skłamał. - Odezwał się Bern. - Dokładnie! - Profesor Itou triumfalnie przebił powietrze wskazującym palcem. - Pożar w Chicago był przedmiotem mojej pracy magisterskiej. Byłem zapaleńcem, więc nabyłem kopię archiwalnej mapy Chiago i sumienne odtwarzałem rozprzestrzeniający się ogień kolorując budynki pędzlem zanurzonym w kawie. - Dlaczego w kawie? - W tamtym czasie, to był jedyny barwnik dostępny w dużej ilości. Byłem biednym studentem, ale zawsze miałem kawę. To był niezbędny artykuł żywnościowy. - Profesor Itou skrzyżował ramiona. - Gdy lokalizowałem pożar, mój twardo stąpający po ziemi współlokator wszedł do kuchni w nadziei wykorzystania stołu do tak przyziemnej czynności 282

jak przygotowanie kanapek. Był pirokinetykiem i zauważył, że wzór miejsc, które jako pierwsze zajęły się ogniem, dziwnym trafem przypominał krąg, jaki powstaje, gdy pirokinetyk tworzy skoncentrowany ogień.

To

znaczy,

że

ktoś

podpalał

Chicago

okręgami.

Ogień

rozprzestrzeniał się z północy na północ, wbrew kierunkowi wiatru. Ponadto prędkość ognia wskazywała na obecność magii. Całe dzielnice zajmowały się ogniem w krótkiej chwili. Koniec dziewiętnastego wieku. Badania nad serum, które obudziło magiczne zdolności właśnie się rozpoczynały, ale nie było ono powszechnie znane. Możliwe, że jakiś wczesny pirokinetyk dotarł do Chicago. - Ale po co umyślnie podpalać miasto? Profesor Itou uniósł rękę. - Dobre pytanie, sam się nad nim zastanawiałem. Daruję ci pełne wyjaśnienia. Oto skrócona wersja: brytyjska armia podała serum niektórym oficerom, w celu umocnienia kontroli nad Izbą Gmin. Jednym z nich był Pułkownik Rudyard Emmens. Pułkownik przez większość czasu służył Imperium Brytyjskiemu w „Oriencie”. Niestety nigdy nie dotarłem do informacji, gdzie dokładnie. W końcu osiedlił się w Chicago. Nie wiemy jaką dokładnie posiadał moc, ale wiemy z jego dzienników, że to coś związanego z ogniem. Był bardzo rozdarty z tego powodu. Także przeraziło go, że te „diabelskie” moce przeszły na jego syna, Edwarda. W czasie pożaru w Chicago, Edward miał osiemnaście lat. Oto interesujące odkrycie: według znanego historyka z Chicago, centrum miasta pozostało wyjątkowo gorące przez prawie dwa dni po tym jak ogień ugaszono. Gdy strażacy wreszcie dotarli do parujących szczątek Chicago, znaleźli w samym środku Edwarda Emmensa. Był wyczerpany, odwodniony, umazany sadzą, ale poza tym nie ucierpiał.

283

Tylko pirokinetyczny mag może stać pośrodku piekła i przetrwać. Czy był on Pierwszym? - Tak się może wydawać, ale odpowiedź brzmi nie. - Profesor Itou uśmiechnął się. - Jego magię sklasyfikowano jako Wielkiego w późniejszym życiu. - To niewiarygodnie dużo mocy jak na pirokinetycznego maga o randze Wielkiego. - W rzeczy samej. - Itou odwrócił się, przejrzał półkę z książkami i wyciągnął czerwoną książkę. - David Harrison, jeden z dwudziestu sześciu poruczników z Chicago w tamtym czasie, zainteresował się miejscem wystąpienia i przyczyną pożaru. Nikt nie wie co tak naprawdę znalazł, ale lata później zaczął pisać powieści kryminalne pod pseudonimem John F. Shepard. - Itou otworzył książkę. - „Diabelski Ogień”. Opowieść o tym, jak młody mężczyzna kradnie cenny afrykański artefakt i wykorzystuje go do spalenia Boston. Pokazał mi stronę i zamknął książkę. - Istnieje zapis spowiedzi na łożu śmierci Frederica Van Pelta, opisująca jak on i inni trzej młodzi mężczyźni spotkali się z Edwardem Emmensem, który zabrał ojcu magiczny przedmiot i zamierzał pokazać im coś niesamowitego. Zebrali się w stodole, którą określano jako „miejsce spotkań” i zapłacili tamtejszemu, by stał na warcie. Twierdził, że magiczny przedmiot pękł na trzy części i każdą z nich ukryto. Dodałam dwa do dwóch. - Sprawdźmy, czy dobrze zrozumiałam. Rudyard Emmens przywiózł do domu jakiś artefakt z Azji. Kilka lat później, jego syn wykorzystał go by zaszpanować przed kumplami, stracił nad nim kontrolę i spalił Chicago? Profesor Itou przyglądał mi się przez dłuższą chwilę i się uśmiechnął. - Dokładnie. - Jak poszło z pana magisterką? - Zapytał Bern. 284

Profesor Itou zrobił wielkie oczy. Machnął książką. - Zabawne, że o tym wspominasz. Strasznie się podekscytowałem. Miałem wszystkie źródła,

pracowałem

tygodniami.

Napisałem

artykuł,

który

był

arcydziełem. Jako ostatni miałem zaprezentować mój temat na zebraniu profesorów. Wysłuchali mnie, pokiwali głowami i zaproponowali najwyższe stypendium. Zagwarantowali edukację, aż do stopnia doktora, pokrycie wszystkich wydatków. Pod jednym, drobnym warunkiem – nie opublikuję mojej pracy. To wbrew interesom społeczeństwa. - Przekupili cię. Nachylił się naprzód i stuknął książką o stół, by podkreślić swoje zdanie. - A ja się im dałem. Byłem wtedy biedny i nie miałem wyboru. Teraz

zgodziłbym

się

z

zupełnie

innego

powodu.

Istnienie

wzmacniających artefaktów omawiano przez lata. Wiemy, że niektórzy rozwijają magiczne moce bez zażycia serum i wiemy, że można stworzyć magiczne przedmioty, więc możliwe, że przedmiot który zwiększa moc naprawdę istnieje. Jeżeli można odnaleźć taki artefakt, doprowadzi to tylko do tragedii. Jeżeli można by go kontrolować, to gdy odda się go Pierwszemu, stanie się niszczycielską bronią. Jeżeli nie da się go kontrolować, jakakolwiek próba użycia wywoła naturalną katastrofę. Lepiej żeby ten teoretyczny artefakt pozostał ukryty. To lekcja dla nas i dziedzictwo epoki kolonializmu. Kradzież skarbów innych narodów nigdy nie kończy się dobrze. Edward Emmens był Wielkim, trzeciorzędowym magiem i spalił całe Chicago. Adam Pierce był Pierwszym. Jeżeli zdoła dostać w swoje ręce taki artefakt, wywoła supernową. Przeszył mnie dreszcz. Czy zostanie cokolwiek, gdy on skończy? - Wiesz co to było? - Zapytał Bern. - Ten artefakt? Profesor Itou potrząsnął głową z żałosnym wyrazem twarzy. - Nie. Próbowałem dowiedzieć się przez lata, ale nie udało mi się. Nawet nie 285

wiemy skąd pochodził. Wiemy, że prawdopodobnie z Dalekiego albo Środkowego Wschodu, ale dziedzictwo kulturowe obu regionów jest bardzo bogate i zróżnicowane. To jak szukanie igły w przysłowiowym stogu siana. Wyjęłam telefon i pokazałam mu zdjęcie klejnotu. - Czy to mogło być coś takiego? - Możliwe. - Itou zmarszczył brwi i rozłożył ręce. - Pamiętajcie, mówimy o Oriencie, mając na myśli „Wschód”, nieaktualny termin według nowoczesnych standardów, które zmieniały się przez lata. W dziewiętnastym weku, ten termin głównie oznaczał Indie, Chiny oraz daleki Wschód, ale nie możemy wykluczyć Środkowego Wschodu. Orient Ekspres na przykład docierał do Istambułu. Mógłbym powiedzieć wam więcej, gdybym miał dokumenty rodziny Emmens, ale ich potomkowie odmówili rozmowy ze mną. Do tego potrzeba kogoś z dużo większymi dojściami niż wszystkie moje razem wzięte. Zrobił wydech i wzruszył ramionami. - Odpuściłem sobie. - Jak ta broszka wygląda według ciebie? - Zapytałam. Nigdy nie szkodziło zapytać. - Stara antena telewizyjna? - Skrzywił się Itou. - Obawiam się, że więcej nie pomogę. - Bardzo dziękuję za informacje. Ostatnie pytanie: jest ktoś na tym wydziale z kim możemy porozmawiać o artefakcie? - Zapytałam. Profesor Itou uśmiechnął się. - Magdalena Sherbo. Niestety obecnie jest w Indiach na badaniach terenowych. Możemy do niej napisać, ale sprawdza skrzynkę sporadycznie i słynie z niezaglądania na konto pocztowe. Możemy dostać odpowiedź nawet za miesiąc. Kiedyś wysłałem jej zaproszenie na pępkowe mojej żony. Dwa miesiące później odpowiedziała, że chętnie się zjawi, a ja wtedy wysyłałem wszystkim zdjęcia dzieci. - Zaśmiał się. 286

- Możemy dostać jej e-mail tak na wszelki wypadek? - Zapytał Bern. Profesor Itou napisał adres na żółtej karteczce samoprzylepnej i wręczył ją Bernowi. - Jeszcze raz dziękuję, - odpowiedziałam. - Czy artefakt może się niedługo odnaleźć? - Tak sądzę. Humor znikł z twarzy profesora. Wyjął portfel i wysunął fotografię. Kobieta o azjatyckich korzeniach, z ciemnymi rozpuszczonymi włosami stała obok dwóch chłopców na tle ogromnego drzewa. Chłopcy wyglądali jak profesor Itou, z tymi samymi mądrymi, figlarnymi iskrami w oczach. - To moja żona i dzieci. - Śliczna rodzina. - Mieszkamy tutaj, w tym mieście. Jeżeli ktoś odkryje artefakt i spróbuje użyć go w Houston, zginą ludzie. Wielki Pożar w Chicago zabił trzysta osób. Gęstość zaludnienia w naszym mieście jest wielokrotnie wyższa niż w Chicago dwudziestego wieku. Jeżeli ten artefakt wpadnie w niepowołane ręce – choć tak naprawdę nie ma dla niego właściwych rąk – ilość ofiar będzie katastrofalna. Pokazał mi zdjęcie. - Odkryłaś coś potencjalnie niszczycielskiego i nie możesz tego tak zostawić. Masz moralną powinność wobec nich, wobec mnie i własnej rodziny. Z mocy posiadania tej niebezpiecznej wiedzy jesteś teraz odpowiedzialna za nasze przetrwanie. Proszę miej to na uwadze. Wyszliśmy z gabinetu i ruszyliśmy do pogrążającego się w ciemnościach parkingu, gdzie stał nasz samochód. - Zawiadomimy władze? - Zapytał Bern.

287

- Jeżeli tak zrobimy, będziemy mieli tylko jedną szansę, by przekonać ich, że to coś poważnego. Jeżeli mamy rację, to Adam chce tego artefaktu. Jeśli jakoś zdoła go dostać, to oznacza masową ewakuację. Nie zgodzą się na coś takiego bez niepodważalnego dowodu. W tej chwili mamy teorię nigdy nie opublikowanej pracy i zdjęcie jakiejś biżuterii. Jestem za poinformowaniem, ale musimy mieć coś mocniejszego. - Więc co teraz? - Zapytał Bern. - Wracamy do domu i rozpoczynamy poszukiwania. - Rano, jeżeli wszystko inne zawiedzie, poproszę Rogana o pozyskanie dokumentów od rodziny Emmens. Profesor Itou miał rację. Rodzina nie będzie rozmawiać z nim ani mną, ale Huraganowi odpowiedzą.




Spojrzałam na rodzinę zebraną wokół kuchennego stołu. Obie siostry, dwaj kuzyni, mama i babcia Frida. Wyjaśniłam w skrócie historię Wielkiego Pożaru w Chicago oraz artefaktu, który się z nim wiązał. - Potrzebuję waszej pomocy w poszukiwaniu artefaktu. - Mam zadanie domowe, - odpowiedziałam Catalina. Arabella spojrzała na nią. - Poważnie? Możesz choć raz nie być takim wrzodem na tyłku? Lina gwizdnęła. - Pozwolisz jej tak się do mnie zwracać? - Napiszę wam jakie tylko zechcecie usprawiedliwienie. Ale mamy mało czasu, a ja naprawdę potrzebuję waszej pomocy. - Przesunęłam w ich kierunku laptop. - To mapa Imperium Brytyjskiego z 1850 roku, czasu gdy Emmens służył w wojsku. - Wyjęłam telefon ze zdjęciem ozdoby. - Tego szukamy. To pewnie część czegoś większego, jakiegoś typu artefaktu. Każde z nas wybierze region i spróbuje odnaleźć podobny przedmiot. Catalina i Arabella, bierzecie Chiny. Leon, Indie. Bern, Egipt. Mama, Turcja i Arabia. Ja wezmę Daleki Wschód. Babcia Frida dołączy 288

do wybranego zespołu. I nikomu ani słowa o tym. Żadnego Facebooka, Instagramu a zwłaszcza Heralda. Rozbiegli się. Zaszyłam się w swoim gabinecie. Było tam przyjemnie i cicho. Włożyłam świeczkę do podgrzewacza i wlałam kilka kropel różanego olejku, po czym wróciłam do pracy. Igła w stogu siana to mało powiedziane. Spróbowałam wyszukać po zdjęciach. Próbowałam szukać informacji historycznych. Zajrzałam na Wikipedię i dostępne online galerie muzealne. Nic. Ostateczenie zaczęła boleć mnie głowa. Wstałam od biurka, przetarłam oczy i spojrzałam na zegarek, 9:17. Siedziałam nad tym dwie godziny i nic nie znalazłam. Przynajmniej część artefaktu, jeżeli tym to było, znajdowała się bezpiecznie zamknięta gdzieś w smoczej jaskini Rogana. Odległe wspomnienie tego jak mnie dotykał przeniknęło moją skórę. Co do diabła jest ze mną nie tak? Prawie się z nim całowałam w Galerii. Po tym co zrobił Harper, powinnam uciekać jakby mnie diabeł gonił. Słabość do niegrzecznych chłopców to jedno, coś co nigdy mnie nie dotyczyło. Słabość do Szalonego Rogana to coś zupełnie innego. Szalony Rogan był naprawdę złym, złym facetem. Jeżeli czegoś chciał, kupował to, albo przekonywał byś mu to oddał, albo po prostu to brał. Musiałam zadbać o to, że nie będzie chciał mnie. Bo jeśli chciał, to odbędzie się na jego warunkach, a mi się to nie spodoba. Nie, spodoba mi się, co będzie jeszcze gorsze. Jeżeli Szalony Rogan nagle zjawiłby się w środku mojego biura, podniósł mnie z krzesła tymi silnymi, umięśnionym ramionami, zaniósł do sypialni i rzucił na łóżko, na pewno połowa mnie nie miałaby nic przeciwko temu, co stanie się potem. 289

To byłoby niesamowite. Zobaczyć go nago, zobaczyć to wyrzeźbione, potężne ciało, dotknąć go, to byłby szczyt miłostek mojego dorosłego życia. Druga moja połowa protestowałaby. Ten drań. Żadnego „Dziękuję za uratowanie mi życia”. Żadnego „Czy wszystko w porządku?”. Żadnego zrozumienia dla doświadczenia bliskiego śmierci. Och nie, nie, uznał, że najlepiej skrytykować mój kredowy rysunek, gdy ja siedziałam na chodniku, krwawiąc i próbując złapać dech. Miałam dość ich wszystkich. Dość ich ogni, ich latających autobusów i eksplodujących budynków. Miałam dość. Nie było nic dziwnego w tym, że Szalony Rogan, mężczyzna bogaty, przystojny, atletycznie zbudowany, a do tego Pierwszy, okazał się egoistycznym draniem. Sensu za to nie było w tym dlaczego, za każdym razem, gdy wymawiał moje imię i patrzył się na mnie, potrzebowałam dziesięciu sekund na to, by wrócić do rzeczywistości. Nie chodziło wyłącznie o fizyczną przyjemność tych odurzających, umysłowych sztuczek, jakie pokazał dziś. To było przerażające, intensywność, jaką emanował, gdy się skupiał. Po prostu poczułam, z jakąś kobiecą intuicją, że gdy będziemy uprawiać seks, odda się temu całkowicie. Kochałby się tak, jak inni walczą. Pragnęłam być jedyną rzeczą w całym świecie, o jaką będzie dbał, nawet jeśli potrwa to tylko kilka minut. Pragnęłam go całego, umysłu i ciała, by stało się moje. I tu napotykałam śliski grunt. Szalony Rogan nigdy nie będzie mój. Nie byłam typem kobiety, z jaką kiedyś się ustatkuje. Nie chodziło nawet o to, że nie mam pieniędzy. Brakowało mi właściwego rodowodu. Pierwsi żenili się dla magii. Moja magia nie dorównywała poziomem jego i z całą pewnością nie była właściwego typu. Jego moc to wiodąca telekineza, i znaczna telepatia. Będzie szukał drugiego telekinetyka albo telepaty. Moja magia opierała się głównie na sile woli i nie wpasowywała się w 290

żadną kategorię. Mogłam zdobyć Szalonego Rogana tylko gdyby naprawdę zakochał się we mnie. Idea bycia zakochanym pewnie nawet nie istniała w jego słowniku. Jeżeli oddam mu się, pewnie mnie nie odrzuci. Prawie mnie zaliczył w Galerii. Byłam młoda i ładna, a on był mężczyzną bez zobowiązań. No cóż, założyłam, że bez zobowiązań. Jeżeli je miał, pewnie by go nie powstrzymały. Naszła mnie nieprzyjemna myśl. Realnie rzecz biorąc, jedyne na co mogłam liczyć w tym związku to kilka nocy cudownego seksu. Boże, to prawie było tego warte. Nie, nie, nie było. Znałam siebie dość dobrze. Przywiążę się do niego. Trudno będzie tego nie zrobić – wszystko w nim było wyjątkowe. Ludzie tacy jak on nie trafiają często na twoją orbitę. Jeżeli wskoczę na głęboką wodę, utonę. Nie chciałam tonąć. Nie mogłam sobie na to pozwolić. Miałam rodzinę, firmę... Zadzwonił telefon. Podskoczyłam. Zadzwonił ponownie. Chwyciłam go. - Słucham? - Wreszcie, panno Baylor. - Odezwał się głos Augustine'a. O cholera. - W czym mogę pomóc? - Przeglądam w prasie ostatnie wydarzeń tego ranka. Być może nie wyraziłem się jasno na naszym ostatnim spotkaniu. Jakiej część „Schwytać Adama Pierce i dostarczyć go jego Domowi” nie zrozumiałaś? Ty dupku. - Tej części, gdzie zajmuję się tym bez żadnych środków i pomocy od MADM. -

Dom

Pierce

jest

niezadowolony.

Są

teraz

finansowo

odpowiedzialni za drogie wieżowce oraz znaleźli się na celowniku paru obiecujących prawników. 291

- Być może powinni byli rozważyć takie konsekwencje, gdy odkryli że Adam jest Pierwszym. Jeżeli nie wychowaliby rozpieszczonego, niedojrzałego egoisty nie tkwiliby w tym bagnie. - Panno Baylor. Ktoś zapukał do wejściowych drzwi. - Chwilkę, - odpowiedziałam. - Zaraz wracam. Podeszłam do drzwi i sprawdziłam kamerę. Szalony Rogan. Otworzyłam drzwi. Szalony Rogan stał na mojej wycieraczce, trzymając bukiet goździków. Te w sklepie były puszyste i jasnoróżowe. Te które trzymał wielkie, rozkwitnięte, purpurowe, tak ciemne, że dół płatków wydawał się prawie czarny, z domieszką jasnego szkarłatu na brzegach. Wyglądały jakby zanurzono je w krwi. Mógł równie dobrze kupić mi garść rubinów. Miał przebiegłe ogniki w oczach. Spojrzałam na kwiaty, na jego twarz i zamknęłam drzwi. Chwileczkę. Otworzyłam drzwi, wzięłam goździki i zamknęłam drzwi. Bardzo dobrze. Prawie zginęłam i konfiskata goździków poprawiła mi humor. Wróciłam do gabinetu i włączyłam telefon. - Już jestem. - Kazałaś mi czekać. - Głos Augustine'a zmroziłby meksykańską pustynię. Powąchałam goździki. Łał. - Tak. Ktoś stał przy drzwiach. To mógł być Adam. Poszukałam wazonu i włożyłam kwiaty. Jedyne co znalazłam to wysokie, dekoracyjne szkło zdobione marmurem, bo biuro potrzebowało drobnej ozdoby. Wyrzuciłam kamyki do szuflady, otworzyłam butelkę

292

wody, trzymaną dla klientów, wlałam wodę do wazonu i włożyłam goździki. Doskonale. - Nie sądzę, abyś rozumiała powagę sytuacji, - odezwał się Augustine. Magazyn zadrżał. Cała konstrukcja przez chwilę wibrowała, po czym się zatrzymała. - W ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin mój dom został podpalony. Potem samochód wybuchł przed drzwiami. Magazyn ponownie zawirował. Szalony Rogan trząsł moim domem. Do diabła. - Prawie mnie uduszono, prawie zgnieciono i prawie pochowano żywcem. Rozumiem powagę sytuacji. Drżenie. Drżenie. - Adam publicznie zawstydził swój Dom. To teraz dotyczy nie tylko ciebie... Drżenie. - ... ale reputacji całej firmy i... - Znów będziesz musiał chwilę poczekać. - Panno Bay... Podeszłam do drzwi i je otworzyłam. Szalony Rogan uśmiechnął się do mnie. Wskazałam ręką na biuro. Poszedł. Zamknęłam za nim drzwi. Szalony Rogan wszedł do biura i usiadł w fotelu. Biuro natychmiast się skurczyło. Wcześniej była tu przestrzeń, a teraz tylko Rogan. Wcisnęłam ponownie przycisk. - Już jestem. - Moja cierpliwość się kończy, - powiedział Augustine z ostrą jak diament precyzja. - Muszę zdać raport Domowi Pierce, a mój raport,

293

najwyraźniej będzie mówił, że nie dokonałaś żadnych postępów. Sprawiasz, że MADM prezentuje się niekompetentnie. Zagotowało się we mnie. - Dlaczego nie powiesz im prawdy: zleciłeś mi tą sprawę, bo spodziewasz się, że zawiodę. Kiedy to zrobię, przejmiesz moją firmę i zlikwidujesz ją. - Próbuję dać ci szansę na zatrzymanie twojej firmy, odpowiedział Augustine. - Oddzwoni do ciebie, - odezwał się Szalony Rogan. - Słucham? - Zapytał Augustine. - Powiedziałem, że do ciebie oddzwoni, Naleśniku. Jest teraz zajęta. - Rozłączył nas. Nie rozłączył Augistine'a... Ależ tak, zrobił to. - Naleśnik? - Zapytałam. - Gdy próbował dołączyć do Tajnego Klubu na Harvardzie, jedna z prób inicjacji wymagała zjedzenia jak największej ilości danej potrawy. W tamtym roku to były naleśniki. Wygrał i dostał się, ale przez sześć miesięcy nie mógł na nie patrzeć. - Uśmiechnął się Szalony Rogan. Wyczuwał je i uciekał z pomieszczenia. - No cóż, Naleśnik posiada hipotekę na moją firmę. Właśnie rozłączyłeś mojego szefa. - Powtarzał się. Przejdzie mu. - Wiesz jaki jest twój problem? - Twój, tak jak i wszystkich Pierwszych? - Sądzę, że mi powiesz. - Szalony Rogan nachylił się z wyostrzoną uwagą. - Twoim problemem jest to, że nikt ci nie odmawia. Sadzicie że możecie robić co chcecie, wchodzić gdzie tylko zechcecie.. - Uwodzić kogo tylko zechcemy. - Uśmiechnął się podstępnym, wilczym uśmiechem. 294

Och nie, nie skręcamy właśnie w tym kierunku. - Bawisz się ludzkim życiem. Gdy zjawili się gliniarze, machnąłeś ręką i odjechali. Ponieważ jesteście Pierwszymi to reszta z nas jest dla was najwyraźniej niczym. - Acha. Ironia tych słów jest tak wielka, że aż urocza. - Nie widzę w tym nic ironicznego. - Powiedziałbym ci, ale to zepsuje zabawę. - Mógłbyś być mniej zadowolony z siebie? Pochylił się na łokciu. - Pewnie tak, widzę, że spodobały ci się kwiaty. Nagle miałam ochotę podpalić goździki. - Są piękne. To nie ich wina, że ty je przyniosłeś. - Nachyliłam się nad stołem. - Panie Roganie... - Szalony, - poprawił. - Szalony Roganie. - Panie Roganie, tutaj mamy granice. Używasz mnie jako przynęty na Adama Pierce. Ja traktuję cię jako środek do jego złapania. Myślę, że jesteś niebezpieczną osobą. - Tak oficjalnie, - odpowiedział Szalony Rogan. - Proszę nieoficjalną wersję: musimy współpracować, a gdy skończymy, nasze drogi się rozejdą. Nie przynoś mi kwiatów. Nie taki związek jest pomiędzy nami. Roześmiał się. Szczerze, rozbawiony. - Naprawdę jesteś na mnie wściekła. Byłam

wściekła

jak

diabli,

ale

gdybym

to

powiedziała,

przyznałabym się, że zaangażowałam się emocjonalnie, a tego nie musiał wiedzieć. - Nie, po prostu nie chcę psuć naszej zawodowej współpracy. Jest późno i jestem zmęczona. Jeżeli nie masz nic do powiedzenia mi o Adamie, proszę wyjdź.

295

- Dziękuję za utrzymanie mnie przy życiu dzisiejszego popołudnia. Powinienem to zrobić wcześniej. Nie zrobiłem. Na moją obronę, twój krąg był naprawdę okropny. Otworzyłam usta, by powiedzieć mu gdzie może sobie wsadzić swój okrąg, ale ktoś zapukał do drzwi. Skąd tylu gości tej nocy? Podeszłam

do

drzwi

i

sprawdziłam

kamerę.

Augustine

Montgomery, ubrany w srebrzysty garnitur, z okularami osadzonymi na idealnej twarzy. Jasne włosy ułożył w staranną fryzurę. Serio? - Kto to ? - Szalony Rogan wyszedł za mną i spojrzał nad moim ramieniem. Stał zbyt blisko mnie. Nie chciałam wpuszczać Naleśnika, ale był naszym szefem. Otworzyłam drzwi. Augustine spojrzał przez moje ramię z lodowatym wzrokiem. - Co ty tu robisz? - Wpadłem pożyczyć miseczkę cukru, - odpowiedział Szalony Rogan. - Nie powinno ciebie tu być, - Augustine spojrzał na mnie. - Nie powinno go tu być. - Całkiem szybko się tu dostałeś. - Jechałem, gdy dzwoniłem. Za Augustinem stało eleganckie, srebrne Porsche zaparkowane samotnie na parkingu. Wprowadziliśmy wszystkie pojazdy do środka, gdyż nie mogliśmy ot tak sobie zamówić nowego, gdyby jeden z nich wybuchł. - Możesz nie chcieć tutaj parkować, - odezwał się Szalony Rogan. zaparkowałem tu wczoraj i jeden z moich Range Roverów wybuchł. Augustine otworzył usta. Jeżeli będziemy tu stać, przy otwartych drzwiach, prędzej czy później mama przyjdzie sprawdzić co się dzieje. Jeżeli zda sobie sprawę, 296

że Augustine Montgomery – przyczyna naszych wszystkich nieszczęść – przestąpiła nasz próg, zastrzeli go. Instynktownie. Nie wspominając, że staliśmy tam jak kaczki, skąpani w świetle. Ostatnie czego chciałam to ich dwoje naraz, ale nie miałam wyboru. - Do środka, - warknęłam. Zaprowadziłam ich obu do biura. Augustine zobaczył kwiaty, mrugnął i odwrócił się do Szalonego Rogana. - Więc zdecydowałeś się w to włączyć z powodu Gavina? Skąd ta nagła troska o krewnych? To nie w twoim stylu Connor. Szalony Rogan spojrzał na niego. - Dlaczego nosisz okulary? Wiem dobrze, że masz sokoli wzrok. Zaczęło się. Teraz będą się przechwalać kto ma większego. - Powinieneś zostać na emeryturze, - głos Augustina brzmiał sucho. - A co z twoimi włosami? - Szalony Rogan uniósł brwi. - Taka duża ilość iluzji. Co tam ukrywasz? Przedwczesne łysienie? Augustine odwrócił się do mnie. - Nie masz pojęcia z czym masz do czynienia. Ten człowiek jest wyjątkowo niebezpieczny. Szalony Rogan chciał dotknąć włosów Augustine'a ale obniżył rękę. - Dotknąłbym, ale obawiam się, że mogę sobie zrobić krzywdę. - Słuchaj. - Natarczywość wibrowała w głosie Augustine'a. - Musisz ograniczyć związek z tym mężczyzną. Funkcjonujemy w delikatnej równowadze, a rdzeń tej równowagi, to co nas wiąże, to nasze rodziny. On nie ma żadnych zobowiązań wobec rodziny ani kogokolwiek. Nie ma żadnych oporów. Nie masz pojęcia w jakie sprawy jest wmieszany. I dokładnie w tym tkwił problem z Pierwszymi. Dokładnie w tym. - Powinna ograniczyć relacje z tobą, - odpowiedział Szalony Rogan. - Próbujesz przejąć jej firmę. 297

Augustine zdjął okulary. - Mogę wystawić ją na finansowe ryzyko, ale ty ryzykujesz jej życie, jeżeli jest ci wygodnie, a potem sobie z tego żartujesz. Prawdę powiedziawszy, to Augustine wysłał mnie za Adamem Pierce, co oznaczało wyrok śmierci. Augustine kontynuował. - Nie masz żadnego kodeksu, Connor. Nic nie wiesz o obowiązku, honorze, poświęceniu. Rogan poruszył się, niewiarygodnie szybko. Plecy Augustine'a uderzyły o ścianę, a Szalony Rogan wbił swoje lewe przedramię w jego szyję. W oczach miał lód. - Spędziłeś lata po college'u siedząc w wygodnym biurze, ucząc się się o rodzinnym biznesie. - Jego głos był precyzyjny i tak wypełniony złością, że stanęły mi włoski na karku. - Oto twój dar, poświęcenie, gdy ja spędziłem sześć lat głodując i wykrwawiając się w pieprzonej dżungli, gdzie za żadne pieniądze świata, nie kupiłbyś łyka czystej wody. Zrobiłem to, by ludzie, których nigdy nie znałem mogli spokojnie spać. Co ty wiesz o poświęceniu? Nigdy nie widziałeś jak czyjś mózg rozpryskuje się od kuli, nie zbierałeś ludzkich szczątek i ruszałeś dalej. Więc może się kurwa zamknij! Pokój stał się ciemny. Ciemne bulwy pojawiły się na ścianach. Strach zbiegł w dół kręgosłupa. Mój instynkt krzyczał, że to cokolwiek jest w murach jest złe i niebezpieczne, a jeśli uwolnię się, to muszę uciekać. - Nie naciskaj mnie, Connor, - zawył Augustine. - Bo tego kurwa pożałujesz. Przemoc i obłąkanie lśniło w oczach Szalonego Rogana. - Przetestujmy twoją teorię o zabijaniu i żartach. Mam jeden dobry na taką okazję.

298

Bulwy pękły. Lepkie, czarne macki wystrzeliły ze ściany we wszystkie strony. Jeżeli to iluzja, to najlepsza jaką kiedykolwiek widziałam. Przygniotła mnie panika, uwięziła stopy w miejscu. Drżałam w jej uścisku. Co to za cholerny rodzaj magii? Rzeczy

uniosły

się

w

powietrze,

gdy

Rogan

przetrząsał

pomieszczenie w poszukiwaniu broni. Nie. To mój dom. Nie zdemolujecie mojego domu narażając moją rodzinę. Lodowa wizja paniki pękła. - Dość, - warknęłam. Dwóch mężczyzn zawahało się. Augustine skrzywił się. - Jak... - Co do diabła jest z wami obydwoma? To nie jakiś bar, który można zdemolować. To moje biuro. To mój dom! Niecałe trzydzieści metrów nad tym pokojem śpią dzieci! Ciemność zniknęła jak płomień świecy. Rogan puścił Augustine'a. - Nie wiem, który z was jest gorszy. Postradaliście rozum? Obaj jesteście samolubnymi, rozpieszczonymi dupkami. - Nevada? - Mama odezwała się za mną. Spojrzałam przez ramię. Mam stała w korytarzu, babcia Frida obok. Mam trzymała broń. Babcia Frida telefon. - Dlaczego krzyczysz do pustego pokoju? - Zapytała mama. To musiała być iluzja Augustine'a. Spojrzałam na niego. - Opuść to. Skrzywił się. Babcia Frida jęknęła. Coś poczułam i mama z babcią zobaczyły jak Szalony Rogan i Augusitne Montgomery nagle pojawiają się w moim biurze. - Wynocha z mojego domu. Mama załadowała magazynek z charakterystycznym metalicznym kliknięciem. 299

Dwaj mężczyźni wyszli z biura. Babcia Frida uniosła telefon i zrobiła zdjęcie. Drzwi się zamknęły. Usiadłam w fotelu. Mama spojrzała na goździki. - Czy powinnam o czymś wiedzieć? Potrząsnęłam głową i podniosłam telefon. - Bern? Powiedź mi, że to nagrałeś. - Mam to, - odpowiedział. - Skopiowałem na dysk i załadowałem na dwa zdalne serwery. -

Dobrze,

-

odpowiedziałam.

Jeżeli

kiedykolwiek

będę

potrzebowała zakazu zbliżania dla któregokolwiek z nich, mam mnóstwo dowodów. Pierwsi czy nie, żaden sędzia nie odmówi mi po obejrzeniu tego nagrania.




Ktoś zapukał do drzwi sypialni. Otworzyłam oczy. Siedziałam na łóżku, wtulona w poduszki, z komputerem na kolanach. Spojrzałam na elektroniczny zegar. Łał. 5:30 rano. Przeniosłam się do sypialni po północy, gdy wzrok zaczął się rozmazywać. Musiałam zasnąć. To był długi dzień. - Proszę, - zawołałam. Drzwi się otworzyły i wszedł Bern, niosąc plik papierów. - Hej. - Hej. - Dzieciaki coś podrukowały. - Usiadł na łóżku. Miał przekrwione oczy, twarz wychudzoną. - Cały czas jesteś na nogach? Przytaknął. - Przejrzałem inne rzeczy. To nie Egipt, Japonia czy Chiny. Tyle mogę ci powiedzieć. Leon przeszukiwał Indie, ale odpadł, więc … - ziewnął. - Ty... Ziewnął ponownie. 300

- Wyśpij się. Ja się zajmę Indiami. Usiadł na łóżku obok. Należało do mnie, gdy byłam młodsza. Czasami, gdy z siostrami oglądałyśmy film u mnie w pokoju, zasypiały na nim. - Po prostu chwilę tu posiedzę. - Jasne. Zerknęłam

na

kartki.

Wydrukowane

artykuły

o

różnych

artefaktach. Niektóre bardzo dziwne. Zdjęcie rycerza trzymającego tarczę naprzeciw płomieni. - Niezłe. - Odwróciłam się by pokazać je Bernowi. Zasnął na siedząco. Biedak. Wcisnęłam klawisz, by włączyć laptop. Dobra. Indie. Notatki Leona wskazywały ciąg szukanych fraz. Indie, artefakty, Emmens, ponad trzydzieści pięć pozycji. Nabrałam powietrza. Postarał się. Zobaczmy, co tamten facet powiedział przed eksplozją? Coś o wrotach do oświecenia, albo drzwiach do oświecenia... Wpisałam „Indyjski artefakt oświecenie”. Wyszukiwarka

wyświetliła

obrazy.

Wiele

o

Rdzennych

Amerykanach i Zjednoczonych Plemionach. Zobaczmy coś o hinduskim artefakcie oświecenia? Hmm, zdjęcia kwiatów, starożytnych pałaców, mozaiki, ilustracje jakiegoś bóstwa z czterema ramionami, siedzącego na różowym kwiecie, metalowy posąg bóstwa z twarzą słonia, zdjęcie puszki po pustym napoju... jak to tu trafiło? To szukanie na ślepo. Przewijałam dalej. Miasta, rzeki przy murach, kwarc, kolejne bóstwo, ale tym razem z białym paskiem na czole... Chwila. Chwila, chwila, chwila.

301

Kliknęłam zdjęcie. Obrazek przystojnego mężczyzny o niebieskiej skórze, z jedną ręką uniesioną w górę spoglądał na mnie. Dwa pasy otaczały czoło, tworząc koliste linie. Chwyciłam telefon i odszukałam zdjęcie. Dokładnie ten sam kształt. Puls mi przyśpieszył. Coś jeszcze znajdowało się na rysunku, ale obraz był zbyt mały, by dojrzeć co to. Kliknęłam link od strony z obrazem. Strona sprzedająca antyczne paciorki. Pisałam tak szybko, że palce fruwały po klawiaturze. Hinduski bóg niebieska skóra. Wyszukiwarka wypluła obrazy. Nie, nie, nie, tak! Dokładnie to samo zdjęcie. Kliknęłam je. Nieaktywna strona. Do diabła. Przewijałam dalej. Kolejne, coś o grze wideo. Kliknęłam zdjęcie. Shiva. Miałam imię. Tuziny artykułów wyskoczyły. Shiva, najwyższy bóg w hinduskiej mitologii. Główne atrybuty to wąż wokół szyi, trzecie oko... Trzecie oko! Kliknęłam wyszukiwane obrazy i przestałam oddychać. Oto on, posąg Shivy z ozdobnym ornamentem na czole. Dwa obłe pasy jasnych kamieni tworzące podstawę dla purpurowej linii oka ułożonego pionowo z błyszczącym klejnotem w środku, tam gdzie źrenica. Tuziny różnych fotografii. Przewijałam szlak okruszków. Pan Shiva, o trzech oczach, prawe oko to Słońce, lewe to Księżyc, a trzecie to Ogień. Ogień? Kiedyś bóg miłości, Kamadeva przerwał Shivie medytację i Shiva otworzył trzecie oko. Ogień wybuchł i pochłonął Kamadevę... Och, to nie brzmiało dobrze. Więcej stron. Gdy Shiva otwierał trzecie oko w gniewie, wszystko zmieniało się w popiół. Shiva Niszczyciel, Shiva Nauczyciel, którego trzecie oko niszczy ignorancje. Shiva, który kiedyś wyjawił swoją nieskończoność innym bogom w postaci słupa ognia.

302

Wszystko pasowało. Emmens musiał odnaleźć ten artefakt na jednym z posągów Shivy. Okazał się być prawdziwy. Jeżeli Adam Pierce go zdobędzie, stanie się słupem ognia, a wszyscy wokół spłoną. - Nevada? - Mama stanęła w drzwiach. - Szz, - wskazałam na Berna. Weszła i usiadła obok mnie na łóżku. - Jak idzie? - Wymruczała. - Znaleźliśmy to. Dałam jej artykuł do przeczytania. Pociemniała na twarzy. - To tego Pierce chce? Spalić wszystko? - Nie wiem. Myślę, że powinnaś zabrać dzieci, babcię i wyjechać z miasta na kilka dni. Mama spojrzała na mnie. - Ułatwiłoby ci to działanie? - Tak. - Szykowałam się na kłótnie. Chciałam się upewnić, że nie zginą w płomieniach. - Dobrze. Spakuję nas, wybierzemy się na wycieczkę. - Dziękuję. - Jeżeli to zmniejszy twoje zmartwienia. - Mama przerwała. Planujesz współpracować z Szalonym Roganem? - Tak. Nadal jest jedyną nadzieją na złapanie Adama? - Nevada jak bardzo bogaty jest Szalony Rogan? Skrzywiłam się. - Nie wiem. Bern sprawdzał go. Według jego słów „przerażająco nadziany”. Pewnie kilka milionów, albo kilkaset. Mama przybrała bardzo neutralną minę. - Nie ma żadnych zobowiązań? - Nie wiem, tak naprawdę. Wydaje się być osobą, która ma bardzo liberalne podejście do tego słowa. Czemu pytasz? - Wyjrzyj przez okno.

303

Wstałam i podeszłam do okna, próbując nie obudzić Berna. Rubinowe goździki wypełniały parking. Niektóre jasnoczerwone, inne ciemne. Prawie purpurowe, stały w doniczkach – setki, nie raczej tysiące, oświetlone słabym czerwonym światłem pomiędzy doniczkami, zlewając się w jedną olbrzymią łąkę goździków. Zamknęłam oczy. - Przyjechali około drugiej, - odezwała się mama. - Dwie ciężarówki kwiatów i ośmioro ludzi. Zajęło im to trzy godziny – odjechali kilka minut temu. - To szaleństwo. - Co on sobie myślał? - To nie moja sprawa, ale czy między wami coś jest? Odwróciłam się do niej. - Nie, nie. - On wie o tym? - Wie. Powiedziałam mu wyraźnie, by nie przynosił mi kwiatów. Dlatego to zrobił. Pewnie uznał, że to zabawne. Mama westchnęła. - Nevada, nawet jeżeli kupił te goździki po dolarze za sztukę to około pięciu tysięcy. Do tego musiał zapłacić im dość, by rzucili wszystko i zajęli się tym o tej porze. To nie żart. Po pewnie kosztowało tyle, ile przyzwoity, używany samochód. - Pewnie wygrzebał je spod kanapy, - wyobraziłam sobie dla odmiany Szalonego Rogana w otoczeniu supernowoczesnych mebli. Powinnam powiedzieć mu, aby nie dawał mi aut. Przyprowadziłby cały zastęp czołgów. Spodobałoby się babci. - To twoje życie. Po prostu nigdy nie wyobrażałam sobie ciebie z kimś takim jak Szalony Rogan. Och nie, tylko nie wykład o niewłaściwym chłopaku. Mrugnęłam do niej. - A z kim mnie sobie wyobrażałaś? Skrzywiła się zaskoczona. - Nie wiem. Z kimś wysokim. Dobrze zbudowanym.

304

Zachichotałam. - To wszystko? Tylko tego oczekujesz od swojego zięcia? Bo Szalony Rogan jest wysoki i dobrze zbudowany. Mama machnęła ręką, zarumieniona. - Z kimś takim jak my. Normalnym. Pieniądze i magiczny rodowód to przekleństwo. Wierz mi. - Mamo, nie planuję żadnego związku z Szalonym Roganem. Nachyliłam się przy oknie. - Porwał mnie i skuł w piwnicy. Nawet nie rozumie słowa nie. Ostatnie czego chcę to zaangażować się emocjonalnie i seksualnie w relację z nim. Ten mężczyzna nie ma żadnych hamulców, a taka magia jest jak... jak... - Huragan. - Tak. Dokładnie. Zrobię co w mojej mocy, by trzymać go na odległość. - Co w takim razie zrobimy z tyloma goździkami? - Nie mam pojęcia. - Uśmiechnęłam się. - Coś wymyślimy. Mama potrząsnęła głową i wyszła. Otworzyłam okno i spojrzałam na czerwony ocean w dole. W powietrzu czuć było zapach kwiatów, delikatną, lekko korzenną woń obiecującą przyjemności. Były takie cudowne, te moje goździki. Nie wiedziałam czemu mi je dał. Pewnie to jakaś pułapka albo manipulacja. Może to przeprosiny. Nie miałam pojęcia, ale byłam pewna, że bez względu na to ile jeszcze pożyję, żaden inny mężczyzna nie podaruje mi pięciu tysięcy goździków. Coś tak magicznego mogło się zdarzyć tylko raz, więc stałam tam, wdychając zapach, pozwalając sobie marzyć.

305

Rozdział 13 Weszłam

do

rekiniej

płetwy,

która

tworzyła

budynek

Międzynarodowej Agencji Detektywistycznej Montgomery'ch uzbrojona w laptop, telefon i Berna. Kuzyn oceniał supernowoczesny hol gdy szliśmy do windy. Nie wydawał się być pod wrażeniem. - Myślisz, że Szalony Rogan się zjawi? - Zapytał Bern. - Mam nadzieję. - Wysłałam mu wiadomość przed wyjściem: „Wiem co planuje Adam. Spotkajmy się w MADM w biurze Augusitne'a o dziewiątej”. Nie odpowiedział. Potrzebowaliśmy Rogana. To zbyt poważna sprawa jak dla mnie i Berna, a nie byłam pewna wobec kogo Augustine będzie lojalny. On i Rogan mieli między sobą nierozwiązane problemy, ale jestem pewna, że Rogan pragnął dorwać Adama Pierce. Z tego co mi wiadomo, Augustine mógł pomagać Adamowi i jego tajemniczym mocodawcom przez cały czas. Winda zawiozła nas na siedemnaste piętro. Sprawdziłam telefon. Trzy minuty do dziewiątej. Wyszliśmy z windy, sekretarka powitała nas przed drzwiami i przeprowadziła przez korytarz. Spojrzała na mnie. - Rozumiem, że pracujecie z Szalonym Roganem. - Tak. Czy już dotarł? - Tak, dotarł. Czy uporządkowałaś już wszystkie swoje sprawy. No wiesz, tak na wszelki wypadek. Bern zrobił wielkie oczy. - Ciotka i wujek prowadzą dom pogrzebowy, - odpowiedziała. - Daj znać

jeżeli

będziesz

potrzebowała

pomocy.

Dobrze

jest

przygotowanym. W ten sposób to nie stanowi ciężaru dla rodziny. 306

być

Zanim zdołałam coś odpowiedzieć skończył się korytarz i dotarliśmy do śnieżnobiałego, prywatnego biura Augustine'a. Siedział za biurkiem w najlepszym garniturze, z idealną fryzurą i całą resztą. Szalony Rogan siedział naprzeciwko niego popijając kawę. Jego umięśnione ciało okrywał ciemny garnitur, dopasowany jak druga skóra. Nie rzucili się jeszcze sobie do gardeł. Rozejrzałam się po biurze. - Czego szukasz? - Zapytał Augustine. - Krwi i urwanych kończyn. - To co widziałaś zeszłej nocy miało podłoże osobiste, odpowiedział Szalony Rogan. - Teraz przeszliśmy do interesów. Jesteśmy całkiem cywilizowani, gdy chodzi o interesy. - My? - Głowy i dziedzice Domów, - odpowiedział Szalony Rogan. - Twoja wiadomość brzmiała jakbyś coś rozgryzła. Oboje chcemy dorwać Adama Pierce, więc jesteśmy skłonni odłożyć spory na bok. Poza tym, gdybyśmy mieli się pobić, nie robilibyśmy tego w biurze korporacji. - Dokładnie, - potwierdził Augustine. - Dochowamy wszelkich formalności zanim postanowimy się pomordować. Dobra, w takim razie położyłam laptop na biurku i pokazałam zdjęcie trzeciego oka Shivy. - Myślę, że Adam Pierce planuje zniszczyć Houston. W ciągu dwudziestu minut wyjaśniłam Wielki Pożar Chicago, Emmensów, Shivę i legendę o trzecim oku. - Wierzę, że ten amulet nie został zniszczony. Sądzę, że podzielono go na trzy części, a Adam próbuje je odzyskać. Adam ma część z Banku Narodowego, a trzeci kawałek jest gdzieś ukryty. Jeżeli mam rację, ta wiedza nas zobowiązuje. Sądzę, że mam rację. Poprosiłam rodzinę, by

307

wyjechała z miasta. Rozmawiałam z profesorem Itou i zaproponowałam aby jego rodzina postąpiła podobnie. Augustine westchnął. - Panno Baylor, próbuje pani zasiać panikę? - Nie, pomagam człowiekowi, który mi pomógł. Sprawdziłam wszystko co zdołałam. Dotarłam do ślepego zaułka. Jeżeli pójdę z tym do władz – i nie mam pojęcia kim i gdzie są te tajemnicze władze – zapewne mi nie uwierzą. Rodzina Emmens, jeżeli ktoś nadal żyje, pewnie nie będzie ze mną rozmawiać. - Przesunęłam w ich kierunku laptop. - Teraz to w waszych rękach. Obaj jesteście Pierwszymi. Jesteście odpowiedzialni za Houston. Rogan i Augustine spojrzeli na siebie. - Masz to ze sobą? - Zapytał Augustine. Rogan sięgnął do kieszeni, wyjął owinięty w jedwab przedmiot i podał go Augustine'owi. Augustine rozwinął jedwab i uniósł fragment amuletu, który znaleźliśmy. Umieścił go w świetle i kwarcowe kamienie zalśniły w słońcu. - Masz rację, - wymruczał Augustine. - Biorąc pod uwagę wartość, to pewnie prawdzie. - Nie sądziłam, że kwarc jest tyle warty. -To nie kwarc, - odpowiedział Rogan. - To nieoszlifowane diamenty, - odezwał się Augustine. Wyjątkowa jakość. - Każdy z nich będzie miał 1.75 karatów po szlifierce. Szacuję, że to dwadzieścia do trzydziestu tysięcy dolarów za kamień. Było tam przynajmniej sto diamentów. Prawie się zadławiłam. - Myślisz o Lenorze? - Zapytał Augustine. Lenora Jordan, Prokurator Hrabstwa Harris? Lenora Jordan, moja bohaterka ze szkolnych lat, która pętała łańcuchami przestępców?

308

To jedyna Lenora jaką znam z prokuratury. - Masz na myśli Lenorę Jordan? - Próbowałam pohamować ekscytację w głosie i nie udało mi się. Szalony Rogan spojrzał na mnie, potem na Augustine'a. - Znasz ją. Weźmie to. - Jeżeli to wzmacniacz, nie możesz go zatrzymać, - Augustine oddał klejnot Roganowi. - Domy na to nie pozwolą. Przyjdą po ciebie z widłami, wyrwą artefakt z twoich zwłok, a potem będą między sobą o niego walczyć. Nawet ty nie poradzisz sobie ze wszystkimi. Rogan skrzywił się. - Wolisz Emmensów czy Lenorę? - Emmensi, - zdecydował Augustine. - Lenora darzy ciebie mniejszą

antypatią.

Poza

tym

Dom

Pierce,

będzie

trzeba

ich

poinformować. - Wyglądał jakby wypił skwaśniałe mleko. - Ugh. To będzie radosne doświadczenie, jestem pewien. Będę musiał przydzielić swoich ludzi do sprawy Pierce'a. - Nie rozumiem, - odpowiedziałam. - Sądziłam, że chcesz uniknąć zaangażowania w sprawę Adama? Augustine westchnął. - Jak powiedziałaś, jestem Pierwszym z Domu Houston. Dobro miasta to moja odpowiedzialność. Spojrzałam na Rogana. - Jeżeli Adam podpali jeden czy dwa wieżowce, to irytujące, wyjaśnił Rogan. - Jeżeli spali centrum albo odziały finansowe, ekonomiczny wpływ na Domy będzie gigantyczny. Każdy z głównych Domów i wiele rodzin spoza stanu prowadzi swoje firmy w tym mieście. Poza natychmiastowym finansowym uderzeniem, cios w reputacje Domów będzie katastrofalny. Nasi ludzie, nasi najemnicy, zginą w dużej ilości. - Nikt nie będzie prowadził interesów z Domami, które nie potrafią ochronić swoich pracowników, - dodał Augustine.

309

- Jeżeli do tego dojdzie, - kontynuował Rogan, - Domy będą szukać kozła ofiarnego, a Augustine'owi powierzono schwytanie Adama Pierce. - Tak samo jak policji Houston, - stwierdził Bern. - Spodziewamy się, że policja Houston sobie nie poradzi, skwitował Augustine sucho. - Twoja statystyka jako najskuteczniejszego detektywa może nabrać Dom Pierce, ale nie wściekłe Narodowe Zgromadzenie, - dodał Szalony Rogan. - Domyślą się co Augustine zamierzał i rozerwą Dom Montgomery na strzępy. Twarz Augustine'a zadrżała lekko, jakby iluzja miała się ześlizgnąć z jego ciała. Obnażył zęby. - Spróbują. Idę po Emmensów. Dowiemy się gdzie jest trzecia część w ciągu następnych dwudziestu czterech godzin. - Baw się dobrze, - Rogan wstał. - Ty też, - Augustine spojrzał na mnie. - Wybierasz się z nim do Lenory Jordan? - Tak, - Rogan i ja odpowiedzieliśmy w tej samej chwili. - Nie żartuj z Lenorą, nie zdradzaj za wiele informacji, odpowiadaj zwięźle, - podsumował Augustine. - Jeżeli cię zamkną, odpowiadasz sama za kaucję. Wyszliśmy z budynku razem. Bern, Rogan i ja. - Nevada, - odezwał się Rogan. - Mój samochód stoi tam. - Pojedziemy za tobą. - Chcesz poznać Lenorę? - Zapytał. - Jeżeli tak, pojedziesz ze mną. Chciałam poznać Lenorę Jordan. Przez połowę szkolnych lat ją wielbiłam. - Powinnaś jechać, - odpowiedział Bern. - Pojadę za tobą i wpłacę kaucję, jeżeli będzie trzeba.

310

Szalony Rogan mrugnął do mnie. W jakiś sposób ten drań mnie przejrzał i teraz machał Lenorą jak marchewką na kiju. Pewnie głos mi wibrował gdy wypowiadałam jej imię. Opanowanie, spokój... Uśmiechnęłam się profesjonalnie do Rogana i ruszyłam w jego kierunku. - Dziękuję za twoją szczodrą propozycję. Szalony Rogan roześmiał się. Kuszące, lekkie jak piórko gorąco oblało mnie. Ogień tańczył na ramionach. Odurzająca mieszanka ciepła i naporu spłynęła w dół szyi. Prawie podskoczyłam. Brakło mi tchu w piersi. Zdusiłam chęć wygięcia się do fantomowego dotyku jak kot. - Zrób to jeszcze raz a zrobię ci krzywdę Fantomowy dotyk powoli znikł, a pewna część mnie chciała za nim podążyć, gdziekolwiek się oddalał. Szalony Rogan szedł obok tym samym pewnym krokiem, przez który zwróciłam na niego uwagę w ogrodzie botanicznym. Jakby dokładnie wiedział gdzie się znajduje i jaka dokładnie odległość nas dzieli. Moje całe ciało skupiło się na nim. Pragnęłam, by mnie dotknął. Nie chciałam by mnie dotykał. Czekałam na jego dotyk. Nie miałam pojęcia czego do diabła chciałam. - Podobały ci się goździki? Sięgnęłam do torebki i wręczyłam mu małą, czerwoną karteczkę. Dziecięcy Szpital w Teksasie przesyła wyrazy wdzięczności za hojny prezent. Dzięki tobie, w każdym pokoju tego ranka stały piękne kwiaty. Sądzą, że w jakimś procencie można odliczyć to od podatku, więc jeśli twoi ludzie skontaktują się z nimi, szpital dostarczy niezbędne dokumenty. Szalony Rogan wziął kartkę. Musnął moją dłoń ciepłymi palcami. Kartka wylądowała w pobliskim koszu. Skóra mrowiła, tam gdzie mnie dotknął. Istna tortura. 311

Czarne Audi stało na parkingu dwa metry od nas. Duży, elegancki samochód. Emanował mocą i stłumioną agresją. Taki samochód kupuje sobie bogaty facet, gdy jego wymarzone Maserati z lat młodości zaczyna zwracać zbyt wiele uwagi. - Czy to model z serii A8 L Security? - Jego Range Rover był opancerzony. Byłam pewna, że Audi też. Większość Domów posiadała po kilka pancernych aut. Dzięki temu biznes babci Fridy się kręcił. - To wersja A8 dopasowana do indywidualnych potrzeb. - Szalony Rogan dotknął drzwi i silnik zawarkotał. - Dokonałem pewnych ulepszeń. Oczywiście. Usiadłam na fotelu pasażera. Kabina okazała się zaskakująco duża, pełna nowoczesnych linii, czysta, elegancka i wydajna. Przyjemna. Rogan ruszył z parkingu. Samochód jechał jakby się unosił. Luksus aut nie przemawiał do mnie zbytnio, ale ta jakość okazała się naprawdę przyjemna. Babcia kiedyś wspominała, że potrzeba prawie pięciuset godzin, by złożyć jedno z tych aut, co było widać. Prowadziło się też dobrze. Bez względu na to co mówią o autach z najwyższej półki, to nie jeżdżą jak typowy sedan, bez względu na to czy są opancerzone czy nie. - Potrzebowałeś czegoś bardziej zwrotnego w mieście? Zapytałam. Choć Range Rover też się do tego nadawał. - Tak. Nigdy nie wiadomo, czy nie napotkamy wiewiórek. Audi włączyło się do ruchu. - Powinniśmy się ze sobą przespać. Musiałam się przesłyszeć. - Przepraszam, co takiego? Spojrzał na mnie. Jego niebieskie oczy były ciepłe, jakby rozgrzane od środka. Łał. - Powiedziałem, że powinniśmy się przespać. Ty i ja. - Nie. - Zagrożenie sprawiło, że usiadłam prosto. - Co masz na myśli mówiąc nie? 312

- Mam na myśli „nie”. Aż tyle czasu minęło odkąd słyszałeś to słowo, więc zapomniałeś znaczenia? - Może zabrzmiałam nieuprzejmie. Powinnam utrzymać rozmowę na zawodowym poziomie. Spokojnie, bardzo spokojnie i twardo. - Podobasz mi się. - Jego głos brzmiał pewnie, jakby cała rozmowa była zwykłą formalnością, a on wiedział, że na końcu wygra. Musiał tym się napawać, prawda? - Oboje jesteśmy dorośli. Dlaczego nie możemy się ze sobą przespać? Ponieważ jesteś piekielnie niebezpieczny, przerażasz mnie, i seks będzie oszałamiająco niesamowity. W rezultacie będę chciała więcej i więcej, a naprawdę, naprawdę nie mogę sobie pozwolić na zakochanie się w tobie. - Ponieważ nie łączy nas taki typ relacji. - Sugeruję abyśmy zmienili nasze relacje. - To zły pomysł. Spojrzał na mnie ponownie, z odrobinę wilczym spojrzeniem. Dawał mi ślad intensywności, mały urywek jakby to było. Był bardziej uwodzicielski niż Adam rozbierający się prawie do naga. Muszę być ostrożna, bardzo ostrożna... - Uważam, że to doskonały pomysł, - odpowiedział Szalony Rogan. - Nawet cię nie znam. Nie ufam ci. - Zaufałaś mi wczoraj odnośnie swojego życia. - Byliśmy w sytuacji zagrożenia i w twoim najlepszym interesie leżało utrzymanie mnie przy życiu. Na tej samej zasadzie, ludzie z którymi służyłeś ufali ci, że utrzymasz ich przy życiu każdego dnia. Z nimi też sypiałeś? To musiała być ciekawa jednostka wojskowa. - Więc oczekujesz uwodzenia? Obiadów, kwiatów, prezentów? Jego głos niósł lekki ślad dezaprobaty. - Nie. 313

- Uwodzenie to gra, - odpowiedział Rogan. - Droczysz się, wdzięczysz, a w końcu uwodzisz. Obie strony wiedzą co się dzieje, ale i tak odgrywają te sceny. Jeżeli zainwestujesz dość – uwagi, pochlebstw, pieniędzy – otrzymasz oczekiwany efekt. Sądziłem, że jesteś ponad gierkami. - Nie chcę bawić się w żadne gierki. - Pragniesz mnie, Nevada. Myślałaś o tym, wyobrażałaś to sobie, i pewnie dotykałaś się myśląc o tym. Och mój Boże. Przeszedł do sedna. - Chodź ze mną do łóżka, Nevada. Spodoba ci się. - Wiesz czego chcę? Chcę ludzkiej więzi, chcę iść do łóżka z kimś, kto będzie tego wart. - A ja nie jestem? - Jego głos nabrał niebezpiecznej intensywności. Może posunęłam się za daleko. Skręciliśmy w ulicę Franklina. Prostokątna wieża Prokuratury Hrabstwa Harris wznosiła się po prawej. Park Tysiąca Mostów z posągiem Galopującego Kowboja stał po lewej. Ulice zastawiły zaparkowane równolegle auta. Żadnego miejsca poza małą wnęką pomiędzy niebieską Hondą i czerwonym sedanem po przeciwnej stronie ulicy tuż obok parku. Rogan nie mógł próbować tam wjechać. Jechaliśmy za szybko. To pancerny samochód, a nie kaskaderski. Rogan patrzył na mnie zamiast na drogę. Zjechaliśmy w dół ulicy. Audi skręciło w przeciwną alejkę tuż przed wielkim pikapem. Nadal patrzył na mnie, a nie na ulicę. - Rogan! Zahamował, nadal skupiony na mnie. Opony zapiszczały, gdy zmieniał bieg. Serce stanęło mi w gardle. Audi odwróciło się o 180 stopni i wślizgnęło na miejsce kilka centymetrów od zderzaków obu aut.

314

Kierowca ciężarówki wcisnął klakson i wielki pojazd odjechał wściekle wyjąc. Odetchnęłam. Rogan wcisnął przycisk wyłączający silnik. - Chcę odpowiedzi. - Jesteś mężczyzną, który: porwał mnie, skuł w piwnicy, próbował udusić kobietę, którą dopiero co spotkał, bo go irytowała. Tyle wystarczy. - Dobrze, może nie zachowałam się uprzejmie, ale zasłużył na to jazdą. Zdaję sobie sprawę, że to dla ciebie dziwne, bo przez dziewięćdziesiąt procent czasu, twoje imię, ciało i pieniądze wystarczają, by kobiety same rozkładały przed tobą nogi, jeżeli spojrzysz na nie dłużej niż dziesięć sekund. Ja do nich nie należę. Wysiadłam z auta i pomaszerowałam przez parking. Dogonił mnie. Zaryzykowałam i spojrzałam na niego. Szalony Rogan uśmiechał się. Coś co powiedziałam musiało okazać się bardzo zabawne. - Mam jakieś pozytywne cechy? - Zapytał. Uroczy, pewny siebie smok. Nie, nie kupuję tego. Urok może zniknąć w ułamku sekundy, a potem zostanie tylko ogień i ostre zęby. - Oszczędzenie wiewiórki działa na twoją korzyść. - Acha. Dobrze wiedzieć. - Uśmiechnął się szerzej. Uch-och. - Nie rób tego. - Czego? - Za każdym razem kiedy tak się uśmiechasz, ktoś ginie. Jeżeli mnie zaatakujesz, będę się bronić. - Ze wszystkich ciekawych rzeczy, jakie chciałbym z tobą zrobić, zabicie cię czy skrzywdzenie nie figuruje na liście. - Mrugnął do mnie.

315

Ruszyliśmy do wydziału sprawiedliwości. Wsiedliśmy do windy. Dwóch mężczyzn niosących torby z laptopem dało nam znak, próbując załapać się na jazdę. Szalony Rogan spojrzał na nich obojętnie. Bez słowa nagle obaj zmienili kierunek i skręcili do windy po lewej. Drzwi się zamknęły i kabina ruszyła w górę. To działo się naprawdę. Miałam poznać Lenorę Jordan. Lenorę, która pętała łańcuchami przestępców. Która nie bała się żadnego Pierwszego. Która... A co jeśli okaże się taka sama jak oni? Jak Augustine albo Pierce? Nie byłam pewna czy to zniosę. To by mnie dobiło. Otworzyłam usta. -Tak? - Zapytał Szalony Rogan. - Jeżeli ona nie jest taka jak się wydaje, proszę nie mów mi o tym. - Jest dokładnie taka jaką ją znasz. Prawo i Porządek to jej bóstwa, jak fanatyczka modli się do nich regularnie i szczerze. Jest bezstronna i zdecydowana, a wchodzenie jej w drogę to głupota. Drzwi się otworzyły. Wkroczyliśmy do zatłoczonego korytarza. Ludzie schodzili nam z drogi, prawie nieświadomie. - Nawet dla Pierwszego? -

Zwłaszcza

dla

Pierwszego.

Prowadzi

wydział

z

błogosławieństwem Domów Hrabstwa Harris. Umieściliśmy ją tu, bo nawet my widzimy potrzebę kontroli nad nami. Zatrzymaliśmy się przed drzwiami. Szalony Rogan otworzył je dla mnie. Weszłam do środka i stanęłam przed biurkiem sekretarki. Za nim siedziała rdzenna Amerykanka około czterdziestki. Miała szeroką twarz, wielkie ciemne oczy i pełne usta. Spojrzała na Rogana wzrokiem jaki powstrzymałby rozwścieczonego psa. - Zachowuj się, - odpowiedziała.

316

Rogan skręcił w lewo i otworzył drzwi. Weszłam za nim do wielkiego

biura.

Ładnie

umeblowane,

ze

starym

odnowionym,

drewnianym biurkiem i kilkoma wygodnymi krzesłami. Za biurkiem przy ścianie stała ciężka biblioteczka. Pomiędzy książkami a biurkiem stała Lenora Jordan. Wyglądała tak jak na bilbordzie: silna, potężna i pewna siebie. Miała na sobie niebieską garsonkę. Kręcone włosy splotła w wyszukany warkocz. Ciemnobrązowa karnacja, wielkie oczy, szeroki nos i pełne usta składały się na atrakcyjną twarz, ale i tak zauważało się w niej głównie niezachwianą pewność towarzysząca każdemu ruchowi. Tu znajdowało się jej królestwo, a ona rządziła nim bez sprzeciwu. Lenora Jordan skrzyżowała ramiona. - Miałam właśnie wysłać ci formalne zaproszenie do mojego biura. - Naprawdę? - Skwitował Szalony Rogan. - Naprawdę. Jak długo spodziewałeś się siać zniszczenie w mieście bez nadzoru? Musi istnieć niezwykle fascynujący powód, który wyjaśni dlaczego wysadzasz budynki i rzucasz w ludzi autobusami w miejscach publicznych. Chętnie go wysłucham. Odwróciła się do mnie. - Kim ty jesteś? Lenora Jordan przemówiła do mnie. - To moja współpracownica, panna Baylor – odpowiedział Szalony Rogan. - Potrafi odpowiedzieć za siebie? - Tak, potrafię. - Poruszyłam ustami i wydobyły się słowa. Nie sądziłam, że to się stanie. - Miło cię poznać. Przyszpiliła

mnie

wzrokiem.

-

Mój

wydział

próbował

zidentyfikować młodą kobietę, która towarzyszyła mu w sianiu spustoszenia. Czy to byłaś ty? - Tak. - W jaki sposób jesteś z nim powiązana? 317

- Firmie moich rodziców zlecono przekonanie Adama Pierce do oddania się w ręce jego Domu. Lenora Jordan uniosła brwi. - MADM – dodał Szalony Rogan. - Jakie są twoje kwalifikacje do tego zadania? - Jestem zbędna. Lenora skrzywiła się. - Pasuje do Augustine'a. Dobra, wysłuchajmy tego. Wszystkiego. Usiedliśmy. Szalony Rogan i ja po kolei wyjaśnialiśmy sytuację. Gdy skończyliśmy Lenora wyciągnęła rękę. Rogan wyjął artefakt i umieścił go w jej dłoni. Przyglądała mu się przez dłuższą chwilę. - Czy twoi ludzie doszli do jakiś wniosków? - Zapytała. - Jest magiczny. Nieaktywny. Niezniszczalny, - odpowiedział Szalony Rogan. - Zanurzyliśmy go w kwasie, podpaliliśmy. Nie zdołałem go złamać. Lenora ponownie uniosła brwi. - Własnoręcznie? Szalony Rogan przytaknął. Obróciła klejnot w dłoniach. Diamenty lekko rozbłysły w świetle. To wszystko nie pasuje do charakteru Adama. Jest impulsywny i niecierpliwy. W ostatnim roku podpalił bramkarza za to, że wyrzucił go z klubu. Potem upił się i bawił do świtu, a gdy przyszliśmy nad ranem go zabrać, ledwie pamiętał całe zdarzenie. Obecne wydarzenia

są

skomplikowane i wszystko obywa się etapami. Wymaga ostrożnego planowania i przygotowań. Po co? Panno Baylor, Adam powiedział coś pani? - Bawi go podpalanie i sprowadzanie kłopotów na swój Dom, zwłaszcza matkę. Nie sprawiał wrażenia, aby działo się coś większego, ale wygląda na to, że jego czyny to część skomplikowanego planu. Do tego

318

zwodził mnie, ponieważ tak długo jak będę raportować, że jesteśmy w kontakcie, Dom Pierce będzie czekał. - Atak na twoją rodzinę to jedyne co nie pasuje. - Lenora stukała paznokciami w biurko. - I od tego czasu nie skontaktował się z tobą osobiście? - Nie. - Ktoś go kontroluje, - stwierdziła Lenora. - Dlaczego? Mógł po cichu zebrać kawałki, ale zamiast tego za każdym razem daje wielki, publiczny spektakl. W jakim celu? - To klasyczny proces destabilizacji, - odezwał się Szalony Rogan. Ludzie nie czują się bezpiecznie, stróże prawa sprawiają wrażenie niekompetentnych, a sympatia społeczeństwa do Domów gwałtownie spada. Przypominają sobie co możemy uczynić, jeżeli zdecydujemy się zignorować prawo. Wiele osób czuje się przez to niepewnie. Jaka zadziwiająca analiza z jego ust. - Nikt nie stoi ponad prawem, Rogan, - odpowiedziała Lenora. Nawet ty. - Skoro tak twierdzisz. Westchnęła.

-

Skontaktowałam

się

z

Departamentem

Bezpieczeństwa Krajowego, aby sprawdzić czy nie jest w to zaangażowana żadna grupa terrorystyczna. Potrzeba diabelnie silnej osobowości, by zapanować nad Adamem Pierce i zmusić go do trzymania się planu. Wielu próbowało i poległo. - Lenora. - Szalony Rogan nachylił się naprzód. - On potrzebuje tego świecidełka. Na pewno ma jedną część, możliwe że dwie, choć w to wątpię. - Zrobiłby kolejne przedstawienie z pozyskania trzeciej części, zgodziłam się. - Spróbuje ją odzyskać, - dodał Szalony Rogan. 319

- Kwestionujesz rzetelność mojego biura? - Zapytała go Lenora. Choć brzmiała na rozbawioną, w oczach dostrzegłam powagę. Gdyby na mnie tak spojrzała, pewnie wstałabym z krzesła i ukryła za nim. Szalony Rogan nawet nie mrugnął. - Liczę się z każdą możliwością. Jeżeli dostanie wszystkie trzy części stanie się słupem ognia. Jeżeli zachowa dotychczasowy styl zrobi to w miejscu publicznym. Przed tym budynkiem albo siedzibą Domu Pierce. W gęsto zaludnionym obszarze. - Liczę, że dopilnujesz, aby coś takiego nie nastąpiło. Odpowiedziała. - Ale jeśli tak się stanie, będzie potrzebny plan ewakuacji. Oboje wiemy jakie to trudne. - Chcesz abym ogłosiła alarm terrorystyczny. - Lenora odchyliła się w tył. - Zdajesz sobie sprawę, że radni nie zgodzą się na to ot tak. Potrzeba ogromnej ilości sił i planowania. Muszę skoordynować to z Departamentem Bezpieczeństwa Krajowego, Gwardią Narodową i FBI. Nie wspominając, że Domy nie będą jednomyślne. - To twoja decyzja. Ale miej na uwadze: to dzieje się naprawdę. Nie chcę abyśmy byli nieprzygotowani. - Zastanowię się nad tym, - odpowiedziała Lenora Jordan. Wyszliśmy. Nie aresztowano nas. Szalony Rogan spojrzał na budynek i potrząsnął głową. - Co takiego? - Następnym razem, gdy zobaczymy tą błyskotkę, Adam Pierce będzie miał ją na sobie. - Myślę że dobrze się nią zajmie. - Nie tak dobrze, jak gdyby leżała zamknięta w jednym z moich sejfów. Przeszliśmy przez ulicę. 320

Telefon zadzwonił. Spojrzałam na wiadomość „Dotarliśmy do Austin. Zameldowaliśmy się w hotelu. Podziękuj Roganowi za eskortę.” - Wysłałeś z moją rodziną eskortę? - Tak. Są celem. - Skąd wiedziałeś o której wyjeżdżają? - Moi ludzie widzieli jak się pakują, zadzwonili do mnie a ja kazałem im podążyć za nimi. Och. - Dziękuję. - Nie ma z co. Planuję trzymać ich jako zakładników aż się ze mną prześpisz. Stanęłam. Odwrócił się i uśmiechnął się w ten niewiarygodnie przystojny sposób. - Żartowałem. - Do diabła. - Zjedz ze mną lunch, - zaproponował Rogan. - Nie. - Nevada, powinnaś zjeść ze mną lunch. Gdzieś w miejscu publicznym, gdzie łatwo nas dostrzegą. Pomogłoby gdybyś udawała, że się dobrze bawisz. Rozpuściła włosy i uśmiechała się. Może zachichotała dziewczęco. Przerwałam mu. - Zastawiasz przynętę na pana Pierce? - Tak. To nie był zły pomysł. Nie miałam nic przeciwko byciu przynętą jeżeli w ten sposób dostanę Pierce'a. W żadnym stopniu. - Bern... - Sądzisz, że twój kuzyn woli siedzieć w aucie, obserwując cię i ryzykując bycie usmażonym przez tego szaleńca, czy też bezpiecznie pobawić się z Pluskwą nowym zestawem na moim terenie? Telefon zadzwonił w tej samej chwili. Odebrałam go. 321

- Cześć, - odezwał się Bern. - Nadal mnie potrzebujesz? Dostałem zaproszenie od Pluskwy, a tu są inni ludzie w pancernym Range Roverze. Mówią, że Szalony Rogan kazał im mnie podrzucić. Spojrzałam na niego. Szalony Rogan podszedł do mnie, to wielkie ciało znalazło się zbyt blisko, spojrzenie w jego oczach nabrało gorąca. Poczułam nutę drzewa sandałowego, zmieszaną z ostrym pieprzowym zapachem. Schylił się z tak niebieskimi oczami. Serce biło mi szybciej. Uśmiechnął się powoli, drapieżnie. - Opór jest daremny. - Nie zostanę zasymilowana. - Wzięłam się w garść i uniosłam telefon do ucha. - Bern, jeśli chcesz z nimi jechać, nie ma sprawy. - Jesteś pewna? - Tak. - Szalony Rogan i tak miał moją rodzinę w Austin. Przynajmniej Bern będzie bezpieczny. Rozłączyłam się i spojrzałam na Szalonego Rogana. - Zjem z tobą lunch, ale nie będę chichotać.




Casa Fortunato okazała się małą restauracją na skrzyżowaniu ulicy Crawford

i

Alei

Kongresowej,

kilka

przecznic

od

wydziału

sprawiedliwości. Mieścił się tam malutki ogródek naprzeciw stadionu baseballowego. Dzień był parny i gorący, ostatnie czego chciałam to siedzieć na zewnątrz. Dlatego każdy, kto miał dość oleju w głowie jadał w podziemnych tunelach Houston. Najpierw powstały podziemne przejścia pomiędzy teatrami, następnie przez lata rozrosły się łącząc prawie wszystko, mieszcząc własne restauracje i miejsca na odpoczynek. W gorący dzień centrum wyglądało na wymarłe. Niestety, jeśli usiądziemy pod ziemią,

322

Adam Pierce nie będzie miał szansy, by nas zobaczyć. Mało prawdopodobne, że zjawi się w tunelach. Podeszliśmy do stolika z jasnożółtych, niebieskich i białych hiszpańskich kafelek i Szalony Rogan odsunął dla mnie krzesło. Zawiesiłam płócienną torebkę na krześle i usiadłam. Torba zawierała Baby Desert Eagle 40SW z magazynkiem liczącym dwanaście pocisków. Po ostatnim starciu z ekipą Adama, nie chciałam ryzykować, więc zwiększyłam siłę rażenia broni. Zmieniałam się w Brudnego Harrego. BDE było tak wielkie i groźne jak ja chciałam być. Gdy to wszystko się skończy wrócę do zwykłego śledzenia zdradzających małżonków i wyłudzających ubezpieczenia. Może to mniej ekscytujące, ale wtedy rzadko musiałam strzelać w obrębie miasta. Znajome, złe odczucie utknęło mi w gardle. Zabiłam kogoś. Naprawdę nie chciałam o tym rozmyślać. W końcu będę musiała sobie z tym poradzić w ten czy inny sposób. Kelnerka pojawiła się z sosem salsa i talerzykami ciepłych frytek. Przyjęła zamówienie napoi. Dwie mrożone herbaty ze słodzikiem. Udawałam zainteresowaną menu. Co by tu zamówić? Coś stałego. Baja Tacos z krewetkami brzmiało dobrze. Odłożyłam menu. - Co sądzisz o Lenorze Jordan? - Zapytał Szalony Rogan. - Myślę, że jest niesamowita. Chcę być nią gdy dorosnę. - Chcesz być Prokuratorem Okręgowym? - Nie, chcę... - szukałam właściwych słów. - Chcę znaleźć się tam gdzie ona, ale w mojej branży. Chcę być pewna siebie i szanowana za to co robię. Chcę zasłużyć na swoją reputację. Chcę aby Agencja Detektywistyczna Baylor miała swoją markę. Ojciec ją założył, a ja chcę sprawić by to nazwisko oznaczało jakość i kompetencje. A ty czego pragniesz?

323

Odchylił się w tył. Światło słoneczne igrało na jego twarzy, prześwitując zza drzew w rogu. Jego twarz wydawała się lśnić, a to podkreślało silne rysy twarzy, potężny nos i wyraźny podbródek. Wzruszył ramionami. - Nie myślałem o tym. Kelnerka wróciła z napojami i przyjęła zamówienia – dla mnie Baja Tacos a dla niego chrupiące Tacos z wołowiną, po czym zniknęła. Jego telefon zapiszczał. - Przepraszam. - Szalony Rogan uniósł go do ucha. - Tak? Istniał dziwny kontrast pomiędzy mężczyzną, który zabijał ludzi, a mężczyzną o doskonałych manierach przy stole. Jakoś wściekły Pierwszy i nowoczesny milioner byli jedną i tą samą osobą, co całkowicie miało sens. Choć ta ludzka część czyniła tą gwałtowną jeszcze bardziej przerażającą. - Kiedy? - Zapytał Szalony Rogan. - Powiedz mu, aby tu się zjawił. Rozłączył się i spojrzał na mnie. - Przepraszam. Muszę załatwić pewne sprawy. To nie może czekać, ale postaram się szybko z tym uporać. - Nie ma sprawy. Zajmę się pozowaniem i odrzucaniem włosów. Chciałbyś abym owinęła je wokół palca i przygryzła wargę? - Mogłabyś? - Przykro mi, ale nie – uśmiechnęłam się. - Kokietka, - powiedział i mój umysł przemieścił się do podbrzusza. Wyciągnęłam go w górę, opierając się z całych sił. Bądź profesjonalistką. Przynajmniej postaraj się. - Więc nie masz żadnych celów? - Nie, mam krótkoterminowe cele. Nie są zbytnio wymagające. - Dlaczego? Szalony Rogan wyjął plasterek cytryny ze szklanki i odłożył na talerzyk z przystawkami, jakby to był paskudny robak. - No cóż, czego pragną mężczyźni o mojej pozycji? 324

- Więcej pieniędzy? - Sączyłam swój napój. - Moje aktywa szacuje się na miliard i dwieście milionów. Zadławiłam się herbatą. Poczekał aż skończę kaszleć. - Inwestuję i posiadam kilka korporacji, które zarabiają pieniądze bez mojego zaangażowania. W pewnym momencie więcej pieniędzy to tylko więcej pieniędzy. Niektórzy Pierwsi poświęcają się badaniom naukowym, ale to mnie nigdy nie interesowało. Czasami ulepszę jakieś zaklęcie, jeżeli chcę osiągnąć określony cel, ale oddanie się temu całkowicie uważam za nudne. - Cele zawodowe? Szalony Rogan potrząsnął głową. - Jestem świetny tylko w jednym: niszczeniu na masową skalę. Już tego doświadczyłem. Dotarłem do szczytu kariery. Przyniesiono jedzenie. Szybko. Wgryzłam się w moje taco. Przepyszne. - Dlaczego wystąpiłeś z armii? - Żałujesz wzięcia hipoteki na swoją firmę? Znałam tę grę. Odpowiedź za odpowiedź. Kawałek krewetki wypadł z mojego tako i wylądował na talerzu. Gładkie posunięcie. - Boże, tak. Powinniśmy ją sprzedać jak tylko dowiedzieliśmy się, że tata choruje. Dostalibyśmy więcej pieniędzy i zaczęli leczenie wcześniej. Terapia eksperymentalna działała, po prostu gdy zastawiliśmy firmę, choroba posunęła się już za daleko. Ale byłam zielona w tamtym czasie, a prowadzenie firmy ze znaną nazwą wydawało się lepszą opcją. Gdybyśmy ją sprzedali, odbudowalibyśmy ją pod inną nazwą. Efekt był połowiczny. Mama miała więcej czasu z tatą, a on odrobinę więcej czasu z nami. Muszę być z tego zadowolona. - Uświadomiłam sobie, że dziwnie mi się przygląda. 325

- Co takiego? - Nie o to pytałem, ale chyba i tak otrzymałem odpowiedź. Przechylił głowę. - Wystąpiłem z wojska, bo wygrywaliśmy wojnę. Gdy się zaczęła, Belize znajdowało się w ruinach a Meksyk zagrażał połowie krajów w Południowej Ameryce. Musieliśmy uderzyć mocno, by odwrócić bieg zwycięstwa, tak więc uderzyłem mocno. Oto niedopowiedzenie stulecia. - Kilka lat później, koalicja pokonała Meksyk i spacyfikowała tamten rejon. W końcu nawet mnie nie potrzebowali. Sama moja obecność wystarczyła by druga strona się wycofała. Kiedy konflikt wygasał, nasze dowództwo zaczęło omawiać wkroczenie do Meksyku. Zdałem sobie sprawę, że wpływ na taką decyzje miała moja obecność. Zrezygnowałem ze służby, bo mimo tego jak bardzo lubiłem używać mocy, nadszedł czas aby ktoś odbudował to co ja zniszczyłem. Nawet jeśli Meksykańska Inicjatywa nie pojawiłaby się, odszedłbym. Armia nie miała ze mnie pożytku w czasie pokoju. Jestem kiepski w papierkowej robocie, nie potrafię nauczyć innych tego co umiem. Jestem zabójcą. Więc zrezygnowałem ze służby. - A teraz jesteś Pierwszym bez celu. - Tak. Większość rzeczy nie stanowi wyzwania. - Nachylił się naprzód, skupiając na mnie. - Kiedy napotykam wyzwanie, oddaję się mu całkowicie. Czy to o mnie? Ponieważ ja nie byłam wyzwaniem. Byłam ludzką istotą. Otworzyłam usta, by go o tym poinformować, ale zerknął na parking przez moje ramię. Odwróciłam się i spojrzałam za siebie. Szary Ford Escape wjechał na parking. Starszy samochód, przynajmniej dziesięcioletni, a może i dwudziestoletni. Mężczyzna, który wysiadł miał dwadzieścia kilka lat, był wysportowany, o szerokich barkach i jasnych włosach. 326

Niósł aktówkę, był ubrany w kiepsko dopasowany czarny garnitur. Pewnie kupił go lata temu i trzymał w szafie, zapakowany w plastik, wyciągany głównie na pogrzeby, śluby i rozmowy kwalifikacyjne. Mężczyzna podszedł do nas. Szalony Rogan wstał. Mężczyzna podał mu dłoń. - Troy Linman, Majorze. Uścisnęli dłonie. - Usiądź, - zaproponował Szalony Rogan. Troy usiadł obok mnie. - Ma'am. Były żołnierz. Założyłabym się o każde pieniądze. Troy podał dokumenty Szalonemu Roganowi. Rogan otworzył je i przejrzał zawartość. - Jedenastka Bravo? - Tak, proszę pana. Piechota. Niektóre wojskowe stopnie armii okupacyjnej stanowiły dobrą przepustkę do życia w cywilu. Cokolwiek z 68 kategorii, medycy – dobrze wróżyło. Albo 91B, mechanicy pojazdów kołowych. Jedenastka Bravo nie należała do tej grupy. To rdzeń armii, ale w cywilu, niewiele mieli możliwości. - Dlaczego zrezygnowałeś ze służby? - Zapytał Szalony Rogan. Troy zawahał się. - Miałem przedłużyć kontrakt. Żona była w szóstym miesiącu ciąży z drugim dzieckiem i nie chciała bym wstępował. Nic nie mówiła, ale dodałem dwa do dwóch. Ja też miałem dość. Chciałem odejść i spróbować normalnego życia. Chciałem co wieczór wracać do domu. - I jak ci idzie? - Dajemy sobie radę. Beznamiętny głos wskazywał, że nie radzili sobie zbyt dobrze. Wcale. Szalony Rogan utkwił w nim spojrzenie. - Według twojej kartoteki wasz dom zostanie jutro wystawiony na sprzedaż, więc zapytam jeszcze raz panie Linman. Jak sobie radzicie? 327

Nie widziałam prawej ręki Troya, ale lewa zacisnęła się w pięść. Pracuję na trzy zmiany w warsztacie oraz jako dostawca pizzy. Żona pracuje za dnia, gdy ja pilnuję dzieci. Jest kadrową. Starałem się dostać pracę gdziekolwiek, pasowałaby mi jakakolwiek praca w ciągu dnia. Wszędzie, gdzie oferują przyzwoitą wypłatę oczekują dyplomu. Słyszałam tę historię tak wiele razy, z ust tylu ludzi, że wiedziałam co powie za chwilę. - Próbowałem dostać się do bramek poboru opłat na autostradzie. Chcą kogoś po studiach. Do czego im potrzebny dyplom? Armia opłaciłaby moje studia, ale nie mam na to czasu. Staraliśmy się przez dwa lata, a tylko pogrążaliśmy się coraz bardziej. - Czy Santino wyjaśnił na czym polega praca dla mnie? Troy przytaknął. - Tak. - Moje zasady są proste, - odpowiedział Szalony Rogan. - Być gdzie ci każą i gdy ci każą. Dzień, w którym skłamiesz będzie ostatnim, gdy pracujesz dla mojego Domu. Jeżeli będziesz starał się, ale zawiedziesz, nie zostanie użyte to przeciwko tobie. Bądź leniwy i niestaranny, a wylecisz. Picie i ćpanie – wylatujesz. Długi – wylatujesz. Troy ze stoicką miną otworzył usta. - Zajmę się waszym kredytem, - odpowiedział Szalony Rogan. - Z całym szacunkiem, Majorze, przyszedłem po pracę, nie po jałmużnę. Chcę pracować i zapewnić byt rodzinie. - To nie jałmużna. Dom Rogan jest w posiadaniu wszystkich zobowiązań pracowników na czas zatrudnienia. Dom, samochód, college, wszystko. Gdy jesteś winny pieniądze komuś innemu, stajesz się potencjalnym zagrożeniem. Nie lubię dziur w systemie bezpieczeństwa, więc dbam o swoich ludzi. Ludzie, którzy dla mnie pracują, mogą zostać ranni. Masz zapewnione ubezpieczenie, polisy na życie nie masz. Masz

328

rodzinę, więc weź to pod uwagę. Dobrze płacę, więc zainwestuj część forsy w przyzwoitą polisę na życie. Szalony Rogan zamilkł. Troy przełknął. - Dostałem się? - Jesteś zatrudniony. Twarz Troya zbielała. Przestał oddychać i przez chwilę myślałam, że zemdleje. Poradziłby sobie z odmową. Przygotowywał się, by wstać od stołu i odejść z godnością. Ale ulga przyjęcia była przytłaczająca. Jego całe życie zależało od słów Szalonego Rogana a teraz nie potrafił ich przetrawić. Dotknęłam jego dłoni. - Już w porządku. Spojrzał na mnie zaskoczony. - W porządku, - powtórzyłam. - Zatrudnił cię. Nie stracisz domu. Wszystko będzie dobrze. Oddychaj Troy. Troy nabrał powietrza. Przeszyły mnie dreszcze. Wreszcie uświadomiłam sobie jak niebezpieczny był Szalony Rogan. Domy posiadały prywatne armie, ale Rogan poszedł o krok dalej. Dla Troya to nie była praca. To szansa na bycie mężczyzną, bycie docenianym za umiejętności i zapewnienie bytu rodzinie. To nowe życie, a dał mu je Szalony Rogan. To właśnie robił. Odnajdywał dawnych wojskowych w dołku, dawał im szanse na zmianę i nagradzał ich za pracę. Teraz zrozumiałam mężczyznę, który zdawała raport Roganowi po wybuchu Range Rovera. Rogan nie tylko kontrolował ich finanse. Posiadał ich dusze. Uważali go za boga. - Kiedy zaczynam? - Zapytał Troy. Grzmot przetoczył się przez ulicę. Zeskoczyłam z krzesła. Hałas dochodził zza Szalonego Rogana, gdzieś z prawej. Rogan pobiegł, przeskakując płot. Ja wybiegłam z restauracji na parking. Spotkałam go na ulicy Franklina, Troy biegł za mną. 329

Dym

dochodził

z

wydziału

sprawiedliwości.

Gęste

smugi

wydobywały się z jedenastego piętra. Och nie. Coś wyskoczyło z okna dokładnie zza dymu i wypadło na ulicę. Co do diabła? To coś biegło w dół ulicy, w naszym kierunku, na czterech łapach, potężnymi susami, w połowie ukryte pomiędzy pojazdami. Coś szybkiego i wielkiego jak ciężarówka. - Zaczynasz od teraz, panie Linman, - oświadczył Szalony Rogan zmierzając ku temu czemuś. Wyjęłam pistolet, Troy Linman zrzucił marynarkę na ziemię i pobiegł za Roganem. A ja za nimi z bronią w dłoni. Stworzenie usunęło z drogi mały sedan i wylądowało na pustej ulicy. W kształcie geparda, z głową psa, zrobione z metalu. Grube rury tworzyły kości, łańcuchy owijały się wokół metalowego szkieletu. Nic nie trzymało ich w kupie, nic poza magią i czyjąś wolą. Nigdy czegoś takiego nie widziałam. Małe, ożywione przedmioty, tak, ale to, to było niewiarygodne. Bestia zwolniła i uniosła głowę. Jasny blask odbił się od jej długich kłów. - Ma artefakt! - Wrzasnęłam. Szalony Rogan zatrzymał się i uniósł w górę ramiona. Bestia rozpadła się, rozcięta na cztery części. Rury i łańcuchy runęły na ziemię. - Znajdźcie animatora! - Rogan podszedł do metalowych szczątek ostrożnie się poruszając. Rury i łańcuchy rozsuwały się przed nim, uciekając po chodniku. Przeglądał je szukając artefaktu. Troy chwycił rurę, która spadła pod nasze nogi. Rozejrzałam się wkoło. Mag animator musiał przebywać w bliskiej odległości od swojego stworzenia. Po lewej stronie znajdował się płatny parking wraz z bramką i automatem. Dokładnie przed nami, naprzeciw ulicy La Branch, dziesięciopiętrowy parking przesłaniał niebo. Oba kiepsko nadawały się do szybkiej ucieczki. W każdej chwili obszar może 330

zostać otoczony przez strażników i gliniarzy. Nie istniało szybkie wyjście z krytego parkingu ani zatłoczonej uliczki. Odwróciłam się. Po prawej przed budynkiem rozciągał się pusty plac. Stały tam tylko dwa auta, pewnie strefa zakazu postoju. Animator nie zaryzykowałby zaparkowania tam. - Czego szukamy? - Zapytał Troy, unosząc rurę jak maczugę. Rury po lewej zadrżały. Rogan odwrócił się. Metalowe fragmenty ruszyły w jego kierunku, zamykając się wokół z niewiarygodną siłą, próbując go zgnieść. Uniosłam w górę broń. Rogan znikł w klatce metalowych rur. Łańcuchy owinęły się wokół rur i ściskały. Metal jęknął, przesuwając się. Strzelanie nic nie pomoże. Mogliśmy trafić go przez przypadek. Troy podbiegł do poruszającej się sterty metalu. - Nie! Nie pomożemy mu. Musimy odnaleźć animatora! Metalowa klatka rozpadłą się, jakby wybuchła od środka. Troy zamarł pośrodku ulicy. Dostrzegł wściekłą twarz Rogana. Metalowe fragmenty pochwyciły go znów i ścisnęły. Nic z niego nie zostanie, jeśli się nie pośpieszymy. - Czego szukamy? - Krzyknął Troy. Moc Rogana była niesamowita. Aby dorównać mu potrzeba innego Pierwszego. - Luksusowy, opancerzony samochód. Skręcił w lewo, ja w prawo przeszukując ulicę. Wielki czarny Cadillac Escalade stał w uliczce La Branch obok pustego miejsca, naprzeciw nas. Dwoje ludzi siedziało w środku, kierowca i pasażer. Fragmenty eksplodowały, przetoczyły się po chodniku i ponownie chwyciły Szalonego Rogana. Obok mnie gwałtownie skręcił samochód, pędząc starał się uniknąć Szalonego Rogana i wybuchu magii obok. Każdy

331

z odrobiną rozumu uciekałby gdzie pieprz rośnie. Zwłaszcza ktoś w Escalade. - Troy! - Uniosłam pistolet i podeszłam prosto do auta. Kierowca nie poruszył się. Widział jak podchodzę do niego z bronią i nie poruszył się. Odnaleźliśmy animatora. Kątem oka dostrzegłam jak metal rozpada się, chwyta Rogana i znów się rozpada. Czas zwolnił, rozciągnął się. Pancerny Escalade oznaczał wzmocnioną maskę, ochronę przed promieniowaniem, obniżone podłoże, pasy gumy wbudowane w opony. Nawet jeżeli przestrzelę koła, pojazd będzie w stanie jechać z prędkością sześćdziesięciu mil na godzinę. Przednia szyba jest kuloodporna. Seria z mojej broni nie przebije jej. Ale roztrzaska zewnętrzną powłokę szkła. Nie muszę zabijać Pierwszego w środku. Muszę tylko zakłócić mu wizje na tyle, by utrzymać Szalonego Rogana przy życiu. Czas znów ruszył. Nacisnęłam spust i wystrzeliłam sześć pocisków tworząc zwarty wzór tuż przed twarzą kierowcy. Pistolet wypluł pociski i zagrzmiał. Przednia szyba pękła, każdy pocisk wbił się w szkło i stworzył kulisty wzór pęknięć, jakby ktoś wyjął garść lodu z lodówki i przycisnął go do szyby. Ledwie widziałam kierowce. Wystrzeliłam sześć kul po stronie Pierwszego w szybę, wyrzuciłam magazynek i włożyłam następny. Kolejne dwanaście pocisków. Troy podbiegł do mnie, wskoczył na maskę i uderzył rurą w szybę, wkładając w cios całą swoją masę. Szkło popękało, ale wytrzymało. Uderzył ponownie. Szyba wygięła się do środka. Kolejny solidny cios i dostanie się do środka. Escalade zaryczał i ruszył w tył. Troy ześlizgnął się, spadł na chodnik, skoczył na nogi i pobiegł do wielkiego, czarnego SUVa. Escalade obrócił się w rogu La Branche, nadal na tylnym biegu i rozpędził się w 332

uliczce równoległej do nas. Pobiegłam za nim po pustym parkingu. Escalade skręcił ostro w ulicę Crawforda. Kierowca zataczał koła na parkingu. Jeżeli skręci znów w prawo, ruszy prosto na Szalonego Rogana. - Troy! - Skręciłam w prawo i biegnąc ile sił w nogach przecięłam parking. Escalade skręcił w ulicę Franklin. Szalony Rogan nadal walczył z metalowymi szczątkami. Wycisnęłam każdą kroplę wysiłku z mięśni. Powietrze w płucach zmieniło się w ogień. Ból pulsował w boku. Escalade pędził naprzód do metalowego kłębowiska, które otaczało Rogana. Strzeliłam w opony, próbując go spowolnić. Cztery pociski rozerwały gumę. Metalowe skupisko rur i łańcuchów rozpadło się. Przez sekundę Rogan stał całkowicie widoczny. Escalade trafił go. Usłyszałam trzask, przerażający trzask. Och mój Boże. Rogan pofrunął przez chodnik, upadł i leżał nieruchomo. Skoczyłam pomiędzy niego a Escalade i wystrzeliłam na ślepo w tylne okno. Osiem, siedem, sześć... Drzwi pasażera otworzyły się. Rury ponownie uformowały bestie, tarcze pomiędzy mną a samochodem. Nadal strzelałam. Ramię w garniturze sięgnęło w dół i podniosło coś z ziemi. Słońce odbiło się w złotym pierścieniu zanim drzwi znów się zamknęły. Ostatnia seria. Strzeliłam. SUV warknął i rozpędził się w ulicę Franklina. Rogan. - Rzuć broń! - Krzyknął ktoś za mną. Uniosłam ręce w górę, powoli obniżając broń i wysuwając ją z palców. Coś ukłuło mnie z tyłu pomiędzy łopatkami. Ciało stężało jakbym 333

wskoczyła pod lodowaty prysznic i każdy mięsień skurczył się jednocześnie, pozostając w takim stanie, drętwy, gorący i boleśnie skurczony. Upadłam na bok. Głową uderzyłam o chodnik. Trzech mężczyzn w mundurach wskoczyło na mnie. Porazili mnie, dotarło do mnie. Porazili mnie. Podciągnęli mnie. Ktoś wykręcił mi ręce w tył i poczułam metal kajdanek na nadgarstkach. Przed nami widziałam Lenorę Jordan przy stercie metalu. Gdzie był Rogan? Czterech mężczyzn w mundurach ciągnęło naprzód Troya. Był zgięty w pół, jego skóra podrapana od upadku na asfalt. Och mój Boże, och mój Boże, och mój Boże, proszę niech Rogan żyje. Metalowa sterta zadrżała. Strażnicy upuścili mnie, a ja upadłam twardo na kolana. Wszędzie gdzie spojrzałam stali gliniarze, strażnicy oraz pomocnicy i każdy pistolety wycelowano w metalową stertę. Sterta rur i łańcuchów eksplodowała. Rogan wyszedł spod niej. Miał przerażającą minę. - Opuścić broń, - rozkazała Lenora. Dwa tuziny osób jednocześnie opuściły pistolety. Rogan odwrócił się do niej, twarz wyrażała wściekły grymas. Przez chwilę myślałam, że może ją zabić. - Ogłoś ten pieprzony alarm, Lenora, - warknął Szalony Rogan.

334

Rozdział 14 - Pewnie ma złamane dwa żebra, - stwierdziła sanitariuszka. Prawdopodobnie nie całkowicie, ale dowiemy się dopiero gdy zrobimy prześwietlenie. Przemieściliśmy ramię we właściwe położenie, ale odmawia dalszego leczenia. - Naprawdę powinien udać się do szpitala, - oświadczyła sanitariuszka. - Naprawdę. - Powiedziałaś mu to? - Tak, ale... Czekałam. Sanitariuszka nachyliła się bliżej. - To Szalony Rogan. Pani Prokurator powiedziała, że powinnam z tobą o tym porozmawiać. Mówi, że ty możesz przemówić mu rozumu. Jeżeli rozstąpiłyby się niebiosa i zstąpił na ziemię archanioł w niebiańskiej chwale próbując przemówić Roganowi do rozumu, to poniósłby sromotną klęskę i musiał wrócić w hańbie z ognistym mieczem do Nieba. Nie miałam pojęcia czemu Lenora sądziła, że mogę odnieść lepszy efekt. No cóż, jeżeli nikt z nich nie ma dość odwagi, by wyjaśnić Pladze Meksyku, że musi jechać na pogotowie, to powinnam spróbować. Dziękuję. Zajmę się tym. Podeszłam do Szalonego Rogana. Sanitariuszka podążyła za mną. - Masz złamane żebra, - poinformowałam go. - Słyszałem ją. To niepełne złamanie. Wyciągnęłam rękę. Szalony Rogan spojrzał na nią. 335

- Proszę oddać kluczyki, panie Rogan. Zabieram pana do szpitala. Uświadomiłam sobie nagłą ciszę wokół nas. - To niedorzeczne, - warknął Szalony Rogan. - Połamane żebra mogą zagrażać życiu, - odchrząknęłam. Potrzebuję cię w formie, więc zajmijmy się tym. Czemu denerwuje cię wizja jazdy do szpitala? Zmrużył oczy. - To potrwa wieczność. Dostanę się tam, będę czekał przez dwie godziny, potem ktoś zrobi mi prześwietlenie i poinformuje „Masz złamane żebra”. Podadzą mi dwa ibuprofeny i odeślą do domu. - Dokładnie taki sam argument, słowo w słowo, jakiego Leon użył w zeszłym roku po tym jak uznał, że jazda rowerem po schodach to świetny pomysł. - To bardzo dobry argument. - Wysyczał Szalony Rogan. - Co jest z nim nie tak? - Leon ma piętnaście lat. Ty jesteś dwa razy starszy. - Chcesz powiedzieć, że jestem stary i zniedołężniały? - Uważam, że powinieneś wiedzieć lepiej. Potrącił cię pancerny samochód jadący z prędkością co najmniej dwudziestu pięciu mil na godzinę. Przedtem zostałeś ściśnięty przez pół złomowiska metalu. Możesz mieć wewnętrzny krwotok. Powinieneś mieć więcej rozumu niż piętnastolatek, który chce znaleźć się na YouTube. - Byłem ranny już wcześniej. Wiem, że to nic poważnego. - Przepraszam, czy twój przydział do armii to było 62 alfa? Służyłeś jako ratownik? - Przeszedłem szkolenie. Przytaknęłam. - Wiesz kto jeszcze przeszedł szkolenie? Wszyscy sanitariusze wokół ciebie. - Skinęłam głową na kilku z nich. - Kto uważa, że pan Rogan nie powinien jechać do szpitala, ręka w górę. 336

Nikt się nie poruszył. - Widzisz? Proszę, pozwól wykonać im ich pracę. Szalony Rogan nachylił się naprzód. Zadrżał mu mięsień na twarzy. Zapanował nad sobą, ale ułamek sekundy za późno. Wymówił każde słowo z milczącą wściekłością. - Nie jadę do szpitala. - Dobrze. Istnieje inne miejsce z rentgenem i personelem medycznym, gdzie chciałbyś pojechać? - Tak. Możesz zabrać mnie do naszego rodzinnego lekarza. Sięgnął do kieszeni, powoli i ostrożnie wyjął klucze, które położył na mojej dłoni. - Dziękuje za współpracę. Trzy minuty później prowadziłam jego Audi przez zatłoczone ulice Houston. Szalony Rogan siedział na miejscu pasażera. Oddychał płytko. Troy poruszył się w tyle. Złamał nogę, gdy Escalade uderzył go podczas ostatecznej ucieczki. On także odmówił jazdy na pogotowie. Zmieniłam pas, zgrabnie wjeżdżając Audi w niewielką przestrzeń pomiędzy dwoma autami. Prowadziło się jak marzenie. - Może ja powinienem prowadzić, - odezwał się Troy. - Wie co robi, - odpowiedział Szalony Rogan. Parsknęłam. - Co takiego? - Aromat szczerego komplementu od Szalonego Rogana. Tak rzadkie i urocze. Odezwało się radio. - To komunikat ostrzegawczy. Sekretarz Departamentu

Bezpieczeństwa

Krajowego

otrzymał

wiarygodne

przesłanki o możliwym ataku terrorystycznym w mieście Houston... Lenora ogłosiła alarm. Miejmy nadzieje, że centrum i inne strefy ekonomiczne zaczną pustoszeć.

337

- Zjedź za dwie mile, - odpowiedział Szalony Rogan. - Czy Leon dotarł na sam dół schodów? - Tak, dotarł. Wjechał rowerem prosto w ścianę i kierownica zgniotła mu żebra. Także zdołał uderzyć głową i dostał poważnego wstrząsu. Leon znajdował się teraz z siostrami w Austin, wszyscy byli bezpieczni. Ale w mieście pełno było innych Leonów, Arabelli i Catalin, a Adam Pierce posiadał teraz kolejną część artefaktu. Z tego co wiedzieliśmy, miał już wszystkie trzy. Spali miasto na popiół. A teraz wkroczył kolejny Pierwszy. Co się działo? Dlaczego? Czułam, że im dalej w to brniemy tym mniej odpowiedzi. Lekarz rodzinny Szalonego Rogana pracował w trzypiętrowym budynku bez żadnego szyldu. Obiekt przypominał całkowicie niepozorny biurowiec z przyciemnionymi oknami i małym, prywatnym parkingiem. Stały tam tylko trzy auta, wszystkie to ciemne SUVy. Zaparkowałam i schyliłam głowę, by spojrzeć na budynek przez przednią szybę. Żadnego śladu życia. Szalony Rogan wysiadł z samochodu. Też wysiadłam i otworzyłam Troyowi drzwi. - Zobaczę, czy znajdą się nosze albo wózek. Szalony Rogan wprowadził kod. - Sądzę, że dam radę, - odpowiedział Troy. - W porządku, myślę że coś się znajdzie... Przyciemnione podwójne drzwi otworzyły się. Pojawiło się trzech mężczyzn i kobieta. Nieśli dwie pary noszy jak ratownicy medyczni. Za nimi szła potężna Hiszpanka. Nie była gruba, ale wielka, wysoka na przynajmniej dwa metry i potężnie zbudowana, o szerokich barach i silnych ramionach, odkrytych pomimo zielonego fartucha. Ciemne włosy spięła z tyłu. Rysy, jak cała 338

reszta miała wyraźne: wielkie oczy, mocny nos, duże, pełne usta. Widać było, że często promiennie się uśmiecha. Wyglądała na około czterdziestki. Spojrzała na Szalonego Rogana. - Co znów zrobiłeś? Szalony Rogan otworzył usta. Odwróciła się do mnie. - Co mu się stało? - Potrącił go samochód, - odpowiedziałam. Kobieta odwróciła się do Szalonego Rogana. - Dlaczego do licha, zrobiłbyś coś tak głupiego? Szalony Rogan ponownie otworzył usta, by coś powiedzieć. - Zatrudniasz całą armię najemników, po to by nie dopuścili do czegoś takiego... - Ja... Kobieta odwróciła się do mnie. - Jaki to był samochód? - Opancerzony Escalade. - No cóż, przynajmniej to było porządne auto. - Odwróciła się do Szalonego Rogana. - Kto zniszczyłby tak dobre auto, wjeżdżając w ciebie? Szalony Rogan nabrał powietrza i powoli je wypuścił. - Oberwałeś w żebra, co. - Kobieta machnęła. - Położyć ich obu na nosze. - Mogę... - zaczął Szalony Rogan. Wskazała na nosze. - Na dół. Poczułam nagłą potrzebę zrobienia tego co każe i to szybko. Szalony Rogan położył się na noszach. Grupa zaniosła Troya i jego do budynku. - Jestem doktor Daniela Arias, - przedstawiła się kobieta. - Chodź do środka. Możesz zaczekać w poczekalni. Podążyłam za nią. Nie sądziłam abym miała wybór.

339

Większość poczekalni, które odwiedziłam, posiadała rzędy średnio wygodnych krzeseł, telewizor oraz jak sprzyjało ci szczęście, automat z napojami. Ta poczekalnia powinna znajdować się w luksusowym hotelu. Wysokie od podłogi do sufitu akwarium na jednej ścianie, pełne ławic małych, srebrnych rybek o czerwonych grzbietach, które pływały w tą i z powrotem pomiędzy wyszukanymi białymi koralami na dnie. Pluszowe kanapy stały w rogach, tworząc na wpół odosobniony krąg wokół kominka. Kolejne stały przed ogromnym płaskim ekranem telewizora podłączonego do wszelkich istniejących konsol. Po lewej ogromna lodówka ze stali nierdzewnej o szklanych drzwiach ukazywała półki wypełnione wodą, sokiem pomarańczowym, napojami izotonicznymi, wędlinami, jogurtami, sałatkami, woreczkami z pociętymi owocami albo warzywami. Zachęcił mnie napis „Smacznego”. Obsłużyłam się miseczką truskawek. Były niewiarygodnie pyszne. Zjadałam trzecią miseczkę – zasłużyłam na nią – gdy Daniela Arias weszła do pomieszczenia. - Będzie żył, - oświadczyła. Do licha! - Chciałby cię zobaczyć. Odłożyłam truskawki i ruszyłam za nią w dół korytarza? - Czy cierpi? - Dostał środki, by przetrwać kolejne sześć godzin. Ale jeżeli zegnie się pod niewłaściwym kątem, poczuje to. Ma dwa strzaskane żebra i mocno posiniaczone ramię. Żył. Tylko to się liczyło. - Jak się miewa Troy? - Złamana noga, zwykłe, czyste złamanie. Wrócił do domu z gipsem. Jaka jest twoja historia? - Zapytała Daniela. - Służyłaś w armii? - Nie, ma'am. Za to moja matka tak. 340

- Jak cię zwerbował? - Nie pracuję dla Szalonego Rogana. Po prostu współpracujemy. - Rozumiem. - Zostałaś uratowana? - Tak. Służyłam dziesięć lat, z tego sześć w Południowej Ameryce. Potem odeszłam, bo byłam gotowa przejść do cywila. Pracowałam na pogotowiu dla nagłych przypadków. Niektóre kliniki oferują dobre usługi. Ta dla której ja pracowałam dbała tylko o pieniądze. Poszłam na medycynę, by ratować życie. Więc, gdy wiedziałam, że potrzeba konkretnego leku, przepisywałam go. Jeżeli wymagano danej terapii, stosowałam ją. Nawet gdy wiedziałam, że pacjenta na to nie stać. - Właścicielom się to nie podobało? - Nie. Wszyscy lekarze przepisywali leki pacjentom, którzy nie płacili, ale właściciele stwierdzili, że ja przepisywałam zbyt wiele. Rozmawiali ze mną, a potem grozili. Oczekiwali, że ograniczę wydawanie leków, ale ja nie skuliłam ogona pod siebie. Moja pensja zależała od tego ile zysku przyniosę klinice. Ubezpieczyciele kilkakrotnie odmówili mi zapłaty, niektóre odliczenia zostały zakwestionowane i w efekcie byłam winna klinice pieniądze. W normalnej sytuacji kliniki rozkładają te kwoty na kolejne kwartały, ale oni się na to nie zgodzili. Domagali się bym pokryła koszty, których odmówili ubezpieczyciele, a gdy nie mogłam, oddali mnie do sądu. Sprzedałam dom, wyczyściłam oszczędności i ogłosiłam bankructwo. Wtedy odnalazł mnie Szalony Rogan, opłacił mi mieszkanie, dał szanse zajmować się medycyną i uczynił moje życie dużo lepszym. Więc jeśli go skrzywdzisz, strzelę ci w łeb. - Uśmiechnęła się i otworzyła drzwi. - Proszę. Weszłam do pomieszczenia i usłyszałam jak zamyka się za mną zamek. Stałam w pięknym, hotelowym pokoju. Dokładnie naprzeciwko drzwi, grube, szare firany otaczały sięgające od podłogi do sufitu okno z 341

widokiem na Houston. Po prawej przy ścianie stało wielkie łóżko. Wystarczająco

wysokie,

a

plastikowa

rama

była

wystarczająco

skomplikowana, by nadać się na szpitalne łóżko, ale w tej chwili przypominało bardziej łóżko w luksusowym apartamencie, wraz z białym kocem i rzędem poduszek. Dalej po prawej przy ścianie znajdował się aneks kuchenny. Naprzeciw niego, obok zasłon stało prostokątne, szklane pudełko. Po chwili zrozumiałam, że to prysznic z kilkoma dyszami, z wodą spadającą na wnętrze ścian, a obok niego stał Szalony Rogan, boso, w dżinsach i zwykłej białej koszulce z wilgotnymi, ciemnymi włosami. Szalony Rogan właśnie wziął prysznic. Stał w tym szklanym kąciku, nagi, a woda po nim spływała. Pewnie przegapiłam go nago o zaledwie kilka minut... Oczami wyobraźni ujrzałam go nago, z wilgotną złotą skórą, twarde, gładkie mięśnie na ramionach, gdy przesuwał dłonią po włosach... gorąco zapłonęło w mnie. Zarumieniłam się. Wiedziałam, że się rumienię. Byliśmy zamknięci razem w pokoju. W pokoju było łóżko. Dlaczego przyśpieszył mi puls? - ...mężczyzna. Słucham? Szalony Rogan skrzywił się. - Nie, nie widziałem jego twarzy. Widziałem jego ręce, gdy zginał się w pół. Rozmawiał przez telefon. Niedobrze. Byłam spostrzegawcza. To jedna z moich profesjonalnych umiejętności, coś co ćwiczyłam, ale też coś co przychodziło mi naturalnie. Stał tuż obok z telefonem przy uchu, a ja go nawet nie dostrzegłam. Widziałam tylko jego oczy, szczękę, silne linie szyi, zarys umięśnionego torsu pod koszulką. Widziałam wielkie ciemne sińce po lewej stronie szyi i tuzin małych ranek i siniaków na ramionach. 342

Ale nie dostrzegłam telefonu. Myśl o nim pod prysznicem wyłączyła moje zdolności obserwacyjne. Dobra.

Muszę

przestać.

To

wpływało

na

moją zdolność

wykonywania obowiązków. Nie mogę myśleć o nim pod prysznicem. Ani o byciu z nim tam. - Tak, jestem pewny, Augustine, - Szalony Rogan mówił do telefonu. - Nie pieścił delikatnie mojego policzka szorstkimi palcami, ale widziałem męską rękę. - Nosił pierścień, - wtrąciłam się. - Czekaj. - Szalony Rogan włączył głośnik. - Jaki pierścień? - Gruby, złoty pierścień. Wyglądał jak szkolny. - Czy przypadkiem zwróciłaś uwagę, na którym palcu go miał? Zapytał Augustine. - Wskazującym. - Jesteś pewna? - Tak. Uznałam to za dziwne, bo szkolne pierścienie nosi się na palcu serdecznym prawej ręki. - Nie jeśli to pierścień bractwa Zeta Sigma Mu – odezwał się Rogan. - Co to za typ bractwa? - Zapytałam. - Magiczne. Tylko dla Znacznych i potężniejszych, - dodał Augustine. - Ten pierścień bractwa jest noszony na palcu wskazującym, ponieważ starożytni wierzyli, że palec serdeczny posiada żyłę prowadzącą prosto do serca, - mówił Szalony Rogan. - Magia to sztuka analityczna i musi być wolna od uczuć, więc nosisz pierścień na tyle daleko od palca serdecznego na ile się da. Co oznaczałoby technicznie rzecz biorąc kciuk, ale pierścienie na kciuk są niepraktyczne.

343

- Mamy osiem Domów animatorów w hrabstwie. - Odezwał się Augustine. - Może i więcej. Nie podoba mi się to. Nie podoba mi się, że zaangażowany w to jest kolejny Pierwszy. Sprawa nabiera rangi w ekspresowym tempie. Dobra, zadzwonię gdy go znajdę. Szalony Rogan odłożył telefon i spojrzał na mnie. - Odnalazł Marka Emmensa, wnuczka pierwszego Emmensa. Ma siedemdziesiąt dziewięć lat i jasny umysł. Augustine osobiście sprowadzi go do MADM. - Super. - Jest zaklęty. - Co masz na myśli mówiąc „zaklęty”? Szalony Rogan rzucił telefon na łóżko. - Każdy członek rodziny Emmens znajduje się pod potężnym zaklęciem, które uniemożliwia mu mówienie o artefakcie. - Potrafisz coś takiego? - Ja nie, ale da się to zrobić. To rzadkie i wymaga miesięcy przygotowań. Najwyraźniej rodzina Emmensów uznaje za ich święty obowiązek ochronę miejsca pobytu artefaktu. Skrzywiłam się. - Jak to ma nam pomóc? - Będziesz musiała złamać zaklęcie. - Ja? - Ty. Rozłożyłam ramiona. - Nie mam pojęcia jak to zrobić. Użyłeś Acubens Exemplar na mnie. Nie możesz użyć czegoś jak Hammer Lock, by przełamać się przez to zaklęcie? - Jestem słabym telepatą. Moja telepatia to efekty uboczny bycia kinestetykiem a poza tym Acubens Exemplar wymagał tygodni do przygotowania.

Pozostał

mi

po

innej

sprawie

w

jaką

byłem

zaangażowany. Użycie go całkowicie mnie wyczerpało. Z nas dwojga ty masz lepsze szanse. 344

Cudownie. - Rogan, nie wiem jak. Spróbuję z całych sił, ale nie wiem jak to zrobić. Usiadł na łóżku. - Musisz wprowadzić się w ten sam stan, w którym byłaś, gdy przesłuchałaś mnie po tym, jak twoja babcia prawie zmarła po podpaleniu. Jasne. Bułka z masłem. - Nevada? - Nie mogę. Nie jestem pewna co zrobiłam i jak. - Dobrze. - Szalony Rogan nachylił się. - Spróbujmy to rozgryźć. Gdy używasz swojej mocy, jest to dla ciebie wysiłkiem? - Raczej nie. - Co się dzieje, gdy twoja magia się myli? - Nie myli się. Przerwał. - Nigdy nie miałaś fałszywej pozytywnej? - Nie. Spojrzał na mnie. - Chcesz powiedzieć, że przez cały czas działasz tylko w polu pasywnym i ono nigdy się nie pomyliło? - Nie wiem co to oznacza? Jego twarz zrobiła się pusta. Milczenie trwało. Poczułam się głupio tak stojąc – Rogan? - Zaczekaj. Próbuję znaleźć sposób, by zawrzeć trzydzieści lat bycia Pierwszym i nauki magicznej teorii w dwudziestu minutach wyjaśnień. Próbuję użyć słów jakie zrozumiesz. Potrząsnęłam głową. - Co? - Wiem, że jestem ignorantką i to cię frustruje, ale byłoby miło gdybyś nie podkreślał, że jestem idiotką. 345

- Nie jesteś idiotką. Próbuję wyjaśnić jak się lata, komuś kto nigdy wcześniej nie widział samolotu. Westchnęłam i usiadłam na krześle. - Dobrze, gdy znajdziesz słowa jakie mój głupi umysł zrozumie, daj znać. - Zamierzasz choć spróbować się nauczyć, czy będziesz tu siedzieć i narzekać? To nie w twoim stylu. - Rogan, nie masz żadnego pojęcia co jest w moim stylu. Ześlizgnął się z łóżka i kucnął przy mnie. Bez grymasu i skrzywienia. Jakiekolwiek dostał pigułki, musiały być naprawdę silne. Skupił się na mnie całkowicie, w ten sam sposób w jaki zadawał mi pytania i czekał na odpowiedź. Niemożliwym było nie patrzeć na niego. Jeżeli kiedyś się zakocha – co pewnie nie było możliwe, biorąc pod uwagę, że pewnie jest psychopatę – to o takim rodzaju oddania ludzie zwykli marzyć. - Zrobisz swoim żebrom krzywdę. - W czym tkwi problem, Nevada? Chciałam skłamać. Czułam silną, prawie nie do odparcia potrzebę by wymyślić jakąś bzdurę. Poza tym, że nie było istotnego powodu bym tak robiła. Chciałam tylko ochronić dumę i ego, co nie było wystarczające by usprawiedliwić kłamstwo. - Czy kiedykolwiek napisałeś wypracowanie w ostatnich minutach przed lekcją w szkole? - Jasne. - A potem ktoś je przeczytał i powiedział ci, że jest niechlujne i nie powinieneś czekać na ostatnią chwilę, więc wściekałeś się na tą osobę. Ale tak naprawdę wściekałeś się na siebie. - Jesteś na siebie zła. - Tak. To moja moc. Jest jej sporo najwyraźniej i jest silna, a ja nigdy nic z nią nie zrobiłam, bo to wystarczało. Nigdy siebie nie sprawdziłam. Czytałam o zaklęciach i kręgach, ale do tamtego dnia, nigdy 346

nie narysowałam żadnego na ziemi i nawet nie wiem dlaczego. Nigdy mi to nie przyszło do głowy. Myślałam, że bycie żywym ludzkim detektorem kłamstw to granica moich możliwości. A machanie mi tym przed nosem irytuje mnie jeszcze bardziej. Przytaknął. - Dobrze. Poradzimy sobie z tum. Tutaj. Oto twój moment by wściekać się na swoje lenistwo i pogrążyć w użalaniu nad sobą. Dostaniesz tylko ten moment, ponieważ w każdej chwili Adam Pierce może podpalić Houston. Poświęć kilka minut na użalanie się. Czy pięć wystarczy? - Jesteś dupkiem. - Tak, ale jestem bardzo dobrze wyszkolonym dupkiem. Oferuję ci moje usługi. Więc przetraw to, wstań i działaj. Dasz radę? Wiesz co? Nie: jeżeli on kiedykolwiek się zakocha, to nie będzie wspaniałe romantyczne oddanie. To będzie wyścig frustracji i pożądania, a na końcu jego ukochana udusi go. Nie mogłam pozwolić, by spalono Houston. - Tak, dam radę. Wstał, lekko się krzywiąc i usiadł na łóżku. - Magia działa na dwa sposoby, pasywnie i aktywnie. Weźmy na przykład akwakinetyka, wodnego maga. Wodny mag zawsze wie, gdzie jest najbliższe źródło wody. Pytanie jak? - Wyczuwa ją, - strzeliłam. - Tak. Część jego mocy skanuje niezależnie od woli otoczenie. Jeżeli poprosisz jednego z nich, by skupił się na odnalezieniu wody, większość z nich zaskakująco nie zdoła dokonać takiego wysiłku. Akwakinetyk na pustyni wyczerpie się szybciej niż ktokolwiek inny. Dlaczego? - Bo stale poszukuje wody i nie znajduje żadnej? Szalony Rogan przytaknął. – Podobnie działa komórka. Weź ją w obszar, gdzie nie ma zasięgu, stale będzie się łączyć, szukając sygnału i 347

wyczerpując baterie. Pasywna strefa. Jeżeli akwakinetyk postanowi oddziaływać na wodę, wyciągając wilgoć z powietrza albo źródła wody, to oddziaływanie będzie wymagało aktywnego wysiłku. To aktywny nośnik. Jeżeli zostaniemy przy analogii z komórką, pasywne pole to telefon szukający sygnału. Aktywny wektor to wykonywanie połączeń. - Więc gdy stwierdzam czy ludzie kłamią, dzieje się to bo znajdują się w moim pasywnym polu. - To oznacza, że gdy uwięziłam go by odpowiedział czy jest odpowiedzialny za podpalenie, po raz pierwszy aktywnie użyłam mojej mocy. Och. Czekaj. Także oparłam się jego zaklęciu, gdy mnie porwał. Może zdołam coś z tego wyciągnąć. - Tak. - Szalony Rogan wstał. - Mam czterdzieści pięć lat. Moja magia zareagowała. - Kłamstwo. - Odwróć się. Odwróciłam się tyłem do niego. - Matka mnie nienawidziła. Klik. - Kłamstwo. Odwróciłam się. Przeniósł się do rejonu aneksu kuchennego. - Sprawdzasz zasięg? - Tak. - Mogę oszczędzić ci problemów. Jeżeli widzę cię i/lub jesteś dość blisko by cię usłyszeć, zadziała. Telefony, przekaz telewizyjny i sesje Skype nie działają, więc musi istnieć jakaś fizyczna bliskość. Działa lepiej gdy widzę i słyszę cię jednocześnie. Najlepszy jest kontakt wzrokowy. Podszedł i stanął trzydzieści centymetrów ode mnie, patrząc mi prosto w oczy. - Zadaj mi pytanie i spróbuj zmusić do odpowiedzi. Naprężyłam się, skupiając na nim. Coś prostego, co wymaga odpowiedzi tak lub nie. Jakiś neutralny temat. - Byłeś żonaty? - Och tak. To całkowicie neutralne. 348

Nic. Zaczekaliśmy kolejne dziesięć sekund. - Spróbujmy czegoś innego. - Szalony Rogan podbiegł do szuflady i wrócił z kawałkiem kredy. Podał mi go. - Narysuj wzmacniające koło. Wzięłam od niego kredę, podeszłam do szerokiego, czystego fragmentu pokoju, przykucnęłam i zaczęłam rysować okrąg na podłodze. - Czekaj. - Podszedł do mnie i ukląkł obok. - To jeden z tych przypadków, gdy wielkość nie ma znaczenia. Ha ha. - Małe koło, idealnie narysowane daje większą moc niż wielkie i niezgrabne. Proszę, pokażę ci jak. Nakrył moją dłoń swoją. Poczułam gorąco jego dłoni, kształt palców, ekscytacja wystrzeliła we mnie, pełen obawy dreszcz, po części nadzieja, po części alarm. Objął mnie drugim ramieniem. Och mój Boże. Gdzie zniknęło powietrze? - Wyprostuj ramię. Nie zginaj łokcia. - Prześlizgnął ręką w górę ramienia do łokcia, wywołując reakcję łańcuchową, która dotarła do pleców w napływie drżącego gorąca. Umysł desperacko próbował odzyskać kontrolę, a ciało jęczało w wyobraźni. Dotknij mnie. Jeszcze raz. Dotknij mnie. - Opuść kredę. - Stał dokładnie za mną, mówiąc mi do ucha. Świat się skurczył. Nagle czułam się super świadoma każdego calu przestrzeni pomiędzy nami. Powietrze naładowało się energią, jakby miała wybuchnąć burza. Ogarnęła mnie niecierpliwość. Uszy wyciszyły wszystko poza jego głosem. Dłoń pieściła moje ramię, kolano musnęło udo, a ja prawie podskoczyłam. - Jak cyrkiel. Twoje ciało to stelaż a ramię z kredą to ołówek.

349

Tembr głosu się zmienił. Oddychał głębiej. Trzymał mnie mocniej, przesuwając dłoń. - Trzymaj pewnie. Teraz obróć się. Okręciłam się na stopie, rysując prawie idealny łuk na podłodze. - Dobrze. Trafiłam ręką w jego nogę. Upuściłam kredę i spojrzałam w górę. Znajdowaliśmy się twarzą w twarz. Jego oczy, normalnie zimne i bezlitosne, albo sardonicznie rozbawione stały się gorącym błękitem, zatapiającym z intensywnością męskiego pożądania. Wabił mnie, obiecywał rzeczy, które przyprawią o zawrót głowy i nie dbałam o to czy są kłamstwami. Poruszył się naprzód, szybko, złapał mnie ramionami i przykrył usta swoimi. Jego język wsunął się między moje otwarte wargi, sprawiając że otworzyłam je szerzej, kusząc mnie bym go zasmakowała. Fantomowy ogień rozlał się po karku, ześlizgując do gardła jak ciepły, bursztynowy miód, głębiej do ciała, do żył, w wyniku czego moja skóra drżała z pożądania. Płynne ciepło rozlało się powoli, spływając do doliny pomiędzy piersiami, potem prześlizgując się na boki, znów pod piersi. Sutki stwardniały w oczekiwaniu. Nagle ogień przyśpieszył, zbierając piersi aksamitnym naporem. Ścisnął je lekko, obejmując piersi i ostatecznie parzył sutki drobnymi eksplozjami gorąca. Ciało osunęło się pod naporem przyjemności. Jęknęłam w usta Rogana. Jego ręka znajdowała się w moich włosach, chwytając tył głowy. Druga ręka przysunęła mnie do niego, mocno na plecach, bez wysiłku utrzymując moją wagę. Jego pierś napierała na moje sutki. Tamta chwila w centrum to tylko przedsmak jego magii. To? To było niebem, a może piekłem, nie miałam pojęcia i nie obchodziło mnie. Chciałam więcej.

350

Wywołujące szaleństwo ciepło rozlało się pod moimi piersiami, ześlizgując w dół ciała, powoli, tak wolno, śladem wrażliwych nerwów na plecach, rozpalając je jeden za drugim, aż całe ciało drżało bliskie ekstazy... spijał mnie jakby nic innego nie miało znaczenia, a ja mu pozwoliłam. Ciepło zsunęło się w dół, niżej i niżej, rozwiewając wstęgi przyjemności wokół mnie. Nacisk wytworzony pomiędzy nogami, boląca potrzeba i drżące oczekiwanie. Ciepło pulsowało wewnątrz mnie, nabierając coraz bardziej na sile. Nadal mnie całował, napór jego języka był nieprzerwany. Och mój Boże. Nie mogłam stać. Nie mogłam... Znów wsunął się w moje usta. Aksamitne ciepło owinęło mnie. Przyjemność stała się rzeką a ja w niej tonęłam, przytłoczona drżącą gorączką ekstazy i delirium. Moje ciało napięło się, tak mocno, że prawie bolało i jęknęłam, biodra same się wygięły. Napór pomiędzy nogami zmienił się w kaskadę dreszczy. Opadłam naprzeciw niego, w jego ramiona, unoszona w mgle błogości. Przyciągnął mnie do siebie, muśnięcie ust o moje okazało się wręcz delikatne. Ktoś dobijał się do drzwi. - Sir? Sir? - To Daniela. Rzeczywistość potrąciła mnie jak pociąg. Obściskiwałam się z Szalonym Roganem i doszłam, miałam ogłuszający umysł, zmieniający życie orgazm, który zapamiętam aż do śmierci, a on nawet nie zdjął ze mnie ubrania. Och nie. Nie, nie, nie. Zakryłam twarz dłońmi. - Czego? - Warknął Szalony Rogan. - Nie odbierałeś telefonu, sir. Mam na linii Augustine'a Montgomery. - Oddzwonię do niego, - odpowiedział Szalony Rogan. - Twierdzi, że to pilne. 351

- Oddzwonię, - powtórzył Szalony Rogan stalowym głosem. Słyszałam milknące kroki. Nadal obejmował mnie ramionami. - Nevada? - Zapytał. - Wszystko w porządku? Mój profesjonalizm strzelił mnie prosto w twarz. Zrobiłam z siebie kompletną idiotkę. Pofolgowałam sobie z Szalonym Roganem. Najgorsze, że dał mi lekki przedsmak, jak to by było z nim być. Magia. Jak narkotyk, który uzależnia od pierwszej chwili, skonsumowałby mnie i zostawił pustą. A on porzuciłby mnie. Nie mogłam mieć go na zawsze. Był Pierwszym, najważniejszy dla niego był jego własny interes, więc w chwili gdy stałabym się męcząca i nudna, odszedłby. Pomyśleć tylko jakby to bolało. - Nevada? - Powtórzył. Weź się w garść. Zdjęłam ręce z twarzy, odsunęłam się od niego, ruszyłam do łóżka i podałam mu komórkę. Wziął ode mnie telefon i rzucił niedbale przez ramię. Komórka uderzyła o ścianę i spadła na dywan. Podszedł do mnie. - Nie, - odpowiedziałam. - Do diabła dlaczego nie? - To nieprofesjonalne i niebezpieczne. To nie miało miejsca. - To się zdarzyło. - Nie. - To się zdarzyło. Byłem tutaj. A tobie się podobało. - Nie. - Roztopiłaś się. - Męski, zadowolony z siebie uśmiech pojawił się na jego ustach. - Jak wiosenny śnieg. - Nie mam pojęcia o czym mówisz. Spoglądaliśmy na siebie. - Dobrze. Nie miałaś pojęcia, że będzie aż tak dobrze. Nikt w twoim życiu nie był tak dobry i wiesz, że nikt w przyszłości nie będzie tak 352

dobry. Posmakowałaś i chcesz więcej. Chcesz seksu. Nieprzyzwoitego, nagiego, gorącego seksu. Myślisz o tym, gdy teraz rozmawiamy. Myślisz, że możesz sobie wyobrazić jak to będzie. Zaufaj mi, nie masz pojęcia. Nawet nie zacząłem. Uciekaj, pomyśl nad tym, udawaj że nic się nie wydarzyło, to nie ma znaczenia. Pozwolę ci teraz. Im mocniej walczysz, tym trudniej będzie ci się oprzeć, aż któregoś dnia przybiegniesz na skinienie mojego palca. Palce zacisnęły się na czymś twardym. Rzuciłam tym w niego. Kreda uderzyła go prosto w czoło. Mrugnął. Wstałam i poszłam do łazienki zebrać się w garść.

353

Rozdział 15 Albo komórka Szalonego Rogana była odporna na urazy mechaniczne, albo posiadał ich pełen zestaw, bo gdy wróciłam z łazienki, trzymał ją przy uchu słuchając. Miał na sobie buty. Wychodziliśmy. Szalony Rogan wskazał na mnie i ruszył do drzwi. Podążyłam za nim, wyszliśmy z pokoju, zeszliśmy korytarzem w dół. Rogan szedł szybko, prawie musiałam biec aby za nim nadążyć. - Dobra, - odpowiedział Szalony Rogan. - Potrzebuję cię tam za dziesięć minut. Zdążysz? Rozłączył się i przyspieszył. - Dzwonił Augustine. Policyjny radiowóz dostrzegł Pierce'a jadącego do domu od Południowej Autostrady. Przekazano to trzy minuty temu. - Zmienił radiowóz w kule ognia, a potem roześmiał się teatralnie? - Zaczęłam biec. - Zignorował go, a jadący za nim opancerzony pojazd staranował radiowóz i zepchnął z drogi. Wypadliśmy przez drzwi na zewnątrz. Adam nie skorzystał z okazji, by się popisać. Zmierzał do miasta od strony południowej autostrady, która doprowadzi go prosto do centrum i oszczędzał moc. Chciał uderzyć w Houston jak meteor. Wszystko zmieniło się w wyścig. - Kluczyki. - Rogan wyciągnął rękę. Położyłam je na jego dłoni. Otworzył zamki w Audi i wsiedliśmy. - Nie ma trzeciej części. - Rogan wycofał i dodał gazu, a Audi wystrzeliło z parkingu jak pocisk. - Zrobił wielkie przedstawienie z pozyskania pierwszej i drugiej części, więc zrobi show z pozyskania trzeciej. Wie gdzie ona jest. My nie. 354

Włączyło się radio. - To Nadanie Zagrożenia Bezpieczeństwa. Sekretarz

Departamentu

Bezpieczeństwa

Krajowego

otrzymał

wiarygodne dowody możliwego ataku terrorystycznego w mieście Houston. Ryzyko ataku terrorystycznego podniesiono z poziomu podwyższonego do nadciągającego. Ogłaszamy ewakuację centrum, powtarzam ewakuacja centrum. Jeżeli nie jesteście w stanie odjechać pojazdem, poszukajcie schronienia w podziemnych tunelach. Główne wejścia są... Szalony Rogan wyłączył radio. Włączyliśmy się w ruch uliczny pędząc na złamanie karku. Potok aut zalewał ulice z przeciwnej strony. Każdy na naszym pasie albo skręcał w boczne uliczki albo próbował zawrócić. Ludzie wybiegali z centrum. - Mark Emmens miał jedną córkę, - odezwał się Szalony Rogan. - Jego żona i siostra nie żyją, tak jak mąż siostry. Pozostaje córka i jej mąż. Według Augustina nic niezwykłego nie wydarzyło się w ich życiu, ale wnuczek Marka, Jesse Emmens zniknął ze swojego pokoju w Edynburgu trzy miesiące temu. - Jego wnuczek ma na nazwisko Emmens? Miał on też syna? - Nie, zięć Marka przyjął nazwisko Emmens. Rodzina Emmens jest szanowana a ich nazwisko rozpoznawalne. Jesse Emmens zniknął na czterdzieści osiem godzin, po czym podrzucono go całego i zdrowego do akademika, ale pamięć o tym, co z nim się działo była wymazana. Nałożona blokada okazała się tak silna, że potrzebował dwudziestu czterech godziny by przypomnieć sobie swoje własne nazwisko. - Czy Jesse zna lokalizację artefaktu? Szalony Rogan przytaknął. - Też został zaklęty. Ktoś musiał go złamać, da się to zrobić. I to będzie moje zadanie. Nadal nie miałam pojęcia jak.

355

- Potrafisz to. Poszłoby zupełnie inaczej gdybyś otrzymała dokładne instrukcje. - Jeżeli otrzymałabym właściwe instrukcje, ludzie tacy jak Augustine zmusiliby mnie do zostania ich osobistym wykrywaczem kłamstw. - A teraz, bez względu na to czy mi się uda czy nie, i tak to nastąpi. Zakładając, że MADM przetrwa to co zafunduje nam Adam. - Czy Augustine może zmusić się do robienia tego na mocy waszego kontraktu? - Tak. - Mogę wykupić twój kontrakt. - Nie możesz. Jakakolwiek sprzedaż naszego długu wymaga mojej zgody, a ja na się na to nie zgodzę. Uśmiechnął się. - Nie chcesz pracować pode mną? - Nawet nie zaszczycę tego odpowiedzią. - Masz kopię tego kontraktu? - Mam w komórce. - Przeczytaj fragment, który zmusza cię do brania zleceń od MADM. Po dziesięciu minutach wjechaliśmy na parking przed niebieską szklaną płetwą budynku MADM. Powódź aut toczyła się w przeciwnym kierunku. Ludzie wybiegali z budynków z przerażonymi i zmartwionymi twarzami. Augustine ewakuował MADM. Sekretarka Augustine'a spotkała nas w holu. Jej makijaż wciąż był nieskazitelny, a ubrania doskonale pasowały, ale włosy miały odcień malachitowej zieleni. - Za mną proszę. Prawie biegła w kierunku windy. A my za nią. Wcisnęła przycisk z numerem piętnastym. – Zrobiliśmy zdjęcie Adamowi Pierce jak wjeżdża do miasta poprzez uliczne kamery zanim cała sieć przestała działać. Jechał motocyklem, a przed nim i za nim dwa czarne BMW X6 SUV. 356

Winda zadzwoniła sygnalizując przystanek. Drzwi się otworzyły i sekretarka pobiegła w dół korytarza. - Nagrania wskazują, że monitoring uliczny nie zauważył ani Pierce'a ani aut. Siły policyjne ustawiły blokady na wszystkich głównych drogach do centrum. Ktoś chronił Adama Pierce. Kolejny potężny mag. To wszystko stawało się coraz bardziej i bardziej skomplikowane z każdą minutą. Kimkolwiek byli ci ludzie, byli zorganizowani, potężni i planowali z wyprzedzeniem. Nie wróżyło to dobrze Houston. Czego oni od nas chcieli? Dlaczego? Czemu to się działo? To nie miało sensu. Sekretarka zatrzymała się przed drzwiami i otworzyła je dla nas. Weszliśmy do wielkiego pokoju. Podłoga czarna, matowa, ale idealnie równa. Ta sama farba pokrywała ściany. Zasłony osłaniały okna. Jedyne światło dochodziło z sześciu szklanych tub umieszczonych pionowo jak kolumny od sufitu do podłogi, trzy po jednej stronie i trzy po drugiej. Każda tuba miała około trzydziestu centymetrów średnicy i wypełniona była jasnym płynem. Setki bąbelków unosiły się w wodzie, to jak spadały w dół hipnotyzowało, podświetlone przez purpurowe światła wbudowane wewnątrz rur, czynią całe urządzenie lśniącym lekkim lawendowym światłem. Na otwartej przestrzeni pomiędzy tubami stało krzesło. Siedział w nim starszy mężczyzna, trzymając rzeźbioną, drewnianą laskę w lewej ręce. Miał na sobie garnitur, siwe, rzadkie włosy jak bawełna. Czas poznaczył jego twarz głębokimi zmarszczkami, ale orzechowe oczy spoglądały z ostrą, czujną inteligencją. Augustin stał obok mężczyzny. W odległym kącie pokoju siedziało pięcioro ludzi przy stanowiskach komputerowych poniżej wielkiego ekranu telewizyjnego. Światło monitorów oświetlało lekko ścianę za nimi, 357

podświetlając kłąb pyłu kredy. Teraz dziwny kolor podłogi i ścian nabrał sensu. To pokój zaklęć, w całości pomalowany farbą stanowiącą podkład tablicy. - Panie Emmens, - odezwał się Augustine, - pozwolę sobie przedstawić Connora Rogana i jego współpracownicę. - Miło mi, - odpowiedział Emmens. - Potrzebny będzie wzmacniający krąg, - przerwał Szalony Rogan, z dwoma ogniskowymi punktami pod kątem czterdziestu pięciu stopni i sto trzydziestu pięciu. Kobieta wyskoczyła z jednego z terminali, podbiegła i zaczęła rysować na podłodze. - Przepraszam. - Augustine uśmiechnął się do pana Emmensa. Muszę porozmawiać z współpracownikami. Odciągnął na bok Szalonego Rogana. Podążyłam za nimi, ponieważ nie wiedziałam co innego mam robić. - To ci nie pomoże i wiesz o tym, - wymruczał Augustine. - Został zaklęty przez Cesara Costę przy narodzinach. Nie jesteś wystarczająco silny, by się przebić. To wymaga Łamacza, Pierwszego. Mamy dwóch w całym kraju i obaj znajdują się na Zachodnim Wybrzeżu. Mamy ledwie minuty. - Panna Baylor chciałaby renegocjować swój kontrakt. Augustine odwrócił się do mnie. - Teraz? - Teraz, - odpowiedział Rogan. - Chciałaby dodać jedno słowo do klauzuli siódmej. Powinna brzmieć: „MADM NIE może zmusić Agencji Detektywistycznej Baylor do pomocy i tak dalej... - Dlaczego mam się na to zgodzić? To wbrew moim interesom. Augustine skrzywił się. - Co tu się dzieje? - Zrobisz to, bo wiatr wieje ci w oczy, - odpowiedział Szalony Rogan. - Bez względu na to, gdzie w centrum Adam rozpocznie zabawę, 358

ten budynek spłonie i wiesz to. Twój dom straci miliony. Jedno słowo Augustine. Rozważ za i przeciw. Augustine zacisnął szczękę. - Nie strzelaj focha, - dodał Szalony Rogan. - Dobrze. - Augustine podniósł tablet z najbliższego biurka. Jego długie palce tańczyły na nim. Pokazał mi tablet. Przeczytałam „Aneks nr 1”, lista paragrafów i wprowadzona poprawka. Augustine przycisnął kciuk do ekranu, podpisał dokument i podał mi tablet. - Odcisk palca. Dołączyłam mój obok jego. Ekran błysnął. - Gotowe, - odpowiedział Augustine. - Twoja kolej, - zwrócił się do mnie Szalony Rogan. Wzięłam głęboki wdech. Augustine obserwował mnie jak jastrząb. Szalony Rogan zaprowadził mnie do kręgu. - Zdejmij buty, wymruczał. Zdjęłam sportowe buty i skarpetki. Przytrzymał mi rękę i pomógł wejść do koła. - Odpręż się, - powiedział Szalony Rogan. - Zapoznaj się z nim. Stałam w okręgu. Czułam się dziwnie, jakbym balansowała na powierzchni elastycznego płynu. Miałam dziwne przeczucie, że jeżeli podskoczę, odbiję się w górę jak od trampoliny. Problem w tym, że nie miałam pojęcia jak skakać. Pan Emmens skinął na mnie. - Zanim zaczniemy, ostrzegano mnie,

że

odpowiadanie

bezpośrednio

na

pytania

o

lokalizację

przedmiotu, może mnie zabić. Chcę powiedzieć gdzie to jest, ale jeżeli zmusisz mnie do ujawnienia dokładnej lokalizacji, umrę zanim pomogę i nigdy nie odnajdziecie go na czas. Nie mam nic przeciwko oddaniu życia za to miasto. To obowiązek mojej rodziny. Proszę tylko byś nie zmarnowała mojego życia. Nie chcę umrzeć odpowiadając na niewłaściwe pytanie. 359

- Rozumiem. - Moja moc wypełniła okrąg jak gęsta mgła. Powierzchnia „płynu” była spokojna pode mną. Jakoś jedno oddziaływało z drugim. - Marnujemy czas, - odpowiedział Augustine. - Czujesz krąg? - Zapytał Szalony Rogan przechodząc za mną. - Tak. Powoli okrążył kredową linię i zatrzymał się po lewej. - Czujesz jak twoja moc go wypełnia. - Tak. - Wiesz co planuje Pierce? - Chce spalić miasto na popiół. - Dokąd on zmierzał. - Artefakt zmienił Emmensa w Pierwszego, - Głos Szalonego Rogana był lodowaty. - Adama Pierce zmieni w boga ognia. Teraz potrafi topić stal, która topi się w temperaturze 2750. Artefakt podwoi tę moc. Domowy ogień nigdy nie przekracza 1200 FF. Adam Pierce będzie płonął pięć razy goręcej, może i więcej. W temperaturze 2192 beton traci swoją strukturę krystaliczną i zmienia się w tlenek wapnia, biały proszek. W 2750 stopniach, topi się stal nierdzewna w tych budynkach. Centrum stanie się piekłem ze stopionego metalu, rozpadającego się betonu, płomieni i trujących gazów. Stanie się piekłem na ziemi. Tysiące ludzi zginą. Przełknęłam. Poczułam w sobie niepokój. - Pierce właśnie przekroczył ulicę Dreyfusa, - ogłosiła osoba przy terminalu. - Kamery znów nie działają. Znowu go zgubiliśmy. Trzymał się z dala od głównych dróg, by uniknąć blokad Lenory. Nawet przy tym ruchu, dotarcie do centrum zajmie mu dwadzieścia minut. - Problem z „tysiącem ludzi”, - kontynuował Szalony Rogan, „polega na tym, że to nie jest osobiste”. 360

Wziął tablet Augustine'a i kliknął go. - Wielki ekran, na ścianie rozbłysł.

-

Srebrny

supernowoczesnym

wan

budynkiem,

zaparkowany 2

Centrum

przed

wyszukanym,

Houston,

na

rogu

MacKinnleya i Fanin. Bardzo wyróżniający się budynek, cały z ciemnego szkła w samym środku centrum. Szalony Rogan oddał tablet Augustinowi i uniósł telefon. Bernard? - Tak? - Głos kuzyna odpowiedział przez telefon. - Musisz wysiąść z auta i podejść do budynku. Nie. Zamarłam. Drzwi pasażera otworzyły się. Bern wysiadł z wanu i obrócił się w kierunku budynku. Kamera skupiła się na jego twarzy. Wszystko inne znikło. Widziałam poważne oczy Berna, niebieskie i szeroko otwarte na ekranie. Adam znajdował się niecałe dwadzieścia minut stąd. Bern zginie. Szalony Rogan to wiedział. Wiedział to i zostawił go tam. Usłyszałam mój własny głos. - Uciekaj stamtąd. Uciekaj! - Nie słyszy cie. - Szalony Rogan odłożył telefon. - Ty draniu! Magia uderzyła krąg, napierając na niego. Chmura kredowego pyłu wystrzeliła z granic kręgu. Augustine upuścił tablet. Krąg odbił uderzenie i moc mnie zalała. - Oto i to, - wymruczał Szalony Rogan. - To nie strach ani gniew. To instynkt opiekuńczy. - On ma dziewiętnaście lat! - Magia szalała a mój głos pasował do niej. - Więc wymyśl coś, by go uratować. Magia wycelowała w niego. - Nie mnie, - Rogan wskazał na pana Emmensa. - Jego. 361

Obróciłam się. Magia chwyciła w swoje szpony starszego mężczyznę. Zbladł. Krąg dawał mi więcej mocy. Patrzyłam mu w oczy. Nazywasz się Mark Emmens? - Tak. Prawda. Magia uwięziła go. Zamknęła go bariera, jak łupina orzecha. Był stary, chudy i silny. Czułam jego życie, drżące w środku, chronione i uwięzione przez łupinę. - Wiesz gdzie znajduje się trzecia część amuletu? Próbował się opierać. Uderzyłam w krąg magią. Magia wróciła do mnie. Chwyciłam niewidzialną barierę swoją mocą i naprężyłam się, by ją rozerwać. Nie potrzebowałam wiele. Zaledwie szczeliny. Małego dojścia. Powłoka oparła się. Nie miałam na to czasu. Bern zginie. Nabrałam mocy z kręgu. Czułam jak nadchodzi, jakbym przeciągała linę oczekując, że uzyskam stopę, albo dwie, ale moc szła dalej, a teraz pociągałam obiema rękami tak szybko jak potrafiłam. Napływ mocy zwolnił. Uderzyłam ponownie krąg i moc przyśpieszyła. Skupiłam ją całą na skorupie. Zadrżała. Więcej mocy. Szumiało mi w głowie. Kolejny wstrząs. Skorupa pękła. W umyśle widziałam jak wylewa się z niej światło. Naparłam tam swoją mocą, aby podtrzymać otwarcie. - Tak, - odpowiedział pan Emmens. Odpowiedział na pytanie. Wykonałam ruch ustami. 362

- Czy trzecia część znajduje się w pańskim posiadaniu? - Nie. - Czy ukryto ją na pańskiej ziemi? - Nie. - Umrze, - ostrzegł Augustine. - Pobiera zbyt wiele mocy. - Wszystko z nią w porządku, - odpowiedział Szalony Rogan. Bolało. Jakby coś dźgnęło mnie w brzuch a ja próbowałam wyjąć nóż cal za calem. Ale magiczna szczelina wytrzymała. Myśl, myśl, myśl... Twarz Berna spoglądała na mnie z kamery. Musiałam go ocalić. To zaledwie chłopiec. Miał przed sobą całe życie. Adam Pierce spali centrum. Fragment artefaktu musi być gdzieś tutaj. W centrum miasta. Nie będzie go w banku ani żadnym innym budynku, bo rodzina Emmens nie zachowałaby takiego samego wzoru. - Znajduje się na ziemi, która kiedyś do was należała? - Nie. Ból rozrywał mnie teraz, gorący i ostry. - Znajduje się na ziemi pańskich krewnych? - Nie. - Znajduj się na ziemi, która należała do pańskich krewnych? - Tak. Prawie mną to zachwiało. - Przeszukajcie bazę, - warknął Augustine. Pięcioro ludzi przy terminalach komputerowych wściekle pisało na klawiaturach. - Sprzedano tą ziemię? - Nie.

363

Jeżeli jego krewni nie posiadali ziemi i nie sprzedano jej, co mogli z nią zrobić? Świat się zakołysał. Czułam, że zaraz zemdleję. Przywarłam do świadomości, desperacko walcząc by utrzymać się na nogach. - Frederick Rome, - zgłosił jeden z techników komputerowych. - Były mąż jego córki, posiadał budynek na ulicy Caroline. Stracił go podczas rozwodu i przekazano go drugiej byłej żonie, - Augustine odwrócił się do mnie. - Zapytaj czy stracono go w sposób legalny. - Czy własność stracono w drodze decyzji sądowych, albo przyznano jako ugodę? - Nie. Migały mi przed oczami małe koliste roje. Magia ustępowała. Ledwie ją trzymałam. Zmusiłam umysł by walczył pomimo bólu i zmęczenia. To centrum. Nie było nic w centrum poza wielkimi biznesami posiadanymi przez Domy, rządowymi budynkami i… Rządowe budynki. - Czy znajduje się to na miejskim gruncie? - Tak, - Pan Emmens ożył. - Czy teren przekazano miastu? - Tak. - Pan Emmens przytaknął. Technicy wpisywali tak szybko, że uderzenia klawiszy zlały się w dudnienie. - Patricia Bridges, - zawołał środkowy technik. - Żona Williama Bridges, panieńskie nazwisko Emmens. Pan Emmens uśmiechnął się. - William i Patricia Bridges wspólnie przekazali działkę ziemi miastu Houson, pod warunkiem, że teren nigdy nie zostanie sprzedany

364

ani zabudowany, ale wykorzystany jako miejsce spotkań dla ludzi z Teksasu. Park Mostowy. Dokładnie naprzeciw wydziału sprawiedliwości. Magia uginała się pod naporem. Miałam jej dość na ostatnie pytanie. - Czy to pomnik, na którym jest koń? - Tak, - odpowiedział pan Emmens. Skorupa zamknęła się zgniatając moją moc. Szalony Rogan chwycił mnie i wyciągnął mnie z kręgu. Napór i ból znikł. Poczułam znów, że szumi mi w głowie. Jego spojrzenie napotkało moje oczy. - Odezwij się do mnie. - Nienawidzę cię. - Dobrze. - Szalony Rogan mnie puścił. - Wszystko w porządku. Podał mi komórkę. Chwyciłam ją. - Bernard uciekaj stamtąd. Nie rozumiesz, Pierce zamierza spalić centrum. - Wiem, sam zgłosiłem się do tego, - odpowiedział. - Udało ci się? Och ty idioto. - Tak! Uciekaj stamtąd. Nie przejmuj się wanem, uciekaj do tuneli. Na ekranie kuzyn przebiegł przez ulicę. Odwróciłam się do Rogana. - Nigdy więcej nie proś mojej rodziny, by do czegoś się zgłosiła. - Nie chcesz wiedzieć co to takiego? - Zapytał pan Emmens. Spojrzeliśmy na niego. - Zaklęcie ukrywa, co to jest i gdzie się znajduje, ale nie czym to jest, - wyjaśnił. - To czterokaratowy zielony diament. Kolor jest efektem naturalnego napromieniowania. - Wiem co to, - odezwał się Rogan.

365

- Idę z tobą. - Zobaczę jak to się kończy. Przetrwam to i dam Adamowi Pierce w pysk, gdy Rogan będzie wyciągał ostatni kawałek artefaktu z tego konia. - Dobrze. Pośpiesz się. - Odwrócił się i pobiegł. Odwróciłam się do Augustine'a. - Potrzebuję kajdanek. Jeden z komputerowców otworzył szufladę i rzucił mi parę razem z kluczykami. - Dzięki! - Złapałam je i pobiegłam w dół korytarza za Roganem. - Zaczekaj, - krzyknął Augustine. Odwróciłam się - Jesteś jak wyczerpana bateria. Nie masz w sobie żadnej mocy. Co możesz zrobić Pierce'owi? - Może strzelić mu w głowę. - Rogan wcisnął przycisk windy. - Jeżeli Rogan przegra, umrzesz, - Zawołał Augustine. Drzwi otworzyły się. - Jeżeli on przegra to już jesteśmy martwi, - odpowiedziałam i wskoczyłam do windy z Szalonym Roganem.




Dwa pasy wypełniał ruch na ulicy Caroline. Auta na obu pasach skierowały się na południe, z dala od centrum. Nikt się nie poruszał. Porzucono auta. Właściciele musieli udać się do tuneli. Szalony Rogan skręcił zbyt ostro. Chwyciłam klamki by utrzymać równowagę. Audi wskoczyło na krawężnik i wylądowało na chodniku. Bok pojazdu zadrapał budynek. Szalony Rogan dodał gazu. Zjechaliśmy w boczną uliczkę, Audi zapiszczało w proteście, gdy kamienie drapały stronę kierowcy. Przed nami wznosiła się latarnia. Przygotowałam się na zderzenie. Słup pękł i spadł na bok. 366

- Postaraj się nas nie zabić, - wycedziłam przez zęby. - Nie martw się. Nie chcę rozczarować Adama. Rozciągająca

się

przed

nami

Aleja

Kongresowa

została

zakorkowana przez samochody. Zielone drzewa Parku Bridge poruszały się na wietrze. Audi zahamowało z piskiem. Wyskoczyłam trzymając w dłoni pistolet Baby Desert Eagle. Pobiegłam naprzód pomiędzy samochodami. Park zajmował tyle miejsca, ile przeciętny obszar pomiędzy przecznicami. Za drzewami dostrzegłam brązową statuę Galopującego Kowboja. Głowa konia zniknęła, została przetopiona w kałużę chłodzącej się mazi. Obok konia stał Adam Pierce. Trzecie oko Shivy spoczywało na jego czole: trzy rzędy

nieoszlifowanych

diamentów

przecięte

pionowym

owalem

zdobionym krwistoczerwonymi rubinami. Pośrodku oka, w miejscu, gdzie powinna znajdować się źrenica, lśnił olbrzymi, blady diament, jak kropla czystego światła pochwycona pomiędzy mniejsze kamienie. Zobaczyłam Adama Pierce, wycelowałam w środek ciała i wystrzeliłam. Kule przebiły powietrze obok Adama. Unieszkodliwione opadły na trawę. Szłam w jego kierunku. Nadal strzelałam. Pistolet wypluwał pociski. Hałas dudnił mi w uszach. Bum. Bum. Bum. Klik. Skończył się magazynek. Opuściłam broń. Staliśmy twarzą w twarz. Adam i ja. Wokół niego trawa położyła się płasko. Znajdował się w magicznym kręgu. Nie został on narysowany kredą, stworzyło go trzecie oko Shivy. - Przestrzeń zerowa, - odpowiedział cicho Adam. - Spóźniłaś się. - Dlaczego? Adam, dlaczego? Tysiące ludzi zginą! Nie obchodzi cię to? Nie obchodzi cię to ani trochę? 367

- Rozejrzyj się wokół. Widzisz to wszystko? Wygląda ładnie, ale gdy zajrzysz głębiej, dostrzeżesz zgniliznę. To wszystko jest zgniłe do rdzenia. - O czym ty mówisz? -

Establishment.

Ich

tak

zwany

wymiar

sprawiedliwości.

Sprawiedliwość. Co za dowcip. To nie sprawiedliwość, to ucisk. To system stworzony, by podporządkować silnych słabym. Zgnilizna jest wszędzie, w każdym. W politykach, biznesmenach, w sądach. Tego się nie da naprawić. Istnieje jeden sposób na pozbycie się jej. Oczyszczę miasto. - W tunelach znajdują się ludzie, zwykli, przeciętni ludzie, Adam. Nie mają nic wspólnego z twoją rebelią. - Ależ mają. - Spojrzał na mnie, całkowicie szalonymi oczyma. Podcinają nam skrzydła. Zabraniają nam brać to co jest prawnie nasze. Widzisz, uwierzyliśmy w bzdury utylitaryzmu. Wbito nam do głów, że dobro jest tym co przynosi korzyść większości. No cóż, pierdolę większość. Dlaczego mam się przejmować ich prawem i potrzebami? Jeżeli mam dość mocy, by uzyskać przedmiot jakiego pożądam, to powinienem móc to zrobić. - A jeśli ktoś silniejszy ci go odbierze? Rozłożył ramiona. - Niech tak będzie. Teraz dostrzegasz cały obraz. Oświetlam zgniliznę. Jestem bojownikiem o wolność. Uwalniam nas. Zrywam więzy. - Tak jak chciałeś uwolnić mnie od rodziny? Przytaknął. - Sądziłem, że zrozumiesz ale nie byłaś gotowa. Albo masz moc, albo jej nie masz, Śnieżynko. Moc to działania i dziś zdecydowałem się działać. Zmienię to miejsce w popiół, jak zgniły las. A potem będę patrzeć, jak nowy wzrasta ku słońcu. Zostanę zapamiętany.

368

- Chcesz aby właśnie to było twoją spuścizną? Chcesz być tym, kto spali żywcem tysiące ludzi? Rodzin? Dzieci? Posłuchaj sam siebie. Nie możesz być takim potworem! Uniósł palec do ust. - Cii. Oszczędzaj oddech. Stary świat się skończy, a ty masz miejsce w pierwszym rzędzie. Przegraliśmy. Zawiedliśmy całkowicie. Już po wszystkim. Nie mogliśmy już nic zrobić. - Lubiłem cię, Śnieżynko. Szkoda, że tego nie zobaczysz. Nie chowasz urazy? Nie było szans na przemówienie mu do rozsądku. - Witaj, Szalony Roganie, - Adam rozciągnął wszystkie trzy sylaby słowa „Szalony”. - Wreszcie się spotykamy. Jak to jest okazać się tym drugim? - Nevada, - odezwał się Szalony Rogan. - Chodź tutaj. - Prawie mi ciebie szkoda, kolego - uśmiechnął się Adam. - Miałeś szanse przyłączyć się do zabawy, ale twój kuzyn zrobił z ciebie frajera. Boże, to musi być wkurzające. Szalony Rogan wziął mnie za rękę i przyciągnął do siebie, zabierając z dala od Adama. Zginiemy. Houston spłonie. Już po wszystkim. - Nie masz nic do powiedzenia o Wielki Pierwszy? No dalej Plago Meksyku! - Zawołał Adam. - Patrz na mnie, gdy do ciebie mówię, zaraz przerobię twój tyłek na popiół! Rogan spojrzał na niego. - To twoja impreza. Ty nosisz tiarę. Spróbuj okazać się być uprzejmym gospodarzem. Twarz Adama spurpurowiała. - Pierdol się! - Uniósł palec wskazujący w naszym kierunku. Pierdol się koleś. Pierdolcie się oboje.

369

- Ach te dzisiejsze dzieciaki, - Szalony Rogan potrząsnął głową. Żadnych manier. Rogan zatrzymał się pośrodku trawnika, a ja za nim. Wszystko wydawało się takie jasne. Drzewa o żywej, szmaragdowej zieleni, błękitne niebo. Mogłam dostrzec źdźbło każdej trawy wokół. - Nie chcę umierać, - wyszeptałam. Zdałam sobie sprawę, że płaczę. Miałam zachować siłę i spokój, ale mogłam jedynie myśleć o tym jak bardzo kochałam życie. Ledwie zdążyłam je rozpocząć. Nigdy nie zobaczę jak dorastają moje siostry. Nigdy nie zakocham się i nie założę rodziny. Nawet nie pożegnałam się jak należy. Po prostu dałam mamie buziaka w policzek... - Trzymaj się blisko mnie, - odezwał się Szalony Rogan. Poczujesz granicę wokół nas. Bez względu na to co się stanie, nie przechodź przez nią. Rozumiesz, Nevada? Nie możesz wejść do przestrzeni zerowej, ale możesz z niej wyjść, a jeśli to zrobisz, gdy będę używał magii, to rozerwie cię na krwawe strzępy. Przełknęłam. - Gdy zacznę, mogę nie być w stanie przestać, - kontynuował Szalony Rogan. - Nie będę wiedział gdzie jesteś, nie usłyszę cię, nie zobaczę. Nie opuszczaj kręgu. Bez względu na to co się stanie, będziesz tu bezpieczna. Rozumiesz? - Tak. Przyciągnął mnie do siebie, plecami do piersi i objął ramionami. Magia wypłynęła z niego. Wiatr rozwiał trawę wokół nas. - To nie zadziała, - zawołał Adam. - Cokolwiek chcesz zrobić, to nie zadziała. Spalę wszystko! - Zabawmy się, - odpowiedział Szalony Rogan. Brzmiał dziwnie, niskim i odległym głosem. Nic się nie stało. Nadal mnie obejmował. Nie poruszył się. 370

Powoli mijały sekundy. Naprzeciw nas, słabe pomarańczowe światło pojawiło się w kręgu Adama. Zapłonęło, jak widmowy płomień i zgasło. Znów zapłonęło i jeszcze raz przygasło. Adam Pierce otworzył usta. Głos nie należał do niego. To był głos czegoś starożytnego i przerażającego, ryk budzącego się do życia wulkanu. „JESTEM OGNIEM. PŁOŃ DLA MNIE”. Wiatr zamarł. Wiał sekundę wcześniej a teraz znikł. Widziałam jak porusza drzewami i trawą, ale nic nie czułam. Przeszył mnie dziwny spokój, jakby niewidzialny mur odciął nas od świata. Poczułam go pół metra przed nami. Wypełnił szeroki na dwa metry okrąg. Było tu tak spokojnie. Tak cicho. Uścisk Szalonego Rogana osłabł. Jego ramiona ześlizgnęły się ze mnie. Odwróciłam się. Oczy Rogana wypełnił nienaturalny, turkusowy błękit. Jego twarz wyglądała tak spokojnie. - Rogan? Spoglądał w dal. Nie widział mnie. Stopy Rogana opuściły ziemię. Ciało uniosło się o kilkanaście centymetrów w powietrze. Ramiona opadły luźno po bokach. Trawa poza kręgiem zgięła się, jakby po fali uderzeniowej. W kręgu Adama Pierce wystrzelił ogień, owijając się wokół niego. Płomień stał się wysoki na około metr. Adam patrzył prosto na mnie, a jego oczy przypominały czysty ogień. Włoski na karku nastroszyły się. Okrąg wokół mnie pulsował. Nie słyszałam tego, ale poczułam. Rozbrzmiewał we mnie, odbijał się echem w kościach, nie przynosił bólu ani przyjemności. Drzewa wokół nas zawaliły się, podcięto im korzenie. Galopujący Kowboj ześlizgnął się na bok i pękł. Okrąg zapulsował jeszcze raz. Prokuratura Okręgowa Hrabstwa Harris zatrzęsła się. Po prawej zadrżała wysoka wieża Sądu Cywilnego. Co Rogan robił? 371

Krąg zapulsował jeszcze raz, jak bijące serce tytana. Budynek prokuratury przechylił się i rozpadł. Przez ułamek sekundy kawałki zawisły w powietrzu, jakby niezdecydowane, czy mają przestrzegać zasad grawitacji. Setki kawałków szkła wirowały, lśniąc w słońcu. Tysiące cegieł unosiło się w bezruchu. Pomiędzy nimi widziałam wewnętrzne konstrukcje budynków, popękane, całe sto metrów wysokości rozdarte i wystawione na widok. Jakby cała ich struktura stała się szkłem, a jakiś bóg rozbił ją młotem. Masywny budynek wybuchł. Tony gruzu, szkła, drewna i stali spadły na ziemię. Upadając nie wydał żadnego odgłosu. Mój umysł odmówił zaakceptowania braku dźwięku. Naprężyłam się, by coś usłyszeć, ale nic nie nadeszło. Po prawej, Sąd Cywilny zadrżał i roztrzaskał się. Dwie chmury kurzu wzbiły się, zmierzając prosto w naszym kierunku, sterty popękanych cegieł fruwały wśród kurzu. Przykucnęłam, chroniąc dłońmi głowę. Ból nigdy nie nadszedł. Uniosłam głowę. Fragmenty szczątek spadły na ziemię wokół nas. Żaden nie wylądował w obrębie okręgu. Nade mną unosił się Szalony Rogan. Jego twarz lśniła od środka, oczy pełne jasnego turkusu przypominały gwiazdy. Wyglądał jak anioł. Spojrzałam na Adama. Ogień otoczył go, zmieniając w słup. Płomień wspinał się wyżej i wyżej, okręcając, trzy, nie, trzy i pół, nie, cztery metry wysokości. Koło wokół mnie ponownie zapulsowało. Siła zmiotła szczątki w kurz, napierając ponownie, zamiatając na siebie. Za parkiem rozpadł się Sąd Rodzinny Hrabstwa Harris. Naprzeciw Alei Kongresowej, budynek

372

sądu dla nieletnich rozpadł się, wypluwając głaz wielkości auta, który poleciał w naszym kierunku. Och mój Boże. Nie opuszczaj okręgu. Zacisnęłam dłonie w pięści. Głaz uderzył w okrąg i odbił się. Koło pulsowało raz po raz, każda fala wzbijała gruz na zewnątrz, w górę, zmieniając go w pył, raz za razem. Rogan budował mur. Jeżeli ogień zostanie zamknięty, nie zdoła się rozprzestrzenić. Słup ognia mierzył pięć metrów i nadal rósł. Impuls Szalonego Rogana przewrócił kolejną grupę budynków. Fragmenty dołączyły do muru. Słup ognia wzniósł się o kolejne sześć metrów. Mur wzrósł o kolejne trzy metry. Ścigali się, coraz wyżej, mur, ogień, mur, ogień. Słup ognia mierzył już ponad trzydzieści metrów. Nie widziałam, czy mur był wyższy. Słup płomieni lśnił bielą. Pierścień ognia eksplodował naprzód, w moim kierunku. Powalone drzewa znikły, natychmiast zmienione w popiół. Wzięłam się w garść i wstrzymałam oddech. Ogień uderzył o okrąg i połknął go. Żyłam. Powietrze wokół mnie nie stało się ani trochę cieplejsze. Nawet nie czułam dymu. Powietrze było świeże. Ogień ruszył ku murowi. Proszę, niech będzie wystarczająco wysoki. Proszę, niech będzie wystarczająco wysoki. Płomienie uderzyły o barierę i wystrzeliły na dziesięć metrów. Wstrzymałam oddech. Nadal mógł spalić wszystko. 373

Wokół mnie szalało piekło, a w jego głębi stał Adam Pierce, lśniący złotym

światłem,

owinięty

ogniem,

ze

skradzionym

artefaktem

błyszczącym jak wściekłe słońce. Ulica stała się czarna i błyszcząca. Chodnik zmienił się w smołę. Galopujący Kowboj roztopił się. Metal zlewał się powoli w rzekę na asfalcie. Trawa pod moimi stopami pozostała nienaruszona. Okrąg nadal pulsował, tworząc ścianę. Ogień uderzył o barierę. Zewnętrzna warstwa betonowych fragmentów zmieniła się w biały pył. Proszę niech wytrzyma. Proszę. Mijały minuty, jedna za drugą. Usiadłam. Nie mogłam już stać. Zbyt szybkie bicie serca zmęczyło mnie. Całe ciało drżało z niepokoju. Czułam się jak poturbowana. Mur zalśnił nieziemskim światłem. Beton zmienił się w tlenek wapnia, który teraz topił się i tworzył taki sam rodzaj światła, jakie oświetlało teatralne produkcje zanim wprowadzono elektryczność. Ogień szalał wściekły, pochłaniając mur. Wszyscy ci ludzie w tunelach... Jeżeli mur upadnie i ogień rozleje się do centrum, uduszą się od gazów. Jeżeli nie ugotują się wpierw. Mur po lewej przestał świecić. Spojrzałam na niego. Ogień nadal płonął, ale beton i kamień już się nie palił. Umysł walczył z tą obserwacją. Byłam zbyt zdenerwowana, by to przetrawić. Ostatecznie fragmenty zaczęły układać się w mojej głowie. Mur przestał lśnić, oznaczało to, że musiała powstać szczelina pomiędzy nim a magicznym ogniem. Adam stał się słupem ognia szerokim na tyle na ile mógł. Rogan zdołał go utrzymać. Blask został uwięziony. Oblała mnie ulga. Zaszlochałam. Uświadomiłam sobie, że płaczę. 374

Bern nie zginie w tunelach. Miasto nie zginie – przeszył mnie kolejny puls. Okrąg nadal pulsował. Budynki za murem drżały. Och nie! Rogan nadal działał. Jeżeli Adam nie spali centrum, Rogan zniszczy je. Podskoczyłam. Rogan znajdował się obecnie metr nad ziemią, jego twarz lśniła. Unosił się tak wysoko, że wydawał się nieludzki i nieosiągalny. Jeżeli przerwę to co Rogan robił, okrąg może się rozpaść. Oboje zostaniemy spopieleni. Zginę. Zabiję Rogana. Myśl przeszyła mnie zimnym dreszczem. Nie chciałam, by umierał. Jeżeli nie znajdę sposobu by mu przerwać, wszystkie budynki zawalą się na tunele. Zostaną pochowani żywcem, wszyscy ci ludzie zostaną pogrzebani. Nasze życie za Berna. Za niezliczone życie ludzi w tunelach, za życie dzieci ufających rodzicom, za życia tych którzy się kochali, za życia tych, którzy nie zasłużyli na śmierć. Nie ma tu wyboru. - Rogan! Nie odpowiedział. - Rogan! - Chwyciłam jego stopy. Nie zdołałam poruszyć go nawet o centymetr. Wisiał całkowicie nieruchomo. Uderzyłam pięściami w nogi. - Rogan, obudź się! Obudź się! Żadnej odpowiedzi. Musiałam do niego dotrzeć. Jeżeli dotknę jego twarzy... Zebrałam resztkę magii, jaka we mnie pozostała. Okrąg ponownie zapulsował. Gdy puls rozbrzmiał we mnie, naparłam na niego tak, jak naparłam na wzmacniający krąg, wkładając wszystko w to pchnięcie. Coś pękło we mnie. Stopy opuściły ziemię i uniosłam się, otaczając ramionami Rogana. 375

To nie potrwa długo, podpowiadał mi instynkt. Miałam sekundy zanim magia się wyczerpie i grawitacja ściągnie mnie w dół, i żadnej mocy by to powtórzyć. To mój jeden, jedyny strzał. Musiałam go obudzić. Miał tak spokojny wyraz twarzy, szeroko otwarte oczy, otwarte lekko usta. Nie było go tu ze mną. Nie było go nawet na tej planecie. Nabrałam powietrza, zamknęłam oczy i pocałowałam go. Wszystkie moje pragnienia, wszystkie moje sekrety, każdy moment, gdy go obserwowałam rozmyślając o nas razem, moją wdzięczność za uratowanie babci i ochronę mieszkańców Houston, frustrację i wściekłość za narażenie kuzyna i za brak poszanowania dla ludzkiego życia, wlałam to wszystko w ten pocałunek. Tworzyły go goździki, łzy, ukradkowe spojrzenia i desperackie, palące pożądanie. Pocałowałam go jakbym go kochała. Pocałowałam go, jakby tylko ten pocałunek miał znaczenie. Otworzył szerzej usta. Objął mnie ramionami. Odwzajemnił pocałunek. Nie było tam żadnej magii tym razem. Żadnego sztucznego ognia, żadnej aksamitnej presji. Tylko mężczyzna, który smakował jak chwała niebios i grzechy piekieł zlane w jedno. Stopami dotknęłam ziemi i otworzyłam usta. Patrzył na mnie. Miał nadal turkusowe źrenice. Jego skóra nadal lśniła. Ale w tej chwili był tutaj, ze mną. Okrąg nadal istniał i rzeki ognia przepływały nad nami, gdy Adam płonął w swojej nienawiści. - Musisz przestać, - wyszeptałam. - Wygrałeś, ale niszczysz miasto. - Pocałuj mnie jeszcze raz, to przestanę. Godzinę później, Adam wreszcie wyczerpał się i osunął na ziemię. Rogan utrzymał okrąg. Wokół było zbyt gorąco. Usiadłam z nim w kręgu i obserwowałam jak asfalt powoli się zestala. W pewnym momencie straciłam przytomność, osuwając się na Szalonego Rogana. 376

Gdy obudziłam się, oczy i skóra Rogana przestały lśnić. Helikopter przeleciał nad nami dwukrotnie. Potem w murze pojawiło się pęknięcie. Nie zdołaliśmy go usłyszeć, ale widzieliśmy. Wlał się strumień wody, gwałtownie parując gdy zetknął się z rozżarzonym przez Adama gruntem. Woda płynęła dalej. Akwakinetycy pewnie opanowali zasoby wodne Zatoki Buffalo. Świat zmienił się w parę. Po kolejnej godzinie woda przestała parować, a po kolejnej uznaliśmy, że nie ugotujemy się żywcem. Rogan uwolnił moc, która łączyła go z kręgiem. Woda wlała się do środka, sięgając mi kostek. Była ciepła, co najmniej sto 37 stopni Celcjusza, ale nie parzyła. Ruszyliśmy w kierunku Adama Pierce'a. Leżał na plecach. Jego krąg musiał w pewnym momencie rozpaść się, ponieważ woda lepiła jego włosy i nagą pierś. Wyglądał na odurzonego. Artefakt nadal spoczywał na jego czole. Szalony Rogan zdjął go i mi podał. - Potrzymaj przez chwilę. Nachylił się nad bezwładnym ciałem Adama i potrząsnął go za ramię. Cześć kolego. Adam otworzył oczy. - Cześć, - odezwał się zachrypniętym głosem. - Siadaj. - Rogan mu pomógł z uśmiechem. - Wszystko w porządku? Wszystko poszło tak jak było zaplanowane? Adam spojrzał na niego zaskoczony. - Jasne. - Wiesz jak się nazywasz? - Adam Pierce. - Wiesz co się tu stało? - Jasne. - Adam wstał. - Spaliłem miasto. - Nie jesteś ranny? Żadnych złamań? - Nie. - To dobrze. - Szalony Rogan wymierzył mocny cios w szczękę Adama. Adam upadł na kolana z zakrwawionymi ustami. 377

- A teraz Adam? Nic ci nie jest? Adam skoczył na nogi i zamierzył się na Rogana. Jego pięść mignęła przy twarzy Rogana. Szalony Rogan wbił lewą pięść w brzuch Adama, a prawa wylądowała na jego twarzy. Adam upadł. - Jeszcze trochę. - Rogan uderzył go ponownie, mocno, jakby młotem. Adam zasłonił rękami twarz. - Ty mały, żałosny gnojku, - Rogan warknął. Kolejny cios. - Nie zabijamy cywilów. Nie popisujemy się publicznie, by przerazić ludzi. Kolejny cios. - Nie nadużywamy naszej mocy, ty pieprzony idioto. Przynosisz nam wstyd! - Rogan! Wystarczy! - Chwyciłam go i odciągnęłam od Adama. Adam podniósł się na czworaka. Kopnęłam go tak mocno w brzuch, jak tylko zdołałam. Upadł i zwinął się w kłębek. - Prawie zabiłeś moją babcię. Wykorzystałeś dzieci do podłożenia bomby pod naszym domem! - Kopnęłam go jeszcze. - Teraz ze mną poflirtuj ty skurwysynie! Zobacz, czy robi to na mnie wrażenie! Za mną Szalony Rogan zaśmiewał się do rozpuku. Adam zachwiał się w tył. Zamachnęłam się, wkładając cały ciężar ciała w uderzenie, tak jak uczyła mnie mama. Mój cios trafił go w brzuch. Adam ostro syknął i przewrócił się. Kopnęłam go jeszcze raz. - Wolałbyś mieć teraz na sobie koszulkę, prawda? Przydałoby się coś do starcia krwi! Szalony Rogan podniósł mnie i przeniósł kilka metrów od Adama. - Dobrze, wystarczy. Musi coś z niego zostać, byś mogła oddać go jego Domowi. - Puść mnie! - Nevada, nadal obowiązuje cię kontrakt. Odsunęłam się od niego i pomaszerowałam do Adama. Uniósł w górę ręce.

378

- Wstawaj, - warknęłam. - Albo pozwolę Roganowi sprać cię, a potem zaciągnąć cię do rodziny za włosy. Adam wstał. - Ręce przed sobą, nadgarstki razem. Wyciągnął ręce. Założyłam mu kajdanki i pomaszerowaliśmy przez zalaną ulicę w kierunku szczeliny w murze. Przeszliśmy na drugą stronę, najpierw Szalony Rogan, a potem ja ciągnąca Adama. Na ulicy stał tłum. Ludzie trzymali aparaty. Dostrzegłam Lenorę Jordan. Obok niej stała wysoka, elegancka kobieta o nawiedzonym wyrazie twarzy. Christina Pierce, matka Adama. Cudownie. Pchnęłam Adama przed nią i kopnęłam go łydkę. Upadł na kolana. Wyjęłam kluczyki z kieszeni i upuściłam obok niego. - Adam Pierce, dostarczony cały i zdrowy w ręce Domu, zgodnie ze zleceniem. MADM oczekuje właściwej zapłaty. Spojrzała na mnie. Gdyby była jadowitą kobrą, po mojej twarzy spływałyby litry jadu. Odwróciła się i odeszłam od muru, od tłumu, idąc drogą wśród gruzu. Większość budynków w centrum nadal stała. Nie mogłam w to uwierzyć. Znajoma postać przeciskała się przez tłum i biegła do mnie. Otworzyłam ramiona i przytuliłam Berna tak mocno, jak dałam radę.




Sączyłam cydr „Z Nawiedzonego Sadu”14 niedbale stukając o nogę kluczami. Przez otwarte drzwi garażu, jasny, poranny blask zalał warsztat babci Fridy. Wielkie, przemysłowe wentylatory przynosiły orzeźwiający powiew wiatru. 14

OBRAZEK. 379

Minął tydzień odkąd Adam Pierce próbował obrócić w popiół centrum miasta. Wiedziałam, że MADM otrzymało zapłatę od Domu Pierce, ponieważ skompensowali nasze wynagrodzenie z saldem pożyczki. Augustine nie skontaktował się ze mną w celu potwierdzenia przekazania dokumentów. Nadal miał żal, że ja i Szalony Rogan przechytrzyliśmy go odnośnie mojego kontraktu. Rozmawiałam z jego sekretarką. Okazało się, że ma na imię Lina. Przekazała nam następującą wiadomość: „Trzecie oko Shivy powróciło do Indii, tam gdzie jego miejsce.” Profesor Itou miał rację. Kradzież skarbów innym narodom nigdy nie kończy się dobrze. Otrzymałam kilka próśb o udzielenie wywiadu, wszystkie odrzuciłam. Kilka osób było natarczywych, więc zgłosiłam ich MADM i ich prawnikom. Przestali dzwonić. Nie szukałam sławy, nie chciałam też pozyskiwać klientów uczestnicząc w talk-showach. Wolałam by Agencja Detektywistyczna

Baylor

stała

się

synonimem

poufności

i

profesjonalizmu. Przeprowadzono formalne śledztwo. Nie mam pojęcia jak daleko zaszło, ponieważ nie zostałam wezwana do złożenia zeznań. Zeznania złożone przez Dom Rogana, Dom Montgomery, Dom Pierce oraz Lenorę Jordan musiały okazać się wystarczające. Nadal nie miałam pojęcia kim byli ci wszyscy ludzie pomagający Adamowi. Wiedziałam tylko, że Adama zamknięto w Lodowej Celi w podziemnym więzieniu o najsurowszym rygorze, gdzieś na Alasce. Zaprojektowano je tak, by nie wydostali się z niego nawet ci władający magią. Oczekiwał na proces. Możliwe, że będę zeznawać na sprawie, jeżeli nie przyzna się do winy. Odnaleziono Gavina Wallera. W wiadomościach podano, że Adam Pierce ukrył go w motelu z tygodniowym zapasem jedzenia i narkotyków. Gavin spędził cały tydzień przerażony, że policja znajdzie i zastrzeli na 380

miejscu. Dwadzieścia cztery godziny po wydarzeniach w mieście, Szalony Rogan

doprowadził

chłopaka

na

posterunek

policji.

Detektyw

prowadzący sprawę podpalenia publicznie spekulował, że Gavin przeżył tylko dlatego, że wszyscy byli zajęcia Adamem oraz jego planami zniszczenia świata i po prostu zapomnieli o chłopcu. Rogan nie odezwał się. Ogólnie rzecz biorąc to całkiem dobra wiadomość. Nadeszła sobota. Pomagałam babci Fridzie z niedawnym zleceniem. Jeden z Domów sprzedał nam czołg-poduszkowiec nabyty z innego warsztatu pojazdów opancerzonych. Czołg ani się nie unosił, ani nie przypominał czołgu. Wydali na niego kupę forsy, a sprzedali za grosze. Babcia Frida kupiła pojazd i rozkładałyśmy go na części. Wróciła do domu po kanapkę. Nie było jej już dziesięć minut. Powoli sączyłam cydr. Pewnie coś ją zajęło. Ktoś wszedł przez drzwi od garażu. Zerknęłam na wejście. Szalony Rogan. Miał na sobie ciemny garnitur. Leżał na nim jak druga skóra, dopasowany do szerokich ramion i potężnego torsu, płaskiego brzucha i długich nóg. Smok przyszedł w odwiedziny. Nic dobrego z tego nie wyjdzie. Ruszył w moim kierunku. Pojazd na kołach po lewej usunął mu się z drogi, jakby popchnął go na bok niewidzialną ręką. Humvee po prawej prześlizgnęło się po podłodze. Uniosłam brwi. Szedł naprzód, niebieskie oczy wyraźne i skupione na mnie. Kierowana instynktem zrobiłam krok w tył. Uderzyłam plecami o ścianę. Rozbierany czołg uniósł się w kierunku ściany. Więc na tym polegał sekret jego działania. Potrzeba Szalonego Rogana, by przemieścił pojazd.

381

Rogan zbliżył się i zatrzymał zaledwie trzy centymetry ode mnie. Przeszyło mnie oczekiwanie zmieniające się przyprawiającą o zawrót głowy ekscytację doprawioną alarmem. - Cześć, - odezwałam się. - Zamierzasz odsunąć to wszystko z powrotem na miejsce, tak jak to zastałeś? Miał tak niebieskie oczy. Mogłam spoglądać w nie całą wieczność. Podał mi rękę. - Czas już iść. - Dokąd iść? - Gdziekolwiek zechcesz. Wybierz miejsce na tej planecie. Łał. - Nie. Nachylił się lekko naprzód. Prawie się dotykaliśmy. - Dałem ci tydzień czasu z rodziną. Teraz czas odejść ze mną. Nie bądź uparta Nevada. Ten pocałunek powiedział mi wszystko, co chciałem wiedzieć. Oboje wiemy jak to się kończy. Potrząsnęłam głową. - Jak sobie to wyobrażałeś? Postanowiłeś tutaj wejść, podnieść mnie i wynieść jakbyś był policjantem a ja robotnicą w jakimś starym filmie? Uśmiechnął się. Był teraz niewiarygodnie przystojny. - Chciałabyś abym cię wyniósł? - Odpowiedź brzmi „nie”, Rogan. Mrugnął. - Nie, - powtórzyłam. - Dlaczego nie? - To długie wyjaśnienia. Nie spodobają ci się. - Zamieniam się w słuch. Zrobiłam głęboki wdech. - Nie szanujesz ludzkiego życia. Ocaliłeś miasto, ale nie zrobiłeś tego, bo naprawdę obchodzą ciebie ci wszyscy ludzie. Sądzę, że zrobiłeś to, bo Adam Pierce zalazł ci za skórę. Zatrudniasz zdesperowanych 382

żołnierzy, ale nie po to by ich ocalić. Robisz to, bo okazują ci niekwestionowaną lojalność. Uratowałeś swojego kuzyna, ale przez lata ignorowałeś istnienie całej gałęzi rodziny. Gdybyś pojawił się w życiu Gavina wcześniej, może nie spotkałby Adama Pierce. Uważasz, że reguły nie stosują się do ciebie. Jeżeli coś chcesz, kupujesz to. Jeżeli nie możesz kupić, bierzesz to sobie. Nie czujesz winy, a okazujesz wdzięczność tylko wtedy, gdy musisz przezwyciężyć jakieś trudności. Uważam, że możesz być psychopatą. - Nie mogę być z tobą, bez względu na to do jakiego szaleństwa mnie doprowadzasz. Nie rozumiesz ludzkiej empatii Rogan. Nie mówię o magii. Interesowałabym cię tak długo, jak byłby ze mnie pożytek, a nawet wtedy byłabym bardziej przedmiotem niż kochanką czy partnerką. Przepaść pomiędzy nami, zarówno finansowa jak i w hierarchii społecznej jest zbyt wielka. Wykorzystałbyś mnie, a gdy znudziłabym ci się, porzuciłbyś mnie jak służącą, a ja musiałabym pozbierać resztki swojego życia, a nie jestem pewna czy w tym momencie cokolwiek by z niego zostało. Więc nie, nie odejdę z tobą. Chcę być z kimś, kto jeśli nie będzie mnie kochał, to przynajmniej będzie naprawdę o mnie dbał. Nie jesteś tym mężczyzną. - Cóż za przemowa, - odpowiedział. - Jedyna jaką mam. - Wiem o co tak naprawdę tu chodzi. Przeraża cię wkroczenie w mój świat. Boisz się, że sobie nie poradzisz. Dużo łatwiej jest ukryć się tutaj i być wielką rybą w malutkiej sadzawce. - Jeżeli widzisz to w ten sposób, dobrze. - Uniosłam podbródek. Nie muszę ci nic udowadniać Rogan. - Ale teraz ja muszę coś udowodnić. Obiecuję ci, że wygram, a gdy mi się to uda, nie tylko wejdziesz, ale wręcz pobiegniesz i wskoczysz do mojego łóżka. 383

- Nie czekaj z zapartym tchem, - odpowiedziałam. Maska cywilizacji znikła. Patrzył na mnie smok, obnażone kły, wysunięte szpony, oddech ognia. - Nie tylko prześpisz się ze mną. Oszalejesz na moim punkcie. Będziesz błagała abym cię dotknął, a gdy nadejdzie ten moment, wrócimy do tego co wydarzyło się tutaj dzisiejszego dnia. - Nigdy w życiu! - Wskazałam na drzwi. - Wyjście jest tam... Chwycił mnie. Jego usta znalazły się na moich. Otoczyło mnie jego wielkie ciało. Tors przygniatał piersi. Przyciągnął mnie do siebie ramionami, kładąc jedno na plecach, a drugim chwytając pośladki. Magia rozlała się na mnie w zapierającym dech przypływie. Moje ciało poddało się. Mięśnie rozluźniły się. Sutki stwardniały, piersi stały się gotowe do ściśnięcia, gotowe na jego palce i usta. Pragnienie zapłonęło pomiędzy nogami. Mój język napotkał jego. Boże, pragnęłam go. Strasznie go pragnęłam. Puścił mnie, odwrócił się na pięcie i wyszedł, śmiejąc się pod nosem. Wrrr! - Tak jest! No... idź! Rzuciłam klucze na ziemię. - To dopiero był całus. - Zza drzwi odezwała się babcia Frida. Podskoczyłam. - Jak długo tutaj stałaś? - Wystarczająco długo. Ten facet ma poważne zamiary. Wszystkie słowa wydobyły się ze mnie naraz. - Ja nie... co takiego... dupek! … może się pieprzyć, nic mnie nie obchodzi! - Och, młodzi kochankowie, tacy namiętni, - odpowiedziała babcia. - Wykupię ci prenumeratę magazynu dla panien młodych. Powinnaś zacząć szukać sukni. Machnęłam ręką i wyszłam, zanim powiem coś, czego będę żałować. 384

385

Epilog Zaparkował samochód, wysiadł i spojrzał na dom. Typowy budynek na przedmieściach, tradycyjnie wybudowany na kwadracie skoszonej trawy. Jeden z setek na przedmieściach. Rogan podszedł do drzwi i chwycił klamkę. Otwarte. Tak jak Tom mówił. Zostawił Thomasa Wallera z Danielą. W tej chwili Thomas znajdował się pod wpływem środków uspokajających. Jego nastoletni syn został aresztowany i oskarżony o zabójstwo. Żona zniknęła. Potem dostał od niej email, którego treść złamała resztki silnej woli. Ręce mu drżały podczas rozmowy. Wszedł do kuchni. Nowiutki laptop stał na kuchennym blacie obok pudełka. Tom podążył za instrukcjami żony co do słowa. Sprawdził godzinę. 6:59 po południu. Włączył aparat w telefonie, który położył na stole z tyłu. Zegar na ekranie zmienił godzinę. Wybiła siódma. Mignęła niebieska ikona, wskazująca przychodzące połączenie. Kliknął ikonę. Twarz Kelly Waller wypełniła ekran. - Witaj, Connor. Ukrył wściekłość. - Dlaczego? - Zapytał. - Ponieważ cię nienawidzę. Chciałam abyś to wiedział. Tak bardzo cię nienawidzę. Gdybym mogła dostać cię w swoje ręce, chwyciłabym cię za włosy i uderzała twarzą o blat, aż zmieniłaby się w krwawą miazgę. Spaliłabym cię. Usmażyłabym cię. Używałabym sobie na tobie każdego dnia. To mu nic nie mówiło. Dziesięć lat temu skontaktował się z nią za pośrednictwem matki i zaoferował fundusz stypendialny Gavinowi. 386

Odmówiła. Uczyniła rażąco jasnym, że nie chce mieć nic wspólnego z nazwiskiem Rogan. Wtedy zastanawiał się czy to duma. Teraz zrozumiał, że to nienawiść, ale nadal nie rozumiał skąd. - Dlaczego? - Ponieważ kochali i chwalili ciebie. Ponieważ posiadasz moc, a ja nie i nigdy nie będę wystarczająco dobra. Chcę cię zniszczyć. Chcę rozedrzeć cię gołymi rękami, ale brakuje mi sił, więc znalazłam ludzi, którzy są znacznie potężniejsi niż ja. Poświęciłam dla zemsty syna. Ale zawiodłeś mnie Connor. Jej twarz drżała przez chwilę, opanowana przez gniew. Wiedzieliśmy, że Adam to dzika karta. Potrzebowaliśmy dodatkowego zabezpieczenia, a kto nadałby się lepiej niż ty. Plaga. Huragan. Wiedzieliśmy, że istnieje szansa na to, że powstrzymasz Adama, ale liczyliśmy, że w trakcie zniszczysz Houston. Dobrze ci szło. Widzieliśmy jak drżą budynki i wtedy to przerwałeś. Jak zdołałeś przestać Connor? Nigdy nie potrafiłeś powstrzymać magii w najwyższej postaci, nigdy odkąd dorosłeś. Gdy rozpoczniesz zejście, kontynuujesz aż cała twoja moc się wyczerpie. Nawet matka nie potrafiła do ciebie dotrzeć. Co takiego zrobiłeś? Co się stało? Czy to nowo nabyta zdolność? Nie odpowiedział. - Jak to możliwe, że ani ty ani Adam nie potrafiliście zrobić tak prostej rzeczy? Nie ważne. Liczyliśmy na to, a ty i Adam, obaj nas zawiedliście. Znajdziemy inną drogę. - My. Nas. Oto ona, sekretna siła, która stworzyła ten cały plan. Wiedziała o tym. Wszystko co trzeba, to ją odnaleźć i wydobyć z niej tą wiedzę. - Chciałam ci powiedzieć: nie masz pojęcia co nadchodzi. To coś wielkiego. Nie powstrzymasz tego bez względu na to, jak będziesz próbował. Pokonamy cię. Gdy będziesz leżał umierający i złamany, chcę byś pamiętał tę chwilę i moją twarz. Zapamiętaj mnie Connor. To dopiero początek. 387

Obraz na laptopie znikł. Wstał, spojrzał na komputer. Miesiąc temu nie miał żadnych celów, jedynie banalne i irytujące zadania, jakie go zajmowały, nie stanowiąc wyzwania. Teraz miał dwa. Zniszczy wszystkich, którzy stali za jego kuzynką i Adamem Pierce. Walczył za kraj i bezpieczeństwo ludzi, ponieważ wierzył w nich. System nie był idealny, ale lepszy niż większość tego, co widział gdzie indziej. To miasto należało do niego. Wkrótce zrozumieją jakiego stworzyli wroga. To pierwszy cel. Jeśli chodzi o drugi... Zamknął oczy na dłuższą chwilę i przywołał wspomnienie. W otchłani nie istniało nic. To miejsce magii i mocy, spokojne, lecz całkowicie puste. Schodził tam, by osiągnąć szczyt swojej mocy. Nie istniała tam ani radość ani smutek. Żadnego chłodu, żadnego ciepła, tylko błogość. Więzienie i pałac w jednym. I wtedy ją poczuł. Ciepłą i złotą. Przedarła się przez jałowość otchłani i dosięgła jego umysłu. Pocałowała go dzieląc się każdym lękiem i potrzebą. Poczuł, że żyje. Zrzucił z siebie chłodną błogość. Dla niej. I świat wokół rozkwitł. Poczuł się jak narkoman, który po wieloletnim odurzaniu się nagle otrzeźwiał i spacerując po domu, otworzył wejściowe drzwi, przez które dostrzegł piękny, wiosenny dzień. Pragnął Nevady Baylor. Pragnął jej bardziej niż kogokolwiek od dłuższego czasu. I zdobędzie ją. Ona po prostu jeszcze o tym nie wiedziała.

388

Snippety - w oczekiwaniu na drugi tom Hidden Legacy - White Hot




#1 Stałam w prywatnej łazience szefa Międzynarodowej Agencji Detektywistycznej Montgomery wsuwając na lewą stopę wielki czarny but. But sięgał prawie do kolana, uszyto go z czarnej, matowej skóry i wyglądał jakby pochodził z historycznego przedstawienia. Augustine Montgomery opierał się o marmurowe kafelki i obserwował jak wciskam piętę. Widząc po raz pierwszy Augustine'a zapierało ci dech w piersiach. Jego twarz wydawała się nie tylko przystojna, lecz idealna tak jak renesansowe obrazy. Skóra bez skazy, jasne blond włosy zaczesane z chirurgiczną precyzją a rysy twarzy tworzyły królewską elegancję, która aż błagała o uwiecznienie na płótnie, albo nawet w marmurze. Jego piękno niosło chłód dystansu. Jeżeli przeniósłby się do szesnastego wieku i spotkał Michała Anioła, posąg anioła wyglądałby zupełnie inaczej. Augustine Montgomery specjalizował się w iluzji. Był Pierwszym, najwyższym

rangą

magiem,

co

oznaczało

iż

potrafił

stworzyć

niewiarygodne rzeczy. Nie wiadomo co skrywał pod tą idealną fasadą. Jedyne co ludzkie, to cieniutkie okulary i oczy. Przenikliwe, mądre, zdradzały prawdziwy wiek – miał około trzydziestki – oraz mówiły, że jest niebezpieczny i nie warto mu wchodzić w drogę. Lina, sekretarka oceniła mnie krytycznym wzrokiem.

389

W przeciwieństwie do Augustine'a nie władała magią iluzji Pierwszego, więc perfekcyjny makijaż i nienaturalnie purpurowe włosy były rezultatem codziennej, wielogodzinnej pracy. - To bardzo zły pomysł, panno Baylor, - odezwał się Augustine. Nie zamierzałam się kłócić. Miewałam lepsze pomysły. - Pozwól mi wyjaśnić dlaczego to jest zły pomysł. „Pozwól” to metafora. Tak naprawdę nie miałam wyboru, ponieważ to on wszystko organizował. - Jeżeli zrobisz to choć raz, nawet całkowicie anonimowo, będą oczekiwać, że zrobisz to ponownie. A gdy odmówisz, będą zawiedzeni. To zawiedzenie zrodzi niezadowolenie. W końcu któryś z nich się wygada: istnieje mag, który potrafi wydobyć prawdę z każdego przestępcy, ale jest zbyt samolubny, by nam pomóc. Włożyłam nogę w prawy but. -

Dlatego

Pierwsi

nie

angażują

się

codzienne

sprawy

społeczeństwa. Jesteśmy tylko ludźmi. Nie możemy być wszędzie naraz. Jeżeli akwakinetyk ugasi jeden pożar, kolejnym razem gdy coś się zapali a on zawiedzie, opinia publiczna obróci się przeciwko niemu. Wyprostowałam się. - Rozumiem. - Nie sądzę. Zamierzasz zrobić coś technicznie rzecz biorąc nielegalnego. Tak, nie potrafię wymyślić bardziej usprawiedliwiającego powodu niż ratowanie dziecka, ale to nadal będzie złamanie prawa. Mylił się. Rozumiałam doskonale. Poranek rozpoczął się zupełnie inaczej. Otrzymałam zapłatę od klienta i siedziałam w samochodzie przed Nową Prokuraturą Okręgową czytając z tabletu artykuł o najbardziej znienawidzonym mężczyźnie w Houston. Nazywał się Jeff Caldwell. Zbliżał się do pięćdziesiątki, ani brzydki ani przystojny. Gdybym spotkała go na ulicy nie zwróciłabym uwagi. Pracował jako specjalista ds. wsparcia transportu w Hrabstwie Harris, co 390

oznaczało, że gdy niepełnosprawni zgłaszali zapotrzebowanie na transport, on rozpatrywał ich podania. Miał zwyczajną rodzinę, żonę nauczycielkę, dwoje dzieci w college'u. Nie posiadał mocy i nie był powiązany z żadnym z Domów, czyli potężnych magicznych rodzin, które rządziły Houston. Przyjaciele opisywali go jako uprzejmego, rozsądnego mężczyznę. W wolnym czasie Jeff Caldwell porywał małe dziewczynki. Utrzymywał je przy życiu przez tydzień, potem dusił je a ciała porzucał w parku, otoczone kwiatami. Jego ofiary miały od pięciu do siedmiu lat, a przeprowadzone sekcje zwłok sprawiały, że pragnąłeś by istniało piekło, tylko po to aby Jeff Caldwell mógł tam trafić po śmierci. Ostatniej nocy złapano go jak pozbywał się drobnego ciałka ostatniej ofiary. Aresztowano go. Strach, który paraliżował Houston przez ostatni rok wreszcie przeminął. Pozostał tylko jeden problem. Siedmioletnia Amy Madrid nadal była zaginiona. Porwano ją dwa dni temu z przystanku autobusowego, niecałe dwadzieścia metrów od domu. Sprawa wydawała się zbyt podobna do wcześniejszych porwań Jeffa Caldwella, aby był to przypadek. Porwał ją, a to oznaczało, że nadal żyje. Jeff Caldwell nie chciał mówić. Policja przeszukała jego dom. Przesłuchali rodzinę, przyjaciół i współpracowników. Przejrzeli nagrania z rozmów telefonicznych. Przesłuchiwali go godzinami. Nadal milczał. Mogłam zmusić go do mówienia. Dziesięć minut i moja magia rozerwie go jak orzech. Istniał jeden problem. Robiąc to ogłoszę prokuraturze, że jestem Poszukiwaczem Prawdy. Gdybym była członkiem wpływowej rodziny albo najemnikiem jednego z Domów, na przykład Domu Montgomery, władza i wpływy takiej magicznej dynastii ochroniłyby mnie przed konsekwencjami ujawnienia mocy. Ale nigdzie nie należałam. Miałam dwadzieścia pięć lat 391

i prowadziłam Agencję Detektywistyczną Baylor, małą rodzinną firmę. Nie byłam bogata, nie miałam mocy ani rodowodu. Byłam nikim. Jeżeli wejdę na posterunek policji, przedstawię się jako Nevada Baylor i wydobędę prawdę z Jeffa Caldwell, za kilka godzin w odwiedziny zjawi się policja Houston, Wydział Bezpieczeństwa Krajowego, FBI, CIA, prywatne Domy, każdy kto poszukuje utalentowanego, w stu procentach skutecznego przesłuchującego. Poszukiwacze Prawdy tacy jak ja zdarzali się rzadko i byli cenni. Moje życie zmieni się w piekło i będą wywierać na mnie i rodzinę presję tak długo aż złamię się i zgodzę pracować dla któregoś z nich jako ludzki wykrywacz kłamstw. Jeżeli nie zmusi mnie do tego rząd, zrobi to któryś z Domów. Lubiłam swooje życie takim, jakie było. Lubiłam swoją pracę, kochałam rodzinę, kochałam nawet nasz dziwaczny dom. Ale gdyby porwano jedną z moich sióstr, a pewna kobieta której nie znam potrafiła ją odnaleźć, zrobiłabym wszystko co w mojej mocy, by ją przekonać. Płakałabym, błagała, zaoferowałabym jej wszystko czego pragnęła, gdybym tylko mogła odzyskać siostrę. W tej chwili rodzice Amy Madrid błagali i płakali próbując przekonać potwora, by oddał im dziecko. A ja byłam tą obcą kobietą, siedziałam w aucie, a gdzieś tam Amy Madrid powoli umierała z głodu i pragnienia. Zamierzałam wkroczyć do nowego budynku prokuratury niszcząc swoje życie, gdy zadzwonił Augustine Montgomery. Technicznie, MADM posiadało Agencję Detektywistyczną Baylor. Zapożyczyliśmy naszą firmę, by spłacić ostatnie rachunki za leczenie ojca. Augustine Montgomery miał dla mnie klienta. Nie mógł zmusić mnie do wzięcia tej sprawy, dzięki renegocjacji naszego kontraktu, więc zamierzałam odmówić. Ale on nalegał. Klient był jego przyjacielem i poprosił wyraźnie o mnie. Zawarliśmy umowę. Porozmawiam z klientem, a Augustine upewni się, że zdołam anonimowo 392

przesłuchać Jeffa Caldwella. I tak skończyłam w łazience szefa, zakładając przebranie, które przygotował dla mnie Augustine. Tylko w ten sposób pozwoliłby mi to zrobić. Lina podała mi czarną, skórzaną maskę, która przypominała krzyżówkę gogli i kaptura ninja. Naciągnęłam ją, upewniając się, że schowałam każde luźne pasmo włosów i spojrzałam w lustro. Maska całkowicie ukryła twarz i blond włosy. Wszystko co było widać, to brązowe oczy i wąski pasek opalonej skóry wokół. - Wyciągnij ręce, - odezwała się Lina, naciągając parę czarnych rękawic sięgających do łokcia. - Sama ich nie założysz. Uniosłam ręce, a ona naciągnęła rękawiczki. - Nevada, - odezwał się Augustine. - Nie rób tego. - Muszę. - Odpowiedziałam. Nie mogłam pozbyć się obrazu Amy Madrid z myśli. - Nie musisz. - Panie Montgomery, gdy nasz ojciec żył, ustalił trzy zasady dla naszej agencji. Od chwili wynajęcia pracujemy tylko dla klienta. Próbujemy uniknąć nielegalnych działań. Ale najważniejsze: na koniec dnia musimy być w stanie spojrzeć w lustro. Muszę to zrobić. To tylko mała dziewczynka. Powoli gdzieś umiera. Augustine westchnął. Lina odwróciła się do ciemnego pokrowca zwisającego z haka na ścianie, rozpięła zamek i wyjęła długi zielony kostium. - Ramiona. Ponownie uniosłam ramiona. Wsunęła na mnie ubranie. Miałam na sobie pelerynę. Ciemną, w kolorze lasu, okrywała mnie od stóp do głów. Lina zapięła ją na moich piersiach i naciągnęła kaptur na głowę. Zrobiłam krok w tył. Nie potrafiłam nawet odróżnić, czy jestem kobietą czy mężczyzną. - Skąd to wzięliście? 393

- To kostium ze spektaklu Teatru Ulicznego, - odpowiedziała Lina. - Gratulacje, - powiedział Augustine, wykręcając ze wstrętem perfekcyjną twarz. - Zostałaś Sir Dougalem MacLagainem, szkockim góralem. Lina otworzyła drzwi od łazienki. - Przedstawienie czas zacząć, - ogłosił Augustine.




#2 Odwróciłam się i zerknęłam na ekran. Przed wejściowymi drzwiami stał jakiś blondyn. Niski i krępy, z poważną miną i zamyślonymi, niebieskimi oczami, przed trzydziestką. Trzymał zapiętą czarną teczkę. Cornelius Harrison, drugi syn Domu Harrison. Kilka miesięcy temu MADM zmusiła mnie do odnalezienia Adama Pierce, szalonego pirokinetyka o najwyższym magicznym rodowodzie. Cornelius został zmuszony przez rodzinę do stania się dziecięcym towarzyszem zabaw Adama i pomógł mi w śledztwie. Corneliusa pamiętałam jako ogolonego i starannie ubranego. Ten Cornelius nadal był dobrze ubrany, ale policzki pokrywał lekki zarost a w oczach migotał niepokojący cień, jakby coś dogłębnie go poruszyło i nadal nie zdołał dojść do siebie. Mała dziewczynka stała obok niego, trzymając mały plecak z Czarodziejką z Księżyca. Miała trzy albo cztery latka. Ciemne, proste włosy i oczy wskazywały na azjatyckie korzenie, ale rysy przypominały Corneliusa, a mina, uroczysta i poważna niemal identyczna. Wiedziałam, że miał córkę, ale nigdy jej nie spotkałam. Wielki doberman siedział obok dziecka, tak wysoki jak ona. 394

Czego członek magicznej elity Houston chciał ode mnie? Czymkolwiek to było, nie okaże się przyjemne. Agencja Detektywistyczna Baylor specjalizowała się w drobnych dochodzeniach. Wyłudzenie ubezpieczeń, zdradzający małżonkowie, a sprawdzenie kartotek to dla nas bułka z masłem. Proszę, niech to nie będzie zdradzająca żona. Te sprawy zawszy były trudne, gdy dochodziły dzieci. Otworzyłam drzwi. - Panie Harrison. Jak mogę panu pomóc? - Dobry wieczór, - odezwał się Cornelius cicho. Spojrzenie prześlizgnęło się po butach w mojej ręce, po czym spojrzał mi w twarz. Potrzebuję twojej pomocy. Augustine mówił, że wpadnę. Augustine... Och. Więc to Cornelius był moim klientem. - Proszę, wejdź. Wpuściłam ich do środka i zamknęłam drzwi. - Ty pewnie jesteś Matylda, - uśmiechnęłam się do małej dziewczynki. Przytaknęła. - Czy to twój pies? Ponownie przytaknęła. - Jak się wabi? - Króliczek, - odpowiedziała dziecięcym głosem. Króliczek spojrzał na mnie z dozą podejrzliwości zarezerwowaną dla grzechotnika. Cornelius to zwierzęcy mag, bardzo rzadki typ magii, co oznaczało, że Króliczek nie był psem. Był odpowiednikiem naładowanej strzelby wycelowanej w moją stronę. - Potrafi się uśmiechać, - dodała Matylda. - Uśmiechnij się Króliczku. Króliczek ukazał mi las lśniących kłów.

395




#3 Bern i ja siedzieliśmy nad dokumentami Domu Forsberg do późna. Mathias Milton Forsberg, w wieku pięćdziesięciu dwóch lat, od czterech pokoleń Teksańczyk, dumny z pochodzenia na tyle, że poszedł na Uniwersytet Teksański zamiast do jednej ze szkół Bluszczowej Ligi15. Został głową Domu dwadzieścia lat temu, gdy ojciec przeszedł w stan spoczynku. Matthias ożenił się, miał dwójkę dorosłych dzieci o imionach Sam Houston Forsberg i Stephen Austin Forsberg, z czego pośmiałam się ostatniej nocy popijając kawę. Dobrze, że poprzestał na dwójce, bo nikt nie był pewny które otrzyma imię na cześć miasta Dallas.




#4 - Ty i Rogan jeszcze ze sobą nie skończyliście. - Babcia wskazała na mnie widelcem. - Popatrz. Przeznaczenie was znów złączy. Jednego dnia wpadniesz na niego i bum! Prawdziwa miłość. - No cóż, jeżeli Przeznaczenie kiedykolwiek znów rzuci nas naprzeciw siebie, upewnię się, by dać mu w twarz. - Odwróciłam się do mamy. - Jesteś po mojej stronie? Bo jeśli chcesz się jeszcze ze mną pokłócić,

to

najlepszy

moment.

Zamierzam

odwiedzić

Zgromadzenie i zobaczyć, czy zdołam rozgryźć szefa Nari Harrison. Mama przyglądała mi się przez dłuższą chwilę.

15

Określenie jednych z najlepszych uniwersytetów w USA. 396

jutro

Och. Właśnie podniosłam głos na matkę, która nie miała nic z tym wspólnego. - Przepraszam. - Sama powiedziałaś, że to twoja sprawa. - Mamo... - Oczywiście, że jestem po twojej stronie. Nie muszę ci mówić, że to profesjonalne zadanie? Musisz zachować ostrożność. - Będę ostrożna. Dziękuję. - Na tym polega praca matki. Nie mogę powstrzymać cię przed zrobieniem czegoś głupiego. Mogę tylko pomóc ci zrobić to w najmniej niebezpieczny sposób.

397