Jamie Begley - Vipers Run - 02 - The Last Riders

Jamie Begley – Viper’s Run

Tłumaczenie: vampulu korekta: Vi

Tłumaczenie nieoficjalne Poniższe tłumaczenie w całości należy do autora książki! Jest ono tylko i wyłącznie materiałem marketingowym, służącym do promocji twórczości danego autora. Poniższe tłumaczenie nie służy uzyskiwaniu korzyści materialnych. Każda osoba wykorzystująca treść tego tłumaczenia w celu innym niż marketingowy - łamie prawo.

2

Jamie Begley – Viper’s Run

PROLOG

– Przyłożenie i Buldogi prowadzą 6 do 0! – Radosny okrzyk tłumu zakończył pierwszą połowę meczu. Winter i Emily przygotowały się na napływ klientów, którzy wykorzystają przerwę na zakup przekąsek. – No to zaczynamy – powiedziała Emily na widok pojawiających się ludzi. – Możemy mieć dzisiaj fart i ustanowić rekord frekwencji – rzekła Winter, mając nadzieję, że jej słowa okażą się prorocze. Pieniądze ze sprzedaży przekąsek miały zostać przeznaczone na zakup nowej tablicy wyników. Ponieważ pełniła funkcję dyrektora liceum oczekiwano od niej, że będzie oglądać z trybun mecze rozgrywane na ich własnym boisku. Dziś jednak pracowała jako ochotnik na stoisku z przekąskami, dzięki czemu przynajmniej jedno z rodziców, które zgłosiło się wcześniej do pomocy przy sprzedaży, będzie miało okazję zobaczyć grę swojego syna. Emily, jej sekretarka, również zaoferowała swoją pomoc, ale z mniej altruistycznych pobudek; była zdeterminowana poderwać trenera drużyny futbolowej. Pracowały bez wytchnienia, aż do wznowienia meczu. Po przerwie klienci pojawiali się sporadycznie. – Co robisz po meczu? – Idę do domu i będę odpoczywać – odparła Winter. – A ty? – Zamierzam poprosić pana TNT o podwózkę do domu, później zaproszę go do środka i nakłonię, żeby pokazał mi swoją książkę zagrywek. W odpowiedzi na to stwierdzenie Winter przewróciła oczami. Trener szybko zdobył przezwisko TNT. Gdy usłyszała je po raz pierwsza, roześmiała się, lecz po poznaniu go, musiała się zgodzić z jego trafnością. – Może spełnią się wszystkie twoje fantazje – zażartowała Winter. – Nie spotykasz się dziś wieczorem z Lokerem? Nadal jest poza miastem? – zapytała Emily, wsypując dla jednego z uczniów popcorn do torebki.

3

Jamie Begley – Viper’s Run

– Właściwie, to jest gdzieś tutaj i ogląda mecz. – Przygryzła wargę żałując, że nie jest wystarczająco odważna, aby być równie asertywną w stosunku do mężczyzn, co jej sekretarka. Spotykała się z Lokerem Jamesem z pewnymi przerwami od przeszło dwóch lat. Niestety dla niej, nie wydawał się chcieć wcielić w życie którąkolwiek z jej fantazji. Poznali się podczas zebrania szkolnego komitetu i nawiązała się pomiędzy nimi niezobowiązująca przyjaźń. Kiedy był w mieście i miał ochotę na randkę, zawsze do niej dzwonił. Nigdy mu nie odmówiła, za każdym razem wierząc, że ich relacje przerodzą się w coś więcej, jednak nigdy do tego nie doszło, a on ledwo próbował ją pocałować. – Założę się, że ciężko mu jest bezustannie podróżować pomiędzy Kentucky a Waszyngtonem. Winter przytaknęła. – Powiedziałam, że potrzebuje wakacji, że wygląda na zmęczonego, ale stwierdził, że teraz to nie jest dobry czas na odpoczynek. W Waszyngtonie trzymają go interesy, a kiedy wraca do Kentucky, to jego ojciec, Ton, zawsze ma jakieś kłopoty. – Słyszałam, że jego ojciec rozbił po pijaku samochód Beth Cornett – powiedziała Emily, biorąc dla siebie garść popcornu. – Loker mówił, że jego ojciec nie był wtedy pijany i że tak naprawdę samochód prowadziła siostra Beth, Lily – sprostowała Winter. Była przyzwyczajona do tego, że w plotkach znajduje się więcej fikcji niż faktów i zazwyczaj nawet ich nie komentowała. Jednak Ton był ojcem Lokera. Nie chciała, żeby ktokolwiek uważał, że prowadził pod wpływem alkoholu, kiedy to nie było prawdą. – W takim razie, skoro jest w mieście, to czemu się z nim nie umówisz na wieczór? Ponieważ staram się dać naszemu związkowi trochę przestrzeni – pomyślała w duchu Winter. Dzwonił do niej wcześniej proponując, że podwiezie ją na mecz, ale odmówiła grzecznie. Jednak teraz żałowała swojej decyzji. – Jestem już zmęczona ciągłym waleniem głową w mur. On widzi we mnie tylko przyjaciółkę. Kiedyś, przez chwilę, rozważała nawet możliwość, że mógłby być gejem. Treepoint było małym miasteczkiem, w którym nadal królowały staromodne poglądy. 4

Jamie Begley – Viper’s Run

Loker brał udział w kilku spotkaniach komitetu szkolnego, miał także nadzieję na objęcie wakatu w zarządzie szkoły. Gdyby wyszło na jaw, że jest gejem, to spotkałby się z ostracyzmem. – Może po prostu nie użyłaś odpowiedniej przynęty? – Nie mam tu zbyt wiele do zrobienia dobrej przynęty – odpowiedziała cierpko. Nie miała złudzeń, co do własnego wyglądu. Była przeciętnego wzrostu, ni to ładna, ni to przesadnie brzydka, brunetka o brązowych oczach i ciele tak drobniutkim, że przyjaciele nie krępowali się pytać wprost, czy nie jest anorektyczką. Nawet kiedy objadała się węglowodanami, ważyła niewiele ponad czterdzieści pięć kilogramów. – Nie oceniaj się tak surowo, naprawdę jesteś śliczna – odpowiedziała Emily. – Jak na szkolną dyrektorkę w średnim wieku – dokończyła za nią Winter. Emily już chciała zaprzeczyć, ale postanowiła zmienić temat – Skoro od kilku dobrych minut nie miałyśmy żadnego klienta, nie będziesz miała nic przeciwko, jeśli zrobię sobie przerwę? – Nic a nic, ja natomiast zabiorę się za sprzątanie, byśmy mogły zamknąć, jak tylko skończy się mecz. – W porządku, to nie potrwa zbyt długo. Emily skinęła głową, już zaczynając czyścić grill. Winter wzięła nachos, butelkę wody i opuściła stoisko. Spostrzegła mały stolik umożliwiający śledzenie gry, usiadła przy nim i zabrała się za swoją przekąskę. Bardziej niż na grze, skupiała się na tłumie. Zauważyła Lokera rozmawiającego z Benem Stilesem, członkiem szkolnej rady. Zastanawiała się o czym mogą rozmawiać, biorąc pod uwagę ich poważne miny. Zobaczyła, że Ben powiedział coś, potem udał się do toalety, oddalonej parę metrów od miejsca, w którym stali, pozostawiając Lokera samego. Wstała, aby odnieść puste pojemniki do kosza, ale przystanęła, widząc jak obok Lokera przechodzą członkowie Last Riders. Klub motocyklowy przeniósł się do ich miasta trzy lata temu. Od tamtego czasu nikogo nie dziwił widok przejeżdżających tam i z powrotem motocykli. Czasami kilku członków uczestniczyło w lokalnych wydarzeniach sportowych. Zgodnie z jej wiedzą, jak dotąd nigdy nie sprawiali żadnych kłopotów, poza zaliczaniem każdej chętnej kobiety, która stanęła im na drodze. To właśnie spojrzenie, jakim Loker wpatrywał się w jedną z kobiet z grupy sprawiło, że nagle się zatrzymała. Jego zazwyczaj chłodny wyraz twarzy zmienił się w drapieżny, a lekki uśmiech goszczący na ustach nie pozostawiał żadnych 5

Jamie Begley – Viper’s Run

wątpliwości odnośnie tego, o czym właśnie myślał. Ta kobieta była uosobieniem wszystkiego, czym ona nie była. Miała krótkie, postawione do góry blond włosy i była ubrana w obcisłe jeansy oraz buty motocyklowe na wysokim obcasie. Nisko wycięta biała koszulka odsłaniała okazały biust, od którego najwyraźniej Loker nie mógł oderwać wzroku. Jeśli miała jakiekolwiek wątpliwości, co do jego orientacji seksualnej, to właśnie zostały rozwiane przez to spojrzenie. Kobieta posłała mu prowokacyjny uśmieszek, ale podążyła za swoimi towarzyszami. Loker obserwował ją do czasu powrotu Bena, a wtedy jego twarz z powrotem przybrała beznamiętny wyraz. Winter wróciła do stoiska chora z zazdrości. Na nią nigdy nie spojrzał tak, jak na tę ponętną blondynę. Pomogła Emily dokończyć sprzątanie i roześmiała się, kiedy ta odeszła z determinacją wypisaną na twarzy. Wyłączyła światła, zamknęła drzwi i zaczęła iść w kierunku swojego samochodu, kiedy Loker zastąpił jej drogę. – Pracowity wieczór? – Tak – odpowiedziała nerwowo i szybko ruszyła w stronę parkingu. Loker, spokojny jak zawsze, bez pośpiechu szedł obok niej. – Miałabyś ochotę coś przekąsić przed powrotem do domu? – Nie dziękuję, nie jestem głodna – odpowiedziała. – Jutro muszę wyjechać z miasta, ale wrócę za kilka tygodni. Twój kuzyn Vincent organizuje swoje przyjęcie urodzinowe piętnastego, nieprawdaż? – Tak. Po tej zdawkowej odpowiedzi obrzucił ją ostrym spojrzeniem. – Potrzebujesz osoby towarzyszącej? Jej kuzyn był prezesem lokalnego banku i członkiem zarządu lokalnej szkoły. Loker bezustannie namawiał ją, żeby uczestniczyła w przeróżnych eventach, na które zapraszał ją Vincent. Nie była w stanie znieść swojego kuzyna, często jednak postępowała wbrew sobie i brała w nich udział ze względu na Lokera. – Nie mam zamiaru tam iść. – Dlaczego? – Ponieważ nie mam na to ochoty. A teraz, jeśli wybaczysz, jestem zmęczona i chcę wrócić do domu. Chwycił ją za ramię, uniemożliwiając wejście do samochodu. – Jesteś na mnie o coś zła? – zapytał ostro. – Dlaczegóż to miałabym być zła? – odwarknęła. – Nie wiem. Właśnie dlatego pytam.

6

Jamie Begley – Viper’s Run

Winter westchnęła w duchu, nie miał o niczym pojęcia. Przez ostatnie dwa lata myślała, że ich relacje staną się bardziej intymne, ale po tym, jak zobaczyła jego reakcję na blondynkę, w końcu musiała przyznać, że nic już się nie zmieni.Zerkając przez ramię dostrzegła trenera przytrzymującego drzwiczki samochodu dla wsiadającej Emily. Sekretarka otwarcie z nim flirtowała, być może ona również powinna była właśnie tak postępować. – Mogłabym ugotować u mnie dla nas kolację – powiedziała z delikatnym uśmiechem, ignorując jego wcześniejsze pytanie. Zmrużył oczy i puścił jej ramię. – Nie chciałbym robić ci problemu, po prostu pomyślałem, że moglibyśmy coś szybko przekąsić. Mój samolot wylatuje jutro o szóstej rano, więc muszę się wcześnie położyć. – Mógłbyś zostać u mnie na noc i wyruszyć z samego rana – zasugerowała. Bezwstydnie poprosiła go, by spędził z nią noc. Wpatrując się mu prosto w oczy poczuła, jak na policzki wypływa jej rumieniec zażenowania. Loker jeszcze przez chwilę studiował jej zaczerwienioną twarz, nim odpowiedział: – To bardzo kusząca propozycja, ale jeszcze się nie spakowałem. Zadzwonię do ciebie po powrocie. Moglibyśmy wybrać się na przejęcie Vincenta i bawić do późnej nocy. – Bardzo bym chciała – natychmiast zmieniła zdanie, co do pójścia na tę imprezę. Zerknął na zegarek. – Powinienem już iść, robi się późno. – Pochylił się i musnął ustami jej policzek. Odszedł, mówiąc, że zadzwoni, zostawiając ją oniemiałą w obliczu swojego nagłego odejścia. Nie miała żadnej wątpliwości, że jeśli to blondyna wysunęłaby takie zaproszenie, z pewnością by go nie odrzucił. Odmawiając jej nie okazał cienia wahania, był za to bardziej zainteresowany imprezą Vincenta. Wystarczająco długo była dyrektorem w szkole średniej, żeby wiedzieć kiedy została zmanipulowana. Najsmutniejsze było to, że pozwoliła by uszło mu to płazem. Ściągnęła brwi. Nie była zamożna i chociaż Vincent był jej krewnym, to nie miała żadnego wpływu na jego decyzje natury biznesowej. Wsiadając do samochodu westchnęła cichutko. Loker wróci za dwa tygodnie; nastał już najwyższy czas, żeby poważnie porozmawiali o swoim związku.

7

Jamie Begley – Viper’s Run

*** Rozglądając się po Pink Slipper, Winter zauważyła, że tego wieczoru bar był bardzo zatłoczony. – Winter, chciałabyś się czegoś napić? – zapytała uprzejmie Shelly. – Wezmę mrożoną herbatę, dziękuję. – Rozejrzała się po sali w czasie, kiedy Shelly Scott i Lexi Clark rozmawiały ze sobą. Przewodnicząca komitetu rodzicielskiego i jej zastępczyni poprosiły ją, aby wraz nimi odebrała dużą darowiznę na nową tablicę wyników przekazaną przez właściciela baru. Zazwyczaj w takich przypadkach pojawiał się dyrektor ds. sportu, ale jego żona zaczęła rano rodzić i Winter została poproszona o przekazanie w imieniu uczniów słów wdzięczności. Kochała swoją pracę, jednak powoli miała dość łączącej się z nią polityki. Głośny, damski śmiech przyciągnął jej uwagę do stolika stojącego kilka metrów dalej. Była zaskoczona, kiedy pośród hałaśliwej grupy dostrzegła znajomą twarz. Beth Cornett pomagała opiekować się jej mamą, gdy ta miała ostatnie stadium raka. Co niedzielę chodziły również do tego samego kościoła. Omal nie zakrztusiła się herbatą, kiedy usłyszała jak Beth zwraca się do swoich towarzyszek po imieniu: Sex Piston, Crazy Bitch, i Killyama. Zrobiła wielkie oczy uświadomiwszy sobie, że wszystkie muszą należeć do klubu motocyklowego. Doszła do takiego wniosku, gdy do baru weszły ich męskie kopie i nie byli zbyt zadowoleni widząc je tutaj. Winter starała się być dyskretna, jednak nie była w stanie pohamować ciekawości i przyglądała się przedstawieniu, rozgrywającemu tuż przed nią. Zaczęła niepokoić się o Beth, kiedy drzwi baru otworzyły się ponownie. Po kurtkach, które mieli na sobie, rozpoznała członków tego klubu motocyklowego. Last Riders zawładnęli całym pomieszczeniem w sekundzie, w której do niego weszli. Potężna grupa skierowała się wprost do stolika Beth. – Beth. – Razer? – Idziemy. – Suka nigdzie nie pójdzie ani z tobą, ani z twoimi ludźmi. – Następnie kobieta zwróciła się do mężczyzny, który zajął miejsce obok niej przy stole. – Obydwaj powinniście wsiąść na swoje maszyny i zostawić nas, żebyśmy mogły się zabawić – odpowiedziała za Beth kobieta z natapirowanymi włosami i ze zwariowanym spojrzeniem. – Beth idziemy, nie będę więcej powtarzać. 8

Jamie Begley – Viper’s Run

Beth zmrużyła oczy ze złości. – Nie masz prawa mi rozkazywać. Crazy Bitch ma rację, zostawcie nas w spokoju. Dopóki się nie pojawiliście, pilnowałyśmy własnych interesów. – Kiedy się tu zjawiliśmy, bardziej pilnowałyście tego, co znajduje się w gaciach tych cip, z którymi tańczyłyście – warknął jeden z motocyklistów. – Nie obchodzi mnie, co sobie myślisz, Ace. Przyszłyśmy tu, żeby świętować poniedziałkowe otwarcie mojego sklepu. Tego samego, którego żaden z was nie chciał malować i w ogóle gówno zrobił, aby pomóc. Nie chcę was tutaj dziś widzieć, nie zasługujecie by być częścią tej imprezy. – Nie zauważyłem, żeby ten idiota, którego migdałki badałaś językiem, również walił tam młotkiem. – Ta, cóż, dziś w nocy miał zamiar zrobić dużo więcej niż tylko to – odgryzła się Sex Piston. – On czy oni? – Odwrócił głowę w stronę drugiego klubu. – Planowałaś później uderzyć do ich klubu? – zapytał ten, na którego wołali Ace głosem wypełnionym groźbą. – Żartujesz sobie? Miałyśmy zamiar się zabawić, a nie zdradzać klub. Gdybyśmy chciały to zrobić, wybrałybyśmy kogoś wartego kary za złamanie zasad. – Czy ona właśnie z nas zadrwiła? – zapytał jeden z Last Riders. Winter nie mogła uwierzyć, jak wielki był ten łysy motocyklista. – Dokładnie tak, kretynie – zakpiła Sex Pistols. Winter zobaczyła, jak cztery kobiety przepychają się pomiędzy mężczyznami, stając obok członków Last Riders. Jedna z nich, dość atrakcyjna, była jej znana ze spotkań w kościele. Pastor Dean przedstawił ją kongregacji, jako Evie. – Co wy tu, kurwa robicie? – zapytał wściekły głos. Winter skierowała wzrok na motocyklistę, który tak ostro odezwał się do kobiet, nie mogąc uwierzyć w to, co widzi. – Loker James? – Pytający ton głosu Beth odbił się echem w zszokowanym umyśle Winter. Nie mogła powstrzymać westchnięcia, które uciekło spomiędzy jej ust, przyciągając jego uwagę. Ich spojrzenia spotkały się, mimo że dzieliła ich spora odległość. Zdumiona wodziła wzrokiem po jego obcisłych skórzanych spodniach, wysokich butach, T-shircie, który okrywała skórzana kamizelka. Naszywki Last Riders znajdujące się z tyłu, obwieszczały jego przynależność do klubu.

9

Jamie Begley – Viper’s Run

Kolejnym szokiem był tatuaż okalający jedno całe ramię. Nawet nie wiedziała, że jakiś posiada, nie wspominając już o tym, że jest taki duży. Nigdy nie widziała go w niczym innym poza drogimi garniturami, które nosił do nienagannej fryzury. Obecnie czarna masa włosów była dłuższa, niż kiedykolwiek przypuszczała, że mógłby nosić, sprawiając, że wyglądał równie groźnie, jak reszta otaczających go mężczyzn. Zawsze emanowała z niego złowieszcza aura, która współgrała z wyrafinowanym wyglądem. W swoich motocyklowych ciuchach już tak się nie prezentował, nie było w nim nic cywilizowanego. Ten Loker James był kimś, kogo trzeba ostrożnie obserwować, a następnie wiać, gdzie pieprz rośnie – co też czynili wszyscy w barze. – To Viper – poinformowała Evie. – Cóż, to i tak nie mój interes, nieprawdaż? Winter dostrzegła, jak Beth drży dłoń, kiedy uniosła swój drink. – Odpowiadając na twoje pytanie, Viper, postanowiliśmy się tu zjawić na wypadek, gdyby Beth miała jakieś kłopoty – powiedziała Evie, udzielając wyjaśnień na pełne gniewu pytanie Lokera. – Kim ty, do kurwy nędzy, jesteś? – spytała Killyama. – Evie – padła zdecydowana odpowiedź. – Więc to ty jesteś dziwką, która zdradziła Beth i złamała jej serce? Cholera, dziewczyno masz jaja, żeby tu stać po tym, jak przerżnęłaś jej faceta, a później patrzyłaś jak pieprzy się z innymi. Winter zauważyła, że członkowie drugiego klubu zaczynają spoglądać na Last Riders z coraz większym respektem. – Człowieku, jak ty sobie z tym radzisz? – Ace zapytał Razera. – Moja suka odcięłaby mi we śnie jaja, jeśli tknąłbym inną dziwkę. – Zrobiliśmy to, żeby ją chronić. Jeden z naszych był prawdziwym pojebem i jedyny sposób, w jaki mogliśmy zapewnić jej bezpieczeństwo, polegał na stworzeniu wrażenia dystansu pomiędzy nami – odpowiedział Razer. – Taa, a czy ta rączka, która bawiła się w macanie, była udawana? Jeśli któryś z tych gnojów zrobi coś takiego jednej z moich suk, to urżnę mu łapę – zagroziła Killyama i rozparła się na krześle. Winter spostrzegła, że ludzie z drugiego klubu przestali patrzeć na nich z szacunkiem. – Nie, nie była udawana… – Idziemy, Winter. – Shelly i Lexi złapały za torebki.

10

Jamie Begley – Viper’s Run

Ona również chwyciła za swoją, ale słysząc nazwisko swojego kuzyna, ponownie zwróciła uwagę na motocyklistów. –…Bedford został aresztowany, facet nigdy nie postawiłby się nam wprost. Potrzebowaliśmy pewności, że zdradził klub. Nie mogliśmy zawierzyć komuś z zewnątrz, nie mając żadnych dowodów – wyjaśniała Evie. Winter słyszała, że jej kuzyn Vincent został aresztowany pod zarzutem udziału w planowaniu morderstwa inwestora, który zaginął cztery lata temu. Zabójca, którego wynajął, musiał być członkiem klubu. – I dlatego zdradziliście Beth? Nie jest w klubie, więc w ogóle się nie liczy? – rzuciła Killyama w twarz Evie. – Liczy się. – Tym razem to Razer się odezwał. – Niewystarczająco – odparła Crazy Bitch. – Ale muszę o jedno zapytać. – Zwróciwszy się do Beth spytała: – Czy ten wytatuowany skrzywdził cię w jakikolwiek sposób? Bo aż świerzbią mnie palce, żeby sprawdzić jak daleko sięgają te atramentowe zawijasy. Winter nie musiała nawet zgadywać, o którego z motocyklistów chodziło, ponieważ spojrzenia wszystkich kobiet zwróciły się w kierunku mocno wytatuowanego mężczyzny stojącego obok Razera. Obydwaj mieli ciemnobrązowe włosy, ale ten z tatuażami był krótko obcięty i szczuplejszy od pozostałych motocyklistów, mimo to nie wyglądał mniej niebezpiecznie. Kobieta musiała być szalona, żeby czuć do niego miętę. Nawet ze swojego miejsca Winter widziała, że był bezwzględnym przeciwnikiem. – Nie, Shade jest najlepszy z nich wszystkich. Nigdy nie widziałam, żeby tknął jakąkolwiek kobietę. Nie pije, nie imprezuje… Nic do niego nie mam. Winter spostrzegła, że wszystkim członkom Lost Riders, zarówno kobietom, jak i mężczyznom, opadły szczęki. Jedna z kobiet zaczęła się śmiać, po chwili dołączyły do niej pozostałe kobiety. – Serio? Przecież on jest najgor… – mówiąca kobieta natychmiast została uciszona. – Zamknij się – Ton głosu Shade'a przyprawił Winter o ciarki. – Cholera, musiałeś jej przerwać. Suko, nie pozwól mu tak do siebie mówić. Chociaż, jeśli pieprzy się tak dobrze, jak wygląda, to zawsze można mu tę gębę zakleić. Winter nie wątpiła, że Crazy Bitch była do tego zdolna. – Nie ruszysz go. Wsiadaj na mój motor i jedziemy – zawołał motocyklista za Ace’em. 11

Jamie Begley – Viper’s Run

– Nigdzie się z tobą nie wybieram Joker. Później idziemy do Beth. Sex Piston będzie jej obcinać włosy. – Nie, nie będzie – powiedzieli równocześnie Razer i Beth. – Miałam się umówić na wizytę w przyszłym tygodniu, pamiętasz? – przypomniała Beth. Winter rozumiała niepokój Razera. Włosy kobiety, która miała strzyc Beth, sterczały mocno natapirowane na kilka centymetrów w górę. – Zaoszczędzę ci drogi – powiedziała Sex Piston, uderzając szklanką w stół i rozlewając przy tym resztę drinka. – Ona wraca ze mną. Nie tkniesz jej włosów – ostrzegł ją Razer. – Nigdzie z tobą nie idę – odparowała Beth, co zaskoczyło Winter, ponieważ nigdy nie widziała, aby kiedykolwiek komuś odpysknęła. – A właśnie, że idziesz – powiedział Razer przez zaciśnięte zęby. – Nie ma mowy. – Beth nigdzie z tobą nie pójdzie. – Crazy Bitch otoczyła ramieniem oparcie krzesła Beth. Reszta kobiet również przysunęła się bliżej. – Ręce przy sobie – ostrzegła Evie. – Lepiej jej posłuchajcie – zadrwiła Crazy Bitch w stronę mężczyzn. – Mówiłam do ciebie – powiedziała Evie, zbliżając się do kobiety niemal siedzącej Beth na kolanach. – Evie – kobieta, która wcześniej naśmiewała się z opisu Shade'a teraz starała się odepchnąć Evie. – A kim ty w ogóle jesteś? – spytała Sex Piston. – Natasha. – Co to za imię? – Nie dostałam jeszcze pseudonimu. – Ty jesteś tą nową, co to ją Viper pieprzył parę tygodni temu, a ona dała Beth do zrozumienia, że to był Razer? Winter nigdy nie sądziła, że można zostać aż tak bardzo zranionym i upokorzonym. Jak mogła w ogóle sądzić, że Loker mógłby jej pragnąć? Spoglądając na te cudowne kobiety zrozumiała, dlaczego bez większego wysiłku potrafił ją trzymać na dystans. – Viper nie chciał, żeby ktokolwiek wiedział, że jest w mieście. Winter zacisnęła pięści na stole. Sama była jedną z osób, które miały o tym nie wiedzieć.

12

Jamie Begley – Viper’s Run

– Zamiast tego łatwiej było wbić nóż w plecy Beth. Przychodzi mi na myśl kilka określeń na ciebie, jednak najpierw chciałabym wyjaśnić pewną rzecz, która mnie nurtuje, odkąd tylko przeszli przez te drzwi. Czy on pieprzy się równie dobrze, jak wygląda? – wskazała Lokera. – Lepiej. – Roześmiała się Natasha. Przez cały ten czas, myślała, że jest w Waszyngtonie, a on był w mieście i uprawiał seks z kobietą stojącą teraz przed nią. Winter wstała, będąc śmiertelnie przerażona, że zaraz załamie się na oczach wszystkich. Świadoma, że nie odrywa od niej wzroku, nawet nie spojrzała w kierunku Lokera. – Cholera. – Nieważne jak się pieprzy, żadna z was suki i tak się tego nie dowie. Do diabła, on ma swój własny harem klubowych cipeczek i moich nie dostanie A teraz wskakujcie na swoje pieprzone motocykle! – Twarz Ace’a pokryła się czerwonymi plamami. Winter skrzywiła się, uświadamiając sobie, że Loker z pewnością był z niejedną kobietą z klubu. Kobiety właśnie usiadły przy stole, ignorując mężczyzn. Last Ridersi spoglądali na nich ze współczuciem, które, Winter była tego pewna, musiało ranić ich dumę. – Dość tego. – Ace ruszył w stronę Sex Piston, która cisnęła w niego szklanką. Uchylił się, ale niechcący popchnął łysego z Last Riders, ten nie pozostał dłużny i również go odepchnął. – Spadamy stąd – wykrzyknęła Shelly, ciągnąc Winter w kierunku drzwi, ponieważ wybuchła ogólna bijatyka, do której z równą agresją dołączyły także kobiety. – Która z tych suk to Bliss? Zamierzam się nią zająć dziś wieczorem. – Winter usłyszała, jak krzyczy jedna z kobiet. Winter i jej koleżanki starały się uciec z pola rażenia, lecz silne pchnięcie omal nie posłało wszystkie trzy na ziemię. Shely krzyknęła, kiedy zostały złapane i podtrzymane przez Lokera i wytatuowanego mężczyznę. – Wypieprzajcie stąd – rozkazał Loker. Winter wyszarpnęła ramię z jego uścisku. – Właśnie staramy się to zrobić. Shelly i Lexi zostały wypchnięte przez drzwi jako pierwsze, podczas gdy Loker blokował lecące w jego kierunku ciosy. Spomiędzy ust wyrwało mu się chrząknięcie, gdy wściekle pędząca pięść zetknęła się z jego żebrami. Udało mu się wypchnąć ją na zewnątrz, zanim przeciwnicy rzucili się na niego. 13

Jamie Begley – Viper’s Run

Winter z pobladłą twarzą starała przypomnieć sobie, gdzie zaparkowała. Trzęsącymi się dłońmi sięgnęła do torebki, odnajdując kluczyki. Shelly i Lexi, wystraszone do granic ludzkiej możliwości, stały przy jej samochodzie, starając się wsiąść do środka, pomimo wciąż zablokowanych drzwi, przez co parking wypełnił piskliwy dźwięk alarmu. Szybko wyłączyła alarm, po czym otworzyła samochód. Kobiety wgramoliły się do środka, blokując drzwiczki. Już zdrowo rozdrażniona Winter obawiała się, że straci tę resztkę kontroli, która jeszcze trzymała ją w ryzach. Biorąc głęboki wdech, ponownie odblokowała drzwi, otwierając te od strony kierowcy, zanim jej koleżanki zdążyły ponownie je zablokować. Drżącymi palcami włożyła kluczyk do stacyjki, podczas gdy wszystkie patrzyły, jak Razer wychodzi z Pink Slipper i wynosi szamoczącą się Beth. – Do diabła, wynośmy się stąd – wrzasnęła Shelly. Przekręciła kluczyk w stacyjce, a dopiero potem zdała sobie sprawę, że zostały uwięzione na parkingu przez tuziny motocykli. Nie mogły zrobić nic innego, jak tylko czekać na przyjazd policji, która w końcu była w stanie przerwać bójkę, aresztując przy tym wszystkich członków Last Riders. Przyjaciółki Beth wyszły na zewnątrz i szydziły z każdej osoby pakowanej do radiowozu. Loker został wyprowadzony oddzielnie, z rękami skutymi kajdankami za plecami i wsadzony na tylne siedzenie samochodu szeryfa. Winter pragnęła, żeby zamknęli go w ciupie i wyrzucili klucz od celi. Jednak nie miała wielkich nadziei, że jej pobożne życzenia zostaną wysłuchane.

*** Wychodząc spod prysznica, Winter usłyszała głośne pukanie do drzwi. Pośpiesznie naciągnęła na siebie parę różowych szortów i koszulkę, poszła je otworzyć. Na progu stał Loker. Po tym, jak wyszło na jaw, że nie była dla niego nikim więcej, jak tylko pionkiem, którego użył by zbliżyć się do Vincenta, był ostatnią osobą, którą chciała widzieć. Nie spędziła w domu nawet dziesięciu minut, a małomiasteczkowa plotka już krążyła w eterze. Kiedy rozłączyła się po trzeciej rozmowie, wiedziała już wszystko o prezesie klubu Last Riders. Starała się nie podziwiać, jak jeansy i czarny T-shirt podkreślają jego posturę i muskularną sylwetkę. Garnitury, które nosił wcześniej, maskowały jego dobrze umięśnione ciało. Była zażenowana, że wierzyła, iż taki mężczyzna mógłby kiedykolwiek jej zapragnąć. W ciągu dwóch lat znajomości nigdy nie przyszedł do 14

Jamie Begley – Viper’s Run

niej w tak nieoficjalnym stroju. Teraz całe miasto znało jego prawdziwą tożsamość, więc nie miał powodu, aby dłużej udawać. – Loker, co ty tu robisz? – spytała chłodno. – Chciałbym wejść i wszystko wyjaśnić. – Myślę, że nie ma takiej potrzeby. – Mocno przytrzymała drzwi. Wyciągnął rękę i pchnął je, łatwo zmuszając ją do cofnięcia się. – Musimy porozmawiać. Była bystra i wiedziała, że nie było żadnej możliwości uniknięcia upokarzającego zakończenia tej farsy, jaką był ich związek. Wzdychając, zamknęła drzwi. Tym razem była jej kolej, by przybrać beznamiętny wyraz twarzy. – Właśnie miałam nalać sobie kawy. Też chcesz? – Nie, dzięki. – Podążył za nią korytarzem do jasnej kuchni. Skąpane w słońcu pomieszczenie było ciepłe i przytulne, a gdzieniegdzie wystrój odzwierciedlał jej osobowość. Uwielbiała gotować i spędzać swój wolny czas w kuchni. Miała nawet wyściełane krzesła przy stole, bo wolała robić papierkową pracę tutaj niż w biurze. – Usiądź – zaproponowała, nawet się nie odwracając, żeby sprawdzić, czy skorzystał z jej sugestii. Wyjmując kubek z szafki, nalała sobie kawy. Wbrew nawykowi nie dodała cukru, choć nie lubiła pić bez niego. Użycie słodzika zazwyczaj powodowało, że stawała się nadaktywna. Już czuła, jakby balansowała na krawędzi, więc nie potrzebowała dodatkowych bodźców. Nie mogąc dużej odwlekać rozmowy, odwróciła się do Lokera. Zobaczyła jak siada przy stole, wykrzywiając twarz w grymasie i ostrożnie starając się znaleźć dogodną dla siebie pozycję. – Widzę, że dziś wyglądasz na trochę zużytego. Zauważyłam, że w barze przeciwnicy najbardziej upatrzyli sobie ciebie i tego z tatuażami – powiedziała oschle Winter. – Tak było. – Myślę, że nie przypadło im do gustu, że ich kobiety chcą się z wami pieprzyć. Loker zamarł, gdy użyła przekleństwa. Od kiedy się poznali, nigdy nawet nie powiedziała przy nim „cholera”. – Winter… Weszła mu w słowo, nim mógł kontynuować: – Oczywiście, z tego co słyszałam, kobiety musiałyby czekać na swój czas w kolejce. Długiej kolejce. – Usiądź, wszystko ci wyjaśnię... 15

Jamie Begley – Viper’s Run

Kiedyś po prostu by tak zrobiła, o cokolwiek by jej nie poprosił i to bez zbędnej zwłoki. Te czasy jednak już minęły. – Nie potrzebuję twoich wyjaśnień. Nie jestem głupia czy ślepa, choć najwidoczniej wcześniej byłam. Rozumiem po angielsku i mogę się domyśleć, co dokładnie zaszło. Dzięki mnie, mogłeś zbliżyć się do Vincenta, nieprawdaż? – Tak. A także do Bena Stilesa. Nie wiedziałem, który z nich jest odpowiedzialny za śmierć mojego brata. – Gratulacje, tajemnica rozwiązana. – Nie mogła powstrzymać się i powiedziała: – Przykro mi z powodu twojego brata. – Dziękuję. – A teraz, czy możesz już wyjść, Loker? A może preferujesz Viper? – Jak wolisz – powiedział, starając się pozostać opanowanym. – W takim razie dobrze, wynoś się, Viper. – Nie wyjdę, dopóki wszystkiego nie wyjaśnię. Chcę podtrzymać naszą przyjaźń i bez względu na to, czy mi wierzysz, czy nie, zależy mi na tobie. – Jak na przyjaciółce? – Tak. Dźgnięcie nożem mniej by bolało. Nadszedł czas, aby wyrównać rachunki. – Obawiam się, że nie jestem już tym zainteresowana. Nie chcę, ani nie potrzebuję mieć za przyjaciela naciągacza. – Nie ukradłem twoich pieniędzy. Uważasz, że skoro należę do klubu motocyklowego, to jestem kryminalistą? – Ukradłeś mi coś, czego już nigdy nie odzyskam. Cóż, mówiąc szczerze, są to dwie rzeczy: czas i zaufanie. – Byłem bardzo ostrożny, żeby nasze stosunki pozostały platoniczne. Nigdy cię nie zwodziłem, że to był układ na wyłączność. – Ale byłeś świadomy, że moje uczucie nie były takie same. Jego milczenie mówiło wszystko. Odstawiła kubek z kawą na blat, zanim by nim w niego rzuciła. Ciemne oczy Vipera śledziły jej ruch. Narzuciła na siebie koszulkę, nie tracąc czasu na właściwe wytarcie się, czy nałożenie stanika, więc teraz cienki materiał przywierał do wilgotnych piersi. Schnące włosy tworzyły burzę loków, którą zawsze dokładnie suszyła i zaczesywała w taki sposób, aby wyglądać profesjonalnie. Doskonale zdawała sobie sprawę z faktu, że z jej pracą łączy się określony wizerunek. Musiała roztaczać wokół siebie aurę autorytetu i pewności siebie, inaczej uczniowie i ich

16

Jamie Begley – Viper’s Run

rodzice by jej nie szanowali. Pozwalała sobie opuścić gardę i rozluźnić się tylko w zaciszu własnego domu. – Łał. Jesteś prawdziwym i kompletnym dupkiem. Wiedziałeś o tym, że myślałam, iż jesteśmy w związku. Kiedy wyjeżdżałeś z miasta, czekałam na ciebie cierpliwie, jak jakaś idiotka, a ty w tym czasie pieprzyłeś się ze swoim prywatnym haremem, pochodzącym nie z jednego, ale z dwóch różnych klubów. – To nie jest mój prywatny harem. Kobiety z Last Riders nie należą do nikogo – westchnął. Nie chciał, aby ich rozmowa przerodziła się w coś gorszego, ale zauważył, że to były złudne nadzieje. – Członkowie nie są z nikim na wyłączność, zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Mogła tylko stać tam z rozdziawionymi ustami. Jej umysł nie był w stanie objąć ogromu jego zakłamania. – Jak seks klub? Dzielicie się kobietami? – To jest przede wszystkim klub motocyklowy. Łączą nas różne zainteresowania, między innymi te o charakterze erotycznym. Odpowiadając na twoje pytanie najlepiej, jak potrafię, uprawiamy seks z kimkolwiek chcemy w obrębie klubu. Jesteśmy bardzo ostrożni w kwestii bezpieczeństwa i mamy ściśle określone zasady, według których postępujemy. Poczuła, jak wszystko podchodzi jej do gardła, będąc niezdolną by powstrzymać cisnące się na usta słowa. – Dwa pieprzone lata. – Winter, musiałem odkryć prawdę na temat śmierci brata. – Mogłeś być ze mną szczery, wiedziałeś, że bym ci pomogła i nigdy nie pisnęła ani słowa. Wiedziałeś! – Nie mogłem ryzykować. – Ponieważ łatwiej było mnie zranić. Poznałeś moją matkę. Pozwoliłeś mi się jej przedstawić wiedząc, że liczę aż w końcu staniemy się kimś więcej niż tylko przyjaciółmi. Mogłeś mi dać jasno do zrozumienia, że nie jesteś mną zainteresowany w taki sposób. Zamiast tego bawiłeś się mną, wykorzystałeś moje pragnienie bycia z tobą, aby wmanewrować się w sytuacje dające ci możliwość poznania ludzi, którzy, jak sądziłeś, zabili twojego brata. Każdy mężczyzna zdałby sobie sprawę, że przedstawienie go matce coś oznacza! Umarła wierząc w to kłamstwo. Ja... nienawidzę... cię. Jesteś kłamliwy i podstępny. Mogłeś w każdej chwili, w przeciągu tych dwóch lat, upewnić się, że wiem, iż nasza przyjaźń nie przerodzi się w nic innego, jednak nie zrobiłeś tego! Zamiast tego pozwoliłeś, bym wierzyła, że to ja robię coś nie tak. – Zamrugała wściekle, aby odgonić łzy. – Czy 17

Jamie Begley – Viper’s Run

zdajesz sobie sprawę, jak bardzo byłam zażenowana, kiedy zaproponowałam ci spędzenie nocy u mnie? Podałam ci siebie na srebrnej tacy, a ty uciekłeś tak szybko, że aż się za tobą kurzyło. W zamian pieprzyłeś praktycznie każdą napotkaną przez siebie kobietę w promieniu dwóch stanów. – Biorąc głębokie wdechy, próbowała zapanować nad buzującą wściekłością. Viper wstał, podchodząc do niej. Wyciągnęła rękę, żeby go zatrzymać. – Jeśli się do mnie zbliżysz, dostaniesz ode mnie pięścią w żebra, a sądząc po twoim wyglądzie, będzie to nadzwyczaj bolesne. – Stanął jak wryty. – Uważam, że najwyższy czas, abyś już sobie poszedł. Stał cicho, rozumiejąc jak głęboko ją zranił, nie mogąc znaleźć dla siebie usprawiedliwienia. Zrobił dokładnie to, o co go oskarżała. – Pójdę. Chciałem tylko wszystko wyjaśnić, ale teraz widzę, że powinienem dać ci więcej czasu. Mam nadzieję, że kiedyś będziesz mogła mi wybaczyć. Przepraszam. Odprowadziła go do drzwi, starając się utrzymać resztki kontroli, jaka jej pozostała, do czasu aż Viper nie wyjdzie. Zanim przestąpił próg, zadała mu pytanie, które nie dawało jej spokoju od zeszłej nocy. – Która kobieta w twoim klubie ma krótkie, nastroszone blond włosy? – Bliss? – Czy to ta, którą chciały dorwać tamte motocyklistki? – Tak. – Zacisnął szczęki. – Tak właśnie myślałam. Zrobiła krok do tyłu i zatrzasnęła mu drzwi przed nosem.

18

Jamie Begley – Viper’s Run

ROZDZIAŁ 1

Ogrodzone podwórko kościoła było wypełnione po brzegi parafianami i członkami Last Riders. Niosąc sałatkę ziemniaczaną, którą przygotowała, Winter ostrożnie przemieszczała się w tłumie. Ulżyło jej, kiedy zauważyła, że wokół szwedzkiego stołu zrobiło się luźno i bez problemów postawiła swoją potrawę wśród innych kolorowych dań. Rozglądając się po dziedzińcu, zobaczyła sekretarkę, a zarazem przyjaciółkę, malującą flagi na twarzach dzieci. – Cześć, Emily. Rozjaśniony kosmyk przesłonił jej oczy. Dłonie miała pomazane farbą i nie była w stanie odsunąć przeszkadzających włosów. Winter odgarnęła jej grzywkę, za co otrzymała westchnienie pełne wdzięczności. – Zajęta? – zapytała z uśmiechem Winter – Przydałaby mi się pomoc. Winter szybko zaczęła organizować zajęcia dla dzieci w różnych częściach ogrodu tak, aby Emily mogła odpocząć. Właśnie zaczynała grę z podkową, gdy głośne oklaski przyciągnęły jej uwagę do jednego ze stołów piknikowych. Członkowie Last Riders zebrali się wokół Beth i Razera. Oczywistym było, że kobiety piszczały na widok pierścionka zaręczynowego na jej palcu. Winter wróciła do rozdawania podków dzieciom, które niecierpliwie wyciągały do niej swe małe rączki. Jej twarz nie wyrażała żadnych emocji. Była świadoma, że Viper ją obserwuje, ale zignorowała go, obracając się tyłem. Nie widywała go przez ostatnie cztery miesiące, ale małomiasteczkowe plotki nie przestały krążyć. Próbowała ich unikać, ale jej samozwańczy przyjaciele postarali się, żeby docierały do niej wiadomości o Viperze. Nie krył już swojego powiązania z Last Riders, więc za każdym razem, gdy widziano go z jedną z kobiet z klubu, znajomi Winter złośliwie ją o tym informowali. W końcu nie tylko przestała odbierać od nich telefony, ale i unikała ich w miejscach publicznych.

19

Jamie Begley – Viper’s Run

Szybko nauczyła się, jak ukrywać swoje reakcje na złośliwe plotki, a także tłumić je do momentu, gdy już nic nie czuła. W Treepoint pozostała jedynie dlatego, że kochała swoją pracę i zostawiłaby tu kilku prawdziwych przyjaciół. Miała nadzieję, że plotki w końcu ucichną, ale dorastając w tym małym miasteczku, wiedziała, że może to jeszcze długo potrwać. Winter grała z maluchami w „zamrożonego berka”, kiedy do grupy dołączyła Lily. Goniąc dzieci po całym podwórku, uśmiechnęła się do niej. Lily była jednym z niewielu przyjaciół, którzy jej pozostali. Podczas studiów, Winter była korepetytorem Lily, a potem przez kilka lat uczyła ją w szkole średniej, zanim awansowała na dyrektorkę. Kiedy jej matka zachorowała na raka, obie siostry były przy niej. Beth była doskonałą opiekunką i to dzięki niej, mama mogła spędzić w domu ostatnie chwile życia. Nie była pewna, czy byłaby na tyle silna, aby poradzić sobie z chorobą matki bez ich pomocy. Lily również pomagała, zapewniając jej czas na odpoczynek; zostawała przy łóżku matki, gdy Winter ogarniało wyczerpanie. Miała wobec sióstr ogromny dług wdzięczności. Nagle Winter zamarła w miejscu. Niedaleko niej opierała się o drzewo jedna z jej uczennic. Carmen stała z chłopakiem, który ostrym tonem coś mówił. Miała już do nich podejść, ale dziewczyna spojrzała na nią i pokręciła głową. Rodzina, która do niej podeszła, odwróciła uwagę Winter od kłócącej się pary. – Cześć, Jenny – przywitała się z mamą dziewięciomiesięcznych bliźniaków. Uroczo wyglądali w dopasowanych niebieskich, jeansowych kombinezonach. Zanim skończyła się witać, już sięgała po jednego z nich. – Witaj, Winter. – Śmiejąc się, Jenny pozwoliła jej przytulić dziecko. Lily już zabierała drugiego bliźniaka od dumnego ojca. – Pamiętam, jak kiedyś ludzie cieszyli się, że widzą nas, a teraz wszystkim chodzi o chłopców. – Jenny z wyrzutem naśmiewała się z dwóch dziecięcych „złodziei”. – Tak to jest, gdy masz dwoje tak uroczych maluchów – skomplementowała Winter. – Może popilnujemy ich z Lily, a wy pójdziecie coś zjeść? – Jesteś pewna? Chłopcy mogą być niesforni – ostrzegł Dan. – Przestań, bo jeszcze się rozmyślą – roześmiała się Jenny. – Śmiało – potwierdziła Lily. – W porządku, jeśli na pewno tego chcecie – upewnił się Dan, biorąc żonę za rękę i kierując się w stronę bufetu.

20

Jamie Begley – Viper’s Run

Winter i Lily uśmiechnęły się do siebie, trzymając „małe skarby” na rękach. Inne dzieci starały się zwrócić ich uwagę, biegając wokół kobiet. Ich śmiech brzmiał tak słodko, że ludzie spoglądali w ich stronę. Chłopak Lily podszedł do niej z napojem w ręku. Dziewczyna spojrzała na niego z wdzięcznym uśmiechem. Serce Winter zamarło, gdy zauważyła emocje w oczach Charlesa. Kochał Lily od zawsze i wszyscy w mieście o tym wiedzieli. Winter miała doświadczenie, żyjąc wśród młodych ludzi ogarniętych burzą hormonów i wiedziała, kiedy pojawiała się chemia. U nich jej brakowało. Pasja była doskonale widoczna na twarzy i w mowie ciała Charlesa; ale Lily traktowała go wyłącznie po przyjacielsku. Byli parą od czasu liceum, a teraz, gdy Lily była w college'u, nie mogli być ze sobą często. Winter bolało patrzenie, jak ktoś inny popełnia jej własny błąd, troszcząc się o kogoś, kto nigdy nie odwzajemni jego uczuć. Miała przeczucie, że pewnego dnia Charles boleśnie się o tym przekona. Lily oddała Charlesowi kubek. Wziął go, wyciągnął rękę i położył na jej ramionach, by przyciągnąć bliżej siebie. Tych dwoje, z dzieckiem między nimi, tworzyło fałszywy obraz małej szczęśliwej rodziny. Winter prawie mogła sobie wyobrazić, że pewnego dnia naprawdę mogliby tak wyglądać. Nagły ruch z drugiej strony ogrodu, miejsca gdzie stali Last Ridersi, przyciągnął uwagę Winter. Wściekły facet z tatuażami szedł w stronę Lily, z żądzą mordu w oczach, a jego celem był Charles. Charles, który nigdy w życiu nie brał udziału w bójce. Razer próbował go powstrzymać, ale dostał pięścią w twarz. Na ten widok Winter wydała stłumiony okrzyk. Viper ruszył do przodu, a but faceta z tatuażami wbił się w jego krocze. Winter poczuła mściwą satysfakcję. Nie była w stanie powstrzymać złośliwego uśmieszku, patrząc na pokonanego i leżącego na ziemi Vipera. Dwóch innych motocyklistów pobiegło, aby powstrzymać napastnika, ale ich nieudana próba interwencji tylko bardziej go rozwścieczyła. Winter rozejrzała się rozpaczliwie w poszukiwaniu Beth, jednak nie widząc jej zrozumiała, że będzie musiała sama opanować sytuację. – Charles, w samochodzie mam kilka worków ubrań na kiermasz rzeczy używanych. Czy mógłbyś je wyjąć i zanieść do biura pastora? – Nie ma problemu. Zaraz będę z powrotem – powiedział Charles do Lily, zanim skierował się na parking. Lily wróciła do gry z dziećmi, podczas gdy Winter nie była w stanie powstrzymać się od zerkania na motocyklistów. Czterej mężczyźni, którzy przytrzymywali faceta z tatuażami puścili go i szybko się wycofali. Winter czuła na 21

Jamie Begley – Viper’s Run

sobie pytające spojrzenia grupy, zastanawiającej się, dlaczego ingerowała, ale szczerze mówiąc, sama tego nie wiedziała. Odwracając się, zaczęła zbierać dzieci do gry w podkowy. Gra była zabawna, a podekscytowane przyjemnością dzieci sprawiły, że Winter zapominała o znajdującym się w pobliżu Viperze. – Te małe diablęta w końcu nas wykończą – powiedziała zdyszana Winter. – Wiem – roześmiała się Lily. Ostra, głośna wymiana zdań ponownie zwróciła uwagę na Carmen i jej chłopaka. Przygwoździł ją do drzewa, z ręką na gardle. Winter ruszyła w ich kierunku, ale przypomniała sobie o dziecku na biodrze. Odwróciła się do Emily, która pospieszyła w jej kierunku. Winter nie była w stanie uwierzyć w to, co się działo na jej oczach. Metalowa podkowa przeleciała przez podwórko, uderzając Jake'a w plecy. Zaskoczony, puścił Carmen, odwrócił się i zobaczył Lily patrzącą mu w twarz. – Nie dotykaj jej – syknęła dziewczyna. Winter była zdumiona, że Lily tak się postawiła. Stała tam z dzieckiem na rękach, żądając, aby zabierał ręce od skulonej Carmen. Winter szybko przekazała drugiego z bliźniaków Emily i ruszyła, by stanąć u boku Lily. – A co cię to obchodzi? – Jake próbował zastraszyć młodą dziewczynę. – Obchodzi, kiedy ją ranisz – bez wahania odrzekła. – Jake, ochłoń trochę i uspokój się – Winter przerwała, używając swojego autorytatywnego dyrektorskiego głosu. – Wy dwie, odpieprzcie się. Winter zesztywniała. Jake rzucił szkołę w zeszłym roku. Robiła wszystko, co było w jej mocy, żeby przekonać go do pozostania. Już wtedy był wrogo nastawiony, a teraz było jeszcze gorzej. Była wystarczająco inteligentna, aby wiedzieć, że istnieją sytuacje, których rozwiązanie lepiej zostawić komuś innemu, ta zdecydowanie była jedną z nich. Problemem było bezpieczne wyciągnięcie Carmen i Lily z tej groźnej sytuacji. – Możemy to zrobić. Lily i ja miałyśmy zamiar pójść po picie dla dzieci i przydałaby nam się pomoc. Carmen, pomożesz nam? – Ona nigdzie nie idzie. – Odepchnął Winter ze swojej drogi. Zatoczyła się, a wtedy poczuła ramię wokół swojej talii, podtrzymujące ją, aż odzyskała równowagę. Jake i kobiety zostali otoczeni przez członków klubu Last Riders. 22

Jamie Begley – Viper’s Run

Winter zesztywniała; nie musiała się odwracać, aby zobaczyć, kto stał za nią. – To był błąd – Viper powiedział za jej plecami. Winter szybko odsunęła się od niego. – Zostaw dziewczynę w spokoju i chodź ze mną. – Rozbrzmiewający zimny głos zwrócił oczy wszystkich na faceta z tatuażami, który stał na wprost Lily, zasłaniając jej widok. – Co się dzieje? – Pastor Dean wraz z Beth u boku pospieszył w stronę grupy. Beth natychmiast podeszła do siostry. Na szczęście Dan i Jenny zdążyli odebrać od niej swoje dziecko. Wokół nich zebrał się tłum, który uniemożliwił Jake’owi odejście z przestraszoną Carmen. Winter ruszyła naprzód, odciągając ją od brutala. Ten przez chwilę wyglądał, jakby miał wybuchnąć, ale mimo zalewających go fal wściekłości wiedział, że nie ma szans. Wdzięczna Carmen pozwoliła odprowadzić się na ubocze. Winter zostawiła Jake’a motocyklistom. – Chcesz coś do picia? – zapytała Carmen. – Tak, proszę. – Winter wyjęła z lodówki wodę sodową i stawiając ją przed Carmen, usiadła obok niej. – Wszystko w porządku? – Tak, to się zdarza, kiedy zdenerwuję Jake’a. Zawsze się potem uspokaja i przeprasza. – Carmen usprawiedliwiała zachowanie swojego chłopaka. – Oczywiście, skarbie, ale on nie powinien cię dotykać, kiedy jest zły. – Ale on nic nie zrobił – argumentowała dziewczyna. – Carmen, mógł cię skrzywdzić. Często traci nad sobą kontrolę? – Dziewczyna od razu się usztywniła, co Winter wzięła za odpowiedź twierdzącą. – Jake był zazdrosny. Zdenerwował się, że zwróciłam uwagę na motocyklistów. – To bez znaczenia, nie ma prawa cię krzywdzić – wyjaśniała Winter. – Pani Simmons, Jake był zły na mnie, ponieważ zrobiłam coś, czego nie powinnam robić. Popełniłam błąd. Gdzie on jest? Winter zauważyła, że dziewczyna próbuje wypatrzeć go w tłumie. Chciała ją zabrać z tego miejsca, bo nie wierzyła, że chłopak już się uspokoił. – Może podrzucę cię do domu, a on zadzwoni do ciebie później? Dziewczyna nie chciała odejść, ale mimo jej protestów, Winter zaprowadziła ją do samochodu. Carmen mieszkała kilka przecznic od niej, więc dotarła do małego domu, nie pytając o drogę. Odprowadzając ją do drzwi domu, wyczuła niechęć Carmen. – Twoi rodzice są w domu? 23

Jamie Begley – Viper’s Run

Wszystkie lata doświadczeń z nastolatkami pozwoliły Winter zorientować się, że dziewczyna chciała skłamać, więc nacisnęła dzwonek. – Miałam zamiar sama sprawdzić – skłamała Carmen. Zanim Winter zdążyła odpowiedzieć, matka nastolatki otworzyła drzwi. – Carmen, pani Simmons? – Kobieta była wyraźnie zaskoczona, widząc na progu córkę wraz z dyrektorką szkoły. – Pani Jones, czy mogłabym wejść porozmawiać chwilę z panią i mężem? – grzecznie zapytała Winter. Drzwi otworzyły się szerzej, więc weszła, a za nią powlokła się nadąsana Carmen. Starając się być taktowna, Winter wyjaśniła, co się stało na pikniku. Rodzice Carmen byli przerażeni całą sytuacją. Winter miała nadzieje, że uda im się przekonać córkę, że jej chłopak ma poważny problem i powinna zmądrzeć, nim komuś stanie się krzywda. *** Winter wyłączyła suszarkę i wyjęła wtyczkę z kontaktu. Chowała ją do szafy, gdy usłyszała dzwonek do drzwi. Otworzyła je bez namysłu, czego od razu pożałowała. – Odejdź – próbowała zatrzasnąć drzwi przed nosem Vipera, lecz przytrzymał je ręką, otwierając szerzej. Lekko ocierając się o nią, wszedł do środka. – Zawsze otwierasz bez sprawdzenia, kto jest na zewnątrz? – Od teraz będę. Wynoś się. – Chcę z tobą porozmawiać. – Czy ostatnio nie wyraziłam się jasno mówiąc, że nie ma o czym? Wyraz jego twarzy stwardniał. Już wcześniej był rozgniewany, a jej odmowa jeszcze bardziej go rozwścieczyła. – Co sobie myślałaś, przeciwstawiając się temu punkowi? – Bałam się o Lily, to wszystko. – Nie miał nawet szans, aby podnieść na nią rękę. – Naprawdę? Coś ci powiem: zanim ten wytatuowany facet zdążyłby do niej dotrzeć, Jake rzuciłby w nią podkową, mimo że miała dziecko na rękach. – Shade? – Tak się nazywa ten wytatuowany? – Tak. 24

Jamie Begley – Viper’s Run

Winter wzruszyła ramionami. – No dobrze, w każdym razie się udało. Odwiozłam Carmen do domu i przeprowadziłam rozmowę z jej rodzicami. Oni nie byli świadomi, że ich szesnastoletnia córka spotyka się z kanalią, która wyżywa się na niej podczas napadów złości. Teraz to jest ich problem i muszą go rozwiązać. Czy teraz możesz już wyjść? – Jeśli ci się wydaje, że on odpuści, to się grubo mylisz. Ten punk naprawdę ma problem. Upewnij się, że będziesz się trzymała od tego z daleka. Wściekła Winter zacisnęła szczęki. Viper jak gdyby nigdy nic stał w jej salonie i próbował nią rządzić tak, jak kiedyś. Niewiele myśląc, odwróciła się i podeszła do telefonu. Wybrała numer biura szeryfa. – Maggie, tu Winter Simmons. Mam intruza w domu. Przysłuchując się temu, Viper uniósł brwi i założył ręce na piersi. – Dziękuję – Winter odłożyła słuchawkę. – Czy możesz wreszcie stąd wyjść? – Chyba żartujesz. Żeby mnie ścigał radiowóz? Nie, dzięki. – podszedł do kanapy, by usiąść. Nagle zatrzymał się, rozglądając wokół i zauważając zmiany. Winter stała i przyglądała mu się w milczeniu. Całkowicie zmieniła wystrój domu. Sztywne, ciężkie meble pokojowe przekazała na cele charytatywne, zamieniając je na wygodną sofę. Zniknęły tapety w kwiatki. Na ich miejscu pojawiły się jasne, neutralne kolory z domieszką koralu i turkusu. Twarda, drewniana podłoga została przykryta grubym, miękkim dywanem. Remont domu sprawił, że przez ostatnie kilka miesięcy miała czym zająć myśli i czas, ale co ważniejsze, pozwolił jej wymazać wszelkie wspomnienia o tym, że Viper tu bywał. Wymazała starannie z pamięci wspomnienia tego mężczyzny siedzącego na kanapie, czy jedzącego kolację przy stole. A teraz znowu był w jej domu, seksownie ubrany, łącząc swoją obecność w jej pamięci z nowym wystrojem wnętrza. – Co, do diabła, zrobiłaś z domem? – Odnowiłam. Viper nigdy nie zwracał uwagi na kwieciste meble, które najwyraźniej wybierała matka Winter, zauważył jednak, że obecny wystrój to całkowite przeciwieństwo poprzedniego. Wszystko, co dodawałoby wnętrzu przytulności, zniknęło, wszelkie osobiste detale i bibeloty, które kolekcjonowała Winter, również te, które sam jej kupił. Mieszkanie wyglądało tak, jakby przed chwilą opuściło strony czasopisma o wystroju wnętrz. Mógł tam mieszkać ktokolwiek. Ani jednej fotografii dorastającej 25

Jamie Begley – Viper’s Run

Winter, ani jej rodziców, ani nawet zdjęcia z nim, zrobionego kiedyś na bankiecie. Wtedy zrozumiał – odcięła się od wszystkiego, co sprawiało jej ból. Stworzyła własne sanktuarium. Poczuł ucisk w żołądku. – Przecież, kurwa, widzę – widział jednak znacznie więcej. Zdał sobie sprawę, że dżinsowe szorty Winter ledwo zakrywają krzywizny jej kształtnego tyłeczka, z którego istnienia dotąd nie zdawał sobie nawet sprawy, a jej krótka różowa koszulka ukazuje płaski, wysportowany brzuch. – Rozumiem, że pozbyłaś się moich zdjęć, ale dlaczego też tych z Sue? – Nie wspominaj mojej matki. Nie waż się nawet wymawiać jej imienia! – Winter ogarnęła niepohamowana wściekłość. – Wynoś się stąd! Podeszła do niego i zaczęła popychać w kierunku drzwi. Viper nie ruszył się z miejsca, tylko złapał jej ręce i przyciągnął do siebie. Ponieważ jej wściekłe wrzaski mogły zwabić wścibskich sąsiadów, Viper pochylił się, by uciszyć ją pocałunkiem. Poczuł się, jakby piorun trafił go w jaja. Jej rozchylone usta miały smak truskawkowej gumy do żucia, którą uwielbiała. Wcześniej pilnował się, żeby nigdy nie całować jej w otwarte usta, jednak teraz, gdy już wiedziała kim jest, przestał się hamować. Całował ją bez skrępowania, aż przestała się szarpać i pozwoliła mu na to, opierając się bezwładnie na jego piersi. Winter czuła się obezwładniona, gdy Viper całował ją w taki sposób, o jakim wcześniej fantazjowała. Jego język badał jej usta namiętnie i bez ograniczeń. Puszczając jej ręce, chwycił za szczękę i odwrócił jej twarz na bok, aby pogłębić pocałunek. Próbowała zrobić krok w tył, ale złapał ją mocno, przyciągając tak, że przylgnęła do niego całym ciałem i przytrzymał w miejscu. Ogarnął ją ogień, kiedy poczuła na nagim brzuchu jego penisa, ukrytego w skórzanych spodniach. Z jej warg wymknął się pełen pożądania jęk, gdy jego fiut zaczął nabrzmiewać. – Hm… – czyjeś chrząknięcie wyrwało ją z ramion Vipera. – Zgłoszono mi, że do twojego domu wtargnął intruz – powiedział szeryf, zanim zdążyła coś wyjaśnić. – I planował wtargnąć jeszcze gdzie indziej – bezczelnie dodał jego zastępca. – Ten komentarz był nie na miejscu – warknęła Winter, wystarczająco wściekła na siebie samą, by pozwolić, aby dołował ją jeszcze jakiś idiota. Szeryf spojrzał krzywo na zastępcę. – Zgadza się, panie Moore. Niech pan przeprosi i zaczeka na mnie w samochodzie – rozkazującym tonem zmusił drugiego policjanta do posłuszeństwa. Cwaniak przeprosił i wyszedł po cichu, mierzony wściekłym wzrokiem Vipera. 26

Jamie Begley – Viper’s Run

– Winter, Viper, wybaczcie. To bratanek burmistrza i muszę go znosić, dopóki nie zbiorę wystarczająco wielu skarg, żeby go wykopać. Ten incydent również trafi do jego akt. A teraz do rzeczy: co tu się dzieje? – Zabroniłam Viperowi wchodzić, a on i tak to zrobił. Szeryf uniósł brwi. – To prawda, Viper? – Tak. – Wzruszył ramionami. – Chcesz wnieść skargę? – szeryf zwrócił się do Winter. – Tak – odrzekła. – Dobrze – wyjął z kieszeni notes i zaczął pisać. – To niestety trafi do gazety, a ty będziesz musiała zeznawać w sądzie. Ja z kolei będę musiał ujawnić, że wchodząc, zastałem was w niedwuznacznej sytuacji. Winter otworzyła usta w szoku. – To takie masz podejście do pracy? Szeryf spojrzał na nią zimno. – Prawdę mówiąc, chciałem oszczędzić ci wstydu. – Niby jak? Przychodzi tu pana zastępca, obraża mnie, przeprasza tylko dlatego, że mu kazano i ma gdzieś, że świetnie zdaję sobie z tego sprawę. Co gorsza, mówi mi pan, że pomimo przyznania się Vipera do wejścia bez pozwolenia, to na kretynkę wyjdę ja, a nie on? Prawdopodobnie właśnie dlatego mnie złapał i całował. Możecie się obaj stąd po prostu wynieść? Zróbcie dla mnie przynajmniej tyle – zażądała Winter. – Dobrze. Viper, wychodzimy. Viper spojrzał uważnie na Winter, ale bez protestu podążył za szeryfem. Zamknęła za nimi drzwi i poszła do kuchni po coś do picia. Wyjęła napój z lodówki i usiadła przy stole, ukrywając twarz w dłoniach. W wyobraźni ciągle odtwarzała wcześniejszy pocałunek. Po paru minutach rozprostowała ręce i zmusiła umysł do powrotu do teraźniejszości. Włączyła komputer, aby zająć się pracą. To był jej jedyny sposób, by przestać myśleć o Viperze. *** Viper trzasnął drzwiami prowadzącymi do klubu. Członkowie siedzieli rozsiani po salonie, relaksując się. Niektórzy rozmawiali, inni popijali piwo, chłodząc się po powrocie z pikniku. Podszedł do baru, wziął szklankę i nalał sobie whisky, biorąc ze sobą butelkę i siadając na jednym ze stołków. 27

Jamie Begley – Viper’s Run

– Co cię tak wkurzyło? – zapytał uwodzicielski głos dobiegający z boku. Uniósł szklankę, biorąc długi łyk. Bliss bezustannie i cierpliwie na nim wisiała, odkąd potrzebowała jego poparcia, żeby stać się pełnoprawnym członkiem. Chciała się z nim pieprzyć i nie sądził, żeby było to związane z jego decyzją w głosowaniu. Ta kobieta stanowiła żywe uosobienie seksapilu kroczącego na dwóch wspaniałych nogach. Jej pseudonim, Bliss zrodził się z zachwytów mężczyzn z klubu nad jej szparką. Problem polegał jednak na tym, że jemu przy niej nie stawał. Wciąż pamiętał, jak opisała ją Winter, zanim zatrzasnęła mu drzwi przed nosem. Najdziwniejsze było to, że wcześniej nie mógł się doczekać, żeby zanurzyć fiuta w tym ponętnym ciele, ale wystarczyło jedno spojrzenie, by uszło z niego całe ożywienie. Zdradzał Winter przez dwa lata, pieprząc się z byle kim, bez cienia wyrzutów sumienia, dopóki nie poznała prawdy. Wówczas odezwało się poczucie winy. Wziął kolejny łyk, zagłuszając głos sumienia, które ponownie starało się dojść do głosu. – Nic, Bliss, po prostu potrzebuję się napić. Ładna blondynka odeszła, by zająć miejsce obok Knoxa na jednej z ogromnych kanap stojących w pokoju. Wlał w siebie resztę alkoholu, nim nalał sobie kolejnego drinka. Obserwował przy tym znajdujące się w pokoju kobiety. Każda z nich miała swój własny sposób na zaspokojenie mężczyzny. Natasha była dobra, jeśli chciałeś spędzić czas szybko i przyjemnie, Dawn – jeśli chciałeś nieźle się nagimnastykować, Ember preferowała powolną jazdę i lubiła uwodzić, odgrywając gierki, Stori była odpowiednia, jeśli nie miałeś nic przeciwko pogawędkom. Jewell i Evie natomiast były dobre na każdą okazję. Nie dostrzegłszy Evie, uchwycił spojrzenie Jewell. Podeszła nonszalancko i objęła go za szyję. Cienki top opinający piersi uwidaczniał różowe szczyty brodawek. Jewell lubiła seks i to w niemałych ilościach. Nie przepraszała za to, jaka była, a członkowie klubu regularnie zaspokajali jej potrzeby. – Czego dzisiaj potrzebujesz, Viper? Jego dłoń powędrowała pomiędzy jej uda i wsunęła się pod króciutką spódniczkę. Odnalazł ją palcami, już mokrą i gotową. Jej ręka powędrowała do jego rozporka, wyciągając na wierzch długiego fiuta. Oblizała usta i zaczęła robić mu loda. Dłoń Vipera opuściła jej cipkę, żeby wsunąć się pod luźny top i pobawić się piersiami w czasie, kiedy ona go łapczywie ssała. Jewell kochała obciągać; to cholernie ją podniecało. Mężczyzn chyba jeszcze bardziej, ponieważ kiedy wpatrywała się w ich krocze, dokładnie wiedzieli, co chodziło jej po głowie. 28

Jamie Begley – Viper’s Run

W końcu poczuł napięcie w jądrach będące początkiem orgazmu. Ogień, który powstał w momencie, gdy jego język wśliznął się do ust Winter, w końcu miał być ugaszony. Kiedy dochodził, Jewell wyjęczała jego imię, a on chwycił ją za włosy, zmuszając, aby wzięła go jeszcze głębiej. Gdy uwolniła jego fiuta, ciałem Vipera wstrząsnął dreszcz. – Skończyłeś na dzisiaj? – zapytała Jewell. Jej ciało desperacko domagało się spełnienia. – A jak myślisz? Odsunął szklankę i butelkę na bok, po czym uniósł Jewell, sadzając ją na barze, aż jej cipka znalazła się dokładnie tam, gdzie tego chciał. Szarpnął za jej spódniczkę, podwijając ją na wysokość talii, będąc w pełni świadomym, że wszyscy ich obserwowali. Jego fiut już zaczął twardnieć, a sumienie zostało zagłuszone. To było to, czego oszczędził Winter. Zbyt zasadnicza kobieta nigdy nie byłaby w stanie zaspokoić jego potrzeb seksualnych, a gdyby ją zerżnął w czasie, kiedy starał się odnaleźć zabójcę swojego brata, wówczas poczułby się jeszcze większym draniem. Musiał zachować dystans w stosunku do większości kobiet tylko czekających, aby go zaspokoić w sposób, w jaki tego potrzebował. Rozdzielając jej dolne wargi znalazł jej centrum i zszedł na dół. Ustami odpłacił za jej życzliwość, podczas gdy ona leżała na barze, dając wszystkim obecnym doskonały widok. Doprowadzał ją do jednego orgazmu za drugim. W końcu po kolejnym silnym szczytowaniu zsunął ją z kontuaru. Miała zbyt słabe nogi, żeby się na nich utrzymać, więc objął ją w pasie i uniósł w swoich ramionach. – Skończyłeś już? – Dopiero zaczynamy – odpowiedział Viper. Jęknęła, gdy zaniósł ją po schodach do łóżka, zostawiając otwarte drzwi.

29

Jamie Begley – Viper’s Run

ROZDZIAŁ 2

Szkolny autobus zatrzymał się przed Treepoint High School. Winter i jej zastępca, Jeff Morgan, przewrócili oczami, gdy hałaśliwe nastolatki wybiegły z pojazdu. – Zaczyna się kolejny rok – westchnął Jeff. – Oj przestań, nie jest tak źle – wesoły głos Winter był ledwo słyszalny wśród zgiełku. – A właśnie, że jest – powiedział, patrząc jak dwóch futbolistów zaczepia jednego z członków szkolnej orkiestry. Winter śmiała się z jego posępnego nastroju, jednak jej uśmiech zniknął, gdy zobaczyła matkę Carmen idącą z parkingu w jej kierunku. – Co tu robi pani Jones? – Ma z tobą spotkanie z samego rana – wyjaśnił Jeff, patrząc w kalendarz trzymany w dłoni. W takim razie porozmawiam z nią, a potem zaproszę uczniów do sali gimnastycznej na „Powitalne przemówienie”. Winter w myślach zreorganizowała swój plan dnia. – Lepiej, żebyś to była ty. Nienawidził rozmów z rodzicami. Winter lepiej radziła sobie z uczniami i ich rodzicami, zwalającymi problemy wychowawcze na szkołę. – Pani Simmons. – Pani Jones, rozumiem, że mamy dziś spotkanie. Zapraszam do mojego gabinetu. – Kobiety ruszyły zatłoczonymi korytarzami do biura Winter. – Zaprosiła matkę Carmen do środka, jednocześnie prosząc Emily o nie łączenie żadnych rozmów. – Jak się pani dziś czuje? – zapytała Winter, ponieważ kobieta wyglądała na zmęczoną. – Dobrze – powiedziała oschle. – Do rzeczy: przyszłam panią poinformować, że Carmen odchodzi z liceum. Razem z jej ojcem podjęliśmy decyzję, że będzie 30

Jamie Begley – Viper’s Run

lepiej, gdy w ostatnim roku szkoły zamieszka z moją siostrą. Kiedy znajdziemy kupca na nasz dom, również się przeprowadzimy. Winter nie widziała Carmen od czasu pikniku, miesiąc temu i miała nadzieję, że sytuacja uległa poprawie. – Nadal jest z Jake’iem? – Niestety tak. Czuli, że próbujemy ich rozdzielić, co szczerze mówiąc jest prawdą. Carmen wymknęła się z domu w zeszłym tygodniu i nie wróciła na noc. Rano pojawiła się z podbitym okiem, jednak nie chciała się przyznać, że on to zrobił. Jake nas przeraża. Kiedy zabroniliśmy Carmen się z nim spotykać, ktoś przebił nam opony i podpalił nasz dom. Wezwaliśmy szeryfa, ale nie może za wiele zrobić, dopóki nie znajdzie dowodów lub Carmen nie przyzna, że ją uderzył. Moja siostra mieszka w New Jersey i nie pracuje, więc będzie mogła jej przypilnować, zanim do niej dołączymy. – Normalnie byłabym zła, że tracę taką uczennicę jak Carmen, jednak w tym przypadku z całego serca popieram państwa decyzję. – Nie mogła próbować odwodzić rodziców od zabrania córki ze szkoły, gdy jej bezpieczeństwo było zagrożone. Winter poprosiła przez interkom o kopie akt Carmen. – Myślę, że najlepiej będzie, jeśli dam pani potwierdzone kopie jej dokumentów, w ten sposób Jake nie będzie mógł jej wytropić, chyba że sama mu coś powie. – Nie powiedzieliśmy jej jeszcze. Spakujemy rzeczy, jak tyko wrócę do domu. Zabierzemy jej telefon, więc nie będzie miała szansy do niego zadzwonić. Emily weszła z dokumentami. Biorąc papiery, Winter je przejrzała, upewniając się, że wszystkie dokumenty niezbędne do zmiany szkoły są na miejscu, podpisała je oraz przyłożyła pieczątkę notarialną. Po włożeniu ich do koperty, podała ją pani Jones. – Życzę powodzenia. Proszę dać mi znać, jak Carmen radzi sobie w nowej szkole – poprosiła, szczerze zatroskana o bezpieczeństwo dziewczyny. – Dobrze. I dziękuję, pani Simmons. Gdyby nie przywiozłaby pani Carmen po pikniku, mogłoby być już dla mojej córki za późno. Winter uśmiechnęła się, odprowadzając kobietę do samochodu. Wracała do szkoły, gdy zobaczyła Jake’a siedzącego w swoim czarnym mustangu. Obserwował ją. Wyjęła telefon z kieszeni i zadzwoniła do ochrony. – Tom, tu Simmons. Na południowym parkingu stoi mustang. Młody człowiek w środku nie jest już uczniem naszej szkoły. Przypilnuj by opuścił nasz teren, ok? – Dobrze, pani dyrektor. Już idę. 31

Jamie Begley – Viper’s Run

– Weź kogoś ze sobą. Nie chcę, żebyś szedł do niego sam. Poinformuj szeryfa, że na terenie szkoły jest intruz i będziesz prosić go o opuszczenie posesji. – Tak jest. Weszła do budynku i patrzyła, jak Tom z drugim ochroniarzem zbliżali się do auta. Kiedy byli już blisko, Jake odjechał z parkingu. Ulżyło jej, że obyło się bez konfrontacji. Poszła do biura, wezwała wszystkich uczniów do sali gimnastycznej i życzyła im powodzenia w nadchodzącym roku. *** Gdy zamykała frontowe drzwi szkoły, na parkingu było już ciemno. Winter była zła na siebie, że zasiedziała się w pracy tak długo. Niestety, w pierwszym tygodniu roku szkolnego była zawalona papierkową robotą. Chciała wszystko załatwić przed weekendem, który zamierzała spędzić na leniuchowaniu. Na szczęście samochód stał niedaleko. Położywszy teczkę na dachu, schyliła się, żeby otworzyć drzwi. Nagle czyjaś ręka brutalnie złapała ją za włosy i pociągnęła do tyłu tak, że prawie straciła równowagę. Wtem została popchnięta i z całej siły walnęła w szybę w drzwiach kierowcy. Winter nie wiedziała, jakim cudem nie straciła przytomności. Ból był okropny. Upadła na asfalt obok samochodu, cicho płacząc. Zdawała sobie sprawę, że w pobliżu nie ma nikogo, kto usłyszałby jej krzyk – szkoła znajdowała się na odludziu, na końcu miasta. Czuła wszechogarniający ból i strach, gdy bezradnie leżąc na ziemi, przyjmowała kopniaki ciężkimi butami w żebra. Nigdy w całym swoim życiu nie czuła, czym jest prawdziwe przerażenie, ale doświadczała tego teraz, zdając sobie sprawę, że to jeszcze nie koniec. Zmuszając się do ruchu, próbowała wstać. Powstrzymał ją przeszywający ból w żebrach, a pięść lądująca na szczęce, odrzuciła ją do tyłu. Krew z ran na czole spływała jej do oczu, zamazując widzenie, w dodatku parkingowa latarnia nad jej głową całkowicie ją oślepiła. Winter przekręciła się na bok, próbując odczołgać się od napastnika. Jej paznokcie, które pomalowała dziś rano, połamały się, kiedy starała się oddalić od źródła bólu. Wiedziała, że ktokolwiek ją krzywdzi, zamierza ją zabić, więc musiała próbować. Ostatnią rzeczą jaką zapamiętała był przeszywający ból, gdy ciężki but kopnął ją w kark, pozbawiając przytomności. ***

32

Jamie Begley – Viper’s Run

Dzwonek komórki leżącej na stoliku nocnym wyrwał Casha z głębokiego snu. Przekręcił się, złapał telefon i przyłożył go do ucha. Viper wyszedł z łazienki, w której zostawił pod prysznicem Evie i zobaczył Casha siedzącego obok nagiej Bliss i rozmawiającego rzez telefon. Zazwyczaj klubowe piątkowe imprezy kończyły się dla ich czwórki pieprzeniem w jego pokoju. Teraz po prostu chciał, aby wszyscy sobie poszli, żeby mógł się ubrać i zejść na dół na śniadanie. Nie zwracając na innych uwagi, podszedł do szafy i wciągnął na siebie jeansy i koszulę. Z wyrazu twarzy Casha domyślił się, że stało się coś złego. W drodze do drzwi Evie pomachała im i posłała Bliss takie spojrzenie, że ta nie mogła go nie zrozumieć. Poderwała się z łóżka. Stanęła przed nim i pocałowała go w usta. Chciał się odwrócić, jednak pozwolił jej na tę chwilę przyjemności. – Dzięki, Viper. – To ja dziękuję, Bliss. Kobieta wyszła z bezczelnym uśmiechem. Był pewien, że wraz z pozostałymi pojedzie do miasta zrobić sobie tatuaż, potwierdzający, że jest pełnoprawnym członkiem ich klubu. – Viper. Viper usiadł na łóżku, zakładając buty. Odwrócił się do ubierającego się Casha. – Co tam? – Nie wiem, jak ci to powiedzieć, więc powiem wprost. Dzwonili z biura szeryfa. Mam pojechać i pomóc im wytropić w górach podejrzanego, który prawie zatłukł wczoraj w nocy kobietę. Znaleźli ją dopiero rano, gdy ochrona przyjechała otworzyć szkołę na trening koszykówki. Viper zamarł na krześle, wiedząc, kogo Cash miał na myśli. Wiele razy ostrzegał Winter, aby nie zostawała do późna w szkole. – Jak bardzo jest źle? Cash wciągnął buty, chwytając po drodze kluczyki ze stolika nocnego. Ruszył szybko do drzwi, zatrzymując się tylko po to, aby odpowiedzieć na pytanie. – Bardzo. Prawie pobił ją na śmierć, a potem leżała na parkingu, narażona na niebezpieczeństwo, przez całą cholerną noc. Szeryf obawia się, że może z tego nie wyjść. Przykro mi, muszę już iść. Czekają na mnie. – Idź. – Cashowi nie trzeba było tego dwa razy powtarzać. Wychodząc, Viper słyszał dźwięk motoru Casha, kiedy ten przyspieszał wjeżdżając na górską drogę. Chwycił za kierownicę, jednak nie był w stanie wsiąść na motor. Zaczął wymiotować. 33

Jamie Begley – Viper’s Run

*** Ból. Przez długi czas nie istniało dla niej nic poza nim. Na początku, gdy usiłowała się obudzić, ból wciągał ją z powrotem w ciemność. Kiedy wreszcie, po długich zmaganiach, była w stanie otworzyć zapuchnięte oczy, jej krzyki niosły się po korytarzach, a pielęgniarki pędziły, by zrobić jej kolejny znieczulający zastrzyk. W końcu Winter nauczyła się budzić powoli, wykonując jak najmniej ruchów, dopóki nie zadziałał środek przeciwbólowy. Leżenie bez ruchu było męczarnią dla kogoś do tej pory tak aktywnego, jak ona. Była całkowicie zdana na łaskę pielęgniarek. Dbały o jej podstawowe potrzeby, odbierając jej ostatnie resztki godności. Odpływała myślami, gdy obojętnie ją myły, zmieniały pieluchy i pościel pod jej zmaltretowanym ciałem. Najgorszy był moment, kiedy lekarz uznał ją za wystarczająco przytomną, aby porozmawiać o jej stanie zdrowia. Winter, zamroczona środkami znieczulającymi, miała trudności w zrozumieniu medycznych pojęć. Pielęgniarka, zdająca sobie z tego sprawę, poczekała aż lekarz wyjdzie i wyjaśniła jej, że zoperowano jej złamany kręgosłup, by go ustabilizować. Przez kilka tygodni musiała pozostać w gorsecie, a potem poddać się rehabilitacji, żeby móc wrócić do normalnego życia. Wstrząs mózgu był pewnie spowodowany uderzeniem w szybę samochodu, które zostawiło spore rozcięcie na czole Winter. Na pewno zostaną tam blizny po szwach. Miała złamaną również szczękę i dwa żebra. Gdy pielęgniarka skończyła mówić, zapewniła Winter, że z czasem wróci do zdrowia. Żądnym sensacji plotkarzom zakazano wstępu do jej sali. W pierwszych słowach, jakie wypowiedziała, zażądała wyproszenia niechcianych gości. Nie miała rodziny, a przyjaciół, których chciała zobaczyć, wyszczególniła na liście. Po tym, jak Viper kilka razy usiłował dostać się do niej, przed jej drzwiami postawiono ochroniarza. Nie chciała jego współczucia ani tego, żeby zobaczył ją wyglądającą jak bokser po dwunastu rundach. Viper przesiadywał w poczekalni, która na jego szczęście znajdowała się niedaleko sali Winter. Doprowadził do perfekcji sztukę odczytywania wyrazu twarzy lekarzy i pielęgniarek, opuszczających jej pokój. Wiedział, kiedy miała dobry dzień, a kiedy taki, w którym leki zawiodły. Pierwszy wiedział, co powiedzą jej lekarze. Przekupił nawet pielęgniarki, by pokazały mu zapiski lekarza prowadzącego i dopilnowały, żeby zajęto się nią tak, jak uważał za najlepsze.

34

Jamie Begley – Viper’s Run

Wpatrywał się akurat w drzwi, gdy na korytarzu pojawił się szeryf. Ich spojrzenia spotkały się, zanim szeryf wszedł na salę Winter. Wiedział, że za chwilę dziewczyna pozna prawdę o kimś, za sprawą kogo znalazła się w takim stanie – o człowieku, którego Viper szczerze pragnął zabić.

35

Jamie Begley – Viper’s Run

ROZDZIAŁ 3 Winter nawet nie zwróciła uwagi na otwierające się drzwi. Była już tak przyzwyczajona do chodzących w tę i z powrotem pielęgniarek, że podniosła wzrok dopiero wtedy, gdy szeryf stanął przed nią. Nawet mężczyzna, który odsłużył dwie tury w wojsku i widział w swoim życiu wiele śmiertelnych ofiar, wzdrygnął się, ujrzawszy jej twarz. – Winter. – Szeryfie. – Czekałem, aż lekarz uzna, że twój stan jest już na tyle dobry, byśmy mogli porozmawiać o tym, co się wydarzyło. Will Hunter był szeryfem od kilku lat. Lubiła go i poważała, ale nie przestała żywić urazy, że nie potraktował jej poważnie, gdy zgłosiła wykroczenie Vipera. – Wiem, co się stało. Chcę wiedzieć, kto to zrobił. – To był Jake. Obwiniał cię za poinformowanie rodziców Carmen o tym, że się nad nią znęcał. Choć wydawało się to niemożliwe, jej oczy zobojętniały jeszcze bardziej. – Uciekł w góry i tam go wytropiliśmy. Jest w areszcie. Muszę to wiedzieć: czy widziałaś jego twarz? – Nie, zaatakował mnie od tyłu. Byłam zbyt zdezorientowana, aby zobaczyć, kto to zrobił. Skąd wiesz, że to był Jake? Tej części naprawdę nie chciał jej powiedzieć, ale wiedział, że jeśli nie on, to ktoś inny to zrobi. – Zanim cię zaatakował, złożył wizytę rodzicom Carmen. Na szczęście nie było ich w domu. Zniszczył wszystko, co wpadło w jego ręce, a potem wzniecił pożar. Jeden z sąsiadów widział, jak wybiegał z ich domu. – Lekarz powiedział, że ledwo przeżyłam. Szeryf przytaknął. – Odzyskasz zdrowie, Winter. – Chciał sięgnąć i dotknąć jej dłoni, ale nie było na niej miejsca wolnego od siniaków.

36

Jamie Begley – Viper’s Run

– Też mi tak powiedzieli. – Winter odwróciła głowę, nie chcąc, aby szeryf widział, jak bardzo wstrząsnął nią fakt, że jeden z byłych uczniów z nienawiści prawie ją zabił. – Wyzdrowiejesz. Przetrwasz ten koszmar. Trochę to potrwa, ale się uda. Winter, masz wokół siebie przyjaciół, którzy troszczą się o ciebie i chcą cię zobaczyć. – Czy on nadal jest na zewnątrz? Winter z powrotem odwróciła głowę w stronę szeryfa. – Mówią, że był tu od dnia, kiedy cię przywieźli. – Każ mu odejść. Nie chcę go tutaj. – Zajmę się tym. Czy coś jeszcze? – Nie. – Zamknęła oczy i pozwoliła lekarstwom działać, odpływając w niebyt. Szeryf, zanim wyszedł, stał jeszcze przez chwilę przy łóżku, upewniając się, że na pewno zasnęła. Viper uważnie obserwował wychodzącego z pokoju mężczyznę, który w milczeniu usiadł koło niego, trzymając w rękach swój kapelusz. – Ona chce, żebyś wyszedł, a ja obiecałem, że to załatwię. – Nie odejdę. – Wiem, ale powiem ci, że teraz to jest zmarnowany wysiłek. – Nie wiem, o czym mówisz. – Wiesz. Nie uzyskasz jej przebaczenia, siedząc za zamkniętymi drzwiami. Idź do domu, odpocznij, zajmij się interesami. Winter ma przed sobą długą drogę. Kiedy stąd wyjdzie, będzie cię potrzebowała. Nie przydasz się jej, jeśli będziesz wykończony. Sam widziałeś, że w tej chwili ma dobrą opiekę. Zachowaj siły na później, wtedy będziesz ich potrzebować. – Nie mogę odejść, dopóki jej nie zobaczę. – Pójdziesz do domu, jeżeli wpuszczę cię na chwilę? – Tak. Nie mogę odejść bez upewnienia się, że żyje i oddycha za tymi drzwiami. – Ok. Nie powinienem tego robić, więc upewnij się, że jej nie obudzisz. Jest wciąż wkurzona za ostatni incydent. Szeryf podszedł do strażnika stojącego przy drzwiach i zaproponował mu, aby zrobił sobie przerwę na kawę. Kiedy tylko policjant zniknął za rogiem, jego szef skinął na Vipera i otworzył mu drzwi, upewniając się wcześniej, że Winter nadal śpi. – Jedna minuta – zastrzegł. Viper skinął głową i wszedł do pokoju. 37

Jamie Begley – Viper’s Run

Minutę później wyszedł, cicho zamknął za sobą drzwi i ponuro skinął głową. *** – Czy rozumie pani wszystkie zalecenia lekarskie? – spytała pielęgniarka, cierpliwie czekając, aż Winter podpisze dokumenty zwalniające ją z centrum rehabilitacyjnego. – Tak. – Zaraz podeślę kogoś, aby pomógł pani dojść do auta. – Proszę poczekać, jeszcze ich nie ma. – Winter starała się nie okazać zdenerwowania. – Już jestem – powiedziała uśmiechnięta Beth, otwierając drzwi. Winter odetchnęła z ulgą. Tydzień temu przełamała się i zadzwoniła do Beth, żeby ją wynająć do pomocy, dopóki nie dojdzie do siebie. Miała do wyboru, albo zatrudnić Beth, albo zamieszkać w ośrodku dla rekonwalescentów. Beth pomagała jej matce, gdy chorowała i Winter, nie wiedząc, do kogo innego mogłaby się zwrócić, zadzwoniła do niej. Natychmiast się zgodziła. – Na korytarzu rozmawiałam z twoim lekarzem. Znalazłam także fizjoterapeutę, który może zacząć od jutra. Winter zawsze zadziwiało, że Beth potrafi być nieświadoma tego, co się wokół niej dzieje, gdy jednak chodziło o jej pracę, była w pełni skoncentrowana na najmniejszych detalach. – Dziękuję, Beth. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła. Sama myśl o zostaniu tu choćby dzień dłużej była dla mnie straszna. Po wypisaniu ze szpitala w Treepoint, została przewieziona do centrum rehabilitacyjnego w Lexington, w którym od nowa uczyła się chodzić. Po sześciu tygodniach Winter marzyła o powrocie do domu, jednak by to było możliwe, należało spełnić kilka warunków. Między innymi, ktoś musiał z nią zostać, dopóki nie będzie bardziej sprawna. Lekarze zapewnili ją, że dojdzie do pełni zdrowia, lecz do tego czasu, zanim odzyska siły, musiała jeździć na wózku inwalidzkim i ćwiczyć z fizjoterapeutą. To wszystko oznaczało, że upłynie wiele dni, nim będzie mogła wrócić do pracy. – Planuję szybko postawić cię z powrotem na nogi. Mam tylko nadzieję, że nie znienawidzisz mnie za metody, które do tego wykorzystam. – Jeśli postawisz mnie na nogi, będę ci wyłącznie wdzięczna – zapewniła ją Winter. 38

Jamie Begley – Viper’s Run

– Trzymam cię za słowo – odpowiedziała Beth. – Jedźmy, mamy przed sobą długą drogę. – gdy tylko usadowiły się w środku, ruszyły. Jazda do domu zajęła im kilka godzin. Winter zasnęła na tylnym siedzeniu, gdzie dla jej wygody Beth ułożyła kilka poduszek i przykryła ją kocem. Obudziła się, gdy stanęły przy barze dla zmotoryzowanych, dwadzieścia minut od domu. – Zgłodniałam, mam nadzieję, że nie przeszkadza ci ten mały postój? – Oczywiście, że nie. Sama chętnie też bym coś przekąsiła. Zjadły hamburgery z frytkami i to był najlepszy posiłek, jaki Winter kiedykolwiek jadła. – Muszę skorzystać z toalety. Nie będziesz miała nic przeciwko, jeśli zostawię cię samą na kilka minut? – Beth odwróciła się w fotelu, by zapytać Winter. Reszta drogi nie trwała długo. Przejeżdżając przez miasto, Winter gapiła się przez okno. Nic się nie zmieniło od ataku na nią. Te same firmy i szyldy, te same wyboje, nawet te same osoby zmierzające do baru na obiad. Wszystko było takie samo, jak wcześniej. Wszystko, oprócz niej. Zauważyła, że Beth przestała rozmawiać przez telefon i mocno zacisnęła palce na kierownicy. Mając wrażenie, że się zamyśliła, Winter spokojnie zwróciła jej uwagę, że minęły ulicę, na której mieszkała. – Pamiętasz jak mówiłam, że mnie znienawidzisz? Nie jedziemy do twojego domu. Zabieram cię gdzieś, gdzie będzie wiele osób chętnych do pomocy – glos Beth był spokojny, lecz stanowczy. Winter miała złe przeczucia. – Do ciebie? – Nie. Problem w tym, że mój grafik jest już bardzo napięty i przez większą część dnia siedziałabyś sama w domu. Ponieważ potrzebujesz wanny z masażem do rozluźnienia mięśni oraz pomocy w poruszaniu się, dopóki nie odzyskasz pełni sił, znalazłam idealne miejsce dla ciebie. – Beth wzięła głęboki wdech i dodała: – Dom Razera. – Ale on mieszka z Last Riders. – Tak. – Nie zgadzam się. Zabierz mnie z powrotem do centrum rehabilitacyjnego lub do hospicjum, bo tam nie pojadę – powiedziała Winter stanowczo. – Pojedziesz – odpowiedziała twardo Beth. Zszokowana Winter zamilkła, nie wiedząc co zrobić.

39

Jamie Begley – Viper’s Run

– Posłuchaj, Beth, zabierz mnie do domu. – Jej głos drżał, gdy to mówiła. Jednak widząc determinację na twarzy Beth, wiedziała, że przyjaciółka nie zamierza jej posłuchać. Skręciły na parking. Dom stał na niewielkim wzgórzu, nad parkingiem i dużym budynkiem. Wszyscy w mieście wiedzieli, że tu mieścił się dom Last Riders. Na parkingu czekało trzech mężczyzn. Beth podjechała do miejsca, w którym stali. – Nigdy ci tego nie wybaczę. – Wiem – drżącym głosem rzekła Beth, powstrzymując płacz. Winter obserwowała jak narzeczony Beth otwiera drzwi, obejmuje ją i razem odchodzą od samochodu. Jej własne drzwi otworzyły się i mogła tylko bezradnie patrzeć na twarz, której nigdy więcej nie chciała oglądać. – Witaj, Winter – powiedział Viper. – Zabierz mnie do domu, Viper. Nie mam zamiaru tutaj zostać. – Przykro mi, ale nie zostawiasz mi wyboru. – Delikatnie wziął ją na ręce, a kiedy zaczęła się szarpać, przytrzymał mocniej i mówił do niej głosem, który wzbudził w niej dreszcze. – Wiem, że teraz jesteś wściekła i to rozumiem, jednak nie pozwolę, byś zrobiła sobie krzywdę. Uspokój się, albo tego pożałujesz. – Skrzywdzisz mnie, abym sama sobie nie zrobiła krzywdy? – Przyglądała się, jak wielki motocyklista z baru wyciągnął jej walizki z auta, a Razer zajął się jej znienawidzonym wózkiem. – Nie podniósłbym na ciebie ręki, jednak zrozumiałabyś, o co mi chodzi. – Viper niósł ją, idąc po licznych schodach, zupełnie się nie męcząc. Winter patrzyła na stopnie wiedząc, że przez nie stanie się więźniem w tym domu. Sama nie dałaby rady ich pokonać. Gdy się zbliżyli, Evie otworzyła drzwi. – Cześć, pamiętasz mnie z kościoła? Wierz mi lub nie, ale jestem pielęgniarką. Pracowałam również przez jakiś czas z Beth. Podczas pobytu tutaj będziesz w dobrych rękach. Winter mogła tylko ze zdziwieniem patrzeć na wesołą kobietę, która ją powitała. Gdyby nie była tak cholernie miła, odpowiedziałaby jej ciętą ripostą. Viper ruszył przez wejście w stronę pobliskich schodów, niosąc ją po kolejnych stopniach, co jeszcze bardziej wkurzało Winter. Rozglądała się wokół, ale jedyne co widziała, to duży salon z kanapami i fotelami ustawionymi w różnych kombinacjach. Kilka osób siedziało rozmawiając, jednak wszyscy wlepiali w nią oczy. 40

Jamie Begley – Viper’s Run

Zaskoczył ją metraż domu, ponieważ był wielkości hotelu. Viper niósł ją wzdłuż długiego korytarza, mijając kilka drzwi, nim doszli do otwartego pokoju na jego końcu. W środku delikatnie położył ją na ogromnym łóżku. Pokój był bardzo duży, z kanapą i dwoma krzesłami w małej części wypoczynkowej. Biurko i krzesło stało pod drugą ścianą, a na przeciwko stała szafa i komoda. – Nie zostanę tu, Viper… Zignorował ją, wychodząc z pokoju i zostawiając sam na sam z Evie, która zaczęła rozpakowywać walizki, przyniesione przez Razera i drugiego mężczyznę. – Knox, Razer, dzięki. Obaj mężczyźni wyszli bez słowa, zamykając za sobą drzwi. Evie zaczęła wyjmować ubrania Winter, mówiąc jednocześnie. – Jestem dyplomowaną pielęgniarką i służyłam w wojsku. Miałam też do czynienia z przypadkami urazów kręgosłupa. Winter, mówię ci to, abyś wiedziała, że jesteś w dobrych rękach. Teraz jesteś zła na Beth i rozumiemy to, dlatego dopóki się nie uspokoisz, to ja będę się tobą zajmować. Razer jest bardzo opiekuńczy w stosunku do Beth – w tym momencie przerwała wkładanie ubrań do jednej z szuflad komody i spojrzała na Winter – Nie zadzierałabym z nim, raniąc jej uczucia. Ja z kolei mogę znieść wszystko, co mi powiesz. Pchnęła wózek w stronę łóżka, tak by Winter mogła po niego sięgnąć. – Pomogę ci pójść do łazienki i zrobię wszystko, żeby ci było wygodnie. Winter mogła jedynie siedzieć, próbując pohamować cisnące się do oczu łzy. Nie miała komórki, ale też nikogo, do kogo mogłaby zadzwonić. Nikogo by nawet nie obchodziło, gdyby zaginęła. Była zdana na ich łaskę. Nie mając wyboru, pozwoliła Evie zaprowadzić się do łazienki. Evie zaczekała aż skorzysta z toalety, a następnie pomogła jej wziąć prysznic, w którym ktoś zainstalował siedzisko prysznicowe i poręcz. Evie pozwoliła jej obmyć się samodzielnie. Umyła jednak jej krótkie włosy, zanim pomogła jej wyjść spod prysznica. To było kolejne upokorzenie na szybko wydłużającej się liście. Gdy była z powrotem w łóżku, założono jej miękką błękitną koszulę nocną. – Beth miała cię nakarmić przed przyjazdem tutaj. Zmęczona Winter potwierdziła skinieniem głowy. – Baliśmy się, że zaczniesz rzucać w nas talerzami, jeśli będziesz głodna. Leki przeciwbólowe należy brać na pełny żołądek. – Evie otworzyła torebkę z lekami otrzymanymi w centrum rehabilitacyjnym. Było ich akurat tyle, aby zdążyć następnego dnia zrealizować receptę. Evie dała jej tabletki na noc wraz z wodą do popicia. 41

Jamie Begley – Viper’s Run

Winter nawet nie próbowała protestować i z radością przyjęła perspektywę zapomnienia. – Posiedzę i poczytam gazetę, zanim zaśniesz. Zobaczymy się z samego rana. – Nie musisz zostawać, dam sobie radę w nocy. – Poczekam aż zaśniesz. Biorąc pod uwagę leki przeciwbólowe i nasenne, które wzięłaś, nie potrwa to długo. – Ok. – Nie miała siły się kłócić. Oparła się o miękkie poduszki i w ciągu dziesięciu minut zasnęła. Evie przeczytała połowę gazety, a potem wstała sprawdzić stan pacjentki. Gdy upewniła się, że śpi wygodnie, a jej puls jest stabilny, poszła po cichu otworzyć drzwi. Do pokoju wszedł Viper. – Powinna spać całą noc. Jeśli będziesz czegoś potrzebował, będę dziś u Knoxa. – Dzięki, Evie – powiedział, nie spuszczając oczu z kobiety leżącej w jego łóżku. – Nie ma sprawy. Viper cicho podszedł do Winter, patrząc na twarz śpiącej. Mocno schudła, a przecież już wcześniej była szczuplutka. Był zszokowany, jak bardzo w ciągu ostatnich dwóch miesięcy stała się blada i krucha. Jej włosy były obcięte krótko i nie miały już tego zdrowego połysku. Kciukiem starł łzę, która spłynęła, pozostawiając mokry ślad na jej policzku. Poszedł do łazienki wziąć prysznic. Wytarł się i wrócił do pokoju. Wyłączył lampkę nocną i położył się do łóżka, przyciągając do siebie Winter. Nieprzytomna próbowała odsunąć się, w końcu jednak wygodnie ułożyła się na jego ramieniu, z ręką przyciśniętą do jego pasa. Kolano, które zbliżyła do jego krocza Viper delikatnie odsunął, tak by oparło się na jego udzie. Nie chciał czuć jej kolana w pobliżu fiuta, gdy obudzą się rano. *** Winter obudziła się odrętwiała i przez kilka minut nie mogła się ruszyć. W tym czasie zdała sobie sprawę, że leży na kimś. Ogarnęła ją panika i próbowała się odsunąć, jednak była unieruchomiona. Została delikatnie przekręcona na plecy i ujrzała nad sobą Vipera. Klatką piersiową przyciskał ją do materaca, a dłońmi obejmował twarz, uniemożliwiając odwrócenie głowy. Jego owłosione łydki blokowały nogi, uniemożliwiając jej dzikie wierzganie. 42

Jamie Begley – Viper’s Run

– No dobra, wiem, że obudzenie się w łóżku obok mnie cię wkurza, jednak teraz grzecznie usiądziemy i porozmawiamy, a ty nie zrobisz sobie krzywdy. Zrozumiano? – zapytał tonem nie znoszącym sprzeciwu. – Tak – wycedziła przez zaciśnięte zęby. – Dobrze. – Powoli ją puścił. Usiadła, a on jej w tym pomógł, podkładając poduszki pod plecy. Gdy siedziała, wstał z łóżka, zupełnie nie przejmując się swoją nagością. – Spałeś ze mną nago! – wrzasnęła. – Tak. Poszedł do łazienki, ucinając tym dalsze komentarze. Musiała urwać w pół słowa, ponieważ nikt jej nie słuchał. Usłyszała dźwięk spuszczanej wody, co nie pomogło jej pełnemu pęcherzowi. Gdy Viper wyszedł z łazienki, najzwyczajniej w świecie zaczął się ubierać, ignorując jej wściekłe spojrzenie. Winter była niewymownie zła, dopóki nie podszedł do łóżka, aby odciągnąć kołdrę i wziąć ją na ręce. – Co robisz? – Zabieram cię do toalety – odpowiedział zgodnie z prawdą. – Zanieś mnie z powrotem do łóżka. Zignorował ją, niosąc do dużej łazienki i tak po prostu posadził na sedesie. – Poradzisz sobie sama? – Tak, wynoś się stąd. – Masz dwie minuty. Zdążyła się załatwić, spuścić wodę i poprawić koszulę, gdy wrócił by ją zabrać. Winter zaczęła się czuć jak worek ziemniaków. Położył ją z powrotem na łóżku, upewnił, że plecy ma oparte o poduszki, po czym odsunął się i skrzyżował ramiona na torsie. – Evie będzie tu za chwilę i chciałbym, abyśmy przed jej przyjściem wyjaśnili sobie klika spraw. Winter otworzyła usta, chcąc coś powiedzieć. – Bądź cicho. Ja będę mówił o tym, czego nie pozwalałaś mi powiedzieć przez ostatnie dwa miesiące. Gdy się spotykaliśmy, bardzo pilnowałem, żeby zachować platoniczność naszych relacji. W żadnym wypadku nie próbowałem sprawić, byś myślała, że jesteśmy czymś więcej niż przyjaciółmi, czy chcesz w to wierzyć, czy nie. Chciałem znaleźć mordercę brata niezależnie od tego, kto na tym ucierpi. Byłem to winny Gavinowi i ojcu. Byłem zdeterminowany, by sprowadzić brata do domu i żeby to zrobić, musiałem cię wykorzystać. Nie cieszy mnie to, ani nie 43

Jamie Begley – Viper’s Run

jestem z tego dumny, jednak próbowałem ograniczać nasze kontakty, aby nie było to dla ciebie bolesne. To mi się nie udało. Zraniłem cię i za to przepraszam. Nie cofnę czasu i nie naprawię swoich błędów. Szczerze wątpię, czy zrobiłbym to, nawet gdybym mógł. Wreszcie, po trzech latach, mogłem pochować brata i pozwolić ojcu i sobie na zamknięcie pewnego rozdziału. – Viper, tak się cieszę, że udało ci się to wszystko tak cudownie rozwiązać i że wszyscy są tacy szczęśliwi – powiedziała z ironią Winter, patrząc na niego. – Ty też mnie oszukałaś. Gdzie się podziała słodka kobieta bez wyrazu i wygadanej buzi, którą byłaś, gdy byliśmy razem? – Winter zacisnęła usta i założyła ręce na piersiach, odwracając od niego głowę. – Spoko, zawsze wolałem kobiety, które umieją mówić za siebie. – A idź do diabła! Viper wybuchnął śmiechem. – Już u niego byłem. Mimo moich starań, zaczynało mi na tobie zależeć i coraz bardziej mi się podobałaś. W tym momencie Winter przewróciła oczami, ale nie odezwała się słowem. – Tak było, możesz wierzyć lub nie. Tej nocy po meczu futbolowym prawie pojechałem z tobą do domu, ale powstrzymała mnie jedna rzecz. Wiedziałem, że nie będziesz w stanie znieść mojego stylu życia. Ciężko pracowałaś na swój sukces i mimo młodego wieku, udało ci się zostać dyrektorem szkoły. Jakiekolwiek powiązania z klubem motocyklowym mogły zaszkodzić twojej karierze. I czy chciałabyś mnie znać, gdybyś wiedziała, że jestem prezesem Last Riders? Chciałem ci o wszystkim powiedzieć po aresztowaniu Bedforda, ale dowiedziałaś się wcześniej i od tego czasu nie dałaś mi niczego wyjaśnić. Musisz nabrać sił, zanim będziesz mogła sama o siebie zadbać. Najlepsze miejsce do tego jest tutaj. Poinformowałem szeryfa, że przez pewien czas będziesz u nas mieszkać i on również uważa, że to dobry pomysł. – Dlaczego miałoby to go obchodzić? – Przypuszcza, że rodzina Jake’a nie będzie zadowolona z twojego powrotu do miasta. – Jake jest w więzieniu. Viper przytaknął. – Jego rodzina chce go wyciągnąć i całą winę zrzucają na ciebie. Nie chcą przyjąć do wiadomości, że Jake jest agresywny. – Carmen na pewno przyznała się, że ją krzywdził? – Nie i cały czas nie chce wierzyć, że to on cię zaatakował. 44

Jamie Begley – Viper’s Run

– A co z pożarem? Za to powinien już być w więzieniu. Przecież był świadek, który widział jak wybiegał z domu. – Świadek odmówił zeznań. Winter wiedziała, że Jake miał starszego brata, który także był brutalny. Może do czasu procesu powinna znaleźć sobie bezpieczne miejsce, ale na pewno gdzie indziej niż tutaj. – Nie chcę tu zostać. – Wiem o tym, ale naprawdę nie masz wyboru. Pozwól mi zaopiekować się tobą, w końcu byliśmy przyjaciółmi. – Jak możemy być przyjaciółmi? Nawet nie wiem, kim naprawdę jesteś. Odwrócił się od niej, jego twarz był poważna. Winter zdusiła w sobie żal, że potraktowała go tak surowo, ale naprawdę nie wiedziała, co robić. Nie mogła zostać tak blisko niego i zapomnieć, że ją oszukał. Wszystko, co chroniło ją przed bólem, który jej sprawił, to mur, którym się od niego odgrodziła. Rozległo się pukanie do drzwi. – Wejdź – powiedział Viper, odsuwając się od łóżka. Evie weszła, łatwo wyczuła napiętą atmosferę i spróbowała ją rozluźnić. – Musimy cię ubrać, a potem zejść na dół na śniadanie. Twój terapeuta będzie tu za godzinę. – Zawołaj mnie, gdy będziesz potrzebować pomocy przy zejściu. – Gwałtownie opuścił pokój. Było jasne, że Evie jest profesjonalistką – ubranie i posadzenie Winter na wózku zajęło jej raptem dwadzieścia minut. Wyjęła komórkę, aby zadzwonić do Vipera i powiedzieć, że są gotowe. Winter ubrana w krótkie szorty i T-shirt założony na sportowy stanik czuła się skrępowana. Przyszedł Viper, który z łatwością zniósł ją na dół do dużej kuchni, w której grupa ludzi jadła śniadanie. Posadził ją przy okrągłym stole. – Nałożę ci śniadanie – zaproponował Viper. Razer, Knox i wytatuowany gość, którego Viper nazywał Shade’em, również siedzieli przy stole, przed nimi stały wielkie talerze jedzenia. – Cześć – wymamrotała Winter. Wszyscy skinęli jej głowami. Viper postawił przed nią talerz i sam usiadł obok. Evie do nich dołączyła. „Małe porcje” na jej talerzu wyglądały tak, jakby miało się nimi najeść sześciu ludzi. – Chcę mieć taką porcję jak Evie. Nie zjem tego wszystkiego – zaprotestowała. 45

Jamie Begley – Viper’s Run

– Jedz – powiedział Viper, a potem ignorował ją do końca śniadania, w trakcie którego rozmawiał z innymi o dostawach i zapasach. Winter zupełnie nie rozumiała, o czym mówią. – Dyskutują o dużym zamówieniu, które ma być wysłane jutro. Dlatego wszyscy wstali tak wcześnie, biorą dodatkową zmianę w fabryce obok. Winter przypomniała sobie coś o prowadzonej przez nich firmie survivalowej, jednak nie zwracała na to uwagi. Zbyt bolało ją słuchanie o drugim życiu Vipera. Po zjedzeniu zaledwie połowy porcji, odstawiła talerz na bok. Viper, nie przerywając rozmowy z mężczyznami, wziął jej talerz i zjadł to, co na nim zostało. – Musisz skorzystać z łazienki? – zapytała Evie. Winter zaczerwieniła się i spuściła głowę widząc, że rozmowy przy stole ucichły. Zadzwonił dzwonek, na twarzy Evie zagościł szeroki uśmiech. – To musi być twój fizjoterapeuta. Wyszła z pokoju, aby otworzyć drzwi i za chwilę wróciła z tajemniczym wyrazem twarzy. – Winter, to jest Conner Stevens. Winter, jak każda kobieta w kuchni, mogła jedynie patrzeć z podziwem na męski obiekt stojący przed nimi. Beth obiecała, że wynagrodzi jej swój czyn i udało jej się to zrobić dzięki blond przystojniakowi stojącemu przed nią. Z trudem odwróciła oczy od Connera, aby zobaczyć, że Razer i inni mężczyźni nie byli zbyt zadowoleni. – Powiedz Beth, że dotrzymała obietnicy i że jej wybaczam – szepnęła do Evie. Usta Vipera zacisnęły się i posłał jej spojrzenie, którego nawet nie zamierzała interpretować. – Gotowa? – Tak – odpowiedziała Winter, podnosząc ramiona. Conner roześmiał się, po czym podszedł do niej z boku i bez problemu ją podniósł. – Zaprowadzę was – Evie skierowała ich do drzwi, za którymi były schody prowadzące na dół. Wąskie schody kończyły się w dużym pokoju, który został przekształcony w siłownię. Stało tu kilka maszyn, które Winter znała z wcześniejszej rehabilitacji. – Wanna z masażem jest za tymi drzwiami, a sauna za tamtymi – poinformowała, wskazując drewniane drzwi. – Łazienka jest obok pokoju z wanną.

46

Jamie Begley – Viper’s Run

Evie pokazała, gdzie był każdy pokój, nim sięgnęła do szafy po dwie złożone maty, kładąc je na podłodze. – Beth kupiła te maty, o które prosiłeś. Conner posadził Winter na jednej z nich. – Dzisiaj zamierzam tylko zobaczyć, na jakim jesteś etapie rehabilitacji i pokażę Evie kilka ćwiczeń, które będziesz wykonywać rano i wieczorem. Od dziś będę codziennie przychodził koło pierwszej. Możemy się tak umówić? Obie kobiety skinęły głową. Godzinę później Winter nie była już tego taka pewna. Zrzuciła swój T-shirt i siedziała na macie zmęczona i spocona po skończeniu sesji. – Gotowa na hydromasaż? – zapytał Connor. – Tak – mruknęła zgryźliwe Winter. – Mam dla ciebie kostium – Evie wyjęła z szafy małą paczkę i poszła za Connerem niosącym Winter do łazienki. Winter szybko się przebrała. – Kto wybierał ten kostium? – Ja, nie podoba ci się? – uśmiechnęła się Evie. – Tu nie ma co się podobać. To są stringi, a ja ich nie noszę. A góra jest za mała – zaprotestowała Winter. – Wyglądasz świetnie. Zresztą nikt cię w nim nie zobaczy, poza mną i Connerem. Miała rację. Winter dała spokój, ponieważ nie chciała, aby Conner zbyt długo czekał. Evie otworzyła drzwi do łazienki. Winter próbowała zwalczyć skrępowanie, kiedy powoli wsadzał ją do wanny. Usiedli, relaksując się przez dziesięć minut, zanim Conner zarządził wyjście. Evie pomogła jej założyć szlafrok i zaprowadziła Connera do pokoju Vipera. Winter prawie zasypiała, gdy kładł ją do łóżka. Conner skierował się do drzwi, machając Evie na pożegnanie. Poczekała aż wyjdzie, nim zaczęła rozbierać Winter ze szlafroka, nie chcąc zamoczyć łóżka. Viper pojawił się w drzwiach. – Zajmę się nią. Evie wyszła. Gdy skończył zdejmować szlafrok i mokre bikini, wyjął z szuflady T-shirt i naciągnął go jej przez głowę. Zauważył, że jej sutki stwardniały w chłodnym pokoju. Przykrył ją kocem i podkręcił lekko ogrzewanie, a potem położył się obok niej. 47

Jamie Begley – Viper’s Run

ROZDZIAŁ 4

Kolejne dwa dni były dla niej fizycznie trudne, ale Winter czuła, że powoli wracają jej siły. Starała się być samodzielna i korzystać wyłącznie z pomocy Evie, gdy musiała wózkiem dostać się do łazienki. Na szczęście drzwi i pokój były wystarczająco szerokie. Wieczory spędzała w pokoju na górze, gdzie podczas kolacji dołączały do niej Evie lub Beth. Viper przychodził zawsze, gdy już zasypiała. Winter nauczyła się dzielić z nim łóżko w nocy. Trudno było dyskutować z kimś, kto tylko czekał, aż odpłyniesz w ramiona Morfeusza pod wpływem leków. Zrozumiała, że uczucie wstydu było mu obce. W łóżku nigdy nic nie miał na sobie i kiedy wstawał rano lub kiedy wracał spod prysznica, świecił nagością. Winter odwracała wtedy wzrok, ale jakimś cudem jego obraz wrył się w jej pamięć i pojawiał się, gdy czytała lub relaksowała się przy telewizji. Na szczęście udało jej się przekonać siebie, że już go nie pragnie i nigdy więcej nie pozwoli mu się zranić. Pozwoliła sobie na przelotny flirt z Connerem. Wiedziała, że go pociąga. Sprawił, że czuła coś, czego nie doświadczała od dawna. Pomógł jej znów poczuć się kobietą. Pomimo bycia przykutą do wózka, zaczęła robić niektóre rzeczy samodzielnie, dzięki czemu nie czuła się już jak inwalidka. Każdego ranka, gdy pojawiał się Conner, Viper znosił ją na dół, a po rehabilitacji wnosił z powrotem na górę. Mężczyźni nie rozmawiali ze sobą, ograniczali wymianę słów do niezbędnego minimum. Był piątkowy wieczór i Winter nie mogła znaleźć sobie miejsca. Nie potrafiła skupić się na książce, którą czytała, więc odłożyła ją z westchnieniem. Była już prawie pora obiadu i wkrótce, na kilka godzin, miała ją odwiedzić Evie. Gdy przyszła i przyniosła tacę, miała na sobie króciutkie szorty i koronkowy top, bez stanika. Winter popatrzyła na nią zaskoczona. Evie uśmiechnęła się do niej. – W piątki wieczorem zawsze imprezujemy na dole. 48

Jamie Begley – Viper’s Run

Winter starała się zachować obojętny wyraz twarzy, aby Evie nie zauważyła, że zrobiło się jej przykro. – Może dołączysz do nas w przyszłym tygodniu, gdy poczujesz się silniejsza? – powiedziała Evie, wyczuwając jej emocje. Winter uśmiechnęła się niepewnie, podnosząc widelec. Była pewna, że Evie najchętniej wróciłaby już z powrotem na dół, więc namówiła ją do wyjścia i wróciła do czytania. Słyszała muzykę, śmiech mężczyzn i chichot kobiet bawiących się na dole. Niezdolna skupić myśli na książce, w końcu położyła się do łóżka. Wsunęła się pod chłodną pościel, wyłączyła światło i poszła spać. Mocne uderzenie w ścianę zaskoczyło i obudziło ją w środku nocy. Zanim się powstrzymała, krzyknęła cicho. Viper pogłaskał jej kark ciepłą dłonią i z powrotem przytulił do swojego torsu. – Ciii ... śpij – wyszeptał. – Co to było? – zapytała sennie. – Nic, śpij. – Głaskał jej plecy i szyję, aż spokojnie zasnęła. *** W sobotni poranek Winter obudziła się przed Viperem. Zanim wstał, leniwie się przeciągając, ubrana siedziała na wózku przy oknie i czytała. – Jak długo nie śpisz? – Krótko. Chciałam trochę poczytać nim wstaniesz. – Wracam za minutę. Uwinął się rzeczywiście szybko. Winter jadła na dole śniadanie, kiedy pozostali zwlekli się z łóżek. Evie przyszła z włosami ściągniętymi w kucyk, ubrana w dresy i T-shirt. Jewell i Ember również usiadły przy stole, obie z podkrążonymi oczami. – Widzę że impreza była udana – powiedziała z uśmiechem Winter. – Można tak powiedzieć – przyznała rozbawiona Evie. Ku zaskoczeniu Winter, do kuchni weszła Beth z Razerem. Wzięli talerze i dołączyli do pozostałych przy stole. – Właśnie opowiadamy Winter, jak dobrze bawiliśmy się ubiegłej nocy – wyjaśniła Evie, gdy Beth brała kęs jajecznicy. Beth zarumieniła się, nie chcąc oderwać oczu od talerza. Winter spojrzała na nią z zaciekawieniem. 49

Jamie Begley – Viper’s Run

– Może mogłaby do nas dołączyć w następnym tygodniu, gdy już będzie silniejsza – dodała Evie. Wszyscy z uwagą spojrzeli na Vipera. Winter pospiesznie wtrąciła: – W porządku, nie chcę się narzucać… – Myślę, że to dobry pomysł – przerwał jej Viper, biorąc nie zjedzony bekon z jej talerza. – Dobra, mam strój, który mogę ci pożyczyć – zaproponowała Evie. – Nie. Nie możesz. – Beth potrząsnęła głową. – Może pożyczyć jeden z moich, a wcześniej będziemy musiały odbyć rozmowę. Nie pozwolę, aby miała takie same pierwsze doświadczenia, jak ja. Z ich dyskusji Winter wywnioskowała, że nie jest to zwykła impreza. – Może dam sobie spokój. Ale dzięki za propozycję. – Myślę, że ci się spodoba, nie będzie tak tłoczno, jak to zwykle bywa. Niektórzy z członków klubu w środę pojadą do domu na Święto Dziękczynienia, bo zawsze jeżdżą do rodziny. A my robimy wspólny obiad, na który każdy coś gotuje – powiedziała Jewell. Jej ciemne włosy, luźno ułożone wokół twarzy w połączeniu z zielonymi oczami sprawiały, że wyglądała bardzo ponętnie, co powodowało, że Winter czuła się pospolicie i nieatrakcyjnie. – Pomyślę o tym – wydukała Winter, grzebiąc w swoim jedzeniu. – Pora na ćwiczenia. – Evie dała jej tego ranka niezły wycisk. Winter cieszyły rezultaty – przestała brać leki przeciwbólowe, gotowa by radzić sobie z bólem sama, zamiast zażywać leki dłużej niż było to konieczne. Zdecydowały, że tym razem zrezygnują z ciepłej kąpieli, a za to posiedzą w kuchni, pijąc chłodne piwo. Razer ćwiczył także na siłowni, więc Evie poprosiła go, by zaniósł Winter na górę, do kuchni. Potem kazała Trainowi przenieść ją na kanapę w salonie – zrobił to, a gdy wywiązał się z zadania, grzecznie wrócił do kuchni po jedzenie. Winter ciągle jeszcze miała na sobie krótkie spodenki i sportowy różowy stanik, ale nikogo nie było w pokoju, zatem się tym nie martwiła. Weszli Rider z Natashą i usiedli przy barze, rozmawiając i śmiejąc się. Beth i Razer przysiedli się do Evie i Winter na sofie. Evie poszła po następną kolejkę piwa. Winter zauważyła, że Rider i Natasha spojrzeli w jej stronę, zanim udali się na górę. Spuściła wzrok. Było jej przykro, że wyszli ze względu na nią.

50

Jamie Begley – Viper’s Run

Przez frontowe drzwi gniewnym krokiem wszedł Viper. Widząc ich w salonie, podszedł i usadowił się obok Winter, przerzucając rękę na oparcie kanapy. – Chcesz piwo czy whisky? – zapytał Razer. – Właśnie wróciłem ze spotkania z Sam – warknął Viper. – W takim razie whisky. Winter nie zadawała wielu pytań wtedy, gdy myślała, że są przyjaciółmi. Teraz z chęcią wypytałaby go o wszystko, jednak zdecydowała się nie odzywać. Nie oznaczało to jednak, że przestała słuchać. Razer podał mu drinka i usiadł obok Beth. – Sam wciąż utrzymuje, że Gavin jest ojcem jej dziecka. Powiedziałem, że pomogę w poszukiwaniach dzieciaka, jednak to nie zmieniło jej zdania. Wiem, że nie dotknął tej małej suki, gdy była niepełnoletnia; tej zasady by nie złamał. – Zgadzam się z tobą. Także nie wierzę, że to zrobił – powiedział Razer, biorąc łyk piwa. Winter zagryzła wargi, starając się trzymać z dala od rozmowy, lecz nie mogła się powstrzymać i zasugerowała: – Być może nie miał czasu wam o tym powiedzieć, bo został zamordowany. Samantha była córką Vincenta Bedforda, kuzyna Winter. Evie wyjaśniła jej, że Sam powiedziała wszystkim, że przed swoją śmiercią brat Vipera spłodził z nią dziecko, chcąc by Viper pomógł jej odnaleźć maleństwo, które ojciec jej odebrał i gdzieś ukrył. Winter nie wiedziała nawet, że dziewczyna była w ciąży. Viper wziął łyk whisky i wstał. – Mogłem się spodziewać, że weźmiesz stronę swojej rodzinki. To przez nich nie mam brata – rzucił lodowatym tonem. Wziął szklankę i wyszedł do kuchni. Winter zbladła i poczuła się, jakby dostała w twarz. – Razer, pomożesz mi dostać się do sypialni? – Winter upewniła się, że powiedziała to bez drżenia w głosie. – Evie, pójdę się zdrzemnąć. Jeśli pożyczysz mi telefon, zadzwonię, gdy będę chciała wziąć prysznic. – Evie zawsze czekała w sypialni na wypadek, gdyby Winter potrzebowała pomocy. Tak dla bezpieczeństwa. – W porządku. Obiad będzie za trzydzieści minut; chcesz żebym ci coś przyniosła? – z wyraźnym niepokojem w głosie spytała Evie. – Nie. Poczekam na kolację. Udawała, że nie widzi współczującego spojrzenia Beth, gdy Razer wziął ją na ręce, by zanieść na górę. Winter mocno tłumiła emocje, gdy zanosił ją do pokoju

51

Jamie Begley – Viper’s Run

Vipera. Tam posadził ją na brzegu łóżka, upewniając się, że ma wózek w zasięgu ręki. – Potrzebujesz czegoś? Kiedy odwrócił się do wyjścia, Winter odważyła się dotknąć jego ramienia. – Nie. Mam wszystko. Dziękuję tobie i Beth za waszą pomoc. Przytaknął i lekko się uśmiechnął, po czym wyszedł z pokoju. Gdy tylko zamknął za sobą drzwi, Winter wyjęła telefon i zaczęła szukać numeru, którego potrzebowała. Wkrótce go znalazła i odbyła krótką rozmowę. Pośpiesznie usiadła na wózku i ubrała się. Wrzuciła leki do torebki i założyła ją na ramię, po czym ostrożnie uchyliła drzwi i zerknęła na korytarz. Zdąży, pod warunkiem, że wszyscy siedzą teraz w kuchni i jadalni. Otwierając szeroko drzwi, wyjechała cicho na korytarz. Po dotarciu do schodów upewniła się, że nie wygląda podejrzanie, na wypadek gdyby ktoś pozostał jeszcze w salonie. Nie dostrzegła nikogo, więc zablokowała koła wózka i ostrożnie się z niego zsunęła. Straciła równowagę, po czym upadła tyłkiem na podłogę. Z jękiem wysunęła biodra do przodu i zaczęła zsuwać się po schodach. Popatrzyła w dół, a gdyby nie trzymała się poręczy ze wszystkich sił, spadłaby. Na dole stał Viper, zastygły w bezruchu, z nogą na pierwszym stopniu. Na jego twarzy malowała się furia. Nawet wtedy, gdy wdał się w bójkę z innym klubem motocyklowym, trzymał emocje na wodzy. Winter bała się go, nie poznawała tego człowieka, który się teraz w nią wpatrywał. Spróbowała cofnąć się, czując nagły ból w plecach, ale wózek ją zablokował. Usiłowała usiąść na nim, gdy nagle rozległ się dzwonek do drzwi. Winter zatrzymała się i spojrzała w kierunku wyjścia. Do schodów zbliżyła się Evie, przyjrzała się sytuacji i podeszła do drzwi, obserwowana przez Vipera. – Czy ktoś dzwonił po taksówkę? Kierowca czeka pod drzwiami. Stał teraz zwrócony do Evie i Winter poczuła, że to jej szansa na ucieczkę. Nagle czyjaś dłoń złapała ją w pasie i uniosła do góry, w uścisk umięśnionych ramion, a gdy chciała krzyknąć, druga dłoń zakryła jej usta. Winter zaczęła się szaleńczo szarpać, lecz była skutecznie unieruchomiona. Napastnik cicho oddalił się wraz z nią od schodów. Jewell odblokowała wózek i popychając go przed sobą, poszła za nimi. Winter słyszała, jak Evie mówi taksówkarzowi, że to musiała być jakaś pomyłka i proponuje mu dwudziestkę za kłopot. Zanim uwolniono usta Winter, położono ją na łóżku, a Jewell zamknęła drzwi pokoju. Rider, bez koszuli i z rozpiętymi spodniami stał nad nią i mierzył ją wzrokiem. Jewell nie wyglądała lepiej. Miała koszulkę założoną na drugą stronę i była tylko w majtkach. 52

Jamie Begley – Viper’s Run

– Co ty sobie myślałaś? Chciałaś się zabić? – wyszeptała Jewell. Zanim Winter mogła odpowiedzieć, drzwi otworzyły się z hukiem. – Wynocha! – Viper ... – Jewell próbowała go uspokoić. – Natychmiast! Rider i Jewell szybko opuścili pokój. Evie próbowała wejść, ale wycofała się, gdy Viper i jej kazał odejść. – Wiesz, jak mało brakowało, żebyś spadła i skręciła kark? Co ty, kurwa, chciałaś zrobić? – Chcę iść do domu! – odkrzyknęła Winter. – Jesteś dupkiem. Nienawidzę... tak bardzo cię nienawidzę! – Przesunęła się na swoją stronę łóżka i zaczęła płakać. Nie płakała, kiedy jej matka zmarła, kiedy straciła Lokera, a nawet, gdy Jake pobił ją prawie na śmierć. Nie pozwalała sobie wcześniej na łzy, jednak po miesiącach unieruchomienia i uczucia odczłowieczenia, pełne pogardy spojrzenie Vipera pozbawiło ją resztek siły. – Wiem o tym. – Podszedł do łóżka, oplótł ją ramionami, przytulając do siebie. – Przepraszam. Nie powinienem mówić tego na dole. Tak naprawdę, tego nie myślę. Byłem tak wściekły na Sam i jej ojca, że nie mogłem już wytrzymać. Wybaczysz mi? Winter długo milczała, zanim wyszeptała: – Nie wiem – pociągnęła nosem, czując, że podoba jej się ta łagodniejsza strona Vipera. – Czy ktoś ci powiedział, że jesteś strasznie pamiętliwa? – Tak. Mama powtarzała mi to przez cały czas. – Lubiłem twoją mamę. Winter zesztywniała, lecz wyznała zgodnie z prawdą. – Też cię lubiła. – Wciąż chcesz się zdrzemnąć? – Tak. Viper ściągnął buty i położył się z powrotem obok niej, przyciągając do siebie tak, by położyła głowę na jego ramieniu. – Winter, prawie spadłaś, nie próbuj takiego manewru ponownie. Następnym razem, gdy krzyknę na ciebie, po prostu we mnie czymś rzuć. – Ok – powiedziała prawie zasypiając.

53

Jamie Begley – Viper’s Run

ROZDZIAŁ 5

Obudziła się z drzemki i ujrzała Vipera pracującego przy biurku. Cały czas przeczesywał dłonią swoje włosy. Winter przysunęła wózek i wciągnęła się na niego. Viper odwrócił się, aby zobaczyć jak jedzie do łazienki, nie oferując jednak pomocy. Dawali jej coraz więcej swobody, co doceniała. Zauważyła również, że gdy nie było Beth i Razera, którzy pojechali spędzić święta z Lily, papierkowej roboty miał dużo więcej. Beth była księgową i zazwyczaj wieczorami mu pomagała. Gdy wyszła z łazienki, podjechała do biurka. – Potrzebujesz pomocy? – zapytała Winter. Oparł się o krzesło. – Chciałbym, ale… – Jeśli chodzi o papierkową robotę, to jestem ekspertem i lubię się tym zajmować. Dodatkowo znam się na księgowości. Przypominam, że układałam budżet dla całej szkoły i musiałam pilnować, aby był bez zarzutu. Przynajmniej pozwól mi spróbować Podsunął jej księgi, wyjaśniając poszczególne kolumny. Nie było to skomplikowane, co najwyżej nudne, przez co sprawiało trudności Viperowi, który nienawidził siedzieć w jednym miejscu. Winter szybko załapała, o co chodzi i zaczęła ogarniać bałagan w dokumentach. Patrzył, jak zaaferowana gryzie ołówek, a jej palce zwinnie przesuwają się po kalkulatorze. Gdy Evie zadzwoniła z dołu, że obiad jest już gotowy, Viper zostawił Winter przy pracy i poszedł po ich posiłek. Spędzili cały wieczór nadrabiając zaległości. Kiedy wreszcie zamknęli księgę główną i wyłączyli komputer, Viper westchnął z ulgą, co wywołało uśmiech na twarzy Winter. – Dzięki, mnie i Beth zajęłoby to mnóstwo czasu. Wziął piwo z mini lodówki, którą zawsze miał pełną, włączył telewizor i zaczął oglądać jakiś program. – Dołączysz do mnie? 54

Jamie Begley – Viper’s Run

– Nie, dziękuję, pójdę pod prysznic, a potem poczytam w łóżku – odparła i spojrzała na niego z beznamiętnym wyrazem twarzy. Viper przyglądał się jej w zamyśleniu, gdy ruszyła do łazienki, zabierając ze sobą koszulę nocną. Doskonale wiedział, że przywołał wspomnienia, gdy siadali razem i wspólnie oglądali telewizję. Teraz nie pozwalała sobie znowu się do niego tak zbliżyć. W telewizji leciał program, na który nie zwracał uwagi, zdawał sobie sprawę z tego, że nie wpuści go ponownie do swojego serca. Zbyt mocno ją zranił, aby móc odzyskać jej zaufanie. Kiedyś, podczas studiów, jeszcze zanim poszedł do wojska, został okłamany i zdradzony. Mimo upływu czasu doskonale pamiętał, jak boli zdrada. On zrobił coś znacznie gorszego. Ta dziewczyna nigdy już nie zaufa Lokerowi Jamesowi. Teraz musiał zrobić wszystko, żeby nauczyć ją ufać Viperowi, człowiekowi, którego przed nią ukrywał. Aby tego dokonać, musiał pokazać jej prawdziwego siebie, takiego jakim był w realnym życiu i pozwolić jej dokonać wyboru. Decyzja, czy zaryzykować wspólną przyszłość, należała do niej. Jednak Viper miał zamiar wykorzystać wszystkie znane sobie sztuczki, by podjęła taką decyzję, jaka była po jego myśli. *** – Jeszcze raz. No dalej, Winter, możesz zrobić to znacznie lepiej. – Conner, jestem już zmęczona. – Jeszcze raz, a dam ci dodatkowe extra pięć minut w jacuzzi. – Zgoda. – Zmusiła się, aby wykonać kolejny wymach nogami, w górę i w dół. Jej brzuch zadrżał, gdy mięśnie się napięły. – Właśnie tak. Idź się przebrać i spotkamy się w jacuzzi. Zanim odszedł, pomógł jej jeszcze usiąść na wózku. Winter pojechała do łazienki przebrać się w bikini. Założyła szlafrok, który wzięła ze sobą, gdy Viper znosił ją na dół. On i Cash zostali tu, aby poćwiczyć. Pojechała do jacuzzi, omijając ich wzrokiem. Conner pomógł wejść jej do środka. – Jesteś coraz silniejsza. W następnym tygodniu spróbujemy pokonywać więcej niż kilka kroków. – Naprawdę? – Nie potrafiła ukryć ekscytacji w głosie. – Naprawdę. Dom wydaje się dzisiaj znacznie cichszy.

55

Jamie Begley – Viper’s Run

Wiedziała że jest ciekawy gdzie jest jego „fanklub”. Kilka kobiet zawsze starało się być w pobliżu, gdy do niej przyjeżdżał. Winter przytaknęła, zanurzając się głębiej w wodzie. – Niektórzy członkowie na święta wyjeżdżają do swoich domów. A gdzie mieszka twoja rodzina? – W Texasie. Niestety, to zbyt daleko, żeby pojechać na święto Dziękczynienia, ale planuję odwiedzić ich na Boże Narodzenie – powiedział z żalem. – Co w takim razie będziesz robić w to święto? – zapytała marszcząc brwi. – Pewnie pójdę gdzieś na kolację – wzruszył ramionami – Zaprosiłabym cię tutaj, ale sama jestem gościem – powiedziała przepraszającym tonem. – W porządku. Jedzenie w barze jest smaczne. Ok, wystarczy już tego moczenia się w wodzie, czas cię wyjąć. Wstał i pomógł jej usiąść na brzegu wanny. Stał między jej nogami, dopóki nie złapała równowagi. Gdy zaczynał się odsuwać, Winter złapał skurcz nogi i prawie się ześlizgnęła. Conner wyskoczył z wanny, posadził ją na podłodze i zaczął rozmasowywać mięśnie jej łydki i wewnętrzną stronę uda, aż skurcz w końcu puścił. – Dziękuję, nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła. – Winter, nie wchodź do jacuzzi samodzielnie. Twoje mięśnie cały czas się odbudowują po urazie. – Nie będę, obiecuję. – Posłała mu lekki uśmiech. Otworzyły się drzwi i wszedł Viper. Jego spojrzenie wylądowało na dłoni Connera dotykającej wewnętrznej strony uda Winter, w pobliżu krocza. Wzrok miał lodowaty, lecz zanim coś powiedział, Winter szybko wyjaśniła. – Miałam skurcz i Conner musiał go rozmasować. – Dobrze wiedzieć. Przez chwilę myślałem, że zaczął zachowywać się nieprofesjonalnie. Uśmiech znikł z twarzy Connera, gdy zdjął rękę z jej uda i pomógł jej usiąść na wózku. – Conner, jeszcze raz bardzo ci dziękuję – powiedziała Winter, nim zdecydowała się zaryzykować i poprosić Vipera o przysługę. – Viper, czy miałbyś coś przeciwko, gdyby Conner dołączył do nas na jutrzejszej kolacji? Musi jeść sam w barze. – Winter spojrzała błagalnie na Vipera. – Niestety, to niemożliwe. Jutro wstęp mają wyłącznie członkowie klubu. – Uśmiechnął się w sposób, który nie wzbudził jej zaufania. – Ale mogę 56

Jamie Begley – Viper’s Run

zaproponować coś innego. W piątek jest cotygodniowa impreza i na pewno zostanie dużo świątecznego jedzenia. Pozwalamy osobom spoza klubu na udział za zaproszeniem. Pasuje? Winter spojrzała z nadzieją na Connera. – Nie mogę się już doczekać. Dzięki, Viper. – Cała przyjemność po mojej stronie. Winter uśmiechnęła się do Vipera, gdy spytał, czy jest gotowa iść na górę. – Tak, poproszę. Pchnął wózek do schodów, podniósł ją i zaniósł na górę. Conner towarzyszył im do drzwi wyjściowych, gdzie się pożegnał. Poszli dalej po schodach do ich pokoju i Viper posadził Winter na wózku. – Wykonam kilka telefonów, kiedy będziesz brała prysznic. Tak na wszelki wypadek, gdybyś miała kolejny skurcz – powiedział złośliwie. Winter zignorowała jego uwagę. – Dzięki, nie potrwa to długo. Wiesz, jakie miałam szczęście, że tam był? Widać, że czuje się samotny, jego rodzina mieszka w Teksasie. – Dalej prowadziła swój monolog zbierając ubrania. Wreszcie udała się do łazienki. Viper usłyszał szum wody. Gdy zaczęła śpiewać pod prysznicem, zacisnął pięści. Traktowała go jak jakiegoś pieprzonego najlepszego przyjaciela, mówiąc o gościu, który jej się podobał. Viper widział wyraz twarzy Connera, gdy wszedł do pomieszczenia z jacuzzi. Gość tylko czekał na odpowiedni moment. Viper miał wszelkie powody, aby ubiec jego atak. Winter wkrótce miała się dowiedzieć, skąd wzięła się jego ksywa.

57

Jamie Begley – Viper’s Run

ROZDZIAŁ 6 Kuchnia pękała w szwach, ponieważ wszyscy naraz chcieli gotować. Winter usiadła przy stole z filiżanką kawy. Delektując się nią patrzyła, jak Rider i Evie spierają się o najlepszy sposób przyrządzenia słodkich ziemniaków. Nie mogła powstrzymać się od śmiechu, kiedy Rider wspomniał o piankach marshmallow i Evie zaczęła wydawać z siebie śmieszne dźwięki. – Tak jest w każde święta – powiedziała Bliss, popijając swoją kawę. Patrzyła, jak wesoła blondynka z uśmiechem bierze kęs swojego tosta. Kobieta była słodka i trochę zwariowana. Początkowo Winter czuła do niej dystans, jednak często na siebie wpadały w siłowni lub w jaccuzi. Powoli się poznawały i narodziła się między nimi nić przyjaźni. Po południu kolacja była gotowa Kiedy wszyscy siadali już do stołu, przyszli Razer i Beth. Dziewczyna usiadła na krześle obok Winter. – Nie jesz kolacji z Lily? – zapytała Winter, nie mogąc ukryć zaskoczenia w głosie. – To pierwsze Święto Dziękczynienia, które spędzamy osobno, ale przyjaciółka z collegu zaprosiła ją na krótkie wakacje w swoim domu i Lily się zgodziła – uśmiechnęła się Beth. – Dziwię się, że przy całej swojej nadopiekuńczości zgodziłaś się puścić ją samą. – Winter uniosła brwi. Oblewając się rumieńcem, Beth roześmiała się. – Jest już na tyle dorosła, aby podejmować własne decyzje, taki też był zamysł jej pójścia do college. Ale poprosiłam Razera o sprawdzenie tej dziewczyny i jej rodziny. Zapewnił mnie, że wszystko jest w porządku – wyznała. Spoglądając na Winter nie zauważyła ostrożnego spojrzenia, jakie Razer posłał do siedzącego naprzeciw Shade’a. Shade miał nieprzenikniony wyraz twarzy. Wiedział, że Winter się im przygląda. – Jak długo Lily zna tę dziewczynę? – Winter wypytywała Beth. – Spotkały się na pierwszym roku studiów. Planują w przyszłym roku zostać współlokatorkami. To dobrze zrobi Lily. Już miałam ulec jej prośbom i pozwolić 58

Jamie Begley – Viper’s Run

wrócić do domu, ale to bez sensu, żeby jeździła tam i z powrotem do college’u. Ta dziewczyna sprawiła, że jej życie studenckie stało się znośne. Będziemy musiały zaprosić ją na weekend. Winter upewniła się w swoich podejrzeniach, gdy zobaczyła minę Razera. Shade jak zwykle nie pokazywał żadnych emocji, nadal jedząc swój posiłek. – Na twoim miejscu tak by się z tym nie spieszyła. Zbliżają się zaliczenia na college’u, potem będzie Boże Narodzenie. Po świętach masz jeszcze do zaplanowania swój ślub. Jestem pewna, że Lily wyjaśni koleżance, że minie kilka miesięcy, nim będziesz w stanie się zrewanżować się zaproszeniem. – W sumie masz rację. Po Gwiazdce chciałabym pojechać do Lexington kupić suknię ślubną. Może wtedy mogłybyśmy sobie zrobić taki wspólny babski weekend. – To brzmi jak plan – podsumowała Winter, widząc ulgę na twarzach obu mężczyzn. Jedzenie było pyszne. Zarówno indyk, jak i szynka zostały spałaszowane do ostatniego kęsa. Winter musiała spróbować zarówno ziemniaków Evie jak i Ridera, zachwalając obie potrawy. Viper siedzący naprzeciw Winter był z niej dumny, ponieważ zdecydowanie połechtała ego każdego członka jego klubu. Wszyscy pomagali przy sprzątaniu. Mężczyźni na ochotnika sprzątnęli ze stołu, podczas gdy kobiety ładowały zmywarkę. Mężczyźni otworzyli piwa i przeszli do pokoju obok kuchni obejrzeć mecz. Kobiety zaś usiadły w kuchni, planując wieczór panieński Beth. – Mogłabym zrobić imprezę w barze Pink Slipper – powiedziała Beth. – To nie zadziała – odpowiedziała Evie. – Dlaczego nie? – Nawet nie pozwolą nam wejść do środka – wyjaśniła Evie. – Och – powiedziała z żalem Beth. – Może bar Rosie? – zasugerowała Evie. – To dobry pomysł – zgodziła się Beth. – Porozmawiam z Mickiem o wynajęciu baru na noc. – O, tak! – Natasha i Jewell przybiły piątkę. Mężczyźni krzyczeli podczas oglądania meczu. Bliss i Natasha wstały, by wszystkim podać następną kolejkę piwa i usiadły z powrotem. – W takim razie postanowione. – Beth odchyliła się, by wziąć kolejny łyk piwa. – Winter, kupiłam ci strój na jutrzejszą imprezę. Powiesiłam go w twojej szafie.

59

Jamie Begley – Viper’s Run

– To miłe z twojej strony, ale jestem pewna, że któreś z moich ubrań byłoby odpowiednie. Beth przypatrywała się jej przez chwilę, zanim odpowiedziała: – Szczerze w to wątpię. Mogę ci powiedzieć, że dla mnie pierwsza piątkowa impreza w klubie była prawdziwym szokiem. Winter zaczęła się martwić. – Beth, wcześniej byłam na kilku imprezach. Może nie jestem duszą towarzystwa, jednak nie wydaje mi się, żebym miała się ośmieszyć. – Winter, nie o to mi chodzi. Mam na myśli, że niektóre sytuacje mogą się wymknąć spod kontroli i możesz zobaczyć rzeczy, które cię zaszokują. Gdy kobiety rozmawiały, głosy mężczyzn coraz bardziej cichły i w pewnym momencie już otwarcie przysłuchiwali się rozmowie. Viper chciał przerwać. Sam miał zamiar porozmawiać z Winter na temat piątkowej imprezy, ale spodobało mu się, że Beth jest szczera i nie owija niczego w bawełnę. Kilku mężczyzn lekko uśmiechało się po nosem. – Na miłość boską, Beth. Przecież ona już widziała gołego faceta. Do diabła, spotykała się z Viperem przez dwa lata – przerwała zirytowana Jewell. – Gdy się spotykaliśmy, nie widziałam go nago. Nigdy nie uprawialiśmy seksu. – wyznała kobietom Winter. Przy przyłożeniu Rider wydał okrzyk radości, na co Knox szturchnął go w żebra, by się zamknął. – Spotykałaś się z Viperem przez dwa lata i nigdy się z nim nie pieprzyłaś? – ze zdumieniem zapytała Evie. Winter, od czasu przywiezienia do klubu, nie odczuwała ciągłej presji opinii publicznej i czuła się coraz bardziej beztrosko. Jej nowe, wyluzowane zachowanie, które uległo spotęgowaniu wraz z wypitym winem do obiadu i dwoma piwami wypitymi później sprawiło, że zaczęła zwierzać się kobietom. – Tak. Z początku myślałam, że jest wyrozumiały, bo moja mam chorowała, a później zmarła. Mydliłam tym sobie oczy prawie przez rok – powiedziała, otwierając kolejne piwo. Wszystkie kobiety przy stole uważnie ją obserwowały. – A co z drugim rokiem? – zapytała Bliss, mając szeroko otworzone oczy. Winter palcami skubała etykietę na swoim piwie, rumieniec zabarwił jej policzki. – Chodziliśmy do tego samego kościoła – odpowiedziała. Kobiety spojrzały na siebie, nic nie rozumiejąc. – I co z tego? – pytanie, które nurtowało wszystkich zadała Jewell. 60

Jamie Begley – Viper’s Run

Winter spojrzała na Beth. – Och, rozumiem – przytaknęła Beth. – No to, kurwa, wyjaśnijcie nam to w końcu! – Zgodnie z wiarą chrześcijańską nie wolno nam uprawiać seksu przed ślubem. Wiele par w naszym kościele nawet się nie całuje przed ślubem. – Beth była teraz tak samo czerwona jak Winter. – Więc myślałaś… – Jewell ledwo pohamowała się, żeby nie wybuchnąć śmiechem – … że Viper trzyma się twoich chrześcijańskich zasad? Kiedy Winter pokiwała głową, żadna z kobiet nie mogła powstrzymać się od śmiechu, niektóre wręcz płakały z rozbawienia. – A co z ostatnimi miesiącami, kiedy byliście razem? – zapytała Stori – Myślałam, że jest gejem. Viper zakrztusił się piwem i chciał zeskoczyć z kanapy, ale Knox i Shade go przytrzymali. To małe zamieszanie zwróciło uwagę kobiet. – Co się stało? – zapytała Winter, widząc to męskie starcie. – Myślę, że druga drużyna przechwyciła piłkę – powiedziała Evie, chichocząc. – Och… potem był mecz piłki nożnej, na którym was zobaczyłam i zdałam sobie sprawę, że na pewno nie jest gejem. – Winter zaczęła znów wyjaśniać. – A co się stało, że sobie to uświadomiłaś? – zapytała Bliss. – Zobaczyłam jak patrzy na ciebie. Żaden mężczyzna, który jest gejem nie patrzy tak na babski tyłek. Wszyscy przy stole ucichli. Na kanapie zrobiło się jeszcze ciszej. – To wtedy zdałam sobie sprawę, że widzi we mnie tylko przyjaciółkę. – Każda kobieta przy stole wiedziała, że to musiało bardzo boleć. Przyglądały się, jak Winter bierze kolejny łyk piwa. – Cholera. Kobiety spiorunowały mężczyzn wzrokiem. Bliss miała zmartwioną minę i zaczęła podnosić się zza stołu. Dobrze pamiętała incydent, o którym wspominała Winter. Czyjaś dłoń złapała ją za rękę i pociągnęła z powrotem na miejsce. Winter posłała jej ciepły i szczery uśmiech. Bliss nie widziała w nim żadnej zazdrości. – A wracając do jutrzejszej imprezy… – zaczęła Winter, chcąc w ten sposób odwrócić uwagę od Bliss. – Jestem dużą dziewczynką i jeśli zobaczę cokolwiek, z czym nie będę mogła sobie poradzić, poproszę Vipera, żeby zaniósł mnie do mojego pokoju.

61

Jamie Begley – Viper’s Run

– Jestem pewna, że z tym nie będzie problemu – zgodziła się z uśmiechem Beth, po czym jeszcze o czymś sobie przypomniała. – Uch, powinnaś trzymać się z dala od Ridera i Knoxa. – Dlaczego? Za dużo piją? Beth nie wiedziała, co odpowiedzieć. Miała nadzieję, że wszystko będzie jednak ok. W meczu musiała się skończyć się przerwa, bo faceci znowu zaczęli się przekrzykiwać. Winter czuła, jak po całym dniu zaczynają boleć ją plecy. Złapała się na tym, że prawie zasnęła na siedząco. Nagle poczuła, jak obejmują ją i podnoszą ciepłe ramiona. – Czas spać. – Viper zaniósł ją na górę do łóżka. Była tak zmęczona, że zasnęłaby w ubraniu, gdyby nie pomógł jej z T-shirtem i naciągnięciem na nią koszuli. W ogóle nie dbała o to, że ją ubierał. Nachmurzony, zszedł na dół, aby porozmawiać na osobności z Evie i Beth. – Zdarza się to u ludzi, którzy mieli poważne urazy. Stawali się prawie aseksualni w trakcie pobytu w szpitalu i w okresie rekonwalescencji. Rozbudzi się seksualnie, gdy stanie się bardziej niezależna – wyjaśniła Evie. – Nie sądzę, że to tylko to. Przed wypadkiem straciła wiarę w swoją kobiecość. Ego której kobiety nie zostałoby urażone w momencie, gdy atrakcyjny mężczyzna przez dwa lata trzyma ją na dystans? To musiał być dla niej problem. Jestem pewna, że gdy będzie bardziej mobilna, odzyska pewność siebie. Myślę, że Conner w tym pomoże. Dzwonił do mnie wczoraj i prosił, aby go zastąpić jako fizjoterapeutę Winter. O kurwa – pomyślał Viper – Człowiek zrobił dobry uczynek, a ja zamierzałem go zwolnić za nieprofesjonalne zachowanie. Usiadł w fotelu popijając whisky. Niektórzy już poszli do łóżek. Razer, zmęczony czekaniem, przyszedł i zabrał Beth. Cash usiadł przy stole obok Evie, jego ręka błądziła po jej dekolcie, rozpinając kilka górnych guzików. Natasha stanęła za Viperem, owijając ramiona wokół jego szyi, a następnie przesunęła ręce w dół jego klatki piersiowej. Viper złapał je i przytrzymał. – Nie dzisiaj. – Nie wiedział, która z kobiet stała za nim, ale nie miało to znaczenia. Wstając, odstawił szklankę do zlewu. Kobieta, której pragnął, leżała w jego łóżku.

62

Jamie Begley – Viper’s Run

ROZDZIAŁ 7 Przez cały następny dzień Winter była na przemian podekscytowana i zdenerwowana. Kiedy otworzyła szafę i zobaczyła jaki strój kupiła dla niej Beth, poczuła się zawiedziona. Rozczarowanie uderzyło w nią mocno, ale szybko je ukryła – nie chciała, aby Evie coś zauważyła. Prosta, zapinana z przodu czarna spódnica do kolan i niebieska bluzka były tak zwyczajne, że spokojnie mogłaby je założyć do pracy. Oczekiwała przynajmniej jakiegoś marszczonego topu… Evie próbowała ukryć własne rozczarowanie, niemal oferując znalezienie innego stroju, ale ona także nie chciała ranić uczuć Beth. – Świetnie wyglądasz – powiedziała, próbując brzmieć entuzjastycznie – Dzięki. – Winter wzruszyła ramionami. W sumie to nie miało znaczenia. Nie spodziewała się zostać królową balu, była przecież przykuta do wózka inwalidzkiego. Viper, ubrany w czarne jeansy i T-shirt, przyszedł, gdy Eve kończyła szczotkować jej włosy, które zaczynały wyglądać zdrowiej. Ręka Winter drżała, gdy odkładała szczotkę. – Gotowa? – Tak. – Evie, mogę zamienić słówko z Winter? – Pewnie. I tak muszę się jeszcze przebrać. Do zobaczenia na dole. – Wyszła, zamykając za sobą drzwi. Viper usiadł na brzegu łóżka, przysuwając wózek Winter bliżej siebie. – Winter, myślę, że dziewczyny ostrzegały cię, że nasze imprezy nie są tym, do czego przywykłaś. – Sądzę, że rozumiem. Każda z nich nie omieszkała mnie ostrzec Spojrzał w dół i zobaczył, jak wykręca palce na udach. – Gdy poczujesz się nieswojo, daj mi znać, a zaniosę cię z powrotem na górę. – Wszystko będzie w porządku. Pamiętasz, Conner będzie ze mną. Nie chciałabym ci sprawiać kłopotu. 63

Jamie Begley – Viper’s Run

Viper wyciągnął rękę, by pogładzić ją po miękkim policzku. – Nigdy nie będziesz dla mnie kłopotem, chyba że spróbujesz zabić się na schodach. Winter odsunęła głowę, uciekając od jego dotyku. – Możemy iść? Conner przyjdzie za chwilkę. – Oczywiście. – Wziął ją na ręce i zniósł na dół. W momencie, gdy stanął na dole schodów i ujrzała imprezę w całej okazałości, Winter zdała sobie sprawę, że ostrzeżenia nie były wystarczająco obrazowe. – Już jestem gotowa, aby wrócić na górę – powiedziała z wybałuszonymi oczami. Spodziewała się różnych stopni golizny. Myślała, że to przed tym ją ostrzegano. Nie spodziewała się tego, co właśnie ujrzała. Salon był wypełniony członkami klubu, ale było też kilka nieznanych twarzy. – Nie rozpoznaję niektórych… – Mówiłem ci, że w piątki osoby niebędące członkami mogą wziąć udział w imprezie pod warunkiem, że zostaną zaproszone. Niektórzy chcą poczuć dreszczyk emocji imprezowania z klubem motocyklowym. Kilka osób chce zostać członkami i wykorzystują tę okazję, aby zobaczyć jak jest w środku. Ale oni nie mogą pić alkoholu. Wszyscy „goście” muszą się zmyć przed drugą. Nie sypiamy z obcymi w domu. Lubimy imprezować, ale nie jesteśmy głupi. – Tak, to brzmi rozsądnie. – powiedziała, patrząc, jak kobieta, której nigdy dotąd nie widziała, robiła Cashowi laskę. – Jestem gotowa, naprawdę gotowa, żeby wrócić na górę. – Proszę, usiądź i zrelaksuj się. Pamiętaj, że Conner będzie za chwilę. – On nie może tu przyjść i tego zobaczyć. Pomyśli, że ja ... – Nie wydaje mi się by pomyślał, że masz z tym wszystkim coś wspólnego. – W rzeczywistości jednak właśnie na to liczył. – Jesteś pewien? – Na sto procent. – Idę po coś do picia. Przynieść ci butelkę wody? – Tak – udało jej się wydukać. Obserwowała Jewell tańczącą z Riderem. Kobieta ubrana była w króciutkie skórzane szorty i biały rozsznurowany gorset, ukazujący piersi, kiedy poruszała się prowokacyjnie do bębniącej muzyki. Podczas tańca Rider bawił się jej sutkami. Viper wrócił z wodą, postawił ją przed nią i usiadł blisko na kanapie. Starała się nie rozglądać i nie gapić na rozochoconych uczestników imprezy, ale to było

64

Jamie Begley – Viper’s Run

naprawdę trudne. Zszokowana ujrzała Evie siedzącą na kolanach Casha, jego ręka ukryta była pod jej króciutką spódniczką. Winter odwróciła oczy, zdeterminowana by zmusić Vipera do zaniesienia ją z powrotem na górę. W tym momencie zobaczyła jak Conner wchodzi do pokoju z Natashą i uśmiechniętą rudowłosą dziewczyną, której nie znała. – Winter, twój przyjaciel już przyszedł – powiedziała Natasha. – Cześć Conner. – Starała się nie myśleć o swoim wyglądzie, bo w porównaniu do pozostałych, skąpo odzianych kobiet w pokoju, była ubrana nieatrakcyjnie. Usiadł na krześle obok kanapy, na tyle blisko Winter, na ile pozwolił mu Viper. – Nie tego się spodziewałem, powinienem wyjść – powiedział Conner, starając się patrzeć wyłącznie na Winter. – Conner, rozumiem cię. Również nie tego oczekiwałam. – Winter była zażenowana. – Nie, musisz koniecznie zostać. Dziewczyny miały na ciebie apetyt od chwili, gdy cię ujrzały. Winter na pewno nie ma nic przeciwko dzieleniu się, wystarczająco długo miała cię tylko dla siebie – wtrąciła się Natasha, siadając na poręczy fotela, co sprawiło, że jej piersi były na poziomie jego oczu. Miała na sobie skórzaną spódnicę i czarny koronkowy gorset, oczywiście bez stanika, jej sutki nęciły zza koronki. Druga kobieta była praktycznie goła. Jej strój składał się z czerwonego biustonosza i króciutkiej spódnicy, która z ledwością zakrywała jej tyłek. Ember postawiła piwo przed Connerem, siadając między jego nogami. Winter już miała to przerwać i poprosić Connera, by zaniósł ją na górę, gdy dostrzegła iskrę w jego oczach. Ponownie przegrała. Ręka Natashy zsunęła się do dżinsów Connera, a jej język dotknął jego warg. Wystarczyła tylko obietnica i całe zainteresowanie zniknęło. Viper okazał Winter litość, nie chcąc torturować jej dłużej niż to konieczne. Osiągnął swój cel pozbycia się Connera. – Natasha, sądzę, że druga sypialnia jest wolna. Kobieta podskoczyła skwapliwie, łapiąc Connera za ręce, jego oczy zaszkliły się, gdy pozostałe kobiety go otoczyły. – Winter … – odwrócił się w jej kierunku. Viper zesztywniał, gdy Conner wyciągnął rękę w jej kierunku. – Przepraszam kolego, ale ja się nie dzielę. – Idź się zabawić. Zobaczymy się później – powiedziała Winter, przywołując na twarz sztuczny uśmiech. Nie było szansy, aby mogła konkurować z

65

Jamie Begley – Viper’s Run

młodymi, zdrowymi kobietami. Jej ciało nie nadawało się do intensywnego seksu, który jak jej się wydawało, zaplanował dla oczekujących kobiet. Opuścił rękę, przez chwilę marszczył brwi, po czym odwrócił się do Natashy, chwytając jej dłoń. – Zwróciłem na ciebie uwagę już pierwszego dnia. Słyszałem, jak dzikie są motocyklistki… Winter patrzyła, jak kobiety prowadzą go po schodach. – W porządku. To by było na tyle. Czy mogę już wrócić na górę? – Daj spokój. Nie pozwól, by zepsuł ci zabawę. Winter prawie krzyknęła z frustracji, gdy zobaczyła powracające z góry Natashę i Ember. Obie usiadły na kanapie obok Knoxa. – Nie rozumiem, myślałam, że… Viper wzruszył ramionami. – Myślę, że zmieniły zdanie. – Ustawiłeś to. – Oczywiście. Był twoim fizjoterapeutą. Płacę mu, aby cię rehabilitował, a nie pieprzył się z tobą. – Ty mu płacisz? Mam własne ubezpieczenie. – Twoje ubezpieczenie ma określony limit i opłaca tylko określoną ilość zajęć terapeutycznych w tygodniu. Z takimi limitami nigdy nie odzyskałabyś zdrowia i nie wróciłabyś do normalnego życia. – To jakiś absurd. Mam oszczędności i sama mogę zapłacić za leczenie. – Oczywiście, że możesz, ale nie zapominaj, że przez jakiś czas będziesz bez pracy. Na pewno nie wyzdrowiejesz na tyle, aby wrócić na stanowisko w tym roku szkolnym, jeśli w ogóle. – Mój kręgosłup się goi, będę mogła wrócić. Zgadzam się z tobą, że nie w tym roku, ale w przyszłym na pewno. – Obydwoje wiemy, jak bardzo uszkodzony masz kręgosłup. Nie będziesz w stanie stać na nogach przez długie godziny. A co zrobisz, jak dojdzie do rękoczynów wśród uczniów? Jeśli rozpocznie się bójka, nie będziesz mogła jej przerwać z obawy przed ponownym urazem kręgosłupa. – Właśnie po to w szkole jest ochrona. Viper uniósł brew, wiedząc, że obydwoje zdają sobie sprawę z jej fizycznych ograniczeń. – Dzisiejszego wieczoru nie musimy się o to martwić. Zrelaksujemy się i może trochę zabawimy. 66

Jamie Begley – Viper’s Run

– Nie jestem w nastroju na "zabawę". Postarałeś się, aby pierwszy facet, którym byłam zainteresowana od miesięcy, poszedł do łóżka z inną kobietą, potem stwierdziłeś, że nie nadaję się już do wykonywania pracy, którą kocham. To odbiera mi chęć do zabawy. - Winter spojrzała na swoje ręce. – Czyli powinienem to naprawić i sprawić byś poczuła lepiej? Chyba zgodzisz się, że wszyscy pozostali bawią się bardzo dobrze? Winter unikała patrzenia na innych uczestników imprezy. Niektórzy z nich naprawdę dobrze się bawili. – Zatańczmy i sprawdźmy, czy wprowadzimy ciebie w lepszy nastrój. – To jest śmieszne, nie mogę tańczyć. – Rider i Jewell właśnie schodzili z parkietu, otworzyła usta, aby poprosić go o pomoc w dotarciu na górę, ale rozmyśliła się, pamiętając ostrzeżenie Beth. – Tchórzysz? – zadrwił Viper, kiedy zobaczył jak zmienia zdanie co do poproszenia Ridera o pomoc. – Pocałuj mnie w dupę – krzyknęła, prawie zakłócając tym orgazm Evie. Rozglądając się nerwowo po pokoju, zobaczyła dwie kobiety zbliżające się do kanapy, na której siedzieli. Już czuła się sfrustrowana swoim ciałem, a te dwie tylko pogorszyły sytuację. Patrząc na ich skąpo ubrane seksowne figury Winter czuła, że nie byłaby w stanie konkurować z nimi nawet będąc całkowicie zdrową. W porównaniu do nich, jej ciało było workiem kości. – Hej Viper. – Jedna przytuliła się do niego na oparciu kanapy, podczas gdy druga zsunęła się uwodzicielsko na kolana przed nim, a jej ręce wylądowały na jego udach. Winter zesztywniała, obserwując, w jakiej zażyłości jest z tymi kobietami. – Tara, Stacy, dobrze się dzisiaj bawicie? Obie potwierdziły skinieniem głowy, rzucając mu spojrzenia, nie pozostawiające wątpliwości, o czym myślą. – Myślałeś już o przyjęciu nas do Last Riders? – Odmówiłem wam już kilka razy. Moja odpowiedź się nie zmieniła. – Viper, daj spokój, dlaczego nie? – Przyjmujemy jedną lub dwie nowe osoby w ciągu roku i obydwa miejsca są już zajęte. – Gdzie one są? – Obydwie wydęły wargi. – Jedna jest w Ohio, druga siedzi obok mnie – odpowiedział, przyciągając Winter bliżej siebie.

67

Jamie Begley – Viper’s Run

Winter miała już zaprzeczyć, ale wkurzył ją wyraz twarzy dziewczyn. Zacisnęła usta w ponurą linię. – Ona? Żartujesz, prawda? – zapytała Stacy. – Nie – odpowiedział Viper, starając się nie wybuchnąć śmiechem. Winter prawie eksplodowała ze złości. Siedziała z zamkniętymi ustami. Jeśli miał zamiar wykorzystać ją, aby pozbyć się bliźniaczych laluni, nie zamierzała ingerować. Tym bardziej widząc uwłaczające spojrzenia, które jej posyłały. – Jak uważasz. Jednak mogę się założyć, że ona nie jest w stanie dać ci tego, co dałyśmy ci ostatnim razem. – To było w zeszłym roku, całe miesiące temu, ale rzeczywiście pozostawiło ogromne wrażenie. Myślę, że powinniście znaleźć Knoxa. Rozczarowanie odmalowało się na ich twarzach. – Może najpierw zrobimy coś dla ciebie? Ta na kolanach zaczęła pocierać jego penisa ukrytego w jeansach. Viper złapał ją za dłoń. – Będziecie potrzebowały całej waszej energii na Knoxa – powiedział tonem nie znoszącym sprzeciwu. Odeszły niechętnie, rzucając mu tęskne spojrzenia. – Knox jest już… – powiedziała Winter, gdy zbliżały się do motocyklisty. – Dla Knoxa im więcej tym lepiej. On sobie z nimi poradzi. Winter odwróciła głowę, nie chcąc z nikim rozmawiać. Viper wstał, biorąc ją w ramiona. – Co robisz? – zdziwiła się. – Chcę zatańczyć. – Nie mogę tańczyć – zaprotestowała Winter. – Owszem, możesz. Viper stanął na brzegu parkietu pozwalając, by jej stopy dotknęły podłogi. Odwrócił ją twarzą do siebie, powoli objął ramionami i kołysał się delikatnie. Winter od lat nie tańczyła; gdy się spotykali, nigdy jej o to nie poprosił. Będąc w college'u kochała tańczyć. W weekendy głównie po to wychodziła z przyjaciółmi. Złagodniała przy nim, kołysząc się w rytm muzyki. Rytm był zbyt szybki w stosunku do ich ruchów, ale po raz pierwszy od dłuższego czasu poczuła się dobrze, stojąc na własnych nogach i ponownie robiąc coś normalnego. Kolejna piosenka była wolniejsza. Ktoś wyłączył górne światło i zostawił włączone lampki przy bocznych stołach, dzięki czemu pomieszczenie rozświetlała delikatna poświata. Po kolejnym wolnym tańcu, Viper podniósł ją i zaniósł na 68

Jamie Begley – Viper’s Run

kanapę, która była w tylnej części sali. Winter była zaskoczona, że nikt na niej nie siedział, mimo że pokój był zatłoczony. – Chcesz drinka? – Nie, dziękuję. Viper usiadł obok niej. Winter zauważyła, że Cash stoi i rozmawia ze Stori. Bliss i Dawn siedziały z Trainem, po obu jego stronach. – Viper, dziękuję ci. Bardzo mi się to podobało. – Zarumieniła się. – Bolą cię plecy? – Tylko trochę, nie bardziej niż zwykle – przyznała. – Pozwól, że sprawię, że będzie ci wygodniej – zaoferował Viper, zniżając głos. – To nie jest konieczne. Ignorując ją, ręce Vipera zsunęły wokół jej talii, przesuwając ją w bok, jedna ręka tak pokierowała jej nogami, że w ciągu kilku sekund leżała płasko na kanapie. – Tak lepiej? – Viper, nie muszę leżeć, nic mi nie jest. Wszyscy patrzą. Nie jestem jakąś inwalidką. – Nikt nic nie widzi. Tłum i kanapa blokują większość pokoju. Odpręż się. Cash i Train mieli wypadki motocyklowe i wiedzą, jak trudno jest się wyleczyć. Nie powinno ci przeszkadzać, że Dawn i Bliss widzą cię leżącą tutaj. Prawda? Winter pokręciła głową. – Nie chcę przeciążać twoich pleców. Pochylił się całując jej usta w taki sposób, o jakim kiedyś marzyła. Delikatny smak whisky na jego języku uderzał jej do głowy, sprawiając, że chciała więcej. Jej miękkie usta rozchyliły się bardziej, pozwalając mu pogłębić pocałunek. Mimo że nie było ich widać z parkietu, Winter nie chciała całować się z Viperem na oczach wszystkich. Jej ręce powędrowały ku jego klatce piersiowej, próbując go odepchnąć. Viper rozpiął jej spódnicę na udach. na co Winter zaczęła protestować. – Chcę byś poczuła się bardziej komfortowo – uspokajał ją. – Rozbierając mnie? Nie czuję się bardziej komfortowo, to mnie zawstydza. Viper pochylił się nad nią, całując w szyję. – Nie wydaje mi się. Uważam, że robisz się coraz bardziej mokra. Pozwól mi sprawdzić. Jego dłoń wsunęła się pod spódnicę, nieomylnie dążąc do cipki i odkrywając jej wilgoć. Na jego ustach pojawił się uśmiech, bo gdy palcami odnalazł łechtaczkę, z ust Winter wyleciał urywany jęk. Jego usta przesunęły się pieszczotliwie po jej 69

Jamie Begley – Viper’s Run

ciele, zatrzymując przy górnym guziku bluzki. Kłykciami muskając delikatne ciało, odpinał kilka guzików i przesunął materiał, aż opadł po bokach drżących piersi, okrytych białym koronkowym stanikiem. Językiem odnalazł nabrzmiałe piersi, jednocześnie zatapiając palec w jej cipce. Muskał kciukiem łechtaczkę, na co Winter uniosła biodra do góry. Szarpnął stanik na bok odsłaniając pierś. Kolejny raz jęknęła, gdy zacisnął ciepłe usta wokół wrażliwego sutka. – Przez dwa lata chciałem spróbować tych małych kąsków i dowiedzieć się, czy są różowe jak guma balonowa, czy czerwone jak truskawki. Uwielbiam truskawki. Rozpinając zapięcie stanika z przodu, obnażył drugą pierś. Winter dyszała, łapiąc stanik by pozostał na swoim miejscu. Niebieska bluzka ześliznęła się z jej ciała, stając się ciemnym tłem dla jej kremowej skóry. Rzeczywistość wtargnęła w uwodzenie. Ostrożnie oplótł ją ramieniem i odpiął stanik do końca. Zamrugała, próbując odwrócić głowę od hipnotyzującego spojrzenia drapieżnika badającego posiłek, który miał zamiar zjeść. Takie samo spojrzenie posłał Bliss kilka miesięcy temu. Winter przypomniała sobie, że chciała, aby spojrzał na nią w ten sposób. Jednak teraz jej żołądek zacisnął się ze strachu, że jest przedmiotem takiej intencji seksualnej. Nie była w stanie uwolnić się spod zaklęcia, którego użył, by ją zniewolić i pozbawić kontroli na sobą. Na przemian zataczał kręgi i pocierał kciukiem łechtaczkę, wsunął też kolejny palec do jej gorącej szparki. Mocniej naciskał na jej wrażliwy guziczek, jednocześnie coraz szybciej zanurzał swoje duże palce w jej wilgotnym wnętrzu. Ustami drażnił jej ciało powyżej piersi. Winter puściła poluzowany stanik, by zacisnąć rękę na jego szczęce. Viper błyskawicznie zareagował, odsunął miseczki stanika i mocno zassał jej sutek. Ręką ścisnął pierś od dołu, pobudzając napływ krwi. Odczucie przyjemności było przytłaczające dla kogoś, kto tak długo starał się ignorować pragnienia swojego ciała. Ostatnio czuła się taka brzydka, uwięziona w niemal bezużytecznym ciele. Viper sprawił, że poczuła pragnienia, które zmieniały się w płomienną potrzebę, a ta sprawiła, że jej dłoń przesunęła się z jego szczęki na kark, aby przycisnąć go bliżej jej udręczonego ciała. – Wstydzisz się, ślicznotko? Jesteś tak ładna z tymi małymi, truskawkowymi sutkami i cipką… dziewczyno, twoja mała cipka jest taka ciasna i gorąca. Mocniej zagłębił w niej palce, poszukując i znajdując głęboko ukryty punkt. – Założę się, że sama również smakujesz jak truskawki Gdybyś nie była tak nieśmiała, rozpiąłbym ci spódnicę do końca i posmakował. – Viper – wyjęczała Winter. 70

Jamie Begley – Viper’s Run

– Ale jesteś nieśmiała, więc pohamuję się, chociaż jestem twardy jak skała. – Wziął jej rękę i przyłożył do nabrzmiałego fiuta. Winter próbowała pamiętać o znajdujących się w pobliżu Bliss i Dawn, ale nie była w stanie myśleć, bo Viper drażnił jej ciało tak długo, aż zapomniała o ich istnieniu. Minęło kilka lat od kiedy miała orgazm. Cóż, zanim zaczęła się spotykać Viperem, kilka razy uprawiała seks z chłopakiem, z którym chodziła w college’u. Tylko raz udało mu się sprawić, że doszła. Była tak nieświadoma swojego ciała, a on tak bardzo chciał dojść, że nie zależało mu na jej zaspokojeniu. Później współlokatorka Winter wyznała jej ze śmiechem, że sypiał z nią, aby zająć ją czymś, by ona z chłopakiem mieli pokój dla siebie. Viper nie był niedoświadczonym chłopcem. Jego palce ukryte w jej wilgotnej pochwie dokładnie wiedziały co robić, mieszając jej w głowie i wzbudzając coraz potężniejsze fale rozkoszy. Cichy jęk wyrwał Winter z seksualnego zamroczenia. Otworzyła oczy i zaszokowana zobaczyła, że Cash pieprzy Dawn na oparciu fotela, a Train mocno wbijał się w usta klęczącej Bliss. Winter chciała umrzeć ze wstydu. Próbowała odepchnąć Vipera, ale złapał ją za nadgarstki i mocnym chwytem unieruchomił ręce nad głową. – Nie powstrzymuj mnie teraz, ślicznotko. – Kusił mrocznym głosem. – Czuję, że zaraz dojdziesz. Twoja mała cipka mocno zaciska się na moich palcach, tak jak wkrótce będzie ściskała mojego fiuta… już wkrótce. Odwrócił jej twarz w stronę mężczyzn. Obaj patrzyli na nią z ogromnym napięciem. – Przyglądaj się ich twarzom, gdy będą kończyć. Oglądanie ciebie już prawie doprowadziło ich do wybuchu. Winter zaczerwieniła się i próbowała schować twarz w ramieniu Vipera. – Wyobraź sobie co myślą. Fiut Casha zakopany jest w cipce Dawn, ale założę się, że myśli o tym, jakże głęboko chciałby się w tobie zanurzyć. Train wyobraża sobie, że to ty ssiesz jego kutasa. Winter jęknęła, gdy szybciej zaczął gładzić łechtaczkę. Nie mogła się powstrzymać i pierwsze fale nadciągającego orgazmu szarpnęły jej ciałem. Patrzyła bezradnie jak zarówno Cash i Train znajdują wyzwolenie w ciałach jęczących kobiet. Próbowała raz jeszcze wyrwać się Viperowi, ale on po prostu zabrał od niej ręce i wstał. Zaczął zapinać guziki jej spódnicy.

71

Jamie Begley – Viper’s Run

– Spokojnie, nie widzieli niczego poza twoją piękną twarzą. – Skończył zapinać guziki spódnicy, zatrzasnął zapięcie stanika z przodu potem zapiął bluzkę. – Oraz perfekcyjnymi, małymi sutkami – dodał. Winter spaliła się ze wstydu, nie mogąc uwierzyć, że pozwoliła wymknąć się sytuacji spod kontroli. Viper wziął ją na ręce i wyniósł z pokoju, ruszając po schodach na górę. Nie chcąc rozglądać się wokoło, przecisnęła głowę do jego ramienia. Gdy byli w sypialni, zaniósł ją pod prysznic i postawił pośrodku. – Złap się drążka. Winter chwyciła metalową poręcz, cała trzęsąc się i odreagowując emocje, które ogarnęły ją na dole. Zaczęła płakać i z całych sił starała się nie wpaść w histerię. Pełna złości, zaczęła się myć, ignorując Vipera, który zdjął ubranie i wrzucił je do kosza na pranie, zanim wszedł pod prysznic. – Nienawidzę cię. – Wiem. Odkręcił ciepłą wodę, ustawiając ją pod natryskiem. Chciała uciec od jego dotyku, ale obawiała się, że może się poślizgnąć na mokrej posadzce. Rozsmarował żel na dłoniach i pomimo jej protestów, zaczął namydlać jej ciało. – Wynoś się stąd! – Jesteś zła, bo to ci się podobało. Czy się do tego przyznasz, czy nie, bardzo ci się podobało, mnie też. Będziesz musiała się z tym pogodzić. – Jego ręce zsunęły się po śliskim brzuchu, by znaleźć jej cipkę i namydlić ją dokładnie. – Nie, nie pogodzę się! – trzasnęła go po rękach. – Pogodzisz. Lubię się bawić i pieprzyć, a kiedy to robię nie przeszkadza mi, że inni się przyglądają. Tak jest z większością z nas. Wszyscy obchodzili się z tobą jak z jajkiem. Dziś to się skończyło – poinformował ją głosem, w którym brzmiała bezwzględna nuta. – Nie jestem rekrutem twojego klubiku. Nie jestem jak te kobiety, które chcą dołączyć do Last Riders. W przeciwieństwie do nich, nie będę pieprzyć wszystkich za głosy. – Krzyczała na mężczyznę, którego każdy się bał. Mężczyznę, który całkowicie kontrolował klub motocyklowy, który był na tyle silny i brutalny, aby usunąć każde zagrożenie, które napotkał. Viper roześmiał się. – Ślicznotko, po dzisiejszym wieczorze masz już głosy Caha i Traina i nie musisz pieprzyć wszystkich, jedynie sześciu z naszej ósemki.

72

Jamie Begley – Viper’s Run

Ignorując jej przekleństwa, odwrócił strumień wody, by spłukać z niej mydło. Biorąc ją w ramiona, wyszedł spod prysznica. Wziął ręcznik leżący obok i osuszył ją, a następnie zaniósł do łóżka i położył. Wsunął się obok niej, naciągając na nich kołdrę. – Co robisz? Chcę założyć moją koszulę. – Od tej chwili będziesz spać obok mnie nago, chyba że będziesz miała okres, wtedy możesz założyć majtki – dodał na koniec. – Idź do diabła – prychnęła. Viper uśmiechnął się na myśl o jej temperamencie i przycisnął mocniej do siebie. – Rozumiem, że nie chcesz dziś w nocy zdobyć mojego głosu? Próbowała go uderzyć, ale złapał jej dłoń i ostrożnie obrócił, dopóki nie przylgnął do jej pleców. – Biorę to za “nie”. Śpij już. Winter chciała na niego nakrzyczeć, ale wyczerpanie długim dniem pozbawiło jej ciało sił. Prysznic rozluźnił mięśnie, więc mogła leżeć wygodnie koło niego. Obiecała sobie, że rozprawi się z nim rano.

73

Jamie Begley – Viper’s Run

ROZDZIAŁ 8 Poranne słońce przebudziło Winter. Leżała nieruchomo, nie chcąc obudzić Vipera. Ostrożnie, przesunęła się ku krawędzi łóżka i manewrowała tak, aby usiąść na wózku inwalidzkim. Chwyciła ubrania i podjechała do szafki nocnej. Zerknęła na łóżko, aby upewnić się, że mężczyzna jeszcze śpi, gdy będzie zabierała jego telefon. W drodze do łazienki, odbyła szybką rozmowę. Ustawiła wózek tak, by ubierając się i czesząc włosy w kucyk, mogła zerkać, czy Viper nadal śpi. Jadąc powoli, aby skrzypiące deski nie podniosły alarmu, pokonała sypialnię, aż dotarła do drzwi; wyjrzała na korytarz, mając nadzieję, że po długiej nocy wszyscy jeszcze śpią. Na szczęście nie zauważyła nikogo. Wyjechała wózkiem na korytarz i cicho zamknęła za sobą drzwi. Ruszyła wzdłuż korytarza, wierząc, że tym razem będzie mogła uciec. Kiedy dotarła do szczytu schodów, mimowolnie wydała cichy krzyk przerażenia. Shade, ukryty w cieniu, opierał się niedbale o ścianę, z rękami skrzyżowanymi na piersiach. Wydawał się zmęczony i nie w humorze, co w jego przypadku wyglądało przerażająco. – Wybierasz się gdzieś? – zapytał zdawkowo. – Na śniadanie? – Winter starała się wytrzymać jego spojrzenie i nie wyglądać na winną. – Nikt jeszcze nie wstał. – Sama mogę sobie je przygotować. – Jak chciałaś zejść na dół po schodach? – spytał chłodno. Winter nie odpowiedziała na pytanie. – A co ty tu robisz? – zapytała zniecierpliwiona – Viper miał przeczucie, że po wydarzeniach z ubiegłej nocy będziesz chciała uciec. – Shade wzruszył ramionami – Wydaje się, że miał rację. – Kazał ci tu stać całą noc? – z niedowierzaniem zapytała. – Tak. Znieść cię, czy wracasz do łóżka? – Poproszę na dół – musiała być na dole, by jej plan zadziałał. 74

Jamie Begley – Viper’s Run

Gdy miał ją podnieść, zadzwonił dzwonek do drzwi. – Twój wspólnik? – Kto to? – zapytał Viper, stając za nią. Winter zesztywniała. Miał na sobie wytarte dżinsy, które wisiały nisko na biodrach i był bez koszulki. Nie miał nawet butów. Niemal mu nie odpowiedziała. Wiedziała jednak, że jedyne co musi zrobić, to otworzyć drzwi, by uzyskać odpowiedź na swoje pytanie, zatem stwierdziła, że dyskusja nie ma sensu. – Pastor Dean. Uśmiechnął się. – Mogło być gorzej. Shade, otwórz drzwi, a ja zabiorę naszego małego Houdiniego. Spodziewając się, że zabierze ją z powrotem do pokoju, była zdziwiona, gdy wziął ją na ręce, by znieść po schodach. Gdy dotarł na sam dół, pastor Dean pojawił się w drzwiach. – Viper, Shade, Winter, miło was ponownie widzieć. – Mężczyzna uśmiechnął się do każdego z nich. Winter była zażenowana, że widzi ją w ramionach Vipera. – Chcesz kawy? – zapytał Viper i nie czekając na odpowiedź, zaniósł ją do kuchni, posadził przy stole i wziął dzbanek kawy. – Brzmi nieźle. – Pastor usiadł przy stole obok Winter, uśmiechając się do niej uspokajająco. – Viper, idę się położyć. – Dzięki, Shade. Wyszedł bez słowa. Wściekły wzrok Winter nie opuszczał go aż do drzwi. – Dean, co cię tu przywiodło tak wczesnym rankiem? – Ja do niego zadzwoniłam – wtrąciła Winter. Viper oparł się o blat, z rękami założonymi na piersi. Jego oczy przyszpiliły ją do krzesła, zanim ruszył się, by wziąć filiżanki i nalać kawę. Ustawił je na stole i usiadł. – Dlaczego? – Poprosiłam żeby zawiózł mnie do domu. – W twoim przypadku to tylko zmarnowany czas i podróż. Nie jesteś gotowa, aby mieszkać sama. Daj sobie jeszcze kilka tygodni i jeśli nadal będziesz chciała jechać, to osobiście cię odwiozę – powiedział, podnosząc filiżankę do ust. – Chcę jechać teraz. – To nie jest możliwe. 75

Jamie Begley – Viper’s Run

– Dlaczego. – Myślę, że to oczywiste – odpowiedział. – Nie, nie jest. Sama sobie radzę z siadaniem i wstawaniem z wózka. Sama mogę się ubrać i gotować. Są osoby w gorszym stanie niż ja, które mieszkają same. – To prawda. Ale czy masz siłownię z wyposażeniem, którego potrzebujesz do rehabilitacji? Czy masz wannę z hydromasażem, żeby rozluźniać mięśnie? Kogoś, kto rozmasuje skurcze, na które cały czas musisz brać leki? Rzeczywiście, poradzisz sobie sama, ale to drastycznie spowolni odzyskanie sprawności. Wspomnienie o wyposażeniu klubu, dzięki któremu rehabilitacja przebiegała tak pomyślnie, sprawiło, że poczuła się niewdzięcznie. Musiała ze wstydem przyznać, że miał rację. Nie musiał dodawać, że każdego ranka i wieczora ćwiczyła z Evie. – Pragnę wrócić do domu – powtórzyła, nie chcąc się poddać. – To co chcesz zrobić, to po prostu uciec po tym, co się wydarzyło ubiegłej nocy. – A co się stało w nocy? – zapytał pastor, gdy Winter nadal milczała. – W porządku, Winter, mogę się tylko domyślać. Beth po pierwszej piątkowej imprezie, przestała się spotykać z Razerem i zaczęła umawiać ze mną. Pozwól, że zadam ci pytanie, ale chcę szczerej odpowiedzi. Czy byłaś zmuszona do czegoś, czego nie chciałaś zrobić? – Jego poważna mina, nie pozostawiała wątpliwości, że się o nią martwi. – Nie. – Pozwoliła, abym pieprzył ją palcem na oczach Traina i Casha – bez cienia skruchy Viper poinformował pastora. – Viper… Wzruszył ramionami i spojrzał na nią. – To ty go tu ściągnęłaś. Ja się niczego nie wstydzę. Winter czuła się upokorzona. – Skądże znowu. Prawdopodobnie tak samo postępujesz każdej piątkowej nocy – z nienawiścią wycedziła. – Ślicznotko, w piątki zazwyczaj robię o wiele więcej. Hamowałem się wyłącznie ze względu na ciebie. Oszołomiona Winter spojrzała na niego ze zdziwieniem. Dupek myślał, że naprawdę zrobił mi przysługę – pomyślała. – Nie rób mi żadnych przysług, idioto! – krzyknęła na niego. – Uważaj, jak się do mnie odzywasz lub następnym razem nie będę taki nieśmiały. Nie będzie mnie obchodziło, kto patrzy jak cię pieprzę – ostrzegł Viper. 76

Jamie Begley – Viper’s Run

Winter chciała zapaść się po ziemię. Nie mogła uwierzyć, że w ten sposób rozmawia z nią w obecności pastora. – Rozumiem, że jesteś zakłopotana, ale muszę się zgodzić z Viperem. Nie podoba mi się, że opóźnisz swój powrót do zdrowia tylko dlatego, że żałujesz swojego zachowania z ubiegłej nocy. Jestem pewien, że jeśli nie chcesz uczestniczyć w imprezach, to Viper nie będzie cię do tego zmuszał lub robił cokolwiek innego, przez co czujesz się skrępowana. – Oczywiście, że będzie mogła zostać w sypialni. Nawet dotrzymam jej towarzystwa – zgodził się Viper z ironicznym uśmieszkiem. – W porządku, wszystko ustalone. – Pastor wstał, przygotowując się do odjazdu. – Winter, mam nadzieję, że wkrótce zobaczymy się w kościele. – Chwila…– obydwaj mężczyźni ją zignorowali. O co tu chodzi. Duchowny powinien być zszokowany tym co usłyszał, a zamiast tego uścisnął dłoń Viperowi i wyszedł. Po odprowadzeniu pastora na zewnątrz, Viper wrócił do kuchni, gdzie Winter wciąż siedziała oszołomiona tym, że straciła szansę na ucieczkę. – Jeśli chcesz poćwiczyć, gdy ja będę przygotowywał śniadanie, to mogę zanieść cię na dół do siłowni. Winter była wystarczająco inteligentna, żeby wiedzieć, kiedy przegrała bitwę. – Dzięki, muszę się gdzieś wyładować, więc kilka minut z workiem treningowym dobrze mi zrobi. Viper łatwo uniósł ją i zniósł na dół do siłowni. Przebrała się w strój do ćwiczeń i zrobiła dokładnie to, co zapowiedziała wcześniej. Wyładowała z siebie całą swoją złość. Gdy jedzenie było gotowe, Viper wrócił i zabrał ją z powrotem na górę. Wszyscy powoli zaczęli się pojawiać w kuchni na śniadaniu. Viper przygotował mnóstwo jedzenia. Kilka osób jadło to, co przygotował, niektórzy byli tylko w stanie wcisnąć w siebie tosta i kawę. Na początku czuła się przy nich skrępowana, w szczególności, gdy na kawę zeszli Cash i Train. Stopniowo jednak odzyskiwała pewność siebie, bowiem żaden z nich nie zwracał na nią uwagi. Viper, który siedział obok, położył rękę na jej udzie, ściskając je palcami. Winter zesztywniała, jednak gdy nie cofnął dłoni, złapała go za nią i zepchnęła ze swojej nogi. Wtedy jednak wziął ją za rękę i splótł ich pace. Winter dała sobie spokój z próbami wyrwania dłoni z jego uścisku, po prostu pozwoliła trzymać się za rękę.

77

Jamie Begley – Viper’s Run

– Co planujecie dzisiaj robić? – zapytała Beth, kiedy wraz z Razerem skończyła jeść śniadanie. Winter nie była zaskoczona, że prawie wszyscy zgodnie przyznali, że będą spać. – Winter, razem z Lily, zamierzamy wybrać się do miasta, by z wyprzedzeniem zrobić świąteczne zakupy. Ktoś jeszcze chce dołączyć? Winter naprawdę chciała pojechać, ale nie była pewna, czy chce być w mieście widziana z takimi włosami. – Liczyłam, że uda mi się z wami pojechać na zakupy, ale czy na pewno nie będę dla was ciężarem? – zapytała Winter, która chciała się wyrwać z domu na zakupy. Nie była na zewnątrz od czasu wypadku. – Ani trochę. Lily nie może się doczekać, aby się z tobą spotkać. Jej przyjaciółka podwiezie ją koło południa. Możemy zabrać cię o pierwszej. – Dziękuję, Beth. Nie mogę się już doczekać. – Nie musicie po nią przyjeżdżać. Zawiozę Winter do miasta. Obiecałem Tonowi, że podrzucę go do sklepu spożywczego. Możemy się spotkać przy markecie Buy/Low – powiedział Viper, kończąc jeść śniadanie. Zaniósł Winter na górę, by mogła wziąć prysznic i się przebrać. Czekając na nią, podszedł do biurka, żeby uporządkować leżące na nim dokumenty. W drodze do łazienki Winter zatrzymała się i powiedziała: – Dziękuję że pomagasz mi odzyskać zdrowie. Jestem także wdzięczna, że ciągasz mój tyłek w górę i w dół po schodach. Viper uśmiechnął się uwodzicielsko. – To jest bardzo seksowny tyłeczek i wcale mi to nie przeszkadza. A teraz idź się przebrać. *** Beth i Lily spotkały się nimi na parkingu przed marketem Buy/Low. Po drodze, Viper i Winter zabrali z domu jego ojca, Tona. Wcześniej, kiedy się spotykali, nie miała okazji bliżej poznać starszego pana. Viper zwykle odrzucał jej propozycje zaproszenia Tona. Z perspektywy czasu widziała, że to powinno dać jej do myślenia. Jak widać, przegapiła wiele znaków ostrzegawczych. – Gotowa? Obie siostry czekały cierpliwie. – Tak – odpowiedziała Winter, po tym, jak Viper pomógł jej usiąść na wózku. 78

Jamie Begley – Viper’s Run

– No to jazda – zażartowała Lily, przejmując rączki wózka. – Spotkajmy się w barze za dwie godziny – zaproponował Viper. Wszystkim to pasowało, więc się rozeszli, każde w swoją stronę. Dziewczyny ruszyły na zakupy, śmiejąc się i pokpiwając z niektórych prezentów wybranych dla członków Last Riders. Beth zamówiła ręcznie robioną, składaną brzytwę dla Razera i długie buty dla Evie. Poświęciła sporo czasu, aby dla każdego wybrać coś odpowiedniego. Winter nie znała kobiet z klubu zbyt dobrze, więc polegając na opinii Beth („Dziewczyny wprost kochają zakupy”), wybrała kilka kart podarunkowych. Wciąż się głowiła, co kupić Viperowi. Beth z kolei zakochała się w czerwonej skórzanej kurtce, więc Winter, mimo protestów dziewczyny, kupiła ją dla niej jako prezent świąteczny. Winter przykładała do ręki kolejne bransoletki, kiedy dołączyły do niej zaciekawione siostry. Ozdoby były tak piękne, że pełna podziwu Beth też zaczęła je przymierzać. Jedna w szczególności wpadła Winter w oko. Była to śliczna, ręcznej roboty szeroka bransoleta z małymi wisiorkami, ozdobiona ornamentami pokrytymi purpurowym srebrem. Wyglądała jak prawdziwe dzieło sztuki. – Lily, ta bransoletka fantastycznie pasowałaby do ciebie – rozpięła i podała ją do przymierzenia siostrze Beth. Dziewczyna zamarła. Winter podniosła wzrok i zobaczyła w jej oczach przerażenie. Lily była przeraźliwie blada. – Wszystko w porządku? Co się stało? – Nie wiedząc co zrobić, odwróciła się do Beth. Ta spojrzała na biżuterię, którą trzymała Winter, po czym szybko zabrała z jej dłoni bransoletkę. – Lily jest uczulona na srebro. – Przepraszam, nie wiedziałam. Gdybym wiedziała, nie pokazałabym jej tego. – Hej, nic się nie stało, to ja zachowałam się jak dziecko. – Lily uśmiechnęła się, jednak przerażenie cały czas malowało się w jej pięknych oczach. – Musimy wracać, jesteśmy umówione z Viperem i Tonem – powiedziała Beth, zmieniając temat. Zapłaciły za zakupy i ruszyły w stronę baru. Ton przechodził właśnie przez parking, gdy na ulicy pojawiło się kilka głośnych motorów. Kobiety odwróciły się, spodziewając się Last Riders, ale zaskoczone zobaczyły grupę pięciu obcych motocyklistów, z samotną kobietą jadącą za jednym

79

Jamie Begley – Viper’s Run

z nich. Szybko rozpoznały w niej Sam. Winter zdumiało, że dziewczyna odważyła się dołączyć do innej grupy motocyklistów. Ton nie spuszczał z nich wzroku, kiedy parkowali przed barem. – To się może źle skończyć – powiedziała Beth, przyspieszając, aby zdążyć do Tona, zanim stary wariat wda się w bójkę. Winter i Lily ruszyły za nią. Lily pchała wózek tak szybko, jak tylko była w stanie. Winter była pewna, że musiały wyglądać absurdalnie, pędząc w stronę grupy motocyklistów. – Zejdź mi z drogi, starcze – rozkazała Samantha. – Mam ci coś do powiedzenia i tym razem nie będziesz mogła mnie zignorować. Winter widziała Beth próbującą odciągnąć Tona, ten jednak ani drgnął. Beth poddała się i cofnęła, szukając jednocześnie w swojej wielkiej torebce telefonu. Winter słyszała jak dzwoni do kogoś, podczas gdy kłótnia między Tonem i Sam stawała się coraz bardziej zacięta – Nie mam ci nic do powiedzenia, bo nie interesuje cię, jak było naprawdę. Czy ci się to podoba, czy nie, to Gavin jest ojcem mojego dziecka. – Gavin nie tknąłby nieletniej. – Ooo, jak najbardziej tknął. Nawet kilka razy – odpysknęła Sam. Winter siedziała w wózku i bezradnie przyglądała się, jak tych dwoje się kłóci. Powoli zdała sobie sprawę z niebezpiecznych fluidów płynących od motocyklistów. Last Riders byli często niechlujni i ubrani w stare ciuchy, jednak nigdy nie wyglądali jak te szumowiny, z którymi przyjechała Sam. Oni byli brudni i na odległość czuć było od nich alkohol i trawkę. Wpatrując się drapieżnie w Lily i Beth, zaczęli okrążać dziewczyny. Kiedy Winter otwierała usta, żeby je ostrzec, jeden z obcych złapał Lily i przyciągnął do siebie. Dwóch innych siłą zaciągnęło Beth na tyły barowego parkingu. Krzyk Lily ustał, gdy mężczyzna złapał ją za włosy i pociągnął do tyłu, wykręcając jej kark pod dziwnym kątem. Zbliżył twarz do buzi dziewczyny. Winter próbowała staranować go swoim wózkiem, jednak brutalnie kopnął w koło, sprawiając, że zaczęła się obracać wokół własnej osi. Trochę trwało, zanim udało jej się zatrzymać. – Ton – krzyczała przerażona Winter, patrząc na Lily walczącą rozpaczliwie z napastnikiem, który próbował wepchnąć język do jej ust. Beth też zaczęła wzywać pomocy. Ton pośpieszył do Beth, próbując ją odciągnąć od mężczyzn, jednak kolejny z nich, stojący za Sam, zablokował mu drogę. Starszy pan próbował go uderzyć, jednak motocyklista zrobił unik i uderzył go z całej siły w brzuch. Ton padł na kolana. Napastnik trzymający Lily złapał ją za 80

Jamie Begley – Viper’s Run

tyłek i podniósł tak, że jej stopy nie dotykały ziemi, niosąc w tym samym kierunku, w którym powlekli Beth. – Stójcie! Sam, zmuś ich, żeby przestali – Winter błagała dziewczynę, która obojętnie przyglądała się wydarzeniom. – Nie będę nikogo do niczego zmuszać, tylko pójdę do baru na hamburgera. To wasza wina, my zajmowaliśmy się własnymi sprawami – warknęła Sam. – A to są prawdziwi faceci, a nie cipy jak Last Riders. Złapała za rączki wózka i próbowała go pchnąć, jednak tym razem Winter była przygotowana i trzymała koła z całej siły. Wkurzona Sam próbowała przewrócić wózek i prawie udało jej się zrzucić z niego Winter, kiedy znienacka pojawił się Viper, odepchnął ją posyłając z łoskotem na chodnik. Ludzie zaczęli wychodzić z baru, jednak nikt nie kiwnął palcem, żeby im pomóc. – Ty suko, zabiję cię, jeśli tkniesz ją jeszcze raz – obiecał Viper. – Wiesz co, Viper, nie boję się ciebie. Tym razem mam kogoś, kto mi pomoże. Kogoś, kto nie boi się twojego ciotowatego klubu. Viper ruszył do Lily i Beth, ale dwóch pozostałych motocyklistów zaszło mu drogę. – I co teraz zrobisz? Pokonasz ich wszystkich? – drwiła Sam. Bez słowa uderzył jednego z obcych w twarz. Dźwięk łamiących się kości sprawił, że Winter zrobiło się słabo. Uderzony cofnął się, w tym czasie drugi ruszył do przodu i bójka zrobiła się krwawa. Winter patrzyła, jak Viper pozbył się drugiego napastnika, ale znowu zaatakował pierwszy. Nie mieli jednak szans, obaj byli bezradni wobec ataku Vipera. W odgłosy bójki wdarł się ryk zbliżających się motocykli. Członkowie Last Riders wjechali na parking i okrążyli walczących. Razer ruszył w stronę dziewczyn, żądając by napastnicy puścili Beth. Ten ściskający Lily mocniej ją przytrzymał, odwracając w stronę wkurzonych motocyklistów. Uwolniona Beth podbiegła do narzeczonego. Przyciągnął ją do siebie na chwilę, po czym kazał stanąć obok Winter. Beth chciała zaprotestować, jednak tego nie zrobiła, szybko podchodząc do wózka i wykorzystując go do złapania równowagi. Viper wciąż walczył z przeciwnikami. Jeden ruszył na niego, ale nadział się na jego pięść i został powalony. Razer i Knox rzucili się na tych, którzy, zaatakowali Beth. Ta czwórka walczyła brzydko i Winter nie mogła na to patrzeć. Spojrzała na Lily, która trzymana w mocnym uścisku, zamarła z przerażenia. Jej piękna sukienka była rozerwana na jednym z ramion. Wtem Winter ujrzała jak Shade i Rider zsiadają z motorów. Rider ruszył do przodu, jednak Shade gestem dłoni 81

Jamie Begley – Viper’s Run

nakazał mu się cofnąć. Zdjął okulary przeciwsłoneczne i kurtkę, zostając w samej koszulce z długim rękawem. Można by pomyśleć, że człowiek trzymający Lily ją puści, wiedząc że Last Riders mają przewagę liczebną, ale nie, teraz ściskał ją jeszcze mocniej, jak coś cenniejszego niż życie. Jego życie. Winter bała się Shade’a, kiedy był w dobrym nastroju, a teraz, gdy spokojnie zbliżał się do swojego celu, czyli mężczyzny trzymającego Lily jako zakładnika, bała się go jeszcze bardziej. – Puść ją – powiedział Shade złowieszczym głosem. Jeden z mężczyzn trzymanych przez Vipera krzyknął: – Slot, puść ją. Ten zignorował kolegę, jednak był na tyle sprytny, aby nie spuszczać oczu z Shade’a. – Pozwól mi wsiąść na motor i odjechać, wtedy ją puszczę. To twoja dziwka? – Ona nie jest dziwką. – Jest twoja. Po prostu pozwól mi odjechać, nie chcę więcej problemów. – Wpadłeś w tarapaty w momencie, gdy na nią spojrzałeś – Shade skinął na Ridera, który przekradał się do przodu, by się cofnął. Slot spojrzał na niego, jednak Shade nie wykorzystał nieuwagi przeciwnika, zamiast tego, co nie było łatwe, ponownie przyciągnął uwagę na siebie. – Słyszałeś o Last Riders? – Słyszałem, ale się was nie boję. Więcej się pieprzycie niż walczycie. – Możemy tak robić, bo inne kluby nauczyły się, żeby z nami nie zadzierać, co daje nam więcej czasu na pierdolenie. Czy ktoś ci mówił, czemu tak nas nazywają? – zapytał Shade. – Nie. Ta rozmowa sprawiła, że mężczyzna był coraz bardziej przerażony. Można było zobaczyć, jak się trzęsie. Winter mu się nie dziwiła. Shade był ubrany na czarno. Każdy wystający kawałek skóry, poza twarzą, był pokryty tatuażami. Na jego obliczu malowała się groźba i determinacja. – Widzisz tę kobietę siedzącą na wózku inwalidzkim? Mężczyzna zaczynał wyglądać na bardziej przerażonego niż Lily. – Tak. – Sprawię ci taki sam. Nazywają na Last Riders, ponieważ jeśli z nami zadrzesz, dojebiemy ci tak mocno, że już nigdy nie będziesz w stanie jeździć. Slot właśnie miałeś swoją ostatnią przejażdżkę. – Shade skończył swoją wypowiedź, zaciskając zęby. 82

Jamie Begley – Viper’s Run

Nim mężczyzna zdążył złapać oddech, Lily była poza jego zasięgiem, a Shade bił go do nieprzytomności. Parking zaroił się od szeryfa i jego zastępców, ktoś z restauracji pobiegł do nich. Nikt z Last Riders nie starał się powstrzymać Shade’a. Potrzeba było dwóch policjantów, aby zdjąć go ze skamlącego mężczyzny. W końcu, zadając ostanie kopnięcie w jego twarz, Shade pozwolił się odciągnąć. Gdy tylko Lily została uwolniona, Razer natychmiast zaprowadził ją do Beth. Winter zmarszczyła brwi, przez całe zajście dziewczyna stała nieruchomo jak pomnik. Nie zmieniło się to nawet po jej uwolnieniu. Beth mocno ją przytulała, szepcząc cicho do jej ucha. Winter nie słyszała co mówiła, ale nie przyniosło to żadnego efektu. – Czy musimy zabrać ją do szpitala? – zapytała z troską. – Nie, musimy zawieźć ją do domu – odpowiedziała Beth. – Szeryf nas odwiezie, a jutro wrócimy po twój samochód – dodał Razer, zbliżając się do sióstr. Przez cały czas Lily nie drgnęła. Szeryf podjechał radiowozem i stanął obok nich. Wysiadł, aby otworzyć tej trójce drzwi. Viper podszedł do Winter i zapytał: – Wszytko w porządku? – Tak. – Za chwilę wrócę po ciebie i Tona. Idę po samochód. – Ok. – Nie wiedziała, co innego powiedzieć, więc tylko mocno ścisnęła go za rękę. Viper kiwnął głową na Tona, który natychmiast do niej podszedł, a on pobiegł do samochodu. – Przepraszam, Winter, powinienem odejść, kiedy Beth chciała mnie zabrać – przeprosił straszy mężczyzna. – To by było rozsądne, jednak rozumiem twoją frustrację związaną z Sam. Wkurzyła Vipera, tak samo jak ciebie. Viper podjechał samochodem. Przed powrotem do klubu odwieźli milczącego Tona. Gdy dojechali do klubu i Viper wnosił ją do środka, pozostali członkowie zaczęli wracać. Zaniósł ja do sypialni i posadził na łóżku. – Czy potrzebujesz swoich tabletek przeciwbólowych? – zapytał z troską Viper. – Nie, plecy mnie nie bolą. – Muszę iść na dół. Wszystko w porządku? 83

Jamie Begley – Viper’s Run

– Tak. Myślę, że położę się na trochę. – Przyniosę nam obiad, gdy będzie gotowy. – Ok – powiedziała Winter, w ciszy przyglądając się, jak idzie do łazienki umyć ręce i twarz, nim zszedł na dół. Wiedziała, że jest wściekły. Miała tylko nadzieję, że szeryf był na tyle sprytny, aby w najbliższym czasie nie wypuścić napastników. Viper zszedł na dół, członkowie czekali na niego. Kobiety siedziały w salonie, zaś mężczyźni byli w kuchni. – Cash? – zażądał informacji. – Szeryf aresztował wszystkich motocyklistów. Sam została zgodnie z twoją prośbą wypuszczona. Rider ją śledzi, wydaje się, że dołączyła do klubu w sąsiednim stanie. – Blue Horsemen? – zapytał zaskoczony Viper. – Do dzisiaj byli na tyle mądrzy, aby trzymać się w bezpiecznej odległości. – Tak. – Potwierdź to, wtedy wykonamy nasz ruch. Cash kiwnął ze zrozumieniem. – Gdzie jest Shade? – zapytał Viper. – Tam gdzie Razer. Viepr kiwnął głową. – Knox, Train, upewnijcie się, że kiedy z nimi skończymy, kilku z nich ujdzie z życiem. Ktoś musi przeżyć i powiadomić innych, że z nami się nie zadziera. – Nas dwóch to za mało. Możemy powstrzymać Razera, jeśli będziemy mieć szczęście, jednak Shade… – powiedzieli, zwieszając głowy. – Wiesz jaki jest, kiedy jest wkurzony, a nie ma nawet co mówić, w jakim teraz jest stanie. Viper kiwnął głową ze zrozumieniem. – Cash, kiedy będziemy gotowi, wezwij wsparcie z Ohio. Na tyle małe, żeby tam nas nie osłabić, ale na tyle duże, aby zająć się Blue Horsemen i powstrzymać Razera i Shade’a od rozwalenia całego klubu. Viper zwrócił się do Traina: – Przyprowadź Evie. Train wyszedł do pokoju obok i po chwili wrócił z Evie. Viper udzielił jej instrukcji. – Proszę, zawieź zakupy do Beth i pozwól, by zabrała swoje rzeczy. Resztę przywieź z powrotem do Winter. Sprawdź co u Lily i zapytaj, czy nie jesteś im do czegoś potrzebna. – Już jadę. 84

Jamie Begley – Viper’s Run

Viper rzucił kluczyki. Gdy tylko wyszła z pokoju, Cash zadał pytanie, o którym każdy myślał. – Co z Sam? – Mam dosyć wyciągania z niej informacji. Nigdy nie powie nam pieprzonej prawdy. Evie i kobiety sobie z nią poradzą. Pozostali członkowie kiwnęli ze zrozumieniem. – Kiedy chcesz uderzyć na Blue Horsemen?. – Nie ruszymy w ciemno. Niech Shade rozpozna teren, wtedy podejmiemy decyzje. Chcę aby bracia z Ohio byli tu na kilka dni przed atakiem. Kiedy wydam rozkaz, musimy być gotowi do drogi. Członkowie Last Riders usiedli z ponurymi minami, każdy przygotowywał się do bitwy jaka ich czekała. Wszyscy z Blue Horsemen zapłacą za to, co tylko kilku z nich zrobiło. Gdy z nimi skończą, klub przestanie istnieć.

85

Jamie Begley – Viper’s Run

ROZDZIAŁ 9 Nastał poniedziałkowy poranek i członkowie spokojnie przygotowywali się do pracy w fabryce. Winter wstała wcześnie, pozwalając Viperowi pospać. Po tym jak się ubrała, podjechała do biurka i zaczęła zajmować się niekończącą papierkową robotą Vipera. Ilość była oszałamiająca. Gdyby nie pracowała nad nią w czasie wolnym, byłoby jeszcze gorzej. Po godzinie zrobiła sobie przerwę, chwyciła napój z małej lodówki, którą miał w pokoju i otworzyła batonik muesli do przegryzienia. Viper leżał na brzuchu na łóżku, a splątane prześcieradło ledwo zakrywało jego jędrny tyłek. Ostatniej nocy długo nie kładł się spać. Zjadł z nią obiad i powiedział, że musi wrócić na dół. Oglądała telewizję aż nie zmorzył ją sen. Nie dotknął jej od piątkowej imprezy. Nie mogła powstrzymać się przed zastanawianiem, czy nadal zaliczał dziewczyny z klubu. Zazdrość rozdzierała ją, ale odrzucała te uczucia, nie chcąc ponownie przechodzić tego z Viperem. Już raz ją zwiódł, więc tym razem musiała uważać i mieć oczy otwarte i obojętne serce. – Co sprawiło, że wyglądasz tak ponuro? Była tak zatopiona w myślach, że nie zauważyła, że mężczyzna nie śpi i się w nią wpatruje. – Zastanawiałam się jak Lily sobie radzi. Wiesz coś na ten temat? – Evie mówiła, że czuje się lepiej. – Naprawdę się o nią martwiłam. – Chyba dobrze poznałaś Beth i Lily? Wahała się przez chwilkę, ale zgodnie z prawdą odpowiedziała: – Na tyle dobrze, na ile mi pozwoliły. One są ze sobą bardzo blisko Żadna z nich nigdy nie starała się, czy pomyślała, aby poderwać chłopaka swojej siostry, co czasem się dzieje wśród rodzeństwa. Nawet nie wiem, czy Beth spotykała się z kimś, zanim poznała Razera. Lily zawsze była z Charlsem. Wszyscy w miasteczku wiedzą, że on od lat jest w niej zakochany. Viper przytaknął. Przesunął się i usiadł opierając plecami o wezgłowie łóżka. Kołdra ledwo zakrywała jego fiuta. Zauważyła, że miał poranną erekcję. – A czy ona czuje do niego to samo? 86

Jamie Begley – Viper’s Run

Winter nie wiedziała co odpowiedzieć. Była pewna w stu procentach, że Razer niczego z Beth nie wyciągnie na temat Lily. Znała je lepiej niż ktokolwiek z całego miasteczka i wiedziała, że oczekują od niej zachowania prywatności. – Nie wiem – postanowiła udawać niewiedzę. – Odwracając się do biurka, wróciła do porządkowania dokumentów. – Dlaczego uchylasz się od odpowiedzi? – A dlaczego chcesz wiedzieć tak dużo na ich temat? Jeżeli coś cię interesuje, to zapytaj Razera, a jeszcze lepiej Beth. Jeśli będzie chciała, to odpowie – prychnęła w odpowiedzi. Viper przesunął się na brzeg łóżka, następnie wstał przeciągając się leniwie. Winter nie odwróciła wzroku od rachunków, starając się nie wpatrywać w imponujące ciało. Choć nie chciała się przyznać, tatuaże na jego klatce piersiowej, brzuchu i ramieniu, niesamowicie na nią działały. Całe szczęście, że nie wiedziała o nich wcześniej, bo doprowadziłyby ją do szaleństwa. Z determinacją wróciła do papierkowej roboty, nie zważając na ciepło ogarniające jej ciało. Słyszała kroki w kierunku łazienki a potem szum prysznica. Kilka minut później usłyszała, że wyszedł i ubrał się, ale cały czas odmawiała spoglądania w jego kierunku. – Od dzisiaj masz nowego terapeutę. – Przerwał jej niesforne fantazje. – Co się stało z Connerem? – W piątek zrezygnował. – Przed czy po imprezie? – Przed. – Dlaczego mi nie powiedziałeś? – Nie chciałem, by zmienił zdanie – wyjaśnił, zakładając koszulkę. – Musiał skupić się na twojej rekonwalescencji, a nie na tym, jak dostać się do twojej cipki. Jesteś gotowa na śniadanie? – Tak – odpowiedziała przez zaciśnięte zęby. Viper seksownie się do niej uśmiechnął i podniósł do góry. Chwilę później siedziała przy stole w kuchni i jadła śniadanie. Prawie kończyła, gdy zabrzmiał dzwonek do drzwi. Train wprowadził starszą kobietę. – Winter, to Donna, twoja nowa fizjoterapeutka. – Viper pokrótce przestawił sobie kobiety. Viper zniósł ją na dół, gdzie się przebrała. Winter wyrobiła w sobie nawyk zostawiania dodatkowego stroju do ćwiczeń w pralni, co pozwalało Evie zaoszczędzić kilku wypraw po schodach. 87

Jamie Begley – Viper’s Run

Donna rozpoczęła ćwiczenia. Po jakimś czasie zmęczona Winter ruszyła w stronę łazienki. – Dokąd się wybierasz? – Chciałam wziąć prysznic – odpowiedziała zdezorientowana Winter. – Jeszcze z tobą nie skończyłam ćwiczeń. – Nie? – Nie – odpowiedziała stanowczo Donna – Spójrz tutaj. Winter patrzyła jak podchodzi do przykrytego materiałem sprzętu. Myślała, że członkowie kupili nowe urządzenie dla siebie, jednak było ono przeznaczone dla niej. Był to zestaw równoległych drążków, dzięki którym mogła zacząć poruszać się na dłuższe odległości. Poczuła zbierające się łzy szczęścia. – Jesteś gotowa? – O tak. – W takim razie zaczynamy. Dla Winter, to była najcięższa rzecz, jaką do tej pory była zmuszona zrobić. Conner pozwalał jej tylko na kilka kroków, teraz chodziła tam i z powrotem wzdłuż całej długości drążków. Donna nie pozwoliła jej się przeciążyć i przerwała ćwiczenia po kilku próbach. – Jutro także na tym popracujemy – obiecała. Jaccuzi było niebem dla jej zbolałych mięśni. Winter odpoczywała, siedząc w wannie, gdy do pomieszczenia wszedł Viper. – I jak dziś poszło? – zapytał Donnę, ale to Winter odpowiedziała: – Wspaniale. – Szczęście rozświetliło jej twarz, usuwając smutek, który wydawał się już na zawsze do niej przyklejony. – Muszę jechać do kolejnego pacjenta, zajmiesz się nią? – zapytała Donna Vipera. – Tak. Donna pożegnała i wyszła. – Chcę już wyjść. – Winter przesunęła się, czekając aż pomoże jej wyjść z wanny. – Pomaga ci gorąca woda? – Tak, odpręża i rozluźnia napięte mięśnie nóg i pleców. Viper skinął głową, śledząc kroplę wody spływającą po skórze pomiędzy jej piersiami. Winter po raz pierwszy poczuła się skrępowana, będąc przy nim w mikroskopijnym bikini. 88

Jamie Begley – Viper’s Run

– Viper? Spojrzał na nią, niechętnie odrywając oczy od jej odsłoniętego ciała. Podniósł ją i wyciągnął z wanny, zanim podał ręcznik, Cierpliwie czekał aż się wysuszy, a następnie wziął w ramiona i zaniósł do ich pokoju. – Naprawdę polubiłam nową terapeutkę. Viper, dzisiaj znowu chodziłam. Posadził ja na krześle i przyglądał się jak wybiera ubrania. Zanim wjechała do łazienki, by się przebrać, spojrzała na niego i dodała: – Mam nadzieję, że już za kilka tygodni będziesz miał mnie z głowy. Viper przytaknął, nie odzywając się ani słowem. Stał, patrząc przez okno. Po raz pierwszy w życiu, nie wiedział, jak dotrzeć do kobiety. Winter nie chciała dostrzec jego zainteresowania nią, nie zważając na sygnały wysyłane przy każdej okazji. Odwróciła sytuację przeciwko niemu. Teraz już wiedział, jak czuła się w ciągu tych dwóch lat, gdy starała się przyciągnąć jego uwagę, podczas gdy on stale trzymał ją na dystans. Usłyszał, że wyłączyła prysznic i się ubiera. Wciąż była krucha i będzie przez dłuższy czas. Nie była jeszcze wystarczająco silna, by poradzić sobie z całą mocą jego pożądania, ale zdrowiała. Gdy uzna, że jest w stanie dać sobie z nim radę, wtedy wszystkie narzucone ograniczenia zostaną usunięte. Dał czas potrzebny jej ciału do leczenia, ale także by czas wyleczył to, co spieprzył przez ostatnie dwa lata. Zacisnął dłonie w pięści, zmuszając swoje ciało do uspokojenia się i aby odzyskać kontrolę nad fiutem. Widok jej w bikini tak go wyburzył, że chciał ją złapać, ale był w stanie odzyskać kontrolę. Nie pieprzył się z nikim od nocy, kiedy została zaatakowana, i zaczął to odczuwać. Przez te dwa lata, kiedy myślała, że był jej wierny, pieprzył wszystko, co się trafiło, realizując swoje pragnienie jej, przy pomocy wielu chętnych, kobiecych ciał. Teraz, kiedy nie zależało jej na nim, nie mógł się zmusić, by dotknąć inną kobietę. Winter zemściła się i nawet o tym nie wiedziała, lub nie interesowało ją to. *** Winter zaczęła chodzić przed Bożym Narodzeniem. Początkowo była powolna i niepewna, ale stopniowo radziła sobie coraz lepiej. Nie powiedziała Viperowi, że spotkała się z zarządem szkoły, by poinformować, że będzie gotowa wrócić do pracy w nadchodzącym semestrze. Na szczęście szkoła była zamknięta do połowy stycznia. Nadal musiała używać laski ale była pewna, że sobie poradzi. Fizyczną 89

Jamie Begley – Viper’s Run

część obowiązków mogła zlecić swojemu zastępcy, co pozwoliłoby jej odzyskać w pełni siły. Na święta było cicho i spokojnie, ponieważ tylko kilka osób zostało w klubie. Nawet Shade zniknął. Beth i Razer spędzali Boże Narodzenie z Lily, która wydawała się dochodzić do siebie po napaści. Beth wyznała, że w końcu udało się jej namówić siostrę na spotkanie z psychologiem. Nigdy wcześniej nie wspominała, jakie demony z przeszłości ścigały Lily. Winter nie była pewna, czy chce wiedzieć, co strasznego spotkało i złamało tą śliczną dziewczynę. Niektóre rzeczy nie powinny nigdy ujrzeć światła dziennego. Świąteczny obiad, w którym udział wzięli tylko Viper, Rider, Knox i Evie był bardzo udany. Winter wzięła na siebie gotowanie, za co otrzymała masę komplementów. Dwa dni później, w piątek, ekipa wróciła w składzie, który według Winter gwarantował dziką noc. Nie uczestniczyła w kolejnej imprezie i nie zamierzała. Planowała powrót do domu pod koniec przyszłego tygodnia, dając sobie jeszcze tydzień czasu na terapię. I choć nie chciała się do tego przed sobą przyznać, był to ostatni tydzień z Viperem. *** – Tyle wystarczy. Nie chcę przeforsować twoich mięśni. Winter odprężyła się i pochyliła by złapać oddech. – Radzisz sobie świetnie i coraz lepiej wyglądasz – skomplementowała ją Donna. – Dziękuję. Czuję się całkiem dobrze. Nie biorę już leków przeciwbólowych i coraz rzadziej mam skurcze mięśni. – Wygląda na to, że już są prawie wyleczone. A co powiedział lekarz? – Że, jak to mówią, zawsze najpierw trzeba nauczyć się chodzić, nim spróbuje się pobiec. Dowcipna uwaga lekarza nie bawiła jednak Winter. Donna zaśmiała się. – Nie martw się. Świetnie sobie radzisz z ćwiczeniami i myślę, że za kilka miesięcy będziesz nawet mogła pozbyć się laski. Winter także się uśmiechnęła. – Tak właśnie zamierzam. Poza tym zaplanowałam powrót do pracy za dwa tygodnie. Donna zmarszczyła brwi. 90

Jamie Begley – Viper’s Run

– Na pewno jesteś na to gotowa? To wielka różnica poruszać się w obrębie domu, a stać kilka godzin w szkole Co na to lekarz? – Nie mówiłam mu o tym – przyznała Winter. – Ale myślę, że wszystko będzie w porządku. W szkole mam współpracowników. Kiedy będę zmęczona, poproszę o pomoc mojego zastępcę. – Winter, myślę, że powinnaś się nad tym poważnie zastanowić. Według mnie lepiej, żebyś wróciła do pracy w następnym roku szkolnym. – Muszę wrócić jak najszybciej. Nie mogę dopuścić, aby zastąpiono mnie kimś na stałe. W miasteczku jest tylko jedno liceum. Jeśli stracę pracę, to nowej będę musiała szukać w innym stanie. Donna przestała argumentować, wiedząc, jak trudno jest zdobyć dobrą pracę w Treepoint. – Chodźmy do jacuzzi. Winter przebrała się w kostium kąpielowy i weszła do wanny z hydromasażem. Powoli się odprężała, leżąc w ciepłej wodzie. Wtedy zadzwonił telefon Donny. Bez skrępowania przysłuchiwała się rozmowie, a widząc zaniepokojenie na twarzy rehabilitantki, doszła do wniosku, że coś musiało się stać jednemu z jej pacjentów. – Winter, obawiam się, że musimy już na dzisiaj skończyć – powiedziała Donna, gdy zakończyła rozmowę telefoniczną. – Jeden z moich pacjentów przewrócił się i mocno poturbował. Muszę się nim zająć. Przy jej pomocy Winter wyszła z jacuzzi. Zwykle Donna towarzyszyła jej, gdy się przebierała, ale tym razem Winter namawiała ją do szybkiego wyjścia. – Sama sobie poradzę. Idź. Nic mi nie będzie. Ubiorę się i zadzwonię po kogoś, by pomógł mi się dostać na górę. Starała się wszystko robić sama, jednak dla bezpieczeństwa zawsze ktoś jej towarzyszył, gdy wchodziła po schodach. – Jesteś pewna? – zapytała Donna, myśląc już o kolejnym pacjencie. – Idź. W końcu udało się przekonać kobietę do wyjścia. Winter weszła do toalety, by się przebrać. Gdy już kończyła, usłyszała głosy, a następnie chlupot wody. Ktoś najwyraźniej wszedł do wanny. Pospieszyła się, nie chcąc pozostawać w pomieszczeniu bez niczyjej wiedzy. Otworzyła drzwi i skierowała kroki do pomieszczenia z jacuzzi. Przymknięte drzwi blokowały jej widok. Chciała dać znać o swojej obecności, lecz nagle usłyszane głosy zatrzymały ją w pół kroku. – Daj spokój. 91

Jamie Begley – Viper’s Run

Winter rozpoznała głos Bliss i Ridera, który odpowiedział: – Zdejmij to. – Nie. Nie wiem, gdzie jest teraz Winter. – Widzieliśmy jak jej terapeutka wychodziła, więc musi być w swoim pokoju – głosem pełnym frustracji przekonywał Rider. Winter zmarszczyła brwi. Dlaczego Bliss przejmowała się, czy przypadkiem jej tu nie ma, zanim zdejmie koszulkę? Pozostałe kobiety z klubu nie miały problemu z obnażaniem piersi, niezależnie od tego, kto znajdował się obok. Ale sięgając pamięcią wstecz, zdała sobie sprawę, że Bliss nigdy nie eksponowała górnej części ciała, choć nie wstydziła się paradować w kusej bieliźnie. – Cholera, szkoda ukrywać tak piękny tatuaż – mruknął Rider. Przez szparę w drzwiach Winter widziała, jak bawi się piersiami Bliss. Czując się niekomfortowo w tej sytuacji, zapragnęła za wszelką cenę wyjść niezauważona. – Będę zadowolony, jak wszystko wróci do normy, a ona wróci do swojego domu. Viper mówił, że to już niedługo. – Rider, myślę, że zaczęło mu na niej zależeć. – Jak na każdej, z tym, że ona jest tu wyłącznie kawałkiem układanki. – Co masz na myśli? Vincent Bedford jest w więzieniu, więc jakie informacje Viper miałby od niej wyciągnąć? – Nie zerwie z nią całkowicie, dopóki nie znajdzie tego dzieciaka. Dopiero wtedy nie będzie mu już do niczego potrzebna. – Myślę, że się mylisz – przekonywała Bliss. – Tak? Bliss, jesteś z nami już wystarczająco długo, by wiedzieć, jak bardzo Viper lubi się pieprzyć i nawet sama się o tym przekonałaś. Wiesz, jak on to robi, i myślisz, że jej połamane ciało przetrwa takie rżnięcie? Winter spostrzegła, że tym razem Bliss nie zaprzeczyła. Nie mogła, mężczyzna włożył język głęboko do jej gardła, nie dając Bliss dojść do słowa. Dyskretnie przesunęła się do drzwi, przeszła przez siłownię i udała na górę. Na szczęście nikt nie widział jak wchodziła. Przygotowała sobie napój, usiadła przy stole i czekała. Niedługo potem przyszła Evie. Winter poprosiła ją, by towarzyszyła jej, gdy będzie wchodziła na górę po schodach. Kiedy już były w pokoju, Winter podziękowała Evie. – Nie ma problemu i tak szłam się przebrać. Wieczorem, schodzisz na imprezę czy zostajesz w pokoju? – Myślę, że zejdę na kolację – powiedziała Winter, podejmując decyzję. – W takim razie do zobaczenia na dole. 92

Jamie Begley – Viper’s Run

Evie uśmiechnęła przed wyjściem, nieświadoma bólu, który Winter ukrywała. Podeszła do krzesła przy oknie i patrzyła nie widząc niczego. Dzień był ciepły, jak na tę porę roku, sprawiając wrażenie, jakby zaczęła się wiosna. Zima była ostra, więc mężczyźni skorzystali z pogody i rozpalili grilla w ogromnym ogrodzie. Dłuższą chwilkę zajęło jej zebranie myśli i uzmysłowienie sobie, że patrzy na Vipera i Shade’a, kładących steki i hamburgery na grillu. Kobiety siedziały wokół dwóch dużych stołów piknikowych, zajęte rozmową. Winter nie musiała przyglądać się scence poniżej, by wiedzieć, że tu nie pasowała. Chciała odwrócić się od okna, kiedy zobaczyła Evie, zbliżającą się do mężczyzn uwodzicielskim krokiem. Obaj odwrócili się i patrzyli, jak podchodzi. Żołądek Winter zacisnął się i było jej niedobrze na samą myśl, co miało się wydarzyć. Evie pochyliła się ku Viperowi, który położył wolną rękę na jej talii i roześmiał się z tego, co powiedziała. Evie zbliżyła się i wyciągnęła rękę, aby wytropić konkretny kierunek wskazywany przez ramię Shade’a. Winter poczuła jego spojrzenie; Shade obserwował ją, gdy patrzyła na nich.Odwrócił się do grilla, obracając steki i unikając dotyku Evie. Gdy Viper i Evie spojrzeli w górę, zdała sobie sprawę, że użył ruchu, aby ostrzec resztę, że ich podgląda. Odsuwając się od okna, poszła do łazienki, zamknęła drzwi i włączyła prysznic. Nie była zaskoczona, kiedy drzwi sypialni się otworzyły i Viper zapukał do łazienki. – Czy potrzebujesz pomocy z zejściem na dół? Jedzenie wkrótce będzie gotowe. – Nie, dziękuję, wezmę coś później. Myślę, że najpierw zrobię sobie krótką drzemkę. – Jesteś pewna? – Tak. Winter wyłączyła wodę, nie chcąc wzbudzać więcej podejrzeń i odczuła ulgę słysząc, że drzwi do sypialni otwierają się, po czym zamykają. Poczekała kilka minut, upewniając się, że nie wrócił, zanim wyszła z łazienki. Podeszła do szafy i wyciągnęła walizkę. Pakowanie rzeczy zajęło chwilę. Ustawiła wszystko pod drzwiami do sypialni. Przebrała się w jeansy i luźny szmaragdowy sweter. Czesząc włosy, przyjrzała się sobie z uwagą. Tym razem była zdecydowana odejść z tego domu. Viper nie będzie w stanie wykorzystać jej bezradnego stanu, jeśli będzie zdrowo wyglądała. Pierwszy raz od dłuższego czasu, patrzyła na siebie i była w szoku widząc zmiany. Jej włosy znacznie urosły, sięgały teraz ramion, delikatnie kręcąc się i lśniąc kasztanowym blaskiem, co pasowało do jej bladej cery. Zielony sweter podkreślał 93

Jamie Begley – Viper’s Run

jej szmaragdowe oczy. Po ataku straciła kilka kilo, ale ćwiczenia sprawiły, że nabrała tężyzny fizycznej i siły. Nadal miała niedowagę ale zyskała masę mięśniową. Może nie będzie tak ładna jak inne kobiety, ale nie wyglądała już bezsilnie. Winter wyciągnęła rękę i mocno zacisnęła palce na komodzie, licząc, że to pozwoli przywrócić jej kontrolę nad emocjami. Gdy po raz pierwszy dowiedziała się, jak poważne są uszkodzenia jej ciała, nie widziała końca swojego cierpienia. Bała się, że nigdy całkowicie nie wyzdrowieje, nie tylko po ataku, ale także z miłości do Lokera. Teraz widziała, że jest już blisko. By to zakończyć, musiała osiągnąć dwie rzeczy. Po pierwsze rozciągać ciało poprzez ćwiczenia i treningi, po drugie zakończyć gierki Vipera. Mając to w pamięci, użyła telefon, aby zadzwonić do jedynej osoby, która mogła pomóc jej odejść od mężczyzny, którego na dobre chciała wyciąć ze swego życia. Ostrożnie schodząc po schodach, intensywnie koncentrowała się na tym, by dokonać tego na własną rękę. Wszyscy byli na zewnątrz, pozostawiając dom dziwnie cichy, ale każde skrzypnięcie sprawiało, że serce Winter się zatrzymywało. Gdy zeszła, odetchnęła z ogromną ulgą i ruszyła w kierunku ogrodu. Ich piątkowy wieczór był w pełnym rozkwicie. Podeszła do stołu piknikowego, gdzie siedzieli i jedli Evie, Bliss, Dawn, Rider, Viper i Shade. Znalazła wolne miejsce na końcu stołu, obok Bliss. Gdy ją przywitali, odpowiedziała ze sztucznym uśmiechem przyklejonym do twarzy. – Przyniosę ci coś do jedzenia – zaoferował Viper i zaczął wstawać od stołu. – Nie, dziękuję, ale chętnie napiję się piwa. – Wskazała na chłodziarkę na końcu stołu. Shade sięgnął po jedno i sprawnym ruchem puścił butelkę w jej stronę. Otworzyła je i wzięła duży łyk. W tym czasie pozostali kontynuowali rozmowę. Siedziała, przysłuchując się i patrząc jak kilkoro członków wstaje od stołu, by zacząć tańczyć lub przesiąść się na patio. Muzyka wprawiła ją w dobry nastrój i przez chwilę żałowała, że nie będzie jej tu wiosną i latem. W ciepłe miesiące musiało być w ogrodzie bardzo przyjemnie. – Bliss, podoba mi się twój top. Do twarzy ci w tym kolorze. – Winter skomplementowała kobietę podczas przerwy w rozmowie. – Kupiłam go za bon, który sprezentowałaś mi na Boże Narodzenie. – Cieszę się, że znalazłaś coś, co ci się spodobało – powiedziała szczerze Winter. – Ostatnimi czasy zastanawia mnie pewna rzecz. Zauważyłam, że wszystkie wasze kobiety mają tatuaż, każda z innym numerem. 94

Jamie Begley – Viper’s Run

Topy Evie i Dawn ledwo przykrywały ich ciała, ukazując tatuaże na piersiach. – Tak, możemy wybrać sobie tatuaż i umieścić w nim datę – wyjaśniła Evie. – Niektóre, jak ja, wolą samą datę. – Rozumiem – Winter pociągnęła kolejny łyk piwa, świadoma rozmowy toczącej się przy stole. – Data jest zawsze ta sama? – Chciała dowiedzieć się, dlaczego Bliss ukrywa przed nią swój tatuaż i była zdeterminowana odkryć prawdę przed swoim wyjazdem. – Nie – ostrożnie odpowiedziała Evie, zaczynając podejrzewać obecność jakiejś pułapki. Viper zesztywniał, zaskoczony kierunkiem, jaki przybrała rozmowa. Spojrzał na Winter i dostrzegł determinację w jej wzroku. – Co oznaczają te daty? – Dzień, w którym oficjalnie dołączyłyśmy do Last Riders – powoli wyjaśniła Evie. – Rozumiem. W jaki sposób kobiety mogą zostać członkami klubu? – zapytała Winter, instynktownie wiedząc, że odpowiedź się jej nie spodoba. Evie rozejrzała się wokół siebie, szukając kogoś. kto przejąłby konwersację. Na szczęście zrobił to sam Viper, który z ponurym spojrzeniem powiedział: – Winter, po prostu zapytaj o to, co chcesz wiedzieć. – Właśnie to przed chwilą zrobiłam. Co to za wielki sekret? – Żaden sekret, a sprawy klubowe, o których wiedzą członkowie lub potencjalni członkowie. Tobie jednak wyjaśnię. Kobiety stają się pełnoprawnymi członkami, gdy zerżną lub doprowadzą do orgazmu sześciu z ośmiu członków klubu. Winter zacisnęła dłoń na butelce, czując obrzydzenie do siebie. Jak w ogóle mogła czuć cokolwiek do tego człowieka, który tak zimno na nią teraz patrzył? – Jak to dobrze dla facetów z klubu. Jak do niego wstępują? Po przerżnięciu konkretnej liczby kobiet? Stu na przykład? – zapytała uszczypliwie. – Nie, kandydat musi wybrać czterech z założycielskich członków klubu. – I co, dać im się przelecieć? – zdziwiła się Winter. Wściekłe spojrzenia mężczyzn przy stoliku były wystarczającą odpowiedzią. – Nie, wybierają czterech z ośmiu członków i muszą z nimi wygrać walkę na pięści. Jeśli nie oberwą zbyt mocno i dobrze walczą, stają się członkami. Winter nie wiedziała już, która opcja była gorsza. Z tymi, co do których była pewna, że byli w klubie od samego początku, nie chciałaby się zmierzyć jeden na jednego, a co dopiero gdyby zebrali się w grupę. – Macie jakieś dziwne upodobanie do liczb – rzekła sarkastycznie. 95

Jamie Begley – Viper’s Run

– Musimy mieć pewność, że facet, którego mianujemy naszym bratem, będzie w stanie obronić nie tylko siebie, ale zadba również o resztę. Picie piwa i tym podobne pierdoły na nic się nam nie przydadzą, gdy zaatakuje nas inny klub. Winter w pewnym stopniu rozumiała ten punkt widzenia. – Szczegółowo opracowane reguły ma ten wasz klub. A kobiety dostają tatuaż, gdy prześpią się z sześcioma z założycielskiej ekipy? – Winter nadal nie rozumiała, co tatuaż Bliss ma z nią wspólnego. – W zasadzie tak. – głos Vipera w najmniejszym stopniu nie wyrażał zawstydzenia. – Patrząc na te tatuaże widzę, że kobiety są bardzo dumne z swoich osiągnięć. Kobiety zesztywniały. Pierwsza odezwała się Evie. – Nie zasłużyłyśmy na takie podsumowanie. Możesz myśleć, że sześciu facetów to dużo, ale my i tak jesteśmy bardzo wybredne. Mam koleżanki spoza klubu, które pieprzą się z kilkoma różnymi kolesiami w miesiącu, gówno o nich wiedząc. Ja wiem wszystko o naszych facetach, że już nie wspomnę o tym, że to właśnie oni taszczyli cię po domu przez ostatnie miesiące i nie pisnęli ani słowa. – Racja. Przepraszam, jeśli was uraziłam. Wszyscy byliście dla mnie bardzo dobrzy i za waszą życzliwość nie powinnam odpłacać zachowując się, jak niewdzięczna suka. Kobiety przy stole rozluźniły się nieco, ale Winter czuła, że ciągle są zagniewane, tak samo jak mężczyźni. – Bliss, nie widziałam twojego tatuażu. Mogłabym go zobaczyć? Kobieta zesztywniała, rzucając spłoszone spojrzenie Viperowi. – Pokaż jej – rozkazał. Bliss pociągnęła koszulkę w dół, ukazując pierś i tym samym całość tatuażu. Był piękny. Winter poczuła napływ mdłości, widząc datę otoczoną łańcuszkiem czterech kwiatów. Przecież właśnie wtedy ją zaatakowano. – Kto dał ci ostatni głos, którego potrzebowałaś? – Winter wpatrywała się w tatuaż, podczas gdy w jej umyśle na nowo rozgrywała się scena ataku. – Ja – przyznał Viper. Niemal nadludzką siłą zmusiła się, aby zachować spokój i nie dać po sobie poznać przeszywającego ją cierpienia. Walczyła ze sobą, by zostać przy stole i dopić piwo do końca. Zebrani przy stole chcieli się rozejść, ale przeczuwali, że zaraz coś się wydarzy. Winter nie chciała im pokazać, jak bardzo jest zraniona, lecz nie mogła odejść i pozwolić, by gierki Vipera uszły mu na sucho. – Rider, teraz rozumiem o czym mówiłeś, zabawiając się dzisiaj z Bliss. 96

Jamie Begley – Viper’s Run

Wszyscy spojrzeli na dwóch członków, którzy siedzieli zmieszani, nie rozumiejąc o czym ona mówi. – Słyszałam jak mówisz do Bliss, że nie możecie się doczekać powrotu do normalności, gdy opuszczę klub. Jeśli to jest powód – wskazała na tatuaż Bliss – założę się, że nie możecie się już doczekać mojego wyjazdu. Viper powiedział wam, że to się stanie za dwa tygodnie. Nie zamierzam was więcej ograniczać i wyjeżdżam dzisiaj. Moje torby są spakowane, a mój kierowca powinien tu być lada chwila. Chciałabym podziękować wszystkim za pomoc jaką mi okazaliście – odważnie powiedziała Winter. Odwróciła się do Vipera. W jego oczach malowała się furia. – Niepotrzebnie się fatygowałeś. Powiedzieli, że nadal się mną bawisz, licząc na to, że Vincent powie mi coś o dziecku. Przeliczyłeś się. Wybacz, że nie mogłam bardziej ci pomóc, ale przynajmniej tym razem nie musiałeś marnować dwóch lat życia. – Widzę, że Rider i Bliss okazali się dla ciebie prawdziwą kopalnią wiedzy. Obydwoje wspomniani siedzieli nieruchomo niczym posągi. Bliss miała strach wypisany na twarzy. – Nawet nie wiedzieli, że tam byłam. Stałam na korytarzu, gdy byli w jacuzzi. – Ale dyskutowali o moich sprawach? Winter zamilkła. Nie chciała wpędzić Bliss w kłopoty. Nie znała za dobrze Ridera, ale on zawsze był dla niej miły i chętny do pomocy. Zaczęła żałować swojego planu, zdając sobie sprawę, że Bliss może mieć przez to kłopoty. Ona naprawdę się z nią zaprzyjaźniła i nie chciała jej skrzywdzić. Bliss, która była dumna ze swojego tatuażu, ukrywała go tylko dlatego, że nie chciała jej zranić. – Bliss i Rider nie zrobili nic złego. To ja ich podsłuchałam. Viper zignorował jej słowa. – Do kogo zadzwoniłaś tym razem? – warknął. – Do szeryfa. Zrozumiała, że popełniła straszny błąd, gdy zobaczyła jak Viper natychmiast skinął na Shade’a, który wstał, wyciągnął telefon i wyszedł zadzwonić. – On i tak przyjedzie – odważnie powiedziała Winter. Wszystko poszło nie tak, jak zaplanowała. Chciała ich wykurzyć do takiego stopnia, aby sami ją wyrzucili. – Na pewno? – naśmiewał się z niej Viper. – To i tak nie ma żadnego znaczenia, po prostu zadzwonię po kogoś innego. Sama mogę o siebie zadbać i nie muszę już tutaj dłużej zostać. 97

Jamie Begley – Viper’s Run

– Więc czujesz się w pełni zdrowa? „Dlaczego wydaje mi się, że to jest podchwytliwe pytanie?” – pomyślała Winter w panice. Zdecydowanie nie podobał jej się sposób, w jaki na nią patrzył. Złapała laskę i zaczęła oddalać się od Vipera. Nie widziała, dokąd idzie. Wiedziała tylko, że Viper był za nią, a Shade w środku, w domu. Mogła jedynie odejść od Vipera i przeczekać, aż ten się uspokoi. Był na nią wściekły. Tamtego wieczora w barze, gdy wszedł w potyczkę z motocyklistami z innego klubu, nie stracił panowania nad sobą. Uporał się z nimi ze stoickim spokojem. Winter żałowała, że również teraz tak się nie zachował. Viper śledził ją, obserwując, jak idzie do ogrodu za domem, w stronę altanki z huśtawką. Gorączkowo rozglądała się, szukając drogi ucieczki, ale żadnej nie było w zasięgu wzroku. – I czemu nie uciekasz? Winter spojrzała na niego z pogardą. Wiedział, że nie wyzdrowiała jeszcze całkowicie i boleśnie jej o tym przypominał. – Jesteś niepoważny. To ja tu powinnam być wściekła, nie ty. – Niby o co? Nie braliśmy ślubu. Nie mówiłem ci nigdy, że jestem z tobą w związku na wyłączność. Czy ja ci kiedykolwiek powiedziałem, że jesteś tylko moja? Dałem ci jakieś podstawy, abyś myślała, że jestem tylko twój? Pytania uderzały w Winter z każdym kolejnym krokiem. – Nie – odrzekła zgodnie z prawdą, zatrzymując się między altaną i huśtawką. Gdy chciała obejść huśtawkę, Viper zastąpił jej drogę, przyciskając do ściany budynku. – Gdy wyjeżdżałem z miasta, a ty próbowałaś wzbudzić moją zazdrość, spotykając się z każdym wolnym facetem z komitetu rodzicielskiego, co ci wtedy powiedziałem? – „Baw się dobrze.” Winter odwróciła głowę. Nie była w stanie patrzeć mu w oczy, gdy tak z niej drwił. – Mogłem zerżnąć cię do nieprzytomności jako Loker James, ale wolałem, żebyś wiedziała, kim naprawdę jestem, zanim to zrobię. Nie zawsze będę taki miły. Po prostu taki nie jestem. Nigdy nie byłem i nie zamierzam być. Miłych ludzi inni zawsze gnoją. Tak było z moim bratem. Winter usiłowała zaprotestować.

98

Jamie Begley – Viper’s Run

– Ty jesteś miła. Pogrywałem z tobą i trudno, nie mogę tego naprawić. Nigdy nie dawałem ci do zrozumienia, że między nami było coś więcej i jeśli się z tym nie pogodzisz, to ciągle będziesz na mnie wściekła. Ale to mi nie przeszkadza, wręcz przeciwnie, przez to mam jeszcze większą ochotę cię pieprzyć. Winter patrzyła w szoku, jak Viper sięga do jej piersi, ściągając w dół sweter i stanik. Zawstydzona, usiłowała zasłonić się, naciągając sweter z powrotem, wypuszczając przy tym laskę z ręki. Reszta klubu była teraz zajęta imprezowaniem albo seksem, całkowicie ich ignorując. Nie widzieli co robi z Viperem. Byłoby to zresztą niemożliwe – wiedziała, że skutecznie zasłania ją Viper i altana. Viper złapał ją za nadgarstki, uniósł jej ręce i związał sznurem, który był przymocowany do ściany budynku, a którego Winter nawet nie zauważyła. – Jesteście przygotowani na wszystko – usiłowała mu się wyrwać. Viper roześmiał się. – Staramy się. Zanim Winter zdołała zażądać, żeby ją wypuścił, zamknął jej usta pocałunkiem tak namiętnym, że jej mózg niemal eksplodował. Oderwała się od niego, mając nadzieję, że starczy jej determinacji. Zsunął jednak ponownie jej sweter, odsłaniając piersi. Wziął sutek do ust, drażniąc go zębami, podczas gdy wolną ręką ścisnął drugą pierś od dołu, pobudzając napływ krwi. Głowa Winter osunęła się na ścianę altany. – Wiesz, ile razy sobie ciebie tak wyobrażałem? Z piersiami wręcz czekającymi na moje usta, wołającymi do mnie, żebym je ssał, aż zaczniesz błagać o litość? Kogokolwiek pieprzyłem przez te dwa lata, zawsze wyobrażałem sobie, że posuwam ciebie. – Pieprzony kłamco. Na pewno nie myślałeś o mnie tej nocy, gdy byłeś z Bliss. Na jej tatuażu były cztery kwiaty. Zrobiła to z czterema? – Tak, z Cashem, Evie i mną. Pieprzyliśmy się całą noc. – wypowiadając te słowa, rozpiął jej spodnie i włożył w nie rękę. Winter usiłowała go kopnąć, ale skutecznie ją zablokował, stając między jej nogami. – Ostrożnie, nie chciałbym uszkodzić ci pleców, a jeszcze bardziej nie chciałbym, żebyś uszkodziła mi coś, czego planuję za chwilę użyć. – Idź do diabła, jeśli wydaje ci się, że mnie zwiążesz… – Nie podoba ci się? Trzeba było powiedzieć – przerwał jej i szybkim ruchem uwolnił jej nadgarstki z więzów. – Nie potrzebujemy żadnego hasła bezpieczeństwa, wystarczy zwykłe „nie”, ale twoja mokra cipka zdradza mi, że ani ci w głowie mówić „nie”. 99

Jamie Begley – Viper’s Run

Cały ten czas bawił się jej łechtaczką. Doskonale wiedział, jak bardzo ją podnieca. Wsunął palec głęboko do środka, aż oparła się o ścianę. Pochylił się jeszcze raz, odnajdując sutek i biorąc go w wilgotny żar swoich ust. Winter jęknęła, gdy dodał kolejny palec. – Tamtej nocy też o tobie myślałem. Jakakolwiek ciasna by nie była jej cipka, z twoją nie może się równać – zaczął wysuwać i wysuwać palce. Winter objęła go jedną nogą. – Robisz się jeszcze bardziej mokra na myśl o tym, jak posuwam inną? Albo, że było nas czworo. – Powiedziałeś: Evie, Cash i ty, a to tylko troje – Winter nie obchodziło tak naprawdę, z iloma Bliss uprawiała wtedy seks, dopóki Viper przybliżał ją do orgazmu. – Był jeszcze ktoś, ale on nie lubi, żeby o nim mówić, ja zresztą też. Wspomnienie koszmarnej nocy prawie ją otrzeźwiło, ale nie dał jej czasu na zbudowanie muru. – Nie mówiłem Riderowi, kiedy wyjeżdżasz, bo zostajesz u mnie w łóżku – powiedział i wziął ją na ręce. Gdy wnosił ją do domu, Winter starała przypomnieć sobie, kiedy straciła panowanie nad sytuacją. Gdy weszli do pokoju, Viper posadził ją delikatnie na podłodze, po czym zaczął się rozbierać. Siedziała w bezruchu, obserwując jak kolejne części garderoby lądują na podłodze. Przez ostatnie kilka miesięcy leżała obok niego, zmuszając się do udawania, że już jej nie pociąga, jednak kiedy tak stał przed nią nago, musiała przyznać przed samą sobą, że się okłamywała. Tak bardzo go pożądała. Jego ciało było dziełem sztuki – i nie miała tu na myśli tatuaży. Podniecały ją dobrze wyrzeźbione mięśnie i nieskrywana siła. W czasie rehabilitacji otaczało ją wielu okaleczonych ludzi. Na ich tle Viper wyróżniał się swoją męską siłą, wywołując w niej reakcję, którą – była tego pewna – mógłby zaspokoić. Czekała na niego tak długo. Dziś wreszcie mogła zaryzykować i zyskać wspomnienia o nim, zamiast leżąc samotnie w łóżku żałować niewykorzystanej szansy. Viper sięgnął i zdjął jej sweter przez głowę, rozpiął biustonosz i rzucił na podłogę. Osunął się na kolana i po zdjęciu butów, zsunął jej jeansy. Jak tylko opadły na podłogę, ustami odnalazł jej cipkę. Mocno przytrzymywał ją za biodra, liżąc maleńki guziczek i zauważając, jaka była wilgotna. Zatopiła dłonie w jego gęstych włosach, gdy zaprowadził ją na krawędź orgazmu. Używając języka, nacisnął na łechtaczkę i powstrzymał szczytowanie. Poruszyła biodrami, starając się znaleźć ukojenie, jednak trzymał ją pewnie, odmawiając uwolnienia. 100

Jamie Begley – Viper’s Run

Wstał, podniósł ją, a następnie położył na środku łóżka. – Viper… – Rozłóż nogi. Sięgnął do szafki nocnej i wyciągnął prezerwatywę. Rozdarł opakowanie i ostrożnie nasunął na fiuta gumkę, cały czas patrząc na jej rozciągnięte na łóżku ciało. – Będę ostrożny, by nie urazić twoich pleców. Jeśli poczujesz jakikolwiek ból, powiedz mi, a zmienimy pozycję. Winter przymknęła powieki, czując, że jest kimś gorszym. Było jasne, że nie przejmował się sposobem, w jaki pieprzył się z innymi kobietami. Pamiętała wcześniejsze słowa Ridera, że nigdy nie będzie w stanie zaspokoić Vipera i właśnie zaczynała zdawać sobie sprawę, że to prawda. Nie mogła się równać z innymi kobietami pod kątem wyglądu, a teraz w sferze seksu zawodziło ją nawet własne ciało. Viper złapał pasmo jej włosów, zwracając jej uwagę z powrotem na siebie. – Nie dbam o twoje plecy, po prostu nie chcę cię skrzywdzić. Lepiej, żebym dzisiejszej nocy więcej nie widział tego wyrazu twarzy. Jedyną rzeczą, o jaką powinnaś się martwić, to sposób, w jaki zamierzam cię nauczyć co lubię, i począwszy od teraz, będziesz mi to dawała, kiedykolwiek i gdziekolwiek zechcę. Otworzyła usta, żeby zaprotestować, ale jego fiut, do tej pory drażniący łechtaczkę, wbił się w nią jednym mocnym pchnięciem. Czując niewyobrażalną rozkosz wywołaną tym wtargnięciem, wygięła plecy w łuk. – Leż spokojnie, pozwól mi wykonać całą robotę – poczuła jego uśmiech na szyi. Wargami przebył drogę w dół do piersi, unosząc je do swoich czekających ust. Otaczając sutek, wziął twardy koniuszek pomiędzy zęby, mocno go ssąc. Poruszając się wewnątrz niej, uniósł jej nogę, zakładając ją sobie na biodro, a jego kutas wbijał się coraz głębiej w pulsującą pochwę. Pchnięcia przybrały na sile. Winter dotknęła dłonią jego gładkiej piersi, kiedy poruszał się nad nią. Tak wiele razy fantazjowała o uprawianiu z nim seksu, że leżenie pod nim, gdy wchodził z nią z pełną siłą zdawało się niemal nierealne. Viper uchwycił jej spojrzenie, a jego dłoń powędrowała w kierunku cipki. – To jest moje. Mogła tylko patrzeć na niego i usiłować zgasić nadzieję budzącą się powoli w zakamarkach jej duszy. Czy chciał przez to powiedzieć, że od teraz są w związku? Bała się wierzyć w to, co mówiły jej jego słowa i wyraz twarzy.

101

Jamie Begley – Viper’s Run

Przy pomocy jednego, płynnego ruchu przekręcił biodra i uderzył w znajdujący się głęboko w niej punkt, pchając ją w objęcia orgazmu, który przetoczył się przez jej ciało. Wchodził w nią, przedłużając jej szczytowanie, aż zaczęła go błagać, żeby przestał. Z uśmiechem na ustach uniósł się nad nią, oparł się na jednej ręce i poruszał biodrami w serii mocnych pchnięć, przez które musiała chwycić rękoma żelazne okucie łóżka, znajdujące się za jej głową, aż w końcu w niej doszedł. Wyszedł się z niej, udał do łazienki, po czym wrócił i wziął ją w ramiona. Włączył prysznic i odczekał aż woda zaczęła parować, następnie wciągnął ją do kabiny i odwrócił tak, że strumień wody uderzył w jej plecy. W odpowiedzi na czułość, jaką jej okazywał, zaczęła nerwowo przełykać ślinę. Przyjrzała mu się uważnie i zauważyła, że spogląda na nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Opuściła głowę, przytulając się do jego piersi. Była pewna, że znów wyobraziła sobie zbyt wiele, że nadinterpretowała to, że uprawiał z nią seks. Pewnie nie była dla niego niczym więcej niż pieprzeniem. Spoglądał w dół na kobietę, którą chciał przelecieć przez ostatnie dwa lata, nakazując sobie czekać, dopóki nie będzie mogła zobaczyć prawdziwego mężczyzny, którym był. Z wyrazu jej twarzy mógł wyczytać wątpliwości i dostrzec strach w oczach. Wciąż obawiała się, że wykorzystuje ją z jakiegoś posranego powodu, który przychodził jej do głowy. Nie potrzebował jej dla informacji, ani seksu. Mógł wybierać z pośród kobiet z i poza klubu. Przez jego usta przemknął uśmieszek. Kiedy uświadomi sobie, jak wiele od niej oczekiwał, ucieknie gdzie pieprz rośnie. Nie będzie zadowolona odkrywając, że stała się najnowszym rekrutem.

102

Jamie Begley – Viper’s Run

ROZDZIAŁ 10 Winter przesunęła się do krawędzi łóżka, starając się przy tym nie zbudzić Vipera. – Dokąd się wybierasz? – Muszę skorzystać z toalety. Później wstaję. Jeśli zostanę w łóżku choć chwilę dłużej, to znowu mnie sparaliżuje. Viper roześmiał się. Chwytając ją za biodro, przysunął się bliżej tak, że plecami przylegała do jego klatki piersiowej. Winter na moment przymknęła oczy, rozkoszując się dotykiem jego ciała. Musnął ustami jej szyję, przesuwając zębami po wrażliwej skórze. – Jesteś obolała? – A która część mojego ciała nie jest? – Potrzebujesz jednej ze swoich tabletek przeciwbólowych? – zapytał Viper. – Nie, jeśli będę czegoś potrzebowała, łyknę kilka ibuprofenów. Przynajmniej dzisiaj nie muszę wykonywać swoich porannych ćwiczeń. Zatroszczyłeś się o to ostatniej nocy – jęknęła. – Staram się wzmocnić twoją wytrzymałość. Roześmiała się. – Jeśli uważasz, że taka noc może się powtórzyć, to jesteś szalony. – Witam w twojej nowej rzeczywistości – odpowiedział jej z kamienną twarzą. – Nigdy tego nie przetrwam. – Odwróciła się, by móc na niego spojrzeć. Otoczył ją ramieniem w pasie wciągając z powrotem do łóżka. Wsunął nogę pomiędzy jej uda, ponownie ją do siebie przyciągając. – Będziesz błagać, żebym włożył fiuta do twojej cipki. Dostrzegła ruch w okolicy głowy i zrozumiała, że sięgał po kolejną prezerwatywę. Jęknęła, kiedy przesunął dłoń w dół na jej wzgórek łonowy, z łatwością ponownie wzniecając płomień, który dopiero co wygasł. Uwalniając ją, nasunął kondom tuż przed tym, zanim poczuła jak wchodzi w nią głęboko od tyłu.

103

Jamie Begley – Viper’s Run

Po ostatniej nocy była lekko obolała i ilekroć się w nią wbijał, czuła jakby jego członek szarpał za opuchniętą tkankę. Nie mogła powstrzymać uciekających spomiędzy ust pojękiwań. – Pieprzyłem cię już tyle razy, a twoja cipka wciąż jest ciasna, niczym zaciśnięta pięść – wyjęczał. – Viper... – chwyciła rękę otaczającą ją w pasie. – Ściskasz mojego fiuta... – doszli jednocześnie, leżąc razem usatysfakcjonowani, dopóki Winter nie miała w końcu innego wyjścia, jak wstać. Viper podniósł się z łóżka udając się do łazienki i wracając zanim zdołała przejść choćby połowę wymaganej drogi. Kiedy wrócił, wlepiła w niego gniewne spojrzenie. Nie zatrzymując się ani na chwilę, podniósł ją i zaniósł do łazienki. Postawił na ziemi, żeby włączyć prysznic, pozwalając by pomieszczenie wypełniło się parą. Postawił ją pod natryskiem, a potem do niej dołączył. – Jestem przekonana, że zamierzasz z powrotem posadzić mnie na wózku – rzuciła oskarżycielsko. – Jeśli nadal będziemy się tak pieprzyć, to wkrótce sam będę potrzebował jednego dla siebie. *** Siedzieli przy stole w kuchni, przegryzając płatki, gdy zaczęli pojawiać się pozostali członkowie. – Nie daliście rady zrobić sobie czegoś porządnego do jedzenia? – zapytała Jewell, siadając ze szklanką soku. Beth i Ember zaczęły przygotowywać śniadanie. Rumieniec wypłynął na policzki Winter. Viper rozsiadł się wygodniej, z ręką niedbale położoną na oparciu jej krzesła. Gdy Beth podała Razerowi śniadanie, Winter z zazdrością patrzyła na jego talerz, czując zapach bekonu. Widząc to Beth, z uśmiechem postawiła przed nią tak samo wypełniony talerz. – Kocham cię – żarliwie powiedziała Winter. Beth uśmiechnęła się, zanim usiadła przed swoim jedzeniem. Shade i Viper zerkali na nią przez chwilę. – Jak sobie radzi Lily? – zapytała Winter, gdy spałaszowała wszystko ze swojego talerza.

104

Jamie Begley – Viper’s Run

– Dobrze. W przeciągu dwóch tygodni wraca na zajęcia. Chcą wspólnie z przyjaciółką spędzić ferie wiosenne. – I gdzie planują się wybrać? – zapytała Winter, zanim ugryzła grzankę. – Mają problem z podjęciem decyzji. Penni chce popłynąć na mini rejs, mówiąc, że to idealne miejsce, gdzie można spotkać fajnych chłopaków, unikając przy tym imprezowej atmosfery na plażach podczas ferii. Winter starała się nie roześmiać, widząc dezaprobatę Shade’a. – Czy Lily chce płynąć? – Właściwie to chce jechać do Arizony. Grymas na twarzy Shade’a zamienił się w uśmiech. – Aby zobaczyć Grand Canyon? – zapytała Winter, myśląc, że to dziwny wybór na spędzenie ferii wiosennych. – Zapytałam o to samo – roześmiała się Beth – I co odpowiedziała? – Odpowiedziała że w Arizonie są kowboje. Ona jest nimi zafascynowana. Uważa że są bardzo męscy, opiekuńczy i gentelmeńscy. Uważa też że są seksowni. – Kobiety dobrodusznie się roześmiały się z fantazji młodej dziewczyny. Uśmiech Shade’a zniknął. – A w Arizonie nie występują tornada? – od niechcenia zapytała Winter. Beth przestała się śmiać. – Naprawdę? Shade wraz z pozostałymi mężczyznami pokiwali głowami. – Ferie wypadają w środku sezonu występowania tornad – potwierdziła Winter. – Muszę im o tym powiedzieć. Może rejs jest lepszym pomysłem. Shade nie wyglądał na szczęśliwego. – Może przekonasz je do pozostania kilka dni w Lexington. Keeneland jest piękny wiosną. Później będziesz mogła przywieźć Lily z powrotem i w piątek możemy zorganizować twój panieński wieczór. Beth rozważała to przez kilka minut. – Myślę, że to wspaniały pomysł. Dziękuję. Winter uśmiechnęła się do Beth, ignorując zwężone spojrzenie Shade’a. Ręka Vipera z ramion, przesunęła się na jej kark. Kciukiem masował wrażliwą skórę. Popatrzyła na niego i zauważyła, że uśmiecha się z aprobatą podziwiając jej zmysł manewrowania konwersacji w odpowiednią stronę.

105

Jamie Begley – Viper’s Run

– Nie mogę się już doczekać wieczoru panieńskiego. Evie rozmawiała z Mickiem i musimy tylko podać datę, aby mógł zamknąć bar dla innych gości. Będzie fajnie; tylko my i nikt inny. Żadnych facetów – powiedziała Jewell. – Cóż… będziemy my i jeszcze kilka innych moich przyjaciółek – nieśmiało uzupełniła Beth. – Czyli kto? – zapytała podejrzliwie Evie, przysiadając się do stołu z jedzeniem. – Crazy Bitch, Sex Piston, Killyama… Evie podniosła rękę. – Jaja sobie ze mnie robisz? Chyba nie chcesz na serio zaprosić ich na imprezę? – Muszę je zaprosić. Zraniłabym ich uczucia, gdybym tego nie zrobiła – Te suki nie mają żadnych uczyć. W każdym razie nie te normalne – Shade dołączył się do rozmowy. Beth rzuciła mu spojrzenie pełne wyrzutu. – Ale z ich przyjściem wiąże się jeden problem – Evie przypomniała Beth. Oczy wszystkich skierowały się na Bliss, która stała przy blacie kuchennym i bezwstydnie przysłuchiwała się rozmowie. Beth potrząsnęła głową. – Nie, to wszystko już jest zapomniane. Przyrzekły, że będą grzeczne. Wszyscy popatrzyli na nią z powątpiewaniem. Winter przypomniała sobie bójkę w barze Pink Slipper i jak bardzo motocyklowe suki chciały dorwać Bliss. Wątpiła, aby te uczucia zniknęły. Szczególnie ta z szalonymi oczami nie wydawała się osobą, która łatwo wybacza i zapomina. – Czy mogę coś zasugerować? Przypuśćmy, że przyjęcie będzie trwało od ósmej do drugiej w nocy. Zaproś swoje przyjaciółki na jedenastą. Jeśli Bliss nie miałaby nic przeciwko, wyszłaby kilka minut przed ich przyjazdem – Mnie to odpowiada – Bliss uśmiechnęła się z ulgą. Beth nie do końca była zadowolona. Winter ją uwielbiała. Była cudowną osobą, która nikogo celowo nie chciała skrzywdzić. Winter przełknęła gulę w gardle, gdy ujrzała spojrzenie Razera utkwione w Beth. Było oczywiste, że ją kocha. Był niezadowolony, że jest z tego rozwiązania, ale nie miał innego pomysłu. – W porządku, jeśli każdemu to odpowiada – ustąpiła Beth Wszyscy pokiwali głowami.

106

Jamie Begley – Viper’s Run

ROZDZIAŁ 11 W poniedziałek Winter pożyczyła od Evie samochód, aby móc samodzielnie pojechać do lekarza. Doktor, zadowolony z jej postępów, zgodził się podpisać zaświadczenie o zdolności do pracy. Chciała uczcić ten sukces, ale tak się złożyło, że była sama w domu. Wszyscy członkowie klubu przebywali w fabryce. Przygotowywali duże zamówienie do wysyłki na czwartek i w związku z tym większość musiała zostawać po godzinach. Uderzyła ją myśl, że jej świat ograniczył się tylko do Last Riders. Miała kilku bliskich przyjaciół, z którymi mogła umówić się na lunch, jednak postanowiła zjeść sama. Restauracja nie była zatłoczona – zajętych było tylko kilka stolików. Przy jednym z nich samotnie siedział pastor Dean. – Ma pastor coś przeciwko, bym się przyłączyła? – zapytała Winter. Wstał i odsunął krzesło. – Nic a nic. Usiadł ponownie, a wtedy podeszła kelnerka, by przyjąć dodatkowe zamówienie. Jak zawsze, ujmowały ją dobre maniery duchownego. Był wyjątkowo przystojnym mężczyzną i doskonałym pastorem. Sama kilkakrotnie korzystała z jego wsparcia po śmierci matki. – Winter, widać, że szybko odzyskujesz zdrowie. – Poza tym, że muszę chodzić o lasce i poruszam się jak żółw, to tak – radośnie przyznała. – Teraz, gdy czujesz się lepiej, mam nadzieję, że wkrótce zobaczymy się w kościele. Dzieci za tobą tęsknią. – Mnie też ich brakuje. – Nie mogła się doczekać spotkania ze swoją małą grupą przedszkolaków – Będę z powrotem w niedzielę. – Liczę na to. Nim podano jedzenie, Winter wypytała jeszcze pastora o kilku starszych parafian. Właśnie pili kawę, gdy w lokalu pojawiła się Pani Langley. Prosto z salonu kosmetycznego przyszła do restauracji, gdzie umówiła się z przyjaciółką. Starsza kobieta była ciotką Winter i babcią Samanthy. Aż trudno było uwierzyć, że wnuczka tak miłej osoby może mieć tak okrutny charakter. 107

Jamie Begley – Viper’s Run

Pani Langley dosiadła się do ich stolika. Po wymianie uprzejmości starsza kobieta poruszyła temat niedawnych wydarzeń. – Słyszałam w salonie piękności, co się stało z Samanthą. Jestem szczerze zażenowana jej zachowaniem. – Ciociu Shay, nie możesz odpowiadać za jej czyny, więc nie masz się czego wstydzić. – zapewniła ją Winter. – Najpierw Vincent, teraz Samantha. Moja córka załamałaby się, gdyby żyła. – Córka pani Langley zmarła trzy lata temu. Samantha, która zawsze sprawiała problemy, po śmierci matki jeszcze bardziej zaczęła wymykać się spod kontroli. Nagle pewna myśl pojawiła się w głowie Winter. Nie chciała zranić tej kobiety, jednak prawda musiała zostać ujawniona. – Ciociu Shay, wiesz coś o tym, że trzy lata temu Samantha urodziła dziecko? Jakoś w tym samym czasie, gdy zmarła jej matka. Na twarzy pani Langley odmalowała się czujność. Winter wiedziała, że trafiła w sedno. Wszyscy tak się starali, by nie zranić tej starszej pani, że ignorowali ją jako jedyne pewne źródło informacji. Nawet Pastor Dean posyłał kobiecie zatroskane spojrzenie. – Powiedziała Lokerowi Jamesowi, że to dziecko jego brata. Był załamany. Bardzo kochał brata i nie może pogodzić się z tym, że jego dziecko pozostało bez żadnej opieki – spokojnie wyjaśniła Winter. Pani Langley patrzyła na pastora Deana przez kilka minut, nim zapytała cicho: – Powiedziała mu, że to dziecko Gavina? – Znała pani Gavina? – włączył się pastor. – Przez krótki okres mieszkał u mnie w trakcie budowy fabryki. Vincent zainwestował w ten biznes, i zapytał mnie, czy Gavin może w moim domu zamieszkać. W końcu mój dom jest rzeczywiście duży. Oczywiście się zgodziłam. Nie wiedziałam, że mój zięć planuje go zabić. – Jej wątła ręka zadrżała, gdy odstawiła filiżankę herbaty na stół. – Prawdopodobnie dzięki temu było mu łatwiej się go pozbyć. – Łza spłynęła po jej pomarszczonym policzku. Pastor podał jej chusteczkę. – Nie mogłaś tego wiedzieć. Proszę, nie obwiniaj siebie. Minęło kilka minut, zanim starsza kobieta stłumiła emocje i uspokoiła się. – Nie mogłam uratować Gavinowi, ale teraz przynajmniej mogę pomóc Lokerowi. Tak, wiedziałam, że Sam była w ciąży. Przyszła do mnie, gdy tylko się o tym dowiedziała, bo chciała usunąć ciążę. Było już jednak za późno na aborcję, więc została u mnie do rozwiązania. Kiedy zaczął się poród, zadzwoniła do Vincenta, który przyjechał i ją zabrał. Potem, gdy pytałam o dziecko, powiedzieli

108

Jamie Begley – Viper’s Run

mi, że Samantha oddała je do adopcji. Chciałam zająć się maluchem, ale odmówili. Nie wiem, gdzie jest mój prawnuczek lub prawnuczka – nie chcieli mi powiedzieć. W oczach staruszki widać było ból. – Czy to było dziecko Gavina? – delikatnie dopytywała się Winter, wiedząc, że jej ciotka musi zrozumieć kłopotliwe położenie Vipera. – Nie. Sam nigdy nie powiedziała mi, kto był ojcem, jednak jestem pewna, że nie był to Gavin. – Skąd taka pewność? – Ponieważ to ja zawoziłam ją do lekarza w trakcie ciąży. Zaszła w ciążę już po zaginięciu Gavina. – Samantha podała Lokerowi datę narodzin dziecka. Gavin był wciąż w mieście, gdy doszło do poczęcia – powiedziała zawiedziona Winter. Pastor wyglądał na równie rozczarowanego. Pani Langley pokręciła głową, zasmucona kłamstwami wnuczki. – To był wcześniak. Lekarze powiedzieli, że to dlatego, że Samantha była młoda i nie dbała o siebie. – Zdradzisz mi nazwisko doktora, do którego ją zabierałaś? – spytała Winter. – Tak – wyjęła z torebki notes i długopis, by zapisać nazwisko i adres lekarza. – Przyjmuje w Jamestown. Jamestown leżało jakieś pięćdziesiąt kilometrów od Treepoint. Taka odległość pozwalała zachować Vincentowi ciążę córki w tajemnicy. – Vincent bał się plotek, więc kazał mi ją tam zawozić. Właśnie tam urodziła. Winter wstała od stołu i mocno uścisnęła ciotkę. – Dziękuję, ciociu. Loker był bardzo rozgoryczony oskarżeniem, że jego brat uwiódł nieletnią i zaszła w z nim w ciążę. Gdy dowiedział się o zaginięciu dziecka, było mu jeszcze ciężej. – Cieszę się, że mogłam pomóc. Winter widziała, że po tej rozmowie kobiecie trochę ulżyło. Do restauracji dotarła właśnie przyjaciółka ciotki, więc krewne uścisnęły się serdecznie na pożegnanie i obiecały, że będą w kontakcie. Pani Langley dołączyła do koleżanki, a Winter wróciła do rozmowy z Deanem. – I pomyśleć, że nikt z nią o tym nie rozmawiał… Samantha nigdy nie odwiedzała babci – zauważył pastor. – Od razu widać, że nie pochodzisz z małego miasteczka – odpowiedziała Winter. Jego przystojna twarz spoważniała. – Co masz na myśli?

109

Jamie Begley – Viper’s Run

– Jeśli pochodziłbyś z miasteczka takiego, jak Treepoint, od razu byś wiedział, w razie kłopotów zawsze zwracasz się do rodziny. Nawet jeśli sprawia ci problemy. – Dobrze wiedzieć – posłał jej lekko drwiący uśmiech. – Beth nawet nie pomyślałaby, aby o to zapytać ciocię Shay. Bałaby się, że ją zrani albo zdenerwuje. – Masz rację – przyznał pastor. – Wielebny powinien to wiedzieć, w końcu przez pewien czas się spotykaliście – sondowała go Winter. – Tak, Beth jest bardzo dobroduszna. – Jego twarz spochmurniała. – Taka właśnie jest. – Złapała go za rękę, a on odwzajemnił uścisk. Kelnerka przyniosła rachunek. Kiedy Winter chciała zapłacić, Dean zaprotestował. – Ja stawiam. Wyszli razem. Pastor odprowadził ją do samochodu i przytrzymał dla niej drzwi. Już miała wsiąść, kiedy rzekł: – Winter, to co dziś zrobiłaś, było wspaniałe. Loker nie przestałby szukać tego dziecka, dopóki by go nie znalazł. – Wiem. Viper jest bardzo uparty. – Mówisz do niego „Viper”? – zapytał pastor, przechylając głowę ze zdziwieniem. Przez chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią, aż w końcu uznała, że od samego początku czuła, że coś jest nie tak. – Loker był wymyśloną postacią. Przykrywką, pod którą się ukrywał. Dla mnie jest Viperem – wyjawiła przed nim coś, do czego nie potrafiła przyznać się przed samą sobą. – Loker nigdy nie był mój, oszukiwałam siebie. Dean potrząsnął głową. Wyglądał, jak gdyby chciał coś powiedzieć, zmienił jednak zdanie. – Do zobaczenia w niedzielę. Patrzyła, jak odchodzi, nim wsiadła do auta i wróciła do klubu. Wysiadała już z samochodu, kiedy o czymś sobie przypomniała i zawracając, wpadła na wychodzącego z fabryki Shade’a. – Przepraszam, nie patrzyłam, dokąd idę. – Nie ma problemu. Chyba jesteś zdenerwowana? Winter zrobiła krok w tył – przebywając zbyt blisko Shade’a czuła dyskomfort. Miał na sobie luźne jeansy zsunięte na biodra, czarne motocyklowe buty i czarny T-shirt. Jego odsłonięte ramiona i kark nadawały mu groźny wygląd, który w połączeniu z aurą, jaką wokół siebie wytwarzał, wywoływał u ludzi obawę. Gdy

110

Jamie Begley – Viper’s Run

przebywał w otoczeniu innych członków klubu, nie odczuwało się tego tak wyraźnie. Jednak wrażenie, które robił w pojedynkę, było przytłaczające. Winter czuła złość. – Właśnie zdałam sobie sprawę, że odkąd przyjechałam do Treepoint, cały czas próbowałam wrócić do własnego domu. A kiedy dzisiaj po raz pierwszy miałam taką możliwość, nawet nie przejechałam obok, żeby sprawdzić, czy wszystko jest w porządku. Shade roześmiał się, biorąc ją pod ramię, kiedy wchodzili po schodach do domu. – Teraz już na to za późno. Wziął ją na ręce, aby pokonać schody. – Sama dałabym radę. – Tu jest siedemdziesiąt pięć stopni. Wszyscy je policzyliśmy. Dwukrotnie. Nie ma potrzeby, abyś tak obciążała kręgosłup. Winter mocniej ścisnęła laskę, gdy bez wysiłku wniósł ją do domu i postawił w korytarzu. – Dziękuję za wniesienie. – Do usług – powiedział, wychodząc. Shade’a nie można nazwać rozmownym – zaśmiała się w duchu Winter. W poszukiwaniu Vipera zajrzała do kuchni. Była podekscytowana, że może przekazać mu dobre wieści. Siedział przy stole z Knoxem i Jewell, kończąc lunch. – Jak poszło u lekarza? – zapytał. – Dobrze, podpisał mi zaświadczenie do pracy. Zaniosę je jutro do szkoły. – Moim zdaniem jest na to za wcześnie. Z drugiej strony wiem, że się nudzisz siedząc całymi dniami w domu. – Nie do końca, przecież pomagam ci w papierach. To wypełnia mi wolny czas. Ale docelowo powinieneś na stałe zatrudnić kogoś do pomocy. Kogoś, kto zajmie się papierkową robotą i będzie pilnował grafiku zamówień. – Nie. To są sprawy klubu i tylko członkowie mają do nich dostęp – odpowiedział stanowczo. – Ja nie należę do klubu – rzekła zmieszana. Była zaskoczona, że w takim razie dał jej dostęp do ich wewnętrznych dokumentów. – Ty to co innego – powiedział, wstając od stołu, by wziąć kolejną butelkę wody. Podał ją Winter i wrócił do stołu. – Czemu? Bo z tobą sypiam? – rozzłościła się Winter. Wciąż była zła na siebie, że nie podjechała do swojego domu. Wcześniej tego dnia doszła do wniosku, że Last Riders przejęli kontrolę nad jej życiem. Nie była jeszcze gotowa przyznać, że tak naprawdę pozwoliła sobie zbyt mocno przywiązać się do Vipera. 111

Jamie Begley – Viper’s Run

– Za dużo to my nie śpimy, jest za to dużo pieprzenia się – droczył się Viper. Na te słowa, wypowiedziane w obecności Knoxa i Jewel, Winter zaczerwieniła się ze wstydu. – Ale to nie dlatego – kontynuował. – Więc dlaczego? Biorąc łyk wody, odpowiedział: – Ponieważ jesteś kandydatką, a to pozwala ci mieć dostęp niemal do wszystkiego. Winter spojrzała na niego gniewnie. – Myślałam, że żartujesz, gdy mówiłeś to Tarze i Stacy. – Tarze i Stacy? – Jewell weszła im w słowo, zachwycona, że jest świadkiem kłótni. – To te puszczalskie bliźniaczki – podpowiedział Knox. – Aha – kiwnęła głową ze zrozumieniem. – Znasz je? – zapytała zaskoczona Winter. – No pewnie, wszyscy je znają – odpowiedziała Jewell, nie zdając sobie sprawy, że wchodzi na grząski teren. – Czy w ogóle istnieje ktoś, kto wszedł tutaj i nie został przez was przeleciany?! Wszyscy troje rozsądnie milczeli. – Winter – Viper próbował stłumić w zarodku wybuch, który miał zaraz nastąpić. – Co „Winter”, ty męska dziwko?! Mówiłam ci już, że nie zamierzam do was przystać, i to nie był żart. Nie będę się pieprzyć z kimkolwiek, a już w szczególności nie dam się oznakować tatuażem jako wasza klubowa dziwka. Nie wiem jak Beth mogła przespać się z ośmioma różnymi facetami – wściekła się Winter. Od strony drzwi wejściowych dobiegł ich nagle zduszony krzyk. Winter odwróciła się i zobaczyła tam Razera z pobladłą Beth, która wyglądała, jakby miała się zaraz rozpłakać. – Beth, przepraszam, nie miałam tego na myśli. Wściekłam się na Vipera i mnie poniosło. Beth bez słowa odwróciła się i wyszła z pomieszczenia. Za nią, ze wściekłym spojrzeniem, ruszył Razer. – Winter. Odwróciła się do rozgniewanego Vipera. – Przepraszam. – Chciało jej się płakać. Czuła się okropnie z tym, co powiedziała.

112

Jamie Begley – Viper’s Run

– Tym razem to za mało. Obraziłaś nie tylko Beth, ale również każdego członka klubu. Musisz to naprawić lub odejść – powiedział ostro Viper. Serce Winter zamarło. Pozwoliła sobie powiedzieć za dużo i obraziła wszystkich, którzy pomagali jej w odzyskaniu zdrowia. Nie zasłużyli na lekceważenie, które okazywała im od dnia przyjazdu. – Wybieram obie możliwości. Naprawię krzywdy, które wyrządziłam, a potem odejdę. – Nie wiedziała, dlaczego czuła się, jak gdyby jej serce pękało na pół. Od początku przecież nie wiązała z nimi swojej przyszłości. Viper powstrzymywał się od okazania emocji. Był zły, że doprowadził ją do takiego stanu przy wszystkich, jednak jako prezes klubu musiał pilnować, aby każdy był odpowiedzialny za swoje czyny. – Kary wyznaczamy we czwartki. Był dopiero poniedziałek. Dawało jej to dodatkowe trzy dni z Viperem. O ile będzie chciał mieć z nią do czynienia po tym, jak się zachowała. – Dobrze. Chciałam ci jeszcze coś powiedzieć. Nie sądzę, żeby to cokolwiek zmieniło w kwestii mojej kary. Viper kiwnął głową, nadal rozgniewany. Powstrzymała łzy zbierające się w jej oczach. Otworzyła torebkę i wyjęła kartkę otrzymaną od ciotki Shay i wręczyła ją Viperowi. – To jest nazwisko lekarza, do którego Sam chodziła, gdy była w ciąży. Ciotka potwierdziła, że Gavin nie jest ojcem. Zaszła w ciążę, gdy już nie żył. Zarówno Sam, jak i jej ojciec znali prawdę. Viper siedział oszołomiony. Nikt nawet nie pomyślał, aby porozmawiać z babką Sam. Wszyscy byli przekonani, że będzie ją kryła. To był głupi błąd. Gdyby nie Winter, odkrycie prawdy zajęłoby znacznie więcej czasu. – Nie uchroni cię to przed karą, jednak ją złagodzi. Możesz zostać tak długo, jak chcesz. Dziękuję za tę informację. Nie dawała mi spokoju myśl, że dziecko Gavina gdzieś tam jest. – Nigdy nie miał zamiaru się jej pozbywać, jednak w ten sposób mógł złagodzić karę bez potrzeby faworyzowania Winter. Wszystkich w klubie, łącznie z nim, obowiązywały te same reguły. Winter musiała się nauczyć, że przy wszystkich był wobec niej prezesem Last Riders i na więcej swobody mogła pozwolić sobie wyłącznie w ich sypialni. – Wiem – odpowiedziała cicho. – Czy powiedziała, kto był ojcem? – spytała Jewell. – Nie, ale nie pytałam o to. Bałam się mocniej naciskać. – Zadzwonię i poinformuję o tym Tona, a potem szeryfa. Może teraz, kiedy mamy nazwisko lekarza, będziemy mieli większą szansę na odnalezienie dziecka.

113

Jamie Begley – Viper’s Run

– Będziesz szukać dalej, mimo że to nie dziecko Gavina? – zapytała zaskoczona Winter. – To czyjeś dziecko i moim obowiązkiem jest upewnić się, że jest bezpieczne i pod opieką – odpowiedział Viper. – Jak to: obowiązkiem? To nie jest dziecko twojego brata, więc nic cię z nim nie łączy. – Planowała rozpocząć pooszukiwania na własną rękę. Nieważne jak daleka, wciąż była to jej rodzina. – Obowiązkiem jako człowieka. Gdzieś tam jest dziecko, które zniknęło i nikt poza tą suką, jego matką, oraz jej dziadkiem-mordercą nie wie, co się z nim stało. Myślę, że wszyscy mamy obowiązek zapewnić temu malcowi bezpieczeństwo. – Racja – Winter opuściła głowę ze wstydu. Od samego początku błędnie oceniała tych ludzi. Zasługiwała na każdą karę, jaką jej wymierzą.

114

Jamie Begley – Viper’s Run

ROZDZIAŁ 12 Winter poszła na górę. Viper został na dole – miał do wykonania jeszcze parę telefonów. Myślała, że potem do niej przyjdzie, był jednak demonstracyjnie nieobecny aż do kolacji. Kiedy zeszła kuchni, nie była zaskoczona, że wszyscy na jej widok zamilkli. Nałożyła sobie jedzenie i chciała usiąść koło Evie i Knoxa. Oboje spojrzeli na nią wilkiem i zabrali swoje talerze, żeby przesiąść się do innego stolika. Siedząc samotnie i ze spuszczoną głową, w milczeniu starała się zjeść jak najszybciej i uciec. Usłyszała hałas odsuwanego krzesła i poczuła, że ktoś siada obok niej. Podniosła wzrok i zobaczyła przyglądającą się jej Beth. Krzesłem szurnął Razer, który siedział teraz z zaciśniętymi ze złości ustami. Winter mu się nie dziwiła. – Beth, bardzo cię przepraszam. Byłam zła na Vipera i wyżyłam się na całym klubie, a w szczególności na tobie. – Nie przejmuj się, jeszcze kilka miesięcy temu wierzyłam w to samo, co ty. Jednak od tego czasu członkowie klubu stali mi się bardzo bliscy i teraz nie potrafię wyobrazić sobie życia bez nich. Gdy pobierzemy się z Razerem, nadal planujemy pomieszkiwać trochę u mnie, a trochę tutaj, ale tylko do czasu, aż Lily skończy szkołę. Wtedy dostanie dom po rodzicach. A my dwoje wybudujemy nasz własny tu, blisko klubowego. Ci ludzie stali się dla mnie rodziną, tak jak dla Razera. Jeśli tylko im pozwolisz, staną się najlepszą częścią twojego życia – poradziła Beth, unosząc widelec. – Wiem o tym. Kiedy dziś wyszłam, nie pomyślałam nawet, aby przejechać obok swojego domu, żeby sprawdzić, co się z nim dzieje lub rozważyć powrót do niego. Ale kiedy wróciłam tutaj i Viper przyznał się, co zrobił, straciłam panowanie nad sobą. Wiem, że to marna wymówka, ale zależy mi, żebyś wiedziała, że nie chciałam być suką – powiedziała żałośnie Winter. – Nie umiałabyś być suką – skłamała Beth. – Aż tak nie musisz mi słodzić. Wszyscy się roześmieli i nawet Razer się rozluźnił. 115

Jamie Begley – Viper’s Run

Viper nie pojawił się kolacji. Winter wróciła na górę i na próżno czekała na niego przez cały wieczór. Nie chciało jej się spać, włączyła więc telewizor i oglądała jakiś film. Stopniowo do niej docierało, że on nie wróci na noc. Powstrzymując płacz, wzięła prysznic i położyła się do łóżka. Starając się nie myśleć, gdzie lub z kim śpi Viper, zapadła w niespokojny sen. Obudziła się czując, że położył się obok i przyciągnął ją do siebie. Wyrwał jej się cichy szloch. – Śpij już – wyszeptał. Kiwnęła głową i wtuliła się w miękki materac, zapadając wreszcie w głęboki sen.

*** Tydzień minął bardzo szybko. Każdej nocy Viper wracał, kiedy Winter już spała. Oczyma wyobraźni widziała go z innymi kobietami. Tak ją to dręczyło, że miała trudności z zasypianiem i całe dnie snuła się z podkrążonymi oczami. Gdyby nie kara, którą klub miał jej wymierzyć tego wieczora, natychmiast wróciłaby do domu. Winter była zdeterminowana, by ponieść konsekwencje swoich ostrych słów. Było już południe, gdy przypomniała sobie, że musi zawieźć zaświadczenie o zdolności do pracy do administracji szkoły. Beth czekała na nią zewnątrz. Miały podjechać później do domu Winter, aby zabrać jej samochód. Sekretarka wzięła dokumenty i weszła do biura kuratora. Chwilę potem Tom Murphy wyszedł na spotkanie Winter. Nigdy go nie lubiła. Był książkowym przykładem pretensjonalnego fiuta. Formalnie rzecz biorąc był jej szefem, musiała więc ukrywać swoją niechęć i odnosić się do niego z szacunkiem. – Winter, cieszę się, że masz się już lepiej – powitał ją Tom ze swoim standardowym sztucznym uśmiechem. – Też się cieszę, Tom, bo chciałabym już wrócić do pracy. Jak widzisz, mam zaświadczenie lekarskie … – Winter zamarły słowa na ustach, kiedy zauważyła w jego rękach formularz rozwiązania umowy o pracę. – Przejdźmy do mojego gabinetu. Przepuścił ją w drzwiach, a Winter weszła i niepewnie usiadła na podsuniętym jej krześle. Tom, już bez uśmiechu, usiadł za biurkiem naprzeciwko niej. – Myślę, że najlepiej dla wszystkich będzie, jeśli zamiast wracać do pracy, napiszesz wypowiedzenie – powiedział. 116

Jamie Begley – Viper’s Run

Zszokowana Winter nie wiedziała, co odpowiedzieć. Przez wiele miesięcy poddawała się żmudnej rehabilitacji, ale do głowy jej nie przyszło, że gdy wydobrzeje, straci pracę! – Dlaczego? Zdaję sobie sprawę, że musiałam opuścić… – To nie ma nic wspólnego z twoim wypadkiem – szybko przerwał Murphy. – Nie? W takim razie nie rozumiem. Dlaczego mnie zwalniasz? – Nie zwalniam cię, tylko daję tobie możliwość złożenia wypowiedzenia. Tak będzie lepiej wyglądać w twoich aktach. Może znajdziesz pracę w innej, bardziej tolerancyjnej szkole. – na jego twarzy ponownie pojawił się sztuczny uśmieszek. – Możesz mi wyjaśnić, dlaczego szkoła chce mojej rezygnacji? – Skoro nalegasz... Nie chcę cię zawstydzać, ale kilku członków zarządu zauważyło, że twoje zachowanie odbiegało od standardów wymaganych od osób pracujących w naszym systemie szkolnym. – Co to znaczy: odbiegało od standardów? Przez kilka miesięcy jeździłam na wózku, dopiero od paru tygodni znowu zaczęłam chodzić. Na pewno nie jestem imprezowiczką, jak próbujesz mi wmówić – zaooponowała Winter. – Wszyscy w mieście mówią, że mieszkasz z jednym z członków klubu motocyklowego, tak naprawdę – z prezesem klubu. Czy to prawda? – zapytał. Żołądek Winter zacisnął się. – Tak, mieszkałam tam w trakcie rehabilitacji. Jutro wracam do domu. – Skóra Winter ścierpła na widok jego wzroku, w którym widać było z trudem ukrywaną pogardę. – Właśnie przyznałaś, że od kilku tygodni jesteś w stanie chodzić. Na pewno nie było powodów, dla których nie mogłaś mieszkać w swoim domu? – Winter nie odpowiedziała. – Czy jesteś w związku z kimś kogo zwą Viper? – tym razem nie starał się nawet ukryć pogardy. Milczała. Sama nie znała już odpowiedzi na to pytanie. Każdego ranka Viper znikał, nim się obudziła i wracał, gdy już spała. – Rozumiem. Zarząd szkoły stoi na stanowisku, że będzie najlepiej, jeśli zrezygnujesz i znajdziesz pracę gdzie indziej. Nie możemy sobie pozwolić, aby dyrektorka naszej szkoły, w której uczą się setki dzieci, mieszkała z klubem motocyklowym. – Mamy podpisaną umowę. Nie zrezygnuję. Nie zrobiłam niczego, czego mogłabym się wstydzić. – To się jeszcze okaże, Winter. Oczywiście masz prawo walczyć o zachowanie swojej pracy, tak jak i my mamy prawo zwolnić cię jako pracownika. Przykro mi. 117

Jamie Begley – Viper’s Run

Wiedziała, że kłamie. Nie odezwała się i wyszła z podniesioną głową. Jeśli Murphy i zarząd szkoły myśleli, że odejdzie z podkulonym ogonem, to zupełnie jej nie znali.

*** Winter po tym, jak szybko wyjaśniła Beth, że właśnie została zwolniona, nie odezwała się już ani słowem. Przyjaciółka co chwilę zerkała na nią szczerze zatroskana. Twarz Winter nie wyrażała żadnych emocji – nie chciała, aby Beth wiedziała, jak bardzo czuje się zdruzgotana. Gdy zaparkowały na podjeździe jej domu, poczuła ulgę, że będzie miała trochę prywatności. – Dzięki, Beth, dam już sobie radę sama. – Na pewno? Mogę poczekać chwilę, jeśli mnie potrzebujesz. Muszę tylko w zastępstwie Vipera zabrać Tona do sklepu. Potem jestem już wolna do końca dnia. – Na pewno – zapewniła ją pośpiesznie Winter Trochę potrwało, zanim zdołała wysiąść z auta z pomocą laski. Beth poczekała, aż wejdzie do domu, po czym odjechała. Dom śmierdział wewnątrz pleśnią i potrzebował porządnego odświeżenia. Winter opadła na kanapę. W jej głowie kłębiły się myśli o tym, jak wydarzenia ostatnich miesięcy zmieniły cały jej świat. Z pracowitej jak mrówka profesjonalistki zmieniła się w mieszkającą w klubie motocyklowym kobietę, która nie ma żadnych obowiązków. No, może poza pomocą przy papierkowej robocie, o którą zresztą nawet nikt nie prosił. Ciężko pracowała na swoje wykształcenie i była dumna z awansu na dyrektora liceum. Co ważniejsze, również jej matka była z niej dumna. A teraz wszystko przepadło. Nawet budynek, w którym mieszkały, już nie wydawał się jej domem. Mimo że czuła się zagubiona, wzięła się w garść i z westchnieniem podniosła się z kanapy. Nie była typem osoby, która się nad sobą użala. Wręcz przeciwnie – czuła w sobie determinację, aby odzyskać życie, które utraciła w chwili, kiedy ją zaatakowano. Jake wylądował w więzieniu za podpalenie domu rodziców Carmen i napaść na Winter. Zastanawiała się, jak sobie radzi nastolatka. Porządkowała kuchnię, gdy usłyszała pukanie do drzwi. Zdziwiona, ponieważ nikt nie wiedział o jej obecności w domu, poszła otworzyć. Ku jej zaskoczeniu przed drzwiami czekały kobiety z klubu. Winter otworzyła drzwi i wpuściła je do środka. 118

Jamie Begley – Viper’s Run

– Uuuuu, przydałoby się przewietrzyć – Dawn przystąpiła od razu do pracy. – Co wy tu robicie? – Winter spojrzała na Evie, ponieważ to ona zazwyczaj mówi w imieniu wszystkich kobiet. – Wypuściłyśmy duże zamówienie i zaczęłyśmy się nudzić, więc stwierdziłyśmy, że zobaczymy, czy tutaj nie ma czegoś do zrobienia – powiedziała Evie, chodząc po pokoju. – Aha. – Pewnie były tak podekscytowane możliwością pozbycia się jej, że gdyby mogły, same wybudowałyby jej nowy dom. Oczy Evie zwęziły się na dźwięk jej urażonego głosu. Westchnąwszy, kontynuowała: – Ty i Beth macie jedną cechę wspólną. Jesteście bardzo emocjonalne. Chcemy być miłe i pomóc, ale nie dlatego, że chcemy się ciebie pozbyć. Beth dzwoniła do nas i powiedziała, że cię zwolnili. Chciałyśmy cię pocieszyć. No to jak? Już się nie gniewasz? Winter przytaknęła z ulgą i podeszła do Evie, aby ją przytulić. – Musisz coś o mnie wiedzieć – powiedziała Evie, odsuwając się. – Ja się nie przytulam. Rozbawiona Winter odwróciła się do pozostałych kobiet i zobaczyła, że się do niej uśmiechają. – A ja owszem – powiedziała Natasha, otaczając Winter ramieniem. – Przesrane, że ten dupek miał czelność cię zwolnić – powiedziała Dawn, zawijając rękawy. – Powinnam była się tego spodziewać. Treepoint to małe miasteczko i ludzie nie chcą, aby dawać ich dzieciom zły przykład. Mam w kontrakcie zapisana klauzulę o występkach przeciwko moralności. – A co to, kurwa, jest? – zapytała Ember. – Ogólnie mówiąc, moje zachowanie odbiega od obowiązujących tu standardów społecznych. – Dlaczego, do cholery, zgodziłaś się podpisać taką umowę? – spytała Evie. – Niektóre zawody tego wymagają – broniła się Winter. Kobiety spojrzały na nią z politowaniem. – Tak czy inaczej, rada nauczycieli wyznaczy mi adwokata, ale minie kilka miesięcy, nim zapozna się ze sprawą. A to oznacza, że w tym roku do szkoły już nie wrócę – powiedziała Winter ze smutkiem. – To znaczy, że możesz zostać z nami. Nie ma sensu wracać tutaj i siedzieć tu samotnie – stwierdziła Natasha. – Nie wiem, czy Winter tego chce. – Evie odpowiedziała Natashy. 119

Jamie Begley – Viper’s Run

Kobiety ponownie spojrzały na Winter. Rozejrzała się po domu. Jeśli miała być ze sobą szczera, to rzeczywiście nie chciała wracać do tych pustych ścian. Klub stał się teraz jej domem. Myśl o powrocie tutaj wywoływała w niej poczucie dojmującej samotności i sprawiała, że łzy napływały jej do oczu. Jedyne, co budziło jej wątpliwości co do przeprowadzki, to dystans, jaki w ostatnich dniach powstał między nią i Viperem. – Mówiłam wam, ona nie chce tu być – szepnęła Natasha do pozostałych. Każda z nich w przeszłości przeżyła już taki sam dylemat, kiedy przyszedł czas podjęcia decyzji o zostaniu członkiem klubu. To była poważna sprawa i przed dokonaniem wyboru należało się wsłuchać w siebie – decyzja ta zmieniała całe życie. – Na szczęście nie musi w tej chwili podejmować decyzji. Bierzmy się do roboty, bo nie zdążymy wrócić na spotkanie – zauważyła Evie. Kobiety podzieliły się na grupy. Winter i Evie zajęły się kuchnią. Wyczyściły lodówkę i zamrażarkę, następnie opróżniły szafki z przeterminowanych produktów. Winter przygotowała pudło pełne jedzenia, przeznaczone na zbiórkę żywności, mającą odbyć się w kościele w niedzielę. Inne kobiety odkurzyły i umyły resztę domu. Gdy Natasha skończyła odkurzać, zapakowały karton z żywnością i dodatkową walizkę ubrań, którą przygotowała Winter. Kiedy spojrzała na okno, na które tego pechowego wieczoru rzucił ją Jake, zamarła na chwilę. – Wszystko w porządku? – zapytała Evie. – Tak – i rzeczywiście tak było. Towarzystwo kobiet sprawiło, że poczuła się lepiej. Nie rozpamiętywała już tego, jak potraktował ją Murphy. Nie zasłużyła na ich pomoc, po tym jak osądziła je za wybór stylu życia, szczególnie, kiedy zaczęła zdawać sobie sprawę, że sama nie chce ich opuścić. – Wracajmy. Nie chcę, aby ktoś pomyślał, że chcę uniknąć kary. Samochód Winter zapalił bez problemu. Ktoś zakleił taśmą okno od strony kierowcy. Gdy to zauważyła, zatrzymała się, przypominając sobie ból i przerażenie, jakie ogarnęło ją tamtej nocy. Evie podeszła od jej strony, aby otworzyć jej drzwi. – Ruszajmy – Głos Evie wyrwał ją z rozpamiętywania koszmaru tamtej nocy. Oba auta równocześnie zaparkowały przed klubem. Kobiety pomogły jej z walizką, wnosząc ją do jej pokoju, podczas gdy Winter czekała nerwowo w kuchni na początek spotkania. Bliss postawiła przed nią piwo i usiadła obok. 120

Jamie Begley – Viper’s Run

Winter uśmiechnęła się do niej. Dziewczyna była naprawdę piękna. Miała na sobie króciutki purpurowy top, którego umyślnie nie dopięła, i krótkie jeansowe biodrówki. Za każdym razem, gdy Winter siadała obok tej blondynki, czuła się pospolicie i chłopięco. Bliss wysyłała takie wibracje seksualne, że wyczułby je nawet niewidomy. Nie starała się już ukryć swojego tatuażu, który teraz świetnie kontrastował z jej purpurowym topem. Winter na pewno by jej nienawidziła, gdyby się nie zaprzyjaźniły – była tak cholernie miła, że nie dało się jej nie lubić. – Ładnie dziś wyglądasz – skomplementowała ją Winter. – Dziękuję, uwielbiam materiał, z którego uszyty jest ten top. – Od razu widać, dlaczego – pomyślała posępnie Winter. Każdy mężczyzna wchodzący do pokoju rzucał Bliss pożądliwe spojrzenie. Winter przełknęła ślinę – nie wiedziała jak zareaguje, gdy zobaczy Vipera. – Nie martw się, mnie też dziś czeka kara. Trzykrotnie spóźniłam się na swoją zmianę w tym tygodniu. Nie możemy pozwalać, aby nasze igraszki wpływały na pracę, ale… – Bliss nachyliła się w stronę Winter, zniżając głos, aby nikt jej nie podsłuchał. – Chcesz zarobić kolejną karę? – przerwał jej Razer, siadając przy stole. Bliss umilkła, nie kończąc zdania. Winter patrzyła na zawstydzoną kobietę, nie wiedząc, co właściwie jest grane. Oczywiście, nie powinna rozmawiać o tym, kto był winny jej spóźnienia do pracy, ale dlaczego Razer robił z tego problem? Dziwne uczucie ogarnęło Winter. A może chodzi o Vipera lub samego Razera, chociaż co do tego drugiego, Winter szczerze w to wątpiła. Razer nachylił się nad stołem. – Nie chcę wiedzieć, o czym myślisz, ale cokolwiek to jest, jesteś w błędzie. Nie tknąłem Bliss. Nie pozwolę ci ponownie zdenerwować Beth, więc wbij sobie to do głowy – w jego oczach widać było wyraźne ostrzeżenie. Winter kiwnęła głową na znak zrozumienia. – Wyluzuj, Razer – powiedział Viper za jej plecami. Była tak wystraszona reakcją Razera, że nawet nie zauważyła, kiedy Viper wszedł do pokoju. Razer oparł się ponownie na swoim krześle. – Zrozumieliśmy się, prawda, Winter? Przytaknęła, ignorując Vipera. Jeśli miałaby jakiekolwiek podejrzenia, że Razer zdradza Beth, to nawet mimo tego, jak bardzo był groźny, powiedziałaby jej prawdę. W rzeczywistości jednak nigdy nie zauważyła, aby zwracał się do innych kobiet w sposób inny niż koleżeński. Teraz martwiła się bardziej, że to Viper jest 121

Jamie Begley – Viper’s Run

powodem spóźnień Bliss. Była coraz bardziej wkurzona. To przez niego miała być ukarana nie jedna, ale dwie kobiety. Gdyby tak jej wtedy nie zdenerwował, nie zaatakowałaby innych, a teraz Bliss miała problemy za zabawianie się z nim nocami. Bliss i pozostałe osoby przy stole widziały, że Winter zaraz straci panowanie nad sobą, jednak nim otworzyła usta, ktoś podniósł ją i wyniósł na zimne podwórze. – Co robisz?! Tu jest cholernie zimno! – warknęła Winter. – Mógłbym przysiąc, że zaraz byś mi urwała jaja, więc pomyślałem, że oszczędzę ci powodu do kolejnej kary. Od teraz, jeśli chcesz się o coś pokłócić ze mną, zrób to na osobności – poinformował ją Viper. – Dobrze, czy teraz jesteśmy wystarczająco odosobnieni? – Tak – skrzyżował ręce na klatce piersiowej. Widział, że Winter zaraz wybuchnie. – Myślę, że to nie fair, że Bliss i ja jesteśmy karane, skoro to z twojej winy znalazłyśmy się w tarapatach. – Jakim, kurwa, sposobem tarapaty Bliss miałyby być moją winą? Zdezorientowanie Vipera było tak oczywiste, że sama już nie wiedziała, jak mogła dojść do tego wniosku. Wiedziała jedynie, że miała dosyć tego pogrywania z nią w ostatnim tygodniu. – Więc? – Moment, muszę zebrać myśli – warknęła. – Ja tu odmrażam sobie jaja, a ty będziesz dopiero zbierać myśli? – spytał Viper, spoglądając na nią wzrokiem wyrażającym zwątpienie w jej inteligencję. – Mogłam się mylić co do Bliss – przyznała. – Mówiła mi, że dostanie karę za spóźnienie do pracy. Razer powstrzymał ją przed powiedzeniem, z kim była wtedy w nocy, więc naturalnie założyłam, że… – Założyłaś, że to ja ją posuwałem całą noc i przez to spóźniła się do pracy? Widząc wkurzenie na jego twarzy skrzyżowała przed sobą ramiona w geście buntu. – Dlaczego w takim razie nie chciał, żebym się dowiedziała, z kim była? – Pewnie dlatego, że to nie twój zasrany interes – odpowiedział Viper. Winter powstrzymała się od odpowiedzi. – Bliss spóźnia się od dwóch tygodni. W czyjej cipce był mój fiut w zeszłym tygodniu?

122

Jamie Begley – Viper’s Run

– W mojej – powiedziała, nabierając śmiałości, aby poruszyć temat, którego cały tydzień unikała. – Ale w tym tygodniu wracałeś bardzo późno i znikałeś, zanim się obudziłam. – Nie zauważyłaś, że mieliśmy ogromne zamówienie do zrealizowania? – Zauważyłam – powiedziała Winter, opuszczając ręce. – No dobra, chcesz wiedzieć, czy wkładałem fiuta w kogoś innego? – Tak – powiedziała, opuszczając głowę i zagryzając wargi. Viper wsunął rękę w jej włosy i przyciągnął głowę tak, aby dobrze widziała jego twarz. – Od kiedy zostałaś pobita, nie pieprzyłem się z inną kobietą. – Naprawdę? – ukryła swoje zszokowanie. – Naprawdę. Zadowolona? Uśmiech rozświetlił twarz Winter. – Tak – odpowiedziała. Viper też się do niej uśmiechnął. Niestety nie trwało to długo. – A teraz wróćmy do twojego uczynku i mojej odpowiedzialności. Czy to ja byłem tą przemądrzałą mendą, która nazwała kobiety dziwkami i zraniła Beth? – Nie – przyznała z niechęcią Winter – ale byłam tak wkurzona przez ciebie, że straciłam panowanie nad sobą. – W takim razie twoja kara sprawi, że nauczysz się trzymać język za zębami, kiedy ponownie stracisz kontrolę. Zacisnęła usta. Był bardzo stanowczy. Niestety ten nastrój trwał dłużej niż poprzedni. – To wszystko? – Tak. – Miała już dość. Na dworze było bardzo mroźno. – Dobrze. – Wziął ja pod rękę i poprowadził z powrotem do środka. Winter usiadła z powrotem przy stole i patrzyła, jak Viper wchodzi do pokoju połączonego z kuchnią. Cash podał mu coś, co zidentyfikowała jako czerwoną płócienną torbę – Bliss! – zawołał Viper. Kobieta wstała od stołu i podeszła do Vipera. Wyciągnął torbę w jej kierunku. Zanurzyła w niej rękę i wyjęła złożony kawałek papieru, po czym wróciła na miejsce. – Rider. Rider, opierający się do tej pory o ladę kuchenną, również podszedł do Vipera i wydobył z torby skrawek papieru. 123

Jamie Begley – Viper’s Run

Viper powtórzył tę procedurę jeszcze kilka razy. Winter była zaskoczona, gdy usłyszała, jak wezwany zostaje również Shade. Nikogo poza nią jednak to nie dziwiło. – Winter. Wstała i zbliżyła się do Vipera. Z wahaniem sięgnęła do torby. Zostało w niej jeszcze kilka kawałków papieru. Wyjęła pierwszy, którego dotknęła, licząc na łut szczęścia. Wróciła na miejsce zestresowana – wszyscy na nią patrzyli. – Natasha. Natasha wylosowała swoją karę, uśmiechając się szeroko. Winter lubiła ją – była zawsze pozytywnie nastawiona i chętna do pomocy. Podeszła do stołu i usiadła naprzeciw Winter. – To już wszyscy. Viper oddał torbę Cashowi i sięgnął po piwo. Winter obserwowała, jak członkowie klubu rozwijają kartki z karami. Z ociąganiem otworzyła własną i poczuła niespodziewaną ulgę. – Dostałam najgorszą – narzekała Bliss. – Czyli co? – spytała Natasha. – Pranie przez dwa tygodnie – wydęła usta Bliss. – Nie ma tragedii. Ja dostałam zmywanie naczyń przez trzy tygodnie. Chcesz się zamienić? Mnie pranie nie przeszkadza – targowała się Natasha. – Nie chce mi się taszczyć prania całej ekipy w górę i w dół po schodach przez dwa tygodnie. Mogę się zamienić. Obie spojrzały na Winter. Dopiero po chwili zorientowała się, o co im chodzi, i przeczytała na głos treść swojej karteczki: – Magazyn nasion. Natasha i Bliss wymieniły się losami. – Moja kara wydaje się najlżejsza. Cieszyła się w gruncie rzeczy, że nie chciały się z nią zamienić. Upora się z tą karą w ciągu kilku godzin i będzie mogła o niej zapomnieć. Kobiety nic nie odpowiedziały, sącząc piwo w milczeniu. – Obiad gotowy – zawołała Evie. Winter poczekała, aż kolejka zmaleje, i dopiero wtedy udała się po swoją porcję. Viper usiadł obok niej z talerzem pełnym jedzenia. – Co wylosowałaś? – zapytał z zaciekawieniem. – Magazyn nasion, wydaje się łatwe – odparła, skupiając się na posiłku i nie zauważając jego przebiegłego uśmiechu. 124

Jamie Begley – Viper’s Run

– Rozumiesz, że zostaniesz z nami, dopóki nie uporządkujesz magazynu? Winter nie powiedziała mu, że przywiozła dodatkową walizkę z ubraniami, ponieważ już jakiś czas temu zdecydowała o przedłużeniu pobytu. – Jasne – powiedziała, nie odrywając wzroku od jedzenia. Po obiedzie Viper oparł się na krześle. Winter zauważyła, że wygląda na bardzo zmęczonego. Zawsze wydawał się niezniszczalny, wiedziała jednak, jak wyglądały interesy firmy i że trzeba będzie spojrzeć na sprawy realistycznie. – Będziesz musiał zatrudnić dodatkową pomoc. Viper, nie dacie rady w tym tempie. Za jakiś czas będziecie musieli zacząć rezygnować z zamówień, jeśli nie pojawią się dodatkowe ręce do pracy. – Wiem. Rozmawialiśmy o tym i obecnie próbujemy oszacować, ile osób i na jakie stanowiska musimy zatrudnić. Gdy już podejmiemy decyzję, damy ogłoszenie do gazety. – Nowe miejsca pracy bardzo pomogłyby naszej społeczności. Dwadzieścia stanowisk to już dwadzieścia rodzin, które zyskają przyzwoity dochód. – Traktujemy to poważnie. Staramy się rozstrzygnąć, czy zaoferować więcej miejsc pracy z nieco niższą płacą, czy mniej z wyższą. Oczywiście zapewnimy też pakiety socjalne – rzekł Viper w zamyśleniu. Winter uśmiechnęła się. Wielu spośród rodziców jej uczniów bardzo potrzebowało pracy. Last Riders mogliby naprawdę dużo zdziałać dla tego rejonu. Shade i Rider podeszli do nich. – Jaką karę wylosowałaś? – spytał Rider. Wiadomo było, co chodzi tym dwóm po głowie. – A ty? – odpowiedziała pytaniem. Szybko się uczyła. – Gotowanie, dwa tygodnie – odrzekł Rider. Winter spojrzała na Shade’a. – Czyszczenie piekarnika, lodówki i spiżarni. – Ja mam magazyn nasion. Obaj odwrócili się i odeszli. Winter zaczynała mieć przeczucie, że praca przy nasionach wcale nie będzie tak lekka, jak mogło się wydawać. Viper starał się zachować pokerową minę. Winter wzięła talerze i zaniosła do zlewu, gdzie Bliss właśnie zmywała. Poszła za nim do pokoju telewizyjnego. Większość członków siedziała i oglądała film, przed pójściem do łóżka. To był dla wszystkich długi tydzień, co było widać po ich twarzach. Bliss zwinęła się w kłębek pomiędzy Riderem i Trainem. Z rozpiętego purpurowego topu wystawały jędrne piersi. Wykorzystał to Train, który odsłonił je 125

Jamie Begley – Viper’s Run

całkowicie i jedną wziął w usta. Rider rozpiął jej jeansowe szorty i wsunął rękę do środka. Winter oderwała od nich wzrok, skupiając się na telewizorze i zamierzając użyć jakiejś wymówki, żeby móc opuścić pokój. Viper ubiegł ją, chwytając za kark i unosząc jej głowę. Wpił się w jej usta i mocno trzymając za tyłek, przyciągnął jej ciało bliżej do siebie. Wyszarpnęła się z pocałunku, nie czując się komfortowo z widownią. Teraz pokój był prawie pusty – byli w nim tylko ona, Viper, Bliss i dwóch mężczyzn. Zerwała się z kanapy, kiedy Bliss zaczęła wyciągać fiuta Traina, ale Viper z determinacją pociągnął ją w dół, ponownie sadzając na swoich kolanach. – Odpręż się – wyszeptał. Kiedy członek Traina znalazł się na wierzchu, Bliss zsunęła się na dół, pochylając się nad nim, z kolanami wciąż spoczywającymi na kanapie. Teraz, gdy jej tyłek był w górze, Rider zerwał z niej szorty, obnażając ją całkowicie. Viper ssał szyję Winter, a jego dłoń krążyła pomiędzy brzuchem i piersiami. Train zatopił rękę we włosach Bliss, która łapczywie go ssała. Raider wyciągnął z kieszeni prezerwatywę i założył na członka. Winter zobaczyła dużo więcej, niż by chciała, jednak nie potrafiła odwrócić wzroku od tej erotycznej sceny. Rider zanurzył fiuta w cipce Bliss, głośno przy tym jęcząc. Dziewczyna mocno zakołysała tyłkiem, by poczuć go głębiej, podczas gdy Train penetrował jej usta. Viper kolanem rozsunął uda Winter, która była zatracona w obserwowaniu tego, o czym do tej pory tylko słyszała, a co rozgrywało się tuż przed nią. Nie było wątpliwości, że ta trójka czerpie z tego niesamowitą przyjemność. Palce Vipera wsunęły się do jej luźnych jeansów – była całkowicie mokra. – Lubisz patrzeć, jak Bliss się pieprzy, czy jak oni ją posuwają? Jej głowa opadła na jego pierś, kiedy palcami pieścił opływającą wilgocią szparkę. Gdy nie odpowiedziała, jego palce zatrzymały się. – I jedno i drugie – przyznała niechętnie, odczuwając ulgę, kiedy wrócił do pieszczot. Rider chwycił Bliss za biodra, a jego pchnięcia przybrały na sile. Plaskanie ich ciał wypełniło pokój. Train jęknął, złapał Bliss za głowę i wepchnął swojego kutasa głębiej w jej usta, dochodząc. Po wszystkim Bliss uniosła się, ruchem bioder odpowiadając na pchnięcia Ridera. – Rider, pieprz mnie mocno! – Była zatracona w ekstazie. Mężczyzna nie przestawał jej posuwać, zaś Train pochylił się do przodu by pieścić łechtaczkę i ssać jej różowy sutek. 126

Jamie Begley – Viper’s Run

Kobiecy krzyk niemal sprawił, że Winter doszła, jednak Viper zatrzymał się. Wziął ją na ręce i pognał na górę. Słyszała swoje jęki pożądania, ale nie była w stanie się powstrzymać, jej ciało desperacko domagało się wyzwolenia. Pragnęła Vipera tak bardzo, że chciała na niego krzyczeć, żeby się pospieszył. Nie była pewna, czy miałaby siłę mu odmówić, gdyby położył ją w pokoju telewizyjnym i zacząć pieprzyć na oczach innych. Viper zatrzasnął za nimi drzwi do sypialni, po czym zerwał z nich ubrani. Oparł ją o łóżko, a ona myśląc, że chce by się przesunęła, zaczęła się czołgać na przód. Uderzył ją mocno w tyłek otwartą dłonią. – Nie ruszaj się – warknął na nią. Trzymał ją w bezruchu za pomocą dłoni spoczywającej na biodrze. W tym samym czasie założył prezerwatywę, którą pospiesznie wyciągnął z szuflady w nocnej szafce. Winter poczuła jak przyciska główkę penisa do jej dziurki, po czym wbił się w nią jednym mocnym ruchem. – Twoja cipka spala mnie żywcem. – Plaskający odgłos jego członka wchodzącego i wychodzącego z niej sprawił, że chwyciła w dłonie koce leżące na łóżku. – Zamierzam pieprzyć cię tak mocno, że będziesz mnie błagała, żebym przestał – ostrzegł ją. Była niemal bliska orgazmu, jego członek rozciągał ją, wpychając się coraz głębiej w cipkę i wysyłając przy tym do jej systemu nerwowego błyskawice. Viper nachylił się nad nią, mocno chwytając jej piersi i nasuwając mocniej na siebie. – Jeśli chcesz delikatności, to musisz znaleźć innego faceta, który ci to zapewni. Chcę abyś napierała na mnie swoją ciasną cipką – rozkazał. Jej jęki były teraz przytłumione przez koce, w których zanurzyła twarz, w czasie gdy on nacierał na nią, uderzając o wypięty tyłek. Doszła, a kiedy przez jej ciało przetaczała się eksplozja, pod powiekami widziała rozbłysk białego światła. Viper jęknął tuż za nią, a jego fiut szarpnął się wewnątrz niej, przyprawiając ją o kolejny orgazm. Nie wiedziała, czy jest w stanie go znieść. Kiedy z niej wyszedł, osunęła się na podłogę i oparła o łóżko. Viper podniósł ją z podłogi, ułożył delikatnie na materacu i naciągnął na nią koc, a potem przesunął usta w kierunku warg, by obdarzyć ją niespiesznym pocałunkiem. – Wszystko w porządku? Potwierdziła kiwając głową. 127

Jamie Begley – Viper’s Run

– A jak plecy? – Dobrze. Zostawił ją i udał się do łazienki. Kiedy wrócił, podniósł koc, żeby wsunąć się pod niego, przysuwając ją bliżej siebie, aż leżała na jego piersi. – Evie powiedziała mi o twojej pracy, co teraz planujesz? – zapytał. – Idź spać – mruknęła Winter. Podniósł się i oparł o zagłówek. Ułożył Winter tak, aby patrzyła mu w oczy. – Chyba nie pozwolisz, żeby uszło im to na sucho? – zapytał ze złością. – To małe miasteczko, Viper. Dopiero kilka lat temu zaczęli sprzedawać tu alkohol. Byłabym naiwna, gdybym nie liczyła się z tym, że w tej sytuacji zechcą rozwiązać ze mną umowę – powiedziała gorzkim tonem. – Mogą tak zrobić? – Szczerze? Nie wiem. Czytałam umowę bardzo uważnie przed podpisaniem. Teraz poczekam i zobaczę, co doradzi mi mój prawnik. Związek nauczycieli ma mi go zapewnić – wyjaśniła. Viper przeczesał palcami jej rozczochrane włosy i powiedział: – U nas znajdzie się sporo wolnych stanowisk, ale mam nadzieję, że wybierzesz jakieś związane z papierkową robotą, ponieważ mnie i Beth zabiera ona w cholerę czasu – jego głowa opadła na zagłówek. Wyglądał na wyczerpanego. – Mogę się tym zajmować, dopóki szkoła nie przywróci mnie na moje stanowisko lub nie zdecyduję, co dalej robić. – Świetnie – Viper przymknął oczy, leniwie głaszcząc jej plecy. Palec Winter wędrował po jego tatuażu. To było małe dzieło sztuki. Wszyscy mężczyźni w klubie mieli taki sam tatuaż. Nie dało się go nie zauważyć – wielu z nich chodziło bez koszulki, kiedy tylko mieli na to ochotę. – Piękne. – Podziwiasz moją klatę? Winter uśmiechnęła się, słysząc jego żart. – Twój tatuaż, choć klatę też masz niczego sobie. – Viper uśmiechnął się, nie otwierając oczu, gdy jej palce podążały po konturach tatuażu. – Każdy symbol oznacza któregoś z pierwotnych członków klubu? – zapytała Winter, uważnie przyglądając się rysunkowi. – Tak. Winter analizowała tatuaż: w jego centrum znajdował się emblemat Navy SEALS z wężem owiniętym wokół niego od dołu ku górze, z głową zwróconą w tył. Otaczało go kilka przedmiotów: dwa rewolwery połączone metalowymi 128

Jamie Begley – Viper’s Run

łańcuchami, oplecionymi wokół bębenków, kastety, talia kart i brzytwa. Cały rysunek był mocno cieniowany, co sprawiało, że wydawał się przydymiony. Winter ciarki przechodziły po plecach już od samego patrzenia na ten skomplikowany wzór. Dotknęła brzytwy: – To symbol Razera. Łatwo było go odgadnąć, tak jak i twój symbol owinięty wokół emblematu SEALsów. – Nigdy nie miałem bujnej wyobraźni. Co do reszty – od razu możesz się poddać. Jeszcze nikomu nie udało się rozszyfrować wszystkich symboli. – Mnie na pewno się uda – dumnie powiedziała Winter. – Stałam się ekspertem od łamigłówek, a to dzięki kilku miesiącom spędzonym na wózku. Nie miałam wtedy nic do roboty poza rozwiązywaniem szarad w gazetach. Zobaczymy, jak mi pójdzie. – Spróbuj. – Viper położył ręce za głową, aby mogła zobaczyć tatuaż w całej okazałości. – Rewolwery to Knox i Rider. – Dobrze! Wszyscy mają z tym problemy. – Nie wiem, czemu. Przecież ci dwaj zawsze i wszędzie chodzą razem. – Jej palec dotknął łańcucha owiniętego wokół rewolwerów. – Łańcuch to Train, to nawet trochę zbyt oczywiste – powiedziała Winter. Viper spojrzał na nią zaskoczony. – Jak na to wpadłaś? – Ma łańcuch owinięty wokół kierownicy swojego motocykla. – Widziała, jak Train mył swój motocykl tego dnia, gdy jechała do lekarza. Nie zrozumiała nieodgadnionego spojrzenia Vipera. – Mam rację? – zapytała, zadowolona ze swoich umiejętności dedukcji. – Tak – odpowiedział w końcu z rozbawieniem w głosie. Winter kontynuowała grę. – Kastety to Cash. – A to skąd wiedziałaś? Posłała mu znowu triumfujący uśmiech. – Mieszkam w Treepoint, pamiętasz? Znam paru gości, którzy się z nim bili, wiadomo, że nie jest zwolennikiem fair play. – Nie, jest zwolennikiem wygrywania – powiedział Viper z szacunkiem. – Cienie to oczywiście Shade. – Zazwyczaj ludzie myślą, że Shade’a oznaczają karty lub łańcuch. 129

Jamie Begley – Viper’s Run

Winter wiedziała, że tym razem zaskoczyła go poprawną odpowiedzią. – Bo nie znają Shade’a – powiedziała drwiąco. – Czy insygnia marynarki to też symbol któregoś z członków? – zapytała. – Nie ma go już z nami. Ten emblemat oznacza Gavina – głos Vipera stał się cichszy. Winter próbowała wyślizgnąć się z jego objęć, ale trzymał ją mocno. – Bardzo mi przykro z powodu twojego brata – powiedziała delikatnie. – Rider, Knox i Gavin trzymali się razem. Ci dwaj chcieli przyjechać do Treepoint razem z nim, jednak im nie pozwoliłem. Nie chciałem, by wystraszyli wszystkich przed domknięciem sprawy i przygotowaniem domu do przeprowadzki. Łzy wypełniły oczy Winter. Wiedziała, że Viper w głębi duszy czuje się odpowiedzialny za śmierć brata. – Nie przyczyniłeś się do tego, Viper, to wyłącznie wina mojego chciwego kuzyna – opuściła głowę na jego pierś. Położył dłoń na jej karku i zaczął głaskać. – Jest jeszcze jeden symbol, którego nie odgadłaś – zmienił temat. Winter podniosła głowę i spojrzała mu w oczy, aby się przekonać, że Viper nie żywi do niej żadnej urazy z powodu uczynków Vincenta. Skupiła się ponownie na tatuażu i poszukiwaniu ostatniego symbolu. Była prawie pewna, że podpowiedź stanowiły karty, ostatni element okazał się jednak trudnym orzechem do zgryzienia. – Joker? – potrząsnął głową. – Ace? Poker? – w tym momencie wybuchnął śmiechem. – Nie. Winter spróbowała po raz ostatni: – Luck lub Lucky? Zaskoczony Viper przestał się śmiać. – Dobra jesteś. Gratulacje. – Czy on przebywa w domu klubowym w Ohio? – Nie, nadal jest w SEALs. Przerwał wprawdzie służbę, gdy tworzyliśmy klub, ale i tak tęsknił za wojskiem. – Byliście blisko? – Wszyscy w naszej ósemce jesteśmy sobie bliscy, ale rzeczywiście, Lucky jest mi najbliższy. To dobry brat i jeden z najfartowniejszych drani, jakich znam. – Wskazał na talię kart na tatuażu. – W kartach nazywają to ręką umarlaka. Lucky jest najbardziej zabójczym sukinsynem w armii. To właśnie jemu przydzielano zadania, z których przeważnie nie wychodzi się cało. – Myślałam, że takie trafiają do Shade’a? 130

Jamie Begley – Viper’s Run

– Co masz na myśli? – Jego symbol obejmuje cały tatuaż. Jest obrońcą klubu, prawda? – Tak, jest naszym egzekutorem – powiedział Viper ostrożnie. – Widziałam, jak powalił kilku z was podczas pikniku. Potrzeba było czterech facetów, aby go powstrzymać. – Winter nie starała się nawet ukryć podziwu w swoim głosie. – Widziałaś to? – Trudno było to przeoczyć. Myślałam, że urwie głowę temu biednemu Charlesowi. – Komu? Winter próbowała powstrzymać uśmiech na widok Vipera usiłującego uniknąć prawdy i jednocześnie nie chcącego skłamać. – Szkolny chłopak Lily, mówiłam ci już – przypomniała. – Czemu myślisz, że chodziło mu o tego chłopaka? Znowu spróbował uniku, jednak teraz to ona posłała mu spojrzenie wyrażające zwątpienie w jego inteligencję. Czyżby zapomniał, że była dyrektorem liceum, w którym chłopaki uczą się przede wszystkim kodeksu braterskiego? – Ponieważ Shade chce być z Lily? – odpowiedziała Winter, uśmiechając się ironicznie. – Co cię tak śmieszy? – Viper zmrużył oczy. – To, że będzie potrzebował szczęścia Lucky’ego, aby ją zdobyć. – Myślisz, że to się nie uda? – kodeks braterski znowu wziął górę, gdy Viper pomyślał, że według niej Shade nie pasuje do Lily. Tym razem to Winter chciała uniknąć odpowiedzi, więc zsunęła się z Vipera i poszła do łazienki. – Winter, Shade to mój przyjaciel. Muszę to wiedzieć – nalegał, kiedy z niej wyszła. – Myślisz, że on nie jest dla niej wystarczająco dobry? – w jego głosie zaczęła się pojawiać złość. Winter zatrzymała się i spojrzała na niego, po czym podeszła do szafy, aby wyjąć ręcznik – dało jej to czas do namysłu nad odpowiedzią. Owijając się nim, podeszła z powrotem do łóżka i usiadła koło Vipera. – Lily jest piękną kobietą – Winter próbowała wyjaśnić mu to w sposób, dzięki któremu mógł zrozumieć jej wątpliwości co do możliwości zaistnienia związku pomiędzy dwójką ich przyjaciół. – Tak, jest atrakcyjna – przyznał niechętnie. Posłała mu uśmiech, który mówił, że nigdy nie byłaby zazdrosna o urodę Lily. 131

Jamie Begley – Viper’s Run

– Jest piękna zarówno zewnętrznie jak i wewnętrznie. – Tak. – Czy Razer rozmawiał o tym z Beth? – zapytała z ciekawością. – Beth nie chce rozmawiać o Lily. – Viper w tym momencie zdał sobie sprawę, że nie tylko Winter, lecz również cały klub wiedział o słabości Shade’a, którą była ta śliczna dziewczyna. – Jest bardzo opiekuńcza w stosunku do siostry. Ona też nie do końca wie, jaki jest Shade. – Viper przymknął oczy, z jego twarzy nie można było odczytać żadnej reakcji na jej słowa. – Ja wiem, jaki on jest. – Głos Winter stał się bardziej stanowczy. – Do czego zmierzasz? Westchnęła i kontynuowała: – Lily ma wiele problemów. Nie znam Shade’a na tyle dobrze, aby mieć pewność, że będzie w stanie odpowiednio się nią zająć, kiedy będzie tego potrzebowała. Jeśli on coś spieprzy, nie dostanie drugiej szansy. Dała mu jedyne ostrzeżenie, jakie mogła. Lily była jej przyjaciółką i nie rzuciłaby jej wilkom na pożarcie. Ostrzegała go wyłącznie dlatego, że bezpieczeństwo Last Riders było zależne od Shade’a. Lily zasługiwała na kogoś silnego, kto mógłby ją ochronić. Winter obserwowała jej zachowanie w wielu sytuacjach i czuła, że ta potrzebuje obrońcy. – Jeśli Beth dowie się, że jest tak zły, jak myślę, że jest, to Shade nie będzie miał szans. Lily zawsze słucha Beth, nawet, jeśli szaleje za jakimś facetem. Jeśli Beth go nie zaakceptuje, Lily go zostawi – tak blisko są ze sobą. Nikt, ani Razer, ani Shade, nie stanie pomiędzy nimi. W związku z tym, myślę, że postępuje sprytnie, ukrywając swoje działania przed Beth, a także przede mną. Nie mogę przecież powiedzieć jej o czymś, czego nie widziałam, prawda? Jeśli jednak będę miała jakiekolwiek podejrzenie, że Shade nie jest tym, za kogo go uważam, przeprowadzę z Beth długą rozmowę i sama to powstrzymam. – Czy to groźba? – spytał Viper wyzywającym tonem. – Tak. Ja też kocham Lily. Jest słodka i z choć z jednej strony jest rozkoszna i zabawna, ma jednak też temperament, który może wpędzić ją w kłopoty. Beth i Lily to najlepsze osoby, jakie znam. Beth jest wyluzowana i spokojna, a Lily wręcz przeciwnie. Shade musi zdecydować, czego naprawdę chce, zanim wykona jakiś ruch, bo jeśli ją zrani, będzie miało to wpływ na Beth, a to z kolei może zaszkodzić w jej relacjach z Razerem. Widzę, jak bardzo go kocha i nie chciałabym, aby coś stanęło pomiędzy nimi.

132

Jamie Begley – Viper’s Run

– Uczciwie postawiłaś sprawę – przyznał Viper. – Porozmawiam z nim. Ostrzeżesz Beth? Winter zdawała sobie sprawę, w jak trudnym położeniu znajdował się Viper. Otworzył się przed nią, bo wierzył, że dochowa tajemnicy. Jako przywódca klubu potrzebował kogoś, z kim mógłby porozmawiać o swoich braciach i kto nie zdradziłby jego tajemnic. Uśmiechnęła się. – Nie mam za bardzo czego jej powiedzieć. Nie ujawnił dotąd swoich intencji wobec Lily i nie widziałam niczego, przed czym mogłabym ją ostrzec. Teraz, zamierzam wziąć gorący prysznic. Mam nadzieję, że nie będziesz spał, gdy wrócę? – Na pewno nie. – Dobrze. Bo muszę przyjrzeć się temu tatuażowi, który masz na podbrzuszu. Palec Winter przesuwał się po rysunkach na jego ramieniu. Nie przypuszczała, że go tym prowokuje. Nim udało jej się odsunąć, sprawił, że jej ręcznik zsunął się na podłogę. – Po co czekać…

133

Jamie Begley – Viper’s Run

ROZDZIAŁ 13 Winter obudziła się sama w łóżku. Przeciągnęła się leniwie i uśmiechnęła, przypominając sobie poprzednią noc. Minęło kilka sekund, zanim uświadomiła sobie, że jej ciało, mimo że było obolałe, w rzeczywistości nie cierpiało. Już wcześniej zauważyła, że ból pojawiał się rzadziej i był słabszy, ale tego ranka po raz pierwszy nie musiała po przebudzeniu sięgać po leki przeciwbólowe. Z uczuciem, jak gdyby jej życie zaczynało powracać na właściwy tor, wzięła prysznic, nucąc sobie. Ostrożnie wyszła spod prysznica i ubierając się, sporządziła listę rzeczy, które musiała zrobić w nadchodzącym tygodniu. Burczenie w brzuchu przypomniało jej, że była głodna. Zerknęła na zegarek na szafce nocnej i zaskoczona zorientowała się, że to już pora lunchu. Była zdumiona, że spała tak długo. Zazwyczaj ból pleców sprawiał, że budziła się dużo wcześniej. Wciąż nucąc pod nosem, wyszła z sypialni z nadzieją, że zostało jeszcze trochę jedzenia. Była na szczycie schodów, gdy jej uwagę przykuły głosy dochodzące z dołu. Tłum członków Last Riders, których nie znała, wypełniał salon i korytarz, swobodnie rozmawiając. Kontynuując rozmowę, kilku z nich spojrzało w górę na Winter. Ostrożnie zeszła po schodach, świadoma, że obserwują ją ciekawskie oczy. Gdy była już na dole i manewrowała między ludźmi, dostrzegła kilka spojrzeń skupionych na jej figurze. Rumieniąc się, spuściła wzrok. Nie chcąc wyjść na zawstydzoną dziewicę, przeszła pośpiesznie między mężczyznami, pocieszając się, że ma laskę, na wypadek, gdyby któryś z nich wyciągnął rękę, by ją dotknąć. Kuchnia była wypełniona po brzegi. Winter odetchnęła z ulgą, gdy zauważyła Beth stojącą przy blacie. Przyjaciółka uśmiechnęła się na jej widok. – Dzień dobry. Zaspałaś? – porozumiewawczo spojrzała na Winter. Winter, zbyt zażenowana, aby odpowiedzieć, zmieniła temat. – Co to za obcy ludzie? – Właściwie to nie obcy. To członkowie domu klubowego z Ohio. Przyjechali rano. Razer mówił, że Viper po nich posłał, ale nie wyjaśnił dlaczego.

134

Jamie Begley – Viper’s Run

Winter zastanawiała się, z jakiego powodu mógł wezwać tak wiele osób. Przeszukała wzrokiem pomieszczenie, ale nie znalazła Vipera. Musiała zaczekać z pytaniami. – Głodna? – zapytała Beth. – Zjadłabym konia z kopytami. – Ja także, chodźmy coś zjeść. Wzięły talerze i ruszyły w stronę góry jedzenia, przygotowanego przez członków pełniących dyżur w kuchni. Rider zaczerwieniony z gorąca, przyglądał się jak wszyscy nakładają sobie posiłek. Winter ukryła rozbawienie na widok twardego motocyklisty, który zgarnął na siebie więcej jedzenia, niż kiedykolwiek zostało wydane w bufecie. Nałożyła sobie porcję jajek i owoców, po czym ruszyła za Beth do stolika, przy którym było parę wolnych miejsc. Zaspokoiwszy głód, Winter zaczęła wypytywać Beth. – Gdzie jest Razer? – Na spotkaniu, razem z Viperem i Shade’em – na jej twarzy pojawiło się zmartwienie. Po usłyszeniu pytania, siedzące z nimi Evie i Jewell, szybko wepchnęły sobie jedzenie do ust. W głębi duszy Winter czuła, że coś się dzieje i to coś niedobrego. Potwierdzało to milczenie Evie i Jewell. Nie chciała ich wypytywać, aby nie stawiać ich w niewygodnym położeniu. Musiała być cierpliwa. Nagle jej uwagę przyciągnęło coś czerwonego. Grupa trzech kobiet, których nie widziała wcześniej, przeszła obok ich stolika. Wiedziała, że z drugiego domu klubowego przyjechali mężczyźni, nie zdawała sobie jednak sprawy, że przybyły również kobiety. Szczerze mówiąc, nie podejrzewała nawet, że do Last Riders przynależeć mogło więcej kobiet. Mocniej zacisnęła dłoń na szklance soku. Beth wbiła wzrok w talerz i powiedziała: – To Joy, Sunshine i K.O. Oczy Winter śledziły kobiety po drugiej stronie pokoju, podczas gdy mężczyźni spoufalali się z nimi, gdy sięgały po jedzenie. Beth i Winter spojrzały na siebie, dobrze wiedząc, o czym obie pomyślały. – Sunshine i K.O. od kilku lat są członkiniami klubu. Joy ma trzy głosy od Ridera, Knoxa i Casha. Razer nie da jej swojego poparcia – wyjaśniła Beth, nie odrywając wzroku od kobiety. – Rozumiem. Bez głosu Razera musiała zdobyć głosy Vipera, Shade’a, Lucky’ego lub Traina. Viper nie musiał oddawać jej swojego głosu, chodziło raczej o to, czy w ogóle miałby taki zamiar. Wcześniej pieprzył się z wieloma kobietami, jednak czy teraz, 135

Jamie Begley – Viper’s Run

kiedy narodziła się między nimi intymność, chciałby uprawiać seks z innymi? Winter nie była pewna Vipera i tego, co ich łączyło. Wiedziała, ile to dla niej znaczy, ile zawsze znaczyło. On jednak ukrywał swoje uczucia, a to sprawiało, że nie była pewna, co tak naprawdę do niej czuje. Wzięła kilka głębokich oddechów, nie chcąc, aby inne kobiety wyczuły jej niepokój. Najwyraźniej poniosła klęskę, bo Beth sięgnęła ponad stołem i mocno chwyciła jej dłoń. Winter bardzo potrzebowała przyjacielskiego wsparcia. – Oprócz seksu, jest jeszcze jeden sposób, aby zdobyć potrzebne głosy – powiedziała Evie, widząc ich zdenerwowanie. – Naprawdę? – Winter spojrzała na nią ze zdumieniem. Evie przytaknęła. – Jednak trudno to osiągnąć i nie nastawiaj się na to. W taki sposób Beth została członkinią naszego klubu. Pomogła odkryć mordercę Gavina, a klub miał wobec niej dług przez to, jak ją potraktowaliśmy. Joy nie pójdzie tą drogą. Będzie się pieprzyła, by zdobyć głosy – powiedziała Evie, gasząc jej nadzieję. Winter nigdy tak naprawdę nie wierzyła, że Beth uprawiała seks z sześcioma członkami klubu i ucieszyła się, że instynkt jej nie zawiódł. Ponownie zrobiło jej się przykro, gdy przypomniała sobie swój okropny komentarz na jej temat, przez który została ukarana. Odwzajemniając uścisk przyjaciółki i powiedziała: – Beth, jeszcze raz bardzo cię przepraszam. Nie powinnam była dać się sprowokować Viperowi, gdy powiedział, że jestem kandydatką na członkinię klubu. – Winter, bo tak naprawdę, czy tego chcesz, czy nie, jesteś nią – powiedziała Evie, patrząc jej w oczy. – Musisz zmierzyć się z faktami, tak jak zrobiła to Beth. Jeśli chcesz być w związku z Viperem, a wiem, że ci na nim zależy, to jedynym wyjściem jest dołączenie do klubu. Viper nigdy zostawi przyjaciół. Założył ten klub z bratem i taki tryb życia mu odpowiada. – Wstąpić do klubu? – Wiedziała, że Evie ma rację, mimo że jej sposób myślenia i zasady moralne kłóciły się z jej decyzją. – Tak Evie jasno dała do zrozumienia, że jeśli nie dołączy do nich, jej związek z Viperem nie potrwa długo. Przystanie do Last Riders było niczym wstąpienie do rodziny. Jeśli nie stanie się członkinią klubu, na zawsze pozostanie na uboczu. Oparła się na krześle i westchnęła, wiedząc już, że jest zdecydowana spróbować. W żołądku czuła pęczniejącą kulę strachu. Co, jeśli uda jej się zdobyć głosy, a Viper nie odwzajemni jej uczuć? Na pewno nie była tak głupia, aby pozwolić oszukać się drugi raz. 136

Jamie Begley – Viper’s Run

– Cóż, muszę w takim razie zacząć zdobywać głosy. – Dużo ci już nie zostało – zaśmiała się Evie. – Słyszałam, że masz już głosy Traina, Casha i Ridera. Chyba nie było to zbyt trudne? Winter zaczerwieniła się ze wstydu, nie mogąc spojrzeć na Beth, która włączyła się do rozmowy. – Masz też głos Vipera. – Czyli zostają jeszcze dwa. Wyprzedzasz Joy, a ona jest tu dłużej, myślę jednak, że jest zdeterminowana zdobyć głosy w ten weekend – spekulowała Evie. Kobiety przy stole odwróciły się, by spojrzeć, jak Joy flirtuje z Trainem. – Zdecydowanie uderza do faceta, który pomoże jej zdobyć głosy – powiedziała z zazdrością Jewell. Winter wyczuła, że każda z kobiet chciałaby mieć trochę Traina dla siebie. Uchodził za wyluzowanego, jednak jego ruchy zdradzały, że cały czas jest czujny. Zawsze wiedział, gdzie kto się znajduje. Jeśli coś trzeba było zrobić, był pierwszy do pomocy. On i Knox byli zawsze otoczeni kobietami i Winter zorientowała się, że prawdopodobnie byli najlepsi w dawaniu im tego, czego potrzebowały. Traina zdradzały jego szare oczy, w których pojawiał się niepokojący błysk, gdy jego spokój zostawał naruszany. Pewnego dnia, gdy jadła lunch, Rider przypadkowo potrącił Beth. Widocznie nie przeprosił jej wystarczająco szybko i dostało mu się od Traina. Nigdy nie było wiadomo, czy zareaguje uśmiechem, czy pięścią. – Porozmawiam z Razerem, aby udzielił ci swojego poparcia – obiecała Beth. – Dzięki, Beth. – Chryste, w co ten klub się zmienia? Dziewczyny, rezygnujecie z najlepszej części – mruknęła Jewell. – Ja niczego nie tracę – powiedziała z dumą Beth. Tym razem to na nią dziewczyny spojrzały z zazdrością. Winter i Beth roześmiały się i przeszły do tematu nadchodzącego ślubu. – W weekend wraz z Lily i jej przyjaciółką jadę do Lexington kupić suknię ślubną – powiedziała Beth i spojrzała na Winter. – Chciałabym, żebyś była jedną z moich druhen. – Z przyjemnością, będę zaszczycona. – Oczy Winter zalśniły łzami. Beth zwróciła do Evie. – Chciałabym, abyś ty także została moją druhną. Poprosiłam jeszcze Sex Piston i Crazy Bitch. – Ponieważ miała naturę rozjemcy, wybrała po dwie osoby z każdej z grup swoich przyjaciół. – Nie zasługuję na to – głos Evie drżał. Beth popatrzyła na nią krzywo.

137

Jamie Begley – Viper’s Run

– Nie mówmy o czymś, co było i minęło. Chyba nie zamierzasz zachować się tak ponownie, prawda? Evie przez chwilkę milczała, po czym przyznała: – Nigdy. Prędzej odejdę z klubu, niż znów potraktuję cię w ten sposób. Twoje sukowate przyjaciółki dały nam porządną lekcję, której nigdy nie zapomnimy. – Evie, wiedziałam o tym przez cały czas i nie przyjmuję odmowy do wiadomości. Żałuję, że nie mogę mieć więcej druhen, ale Razer powiedział, że tylko pięciu braci zgodzi się być jego drużbami. I jeszcze będzie musiał ich przekupić, by się zgodzili – przedrzeźniała narzeczonego. – Mogę sobie to wyobrazić. – Winter mogła się założyć, że zamiast przekupstwa użył gróźb. Jego klubowi bracia raczej nie wyglądali na chętnych, by nosić smokingi i była pewna, że zostali do tego zmuszeni. Otworzyły się frontowe drzwi i weszli Viper wraz Shade’em. Mieli ponure wyrazy twarzy. Spojrzeli w kierunku ich stołu. Na sygnał Vipera Evie wstała. – Musimy przejść do drugiego pomieszczenia – powiedziała do kobiet przy stole. Wszystkie bez sprzeciwu wstały i skierowały się do wyjścia. Winter i Beth trochę się ociągały, ale także zrobiły to, co im kazano. Winter domyślała się, że przyjaciółka była tak samo zaniepokojona jak ona, ale musiały poczekać na wyjaśnienia. Viper ruszył na środek pokoju, a członkowie stanęli wokół niego. – Pragnę podziękować wszystkim za przybycie. Wiem, że to był ciężki, pracowity tydzień i jechaliście tutaj całą noc. Po pierwsze, chciałbym powiedzieć wszystkim, że z pomocą Winter byliśmy w stanie udowodnić, że Gavin nie złamał zasad klubu, pieprząc się z Sam. Ta suka kłamała i wszyscy o tym wiedzieliśmy. Nadal nie udało się nam odnaleźć dziecka, ale szeryf ciągle to bada. Zaoferowaliśmy pomoc, jeśli zajdzie taka potrzeba. Evie i kobiety otrzymały pozwolenie na zrobienie tego, co konieczne, jeśli Sam dokona kolejnych ataków na klub, ale jak na razie ta suka przestała nas interesować. Powietrze wypełniły pomruki aprobaty, ucichły jednak przed następnymi słowami Vipera. – Chciałem zająć się tym kilka tygodni temu, jednak Shade mnie powstrzymał. Grupa, do której dołączyła Sam, to przestępcy, nie chciał więc, żebyśmy atakowali, dopóki nie będziemy gotowi. Teraz jesteśmy w pełni przygotowani i dlatego po was posłałem. Zaplanowaliśmy atak na ich klub na dzisiejszy wieczór, ale rano zaproponowali nam spotkanie. Domyślam się, że mają kogoś, kto obserwuje naszą kwaterę. Nie byłem zadowolony z ich propozycji, lecz Shade przekonał mnie, aby przynajmniej z nimi porozmawiać. Dobrze, że go posłuchałem. Prezes Blue 138

Jamie Begley – Viper’s Run

Horsemen poinformował mnie, że ci czterej goście, którzy zaatakowali nasze kobiety, byli wyrzutkami wykluczonymi z klubu. Klub stara się odzyskać od nich barwy klubowe, oni jednak cały czas mu uciekają. Zaoferowaliśmy naszą pomoc i została przyjęta. Shade przygotował na jutro zasadzkę i przynętę, której nie będą mogli się oprzeć. Nie będziemy potrzebowali pokazu siły, ale nie jestem idiotą i nie wyślę was z powrotem do Ohio, dopóki nie skończymy z nimi. Bawcie się wieczorem, a sprawą zajmiemy się rano. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, jutro wieczorem możecie być z powrotem w domu. Po zakończeniu spotkania Viper i Razer udali się w poszukiwanie swoich kobiet. Znaleźli je siedzące na kanapie ze zmartwieniem wypisanym na twarzach. Widząc jak zrelaksowani są obydwaj mężczyźni, Winter odetchnęła z ulgą. – Wszystko w porządku? – zapytała, bacznie skalując twarz Vipera. – Tak. Myśleliśmy, że mamy problem z innym klubem, ale okazało się, że to była pomyłka. – Wzruszył ramionami. – Bracia zatrzymają się na noc i jutro wyjadą. Uspokojona poczuła, jak schodzi z niej napięcie. Viper opadł na kanapę obok niej, sadzając ją sobie na kolanach. Razer powtórzył ten sam manewr z Beth. W pierwszej chwili Winter poczuła się nieswojo, świadoma wpatrzonych w nią oczu, ale stopniowo zrelaksowała się, kiedy zaczęły z Beth rozmawiać o sukienkach druhen. Winter spytała Razera, czy wybrał już drużbów. – Taa, każdego, kto nie podbije mi oczu. Nie są zbyt szczęśliwi na myśl, że przez cały dzień będą przebrani za pingwiny. – Spojrzał na Beth z wyrzutem, zanim przyznał się do porażki. Kobieta była zdeterminowana, by przeżyć ślub swoich marzeń, a Razer był gotowy dać jej wszystko, czego chciała. – Będą to Viper, Shade, Cash, Train i Rider. – A nie Knox? – Winter była zaskoczona. Knox i Razer nieustannie rozmawiali i przekomarzali się ze sobą. – Wyobrażasz go sobie w stroju pingwina? Winter przyjrzała się uważnie człowiekowi, o którym rozmawiali. Knox z pewnością był największym z nich. Trudno byłoby znaleźć garnitur, który by na niego pasował, ale to nie rozmiar sprawił, że Razer go nie poprosił. Knox był najbardziej bezpośredni z całej grupy. Jeśli poprosiłby go, by został jego drużbą, bezsprzecznie kazałby mu się odwalić. Miał najmniej zahamowań, zarówno, jeśli chodziło o temperament, jak i popęd seksualny. Non stop był z jakąś kobietą, czasem z dwoma. Często brał po jednej na umięśnione ramię, gdy szli na górę. Choć ze wszystkich braci był najmniej przystojny, to w jego kierunku wędrowały oczy kobiet. Miał gładko ogoloną głowę i kilka kolczyków. Ten na języku stale zwracał uwagę, kiedy mówił, a jego fiut zawsze był w stanie gotowości do zabawy. 139

Jamie Begley – Viper’s Run

Zauważyła też coś, co mogłoby być dość bolesnym piercingiem na jego penisie. Nawet teraz kobieta zwana K.O. mocno przycisnęła się do niego, gdy oparł się o ścianę. Podeszła do nich Jewell i w ciągu kilku sekund cała trójka wybrała się na górę. Winter dostrzegła spojrzenie Vipera i zarumieniła się. Uśmiechnął się bezczelnie i kontynuował rozmowę z Razerem. Odprężyła się, gdy dyskusja skupiła się na odcieniach, w jakich będzie utrzymane przyjęcie. Beth rozważała szałwiowozielony i koralowy, jednak kiedy zauważyła pełne zgrozy spojrzenie Winter, zdecydowała się na motyw brzoskwiniowy i kremowy. Tak zaangażowały się w rozmowę, że nie zauważyły, że mężczyźni przestali rozmawiać i zaczęli się przysłuchiwać. Dopiero, gdy przeszły do kwiatów, Viper pociągnął ją za włosy. – Chcesz się przejechać? Winter nigdy nie jechała na motocyklu. Była zdenerwowana, ale nie chciała odmówić. – Nigdy nie jechałam na motocyklu. – Spojrzała przez okno i zauważyła, że zaczęło się ściemniać. – Może powinniśmy poczekać do jutra. Robi się ciemno. – Nie, nie możesz przegapić jazdy w blasku księżyca – nakłaniała Beth, wpatrując się w Razera tęsknym spojrzeniem. – Chcesz do nich dołączyć? – Razer zapytał narzeczoną. Jej chętne spojrzenie mówiło wszystko. Zanim Winter zdała sobie sprawę z tego, co się dzieje, była na górze w swoim pokoju, przebierając się w cieplejsze ubranie i parę butów, które Viper kazał jej wziąć ze stosu w szafie. Schodząc ostrożnie na dół, zauważyła, że także kilku innych członków zdecydowało się przyłączyć. Viper czekał na nią na dole. Kiedy podeszła do niego, wyjął laskę z jej ręki i oparł ją o schody. Biorąc Winter na ręce, odwrócił się i przeszedł przez drzwi, które Razer trzymał otwarte, mając uśmiechniętą Beth u boku. Klubowy parking był wypełniony motocyklami. Winter zastanawiała się, który z nich należy do Vipera. Szybko otrzymała odpowiedź, gdy podszedł do przerośniętego dwukołowego potwora. Postawił ją przed motorem i zaczął szukać kasku. – Wrócę za chwilę. Gdy czekała na niego, inni członkowie zatrzymali się, aby przyjrzeć się maszynie Vipera. Żaden nie odezwał się słowem, jednak z ich twarzy mogła wyczytać, że z motocyklem jest coś nie tak i przez to przyciąga tak dużą uwagę. Kiedy Viper wrócił z fabryki, nawet Winter zauważyła w ciemności jego zaczerwienione policzki. – Co się stało z twoim starym motocyklem? Kochałeś tę maszynę. Nie pozwalałeś mi nawet jej dotknąć. Wiem, ze mówiłeś, że trzeba było nad nią 140

Jamie Begley – Viper’s Run

popracować, więc pożyczyłeś mój zapasowy. Pozwól mi się nią zająć i może będę w stanie coś z tym zrobić – powiedział Rider, patrząc na nowy motocykl z mieszanką niechęci i obrzydzenia na twarzy. – Nie da się go naprawić, silnik się rozsypał. Tak czy siak potrzebowałem nowego. Tamten cały czas się psuł – wzruszył ramionami, pomagając Winter ostrożnie usiąść na maszynie. – To jest motocykl niedzielnego kierowcy – powiedział Train ze wstrętem. Viper spojrzał na niego gniewnie, po czym wszyscy rozeszli się do swoich motocykli. – Winter, załóż kask – zarządził. Zawahała się. – Co to znaczy „motocykl niedzielnego kierowcy”? Rozglądając się, zauważyła, że żaden motocykl nie ma z tyłu takiego siedzenia jak maszyna Vipera. Wyglądało jak mały skórzany fotel. Założyła kask, starając się powstrzymać łzy. Umieścił to siedzisko na motocyklu z myślą o niej. Okazało się bardzo wygodne. Pochyliła się do przodu, obejmując Vipera w pasie, a on odpalił silnik i ruszył na czoło kawalkady. Spojrzała na jadących obok Casha i Evie, którzy pokazali jej podniesione kciuki. Winter rozkoszowała się górską jazdą w blasku księżyca. Światła miast poniżej pięknie komponowały się z blaskiem gwiazd. Pęd powietrza sprawiał, że czuła się jakby leciała. Viper był bardzo doświadczonym kierowcą i brał zakręty z taką wprawą, jak gdyby robił to od urodzenia. Nie chciała, aby przejażdżka się skończyła i poczuła smutek, gdy Viper dał sygnał Cashowi. Myślała, że oznacza to powrót do klubu. Przejechali jeszcze dwa kilometry, aż zwolnili i powoli wjechali na duży pusty parking, otoczony przez wielkie drzewa. Motocykliści zsiedli ze swoich maszyn. Kilku z nich wyjęło koce z sakw, które rozłożyli na ziemi. Cash ruszył do dużego paleniska zbudowanego z cegieł. Zdejmując brezent przykrywający jego środek, wyjął z kieszeni zapalniczkę i w ciągu kilku minut rozpalił ogień. Gdy Winter patrzyła na ogień, nagle coś jej się przypomniało. – Te tereny należą do Casha, prawda? Cash, który był w pobliżu, usłyszał ją i zapytał: – Poznajesz je? – Każdy, kto w Treepoint pije alkohol, rozpoznałby to miejsce – odwróciła się do Casha, obejmującego Evie. – Gdy byłam mała, mój ojciec lubił czasem wypić. Masz coś przeciwko, abym mówiła dalej? – zapytała Winter. – Nie. – Cash posłał jej krzywy uśmiech, gdy przywoływała wspomnienia o miejscu, w którym stali. 141

Jamie Begley – Viper’s Run

– To tu był dom twojej babci i założę się, że to jej oryginalne palenisko. Cash potwierdził jej podejrzenia skinieniem głowy. – Tak czy siak, wracając do mojej opowieści. Mój ojciec lubił sobie wypić, jednak w tamtych czasach w Treepoint nie sprzedawano alkoholu. Babcia Casha była naszym sklepem monopolowym. Przed jej dom podjeżdżało się autem i trąbiło raz, aby dostać piwo, dwa – whiskey i tak dalej. Cash zawsze przynosił towar w brązowej torbie. Cała transakcja zajmowała może minutę. Twoja babcia nadała temu znamiona sztuki – powiedziała Winter ze szczerym szacunkiem. Babcia Casha była bardzo szanowana, pomimo jej nielegalnych interesów. Kiedy w końcu w mieście pojawił się alkohol, zrezygnowała z handlu i przeniosła się do domu bliżej miasta. Winter nie widziała jej od kilku lat. Kobieta miała wylew, który ją sparaliżował. – A jak się ma twoja babcia? – Zadziorna i wredna jak zawsze. – Przykro mi z powodu jej wylewu. Uśmiech Casha zniknął, a jego twarz okrył cień drzew, gdy zrobił krok do tyłu. – Dzięki, powiem jej, że o nią pytałaś. Winter dosłyszała delikatny śmiech Beth. Kobieta oplatała nogami w pasie Razera, niosącego ją w ciemność kryjącą się pomiędzy drzewami. Pozostali członkowie podzieleni w grupy siedzieli na motocyklach, rozmawiając i popijając piwo. Kilka par leżało na kocach rozłożonych wokół paleniska i otwarcie się zabawiało. Gdy Cash zaciągnął Evie na jeden z nich, Viper otoczył ją ramieniem w pasie, unosząc w górę. Docisnął jej plecy do swojej klatki piersiowej i wszedł z nią w mrok lasu. Nie zaszli zbyt daleko. Wciąż mogła dostrzec w blasku ognia zabawiających się ze sobą klubowiczów. Oparł się plecami o drzewo, stojąc twarzą do ognia tak, że mogła zobaczyć erotyczne sceny rozgrywające się przy palenisku. Zatopił dłoń we włosach Winter i odchylił jej głowę do tyłu, biorąc w posiadanie usta i wsuwając język pomiędzy jedwabiście miękkie i ciepłe wargi. Drugą dłoń położył na jej brzuchu, dociskając jeszcze mocniej do sztywnego fiuta schowanego za jeansami. Poczuła, narastające pożądanie, kiedy rozpiął jej kurtkę i rozchylił jej poły. Następnie zsunął w dół top, aż odsłonił stanik. Jednym, zwinnym ruchem rozpiął go, a jej piersi owiało chłodne, nocne powietrze. – Viper... – Ciii... nikt nas nie widzi. Starała się odwrócić głowę, ale ponownie zawładną jej ustami, a palcami wykręcił już i tak twardy sutek. Wyrwało jej się ciche sapnięcie, a on wykorzystał tę okazję, by pogłębić pocałunek. Zaczęła poruszać biodrami, ocierając się o jego 142

Jamie Begley – Viper’s Run

wciąż schowanego w spodniach fiuta. Lewa dłoń Vipera opuściła jej pierś, aby prześliznąć się po brzuchu, rozpiąć jeansy, wsunąć się pod nie i odkryć, że była już dla niego mokra. Kiedy odnalazł łechtaczkę zaczął drażnić mały guziczek przy pomocy okrężnych ruchów, używając do tego celu kciuka. Ledwo była w stanie powstrzymać się przed jęczeniem na głos. Nie chciała zwracać na siebie uwagi. Próbowała zacisnąć uda, żeby przytrzymać jego kciuk dokładnie w miejscu, gdzie go potrzebowała. Oplótł jej nogę swoją, uniemożliwiając tym samym jakikolwiek ruch. Już miała dojść, gdy zabrał dłoń i znów zajął się piersią, okrążając sutek wilgotnymi palcami. Była tak zatracona w pożądaniu, że dopiero po kilku sekundach uświadomiła sobie, że dłonie, które przemknęły po jej ciele i nacisnęły na cipkę nie mogły należeć do Vipera, który jedną ręką trzymał ją za włosy, a drugą za pierś. Rozpięte jeansy z czyjąś pomocą zsunęły się niżej po udach. Zdrętwiała, starając się ponownie oderwać usta od Vipera, w czasie kiedy czyjaś dłoń eksplorowała jej jedwabiste i ciepłe ciało. Drżąc z potrzeby, ścisnął jej pierś od nasady, aż po sam czubek sutka, sprawiając, że poczuła, jakby w tym miejscu płonęła. Gdy uszczypnął twardy koniuszek, palec do tej pory tylko gładzący jej cipkę, wsunął się głęboko w jej wnętrze, pieszcząc przy pomocy długich pchnięć. Kiedy poruszyła biodrami, dodał do niego kolejny. Stanęła w płomieniach od trawiącego ją pożądania, które już dawno wyrwało się spod kontroli. Desperacko czegoś potrzebowała. Tych dwóch mężczyzn zabrało ją tak wysoko, że zaczęła jęczeć z rozkoszy. Jedna z dłoni opuściła obolałą łechtaczkę, by po sekundzie zastąpić ją czymś gorącym i wilgotnym, co delikatnie ją lizało. Viper uwolnił jej usta i przeniósł się na szyję, podgryzając i ssąc delikatną skórę. – Proszę, potrzebuję... – urwała, niezdolna dokończyć zdania. Powinna była natychmiast to przerwać, kiedy tylko poczuła, że dotyka ją ktoś obcy, ale wygrało pożądanie. – Chcesz dojść? – Usłyszała w uchu cichy głos droczącego się z nią Vipera. Żywiołowo pokiwała głową. – Nie słyszę cię. – Zaczął intensywniej ssać jej szyję, jednocześnie jeszcze mocniej szczypiąc sutek. – Tak. – Nawet sama mogła dosłyszeć pobrzmiewającą w swoim głosie potrzebę. Gdy tylko odpowiedziała, poczuła mocniejszy nacisk języka na łechtaczce i zimno metalowej kuleczki dokładnie tam gdzie najbardziej potrzebowała. Nie miała problemu z rozpoznaniem kto był pomiędzy jej nogami, budząc coraz większe pożądanie. Mistrzowsko używał metalowej kulki na języku, wchodząc i

143

Jamie Begley – Viper’s Run

wychodząc do jej szczeliny i w odpowiednim momencie mocniej naciskając na mały guziczek. Kiedy doszła, poczuła jak Viper zasłania jej usta ręką, żeby inni nie mogli usłyszeć krzyków. Dopiero, gdy przestała się trząść Knox odsunął się od niej, po raz ostatni przesuwając językiem po miejscu, które pieścił, co niemal ponownie przyprawiło ją o orgazm. Viper mocno klepnął ją w tyłek, na powrót przywracając do rzeczywistości. – Nie waż się ponownie szczytować, reszta ma zostać dla mnie. Jednak to będzie musiało poczekać, aż wrócimy do domu; zaraz od tego mrozu odpadną mi jaja. Delikatnie ją obrócił i poprawił stanik, zanim ponownie go zapiął. Następnie uczynił to samo z koszulą i kurtką. To wszystko zajęło mu mniej niż dwie minuty, podczas gdy ona motałaby się w ciemności, starając się wszystko ponownie doprowadzić do ładu. Poczuła jak Knox odsuwa się od niej, w czasie kiedy Viper ją ubierał. Kiedy już skończył, zaprowadził ją z powrotem do swojego motocykla, ruchem ręki nakazując wszystkim, żeby kończyli to, co zaczęli. Cash chwycił za wiadro z wodą i zanim wdrapał się na swoją maszynę zaparkowaną obok Vipera, upewnił się że ognisko zostało dobrze wygaszone. Przez całą drogę powrotną do klubu Winter kurczowo się go trzymała. Jej podświadomość krzyczała na nią, że pozwoliła wyrwać się wszystkiemu spod kontroli i zezwoliła by inny mężczyzna umieścił na niej swoje usta. Wyrzuty sumienia i strach bombardowały jej zmysły przez całą drogę, a podmuchy wiatru jedynie wzmagały szalejący w umyśle sztorm. Kiedy zajechali na parking, jedyne czego pragnęła, to pobiec do swojego samochodu i uciec do domu, by ponownie móc się znaleźć w świecie, gdzie życie i zasady moralne nie wymykają jej się z rąk. Zdjęła kask, zanim jeszcze zsiadła z motoru. Stała w milczeniu, wpatrując się w swój samochód, starając się wyciszyć bieg myśli i podjąć racjonalną decyzję. Pozostali członkowie klubu opuścili parking, rozmawiając ze sobą i śmiejąc się. Kiedy Beth, na której zaróżowionej twarzy odmalowywał się wyraz ekscytacji, zamierzała do nich podejść, Razer pociągnął ją tak, że przeszli obok. Widząc minę Winter natychmiast zrozumiał, że jest zdenerwowana. Viper obserwował odbijające się na jej twarzy emocje. Łatwo było się domyśleć powodu jej wzburzenia. Żałowała tego, do czego doszło i instynktownie chciała rzucić się do ucieczki. Zawsze tak robiła, bo nienawidziła konfrontacji. Jej życie toczyło się według ściśle określonych reguł. Ilekroć coś poszło nie po jej myśli, nie chciała stawiać czoła problemom. Zamiast tego starała się ominąć cały galimatias. Tym razem ta metoda mu nie odpowiadała. Gdy sądziła, że go nie pociąga, ciągłe znajdowała wymówki, a wystarczyło tylko zapytać. Jednak nigdy tego nie zrobiła. Nawet teraz, choć chciała wiedzieć na czym stoją, to wolała wziąć nogi za pas, niż 144

Jamie Begley – Viper’s Run

zaryzykować i uzyskać odpowiedź, bo ta mogłaby się jej nie spodobać. Mogła stawiać czoła hordzie nastolatków, radzie nadzorczej szkoły, aby pozyskać fundusze, mierzyć się ze wściekłymi rodzicami biadolącymi nad swoimi rozpuszczonymi dzieciakami, jednak jako kobieta nie posiadała wystarczająco dużo pewności siebie. Członkowie klubu stanowili część jego życia, której nie zamierzał porzucać. Chciał się nią dzielić z kobietą, którą kochał. Ona była tą kobietą. Gdyby tylko opuściła gardę na wystarczająco długo i przestała dawać kontrolować się strachowi, aby dostrzec, że był skłonny jej dać wszystko, czego kiedykolwiek pragnęła. W przeciągu tych dwóch lat, w trakcie których poszukiwał zabójcy Gavina, zakochał się w niej na zabój, jednak udało mu się powstrzymać przed kontaktem fizycznym, ponieważ wiedział, że nie będzie w stanie zaakceptować jego stylu życia. Kiedy odkryła kim naprawdę był, bez zaskoczenia przyjął fakt, że wyrzuciła go ze swojego świata. Odszedł. Jednak za sprawą Beth i Razera uświadomił sobie, że skoro ona mogła zaakceptować członka klubu motocyklowego, to być może Winter też była w stanie. Różnica polegała na tym, że Beth kochała Razera wystarczająco mocno, aby przedłożyć go ponad siebie i zaryzykować bycie zranioną, lecz ich związek był tego wart. Beth ustawiła wysoko poprzeczkę, a on pragnął, by Winter dorosła do tych wygórowanych oczekiwań. – Chodźmy do klubu – zaproponował delikatnie. Winter zrobiła krok na przód, ale nie w jego kierunku, tylko samochodu. – Czy zdajesz sobie sprawę jak się czułem, kiedy dowiedziałem się, że zostałaś zraniona? Doszedłem do wniosku, że dam ci wystarczająco dużo czasu, aby uszła z ciebie cała złość, a następnie spróbuję cię przekonać, żebyś dała mi szansę. Pomyślałem, że pokażę ci jak do tej pory wyglądało moje życie i pozwolę ci zdecydować, czego tak naprawdę chcesz. Byłem pierdolonym skurwysynem i doskonale zdaję sobie z tego sprawę. To czego nie wiedziałem, to fakt, że podczas tych dwóch lat nie pokazałem ci prawdziwego siebie. Ty dałaś mi część siebie, a ja zakochałem się w tej kobiecie. Zaprzeczałem przed samym sobą, że tak się stało, aż w końcu cię zraniłem. Poszedłem do tamtego szpitala i nie mogłem cię zobaczyć. Nie miałem do ciebie żadnych praw, byłaś nieprzytomna, a oni gówno chcieli mi powiedzieć. Zostałem tam i nawet kiedy się wybudziłaś, nie chciałaś widzieć mnie na oczy. Pragnąłem wziąć cię w ramiona i pokazać, że się tobą zajmę, jednak nigdy mi na to nie pozwoliłaś. W dniu, w którym zostałaś przewieziona do centrum rehabilitacyjnego patrzyłem, jak zabiera cię karetka, nie mogąc nawet się z tobą pożegnać. Przyjąłem to wszystko z pokorą, ponieważ sobie na to zasłużyłem. Jednak już wtedy wiedziałem, co zamierzam zrobić, gdy będziesz miała wrócić do domu. Teraz znasz moją prawdziwą twarz, niczego przed tobą nie ukrywałem. 145

Jamie Begley – Viper’s Run

Musisz zdecydować, czy zamierzasz zostać i sprawdzić dokąd to wszystko zmierza, czy będziesz próbowała dać nogę ilekroć opuścisz gardę? – Nie chcę, żeby dotykał mnie ktokolwiek poza tobą. – W takim razie nikt więcej cię nie dotknie. – Wzruszył ramionami. – To zależy wyłączeni od ciebie. Przełknęła z trudem. – Nie przeszkadza ci, że pieprzę się z kimś innym? Zawahał się, wiedząc, że zła odpowiedź może sprawić, że straci ją na zawsze, jednak zamierzał być szczery. – Jeśli to będzie inny członek klubu, a ja będę wtedy z tobą, to nie, nie będzie mi to przeszkadzać. Widziałem jak wpatrujesz się w Knoxa i bez względu na to, czy się do tego przyznasz przed samą sobą, czy nie, zaintrygował cię. Czy twoja ciekawość została zaspokojona? Poczuła jak do oczu napływają jej łzy. Miał rację. Była ciekawa, jednak nie aż tak bardzo, by kiedykolwiek spróbować dowiedzieć się jakby to było. Po prostu zastanawiała się, co takiego widzą w nim te wszystkie kobiety. Viper pragnął jej, ale zbyt mało, żeby naprawdę traktować ją jako jego. Zrobiła kolejny krok w kierunku samochodu. Viper zacisnął dłoń. Chciał ją chwycić, zabrać do swojego pokoju i zamknąć drzwi na klucz, jednak decyzja należała do niej. – Winter, umyka ci pieprzone sedno całej sprawy. Gówno mnie obchodzi, czy chcesz się pieprzyć z kimś innym, ale to nie oznacza, że musisz to robić. Mówię tylko, że masz wybór. Wciąż będę z tobą bez względu na to, czy będziesz w tym uczestniczyć, czy nie. – Zrobił krok w jej stronę. – Mogłaś powstrzymać Knoxa w każdej chwili. Podobało ci się to, do czego tam doszło? – Tak – przyznała niechętnie. – W takim razie nie złość się z tego powodu na siebie, czy na mnie. Byłaś ciekawa, teraz już nie jesteś. Interesujesz się kimś jeszcze? – Nie – odpowiedziała przez zaciśnięte zęby. – Spoko. Jesteś gotowa, żeby już wejść do środka? Wzięła głęboki wdech, modląc się o cierpliwość. Była zdeterminowana, aby wyjaśnić sobie z nim kilka spraw. – Zamierzasz pieprzyć się z kim popadnie? – zapytała ostro. – Nie – nawet się nie zawahał odpowiadając. – Nie będę już również promował żadnej kobiety w ten sposób. Nawet jeśli ja i Razer wycofamy się z głosowania, to nadal pozostaje sześciu członków mogących dać swoje głosy. Jeśli uznam, że są tego warte, to jestem skłonny je poprzeć. – Dawał jej więcej niż jakiejkolwiek innej przedstawicielce płci pięknej. Jeśli teraz odejdzie, to będzie jej wybór, nie mógł 146

Jamie Begley – Viper’s Run

bardziej na nią naciskać. Znał siebie, wiedział czego chce i był wystarczająco szczery z samym sobą, by się do tego przyznać. Ona musiała zrobić to samo. Odsunęła się od samochodu i w końcu ruszyła w jego kierunku. Objął ją rękami i przyciągnął do siebie. – Czy to oznacza, że jestem twoją starą? Roześmiał się. – Taaa, chyba tak. Jednak istnieją inne określenia, bardziej przypadające mi do gustu, których mógłbym użyć w stosunku do ciebie. – Podniósł ją, a ona oplotła go nogami w pasie, kiedy niósł ją w górę po schodach do wnętrza domu. Pozostali członkowie udawali się na spoczynek. Kilka drzwi prowadzących do sypialni nie było zamkniętych. Wtuliła mocno twarz w jego ramię, kiedy przechodzili obok nich. – Jesteś pewna, że nie chcesz wybrać pokoju, aby sobie popatrzeć? Nie uniosła głowy. – Tak – wymamrotała. – Tak też myślałem. A może chcesz, żebym nie zamykał drzwi? – droczył się z nią. Odpowiedziała z takim zgorszeniem, że aż się skrzywił. – Nie wiem po co krzyczysz, skoro twoje usta znajdują się tuż przy moim uchu. – Nie chcę, by ktokolwiek się nam przyglądał – Spiorunowała go wzrokiem, jednocześnie zdejmując z niego ubrania. Do ust napływała jej ślinka ilekroć widziała jego ciało. Pozostałe kobiety w domu nie będą z niej zadowolone, nic a nic. Twarde ciało pokryte tatuażami sprawiało, że za każdym razem ściskało ją w dołku. Przedramię i jedna strona klatki piersiowej wraz z podbrzuszem były pokryte wzorami, które tylko akcentowały znajdujące się pod nimi mięśnie. – Jesteś pewna? – Zaczął się skradać w jej kierunku, a ona nie mogła nic na to poradzić, że się cofnęła. Był przerażający, kiedy spoglądał na nią tak drapieżnie. Rozpiął jej jeansy i wsunął rękę do środka, odnajdując wilgoć. – Sądzę kobieto, że masz w sobie odrobinę niegrzecznej dziewczynki. – Wyciągnął dłoń, kierując nią dopóki nie usiadła na łóżku. Ściągnął jej buty, a następnie spodnie i majtki za pomocą jednego szarpnięcia. Odchyliła się, podpierając na łokciach, ponieważ w skutek jego agresywnych ruchów straciła równowagę. Otworzył szufladę nocnej szafki i wyciągnął z niej prezerwatywę. Rozerwał opakowanie i założył ją, po czym ponownie się do niej odwrócił. Otworzyła szeroko oczy, kiedy podniósł ją, umieszczając na środku łóżka, a następnie umiejscowił się pomiędzy jej udami.

147

Jamie Begley – Viper’s Run

Jego fiut odnalazł jej szparkę i wszedł w nią przy pomocy jednego, mocnego pchnięcia. Westchnęła. Szarpnął za top, podwijając go do góry i zsunął stanik. Zamknął usta na sutku, ssąc i podgryzając jego koniuszek, aż stał się bardzo wrażliwy. Zaczęła wypychać ku niemu biodra. – Nie potrzebuję cipki żadnej innej kobiety, skoro mam twoją, taką ciasną i potrzebującą, tylko czekającą żebym ją wypieprzył. Jęknęła. – Musisz dojść, nie wytrzymam ani chwili dłużej. – Czyżby Knox nie przyniósł ci ukojenia? Niemal doszedłem tylko od samego patrzenia, jak pieści twoją cipkę. Czy do orgazmu przyczynił się piercing w języku? Kobiety plotkują, jaki jest w tym dobry, ma również kilka kolczyków w swoim fiucie. – Jej biodra mocno o niego uderzyły. Tym razem to on zajęczał. – Kobieto, nie masz w sobie odrobinę złej dziewczynki, lecz całe mnóstwo. – Przestań gadać. – Dlaczego? – Ponieważ inaczej sprawisz, że zaraz dojdę. – A czy to źle? – Tak, bo to chyba mnie zabije – wydyszała. Roześmiał się, i zaczął nacierać biodrami na nią jeszcze mocniej. – Co bardziej cię podnieca, myśl o fiucie Knoxa, czy o moim w twojej cipce? – I to i to. – Mogę rozwiązać twój problem. – Doprawdy? – Była pojękującą kupką nieszczęścia. Zsunęła dłonie z jego ramion, chwytając za kształtne pośladki i przyciągając go jeszcze bliżej. Dostosował pchnięcia, które stały się krótsze i mocniejsze; jego dłoń zawędrowała pomiędzy ich spocone ciała i zaczęła bawić się łechtaczką. Krzyknęła, kiedy doszła, bezwiednie wbijając paznokcie w jego pośladki. Sięgnął, chwytając jej dłonie, zamykając w swojej i umieszczając je nad jej głową, w czasie gdy jego fiut z każdym szarpnięciem uwalniał spermę w jej rozgrzanym wnętrzu. Leżała wykończona na łóżku, niezdolna do wykonania jakiegokolwiek ruchu. Poczuła jak materac się ugina, kiedy wstał i poszedł do łazienki. Gdy wrócił, podniósł jej bezwładne ciało, żeby zdjąć z niej top i stanik, zanim ułożył ją sobie na piersi. – Możesz nastawić budzik? Rano chcę pójść do kościoła – poprosiła go, ziewając. – Na którą? – Chcę wstać około 8.30. 148

Jamie Begley – Viper’s Run

– Obudzę cię – obiecał. – Dzięki. – Beth i Evie będą jechały razem. – Brzmi nieźle. – Była ledwo żywa. On masował jej plecy. Choć jej życie zawodowe było spieprzone, to wspólnie spędzony czas był tego wart. Z tą myślą zasnęła. Poczuł moment, w którym odpłynęła, z jego dłonią przesuwającą się po jej miękkich włosach. Przesunął ustami po jej ramieniu. Koniec końców zmartwienia ciągnące się przez ostatnich kilka miesięcy były tego warte. Odchylił głowę, kładąc ją na poduszce i ostatecznie pozwolił swojemu ciału zapaść w sen.

149

Jamie Begley – Viper’s Run

ROZDZIAŁ 14 Winter, nucąc, przygotowywała się do wyjścia do kościoła. Viper uśmiechał się szeroko, ubierając się i podziwiając niebieską sukienkę doskonale podkreślającą jej kształtny tyłek. Nie mógł się powstrzymać, więc stanął za nią i gładząc śliski materiał, otoczył talię Winter, by przyciągnąć ją przodem do siebie. – Pognieciesz mi sukienkę – zaprotestowała, uśmiechając się. – To nie sprawiaj, że chcę ją z ciebie zedrzeć – zaczął pieścić ustami jej szyję. – Daj spokój. Muszę skończyć się szykować, bo inaczej Evie i Beth pojadą beze mnie – powiedziała, czesząc włosy. Odłożyła szczotkę, po czym napuszyła grzywkę i włożyła kolczyki. Viper uniósł ręce i odsunął się. – Nie chciałbym, żebyś spóźniła się do kościoła. Musisz iść. Potrzebujesz pomocy, bo przecież jesteś taka niegrzeczna. – Nie mów tak – zaczerwieniła się. Viper włożył buty i wrzucił klucze do kieszeni. – Niee, ja lubię takie śliczne, niegrzeczne dziewczynki. Potrząsnęła głową na jego zaczepki. Viper czekał przy drzwiach, gdy sięgnęła po kurtkę i ją założyła. – A ty co zamierzasz dzisiaj robić? – zapytała zaciekawiona. – Przejadę się z kilkoma braćmi. – To brzmi jak dobra zabawa – odpowiedziała z roztargnieniem, szukając w torebce szminki. Evie i Beth czekały na nią na dole. Obie uśmiechnęły się, widząc, jak Viper zanurza dłoń we włosach Winter, odchyla jej głowę i całuje w usta. – Musiałem przypomnieć dobrej dziewczynce, że ta zła dostanie małe co nieco, gdy wróci. Zaczerwieniona, wyrwała się z jego ramion. Nawet, gdy drzwi już się zamknęły, wciąż niósł się za nimi śmiech Vipera. ***

150

Jamie Begley – Viper’s Run

– Pastorze to było piękne kazanie – Winter uśmiechała do niego, wychodząc z kościoła – Dziękuję, miło cię znów mieć z powrotem. – odwzajemnił jej uśmiech oraz uśmiechnął się do Evie i Beth. – Dobrze jest wrócić z powrotem – przyznała. Beth i Evie stały za nią, czekając na swoją kolej, aby przywitać się z pastorem. Przesuwając się Winter, przypadkowo kogoś potrąciła. – Przepraszam. – Od razu rozpoznała Randalla Woodsa, dyrektora innego liceum. – Pani Simmons. Winter poczerwieniała, słysząc w jego głosie obraźliwy ton, którego nawet nie starał się ukryć. – Panie Wodds, miło pana znowu widzieć – zmusiła się do bycia uprzejmym. – Jestem zdziwiony, że miałaś czelność pojawić się w kościele – przeniósł wzrok na Evie i Beth, stojące za nią i tak jak pastor, słuchały jej rozmowy z Randallem. Winter zesztywniała. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Wszyscy w mieście dobrze wiedzą, gdzie ostatnio mieszkasz, i że nie jest to miejsce, w którym powinna przebywać dobra chrześcijanka. – Górował nad nią wzrostem, a jego blisko osadzone oczy i muskularna budowa sprawiały, że wyglądał jeszcze groźniej. Winter zrozumiała, dlaczego tak wielu młodych ludzi odchodzi z jego szkoły. Pełna buntu wobec władz młodzież nie była w stanie zaakceptować postępowania Randalla. – Nie wiedziałam, że w jakikolwiek sposób to cię dotyczy, ale skoro już stwierdziłeś, że dotyczy, to owszem, w czasie rekonwalescencji mieszkałam u przyjaciół. – Jak dla mnie, źle nie wyglądasz. – Spojrzenie, jakim ją obdarzył, sprawiło, że krew uderzyła jej do głowy ze wściekłości. Takie zachowanie w drzwiach kościoła było zupełnym chamstwem i brakiem wyczucia z jego strony. Evie zrobiła krok w przód, ale czyjaś ręka złapała ją za ramię. – Randall – spokojny głos pastora Deana zwrócił uwagę wszystkich. Mężczyzna odwrócił się arogancko do pastora, lecz gdy spojrzał mu w oczy, wyraz pogardy w jednej chwili zniknął z jego twarzy. – To jest dom modlitwy i każdemu, kto go odwiedza, należy się szacunek. Jesteś winien Winter przeprosiny. Radzę, żebyś poczytał w domu biblię, którą trzymasz w dłoni, i uświadomił sobie, co tak naprawdę znaczy być chrześcijaninem.

151

Jamie Begley – Viper’s Run

– Przepraszam, pani Simmons, jeśli poczuła się pani niezręcznie przez to, co powiedziałem – po tych wymijających przeprosinach Randall zerknął na pastora i wymamrotawszy słowa pożegnania, pośpiesznie się oddalił. – Przepraszam cię, Winter – powiedział pastor. – Absolutnie nie masz za co przepraszać. To nie twoja wina, że ktoś jest palantem. – Winter próbowała rozładować napięcie, świadoma ciekawskich spojrzeń skierowanych w jej stronę. – Chyba robię coś nie tak, skoro jeden z parafian postępuje w taki sposób tuż po moim kazaniu. Miłosierdzie nie powinno kończyć się po wyjściu z kościoła – powiedział pastor z ironią. – Zgadzam się z tym, dlatego zlekceważę jego słowa i przejdę na drugą stronę ulicy i zjem ogromny stos naleśników. Wszyscy roześmiali się na jej słowa, rozładowując tym samym napiętą atmosferę. Kobiety udały się do pobliskiej restauracji i znalazły wolny stolik. Beth i Evie unikały w rozmowie tematu wcześniejszego żenującego wydarzenia. Winter powoli się rozluźniała, rozsiadając się wygodnie na krześle i śmiejąc podczas omawiania planów ślubnych Beth. – W przyszły weekend jadę z Lily i jej współlokatorką kupić kilka rzeczy do ślubu – powiedziała Beth, obserwując jak Winter z uśmiechem podkrada ciastka z talerza Evie. – Brzmi fajnie. – Też tak myślę. Muszę wyjechać wcześnie w piątek. Mam spotkanie z psychologiem, który pracuje z Lily od czasu, gdy została napadnięta – poinformowała Beth. – Jak ona sobie radzi? – zapytała zaniepokojona Winter. – Całkiem dobrze. Psycholog naprawdę jej pomaga. – Nie powiedziała już nic więcej. Szybko przeszła do tematu kolacji. Dziś wypadała jej kolej, a w związku z tym, że Rider cały czas miał jeszcze karę, chciała by to było coś prostego do ugotowania. – A może ja się tym zajmę? Jesteś przecież zmęczona po całym tygodniu pracy – zaofiarowała się Winter. Propozycja kusiła Beth. – Nie powinnam… – odpowiedziała niepewnie. Winter machnęła niedbale ręką. – Pozwól mi się tym zająć. Wiem już nawet, co przygotuję. – Jesteś pewna? – Oczywiście – odrzekła z uśmiechem. 152

Jamie Begley – Viper’s Run

– Skoro jesteś w nastroju do wyświadczania przysług, to czy mogę prosić cię o jeszcze jedną? – zapytała Beth, patrząc, jak Winter podkrada jej naleśnik z talerza. – Tak. Winter uśmiechnęła się, polewając syropem skradzione słodkości. – Zazwyczaj w piątki robię zakupy dla Tona. Gdy już kupię wszystkie potrzebne rzeczy, zawiozłabyś mu je? – Nie ma sprawy. Winter skończyła swoje ogromne śniadanie, zatem ruszyły do auta, zaparkowanego na parkingu kościoła. Gdy Evie odwoziła je do domu, Beth i Winter rozmawiały o dzieciach z ich niedzielnej szkółki. Wchodząc do domu zauważyły, że panowała w nim cisza. Przed domem nie stał ani jeden motocykl, Winter domyśliła się więc, że mężczyźni wciąż jeszcze byli w trasie. Evie i Beth rozeszły się do pokoi, żartując, że po takim wielkim posiłku należy im się drzemka. Winter weszła do pokoju Vipera i szybko przebrała się, zanim zeszła na dół. Ćwiczyła godzinę, po czym wybrała się pod prysznic. Z myślą, że mężczyźni z pewnością wrócą głodni i warto już zacząć gotować coś na obiad, Winter weszła do kuchni. Przeglądając zawartość lodówki i zamrażarki zdecydowała się na pieczeń, potrawę, która mogła nasycić najwięcej osób naraz. W drodze do pudeł, które przywiozła z domu, zdecydowała, jakie danie zrobi dla tych, którzy nie będą mieli ochoty na pieczeń. Wyjęła z zamrażarki kilka paczek hot dogów, po czym wzięła się do gotowania. Gdy godzinę później wstawiała na kuchenkę garnek z ziemniakami, usłyszała, jak otwierają się drzwi i w akompaniamencie dźwięków głośnej rozmowy do domu wchodzi męska część klubu. Butelka z wodą, którą trzymała Winter, prawie wypadła jej z ręki, gdy Train, Rider i reszta weszli do kuchni. Wyglądali, jak gdyby brali udział w bijatyce. – Co się stało? – zapytała Ridera, gdy wyjmował butelkę wody z lodówki. – Nic takiego. Mieliśmy małą sprzeczkę, ale już wszystko sobie wyjaśniliśmy. – Oparł się o szafkę, podczas gdy pozostali sięgali po napoje. – Gdzie są członkowie z Ohio? – zapytała. – W drodze do domu – odpowiedział Rider. – Co tu, do cholery, tak strasznie śmierdzi? – zapytał Train. – Dałam Beth wolny wieczór i dzisiaj to ja gotuję obiad – uśmiechnęła się do Ridera. – Też możesz zrobić sobie wolne. Już prawie wszystko przygotowałam. Rider zrobił się trochę zielony. – Co zabiłaś? Żaden z nich nie przejmował się, że może zranić jej uczucia. – Robię pieczeń.

153

Jamie Begley – Viper’s Run

– To nie pachnie jak jakakolwiek pieczeń, którą jadłem – powiedział Rider, wydając przy tym dźwięki krztuszenia się. – Ach, bo to nie jest zapach mięsa. Robię kiszoną kapustę do hot dogów. Chciałam, aby każdy miał wybór dania. Mężczyźni gapili się na nią w ciszy. Kobiety także zeszły na dół, aby zjeść kolację, ale i one zatoczyły się od zapachu kapusty. – Oj! – wykrzyknęła Dawn. Bliss spojrzała na Evie i dodała żałosnym tonem: – Myślałam, że dziś kolej Beth. Ona zawsze robi spaghetti. – Wyglądała na zmęczoną, więc zaproponowałam jej pomoc – przerwała Winter z urazą. Rzucając wszystkim gniewne spojrzenie, Evie otoczyła ją ramieniem i powiedziała: – Panowie, prawda, że pachnie cudownie? Jej słowa spotkały się z ciszą. – To pachnie jak wymiociny – powiedział Knox, stając w drzwiach. – Nieprawda. – zaprzeczyła Evie, starając się poprawić samopoczucie Winter, a za plecami uniosła dłoń i pokazała Knoxowi środkowy palec. – Dziewczyny, bierzmy się do roboty i pomóżmy Winter. Jestem pewna, że nasi mężczyźni po całym dniu poza domem są głodni jak wilki. Wy – wskazała na mężczyzn – idźcie się wykąpać, a za godzinę obiad powinien być gotowy – pytająco spojrzała na Winter. – Jestem pewna, że wtedy wszystko będzie zrobione. – Zacznijcie beze mnie – zasugerował Train przed wyjściem za drzwi. Winter rozejrzała się. Nie widziała nigdzie Vipera. – Gdzie Viper? – spytała wychodzącego Traina. Zawahał się, zanim odpowiedział. – Razer, Shade, Cash i Viper musieli załatwić parę spraw. Pewnie wrócą po obiedzie. Winter zacisnęła usta, gdy usłyszała, jak za drzwiami Train nazywa ich fuksiarzami. Wkrótce reszta mężczyzn również wyniosła się z kuchni, pozostawiając w niej same kobiety. – Dobrze, to dokończmy obiad. – Evie zmotywowała towarzyszki i w ciągu godziny skończyły przygotowywać posiłek. Z wyczuciem wyłożyła bulgoczącą kiszoną kapustę do miski z wieczkiem, wyjaśniając, że w ten sposób będzie łatwo dostępna. Jewell zapaliła świecę i w ciągu kilku minut nieprzyjemny zapach kapusty zniknął. Winter wydobyła z

154

Jamie Begley – Viper’s Run

piekarnika parującą pieczeń i pokroiła ją w plastry, po czym szybko ugniotła ziemniaki. Kładła właśnie na nie porcję masła, gdy wrócili mężczyźni. Z pewnym wahaniem wzięli talerze i zaczęli nakładać potrawy. Winter usiadła przy stole i zabrała się za jedzenie. Myślami była jednak daleko – zaczynała martwić się o Vipera. Zauważyła, że Beth ciągle spogląda w stronę drzwi, czekając na Razera. – To jedna z najlepszych rzeczy, jakie jadłam – przyznała Jewell, po czym wzięła kolejny kęs pieczeni. Pomruki aprobaty pozostałych wywołały rumieniec zakłopotania na twarzy Winter. Nawet ponura twarz Ridera miała teraz wyraz zadowolenia. Nieobecni nie pojawili się już na obiedzie. Bliss i Rider posprzątali po posiłku, przy czym Winter ledwo powstrzymała Ridera przed wyrzuceniem kapusty. – Zjem ją jutro na lunch. Odłożę do lodówki – schowała miskę na tylnej półce. – Jak wolisz – odwrócił się, wracając do zmywania. Winter udała się na górę, by popracować nad papierami. W miarę jak zbliżał się wieczór, była coraz bardziej zaniepokojona. Dopiero, gdy zaczęło się robić ciemno, drzwi do sypialni otworzyły się i wszedł Viper. Najwidoczniej uczestniczył w bójce. Miał poobcierane kłykcie i siniaka na policzku, ale nie wyglądał na zbyt poobijanego. Odetchnęła z ulgą, kiedy zaczął się rozbierać. Odwróciła się do niego w fotelu, z ramionami skrzyżowanymi na piersiach. – Co to za surowe spojrzenie? – wyszczerzył zęby w uśmiechu, świecąc nagim torsem. – Biłeś się? – wzdrygnęła się na dźwięk swojego głosu. Cóż, przynajmniej nie straciła swojego dyrektorskiego tonu. – Tak, prze pani. I co z tym zrobisz? Za karę poślesz mnie do kozy? – zażartował z niej. Ignorując tę cwaniacką odzywkę, kontynuowała: – Z kim się biłeś? Rozpinając jeansy po zdjęciu butów, spojrzał na nią, tuż zanim udzielił odpowiedzi: – Wybacz, ale to sprawa klubu. Bez cienia skruchy podszedł do niej i przesunął kciukiem po delikatnym policzku. – Muszę się wykąpać, przyłączysz się do mnie? W odpowiedzi łypnęła na niego gniewnie, ale zatraciła się w jego intensywnym spojrzeniu. – Już się kąpałam. 155

Jamie Begley – Viper’s Run

Viper objął ją za szyję i uniósł, przyciągając do siebie tak, że przylgnęła do jego nagiego ciała. Usta zatopił w zagłębieniu między jej piersiami, który odsłaniał top, a ręką sięgnął do tyłu, by chwycić za pośladki i przyciągnąć bliżej siebie, ocierając się fiutem o miękkie podbrzusze. – Wiesz, co jest najlepsze w walce? – wyszeptał wprost w jej piersi. – Nie, co? – Cała ta adrenalina sprawia, że chcesz się pieprzyć. Zadrżała, czując nagromadzone w jego ciele napięcie. – Czyżby? – Tak. Nie ma znaczenia, czy brałaś już prysznic, za chwilę znów będziesz wilgotna – ostrzegł ją. Jego słowa już się potwierdzały. Poczuła jak jej podbrzusze zaciska się z pożądania, kiedy szarpnął jej top w dół, by odsłonić piersi. Wziął sutek do ust, sprawiając, że straciła te resztki opanowania, które jej pozostały i odpowiedziała na jego zaloty z pasją, która wprawiła ją samą w osłupienie. Pochylając się do przodu, wzięła do ust jeden z jego sutków, delikatnie przygryzając zębami koniuszek. Poczuła jak w odpowiedzi jego fiut drga przy jej ciele. Stał w bezruchu, kiedy zostawiła lewy sutek, badając, po czym przesunęła się w dół. Uklękła, a jej usta prześledziły tatuaż na jego płaskim podbrzuszu. Pragnienie ponaglało ją do działania. Poczuła, jak przenosi dłoń z jej szyi na włosy, prowadząc usta tam, gdzie chciał by się znalazły. Dotknęła ustami czubka penisa i usłyszała jak syczy z rozkoszy. Językiem badała główkę, zanim zassała ją w ciepłą otchłań ust. Rytm, który utrzymywała sprawił, że zacisnął dłonie w jej włosach i bliżej przysunął jej twarz do swoich poruszających się bioder. – Weź więcej – jęknął. Dłonią odnalazła jego jądra i bawiła się nimi. Po chwili ponownie chwyciła podstawę fiuta. Wywierając lekki nacisk, zaczęła poruszać się szybciej, dając mu to, czego oczekiwał. Spiął się, gotowy opuścić jej usta, ale zacisnęła dłoń, uniemożliwiając mu zrobienie czegokolwiek poza wchodzeniem głębiej w jej pożądliwe usta. – Zabijesz mnie, ślicznotko – wyjęczał. Wysuwając się spomiędzy jej warg, uniósł ją w swoich ramionach. Zaniósł do łazienki i zanim wszedł do kabiny, odkręcił ciepłą wodę. Umyli się nawzajem, pieszcząc swoje ciała i stopniowo budując w sobie napięcie. Następnie Viper usiadł na jej krześle kąpielowym i wciągnął ją na kolana. Kiedy zdołali już wyjść spod prysznica, obydwoje mieli pomarszczoną skórę. – Jesteś głodny? Mogłabym zejść na dół i coś ci przygotować – zaproponowała. 156

Jamie Begley – Viper’s Run

– Jedliśmy przed powrotem do domu. Rider zadzwonił i ostrzegł nas przed twoim gotowaniem – drażnił się z nią. Winter roześmiała się. – Ten palant wziął dwie dokładki na obiad. Delikatnie pchnął ją na łóżko. Spojrzała na niego zaskoczona. Posłał jej zawadiacki uśmieszek, jednocześnie chwytając za kostki i przyciągając do siebie. – Co ci mówiłem o adrenalinie?

157

Jamie Begley – Viper’s Run

ROZDZIAŁ 15 Następnego ranka Winter zerknęła na karty pracy, zanim udała się do fabryki. Chciała mieć karę za sobą, by nikt nie mógł powiedzieć, że uniknęła jej z powodu Vipera. Gdy weszła do fabryki, zaskoczył ją ogrom prac, które z zaangażowaniem wykonywali członkowie klubu. Wyglądało na to, że Jewell i Bliss przygotowywały zamówienia. Pozostałe kobiety stały przy linii produkcyjnej i zajmowały się ich pakowaniem. Mężczyźni pracowali przy maszynach. Widząc Traina z notesem, zapytała go, gdzie znajdzie nasiona do posegregowania. Kiwając głową, przeszedł przez fabrykę wraz z Winter, która, z ciekawością przyglądała się pakowanym produktom. Nie mogła się oprzeć, by nie zadać pytania. – Klienci zamawiają butelkowaną wodę? Train zatrzymał się, by pokazać jej jedną z butelek. – To nie jest zwyczajna woda. Zawiera witaminy i wartości odżywcze. Nasi klienci znajdują się w miejscach dotkniętych kataklizmem lub potrzebują zabezpieczenia na wypadek katastrofy, gdy z braku jedzenia szansą na przeżycie może być tylko woda – wyjaśnił. Rozejrzała się wokół. Była pełna podziwu, że stworzyli firmę, bazując wyłącznie na produktach, które w razie katastrofy stawały się cenniejsze od złota. W drodze do drzwi znajdujących się na samym końcu fabryki Train pokazał jej kilka gadżetów, które produkowali. Gdy weszli do pokoju, włączył światła. W pomieszczeniu znajdowały się trzy lodówki i dwie zamrażarki, do których przyczepiono kartki inwentaryzacyjne. – Tu są – kiwnął głową, wskazując lodówki. – Gdzie? – zapytała zdezorientowana Winter. Train podszedł do jednej z lodówek i otworzył ją. W środku znajdowały się setki plastikowych woreczków z nasionami w środku. Otworzyła z wrażenia usta. – Kiedy wypełniamy zamówienia, często się mieszają. Poukładane są w kolejności numerycznej. 158

Jamie Begley – Viper’s Run

– Jakiej znowu kolejności? To istny bałagan. – Była zaskoczona, że byli w stanie cokolwiek znaleźć wśród chaotycznie powrzucanych do lodówki woreczków. – Dlatego trzeba je poukładać. Poza tym muszą być stale chłodzone, więc nie zostawiaj drzwi otwartych za długo, lodówki ustawione są na konkretną temperaturę. Wyciągaj po kilka woreczków naraz. Z uśmiechem na twarzy opuścił pomieszczenie, zostawiając ją samą. Otworzyła jedną z lodówek i przyjrzała się bałaganowi, który w niej panował. Zamknęła ją i podeszła do kolejnych, by zastać w nich dokładnie to samo, co w pierwszej. Nie mogła pojąć, jak ktokolwiek mógł odnaleźć coś w środku; musiało minąć dużo czasu, odkąd poukładano torebki numerycznie. Podwinęła rękawy i zaczęła pracować przy pierwszej lodówce. Dwadzieścia minut później opuściła fabrykę ze zdeterminowanym wyrazem twarzy. Poprosiła Ridera, pracującego na zewnątrz przy motorze, by przyniósł z domu jej torebkę i klucze do samochodu. Po chwili wrócił z rzeczami i wręczył je Winter. – Uciekasz przed karą? – zażartował. Spojrzała na niego tak chłodno, że od razu przestał się uśmiechać. Wsiadła do samochodu dumna z siebie, że nie przyłożyła mu torebką. Jej pierwszym przystankiem był market Dollar Bin. Wzięła wózek i weszła do sklepu. Znalezienie wszystkiego, czego potrzebowała, nie zajęło jej dużo czasu. W sklepie, jak na wczesną porę, był niewielki ruch. Wychodząc, Winter spotkała Carmen z rodzicami. – Dzień dobry, pani Simmons – powitali ją rodzice Carmen. Nastolatka potraktowała ją chłodno, nie odzywając się ani nawet nie spoglądając w jej stronę. – Dzień dobry, nie wiedziałam, że wróciliście do miasta. – Nie na długo. Przyjechaliśmy tylko, by zakończyć sprawy związane ze sprzedażą domu – powiedziała ze smutkiem pani Jones. – Przepraszam, że nie odwiedziliśmy pani w szpitalu. Czuliśmy się winni, że Jake wziął na pani odwet przez źle pojętą lojalność naszej córki. – Ależ … – zaczęła Winter, ale Carmen jej przerwała: – Jake nic jej nie zrobił. Mówiłam wam, ale nikt nie chciał słuchać – ze złością spojrzała na Winter. – Nie wiem, kto panią zaatakował, ale to na pewno nie był Jake. – Przecież już go skazano. Czytałam w gazecie, że przyznał się do winy – powiedziała zbita z tropu Winter. Bała się, że zostanie wezwana do sądu w charakterze świadka, ale przyznanie się Jake’a zwolniło ją z tego obowiązku.

159

Jamie Begley – Viper’s Run

– Był przerażony, gdy podpalił nasz dom. Popełnił błąd, ale to nie on panią skrzywdził. Sędzia zaproponował mu ugodę i on zgodził się, bo wiedział, że nikt w Treepoint nie uwierzy w jego niewinność. Lecz ja mu wierzę – powiedziała ze złością. – To nie on panią zaatakował. Winter łatwo mogła stwierdzić, że Carmen w dalszym ciągu była całkowicie po urokiem Jake’a. – Nie pamiętam niczego z tamtej nocy, ale zapytam szeryfa, czy to możliwe, że popełniono błąd. – Widząc nadzieję na twarzy dziewczyny, spróbowała ją przestrzec: – Carmen, Jake był wcześniej na terenie szkoły, wściekły na mnie, że powiedziałam twoim rodzicom, że źle cię traktuje. – On tego nie zrobił – powtórzyła z uporem dziewczyna. Winter pożegnała się z rodzicami Carmen. Miała nadzieję, że uda im się rozpocząć nowe życie z dala od Treepoint. Członkowie klubu przyglądali się jej, gdy w wróciła do fabryki obładowana zakupami. Przez resztę dnia zajmowała się porządkowaniem zawartości lodówek. Nie zrobiła nawet przerwy na lunch, chcąc jak najszybciej skończyć pracę. Była tak zajęta sortowaniem nasion, że nie usłyszała, gdy ktoś wszedł do środka. Ciepłe ręce objęły ją w pasie, przyciągając blisko do swojego ciała. – Dobrze się bawisz? Winter pokręciła głową. – Wasz system jest do bani, ale na szczęście już skończyłam. Viper wypuścił ją, po czym otworzył lodówkę. Ujrzał w jej wnętrzu koszyki wypełnione nasionami. Winter zastąpiła setki małych woreczków większymi, które ułożyła numerycznie. Gwizdnął z podziwem, gdy ujrzał to samo w kolejnej lodówce. Zerknął na Winter z uniesioną brwią, odkrywając, że również ostatnia lodówka została uporządkowana. Posłała mu triumfujący uśmiech. – Jestem pod wrażeniem – skomplementował ją Viper. – No raczej, że powinieneś być. Uśmiechnął się, widząc jej zadowolenie. – Zdajesz sobie sprawę, że efekt twojej pracy nie utrzyma się długo? Uśmiech zniknął z twarzy Winter. – Jak to? Wzruszył ramionami. – Zobaczysz. – To dobry system. – Racja. Ale nie utrzyma się, dlatego jest jedną z kar. To robota bez końca. Winter rozumiała to.

160

Jamie Begley – Viper’s Run

– Ale przynajmniej nie będzie to moja robota. – Objęła go za szyję. – Nie planuję kolejnych kar. Dostałam już nauczkę. – Mam nadzieję, że nie. – Pogładził jej tyłek – Miałbym dla ciebie jeszcze kilka innych kar, ciekawszych niż porządkowanie lodówek. Uwolniła się z jego objęć i otworzyła drzwi do pomieszczenia. – Nie dziś. Umieram z głodu. Wrócili do domu, gdzie zjedli obiad, relaksując się na kanapie i oglądając telewizję. Viper śmiał się z narzekania Winter na to, że fasola szparagowa ma zbyt wiele odmian i że powinni ograniczyć się do jednej, bo wtedy, w wypadku kolejnej kary, miałaby mniej pracy przy jej sortowaniu. Zmęczona, położyła się obok Vipera. Pociągnął ją za rękę, stawiając z powrotem na nogi. – Czas, żebyś poszła spać. Oparła się o niego. Nie była w stanie powstrzymać grymasu bólu. Viper wziął ją na ręce i zaniósł do łazienki. Odkręcił wodę pod prysznicem, aż wszystko zaparowało. Pomógł Winter się rozebrać i w milczeniu wykąpali się razem. Później osuszył ją, poprowadził do łóżka i podał ibuprofen. Połknęła tabletki, po czym położyła się i przytuliła do niego. – Oszczędzaj się jutro, dziś wzięłaś na siebie zbyt wiele – poradził jej Viper. Pokiwała głową, wtulona w niego. – Nic mi nie będzie. – Oczywiście, ślicznotko – obiecał.

***

Nazajutrz Winter postarała się zastosować do rady Vipera. Nadrobiła zaległości w raportach i poczytała książkę. Gdy zgłodniała i zeszła na dół, zastała w kuchni Ridera i Traina, szykujących lunch, co w ich przypadku oznaczało odgrzewanie w piekarniku mrożonej pizzy. Winter nie miała ochoty na pizzę więc zrobiła sobie kanapkę. Wzięła butelkę wody i wychodząc z kuchni, zasugerowała mężczyznom: – Pizza upiecze się lepiej, jeśli położycie ją bezpośrednio na ruszcie. Podziękowali jej za radę. Nucąc, wróciła do pokoju, by poczytać książkę. Później Viper przyniósł jej obiad i spędzili ze sobą spokojny wieczór. Następnego ranka Viper wciąż jeszcze spał, gdy Winter wstała. Przebrała się w swój strój do ćwiczeń i zeszła na dół do siłowni. Brakowało jej Donny, ale obie doszły do wniosku, że rehabilitantka nie będzie już potrzebna codziennie i może odwiedzać Winter raz w tygodniu. Gdy skończyła ćwiczyć, udała się do kuchni, 161

Jamie Begley – Viper’s Run

gdzie bez pośpiechu wypiła kubek kawy. Usłyszała jakieś szmery dobiegające z góry, co oznaczało, że inni już wstają i szykują się do pracy. Drzwi kuchni otworzyły się i pojawił się Shade. Wyglądał na zmęczonego i rozdrażnionego. Patrzyła, jak nalewa sobie kawy. Wciąż jeszcze się do niej nie odzywał, ale nie gniewała się o to. Wiedziała już, że nigdy nie był rozmowny. Wypił kilka łyków i zbliżył się do piekarnika. Otworzył go i wpatrywał się w niego kilka minut, zanim go z powrotem zamknął. Z kuchennej szafki wyjął środki do czyszczenia, po czym napełnił wiadro wodą z mydłem. Zajrzał do lodówki i w ułamku sekundy z powrotem zatrzasnął jej drzwi. Zzieleniały na twarzy, oparł się o blat kuchenny. Winter wypiła kolejny łyk kawy. – Cholerstwo, co? Myślałam, że miałam pecha ze swoją karą, ale przynajmniej nie musiałam czyścić piekarnika czy lodówki – zagadnęła go Winter. Shade patrzył to na piekarnik, to na lodówkę. Usiłował zdecydować się, który sprzęt ma iść na pierwszy ogień. – Zaczęłabym od piekarnika. Jest trochę za wcześnie, żeby kazać żołądkowi znosić zapachy z lodówki. – Wstała, by dolać sobie kawy. Shade wciąż stał w rozterce przed piekarnikiem. – Naturalnie, mogłabym ci pomóc – zaproponowała, przybierając niewinny wyraz twarzy. Odwrócił się do niej i zmrużył oczy uważnie jej się przyglądając – Mogłabym za ciebie wyczyścić piekarnik, lodówkę i spiżarnię. Spojrzał na drzwi spiżarki, nie odważył się jednak zajrzeć do środka. Wiadomo było, że ta kara bardzo przypominała porządkowanie nasion. – Co za to chcesz? – zapytał ponuro. – Wyskrobanie tego brudu zajmie mi przynajmniej kilka godzin. W razie, gdybyś nie zauważył, na dnie jest zaschnięty ser. Z lodówką jest jeszcze gorzej, śmierdzi jak Armagedon, a w spiżarni zalęgły się mrówki – powiedziała, upijając łyk kawy. – Jaka jest twoja cena? – zapytał przez zaciśnięte zęby. Popatrzyła mu prosto w oczy i powiedziała: – Chcę, żebyś oddał na mnie głos. Spójrz na to w ten sposób: sprzątanie potrwa co najmniej kilka godzin, seks zająłby może dziesięć minut. Układ ze sprzątaniem jest lepszy, poza tym oboje wiemy, że nawet w zamian za seks nie zagłosowałbyś na mnie. Shade spojrzał na nią, zanim wzruszył ramionami i powiedział: – To wszystko jest twoje.

162

Jamie Begley – Viper’s Run

Winter zmarszczyła brwi, lekko zdziwiona, że uległ tak łatwo, ale nie zamierzała kwestionować swojego szczęścia. – Muszę powiedzieć Viperowi, że się chyba starzeje, skoro myślisz, że seks trwa dziesięć minut. Jej nieprzemyślane słowa z pewnością rozgniewają Vipera i ten gnojek doskonale o tym wiedział. Nalał sobie kawy i usiadł przy stole. Winter podeszła do lodówki, a gdy się odwróciła, Shade’a nie było już w kuchni. Wyjęła z lodówki resztkę kapusty, po czym wyniosła ją na śmietnik. Po powrocie zapaliła świecę i otworzyła paczkę proszku do pieczenia. Członkowie klubu, schodzący do kuchni na śniadanie, zastali ją pochłoniętą czyszczeniem lodówki. Prawie kończyła, gdy Viper zszedł na śniadanie. Bacznie się przyglądał, gdy zamykała drzwi do lodówki. – To była kara Shade’a. Dlaczego ty to robisz? – Postanowiłam podać mu pomocną dłoń. Viper nałożył sobie miskę płatków. Spostrzegła, że przygląda się jej podejrzliwie, ale zignorowała to i wróciła do sprzątania. Temat Shade’a powrócił wieczorem, gdy prawie zasypiała w łóżku. – Powiedział, że daje ci swój głos. – Tak. – Przysunęła się bliżej niego – Nie wiedziałem, że mieliśmy inwazje mrówek. – Nie mieliśmy – przyznała. – Winter Simmons, jesteś niebezpieczną kobietą.

***

Winter zapukała do drzwi Tona. Po kilku minutach otworzył. Miał zapuchnięte oczy i kwaśną minę. – Przywiozłam zakupy – uśmiechnęła się szeroko na powitanie. – Beth nigdy nie przychodzi przed dziesiątą – odparł zrzędliwym tonem. – Jestem rannym ptaszkiem. – Założę się, że Viper skacze ze szczęścia z tego powodu – powiedział złośliwie. Winter zarumieniła się. Viper był śpiochem – choć pracował ciężko, lubił dłużej pospać. Jeśli nie miał rano spotkania, to nigdy nie wstawał przed dziewiątą. – Zakupy są w samochodzie. – Beth ostrzegła ją, że starszy pan czułby się urażony, gdyby sama wniosła zakupy do środka.

163

Jamie Begley – Viper’s Run

Odsunęła się od drzwi, aby mógł przejść. Ton podszedł do jej auta i zabrał zakupy. Niepewnie ruszyła za nim do środka. Postawił torby na stole, a Winter zastanawiała się, dlaczego Viper sam nie mógł tego zrobić. – Skoro tu jestem, to może mogę ci w czymś pomóc? – zaproponowała. – Nie, ale skoro już wstałem, to może napijesz się kawy? – Z wielką chęcią. Gdy kawa się zaparzyła, Ton chował zakupy. Po chwili nalał ją do kubków. Wzięli je i udali się do salonu, gdzie usiedli na kanapie. Dom Toma bardzo podobał się Winter. Był rustykalny i przytulny. – Beth mówiła ci, że będzie dziś poza miastem? – Wspominała o tym. Powiedziałem jej, żeby się nie martwiła zakupami. – Dlaczego Viper nie mógł ich podrzucić? Ton spojrzał na nią z zaskoczeniem. – Nie widziałem go od dnia bójki przed barem. Jest na mnie wkurzony, a kiedy Viper się wkurzy, na uspokojenie się potrzebuje trochę czasu. – Nie miałam pojęcia – powiedziała, żałując, że zapytała. – Ma rację. Pozwoliłem, aby moja złość przejęła nade mną kontrolę. Nie potrafiłem się pohamować i przez to ty, Beth i Lily znalazłyście się w niebezpieczeństwie. Zrobiło się jej żal mężczyzny. Nagłe przejście z aktywnego trybu życia żołnierza do egzystencji człowieka, z nadmiarem wolnego czasu, z którym na dodatek nie ma co zrobić, musiało być trudne. Na domiar złego utrata syna i zdrowia wszystko pogorszyła. Ton potrzebował czegoś, czym mógłby się zająć, jednak Winter nie potrafiła nic wymyśleć. Musiała się nad tym dłużej zastanowić. – Może ja z nim pogadam? – zasugerowała. – To nic nie da, sam musi ochłonąć – wzruszył ramionami Ton. Winter wywnioskowała, że to nie pierwszy raz, kiedy ojciec i syn się pokłócili – i na pewno nie ostatni. Nie dość, że mieli te same geny, to również ten sam charakter. Podniosła się do wyjścia. Była umówiona na spotkanie i nie chciała się spóźnić. – Beth nie będzie do poniedziałku. Jeśli będziesz czegoś potrzebował, zadzwoń. – Zapisała swój numer na kartce leżącej przy telefonie. – Sam o siebie dbałem przez długi czas – mruknął Ton. – Jestem tego pewna. Ale teraz mam dużo wolnego czasu, więc dałoby mi to jakieś zajęcie. Twarz Tona poczerwieniała. – Te zadufane mieszczuchy odebrały ci posadę? – Będą próbowali – odpowiedziała. 164

Jamie Begley – Viper’s Run

Ton pokiwał głową. – Nie pozwól, by tobą dyrygowali. Broń się. – Dokładnie tak zamierzam zrobić – powiedziała Winter z determinacją. Pożegnała się i wyszła. Już miała wsiąść do auta, kiedy zauważyła, że drzwi garażu były uchylone. Ton zapomniał wyłączyć światła po tym, jak schował tu część zapasów. Weszła, aby zgasić je za niego. Szukając wyłącznika otworzyła szerzej drzwi i zaciekawiona zajrzała do garażu. Duża niebieska płachta, przykrywająca jakiś spory kształt, przesunęła się odrobinę, odsłaniając koło motocykla. Sądząc po nagromadzonym na nim kurzu i pajęczynach, musiał tu już trochę stać. Winter cicho podeszła do płachty i podniosła róg, aby odkryć to, co zostało z motocykla lub tego, co uważała za motocykl. Wyglądało na to, że brał udział w wypadku. Rama był pokrzywiona i rozerwana. Przełknęła ślinę na myśl o tym, że jego kierowca nie mógłby ujść z życiem z takiego wypadku. – Myślałem, że już odjechałaś. – Zauważyłam, że nie wyłączyłeś światła – odpowiedziała i nie odrywając wzroku od motocykla, spytała: – Co się z nim stało? – Ponieważ nie odpowiedział, odwróciła się do niego i zapytała: – Czyj to motocykl? – Vipera. – Rozbił motor? Kiedy? – przełknęła mocno. – To nie był wypadek. Sam to zrobił. – Ale dlaczego? – zapytała zszokowana. – Nie wiem. Sama musisz go o to zapytać. Po prostu przywiózł go tutaj i kazał zostawić w spokoju. Zaoferowałem pomoc w naprawie, ale się nie zgodził. Kochał ten motor. Wybrali go razem z Gavinem, kiedy skończyli służbę w wojsku. – Winter zauważyła w rogu drugi zakryty motocykl. – Ten należał do Gavina? – wskazała na niego. – Tak. Ponownie zwróciła uwagę na kupę złomu. – Kiedy? – zapytała ponownie. – Jeśli dobrze się pamiętam, to następnego dnia po tym, jak zostałaś napadnięta – westchnął Ton. Winter zbladła. Odwróciła się bez słowa, po czym wsiadła do samochodu i pojechała w kierunku miasta. Jakiś impuls pchał ją do domu. W środku panowała cisza. W domu klubowym zawsze było słychać kroki, muzykę, rozmowy, bądź odgłosy par uprawiających seks. Winter chodziła od pokoju do pokoju. W salonie wyjęła telefon i zadzwoniła, by przesunąć spotkanie, nie zwracając nawet uwagi, na kiedy zostało przełożone. 165

Jamie Begley – Viper’s Run

Ukryła twarz w dłoniach. Nie opuszczał jej obraz motocykla Vipera, wywołujący lawinę podejrzeń. Zadzwonił telefon, ale nie odebrała. W ciągu godziny dzwonił jeszcze dwa razy. Wreszcie podniosła go i przyjrzała się liście nieodebranych połączeń. Pierwszy telefon był od Beth, która nie mogąc dodzwonić się do Winter, zaniepokoiła się i skontaktowała z Viperem. Ostatnie dwa połączenia były od niego. „Z nami koniec” – napisała.

166

Jamie Begley – Viper’s Run

ROZDZIAŁ 16 Winter siedziała bez ruchu po wysłaniu SMS-a. Jej krzesło stało naprzeciw okna i widziała, jak zachodzi słońce. Impreza miała się właśnie zacząć i Viper pewnie będzie wściekły, gdy przeczyta jej widomość. Nie miała co do tego wątpliwości. Zastanawiała się jedynie, którą kobietę wybierze jako pierwszą. Nie wiedziała nawet, że zaczęła płakać. Nie zauważyła łez spływających po policzkach, za bardzo pochłonął ją ból w piersi. Bała się, że za chwilę nie będzie stanie oddychać. Gwałtowny szloch, uświadomił jej, że siedziała tak, płacząc, już od dłuższego czasu. Otarła dłońmi łzy i już miała wstać i pójść do swojego pokoju, gdy ciszę panującą w pustym domu przerwał warkot motocykli, dobiegający z ulicy. Na tej ulicy, zamieszkanej głównie przez osoby starsze, wydawał się niesamowicie głośny. Siedziała bez ruchu, nie wiedząc, co robić. Nie zapaliła świateł, gdy słońce zaszło. Wolała siedzieć w ciemności. Teraz pokój zalany był światłem z ulicy. Pukanie do drzwi poderwało ją z krzesła, poczuła, że musi pogodzić się z nieuchronnym. Musiała stanąć twarzą w twarz z Viperem. Otworzyła drzwi i cofnęła się, gdy wściekły wpadł do środka. – Czemu pogasiłaś światła? – zatrzymał się nagle. Nie czekając na jej odpowiedź, zapalił lampę. Pokój zalało światło, ukazując spustoszenie, jakie płacz spowodował na twarzy Winter. Viper patrzył w milczeniu na jej zapuchnięte, sine oczy. – Co jest, Winter? Czemu wysłałaś do mnie takiego SMS-a? – spytał łagodnie. Chciała być jak najdalej od niego. Odwróciła się i oddaliła się w stronę salonu, jak najdalej od jego złości. Zaniepokojony poszedł za nią. – Myślałam, że to jasne. Między nami skończone. Wracam do domu, powinnam była zrobić to dawno temu. – Mogłaś przeprowadzić się w każdej chwili, dlaczego robisz to teraz? Wszystko było ok, gdy wychodziłaś z kwatery dziś rano. Co się w międzyczasie zmieniło? – Byłam rano u Tona. – Wiem, mówiłaś mi, że pójdziesz. Powiedział ci coś? – zapytał z gniewem. 167

Jamie Begley – Viper’s Run

– Nie, ale nie powinieneś się na niego wściekać. – Mój ojciec, moja sprawa. – On tam był – powiedziała Winter. – Co ty, kurwa, gadasz? – Widziałam tam twój motor. Pozbyłeś się go, gdy dowiedziałeś się o ataku na mnie, prawda? Viper zesztywniał, wyczuwając podstęp. – Jeśli nie czujesz się winny, to dlaczego się go pozbyłeś? Przez ostatnie miesiące próbowałeś tylko uspokoić swoje sumienie. Wmawiałeś sobie i mnie, że jest inaczej, ale przez cały czas sumienie nie dawało ci spokoju i dlatego byłeś taki zdeterminowany, by zająć się mną, gdy wyszłam ze szpitala. – To wszystko wymyśliłaś wyłącznie po zobaczeniu mojego zasranego motoru? – Nie tylko. Bądźmy szczerzy, czemu przestałeś uprawiać seks z innymi kobietami? Tylko z powodu wyrzutów sumienia. – Odwróciła się, próbując zachować panowanie nad sobą. Zacisnęła dłonie, boleśnie wbijając paznokcie w skórę i ponownie spojrzała w jego oczy. – Czemu, zamiast nich, miałbyś wybrać akurat mnie? Popatrz na mnie, nawet nie jestem ładna. – Odsunęła grzywkę z czoła, ukazując poszarpaną bliznę na czole. – Nie mam pięknego ciała, a mam na plecach blizny po operacji. Nogi Winter drżały, gdy opadła na sofę, zakrywając twarz dłońmi. – Znudzisz się mną, gdy ktoś nowy pojawi się w klubie i znów mnie zostawisz. Zawsze to robiłeś i zawsze będziesz to robił. – Winter, popatrz na mnie – łagodnie powiedział Viper. Niechętnie uniosła wzrok. Patrzył na nią ze łzami w oczach. – Śliczna dziewczyno, tym razem odchodzisz ty, nie ja. – Ciągle cię kocham – wyznała ze łzami płynącymi z jej oczu. – Wiem, Winter. Cały czas wiedziałem, że nie przestałaś mnie kochać. Wiedziałem, gdy zostałaś w klubie, zaczęłaś pomagać mi w pracy, i kiedy zdecydowałaś się przystać do Last Riders. Winter pomyślała z pogardą, że zwiodła jedynie siebie samą. – Tylko tyle mogłem zrobić, by poradzić sobie z utratą ciebie. Wierzyłem, że gdy dowiesz się, kim jestem, nie będziesz mogła tego zaakceptować i chciałem, byś miała wybór. Wypadek zmienił moje uczucia, tu się zgodzę, ale nie w taki sposób, jak myślisz, Winter – Viper zobaczył zrezygnowanie w jej oczach. – Moje uczucia zmieniły się, bo nie chciałem już więcej dawać ci wyboru. Nawet jeśli przed sobą udawałem, że ostateczna decyzja należy do ciebie. Do momentu, w którym wysłałaś mi tego SMS-a. Jesteś moja, czy tego chcesz, czy nie. Jeśli chociaż spojrzysz na innego faceta, zabiję skurwysyna. Jeżeli znów spróbujesz ode mnie

168

Jamie Begley – Viper’s Run

odejść, zamknę cię na klucz. A jeśli jeszcze kiedykolwiek powiesz mi, że nie jesteś ładna, spiorę ci dupę tak, że przez tydzień nie usiądziesz. Rozumiesz? Winter nigdy nie przypuszczała, że ten mężczyzna byłby w stanie płakać i krzyczeć naraz, tak jak teraz. Po raz pierwszy rzuciła się w jego otwarte ramiona. Objął ją mocno, kryjąc twarz na jej szyi. – Kurwa, jaki ja byłem głupi, prawie cię straciłem. Ten gnój kiedyś wyjdzie się z więzienia, a wtedy go zabiję. – Jesteś zbyt agresywny, wiesz? – poinformowała go Winter. – Widziałam niedawno Carmen, była przekonana, że to nie Jake mnie zaatakował. Przyznał się wyłącznie dlatego, że zaproponowano mu zmniejszenie kary. – Przyznał się, bo był w cholerę winny. Cash wyśledził go w górach – powiedział Viper zimno. – Carmen wydawała się bardzo pewna tego, co mówi. – Pogadam z Cashem. Kiwnęła głową, przytulona do jego piersi. – Możemy już wracać? Sąsiedzi pewnie wydzwaniają do szeryfa, po co mielibyśmy mu psuć wieczór. Winter uniosła głowę. – Piątki są dla was najważniejsze? – zażartowała. – Jeśli jesteś w moim łóżku, to każdy dzień jest piątkiem. Zarumieniona poszła po torebkę i telefon. Podeszli do drzwi, Viper zgasił światła i zamknął drzwi na zamek, po czym podeszli do motocykla Vipera. Winter pochyliła głowę, zażenowana, że cały klub stał pod jej domem. Wdrapała się na siedzenie za Viperem i kawalkada motocykli ruszyła, z Viperem na czele, a Razerem zamykającym kondukt. Winter objęła Vipera mocniej i oparła głowę na jego plecach, płynąc z nim w noc.

*** Winter złożyła ubrania i postawiła kosz na pranie na stole w pralni, aby członkowie mogli przyjść i zabrać swoje ciuchy. – Ktoś do ciebie. – Odwróciła się zaskoczona i zobaczyła Vipera stojącego w drzwiach. – Kto to? – zapytała. Nie spodziewała się żadnej wizyty. – Nie wiem. Powiedziała, że byłaś z nią umówiona na dziś rano, ale nie przyszłaś. – Patrzył na nią zagadkowo.

169

Jamie Begley – Viper’s Run

– Cholera, to pewnie moja prawniczka z rady nauczycieli. Byłam z nią umówiona w zeszłym tygodniu, ale przeniosłam spotkanie na dziś rano. Zupełnie o tym zapomniałam – powiedziała i ruszyła pośpiesznie na górę, zła na siebie za zaniedbanie tak ważnego spotkania. Kobieta czekała we frontowym pokoju. Była ubrana w nieskazitelną garsonkę. Winter sama tak się ubierała do pracy w szkole. Zupełnie nie tęskniła za tym aspektem pracy. Kobieta wyciągnęła dłoń: – Pani Simmons? Była wysoka i krągła, co sprawiało, że Winter w jej towarzystwie czuła się mała. – Tak. Pani Richards? Chciałabym przeprosić za niestawienie się dziś rano. Kobieta uśmiechnęła się. – Powinnam była zadzwonić wczoraj i potwierdzić spotkanie. Uznajmy, że obie ponosimy winę i nie mówmy już o tym. Czy możemy gdzieś usiąść i porozmawiać? Winter przygryzła wargę. Nie chciała prowadzić tej osoby na górę do pokoju dzielonego z Viperem, co sprawiało, że wybór pomieszczenia był oczywisty. – Czy odpowiada pani kanapa pod oknem? – wskazała na kanapę z bocznym stolikiem. Znajdowała się na końcu pokoju, dzięki czemu nikt z wchodzących nie usłyszałby ich rozmowy. – Tak, jak najbardziej. Winter była zdenerwowana. Żaden z członków klubu nie pracował, ponieważ piątek był dla nich dniem wolnym. Jeśli będzie miała szczęście, spotkanie szybko się skończy. Usiadły na kanapie. Pani Richards położyła między nimi swoją teczkę. – Poprosiłam biuro dyrektora o przekazanie mi pani akt i cieszy mnie, że w trakcie zatrudnienia miała pani nieposzlakowaną opinię. To na pewno pomoże w naszej sytuacji. Rozumiem, że chcieli, aby pani sama zrezygnowała, pani jednak się nie zgodziła? Winter powiedziała jej o napaści i trwającej miesiące rehabilitacji. Nie ukrywała niczego, wiedząc jak brudne mogą być takie sprawy. – Czy już w pełni doszła pani do siebie? – twarz prawniczki nie wyrażała żadnych emocji. – Nie całkiem, cały czas doskwiera mi ból nogi i pleców, ale nie jest to coś, co przeszkadzałoby mi w wykonywaniu pracy. – Czyli nie ma żadnych fizycznych przeciwwskazań, które utrudniałyby pani powrót do domu? – zapytała pani Richards.

170

Jamie Begley – Viper’s Run

– Nie – Winter powstrzymała się od odwrócenia wzroku. – Mój dom jest teraz tutaj. Nie wpłynie to w żaden sposób na wykonywanie przeze mnie moich obowiązków. Nie jestem też winna żadnego przestępstwa. Zarząd szkoły może nie pochwalać mojej sytuacji mieszkaniowej, jestem jednak pewna, że nie popełniłam żadnego przestępstwa. Pani Richards kiwała głową, czytając papiery. – Myślę, że mamy szansę na przywrócenie pani do pracy. W najgorszym wypadku zostanie pani zwolniona z negatywnymi referencjami. Spróbuję ustalić datę spotkania z zarządem szkoły tak szybko, jak to możliwe, oni jednak będą próbowali wszystko opóźniać. Naprawdę nie widzę szans, aby udało się pani wrócić do szkoły w tym roku. – Zdawałam sobie z tego sprawę – przyznała Winter. – Zadzwonię i umówimy się na kolejne spotkanie, aby omówić parę innych rzeczy, gdy uzyskam informację od prawnika szkoły. – Obiecuję, że tym razem nie zapomnę – powiedziała Winter. Pani Richards chowała papiery do teczki, kiedy po schodach zeszli Knox w towarzystwie Natashy i Jewell. Kobiety śmiały się z czegoś, co powiedział. Były ubrane w T-shirty i majtki, zaś Knox miał na sobie tylko jeansy. Winter zapragnęła zapaść się pod ziemię. Knox i Natasha usiedli przy barze, a Jewell podała im piwo. Pani Richards wstała z kanapy. – Było mi bardzo miło się z panią spotkać, pani Simmons. – Proszę mówić do mnie Winter. Prawniczka kiwnęła głową, lecz nie odpowiedziała jej tą samą uprzejmością. Piskliwy śmiech rozniósł się po pokoju, przyciągając ich uwagę. Ujrzały, jak Knox drażni piersi Natashy zimną butelką piwa. Winter była wdzięczna, że jej nie rozebrał. – Odprowadzę panią do wyjścia. – Pośpiesznie ruszyła do drzwi, starając się zasłonić sobą Knoxa i jego towarzyszki, jednak fakt, że była zdecydowanie niższa od prawniczki sprawiał, że było to bezcelowe. Zresztą nie było to konieczne. Kobieta nie spojrzała ponownie w ich stronę, nie ukrywając dłużej swojego zniesmaczenia sytuacją. Winter wzruszyła ramionami. Nikogo nie powinno obchodzić, co robi w życiu prywatnym. Nie obchodziło jej, jakie brudy piorą inni w swoich domach. Jeśli mieszkałaby w większym mieście, w którym byłaby bardziej anonimowa, sprawa mogłaby zakończyć się inaczej, jednak mieszkańcy Treepoint oceniali innych według swojego systemu wartości. Trójka przy barze zauważyła w końcu obcą osobę w salonie i Knox zdjął rękę z ciała Natashy, pozwalając T-shirtowi z powrotem zakryć jej ciało. Posłał kobiecie 171

Jamie Begley – Viper’s Run

uśmiech, który nie został odwzajemniony. Pani Richards odwróciła głowę, zwyczajnie ignorując mężczyznę. Winter prawie wybuchła śmiechem na widok jego wyrazu twarzy. – Wkrótce się odezwę – powiedziała prawniczka. Winter zamknęła za nią drzwi, z jednej strony pełna nadziei, z drugiej strony pogodzona z tym, co miało się stać.

172

Jamie Begley – Viper’s Run

ROZDZIAŁ 17 Winter włożyła kupione specjalnie na ten wieczór błyszczące sandałki. Zestawione z prostą, niebieską sukienką nadawały jej wyglądowi odrobinę nonszalancji. Czesząc się przed lustrem zauważyła, że w ciągu ostatnich dwóch miesięcy włosy urosły jej na tyle, że była w stanie ułożyć je do tyłu. Postanowiła zostawić je rozpuszczone. Z dołu dochodził coraz większy gwar. Kobiety od tygodnia niecierpliwie wyczekiwały wieczoru panieńskiego Beth, a obecnie ich ekscytacja sięgnęła zenitu. Kilka z nich udało się do miasta po nowe ciuchy, włączając w to nią samą. Stroje były najróżniejsze, od zwykłych kreacji po styl motocyklowej zdziry. Ona postawiła na prostotę, pamiętając o obecności Lily, która denerwowałaby się, że odstaje na tle innych kobiet. – Wychodzimy! – wrzask Natashy z dołu sprawił, że drzwi na górze zaczęły otwierać się z hukiem, kiedy reszta zaproszonych na imprezę w pośpiechu odpowiadała na jej wezwanie. Winter chwyciła torebkę, upewniając się, że zabrała prawo jazdy. Zamierzała robić za kierowcę, jednakże nie pokładała zbyt wielkich nadziei w tym, że uda jej się utrzymać w ryzach tę hałaśliwą gromadkę. Wszystkie kobiety czekały już na dole, a mężczyźni sączyli w tym czasie piwo przy barze, smętnym wzrokiem obserwując panie, które wystroiły się na imprezę mającą się odbyć bez ich udziału. Razer z kolei otaczał ramieniem Beth, która miała na sobie różowy podkoszulek z napisem "Przyszła panna młoda" i króciutką spódniczkę z błękitnego jeansu. Ten strój zwalał z nóg, a bijące z jej oczu szczęście chwyciło Winter za gardło. – O czym myślisz? – zapytał Viper, stając obok niej. – Są stworzeni dla siebie. – Kiwnęła głową w kierunku zaręczonej pary. Uśmiechnął się do niej, przyciągając do swojego boku. – Ładnie dziś wyglądasz. – Nie jesteś zawiedziony? Skrzywił się na jej odpowiedź. – A czemu miałbym być zawiedziony tym, jak się ubrałaś?

173

Jamie Begley – Viper’s Run

– Nie wyglądam jak pozostałe dziewczyny. – Ze względu na kręgosłup nie mogła nawet założyć butów na wysokim obcasie. Spoglądała z zazdrością na zdzirowate, motocyklowe botki Evie na wysokim obcasie. – Wyglądasz pięknie. Nie obchodzi mnie, co masz na sobie, ale jeśli później zechcesz pożyczyć te buty, to całym sobą jestem na tak i nie będziesz w nich musiała zbyt wiele chodzić. – Roześmiała się w odpowiedzi na jego słowa. Przez ostatnie dwa miesiące nauczyła się, że miał pewne zboczenie do butów na wysokim obcasie. Nie miała ich na nogach dłużej niż kilka minut, bo wciągał ją w swoje ramiona, okazując jak bardzo mu się to podobało. – Chodźmy, albo Bliss przegapi imprezę. – Evie zaczęła popychać wszystkich w kierunku drzwi. Kiedy Winter zrobiła krok na przód, Viper zagarnął ją w swoje ramiona. – Nie ma mowy, żebyś po ciemku schodziła po tych stopniach. – Objęła go za szyję i pozwoliła zanieść się do samochodu. Postanowiły wziąć SUV-a Beth, ponieważ był w stanie pomieścić niemal wszystkie dziewczyny. Evie miała pojechać własnym samochodem, jednak jeśli będzie chciała się napić, Mick był gotów odwieźć je do domu, a wówczas któryś z facetów odbierze samochód w dniu jutrzejszym. W drodze do baru chóralnie śpiewały sprośne piosenki. Winter nic nie mogła na to poradzić, że zaczęła się śmiać z ich wygłupów, rozkoszując się przebywaniem wśród przyjaciół. Kiedy dotarły na miejsce, Lily była już w barze i czekała na ich przyjazd. Beth zostawiła ją tam przed przyjazdem do klubu, aby się przebrać. Winter była tym zaskoczona, ale przyjaciółka wyjaśniła, że jej siostra chciała udekorować stoły. Mick obiecał przypilnować, żeby drzwi były zamknięte, dopóki nie przyjadą. Lily, choć pozostawiona sam na sam z barczystym barmanem, czuła się bezpiecznie. Od lat uczęszczała z nim do kościoła i nie była przerażona, ani onieśmielona jego wielką posturą. Kobiety przybyły do baru i w odpowiedzi na ich pukanie Mick otworzył drzwi. Cała grupa weszła do środka, gotowa na imprezkę. Lily odwaliła kawał dobrej roboty, jeśli chodzi o dekoracje. Wszędzie były porozwieszane balony i banery na cześć panny młodej. Winter nie mogła się powstrzymać i uśmiechnęła się, widząc z jaką niecierpliwością Lily czekała na reakcję siostry. Beth przytuliła ją mocno i pociągła w kierunku sporej grupki kobiet stłoczonej przy stole. Lily złączyła kilka stolików tak, żeby wszystkie mogły usiąść razem. Mick przyniósł im ogromną tacę z drinkami. Winter przyglądała się, jak każda z nich chwyta za kieliszek. – Co tym razem dla nas przygotowałeś? – zapytała Evie.

174

Jamie Begley – Viper’s Run

Mick uwielbiał chwalić się przygotowanymi przez siebie miksturami. Mógł od rana do wieczora podawać piwo i whisky, ale lubił zaskakiwać płeć piękną dziewczyńskimi drinkami, które panie piły od czasu do czasu. – Martini Pixie Stix. – Juhu! – zakrzyknęły radośnie. – Niech cię szlag Mick, tym razem przeszedłeś samego siebie – skomplementowała go Evie po tym, jak spróbowała swojego drinka. Winter mogłaby przysiąc, że ten twardziel oblał się krwistym rumieńcem. Postawił kieliszki przed Lily i Winter, puszczając do nich oko. – Dla was dziewczyny także przygotowałem coś specjalnego. Wszystkie kobiety przy stole, włączając w to Lily, wybuchnęły śmiechem. Mick włączył sprzęt grający i kilka pań zaczęło razem tańczyć na parkiecie, po środku którego znajdowała się metalowa rura. Niektóre z nich zaczęły na zmianę się przy niej zmysłowo wyginać. Winter zmrużyła oczy na wspomnienie o rurze znajdującej się w piwnicy klubowego domu, która wydawała się jej być tam nie na miejscu. Te kobiety były po prostu zbyt dobre, żeby nie mieć żadnej praktyki w tym temacie. Uśmiechając się, Bliss która była następna w kolejce zaplotła nogę wokół rury, dając taki pokaz, że pozostałe kobiety zaczęły wykrzykiwać słowa zachęty w czasie, gdy Winter, Beth i Lily siedziały patrząc na to wszystko z szeroko otwartymi ustami. Viper nigdy więcej nie wejdzie do tej pieprzonej piwnicy – pomyślała Winter, obserwując jak Bliss kończy ześlizgiwać się w dół z jedną nogą uniesioną ku górze. Wszyscy klaskali, a Ember ruszyła na przód, bo teraz nadeszła jej kolej. Winter przesunęła swoje krzesło, żeby nie musieć oglądać pokazu ich umiejętności, których dotąd była nieświadoma. – Jaki idzie ci w szkole? – zapytała Lily, której oczy wciąż były przyklejone do rury. – Dobrze. – A jak tam przerwa wiosenna? – To odciągnęło jej uwagę od parkietu. Rozmawiały o powrocie na stare tory, jęczały na temat tego ile pieniędzy straciły, zanim przeszły do omawiania sukni ślubnej Beth. Dzięki drugiej przymiarce Beth mogła ją odebrać, kiedy jeszcze była w Lexington. – A czy ty już przymierzyłaś swoją sukienkę druhny? – Beth zapytała Winter. – Tak. – Wszystkie kobiety zakupiły sukienki w miejscowym sklepie. – Są piękne, dokonałaś świetnego wyboru. Beth uśmiechnęła się radośnie. – Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć was wszystkie w tych sukienkach.

175

Jamie Begley – Viper’s Run

– Nie denerwujesz się? – zapytała Winter nadzwyczaj spokojną przyszłą pannę młodą. Z pewnością nie można było jej nazwać panną młodą z piekła rodem. – Nic, a nic – odpowiedziała. – Chcę, żeby wszystko poszło zgodnie z planem, jednak jeśli wyjdzie inaczej, cóż, jakoś się dostosujemy. Liczę, że utrzymasz wszystkich w ryzach. – To mogę zrobić – obiecała Winter. Evie i Natasha stanęły za Beth, odciągając ją od stołu i kierując w stronę parkietu. Po krótkiej chwili rozluźniła się, tańcząc to z jedną, to z drugą kobietą. Z łatwością było można dostrzec, że nawiązała z nimi bliskie relacje. Lily obserwowała interakcje siostry z przyjaciółkami z twarzą, na której odbijało się szczęście. Było rzeczą oczywistą, że nie była o nie zazdrosna; cieszyła się, że Beth będzie pasować do swojego nowego życia. – Chcesz do nich dołączyć? – zapytała Winter. – Tak. To była Lily, którą kochała – psotna i odważna kobieta, która, jeśli tylko choć na chwilę pozwoliła sobie opuścić gardę, wyprawiała niestworzone rzeczy. Nie mogła uwierzyć, że kiedy tańczyły, Stori i Dawn zaczęły przekomarzać się z Lily, namawiając na akrobacje przy rurze. Z początku zignorowała je, robiąc komiczne uwagi o ich własnych ruchach tanecznych. – Założę się, że ta twoja koścista noga nie utrzyma cię na rurze – drażniła się z nią Jewell, zataczając się do przodu po tym, jak kilka razy okręciła się wokół drążka. W oczach Lily zagościł błysk, który Winter widziała już kilkakrotnie w czasie ich szkolnych lat. Nie lubiła, kiedy ktokolwiek zakładał się, że czegoś nie zrobi. Tanecznym krokiem zbliżyła się do pręta, chwytając go jedną ręką i oplatając zgrabną nogę wokół lśniącego metalu, po czym podciągnęła się na niej z gracją, prezentując serię ruchów, które pokazały pozostałym kobietom jak naprawdę powinno się tańczyć na rurze. Wszystkie przestały się ruszać i przyglądały się jej z podziwem. Beth zachęcała ją okrzykami, kiedy ta kończyła manewr, dzięki któremu ześliznęła się w dół będąc zwiniętą w kulkę i zatrzymała tuż przed podłogą, omal w nią nie uderzając. W pomieszczeniu zapadła cisza. Lily zeszła z rury z twarzą czerwoną z wysiłku. Po chwili wybuchły oklaski. Winter musiała zapytać Beth. – Wiedziałaś, że ona tak potrafi? Ta pokręciła głową, podchodząc do Lily. – Gdzieś ty się tego nauczyła? – zapytała.

176

Jamie Begley – Viper’s Run

– Na sali gimnastycznej, na którą chodzę. To były jedyne zajęcia, które nie kolidowały z moją szkołą – odpowiedziała siostrze, która zaczęła ją błagać, żeby ta nauczyła ją kilku ruchów. Winter udała się w tym czasie do baru po butelkę wody mineralnej. Jakiś czas później poszła po kolejną butelkę i zobaczyła która jest godzina. Odnalazła Bliss, następnie razem poszły po Beth, która siedziała przy stole z Lily i Evie. – Zabiorę Bliss z powrotem do domu. Czy mogę pożyczyć twój samochód? – zapytała Winter, wyciągając do niej rękę. Beth pogrzebała w torebce szukając kluczyków, zanim wręczyła je Winter. – Jestem gotowa do drogi, nie masz nic przeciwko, żeby mnie podwieźć? – Lily wstała od stołu, obdarzając siostrę uśmiechem. Winter była doskonale świadoma faktu, dlaczego przyjaciółka chciała się zbierać. Kilka kobiet było już nieźle wstawionych. Beth nie starała się namówić siostry, żeby została, dając jej możliwość wyjścia wcześniej. – Chciałabym, żebyś jeszcze nie musiała iść Bliss i jestem pewna, że Crazy Bitch i Sex Piston będą się zachowywać. – Beth starała się usprawiedliwić gniew swoich przyjaciółek na Bliss. Winter sama nie rozumiała czemu motocyklowe panny tak strasznie chciały, żeby ta została. Nikt nie chciał jej tego wytłumaczyć. Kiedy zapytała o to Beth, ból jaki dostrzegła w jej spojrzeniu sprawił, że porzuciła ten temat. – Nic nie szkodzi, że muszę wrócić do domu sama. – Po uściskaniu Beth odwróciły się, by wyjść z baru. Wszystkim umknęło zaniepokojone spojrzenie Lily, która zerknęła na siostrę, zanim podążyła za nimi do drzwi. Winter zdecydowała, że najpierw odwiezie Bliss. Jej nieustanne gadanie o facetach sprawiało, że obie z Lily czuły się niekomfortowo. Nim dojechały do klubu, miała ochotę zakneblować jej usta. Gdy Bliss zniknęła za drzwiami domu, Winter wycofała samochód i ponownie wyjechała na drogę. Cisza, która zapanowała, była wręcz ogłuszająca. – Członkowie trzymają się blisko, prawda? – spytała Lily. – Tak – odpowiedziała ostrożnie Winter. – Bliss była w kilku związkach z mężczyznami z klubu, prawda? – Tym razem pytanie było bardziej dociekliwe. – Staram się nie zagłębiać w ten aspekt życia klubu – Winter unikała bezpośredniej odpowiedzi. – Myślę, że była z Razerem. Beth mi tego nie powie, jednak zerwali ze sobą na jakiś czas i gdy widzę, jak reagują jej przyjaciółki-motocyklistki, myślę, że był wtedy z Bliss – powiedziała Lily, próbując wyciągnąć z niej odpowiedź. 177

Jamie Begley – Viper’s Run

Winter była zaskoczona, że Lily wypytuje ją o rozstanie siostry i Razera. – Naprawdę nie wiem, to było zanim się do nich przeprowadziłam. Lily ucichła i patrzyła przez okno. Minęły dom klubowy i zaczęły zjeżdżać górską drogą, gdy w tylnym lusterku pojawiły się błyskające niebieskie światła. – Cholera – powiedziała Winter, zjeżdżając na ledwie widoczne pobocze. Zatrzymała się i otworzyła szybę, przy której w jednej sekundzie zmaterializował się zastępca szeryfa. – Prawo jazdy i dowód rejestracyjny – zażądał. Posyłając Lily uspokajający uśmiech, Winter wyjęła prawo jazdy z portfela i podała je policjantowi stojącemu na ciemnej drodze. – Muszę poszukać dowodu, to auto koleżanki – przesunęła się, aby zajrzeć do schowka. – Trzymaj ręce tak, żebym je widział – poświecił latarką na trzymane dokumenty. Winter przyjrzała się mężczyźnie z uwagą. Jego nieprzyjemny głos brzmiał znajomo. – Spotkaliśmy się już wcześniej, kiedy mieszkałam w mieście. Razem z szeryfem przyjechaliście na moje zgłoszenie – nie mogła nie zauważyć złowrogiego wyrazu, który pojawił się twarzy mężczyzny. – Ja ciebie też pamiętam. Jesteś tą dziwką, która lubi udawać niedostępną – powiedział drwiąco. Winter nie mogła uwierzyć, że policjant odezwał się do niej z taką wrogością. Płytki oddech Lily zdradzał, że również ona była zaszokowana. – Wysiadać z samochodu. Obie! – Moore cofnął się, machając latarką, aby wysiadły z SUV-a. Winter starała się nie wpadać w panikę. Był w końcu stróżem prawa. Jednak groźne nuty w jego głosie sprawiały, że po karku przechodziły jej ostrzegawcze ciarki. Lily wysiadła i okrążając auto podeszła do niej. W jej oczach widać było strach. Winter złapała ją za rękę, próbując w ten sposób dodać jej otuchy. – Piłaś dzisiaj wieczorem? – zastępca szeryfa natrętnie zapytał Winter. – Nie piłam – odpowiedziała zgodnie z prawdą. Obrzucił ją aroganckim spojrzeniem, po czym skierował wzrok na Lily. Nawet nie próbował ukrywać pożądliwego spojrzenia. – A ty piłaś? Lily pokręciła przecząco głową. – Panie władzo, jeśli to wszystko, to chciałybyśmy już pojechać dalej – Winter desperacko starała się zakończyć spotkanie. 178

Jamie Begley – Viper’s Run

– Pojedziecie, kiedy ja wam pozwolę. Ponownie odwrócił się w stronę Winter i uderzył ją w rękę, sprawiając, że upuściła dokumenty na ziemię. Automatycznie schyliła się, by je podnieść. Gdy to zrobiła, jej wzrok przyciągnęły jego buty. Były bardzo charakterystyczne, ze sprzączką i gwiazdą po boku. Winter widziała je już wcześniej. Drżąc z przerażenia, wstała, starając się ukryć swoje emocje. Nie udało jej się. Ich spojrzenia się spotkały i zrozumiała, że domyślił się, że wie, kim jest. Zanim zdążyła cokolwiek zrobić, popchnął ją na samochód i obezwładnił. Lily krzyknęła i ruszyła w stronę Winter. Policjant powstrzymał ją, łapiąc za włosy. – Hej, nie ma się czego bać. Zajmę się tobą, jak tylko skończę z tą pizdą. Winter złapała się drzwi, powoli odsuwając się od mężczyzny. – Przypomniałaś mnie sobie, nieprawdaż? Miałem nadzieję, że ci się uda. – Wzruszył ramionami. – Mężczyzna lubi wiedzieć, że zrobił na kobiecie wrażenie – powiedział, ciągnąc Lily za włosy i stając przed Winter, blokując jej drogę ucieczki. – Dlaczego? – spytała Winter. Jeśli miał zamiar ja zabić, chciała wiedzieć, dlaczego zaatakował ją pod szkołą. – Przez ciebie prawie mnie zwolnili. Gdyby mój ojciec nie użył swoich koneksji, wylaliby mnie na zbity pysk. Stary ostrzegł, że mnie wydziedziczy, jeśli jeszcze raz powinie mi się noga – powiedział, uderzając ją latarką w brzuch. Winter wypuściła z siebie całe powietrze. Padła na kolana, próbując złapać oddech, gdy pchnął Lily na drzwi samochodu. – Właź do środka. Wyłącz światła i silnik – wrzasnął. – Natychmiast! Winter patrzyła, jak Lily próbuje otworzyć drzwi samochodu, jednak jej ręce tak drżały, że nie była w stanie nawet złapać klamki. Winter udało się wstać na nogi. Widząc jej ruch, mężczyzna puścił włosy Lily, aby złapać ją za ramię. Winter zaczęła z nim walczyć, próbując się oswobodzić. – Lily, uciekaj! – krzyknęła. Dziewczyna się zawahała. Winter wiedziała, że nie chce jej zostawić. – Znajdź pomoc. Uciekaj! – Jeśli się ruszysz, zabiję ją! – Moore próbował przyciągnąć Winter bliżej Lily, tak, aby móc kontrolować obie kobiety. Jednak Winter walczyła z nim rozpaczliwie, próbując dać Lily czas na ucieczkę. Zdesperowany policjant wyciągnął broń. Lily puściła się pędem po drodze, jednak dźwięk wystrzału sprawił, że skręciła na porośnięte drzewami pobocze. Moore ponownie do niej strzelił. Próbował lepiej wycelować, zmieniając pozycję, jednak Winter cały czas go uderzała, wpijając paznokcie w jego ramię. – Ty głupia suko! Rozwalę ci łeb, jeśli nie przestaniesz – wrzeszczał. 179

Jamie Begley – Viper’s Run

Nagle ich walczące sylwetki oświetliły światła nadjeżdżającego samochodu, który zwolnił i stanął na poboczu. Drzwi otworzyły się i ze środka zaczęły wysiadać kobiety. – Jeśli piśniesz choć słowo, zabiję najpierw ciebie, a potem je wszystkie – wycedził policjant. Winter przestała się szamotać. Czuła przeszywający ból w plecach, a nogi odmówiły jej posłuszeństwa, sprawiając, że zawisła bezwładnie w jego brutalnym uścisku. – Co tu się, kurwa, dzieje? Winter spojrzała na kobiety, rozpoznając w nich znajome z baru Pink Slipper. Rozpoznała, że ta domagająca się wyjaśnień to Crazy Bitch, ujrzała też Sex Piston przechodzącą przez drogę w ich stronę. – Wracajcie do samochodu. To nie wasza sprawa. Zatrzymałem ją pod zarzutem jazdy pod wpływem alkoholu, a ona stawia opór. – Jego surowy głos nie powstrzymał jednak przybyłych. – Dlaczego masz wóz Beth? – zapytała Sex Piston. Winter wiedziała, że to jej szansa. Zdawała sobie sprawę, że Moore żadnej z nich nie puści wolno. Jeśli ją zabije, one mogłyby go zidentyfikować jako sprawcę. Miał tylko jedno wyjście, w przeciwieństwie do Winter, która nie zamierzała się poddać bez walki. – Sprowadźcie pomoc, pomoc od Beth. Powiedzcie jej, żeby znalazła Razera. Uciekajcie! – wrzeszczała Winter do motocyklistek, ponownie próbując wyrwać się obłąkanemu policjantowi. – Przestań! – wymierzył w nią broń, jednak nim wystrzelił, został zaatakowany przez Sex Piston i Crazy Bitch. Próbując się przed nimi bronić, był zmuszony puścić Winter. Tracąc równowagę, upadła na ziemię obok walczącej trójki. Winter widziała, jak Crazy Bitch wyrywa broń z jego ręki, a Sex Piston usiłuje wyrwać mu włosy. Kątem oka zobaczyła, jak pozostałe kobiety biegną w ich stronę, poza jedną, która wyciągała z tyłu jasnozielonego samochodu kij baseballowy. Biegnąc w ich kierunku, Killyama zaszła walczącego policjanta od tyłu. – Złaźcie mi, kurwa, z drogi! – rozeszły się na boki, zostawiając go Killyamie. Winter nie czuła żadnego współczucia, gdy patrzyła jak wali go kijem po plecach, wgniatając w SUV-a. Kolejne mocne uderzenie pomiędzy łopatki sprawiło, że padł na ziemię. Jedna z kobiet uklękła obok Winter. – Nic ci nie jest? – Nic. Weź mój telefon z samochodu i zadzwoń do Vipera. 180

Jamie Begley – Viper’s Run

T.A. wstała, podeszła do SUV-a i wystukała numer na telefonie. Killyama, w końcu usatysfakcjonowana, że policjant nigdzie nie ucieknie, stała nad nim z kijem, a Crazy Bitch trzymała go na muszce. – Co to, kurwa, było? – zapytała Sex Piston. – Próbował mnie zabić. Już raz mnie zaatakował, jednak nie został zidentyfikowany. Wiedział, że go rozpoznałam i chciał zabić mnie i Lily. – Bełkotliwe wyjaśnienia sprawiły, że przypomniała sobie o kłopotach dziewczyny. – O Boże! Lily! Uciekła do lasu – krzyczała, próbując zmusić T.A., aby pomogła jej wstać. – Musimy ją odnaleźć! Może być ranna, dwa razy do niej strzelił. – Kurwa, uspokój się! – rozkazała Killyama. – Nie będziemy biegać po lesie w ciemnościach. Poczekamy na facetów. – Moore znowu zaczął się ruszać. – Co ci zrobił? – zapytała z groźnym błyskiem w oku. – Prawie zatłukł mnie na śmierć i zostawił na dworze na całą noc. Nie dokończył roboty, więc chciał teraz zabić Lily i mnie. – Winter tak bardzo się trzęsła, że musiała się trzymać T.A., aby nie upaść. – Jesteś przyjaciółką Beth? – zapytała Crazy Bitch. Winter przytaknęła. – Jestem jej druhną. – Tak jak my – odpowiedziała motocyklistka z roztargnieniem, spoglądając na mężczyznę, któremu udało się uklęknąć. Włożyła broń za pasek spodni. – Aresztuję was wszystkie za napaść na policjanta… – Moore próbował je zastraszyć. Killyama podała kij Crazy Bitch. – Skurwysynu, zaraz ci pokażę napaść… – Crazy Bitch walnęła go kijem w ramię. – Spu-szczę-ci-taki-wpier-dol… – każda sylaba była zsynchronizowana z ciosem. Dźwięki kija uderzającego w ciało zostały zagłuszone przez motory. Głośny warkot było słychać jeszcze zanim zza zakrętu wyłoniły się światła. Crazy Bitch przestała okładać nieprzytomnego mężczyznę i patrzyła, jak Ridersi parkują motocykle obok samochodu Beth. Viper zeskoczył z motoru i natychmiast podbiegł do Winter. – Co się stało? Usiłując powstrzymać się przed wpadnięciem w histerię, próbowała wyjaśnić wszystko tak spokojnie, jak tylko się dało, jednak gdy zaczęła mówić o Lily, kompletnie się rozsypała. Viper przejął dowodzenie.

181

Jamie Begley – Viper’s Run

– Sex Piston, zabierz Winter i auto Beth i wracajcie do Rosie. Nie mówcie nikomu, co się stało. Nigdzie nie zatrzymywałyście się po drodze. Po wyjściu z domu pojechałyście prosto do baru. Zrozumiano? – Skończycie z tym skurwielem sami, czy mam zostać i wam pomóc? – zapytała ochoczo Killyama. – Myślę, że damy sobie z nim radę. Wracajcie do baru, napijcie się i zabawcie, zapominając o tym co tu zaszło. – Jego oczy świdrowały twarze motocyklistek. Pojmując jego intencję, kobiety wsiadły z powrotem do samochodu. Crazy Bitch odjechała z piskiem opon. – Razer, zadzwoń do Beth. Powiedz jej, co się stało i dopilnuj, żeby nikomu nic nie mówiła. Powiedz, że znajdziemy Lily. Winter, wsiadaj do SUV-a i jedź z Sex Piston. Musisz uspokoić Beth. Sex Piston usiadła za kółkiem jeszcze zanim Viper skończył mówić. Winter, trzęsąc się, podeszła do drzwi od strony pasażera i z pomocą Vipera wsiadła do środka. – Błagam cię, Viper, znajdź ją. – Masz to jak w banku, ślicznotko – powiedział ponuro. – Jesteś pewna, że to on cię zaatakował i zostawił na pewną śmierć? Winter nie wahała się z odpowiedzią. – Tak – odpowiedziała, zamykając drzwi, bez patrzenia na mężczyznę otoczonego przez motocyklistów. Sex Piston zawróciła i odjechała w stronę baru. *** – Cash, Shade, Rider – znajdźcie Lily. Mężczyźni ruszyli do swoich motocykli, wyciągając niezbędne rzeczy z bagażników, nim zniknęli w ciemnym lesie. – Razer, Knox, Train – idziecie ze mną. Viper podszedł do Moore’a, który zmoczył się gdy Killyama zaczęła go okładać. Viper kucnął obok niego. – Zadzwoń do szeryfa i powiedz, że te kobiety mnie zaatakowały – wył mężczyzna, leżąc na ziemi i wpatrując się w twarz o kamiennym obliczu. – To moją kobietę prawie zatłukłeś na śmierć. Leżała przykuta do łóżka przez wiele tygodni, nie mogąc się nawet sama wysikać. Zostawiłeś ją na pierdolonym parkingu, aby, kurwa, zdechła. Musiała przez wiele tygodni przechodzić rehabilitację tylko po to, aby przenieść się z łóżka na wózek inwalidzki. Zastępca błagał teraz o litość, której Viper mu nie okazał. 182

Jamie Begley – Viper’s Run

– Właśnie przeżyłeś swój ostatni dzień… *** Cash, Shade i Rider poruszali się cicho w poprzek wzgórza, szukając znaku wskazującego kierunek, w którym uciekła Lily. Cash fachowo świecił latarką na boki. Mieli szczęście – udało im się znaleźć pierwszy trop już po piętnastu minutach. Poruszając się w kilkumetrowych odstępach od siebie, rozpoczęli systematycznie przeszukiwać teren, powoli zbliżając się do Lily. Cash znał teren, szukał więc miejsc, w które byłoby jej najłatwiej uciec. Shade’owi udało się odnaleźć oberwany kawałek sukienki ze śladami krwi. Mocno ściskając go w dłoni, ruszył naprzód, jedynie lekko zmieniając kierunek. – Mamy przejebane – powiedział Cash, rozpoznając znacznik. – Co? – warknął Shade. – Jesteśmy na ziemi Porterów. – I co z tego? Cash pochylił głowę, kucając przy drzewie. – Tu odpoczywała, ktoś ją odnalazł i odeszła z tą osobą w tamtym kierunku. – Wskazał w lewo. – Skąd, do cholery, to wiesz? – powiedział Shade gapiąc się na ziemię. – Bo ktokolwiek to był, jechał quadem. Dobra wiadomość jest taka, że zostawił ślad, po którym nawet ślepiec by trafił. Teraz poszukiwania stały się łatwiejsze. Wkrótce dotarli do dużego domu, wybudowanego na polanie. – Kurwa mać! Zatrzymali się tak blisko domu, jak to było możliwe bez zostania zauważonym przez osoby przebywające w środku. – Idziemy – powiedział Rider, gdy zobaczył czterokołowca, zaparkowanego przed domem. – Na ziemię! – syknął Cash. – Dlaczego? Możemy po prostu zapukać do pieprzonych drzwi – próbował argumentować Rider. – Jeśli zapukasz do ich drzwi, to koroner będzie zeskrobywał resztki twojego mózgu z werandy. Słuchaj, Porterowie to najwięksi hodowcy zioła w hrabstwie – Cash próbował uświadomić mu niebezpieczeństwo, w jakim się znaleźli. Nie można było tak po prostu wejść na teren dealera marihuany. Cash nie spuszczał wzroku z domu. Odwrócił się do Ridera, chcąc zakomunikować mu swoją decyzję, gdy zobaczył, że Shade zniknął. 183

Jamie Begley – Viper’s Run

– Kurwa, poszedł po nią. Nie mając innego wyjścia, kazał Riderowi zostać na miejscu. Wychodząc z cienia lasu, ruszył w stronę drzwi frontowych. Nie zdążył do nich podejść, gdy drzwi się otworzyły. Cash znał skurwysyna, który wyszedł z domu z wycelowaną w niego strzelbą. – Wynocha z mojej ziemi. – Greer, to ja, Cash Adams. – Widzę, debilu. Zabieraj dupę z mojej posiadłości. – Greer nie podniósł głosu, ale strzelba wystarczająco wyraźnie podkreślała jego przekaz. Cash wiedział, że jest widoczny. Na ganku stał pieprzony reflektor. – Siostra narzeczonej mojego przyjaciela miała dziś kłopoty i uciekła do lasu. Próbujemy ją odnaleźć. – Nikogo dziś nie widziałem poza tobą i tym tam tchórzem chowającym się pod drzewem – powiedział Greer, przeładowując strzelbę. – Rider, wyłaź. – Kiedy tego nie zrobił, Cash już wiedział, gdzie jest Dustin. – Dustin, lepiej nie rób mu krzywdy, bo będziesz miał do czynienia z Last Riders. Nie pozostanie wam nic innego niż spalona ziemia, na której będziecie mogli uprawiać swoje zielsko, z którego jesteście tak dumni. – Zamknij ryj, Cash – zza jego pleców dobiegł inny głos. Jego właściciel przycisnął lufę do potylicy Casha. – Zastanawiałem się, gdzie się podziałeś, Tate. Czy powiesz swoim narwanym braciom, aby sobie odpuścili? Chcemy tylko Lily i już nas nie ma. – Cash próbował przemówić do rozsądku najstarszemu z braci. – Tu nie ma żadnej baby! – wrzasnął Greer. – On zawsze był kurewsko tępy – westchnął Cash. – Tate, może ty przemówisz mu do rozsądku. Nie chcesz zadzierać z Last Riders. – Myślisz, że się wystraszę twojego gangu motocyklowego? – zapytał cicho Tate. – Tate, ta kobieta należy do nas. Zgubiła się i próbujemy ją znaleźć, aby odprowadzić do jej siostry. Lufa pistoletu coraz mocniej napierała na jego głowę. – Dlaczego mielibyśmy ją zwracać? Może tym razem to my ukradniemy wam jedną z waszych kobiet, Cash. Zobaczycie, jak to jest. – Uspokój się, Tate. Greer, opuść strzelbę. Dustin, przyprowadź jego przyjaciela. Cash ujrzał wychodzącą z korytarza kobietę. Oślepiający reflektor pozwalał mu dojrzeć tylko jej sylwetkę opierającą się o poręcz werandy. – Odłóżcie broń i dajcie im spokój.

184

Jamie Begley – Viper’s Run

Wszyscy mężczyźni powoli opuścili broń, niechętnie słuchając stanowczego rozkazu. – Rachel, wracaj do domu – powiedział jej Greer. – Nie ma potrzeby. Kiedy wy, debile się tu kłóciliście, ich kolega wspinał się przez okno sypialni. Tate szturchnął Casha w ramię, kiedy mijał go idąc w stronę werandy. Dustin wyszedł trzymając mocno Ridera i odpychając go przed siebie, nim sam wszedł na werandę. – Rider! – Cash powstrzymał przyjaciela przed atakiem na Dustina. Rider się zatrzymał, ale Cash wiedział, że nie był zadowolony z takiego obrotu spraw. Cash i Rider podeszli do werandy. Gdy się zbliżyli, zobaczyli Rachel. Cash nie wiedział jej od czasu gdy była nastolatką. Jej długie włosy były splecione w warkocz sięgający za plecy. Patrzyła na niego szarymi oczami i z ujmującym uśmiechem. – Czy to nie słynny Cash Adams? – zapytała drwiąco. Cash poprawił swoją za dużą flanelową koszulę i luźne jeansy. – Jak się masz, Rachel? – Miałam się całkiem dobrze, dopóki nie usłyszałam strzałów, kiedy doglądałam swoich roślinek. Poszłam tam, skąd dobiegały strzały i znalazłam Lily siedzącą na ziemi – powiedziała zmartwionym tonem. – Zabierzemy ją do jej siostry – powiedział Cash, oglądając zmiany, jakie zaszły w jej ciele od kiedy ostatni raz widział ją w mieście w otoczeniu jej braci. – Zanim ją gdziekolwiek zabierzecie, muszę najpierw porozmawiać z Beth – powiedziała stanowczo Rachel. Cash nie protestował i wyciągnął komórkę, aby wezwać Razera. Rachel chciała chronić Lily. Podziwiał ją za sposób, w jaki umiała kontrolować swoich stukniętych braci, równocześnie dając do zrozumienia Cashowi, że nie zabierze nigdzie Lily bez zgody Beth. – Razer? Jest tu ktoś, z kim Beth musi porozmawiać. *** Shade oparł się o ścianę, oceniając sytuację, nim wykonał ruch w stronę Lily. Po zamienieniu z nią kilku słów Rachel wyszła, zostawiając ich samych. Miał szczęście, że już ją kiedyś spotkał, gdy robił zakupy dla braci. Lily siedziała w rogu sypialni na piętrze z głową schowaną między kolanami, obejmując się ramionami i kołysząc w przód i w tył. Na jej drobnym nadgarstku znajdowała się czerwona gumka, którą dał jej psycholog. Penni powiedziała mu, że 185

Jamie Begley – Viper’s Run

terapeuta kazał jej strzelać z niej, kiedy będzie zbyt wystraszona, aby poradzić sobie z sytuacją. Z początku robiła to prawie non stop, jednak jej stan się polepszał i teraz robiła to już tylko kilka razy dziennie. – Lily? – próbował złagodzić swój ostry głos. Widział ją w tym stanie już kilkukrotnie. Beth powiedziała Razerowi, że z tego transu musi wyjść sama i trzeba jej dać czas. To był jej mechanizm obronny. Powoli zbliżył się do dziewczyny i kucnął przed nią. – Lily – tym razem przybrał bardziej stanowczy ton, aby przyciągnąć jej uwagę. Kołysanie się ustało. Podjął decyzję, aby wziąć ją w ramiona. Nie był to najlepszy krok – Lily zmieniła się w dzikiego kota. Nieoczekiwana furia dziewczyny zmusiła go do przyparcia jej do ściany, aby zapanować nad paznokciami Lily zmierzającymi w kierunku jego oczu. Przyciskając ją do ściany całym ciałem, nie próbował łapać jej za ręce, jedynie blokował jej ruchy. – Lily, uspokój się natychmiast! – powiedział stanowczo. – Czy nie martwisz się o Winter? Ona martwi się o ciebie. Tak bardzo, że płakała. Beth jest prawdopodobnie przerażona – kontynuował Shade, przyciskając ją do ściany i powtarzając imiona Beth i Winter. Wreszcie zobaczył, jak na jej twarzy pojawia się oznaka powrotu do rzeczywistości. – Shade? – jej głos drżał. – Tak, dziecinko. Lily zaczęła łapać powietrze, jak gdyby miała zaraz wybuchnąć. Ręką wycierała łzy na twarzy. – Czy Winter jest bezpieczna? – Tak, przyjaciółki Beth zatrzymały się i jej pomogły. Jest teraz z Beth. Obie czekają na informacje od nas. Nic ci nie jest? – zapytał Shade, mając w pamięci krew na jej ubraniu. Znalazł otarcie na jej przedramieniu. Krew zdążyła już przyschnąć. Kiwnęła głową, nadal próbując złapać oddech. – Spokojnie Lily, oddychaj powoli – rozkazał stanowczym głosem. Lily drgnęła, jednak jej oddech stopniowo się uspokoił. Shade zrobił krok do tyłu, aby dać jej trochę przestrzeni. – Czy możemy już jechać? – zapytała. Jej cichy głos nabierał sił. Prześlizgnęła się obok Shade’a, starając się, aby jej ciało nie dotknęło jego. – Tak. Wycofał się, robiąc jej więcej miejsca. Otworzył drzwi sypialni, puszczając Lily przodem. Kiedy wyszli na zewnątrz, zatrzymał się nagle na widok podwórka wypełnionego członkami klubu. 186

Jamie Begley – Viper’s Run

Winter przyglądała się z tylnego siedzenia motocykla Vipera, jak Beth zeskakuje z pojazdu Razera i pędzi do siostry, prawie zwalając ją z nóg. Shade mocno ją podtrzymał. Winter uśmiechnęła się, gdy siostry porozmawiały przez kilka minut i ruszyły w stronę motocykla Razera. Shade ruszył do swojego motocykla i uruchomił silnik. Viper i Knox przyprowadzili go górską drogą. Knox jechał teraz z Riderem. Viper także odpalił swój silnik, czekając na resztę. Shade podjechał na motorze do Lily. – Lily. Winter widziała, że dziewczyna nie chce z nim jechać. Chciała zostać w bezpiecznych objęciach siostry. Nie była gotowa, by opuścić ją po przeżytym tej nocy koszmarze. Winter usłyszała, jak Beth prosi Razera, aby zadzwonił do Micka po samochód. – Wsiadaj Lily, zabiorę cię do domu – mocny głos Shade’a sprawił, że dziewczyna niechętnie ruszyła w jego kierunku. Usiadła za nim, trzymając się motocykla nogami i trzęsącymi się rękoma wzięła kask. Gdy tylko go założyła, Shade ruszył. – Ruszajmy do domu, ślicznotko. Viper ruszył na czele, a reszta podążyła za nim krętą drogą. Winter nie bała się już jeździć nocą. Jadąc z członkami Last Riders, nie miała się czego obawiać.

187

Jamie Begley – Viper’s Run

ROZDZIAŁ 18 Winter nerwowo wygładziła fałdy spódnicy. Viper chwycił za jej rękę, ściskając ją. – Postaraj się wyglądać na mniej zdenerwowaną – powiedział uspokajająco. Nie pomagał, wręcz stanowił część problemu. Ubrany w jeden ze swoich garniturów przypominał drania bez serca, którym był przed jej wypadkiem. – Łatwo ci mówić, za bardzo się ciebie boją, żeby powiedzieć coś złośliwego. – Jeśli wiedzą, co jest dla nich dobre, o tobie również nie powiedzą nic takiego – powiedział głosem, w którym pobrzmiewała groźba. Pani Richards wyszła zza zamkniętych drzwi, za którymi toczyło się spotkanie Rady Zarządu Szkoły. – Wezwą nas za kilka minut. Mają zamiar upublicznić spotkanie. Żałuję, że nie skorzystaliście z mojej rady i nie poczekaliście na swoje przesłuchanie. Prawniczka Winter nie była zbyt szczęśliwa w związku z decyzją, jaką podjęła. Mogła zrozumieć jej obawy. Rozglądała się po korytarzu, spoglądając na ludzi gotowych wypełnić pokój obrad. Były tu obecne wszystkie kobiety z Last Riders. Rankiem, kiedy wychodziła odkryła, że wszyscy czekali na nią w kuchni, włączając w to Vipera, który gdzieś zniknął kiedy brała prysznic. Kobiety miały na sobie swoje zwyczajne ubrania, co wprawiło ją w osłupienie. Poinformowały, że idą razem z nią na spotkanie. Oczywiście po wszystkim planowały zawlec ją do pobliskiego salonu tatuażu, żeby w końcu zrobiła sobie długo odkładany tatuaż. Viper powiedział jej, że dzień po ataku zastępcy szeryfa cały oryginalny skład członków, składający się z ośmiu osób, oddał jej swój głos za próbę ocalenia życia Lily. Aż do teraz udawało jej się unikać zrobienia tatuażu. Kobiety były jednak zdeterminowane i uważały, że nastał najwyższy czas, by oficjalnie uczynić ją członkiem Last Rider. Poddała się z uśmiechem, wiedząc że miały rację. Natomiast pani Richards nie była jak ona poruszona okazywanym przez nich wsparciem. Nawet złośliwie zapytała, czy chce odzyskać pracę. Winter zachowała ciszę, przełykając wszystkie butne komentarze ze strony kobiety. Kiedy Viper chciał stanąć w jej obronie, nieznacznie pokręciła głową, błagając go, żeby tego nie robił. Chciała tylko, by już było po wszystkim. 188

Jamie Begley – Viper’s Run

Drzwi, za którymi toczyły się obrady otworzyły się, dając im dostęp do reszty spotkania. Gdy już mieli przekroczyć próg, przez główne wejście weszły motocyklowe suki. Na ich widok Winter pobladła. Miały na sobie swoje obcisłe jeansy, skórzane kurtki i motocyklowe buty na wysokim obcasie. Poważnie, chciała się zapaść pod ziemią. Beth, widząc jak przechodzą przez drzwi, pospiesznie ruszyła w ich kierunku. Miała nadzieję, że zapobiegnie ich wkroczeniu na spotkanie. – Sex Piston, potrzebujesz czegoś? – zapytała Beth, ufając, że uda jej się je wyprowadzić z budynku, zanim zostaną dostrzeżone. – Nie, kiedy rano przysłałaś mi sms-a, wyjaśniając dlaczego nie możesz przyjść do mojego salonu fryzjerskiego na umówioną wizytę, zdecydowałyśmy, że również się tu pojawimy. Jeśli to jest wystarczająco ważna sprawa dla kobiet z Last Riders, żeby tu się pojawić, w takim razie my też tu będziemy. Suka potrzebuje całego wsparcia, jakie może mieć. – Sex Piston kiwnęła głową w kierunku Winter – Wszystko w porządku, sala już jest prawie pełna. Nie chcę, żebyście zadawały sobie zbędny trud. Może spotkamy się na obiedzie za godzinę? – Winter wysunęła się na przód, również starając się je zawrócić. – Dziewczyno, nie ma nic ważniejszego, niż wspieranie innej suki – wtrąciła się Crazy Bitch. Jej piersi wylewały się z obcisłego podkoszulka. T. A., Killyama i jeszcze jedna, którą przedstawiły jako Fat Louise, zignorowały ją, idąc w kierunku sali obrad, z której wymaszerowała pani Richards. Widząc z kim rozmawia Winter, zatrzymała się jak wryta. – Co ty tu robisz? – zapytała surowo. Winter nie zrozumiała jej pytania, dopóki nie uświadomiła sobie, że mówiła do Sex Piston. – Udzielam naszej suce moralnego wsparcia. A ty czemu tu jesteś, Diamond? – odpowiedziała Sex Piston. – Mówiłam ci, żebyś mnie tak nie nazywała – wysyczała. – To twoje pieprzone imię, suko – odsyczała Sex Piston. Wyniosła prawniczka Winter straciła całe swoje opanowanie. – Nie mów jak jakiś śmieć. – Powiem mamie, że nazwałaś mnie śmieciem – odszczekała jej Sex Piston. – Zrób to, a jeśli do mnie zadzwoni, zleję cię na kwaśne jabłko. Winter opadła szczęka, kiedy dotarło do niej, że były siostrami, a Sex Piston najwidoczniej była tą młodszą. Istniało pomiędzy nimi podobieństwo. Obydwie miały ten sam odcień rudych włosów i piwne oczy. Sex Piston odznaczała się szczuplejszą sylwetką niż siostra, która była okrąglejsza, jednak o równie pełnych kształtach. 189

Jamie Begley – Viper’s Run

Prawniczka gwałtownie wciągnęła powietrze, zanim na powrót otoczyła ją aura profesjonalizmu. – Jeśli przegrasz, to nie z mojej winy. Nie możesz afiszować się ze swoim stylem życia i oczekiwać, że zachowasz pracę w tej społeczności – powiedziała do Winter. – Nie czynię cudów. Jeżeli naprawdę chcesz jej pomóc, idź do domu, Sex Piston i zabierz ze sobą swoje przyjaciółki. – Zaczęła odchodzić, jednak po chwili odwróciła się do siostry, by znieważyć ją po raz ostatni. – Jeśli mama do mnie zadzwoni, powiem jej by się odpieprzyła, więc wszystko zależy od ciebie, czy zamierzasz wszczynać pomiędzy nami kolejną walkę. – Odeszła, nawet nie żegnając się z siostrą. Patrząc na stojącą Sex Piston, Winter dostrzegła, jak bardzo zabolały ją słowa siostry. Zrobiła krok na przód i otoczyła ją ramieniem. – Chodźmy do środka, Sex Piston. – Zawdzięczała tym kobietom życie. Nie zamierzała ich obrażać poprzez poproszenie, żeby sobie poszły. Kiedy wszyscy już siedzieli na swoich miejscach, przywołano ich do porządku. Spotkanie zaczęło się dyskusją na temat budżetu. Ben Stiles odczytał kolejny punkt obrad, którym było rozwiązanie umowy o pracę Winter. Pani Richards podniosła się. Po udzieleniu jej głosu, wyjaśniła jasno i szczegółowo, dlaczego Winter nie powinna być zwolniona, podkreślając nienaganny przebieg jej pracy oraz wkład w działalność całego systemu szkolnego. Nie tylko w działalność szkoły średniej – często zgłaszała się do robienia rzeczy wykraczających poza jej obowiązki. Kilku z jej uczniów również udzieliło jej wsparcia, składając oświadczenia o tym, czego udało się jej dokonać w walce o ich przyszłość. Głos zabrali również jej koledzy z pracy. – Jeśli zatrudnią ją z powrotem, to zamierzam wrócić i otrzymać dyplom – Crazy Bitch głośno szepnęła do Sex Pistols. – Jesteś za stara – ta odpowiedziała, nie starając się mówić cicho. – Nieprawda. Mam tylko 25 lat. – To za dużo. Te nadęte suki – Sex Pistols kiwnęła głową w kierunku nauczycielek, które zastępowały Winter – obawiałyby się, że przelecisz wszystkich chłopaków, a dziewczyny zamieniłabyś w suki. – Nie mam ochoty na młode fiuty – zaprotestowała Crazy Bitch, nie wykluczając możliwości rekrutowania dziewczyn. – Na pewno byś przeleciała młodego, napalonego małolata – wtrąciła Killyama. – Nie pieprzę się z małolatami, nie zerżnęłabym również tych popierdolonych staruchów siedzących przy tamtym stole – oponowała Crazy Bitch. Winter tylko bezradnie zaciskała pięści, przysłuchując się ich rozmowie. Zaczynała żałować, że poprosiła je o zostanie. 190

Jamie Begley – Viper’s Run

– Wśród nich są dwie kobiety – powiedziała Sex Piston, robiąc balona z gumy. – Które to? – zarówno Crazy Bitch i Killyama uważnie przypatrywały się członkom zarządu. Rada zakończyła wysłuchiwanie oświadczeń i zarządziła głosowanie, a kilku członków patrzyło na kobiety. Jak policzyła Winter, w zarządzie tak naprawdę były trzy kobiety. Winter szybko się podniosła. – Nim przejdziecie do głosowania, chciałbym zabrać głos i cos powiedzieć. – Proszę bardzo – powiedział Ben Stiles wskazując jej mównice. – Po pierwsze, pragnę podziękować za możliwość zabrania głosu i umieszczenia mojej sprawy w napiętym grafiku spotkań. Na początku opowiedziała o ataku na siebie i o tym, jak odzyskiwała zdrowie dzięki pomocy Last Riders. – Nie zaprzeczam, że jestem w związku z panem Jamesem, który jest prezesem klubu, jednak rada uczciwie musi przyznać, że w mojej umowie nie ma zakazu wiązania się z mężczyzną. Co więcej, uważam za hipokryzję wyciągnie argumentu mieszkania przeze mnie z Lokerem Jamesem, gdy dwóch członków rady jest w podobnej sytuacji. Pan James stał się również ważnym członkiem naszej społeczności i wkrótce stanie się jednym z największych pracodawców w Treepoint. W przyszłym tygodniu w jego fabryce znajdzie zatrudnienie ponad pięćdziesięciu pracowników, którzy zostaną hojnie wynagrodzeni. Członkowie Rady natychmiast się ożywili – nowy biznes oznaczał większe wpływy z podatków. – Jeśli nie będę w stanie znaleźć zatrudnienia w Treepoint, zdecydowaliśmy się przenieść do Ohio, gdzie pan James ma już działającą fabrykę i gdzie będę w stanie znaleźć zatrudnienie w sektorze edukacyjnym, który kocham. Loker James nie jest związany z naszym miastem. Jego brat został tutaj zamordowany, przez jednego z członków tej rady. Oboje chcielibyśmy spełnić marzenie jego brata i pomóc tej biednej społeczności poprzez danie jej szansy na rozwój. Nie chcielibyśmy, aby decyzja rady pozbawiła ludzi tak potrzebnych miejsc pracy. – Pani Simmons, pani stanowisko zostało już zajęte przez pani zastępcę, Jeffa Morgana. – Ben Stiles poinformował ją z niezadowoleniem. Jeśli mieszkańcy dowiedzą się, że stracili możliwość otrzymania dobrze płatnej pracy przez radę szkoły, zwolnienie Winter może się negatywnie na nich odbić. – Nie chcę wracać na swoje dotychczasowe stanowisko. Chcę zostać dyrektorem w Riverview, ponieważ pan Woods od dawna powinien być już na emeryturze. Ogromna ilość uczniów porzucających naukę pokazuje, że nie jest on w stanie

191

Jamie Begley – Viper’s Run

zrozumieć ich potrzeb. Czuję, że zdołam coś zmienić i zrobić wiele dobrego dla tej szkoły. Członkowie rady popatrzyli na siebie. Winter wiedziała, że Woods był naprawdę nielubiany. Jedynym powodem, dla którego wciąż piastował swoje stanowisko, był brak chętnych. Ludzie byli tam wysyłani do pracy za karę. Dodatkowo pan Woods miał romans z nauczycielką wychowania fizycznego, zostali przyłapani w schowku na sprzęt sportowy. – Rozpoczniemy teraz zamkniętą sesję i zagłosujemy. Poinformujemy panią Richards o naszej decyzji w ciągu 48 godzin. Winter usiadła z powrotem na krześle. – Czyli dopiero za trzy dni? – spytała Crazy Bitch. – Jak myślisz, która to Bliss? – wstając zapytała Sex Piston. – Założę się, że to ta ślicznotka z końcu rzędu – groźny głos Killyamy obniżył się, gdy się oddalały. Winter rozejrzała się dookoła. Bliss siedziała obok Beth. Przeczuwała, że ich pojawienie się dzisiaj nie miało tak altruistycznych pobudek, jak je przedstawiały. Spotkanie skończyło się i wszyscy wyszli na korytarz. – Dziękuję za pomoc. – Winter i Viper podeszli do prawniczki. – Dam wam znać, jak tylko poznam ich odpowiedź. Evie, Bliss i Natasha przerwały im. – Winter, spotkamy się w restauracji. Dziewczyny chciały najpierw coś zjeść, nim pójdziemy zrobić tatuaż. Pani Richards zatrzymała się przed wyjściem, wyciągając z torebki swoją wizytówkę: – Która z was to Bliss? – To ja – powiedziała Bliss, wychodząc naprzód. Prawniczka wręczyła jej wizytówkę. – Zadzwoń, jeśli będziesz potrzebowała pomocy prawnej. Zajmuję się również sprawami o uszkodzenie ciała. – O co tu chodzi? – po wyjściu prawniczki zapytał Viper. – Nie mam pojęcia – skłamała Winter, biorąc Bliss pod rękę i kierując się w stronę wyjścia.

192

Jamie Begley – Viper’s Run

ROZDZIAŁ 19 Winter leżała na łóżku, udając, że czyta, podczas gdy Viper zapiął czarne dżinsy i usiadł, by włożyć buty. Włosy miał jeszcze wilgotne po prysznicu, który razem wzięli. Próbowała skusić go na seks, zanim się ubrał, ale subtelnie ostudził jej zapędy. Chciała, aby poszedł na wieczór kawalerski Razera już zaspokojony. Evie wygadała się, że Knox zamówił striptizerkę. Winter zacisnęła palce na okładce książki, patrząc, jak Viper zakłada skórzaną kamizelkę na goły tors, ukazując tatuaże. Przełknęła ślinę. Tatuaże na jego ręce zawsze na nią mocno działały. – Kiedy zaczniesz się przebierać? – zapytał, wrzucając klucze do kieszeni. – Po co mam się przebierać, skoro planuję w samotności oglądać telewizję? – Czemu sama? – Bo Beth jest u Lily, a reszta wybiera się do Rosie. – Ty nie chcesz iść? – spytał Viper, starając się zachować powagę. Spojrzała na niego zaskoczona. – Nic nie mówiłeś, więc doszłam do wniosku, że nie mam tam iść. – Masz już tatuaż? – Tak. Był to jej pierwszy i ostatni tatuaż, ale nie spodobało jej się, jak spojrzał na nią Viper, gdy poinformowała go o swojej decyzji. Zeskoczyła z łóżka i zaczęła przetrząsać ubrania w poszukiwaniu stroju na wieczór. – Ty dupku, mogłeś mnie uprzedzić, kupiłabym sobie nowe ciuchy – powiedziała, ze smutkiem przeglądając zawartość swojej garderoby. – W szafie, w brązowej torbie, jest strój dla ciebie. Otworzyła szafę i odnalazła torbę wciśniętą w kąt. Wyjęła z niej czarną, niezbyt krótką skórzaną spódnicę, zakrywającą to, co trzeba. Do spódnicy dołączono koronkowy top bez ramiączek, za to z frędzlami, które równocześnie zakrywały i zwracały uwagę na talię i brzuch. Była zachwycona rzeczami, wyglądały doskonale. W torbie były też buty z wysokimi cholewkami i na płaskim obcasie. To był pierwszy motocyklowy strój Winter.

193

Jamie Begley – Viper’s Run

– Dziękuję, Viper, jest świetny – powiedziała z wdzięcznością, rzucając się w jego ramiona i całując go. Podjął pocałunek, nadając mu intensywności, aż pomyślała, że może jednak zgodzi się na seks, ale niestety wypuścił ją z objęć. – Podziękuj Beth, to ona kupiła ten strój na twoją pierwszą imprezę – poinformował ją z uśmiechem. – A skąd wzięły się te brzydkie ciuchy, które wtedy nosiłam? – podejrzliwie spytała Winter. Stanął w drzwiach. – Ja je kupiłem. Conner nie odczepiłby się od ciebie, gdyby zobaczył cię w czymś lepszym. Ledwo zdążył zamknąć drzwi, gdy uderzył w nie but ciśnięty przez Winter. *** Razer postawił krzesło i usiadł twarzą do Winter, jednocześnie zwrócony plecami do striptizerki wyginającej się na rurze. Nie pozwolił sobie ani razu spojrzeć na parkiet. Winter nigdy by w to nie uwierzyła, gdyby nie była tego naocznym świadkiem. W końcu wydedukowała, dlaczego ona sama też tu była. Razer chciał być całkowicie kryty. Jeśli Beth zapytałaby ją o ten wieczór, mogła w uzciwie potwierdzić, że narzeczony przyjaciółki nawet nie zerknął na striptizerki. Unosząc piwo, spojrzała na Vipera. Oczywiście o nim nie mogła powiedzieć tego samego – oglądał show z wyraźną przyjemnością. – Jeszcze chwila i zgniotę ci fiuta butelką – zagroziła Viperowi. Roześmiał się tylko i odwrócił krzesło w jej stronę. Zadowolona, odstawiła piwo z powrotem na stół. Viper i Razer zaczęli rozmawiać o nowej metodzie uprawy roślin. Winter wyłączyła się całkowicie, niezainteresowana tym tematem. Striptizerka zakończyła pokaz nakładając na siebie różowy jedwabny peniuar, którego nie próbowała już nawet wiązać. Kilku mężczyzn podążyło za nią na tyły baru. Dokończyła swoje piwo, czując pilną potrzebę skorzystania z toalety. Przeprosiła wszystkich i udała się w głąb baru. Po wyjściu z toalety umyła ręce, wytarła je i wyrzuciła ręcznik do śmietnika. Próbowała nie rozglądać się na boki, jednak ciekawość była silniejsza i Winter spojrzała w stronę, w którą udała się striptizerka. Powoli przeszła kilka kroków długim korytarzem i przystanęła ukryta w cieniu. Striptizerka dawała indywidualny pokaz Shade’owi, który rozsiadł się na jednym z krzeseł. Był ubrany tylko w niebieskie dżinsy, wcześniej musiał zdjąć koszulkę. 194

Jamie Begley – Viper’s Run

Był szczuplejszy od Vipera i reszty członków klubu. Jego ramiona, kark i klatka piersiowa były pokryte mozaiką tatuaży. Z zaciętym wyrazem twarzy patrzył, jak kobieta potrząsa piersiami centymetry od jego twarzy. Kiedy usiadła na nim okrakiem, naparła cipką na jego fiuta, którego pokaźny rozmiar był wyraźny nawet pod spodniami. Widać było, że się znają. Gdy się o niego ocierała, cały czas jęczała: – Boże, proszę, Shade, proszę cię. Jej twarz była niczym udręczona maska. – Czego ty chcesz, suko? – Twojego kutasa. Proszę cię, Shade – skomlała. – Gdzie mam ci go włożyć? – W moją cipkę. – Teraz nie mogę. Przyjdź do klubu, to będziesz go miała przez całą noc. Kobieta przytaknęła gorączkowo. – A teraz idź zatańczyć dla moich braci. Jeśli chcesz im zaofiarować coś więcej, możesz dać im swoje usta. Cipkę zachowaj dla mnie. Drżąc, odeszła od Shade’a i podeszła do Knoxa, który z niecierpliwością czekał na swoją kolej. Winter cały czas kryła się w ciemnościach. Dopiero, gdy korytarz opustoszał, mogła wrócić do swojego stolika. – Gdzie ty, kurwa, byłaś?– zapytał ją Viper, gdy usiadła. – Już miałem iść cię szukać. – Musiałam pójść do toalety. Od piwa zrobiło mi się niedobrze. Czekałam, aż mi przejdzie. – Zjedz trochę paluszków – powiedział Viper, zauważając wypieki na jej policzkach. Podejrzliwy wzrok Razera nie sprawiał, że czuła się lepiej. Winter miała wątpliwości odnośnie rozmowy z Beth. Może delikatne ostrzeżenie nikomu by nie zaszkodziło, a Lily miałaby szansę powalczyć o… – Nie, Winter. Daj sobie spokój. Nie chcesz mieć do czynienia ze wściekłym Shade’em. Ja zdecydowanie bym nie chciał – ostrzegł ją Razer, jak gdyby czytając w jej myślach. – Nie wiem, o czym mówisz – odpowiedziała, skubiąc paznokciami etykietę na butelce piwa. – Daj sobie spokój – powiedział stanowczo. Winter w końcu przytaknęła. *** 195

Jamie Begley – Viper’s Run

Winter prawie opluła się piwem, kiedy w drzwiach baru zobaczyła Lily ubraną w dżinsy i luźną błękitną bluzkę, która podkreślała kolor jej ciemnych włosów. Oczy dziewczyny skanowały salę, aż w końcu zobaczyła Razera. Kiedy podchodziła do ich stolika, jej twarz była pełna napięcia, a w głębi oczu czaił się strach. – Kurwa, co ona tu robi? – mruknął Viper pod nosem. – Nie wiem – odpowiedziała zdezorientowana Winter. – Cześć, mogę się dołączyć? – zapytała Lily, starając się wyglądać na wyluzowaną. – Pewnie – w imieniu wszystkich odpowiedział Razer. Lily przywitała się z nimi, z determinacją utrzymując wzrok na ich twarzach. – Razer, czy mogłabym z tobą porozmawiać na osobności? Próbowałam kilka razy, jednak zawsze jesteś z Beth i nie udało mi się znaleźć dobrego momentu. – Nie krępuj się i mów. Nie mamy z Beth sekretów przed klubem. – W takim razie może porozmawiamy kiedy indziej – powiedziała, powoli wstając od stołu. – Lily, siadaj i mów, co cię gryzie – powiedział łagodnie Razer. Cichy krzyk frustracji rozległ się z tyłu baru. Lily instynktownie odwróciła się, by zobaczyć, co się dzieje i ujrzała tłum motocyklistów. – Co się stało? – spytała. – Pewnie jedna z dziewczyn zobaczyła szczura – rzekła Winter, patrząc na mężczyzn. – Aha – powiedziała Lily i biorąc głęboki wdech, w końcu wyrzuciła z siebie: – Razer, wiesz, że kocham moją siostrę. – Wiem, że jesteście ze sobą bardzo blisko – Razera spoglądał na ręce Lily. – Tak. Rodzice mnie adoptowali, jednak Beth i ja kochamy się jak rodzone siostry. Mówimy sobie wszystko – wyznała Lily, nie zauważając, że Razer staję się coraz bardziej spięty. – Kiedy ty i Beth zerwaliście, przyjechała do mojego akademika i opowiedziała mi, jak bardzo ją zraniłeś. Razer słuchał uważnie, cały czas patrząc na ręce Lily. Coraz mocniej zaciskał zęby. – Wiem, że wieczory kawalerskie mają być dobrą zabawą, ostatnim dniem wolności mężczyzny i nie chciałabym ci tej zabawy odbierać, jednak chodzi o to... – Lily przerwała, patrząc na Bliss tańczącą z Riderem. Kiedy spostrzegli Lily, pohamowali nieco swój erotyczny taniec, Bliss jednak nie mogła ukryć swojego seksownego stroju. – Po prostu nie chcę, żeby znów cierpiała – dokończyła Lily smutno. 196

Jamie Begley – Viper’s Run

Razer nagle sięgnął przez stół, przykrywając ręką dłoń Lily, która strzelała gumką, robiąc sobie czerwone ślady na skórze. Winter przełknęła ślinę. – Siostrzyczko, łamiesz mi serce. Przestań, proszę. – Ręka Lily znieruchomiała pod jego dotykiem. Skinął głową w stronę Winter. – Ufasz jej? – Lily obróciła głowę, aby popatrzeć na Winter, nim ponownie zwróciła się do Razera. – Tak. – Czy ufasz, że powie Beth, gdy zrobię coś, co mogłoby ją skrzywdzić? Tym razem Lily nie spojrzała na Winter, jednak odpowiedź była taka sama. – Tak. – Winter będzie do mnie przyklejona przez całą noc. Bez niej nie wychodzę. – Ok. – Lily uśmiechnęła się z ulgą do Razera. Jezu, ta dziewczyna jest zbyt piękna – ze zmartwieniem pomyślała Winter. – Żenię się z Beth, ponieważ ją kocham, co oznacza, że nie będę zachowywał się jak kretyn i ponownie ją ranił. Beth nauczyła się mi ufać i chciałbym, abyś ty także mi zaufała. – Puścił jej rękę, trzymającą gumkę. – Nie potrzebujesz już tego, aby się nie bać, siostrzyczko. – Razer nachylił się nad stołem. – Przysięgam na swoje życie, że nie pozwolę, by ktoś cię jeszcze raz skrzywdził. Lily szeroko się do niego uśmiechnęła i wstała od stołu, aby go uścisnąć. Razer odwzajemnił gest i usiadł koło niej. – A teraz zabieramy cię stąd. Brakuje ci jeszcze roku, byś mogła legalnie tu przebywać – zażartował. – Mick zrobił wyjątek podczas wieczoru panieńskiego Beth, może się jednak wkurzyć, gdy zaczniemy nadużywać jego uprzejmości. Lily roześmiała się. – Nic wam nie grozi. Skończyłam 21 lat w tym roku. Myślałam, że Beth ci o tym powiedziała. Wszyscy myślą, że jestem młodsza, bo po adopcji rodzice bardzo się martwili moimi zaległościami w szkole i bym nie wydawała się opóźniona w stosunku do rówieśników, powiedzieli wszystkim, że mam o dwa lata mniej niż w rzeczywistości. – Naprawdę? – zapytał Razer. – Myślałam, że o tym wiesz. Widzę, że moja siostra chciała, abym sama ci o tym powiedziała. Teraz Beth nie ma już przed tobą więcej tajemnic – Lily droczyła się z Razerem, gdy on poganiał ją do wyjścia z baru. – Myślę, że może mieć jeszcze kilka – odpowiedział ponuro, słysząc poruszenie z tyłu baru. Dobiegały stamtąd przestraszone krzyki kobiet, które próbowały zejść komuś z drogi. – Czy na pewno wszystko w porządku? Mick naprawdę powinien się tym zająć. 197

Jamie Begley – Viper’s Run

– Myślę, że właśnie to robi – powiedział Razer, przyspieszając i spoglądając do tyłu przez ramię. Odprowadził Lily do samochodu, patrząc za nią, dopóki światła jej auta nie zniknęły. Wszystkie kobiety wyszły na zewnątrz, gapiąc się na bar, w którym rozpoczęła się bójka. – Kurwa. – Razer był pewny, że nie chce wracać do środka. – Wygląda na to, że Beth nie jest tak nieświadoma tego, co się dzieje, jak myślałeś – Winter drwiła z niechęci Razera do powrotu do baru. – Przysięgałeś Lily, że będziesz ją chronić. Przysięgałeś – przypomniała mu, rozbawiona jego wahaniem. – On rozpierdoli mi ślub. Beth już od miesiąca nie pozwala mi się tknąć. Chce zbudować napięcie. A kiedy on ze mną skończy, nie będę w stanie niczego z nią zrobić – Razer skrzywił się na huk dochodzący z lokalu. – Jestem pewna, że Beth okaże ci swoją wdzięczność – dodała mu otuchy Winter. – Kurwa, lepiej, żeby tak było – powiedział, ruszając z powrotem do baru.

198

Jamie Begley – Viper’s Run

ROZDZIAŁ 20 Winter wyszła z łazienki, owinięta w ręcznik, zawiązany na wysokości piersi. Viper siedział przy biurku, z dłońmi spoczywającymi w misce z lodem. Na szczęście trzymał zapas lodu w swojej mini lodówce. Cały lód znajdujący się w zamrażarce na dole szybko został wykorzystywany do obłożenia obrażeń pozostałych braci. – Czujesz się trochę lepiej? – Winter starała się nie roześmiać. – Nie. Ręka mnie szczypie jak diabli. Nie wiem, co cię tak cholernie śmieszy. – Nie wiem, może to, że pozwoliliście, żeby jeden facet sprał was wszystkich na kwaśne jabłko. – On jest wrednym skurwysynem i wie, że nie chcemy go skrzywdzić. Niestety, on ma nas w dupie. Na rękach i kolanach przeczołgała się po łóżku. – Czy adrenalina, o której kiedyś mówiłeś już ci podskoczyła? Przypatrywał się jej intensywnie, kiedy odwiązała ręcznik, obnażając swoje ciało. – Oczywiście zrozumiem, jeśli jesteś zbyt obolały. Chcesz, żebym sprawdziła, czy została mi jakaś tabletka przeciwbólowa? – Nie, wziąłem kilka Ibuprofenów. Ile piw wypiłaś? – zapytał. – Kilka, a co? Myślisz, że jestem pijana? – Nie, myślę, że jesteś napalona. Zauważyłem, że piwo tak na ciebie działa. – Przyglądał się, jak paznokciem przesuwa po sutku, pozostawiając biały ślad na skórze. – To nie piwo, tylko twój fiut. – Uśmiechnęła się, czując się niegrzeczna i kochając reakcje, jakie z niego wydobywała. – Mogę naprawdę szybko rozwiązać twój problem – powiedział wstając z krzesła. Zdjął kamizelkę, spodnie i buty, po czym stanął przed nią nagi. Wyłączył światła przy drzwiach, pozostawiając włączoną jedynie małą lampkę stojącą na biurku. – Shade powiedział mi, że robię coś nie tak, skoro jesteś przekonana, że seks trwa tylko dziesięć minut. 199

Jamie Begley – Viper’s Run

Zesztywniała na łóżku. Cholerny Shade, wiedziała że zbyt łatwo zgodził się oddać jej swój głos. Zanim dołączył do niej na łóżku, otworzył drzwi sypialni. Z początku myślała, że żartuje, ale po chwili uświadomiła sobie, jaki był poważny. Pospiesznie przeczołgała się ku krawędzi łóżka, by podbiec do drzwi i je zamknąć. Viper pochylił się i chwycił ją za kostkę, pociągając w dół na materac, dopóki nie leżała obok niego. Zanim zdołała zaprotestować, jego usta nakryły jej w głębokim pocałunku, rozprzestrzeniając po krwiobiegu żądzę. Odsunął się i przyklęknął, rozsuwając jej uda i schodząc w dół. Starała się odsunąć od niego, ale przywarł do łechtaczki, lekko zaciskając na niej zęby. Natychmiast znieruchomiała. Przysunął jej biodra bliżej do siebie, jednocześnie delikatnie ssąc wrażliwy pączek, po czym wsunął język do wilgotnej pochwy. Nie mogła nic na to poradzić, że z głębi gardła wyrwał się jej jęk. Umieścił jej nogi na swoich barkach. – Ślicznotko, dojdziesz na moich ustach. Rzucała głową po kocu w tę i z powrotem. Spojrzała w dół, by ujrzeć go pomiędzy rozwartymi udami. Ten erotyczny obrazek omal nie doprowadził jej do orgazmu, jednak widok Knoxa i Jewell wchodzących do sypialni sprawił, że zamarła, choć Viper nadal z wielkim zapałem pracował nad jej łechtaczką. – Viper, łóżko czy kanapa? – zapytał Knox. – Kanapa – wymruczał, odrywając usta od jej wilgotnego ciała. – Viper... – zaczęła protestować, obserwując jak Knox wciąga Jewell na swoje kolana. Ściągając z niej top, spojrzał na Vipera leżącego pomiędzy udami Winter. Jewell w tym czasie zaczęła ocierać się cipką o zgrubienie, na którym siedziała. Usta Vipera ponownie zaczęły się zabawiać się łechtaczką, jednocześnie palcami odciągnął na bok wargi sromowe, wystawiając ją na jego tortury. Kiedy przejechał zębami po delikatnym pączku, Winter wykrzyczała swój orgazm. Nie czekając, aż dojdzie do siebie po orgazmie, który jej zafundował, przewrócił ją na brzuch i pociągnął w kierunku krawędź łóżka, aż mógł stanąć na podłodze. Gdy jej ciałem wciąż wstrząsały niewielkie dreszcze, ustawił ją na kolanach i zaczął w nią wchodzić ogromnym kutasem serią mocnych pchnięć. – Łóżko, czy kanapa? – Winter usłyszała głos Casha dobiegający zza Vipera. Winter zaczęła mozolnie przesuwać się do przodu, ale silna dłoń złapała ją za włosy i zatrzymała w miejscu, przyciskając głowę do materaca, z twarzą zwróconą w kierunku aneksu wypoczynkowego. Oczy Knoxa były skupione na nich, w czasie kiedy Jewell zabawiała się jego funtem. Winter spojrzała w stronę Casha, który zajął miejsce na krześle, z Natashą klęczącą pomiędzy jego rozstawionymi nogami.

200

Jamie Begley – Viper’s Run

Zręcznymi palcami uwolniła jego kutasa, a następnie ochoczo wzięła go do ust. Oczy Casha spoczywały na Viperze wpychającym fiuta do jej cipki. Winter zamknęła oczy. – Otwórz oczy, ślicznotko. Zrobiła, co jej kazał i zobaczyła, że Knox był już blisko, mogła to dostrzec po wyrazie jego twarzy. Wyszarpnął prezerwatywę z kieszeni i podał ją Jewell, która delikatnie nasunęła ją na jego wykolczykowanego fiuta. Jęknęła, kiedy zadarł jej spódnice, chwycił ją w pasie swoimi silnymi dłońmi, po czym odwrócił tak, że patrzyła wprost na Winter. Następnie nadział na swojego kutasa. Krzyknęła, gdy unosił ją w górę i w dół, silnymi ramionami podtrzymując ciężar jej ciała. Winter zaczęła mocniej nacierać tyłkiem na fiuta Vipera. – Chcesz, żebym przestał? – Dłoń Vipera gładziła jej tatuaż znajdujący się na plecach, dokładnie w miejscu, przez które omal nie została kaleką, po czym przesunęła się w górę, by mocno uszczypnąć sutek. – Nie... – wyjęczała. – Nie będziesz mi później truła, że pieprzyłem cię na ich oczach? Nie odpowiedziała, więc mocniej uszczypnął ją w sutek. Jej cipka wrzała, tak bardzo chciała dojść. Nigdy wcześniej nie czuła takiego pożądania, jakby miała umrzeć, jeśli przestanie na nią nacierać. – Nie będziesz mi później truła... – powtórzył pytanie, uwalniając jej sutek. – Nie... – wykrzyczała. Straciła poczucie czasu, kiedy jego pchnięcia przybrały na sile. Wciąż trzymał ją nieruchomo, co rusz w nią wchodząc. Orgazm sprawił, że krzyczała do czasu, aż nie zasłoniła dłonią ust. – Zabierz tę pieprzoną rękę – warknął, starając się powtrzymać przed dojściem. Nigdy nie czuł się tak jak teraz, gdy jej wąska cipka obejmowała jego nagiego fiuta. Dziś rano otrzymali wyniki, które potwierdziły, że są czyści, a ona i tak już była na pigułkach. – Chcę słyszeć twój krzyk. W ten sposób dajesz mi znać, jak bardzo pragniesz mojego kutasa w swojej potrzebującej cipce. – Mogła tylko trzymać się krawędzi łóżka, kiedy nadal ją pieprzył. Spodziewała się, że zaraz dojdzie, z pewnością nie wytrzyma dłużej. Jednak to zrobił, pracując nad nią i utrzymując spokojny rytm. – Viper, musisz dojść – błagała. Spojrzał w dół obserwując jak jego fiut wchodzi i wychodzi z jej cipki. – Ślicznotko, zamierzam dojść dopiero za jakiś czas – ostrzegł. Krzyki Winter błagającej go, żeby doszedł można było dosłyszeć na drugim końcu korytarza. Jej ciało lśniło od potu.

201

Jamie Begley – Viper’s Run

Knox i Jewell opuścili pokój by znaleźć jakieś łóżko tylko dla siebie. Evie przyszła sama i usiadła na kanapie, obserwując jak Viper pieprzy Winter. Natasha skończyła z Cashem i teraz leżała na jego kolanach z męską dłonią głęboko zagrzebaną w swoich majtkach. Evie wstała ze swojego miejsca, podeszła do Natashy i ściągnęła z niej bieliznę. Odkryła przed wszystkimi w pokoju obraz palców Casha pieprzących kobietę, aż do osiągnięcia przez nią orgazmu. Kiedy Natasha wciąż leżała spokojnie, on wstał z krzesła i zaniósł ją na kanapę, sadzając ją na jednym krańcu. Odwrócił się, szybko przysunął Evie do oparcia tego samego mebla, trzymając jej nogi razem, dzięki swoim znajdującym się na zewnątrz i pospiesznie natarł fiutem na jej cipkę. Viper w tym czasie wciąż zabawiał się z Winter. – Wiem co chcę na urodziny. Przekujesz dla mnie ten mały okruszek. – Nie – zaskomlała, nie zamierzając dopuścić igły w pobliże wrażliwego ciała, które teraz głaskał. – Ale właśnie tego chcę na urodziny i pomyśl tylko, jak będę się mógł nim bawić, kiedy zejdę na dół – zaczął się przymilać. – Kiedy masz urodziny? – Za kilka miesięcy. – Pomyślę o tym – powiedziała w końcu. – W takim razie, zanim go nie założysz, ja pomyślę nad schodzeniem w dół. Zamierzam często się z nim bawić, jeśli to w jakikolwiek sposób poprawi ci humor – zagroził, jednocześnie zwiększając siłę pchnięć. Uderzył punkt znajdujący się głęboko we wnętrzu Winter, odwracając jej uwagę od konwersacji i ponownie zwracając ku swojemu pulsującemu fiutowi, wymuszającemu na jej będącej w spazmach cipce kolejny orgazm. – Chyba pieprzę cię już dłużej, niż dziesięć minut, co Winter? – Tak... – Jej umysłem, ciałem i duszą zawładną orgazm, pozostawiając ją wykończoną. Spoglądając w jej wymęczone oblicze, w końcu pozwolił swojemu obolałemu fiutowi znaleźć uwolnienie. Pochylając się i całując ją w szyję, przejechał opuszkami palców po plecach Winter, a następnie otoczył ją ramionami w pasie i uniósł. Zaniósł ją na kanapę, usiadł i posadził ją sobie na kolanach. Delikatnie drażnił piersi koniuszkami palców. Patrzyli jak Cash pieprzy Evie doprowadzając ją do orgazmu. – Jestem głodny, chodźmy do kuchni – powiedział Cash. Zapiął spodnie i pociągnął Natashę w górę, pomagając jej wstać. – Zrobię ci kanapkę – zaproponował.

202

Jamie Begley – Viper’s Run

Winter dostrzegła jakiś błysk w oczach Natashy, kiedy Evie w końcu na tyle odzyskała siły, żeby samodzielnie podejść do drzwi. – Raci – rzuciła w ich kierunku Winter. – Co? – zapytał Cash, a Evie stojąc przy drzwiach, uśmiechnęła się zmieszana. – Raci, jej przezwisko brzmi Raci. – Winter spojrzała na Natashę rozpieraną przez szczęście, które wszyscy mogli dostrzec. – Idziemy Raci – powiedział Cash biorąc ją za rękę. – Zamknijcie drzwi – rozkazał Viper. Wyszli, a Cash zrobił o co go poproszono. – Jestem z ciebie dumny, myślałem, że do tej chwili będziesz już histerycznie krzyczała. – Czekał na jej reakcję. Zaskoczona sama sobą, zgodziła się z nim. Ta dystyngowana kobieta, która ostrożnie stawiała każdy krok, nagle gdzieś zniknęła. W nocy, kiedy została zaatakowana leżała na ziemi, czekając, aby się poddać. Jedyną rzeczą, która dodawała jej siły była odwaga, z jaką jej matka walczyła z rakiem piersi. Nie mogła dać z siebie mniej niż ona. Innym powodem był Viper. Za każdym razem, kiedy zamykała oczy, rozmyślała o ostatnim razie, gdy widziała jego twarz. Późniejszy czas spędzony w szpitalu i w centrum rehabilitacji był ciągiem upokorzeń, jej ciało już nie należało do niej. Została odarta z wrodzonej nieśmiałości, potrzebując pomocy przy najbardziej intymnych czynnościach. Próby ucieczki z domu należącego do klubu w najlepszym razie okazały się połowiczne. Przyznała przed samą sobą, że potrzebuje Vipera i Last Riders, aby ponownie stać się całością. – Chyba obserwowanie ich przez ostatnie kilka miesięcy uświadomiło mi, że wszyscy odnoszą się do siebie z wielkim szacunkiem, a w ich relacjach nie ma niczego niestosownego. – Nie, nie ma – zgodził się z nią. – Czy w takim razie twoja ciekawość została zaspokojona? – Tak, została. – Wtuliła zaczerwienioną twarz w zagłębienie jego ciepłego ramienia. – Gotowa do spania? – Otarł się policzkiem o czubek jej głowy. – Bardzie niż gotowa – jęknęła. Zaniósł ją pod prysznic, delikatnie przesuwając łagodnym strumieniem gorącej wody po jej ciele. Jej oczy zaczęły się zamykać, kiedy ją wycierał i pomógł wśliznąć się pod kołdrę. – Dobranoc, Winter – powiedział czule, przyciągając ją bliżej do siebie. – Dobranoc, Loker.

203

Jamie Begley – Viper’s Run

ROZDZIAŁ 21 Członkowie klubu czekali na Razera w holu, gotowi do wyjazdu na ślub. Winter i Evie oglądały się nawzajem i zachwycały swoimi brzoskwiniowymi sukniami. – Gotowa? – Viper zapytał Winter, gdy z góry zszedł Razer, ubrany w smoking. Usłyszawszy pytanie, odwróciła się w jego kierunku. Przez chwilę podziwiała go w garniturze, nerwowo skubiąc plisę sukni. – Tak – odpowiedziała. Wziął ją na ręce. – Nie musisz mnie już nosić – zaprotestowała. Zatrzymał się. – Nie ma powodu, abyś męczyła się schodzeniem na dół. – Po doznanym wcześniej urazie Winter pozostał jedynie problem z chodzeniem po schodach. Często musiała przystawać, aby złapać równowagę. Viper z Winter opuścili dom jako ostatni. Viper zauważył, że członkowie klubu blokują mu dostęp do motocykla. Kiedy się zatrzymał, zdał sobie sprawę, że w ten sposób go przed nim zasłaniali. Spojrzał na Winter, która z lękiem w oczach próbowała uwolnić się z jego objęć. Postawił ją na ziemi, odczytując z twarzy braci, że zaraz coś się wydarzy. – Viper – Winter przyciągnęła jego uwagę. – Mam nadzieję, że nie będziesz zły o to, co zrobiłam, jednak nie mogłam już znieść, że jeździsz na tamtym motocyklu. Jeśli ci się nie spodoba, możemy znaleźć inny. Proszę, nie gniewaj się – zakończyła szeptem. Last Riders rozstąpili się, aby mógł zobaczyć maszynę. – Rider próbował naprawić twój motocykl, jednak uszkodzenia były zbyt duże. Zasugerował, żeby odesłać go do renowacji, jednak wtedy nie zostałoby zbyt wiele z oryginału. Viper wpatrywał się w motocykl Gavina, wypolerowany na błysk i gotowy do jazdy. Czuł, jak mocno bije mu serce. Motocykl stał na parkingu, jak gdyby czekał na jego brata, który za chwilę ze śmiechem go dosiądzie. Miał w pamięci obraz Gavina jadącego na harleyu. Gavin wyszedł z wojska miesiąc przed Viperem, lecz 204

Jamie Begley – Viper’s Run

poczekał na brata i kupili motocykle razem – tego samego dnia, od tego samego dealera. Motocykl stał w garażu Tona od momentu, gdy Viper poprosił Casha, aby przywiózł go z Ohio. Od śmierci Gavina nikt na nim nie jeździł. Viper dotknął kierownicy, głośno przełykając ślinę. – Gniewasz się? – szepnęła Winter, głos jej się łamał na widok jego posmutniałej twarzy. – Nie – odparł cicho. Objęła go od tyłu w pasie, przytulając się do jego pleców. – Gdy Rider bezskutecznie próbował naprawić twój motocykl, powiedział mi, że prawdziwy biker staje się częścią swojej maszyny. Pomyślałam, że może mógłbyś przywrócić przyjaciołom część Gavina. Na sekundę Viper opuścił głowę i zacisnął dłonie na kierownicy. – Jedźmy – zarządził. Wszyscy dosiedli swoich maszyn. Kobiety jechały samochodami, aby nie pognieść sukienek i popsuć fryzur. Winter ruszyła w stronę samochodu Evie z opuszczoną głową i ocierając łzy na policzkach. Viper złapał ją mocno za rękę. – Pojedziesz ze mną? – zapytał. Skinęła głową. Poczekała, aż Viper wsiądzie, po czym usiadła za nim. Włożyła kask i mocno objęła go w pasie. Wszyscy bracia skierowali motocykle w stronę drogi i uruchomili silniki. Viper naprężył ramiona i z dumą podniósł głowę, dodając gazu. Wyjechał z parkingu z Cashem u swego boku. Pozostali ruszyli dwójkami z Shadem i Razerem zamykającymi kawalkadę. *** Beth wyglądała pięknie stojąc z Razerem. Winter mogła jedynie płakać, słysząc jak para wymienia słowa przysięgi małżeńskiej. Nie była w stanie powstrzymać łez, po usłyszeniu jak rwie się głos Razera, gdy wsunął obrączkę na palec Beth. Pastor Dean odprawił tradycyjną, niezbyt długą ceremonię w przykościelnym ogrodzie. Winter usiadła obok Lily, gdy po zakończeniu zaczęto robić zdjęcia. Zrobiono kilka różnych ujęć. Najpierw zdjęcie wszystkich gości, potem druhen, drużbów, następnie drużbów i druhen razem. Winter kryła uśmiech widząc, jak mężczyźni coraz bardziej się irytowali, chcąc podejść do stołów z jedzeniem, które mogli zobaczyć ze swoich miejsc. Nie pomogło, że goście zaczęli jeść bez nich.

205

Jamie Begley – Viper’s Run

– Lepiej już kończmy. – Razer ostrzegł Beth, widząc groźne spojrzenia przyjaciół. – Dobra, dobra, jeszcze tylko kilka – uspokajała go żona. Kolejne zdjęcie Winter miała z Riderem, potem przyszła kolej na Lily. Fotograf zdecydował, że zrobi jej zdjęcia ze stojącym obok Shadem, dokładnie takie same pstryknął pozostałym druhnom i drużbom podczas sesji. – Ostatnie – powiedział fotograf. Usłyszawszy to, Charles, podszedł bliżej, czekając na Lily, która przesłała mu swój słodki uśmiech. Oczy Shade'a zwęziły się. Objął ramieniem talię Lily, przyciągając ją blisko do siebie, wywołując rumieniec na jej twarzy. Lily usztywniła się w jego uścisku, położyła rękę na jego piersi, jednak nie odsunęła się myśląc, że Shade zmienił ustawienie na polecenie fotografa. Jej uśmiech stał się bardziej nerwowy. Shade przybrał ostry wyraz twarzy, dając wyraźne ostrzeżenie młodemu człowiekowi stojącemu obok Winter. Trzeba oddać Charlesowi, że nie przestraszył się i nie uciekł. Gdy tylko fotograf skończył, złapał dłoń Lily. – Chodźmy coś zjeść – poprowadził ją do bufetu, przez ramię rzucając Shade'owi tryumfalny uśmiech. Jako że nie podobał jej się wyraz oczu Shade'a i nie chciała, aby ślub Beth został zrujnowany, Winter przecięła mu drogę. – Hej, to była piękna uroczystość, nieprawdaż? – skrzywiła się na dźwięk swojego zbyt radosnego głosu. Zobaczyła jak wyraz rozsądku pojawia się w jego oczach. – Beth i Lily wyglądały pięknie, prawda? Oczy Shade'a powędrowały w kierunku Razera i Beth stojących razem, odbierających gratulacje od przyjaciół. – Tak – odpowiedział przez zaciśnięte zęby. – Oni wszyscy są tacy szczęśliwi. Beth z Razerem i Lily, bo w końcu dostała się na studia. W ich życiu nastał spokój, ale nie wszystko jest do końca stabilne. Jeśli Beth poczuje, że on stawia zachcianki kolegi ponad potrzeby jej siostry, może to spowodować nieodwracalną szkodę. Ciało Shade'a zesztywniało, stanął w miejscu. Winter wzruszyła ramionami, decydując się na dosadne słowa. – To nie tak, że jesteś pozbawiony kobiecego towarzystwa. Lily skończy college za dwa lata, zdobywając dyplom, o którym marzyła odkąd ją znam. Po tym czasie możesz jej już nie chcieć. – Sama miała nadzieję, że tak się stanie. Shade posłał jej spojrzenie, które miało ją zmusić do odejścia. Żar posiadania w jego zaskakująco niebieskich oczach był wyraźny, gdy spoglądał na Lily siedzącą z Charlsem przy jednym ze stolików. Winter wiedziała, że szanse na to, że zmieni on swoje zamiary były zerowe. Oczy Shade'a skierowały się ponownie na nią, 206

Jamie Begley – Viper’s Run

upewniając się, że rozumie jego cichą wiadomość. Winter nie była może jakimś geniuszem, ale była na tyle inteligentna, aby się wycofać. Zadowolony Shade odszedł w przeciwnym kierunku niż Lily i Charles, pozostawiając Winter samą, stojącą na drżących nogach. Po jego odejściu, wydała z siebie westchnienie ulgi i zdecydowała, że idzie poszukać Vipera. Znalazła go siedzącego przy stole obok Tona. Przed nimi stały talerze pełne jedzenia. Widząc to, postanowiła nałożyć sobie coś smacznego, nim do nich dołączy. – Macie wystarczająco jedzenia by się najeść? – Winter podpuszczała dwóch mężczyzn, odsuwając krzesło stojące obok Tona. – Ton, Viper, chciałabym przedstawić wam moją ciocię Shay. – Pani Langley usiadła obok Tona i postawiła na stole talerz. Winter zajęła miejsce obok Vipera. Jedząc patrzyli jak Ton i ciocia rozmawiają. Nieśmiała kobieta powoli wychodziła ze swojej skorupy dzięki wysiłkom tego towarzyskiego mężczyzny. Winter uśmiechnęła się z zadowoleniem, czując jak Viper rzuca jej pytające spojrzenie. Próbowała wyglądać niewinnie, jednak nie miała wątpliwości, że jej się to nie udało. Zaczęła grać muzyka i Razer z Beth ruszyli na parkiet ułożony na trawie. Winter patrzyła jak suną po nim z gracją. – Zatańczysz? – zapytał Viper. – Z przyjemnością – odparła Winter, natychmiast podnosząc się na nogi. Viper trzymał ją blisko siebie podczas tańca. Przyjęcie trwało kilka godzin. Upłynęło im na unikaniu koleżanek-motocyklistek Beth, które po głośnych protestach i prośbach Beth, obiecały zostawić Bliss w spokoju. Wtedy przeniosły swoją uwagę na Shade’a i pastora Deana. Winter zauważyła, że ich Beth nie zamierzała ratować. W pewnym momencie obok ich stolika zatrzymał się szeryf. Poinformował, że po wizycie Winter w jego biurze i uzupełnieniu zeznań po odzyskaniu pamięci, zarzut pobicia jej przez Jake’a został wycofany. Młody człowiek wciąż miał wyrok za podpalenie, jednak sumienie Winter było czyste i nie bała się już, że będzie musiał odsiedzieć w więzieniu karę z przestępstwo, którego nie popełnił. Wychodząc z biura szeryfa minęła puste biurko jego zastępcy. Szeryf nawet nie mrugnął okiem kiedy powiedział, że Moore zniknął po sprzeczce ze swoim ojcem. Zdecydowali się opuścić wesele niedługo po tym, jak państwo młodzi udali się na lotnisko, by polecieć do Vegas w swoja podróż poślubną. Winter i Viper pożegnali się ze wszystkimi. Przed samym wyjściem Winter szybko przytuliła ciotkę Shay, która wciąż siedziała z Tonem. 207

Jamie Begley – Viper’s Run

Parking był zasypany płatkami kwiatów i wstążkami. Pastor Dean na pewno nie będzie szczęśliwy, musząc to uprzątnąć. Wyjeżdżając z parkingu, Winter ledwo słyszała głos Vipera przebijający się przez kask i wiejący wiatr. – Masz ochotę na przejażdżkę w świetle księżyca, nim wrócimy do klubu? Oparła głowę na jego plecach, obejmując go ramionami i przyciągając bliżej do siebie. – Zawsze, Viper.

208

Jamie Begley – Viper’s Run

ROZDZIAŁ 22 Winter wparowała do kuchni. To było niesprawiedliwe i nie miała zamiaru ponieść niezasłużonej kary. Prychnęła ze złością. To wina Ridera, przez niego znalazła się w tarapatach. Znów wyrzucił jeden z jej koszyczków, których do tej pory musiała kupić już ze sto. To nie jej wina, że straciła panowanie nad sobą i gdy wyjęła koszyk ze śmietnika, walnęła nim winowajcę. Wszyscy kradli te pieprzone koszyki, wykorzystując je do organizowania swoich bzdetów i robiąc przy okazji chaos w nasionach. Jakimś cudem Winter zawsze wylosowywała porządkowanie nasion, jako karę dla siebie. Ale tym razem tak nie będzie! Zauważyła ostatnio, że w przeciwieństwie do wyciągniętego przez nią losu, wszystkie inne były złożone kilkakrotnie. Wszyscy spiskowali, by to Winter trafiała się najbardziej znienawidzona kara. Nie tym razem, do cholery! Oparła się o ścianę. Nie miała na to czasu, musiała zbilansować budżet Riverview. Zarząd szkoły powierzył jej to zadanie, nie wspominając nawet o tym, że placówce odmówiono dofinansowania. To też musi się zmienić – pomyślała. – Viper jeszcze o tym nie wie, ale wkrótce dokona sporej darowizny – dodała mściwie. – Evie. Evie podeszła by wylosować karteczkę z karą, po czym wróciła na miejsce. – Bliss. Winter przekręciła oczami, słysząc imię przyjaciółki. – Rider. Winter ledwo się powstrzymała, żeby nie pokazać mu środkowego palca. – Ślicznotko, twoja kolej. Nawet nie próbowała ukryć niechęci, gdy podchodziła do znienawidzonej czerwonej torby. Włożyła rękę do środka, jednak nie wyczuła pod placami żadnej papierowej karteczki, jedynie małe pudełko. Wyjęła je i trzymała przez chwilę, zanim otworzyła. W środku leżał pierścionek ze szmaragdem. – Wyjdziesz za mnie? – zapytał Viper. Wszyscy pozostali członkowie klubu czekali na jej odpowiedź. Winter rzuciła się w jego ramiona, a radosny okrzyk wypełnił pokój. 209

Jamie Begley – Viper’s Run

– Tak – odpowiedziała, patrząc mu w oczy. Viper spojrzał przekornie i powiedział: – Ja jestem twoją karą. – Nie. Jesteś moją nagrodą.

210