Jana Oliver - 3 - Wybaczone

Jana OliverThe Demon Trapper 03 -

Forgiven

T Tłłuum maacczzeenniiee:: T Trraannssllaattiioonnss_ _C Clluubb T Tłłuum maacczzeenniiee:: V Vaam mppiirreeE Evvee K Koorreekkttaa:: K Kaaaajjjjaaaa K Koorreekkttaa ccaałłoośśccii:: ssyyllw wiikkrr,, IIssiioorreekk

„Piekło zaczyna się w dniu, kiedy Bóg obdarza nas darem widzenia tego, co mogliśmy

osiągnąć,

łask,

jakie

zmarnowaliśmy, oraz wszystkiego, co mogliśmy

uczynić,

a

czego

nie

zrobiliśmy”.

~ Gian Carlo Menotti

Ro z d z i a ł 1 Riley Blackthorne nie miała już więcej łez. Wypłakała z siebie wszystkie słone krople, mimo iż wciąż pozostawała w uścisku ramion zmarłego człowieka. Gdyby dziewczyna otrzymała podobną szansę, trwałaby w tych objęciach przez resztę życia. Kiedy popatrzyła w górę, spotkało ją spojrzenie smutnych brązowych

oczu.

Mistrz

łowców,

Paul

Blackthorne,

był

teraz

wskrzeszonymi zwłokami, a jego wieczny odpoczynek zakłócił nie kto inny jak Książę Ciemności. Tak jak w dniu swojego pogrzebu, mężczyzna miał na sobie najlepszy garnitur oraz ulubiony czerwony krawat, który córka ofiarowała mu jako prezent. Uciekając przed drużyną myśliwych z Watykanu, Riley ukryła się w domu Alexandra Mortimera, znajomego nekromanty. Nie spodziewała się, że znajdzie tam czekającego na siebie ojca. Teraz, kiedy trwali w objęciach, dziewczyna ułożyła głowę na piersi łowcy, szukając pocieszenia w jego objęciach. – Tęskniłam za tobą – wyszeptała. – Ja również za tobą tęskniłem, Pumpkin.1 To niewłaściwe. Po prostu pożyczamy cudzy czas. Ojciec łowczyni powinien spoczywać w grobie. Wtedy nie dowiedziałby się, że jego ukochana córeczka nie była już taka niewinna i ubiegłej nocy straciła dziewictwo. Byłam kretynką. Czemu pozwoliłam, żeby Ori to zrobił? Riley spędziła tamtą noc w ramionach kogoś, kto powiedział, iż ją ochroni. Kto twierdził, że jest wyjątkowa i że zależy mu na niej, ponieważ 1

Dynia ☺

przypomina mu o Niebie. Poranek przyniósł gorzką prawdę – ochrona dawana przez Oriego wiązała się z wielką ceną. Kochanek dziewczyny, upadły anioł, planował dbać o jej bezpieczeństwo tylko wtedy, jeśli ta obieca swoja duszę Piekłu. Następnie Lucyfer, sam Książę Ciemności, zjawił się na cmentarzu i zamienił swego podwładnego w posąg za niewypełnienie jego poleceń. Łowczyni otarła z czoła pot. Jej ciało przypominało od środka pole bitwy, jako że trawił je jakiś nieznany ogień. A co jeśli jestem w ciąży? Dziewczyna wzdrygnęła się na tę myśl. Ori powiedział, że to niemożliwe, ale mogło to być przecież wierutne kłamstwo. Czy właśnie dlatego ścigali ją myśliwi? Kim stałoby się dziecko śmiertelniczki i Upadłego? Kimś złym? Normalnym? Kimś pomiędzy? Co uczyniłby Kościół ze mną i maleństwem? Kiedy ciałem Riley wstrząsnął dreszcz, jej ojciec wypuścił ją z objęć. – Chodź ze mną – powiedział, ujmując ją za rękę i powoli wstając z miejsca. – Muszę znowu poczuć słońce. – Paul zatrzymał się w kuchni, żeby nalać córce soku jabłkowego, po czym wkroczyli do otoczonego murem ogrodu, gdzie kardynały szkarłatne oraz skrzeczące sójki gromadziły się przy pełnym karmniku. Z palców nagiej kamiennej nimfy, stojącej na środku sporych rozmiarów fontanny, tryskały kaskady wody. Riley i jej tata usadowili się na kamiennej, pokrytej szronem ławce, a łowczyni natychmiast zareagowała na panujący na zewnątrz chłód. Jej ojciec zdawał się go nie zauważać. Mężczyzna podał jej sok.

– Pij. Wyglądasz koszmarnie. To nie był dobry znak, kiedy martwy człowiek mówił ci, że wyglądasz paskudnie. Dziewczyna wzięła pokaźny łyk. Napój był zimny i smakował wybornie. Zaciskając palce na szkle, Riley zaczęła zadawać pytania, które najbardziej ją dręczyły: −

Jak to jest być... martwym? – spytała, a jej głos był jedynie

nieco głośniejszy od szeptu. −

Bardzo specyficznie.

−

Nie możesz mi powiedzieć, prawda?

−

Nie. Ale nie jest tak, jak sądziłem – wymamrotał dawny

łowca. Następne pytanie okazało się trudniejsze. −

Czy widziałeś mamę?

Paul zaprzeczył ruchem głowy, a jego oczy zaszły mgłą smutku. −

Nie.

Serce Riley rozpadło się na maleńkie kawałeczki. −

Lucyfer powiedział mi, co zrobiłeś. Że poświęciłeś dla mnie

swoją duszę. Oczy ojca łowczyni rozszerzyły się w szoku. −

Rozmawiałaś z Księciem?

−

Pojawił się na cmentarzu dziś rano, po tym jak... – Riley

urwała, zagryzając dolną wargę. Nie, nie idź tą drogą. Może kiedyś dziewczyna wykrzesze w sobie dość odwagi, aby przyznać się do tego, co zrobiła, ale na pewno nie nastąpi to dzisiejszego dnia. – Lucyfer

wspominał, że oddałeś mu duszę za to, żeby Arcydemon nie mógł cię zabić. Żebyś mógł się mną dalej opiekować. Paul zdobył się na pełne rezygnacji skinienie głową. −

Twoja matka rozumiała moje motywy.

−

Mama wiedziała? – wypaplała dziewczyna. – Czemu mi o

tym nie wspomnieliście? −

Byłaś za młoda.

−

To marna wymówka i świetnie o tym wiesz – odparowała

Riley. – Byłam dość dorosła. Czego jeszcze mi nie zdradziłeś, tato? Co jeszcze może zwalić mi się na głowę, gdy nie będę patrzeć? Blackthorne nic nie odpowiedział, unikając jej spojrzenia. Oznaczało to, że było coś jeszcze. To wszystko wydawało się oszustwem. Ojciec łowczyni powinien pozostawać przy życiu, nim ona sama nie zostanie mistrzynią. −

Lucyfer nie dotrzymał słowa – poskarżyła się. – Twoja dusza

powinna należeć do ciebie, tato. −

Książę powiedział mi, że mnie nie wyzwoli, że jestem mu coś

winien, nie wspomniał tylko, co dokładnie. −

Tkwisz zatem w Piekle, nim nie zdecyduje, że jesteś tam

niepotrzebny? Paul skrzywił się. −

Nie złość się. Zrobiłem, co musiałem. Moja dusza jest

nieistotna. A jednak okazała się na tyle ważna, że Lucyfer nie chciał uwolnić łowcy nawet wtedy, kiedy ten zmarł przed czasem.

−

Czy Mort wie, kto cię wskrzesił? – Paul ledwo zauważalnie

skinął głową. – I nie ma nic przeciwko temu? – spytała zaskoczona dziewczyna. −

Był zdziwiony, ale nie rzucił mnie jeszcze wilkom na

pożarcie. −

A co z Beckiem?

Jej ojciec pokręcił głową. −

Nie czekam wcale na nadejście dnia, kiedy Den pozna

prawdę. To rozerwie go na pół. Denver Beck, dawny partner Paula Blackthorne'a, uważał starszego kolegę za swojego mentora. Świadomość, że jego opiekun był związany z Piekłem, okazałaby się dla niego tak samo wyniszczająca jak wiadomość, że Riley przespała się z Upadłym. Ojciec dotknął ramienia łowczyni. −

Zobaczę, czy nasz gospodarz ma dla ciebie jakieś miejsce do

spania. Potrzebujesz odpoczynku. Dziewczyna zamrugała powiekami, aby powstrzymać łzy. −

Tylko odrobinkę – powiedziała, nie chcąc opuszczać taty.

Przymknąwszy powieki, przytuliła się do Paula, wciągając w nozdrza aromat wymieszanych ze sobą zapachów pomarańczy oraz drzewa cedrowego. Wiedziona desperacką potrzebą znalezienia jakiegoś pozytywnego akcentu w tej katastrofie, Riley ujęła ojca za rękę i uścisnęła ją, przypominając sobie, jak to było, zanim umarł. Kiedy jego dłonie były jeszcze ciepłe, a serce nadal biło. Kiedy istniał tylko on.

*****

Gościnna sypialnia w domu Morta była jasnym pomieszczeniem, udekorowanym kremowymi w odcieniu ścianami oraz brzoskwiniowymi akcentami. Wyglądała na dziewczęcy pokój, co kazało Riley snuć przypuszczenia odnośnie tego, czy przyjaciel posiadał siostrę albo siostrzenicę. Łowczyni ziewnęła, zaciągając zasłony, aby zredukować ilość wpadającego do środka światła. Kiedy ściągała z siebie koszulę, jej długie brązowe włosy opadły jej na twarz. Wraz z wywołanym w ten sposób podmuchem pojawił się ostry aromat nocnego powietrza. Zapach Oriego. −

Niech cię szlag trafi – przeklęła Blackthorne, rozrzucając

odzież we wszystkich możliwych kierunkach, zupełnie jakby miało to pomóc w pozbyciu się wspomnień po dotyku anioła. Pobiegła do kabiny prysznicowej, ustawiając temperaturę wody na najniższą, jaką mogła wytrzymać, aby ugasić szalejące w żyłach inferno. Gdy ciecz zaczęła spływać kaskadami z ciała Riley, dziewczyna szorowała skórę tak mocno, nim ta nie stała się czerwona. Niestety, wspomnienia nie chciały zniknąć. Kiedy Blackthorne wdrapała się w końcu na posłanie, zwinęła się w pozycję embrionalną, czując, jak ogarnia ją znużenie. Nie była pierwszą naiwną, która oddała dziewictwo facetowi, który twierdził, że zawsze będzie się o nią troszczył. Riley słyszała, jak inne dziewczęta wyznają to samo szeptem w trakcie cichych spowiedzi odbywających się w szkolnych toaletach. Od tego momentu łowczyni zawsze będzie dzielić swoje życie na Przed i Po Aniele. Zamieniony w kamień czy nie, Ori zawsze będzie w jej sercu, wpływając na możliwość pokochania innego mężczyzny przez resztę jej dni. Zupełnie jak Beck.

*****

Dla Denvera Becka istniało wiele rozmaitych sposobów na przywitanie nowego dnia, ale leżenie na własnym trawniku, twarzą do ziemi,

z

nadgarstkami

spiętymi

kajdankami

nie

stanowiło

najprzyjemniejszej z alternatyw. −

Co tu się, do licha, dzieje? – warknął pod adresem gleby.

Jako odpowiedź posłużył mu dźwięk stukającego we wnętrzu jego domu militarnego obuwia, podczas gdy ich właściciele nawoływali się wzajemnie po włosku. Kiedy rozległ się głuchy odgłos pękającego szkła, chłopak zaklął. Den przymknął powieki, aby chronić oczy przed dostaniem się do nich brudu, po czym zmusił się do zrelaksowania. Jeśli zacznie stawiać im opór, stojący za jego plecami myśliwy może uznać, że przyszła pora na to, aby Beck wybrał się na tamten świat. Jeśli tu umrę, będę przeklęty. Denver nie miał innego wyboru niż pozostać w tej pozycji, zanim chłopcy z Watykanu zakończą swoje poszukiwania. Które, wedle wszelkich sygnałów, uwzględniały zniszczenie jego domu. Kiedy młody łowca wychwycił z plątaniny głosów przywoływane przez nie znajome imię, westchnął w ziemię. Myśliwi szukali Riley Blackthorne, siedemnastoletniej córki starego partnera Becka, Paula. Ten dzień już i tak układał się koszmarnie, zanim wkroczyła do akcji uzbrojona po zęby drużyna. Teraz, o czym Den był praktycznie przekonany, jego sąsiedzi delektowali się poranną kawą. Tuż przed całym zajściem córka jego przyjaciela pojawiła się w progu jego domu, zanosząc się szlochem i nie mogąc otrząsnąć z szoku. Poprzez łzy przyznała się do

najstraszniejszego błędu: przespała się z jednym ze sługów Lucyfera, Upadłym. Beck wiedział, że ten cały Ori wróżył kłopoty od chwili, kiedy po raz pierwszy zobaczył go z Riley, nigdy jednak nie domyśliłby się, że ten dupek to upadły anioł. Czemu on? Nawet teraz młody łowca potrafił przywołać w pamięci obraz jej zwiniętej na kanapie sylwetki. Dziewczyna zaniosła się płaczem, gdy zadał jej dokładnie to samo pytanie. Po wszystkim, co Den dla niej zrobił, ona i tak oddała się tej rzeczy. Gdy chłopak wykrzyczał pod adresem córki Paula podłe słowa, ona nie pozostała mu dłużna. Obawiając się, że sprawy między nimi mogą przyjąć bardzo nieprzyjemny obrót, Beck wybiegł z domu. Kiedy wrócił do niego chwilę później, odkrył, że frontowe drzwi do budynku stoją otworem, a wewnątrz grasuje watykańska drużyna. Wokoło Denvera dały się słyszeć strzępy gwałtownej dyskusji. Łowca nie musiał wcale znać włoskiego, aby wyłapać kryjącą się w wypowiedziach myśliwych frustrację. Ponieważ Riley nie leżała obok niego na ziemi, cały ten najazd powodował, że wysłannicy Watykanu wypadali po prostu źle. Ci panowie będą potrzebować kozła ofiarnego, a Beck świetnie nada się do tej roli. Nagle odezwał się ktoś jeszcze. Był to sam kapitan. Najwyraźniej postanowił w końcu dołączyć do zabawy. Bez wcześniejszego ostrzeżenia, ktoś gwałtownie poderwał chłopaka na kolana. Kiedy Den znalazł się w pozycji pionowej, spróbował otrzeć usta ramieniem, co z kajdankami na rękach okazało się niemożliwym wyczynem. Myśliwy z karabinem przemieścił się teraz na bok, celując bronią w klatkę piersiową młodego łowcy.

Kapitan drużyny stanął przed chłopakiem, a w jego oczach płonął ogień. Elias Salvatore liczył sobie trzydzieści dwa lata, będąc o dekadę starszym od Becka. Miał śródziemnomorską karnację, czarne włosy oraz kozią bródkę i atletyczną budowę ciała. Do jego granatowego golfa przyszyto pagony oraz emblemat myśliwych: podobiznę świętego Jerzego zabijającego smoka. Nogawki bojówek mężczyzny spływały gładko do świeżo wypastowanego wojskowego obuwia. −

Pan Beck – powiedział.

−

Kapitan Salvatore. Co tu się, do diabła, dzieje?

−

Otrzymaliśmy

informację,

iż

przebywała

tu

Riley

Blackthorne. A kto jej wam udzielił? −

Była tu jakiś czas temu. Musiała już sobie pójść.

Mężczyzna zwęził oczy. −

Gdzie ona jest?

−

Nie mam bladego pojęcia. – Nie było wątpliwości, iż któryś z

sąsiadów usłyszał, jak łowcy wrzeszczą na siebie, a zatem chłopak postanowił postawić na prawdę, na wypadek gdyby myśliwi zechcieli to sprawdzić. – Pokłóciliśmy się. −

Odnośnie?

−

To nie twoja sprawa – powiedział Beck.

Sekundę później leżał już twarzą w ziemi, a czyjś ciężki but przygniatał jego plecy. Kapitan wykrzyczał jakieś polecenie, a Denver ponownie został dźwignięty na kolana. Młody mężczyzna zerknął przez ramię, odkrywając, że obuwie należy do porucznika Amundsona, drugiego w hierarchii

dowodzenia. Był to wysoki mężczyzna o nordyckiej urodzie, który słynął ze swego zachowania. Beck wypluł ziemię z ust. −

Zdejmijcie mi te pieprzone kajdanki.

Salvatore uczynił stosowny gest. Ktoś użył noża, a po chwili kajdanki zniknęły. Amundson upewnił się, że zranił przy okazji dłoń łowcy. Den otarł ręce w jeansy, oglądając ranę. Kapitan popatrzył znacząco ponad ramieniem więźnia, dając w ten sposób porucznikowi znać, by sobie poszedł. −

Przepraszam.

Beck postanowił uspokoić swoją furię. Rzucanie się z pięściami na otoczenie nie stanowiło w tym momencie rozważnego ruchu. Czyżby myśliwi dowiedzieli się o Riley oraz Upadłym? Musieli. Po co mieliby jej bowiem szukać? Chłopak nie odważył się jednak wysnuwać żadnych teorii. −

Po co to wszystko? – spytał Beck.

Kapitan wyprostował się. −

Wejdźmy do środka.

Den wstał z gleby, otrzepał jeansy oraz sięgnął po swój łowiecki worek, który leżał niedaleko podjazdu. Wymacał spód płótna, odczuwając ulgę, gdy nie wyczuł żadnej wilgoci, co oznaczało, że żadna ze szklanych sfer nie roztrzaskała się, kiedy zaatakowali go myśliwi. Chłopak potrzebował tych specjalnych, magicznych kul do chwytania piekielnych stworów.

Upewniwszy się, że są sami, Salvatore zamknął frontowe drzwi. Beck sądził, że wnętrze jego domu zostanie wywrócone do góry nogami, ale nic podobnego się nie wydarzyło. Jedynym zniszczeniem zdawało się być stłuczone szkło, które ktoś strącił z lady. Denver zignorował bałagan i opadł na tę samą kanapę, na której zasiadała Riley, kiedy przekazywała przyjacielowi wyniszczające wiadomości. Gdzie jesteś, dziewczyno? Jeśli mała pognała do swojego mieszkania, znajdą ją tam. Jeśli była mądra, udała się do Angusa Stewarta, jednego z tutejszych mistrzów. On się nią zaopiekuje. Kapitan zasiadł na krześle naprzeciwko Becka. Poruszał się tak, jakby od ładnych paru nocy nie zaznał prawdziwego snu. −

Musimy znaleźć Riley Blackthorne tak szybko jak to

możliwe. −

Czemu?

−

W Atlancie przebywa upadły anioł. Ma na imię Ori.

Wierzymy, że obrał sobie za cel córkę Paula Blackthorne'a. Den upewnił się, by wyglądać na zszokowanego. Nie przyszło mu to ze szczególną trudnością. Młody mężczyzna nadal nie mógł uwierzyć, że Riley przespała się z jednym z wasali Lucyfera. −

Czemu któryś z Upadłych miałby jej pragnąć?

Salvatore pokręcił głową. −

Anioł nazywany Ori to słynny uwodziciel.

Szczęka łowcy zacisnęła się, ale on sam nic nie odpowiedział. −

Wydarzenia, jakie mają miejsce w tym mieście, podlegają

pod dziwny wzór, co zazwyczaj oznacza, że istnieje jakieś epicentrum.

−

Jeśli próbujesz mi wmówić, że to Riley nim jest...

−

Jakie inne wnioski możemy wysnuwać? – odpowiedział

Salvatore. – Każde mające coś wspólnego z demonami zdarzenie ogniskuje się na jej osobie. Najpierw Piątka próbuje ją zabić. Ta sama bestia odpowiada za organizację ataku na Świątynie, co kosztowało was utratę jednej trzeciej członków tutejszej Gildii. −

Znam liczby, myśliwy – odparł Denver.

−

Jeśli to twoja mała przyjaciółka stanowi przyczynę tej

sytuacji, to musimy ją zlokalizować i wymyślić jakiś sposób na przerwanie jej łączności z Piekłem, zanim zginie więcej ludzi. Beck nie chciał nawet myśleć o tym, co mogło oznaczać określenie „przerwanie łączności”. −

Czemu twoja drużyna napadła na mój dom? Mogliście

zapukać jak każdy inny. −

Nie było cię tutaj – zauważył kapitan. – Czy zawsze

zostawiasz budynek otwarty? Den zawahał się. −

Nie. Czemu pytasz?

−

Zarówno frontowe jak i tylne drzwi nie były zamknięte, a

alarm nie został uruchomiony. Tylne drzwi pozostawały uchylone, co sugeruje, że ktoś wybiegł przez nie w pośpiechu. – Salvatore wychylił się w przód, układając łokcie na kolanach. – Czy dzwoniłeś do Riley i ostrzegłeś ją, że nadchodzimy? Myśliwi zdołali już zapewne sprawdzić spis połączeń w komórce łowcy i wiedzieli, że telefonował do Blackthorne po tym, jak się pokłócili, w związku z czym postanowił postawić na szczerość.

−

Nie wiedziałem, że tu przybędziecie.

−

Ale z nią rozmawiałeś.

−

Tak. Posprzeczaliśmy się o tego Oriego. Ten koleś wmówił

jej, że jest myśliwym wolnym strzelcem, a ja prosiłem ją, by trzymała się od niego z daleka. Nie usłuchała mnie, więc się pokłóciliśmy. Dzwoniłem do niej, żeby... Czemu do niej telefonował? Na pewno nie po to, by ją przeprosić. Bez dwóch zdań. −

Gdzie ona teraz jest?

Beck pokręcił głową. −

Nie wiem. A teraz koniec naszej pogawędki, nim nie zjawi się

prawnik Gildii. Salvatore westchnął. −

Posłuchaj, szanuję twoje oddanie względem ojca tej małej.

Paul Blackthorne szkolił cię i namówił do wstąpienia w szeregi łowców. Byłeś przy nim, gdy ginął z rąk tego samego demona, jaki próbował uśmiercić jego córkę. Wiemy, co czujesz, ale potrzebujemy twojej pomocy. −

Powodzenia.

Kapitan zmarszczył czoło. −

Niech tak zatem będzie. – Mężczyzna powiedział coś głośno

do mikrofonu umocowanego tuż przy ramieniu. Ledwo co skończył wydawać polecenia, kiedy dwóch myśliwych pojawiło się w wejściu do domu. Salvatore wstał z miejsca, poważniejąc.

−

Denverze Becku, jako reprezentant Stolicy Apostolskiej

aresztuję cię za utrudnianie śledztwa. Kolejne zarzuty zostaną ci postawione w późniejszym terminie. Ostrzegam cie, że jeśli nakryjemy cię na wspieraniu Piekła w jakikolwiek sposób, spotka cie kara śmierci. −

Nigdy bym nie zgadł – wymamrotał młody łowca.

Ro z d z i a ł 2 Riley stała samotnie na polu chrzęszczącego pod stopami świeżo opadłego śniegu. Wokoło niej nie było zupełnie niczego – żadnych budynków ani ludzi. Wysoko na niebie królował krwiście czerwony księżyc, a tysiące gwiazd składało mu hołd. Wiatr szarpał za włosy dziewczyny, a powietrze pachniało najczarniejszą nocą. Blackthorne wyczuła obecność Oriego, zanim jeszcze jego ramiona przepasały ją w talii, pociągając ją w kierunku Upadłego. Łowczyni zdawała sobie sprawę, że to sen, ale nie chciała się z niego budzić. W nim wszystko mogło być idealne. Nie istniały ani Niebo, ani Piekło i nikt nie mógł mówić Riley, że źle postępuje. Ona i Ori trwaliby wspólnie na wieczność. Odwracając się w jego objęciach, dziewczyna spojrzała do góry, napotykając czarne, bezdenne oczy. Oczy, które widziały powstanie wszechświata. −

Przepraszam – wymruczał anioł, a jego głos brzmiał

dokładnie tak, jak Blackthorne zapamiętała. – Skrzywdziłem cię i nie tego pragnąłem. −

To nie musiało się tak potoczyć – odpowiedziała.

Mogło być zupełnie inaczej. −

Pozwól, że naprawię nasze relacje. Udziel mi pozwolenia,

bym pokazał ci, co może przynieść twoja przyszłość. Ori wykonał ruch ręką, a powietrze poruszyło się na ich oczach, prezentując zmieniające się obrazy. Po chwili pojawiła się postać Riley. Dziewczyna była teraz nieco starsza. Posiadała grację oraz siłę, jakich nigdy by się po sobie nie spodziewała. Uczyła właśnie dwóch praktykantów, jak chwytać demony, a ci z uwagą chłonęli jej słowa. Ta

Riley miała w sobie moc i pewność siebie. Po stale wpadającej w tarapaty nastolatce nie pozostał nawet ślad. −

Będziesz wspaniałą mistrzynią, zupełnie jak twój ojciec –

tłumaczył Ori. – Inni łowcy będą pod wrażeniem twoich umiejętności. Natomiast moja ochrona będzie trzymać cię z dala od wszelkich niebezpieczeństw. Dziewczyna mogła polować na demony, odnosić sukcesy, a każdy uważałby ją za najlepszą w swoim fachu. Tak jak mego tatę... Pocałunek Oriego przywołał pożądanie, potrzebę miłości i tego, by ktoś się o nią zatroszczył. Riley pozwoliła się objąć, delektując się dotykiem i zapachem Upadłego. −

Jestem twój – powiedział anioł. – Oddaj mi swoją duszę i

możemy być ze sobą na zawsze, Riley Anoro Blackthorne. −

Kochasz mnie? – spytała łowczyni.

To właśnie o tym marzyła, tego pożądała. Żyła pragnieniem bycia kochaną przez kogoś tak wyjątkowego jak Boskie Stworzenie. Jej kochanek nic nie odpowiedział, a na jego obliczu odmalowała się udręka. Zupełnie jakby chciał skłamać, ale nie był w stanie. Ori próbował się uśmiechnąć, co również mu się nie udało. −

Chodź ze mną – powiedział, wyciągając do Riley dłoń. –

Spędzimy wspólnie wieczność. Czy to nie wystarczy? Dziewczyna zawahała się, a jej serce głucho zadudniło. Jeśli mnie nie kocha... Czyżby łowczyni była tak zdesperowana, aby wypełnić kimś swoje puste życie?

Targnięta wątpliwościami, odwróciła wzrok, odkrywając, że pole, na którym stali, nie jest już kompletnie puste. Jej rodzinne mauzoleum mieściło się niedaleko nich, okryte śniegiem i skąpane w świetle księżyca. Solidne czerwone mury, okna z barwionego szkła – cała spuścizna rodu Blackthorne'ów. Przedstawiające skrzydlate lwy gargulce popatrzyły na Riley z dachu krypty, a z ich paszczy buchały jasnożółte płomienie, całkiem jakby drzemiący we wnętrzu grobowca zmarli krewni wysuwali pod adresem swej potomkini niemą groźbę. Dwuskrzydłowe mosiężne drzwi otworzyły się na oścież i zamiast wyłożonego kamieniem i oświetlonego płomieniami świec wnętrza, w środku panowały połowiczne ciemności. Jakieś postaci poruszyły się w krypcie, prezentując wszem i wobec swoje budzące respekt pazury, zębiska oraz lśniące rubinami ślepia. Emisariusze Piekła czekali na decyzję Riley. Pokusa wydawała się ogromna. Blackthorne spędzi wieczność u boku taty. Demony jej nie skrzywdzą i... Jakiś głos wykrzyczał jej imię. Łowczyni popatrzyła w tamtym kierunku, dostrzegając biegnącego ku niej spiesznie Becka. Chłopak ponownie ją zawołał, a jego głos brzmiał tak szorstko, jakby Denver wrzeszczał od dobrych kilku godzin, a ona go nie słyszała. −

Nie słuchaj łowcy – ostrzegł ją Ori. – Jest o nas zazdrosny. O

to, co mamy. Dziewczyna zawahała się, skonfundowana. −

Riley! – zawołał Ori, używając więcej siły w głosie. – Obiecaj

mi swoją duszę. Przysięgam, że od tego momentu nigdy nie zaznasz cierpienia. −

I co nas będzie łączyć? – zażądała odpowiedzi. – Kilka

obietnic? Tych, których nie dotrzymasz? – Łowczyni pokręciła głową. – Nigdy mnie nie kochałeś. Pokochałeś wyłącznie moją duszę i to, co mogłeś zyskać dzięki niej w Piekle. −

Mylisz się – odparował anioł. – Zawsze chodziło tylko o

−

Stek kłamstw! – krzyknęła dziewczyna.

ciebie.

Przenikliwy skurcz targnął wnętrznościami Riley, która skuliła się w wyrazie agonii. Blackthorne zmusiła się do wyprostowania sylwetki, trzymając się za brzuch. Wokoło zaroiło się od czaszek przypominających miny bojowe. Każda z nich należała do jakiegoś demona. Stwory kusiły łowczynię, groziły jej, a każdy z nich obiecywał niekończące się tortury, które czekały na nią w Piekle. Ori nie znajdował się już w pobliżu, a stał na przeciwległym krańcu pola czaszek, przechadzając się w tę i nazad w wyrazie zniecierpliwienia. −

Musisz oddać mi swoją duszę. To jedyne wyjście. Riley,

proszę! Błagam cię! Otaczający dziewczynę śnieg zrobił się soczyście czerwony i zaczął wrzeć. −

Nie – odpowiedziała. – Już zbyt wiele straciłam.

Kiedy czaszki przypuściły atak, Beck wbiegł na plac boju, gnając na ratunek córce przyjaciela. Chłopak zdołał postawić tylko jeden krok, raz jeszcze wykrzyczeć imię Riley, po czym umarł, rozdarty na pół przez demony. −

Nie!!!

Łowczyni poderwała się na posłaniu, a pot spływał z niej strumieniami. Dziewczyna z trudem oddychała, a każdy pojedynczy

oddech wpuszczał do jej płuc jedynie odrobinę powietrza. Blackthorne skuliła się, chwytając za brzuch. Przełykając głośno ślinę, żeby powstrzymać się od wymiotów, walczyła o odzyskanie zmysłów i uwolnienie się od koszmaru. Jęknąwszy, otarła czoło z potu. Okropny ból głowy zogniskował się na środku czoła. W pomieszczeniu, w jakim łowczyni przebywała, było bardzo cicho. Nie znalazła ani demonów, ani Oriego, ani umierającego Becka. Mimo iż koszmar się skończył, wywołane nim przerażenie nadal trwało. Czy Riley powinna traktować ten majak jako zapowiedź przyszłych wydarzeń? Czyżby

Upadły planował manipulować jej myślami, żeby

błagała o litość? Czy Den poświęciłby swoje życie, aby ratować jej duszę? Jęknąwszy raz jeszcze, Blackthorne zabrała się za grzebanie w swojej łowieckiej torbie, wyciągając stamtąd dwie tabletki Advilu2 oraz butelkę z wodą. Połknęła pigułki, mając nadzieję, że ich nie zwróci, po czym oparła głowę na zagłówku. −

To porąbane.

Powiedzenie tego na głos sprawiło, że ból jedynie się nasilił. Kiedy dziewczyna wreszcie w pewnym stopniu otrząsnęła się z koszmaru, udała się do łazienki, aby podjąć zupełnie bezużyteczny wysiłek zrobienia czegoś z włosami. Gdy wciągnęła na siebie ubranie, przyjęła z ulgą fakt, iż nie pachniało już tak mocno Orim. Szkoda, że pamięci o jego dotyku nie dało się tak łatwo wykasować. Siłą nawyku Riley sięgnęła po telefon, jednak zaledwie sekundę przed włączeniem go zawahała się. Czy miała w sobie dość odwagi, aby odczytać wiadomości? Czy myśliwi mogli ją w ten sposób namierzyć?

2

Nazwa proszków przeciwbólowych.

−

Lepiej nie – powiedziała do siebie, odkładając komórkę.

Niemożność nawiązania z kimkolwiek kontaktu wydawała się dziwaczna. Jak teraz Blackthorne powiadomi swoich najbliższych przyjaciół o tym, co się stało? Jej najlepszy kumpel, Peter, świrował, kiedy regularnie się z nim nie kontaktowała. Jej koleżanka, baristka Simi z lokalnej kawiarni, będzie zastanawiać się, co się jej przytrafiło, jako że Riley obiecała jej pojawiać się w lokalu co kilka dni. Zostanie w domu Morta groziło niebezpieczeństwem dla nich wszystkich. Myśliwi i tak mogli tu przybyć. Jedynym wyjściem dla niej i jej taty była ucieczka z miasta i ukrycie się w bezpiecznym azylu, zanim chłopcy z Watykanu wreszcie się nie znudzą i nie wrócą do Rzymu. Będziemy musieli zacząć od nowa. Znaleźć jakieś miejsce do życia. Muszę poszukać innej pracy. Jeśli zniosą to wszystko, być może Riley zdoła przekonać Lucyfera, aby ponownie złożył ciało jej taty w grobie. A wszystko dlatego, że chciałam, żeby ktoś mnie pokochał.

*****

Mimo iż niektórzy nie zgodziliby się z teorią, że Westin Peachtree Plaza to więzienie, jeden z wytrawnych myśliwych pilnujących drzwi wiodących do hotelowego pokoju powiedział Beckowi, że nie może samodzielnie opuszczać pomieszczenia i odejść stąd tak, jak pragnął. Ponieważ zapowiadało się na to, iż chłopak pobędzie tu przez dłuższy

czas, udał się do łazienki. Przetarcie włosów mokrym ręcznikiem usunęło większość ziemi z jego jasnych kosmyków. Den upewnił się, że nie namacza bandaża. Egoistyczne poczynania Riley sprawiły, że wysłannicy Watykanu zapukali do jego drzwi. To napełniło Becka złością, nie tylko dlatego, że dziewczyna pozwoliła Upadłemu na zrobienie sobie podobnej krzywdy, ale również dlatego, że obiecał jej ojcu, iż zadba o jej bezpieczeństwo. Zraniona duma młodego łowcy stanowiła najmniejsze z jego zmartwień. O wiele bardziej martwiło go to, co uczynią z małą myśliwi, kiedy już ją złapią? Wytoczą jej proces? Zamkną ją? A może coś gorszego? Zdając sobie sprawę z tego, że odpowiedzi na te pytania nie nadejdą poprzez gapienie się w lustro, Denver wrócił do sypialni. Pilnujący go facet nie spuszczał więźnia z oka, jak zawsze czujny. Otrzepawszy odzież, co zaowocowało upadkiem sporej ilości suszonej trawy na dywan, Beck rozwiązał sznurówki w roboczych butach i opadł plecami na królewskie łoże. Było ono jednym z tych wymyślnych posłań, jakie często można spotkać w drogich hotelach. W czasie swojej służby w armii

chłopak

nauczył

się

sypiać

na

rozmaitych

twardych

powierzchniach, zatem coś tak miękkiego wydawało mu się po prostu niewygodne. Według jego rachuby, pilnowało go dwóch myśliwych: jeden stał na korytarzu, a drugi przebywał wraz z nim w pokoju. Beck mógł spróbować ucieczki, ale zarobiłby w ten sposób kulkę w plecy. Kapitan Salvatore obiecał zatelefonować do mistrza Stewarta i z pewnego irracjonalnego powodu, Denver ufał w jego prawdomówność. Jeśli łowca wykaże się cierpliwością, Szkot go stąd wyciągnie.

Strażnik z hotelowego pokoju miał hiszpańską urodę, przenikliwe spojrzenie i muskulaturę zawodowego boksera. Nie spuszczał oka z więźnia, śledząc każdy jego ruch. −

Czy

możesz

z

tym

skończyć?

–

warknął

Beck.

–

Doprowadzasz mnie do szaleństwa. Koleś wzruszył ramionami, po czym usadowił się w obrotowym krześle, gapiąc się w bok na odległość kilku stóp od łowcy. Był to zawsze jakiś postęp. −

Jak długo to potrwa?

Zero odpowiedzi. Zdając sobie świetnie sprawę z tego, że nie dowie się niczego wartościowego, zanim jego porywacze nie będą na to gotowi, Beck zszedł z posłania i zaczął wykonywać ćwiczenia, które zawsze pomagały mu rozładować emocje. Pięćdziesiąt przysiadów poprzedzało pięćdziesiąt pompek. Potem kolejne pięćdziesiąt pompek, tyle że zrobionych na jednej ręce. Kiedy Denver wylewał z siebie siódme poty, starał się zablokować w umyśle pewne wspomnienia: wizję Riley łkającej w jego objęciach, obraz wszystko wiedzącego uśmieszku na twarzy upadłego anioła. Paul byłby bardzo zawiedziony, gdyby dowiedział się, że jego córka została tak podle oszukana. Niech to szlag. Zrobiłem, co w mojej mocy, ale to nie wystarczyło. Nigdy nie wystarcza. Den stracił rachubę przy liczeniu pompek i opadł wreszcie na dywan, kiedy jego ramiona osłabły na tyle, żeby móc go utrzymać, a plecy bolały tak bardzo, jakby wylano na nie stopiony ołów. Ból podziałał na niego tak, jak na to liczył, blokując w umyśle rzeczy, o jakich chłopak nie

chciał myśleć. Czując, jak mięśnie mu drżą, Beck wrócił do łóżka, składając ręce pod głową i gapiąc się w wykładany kamieniami sufit. Ktoś musiał dowiedzieć się, że Riley była dziś rano w jego domu, a lista podejrzanych mocno się skracała, jeśli żaden z sąsiadów nie szpiegował dla myśliwych. Mistrz Stewart znał miejsce pobytu dziewczyny: Beck zadzwonił do niego, gdy opuszczał budynek, kipiąc z wściekłości z powodu tego, co zaszło między Blackthorne a aniołem. Istniała wreszcie Justine Armando, kobieta, z jaką młody łowca spędzał ostatnio noce. Justine stanowiła nowy dodatek w życiu Denvera. Była dziennikarką wolnym strzelcem. Zjawiła się w Atlancie mniej więcej w tym samym czasie co myśliwi. Podążała ich tropem, spisując entuzjastyczne relacje z ich wyczynów, podczas gdy wysłannicy Watykanu załatwiali swoje ciemne interesy na całym świecie. Beck również udzielał jej wywiadu. Dwukrotnie. Następnie uczynił krok naprzód i wylądował w jej łóżku. To właśnie w nim leżał dzisiejszego ranka, kiedy zadzwoniła do niego spanikowana Riley. Gdy usłyszał przerażony głos dziewczyny, opuścił ramiona Justine, wybiegając przez hotelowe drzwi, pewien, że córka Paula znalazła się w wielkim niebezpieczeństwie. Czy to reporterka powiadomiła myśliwych o miejscu pobytu Blackthorne? Beck musiał przyznać przed sobą, iż nie miał co do tego pewności. Jedyne, co pamiętał, to wyraz rozdrażnienia na jej twarzy, gdy całował ją na do widzenia. To nie mogła być ona. Denver nie chciał tego zaakceptować, mimo iż wiedział, że Riley od razu w to uwierzy. Nadal rozbrzmiewała w jego uszach przestroga nastolatki odnośnie tego, dlaczego Justine się z nim zadaje i że będzie przez nią cierpiał.

Chłopak sapnął na myśl o tym, iż odpowiada za problemy młodej łowczyni. Gdyby mała zastosowała się do jego rady, nie cierpiałaby tak bardzo. Beck musiał jednak przyznać, że słowa te pozostawały w konflikcie z głosem jego serca. Każdy popełniał błędy i nie kończył w Piekle lub też nie czuł oddechu Kościoła na swoim karku. Kiedy rozległo się pukanie do drzwi, strażnik ostrożnie zerknął w wizjer, po czym odryglował zamek, wpuszczając do środka porucznika Amundsona. −

Mistrz Stewart wie już, że cię aresztowaliśmy i że nie

opuścisz tego miejsca, zanim nie dostaniemy w swoje łapy małej Blackthorne – powiedział po angielsku z wyraźnie słyszalnym akcentem. Cóż, Szkot zna już przynajmniej miejsce mego pobytu. −

Skoro tak, co powiesz na jakieś śniadanie?

Mężczyzna warknął, zatrzaskując za sobą drzwi. Gapiąc się w sufit, Denver Beck mógł myśleć wyłącznie o córce Paula: o jej gorzkich łzach i niewyobrażalnej furii. O tym, jak podle poczuł się, kiedy podopieczna zdradziła mu, co zrobiła. Dobrze się stało, że łowca nie znał miejsca ukrywania się Riley Blackthorne. Czując się tak jak teraz, sam wydałby ją myśliwym.

Ro z d z i a ł 3 Riley przechadzała się po domu Morta, próbując się nie zgubić. Budynek okazał się większy, niż początkowo sądziła. Ściany zbudowano z wiekowych cegieł, a strop oparto na drewnianych przęsłach. Miejsce to można by uznać za odjazdowe, jeśli lubiło się architekturę wnętrz w stylu magazynów. Owalne pomieszczenie służyło za biuro Mortimera. Wczesne popołudnie wlewało się do środka przez świetliki, tworząc na wytartej drewnianej posadzce złote punkciki. Nekromanta oraz ojciec łowczyni byli pochłonięci absorbującą dyskusją, zasiadając przy piknikowym stole i zajmując ustawione naprzeciwko siebie ławy. Będąc mniej więcej wzrostu Riley, choć zauważalnie szerszy, Mortimer Alexander posiadał przyjemną z wyglądu, okrągłą twarz oraz szczery uśmiech, mimo iż za tą powierzchownością krył się gwałtowny duch.

Wskrzesiciel

został

wybrany

na

Adwokata

Społeczności

Nekromantów w Atlancie, a podobny zawód nie przysparzał mu przychylności kolegów po fachu, którzy spędzali większość czasu na wydobywaniu zmarłych z ich grobów oraz sprzedawaniu ich ciał jako darmowych służących dla miejskich bogaczy. −

Riley – powiedział Mort. – Lepiej się czujesz?

−

Tak – odparła dziewczyna, uciekając się do uprzejmego

kłamstwa. Jeśli mogła cokolwiek powiedzieć o swoim samopoczuciu, to stało się ono jeszcze gorsze niż wcześniej. Nocny koszmar nadal błąkał się po zakamarkach jej umysłu niczym potwór skrywający się pod dziecięcym łóżkiem. −

Oto i moja ulubiona córka – zawołał jej ojciec, a na jego

twarzy wykwitł radosny uśmiech. Paul Blackthorne miał teraz na sobie ubrania należące do Mortimera – podkoszulek oraz jeansy. Obie części garderoby były na niego sporo za szerokie. Spodnie kończyły się na wysokości kostek i całkowicie kłóciły się z czarnymi skarpetkami oraz eleganckim obuwiem. Riley musiała znaleźć swemu ojcu odpowiednią odzież, ale udanie się do ich mieszkania mogłoby okazać się zbyt trudne, ponieważ nie było wątpliwości, że myśliwi obstawili budynek. W chwili, kiedy łowczyni opadła na ławę obok swego taty, ten otoczył ją ramieniem. Dziewczyna przytuliła się do niego. Niektóre rzeczy nigdy się nie zmienią, nawet jeśli Paul nie należał już do świata żywych. Mort przełknął ślinę. −

Wstawiłem twoje auto do swojego garażu – powiedział,

wskazując na należące do Riley kluczyki, leżące na blacie. – Jeśli wysłannicy Watykanu patrolują ulice, nie rzuci się im w oczy. Riley kompletnie o tym nie pomyślała. −

Dzięki.

−

Z najświeższych wiadomości: lord Ozymandias wścieka się,

że ktoś wykradł twego tatę sprzed jego nosa. Jako

najpotężniejszy

nekromanta

w

Atlancie

Ozymandias

próbował pozyskać ciało jej taty od chwili, kiedy Paul zmarł. Podczas czuwania na cmentarzu wskrzesiciel uciekał się do podłych sztuczek magicznych, próbując namówić dziewczynę do przerwania ochronnego kręgu, który bronił dostępu do mogiły jej ojca. Niestety, raz za razem ponosił klęskę i zwłoki Blackthorne'a pozostawały nietknięte. Zanim nie wtrącił się w to wszystko sam Lucyfer.

−

Dobrze wiesz, że to tylko jego urażona duma – odparła

łowczyni, ciesząc się z powodu podobnych wiadomości. Wtedy jednak uleciała z niej cała radość. – Czy Ozy tu przyjdzie? Mort wzdrygnął się na podobne zdrobnienie imienia najstarszego rangą wskrzesiciela. −

Owszem, jeśli odkryje, że twój tata się u mnie zatrzymał.

Po tych słowach zapadła niezręczna cisza. Ojciec Riley sączył jakiś płyn z butelki wypełnionej luminescencyjnym płynem, który przypominał z wyglądu sok pomarańczowy upstrzony opalizującymi drobinkami. −

To stabilizator – wyjaśnił Alexander, zanim dziewczyna

zdążyła o to zapytać. – Skromna magiczna mikstura z dodatkową energią witalną. To właśnie z tego powodu pachnie pomarańczami. Twój ojciec musi przyjmować jej spore ilości. Struny głosowe osób wskrzeszonych zbyt łatwo się przesuszają. Łowczyni nie miała pewności, czy ma ochotę na lekcję fizjologii Deaderów, ale i tak jedną otrzymała. Wiązała się ona z zatrzymaniem w domu nekromanty. −

Dyskutowaliśmy z twoim tatą, kiedy jeszcze spałaś i obaj

stwierdziliśmy, że mistrz Stewart jest twoją największą nadzieją, jeśli idzie o myśliwych – dodał Mort. – Usłuchają go. −

Jaaasne – odpowiedziała Riley. – Ogłoszą mnie heretyczką i

spalą na stosie. Wiem, do czego to zmierza. Paul ujął córkę za rękę. −

Nie naraziłbym cię na... niebezpieczeństwo.

Ale tak się stało. Zawarłeś układ z Piekłem, a zatem, kiedy umarłeś, jego wysłannicy zgłosili się po mnie.

Dziewczyna nie odważyła się powiedzieć tego głośno i zamiast tego zagryzła od środka dolną wargę. −

Mogę podjąć trochę pieniędzy i możemy gdzieś wyjechać –

zasugerowała. −

Ale gdzie? Paul mówił, że masz ciotkę w Fargo, ale myśliwi

na pewno ją sprawdzą. Nie możesz mieszkać na ulicy. To niebezpieczne dla dziewczyny w twoim wieku. Łowczyni popatrzyła na swojego tatę. −

Nie mogę cię tu zostawić, tato. Mort nie potrzebuje

nieprzyjemności ze strony myśliwych oraz innych nekromantów. Musimy zatrzymać się gdzieś indziej. −

To twój wybór – powiedział uroczyście Alexander – ale

uważam, że Paul powinien zostać ze mną. Jest tu bezpieczniejszy. Mogę się o niego zatroszczyć i utrzymać go w dobrej kondycji. −

A ja nie mogę? – zapytała, zbyt zmęczona, żeby wściekać się

na podobną sugestię. −

Nie znasz się na magii – odpowiedział Mortimer łagodnym

tonem. – Opieka nad twoim ojcem wymaga znajomości kilku zaklęć, sztuki sporządzania eliksirów oraz sporej finezji. Jeśli nie włożysz w to odpowiedniej dawki troski, po kilku tygodniach ciało Paula zacznie ulegać dezintegracji, podczas gdy umysł nadal będzie działał. Twój tata będzie ze mną bezpieczniejszy niż z kimkolwiek innym. Był to bardzo mocny argument, mimo iż Riley nie chciała tego przyznać. Siedzący obok niej Paul Blackthorne zaczął intensywnie mrugać powiekami. −

Co się dzieje? Jesteś zmęczony czy coś? – spytała jego córka.

To Mortimer udzielił jej odpowiedzi. −

Wskrzeszeni mają w sobie bardzo mało albo wcale siły

witalnej i szybko się męczą. Twój ojciec będzie przez chwilę w stanie zawieszenia, a kiedy odpocznie, wróci do nas. −

Och. Czy mistrz Stewart może zmusić myśliwych do dania mi

spokoju? −

Nie – odpowiedział nekromanta – ale może z nimi

negocjować, występując w charakterze przedstawiciela Gildii. Szkot byłby lepszym wyborem do mistrza Harpera, łowcy, którego uczennicą została dziewczyna. Starzec nienawidził Riley i jej taty. Gdyby tylko otrzymał sposobność odegrania się na którymś z nich, bez wahania by to uczynił. −

Jesteś pewien, że Stewart mi pomoże? – spytała łowczyni.

−

Miałem z nim do czynienia jako Adwokat Społeczności

Nekromantów i mam jedynie dobre doświadczenia. Mimo to będziesz musiała szybko się namyślić. Im dłużej to potrwa, tym ciężej będzie zmusić wysłanników Watykanu do współpracy. Współpracy? Z tego, co dziewczyna wiedziała o chłopcach z Rzymu, to nie byli oni zaznajomieni z tym słowem. Blackthorne widziała ich wysoce wyspecjalizowany sprzęt oraz wojskową etykę zawodu. Bez względu na zawartą przez Riley umowę z Niebem, myśliwi będą zainteresowani jedynie jej pogawędką z Księciem Ciemności oraz jej stosunkiem cielesnym z Upadłym. −

Gdybym

wymamrotała.

tylko

miała

jakąś

kartę

przetargową...

–

Jej ojciec zakaszlał, po czym wziął pokaźny łyk lśniącej mikstury. −

Woda... święcona.

Przez to, że Paul tak szybko się męczył, jego córka nie mogła wejść z nim w dyskusję na temat podrabianej wody święconej, którą rozprowadzano w Atlancie. − –

Kto twoim zdaniem za to odpowiada? Nie mam pojęcia. – Tata łowczyni zamrugał kilkakrotnie

powiekami, po czym zamknął oczy, zupełnie jakby ktoś wcisnął zamontowany w jego ciele przycisk „off”. Dziewczyna skupiła się na Morcie. −

To tak, jakby posiadał wygaszacz ekranu. Czy to się będzie

stale powtarzać? −

Niestety. Twój ojciec jest zdolny do procesów myślowych na

wysokim poziomie, co zawsze wiąże się z ogromnym obciążeniem fizycznym. −

Jak go znalazłeś?

−

Nie znalazłem. Paul zjawił się w progu mego domu wczoraj

późno wieczorem. Na początku myślałem, że to z powodu zaklęcia zapraszającego, jakiego użyłem, oferując mu schronienie, jeśli twój tata uwolni się od nekromanty, który go ożywił. – Spokojne brązowe oczy Morta spotkały się ze spojrzeniem łowczyni. – Ale teraz wiem, że nie o to chodzi. Nie jest pewien, czy tata powiedział mi o Lucyferze. I tak się nie stało, ponieważ Książę Ciemności sam dostarczył jej podobną informację. −

Wiem, kto wskrzesił mego ojca – odpowiedziała dziewczyna.

– To, czego nie rozumiem, to dlaczego Lucyfer zwrócił mu wolność. Mortimer zauważalnie się odprężył. −

Mnie także to frapuje. Posiada już duszę Paula. Po co mu

jeszcze jego ciało? Łowczyni wzruszyła ramionami. Było to kolejne pytanie bez odpowiedzi. Tereyza, gosposia Alexandra, weszła do pomieszczenia, niosąc w dłoniach tacę. Riley została poczęstowana czymś, co wydzielało intensywny owocowy zapach. −

Herbata zawsze oczyszcza umysł – rzekł nekromanta.

Jedyna rzecz, jaka oczyszczała umysł dziewczyny, to gorąca czekolada, ale widocznie nie figurowała ona w tutejszym menu. −

Wyczuwam w tobie wewnętrzny konflikt – powiedział

Mortimer. – Czy chciałabyś o tym pogadać? Łowczyni zaprzeczyła ruchem głowy. Mimo iż ze wszystkich sił pragnęła zwalić swoje problemy na cudze barki, to ona odpowiadała za popełniony przez siebie błąd. Musiała znaleźć jakiś sposób, aby dostać się do ich mieszkania, zabrać schowane tam pieniądze, a potem zdecydować, gdzie się uda. Cały szkopuł tkwił w przemknięciu się do apartamentu całkowicie niezauważona. Zastanawiam się... Łowczyni wyłowiła z kurierskiej torby swoją licencję. Zdjęcie, jakie na niej umieszczono, zostało wykonanie, kiedy Blackthorne miała wycieniowane włosy z dziwacznym miszmaszem brązowych i czarnych pasemek. Kiedy jej ojciec zobaczył tę fotografię, zażądał, żeby córka wróciła do swego naturalnego, nudnego koloru.

−

Co to za diaboliczny uśmieszek? – spytał Mort znad kubka z

herbatą. −

Myśliwi szukają tej Riley – powiedziała, wskazując na swoją

twarz. – A co jeśli będę wyglądać zupełnie inaczej? – To rzekłszy, dla kontrastu podniosła łowiecką licencję. – Może jeśli pofarbuję włosy, uda mi się przemknąć. −

Nie ma takiej potrzeby. Mogę załatwić to za pomocą magii.

Blackthorne zamrugała powiekami. −

Możesz?

Czemu o tym nie pomyślała? Pewnie dlatego, że sączący herbatę Mort nie wyglądał na zbyt utalentowanego magicznie. −

Jasne – odparł nekromanta. – To łatwe zaklęcie. Mogę

sprawić, że będziesz wyglądać, jak tylko zapragniesz. Brzmiało to jak konkretny plan, co znaczyło, iż musiał posiadać słabe punkty. −

Co zrobi Watykan, jeśli dowie się, że używałam przeciwko

niemu magii? −

Na pewno nic przyjemnego – odpowiedział jej gospodarz.

−

Też tak sądzę. – Mimo to Riley nadal uważała, że gra jest

warta świeczki. – Czy mogę skorzystać z twojej komórki? - spytała. Po tym jak Alexander użyczył jej telefonu, zatelefonowała do swojego najlepszego przyjaciela, Petera. −

Riley? Gdzie się podziewałaś? Starałem się dodzwonić... –

zaczął jej kumpel. Łowczyni przerwała mu, mówiąc, czego potrzebuje.

−

Po co to wszystko? – zapytał.

−

Polują na mnie myśliwi. Jeśli mi pomożesz, możesz mieć z

ich strony straszne problemy. Zapadła długotrwała cisza. −

Jeśli się na to nie zgadzasz, po prostu mi o tym powiedz,

Pete. Nie zezłoszczę się na ciebie. −

Nie, w porządku – powiedział w końcu jej przyjaciel. – Mego

taty nie będzie w domu przez najbliższe dwie godziny i będę potrzebował jego samochodu. −

Nie ma sprawy. Muszę jakoś dostać się do swojego

mieszkania i lepiej, jeśli nastąpi to bliżej wieczoru. −

A potem co?

−

Opuszczam miasto.

W

słuchawce

ponownie

zapadła

cisza.

Wreszcie

chłopak

przemówił: −

Gdzie i kiedy mam po ciebie podjechać?

Riley poradziła się w tej kwestii Morta, który podał jej lokalizację w odległości jednej czwartej mili od jego domu, blisko centrum Little Five Points. Łowczyni przekazała wytyczne Peterowi, dołączając do tego informację o godzinie spotkania. −

Okej. Do zobaczenia wkrótce – powiedział Pete, rozłączając

się. Peter mi pomoże. Może się jednak uda. Dziewczyna oddała komórkę swojemu gospodarzowi, a on w zamian za to podsunął jej tacę obładowaną pysznymi wypiekami.

– Strucli? – spytał. Blackthorne wzięła dla siebie dwa kawałki ciasta, układając je na niewielkim talerzyku naprzeciwko siebie. Skoro miała bawić się w kotka i myszkę z chłopcami z Watykanu, potrzebowała porządnego zastrzyku energii.

*****

Po mniej więcej godzinie pracy, magiczne wysiłki Morta zaowocowały powstaniem brązowej bransoletki o szerokości mniej więcej dwóch cali, z bliźniaczymi klamrami i kilkoma symbolami arkanów wyrytych w grubej skórze. −

Czy one coś oznaczają? – spytała Riley.

Nekromanta pokręcił głową. −

To tylko dla potrzeb pokazu. – Wręczył przedmiot łowczyni.

– Przygotuj się na całkowitą odmianę. Blackthorne mogłaby przysiąc, że poczuła łaskotanie na lewym nadgarstku w miejscu, gdzie przepaska dotykała jej skóry, po czym wedle instrukcji udała się wraz ze swoim gospodarzem do lustra w łazience. Jej nowe ja miało postrzępione włosy, które wyglądały, jakby ktoś wystrzygł je dziecięcymi nożyczkami. Fryzura stanowiła zapierającą dech w piersiach mieszaninę błękitu, czerni oraz białych pasemek. Dwa bardzo cieniutkie warkoczyki zwisały jej aż do pasa. One również były śnieżnobiałe. Dziewczyna posiadała przezroczysty

ćwiek we brwi,

niebieski w płatku nosa oraz wiele różnokolorowych kolczyków w uszach. Jeden umiejscowiono również w języku. W rzeczywistości Riley nigdy nie odważyłaby się na taki krok. Obracając się wokół własnej osi, studiowała wzrokiem intensywnie czerwony tatuaż, który zaczynał się z tyłu karku i oplatał wokół gardła. Był to nietoperz z ogromnymi kłami. −

Okej, wyglądam inaczej – powiedziała, a jej ciałem

wstrząsnął dreszcz. Tak naprawdę, to całkiem odjazdowo. Jako że spora ilość dzieciaków w Atlancie miała tatuaże oraz kolorowe fryzury, łowczyni świetnie wtapiała się w tłum. Mort skinął z aprobatą. −

Myśliwi mogą zwrócić na ciebie uwagę ze względu na wiek,

ale jedno spojrzenie wystarczy, by stwierdzili, że nie jesteś Riley Blackthorne. Nie jestem do niej ani trochę podobna. Na tym przecież polegało używanie magii. −

Jak długo utrzyma się ten efekt?

−

Jeśli będziesz nosić bransoletkę, zamienisz się w Narzeczoną

Frankensteina. Jeśli ją zdejmiesz, staniesz się prawdziwą Riley. −

Mógłbyś zbić fortunę na Halloween.

Nekromanta zachichotał. −

Słaby punkt tego zaklęcia polega na tym, iż magia zużywa

odrobinę twojej energii witalnej. Będziesz bardziej zmęczona niż zazwyczaj, a zatem zakładaj bransoletkę tylko wtedy, kiedy bezwzględnie będzie ci potrzebna, dobrze? −

Czy ktoś inny może z niej skorzystać? Zabawnie byłoby

wypróbować ją na Peterze. −

Nie. Jest z tobą związana. Lepiej, żeby myśliwi nie

zorientowali się, że ją nosisz. Traktują magię bardzo poważnie, nawet jeśli jej nie lubią. Jeśli zorientują się, do czego służy przepaska, nie skończy się to dla ciebie zbyt przyjemnie. −

Rozumiem.

Kiedy wrócili do biura Morta, jeden rzut oka wystarczył, aby łowczyni przekonała się, że jej tata nadal ucina sobie drzemkę. −

Przekaż tacie, że nic mi nie będzie i że powiadomię was o

miejscu swojego pobytu. Nie pozwól mu się o mnie martwić. −

Paul zamartwiałby się o ciebie, nawet gdybyś siedziała tuż

obok niego – odparł Mortimer z łagodnością w głosie. Nekromanta się nie mylił. Właśnie dlatego przyszedł najlepszy moment na to, żeby sobie pójść. Sytuacja skomplikuje się, gdy ojciec Riley się obudzi i odkryje, że córka go porzuciła, choć na pewno ją zrozumie. Dziewczyna miała przynajmniej taką nadzieję. −

Kupiłem ją, kiedy spałaś – powiedział Mort, wręczając

dziewczynie komórkę. Należała do tych tanich modeli na kartę. – Nie jest z tobą w jakikolwiek powiązana, a ja będę uzupełniał ci pakiet minut, gdy tylko zajdzie taka potrzeba. Zapisałem ci w książce adresowej swój numer, w razie gdybyś miała jakieś kłopoty. Ten facet był wspaniały i Riley nie omieszkała mu o tym wspomnieć. Nieśmiały uśmieszek wkradł się na oblicze nekromanty, gdy łowczyni wyraziła na głos podobny komplement, jednak wskrzesiciel nijak się z nim nie ujawnił.

Po tym, jak Blackthorne upewniła się, że ma wszystko, czego potrzebuje, złożyła pocałunek na czole śpiącego ojca i zerknęła w jego stronę – być może po raz ostatni. −

Kocham cię. Nie martw się, od tej pory będę grzeczna. –

Żadnych więcej kłamliwych aniołów. – Kto wie? Może znajdę jakiś sposób, żebyś znalazł się w Niebie razem z mamą. Był to stek bzdur, mimo iż dziewczyna zawarła przecież układ z Lucyferem, który w zamian obiecał spełnić jedno z jej życzeń. Czy mogła poprosić o uwolnienie ojca z Piekła? Zawsze istniała przecież jakaś nadzieja i Riley postanowiła się jej uczepić. Dziewczyna pocałowała Paula po raz ostatni, czując napływające pod powieki łzy, po czym udała się w ślad za nekromantą w kierunku tylnego wyjścia z budynku prowadzącego do żwirowej alejki. −

Jeśli będziesz musiała wrócić, bransoletka stanowi również

klucz – rzekł wskrzesiciel. – Przyłóż ją do drzwi, a zostaniesz wpuszczona do środka. −

Wow.

Kto by pomyślał, że magia może być wreszcie pomocna? Oblicze Morta spoważniało. −

Proszę, uważaj na siebie.

−

Będę. Dzięki, jestem twoją dłużniczką. – Pod wpływem

impulsu, Riley mocno objęła przyjaciela, mimo iż jej ramiona nie były w stanie w pełni go otoczyć. Mortimer oblał się rumieńcem. Kiedy nekromanta zamknął za nią drzwi, drewno zalśniło i stało się jednolitą powierzchnią. Wkrótce dziewczyna zostanie zdana na siebie,

podróżując od jednego miasta do drugiego i starając się uciec myśliwym z Watykanu. Oraz demonom. Riley wsunęła na ramię ramiączko swojej łowieckiej torby. Jedyne, o czym mogła teraz myśleć, to co powie jej tata, kiedy odkryje, że córka zniknęła.

Ro z d z i a ł 4 Więzień spodziewał się wizyty obsługi hotelowej, ale zamiast tego do pokoju wkroczyła rudowłosa dziewczyna. Chłopak wstał z posłania, kiedy Justine Armando pojawiła się w apartamencie w towarzystwie jednego z myśliwych. −

Cześć, Beck – powiedziała, ciskając swój drogi skórzany

płaszcz na najbliższe krzesło i robiąc to samo ze złożoną na pół gazetą, która wylądowała na nocnym stoliku. – Usłyszałam, że jesteś w hotelu, więc postanowiłam złożyć ci wizytę. Strażnicy nie mogli powstrzymać się od gapienia – najwyraźniej nie oglądali ślicznej reporterki w akcji. Posiadająca żywo zielone, szmaragdowe oczy dziennikarka była drobnej postury kobietą z intensywnie rudymi włosami, które spływały na jej ramiona w plątaninie dzikich loków. Jej akcentu nie dało się jednoznacznie zidentyfikować, a mimo to przypominał werbalny miód. Uwaga Denvera skupiła się na myśliwych. −

Możecie dać nam trochę prywatności?

Mężczyźni zaczęli żywo o czymś dyskutować, używając języka włoskiego. Wyglądało na to, że odpowiedź nie będzie pozytywna. Justine wtrąciła się do dyskusji, również po włosku, a strażnicy najwyraźniej od razu zmienili zdanie. Armando oddziaływała na przeciwną płeć. Kiedy drzwi się za nimi zamknęły, dziewczyna usiadła na krześle, przyjmując taką pozycję, aby Beck zyskał jak najlepszy widok na jej długie nogi. Łowca opadł na posłanie, żałując, że wygląda tak koszmarnie. −

Jak się dowiedziałaś, że tu jestem?

Dziennikarka wydęła wargi.

−

Jestem reporterką. Kiedy usłyszałam, że Denver Beck

przebywa w areszcie nałożonym na niego przez myśliwych i trwają poszukiwania córki mistrza Blackthorne'a, musiałam przekonać się, czy to prawda. – Dziewczyna przybliżyła się do Dena. – Nie wiesz, gdzie ona jest, prawda? A zatem nie chodziło jej o sprawdzenie, jak się miewał. Beck niejasno to podejrzewał, a mimo to jego męskie ego przyjęło na siebie kolejny cios. −

Nie, nie wiem, gdzie jest Riley, w przeciwnym wypadku mój

tyłek nie przesiadywałby teraz w tym pokoju – warknął. – Ta mała może być dosłownie wszędzie. Zna wiele miejsc, w jakich można się ukryć. −

Czemu tak bardzo zależy im na jej pojmaniu? Czy to z

powodu Upadłego, czy czegoś jeszcze? Chłopak cały zesztywniał. −

Jakim cudem wiesz o Upadłym?

−

Zdradził mi to jeden z myśliwych. – Justine wygładziła

spódnicę. – Czemu Riley zatelefonowała do ciebie dzisiejszego ranka? Nerwowy dreszcz przebiegł po plecach Becka. Za dużo pytań. −

To sprawa prywatna – powiedział, krzyżując ramiona na

klatce piersiowej. Koniec dyskusji. Armando zrozumiała aluzję. −

Jak sobie życzysz. – Wstała, sięgając po swój płaszcz. –

Liczyłam na to, że wymuszę na Eliasie twoje uwolnienie, ale Salvatore będzie potrzebował więcej informacji, żeby usprawiedliwić podobną

decyzję. Elias. Dziennikarka zaliczyła „epizod” z kapitanem i nie omieszkała wykorzystywać tego faktu do osiągania własnych korzyści. W tym wypadku oczekiwała prywatnych kąsków na temat Riley. −

Nie mogę mu pomóc. – Denver obstawał przy swoim.

Justine posłała mu smutny uśmiech, składając na jego policzku pocałunek. Następnie odsunęła się od niego, poprawiając płaszcz na jednym z ramion. −

Dla ciebie – powiedziała, wskazując na leżącą na nocnym

stoliku gazetę. Beck nie kłopotał się sięgnięciem po nią. Nie zamierzał ujawniać, że ledwo radził sobie z czytaniem. −

Kolejny artykuł będzie dłuższy – dodała reporterka.

−

Co takiego? – spytał chłopak, mocno skonfundowany.

−

Jesteś ciekawym obiektem do opisywania. Jedna praca nie

oddałaby ci sprawiedliwości. −

Nie czuję się dobrze z...

−

Beck – powiedziała Armando, nagle przyciągając całą uwagę

łowcy. – Myśliwi nie spoczną, nim nie znajdą dziewczyny. Jeśli im nie pomożesz, oskarżą cię za współudział. −

Nie mogę im pomóc, ponieważ nie mam bladego pojęcia,

gdzie jest Riley. Justine ponownie go pocałowała. Tym razem trwało to dłużej i skoncentrowało się na wargach. Po tym, jak zatrzasnęły się za nią drzwi, zapach kwiatowych perfum nadal wisiał w powietrzu, przypominając

młodemu łowcy o wspólnie spędzonym czasie oraz o tym, jak świetnie się między nimi układało. Den otworzył gazetę i zaczął poszukiwać dwóch słów, które najlepiej znał: swojego imienia i nazwiska. Kiedy odnalazł stosownym artykuł, czytał go w nużąco powolnym tempie. Niektóre wyrazy miały sens, inne nie. Nic jednak nie przedstawiało się negatywnie. Jestem cholernym paranoikiem. Zadawanie pytań to jej praca. Czemu w takim razie Beck miał złe przeczucia odnośnie Justine Armando? Aby nie utracić trzeźwości umysłu poprzez przebywanie w zamknięciu, młody łowca skoncentrował uwagę na ekranie wielkiego telewizora. Mimo iż znalezienie jakiegoś wyuzdanego filmu dla dorosłych, za który musieliby zapłacić wysłannicy z Watykanu, a który mógłby ich wkurzyć, było niesamowicie wręcz kuszące, Den wybrał program dokumentalny

poświęcony

piramidom.

Chłopak

zawsze

pragnął

podróżować po świecie, ale oprócz jego epizodu w armii na Bliskim Wschodzie, ciągle pozostawał w Georgii, Georgii i znowu Georgii. Kiedy narrator opowiadał właśnie o jednym z grobowców faraona, w drzwiach hotelowego pokoju pojawił się myśliwy, który wręczył Beckowi jego telefon. −

Beck.

−

Tu Donovan.

Młody łowca wyprostował się na siedząco. Telefonował do niego szeryf z hrabstwa, w jakim chłopak się wychował. Den nie rozmawiał z tym facetem od ponad sześciu miesięcy. Telefony komisarza kojarzyły się zazwyczaj Beckowi z niezbyt miłymi rzeczami. −

Co się dzieje? – zapytał łowca neutralnym tonem.

−

Zaczęło się robić gorąco. Wciąż pojawiają się pytania

odnośnie tego, co wydarzyło się wiele lat temu na bagnach. Rodzice tego dzieciaka napierają na mnie, bym poszukiwał odpowiedzi. Uznałem, że być może miałbyś ochotę o tym wiedzieć. O Boże. −

Mówiłem ci już, że nie mam z tym nic wspólnego.

Cisza. Donovan nie zatelefonowałby do niego jedynie po to, aby przekazać złe wiadomości. −

A zatem, o co naprawdę chodzi? – spytał Beck.

Szeryf głośno przełknął ślinę. −

Twoja mama ma się bardzo źle. Wybierasz się może w

odwiedziny? Denverowi nie spodobał się ton głosu mężczyzny. Poczuł się jak łajane dziecko. −

Kiedy przyjdzie stosowna pora.

−

Nie to chciałem usłyszeć.

Łowca wykręcił się plecami do stojących w progu myśliwych, starając się ze wszystkich sił nadać tej rozmowie prywatny charakter. −

Przyjadę, kiedy będę miał czas. Nie kłopocz się nawet

wmawianiem mi, że matka chce mnie zobaczyć. W przeszłości Sadie udowodniła jednoznacznie, że kompletnie jej nie obchodzę. Zapadła długotrwała cisza. −

Czy wiesz, co się z nią dzieje?

−

Ostatnio, kiedy miałem o niej jakieś wieści, cierpiała na

zapalenie płuc, ale jej stan się poprawiał. −

Ech, do licha – powiedział mężczyzna. – Nie powiedziała ci.

Czemu ta kobieta... −

Nie powiedziała mi o czym?

−

Twoja matka ma raka płuc. Spustoszenie jest ogromne.

Beck przymknął powieki, kiedy przepełniły go sprzeczne emocje. −

Nie wiedziałem, przysięgam.

−

Cóż, teraz już wiesz. Pojmuję, że sytuacja tam u was jest

mocno skomplikowana, ale Sadie może nie mieć tyle czasu. Den nie kłopotał się zadawaniem bezsensownych pytań odnośnie tego, czemu matka nie wyjawiła mu prawdy. To były jej metody. Nie miało to nic wspólnego z byciem silną w obliczu choroby, ale z ich toksycznymi relacjami. Młody łowca zgrzytał zębami, starając się rozluźnić mięśnie szczęki. −

Postaram się przyjechać tak szybko, jak będę mógł.

−

Tylko o tyle cię proszę. Dzięki, Denver. Będę czekał na twoje

przybycie. Chłopak zawiesił połączenie, gapiąc się przez dłuższy czas na wyświetlacz. Kiedy Beck dorastał, Donovan traktował go jak starszy brat. Potem jednak zmienił się w miłośnika praworządności i odesłał Dena z Sadlersville, gdy ten liczył sobie zaledwie szesnaście lat, wysyłając go do wujka w Atlancie, kiedy dzieciak wdał się w bójkę na noże. Szeryf postawił sprawę jasno: Beck miał trzymać się z dala od miasteczka, chyba że pragnął, aby jego kolejne miejsce zamieszkania było więzieniem. Denver nie wrócił do Sadlersville do czasu, zanim wstąpił do armii, na

wypadek gdyby jego kolejna podróż do rodzinnych stron miała odbywać się w worku na zwłoki. Łowca odrzucił komórkę zaniepokojonemu myśliwemu. −

Dzięki.

Tym razem obaj chłopcy z Watykanu wyszli z pomieszczenia. Najwyraźniej uznali w końcu, iż więzień nie zamierzał uciekać ani powiesić się pod prysznicem. Nie istniał żaden sposób na to, aby Beck zdołał skupić się na programie o piramidach, więc wyłączył telewizor. Ze wszystkich rzeczy na świecie, jakich Den się obawiał, Piekło i jego demony zajmowali drugie miejsce po Sadie Beck. A teraz umiera.

*****

Znajdujące się we wschodniej części centrum Atlanty Little Five Points cechowało się typowym dla środka miasta zagęszczeniem ruchu, w tym również pieszego. Dziś nie było inaczej. Kiedy Riley zmierzała na miejsce spotkania, minęły ją klacz ciągnąca wóz, powóz konny oraz zardzewiały Datsun ze zrobioną domową metodą baterią słoneczną przyczepioną na dachu. Benzyna zdrożała do tego stopnia, że miejscowi wybierali środki masowego transportu, używali koni oraz korzystali z energii słonecznej, która pomogłaby im obniżyć koszty podróży. Łowcy nie mieli jednak zbyt dużego wyboru. Schwyciwszy większego demona,

nie mogli ciągać go po mieście w wagonach kolejowych lub autobusach. Płacili zatem pełną sumę za paliwo i sporo klęli. Mimo niesamowitego kamuflażu, jaki zafundował jej Mort, Riley odczuwała olbrzymie podenerwowanie, trzęsąc się w środku niczym osoba wypijająca co najmniej dziesięć kubków kawy dziennie. Dziewczyna

spodziewała

się

pojawienia

czarnych

vanów,

które

zatrzymałby się tuż obok niej, oraz wylewających się z nich odzianych w wojskowe stroje myśliwych. Wtedy dopiero spotkałoby ją cierpienie. Co robią z ludźmi, którzy sypiają z aniołami? Blackthorne wątpiła, aby dawali takiej osobie klapsa oraz wykład na temat moralności. Muszę po prostu pozostawać w ciągłym ruchu, zanim nie wrócą do Rzymu. Riley musiała znaleźć jakąś pracę na czarno. W przeciwnym wypadku jej życie było skończone. Aby uciec na moment przed własnymi obawami, łowczyni weszła do jednego ze sklepów z używaną odzieżą. Skoro planowała opuścić Atlantę, potrzebowała ciuchów. Spostrzegło ją kilkoro ludzi, ale żaden nie wyglądał na przerażonego. Jedna z dziewcząt w wieku Riley uniosła do góry kciuk, krzycząc: −

Mocne!

Łowczyni uśmiechnęła się szeroko. Nigdy nie należała w szkole do wystrzałowych dzieciaków, nie skoro jej rodzice pracowali jako nauczyciele. Kiedy Blackthorne przechadzała się między koszami z używanymi ubraniami, odszukała szarą bluzę z kapturem ze skrzydlatym logo na

przedzie. Sprawdziła cenę – dwa dolary – i podniosła strój do góry, aby sprawdzić rozmiar. Będzie pasować. Kilka koszy dalej odnalazła czarny plecak. Uwielbiała swoją kurierską torbę, ale ta nie sprawdzała się, kiedy wszystkie potrzebne przedmioty lądowały na jej dnie. Denerwowało ją na przykład poszukiwanie błyszczyka do ust. Groziło niebezpieczeństwem, kiedy próbowała odszukać sferę z wodą święconą, z zamiarem ciśnięcia jej pod adresem demona, zwłaszcza jeśli wchodziła w grę każda pojedyncza sekunda. Zupełnie jakbym miała jeszcze kiedyś szansę polować. Riley odepchnęła tę przygnębiająca myśl na bok. Blackthorne sprawdziła zawartość portfela, odliczając pięć dolarów za oba przedmioty. Kiedy wyszła ze sklepu, nadal nie zauważyła choćby śladu Petera, zabrała się zatem za przekładanie rzeczy z jednego bagażu podręcznego do drugiego, nie zapominając o badaniach autorstwa jej ojca, poświęconych historii wody święconej. Gdy trzymała w dłoniach grube pliki papierów, uśmiechnęła się. Bez względu na to, czy Paul Blackthorne

żył

czy

nie,

zawsze

cechował

się

akademicką

skrupulatnością. Na dnie kurierskiej torby łowczyni odnalazła woreczek z koziej skóry, jaki podarowała jej przyjaciółka wiedźma o imieniu Ayden. Dziewczyna całkowicie zapomniała o podarku. Czarownica poleciła jej, aby Riley schowała tam rzeczy, jakie się dla niej liczyły. Póki co spoczywała tam odrobina ziemi z grobu jej taty. Kiedy Blackthorne skończyła przeładunek, zwinęła torbę w rulon i również skryła ją w odmętach plecaka. Gdy opuści Atlantę, będzie potrzebować obu do niesienia swoich rzeczy.

Dziewczyna ponownie przeczesała wzrokiem ulicę. Nie zauważyła vanów należących do myśliwych, ale spostrzegła Petera Kinga siedzącego na kamiennym murku niedaleko studia tatuażu i przyglądającego się czemuś na wyświetlaczu telefonu. Łowczyni przeszła przez ulicę i usiadła w odległości około dziesięciu stóp od chłopaka. Przyjaciel obrzucił ją spiesznym spojrzeniem i wrócił do pisania SMS-a. Skoro najlepszy kumpel nie rozpoznawał Riley, cała ta sztuczka z magią mogła zadziałać. Pete wyglądał teraz inaczej – bardziej niechlujnie i mniej kujonowato – ale nie przeszedł tak dramatycznej przemiany jak ona. Nie włożył swoich okularów, co sugerowało, że zdobył w końcu parę szkieł kontaktowych. Peter zaczął stawiać włosy do góry, na co nigdy nie dopuściłaby jego matka. Pani King wyprowadziła się z domu, wracając do Illinois i zostawiając syna pod opieką ojca, co okazało się najwyraźniej katalizatorem dla kilku zmian. Mimo iż łowczyni ze wszystkich sił pragnęła pogadać z kumplem, raz jeszcze rozejrzała się bacznie wokoło. Gdy upewniła się, że jej znajomy nie był śledzony, przysunęła się bliżej do niego. Peter popatrzył na nią nieco uważniej i tym razem na jego czole wykwitła zmarszczka. Działo się tak zapewne z powodu wszędobylskiej na jej ciele biżuterii. −

Cześć – powiedziała dziewczyna, ściszając głos bardziej niż

zazwyczaj. W ten sposób łowczyni brzmiała, jakby miała grypę. −

Cześć – odpowiedział przyjaciel, ponownie koncentrując

uwagę na wyświetlaczu komórki. Punkt dla Morta. −

Peter? – powiedziała już normalnym tonem. Jego spojrzenie

ponownie pomknęło w jej kierunku. – Co myślisz o nowej Riley? – zapytała, drocząc się z nim. Chłopak ze zdziwienia uniósł brwi. −

Wow. Wynocha. Widziałaś się w ogóle w lustrze?

Dziewczyna wysunęła język, wiedząc, co kumpel uczyni w następnej kolejności. −

O, Boże – odparł, krzywiąc się. – Wiesz, że nienawidzę

kolczyków w języku. Nie mogę uwierzyć, że sobie jeden zafundowałaś. I twoje włosy wyglądają koszmarnie. Riley roześmiała się, przybliżając do chłopaka. −

To wszystko sprawka magii. Noszę bransoletkę, która za to

odpowiada. Wystarczy, że ją zdejmę i znowu zamieniam się w dawną siebie. −

Żartujesz, prawda? Nie, nie żartujesz. A zatem, gdzie się

ukrywasz? Blackthorne wychyliła się w jego stronę, podając mu szeptem adres. −

To nekromanta, który pomógł ci w kwestii magii? – Riley

przytaknęła. – Cóż, to działa. – Pete zmarszczył czoło. – Czy to tatuaż wampira-nietoperza na twojej szyi? −

Tak. Przyznaj: jest odlotowy.

−

Tak, jest – rzekł Pete z niechęcią.

Dziewczyna rozejrzała się spiesznie wokoło. −

Znalazłam tatę. Jest w domu Morta.

−

Brawo ! – zawołał kumpel, po czym przybili sobie piątkę.

Następnie chłopak wyraźnie posmutniał, uzmysławiając sobie, co to oznacza. – Jaki on teraz jest? −

Przypomina osobę, która przez cały noc uczyła się do

egzaminu. Ma momenty genialnych przebłysków, ale potem następują długie przerwy, kiedy kompletnie się wyłącza. −

To fatalnie. – Peter wstał z miejsca, wciskając komórkę do

kieszeni. Wyraźnie gdzieś się spieszył. – Przypomnij mi, żebym nigdy nie zgodził się na wskrzeszenie. −

To jest nas już dwoje, stary.

Ro z d z i a ł 5 Riley uśmiechnęła się na tę zamianę ról. − Mogłabym się do tego przyzwyczaić – powiedziała, kiedy Peter wjechał swoim wozem między dwie konne karoce. – Z reguły to ja muszę cię wszędzie wozić. Przyjaciel zerknął w stronę Blackthorne, zrobił karcącą minę, po czym ponownie wlepił spojrzenie w jezdnię. − Tata powiedział, że mogę jeździć tym wozem, pod warunkiem, że będę zalewał bak. Co oznacza, że nie będę robił tego zbyt często, jeśli chcę kupić w tym roku nowy komputer. − Rodzice są w tej kwestii bardzo przebiegli – stwierdziła łowczyni. – Dają ci coś jedną ręką, a odbierają drugą. − Czemu myśliwi chcą cię dorwać? − Później ci to wytłumaczę. Pete zaadresował jej zafrasowane spojrzenie. − Nigdy nie przeciągasz wyjaśnień, chyba że to coś naprawdę paskudnego. − Bo takie jest. Odrobinę za późno Riley uświadomiła sobie, że przyjaciel nie zmierza wcale w kierunku jej mieszkania. − −

Hej, gdzie jedziemy? Do fabryki wody święconej, którą wtedy odwiedziliśmy.

Musimy przeprowadzić dochodzenie i przekonać się, co się naprawdę tam dzieje.

−

Co? Jestem wyjęta spod prawa – odpowiedziała dziewczyna.

– Nie mam czasu siedzieć przed jakimś idiotycznym budynkiem. Muszę wydostać się z tego miasta. Zanim stracę nerwy. Chłopak pokręcił głową. −

Właśnie na to liczą myśliwi. Zapewne obserwują każdy

autobus oraz stację kolejową. Zapewne również lotnisko. Nawet nie myśl o powrocie do apartamentu. −

Muszę zdobyć schowane tam pieniądze. Wiesz, że nie mogę

trzymać ich w banku, nie z czekającymi na to windykatorami. Śmierć matki Riley pozostawiła po sobie niewyobrażalne długi, powstałe w wyniku konieczności opłacenia kosztów opieki medycznej. Teraz kiedy Paul Blackthorne również nie żył, jego córka stała się głównym celem firmy windykacyjnej. Gdyby dziewczyna wpłaciła pieniądze na konto, co ludzie natychmiast by je opróżnili. −

Jeśli zaczniesz uciekać, upolują cię niczym wściekłego psa.

Musisz wywrzeć nacisk na wysłannikach Watykanu. Zyskać coś, dzięki czemu będziesz mogła się z nimi licytować. Jeśli rozwiążemy sprawę fałszerstwa, otrzymasz swój bilet do wolności. −

Ale...

−

Jestem śmiertelnie poważny, Riley – odpowiedział Pete,

unosząc lekko głos. – Skoro jedziesz w moim samochodzie, będziesz musiała się z tym pogodzić. Łowczyni nigdy wcześniej nie słyszała, żeby jej przyjaciel był tak stanowczy i żeby nie zgodził się pojechać tam, gdzie nie miał ochoty.

Nie powinnam do niego dzwonić. Powinnam opuścić miasto na własną rękę. Zrobimy, co tylko się da w fabryce – odpowiedział chłopak,

−

ściszając nieco głos. – Jeśli nam się uda, nastąpi przełom, a wtedy będziesz mogła powiedzieć myśliwym, że rozszyfrowałaś aferę z wodą święconą. Co będzie doskonałym dowodem na to, że Riley nie pracowała dla Piekła. Fakt fałszowania wody święconej był niedawnym odkryciem. Ktoś podmieniał poświęconą ciecz na tę trefną. Właściwie działająca wyświęcona

substancja

pomagała

łowcom

chwytać

demony,

a

przynajmniej te niższej rangi. Feralna woda święcona równała się martwym członkom Gildii. −

Nie dajesz mi chyba wyboru w tej kwestii, prawda?

Peter pokręcił głową. −

Muszę po prostu trzymać cię z dala od ulic.

Blackthorne nigdy nie zawiodła się na jego przyjaźni. Czy ta relacja przetrwałaby również wtedy, gdyby Pete dowiedział się o niej i aniele? Zajęło to nieco czasu, ale chłopak dotarł wreszcie do fabryki recyklingu mieszczącej się na East Point. Zaparkował auto w miejscu, które wyglądało na tak bezpieczne jak każde inne. −

Jeśli coś stanie się z moim wozem, nie żyję – powiedział.

−

Będziemy mieć na niego oko.

Peter rozglądał się po okolicy.. −

Ten budynek wygląda dobrze – rzekł, wskazując palcem

ruderę usytuowaną naprzeciwko fabryki recyklingu.

Była opuszczona, okna zostały wybite, a wnętrze zdemolowane. Wydawała się idealna do ich celów. −

Sprawdźmy dach – zasugerował przyjaciel Riley.

Zebrawszy sprzęt, okrążyli budowlę, stwierdzając, że po wyjściu przeciwpożarowym nie pozostał nawet ślad. Nie było to niczym niespodziewanym: metal kosztował sporo pieniędzy, a przy tak wysokim bezrobociu znalezienie sporych rozmiarów metalowego elementu, przypominałoby natknięcie się na pozostawiony samopas na ulicy worek z gotówką. Słońce właśnie zachodziło, kiedy Riley i jej kumpel wkroczyli do budynku. Miejsce to przypominało dziewczynie wyglądem siedzibę mistrza Stewarta tuż po tym, kiedy szalał w nim ziemny demon. Dach pozostawał nietknięty, ale niektóre z wewnętrznych ścian zamieniły się w gruzowisko utworzone z cegieł. Graffiti pokrywało tę, która jeszcze stała. Jak można było oczekiwać, w środku było pełno brudu, ziemi i pachniało uryną. – Ktoś powinien tu trochę posprzątać – wymamrotała pod nosem Riley, o mały włos nie wpadając w dziurę, kiedy jedna z cegieł poruszyła się pod jej stopą. Wyglądało na to, że co krok pojawiało się nowe zwałowisko. −

Jeśli ponownie o tym pomyśleć, można by to uznać za kiepski

pomysł – powiedział Peter. – Widziałaś wszystkie te igły i sprzęt dla narkomanów? Łowczyni faktycznie je zauważyła, ale próbowała zignorować, mimo iż oznaczało to, że lokali ćpuni używali tego budynku jako miejsce schadzek. −

To najlepsza lokalizacja do przyglądania się fabryce.

−

Ale nie najbezpieczniejsza – odpowiedział chłopak, bez

wątpienia starając się być tym bardziej odpowiedzialnym z nich dwojga. – Możemy poszukać innego miejsca. −

Nie, to się nadaje.

Musieli połączyć siły, aby przesunąć ogromną belkę, która blokowała schody, zanim dostali się na dach. Gdy minęli pierwszy pomost, Pete odwrócił się. −

Poczekaj. – To powiedziawszy, zaczął układać śmieci z

powrotem na dawne miejsce. – Nie chcemy przecież, żeby ktokolwiek zorientował się, że tu byliśmy. Przyjaciele pokonali trzy kondygnacje schodów, a każda z nich stanowiła składowisko odpadów. Wreszcie Peter otworzył zdezelowane drewniane drzwi prowadzące na dach. Podłoga pod ich stopami sprawiała wrażenie solidnej, ale Riley i jej znajomy ostrożnie stawiali każdy krok, zbliżając się do sąsiadującej z fabryką części dachu. −

Cóż, to dobry znak – powiedział chłopak. – Żadnych

strzykawek, a to oznacza, że ćpuni się tu nie zapuszczają. −

Ale ptaki tak – odparła łowczyni, czubkiem tenisówki

odsuwając na bok ptasie odchody. −

Ptaki jakoś zniosę. Naćpanych szaleńców nie.

Kilka minut zabrało przyjacielowi Riley wybranie lokalizacji, w której chciał zorganizować punkt obserwacyjny. Blackthorne wiedziała z doświadczenia, iż powinna teraz usunąć się w cień i pozwolić mu robić, co zapragnie. Pete posiadał geny świetnego organizatora, które trzeba było od czasu do czasu potrenować. Dziewczyna nigdy mu tego nie wyznała, ale podejrzewała, że odziedziczył to po rodzinie od strony matki.

Wreszcie chłopak ogłosił, że znalazł wspaniałą miejscówkę, po czym zabrał się za rozpakowywanie plecaka oraz ogromnej czarnej torby. Na początku wyłowił stamtąd płachtę ze wzmacnianego chemicznie plastiku, jakiej używa się na przykład do malowania domu. Rozciągnął ją na asfaltowej powierzchni dachu, okrywając ją grubym kocem. Wydobył aparat fotograficzny, trójnóg, zeszyt, butelki z wodą, suszoną wołowinę, baterie oraz telefon komórkowy. −

Naprawdę mnie przerażasz, stary – powiedziała Riley,

upewniając się, że mówiąc to, uśmiechnęła się. – Tylko na to popatrz. Można by pomyśleć, że zamierzamy czuwać na cmentarzu czy coś w tym stylu. −

Wątpię, żeby jacyś nekromanci zawracali nam teraz głowę. –

Chłopak zerknął w kierunku przyjaciółki. – A ty co przyniosłaś? Błyszczyk do ust i szczotkę do włosów? Uśmiechnąwszy się łobuzersko, Blackthorne wyciągnęła z plecaka kanapki, jakie przygotowała dla niej kucharka Morta, oraz gruby kawałek czekoladowego ciasta. −

Jesteś mi winien przeprosiny.

−

O raju, to prawdziwa uczta! Okej, masz swoje przeprosiny. –

Pete zerknął w górę na twarz przyjaciółki, natychmiast się krzywiąc. – Twój magiczny kamuflaż sprawia, że krwawią mi oczy. Bransoletka sprawiała również, że jej właścicielka traciła energię. Kiedy rozpięła ją i odłożyła na bok, poczuła natychmiastową ulgę. Tak lepiej. Kiedy znajomi rozgościli się na kocu, zaczęli zajadać się kanapkami, dzieląc się kawałkiem tortu. Peter poczęstował koleżankę suszoną wołowiną. Riley odkryła, że przekąska naprawdę jej smakuje, a

chłopak wyjaśnił jej, że spożycie mięsa wołowego w takiej formie niesie ze sobą dodatkowe korzyści – nie trzeba tak często jak zawsze oddawać moczu. Nie przy takiej zawartości soli. Kiedy poszczególne ciężarówki zatrzymywały się obok fabryki, łowczyni notowała pory ich pojawiania się oraz numery rejestracji w zeszycie Petera, który zabrał się za robienie zdjęć i nagrywanie video. Gdy tylko dana furgonetka odjeżdżała, chłopak opierał się o betonową ścianę, chowając dłonie w kieszenie dla ich rozgrzania. Po trzeciej ciężarówce Pete popatrzył na Riley. −

W razie gdybyś tego nie zauważyła, prowadzimy właśnie

obserwacje fabryki recyklingu. Przyszła pora na to, żebyś zdradziła mi, czemu myśliwi uznali cię za wroga publicznego numer jeden. Blackthorne nie była pewna, jak zacząć. −

Szukają mnie... – zaczęła.

Przyjaciel milczał. Nie zamierzał jej niczego ułatwiać. −

...z powodu Oriego, którego poznałam na targu. Powiedział

mi, że jest myśliwym wolnym strzelcem, który próbuje zabić Piątkę, jaka zamordowała mego tatę. Ocalił moje życie w Świątyni, a zatem wierzyłam we wszystko, co mi mówił. −

Czy to ten sam gostek, nad którym rozwodziła się Simi?

Wyglądało na to, że przyjaciele Riley rozmawiają o jej życiu towarzyskim. Było to nieco denerwujące. −

Tak, to on. Ubiegłej nocy uśmiercił Piątkę w mieszkaniu

Harpera i... – Dziewczyna urwała. Peter wiedział, co przyjaciółka ma na myśli, opowiadając o różnych rodzajach piekielnych pomiotów, ale nie dysponował całą

wiedzą. Łowcy nadawali demonom rangi w zależności od ich zdolności zabijania. Stwory pierwszego poziomu stanowiły wyłącznie utrapienie, podczas gdy te zakwalifikowane do poziomu piątego były tak niebezpieczne, że mogły zniszczyć całe miasta. Riley musiała wyrazić się jasno, aby jej najbliższy kolega zrozumiał, czemu tak naprawdę zaufała Oriemu. −

Piątka jest naprawdę groźna. Potrafi tworzyć trzęsienia ziemi

oraz trąby powietrzne. Bestia, jaka nas zaatakowała, zrównała siedzibę Harpera z ziemią. Gdyby Ori nie przyszedł nam na ratunek, byłoby po nas. Na czole chłopaka wykwitła zmarszczka. −

Kontynuuj.

Blackthorne musiała wyznać komuś prawdę, a Pete był dla niej bardziej jak brat niż kolega. Dziewczyna wzięła głęboki oddech. −

Spotkałam się później z Orim na cmentarzu i... – głos

łowczyni zrobił się nieco piskliwy – ...spędziliśmy wspólnie noc. −

Wspólnie? W sensie „wspólnie? – spytał Peter, mówiąc nieco

głośniej i unosząc brwi. Dziewczyna oczyściła gardło. −

Tak.

−

Myślałem, że ty nigdy... – Urwał.

−

Nie, nigdy, aż do wczoraj. – Po prostu wyznaj mu prawdę. –

Chodzi o coś jeszcze. Ori jest aniołem. Ma skrzydła i całą resztę. Serio. Kumpel zagapił się na łowczynię.

−

Przyjęłaś pozycję horyzontalną na cmentarzu i do tego z

aniołem? Czy to nie bluźnierstwo albo coś w tym stylu? – spytał. Policzki Riley zaczerwieniły się, sugerując zawstydzenie. −

Zapewne tak. Po tym jak my... odkryłam, że Ori pracuje dla

Lucyfera. Jest Upadłym i poluje na moją duszę. Szczęka Pete'a opadła w szoku. −

Och, i rozmawiałam osobiście z Księciem Ciemności. To

przerażający typek, serio. Chłopak jakby dopiero pojął sens tego wyznania. −

Zabawiałaś się z Upadłym i potem ucięłaś sobie pogawędkę z

Księciem Ciemności? −

Tak. Jestem winna przysługę Lucyferowi i dzięki temu nie

pozwoli Oriemu zabić tych, których kocham. Na przykład ciebie. −

Przysługę – odparł Peter wypranym z emocji głosem. – A co z

duszą? – zapytał nieco ciszej. −

Nadal należy do mnie. – Blackthorne zaśmiała się z goryczą. –

Lucyfer jej nie chciał. Zapewnił mnie, że bardziej nadam się na wolną agentkę, cokolwiek to oznacza. Zawarłam też układ z Niebem. To właśnie dlatego Piekło mnie prześladowało. Peter odsunął się od krawędzi dachu, robiąc kilka kroków naprzód i zwracając się do przyjaciółki plecami. −

Proszę, powiedz mi, że to rodzaj jakiegoś chorego żartu.

−

To wszystko prawda. Wszystko. To właśnie dlatego myśliwi

mnie poszukują.

−

A jak się dowiedzieli? – spytał chłopak, wykręcając się na

pięcie w kierunku dziewczyny. −

Myślę, że to Beck mnie sprzedał. Dziś rano udałam się do jego

domu i opowiedziałam mu o tym, co się wydarzyło. Wpadł w furię, Pete. Nigdy nie widziałam nikogo do tego stopnia wściekłego. −

Hah! A to ci niespodzianka – rzekł jej kumpel z czystym

sarkazmem w głosie. – Widziałem, jak patrzył na ciebie na pogrzebie twego taty. Oczywiście, że się wkurzył. Jesteś jedyną osobą na tej planecie, jaka nie zdaje sobie sprawy z tego, co on do ciebie czuje. −

Nigdy nic o tym nie wspomniał – odparowała dziewczyna.

−

Hej, my faceci nigdy nie paplamy o tym komu popadnie –

odpowiedział. – To Wbrew naszej naturze. Beck nigdy nie wyznał ci, co do ciebie czuje, ale wszystko, co dla ciebie robi, mogłoby stanowić niezłą wskazówkę. No dalej, nie mów mi, że tak wolno trybisz? Riley posłała koledze mordercze spojrzenie. −

Sądziłam, że to z powodu taty.

−

Być może. Ale naprawdę się dla niego liczysz, Riley.

−

Nie ma mowy. Gdyby faktycznie mnie lubił, nie spławiłby

mnie i... −

To już zamierzchła przeszłość, dziewczyno! – zawołał. – Ile

miałaś wtedy lat? Piętnaście? Twój tata rozdarłby go na strzępy, gdyby choćby cię tknął. Beck nie miał innego wyboru. −

Nie musiał być taki nieprzyjemny.

−

Boże, czy ty siebie w ogóle słyszysz? – odparował Peter.

−

Nie masz nawet pojęcia, jak bardzo mnie zranił.

−

Daruj sobie, okej? Jesteś moją najlepszą przyjaciółką, ale

potrafisz być czasem zadufaną w sobie egocentryczką. Auć. Był to równoważnik dla wymierzonego przez Petera policzka. Blackthorne wypuściła powoli powietrze z płuc, starając się zapanować nad swoimi nerwami. Oprócz jej rodziców Pete był jedyną osobą, której dziewczyna pozwalała tak się do siebie zwracać. Przyjaciel nigdy jej nie okłamał, nie traktował jej jak kretynkę, ale również w żadnym stopniu jej nie pobłażał. Peter wrócił na koc, na tyle zdenerwowany, że zaczął strzelać sobie kostkami w palcach. Kiedy palce wreszcie mu się skończyły, sprawiał wrażenie nieco spokojniejszego. −

Co myśliwi z tobą zrobią? – zapytał nieco cichszym głosem.

−

Nie mam pojęcia. Zapewne zadadzą mi masę pytań.

Albo coś gorszego. −

Beck by do nich nie zadzwonił. To nie w jego stylu.

−

Nigdy nie wybaczy mi tego, co zrobiłam z aniołem.

−

Nadal będzie cię wspierał.

Riley miała co do tego szczere wątpliwości. −

Jesteś na mnie zły za to, czego się dopuściłam?

Jego odpowiedź naprawdę liczyła się dla Blackthorne. Łowczyni straciła już prawie wszystko inne. Gdyby odwrócił się od niej najlepszy przyjaciel, byłaby to zapewne śmiertelna rana. −

Nie planuję chodzić z tobą na randki – odpowiedział chłopak.

– To, co teraz czuję, to coś zupełnie innego.

−

To nie jest odpowiedź.

Pete próbował rozciągnąć sobie kolejny palec, ale poniósł klęskę. −

Nie jestem na ciebie zły.

Boże, uwielbiam go. Jaka szkoda, że nigdy nie dostrzegali w sobie materiału na przyszłego partnera. Kumpel zerknął na fabrykę recyklingu, po czym ponownie skoncentrował uwagę na łowczyni. −

Bardzo się o ciebie martwię – rzekł, a jego wyraz jego

spojrzenia sugerował, że troska przepełnia jego serce. – Zbyt wiele złego spotyka cię w życiu, Riley. Boję się, że cię stracę: w ten czy inny sposób. Spod powiek łowczyni wyciekły niespodziewanie łzy, co mocno ją zaskoczyło. Kiedy je otarła, Peter otoczył ją ramionami, ona zaś ułożyła głowę na jego barku. Słone krople nadal płynęły swobodnie, mocząc kurtkę chłopaka. −

Myślałam, że mnie kochał. Nigdy nie...

−

Wiem.

Dziewczyna pociągnęła nosem. −

Umowa, jaką zawarłam z Niebem, dotyczyła życia Simona. To

dlatego nie umarł. Pete gwałtownie zaczerpnął powietrze w płuca. −

Czy on o tym wie? – spytał spokojnie.

−

Nie. I tak by w to nie uwierzył. Jest pewien, że pomagam

Piekłu.

−

Czy to on mógł zdradzić myśliwym, że byłaś w domu Becka? –

zapytał. −

Nie.

Jedynie Chłopak z Backwoods wiedział, gdzie Blackthorne przebywała tego ranka. −

Czemu wygląda to jak odcinek „Buffy: postrach wampirów”?

Riley uśmiechnęła się przez łzy. −

Co zrobiłaby teraz Buffy?

Pete namyślał się przez moment. −

Skopałaby parę tyłków, wyglądając przy tym cholernie

seksownie. −

Jest mi przykro, że się w to wszystko wplątałeś, Peter. Nie

chcę, aby stała ci się jakaś krzywda. −

Jest już na to nieco za późno. Ayden powiedziała mi, że muszę

cię wspierać i że to, z czym się mierzysz, wykracza poza skalę strachu, mimo iż nie była dokładnie pewna, co to takiego. – Chłopak westchnął. – Nie przesadziła, prawda? −

Nie. – Riley wydmuchała nos w chusteczkę. – Wpadnie w

szał, kiedy dowie się, jak głupio zachowałam się w stosunku do Upadłego. −

Bez komentarza – odpowiedział Pete.

Kolejna ciężarówka zatrzymała się przed fabryką, a zatem przyjaciel odwrócił uwagę od Riley, koncentrując ją na swoim zadaniu. Teraz wie o wszystkim. Cóż, prawie wszystkim. Wyglądało na to, że chłopak nie zamierzał jej opuścić i pozwolić, aby stała jej się jakakolwiek krzywda.

Boże, błagam, nie pozwól na to, aby Peter ucierpiał z mego powodu.

Ro z d z i a ł 6 Peter musiał ulotnić się parę minut po dziesiątej. Na nic więcej nie odważyłby się, obawiając się nakrycia przez tatę. Chłopak starał się namówić Riley, aby poszła razem z nim, twierdząc, że przyjaciółka nie jest bezpieczna sama na dachu. − Nie jestem już nigdzie bezpieczna – odpowiedziała. – Już nie. Pete przeklął pod nosem, po czym spojrzał w stronę nieba. − Hej, wy tam – zawołał, zupełnie jakby ktokolwiek tam go w ogóle słuchał – jeśli Riley jest dla was faktycznie taka ważna, to miejcie na nią oko, jasne? Nie pozwólcie, aby stała się jej jakaś krzywda, bo będziecie mieć ze mną do czynienia. Tak, nazywam się Peter King, na wypadek, gdybyście chcieli to sobie zanotować. W każdej innej sytuacji Blackthorne uznałaby tę scenkę za skrajnie zabawną, ale dziwna nuta w tonie przyjaciela powiedziała jej, by się z niego nie śmiać. Podała mu nowy numer telefonu i po kolejnej porcji złoszczenia się i zawracania jej głowy, chłopak przytulił ją do siebie, zapewniając, że zjawi się o siódmej trzydzieści rano, po czym odszedł. Kilka minut później Riley usłyszała dźwięk odpalanego silnika samochodu, a potem zapadła głucha cisza. − Jesteś świetnym gościem – wyszeptała łowczyni. Była to typowa dla Atlanty noc, jak przystało na początek lutego. Na zewnątrz panował przenikliwy chłód, było ciemno, a na czystym nocnym niebie błyszczały gwiazdy. Czas mijał dziewczynie dokładnie tak samo jak na cmentarzu, kiedy pilnowała grobu swego taty – wlókł się przed siebie niczym cierpiący na artretyzm żółw. Pełne troski telefony Petera, mające na celu sprawdzenie, co słychać u przyjaciółki, urwały się wreszcie koło pierwszej. Jego ściszony

głos powiedział Blackthorne o tym, że wyznanie, na jakie się względem niego zdecydowała, coś w nim zmieniło. Riley zdawała sobie sprawę z tego, że chłopak nigdy już nie spojrzy na nią tak jak kiedyś. Bo jakże by mógł? Zawiązała współpracę z Piekłem i żyła po to, aby o tym opowiadać. Podczas gdy noc upływała w najlepsze, łowczyni wahała się między dwoma teoriami na temat motywów swego głupiego postępku: po pierwsze przeklinała własną głupotę i naiwność, by wreszcie wściekać się na anioła za to, iż okazał się kłamliwym szczurem ze skrzydłami. Powinnam posłuchać Becka. Zmęczona samobiczowaniem się, dziewczyna zdrzemnęła się na chwilkę, zanim para narkomanów nie zaczęła prowadzić ożywionej dyskusji

na

temat

faszystowskiego

państwa

policyjnego,

które

ograniczało ich wolność osobistą, po czym poddali się narkotykowemu upojeniu, bez względu na to, co konkretne brali. Stanowi temu towarzyszyło sporo okrzyków oraz masa słów na „p”. Riley chwyciła w dłonie uszkodzoną cegłę, czekając, aż ćpuni zapragną wejść po schodach na dach. Nic podobnego nie nastąpiło, a narkomani wręcz sobie stąd poszli, zostawiając łowczynię w spokoju. − Może Niebo słucha się Petera – powiedziała. Blackthorne przespała odstęp między rozładunkami, kiedy wreszcie obudziło ją trzaskanie drzwiczkami furgonetki. Dziewczyna wyjrzała nad niskim murkiem, stwierdzając obecność jakichś typków, którzy w pośpiechu rozładowywali butelki do wielkiego drucianego kosza na kółkach. Kiedy prowizoryczny środek transportu był pełny, mężczyźni wepchnęli go do środka budynku. W ślad za nim przyszedł kolejny pusty kosz i jeszcze szybszy rozładunek. Riley próbowała zrobić kilka zdjęć, kiedy przypomniała sobie, że trzeba

odsłonić

obiektyw.

Wykonawszy

kilka

ujęć,

uruchomiła

nagrywanie filmów. Wszystko sprawiało wrażenie zupełnie zwyczajnego, gdyby jeden z gości nie zachowywał się naprawdę nerwowo. Krążył w tę i nazad, rozglądając się na boki. Kiedy ostatnia porcja fiolek wjechała do fabryki, Blackthorne ziewnęła. Jak miło, że jej najlepszy przyjaciel spał teraz w swoim łóżku. Przynajmniej jedno z nich mogło skosztować przyzwoitego snu. Ku zaskoczeniu łowczyni, druciane ustrojstwo na kółkach ponownie pojawiło się w drzwiach magazynu, obładowane buteleczkami, które w wielkim pośpiechu ładowano do ciężarówki. − A to co takiego? Być może zamierzali zabrać zrecyklingowane fiolki do fabryki w Doraville. Była otwarta dwadzieścia cztery godziny na dobę. Wiedząc, że to kompletna strata czasu, Riley nagrała film, jak plastikowe opakowania lądują w ciężarówce. Kiedy załadunek dobiegł końca, obsługa odjechała w kłębach spalin. Dziewczyna znajdowała się zbyt daleko od miejsca całego zdarzenia, aby dojrzeć numery rejestracyjne. Cały proces trwał może z dwadzieścia minut. Blackthorne zwinęła się w kłębek pod kocem. Kiedy usypiała, odmówiła po cichu modlitwę, by nie musieć uciekać przez resztę swego życia.

*****

Riley...

Sen ponownie zbudził dziewczynę, choć tym razem wydarzyło się to bliżej nadejścia świtu. Głos Oriego brzmiał teraz wyraźniej, jaśniej. Upadły trwał nadal na swoim posterunku, umiejscowionym na granicy pola minowego, nalegając, by łowczyni zaufała mu i pozwoliła się ocalić. Ktoś inny przejął rolę Lucyfera, a twarz tej osoby była bardzo rozmazana. Riley robiła wszystko, co w jej mocy, aby zidentyfikować nieznajomego, czując, że jest to dla niej w pewnym sensie bardzo ważne, ale wtedy jej sen nagle się urwał. Dziewczyna obudziła się na zimnej i twardej powierzchni dachu, czując ból w całym ciele. Z niebywałą trudnością przyjęła pozycję siedzącą, opierając się plecami o ścianę i ponownie zamykając oczy. Gdzieś w odległych zakamarkach jej umysłu Ori nadal wołał ją po imieniu. Łowczyni pokręciła głową, aby oczyścić myśli, i wołanie Upadłego natychmiast ucichło. Ja chyba wariuję.

*****

Peter zatrzymał się na rogu, pomagając przyjaciółce rozpakować rzeczy. Następnie jęknął z odrazą na jej magiczne przebranie. − Kolczyki w języku. Nie kapuję, co w nich fajnego – powiedział, kręcąc z obrzydzeniem głową. – Przejrzenie wszystkich zdjęć oraz nagrań zajmie mi nieco czasu. Ty, póki co, powinnaś zatrzymać się w domu tego nekromanty, nim nie odkryję, czy dysponujemy jakimś punktem zaczepienia.

Nie to dokładnie Blackthorne planowała, ale może odczekanie kilku godzin faktycznie się opłaci. − Jak długo może to potrwać? − Nie mam pojęcia, póki nie wiem, czego szukać. Może jednak więcej niż parę godzin. − Jeśli nie znajdziemy niczego, by przekonać łowców, co wtedy? Peter ciężko westchnął. − Jeśli nie wpadniemy na żaden ślad, pomogę ci zabrać rzeczy z mieszkania i odwiozę cię do Chattanoogi, abyś złapała tam autobus. Wątpię, aby wysłannicy Watykanu szukali tak daleko na północ. − Twój

tata

zauważy

wszystkie

te

dodatkowe

kilometry

zarejestrowane przez licznik. − Dam sobie radę. Pete zostanie wówczas uziemiony, a wtedy jego przeraźliwie wręcz nadopiekuńcza mamuśka zażąda, aby przeprowadził się do niej do Illinois i tam zamieszkał. Przyjaciel zamierzał popsuć sobie życie tylko z powodu Riley. Nie mogę mu na to pozwolić. Po tym, gdy łowczyni podała mu adres na Enchanter's Way, chłopak milczał. Cisza została wreszcie przerwana, kiedy rozległ się dzwonek telefonu Blackthorne, płosząc ją. − Halo? – spytała na wstępie. − Jeśli jesteś jeszcze w mieście, musisz natychmiast wracać do mnie do domu – odezwał się Mort, nie kłopocząc się nawet zbędnym przedstawianiem się.

− Jestem. Mój tata, czy on...? − Twojemu ojcu nic nie dolega. − Łowcy podnieśli stawkę w grze. Musimy to przedyskutować. Nie brzmi to zbyt dobrze. − Okej, właśnie do ciebie jedziemy. − Do zobaczenia wkrótce. Peter popatrzył na swoją koleżankę. − Co się dzieje? − Nie mam pojęcia, ale Mort wydawał się przerażony. Ma to coś wspólnego z myśliwymi. Kilka chwil później chłopak zaparkował na ulicy naprzeciwko domu Mortimera, zupełnie jakby był jej właścicielem. − Jak tego dokonałeś? – poskarżyła się łowczyni. – Ja muszę krążyć wśród budynków przez całe wieki. Jej kumpel wzruszył ramionami. − Zawsze sprzyjało mi szczęście. Namyślając się przez moment, Riley wyciągnęła spod koszulki srebrny łańcuszek. Uniósłszy go na wysokość wzroku, przyglądała się zawieszce. Gruby splot biżuterii prowadził do długiego na trzy cale, czarnego demoniego szponu – tego samego, który lekarka Gildii wyciągnęła z jej nogi po samotnej, łowieckiej klęsce. Blackthorne podała przedmiot przyjacielowi. − Wow, tylko na to spójrz. Koszmar – wymamrotał Pete. – Skąd to masz? − Beck go dla mnie zrobił.

Chłopak potrząsnął dziwną biżuterią przed nosem Riley. − Nadal twierdzisz, że ten facet cię nie lubi? Wow. − Koniec z tym, jasne? – powiedziała łowczyni. – Przechowaj go dla mnie. Jeśli zostanę aresztowana, nie chcę, aby myśliwi go zobaczyli. Wysłannicy

z

Watykanu

nigdy

nie

zrozumieliby,

czemu

Blackthorne go nosiła. Traktowała go jak medal, symbol normalnego życia, które musiała za sobą zostawić. Tuż przed wygramoleniem się z auta Pete'a, złożyła pocałunek na jego policzku. − Hej, dbaj o siebie, słyszysz? – powiedział drżącym głosem. – Daj mi znać, jak to wszystko się potoczyło! Zadzwonię do ciebie, jak znajdę coś przydatnego. Riley pomachała mu ręką, zostawiając go za sobą. Nie chciała, aby Peter widział formujące się pod jej powiekami łzy. Gdy tylko użyła bransoletki, aby otworzyć tylne drzwi wiodące do domu Morta, nekromanta pojawił się w korytarzu. Wyglądał na strapionego. − Co się dzieje? – zapytała dziewczyna. − Paul poprosił, abym zatelefonował do mistrza Stewarta. Nie mam dobrych wieści. Jeśli nie oddasz się w ręce myśliwych przed wybiciem dziewiątej rano, wysłannicy Watykanu zabiorą Becka przed kamery i oskarżą go o służbę Lucyferowi. − Co? – wykrzyczała łowczyni. – On nie ma z tym nic wspólnego! − Myśliwi świetnie o tym wiedzą. Używają go jako przynęty. Blackthorne osunęła się po powierzchni zamkniętych drzwi, po czym natychmiast się wyprostowała, kiedy magia ostra jak koci pazur ją

do tego zmusiła. Może i pokłóciła się z Denverem, ale nie mogła pozwolić na to, aby nadstawiał dla niej karku. − Muszę porozmawiać z tatą. − Jest w ogrodzie. Paul Blackthorne siedział na kamiennej ławce umiejscowionej naprzeciwko fontanny. Wyglądał tak, jakby wstąpiły w niego nowe siły. Kiedy córka usiadła obok niego, mocno ją przytulił. − O, Boże, sądziłem, że już wyjechałaś. − Peter nie dopuściłby do tego, abym opuściła miasto. A teraz, kiedy myśliwi oskarżają Becka... Dziewczyna opowiedziała ojcu o firmie recyklingującej buteleczki po wodzie święconej oraz przedstawiła, co ona oraz jej przyjaciel robili przez całą noc. − Coś jest nie tak. Nie umiem rozgryźć, co dokładnie. Może Peter na coś wpadnie. − Dacie sobie radę – powiedział Paul. – Oboje jesteście bardzo mądrzy. Po prostu na siebie uważajcie. – Mężczyzna zawahał się na moment, po czym spytał: – Co zamierzasz zrobić w kwestii myśliwych? − Beck nie może odpowiadać za moje winy. Z bardzo wielu przyczyn. Riley musiała wyznać swemu tacie całą prawdę. Jeśli tego nie zrobi, już nigdy może nie dostać podobnej szansy. − Popełniłam wielki błąd w kwestii Oriego. My... Tata delikatnie pogładził ją po włosach, co o mały włos sprawiło, że dziewczyna się rozpłakała.

Musi wiedzieć, czemu to wszystko się dzieje. Pochyliwszy się w stronę Paula, łowczyni wyszeptała mu do ucha swój mroczny sekret, mówiąc, iż nie jest już dłużej jego małą dziewczynką. Było to najtrudniejsze wyznanie, na jakie kiedykolwiek się zdobyła. Odpowiedź ojca polegała na ujęciu głowy Riley w obie dłonie, a następnie pocałunku w czoło. Jego brązowe oczy zapatrzyły się głęboko w jej własne. − To wszystko moja wina – wymamrotał. − Nie. To ja posłuchałam anioła. Paul pogładził córkę po policzku z wyjątkową czułością. − Zostałaś tak strasznie zraniona. Przepraszam... Powinienem pozwolić, żeby tamten demon mnie zabił. - Mężczyzna zamrugał powiekami niczym śpiące niemowlę. – Zaufaj Stewartowi. Pomoże ci. Powiedz mu... kto mnie wskrzesił. − Jesteś pewien? Dawny mistrz łowców skinął głową. Jego córka przytuliła się do niego, układając mu głowę na ramieniu, a zapach pomarańczy połaskotał jej nozdrza. Jego ciało miało letnią temperaturę, wahając się między ciepłotą żywego bytu a zwłok. − Kocham cię tato. Oczy Paula były wilgotne, jako że z trudem walczył z uśpieniem, jednak w jego głosie dało się słyszeć emocje: − Ja... zawsze będę cię kochał, Riley. Bez względu na wszystko. – Mężczyzna przymknął powieki, zapadając w drzemkę. Dziewczyna po raz ostatni mocno go uścisnęła i wstała z ławki.

Błędne wybory łowczyni sprawiły, że ona sama weszła w konflikt z Gildią oraz myśliwymi. Przyszła pora na to, aby zapłacić za swoje błędy, cokolwiek to oznaczało.

*****

Zamiast podrzucić Riley przed wejściem do Westin, gdzie mieściła się siedziba myśliwych, Mort znalazł miejsce parkingowe w odległości kilku budynków od hotelu. W ten sposób nekromanta dawał łowczyni czas na przygotowanie się na to, co ma nastąpić. − Moim zdaniem lepiej będzie, jeśli nie będziesz miała na sobie bransoletki – powiedział, wskazując na jej nadgarstek. Blackthorne zdjęła magiczną ozdobę, oddając ją Alexandrowi wraz z podarowanym jej wcześniej przez niego telefonem komórkowym. Dziewczyna wykasowała większość połączeń z własnej komórki, tak by chłopcy z Watykanu nie dowiedzieli się, kto jej pomagał. − Tak jak prosiłaś, skontaktuję się z mistrzem Stewartem – powiedział Mort. Na tym właśnie polegało kolejne postanowienie Riley – oddać się w ręce myśliwych, zanim Szkot wkroczy do akcji. Dzięki temu będzie to wyglądało tak, jakby łowczyni zrobiła to dobrowolnie, a nie naciskana przez Gildię Łowców z Atlanty. Chodziło głównie o głupią dumę, ale stanowiła ona wszystko, co jej zostało.

Blackthorne podała Mortimerowi pogniecioną wizytówkę Ayden: tę samą, którą znalazła na dnie swej kurierskiej torby. − Proszę cię, zatelefonuj do niej i powiadom ją o tym, co się wydarzyło. Chcę, żeby wiedziała. Nekromanta gapił się z niepokojem na kartonik. − Prosisz wskrzesiciela, aby zadzwonił do wiedźmy? – spytał. W najlepszym wypadku relacje społeczności nekromantów z tymi „kobietami” można by określić mianem niewygodnych. − Ayden jest w porządku. Nie zamieni cię w żabę ani nic w tym stylu. Mort uniósł brew, chowając wizytówkę do kieszeni. − Zadbaj o bezpieczeństwo mego taty. Tylko o to cię proszę. − Obiecuję, że nie dopuszczę do tego, aby myśliwi go dopadli – odpowiedział przyjaciel uroczystym tonem. − Dzięki, Mort. To wiele dla mnie znaczy. Jesteś świetnym gościem. Byłeś nim już od naszego pierwszego spotkania. Delikatny rumieniec wystąpił na policzki mężczyzny. − Robię, co mogę. Kiedy wskrzesiciel wybierał na klawiaturze telefonu numer mistrza Stewarta, Riley wysiadła z samochodu, nie czekając na przebieg tej rozmowy. Przeciskając się przez zawsze licznie występujący w środku miasta tłum, spodziewała się, że chłopcy z Watykanu mogą ją w każdej chwili otoczyć. Tymczasem, wszystko odbywało się jak każdego innego dnia w Atlancie – ludzie robili zakupy, dbając o własne sprawy. Mijając kilka budynków, Riley przyglądała się spotykanym po drodze sklepikom. Ulokowane na wolnych miejscach parkingowych, były

wytworem miejskiej idei wygenerowania zysków na każdy z możliwych sposobów. Umiejscowiony naprzeciwko lokalu, gdzie sprzedawano używane ubrania, mieścił się kramik z poświęconymi przedmiotami. Przyozdabiający go szyld głosił: „Święte relikwie”. Między statuetkami Maryi Panny, Jezusa, Buddy, Kuan Yina oraz chińskiego Bożka Miłosierdzia leżała kupka drewnianych krzyżyków. Posiadały wywierconą w drewnie dziurkę oraz dołączono do nich skórzany rzemyk, tak by móc nosić je na szyi. − Święte krzyże wytworzone z drewna pochodzącego ze Świątyni – krzyknął stojący za ladą mężczyzna. – Poświęcone przez anioły. Jakimś cudem przedsiębiorczy właściciel sklepiku wydobył drewno ze zniszczonego budynku i przerobił je na krzyże. O ile surowiec faktycznie stamtąd pochodził. Riley przepchnęła się przez tłum i stanęła naprzeciwko faceta. − Co pan swoim zdaniem wyprawia? – Wskazała na stosik. – W tamtym budynku zginęli łowcy. Jak pan w ogóle mógł tak postąpić? − Zrobiłem to, ponieważ moi klienci tego oczekują – odpowiedział niewzruszony handlarz. − Żadne anioły nie pobłogosławiły tych krzyży. Jedyna rzecz, jaka się na nich znajduje, to krew łowców. − Oczywiście, że je pobłogosławiły. Widziałam je w telewizji – odpowiedziała jakaś klientka, po czym skoncentrował uwagę na właścicielu kramiku. – Czy ma pan jakiś w tym rozmiarze? – spytała kobieta, prezentując oczekiwaną wielkość rozstawem palców. – Ale z sękatego drewna w jasnobrązowym kolorze? Wyglądało to tak, jakby ta paniusia kupowała nowe meble do salonu.

− Boże, kim się wam zdaje, że jesteście? – spytała Riley, zwijając dłonie w pięści. − Tak tak, bo cię to osobiście razi – powiedział handlarz. − Byłam tam! Wiem, co się dokładnie wydarzyło. Widziałam, jak ci ludzie umierali. − Jasne – rzekł sprzedawca. – Znikaj stąd wraz ze swoją furią, albo wezwę gliny. – To powiedziawszy, facet oddalił się w stronę klientki, aby pomóc jej w wyborze najodpowiedniejszego krzyżyka. Okrzyk wściekłości formował się na wargach Blackthorne, ale dziewczyna zdołała go stłumić. Ta walka wydawała się po prostu bezsensowna. Ludzie wierzyli, w co chcieli wierzyć, nawet jeśli nie różniło się to niczym od steku bzdur. Jeśli tylko dawało im to poczucie bezpieczeństwa oraz możliwość ignorowania rzeczywistości, z radością to akceptowali. Łzy stały w oczach Riley, kiedy odwracała się, aby pójść w swoją stronę. Natychmiast się zatrzymała. Kapitan myśliwych stał tuż za nią, odziany w swój wojskowy uniform. Na jego obliczu odmalowywało się napięcie. − Panno Blackthorne – powiedział Salvatore. − Jak mogą to robić, skoro zginęło tam tylu ludzi? – zapytała, próbując zapanować nad swoimi emocjami. Wydawały się teraz kompletnie ją pochłaniać. − Ta praktyka trwa od wieków. Czy wiesz, że sporządzano amulety z kości świętych? − To i tak niewłaściwe. − Zwłaszcza po tym, przez co przeszliście.

Łowczyni natychmiast poczuła się zaniepokojona. Ten facet był po prostu za miły. Czyżby próbował właśnie wzbudzić w niej poczucie odwagi, a potem zastawić pułapkę? − Możemy iść? – powiedział, pokazując palcem ulokowany po drugiej stronie ulicy hotel. Szli ramię przy ramieniu. Czemu Salvatore nie wezwał innych myśliwych? Nie zakuł jej w kajdanki, ciągnąc za sobą przez jezdnię? − Skąd pan wiedział, że tam byłam? – zapytała dziewczyna. − Stewart zadzwonił do mnie i poinformował, że zamierzasz się poddać,

stwierdzając,

że

pojawisz

się

wkrótce

przed

hotelem.

Zdecydowałem, że przyszła pora na przechadzkę i przekonanie się, czy znajdę cię, nim zrobią to inni. − Czemu? – spytała Riley, a jej podejrzliwość przybrała na sile. − Mam swoje powody – odpowiedział kapitan. − Kto wam powiedział, że byłam w domu Becka? − Nie jestem pewien. - Pod wpływem zaciekawionego spojrzenia łowczyni, mężczyzna dodał: – Mamy anonimową linię telefoniczną, gdzie ludzie mogą dzwonić w sprawie demonów. Ten ktoś skorzystał z tego numeru. Otrzymujemy wiele rozmaitych informacji, choć zdecydowana ich większość jest trefna. − To wciąż mógł być Beck – rzekła Riley, czując dziwny ból w sercu. Elias popatrzył na nią sugestywnie. − Czemu Denver miałby chcieć nalotu na swój dom? Nie chciałby.

Beck był bardzo skrytą osobą. Prędzej złapałby dziewczynę własnymi rękami i posadził ją myśliwym na kolanach, niż pozwoliłby na naruszenie swej prywatnej przestrzeni. − Czemu zastraszyliście go, iż oskarżycie go o coś, czego nie zrobił? – Blackthorne zażądała odpowiedzi. − Ojciec Rosetti nadzoruje naszym śledztwem. To był jego rozkaz. Co nadal nie tłumaczyło motywów wysłanników Watykanu. Spacer był krótki i odbywał się w większości w milczeniu. Dopiero kiedy dotarli do schodków prowadzących do frontowego wejścia do Westin, kapitan się zatrzymał. − Co twoim zdaniem dzieje się w głowie Simona Adlera? – spytał. Nie takiego pytania spodziewała się łowczyni. Przed atakiem na Świątynię, ona i Simon umawiali się i wszystko między nimi układało się wprost wyśmienicie. Potem jednak chłopak został ranny i zaczął wierzyć, że Riley oraz jej ojciec współpracują z Piekłem, aby zniszczyć Gildię w Atlancie.

Te

dziwne

oskarżenia

sprawiły,

że

związek

dwojga

praktykantów skończył się w bardzo niemiły sposób. W pewnym sensie to właśnie Alder posłał swoją byłą w objęcia Oriego. Zamiast opowiadać o swoim sercowym zawodzie, Blackthorne pokręciła głową, nie mając siły na poruszanie tego tematu. − Simon się zmienił. Był miły i uprzejmy, a teraz nagle dostrzega wszędzie piekielne spiski. Zupełnie nie przypomina dawnego siebie. − Czyżby zespół urazu posttraumatycznego? – spytał kapitan. – A może ktoś bawi się jego umysłem? Dziewczyna zerknęła na myśliwego, zaskoczona jego sugestią. − Może i jedno, i drugie.

Lucyfer coś o tym wspominał, ale Riley nie odważyłaby się powiedzieć Salvatore, iż był bliższy prawdy, niż mógł sobie wyobrazić. Mężczyzna skinął z namysłem głową, zupełnie jakby Blackthorne potwierdziła jego podejrzenia. − Jak ci się podoba bycie łowczynią demonów? Kolejne

pytanie,

jakiego

dziewczyna

kompletnie

się

nie

spodziewała. − Kiedyś naprawdę mi się to podobało. Teraz... jest w tym zbyt wiele dramatyzmu. To przestało być już zabawne. − Zdradzę ci sekret – powiedział Elias, rozglądając się wokoło, jakby obawiał się, że ktoś może ich podsłuchać. – Bycie kapitanem myśliwych też nie jest takie zabawne, jak sądziłem. On wcale nie odgrywa miłego. On taki jest. Riley postrzegała wszystkich wysłanników z Watykanu jako swoich wrogów, ale może było to działanie krótkowzroczne. − Co zamierzacie ze mną zrobić? – zapytała. − Zadać ci masę pytań – odpowiedział kapitan. − A co jeśli spodobają się wam moje odpowiedzi? − Zostaniesz wypuszczona. − A jeśli się wam nie spodobają? Brak odpowiedzi. – Chwytam – wyszeptała łowczyni.

Ro z d z i a ł 7 Po nocy wypełnionej urywanym snem, Beck odczuł wielką ulgę, kiedy strażnicy wrócili do jego hotelowego pokoju nieco po dziewiątej. Przez wszystkie te godziny chłopak spędził zbyt wiele czasu na rozmyślaniu o zamierzchłej przeszłości, którą w większości przepełniał żal - i to ten, który potrafi przylgnąć do człowieka i nigdy właściwie go nie opuścić. Dlaczego Gildia nie przyszła mu z pomocą? Jeśli nie znajdą Riley, pozwolą mi ponieść konsekwencje? Drzwi od pokoju otworzyły się. −

Chodź z nami – zawołał myśliwy, kiwając głową pod adresem

chłopaka. Den zdjął nogi z posłania, po czym wciągnął swoje ciężkie obuwie, sznurując je z celową powolnością, która umożliwiała mu rozeznanie się w sytuacji. Czy właśnie odzyskał wolność, czy też czekało go coś znacznie gorszego? −

Co się dzieje? – zapytał.

−

Nie jestem upoważniony do zdradzania szczegółów – rzekł

strażnik. Kiedy młody łowca wyszedł na korytarz, ujrzał ponurą twarz kapitana Salvatore, zmierzającą właśnie w jego stronę. −

Co tu się wyprawia? – Beck zażądał odpowiedzi.

Zanim przywódca chłopców z Watykanu zdołał cokolwiek odpowiedzieć, odpowiedź przyszła sama. Z ulokowanej na końcu holu windy wyszedł porucznik Amundson. Facet wyglądał tak, jakby właśnie wygrał los na loterii. Za jego plecami, otoczona czterema ciężko uzbrojonymi myśliwymi, szła mniejsza postać.

O, Boże, znaleźli ją. Bez względu na swoją złość na dziewczynę, Beck łudził się, że nie będzie musiała się z tym mierzyć. Bardzo dobrze świadczyło o niej to, że mała nie płakała. Wręcz przeciwnie – zadzierała wysoko podbródek. Grzmiący głos Amundsona rozniósł się echem po korytarzu: −

Zabierzcie stąd łowcę! Natychmiast!

−

Nigdzie się nie wybieram – odkrzyknął Den.

Nie ma mowy, żebym zostawił ją z tym samą. Salvatore stanął między Beckiem a nadchodzącymi mężczyznami, najwyraźniej odkrywając jego potencjalną chęć do bójki. Jego dłoń spoczęła na ramieniu chłopaka. −

Jeśli zostaniesz, będzie jej trudniej. Wielki mistrz Stewart jest

już w drodze – doradził kapitan. – Nie zaczniemy jej przesłuchiwać, nim się nie zjawi. Łowca rzucił mi powątpiewające spojrzenie. −

Dasz mi na to swoje słowo, myśliwy?

−

Tak, masz moje słowo.

Było to najlepsze, co Beck mógł zrobić. Zgrzytając zębami, wykręcił się na pięcie i odszedł w innym kierunku. Pilnujący klatki schodowej strażnik odsunął mu się z drogi, wiedziony instynktem samozachowawczym.

*****

Co za wstydliwa podróż. Strach Riley uległ przeobrażeniu do postaci trzęsących się kolan i spoconych dłoni. Dziewczyna upewniła się, iż oddycha powoli i głęboko, unikając ataku paniki. Nie odczuwała potrzeby wyglądania na winną. Stojący w rzędzie, a rozlokowani wzdłuż korytarza myśliwi byli ciężko uzbrojeni, zupełnie jakby zakładali, że coś złego wydarzy się w mieszczącym się w centrum miasta hotelu. Beck opowiadał jej, że ich broń jest wyposażona w specjalną amunicję, która może zgładzić demona. Dziewczyna zastanawiała się, co zatem spotkałoby trafionego pociskiem człowieka. Oczy tych mężczyzn nie odbijały żadnych emocji, zupełnie jakby widzieli już całe zło tego świata i przestali je w ogóle rejestrować. Czy właśnie kimś takim pragnął zostać Simon? Być może tak właśnie przedstawiały się konsekwencje zostania myśliwym – bliskie spotkania z piekielnymi pomiotami zmuszały cię do postrzegania świata jedynie przez pryzmat bieli oraz czerni, świętości i zła, nie pozostawiając miejsca na jakiekolwiek odcienie szarości. Jeśli ta robota wymagała sprzedania tych, których się kochało, eks chłopak Riley świetnie się do niej nadawał. Ulokowane w głębi korytarza drzwi nagle się otworzyły i wyszedł przez nie Beck. Na jego pokrytej zarostem twarzy gościł ponury wyraz. Przód jego podkoszulki uległ zabrudzeniu, podobnie jeansy, całkiem jakby ktoś cisnął nim w pagórek uformowany z ziemi. Z jego oblicza emanowała wściekłość. Pod tą maską jawiły się nieufność oraz uraza, a wszystko to było wycelowane pod jej adresem. Łowca oraz Salvatore zamienili kilka słów. Blackthorne nie zdołała nic z tego wyłapać. Po chwili Denver warknął i odszedł, oddalając się tak,

jakby nie potrafił znieść świadomości, iż musi oddychać tym samym powietrzem co łowczyni. Jej kolana mocniej się zatrzęsły. Kiedy dotarli do drzwi, zza których wyszedł wcześniej Beck, jeden z myśliwych skinął na plecak Riley. Salvatore ostrzegł ją, że coś takiego nastąpi, zatem oddała im go bez cienia walki. Nie była jednak przygotowana na to, że kolejny ze strażników każe jej oprzeć dłonie o ścianę, by móc ją przeszukać. −

To nie jest konieczne, Corsini – odezwał się kapitan. –

Zamknijcie ją w pokoju. Zaczekam, aż zjawi się reprezentant Gildii. −

Ale proszę pana, ojciec Rosetti powiedział, że chce z nią

natychmiast pomówić – odpowiedział myśliwy. −

Nie skończyłoby się to zbyt dobrze. Panna Blackthorne nie

odpowie na nasze pytania, zanim nie zjawi się Stewart. Dziewczyna planowała uczynić dokładnie to, co powiedział kapitan. Po czyjej stronie jest ten gość? −

Ale proszę pana... – zaprotestował Corsini, bez wątpienia

uświadamiając sobie, że gdy zjawi się ksiądz, cała wina za niewypełnienie rozkazów spadnie na niego. −

Porozmawiam z Rosettim. Zadbajcie o to, aby pannie

Blackthorne było wygodnie. To rozkaz. – To powiedziawszy, Elias odwrócił się w kierunku Riley. – Jeśli będziesz czegoś potrzebowała, daj mi znać. Łowczyni przytaknęła. Wyglądało na to, że w tym stadzie rekinów był jeden uczciwy facet. Niestety, to nie on dowodził Świętą Inkwizycją.

Kiedy Blackthorne wkroczyła do pokoju, wypuściła z płuc całe przetrzymywane

w

nich

powietrze.

Zważywszy

na

uzbrojonych

myśliwych, pomieszczenie zupełnie nie pasowało do okoliczności. Znajdowały się tu: wspaniałe królewskie łoże, szafirowa kanapa oraz wielkie okno wychodzące na miasto. Poranne słońce przesączało się przez zasłony. Dziewczyna zauważyła stojącą na blacie biurka tacę z pozostałościami po śniadaniu wcześniejszego więźnia. Obok niej leżała gazeta. Przynajmniej cię nie głodzili. Nie wiedząc, co dalej robić, łowczyni usiadła na skraju łóżka. Posłanie okazało się ciepłe, a na poduszce widniało wgniecenie, które sugerowało, że Beck przebywał tutaj zaledwie chwilę temu. Ignorując myśliwego

siedzącego

obok

drzwi,

Blackthorne

rozciągnęła

się,

odwracając do mężczyzny plecami. Poduszka pachniała wodą po goleniu Denvera. Tak strasznie się myliłam. Nawet Peter uważał, że Beck ją lubił, a spotkał go przecież tylko raz na pogrzebie jej ojca. Za każdym razem, gdy młody łowca próbował jej pomóc, ona uciekała, stawiając między nimi niemożliwy do sforsowania mur. Była to jej metoda mszczenia się za wcześniejsze odtrącenie. Teraz Riley czuła się po prostu jak małe, głupie dziecko. Przepraszam. Za wszystko. Być może pewnego dnia łowczyni otrzyma szansę, aby powiedzieć mu to prosto w twarz.

*****

Podniesione głosy, rozlegające się za drzwiami, przykuły uwagę Riley, ponieważ jeden z nich nosił w sobie ślady specyficznego szkockiego akcentu. Tak! Mistrz wkroczył do wnętrza pomieszczenia, a jego twarz była bardziej czerwona niż zazwyczaj, zupełnie jakby wcześniej się z kimś pokłócił. W jego dłoni spoczywał plecak łowczyni. Mężczyzna nie odezwał się ani słowem, zanim nie zasiadł w stojącym obok kanapy krześle i skinął na Blackthorne. Kiedy ta do niego dołączyła, oddał jej należącą do niej własność. −

Zerknij, czy niczego nie brakuje.

Riley zaczęła grzebać w plecaku, zastanawiając się nad tym, co przykuło uwagę myśliwych. Łowczyni nie odczuła zaskoczenia, kiedy zauważyła brak pracy autorstwa jej ojca, poświęconej wodzie święconej. Zniknęła także jej komórka. Blackthorne obwieściła to mistrzowi Stewartowi. −

Grzebali nawet w mojej kosmetyczce.

Szkot rzucił gniewne spojrzenie pod adresem stojącego obok drzwi myśliwego. −

Możesz wyjść.

−

Porucznik Amundson powiedział... – zaczął mężczyzna.

−

Ta mała ma prawo do porady, a ta powinna zostać udzielona

na osobności. −

Proszę pana, ja...

−

Wynocha! – krzyknął Stewart i, ku zaskoczeniu Riley, strażnik

go usłuchał. Drzwi zamknęły się za nim z głośnym kliknięciem. – Czasami

po prostu trzeba wrzasnąć – poskarżył się Szkot. Blackthorne przymknęła powieki, próbując się uspokoić. Stewart nie pozwoli, aby przytrafiło mi się coś złego. Gdyby to był Harper, dziewczyna nie miałaby już aż takiej pewności. –

Riley? – Łowczyni otworzyła oczy, by odkryć, że mężczyzna

bacznie się jej przygląda. Pod jego oczami widniały sińce, co świadczyło o tym, iż niewiele dziś spał. – Musisz mi dziś zaufać. Nie brzmiało to zbyt dobrze. Szkot pochylił się w stronę łowczyni. −

Musimy porozmawiać naprawdę po cichu. Nie chcemy, aby

nas podsłuchano. Okej? – Riley przytaknęła. – Wolałbym, abyś przyszła do mnie w pierwszej kolejności, ale zobaczymy, co możemy zrobić. – Stewart jeszcze bardziej się do niej zbliżył. – Powiedz mi, co się stało. Niczego nie zatajaj. Jeśli mnie okłamiesz, nie będę miał szans cię ocalić. Teraz Blackthorne odczuwała szczere przerażenie. Dziewczyna zaczerpnęła powietrze w płuca i najciszej jak potrafiła wyznała wszystkie swoje sekrety. Opowiedziała o tacie, Orim, Lucyferze i umowie z Niebem. Wraz z każdym kolejnym wyznaniem, w jej oczach coraz mocniej lśniły łzy. Stewart wymamrotał coś do siebie, kręcąc głową. −

Powinienem się domyślić, że Piekło się po ciebie zgłosi.

Skąd niby mógłby to wiedzieć? −

Czy oddałaś swą duszę? – zapytał mistrz głosem tak cichym,

że wręcz ledwo słyszalnym. Riley pokręciła głową. – Przysięgniesz to na grób swego ojca?

−

Tak.

Na obliczu Szkota odmalowała się wyraźna ulga. Mężczyzna wyprostował się i, pochłonięty myślami, zaczął bębnić palcami w kolano. −

Wiedziałem, że coś jest na rzeczy, ale nie umiałem tego

właściwie zinterpretować. Tamtej nocy w Świątyni, Simon naprawdę umierał, byłem tego pewien, a następnego dnia zaczął cudownie zdrowieć. Zastanawiałem się, kto przyłożył do tego rękę. – Stewart ponownie pochylił się w kierunku Riley. – Czego Niebo zażądało w zamian? Nigdy mi nie uwierzy. −

Mam zapobiec końcu świata. – Blackthorne czekała, aż Szkot

wyzwie ją od kłamców, po czym zostawi ją, aby sama radziła sobie z myśliwymi. Zamiast tego starzec tylko ciężko westchnął. −

Wierzy mi pan? – spytała dziewczyna.

−

Oczywiście, że tak. Może o tym nie wiesz, ale nie umiesz

kłamać. Poza tym, to wszystko wreszcie nabrało sensu. −

Na pewno nie dla mnie – burknęła łowczyni.

−

Czy jest jeszcze coś, o czym powinienem wiedzieć?

Riley opowiedziała mężczyźnie o swoich badaniach dotyczących wody święconej oraz o tym, co udało jej się zaobserwować wczorajszej nocy. −

Mój przyjaciel, Peter, ma wszystkie zdjęcia oraz nagrania.

Mogę podać panu jego numer. Stewart wyciągnął swoją komórkę, zapisując dane Pete'a w swojej książce adresowej.

Następnie raz jeszcze się wyprostował, gapiąc się przez jakiś czas w biały sufit i jakby zbierając myśli. Dziewczyna świetnie wiedziała o tym, iż nie powinna mu przeszkadzać, mimo iż napięcie ściskało jej żołądek. Wreszcie Szkot raz jeszcze pochylił się ku Blackthorne. −

Zdradź im wszystko poza tym, że spałaś z Upadłym.

−

Nawet to o Lucyferze? – spytała Riley, mocno zaskoczona.

−

Tak.

−

Zapytają o Oriego. Będą chcieli wiedzieć, co się między nami

wydarzyło. Nie ma szans, żebym potrafiła o tym rozmawiać. −

Myślę, że tego nie uczynią. Zaufaj instynktowi starego Szkota

– odparł Stewart. −

Mam nadzieję, że wie pan, co robi.

Mistrz uśmiechnął się do niej kwaśno. – Wiem, moja mała, wiem.

Ro z d z i a ł 8 Czekanie przedłużyło się o kolejnych trzydzieści minut, co stanowiło jakby formę kary za sprzeciwienie się poleceniu księdza, dotyczącemu natychmiastowego przesłuchania. Gdyby nie Stewart, Riley kompletnie by się rozkleiła. W ramach wypełnienia jej wolnego czasu i uwolnienia jej od obaw, mistrz zabawiał dziewczynę historyjkami dotyczącymi jego dzieciństwa w Szkocji. −

Zacząłem chwytać demony, kiedy liczyłem sobie dziesięć lat –

tłumaczył. – Moje pierwsze solowe polowanie miało miejsce w piekarni, ulokowanej w moim rodzinnym mieście. −

I wszystko się udało? – spytała łowczyni.

Zawsze udaje się wszystkim, poza mną. −

Nie, mała, demon rozniósł miejsce na strzępy. Opuściłem je z

tą małą bestyjką w dłoniach, umazany mąką oraz ciastem na chleb. Mój ojciec był przerażony. Blackthorne zaśmiała się, wyobrażając sobie całą scenkę. −

Przynajmniej moje pierwsze samotne doświadczenie było

nieco lepsze. Nagle otworzyły się drzwi i jeden z myśliwych skinął na nich palcem. −

Czas nadszedł, mała – powiedział uprzejmie Szkot.

Ile osób usłyszało podobne słowa na przełomie wieków? Kto z nich zmierzył się ze świadomością, że

ich błędy mogły kosztować ich

dosłownie wszystko? Riley zaadresowała Stewartowi przepełnione strachem spojrzenie. −

Nie wiem, czy potrafię. Jestem przerażona.

Mężczyzna ułożył dłoń na jej ramieniu w dodającym otuchy geście. −

Nazywasz się Blackthorne – wymruczał. – Bądź silna i

świetnie sobie poradzisz. Mistrz powiedział dokładnie to, czego dziewczyna oczekiwała. Jej tata rzekłby to samo, oczekując, że córka wykaże się odwagą i stanie twarzą w twarz z problemami. Zrobię to dla niego. Kiedy Szkot ruszył przed siebie w celowo spowolnionym tempie, łowczyni zrównała z nim prędkość kroków, idąc w ślad za dwoma myśliwymi. Pomieszczenie, do jakiego wkroczyli, zostało zaprojektowane tak, jakby stworzono je na potrzeby spotkań biznesowych, a nie spania. Trzech mężczyzn zasiadało już przy owalnym stole konferencyjnym: kapitan Salvatore, barczysty, jasnowłosy porucznik, który tak podle ją traktował, oraz ojciec Rosetti – wysłannik Watykanu z ciemnymi, upstrzonymi siwizną włosami. Riley wybrała jedno z krzeseł, spoczywając na nim. Ułożyła ręce na kolanach, starając się ze wszystkich sił nie wyglądać jak jeleń wpatrujący się w światła nadjeżdżającej ciężarówki. Dziewczyna marzyła, aby był przy niej ojciec. Stewart usadowił się na lewo od niej. Po jej prawicy zasiadał kapitan myśliwych. Po przeciwnej stronie stołu umościli się ciemnooki ksiądz oraz wiecznie wściekły zastępca drużyny. – Panno Blackthorne – zaczął Salvatore – jako że jesteś sierotą i nie osiągnęłaś jeszcze pełnoletniości, czy upoważniasz Wielkiego Mistrza Stewarta do pełnienia funkcji twego prawowitego opiekuna w trakcie tego przesłuchania? Wielkiego Mistrza? −

Tak.

−

A zatem powinniśmy odczytać teraz treść dokumentów, jakie

stanowią podstawę prawną tego porozumienia. Blackthorne spodziewała się jakiegoś długiego odczytu, a zamiast tego formularz liczył sobie pojedynczą stronę maszynopisu. Dokument traktował o tym, iż Szkot staje się Prawowitym Opiekunem Riley oraz że będzie dbał o jej interesy w czasie tej, jak i przyszłych konfrontacji ze Stolicą Apostolską. Tak łowczyni, jak i mistrz łowców podpisali się w zaznaczonych miejscach, po czym uczynili to samo wszyscy zebrani przy stole uczestnicy spotkania, począwszy od księdza, który postawił na dole stronicy stosowną pieczęć. Duchowny schował papier w teczce opatrzonej imieniem i nazwiskiem dziewczyny. Po chwili bezczynności, ojciec Rosetti wykonał znak krzyża i zaczął odmawiać słowa modlitwy. Widząc, jak zachowują się inni, Riley pochyliła głowę. Blackthorne nie rozumiała, co ksiądz w danej chwili mówi, dlatego też wystosowała własne błaganie, na wypadek gdyby Bóg aktualnie jej słuchał. Wiesz, że nie jestem zła, a popełniłam jedynie idiotyczny błąd. Mała pomoc naprawdę mi się teraz przyda. Bez niej nie dam sobie rady. Dbaj też o mojego tatę, dobrze? On również potrzebuje Twojego wsparcia. Gdy tylko modlitwa dobiegła końca, duchowny przyszpilił dziewczynę spojrzeniem swych kobaltowych oczu. −

Opowiedz nam o upadłym aniele o imieniu Ori.

Była to jedyna osoba na tym świecie, o jakiej Blackthorne nie chciała się wypowiadać. −

Spotkałam go na targu Terminus.

Upadły okazał się tak niewyobrażalnie atrakcyjny i miły, że niemożliwością wydawało się zignorowanie go. Powinnam była zdawać sobie sprawę z tego, że to tylko zasłona dymna. −

Nie wydajesz się zaskoczona tym, że to upadły anioł.

Łowczyni zaczerpnęła głęboki oddech, podejmując wątek: – Ori twierdził, że jest myśliwym wolnym strzelcem i że znał mego tatę. - W momencie, kiedy słowa te opuściły usta Riley, ona sama zrozumiała, że popełniła poważny błąd. Nie powinna wymieniać imienia swego ojca wspólnie z imieniem Upadłego. −

Czy twój ojciec znał tego Upadłego? – zapytał ksiądz,

natychmiast wychwytując pomyłkę Riley. Gdyby dziewczyna przyznała, że Ori był tym, który zdobył duszę Paula, ta rozmowa przybrałaby okropny obrót. W związku z tym wzruszyła ramionami. −

Ori okłamał mnie w wielu kwestiach.

−

Co jeszcze zatem mówił ci ten Upadły?

−

Że poluje na Piątkę, jaka uśmierciła mego tatę. Że demon ten

wymknął się spod kontroli i że powinien zostać unicestwiony. Amundson powiedział coś do Salvatore po włosku, ale ten ostatni pokręcił głową. Duchowny kontynuował przesłuchanie: − działanie?

Dlaczego ten upadły anioł skoncentrował na tobie swoje

Riley nie miała ochoty na wynurzenia w stylu: „Piekło mnie prześladuje, ponieważ nawiązałam układ z Niebem”. −

Nie wiem. Jestem tylko łowczynią praktykantką.

−

A mimo to samodzielnie weszłaś w posiadanie pożeracza.

To zagranie Rosettiego trafiło w czuły punkt Blackthorne. −

Nie weszłam w posiadanie niczego. Złapałam tę Trójkę.

Miałam... szczęście – powiedziała. – Powinnam posłużyć temu demonowi za kolację. Myśliwi znowu porozumieli się po włosku. Czyżby Stewart coś z tego rozumiał? Musi. Nie prosi o tłumacza. Ksiądz odwrócił się w kierunku łowczyni, marszcząc czoło. −

Kto zabił ziemnego demona, który szalał w domu twego

mistrza? −

Anioł.

−

Dlaczego okłamałaś kapitana Salvatore, wmawiając mu, że to

Harper? – naciskał Rosetti. −

Ponieważ Ori poprosił, bym nie zdradzała nikomu prawdy.

−

Czy mistrz Harper był świadom tego porozumienia?

−

Nie. Zemdlał.

−

Czemu spełniłaś prośbę Upadłego? – dopytywał.

−

Wtedy już wiedziałam, że był aniołem, więc mu zaufałam.

Duchowny sprawiał wrażenie zaskoczonego. −

Wiedziałaś, że był Upadłym i kontynuowałaś tę znajomość?

−

Nie – odparowała Riley. – Wiedziałam tylko, że był aniołem, a

nie to, że pracował dla Piekła. - Gardło dziewczyny zacisnęło się, a ona sama walczyła o każdy oddech. Wyczuwając jej zestresowanie, Stewart nalał dla swej podopiecznej szklankę wody, po czym postawił ją przed nią. Mamrocząc coś na znak podziękowania, łowczyni ujęła naczynie drżącymi dłońmi. Nie śpieszyła się, sącząc płyn i pozwalając samej sobie namyślić się nad tym, co powiedzieć. Jedno złe słowo i przejdę do historii. Blackthorne odstawiła szklankę wciąż trzęsącą się ręką. −

Spacerowałam właśnie z Orim po parku Centennial, kiedy

ktoś we mnie uderzył. Przez to dziwnie się poczułam i jedyne, o czym mogłam myśleć, to że mój towarzysz ma skrzydła. – Na to wspomnienie pokręciła głową. – Dzięki temu stwierdziłam, że nie ubiera się w Walmart'cie. −

Przepraszam? – zapytał zaskoczony Rosetti.

Kaznodzieja nie miał najwyraźniej poczucia humoru. −

Nie wiedziałam, że Ori pracuje dla Piekła. Odkryłam to o

wiele później. Teraz odezwał się Amundson: −

Czyżbyście wy, łowcy, byli takimi ignorantami, że nie

rozpoznajcie Upadłego, kiedy już go zobaczycie? −

A pan by go rozpoznał? – odparowała Riley. – Ori nie miał

wypisanego na czole wielkiego X ani nic w tym stylu. −

Istnieją sposoby na to, by zorientować się, komu tacy jak on

służą – odpowiedział mężczyzna.

−

Cóż, nikt mnie z nimi nie zaznajomił, a niestety nie potrafię

czytać w myślach – odparła łowczyni. – Ori był uprzejmy i nie traktował mnie jak dziecko, co czyniło jego zachowanie innym od wszystkich innych osób na tej planecie. Delikatny uśmiech uformował się w kąciku ust Stewarta. −

Nasi praktykanci nie są uczeni niczego na temat Upadłych.

Podejrzewa się, że nie natkną się na żadnego z nich, zanim nie dojdą do poziomu mistrzowskiego. Przyszła pora, aby rozwiać te wątpliwości. Ksiądz z nieciekawą miną skinął głową. Jego spojrzenie ponownie skoncentrowało się na osobie Riley. −

Gdzie znajdują się w tej chwili zwłoki twego ojca?

Rosetti, całkiem nieświadomie, dał Blackthorne szansę na słowną ucieczkę, używając sformułowania „w tej chwili”. Korpus jej taty mógł przebywać przecież w domu Morta, ale wcale niekoniecznie. −

Nie jestem pewna.

−

Czy oddałaś swą nieśmiertelną duszę we władanie Piekła?

Mimo iż ten facet przerażał dziewczynę o wiele bardziej niż którykolwiek z myśliwych, posłała mu mordercze spojrzenie. −

Nie oddałam swojej duszy – powiedziała dobitnym tonem.

Wychyliwszy się w przód, duchowny położył łokcie na blacie stołu. −

Jesteś pierwszą kobietą w Gildii Łowców w Atlancie. Pojmuję,

że twoja nauka nie była łatwa, mówiąc delikatnie. – Zamilkł na moment dla dodania sprawie nieco dramaturgii. – Być może zezłościło cię to, jak traktowali cię twoi koledzy po fachu, w związku z czym poszukiwałaś zemsty. −

Chyba nie podążam za pana tokiem myślenia – powiedziała

Riley. −

Czy to ty wpuściłaś demony za barierę utworzoną z wody

święconej? −

Co takiego? – odpowiedziała dziewczyna. – Chyba pan

zwariował. Simon praktycznie umarł tamtej nocy. −

Ach, pan Adler – powiedział Rosetti, szeleszcząc papierami,

nim nie wyłowił spomiędzy nich jednego z formularzy, z dołączonym do niego zdjęciem Simona. Kartkę pokrywały sporządzone drobnym pismem zapiski. Wyglądało to na jakieś akta. Kaznodzieja uniósł wzrok znad dokumentów. – Rozmawialiśmy z nim. Pan Adler ma poważne wątpliwości co do tego, komu jesteś lojalna. To było niedopowiedzenie. −

Simon wydawał się na tyle poruszony, iż poddał cię testowi z

udziałem wody święconej. Uwaga Stewarta skoncentrowała się na dziewczynie, a jego brwi złączyły się w jedną kreskę. −

Mała?

Dzięki, Simon. −

Chciał chyba zobaczyć, czy na mojej głowie nie pojawią się

rogi. Wydawał się szczerze zmartwiony, kiedy to nie nastąpiło. −

Pan Adler poinformował nas, że posiadasz szpon demona –

odparł duchowny. – Czy masz go teraz na sobie? Riley pokręciła głową, ciesząc się, iż postąpiła bardzo rozważnie, pozbywając się przedmiotu. Wysłannicy Watykanu zapewne by go zniszczyli. −

Czemu jesteś w posiadaniu symbolu Piekła? Czy to sprawia, iż

czujesz się bliższa swego mistrza? −

Harpera? – Dopiero po czasie dotarło do Blackthorne, co

ksiądz miał na myśli. – Chodzi panu o Lucyfera? Bądźcie realistami. Zabrałam pazur, ponieważ jego właściciel o mały włos nie pozbawił mnie życia. Mam blizny, które mogą to udowodnić. Nie, żebym miała zamiar je wam pokazać. −

Musisz spojrzeć na to z naszej perspektywy, panno

Blackthorne – kontynuował Rosetti. – Utrzymujesz bliskie kontakty z Upadłym i często wkładasz na siebie symbol piekielnej mocy. – Mężczyzna zrobił efektowną pauzę. – Zaś z kataklizmu w Świątyni wyszłaś bez szwanku. −

Bez szwanku? A wszystkie te dręczące mnie koszmary się nie

−

W porównaniu z innymi, nic ci nie jest.

liczą?

Pokrętna logika tego faceta bez wątpienia nie przemawiała do łowczyni. −

Czemu wysłannicy Piekła zamierzali mnie uśmiercić, skoro

stanowiłam jedną z nich? −

Być może miało to spowodować, żebyś oddała swą duszę

Upadłemu. Tego Riley nie brała pod uwagę. Czyżby całe to zamieszanie działo się dlatego, żeby Ori mógł ją ocalić, tak by ona później oddała mu wszystko, czego by zażądał? −

Być może jego techniki uwodzicielskie cię nie przekonały –

dodał duchowny. O, Boże, znają prawdę.

A może ksiądz starał się wymusić na ofierze opowieść o tym, co naprawdę się stało. −

I co niby miałby w ten sposób zyskać? Mam siedemnaście lat.

Nie jestem prezydentem Stanów Zjednoczonych ani nikim ważnym. −

Piekło stara się pozyskać jedną duszę jednocześnie. Tak działa

plan Księcia Ciemności. Czemu zatem Lucyfer wzgardził moją duszą? −

Pytam po raz ostatni: czy oddałaś swoją duszę Piekłu? –

zażądał odpowiedzi Rosetti. Cierpliwość Riley właśnie się skończyła. −

Nie, nie i... nie. Jesteście, hmm, głusi?

−

Spokojnie, mała – wymamrotał pod nosem Stewart.

Dziewczyna wskazała palcem siedzącego naprzeciwko księdza. −

On mnie nie słucha. Nie sprzedałam się Piekłu. Nie

doprowadziłam do śmierci łowców. Mój jedyny błąd polegał na zaufaniu kolesiowi ze skrzydłami. −

Skoro nie jesteś skłonna do wynurzeń, będziemy musieli

poddać cię testowi – powiedział duchowny. Wyglądał na niezadowolonego takim obrotem spraw, zupełnie jakby liczył na to, iż tego uniknie. −

Pozwólcie, że zgadnę – odpowiedziała łowczyni, a jej serce

ścisnęła panika. – To ta część, kiedy sadzacie mnie na tonącym krześle3 i sprawdzacie, czy nie utonę, tak?

Znany test na czarownictwo, stosowany w celu walki z heretykami. Przykład tutaj: http://www.freeclipartnow.com/d/21964-1/ducking-stool.jpg 3

Szkot pokręcił z naganą głową. Dziewczyna zdawała sobie sprawę z tego, że nie powinna się tak zachowywać, ale skrucha nie należała do części jej natury. Była przestraszona i zmęczona, co sprawiło, że rozwiązał jej się język. −

Nie jesteśmy barbarzyńcami, panno Blackthorne – odparł ze

spokojem ksiądz. −

Jasne. A zatem zabawa w Świętą Inkwizycję była jedynie

rozrywką, jak popołudniowa herbatka? −

Takie zachowanie ci nie pomaga – ostrzegł ją Salvatore.

Blackthorne zwróciła się w kierunku kapitana myśliwych. −

Zachowuję się tak, a nie inaczej, ponieważ mnie nie słuchacie.

Nie oddałam duszy Oriemu. Taka jest prawda. I tak oddałam mu wystarczająco wiele. Duchowny wyciągnął z kieszeni niewielką metalową piersiówkę. Wyglądała jak każda inna, do której nalewa się alkoholu, z tą drobną różnicą, iż na przedzie widniał wygrawerowany na złoto krzyż. −

Wyciągnij prawą rękę.

−

Nie ma mowy, nim nie dowiem się, do czego to zmierza.

−

Czyżbyś miała coś do ukrycia? – naciskał Rosetti.

Tak. −

Nie. Chcę jedynie wiedzieć, co się tu wyprawia.

−

Proszę, zdradź jej, czego się spodziewać – odezwał się

kapitan. – Niepotrzebnie ją straszysz.

W oczach Salvatore pojawiło się współczucie, zupełnie jakby zdawał sobie sprawę, jak to było zasiadać po jej stronie stołu. Czyżby w ten sam sposób testowano myśliwych? Rosetti ułożył na blacie swój długopis. −

Przepraszam. Powinienem był poświęcić trochę czasu na

przybliżenie procedur. Był to pierwszy realny dowód na to, iż pod tą klerykalną, zimną fasadą kryło się wciąż bijące serce. Duchowny uniósł piersiówkę w górę, tak by Riley mogła się jej przyjrzeć. −

To woda święcona, która, jeśli dotknie twojej skóry, ujawni,

czy zostałaś zbrukana przez Piekło. −

To do niczego nie prowadzi – sprzeczała się łowczyni. –

Codziennie obcuję z tą cieczą. Marnujecie swój czas. Przynajmniej taką Blackthorne żywiła nadzieję. −

Ta została poświęcona przez samego Papieża.

Super mocna woda święcona? O, matko. Dziewczyna zerknęła na Stewarta. − Czy muszę to zrobić? − Jeśli tego nie uczynisz, zostaniesz uznana za winną. − Co pan by zrobił? − Poddałbym się testowi. Być może mistrz miał w zanadrzu jakiś plan. Westchnąwszy ciężko, Riley wyciągnęła prawą dłoń, starając się nie szarpać, kiedy

duchowny chwycił ją za ramię. To do niczego nie prowadziło, a jedynie sprawiało, że wysłannicy Watykanu wyglądali głupio. Pojedyncza kropla przezroczystego płynu wypłynęła z piersiówki, upadając na dłoń łowczyni. Następnie Rosetti puścił jej rękę. Nudy. Przecież mówiłam. Sekundę później fala niemożliwego do zniesienia żaru przetoczyła się przez ciało Riley, zmuszając ją do przepełnionego szokiem krzyku rozpaczy. Obezwładniona bólem, łowczyni cofnęła dłoń. Na jej skórze pojawiło się coś na kształt tatuażu, który nie wyglądał jednak tak, jakby do jego powstania użyto tuszu. W jej ciele została wyryta licząca sobie mniej więcej dwa cale długości podobizna czarnego jak smoła miecza z otaczającymi ostrze płomieniami. Rysunek prezentował się wspaniale, ale nie oznaczał zapewne niczego dobrego, jeśli wziąć pod uwagę wyraz twarzy księdza. − Tak jak podejrzewałem – powiedział duchowny z wyraźnym smutkiem w głosie. – Wolałbym, abyś przyznała się, kiedy miałaś na to sposobność. – Mężczyzna sprawiał wrażenie szczerze strapionego tym odkryciem, jakby domniemał niewinności Blackthorne. − Co to jest? – zażądała odpowiedzi Riley, pocierając znamię, które wreszcie przestało boleć. – Skąd się wzięło? Nigdy nie przepadała za tatuażami, których nie mogła sobie zresztą zrobić ze względu na wiek, który uniemożliwiał coś podobnego w stanie Georgia. –

To piekielny podpis. Tak jakby ich znak firmowy –

wytłumaczył jej Salvatore. – Lucyfer oznaczył cię jako jedną ze swoich.

Ro z d z i a ł 9 Riley posłała Stewartowi przepełnione paniką spojrzenie, jednak mistrz nie wydawał się ani trochę zaskoczony znamieniem na jej dłoni. Wiedział, że coś takiego się wydarzy. Czemu ufam tym kolesiom? − Oznakowanie Riley nie jest tym samym, co wejście w posiadanie jej duszy – sprzeczał się Szkot. Duchowny przytaknął. − Reakcja byłaby o wiele bardziej bolesna, gdyby faktycznie tak było. Mimo to znamię istnieje. Piekło uważa tę dziewczynę jako jedną ze swoich. Stewart dał znak ręką. − Pokaż nam lewą dłoń, Riley. − Czemu? – zapytała łowczyni. − Proszę, mała – nalegał mistrz. Blackthorne obróciła prawą rękę i raz jeszcze wstrzymała oddech. Utrwalona głęboko w skórze, znajdowała się misternie ukształtowana korona. − Świetnie, kolejny symbol. Starając się desperacko pozbyć znaku, dziewczyna potarła go, ale on nie znikał. Przy stole zapadła cisza. Ta z rodzaju tych niezręcznych. Kiedy Blackthorne uniosła wzrok, odkryła, iż ksiądz gapi się na nią z wyraźnym zdziwieniem. Wykonał znak krzyża i powiedział coś po łacinie. Kapitan uczynił dokładnie to samo. Spojrzenie porucznika Amundsona głosiło, że Riley wciąż widniała na liście jego zagorzałych wrogów.

Stewart poruszył się niespokojnie w swoim krześle, ale nie odezwał się choćby słowem. − Co to ma być? Jestem, hmm... podwójnie przeklęta czy coś? – spytała łowczyni. – Wokoło nadal trwała cisza. – Niech ktoś odpowie na moje pytanie. Muszę znać odpowiedź. To kapitan Salvatore spełnił jej prośbę. Dziewczynie wydało się, iż słyszy w jego głosie szacunek: − Miecz oznacza, że jesteś na usługach Piekła, ale korona sugeruje, że pomagasz Niebu. Posiadanie obu symboli... − Jest naprawdę porąbane? Na twarzy myśliwego pojawił się łagodny uśmiech. − Tak,

można

użyć

podobnego

określenia.

To

naprawdę

niesamowite. − To nie może być prawda – protestował Amundson. – To musi być jedna ze sztuczek Lucyfera. − To dlatego, że... – Riley urwała. Uwaga wszystkich zgromadzonych natychmiast skoncentrowała się na jej osobie. Dziewczyna posłała Szkotowi pytające spojrzenie, a on w odpowiedzi skinął głową. − Śmiało, przyszedł czas, żeby się dowiedzieli. Blackthorne zaczerpnęła głęboki oddech. − Simon umierał, więc weszłam w układ z anielicą, która zapewniła mnie, że Niebo sprawi, iż chłopak wyzdrowieje, jeśli obiecam mu pewną przysługę.

− Jakiego rodzaju przysługę? – zapytał zaciekawiony ojciec Rosetti. Riley już otworzyła usta z zamiarem wyznania całej prawdy, kiedy coś ją przed tym powstrzymało. Czy impuls pochodził z piekielnej czy anielskiej części jej serca – łowczyni nie wiedziała. Tata zawsze uczył ją, aby ufała swoim instynktom, co też uczyniła. − Po prostu... przysługę – odpowiedziała. Blackthorne liczyła na to, że gdy nadejdzie stosowny moment, ktoś udzieli jej jakiejś wskazówki. W lokalnej bibliotece nie było książki pod tytułem: „Sto jeden kreatywnych pomysłów na zapobieżenie końcu świata”. − Czy pan Adler o tym wie? Dziewczyna zaprzeczyła ruchem głowy. Myśliwi zaczęli prowadzić ożywioną dyskusję, która odbywała się po włosku. Mimo iż Riley nie miała pojęcia, o czym rozmawiano, zrozumiała, że Salvatore się za nią wstawia, podczas gdy Amundson wręcz przeciwnie. Pomiędzy nimi znajdował się duchowny. Którą ze stron w efekcie obierze? Wreszcie kłótnia ucichła. Ojciec Rosetti odezwał się po angielsku: − Skłaniam się do przekonania porucznika, iż to kolejna sztuczka Piekła, ale nie chcę popełnić tak znaczącego błędu, skoro sprawa jest najwyższej wagi. Muszę skonsultować się z Rzymem. Rzymem?

A co jeśli zmuszą ją do stawienia się przed obliczem Papieża? Co jeśli Głowa Kościoła jednak jej nie uwierzy? Czy zamkną ją na zawsze w wilgotnym lochu? Łowczyni

kontynuowała

zmaganie

z

wątpliwościami,

nie

wypowiadając ich na głos i przyglądając się nowym dodatkom na swoich dłoniach. Znamiona nie znikały, tak jak na to liczyła. Będę wyglądać jak dziewczyna motocyklisty. To nie fair. Kiedy

myśliwi

oraz

kaznodzieja

opuszczali

pomieszczenie,

kontynuowali wcześniejszą ożywioną dyskusję. I co teraz? Czy ogłoszą ją świętą, czy też zaczną budować dla niej stos jak dla Joanny d'Arc? − Świetna robota – wymamrotał Stewart, podnosząc się z krzesła. Dziewczyna zaadresowała Szkotowi zafrasowane spojrzenie. − Wiedział pan, że coś takiego się wydarzy, prawda? – spytała, prezentując wszem i wobec znak firmowy Nieba. − Podejrzewałem, że tam jest. Warto było ponieść ryzyko. − Tylko dlatego, że nie chodziło o pana tyłek – odparowała Blackthorne, po czym śpiesznie tego pożałowała. Nie umiała dziś zapanować nad językiem, a Stewart był przecież przy niej, kiedy go potrzebowała. – Przepraszam. Jestem wciąż lekko przerażona. − I masz do tego pełne prawo. W najgorszym wypadku nadal będą trzymać cię w areszcie, zanim nie uznają, że nie stanowisz już dłużej zagrożenia. − Jak długo może to potrwać? – spytała z zaciekawieniem Riley.

− Biorąc pod uwagi twój dar do przyciągania kłopotów, mała? – odpowiedział Stewart. – Podejrzewam, że bardzo długo. Uziemiona na całe życie przez Watykan. Oto moje szczęście.

*****

Wysoce zdystansowany do całej sytuacji myśliwy podrzucił Becka pod dom, po czym odjechał stamtąd, jakby nie wydarzyło się nic szczególnego. Może faktycznie dla tego gościa nic to nie znaczyło, ale Den nadal widział odcisk w ziemi, jaki pozostawiło jego ciało na podwórzu, oraz błotniste ślady na schodach wiodących do frontowego wejścia. Nie trzeba być geniuszem, aby założyć się o to, iż chyba każdy z sąsiadów chłopaka widział go zakutego w kajdanki jak przystało na jakiegoś frajera. Przez dłuższy czas Beck zasiadał w stojącym na ganku bujanym krześle, huśtając się w tył oraz w przód w przypływie czystej furii. Odkładał wejście do wnętrza budynku, ponieważ zdawał sobie sprawę z tego, że to wkurzy go jeszcze mocniej. Jakim prawem wdarli się do jego domostwa, nawet jeśli podejrzewali, że Riley faktycznie się tam znajduje? Odkąd to posiadali prawo do robienia, co im się żywnie podobało? Od kiedy burmistrz zaprosił ich do Atlanty, oto odkąd. Denver wygrzebał z kieszeni swój telefon, zamierzając zadzwonić do Justine i powiadomić ją, iż wyszedł na wolność, kiedy nagle zamarł. Gapiąc się na swoją komórkę, zdarł z niej tylną ściankę. Nic nie wydawało

się podejrzane, jednak Watykan dysponował zapewne technologią, która mogła nadawać przedmiotowi taki właśnie wygląd, podczas gdy wszystkie rozmowy byłyby rejestrowane. Złożywszy aparat telefoniczny w jedną całość, zdecydował, iż jednak wstrzyma się z wykonaniem połączenia. Nie mogąc już dłużej tolerować takiego napięcia, Beck otworzył frontowe drzwi i wkroczył do środka budynku. Roztrzaskane szkło nadal leżało na kuchennej podłodze. Krzesła zostały porozsuwane, a stół lekko przestawiony. Ktoś wdarł się do szafy z asortymentem łowieckim, przeszukując ją. Przeklinając pod nosem, chłopak przechadzał się od pokoju do pokoju, szacując zniszczenia. Odnalazł kolejne odsunięte szuflady oraz poprzekładane rzeczy. Ktoś upuścił na ziemię jego łowiecki podręcznik. Den podniósł go z posadzki, wygładził pomięte stronice z nadobną czcią i ponownie zaczął przeklinać. Żaden z podobnych procederów nie był potrzebny, jeśli faktycznie poszukiwali liczącej sobie pięć stóp i siedem cali wzrostu dziewczyny. Igrali z nim, dając mu do zrozumienia, jak nisko cenią sobie łowców, a Becka w szczególności. Jako że to Amundson odpowiadał za tę obławę, wszystko to wydarzyło się z jego błogosławieństwem. Denver posprzątał to, co wymagało interwencji z jego strony, co nie przyniosło mu jednak żadnej ulgi. Chłopak nadal czuł się celowo zaatakowany. Kiedy skończył porządkować dom, zamiótłszy podłogę w kuchni, otworzył sobie butelkę z piwem. Potem kolejną. Wreszcie postawił sześciopak oraz otwieracz na podłodze obok kanapy i zaczął opróżniać metodycznie jego zawartość. Była to znacznie większa dawka niż to, na co pozwalał sobie zazwyczaj w ciągu tygodnia. Kiedy Beck sączył trunek, zaczął rozważać wszystkie możliwe scenariusze. Czyżby myśliwi zapluskwili jego dom? Czy młody łowca mógł

bezpiecznie dzwonić z telefonu stacjonarnego? A co z komputerem? Czy znaleźli podręczniki dla dzieci i odkryli, że tak naprawdę nie potrafił czytać? Czy zdradzili ten sekret mistrzowi Stewartowi? − Pieprzone, aroganckie dupki – powiedział do siebie pod nosem. Wszystkie te przewinienia można było bez trudu zanotować na koncie Riley. Den uczynił dla tej dziewczyny wszystko, co w jego mocy. Polował, walcząc ze zmęczeniem, aby zapewnić małej wyżywienie oraz własny kąt. A ta go odtrąciła. Co gorsza, ignorowała wszystkie rady, jakich jej udzielał. A potem oddała się Upadłemu. Przynajmniej Simon cię nie rozebrał. Beck opróżnił czwartą butelkę i zabrał się za piątą. Jego żołądek natychmiast zaprotestował, podczas gdy w głowie szumiało mu jak w gnieździe rozwścieczonych os. Chłopak wcale się tym nie przejął. Pragnął upić się do tego stopnia, żeby nic już więcej nie czuć. Nie musieć myśleć o córce Paula oraz tym piekielnym pomiocie. Den wziął kolejny pokaźny łyk alkoholu. − Co takiego specjalnego miał w sobie ten skrzydlaty palant? – zapytał młody łowca pustego pokoju. – Czemu nie mogłaś poczekać jeszcze rok albo nieco dłużej i wtedy my... – Dłoń trzymająca butelkę z piwem zaczęła drżeć. – Mój Boże, nigdy nie dałaś nam cienia szansy. – Ponieważ głęboko w swoim sercu Beck wiedział, że na nią nie zasługuje. Nagle od strony podwórza dobiegł jego uszu jakiś hałas. Ktoś najwyraźniej stał na ganku. Następnie ten ktoś zapukał. Chłopak całkowicie to zignorował. Pukanie przybrało na sile. − Odejdź – zawołał. − Chłopcze? – krzyknął ktoś z niemożliwym do pomylenia szkockim akcentem. – Musimy porozmawiać.

Stewart. − Ech, do diaska – powiedział Beck, wstając z kanapy. Zagapił się na leżące na podłodze puste butelki. Mógł je schować, ale nie istniał żaden sposób na to, aby mistrz nie zdołał zorientować się w zawartości alkoholu w jego krwiobiegu. − Chłopcze? – Jego wołanie przybrało na sile. – Otwieraj! Den przeklął pod nosem, po czym wpuścił mężczyznę do środka. Stewart skierował kroki do salonu, po czym opadł na kanapę. Jego wzrok skupił się na butelkach. Szkot trącił jedno z pustych szklanych opakowań czubkiem swojej laski. − To pierwszy sześciopak czy drugi? – zażądał odpowiedzi. − Pierwszy. − Alkohol faktycznie pomaga? − Jeszcze nie wiem. − Cóż, wkrótce poznamy prawdę. – Starzec rozejrzał się wokoło. – Jestem tu po raz pierwszy. Ładnie tu. Można poczuć się jak w domu. Co on, do diaska, wyprawia? Zamiast powiedzieć na głos to, co naprawdę myślał, Beck wymamrotał pod nosem podziękowania. − Riley nadal przebywa z myśliwymi. Próbują zdecydować, co z nią począć, więc zwrócili się o pomoc do Rzymu. Minie nieco czasu, nim poznamy decyzję Stolicy Apostolskiej. W międzyczasie, zobowiązali się należycie ją traktować. − Gdzie ją znaleźli? − Sama do nich przyszła.

− Co? Czemu? – dopytywał młody łowca. − Gdyby tego nie zrobiła, odpowiadałbyś zamiast niej. O, Boże. Ona się... poddała. To nic nie oznaczało. Zapewne Szkot ją do tego nakłonił. − Opowiedz mi o tym Upadłym – poprosił mistrz. Ile on wie? Czy Riley wyjawiła mu prawdę? Beckowi już na tym nie zależało. − Czy mała wspominała ci, że z nim spała? – zapytał z goryczą w głosie. − Tak. Zgaduję, że to właśnie ten problem, z jakim dzwoniłeś do mnie dzisiejszego ranka. − Tak. Przyszła do mnie, lamentując nad tym, co ją spotkało. Moim zdaniem sama to na siebie sprowadziła. Jedna ze srebrnych brwi Stewarta powędrowała do góry. − Nie do nas należy ocena. − Jasne, że nie – odparował Beck, a alkohol wzmagał jego wściekłość. – Wydawało mi się, że nie może wpaść w poważne tarapaty z Simonem, ale nigdy nie sądziłem, że prześpi się z cholernym demonem. − Upadły to nie demon. Powstał jako dzieło Boga, po czym obrał złą ścieżkę. Wielu z nas postępuje podobnie. − To nie ma znaczenia. Nigdy nie marnowałbym swojego z nią czasu, gdybym wiedział... – Den uświadomił sobie, że zabrnął za daleko i pozwolił sobie na zbyt dosadną szczerość, ale było już za późno na cofnięcie swoich słów. Na obliczu Stewarta zagościł kamienny wyraz.

− Nie chodzi jedynie o Upadłego, a o twoją zranioną dumę. Czy kiedykolwiek pomyślałeś o tym, aby powiedzieć Riley o swoich względem niej uczuciach? Beck pokręcił głową. − To nie ma znaczenia. − Możesz okłamywać samego siebie, ale na pewno nie mnie. Paul wspominał mi o tym, co czułeś do tej małej. Wiem o wszystkim, więc nie próbuj mydlić mi oczu. − Czemu się tym w ogóle przejmujesz? – parsknął chłopak. − Mam swoje powody – odpowiedział zdawkowo Stewart. Den skupił się na karuzeli w swojej głowie. Nie istniał żaden powód, dla którego ta dziewczyna zrobiła z niego kretyna. − Zrobiłem to, co uznałem za właściwe. Riley powinna posłuchać mnie w kwestii Oriego. Zamiast tego wpadła mu w objęcia. Nie ja za to odpowiadam. Szkot zwęził oczy. − Jako mistrz będziesz odpowiedzialny za każdego ze swoich uczniów: bez względu na popełniane przez nich błędy oraz to, za jakich idiotów będziesz ich uważał. Była to jawna nagana, ale Beck przyjął ją mężnie. − Nie zostanę mistrzem i obaj o tym wiemy. − To ja podejmę stosowną decyzję, słyszysz? – odpowiedział Szkot. Zaczerpnął powietrze głęboko w płuca, aby się uspokoić. – A ta reporterka? Ta ruda jędza? Co ona dla ciebie znaczy? Jesteście kochankami?

Mężczyzna miał na myśli Justine. − Tak, widuję się z nią od pewnego czasu. I? − Czy byłeś z nią, kiedy Riley zadzwoniła do ciebie tamtego ranka? Beck jęknął, przytakując. Ten facet czytał w nim jak w otwartej księdze. Posępny wyraz twarzy Stewarta powinien zostać uwieczniony w posągu. − Czy wspominałeś jej cokolwiek o Upadłym? − Zapytałem ją o Oriego już jakiś czas temu. Chciałem przekonać się, czy wie coś na jego temat, skoro nikt wokoło najwyraźniej go nie znał. − Rozumiem. Od tej chwili będziesz ostrożny odnośnie tego, co mówisz tej kobiecie, dobrze? Denver poczuł przypływ wściekłości. − Justine jest w porządku. Przez cały ten czas była ze mną szczera. − Nie przeczę, ale uważaj na to, co mówisz. To rozkaz. Beck podniósł się z miejsca, czując, jak kręci mu się w głowie. Miał zdecydowanie dość starego mistrza jak na jeden dzień. − To wszystko? Stewart również wstał. – Idź porozmawiać z Roscoe Clementem – polecił. – Starał się odkupić demony od Riley i to po zdecydowanie zbyt wysokiej cenie, co oznacza, że ma na nie kupca. I ten ktoś nie skupuje bestii legalnie. Nie musisz być względem niego zbyt uprzejmy. Potrzebujemy odpowiedzi. To brzmiało jak konkretny plan: Beck był w bojowym nastroju. Ku jego zaskoczeniu, Szkot poklepał go po ramieniu.

− Jakoś się z tym uporamy, chłopcze. A teraz wytrzeźwij. Przestań zapijać swoje problemy. Sam przez to przechodziłem i nie podziałało. − Czemu zatem przez cały ten czas nosisz przy sobie flaszeczkę whisky? – spytał Denver, zanim zdołał się przed tym powstrzymać. Mężczyzna uśmiechnął się łobuzersko. – Ponieważ to lepsze od opróżnienia całej cholernej butelki.

Rozdział 10 Siedząc na krawężniku naprzeciwko sklepu Roscoe, Beck czekał, aż lokal zostanie zamknięty. Chłopak spodziewał się, że handel w tym miejscu zakończy się zdecydowanie później, ale najwyraźniej środowe wieczory nie stanowiły odpowiedniej pory na prowadzenie biznesu. Oczekując na zamknięcie sklepu, Den nieustannie rozmyślał o Riley, starając się wyobrazić sobie, jakim doświadczeniem musiało być dla niej zetknięcie się z myśliwymi. Mimo iż Stewart zapewnił go, że traktowali ją należycie, dziewczyna musiała czuć się przerażona. A co jeśli odkryli, iż jest winna jakiegoś przestępstwa? Co robili z osobami takimi jak ona? Młody łowca przeczesał włosy dłonią. Nie ma szans, abym wszystkiemu sprostał. Chłopak zmusił się do skupienia na wyznaczonym mu przez Stewarta zadaniu. Polegało ono na nakłonieniu do zwierzeń kolesia, który był właścicielem ulokowanego po przeciwnej stronie ulicy lokalu. Jeśli człowiek mógł znajdować się niżej w hierarchii od karalucha, to Roscoe Clement był właśnie taką osobą. Beckowi nie przeszkadzało właściwie to, że ten facet prowadził biznes polegający na sprzedawaniu pornografii. Ludzie musieli przecież z czegoś żyć. To, co bolało go najbardziej, to że mężczyzna ten otrzymał licencję handlarza demonów. To była jakaś paranoja. Istniał jeszcze jeden powód, dla którego ten gość znalazł się na jego radarze: kiedy Riley musiała go odwiedzić, aby sprzedać mu parę stworów niższej rangi, ten natychmiast do niej wystartował, proponując dziewczynie udział w jednej ze swoich porno produkcji. Bez względu na to, jak bardzo młody łowca wściekał się na córkę Paula, nikt nie miał do

czegoś

takiego

prawa,

nie

wspominając

już

o

uniknięciu

odpowiedzialności. Kilku pracowników sklepu właśnie go opuściło, prowadząc ożywioną dyskusję i idąc przed siebie Peachtree Street. Jeśli Beck miał trochę szczęścia, oznaczało to, że ich szef został sam. Chłopak zastanawiał się nad użyciem stalowej rury, aby uzyskać to, czego oczekiwał, ale byłoby to niepotrzebny przejaw złości. Roscoe był prawdziwym tchórzem – konfrontacja z nim nie wymagała większego wysiłku od zwyczajnego stanięcia z nim twarzą w twarz, a wtedy gość uciekłby w popłochu. Kiedy jego ofiara nadal nie pojawiła się w drzwiach lokalu, Den wykonał śpieszny telefon do domu mistrza Stewarta, otrzymując dokładnie taką samą odpowiedź jak dwie godziny wcześniej: Riley nadal znajdowała się w tymczasowym areszcie, nałożonym na nią przez myśliwych. Nie to Beck pragnął usłyszeć. Chłopak dopiero co się rozłączył, kiedy jego komórka zaczęła wydawać z siebie dźwięki zbliżone do odgłosów wydobywających się z pyska podnieconej świni. Młody łowca parsknął pod nosem. Jeden z chłopców z Watykanu musiał usunąć wybrany przez niego dzwonek „Georgia on My Mind” i ustawić zamiast niego właśnie to badziewie. − Beck. − Wydajesz się zdenerwowany. Co się dzieje? – spytał czyjś łagodny głos. Justine. − To nic takiego. Wyszedłem zaczerpnąć trochę świeżego powietrza – odpowiedział Denver. – Co się stało? − Tęsknię za tobą – odparła reporterka. Den uśmiechnął się na te słowa. – Podobał ci się artykuł?

Ech, do diaska. Chłopak obawiał się, że kochanka o to zapyta, a udało mu się przeczytać dopiero kilka paragrafów, co zajęło mu całą wieczność. − Nie otrzymałem jeszcze szansy jego dokładnego przeczytania – wyznał. – Znalazłem się w trochę zwariowanym położeniu. Dziewczyna udała, że jej to nie obchodzi. − Słyszałam, że myśliwi nie wiedzą dokładnie, jak postąpić względem Riley Blackthorne. Niektórzy z nich uważają, że pracuje dla Piekła, inni nie są już tego tacy pewni. Ostrzeżenie

Stewarta

natychmiast

rozbrzmiało

w

głowie

mężczyzny. Jak na jego gust Justine była nieco zbyt zaangażowana w sprawę, mimo iż w sumie nie powinno go to dziwić. − Jedyne, co wiem, to że jej jeszcze nie wypuścili – odpowiedział. − Zobaczymy się później? – Ton głosu reporterki stał się nieco bardziej uwodzicielski. Den zdawał sobie sprawę, że podobne spotkanie bardzo mu się spodoba. Bardzo. − Nie mam chęci pojawiać się jeszcze kiedyś w tamtym hotelu – wyznał. − Mogę złożyć ci domową wizytę – zaproponowała dziennikarka. Beck został zapędzony w kozi róg. Nigdy nie zapraszał do siebie kobiet. Cóż, córka Paula była w jego domu, ale obie sytuacje mocno się od siebie różniły. −

Jeszcze do ciebie zadzwonię, okej? Rozumiem. – Justine potrafiła zaprezentować wszem i wobec

słowny grymas jak nikt inny na świecie . – Już się mną znudziłeś?

Nie. Mam coś do załatwienia. − Mogę do ciebie dołączyć? Uwielbiam przyglądać się, jak polujesz. Zanim Beck zdołał cokolwiek odpowiedzieć, drzwi od sklepu wreszcie się otworzyły i wyszedł przez nie Roscoe. − Cóż, to nie jest najlepszy pomysł. Muszę spadać. Sprawy się komplikują. − Mam nadzieję, że później się zobaczymy – odpowiedziała reporterka. – Tęsknię za tobą. – To powiedziawszy, rozłączyła się. Ja też za tobą tęsknię, słodka dziewczyno. Nawet jeśli Stewart myśli, że na to nie zasługujesz. Beck przeszedł właśnie przez jezdnię, akurat w momencie, kiedy Roscoe ryglował zamki. Den celowo nie dał temu palantowi szansy na to, aby ten się odwrócił i przyparł jego twarz do powierzchni szklanych drzwi. Na szczęście siła uderzenia nie uruchomiła alarmu. − Dobry wieczór, Roscoe – powiedział łowca, dbając o to, aby w jego głosie pojawiła się niewypowiedziana głośno groźba. − Nie mam żadnych pieniędzy! – krzyknął sprzedawca, drżąc na całym ciele. – Dopiero co wpłaciłem je na bankowy depozyt. − Nie jestem tu dla forsy. − Beck? Czy to ty? Czemu mnie przestraszyłeś? Jeśli wydaje ci się, że coś takiego jest straszne... Den odwrócił kolesia przodem do siebie. Chłopak zmarszczył z obrzydzeniem nos – handlarz pachniał intensywną wodą po goleniu, zupełnie jakby wybierał się na randkę. − Gildia chce widzieć, komu sprzedajesz demony.

Roscoe śpiesznie zamrugał powiekami. − To... to wszystko figuruje w moich księgach. − Nie o tych nabywcach mowa, tępaku. Chodzi mi o transakcje, jakie robisz pod stołem. Czerwona facjata handlarza mocno pobladła. − Robię tylko legalne interesy. Beck tak mocno nim potrząsnął, że aż zaszczękał zębami. − Zła odpowiedź, spróbuj jeszcze raz. Aha, w razie gdybyś jeszcze o tym nie wiedział, mogę bez problemu skończyć z tą uprzejmością. − Nie mogę powiedzieć. Nie odważyłbym się – wydyszał facet. I co teraz? W przeszłości terapia bólem przyniosłaby oczekiwane skutki, ale ta sytuacja przedstawiała się inaczej. Być może lepiej było wpłynąć na umysł Roscoe, niż połamać mu kości. Beck odsunął się. − Cóż, w takim razie przykro mi, że musi do tego dojść – powiedział. – Upewnię się, że wysłałem kwiaty na twój pogrzeb. – To rzekłszy, odwrócił się i zaczął iść przed siebie, mając nadzieję, że to ryzykowne zagranie przyniesie jakieś rezultaty. − Co masz na myśli? Hej! Zatrzymaj się! - krzyknął handlarz. Denver zatrzymał się i celowo zaczął odwracać w wyjątkowo powolnym tempie. − Jestem twoją jedyną szansą. Jeśli nie będziesz gadać ze mną, czeka cię pogawędka z chłopcami z Watykanu. Ich wcale nie interesuje, kto za tobą stoi. − Nie mogą mnie tknąć! – krzyknął Roscoe.

− Nic ich to nie obchodzi, człowieku – powiedział Beck, podchodząc bliżej do swego rozmówcy. – Jeśli będziesz miał farta, zamkną jedynie twój żałosny sklepik. Jeśli szczęście cię opuści, znajdziesz się sześć stóp pod ziemią i nikt nie będzie tęsknił za twoim parszywym tyłkiem. Na twarzy handlarza pojawił się pot. − Na litość boską, nie rób tego – błagał. – Powiedz im, że nic nie wiem. − Nie mogę, Roscoe. Facet zagapił się najpierw w lewo, potem w prawo, szukając drogi ucieczki. − Jeśli uciekniesz, może się to dla ciebie źle skończyć. Pogadaj ze mną. Może przekonasz mnie do nabrania do ciebie dystansu. Właściciel porno interesu zagapił się na młodego łowcę. − Wiesz, o co w tym chodzi? − Częściowo – powiedział Beck, starając się brzmieć na pewnego siebie, mimo iż właściwie nie miał pojęcia, co się tu wyprawia. Roscoe oparł się o drzwi, całkiem jakby jego kości zamieniły się w galaretkę. − Ten facet zjawił się pewnego dnia w moim sklepie i zaproponował, że zapłaci mi kupę kasy za demony. Chciał wszystkich, jakie tylko mógł dostać. Od Jedynki w górę. − Jak wyglądał? − Był twojego wzrostu i miał ciemnobrązowe włosy.

− Ten opis pasuje do prawie każdego kolesia w tym mieście. Musisz się lepiej postarać. − Nie było w nim nic szczególnego – poskarżył się Roscoe. – Za każdym razem umawiałem się z nim w innych miejscach. W większości na pustych parkingach. Gość zjawiał się w furgonetce, odbierał ode mnie demony i dawał kasę. − Masz jakiś pomysł, gdzie się z nimi udawał? – Handlarz pokręcił głową. – Ile ich sprzedałeś? − Czy to ma w ogóle znaczenie? – Kiedy Den zrobił stanowczy krok w przód, Roscoe stchórzył. – Około trzydzieści Trójek, tuzin Dwójek i kilka Jedynek. Słyszałem, że inni handlarze dobili z nim targu na podobną ilość. Beck zagwizdał pod nosem. − To cholernie dużo demonów. System działał zawsze wedle pewnego utartego schematu: łowcy zbywali piekielne bestie handlarzom. Obie strony wymieniały się stosownymi dokumentami, aby potwierdzić, że interes przebiega legalnie. Następnie dany sprzedawca pozbywał się demonów na rzecz Kościoła. Lewe interesy groziły więzieniem oraz ogromną, federalną grzywną. − Czemu jakiś typek płaci więcej, niż wynosi ustalona z góry opłata? Co robi z tymi poczwarami? − Nie wiem. Nie interesuje mnie to – odparł Roscoe. – Potrzebuję pieniędzy. Myślisz, że prowadzenie tego typu biznesu to żyła złota? Muszę dawać masę łapówek. Denver rozejrzał się śpiesznie na boki. Miejscowi zajmowali się swoimi sprawami, zupełnie jakby nie obchodził ich los tej kanalii.

− A co z fałszywą wodą święconą? Co wiesz na jej temat? Roscoe zmarszczył czoło, kręcąc głową. − Fałszywa woda święcona? Czemu ktoś miałby ją podrabiać? To głupie. Dupek nie miał najwyraźniej bladego pojęcia na temat tego procederu. − Ostatnia

kwestia.

–

W

okamgnieniu

Clement

został

przygwożdżony do powierzchni drzwi. Siła uderzenia uruchomiła alarm, powodując istną dyskotekę mrugających świateł. – Jeśli jeszcze kiedyś spróbujesz zbałamucić córkę Paula Blackthorne'a – Beck zbliżył wargi na odległość zaledwie cali od ucha mężczyzny – rzucę cię na pożarcie Trójce, choć będziesz już wtedy zaledwie kawałem mięsa. Kapujesz? Handlarz ewidentnie osłabł z sił. − Nie, nie, już więcej tego nie zrobię. Obiecuję. Gdy tylko Den wypuścił go z uścisku, palant upadł na ziemię, panicznie się trzęsąc. Młody łowca wytarł ceremonialnie dłonie w materiał jeansów, zupełnie jakby dotykał wcześniej czegoś toksycznego. − Dzięki, Roscoe. Gildia docenia twoją pomoc. − Pogadasz z myśliwymi? – pisnął handlarz. − Jasne. Jeśli tylko zapamiętam, aby to zrobić.

*****

Kiedy jakieś głosy zbudziły Riley z niespokojnego snu, dziewczyna usiadła na posłaniu, wyraźnie zdezorientowana. W pomieszczeniu panowały ciemności, pomijając błyszczące jasno czerwone światło umiejscowione na suficie. Przez moment wydawało jej się, że to demon, który właśnie szykował się do ataku i zaczaił się na nią w ukryciu, a ona go zaskoczyła. Później Blackthorne poczuła się głupio. Ty kretynko. To czujnik dymu. Mentalna mgła rozwiała się na boki niczym odsuwająca się na scenie kurtyna. Riley nadal przebywała w Westin wraz z myśliwymi. Zerknięcie na cyfrowy wyświetlacz zegarka stojącego na nocnym stoliku uzmysłowiło jej, że jest prawie dziesiąta wieczorem. Dziewczyna była ich „gościem” od ponad dwunastu godzin. Zapukawszy do drzwi, młody myśliwy wsunął głowę do pokoju, a jego sylwetkę podświetlało od tyłu padające z korytarza światło. Córka Paula Blackthorne'a włączyła ustawioną obok posłania lampkę. − Co się dzieje? – wymamrotała. − Chodź ze mną – powiedział jej gość z wyraźnym niemieckim akcentem. – Teraz, proszę. Niecierpliwość w jego głosie zmusiła dziewczynę do śpiesznego zasznurowania butów oraz sięgnięcia po plecak i płaszcz. − Co jest grane? – zapytała, próbując wygładzić palcami włosy. W ramach odpowiedzi mężczyzna powiódł ją korytarzem w kierunku wyjścia przeciwpożarowego. Kolejny członek drużyny szedł w ślad za nimi, poruszając się z wojskową precyzją. W ich walkie-talkie rozlegały się jakieś głosy, które roznosiły się echem po klatce schodowej, kiedy już na nią weszli. – Gdzie ja idę?

Brak odpowiedzi. A co jeśli planowali wywieźć ją z miasta bez powiadomienia Stewarta? Czy była to jednokierunkowa podróż do Rzymu albo gdzieś indziej? Po cichej podróży na dół i pokonaniu niezliczonej ilości kondygnacji, orszak wyszedł na ulicę mieszczącą się na tyłach hotelu. Jeden z myśliwych gdzieś się ulotnił, pozostawiając Riley jedynie w towarzystwie Niemca. Jego ciemne włosy zostały krótko przycięte, a nos był nieco krzywy, jakby mężczyzna zarobił w niego cios, a potem mu go poskładano. − Proszę, powiedz mi, co się dzieje. Kiedy chłopak odpowiadał, nie spuszczał wzroku z alei. − Niedaleko stąd stwierdzono obecność Arcydemona. To tłumaczyło, dlaczego myśliwi zachowywali się tak dziwacznie. Blackthorne nigdy żadnego nie widziała, ale Beck opowiadał jej, że pod względem potęgi Arcydemony ustępowały jedynie Upadłym. Jeden z nich kosztował duszę jej ojca. Musiał ją poświęcić, w przeciwnym wypadku by zginął. Nie wyjaśniało to jednak, czemu dziewczyna została ewakuowana z hotelu. Kiedy Riley miała zadać stosowne pytanie, kapitan Salvatore wyłonił się z wnętrza budynku, rozmawiając przez walkie-talkie. Kiedy zbliżył się do aresztantki, skinął pod adresem młodego podwładnego, który natychmiast się wycofał. − To naprawdę Arcydemon? – spytała łowczyni. Elias zaprzeczył ruchem głowy. − Nie, ktoś z makabrycznym poczuciem humoru. Idiota ubrany w diabelski strój biegał po targu w parku Centennial, wystrzeliwując

fajerwerki oraz bomby dymne. Ludzie wpadli w panikę. Już go aresztowaliśmy. − Wow. Piątki są wystarczająco przerażające. Nie umiem wyobrazić sobie Arcydemona. − A mimo to zetknęłaś się z Upadłym – odpowiedział Salvatore. − Ori nie wydawał się taki straszny, zanim nie powiedziałam mu, iż nie dostanie mojej duszy. Sprawiał wrażenie bardzo... ludzkiego, poza tą przesadną doskonałością, jeśli wie pan, co mam na myśli. Mężczyzna przytaknął. − Zapadła decyzja w twojej sprawie. Riley próbowała wybadać wyraz jego twarzy, aby dowiedzieć się, jak się to wszystko potoczyło. Kapitan sprawiał wrażenie zachmurzonego. Niedobrze. − Nie wierzą mi, prawda? − Nie do końca, ale inskrypcje na twoich dłoniach spowodowały, iż twoja sprawa zainteresowała Rzym o wiele bardziej niż twoje zeznania. Otrzymaliśmy pozwolenie na zwolnienie cię z aresztu. Co? − Zwracacie mi wolność? – wypaplała łowczyni. Czemu mieliby to zrobić? Kapitan uśmiechnął się w reakcji na jej wybuch. − Jestem

równie

zaskoczony

co

ty.

Decyzja

zapadła

niewyobrażalnie wręcz szybko. Galileusz musiał czekać na ułaskawienie prawie trzysta sześćdziesiąt lat. Czyżby obraził Kościół?

− Czyli zdecydowali, że nie jestem zła? – zapytała łowczyni, nadal nie rozumiejąc tych wieści. − To

raczej

działanie

w

stylu

„poczekamy,

zobaczymy”.

Najwyraźniej Ojciec Święty wie na temat tych inskrypcji coś, o czym my nie mamy pojęcia. W międzyczasie odzyskasz wolność i zostaniesz oddana pod opiekę Wielkiego Mistrza Stewarta. Riley przekrzywiła głowę. − A co to dokładniej oznacza? − Jako że Stewart zgodził się pełnić przed Kościołem funkcję twego strażnika, jesteś pod jego opieką – odpowiedział Salvatore. – Jeśli zrobisz coś, co da Watykanowi podstawy do stwierdzenia, iż działasz z ramienia Piekła, zostaniesz aresztowana i poddana próbie. Tak samo stanie się z Wielkim Mistrzem, który reprezentuje interesy dyplomatyczne między Krajową Siedzibą Gildii oraz Stolicą Apostolską. Gdybym był tobą, ze wszystkich sił starałbym się trzymać z daleka od tarapatów. − Stewart musiał oszaleć, skoro zgodził się na coś podobnego. Kapitan mruknął coś na znak zgody. Czemu Papież zwrócił mi wolność? Czyżby Niebo powiedziało mu o moim zadaniu? Nie istniał sposób, aby się tego dowiedzieć. − A co myśli na ten temat wasz duchowny? − Ojciec Rosetti założył z góry, że to ty stałaś za wszystkimi problemami w Atlancie. Po konsultacji z Rzymem nie jest już tego taki pewien. Mimo to wciąż obawia się, iż możesz stanowić źródło potencjalnych problemów.

− A co z tym facetem o nordyckiej urodzie, który wścieka się na cały świat? − Porucznik Amundson jest wysoce niezadowolony. – Elias Salvatore uśmiechnął się nieco szerzej, jakby cieszyła go podobna myśl. – Mimo to ani ojciec Rosetti, ani mój zastępca nie ośmielą się sprzeciwiać decyzjom Papieża. Co powinna teraz odpowiedzieć Riley? Wielkie

i

szczere

podziękowania

za

to,

że

mnie

nie

torturowaliście? Jesteście wspaniali? Zamiast tego dziewczyna zdecydowała się na coś innego: − Czemu pan uważa, że ktoś bawi się z umysłem Simona? Kapitan przyjrzał się jej nieco uważniej. − Takie

rzeczy

zdarzają

się

czasami

po

traumatycznych

doświadczeniach. Piekło szuka sposobu, aby obudzić w tobie wątpliwości, kiedy jesteś na to najbardziej podatny. To, że ktoś jest naprawdę religijny, nie uwalnia go od złych wpływów. − Niebo postępuje podobnie – wymamrotała do siebie łowczyni. – Wszyscy tam wiedzieli, że nie pozwolę umrzeć Simonowi. Świetnie orientowali się, który guzik wcisnąć. − Na to wygląda. Będziemy przyglądać się panu Adlerowi. Być może odkryjemy, kto na niego oddziałuje. − Czemu spotkał się pan ze mną wtedy, przed hotelem? – spytała zaciekawiona Blackthorne. − Chciałem poddać cię ocenie, zanim Rosetti obudzi w tobie strach przed gniewem Boga. To, co znalazłem, to młoda dziewczyna, która nie kryła oburzenia, iż ktoś zarabia pieniądze na śmierci łowców. To

uzmysłowiło mi, iż twoje serce nie jest mroczne, a przynajmniej nie do końca. − A zatem mogliśmy sobie darować całe to przedstawienie z wodą święconą? Salvatore pokręcił głową. − Nie przegapiłbym tego za żadne skarby świata. Mężczyzna oddał Riley komórkę, dołączając do niej wizytówkę. Widniała na niej pieczęć z podobizną świętego Jerzego walczącego ze smokiem oraz dane osobowe myśliwego, wypisane gotyckim pismem. − Proszę, melduj się u mnie co dwadzieścia cztery godziny, abyśmy znali miejsce twojego aktualnego pobytu. Muszę składać szczegółowy raport z twoich poczynań, aby usatysfakcjonować Rzym. − Zrobię to. Dziękuję... Eliasie – powiedziała Blackthorne, łudząc się, że nie jest to zbytnia poufałość. Ten facet traktował ją naprawdę przyzwoicie, dlatego też Riley pragnęła, aby wiedział, że to docenia. − Nie ma za co, Riley. Zostaniesz odwieziona do swojego mieszkania, abyś mogła zabrać stamtąd wszystko, czego potrzebujesz. Stamtąd Müller odwiezie cię do mistrza Stewarta. Jesteś zobowiązana do zamieszkania z nim na jakiś czas. Koniec z planem życia na ulicy. Łowczyni zapatrzyła się w otaczający ich mrok. − Wiesz, czasami chciałabym nigdy nie spotkać demona – wyznała. Kapitan westchnął. – Jak my wszyscy.

Rozdział 11 Nie mogę uwierzyć, że mnie wypuścili. Euforia nie opuszczała Riley nawet wtedy, kiedy jechała już wyposażonym w specjalistyczny sprzęt techniczny vanem należącym do myśliwych, z szeregowcem Müllerem u swego boku. Pojazd posiadał więcej przycisków oraz dźwigni niż stacja kontroli lotów i dziewczyna z trudem tłumiła pokusę przyciśnięcia kilku z nich. −

Czy któryś uruchamia wyrzutnię rakiet? – zapytała,

wskazując dłonią rząd guzików na konsoli. Müller

zaadresował

jej

zafrapowane

spojrzenie,

po

czym

uświadomił sobie, że łowczyni żartuje. −

Niestety, nie. Poza tym, jeśli wziąć pod uwagę wszystkie

przeznaczone na wyposażenie pieniądze, to sprzęt stereo jest co najmniej trzeciej jakości. Riley wybuchła śmiechem, z minuty na minutę darząc tego kolesia coraz większą sympatią. −

Zgaduję, że to musi być straszne, zważywszy na wszystkie te

gregoriańskie pieśni i tak dalej. Müller również się roześmiał. −

Nie jesteś taka, jak sądziłem.

Nie jestem już wrogiem. Rozkazy, jakie wydał myśliwym Papież, bez wątpienia wpłynęły na ich zachowanie. Blackthorne dostrzegła na palcu towarzysza srebrną obrączkę. −

Nie wiedziałam, że myśliwi mogą się żenić – powiedziała,

wskazując na biżuterię. – Myślałam, że obowiązuje was celibat. Müller pokręcił głową. −

Możemy wstępować w związki małżeńskie. Nie jesteśmy do

tego zachęcani, ze względu na niebezpieczeństwo, na jakie się narażamy. Moja żona to rozumie. −

Ilu z was jest żonatych? – zapytała łowczyni z ciekawości.

−

W tej drużynie jest nas dwóch. Ja i Corsini. Jego żona

spodziewa się ich pierwszego dziecka. −

A ty masz dzieci?

Twarz mężczyzny rozjaśniła się z dumą, co powiedziało Riley, iż trafiła w czuły punkt. −

Mam syna. Nazywa się Ritter. Liczy sobie dwa latka.

−

Czyli jest za młody, aby wiedzieć, czym się zajmujesz –

zastanawiała się na głos dziewczyna. −

Pewnego dnia się dowie. Być może on również zostanie

myśliwym. Riley przyglądała się towarzyszowi z nowej perspektywy. −

I to cię nie przeraża?

−

Jeśli Bóg tak zdecyduje, mój syn może podążać moją drogą.

−

To tak jak ja i mój tata – odparła Blackthorne. – Po prostu

wiedziałam, że muszę zostać łowczynią. Riley zawsze uważała myśliwych za zimne, wyrachowane maszyny do zabijania piekielnych pomiotów. Teraz natomiast uświadomiła sobie, że byli tacy jak łowcy – posiadali rodziny oraz oddzielali życie prywatne od swojej pracy. Przypominali zwyczajnych ludzi.

Kiedy podjechali pod krawężnik umiejscowiony naprzeciwko apartamentowca, w którym znajdowało się mieszkanie Blackthorne'ów, dziewczyna spodziewała się, że jej towarzysz uda się w ślad za nią i poczeka, aż łowczyni spakuje rzeczy potrzebne do zamieszania ze Stewartem. Zamiast tego Müller pozostał w wozie, rozmawiając z kimś po niemiecku przez komórkę. Po łagodnym wyrazie jego twarzy można było wywnioskować, iż kontaktuje się z żoną. Która godzina jest teraz w Niemczech? Sytuacja przedstawiała się zapewne podobnie jak w przypadku wojskowych: rodzina odbierała telefon, gdy tylko żołnierz otrzymał sposobność nawiązania kontaktu z najbliższymi, nawet jeśli wypadało to w środku nocy. Rodzinny dom Riley wyglądał tak jak zawsze – budynek był mocno sfatygowany. Kiedyś mieścił się w nim hotel, a teraz budowla przeżywała swój drugi renesans, zamieniona w kompleks mieszkalny. Skrzynkę pocztową Blackthorne'ów wypełniały rachunki oraz notatka informująca o podwyższeniu od kwietnia wysokości czynszu. Jeśli łowczyni będzie mieć nieco szczęścia, wpływy z polisy na życie jej ojca, będą już do jej pełnej dyspozycji. Jeśli nie, będzie musiała pożyczyć pieniądze od Becka. Podobna myśl nie napełniała Riley szczególnym optymizmem. Den zamieni moje życie w Piekło na ziemi. Dziewczyna bez wątpienia na to zasługiwała za to, na co go naraziła. Otwierając drzwi od mieszkania, Blackthorne wstrzymała oddech, pewna że myśliwi kompletnie zdemolowali jego wnętrze. Jednak nic podobnego się nie wydarzyło. Jeśli weszli do środka, zachowali należyty stosunek względem jej własności, ponieważ nic nie zostało naruszone.

Drzwi po drugiej stronie korytarza uchyliły się i pomarszczona twarz sąsiadki pojawiła się w progu. Towarzyszyła jej aureola białych włosów. Pani Litinsky miała na sobie prostą granatową koszulę nocną oraz gruby różowy sweter. Gdzieś w tle, telewizyjny spiker opowiadał właśnie o pogodzie. −

Ach, nareszcie jesteś w domu – powiedziała staruszka z

ledwo zauważalnym rosyjskim akcentem. −

Tak. Przepraszam. Tyle się działo.

Ile ona wie? Czy myśliwi cokolwiek jej wyjawili? −

Pan Beck cię szukał. Wiesz, ten sympatyczny łowca.

Na pewno nie był sympatyczny, kiedy widziałam go po raz ostatni. −

Znalazł mnie.

Gdy tak gawędziły, Maine Coon sąsiadki przemknął w kierunku Riley, ocierając się o jej łydkę i miaucząc. Max zawsze się tak zachowywał. Blackthorne uklękła, żeby go podrapać, a on naprężył się pod wpływem jej dotyku, gdy pieściła jedwabisty obszar pod podbródkiem zwierzęcia. W korytarzu natychmiast rozległo się pełne zadowolenia mruczenie. −

Wczoraj byli tu również jacyś mężczyźni – dodała pani

Litinsky. – Myśliwi. Szukali cię. −

I znaleźli. Ta sprawa jest już zakończona.

Przynajmniej taką nadzieję żywiła łowczyni. Jej priorytet stanowiło powiadomienie taty, że nic jej nie jest, jednak dziewczyna nie była pewna, czy może ufać któremukolwiek ze swoich telefonów. Rozwiązała ten problem, prosząc sąsiadkę, by ta pozwoliła jej skorzystać ze swojego. Podobna prośba wydawała się nieco

dziwaczna, ale staruszka nie miała nic przeciwko temu. Czasami Riley zastanawiała się, czy ta kobiecina wie więcej, niż pokazuje na zewnątrz. Kiedy połączenie telefoniczne do Morta zostało już wykonane, a aparat zwrócony właścicielce, dziewczyna weszła za Maxem do środka swojego mieszkania, mając nadzieję, że jej mały współlokator demon nie kręcił się gdzieś w pobliżu. Łowcy niezbyt często decydowali się na mieszkanie z piekielnymi pomiotami, ale „wrona” nie chciała się wynieść. Jako że bestyjka nie skłaniała się do wyprowadzki, a Riley miała już serdecznie dość obstawiania wodą święconą wszystkich wejść i wyjść, pozwoliła stworkowi przemieszczać się po apartamencie wedle jego uznania. Nastrój kota nie zmienił się w bojowy, co świadczyło o tym, iż demon przebywał gdzieś w sercu Atlanty, wykradając cudze błyskotki. Zamiast tego Max zabrał się za badanie czegoś białego i prostokątnego, co leżało w progu. Uniósłszy łapę, zwierzak zaczął przemieszczać przedmiot po podłodze. Blackthorne ubiegła go, podnosząc znalezisko.

Opieka Społeczna

Dziewczyna zdawała sobie sprawę, iż było to jedynie kwestią czasu, gdy ktoś

z

miejscowego

rządu zainteresuje się jej

samotnym

zamieszkiwaniem w apartamencie. Riley za bardzo rzucała się w oczy, co po masakrze w Świątyni oraz ciągłym pokazywaniem jej twarzy CNN sprawiło, iż ktoś wreszcie zauważył, iż była sierotą. Omiatając zawiadomienie wzrokiem, odkryła, że ktoś dołączył tam sporządzoną ołówkiem oraz kobiecym pismem notatkę: „Zadzwoń do mnie, proszę!”

Łowczyni schowała kartonik w swoim plecaku. Jeśli konieczność zapobieżenia końcowi świata nie zajdzie w ciągu tygodnia albo trochę dłużej, zatelefonuje do urzędniczki. Tymczasem wiadomość ta może być bezpiecznie ignorowana. Wróciwszy z łazienki, zatelefonowała z komórki do Petera. Jeśli myśliwi kontrolowali połączenia, to to konkretne mogli śledzić bez obaw. −

Cześć, tu Riley. Jestem już w domu. Wszystko gra.

Było to co prawda lekkie naciąganie faktów, ale to właśnie chciałby usłyszeć jej przyjaciel. Kolega odetchnął z wyraźną ulgą. −

Lekko świrowałem – przyznał. – Czy użyli na tobie maszyn

do wykręcania kciuków? −

Nie. Byli przerażający i zadawali masę pytań, ale spodobały

im się moje odpowiedzi. Na jakiś czasu muszę zatrzymać się u mistrza Stewarta. −

W ramach aresztu domowego? – zażartował Pete.

−

Coś w tym stylu. Ustaliłeś coś w kwestii naszego projektu? –

spytała, łudząc się, że znajomy zrozumie, iż musi uważać na słowa. Chłopak natychmiast to rozgryzł. −

Dobrze. Mistrz Stewart zna wszystkie szczegóły.

−

Kapuję – odparła łowczyni, uśmiechając się. – Powinnam już

iść, Peter. Dzięki za wszystko. −

Nie ma sprawy. Cieszę się, słysząc, iż nie siedzisz w jakiejś

celi z żelazną maską na twarzy. Riley roześmiała się.

−

Jesteś jedyny w swoim rodzaju, stary.

*****

Kiedy van zatrzymał się na długim podjeździe przed domem Stewarta, Riley odtworzyła sobie w pamięci ostatni raz, kiedy tu była. Działo się to w Wigilię świąt Bożego Narodzenia w ubiegłym roku. Zamiast spędzić ten wieczór w samotności, podczas gdy jej tata chwytałby demony, zostali zaproszeni na kolację do Szkota. Domostwo zostało świątecznie udekorowane, nie pomijając choinki, która stała w korytarzu, oraz żywo zielonego ostrokrzewu, którym przystrojono balustradę prowadzącą na drugie piętro budynku. To był magiczny wieczór. Stewart okazał się dowcipnym i czarującym mężczyzną, a jedzenie naprawdę smaczne i zróżnicowane. Nic nie mogło chyba ułożyć się lepiej – dziewczyna spędzała czas ze swoim ojcem, co zdarzało się wyjątkowo rzadko. Pojawiły się nawet prezenty: Szkot ofiarował Paulowi kartę podarunkową z supermarketu, a jego córka otrzymała taką samą, tylko do sklepu z przecenioną odzieżą. Wykorzystała ją do zakupu „nowych” jeansów oraz koszulek. Ich gospodarz nigdy nie zwracał się do Blackthorne'ów, jakby ci byli biedni, ale traktował ich oboje jak własną rodzinę. Tamtego dnia Riley miała trudności z nawiązaniem rozmowy z mistrzem Stewartem, który wydawał się po prostu zbyt mądry i doświadczony. Teraz, kiedy spoglądała wstecz, uważała, że ten wieczór

był wyjątkowy również z całkowicie niespodziewanej przyczyny. To była ostatnia Gwiazdka z jej ojcem, który trzy tygodnie później zmarł. Podziękowawszy Müllerowi za podwózkę, łowczyni wdrapała się po schodkach na przestronny drewniany ganek. Ciężki plecak zwieszał się jej z ramienia. Pomalowany na wszelkie możliwe odcienie niebieskiego, a zaprojektowany w stylu wiktoriańskim budynek przypominał gigantyczny domek dla lalek. Kiedy Blackthorne przycisnęła przycisk dzwonka, w domu rozległo się melodyjne ćwierkanie. Nim drzwi wreszcie się otworzyły, minęło nieco czasu, ponieważ Stewart nie poruszał się szybko, ze względu na swą okaleczoną nogę. −

Mała – przywitał ją, zapraszając ruchem ręki do środka.

−

Proszę pana. – Dziewczyna odmachała myśliwemu, wchodząc

do budynku. Wewnątrz unosił się delikatny zapach aromatycznego dymu tytoniowego

oraz

zjedzonego

przed

chwilą

posiłku.

Pieczona

wieprzowina, pomyślała Riley. Teraz, kiedy już się tu znalazła, rozpoznawała wygląd domu z większą dokładnością. W odróżnieniu od domostwa Morta, nie było tu żadnych ściennych obrazów, jedynie kwiecista, błękitna tapeta przyozdabiająca ścianę ponad poziomem dębowej boazerii. Kiedy mistrz odstąpił na bok, żeby wpuścić ją do środka, podłoga zapiszczała pod jej stopami. Stanowiło to kolejną charakterystyczną cechę tego domostwa – posiadało swą własną osobowość, zupełnie jak jego właściciel. −

Jesteś świadoma tego, czego oczekuje od ciebie Watykan? –

zapytał starzec. −

Tak. Trzymać się z dala od tarapatów. I zatrzymać się tutaj,

nim nie pozwoli mi pan odejść. −

Dokładnie.

Kierowana zniecierpliwieniem, dziewczyna zawołała na jednym wdechu: −

Co odkrył Peter na temat wody święconej?

−

Wszystko w swoim czasie, mała – stwierdził jej gospodarz,

wskazując dłonią drugi koniec korytarza. – Musimy najpierw pozbyć się pewnego kłopotu. Na imię mu Harper. Oho, będzie nieprzyjemnie. Mistrz Harper wprowadził się do swego kolegi po tym, jak jego siedziba została zdemolowana, do czasu aż nie znajdzie innego mieszkania. To oznaczało, że również tu dziś będzie. −

Jak dużo wie mój mistrz? – spytała Blackthorne.

−

Wszystko, co mi powiedziałaś.

−

Wszystko? – wydusiła łowczyni.

O Orim? Lucyferze? Końcu świata? −

O, Boże. Mam przerąbane.

−

Jakoś sobie z tym poradzimy – rzekł Stewart zachęcająco,

nakazując jej ruchem ręki, aby udała się w ślad za nim. Ta konfrontacja zapowiadała się na tak samo nieprzyjemną jak w przypadku myśliwych. Jedynym plusem było to, że w obecności kolegi Harper przynajmniej nie nabije uczennicy kilku siniaków, jak miał w zwyczaju w przeszłości. Gospodarz zaprowadził dziewczynę do pomieszczenia, które rozmiarami zbliżało się do metrażu całego mieszkania Blackthorne'ów.

Riley pamiętała je ze świątecznego wieczoru. Stał tu wielki kominek z umieszczoną nad nim szkocką flagą. Na ścianach wisiały rodzinne fotografie, a wokoło rozlokowano wygodne wyściełane krzesła. Nieco pomylony mistrz Harper zasiadał w jednym z nich, wlepiając w nią spojrzenie. Podłużna blizna szpecąca bok jego twarzy została mocno naciągnięta, jakby mężczyzna nadal cierpiał, jednak koloryt jego cery okazał się o niebo lepszy niż wtedy, gdy podopieczna widziała go po raz ostatni. Wówczas mistrz naprawdę cierpiał, kuśtykając wokoło po pozostałościach warsztatu, który przerobił na budynek mieszkalny, starając się ratować swój dobytek, który Piątka zniszczyła w ramach swego straceńczego projektu. −

Usiądź tutaj – powiedział Stewart, wskazując palcem krzesło

ustawione niedaleko kominka. Dzięki temu Riley mogła przyjąć pozycję między dwoma łowcami. Dziewczyna opadła na siedzenie, pragnąc odrobiny ciepła. Żar, jaki przepełniał jej żyły po incydencie z Orim, zniknął, zastąpiony przez chłód, jakiego Blackthorne nie umiała tolerować. Żałowała, że nie włożyła na siebie czegoś cieplejszego, jak na przykład dopiero co kupionej bluzy z kapturem. Stewart nalał dla niej wody z dzbanka, podając jej szklankę. Nie kłopotał się nawet pytaniem, czy miała na nią ochotę. Następnie zajął miejsce w swoim krześle, stawiając stopę na otomanie. Dziewczyna uniosła wzrok, żeby odkryć, że Harper przeszywa ją na wylot spojrzeniem. Przygotowała się zatem na nieuchronnie zbliżający się atak. −

Mów – zażądał.

Owo polecenie uruchomiło potok słów:

−

Mówił pan, że jestem pokręcona jak mój ojciec i miał pan

rację. Jest pan teraz szczęśliwy? Mina podstarzałego mężczyzny powiedziała jej, że to nieprawda. −

Nie jesteś pokręcona, mała – wtrącił się Stewart. – Jesteś

tylko... wpływowa. Niebo nie wybrałoby na swą orędowniczkę kogoś z czarnym sercem. −

Co jest jedynym powodem, dla którego teraz z tobą

rozmawiam – stwierdził chłodno Harper. – Co czyni cię tak cholernie wyjątkową? −

To było bardzo łatwe. Niebo zdawało sobie sprawę z tego, iż

nie pozwolę Simonowi umrzeć. −

Myślę, że to dlatego myśliwi cię wypuścili – stwierdził

Stewart. – Papież oraz jego konsultanci musieli wyczuć, iż zbliża się poważny konflikt. −

Bachor Blackthorne'a ma ocalić świat? – zadrwił jej opiekun.

– W takim razie to naprawdę kiepski czas na rezygnację z picia. −

Ej, nie prosiłam się o żadną z tych rzeczy! – ucięła Riley.

−

Żaden z nas się o to nie prosił – powiedział Szkot.

−

Wyjaśnij mi, co dokładnie powiedział ci Lucyfer – zażądał

Harper. −

Chodzi raczej o to, czego mi nie powiedział – zaczęła

łowczyni, przywołując w pamięci surrealistyczną rozmowę z pokręconym Księciem Ciemności. – Coś poważnego dzieje się w Piekle, zatem testuje swoje anioły, starając się stwierdzić, któremu z nich może zaufać. Lucyfer wspominał, że oprócz Oriego w Atlancie stacjonuje jeszcze jeden Upadły. Nie znam jego imienia, ale wydaje mi się, że kontaktował się z Simonem.

Myśl o szeptaniu kłamstw do ucha jej eks chłopaka była taka łatwa do zaakceptowania. −

Oho – wtrącił się Szkot, przytakując ze zrozumieniem głową.

– Zastanawiałem się, czemu Adler nagle popadł względem nas w aż taką paranoję. −

Będę miał na niego oko – odezwał się Harper. Jego uwaga

ponownie skoncentrowała się na osobie wychowanki. – Czy twój staruszek powiedział ci, iż sprzedał duszę, aby zostać mistrzem? Riley zagapiła się na niego szeroko rozwartymi w szoku oczami. −

Skąd pan o tym wie?

Stewart wymamrotał coś pod nosem. −

Nie wiedziałem, aż do teraz – rzekł podstarzały mistrz,

wykrzywiając wargi w kpiącym uśmieszku. – Zawsze to podejrzewałem. Blackthorne zdecydowanie zmienił się, kiedy zabił tamtego Arcydemona. Zrobił się... niepokonany, a nie tak się to przecież odbywa. Co za to otrzymał? Bez wątpienia nie były to pieniądze. Dziewczyna poczuła nagły przypływ złości. –

Zaprzedał duszę, aby utrzymać się przy życiu, nim nie zostanę

mistrzynią. Dzięki temu nie musiałam głodować. Harper zaprzeczył ruchem głowy. −

Kłamiesz.

−

To szczera prawda – powiedział łagodnie Szkot. – Paul

wyznał mi, co wydarzyło się tuż po tamtym incydencie. −

Czemu, do licha, mi o tym nie wspomniałeś? – zażądał

odpowiedzi Harper, a jego głos brzmiał nieco bardziej szorstko.

−

Gdybym to zrobił, wydaliłbyś go z Gildii. Tylko w ten sposób

mógł zapewnić byt swojemu dziecku. Gdyby przestał chwytać demony, Piekło mogłoby upomnieć się o niego przed czasem. −

Pozwoliłeś mu paradować między nami z piętnem Lucyfera?

Oszalałeś? Stewart spiorunował go wzrokiem. −

Obiecałem mieć na niego oko. Gdyby zajął się ciemnymi

praktykami, wykorzystując swoją wiedzę dla złych celów, uporałbym się z tym problemem. Definitywnie. Szkot nie mówił wcale o wydaleniu jej taty z Gildii Łowców. −

Twierdzisz, że odebrałbyś mu życie? – spytał Harper.

−

Tak – rzekł Stewart. – Wcale by mnie to nie ucieszyło.

−

Nie istniałby żaden inny sposób? – zapytała Riley, czując, jak

zimny dreszcz spływa w dół jej kręgosłupa. −

Nie. Tak właśnie musi postąpić Wielki Mistrz, kiedy

wymagają tego okoliczności – odparł Szkot. O mój Boże. Mógł pozbawić tatę życia. −

Do licha, nie miałem pojęcia, że paracie się takim gównem. –

Harper poruszył się niespokojnie w krześle, wyraźnie zaniepokojony tymi wieściami. – Dlaczego zatem Piątka uśmierciła Blackthorne'a, skoro miał gwarancję spokoju ze strony Piekła? −

Ori twierdził, że ten demon był zdziczały – tłumaczyła Riley.

Oczy jej mistrza rozbłysły. −

Lucyfer traci kontrolę nad sytuacją.

−

Na to wygląda – rzekł Stewart. – Demony, które zniszczyły

Świątynię, były zbyt dobrze zorganizowane, a Książę nie chce, aby jego słudzy zachowywali się w taki sposób, w przeciwnym wypadku mogliby opanować Piekło. −

Kto zatem dowodzi zbuntowanymi bestiami?

Żaden z mistrzów nie miał choćby cienia pomysłu.

Rozdział 12 Harper przeklął pod nosem, wyraźnie niezadowolony z powodu tego, co musiał powiedzieć. −

Jeśli cię teraz wywalę, każdy będzie winić Gildię za to, co stało

się w mieście. – Jesteś tak zła, jak uważają, ale nie ściągnę na nas tarapatów tylko po to, by się ciebie pozbyć. – Mistrz głośno przełknął ślinę. – Jeśli po tym wszystkim Atlanta nadal będzie stała, odbędziemy inną pogawędkę. I zapewniam, że nie spodoba ci się to, co zamierzam powiedzieć. Nigdy nie dojdzie do tej rozmowy. Nie istniał sposób, aby dziewczyna powstrzymała koniec świata i obaj mistrzowie musieli o tym wiedzieć. Komórka Blackthorne zabrzęczała, skryta głęboko w jej plecaku. To był Peter. −

Cześć. Wybacz. Jestem teraz zajęta... – popatrzyła na obu

mężczyzn – ...ważnymi sprawami. Nie rozmawiałam jeszcze z mistrzem Stewartem o wodzie święconej. −

Wyślij mi SMS-a, kiedy już to zrobisz. Jesteś moją dłużniczką.

– To rzekłszy, przyjaciel się rozłączył. −

To twój kolega, Peter? – Riley przytaknęła. – To mądry

dzieciak. Kiedy byłaś u myśliwych, wysłał mi kilka zdjęć oraz video, które okazały się niezwykle interesujące. Łatwo stwierdzić, że to przekręt, jeśli wie się, jak to wszystko działa. – Szkot zmienił pozycję na krześle, jako że noga najwyraźniej mocno mu doskwierała. −

Fabryka recyklingu opracowała pewien system: butelki są

gromadzone i przechowywane w koszach, zanim nie zostaną pozbawione etykietek wraz ze stemplami podatkowymi, a następnie czyszczone. Kiedy procedura czyszczenia zostanie zakończona, przekłada się je do innych

skrzyni, które znajdują się w innym rejonie zakładu – tłumaczył mężczyzna. – Gdy załadunek zostanie zakończony, odwozi się je do Celestial Supplies, gdzie są ponownie napełniane świeżą wodą święconą, dostają też nowy znak towarowy oraz etykietę. Na razie nadążasz? −

Tak.

−

Fabryka recyklingu prowadzi inwentaryzację tych butelek,

kiedy przyjeżdżają i opuszczają zakład. Jedyny moment, kiedy mogą zostać ukradzione, to gdy znajdują się wewnątrz budynku. −

Ale jeśli weźmie się któreś z nich, rachunek przestanie się

zgadzać. Stewart uśmiechnął się. −

Nie, jeśli zastąpi się je innymi i schowa do koszów z czystymi

fiolkami. Łowczyni starała się przeanalizować ten tok myślenia. Brudne opakowania transportowane do środka budynku, czyste z niego wywożone. Ci podli goście kradli brudne butelki i zastępowali je nowymi, aby rachunek się zgadzał. −

Czy jednak ci goście, którzy je czyszczą, nie powinni zauważyć,

że części transportu brakuje? −

Nie, jeśli pracują na nocnej zmianie i ktoś przekupuje ich, aby

trzymali gębę na kłódkę. To oszczędza im pracy i gwarantuje zarobek na boku. −

I jako że statystki zgadzają się, kiedy fiolki opuszczają

fabrykę... – zastanawiała się na głos Riley. −

Wszyscy są szczęśliwi. Fałszerze otrzymują opakowania z

rzeczywistym stemplem podatkowym. Jedyne, czego im trzeba, to

napełnić je feralną wodą oraz zmienić nadruk na etykietkach, aby daty konsekracji były odpowiednie. Następnie sprzedają je, odbierając ludziom życie. −

Czemu po prostu nie ukradną etykiet z miasta albo Celestial

Supplies? −

To o wiele trudniejsze do wykonania. Urząd skarbowy

kontroluje cały proces, ponieważ miastu potrzeba każdego centa, skoro zbankrutowało. −

Mój tata miał od samego początku rację. Wiedział, że coś

złego dzieje się z wodą święconą. −

Tak, dostrzegł to przed nami – powiedział Stewart. – Nie miał

jedynie pojęcia, jak to wszystko się odbywa. −

Ktoś zarabia na tym furę kasy – rzekł Harper. – Ci kolesie

uciszą każdego, kto im się napatoczy, traktując taką osobę jako potencjalnego wroga. Najlepiej będzie milczeć. Riley zaczęła zastanawiać się nad tym, czy jej przyjaciel już to rozgryzł. −

Ostrzegę Petera.

−

Już to zrobiłem, mała – rzekł Szkot.

−

Musimy

odkryć,

gdzie

ciężarówki

wywożą

skradzione

opakowania i gdzie je napełniają – rzekł mistrz Riley. – To wymaga dalszego śledztwa. −

Postaram się je zorganizować – powiedział Stewart.

Być może nie wszystko jednak układało się źle. −

Możemy tego dokonać? Naprawdę możemy ich przymknąć? –

spytała dziewczyna z wyraźnym podekscytowaniem.

−

To możliwe, mała.

Harper uśmiechnął się półgębkiem. −

Słono nam za to zapłacą.

*****

Sypialnia, jaka wedle słów Stewarta „należała do Riley” na czas jej z nim zamieszkania, stanowiła ten rodzaj pomieszczenia, jakiego nigdy nie chciało się opuścić: łóżko okazało się niewyobrażalnie wręcz wygodne, a gruba kołdra powinna zostać tematem legend. Mimo przyjemnego ciepła, dziewczyna była rozdrażniona, ponieważ jej umysł odmówił uciszenia się. Paul

Blackthorne nazywał podobny

stan „katalogowaniem

przeszłości”. Mawiał zawsze, że życie jest jak książka, zapisywana linijka po linijce wraz z mijającymi kolejno dniami. Kiedy owe linijki pojawiły się na danej stronie, nie można było już niczego zmienić. Wiele z tego, co wydarzyło się w ciągu ostatnich kilku dni, Riley wymazałaby z kartek swego życia z wielką rozkoszą. To była istna kolejka górska wszelkich emocji, na którą składały się: schadzka z Orim w mauzoleum, spotkanie z Lucyferem, wyjątkowo bolesna konfrontacja z Beckiem oraz chora świadomość, iż gdzieś w głębi siebie Denver zawsze liczył na to, iż jego i córkę Paula czeka wspólna przyszłość. Łowczyni przekręciła się na plecy, gapiąc w sufit. Dlaczego nie umiem przestać wszystkiego psuć?

To nie fair. Dziewczyna poradziła sobie jak należy z myśliwymi oraz pomogła mistrzom w śledztwie poświęconym aferze z wodą święconą. Nie popsuła jednak wszystkiego. Istniały jednak elementy, które nieustannie przyprawiały ją o cierpienie. Były momenty, takie jak ten teraz, kiedy Riley marzyła, aby jej tata oraz mama nadal ją wspierali, zasiadając przy jej łóżku i opowiadając historie o jej dzieciństwie. To zawsze poprawiało jej samopoczucie. Jedyne,

czego

łowczyni

pragnęła, to

opowieści

ze

szczęśliwym

zakończeniem. Życzyła sobie nawet więcej – chciała, aby ta opowieść dotyczyła jej.

*****

Po upływie czasu, który wydawał się jedynie kilkoma minutami, Stewart poderwał ją z posłania, pukając do drzwi. Dziewczyna jęknęła w odpowiedzi. Odejdź! Kolejne pukanie, tym razem bardziej zdecydowane. −

Obowiązki wzywają, mała. Pora zabawić się w śledztwo –

zawołał jej gospodarz, po czym jego kroki oddaliły się. Blackthorne nie leżała przecież w łóżku tak długo, jak potrzebowała. Kiedy będę stara, będę przesypiać całe dnie.

Kilka minut później łowczyni wlokła się już korytarzem, nieustannie ziewając. Jej umysł nadal wydawał się lekko zamroczony od twardego snu. Kiedy dotarła do podestu schodów, zauważyła stojącą w wejściowych drzwiach znajomą postać w znoszonych roboczych butach. Torba łowiecka Becka leżała na podłodze tuż obok niego. Riley zamarła na stopniach. Co on tu robi? Stewart nie zamierzał chyba wysłać ją z nim na poszukiwania, prawda? Szkot wiedział przecież, co się między nimi wydarzyło, a przynajmniej w kwestii Oriego. Nawet on nie mógł być tak okrutny. Gospodarz pojawił się u podnóża schodów. −

Och, wreszcie jesteś.

Kiedy Blackthorne postawiła stopę na ostatnim stopniu, Den zaadresował jej spojrzenie, którego nie powstydziłby się cierpiący na zaparcia gargulec. Szkot oczywiście go zignorował. −

Chcę, aby wasza dwójka obserwowała fabrykę recyklingu.

Jeśli furgonetka zacznie wywozić cokolwiek w środku nocy, pojedźcie za nią i odkryjcie, gdzie mieści się serce całego przedsięwzięcia. – Tu spojrzenie mistrza skupiło się na osobie Becka. – Wtedy do mnie zadzwonisz, jasne? Nie jedźcie sami za tymi dupkami. −

Tak jest, sir. – Den skinął głową pod adresem Riley. – Nie

potrzebuję jej. Po prostu powiedzcie mi, gdzie mam jechać. Dziewczyna skrzywiła się na jad w jego głosie. –

Powiedziałem już, że to zadanie dla was obojga.

Zarówno Blackthorne, jak i jej śmiertelnie obrażony przyjaciel zaczęli jednocześnie protestować. −

Cisza. Oboje. – Przerwał im Szkot. – Zrobicie to, o co poprosił

was wasz mistrz, albo możecie zapomnieć o miejscu w Gildii. – Mężczyzna posłał ich dwójce surowe spojrzenie. – Jako że spędzicie wspólnie kilka godzin, macie rozwiązać swoje prywatne problemy. Chcę, byście sobie wszystko wyjaśnili, słyszycie? To powiedziawszy, Stewart oddalił się, dudniąc głośno laską o podłogę wraz z każdym pojedynczym krokiem. Ech, do diaska. Beck zaadresował Riley kolejne mordercze spojrzenie, całkiem jakby to wszystko działo się z jej winy, po czym zniknął za drzwiami. Łowczyni mogła sobie wyobrazić, że Harper jest do tego zdolny, ale Szkot? Czyżby starzec naprawdę aż tak jej nienawidził? Blackthorne wróciła do swojego pokoju, zakładając bluzkę z kapturem na koszulkę oraz sweter, po czym wciągnęła na siebie jeszcze płaszcz. Nie było szans, żeby Den przygotował się do czuwania tak dobrze jak Peter, a dziewczyna nie zamierzała marznąć przez całą noc. Riley wyszła przez frontowe drzwi, witając mroźne nocne powietrze, po czym zeszła po schodkach wiodących do podjazdu. Nie chcę tu być. Nie z tobą. Nie po tym, jak... Złowieszczy wyraz twarzy Becka powiedział łowczyni, że chłopak myślał dokładnie o tym samym. Riley wgramoliła się do jego czerwonego pickup'a, po czym podała mu wytyczne na temat trasy. Odwróciwszy głowę w bok, przyglądała się mijanym po drodze ulicom. Spostrzegła kilkoro bez wątpienia pijanych osób, które z trudem trzymały się chodnika. Kiedy furgonetka wjechała

do East Point, cisza we wnętrzu wozu wydawała się tak ostra, że mogłaby doprowadzać do wypływu krwi, gdyby tylko nadano jej cielesną formę. Początki ataku paniki zaczęły dawać o sobie znać: oddech Riley spłycił się, a w głowie jej wirowało. Łowczyni opuściła szybę, chłonąc w siebie świeże powietrze w możliwie największej ilości, i próbowała myśleć o wszystkim poza spędzeniem tylu godzin z osobą, jaka szczerze jej nienawidziła. −

Zamknij to cholerne okno – warknął Beck. – Jest zimno.

Kolejny oddech dziewczyny przyszedł jej z jeszcze większą trudnością. Łowca musiał to zauważyć. −

Nic ci nie jest?

Blackthorne pokręciła głową, starając się ze wszystkich sił nie dopuścić do tego, by jej płuca jeszcze bardziej się skurczyły. −

Mam się zatrzymać?

Riley zaprzeczyła ruchem głowy, po raz kolejny skupiając myśli na osobie Petera oraz tym, jak wspaniale potraktował ją, kiedy poznał prawdę o Orim. Czemu Beck nie może taki być? Ucisk w gardle stopniowo ustępował i dziewczyna odzyskała zdolność oddychania. Zakręciła szybę i opadła ponownie plecami na oparcie siedzenia. −

Już wszystko gra? – spytał Den.

−

Tak.

−

Co to miało, do licha, być?

−

Atak paniki – powiedziała. – Coraz częściej mi się zdarzają.

Chłopak wyburczał coś pod nosem, po czym wsunął płytę CD do odtwarzacza. Przeskoczył dwa utwory, uruchamiając od razu trzeci. Piosenka była wolna, emanowała żalem i znajdował się w niej jasny przekaz: podarowałem ci swoje serce, a ty je zdeptałaś. Nigdy już ci nie zaufam. Poczucie winy stanowiło jedną z kwestii. Wrażenie, że ktoś wylewa ci na głowę wiadro twoich grzechów – inną. Riley wcisnęła przycisk, wysuwając płytę, co oczywiście zaowocowało wściekłym spojrzeniem towarzysza podróży. −

Nie podoba ci się muzyka? To wysiadaj – powiedział.

−

Nie mogę. Stewart powiedział, że mam tkwić przy tobie, a

zatem nie mogę spełnić twojej prośby. −

Tak, tak. I vice versa, dziewczyno.

Pytanie wypłynęło spomiędzy warg łowczyni, nim ona sama zdołała ugryźć się w język: −

Czemu powiedziałeś myśliwym, że byłam u ciebie w domu?

−

Nie mam pojęcia, o co ci chodzi.

−

Rozmawiałeś z kimś przez telefon, kiedy odjeżdżałeś.

Zadzwoniłeś do nich, prawda? −

Nie. Zatelefonowałem do Stewarta, który zmył mi głowę za to,

że nie odwiozłem cię do niego. Kiedy wróciłem do domu, aby cię stamtąd zabrać, myśliwi już tam byli. −

Myślałam... - Riley zdecydowanie zbyt szybko go osądziła.

−

To źle myślałaś. – Beck ponownie umieścił płytę w

odtwarzaczu, a muzyka rozbrzmiała we wnętrzu pojazdu, niwecząc wszelkie szanse na to, by Blackthorne mogła go przeprosić.

*****

Po upływie wieczności, przepełnionej wpędzającą w depresję muzyką country, Beck oraz Riley podjechali pod magazyn. Okolica była tak samo przygnębiająca jak ubiegłej nocy. Ta dzielnica, jako rejon przemysłowy, przechodziła ciężkie chwile, co owocowało rozbitymi szybami oraz wszechobecnym graffiti, używanym przez gangi jako język obrazkowy. Jeden z budynków spalił się, służąc najwyraźniej za okoliczne składowisko odpadów, o ile zniszczona sofa mogła służyć za jakąś wskazówkę. Beck manewrował wozem dotąd, nim nie zaparkował go w tylnej alejce. Gdy tylko to nastąpiło, wysiadł z auta z marynarskim workiem na ramieniu. Znad górnej krawędzi torby wystawała stalowa rura. −

Gdzie siedzieliście, kiedy ich filmowaliście? – zażądał

odpowiedzi. −

Na dachu – wyjaśniła Riley, wskazując mu właściwą

lokalizację. Den przyglądał się temu miejscu, mrucząc pod nosem słowa uznania dla podobnego wyboru. Wspólnie przeszli przez jezdnię, docierając do opuszczonego budynku. Po kilku krokach młody łowca przystanął. −

Nie wspominałaś, że to raj dla ćpunów.

−

Uważaj, którędy idziesz, i nic ci nie będzie – odpowiedziała,

wymijając go. Chłopak chwycił ją za ramię, ale ona strząsnęła jego rękę. – Znam najlepszą drogę na dach, więc przestań bawić się w bohatera i pozwól mi to zrobić. −

A zatem proszę bardzo, dziewczyno. Tylko nie wyżywaj się na

mnie, kiedy złamiesz nogę. Blackthorne nie złamała nogi, nie spotkało jej też nic groźnego i szczęśliwie dotarła na dach. Kiedy Beck do niej dołączył, dziewczyna ostrożnie ułożyła śmiecie na pozycji, w jakiej leżały wcześniej, jak zrobił to wczoraj Peter. −

Takie działanie utrudni nam odwrót, jeśli będziemy się

śpieszyć – poskarżył się łowca. −

Owszem, ale odstraszy ludzi na dole.

Poza tobą. Tym razem nie było ani koca, ani przyjacielsko nastawionego Petera, ani pysznego jedzenia. Po prostu chłód, twardy asfalt, który wbijał się łowczyni w pośladki, oraz emanujący wrogością Denver. Riley oparła się o ścianę, zwracają twarzą w kierunku fabryki. Skrzyżowała ramiona na piersi, aby zatrzymać w ciele ciepło. Stewart musiał się w ten sposób na niej odegrać. To nie mogło dziać się z innego powodu. Nie mógł przecież oczekiwać, że te kilka wspólnie spędzonych godzin pozwoli podopiecznej naprawić relacje z Chłopcem z Backwoods. Komórka jej towarzysza wydała z siebie świńskie kwiczenie, co sprawiło, iż jej właściciel siarczyście zaklął. Beck wyciszył dźwięk, po czym zmienił pozycję na stojącą i skierował kroki w stronę centralnej części dachu, aby przyjąć połączenie. Stracił w ten sposób wgląd na to, co działo się na ulicy. Musi zapewne zastanawiać się, czemu nie zabawia się teraz ze swoją dziennikarką. Fala czystej postaci zazdrości przetoczyła się przez wnętrze Riley, która zupełnie tego nie rozumiała. Den nic dla niej nie znaczył – już nie. Tymczasem denerwowała się, że tamta lalunia bierze go w obroty.

Nawet o tym nie myśl. To nie twoja sprawa. Blackthorne matematyczne,

zaczęła

starając

się

rozwiązywać skoncentrować

w

głowie na

równania

wszystkim

poza

wyobrażeniem łowcy oraz Justine w intymnej sytuacji. Matematyczne półśrodki oczywiście nie wypaliły. Po upływie kilku minut Denver wrócił na dawną pozycję, nie zaszczycając towarzyszki choćby słowem wyjaśnienia. −

To była ona, racja?

−

Co? – spytał, nie kryjąc dezorientacji.

−

Justine. Tęskni za swoim łóżkowym kompanem?

Beck obrzucił ją przelotnym spojrzeniem. −

Jesteś zazdrosna.

Dziewczyna pokręciła głową. −

Kłamiesz. Mogę dostrzec to w twoich oczach.

−

Okej. Może i jestem. Nie ufam jej.

Chłopak odwrócił wzrok, patrząc w drugą stronę. −

A mimo to zaufałaś skrzydlatemu palantowi?

−

Oho, i kto jest teraz zazdrosny, co? – zadrwiła. – Ori

traktował mnie tak, jakbym coś dla niego znaczyła. Nie traktował mnie jak głupie dziecko. Ty nie kiwnąłbyś dla mnie palcem, gdyby nie chodziło o mego tatę. −

Co? Chyba nie... – zaczął Den, po czym natychmiast umilkł.

Na jego obliczu pojawił się wyraz w stylu „uważaj, co mówisz”, a on sam postanowił uciąć dyskusję.

Kilka

minut

później,

leżąca

na

jego

kolanach

komórka

zawibrowała. Chłopak przyjął połączenie, tym razem się nie oddalając, co pozwoliło Riley uznać, że to nie patykowata lalunia. −

Tak, sprawdzę to. Dzięki. – To rzekłszy, rozłączył się.

Młody mężczyzna wyjrzał znad krawędzi dachu w kierunku fabryki, po czym wlepił spojrzenie w buty, zupełnie jakby nie był w stanie patrzeć na towarzyszkę. Riley obgryzła jeden paznokieć, po czym skupiła się na kolejnym. W jej wnętrzu zakipiało niczym w kotle czarownicy, a targające ciałem skurcze sugerowały, że znajduje się tam narowisty koń, który wkrótce wydostanie się na wolność. Dołem. To chyba oznaczało, że łowczyni nie była w ciąży, prawda? Jeśli Ori nie oszukał jej w tej kwestii, to może również... Przestań! Wszyscy faceci kłamią. Okrutna cisza wydawała się jeszcze bardziej nieznośna. Kiedy Beck w końcu się odezwał, spłoszył ją: −

Przyszedł dziś czek z oszczędnościami twego taty –

powiedział. – Zrealizuję go dla ciebie. Nie ma innego sposobu, abyś otrzymała pieniądze. Jeśli otworzymy rachunek bankowy, kolesie od windykacji natychmiast położą łapska na forsie. −

Dostanę tygodniówkę? – spytała Riley z sarkazmem.

Den wyglądał na zranionego. −

Nie. Wszystkie pieniądze są twoje, dziewczyno. Tego właśnie

chciałby Paul. − język.

I nadal chce – odparła łowczyni, nim zdołała ugryźć się w

Beck natychmiast wlepił w nią spojrzenie nagle ożywionych oczu. −

Co masz na myśli, mówiąc... nadal chce?

Świetne posunięcie, Riley. Cóż, i tak powinien się dowiedzieć. −

Znalazłam tatę. Jest bezpieczny z Mortem.

Chłopak zamrugał powiekami. −

Kiedy zamierzałaś mi o tym powiedzieć?

Blackthorne pominęła to pytanie. −

Wszystko z nim w porządku. Cóż... właściwie to nadal nie żyje.

Czasami zachowuje się tak jak zawsze, ale później... Cała złość natychmiast wyparowała z Becka. −

Czy cię pamięta?

−

Tak. Jego pamięć ma się całkiem nieźle, ale tata jest nie do

końca sobą. −

Czemu ten piekielny nekromanta myślał, że ma pieprzone

prawo wydobyć Paula z grobu? – zapytał łowca, a w jego tonie pojawiła się złowieszcza nuta. −

Nie myślał.

Gdy tylko dziewczyna to powiedziała, Denver zaczął zasypywać ją pytaniami odnośnie ojca oraz anioła, ale ona odmówiła mu na nie odpowiedzi. −

A zatem sam go spytam – powiedział bezczelnie.

Droga wolna. Nie spodoba ci się wyjaśnienie, jakie otrzymasz. Łowczyni wykręciła się do niego plecami, zwijając w kłębek na asfalcie i podejmując próbę zaśnięcia. Było jednak za zimno. Jej myśli

pofrunęły natychmiast ku aniołowi i Blackthorne zaczęła sobie wyobrażać, jak bardzo musi marznąć na cmentarzu. Ori podłożył laskę dynamitu w jej sercu i odpalił lont, w związku z czym poszczególne części składowe fruwały wszędzie wokoło. Beck nie pomagał jej ich pozbierać. Jeśli w ogóle cokolwiek robił, to deptał je podeszwami butów.

*****

Furgonetka pojawiła się nieco wcześniej niż ubiegłej nocy, za co Riley była wdzięczna losowi. Beck natychmiast wzmógł czujność, jednak dziewczyna z trudem zmieniła pozycję na kucającą, ze względu na skostniałe członki. −

To ta? – wyszeptał łowca.

−

Tak wygląda.

Dwaj kolesie wyskoczyli z pojazdu i w tym momencie uchyliły się drzwi od magazynu. −

To oni – wyjaśniła Blackthorne, pamiętając typka z podobizną

wielkiego orła na jeansowej kurtce. Proceder odbywał się dokładnie tak samo jak wczorajszego wieczoru, ale tym razem Denver przyglądał się wszystkiemu przez lornetkę. −

Tak, to te z numerem seryjnym – powiedział. – Stewart miał

rację. Tak właściwie to miał ją Peter, ale sprzeczanie się z Chłopcem z Backwoods nie było tego warte. −

Pora na nas – odparł, ostrożnie wycofując się ze swojej pozycji

na rogu dachu, aby nie zostać zobaczonym. Śmieci zawalające schody stały się ich zgubą. Nie tylko stanowiły świetny tor przeszkód dla ćpunów, ale uniemożliwiały szybkie zejście z dachu. Beck wściekał się z powodu opóźnień i zabrałby się zapewne za ciskanie przedmiotami we wszystkie możliwe strony, gdyby Riley nie przypomniała mu o hałasie. W momencie, gdy towarzysze zeszli wreszcie na partner, kolesie od recyklingu kończyli już pakować butelki do wozu i uruchamiali silnik ciężarówki. −

Szybciej! – zakomenderował, gnając na oślep przez stertę

piętrzących się we wnętrzu budynku śmierci. Blackthorne poszła za jego przykładem, ale z większą ostrożnością. Nie miała przecież na sobie obuwia z grubą podeszwą. W momencie, kiedy dotarli do wozu Denvera, furgonetka już zniknęła. Łowca zaczął przeklinać, a co czwarte słowo było wykrzyknikiem. W każdej innej sytuacji podobna umiejętność mogłaby robić wrażenie. −

Po prostu jedź. Może ich zobaczymy – powiedziała Riley.

−

Ostrzegałem cię odnośnie tego gówna na schodach.

−

Po prostu jedź – powtórzyła dziewczyna, nie pozwalając sobie

na to, aby udzieliła się jej jego złość.

Wyjechali na główną ulicę i po przejechaniu odległości około mili w każdym możliwym kierunku, było jasne, że ich cel rozpłynął się w powietrzu.

Rozdział 13 −

Cholera – poskarżył się Beck, uderzając dłonią o kierownicę,

kiedy on oraz Riley czekali, aż śmieciarka odblokuje wreszcie skrzyżowanie. – Powinniśmy byli zostać w furgonetce, a nie wybierać się na jakiś pieprzony dach. −

Nieprawda. Zrobiliśmy to jak należy.

Denver uruchomił kierunkowskaz. −

Stewart nie będzie patrzył na to w taki sposób.

−

Gdzie ty się wybierasz?

−

Zanim zatelefonuję do Szkota i powiem mu, że wszystko

schrzaniliśmy, potrzebuję jedzenia i kawy. Kilka budynków stąd mieści się knajpa, gdzie możesz kupić w nocy hamburgera. Poddaje się. Riley jeździłaby wokoło przez całą noc, starając się znaleźć ciężarówkę, ale jej „partner” właśnie rezygnował. −

Wrócę tu jutro w nocy. Sam – dodał.

Zupełnie jakby cała ta sytuacja była winą Blackthorne. Kiedy chłopak podjeżdżał właśnie do znaku stopu, łowczyni nie zdołała

stłumić

uśmiechu.

Wskazała

palcem

furgonetkę,

która

przejeżdżała właśnie z warkotem przez skrzyżowanie. Był to ten sam pojazd, jaki widzieli pod fabryką. −

Niech mnie piekło pochłonie – wymamrotał pod nosem

młody łowca. – Czasami naprawdę masz farta.

Kiedy wóz odjechał do przodu, jego tablica rejestracyjna stała się lepiej widoczna. Riley zaczęła grzebać w plecaku w poszukiwaniu długopisu oraz skrawka papieru. −

Przed jedynką jest dziewiątka czy ósemka? – spytała.

−

Ósemka.

To powiedziało jej o tym, iż dawny partner jej ojca miał problemy z odczytywaniem konkretnych wyrazów, ale z cyframi radził sobie naprawdę nieźle. −

Nie

podjeżdżaj

za

blisko

–

poradziła

towarzyszowi

dziewczyna. – Zobaczą nas. −

Wiem, co robię, dziewczyno.

Łowcy nie musieli zbyt długo śledzić ciężarówki, kiedy ta skręciła w boczną uliczkę, w końcu zatrzymując się przed zniszczonym magazynem, umiejscowionym w kolejnej dzielnicy przemysłowej. Jakby udzielając tropiącym wskazówki, drzwi wjazdowe do budynku zaczęły unosić się do góry. Nie chcąc, by ktoś ich zobaczył, Den skręcił w bok, parkując swoje auto w odległości pół budynku od magazynu, po czym wyłączył silnik. Chłopak zatelefonował z nowinami do Stewarta. −

Rozumiem – powiedział, po czym schował komórkę do

kieszeni. −

I jakie mamy plany? – spytała Riley, będąc wyraźnie

podenerwowana. Znaleźli się tak blisko celu. −

Nic, zanim Szkot się tu nie pojawi – wyjaśnił.

To było nowe oblicze Becka. Dziewczyna podejrzewała, że młody łowca wedrze się przebojem do budynku niczym samozwańczy bohater filmu akcji, on jednak wysłuchiwał poleceń niczym dobry żołnierz. Szanuje Stewarta, więc go słucha. To nie było nic złego. Stary mistrz trzymał Becka z daleka od kłopotów, zupełnie jak Paul Blackthorne. Kiedy fiolki znalazły się w budynku, drzwi opuściły się. Denver zaadresował swej towarzyszce pobieżne spojrzenie. −

Powiedz mi tylko, kto wskrzesił Paula, okej? Muszę to

wiedzieć. Czy to był ten dupek Ozymandias? Łowczyni nie mogła mu tego wyznać. Gdyby to uczyniła, chłopak zorientowałby się, że jej tata sprzedał swoją duszę, co kompletnie by go załamało. Nie istniało zbyt wielu mężczyzn, których łowca szanował. Riley pokręciła głową. −

Spytaj tatę.

−

Czemu ty nie możesz mi tego po prostu powiedzieć? Czy ma to

coś wspólnego z tym cholernym aniołem? −

Tak.

Beck skoncentrował się ponownie na kawie.

*****

Kiedy nadjechali członkowie Gildii, Beck oraz Riley pokonali całą długość ulicy, aby się z nimi spotkać. Był to mały orszak badawczy, utworzony z mistrzów Harpera i Stewarta oraz łowców podróżników: Remmersa i Jacksona. Obecność ostatniego z nowo przybyłych zaskoczyła Blackthorne. Osobą tą okazał się jej eks, Simon. To musiała być inicjatywa ich wspólnego nauczyciela. Zapewne Harper planował w ten sposób wdrożyć Adlera do akcji po koszmarnym uszczerbku na zdrowiu, jakiego doznał w Świątyni. Beck zajął się streszczaniem ich odkryć, co sprawiło, że łowcy mocno przyśpieszyli kroku. Kiedy dziewczyna przysłuchiwała się sprawozdaniu Denvera, nie mogła nie zauważyć, że Simon intensywnie się jej przygląda. Łowczyni ignorowała go najlepiej, jak potrafiła, choć nie przychodziło jej to ze szczególną łatwością. Ich wspólna historia nie okazała się zbyt przyjemna, mimo iż wspaniale się zaczęła: umawiali się, być może nawet w sobie zakochując, a wówczas chłopak odniósł prawie śmiertelną ranę z rąk demona. W tym momencie Adler zmienił się w paranoika i zgorzknialca. Przestań się na mnie gapić! Blackthorne zaczęła truchtać w miejscu, aby pokonać zziębnięcie, a oddechy jej oraz jej towarzyszy osiadały w powietrzu białą mgiełką. Kiedy łowcy prowadzili między sobą ożywioną dyskusję, jakiś mężczyzna postanowił do nich podejść. Był to jeden z licznych, kręcących się po mieście bezdomnych. Miał na sobie niezliczoną ilość warstw używanej odzieży. Całości dopełniał poszarpany czarno-czerwony koc. Noszona przez niego czapka sugerowała, że mężczyzna jest fanem Iowa Hawkeys, a przynajmniej ciepłych ubrań. Riley nie chciała sobie nawet wyobrażać, jak wygląda życie na ulicy, kiedy jest tak zimno jak teraz. −

Macie może na zbyciu jakieś drobne? – spytał facet, a jego

oczy błyszczały przeszywającym błękitem mimo nieogolonej twarzy. Nieznajomemu nie towarzyszył charakterystyczny dla wszystkich bezdomnych zapaszek, co pozwalało sądzić, że udało mu się zamieszkać w przytułku. Simon zaczął grzebać w kieszeni, wyławiając stamtąd kilka dolarów. Jackson dodał do puli jeszcze pięć. Riley trzymała w kieszeni jednodolarówkę, którą również oddała mężczyźnie. Gdy to nastąpiło, Beck nakazał kolesiowi, żeby się odsunął. −

Kręcisz się tutaj? – spytał Den, otrzymując w zamian

skinienie głową. – A ten budynek? – powiedział, wskazując na magazyn. – Czy wiesz, ile osób w nim pracuje? −

Pięć albo sześć.

−

Co tam się dzieje?

Bezdomny przekrzywił w namyśle głowę. −

Butelki

wjeżdżają i

wyjeżdżają

stamtąd

każdej

nocy.

Poprosiłem tych ludzi o pomoc, ale nie zwrócili na mnie najmniejszej uwagi. Jestem dla nich kolejnym ulicznym duchem. Den wyłowił ze zwitka banknotów dziesięciodolarówkę, którą umiejscowił na dłoni faceta. −

Dzięki. Zjedz śniadanie na mój koszt.

−

Niech Bóg cię błogosławi – powiedział gość. Następnie

uśmiechnął się, a jego uzębienie okazało się być w zaskakująco dobrym stanie. – Nie przestawaj patrzeć w górę, człowieku. To tam leży prawda. Zawsze patrz w górę. – To powiedziawszy, odszedł, szurając nogami. −

Kolejny świr – rzekł Remmers, kręcąc głową. – Są wszędzie.

−

To zapewne weterynarz. Wielu z nich żyje teraz na ulicy –

powiedział Jackson. – Ale przecież o tym wiedziałeś, prawda, Den? −

Tak. Nie ma

to jak

wdzięczność

społeczeństwa... –

wymamrotał pod nosem Beck. Denver poprosił Riley na bok, po czym podał jej kluczyki. −

Czekaj w furgonetce i zamknij drzwi na klucz – rozkazał jej. –

Jeśli coś pójdzie nie tak, skontaktuj się z gliniarzami i zwiewaj stąd w te pędy. −

Bądź ostrożny – powiedziała dziewczyna.

−

Będę. – Brzmiała jego lakoniczna odpowiedź.

W przeszłości Blackthorne wściekałaby się, że przyjaciel traktuje ją jak delikatny kwiat, ale nie dziś wieczorem. Łowczyni odczuwała okrutne zmęczenie, a skurcze wciąż nie opuszczały jej ciała. Gdy usadowiła się w pickup'ie, wyciągnęła butelkę z wodą. Połknęła tabletkę Advilu i umościła się w oparciu fotela, przyglądając całej scence. Łowcy udali się w kierunku fabryki, rozpraszając się. Beck podjął próbę opuszczenia ruchomych drzwi, co zostało zwieńczone sukcesem. Chłopak uniósł kciuki do góry, po czym jego towarzysze wkroczyli w ślad za nim do wnętrza budynku. Chciałbyś tu być, aby to oglądać, tato. Postępując metodycznie, jak przystało na nauczyciela, Paul Blackthorne położył podwaliny pod ujawnienie tego spisku. Gdy nadejdzie poranek, przekręt związany z fałszowaniem wody święconej odejdzie już do historii. Jeśli łowcy będą mieć szczęście, nikt nie zostanie ranny.

*****

Pierwsze pomieszczenie, do jakiego wkroczyli łowcy, było prawie puste, nie licząc kilku drewnianych palet oraz zaparkowanego w rogu jakiegoś motocyklu. Automat z napojami gazowanymi, który stał przy jednej ze ścian, sprawiał wrażenie, jakby właśnie kończył swój żywot, a jego wyświetlacz wygłaszał komunikat o błędach. Beck

pokonał

ostrożnie

wolną

przestrzeń,

podążając

za

wydobywającymi się z sąsiedniego pokoju głosami. Przywierając do muru w pobliżu najbliższych drzwi, szybko omiótł wzrokiem okolicę. Chłopak nie powinien być zaskoczony, a jednak porządnie to nim wstrząsnęło: pomieszczenie zajmowały praktycznie same butelki, ustawione w starannych rzędach. Przy skleconej naprędce linii montażowej stało dwóch kolesi, którzy wypełniali opakowania wodą z węża ogrodowego. Kolejny dodawał do cieczy czegoś białego. Zapewne soli. Mądre. Jeśli płyn dotknąłby rany, ta zaczęłaby piec, sprawiając, że używająca podróbki osoba uwierzyłaby, że to sprawdzony towar. Czwarty z mężczyzn korkował fiolki, po czym odstawiał je w pobliże składanego stołu, gdzie typek z blond dredami drukował nowe etykiety. Kiedy etykieta trafiała na właściwe miejsce, trefna woda święcona wędrowała na paletę, gotowa na bycie sprzedaną niczego się niedomyślającej opinii publicznej. Den musiał przyznać, że zrobiło to na nim wrażenie. Cała operacja była tania, skuteczna i prosta. Młody łowca przekradł się z powrotem do swych towarzyszy. −

Pięciu gości – wyszeptał. – Nie widzę, by byli uzbrojeni. To

wygląda na wykonalną robotę.

−

A zatem do dzieła – zakomenderował Harper.

Beck udał się jako pierwszy, po cichu wkraczając do pracowni, po czym skręcił na prawo. W jego ślady podążył Jackson. Harper, Stewart i Remmers poszli na lewo, zostawiając Simona koło drzwi, aby ich pilnował. Jeden z pracowników zerknął w ich kierunku, całkowicie zamierając. Kolejny opadł na kolana, mamrocząc coś w języku, jakiego Den nigdy nie słyszał. Musimy wyglądać jak niezłe dupki. Stojący przy stoliku koleś z dredami wyprostował się. −

Kim, do diaska, jesteście? Jak się tu dostaliście?

−

Jesteśmy przedstawicielami Gildii Łowców Demonów –

powiedział Harper, klepiąc wnętrze dłoni stalową rurą. Mistrz właśnie się uśmiechał, a jego wygięta pod wszystkimi kątami blizna nie stanowiła widoku, jaki chciało się jeszcze kiedyś oglądać. – Wiecie, że nie powinniście trzymać otwartych frontowych drzwi? Nastąpiła krótka przepychanka, podczas której koleś z dredami zdołał uciec. Zamiast zbiec w kierunku wolności, on pognał ku pobliskiej toalecie, ryglując się w niej. – Ech, do licha, wydostanę go stamtąd – powiedział Den, wściekły, że coś im przeszkodziło. Zadudnił pięścią w drzwi. – Wyłaź stamtąd! Zero odpowiedzi. −

Rozwal je kopniakiem – rozkazał Harper.

To mi się podoba. Beck włożył w tego kopniaka całą swoją frustrację, sprawiając, że drzwi gwałtownie się otworzyły, lądując na ziemi z piskiem wygiętych zawiasów oraz jękiem zmaltretowanego drewna. Koleś ukrywający się we

wnętrzu toalety sapnął w szoku, po czym wrzucił komórkę do sedesu. Spuścił wodę i telefon zniknął w odpływie. Denver zaciągnął typka z powrotem do Harpera, składając raport z tego, co się wydarzyło. −

Do kogo, do diaska, dzwoniłeś? – spytał mistrz.

−

Nie mam pojęcia – odparł pytany, trzęsąc się z przerażenie, a

jego cera pobladła tak mocno jak jego jasne włosy. – Miałem wykonać telefon, kiedy coś pójdzie nie tak. −

I co powiedziałeś?

−

Że zjawili się łowcy. Mój rozmówca stwierdził, że wszystko

będzie w porządku i że powinniśmy tu zostać, zanim się nie zjawi. −

Czemu wrzuciłeś telefon do sedesu? – zapytał Beck.

−

On mi kazał.

−

Wygląda na to, że ktoś planuje pociągnąć za odpowiednie

sznurki i sprawić, że ten problem przestanie istnieć – odparł Harper, a na jego czole pojawiła się zmarszczka. −

Nie może tak po prostu tego zatuszować, skoro mamy dowody

– powiedział Stewart, ale on także wyglądał na wkurzonego. Po ramionach Dena przebiegł dreszcz. Musieli coś przegapić. −

Coś jest nie tak. – To rzekłszy, wskazał ręką na niekończące

się rzędy plastikowych opakowań. – Spójrzcie tylko na wszystkie te pieprzone

butelki.

To

warty

co

najmniej

osiemdziesiąt

albo

dziewięćdziesiąt tysięcy dolarów przekręt i nikt nie pilnuje tego miejsca, poza jednym kolesiem z komórką? Haper zgodził się z tą opinią, kiwając głową.

−

Beck ma rację. Rozejrzyjmy się i przekonajmy, o co w tym

biega. Jackson? Zrobisz zdjęcia tym swoim wymyślnym aparatem, zgoda? −

Jasne – odpowiedział uczynnie podróżnik.

Kiedy łowca się oddalił, Beck przyjrzał się baczniej wszystkiemu, co go otaczało. Czemu ci tutaj nie korzystali z całego magazynu? Oczywiście, część leżała zaraz za ruchomymi drzwiami, ale czemu zaraz zagracać tylko tę część budynku? Po jego barkach przebiegł kolejny skurcz. Chłopak nauczył się ufać podobnym znakom, kiedy jeszcze służył w armii, a tyczyło się to zwłaszcza patroli. Zawsze spoglądaj w górę. Tam leży prawda. Głos bezdomnego rozbrzmiał w umyśle Denvera tak głośno, iż on sam mógłby przysiąc, że facet stoi tuż obok niego. A zatem młody łowca zerknął do góry, czując się przy tym jak prawdziwy palant. Nie znajdowało się tam zupełnie nic, poza dachem i drewnianymi wspornikami. A to co? Beck uczynił kilka kroków w lewo, jako że jego uwagę przykuła przerwa między jednym ze wsporników a palami podporowymi. Coś tam było. Jego spojrzenie przeniosło się na kolejny wspornik. Przywiązano coś do drugiego z kolei promienia dachu oraz do czwartego z rzędu. Den wykonał pomalutku kilka kroków w bok, nim nie zyskał pełnego widoku na wspornik. Teraz, kiedy zyskał sposobność, aby to przeanalizować, odkrył, że to ciemnozielony sznur, który wił się w dół po krokwi, po czym zbiegał się z przewodem zbiegającym z kolejnego filara i łączącym się z nim przy dziwnej, niewielkiej paczuszce. Do owej paczuszki przymocowano telefon komórkowy. Ostatni raz, kiedy chłopak

oglądał coś podobnego, miał miejsce w czasie wojny. On oraz jego grupa patrolowa robili obchód po centrum wioski i... −

Bomba! – krzyknął. – Wynośmy się stąd! – Inni łowcy

popatrzyli na niego z niedowierzaniem w oczach. – Idziemy! – wrzasnął, ponaglając ich ruchem ręki. Wiadomość najwyraźniej dotarła do celu, ponieważ po chwili wszyscy biegli w stronę wyjścia. Jackson wykonał ostatnie zdjęcie, po czym udał się w stronę przejścia wiodącego do drugiej części magazynu. Zatrzymał się, kiedy odkrył, że nie ma z nim Becka. −

No dalej, człowieku! – krzyknął.

Den odprawił go machnięciem ręki. Jeśli się nie mylił, potrzebowali większej ilości dowodów niż tylko zdjęć z komórki. Nacisnął dłonią przycisk, który otwierał ruchome drzwi, po czym wbiegł do środka, kierując się do biurka. Chwytając teczki oraz arkusze papieru, schował je pod kurtkę. Za jego plecami drzwi nadal leniwie wędrowały do góry. Komputer. Chłopak wyszarpnął kable ze złączy USB, po czymś schował notebooka pod pazuchą, zasuwając suwak, aby unieruchomić urządzenie przy swoim ciele. Beck zerknął w górę, spoglądając na wyświetlacz w telefonie. Ten okazał się czarny. Tak długo, jak ekran był wygaszony, wszystko grało. Kiedy wyświetlacz ożyje, a ktoś zadzwoni na ten numer, uruchamiając detonator, ładunki wybuchowe zniszczą filar, a reakcja łańcuchowa przeniesie się na kolejną kolumnę. Jeśli Denver nadal tu będzie... −

No dalej, ty kupo gówna! – przeklął młody łowca, chodząc w

tę i z powrotem, kiedy łańcuchy, na których umocowano drzwi, skrzypiały

niczym worek kości. Szczelina między podłogą i dolną krawędzią metalowej przeszkody wciąż nie była wystarczająco duża. Beck zerknął na ekran komórki, zamierając. Wyświetlacz rozbłysł na pomarańczowo, kiedy ktoś zadzwonił na jej numer. – O, słodki Jezu.

Rozdział 14 Beck nie ośmielił się przetoczyć pod drzwiami, nie z komputerem pod kurtkę, więc przykucnął i w tej pozycji wydostał się w mrok nocy. Dudniąc stopami o ziemię i nabierając płytkie oddechy, biegł sprintem przez otwartą przestrzeń ulicy tak szybko, jak tylko zdołał. W dali majaczyła grupka łowców. Niektórzy śmiali się, wskazując go palcem i myśląc zapewne, że to jakiś żart. −

Na ziemię! – wrzasnął chłopak, machając ręką. – Na ziemię!

Pierwsza fala eksplozji uniosła go ponad podłoże, zanim jeszcze zadziałała grawitacja. Młody mężczyzna obrócił się w ostatniej chwili, co oznaczało, że jego lewe ramię przyjęło na siebie całą energię wybuchu, gdy uderzyło w beton. Całe powietrze uciekło z płuc Dena, a niemożliwy do zniesienia ból przeszył jego bok. Kolejna eksplozja spowodowała gwałtowne wyrzucenie zassanego wcześniej powietrza od strony magazynu. Chłopak zakrył głowę, próbując uprawiać miłość z betonową powierzchnią. Rozległy się krzyki oraz odgłos zbliżających się w jego stronę kroków. Den podniósł się z ziemi, jęcząc pod wpływem bólu. Spojrzał w górę, napotykając spojrzenie przerażonych błękitnych oczu. −

Beck? – zawołała Riley. – O, mój Boże, nic ci nie jest?

Łowca przytaknął, mimo iż było to jawne kłamstwo. Kiedy ostrożnie poruszył lewym ramieniem, coś wyskoczyło mu ze stawu. Ból okazał się tak straszny, że Beck musiał stłumić wrzask cierpienia. Następnie ucisk nieco zelżał. Nie złamana. To dobra nowina.

−

Beck? – spytała dziewczyna, dotykając jego twarzy. – Nic ci

nie jest? Naprawdę się martwi. A może działo się tak, ponieważ w razie jego śmierci nie dostałaby pieniędzy po Paulu. W jej wypadku nie dało się tego jednoznacznie stwierdzić. W głowie Denvera nadal się kołowało, zatem Riley wraz z Jacksonem pomogli mu stanąć o własnych siłach. Kiedy chłopak dokuśtykał do krawężnika, przy którym ukucnął, niski pomruk przyciągnął jego uwagę ponownie w kierunku budynku. Pomruk pochodził od zawalającego się dachu, który zmiażdżył wszystko, co się pod nim znajdowało. Punktowe pożary wybuchły w miejscu, gdzie pękły przewody. Ze względu na cały nagromadzony tam plastik oraz drewno, nic nie ocaleje. Ten bezdomny ocalił mi tyłek. Gdyby facet nadal się tu kręcił, Denver ofiarowałby mu każdego dolara, jakiego miał w kieszeni. Jego spojrzenie pomknęło

w

stronę

pozostałych łowców.

Mężczyźni mieli posępne miny, zezując w kierunku kolesi z fabryki. Ci byli zbyt przerażeni, aby się poruszyć, bojąc się odwetu. Jeden z nich płakał. −

Co to, do diaska, było? – spytał Jackson, marszcząc czoło.

−

Bomba domowej roboty – powiedział Beck, ostrożnie

poruszając uszkodzonym ramieniem. To zdążyło mu już zesztywnieć. – Łączą przewody z telefonem komórkowym, a potem dzwonią na niego i... – Żołnierze umierają. Tym razem podobny los spotkałby łowców. – Zapewne ładunki zostały podłożone pierwszego dnia, kiedy otworzyli ten

biznes, wiedząc, że dzięki temu będą mogli zamknąć go w dowolnej chwili. Żadnych świadków. Żadnych dowodów. Kimkolwiek była ta osoba, okazała się zimnokrwistym dupkiem. Remmers warknął, chwytając kolesia z dredami za włosy. −

O mały włos nas nie zabiłeś.

Facet zaczął kręcić głową, wpijając się palcami w muskularne ramię, które oplotło mu szyję. −

Spokojnie, Remmers. Pozwól mu mówić – powiedział Harper.

Przekląwszy pod nosem, łowca usłuchał polecenia. −

Przysięgam na Boga, że nie wiedziałem, co się dzieje! – pisnął

gość z dredami. – Też kupiłem tę bajeczkę! −

Gadaj – rozkazał Harper. – Chcemy to usłyszeć.

−

Okej, okej – powiedział typek, unosząc ręce w poddańczym

geście. – Kolesia, który prowadzi ten interes, spotkałem tylko kilka razy. To naprawdę koszmarny gostek. Przebywanie w jego obecności przyprawiało mnie o dreszcze. −

Jak ten dupek wyglądał?

−

Nosił garnitur.

−

Kolor włosów? Wzrost?

Określenie „naprawdę zagubiony” świetnie pasowało do kolesia z dredami. Kilka razy otwierał i zamykał usta. −

Naprawdę nie za bardzo go pamiętam.

−

Jak ci płacił?

−

Gotówką. Co piątek.

−

Jak go poznałeś?

−

Nie poznałem. Sam do nas przyszedł. Każdego ranka

furgonetka odbiera fiolki i dostarcza je... gdzieś – powiedział, wskazując ręką bliżej nieokreślony kierunek. Stewart

popatrzył

w

stronę

innych

pracowników,

jakich

członkowie Gildii wyciągnęli z budynku. −

A co z wami?

−

Pamiętam jedynie garnitur – powiedział jeden z nich.

−

Tylko tyle nasuwa się wam na myśl?

Wszyscy wokoło zaczęli przytakiwać. − budynek

Mamy sześciu typków, którzy gówno wiedzą, oraz spalony pełen

wszelkiego

rodzaju

dowodów.

Gildia

poniesie

konsekwencje tej akcji – poskarżył się Harper. Beck pociągnął Riley za płaszcz, pochylając się w jej stronę i szepcząc jej coś do ucha. Chłopak przyglądał się, jak Blackthorne przetrawia te rewelacje. −

Jesteś niesamowity, wiesz? – powiedziała dziewczyna,

szeroko się uśmiechając. Przez sekundę Den nawet jej wierzył. Łowczyni podeszła do Stewarta, po cichu przekazując mu tę informację. Następnie zrobiła to samo względem Harpera. Dwaj mistrzowie wymienili się spojrzeniami. Nauczyciel Riley wydał śpieszne polecenie, w wyniku którego pracownicy zostali odciągnięci nieco dalej i posadzeni na krawężniku. Pilnowali ich Remmers oraz Jackson.

No, dalej, Świętoszku, zapracuj sobie na swoje miejsce –

−

powiedział Harper. Kiedy chłopak mijał swoją eks, wymamrotał coś pod jej adresem, niestety Beck nie zdołał tego wychwycić. Kilka sekund później łowczyni stała już twarzą w twarz z Adlerem, prezentując mu wszem i wobec swoją wściekłość. Nawet nie waż się tak mówić – syknęła. – Nie mam z tym nic

− wspólnego.

Dlaczego w takim razie Piekło ciągle depcze nam po piętach?

− – zapytał. −

Spokój, wy dwoje – rozkazał ich mistrz.

Blackthorne odsunęła się, a jej klatka piersiowa opadała się i unosiła ciężko. Dziewczyna zaciskała dłonie w pięści. Młody praktykant obrzucił ją ostatnim oceniającym spojrzeniem, po czym odszedł, aby pilnować ich więźniów. Z pomocą Riley Beck dostał się do swojego samochodu. Oparłszy się dłońmi o drzwiczki od strony pasażera, zniknął z oczu pracownikom fabryki oraz pozostałym łowcom i pozwolił dziewczynie odsunąć suwak w kurtce.

Łowczyni

ostrożnie

wyciągnęła

stamtąd

komputer

oraz

dokumenty, po czym pokazała je obu mistrzom. Oczy Stewarta rozbłysły niczym fajerwerki. −

To dlatego tak długo tam siedziałeś.

−

Do licha, chłopcze, możesz ocalić nam tyłki – powiedział

Harper, szczerząc się w uśmiechu. Gdzieś w oddali rozległo się wycie syren. Szkot wskazał na dowód rzeczowy.

−

Zabierz go do mojego domu. Nakażę Jacksonowi, aby później

się tam zjawił i przejrzał zawartość dysku. Potrzebujemy wszelkich możliwych środków, aby bronić swego stanowiska. To samo tyczy się dokumentów. Chcę, by wykonać kilka kopii. I żeby je rozdać. −

Myślisz, że uda nam się zagrać na zwłokę, Angus? - zapytał

Harper. Stewart przytaknął. –

Liczę na to.

*****

Udzielenie pomocy Beckowi, aby ten mógł wsiąść do swojego pickup'a, kosztowało Riley sporo wysiłku. Chłopak był do tego stopnia obolały, że łowczyni musiała zapiąć za niego pas, ignorując to, jak blisko się teraz znaleźli i że dziewczyna musiała wyciągnąć się w poprzek jego sylwetki, aby włożyć klamrę we właściwe miejsce. −

Masz może coś do picia? – spytał Den.

Blackthorne wygrzebała z plecaka butelkę z wodą, którą podała przyjacielowi. Ten miał wyraźne trudności z odkręceniem zakrętki. Kiedy Riley zrobiła to za niego, chłopak opróżnił połowę zawartości plastikowego opakowania w kilku łykach. Poprawiając ustawienie swego siedzenia, aby móc dosięgnąć do pedałów, dziewczyna sprawiła, że Beck syknął z bólu.

−

Wybacz.

−

Nie zniszcz mojej furgonetki.

−

Nie zniszczę.

Przynajmniej taką nadzieję miała łowczyni. Nigdy wcześniej nie jeździła bowiem czymś tak wielkim. Blackthorne odjechała od krawężnika, starając się wyczuć kierownicę oraz hamulce. Kiedy skręcała na skrzyżowaniu, kierując wóz w stronę domu Harpera, minęły ich dwa radiowozy, gnając w kierunku zawalonego budynku. W niewielkiej odległości od nich jechał wóz strażacki. Widząc, jak Beck biegnie, walcząc o życie, a potem wylatuje w powietrze niczym ptak bez skrzydeł, dziewczyna przeżyła jeden z koszmarów na jawie. Była pewna, że chłopak nie żyje. Przekonana, że nie otrzyma już więcej sposobności na to, by go przeprosić. Strach zabarwił jej głos: −

Co ty sobie, do diaska, myślałeś? – wrzasnęła, płosząc swego

pasażera. – Dlaczego zostałeś w magazynie, skoro wiedziałeś, że jest w nim bomba? Oszalałeś? Den odwrócił się w jej stronę, a jego czoło nadal zdobił wywołany bólem pot. −

Musieliśmy zdobyć jakiś dowód na cały ten szwindel, w

przeciwnym wypadku sytuacja powtarzałaby się przez cały czas i ginęłyby kolejne osoby. −

Ale o mały włos nie umarłeś, ty kretynie!

Jego wargi wygięły się w lekkim uśmieszku. −

Jeśli dalej będziesz się tak zachowywać, dziewczyno, to

jeszcze pomyślę, że się o mnie troszczysz.

−

Bo się troszczę, Beck. Ciągle ci to powtarzam. Po prostu się ze

sobą nie dogadujemy. −

I czyja to wina? – odparował mężczyzna.

−

Moja – odparła Blackthorne bez wahania. – I twoja. Oboje

jesteśmy na równi winni. Łowca zaczerpnął głęboki oddech i skinął głową na znak zgody. −

Zawsze ciężej było mi rozmawiać z tobą niż z innymi

dziewczynami. Nie mam pojęcia czemu. Riley wiedziała, o co mu chodzi. Mogła przegadać cały dzień z Peterem i nigdy nie wdepnąć w emocjonalną minę. A Beck? Został nimi podziurawiony, a ona wchodziła na nie, nawet nie wypróbowując stabilności gruntu pod nogami. −

Co takiego powiedział ci Simon, co tak strasznie cię wkurzyło?

Blackthorne wbijała wzrok w jezdnię. −

Jego zdaniem pracuję dla Piekła i sabotuję wszystko, co

zrobili łowcy. Den parsknął na znak obrzydzenia. −

To tylko udowadnia, jaki to palant.

Riley posłała mu śpieszne spojrzenie. Jego twarz wydawała się teraz nieco mniej blada. −

Jak się czujesz?

−

Boli jak diabli, ale przynajmniej żyję. – Młody mężczyzna

wyjrzał przez okno, niby podziwiając widoki. - Ten telefon, który otrzymałem na dachu – powiedział. – Ten pierwszy. Nie był od Justine. −

To czemu mi o tym nie powiedziałeś?

−

Chciałem cię wkurzyć. - Chłopak przełknął głośno ślinę. –

Dzwonił lekarz z Sadlersville. Stan Sadie się pogorszył. Doktor mówi, że wkrótce zabierają ją do szpitala. −

Twoja mama? Co jej jest?

Nim Denver odpowiedział, wziął kolejny pokaźny łyk wody. −

Ma... raka. Umiera – rzekł drżącym głosem.

O matko, jestem straszną idiotką. −

Tak mi przykro, Beck. Naprawdę. Nie miałam pojęcia.

Nawet przeprosiny ani trochę nie poprawiły jej samopoczucia. Wszystko popsułam. Den zapatrzył się w okno, a na jego obliczu pojawił się nieobecny wyraz, kiedy podświetlały ją światełka tablicy rozdzielczej. −

Sadie i ja nigdy się nie dogadywaliśmy. Za bardzo

przypominałem jej ojca, kimkolwiek, do diaska, był. Jestem jej ulubionym obiektem nienawiści, skoro tatusia nie ma w pobliżu. Naprawdę uważa, że własna matka go nie znosi. Czy to może być prawda? −

Zamierzasz wybrać się, by ją odwiedzić, prawda? To znaczy...

zanim... −

Jeszcze nie wiem. Najpierw musimy wyjaśnić sprawy w

Atlancie. Gdyby

chodziło

o

inną

osobę,

Riley

zasugerowałaby

natychmiastową ewakuację z miasta, ale to był przecież Beck i jego życie okazało się skomplikowane. Najwyraźniej jego relacje z matką również podpadały pod ten schemat.

Przez chwilę Blackthorne przypomniała sobie, jak czuła się, kiedy dowiedziała się, iż jej własna mama jest chora na raka i że nie istniało na tym świecie żadne lekarstwo, które utrzymałoby Miriam przy życiu. Łowczyni

nadal

pamiętała

nie

opuszczające

jej

wtedy

uczucie

bezradności. Przeszła przez to piekło tylko dlatego, że byli przy niej Peter oraz tata. −

Daj mi znać, gdybyś czegoś potrzebował, okej? – powiedziała.

– Mówię poważnie. Jestem przy tobie. Kiedy chłopak zwrócił się twarzą w jej stronę, w jego oczach lśniły łzy. Den natychmiast popatrzył gdzie indziej, zupełnie jakby uświadomił sobie, iż pokazuje swą słabość. −

Dzięki – wyszeptał tak cicho, że silnik ciężarówki prawie go

zagłuszył.

*****

Lekarka Gildii Łowców, Carmela Wilson, czekała na nich przed domem Stewarta. Beck nie przyjął zbyt dobrze wiadomości o jej obecności. −

Nie potrzebuję lekarza – warknął.

−

Zabieraj swój tyłek do środka albo rozbiorę cię i zbadam na

podjeździe – powiedziała kobieta. Den zrezygnował ze sprzeczania się ze specjalistką, całkiem jakby jego przerośnięte ego łowcy demonów postanowiło wreszcie skończyć z

odgrywaniem macho. Może zdawał sobie również sprawę z tego, że Carmela nie blefowała. Mężczyzna nalegał na to, by dotrzeć do kuchni o własnych siłach. Kosztowało go to sporo wysiłku, który spowodował, że Den opadł na krzesło z głuchym jękiem, a jego twarz miała blado popielaty odcień. Lekarka przewróciła oczami na ten widok. – Coś chyba musi być w DNA tych facetów – wymamrotała pod nosem. Kiedy wreszcie zdjęli z niego kurtkę oraz podkoszulkę, okazało się, że całe lewe ramię jest czerwone i opuchnięte. −

O, tak, rano będziesz zwijał się z bólu – stwierdziła pani

doktor. −

Już się zwijam – wyburczał Beck.

−

Potrzeba mu woreczków z lodem – dodała Carmela,

zabierając się za oględziny. Riley

przeszukała

kuchenne

szuflady

w

poszukiwaniu

plastikowych torebek, które napełniła lodem z zamrażarki. Okazjonalne okrzyki młodego łowcy świadczyły o tym, iż naprawdę cierpi. −

Nie masz nic złamanego – ogłosiła lekarka. – Zgaduję, że

kości wskoczyły na właściwe miejsce. – Jęk Becka sugerował, że diagnoza jest trafna. – Będziesz musiał dbać o to, aby w nocy nie zdejmować lodu. Dam ci coś, co złagodzi ból. Poczekaj dzień albo dwa i dopiero zacznij ruszać ramieniem, okej? Zero polowań na demony. Den postanowił się z nią nie sprzeczać, co mogło oznaczać tylko dwie rzeczy: albo cierpiał na tyle mocno, że spełniał polecenia pani doktor, albo zwyczajnie ją zbywał.

Kiedy Carmela odjechała, chłopak zaczął nalegać na to, aby wsiąść do swojej ciężarówki i udać się do domu, zanim zażyje leki przeciwbólowe. −

Powinieneś tu zostać. Mogę ci pomóc w... – zaczęła Riley.

−

Nie, jadę do domu. Jeśli Szkotowi się to nie spodoba, do licha

−

A zatem zatelefonuj do mnie, kiedy dotrzesz na miejsce,

z nim.

słyszysz? Dziewczyna ponownie zapięła mu pas bezpieczeństwa i z przerażeniem

przyglądała

się,

jak

młody

mężczyzna

stara

się

wyprowadzić wóz z podjazdu, a potem kieruje go na ulicę, używając do tego celu tylko jednej ręki. Woreczek z lodem nadal przywierał do jego ramienia niczym jakaś zamrożona papuga. −

Jesteś masochista, stary – powiedziała, kręcąc głową.

Jak uda mu się rozpiąć pas, kiedy dotrze już na miejsce? To nie mój problem. Blackthorne zostawiła dokumenty oraz laptopa na biurku Stewarta, przeszukując kuchnię w poszukiwaniu banana, po czym udała się na piętro do swojej sypialni. Rozbierała się już, aby wziąć prysznic, kiedy zadzwoniła jej komórka. −

Jestem w domu. Szczęśliwa? – warknął Beck.

−

Tak.

−

Traktujesz mnie jak jakieś durnowate dziecko – poskarżył się.

−

Jeeej, ciekawe, gdzie się tego nauczyłam?

Denver się rozłączył.

Rozdział 15 Na początku był to jedynie cichy szept rozlegający się w umyśle Riley. Potem stopniowo przybierał na sile. Ktoś stale i od nowa powtarzał jej imię. Ori znowu dał o sobie znać. −

Nie ma mowy, ty dupku – powiedziała dziewczyna,

przekręcając się na bok. Upadły myślał zapewne, że może być czarujący, a wtedy Blackthorne zrobi się przykro i nie będzie protestowała, kiedy położy łapska na jej duszy. Nie ma szans. Ori musiał o tym wiedzieć, czemu więc wciąż ją przyzywał? Czemu działo się to zawsze nad ranem i to o tej samej godzinie? Ponieważ uwielbiał świt. Upadły anioł wyznał, iż przypominał mu on o Niebie. To samo mówił również o Riley. Głos nie cichnął, bez względu na to, jak bardzo łowczyni starała się go zablokować. Im bardziej walczyła, tym on jedynie stawał się intensywniejszy, uosabiając zawsze prawie cielesny krzyk. Jeśli podobny proceder wkrótce się nie skończy, zacznie dominować życie dziewczyny. Jak migreny mamy. Po tym jak Blackthorne ubrała się i zawiązała sznurówki, dopadły ją wątpliwości. Co powiedzą mistrzowie, jeśli zauważą, że wyszła? Szybkie zerknięcie w stronę pojazdu zaowocowało spostrzeżeniem, że pojazdu należącego do Stewarta jeszcze tam nie było. Póki Gildia zajmowała się problemem fałszerstwa wody święconej, łowczyni zdoła wymknąć się bez przeszkód. Tak długo, jak Ori uosabiał jedynie pomnik, nie stanowił

żadnego zagrożenia. Być może jeśli dziewczyna przybędzie na jego wezwanie ten jeden jedyny raz, wszystko się skończy, a ona sama będzie mogła zaznać odrobinę snu. Riley wymknęła się z domu. W momencie, kiedy skierowała wóz na południe, ucisk w jej głowie nieco zelżał i słabł coraz bardziej, im bliżej Oakland aktualnie się znajdowała. Podróż nie trwała długo, jako że na ulicach nie panował szczególny ruch. Tym razem Blackthorne podjechała pod cmentarz. W ten sposób mogła szybciej się ulotnić, gdyby to wszystko okazało się jedynie pułapką. Mimo iż Ori oszukał ją, uwiódł oraz starał się posiąść jej duszę, ocalił jej życie. I to więcej niż raz. Mógł również pozwolić, aby Beck został poskromiony przez dwa Mezmery tamtego wieczoru w Armageddon Lounge. Ale tak się nie stało. Upadły twierdził, iż zainterweniował, ponieważ dziewczyna straciła już zbyt wiele bliskich sobie osób. Logika wskazywała przecież, iż anioł powinien pragnąć, żeby Denver usunął mu się z drogi. Łowczyni zaparkowała w pobliżu Bell Tower, upewniając się, że jej wóz jest usytuowany tak, by umożliwić jej szybką ewakuację. We wnętrzu jej umysłu panowała teraz zbawienna cisza, zupełnie jakby Ori otrzymał właśnie to, czego pragnął. Ranek jeszcze nie wstał, a słońce dopiero wyłaniało się znad horyzontu na wschodzie. Gdzieś w oddali uszu Blackthorne dobiegł dźwięk pociągu zaczynającego swój kurs na stacji MARTA, a docierającego właśnie do King Memorial. W chwili, kiedy dziewczyna zatrzasnęła za sobą drzwiczki wozu, zamarła. Przed jej oczami widniał posąg Oriego. Obie jego pięści zostały wzniesione w górę, całkiem jakby Upadły rzucał wyzwanie Niebu. Jego białe skrzydła szeroko się rozpościerały. Anioł miał na sobie jeansy, a jego stopy oraz klatka piersiowa pozostawały nagie. Warstewka mrozu zdążyła

już pokryć jego ciało. Jakie to uczucie zostać uwięzionym w posągu? Czy Upadły wiedział, co dzieje się wokoło, czy może pozostawał w uśpieniu? Wiele wysiłku kosztowało Riley dotarcie do podnóża pomniku. Statua sterczała ku górze, jakby skrząc się we wczesnoporannych promieniach słońca. −

Czy wiesz chociaż, że tu jestem? – zastanawiała się na głos.

−

Oczywiście, że wie.

Dziewczyna wykręciła się na pięcie, odczuwając strach. Ku swojej uldze, tym razem nie spotkała wcale Lucyfera, a poważną staruszkę w długiej czarnej sukni oraz ortopedycznym obuwiu. Albo, jeśli znało się jej prawdziwą formę, wiedziało się, że to Martha, anioł stróż Cmentarza Oakland. To właśnie z nią zawarła Riley układ dotyczący ocalenia życia Simonowi w zamian za zapobieżenie Armageddonowi. −

Jak się masz, dziecko? – spytała anielica, a wyraz jej

spojrzenia pozostawał łagodny. Blackthorne mogła myśleć jedynie o tuzinie nieprzyjemnych odpowiedzi. Zdecydowała się jednak nie zmierzać w tym kierunku i zamiast tego powiedziała: −

Lepiej.

Martha rozsądnie przytaknęła. −

Przyszłaś, aby odwiedzić uwięzionego w kamieniu. Czemu?

−

Ciągle słyszę go w swojej głowie. Wiem, że to czyste

wariactwo. −

Nie do końca. Zostałaś dotknięta przez Upadłego. Skutki

takiego dotyku dają się odczuć przez bardzo długi czas. −

Wiedziałaś, kto to taki, czemu więc mnie nie ostrzegłaś?

−

To od ciebie zależało, czy mu zaufasz. Wolna wola, rozumiesz

– tłumaczyła anielica. To znaczy, że... −

Wiesz, co się między nami wydarzyło?

−

Oczywiście – odparła zdawkowo Martha. To powiedziawszy,

usunęła z posągu liść w taki sposób, jakby to on był winien za panujący na świecie chaos. – Upewniłam się, by tej nocy, gdy z nim byłaś, przebywać na odległym krańcu cmentarza. −

Myślałam, że mnie kocha... – wyznała Riley, a na jej

policzkach pojawiły się rumieńce wyrażające wstyd. −

Wy, śmiertelni, zawsze popełniacie ten błąd.

Blackthorne popatrzyła na marmurową statuę. −

Co powstrzymuje pracowników cmentarza przed zobaczeniem

go? To znaczy, chodzi mi o to, że musieli przecież odkryć istnienie nowego pomnika. −

Nie widzą go. Tylko kilkoro z nas wie, że Upadły tu jest.

Jako że przyszedł stosowny moment na to, by zadać to pytanie, dziewczyna wyciągnęła ręce w stronę anielicy. −

Czym są te inskrypcje na moich dłoniach? Wiesz, przez nie

wpadłam w niezłe tarapaty odnośnie kontaktów z wysłannikami Watykanu. −

Pieczęć Nieba pojawiła się, kiedy wyraziłaś zgodę, by nam

pomóc – rzekła Martha. – Natomiast kolejny symbol powstał w momencie, kiedy zgodziłaś się pracować dla Księcia Ciemności. −

I kim mnie to czyni? Dobrą czy złą osobą?

−

Czyni cię człowiekiem, kochanie.

Riley opuściła ręce. −

Czy wiedziałaś, że Simon tak bardzo zmieni się względem

−

Nie – odparła anielica. – Bardzo mi przykro, że coś takiego

mnie?

miało miejsce. Ten młody człowiek musi odpowiedzieć sobie na bardzo wiele pytań. Łowczyni już otworzyła usta, aby zadać kolejne pytanie, chcąc dowiedzieć się, w jaki sposób powstrzymać Armageddon, ale Martha pokręciła głową. Znowu czytała jej w myślach. Okej, pora na kolejne pytanie. −

On – powiedziała, wystrzeliwując palec w kierunku pomnika

– robi mi bałagan w głowie. Czemu tak postępuje? −

To jego powinnaś o to spytać. Ori jest jednym z

najuczciwszych Upadłych, więc być może udzieli ci jednoznacznej odpowiedzi. Oczywiście, nie mówi ci to zbyt wiele, prawda? – To powiedziawszy, Martha rozpłynęła się w powietrzu. Riley było zimno, nawet w rękawiczkach, a zatem schowała dłonie w kieszeniach, zerkając na kamienna podobiznę Upadłego. Ech, to przecież nie zaboli, prawda? Zawsze mogła przecież położyć się spać nieco później niż zawsze. −

Przyszłam do ciebie, a ty milczysz. Czego zatem chcesz? –

wymamrotała, rozdrażniona. Jeśli Ori cokolwiek jej odpowiedział, to było to niesłyszalne. Na wschodzie, promienie słońca przesączały się przez nagie korony drzew, podświetlając je złociście od dołu. Jakiś ptak zaczął snuć swą pieśń na

najbliższym krzewie magnolii. Riley popatrzyła w stronę nagrobków swoich rodziców. Potem jej spojrzenie powędrowało ku mauzoleum. Wspomnienia natychmiast ożyły w jej głowie. Dziewczyna przypomniała sobie niezliczoną ilość świeczek, które czekały na nią w krypcie, gdy Ori otworzył drzwi tamtej nocy. Jego ciepłe skrzydła, uwodzicielskie słowa. Jego kłamstwa. Gdy łowczyni ponownie popatrzyła na pomnik, słońce znajdowało się już na wysokości głowy anioła, podświetlając jego podobiznę jedwabistą łuną, która do złudzenia przypominała aureolę. Poświata nie utrzymywała się w jednym miejscu, ale przemieszczała w dół, łagodząc rysy jego twarzy, następnie dotykając szyi oraz klatki piersiowej, jak zrobiłaby

to

czuła

kochanka.

Każdy

pojedynczy

muskuł

został

uwypuklony, a pióra rozszczepiały światło niczym pryzmat, tworząc opalizującą tęczę. Riley przywołała w swej pamięci jedwabistą miękkość tych piór oraz to, w jaki sposób Upadły przeniósł ją na nowy poziom świadomości, uzmysławiając, co oznacza bycie kobietą. Blackthorne otrząsnęła się ze wspomnień, przesuwając dłońmi w dół oraz w górę swoich ramion, aby się w ten sposób choć trochę rozgrzać. Już miała się odwrócić, kiedy poświata zatrzymała się na poziomie górnej krawędzi spodni Oriego. Wraz z gwałtownym rozbłyskiem światła marmur jakby upłynnił się, a potem zamienił w skórę. −

Ej, co się tu dzieje? – Dziewczyna okrążyła statuę, na wypadek

gdyby musiała uciekać i gdyby Ori faktycznie uwolnił się z marmurowego więzienia. Anioł poruszył skrzydłami, opuścił ramiona wzdłuż tułowia, a jego spojrzenie przeszyło łowczynię na wylot.

−

O, mój Boże – wyszeptała.

Jego ciemne włosy rozsypały się wokół twarzy Upadłego, podkreślając jej kontury. Czarne, bezdenne oczy wydawały się tak bezkresne jak noc, kiedy Ori tulił ją do siebie i uprawiał z nią miłość. −

Przyszłaś, żeby napawać się tym widokiem, co? – zapytał

głosem o wiele bardziej szorstkim, niż Blackthorne zapamiętała. −

Nie! To ty mnie tu wezwałeś.

−

Wiesz, czemu Lucyfer pozwala mi oglądać jedynie świt? To

forma jego zemsty. Zdaje sobie sprawę z tego, że pożądam Światła, więc dręczy mnie nim każdego ranka. Nie. Gdyby to Riley stała na tym podeście, przypatrując się wschodowi słońca, łudziłaby się, że Książę Ciemności kiedyś ją uwolni. Jednak anioł nie patrzył na to w tych kategoriach, zbyt pochłonięty swą ciężką dolą oraz wstydem związanym ze sprawieniem zawodu swemu władcy. Ori próbował otrząsnąć się z resztek marmuru, ale ten pozostawał nienaruszony. Upadły zaklął w języku demonów, adresując swoją furię porannemu niebu. Mimo iż dziewczyna odczuwała ogromne przerażenie, nie ruszyła się z miejsca. Tak długo, jak pamiętała, co anioł jej zrobił oraz czego naprawdę pragnął, nie miał nad nią żadnej kontroli. −

Czemu mnie tu ściągnąłeś?

−

Żebyś przekonała się, co mi zrobiłaś. Jesteś winna mego losu,

Riley Anoro Blackthorne. −

Zaczekaj minutkę. Może mam ci współczuć? – wydyszała. –

Uwiodłeś mnie, ty dupku! Ukradłeś mi... −

Nie! – krzyknął on, a jego głos rozniósł się echem w

nieruchomym powietrzu. – Nie ukradłem twego dziewictwa. Przyjąłem je. Dziewczyna poczuła, jak na policzki wstępują jej rumieńce. −

Ukradłeś duszę mego ojca. Z tym nie możesz się sprzeczać.

Anioł zaprzeczył ruchem głowy. −

Gdybym nie zainterweniował, Arcydemon zabiłby Paula

Blackthorne'a i pożywił się jego ciałem. Zamiast tego podarowałem mu szansę przeżycia i spędzenia nieco więcej czasu ze swym ukochanym dzieckiem. −

Tata i tak umarł. Nie wywiązałeś się ze swej części umowy!

Ciemne oczy Oriego nabrały kamiennego wyrazu. −

Gdybym wiedział, że rozszalały demon przyjdzie po twego

ojca, powstrzymałbym go. Kiedy zorientowałem się, co się dzieje, Paul już nie żył. To znamię... −

Kłopotów? – zakpiła Riley, zaciskając dłonie w pięści.

−

Złego

omenu

–

odparł

Upadły.

–

Śmierć

mistrza

Blackthorne'a stanowi komunikat, że Książę nie potrafi zadbać o swoich. A to osłabia jego pozycję. −

A czemu my, nic nieznaczący śmiertelnicy, mielibyśmy

przejmować się tym, że Lucyfer nie odgrywa kluczowej roli w Piekle? Przecież i tak będzie to kraina potępieńców, bez względu na to, kto dowodzi. −

O wiele gorsi mogą zająć jego miejsce. – Na tę myśl na czole

Oriego wykwitła zmarszczka. – Być może przyszedł stosowny moment. Może okazywaliśmy zbyt wiele litości. – Jego spojrzenie ponownie skrzyżowało się ze wzrokiem Riley.

W głowie dziewczyny rozbrzmiewały teraz zupełnie inne słowa, mówiące jej, jak prosto będzie uwolnić Upadłego z jego potrzasku. Jaki będzie za to wdzięczny. Jedyne, czego Blackthorne potrzebowała, to skropić własną krwią powierzchnię kamienia, a wtedy będą mogli być na zawsze razem. −

Nie! – powiedziała, kręcąc głową, aby pozbyć się niechcianych

myśli. – Nic podobnego się nie wydarzy, ty kłamliwy dupku. Mamy to już za sobą i nie zamierzam pozwolić ponownie się zranić. −

Jesteś próżnym, egoistycznym dzieckiem – odparował

więzień. – Nie widzisz tego, co się dzieje z szerszej perspektywy? Nie wiesz, że zbliża się wojna? −

Wiem, co się zbliża – odpowiedziała Riley, a jej głos stał się

nieco spokojniejszy. Oparła się jego kuszeniu, a to dało jej odwagę. – Mam powstrzymać ową wojnę, a może o tym zapomniałeś? −

Nadal będę drążył w twym umyśle, aż wreszcie mnie

wyswobodzisz. W przeciwnym wypadku oszalejesz. −

Możesz próbować, Upadły.

Wściekłość Oriego wyparowała tak szybko, jak się pojawiła. Anioł zamilkł, kręcąc z desperacją głową: złocista poświata wkradała się ku górze po jego torsie, kierując się jeszcze wyżej. Upadły również to zauważył. −

Zbyt szybko – powiedział ze smutkiem.

Rozłożył skrzydła, jakby starając się wchłonąć w siebie resztkę słonecznych promieni, po czym jego ciało zamieniło się ponownie w kamień. Resztka złocistego blasku zniknęła, pozostawiając na swoim miejscu alabastrowy marmur. Kropelki wody spływały po policzkach

Oriego, wyglądając raczej jak łzy. Tym razem ręce Upadłego nie wznosiły się ku niebu, ale zwisały wzdłuż tułowia w oznace rezygnacji. Jego skrzydła były częściowo złożone na plecach. Anioł miał zamknięte oczy. Zadzierał głowę ku górze, całkiem jakby oglądanie świata przy jednoczesnej niemożności stania się jego częścią było dla niego zbyt bolesne.

*****

Obawiając się, iż mistrzowie zaczną zastanawiać się, gdzie jest, Riley wróciła do domu Stewarta tak szybko, jak się dało. Niestety, samochód należący do jej gospodarza stał już na podjeździe, co oznaczało, że obaj mężczyźni przyjechali w międzyczasie z magazynu. Blackthorne zaparkowała tuż za pojazdem Szkota, wyłączyła silnik i po prostu siedziała w aucie. Mentalne przyciąganie Oriego okazało się tak silne, że dziewczyna nie zdawała sobie nawet sprawy z konsekwencji swojego postępowania lub choćby z tego, co stanie się z nią lub ze Stewartem, jeśli Watykan dowie się, że nadal zadawała się z Upadłym. Dając sobie nieco czasu na to, aby mistrzowie nie odkryli, że coś nie gra, łowczyni zatelefonowała do Petera, aby przekazać mu wieści odnośnie tego, co wynikło z afery z wodą święconą. Chłopak nie odebrał telefonu, gdyż zapewne brał prysznic, zatem Riley nagrała mu długą wiadomość na sekretarkę, obiecując popracować nad zadaniami domowymi w szkole.

Wiedząc, że nie ma sensu dłużej tego przeciągać, Blackthorne udała się w kierunku tylnych drzwi od budynku. Gdy tylko je otworzyła, powitał ją aromat świeżo upieczonych cynamonowych bułeczek. Odwiesiwszy płaszcz na wieszak, łowczyni skierowała kroki w stronę kuchni, starając się zachować neutralny wyraz twarzy. Miała nadzieję, iż na jej obliczu nie odmalowuje się pytanie w stylu: „Zapytaj mnie, gdzie byłam. Naprawdę spodoba ci się odpowiedź.” Dziewczyna znalazła Szkota oraz Harpera siedzących przy wielkim kuchennym stole i konsumujących spokojnie śniadanie. Jakaś kobieta – z zaróżowionymi policzkami, sporym biustem oraz srebrnymi pasemkami w ciemnych włosach – stała przy piekarniku. Miała na sobie czarne eleganckie spodnie, czerwoną koszulę oraz fartuch, na którym umieszczono napis: „Obiad jest gotowy, kiedy włączy się alarm przeciwpożarowy”. Nie było to zbyt zachęcające motto, a mimo to w żołądku Riley coś ochoczo zaburczało. −

Dzień dobry, mała, zjawiłaś się akurat na śniadanie –

powiedział Stewart tonem tak radosnym, iż trudno było uwierzyć, że coś takiego jest w ogóle możliwe. −

Bachorze – dodał Harper, co pasowało do jego usposobienia,

a i tak okazało się milszym powitaniem, niż Blackthorne się spodziewała. −

Proszę panów – powiedziała łowczyni.

Wybrała krzesło stojące naprzeciwko mistrzów. Żaden z nich nie wydawał się zdenerwowany, a zatem być może mieli jej do przekazania dobre wieści. Co najważniejsze – nie wyglądali na zaniepokojonych tym, gdzie dziewczyna przebywała. −

Pani Ayers, co pani powie na nakarmienie tej oto dziewczyny?

– powiedział Szkot, nalewając sobie kawy. – Jak na mój gust jest nieco za chuda. −

Cała przyjemność po mojej stronie. Co z reguły jadasz, Riley?

– spytała pani Ayers z melodyjnym brytyjskim akcentem. −

Och, zazwyczaj płatki na mleku. Czasami owsiankę.

−

I tylko tyle? – Kiedy łowczyni przytaknęła, pani Ayers

pokręciła z dezaprobatą głową. – Nie w tym domu, kochaniutka. Tutaj jadamy pełnowartościowe śniadania. Pięć minut później dziewczyna odkryła, co oznacza termin pełnowartościowe angielskie śniadanie. W normalnych warunkach najadłyby się nim co najmniej dwie Riley. Posiłek składał się z gotowanego jajka, tłustych kiełbasek, smażonych pieczarek, pomidora oraz pieczonej fasoli, które walczyły o miejsce na talerzu. Aby dopełnić całości, na leżącej obok serwetce znajdowała się sporych rozmiarów cynamonowa bułeczka. Do wszystkiego dołączono dużą szklankę soku pomarańczowego. Kto je fasolę i pomidory na śniadanie? Dziewczyna i tak podjęła się wielkiego wysiłku skonsumowania tego wymyślnego dania i szybko uświadomiła sobie, że myśliwi wyświadczyli jej ogromną przysługę, zobowiązując ją do zatrzymania się w domu Stewarta, nawet jeśli nie miało to trwać szczególnie długo. Jedzenie natychmiast uspokoiło jej rozstrojony żołądek i dziewczyna poczuła wstępujące w jej ciało nowe pokłady energii, mimo iż ubiegłej nocy nie spała przecież zbyt dobrze. –

Wszyscy zadowoleni? – spytała pani Ayers. Odpowiedziały jej

wszechobecne skinienia głową. – W takim razie was zostawię – powiedziała, kierując kroki do mieszkalnej części domu.

Najwyraźniej kobiecina pracowała również jako gosposia Szkota. Kiedy Riley spożywała posiłek, mistrzowie prowadzili ożywioną dyskusję, analizując wynik obławy oraz to, czego dowiedzieli się po wizycie w magazynie. −

Dokumenty, które ocalił Beck, to w większości papiery

inwentaryzacyjne fiolek – powiedział Harper, wtajemniczając uczennicę w szczegóły odkryć. – Nie ma tam niczego, co udowodniłoby, że ci goście sprzedawali lewy towar. −

A co z komputerem? – zapytała łowczyni.

−

Tu mieliśmy sporo szczęścia. Wiedza ta, sama w sobie, nie jest

może jakaś szczególna, jako że składają się na nią przeważnie dane dotyczące etykiet. Jednak zarejestrowano je w ratuszu. −

Co? – spytała Riley, upuszczając z widelca jedną z kiełbasek.

−

Nie wiemy jeszcze, w jakim departamencie, ale mój kolega

gliniarz próbuje to ustalić. Dziewczyna namyślała się nad tą rewelacją, wsuwając do buzi obfitą porcję fasoli. −

A może to departament, który odpowiada za stemple

podatkowe? Stewart pokręcił głową. −

Nie. To ktoś wyżej postawiony. Mógłbym to przysiąc.

−

Właściciel budynku rozpętał piekło – rzekł Harper. –

Twierdzi, że to my podłożyliśmy ładunki. −

Musimy podać naszą wersję wydarzeń do publicznej

wiadomości – dodał Szkot. – Zadzwonię do CNN.

−

Każ Beckowi pogadać z tą reporterką – zasugerował mistrz

Riley. Dziewczyna zamarła z jedzeniem w ustach. Musiało chodzić o Justine. Całkiem jakby Den potrzebował wymówek, by spędzać z nią czas. −

On i tak się z nią spotka – powiedział jeszcze Harper. –

Równie dobrze mógłby zadzwonić na linię towarzyską, kiedy nie będą się już zabawiać. Blackthorne o mały włos nie zakrztusiła się posiłkiem. −

Coś nie tak, mała? – spytał Stewart, bacznie się jej

przypatrując. −

Nie. Po prostu już się najadłam – wydukała.

Nauczyciel Riley odłożył widelec, wyciągając z kieszeni koszuli jakąś tabletkę, po czym popił ją łykiem kawy. Proszek nie wyglądał na specyfik przeciwbólowy, którymi mężczyzna szprycował się, odkąd został ranny w Świątyni. Harper zauważył, że podopieczna mu się przygląda. −

Co?

−

Nic.

Ten facet bardzo się zmienił. Kiedy nie spożywał alkoholu, można by uznać go prawie za człowieka. −

Czy lekarka przebadała Becka? – Chciał wiedzieć Stewart.

−

Tak. Powiedziała, że nic mu nie będzie. Beck nalegał, żeby

pojechać samodzielnie do domu – odpowiedziała łowczyni, wywracając oczami. – Czasami jest strasznym palantem. Szkot parsknął śmiechem.

−

To cecha niezwyciężonych dwudziestodwulatków. Poczekaj

jeszcze kilka lat, a dzieciak nauczy się słuchać głosu bolących miejsc. −

Boże, to prawda – dodał Harper.

Nauczyciel dziewczyny opuścił kuchnię. Riley odczekała, aż znajdzie się poza zasięgiem słuchu, i spytała: −

Czy mistrz Harper jest chory? Bierze inne pigułki niż

zazwyczaj. −

Te leki powstrzymują go od picia – odparł Stewart. – Harper

bardzo by się rozchorował, gdyby zaczął spożywać alkohol, jednocześnie zażywając te specyfiki. A zatem to dlatego. −

Wolę

go

w

takim

stanie.

Jest

mniej...

rozchwiany

emocjonalnie. Przynajmniej nie był już tak skłonny do pozostawiania sińców na ciele podopiecznej, jak miało to miejsce w przeszłości. −

Tak. Tak właśnie zachowywał się, zanim zmarł jego syn.

Syn? −

Mistrz Harper opowiadał mi o śmierci ojca, ale...

Jej gospodarz ściszył głos, mimo iż obiekt dyskusji nie mógł ich usłyszeć: −

Jego najstarszy potomek był łowcą w Detroit. Został zabity

około trzy lata temu. Donald znalazł ukojenie po jego stracie w alkoholu. Donald. Riley nie znała nawet prawdziwego imienia swojego nauczyciela. −

Utrata dwóch członków rodziny z rąk Arcydemonów bardzo

źle na niego wpłynęła. Zwłaszcza że twój ojciec przeżył konfrontację z jednym z nich. Teraz Blackthorne wiedziała już, dlaczego Harper znienawidził ją w chwili, gdy tylko się poznali. Będąc na jego miejscu, dziewczyna mogłaby poczuć dokładnie to samo.

Rozdział 16 Około czwartej po południu Riley dołączyła do swego taty w ogrodzie Morta. Powieki Paula pozostawały przymknięte, a on sam oddychał powoli, całkiem jakby medytował. Obok jego łokcia znajdowała się butelka z pomarańczowym stabilizatorem, a na kolanach leżała książka. Kiedy dziewczyna sięgnęła po nią z zamiarem odłożenia na bok, nie była zdziwiona, odkrywając, iż jest poświęcona Wojnie Secesyjnej. Ojciec łowczyni zbudził się do życia, uśmiechając się, gdy ją rozpoznał. −

Pumpkin!

Riley uśmiechnęła się na to przezwisko, które zaczynała z dnia na dzień coraz bardziej lubić. Następnie Paul mocno uścisnął córkę. Mężczyzna nie czuł potrzeby pośpiechu, a dziewczyna również na to nie nalegała. Kiedy wreszcie się od siebie odsunęli, Blackthorne wziął pokaźny łyk swego specyfiku. Stanowiło to wskazówkę dla Riley do rozpoczęcia rozmowy. −

Myśliwi powiedzieli, że muszę zatrzymać się u Stewarta –

odparła. −

Mogło być gorzej – powiedział mężczyzna, uśmiechając się.

Łowczyni pomyślała o pysznym jedzeniu. −

Też to zauważyłam. Jeśli będę stosownie się zachowywać,

wysłannicy Watykanu zostawią mnie w spokoju. −

W przypadku Kościoła nie jest to nigdy takie proste. Po prostu

na siebie uważaj, okej? Riley przytaknęła. −

Ubiegłej nocy zrobiliśmy niezłe zamieszanie. – To rzekłszy,

córka opowiedziała Paulowi, jak Beck został bezkompromisowym bohaterem wczorajszej obławy. −

Nic mu nie jest? – Troska wypisana na obliczu ojca łowczyni

była tak samo wyraźna, jak gdyby pytał o rodzone dziecko. −

Kiedy ostatni raz go widziałam, rozpętywał piekło, a to dobry

znak. Blackthorne zaśmiał się. To przypomniało dziewczynie o tym, jak wyglądało ich wspólne życie, kiedy Paul jeszcze żył. Jak bardzo lubili spędzać wspólnie czas, po prostu ze sobą rozmawiając – nawet o tak głupich rzeczach jak ilość kociej sierści mieszczącej się w kłaczku. −

Powiedziałam Beckowi, że tu jesteś. Mam nadzieję, że się nie

złościsz. Podobne spotkanie byłoby niezwykle trudne dla nich obu. Den musiałby przyswoić sobie te same przerażające nowiny, jakie czekały na Riley. Przywołałoby to ponownie cały ten smutek. Nie, żeby kiedykolwiek dał o sobie zapomnieć. −

Beck chce wiedzieć, kto cię wskrzesił – ostrzegła ojca

łowczyni. −

Domyślam się, że chce – odparł dawny łowca. – Czy

mistrzowie wiedzą, gdzie jestem? −

Tak.

Paul zapatrzył się na fontannę oraz elegancko nagą nimfę znajdującą się na jej środku. −

Chciałbym teraz móc nie dopuścić do tego, byś została

łowczynią demonów – wyznał. −

Czemu? Nieźle sobie radzę – odparła dziewczyna. –

Naprawdę, coraz lepiej mi idzie. Nie zniszczyłam nawet w tym tygodniu żadnej biblioteki. Blackthorne zachichotał. −

Nie chodzi mi o to, że nie jesteś dobra w tym, co robisz, bo

jesteś. Mam na myśli to, ile kosztuje cię ta praca. Kiedy na ciebie spoglądam, widzę nadal swoją śliczną córkę, ale twoje oczy mówią mi, jak bardzo wydoroślałaś. Napatrzyłaś się na zbyt wiele rzeczy i to zdecydowanie za szybko. −

Jak Beck? – Mężczyzna przytaknął. – Gdybyś nie postarał się

dla mnie o licencję, miałbyś kłopoty z Piekłem, ponieważ oznaczałoby to złamanie warunków twojej z nimi umowy. Książę i jego słudzy chcą, abym się tym zajmowała. −

To prawda, ale mogłem ich spławić.

−

Wtedy by cię zabili.

−

To

i

tak

nastąpiło.

Przynajmniej

umierałbym

ze

świadomością, że dorastasz w lepszym świecie. −

Tak? W Fargo, z Ciocią Zołzą? – spytała Riley. – Albo męcząc

się w rodzinie zastępczej? Dla mnie to wcale nie lepsze. Ojciec ułożył jej dłoń na ramieniu i delikatnie je uścisnął. −

A jak tam w szkole?

−

W porządku. Nadal przerabiamy Wojnę Secesyjną, a moje

stopnie są dobre. −

Tylko dobre? – spytał Paul.

−

Dostaję piątki i czwórki. Aha, mam teraz w klasie Allana.

Na czole mistrza pojawiła się bruzda, a on sam wymamrotał pod nosem coś, czego jego córka nie zdołała wyłapać. −

Jeśli będzie cię niepokoił, powiedz nauczycielowi. Jeśli to nie

zadziała, powiadom Becka. Nie pozwól mu ponownie się skrzywdzić. −

Nie zamierzam dawać mu drugiej szansy.

Paul westchnął z wyraźną ulgą. −

A właśnie, jak dogadujesz się z Beckiem?

−

Aktualnie... kiepsko. Den jest na mnie wściekły za Oriego, a

ja... ja złoszczę się o Justine. −

Kogo?

Dziewczyna szybko opowiedziała tacie o patykowatej jędzy oraz wyraziła opinię, że Panna Idealna wcześniej czy później zrani Becka. −

Strasznie ciężko z nim rozmawiać – wyznała. – Za bardzo

zajrzysz pod jego pancerz, a on natychmiast się izoluje. −

Nie rezygnuj. Beck jest... wart zachodu. Ma w sobie ogromny

potencjał. – Oczy Blackthorne'a zaczęły się zamykać, a on sam mrugał powiekami. Najwyraźniej zbliżała się pora drzemki. −

Jutro cię odwiedzę, obiecuję.

−

Słuchaj się Becka i Stewarta. Będą się... tobą opiekować. – To

powiedziawszy, Paul całkowicie się wyłączył. Przypomina bardzo starego człowieka. Przez moment jest rozbudzony, a potem zwyczajnie się wyłącza. Łowczyni przyglądała się przez chwilę, jak jej ojciec odpoczywa, nie chcąc opuszczać jedynego rodzica, jaki jeszcze jej pozostał. Ułożywszy

ostrożnie książkę na ławce, by tata mógł znaleźć ją, kiedy się obudzi, Riley zostawiła rodzica drzemiącego w ogrodzie. Każda z nim rozłąka przychodziła jej z coraz większym trudem. Pewnego dnia nie będą już mogli rozmawiać ani spędzać wspólnie czasu. Ciało Paula zostanie złożone w grobie na wiekuisty odpoczynek, jednak dusza będzie na zawsze należeć do Lucyfera. Musi istnieć jakiś sposób, żeby go wyzwolić.

*****

Riley otrzymała SMS-a, kiedy jechała z powrotem do domu Stewarta. Wiadomość była od Petera. Gorąca czekolada. Praca domowa. Piszesz się? Dziewczyna zatrzymała się pod supermarketem, odpisując: Kup mi ciasto cytrynowe, a jestem cała twoja. Pete natychmiast odpowiedział: Jesteś taka łatwa! Do zobaczenia na miejscu. Śmiejąc się, Blackthorne zawróciła wóz i pojechała w kierunku centrum. Dotarcie do kawiarni zajęło przyjacielowi jedynie kilka minut. −

Hej, nie śpisz? – zapytał chłopak, kładąc swoją torbę z

laptopem na blacie ulokowanego na tyłach lokalu stolika. Peter ściągnął z siebie kurtkę. Dziewczyna uniosła powieki, spoglądając na zasiadającego naprzeciwko niej kumpla.

−

Ledwo. To była ciężka noc.

−

Cóż, lepiej weź się w garść. Wątpię, aby pani Haggerty

zaakceptowała wymówkę w stylu: „uganiałam się za złymi kolesiami”, jeśli nie dokończysz pracy domowej. Przyjaciółka posłała mu mordercze spojrzenie. −

Obiecałeś mi gorącą czekoladę. I ciasto.

−

A spotkałem się z tobą, bo... – Pete zaczął ponaglać ją ruchem

dłoni do dokończenia zdania. −

Ponieważ jestem czarująca i mogę włożyć do twojej torby z

laptopem demona, który zamieni go w drogą kupę śmieci. −

Kapuję. – Chłopak oddalił się z zamiarem kupna obiecanych

pyszności. Odrabianie pracy domowej wydawało się bezcelowe w porównaniu do wiszącej nad ich głowami Apokalipsy. A co jeśli świat wkrótce się skończy? Czy będzie miało znaczenie, czy Riley dostawała piątki, czwórki czy trójki? Świat może wcale by się tym nie przejął, ale jej ojciec nauczyciel owszem. Jeśli Armageddon nie poczyni ogólnego zniszczenia, a Paul pozostanie pod opieką Morta, będzie chodził po ziemi jeszcze rok, a może dłużej. Dziewczyna mogłaby się założyć, iż Blackthorne zechce obejrzeć jej świadectwo. Jeśli jej stopnie nie będą dostatecznie dobre... Przecież i tak nie da mi już szlabanu. Mimo to łowczyni musiała wrócić do normalności. Nie wszystko wokoło kręciło się wokół aniołów i demonów. Riley musiała wypić dwie pełne porcje gorącej czekolady, zanim jej umysł zaczął działać na pełnych obrotach. Podkręcona prze kofeinę oraz

glukozę pochodzącą z pysznego cytrynowego ciasta, łowczyni zabrała się za odrabianie zadań z matematyki. Jak dobrze, że była dobra z równań kwadratowych, ponieważ miała ich do rozwiązania całą kartkę. Peter zajmował się pracą z socjologii, poświęconą jakiemuś plemieniu z Nowej Gwinei, które wysyłało chłopców do wnętrza lasów deszczowych, aby zabić małpę w charakterze egzaminu dojrzałości. Pete sprawiał wrażenie szczerze znudzonego zagadnieniem, ale zerknął w górę, kiedy ktoś opadł obok niego na siedzenie. Tym kimś okazała się dziewczyna. Wielokolorowe

włosy

Simi

miały

teraz

bardziej

monochromatyczną barwę, prezentując rozmaite odcienie niebieskiego, od granatu po turkus. Nie dawały tak mocno po oczach jak niektóre z jej wcześniejszych fryzjerskich wyborów. −

Cześć. Myślałam, że masz dziś wolne. Co ty tu robisz? –

zapytała Riley. −

Przyszłam na kawę. Mam ją za darmo – odpowiedziała

baristka, unosząc pokaźnych rozmiarów kubek w ramach dowodu. Dziewczyna zdjęła wieczko, opróżniła trzy torebki z cukrem, po czym ponownie umocowała je na miejscu. Nic dziwnego, że przez cały czas zachowywała się niesamowicie dziwacznie. −

Miło ponownie cię widzieć – powiedział Peter. – Masz

świetną fryzurę. Simi bez skrępowania przyjrzała się chłopakowi, po czym skinęła z aprobatą głową. −

Ty też. Podobają mi się brązowe końcówki.

Pete wzruszył ramionami, jakby nie było to nic szczególnego, ale jego przyjaciółka wiedziała, że bardzo mu to schlebiło.

−

Kupiłam bilety na koncert „Gnarly Scalenes” – dodała

baristka. – Traktuj to jako wcześniejszy prezent urodzinowy. Faktycznie „wcześniejszy”, skoro Riley obchodziła urodziny dopiero za kilka miesięcy. −

Mam pieniądze, żeby za nie zapłacić.

−

Ja również – odparła Simi. – Jak się miewa ten nieziemsko

seksowny facet? No wiesz, ten którego spotkałam na ulicy. Jak mu było... Ori? Peter zakrztusił się mrożoną herbatą. To chyba pierwszy raz, kiedy pamięta imię jakiegoś gościa. −

Ech, cóż...

−

Mówiłam ci, żebyś poszła na całość, ale mnie nie posłuchałaś?

– spytała dziewczyna. Simi nie miała w zwyczaju odpuszczać, zanim nie pozna wszystkich szczegółów. −

Cóż, problem w tym, że poszłam.

Baristka zamrugała powiekami. −

Serio? Pozwoliłaś, żeby cie pocałował? – nalegała na

odpowiedź. Blackthorne przytaknęła, a jej koleżanka dalej drążyła temat: −

I jak było? Cudownie? Czułaś, że mózg zamienia ci się w

papkę? −

Ten pocałunek prawie skradł jej duszę – odpowiedział Peter z

wszechwiedzącym uśmieszkiem na ustach. Przyjaciółka kopnęła go pod stołem.

−

Było w porządku – powiedziała.

−

A zatem wy dwoje zamierzacie... no wiesz, spotykać się?

Już to przerabiałam. Nawet został mi po tym ślad. −

Nie – odparła łowczyni. – Nie ma mowy.

−

Ech, do licha – wymamrotała do siebie Simi. – To niedobrze.

A zatem z kim się umawiasz? −

A czemu muszę się z kimś umawiać?

Baristka przewróciła oczami w przejawie desperacji, po czym skupiła uwagę na Peterze. −

A co z tobą? Widujesz się z kimś?

Chłopak milczał przez jakiś czas, po czym wziął się w garść. −

Nie. Nie w tym momencie.

−

Boże, jesteście... żałośni.

Zanim Blackthorne otrzymała szansę na to, aby wytłumaczyć koleżance, czemu uważa samotność za coś dobrego, ktoś zawołał ją po imieniu. Był to Beck, który miał na ramieniu łowiecką torbę. Po raz pierwszy dziewczyna ucieszyła się, że jej przeszkodził. Baristka poderwała się z krzesła, oferując mu miejsce. −

Już znikam. Możecie pogadać o demonach i... – tu wskazała

na pracę domową łowczyni – wszystkim innym. Dorwę cię później, moja droga. Denver zaczekał, zanim Simi się oddali, po czym spytał: −

Będziecie mieć coś przeciwko, jeśli się dołączę?

Blackthorne zaprzeczyła ruchem głowy, w związku z czym Den usiadł w ustawionym naprzeciwko niej krzesełku, układając na blacie

swój daszek z logo „Braves”. Chłopiec z Backwoods nie będzie przynajmniej mówił o Orim. −

Peter, racja? Widziałem cię na pogrzebie Paula – powiedział

Denver, wyciągając do niego rękę. −

Zgadza się. – Wymienili uściski. – Jak leci? – zapytał

przyjaciel Riley. −

Nie najgorzej, a u ciebie?

Kiedy dwaj młodzi mężczyźni prowadzili nieszkodliwą pogawędkę, łowczyni próbowała wymyślić, dlaczego Beck zjawił się w kawiarni. Nie był zbyt towarzyski, chyba że w okolicy znajdował się stół do bilarda, a zatem coś musiało kryć się za jego niezapowiedzianą wizytą. Riley w końcu się odezwała, nie mogąc się dłużej powstrzymywać: −

Czemu tu przyszedłeś?

Tym razem to Peter kopnął ją pod stołem. Dziewczyna zaadresowała mu mordercze spojrzenie. Den całkowicie zignorował ich zachowanie. −

Nie odbierałaś telefonu, więc uznałem, że możesz tu być.

Co? Blackthorne wyciągnęła wspomniane urządzenie. Bateria jej padła, a ładowarka została w sypialni w domu Stewarta. −

Sorry.

−

Nic się nie stało. Idę dziś wieczorem na polowanie –

powiedział łowca. – Uznałem, że mogłabyś zechcieć w nim uczestniczyć. −

A jak twoje ramię?

−

Lepiej. Proszki przeciwbólowe naprawdę pomagają. – Den

urwał, po czym dodał: – Musimy wyjechać koło dwudziestej. Pasuje ci? Nie, nie pasuje. Riley nie miała ochoty iść na łowy. Pragnęła zostać wraz z Peterem w kawiarni i odrabiać pracę domową. Potem mogła wrócić do domu Stewarta i pooglądać telewizję. −

Muszę jechać? – zapytała, próbując wybadać, czy podobne

polecenie nie pochodziło od któregoś z mistrzów. −

Nie chcesz? – spytał skonfundowany Beck. Następnie skinął z

rezygnacją głową, zupełnie jakby nagle go olśniło. – Nie chcesz jechać ze mną, o to chodzi? Peter poderwał się z krzesła. −

Okej... Myślę, że powinienem... zdobyć kolejną dolewkę

mrożonej herbaty. Zaraz wracam. – To powiedziawszy, skierował kroki w stronę kontuaru, mimo iż jego szklanka wciąż była w trzech czwartych pełna. Tchórz. Przyjaciel zdawał sobie sprawę, iż może wywiązać się kłótnia. −

Po prostu powiedz mi, czy to ja stanowię problem, okej? –

naciskał Beck. – Muszę wiedzieć, na czym stoimy. −

Nie chodzi o ciebie, Beck, tylko o samo polowanie. Wszystkie

te zwariowane godziny spędzone w towarzystwie wariatów oraz demonów. Jestem tym zmęczona. Jego oblicze złagodniało. −

Rozumiem cię, dziewczyno. Sam najchętniej wskoczyłbym do

swojej furgonetki i wyjechał na tydzień na ryby, uciekając od tego wszystkiego. Sytuacja robi się niemożliwa do zniesienia.

Riley nie spodziewała się, że Den kiedykolwiek opowie jej o prywatnych odczuciach. −

A zatem nie jestem sama – stwierdziła.

Chłopak sięgnął po słomkę i utworzył z niej kwadrat, tak że dwa końce się ze sobą stykały. −

Nie, to dotyczy nas wszystkich. Nawet mistrzów.

−

Jeśli z tobą nie pojadę, będziesz sam? – zapytała.

−

Nie, z Jacksonem. Harper zadecydował, że od tej pory

polujemy w dwuosobowych zespołach. Nie daje nam się dłużej prawa wyboru. Jeśli będzie mieć wsparcie, nic mu się nie stanie. −

A zatem zostanę tu i odrobię pracę domową.

−

To uczciwy układ. – Łowca podniósł się z krzesła, zakładając

na głowę czapkę z daszkiem. – Do zobaczenia później, dziewczyno. Kiedy mężczyzna zniknął za frontowymi drzwiami, Peter wślizgnął się ponownie do loży, stawiając na blacie szklankę wypełnioną mrożoną herbatą. −

Żadnych fajerwerków. Jestem pod wrażeniem. Myślałem, że

wy dwoje za chwilę zapoczątkujecie wojnę jądrową. −

Nie. Jesteśmy tym zbyt zmęczeni. Za dużo się między nami

wydarzyło. −

Hej, Beck nadal z tobą rozmawia. Nawet po historyjce z

gościem ze skrzydłami. To coś oznacza, nawet jeśli nigdy tego nie przyznasz. To faktycznie coś znaczyło.

Riley skoncentrowała uwagę na zadaniach z matematyki, które zawsze wydawały się bezpiecznym wyjściem, ale jej umysł pozostawał niespokojny. Jakaś część niej pragnęła normalnego życia, a inna poszukiwała przygód oraz niebezpieczeństw, jakie zapewniało chwytanie demonów. Jestem popieprzona.

*****

Peter spakował rzeczy koło siódmej wieczorem, obiecując swemu tacie, iż zjawi się w domu na późną kolację. Gdy tylko zniknął Riley z oczu, jego miejsce zajęła Simi. −

Czy twój kumpel z kimś się umawia?

−

Kto? Peter? – spytała skonfundowana łowczyni. Baristka

słynęła z umiejętności nagłej zmiany tematu. – Nic mi o tym nie wiadomo. A czemu pytasz? −

Lubię go. Jest świetnym gościem.

−

Mówił mi, że zaprosił cię na randkę, ale go spławiłaś.

Simi wzruszyła ramieniem, rozsypując swe wielobarwne loki we wszystkie strony. −

Robię to od czasu do czasu, aby przekonać się, czy facet jest

wart zachodu. Żebym się z nim umówiła, musi spełnić kilka kryteriów. Na pierwszym miejscu znajduje się przyzwoita fryzura. Dobrze, żeby miał w

sobie coś z wariata. Powinien być inteligentny, mimo iż nie zawsze jest to cecha wymagana. Wiedziałaś, że czasami kolesie nie wyściubiający nosa znad książek najlepiej całują? Riley natychmiast pomyślała o Simonie. −

Tak.

−

A teraz wybieraj: chcesz pogadać o Orim czy ciachowatym

łowcy? Jej przyjaciółka była szczera aż do bólu. − O żadnym z nich. − Wybierz któregoś albo ja to zrobię. Ech, do diaska. − Beck. − Świetny wybór – powiedziała Simi, kiwając z aprobatą głową. – Czemu wy dwoje robicie do siebie jakieś dziwne podchody? Baristka nie znała ich historii, jako że spotkały się z Blackthorne po fatalnym zauroczeniu łowczyni w partnerze jej ojca. Riley opowiedziała jej pokrótce bajkę o Księżniczce i Chłopcu z Backwoods oraz o ich bitwie o Oriego. Nie wspomniała ani słowem o nocy spędzonej z Upadłym oraz myśliwych. −

Zaraz wracam – powiedziała Simi, zeskakując z krzesła i

gnając w kierunku kontuaru po dolewkę kawy. Przypomina cierpiącego na ADHD chihuahuę. Ale pod tą niecierpliwą powierzchownością krył się świetnie prosperujący umysł, za który Blackthorne tak bardzo ją lubiła.

Baristka wróciła na swoje miejsce, trzymając w dłoniach pełny kubek napoju. −

A zatem ustalmy, co już wiemy. Lubisz Becka. On lubi ciebie.

Zgadasz się? Łowczyni

musiała

przyznać,

że

koleżanka

dobrze

to

zinterpretowała. −

Okej, po pierwsze, musisz przeprosić go za to, że spotykałaś

się z Orim. Potem on powinien zrobić to samo za bycie takim palantem. Później wy dwoje możecie stworzyć parę. To nie było takie proste. −

Beck jest...

−

Wrzodem na tyłku – odpowiedziała Simi. – Ale znam się na

rzeczy. Pod tą pozą kryje się naprawdę świetny koleś, który jest wart wszelkiego zachodu. Byłabyś idiotką, gdybyś pozwoliła mu się wymknąć, moja droga. Ojciec łowczyni powiedział prawie to samo. −

Ale...

−

Mówisz do ręki – powiedziała baristka, unosząc rzeczoną

część ciała. Ponownie poderwała się z krzesła, a jej warkoczyki zakołysały się. −

Chodźmy się gdzieś rozerwać. Mam ochotę na deser.

Pędząca przed siebie niczym huragan Simi wyciągnęła Riley z kawiarni na ulicę, zanim ta zdołała zaprotestować. Gdy to nastąpiło, mocno ją objęła. −

A to za co? – spytała łowczyni, uśmiechając się w reakcji na

ten niespodziewany gest.

−

Tak jakoś uznałam, że muszę to zrobić – odpowiedziała. Na

jedna krótką chwilę wróciła jej powaga. – Mówiłam poważnie odnośnie Becka. Wyjaśnijcie sobie wszystko. Polowanie na demony to dość przerażające zajęcie i kiedyś może go zabraknąć. Znienawidzisz siebie do reszty, jeśli coś mu się stanie, a ty nie zdążysz naprawić waszych relacji. −

Postaram się.

−

Świetnie! A teraz idźmy poszukać jakiejś lodziarni.

−

Chyba nie zamierzasz zmieszać znowu czterech smaków? –

jęknęła Riley. −

Oczywiście,

niebezpieczeństwa?

że

tak.

Czym

byłoby

życie

bez

nutki

Rozdział 17 Konsumując ogromną porcję lodów, Simi z wielkim uporem obstawała przy pójściu do klubu i posłuchaniu jakiegoś nowego zespołu. Zamiast tego jednak Riley udała się do swojego mieszkania, żeby naładować telefon i zdobyć jakąś czystą bieliznę. Dwie ostatnie pary, jakie jej zostały, były zdecydowanie zbyt koronkowe. Cóż, przynajmniej nikt ich nie zobaczy. Dziewczyna zażyła tabletki na uporczywe skurcze. Bóle nieco osłabły, ale wciąż dawały o sobie znać. Czekając, aż ładowarka zbudzi jej komórkę do życia, łowczyni skorzystała z telefonu stacjonarnego, aby zameldować się jak co dzień u kapitana Salvatore. Riley traktowała to jak składanie raportu o treści: „Nadal jestem w Atlancie, trzymam się z dala od kłopotów i nie bratam się z Lucyferem oraz jego kamratami”. Podczas gdy Blackthorne przedstawiała

przywódcy

wysłanników

z

Watykanu

bardziej

zdroworozsądkową wersję, usłyszała rozlegające się po drugiej stronie odgłosy, które do złudzenia przypominały wystrzały z broni palnej. Dziewczyna starała się zatem streścić. Łowczyni dopiero co skierowała samochód w kierunku domu Stewarta, kiedy odezwała się jej komórka. To był mistrz we własnej osobie. −

Mała? Gdzie jesteś? – zażądał odpowiedzi.

−

W drodze do pańskiego domu.

−

W takim razie jedź do Becka. Chłopak jest ranny.

Riley nie wahała się ani sekundę. −

Już jadę.

Wrzuciwszy telefon do plecaka, wyjechała z parkingu.

*****

Blackthorne zatrzymała się na podjeździe Becka z piskiem opon, mocno wciskając hamulce, po czym wybiegła z auta. Nie musiała martwić się poszukiwaniem miejsca do zaparkowania – ciężarówki chłopaka nie było przed domem, a pukanie do drzwi nie przyniosło żadnych rezultatów. O, Boże. Musi być z nim naprawdę źle. Zabrali go do szpitala. Zanim dziewczyna zatelefonowała do Stewarta, żeby dowiedzieć się, co się dzieje, pick-up Denvera zatrzymał się tuż za jej samochodem. Autem kierował Jackson. Podróżnik wysiadł z wozu, po czym podszedł do drzwiczek od strony pasażera, otwierając je. Kiedy łowczyni do niego dołączyła, aż westchnęła z szoku. Cienka strużka krwi spływała po twarzy Becka, ginąc za jego kołnierzykiem. Jego powieki było mocno zaciśnięte, a wyraz twarzy chłopaka przypomniał Blackthorne, jak wyglądała jej mama, kiedy zmagała się z jednym z zabójczych bólów głowy. −

Co się stało?

−

Upadłem... – powiedział Den. – Uderzyłem... o ziemię.

Riley posłała drugiemu łowcy zmaltretowane spojrzenie. −

Nie zgodził się jechać do szpitala – tłumaczył Jackson. –

Carmela przyjdzie niedługo, żeby go zbadać. −

Wejdźmy do środka – wymamrotała dziewczyna.

Przetransportowanie rannego chłopaka na ganek kosztowało ich masę wysiłku. Blackthorne wygrzebała w kieszeni jego jeansów klucze od domu i zaczęła mocować się z zamkiem. Gdy tylko drzwi się otworzyły, uruchomił się alarm. Łowczyni wystukała liczby, których użyła ostatnim razem. Niestety, alarm nie ucichł. −

Jaki jest kod? – zawołała. Beck gapił się na nią pustym

wzrokiem, opierając się całym ciężarem ciała na Jacksonie. – Beck. Pomóż mi. Ranny

mężczyzna

przymknął

powieki,

próbując

się

skoncentrować. −

17... 88.

Spróbowałabym tej kombinacji jako pierwszej. Dziewczyna wstukała odpowiednie liczby i wycie syreny ucichło. Z pomocą drugiego podróżnika, Den doczłapał się do kanapy, na którą opadł z głośnym jękiem. Następnie pochylił się i ujął głowę w dłonie, jakby ta miała zaraz eksplodować. Pewnie tak jest. Łowczyni też czuła ucisk w czaszce, a nie miała przecież bliskiego spotkania z chodnikiem. Kiedy Jackson przyniósł marynarski worek Denvera, Riley przygotowywała właśnie worki z lodem. −

Muszę wracać do Zagłębia Demonów – powiedział podróżnik.

– Remmers dostał cynk odnośnie tych dwóch kolesi, którzy ukradli ci w ubiegłym miesiącu Trójkę. Mamy nadzieję, że to pozwoli nam odkryć, kto

skupuje je nielegalnie. Blackthorne przytaknęła, przekładając torebkę z lodem z jednej ręki do drugiej, by uchronić je od przemarznięcia. −

Dzięki, Jackson.

−

Nie ma sprawy. Zadzwoń, gdybym był potrzebny. – To

powiedziawszy, zatrzasnął za sobą drzwi. Pamiętając, jak to było, kiedy jej mama borykała się z bólami głowy, dziewczyna odszukała w szafce kuchennej największą miskę, gromadząc ją na wypadek, gdyby żołądek Becka postanowił się zbuntować. Mimo iż w łazience panował wyjątkowy porządek, szafka na leki okazała się prawie pusta: znajdowało się tam jedynie opakowanie z aspiryną oraz wymienne ostrza do maszynki. Nie było tam żadnych bandaży ani wody utlenionej. Chwilę zajęło Riley przypomnienie sobie, gdzie widziała poszukiwane przedmioty w czasie swojej ostatniej tu wizyty. W szafie stojącej w korytarzu odszukała wszystko, czego potrzebowała. Zgromadziła wymagane rzeczy i pognała szybko do głównego pokoju. Den nie poruszał się. Blackthorne uklękła obok niego, pytając cicho: −

Jak się masz?

Spojrzenie jego brązowych oczu skrzyżowało się z jej własnym. −

Boli jak wszyscy diabli.

−

Czujesz się gorzej niż na kacu?

−

Tak.

Niedobrze.

−

Dałbym się zabić za odrobinę aspiryny.

Z jakiegoś powodu dziewczyna nie uważała tego za dobry pomysł. Blackthorne dopiero co zaczęła oczyszczać ranę na jego głowie, kiedy rozległo się pukanie do drzwi i lekarka Gildii weszła do środka, nie czekając na zaproszenie. Carmela zasiadła na kanapie obok Dena, stawiając lekarska torbę na ziemi niedaleko stóp. −

Moje życie byłoby idealne, gdyby nie wypełniali go uparci,

macho łowcy – poskarżyła się. – O, patrzcie, oto kolejny z nich. – To rzekłszy, wyciągnęła niewielkich rozmiarów latarkę i złapała Becka za podbródek. – Staraj się nie mrugać, dobrze? Lekarka nie śpieszyła się, uważnie badając reakcję obu źrenic chłopaka. −

Nie rozszerzają się. To dobry znak.

Następnie zabrała się za próbę wykrycia ewentualnych uszkodzeń mózgu, zadając mu szereg pytań, jak na przykład: jaki mamy dziś dzień tygodnia, ile Den liczy sobie lat oraz jakie nazwisko nosi obecny gubernator. Później kazała mu ścisnąć swoje ręce. Wreszcie zabrała się za oglądanie rany na głowie. −

Okej, rozcięcie nie jest jakieś straszne, co stanowi jedyny

powód, dla którego jeszcze do reszty się nie wykrwawiłeś. Możesz zostać w domu, chyba że coś się zmieni. Jeśli ci się pogorszy, jedź do szpitala. I to bez żadnych kłótni. Beck opadł ciężko plecami na oparcie kanapy. −

Dzięki. Zadzwonię do was rano, gdybym czegoś potrzebował.

Riley oraz lekarka wymieniły znaczące spojrzenia.

−

Niezła próba – powiedziała dziewczyna – ale nigdzie się nie

wybieram. −

Nie musisz... – Kilka sekund później Denver potrzebował

dużej miski, a jego ciało wściekle się trzęsło. Kiedy skończył opróżniać zawartość żołądka, wrócił do pozycji siedzącej. – Okej, wygrałaś – powiedział słabym głosem. – Możesz zostać. −

To było za łatwe – odpowiedziała Carmela. Odciągnąwszy

Blackthorne na bok, zaczęła jej tłumaczyć: – Proszę cię, abyś w dwugodzinnych odstępach sprawdzała jego reakcje neurologiczne. To pozwoli nam stwierdzić, czy coś złego nie dzieje się przypadkiem pod jego czaszką. Jeśli wyniki ulegną zmianie, Beck zrobi się senny albo uznasz, że coś jest nie tak, szybko zawieź go do szpitala, a później do mnie zadzwoń. −

Okej.

Lekarka udzieliła Riley instrukcji, okazały się jednak na tyle szczegółowe, że dziewczyna musiała sporządzać notatki na starym kwitku z supermarketu, jaki znalazła na stole. −

Wszystko zrozumiałaś? – spytała Carmela. – Jeśli nie,

zapakuj go do auta kobiecym sposobem i zawieź na ostry dyżur. −

Zrozumiałam.

Pani doktor raz jeszcze uklękła przed Beckiem. −

Żadnych tabletek przeciwbólowych, zanim nie upewnię się, że

nie masz wstrząsu mózgu. To będzie ciężka noc i to dla was obojga. Zajrzę tu rano, chyba że wcześniej otrzymam telefon. −

Dzięki – powiedział Beck.

−

Kiedy poczujesz się lepiej, jesteś mi winien piwo. Oraz tajskie

żarcie. – Lekarka na moment przerwała. – To już drugie poważne

obrażenie w tym tygodniu, Den. Za bardzo się forsujesz. Daj sobie na moment spokój i pozwól sobie odzyskać siły. – To powiedziawszy, wstała z miejsca. – Następnym razem nie bierz też cywila na polowanie. To było cholernie głupie, bez względu na to, co myśli o tym Krajowa Rada. Przepuściwszy ten ostry szturm, pani doktor wyszła przez frontowe drzwi, trzymając w dłoni torbę lekarską i zamierzając zapewne ratować życie kogoś innego. Cywila? Łowcy nie zabierali na łowy zwykłych ludzi. Było to zbyt niebezpieczne. Kto chciałby przebywać w miejscu, które groziło rozszarpaniem szponami albo zjedzeniem? Kto byłby aż takim wariatem? Reporterka. Być może tak wyglądały randki w mniemaniu chłopca z Backwoods. Nagle wszystko nabrało wreszcie sensu. Justine nadal była w grze. Denver wykazywał się naturalną troską o kobiety. Stanowiło to część jego osobowości. Chłopak postępował tak względem Riley i bez wątpienia zachowywał się podobnie w stosunku do kogoś, z kim się umawiał. Jeśli coś poszłoby nie tak, tylko on by za to zapłacił. Blackthorne uklękła obok niego, aby zadać mu stosowne pytanie, jednak szybko się rozmyśliła. Jej przyjaciel za bardzo cierpiał. Jeśli to wina patykowatej cizi, już nie żyje. Aby powstrzymać się od bojowego nastroju, dziewczyna pognała do łazienki z miską w rękach. Wylała jej zawartość do toalety, marszcząc nos w reakcji na nieprzyjemny zapach. Po tym, jak spuściła wymiociny w sedesie, zmoczyła ręcznik chłodną wodą, uznając, że zrobi dobrze obolałemu czołu Becka.

Kiedy wyciskała nadmiar wody z tkaniny, jej dłonie drżały. Mógł dziś umrzeć. Simi ją przed tym ostrzegła. Być może Riley nie zyskałaby już na czasie, aby naprawić ich relacje. Łowczyni postawiła ponownie miskę koło stóp łowcy, po czym zabrała się za ocieranie krwi z jego twarzy delikatnymi ruchami. Den jakby się obudził. −

Lekarka wyszła?

−

Tak.

Chyba że nie zechcesz ze mną współpracować, więc lepiej bądź skłonny do współpracy. −

Muszę cię o coś poprosić. – Nastąpiła długa chwila ciszy, po

czym chłopak westchnął. – Zamknij drzwi na klucz. To była dziwna prośba, ale Riley wykonała polecenie bez słowa sprzeciwu. −

Nie możesz nikomu o tym powiedzieć – rzekł młody

mężczyzna. – To nie wyglądałoby właściwie. −

Kapuję. Co mogę dla ciebie zrobić? – zapytała Blackthorne,

czując się coraz bardziej poirytowana. −

W małej sypialni. Dowiesz się, o co chodzi, kiedy tam

dotrzesz. Kiedy dziewczyna kroczyła przed siebie korytarzem, wybrała pierwsze drzwi, jakie napotkała po drodze, żywiąc nadzieję, że to te właściwe. Ostrożnie otworzyła je na oścież, wymacując dłonią włącznik światła, niepewna, co tam napotka. W przypadku faceta takiego jak Beck nie dało się niczego przewidzieć. Kiedy światło wreszcie rozbłysło,

podświetliło wielki plakat zajmujący znaczną część ściany. Przedstawiał śliczną blondynkę, w pełni ubraną i adresującą łowczyni olśniewający uśmiech. Była to Taylor Swift, ulubiona wokalistka country Denvera. −

Ech, ty psychofanie – powiedziała Blackthorne, kręcąc głową.

Po części spodziewała się pod plakatem jakiejś kapliczki, ale zamiast tego znajdowało się tam biurko z leżącym na nim laptopem, książeczka czekowa oraz coś, co wyglądało jak sterta rachunków. Kiedy Riley rozglądała się po pomieszczeniu, jakiś ruch w rogu pokoju przykuł jej uwagę. Dziewczyna zagapiła się w tamtym kierunku. Kilka sekund zajęło jej uzmysłowienie sobie, co właśnie widzi. Coś małego i futrzastego siedziało w wielkiej klatce. To coś okazało się naprawdę słodziutkie. – Wow! – krzyknęła łowczyni, uśmiechając się szeroko. Uklękła przed klatką z królikiem, tak wielką, że mogłyby się w niej zmieścić co najmniej trzy zwierzątka. Już sam metal, z jakiego wykonano mieszkanko, był niezwykle wartościowy, a uszaty stworek miał jeszcze specjalną matę wyściełającą podłogę. Beck ma królika? Blackthorne spodziewałaby się znaleźć psa, jadowitego węża albo tarantulę, co pasowałoby do jego macho natury. Tymczasem spotkała coś tak uroczego i puszystego. Zwierzątko miało niewielkie rozmiary, licząc sobie coś koło dwóch funtów wagi. Posiadało śliczne płowe futerko i rozumne ciemne oczy. Królik przypatrywał się Riley, poruszając noskiem. −

Chcesz wyjść?

Gryzoń wykonał energiczny skok, który łowczyni wzięła za „tak”. Pochyliła się nad klatką, wyciągając z niej jej mieszkańca tak delikatnie, jak to tylko możliwe. Kiedy Riley była jeszcze dzieckiem, bawiła się z

takim zwierzaczkiem w szkole, mimo iż jego zęby i pazurki zawsze ją przerażały. Teraz sytuacja się zmieniła. Zwłaszcza po bitwie z Trójką. Kiedy Blackthorne wróciła do salonu, odkryła, że Beck siedział w bardziej wyprostowanej pozycji, a z tyłu na jego karku leżał worek z lodem. Chłopak wyglądał nieco lepiej, co dało łowczyni nadzieję, że być może nic złego nie działo się z jego mózgiem. Gdy posadziła królika na kanapie, ten natychmiast wykonał skok i usadowił się obok swego pana, zupełnie jakby wiedział, czego Denver chce. Młody mężczyzna pogładził zwierzątko po karku, po czym uniósł spojrzenie na Riley. W jego oczach malowała się nieufność. −

Nie zaczynaj – ostrzegł ją.

−

Ale czego? – spytała dziewczyna, szeroko się do niego

uśmiechając. – Jestem pewna, że wszyscy źli łowcy mają w domu króliki. Jego policzki oblały się purpurą. −

Ona nie należy do mnie, nie tak naprawdę.

−

W takim razie jak się tu znalazła?

Chłopak westchnął. −

Spotykałem się z pewną dziewczyną... a ona wyprowadziła się

z miasta, prosząc mnie o to, abym wypuścił Rennie w jednym z parków. – Den zaczerpnął głęboki oddech. – Uznałem, że byłoby to niewłaściwe, ponieważ coś mogłoby zjeść to maleństwo, więc... nigdy tego nie zrobiłem. W świecie Becka, im dłużej trwały jego tłumaczenia, tym on sam bardziej niezręcznie się czuł. −

Nie możesz powiedzieć o tym łowcom – powiedział, nagle

mocno zaniepokojony. – Żadnemu z nich.

To prawda. Pozostali nie daliby mu żyć, gdyby dowiedzieli się o tej futrzastej kulce. Dla nich przestałby być stuprocentowym facetem. −

Myśliwi jej nie widzieli?

−

Nie. Tamtego ranka znajdowała się u sąsiadów. Pani Merton

dogląda jej od czasu do czasu. To dlatego Den tak bardzo śpieszył się wczoraj wieczorem do domu. Bał się o swojego królika. −

Czy tata o nim wiedział?

Beck nieśpiesznie przytaknął, co przyszło mu z wyraźnym trudem ze względu na obrażenia głowy. –

Nie martw się, to będzie nasz sekret.

Chłopak odetchnął z wyraźną ulgą. To naprawdę wiele dla niego znaczyło. −

Czemu nazwałeś ją Rennie?

−

Wabi się Renwick – wyjaśnił młody łowca. – Skróciłem jej

imię. Renwick? No, to jest imię. −

Czemu zatrzymałeś w domu królika?

−

Rennie jest naprawdę cicha i w ogóle mi nie przeszkadza.

Lubię to. Dziewczyna zerknęła na Dena, przestając zadawać pytania. Królik nadal siedział obok niego, wyjątkowo szczęśliwy, że pan głaszcze go po grzbiecie. Mężczyzna przymknął powieki i przez moment sprawiał

wrażenie naprawdę ukontentowanego, mimo strasznego bólu głowy, który musiał go nękać. Nawet Superman ma swój kryptonit.

*****

Później, kiedy Riley nakarmiła już futrzastą towarzyszkę Becka i pobawiła się z nią, zaniosła zwierzątko z powrotem do klatki. Denver udzielił jej szczegółowych instrukcji odnośnie tego, jak zadbać o komfort królika, nie zapominając o linii utworzonej z wody święconej na podłodze oraz skropienia nią drutów w klatce w celu zapobieżenia wizycie jakiegoś głodnego demona. Chłopak bez wątpienia uwielbiał swego gryzonia. Chłopak z Backwoods ponownie zaskoczył łowczynię. Znowu. Kiedy Blackthorne wyprostowała się nad klatką, coś leżącego na biurku przykuło jej uwagę. Było to pudełko z oprogramowaniem do ćwiczenia z mówieniem i czytaniem. Ups. Riley miała zapytać o to Petera, ale na śmierć zapomniała. Jakimś cudem Denver znalazł je na własną rękę. Wiedziona ciekawością, dziewczyna poruszyła myszką, a artykuł z lokalnej gazety pojawił się na ekranie komputera. Beck musiał zapoznawać się z treścią, podczas gdy głos wymawiał poszczególne słowa.

Jeśli łowca wytrwa w swoim postanowieniu, będzie potrafił przeczytać wszystko, czego zapragnie. −

Jesteś niesamowity – wyszeptała Blackthorne.

Nie, żeby zamierzała powiedzieć mu to w żywe oczy. Beck sprzeciwił się pomocy, ale potrzebował jej, aby położyć się do łóżka. Jeszcze bardziej uskarżał się, kiedy rozwiązywała mu sznurówki i pomagała zdjąć koszulę. Kiedy ściągał z siebie jeansy, kazał jej się odwrócić. −

Nie zemdleję na widok twego tyłka – powiedziała Riley.

−

Właśnie że możesz, a ja nie chcę mieć tego na sumieniu –

odparł chłopak, odrzucając spodnie na bok. Kiedy dziewczyna ponownie zwróciła się do niego twarzą, leżał już w łóżku. Blackthorne oglądała go już wcześniej bez koszulki, ale tym razem budowa jego ciała wydawała się jakaś inna. Jego ramiona okazały się umięśnione, a klatka piersiowa ładnie wyrzeźbiona, co stanowiło dowód na regularne podnoszenie ciężarów. Miał na brzuchu klasyczny sześciopak, który wyłaniał się tuż nad okryciami. Beck może i pił piwo, ale nijak się to na nim nie odbijało. −

Masz strasznego siniaka – powiedziała, wskazując na ramię

−

Zagoi się.

Dena.

Riley położyła świeży okład na głowie mężczyzny i mógł już spokojnie zasnąć. Kiedy dziewczyna zatroszczyła się o Becka, przeszła na przód domu, zatelefonowała do Stewarta, aby przekazać mu najświeższe nowiny.

−

Jak on się czuje? – spytał mistrz.

Łowczyni streściła mu przebieg wydarzeń, pomijając królika. −

Dzieciak ma najtwardszą głowę, jaką kiedykolwiek widziałem

– odpowiedział Szkot. – Czy potrzebujesz jakieś pomocy w opiece nad nim? −

Och, nie. Poradzę sobie. – Riley nie mogła powstrzymać się

od pytania: – Co Justine robiła na polowaniu? Stewart nie puścił tej aluzji mimo uszu. −

Ruda jędza wystąpiła o pozwolenie na uczestnictwo do

Krajowej Rady Gildii. Ani ja, ani Harper nie mieliśmy żadnego wyboru, tylko się zgodzić. Paniusia nalegała, aby przyłączyć się dziś do Becka i Jacksona. Podejrzenia dziewczyny były zatem słuszne. −

Jak doszło do tego, że Beck zranił się w głowę? – spytała,

przemierzając pokój w tę i z powrotem, wyraźnie wzburzona. −

Jackson mówił mi, że dziennikarka zrobiła zdjęcie i rozbłysk

lampy błyskowej rozwścieczył Trójkę. Bestia zaczęła szarżować w jej stronę, a dzieciak stanął jej na drodze. Oczywiście. −

Czy patykowata cizia nadal żyje? – zapytała Blackthorne.

−

Tak. I nic jej nie jest.

−

Czemu zatem nie przyjechała tutaj, aby zatroszczyć się o

Becka? To ona odpowiada za to, że się zranił. Powinna mu pomóc. Niech pan czeka, zaraz zgadnę. Zapewne za bardzo zajmuje ją robienie sobie tipsów.

−

Kurcze, mała, to chyba największy przejaw zazdrości, z jakim

miałem do czynienia. −

Zgadza się – odpowiedziała Riley, a wszystko w niej wrzało od

słusznej złości. – Beck strasznie cierpi, a jej nie ma na horyzoncie. To podłe. −

Zgadzam się z tobą. Za to ty jesteś tam zamiast niej, ponieważ

dzieciak nie życzy sobie, aby odwiedzały go jakiekolwiek kobiety. Powiedział, że zgodzi się, aby zaopiekowała się nim wyłącznie córka Paula. Blackthorne zamarła w pół kroku. −

Tylko pan tak mówi.

−

Chyba nie nazywasz mnie kłamcą, prawda?

Ech, do licha. Niedobrze. −

Ależ oczywiście, że nie. Przepraszam pana.

−

Przysięgam, że wy dwoje wpędzicie mnie kiedyś do grobu –

wymamrotał do siebie Szkot. – Jesteście jak dwa wściekłe kociaki, które grożą sobie pazurami. −

Zaopiekuję się nim, niech się pan nie martwi.

−

Świetnie. To właśnie chciałem usłyszeć. Zadzwoń do mnie,

gdybyś czegoś potrzebowała. −

Tak, proszę pana.

Riley zakończyła rozmowę, zastanawiając się nad tym, co z niej wynikło. Nazywanie Wielkiego Mistrza kłamcą było głupim posunięciem, nawet kiedy miała paskudny humor. Dziewczyna stukała komórką o policzek. Beck poprosił, aby to ona się nim zaopiekowała, a nie Justine ani ktokolwiek inny. Powiedział, że nie chce, aby kobieta, z którą się

umawiał, troszczyła się o niego albo przebywała w jego domu. Czyżby wściekał się na dziennikarkę, że wszystko popsuła? A może chodziło o coś innego? Kiedy Blackthorne wróciła do sypialni, jej pacjent sprawiał wrażenie, jakby spał, jednak nie wyglądało to na głęboki i spokojny sen. Dziewczyna zajęła pozycję w stojącym obok posłania krześle, zauważając, że ich role w końcu się odwróciły. Z reguły to on się nią opiekował, kiedy zrobiła coś przerażająco wręcz głupiego. Przez jakiś czas Riley śledziła każdy jego oddech. Kiedy Den przestał na chwilę oddychać, spanikowała. Potem jednak chłopak cicho zachrapał, odzyskując normalny rytm. A co jeśli coś stanie się z młodym mężczyzną, kiedy łowczyni zaśnie, i nie będzie miała o tym pojęcia? Wtedy, kiedy już się obudzi, on będzie znajdował się w śpiączce... Skończysz? Blackthorne wyraźnie świrowała. Po prostu obserwuj go i nic mu nie będzie. Starając się zachować przytomność, dziewczyna przyjrzała się wnętrzu sypialni Becka, korzystając ze światła wpadającego z korytarza. Było to typowo męskie pomieszczenie. Granatowa kołdra, zasłony oraz prześcieradła, zupełnie jakby chłopak kupił sobie jedną z wyprawek w sklepie wysyłkowym. Pokój pasował do niego pod każdym możliwym kątem. Panował tu porządek. Wszystko miało swoje miejsce. Zupełnie jak Beck. Nie chcąc zbudzić go ze snu, Riley podniosła książkę, która leżała na nocnym stoliku. Nie mogąc czytać jej w półmroku panującym w sypialni, dziewczyna przeniosła się do korytarza, umierając z ciekawości, jaka to lektura pochłaniała Dena. Była to dziecięca książeczka, a krótkie streszczenie umieszczone na tylnej okładce głosiło, iż jest to opowieść o młodym wilczku imieniem Runt, który ze wszystkich sił starał się

udowodnić swoją wartość ojcu. Wybór pozycji czytelniczej świadczył o jednym: Beck próbował pokazać Paulowi, ile jest wart, kiedy wrócił z armii. Teraz czynił to samo w stosunku do Stewarta. Wewnątrz tomiku znajdowała się kartka papieru ze słownictwem wypisanym ręcznym pismem ojca łowczyni. Obok każdego słowa umieszczono jego wymowę oraz znaczenie. Dziewczyna znała facetów, którzy przyznawali się do braków w swojej wiedzy – zazwyczaj używali względem siebie pojęcia „tępak”. Nigdy jednak nie uczyniliby niczego podobnego. Całkiem jakby ich przeznaczenie zostało wyryte w jakiejś skale. Beck nie akceptował swego losu, ale stawiał opór przeciwnościom, starając się o lepsze życie, zrywając z pozostałościami po okropnym dzieciństwie. Nie poddawaj się. Jak długo młody mężczyzna będzie czuł, iż warto się męczyć, będzie osiągał sukcesy. W chwili, kiedy jego pewność siebie zacznie słabnąć, a jego wysiłki ustaną – zamieni się w jednego z tych nieudaczników, którzy uważali, iż zasługują na koszmarne życie, jakie wiedli. Wróciwszy na swoje krzesło, Riley odłożyła książkę na miejsce, aby jej właściciel nie zorientował się, że ją przeglądała. To mogłoby go dotknąć. Mimo iż wydawało się to niemożliwe, Blackthorne zdrzemnęła się na momencik, po czym wybudziła pacjenta, aby przeprowadzić odbywające się co dwie godziny badania kontrolne. Będąc jeszcze półprzytomnym, chłopak odpowiedział na zadawane pytania. Świetnie. −

Śpisz na krześle? – zapytał Riley, po czym ziewnął.

−

Staram się. Nie jest tu zbyt wygodnie.

Den posłał jej chłodne spojrzenie. −

W szafie na korytarzu znajduje się śpiwór. Jest czysty. Będzie

ci w nim ciepło. Dziewczyna przytaknęła na znak podziękowania, po czym przyglądała się, jak Denver ponownie zasypia. Po pewnym czasie zawładnęła nią senność, więc skierowała kroki do salonu. Była znudzona i desperacko poszukiwała jakiegoś zajęcia, które utrzymałoby ją w stanie przytomności, a zatem zaczęła przypatrywać się stojącym na półkach pod ścianą na prawo od okna przedmiotom. Już wcześniej zauważyła ramki ze zdjęciami, ale nigdy dotąd nie miała okazji bliżej się im przyjrzeć. Poczuła się poruszona, kiedy znalazła fotografię przedstawiającą jej tatę przed wejściem do liceum, gdzie Paul uczył historii. Musiano zrobią ją z pięć lat temu. Jej przypuszczenia co do daty zostały potwierdzone, kiedy odszukała zdjęcie z podobizną jej mamy oraz dwunastoletniej Riley. O ludzie, byłam aż tak brzydka? Jej matka okazała się z kolei tak piękna, jak dziewczyna ją zapamiętała. Obiektyw aparatu uchwycił je w momencie, kiedy akurat się z czegoś śmiały. Miłość, jaka je łączyła, towarzyszyła łowczyni po dziś dzień. Naprawdę mi cię brakuje. Wiedziałabyś, co zrobić i co powinnam powiedzieć, żeby relacje między mną i Beckiem znowu stały się poprawne. Było tam więcej zdjęć, a na każdym z nich znajdował się ktoś z rodziny Blackthorne'ów albo sam Den. Dziewczyna nie spostrzegła na

nich nikogo z jego bliskich. Jego mama nie zasługiwała na to, aby trzymać jej podobiznę nad kominkiem. Riley sięgnęła po jedną z ramek. −

Popatrzcie na siebie – powiedziała, uśmiechając się.

Fotografia przedstawiała jej ojca stojącego obok uśmiechniętego szeregowca Becka, odzianego w wojskowy uniform. Chłopak dopiero co opuścił wtedy obóz dla rekrutów. Był naprawdę nieziemsko przystojny. Nadal jest. Kiedy łowczyni odstawiła zdjęcie na miejsce, jej ręka natrafiła na gładkie drewniane pudełko. Mimo iż zdawała sobie sprawę z tego, iż postępuje niewłaściwie, uniosła wieczko. Wtedy oddech zamarł jej na ustach. W środku znajdowały się odznaczenia wojskowe Dena: Srebrna Gwiazda

oraz

dwa

Purpurowe

Serca.

Dziewczyna

sięgnęła

po

pięcioramienną gwiazdę, która okazała się wykonana ze złota, a nie srebra, jak przypuszczała. Na jej odwrocie wygrawerowano napis: „Za męstwo na polu bitwy”. Riley nie znała się za bardzo na medalach, ale wydawało jej się, że nie wręczają ich byle komu. Na spodzie pudełka leżały zdjęcia przedstawiające Becka odbierającego owe odznaczenia z rąk naprawdę wysoko postawionego oficera. Była tam też fotografia uwieczniająca chłopaka ze Srebrną Gwiazdą na piersiach, która została wykonana, kiedy Denver chodził jeszcze o kulach. Wydawał się dumny z siebie, ale czuł się ewidentnie niezręcznie z powodu rany na nodze. Czemu nie wyciągniesz ich na zewnątrz, aby inni mogli je podziwiać? Wyglądało na to, że młody łowca się ich wstydzi. − Riley.

Naprawdę cię czasem nie rozumiem – wymamrotała do siebie

Odłożywszy fotografie oraz odznaczenia na miejsce, dziewczyna wyciągnęła z szafy w korytarzu śpiwór i stworzyła sobie posłanie na podłodze w sypialni Becka. Miała już zasnąć, kiedy przypomniała sobie, że musi nastawić budzik w telefonie, by wykonać kolejne rutynowe badanie neurologiczne swojego pacjenta. Tuż ponad nią Den mamrotał coś przez sen o demonach i skopywaniu im tyłków. Pewne rzeczy nigdy się nie zmienią.

Rozdział 18 W chwili, kiedy wybiła piąta nad ranem i Riley przeprowadzała badania neurologiczne Becka, czuła się dosłownie wyczerpana. Troska o stan jego zdrowia wycieńczyła ją o wiele bardziej niż brak snu. −

Do diaska, nie możesz zostawić mnie w spokoju? – mruknął

chłopak, kiedy dziewczyna szturchała go, by się obudził. Oto stara wersja Becka. Zaniepokojenie łowczyni zmalało o połowę. −

Jak tam ból głowy? – zapytała.

−

Lepiej. Przypomina teraz kaca.

−

Kiedy masz urodziny? – Mężczyzna podał jej datę, która

okazała się niedaleka. – Ile lat skończysz? −

Przecież wiesz.

−

Jeśli nie udzielisz odpowiedzi na moje pytanie, zacznę pytać o

Justine. Denver jęknął. −

Skończę dwadzieścia trzy lata.

Riley skorzystała z triku z latarką, sprawdzając, czy źrenice łowcy są prawidłowego rozmiaru. Nie miała pojęcia, że jego brązowe tęczówki są poprzetykane złotymi rozbłyskami. Ładnie. −

Coś z nimi nie tak? – zapytał chłopak.

Zdenerwowana, iż została nakryta, dziewczyna powiedziała: −

Nie, wyglądają normalnie. Po prostu... robię pełną analizę.

Ku jej uldze, Beck przyjął te tłumaczenia. Kiedy test z siłą uścisku ręki udowodnił, iż chłopak nie osłabł, Blackthorne odetchnęła z wyraźną ulgą. Według lekarki, gdyby którekolwiek z badań wypadłoby niewłaściwie, można by wnioskować, że z mózgiem Dena dzieje się coś niepokojącego – na przykład krwawi. Tymczasem wydawało się, iż nic podobnego nie ma miejsca. −

Powiedziałabym, że miałeś sporo szczęścia, Chłopcze z

Backwoods. Twoja twarda głowa choć raz spisała się należycie. Łowca skinął niespiesznie głową, choć nie wypuścił jej dłoni ze swoich. To spowodowało, że Riley poczuła się niezręcznie, więc sama wysunęła je z jego uścisku. −

Riley... – zaczął.

−

Powinieneś odpocząć – odpowiedziała, podnosząc się z

miejsca. −

Nie, pogadaj ze mną przez chwilę. Obudziłaś mnie i teraz

ciężko mi zasnąć. Blackthorne niechętnie wróciła na skraj posłania. −

Czemu nie ma żadnych zdjęć twojej rodziny na kominku?

−

Mam tylko jedną fotografię dziadków, ale jeszcze jej nie

oprawiłem. Nigdy nie udało mi się zdobyć żadnej uwieczniającej podobiznę wujka. Chciałbym taką mieć. Łowczyni zauważyła, że żal nie dotyczył jego matki. Naprawdę muszą się nie dogadywać. −

Czy twój wuj nie żyje?

−

Tak. Przeniósł się do Vegas, kiedy wstąpiłem do armii i zginął

w wypadku samochodowym. Przebywałem akurat w szpitalu, kiedy to się

stało, więc nie mogłem pojawić się na pogrzebie. −

Przykro mi.

Chłopak nie patrzył na nią, bawiąc się skrajem okrycia, które okrywało jego kolana. Oznaczało to, że coś go gryzie. −

Co tam, stary?

Beck wreszcie popatrzył Riley w oczy. −

Tego poranka... zanim pojawili się łowcy – wyznał –

powiedziałem wiele rzeczy. Wcale nie powiedział, a wykrzyczał, nie mogąc zapanować nad wściekłością spowodowaną tym, że Ori ją dotknął. To był pierwszy raz, kiedy dziewczyna zorientowała się, że Den traktuje ją jako potencjalny materiał do związku. −

Nieważne – odpowiedziała łowczyni, decydując się na

bezpieczniejszą odpowiedź. Bała się myśleć, ile szczęścia przekreśliła przez uwierzenie w kłamstwa Oriego. −

Oczywiście, że ważne. – Na czole Becka pojawiła się

zmarszczka. – Nie mogę nic na to poradzić. Nadal jestem na ciebie zły, że się mu oddałaś. Wyznanie to zabolało Riley. −

Serio? A zatem możesz zabawiać się z patykowatą cizią albo

dziewczynami z salonu gry w bilard, a ja powinnam zachować swoje dziewictwo, nim raczysz mnie wreszcie zauważyć? I to ma być sprawiedliwy układ? Bruzda na czole chłopaka pogłębiła się. −

Jesteś mi winna szacunek. Po tym wszystkim, co dla ciebie

zrobiłem, ty po prostu poszłaś z nim i pozwoliłaś mu... Co? −

Dlatego, że zapłaciłeś mój czynsz, to dawało ci prawo do

jakichś korzyści? Liczyłeś, że jeśli kupisz dziewczynie kolację, to ona się z tobą prześpi? Den był wyraźnie zaskoczony, a potem skrzywił się, jako że słowa te mocno go zraniły. −

Co? Do diaska, jasne, że nie! Nie tak na to spoglądałem.

Jego wyznanie brzmiało szczerze, więc Blackthorne spojrzała mu w oczy. −

Szacunek działa w dwie strony, Beck – kłóciła się. – Przez cały

czas traktujesz mnie jak dziecko. Ori odnosił się do mnie jak do kobiety. Dziewczyna czekała na jakąś pikantną ripostę, ale zamiast tego Denver kilkakrotnie zamykał i otwierał usta, nie mogąc nic z siebie wydusić. Riley wstała z posłania, chcąc trochę odpocząć od faceta w łóżku. −

Wracam za dwie godziny. Odpocznij.

−

Nie jesteś taka jak Justine – wymamrotał Den. – Nigdy nie

będziesz. Ona jest... miła i tak dalej, ale... – Urwał, po czym zaczerpnął głęboki oddech, jakby przygotowując się na to, co ma wyznać. – Ale znaczysz dla mnie więcej, niż ona będzie kiedykolwiek znaczyć. Blackthorne opadła na krzesło, porażona dziwną tęsknotą w jego głosie. −

Nigdy mi o tym nawet nie wspomniałeś. Jedyne, co robiłeś, to

wyżywałeś się na mnie i robiłeś mi wykłady, kiedy nie spełniałam każdej twojej zachcianki.

−

Wiem, że postąpiłem niewłaściwie. Przepraszam cię. Nie

mogłem wyznać ci, co... czuję. −

Czemu nie? – naciskała Riley.

Chłopek ponownie wbił wzrok w pościel. −

Z powodu tego, kim jestem. Skąd pochodzę.

Ostrzegawczy

dzwonek

rozbrzmiał

w

głowie

dziewczyny,

namawiając ją, by postępowała bardzo ostrożnie. Albo lepiej w ogóle nie poruszała tego tematu. −

Prześpij się trochę. Wrócę niedługo, żeby znowu się nad tobą

poznęcać. – Dziewczyna okryła Denvera pościelą, nie odrywając spojrzenia od jego zatroskanej twarzy. −

Nie musisz się o mnie troszczyć – rzekł. – Mogłaś odejść dziś

w nocy. −

I zostawić cię samego? Nie ma mowy.

−

Jestem ci winien przysługę – powiedział młody łowca.

−

Nie, jesteśmy kwita.

Zostawmy to tak, jak jest. Beck zamknął oczy w momencie, kiedy łowczyni dotarła do drzwi. Jego oddech powoli zwalniał i wkrótce mężczyzna spał. Przyglądanie się jego twarzy działało kojąco na nerwy Riley. Mimo iż Den pozwolił jej zajrzeć pod swój gruby pancerz, dziewczyna zdawała sobie sprawę, iż nie powinna za bardzo go naciskać. Gdy nadejdzie ranek, Beck zadba o to, aby się do niej zdystansować. To był jego sposób na załatwianie spraw. Może któregoś dnia nie będzie musiał tego robić.

*****

Tak jak przewidziała Riley, Beck wygramolił się z łóżka na chwilę przed świtem, wyrzucając z siebie słowa jedno po drugim: chłopak miał możliwy do zniesienia ból głowy i łowczyni nie musiała zadawać mu żadnych pytań, ponieważ nie miał dziś umrzeć. Poza tym naprawdę potrzebował prysznica. −

Możesz już wracać do domu – powiedział, zatrzaskując za

sobą drzwi łazienki, zupełnie jakby Blackthorne wypełniła swój obowiązek i jej obecność stała się teraz mocno drażniąca. Dupek. Dziewczyna westchnęła. W przeszłości zapewne by się na niego wściekła, ale obecnie zaczęła już przewidywać jego kompleksowe męskie wahania nastrojów. Dwa kroki naprzód, jeden w tył. Drzwi od łazienki otworzyły się i Beck wystawił zza nich głowę. Jego blond kosmyki sterczały we wszystkie strony niczym u wokalisty punkowego. Wyglądał naprawdę uroczo. −

Zadzwoń do mnie, kiedy dotrzesz do domu Stewarta, okej?

Den znowu zabawiał się w starszego brata. Riley pokręciła głową. −

Nie.

Chłopak otworzył usta z zamiarem wszczęcia kłótni, ale nagle się rozmyślił. −

Okej – powiedział. – Nie jesteś już dzieckiem. Nie ma

powodu, abym cię tak traktował. – Po tych słowach drzwi ponownie się zamknęły, a golarka elektryczna zbudziła się do życia.

Być może powinnam była walnąć go w głowę dawno temu.

*****

Mimo iż Riley powiedziała Beckowi, że jedzie do Stewarta, gdy tylko przekręciła kluczyk w stacyjce, w jej głowie rozległ się głos Oriego. Stało się to jak zwykle o czasie – zbliżał się przecież świt. −

Odejdź, aniele. Jeśli się nudzisz, pogadaj z innym pomnikiem.

Po prostu zostaw mnie w spokoju. Dziewczyna wycofała auto, kierując je na ulicę, kiedy pełnia mocy Upadłego dała o sobie znać. Blackthorne zaczęła bujać się na samochodowym fotelu, a z oczu wypływały jej łzy. Jej głowa przypominała przejrzałego arbuza, w momencie kiedy owoc uderzył o chodnik. −

Przestań! – zawołała, chwytając się za skronie.

Ból natychmiast ustąpił. Za tym gwałtownym ukojeniem kryło się ciche przesłanie: przyjedź do mnie albo znowu zaczniesz cierpieć. I to ze zdwojoną siłą. Przeklinając głośno, Riley skierowała auto w stronę cmentarza. Dobrze, że Beck siedział pod prysznicem. W przeciwnym wypadku, gdyby tylko dowiedział się, że córka jego przyjaciela odbywa właśnie poranny seans z piekielnym uwodzicielem numer jeden, wpadłby we wściekłość. Jako że wyglądało na to, iż Ori nie może oswobodzić się ze swego więzienia, Blackthorne zostawiła wóz przy zachodnim wejściu i udała się

do celu piechotą. Tak jak na to liczyła, chłodne poranne powietrze zadziałało należycie – oczyściło jej umysł – natomiast wędrówka zrobiła dobrze na ból w nogach oraz plecach. Dyskomfort minie. To, co naprawdę miało znaczenie, to że Beckowi nic nie będzie. Łowczyni nie opuściła go, jak on nigdy nie opuszczał jej. To uczucie okazało się po prostu wspaniałe. Anielica Martha czekała na schodkach przed Domem Czuwania, zupełnie jakby oczekiwała, że Riley wkrótce się pojawi. Jej druty poruszały się pod dziwnym kątem, tworząc coś, co wyglądało na czapkę w jaskrawo purpurowym odcieniu. −

Jak miło, że przyszłaś. Upadły dosłownie szaleje – rzekła

anielica z dezaprobatą. – Zakłóca spokój tego miejsca. −

Nie tak właśnie postępują słudzy Piekła?

Martha zadumała się na moment nad tymi słowami, po czym wzruszyła ramionami. Jej druty wciąż się poruszały. Kładąc plecak na ziemi, Riley przysiadła na kamiennym murku naprzeciwko ceglanego budynku. −

Czy możesz zabrać go z mojej głowy? – zapytała. – Odprawić

jakiś egzorcyzm albo coś? −

Ori znalazł się tam z powodu twej wolnej woli. Po prostu

musisz to znosić. Brutalna miłość ze strony anioła. To jakiś koszmar. −

Ori uważa, że go wyzwolę – powiedziała łowczyni. – Ma ego

wielkości planety. −

To nic nietypowego u nas, aniołów – odparła Martha, a jej

oczy błyszczały.

Riley wierciła czubkiem tenisówki w kamiennym chodniku. −

Czemu Lucyfer nie chciał mojej duszy?

Anielica posłała jej powłóczyste spojrzenie. −

Wymawiasz jego imię naprawdę swobodnie.

−

A wy jak go nazywacie?

−

Mamy wiele określeń dla Porannej Gwiazdy – odparła

Martha. – Wiele z nich nie jest zbyt uprzejmych. Nagle na Blackthorne spłynęło olśnienie. −

Lucyfer testuje również anioły, nie tylko nas, ludzi. –

Skinienie głową potwierdziło jej przypuszczenia. – Co dzieje się, kiedy nie zdajecie testu? Zamieniacie się w posągi? −

Nie powinnaś posiadać takiej wiedzy.

Frustracja

dziewczyny

automatycznie

dała

o

sobie

znać.

Niebiańska posłanniczka nigdy nie wydawała się skłonna do wynurzeń, chyba że pasowało to jej szefowi. −

Co zatem możesz mi wyjawić?

−

Spytaj Upadłego o innego przedstawiciela jego gatunku. Tego,

którego zwą Sartael. Przysłuchuj się dokładnie odpowiedziom i wiele na tym zyskasz. Wystarczająco, aby czas spędzony tu o zimnym poranku nie był czasem straconym. −

Ale kim jest...

Martha natychmiast jej przerwała: −

Porozmawiaj z uwięzionym, kochanie, albo znowu zacznie

krzyczeć. To wpędza wiewiórki w podenerwowanie. – To rzekłszy, anielica podniosła się z miejsca, schowała druty w swojej torbie, po czym

uczyniła kilka kroków naprzód i rozpłynęła się w powietrzu. Nigdy chyba nie zamierzała odpowiedzieć na pytania Riley dotyczące Lucyfera. Jedyne, czego pragnę, to prawda. Łowczyni nie śpieszyła się, kierując do pomnika i ciesząc porankiem. Według jej opinii posąg nie zmienił się od wczoraj, chyba żeby wziąć pod uwagę ptasie odchody na jednym ze skrzydeł. Założę się, że go to wkurza. Blackthorne stanęła u podnóża statuy, czekając niecierpliwie na wschód słońca. Nie chcąc przypominać jakiegoś turysty, przymknęła powieki i wsłuchiwała się w śpiew ptaków, gwizd wjeżdżającego na stację MARTA pociągu oraz szeleszczenie jakichś zwierząt w koronie pobliskich drzew. Były to zapewne wspomniane przez anielicę zdenerwowane wiewiórki. Riley bardziej czuła, niż widziała, że Ori budzi się do życia. Przez jej ciało przelała się fala gorąca, całkiem jakby łowczyni rozbudzała się razem z nim. Kiedy uniosła powieki, Upadły już się na nią gapił. Jak będzie przebiegać ich dzisiejsza pogawędka? Czy usłyszy kolejne przykre słowa? Kolejne uwodzicielskie kłamstwa? Ori rozprostował skrzydła. −

Ty znowu tutaj? – spytał.

−

Przywołujesz mnie do siebie, zapomniałeś? Mam lepsze

rzeczy do roboty, niż przyglądanie się, jak zmieniasz się z kamienia we wstrętnego gościa, a potem ponownie w kamień. −

Możesz zignorować moje wezwania, jeśli jesteś dość silna –

odparł Upadły.

Fakt ten mocno zaintrygował Riley. −

I co wtedy? Wyślesz do mnie latające małpy?

Ori zmarszczył czoło, zafrasowany. −

Nie mam władzy nad naczelnymi, a jedynie śmiertelnikami –

odpowiedział wzniośle. Najwyraźniej upadły anioł nie był fanem „Czarnoksiężnika z Krainy Oz”. −

Wow, to chyba przerośnięte ego głupiego posągu. Wiem, że to

wszystko blef – nie możesz rozkazać mi, abym cię wypuściła, w przeciwnym wypadku już byś to zrobi. Upadły nie sprawiał wrażenia zachwyconego, że dziewczyna rozpracowała to na własną rękę. −

Tuż przed tym, zanim Lucyfer zamienił cię w grzędę dla

gołębi, miałeś powiedzieć mi, czemu to takie ważne, żebym oddała ci swoją duszę. I co zamierzałeś powiedzieć? Ciemne oczy Oriego zapatrzyły się w jej własne. −

Uwolnij mnie, a posiądziesz tę wiedzę.

−

Możesz to sobie wreszcie darować? Nic podobnego się nie

wydarzy. −

Pewnego dnia nie będziesz miała wyboru – odparował.

−

Odpowiedz na moje pytanie albo stąd znikam.

Upadły przekrzywił głowę. −

Zmieniłaś się. Jesteś twardsza, mniej...

−

Niewinna? Ufająca? To twoja sprawka, aniele. – Cierpliwość

Riley ostatecznie się skończyła. – Kim jest Upadły, którego nazywacie

Sartaelem? Ori natychmiast znieruchomiał, zupełnie jakby ponownie zamienił się w posąg. −

Jak się o nim dowiedziałaś?

Dziewczyna zdecydowała się zamienić z Orim rolami i nie odpowiadać dla odmiany na jego pytanie. −

Czy to on zwrócił przeciwko mnie Simona? Czy to on źle ci

doradził i doprowadził do twojej klęski? −

Tak. – To pojedyncze słowo miało w sobie masę jadu. –

Sartael okłamał mnie, twierdząc, że nasz Książę zobowiązał mnie do zrobienia czegoś, czego wcale ode mnie nie wymagał. Przez to coś Riley straciła dziewictwo. −

To z jego powodu przybyłem tak późno do domu mistrza

Harpera w ten wieczór, kiedy zostałaś zaatakowana przez Piątkę. To on był jej panem. Z tego powodu Astaring okazał się tak trudny do zabicia. Demony posiadają imiona? O, matko. − Czemu on to robi? – spytała Blackthorne. − Pożąda władzy. Marzy o przejęciu tronu Księcia. Dziewczyna oparła się o postument, co mogło ujść za niegrzeczne, ale odczuwała niesamowite wprost zmęczenie. − Czemu każdy pragnie władać Piekłem? – wymamrotała. – Moim zdaniem to podła robota. Musisz stale pilnować demonów oraz testować śmiertelników i anioły, którzy szczerze cię nienawidzą. Ori ostrożnie wyczyścił skrzydło, które zostało przyozdobione ekskrementami gołębia. Następnie poruszył nim, spoglądając Riley w oczy.

−

Sartael

nie

będzie

nikogo

testował.

Będzie

niszczył.

Rozpocznie wojnę z Niebem. Tę samą, jakiej ja mam zapobiec. −

W rzeczy samej – odpowiedział Upadły.

Łowczyni zapomniała, że anioł potrafił czytać jej w myślach. −

Czemu Lucyfer go nie zgładzi? Jest przecież Księciem

Ciemności. Nie może to być jedynie nazwa zawodu. Ori obrzucił ją ciekawskim spojrzeniem. −

Nosisz znamię mego mistrza, ale twoja dusza wciąż należy do

−

Lucyfer powiedział, że wcale jej nie chce. Zamiast tego, jestem

ciebie.

mu winna przysługę. Ściągnęło to na mnie masę tarapatów ze strony Kościoła. −

Ale utrzymało cię też przy życiu – powiedział Upadły, kiwając

głową na znak zrozumienia. – Tylko największy głupiec spośród nas sprzeciwiłby się Panu i zniszczył jego pupilka. −

Pupilka? – syknęła Riley. W jej ocenie właśnie skończyła z

tym debilem. – Nie przywołuj mnie więcej. Nie mamy o czym gadać. −

Przyjdziesz do mnie – odpowiedział Ori. – I wysłuchasz mnie,

Riley Anoro Blackthorne. Nie będziesz miała innego wyboru. −

Zobaczymy, aniele.

Łowczyni wykręciła się na pięcie, idąc przed siebie, gnana przez wściekłość. Dopiero kiedy doszła do Bell Tower, zerknęła przez ramię. Upadły był ponownie jedynie pomnikiem. Jego oczy pozostawały otwarte, podziwiając wschód słońca. Ori opuścił ramiona wzdłuż tułowia, kierując dłonie ku górze, jakby błagał o litość.

Dzisiejszy poranek okazał się bardzo owocny. Riley poznała imię anioła, który pociągał za wszystkie sznurki. Upadłego, który sprowadził chaos do świata przeklętych, jak i błogosławionych.

*****

Po zjedzeniu obfitego śniadania i ucięciu sobie długiej drzemki, Riley niechętnie udała się do biblioteki Stewarta. Do rozpoczęcia zajęć pozostało zaledwie kilka godzin, a było to najcichsze miejsce w całym domu do odrobienia pracy domowej. Dziewczyna miała nadzieję, że właściciel biblioteki nie będzie miał nic przeciwko. Gdy tylko włączyła górne światło, westchnęła w wyrazie zazdrości. Pomieszczenie nie uosabiało przeładowanej tomiszczami klitki, ale posiadało ogromne rozmiary, co pozwoliło Blackthorne twierdzić, że jej opiekun poważnie podchodzi do nauki. Powitały ją wysokie aż do sufitu półki oraz okrągły drewniany stół. Znajdowały się tu również dwa wyściełane krzesła oraz stylowa biurkowa lampka od Tiffany'ego. Wydawało się, iż biblioteka została tu magicznie przeniesiona z innej epoki. Ciekawe, czy tata ją kiedyś widział? Zapewne nie. Gdyby ją odwiedził, nie zechciałby jej opuścić. Riley położyła zeszyt na blacie, a komórkę oraz długopis na podstawce i zaczęła zapoznawać się z zawartością półek. Szybko uświadomiła sobie, że w organizacji zbiorów jest pewien system:

papierowe tomiki fantasy umiejscowiono na jednej półce. Po okładkach można było wnioskować, iż Szkot lubował się w fikcji militarnej oraz literaturze tajemnicy osadzonej w wiktoriańskiej i edwardiańskiej Anglii. Książki naukowe podzielono tematycznie. Łowczyni przemieszczała się od regału do regału, dotykając grzbietów tomiszczy z prawie religijną czcią. W rogu stał regał zapełniony literaturą związaną z aniołami, demonami, Niebem oraz Piekłem. Blackthorne nie umiała samodzielnie dokonać wyboru, zdała się zatem na to, na co natrafiły jej palce. Zbuntowane Anioły – Upadek Lucyfera. Brzmiało to dość obiecująco. Kiedy dziewczyna zdjęła książkę z półki, odkryła, iż została oprawiona w brązową skórę, która zaskrzypiała delikatnie, gdy ją otwierała. Atrament nieco zbladł w wyniku upływu lat. Tom opublikowano w 1898 roku. Riley trzymała w dłoniach dzieło liczące sobie sto dwadzieścia lat. Łowczyni transportowała je ostrożnie do stolika, układając na podstawce. Zdjąwszy z krzesła gruby zielony koc, wygodnie umościła się w miejscu. Okryła nogi afganem, jako że mimo całej wspaniałości biblioteki, panował tu straszny chłód. Pierwszy rozdział książki został poświęcony stworzeniu Adama oraz gniewowi, jakim wydarzenie to napawało niektóre z aniołów. Dzieło napisano dziwnym, ciężkim do przyswojenia językiem, jednak Riley i tak chłonęła je całą sobą. Dziewczyna zaznajomiła się z wymagającą literaturą, a jej tata zawsze wymagał od niej, by przytaczała mu konkretne cytaty. W pewnym sensie przygotował ją do tych badań.

„Wielu sprzeciwiło się powstaniu glinianego stworzenia, które nazywano Adamem. To, że Bóg zamierzał obdarzyć swą miłością tak haniebny byt, nie spodobało się anielskiemu gospodarzowi, nazywanemu Gwiazdą Poranną. Kiedy Pan nakazał im wszystkim uklęknąć przed Adamem oraz jego potomkami, wśród aniołów wybuchła rebelia i niektórzy z nich opuścili Niebo.” Po czterech stronach omawiających strącenie z Nieba – książki tego typu nigdy nie dochodziły szybko do dobrej części – przedstawiono wielostronicowy spis aniołów, które opowiedziały się po stronie Lucyfera i zbuntowały przeciwko Światłości. Riley przesuwała palce po wierszach, zanim nie znalazła imienia tego, który starał się skraść jej duszę: Ori – anioł wyższej rangi, słynący z uroku osobistego oraz umiejętności uwodzicielskich. Mi to mówicie? Wedle zapisków można było wywnioskować, że po tym, jak Upadły zadomowił się w Piekle, stał się karzącą ręką Księcia, wymierzając sprawiedliwość tym, którzy sprzeciwili się woli Lucyfera. Zgadzało się to z jego wyjaśnieniami, dlaczego znalazł się w Atlancie. Być może nie wszystko, co powiedział jej Ori, okazało się kłamstwem. Nieco niżej na stronie napisano: Sartael (znany również jako Satarel) – pokręcony archanioł, który działa pod wpływem ukrytych motywów. Uważa się go za jeden z motorów napędowych Upadku Lucyfera. Słynie z opanowywania umysłów śmiertelników i naginania ich do swej woli. Opatuliwszy kolana kocem, Blackthorne zagłębiła się w lekturę o aniele, który ze wszystkich sił starał się uprzykrzyć jej życie.

*****

Kolejny poranek przyniósł gęstą, szkocką owsiankę, bekon, więcej pieczarek, pomidory oraz gorące babeczki. Jeśli zatrzymam się tu na dłużej, będę musiała kupić jeansy w większym rozmiarze. Mistrz Stewart przeglądał właśnie gazetę, mamrocząc coś do siebie. Kiedy zerknął na swą podopieczną, jego czoło zdobiła tak głęboka bruzda, iż dziewczyna uznała, że coś przeskrobała. - Co takiego? – zapytała, odkładając łyżkę. - Jak ci idzie w szkole? - Dobrze. Dostałam piątkę z pracy domowej z matematyki oraz testu dotyczącego wiedzy z zakresu Wojny Secesyjnej. Szkot sapnął. - Czy rozmawiałaś z rudowłosą reporterką? - Co takiego? Mistrz ponownie się do tego uciekał – nagle zmieniał temat. - Nie rozmawiałam z tą cizią. - Ech, cóż, w takim razie paniusia zrobiła się dość kreatywna. – To powiedziawszy, Stewart podał dziewczynie przez stół gazetę. Kiedy Riley zobaczyła nagłówek, łyżka wypadła jej z dłoni na talerz z głośnym brzękiem. Dziennikareczka sprawiła, że jej serce boleśnie się ścisnęło. Fotografia prezentowała rannego i zgarbionego Becka na jednej z ulic Zagłębia Demonów. Łowczyni szybko zapoznała się z treścią nagłówka:

Łowca ranny podczas polowania – czyżby ktoś rzucił urok na Gildię? Artykuł opowiadał o tym, w jaki sposób Trójka zdołała zdominować Becka i Jacksona. Ani razu Justine nie uznała siebie za powód tych kłopotów. - To totalna ściema. Denver nigdy nie odniósłby obrażeń, gdyby jej tam nie było. Odgrywał po prostu bohatera. Zawsze to robi. Stewart przytaknął na znak zgody. - Trzeci ustęp od dołu. Dziewczyna odnalazła wskazany fragment, czując, jak mięśnie jej szczęki mimowolnie się zaciskają. Treść mówiła o tym, iż anonimowe źródło podało, że ktoś rzucił klątwę na Gildię, ponieważ wpuściła w swe szeregi kobietę. Riley zadarła głowę, czując, jak wrze jej krew. - Czy oni naprawdę tak sądzą? – zażądała odpowiedzi od mistrza. - Część owszem. To samo tyczy się kobiety na pokładzie łodzi. Coś w tym stylu. Blackthorne odrzuciła gazetę na bok z wyraźnym obrzydzeniem. - Sytuacja tylko się pogorszy – ostrzegł ją Szkot. – Przygotuj się na to. Łowczyni przytaknęła, wracając do konsumpcji owsianki. Kiedy ona i Justine Armando ponownie się spotkają, ta druga przestanie być taka urodziwa. Gdzieś we wnętrzu domu rozległ się dźwięk telefonu, a potem odgłos kroków. Po chwili do kuchni wkroczył Harper. - Możemy to zrobić – powiedział do aparatu, a w jego głosie pojawiła się pewna sztywność. – Ilu będziecie potrzebować? – Nastała

krótkotrwała cisza. – Okej, wyślę tam dwóch łowców. – To rzekłszy, zakończył połączenie, odkładając komórkę na blat stołu. - Kłopoty? – spytał Stewart. - Nie jestem pewien. Myśliwi wpadli na ślad demonów urzędujących w opustoszałym budynku w Forsyth. Tym samym, w którym mieściła się siedziba firmy ubezpieczeniowej. - Myśliwi poprosili nas o wsparcie? – spytał Szkot. Harper uśmiechnął się złowieszczo. - Tak. Nagle jesteśmy użyteczni. Przynajmniej jeśli idzie o Zagłębie. Wygląda na to, że Rzym chce, abyśmy współpracowali jak grzeczni chłopcy i... – tu popatrzył na swoją uczennicę – dziewczynki. - Kogo zamierzasz wysłać? - Becka, jeśli tylko jest w stanie. To najlepszy wybór, jako że polował w tym budynku niezliczoną ilość razy. Większość z nas nawet by się tam nie zbliżyła. - Dzieciak podporządkuje się twoim rozkazom – powiedział Stewart – mimo iż jest ranny. - Musi poznać swoje granice – odparł Harper. Jego spojrzenie skoncentrowało się teraz na osobie Riley. - Pójdziesz z nim, bachorze. - Co takiego? – sapnęła dziewczyna, upuszczając resztkę babeczki. - To dobre doświadczenie edukacyjne – odparł mistrz z podłym uśmieszkiem. – Trzech myśliwych oraz jeden podróżnik będzie cię pilnować. Co może pójść nie tak?

- To przecież ja, nie pamięta pan? – sprzeczała się łowczyni, wycierając dłonie w serwetkę. – Zaczerpnę oddech i wszystko idzie nie tak. Nie powinnam zbliżać się do myśliwych. Mogą zmienić zdanie na mój temat. -Nie kupuję tego. Musisz nauczyć się, jak przeszukiwać budynki, poza tym zobaczysz wielkich chłopców w akcji. Riley powinna zapewne nadal się sprzeczać, ale Stewart nie kłócił się ze swym przedmówcą. To oznaczało, że dziewczyna naprawdę powinna wziąć udział w tej obławie. – Tylko się przebiorę.

Rozdział 19 Beck podjechał, aby odebrać Riley z domu Stewarta, po czym udali się w kierunku centrum. −

Co ten Harper sobie, do licha, myśli? – spytał, obrzucając

towarzyszkę surowym spojrzeniem. – Nie powinno cię tu być. Byłem już w tym budynku i jest to naprawdę koszmarne przeżycie. To nie jest miejsce dla dziewczyny. −

Według

mego

mistrza,

potrzebuję

doświadczenia

–

tłumaczyła łowczyni. – A jeśli już o tym wspominamy, jak się miewa twoja głowa oraz ramię? −

Nic im nie jest – skłamał chłopak. Lepiej, by nie wiedziała, że

mnie boli. – Lekarka mówiła, że mogę ponownie zażywać proszki przeciwbólowe, co bardzo mi pomaga. Riley popatrzyła na niego spode łba, co powiedziało Denowi, iż nie kupuje jego kłamstwa. −

Carmela użyła też zwrotu: „żadnych polowań”.

−

Z dwojga złego, wolę to – przyznał Denver.

Mężczyzna

odszukał

vana

należącego

do

łowców,

który

zaparkowano na ulicy Forysth. Zatrzymał się tuż za nim. Czekało już tam na nich trzech członków drużyny z Watykanu: kapitan Salvatore, Müller, oraz gość nazywany Corsinim. Stali obok pojazdu, zerkając na rozpadający się budynek. Jego konstrukcję oparto o pięć pięter, zbudowanych z marmuru oraz cegły. Ściany zostały przyozdobione graffiti, a okna przysłonięto sklejką. Te, których nie zakryto, były popękane. Po drzwiach wejściowych nie pozostał nawet ślad. Wejście zamurowano, co tyczyło się również okien na poziomie ulicy. Oznaczało

to, iż drużyna będzie musiała wejść przez okno na pierwszym piętrze albo od tyłu. −

Mój przyjaciel tu mieszkał – zauważył Beck.

−

Tutaj? – zapytała Riley, szczerze mu nie dowierzając. –

Oczywiście, zanim doprowadzono ten budynek do takiego stanu? −

Nie. Ike jest bezdomny, a zatem wszystko, co może chronić go

przed pogodą, uważa za odpowiednie dla swoich potrzeb. Obecnie mieszka w jednym z przytułków, ale kiedyś nie zawsze miał takie szczęście. −

Tu musi być przerażające – zauważyła łowczyni. – Nigdy nie

wiedzieć, gdzie akurat rzuci cię los. −

Ike mężnie to znosi. Tak jak ja był w armii. Nauczył się żyć w

różnych warunkach. −

Służyliście razem? – Riley sprawiała wrażenie zaciekawionej.

−

Nie. Brał udział w Pierwszej Wojnie w Zatoce Perskiej, jaka

miała miejsce w latach dziewięćdziesiątych. Nawet się wtedy jeszcze nie urodziłem. – Chłopak zapiął suwak w łowieckiej torbie. – Ike wspominał, że widział cię tej nocy, kiedy schwytałaś Trójkę. −

Dziewczyna namyślała się nad czymś przez moment.

−

Mówisz o starym czarnoskórym mężczyźnie, który śmiesznie

chodzi? −

To on. Pewnego dnia was sobie przedstawię.

−

Myślę, że to mi się spodoba – odpowiedziała Riley.

Starała się być miła, czy naprawdę tak uważała? Czemu w ogóle go to obchodziło? Czemu tak bardzo liczyło się dla niego, co sądzi o nim córka Paula?

Den odsunął tą myśl od siebie, wysiadając z ciężarówki. Dziewczyna szybko do niego dołączyła, przewieszając plecak przez ramię. Kiedy dołączyli do grupy myśliwych, powitał ich kapitan: −

Kapitanie Salvatore – odparł Beck. – Jakie nowiny?

−

Powiedziano nam, że w tym rejonie jest wzmożona

demoniczna aktywność, która ogniskuje się w tym budynku. Uznaliśmy, że sprawdzimy tę lokalizację i zobaczymy, co z tego wyniknie. Znasz to miejsce? −

Wraz z Paulem polowaliśmy tu na demony ogniowe. Często

można się tu również natknąć na Trójkę. −

Jesteś uzbrojony?

−

Tak – odparł chłopak, klepiąc jeden z końców stalowej rury,

jaka wystawała z jego worka. −

Miałem na myśli broń palną.

−

Preferuję ten rodzaj zimnej stali – wyjaśnił Den.

−

Twój wybór. – Teraz Salvatore zerknął na Riley. – A ty?

−

Mam wodę święconą. Tę prawdziwą – odpowiedziała

dziewczyna. – I naprawdę szybko biegam. Kapitan uśmiechnął się kącikiem ust. −

Cóż, mając po swojej stronie takie talenty, jak moglibyśmy nie

wygrać? −

Jesteśmy już w komplecie, czy pozostała część drużyny jest

jeszcze w drodze? – spytał Denver. −

Sprawdzają zgłoszenie niedaleko uniwersytetu w północnej

części miasta. To naprawdę poważna sprawa, więc zaangażowaliśmy w

nią większe siły. Jeśli napotkamy tu na duży opór, wezwiemy posiłki. −

Brzmi jak konkretny plan – zauważył Beck. – Wejście

znajduje się na tyłach. Dzięki temu nie będziemy musieli wspinać się do górnego okna. −

Dzięki temu ramię mnie nie zabije.

−

Będziecie tego potrzebować. – W tym momencie podano mu

czarną czapkę z daszkiem, na której widniało logo świętego Jerzego oraz smoka. – Ma wbudowane w siebie światło. Dzięki temu będziecie mieć wolne dłonie. Den przyjrzał się gadżetowi. Główną lampkę zamontowano z brzegu, a dwie pod spodem. Chłopak zaczął włączać je i wyłączać, kiwając z aprobatą głową. Zdjął daszek z godłem „Braves”, który schował w worku, i wdział na siebie nowe okrycie głowy. Rozbawiło go, kiedy Riley dostała taką samą zabawkę. −

Macie naprawdę fajne gadżety – przyznał.

Salvatore uśmiechnął się. −

To jedna z zalet wspierania Stolicy Apostolskiej.

−

Nigdy bym się wśród was nie odnalazł. Za dużo przeklinam.

W oczach kapitana pojawił się dziwny błysk. −

My też to robimy, kiedy nie słucha nas nikt ważny.

Den poprowadził ich chodnikiem do zachodniej części budynku, ignorując spojrzenia ciekawskich przechodniów. Znajdowało się tam ukryte wejście, mimo iż zostało zablokowane. Nad nim mieściło się okno, które stanowiło najlepszą metodę na dostanie się do środka. −

Zgodnie ze swoim zwyczajem, łowca wykonał obrót o sto

osiemdziesiąt stopni, aby rozejrzeć się po okolicy. Stwierdził obecność

kilku hałaśliwych osób. Zacisnął zęby, unosząc swoją torbę, a potem podciągając się na występ ulokowany ponad wejściem. Jego ramię ogłosiło, że to głupi pomysł, wysyłając falę okropnego bólu ku opuszkom jego palców, znieczulając je. Chłopak zebrał się w sobie. Na szczęście proszki przeciwbólowe spełniały swoje zadanie. Sklepienie ugięło się pod jego ciężarem. −

Uważajcie – ostrzegł. – Ta rzecz jest już na wykończeniu.

Myśliwi wciągali się na parapet jeden za drugim. Pozostała tylko Riley. Beck mógł stwierdzić, iż zastanawiała się nad zasadnością tej przygody. −

No i? – powiedział, próbując nadać tonowi swego głosu

neutralne brzmienie. Den chciał, aby dziewczyna podjęła tę decyzję samodzielnie, nie robiąc tego tylko po to, aby udowodnić coś jemu i pozostałym. Na jej obliczu wciąż gościła determinacja, kiedy sięgała w górę, ujmując prawą dłoń przyjaciela. Beck podciągnął ją, zauważając, że łowczyni starała się ze wszystkich sił oszczędzać jego lewe ramię. Chwilę zajęło jej złapanie równowagi. −

Jesteś pewien, że to coś nas utrzyma? – spytała z troską.

−

Wkrótce się dowiemy.

Odsunąwszy się ostrożnie od występu, Den odsunął na bok kawałki sklejki, jakie przysłaniały okno. To właśnie tędy on i Paul weszli tu dwukrotnie podczas ostatnich dwóch wizyt w budynku, a wygląd wnętrza sugerował, że był on faworytem okolicznych bywalców. −

Pójdę przodem – powiedział, głównie dlatego, że znał to

miejsce i chciał, aby Riley szła w szeregu między myśliwymi.

Jeśli coś pójdzie nie tak, łowca będzie musiał zaufać, że ocalą jej życie. Gdyby ten dupek, Amundson, był tu teraz, córka Paula siedziałaby właśnie w furgonetce. Beck

przeszedł

przez

dziurę,

wkraczając

do

ciemnego

pomieszczenia. Z doświadczenia wiedział, że znajdowała się tu masa śmieci, które tworzyły chyba z milion potencjalnych kryjówek, nawet dla tak dużego demona jak Trójka. Przypomniawszy sobie o funkcji czapki z daszkiem, włączył światło. Rzuciło ono naprzód podłużną łunę niczym latarka na kasku górnika. −

Nieeeeźle – rzekł do siebie chłopak.

−

Muszę sobie taką wytrzasnąć.

Obróciwszy się na lewo, a potem na prawo, Denver z rozkoszą odkrył, że czapka świetnie spisuje się w oświetlaniu okolicy. Nie dawała tak jasnego blasku jak latarka, ale nie angażowała rąk, co było cenne, jeśli chciało się skorzystać ze stalowej rury. Mężczyzna zaczekał, aż pozostali wgramolą się przez okno. −

Wow, co za zapach – skomentowała Riley, machając sobie

ręką przed nosem. – Czyżby każdy z Atlanty wykorzystywał to miejsce jako toaletę? Beck poruszał się naprzód bardzo ostrożnie, uważając, gdzie stawia stopy. Wokoło walało się potłuczone szkło. −

Uważaj, którędy idziesz, dziewczyno – ostrzegł ją.

Brudne promienie słońca sączyły się przez szczeliny w zabitych deskami oknach, ledwo co dając taką poświatę jak lampki na czapkach drużyny, których rozbłyski tańczyły wokoło niczym podekscytowane świetliki.

Riley

pisnęła

cicho,

kiedy

coś

zanurkowało

ku

niej

ze

zdezelowanego sufitu, przefruwając na prawo od jej głowy i zmierzając ku najbliższej plamie słońca. Był to ptak. Kolejny dołączył do niego chwilę później. Tym razem dziewczyna wykonała unik. −

Przepraszam – powiedziała. Beck nie musiał wcale odwracać

się za siebie, aby wiedzieć, iż jej buzia będzie teraz czerwona od skrępowania. – Po co gromadzić tu te wszystkie graty? −

Trójka wpadła w szał we wnętrzu budynku. Zabiła kilku

miejscowych. Właściciele nie mogli znaleźć nikogo, kto by tu posprzątał, a zatem wyprowadzili się. −

Rozumiem dlaczego.

Mniej więcej czterdzieści stóp dalej Den znalazł brudne posłanie, które służyło komuś za piekielne legowisko. −

Dom, słodki dom – wymamrotał pod nosem.

Niedaleko od prowizorycznego leża znajdował się rozklekotany stół utworzony ze zniszczonych pudeł, a tuż obok niego plastikowe krzesełko ogrodowe. Nigdy nie przestało pasjonować Becka, jak ludzie próbowali radzić sobie z tym, co mają. Widział już takie rzeczy, kiedy był za Oceanem. Kobieta mogła zamieszkiwać brudną chatę, a i tak zamiatała ją, dbając o czystość. Wygląd miejsca sugerował, że lokator nie zatrzymał się tutaj tylko na moment. Riley podniosła leżącą na stoliku gazetę. −

Styczeń. Tego roku – powiedziała. – Plus dodatki.

Światło na daszku łowcy padło na coś interesująco białego. Chłopak podszedł bliżej. Tylko nie teraz.

−

Młody mężczyzna wyłączył latarkę na czapce, po czym zwrócił

się w stronę pozostałych. −

Mamy tu ciało. – Następnie skoncentrował uwagę na osobie

Riley. – To niezbyt atrakcyjny widok. Jesteś pewna, że chcesz to zobaczyć? Jej zmarszczone brwi świadczyły o tym, że dziewczyna zmaga się z odpowiedzią. −

Jeśli chcesz się wycofać, nie będziemy źle o tobie myśleć –

powiedział po cichu kapitan. Podobne stwierdzenie sprawiło, że zapunktował u Denvera. −

Zgadzam się.

Łowczyni głośno przełknęła ślinę. −

To właśnie codzienność łowców – odpowiedziała. – Poradzę

−

To naprawdę córka Paula.

sobie.

Łowca skierował kroki ku zwłokom, włączając światło i klękając w pobliżu stosiku uformowanego z kości. Na części z nich znajdowała się zaschnięta krew, ale przeważnie były starannie oczyszczone. Czaszka leżała około cztery stopy na lewo, a puste oczodoły gapiły się w próżnię. Kapitan uklęknął obok kupki kości, po czym przemieścił jedną z nich koniuszkiem swego służbowego rewolweru. −

Ślady po zębach. Bardzo duże. Należą zapewne do Trójki. –

Myśliwy wstał z posadzki, przekładając broń do lewej ręki i odsuwając się na bok. − zajmie.

Zadzwonię do ratusza. Niech wyślą tu kogoś, kto się tym

−

Czy istnieje jakiś sposób na to, aby policja ustaliła, czyje to

zwłoki? – zapytała słabym głosikiem Riley. – By móc powiadomić rodzinę tej osoby? −

Odzież zniknęła dawno temu, a zatem nie można ustalić

tożsamości. Będzie dla nich Johnem Bezimiennym – odparł Beck. Tak wyglądała brutalna prawda. - Policja nie będzie zawracać sobie głowy czymś takim. Za dużo żyjących ludzi stwarza kłopoty, aby martwić się trupami. Blackthorne nabrała drżący oddech. −

To takie... smutne.

−

Tak to już jest, dziewczyno. Popełniasz błąd, a później

umierasz. Jeśli masz szczęście, ktoś będzie opłakiwał cię na twoim grobie. Kiedy zostawili zwłoki w spokoju, Beck poprowadził orszak głębiej do wnętrza budynku, gdzie panowały jeszcze większe ciemności, a podłogę pokrywały niezliczone ilości szczątek organicznych. Część sufitu załamała się, a powywracane meble leżały w tych miejscach, w których porozrzucali je walczący o życie ludzie. Den miał zamiar przejść przez całą długość pomieszczenia, ale zatrzymał się koło schodów. Światło z daszku pozwoliło odkryć obecność śladów wiodących wśród kurzu na trzecie piętro i nie wyglądały one na ludzkie. Beck uniósł dłoń i pozostali natychmiast się zatrzymali. Następnie wskazał dłonią swoje znalezisko. −

Lepiej, jeśli od tej pory zachowamy ciszę – powiedział,

adresując to głównie do córki Paula. Ta przytaknęła, zaciskając mocno w dłoni sferę z wodą święconą. Chłopak zaczął brnąć przed siebie, wkładając maksimum wysiłku w to, by nie narobić hałasu. Było to praktycznie niemożliwe. Mimo iż

stopnie same w sobie okazały się stabilne, to ścielące się na nich śmiecie skrzypiały głucho pod stopami. Kiedy Denver dotarł do trzeciej kondygnacji, pochwycił nozdrzami zapach świeżych odchodów demona. Nie kłopotał się uświadamianiem innych – sami zdołają to zarejestrować. Zerknięcie na prowadzące na czwarte piętro schody przyniosło rezultat w postaci braku śladów łap. Panowały tu jeszcze większe ciemności, jako że wszystkie okna przesłonięto dyktą. Była to idealna kryjówka dla Trójki. −

Którędy? – zapytał cicho kapitan.

−

W lewo – odpowiedział Beck, powołując się raczej na instynkt

niż cokolwiek innego. W ten sposób dostaną się do przedniej części budynku. Jeśli nie natkną się po drodze na demona, cofną się w kierunku wyjścia. Teren nie wyglądał inaczej niż niższe piętra. Krajobraz tworzyły w większości zdezelowane meble. Był tu kalendarz na biurko. Czyjeś rodzinne zdjęcie. Zgnieciony kubek po kawie. Riley trzymała się bliżej niego niż pozostałych. To zaskoczyło chłopaka, który podejrzewał, iż uzna, że jest bezpieczniejsza z myśliwymi i ich spluwami. Kiedy stanęła na czymś i o mały włos nie straciła równowagi, Den złapał ją za ramię, by mogła ją odzyskać. Jego uszu dobiegło ściszone „dziękuję”. Mimo iż było tu raczej chłodno, po boku twarzy łowczyni ściekała strużka potu. Harper wymaga od niej zbyt wiele. Nie jest na to gotowa. Ale czy którykolwiek łowca naprawdę był na to gotowy? Co jeśli dziewczyna zetknie się z taką sytuacją samodzielnie i nie będzie wiedziała, jak sobie poradzić? Słysząc jakiś cichy odgłos, Beck zatrzymał się, dając pozostałym

znak ręką, aby mieli się na baczności. Bulgot. Warkot. Dźwięk poruszającej się w sąsiednim pomieszczeniu postaci. Chłopak poklepał się kilkakrotnie po uchu, po czym wskazał właściwy kierunek. Salvatore przytaknął. Orszak brnął ostrożnie naprzód, przemieszczając się między gruzowiskiem. Myśliwi również się rozdzielili. Müller oraz Corsini szli na lewo od łowcy, kapitan zaś na prawo. Kogoś mu brakowało. Zerknąwszy przez ramię, odnalazł zwracającą się do niego plecami Riley, która gapiła się w kierunku odległych drzwi. −

Dziewczyno? – wyszeptał.

Łowczyni idealnie odwzorowała jego sygnały: poklepała się kilkakrotnie po uchu, po czym wskazała palcem sąsiednie pomieszczenie. Ech, do diaska. Jeden demon znajdował się przed nimi, jeden za nimi. Zostali zamknięci w potrzasku.

Ro z d z i a ł 2 0 Riley otarła rękawem zdobiący jej czoło pot, czując, jak panika zaczyna płynąć jej żyłami. Nie było tu zbyt wiele demonów, a towarzyszyło jej przecież czterech mężczyzn, z których każdy uchodził za profesjonalistę. Myśliwi zaopatrzyli się w broń ze specjalnymi pociskami, zatem sytuacja ani trochę nie przypominała tej w Świątyni. Dziewczyna

automatycznie

wstrzymała

oddech,

kiedy

w

ulokowanych naprzeciwko niej drzwiach pojawił się futrzasty demon. Była to jedna z dorosłych Trójek, cechujących się podwójnym uzębieniem. Mięśnie grały pod jego czarnym futrem, a oczy lśniły niczym dwa lasery. Wokoło rozległ się demoniczny warkot. −

Jest ich więcej niż dwa – powiedział Beck.

−

Zgadzam się z tą teorią – odparł Salvatore. – Zarządzam

odwrót w kierunku drzwi. Niedaleko znajdują się ludzkie siedziby, więc ostrożnie z ogniem, panowie. – Kapitan uruchomił swoje walkie-talkie. – Drużyna Gabriela do drużyny Angelusa. Weszliśmy w kontakt ze zbyt dużą ilością pomiotów Piekła i potrzebujemy wsparcia. – Elias mówił to tak spokojnie, jakby nie chodziło wcale o rozwścieczone demony. Nagle rozległ się głos Amundsona: −

Do drużyny Gabriela, odbiór. W której dokładnie części

budynku się znajdujecie? −

Na trzecim piętrze. Zamierzamy zejść piętro niżej i skierować

się ku zachodniemu wyjściu. W półmroku zalśniły kolejne przenikliwe laserowe oczy. −

Odbiór – odpowiedział Amundson zdawkowo. – Drużyna

Angelusa przewiduje stawienie się na miejscu za dziesięć minut. Było to równe wieczności, kiedy przebywało się w budynku pełnym wygłodniałych stworów z Piekła rodem. −

Rzucajcie przed siebie śmieciami, to je spowolni –

zasugerował Beck. Riley przytaknęła, ostrożnie umiejscawiając sferę z wodą święconą w swoim plecaku, po czym zaczęła się cofać, stawiając każdy pojedynczy krok niezwykle powoli i uważnie analizując otoczenie w celu oceny zagrożenia. Dziewczyna ciskała przed siebie wszystkimi napotkanymi po drodze przedmiotami: kawałkami zniszczonej sklejki, zniszczonymi krzesłami i Bóg jeden raczy wiedzieć, czym jeszcze. Müller kroczył teraz u jej boku, osłaniając ją za pomocą broni. Dzięki, Harper. Naprawdę potrzebowałam tego doświadczenia. Dwie grupy dotarły do schodów w tym samym czasie. Denver zbiegł na drugie piętro, ale postawił na nim jedynie kilka kroków i wrócił pędem na górę. −

Kolejne demony czekają na nas na dole.

Chór skowytów rozległ się w powietrzu, brzmiąc niczym antyczny, bojowy, demoniczny okrzyk, podczas gdy zwarta ściana futrzanych ciał wyłoniła się z ciemności. Myśliwi otworzyli ogień, a błyski wystrzałów na moment oświetliły pomieszczenie. Riley skuliła się, słysząc odgłosy wydawane przez broń palną, a w nosie zakręciło jej się od odoru piekielnych stworów. Kilka stóp na lewo od niej Trójka zarobiła kulkę w pierś, upadając na posadzkę. Kolejna bestia dołączyła do niej zaledwie chwilę później. Potem następna. Ewakuacja schodami odbywała się strasznie powoli – balustradki zniknęły, a zatem Blackthorne musiała korzystać z oparcia w postaci

zakurzonej ściany. Jej serce waliło tak mocno, że szumiało jej w głowie. Niewątpliwie zaczynał się kolejny atak paniki. Łowczyni krzyknęła na znak ostrzeżenia, kiedy jedna z Trójek rzuciła się za nimi schodami, a jej kły błyszczały w świetle rzucanym przez zamontowane w czapkach lampki. Beck trafił ją w czaszkę stalową rurą. Demon sturlał się na dół po stopniach, wzbijając w powietrze chmurę duszącego kurzu. −

Nie zatrzymujcie się! – zachęcił ich Den.

Z walkie-talkie kapitana wydobyły się jakieś słowa. −

Zostało dziewięć minut do przybycia na miejsce oczekiwanych

posiłków – zawołał Elias, odblokowując magazynek w pistolecie i zamieniając go na nowy. – Musimy znaleźć miejsce, w którym moglibyśmy się bronić, aby zyskać tym samym na czasie. −

Dach – stwierdził Beck. – To nasza jedyna szansa.

Mimo iż demoniczna kompania deptała im po piętach, żadne więcej stwory nie zagradzały im drogi na górę. Nim znaleźli się wreszcie na piątym piętrze,

Müller poprosił o pozwolenie krycia ich tyłów,

podczas gdy reszta drużyny będzie torować sobie drogę na dach. −

Trzymamy się razem – odpowiedział jego zwierzchnik.

−

Ale, proszę pana...

−

Nie! Nie popełnimy już błędów, jakich dopuściliśmy się w

Barcelonie – rzekł Salvatore. W Barcelonie? Być może chłopcy z Watykanu nie byli tak nieomylni, jak dziewczyna sądziła.

Kiedy orszak znalazł się na ostatnim piętrze, Beck zaczął szukać drzwi wiodących na dach. Rozrzucał meble na boki, a światło rzucane przez lampkę zamontowaną na czapce tańczyło szaleńczo, kiedy miotał się wokoło. Co jeśli ich nie znajdzie? −

Mam! – zawołał.

Riley o mały włos nie zaszlochała z radości. Od tego momentu schodki się zwężały, zakręcając w prawo. Drzwi zostały usytuowane na samym ich szczycie. Den obejrzał się przez ramię, a na jego twarzy lśnił pot. Jego oddech stał się urywany. Łowczyni wiedziała, jakie myśli zaprzątały teraz jego umysł. Zastanawiał się, co znajdowało się na dachu? Więcej Trójek? A może coś gorszego, co tylko tam na nich czekało? Corsini wyminął Blackthorne, dołączając do łowcy. −

Idziemy razem na górę – powiedział. – To rozkaz kapitana. –

To rzekłszy, zaoferował Beckowi pistolet. Tym razem chłopak nie wzgardził podarunkiem. −

Trzymaj – powiedział Den, podając przyjaciółce stalową rurę.

– Wiesz, jak je nią powalać. Riley wiedziała. W Świątyni zabiła przecież Trójkę składanym krzesełkiem, a rura stanowiła o wiele lepszą broń. Denver odbezpieczył spust, przekręcił bębenek, po czym użył stalowo zakończonego buta, aby otworzyć drzwi kopniakiem. Te zaskrzypiały na zardzewiałych zawiasach, piszcząc niczym kot, który dostał się pod koła ciężarówki. Beck wszedł jako pierwszy, Corsini za nim. Blackthorne uczyniła krok naprzód, ale Müller złapał ją za ramię.

−

Zaczekaj, proszę.

Dziewczyna zmusiła się do trwania w pogotowiu. Jej umysł zaczął odtwarzać w pamięci wrzaski ze Świątyni, tworząc projekcję odgłosu rozrywanych przez demony ciał Dena i Corsiniego. Nic podobnego się nie wydarzyło. Nadal trwała cisza. Piekielne stworzenia choć na moment się wycofały. Czemu jest tak cicho? −

Beck? – Żadnej odpowiedzi. – Beck! – wrzasnęła dziewczyna.

−

Czysto! – odkrzyknął chłopak.

Dzięki Bogu. Łowczyni robiła wszystko, co w jej mocy, aby iść jak najszybciej przed siebie.

Müller kroczył tuż za nią. Kapitan szedł jako ostatni,

dzierżąc w dłoniach jakieś rupiecie. Kiedy drzwi się za nimi zatrzasnęły, Salvatore podparł je kawałem drewna. −

To nie zatrzyma ich na długo – przyznał.

−

Ile ich widziałeś? – zapytał Beck, wyglądając znad krawędzi

−

Naliczyłem osiemnaście, ale wiem, że jest ich więcej –

dachu.

odpowiedział kapitan. −

Czemu się tak zachowują? – Chciał wiedzieć Corsini.

Wydawał się najbardziej rozstrojony emocjonalnie ze wszystkich myśliwych, ale musiał przecież myśleć o swym nienarodzonym dziecku. – Myślałem, że łowcy... – W tym momencie pochwycił spojrzenie Denvera i szybko zamknął usta. −

Zmyślają historyjki o współpracujących ze sobą demonach,

ponieważ nie umieją sobie z nimi poradzić? Cóż, wygląda na to, że

nareszcie poznałeś prawdę, myśliwy. A prawda was wyzwoli. Był to jeden z ulubionych cytatów Paula Blackthorne'a. W tym wypadku prawda przedstawiała się tak, iż zostali odcięci na dachu pięciopiętrowego budynku, nie mogąc zejść na dół, chyba że chcieli przedzierać się przez morze wściekłych demonów. Z jakiegoś powodu Riley uznała, że piekielne bestie nie sprawdzą znaku na jej dłoni, zanim ją zjedzą. Salvatore odezwał się do krótkofalówki: −

Drużyno Angelus, za ile będziecie?

−

Za siedem minut – brzmiała zdawkowa odpowiedź.

−

Jesteśmy na dachu. Zrozumieliście?

−

Odbiór.

W powietrzu rozległ się głuchy łoskot, kiedy coś rzuciło się z całej siły na drzwi. −

To miejsce jest równie dobre jak każde inne – zawyrokował

Beck, odnosząc się do swojej pozycji na przedzie budynku. – Będziemy mieli stąd czystą linię strzału. Kapitan bez wahania się z nim zgodził. −

Kiedy drużyna dotrze na miejsce, oczyszczą dla nas drogę i

będziemy mogli zejść na dół. Ci kolesie mają plan. Przyjdą po nas posiłki. Uda się. Orszak zajął obronną pozycję w rogu dachu, gdzie spotykały się boczne oraz przednia ściana. Zgodnie z sugestią kapitana, dziewczyna nakreśliła linię z wody święconej na planie średniej wielkości okręgu o promieniu mniej więcej piętnastu stóp. Będąc mniej więcej w połowie

zadania, wydobyła z plecaka nową sferę i ponownie zabrała się do pracy. Kiedy się z nim uporała, mężczyźni znajdowali się już na swoich pozycjach, a przed nimi leżały plecaki z ekwipunkiem myśliwych. Chłopcy z Watykanu wydobyli z nich dodatkową amunicję, czekając na to, co miało zaraz nastąpić. Coś ponownie uderzyło z hukiem w drzwi. Beck wyciągnął swoją komórkę, wybierając na klawiaturze czyjś numer. −

Jackson? Potrzebujemy pomocy. – Śpiesznie opisał całą

sytuację. – Nie wchodź do budynku. Aż roi się w nim od demonów. – Drugi z podróżników musiał najwyraźniej spytać o myśliwych. – Za około pięć minut. Jeśli załatwisz nam wsparcie na ulicy, będzie cudownie. Tak... do potem. Den nigdy nie używał słów „do widzenia”. Ten jeden jedyny raz łowca mógł marzyć o tym, aby odstąpić od reguły. Gdy tylko chłopak zawiesił połączenie, wyświetlacz jego telefonu ponownie rozbłysł. −

Halo? O... cześć. – Przysłuchiwał się czemuś z uwagą, nie

spuszczając wzroku z drzwi. – Dzięki za cynk, stary. Jestem twoim dłużnikiem. A co ja robię? Jestem na szczycie pełnego Trójek budynku. Jak ci mija dzień? Jak może być do tego stopnia spokojny? Kolana Riley trzęsły się tak mocno, iż ona sama ledwo stała. Coś sprawiło, że odwróciła się w bok, wiedziona zapewne instynktem. Futrzany pysk wyjrzał znad krawędzi ściany, a jej właściciel wbijał się szponami w cegły, szukając miejsca oparcia.

Jakim cudem to coś tu wlazło? Z wyraźnym wysiłkiem, stwór wdrapał się na przeszkodę tuż za plecami

Dena.

Chłopak

nadal

prowadził

rozmowę,

całkowicie

nieświadomy zagrożenia w postaci stania się czyimś lunchem. Zanim bestia zdołała wczołgać się na dach, łowczyni zdzieliła ją stalową rurą. Zęby posypały się we wszystkie możliwe strony, trafiając także w Blackthorne, po czym demon zniknął z pola widzenia, ślizgając się desperacko pazurami po murze i tracąc punkt zaczepienia. Poniżej rozległy się wrzaski, kiedy grawitacja zrobiła swoje. Kiedy Riley wyjrzała znad krawędzi dachu, cielsko bestii leżało na asfalcie. Gapie wskazywali je palcami, a niektórzy robili fotki aparatami w komórkach. Beck pożegnał się z rozmówcą, rozłączając się. Kiedy odzyskał wcześniejszą czujność, łowczyni poleciła mu, by zerknął na dół, wykonując sugestywne machnięcie stalowym przedmiotem. Kiedy chłopak poszedł za jej radą, zamrugał ze zdziwieniem powiekami. Następnie uśmiechnął się i skierował kciuk do góry. −

Świetna robota. Przypomnij mi, żebym cię nie wkurzał.

Jeszcze zechciałabyś użyć tego na mnie. −

Kusząca propozycja – powiedziała dziewczyna, kręcąc głową.

Z tą drobną różnicą, że skupiłabym się na twoich kolanach. Masz za twardą głowę. Odrzwia ustąpiły pod naciskiem z zewnątrz, po czym rozpadły się w drobny mak, stanowiąc wymarzoną drogę wdarcia się na dach. Demony wylały się przez powstałą w ten sposób szczelinę. Cztery, pięć, jeszcze więcej. Myśliwi natychmiast otworzyli ogień, a atakujący kolejno upadali na ziemię. Jedna naprawdę wielka Trójka zarobiła kulkę między oczy i wylądowała na posadzce zaledwie kilka stóp od granicy bariery z

wody święconej. Jej ciałem wstrząsnęły drgawki, po czym bestia przestała się poruszać, zdychając. Nic nam nie będzie. Myśliwi je zastrzelą, a potem się stąd wydostaniemy. Cielskiem demona ponownie targnął skurcz, a po chwili stwór sadowił się już na pośladkach. Gębę przesłaniała mu czarna krew. Czerwono-żółte ślepia ponownie rozbłysły, kiedy stopniowo wracało w nie życie. Wyjąc z wściekłości, Trójka zamachała tuż nad głową opatrzonymi w szpony łapami . −

Ale przecież ją zastrzeliłeś! – Nie wierzyła Riley.

Pocisk został umaczany w wodzie poświęconej przez samego Papieża. Żaden piekielny pomiot nie zdołałby tego znieść. −

Powinien nie żyć.

Salvatore wpakował kolejne trzy kulki w niezłomnego stwora. Bestia zachwiała się, ale nie runęła na ziemię. Nie mogła zginąć, ponieważ była już jedynie zwłokami. −

Och, do licha. Demony zombie? Zabierzcie mnie stąd! –

wrzasnął Beck. Kolejne martwe Trójki podnosiły się z posadzki, a w ich oczach płonął dziwny żółty ogień. −

Przestańcie je obstrzeliwać, nim nie dotrą do bariery z wody

święconej – zakomenderował Elias. – Oszczędzajcie amunicję. −

To epicka klęska – powiedział Den, mając na myśli krajobraz

dachu. Jeśli Beck jest przerażony, naprawdę mamy kłopoty.

Niebo nie pozwoli Blackthorne zginąć. W przeciwnym wypadku, jak niby miałaby zapobiec końcowi świata? Teraz brzmię jak Simon. Chłopak był niezaprzeczalnie pewien, że wiara zachowa go od złego, tymczasem aniołowie mieli inne plany. −

Czy widziałeś kiedyś coś takiego? – spytał Den.

Kapitan myśliwych zaprzeczył ruchem głowy. −

To nowe oblicze zła.

Na czole Riley pojawiła się zmarszczka, kiedy ona sama analizowała treść tego wyznania. Demony zachowywały się zupełnie niewłaściwie. Nie krzyczały „córka Blackthorne'a”, do czego dziewczyna zaczęła się już przyzwyczajać, ilekroć spotkała któregoś z nich. Nie liczyło się, czy były to te najmniejsze dzieci Piekła, czy Piątka. Wszystkie to robiły. Te nie zwracały na nią uwagi. −

Ich oczy są jakieś inne. Są żółte – stwierdziła łowczyni.

Beck wymamrotał coś pod nosem na znak zgody. −

Nie sądziłem, że Lucyfer posunie się do takiej kreatywności.

Piekielne pomioty ryknęły, ale nie zaczęły lamentować, jak czyniły to zawsze, kiedy ktoś wymawia imię ich Pana. Wyglądało na to, że ich rany przestały krwawić, a Riley mogłaby przysiąc, iż czuje zapach rozkładających się ciał. −

Lucyfer to mięczak! – krzyknęła dziewczyna. Nie doczekała

się żadnej reakcji. – Nie sądzę, aby ci tutaj pozostawali pod jego wpływem. −

Muszą być sługami Księcia – sprzeczał się Salvatore.

−

Czemu zatem nie boją się jego imienia? – dopytywała

Blackthorne. Zanim kapitan zdołał coś odpowiedzieć, zgłosiła się jego krótkofalówka. −

Drugi oddział już się zbliża – ogłosił.

Demony nadal zajmowały stosowne pozycje za barierą z wody święconej. −

Co one wyprawiają? – zapytała Riley. – Mogą wedrzeć się do

środka, jeśli tylko zapragną. Na co czekają? Beck przeklął pod nosem. −

Ech, nie rozumiesz? Wykorzystują nas, aby ściągnąć tu

pozostałych. Jesteśmy cholerną przynętą! Kapitan natychmiast wykręcił się w jego stronę na pięcie. −

Twoim zdaniem to zasadzka na drugi oddział?

−

A czemu nie? Skoro mogą sforsować barierę w każdej chwili,

czemu się wstrzymują? −

Proszę pana, myślę, że łowca ma rację – rzekł Müller.

Zwierzchnik chłopców z Watykanu wymamrotał coś pod nosem, po czym włączył krótkofalówkę. −

Tu drużyna Gabriela. Nie wchodźcie do budynku, powtarzam,

nie wchodźcie do budynku. Wyślijcie pięcioosobowy oddział do zachodniego wejścia, aby zapobiec wydostaniu się demonów na ulicę. Używajcie jedynie granatów z wodą święconą. Amunicja nie zdaje egzaminu. Po drugiej stronie zapadła cisza, kiedy Amundson przyswajał sobie kłopotliwe wieści.

−

Rozumiem, drużyno Gabriela. Wysłano do was pięć wozów

strażackich, w tym jeden z drabiną. Elias wyjrzał znad krawędzi dachu. −

Musimy to nieco usprawnić. Dostarczcie nam liny, a

zjedziemy po nich na dół. Co takiego? −

Eeee. - Blackthorne podniosła rękę, zupełnie jak na lekcjach.

– Zjeżdżanie po linie nie stanowi jednej z mych umiejętności, chłopcy. Salvatore nie omieszkał odnotować tego w pamięci. −

Zapomnijcie o linach. Przygotujcie brezentowe płachty.

Brezentowe płachty? Co to oznaczało? Gardłowe warkoty ze strony ich obserwatorów przybrały nieco na sile, zupełnie jakby demony uzmysłowiły sobie, że ich ofiary zaraz się ulotnią. Oddech łowczyni stawał się coraz bardziej urywany, wraz z każdym ruchem klatki piersiowej. Nie panikuj. Oddychaj. Oddychaj. Nie umrzemy. Beck zbliżył się do niej, dotykając jej ramienia. −

Trzymaj się, dziewczyno, już prawie się stąd wyrwaliśmy –

powiedział po cichu. Pewność w jego głosie podziałała na nią pokrzepiająco, co spowodowało, że dziewczyna poluzowała uścisk na stalowej rurze. Kiedy od strony ulicy dobiegły jej uszu krzyki, Blackthorne wyjrzała znad krawędzi dachu. Cielsko demona zniknęło z jezdni.

Dziewczyna wątpiła, by ktokolwiek postanowił zabrać je do domu jako pamiątkę. Pisk opon obwieścił przyjazd czterech czarnych vanów. Drzwi pojazdów otworzyły się i wylali się z nich mężczyźni, którzy poruszali się z największą możliwą prędkością. Łowczyni spostrzegła również gnających ulicą Remmersa oraz Jacksona. Potem jej oczom ukazała się jasna czupryna Simona. Łowcy dołączyli do myśliwych, próbując chronić niczego nieświadomych mieszkańców Atlanty od wkroczenia do strefy wojny. Warkot za plecami Riley przybrał na sile, w związku z czym odwróciła się, by zobaczyć, że demony ruszyły naprzód. −

Spokojnie – doradził Salvatore. – Sforsowanie bariery zajmie

im nieco czasu. Czując przypływ paniki, Riley popatrzyła w dół, stwierdzając, że coś dużego i białego jest właśnie rozwijane na środku ulicy, stopniowo przekształcając się w gigantyczny kwadrat. Był to ogromny brezent. Myśliwi rozlokowywali się po jego bokach, chwytając tkaninę w dłonie. Wtedy, jeden za drugim, wznieśli wyczekująco wzrok ku górze. Walkietalkie kapitana ożyło. −

Brezentowa płachta jest już gotowa, drużyno Gabriela –

ogłosił Amundson. – Czekamy, aż będziecie gotowi. −

Świetnie. Rozpoczynamy ewakuację – rzekł Elias.

−

Jeśli wydawało im się, że zmuszą ją do skoczenia z dachu...

−

Nie, nie ma mowy – powiedziała dziewczyna, cofając się.

Beck natychmiast znalazł się u jej boku. Mimo jej protestów, ściągnął jej z głowy daszek, który odrzucił na bok, po czym wyjął jej z rąk stalową rurę, która upadła niedaleko jego marynarskiego worka.

−

Riley?

Łowczyni nic mu nie odpowiedziała, zbyt przerażona tym, co stanie się, jeśli to uczyni. Po jej ciele przebiegły ciarki, a oddychanie przychodziło jej z coraz większym trudem. −

No dalej, dziewczyno – zachęcił ją łowca. – Trzymaj się

rękoma plecaka i przyciągnij go mocno do klatki piersiowej. Potem skocz. Wszystko będzie dobrze. −

Nie mogę – upierała się Riley.

Demony ustawiły się w kręgu. Któryś z nich zawył, po czym dołączyły do niego kolejne bestie, aż ich wrzaski zaczęły rozbrzmiewać chórem. Pierwsza z Trójek uderzyła w barierę, zataczając się i skowycząc, kiedy dotknęła jej woda święcona. Potem kolejny stwór poszedł w jej ślady. A potem następny. −

Tarcza ochronna kiedyś upadnie, a wówczas wszyscy zginą.

−

Musisz już iść! – ponaglił ją Beck, podnosząc ją z ziemi.

Syknął z bólu, kiedy jego ramię zareagowało na niespodziewany ciężar. −

Och, Boże, nie rób tego! – łkała Riley.

Den musiał chyba zobaczyć, jak bardzo przerażona jest córka jego przyjaciela, ponieważ jego oblicze złagodniało. Chłopak zbliżył wargi do jej ucha i wyszeptał: −

Ufasz mi, Riley?

W jej oczach pojawiły się łzy. Ufam? −

Tak – wyszeptała dziewczyna, trzęsąc się ze strachu.

Zawsze. Beck pocałował ją delikatnie w czoło. −

A zatem wszystko będzie w porządku – odpowiedział.

Następnie zrzucił ją z pięciopiętrowego budynku.

Ro z d z i a ł 2 1 Riley wrzeszczałaby przez całą drogę na dół, ale nie było na to czasu. Dziewczyna odbiła się raz, potem drugi i ześlizgnęła się z brezentowej płachty na ziemię, w czym pomogło jej dwóch myśliwych. W głowie jej wirowało, zatem jeden z mężczyzn musiał pomóc jej w dotarciu do krawężnika. Łowczyni opadła na beton, drżąc na całym ciele. Jej dłonie mocno ściskały plecak. Wreszcie Riley rozluźniła uścisk i przedmiot zsunął się na ziemię. Dziewczyna uniosła wzrok, słysząc skumulowane wystrzały z broni palnej. Beck zeskoczył z dachu budynku, przytulając do siebie marynarski worek. O mój Boże – wyszeptała, po czym wstrzymała oddech, kiedy chłopak leciał na spotkanie betonowej powierzchni. Młody mężczyzna wylądował, ześlizgnął się z brezentowej płachty, po czym odszedł od niej na odległość kilku kroków, krzywiąc się z bólu. Müller i Corsini byli następni. Kapitan Salvatore nie czekał, aż ostatni z myśliwych zrobi miejsce na lądowisku, ale zeskoczył z dachu, zwijając się w prowizoryczną kulę. Nad jego głową demony ustawiły się w rzędzie przy krawędzi, wyjąc z wściekłości. Den dołączył do Riley, opadając na krawężnik i wymachując ramieniem. Syknął, kiedy coś przeskoczyło mu na plecach. Następnie się wyprostował. - Nic ci nie jest? – zapytała Blackthorne. - Nic. Po prostu muszę skończyć z tymi głupotami. Przez to ramię boli mnie jak wszyscy diabli. – Chłopak popatrzył w kierunku swojej towarzyszki, a na jego obliczu malowała się troska. – Przepraszam cię za to na dachu, ale nie było innego wyjścia.

- Wiem. Łowczyni nigdy samodzielnie by się na to nie zdecydowała, chyba że któryś z demonów próbowałby ją zjeść. Poza tym Beck ją pocałował, cóż, w pewnym sensie. To było... interesujące przeżycie. Być może nie żywił do niej aż tak głębokiej urazy. Wyjąwszy ze swojego plecaka butelkę z wodą, Riley upiła pokaźny łyk, próbując powstrzymać dłonie od drżenia. Poniosła klęskę. Następnie podała napój Denverowi. Tak jak liczyła, chłopak zaczął grzebać w swojej torbie, wyciągając stamtąd fiolkę z proszkami przeciwbólowymi. Położył jeden z nich na dłoni, po czym połknął, popijając go resztką płynu. Myśliwski, umiejący świecić daszek powędrował w kierunku Blackthorne. Uznałem, że być może chciałabyś go zatrzymać na pamiątkę – powiedział. Na dachu aż roiło się od demonów, a on znalazł jeszcze czas, żeby podnieść czapkę. - Dzięki. Spojrzenie dziewczyny skierowało się ponownie w stronę szczytowej części budynku: piekielne stwory przestały być widoczne, zapewne przegrupowując się i czekając na inną okazję do schwytania swych niczego się nie spodziewających ofiar. - Myśliwi nie chcą chyba znowu wejść do środka, prawda? - W chwili, kiedy to zrobią, Trójki znikną. – Beck otarł czoło z potu swym rannym ramieniem. – W tym rejonie miasta znajduje się sieć tuneli. Stwory przeniosą się w inną lokalizację. Jackson przykucnął obok dziewczyny, puszczając jej oczko. - Latasz naprawdę nieźle, jak na łowcę.

- Tak, to jedna z moich zwariowanych umiejętności. - Jeśli chcesz, nauczę cię zjeżdżać po linie – zaoferował się Den. Łowczyni posłała mu powłóczyste spojrzenie. - Mówisz serio? - Jasne. Musisz nieco wzmocnić mięśnie górnej części ciała, ale to wykonalne. Riley odłożyła tę myśl do późniejszego rozważenia. - Musimy też kupić ci odpowiednie obuwie – dodał chłopak. – Te eleganckie buciki nie sprawdzają się w praktyce. Tego Blackthorne nie była już taka pewna. Naprawdę lubiła swoje Converse'y. - Co tu się stało? – spytał Jackson. Beck pokręcił głową. - Opowiem ci w mniej... publicznym miejscu. - Chwytam – odpowiedział drugi łowca, marszcząc czoło. – Stewart wraz z Harperem wkrótce się tu zjawią. Najpierw muszą zadzwonić z kondolencjami. Den uniósł na niego wzrok. - Kogo straciliśmy? - Toma Ashtona. Kilka Trójek zrobiło sobie z niego ucztę. - Słodki Jezu – wymamrotał pod nosem Beck. - Kto to był? – Chciała wiedzieć Riley. - Facet z wielkim wąsem – odpowiedział Jackson. - Och.

Blackthorne kojarzyła tę osobę. Ashton traktował ją z sympatią. Dziewczyna

wstała

z

krawężnika,

wiedziona

tak

silnym

pragnieniem wydostania się z tej okolicy, że potrzeba ta o mały włos kompletnie jej nie obezwładniła. Riley marzyła, aby zobaczyć się z tatą, by ten ją przytulił i powiedział, że świat nie jest wyłącznie paskudnym miejscem. Łowczyni oczywiście by mu nie uwierzyła, ale mogłaby łudzić się, że ojciec ma rację. - Idę – powiedziała. Kiedy Beck zaprotestował, że powinna zaczekać, aż zjawi się Stewart, który odwiezie ją do domu, odprawiła go machnięciem ręką. – Nic mi nie jest. Pojadę autobusem. - Jak wolisz. Gapiąc się na chłopaka, Riley starała się wymyślić, jak uzmysłowić mu, jak bardzo była mu wdzięczna za ocalenie jej życia. Mimo iż tyle się między nimi wydarzyło, Den nadal się o nią troszczył. - Dziękuję – powiedziała po prostu. - Nie ma za co – odpowiedział on. Kiedy Blackthorne torowała sobie drogę między barykadami, towarzyszyły

jej

odgłosy

wydawane

przez

migawki

aparatów

fotograficznych. Prasa znajdowała się dosłownie wszędzie. Ktoś zawołał ją po imieniu – okazało się, że to Justine, która przeciskała się przez tłum ludzi, którzy sprawiali wrażenie, jakby mieli szyje z gumy. Blackthorne odwróciła się do niej plecami, nie przerywając marszu. Jeśli reporterka stanie z nią twarzą w twarz, wpadnie w wielkie tarapaty – te, które zaowocują zapewne kolejnym artykułem w gazecie. Kolejny demon przeszłości czekał na nią na skrzyżowaniu kolejnej ulicy. To był Simon. Jego zazwyczaj lśniące żywym blaskiem błękitne oczy

wydawały się przygaszone, a wyraz twarzy sugerował, iż chłopak nie potrafi się zdecydować, czy cieszy się, że widzi Riley żywą, czy nie. Kiedy Blackthorne się do niego zbliżyła, Adler zagrodził jej drogę. - Nie widzisz, że Piekło używa cię jako swoje narzędzie?– zapytał głosem tak cichym, że ledwo dało się go usłyszeć. - Odejdź, Simon – odpowiedziała łowczyni. – Nie jestem w nastroju. Blondyn złapał ją za ramię, zmuszając tym samym, aby się zatrzymała. - Czemu stale przyciągasz do siebie demony? Gdyby myśliwi nie zjawili się na czas, ci wszyscy ludzie by nie żyli. - Tak samo jak ja, Simon. Zdaje się, że przeoczyłeś ten drobny szczególik. - Wątpię, żeby Lucyfer zrobił coś takiego jednej ze swoich służących. Dziewczyna posłała mu mordercze spojrzenie. - Kim był facet, który odwiedził cię w szpitalu, a później w domu? Chodzi mi o tego, o którym twój brat mówił, że sprawił, iż zacząłeś zachowywać się jak wariat? - Nikt mnie nie odwiedzał, poza członkami rodziny oraz ojcem Harrisonem – odpowiedział chłopak. Brzmiał na tak pewnego siebie, jakby ktoś zrobił mu pranie mózgu. - Serio? Ja cię odwiedzałam. Beck też. Zapomniałeś? Simon zamrugał powiekami.

- Próbujesz zbić mnie z tropu – odparł, zabierając dłoń z jej ramienia. - Spytaj swojej mamy. Ona cię przecież nie okłamie. Dopiero wtedy powiedz mi, z kogo Piekło robi głupka, Simonie Adler. Riley przepchnęła się obok niego, czując, jak pogarda, jaką odczuwał do niej eks, towarzyszy jej w marszowi. Dziewczyna zwolniła kroku na wysokości kolejnego budynku, ponieważ ciało bolało ją od upadku na brezentową płachtę, a wszechobecne skurcze dawały jej się mocno we znaki. Gdy kuśtykała w stronę przystanku autobusowego, jedyne, o czym mogła teraz myśleć, to Beck trzymający ją w objęciach. Łowca uśmiechał się do niej tak łagodnie, jakby zapomniał o Orim. Pocałował ją nawet w czoło. Gdyby Riley liczyła sobie nadal piętnaście lat, podobny pocałunek wywołałby w niej przypływ ekstazy. Ale nie teraz. Dziewczyna wiedziała już, jak szybko radość może zmienić się w złamane serce. Ufasz mi? – zapytał Den. Ufam. Co nie oznaczało, że to zaufanie nie przeobrazi się w łzy.

*****

Wycieczka autobusem do kompleksu mieszkaniowego byłaby nawet znośna, gdyby nie niechlujny nastolatek i jego odtwarzacz mp3. Był to naprawdę drogi sprzęt, a dzieciak naprawdę kołysał się w rytm

odtwarzanych melodii. To samo czyniła siedząca sześć rzędów dalej Riley. Kiedy łowczyni opuszczała autobus, zauważyła wilgotną linię nakreśloną na najniższym schodku oraz opakowanie po wodzie święconej wetknięte obok siedzenia kierowcy. Kiedy go o to zapytała, odpowiedział, że to nowy wymóg władz miasta. Wszystkie środki transportu publicznego musiały być chronione przed demonami. Ech, do diaska. Oznaczało to, że przemycanie drobnych piekielnych stworków autobusami i pociągami będzie musiało się skończyć. Demony w środkach zbiorowego transportu zawsze były uznawane za wykroczenie, ale łowcy z reguły ignorowali groźbę kary i nikt się nie skarżył. Przynajmniej jeśli chodziło o stwory pierwszego poziomu demoniczności. Nikt nie odważyłby się przytaszczyć Trójkę na stację MARTA, wiedząc, że może to wywołać niezłą zawieruchę. Kiedy Riley dotarła do domu, starannie wykreślała kolejne punkty w harmonogramie: wyjęła rachunki ze skrzynki pocztowej oraz przyjrzała się ogłoszeniom wywieszonym na tablicy korkowej, ulokowanej w pobliżu wejścia. Czasami można było kupić tanie meble, gdy ktoś się stąd wyprowadzał. Najnowsza notatka została sporządzona przez panią Ivey z czwartego piętra, która ponownie zgubiła aparat słuchowy. Jako zwariowana staruszka, podejrzewała, że ktoś go ukradł. Może mieć rację. Jeśli aparat zawierał jakiekolwiek błyszczące elementy, można było iść o zakład, że wykradł go demon, który dzielił z Blackthorne mieszkanie. Jeśli stworek zapragnie się pokazać, być może dziewczyna nakłoni go, aby zwrócił zgubę. W apartamencie pachniało stęchlizną, jednak Riley nie zjawiała się w nim na tyle często, aby sytuacja ta mogła ulec zmianie. Mimo iż na

zewnątrz panował prawdziwy chłód, dziewczyna otworzyła okno i zabrała się

za

odsłuchiwanie

wiadomości

nagranych

na

automatycznej

sekretarce. Najważniejsze nagranie było autorstwa Strażaka Jacka, handlarza demonami, który pełnił również funkcję prawnika Gildii. Mężczyzna nie miał dla Riley zbyt dobrych wieści – kolesie z firmy windykacyjnej zauważyli jej samochód. Jednakże, jeśli łowczyni zechce zwrócić im swego ojca, zostawią auto w jej posiadaniu. Czyżby szantaż? Biorąc pod uwagę piekło, przez jakie przeszła Blackthorne, problem z samochodem stanowił istną dziecinadę. Jack poradzi sobie z tym bez najmniejszego trudu. Specjalizował się przecież w takich sprawach. Wziąwszy prysznic i wsunąwszy na siebie czystą odzież, Riley opadła na kanapę. Z jakiegoś powodu przypomniała sobie o tarapatach pani Ivey. Niemożność prawidłowego słyszenia musiała być paskudna. Czy mały demon był akurat w mieszkaniu? - Cześć? Jesteś tu? Na jednej z półek pojawił się rozbłysk światła, który zdradzał obecność „wrony”. Liczyła sobie trzy cale wzrostu, miała brązową skórę, ostro zakończony ogon oraz maleńkie czerwone ślepia. Uszy bestyjki zwężały się ku górze, a ona sama była ubrana w strój ninja'y. Nie zapomniała nawet o bucikach tabi, jakie zawsze nosili zabójcy. Ten tutaj stworek był jednak złodziejem, a nie mordercą. Tuż obok niego leżał wypchany wszelakimi zdobyczami worek. Mieściły się w nim przedmioty, jakie Jedynka wykradła z mieszkań innych ludzi. Riley zawsze zastanawiała się nad tym, czy Lucyfer nie żałował, że stworzył takiego kleptomana.

- Czy zabrałeś czyjś aparat słuchowy? – Demon wzruszył ramionami. Być może nie miał pojęcia, o czym dziewczyna mówiła. – Możesz sprawdzić? Proszę? Pani Ivey pilnie go potrzebuje. Gdy go nie ma, nie słyszy, a to naprawdę zrzędliwa staruszka. Blackthorne przekonała się o tym na własnej skórze, kiedy zostawiła ubrania we wspólnej suszarce na moment dłużej, niż było konieczne. Stworek zaczął grzebać w swoim maleńkim worku, wyciągając kolejno swoje zdobycze. Wszystkie był błyszczące lub święcące. Na tym właśnie polegała słabość „wron”. Dałyby się pokroić za coś, co emanowało jakimkolwiek blaskiem. Stosik zaczął rosnąć. Składały się na niego kolczyki, mały pierścionek na palec u nogi, tona złotych spinaczy do papieru, spinka do krawata, kółko od kluczy z breloczkiem „kocham Las Vegas”. Musiała być w to zaangażowana demoniczna magia, ponieważ tak maleńka torba nie zdołałaby pomieścić tylu rzeczy. Stworek wyłowił aparat słuchowy, podniósł go do góry i pisnął, co stanowiło odpowiednik: „czy o to ci chodziło?” - Tak, myślę, że o tym mowa. Czy mogłabym go odzyskać? Proszę? „Wrona” raz jeszcze pisnęła. - Chcesz coś w zamian, tak? – zgadywała łowczyni. Dziewczyna zaczęła grzebać w plecaku, wyciągając z niego czekoladową łezkę w sreberku, którą zabrała z kawiarni. Jakim cudem smakołyk przeżył wszystkie jej przygody – nie miała pojęcia. - A co powiesz na to? – zapytała, odwracając słodką czekoladkę tak, aby stworek zauważył błyszczące sreberko.

Do wymiany doszło, zanim łowczyni zdołała choćby mrugnąć powieką. Po chwili aparat słuchowy leżał już na jej dłoni, a srebrna łezka stała się łupem demona. - Dzięki. Blackthorne naciągnęła na siebie płaszcz, wsadzając aparat do kieszeni. Wtedy zamarła. Coś znajdowało się w kieszeni okrycia. Było to coś lepkiego. Dziewczyna ostrożnie wyłowiła tę rzecz, podnosząc ją do góry i hamując odruch wymiotny: okazało się, że to długi na trzy cale, obklejony krwią ząb Trójki. Należał zapewne do potwora, z którym Riley walczyła na dachu. - Bleee – powiedziała do siebie – ohyda. Siedząca na półce „wrona” głośno syknęła. - Nic się nie stało. Tamten stwór nie żyje. Cóż, to znaczy w większości. Tak myślę. Bestyjka nadal syczała, wskazując kieł palcem. - To coś nie wyrządzi ci krzywdy – odpowiedziała łowczyni, układając sobie ząb na dłoni i podsuwając go bliżej do „wrony”. – Widzisz? Bestyjka kompletnie straciła głowę, wycofując się w róg regału i chowając za stary słownik. Stosik łupów znajdował się po przeciwległej stronie półki. Potworek zerkał to na kieł, to na swoje zdobycze, a jej warkot stawał się coraz bardziej energiczny wraz z każdą mijającą sekundą. Złodziejaszki nigdy nie wypuszczały swojej własności z rąk. - To dlatego, że Trójki was zjadają?

„Wrona”

pokręciła

głową.

Jej

oczy

przypominały

dwa

jaskrawoczerwone spodki. Riley zamknęła ząb w dłoni, mocno skonfundowana. - Czemu w takim razie jesteś taki przestraszony? Wszyscy pracujecie dla Lucyfera – powiedziała. Demon zawył, słysząc imię swego pana. Zachował się tak, jak powinien. Poza tymi na dachu. - Dobra, zabiorę go – rzekła Blackthorne, chowając kieł do kieszeni płaszcza. – Lepiej? Musiało tak być, ponieważ stworek pognał w kierunku swego worka, który przyciągnął do piersi i zaczął kołysać w tę i z powrotem z wyraźną ulgą. -Wybacz – powiedziała dziewczyna. – Nie miałam pojęcia, że cię przestraszę. Ogarnij się, Riley. Właśnie przeprosiłaś demona. „Wrona” przestała w końcu trząść się na całym ciele i przewiesiła sobie torbę z łupami przez ramię. - Nigdy nie nazywasz mnie córką Blackthorne'a jak inni twego pokroju. Czemu? Potworek zaczął energicznie piszczeć, po czym rozpłynął się w powietrzu. –

A jednak. Trochę mi tego brakowało.

Czemu demony z opuszczonego budynku zachowywały się inaczej? Czemu są tak różne od pozostałych?

Teraz, kiedy „wrona” zniknęła, Riley wyciągnęła kieł i pozwoliła, aby spoczął na jej dłoni. Skóra zaczęła lekko ją łaskotać, a dziwne doznanie przemieściło się ku opuszkom palców. Magia. Łowczyni zdecydowała się pójść z tym paranormalnym problemem do eksperta w podobnych sprawach, czyli Morta. Poza tym przyszedł czas, aby zapewniła tatę, że nic się jej nie stało. Wcześniej jednak musiała uporać się z karkołomnym przedsięwzięciem w postaci oddania pani Ivey jej aparatu słuchowego. Dziewczyna zastanawiała się, ile czasu minie, zanim „wrona” ponownie go wykradnie.

Ro z d z i a ł 2 2 Little Five Points było tak pełne ludzi jak zazwyczaj, ale Enchanter's Was, ulica, przy której mieszkał Mort, świeciła nietypowymi dla siebie pustkami. Riley zajrzała do kawiarni – znajdowała się w niej jedynie znudzona kelnerka, która czytała jakieś czasopismo. Nieco dalej, przed wejściem do „Dzwonka, Książki i Miotły”, czyli sklepu należącego do czarownic, Ayden, przyjaciółka łowczyni pieczołowicie zamiatała schodki przed lokalem. Miała na sobie długą czarną koszulę, białą bluzkę z mocno wyciętym dekoltem oraz czerwoną wyszywaną kamizelkę. Jeśli dołączyć do tego jej rdzawo-brunatne włosy, wiedźma wyglądała jak wyjęta żywcem z epoki renesansu. Ayden zapewne już dawno temu skończyła czterdzieści lat, ale ciężko było to jednoznacznie stwierdzić na podstawie wyglądu. Czarownica po raz kolejny użyła magii, aby zmienić wygląd ogromnego tatuażu zaczynającego się na jej szyi, a kończącego na piersiach: teraz przedstawiał on posępne oblicza duszków, które zmierzały na pole bitwy w pełnym ekwipunku. Kiedy Riley do niej podeszła, Ayden przerwała zamiatanie, opierając się na kiju od miotły. Kobiety przyglądały się sobie nawzajem przez jakiś czas i żadna z nich nie miała pojęcia, co powiedzieć. Blackthorne postanowiła zacząć od czegoś neutralnego: −

Nie jesteś dziś na targu.

−

Nie. Zmieniamy się. Będę tam jutro.

Po raz kolejny zapadła niezręczna cisza. Najwyraźniej Mort powiadomił wiedźmę o tym, iż łowczyni miała do czynienia z myśliwymi. −

Ech, słuchaj, zrozumiem, jeśli to, że się ze mną widujesz,

może ci zaszkodzić – powiedziała dziewczyna. −

Nie o to chodzi. – Kolejna porcja ciszy. – Dzięki za to – tu

czarownica wskazała głową w kierunku domu Mortimera – że dałaś mi znać, co się dzieje. Naprawdę się o ciebie zamartwiałam. −

Ja też. – Riley dała wiedźmie znak, aby odsunęły się od

frontowych drzwi, na wypadek gdyby ktoś mógł je podsłuchać. Wtedy pokazała jej swoje ręce. Nie była już w stanie dostrzec zdobiących je inskrypcji, ale zastanawiała się, czy przyjaciółka to potrafi. Czarownica spoglądała na nie, po czym uniosła z zaskoczeniem brew. −

Rozumiem, skąd wziął się symbol Nieba. Co takiego zrobiłaś,

aby zdobyć znak Piekła? – zapytała. Nie da się zbyt wiele ukryć przed wiedźmą. −

Jestem winna Lucyferowi jakąś przysługę. Spałam z upadłym

aniołem. Brew osiągnęła niemożliwy punkt na czole. −

Na boginię, dziewczyno, czyś ty zwariowała?

−

Myślałam, że pracował dla Nieba.

Wydawało mi się, że się zakochałam. Ayden wypuściła z płuc długo wstrzymywane tam powietrze, zastanawiając się nad odpowiedzią. −

Czy to Lucyfer wskrzesił Paula? – Łowczyni przytaknęła. –

Gdzie jest teraz twój tata? −

W domu Morta. Wie, że to Książę odpowiada za jego

wskrzeszenie. −

Czy to mogło być jeszcze dziwaczniej? – wymamrotała do

siebie czarownica.

−

Ależ tak. Ktoś ożywia zabite wcześniej demony i łowcy nie

mogą ich definitywnie unicestwić. Brew wiedźmy wróciła na wcześniejszą pozycję, dołączając do drugiej i formując teraz zatroskany grymas. −

Jaki nekromanta był aż takim kretynem, by uznać to za

świetny pomysł? – zapytała. – Czemu ich zdaniem czyjeś życie pozagrobowe to ich działka? Wow. Riley zdawała sobie sprawę z tego, że stosunki między czarownikami a wskrzesicielami były dalekie od uwielbienia. Ale zgorzknienie Ayden okazało się wręcz namacalne. Blackthorne wyjęła ząb demona z kieszeni. −

Pochodzi od jednego z tych dziwacznych stworów. Czy

możesz... Wiedźma machnęła na to ręką. −

Idź pogadać z adwokatem nekromantów – powiedziała. – Nie

mam zamiaru znaleźć się w samym centrum tego zamieszania. – Dziewczyna schowała znalezisko do jego prowizorycznej skrytki w postaci kieszeni jeansowej kurtki. – Czy myśliwi wiedzą o inskrypcjach na twoich dłoniach? – Chciała wiedzieć czarownica. −

Tak. To właśnie one sprawiły, że Papież uznał, iż nie stanowię

zagrożenia. −

Jaaaasne. – Ayden nieco się rozchmurzyła. – Bez względu na

to, bądź ostrożna. Coś tu się dzieje, coś bardzo nieprzyjemnego. Pilnuj się, jasne? −

Żadnych więcej układów z Piekłem. Zależy im tylko na swoich

interesach. −

To tak samo jak Niebu.

*****

Kiedy Riley przestąpiła próg domostwa Morta, nieco się uspokoiła. Zaczynała sądzić, że sprawiała to magia nekromanty, ponieważ czuła się tu o wiele lepiej. Znalazła swego ojca w biurze wskrzesiciela. Paul trzymał w dłoniach butelkę z pomarańczowym specyfikiem. Mężczyzna wydawał się o wiele pogodniejszy niż ostatnim razem, gdy go widziała. W oczach Blackthorne'a pojawił się blask w momencie, kiedy zauważył córkę. −

Riley! – zawołał.

−

Cześć, tato – odpowiedziała dziewczyna, dając się mu

przytulić. Ten uścisk wykraczał ponad jakąkolwiek skalę. Łowczyni zdawała sobie sprawę, że ojciec się o nią troszczy, ale jego motywy musiały okazać się jeszcze poważniejsze. −

Beck był tu dziś rano – powiedział Paul.

Chłopak z Backwoods nie wspomniał jej o tym choćby słówkiem. −

Czy powiedziałeś mu o swojej umowie z Piekłem?

−

Nie, to jeszcze nie pora, żeby Den wiedział.

Rozległ się lekko świszczący odgłos, kiedy Mort przeszedł przez utworzoną

z

iluzji

magiczną

ścianę,

która

oddzielała

główne

pomieszczenie od dalszej części domu. Gospodarz zaprezentował podobną sztuczkę, gdy Riley odwiedziła go tu po raz pierwszy, nie czuła się więc ani trochę zaskoczona. −

Riley. Jak miło widzieć cię uwolnioną ze szpon Watykanu –

powiedział nekromanta. Usadowił

się

w

miejscu

przy

ławie

naprzeciwko

obojga

Blackthorne'ów. Dziewczyna musiała niestety popsuć jego świetny nastrój. Wyciągnąwszy z kieszeni kieł demona, położyła go przed Mortimerem na blacie piknikowego stołu. Uwaga wskrzesiciela natychmiast skupiła się na tym obiekcie. Na jego obliczu pojawił się dziwny grymas. −

Skąd go masz? – zapytał.

−

Pochodzi od Trójki. Bestia zamierzała skonsumować Becka, a

zatem wymierzyłam jej cios stalową rurą. – Łowczyni powiedziała to z taką nonszalancją, jakby każda dziewczyna w jej wieku zarabiała na życie waleniem piekielnych pomiotów po głowach. −

Z Beckiem wszystko w porządku? – spytał jej ojciec, wyraźnie

zatroskany. −

Nic mu nie jest.

Mort już miał sięgnąć po ząb, gdy nagle cofnął dłoń, jakby napotkał jakiś opór. Jego spojrzenie napotkało wzrok Riley. −

Jest naznaczony magią nekromantów.

Łowczyni rozpromieniła się. −

Wiedziałam. Lucyfer nie mógł być aż takim wariatem.

−

O czym ty mówisz?

Blackthorne

streściła

przebieg

wypadków

w

opuszczonym

budynku, pomijając te momenty, kiedy ona i jej przyjaciele mogli zostać pożarci przez Trójki, aby nie martwić taty. Zamiast tego skupiła się na niemożliwych do zabicia demonach. −

To... to kompletnie wbrew zasadom. – Mortimer nie krył

szoku. Zamiast tego Paul po prostu milczał. Ku zaskoczeniu swojej córki, nie wyglądał na ani trochę zaskoczonego. −

Tato?

−

Tak? – powiedział uroczystym tonem.

−

Czy wiedziałeś, że coś takiego się stanie? Chodzi mi o te

nieumierające demony? – Mężczyzna milczał. – No dalej. Nie możesz mnie ciągle zbywać. Musimy to jakoś rozpracować. Czy Ozzy ma z tym coś wspólnego? Dłoń

Paula

dotknęła

ręki

córki,

a

po

chwili

on

sam

niespodziewanie ją do siebie przytulił, co zbiło ją z tropu. Następnie wyszeptał: −

Kocham cię. Bez względu na to, jak to wszystko się potoczy, ta

jedna kwestia nigdy się nie zmieni. Zawsze o tym pamiętaj. Powaga ojca mocno przeraziła Riley. −

Tato, co się dzieje?

Kiedy zaczął rozbrzmiewać ten dziwny dźwięk, który przypominał początkowo ledwo słyszalny pomruk, Mort poderwał się z miejsca, przewracając ławę. −

Nie! – zawołał. – Nie odważyłbyś się!

Śpiewny pomruk stał się intensywniejszy, przybierając piskliwe brzmienie, które sprawiło, że chińskie filiżanki na stole piknikowym zaczęły się trząść. Stopniowo przybierał na mocy, stając się głośniejszym i wyraźniejszym, aż całe ciało Riley wibrowało wraz z nim. Dzbanek z herbatą stoczył się z blatu, roztrzaskując na drewnianej podłodze. W ślad za nim poszły filiżanki oraz książki Mortimera. Łowczyni rzuciła się, aby uchronić wiekowe tomy od przesiąknięcia. −

Co się dzieje? – krzyknęła.

Zamiast jej odpowiedzieć, nekromanta uniósł ręce na poziom klatki piersiowej, dłoniami do przodu. Wypłynęły stamtąd błękitne strumienie magii, które pomknęły ku sufitowi oraz zatopiły się głęboko w posadzkę. Gdyby nie okazały się tak upiorne, mogłyby uchodzić za wyjątkowo urokliwe zjawisko. Mort zanucił coś po łacinie, a twarz mocno mu poczerwieniała. Pomruk stał się niemożliwy do zniesienia, po czym eksplodował w ostrej kompozycji dźwiękowej niczym muzyczny pocisk. Riley zakryła sobie uszy, jednak na nic się to zdało. Moc tej pieśni wdarła się jej do czaszki, przekłuwając się przez kości. Gdzieś w głębi domu zadrżało szkło. Potem wszystko ucichło, a magia przestała działać, zupełnie jakby ktoś wcisnął przełącznik. Czyżby któreś z magicznych zaklęć Mortimera poszło nie tak? Ojciec Riley wstał z miejsca, uczynił kilka kroków naprzód, zupełnie jakby nie miał pojęcia o panującym wokoło chaosie. −

Tato?

Mężczyzna pokręcił głową, nakazując tym samym córce, aby została tam, gdzie jest. Co tu się wyprawia?

Powiew świeżego powietrza wdarł się do pomieszczenia. Kiedy łowczyni odzyskała zdolność widzenia, uświadomiła sobie, że magiczna ściana zniknęła i zamiast niej pojawiła się ścieżka wiodąca prosto do tylnych drzwi, a następnie do alei na tyłach domu. Nekromanta osunął się na ziemię niczym zmęczona kukła. Całym jego ciałem wstrząsały drgawki. −

Mort! Zrób coś! – błagała dziewczyna.

−

Nie mogę – jęknął. – Jest zbyt silny. – Wskrzesiciel przyłożył

rękę do nosa, a po chwili pojawiła się na niej krew. Ktoś poruszył się w korytarzu, z którego wyłoniła się moment później jakaś postać, skąpana w promieniach popołudniowego słońca. Coś powiewało za nią niczym płaszcz. Albo prochowiec. Czyżby Upadły wyzwolił się spod wpływu Lucyfera? Czy na tym właśnie polegała jego zemsta? Osoba, która wkroczyła do pomieszczenia, nie miała w sobie nic anielskiego. Płaszcz Lorda Ozymandiasa był czarny jak noc, jego siwe włosy rozwiane, a na środku czoła pulsowała mu zielona pieczęć. −

Ach, nekromanta Alexander. Miłego dnia – powiedział

jowialnym tonem, najwyraźniej dumny, iż jego wysiłki zostały zwieńczone sukcesem. – Przepraszam za tę drobną niedogodność. Twoje magiczne bariery okazały się lepsze, niż podejrzewałem. −

Co ty wyprawiasz!? – zażądała odpowiedzi Riley.

Jego

dziwne

oczy

zwróciły

się

w

stronę

dziewczyny.

Odmalowywało się w nich szczere rozbawienie. −

Myślałem, że to oczywiste. – Jego uwaga raz jeszcze skupiła

się na ojcu łowczyni. - Pora na nas, Paulu Blackthorne. Daruję sobie

groźby. Wiesz, do czego jestem zdolny. −

Nie możesz go zabrać – zaprotestowała Riley. – Nie należy do

−

Oczywiście, że mogę. Mortimer został wyłączony z walki, a ty

ciebie.

nigdy nie brałaś w niej udziału. Dziewczyna ruszyła przed siebie, natrafiając na ścianę... niczego. Wycofała się do wcześniejszej pozycji i podjęła kolejną próbę zaatakowania przeszkody, od której się jednak odbiła. Bariera była niemożliwa do sforsowania. Magia zagłębiła się jej w skórę niczym ostrza. −

Tato! Nie idź z nim!

−

Wszystko będzie dobrze, Riley – odpowiedział jej ojciec. –

Zaufaj mi. Owładnięta paniką, dziewczyna zaczęła okładać ścianę pięściami, jej wysiłki spełzły jednak na niczym. −

Tato, nie!

Ignorując jej próbę wyrwania się, Lord Ozymandias ułożył Paulowi dłoń na ramieniu i poprowadził go w kierunku tylnych drzwi domu. −

Powiedz mi mistrzu łowców – rzekł – kto wskrzesił cię z

grobu? −

Lucyfer, Książę Piekła – odparł mężczyzna, nie uchylając się

od odpowiedzi. Gardłowy chichot nekromanty rozbrzmiał w całym budynku, niosąc się po nim echem. −

Liczyłem, że to powiesz.

Chwilę po tym, jak Ozy i jej ojciec zniknęli za tylnymi drzwiami, magiczna bariera runęła, a łowczyni była kompletnie nieprzygotowana na

jej brak. Upadła zatem na ziemię. Wyjąc desperacko, zwinęła się w kłębek, tym razem jednak nie wypłynęła spod jej powiek ani jedna łza. Zamiast tego Riley zaszlochała głęboko w sobie, borykając się z żalem, którego nigdy już zapewne nie zdoła ukoić. Raz za razem traciła swego ojca. Paul Blackthorne nie zazna spokoju – ani w tym, ani w innym życiu. Mort nie poruszał się. Zapominając o swej krzywdzie, dziewczyna pomknęła w kierunku nekromanty. Kiedy wyciągnęła do niego ręce, ten pokręcił głową, rozsiewając wokoło kropelki krwi. −

Nie dotykaj mnie! – zawołał przyjaciel. – Bariery upadły.

Wewnątrz mnie. −

Co mogę zrobić? – zapytała dziewczyna, zaatakowana przez

panikę. −

Jestem zbyt słaby... żeby okiełznać tę magię. – Jego twarz

stała się teraz alabastrowo biała, a jego oddech przyśpieszył. Mort zginie, jeśli łowczyni szybko czegoś nie wymyśli. Być może któryś z jego kolegów po fachu będzie wiedział, co uczynić. Ale jak mam ich o tym powiadomić? −

Riley? – zawołał jakiś głos.

Ayden. −

Tutaj! – krzyknęła dziewczyna.

Kilka sekund później wiedźma wbiegła do pomieszczenia. Omiotła wzrokiem całą scenkę. –

Na boginię, jest tak źle, jak podejrzewałam. – To rzekłszy,

odepchnęła Riley na bok, klękając przed Mortem. – Nekromanto? Możesz się uziemić? Wskrzesiciel pokręcił głową.

– Nie mogę się skupić. Nie widzę zaklęcia. Czarownica nabrała powietrze z głośnym świstem. −

Riley, idź po woreczek z lodem.

−

Ale co z nim?

−

Idź! – rozkazała przyjaciółka.

Dziewczyna wycofała się z pomieszczenia, przypuszczając, że wiedźma planuje zrobić coś, czego łowczyni nie chciałaby oglądać. Znalazłszy się już w głównym korytarzu, Riley znalazła Tereyzę, gosposię Mortimera, skuloną niedaleko otwartych drzwi. Kucharka Alexandra była w tak samo paskudnym stanie jak jej koleżanka, chowając się pod stołem. Blackthorne zaczęła przetrząsać zawartość szuflad w poszukiwaniu plastikowej torebki. Nabrawszy trochę lodu z zamrażarki, zmoczyła kuchenny ręcznik i pomknęła w stronę biura Morta. Była już prawie na miejscu, kiedy ziemia zadrżała jej pod stopami, sprawiając, że dziewczyna poleciała na ścianę. Przyłożyła sobie worek z lodem do klatki piersiowej, czekając, aż drżenie ustanie, po czym podjęła się dalszego biegu. Kiedy dotarła wreszcie do głównej sali, pokój sprawiał wrażenie jakiegoś

innego.

Mniej...

zabójczego.

Ayden

stała

za

plecami

wskrzesiciela, układając mu dłonie na ramionach. Miała zamknięte oczy. Kiedy Mortimer usiadł wyprostowany, wiedźma uniosła powieki. Jej tęczówki okazały się jasnobłękitne. Kobieta zamrugała kilkakrotnie i wróciły do normalnego, brązowego odcienia. Wow... −

Już możesz go dotknąć – powiedziała Ayden, potrząsając

głową, jakby jej wnętrze przypominało pełen pszczół ul. Jej palce nadal pulsowały magią. Kiedy czarownica to zauważyła, oparła się plecami o ścianę. Jaskrawo zielone, o ostrych krawędziach

aureole formowały się wokół jej ciała, wnikając pomiędzy pojedyncze cegły muru. −

Co robisz? – spytała Riley.

−

Uziemiam magię.

Blackthorne podała nekromancie torebkę z lodem, a ten przyłożył ją sobie do czoła. Dziewczyna uklękła przed nim i zaczęła delikatnie oczyszczać jego twarz mokrym ręcznikiem. Na jego koszuli znajdowało się sporo krwi. −

Nic ci nie będzie? – zapytała.

Mężczyzna przytaknął. Woreczek z lodem zsunął mu się z czoła, ukazując parę przekrwionych oczu. −

Pomożesz mi?

Riley postawiła ławę na miejscu, pomagając Mortowi podnieść się z ziemi. Wskrzesiciel pokuśtykał w kierunku siedzenia i opadł na nie z głuchym jękiem. −

Muszę wystosować formalną skargę do Społeczności –

powiedział. Ayden parsknęła. −

Wiesz, że to nic nie da.

−

Nie mam innego pomysłu – odpowiedział Mortimer. – Czy

masz w ogóle pojęcia, jak to jest, kiedy upadają twoje wewnętrzne bariery, a dom demoluje ci jakiś... −

Nie wkurzaj mnie, nekromanto – odcięła się czarownica. – To

nie ja za to odpowiadam. Alexander przygarbił ramiona.

−

Wiem. Chodzi tylko o to, że... – Mężczyzna zaczerpnął głęboki

oddech, który nieśpiesznie wypuścił z ust. Jego przekrwione oczy skupiły się na osobie Riley. – Nie mogę pomóc ci z zębem demona, nawet jeśli odszukamy go w tym... bałaganie. Wszystko wokoło jest teraz przesiąknięte magią Ozymandiasa, więc nie będę umiał rozpoznać, kto zaczarował piekielne stwory. −

I tylko tyle? Zły koleś dostał mego tatę i nikt nie może na to

nic poradzić? – zażądała odpowiedzi dziewczyna, a jej głos zrobił się nieco piskliwy. −

Zrobię, co w mojej mocy, Riley, ale moim zdaniem skończyły

nam się możliwości. Możesz przecież... Lucyfer obiecał spełnić jedno jej życzenie. Dziewczyna planowała odzyskać w ten sposób duszę taty, ale wyrwanie go z łapsk Ozymandiasa wydawało się prawie tak samo dobrym pomysłem. Jak odszukam Księcia Ciemności? Nie dało się go przecież namierzyć żadnym radarem. −

Znam to spojrzenie – powiedziała Ayden. – Obiecaj mi, że nie

pójdziesz szukać swego ojca. Riley pokręciła głową. −

Nie złożę podobnej obietnicy.

−

No dalej, przemyśl to – zachęciła ją czarownica. – Skoro

wolność Paula była tak ważna dla Księcia Ciemności, czemu nie ochronił go, kiedy zjawił się po niego Ozymandias? Czy dociera do ciebie, że być może Lucyfer życzył sobie, aby twój tata wpadł w łapy Lorda?

Łowczyni nie brała czegoś takiego pod uwagę. To miało pewien sens. Jej ojciec nie sprawiał wrażenia zbyt zaskoczonego nagłym pojawieniem się potężnego nekromanty. W rzeczy samej, zdawał się być zrezygnowany z powodu takiego obrotu spraw. Wiedziałeś, że cię szuka. To właśnie dlatego się ze mną pożegnałeś. Uczucie bezradności, jakie przepełniło teraz ciało Riley, okazało się obezwładniające. Pojmując, że jeśli zostanie tu jeszcze chwilę dłużej, opadnie na ziemię, łkając i nie będąc w stanie się już z tego otrząsnąć, dziewczyna chwyciła swój plecak i wybiegła z domu Morta. Kiedy gnała przed siebie alejką, która prowadziła na ulicę, mogła przysiąc, że słyszała demoniczny śmiech Ozymandiasa.

Ro z d z i a ł 2 3 Beck skończył konsumować swoją kolację, składającą się ze steku oraz sadzonych jajek, o umówionej porze. Czuł się świetnie mimo ostrej przeprawy, jaką zaliczyło jego ciało w ciągu kilku ostatnich dni. Choć raz zastosował się do większości porad Carmeli i to naprawdę podziałało. Tępy ból w ramieniu powiedział chłopakowi, iż przyszła pora na proszki przeciwbólowe, jednak Den zamierzał poczekać aż spotkanie z reporterką dobiegnie końca. Chciał mieć czysty umysł. Zerknął na telefon, sprawdzając godzinę – dziennikarka się spóźniała. Nie było to w jej stylu, jednak Justine poinformowała go, że przed ich rozmową zaplanowała wizytę u burmistrza. Sącząc kawę, Beck przywołał w pamięci poranne spotkanie z Paulem. Okazało się trudne dla nich obu i nie tylko dlatego, że Denver miał wyrzuty sumienia, iż nie zapobiegł śmierci przyjaciela. Mistrz łowców coś przed nim ukrywał. Czemu nie powiedziałeś mi, kto cię wskrzesił? Czemu to aż taki problem? Chłopak obiecał nawet, iż nie uśmierci odpowiedzialnego za to nekromantę, ale na nic się to nie zdało. Paul dalej utrzymywał to w sekrecie. −

To nie jest właściwy moment – powiedział Blackthorne.

Beck postanowił tego nie drążyć. Młody łowca nie wspomniał o tej wizycie córce swego mentora. Paul mógł to zrobić podczas ich kolejnego spotkania. Den wziął kolejny pokaźny łyk kawy, zatapiając się w myślach i po raz kolejny próbując zmusić się do wykonania telefonu, od którego migał się od momentu, kiedy Blackthorne zginął w Zagłębiu. Przyszła pora na

to, aby ciotka Riley z Fargo dowiedziała się, że dziewczyna została sama. Z tego, co łowca wiedział, Esther Henley była najbliższą krewną córki jego przyjaciela i zarazem siostrą jego żony. Chłopak znał również niektóre szczegóły ich rodzinnej historii: szwagierka znienawidziła Paula od samego początku, gdy ten tylko zaczął umawiać się z jej siostrą. Kiedy Miriam zmarła, Esther zaczęła kompletnie ignorować pozostałych Blackthorne'ów. Nie mam wyboru. Ciotka Riley musiała wiedzieć o sytuacji swojej siostrzenicy. To, co ta kobieta zrobi od momentu jej rozmowy z Beckiem, stanowiło wyłącznie jej problem. Chłopak zdawał sobie sprawę, że grzebanie w telefonie dziewczyny, aby zdobyć numer jej krewnej, stanowiło cios poniżej pasa, zwłaszcza że Riley nie udzieliła mu na to pozwolenia, ale młody łowca nie miał zwyczajnie innego wyboru. Córka Paula nigdy by się na to nie zdecydowała. Miejmy to już za sobą. Beck wybrał właściwy numer i czekał na połączenie, podczas gdy kelnerka dolewała mu kawy. „Numer, który wybrałeś, nie istnieje” – ogłosił automat. Ech, do licha, chyba sobie kpicie. Den rozłączył się, ponawiając próbę na wypadek, gdyby wybrał zły numer. Powitał go dokładnie ten sam komunikat. Tyle zachodu i ciotka Riley była niedostępna? Aby wyczerpać wszystkie alternatywy, łowca zatelefonował jeszcze do biura numerów, by dowiedzieć się, że niejaka Esther Henley nie widniała już na liście abonentów okrytego śniegiem Fargo. Najwyraźniej paniusia znalazła sobie nowe miejsce zamieszkania, nie kłopocząc się informowaniem o tym ani szwagra, ani siostrzenicy.

Mimo iż Beck nie miał pojęcia, czemu tak się dzieje, jakaś część niego cieszyła się na takie wieści. Nagle gdzieś w tle zaszeleścił materiał ubrania, kiedy Justine mościła się na stojącej naprzeciwko Dena ławie. Reporterka miała na sobie jasnobeżowy komplet, który podkreślał jej rude włosy oraz wyraziste szmaragdowe oczy. Dziennikarka wyglądała tak jak zawsze – idealnie. Kiedy układała swoje rzeczy na blacie stolika, do nozdrzy chłopaka dotarł aromat jej perfum. Kelnerka nalała jej kawy, po czym zostawiła ich samych po tym, jak Armando zrezygnowała z menu. −

Wybacz spóźnienie – powiedziała.

Beck zagapił się na leżącą przed nim gazetę. Tę samą, w której umieszczono jego zdjęcie. Wycelował w nie palcem. −

Kto ci powiedział, że Riley przynosi pecha?

Reporterka pokręciła głową. −

Nie ujawniam tożsamości swoich informatorów.

−

Cóż, to kłamstwo. Mała jest naprawdę dobrą łowczynią.

−

Czemu zatem dzisiejsza misja myśliwych tak bardzo się nie

powiodła? – zapytała dziennikarka. – Czemu nie zabili demonów? Co się wydarzyło w budynku? Najwyraźniej wysłannicy z Watykanu zacieśnili szyki, zatem Justine straciła zwyczajowe źródła informacji. Liczyła na to, że Den uzupełni owe braki. −

Bez komentarza – powiedział.

Na czole kobiety wykwitła niewielka zmarszczka. −

Być może powinnam zadać ci pytania, na które odpowiesz.

−

Nie ma ich teraz zbyt wielu – odparł łowca chłodnym tonem.

W jej oczach zalśnił ogień. −

Czemu nie powiedziałeś mi, że twoja matka umiera?

Beck o mały włos nie upuścił filiżanki z kawą. −

Co?

−

Twoja matka. Jest śmiertelnie chora, a ty nie wspomniałeś o

tym choćby słowem. −

Jak się o tym dowiedziałaś? – zażądał odpowiedzi Denver.

−

Prześwietlałam cię na potrzeby kolejnego artykułu –

odpowiedziała Justine. – Rozmawiałam z nią przez telefon. Jest taka... zgorzkniała. Nic dziwnego, że miałeś takie ciężkie życie. Beck nie potrzebował jej współczucia. Musiał ją spławić. −

Nie miałaś prawa grzebać w moim życiu – powiedział,

próbując zachować spokój. Jakim prawem ta kobieta zrobiła mu coś takiego? Jasne, była reporterką i na tym właśnie polegała jej praca, istnieją jednak granice, których się nie przekracza, zwłaszcza gdy dotyczy to osób, na których ci zależy. –

Poza tym Sadie jest na środkach przeciwbólowych. Nie

powinnaś wierzyć nawet w połowę tego, co mówi. −

Twoja matka nie jest moim jedynym źródłem. – Dziennikarka

uniosła swą filiżankę, a na jej obliczu pojawił się wyraz przypominający minę dziecka, które odkryło tajemny schowek ze słodyczami. – Rozmawiałam telefonicznie z paroma twoimi sąsiadami w Sadlersville. Wygląda na to, że masz niezłą reputację, Beck. Och, słodki Jezu.

Co oni jej powiedzieli? Czy właśnie przed tym przestrzegał mnie Donovan? Den wydał z siebie gardłowy warkot. −

Nie życzę sobie, aby fakty z mego życia prywatnego

znajdowały się w gazetach. −

Dorośnij – odparowała Justine. – Ludzie pragną czytać

historie takie jak twoja. Łowca wywodzący się z rozbitego domu, posiadający umierającą matkę i nie mający bladego pojęcia, kto jest jego ojcem. Podobny materiał mógłby nawet zdobyć jakąś nagrodę. Gazeta, w jakiej zostanie umieszczony, będzie się świetnie sprzedawać, a ja zarobię na swoje rachunki. Mięśnie w ciele Becka napięły się. −

Zapomnij o tym. To moje życie.

−

Jesteś teraz osobą publiczną. To wspaniała historia, Beck.

Opowiada o chłopaku pochodzącym z małego miasteczka, który wyrwał się z zabitej dechami dziury i został bohaterem wojennym. Czy osiągnie sukces, czy też stanie się alkoholikiem jak jego matka? – Reporterka wychyliła się w przód, nie kryjąc entuzjazmu. – Czemu jej nie odwiedziłeś? Ja bym to zrobiła, gdyby moja rodzicielka umierała. −

Ostrzegam cię, Justine, odczep się ode mnie! – wycedził

chłopak przez mocno zaciśnięte zęby. Jeśli będzie kopać dalej... Kobieta zwęziła oczy. −

Nie wzruszają mnie groźby, Beck.

−

Myślałem, że coś nas łączy.

−

Owszem, ale ten układ obowiązuje w obie strony. Ty

otrzymujesz ode mnie informację dotyczącą myśliwych, a ja piszę godny nagrody artykuł na podstawie opowieści o twoim życiu. Quid pro quo. Chłopak nie miał pojęcia, co to znaczy, ale podejrzewał, że to on w efekcie ucierpi. Riley miała rację. Ona mnie po prostu wykorzystuje. −

Proszę cię po dobroci. Nie słuchaj ploteczek z dalekiego

południa. −

Zatem zaprezentuj mi swoją wersję wydarzeń – zachęciła go

Justine. – Dla odmiany opowiedz coś o sobie. Zaufałem ci. Powinienem był wiedzieć lepiej. Beck pokręcił głową. −

Skończyliśmy.

−

Nie istnieje powód, dla którego miałbyś się tak zachowywać.

−

Skoń-czy-liś-my – powtórzył młody łowca. – W łóżku i w

każdym innym sensie. −

Rozumiem – odparła dziennikarka, adresując mu mordercze

spojrzenie.

–

Myślałam,

że

podejdziesz

do

tego

z

większym

profesjonalizmem. Kiedy reporterka wstała z miejsca, Den nie zadał sobie trudu pójścia w jej ślady. To nie była kobieta, a drapieżnik odziany w markowe ciuchy. −

Bez obaw, Beck. Wkrótce dowiem się o tobie dosłownie

wszystkiego,

a

wtedy

opiszę

twoją

historię

całemu

światu

–

odpowiedziała. – Staniesz się dzięki niej sławny: czy tego chcesz, czy nie. Tego właśnie mężczyzna najbardziej się obawiał.

*****

Beck zabrał swoją wściekłość do domu – z dala od miejsca, gdzie ktokolwiek mógłby go zobaczyć. To, jak się czuł, nie nastrajało go zbyt optymistycznie. Jedyne, o czym marzył, to udać się do najbliższego baru, upić do nieprzytomności, a potem spuścić komuś łomot. Komukolwiek. To jednak nie rozwiązałoby nijak problemu Justine. Jeśli przyniosłoby jakikolwiek skutek, to w postaci potwierdzenia jej wyssanych z palca kłamstw. W dniu, kiedy Paul rzucił mu wyzwanie do stania się kimś lepszym, Den robił wszystko, co w jego mocy, aby sprostać temu zadaniu. Poszedł do wojska, nauczył się dyscypliny. Dowiedział się, że życie jest cennym darem na świecie, w którym śmierć czeka na ciebie dosłownie na każdym kroku, nie wysyłając wcześniej żadnego ostrzeżenia. Kiedy wrócił do Atlanty, to właśnie Blackthorne się nim zaopiekował. Nauczył go jak polować na demony, jak szanować siebie i uważać się za osobę bardziej wartościową od bezimiennego syna alkoholiczki. Jednak nawet on nie znał wszystkich sekretów chłopaka. W Krajowej Radzie Gildii już teraz trwały debaty odnośnie zaostrzeń dotyczących zostania mistrzem łowców. Nie wystarczyło jedynie pojmanie jednego z demonów wyższej rangi oraz zdanie egzaminów. Dyskutowano właśnie nad intensywnym prześwietlaniem kandydatów, wywiadem środowiskowym wśród rodziny i tym podobne. Przeszłość Becka mogła zniszczyć jego przyszłość. Ale co mógł na to poradzić? Iść do Stewarta? Wyłożyć swoje grzechy na stół? −

Nie, wywali mnie z Gildii, zanim oni to zrobią.

Wypadki, które rozegrały się pewnego lata, kiedy Den liczył sobie zaledwie piętnaście lat, nie pozostawiłyby Szkotowi innego wyboru. Kiedy telefon chłopaka zawibrował, ten natychmiast go odebrał. To był Stewart. −

Jeden z nekromantów przyszedł dziś po południu po Paula –

ogłosił starzec. – Mort nie miał innego wyjścia, jak go puścić. −

Który nekromanta? – spytał Denver lodowatym tonem.

−

Sam Najwyższy Lord Ozymandias. Nie waż mi się nawet go

szukać, chłopcze. Jeśli podejmiesz podobną próbę, osobiście wydalę cię z Gildii, pod warunkiem, że nadal będziesz żył. Rozumiesz? Młody łowca potrafił odróżnić rozkaz od zwykłego polecenia, gdy tylko takowy usłyszał, choć nie musiało mu się to podobać. −

Tak, sir. – I tak dopadnę kiedyś tego dupka. – Jak przyjęła to

−

Strasznie. Była tam, kiedy dotarłem na miejsce.

−

O, Boże. Czy chce, żebym tam pojechał?

−

Nie ma takiej potrzeby. Położyła się wcześnie spać i jest to

Riley?

najlepsze miejsce, w jakim mogłaby teraz być. Kolejny problem stanowi artykuł w gazecie. Od tego momentu życzę sobie, abyś nie kontaktował się z panią Armando. Uosabia kłopoty. Amen. −

Już to załatwiłem, sir.

−

Świetnie. Jutro wieczorem umówiłem nas na spotkanie ze

Społecznością Nekromantów. Musisz tam ze mną pójść. −

Nie mogę się doczekać – powiedział chłopak, zaciskając oraz

rozluźniając swoją dłoń. W chwili, kiedy mistrz się rozłączył, Denver uderzył pięścią w najbliższą ścianę. Jeden cios za Justine. Drugi za Paula. Jedyne, czym to zaowocowało, to bólem w ręku oraz uszkodzeniem ściany. Kretyn. Przewiesiwszy sobie marynarski worek przez ramię, Beck udał się w kierunku drzwi. Przyszła pora na to, aby wziął się do pracy, póki mu jej jeszcze nie odebrali.

*****

Kiedy nadszedł świt, Ori o dziwo milczał. To przeraziło Riley o wiele bardziej niż jego na nią krzyki. Nie będąc w stanie już dłużej spać – to była ciężka noc – dziewczyna zeszła po schodach, kierując się do biblioteki, gdzie zabrała się za odrabianie pracy domowej. Najpierw matematyka, potem historia. Socjologia wydawała się teraz kompletnie bezużytecznym przedmiotem, jednak odciągała myśli łowczyni od zagadnienia odebrania jej ojca. Około dziewiątej Riley została oderwana od nauki przez gosposię, która nalegała, aby ją nakarmić. Dziewczyna nie miała apetytu, wiedziała jednak, że jeśli chociaż nie spróbuje czegoś przełknąć, kobieta będzie lamentować nad stanem jej zdrowia. Po wzięciu prysznicu Riley wróciła do biblioteki i ponownie zabrała się do pracy. Zakończywszy poszukiwania poświęcone Sartaelowi oraz jego roli w Piekle, odszukała

księgę poświęconą chwytaniu demonów, a napisaną przez jednego z przodków Stewarta na początku dziewiętnastego wieku. Historia piekielnych pomiotów oraz ich rola w dziejach ludzkości okazała się długą, ale bardzo interesującą lekturą. Najważniejszy fakt głosił, że demony po raz pierwszy pojawiły się, kiedy Adam i Ewa zostali wygnani poza bramy Edenu. Ludzkość intensywnie się rozwijała i to samo działo się z demonami. Człowiecza rasa budowała miasta, a stwory Piekieł podążały wraz za nią, wykorzystując każdą jej słabość. Wynalezienie komputerów zaowocowało wykształceniem się Techodemonów – i tak dalej. Kiedy liczebność ludzkiej populacji wzrastała, słudzy Lucyfera umacniali swoją pozycję. Odbywało się to nieustannie od wielu, wielu wieków. Kiedy Riley zakończyła lekturę rozdziału, rozciągnęła się i zerknęła na telefon komórkowy, aby sprawdzić, która godzina. Wtedy zamarła. Ech, do licha! Nie mogę spóźnić się do szkoły! Ostatnie, czego było jej potrzeba, to zawieszenie w prawach ucznia.

*****

Nauczycielka Riley, pani Haggerty, zgromadziła właśnie uczniów w nieczynnej restauracji Starbucks'a, która służyła im jako sala lekcyjna. Łowczyni przyśpieszyła kroku, upuszczając plecak obok niewielkiego stolika, jaki pełnił rolę jej ławki. Na obliczu pani Haggerty malowała się

dezaprobata, ale nie poniżyła uczennicy publicznie ani nie wydaliła jej z zajęć. Kiedy Blackthorne mościła się na krześle, wciągnęła w nozdrza wciąż dający się wyczuć zapach świeżo palonej kawy. Już jej tu nie przyrządzano, co oczywiste, jednak w budynku dalej będzie unosił się jej aromat. Riley nie zamierzała się skarżyć. Ze względu na cięcia budżetowe mogła zawsze wylądować w opuszczonym supermarkecie, gdzie woń byłaby o wiele nieprzyjemniejsza. Peter siedział na prawo od niej. Cicho się z nią przywitał, a ona odwzajemniła ten gest skinieniem głową. Siedząca przed nią dziewczyna, Brandy, nie przyjaźniła się z Riley, ale nie była też już do niej wrogo nastawiona. Tolerowała łowczynię tak długo, jak ta mogła być użyteczna. Jej długie brązowe włosy przez cały czas wpadały na biurko Blackthorne, zasłaniając jej zeszyt. Riley walczyła z pokusą przywiązania czegoś do ich końcówek i przekonania się, czy koleżanka w ogóle to zobaczy. Zdecydowała się jednak uniknąć podobnych żarcików. Mogły przekształcić ich w miarę pokojowe stosunki w nieustanne pasmo upodlenia. Blackthorne odsunęła zatem biurko z zauważalnym piskiem. −

Wyciszcie albo wyłączcie swoje telefony – ostrzegła pani

Haggerty. W chwili, kiedy łowczyni wyciszyła komórkę, ta jak na życzenie zawibrowała. Dziewczyna ostrożnie sprawdziła otrzymaną wiadomość tekstową, chowając się częściowo za zeszytem. Gdy zapoznała się z jej treścią, przeklęła pod nosem. Napisał do niej Allan, jej eks chłopak, który siedział kilka ławek dalej:

Umówisz się ze mną po zajęciach?

Riley skasowała SMS-a bez cienia żalu, po czym zmusiła się do niespoglądania w jego kierunku. Umawiała się z Allanem kilka lat wcześniej, a owo doświadczenie ograniczyło się tylko do jednego wspomnienia: uderzenia w twarz, jakie od niego otrzymała. Jakim cudem zdobył mój numer? Peter nigdy by mu go nie podał, nawet gdyby poddano go strasznym torturom. Zostawała Brandy albo jedna z jej koleżaneczek. Jej komórka ponownie zawibrowała, ale tym razem Blackthorne zupełnie to zignorowała, wciskając ją do plecaka. Kiedy Pete posłał jej pytające spojrzenie, ona w odpowiedzi zmarszczyła czoło. Kiedy zadania domowe z matematyki zostały poprawione, pani Haggerty rozpoczęła kolejny długi wykład dotyczący Wojny Secesyjnej. Może byłoby to interesującym zagadnieniem, gdyby Riley nie wychowała się z ojcem, który był dosłownie zakochany w tym temacie. Wiele jej wspomnień z dzieciństwa dotyczyło pochylonego nad mapami i otoczonego książkami taty, który omawiał pod nosem taktykę generała McCellana albo analizował bitwę pod Kennesaw. Jeszcze tylko jeden tydzień. Potem zajęcia będą dotyczyć kolejnej mrocznej chwili w dziejach Stanów Zjednoczonych. W miarę jak lekcje posuwały się do przodu, dziewczyna z coraz większą pewnością stwierdzała, że Allan spędza większość czasu, gapiąc się na nią. To nie były dobre wieści. Przecież pozostałych.

nie

zrobi

niczego

niemądrego.

Nie

na

oczach

Kiedy po zajęciach szła wraz z Peterem przez parking, Brandy oraz jej przyjaciółeczki gawędziły akurat o jakimś teledysku. Pete posłał Riley znaczące spojrzenie. −

Dziwnie się zachowujesz. Wszystko gra? – spytał.

−

Nie. Życie jest do bani. Jeden z nekromantów wykradł mego

tatę od Morta. Chłopak przystanął w pół kroku. −

Boże, tak mi przykro. Jest jakaś szansa na to, że go odzyskasz?

−

Nie wiem. Za godzinę spotykam się ze wskrzesicielami. Być

może ulitują się nad biedną sierotą i postąpią jak należy. −

Chyba bym na to nie liczył. – Pete zatopił dłoń w kieszeni,

wyciągając stamtąd łańcuszek ze szponem demona. – Uznałem, że chciałabyś go odzyskać. −

Dzięki, że o niego zadbałeś. – Riley schowała zawieszkę pod

koszulką. Następnie odciągnęła przyjaciela z dala od pozostałych uczniów, aby nikt nie zdołał podsłuchać, o co zamierzała go zapytać. Już i tam miała reputację dziwaczki. −

Jak się zabija zombi? – spytała.

Chłopak gapił się na nią przez chwilę, po czym uśmiechnął się kącikiem ust. −

Och, daj spokój, każdy wie, jak uśmiercić żywego trupa.

−

Ja nie. Jestem tą z nas, która nie lubi filmów grozy,

zapomniałeś? −

Nie oglądasz horrorów, a żyjesz w jednym z nich. No dalej,

wymyśl to. −

Peter – ostrzegła przyjaciela Riley. – Skończ z tym.

−

Najlepszym sposobem jest odcięcie takiemu stworowi głowy –

powiedział uroczystym tonem. −

W takim razie będę potrzebowała miecza – zastanawiała się

na głos dziewczyna. Na szczęście Stewart miał nimi poobwieszaną całą ścianę w gabinecie. −

Dodajesz do swych umiejętności polowanie na zombi? –

zapytał Pete, uśmiechając się kątem warg. Najwyraźniej chłopak nie miał bladego pojęcia, co może się wydarzyć. Łowczyni rozejrzała się na bok, by upewnić się, że nikt się do nich nie zbliża. −

W mieście pojawiły się właśnie nieumarłe demony. Pociski ich

nie zabijają. To dlatego chcę to wiedzieć. Przez jedną krótką sekundę Peter myślał, że koleżanka żartuje. Później uśmiech spełzł mu z twarzy. −

Wiesz, słyszałem, że Illinois jest wyjątkowo piękne o tej porze

roku. Mógłbym odwiedzić swoją zwariowaną matkę i spędzić nieco czasu z młodszymi braćmi. Uciec z miasta, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. −

Na twoim miejscu uczyniłabym dokładnie to samo, Peter.

−

Chociaż raz chciałbym, abyś mnie okłamywała. – Chłopak

westchnął. – Gdyby szło o mnie, użyłbym na nie piły mechanicznej – powiedział, ponownie odwołując się do zagadnienia unicestwienia zombi. – Albo maczety. Wtedy nie będzie ci potrzebne paliwo. Gilotyna też

pewnie by się nadała. Riley zaczęła żałować, że poruszyła to zagadnienie, jako że Pete zaczął wykazywać nieco makabryczny entuzjazm. −

O czym rozmawiacie? – zapytała Brandy, wchodząc im w

słowo, zupełnie jakby cały świat kręcił się tylko wokół niej. Ten jeden jedyny raz łowczyni cieszyła się, że koleżanka z klasy i jej wścibstwo postanowiły raz jeszcze objawić się w pełnej krasie. Ona i wszystkie jej adoratorki ubrały się tego popołudnia od stóp do głów na czarno – czarne koszulki, spódniczki oraz obuwie. Blackthorne mogła sobie wyobrazić fruwające w tę i z powrotem SMS-y, które miały pomóc w organizacji tego odzieżowego procederu. −

Rozmawiamy o tym, jak zabić zombi – odpowiedział Peter,

zgodnie z prawdą. – Masz może jakieś pomysły? −

Blee – odparła dziewczyna, wzdrygając się. - Ohyda.

Pora zmienić temat. −

Czemu dałaś mój numer Allanowi? – zażądała odpowiedzi

łowczyni. −

Jesteś głupia albo coś? – spytała mocno skonfundowana

Brandy. – Allan mówił mi, że się spotykaliście, więc nie sądziłam, że to jakaś wielka sprawa. −

W tym wypadku słowa klucze to „spotykaliśmy się”.

−

Moim zdaniem jest w porządku. Może nieco przerażający, ale

nie za bardzo. Na szczęście Brandy nie miała pojęcia, gdzie Riley mieszka. Ostatnie, czego Blackthorne potrzebowała, to by ten dupek złożył jej wizytę. Albo Stewartowi.

−

Nadchodzi prześladowca – zakomunikował Peter, zerkając

przyjaciółce ponad ramieniem. −

Cześć, Riley. Wysłałem ci kilka SMS-ów – powiedział jej eks.

Upewnił się, że staje zbyt blisko jak na gust dziewczyny, ta jednak nie okazała przerażenia. Jego brązowe włosy wyglądały prawie tak samo jak wtedy, kiedy się ze sobą spotykali. Allan wyrósł jednak i nabrał muskulatury, której wcale nie potrzebował, ponieważ już wcześniej stosował przemoc względem innych. −

Widziałam je. I skasowałam.

−

Czemu?

−

Wiesz czemu. Nie pisz do mnie. Nie dzwoń. Udawaj, że nie

istnieję. −

Mówiłem ci już, jak bardzo mi przykro.

Tak, tak, bo ci uwierzę. Brandy wydawała się teraz zbita z tropu. –

Co się dzieje?

−

Nic takiego – odpowiedział Allan. – Riley ma ze sobą

problem. Wyraźnie rozdrażniony, Peter posłał mordercze spojrzenie chłopakowi, który przewyższał go o ponad sześćdziesiąt funtów. −

Pragniesz

usłyszeć

krótką

historię

przygód

Riley

i

Neandertalczyka? – Pete nie czekał, aż Brandy coś odpowie, tylko kontynuował opowieść, a w jego głosie rozbrzmiewała wściekłość: – Zmusił ją, aby coś dla niego ukradła. Kiedy nie przyniosła mu umówionego komputera, wymierzył jej cios w twarz. Poluzował nawet jeden z jej zębów.

Mięśnie karku Allana wyraźnie się napięły, kiedy spojrzał w kierunku najlepszego przyjaciela swojej eks. Łowczyni znała ten wzrok: jej były planował zemstę w najbardziej bolesny sposób. Jeśli doszłoby do bójki, Pete zostałby starty na proch i wydalony ze szkoły. Ku zaskoczeniu Riley, wtrąciła się Brandy: −

Hej, kim jest ten koleś w furgonetce? – zawołała głośniej, niż

wymagały okoliczności. – Straszny z niego przystojniak. Grupka wzajemnej adoracji skierowała twarze w tamtą stronę, a po chwili wszystkie jej członkinie mruczały pod nosem różne pochlebstwa. Przystojniak, o którym rozmawiano, to był Beck, który dopiero co wjechał na parking. Posłał zaledwie jedno spojrzenie w kierunku Riley i natychmiast wysiadł z wozu. Oparł się o drzwiczki, bacznie analizując przebieg wydarzeń. Masz niesamowite wyczucie czasu. Dziewczyna nie wiedziała, co go tu sprowadzało. Gdyby Allanowi nagle coś odwaliło, musiałby zmierzyć się z zawodowym bokserem ze stalową rurą w dłoniach, a nie chłopakiem o połowę od niego mniejszym. −

To jeden z łowców – odpowiedziała Blackthorne.

−

Nieeeeezły – powiedziała Brandy. – Przedstawisz nas sobie?

Beck i Brendy? To było iście piekielne połączenie. Pora oświecić tę lalunię. −

Lubisz muzykę country?

−

Ech, oczywiście, że nie! – odpowiedziała jej dawna rywalka,

zupełnie jakby Riley zaproponowała jej żabę na śniadanie. −

On słucha tylko jej.

−

Buu – odpowiedziała Brandy. – Powinnam była się domyślić,

iż jest zbyt uroczy, żeby naprawdę istnieć. Kiedy łowczyni odprowadzała Petera do jego auta, rzuciła mu podenerwowane spojrzenie. −

Coś ty najlepszego zrobił? Miałeś szczęście, że Allan nie

spuścił ci łomotu. −

Pora na to, aby ktoś przeciwstawił się temu palantowi –

odpowiedział Pete, wsadzając torbę z laptopem do samochodu. −

Uważaj na siebie. Przedstawiłeś go w złym świetle, a on na

pewno o tym nie zapomni. −

Uderzy mnie i pójdzie do więzienia. Rachunek jest prosty.

−

Nie tak bardzo, jeśli zadrutują ci szczękę i zapadniesz w

śpiączkę. Peter nagle pobladł. −

Tak, to by było nieciekawe.

−

Pójdę lepiej, żeby zobaczyć, czego chce Chłopak z Backwoods

– odparła Riley, zerkając raz jeszcze w stronę Becka. −

Zadzwoń do mnie później, okej? – powiedział Pete, wdrapując

się do swojego auta. −

Jasne.

Odchodząc, łowczyni usłyszała, jak przyjaciel zamyka drzwiczki. Kiedy dotarła do furgonetki Denvera, Peter właśnie opuszczał parking.

−

Co się dzieje? – zapytała łowcę.

−

Stewart chce, żebym zabrał cię na spotkanie z nekromantami

– odpowiedział, śledząc wzrokiem ruchy Allana, gdy ten właśnie mijał jego samochód. −

Wiesz, mam swój wóz. Posiadam nawet prawo jazdy. Mogę

dotrzeć na miejsce samodzielnie – odpowiedziała Blackthorne. −

Rozkaz brzmiał, żebym cię tam zawiózł. Jeśli ci to

przeszkadza, zadzwoń do Szkota. Beck zdawał sobie świetnie sprawę z tego, że dziewczyna nigdy tego nie uczyni. Wściekanie się na posłańca było nie fair, zatem Riley posłusznie wsiadała do auta Dena. Jego ciężarówka okazała się mniej zagracona, jakby jakimś cudem spakował wszystkie tutejsze graty do plecaka – oczywiście moro – który zajmował o wiele mniej przestrzeni niż leżący na przednim siedzeniu marynarski worek. Był mocno zniszczony i miał na sobie brązowe cętki, co sprawiło, że Blackthorne zaczęła się zastanawiać, czy nie używał go przypadkiem, kiedy służył w armii. −

Jak tam twoja głowa? – spytała.

−

Lepiej. – Beck skręcił w ulicę Peachtree, dołączając do ciągu

pojazdów. – Jackson wraz z Remmersem namierzyli tych dwóch gości, którzy kilka tygodni temu ukradli twoją Trójkę. Są naprawdę pomocni. – Chłopak uśmiechnął się łobuzersko na tę myśl. – Podali mi nazwisko typka, który skupuje demony na boku. Planuję się z nim spotkać. Wkrótce odpalę fajerwerki. −

Super. Tylko uważaj na siebie – ostrzegła go Riley.

−

Nie martw się. Jackson pójdzie ze mną jako eskorta.

Załatwimy to we dwóch. – Denver przejechał przez zatłoczone skrzyżowanie, otrzymując jedynie kilka wyrażających żal krzyków. –

Wiem, że to nie moja sprawa, ale kim był ten koleś, który stał obok ciebie na parkingu? Moim zdaniem ma jakiś problem. Jakieś niecne zamiary. Łowczyni zerknęła na przyjaciela, zaintrygowana tym, iż tak szybko rozgryzł Allana. −

Czemu tak sądzisz?

−

Biją od niego złe wibracje. Dzieciak myśli, że cały świat należy

wyłącznie do niego. To, jak na ciebie patrzył, sprawiło, że włoski na karku stanęły mi dęba. – Beck skręcił w jedną z ulic, po czym dodał: – Nie oznacza to, że powinnaś umawiać się z tym chłopakiem tylko dlatego, że ja go nie lubię. Popełniłem podobny błąd w przypadku anioła. Riley uśmiechnęła się szeroko, delektując się tą wyraźnie wyczuwalną ironią. −

Za późno. Już to przerabiałam. To Allan, mój psychiczny eks.

Cóż, pierwszy psychiczny eks, jeśli wziąć pod uwagę Simona. −

To ten sam, który cię uderzył?

−

Tak. Chodzimy teraz do jednej klasy. Czy to nie wyjątkowy

−

Jeśli on... – Beck zaczerpnął powietrza, przełykając głośno

fart?

ślinę, a wraz z nią wszystko, co planował powiedzieć. – Moim zdaniem możesz sobie z nim poradzić. Jeśli to nie nastąpi, zadzwoń do mnie, a ja z wielką rozkoszą wkopię mu tyłek w ziemię. Kim jesteś i co zrobiłeś z Chłopakiem z Backwoods? −

Dziękuję – powiedziała łowczyni, niepewna, co to się właśnie

stało. Tak samo jak Peter, gdyby cokolwiek się jej przytrafiło, wezwałaby policję. Już wcześniej popełniła podobny błąd. Kiedy Allan wyrządził jej

wcześniej krzywdę, jej tata poszedł, aby porozmawiać z jego rodzicami, licząc na to, że załatwią temu dupkowi profesjonalną pomoc. Zamiast tego jej były poszedł terroryzować inne dziewczęta. −

Bądź ostrożna – rzekł Den. – Widywałem już takich typów.

Najpierw spuszczają ci lanie, potem przepraszają. Potem robią to ponownie, gdyż zwyczajnie nie umieją się tego oduczyć. Cokolwiek by się nie stało, zawsze to ty jesteś winna. W jego słowach kryło się zbyt wiele emocji, aby stanowiły jedynie zwyczajne ostrzeżenie. − Czy coś takiego przytrafiło się tobie? Beck przytaknął. Ile potworów kryje się w twojej pełnej strachów szafie?

Ro z d z i a ł 2 4 Siedziba Społeczności Nekromantów mieściła się w wielkim, trzypoziomowym budynku, gdzie bluszcz przywierał do nadkruszonych szarych kamieni i rozciągał się ponad wielodzielnymi oknami. Przed wejściem do budowli mieścił się portyk, ale Beck go zignorował i zatrzymał wóz na parkingu, usytuowanym przy południowej ścianie, tuż obok samochodu Stewarta. Kiedy opuścił furgonetkę, zagwizdał pod nosem, wyrażając tym samym podziw nad okazałością konstrukcji. −

Chyba powinienem zostać złodziejem grobów.

−

Myślę, że nekromanci wyśpiewują swoje zaklęcia po łacinie,

Beck. Na czole chłopaka pojawiła się zmarszczka. – Hmm, cóż. W takim razie nie mam szans. W progu spotkali korpulentnego kamerdynera, który wyglądał jak zapożyczony żywcem ze starego brytyjskiego filmu. Gdy mężczyzna upewnił się, że ich nazwiska figurują na oficjalnej liście gości, Riley oraz jej przyjaciel zostali poprowadzeni wyłożonym panelami korytarzem do wielkich, dwuskrzydłowych drzwi. Tuż

za

nimi

znajdowała

się

sala

balowa,

wypełniona

nekromantami. Dziewczyna zgadywała, że jest ich tu co najmniej pięćdziesięciu. Każdy z nich miał na sobie kolorową szatę, która wyrażała jego pozycję w Społeczności. Garstka wskrzesicieli skupiła się w pokoju, który musiał zostać zaprojektowany jeszcze w czasach Wojny Secesyjnej. Dwa masywne kominki zostały usytuowane po dwóch przeciwległych stronach pomieszczenia. Oba dawały sporo ciepła, które zmierzało w kierunku sufitu, którego dzieliło od poziomu podłogi co najmniej piętnaście stóp. Ciężkie, krwistoczerwone zasłony przesłaniały okna,

które chroniły salę od nocnego chłodu. Kwartet smyczkowy grał chyba jeden z utworów Bacha. Czuję się jak w powieści z epoki wiktoriańskiej. Riley wraz z Beckiem znaleźli mistrza Stewarta obok jednego z kominków.

Mężczyzna

poprowadził ich

z

dala

od

najbliższych

nekromantów. - Bez względu na to, co by się nie działo – powiedział ściszonym głosem – nie wspominajcie o tych nieumarłych bestiach, które widzieliśmy. Jeśli to się wyda, ludzie zaczną panikować. Rozumiecie? Oboje przytaknęli. −

Czy myśli pan, że oddadzą nam mojego tatę? – zapytała

Blackthorne. −

Nie wiem, mała. Zrobimy wszystko, co w naszej mocy.

Kilka minut później rozpoczęto obrady. Łowcom zostały wskazane miejsca siedzące, znajdujące się na przedzie sali. Ostatnie dźwięki utworu Jana Sebastiana Bacha nagle ucichły. Nekromanci mościli się na własnych krzesłach, zupełnie jakby czekali na jakieś przedstawienie. Być może tak właśnie należało to interpretować. Mężczyzna

przewodniczący

zebraniu,

niejaki

lord

Barnes,

przedstawił wszystkim treść skargi, zawierającą wszystkie bolesne szczegóły. Wtedy przyszła pora na Stewarta. Szkot opowiedział o okolicznościach, w jakich doszło do śmierci Paula Blackthorne'a oraz o tym, jak bardzo Beck starał się uratować mu życie. Riley poczuła, że pieką ją oczy, grożąc potokiem łez, wbiła zatem paznokcie głęboko w skórę dłoni, aby powstrzymać się od płaczu. Twarz Denvera zrobiła się kamienna, co świadczyło o tym, iż chłopak przypominał sobie wydarzenia tamtej nocy, które nadal tkwiły żywo w jego pamięci.

Mistrz przybliżył zgromadzeniu historię czuwania przez jego podopieczną przy grobie ojca, podczas gdy wskrzesiciele nieustannie podejmowali próbę nabycia jego zwłok. Szkot włożył szczególny trud w opisanie pokrętnych metod Lorda Ozymandiasa oraz jego magicznych sztuczek. Za plecami łowców rozległ się pomruk i nie należał on wcale do przyjaznych odgłosów. Najwyraźniej niektórzy z nekromantów uważali, że postępowanie najpotężniejszego z nich wykraczało poza ogólnie przyjęte zasady. Gdzie on jest? Czyżby ten palant nie zamierzał się nawet pojawić? Pytanie Riley doczekało się odpowiedzi, kiedy chwilę później otworzyły się tylne drzwi. Głowy wszystkich zgromadzonych zwróciły się w tamtą stronę. Lord Ozymandias miał na sobie zwyczajową czarną szatę. Dzierżył w dłoniach jakieś przedmioty, a znak na jego czole pulsował niczym gwiazda. −

Naprawdę, mistrzu Stewart'cie – powiedział, krocząc pełnym

dramatyzmu krokiem przez przejście między krzesełkami – przedstawiłeś mnie jak jakiegoś drapieżnika. −

Tylko dlatego, że nim jesteś. Używanie magii względem

młodej dziewczyny, aby wykraść ciało jej ojca, jest świadectwem braku honoru. Nie o to chodzi w byciu nekromantą i świetnie o tym wiesz. −

Ojej. Chyba mnie skarcono. – Potworny czarnoksiężnik

zaśmiał się, łapiąc się z przerażeniem za klatkę piersiową. Wtedy ton jego głosu przybrał mrożące krew w żyłach brzmienie: – Robię to, co inni moim bracia – wskrzeszam zmarłych. Jeśli ciało takiej osoby należało by do mistrza łowców, który słynął w dodatku ze swoich zdolności, zrobiłbym wszystko, aby osiągnąć swój cel. Nawet jeśli jakaś mała

dziewczynka troszkę by się przestraszyła. Mała dziewczynka? Riley poderwałaby się niechybnie z miejsca, gdyby palce Becka nie zacisnęły się na jej ramieniu. −

Nie wtrącaj się. Pozwól, by Stewart się tym zajął – wyszeptał

chłopak. Dziewczyna zacisnęła mocno zęby i pozostała we wcześniejszej pozycji. −

W imieniu Gildii Łowców w Atlancie oraz Krajowej Rady

Gildii – zaczął mistrz – żądamy zwrotu ciała Paula Blackthorne'a, tak by mogło ono zaznać wiecznego odpoczynku. −

Żądacie? – Ozymandias wybrał dla siebie miejsce na przedzie

sali. – To śmiałe stwierdzenie. −

Uwierz mi, nie chciałbyś z nami zadrzeć.

−

Och, widzę, że wypowiadasz się teraz w imieniu waszej

Krajowej Rady. Być może cię to zdziwi, ale nie szanuję waszych wielkich mistrzów. Jesteście po prostu nadętymi szczurołapami. Riley wstrzymała powietrze w płucach na tę jawną obrazę. −

Ty sukin... – wymamrotał do siebie Beck.

Stewart zapanował nad emocjami, a jego oczy przypominały teraz dwa krzemienie. −

Oddaj nam mistrza Paula Blackthorne'a, a rozstaniemy się jak

dżentelmeni. −

Potrzeba mi lepszego argumentu niż ten, łowco – odparł

Ozymandias, najwyraźniej drwiąc ze Szkota.

Mort wyłonił się z tłumu swoich pobratymców. −

Lordzie Barnes, chciałbym zabrać głos, mogę?

−

Prawo głosu należy do nekromanty Alexandra.

Wskrzesiciel przeszedł na przód sali, po czym zwrócił się twarzą do swoich kolegów po fachu. Na jego czole błyszczał pot, co powiedziało Riley, iż jej przyjaciel planował coś ryzykownego. −

Sekcja czwarta, ustęp trzynasty Kodeksu Nekromantów

umożliwia przeniesienie prawa własności z oryginalnego wskrzesiciela na drugiego, jeśli ten pierwszy nie jest już w stanie sprawować pieczy nad wskrzeszonym. – Mortimer położył dokument na ambonie, tuż przed oczami Barnesa. – Paul Blackthorne wyznaczył mnie na swego opiekuna. W myśl tego postanowienia, wraz z Gildią Łowców żądam, aby jego ciało zostało mi natychmiast zwrócone. Do boju, Mort! Ozymandias posłał mu mordercze spojrzenie. −

Rzucasz mi wyzwanie, nekromanto Alexandrze?

−

Nie, Lordzie. Nie wyzwę cię na pojedynek magiczny, mimo iż

mam do tego powody. – Przyjaciel Riley wyprostował się. – Zniszczyłeś bariery w moim domu, wykradłeś Paula Blackthorne'a bez mojego pozwolenia.

W

mniemaniu

naszej

Społeczności

są

to

ohydne

przewinienia. Wskrzesiciele zaczęli szeptać między sobą. Jeśli Ozy mógł tak potraktować Morta, mógł zrobić to samo z którymkolwiek z nich. Nagle problem ze skradzionym ciałem stał się personalny. −

Spokój! – krzyknął Barnes, machając rękoma.

To, że nie skorzystał z magii, aby uciszyć swoich kolegów, wydawało się nieco dziwaczne. Przyszła kolej na Stewarta: −

Sporządziliśmy stosowne dokumenty, w których nekromanta

Alexander prosi, aby wasza Społeczność postąpiła w tej sprawie jak należy. – Mężczyzna oparł się ciężarem ciała na swojej lasce. – Paul Blackthorne był dobrym człowiekiem i zasługuje na to, aby wrócić pod opiekę swojej córki. Ozymandias w zamyśleniu poprawił rękaw swego płaszcza. −

Szczerze wątpię, aby dobry człowiek został wskrzeszony z

grobu przez samego Księcia Ciemności. Wszyscy w pomieszczeniu wstrzymali oddech. Świetnie. Teraz cały świat poznał prawdę. Beck ponownie schwycił Riley za ramię, a jego oczy rozszerzał szok. −

Na litość boską – wyszeptał z napięciem – powiedz, że ten

dupek kłamie. −

Nie – odpowiedziała dziewczyna. – Nie kłamie.

To właśnie dlatego tata nigdy nie wyznał ci prawdy. Łowczyni wyzwoliła się z uścisku Dena i wstała z miejsca. Wierciła się, czekając, aż szepty wreszcie umilkną. −

Panno Blackthorne – rzekł Barnes. – Czy chciałaby panienka

coś dodać? Skoro wszystko się wydało, czemu by nie obrócić tego na swoją korzyść?

Riley odwróciła się, aby wszyscy wskrzesiciele mogli ją usłyszeć. −

To prawda: Lucyfer faktycznie wskrzesił mego tatę – odparła.

– Zrobił to z jednego konkretnego powodu, a mianowicie po to, aby trzymać go poza zasięgiem Ozymandiasa. −

Lorda Ozymandiasa – poprawił ją winowajca wszystkich jej

−

Mniejsza o to – odparowała Blackthorne, ignorując zabójcze

trosk.

spojrzenie najpotężniejszego nekromanty. – Jedyne, na czym mi zależy, to mój ojciec. Nie interesuje mnie cała reszta. Po prostu mi go oddaj. Ozy uśmiechnął się przebiegle. −

Jaka elokwentna – rzekł. – Niemniej jednak, w ramach

podzięki za... asystowanie Paula Blackthorne przy moich badaniach, spłaciłem twój dług. Nekromanta wyciągnął dosłownie znikąd pojedynczy arkusz papieru, po czym podał go swemu sąsiadowi, by ten zawędrował z rąk do rąk na podium. Kartka wylądowała przed Barnesem z głośnym szelestem. −

Oto wspomniany wcześniej dokument. Pieniądze, jakie byłaś

winna lichwiarzom za opiekę medyczną swojej zmarłej matki, nie stanowią już żadnego problemu, panno Blackthorne. Próbuje mnie przekupić. −

Nie interesują mnie cholerne pieniądze – powiedziała Riley. –

Chcę odzyskać tatę. Tak ciężko ci to zrozumieć? Pragniesz usłyszeć moje błagania? W porządku, będę błagać: proszę, oddaj mi ojca, o Najwyższy Panie Wszystkich Mrocznych Rzeczy. −

Ostrożnie, mała – ostrzegł ją Stewart.

Wokoło rozbrzmiały nerwowe szepty. Zamiast potraktować ją zabójczą magią, Ozymandias wydawał się rozbawiony jej wybuchem. −

To dziecko użyło słowa „proszę” – odparł, chichocząc. – Jakże

mógłbym się oprzeć takiej uprzejmości? Wskrzesiciel machnął teatralnie ręką, znikając w rozbłysku oślepiającego światła. W jego miejscu pojawił się Paul Blackthorne. −

Tato? – zaszlochała dziewczyna.

Rzuciła się przed siebie, starając się przecisnąć przez zbiorowisko ciał oraz krzeseł. Kiedy dotarła do miejsca, w którym stał Paul, ten zniknął. −

Tato? – zawołała Riley. – Gdzie jesteś?

Jeśli to tylko sztuczka... Kiedy jeden z nekromantów wskazał jej podwójne drzwi, łowczyni pobiegła w tamtym kierunku, okrążając zaskoczonego kamerdynera i kierując się naprzód długim, wytwornym korytarzem. Odnalazła tatę, który chował się za krzewem azalii, znajdującym się po drugiej stronie budynku. Gdyby to było w ogóle możliwe, mężczyzna głośno by szlochał. Zamiast tego, trząsł się od czubka głowy aż po koniuszki palców u stóp. Na jego obliczu malowało się przerażenie wywołane tym, co tylko on widział teraz przed oczami. −

Tato?

Jego brązowe oczy napotkały spojrzenie córki. −

Demony, wszędzie demony – rzekł, kiwając się w przód oraz

w tył niczym małe dziecko, które zbudził ze snu paskudny koszmar. −

Tato? To ja, Riley.

Kiedy dziewczyna dotknęła jego ramienia, Paul spłoszył się, jakby miał do czynienia z obcą osobą. Mort uklęknął obok nich. −

Paul? Pamiętasz mnie? Jestem Mortimer. – Spokojny głos

wskrzesiciela sprawił, że mężczyzna na niego spojrzał. Wydawał się mniej świrować w obecności Morta niż kogokolwiek innego. Nawet własnej córki. Przyjaciel Riley spędził dobre piętnaście minut na cierpliwym uspokajaniu jej ojca, nim ten wreszcie wstał z ziemi. Tłum ciekawskich nekromantów zgromadził się wokoło, pomagając mu stanąć o własnych nogach. Kiedy Paul był w końcu mobilny, Mort poprowadził go w kierunku parkingu. −

Zabierzemy go do mojego domu – powiedział, nie spuszczając

oka z przerażonego człowieka. −

Chcę iść z wami – rzekła Riley.

−

Nie, tylko bardziej go zdenerwujesz. Twój ojciec potrzebuje

teraz wyłącznie odpoczynku. Dam ci znać, co się z nim dzieje. Mortimer miał rację: jej tata znajdował się teraz we własnym piekielnym światku i pełen współczucia wskrzesiciel był najlepszą osobą, jaka mogła mu pomóc. Kiedy Paul oraz jego opiekun szykowali się do odjazdu, dziewczyna dotknęła dłonią szyby w aucie, jaka oddzielała ją od najdroższego rodzica. Czy jeszcze kiedykolwiek mnie sobie przypomni?

Ro z d z i a ł 2 5 Otępiała od szoku, Riley przeszła na autopilota. Wgramoliła się do furgonetki Becka, zapięła pas, po czym wyjrzała przez okno. Nie pytała, dokąd jadą. Nie miało to dla niej żadnego znaczenia. Gdyby udała się do swojego mieszkania, byłaby w nim całkiem sama, otoczona przez wspomnienia o zmarłym ojcu: w lodówce nadal stały jego ulubione napoje gazowane, w szafce wciąż leżała odzież Paula, a w łazience znajdowała się jego szczoteczka do zębów. Łowczyni stłumiła płacz, przyciskając pięść do ust. −

Trzymaj

się,

dziewczyno.

Zabieram

cię

do

pewnego

odosobnionego miejsca – powiedział łagodnie Beck. – Porozmawiamy o tym, tylko ty i ja. Nie opuszczę cię, pod warunkiem że nie będziesz tego chciała. −

Nie chcę być sama.

−

Wiem. Ja również. Nie teraz.

Po chwili chłopak zaparkował za wielopoziomowym kompleksem mieszkaniowym, który przeznaczono dla starszych ludzi. Zbudowano go zapewne w latach siedemdziesiątych, ale wciąż był dobrze utrzymany i oferował doskonały widok na Park Centennial. −

Co to jest? – zapytała dziewczyna, nie kryjąc zaciekawienia. –

Czemu tu przyjechaliśmy? −

Zobaczysz – odpowiedział Beck. Wyciągnął zza siedzenia dwa

koce i wysiadł z wozu. – Tędy – poinstruował ją, wskazując boczne wejście do budynku. Denver wyczarował skądś klucz, prowadząc łowczynię korytarzem, który wiódł prosto do windy, a następnie wybrał guzik przypisany

ostatniemu piętru. Mimo wszystkiego, co się wydarzyło, ciekawość Riley stała się nie do wytrzymania. Pod wpływem jej pytającego spojrzenia, mężczyzna odpowiedział: −

Poluję tu od dawien dawna, w większości na „wrony”.

Zarządca umożliwił mi wchodzenie i wychodzenie z budynku, tak bym nie zawracał mu głowy. Kiedy wjechali na ostatnie piętro i wysiedli z windy, ciało dziewczyny przeszył dreszcz wywołany chłodnym podmuchem wiatru. −

Nie wydaje mi się, abym szczególnie przepadała za dachami.

Nie po ostatnim. −

Tu jest bezpiecznie. Nie ma tu żadnych demonów. – Chłopak

ułożył pierwszy koc we wnęce utworzonej przez klimatyzator, co gwarantowało osłonę przed wiatrem. – Usiądź. Niedługo zacznie się pokaz – rzekł. Pokaz? Wciąż niepewna tego, co nastąpi, łowczyni opatuliła się mocniej płaszczem, aby zyskać w ten sposób trochę ciepła. Kiedy Den do niej dołączył, otulił ich oboje drugim kocem, co zagwarantowało im wyjątkową bliskość. Z tak niewielkiej odległości Riley mogła wyczuć zapach jego wody po goleniu oraz dostrzec krótki, jasny zarost na jego podbródku. −

Co powinnam robić? – zapytała.

−

Jeszcze chwilka. Zaczekaj – odpowiedział młody mężczyzna.

Poniżej, przechodzili ludzie oraz przejeżdżały samochody, ale tu, na dachu, był inny świat. Panowała w nim cisza. Zupełnie jakby łowcy spoglądali w dół z Nieba, przypatrując się jak maleńkie człowiecze istoty

kręcą się wokoło. W miejscu takim jak to można było odnieść wrażenie, że los nie postanowił wcale zniszczyć wszystkich ludzi, jakich kochała Blackthorne. Panująca wokoło cisza jedynie spotęgowała ból Riley. Dziewczyna przymknęła powieki, próbując zdusić w sobie szloch, jednak na daremne. Gdy Beck usłyszał, że towarzyszka płacze, otulił ją mocno ramionami, przyciągając bardziej do siebie. −

No śmiało, masz do tego prawo – powiedział. – Do licha,

zrobiłbym dokładnie to samo, gdybym tylko mógł. Łzy zaczęły płynąć nieubłaganymi strumieniami. Łowczyni szlochała, aż nie miała już w sobie ani jednej słonej kropli. Kiedy popatrzyła wreszcie na swojego towarzysza, ten miał wilgotne oczy. Zaoferowała mu chusteczkę, ale on jedynie pokręcił głową. −

Faceci ich nie używają – odparł, ze wszystkich sił starając się

wyglądać na twardziela. −

Nikomu nie powiem.

Beck wziął jedną sztukę, jednak nie otarł nią oczu. Przytulona do niego Blackthorne, wydmuchała nos. −

Porozmawiaj ze mną, Beck. Porozmawiaj ze mną o

czymkolwiek poza nekromantami, zmarłymi ojcami i dziwacznymi demonami. Pragnę dla odmiany nieco normalności. Nie chcę już cierpieć w środku. Chłopak westchnął jej do ucha. −

To tak samo jak ja, dziewczyno.

Den namyślał się przez moment, jakby starając się znaleźć jakiś bezpieczny temat do rozmowy.

−

Czy... widziałaś mój program komputerowy? Leżał na moim

biurku. Riley przytaknęła, mimo iż nie wiedziała, czemu mężczyzna poruszył to zagadnienie. −

Pomaga ci?

−

Tak – odparł. – O wiele lepiej czytam. Kiedy tylko mam czas,

słucham go. – Kąciki jego warg uniosły się do góry. – Czy... może ty chciałabyś mi pomóc? Byłby to sposób na uczczenie spuścizny jej ojca. −

Jasne, z wielką radością, Beck. – Dziewczyna zamrugała

powiekami, jako że coś najwyraźniej było nie tak ze sposobem jego mówienia. – „Ty”? A co się stało ze skracaniem wyrazów? Denver nieśpiesznie zaczerpnął powietrze w usta. −

Pracuję nad tym, jak się wysławiam.

−

Czemu?

−

Jestem dumny, iż pochodzę z Georgii, i to się nigdy nie

zmieni. Ale... – Łowca przeciągnął dłonią przez włosy, co za każdym razem oznaczało, iż jest wyraźnie czymś poruszony. – Stewart mówi, że chciałby zabrać mnie ze sobą do Szkocji, gdzie poznałbym mistrzów z Międzynarodowej Rady Gildii. −

Wow! – zawołała dziewczyna, wykonując tak gwałtowny ruch,

że koc ześlizgnął się jej z ramion. – To wielka sprawa, Beck. Szkot nie postąpiłby tak, gdyby nie uważał cię za kogoś wyjątkowego. −

Nic mi o tym nie wiadomo – odpowiedział – ale chcę, aby ten

mężczyzna był ze mnie dumny. Nie chcę brzmieć jak prostak. −

To po prostu twoja maniera wysławiania się.

−

Cóż, ale ludzie wystawiają ci na tej postawie opinię. Ty też...

tak postępujesz. – Beck zamilkł na moment, najwyraźniej wahając się przed sformułowaniem następnej myśli. – Nazywasz mnie Chłopakiem z Backwoods. A to sugeruje, że jestem słabo wykształcony. Południowy akcent nadal zabarwiał jego wypowiedzi, ale stał się teraz mniej wyczuwalny – całkiem jak pyszna, gorąca czekolada. −

Chłopak z Backwoods to zwyczajne przezwisko – odparła

Riley. – Ty nazywasz mnie Księżniczką, a przecież nie mieszkam w zamku. −

Wiem. Po prostu wsłuchiwałem się w taśmy i złapałem się na

tym, że zmieniam sposób mówienia. Moim zdaniem to nic złego. Kryło się za tym coś więcej niż tylko osoba Stewarta i jego plany odnośnie przyszłości Denvera w Gildii. – Czy Justine robiła ci na ten temat jakieś uwagi? Łowca przytaknął. −

Jej zdaniem mówię dziwacznie. Nie chcę tego. Pragnę, aby

ludzie traktowali mnie serio. Za kogo ma się ta patykowata jędza? Z drugiej strony jednak, jeśli Beck tak bardzo chciał się zmienić, to być może myślał o reporterce o wiele poważniej, niż Riley sobie uzmysławiała. Co ty w niej widzisz? Ktoś musiał opowiedzieć się po jego stronie. −

Nie pozwól nikomu narzucać ci sposobu wypowiadania się

bądź stylu bycia. Bądź sobą. W takiej wersji jesteś wystarczająco fajnym gościem.

−

Dzięki. Zastosuję się do twojej rady – odparł. – Już to

przerabiałem. Umawiałem się z jedną taką dziewczyną, kiedy służyłem w wojsku. Miała na imię Caitlin. Była z Północnej Karoliny, ale nie miałem o tym pojęcia, zanim nie wyznała mi prawdy. Byliśmy... blisko. Po

sposobie,

w

jakim

o

tym

opowiadał,

Riley

mogła

wywnioskować, że nie chodziło tylko o cielesność. Biorąc pod uwagę wypisaną na jego obliczu melancholię, łowczyni zdecydowała się nie drążyć tematu. −

A co powiesz o zmianie swojego akcentu na brytyjski? –

zasugerowała Blackthorne. – Albo szkocki, jak u Stewarta? – zażartowała, poruszając sugestywnie brwiami. – To by dopiero było seksowne. −

Nie zaczynaj ze mną, dziewczyno – odparł Den.

Odgłos syreny rozbrzmiał gdzieś w pobliżu, po czym ucichł w oddali. Nużący smutek zaczął opuszczać ciało Riley. Beck pomagał jej znaleźć ścieżkę w ciemnościach. Przez jeden krótki moment łowczyni marzyła, aby podobna bliskość łączyła ich przez cały czas. Gdy ponownie się do niego przytuliła, chłopak poprawił ułożenie koca, aby zapewnić jej więcej ciepła. −

Czy mogę cię o coś zapytać? – Zadała pytanie. Den przytaknął.

Nie chcąc przyznawać się do przeglądania jego osobistych rzeczy, dziewczyna próbowała być możliwie jak najostrożniejsza: – Tata mówił, że otrzymałeś w wojsku odznaczenia. Czemu nie zaprezentujesz ich publicznie, aby ludzie mogli je zobaczyć? Chłopak kręcił głową, zanim jeszcze dokończyła to pytanie. −

Wiem, że dla niektórych to bardzo ważne, ale ja umiem

myśleć jedynie o tych, którym nie udało się wrócić w jednym kawałku.

Gdy tylko wracam myślami do tamtych zdarzeń, jedyne, co widzę, to ich twarze oraz życie, jakie wiedliby, gdybym ich ocalił. Nie uczyniłem wszystkiego, co w mojej mocy, aby tak się stało, więc nie mogę zachowywać się, jakby medale załatwiły sprawę. To właśnie dlatego wydaje się czasem taki stary. −

Nie możesz odpowiadać za każdego na tym świecie – rzekła

Riley. Chłopak otoczył ją mocno ramionami w zaborczym geście. −

Wiem. – To powiedziawszy, zerknął na rozciągający się przed

nimi budynek. – Popatrz! Zaczyna się show – odparł. – Widzisz? Na co właśnie patrzę? Jedyna różnica polegała na tym, że na budowli naprzeciwko palił się teraz pojedynczy rządek świateł – oznaczający pojedyncze piętro spośród niezliczonej ilości sobie podobnych. Potem kolejny poziom zalśnił jednoczesnym blaskiem; potem następny. Wyglądało to jak lampki na choince, które raz za razem

budziły się do życia. Gdy zmierzch

przejmował kontrolę nad światem, całe miasto stopniowo zamieniało się w luminescencyjne dzieło sztuki. Niektóre światła były białe, inne złocisto-żółte. Atlanta właśnie przechodziła transformację ze swego dziennego w nocne oblicze. −

Popatrz na szczyt „Bank of America” – zachęcił ją Beck, nie

kryjąc podekscytowania. Dziewczyna zwróciła się twarzą w tamtym kierunku, przyglądając się konstrukcji. Miała na czubku pojedynczy twór, który sprawiał, że wyglądała jak wielki, automatyczny ołówek. −

Przyszedł czas. Wciśnijcie guzik! – nalegał Den.

Jego entuzjazm okazał się zaraźliwy. −

No, dalej! Wiecie, że tego pragniecie!

Całkiem jakby błagania łowcy zostały wysłuchane, górna część budynku zalśniła niczym włókna w gigantycznej żarówce. −

Ochhhh, to cudowne – zawołała Riley, zupełnie oczarowana

grą świateł, którą kiedyś uważała za coś oczywistego. – Nigdy wcześniej nie oglądałam ich w chwili uruchamiania. −

To właśnie dlatego wdrapuję się tutaj, ilekroć mam jakieś

problemy. Przyglądam się, jak nocny świat budzi się do życia, a czasami, jeśli siedzę tu aż do świtu, przypatruję się, jak je wyłączają. To pomaga mi pamiętać, iż jestem częścią czegoś większego, że wszyscy ci ludzie poniżej potrzebują mojej pomocy i że nie mogę ich zawieść. Osobowość tego chłopaka ma tyle warstw. Mógłbyś spędzić z nim wieczność i nie odsłonić ich wszystkich do końca. −

Dzięki, że mnie tu przyprowadziłeś. To czysta doskonałość.

−

Pomogło?

Dziewczyna przytaknęła ruchem głowy. −

Nie czuję się już taka samotna. – Chodziło o coś więcej, ale

Beck nie musiał tego wiedzieć. Denver przełknął ślinę. −

Czy ja też mogę cię o coś spytać?

Tego wymagała uczciwość. −

Jasne, jeśli nie będzie to dotyczyć tego kłamliwego anioła.

Łowca mruknął coś pod nosem na znak zgody. −

Paul sprzedał swoją duszę dla ciebie, prawda?

Riley odwróciła się twarzą w jego stronę, porażona trafnością jego słów. −

Jak na to wpadłeś?

Beck ponownie poprawił ułożenie okrywającego ich koca. −

Po

prostu

wpadłem.

Tak

właśnie

powinien

postąpić

mężczyzna względem swojej córki. Albo swojej kobiety. – To rzekłszy, spojrzał jej głęboko w oczy. – Zrobiłbym to samo, żeby cię chronić – odparł z czułością w głosie. Poszedłby dla mnie do Piekła. W tym momencie dziewczyna pojęła, że uczyniłaby dla niego dokładnie to samo. Odczuwając

niezręczność

związaną

z

łączącą

ich

teraz

intymnością, Blackthorne odsunęła się od łowcy, wstając i kierując się do balustrady, by się na niej oprzeć. Natychmiast zaatakował ją chłodny podmuch wiatru, który zatrzymał się na jej sylwetce w swej podróży do wieczności. Beck dołączył do niej przy poręczy, raz jeszcze otulając ją kocem. Riley tak wiele mu zawdzięczała, ale najbardziej była mu winna przeprosiny. −

Jest mi naprawdę przykro z powodu Oriego – rzekła. –

Zraniłam cię i jest mi źle z tego powodu. To było niewłaściwe. Nie po tym wszystkim, co dla mnie zrobiłeś. Byłam po prostu... samotna. Den przybliżył się do niej, muskając opuszkami palców jej policzek. Okazały się nieco szorstkie od ciągłych odcisków, ale wyjątkowo delikatne. −

Ja również. To właśnie dlatego związałem się z Justine.

Wybacz. Czy ja śnię? Uszczypnięcie się oznaczało, że Riley musiałaby się poruszyć, a to nie wchodziło w rachubę. Łowcy nieuchronnie zbliżali się do siebie, przyciągani przez coś silniejszego niż wszystko, co umieliby nazwać konkretnymi słowami. Im bliżej

siebie

byli,

tym

mocniejsze

przyciąganie

okazywało

się

intensywniejsze. Zupełnie jakby ten moment został im przeznaczony. Pocałuje mnie. Serce dziewczyny zaczęło szybciej bić. Riley śniła o tej chwili, fantazjując o tym, jak wspaniała będzie. Teraz działo się to na jej oczach. Niech będzie cudownie. Beck znajdował się teraz naprawdę blisko niej i wszystko, co łowczyni widziała, to jego oczy. W zaledwie ułamku sekundy odniosła wrażenie, iż może wejrzeć do jego niestrzeżonej teraz duszy. Jego dłoń zadrżała, gdy dotknął jej policzka. Jest zdenerwowany. Ona również czuła się tak samo. Próbując dać mu do zrozumienia, iż nie ma nic przeciwko, łowczyni zakryła jego rękę swoją. Przymknąwszy powieki, czekała, aż ich wargi się połączą. Rozciągającą się poniżej ulicą przemknął policyjny wóz na sygnale. Riley czuła oddech chłopaka w swoich włosach, delektując się zapachem jego wody po goleniu. Dziewczyna wciągnęła ten aromat w nozdrza, rozpamiętując go. Beck musnął ją delikatnie ustami i w tym momencie rozległ się głośny ryk syreny przeciwlotniczej. Spłoszeni, łowcy odskoczyli od siebie i po intymnym nastroju nie pozostał nawet ślad.

Wyrażająca szok mina Becka powiedziała dziewczynie, że on również zorientował się w tym, co właśnie zaszło, dlatego też odsunął się od niej jeszcze bardziej, zupełnie jakby stanowiła zbyt dużą pokusę. Kręcąc głową, wymamrotał: −

Wybacz, nie powinienem był tego robić. Nie miałem prawa.

Tuż przed tym, nim Riley zdołała zapewnić go, że nic takiego się nie stało, jego komórka ożyła. Kiedy mężczyzna przyjmował połączenie, Blackthorne zapatrzyła się na rozciągające się poniżej miasto, które uwzięło się, by zrujnować jej życie. Do licha! Jeden maleńki pocałunek? Komu by zaszkodził? Dwa czarne vany wyjechały z ogromną prędkością zza rogu, w ślad za nim podążył trzeci. Na wszystkich trzech pojazdach znajdowało się logo myśliwych. Beck spoglądał teraz na zachód, w kierunku Parku Centennial. −

Zaraz będziemy.

Zanim Riley zdołała spytać, co się dzieje, chłopak pozbierał koce i skierował kroki w stronę wyjścia. Na jego obliczu królowała teraz determinacja

łowcy.

Po

emanującym

zdenerwowaniem

młodym

człowieku, który o mały włos jej nie pocałował, nie było już ani śladu. −

Co się dzieje? – zawołała łowczyni, kiedy Beck otwierał drzwi

wiodące na dach. −

Demony pojawiły się na targu – odpowiedział. – Obracają

wszystko w proch.

Ro z d z i a ł 2 6 Kiedy dotarli do jego furgonetki, Beck wrzucił koce na siedzenie, po czym odwrócił się w stronę swojej towarzyszki. −

Nie zamierzasz trzymać się z dala od tego, prawda? – zapytał,

a na jego czole pojawiła się zmarszczka. −

A ty byś to zrobił na moim miejscu? – odparła dziewczyna,

poprawiając ułożenie plecaka na ramionach. −

Nie. – Den zaczął grzebać za tylnym siedzeniem, skąd

wydobył dodatkową stalową rurę. – Używaj jej mądrze. −

Dzięki, Yodo.

Chłopak zasępił się, ruszając w kierunku targu. Jak na tak dobrze zbudowanego mężczyznę, przemieszczał się naprawdę szybko. Riley biegła w ślad za nim, a plecak wbijał się jej w nerki. Nie miała jednak czasu, aby go poprawić. Wokoło nich płynęły rzeki ludzi. Niektórzy odnieśli obrażenia, inni wpadli w histerię. Jeden z mężczyzn polewał sobie ciało wodą z butelki, aby ugasić kopcącą odzież. Sam w sobie, targ stanowił ocean kolorowych namiotów oraz przyczep kempingowych. Każdy z nich został przyozdobiony światełkami, które umożliwiały prowadzenie sprzedaży do późnych godzin nocnych. Teraz królował tu jedynie chaos. Od strony pobliskich budynków dobiegały odgłosy wystrzałów z broni palnej, za której odpowiadali albo myśliwi, albo uzbrojeni sprzedawcy. Beck zauważył Trójkę obok namiotu z potrawami z grilla. Demon upatrzył sobie za cel nabitą na rożen pieczoną kozę. Właściciel straganu próbował odpędzić bestię obrusem, krzycząc coś po hiszpańsku. −

Uciekaj stąd! – wrzasnął na faceta Denver.

Potwór odwrócił się w reakcji na jego krzyk, po czym zawył. Pozostawiwszy swoją zdobycz, demon rzucił się za łowcą, zmuszając go do biegu. Kiedy chłopak pokonywał sprintem kolejne odcinki, nie przestawał wrzeszczeć, odciągając tym samym stwora od Riley oraz innych ludzi. Ściągniesz na siebie śmierć. Kolejna Trójka wyłoniła się z pustej przestrzeni, wskakując na stół, aby powalić sprzedawcę na ziemię. Znajomy handlarza zdzielił demona w głowę słupkiem od namiotu, otumaniając go i odciągając rannego przyjaciela z dala od zasięgu jego łapsk. Kiedy odwrócił się w kierunku stwora z pistoletem w dłoniach, oddał pojedynczy strzał w głowę piekielnej bestii. Zadowolony z siebie, wykręcił się do niej plecami. −

Uważaj! – krzyknęła Blackthorne, ale było już za późno.

Potwór powstał z martwych, rozszarpując mężczyznę na strzępy swymi ostrymi jak brzytwy pazurami. Pociski na nic się dziś nie zdawały. Te konkretnie dzieci Piekła nie były skłonne do umierania. Litania

Petera,

poświęcona

technikom

uśmiercania

zombi

objawiła się nagle w umyśle łowczyni. Orientacja w terenie zajęła jej nieco czasu, jako że wokoło panował taki bałagan, że z trudem przyszło jej przypomnienie sobie, na którym straganie handlowano mieczami. Riley biegła tam truchtem, wymijając owładniętych paniką ludzi oraz ścigające swoje ofiary demony. Jedna z Trójek miała na karku dużą kępę białego futra. Dziewczyna osobiście się z nią zapoznała – był to ten sam stwór, który próbował uśmiercić ją w Zagłębiu Demonów. Blackthorne

minęła

stoisko

z

powywracanymi

półkami,

przebiegając następnie obok straganu z Deaderami. Wszyscy wskrzeszeni zniknęli, a boczne płachty namiotu zostały porozdzierane szponami. Okrążyła płonący stragan, skąd wydobywały się nasuwające na myśl syk

dźwięki skwierczących w płomieniach, specjalnie zaprojektowanych świec. Wokoło panowały dostateczne ciemności, aby gra cieni pozwoliła Riley sądzić, iż demony rozpłynęły się w powietrzu. Dziewczyna odszukała wreszcie stragan, którego poszukiwała. Miejsce to było obecnie bardzo popularne, jako że sprzedawca wręczał miecze każdemu, który potrafił je utrzymać, nie oczekując za to wynagrodzenia. Łowczyni mruknęła tylko „dzięki”, po czym chwyciła jedno z ostrzy, które wydało jej się odpowiednie do tego zadania i pobiegła szukać Becka. Müller oraz kapitan myśliwych wyminęli ją sprintem. Przywódca chłopców z Watykanu wykrzykiwał przez krótkofalówkę rozkazy mające na celu zorganizowanie ataku. Salvatore popatrzył na Riley potępiająco, jednak nie zatrzymał się. Bez względu na to, jak bardzo by się nie starała, po prostu nie umiała utrzymać się z dala od tarapatów. Dziewczyna odszukała w końcu przyjaciela, który został zamknięty w potrzasku przy niewielkim pojeździe turystycznym, który pamiętał lepsze czasy. Pilnował drzwiczek, podczas gdy jakaś kobieta oraz dwoje kilkuletnich dzieci ukryło się we wnętrzu campera. Nie jesteś bohaterem, hę? −

Beck! – zawołała, unosząc w górę miecz. Nie usłyszał jej, za

bardzo skupiony na znajdujących się przed nim pazurach oraz kłach. – Hej, Chłopcze z Backwoods! To przyciągnęło jego uwagę. Wystąpiwszy ostrożnie naprzód, dziewczyna rzuciła przyjacielowi miecz, który wylądował tuż obok jego stóp, zaledwie o włos mijając jeden z jego butów. Jednym płynnym ruchem, łowca rzucił w Trójkę stalową rurą, aby ją rozproszyć, po czym podniósł broń i ponownie przysposobił się do walki. Kiedy demon zaatakował, wymierzył mu cios, odcinając sporą połać skóry z ramienia

stwora. Jako że kolejne uderzenie poczyniło jeszcze więcej szkód, piekielny pomiot zawył wściekle. −

Odetnij mu głowę! – krzyknęła Blackthorne, przesuwając

kciukiem na poziomie gardła, dla przypieczętowania swoich słów. Beck przytaknął, rozumiejąc jej zamysł. Kolejne głębokie cięcie okazało się śmiertelne, a czaszka Trójki przestała być częścią jej ciała. Oba elementy potoczyły się po żelazistej ziemi Georgii i... pozostały nieruchome. Peter miał rację. −

Tak! – Den wzniósł w powietrze zaciśniętą w pięść dłoń. –

Super! – To powiedziawszy oddalił się, szukając kolejnego stwora do unicestwienia. Riley westchnęła pod nosem. −

Stworzyłam potwora.

Zdając sobie sprawę z tego, iż nie była w nastroju do mocowania się z demonami, dziewczyna spacerowała od stoiska do stoiska, uświadamiając ludzi, w jaki sposób pokonać rywali. Część z nich brała ją za wariatkę, ale garstka potraktowała ją poważnie. Blackthorne przyglądała się z fascynacją, jak właściciel kramu z książkami wymierza Trójce cios w głowę łopatą. Kiedy stwór upadł na ziemię, do śmiałego mężczyzny dołączył sąsiad i we dwóch rozdzielili ciało bestii na dwie części. Kiedy demon nie wstał z martwych, handlarze wydali z siebie zwycięskie okrzyki i pognali na poszukiwania kolejnego piekielnego pomiotu. Ludzie zaczęli wychodzić na prowadzenie. Niektórzy z właścicieli straganów zginęli zaatakowani szponami oraz kłami, ale pozostali się nie poddawali.

Kiedy Riley przeciskała się obok namiotów oraz zdezelowanych camperów, zatrzymywała się, aby pomóc rannym. Nie mogła zrobić zbyt wiele poza okazaniem im współczucia lub przyłożenia do ich ciał kompresów, które powstrzymałyby krwawienie. Większość obrażeń została wywołana przez szpony i wkrótce wdałaby się w nie infekcja, gdyby właściwie się nimi nie zajęto. Trzymając za rękę młodego chłopca, poinstruowała jego ojca, aby oblał nogę dziecka wodą święconą. Malec załkał z bólu, gdy tylko ciecz skropiła jego skórę. −

Tak powinno się stać. Wyzdrowiejesz – zapewniła do

łowczyni. −

Skąd możesz to wiedzieć? – zażądał odpowiedzi dzieciak, a po

policzkach ściekały mu łzy. −

Ponieważ jestem łowczynią demonów – odparła dziewczyna,

odczuwając dumę z racji tego, iż mogła powiedzieć to na głos. −

Więc, gdzie się, do licha, podziewałaś? – zapytał ojciec

chłopca, a jego troska przekształciła się teraz we wściekłość, jako że znalazł obiekt do wyładowania się. Po dumie Blackthorne nie pozostał nawet ślad. −

Staramy się. – Wskazała palcem buteleczkę z uświęconą

cieczą. – To dobry towar. Proszę oblewać nią jego nogę co dwie godziny. Dzięki temu pana syn wyzdrowieje. Riley zabrała się za testowanie każdej fiolki z wodą święconą, na jaką mogła się natknąć. Przesuwając wilgotnym palcem po etykiecie, stwierdzała, czy produkt był prawdziwy, czy podrobiony. Walczyła z pokusą, aby sprawdzać to za pomocą szponu demona, ale biorąc pod uwagę nastrój ocalałych, ten pomysł nie wydawał się wcale najlepszy.

Jeśli konsekrowany płyn okazywał się sfałszowany, wylewała go na ziemię i tłumaczyła dlaczego. Nie każdy jej wierzył. −

Co ty, do diaska, wyprawiasz? – poskarżył się jeden z

mężczyzn. – Potrzebuję jej dla swojego kumpla. To coś miało pomóc mu wyzdrowieć. Ów kumpel miał ziejącą ranę w brzuchu i nie pozostałby zbyt długo wśród żywych, gdyby jego przyjaciel traktował go podrobioną cieczą. −

Zabierz go do szpitala. Mają tam prawdziwą wodę święconą.

Ta tutaj jest sfałszowana. Zabiłaby go. −

Kłamiesz.

−

Nie – odpowiedziała łowczyni, wciskając facetowi w dłonie

aktualnie już pustą fiolkę. – Nie kłamię. Zabieraj go stąd! Teraz! Facet właśnie się wycofywał. −

Okej, dziewczyno, nie zachowuj się jak psychopatka.

−

Wybacz.

Kiedy pojawiła się grupa paramedyków, jakiej towarzyszył policjant, Blackthorne uzmysłowiła sobie, że bitwa właśnie się zakończyła. Spoglądanie w kierunku centralnej części targu przypominało wpatrywanie się w otwartą ranę. Ludzie płakali, wrzeszczeli, a w oddali wyły syreny straży pożarnej. Riley skierowała kroki w stronę jedynego miejsca, w którym mogła znaleźć azyl. Ku jej uldze, namiot wiedźm pozostawał nienaruszony. Trzy czarownice ustawiły się w półkolu. Każda z nich trzymała w rękach jakąś broń, nie wyłączając przyjaciółki łowczyni, Ayden, która wybrała dla siebie miecz, całkiem jakby wiedziała, co z nim robić. Przed straganem

leżało ciało. Należało do starszej wiedźmy, którą tuliła w objęciach szlochająca dziewczyna. Najwyraźniej nawet osoby praktykujące magię nie były już bezpieczne. −

Tak myślałam, że będziesz gdzieś w sercu tego piekła – rzekła

uroczyście Ayden. Łowczyni nadal nie umiała odwrócić wzroku od zmarłej kobiety. −

Tak mi przykro. Nie sądziłam, że...

−

Że czarownice mogą odnieść rany i umrzeć? Jesteśmy tak

samo śmiertelne jak wy, łowcy. Elspeth miała przynajmniej szybką śmierć. Przechadza się teraz zapewne po Polach Elizejskich... – Ayden odpędziła napływ łez mruganiem powiekami. – Chodź, przekonamy się, co możemy zrobić dla tych, którzy jeszcze żyją. – To rzekłszy, rzuciła miecz jednej ze swoich koleżanek i udała się do centrum całej rzezi. Riley straciła poczucie czasu, kiedy ona oraz czarownica robiły obchód. Niektórzy ludzie nie pozwolili jej przyjaciółce choćby się dotknąć. Posłali w jej kierunku wiele nieprzyjemnych słów, ale wiedźma trzymała język za zębami. −

Potrzebują kozła ofiarnego – tłumaczyła, kiedy zostawiły za

plecami faceta, jaki nie szczędził im obraźliwych epitetów. – Wkrótce rozejdzie się po mieście, że to my wskrzesiłyśmy demony. Czarownica skierowała się ku jednej z bestii, która leżała rozciągnięta na ziemi. Została poćwiartowana na wiele kawałeczków, co stanowiło dowód wściekłości tłumu. Ayden uklękła w pobliżu i uniosła dłoń nad porzuconą głową stwora. Przymknęła powieki, mamrocząc coś pod nosem. Po chwili na jej czole wykwitła zmarszczka. Wtedy wiedźma zupełnie znieruchomiała. Riley wstrzymała oddech.

Koniec czyjegoś miecza wbijał się w tył szyi czarownicy. −

Czy twoim zdaniem to coś zabiło dziś dość ludzi? – warknął

jakiś mężczyzna. Jego koszula została rozdarta na strzępy, a na jednym z jego policzków widniał świeży ślad po oparzeniu. Wyglądał na jednego z handlarzy, ponieważ piterek z pieniędzmi przepasał mu talię. – Próbujesz wskrzesić go z martwych? −

Czemu miałabym tego chcieć? – zapytała Ayden.

Jego zaopatrzone w ostrze ramię zadrżało wściekle. −

Ponieważ sama służysz Piekłu.

Beck wyrósł dosłownie znikąd. Jego twarz zdobił pot, a na kurtce rozsmarowała się krew demonów. −

To był paskudny dzień – rzekł. – Nie pogarszajmy go jeszcze

bardziej, okej? −

Po co się wtrącasz? – spytał facet, adresując łowcy mordercze

spojrzenie. −

Ponieważ zamierzasz popełnić błąd, jaki będzie kosztował ją

życie – wyjaśnił chłopak, czyszcząc ostrze o materiał jeansów. – Ta dama nie stanowi zagrożenia. −

Nie widzę, aby któraś z nich krwawiła.

−

Moim zdaniem leżąca przed ich namiotem martwa wiedźma

by się z panem nie zgodziła – odparowała Riley. Koleś wyraźnie się zawahał. −

Wy, łowcy, jesteście tak samo źli jak te pieprzone strzygi.

Powinienem zabić was oboje tu i teraz.

Sytuacja mocno by się skomplikowała, gdyby kapitan Salvatore oraz dwóch jego ludzi nie przepchnęło się przez tłum, dołączając do wysłanników Gildii. Przywódca oddziału myśliwych natychmiast oszacował sytuację. −

Czemu trzymasz wycelowany w tę kobietę miecz? – Użył tonu

głosu, który mówił mniej więcej tyle: „nie wkurzaj mnie, mam za sobą naprawdę ciężką noc”. −

Ta tutaj wiedźma próbowała ożywić demona. Powinniście ją

spalić. Wargi Ayden zamieniły się w jedną cienką kreskę. −

Kościół już dawno skończył z podobnym procederem – skarcił

go Elias. – Odsuń się i opuść miecz. −

Ale ona...

−

To nie twój problem – odpowiedział kapitan.

Pstryknął palcami i jego towarzysze natychmiast rozlokowali się po obu jego bokach, unosząc broń w pogotowiu. Handlarz pokręcił z obrzydzeniem głową, jednak wypuścił miecz z rąk. −

Wiedźmy oraz łowcy nabijają was w butelkę. – To rzekłszy,

odszedł, nie kryjąc odrazy. Ayden wstała z ziemi, otrzepując spódnicę. −

Dziękuję – powiedziała.

−

Nie ma za co. – Salvatore potarł w zadumie kark,

uruchamiając walkie–talkie. – Tu drużyna Gabriela. Potrzebuję czterech mężczyzn do rozejrzenia się po targu i stwierdzenia, czy do reszty zażegnano zagrożenie.

Natychmiast spełniono jego rozkaz. Kapitan zwrócił się do swoich towarzyszy: −

Müller, ty oraz Tamson zajmiecie stosowną pozycję obok

namiotu poganek, na wypadek gdyby ktoś postanowił być aż nadto pomysłowy. Przy wtórze „tak, sir”, myśliwi odeszli przed siebie rześkim krokiem. −

Po raz kolejny, dziękuję – rzekła Ayden.

Salvatore wskazał ustawione nieopodal drewniane ławki. −

Porozmawiajmy, o tam, gdzie jest cicho.

Kiedy szli w tamtą stronę, przywódca myśliwych zerknął na Riley. −

Wiem, że miałam trzymać się z dala od takich rzeczy –

powiedziała. – Ale najwyraźniej mi się nie udało. −

Najwyraźniej nie. – Mężczyzna skoncentrował uwagę na

osobie czarownicy, kiedy ta opadła na siedzenie. – Co pani robiła ze zwłokami demona? −

Myślałam, że uda mi się przypisać komuś znaczącą bestię

magiczną sygnaturę, dzięki czemu odkryję, kto za tym wszystkim stoi. To, co wyczułam, sugerowało, iż jest to w połowie nekromanta, w połowie ktoś inny. Ten ktoś był bardzo wiekowy, o wiele starszy od magii wskrzesicieli oraz wiedźm. - Spojrzenie czarownicy skupiło się na łowczyni, przekazując jej cichą wiadomość. −

Udajmy się do Westin. Możemy to tam omówić – zasugerował

−

Nie. Niech to będzie jakieś neutralne miejsce – odparła

Elias.

wiedźma, przepełnionym emocjami głosem. – Jeśli udam się do waszych

kwater, będzie tak, jakbym przyznała się do winy. Wystarczy jeden błąd, a wszyscy korzystający z pierwotnej magii będą odpowiadać za coś, czego nie zrobili. Salvatore rozważał jej słowa. −

A co z domem mistrza Stewarta? Macie dobre relacje z

łowcami, prawda? To by było neutralne miejsce. −

Jeśli mistrz Stewart nie ma nic przeciwko, ja również. Dajcie

mi tylko nieco czasu na... uporanie się z pewnymi sprawami. −

Rozumiem. Bardzo mi przykro z powodu waszej straty.

Czarownica wydawała się zmieszana jego współczuciem. −

Mi również – odparła, po czym ich zostawiła.

−

Kogo straciliście? – zapytał Beck, wycierając czoło najczystszą

częścią rękawa, który i tak rozsmarował czarną maź na jego skórze. −

Jednego z najnowszych rekrutów – odpowiedział kapitan.

Jego wzrok powędrował w kierunku centralnej części targu. Handlarze próbowali ocalić choć trochę ze zniszczonych towarów. Rządek ciał leżał przy jednym ze straganów, okryty wszystkim, co wpadło ludziom w ręce. −

Czemu nie zaopatrzyliście się w miecze? – spytał Beck. –

Wiedzieliście, że pociski są bezużyteczne. Oczy Eliasa zalśniły na tę jawną prowokację młodego łowcy. −

Watykan właśnie ocenia sytuację – wyjaśnił zwięźle. – Nie

słynie z szybkiego podejmowania decyzji. Albo prostego. −

A zatem kolejni miejscowi będą ginąć, kiedy ci tam, w Rzymie,

będą o tym debatować? - warknął Den.

−

Czyż nie zawsze tak się właśnie dzieje?

Ro z d z i a ł 2 7 To Jackson pojechał z Riley po jej samochód. Łowca nie zachowywał się w normalny dla siebie jowialny sposób, ponieważ to, co wydarzyło się na targu, odcisnęło na nim zbyt mocne piętno. Dziewczyna była wdzięczna za jego milczenie. Czy powinnam powiedzieć myśliwym o Sartaelu? Nie, lepiej nie. To

zaowocowałoby

lawiną

pytań

dotyczących

tego,

gdzie

dowiedziała się o Upadłym, co z kolei zaprowadziłoby ich prosto do gadającego pomnika, stojącego na cmentarzu. Wysłannicy z Watykanu nazwaliby to „brataniem się” z dziećmi Piekła, co natychmiast umieściłoby łowczynię z powrotem pod kluczem. Ku swemu rozdrażnieniu, Riley znalazła wetkniętą za wycieraczkę karteczkę, którą zostawił dla niej Allan. Widniał na niej jego numer telefonu, adres e-mail oraz zwyczajowe żądania: „Zadzwoń do mnie! Dziś wieczorem!” Dziewczyna zmięła ją, upuszczając na ziemię, po czym wgniotła w popękany beton czubkiem tenisówki. Kiedy dotarła w końcu do domu Stewarta, gdzie wzięła prysznic, zaczęła się gorączka wywołana atakiem na targ. Telefony dosłownie oszalały. Blackthorne słyszała jednostronne konwersacje z burmistrzem, gubernatorem oraz przedstawicielami Krajowej Rady Gildii. Wszyscy rozmówcy utrzymywali jedno stanowisko: zapanujcie nad demonami. Teraz. Bez wątpienia, kapitan Salvatore otrzymywał te same wściekłe instrukcje od swoich zwierzchników w Rzymie. Nikt nie musiał im o tym mówić. Gdyby myśliwi oraz łowcy ponieśli klęskę, miasto zamieniłoby się w darmową jadłodajnię dla każdego żądnego zemsty piekielnego stwora w okolicy. Z jakiegoś

powodu, wyżej postawieni możnowładcy odczuwali potrzebę stwierdzania rzeczy oczywistych. Była już prawie jedenasta, kiedy telefony wreszcie umilkły. Stewart zdecydował, iż deser jest receptą na wszystkie ich zmartwienia. Harper wyłgał się od niego i udał do łóżka, dzięki czemu łowczyni została sama ze Szkotem oraz ogromną porcją ciasta brzoskwiniowego, przystrojonego po bokach bitą śmietaną. Stewart jaki pierwszy odsunął od siebie talerz. −

Rozmawiałem dziś rano z Mortem. Twój ojciec nieco się

uspokoił, ale wciąż jest... nieobecny. Chciałbym mieć dla ciebie lepsze wieści. Riley nie spodziewała się niestety innych nowin. −

Co takiego chciał wiedzieć Ozymandias, że doprowadził mego

tatę do takiego stanu? −

Mistrzowie wiedzą sporo na temat demonów, ale nie jestem

pewien, jakiej dokładnie informacji poszukiwał nekromanta. Być może nigdy się tego nie dowiemy. −

A co z Wielkimi Mistrzami?

−

Cóż, wiemy jeszcze więcej odnośnie demonów, aniołów i tym

podobnych spraw. −

Naprawdę zabiłby pan mego tatę?

−

Tak – odparł Szkot po cichu. – Miałem jeszcze jednego

przyjaciela, który przeszedł na ciemną stronę. Jego twarz nadal prześladuje mnie w snach. Blackthorne odsunęła od siebie talerz, nagle tracąc apetyt. Stewart westchnął, po czym nieco się rozpromienił.

−

Grywasz w szachy, mała?

−

Czasami. Nie jestem w tym zbyt dobra.

Szczerze powiedziawszy, Paul ogrywał ją za każdym razem. Wcale jej to nie martwiło. To była domena jej ojca. Szkot odsunął krzesło od stołu. −

Chodź, chcę ci coś pokazać.

Mimo iż była to ostatnia rzecz, na jaką łowczyni miała ochotę, poszła za swoim opiekunem. Ten opowiedział się po jej stronie przed myśliwymi, ofiarował jej miejsce do mieszkania i traktował ją z szacunkiem. Partyjka szachów nie mogła wyrządzić jej przecież żadnej krzywdy. Stewart zabrał z gabinetu gładkie czarne pudełko, które zaniósł do biblioteki, gdzie położył je na środku stołu. Figury były wiekowe, wręcz antyczne. Każdą z nich wycięto z drewna i ręcznie pomalowano. Białe figury miały na sobie kilty. −

Szkoci kontra Saksończycy – powiedział mistrz, rozstawiając

planszę. Pod wpływem niepewnego spojrzenia podopiecznej dodał: – Szkoci kontra Anglicy. −

Och – odparła Riley, podnosząc odzianego w kilt skoczka,

który trzymał w rękach wielki miecz. – Jak stary jest ten zestaw? −

Liczy sobie mniej więcej trzysta lat. Przekazywaliśmy go sobie

z pokolenia na pokolenie. −

Czyli stworzono ją w 1718 roku? – spytała porażona tą

rewelacją łowczyni. – Nawet nie mogę sobie wyobrazić, jak to wtedy było.

−

Ludzie tak bardzo się nie zmieniają, mała. Tylko nam się tak

wydaje. Skoro jesteś z rodu Blackthorne, możesz reprezentować Anglików. Dziewczyna rozstawiła figury na planszy, przygotowując się psychicznie na zostanie zdmuchniętą z powierzchni ziemi. −

Czy widziałaś kiedyś krzew, od nazwy którego wzięło się twoje

nazwisko? – zapytał Stewart, przesuwając pionek. Łowczyni pokręciła głową. – Jest pokryty cierniami i ma małe kwiatuszki. Rodzi najsłodsze jagody, ale oczywiście dopiero po ciężkim mrozie. Dziewczyna zastanawiała się, do czego prowadzi ta lekcja botaniki. −

Ach, a to oznacza?

Stewart uśmiechnął się cierpliwie. −

Wyzwania i komplikacje. Kłopoty, które prowadzą do

słodszego życia. Takiej właśnie lekcji udziela nam tarnina. −

Należy mi się trochę tej słodyczy.

−

Owszem. Jak nam wszystkim, mała.

Po tym stwierdzeniu Szkot zamilkł i skupił się w pełni na grze. Riley miała problemy z koncentracją, ale włożyła w to masę wysiłku, nie chcąc wyjść przed mistrzem na kompletną laiczkę. Blackthorne podejrzewała, że Stewart musi mieć ważniejsze powody, aby spędzać czas z taką jak ona amatorką w grze w szachy, podczas gdy świat rozpadał się wokół nich. Szkot dojdzie do stosownej konkluzji, kiedy będzie na to gotowy. Stary mistrz wygrał bez większego trudu. Na planszy zostało tylko kilka figur, z czego większość należała do niego. Mężczyzna podniósł

jednego z pionków łowczyni, wykręcając go między kciukiem oraz środkowym palcem i bacznie mu się przyglądając. −

Zgaduję, że tak właśnie się teraz postrzegasz.

Riley przytaknęła. −

Prowadziłaś poszukiwania w bibliotece. Zostawiłaś tam

książki. −

Och, przepraszam – powiedziała. – Nigdy więcej tego nie

uczynię. −

To żaden problem, mała – rzekł, odstawiając figurę na

planszę. – Jako że naczytałaś się o upadłych aniołach, powiedz mi, proszę, co się twoim zdaniem dzieje. Blackthorne starannie przemyślała swoją odpowiedź, wiedząc, że starzec był zbyt błyskotliwy, aby zadowolić się byle czym. −

Ozymandias znalazł sposób na to, aby zapanować nad

demonami. Ktoś, kto nie jest nekromantą, mu pomaga. – Przyszedł chyba właściwy moment na to, aby ujawnić swój sekret. – Moim zdaniem to Sartael. To on okłamał Oriego, wmawiając mu, iż Lucyfer pożąda mojej duszy. – Dziewczyna zaczerpnęła głęboki oddech. – Zwrócił Simona przeciwko mnie i nasłał Piątkę na mojego tatę. Jedna ze srebrnych brwi Stewarta powędrowała w górę. −

Jakim cudem poznałaś imię tego Upadłego?

Łowczyni opowiedziała Stewartowi o tym, jak Ori zamienił się w posąg w ramach kary Lucyfera. Następnie zapoznała go ze szczegółami rozmowy między nimi na cmentarzu. Mistrz zatopił się w fotelu, a na jego obliczu odmalowało się napięcie. −

Czemu uznałaś za rozsądne, by wybrać się na cmentarz?

−

Nie miałam wyboru. Ori ciągle na mnie krzyczał, co

doprowadzało mnie do szaleństwa. Myślałam, że głowa mi eksploduje. −

Zdajesz sobie sprawę, że ryzykowałaś życiem nas obojga? –

spytał mężczyzna, nie kryjąc nagany w głosie. −

Tak, ale Martha życzyła sobie, abym z nim porozmawiała.

Podała mi imię Sartaela, abym wykorzystała go przeciwko upadłemu aniołowi. −

Naprawdę? – Szkot podrapał się z namysłem po brodzie.

−

Czy musi pan wspominać o tym myśliwym?

Stewart jęknął. −

Na Boga, powinienem. Nie uczynię tego, ponieważ musimy

działać jako drużyna, a nie stanie się tak, jeśli oboje wylądujemy w areszcie u myśliwych. −

Dziękuję – wymamrotała dziewczyna. – Co pana zdaniem

dzieje się w mieście? Szkot wyprostował się w fotelu. −

W najlepszym wypadku, Lucyfer ledwo kontroluje swoich

piekielnych poddanych. Znaczna ich część ekscytuje się na myśl o końcowym starciu. Sartael jest jednym z ich zwierzchników. Jako że zdaje się wykorzystywać do swoich celów jednego z nekromantów, rezultatem są nieumarłe demony, z którymi mamy teraz do czynienia. −

Czemu Książę Ciemności go nie uciszy?

−

Książę to urodzony strateg. Jeśli w Piekle ma dojść do wojny,

musi wiedzieć dokładnie, komu może zaufać. Czasami najlepszym sposobem na odkrycie tożsamości swoich wrogów jest napuszczenie ich na siebie nawzajem.

−

Czyli tak, jak było z Orim i Sartaelem – wymamrotała

łowczyni. Na zmęczonym obliczu Stewarta odmalowywała się zaduma. −

Pochodzisz z rodu Blackthorne. Niebo nie wybiera swoich

najlepszych ludzi bez wcześniejszego przeanalizowania sytuacji. Ta sama zasada stosuje się również względem Piekła. −

Ale co mam robić? – zapytała sfrustrowana Riley. – Nikt nie

chce mi nic powiedzieć, a już na pewno nie anielica Martha. Gdy tylko o to pytam, milknie. Lucyfer nie piśnie słówka. Tak samo Ori. −

Z tego, co pamiętam, zostaniesz zmuszona do podjęcia

decyzji. Jeśli będzie to decyzja właściwa, wybłagasz ocalenie ludzkości przed aniołami. −

Kiedy umrę? – zapytała łowczyni, niezadowolona z tego,

dokąd zmierzała ta rozmowa. −

Nie, anioły zostaną wysłane do walki – odpowiedział mistrz. –

Ty zaś staniesz między dwiema armiami. O mój Boże. −

Co mogę powiedzieć, aby powstrzymać ich przed usmażeniem

nas żywcem? −

Nie mam pojęcia. Sugeruję jedynie, abyś mówiła z głębi serca.

Gdzieś w oddali zegar zaczął wybijać północ. −

Odpocznij. Zejdź na dziewiątą na śniadanie. Harper oraz ja

mamy spotkanie ze stronami zainteresowanymi tą sytuacją. Musisz być obecna na ostatniej części. −

Czy to narada wojenna?

−

Tak, mała. Pora uporać się z tym koszmarem, w ten czy inny

sposób. Później, kiedy łowczyni zasypiała, wróciła wspomnieniami do niedoszłego pocałunku z Beckiem. Jaki by się okazał? Cudowny? Znośny? Rozczarowujący? Nie, na pewno nie rozczarowujący. Den nie był takim typem mężczyzny. −

Zapewne byłoby wspaniale.

Demony po raz kolejny zniszczyły jej życie. Pora odpłacić im pięknym za nadobne.

Ro z d z i a ł 2 8 Tak jak ją poinstruowano, Riley zeszła po schodach o dziewiątej rano. Kuchnia pełna była ciasta kawowego oraz ludzi. Ojciec Rosetti oraz kapitan Salvatore reprezentowali interesy myśliwych, Ayden oraz Mort osoby o zdolnościach magicznych. Poza nimi przebywali tu również dwaj mistrzowie i Beck. Łowczyni odsunęła sobie krzesło i zapatrzyła się w talerz obłożony ciastem kawowym oraz pączkami. −

Mogę spróbować zniszczyć czar, który rzucono na demony –

powiedział Mortimer. – Ale potrzebuję jakiegoś obiektu, na którym mógłbym się skupić. −

Słyszałeś, co mówił Salvatore. Ludzie z targu zmasakrowali

wszystkie zwłoki – powiedział Denver, darując sobie wchodzenie w szczegóły. Sprawiał wrażenie kompletnie wycieńczonego, jakby nie spał od ładnych kilku dni. – Musi istnieć inny sposób. −

Jest: podejmę się próby złamania czaru i poniosę klęskę.

Zdobądźcie dla mnie jednego z tych potworów i moje szanse zdecydowanie wzrosną. −

To zajmie zbyt wiele czasu – wymamrotał Beck.

−

A co z zębem demona, który ci przyniosłam?

Mort pokręcił głową. −

Jest zbyt magicznie obciążony, aby móc z niego skorzystać.

Zniszczyłem go. Och. Riley miała również inną opcję i Watykan został w nią już wtajemniczony.

−

A co ze szponem? – zapytała, wydobywając zawieszkę spod

swojego swetra. – Należy do jednego z tych dziwacznych stworów. Ubiegłej nocy widziałam go na targu. −

Skąd masz pewność? – spytał nekromanta. – Czyż wszystkie

nie wyglądają tak samo? −

Ten posiada wielką białą plamę z tyłu karku. Starał się pożreć

mnie w Zagłębiu, więc świetnie go zapamiętałam. −

Nie spaliliśmy jego korpusu, więc nadal żyje – odpowiedział

Salvatore. −

A zatem użyjcie szponu na potrzeby Morta – odparła

Blackthorne. −

Istnieje pewne istotne przeciwwskazanie – odezwała się

Ayden. – Pazur był z tobą fizycznie połączony i został skąpany w twojej krwi. To wszystko zmienia. −

Czemu to takie istotne?

Czarownica oraz wskrzesiciel wymienili znaczące spojrzenia. To nekromanta postanowił udzielić odpowiedzi na to pytanie: −

Jesteś teraz bezpośrednio połączona z tym demonem. –

Mężczyzna ciężko westchnął. – To oznacza, że to właśnie ty musiałabyś rzucić zaklęcie. −

Co? Nie potrafię używać magii.

−

Nie martw się, pomogę ci z łaciną – odpowiedział Mort.

−

Nie chodzi o moją nieznajomość łaciny. Nie rzucam zaklęć.

Jestem łowczynią demonów. To już i tak wystarczająco trudne. Zwłaszcza gdy najbardziej zagorzały inkwizytor Rzymu sporządzał szczegółowe notatki z jej poczynań.

−

Przykro mi, Riley, ale jesteś najlepszą kandydatką –

powiedział Mortimer. −

Nie powinieneś przymuszać dziecko do zła – odparł ojciec

Rosetti. −

Nie przymuszam. Jestem tylko uczciwy – odparował

nekromanta. – Jeśli chcemy zniszczyć demony, to właśnie Riley powinna wypowiedzieć zaklęcie. Jest bezpośrednio połączona z jednym z nich. −

W ten sposób twoja dusza zbliży się o krok do Piekła – rzekł

duchowny, odzywając się teraz bezpośrednio do niej. – Watykan nie omieszka tego zapamiętać. Jakim cudem wpadłam w sam środek tego bałaganu? −

Jeśli to zniszczy demony, zrobię to – odpowiedziała

dziewczyna. −

Twoja dusza... – zaczął Rosetti.

−

Należy do mnie. Czemu wszyscy stale powtarzają mi, co

powinnam z nią zrobić? Jeśli narażenie jej będzie równe ocaleniu ludziom życia, uczynię to – rzekła Riley, czując gwałtowny przypływ złości. −

Wtedy poniesiesz konsekwencje swoich czynów – ostrzegł ją

ksiądz. – Warunkiem naszego układu z mistrzem Stewartem jest to, byś nie brała udziału w niczym, co może wpłynąć niekorzystnie na twoją duszę. −

Rozumiem – odpowiedziała łowczyni. – Nie widzę jednak

innej opcji. A ojciec ją widzi, ojcze Rosetti? Riley spodziewała się nagany, może nawet kajdanek. Zamiast tego, kaznodzieja pokręcił z niechęcią głową.

−

Obawiam się, że możesz mieć rację – odpowiedział. – Jak

dzieje się zazwyczaj w takich przypadkach, droga do Piekła jest wybrukowana dobrymi chęciami. Stewart parsknął pod nosem. −

Słyszałem, że ta sama zasada dotyczy drogi do Nieba.

Kolejne pół godziny minęło im na ustalaniu szczegółów, gdy to jednak nastąpiło, wszyscy zgodzili się, iż powinni podjąć próbę okiełznania demonów jutro o świcie. Lokalizacja nikogo nie zaskoczyła: był to Cmentarz Oakland. Dziś w nocy miała odbyć się narada poświęcona opracowaniu strategii dotyczącej walki, jednak Riley nie będzie w niej uczestniczyła, ponieważ będzie uczyć się poprawnej wymowy po łacinie. −

Zjaw się u mnie w domu koło trzeciej trzydzieści – powiedział

do niej Mort, kierując się w stronę drzwi. – Popracujemy kilka godzin, potem odpoczniesz i znowu weźmiesz się do pracy. −

Czy to jest bardzo trudne? To znaczy, czy zaklęcie jest

strasznie skomplikowane? −

Nie jest najtrudniejsze, ale też na pewno nie najłatwiejsze.

Jeśli Mort tak mówił, oznaczało to, że to naprawdę ciężka sprawa, jednak przyjaciel starał się jej nie przestraszyć. Riley zmieniła temat: −

Co z moim tatą?

−

Niewiele lepiej – przyznał wskrzesiciel. – Nadal mówi tylko o

demonach. Jego myśli błądzą bardzo daleko stąd, Riley. Nie jestem pewien, czy twój ojciec kiedykolwiek do nas wróci. −

Ozy nam za to zapłaci, prawda? Musi – nalegała dziewczyna.

−

Raczej bym na to nie liczył. – To powiedziawszy, Mortimer

opuścił dom mistrza. Zafrasowana tym, jakie wypadki może przynieść przyszłość oraz jaki zły obrót mogą przyjąć sprawy, łowczyni udała się po schodach do swojej sypialni, przesuwając dłonią po gładkiej drewnianej poręczy. W jej życiu nie było teraz żadnego jasnego akcentu. Wręcz przeciwnie, z sekundy na sekundy robiło się coraz mroczniej i mroczniej, zupełnie jakby zapadał zmrok. Być może taki właśnie los czekał osobę, jaka miała stanąć pomiędzy nieśmiertelnymi armiami Nieba i Piekła. Nie istniało nic, co mogłoby ją pocieszyć. Jej tata nawet nie zorientowałby się, że świat się kończy.

*****

Gdyby Riley otrzymała kiedyś sposobność sporządzenia listy rzeczy, które chciałaby zrobić ostatniego dnia na Ziemi, na pewno nie figurowałoby na niej przyglądanie się, jak jej odzież schnie w suszarce, która skrzypiała wraz z każdym obrotem bębna. Mimo to, nie chciała mieć na sobie brudnej bielizny. Nie miała też zamiaru zostawić zapuszczonej łazienki i brudnego mieszkania. Nie liczyło się nawet to, że być może cała ludzkość nie otrzyma sposobności podziwiania tej czystości. Kiedy zadanie zostało wykonanie, dziewczyna wróciła do apartamentu,

gdzie

wsadziła

pieniądze

do

oddzielnych

kopert,

przeznaczając je na uregulowanie poszczególnych płatności. Świat mógł przetrwać, gdyby jej jednak się ta sztuka nie udała, pragnęła mieć czyste konto. Jako że firma windykacyjna została spłacona przez Ozymandiasa, nagrywając nawet na sekretarkę komunikat o treści: „dziękujemy za spłatę długu, o którego uregulowanie dopominalibyśmy się przez resztę twojego życia”, problem stanowiły jedynie codzienne płatności. Gdzieś w tle emitowano specjalny raport telewizyjny dotyczący obejmującego całe miasto planu dystrybucji wody święconej. Z pomocą Rzymu, lokalna diecezja wynalazła sposób, aby święcić od razu całe dystrybutory, oraz rozprowadzać konsekrowaną ciecz po całej Atlancie i to kompletnie za darmo. To powinno uchronić ludzi od świrowania. Komórka dziewczyny zawibrowała, a na wyświetlaczu pojawiła się nowa wiadomość od Petera o treści: „Nie ma dziś szkoły!” Riley odesłała mu „dzięki” w ramach podziękowania za informację, jednak nie zawracała sobie nawet głowy powiadamianiem przyjaciela, iż i tak zamierzała zrezygnować dziś z nauki. Nie było mowy o tym, by zdołała skupić się jednocześnie na łacinie oraz poznawaniu taktyk wojennych Shermana. Blackthorne wychwyciła odgłos maleńkich stópek spacerujących po kuchennej ladzie. To zabawne, że demon sam decydował o tym, czy się ujawnić, czy nie. Dziewczyna odczekała, aż stanie się widoczny. −

Cześć, kolego.

Niewielki stworek przyglądał się jej przez chwilę, po czym wskoczył na stół, ze swym workiem w rękach. Jak on to robi?

Odpowiadało to człowiekowi przeskakującemu Wielki Kanion. „Wrona” postawiła zawiniątko przed sobą, po czym zaczęła w nim szperać. Wyjmowała wszelkiego rodzaju przedmioty, które błyszczały różnobarwnie, a w powietrzu zatańczyły drobinki brokatu. Wreszcie potworek odszukał to, na czym mu zależało i wydobył z worka srebrny kolczyk w kształcie muszelki. Ten sam, który zabrał z komody Riley. Wspinając się na palcach, podał go łowczyni. Gdyby nie należał do orszaku sług Lucyfera, jego gest można by potraktować jako naprawdę słodki. −

Dzięki – odpowiedziała Blackthorne, nie przyjmując jednak

podarku. – Zatrzymaj go. Potrzeba mi nieco szczęścia. Demon rozpromienił się, prezentując wszem i wobec ostro zakończone ząbki i skinął głową. Riley nie musiała mu tego dwa razy powtarzać. Błyszczące trofeum zniknęło w okamgnieniu w torbie ze zdobyczami. Po chwili „wrona” ulotniła się. Dziewczyna westchnęła. −

Będę za tobą tęsknić. Nawet jeśli pracujesz dla... niego.

Kiedy zabrała się ponownie za przeglądanie rachunków, aby zobaczyć, z czym musi uporać się w następnej kolejności, zauważyła, że na papierze znajduje się brokat. Tuż przed tym, nim go strząsnęła, uzmysłowiła sobie, że jego drobinki układają się w konkretne słowa, który lśniły czerwienią oraz złotem. Uwolnij anioła. −

Co? Masz na myśli Oriego? – zawołała Riley, czując się głupio,

iż rozmawiała właśnie z pustą kuchnią. Od strony lodówki dobiegł jej uszu pisk, co oznaczało mniej więcej: „zgadłaś, siostro”.

−

Nie wiem, czy mogę mu zaufać.

Kolejny pisk. Łowczyni zgadywała, iż znaczył tyle co: „to już twój problem”. Uwolniony, Ori mógł domagać się zemsty na Księciu, który go uwięził. Być może zaowocowałoby to jego zbrataniem się z Sartaelem. Ale Lucyfer doskonale by o tym wiedział. Ponownie robi mi zamieszanie w głowie. Nie mogąc zdecydować się na nic konkretnego, Riley wyrzuciła brokat do kosza na śmieci i raz jeszcze zabrała się za porządkowanie rachunków. Rachunki wydawały się czymś sensownym. A moje dalsze życie? Nie za bardzo.

*****

Na obliczu Petera odmalowywało się zaskoczenie, kiedy zobaczył Riley na progu swego domu. −

Hej! – Wtedy po jego radości nie pozostał nawet ślad. – Co się

dzieje? Nigdy wcześniej do mnie nie przychodziłaś. −

Możemy się przejść? – zapytała dziewczyna, nie chcąc

brzmieć na załamaną i przybitą. Chłopak chwycił kurtkę i udali się na przechadzkę chodnikiem na przedmieściach miasta, na którym bawiły się jeżdżące na rowerach dzieci

oraz biegały rozszczekane psy. Takiego sąsiedztwa Blackthorne'owie nigdy nie zakosztowali. −

Zdobyliście wodę święconą, jaką rozdają w centrum? –

zapytała. −

Nie ma potrzeby. Ta, którą mamy, jest dobra. Osobiście to

sprawdziłem. −

Przywiozłam ci kilka galonów, które leżą w samochodzie.

Używaj jej w każdej sytuacji, kiedy twoim zdaniem będzie groził ci kontakt z demonami. Peter przystanął na środku chodnika. −

Co się dzieje, Riley?

Dziewczyna streściła mu najnowsze wieści dotyczące końca świata. Czasami lepiej było unikać uczciwości. Oczy przyjaciela rozszerzyły się w szoku, kiedy łowczyni uświadomiła go, iż to ona ma rzucić zaklęcie. −

I myśliwi nie mają nic przeciwko? – zapytał zaciekawiony

−

Nie do końca, ale tak jak my nie mają innego wyjścia. Atak na

Pete.

targ

oznacza,

że

demony

atakują

teraz

każdego,

nie

tylko

profesjonalistów. Jeśli zaklęcie okaże się skuteczne, wszystko będzie dobrze. −

A jeśli nie?

Atlanta stanie się polem bitwy. −

Będziesz potrzebował wody święconej – zachęciła go

przyjaciółka. – Oraz mieczy. Tak właśnie się je uśmierca, jak mówiłeś.

−

O mój Boże, ty mówisz poważnie. – Chłopak uciekł wzrokiem

w bok, starając się opanować narastającą panikę. – Dzięki Bogu mama i bliźniaki są w Illinois. Byłoby niedobrze, gdyby wciąż tu mieszkali. −

Nie wspominałabym o niczym twojemu tacie – doradziła

Blackthorne. – Zacznie wariować. Wiesz, co robić. Świetnie dajesz sobie radę sam. Chłopak zdawał się zupełnie jej nie słuchać. −

Mogę wykraść się z domu o świecie, aby być przy tobie. Może

na coś się przydam. On też mógł wpaść w tarapaty. Ale nigdy bym ci na to nie pozwoliła. Gdyby

nadciągająca

właśnie

bitwa

miała

zakończyć

się

Armageddonem, Peter powinien być wtedy w domu. Spędzać ten czas z ludźmi, których kochał, a nie walczyć z demonami na cmentarzu. −

Nie. Musisz chronić swoją rodzinę. Łowcy rzucą na mnie

okiem. Pete pokręcił z rezygnacją głową. −

Masz rację. Co niby miałbym uczynić? Rzucać w nie

przedmiotami? Beck o ciebie zadba. O ile nie zginie tak jak inni. Przyjaciele krążyli po okolicy, poruszając kwestie, które nie miały nic wspólnego z końcem świata, jak na przykład praca domowa oraz to, czy Peterowi uda się odwiedzić tego lata swoją mamę. W obliczu tej sytuacji, wszystkie te plany wydawały się nierealne. Jak na przykład znalezienie miłości swego życia przez kolegę Riley. −

Powinieneś pogadać z Simi. Sądzę, że by się z tobą umówiła.

Pete posłał jej powłóczyste spojrzenie. −

Serio?

−

Tak. Uważa, że jesteś słodki.

−

Świetnie. Rozważę to.

W momencie, kiedy dotarli z powrotem do domu chłopaka, dochodziła już prawie trzecia po południu. −

Zadzwoń do mnie, kiedy wszystko się skończy, okej? –

poprosił ją przyjaciel. – Proszę, daj mi znać, co jest grane. −

Dam – odpowiedziała dziewczyna, mając nadzieję, iż uda się

jej dotrzymać słowa. – Nie wychodź z domu i nie zapomnij o nakreśleniu linii z wody święconej. My zajmiemy się całą resztą. Riley czuła się tak, jakby wypowiadała kwestie w jakimś filmie. Nie martw się, jesteśmy przedstawicielami dobra i zawsze pokonujemy zło. Normalne życie nie miało jednak nic wspólnego z kinem. Ona oraz Peter objęli się na progu jego domu. Był to przyjacielski uścisk, ale i tak dawało się w nim wyczuć różnorakie emocje. Kiedy się rozdzielili, łowczyni już odwracała się w drugą stronę, kiedy kolega złapał ją za ramię. −

Jeśli ktokolwiek zdoła zapanować nad tym chaosem, to tylko

ty. Jesteś niesamowita, Riley. Pamiętaj o tym. I Peter, i Niebo na nią stawiali. Być może tyle wystarczy.

Ro z d z i a ł 2 9 Riley znalazła swego tatę skulonego przy ścianie w owalnym gabinecie Morta. Siedział na mocno wypchanej poduszce, a na jego ramionach spoczywał koc. W zasięgu jego rąk znajdowała się butelka z różowym stabilizatorem. Jedyne, czego jej ojciec nie posiadał, to swój genialny umysł. −

Rzucono na niego zaklęcie dezorientacji – powiedział po cichu

Mortimer. – Nie potrafię go złamać. Nie rozumiem, czemu Ozymandias odczuwał potrzebę jego wykorzystania. −

Żebyśmy nie zorientowali się, co działo się wtedy, kiedy Ozy

miał go w szponach? – zasugerowała łowczyni. Nekromanta przytaknął z aprobatą głową. – Zbliżaj się do niego powoli. Łatwo go wystraszyć. Riley zrobiła to, o co poprosił przyjaciel. Zajęło jej to nieco czasu, ale wreszcie udało jej się usiąść na podłodze w pobliżu taty. Mężczyzna popatrzył na nią, po czym raz jeszcze zapatrzył się w próżnię. Przynajmniej nie nawijał już na okrągło o demonach. −

Tato – powiedziała dziewczyna.

Żadnej reakcji. Blackthorne spodziewała się, że ta konfrontacja nie będzie należała do najprzyjemniejszych, ale rzeczywistość przeszła jej najśmielsze oczekiwania. Riley zaczęła opowiadać Paulowi o codziennych sprawach, czyli na przykład: jakim cudem wystarczyło jej pieniędzy na zrobienie opłat, o tym, że miała dobre stopnie oraz że odwiedziła dom Petera. Mówiła, nim nie zaschło jej w gardle. −

Szkooooła? – zapytał jej ojciec.

Nauczyciel świetnie wiedział, że wagarowała.

−

Odwołali nam zajęcia, bo... tak po prostu.

Paul był na tyle nieświadomy otaczającego go świata, że tłumaczenie się nie miało najmniejszego sensu. Kiedy dziewczyna wręczyła tacie butelkę pomarańczowego płynu, ten natychmiast się z niej napił. Był to pewnego rodzaju postęp. −

Jestem tu, aby nauczyć się od Morta łaciny – tłumaczyła,

uznając, że być może ojciec chciałby o tym wiedzieć. Mężczyzna coś do siebie wymamrotał. −

Co?

Paul powtórzył wcześniejszą wypowiedź, ale Riley nie miała pojęcia, co to oznacza. Kiedy wreszcie usnął, córka okryła go kocem i postanowiła dołączyć do nekromanty. Jako miejsce do nauki Mort wybrał ogród. Promienie popołudniowego słońca dawały sporo ciepła, a ptaki starały się przegonić wiewiórkę z karmnika, mocno trzepocząc skrzydłami. −

Zaczniemy od najprostszych słów – powiedział wskrzesiciel. –

Będziesz je za mną powtarzać, a ja będę poprawiał ich wymowę. Będziemy ćwiczyć to ciągle i od nowa, aż twój umysł się w końcu przyzwyczai. Riley nie zdołała ukryć uśmiechu. −

Czy jest choćby cień szansy, że to zadziała?

Mort wzruszył ramionami. −

Domyślam się, że niedługo się dowiemy.

*****

Ich nauka miała się już ko końcowi, jako że minęły już dobre trzy godziny, odkąd zaczęli, gdy Riley zorientowała się, co powiedział jej tata. −

Co oznacza zwrot „alea iacta est”?

−

„Śmierć zaczęła zbierać swoje żniwa” – wyjaśnił Mort. – To

oznacza, że sprawy zabrnęły tak daleko, iż nie ma już odwrotu. Paul wiedział, co córka ma zamiar uczynić i jej szanse na zwycięstwo były bardziej niż nikłe. Kiedy jej umysł nie mógł już przyswoić sobie ani słówka więcej po łacinie, dziewczyna pożegnała się na dobre z mistrzem łowców. Kiedy przytuliła go czule na do widzenia, on gapił się przed siebie w próżnię, a na jego obliczu gościła zmarszczka, która sugerowała, iż świat nie postępuje tak, jak powinien. Gdy nadszedł stosowny moment, łowczyni pocałowała ojca, wygładziła mu włosy i odeszła. Zamiast płakać, powtarzała pod nosem łacińskie słowa. Zrobię, co trzeba, aby ocalić świat. Potem Riley spróbuje uratować ojca. Czym bowiem byłoby podobne poświęcenie, gdyby nie obejmowało tych, których się kocha?

*****

Mimo iż zbliżała się północ, Riley nie mogła spać. Zabrała swą nowo odkrytą znajomość łaciny oraz wywołany stresem ból głowy ku tylnym schodom domu Stewarta. Trawa zaczynała się już zielenić, a

światło padające z ganku rzucało łunę na wyrastające spod powierzchni ziemi liście żonkili. Za kilka tygodni zakwitną kwiaty. Może. Walczący z pragnieniem ziewania, umysł dziewczyny zabrał się za katalogowanie teoretycznych niepowodzeń. Co jeśli istniało więcej demonów, niż zakładali? Co jeśli nie uda jej się prawidłowo wypowiedzieć zaklęcia? Co jeśli nie dożyje nawet do Armageddonu? Czy ktoś inny zdoła mu zapobiec, czy to właśnie Riley jest jedyną osobą, która dysponuje podobną możliwością? Ku jej uldze, drzwi uchyliły się i Beck dołączył do niej na schodach. W jednej dłoni trzymał owinięte w serwetkę ogromne ciastko, w drugiej zaś butelkę z wodą. Podał jej przekąskę, stawiając butelkę niedaleko nogi łowczyni. −

Uznałem, że będziesz potrzebowała paliwa.

−

Dzięki – odpowiedziała dziewczyna.

Na wargach chłopaka gościł szeroki uśmiech, którego Riley nie spodziewałaby się w tak niekorzystnej sytuacji. −

Co się dzieje?

−

Wraz z Jacksonem złapaliśmy kolesia, który skupował

demony – odpowiedział łowca, a uśmiech na jego ustach jeszcze się poszerzył. – Koleś naprowadził nas na kolejnego typka, który kierował całym

procederem.

Facet

pracuje

w

gabinecie

burmistrza

Montgomery'ego. −

To świetne wieści. – Blackthorne naprawdę ucieszyła się z

podobnych nowin. – Czy była to wysoko postawiona osoba? – spytała zaciekawiona Riley.

−

To

sam

asystent

Montgomery'ego,

który

okazał

się

Mezmerem – odparł chłopak, kręcąc głową. – Wszystko poszło jak z płatka: użyliśmy sfery Babel, a stwór natychmiast pokazał swoje prawdziwe oblicze – rzekł Beck, pstrykając palcami dla podkreślenia swoich słów. – Do licha, sprawiedliwość jednak zatryumfowała. −

Wow. Żałuję, że mnie tam nie było.

To by było super. −

Poszedłem tam z naszymi mistrzami oraz kapitanem

Salvatore. Wszystko poszło świetnie – odpowiedział Den, nadal mocno podniecony. – Powinnaś była widzieć twarz burmistrza. Myślałem, że zapadnie się pod ziemię. −

Ale czy nie powinni przeprowadzić śledztwa również w innych

departamentach? −

Demon miał za zadanie skupowanie wody święconej i

upewnianie się, że zostanie podrobiona. −

Skupowanie wody święconej... – Właściwe trybiki uruchomiły

się w umyśle łowczyni. – Czy to mogło mieć związek z... −

Wszystko jest ze sobą powiązane. Pieniądze z trefnej wody

święconej szły na skupowanie demonów. Burmistrz nie miał pojęcia, co się dzieje, ale nie mógł temu zaprzeczyć: laptop, którego wyniosłem wtedy z magazynu pochodził z biura jego asystenta. Nic dziwnego, że Denver tak szeroko się uśmiechał. Riley uniosła dłoń i przybili sobie piątkę. −

Brawo, chłopcy.

−

Burmistrz jest teraz bardzo pomocny. Wygląda na to, że nie

chce, aby jego wyborcy dowiedzieli się, że miał w radzie miasta demona.

−

To zmusza do zastanawiania się nad tym, ile ich tak naprawdę

jest. To musi być plan Sartaela. Ale jak to udowodnić? −

Czy jest jakaś szansa, że Czwórka powie nam, kto tym

wszystkim kieruje? −

Nie. Nie piśnie ani słówka. – Beck wskazał ciastko, które

leżało porzucone na kolanach dziewczyny. – Czekoladowe. Naprawdę dobre. – Chłopak ściszył głos. – Nie tak dobre, jak owsiane ciasteczka, które twoja mama wysyłała mi, gdy byłem w wojsku. Nic nie mogło ich przebić. Denver przywołał dobre wspomnienie. Riley oraz jej mama spędzały całe popołudnie na pieczeniu tuzinów ciasteczek, pakowaniu ich i wysyłaniu za ocean. −

Moi kumple je uwielbiali – mówił dalej łowca. – Twoja mama

wysyłała mi coraz więcej i więcej, ponieważ nieustannie je rozdawałem. −

Pomagałam je piec.

−

Wiem. To czyniło je jeszcze bardziej wyjątkowymi –

odpowiedział mężczyzna. Dziewczyna poczuła, jak na jej policzki wkrada się rumieniec. By powstrzymać się od powiedzenia czegoś, czego będzie żałowała, wbiła wzrok w ciasteczko. O kurczę, źle ze mną. −

Oddałem Rennie do domu sąsiadki – rzekł Beck. – Jeśli nie

przeżyję, poprosiłem panią Merton, aby ci ją powierzyła. – Ten facet właśnie ofiarowywał jej jedyną rzecz, jaką cenił sobie na tym świecie.

−

Oookej. Zaopiekuję się nią. Obiecuję.

−

Świetnie. Och. Zdeponowałem też pieniądze twego taty w

banku i zmieniłem testament – dodał Den. – Jeśli coś mi się przytrafi, dostaniesz wszystkie moje oszczędności. Stewart pomoże ci otworzyć własne konto. Riley nie chciała o tym myśleć. Mimo to... −

Co jeśli żadne z nas nie przeżyje?

−

Wtedy pieniądze zostaną przekazane na fundusz łowców i ich

rodzin. Uznałem, że nie miałabyś nic przeciwko. Dokładnie tak postąpiłaby Riley. Denver mocował się ze sznurówką w bucie, mimo iż została podwójnie zawiązana jak zawsze. Musiał borykać się z czymś jeszcze. −

Może, kiedy to wszystko się skończy... upieczesz mi jeszcze

trochę ciasteczek swojej mamy? – spytał. Kryło się za tym ważniejsze przesłanie. Chłopak liczył, że gdy sytuacja zostanie wreszcie opanowana, Riley będzie przy nim, by przygotować mu łakocie, on zaś dożyje momentu, by móc je zjeść. −

Jasne – powiedziała Blackthorne, uśmiechając się szeroko. –

Na ile masz chęć? −

Kilka tuzinów powinno załatwić sprawę. Jestem pewien, że

inni łowcy też nimi nie pogardzą. Nie było mowy o tym, aby dziewczyna powiedziała przyjacielowi o zadaniu, jakie wyznaczyło jej Niebo. Beck potrzebował cienia nadziei. Wszyscy go potrzebowali. −

Riley, ja... – Chłopak spojrzał jej głęboko w oczy. – Jeśli coś

pójdzie nie tak...

Nie będziesz musiał martwić się, iż ktoś dowie się, że masz królika oraz nie potrafisz pisać i czytać. Nie będziesz miał żadnych zmartwień przez resztę wieczności. −

Bez względu na wszystko, bądź ostrożna – powiedział.

−

Oczywiście, że będę – powiedziała Riley, zastanawiając się

nad tym, czy Beck dodałby coś jeszcze, gdyby tylko miał dość odwagi. – Wyznaczono mi przecież piekarniane zadanie. Den uśmiechnął się na jej słowa. Starł kciukiem okruszek ciastka z jej buzi. Przez jedną krótką chwilę łowczyni zastanawiała się, czy nie spróbuje jej ponownie pocałować, ale nie zrobił tego. −

To działa w dwie strony – odparła Blackthorne. – Musisz

przestać zgrywać bohatera. Nie chcę patrzeć na twoją śmierć. −

Bez obaw.

Oboje kłamiemy i doskonale o tym wiemy. Beck wstał z miejsca i otrzepał spodnie, mimo iż tego nie potrzebowały. −

Powinienem już iść. Stewart na mnie czeka. Mówi, że chce

mnie nauczyć, jak odpowiednio używać miecza. Riley gwizdnęła. −

Mogę popatrzeć? To musi być komiczny widok.

−

Nie masz grama szacunku, kobieto – powiedział Den.

Tuż przed tym, nim drzwi się za nim zatrzasnęły, łowczyni zorientowała się, co powiedział. −

Kobieto?

Beck nie mówił już do niej per „dziewczyno” Jeśli nie był to znak, że świat właśnie się kończy, to jakich jeszcze dowodów potrzebowała Riley?

Ro z d z i a ł 3 0 O szóstej rano łowcy oraz myśliwi zgromadzili swoje siły przy zachodnim wejściu na Cmentarz Oakland. Jako miejsce potyczki wybrali właśnie tę lokalizację, ze względu na to, iż poświęcona ziemia stanowiła skuteczną broń w walce z pomiotami Piekła. Dla Riley, wybór tej właśnie godziny miał wydźwięk symboliczny: to właśnie wtedy światło przedzierało się przez mrok, a wstające zza widnokręgu słońce zwiastowało nadejście nowego dnia. Pogoda była charakterystyczna dla lutego. Szron pokrywał ceglany łuk rozpinający się nad wejściem na cmentarz. Ich zmieszane ze sobą oddechy osiadały mgiełką w powietrzu. Dwudziestu myśliwych stało w dwóch równych rzędach przed głównym wejściem. Mieli na sobie wojskowe stroje, a ich czerwone uszy oraz nosy stanowiły jedyny dowód na to, że chłód dawał się im we znaki. Przed każdym z nich leżał miecz. Aktualnie uklękli, zwieszając głowy, podczas gdy ojciec Rosetti odmawiał modlitwę. −

Nie zmieniło się to za bardzo w ciągu wieków – powiedział po

cichu Stewart, dołączając do Riley i wskazując w stronę wysłanników z Watykanu ruchem głowy. – Zawsze szukamy Bożego wsparcia tuż przed bitwą. −

Pan też? – zapytała dziewczyna, unosząc wzrok na mężczyznę,

którego traktowała bardziej jak dziadka niż mistrza. −

Tak. Powiedziałem kilka słów pod adresem Pana. Nie mam

pojęcia, czy mnie wysłuchał, czy nie. −

Ja też powiedziałam – przyznała się dziewczyna. – Nadal

zastanawiam się, czy mogę jakoś temu wszystkiemu zapobiec.

Stewart westchnął ciężko, a na jego obliczu odmalowywała się troska. Wątpię, mała. Kiedy raz wpadniesz w wir wydarzeń, nie ma

−

drogi ucieczki. Stojący zdecydowanie na uboczu łowcy tworzyli własną grupę, stanowiąc kolorową ludzką mieszaninę względem ubranych w lśniące stroje

i

jak

zawsze

uporządkowanych

myśliwych.

Niektórzy

przedstawiciele Gildii mieli na sobie skórzane kurtki, inni zaś jeansowe. Dysponowali

sporym

asortymentem

wszelkich

możliwych

broni,

wliczając w to miecze, stalowe rury oraz kije baseballowe. Rozmawiali ze sobą i dziewczyna słyszała wymieniane raz za razem własne imię. Towarzyszył im Simon. Riley sądziła, że tu przyjdzie, co jednak ani trochę się jej nie podobało. Łowczyni naprawdę nie chciała patrzeć, jak jej były cierpi. Chłopak zerkał na nią od czasu do czasu, choć w jego oczach nie było choćby przebłysku ciepła. Zapewne wini mnie za to wszystko. Beck gawędził z Jacksonem oraz McGuire'm. Riley pragnęła zamienić z nim kilka słów, zapewne po raz ostatni, ale gromadzący się wokół niego tłum skutecznie jej to uniemożliwiał. Zamiast tego, Blackthorne uśmiechnęła się pod jego adresem. Łudziła się, że Den wyczyta coś z tego gestu, odkrywając, co naprawdę do niego czuła. Odwróciwszy się do niego plecami, Riley niechętnie dołączyła do władających magią przyjaciół. Mort miał na sobie płaszcz oraz znajomą czapkę, która kompletnie nie pasowała do reszty stroju. Mężczyzna przestępował z nogi na nogę, aby zapewnić swemu ciału choć odrobinę ciepła. Ayden włożyła skórzane rękawiczki oraz grubą szmaragdową jesionkę. Naciągnęła na głowę kaptur. Spod okrycia wystawała pochwa z mieczem.

Oboje mieli ze sobą ogromne torby z ekwipunkiem. Kto by pomyślał, że magia wymagała aż takich materialnych nakładów? Blackthorne zabrała ze sobą jedynie plecak, wypełniony przedmiotami, które coś dla niej znaczyły: medalionem ze zdjęciem swoich rodziców, kopertą z warkoczykiem uplecionym z włosów jej mamy oraz fotografią jej i Petera. Szpon demona zwisał z jej szyi. Plan, o ile dobrze go rozumiała, polegał na tym, aby ona, Mort oraz Ayden zwabili piekielne stwory na cmentarz, gdzie myśliwi oraz łowcy czekaliby na nie na poświęconej ziemi. Gdy bestie zgromadzą się przed wejściem, mężczyźni przypuszczą na nie atak i miejmy nadzieję, wszystkie zabiją. Zbyt wiele założeń może zostać niespełnionych. Kiedy czarownica oraz nekromanta weszli na cmentarz, Riley została z tyłu. Nie mogła zmusić się do postawienia kolejnego kroku. Jej przyjaciele mogli sobie poradzić bez niej. Ayden odwróciła się w jej kierunku. −

Riley? Nic ci nie jest?

Dziewczyna pokręciła głową, drżąc na całym ciele. −

Nie.

−

Jesteś przerażona? – spytała łagodnie wiedźma.

−

Tak. Śmiertelnie przerażona. Nie wiem, czy podołam zadaniu.

−

Jeśli uważasz, że ja przyszedłem tutaj z uśmiechem na ustach,

to jesteś szalona. −

To samo ze mną, ale to nasza praca – powiedziała czarownica.

– Możesz wyjść przeciwnościom naprzód albo pozwolić im się zdominować. Wybór należy do ciebie. Nikt nie powie ci, jak postąpić.

Riley zerknęła przez ramię w kierunku myśliwych. Właśnie zbroili się na to, co ma nadejść. Łowcy szli w ich ślady. Dziewczyna ponownie pochwyciła

wzrokiem

osobę

Becka, który aktualnie

żartował

z

Jacksonem, starając się pokonać swój strach. Boisz się tak samo jak ja. Wszyscy oni się boją. Denver wreszcie na nią popatrzył. Na jego wargach pojawił się słaby uśmiech. Po chwili pożegnał się z towarzyszem. Dołączył do łowczyni tuż za bramą cmentarza. −

Riley... – zaczął, po czym urwał, zupełnie jakby nie wiedział,

co powiedzieć. Tego właśnie pragnęła dziewczyna – szansy na stosowne pożegnanie z Beckiem – ale teraz, kiedy otrzymała swoją szansę, czuła się niezręcznie. Spoglądało na nich zbyt wiele osób, co zaowocowało jej zdenerwowaniem. Den zauważył to, w związku z czym poprowadził ją jedną z bocznych ścieżek, usuwając z zasięgu wzroku pozostałych. Wiedźma zrozumiała, co się święci. −

Możesz nad dogonić – odparła, po czym oddaliła się.

Mort szedł u jej boku. Riley zapatrzyła się w przenikliwe brązowe oczy Becka. Co mam mu powiedzieć? Co jeśli to ostatni raz, kiedy widzimy siebie żywych? Chłopak zaczerpnął głęboki oddech. −

Stewart powiedział mi, z czym się zmierzysz. Czego oczekuje

od ciebie Niebo. Podobna rewelacje dosłownie poraziła łowczynię. −

Czemu, do diaska, wyjawił ci prawdę?

−

Żebym nie zachowywał się jak idiota.

Riley nie miała bladego pojęcia, o czym Denver mówi. −

Beck, ja...

Młody mężczyzna przesunął palcami przez jej włosy, przyglądając się jej twarzy z prawie nadobną czcią. −

Byłem pieprzonym palantem, Riley. Naciskałem na ciebie,

kiedy powinienem był się wycofać. Opuściłem cię, kiedy powinienem był cię wspierać. −

Nie, zawsze mnie wspierałeś.

−

Nie tak, jak bym chciał. Chciałbym... abyśmy mieli szansę. –

Chłopak zapatrzył się na moment w bok, po czym ponownie przyszpilił ją spojrzeniem. Zetknął się z nią czołem. Jego oddech był urywany i nierówny. – Zrób, co musisz, aby spłacić swój dług w Niebie – rzekł, zupełnie zapominając o starannym wypowiadaniu się. – Ale nie wolno ci umrzeć, jasne? Nie mogę bez ciebie żyć. Jesteś wszystkim, co mam, kobieto. Oddech uwiązł dziewczynie w piersiach. −

Nie chcę żyć, jeśli ciebie już nie będzie.

Ręce łowcy otoczyły jej talię, przyciągając Riley bliżej do siebie. Dziewczyna mogła poczuć każdy jego oddech, który ze względu na łączącą ich bliskość zamienił się praktycznie w jeden. Ich wargi zetknęły się – z wahaniem – i ku uldze łowczyni, z nieba nie lunął deszcz demonów ani ziemia nie zawrzała pod jej stopami. Ośmielony, Beck pogłębił pocałunek, przyciągając Riley mocno do siebie. Jej dłonie wślizgnęły się w jego włosy, podczas gdy namiętność stopniowo przejmowała nad nimi kontrolę. Dziewczyna poczuła, jak jej ciało zalewa fala gorąca, wypalając ją od środka i oznaczając jako jego własną. To był pocałunek człowieka,

który czekał na ten moment wiele lat, obawiając się, iż nigdy nie nadejdzie. Kiedy ich wargi rozłączyły się, Den zamknął ją w miażdżącym kości uścisku. Riley miała problemy z oddychaniem, ale marzyła, by ta chwila trwała wiecznie. Oparła głowę na jego ramieniu, czując, że ich relacje uległy zmianie. Ktoś zawołał Becka po imieniu, a chłopak przeklął pod nosem. −

Muszę iść – wyszeptał, po czym odsunął się od łowczyni,

nagle zajęty zupełnie czymś innym. Miał wilgoć w oczach, co stanowiło dowód, iż on również poczuł moc łączącej ich więzi. Riley wyprostowała mu kołnierzyk i mimo iż graniczyło to praktycznie z cudem, zdobyła się na udawany uśmiech. −

Idź skopać tyłki paru demonom, Chłopcze z Backwoods –

powiedziała, starając się brzmieć na dzielną. −

Ty również, Księżniczko. – Den pogładził ją czule po policzku.

– Wkrótce się zobaczymy, gdziekolwiek miałoby to nastąpić. Odchodząc od niej jako pierwszy, Beck udowodnił, iż jest silniejszy od niej. Kiedy dołączył do Stewarta przed bramą cmentarza, mistrz zadał mu jakieś pytanie, a on przytaknął. Patrzył na nią przez chwilę z tęsknotą, a potem się odwrócił. Czemu tak długo czekaliśmy? Czemu byliśmy tak ślepi? Blackthorne dała sobie nieco czasu, aby zapamiętać każdy szczegół wyglądu chłopaka. Jego potargane jasne włosy, bezdenne brązowe oczy oraz szerokie ramiona. Wspominała, jak dumnie stawiał kroki. Przypominała sobie jego chłopięcy uśmiech oraz to, jak wspaniale było trzymać go w ramionach. Riley marzyła, aby to właśnie on, a nie anioł został jej pierwszym kochankiem.

Niechętnie, dziewczyna wykręciła się do niego plecami i weszła na cmentarz. Każdy krok oddalający ją od Becka przyprawiał ją o agonię. Łowczyni spotkała się z wiedźmą oraz nekromantą w pobliżu Wieżycy. −

O takich pocałunkach pisze się w książkach – powiedziała

Ayden, unosząc brew. Riley nie mogła nic poradzić na wstępujący na jej policzki rumieniec. −

Widziałaś go, co?

Czarownica przytaknęła. −

Był obezwładniający.

−

A zatem zapamiętaj każdą sekundę oraz to, ile dla ciebie

znaczył. Dzięki temu będziesz miała powód, aby przeżyć. To łowczyni mogła zrobić. Grupa szła przed siebie w milczeniu, a każdy z nich był pochłonięty własnymi myślami. Gdy mijali białą Bell Tower, Blackthorne spostrzegła dach jej rodzinnego mauzoleum oraz te koszmarne gargulce. Jej spojrzenie spoczęło na posągu Oriego. Melancholia nadal emanowała ze statuetki niczym pokrywający ciało szron. Gdy Mort zapytał ją, jaka lokalizacja jej zdaniem jest odpowiednia dla rzucenia zaklęcia, Riley wybrała miejsce, w którym czuwała nad zwłokami taty. Zdając sobie sprawę z tego, iż nie mogła na zbyt wiele się przydać, gdy jej przyjaciele wyciągali z toreb magiczne asortymenty, wściekając się na siebie nawzajem, dziewczyna zeszła im z drogi. Docierały do niej strzępy rozmów, dotyczące tego, gdzie rozstawić świeczki oraz stożki mocy, dlaczego magia nekromantów jest potężniejsza od magii wiedź oraz dlaczego czarownica uważała zaklęcia wskrzesicieli za kompletne nieporozumienie.

Podjąwszy się wysiłku odcięcia się od tych krzyków, Blackthorne podeszła do pomnika Oriego. Czy Upadły jak zawsze zbudzi się do życia o świcie? Czy wciąż będzie na tyle żywy, aby porozmawiać z nią ten ostatni raz? Riley popatrzyła w jego udręczone oczy. −

Nie sądzę, byś mnie okłamywał, aniele. To jeszcze bardziej

wszystko komplikuje. Kiedy łowczyni wróciła do swoich towarzyszy, ci stworzyli już na ziemi skomplikowany wzór z kolorowych przedmiotów. Wyglądały one na robotę Morta, ponieważ podobną konstrukcję oglądała Riley u niego w domu. Świece oraz kryształowe sfery musiały być dziełem Ayden. −

Czy magia nekromantów i wiedźm może współgrać? –

zapytała dziewczyna, uświadamiając sobie, że właśnie tym jej przyjaciele zajmowali się od ładnych paru minut. Czarownica uniosła na nią brew. −

W większości jest jak podpalenie dynamitu przy pomocy

zapałki. −

A zatem jeśli demony nas nie zabiją, to wylecimy w powietrze,

rozpadając się na drobne kawałeczki? −

To byłoby dobre wyjście – rzekł Mort.

−

A co jeśli Ozy się pokaże?

−

Wtedy wpadniemy w ogromne tarapaty. Nie jestem dość

silny, aby zablokować jego magię. −

Ja również – przyznała czarownica. – Ale działając wspólnie?

Przekonamy się o tym, prawda, wskrzesicielu?

−

Nie brzmiałabyś na tak pewną siebie, gdybyś wiedziała, do

czego jest zdolny – sprzeczał się Mortimer. −

Jak zapewne zapomniałeś, doskonale wiem, do czego jest

zdolny twój drogi Lord – odpowiedziała Ayden. – Widziałam, co zrobił z twoimi barierami. −

Ej, kochani, zachowajmy zimną krew – powiedziała Riley. –

Nie ma znaczenia, kto z was ma rację, jeśli dzień jutrzejszy wcale nie nadejdzie, nieprawdaż? Słowa te najwyraźniej zdziałały cuda. To nie tak że przyjaciele łowczyni się nawzajem nienawidzili. Oni sobie po prostu nie ufali. Pośladki dziewczyny źle zniosły kontakt z zimną ziemią w chwili, kiedy oba te elementy połączyły się ze sobą. Z jakiegoś bliżej nieokreślonego powodu, Riley nie spakowała najpotrzebniejszych, wymaganych w dniu nadejścia końca świata przedmiotów. Co bowiem można było przygotować na Armnageddon? Filtr przeciwsłoneczny czy coś, co będzie rzucać cień? A może przewodnik po Podziemiu? W mauzoleum znajdował się jej śpiwór. Kiedy dziewczyna otworzyła kluczem podwójne mosiężne drzwi, natychmiast zaatakowały ją wszystkie zgromadzone w tym miejscu wspomnienia. Łowczyni przypomniała sobie dzień, kiedy grzebali jej mamę; wszystkie te godziny, które spędziła na czuwaniu przy grobie taty; noc, w trakcie której piła wino z Ayden oraz kompletnie się upiła; oraz czas, gdy przebywała tu wraz z Beckiem, po tym jak spłonęła Świątynia. Rozpamiętywała to, jak mocno przytulał ją do siebie Den, mimo iż był ranny. Potem w jej umyśle rozbłysły wspomnienia związane z Orim. Krypta rodu Blackthorne stanowiła dla Riley coś więcej niż miejsce spoczynku jej przodków – stała się integralną częścią jej własnej historii, i to tej złej, jak i tej dobrej.

Czerwona róża nadal leżała na skrzyni ulokowanej na tyłach budynku. Był to ten sam kwiat, jaki upadły anioł podarował jej tej nocy, kiedy się kochali. Mimo iż od tamtego momentu upłynął już ponad tydzień, płatki dopiero zaczęły wykazywać oznaki więdnięcia. Anielska magia. Riley odsunęła roślinę na bok, po czym uniosła marmurowe wieko służącej za schowek skrzyni. Kiedy sięgnęła dłonią do jej wnętrza, natknęła się na białą kopertę, które spoczywała na wierzchu śpiwora. Została zaadresowana do niej ręcznym pismem jej taty. List nie znajdował się tu, kiedy dziewczyna zaglądała do schowka po raz ostatni, co sugerowało, że Paul położył go w nim po tym, jak został wskrzeszony.

Najdroższa Riley,

Wszystko wymknęło się teraz spod kontroli. Bez względu na to, jakiego wyboru dokonasz oraz co się stanie, zawsze będziesz w moim sercu jako moje najukochańsze dziecko. Wybacz mi to, co zrobiłem i co jeszcze zrobię. Zawsze chodziło mi tylko o Twoje dobro.

Z wyrazami miłości, Tata

Po policzku dziewczyny spłynęła łza. −

Nie mam ci czego wybaczać, tato. Zrobiłeś to, co uznałeś za

właściwe. Postaram się uczynić to samo.

Łowczyni ucałowała arkusz papieru, po czym ostrożnie schowała go do koperty. Wiedziona impulsem, mimo iż zdawała sobie sprawę, że będzie jej niewygodnie, Riley ukryła zawiniątko pod podkoszulkiem, na wysokości serca. Skoro jej tata nie mógł z nią być, zastąpi go jego miłość.

Ro z d z i a ł 3 1 −

Wygląda na to, że jesteśmy gotowi – zakomunikował Mort.

−

Co mam robić? – zapytała Riley.

Na szczęście krąg okazał się na tyle duży, by zmieścił się w nim jej śpiwór, oraz by nie zaprzepaścić tych szczegółowych przygotowań. −

Możesz dać znać myśliwym, że jesteśmy gotowi, a potem

wyłączyć krótkofalówkę. Mimo iż dziewczyna odczuwała wyraźne podenerwowanie, uruchomiła walkie–talkie, jakie jej powierzono. −

Ech, halo?

−

Kapitan Salvatore odpowiedział praktycznie natychmiast:

−

Do boju, drużyno Demona.

Nazwa ta i tak brzmiała lepiej od drużyny Piekła. Łowczyni przekazała mu komunikat, na co przywódca drużyny myśliwych zgłosił gotowość do walki. −

Drużyny Gabriela oraz Angelusa są już na miejscu. Oby Bóg

powiódł nas do zwycięstwa – rzekł. −

Oby. – To powiedziawszy, Riley wyłączyła krótkofalówkę.

−

Wyłącz również swoją komórkę – doradził jej Mort. – Nic nie

może nas rozpraszać. Tuż przed tym, nim Blackthorne zastosowała się do rady nekromanty, wysłała ostatnią wiadomość do Petera: Wszystko gotowe. Życz nam powodzenia. Modlitwy również nie zaszkodzą. Kocham cię!

Kiedy dziewczyna zajęła się elektroniką, pozostało jej jedynie przypatrywanie się, jak jej towarzysze czynią swoją magię. Wszystkie te sztuczki i zaklęcia przypomniały Riley o tym, iż była kompletną outsiderką w stosunku do świata czarów i uroków. Magia jest jak próba zabawy linią wysokiego napięcia – ostrzegła Ayden, poprawiając ustawienie świeczki oraz przypisanego jej kryształu. – Chwila nieuwagi i zostaniesz usmażona. Udzielimy ci wszelkiej możliwej pomocy. Po prostu nie przestawaj skupiać się na powierzonym ci zadaniu. To właśnie wiedźma uformowała stożek mocy, konstruując silne zaklęcie, które, jak liczyła, zdoła ochronić ich przed Ozymandiasem, gdyby ten zapragnął szukać na nich odwetu. Kiedy czarownica cierpliwie tkała swój czar, Riley czuła, jak stworzony z magii krab przechadza się w tę i z powrotem po jej skórze. Wokoło nich tańczyły teraz w powietrzu iskierki, co przypominało wnętrze śnieżnej kuli, którą można było znaleźć w sklepach na święta Bożego Narodzenia. Ayden zbudziła do magicznego życia wszystkie boczne składowe części kręgu. Całość zalśniła i nastąpiło wyładowanie. Blackthorne skrzywiła się, kiedy jej uszy stopniowo przyzwyczajały się do zmiany ciśnienia. To był ochronny krąg, ale na sterydach. Magia zatańczyła wokoło oraz nad ich głowami, osiągając wysokość około dziesięciu stóp, a opalizujące łaty błyszczały w świetle nadchodzącego świtu. Wszystko, co znajdowało się poza obrębem ochronnego pola, a mianowicie nagrobki, Dzwonnica, a nawet drzewa wydawały się rozmyte i niewyraźne, zupełnie jakby patrzyło się na nie przez mydlaną bańkę. Mort skinął z aprobatą głową, co stanowiło w jego przypadku ekwiwalent owacji na stojąco.

Może to naprawdę zadziała. Dłonie Riley zaczęły ją szczypać. Ech, do licha. Inskrypcje na jej rękach pulsowały, stając się doskonale widocznymi. Najwyraźniej magia ponownie je pobudziła. Dziewczyna zwalczyła pragnienie, aby je podrapać. −

Czy chcę wiedzieć, co to oznacza? – zapytał Mort, zerkając na

dłonie przyjaciółki. Ta pokręciła głową. −

Ignorancja ma swoje plusy – odpowiedziała czarownica. –

Zwłaszcza w tym przypadku. Kiedy krąg został już zabezpieczony, nekromanta usiadł obok Riley, metodycznie rozstawiając swoje akcesoria. Kluczowym obiektem okazała się oprawiona w skórę księga z zaklęciami, na przedzie której wygrawerowano wzbudzający respekt symbol, jaki dla wskrzesicieli stanowił zapewne odpowiednik czaszki oraz kości. −

To moja księga z zaklęciami – powiedział Mortimer, gładząc

wiekową okładkę z wyraźnym oddaniem. – Od setek lat była przekazywana z mistrza na mistrza. Tak jak plansza do gry w szachy Stewarta. Oddali ci ją, kiedy rozpocząłeś magiczną praktykę? Łowcy nie załatwiali spraw dziedziczenia w taki sposób. Starannie wydzielali konkretne informacje, by ochronić swoich praktykantów od śmierci z rąk demona wyższej rangi. −

Nie otrzymałem jej, zanim nie umarł mój mistrz. Dopiero

wtedy byłem gotowy, aby ją przejąć.

Riley walczyła z pokusą, aby zapytać, w jaki sposób doszło do owej śmierci, zdecydowała jednak, że to sobie daruje. Wątpiła jednak, aby ten mężczyzna umarł z nudów. Mort otworzył księgę na stronie całej zapisanej łacińskimi wyrazami. Nie było to pismo automatyczne, ale kaligrafia. Kolejne litery błyszczały. Fakt ten przypomniał łowczyni o opasłych tomach, jakie mnisi tworzyli w swych niewielkich celach. Blackthorne przełknęła nerwowo ślinę. −

Naprawdę ciężko cokolwiek z tego odczytać – powiedziała,

licząc, że się wyłga. −

Wiem. Właśnie dlatego przyniosłem to. – Mortimer wręczył

jej jakiś maszynopis. – To ta sama inkantacja, tyle że z wypisaną pod każdym pojedynczym słowem prawidłową wymową. Okej, tak lepiej. W pewnym sensie. Dziewczyna nigdy nie pragnęła posługiwać się magią, a oto ją to spotykało. Jeśli jej starania zostaną zwieńczone sukcesem, to mogła założyć się o to, iż Watykan ponownie rozpocznie śledztwo dotyczące jej osoby, nawet jeśli zaklęcie ocali życie wszystkich myśliwych. Nekromanta pstryknął palcami i maleńka świetlista kula pojawiła się nad pokrytą drukiem kartką. Teraz Riley widziała przynajmniej konkretne wyrazy. Światło ujawniło również, iż na czole Mortimera widniał pot, co sugerowało, iż mężczyzna się niepokoił. To nie wpłynęło zbyt korzystnie na pewność siebie łowczyni. Do licha! Blackthorne została zapędzona w ten kozi róg przez Lucyfera, Oriego oraz własne katastroficzne w skutkach wybory. Coś zaszeleściło na jej piersi. Był to list od jej ojca.

Poradzisz sobie. Tak właśnie mawiał Paul. Być może tym razem masz rację, tato. −

Będziemy potrzebować szponu demona – powiedział Mort. –

Umieść go na środku księgi. Łowczyni zrobiła, o co ją poproszono. Srebrny łańcuszek oplatał czarny jak smoła pazur. To przypomniało jej o Becku, o dniu, w którym jej go podarował, oraz o tym, jak bardzo martwił się, iż podarek nie przypadnie jej do gustu. Nawet tak prosty gest świadczył o tym, jak bardzo mu na niej zależało. Den gdzieś tam jest. On, Simon oraz pozostali. Umrą, jeśli nie rozegram tego jak należy. −

Zaczniemy od przywołania tego konkretnie demona –

tłumaczył jej nekromanta. – Jeśli to zadziała, rozszerzymy działanie zaklęcia. Nie śpiesz się. Nic nas nie goni. Jeszcze nie. −

Gdy tylko Riley zacznie recytować treść czaru, Ozymandias

natychmiast się o tym dowie. Zapewne wyśle swych piekielnych służących i rozpocznie się bitwa. −

Nie pozwól, aby cokolwiek cię rozproszyło. To bardzo żywotne

zaklęcie – ostrzegł ją Alexander. Dziewczyna skinęła głową, a serce waliło jej w piersi tak mocno, że z trudem oddychała. Co jeśli dostanę ataku paniki w połowie recytacji? Co jeśli...

Ayden dotknęła jej ramienia, przyciągając tym samym uwagę łowczyni i kreśląc w powietrzu między nimi jakiś symbol. Zrobiła to już wcześniej na targu, zarzekając się, iż przepędzała komara. −

Co to jest? – zażądała odpowiedzi Riley.

−

Zaklęcie uziemiające. Pomoże ci.

Faktycznie pomogło, mimo iż Blackthorne nie miała bladego pojęcia jak. Oddychała z coraz większą łatwością, a jej mięśnie rozluźniły się. Jej wzrok przenikał nawet przez pole siłowe. −

Czasami najsilniejsi z nas wydają się tymi najsłabszymi –

powiedziała Ayden, zerkając teraz na nekromantę. – Masz w sobie siłę. Musisz poszukać jej jedynie głęboko w sobie. Mort zaczął recytować zaklęcie. Sprawiało wrażenie bardzo potężnego, mimo iż działo się tak w przypadku wszystkiego, co wypowiadano po łacinie. Kiedy wskrzesiciel skończył, podał Riley kartkę papieru. −

Przeczytaj to.

Dziewczyna postąpiła zgodnie z instrukcją, robiąc to bardzo powoli. Zaklęcie miało tylko dwa wersy, a zatem uporanie się z nim nie zajęło dużo czasu. Kiedy łowczyni skończyła wypowiadać je na głos, rzuciła kartkę w powietrze, gdzie ta zajęła się błękitnymi płomieniami. Gdy doszczętnie spłonęła, opadła na ziemię w postaci niebieskiego proszku. Nie było tak źle. Właściwie, to nawet lepiej, niż przypuszczała. Czy mi się udało?

−

To tylko pojedynczy czar. Teraz zaczekamy i zobaczymy czy

nasz przyjaciel demon się pojawi – wyjaśnił Mort. – Kiedy bestia będzie się do nas zbliżać, szpon zacznie się poruszać. Wtedy rozszerzymy zaklęcie. To będzie o wiele bardziej kompleksowa inkantacja. Czas mijał. Riley starała się nie poruszać, ale poniosła klęskę. Pragnęła raz jeszcze zapoznać się z treścią listu od taty, ale nie chciała czytać go na oczach przyjaciół. Było to coś, co łączyło tylko ją i ojca. Wtedy włoski na jej karku podniosły się, stanowiąc pierwotną reakcję organizmu na zbliżające się zagrożenie. Sekundę później, szpon Trójki zaczął kołysać się w przód oraz w tył na kartce papieru. W oddali rozległ się warkot, w ślad za którym poszło długie, przeraźliwe wycie. Demon znajdował się po drugiej stronie zachodniego muru cmentarza. Najwyraźniej zdawał sobie sprawę z tego, iż nie powinien wkraczać na poświęconą ziemię, w przeciwnym wypadku groziło mu unicestwienie. −

Zrobiłam to – powiedziała Riley, szeroko się uśmiechając. –

−

Zrobiłaś. Teraz zaczniemy recytować zaklęcie rozszerzające i...

Wow!

– zaczął Mort, po czym stracił zdolność wysławiania się. Para czerwono-żółtych ślepiów gapiła się na nich zza bariery utworzonej z kręgu. Trójka wkroczyła na poświęconą ziemię.

Ro z d z i a ł 3 2 −

To niemożliwe! Nie mógł tu przyjść! – krzyknęła Riley. –

Powinien zamienić się w francuskiego tosta! Mort zaczerpnął długi, rytmiczny oddech, aby się uspokoić. Następnie wskazał palcem Trójkę. −

Widzisz otaczającą ją słabą czerwoną aurę? To element

zaklęcia wskrzeszenia, jakie rzucił na bestię Ozymandias. To dzięki temu weszła na poświęconą ziemię. −

O, Boże, nie – wyszeptała łowczyni.

−

Lepiej powiadom o tym myśliwych. Czegoś takiego na pewno

się nie spodziewają – doradziła Ayden. – Ja przynajmniej się nie spodziewałam. Drżącym od emocji głosem, Riley przekazała złe wieści. Policzyła do pięciu i pojawiła się odpowiedź: −

Drużyno Demona, odbiór. – W głosie kapitana Salvatore

pojawiło się teraz napięcie. Cały starannie opracowany plan myśliwego diabli wzięli. Rozległo się kliknięcie, po czym Elias zaczął wydawać rozkazy i przemieszczać swoich ludzi na nowe pozycje, ostrzegając ich, że Piekło nie grało według zasad. Blackthorne pamiętała, co stało się z jednym z demonów Lucyfera, gdy ten wkroczył na poświęconą ziemię: uległ natychmiastowemu unicestwieniu. Ozymandias musiał nieco „podrasować” swoich służących. Teraz stwory mogły wchodzić choćby do wnętrza kościołów. Mogły dostać się, gdziekolwiek zapragnęły. Kiedy dziewczyna katalogowała w myślach okropności, jakie czekały miasto, Trójka pozostawała poza

kręgiem, szukając słabego punktu w barierze. Gdy dotknęła pola siłowego, magia zalśniła drobnymi iskierkami, zmuszając bestię do piśnięcia i cofnięcia się. −

Na boginię, jest koszmarny – zakomunikowała Ayden, a na jej

obliczu pojawił się prawdziwy wstręt. To sprawiło, że pożeracz syknął. – Hej, nazywam tylko rzeczy po imieniu, demonie. Kreatura nie przestawała gapić się na Riley. Następnie zerknęła na szpon, który w końcu przestał się poruszać. Tak, tak, jest twój. Nie powinien był utkwić w mojej nodze. −

Nie wygląda na martwego... jeszcze – zauważyła łowczyni.

Nie, żeby dało się to stwierdzić na podstawie zapachu. Wszystkie piekielne pomioty podobnie cuchnęły. −

Bo nie jest – wyjaśnił Mort. – Zaklęcie jest stopniowo

modyfikowane, jako że Lord dodaje do niego nowe elementy, co jeszcze bardziej zmienia naturalne zachowanie demonów. To bardzo imponujący rodzaj magii, nawet jeśli wyjątkowo podłej. Na czole Riley pojawiła się zmarszczka. −

Jakim cudem jednak Ozy dowiedział się, że będziemy na

cmentarzu? −

To może nie mieć z nami nic wspólnego – odpowiedział

nekromanta. - Ozymandias mógł uznać to za kolejny słaby punkt w strategii obronnej miasta. Z tak rozwiniętą inkantacją... nie istnieje bezpieczne sanktuarium. −

Na boginię, to podłe – zauważyła Ayden.

−

Ozymandias to zimny i bezwzględny typ – powiedział

Mortimer – ale to coś wykracza nawet poza moje wszelkie o nim

wyobrażenia. Magiczna sygnatura przywodzi na myśl Lucyfera, ale to nie on. Nie rozumiem tego. Ponieważ stoi za tym kolejny Upadły. Riley miała rację: za tym wszystkim krył się Sartael. Skoro

−

dzieci Piekła dewastowały poświęconą ziemię, dziewczyna mogła założyć się o to, iż Niebo zapragnie się zemścić. Cóż, mamy naszego demona. Rozszerzmy zaklęcie.

−

Kolejny skrawek papieru powędrował w kierunku łowczyni. Tym razem kartka została usiana słowami i to od góry, aż do dołu, co pozwoliło Blackthorne stwierdzić, iż tym razem nie będzie to już bułka z masłem. Trzymaj w ręku szpon i recytuj treść zaklęcia. Rób to powoli i

−

z ogromną dokładnością – wyjaśnił nekromanta. – Jeśli się pomylisz, będziemy musieli zacząć od nowa. Oczywiście, o ile nadal będziemy żywi. Tylko bez nacisku. Riley ujęła pazur w lewą dłoń – tę samą, na jakiej widniała inskrypcja Nieba. Okazało się to poważnym błędem. Jej skóra zareagowała tak, jakby polano ją kwasem. Łowczyni śpiesznie przełożyła szpon

do

drugiej

dłoni,

nie

odczuwając

kolejnej

dawki

bólu.

Najwyraźniej, szpon musiał znajdować się pod wpływami Piekła. Riley umieściła zaklęcie po stronie przeznaczonej Niebu. Zastanawiała się, co powiedziałby na to Watykan. Ułożyła stronicę z treścią czaru w lewej dłoni i przyjrzała się jej zawartości. Blackthorne znała te słowa, mimo iż nie widniały one w znajomej jej kolejności. Bez wątpienia, Mort użył tego jako sposobu, by nie uszkodziła kręgu, przekręcając formułę zaklęcia. Zaczerpnąwszy głęboki, oczyszczający oddech, dziewczyna zaczęła czytać po łacinie. W odpowiedzi na jej działanie, demon przyśpieszył

kroku, wydając z siebie warkot. Łowczyni nigdy nie słyszała, aby Trójka się tak zachowywała, w związku z czym straciła koncentrację i pomyliła słowa. Mort westchnął, po czym powiedział coś po łacinie. −

Anulowałem zaklęcie. Zacznij od nowa.

−

Meum pactum dictum...

Kiedy Riley zaczęła czytać od nowa, poczuła pulsujący ból w oczodołach. Im dalej brnęła w treść czaru, tym więcej magii rozgrzewało jej ciało, zupełnie jakby stała nago na pustyni, a każdy pojedynczy promień słońca zamienił się w niewyobrażalnie wręcz ostrą igłę. Dziewczyna potknęła się na piętnastym słowie. Znowu. Mortimer raz jeszcze odczynił urok. −

Dajcie mi parę minut – powiedziała Blackthorne, gdyż w

głowie dudniło jej tak bardzo, że gałki oczne groziły eksplozją. −

Nie ma takiej opcji – odparła Ayden, która wpatrywała się w

rozciągającą się za ich plecami odkrytą przestrzeń. – Coraz więcej demonów gromadzi się pod ścianą. Riley zerknęła przez ramię, mimo iż ruch ten nie zrobił zbyt dobrze bólowi głowy i spostrzegła ciemne figury zeskakujące z ceglanego muru. Kiedy dotknęły stopami ziemi, ich ruchy przyśpieszały do zadziwiającej prędkości. Wszystkie z nich posiadały dziwaczne żółto-czerwone ślepia. Radio zatrzeszczało u boku dziewczyny, która aż podskoczyła. Myśliwi namierzyli wrogów i teraz łączyli swoje siły. Bestie zjawiły się przy kręgu, zanim Riley zdołała zaczerpnąć oddech. Zamiast wyć i wpadać z impetem na barierę, by ją zniszczyć, potwory cofnęły się, gdy tylko zwietrzyły magię nozdrzami.

Jeden z nich uniósł pysk i zagapił się prosto na łowczynię. Była to dorosła Trójka z dwoma rzędami ostrych, odbarwionych zębów. Stwór nadal żył, a zatem z jego gęby wypływała obficie ślina. Bestia zawyła, a jej pobratymcy podchwycili pieśń, która zabrzmiała jak popisowy numer śpiewających chórem wilków. Riley zatkała sobie uszy rękoma, starając się zablokować ten dźwięk i drżąc z przerażenia. Piekielne pomioty zabiją ją, Morta oraz Ayden, a potem rozedrą Becka na kawałki. Ktoś potrząsnął jej ramieniem, ale ona to zignorowała. Ktoś powtórzył próbę, tym razem nieco mocniej. −

Riley! – To był nekromanta.

Kiedy dziewczyna odsłoniła uszy, wycie przybrało na sile. −

Wiem, że jesteś przerażona, ale musisz to zrobić – zachęcił ją

Mortimer. – Czytaj bardzo powoli i ignoruj je. To było zadanie niemożliwe do wykonania. Bestie wciąż się w nią wpatrywały, warcząc i mlaskając. Wymachiwały też swoimi szponami. Ich gardłowe odgłosy rozbrzmiewały w umyśle łowczyni, przekonując ją, iż jest za słaba, aby je pokonać, oraz że rozszarpią ją, gdy tylko się pomyli. Sugerowały, że lepiej będzie, jeśli się podda, a wtedy okażą jej litość. Jasne, już w to wierzę. Blackthorne

przymknęła

powieki,

myśląc

o

puszystych

króliczkach. W szczególności o Rennie. Wyobraziła sobie, jak wielkim uczuciem darzył to małe stworzonko Beck. Ona oraz Den mogliby siedzieć wspólnie i zajadać się owsianymi ciasteczkami, podczas gdy gryzoń skakałby wokoło nich. Potem mogliby się pocałować. Jedyny sposób, aby owo marzenie się urzeczywistniło, to dokończyć zaklęcie. Otworzywszy oczy, łowczyni skupiła się na wypisanych na kartce słowach, ignorując wszystko wokoło. Dziewczyna słyszała, jak demony

zgrzytają pazurami o nagrobki, wyją. Ktoś również nieustannie szeptał we wnętrzu jej głowy. Odcięła się od wszystkich rozpraszających ją odgłosów. Istniały jedynie łacina, czar oraz szpon. Jako że w ustach jej zaschło, wymowa kolejnych wyrazów przychodziła Riley z coraz większym trudem. Blackthorne nie odważyła się jednak zamilknąć. Zostało jej tylko kilka słów. I jeszcze kilka. Wreszcie uporała się z zaklęciem, a spoczywająca w jej dłoniach kartka trzęsła się tak mocno, że z trudem ją utrzymywała. −

Wyrzuć arkusz w powietrze – rozkazał jej Mort.

Dziewczyna spełniła jego rozkaz, a po chwili kartka zajęła się błękitnym

ogniem,

który

do

złudzenia

przypominał

fajerwerki.

Znajdujące się na zewnątrz kręgu demony wpatrywały się, jak przedmiot płonie. Następnie cofnęły się, warcząc. Udało mi się? Nim łowczyni zdołała sformułować owo pytanie, coś uderzyło w zewnętrzną warstwę magicznego pola ochronnego, całkiem jakby ktoś rozwalił młotkiem skorupę jajka. Ziemia zawibrowała, a pobliskie nagrobki zatrzęsły się, posyłając wiekowe kamienne okruchy we wszystkie możliwe strony. Wiedźma zapłakała, wyrzucając przed siebie ręce. Odpierała atak, cofając się, gdy złocista magia przedarła się do wnętrza kręgu. −

Pomóż jej! – zakwiliła Riley.

Mort już zerwał się na nogi, wspierając czarownicę własną magią. Złoto oraz błękit złączyły się w jedno, kiedy dwubiegunowa energia scaliła się ze sobą, zwalczając się nawzajem. Złocista fala zniknęła tak szybko, jak się pojawiła. Kiedy łowczyni popatrzyła ponownie przed siebie, po demonach nie pozostał ani ślad.

−

Udało nam się? – spytała.– O, mój Boże! Naprawdę się nam

udało! Gdzieś w oddali rozległy się wystrzały z broni palnej, a tuż po nich agonalne okrzyki. Demony wcale nie umarły. Obrały sobie po prostu za cel słabszą ofiarę.

Ro z d z i a ł 3 3 Kiedy drużyny się rozdzieliły, Beck trzymał się Stewarta. Wmawiał sobie, iż działo się tak, ponieważ starał się ochronić starca, ale prawda przedstawiała się tak, iż było raczej odwrotnie. Szkot wyglądał imponująco w swoim kilcie. Miał nawet nóż, schowany w jednej z podkolanówek. Ostrze zostało przypięte klamrą, co czyniło ruchy mężczyzny nieco niezdarnymi, ale dzięki temu mistrz nie potrzebował laski. Zamiast niej dzierżył miecz o dwóch rękojeściach. Naprawdę wielki miecz. Po sposobie, w jaki go trzymał, Den mógł wywnioskować, że posługiwał się nim od dziecka. Harper stał obok nich, wyposażony w stalową rurę oraz krótki sztylet, które rozlokował symetrycznie w obu dłoniach. Nie poruszał się zbyt szybko – nie, ze względu na obrażenia, jakich nabawił się przez tych kilka tygodni – ale przyszedł tu razem z innymi członkami Gildii i tylko to się liczyło. Zjawili się również Remmers, McGuire, Jackson oraz paru innych. Myśliwi przybyli w komplecie, wliczając nawet księdza. − zerkając

Ile ich tam jest? – powiedział Salvatore do krótkofalówki, w

stronę

punktu

obserwacyjnego

zorganizowanego

na

Dzwonnicy. −

Przynajmniej pięć tuzinów albo więcej, sir. Wciąż nadciągają.

−

Ponad sześćdziesiąt dzieci Piekła. Rozumiem.

−

Sześćdziesiąt? Nie ma szans, abyśmy podołali takiej ilości –

zauważył Harper. −

Nie mamy wyboru – stwierdził kapitan. – To my je tu

sprosiliśmy i to my musimy rozruszać imprezę.

Nagle w powietrze w pobliżu mauzoleum wystrzeliły fajerwerki. Serce Becka ścisnęło się od troski. −

Wygląda na to, że magiczny duet zabrał się do pracy – odparł

Stewart. −

A zatem, co mamy robić? – zapytał Denver.

Nienawidził tej bezczynności. Zawsze denerwowała go na krótko przed bitwą. −

Znajdziemy bestiom jakieś zajęcie, zanim nasi przyjaciele

złamią czar. −

A jeśli im się nie uda? – spytał chłopak.

−

Wtedy będzie po nas.

−

Nadchodzą! – krzyknął kapitan myśliwych. – Pracujemy w

parach. Powalamy je na ziemię i uśmiercamy. Kiedy pierwsza fala demonów napłynęła ku drużynie, Beck był lekko zamroczony widokiem tylu gotujących się do rzezi futrzanych istot. To przypomniało mu pewien stary film, w którym garstka wojowników została otoczona przez wszelkich możliwych wysłanników zła. Osaczeni wiedzieli, że czeka ich śmierć, a mimo to odpierali ich ataki. W efekcie wygrali, ponieważ jeden z mężczyzn wrzucił magiczny pierścień do wulkanu. Tu jednak nie było żadnego kolesia z mieczem, a jedynie niewielki orszak ludzi ścierających się z dziećmi Piekieł. Dzisiejszy dzień nie jest dobry, aby umrzeć. Pierwsza z Trójek zmaterializowała się przed Stewartem. Mistrz coś krzyknął, a po chwili ostrze błysnęło w powietrzu z oślepiającym świstem i głowa demona poleciała w jednym kierunku, podczas gdy cielsko potoczyło się w drugim.

−

Słodziutko! – zawołał Beck.

Wydał z siebie typowy dla południowca okrzyk wojenny i rzucił się na kolejną bestię z rzędu. Musiał wykonać dwa cięcia, ale stwór ostatecznie wyzionął ducha. −

Nieco niezdarnie, ale masz potencjał – zawyrokował Szkot.

Wtedy odzyskał trzeźwość myślenia, gapiąc się w mrok. – Och, dobry Boże, popatrzcie tylko na nie. Bursztynowo–czerwone ślepia wyróżniały się w mroku nocy, poruszając z niewyobrażalną wręcz prędkością. Należały one do nieco wyższych Czwórek.

Piekielny

orszak szybko

otoczył

walczących,

masakrując każdego, kto wszedł im w drogę. Rozległy się krzyki, a po nich wystrzały z broni palnej, które nie mogły jednak nijak powstrzymać najazdu. Beck wraz ze Stewartem zwrócili się do siebie plecami, zgodnie zbierając śmiercionośne żniwo na tyle, na ile pozwoliły im miecze. −

Nie widać końca! – krzyknął Jackson.

Jego twarz krwawiła w miejscu, w którym skórę naruszył pazur. −

Nie poddawajcie się! – wrzasnął Harper, trafiając Trójkę w

czaszkę, nim ta zdążyła rozpłatać mu brzuch. Podczas gdy Denver próbował złapać oddech, ziemia pod jego stopami zaczęła się trząść. −

Piątka! - krzyknął coś.

−

O, mój Boże – zawołał ktoś inny. – Jest ich więcej!

Demony zajęły całą wolną przestrzeń na widnokręgu niczym szarańcza, włażąc na nagrobki i wspinając się na drzewa, aby zeskoczyć z nich na ulokowane poniżej ofiary. Remmers upadł, chwytając się za udo.

Beck ciął najbliższego stwora mocno w kark, a ten poległ na ziemi. Chłopak zdążył postawić zaledwie trzy kroki i wpadł na kolejną bestię. Ta również padła trupem. W momencie, kiedy Den znalazł się koło rannego Remmersa, otaczała go już garstka łowców. Nieco dalej ustawili się myśliwi. W walce bardzo przypominali Stewarta: znali się na mieczach. Kapitan mierzył się z dwoma demonami naraz i dawał sobie radę. Szkot zanucił coś pod nosem, gdy jego ostrze trafiło w cielsko jednego z potworów, masakrując je. Czyżby pieśń śmierci? Czymkolwiek była, sprawiła, że krew chłopaka zawrzała. Instynkt żołnierza całkowicie przejął nad nim kontrolę, w związku z czym Beck uniósł miecz wysoko nad głowę. Ostrze ugrzęzło w pniu znajdującego się za nim drzewa. Den zagapił się na Czwórkę, desperacko próbując oswobodzić broń. −

Cóż to za piękne stworzenie? – powiedział.

Potwór zaczął do niego szeptać, ale młody łowca przedstawił go swojej stali. Nie przyszło mu to łatwo, ale wreszcie demon upadł na przesączoną krwią ziemię, dołączając do swoich kamratów. No dalej, Boże, potrzebujemy pomocy.

*****

−

Przecież prawidłowo przeczytałam zaklęcie! – zaprotestowała

Riley. – Czemu nie podziałało?

−

Ozymandias je odparował. Gdyby czarownica nie zbudowała

tak silnego pola ochronnego, bylibyśmy trupami – odpowiedział Mort, wyglądając na mocno zatroskanego. −

Czyżby komplement, nekromanto? – spytała Ayden, a na jej

czole błyszczał sugerujący wycieńczenie pot. – Jeszcze chwila i zaprosisz mnie na randkę. −

I co robimy? – zapytała Riley, przerażona tym, iż nie radzi

sobie z rozwojem wydarzeń. −

Musimy zrobić to po staremu – odparła wiedźma. Ściągnęła

płaszcz, prezentując skórzaną kurtkę oraz białą koszulę. Całości dopełniały czarne jeansy wsunięte w sięgające do kolan buty. Ułożyła tępą część swojego ostrza na ramieniu, bardziej przypominając wojowniczkę niż czarownicę. – Wiesz, jak się walczy, wskrzesicielu? −

Ostrzem nie. – Mort delikatnie zdjął kapelusz, wstał z ziemi, a

za moment jego dłonie zrobiły się niebieskie od nadgarstków do opuszek palców. Tańcząca wokół nich magia wiła się niczym elektryczne węgorze. −

Popisuje się. – Ayden delikatnie zbliżyła palec do krawędzi

ostrza, zraszając je swoją krwią. Złocista fala przebiegła wzdłuż całej jego długości. −

I kto to mówi – zadrwił nekromanta.

−

Riley, w mojej torbie leży nóż – powiedziała czarownica. – Nic

ci nie grozi we wnętrzu kręgu, zanim... nie zostanę wyeliminowana. Gdyby tak się stało, sądzę, że powinnaś być uzbrojona. Niezła myśl.

Dziewczyna odszukała sztylet owinięty w przyozdobionymi runami materiał. Wtedy dotarło do niej, co przyjaciele zamierzali właśnie zrobić. −

Nie możecie tam iść! Zabiją was.

−

Może tak, a może nie – powiedział Mortimer. – Musimy

odszukać Ozymandiasa. Gdzieś tutaj jest. Wyczuwam go. Riley niestety nie miała tego przywileju: nie, kiedy cała ta magia tańczyła wokoło niej. −

Tam – powiedziała Ayden, wskazując coś palcem. – Widzisz

to migotanie niedaleko pomniku Niobe? To ochronny krąg. Założę się, że Lord jest w środku. Mort wyrecytował coś po łacinie, po czym błękitna fala wystrzeliła z koniuszków jego palców. Znajdujące się w oddali pole siłowe stało się transparentne, ujawniając ich wroga. Mimo iż jego oczy pozostawały zamknięte, gdy on sam pracował nad swym zaklęciem, znak na jego czole jaśniał we wczesnoporannym świetle budzącego się dnia. −

Jakim cudem się tam dostał, a my go nie zauważyliśmy? –

zapytała Blackthorne, podrywając się do pozycji stojącej. −

Ma dużo mocy i kocha z niej korzystać. – Mort rozluźnił

ramiona. – Cóż, droga wiedźmo, czy masz ochotę na wizytę w kryjówce mrocznego Lorda? −

Czemu nie? – odparła Ayden. – Siedzenie w tej bańce zaczyna

mnie nudzić. Idźmy się trochę zabawić. Mortimer odwrócił się, omiatając wzrokiem morze demonów. −

Tak na marginesie, strasznie ich dużo – wymamrotał.

Łowczyni podążyła za jego wzrokiem. Trójki roiły się dosłownie wszędzie. Demony ogniowe przemieszczały się między grobami,

podpalając mijane po drodze liście i tworząc efektywne zasłony dymne. Między nimi kroczyły również wyższe postaci – Czwórki – które jednak nie przypominały tych, które szeptaniem kradły twoją duszę. Miały na sobie zbroje oraz dzierżyły w łapskach miecze. −

Dzieci Piekieł nie używają mieczy – poskarżyła się Riley. –

Czy nikt już nie przestrzega zasad? −

To wojna na śmierć i życie – odpowiedziała Ayden. –

Pamiętasz o tej, jaką masz powstrzymać? Nawet mi o tym nie przypominaj. −

Idziemy? – zapytała czarownica, wskazując na magiczną

barierę, która oddzielała bezpieczeństwo od rychłej śmierci. −

Panie przodem – rzekł Mort.

Czarownica roześmiała się, opuszczając krąg wraz ze swym magicznym towarzyszem. Pole ochronne szybko się zregenerowało. Gdy tylko przyjaciele dziewczyny znaleźli się na zewnątrz, Trójki natychmiast się na nich rzuciły. Jedna z nich zaatakowała wskrzesiciela, ale po chwili pisnęła i zajęła się błękitnym płomieniem, stając się za chwilę kupką czarnego popiołu. Ayden cięła któregoś ze stworów swoim mieczem, który strawił skórę bestii niczym żrący kwas. Nie istniał sposób, aby dwójka samotnych wojowników zniszczyła ochronną barierę nałożoną przez Ozymandiasa. Lord był zbyt silny. Ryzykują swoim życiem. Z kłębów dymu wyłoniło się coś bardzo wysokiego, co górowało ponad swoim niższym pobratymcem. Demon ziemny liczył sobie prawie siedem stóp wzrostu, a jego głowa przypominała łeb byka. Kiedy stwór otworzył paszczę, buchnęły z nich rubinowe płomienie. Wkrótce dołączyła do niego kolejna Piątka. Słabsze bestie biegały wokoło niczym

przerażone szczeniaczki. Oto zjawiły się narzędzia, za pomocą których Sartael zamierzał obalić Lucyfera i przejąć władzę w Piekle. Serce Riley o mały włos nie zamarło, kiedy ziemne demony rozstąpiły się, zwieszając łby. Istniały tylko dwa rodzaje istot, które mogły przerazić Piątki: Arcydemony oraz Upadli. To nie był anioł, a raczej coś bardziej zbliżonego do owocu miłości goblina i antycznego wampira. Nieopisane zło – takim terminem określił tego stwora Paul Blackthorne, kiedy go opisywał. Wcale nie przesadzał. Łowczyni nigdy nie mogła znieść widoku żarzących się na czerwono ślepiów bestii niższej rangi, ta tutaj jednak posiadała oczy, które przywodziły na myśl samo epicentrum Piekła. Nieco niższy od demonów ziemnych, Arcydemon liczył sobie około sześć i pół stopy wzrostu, a jego ciało stanowiło mieszaninę żelaznych mięśni, ścięgien oraz szponów. Na jego skrzydłach nie było piór, a jedynie dobrze widoczne żyły. Kły w liczbie czterech sztuk przypominały zęby wampira, będąc długimi oraz białymi. W czaszce znajdowały się trzy pary oczu, które wwiercały się głęboko w kość. Prawie nagi, nie wliczając przepaski biodrowej, stwór dzierżył miecz, który strzelał ogniem. Riley uruchomiła krótkofalówkę. −

Mamy tu Arcydemona! – zawołała. Nie doczekawszy się

odpowiedzi, zapłakała przerażona, czując nadciągający atak paniki. – Słyszycie mnie? −

Gdzie? – odpowiedział Salvatore, a towarzyszył mu odgłos

zderzającej się z celem stali. −

Niedaleko Dzwonnicy. – Nie jest sam. – Są aż trzy!

Przywódca Arcydemonów wskazał w kierunku nieba, a wówczas jeden z jego towarzyszy wzbił się w powietrze wraz z szumem skrzydeł.

Bestia udała się w kierunku Dzwonnicy. Mężczyzna w punkcie obserwacyjnym nie widział, jak potwór nadlatuje i mimo iż dziewczyna krzyknęła, aby go ostrzec, ten nie usłyszał jej w odgłosach bitwy. Demon złapał żołnierza w swoje szpony, wyciągając go ze stanowiska. Kiedy ciało ofiary gruchnęło o ziemię, Arcydemon zaskowyczał z tryumfem. −

Czemu Niebo nam nie pomaga? – szlochała Riley.

Nawet jeśli faktycznie przyszła pora na Armageddon, ci tam, w górze, nie mogli pozwolić, aby wszyscy ci ludzie tak po prostu umarli. −

Drużyno Demona. Co widzicie? – zawołał Salvatore.

−

Właśnie straciliście człowieka na Dzwonnicy. Widzę coś w

powietrzu. To... o mój Boże. Postać wyłaniająca się z chmur posiadała szare skrzydła. Miała na sobie czarną szatę, przepasaną na środku prostym sznurem. Odzienie to łudząco przypominało habit mnicha. −

Pojawił się Upadły – ogłosiła Blackthorne.

−

Czy to Książę? – Chciał wiedzieć myśliwy.

−

Nie.

Kiedy stopy nowo przybyłego dotknęły ziemi, demony zakwiliły w wyrazie zachwytu. W całej tej kakofonii koszmarnych dźwięków przewijało się jedno imię: „Sartael”. Oto przybył wróg Lucyfera. Oraz mój. −

Jak zabijacie Upadłych? – zapytała dziewczyna, zaciskając

palce na rękojeści noża. Poczuła złość, jaka zdominowała wszystkie inne uczucia. −

Nie możesz... – Padła zdawkowa odpowiedź, a potem

krótkofalówka umilkła.

−

Sartael wzniósł w powietrze swój płonący miecz i wydał

rozkaz w języku demonów. Riley nie musiała znać tego języka: wiedziała, że to wezwanie do wojny.

Ro z d z i a ł 3 4 Upadły stanął na ziemi, a jego pierwszym celem został Corsini. Ciało myśliwego pofrunęło w zasnutym dymem powietrzu, uderzając w jeden z nagrobków i wykręcając się we wszystkie strony. Sartael ruszył do przodu, stając nad rannym człowiekiem i zaśmiewając się z jego nieudolnych prób odczołgania się. Ryknąwszy z wściekłości, kapitan Salvatore zaatakował, miażdżąc Trójkę za pomocą swego miecza. Dołączyli do niego pozostali wysłannicy Watykanu, tak samo jak niektórzy z łowców. Ostrze Stewarta śpiewało w powietrzu, podczas gdy drużyna próbowała utorować sobie drogę do rannego mężczyzny. Upadły wzniósł miecz i zatopił go w piersi Corsiniego, przyszpilając go do podłoża. Jego ciało zajęło się ogniem, płonąc niczym stos pogrzebowy. −

O, Boże, o, Boże, nie! – załkała Riley, zginając się wpół i

walcząc z mdłościami. −

Wojna! Wojna! Wojna! – skrzeczały demony.

Masakrując ciało myśliwego na poświęconej ziemi, Sartael rzucił wyzwanie Niebu – wyzwanie z rodzaju tych, jakich nie można było zignorować. Dzieci Piekieł również o tym wiedziały. Ziemia pod stopami łowczyni zadrżała, kiedy skowyt potworów przybrał na sile. Arcydemon opadł na jednego z łowców, który wyzionął ducha, zanim upadł na ziemię. Beck mocował się wściekle z Trójką, próbując odciąć jej ramię. Tuż przed tym, nim chłopak zadał ostateczny cios, ziemia zadrżała, a on sam stracił równowagę i runął jak długi. Blackthorne wrzasnęła z przerażenia. Pożeracz zanurkował, aby uśmiercić Denvera, ale Müller odciął mu głowę. Obok niego znajdował

się ojciec Rosetti. Jego sutanna poruszała się wraz z każdym pchnięciem miecza. Oswobodź mnie, albo wszyscy zginą. Zszokowana Riley aż podskoczyła. Głos Oriego rozbrzmiewał głęboko w jej umyśle, mimo iż on sam był nadal zamieniony w marmurowy pomnik. Słońce wschodziło już nad horyzontem, budząc go do życia w przeciwieństwie do szalejącej wokoło śmierci. Porozmawiaj ze mną, aniele.

−

Przekonaj mnie, że dzisiejszy dzień nie jest tym, kiedy wszyscy umrzemy. Oddaj mi swoją duszę, a powstrzymam Sartaela. Czy to właśnie o takiej decyzji mówił jej tata? Czy, skoro Upadły potrafił zniszczyć zdziczałą Piątkę, to czy mógł też zapobiec wojnie? Jeśli dziewczyna niczego nie zrobi, wszyscy, na jakich jej zależało, zginą, a świat zmieni się w jedno wielkie pole bitwy, nim Niebo skończy wreszcie z niecnym panowaniem Sartaela. Ile osób straci życie, zanim to nastąpi? Miliony. Głos Oriego rozbrzmiewał teraz w umyśle łowczyni z jeszcze większą siłą. Blackthorne przymknęła powieki. Smród krwi oraz gryzący dym paliły jej gardło wraz z każdym nabieranym oddechem. Gdzieś w oddali

wrzasnął

kolejny

umierający

człowiek.

Czasami

Riley

pragnęła, aby najważniejsze pytania w jej życiu miały wiele odpowiedzi.

Dziewczyna

wzniosła

wzrok

na

statuę

uosabiającą

jej

pierwszego i jedynego jak na razie kochanka. Anioła, który zapewnił ją, iż nigdy jej nie okłamał. Tego samego anioła, o którym Martha mówiła, że jest najuczciwszym z Upadłych. −

Co powstrzymuje cię przed zbrataniem się z Sartaelem i

przejęciem władzy w Piekle? Nic. Czy tego właśnie oczekiwał Sartael? −

Gdzie się, do licha, podziewasz, Lucyferze? – załkała

łowczyni. Brak odpowiedzi. Nie istniała szansa, aby Riley skorzystała teraz ze swojego życzenia. Wszystko leżało w jej rękach. Dziewczyna o mały włos nie zakrztusiła się tą ironią. Jej ojciec oddał swą duszę, aby ją ocalić. Teraz ona musiała poświęcić swą własną, aby pomóc pozostałym. Blackthorne popatrzyła na anioła i przedstawiła swoje warunki: Oto umowa: moja dusza będzie twoja, ale tylko twoja. Nie oddasz jej nikomu, nawet Lucyferowi. – Riley zaczerpnęła urywany oddech, jako że jej umysł mocował się z ogromem tego, co ją czekało. – Nie sprzedasz jej ani nie użyjesz dla wzmocnienia swej pozycji. Kiedy umrzesz, moja dusza wróci do mnie. – Kolejna porcja powietrza, tym razem gęsta od dymu. – A to, co zrobiliśmy w mauzoleum? Cóż, nigdy już się nie powtórzy. Oto treść umowy. Jeśli pragniesz

mojej

duszy,

złożysz

przysięgę.

Przysięgniesz

na

Światłość, z jakiej się zrodziłeś. Przysięgniesz na Piekielnego Pana, któremu służysz. Przysięgniesz na wszystko, co drogie twemu sercu.

– Cisza. – Wóz albo przewóz, aniele. Nie zamierzam oddać ci swej duszy od tak. Dłonie łowczyni drżały tak mocno, że o mały włos nie wypuściła trzymanego w nich noża. Nadal nie doczekała się żadnej odpowiedzi. Najwyraźniej, Ori uznał, że usłyszy od niej proste „tak”. −

Ech, pieprzyć to – powiedziała dziewczyna, stawiając krok

w kierunku bariery utworzonej z kręgu. Planowała dołączyć do pozostałych. Jeśli Upadły nie zamierzał jej pomóc, Blackthorne chciała przysłużyć się pozostałym swoim sztyletem, zanim coś jej nie zabije. Zgadzam się na twoje warunki, Riley Anoro Blackthorne. Będę pilnował twojej duszy do dnia, aż przestanę istnieć i obiecuję, że nie oddam jej nikomu innemu. A teraz mnie uwolnij. Dziewczyna gwałtownie przystanęła. Ori właśnie wyraził zgodę. Jak mam...? Twoja krew oswobodzi mnie z więzienia. Łowczyni opuściła krąg z zaskakującą łatwością, po czym rzuciła się biegiem w stronę pomniku. Czubek głowy anioła lśnił już złociście, reagując na promienie wschodzącego słońca. Szybciej! Na początku nikt nie zwracał na nią najmniejszej uwagi. Sytuacja uległa zmianie, kiedy Sartael zorientował się, gdzie Riley się kieruje. −

Przyprowadźcie ją do mnie! – zawył.

Jedna

z Trójek natychmiast rzuciła się w jej stronę, ale

dziewczyna wyminęła jej szpony i dalej kierowała się naprzód. Potwór zaskrzeczał za jej plecami, po czym upadł na ziemię, wijąc się w agonii. Przez moment Blackthorne sądziła, że to jeden z myśliwych przyszedł jej z pomocą, ale kiedy popatrzyła za siebie, przepełnił ją strach. To Arcydemon próbował uczynić z niej jedno ze swoich trofeów.

Dziewczyna

gnała

sprintem,

przeskakując

nad

porozrzucanymi wokoło cegłami. Gdyby zginęła, zanim dotrze do pomnika, Ori pozostałby w swoim więzieniu, a wówczas nie byłoby już możliwości powstrzymania Sartaela. Zakończone szponiasto skrzydło wystrzeliło w jej kierunku, raniąc jej ramię. Riley wykręciła się na pięcie, ciężko oddychając. Demon zbliżał się do niej, szczękając z ekscytacji zębami. Tak jak w przypadku pozostałych dzieci Piekieł, od stóp do głów otaczała go ta dziwaczna aura, która pozwała bestii stać na poświęconej ziemi. Z bliska monstrum okazało się naprawdę przerażające. Jego buchające ogniem czerwone ślepia były szeroko otwarte jak u kozy. Arcydemon cuchnął śmiercią oraz krwią śmiertelników. Gdyby zaklęcie podziałało, bestia zamieniłaby się w kupkę popiołu. −

Czy Lucyfer wie, że go zdradzasz? – zapytała, licząc na to,

że rozproszy stwora na tyle, by móc swobodnie zbliżyć się do pomnika Oriego. Demon zawył z wściekłości. −

Nie wypowiadaj na głos imienia tego słabeusza! – ryknął,

a jego głos okazał się tak skrzypiący, jakby ktoś przesuwał palcami po

tablicy. – Długo czekaliśmy na naszą zemstę. Sartael obdarzy nas ciałami, jakich tak pragniemy. Kiedy monstrum sięgnęło ku Riley swoją szponiastą łapą, ta zagroziła mu mieczem. Przypominało to machanie scyzorykiem przed nosem T-rexa. −

Wspaniała – powiedział demon, oblizując wargi. –

Powinienem uczynić z ciebie swoją służącą. Ostatnia znajdowała się w mej mocy przez dwieście lat, zanim ją zniszczyłem. Blackthorne wzdrygnęła się na myśl o tym, co mogło to dla niej oznaczać, a wtedy jej pośladki zderzyły się z kamienną podobizną Oriego. Gdy uniosła nóż z zamiarem przecięcia sobie skóry na ręku, Arcydemon rzucił się ku niej z niewyobrażalną wprost prędkością i zakrył ją skrzydłami. Ostrze upadło na ziemię. Dziewczyna wierzgała, wrzeszczała i walczyła z obrzydzeniem, nim nie wylądowała u stóp Sartaela. Kiedy podniosła się z gleby, płonące ostrze Upadłego znajdowało się na wysokości jej twarzy. Mimo iż dzieliło ją od niego pięć stóp odległości, łowczyni czuła to przerażające ciepło. Teraz, kiedy Riley miała okazję się mu lepiej przyjrzeć, odkryła, że anioł wygląda znajomo. Był to ten sam facet, który odwiedzał Simona w szpitalu. Zapewne to właśnie on przyszedł do niego do domu. Blackthorne natknęła się na niego także w mieście: w pobliżu targu oraz w tłumie przed Świątynią, kiedy ta została zniszczona. Sartael stał za tym wszystkim od samego początku. Pragnąc desperacko spojrzeć na cokolwiek innego poza płonącym ostrzem, dziewczyna zaczęła poszukiwać wzrokiem Becka. Czy chłopak jeszcze żył? Łowczyni westchnęła z ulgą, kiedy namierzyła go zamkniętego wraz z innymi walczącymi w kręgu

utworzonym przez demony. Byli tam również Stewart, Harper oraz Jackson, którzy pilnowali rannych. Simon również żył. Jego emanujące strachem oblicze zwracało się w jej kierunku. Właściwie to nie jej, a Upadłego. Teraz chłopak wiedział już, kto szeptał mu do ucha, przekazując kłamstwa na temat jego dziewczyny. Witaj w moim Piekle, Simonie Adlerze. Warkot demonów skierował uwagę łowczyni w kierunku kręgu, w którym skrywał się Ozymandias. Wiedźma oraz nekromanta nie znajdowali się wcale w lepszej sytuacji, zmagając się z co najmniej tuzinem piekielnych pomiotów. Oboje sprawiali wrażenie strasznie zmęczonych. Magia strzelająca z palców Morta lśniła tak słabo jak anemiczny robaczek świętojański. −

Słyszycie? – Sartael popatrzył w górę, a jego jasnobłękitne

oczy błyszczały ponadczasowym obłędem. – Archanioł Michał nadciąga ze swoją kohortą. Pytam jednak, gdzie się podziewa Lucyfer? – Upadły zaśmiał się, udając rozpacz. – Czemu nasz Wielki Książę jeszcze się nie zjawił? Ponieważ nie ma skłonności samobójczych? Riley zorientowała się, iż anioł nie słyszy jej myśli. Czy była to domena Oriego, czy też może takie właśnie działanie miało zaklęcie uspokajające autorstwa Ayden? Ostrze zbliżyło się do łowczyni, powodując, że oczy zaczęły jej łzawić, a gardło paliło żywym ogniem. Dziewczyna usłyszała, że Beck coś do niej krzyczy, nie istniał jednak sposób, aby się do niej przedarł. Czas Riley dobiegał właśnie końca. −

Czemu zabiłeś mego ojca? – zażądała odpowiedzi.

−

Stanął mi na drodze. – Padła prosta odpowiedź. – Tak jak

ty. To właśnie dlatego zapragnąłem, aby twoja dusza należała do mnie. −

Ori by ci jej nie oddał.

−

Nie miałby wyboru. Nikt mi się nie oprze. To mnie

powinni byli wybrać na Księcia, a nie Lucyfera. Teraz naprawię ten błąd i pozbędę się swoich niebiańskich wrogów. Ten Upadły totalnie postradał zmysły. Musiał nawdychać się za dużo siarki. - Myślałam, że wy, Upadli, wszyscy byliście potężni – zadrwiła dziewczyna, mimo iż jej wola poznała moc umysłu wygnanych z Nieba aniołów. – Zgaduję, że ciebie akurat to nie dotyczy, skoro musisz posługiwać się nekromantą, aby odwalił za ciebie całą robotę. Sartael nie dał się sprowokować. −

Ozymandias był głodny potęgi, a ja radośnie nakarmiłem

jego złudzenia. −

Bez zaklęcia jego autorstwa całowałbyś stopy Lucyfera –

powiedziała Riley, zdając sobie sprawę z tego, iż to zdenerwuje pomyleńca. Być może się pomyli, a to umożliwi Blackthorne dotarcie biegiem do Oriego. Może też szybko ją uśmierci. Bliźniacze szpony zacisnęły się na ramionach łowczyni, utrzymując ją w obecnej pozycji. Stojący za nią Arcydemon zaśmiał się kpiąco. Płonące ostrze znajdowało się zaledwie kilka stóp od jej gardła, rozgrzewając twarz oraz klatkę piersiową dziewczyny. Beck sypał przekleństwami. Riley nie musiała wcale unosić wzroku, aby

zorientować

się,

iż

próbował

się

do

niej

dostać,

a

inni

powstrzymywali go przed oddaniem życia na marne. Wybacz, mój drogi. Tym razem nie odegrasz bohatera. Oddaj mi duszę, a daruję ci życie – zaoferował Sartael.

−

Łowczyni poczuła ciężar ukrytego pod koszulą listu. Wybacz mi to, co zamierzam zrobić. Twoja dusza, oddaj mi ją, natychmiast!

−

Blackthorne uniosła wzrok, spoglądając w błękitne, owładnięte szaleństwem oczy anioła. –

Wracaj do Piekła, ty Upadły dupku.

Warknąwszy wściekle, Sartael zamachnął się mieczem z zamiarem wykonania zabójczego pchnięcia, które spaliłoby Riley jak wcześniej Corsiniego. Nagle dosłownie znikąd wyłoniła się znajoma postać. Tato? – krzyknęła łowczyni, mrugając z zaskoczeniem

−

powiekami. – Co ty tu robisz? Ten

Paul

Blackthorne

ani

trochę

nie

przypominał

zniszczonego człowieka, którego jego córka widziała ostatnio w domu Morta. W rzeczywistości, mężczyzna wyglądał tak samo jak przed swoją

śmiercią:

w

jego

inteligentnych

oczach

malowało

się

zaciekawienia, a z twarzy emanowała determinacja. −

Pumpkin – powiedział, układając dłoń na jej ramieniu.

Kiedy go dotknął, skórą zaczęła ją łaskotać. – Wybacz mi to wszystko. Będę za tobą tęsknił. – Zanim Riley zdołała cokolwiek odpowiedzieć, on złożył pocałunek na jej policzku i po prostu odszedł.

−

Tato?

Sartael wykonał sugestywny gest, a wówczas jedna z Czwórek poszła, aby schwytać ojca dziewczyny. Kiedy jednak dotknęła jego ciała, stanęła w płomieniach, wyjąc, lamentując i wyziewając ducha. Co to ma znaczyć? Tata Riley nie znał się na magii. −

Zatrzymaj się, Paulu Blackthorne, albo zabiję twoje

dziecko – ostrzegł go Upadły. −

Jeśli to uczynisz, Niebo wygra – odpowiedział mężczyzna

zdawkowo. Jej rodzony ojciec grał życiem swojej córki w rosyjską ruletkę. Musiał mieć coś w zanadrzu. Taką przynajmniej nadzieję żywiła łowczyni. Paul nadal szedł przed siebie, zatrzymując się dopiero przed kręgiem, za którym skrył się nekromanta. Skinąwszy uprzejmie głową Mortowi oraz Ayden, wsunął dłoń w głąb magicznego pola, jakie osłaniało Ozymandiasa. Dziewczyna spodziewała się, że jego ramię stopi się lub wydarzy się coś potwornego, zamiast tego jednak potężny wskrzesiciel chwycił jej ojca za rękę i wówczas zamienili się miejscami: mistrz znalazł się w środku, a Ozy na zewnątrz. −

Co wy wyprawiacie? – wymamrotała Riley.

−

Nekromanto? – warknął Sartael. – Wracaj do kręgu i

chroń zaklęcie. Jeszcze cię nie wezwałem. Ozymandias ze spokojem otrzepał swój płaszcz, a jego dziwne oczy spojrzały na archanioła.

−

Popełnij jeden maleńki błąd, a wskrzeszę cię zamiast

demona. Oto cena arogancji – wymamrotał, kręcąc głową. −

Wracaj do swojego zadania! – zawył Sartael, sprawiając,

że pomniejsze pomioty Piekła skuliły się ze strachu. −

Ktoś

inny

zajął

moje

miejsce.

Utrzyma

zaklęcie,

przynajmniej na jakiś czas. −

Ale on nie jest czarownikiem. Nie ma twojej mocy –

sprzeczał się Upadły. −

Owszem, nie ma – przyznał Ozy. – I w tym właśnie tkwi

cały szkopuł. Teraz, kiedy my tak sobie gawędzimy, czar stopniowo go spala. Wkrótce po Paulu Blackthorne nie pozostanie już choćby ślad, a kiedy to nastąpi, to samo stanie się również z zaklęciem oraz twoimi

przeklętymi

demonami.

–

Teraz

uwaga

nekromanty

pofrunęła w stronę Riley. – Wybacz. Nie było innego wyjścia. Tego właśnie pragnął twój ojciec. Ozymandias rozpłynął się w powietrzu, pozostawiając po sobie owładniętego furią archanioła oraz jej tatę, który powoli opadał z sił we wnętrzu kręgu.

Ro z d z i a ł 3 5 −

Tato!

Riley postawiła jedynie kilka kroków, zanim Arcydemon zagrodził jej drogę. −

Rusz się! – krzyknęła, ale stwór nie pozwolił jej przejść.

Ryk, jaki wydobywał się z piersi Sartaela, był bardziej demoniczny niż boski. −

Zabijcie ich wszystkich! Ułóżcie stos z ich ciał, który sięgnie

nieba. Michael przekona się, co stało się z jego usłużnymi myśliwymi. −

Ale, Panie, co z zaklęciem nekromanty? – zaskrzeczała jedna z

Piątek. −

Kiedy nasi wrogowie umrą, nie będzie nam już potrzebne.

−

Ale, panie mój, Sartaelu...

Na podobną dekoncentrację czekała Riley. Dziewczyna schyliła się, nurkując pod skrzydłem Arcydemona, po czym pognała w kierunku posągu Oriego. Za jej plecami rozległy się okrzyki, jako że bitwa rozgorzała na nowo. −

Jeśli go uwolnię, zabije Sartaela.

Być może dzięki temu jej tata nie ulegnie unicestwieniu. To było jak bieg z przeszkodami w starannie wyreżyserowanej grze: rozszalałe demony, zdające się gonić łowczynię, nagrobki, znowu demony. Upadły nie przestawał wydawać rozkazów, a kiedy żaden z piekielnych stworów nie zdołał jej dosięgnąć, ziemia rozstąpiła się pod jej stopami.

Uskoczywszy

w

bok,

Riley

umknęła

przed

słupem

krwistoczerwonych płomieni, które wylewały się spod powierzchni gleby.

Z nieba sypał grad, sprawiając, że asfalt pod nogami dziewczyny stał się śliski. Wiatr zawył w koronach drzew. Wyglądało to jak koniec świata. Zapewne tym właśnie było. −

Szybciej! – zachęcił ją Ori.

Blackthorne zwolniła tuż przy pomniku, ciężko dysząc. Wydobyła nóż, przykładając go do lewej dłoni. Nie mając więcej czasu, wykonała cięcie, a ciepła krew wypłynęła z podłużnej rany. Przemieściła górną kończynę wzdłuż zimnej stopy anioła. Jej dłoń pulsowała, kiedy esencja witalna dziewczyny łączyła się z marmurem. −

Dalej! – krzyknęła. – Zrób to, teraz!

Arcydemon ponownie ją dopadł, wietrząc nozdrzami powietrze. −

Twoja krew jest taaaaaaka słodka. Wkrótce będzie należeć do

mnie. – Łowczyni wzmocniła uścisk wokół spoczywającego w jej prawym ręku noża. – Wybacz, zawarłam już z kimś umowę. Chłodne palce u stóp, znajdujące się pod jej lewą dłonią napięły się, a po chwili rozległ się trzask, który przywoływał wspomnienie pękającej na wiosnę lodowej powłoki. Maleńkie okruchy marmuru zaczęły sypać się z pomnika, zmuszając zaskoczonego Arcydemona do cofnięcia się. Ori krzyknął, rozprostowując skrzydła, po czym wystrzelił w powietrze, zatrzymując się na wysokości korony najbliższego drzewa. −

Wolność! – zawołał. – Jak bardzo pragnąłem, by ten moment

wreszcie nadszedł! Tocząca się na ziemi walka niespodziewanie ustała, kiedy demony i śmiertelnicy spojrzeli w górę, wyraźnie zdezorientowani

Obłąkańczy śmiech Sartaela rozbrzmiał na całym cmentarzu. - Witaj Ori! Tęskniłem za tobą. −

Naprawdę, stary druhu?

−

Dołącz do nas. Zemścij się. Jeśli masz takie życzenie, zacznij

od dzieciaka Blackthorne'a. To przecież ta mała stała się przyczyną tego, że cię uwięziono. Kiedy Ori obniżył lot ku ziemi, wbił w Riley spojrzenie swoich ciemnych oczu. −

To kusząca propozycja, ale wydaje mi się, że ktoś inny

powinien na początku zakosztować mego miecza. Jego uwaga skoncentrowała się na biegnącej przez cmentarz postaci. −

Beck.

Młody łowca przeskoczył przez jeden z nagrobków, zbliżając się do Riley. −

Nie! – krzyknęła.

Tego nie było w naszej umowie! Każdy umiera, wymruczał w jej umyśle anioł. Jedni wcześniej, inni później. Den wpadł w poślizg, wyhamowując przed Arcydemonem, dla którego nie stanowił godnego przeciwnika. Mimo to chłopak wzniósł swój miecz, a na jego obliczu odmalowywała się szczera furia. Rozbawiona bestia roześmiała się: −

Denverze Becku – zawyła. – Dusza twojej matki już do nas

śpiewa. Dołącz do niej!

−

Och, zamknij się – zawołał mężczyzna, wymierzając cios w

pierś potwora. Skrzydło monstrum wystrzeliło w jego stronę, a na ramieniu, w miejscu, w którym je przecięło, pojawiła się rana. Arcydemon wzleciał w powietrze, zanim Riley zaczerpnęła oddech i zanurkowała w kierunku Becka niczym sowa polująca na ranną wiewiórkę. Łowca ciął mocno jedno ze skrzydeł bestii, co zaowocowało wiązanką piekielnych przekleństw. Czarna jak smoła krew sączyła się z powstałej w ten sposób rany, a kiedy ciecz dotknęła ziemi, zajęła się żywym ogniem. −

Nic dziwnego, że Lucyfer cię nie chce... – zadrwił chłopak.

Demon zawył wściekle, szarżując na swojego przeciwnika i przygniatając go do podłoża szponiasto zakończoną stopą. Stanął na nim z wycelowanym ku niemu mieczem, podczas gdy Den walczył o swoje życie. Niewiele się namyślając, Riley rzuciła się na stwora, wbijając nóż w nogę, która przytrzymywała Becka. Ruch skrzydła zmienił tor ciosu, który zamiast trafić monstrum w udo, wylądował na jego twardym jak skała tyłku. Arcydemon zawył, obracając się wokół własnej osi, by stawić opór łowczyni, po czym wydobył ostrze z rany. Aby uniknąć poderżnięcia gardła przy pomocy szponów bestii, dziewczyna opadła na ziemię i odtoczyła się spoza zasięgu jego pazurów. Kiedy podniosła się do pozycji siedzącej, wypluwając z ust piach, demon nie poruszał się. Jego pysk był otwarty i wydobywał się z niego dziwny bulgot. Kiedy stwór się obrócił, płonące ostrze, które przeszywało jego pierś, stało się doskonale widoczne. Ori zręcznie wydobył ostrze ze zwłok, a monstrum upadło na ziemię.

- Już po raz drugi ratuję ci życie, łowco – zauważył anioł. – Naprawdę nie wiem, czemu mnie to obchodzi. Beck przeklął, z trudem wstając z gleby i trzymając swój miecz w pogotowiu. W jego oczach pojawił się obłąkańczy błysk. −

Nie ma mowy, byś znowu ją tknął. – Upadły popatrzył na

dziewczynę, a jego oblicze przypominało teraz kamienną maskę. – Tak, o wszystkim mi powiedziała. Ori gwałtownie wykręcił się na pięcie i wielkimi krokami udał się w kierunku szalonego archanioła. −

Co ma oznaczać cały ten chaos, Sartaelu? – zapytał, tocząc

wokoło ręką. −

Rzuciłem wyzwanie Niebu. Dziś zaczyna się wojna –

odpowiedział zapytany, po czym popatrzył w górę. – Czy naprawdę nie słyszysz, jak miotają się na boki niczym szczury zamknięte na poddaszu? Bardzo się śpieszą. Nie spodziewali się, że taka chwila tak szybko nadejdzie. −

Oczywiście, że się spodziewali – odpowiedział Ori, zbliżając

się do dawnego kompana. - Jestem pewien, że Lucyfer nie udzielił ci pozwolenia na prowadzenie podobnej kampanii. −

Książę chowa się, obawiając mojego gniewu – odparował

Sartael. – Zawsze zachowywał się jak tchórz. Kochanek Riley przystanął w odległości około piętnastu stóp od drugiego anioła. Ilekroć jego wzrok spoczął na którymś z demonów, ten natychmiast się cofał, wliczając w to Arcydemony. −

Myślałem, że jesteś mądrzejszy, Sartaelu. Nasz Pan poddał cię

testowi, jak zrobił to ze mną. Oblałem, ale teraz mam szansę odpokutować swój błąd. To samo tyczy się córki Blackthorne'a.

Wyrażające

obłęd

oblicze

Sartaela

emanowało

teraz

przebiegłością. −

A zatem pozwól nam zawrzeć rozejm – rzekł, zerkając na

Riley. Obiecałeś mi, Ori. Nie możesz oddać mojej duszy. −

A co jeśli Upadły faktycznie to uczyni? Może planował to od

samego początku, chcąc wykorzystać to jako narzędzie służące umocnieniu jego pozycji w Piekle? Jesteś osobą małej wiary, Riley. Anioł ułożył miecz w ten sposób, aby móc swobodnie zadać cios. −

– Ogłaszam cię zdrajcą, Sartaelu. Wyrzekłeś się Wiecznego

Pana, przeciwko któremu się zwróciłeś. Moja misja polega na eliminowaniu tych, którzy starają się zaburzyć Odwieczną Równowagę. Zasada ta obejmuje również ciebie. −

Opowiesz się po stronie naszych wrogów?

−

Z rozkoszą, stary druhu.

Wydawszy z siebie wściekłe okrzyki, obaj aniołowie wystrzelili w powietrze niczym poruszające się w przeciwnym kierunku spadające gwiazdy. Walcząc ze sobą i łopocząc skrzydłami, rozpoczęli bitwę o zwierzchnictwo, która to bitwa trwała przez niezliczone tysiąclecia.

Rozdział 36 Salvatore coś warknął, a wówczas myśliwi ruszyli przed siebie, pozostawiając

jedynie

kilku

zbrojnych

do

pilnowania

rannych.

Wykorzystując swoją szansę, łowcy dołączyli do walki, atakując demony bez cienia litości. Ziemia zadrżała, odrzucając ludzi oraz demony we wszystkie możliwe strony. Kilka stóp od Riley, pojawiła się otchłań. Korzenie drzew wykręcały się na boki, wyciągane siłą z gleby, poszukując wszystkiego, czego mogły się uczepić, po czym zniknęły w zapadlisku. Ktoś w górze przeraźliwie jęknął. Kropelki błękitnej krwi spadały z nieba niczym poranna mżawka. Ori nie poruszał się dość szybko, reagując jedynie kilka sekund przed kolejnym ciosem. Rany go spowalniały. Saratel nie miał się o wiele lepiej. Wiatr rozszalał się na dobre, odsłaniając go na szarżę rywala. Ten zatopił ostrze głęboko w jednym ze skrzydeł przeciwnika, a zbuntowany anioł zaczął koziołkować w kierunku ziemi, rozsiewając wokoło krew oraz pióra. W chwili, kiedy archanioł dotknął gleby, z nieba sfrunęła błyskawica, a za moment rozległ się ogłuszający grzmot. Kiedy ucichł, odziana w zbroję postać spłynęła z przestworzy, przestępując nad zwłokami poległych, jakby ci w ogóle nie istnieli. Sartael przeczołgał się w kierunku jego stóp, a jedno z jego skrzydeł dziwacznie zwisało. Wzniósł wzrok na samego Księcia Ciemności. −

Zdrajca – powiedział Lucyfer.

−

Ośmielasz się mnie tak nazywać? – odpowiedział Sartael,

spluwając błękitną krwią na trawę tuż obok stóp swojego dawnego pana.

−

Mam do tego prawo – rzekł Książę. – Dźwigałem ciężar tego

słowa i widziałem, jak stopniowo przytłacza cię na przestrzeni wieków. Sam najlepiej wiem, jaka jest tego cena. Teraz ty również ją poznasz. Pan Piekieł machnął ręką i coś zaczęło pętać ciało więźnia, zaciskając

się

w

ciasny

węzeł.

Łańcuchy

sprawiały

wrażenie

niewyobrażalnie wręcz ciężkich i ukutych ze stopu, jakiego Riley nigdy wcześniej nie widziała. Bez wątpienia musiały być na tyle silne, aby utrzymać Upadłego w ryzach. Sartael ugiął się pod ich ciężarem, podczas gdy kolejne zwoje przesuwały się niczym pyton duszący swoją ofiarę: kurcząc się, zmieniając położenie i przez cały czas pozostając w ruchu. Łańcuchy nie odpoczywały, co oznaczało, że ich więzień również nie będzie. −

Ty i one będziecie razem na wieki. Nie myśl sobie, że jestem

tak litościwy jak Ten, który nas stworzył. Książę zerknął na demony, te same odrażające stworzenia, które nie były już więcej jego służącymi. Wtedy jego spojrzenie spoczęło na kręgu, wewnątrz którego znajdował się ojciec łowczyni. −

Zakończ to, Paulu Arthurze Blackthorne – rozkazał.

Sekundę po tym, jak ów rozkaz został wydany, pole siłowe, jakie chroniło mistrza, zaczęło się rozpadać. Pojawiły się szczeliny, przez które uciekała magia. Tata dziewczyny wyglądał na spokojnego. Na jego policzkach widniały łzy, mimo iż nie powinien być zdolny do płaczu. Kiedy po raz ostatni popatrzył na swoją córkę, światło w jego oczach zgasło. −

Tato! – zawołała Riley, ruszając niezdarnie do przodu w

bezcelowym wysiłku sięgnięcia ku niemu ręką.

Ale było już za późno. Bańka zapadała się w sobie, gnąc i składając, a po chwili pozostała po niej jedynie wypalona trawa. −

Nie!

Nie. Nie. Dziewczyna opadła na kolana. Schowana pod jej koszulką kartka zmięła się. Teraz list od Paula nabrał sensu: mężczyzna zdawał sobie sprawę z tego, iż musi zginąć, aby ich wszystkich ocalić. Wiedział to od samego początku. −

Demony – zawołał Lucyfer. – To święte miejsce. Gińcie tak,

jak wam to pisane. Wokoło rozległ się lament, kiedy stwory weszły nagle w kontakt z ziemią. Słupy ognia pojawiły się na miejscu każdego z nich, kiedy uświęcona gleba pozbyła się przeklętego ciężaru. Sartael zaczął szaleć, mocując się z łańcuchami. Nagle umilkł, mimo iż jego wargi wciąż się poruszały. −

Milczenie jest złotem, zwłaszcza w twoim przypadku –

zauważył Lucyfer. W chwili, kiedy stopy Oriego stanęły na ziemi, on sam opadł na kolana, śmiertelnie ranny. Riley zapanowała nad swoim żalem i pognała w jego stronę, nie zważając na to, że ktokolwiek ją zobaczy. Kiedy koło niego uklękła i dotknęła jego ramienia, on powoli uniósł głowę. Rana w jego lewej piersi pulsowała, pełna błękitnego płynu. Przykładanie do niej rannej dłoni dziewczyny nie mogło nijak temu zaradzić. −

Uzdrów się! – prosiła go. – Zrobiłeś to już wcześniej.

−

Nie mogę... nie od rany... zadanej przez Boską Istotę.

Lucyfer podszedł do nich, nie kryjąc dezaprobaty.

−

Jesteś kretynem, Ori. Wiesz, jak się uleczyć. Przestań zgrywać

męczennika. −

Nie. Nie w ten sposób – odpowiedział anioł. – Odmawiam.

Jeśli umrze, będę wolna. Upadły nie oddał jej duszy. Dotrzymał słowa. Ocalił życie Beckowi. Zasługiwał, aby żyć. −

Ej, słuchaj swojego szefa, co? – błagała łowczyni, mimo iż nie

miała bladego pojęcia, o czym rozmawiali. – Rób to, co powinieneś. Nie możesz się teraz poddać. Kąciki warg anioła delikatnie się uniosły. −

Riley Anoro Blackthorne. Moje Dzielne Światło. – Ori z

trudem przełknął ślinę. – Uwalniam twoją... Lucyfer machnął ręką i ciało jego sługi rozpłynęło się w powietrzu, zostawiając po sobie jedynie plamę opalizującej błękitnej krwi oraz kupkę suchych liści. −

Co z nim zrobiłeś? – zażądała odpowiedzi łowczyni. – Czy

on... Nagle rozbrzmiał hejnał, zupełnie jakby ktoś zagrał na trąbce, a pieśń ta została tysiąckrotnie wzmocniona. Do pojedynczego instrumentu dołączyły kolejne, które grały dosłownie wszędzie, nawet spod powierzchni gleby. Nad głowami zgromadzonych niebo rozwarło swoje podwoje i lśniące bielą postaci sfrunęły ku ziemi niczym pociski. Ich upadek spowalniały szeroko rozłożone skrzydła. Anioły.

Ich niezaprzeczalne piękno oznaczało ich jako przedstawicieli dobra. Ech, do licha. Być może Riley wcale nie powstrzymała wojny. Jeden z aniołów, który jaśniał bardziej od pozostałych, miał na sobie nie białą, a srebrną oraz złotą zbroję, która lśniła niczym supernowa. Co jeszcze bardziej denerwujące, jego włosy posiadały ten sam platynowy odcień co włosy Simona. −

To Archanioł Michał – wymamrotał jeden z myśliwych,

opadając na kolana i kładąc się krzyżem na ziemi. Pozostali szybko poszli za jego przykładem. Michał był Bożym Wojownikiem, tym samym, o którym Biblia głosiła, iż pokonał smoka. Smoka, który stał tuż obok. Kiedy niebiańska armia ustawiła się za swoim przywódcą, zajmując przestrzeń na ziemi oraz w powietrzu, więcej aniołów objawiło się po stronie Piekła. Ci mieli na sobie zbroje z ciemnego srebra. Tak jak przewidział Stewart, Riley znajdowała się dokładnie pomiędzy obydwoma oddziałami. Dłonie już jej nie piekły, ale paliły żywym ogniem, który przepływał w górę ramion, kierując się ku klatce piersiowej oraz rdzeniowi kręgowemu. Łowczyni pochwyciła spojrzenie starego mistrza. Ten skinął jej głową. No i się doczekaliśmy. −

Poranna Gwiazdo – odezwał się Michał. Jego głos nie brzmiał

przyjemnie dla uszu, ale okazał się szorstki, całkiem jakby przemawiała za nim moc większa, niż umysł ludzki potrafił pojąć. – Twoim królestwem

zawładnął chaos. – To rzekłszy, posłał spojrzenie w kierunku Sartaela. – Masz zdrajców w swoich szeregach. −

Moje królestwo to nie twoja sprawa, Michale – odpowiedział

Książę. −

Ależ właśnie, że tak. Jesteśmy już znużeni twoimi wysiłkami

mającymi na celu oczyszczenie dusz tych śmiertelników. Ich wcale to nie obchodzi. Są aroganccy i bezużyteczni. −

Ale są Jego dziełem. Czy śmiesz wątpić w Jego mądrość? –

zapytał gładko Lucyfer. Błękitne oczy Archanioła Wojownika skamieniały. −

Czyżbyś coś mi wmawiał, Upadły?

−

Nie zakładaj, że wiesz, jak radzę sobie ze swoimi rządami oraz

śmiertelnikami. Miecz Michała zaczął trzeszczeć, a legiony stawały się coraz bardziej niespokojne. Rozległ się zbiorowy pomruk w języku, jakiego łowczyni nie rozumiała. Po stronie Piekła również dawało się wyczuć nerwowość. Wszechświat był bardziej niż bliski wojny. −

O nie, nie zrobicie tego – powiedziała Riley, podchodząc do

obu archaniołów. – Nie po to straciłam ojca, abyście teraz upiekli tę planetę niczym jakąś przekąskę. Gdy tylko Michał na nią popatrzył, dziewczyna wzdrygnęła się na całym ciele. Teraz wiedziała już, czemu ludzie z Biblii zawsze uciekali przed spojrzeniem Bożych Istot. −

Jesteś córką Blackthorne'a, śmiertelną wybranką. – Anioł

pokręcił z obrzydzeniem głową. – Tym razem padło na dziecko. Nie mam pojęcia, czemu Pan w ogóle się tym przejmuje.

Ze skrzydłami czy nie, ten typek denerwował Riley. Jasne, łowczyni nie była wspaniałym ani potężnym aniołem, a mimo to... −

Posłuchaj, wiem, że wy dwaj się nienawidzicie, ale nie

przenoście swojej wojny tutaj. Mamy dość swoich problemów. −

Jesteś taka egoistyczna, a Lucyfer twierdzi, że twój gatunek

jest wart ocalenia – zakpił archanioł. −

Bo jest.

−

Czy wykonałaś wszystkie zadania, jakie powierzył ci Pan?

−

Nie – powiedziała łowczyni, a w głowie wirowało jej tak

bardzo, że z trudem trzymała się prosto na nogach. Trwanie pomiędzy mocarnymi aniołami przypominało zamianę w maleńki księżyc pochwycony przez grawitację dwóch ogromnych planet. Dobro. Zło. Światło. Ciemność. Wszystkie te wzajemne przeciwności przepełniały każdą komórkę ciała Blackthorne. Łowczyni oparła się o jeden z nagrobków, a wówczas otępienie nieco zmalało. Starała się zignorować fakt, że kamień zalśnił w miejscu, w którym dotknęła go jej ręka. −

Przyznaję, że jesteśmy aroganccy i niezbyt szybko się uczymy

– odpowiedziała, zmuszając się do koncentracji na każdym pojedynczym słowie. – Ale robimy postępy. Przynajmniej się staramy. −

Ile wojen hańbi wasz świat, śmiertelniczko? Ilu waszych

umiera w tym momencie z głodu? Ty to nazywasz postępem? – zakpił Michał. Rozmowa z Bożym Wojownikiem przypominała stanie przed całą klasą ze świadomością, że od twojej odpowiedzi zależy cała semestralna ocena. W tym wypadku chodziło o przyszłość ludzkiej rasy.

−

To nie ty masz mówić nam, iż przyszedł na nas czas –

wycedziła przez zaciśnięte zęby Riley. −

Ależ, dziecko, właśnie że ja.

Dziewczyna mogła przysiąc, że krew jej zgęstniała, kipiąc w żyłach. Pot spływał jej z twarzy oraz pleców, dostając się za górną krawędź jeansów. Riley nie mogła dłużej tkwić między dwiema armiami i pozostać przy życiu. −

A co jeśli on wygra? – To rzekłszy, wykonała ruch głową pod

adresem Lucyfera. – Co wtedy? W ostrym śmiechu Michała kryło się wyłącznie rozbawienie. −

To niemożliwe.

−

Ale co jeśli jednak? Rozpętacie tę swoją wojnę, której jedynym

skutkiem będzie śmierć wszystkich śmiertelników. I co wówczas? Jak wytłumaczysz to swojemu szefowi? Michał nie odpowiedział. Być może starania Riley zaczynały przynosić wreszcie rezultaty. Mów z głębi serca. To właśnie doradził jej Stewart. −

Nie masz bladego pojęcia, jak to jest być jednym z nas –

mówiła dalej. – Sam powinieneś być idealny, a tak naprawdę nie jesteś ani trochę lepszy od nas. Być może tego właśnie pragnął Bóg, kiedy stworzył nas ludźmi – drugiej szansy na to, aby postąpić właściwie. Miecz archanioła stał się jeszcze gorętszy. −

Ostrożnie, śmiertelniczko. Bluźnisz.

−

Nie obrażam Boga. Twierdzę jedynie, że być może tracisz z

oczu Jego szerszy zamysł. Ja na przykład nie umiem go zgłębić.

−

Ona ma rację, Michale – odpowiedział Lucyfer. – Możemy

zniszczyć wszystko, co On zbudował. Czy to naprawdę Jego wola, czy też może kolejny test, które twój Pan tak lubi? −

Pan

nie

pozwoliłby

na

to,

gdyby

nie

zostało

to

przepowiedziane. −

Być może. – Na czole Księcia wykwitła zmarszczka. – Właśnie

przyszło mi do głowy, że wy tam, w Niebie, stoicie tak blisko Światłości, że musicie się odwrócić, w przeciwnym wypadku owa Jasność by was oślepiła. Dla niektórych, którzy żyją w Ciemności... – tu popatrzył w stronę miejsca, w którym leżał Ori – ...owa potrzeba staje się zbyt silna, ponieważ pamiętają jak ciepłe i kochające może być owo Światło, zapominając jednocześnie, iż jego moc może ich uleczyć, ale również spalić żywcem. −

A my znajdujemy się dokładnie w środku – powiedziała Riley,

nagle wszystko rozumiejąc. – Anioły w Niebie są zbyt blisko, a te w Piekle zbyt daleko od Boga. To właśnie dlatego nas stworzono, ponieważ równoważymy Światłość oraz Mrok. Przedstawiciele obu armii poruszyli nerwowo skrzydłami. Potem zapadła cisza, a cały wszechświat wstrzymał oddech. −

Proszę o czas na to, abyśmy się poprawili – błagała łowczyni.

– Jedyne, czego nam trzeba, to czasu, aby znaleźć własną drogę do realizacji tego celu. Michał poruszył się niespokojnie. −

Czy twoim zdaniem, Poranna Gwiazdo, ludzie są godni Jego

uwagi? Lucyfer wzruszył ramionami. −

Czas pokaże.

−

Jesteś gotów wykonywać Wielkie Zadanie, tak jak ustanowił

−

Dopóty, dopóki nie będę już dłużej potrzebny.

−

Nawet jeśli w ten sposób pozostaniesz z dala od Światłości?

Pan?

Książę skinął uroczyście głową. −

To moja pokuta.

−

Moim zdaniem nie można tego nazwać „pokutą” – odparł

Archanioł. – Wyjątkowo cieszysz się swoją wolnością. −

Moja wolność wiąże się z ceną, jaka wykracza poza twoje

wyobrażenia, Archaniele. Spojrzenie bezdennych oczu Michała spoczęło na Riley. −

Zwykłe dziecko – wymamrotał do siebie, kręcąc głową.

Machnął dłonią, a Niebiański Zastęp zaczął znikać w świetlnym wirze, zabierając ze sobą każdorazowo po dwa anioły naraz. Lucyfer skinął głową, a jego tak samo liczny zastęp zamienił się w czarną mgłę, rozpływając w powietrzu. Boży Wojownik rozwinął skrzydła, lustrując rywala wzrokiem. −

Spotkamy się w dniu Armageddonu, Poranna Gwiazdo. On

kiedyś nadejdzie. −

Być może, Archaniele. Do wtedy.

Nie powiedziawszy już nic więcej, Michał wystrzelił w powietrze, obrócił się dwukrotnie wokół własnej osi, po czym zniknął w złotych i srebrnych rozbłyskach. Kiedy łowczyni odwróciła się za siebie, Lucyfera już nie było, tak samo jak armii. −

Co z moim tatą? – krzyknęła Riley.

Nie może zostać w Piekle, nie z demonami. Spłacił swój dług. Ale... Nadal jesteś mi winna przysługę, córko Blackthorne'a. Kiedy się z niej wywiążesz, porozmawiamy. A na razie przestań jęczeć. −

Jęczeć? – krzyknęła dziewczyna na głos.

I oskarża się ją o to, po tym wszystkim przez co przeszła? Nagle dotarła do niej cała prawda. Nie dojdzie dziś do żadnej wojny. Ziemia nadal będzie kręcić się wokół własnej osi, podczas gdy jej mieszkańcy będą wieść normalne życie w ten słoneczny poranek lutego. O, mój Boże. Udało mi się! Riley przytuliła się do nagrobka i zapłakała z ulgi.

Ro z d z i a ł 3 7 −

Nie dotykaj jej! – rozkazał ktoś. – Niech anielska esencja

wsiąknie najpierw w ziemię. Ayden. Przynajmniej jej przyjaciółka wiedźma przeżyła. – Popatrz, jak się nad nią unosi. Przypomina rzekę. Nigdy czegoś takiego nie widziałem. −

Mort.

−

Jemy również się udało.

Zajęło to nieco czasu, ale łowczyni wreszcie otworzyła oczy. Nadal stała skulona przy nagrobku, a granit wbijał jej się boleśnie w żebra. Żółte światło wylewało się z jej ciała we wszystkich punktach styku ze skałą, przesiąkając skorodowany kamień i wnikając do ziemi, zupełnie jakby ktoś rozładowywał baterię. −

Auć – powiedziała dziewczyna, opadając na ziemię i lądując

ciężko na pośladkach. Każda pojedyncza komórka jej ciała pulsowała od bólu, począwszy od paznokci u nóg, a skończywszy na końcówkach włosów. −

Teraz możesz ją dotknąć – stwierdziła wiedźma.

To Beck okazał się mistrzem ceremonii, gładząc Riley delikatnie po ramieniu i przyciągając tym samym jej wzrok. Czarna krew demonów wsiąkła w jego odzież, brudząc policzek. −

Żyjesz – powiedział, uśmiechając się.

−

Ty też.

−

Na to przynajmniej liczę.

Den wziął ją w objęcia. Dziewczyna chciała zaprotestować, ale uświadomiła sobie, że to bez sensu. Czuła się zbyt słabo, aby w ogóle chodzić. Chłopak pokonał z nią w objęciach jedynie krótki odcinek, po czym posadził ją na schodach Dzwonnicy. Następnie okrył ją zniszczonym wełnianym kocem. Kiedy Riley uniosła wzrok, odkryła, że łowca klęczy naprzeciwko niej. Z rany na jego twarzy nadal sączyła się krew, która spływała mu po karku, plamiąc koszulkę. Beck pochylił się w jej kierunku na tyle mocno, że ich czoła zetknęły się ze sobą, jak miało to miejsce wcześniej. −

Paul kochał nas oboje – wyszeptał. – Nigdy o tym nie

zapomnę. To samo tyczyło się córki legendarnego mistrza. Przez tych kilka ostatnich sekund, kiedy brązowe oczy jej ojca spojrzały w jej stronę, łowczyni poczuła jego bezgraniczną miłość, niewyobrażalne wręcz współczucie oraz niewysłowioną dumę ze swojego dziecka. Te kilka ulotnych chwil wystarczyło, aby na zawsze zapisać się w jej pamięci. −

Denver odsunął się od Riley, po czym wstał z klęczek.

−

Muszę zobaczyć, co z rannymi. Dasz sobie radę?

−

Dziewczyna przytaknęła.

−

Nie pozwól, aby ktoś jeszcze zginął.

Naciągnąwszy sobie koc na głowę, łowczyni przymknęła powieki. Odgłosy bitwy nadal rozbrzmiewały w jej uszach, ona zaś czuła bliskość płonącego miecza Sartaela, który znajdował się zaledwie cale od jej twarzy. Udało jej się powstrzymać Armageddon, ale co z rodzonym ojcem? Czy nadal przebywał w Piekle? Jeśli tak, był to raczej gorzki tryumf. −

Riley?

Blackthorne wyjrzała spod koca, uświadamiając sobie, iż tuż obok stoi Ayden. Wiedźma postawiła jej koło stóp plecak. −

Uznałam, że zechcesz go odzyskać. – To rzekłszy, wręczyła jej

klucz od mauzoleum. – Zostawiłaś go w zamku. Wytrzepałam śpiwór, ale nie znalazłam szponu. Przykro mi. −

Być może pamiątka zniknęła tak jak jej właściciel.

−

Nóż jest w plecaku – rzekła czarownica. – Oznaczyłaś go

własną krwią, a zatem należy do ciebie. Kiedy będziesz gotowa, przyjdź do naszego sklepu. Usiądziemy w promieniach słońca i pogadamy o tym, co się dziś wydarzyło. −

Tak wiele ci zawdzięczam.

−

To działa w dwie strony. – Przyjaciółki wymieniły się

uściskami, po czym Ayden pokuśtykała ścieżką. Po drodze natknęła się na ojca Rosetti. Oboje zatrzymali się, przyglądając sobie nawzajem, po czym mężczyzna skinął głową pod adresem czarownicy, a ona odwzajemniła ten gest. Rozstali się jak należy. −

Peter.

Chłopak przemierzał zapewne swój pokój w tę i z powrotem, snując najgorsze przypuszczenia. Łowczyni wsunęła dłoń do wnętrza plecaka, aby odszukać w nim komórkę. Ku jej zaskoczeniu, rana, jaką dziewczyna zadała sobie samodzielnie w rękę, zagoiła się, pozostawiając po sobie jedynie ledwo zauważalną bliznę w miejscu, gdzie ostrze zetknęło się ze skórą. Aparat telefoniczny działał, mimo iż obcował z taką ilością magii. Riley skorzystała z opcji szybkiego wybierania, aby skontaktować się z najlepszym przyjacielem. Nie istniała szansa na to, aby w chwili takie jak ta przypomniała sobie jego numer.

−

Riley? Błagam, powiedz mi, że nic co nie jest, a demony są już

historią. −

Odpowiedź na oba twoje pytania brzmi: „tak”.

Chłopak krzyknął radośnie do telefonu. Nagle posmutniał. −

Wydajesz się kompletnie wycieńczona. Jesteś już w domu?

−

Nie. Daj mi nieco czasu... może do jutra... a zadzwonię do

ciebie i opowiem ci, co się wydarzyło. Tym razem łowczyni wyjawi całą prawdę. −

Było naprawdę źle, prawda? – zapytał Pete. – Wnioskuję to z

brzmienia twego głosu. −

Tak.

Było

koszmarnie.

Pogadamy

później,

stary.

–

Dziewczyna zawiesiła połączenie i wrzuciła telefon do plecaka. Kiedy ponownie spojrzała w górę, tuż przed nią stał Simon. Ściskał zakrwawiony miecz tak mocno, jakby ten przyrósł mu do ramienia. Jego zazwyczaj czyste włosy okazały się brudne od potu, a pod zatroskanymi błękitnymi oczami widniały cienie. Każdy z nich zapłacił swoją cenę w walce między Niebem i Piekłem. −

Miałem rację. Twój ojciec współpracował z nekromantą przy

tworzeniu armii nieumarłych demonów. −

Nie, mój ojciec był tym, który złamał czar. To Sartael stał za

tym wszystkim. Czemu nie uważałeś? −

Nie to widziałem – odparował Adler.

−

Oczywiście, że nie. Nienawidzisz myśli o tym, iż Upadły mógł

wejść ci do głowy. Cóż, faktycznie do tego doszło i teraz musisz żyć z tą świadomością jak reszta z nas. −

Dlaczego powstrzymałaś Armageddon? Czy rozkazał ci to

Lucyfer? −

Nie. Taka była wola Nieba.

−

Jak śmiesz mnie okłamywać! – zawołał blondyn, a jego oczy

zalśniły, kiedy on sam zacisnął kurczowo dłoń na rękojeści miecza. – Zginęło przez ciebie wielu ludzi. −

Nie, mój jedyny błąd polegał na tym, że mi na tobie zależało.

W tym momencie pojawiła się Martha, która popatrzyła najpierw na Riley, potem na Simona. Anielica, będąca patronką Cmentarza Oakland nadal odsłaniała swoje skrzydła, a na jej obliczu odmalowywała się nagana. Ktoś tu doczeka się wykładu i tą osobą wcale nie będzie łowczyni. Simon rozdziawił szeroko buzię, kiedy konkretne trybiki w jego głowie wskoczyły na właściwe miejsce. −

Ty – powiedział. – To byłaś ty. Wtedy, w szpitalu. Dotknęłaś

mojej piersi i... −

Uzdrowiłam cię. Tak, to moja wina – odpowiedziała Martha,

zwężając oczy. – Co zrobiłeś ze swoją drugą życiowa szansą, Simonie Michaelu Davidzie Adler? Blondyn skulił się w reakcji na brzmienie jej głosu. −

Ja, eee...

−

Czy pomogłeś tej, która poświęciła swoją przyszłość, abyś ty

mógł żyć? – zakpiła anielica. – Czy, kiedy Upadły przybył do ciebie ze swoimi kłamstwami, oparłeś mu się? −

Ona...

−

Nie,

poddałeś

się

mrocznym

podszeptom,

ponieważ

zaakceptowanie ich wydawało się łatwiejsze niż świadomość, że ktoś przetestował twoją wiarę, trafiając na podatny grunt. Zdradziłeś własną dziewczynę przed myśliwymi, aby twoja dusza mogła się uspokoić. −

Ale Riley...

−

Zgodziła

się

zapobiec

Armageddonowi

w

zamian

za

utrzymanie cię przy życiu – wyjaśniła Martha, która pokręciła z dezaprobatą głową. – Gdybym znalazła się na jej miejscu, poważnie bym się zastanowiła, czy jesteś wart zachodu. Oblicze Simona pobladło, stając się tak jasnym jak jego włosy. −

Nie wiedziałem – rzekł chłopak szeptem. – Myślałem... dobry

Boże. Natychmiast opadł na kolana, zwieszając z pokorą głowę. – Co ja narobiłem? Anielica wydała z siebie udręczone westchnienie i uklękła obok sparaliżowanego młodego mężczyzny. −

To nie koniec świata – odparła, klepiąc go po ramieniu. –

Przeżyjesz. – Kiedy Simon uniósł na nią wzrok, w jego oczach lśniły łzy. – Otrzymałeś swoją lekcję. Dusza spala się w ogniu przeciwności, a nie wygód. Chłopak otarł słone krople. Kiedy popatrzył na Riley, z jego oczu emanowała udręka, jaka gościła w jego sercu. −

Jest mi... przykro – wyszeptał.

−

Mi również, Simonie – odpowiedziała łowczyni.

−

Świętoszku! – zawołał Harper. – Rusz tu swój tyłek, ale już!

Adler wstał z ziemi, po czym śpiesznie odszedł. −

Idź w pokoju, dziecko – wymruczała Martha.

−

Czy odnajdzie na nowo swoją wiarę? – zapytała Riley.

−

Być może.

−

Co by się stało, gdybym nie uwolniła Oriego?

Anielica zdawała się nad tym zastanawiać. −

Zgaduję, że nie zostałabyś wówczas dopuszczona do stanięcia

między dwoma przywódcami, by wybłagać przetrwanie ludzkiego gatunku. −

Chodzi o poświęcenie dla innych, prawda?

−

Oczywiście – odparła Martha z uśmiechem na ustach. –

Właśnie dlatego twój ojciec nie znajduje się już w mocy Lucyfera. −

Co? Jest w Niebie?

−

Ta sprawa jest teraz intensywnie dyskutowana. Wiele

argumentów przemawia na jego korzyść. – Anielica uśmiechnęła się szeroko. – Bardzo dobrych argumentów. −

O, Boże. – Riley załkała, o mały włos nie załamując się pod

ciężarem ulgi. – Zobaczy mamę i... – W oczach dziewczyny zalśniły łzy. −

Być może całe to poświęcenie okazało się jednak warte

zachodu – odparła Martha. Odwróciła głowę, słysząc szum skrzydeł. – Och, świetnie, właśnie przybyli. Odmaszerowała w kierunku grupki aniołów, które zgromadziły się przy rodzinnym mauzoleum Blackthorne'ów i zaczęła wydawać rozkazy,

jak przystało na prawdziwego generała. Niebiańskie Dzieci rozproszyły się, prostując nagrobki, sadząc na nowo wyrwane z korzeniami drzewa oraz wypełniając ziemią dziury, jakie stworzyły Piątki. Była to nadnaturalna ekipa sprzątająca. Kiedy jedna z Boskich Istot przeszła na wylot przez paramedyka, taszcząc w dłoniach zniszczoną płytę nagrobną, facet nawet jej nie zauważył. Zastanawiam się, czemu to robią. Nie odrestaurują tego miejsca. Nie po tym, co się tu stało. Kiedy anioły pracowały, Riley pozwoliła sobie rozejrzeć się po cmentarzu, przypatrując się zapracowanym Dzieciom Niebios, kupkom popiołów, jakie pozostały po demonach, oraz przykrytym kocami ciałom. Cokół, na którym stał Ori, był pusty i skąpany w promieniach słońca. Przyjdzie dzień, kiedy dziewczyna dowie się, czy Upadły nadal żyje. Kiedy to nastąpi, będzie opłakiwać albo stratę jego, albo swej nieśmiertelnej duszy. Jedna i druga opcja zmieni jej życie.

Ro z d z i a ł 3 8 Beck wytarł krew w swoje jeansy, po czym mocno zacisnął bandaż. −

Ocalisz nogę, Remmers – powiedział. – Upewnij się, że ojciec

Rosetti pobłogosławi wodę, tak byś miał pewność, że jest skuteczna. Ranny mężczyzna przytaknął ponuro, opierając się plecami o pień drzewa. −

To i tak lepiej, niż liczyłem. – Łowca przełknął głośno ślinę i

rozejrzał się na boki. – Nie wiem jak ty, ale ja na pewno nie pisnę ani słówka o tym, co tu się dziś wydarzyło – odpowiedział. – Nikt mi nie uwierzy. Nie ma szans. −

Jasne. Upewnię się, że ktoś pomoże ci dojść do ambulansu.

−

Dzięki, Den.

−

Dzięki, że kryłeś mi plecy, stary. Jestem twoim dłużnikiem.

Denver odnalazł mistrza Stewarta, gdy ten opierał się o spalone ogniem drzewo z flaszką w dłoni. Starzec podał butelkę Beckowi, który przechylił ją, a siarczysty płyn spłynął w dół jego wysuszonego na wiór gardła. Młody łowca zwrócił trunek właścicielowi. −

Jak się ma Riley? – zapytał Szkot.

−

Przynajmniej jest zdolna do... mówienia. Poprosiłem Carmelę,

aby ją obejrzała. −

Mała świetnie się dziś spisała. Gdyby tak się nie stało, byłoby

już po nas. Beck poruszył prawym ramieniem w próbie jego rozruszania. Nijak nie pomogło to jednak na skurcze mięśni – dzierżenie miecza nie było dla słabeuszy.

−

Zawsze sądziłem, że Armageddon to tylko historyjka, jaką

straszy się dzieci. Nie spodziewałem się, że znajdę się w samym jego centrum. Kiedy flaszka ponownie pomknęła w jego kierunku, chłopak raz jeszcze wziął z niej pokaźny łyk. Stewart nadal był mu winien odpowiedź na pytanie, jakie nurtowało go, odkąd zjawiła się drużyna z Watykanu. −

Na naszym pierwszym spotkaniu z myśliwymi, ksiądz

powiedział, iż wie, komu służymy. Kiedy cię o to zapytałem, nie odpowiedziałeś. Stewart milczał. Beck ściszył głos: −

Służymy Piekłu, prawda? Myśliwi są ulubieńcami Nieba, a my

Lucyfera. Prawda? −

To nie takie proste, chłopcze – odparł Szkot. – Nie chodzi

nawet o to, czy służymy Księciu, ale że stanowimy przeciwwagę dla myśliwych. Jesteśmy drugą stroną medalu. Wszystko na tym świecie pozostaje w równowadze między światłem a ciemnością. −

To nie ma ani odrobiny sensu.

−

To nie jest przyjemna koncepcja. Samo pochodzenie

demonów nie zostało zbyt dobrze wyjaśnione. Niektórzy uważają, że Lucyfer stworzył ich, by sparodiować dzieło Boga. Inni twierdzą, że to potępione dusze, które odesłano do Piekła, by przyswoiły sobie swoją lekcję. −

Insynuujesz, że gdy zabijam demona, może to być ktoś, kogo

znam? Stewart wzruszył ramieniem.

−

Nie wiem tego na sto procent. Nadal nie odkryłem prawdy, a

poluję na dzieci Piekła od ponad pięćdziesięciu lat. Oznaczało to, iż Den miał raczej małą szansę, by dziś to wszystko rozgryźć. −

Nie pozwól, by cię to kłopotało, chłopcze. Nie jesteś sługą

ciemności, to na pewno. – Mistrz ułożył mu delikatnie dłoń na barku. – Jestem z ciebie dumny. Wykazałeś się ogromną odwagą. −

Poszło mi okej – odpowiedział chłopak, nie pozwalając sobie

na zbytnią dumę. −

Rzuciłeś się na Arcydemona – stwierdził Szkot, odzyskując

flaszkę z wysokoprocentowym trunkiem w momencie, gdy tylko zdjął rękę z ramienia młodego łowcy. – To lepiej niż okej. −

Nie zabiłem go – powiedział Denver. Przypomniał sobie, jak

Riley dźgnęła stwora w tyłek, po czym roześmiał się szczerze, gdyż właśnie tego mu brakowało. – Boże, jak dobrze być żywym. −

Tak. A teraz zabierz stąd Riley. Zawieź ją do mego domu, jeśli

tylko się zgodzi. Wkrótce dotrze do niej przykra prawda. Beck wahał się przez chwilę, niepewny, czy powinien zadać to pytanie. −

Co dzieje się z Upadłym, kiedy ginie?

Szkot wziął pokaźny łyk ze swojej piersiówki. −

Niektórzy twierdzą, że Niebo zabiera ich z powrotem do

siebie, o ile ich dusze zostały oczyszczone. Inni uważają, że zmieniają się w demony i wszystko zaczyna się od początku. Co oznaczało, że nikt tak naprawdę nie miał o tym pojęcia. W tej robocie jest masa niejasności.

*****

Beck odszukał córkę Paula, siedzącą tam, gdzie ją zostawił. Jej ramiona nadal okrywał koc. Splątane włosy opadały na pobrudzoną ziemią odzież, a skóra dziewczyny wydawała się nienaturalnie blada. Chłopak usiadł obok niej, czekając, aż ona pierwsza zabierze głos. −

Ilu naszych straciliśmy?

−

Dwunastu – odpowiedział łowca. – Myśliwi stracili dziesięciu

swoich. Mamy sporo rannych, ale moim zdaniem większość z nich przeżyje. Riley przeszukiwała wzrokiem teren, wyraźnie kogoś wypatrując. Nagle zatrzymała spojrzenie na jednym z myśliwych i westchnęła z ulgą. – Müller żyje – powiedziała. – Ma w domu maleńkiego synka. – Nagle na jej obliczu odmalował się smutek. – Corsini nie otrzymał nawet szansy, aby zobaczyć swoje nowo narodzone dziecko. Jest w szoku. Beck otoczył ją ramieniem. −

Stewart chce, żebym odwiózł cię do jego domu.

Riley natychmiast pokręciła głową. −

Nie, chcę jechać do siebie. – To powiedziawszy, nie

śpiesząc się, podniosła się ze schodów, co uświadomiło chłopakowi, iż musi cierpieć. −

Czy lekarka cię oglądała?

−

Nie wykrwawiałam się na śmierć, więc zbada mnie

później.

Den podejrzewał, że Carmela powiedziała więcej niż tylko to. Dziewczyna popatrzyła na młodego łowcę, a w jej oczach lśniły łzy. −

Anielica powiedziała, że tata nie przebywa już w Piekle –

wymamrotała. – Jest wolny od demonów. Nie w... −

Tak! – Denver wystrzelił pięścią w powietrze. – Pora na

ciebie, Paul. – Wówczas wrócił na ziemię. – Chodź, zabierzemy cię stąd. Kiedy

kroczyli

przez

siebie

asfaltową

pozostałych, Riley utrzymywała wzrok na

drogą,

mijając

podłożu, po którym

stąpała. Beck wiedział, jak to jest po bitwie. Koncentrujesz się na tym, czego widok możesz znieść, co jest samo w sobie paskudne. Blackthorne zatrzymała się tylko wtedy, kiedy dostrzegła siedzącego na krawężniku Morta. Nekromanta trzymał w dłoni butelkę z wodą, a na jego lewym policzku widniała gigantyczna czerwona szrama. Jego szata nadawała się jedynie do wyrzucenia. −

Nic ci nie jest? – zapytała.

−

Jestem po prostu zmęczony – wymamrotał. – Nigdy

wcześniej nie musiałem używać tak wiele magii. −

Czy wiedziałeś, że mój tata się tu zjawi? – Kiedy łowczyni

nie doczekała się odpowiedzi, uczyniła krok naprzód, a całe jej ciało się spięło. – Czy wiedziałeś, co zamierza zrobić? Beck delikatnie dotknął jej ramienia. −

Później. Jestem pewien, że Mort z radością z tobą

porozmawia, ale na pewno nie teraz. – To rzekłszy, popatrzył na

nekromantę w taki sposób, że ten musiał zrozumieć, iż podobna rozmowa dojdzie do skutku, albo łowca uczyni to sprawą osobistą. −

Wszystko ci opowiem. Przyjdź jutro do mnie do domu, po

tym jak oboje nieco się prześpimy – odparł Mortimer. Riley zakołysała się i szła przed siebie drogą w tempie, którego nie mogła podtrzymać. Przystanęła obok głównej bramy, zatrzymując się, aby złapać oddech. Obok nich przemykali sanitariusze z noszami, kierując się na ulicę, gdzie było już tłoczono od policjantów oraz ambulansów. −

Boli cię, prawda? – Dziewczyna przytaknęła. – Dasz radę

dojść do furgonetki? −

Tak. – Nagle w jej oczach zapłonął ogień, a ona sama

odepchnęła chłopaka od siebie. – Coś ty wyprawiał, palancie? Nie wiesz, jak zabić Arcydemona. Mógł rozedrzeć cię na strzępy. −

Nie chciałem, aby wyrządził ci krzywdę – wyznał Beck

zgodnie z prawdą. −

Czemu odczuwasz tę idiotyczną potrzebę, aby igrać ze

śmiercią? Den uśmiechnął se łobuzersko. −

Żyję, więc twoja teoria chyba upadła.

−

Żyjesz tylko dlatego, że Ori go zabił.

−

Nie przypominaj mi o tym. Naprawdę próbowałaś dźgnąć

tego demona w tyłek? Riley jęknęła. −

Nie, celowałam mu w nogę, ale on się ruszył. Wyszłam na

totalną kretynkę.

−

Nie dla mnie.

Denver otoczył ją ramieniem w talii i szli wspólnie w stronę jego furgonetki. Jak na razie, na miejscu zdarzenia nie zjawiły się wozy dziennikarskie. Wkrótce sytuacja zapewne się zmieni, a chłopak nie chciał przy tym być. −

Przykro mi z powodu twojego anioła – powiedział

szczerze. – Uważałem, że był tak samo zły jak oni wszyscy, ale teraz wydaje mi się, iż próbował zrobić to po swojemu. Blackthorne przełknęła ślinę. −

Czemu Lucyfer nie zajął się Sartaelem osobiście? Czemu

pozwolił, aby sprawy zaszły tak daleko? −

Przywódca wysyła swoich najlepszych ludzi, aby ci

zmierzyli się z wrogiem. Angażuje się dopiero wtedy, kiedy coś pójdzie nie tak. Lub by cieszyć się zwycięstwem. Tak jest od wieków. −

To kosztowało Oriego życie.

−

Być może.

Riley popatrzyła w górę, spoglądając łowcy w oczy. −

Twoim zdaniem Upadły wcale nie zginął?

−

Nie jestem pewien. Lucyfer to cwany dupek i jeśli

utrzymanie anioła przy życiu pomoże mu tobą manipulować, to bez wahania się na to zdecyduje. −

Też tak myślałam.

Rozdział 39 Riley obudziła się we własnym wygodnym łóżku, na tyle zamroczona, że nie wiedziała, jaki dziś dzień, jak długo spała oraz czy koszmary, jakie śniła, opowiadały o rzeczywistych wydarzeniach czy też nie. To musiał być sen. Wtedy wszystko jakoś by się ułożyło. Żadnych rozszalałych nekromantów, budzących odrazę Arcydemonów czy epickich bitew. Żadnego martwego Oriego. Dziewczyna uniosła powieki. Ciepłe promienie słońca, wpadające do pomieszczenia sugerowały późne popołudnie. Riley przekręciła głowę na poduszce, spoglądając na zegarek, który wskazywał, iż minęła czwarta. Wspomnienia

zaczęły

wypełniać

wolne

przestrzenie

jej

umysłu,

przybliżając postać odprowadzającego ją do mieszkania Becka, udanie się łowczyni pod prysznic oraz szorowanie się dotąd, aż woda nie zrobiła się zimna. Blackthorne odkryła również, iż Ori mówił prawdę – nie była w ciąży. Nigdy wcześniej nie przywitała miesiączki z tak wielką radością. Jedno się zmieniło: inskrypcje na jej dłoniach stały się teraz widoczne i wyglądało na to, że takimi pozostaną. Później Max dołączył do Riley w łóżku, serwując jej mruczącą, kocią terapię. Carmela przybyła około południa, ogłaszając, że Riley jest poobijana, ale żywa, co było przecież oczywiste. Pani Litinsky deptała dziewczynie po piętach z miską gorącego rosołu w dłoni. Po tym, jak obie kobiety otoczyły łowczynię troską, ona sama nie mogła już utrzymać uniesionych powiek. Kiedy Riley wstała z łóżka, wypuściła kota sąsiadki, a sama zwinęła się na kanapie, okrywając grubym kocem. Mimo iż naprawdę nie miała

na to ochoty, zaczęła metodycznie porządkować wszystkie wspomnienia z cmentarza. Niektóre przepełniały ją smutkiem – jak na przykład poświęcenie jej ojca. To Paul, a nie jego córka okazał się bohaterem. Kiedy dziewczyna spoglądała na ślubną fotografię jej rodziców, która stała na regale, modliła się o to, aby jej tata połączył się teraz z mamą. Wtedy mogliby być razem na wieki. −

Kocham was i nigdy was nie zapomnę – wyszeptała.

Następnie schowała głowę w koc i płakała dopóty, dopóki starczyło jej łez.

*****

Dochodziła dziesiąta wieczorem, kiedy telefon Riley zaczął dzwonić. Zawibrował na jej nocnym stoliku, wydając z siebie dźwięki w stylu startującej rakiety. Dziewczyna sięgnęła po komórkę, na wpół zaspana. −

Halo?

−

Cześć, Riley, jak leci? – spytał Beck nieco głośniej niż

zazwyczaj. Łowczyni natychmiast wyprostowała się na posłaniu. −

Co to za hałas?

Śpiew, pomyślała. I odgłosy typowe dla wnętrza baru. −

Właśnie upijamy się z Eliasem – tłumaczył chłopak.

−

Słyszę nie tylko kapitana – odpowiedziała Riley.

Dwóch mężczyzn nie byłoby w stanie aż tak rozrabiać. −

Owszem, jest tu nas cała grupa. – Ktoś coś do niego krzyknął,

na co Den zawołał: – Stawiam piątaka. Nie ma szans, żeby Jackson zdołał utrzymać na czole kufel od dużego piwa. Za kogo wy mnie macie, za palanta? −

Hej! – odkrzyknęła Riley.

Beck sprawiał wrażenie zadowolonego, co okazało się zaraźliwe. −

Co? – spytał, po czym w telefonie rozległo się siorbanie.

−

Myślałam, że myśliwi nie uznają takich zabaw.

−

Dziś w nocy nie istnieją żadne zasady. Mamy stypę w „Six

Feet Under”. Wszyscy się zjawili, nawet ksiądz. Cóż, poza Simonem i tym palantem, Amundsonem. Pewnie ma się za lepszego od nas. Blackthorne nie wiedziała, jak z Amundsonem, ale mogła iść o zakład, że jej były chłopak znajdował się teraz w kościele, gdzie klęczał i modlił się ze wszystkich sił. −

Nie pozwól się aresztować, jasne? – powiedziała Riley. – Nie

zamierzam ratować twego tyłka z więzienia, mój panie. −

I kto zamienił się teraz w starego zrzędę? – Chłopak parsknął

śmiechem. – Planuję się upić i stracić przytomność we własnym łóżku. Tak dawno tego nie robiłem, że już zapomniałem, jak to jest. −

Masz ku temu powód, Beck. Zabijasz komórki mózgowe, a nie

masz zbyt wielu zapasowych. −

Tak, tak, jedyne, co od ciebie dostaję, kobieto, to kazanie.

Posłuchaj, muszę już kończyć. Jeśli chcesz, mogę zadzwonić do ciebie później.

−

Nie, jeśli będziesz pijany.

Den na moment zamilkł. −

Tak, może lepiej skontaktuję się z tobą rano. – Kolejna pauza.

– Okej, późnym popołudniem. Wyleczenie się z kaca zajmie mi nieco czasu. −

Miłej zabawy, Chłopaku z Backwoods.

−

Do potem, Księżniczko. Nie zapomnij o ciasteczkach.

Riley jęknęła do telefonu, odkładając go na nocny stolik. Była winna Kolesiowi z Południa obiecane owsiane pyszności. Uprzejmość wymagała jednak, aby poczekała z ich dostarczeniem do jutrzejszego popołudnia, aż Denver wyleczy się z kaca. Mogła też zjawić się u niego wczesnym rankiem i rozkoszować się każdą minutą jego dokuczliwego bólu głowy. Uśmiechając się łobuzersko pod nosem, łowczyni wstała z łóżka i udała się w kierunku kuchni oraz składników piekarskich.

*****

Ku zaskoczeniu Becka, Jackson potrafił balansować pustym kuflem od piwa na swoim czole. Teraz powtarzał całą sztuczkę z naczyniem pełnym złocistego trunku. −

To wymaga talentu – powiedział chłopak z podziwem.

−

Ja na pewno go nie posiadam – odpowiedział Salvatore, a

jego słowa zabrzmiały nieco niewyraźnie ze względu na krążące w jego krwiobiegu piwo. – Rozmawiałeś z Riley? −

Tak – odparł młody łowca, uśmiechając się. – Watykan chyba

nie zamierza robić jej problemów odnośnie tego, co się stało, prawda? −

Nie mam pojęcia. Rosetti rozmawia właśnie ze Stewartem i

starają się dojść do jakiegoś kompromisu – odpowiedział kapitan, wskazując dwóch mężczyzn, siedzących razem przy stole. – Ksiądz da mi znać, kiedy coś ustalą. – Salvatore wziął pokaźny łyk złocistego trunku, odstawiając kufel na blat z głośnym brzękiem. – A odnośnie Justine – zaczął. – Wiem, że wy dwoje jesteście razem. −

Niby skąd?

−

Powiedziała mi. Uwielbia przyciągać kłopoty. – Twarz

kapitana zmarszczyła się w namyśle. – Gdybym wiedział, że wpadła ci w oko, ostrzegłbym cię. Jak facet faceta, sam rozumiesz. −

Okłamała mnie, twierdząc, że wy dwoje to już przeszłość?

−

Nie. Byliśmy... – mężczyzna poprawił się – ...blisko kilka lat

temu. Dziennikareczka o mały włos nie zniszczyła mi kariery, poszukując taniej sensacji. Jest piękna, ale myśli tylko o sobie i nie interesuje jej, kogo przy tym rani. −

Zdążyłem zauważyć.

−

Czy wy dwoje wciąż... – spytał myśliwy.

−

Nie. Podobnie jak w twoim wypadku, nie skończyło się

różowo.

Beck opowiedział przywódcy myśliwych, jak bardzo może zaszkodzić mu artykuł Justine. Kiedy skończył, kapitan wyglądał na szczerze wkurzonego. −

Zobaczę, co da się zrobić, aby ją spławić. Zapewne nie

posłucha, ale i tak spróbuję. −

Doceniam to.

Ojciec Rosetti podszedł do ich stolika, ewidentnie wstawiony. Odsunął sobie krzesło, na którym natychmiast usiadł. Duży kufel piwa, jaki trzymał w dłoni, był pusty. −

Jak brzmi werdykt? – zapytał Salvatore. – Riley zostaje tutaj,

czy wraca z nami? −

Zostaje w Atlancie. Stewart będzie miał na nią oko. Obiecał

trzymać ją z dala od kłopotów, jakie mogą wkrótce wyniknąć. Modlę się do Boga, aby nic podobnego się nie stało. Beck odetchnął z wyraźną ulgą. −

Wszyscy ciężko to znieśliśmy – powiedział kapitan. – Nie

mam ochoty oglądać już ani jednego Upadłego. −

Amen. Nie tego spodziewałem się, kiedy poprosiłem, aby

przydzielić mi tę misję – przyznał Rosetti. – Zdawałem sobie sprawę, że sytuacja w Atlancie jest dziwaczna, ale... – kaznodzieja odsunął od siebie pusty kufel na kilka cali – ...gdybym popełnił błąd, zrujnowałbym życie tej dziewczyny. Gdybym z kolei uwolnił jedną ze służących Piekła, świat zbliżyłby się o krok do wiecznego potępienia. Czasami powołanie to ciężki kawałek chleba. Być może ten gość nie jest tak gruboskórny. −

Masz podłą robotę – zauważył Beck.

−

Zgadzam się – przyznał Salvatore, wznosząc kufel z piwem. –

Cała ta misja nieźle dała ci w kość, prawda? −

Owszem – zgodził się ksiądz. – Byłem przekonany, że Riley

Blackthorne pracuje dla Piekła. Pracowała, gdy jednak przyszedł właściwy czas, okazała się również wysłanniczką Nieba. Nosi na sobie zamię Lucyfera, a mimo to ocaliła nas od paskudnej wojny. Jak mam to rozstrzygnąć? Ta mała jest zła, czy nie? −

Co zawyrokował Watykan? – spytał Denver.

−

Że mała jest pod obserwacją. Obawiam się, ze coś wydarzyło

się między nią i tym Upadłym, ale nie wiem dokładnie co. Czym Riley musiała zapłacić, aby go uwolnić? Beck nie chciał znać odpowiedzi na to pytanie. Aby zmienić temat, wskazał na kufel księdza. −

Wygląda na to, że twoja szklanica jest pusta i moja również.

Dolewki? −

Zamów od razu cały dzban – zasugerował kapitan. – Muszę

opowiedzieć ci kilka historyjek myśliwych. Niektóre rzeczy, jakie widujemy, są... nierzeczywiste. Den spodziewał się, że duchowny da temu kres, tymczasem jednak ksiądz skinął z aprobatą głową. Po wypiciu kilku piw Rosetti robił się naprawdę w porządku. −

Okej, potem ja opowiem wam kilka historyjek z życia łowcy.

Zobaczymy, kto jest lepszym kłamcą – odpowiedział Beck. −

Na pewno je – odparował kapitan. – Ojciec nas rozsądzi.

−

Zobaczymy, stary, jeszcze zobaczymy

Ro z d z i a ł 4 0 Riley obudziła się przed świtem, nie mogąc spać. Po tym, jak nałożyła na twarz makijaż, mający na celu zamaskowanie siniaków oraz wybrała odzież, w jakiej planowała odwiedzić Becka – a chciała, aby łowca zobaczył ją w czymś innym niż podarte i poplamione ubrania – udała się na cmentarz. Tym razem Ori przyzywał ją w inny sposób. Słońce

dopiero

zaczęło

wstawać

znad

widnokręgu,

kiedy

dziewczyna dotarła do mauzoleum. W oddali rozległ się grzmot, który sugerował, że dzisiejszy dzień będzie bardziej mokry niż słoneczny. Uklęknąwszy przed nagrobkami swoich rodziców, łowczyni pomodliła się żarliwie za mamę i tatę. Następnie, wydobyła z kieszeni woreczek z koziej skóry. W jego wnętrzu znajdowała się ziemia z grobu jej ojca, którą Riley nabrała do niego, kiedy ukradziono zwłoki Paula. Piaszczyste grudki miały jej przypominać, iż nie powinna nikomu ufać. Ale mogę przecież ufać ludziom. Ayden, Mortowi, Stewartowi, Beckowi i Peterowi. Wszyscy oni udzielili jej wsparcia. Dziewczyna przekręciła woreczek dnem do góry, wysypując z niego ziemię, ponieważ ta nic już dla niej nie znaczyła. Blackthorne otworzyła dwuskrzydłowe drzwi mauzoleum i wyjęła stamtąd czerwoną różę, jaką ofiarował jej anioł. Nie musiała zbyt długo szukać, aby odnaleźć miejsce, w jakim Ori upadł na ziemię – drobinki błękitnej krwi nadal przyozdabiały zwiędłe liście. Dziewczyna po raz ostatni wciągnęła w nozdrza aromat kwiatu, po czym ułożyła go tam, gdzie po raz ostatni leżał jego ofiarodawca. Oderwawszy od całości pojedynczy płatek, wsunęła go do woreczka, by przypomniał jej o ich wspólnie spędzonej nocy. Następnie podniosła jeden z mniejszych, zabarwionych na niebiesko liści, dołączając go do płatka róży.

Jeśli Ori przeżył i ich umowa wejdzie w życie, czeka ją wieczność spędzona jako jego poddana. Jeśli umarł, poczucie straty po Upadłym będzie towarzyszyć Riley, nim ta wyzionie ducha. −

Pogodzę się z tym, co nastąpi – wyszeptała.

Czasami bowiem lepiej było nie walczyć ze swoim przeznaczeniem. Niedługo później dziewczyna opuściła cmentarz. Przyzywało ją kolejne, równie pilne zadanie – przyszła pora, aby dowiedzieć się prawdy o ofierze jej ojca.

*****

Riley siedziała obok Mortimera na kamiennej ławie, ustawionej w jego ogrodzie. Jej plecak leżał na ziemi pomiędzy jej stopami. Łowczyni miała nadzieję, iż nekromanta sam zacznie jej tłumaczyć, dlaczego Paul zajął miejsce Ozymandiasa w kręgu, ale wskrzesiciel nie złapał przynęty. −

Opowiedz mi o wszystkim, Mort. Żadnych więcej sekretów.

Zamiast odpowiedzieć, nekromanta wstał z miejsca i podszedł do fontanny, przed którą pochylił się i pozwolił, aby woda przepływała między jego palcami. To zdawało się go odprężać. −

Powiem ci, co wiem, i co moim zdaniem się wydarzyło. – Mort

strząsnął kropelki z dłoni. – Lord Ozymandias wskrzeszał demony, aby posiąść ukrytą wiedzę. Popełnił błąd w jednym z zaklęć i Sartael

wykorzystał to, pojawiając się w miejscu Arcydemona. Archanioł dał mu wybór: albo zrobi to, czego od niego zażąda, albo zostanie wysłany do Piekła i torturowany przez całą wieczność. −

Skąd to wiesz?

−

Ozymandias mi o tym powiedział.

−

Co? Kiedy? – zażądała odpowiedzi Riley.

−

Jego lordowska mość zjawił się w progu mego domu wczoraj o

zmierzchu – odpowiedział nekromanta. – Zachowywał się tak, jakby wcale mnie nie zaatakował ani nie wykradł twojego ojca. Ani nie pomógł Sartaelowi rozpętać wojnę. −

Przeprosił?

−

Oczywiście, że nie – odpowiedział Mortimer. – Ale zamiast

tego zażądał, abym wysłuchał jego historii. Zapewniał, że robi to po to, bym nie popełnił tego samego błędu co on, kiedy już zdobędę stosowna moc. Moim zdaniem chciał uciszyć wyrzuty sumienia. −

Moim zdaniem wcale nie ma sumienie – odparowała

dziewczyna. −

Być może teraz już ma. – Nekromanta wyprostował się,

wycierając mokre palce w swoje spodnie. – Wydawał się... spokorniały. Wyjawił mi, że Sartael poinstruował go, jak odmienić demony i wraz z każdym nowym poziomem zaklęcia, Ozymandias coraz mocniej uzmysławiał sobie, iż to wszystko zmierza do bardzo niefortunnego końca. Kiedy twój ojciec umarł, Lord starał się go wskrzesić, żywiąc nadzieję, że mistrz łowców będzie wiedział, jak wyzwolić się spod mocy Upadłego. Wszystko do siebie pasowało.

−

Ale Lucyfer wskrzesił mego tatę jako pierwszy. Wiedział, co

zamierza Sartael. −

W rzeczy samej. Kiedy Paul zniknął, Ozymandias wpadł w

panikę. Zdawał sobie sprawę, iż jego władca zamierza zniszczyć miasto, a może i cały świat, więc wykradł twego tatę z mego domu. To właśnie dlatego twój ojciec przyszedł najpierw do mnie. −

Ponieważ nie mogłeś się równać z Ozym?

−

Tak. Paul zaproponował lordowskiej mości pewne wyjście:

jeśli ten uczyni dokładnie to, czego pragnął Lucyfer, wówczas będzie mógł odejść bez szwanku. −

Podczas gdy mój tata rozpadł się na drobny mak –

odparowała Riley. – To koszmarne. −

To Paul zgłosił się na ochotnika, który miał służyć jako ścieżka

rozładowania mocy czaru – tłumaczył nekromanta. – Wiedział, że w ten sposób przestanie istnieć, ale uznał to za najlepszy sposób na spłacenie swego długu względem łowców oraz Lucyfera. Dziewczyna po raz kolejny poczuła ból palącej straty. −

Sprawiał wrażenie niesamowicie spokojnego... Zupełnie jakby

wcale nie cierpiał. Czy to możliwe? −

Nie cierpiał. Sądzę, że Ozymandias o to zadbał – rzekł

łagodnie Mort. Mroczny Lord nie mógł opowiedzieć Mortimerowi o tym wszystkim. Pozostawały zatem jedynie dwie możliwości, a ponieważ Lucyfer raczej nie wstąpił na herbatkę... −

Kiedy mój tata ci o tym powiedział?

Nekromanta uniósł brwi z wyraźnym podziwem.

−

Paul mówił bez ładu i składu jeszcze przed moim wyjazdem

na cmentarz. Następnie otrząsnął się z zaklęcia Ozymandiasa, jakby miał do czynienia z dziecięcą igraszką. Byłem w szoku. Myślę, że pomógł mu w tym Lucyfer. – Wskrzesiciel wrócił na ławkę, siadając obok Riley. - Twój ojciec powiedział mi, co wie, oraz jaką rolę mam odegrać. Najbardziej zależało mu na twoim bezpieczeństwie. Po raz kolejny Niebo oraz Piekło zabawiło się nimi niczym marionetkami. −

Gdyby Ayden nie odparła zaklęcia, kiedy się odbiło, bez

wątpienia byśmy umarli – zauważyła łowczyni. −

Wspomniałem o tym Ozymandiasowi, ale on zapewnił mnie,

że starannie dobrał moc czaru, byśmy zdołali sobie z nim poradzić. −

To stek bzdur – powiedziała Riley. – Nie da się tak

precyzyjnie operować magią. Mort przyglądał jej się z wyraźnym zainteresowaniem. −

Widzę, że nauczyłaś się kilku rzeczy w czasie swojej nauki.

−

Co? Ja... – Przyjaciel właśnie powiedział jej komplement. – Ja

cieszę się z bycia łowczynią. −

Teraz tak. Ale miej na uwadze to, że równie dobrze radzisz

sobie z magią, co z demonami. Nie, nie brnijmy w ten temat. −

Czemu tata nie zdradził mi, co zamierza?

−

Nie chciał, żebyś się zamartwiała. Sama wiesz, jak bardzo był

wyczulony na tym punkcie. – Mortimer wyjął z kieszeni zawieszkę ze szponem demona. – Znajdowała się w księdze z zaklęciami. Nie upadła na ziemię, dlatego nadal istnieje.

Riley odebrała przedmiot z jego rąk, niewyobrażalnie wciąż radosna, że wisiorek przetrwał. Srebrny pierścień, przyozdobiony owalnym wzorem wyrytym w metalu zwisał z łańcuszka. Dziewczyna rozpoznałaby go dosłownie wszędzie. Była to obrączka ślubna jej taty. −

Paul dał mi ją tuż przed bitwą – wyjaśnił wskrzesiciel. –

Zdawał sobie sprawę, iż nie przetrwa procesu rozładowania zaklęcia. Tata pomyślał o wszystkim. Łowczyni dotknęła przedmiot z prawdziwą czułością. −

Mama nadal ma swoją na palcu. Mogliśmy sprzedać ją i

zdobyć w ten sposób trochę pieniędzy, ale uznaliśmy to za niewłaściwe. Riley przełożyła sobie łańcuszek przez głowę, chowając go pod koszulką. Szpon demona chłodził jej skórę, ale obrączka okazała się ciepła, całkiem jak jeden z uścisków jej ojca. Pierścień oraz list stanowiły jedyne pamiątki, jakie pozostały jej po Paulu Blackhorne'ie. Nie, to nieprawda. W sercu dziewczyny nadal mieszkały wszystkie słodkie wspomnienia ze wspólnie spędzonych lat. Bez względu na wszystko, były nieśmiertelne i pozostawały poza zasięgiem jakiegokolwiek anioła bądź demona.

Ro z d z i a ł 4 1 Mimo iż okropny ból głowy dawał mu się mocno we znaki, Beck był w dobrym nastroju. Wszystko zaczęło się wreszcie układać: Watykan zamierzał odpuścić Riley, o ile Stewart będzie miał na nią oko, i wykonywał naprawdę dobrą robotę, jeśli idzie o uciszanie pogłosek odnośnie tego, co wydarzyło się na cmentarzu. Nie podrabiano już wody święconej, nieumarłe demony przeszły do historii, obracając się w proch, a Paul uwolnił się spod władzy Lucyfera. Chłopak nadal musiał uporać się z wyprawą do południowej Georgii oraz ze śmiercią Sadie. Nie będzie to miłe przeżycie, kiedy jednak Den otoczy matkę stosowną troską, wyprawi jej należyty pogrzeb i posprząta stary dom, będzie mógł na zawsze zniknąć z Sadlersville, zrywając tym samym ze swoją przeszłością. Zacznie snuć plany na przyszłość, próbując ustalić, gdzie jest w tym wszystkim miejsce dla córki Paula. −

O tak, wszystko się jakoś ułoży.

Stale powtarzające się, mocne pukanie do drzwi wyrwało łowcę z zadumy. Beck przeczesał włosy dłonią, aby je trochę ugładzić, po czym pobiegł, aby otworzyć gościowi. Nie mógł doczekać się spotkania z Riley po tym, co wydarzyło się ubiegłego wieczoru, i nie chodziło wcale o ciasteczka. −

Cześć, zjawiłaś się w samą porę, żeby... – zaczął.

Kobieta, jaka stała w progu jego domu, nie była tą, jaką pragnął widzieć. Justine podpierała biodra rękami, ubrana w obcisłe jeansy oraz śnieżnobiałą koszulkę. W jej zielonych oczach płonął ogień. Denver przestąpił jej drogę, aby utrzymać ją z dala od swojego azylu. −

Czego chcesz?

−

Elias dzwonił do mnie dziś rano. Poinformował mnie, że jeśli

napiszę artykuł na twój temat, będę mieć trudności z odnowieniem wejściówki na teren Watykanu. Czy masz może jakiś pomysł odnośnie tego, co to oznacza? To oznaczało, iż kapitan myśliwych nieco za bardzo wczuł się w rolę. −

To oznacza, że musisz dać sobie spokój – odpowiedział

chłopak. – Istnieją lepsze tematy do pisania niż ja. −

Nie ma szans. Właściwie, im dłużej kopie, tym bardziej

uświadamiam sobie, że będzie to najlepsza historia, jaką kiedykolwiek napisałam. −

Justine, naprawdę tego nie chcesz – ostrzegł ją łowca.

−

Bo co? Uderzysz mnie jak swoją matkę, kiedy nie zrobiła

dokładnie tego, czego oczekiwałeś? Beck przeczesał pokłady pamięci, starając się znaleźć podstawę dla tych oskarżeń. −

Nigdy nie uderzyłem Sadie. Kto nagadał ci takich głupstw?

−

Ona sama. Jako że nie byłeś zbyt pomocny, sama wybrałam

się do Sadlersville. Twoja matka z wielką rozkoszą opowiedziała mi o swoim niegrzecznym synku. O bójkach na noże, wszystkich tych dziewczynach, alkoholu i narkotykach... −

Nie... znasz Sadie. Kłamie, gdy tylko jej to odpowiada.

−

Nie chodzi tylko o nią, Beck. – Dziennikarka zwęziła oczy. –

Poinformowano mnie, iż jedynym powodem, dla którego nie poszedłeś do więzienia, był szeryf. Zostałeś odesłany do Atlanty, ponieważ wdałeś się w bójkę na noże z jakimś kolesiem, z którego żoną sypiałeś.

Ech, do licha. Naprawdę kopała w mojej przeszłości. Jeśli nie dotarła głębiej... −

To przeszłość, Justine. Tak samo jak ty i ja. Odpuść. – Beck

miał już zatrzasnąć drzwi, jednak Armando wcisnęła swą maleńką stopę między odrzwia a futrynę. −

Jeszcze

nie

skończyłam

–

odpowiedziała.

Dyktafon

natychmiast pojawił się w jej prawej dłoni, a ona sama wcisnęła przycisk nagrywania. – A tak w ogóle, panie Beck, niech mi pan powie, co właściwie stało się podczas wycieczki na kemping nad sadzawkę, kiedy liczył pan sobie piętnaście lat? Co przytrafiło się tamtym chłopakom? Czemu tylko pan wrócił cało do miasteczka? Dobry Boże, ona wie. −

Nie możesz o tym napisać.

Justine zwęziła oczy. −

Podczas gdy ty namówiłeś Eliasa, żeby zniszczył mi karierę?

To zabawne, jak bardzo ważne stają się dla ciebie moje poczynania, kiedy chodzi o ciebie. −

Czego ty chcesz? – zapytał Den. – Co sprawi, że będziesz

milczeć? Uśmiech na ustach dziennikarki odsłaniał więcej zębów niż zazwyczaj. −

Nic.

−

Chodzi o Riley, prawda? Jesteś o nią zazdrosna.

Jej uśmiech jeszcze się poszerzył. −

Nie jestem zazdrosna o jakieś dziecko. Moja praca polega na

prezentowaniu rzeczywistości, aby ludzie sami ocenili, co stanowi fakty, a

co kłamstwa. Twoja historia jest ważna i napiszę o niej, bez względu na to kto będzie starał się mnie powstrzymać. Gdyby reporterka była mężczyzną, Beck szybko by się z nią uporał, ale w takiej sytuacji nie miał żadnego wpływu na Justine Armando. Lalunia napisze o jego życiu, a wówczas świat chłopaka się zawali. −

Proszę, nie rób tego – błagał. – Zniszczysz mi życie.

−

To

nie

moje

zmartwienie.

–

Dziennikarka

wyłączyła

nagrywanie i udała się w stronę samochodu. – Dzięki, Beck – zawołała. – Byłeś najzabawniejszym obiektem obserwacji. Dobry w łóżku i dobry dla stanu rachunku bankowego! −

Idź do Piekła, ty czerwonowłosy demonie! – krzyknął chłopak.

Justine jedynie się z niego roześmiała. Denver trzasnął drzwiami, zanim kobieta odjechała z jego podjazdu w drogim, wypożyczonym wozie. −

Nie może tego zrobić! – powiedział do siebie, uderzając

pięścią w ścianę. Reporterka odgrywała się na nim za to, iż ją zostawił, bez względu na to, jaką wersję wydarzeń utrzymywała. To była jego cholerna wina. Gdyby Beck jej nie tknął... gdyby nie powodowała nim zazdrość o tego przeklętego anioła, nic z tego by się nie wydarzyło. Kiedy artykuł pojawi się w prasie, media natychmiast przywołają wszystkie przerażające wydarzenia z czasu podróży nad sadzawkę. To była sobotnia noc, późny grudzień. Denver wraz z kilkoma chłopakami zaopatrzyli się w whisky oraz narkotyki i wybrali się nad Okefenokee na małe przyjęcie. Kiedy dobiegło ono końca, żył tylko Beck. Nigdy nie znaleziono ciał pozostałych uczestników zabawy.

Riley... Dziewczyna ugrzęźnie w samym epicentrum tej zadymy. Czy uzna go za zabójcę? Nawet ci, którzy twierdzili, iż wierzą w jego niewinność, mieli wypisane na twarzach oskarżenia. Chłopak nie chciał oglądać emanującego z jej oczu zwątpienia – nie, tak jak w przypadku pozostałych. Kiedy Den służył w armii, jeden z jego znajomych z patrolu rzucił się na granat. Żołnierz uczynił to bez zastanowienia, zamierzając umrzeć, by ocalić innych. Ta sytuacja nie różniła się za bardzo od tamtej. Beck wiedział, że musi chronić córkę Paula. Nie był jedynie pewien, czy ma w sobie dość odwagi.

*****

Riley spodziewała się, iż znajdzie swojego ulubionego łowcę zwiniętego na kanapie i uskarżającego się na niewiarygodny ból głowy. Zamiast tego mignął jej przed oczami odjeżdżający z jego podjazdu zielony, sportowy samochód. Kiedy pojazd przemknął obok niej, dziewczyna zauważyła przebłysk czerwonych włosów. −

Co ona tu robi?

Wyglądało na to, że łowczyni zjawiła się w samą porę: Chłopak z Backwoods musiał się komuś wyżalić oraz na gwałt była mu potrzebna tona owsianych ciasteczek. Oraz kilka pocałunków.

Gdy tylko Riley zapukała do drzwi, te otworzyły się gwałtownie, prezentując wściekłe oblicze młodego mężczyzny. −

Co jeszcze, do licha... Och.

−

Cześć.

Oczy Becka były przekrwione i po sposobie, w jaki je mrużył, dało się wywnioskować, iż ból głowy musiał być koszmarny. Chłopak sprawiał wrażenie spiętego i miał zaczerwienioną twarz, zupełnie jakby przed chwilą krzyczał. −

Kłótnia kochanków z patykowatą lalunią? – zażartowała

−

Zerwaliśmy.

Riley.

Och. Mimo iż dziewczyna marzyła o tym, aby z radości zacisnąć pięść, zmusiła się do właściwego zachowania. −

Przykro mi – powiedziała, mimo iż było wręcz odwrotnie. –

Przyniosłam ciasteczka. Może trochę pomogą. – Zaprezentowała papierową torebkę. – Mam też ziołową herbatę. Kobieta ze sklepu czarownic utrzymuje, iż pomoże ci na kaca. Młody mężczyzna niechętnie zaprosił ją do środka. −

Zjadłbym szczura, gdyby to choć trochę pomogło. Nigdy

wcześniej tak bardzo nie cierpiałem. −

Starzejesz się. Wiek zaczyna dawać ci się we znaki –

zażartowała Blackthorne. – Beck popatrzył na nią z marsową miną, ona jednak nie poczuła się urażona. – Usiądź. Zrobię ci herbaty. Łowca opadł z jękiem na kanapę, podczas gdy Riley zabrała się za przeglądanie zawartości szafek kuchennych w poszukiwaniu kubka.

Wybrała jeden z flagą stanu Georgia. Po niedługim czasie przyniosła uzdrawiającą herbatę oraz talerz z ciasteczkami, po czym spoczęła na sofie obok Dena. Czekała, jak mężczyzna zareaguje na obie rzeczy. Beck powąchał napój, po czym ujął naczynie w obie dłonie, wyraźnie skrępowany. −

Czego chciała Justine?

−

Nie chcę o tym gadać – odpowiedział mrukliwie.

Ooookej. −

A zatem o czym chciałbyś pomówić?

Chłopak posłał jej wściekłe spojrzenie. −

Nie po to wyrwałem się ze szpon Sadie, aby ktoś inny grzebał

w moim życiu, a ta pieprzona dziennikarka właśnie to robi. Najwyraźniej ponownie rozmawiali o Justine. −

Co wydarzyło się między waszą dwójką?

Den, nie kryjąc zdenerwowania, wziął łyk herbaty. −

To coś dziwnie smakuje. Mam nadzieję, że działa.

Chłopak opadł plecami na oparcie kanapy, gapiąc się teraz w sufit. Najwyraźniej unikał Riley. −

Beck, pogadaj ze mną – zachęciła go.

Łowca westchnął ciężko. −

Justine pisze nowy artykuł na mój temat. Salvatore ostrzegł

ją, aby się ode mnie odczepiła, więc teraz nieźle się wkurzyła. −

Nie martw się. Raz jeszcze nazwie mnie „przekleństwem”

Atlanty i opuści miasto wraz z myśliwymi.

−

Po jej artykule mogę zapomnieć o swojej pracy.

−

Hej, jeśli nie jesteś seryjnym mordercą, to nic ci nie grozi,

Beck. Chłopak posłał dziewczynie wrogie spojrzenie. −

Nie

jestem

żadnym

pieprzonym

seryjnym

mordercą,

zrozumiałaś? – wycedził przez zęby. −

Wybacz – odpowiedziała Riley, unosząc dłonie w poddańczym

geście. Co mu jest? Wczoraj wieczorem miał się całkiem nieźle. Na obliczu młodego łowcy pojawił się żal. Całkiem jakby podjął właśnie jakąś przykrą decyzję. −

Co ty tu robisz? – zażądał odpowiedzi.

Co? −

Co z tobą nie tak?

Den odstawił kubek z herbatą i wstał z kanapy. −

Pora, żebyś sobie poszła.

−

Co takiego? Dopiero przyszłam.

−

Lepiej, żebyś w ogóle tu nie wracała. Ludzie nie powinni cię ze

mną widywać. −

Ale myślałam, że... To znaczy... co z tym, co stało się na

cmentarzu? Beck natychmiast zrobił się ostrożny. −

Masz na myśli pocałunek? Chciałem po prostu poprawić ci

samopoczucie. Nic więcej.

Sekundę albo dwie zajęło łowczyni przetrawienie tego, co właśnie usłyszała. −

Nieprawda – zaprotestowała.

Beck również zmarszczył czoło. −

Do licha, dziewczyno, czy nie nauczyłaś się niczego po

ostatnim razie? Czemu ciągle marzysz o rzeczach, jakie nigdy się nie wydarzą? O mój Boże, sądziłam... Czyżby Riley pozwoliła, by jej serce uwierzyło w coś, co nie istniało? Blackthorne znalazła się przy frontowych drzwiach, zanim w ogóle uświadomiła sobie, że się porusza. Przeklęła pod nosem, kiedy zamek stawił jej opór. Kiedy otworzyła drzwi na oścież i przywitało ją chłodne powietrze, przypomniała sobie, jak szczęśliwa się czuła, jadąc do domu Becka. Jak bardzo pragnęła, aby to szczęście trwało całe wieki. Riley wykręciła się na pięcie, zapatrując na mężczyznę, który wbił jej nóż w serce. −

Czemu mnie pocałowałeś? Czemu zachowywałeś się, jakby ci

na mnie zależało? −

Uznałem, że i tak umrzemy... – wymamrotał. – To nie było nic

specjalnego. −

Nic specjalnego? – wrzasnęła dziewczyna. – Boże, nienawidzę

cię! Riley wybiegła z domu, zbiegając po schodkach i z pośpiechu potykając się o dwa ostatnie. Musiała uciec, uwolnić się od niego tak jak wtedy, kiedy po raz pierwszy ją zranił. Nie chciała go już więcej oglądać.

Zdążyła dobiec do samochodu, kiedy Den położył jej dłoń na ramieniu i odwrócił w swoją stronę. −

Dziewczyno, ja...

−

Nie dotykaj mnie! – Łowczyni wyswobodziła się z jego

uścisku. – Co z tobą nie tak? Uwielbiasz mnie ranić, prawda? Dzięki temu czujesz się panem sytuacji, całkiem jak Bóg? −

To dla twojego dobra.

−

Tak, jasne. Głupiutka, stara Riley nie jest dla ciebie dość

dobra, racja? Nie tak dobra jak Justine? O to ci chodzi? Zaliczyłam innego faceta, więc teraz mi się rewanżujesz? Oblicze chłopaka zrobiło się popielato–szare. −

O, Boże, dziewczyno, nie chodzi o ciebie. Nawet tak nie myśl.

– Denver pokręcił głową w obronnym geście. – Jesteś zbyt dobra dla takiego frajera jak ja. Łowczyni okręciła się na piętach, wyraźnie zaskoczona. −

Co? – krzyknęła.

Skąd mu się to wzięło? −

Zrób nam obojgu przyjemność i po prostu odejdź. Słyszysz?

−

Nie, zanim nie powiesz mi, co jest grane.

Beck wbił spojrzenie w ziemię, po czym uniósł wzrok. Kiedy ich spojrzenia się skrzyżowały, Riley mogłaby przysiąc, że łowca miał w oczach łzy. −

Zasługujesz na kogoś lepszego niż pieprzony syn alkoholiczki,

który nie potrafi pisać ani czytać. Uwierz mi, nie chcesz kręcić się wokół mnie, podczas gdy ludzie myślą, że jestem...

−

Myślą, że kim jesteś? – zażądała odpowiedzi Blackthorne.

Chłopak pokręcił głową i skierował kroki w stronę schodów. −

Beck! Porozmawiaj ze mną! Możemy razem przez to przejść.

Młody łowca śpiesznie się odwrócił. −

Nie! Nasza rozmowa dobiegła właśnie końca. Idź stąd i nigdy

nie wracaj. Już cię nie potrzebuję. Nie potrzebuję nikogo. – Denver trzasnął za sobą frontowymi drzwiami, sprawiając, że szyby w oknach zadrżały. Jako że jego wściekłość okazała się zaraźliwa, Riley wsiadła do samochodu, trzaskając drzwiczkami. Wsadziła kluczyk do stacyjki, ale nie uruchomiła silnika. Zamiast tego popatrzyła w kierunku domu, starając się rozszyfrować zachowanie zagubionego mężczyzny, jaki znajdował się w jego wnętrzu. Nigdy wcześniej nie oglądała Becka w takim stanie. Mówił, że nie mógłby beze mnie żyć. Teraz twierdzi coś odwrotnego. Wczoraj wieczorem chłopak był w dobrym nastroju i nawet żartował. Cokolwiek wydarzyło się od tamtej pory, musiało być sprawką Justine. Co ta suka mu zrobiła? Czemu Den tak bardzo się bał? Riley otarła łzy z policzków, a jej palce zrobiły się czarne od rozmazanego tuszu. Powinnam odejść. Znaleźć kogoś, kto jest poukładany. Nie trzeba mi całej tej dramaturgii. Natychmiast odezwał się głos jej sumienia. Beck wspierał ją w najgorszym okresie jej życia. Próbował ocalić życie jej ojca. Dbał, aby nie głodowała. Krwawił dla niej i z rozkoszą oddałby dla niej życie. Gdyby łowczyni tak po prostu go zostawiła, nie zdołałaby nigdy o tym zapomnieć.

Riley przekręciła kluczyk w stacyjce, budząc silnik do życia. Ruch w oknie sprawił, iż popatrzyła w kierunku domu. Denver właśnie zaciągał zasłony, odcinając się od niej oraz od reszty świata. Chował się w swojej jaskini niczym śmiertelnie ranne zwierzę. Serce dziewczyny ścisnęło się z bólu na myśl o wszystkich wspaniałych marzeniach, jakie odrzucał Beck. Blackthorne powoli wyjechała na ulicę, a w głowie kłębiło jej się od rozmaitych myśli. Otarła ostatnią łzę, zerkając na zielono–biały dom z zaciągniętymi zasłonami oraz skrywanymi we wnętrzu mrocznymi sekretami. W sercu dziewczyny zaczęło narastać gwałtowne pragnienie. Blackthorne'owie nigdy nie cofali się przed wyzwaniami. Byli silni i odporni niczym drzewo. „Walka prowadzi często do słodkiego życia”. Kiedyś, kiedy to słodkie życie będzie należało do niej, Riley zechce dzielić je z Denverem Beckiem. Nie mogła sobie wyobrazić zmagania się z każdym kolejnym dniem bez niego u jej boku. Łowczyni zmieniła bieg, odjeżdżając z dala od domu chłopaka. Była zdeterminowana zrobić to, co najlepsze dla nich obojga. Zapowiadała się bitwa, podobna do tej na cmentarzu. Tej, w czasie której Riley stanęła między armiami Nieba oraz Piekła. Teraz przyszła pora, aby wsparła mężczyznę, który skradł jej serce, a który nie wierzył, iż owo słodkie życie znajdowało się w zasięgu jego ręki. Jeszcze ze sobą nie skończyliśmy, Chłopaku z Backwoods. Nie, ta bitwa dopiero się zaczyna, a ja zamierzam ją wygrać