Jana Oliver Tom I Zapomniane

JANA OLIVER

ŁOWCY DEMONÓW TOM I

ZAPOMNIANE  

FORSAKEN

ROZDZIAŁ 1 2018 Atlanta, Georgia Riley Blackthorne przewróciła oczami. - Biblioteki i demony - mruknęła. - Też mi atrakcja! Na dźwięk jej głosu siedzący na stercie książek demon syknął, starając się ją wystraszyć. Bibliotekarka zachichotała widząc jego wygłupy: - Robi tak, odkąd go znaleźliśmy. Znajdowały się na drugim piętrze biblioteki uniwersyteckiej wydziału prawa, otoczone poważnymi księgami i pogrążonymi w pracy studentami. Cóż... studenci byli zapracowani, dopóki nie pojawiła się Riley. Teraz większość z nich obserwowała każdy jej ruch. Łowienie z publicznością, tak nazywał to jej tata. Była boleśnie świadoma faktu, że jej robocze ciuchy dżinsowa kurtka, spodnie i jasnoniebieski T- shirt - w porównaniu z ponurym, granatowym spodnium bibliotekarki wyglądały jak ubranie z Trzeciego Świata. Kobieta wymachiwała zalaminowaną kartką papieru. Bibliotekarze katalogowali wszystko, nawet Hellspawna. Przypatrzyła się ponownie demonowi, a następnie przerzuciła wzrok na papier. - Około trzech cali wzrostu, skóra koloru spalonej mokki, spiczaste uszy. Ewidentny BiblioDemon. Czasem mylę je z Klepto- Demonami. Mieliśmy tu już oba gatunki. Riley kiwnęła głową. - Biblo- Demony uwielbiają książki. Od kradzieży wolą na nie siusiać. To duża różnica. Jakby na dany znak, Obraźliwy Sługus Piekła natychmiast posłał w ich stronę fosforyzujący łuk zielonej uryny. Całe szczęście demony o jego wzroście miały odpowiednio małe wyposażenie, co oznaczało dość niewielki zasięg, lecz obie wolały na wszelki wypadek zrobić krok w tył. Odór starych tenisówek zaczął kwitnąć wokół nich. - Podobno czyni cuda z trądzikiem - zażartowała Riley wymachując ręką, aby odpędzić zapach. Bibliotekarka uśmiechnęła się: - To dlatego twoja twarz jest taka czysta. Zwykle klienci plotkowali o tym, jak bardzo młoda jest Riley i czy faktycznie nadaje się do tej pracy, nawet gdy pokazywała im swoją licencję Praktykantki Łowczyni Demonów. Miała nadzieję, że chociaż część z nich odpuści, gdy skończy siedemnaście lat, lecz' aż tak dużo szczęścia nie miała. Przynajmniej bibliotekarka traktowała ją poważnie. - Jak długo tu jest? - spytała Riley. - Niezbyt. Zadzwoniłam od razu, więc nie zdążył wyrządzić większych szkód - powiedziała. W przeszłości usuwał je dla nas twój tata. Cieszę się, że idziesz jego śladem. Tak, jasne. Jakby ktoś był w stanie zająć miejsce Paula Blackthorne'a. Riley schowała za ucho zbłąkany kosmyk ciemnych włosów, który prawie natychmiast zza niego uciekł. Odpiąwszy spinkę, spięła jeszcze raz swoje długie włosy, aby mały demon nie powiązał ich w supły. Poza tym potrzebowała czasu do namysłu. To nie było tak, że była kompletnym nowicjuszem. Łapała już Biblio- Demony, tylko nie w bibliotece uniwersyteckiej pełnej wykładowców i studentów, wśród których zauważyła kilku całkiem niezłych facetów. Jeden z nich spojrzał na nią, a ona znów zaczęła żałować, ze miała na sobie ciuchy robocze, a nie badawcze. Nerwowo skręcała pasek dżinsu zwisający z jej kurierskiej torby. Jej oczy przesunęły się w kierunku najbliższych zamkniętych drzwi. Pokój Książek Rzadkich Demon mógłby narobić tam sporo szkód. - Widzisz teraz na czym nam zależy - szepnęła bibliotekarka.

- Oczywiście. - Biblio- Demony nie znosiły książek. Uwielbiały za to demolować ich stosy, siusiać na nie i rozrywać je na strzępy. Najdzikszym marzeniem każdego demona było przerobienie pokoju pełnego bezcennych dzieł i manuskryptów na kompost. Pewnie ten, który by to zrobił, dostałby awans, jeśli w Piekle coś takiego istnieje. Pewność siebie jest wszystkim. Tak przynajmniej zwykł mawiać jej tata. Działało to jednak dużo lepiej, gdy stał obok niej. - Mogę go stąd usunąć, żaden problem - powiedziała. Jej uszu dobiegł kolejny potok przekleństw. Wysoki głos demona naśladował mysz, którą powoli zgniata kowadło. Zawsze bolały ją od tego uszy. Nie zwracając na niego uwagi, Riley odchrząknęła i zaczęła wymieniać ewentualne konsekwencje swych czynów. Była to zwyczajowa umowa łowców demonów. Zaczynała się od oświadczeń wymaganych przed podjęciem się usunięcia Sługusa Piekła z miejsca publicznego, a dalej zawierała klauzule mówiące o nieprzewidzianych uszkodzeniach konstrukcyjnych i ostrzegające przed opętaniem przez demona. Bibliotekarka nawet jej słuchała, w przeciwieństwie do większości klientów. - Czy to opętanie naprawdę się zdarza? - spytała z szeroko otwartymi oczami. - Nie, nie, na pewno nie w przypadku małych demonów. Lecz większe, owszem, robią to. To był jeden z powodów, dla których Riley wolała chwytać te mniejsze. Mogły ją podrapać, ugryźć i obsiusiać, ale nie potrafiły wysysać duszy i przez całą wieczność używać jej jako hokejowego krążka. Gdyby wszystkie demony były jak ten tutaj, nie byłoby problemu. Ale nie były. Gildia Łowców Demonów podzieliła Diabelskie Nasienie przez wzgląd na ich spryt i śmiercionośność. Ten demon należał do Klasy Pierwszej: był wstrętny, ale niezbyt groźny. Istniały jednak demony Trzeciej Klasy, mięsożerne maszyny do zabijania ze strasznymi kłami i pazurami. Najbardziej niebezpieczne były te z Klasy Piątej Geo-Demony, które potrafiły wywołać szaleńcze trąby powietrzne na środku galerii handlowej, czy jednym ruchem nadgarstka spowodować trzęsienie ziemi. Do tej Klasy nie należały Arcydemony, przy których najgorsze koszmary stawały się nudną bajeczką. Riley zwróciła swe myśli w stronę aktualnej sytuacji. Najlepszym sposobem na wywabienie Biblio- Demona było czytanie mu książki. Im starsza i poważniejsza była lektura, tym lepiej. Romanse były w stanie zrobić im niewielką krzywdę, więc należało wybrać coś naprawdę nudnego. Zanurzyła się w swojej kurierskiej torbie i wyjęła z niej swoją ostateczną broń: „Moby Dicka". Książka otworzyła się na zabarwionej na zielono stronie. Bibliotekarka zerknęła na tekst i spytała: - Melville? - Tak. Tata woli Dickensa lub Chaucera. Ja preferuję Hermana Melville'a. Nudził mnie najbardziej spośród wszystkich nudnych pisarzy na lekcjach literatury. Usypiał mnie za każdym razem. - Wskazała palcem na demona. - To samo uczyni z nim. - Córko Blackthorne'a, miej dla mnie łaskę! - nakłaniał ją demon, jednocześnie szukając oczami schronienia. Riley wiedziała, jak to działa. Jeśli zgodziłaby się ocalić demona, byłaby zobligowana do uwolnienia go. Robienie przysług demonom było wbrew zasadom. To tak jak z chipsami ziemniaczanymi, nie można poprzestać na jednym demonie, a niedługo później stajesz przed bramami Piekła, starając wytłumaczyć się, dlaczego twoja dusza ma na sobie duży szyld „Własność Lucyfera". - Nie ma mowy - wymamrotała Riley. Odchrząknąwszy, zaczęła czytać: Imię moje: Izmael. - Usłyszała wyraźny jęk. - Przed kilku laty - mniejsza o ścisłość jak dawno temu - mając niewiele czy też nie mając wcale pieniędzy w sakiewce, a nie widząc nic szczególnego, co by mnie interesowało na lądzie, pomyślałem sobie, żę pożęgluję nieco po morzach i obejrzę wodną część świata .

Starając się nie parsknąć śmiechem, kontynuowała tortury. Po chwili demon jęknął ponownie, a następnie wydał z siebie pełen bólu okrzyk. Jeśli miałby jakieś włosy, właśnie w tym momencie zacząłby je sobie wyrywać. - Taki mam właśnie sposób odpędzania splinu i regulowania krwiobiegu. Gdy tylko stwierdzi, Żf usta wykrzywiają mi się ponuro, gdy tylko do duszy mej Zawita wilgotny, dżdżysty listopad... Rozległ się wyraźny łomot, to demon wywrócił się do góry brzuchem na metalowej półce. - Łowca punktuje! - zatriumfowała Riley. Rzuciwszy okiem na przystojnego faceta siedzącego przy pobliskim stole, Riley odłożyła książkę i wyjęła ze swojej torby kubek. - Czy to kubek dla dzieci? - zapytała bibliotekarka. - Tak, są do tego idealne. Mają dziurki na górze, aby demony miały czym oddychać, a jednocześnie ciężko jest im odkręcić wieko. - Uśmiechnęła się. - Krótko mówiąc, nie znoszą ich. Riley podeszła na palcach do demona i ostrożnie chwyciła go za najeżoną pazurami stopę. Czasem tylko udają uśpione, aby znienacka rzucić się do ucieczki. Ten był już zimny. - Dobra robota. Pójdę i podpiszę zamówienie - powiedziała bibliotekarka i skierowała się do swojego biurka. Riley pozwoliła sobie na mały uśmiech samozadowolenia. Poszło całkiem nieźle. Tata byłby z niej dumny. Ustawiwszy demona nad kubkiem, usłyszała niski, odrażający śmiech. Sekundę później mały obłoczek zakrył jej twarz i oślepił ją. Dokumenty na stołach zaczęły latać. Pamiętając o ojcowskiej radzie, Riley skupiła całą uwagę na demonie. Bardzo szybko odzyskałby świadomość, a wtedy wpadłby w szał. Gdy umieściła go w końcu wewnątrz pojemnika, zaczął drżeć. - O nie, nie pozwolę ci - powiedziała. Wiatr zaczął wiać coraz mocniej. Papiery wirowały po pokoju jak białe, prostokątne liście. - Hej, co się dzieje? - zainteresował się jeden ze studentów. Wtem rozległ się dźwięk o zmiennej częstotliwości. Riley spojrzała w górę i zobaczyła, jak książki jedna po drugiej zaczęły spadać z półek. Zatrzymywały się w powietrzu jak helikoptery, po czym obracały się w przeciwnym kierunku. Jedna z nich śmignęła nad głową studenta który, robiąc przed nią unik, walnął podbródkiem w stół. Wichura wzmagała się, wirując między stosami książek niczym nocny wiatr w lesie. Riley słyszała krzyki i stłumione odgłosy stóp biegnących po dywanie. To studenci mknęli ku wyjściom. Biblio- Demon ocknął się, bluzgając i wymachując rękami we wszystkich kierunkach. Riley zaczęła recytować z pamięci kolejny fragment powieści Mellville'a i w tym samym momencie rozległ się alarm przeciwpożarowy, który całkowicie zagłuszył jej głos. Jeden z większych tomów odbił się od jej ramienia i spowodował, że Riley przewróciła się na pokaźną stertę książek. Oszołomiona, potrząsnęła głową, aby odzyskać świadomość. Kubek i wieko leżały na podłodze tuż przy jej stopach. Demon uciekł. - Nie! Nie rób tego! Zaczęła go panicznie szukać. W wirze książek, papierów i latających zeszytów udało jej się zlokalizować demona, który starał się kierować ku zamkniętym drzwiom, tym prowadzącym do Pokoju Książek Rzadkich. Uchylając się przed encyklopediami, atakującymi ją jak stado wściekłych mew, Riley chwyciła plastikowy kubek i schowała go w kieszeni kurtki. Musiała z powrotem zamknąć demona w pojemniku. Ku jej przerażeniu, drzwi Pokoju Książek Rzadkich otworzyły się, a po chwili wyjrzał zza nich zdezorientowany student. Zdawszy sobie sprawę, że nic nie stoi na przeszkodzie, demon zaczął biec jeszcze szybciej. Wskoczył na krzesło, które wcześniej zajmował przerażony

student, a z niego przedostał się na biblioteczne biurko referencyjne. Tupiąc niewielkimi stopkami, zanurkował pod stół, przetoczył się pod nim i znalazł się na ostatniej prostej do otwartych drzwi, biegnąc niczym malutki gracz w football z zamiarem zaliczenia przyłożenia. Riley popychała każdego, kto stał na jej drodze, jej oczy skupione były na małej figurce czmychającej po podłodze. Gdy przeskakiwała nad biurkiem referencyjnym, coś uderzyło ją w plecy i wytrąciło z równowagi. Zatopiła się w morzu ołówków, dokumentów i pojemników na długopisy. Jej uszu dobiegł dziwny dźwięk: to jej dżinsy poświęciły się dla dobra sprawy. Gramoląc się na czworaka, gwałtownie rzuciła się do przodu wyciągając się najbardziej, jak tylko mogła. Palcami prawej dłoni złapała demona w pasie i przyciągnęła go do siebie. Ten krzyczał, wił się i sikał, lecz ona nie zwolniła uścisku. Wyciągnęła z kieszeni kubek i wepchnęła demona do środka. Wcisnąwszy wieczko, przewróciła się na plecy i zaczęła wpatrywać się w sufit. Dookoła niej migały światła i ryczał alarm. Oddychała gwałtownie, bolała ją głowa. Paliły ją oba kolana, które obtarła idąc na czworaka. Nagle alarm wyłączył się, a Riley odetchnęła z ulgą. Wtedy usłyszała porcję kolejnego, mrożącego krew w żyłach śmiechu. Rozejrzała się w poszukiwaniu jego źródła, lecz nic nie dostrzegła. Niski jęk dobiegał z ogromnych półek po jej prawej stronie. Riley instynktownie przeturlała się w przeciwnym kierunku i poruszała się w ten sposób, aż nie uderzyła w nogę od stołu. Cały regał z przeszywającym, metalowym jękiem wygiął się w idealny łuk i spadł na podłogę dokładnie w miejscu, w którym znajdowała się kilka sekund wcześniej, tworząc imponującą falę złożoną z książek, pojedynczych kartek i połamanych prętów. Nagle wszystkie latające po pokoju szczątki książek zaczęły się układać w jednym miejscu, jakby ktoś wyłączył gigantyczną maszynę wytwarzającą wiatr. Ostry ból dłoni zmusił ją do wyprostowania całego ciała i spowodował, że zorientowała się, o co chodziło. - Psiakrew! - zaklęła z grymasem na ustach. Demon ją ugryzł. Potrząsnęła kubkiem, dezorientując tym samym siedzącego w środku potwora i ostrożnie wstała z podłogi. Świat wirował jej przed oczami, więc oparła się o stół, aby zorientować się w sytuacji. Spod biurek i zza stosów książek zaczęły wyglądać twarze zdezorientowanych studentów. Kilka studentek płakało, a jeden z potężniejszych chłopców ukrył głowę w dłoniach i lamentował. Każda para oczu skierowana była na nią. Zdała sobie sprawę, dlaczego tak się jej przyglądali: jej dłonie pokryte były zielonym moczem, podobnie jak jej ulubiony T- shirt. Na jej niebieskich spodniach widać było plamę krwi, a jedna z jej tenisówek gdzieś się zawieruszyła. Splątane włosy zwisały jej nad jednym ramieniem. Fala gorąca zalała policzki Riley. Łowca zawiódł. Gdy demon ponownie chciał ją ugryźć, ze złością potrząsnęła kubkiem, wyładowując na nim frustrację. On tylko się zaśmiał. Bibliotekarka odchrząknęła i odezwała się, podając jej wieko: - Upuściłaś to. Jej włosy wyglądały, jakby wystylizował je tunel aerodynamiczny, a na jej policzku przyklejona była karteczka z napisem „dentysta, 10 rano, poniedziałek". Riley drżącą dłonią wzięła od niej wieko i zatrzasnęła demona w kubku. Ten znów zaczął wykrzykiwać w jej kierunku obraźliwe słowa i obiema rękami próbował utorować sobie drogę ucieczki. Nawzajem, głupku. Bibliotekarka zlustrowała wzrokiem całe zamieszanie i westchnęła: - I pomyśleć, że martwiliśmy się o rybiki. Riley ponuro obserwowała, jak ratownicy medyczni transportowali dwóch studentów na

noszach. Jeden miał założony kołnierz usztywniający, a drugi mamrotał bez ładu i składu o końcu świata. Telefony komórkowe co pewien czas wybuchały chórem zmieszanych ze sobą dzwonków, gdy rodzice uczniów zwietrzyli katastrofę. Część studentów z ożywieniem relacjonowała mamie lub tacie, jak było super, a inni wrzucali nagrane filmy do Internetu. Jeszcze inni byli przerażeni. Zupełnie jak ja. To niesprawiedliwe. Zrobiła wszystko tak, jak powinna. No, może nie wszystko, ale nie wiedziała, że Biblio- Demony miały zdolności psychokinetyczne. Żaden znany demon Pierwszej Klasy nie miał wystarczającej mocy, aby wywołać trąbę powietrzną, a ten jakimś cudem to uczynił. W bibliotece mógł być inny demon, ale one nigdy ze sobą nie współpracowały. Więc kto się mnie śmiał? Powoli przebiegła oczami po pozostałych studentach. Żadnej wskazówki. Jeden z tych przystojniejszych upychał książki do plecaka. Gdy ich oczy się spotkały, potrząsnął tylko głową z dezaprobatą, jakby była niegrzeczną pięciolatką. Bogata menda. Musiał nią być, skoro nadal był na uczelni. Grzebiąc w swojej kurierskiej torbie, wyjęła z niej napój gazowany i wypiła kilka łyków. Nie udało jej się zabić smaku starego papieru, który utkwił jej gdzieś głęboko w gardle. Gdy wrzuciła butelkę z powrotem do torby, ukąszenie demona znów przypomniało o sobie. Wiedziała, że powinna pokropić je Wodą Święconą, ale gliny nie pozwoliły jej opuścić budynku. Biblioteka również nie ucieszyłaby się, gdyby zmoczyło jej się któryś z dywanów. Całe szczęście gliny nie zadawały już więcej pytań. Jeden z nich chciał z nią pograć i wrobić w zeznania, ale to tylko ją rozwścieczyło. Aby zamknąć mu buzię, wspomniała nazwisko swego ojca. Powiedziała mu, że coś poszło źle i wręczyła telefon policjantowi. - Pan Blackthorne? Mamy tu pewien problem - wysapał do słuchawki. Riley zamknęła oczy. Starała się nie przysłuchiwać rozmowie, ale okazało się to niewykonalne. Gdy gliniarz chciał zaprezentować swoją odwagę, jej ojciec użył swojego tonu, który zdawał się niesłyszalnie mówić „nie chcesz, żebym tam przyszedł". Udoskonalił tę technikę będąc nauczycielem w liceum, gdy musiał pracować z pyskatymi nastolatkami. Jak widać, uniwersyteccy gliniarze również byli podatni na ten głos: oficer wymamrotał przeprosiny i oddał jej telefon. - Tato? Strasznie mi przykro... - Łzy zaczęły napływać jej do oczu. O nie, nie będzie płakać przed policjantem. Szybko odwróciła się więc do niego plecami. - Nie wiem, co się stało. Po drugiej stronie panowała całkowita cisza. Dlaczego nic nie mówi? Bożę, ale musi być wściekły. Jestem martwa. - Riley... - Jej ojciec wziął głęboki wdech. - Na pewno nic ci nie jest? - Tak. - Nie było sensu wspominać mu o ugryzieniu, sam prędzej czy później je zauważy. - Tak długo, jak jesteś cała, nic więcej się nie liczy. Riley pomyślała, że uniwersytet nie będzie tak wspaniałomyślny. - Nie mogę się teraz wyrwać, więc wyślę kogoś po ciebie. Nie chcę, żebyś jechała autobusem, nie po tym co się stało. - Okej. Zegar wybijał kolejne sekundy, a obie strony znów milczały. Riley poczuła, jak coś ściska ją za serce. - Riley, niezależnie od tego, co się stanie, kocham cię. Pamiętaj o tym. Mrugając oczami, aby zatrzymać łzy na swoim miejscu, Riley schowała telefon do torby. Wiedziała, o czym myślał jej ojciec: jej licencja praktykantki była już przeszłością. Ale nie robiłam nic złego. Bibliotekarka przykucnęła przy jej krześle. Jej włosy były z powrotem zaczesane do tyłu, a ciuchy doprowadzone do stanu używalności. Riley jej zazdrościła. Świat się skończy, a ona nadal będzie wyglądała schludnie. Może to była jedna z cech bibliotekarek, coś, czego uczą je w szkole.

- Podpiszesz się? - zapytała. Riley spodziewała się długiej listy szkód i płatności za nie. Zamiast tego przedstawiła jej na piśmie zamówienie i kwotę za usunięcie demona. Takie, jakie podpisywał łowca po wykonanej pracy. - Ale... - zaczęła Riley. - Złapałaś go - odparła bibliotekarka, wskazując na stojący na stole kubek. - Poza tym, zerknęłam na ich podział na Klasy Ten tutaj nie był jednym z tych malutkich, nieprawdaż? Riley potrząsnęła głową i odrętwiałymi palcami podpisała dokument. - Dobrze. - Bibliotekarka strząsnęła z ramienia kosmyk poplątanych włosów Riley i obdarzyła ją niepewnym uśmiechem. - Nie martw się, wszystko będzie dobrze. - Powiedziawszy to, odeszła. Mama Riley powiedziała dokładnie to samo w chwili śmierci. Podobnie jej tata po tym, jak ich mieszkanie w bloku doszczętnie się spaliło. Dorośli zawsze zachowują się tak, jakby potrafili wszystko naprawić. Ale nie potrafią. I doskonale o tym wiedzą.    

ROZDZIAŁ 2 Zmuszony czekać przed wejściem do biblioteki, Denver Beck westchnął głęboko i przeczesał palcami krótkie blond włosy. Dzieciak jego mentora właśnie wspiął się na szczyt listy na Największą Uczniowską Wpadkę. Zmartwiło go to nie tylko ze względu na dziesięć rodzajów gniewu, który spadnie na nią z rąk Gildii Łowców, lecz także dlatego, że zawsze był to jego obowiązek. Kto by pomyślał, że zdoła ona przebić jego koszmarne łowy na Piro-Demona na stacji MARTA w godzinach szczytu? Katastrofę, którą musiał ratować cały oddział strażaków i drużyna w kombinezonach haz- mat. - Jakoś to zrobiłaś, mała - wymamrotał Beck swym płynnym akcentem z Georgii. Potrząsnął głową z niepokojem. - Cholera, ciężko będzie to naprawić. Zakręcił ramionami w daremnej próbie zrelaksowania się. Był podminowany od momentu, gdy Paul zadzwonił do niego i powiedział, że Riley miała kłopoty. Beck był w drodze do biblioteki jeszcze zanim skończyli rozmawiać. Był to winien Paulowi Blackthorne'owi. Oddzielony przez gliny od budynku biblioteki, czekał bez końca i rozmawiał ze studentami, który byli w środku podczas całego zamieszania. Łatwo uzyskiwał informacje - był mniej więcej w tym samym wieku co większość z nich. Kilku powiedziało mu, że widzieli Riley łapiącą małego demona, lecz żaden nie był pewien, co stało się później. - Coś jest nie tak - Beck wymamrotał do siebie. Biblio- Demon mógł narobić strasznego bałaganu, ale zwykle nie wymagało to interwencji ratowników. Para studentek przeszła obok niego, zerkając w jego kierunku. Najwyraźniej podobało im się to, co zobaczyły. Przejechał dłonią po kilkudniowym zaroście na podbródku i uśmiechnął się, chociaż wiedział, że to nie był czas na planowanie czegoś w tym guście. Przynajmniej do czasu, gdy upewni się, że z Riley wszystko w porządku. - Całkiem nieźle - powiedział niby w powietrze, ale dziewczyny mimowolnie uśmiechnęły się. Jedna z nich nawet mrugnęła do niego. O tak, nawet bardzo nieźle. Uniwersytecki stróż prawa pojawił się w zasięgu jego wzroku, ten sam, który wcześniej powiedział mu, że ma się nie ruszać. Zaczęli się sprzeczać, ale Beck zdecydował, że nie warto brnąć dalej tę wymianę zdań. Nie mógłby zgarnąć córki Paula, gdyby siedział zakuty w kajdanki na tylnym siedzeniu radiowozu. - Czy mogę już wejść? - krzyknął do niego Beck. - Jeszcze nie - policjant odparł szorstko. - A co z łowcą demonów? Wszystko z nią okej? - Tak, wkrótce wyjdzie na zewnątrz. Nie pojmuję, dlaczego wysyłacie dziewczyny na takie akcje. Gliniarz nie był jedynym, który myślał w ten sposób. - Jeśli przepytujecie ją bez obecności łowcy wyższego rangą, to jest to nielegalne - ostrzegł Beck. - Ta, ta. To wasze zasady, nie nasze - rzucił tamten. - Nie dbamy o to. - Dopóki jakiś demon nie dobierze się wam do tyłka. Gliniarz prychnął i położył dłonie na biodrach. - Nie rozumiem dlaczego nie chronicie swoich kolesi tak, jak ci pogromcy demonów. Wyglądacie jak banda cykorów z tymi waszymi małymi kulkami i plastikowymi kubkami. Beck prychnął w odpowiedzi na zarzuty. Ile już razy musiał wyjaśniać różnicę między łowcą a pogromcą? Łowienie demonów wymagało umiejętności. Chłopcy z Watykanu nie martwili się tym, preferowali siłę ognia. Dla pogromców jedynym dobrym demonem był martwy demon. Nie wymagali od kandydatów żadnych konkretnych zdolności. Istniały oczywiście inne różnice, ale ta tworzyła wyraźną linię podziału. Przeciętny Joe tego nie łapał. Beck podsumował: - My posiadamy pewne umiejętności. Oni posługują się bronią. My szukamy utalentowanych

ludzi. Oni nie. - Nie wiem. W telewizji wyglądają całkiem nieźle. Beck wiedział, o czym mówił gliniarz. Program nazywał się Kraina Demonów i ponoć był cały poświęcony pogromcom. - Telewizja wszystko przekręca. Pogromcy nie mają w swoich szeregach ani jednej dziewczyny. Żyją jak mnisi i mają w sobie tyle poczucia humoru, ile pies ze złomowiska. - Zazdrosny? - spytał karcąco gliniarz. Moze faktycznie? - W żadnym wypadku. Gdy kończy się mój dzień w pracy, mogę pójść na piwo lub wyrwać jakąś laskę. Tamci nie. - Żartujesz? Beck potrząsnął głową. - Ani trochę, przeciwnie do tego telewizyjnego show. - Jasna cholera - mruknął pod nosem glina. - Myślałem, że chodzi im tylko o babki i szpanerskie wozy. - Nie, ale teraz przynajmniej wiesz, że jestem łowcą. Kieszeń w kurtce Becka wybuchła piosenką „Georgia on My Mind", która rozniosła się echem po całym pobliskim parkingu. Przykuł przez to uwagę kilku gapiów. - Paul - powiedział Beck, nie zwracając uwagi na przyglądających się ludzi. To musiał być tata dziewczyny. - Co się stało? - spytał mężczyzna po drugiej stronie podenerwowanym głosem. Beck zdał mu sprawozdanie z całej sytuacji. - Daj mi znać, gdy tylko wyjdzie z budynku - nalegał Paul. - Jasne. Złapałeś Piro? - Tak, żałuję, że nie mogę przyjechać, ale muszę najpierw tutaj skończyć. - Nie ma sprawy. Będę miał oko na wszystko. - Dzięki Den. Beck zamknął klapkę telefonu i wcisnął go z powrotem do kieszeni kurtki. W głosie swego przyjaciela słyszał obawę. Paul miał bzika na punkcie bezpieczeństwa swych uczniów, a już kompletnie mu odbijało, gdy chodziło o jego córkę. To dlatego jej trening przybrał w pewnym momencie ślimacze tempo, gdyż Paul miał nadzieję, że Riley zmieni w końcu zdanie i wybierze spokojniejszą profesję. Na przykład chodzenie na linie. To nigdy nie wypali. Mówił to Paulowi już tyle razy, ale tamten nie chciał słuchać. Riley zostanie łowcą, czy jej ojciec to pochwalał, czy nie. Tak jak jej matka, miała w sobie coś z upartego osła. Uwaga Becka przeniosła się na ekipę telewizyjną, która ustawiła się niedaleko wejścia do biblioteki. Znał reportera, George'a jakiegoś tam. Robił reportaż o wpadce Becka. Media kochały wszystko co było związane z łowcami demonów, dopóki były to złe informacje. Ciche łowy w bocznej uliczce nigdy nie ukazałyby się na ekranie. Oszalały demon na stacji kolejowej lub w prawniczej bibliotece ostatecznie mógł przykuć ich uwagę. Samotna figura wyłoniła się spośród kłębiącego się tłumu. Beckowi zajęło chwilę, zanim ją rozpoznał. Riley ściskała swoją kurierską torbę białymi z wysiłku knykciami, jakby dzierżyła Klejnoty Koronne. Jej kasztanowe włosy były strasznie poplątane i wydawało mu się, że lekko kulała. Nawet mimo dżinsowej kurtki mógł zauważyć, że jej ciało nabrało kształtów w miejscach, o których po nocach śnią chłopcy. Zdawała się być wyższa, mogła mieć tylko dziesięć centymetrów mniej niż jego metr osiemdziesiąt wzrostu. Nie była już dzieckiem. Raczej młodą kobietą. Niech ją szlag, będzie łamać serca. Widząc zbliżającego się reportera, Beck miał się na baczności i myślał, czy będzie musiał interweniować. Riley potrząsnęła głową, gdy dziennikarz podsunął jej mikrofon pod same usta i starała się iść dalej. Cwaniara. Zorientował się, kiedy go zauważyła - przybrała kamienny wyraz twarzy. Nie zaskoczyła go. Gdy miała piętnaście lat, sparzyła się na nim, mimo że był pięć lat starszy od niej. On dopiero co zaczynał praktyki u jej ojca i obiecał sobie unikać dziewczyny mając nadzieję, że przyklei się do kogoś innego. Tak się w końcu stało, ale cała historia nie miała szczęśliwego zakończenia. Riley przeżyła szczenięcą miłość, lecz nie zapomniała o zranionych uczuciach. Nie pomagał jej w tym fakt, że Beck spędzał z jej ojcem więcej czasu, niż ona. Jednym ruchem otworzył telefon i zadzwonił do Paula.

- Z nią wszystko w porządku. - Dzięki Bogu. Zwołano natychmiastowe spotkanie Gildii. Ostrzeż ją, co może ją czekać. - Jasne. - Beck wrzucił telefon z powrotem do kieszeni. Riley zatrzymała się parę metrów od niego, coraz bardziej mrużąc oczy na jego widok. Jedna nogawka jej dżinsów była rozerwana, policzek wyróżniał się czerwonym znakiem, a jej twarz, ubranie i dłonie naznaczone były zielenią. Brakowało jej jednego kolczyka. Beck mógł rozegrać to w dwojaki sposób - ze współczuciem lub z sarkazmem. Nie uwierzyłaby w to pierwsze, przynajmniej nie z jego ust, więc postawił na drugie. Jego twarz wykrzywił ironiczny uśmiech. - Jestem pod wrażeniem, dziewczyno. Jeśli możesz narobić tyle syfu chwytając Jedynkę, nie mogę się doczekać co ci przyjdzie do głowy przy Piątce. Jej ciemnobrązowe oczy zapłonęły. Nie jestem dzieckiem. - Według mojego kalendarza, jesteś - odpowiedział, wskazując na swojego wiekowego forda pickupa. - Wsiadaj. - Nie kumpluję się ze staruchami - odburknęła. Beckowi zajęło chwilę, zanim zrozumiał jej słowa. - Nie jestem stary. - Więc przestań się tak zachowywać. Gdy zorientował się, że dziewczyna nie ulegnie nawet na sekundę, powiedział wyjaśniająco: Zwołano nadzwyczajne zebranie Gildii. - Dlaczego cię jeszcze tam nie ma? - Oboje tam będziemy, ale dopiero, gdy wsiądziesz do tego cholernego wozu. Dopiero wtedy zrozumiała, o co chodziło. - To zebranie zwołano przeze mnie? - Hym? A przez kogóż by innego? - Och... Zawahała się, gdy sięgała po klamkę. Beck zauważył, w jaki sposób trzymała dłoń. - Demon cię ugryzł? - Kiwnęła niechętnie głową. - Uleczyłaś? - Nie. I nie wkurzaj się na mnie. Nie jest mi to teraz potrzebne. Mamrocząc coś pod nosem, Beck zaczął grzebać w swej leżącej na przednim siedzeniu torbie. Po chwili wyciągnął z niej półlitrową butelkę z Wodą Święconą i bandaż, po czym skierował kroki ku dziewczynie. Riley oparła się o drzwi, jej zmęczone oczy nie potrafiły się już na niczym skupić. Zaczęła się trząść, bardziej z powodu tego, co przeżyła, niż z zimna. - Trochę zaboli. - Obrócił głowę w stronę samochodu, którym przyjechali dziennikarze. Najlepiej by było, gdybyś nie narobiła zbyt dużego hałasu. Nie chcemy ich do siebie zwabić. Kiwnęła głową i zamknęła oczy, aby przygotować się na zabieg. Beck delikatnie obrócił jej dłoń, opatrując ranę. Głęboka, ale nie będzie trzeba szyć. Demon nie wyrwał na szczęście skóry razem z mięśniem. Woda Święcona zrobi swoje i zaraz się zagoi. Riley skrzywiła się i zacisnęła szczęki, gdy poświęcona ciecz zetknęła się z raną. Woda spieniła się i zaczęła parować niczym nadprzyrodzona woda utleniona, która usuwa demoniczne piętno. Gdy Woda całkowicie wyparowała, Beck rzucił okiem na jej twarz. Oczy miała otwarte, zeszklone, ale nawet nie pisnęła. Twarda, spełnię jak jej tatuś. Kilka szybkich owinięć bandażem, kawałek plastra i zrobione. - To powinno wystarczyć - powiedział. - Wskakuj. Zdawało mu się, że usłyszał niechętne „dziękuję", gdy wspinała się do kabiny pickupa, wciąż ściskając swoją kurierską torbę Beck wskoczył do środka zaraz po niej, łokciem wcisnął zamek w drzwiach i odpalił silnik. Podkręcił ogrzewanie do maksimum. On usmażył się żywcem, ale dziewczyna potrzebowała ciepła. - Naprawdę tego używasz? - zapytała, wskazując zielonym palcem na stalową rurę, która wystawała z marynarskiego worka na siedzeniu pomiędzy nimi. - Jasne. Przydaje się na Trójki, gdy robią się niegrzeczne. Całkiem dobre, gdy zatopią w tobie

pazur. - Jak to? - spytała, marszcząc brwi. - Pozwala ci lepiej użyć siły, aby odepchnąć demona. Oczywiście pazur odrywa się wtedy od jego ciała i zostaje w twoim, ale to lepsze niż co innego. W najgorszym wypadku złamie się pod skórą, a wtedy twoje ciało zaczyna gnić. - Zamilkł na chwilę, aby zwiększyć efekt swoich słów. - Człowiek wygląda wtedy jak okropne, brązowe coś. Celowo był tak drastyczny, testował ją. Gdyby była delikatna mogłaby dać sobie spokój z tym wszystkim. Czekał na jej reakcję, ale nie doczekał się żadnej. - Więc co tam się wydarzyło? - zapytał. Riley odwróciła się do okna i ostrożnie położyła przy nim swoją ranną dłoń. - Dobra, nie mów. Pomyślałem, że moglibyśmy to omówić, przeanalizować, gdzie zrobiłaś błąd. I tak Gildia zmiesza mnie z błotem, więc chciałem dać ci parę wskazówek. Jej ramiona zadrżały, przez moment wydawało mu się, że zacznie płakać. - Zrobiłam wszystko tak, jak powinnam - wyszeptała ochrypłym głosem. - Opowiedz mi wszystko. Słuchał uważnie jej opowieści o łowach na Biblio- Demona. Faktycznie wszystko dobrze zrobiła. - Mówisz, że książki latały po całym pomieszczeniu? - zapytał. - Tak, a jeden regał wyrwało ze ściany. Myślałam, że mnie zgniecie. Becka aż coś ścisnęło w środku. Nie powinno. Aby się uspokoić, starał się przypomnieć sobie, jak Paul opiekował się nim po wypadku na stacji, gdy myślał, że jego kariera już się skończyła. - Co zrobiłabyś inaczej następnym razem? Riley spojrzała na niego zamglonymi oczami. - Następnym razem? Oprzytomniej. Wyrzucą mnie z Gildii i będą się ze mnie naśmiewać przez całe lata. Tata będzie taki zawiedziony. Kompletnie to schrzaniłam. Nie będziemy w stanie spłacić... - Odwróciła głowę, ale Beck zdążył zauważyć spływającą po jej gładkim policzku łzę. Rachunków za lekarzy. Tych, które pozostały jeszcze po śmierci mamy Riley. Z tego co mówił mu Paul, ledwo wiązali koniec z końcem. To dlatego mieszkali w byle jakim domu, który kiedyś był pokojem hotelowym, i dlatego Riley tak strasznie chciała nauczyć się tego fachu. Gdy Paulowi udawało się zdobyć jakąś pracę i zarobić pieniądze, tracił czas, który mógł spędzić ze swoim jedynym dzieckiem. Beck postanowił skoncentrować się na ruchu ulicznym i rozmyślaniu, co jeszcze mógł przynieść nadchodzący wieczór. Zaległa między nimi kłopotliwa cisza. Łowcy nie przepadali za zmianami, więc wkurzali się, gdy ich towarzyszką okazywała się być dziewczyna. Riley chciała o tym z kimś pogadać, przezwyciężyć poczucie winy przed spotkaniem z Gildią, bo w przeciwnym wypadku zjedliby ją żywcem. Po otrąbieniu zardzewiałego mini coopera, który zajechał mu drogę, Beck skręcił do centrum miasta. Skrzyżowanie przed nimi było wypełnione motocyklami i skuterami. Ktoś pchał wózek sklepowy wypełniony starymi oponami, ktoś inny mknął na łyżworolkach z włosami rozwianymi na wszystkie strony niczym łyżwiarz szybki. Ludzie jeździli po mieście na czym popadnie. Biorąc pod uwagę absurdalne ceny benzyny, nawet konie były lepsze od aut. Największym problemem była pusta przestrzeń nad skrzyżowaniem - nie działały światła. - Niech robią tak dalej, a już żadne cholerne światło nie będzie działać w tym mieście narzekał Beck. Większość z nich została skradziona i sprzedana na złom przez złodziei metalu. Trzeba było mieć nie lada odwagę, żeby wspiąć się na te konstrukcje w środku nocy i je rozmontować. Od czasu do czasu któryś z nich się poślizgnął i kończył jako mokra plama na drodze przygnieciona mnóstwem metalowych elementów. Jak na wiele innych spraw, miasto przymykało oko na kradzieże i wmawiało swoim mieszkańcom, że nie stać go na wymianę każdego brakującego światła. W tej upadłej stolicy, będącej domem dla pięciu milionów dusz, było wiele ważniejszych problemów. Beck prawie potrącił jakiegoś idiotę na motorowerze i przejechał przez skrzyżowanie. Ściskał

dłońmi kierownicę dużo mocniej niż musiał. Dziewczyno, mów do mnie. Sama nie dasz rady. Riley odsunęła osłonkę i spojrzała w pęknięte lusterko. - Jejciu - jęknęła. Kątem oka dostrzegł, jak ostrożnie dotyka miejsc na swoim ciele, które zostały odbarwione przez zielone, demoniczne siki. - Znikną za parę dni - rzucił Beck, starając się być uprzejmym. - Muszą zniknąć do jutrzejszego wieczoru. Mam szkołę. - Powiedz im, że jesteś łowczynią. To powinno zrobić na nich wrażenie. - Nie! Trzeba wtapiać się w tło, Beck, a nie świecić jak radioaktywna żaba. Wzruszył ramionami. Nigdy nie wtapiał się w tło i nie wiedział, dlaczego to takie ważne. Może dla tej dziewczyny było. Ponownie zwróciwszy się w stronę lusterka, Riley zaczęła rozplątywać włosy Łzy napłynęły jej do oczu, gdy pociągnęła grzebieniem po całej długości włosów. Aby wyglądać przyzwoicie, trzeba było poświęcić trochę czasu. Użyła błyszczyku, ale pomyślała, że nie będzie współgrał z plamami zieleni i wytarła usta chusteczką. Wtedy właśnie spojrzała na niego i wzięła głęboki wdech. - Powinnam była... użyć Wody Święconej na drzwiach do Pokoju Książek Rzadkich. Gdyby demon chciał tamtędy przejść, nie byłby w stanie. - Masz rację. Brak ochrony tamtego pomieszczenia był jedynym błędem, który jestem w stanie dostrzec. Bycie dobrym łowcą oznacza uczenie się na własnych błędach. - Ale ty nigdy się nie uczysz - odburknęła. - Możliwe, ale to nie ja zostanę dziś przewiercony na wylot przez Gildię. - Dzięki, prawie o tym zapomniałam - odparła. - Dlaczego książki latały po całym pomieszczeniu? - Sądzę, że Biblio miał wsparcie. Potrząsnęła głową. - Tata mawia, że demony nie pracują razem, a te z wyższych Klas myślą o tych z Klas niższych jak o karaluchach. - Fakt, ale założę się, że gdzieś w bibliotece ukrywał się inny demon. Czułaś siarkę? - Riley wzruszyła ramionami. - Widziałaś, by ktoś cię obserwował? Wybuchła gorzkim śmiechem. - Wszyscy, Beck. Każdy student. Wyglądałam jak kompletna kretynka. Znajdował się w takich sytuacjach wystarczająco często, żeby wiedzieć, co czuła, ale nie o to w tym momencie chodziło. Dlaczego jakiś wyższy rangą demon miałby pogrywać sobie z praktykującym łowcą? Jaki miałby w tym cel? Pod żadnym pozorem nie była dla Piekła zagrożeniem. Przynajmniej na razie. Riley zamilkła, wpatrywała się przez okno po swojej stronie pojazdu i bawiła się paskiem od torby. Beck chciał powiedzieć wiele - na przykład jak bardzo był dumny z jej zachowania podczas akcji. Paul zawsze powtarzał, że oznaką dobrego łowcy jest to, jak zachowuje się w obliczu błędów, ale na Riley te słowa nie zrobiłyby wrażenia. Uwierzyłaby w nie tylko wtedy, gdyby usłyszała je od własnego ojca a nie od kogoś, kogo uważała za wroga. Minęli długi sznur ludzi w poszarpanych ubraniach, czekających na swoją kolej przy kuchni niedaleko Biblioteki Jimmy'ego Cartera. Długość korowodu nie zmniejszała się od zeszłego miesiąca co oznaczało, że gospodarka od tamtego czasu ani drgnęła. Niektórzy winili demony i ich chytrego przywódcę za problemy finansowe miasta. Beck winił polityków, że byli zbyt zajęci braniem łapówek i przez to nie zależało im na ich własnej pracy. Pod wieloma względami Adanta powoli staczała się do Piekła. Nie zauważył, aby Lucyfer się temu sprzeciwiał. Kilka minut później zaparkował na zagraconym placu po przeciwnej stronie Tabernakulum i

wyłączył silnik. Był już przyzwyczajony do dostawania po tyłku, ale dziewczyna nie. Jeśli istniałby sposób, aby tego wieczoru mógł zająć jej miejsce, zrobiłby to bez namysłu. Będąc łowcą, musiała jednak radzić sobie sama. - Zostaw tu demona - poradził jej. - Włóż go pod siedzenie. - Dlaczego? Nie chcę go zgubić - odparła, marszcząc brwi. - Spotkanie będzie chronione Wodą Święconą. Rozpadnie się na pół, jeśli przekroczysz próg z nim w torbie. - Och, no tak. Przed każdym zebraniem Gildii uczeń tworzył Wodą Święconą rozległy krąg, tak zwane zabezpieczenie, które miało być świętą barierą chroniącą przed wszystkim pochodzącym od demonów. Łowcy zbierali się wewnątrz takiego kręgu. Beck miał rację, żaden Biblio- Demon nie przeszedłby przez zabezpieczenie. Wzięła do ręki kubek, domknęła wieko i zrobiła, jak zasugerował. - Jedna rada: nie wkurz ich. Riley rzuciła mu gniewne spojrzenie. - Ty zawsze to robisz. - Mnie obowiązują inne reguły. - A ja jestem dziewczyną, o to chodzi? - Gdy nie usłyszała odpowiedzi, zażądała poirytowana: - CZY O TO CHODZI? - Tak - przyznał. - Przynajmniej jesteś tego świadoma. Wyskoczyła z auta i trzasnęła z hukiem drzwiami tak, że zadrżały wszystkie szyby. Wymierzyła w niego zielony palec, gdy on również wyszedł z samochodu. - Nie poddam się. Jestem córką Paula BIackthorne'a. Nawet demony wiedzą, kim jestem. Kiedyś będę tak dobra, jak mój tata, a łowcy będą musieli się z tym pogodzić. Łącznie z tobą, kolego. - Demony znają twoje imię? - Beck spytał, kompletnie zbity z tropu. - Halo! To właśnie powiedziałam. - Wyrównała ramiona do jednego poziomu. - Miejmy to już za sobą. Mam jeszcze pracę domową.  

ROZDZIAŁ 3 Riley przystanęła na chodniku, wszystkie wnętrzności jej drżały. Ten wybuch emocji kosztował ją utratę resztki pozostałej energii. Potrzebowała jedzenia i długiej drzemki, ale najpierw czekała na nią Gildia. Prawie wyobrażała sobie ich drwiące uśmieszki, słyszała śmiech starych kumpli. Później będą leciały w jej kierunku ordynarne żarty. W tym akurat byli dobrzy. Nie posługuję na to. Inni uczniowie popełniali błędy, ale nigdy nie zwoływano z ich powodu nadzwyczajnego spotkania Gildii. Słońce zaczęło już zachodzić, a ona na moment uwierzyła, że w tym starym budynku nie czeka na nią zawiedziony ojciec. Jej nos wyłapał kuszący zapach pieczonego mięsa. Dojrzała dym unoszący się wąskimi kolumnami z ognisk w Centennial Park. Całe pole najeżone było wielokolorowymi namiotami, jak na nowoczesnym festiwalu renesansowym. Wędrowały między nimi tłumy ludzi, kuszone przez sprzedawców stojących za uginającymi się stołami. Właśnie usłyszała czyjś baryton ogłaszający, że sprzedaje świeży chleb. Miejsce to nazywano Terminus Market, od pierwotnej nazwy miasta. Na początku otwierano je tylko na weekendy, ale teraz ludzie przychodzili tu już codziennie. Gdy gospodarka podupadała, rynek kwitł i zapychał dziury po zamykających się różnego rodzaju firmach. Można było tam kupić lub wymienić praktycznie wszystko, od żywych kurcząt do magicznych rekwizytów, jak używane przez łowców sfery Jeśli sprzedawca nie miał tego, co ktoś potrzebował, następnego dnia to zdobywał, nie pytając o nic. - Znak czasów - mruknął Beck. - Nie żeby mi się podobało. Zobaczywszy jego zadumaną twarz, wzrokiem podążyła za jego oczami. Na chodniku stał martwy mężczyzna obładowany torbami z rynku. Miał na sobie czyste ubrania, włosy miał uczesane, ale na pewno nie żył. Ziemista cera i nieobecny wyraz twarzy wszystko wyjaśniał. Stał kilka kroków za swoim „właścicielem", kobietą po trzydziestce o jasnorudych włosach i markowych dżinsach z wyszywanym cekinami napisem „Cwana Suka" na tyłku. Wszystko wokół niej emanowało pieniędzmi, łącznie z jej samochodem. Nie miał na dachu panelu słonecznego, więc pewnie nie obchodziło jej, ile kosztował litr benzyny. Żadnych wgnieceń, żadnej rdzy, sama nowość. Pewnie zmusiła Umarlaka do umycia samochodu. Z tego co słyszała Riley, Umarlacy nie byli podobni do filmowych zombie, byli czymś w rodzaju smutnych, chodzących wspomnień dawnego życia. Byli idealnymi służącymi dla bogaczy. Nigdy nie prosili o urlop i nie domagali się wypłat. Gdy nekromanta wyciągał ciało z grobu, było ono zdatne do użytku przez mniej więcej rok. To był minus coraz lepszych technik balsamowania zwłok. Gdy Umarlak przestawał być zdatny do pracy, ponownie go grzebano, jeśli oczywiście jego właściciel okazał mu współczucie. Jeśli nie, przeważnie wrzucał go do śmietnika. - Są niewolnikami - powiedziała. - Po śmierci powinno się człowieka zostawiać w spokoju. - Amen - Beck odchrząknął. - Nie musisz się obawiać. Gdy ugryzie cię demon, nekromanci cię nie wykopią. Doprawdy wspaniała nowina. Riley patrzyła, jak Umarlak ładuje torby do bagażnika. Gdy skończył, usiadł na tylnym siedzeniu. Byli przydatni do prostych czynności, lecz z pewnością prowadzenie samochodu nie było jedną z nich. Riley ponownie skierowała się w stronę budynku. Zbudowany z czerwonej cegły, służył swoim lokatorom już od ponad wieku. Najpierw był tam kościół baptystów, później sala koncertowa. Przyjechała tu kiedyś na koncert zespołu Alter Bridge, aby uczcić trzydzieste piąte urodziny jej taty. Mieszkali wtedy w Buckhead, a jej mama jeszcze żyła. Rodzice pracowali jako

nauczyciele w prawdziwej szkole i wszystko dobrze się układało. Beck zatrzymał się przed wejściem i oparł się o linę, która miała imitować balustradę. Te metalowe już dawno skradziono. Trzymając w dłoni worek marynarski, zwrócił się w jej stronę z niecodziennie uroczystym wyrazem twarzy. - To nie tylko dlatego, że jesteś dziewczyną - powiedział ściszonym głosem, wciąż myśląc o wcześniejszej rozmowie. - Wielu spośród tych kolesi szybko się starzeje i nie' są zbyt szczęśliwi, że muszą rywalizować z młodszymi łowcami. - Takimi jak ty? Kiwnął głową. - Nie oczekuj miłego przyjęcia, dobra? Ale nie pozwól sobą pomiatać. To były dobre łowy, które źle się skończyły, każdemu z nas takie się przydarzyły. Nie daj im sobie wmówić czegoś innego. Szybko oddalił się od niej, jakby nie chciał, aby zobaczono go w jej towarzystwie. Menda. Tata czekał na nią w środku. Co chciał jej powiedzieć? Czy miał wyznać Gildii, że popełnił błąd i że jego córka nie jest dobrym materiałem na łowcę? A może miał ją obronić? Jeśli tak, zjadą go równo. Ta myśl popchnęła ją do przodu. Nie mogła pozwolić, aby jej ojciec był sam. To była jej pomyłka, nie jego. Riley wczłapała się po schodach, weszła do budynku i zamknęła za sobą drzwi prowadzące na ulicę. Niewiele się zmieniło od ostatniego spotkania - pajęczyny nadal zwisały z sufitu, a podłogi pokryte były kurzem i pozgniatanymi jednorazowymi kubeczkami. Kichnęła, po chwili ponownie. Idąc ku dużej sali konferencyjnej, wyciągnęła z kieszeni chusteczkę i wytarła nos. Pomieszczenie było ogromne, wypełnione niewygodnymi drewnianymi ławkami podzielonymi na trzy rzędy, które sięgały pod samą ścianę. Większość z nich znajdowała się w cieniu. Kiedyś stały tam organy, ale to było dawno temu. Metal był zbyt cenny. Na podłodze przed sobą zauważyła wśród kurzu mokrą linię, otaczającą miejsce spotkania. Riley nie widziała głębszego sensu w tym, dlaczego łowcy tak się kłopotali, aby tworzyć zabezpieczenia. Żaden demon nie wszedłby do pokoju pełnego łowców. To by było bezmyślne. Taka była jednak tradycja, że uczeń zapewniał bezpieczeństwo każdego zebrania. Któregoś dnia przyjdzie i jej kolej. Dopiero drugi raz miała spotkać się z Gildią. Pierwszy raz nie był zabawny, kłócono się między sobą o to, czy przyznać jej licencję praktykantki. Większości z nich nie zależało na spotkaniu, ale byli tacy, którzy szczerze jej nie znosili. Nie z powodu jej taty, tylko dlatego, że nie była facetem. Tego wieczoru mieli być jej wrogami. A. ja dałam im tyle amunicji, ile tylko chcieli. Jedynie znajdujący się na poziomie podłogi Główny Dział Rekrutacji był oświetlony. W jasnych strugach światła, wylewającego się z reflektorów nad jej głową, unosił się kurz. Oświetlone place były cieplejsze niż pozostająca w cieniu część pomieszczenia. Spotkanie już się zaczęło, a jej tata siedział ze skrzyżowanymi ramionami przy jednym z okrągłym stołów bankietowych. To była jego postawa pod tytułem: „Uważajcie, jestem na granicy wytrzymałości". Miał na sobie kurtkę z logo instytutu Georgii, sportową bluzę i znoszone niebieskie dżinsy. Jego brązowe włosy domagały się fryzjera. Wyglądał zupełnie jak przeciętny tata - poza tym, że zarabiał na życie łapaniem demonów. - Jak takie proste zadanie mogło tak zboczyć z trasy, Blackthorne? - zapytał go starszy mężczyzna. Jego skronie były już całe siwe, a jedną stronę twarzy zdobiła głęboka blizna w kształcie półksiężyca. Kiedyś musiał mieć złamany nos, który źle się zrósł. Wyglądał jak skrzyżowanie pirata i więźnia. Harper. Najwyższy rangą łowca spośród trójki rządzących Gildią w Adancie. - Zebraliśmy się chyba po to, żeby to wyjaśnić - odparł zdawkowo jej tata. - Riley zaraz

powinna tu być, a wtedy wysłuchamy jej wersji wydarzeń. - Nie dbam o to, czy ona tu jest czy nie. Jeśli o mnie chodzi, jest skończona - rzucił Harper. Szyderczy uśmiech na jego twarzy jeszcze bardziej wykrzywił bliznę. - Wszyscy popełnialiśmy błędy - jej tata wskazał muskularnego mężczyznę przy sąsiednim stole. - Morton zniszczył salę sądową, próbując złapać Czwórkę zaraz po staniu się profesjonalnym łowcą. Takie rzeczy się zdarzają. - Skąd mogłem wiedzieć? - zapytał Morton, rozkładając ręce. Będąc jednym z niewielu Afroamerykanów w Gildii, wyglądał raczej jak sprzedawca nieruchomości niż łowca demonów. - Obrońca zachowywał się jak demon. Wciąż mnie pozywają. Rozległ się stłumiony śmiech. Jej tata kiwnął głową. - Chodzi mi o to, że Riley jest sprytna i słucha, co się do niej mówi. Wyciągnie z tej sytuacji wnioski i jej kolejne łowy będą modelowe. - To i tak jest lepsza niż twój poprzedni uczeń - ktoś zażartował. - Tamten nigdy nikogo nie słuchał. Beck zrobił krok do przodu i pojawił się w świetlnym okręgu. - Dobry wieczór wszystkim. - O wilku mowa - odezwał się ten sam łowca. - Co powiesz o tym, panie Latawiec ? Widząc, jak Beck się spiął, Riley mogła powiedzieć z przekonaniem, że nie przepadał za tym przezwiskiem. Wzruszył tylko ramionami, usiadł przy stole jej ojca, po czym wyciągnął ze swojej torby dwie butelki piwa i postawił je przed sobą. Otworzył jedną z nich, pociągnął duży łyk i usadowił się w krześle tak, jakby zaraz miało zacząć się przedstawienie. Ty samolubny draniu. Wcale nie zamierzał za nią stanąć. Ile razy jej ojciec uratował mu tyłek? Tak się teraz odwdzięczasz? Gryząc wargę od wewnątrz dotąd, aż poczuła krew, Riley zrobiła krok do przodu i znalazła się w oświetlonej części pomieszczenia. Zamrugała, żeby przyzwyczaić wzrok do światła. Gdy ją dostrzegli, niektórzy łowcy zarżeli ze śmiechu. Ona trzymała się twardo, stojąc ze splecionymi dłońmi. - A oto i Mała Panna Burdel - odezwał się Harper. Ojciec Riley rzucił mu wściekłe spojrzenie. - Tylko bez takich, Harper. - Jeśli nie jest w stanie tego znieść, nie powinno jej tu być. - Nie musisz być taki prostacki - powiedział inny łowca. To był Jackson, skarbnik Gildii. Był wysokim, szczupłym mężczyzną z kozią bródką i włosami związanymi w koński ogon. Pracował dla miasta przed pierwszą falą zwolnień kilka lat temu. Zamiast odpowiedzieć, Harper splunął na podłogę i wyjął kolejną kulkę gumy do żucia. Mimo, że Riley pragnęła pobiec i wpaść w ramiona ojca, podeszła do niego powoli. Nie chciała zachowywać się przed tymi palantami jak przestraszona, mała dziewczynka, choć w środku faktycznie była przerażona. Jej tata stał nieruchomo i, patrząc jej głęboko w oczy, położył swe dłonie na jej ramionach. Gdy dostrzegł jej obrażenia, wzdrygnął się. - Wszystko w porządku? - Pokiwała głową. Ścisnął jej ramiona w geście wsparcia. - Powiedz im, co się wydarzyło. Traktował ją jak dorosłą kobietę, nie jak wystraszone dziecko. Ten jeden, prosty ruch dodał jej pewności siebie. Zlustrowała wzrokiem wszystkich siedzących dookoła niej mężczyzn. Było ich około trzydziestu. Większość była w średnim wieku, jak jej tata. Stali się łowcami po zakończeniu karier zawodowych, po zniszczeniu przez gospodarkę, która nigdy nie dostrzegała ludzi z nizin społecznych. Gorycz wisiała nad nimi niczym ciężki, zimowy płaszcz. Riley odchrząknęła przygotowawczo. Harper niecierpliwie pstryknął palcami. - No już, wyjaw tę historię. Nie mamy całej cholernej nocy. - Nie daj się sprowokować - wymamrotał jej ojciec. Mając nadzieję, że głos jej nie zadrży, zdała raport. Jej słowa brzmiały niepoważnie w tym

olbrzymim budynku, była myszką piszczącą w samym środku stada lwów. Gdy skończyła, Harper naburmuszył się, skrzyżował ręce na piersi, odsłaniając tym samym krwistoczerwony tatuaż na przedramieniu - czaszkę, w zębach której wił się demon. - Demony nie pracują razem - powiedział. - Każdy uczeń o tym wie. Może poza tobą. Chciał, żeby to zabrzmiało, jakby kłamała. - Jak inaczej wyjaśnisz wyrządzone szkody? - zapytał Morton. - Nie wiem, nie obchodzi mnie to - odparł Harper. - Liczy się tylko to, że jesteśmy pośmiewiskiem całego miasta i wiemy, kogo możemy za to winić. Mężczyźni zaczęli szeptać między sobą. - To nie takie proste - zaczął jej tata. - Jeśli naprawdę demony działają w grupach, musimy się dowiedzieć, dlaczego zmieniły taktykę. - Chcesz tylko ochronić tyłek swojego smarkacza, Blackthorne. Nigdy nie dostałaby licencji jako pierwsza, gdyby nie była twoją córką. Beck zastygł w bezruchu i z brzękiem postawił butelkę na stole. - Dlaczego nie? Spełniała wszelkie wymagania. Harper skierował na niego swoje ponure spojrzenie. - Co ty pieprzysz? Chcesz ją mieć, nie? Ojciec Riley poruszył się na swoim krześle, jego twarz z wściekłości zrobiła się purpurowa. Beck z kolei był opanowany. Nie tego się po nim spodziewała. Otworzył z trzaskiem drugą butelkę, pociągnął z niej i cmoknął. - Nie, jest za młoda. Nie mogłaby kupować mi piwa. - Jak cholera - zawołał ktoś inny. - To tylko nieletnia. Twarz jej ojca jeszcze bardziej się zmarszczyła. - Przejrzyjmy nagrania z bibliotecznej ochrony - rzucił Beck z jeszcze wyraźniejszym akcentem niż zwykle. - Może one nam powiedzą, czy był drugi demon. - Za długo zajmie ich załatwienie. Musimy zagłosować - sprzeciwił się Harper. - Nie potrzebujemy nagrań, Mistrzu. To był głos Simona Adlera, ucznia Harpera. Był wysoki, miał niebieskie oczy i falowane blond włosy. Gdy Riley była małą dziewczynką, mama kupiła jej aniołka, aby mogła go powiesić na czubku świątecznej choinki. Włosy Simona miały identyczny kolor, jak ten właśnie aniołek. Był starszy od niej o parę lat, miał na sobie spodnie i koszulkę Blessid Union of Souls. Z szyi zwisał mu drewniany krzyż zawieszony na grubym, skórzanym sznurku. - Film jest już w Internecie - dodał, pokazując na stojący przed nim laptop. Zaskoczyło ją, że przyniósł go na takie pustkowie. Harper obdarzył go spojrzeniem godnym szaleńca. - Ktoś cię pytał, do cholery? - Przepraszam - odparł Simon - ale pomyślałem, że chcemy dowiedzieć się prawdy. - Lepiej trzymaj swoją przeklętą buzię na kłódkę, chyba że pozwolę ci ją otworzyć, zrozumiano? Uczeń skrzywił się na dźwięk przekleństwa. Beck wciął się w rozmowę. - Daj spokój, Simon robi to, co powinien każdy dobry łowca - ma oko na demony. Chyba tego go uczysz, czy się mylę? Twarz Harpera zrobiła się prawie czarna ze złości, tylko blizna się na niej wyróżniała. - Obejrzyjmy go - wtrącił się Jackson. - Może łatwiej nam będzie napisać raport do Kościoła. Kościół. Łowcy tylko łapali demony, Kościół był za nie odpowiedzialny po ich działaniach. Było to niezwykle skomplikowane, ale cała struktura współpracy pozostawała niezmienna od wieków. Gildia zawsze schodziła z drogi, aby nie wkurzyć Kościoła. Simon kliknął coś na klawiaturze, gdy mężczyźni zebrali się wokół jego laptopa. Było ich zbyt wielu, wyglądało na to, że wszyscy razem nie daliby rady obejrzeć filmu. Komentarze rozpoczęły się na wraz z jego startem. - Niech to diabli, spójrzcie na tę szarżę - powiedział

Morton. - To musiało boleć. Bolało. - Złapała go! - krzyknął ktoś inny. - Boże, patrzcie na... Regał. Niesamowity huk rozległ się z głośników. Wyczerpana i roztrzęsiona, Riley wsiąkła w najbliższe krzesło. Tata podsunął jej butelkę wody. Odkręciła plastikową nakrętkę i wypiła zimny płyn, łyk po łyku. Zaburczało jej w brzuchu. Przypomniała sobie, że nie jadła nic od śniadania. Jej tata nie spieszył się do obejrzenia nagrania. Mógł być tylko jeden powód takiego postępowania. Myśli, żf zwaliłam. To bolało ją bardziej, niż palące ugryzienie demona. W końcu Simon ustawił komputer przed jej ojcem. - Naciśnij tylko tutaj i się zacznie - poradził. Rzucił Riley szybki uśmiech i odszedł. Cały czas rozmawiając między sobą, łowcy przemieścili się za jej plecy. Jednym z nich był Beck. Zacisnęła zęby na myśl, co miało ją za chwilę czekać. - Gotowa? - spytał jej tata. Kiwnęła potakująco. Za drugim razem wszystko wyglądało jeszcze gorzej. Zupełnie jakby oglądała odcinek Krainy Demonów w telewizji, tylko tym razem ona była aktorką i nie zastępował jej kaskader. Ktokolwiek nakręcił ten film, odwalił kawał dobrej roboty, chociaż od czasu do czasu obraz wirował we wszystkie strony. Teraz wszyscy mogli obejrzeć w Internecie. Ludzie za granicą będą to oglądać i śmiać się z niej. Nie ukryje się przed nikim. - Spójrzcie na to - ktoś wykrzyknął. Beck wciągnął powietrze, gdy regał popełnił samobójstwo. Ostatni fragment filmu pokazywał Riley kulejącą już poza budynkiem biblioteki, całą zakrwawioną i poobijaną. - Boże - szepnął jej ojciec, przytulając ją tak mocno, że nie mogła oddychać. Nie był na nią zły ani nie był zawiedziony. Przytulał ją tak tylko wtedy, gdy się bał. Gdy uwolniła się z uścisku zobaczyła to na jego twarzy, mimo że chciał to ukryć. Nagle uśmiechnął się, a w kącikach jego brązowych oczu pojawiły się zmarszczki. - Poradziłaś sobie bardzo dobrze, Riley. Jestem z ciebie dumny. Opadła jej szczęka i powróciło zagrożenie łzami. - Ja też - rzucił Beck, powróciwszy do swojego piwa. Gdy spojrzała w górę, poczuła na sobie wzrok wszystkich zebranych. Paru łowców pokiwało głowami z podziwu. Jackson spojrzał na Harpera, później na nią. - To jasne jak słońce, że to nie był zwykły demon Pierwszej Klasy - powiedział. - Zgadzam się. Według mnie to Geo-Demon - odezwał się inny łowca. Harper wyprostował się. - To nie ma znaczenia. Nie możemy tego tak zostawić. Nasz wizerunek na tym cierpi. - Chrzań się, Harper - warknął Jackson. - Nienawidziłeś każdego ucznia po kolei. Tych, których ty trenujesz, traktujesz jak śmieci. Wiem coś o tym. . - Gdybyś nie był takim palantem, Jackson... - zaczął mistrz. Jej tata pociągnął ją dyskretnie za rękaw. - Może wyjdziesz na zewnątrz? Zaczyna się robić nieprzyjemnie i wolałbym, żebyś tego nie słyszała. - A co z moją licencją? - Zapytała. - Właśnie dlatego robi się nieprzyjemnie. Och, no tak. Beck rzucił na stół kluczyki od samochodu. - Dotrzymaj demonowi towarzystwa, dobra? Pewnie już za tobą tęskni.

Spojrzała na niego spode łba. Jej ojciec wtrącił: - Zaczekaj w wozie i pozamykaj zamki. Niedługo przyjdę. No, już, wszystko będzie dobrze. Będzie dobrze. Zabrzmiało to jak klątwa.  

ROZDZIAŁ 4 Gdy Riley znalazła się przy aucie, kopnęła najbliższą oponę, wyobrażając sobie, że była to głowa Becka. Nie było to zbyt mądre, ponieważ teraz stopa bolała ją tak samo, jak reszta ciała. Jej złość niczego nie zmieni. Jeśli Harper będzie naciskał innych łowców dostatecznie długo, prawdopodobnie jej licencja zostanie cofnięta. Gdy raz ją przegłosują, będzie skończona. Nie będzie już powrotu. A co potem} Znajdzie pracę jako kelnerka albo jakąś podobną. To nie w moim stylu. Szczebiotliwy dźwięk przykuł jej uwagę. Nad głową dostrzegła grupę nietoperzy, która wystrzeliła skądś spod dachu Tabernakulum. Obserwowała, jak mknęły ku ciemności, napawając się wolnością. Na którejś z odległych ulic rozległ się chór skowytów. Kojoty. Wymykały się grupami na łowy każdej nocy, prześlizgując się w ciemnościach w poszukiwaniu posiłku. Miastem powoli zaczynały rządzić prawa natury. Przyjrzała się samochodowi Becka. Był w jego stylu. Kto inny jeździłby rozklekotanym, czerwonym od rdzy fordem, na którego tylnej Szybie naklejono flagę stanową Georgii? Obok niej zauważyła oficjalny emblemat Gildii Łowców, a pod nim jej nieoficjalny slogan: „Skopiemy Piekłu Tyłek, Każdemu Demonowi z Osobna". Masa butelek po piwie niczym kręgle turlała się po niewielkim łóżku w kabinie za każdym razem, gdy Beck brał ostrzejszy zakręt. Pewnie niedługo dorzuci coś do kolekcji. Otworzyła drzwi i szybko weszła do środka, aby się rozgrzać. Wnętrze miało zapach podobny do skórzanej kurtki właściciela wozu. Zanurkowała pod siedzenie, wygrzebała spod niego demona i wepchnęła go do swojej torby. Zignorowała jego prośbę o uwolnienie z kubka oraz późniejszy gest wyprostowanego środkowego palca. Czasami przezroczyste ścianki kubeczków dla dzieci nie były błogosławieństwem. Jak długo będę na niego czekać} „Po prostu mnie przegłosujcie i wracajmy" - psioczyła w myślach. Jeśli będzie tu siedzieć przez dłuższy czas, będzie musiała włączyć silnik, żeby się ogrzać, ale zmarnuje wtedy benzynę. Starając się zaprzątnąć głowę czymś innym niż rozgrywającym się w budynku dramatem, Riley zaczęła przetrząsać schowek. Było to podobne do zaglądania do czyichś szafek z lekami - w ten sposób można było dowiedzieć się wiele o drugim człowieku. Pierwszą rzeczą, jaką znalazła, była broń. Nie zaskoczyło jej to. Łowcy często przechadzali się po niebezpiecznych okolicach. Ostrożnie odłożyła ją z powrotem. Wzięła do ręki latarkę. Włączyła ją i z zakątka wyszperała prezerwatywy. W sumie były trzy i wszystkie miały nalepkę „rozmiar XL". Riley prychnęła: - Chyba w twoich snach. Następnie wyciągnęła ze schowka skarb tego napaleńca - Podręcznik Łowcy. Uczniowie otrzymywali swoje podręczniki stopniowo, zależnie od robionych postępów, aby nie przychodziło im do głowy zabieranie się za potężniejsze od nich demony. Wszystko co miała, było rozdziałem o Jedynkach, w tym o Biblio- Demonach. Denver Beck był profesjonalnym łowcą, od mistrza dzielił go tylko jeden poziom. Znaleziony podręcznik zawierał prawie wyłącznie dobre informacje, może poza fragmentami dotyczącymi demonów z najwyższych Klas i Arcydemonów. Riley zawahała się. Zamierzali ją wylać, więc po co się przejmować? A co jeśli nie zamierzali... Prawdopodobnie już nigdy nie dostanie takiej szansy po raz drugi. Rzuciła monetą w myślach i ciekawość zwyciężyła. Jak zwykle. Riley upewniła się, że drzwi były pozamykane, po czym tak przekrzywiła swoje ciało, żeby na zewnątrz nie było widać światła latarki i zaczęła czytać. Lektura wciągnęła ją tak, jak sprośne

romanse, które kiedyś znalazła w zbiorach swojej mamy. „Demony Klasy Trzeciej występują lokalnie, najbardziej znane są z tego, że potrafią wypatroszyć i zjeść człowieka w niecałe piętnaście minut". Może to był zły pomysł. Właśnie zaczęła czytać rozdział o chwytaniu Trójek, gdy ktoś zapukał w okno. Riley podskoczyła. Gorączkowo wrzuciła książkę i latarkę z powrotem do schowka. Podniosła wzrok. To był Simon, uczeń Harpera. Zawstydzona i zakłopotana wyszła z wozu. - Przepraszam, że cię przestraszyłem - powiedział, oddalając się o kilka kroków, jakby rozumiał, że potrzebowała przestrzeni. Nie wszyscy to potrafili. - Pomyślałem, że sprawdzę, jak się trzymasz. No tak, obok mnie stoi naprawdę przystojny facet, a ja jestem cała w demonicznych siuśkach. Dlaczego wszechświat mnie nienawidzi? Spróbowała przejechać dłonią po włosach, ale bandaż jej to uniemożliwił. Czując, że powinna coś powiedzieć, Riley wyjąkała: - Ja... ja czytałam... Nieśmiały uśmiech wkradł się na twarz Simona. Poprawił torbę na laptopa przewieszoną przez ramię. - .. .podręcznik. Widziałem. Ale nie swój. Był zbyt gruby. Złapana na gorącym uczynku. Oparła się o samochód. - To Becka. Nic mu nie powiesz, prawda? Simon potrząsnął przecząco głową. - Odwaliłem ten sam numer z podręcznikiem Harpera, tylko że to on mnie nakrył. - Twarz spochmurniała mu na samą myśl. - Tata nic mi nie mówi. Nie znoszę tego. - Wyładowawszy złość, zastanowiła się, czy postąpiła słusznie. Czy mogła ufać Simonowi? - Harper robi tak samo, tylko on na mnie wrzeszczy, gdy nie wiem czegoś, co według niego powinienem wiedzieć. - Zmarszczył brwi. - Zostanę profesjonalistą choćby dlatego, żeby udowodnić mu jego błąd. - Ja nie. Chcą mnie wyrzucić. - Nigdy nie wiadomo - odparł. - Niektórzy byli pod wrażeniem. - Zamilkł na chwilę, po czym dodał: - Myślę, że byłaś wspaniała. To ją zaskoczyło. Myśli, byłam wspaniała} - Och... dziękuję! Simon uśmiechnął się, a ona nagle poczuła, że już nie jest jej zimno. Usłyszeli głosy - to Beck i jej tata kierowali się w ich stronę, rozmawiając z ożywieniem. Żaden z nich nie wyglądał na zadowolonego. Beck gestykulował, a Riley zdawało się, że dobiegło ją jedno lub dwa przekleństwa. Simon zaczął się oddalać. - Lepiej już pójdę. Miło było cię poznać, Riley - dodał. - Ciebie też, Simon. Przed wejściem na przejście na pieszych jeszcze raz na nią spojrzał. Pomachała mu, dzięki temu jego uśmiech jeszcze się rozszerzył. Jest całkiem miły. Riley wskoczyła do auta i chwyciła Biblio- Demona, który przysporzył jej tyle kłopotów. Latarka wciąż świeciła się wewnątrz schowka, rzucając prostokątne światło na drzwi. Szybko naprawiła ten problem, po czym wzięła do ręki swoją kurierską torbę. - Widzę, że Simon dotrzymał ci towarzystwa - powiedział jej tata. - Cieszę się, że sprawdził, co u ciebie. Dzięki tym słowom poczuła się jeszcze lepiej. Skoro jej tata go lubił, Simon musiał być w porządku. - Więc? Jaki jest werdykt? - zapytała, zaciskając pięści w przygotowaniu na złe wieści. Ranna ręka natychmiast ją zabolała. - Wyrzucili mnie, prawda? - Wciąż jesteś uczennicą, przynajmniej na razie - ogłosił jej tata. - Film przekonał ich, że faktycznie był drugi demon, taki, który prawdopodobnie był dla ciebie zbyt silny. Gdy znów natkniesz się na podobną przeszkodę, wycofasz się. Nie powiedział jej wszystkiego. - I co dalej? - naciskała. Jej tata i Beck wymienili spojrzenia.

- Na mnie nałożyli pewne sankcje - odpowiedział jej ojciec. - Jeśli stracisz licencję, nie będę mógł wziąć pod opiekę innego ucznia przez kolejny rok. - To była właśnie mina pułapka Harpera - mruknął Beck. - Nędzna kanalia. Riley była zszokowana. Tata był urodzonym nauczycielem, czy to historii w szkole średniej, czy też nowego łowcy. Nie tylko straciłby jedyną przyjemność, która mu pozostała, lecz także uposażenie, które otrzymywał za trenowanie nowego członka Gildii. Dzięki tym pieniądzom mogli spokojnie chodzić do sklepów spożywczych. Nie ma uczniów, nie ma jedzenia. Prosta zależność. - Konkludując, nadal jesteś członkiem Gildii. O resztę będziemy martwić się później. - Tata wziął ją w ramiona. - Chodź, pojedźmy do domu. - No, słyszałem, że masz jeszcze pracę domową - pouczył ją Beck. Rzuciła mu gniewne spojrzenie, ale nawet nie raczył na nie odpowiedzieć. Był najmniejszym z jej kłopotów. Gdy wyjechali już ze sklepu dla zmotoryzowanych w Strefie Zero, Riley popijała gorącą czekoladę, od której zaparowała cała boczna szyba, i po całym dniu w końcu czuła się wspaniale. Musiała przyznać, że to nie tylko dzięki gorącemu napojowi. Była ze swoim tatą, a to zawsze polepszało jej nastrój. Czuła, że ten stan zbyt długo nie potrwa. Odwiezie ją do domu i uda się z Beckiem na kolejną noc łowów. Próbowali złapać demona Trzeciej Klasy w Pięciu Punktach, ale wciąż im uciekał. Dla obydwóch była to już kwestia honoru. Riley wiedziała, że jej niezadowolenie z ciągłej nieobecności taty jest samolubne. Wiedziała, że potrzebowali pieniędzy, ale czasem pragnęła spędzać z nim więcej czasu, nawet na wspólnych łowach. To jednak było nierealne, przynajmniej dopóki nie nauczyłaby się, jak schwytać Trójkę. Wtedy ona i jej tata mogliby pracować razem, a Beck musiałby znaleźć innego partnera. Ciekawiło ją, czy Pan Prowincjusz domyślał się tego. Riley bezmyślnie wetknęła palec w dziurę w dżinsach. Nie chciało jej się tego zaszywać. Porwane spodnie były w porządku, ale zielone siuśki to co innego. Wybarwiły materiał. Raczej nie będzie mogła pozwolić sobie na nową parę. Umieściła kubek z czekoladą w uchwycie niedaleko tablicy rozdzielczej i zauważyła dysk komputerowy leżący obok stosu pustych opakowań po gumach do żucia. Pewnie były na nim badania taty dotyczące wojny secesyjnej. Gdy miał trochę wolnego czasu, co nie zdarzało się zbyt często, szedł do biblioteki i siadał przy jednym z tamtejszych komputerów. Były szybsze niż ten, który mieli w domu. - Co znalazłeś tym razem? - zapytała, wskazując na dysk. - Coś o Antietam czy Kennesaw? Wydawał się być zaskoczony pytaniem i szybko wsunął urządzenie do kieszeni. - Co powiesz na pewien układ? Gdy już zarobię na czynsz, wezmę wolną nockę. Pójdziemy na pizzę, może obejrzymy jakiś film. Pokiwała entuzjastycznie głową. - Brzmi wspaniale! Byłoby super. - Każdej nocy. Nagle coś jej przyszło do głowy. - Tylko my. Bez Becka. - Naprawdę go nie lubisz, co? - Nie lubię. W drodze na spotkanie powiedział, że chce mi pomóc, ale nie zrobił nic. To pajac. Jej tata potrząsnął głową. - Nie dostrzegasz większej całości. - Doprawdy? Siedział i pił piwo, zachowywał się, jakby był na pikniku. Mówiłeś, że jego mama jest pijaczką, a on podąża tą samą drogą. Nie rozumiem, dlaczego się z nim zadajesz. Jej ojciec nie odpowiedział, jedynie jego brew wskazywała na to, że pogrążył się w myślach. Riley przeklinała samą siebie. Dlaczego zawsze kłócą się o niego} Czując się winna, wypaliła: - Co sądzisz o Simonie? Wyglądał na zadowolonego ze zmiany tematu.

- Spokojny chłopak. Za to jego umysł pracuje za dwóch. Jest bardzo metodycznym łowcą. Poradzi sobie w zawodzie, jeśli Harper kiedykolwiek podpisze mu kartę profesjonalisty. - Lubię go. - A ja myślę, że on lubi ciebie. Uważaj na Harpera. Nie traktuje chłopaka zbyt dobrze. Telefon Riley wydał z siebie odgłos podobny do świerszcza. Zerknęła na wyświedacz i uśmiechnęła się. Dzwonił jej najlepszy przyjaciel. - Cześć, Peter. Jak leci? - Cześć, Riley. Widziałem twój film. Wymiatasz! Ilość wyświetleń dawno przekroczyła średnią. Lecisz jak przecinak! Riley jęknęła. To było to, o czym zawsze marzyła - tysiące, miliony śmiejących się z niej ludzi. Słyszała dźwięk stukania na klawiaturze. Peter miał podzielną uwagę, pewnie rozmawiając z nią przez telefon, pisał z paroma kumplami przez sieć. - Osobiście nie bawiło mnie to - przyznała. - Jasne, ale w końcu przygwoździłaś tego karzełka. Wszystkie te latające rzeczy wyglądały jak wyjęte żywcem z Harry'ego Pottera! Peter uwielbiał takie sytuacje. Miał komplet książek i filmów. - Poczekaj chwilę - rzucił. Gdzieś w de usłyszała głos. Pewnie mama Petera pytała, z kim rozmawia. - Okej, jestem - powiedział. - To tylko strażnik upewniający się, czy nie zwiałem. Riley spojrzała na ojca i westchnęła. Lubiła rozmawiać z Peterem, ale jej tata nie będzie z nią przez cały wieczór. - Eee, Peter, mogę zadzwonić później? Jestem teraz z tatą, a on musi niedługo lecieć i... - Zrozumiałem. Zadzwoń, gdy będziesz miała chwilkę, dobra? - zapytał jej przyjaciel. - Nadal wymiatasz. - Rozłączył się. Jej tata zatrzymał auto na znaku stop. Jakiś staruszek człapał przez skrzyżowanie. Do sklepowego wózka przypiął zaniedbanego psa, który trzymał coś w pysku. - Widzisz? - spytał jej tata. - Mówisz o staruszku? - Widzisz białą obwódkę dookoła niego? Jedyne, co widziała, to starszy mężczyzna z psem. - To anioł - wyjaśnił. - Niemożliwe! Riley wpatrzyła się w mężczyznę. Wyglądał tak samo, jak inni bezdomni włóczący się po mieście. - Zawsze myślałam, że aniołowie mają skrzydła i noszą szaty lub coś w tym rodzaju. - I tak jest. Ci opiekuńczy mogą wyglądać zupełnie jak my, chyba, że chcą ujawnić swoją prawdziwą postać. Mężczyzna- anioł dotarł do chodnika, pogłaskał psa i ruszył dalej. - W dzisiejszych czasach jest ich w Adancie znacznie więcej - zauważył jej tata. Coś w tonie jego głosu przykuło uwagę Riley. - Mają oko na demony. To chyba dobrze? spytała. Wzruszył ramionami. - Nie jestem pewien. - Czy potrafią robić typowo anielskie rzeczy, cuda i tym podobne? - Podobno tak. - Zamilkł na chwilę, koncentrując się na prowadzeniu pojazdu. Nagle ni z tego, ni z owego zapytał: - Czy ty i Peter kiedykolwiek pójdziecie na randkę? W odpowiedzi zamrugała z zaskoczeniem. Skąd mu to przyszło do głowy? - Eee... nie. - Dlaczego? To miły dzieciak. - On... Peter. To znaczy... - Zmagała się ze sobą, chcąc znaleźć najlepsze wytłumaczenie dla oczywistej odpowiedzi. - To tylko przyjaciel. Jej tata uśmiechnął się znacząco. - Przyjąłem. Znałem w liceum dziewczynę podobną do ciebie. Nigdy bym nie pomyślał, że coś do niej poczuję. Tata rzadko wspominał o swojej przeszłości. Riley nie widziała przeszkód w kontynuowaniu

tematu. - Kim ona była? - Twoją mamą. - Zmarszczył brwi, gdy jęknęła. - Dzwoni do mnie, bo jest samotny - wyjaśniła. - Albo dlatego, że bardzo cię lubi. - Jasne, jasne. Próbuj dalej. Na oku ma Simi. - Tę baristkę z kawiarni? - zgadywał jej tata. - Tą z punkowymi, neonowymi włosami? Riley kiwnęła głową. - Trzeba było ją widzieć w zeszłym miesiącu. Miała zrobione czarno- białe pasemka, a końcówki przefarbowała na różowo. Aż zaparło mi dech w piersiach. - Nawet o tym nie myśl - odparł, unosząc ostrzegawczo brew. - A nawet gdyby... - miała wystarczająco dużo problemów związanych z byciem uczennicą, żeby stylizować się na nieudany kostium na Halloween. - Jak tam w szkole? Wciąż każą wam, uczniom przedostatniego roku, siedzieć tuż przy produktach mlecznych? Riley zmarszczyła nos. - W porządku. Sklep śmierdzi jak spleśniały ser, a z sufitu zwisają jakieś stare banery. Tam jest ohydnie. Po podłodze biegają myszy, a wszędzie leżą martwe karaluchy - strzepnęła palcami z obrzydzeniem. Jeszcze przed tym, jak jej ojciec stracił pracę i zaczął łapać demony, ona i Peter chodzili do normalnej szkoły. Teraz, z powodu cięć budżetowych, chodzili trzy razy w tygodniu do szkoły wieczorowej, mieszczącej się w budynku po opuszczonym sklepie spożywczym. Nauczyciele w większości pracowali w innych miejscach, na przykład zbierając złom albo sprzedając hot dogi w sklepach całodobowych. - Niektórzy z zaprzyjaźnionych nauczycieli mówią, że są już plany, aby przeorganizować lekcje - ostrzegł ją tata. - Możesz zmienić szkołę. To nie była dobra wiadomość. - Dopóki Peter będzie ze mną, nie dbam o to, gdzie nas przerzucą. - Teraz masz przynajmniej sklep pod nosem. Mogłaś trafić na starą, meksykańską spelunkę i wracałabyś do domu przesiąknięta stęchłymi burritos. - Fuuuuj... - odparła. - Zawsze wiedziałem, że będę zarabiał na życie jako nauczyciel - przyznał jej tata. - Sądziłem nawet, że miasto zrobiło dobry interes sprzedając szkoły Bartwellowi. Myślano, że w ten sposób uzyska więcej pieniędzy na edukację. - Pokręcił głową. - Tak bardzo się myliłem. Riley doskonale znała tę historię. Firma Bartwell Industries wynajmowała budynki szkolne miastu i nieustannie podnosiła czynsz. W samym środku kryzysu, nie będąc w stanie sprostać oczekiwaniom finansowym, Adanta swoje szkolne klasy pozostawiła puste, mając nadzieję, że ich właściciele obniżą czynsz. Bartwell wkrótce potem zbankrutował. Zostawił po sobie zrujnowane budynki, lekcje odbywające się w dawno niedziałających sklepach i mnóstwo bezrobotnych nauczycieli. - Przynajmniej potrafię łowić - powiedział z żalem. - Obydwoje umiemy. Pokiwał głową, ale widziała, że nie chciał tego przyznać. Jej ojciec zwykle się spieszył, gdy czekał na łowy, ale tym razem szli wolno, pokonując dystans dzielący parking od budynku mieszkalnego. - Nie oczekuję od ciebie, że zostaniesz łowcą, bo ja nim jestem - powiedział melancholijnym tonem. Riley myślała o jego słowach, gdy lawirowali między zardzewiałymi rowerami i skuterami. - Chcę to zrobić, tato. - Chwyciła i mocno ścisnęła jego dłoń. - Nie chcę pracować za ladą. To nie dla mnie. Jego twarz przybrała zrezygnowany wyraz. - Miałem nadzieję, że może zmienisz zdanie, ale po dzisiejszym dniu jestem przekonany, że tak się nie stanie. Stawiłaś czoło Harperowi, a to wymaga odwagi. - Dlaczego jest takim fiutem? - zapytała. - Zachowuje się, jakby wszystkich nienawidził. - Stracił wielu ludzi. Każdy ma jakąś granicę wytrzymałości, Riley. On swoją przekroczył dawno temu.

- Ty jeszcze nie. Uśmiechnął się i odwzajemnił uścisk dłoni. - Dzięki tobie. Objął ją w talii i weszli razem po schodach. Któregoś dnia będzie w domu codziennie. Wtedy znów wszystko wróci do normy.  

ROZDZIAŁ 5 Gdy jej tata wyszedł z domu, Riley bardzo długo siedziała pod prysznicem. Ulżyło jej, gdyż większość zieleni zeszła ze skóry. Dzięki pomysłowym zabiegom kosmetycznym mogła do kolejnej nocy z powrotem przemienić się w człowieka. Miała nadzieję, że nikt z jej kolegów z klasy nie widział filmu. Oczywiście poza Peterem. Jasne. Marzymy dalej. Każdego wieczoru sprzątała mieszkanie. To późne popołudnie nie różniło się zbytnio od zwykłego, może poza tym, że czuła się jak po walce z zapaśnikiem sumo. Sprzątanie nie zajmowało jej wiele czasu, gdyż cały apartament był zbliżony wielkością do domku Barbie dwa pokoje hotelowe pomalowane na jasny beż. Dodatkowa łazienka została podzielona na pół i dodatkowo przerobiona na ubikację. W sumie mieszkanie miało trzy pomieszczenia maleńki salon połączony z aneksem kuchennym, łazienkę i wąską sypialnię. Rozpadająca się meblościanka zapewniała minimum ciepła, w nią właśnie wbudowano klimatyzację. Nie używali jej często, bo działała zbyt głośno. Gdy będę już profesjonalną łowczynią - marzyła Riley - przeprowadzimy się do lepszego mieszkania. Wiedziała, jak będzie wyglądać - znalazła kiedyś zdjęcie w gazecie - podłogi w drewnie, ogromne okna, lśniące przyrządy kuchenne z nierdzewnej stali. Wisiało na przedpotopowej lodówce. Jej tata stroił sobie z tego powodu żarty, ale nigdy go nie zdjął. On też miał marzenia. Riley klapnęła na kanapę i wybrała numer swojego przyjaciela. Peter odebrał już po pierwszym sygnale. - Hej Riley - powiedział. W de słyszała szelest papieru. - Nasze prace semestralne mają być gotowe na jutro. - Ta, popracuję dziś nad moją. - Moja już jest gotowa - pochwalił się. Usłyszała siorbnięcie, jakby coś pił przez długą słomkę. - Zniszczyłem założenie Południa, mówiące o tym, że niewolnictwo było niezbędne dla ich przetrwania. Peter nie był głupkiem, ale tak się zachowywał. Już taki był, gdy poznali się w czwartej klasie. Z okrągłą twarzą, okularami i mysio- brązowymi włosami wyglądał jak księgowy lub programista. - Brzmi ambitnie - odparła. - Myślisz, że panu Houstonowi się spodoba? - Jest solidna. Zaakceptuje ją. Nie ma mowy. Miał południowy akcent tak głęboki, jak smog nad Adantą i nieustannie opowiadał o „Północnej Napaści". Pracy Petera na pewno nie przyjmie z otwartymi ramionami i na pewno nie oceni jej na piątkę. - A o czym jest twoja? - zapytał i ponownie siorbnął. Zachciało jej się pić, więc zanim odpowiedziała pociągnęła ostatni łyk gorącej czekolady. - Generał Sherman jako terrorysta. Po drugiej stronie jej przyjaciel ostro wciągnął powietrze. - Wow! Nigdy nie pomyślałbym o takim połączeniu. - Pomyślałam, że zaryzykuję. Mogę jutro skorzystać z twojej drukarki? - zapytała. - Jasne, rano będę musztrowany i wyczerpany, więc może tak po czwartej. Może upiory już sobie pójdą. Upiorami byli bliźniacy, młodsi bracia Petera. Nazywał ich tak, odkąd nauczyli się chodzić. Miało to chyba związek z tym, że wszędzie za nim chodzili, nawet do łazienki. - Dentysta od rana. Przyjęłam - odpowiedziała, szczerząc zęby. - Albo jeszcze lepiej, prześlij mi plik, a ja go na jutro przygotuję. - Super! Dobra, do zobaczenia jutro, Peter. - Na razie, Riley. Usiadła przy stoliku do kart, który służył jej za prowizoryczne biurko, i otworzyła plik o nazwie „Generał Sherman - Bohater Wojenny czy Domowy Terrorysta"? Pisanie przyszło jej trudniej, niż sądziła - ugryzienie na prawej dłoni na pewno jej nie pomagało. Nagle klawisz N wyskoczył z klawiatury i wylądował

na poplamionym dywanie. - No nie! - zirytowała się. - Dlaczego wszystko musi ze mną walczyć? Zanurkowała pod stolik, chwyciła klawisz i ostrożnie umieściła go z powrotem na swoim miejscu, robiąc szlak liter N na monitorze. Przynajmniej złota gwiazdka, którą przyczepiła do klawisza, pozwalała szybciej ją odnaleźć, kiedy sprawy wymykały się spod kontroli. W takich chwilach tęskniła za komputerem, który przepadł w pożarze ich poprzedniego mieszkania - system Mac, głośniki i inne bajery. Wszystko, co teraz miała, było resztkami po starszych modelach, gdyż firma ubezpieczeniowa zapłaciła tylko tyle, że wystarczało na używane meble, hipotekę, ale już na pewno nie na nowy komputer. Jej tata znalazł obecny sprzęt w sklepie z używanymi urządzeniami, a klawiaturę wygrzebali ze śmieci za sklepem w stacji metra. Zajęło im wiele czasu doprowadzenie go do stanu używalności, ale cały czas śmierdział jak mieszanka alkoholu i cebuli. Za drzwiami usłyszała drapanie. Zignorowała je, czytając biografię Shermana. Rozgrzewał się na Seminolach, a później przemieścił się do gorętszych miejsc na Południu, włączając w to Adantę w 1864 roku. - Piroman. Nie inaczej. Na ekranie wyskoczył mail od Petera. Zobacz na to - taki miał tytuł. Było to hiperłącze do filmu o niej. Miał już ponad sto tysięcy wyświetleń. - Rozprzestrzeniam się jak wirus jęknęła. W żadnym wypadku tego nie obejrzy. Zamknęła okno i wróciła do Shermana. Znów drapanie. To musiał być Max, zwierzę podobne do szopa, należące do pani Litinsky. Był gigantycznym kotem o biało brązowoszarej mozaice na czarnej sierści. Jego delikatny, koci nos podpowiadał mu, czy w pomieszczeniu znajdował się demon. Otworzywszy drzwi, ujrzała skrobiącego próg kota. Riley przyklękła, pogłaskała go, a on w odpowiedzi wydał z siebie gardłowe mruknięcie. Bywały noce, że wpuszczała go do domu, a on dotrzymywał jej towarzystwa. Ale nie dzisiaj. - Przepraszam. Rozniesiesz kuchnię, próbując dostać się do naszych zapasów - powiedziała. Nie żeby trzy Biblio- Demony zamieszkujące szafkę z zieloną fasolką były ogromnym zapasem. Jutro jej tata zaliczy kurs do jednego z lokalnych handlarzy, który uwolni go od demonów w zamian za gotówkę. Wtedy Max znów będzie mile widziany. Riley przytuliła go jeszcze parę razy, potem przegoniła i zatrzasnęła za nim drzwi. Opadła na skrzypiący fotel biurowy, ziewnęła i ostrożnie się przeciągnęła. Coś przeskoczyło jej w krzyżu i ból nieco się zmniejszył. Myśląc o tym, jak mocno uderzyła w biblioteczną podłogę przy upadku, dziwiła się, że nie miała żadnego porządnego siniaka. Gdy ponownie chciała zacząć pisać, zauważyła, że N znów brakowało. Spojrzała na podłogę. Nic tam nie było. - Teraz to już jest dziwne. Jeszcze raz spojrzała na podłogę i nie znalazła na niej nic poza zardzewiałym spinaczem do papieru i zaschniętym karaluchem. Riley oparła się o krzesło, starając się rozgryźć zagadkę. Pewną wskazówką była złota gwiazdka. To niemożliwe. Aby potwierdzić swoją teorię, sprawdziła wierzch wysłużonej komody w sypialni. Srebrnego kolczyka w kształcie muszelki, który znalazła poprzedniego lata w Centennial Park, również nie było. Riley uśmiechnęła się do siebie. Nie było innego wytłumaczenia - w jej mieszkaniu był demon. Może mogła odkupić swoje winy chwytając go. Poza tym jeden demon był warty siedemdziesiąt pięć dolców, a to przybliżyłoby ich o krok do nocy z pizzą i filmem. Wróciła do dużego pokoju, wyszukała na półce swój Podręcznik Łowcy i przekartkowała książkę, aż dotarła do rozdziału drugiego, który dotyczył różnych gatunków Diabelskiego Nasienia. Przeciągnęła zzieleniałym palcem po spisie demonów. Jej uwagę przykuł

następujący opis: Klepto- Demon (Sroka, Piekielny Kot Włamywacz): trzy cale wzrostu, jasnobrązowa skóra, spiczaste uszy. Często spotykany w stroju ninja, taszczący niewielki worek z łupem. Nie jest w stanie oprzeć się biżuterii, monetom i innym błyszczącym przedmiotom. Powinno być łatwo. Lub nie. Przynajmniej ten gatunek nie rzuca klątw ani nie siusia na ciebie. Ich działalność ograniczała się do kradzieży błyskotek. Riley osunęła się na zużytą, bordową kanapę i przeszukała wzrokiem cały malutki pokój. Demon mógł kryć się wszędzie, ale najpewniej szukał czegoś lśniącego. Nie zauważyła nic dziwnego przy prowizorycznym regale na książki, skonstruowanym ze znalezionych kantówek. Przy zdjęciach rodzinnych na najwyższej półce także pusto. Jedna z ramek miała w sobie błyszczące elementy, ale byłaby raczej zbyt duża dla tak mikrego demona. - Gdzie jesteś? - zawołała śpiewnym głosem. Żadnego ruchu. W końcu była łowczynią. Kartkując podręcznik natrafiła na rozdział mówiący o tym, jak należy łapać Srokę. Przebiegła tekst, aby odświeżyć pamięć. Naprawdę musiała go znaleźć. Trudno byłoby jej dokończyć pracę bez pełnej klawiatury, szczególnie, że jej tytuł kończył się na literę N. Z korytarza rozległ się ostry syk. Potem pomruk. Czyżby demon wyślizgnął się z mieszkania? Riley chwyciła kubeczek dla dzieci z szafki, ten sam, który jej ojciec specjalnie ozdobił pod spodem błyszczącą powłoczką. Gdy powoli uchylała drzwi, dostrzegła Maxa stojącego kawałek dalej w korytarzu z futrem nastroszonym na ogonie i grzbiecie. Każdy jego wąs sterczał ostrzegawczo. Powód takiego stanu rzeczy kucał przy kratce wywietrznika. Był to jeden z Piekielnych Kotów Włamywaczy. Posturą podobny do Biblio- Demona, był tego samego wzrostu, miał podobne do ludzkich dłonie i rozwidlony na końcu ogon. Oczy błyszczały mu czerwienią, ale na Riley nie robiło to wrażenia. Tak jak mówił podręcznik, odziany był w czarny strój ninja i nawet miał na nogach buty. Zaciekle próbował przecisnąć swoją torbę przez szczebelki kratki. Nawet Riley wiedziała, że w żaden sposób mu się nie uda. Demon nie zostawiłby swojej torby: „ślicznotki" były dla niego wszystkim. Max zrobił kolejny krok w stronę demona, mruczał coraz groźniej. Jeśli byłby to Biblio- Demon, pewnie przyłożyłby kotu prosto w nos albo nasikałby mu do oczu i uciekł. Sroki przeżywały dzięki ostrożności. Na swoje nieszczęście, ten nie miał dokąd czmychnąć. - Max? - Grzbiet kota zjeżył się na dźwięk jej głosu, ale nawet na chwilę nie przestał czuwać. Nie możesz go zjeść. Rozchorujesz się. Wypadną ci wszystkie włosy, potem dopadną cię konwulsje. Martwy kot, rozumiesz? Kot mruknął w odpowiedzi. Po chwili, jakby chcąc wtrącić się do rozmowy, demon zasyczał groźnie. - No już, Max. Pozwól mu żyć - namawiała go. W zwolnionym tempie, jakby chciał nadać temu ogromną wagę, zrobił jeszcze jeden krok ku Sroce. Gdzieś pod nimi trzasnęły drzwi, Max podskoczył przestraszony i stracił kontakt wzrokowy z demonem. Dało to Riley chwilę na działanie. Szybkim ruchem stopy odepchnęła małego pogromcę od demona. Wymachując rękami w powietrzu, krzyczała do niego jakieś bzdurne wyrażenia. Kot zniknął. Gdy się odwróciła, demon wciąż próbował wepchnąć łup do otworu wentylacyjnego. Przyklękła, otworzyła kubek i upuściła na podłogę kilka błyszczących drobinek. Sroki były uzależnione od ostentacyjnej biżuterii. Musiała tylko zarzucić przynętę. Demon zaprzestał swoich szaleńczych prób ucieczki. Wpatrywał się w błyskotki, zaczął dyszeć i ściskać drgające dłonie. Nie bacząc na niebezpieczeństwo i szybciej niż się spodziewała podleciał do skarbu. Chwyciła demona tuż przed tym, jak chciał zebrać z podłogi ostatnią drobinkę i wrzuciła go do kubka. Zamiast potoku bluźnierstw i próśb o uwolnienie usłyszała długie, udręczone westchnienie. Następnie usiadł i zaczął układać błyskotki kolorami.

Zobaczyła już wszystko. Zakręciła wieczko, chwyciła swoją torbę i pobiegła do mieszkania zanim Max miał odwagę wrócić. Zanim wróciła do dalszego pisania, przetrząsnęła łupy demona w poszukiwaniu klawisza N. Demon zastukał w ściankę pojemnika i pokazał na swój worek z zatroskaną miną. Zrozumiała. Jakby ktoś ulotnił się z jej ulubionym błyszczykiem. - Dobra, Szpanerze, wchodzę. - Odkręciła wieczko, wrzuciła do środka malutki woreczek i natychmiast zakręciła je z powrotem. Demon wyciągnął z worka lśniącą centówkę, czyjąś szpilkę do krawata i uśmiechnął się do niej. Zwinął się wokół nowego skarbu i zasnął. Zadowolona z obrotu sprawy, wysłała tacie wiadomość. Złapałam w naszym mieszkaniu Srokęl Punkt dla mnie. Riley czekała, ale tata nie odpowiadał. Pewnie był zajęty łapaniem Trójki. Gdy kilka godzin później wyłączała komputer, telefon wciąż milczał. - Rządzisz, tato! Nocy filmowa, nadchodzę.  

ROZDZIAŁ 6 Pogwizdując melodię „God Rest Ye Merry Gentiemen" głośniej niż było to konieczne, Beck czekał na środku ulicy Alabama i patrzył, jak zapada noc. Stalowa rura zatknięta w jego spodniach nie była udogodnieniem, ale postanowił ją zostawić. Jeśli mieliby szczęście, długo tam nie pobędzie. Po jego prawej stronie Paul, uzbrojony i czyhający na ofiarę, schował się za śmietnikiem. Beck musiał przyznać, że Pięć Punktów było jednym z jego ulubionych stanowisk łowieckich. Łowcy nazywali je „Centrum Demonów", idealnym miejscem dla Trójek. Te uwielbiały labirynty między zrujnowanymi budynkami, pozornie bezdenne dziury, pokruszony beton i śmieci wylewające się z kontenerów. Kilka nietkniętych budynków w każdym oknie i drzwiach miało metalowe kraty, żeby trzymać piekielne zło z daleka. To była jedyna część miasta, w której pozostało jeszcze tyle metalu. Zbyt niebezpiecznym było zbierać go tutaj, choć kilku śmiałków próbowało. Wszyscy później żałowali. Na każdym kawałku betonu widać było długie ślady pazurów, w ten sposób Trójki znaczyły swoje terytorium. Poza tym zostawiały za sobą stosy odchodów tak toksycznych, że topiły asfalt. Zimno panujące na dworze chociaż odrobinę zmniejszało cuchnący odór. Beck nęcił swoje ofiary na kilka sposobów. Trójki nie znosiły świątecznych kolęd i króliczych wnętrzności, szczególnie, jeśli zaczynały już gnić. Ich umysły działały jednostronnie - jeśli coś się ruszało, należało to zjeść. Jeśli coś się nie ruszało, jadły to dla bezpieczeństwa. Szukając pożywienia, co czyniły przede wszystkim po zmierzchu, rozpruwały wszystko, co napotykały na swojej drodze. Zrobiły się już tak dzikie, że większość łowców zabierała ze sobą kumpla jako ochroniarza. Beck zauważył ruch przy jednej z niezliczonych dziur, które znaczyły ulicę. Obok nich skradał się jakiś szczur, pewnie jedyny w promieniu mili kwadratowej. Był to pewien plus plagi Trójek: populacja szczurów i gołębi drastycznie się zmniejszyła. Mimo że był coraz bardziej zniecierpliwiony, Beck zmuszał się do pozostania w miejscu. Zdjął swoją czapkę z logo Adanta Braves i wygładził włosy. Według niego robiły się już kudłate, ale nie miał czasu, żeby pójść do fryzjera. Dwie ostatnie dziewczyny lubiły takie owłosienie. Nie żeby były z nim szczególnie długo, ale jedna i druga wpatrywały się w jego czuprynę. Czekając w bezruchu, Beck mógłby przysiąc, że czuł, jak ziemia dookoła niego się uspokaja. Zbudowana na tym, co kiedyś było poziomem ulicy dziewiętnastowiecznej Adanty, ta właśnie część miasta podupadła najbardziej w ostatnim dziesięcioleciu. Dziury pojawiły się w miejscach starych piwnic. Później robiły się coraz większe. I większe. Ostatnie zawalenie miało miejsce blisko Pięciu Punktów przy Stacji MARTA. Miasto było bankrutem, więc jamy stale zwiększały swoje średnice. Jedynie demony postrzegały ten proces jak błogosławieństwo. Beck zerknął w bok na naznaczony bliznami wojennymi śmietnik, stojący kilka metrów dalej. Nawet w przymglonym świetle pojedynczej latarni widział pogodny wyraz twarzy Paula, który Blackthorne zawsze przyjmował będąc na łowach. Beck nigdy nie rozgryzł, jak on to robił. Prawdopodobnie dlatego jego towarzysz przeżył starcie z Arcydemonem. Ja za cholerę bym nie przeżył. W jednej z dziur rozległ się hałas, a po chwili wyłonił się z niej demon Klasy Trzeciej. - Demon na pierwszej - wymamrotał Beck. Paul w milczeniu kiwnął głową. Besda powinna była być całkowicie czarna, ale ta miała białe plany, niczym śmiercionośna krowa holsztyńsko- fryzyjska. Wyglądała, jak po nieudanym użyciu wybielacza. Ten okaz zapewne dużo przeszedł, ale wciąż był silny. Śliniący się potwór przykucnął obok przynęty z królika i pożarł ją za jednym zamachem. Podniósł wzrok, a jego laserowo czerwone oczy przeczesały teren w poszukiwaniu prawdziwej

przynęty - Becka. - Łowcccccaaaaa - zasyczał. - Demooooon - odpowiedział Beck. Zaczekał na jego atak. Zawsze atakowały pierwsze, wyjąc i wymachując swoimi ostrymi pazurami. Zamiast tego łapa demona zacisnęła się na butelce po piwie. To było coś nowego. Zazwyczaj zaciekle walczyły i cięły pazurami, dopóki nie położyły przeciwnika na ziemi. - Dajesz! - prowokował go Beck. Zrobił unik, gdy butelka poleciała wprost na niego. - Ha! Tak rzucając nie trafiłbyś w swoją tłustą matkę! - Gryźć twoje kośśśści! - wrzasnął demon, machając owłosionymi rękami nad głową jak obłąkany orangutan. Beck zrobił to samo i uśmiechnął się szyderczo. - Tak, tak. Jeśli Piekło tylko to potrafi, nie dziwne, że twojego szefa wykopano z Nieba. - Jego imię nie! - warknął demon, kuląc się w sobie. Ci, którzy byli na smyczy Lucyfera, byli na tym punkcie drażliwi. Nie lubili, jak się im o tym przypominało. Beck wpadł na pomysł. - Zobaczmy, jak mu na imię? - Poklepał się w zamyśleniu po czole. - O, już mam! Wyszczerzył zęby i zaczął skandować: - Powiedzcie L. L! Powiedzcie U. U! Powiedzcie C... Rozwścieczony demon posłał w jego kierunku salwę pustych butelek po piwie. Tylko jedna z nich prawie go uderzyła. Beck ziewnął przesadnie, co jeszcze bardziej zirytowało bestię. Prawie czuł unoszącą się zza śmietnika dezaprobatę Paula. Mistrz nigdy nie był zadowolony, gdy jego były uczeń szpanował. Cholera, ale to niezła zabawa. Charakterystyczny zgrzyt pazurów na złamanej płytce chodnikowej przywrócił Becka do rzeczywistości. Skupił wzrok na biegnącym ku niemu stworzeniu. Sześć metrów. Cztery. Trzy. Krople potu zaczęły pojawiać się na jego czole. Beck pamiętał, jak to jest, gdy demon wbije ci pazury pod skórę. Pamiętał jego zjełczały oddech na swojej twarzy. Szczęk siekaczy, gdy zbliżały się do jego szyi. - Teraz! - krzyknął, wymachując stalową rurą. Przezroczysta kula zatoczyła łuk w powietrzu i uderzyła bestię prosto w środek głowy. Szkło się rozprysło, a Woda Święcona zmoczyła kosmatą twarz demona, który zaczął biegać wokoło, jakby się palił i opędzał od niewidzialnych wrogów. Potem upadł na ziemię. Paul wyszedł zza kontenera, patrząc na bestię z bezpiecznej odległości i trzymając w dłoni kolejną sferę. - Cholera, dobry jesteś - powiedział Beck, podchodząc bliżej. - Ja nigdy ich nie trafiam, gdy biegają tak, jak ten przed chwilą. - Lata praktyki. Bądź ostrożny - przestrzegł go były mentor. - Nie ma sprawy. Byłem na lekcjach, na których tego uczyli. Beck ostrożnie szturchnął demona rurą w bok. Nie oddychał. A to oznaczało, że za chwilę znów zaatakuje. - Głowy do góry! - wrzasnął. Demon w ciągu sekundy wstał i zaczął biegać szybciej niż poprzednio. Jedna z jego łap zacisnęła się na rurze. Beck wiedział, że lepiej będzie odpuścić. Popełnił kiedyś podobny błąd i został pchnięty na drugi zestaw pazurów. Oddał demonowi rurę, ale tamten już rzucał się w jego stronę, patrząc na niego apokaliptycznymi oczami. Kopnął Becka swoim okutym stalą butem i złapał za ramię. Gdy kręcił nim dookoła jego własnej osi, jeden z demonicznych pazurów rozerwał brzeg jego spodni, wytrącając go z równowagi. Jeśli demon przewróci go na ziemię, będzie martwy. Kolejna sfera uderzyła z całą mocą w plecy Trójki tak, że bestia wrzasnęła i złapała się za przemoczone futro na twarzy. Zanim którykolwiek łowca zdążył zareagować, demon popędził ku najbliższej dziurze, zanurkował w ciemności i zniknął. - Jasna cholera! - splunął Beck. Paul dołączył do niego, zarzucając na ramię pasek marynarskiej torby. Jego twarz emanowała dezaprobatą. - No już, powiedz to.

- Po co? Jako uczeń nigdy mnie nie słuchałeś, więc teraz też nie będziesz. Beck postanowił go przeczekać. Zawsze coś dodawał. Paul potrząsnął głową. - Nie potrafisz po prostu tego zrobić, prawda? Zawsze się popisujesz. W końcu się doigrasz, Den. Beck był już przyzwyczajony do tych wykładów. Słyszał je już zbyt często. - To tylko... nieważne. - Balansując na krawędzi, czuł, że żyje, że dzieje się coś interesującego. Wiedział, że tłumaczenie się nic nie da. - Woda Święcona ledwo go połechtała. Powinien był pozostać pod jej działaniem przynajmniej przez parę minut. - To zdarza się coraz częściej. Beck uniósł brew. - Masz jakiś pomysł dlaczego? Jego towarzysz potrząsnął głową. - Nie, ale pracuję nad tym. - Paul rozejrzał się po alejce. - Musimy przemyśleć naszą strategię, przynajmniej w odniesieniu do tego demona. Beck podniósł z ziemi swoją rurę. Było na niej kilka nowych śladów pazurów. - O tak, zyskuje na wartości. Odwrócili się i zaczęli iść do auta, byli spięci. Beckowi przypomniała się sytuacja, gdy był w wojsku, na patrolu. Czekał na pierwszą salwę kul lub przeszywającą eksplozję przy drodze. Tutaj czekał na zęby i pazury, ale rezultat był identyczny. Jeśli łowca nie uważał, zostawał ranny lub ginął. - Ta Piątka dziś w bibliotece - Paul wypalił ni stąd ni zowąd. Becka zastanawiało, kiedy poruszy ten temat. - Dlaczego śledził moją córkę? - Nie mam pojęcia. W każdym razie mógłbyś przytrzymać ją trochę z dala od łowiectwa. Pewnie nie dam rady, ale mogę ją przypisać jednemu z nas. To powinno zapewnić jej bezpieczeństwo, przynajmniej dopóki nie unormujemy sytuacji z Trójką. - Lepiej nie wysyłaj jej ze mną. Rzuci mnie na pożarcie pierwszej napotkanej bestii powiedział Beck, starając się rozładować napięcie. - Ona już się w tobie nie kocha, Den, jeśli to ci chodzi po głowie. - O tym akurat wiem. Teraz za to mnie nienawidzi. Nie wiem, co gorsze. - Jego towarzysz burknął potwierdzająco. - Myślisz, że Piątka przemieniła się, aby wyglądać tak, jak jeden ze studentów? - Tylko zgaduję. Niezbyt często zmieniają postać, ale to możliwe. Dopóki nie dotknąłby podłoża, mogło mu się udać. Zerwał się wiatr, wznosząc w powietrze kłęby cementowego pyłu. Włosy na szyi Becka stanęły. Rzucił towarzyszowi pytające spojrzenie. - To tylko wiatr - rzucił Paul. - Piątka raczej nie będzie próbowała z nami zadzierać. - Powiedz to tamtej - odparł Beck, wskazując na alejkę przed nimi. Geo-Demon Klasy Piątej zmaterializował się trzydzieści stóp od nich, unosząc się nieznacznie nad drogą. Beck oszacował, że miał co najmniej dwa metry wzrostu. Jego czarna niczym węgiel twarz pokryta była zakrzywionymi kłami, bliźniacze rogi wystawały mu ze skroni i wznosiły się ku górze jak u byka. Miał klatkę piersiową, jak olimpijski ciężarowiec, który przedawkował sterydy. Błyszczące czerwienią oczy spoglądały na nich w przyćmionym świetle. To był jeden z tych roślejszych chłopców. Jeśli nie będą bardzo ostrożni, przerobi ich na sushi. - Ale cholernie obrzydliwy demon - wymamrotał Beck. Paul wyciągnął sferę Wody Święconej. - Hej, dupku - krzyknął Beck. - Zdemolowałeś dziś parę książek? W odpowiedzi dobiegł ich ostry jak nóż śmiech. - Córka Blackthorne'a prawie moja. Legendarna postawa Paula legła w gruzach. Jego głos stał się niski i nerwowy. - Stań za wozem, Den. Poradzę sobie. - Pocałuj mnie w tyłek, Blackthorne - identyczne zdanie wypowiedział, gdy po raz pierwszy spotkali się na lekcji historii.

Zmarszczywszy brwi, Paul zawołał: - Demonie, to jest jedyne ostrzeżenie. Ostrzeżenie? Łowcy nigdy nie ostrzegali demonów. Co on wyprawia? W odpowiedzi Geo-Demon nieznacznie ruszył rękoma, jakby strzepywał kłaczki z ubrania. Na niebie zaczęły pojawiać się niebiesko- czarne chmury, wstęp do meteorologicznego ataku. Demon znów się zaśmiał, a oczy zalśniły mu jeszcze bardziej. - Więc jaki masz plan? - zapytał Beck, ledwo wydobywając słowa z wyschniętego gardła. - Chcę go powoli wkurzyć. Za plecami usłyszeli warknięcie. Beck spojrzał przez ramię. Trójka wróciła, śliniąc się i pstrykając pazurem o pazur. - Jakoś ci to nie wychodzi. Paul potrząsnął głową. - Wszystko idzie nie tak. - Wygląda na to, że im zależy - powiedział Beck powoli obracając się, dopóki nie stanął plecami do Paula i nie odnalazł wzrokiem włochatego wszystkożercy, który unosił tylną część ciała. - Masz inny plan? - spytał, ważąc w dłoni metalową rurę. - Nie - odparł Paul. Cisnął w demona sferą, ale po chwili uderzenie wróciło pod postacią porywistego wiatru, letniej nawałnicy, przez którą kula zniknęła w powietrzu. Deszcz kąsał ich, grad obijał ich ciała, a w międzyczasie potężny piorun przeciął niebo. Beck wrzasnął i upuścił rurę, bluźniąc na trzaskające błyskawice. Krok po kroku zmuszeni byli posuwać się w stronę śliniącego się demona. Ten stał w bezruchu czekając, aż jedzenie samo do niego przyjdzie. Paul pogrzebał w swojej torbie i rzucił Beckowi niebieską sferę. Następnie wziął jedną dla siebie. - Ty idź w lewo - zarządził. - Odliczamy. Beck wziął głęboki oddech, jego wnętrzności skręcały się ze strachu. - Trzy... dwa... jeden! Miotnął swoją kulę w lewo, podczas gdy Paul rzucił swoją w przeciwnym kierunku. Szkło popękało na jeszcze mniejsze kawałki, a zawartość sfer wybuchła w ogniu lśniącego, niebieskiego światła. Magia przewodząca zaczęła przenikać przez wszystkie metalowe przedmioty, topiąc je. Przebiegła przez część zardzewiałego ogrodzenia, przeskoczyła na zrujnowany kontener, a później na pogruchotany rower. Jeśli dwie porcje magii spotkałyby się i utworzyły zamkniętą przestrzeń, Geo-Demon zostałby przykuty do ziemi. Gdyby tak się stało, bestia straciłaby zdolność kontrolowania sił natury. Widząc ich poczynania, Piątka zawahała się i wzniosła wyżej w powietrze. Zamachała rękami i wytworzyła dwie trąby powietrzne. Roztrzaskane śmieci zostały przyciągnięte przez wir niczym żelazne plomby przez potężny magnes. Gwoździe, okruchy szkła, kawałki drewna i resztki cegły miotały się w gigantycznym leju. Beck chwycił złamaną kantówkę zgrzytając zębami, gdy odłamki wbijały się w jego dłoń. - Oczy! - wrzasnął Paul, roztrzaskując o ziemię sferę osłonową. Nawet przez zamknięte oczy Beck dostrzegł ostre, białe światło, które zajaśniało gdzieś nad nimi. Gdy poczuł, że jasność słabnie, odważył się je otworzyć. Biała woalka spowijała niebo nad nim i jego przyjacielem, tworząc ochronę przed burzą. Nie będzie trwała zbyt długo. Podwójna trąba powietrzna walnęła z całą mocą w magiczną ścianę, latające szczątki atakowały ją z każdej strony. Wewnątrz wydawało im się, że to niezwykła burza gradowa. Gdy ta jeszcze się wzmocniła, cząstki magii niczym długie, niebieskie macki wyciągnęły się w kierunku Geo-Demona. Walczył z mocą ciskając wiatrem, śniegiem i błyskawicami jak mściwy bóg. Biała, ochronna tarcza wyparowała. Sekundę później Paul krzyknął i uderzył w Becka, powodując tym samym upadek młodszego łowcy. Przewróciwszy się na bok, Beck podniósł głowę, przyklęknął i przygotował się do dalszej walki. Adrenalina przepływała przez niego wraz z każdym uderzeniem serca. Dzięki niej widział dokładniej, oddychał głębiej. Dzięki niej wciąż żył.

Rozległ się ostatni jęk, gdy pogodowy demon wsiąkł w ziemię tuż za ich plecami. Sfery przewodzące uratowały im tyłki. Gdy wiatr ucichł, usłyszeli stukot spadających na ziemię miejskich odpadków. - Słodki Jezu - mruknął Beck, oddychając szybko. Kołysząc się na boki, położył na gruzie kantówkę, po czym spoconą dłonią chwycił rurę. Bacznie obserwując Trójkę, cofał się krok po kroku, dopóki nie znalazł się z powrotem u boku swojego przyjaciela. Jego towarzysz klęczał, zgięty jak do modlitwy. - Paul? - cisza. - Wszystko w porządku? Jego mistrz powoli uniósł głowę, twarz miał szaro- niebieską. W blednącym świetle magii przewodzącej Beck zauważył kwadratową plamę krwi na jego lewej piersi. Paul wziął umęczony, świszczący oddech, przy którym całe jego ciało zadrżało. - Kłamstwa... - Strach wypełnił jego oczy. - Riley... Boże, Riley... Gdy mistrz upadł na ręce ucznia, drugi demon zaatakował.  

ROZDZIAŁ 7 Beck zaczął powoli iść w górę. Prawa nowa. Lewa noga. Prawa. Lewa. Skoncentrował całą uwagę na liczących szesnaście stopni schodach prowadzących na drugie piętro, do mieszkania, w którym spała Riley Blackthorne. Każdy stopień był jednym rokiem jego życia, zanim zostało na zawsze zmienione przez jej ojca. Beck nie pamiętał zbyt wiele ze swoich dwóch pierwszych lat życia, może na szczęście. Od ukończenia trzeciego roku życia pamiętał już niestety zbyt wiele. Samotne noce w zimnym pokoju, mama poza domem. Gdy wracała, była zbyt pijana, żeby wiedzieć, kim był. Brak jedzenia, nawet brak zwykłego przytulenia. Noc po nocy kulił się na podłodze, na prowizorycznym łóżku pełnym brudnych ciuchów i myślał, że zrobił coś, co spowodowało nienawiść jego mamy Pamiętał, że w jego piąte urodziny leżała nieprzytomna na zniszczonej, kraciastej kanapie w pokoju gościnnym, a w drzwiach stał zapinający spodnie mężczyzna. Gdy Beck powiedział mu, że miał urodziny, gość zaśmiał się, zmierzwił włosy i dał mu banknot jednodolarowy. Próbując tamtej nocy usnąć, Beck płakał i zastanawiał się, dlaczego, jak inne dzieci, nie miał prawdziwych rodziców. Mając lat dziesięć zrozumiał, że jego ojciec był widmem, kimś kto zapłacił w barze rachunek Sadie, akurat tej nocy, której został poczęty. Prawdopodobnie na tej przeklętej, kraciastej kanapie. Wiedział także, kim była jego matka - dziwką alkoholiczką. Chociaż nie, mylił się. Dziwki sprzedawały się, żeby związać koniec z końcem. Jego matka po prostu upijała się i nie dbała o to, kto ją pieprzył. Gdy skończył lat jedenaście, Beck zorientował się, że chciała, aby jej syn uciekł z domu. On tego nie chciał. To za bardzo ułatwiłoby jej życie. Stojąc na trzynastym stopniu przypomniał sobie bijatyki. Jeden z kolesi, który wprowadził się do ich domu, nauczył go, że pięści są potężną bronią. Beck wysłuchał dokładnie tej lekcji, a praktyki odbył na innych dzieciakach. Na każdym, który go wyzwał do walki. Kolejne dwie rocznice swoich urodzin spędził w więzieniu dla nieletnich. W wieku szesnastu lat poznał Paula Blackthorne'a. Nauczyciel historii nie traktował go jak inni w szkole. Nie mówił mu, że jest nieudacznikiem skazanym na więzienie lub przedwczesną śmierć. Zamiast tego Blackthorne wiele mówił o przyszłości. Na swój sposób Paul zasiał w Becku pragnienie zemsty - ostatecznej zemsty - i w rozrachunku okazał się lepszym człowiekiem, niż jego przesiąknięta alkoholem matka. Gdy Beck doszedł do siedemnastego stopnia okazało się, że dotarł do półpiętra, do tego samego miejsca, w którym znajdowało się jego życie. Wcześnie opuścił szkołę średnią i ledwo udało mu się uzyskać dyplom. Przez trzy lata spędzone w wojsku walczył z wrogiem, którego nigdy nie zdołał zrozumieć. Oglądał umierających przyjaciół, którzy w chwili śmierci wzywali imię Boga i własnych matek. Beck nie wierzył w nic. Mając na karku dwudziestkę, wrócił do Adanty. Do Paula, jedynej osoby na świecie, która nie miała Denvera Becka głęboko w poważaniu. Okazało się jednak, że jego nauczyciel się mylił. Bystry dzieciak z ciętym językiem, bez żadnej przyszłości, nie był ani trochę bardziej wartościowy niż jego matka ani drań, który zrobił jej dziecko. Zatrzymał się przed drzwiami mieszkania czując, jak krew dopływa mu do twarzy, czując pulsujący, piekący ból na prawej dłoni i ranę po szkle w lewym kolanie. Podniósł dłoń i pozwolił jej kwitować w powietrzu. Nie chciał wykonać ostatniego kroku. W końcu jednak zapukał do drzwi. Minęła chyba cała dekada, zanim śpiący głos Riley zapytał kto to. Nie odpowiedział. - Tato? - zawołała. - Czy to ty? - Gdy nadal nie odpowiadał, zaczęła szaleńczo otwierać zamki. - Tata? Jednym szarpnięciem otworzyła drzwi, ich oczy spotkały się. Serce Becka zamieniło się

w popiół. - Czego chcesz? - spytała Riley. Przemknęła obok niego nie przejmując się tym, że była w pidżamie. Tato? - ponownie zawołała. Na korytarzu nikogo nie było. Błyskawicznie odwróciła się do niego. - Gdzie on jest? Coś mu się stało? Dreszcz przebiegł przez ciało Becka. - Odszedł wymamrotał, po czym wbił wzrok w podłogę. - Co masz na myśli, mówiąc „odszedł"? - Tak mi przykro, mała. Konsternację zastąpiła złość. - Czy to jakaś chora gra? - zapytała, wbijając w niego palec. - Dlaczego mi to robisz? - Próbowałem, ale było ich dwóch... On nie żyje, Riley. Zanim się zorientowała, jej ręka już drżała. Nawet nie próbował powstrzymywać uderzenia, zdzieliła go głośno w policzek. Zanim zdołała wyprowadzić drugi cios, Beck chwycił ją za rękę i przyciągnął ją do siebie. Mimo, że walczyła i przeklinała go, nie potrafiła się wyrwać. - Jasna cholera - usłyszała jego szept. Przytulił ją tak mocno, że nie mogła złapać oddechu. Po chwili nieco zwolnił uścisk. Nie będąc w stanie zrozumieć, co ten gest miał znaczyć, odepchnęła go. Jej dłonie lepiły się całe od krwi. Dopiero wtedy zauważyła wyżłobienia na twarzy i dłoniach Becka, długie, brakujące pasy skóry na jego kurtce, które ujawniały poszarpaną koszulkę. Obie nogawki jego dżinsów były podarte i sztywne od zastygłej krwi. Racjonalna część jej umysłu obejrzała te rany i powiedziała sobie, że jeśli Beck był aż tak ciężko ranny, to pewnie jej tata nie wróci już do domu. Jej serce nie chciało przyjąć tego faktu do wiadomości. Nie. On żyje. Wróci z samego rana i... Z każdą sekundą ciśnienie wewnątrz jej ciała wzrastało. Owinęło się wokół jej piersi, prawie wychodząc przez gardło. Rzuciła się ku drzwiom i wbiegła do mieszkania, kierując się od razu do sypialni. Dopiero wtedy, do poduszki, wyrzuciła z siebie przeraźliwy krzyk, który trwał, aż zabrakło jej tchu. Wtedy nadeszły łzy, gorące i słone. Starała się, aby nią nie owładnęły, ale bezskutecznie. Dławiła się łkaniem, wyżywając się przy tym na łóżku. Przed oczami pojawiły jej się obrazy ojca - uczącego ją, jak jeździć na pierwszym rowerze, pocieszającego ją, gdy zwaliła się ze schodów w wieku pięciu lat, trzymającego ją za rękę na pogrzebie mamy. Nie to. Prosię, nie on. Nie potrafiła określić, jak długo płakała. Straciła poczucie czasu. Gdy w końcu złapała oddech, wytarła oczy, wydmuchała nos w chusteczki stojące w pudełku na jej nocnym stoliku. Z łazienki dobiegł ją odgłos lecącej wody. Gdy ustał, przez cienką ścianę usłyszała głębokie westchnienie. Beck. Jej ojciec naprawdę odszedł. Później, gdy przekręciła się na łóżku, zobaczyła Becka siedzącego na krześle przy drzwiach. Miał spuchnięte, czerwone oczy i wpatrywał się w nicość, nieświadomy tego, że rany na jego twarzy wciąż krwawiły. Podniósł się dopiero wtedy, gdy podciągnęła się na wezgłowie. Odchrząknął chrapliwie. - Staraliśmy się złapać... tę Trójkę. Uciekła. Szliśmy... do wozu, gdy... - głos ugrzązł mu w gardle i ponownie zaczął wpatrywać się w podłogę, podtrzymując głowę na łokciach. Zdjął kurtkę i dopiero wtedy dostrzegła ślady pazurów na jego klatce piersiowej. - Piątka pojawiła się znikąd. Potem wróciła Trójka. Współpracowały. Nie to chciała usłyszeć. - Jak on...? - Odłamek szkła przedostał się przez tarczę. Lekarz powiedział, że uderzył prosto w serce. Teraz wiedziała. Nie pomogło. - Gdzie on jest? Podniósł na nią wzrok.

- Cmentarz Oakland. Żadna kostnica nie chce przyjmować ciała łowcy. - Chcę go zobaczyć - powiedziała, zbliżając stopy do krawędzi łóżka. - Na pewno nie wcześniej niż rano. - Nie chcę, żeby był sam - schyliła się w poszukiwaniu skarpetek. - Nie będzie. Simon jest przy nim. Zignorowała go. - Riley, proszę cię. Simon się nim zaopiekuje. Musisz tu zostać. Beck miał rację, ale każda minuta powodowała u niej nieznośny ból serca, kradła jej życie. Wtuliła się w łóżko. - Nie mam już nikogo - rzuciła. - Nikogo. - Masz mnie. Wbiła w niego zabójczy wzrok. Jak on mógł myśleć, że mógł zastąpić jej ojca? - Nie chcę cię! - warknęła. - Jeśli naprawdę ci na nim zależało, żyłby, a ty byłbyś... Beck głęboko wciągnął powietrze, jakby jej słowa coś w nim złamały. Odwróciła się do niego plecami i pozwoliła popłynąć łzom. Drzwi zamknęły się i nastała cisza. Kilka minut później coś dotknęło kolana Riley tak, że aż podskoczyła. To był Max. Usadowił się tuż obok niej, opierając się o jej ciało i mrucząc tak głośno, jak nigdy wcześniej. Na początku udawała, że go me widzi, ale on wciąż ocierał się o nią. W końcu poddała się i mocno go przytuliła. Jego gruba sierść wchłonęła łzy. - Riley? Mam dla ciebie herbatkę - zaoferowała pani Lirinsky. Riley otrzepała swoją twarz z kociej sierści. Jej starsza sąsiadka stała w drzwiach i trzymała filiżankę. - Nie... dziękuję. - To rumianek. Pomoże ci odpocząć. Tego właśnie teraz potrzebujesz. Wiedząc, że pani Litinksy nie da się łatwo spławić, usiadła i wzięła od niej filiżankę. Zioła pachniały świeżością i pomogły odetkać jej nos. Starsza kobieta przycupnęła na krawędzi łóżka, jej śnieżnobiały warkocz prawie dotykał pasa. Było w niej coś nieziemskiego, coś z wróżki. - Pan Beck przed chwilą wyszedł. Zmusiłam go, żeby opatrzył rany. Wyglądają kiepsko. To jak wygląda tata? Na tę myśl Riley prawie się zakrztusiła. Zmusiła się do wypicia łyku herbaty. Była gorąca i tak słodka, jakby pływał w niej miód. Wzięła jeszcze jeden głębszy łyk, po którym starsza pani pokiwała głową z aprobatą. - Pan Beck kazał ci przekazać, że zabrał demony ze sobą. Robiły niezły hałas. - Co? - Te małe, z szafki - wyjaśniła kobieta. - Och, te - to dlatego Max pokładał się na łóżku, a nie próbował roznieść kuchnię. Wyciągnęła ku niemu rękę i pogłaskała jego gęstą sierść. - Zostanie z tobą na noc, będziesz przy nim bezpieczna - powiedziała pani Litinsky. To wydawało się głupie. Co mógłby zrobić jeden kot? Riley nieświadomie ziewnęła. Dopiła napar i podała trzęsącymi rękami pustą filiżankę swojej sąsiadce. - Będę w drugim pokoju, na kanapie - oznajmiła starsza pani. - Zawołaj, jeśli będziesz czegoś potrzebowała. Zanim Riley zdołała zaprotestować, usłyszała delikatne szuranie kapci, a po chwili zamykanie drzwi. Po omacku odszukała stojącą na nocnym stoliku fotografię. Została zrobiona poprzedniego lata, była na nim razem z tatą. Ramkę kupili w sklepie „Wszystko za dolara". Biegały po niej pomarańczowe kociaki. Idiotyczne, ale tanie. Tamtego dnia pojechali na piknik, tylko we dwoje. Ona zrobiła kanapki, okrągłe ciasteczka i lemoniadę. Prawie czuła zapach świeżych cytryn i widziała niebieskie niebo rozpościerające się nad nimi niczym ogromny baldachim. Zdjęcie zrobił im młody facet, który siedział niedaleko ze swoją świeżo poślubioną żoną. Cały czas nadskakiwali sobie nawzajem. Jej tata był zawstydzony, ale ona myślała, że to było słodkie. Jej ojciec wyglądał na zdjęciu młodziej, był zadowolony, jakby rachunki i zmartwienia nie

istniały. Przycisnęła fotografię do ciała życząc sobie, aby czas zatrzymał się tamtego dnia w parku. Wtedy ona i tata mogliby być znowu razem. Max przysunął się bliżej, wciskając się w jej brzuch, a jego głęboki pomruk rozbrzmiał w całym jej ciele. Zwinęła się wokół niego, wciąż ściskając zdjęcie. Ostatnią rzeczą, jaką pamiętała, było to, jak lizał jej dłoń, a ona w tym czasie słyszała głos ojca zapewniający ją, że wszystko będzie dobrze.  

ROZDZIAŁ 8 Obudziły ją hałasy gdzieś zza ściany, brzęk garnków i odgłos lecącej wody. Jej tata robił śniadanie. Często to robił, mimo że był wyczerpany po całonocnej pracy. Pocierając oczy, odgoniła senność i zastanowiła się, dlaczego była taka zmęczona. Coś z hukiem spadło na podłogę. Schyliła się i ujrzała obramowane zdjęcie. Wpatrywała się w nie z bolącym sercem. - Tato? - zawołała. - Tato?! Hałasy w kuchni ustały, a chwilę później usłyszała ciężkie kroki w korytarzu, to samo dudnienie, które buty taty wydawały przy kontakcie z drewnem. - To był jakiś koszmar - szepnęła. Do tego okropny. Ale dlaczego tak realnie go odczulam? Gdy nieogolona, podrapana twarz Becka ukazała się w drzwiach sypialni, Riley ukryła się pod pościelą i załkała. Bez słowa wrócił do kuchni. Przytknęła dłoń do ust, czując, że łzy płynęły po jej policzkach. To nie był koszmar, inaczej Becka by tu nie było. Jej tata nie żył. Wybuchła płaczem, który palił jej gardło. Leciało jej z nosa i zaczęła się pocić. Gdy dowlekła się do łazienki, twarz ujrzana w lustrze wydała jej się obca. Puste, napuchnięte, zaczerwienione oczy wpatrywały się w samą siebie. Obmyła policzki zimną wodą, wydmuchała nos i upięła włosy spinką nie dbając o to, że wyglądała jak jeżozwierz. Gdy włożyła na siebie czystą bieliznę i ostatnią parę nieubrudzonych spodni, zaczęła grzebać w koszu na wyprane ciuchy, dopóki nie znalazła koszulki. Na przodzie miała nadruk z nagrobkiem. Wrzasnęła i cisnęła nią z odrazą. Udało jej się odkopać jeszcze jedną, tym razem bez nadruku. Należała do jej taty. Włożyła ją i czuła, jak jej ciało czuje każdy skrawek bawełnianego materiału. Tego dnia wszystko było pierwsze- Pierwszy poranek bez jej ojca. Pierwsze śniadanie, pierwszy dzień, tydzień, miesiąc. Już raz wyliczała bolesne sytuacje, po śmierci mamy. Po paru miesiącach przestała ćwiczyć w myślach matematykę, ale tego ranka nie potrafiła inaczej. Jej gość siedział do niej plecami. Starał się być pomocny, gotował coś na gazie pomimo obandażowanej ręki. Przez chwilę chciała wmówić sobie, że to jej ojciec, ale Beck nie był tego samego wzrostu i miał inny kolor włosów. Spojrzał przez ramię i zniszczył jej złudzenie. - Przygotowałem dla ciebie śniadanie. - Nie jesteś moim tatą - powiedziała wyzywająco. - Nie jestem, choćbym nie wiem jak chciał. - Wskazał na stół. Riley nie ruszyła się nawet na milimetr, a on nałożył jej owsiankę i postawił talerz jajecznicy z kiełbasą. Po chwili podał jej niedobrane do siebie srebrne sztućce. - No już, dziewczyno, musisz coś jeść. Wpatrywała się w jedzenie i pragnęła, aby zniknęło wraz z tym, kto je przyrządził. Gdy Beck odsunął krzesło jej taty, aby się przyłączyć, warknęła: - Nie siadaj tam! Przez chwilę był skonsternowany, potem pokiwał głową, jakby zrozumiał, że to było coś więcej, niż tylko miejsce przy stole. - Zamykaj drzwi. Jeśli będziesz mnie potrzebowała, dzwoń - poradził. - Wrócę o czwartej. Msza jest o czwartej trzydzieści. Spakuj się. Będziesz nocować na cmentarzu. - Dlaczego miałabym... Ale jego już nie było w kuchni. Riley zaczekała, aż znajdzie się na schodach, zanim zamknęła drzwi na zamek. Na dokładkę kopnęła w drzwi, powodując ogromny ból palców u stopy. Zaplanował pogrzeb bez niej. Jak mógł to zrobić? Mamrocząc pod nosem, wróciła do kuchni.

Puste krzesło taty irytowało ją. Wsunęła je pod stół, aby nikt już na nim nie usiadł. Wczoraj jej ojciec był taki zmęczony po całonocnych łowach, ale usiadł i rozmawiał z nią przy kawie, gdy ona jadła śniadanie. Miał mokre włosy, które pachniały tanim szamponem. Zmarnowała ich ostatni wspólny poranek. Opowiadała o potyczce Petera z jego dyktatorską mamą i o durnej Krainie Demonów. On słuchał cierpliwie, jakby wszystko co mówiła było bardzo istotne. Gdy oczy zaczęły mu się zamykać, dał jej całusa w czoło i poszedł do łóżka. „Spanie na zmianę" - tak to nazywał. Zawsze spał jak zabity, więc wczoraj postanowiła sprawdzić, gdzie ukrył swój podręcznik. Zawsze chował go zbyt dobrze. Zastanawiała się, czy kiedykolwiek go znajdzie. Ich ostatni wspólny poranek. I żadne z nich o tym nie wiedziało. Gdy wyrwała się z zadumy, jedzenie było już zimne. Tłuszcz zastygł na talerzu. Coś zadzwoniło, a dźwięk poprowadził jej wzrok do komórki ojca, która była wsadzona między solniczkę i pieprzniczkę. Beck musiał ją zostawić. Ostrzeżenie o słabej baterii migało na zmianę z ostrzegawczym dźwiękiem. Zaczęła przeglądać wiadomości. Ta, którą wysłała mu o Sroce, była na pierwszym miejscu całej listy. Nigdy już jej nie przeczyta. Było koło drugiej po południu, gdy odwiedził ją inny gość. Kobieta była wysoką brunetką, taszczyła ze sobą plecak z logo Gildii. Włosy upięte miała w mocno ściśnięty warkocz, a jej brązowe oczy miały czerwone otoczki. Miała na sobie czarne spodnie, golf i jedną z tych czerwonych ocieplanych kamizelek. - Riley, jestem Carmela Wilson - odezwała się kobieta. - Jestem lekarzem Gildii. Byłam... przyjaciółką twojego taty. Nie doczekawszy się odpowiedzi, dodała: - Den poprosił mnie, żeby sprawdzić co u ciebie słychać. Riley zajęło chwilę, żeby zdać sobie sprawę, że chodziło o Becka. - W porządku - odparła refleksyjnie. Lepiej było tak mówić, żeby nikt inny nie zwariował. Zaczęła zamykać drzwi, ale Carmela wsunęła między nie a futrynę swój but. - Inni może i kupiliby tę formułkę, ale ja myślę, że to bzdura. Ja nie czuję się zbyt dobrze ze świadomością jego śmierci, więc wnioskuję, że ty jesteś totalnie rozdarta. Nie mam racji? Riley kiwnęła głową, zanim zdołała się powstrzymać. - Tak jak myślałam. Riely odsunęła się, a kobieta wkroczyła do mieszkania, omiotła wzrokiem całe zagracone wnętrze, po czym skierowała swe kroki do kuchni, gdzie rzuciła swoją torbę medyczną na stół. Usiadła na najbliższym krześle. Krześle Riley. - Najpierw chciałabym zobaczyć to wczorajsze ugryzienie - powiedziała tonem nie znoszącym sprzeciwu. Nie potrzebuję tęgo. Nie teraz- Riley zaczynała cofać się w kierunku sypialni. - Ja straciłam swojego ojca w wieku dziesięciu lat - wyjaśniła Carmela i napotkała oczami wzrok Riley. - Byłam przy tym, więc nie zamierzam cię oszukiwać. Riley zamarła, rozdarta pomiędzy potrzebą wypełnienia wewnętrznej pustki a przytłaczającą chęcią do zakopania się pod poduszką. Jej gość powiedział niespokojnym głosem: - No chodź, pozwól mi zerknąć na ranę. Obiecuję, że nie będzie strasznie bolało. Riley niechętnie usiadła na krześle taty. Lekarka natychmiast zabrała się do pracy. Wyciągnęła z torby nowy bandaż, butelkę Wody Święconej i kawałek taśmy lekarskiej. Po usunięciu starego opatrunku zaczęła naciskać na skórę dookoła ugryzienia. Riley zagryzła zęby, odczuwając lekki ból. - Wygląda nieźle - powiedziała. - Den był pewien, że do tej chwili twoja dłoń zacznie już gnić.

- Mógł zapytać mnie - zaripostowała Riley. - Powiedziałabyś mu prawdę? - Pewnie nie. Carmela pokiwała głową ze zrozumieniem. - Poza tym, możemy teraz pogadać jak dziewczyna z dziewczyną. Faceci nie rozumieją połowy z tego, co mówimy, nawet jeśli robimy to baaaardzoooo wooooolnooooo. Riley przyjrzała się baczniej siedzącej obok kobiecie. - Nie dasz mu po sobie jeździć, prawda? - Nie ma mowy. Ty będziesz taka sama. Będzie narzekał i złorzeczył, ale będzie cię za to szanował. - Jasne. Jakoś nie potrafię sobie tego wyobrazić. - Przynajmniej nie w tym życiu. Carmela złamała pieczęć na półlitrowej butelce Wody Święconej i przechyliła ją. - Zaszczypie. Zabutelkowano ją dopiero wczoraj. Riley chwyciła butelkę i poszła do zlewu, gdzie przemyła ranę. Lekarka miała rację, Woda była mocna. Riley aż się skrzywiła. Strużka Wody przywiała wspomnienia. Ileż to razy odkażała rany tacie? Żadna z nich nie była poważna, poza tą, której doznał podczas jednego z pierwszych łowów. Opatrywała ją wtedy jej mama. Zawsze żartował, że żaden demon go nie pokona. Jednemu się jednak udało. Opróżniwszy plastikową butelkę, Riley wróciła do stołu. Lekarka ponownie obmacała obszar dookoła rany i tym razem była zadowolona. Z tego co mówiła, zdążyła się już zamknąć i został po niej jedynie czerwony ślad. Właśnie tam zęby demona zetknęły się z jej ciałem. Ale jak wygląda teraz tata? Wyraz twarzy Carmeli zmienił się. - Zadzwonił Den, czy mogłabym potwierdzić śmierć Paula. - Wydała z siebie długie westchnienie i raptownie zamrugała oczami, jakby próbowała powstrzymać łzy. - Odłamek szkła wbił mu się prosto w serce, to on go zabił. Musiał zginąć szybko. - Dłonie kobiety nadal wiązały bandaż. - Paul wygląda jakby spał, a nie... Jakby był martwy. - A co z demonami? Czy Beck je złapał? A może je zabił? Zanim odpowiedziała, Carmela posprzątała na stole, aby zyskać na czasie. - Nie. Udało im się tylko złowić Piątkę. Trójka zgotowała Denowi prawdziwe piekło, ale on nie pozwolił zbliżyć się do ciała twojego taty. To oznacza, że musisz podjąć decyzję. - Jaką decyzję? - zapytała zaciekawiona Riley. Kobieta podniosła wzrok, a wtedy dziewczyna dostrzegła w nich współczucie. - Ciało twojego taty jest w dobrej formie. W tak dobrej, że stanie się niezłą pożywką dla nekromantów. Riley poczuła, że brzuch nagle stał się strasznie ciężki. Ledwo zdążyła dobiec do toalety, zanim zupa z wczorajszego obiadu wylądowała w klozecie. Wymiotowała, dopóki nie pozbyła się wszystkich resztek jedzenia. Zimna dłoń dotknęła jej czoła. Riley podskoczyła ze strachu. - Cholera. Przepraszam. Powinnam była powiedzieć to delikatniej - mruknęła Carmela. Riley spuściła wodę, opuściła klapę i usiadła na podłodze. Gardło paliło ją od kwaśnego posmaku wymiocin. Carmela podała jej mokrą szmatkę, którą Riley obmyła sobie twarz. Dlaczego Beck mi tego nie powiedział? - dopytywała się dalej. - Był partnerem taty. - Nie mógł. Ta strata doskwiera mu tak samo, jak i tobie. Jak cholera. - Jaką decyzję mam podjąć? Pani doktor usiadła na krawędzi wanny, pocierając ręce, jakby było jej zimno. Wzrok bezcelowo wbiła w swoje buty. - Jeśli ciało twojego taty pozostanie w obecnym stanie - powiedziała ledwo słyszalnym głosem - nekromanci będą starali się je ukraść. To znaczy dopóki nie zdecydujesz się im go sprzedać.

- Sprzedać? Nie ma mowy! - warknęła Riley. - Nie ma takiej opcji. - Zaburczało jej w brzuchu i przełknęła ciężko ślinę. Wzrok Carmeli spoczął na jej oczach. - W takim wypadku będziesz musiała czuwać przy nim każdej nocy aż do następnej pełni, żeby zapewnić mu bezpieczeństwo. - Jak to? - Tworzysz magiczny krąg, który powoduje, że nekromanci nie mogą wezwać twojego ojca. Po pełni nie będą mogli go już tknąć - Carmela przerwała na moment. - Jest też inne wyjście. Riley przeczekała kolejną chwilę ciszy. - Jeden z łowców... - kobieta wzięła głęboki wdech - musiałby trochę... zająć się ciałem twojego ojca. Jeśli jego ciało nie będzie nietknięte, nekromanci nie zainteresują się nim. Riley spojrzała na nią z przerażeniem. - Mówisz o tym, żeby Beck odciął mojemu tacie głowę? - To na pewno nie byłby Den - odparła Carmela pełnym napięcia głosem. - Nieważne kto to by był! - Riley zmarszczyła brwi. - Nie możemy go skremować albo coś? Prawo stanowe nie pozwala na to, jeśli łowca został zabity przez demona. Jakieś bzdury o zanieczyszczeniu środowiska. To był jakiś koszmar. - Więc albo będę przy nim siedzieć, albo dam mojego ojca... poćwiartować? - zapytała Riley. To takie średniowieczne. - Nie mam żadnych argumentów za i przeciw - powiedziała Carmela. - To twój wybór. Niezależnie co wybierzesz, musisz liczyć się z konsekwencjami. Była tylko jedna odpowiedź. - Ma zostać pochowany tak, jak zmarł. Przysięgam na Boga, że jeśli ktokolwiek go tknie... Jej gość wydał z siebie pełne ulgi westchnienie. - To już moja działka. Musisz tylko wiedzieć, że następne godnie pewnie będą dla ciebie parszywe. - Nie mogą być gorsze niż dzisiejszy dzień. Lekarka delikatnie odgarnęła kosmyk włosów z twarzy Riley. - Jeszcze się zdziwisz, kochana.  

ROZDZIAŁ 9 Riley wygrzebała czarną sukienkę i przyłożyła ją do ciała. Nie miała jej na sobie od pogrzebu mamy. Sięgała jej teraz trochę powyżej kolan. Pamiętała, jak ojciec dał jej tę sukienkę, myśląc, że to coś zwyczajnego. Nie miał pojęcia, jaki jego córka nosiła rozmiar i kupił zbyt dużą. Teraz prawdopodobnie pasowałaby idealnie. Jakby przewidział, że założy ją jeszcze raz. Dreszcz przebiegł jej po plecach i zatrzymał się dopiero u podstawy czaszki. O nie. Nie mógł wiedzieć, Że nadarzy się coś takiego. Mimo wszystko tak naprawdę chciała zwinąć się na kanapie, zawinąć w kołdrę i zapomnieć o tym, co miało przynieść nadchodzące popołudnie. Zmusiła się do działania. Czarne rajstopy. Czarna sukienka. Czarne buty. Ze skrzypem otworzyła wieczko malutkiej szkatułki i odnalazła medalion w kształcie serca, który tata podarował jej na szesnaste urodziny. W środku znajdowało się zdjęcie jej rodziców. Pocałowała zimny metal. - Dzięki, tatku - mruknęła, a łzy niezauważenie skapnęły na jej sukienkę. Może dlatego ludzie ubierali się na czarno, gdy ktoś umierał. Ktoś zapukał do drzwi. To był Beck. Przyglądali się sobie ponuro przez kilka chwil, jakby bali się, co powie druga osoba. Nigdy wcześniej nie widziała go w garniturze. Gdy jej matka umarła był na urlopie, na pogrzebie miał na sobie swój codzienny, niebieski strój. Ogolił się. Musiało go boleć, gdy przejeżdżał po ranach. Cienie pod oczami wskazywały, że nie spał wcale nie lepiej niż ona. Wyczuła ślad wody po goleniu, coś w stylu zapachu sosny. - Już czas - powiedział niskim, zachrypłym głosem. Wyjęła z szafy płaszcz swojej matki, a Beck pomógł jej go założyć. Zdawało jej się, że bolało go ramię. Wziął torbę, którą spakowała na cmentarz. Mogła przysiąc, że gdy zamykała drzwi, usłyszała głos ojca mówiący „Do widzenia". Wóz Becka wyglądał inaczej niż zeszłej nocy. Był umyty, z posprzątanego wnętrza zniknęły wszystkie butelki po piwie, wyczyszczono także tablicę rozdzielczą. Pachniało nowym, brzoskwiniowym odświeżaczem, który wisiał pod lusterkiem wstecznym. Dlaczego zrobił to wszystko? Nie wiedziała, czy jej tacie by na tym zależało. Uroczyście wsiadła do środka i zaczęła wpatrywać się w szybę. - Riley... - zaczął. Potrząsnęła głową. Nic, co by powiedział, nie polepszyłoby jej nastroju. Mogło tylko pogorszyć. Beck zrozumiał jej gest i zamilkł. Podczas jazdy jedynymi dźwiękami były odgłosy toczących się kół i okazjonalne kliknięcia kierunkowskazu. Gdy jechała na pogrzeb swojej mamy, było tak samo. Wtedy Beck siedział z tyłu, miał tak krótkie włosy, że wyglądał na łysielca. Przy każdym jego ruchu słyszała tarcie sztywnego materiału o oparcie. Zaparkowali niedaleko głównego wejścia do Cmentarza Oakland. Na parkingu stały już inne samochody i półciężarówki. Większość aut miała przyklejone emblematy Gildii na tylnych szybach. Riley wysiadła z samochodu i wygładziła sukienkę. Całkiem nieźle znała tamtejszą okolicę. Umiejscowiony na wschód od siedziby rządu stanowego, cmentarz od południa sąsiadował z Memorial Drive, a od północy z torami MARTA. Co kilka minut pociąg odjeżdżał z albo przyjeżdżał na stację z osobliwym warkotem. Przeszli pod ceglanym łukiem i znaleźli się na asfaltowej drodze prowadzącej do najstarszej części cmentarza. Istniała ona od lat 50. XIX wieku. Byli tam pochowani niektórzy spośród najsłynniejszych mieszkańców Atlanty, w tym pani, która napisała „Przeminęło z wiatrem". A teraz przyszła kolej na mojego tatę. Beck chrząknął. - Najpierw będzie krótka msza, a potem pochówek - wyjaśnił. - Później przebierzesz się i

utworzymy krąg. - My? - Simon i ja. Zaoferował, że zostanie z tobą dzisiejszej nocy, będziesz bezpieczniejsza. Tego się nie spodziewała. Zamiast rozpamiętywać te słowa, zapytała: - Jak działa ten cały krąg? - Do końca nie wiem - odparł, kręcąc głową. - Magia trzyma nekromantów z dala od ciała, tylko to się liczy. Gdy przechodzili obok cmentarnej kaplicy z czerwonej cegły, zapytała: Dlaczego nic mi nie powiedziałeś o tych nekromantach? Zatrzymał się na środku drogi. - Nie mogłem - odpowiedział. - Dlatego poprosiłem o to Carmelę. Jeśli chciałabyś, żeby coś mu ucięto... - Wiesz, że nie - odrzekła zaskoczona, że mógł pomyśleć o okaleczeniu jej własnego ojca, żeby oszczędzić jej kilku nieprzyjemnych nocy na cmentarzu. - Nie wiedziałem - przyznał. - Jeśli poprosiłabyś mnie, żebym to zrobił... - Beck potrząsnął głową. - Niemożliwe. - Dla nas obojga. Zaczęli iść dalej, a napięcie między nimi zniknęło, jakby przekroczyli jakąś niewidzialną barierę. Dookoła nich ptaki sadowiły się na drzewach, a uschnięte liście zaszeleściły, gdy wiewiórka przeskoczyła z grobu na grób. - Twój tata miał ubezpieczenie na życie - rzucił Beck, gdy skręcili w lewo. - Trochę potrwa, zanim dostaniesz pieniądze. Nie będzie ich wiele, ale wystarczy na pogrzeb i zostanie ci trochę na życie. - Przerwał, a po chwili dodał: - Aa, inni urządzili zbiórkę, kupili kwiaty na pogrzeb. Coś ścisnęło Riley za gardło. - Dzięki. Nie pomyślałam o tym. Odpowiedział jej smutnym uśmiechem. - Ja też nie. Dzwonnica, dwupiętrowy budynek, w którym mieściło się cmentarne biuro, rzucał się w oczy surową bielą. Gdy dotarli na miejsce, zobaczyli czekającego na nich Simona. Podobnie jak Beck, miał na sobie garnitur. Rzuciwszy szybkie spojrzenie na drugiego łowcę, jakby chcąc uzyskać pozwolenie, Simon zrobił krok do przodu. - Riley - powiedział cicho. Bez wahania objął ją. Poczuła się nadspodziewanie dobrze. - Dzięki za czuwanie przy moim tacie - wymamrotała. Na policzku poczuła, jak kiwa głową. - Jest tam - powiedział Beck, wskazując na schody prowadzące na niższy poziom. Riley wzięła głęboki wdech i podążyła za nim, owijając wokół dłoni chusteczki, które wepchnęła do kieszeni płaszcza. Gdy doszła do drzwi, ogarnął ją zapach lilii długo kwiatowych. W pomieszczeniu stał wypełniony nimi ogromny wazon. Nie znosiła ich. Niektórym kojarzyły się ze zmartwychwstaniem. Jej z kolei przywodziły na myśl jedynie śmierć i pustkę. W drugim końcu pokoju, na podwyższeniu, leżała trumna z jasnej sosny. Wieko było zamknięte. Tata. Riley jakby wrosła w podłogę. Mogła się okłamywać zanim zobaczyła jego trumnę, teraz wszystkie te złudzenia przestały istnieć. Beck odchrząknął. - Riley? - Daj mi chwilę - powiedziała, chociaż nawet wieczność nie uczyniłaby tego doświadczenia znośnym. - Czas nigdy nie ułatwia sprawy. Spojrzała na niego zdumiona emocją, jaką usłyszała w jego głosie. - Wciąż pamiętam pogrzeb mojego dziadka - przemówił. - Miałem dziesięć lat, mój wujek przyjechał do Waycross, żeby mnie zabrać. Zawiózł mnie aż do Północnej Georgii, abym mógł być na pogrzebie. Płakałem jak dziecko. - Jaki był twój dziadek? - spytała zaciekawiona. Beck nigdy nie mówił o swojej rodzinie.

Zamyślił się. - Elmore był starym, zrzędliwym dziwakiem. Mieszkał w górach i pędził bimber. - Spojrzał na nią. - Nauczył mnie, jak łapać wiewiórki i skręcać papierosy. - Umiejętności, które każdy dziesięciolatek powinien nabyć. Wzruszył ramionami. - Niektórzy może tego nie widzieli, ale był dobrym człowiekiem. Powtarzał mi, że mogę być, kim zechcę. - Zerknął na trumnę. - Jak twój tata. W jej sercu narastał pulsujący ból. - Tata... naprawdę cię lubił. Oczy jej towarzysza zaszkliły się. Otarł łzy, jakby były oznaką słabości. - Nigdy nie pragnąłem niczego poza tym, żeby był ze mnie dumny. Nieświadomie chwyciła jego dłoń i ostrożnie ją ścisnęła, pamiętając o jego ranach. - Czy on... powiedział coś, gdy... ? - Twoje imię. Boże. Ramiona Riley podskoczyły, a następnie zaczęła łkać. Popłynęły łzy. Beck puścił jej dłoń i objął ją ramieniem, przysuwając ją do siebie. Łzy wsiąkały w jego garnitur. Odsunęła go delikatnie i zaczęli razem powolnie kroczyć ku trumnie. Pomieszczenie wydawało jej się coraz mniejsze, dusząc ją zapachem tych przeklętych lilii. Przytknęła do nosa chusteczkę. Na wieku widniała tablica pamiątkowa. Pismo było wymyślne, ale można je było łatwo odczytać. PAUL A. BLACKTHORNE MISTRZ ŁOWCA, GILDIA ATLANTY Był kimś więcej, ale wiedziała, że na tak małym kawałku metalu było zbyt mało miejsca, żeby powiedzieć o tym światu. - Gotowa? - zapytał Beck. Nie. Nigdy. Ale kiwnęła głową, a on powoli otworzył wieko. Teraz wiedziała już, dlaczego Beck myszkował w szafie, gdy ona była w łazience. Szukał stroju pogrzebowego jej ojca. Tata miał na sobie swój najlepszy garnitur, swój ulubiony czerwony krawat, ten, który kupiła mu na Gwiazdkę kilka lat wcześniej. Wyglądał jakby spał, tak jak mówiła Carmela. Riley schyliła się i pocałowała jego blady policzek. Był tak zimny, czuła, jakby całowała kamień. Wygładziła kosmyk jego brązowych włosów, ten, który zawsze wpadał mu do oczu. - Jest teraz z mamą - powiedziała, a piekące łzy ściekały jej po policzkach. - Wkurza się na jej gotowanie i na durne telenowele, które zwykła oglądać. - Te, które tata równiej lubił, ale nigdy tego nie przyznał. Beck nerwowo wciągnął powietrze. Miał zamknięte oczy i mokre policzki. Całe jego ciało drżało. Niezależnie od tego, co o nim myślała, jej tata zawsze dbał o Denvera Becka. Wyglądało na to, że jego miłość była odwzajemniona. Riley szła asfaltową ścieżką w kierunku jej rodzinnego mauzoleum. Zaprojektowano je na wzór miniaturowej katedry z wysoką iglicą na szczycie, a zbudowano z czerwonawego kamienia. Dwie pary brązowych drzwi przyozdobione były rączkami w kształcie lwich głów. Tył budynku był zaokrąglony, tam też umieszczono pięć witraży, z których każdy zawierał jakiś wers z Biblii. W późnych latach 80. XIX wieku jej rodzina była zamożna, czego dostatecznym dowodem było owe mauzoleum. Jeden z Blackthorne'ów był bankierem, który dorobił się fortuny przed wojną secesyjną. Jego bogactwa wydatnie pomogły potomkom. Mauzoleum było już wypełnione zmarłymi członkami rodziny, więc jej ojciec miał zostać umieszczony na zachodniej stronie, tuż obok mamy, aby oboje mogli oglądać zachody słońca. Tak kiedyś zdecydowała jej matka. Riley odwróciła się, usłyszawszy odgłos szurających po asfalcie butów. Sześciu łowców

ostrożnie manewrowało trumną. Było to trudne zadanie i szło im dość wolno. Mimo ran Beck szedł na czele konduktu, a Simon tuż za nim. Jeden z mężczyzn zaczął śpiewać, a jego tenor wypełnił cały cmentarz. Swing Iow, sweet chariot, Corning for to carry me home.. J Jej tata zawsze lubił tę pieśń, szczególnie fragment o grupie aniołów. Tego popołudnia nie było jednak żadnego z nich, przynajmniej ich nie widziała, ale nie była samotna. Łowcy stali dostojnie w rzędach ze złączonymi dłońmi. Dwóch pozostałych przy życiu mistrzów stało na samym przodzie. Harper nawet nie szukał jej wzrokiem, ale Mistrz Stewart tak. Ubrany był w uroczysty szkocki strój, a w rękach ściskał dudy. Kolejna grupka mężczyzn znajdowała się nieco dalej, ale żadnego z nich nie znała. Dostrzegłszy jej zakłopotanie, Carmela przysunęła się bliżej. - Handlarze demonami. Strażak Jack to ten w granatowym garniturze. Byli z twoim tatą dobrymi przyjaciółmi. Oczy Riley powędrowały ku człowiekowi wskazanemu przez Carmelę. W odpowiedzi kiwnął głową. Nie żeby wiedziała, kim był, ale pamiętała, jak tata powtarzał, że Jack zawsze nosił biało- czerwone szelki. To był jego znak rozpoznawczy. Nie widziała ich, pewnie były schowane pod garniturem. 7 Refren „Swing Iow, sweet chariot", jednej z tzw. Negro spirituals - religijnych pieśni stworzonych przez niewolników murzyńskich. Czyjaś dłoń dotknęła jej ramienia - to była pani Litinsky. Miała na sobie szafirowy strój, włosy związała w warkocz i spięła w gruby kok. Riley obdarzyła ją bladym uśmiechem. W sumie było około trzydziestu, czterdziestu osób. Zamieniłaby ich wszystkich, aby choć jeszcze raz usłyszeć głos swojego ojca. Łowcy umieścili trumnę na miejscu, a zaraz potem Beck stanął tuż obok niej. Niezgrabnie podał jej rękę, a ona ją uścisnęła. Znów ukrył swoje uczucia. Riley nie wiedziała, jak on to robi, z tak dziecinną łatwością. Kapłan Gildii, ojciec Harrison, zajął miejsce przed trumną. Z wyglądu był młody, wręcz chłopięcy, miał ciemnobrązowe włosy i oczy. Zgodnie z tradycją kapłani zawsze odprawiali msze, nawet jeśli łowca nie był katolikiem. Zaczął swoją mowę od wspomnień, o jej ojcu, jak był zawsze skłonny do kształcenia nowych łowców i jak bardzo był świadomy swojego cichego przeznaczenia. - Gdy tracimy takiego człowieka, zaczynamy podważać Boże miłosierdzie. Wierzę, że wezwał Paula do domu, gdyż wypełnił on swoje zadanie. Walczył z armią ciemności i zginął na polu bitwy, ale w naszych sercach pozostanie na zawsze. Panie, przez swoją litość obdarz go wiecznym spoczynkiem. - Amen - wymamrotała wraz z innymi Riley. Ojciec Harrison spojrzał na Becka. - Panie, dziękujemy ci także za to, że nie musimy opłakiwać straty nikogo innego. Beck spuścił wzrok, jakby się zawstydził, że wciąż oddychał. Co by było, gdyby on także 'Zginął? Riley zadrżała na samą myśl. W odpowiedzi na dreszcz Beck objął ją ramieniem, pomyślał pewnie, że było jej zimno. To jednak było coś więcej. Harrison zwrócił się ku niej. - Panie, Ojcze nas wszystkich, prosimy Cię, opiekuj się Riley, gdy podejmie ona walkę z całym złem tego świata. - Amen. Gdy kapłan mówił o Zmartwychwstaniu i Niebie, trumnę z ciałem jej ojca zaczęto zniżać do grobu. Podczas ostatniej modlitwy patrzyła nie na grób, lecz na niebo. Tata gdzieś tam był, obserwował ją. Żaden demon go już nie skrzywdzi. Po pełni księżyca również żaden nekromanta go nie tknie. Chronił ją przez te wszystkie lata, ona uczyni to samo dla niego. Obiecuję. Beck i Simon zdjęli marynarki i podali je innemu łowcy. Następnie zaczęli zasypywać trumnę

ziemią. - Taka tradycja - wyjaśniła Carmela. - Łowcy mają ich wiele. Niektóre nawet mają sens. Beck nie wytrzymał długo, jego twarz emanowała bólem. Jackson go zastąpił, jak tylko Simon przekazał łopatę Mortonowi. I tak, łowca po łowcy, cała trumna pokryta została czerwoną gliną Georgii. Następnie pałeczkę przejęli grabarze. Po wypełnieniu swojego obowiązku, łowcy oddalili się w kolejności odwrotnej do zajmowanego stanowiska. Widocznie kolejna tradycja. Dudy Stewarta nagle się ożywiły i powietrze wypełniło się tonami „Amazing Grace". Riley opuściła głowę. Gdy rozbrzmiała ostatnia nuta, pozostali żałobnicy zaczęli podążać w jej kierunku. Po kolei przedstawiali się jej - niektórzy byli nauczycielami, którzy znali jej ojca od lat, inni zaś byłymi klientami. Każdy z nich miał jej coś do powiedzenia. Jej tata usunął z ich piwnicy demona, uratował ukochanego dobermana przed atakiem wygłodniałej Trójki, schwytał inkuba, który terroryzował prywatną szkołę dla dziewcząt. Ojciec zrobił tyle dobrego, a jego córka czuła, że wiedziała o nim tak mało. - Riley? Zorientowała się, że Peter przyglądał jej się smutno. Miał czerwone oczy, na uroczystość założył garnitur, który wydawał się na niego o rozmiar za duży. - Peter? - Niezręcznie przytulili się do siebie, a on wyjąkał, jak bardzo mu przykro. " Angielska pieśń religijna skomponowana przez Johna Newtona w XVIII w. - Synu... - stojąca za nim kobieta subtelnie go trąciła. - Przepraszam. Riley, to moja mama - powiedział, nieco zawstydzony. A więc to jest ten strażnik. Riley jeszcze nie miała okazji się z nią spotkać, co było według niej korzystne. Chcąc wywrzeć na niej dobre wrażenie, przynajmniej ze względu na jej przyjaciela, Riley uprzejmie uścisnęła jej dłoń. - Przyjmij moje kondolencje - rzekła pani King. - Z kim teraz będziesz mieszkać? Co? To było bardzo bezpośrednie pytanie. - Jeszcze o tym nie myślałam. - Nie możesz być teraz sama ostrzegła ją kobieta. - Masz jeszcze jakąś rodzinę? - spytał delikatniej Peter, zdecydowanie niezbyt zadowolony z przesłuchania, jakie rozpoczęła jego matka. Ton jej głosu działał na zszargane nerwy Riley, chociaż pani King pewnie myślała, że była pomocna. - Mam ciotkę w Fargo - która mnie nienawidzi- Więc podejrzewam, że się przeprowadzisz? - Nie! - wykrzyknął Peter. - Nie możesz wyjechać z Adanty. Riley chwyciła dłoń przyjaciela i mocno ją ścisnęła. - Jeszcze nie wiem. Mam za dużo na głowie. To go trochę uspokoiło. Gdy pani King obwieściła, że na nich już czas, Peter zaprotestował, ale jego słowa nie na wiele się zdały. Jeszcze raz objął Riley, po czym odszedł. Dołączył do niej Beck. - Jego mama najwyraźniej cię nie lubi. - Nigdy nie lubiła. Chyba myśli, że jestem dzikuską. Beck prychnął. - Trochę się myli. - Zerknął na grób. - Twój tata miał godne pożegnanie. Myślę, że byłby zadowolony. - Gdy nic nie odpowiedziała, podał jej torbę, którą spakowała na czuwanie. Lepiej się przebierz. Musimy utworzyć krąg, zanim zajdzie słońce. A potem się zacznie.  

ROZDZIAŁ 10 Gdy Riley wpatrywała się przez kratkę w drzwiach z brązu, jej palce wymacały zimny metal lwiej głowy. Zawsze ją fascynowały, w przeciwieństwie do siedzących na dachu mauzoleum gargulców. Tamte miały prawie identyczne, lwie, twarze, ale Riley sądziła, że były odrażające. Jej tata powtarzał, że chroniły zmarłych. Teraz będą chronić ciebie. Jako mała dziewczynka często przychodziła do mauzoleum wraz z rodziną i odwiedzała zmarłych krewnych. Jej mama czyściła witraże, a później zamiatała podłogę. Jej tata opowiadał historie o pochowanych tam ludziach. Potem mieli piknik na trawie, niczym ludzie żyjący w czasach wiktoriańskich, którzy zbudowali cały cmentarz. Wraz z nią do środka budowli zaglądały ostatnie promienie słońca, które dzięki witrażom tworzyły na kamiennej posadzce mozaikę podstawowych barw. Riley otworzyła zamek i z głośnym skrzypnięciem otworzyła drzwi. Weszła do mauzoleum i przejechała dłonią po jednej z krypt. JOHN HARVEY BLACKTHORNE URODZONY 17 SIERPNIA 1823 ZMARŁ 4 STYCZNIA 1888 I will not cease from mental flight, Nor shall my sword sleep in my hand.. Jej mama mówiła, że te słowa pochodziły ze starego wiersza. Wydawało się dość dziwnym umieszczenie ich na grobowcu bankiera. W tyle budynku znajdowała się podniesiona platforma pokryta cienkim fornirem, która sprytnie zasłaniała skrytkę. Uniosła pokrywę z wyraźnym wysiłkiem. Z wnętrza wyszedł malutki pająk i podążył dalej po ściance, ujawniając nieuporządkowaną zawartość schowka. Nic się w nim nie zmieniło od paru tygodni, kiedy ostatni raz zajrzał do niego jej ojciec. Wyciągnęła śpiwory z plecaka, po czym każdy z nich strzepnęła. Potrzebowała ich tej nocy. - Dobry wybór na kryjówkę - zaobserwował Beck, stojąc w drzwiach. Łowcy różnie je nazywali - kryjówka, sanktuarium, bunkier. Większość z nich miała taki jeden na wypadek powstania zorganizowanego przez demony. Zawsze lokalizowali je na poświęconej ziemi i starali się, aby były zaopatrzone w suchy prowiant, dodatkowe ciuchy, wodę i medykamenty. Niektóre miały nawet schowek na broń. Ojciec poinstruował Riley i jej mamę, co miałyby robić, gdyby demony wypowiedziały wojnę. Teraz dbanie o kryjówkę stało się jej obowiązkiem. - Moja jest w kościelnej piwnicy - dodał Beck. Gdy nie odpowiedziała, kontynuował: - Cicho tutaj. Podoba mi się. Moja taka nie jest. Za ścianą mam kotłownię. Było jasne, że będzie starał się mówić, nieważne o czym. Może udzielało mu się ogólne zdenerwowanie. W każdym razie wkurzało ją to. - Szkoda, że nie ma tu twojego taty - powiedział. - Byłoby łatwiej siedzieć i czuwać. Położyła na posadzce śpiwory i dodatkowe koce. - Chcę się przebrać, więc musisz wyjść. - Och, przepraszam. Riley szybko zamknęła za nim drzwi, a następnie zdjęła sukienkę i buty. Goły kamień chłodził jej stopy. Założyła niebieskie dżinsy, zostawiając na nogach rajstopy, aby było jej cieplej, po czym chwyciła ciężki sweter i włożyła buty, skacząc z jednej nogi na drugą. Na końcu wygrzebała z torby ciężki płaszcz, ponieważ ten należący do jej mamy nie zapewniłby jej wystarczającego ciepła.

Gdy wyszła na zewnątrz, słońce podświetlało złotą kopułę budynku rządu. - Już czas - zawołał Simon. On też się przebrał, teraz ubrany był w spodnie i sportową bluzę. Stał wewnątrz dużego okręgu ze świec, który obejmował groby jej rodziców. Każda świeca znajdowała się mniej więcej dwanaście cali od sąsiedniej. Zbliżywszy się do okręgu, obaj łowcy spojrzeli na nią. Wyraz twarzy Becka wskazywał na determinację. Simon z kolei musiał być pełen współczucia. - Naprawdę myślicie, że mogą po niego przyjść? - zapytała. - Czytają gazety jak normalni ludzie - odparł Beck. Nigdy przedtem o tym nie pomyślała. Jak duży artykuł można było poświęcić jej ojcu? Na pierwszej stronie? Nie ma mowy. Pewnie ktoś wrzucił go gdzieś między ogłoszeniami o zaginionych zwierzętach. Łowcy okupowali pierwsze strony tylko wtedy, gdy demolowali biblioteki prawnicze. Riley poniewczasie zaczęła się zastanawiać, jaka będzie czekająca ją noc. Nie była zbyt dobra w marznięciu i siedzeniu w bezruchu. Nigdy nie znosiła kempingów. Był jeszcze Simon. Tak naprawdę w ogóle go nie znała. Co jeśli okaże się pajacem? Od razu odepchnęła od siebie tę myśl. Jej tata sądził, że był w porządku. Nagle dosięgła ją kolejna obawa. - A co jeśli... - westchnęła. - Co jeśli będę chciała skorzystać z toalety? Beck nie uśmiechnął się, o co mogła go podejrzewać. - Na parterze cmentarnego biura jest klozet. Drzwi do niego są zamknięte. Tu masz kod powiedział, wskazując na broszurę w dłoni Simona. Och. Wziął głęboki wdech. - Cokolwiek miałabyś robić, nie złam kręgu. Jeśli kopniesz świecę albo przejdziesz niewłaściwe przez krąg, zniknie. Zrozumiałaś? Kiwnęła głową. - Naprawdę rozumiesz? - naciskał. Spojrzała na niego spode łba. - Nie jestem upośledzona. Uśmiech na twarzy Simona szybko zniknął, gdy drugi łowca go zauważył. - To nie takie proste. Nekromanci używają rozmaitych rodzajów iluzji - Beck zerknął na Simona. - Ty dowodzisz. Riley zacisnęła zęby. - Ochronię ich oboje, obiecuję - odrzekł dyplomatycznie Simon. - Oby ci się udało. - Beck odwrócił się na pięcie i pomaszerował do swojego wozu nasycony uczuciem, którego Riley nie potrafiła rozszyfrować. - Palant - mruknęła. - Jest w porządku - odparł Simon. - Po prostu martwi się o ciebie i twojego tatę. Młody łowca podpalił lampę naftową i umieścił ją na płaskim fragmencie ziemi. - Mówi, że nigdy tego nie robiłaś. To prawda? Pokiwała głową. - Mama zmarła na raka. To nie było zabawne. Jego wzrok złagodniał. - Przykro mi. Wzruszyła ramionami, jakby nic się nie stało, ale kłamała. - Wszystko, czego potrzebujesz, jest tutaj - powiedział, pokazując na broszurę. - Są tu przykładowe zaklęcia, możesz też użyć czegoś, co dużo dla ciebie znaczy. - Na przykład? - Niektórzy tworzą krąg przez przywoływanie imion archaniołów, inni z kolei wywołują nazwy drużyn futbolowych. Liczy się zamiar. Zamiar. - Okeeeej. - Nekromanci największą mocą dysponują w nocy, więc przed każdym zachodem słońca musisz od nowa ustawić krąg. Nie ma znaczenia czy pada deszcz, czy dzieje się cokolwiek innego. - Co dzieje się w dzień? - spytała. - Cmentarz dysponuje wolontariuszami, którzy czuwają przy świetle dziennym.

- Czy to coś kosztuje? - pieniądze stały się dla niej większym problemem niż wcześniej. Gildia za to płaci. Nie mają wystarczających środków, żeby pokryć koszty całej doby. Zakładają, że nocami czuwać będzie rodzina. - Rozumiem. - Przez chwilę zastanawiała się nad czymś. - Dlaczego żaden nekromanta nie przyszedł po tatę, zanim go pogrzebano? - Z tego co wiem, jeśli nekromanta przywoła zmarłego przed pierwszym zmierzchem, jego zaklęcie nie zadziała. - Aha. Więc jak to wszystko działa? - zapytała, z minuty na minutę stając się coraz bardziej zdenerwowana. Co się stanie, jeśli coś schrzani? Simon spojrzał na broszurę, po czym wskazał palcem na pięcio- litrowy, plastikowy pojemnik. - Narysuj Wodą Święconą linię między świecami. Riley złamała pieczęć, odkręciła korek i pozwoliła stróżce Wody płynąć tak, jak powiedział Simon. Robiąc to wszystko w pozycji półsiedzącej nie czuła się zbyt komfortowo, zanim udało jej się okrążyć wszystkie świece, zaczął ją łapać skurcz w plecy. - Teraz musisz to zrobić w przeciwnym kierunku. Riley jęknęła, ale nie miała wyboru. - To nie są zwykłe świece - powiedział, oglądając jedną z nich. Knot bardziej przypominał zwiniętą, metalową linę, niż skręcone włókno. Sama świeca była niska, podobna do wotywnej. - Są wyjątkowe. Cmentarz ma ich więcej, jeśli chcesz rozszerzyć krąg. Nie trzeba za nie płacić, ale chętnie przyjmują datki. - Kontynuował recytowanie instrukcji: - Przesuń świece do kręgu z Wody Święconej. Upewnij się, że znajdują się od siebie w tej samej odległości. Jeszcze więcej schylania. Gdy przystanęła, aby odpocząć, Simon ją popędził. Słońce już prawie zaszło. - Idealnie! - powiedział. - Teraz, zgodnie z ruchem wskazówek zegara, podpal co drugą świecę, a ja będę wypowiadał zaklęcie. Gdy skończysz, podpal pozostałe świece w przeciwnym kierunku. Nie zatrzymuj się. Cokolwiek będziesz robić, nie mów ani słowa, dopóki nie skończę. Riley trochę zgłupiała, starając się zapamiętać wszystkie polecenia. Obdarzył ją uspokajającym uśmiechem. - Nie martw się, dasz radę. - Co będziesz mówił? - Modlitwę Pańską. Wzięła głęboki wdech i zaczęła zapalać świece. Trzęsła jej się dłoń, przez ugryzienie demona drętwiały jej palce. Knoty zapalały się gwałtownymi płomieniami, a następnie uspokajały się i przechodziły w czyste, białe światło. Za jej plecami silny głos Simona wypełniał nocne powietrze Modlitwą Pańską po angielsku i po łacinie. Pater nos ter, qui es in caelis, Ojcze Nasz, któryś jest w niebie, Santiftcetur nomen tuum... Święć się imię Twoje... Mówiąc po łacinie, nie jąkał się, brzmiał, jakby był do niej stworzony. Po wykonaniu swojego zadania Riley stanęła w miejscu, obawiając się, że może zrobić coś głupiego i wszystko zepsuć. Simon wzniósł ręce ku niebu. - Dzięki błogosławieństwu Boga, Jego Jedynego Syna i Jego świętych aniołów, niech wszystko w tym uświęconym kręgu będzie chronione od szkody. Amen. - Amen - wyszeptała i natychmiast się skrzywiła. Miała się nie odzywać. Czy coś sknociła? Na szczęście jaśniejące światło rozciągało się od świecy do świecy, dopóki nie zapłonął nim cały krąg. Płomienie wystrzeliły w górę niczym pochodnie, ogniowe iskry latały nad jej głową i utworzyły lśniącą kulę. Poczuła dziwny ucisk i coś trzasnęło jej w uszach. Kula lśniła przez kilka sekund, po czym płomienie wróciły na ziemię i zbladły do delikatnego, eterycznego blasku. - Wow! Prawie jak magia! - wykrzyknęła. Simon potrząsnął głową. - To miłość Boga. Jest silniejsza od każdej magii. Tak długo, jak błyszczy tak jak teraz, wiesz,

że krąg działa. Jeśli skończy się błyszczeć, należy powtórzyć zaklęcie. - Jak mogę wyjść poza krąg bez łamania go? - Dobre pytanie - odparł Simon. - Podchodzisz do świec, oczyszczasz umysł i wyobrażasz sobie siebie przechodzącą przez barierę bez łamania jej. Że co? - A co jeśli kopnę jakąś świecę? - zapytała. - Wtedy to nie będzie śmieszne. Patrz, pokażę ci. Simon wstał, podszedł do świeczkowej granicy, wymamrotał coś pod nosem i przeszedł na drugą stronę. - Dobra. Jak teraz wrócisz? - Musisz dać mi pozwolenie. - Zanim zapytała o cokolwiek, pokazał na broszurę. - Strona piąta, ostatni akapit. Riley znalazła fragment i przeczytała: - „Jeśli nie uczynisz żadnej szkody, możesz wejść". Simon przeszedł przez linię świec i wrócił do miejsca, w którym przed chwilą stał. - A jeśli byłbyś kimś złym... - Krąg nie wpuściłby mnie do środka. - Skąd on wie, kto jest zły, a kto dobry? Wzruszył ramionami. - Jest czymś w rodzaju strażnika Wody Święconej. Złe rzeczy trzymają się z dala od niego. Brzmi to wszystko trochę niepewnie, ale skoro Simon i Beck wierzą ten cały krąg, coś musi w tym być. - Co się stanie, gdy przez przypadek go złamię? - Wtedy zaczynasz od początku, od ustawienia świec. Aha, i każdej nocy musisz przemieszczać świece w inne miejsce tak, żeby nie stykały się z linią wytyczoną przez Wodę Święconą. Większość przysuwa je w swoim kierunku. Tak dużo do zapamiętania. Zadała następne pytanie: - Co mam robić, gdy zacznie padać deszcz? - Deszcz nie zniszczy kręgu ani nie zrobi tego wiatr. Ważne jest to, że krąg pozostaje nietknięty, a ty wyraźnie czujesz jego obecność. - Strzelając palcami, usiadł na śpiworze, wyraźnie z siebie zadowolony. - Teraz musimy czekać, zanim wzejdzie słońce. - Mamy dużo więcej pracy, niż sobie wyobrażałam - powiedziała i przysiadła się obok niego. Okazało się, że bez niego byłoby jej niezwykle ciężko. - Gdy zrobisz to już parę razy, zobaczysz, że to nie takie trudne. Samemu zawsze jest gorzej. Spojrzała na niego. - Jak się tego wszystkiego nauczyłeś? - Pochodzę z licznej rodziny. Zawsze ktoś umierał, więc mój wujek nauczył mnie, jak należy wykonać całe zaklęcie. Jest księdzem. Liczna rodzina. Jakby to było? Ona była całkiem sama. Jej mama zawsze żartowała, że jak się raz osiągnęło ideał, po co próbować dalej? Riley wydawało się, że za tym stwierdzeniem kryło się coś więcej. - Ja jestem jedynaczką - powiedziała i skrzywiła się. Wiedział o tym. Simon nie zachował się, jakby właśnie usłyszał coś głupiego. - Ja czasami też chciałem być. Mam cztery siostry i trzech braci. - Jak to jest mieszkać z tyloma ludźmi w jednym domu? - Jakbyś non stop była w ulu. Mieliśmy ustalony grafik do naszych dwóch łazienek. Siostry były najgorsze. Riley zaśmiała się, zastanawiając się, czy mówił prawdę. Jego włosy wyglądały zbyt dobrze na pospieszne mycie i wysuszenie suszarką. Poprawiła płaszcz tak, aby zakrył jej nogi. Na szczęście było bezwietrznie ani nie padało. Pogoda nie mogłaby naruszyć świec, gorzej z osobą, która znajdowałaby się w kręgu. W oddali dostrzegła bladą poświatę wiszącą nad miastem. Widziała drapacze chmur w centrum Atlanty, te, które były oświetlane nocą.

Wysoki pisk pociągu jadącego na wschód rozległ się echem po całym terenie. Czekała, aż Simon coś powie, on zaś tylko wpatrywał się w nicość. Jeśli nie miał zamiaru się odzywać, zapowiadała się długa noc. - Ile masz lat? - spytała desperacko, aby pozbyć się ciszy. - Właśnie skończyłem dwadzieścia. A ty? - Siedemnaście. - Jesteś trochę młodsza od mojej siostry Amy. Zeszłego lata wyszła za mąż. - Zamilkł i obdarzył ją pytającym wzrokiem. - Co teraz zamierzasz robić, gdy będziesz na swoim? Na swoim. - Nie wiem. Została mi tylko siostra mojej mamy. Mieszka w Fargo. - Mogłabyś kontynuować tam swoje praktyki. - Nie zgodziłaby się na to. Winiła mojego tatę za śmierć mamy, mówiła, że osobiście wszczepił jej raka. Złośliwa kobieta. Nie mogłabym z nią mieszkać. Nie ma mowy. - W takim razie z kim zamieszkasz? - szturchnął ją Simon. - Nie mam pojęcia. Nikogo więcej nie mam. - Jestem pewien, że Beck pomoże ci najlepiej, jak będzie potrafił. Nagle dobiegł ich odgłos kroków. Idący ku nim mężczyzna był tak samo wysoki, jak szeroki. Jego trencz prawie sięgał ziemi, a na głowę wciśniętą miał fedorę. - Czy to nekromanta? - zapytała szeptem Riley. - Chyba trafiłaś - odparł Simon. - Bądź ostrożna. Potrafią być cwani. Mężczyzna zatrzymał się tuż przed kręgiem świec i dotknął swojego kapelusza koniuszkami palców. - Dobry wieczór - powiedział. - Dobry wieczór - odpowiedział Simon. Był uprzejmy względem każdej osoby, nawet takiej, która zarabiała na życie sprzedając ciała. - Nazywam się Mortimer Alexander i jestem licencjonowanym przywoływaczem - dumnie ogłosił nowo przybyły. - Psiakrew. Miałem nadzieję, że jesteś dostawcą pizzy - zażartowała Riley. Twarz mężczyzny przeciął lekki uśmiech. - Niestety nie. - Natychmiast otrzeźwiał. - Po pierwsze, chciałbym złożyć moje szczere kondolencje za poniesioną przez ciebie stratę. - Och, dziękuję. - Jednakże przyszedł czas na rozwiązania praktyczne. Twój ukochany tata mieszka w lepszym miejscu - kontynuował nekromanta, niechlujnie machając w stronę nieba. - Jego ziemska powłoka może zostać wykorzystana przez kogoś innego, lepszego. - Włożył rękę do kieszeni i wyciągnął z niej kartkę papieru. - Widzę, że pan Blackthorne rzadko przekazywał pieniądze na cele charytatywne. Może udałoby nam się zawrzeć porozumienie, według którego wpłaciłbym w jego imieniu pewną sumę pieniędzy, a w dowód uznania on stałby się opłacanym służącym, oczywiście na określony czas. - Hmm - zaczęła Riley. Dlaczego tak ją ostrzegano przed tymi ludźmi? Ten tutaj brzmiał sensownie. Jej tata zawsze chronił najsłabszych. Czy nie chciałby pomóc również temu? - Riley? - Gdy nie odpowiedziała, Simon chwycił ją za łokieć i nim potrząsnął. - Riley! - Co? - warknęła. - On używa magii perswazyjnej. Zrobią wszystko, że dostać twojego ojca. - Zrozumiałam - odparła. Simon uspokoił się i przyciągnął ręce z powrotem do ciała. Wolała, żeby trzymał je przy sobie. Nekromanta zaszurał kartkami. - Rozumiem twoje poświęcenie i jestem przygotowany na comiesięczną wpłatę pieniędzy na twoje konto, aby zrównoważyć... nieprzyjemności związane z ekshumacją ukochanego rodziciela. Pod koniec roku zgadzamy się pochować go podczas pełnej wzniosłości ceremonii i uregulować wszelkie wymagane opłaty. Riley pamiętała Umarlaka pakującego torby dla bogatej pani. Co jeśli to samo miałby robić jej

tata? Przeszedł ją dreszcz. - Nie ma mowy - odparła, krzyżując ręce na piersi w geście sprzeciwu. - Widzę, że masz pewne uprzedzenia - mówił dalej nekromanta. - Spodziewałem się tego. To odważny krok i... - Nie przekonasz mnie. Idź stąd. - Proszę - dodał Simon. Starała się wyobrazić sobie, czy tak samo miły był dla chwytanych przez siebie demonów. Mortimer wydawał się być zbity z tropu. - Rozumiem. Powinnaś być świadoma, że ja jestem najbardziej etycznym spośród wszystkich przywoływaczy, których pewnie spotkasz przed pełnią. Mój żal będzie trwał nadal, ale wciąż uważam, że szczerość jest bardzo ważna. - Na skraju płonącego kręgu położył wizytówkę. - Na wypadek, gdybyś chciała się ze mną skontaktować. - Mało prawdopodobne - rzuciła Riley. - Rozumiem. Dziękuję za poświęcony mi czas. Moje najszczersze kondolencje. Po tych słowach oddalił się, idąc powoli po ścieżce i wyrównując stos papierzysk. Gdy minął cmentarne biuro, skręcił na zachód ku parkingowi. Riley westchnęła z ulgą. - No, to chyba koniec. Simon potrząsnął głową. - Tak jak powiedział, był pierwszym z wielu. - Dlaczego? - Riley spytała zaskoczona. - Bogacze uwielbiają kolekcjonować unikaty. W tym przypadku ich służącym byłby znany mistrz łowca. Nikt inny nie miałby takiego, więc taki ktoś byłby wyjątkowy. Cholera. - Nie dziwię się, że proponujecie ludziom pocięcie zwłok. Simon obrzucił ją przerażonym spojrzeniem. - Nie! To, co zrobiłaś, było właściwe. Okaleczanie zwłok jest bezbożne - zaripostował, rozgoryczony własnym wybuchem. - Przepraszam, to dla mnie drażliwy temat. - Doprawdy? zażartowała. - Tak - przyznał. - Ty masz jeszcze przed sobą dwanaście takich nocy. Riley przewróciła oczami na samą myśl. Dwanaście dłuuugich nocy wypełnionych kłamiącymi nekromantami, przemarzniętym tyłkiem i brakiem snu. Wielkie dzięki, tato.  

ROZDZIAŁ 11 - Co podać? - spytał barman, którego wytatuowany biceps obwieszczał światu, że był „Jednym z Niewielu. Dumnym". Marynarz. Beck nigdy nie przepadał za kolesiami z Semper fi10, ale przynajmniej wiedział, jak się zwykle zachowują. - Shiner Bock - odpowiedział. - Dopisz mi do rachunku. - Muszę zobaczyć twój dowód. Beck zmarszczył brwi. - Jestem pełnoletni. - Nie wątpię, ale takie jest teraz prawo - odparł mężczyzna. - Muszę sprawdzać wszystkich, nawet jeśli przychodzą tu, używając cholernego balkoniku. Beck wyciągnął swoje prawo jazdy i rzucił je barmanowi. Tamten zerknął na nie i oddał Beckowi. - Wyglądasz starzej. Myślałem, że masz koło trzydziestki. - O to możesz winić naszą armię. - Gdzie służyłeś? - Afganistan. - O cholera - odpowiedział mężczyzna i wyszczerzył zęby. - Pierwsze piwo za darmo. Też tam byłem. Barman postawił butelkę Shiner Bock na barze. Sięgnął po szklankę, ale zmienił zdanie. - Dobry wybór - mruknął Beck i podniósł butelkę. - Za tych, którzy nie wrócili do domów. Wziął łyk i ponownie uniósł piwo. Skrót od semper fidelis - motta Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych. - I za Paula Blackthome'a. Niech spoczywa w pokoju. - Gdy to powiedział, opróżnił połowę butelki jednym łykiem, aby złagodzić ból. - Za tego gościa, który zginął pod Pięcioma Punktami? - spytał barman. - Tak. Był dobrym człowiekiem. - Dobrzy ludzie zawsze umierają szybciej niż dupki. - Jesteś łowcą? - spytał mężczyzna, przyglądając się mu. Nie mam powodu, żeby zaprzeczać. Tak. - Nie trzymam zbytnio z łowcami. - A ja nie przepadam za marynarzami, więc jesteśmy kwita - odparł Beck. Barman prychnął. Chwycił szklankę szkockiej spod lady i również ją podniósł. - Za tych, którzy wrócili. - Amen - odpowiedział Beck i uniósł swoją butelkę, po czym dopił resztkę piwa. - Nie chcę kłopotów, zrozumiano? - Nie planuję nic podobnego. Chcę się tylko napić, może kogoś przelecieć. W takiej kolejności. - Brzmi nieźle - odparł barman. - Chcesz następną? - A niech to, jasne. To był jego drugi bar tamtej nocy. Beck rozpoczął wieczór w knajpie o nazwie „Gryzę Ziemię", ulubionym miejscu łowców. Wypił tam parę drinków za Paula, taka była tradycja, a później zdecydował, że nie ma ochoty dłużej tam siedzieć. Nie chciał być w pobliżu, gdyby ktoś oskarżył go o nieuchronienie przyjaciela przed śmiercią. Nikt raczej tego by nie zrobił, co nie znaczyło, że tak nie myśleli. On tak właśnie myślał, więc dlaczego nie inni? Ten bar nie był jednym z jego ulubionych, ale mieli tutaj jego ukochane piwo. Gdy delektował się szóstą butelką, dwa głosy walczyły o zwrócenie na siebie jego uwagi: jednym z nich był głos Paula przekonujący go, że powinien pracować, a nie pić. Mówił mu o odpowiedzialności, przynajmniej jeśli chodziło o Riley. Odpowiedzialność nie była tak silnym bodźcem, jak siedząca obok niego ruda anorektyczka bluźniąca na prawo i lewo. Wkurzało go to, ale niezbyt się tym przejmował. Pozwalało mu nie myśleć o tym, co mogłoby go naprawdę dotknąć. - Zwijajmy się stąd. Zabierz mnie do swojego domu - nalegała, zbliżając swoją dłoń do

newralgicznego miejsca. Jej włosy były mieszanką metalicznych kolorów, a oczy szkliły jej się od zbyt dużej ilości alkoholu. Nie dbał o to. Reguła Becka Numer Jeden: nie zabieraj żadnej dziewczyny do domu. Przynajmniej nie takiej jak ta. Jeśli byłaby wybredna, wynajęliby pokój w jednym z tanich hoteli. Ostatecznie jego półciężarówka też się nadawała. - Więc jak ci na imię? - spytał, czując, że powinien coś o niej wiedzieć, zanim ją przeleci. - Czy to ma jakieś znaczenie? - odpowiedziała pytaniem i zaśmiała się. - Tak. - Coś w tym guście. - Jamie. - Czym się zajmujesz? - Niczym specjalnym. - Wyszczerzyła zęby, jakby nie było o czym mówić. - Spotykam się z miłymi kolesiami, którzy kupują mi drinki. - I... - Potem gdzieś idziemy i się pieprzymy. Beck coraz bardziej się nakręcał. - Dajesz dupy za drinki - powiedział beznamiętnie. Zachichotała. - Czyż wszyscy tego nie robimy? To była zła odpowiedź. To mogła być Sadie kilka dekad wcześniej, rozpracowująca jakiegoś gościa przy drinku i spędzająca z nim noc w łóżku. Beck mógł być produktem jednej z takich nocy. Za żadne skarby nie mógł iść do łóżka z tą dziewczyną, a przynajmniej me bez wypalenia naprawdę sporej ilości marychy. Chwiejnym krokiem odszedł od stolika, chciał być jak najdalej od niej. Zbyt wiele wspomnień przelatywało przez jego głowę, takich, przez które miał ochotę komuś lub czemuś przyłożyć. O co chodzi? - zapytała, szarpiąc go za ramię. Akurat za to ranne. Po chwili ból wypełnił cały jego umysł. - Cholerne gówno - ryknął. Rzucił drobne na bar, żeby pokryć ich rachunek, i skierował się do drzwi. Dziewczyna zawołała go, ale ją zignorował. Gdy dotarł do wyjścia, odwrócił się, mając nadzieję, że go nie śledziła. Nie mylił się. Już zaczęła obmacywać innego faceta, który nie wyglądał na takiego, co to zwykł odmawiać. W skali od jednego do dziesięciu Beck podejrzewał, że był koło siódemki, jeśli chodziło o poziom upojenia. Brzęczenie w uszach, ale jeszcze nie ogłuszające. W wojsku nauczył się, jak panować nad alkoholem. Chciałeś być upojony, aby czuć się dobrze, ale nie aż tak zalany, żeby wygłaszać przed wszystkimi apel. Poza chwilą obecną, przyjazne odczucia nie pracowały u niego zbyt dobrze, na pewno nie wtedy, gdy wspominał tę dziwkę, którą wszyscy nazywali jego matką. Wsiadł do auta, trzasnął drzwiami i przekręcił kluczyk w stacyjce. Zawyło radio. Wyłączył je. Chwilę przed wrzuceniem pierwszego biegu zauważył gliniarza siedzącego na rogu w swoim radiowozie i obserwującego ulicę. - Cholera. Nie odważył się ruszyć, nie w tym stanie. Gliny nie miały litości dla prowadzenia po pijanemu - dla nich był to lukratywny interes, szczególnie po ustanowieniu nowego prawa. Nie tylko puszkowali cię w więzieniu, lecz także zabierali ci wóz i sprzedawali go, aby pokryć koszty holowania i sądu. Tysiącdolarowy mandat i warty pięć tysięcy wóz? Zbankrutowane miasto jakoś nigdy nie kłopotało się wypłacać różnicy. Kilka lat wcześniej zaryzykowałby, nie dbałby o siebie, ale teraz musiał martwić się o Riley Beck jęknął. - Psiakrew, jak ja się w to wplątałem? Przez nieuratowanie Paula. Wszystko się do tego sprowadzało. Chronienie Riley stało się jego obowiązkiem co najmniej dopóty, dopóki nie skończy osiemnastu lat lub ktoś z jej rodziny nie wkroczy do akcji i nie przejmie nad nią opieki. Zupełnie jakby wiedział cokolwiek o byciu starszym bratem dla jakiejś dziewczyny. Beck wytoczył się z samochodu, zamknął drzwi i poszedł pieszo do najbliższego sklepu całodobowego. Przeczesywał alejki, oddalając się od starszych panów, którzy kupowali

papierosy. Nie wiedział, jak ich było na nie stać, gdy cena sięgała stówy za karton. Dzięki temu łatwiej było mu skończyć z nałogiem. Musiał wrócić do gry już tej nocy, ale łowienie demonów przy tylu promilach we krwi było stuprocentowym biletem, by dołączyć do Paula w piachu. Wziął sześciopak napojów energetycznych i dużą paczkę solonych orzeszków ziemnych. Przez orzeszki będzie chciało mu się pić, a wszystkie płyny, które będzie musiał wypić, rozrzedzą alkohol. - Paczkę gumek - rzucił do ekspedientki. - Rozmiar XL. - Nie miał pojęcia, dlaczego trzymali je za ladą. Ekspedientka, młoda, czarna kobieta, rzuciła na niego okiem. Uśmiechnął się w odpowiedzi. Pomimo tego, że niektórzy uważali to za świętokradztwo, kondomy używano do Wody Święconej. Używał ich w miejscach, gdzie szklane sfery nie były mile widziane. Na przykład na basenach czy w galeriach handlowych. Oczywiście nie zamierzał wyjawiać tego tej kobiecie i niszczyć jej marzeń. Gdy wrócił do samochodu, zabrał się za orzeszki i jadł je z przerwami na łyk napoju energetyzującego. Pamiętał, jak napoje sprzedawano jeszcze w aluminiowych puszkach. Teraz używano cienkich, plastikowych, które łatwo pękały. Dlatego zwykle umieszczał je w pustej butelce po whisky. Im więcej pił, tym bardziej nasilał się ból w mostku. Chciał wierzyć, że to bolące mięśnie, ale tak nie było. To samo czuł, gdy zmarł jego dziadek. Za każdym razem gdy tracił kogoś, na kim mu zależało, jakaś jego cząstka ulatywała wraz z tą osobą. Kiedyś niewiele z niego zostanie. Teraz, gdy Paula nie było, będzie musiał chodzić na łowy każdej nocy, aby on i Riley trzymali formę. Przynajmniej do momentu, gdy przyjedzie po nią ciotka. Z tego co mówił Paul, kobieta przypominała piłę tarczową. Była jednak krewną i to się liczyło. Żadnych wygłupów więcej - powiedział do siebie, kręcąc głową. Żadnych wyczynów, których dopuszczali się inni w jego wieku. Stracił dzieciństwo przez pijaństwo Sadie, ,a teraz mógł stracić o wiele więcej, zajmując się dzieckiem Paula. Odkręcił kolejną butelkę, pociągnął głęboki łyk i zagryzł go garścią orzeszków. Jego brzuch wydał dziwny dźwięk, jakby narzekał na znęcanie się nad nim. Zanim dopił do końca trzecią butelkę, obmyślił plan. Był dość prosty - znaleźć pieprzonego demona, który zabił jego przyjaciela i sprzątnąć go. Był to szaleńczy plan, ale Beck nie myślał o tym. - Pokroję cię, sukinsynu. Wyślij wiadomość do Piekła. Aby plan się powiódł, musiałby przebrnąć przez niższe klasy demonów, dopóki nie dotarłby do Piątki. Miał pewien pomysł, gdzie mógłby znaleźć demona. Wiedział, że Paul nie popierałby jego pragnienia zemsty, ale o to też nie dbał. Beck żądał zapłaty za jego czyn. I nie chodzi tylko o dzieciaka. Przez kilka krótkich godzin Riley dowiedziała się jednej rzeczy - potrzebowała zatyczek do uszu. Z tego co zdążyła zauważyć, każdy nekromanta miał odmienny sposób zachwalania swoich usług, niczym filmy reklamujące różne produkty. Tak jak myślała, Mortimer był tym najmilszym. Następnych czterech było złośliwych. Wszyscy poza Mortimerem próbowali złamać krąg, a później odchodzili z przypieczonymi butami i teatralną pozą. Gdy zjawił się ostatni gość, była już tak agresywna i łaknąca snu, że kazała mu się wynosić, zanim zdążył otworzyć usta. Podczas tej jednej nocy nauczyła się wymyślać nekromantom tak, że zaimponowałaby każdemu raperowi. Usłyszawszy to, Simon skoczył na równe nogi i także kazał gościowi się odwalić, ale bez używania brzydkich słów. Ku jej zaskoczeniu nekromanta od razu zareagował na jego słowa i oddalił się. Po rzadko spotykanym przypływie złości jej towarzysz poszedł spać, zwinął się pod śpiworem i, niczym kot, zasłonił twarz dłonią. Od czasu do czasu mamrotał coś do siebie, ale nie potrafiła rozróżnić słów. Ku zmartwieniu Riley miała go obudzić dopiero kilka godzin później. Miała wybór: albo tak właśnie zrobić, albo zsiusiać się w majtki.

- Będę czuwał dopóki nie wrócisz - powiedział półprzytomny. - Bądź ostrożna. Wzięła głęboki oddech i zrobiła dokładnie tak, jak powiedział, krzywiąc się, gdy przechodziła przez lśniącą linię. Nie wydarzyło się nic niezwykłego poza krótkim błyskiem i tym, że dziwnie zadźwięczało jej w uszach, jakby przeszła niewidzialną barierę. Z mozołem pomaszerowała ku głównemu cmentarnemu budynkowi. Czuła dreszczyk emocji. Wiktorianie mieli bzika na punkcie symboli, na przykład płaczących aniołów czy obelisków przedstawiających zmartwychwstanie i życie wieczne. To tylko podsycało mroczną atmosferę. Było bardzo ciemno, księżyca w ogóle nie było widać. Ledwo słyszalny szelest liści powodował, że odwracała się więcej niż raz. Jedyne, czego brakowało do pełni szczęścia, to gęsta mgła i zawodzenie wilka. Wtedy można byłoby już nakręcić krwawy horror. Gdy wróciła i stanęła na skraju kręgu, Simon zezwolił jej na wejście do środka, po czym sam wyśliznął się za ścianę mauzoleum na szybkie siusiu. Facetom jest tak łatwo. Gdy wrócił, zaczął ją znowu przestrzegać. - Bądź ostrożna, gdy będziesz tu sama. Nekromanci mogą udawać pracowników cmentarza, policjantów, czy kogo tam chcesz. Będą starali się nakłonić cię do złamania kręgu lub zaproszenia ich do środka. Nie wszyscy będą pragnąć ciała twojego taty. Słyszałem różne opowieści, wiesz? Powstrzymała dreszcz. Wygłosiwszy już wszystkie ostrzeżenia, Simon ponownie zwinął się pod swoim śpiworem i zasnął. Żałowała, że ona tak nie mogła. Zamiast tego wtuliła się w swój i wpatrywała się w gwiazdy. Kilka razy zauważyła przelatującą sowę, która w końcu przysiadła na pobliskim drzewie i zaczęła ogłaszać, że to jej terytorium. Riley obserwowała ją przez dłuższy czas. Sowa zdawała się czynić to samo. Gdy po ścieżce przebiegła mysz, ptak poczuł się szczęśliwy. Idealnym ślizgiem i uderzeniem pazura dołączył ją do swojego nocnego menu. Zaczęły ją boleć plecy, postanowiła więc wstać i podejść do grobu swojej mamy. Przyniesione przez nich kilka tygodni wcześniej kwiaty zdążyły już zwiędnąć, stały się ofiarami nocnych przymrozków. Riley uklękła i uprzątnęła uschnięte liście, które pokrywały czysty, granitowy nagrobek. Minęły już prawie trzy lata, odkąd Miriam Henley Blackthorne ich opuściła. Nie było dnia, w którym by za nią nie tęsknili. Riley przesunęła się ku grobowi taty i poczuła zapach świeżej ziemi. Na usypanym kopcu leżały kwiaty, których końce pokryła cienka warstwa szronu. Mama prawdopodobnie czekała na niego po drugiej stronie. Riley zmarszczyła twarz. To nie będzie wesołe spotkanie. Gdy mama umierała, kazała tacie przyrzec, że będzie chronił Riley. Teraz ich córka była zdana na siebie. Tak, mama będzie nieźle wkurzona. Myśląc o leżącym gdzieś tam niżej ojcu, dotknęła zimnej gleby. Teraęsą razem. Nie pomogło. Oni byli razem, a ona była sama. Nie został jej nikt, kto śmiałby się z jej żartów, przytuliłby ją. Kochałby ją. Nagle tuż przed nią otworzył się bezdenny dół. Z jej gardła wyrwał się pojedynczy szloch, a potem kolejny, gdy ciepłe łzy zbiegły po jej policzkach. Zgięła się prawie w pół, płacząc bardziej za siebie, niż za swoich rodziców. Ktoś ją dotknął, a ona aż podskoczyła. To Simon. Nie powiedział ani słowa, zamiast tego otworzył dla niej swoje ramiona. Wpadła w nie i w nich kontynuowała swój płacz. Mamrotał pocieszające słowa, ale ich nie rozumiała. Najbardziej liczyło się to, że trzymał ją przy sobie. Gdy już nie miała czym płakać, odsunęła się od niego i wydmuchała nos, zawstydzona faktem, że rozkleiła się na jego oczach. - Przepraszam... Ja... - Oni wiedzą, że ich kochasz i za nimi tęsknisz. To jest ważne. - Nie wiem co mam robić - dodała. - Znajdziesz swoją drogę. Wiem, że ci się uda.

Wziął ją za rękę i podprowadził do śpiworów. Wepchnął ją do jednego z nich, a sam wszedł do swojego i wiercił się w nim dotąd, aż nie dotknął jej boku. Wyciągnął rękę i pozwolił, aby jej głowa spoczęła na jego ramieniu. Wtuliła się w nie, wdzięczna za dodanie otuchy. - Twoje ramię pewnie przymarznie do śpiwora - powiedziała pomiędzy jednym pociągnięciem nosem a drugim. - Masz rację. - Wziął jeden z koców, przykrył się nim i ponownie wygodnie usadowił. Wtuliła się w niego jeszcze bardziej, a chwilę później po raz pierwszy od śmierci ojca poczuła ciepło i bezpieczeństwo. To, że mogła się tak poczuć, wiele mówiło o Simonie. - Dziękuję. Jesteś... naprawdę słodki. - To proste przy kimś takim jak ty. A teraz się prześpij. Swit nadejdzie za parę godzin szepnął. Wiedząc, że Simon leży obok niej, Riley odpłynęła w niespokojny sen przepełniony łypiącymi na nią nekromantami, kradnącymi Srokami i ponurym śmiechem. Zegarek Simona zaczął pikać, więc chłopak wstał i przeciągnął się. - Dzień dobry - powiedział. Riley zamrugała oczami i zaczęła je trzeć knykciami. Gdy wstała, jej włosy dziwnie się zachowywały. Przejechała po nich palcami. Odetchnęła z ulgą, gdyż nie było na nich sopli. Spanie na świeżym powietrzu to jakaś porażka... - Każda kolejna noc będzie łatwiejsza - rzucił Simon. - Upewnij się tylko, że nie lunatykujesz. Gdy to powiedział, odbył następną wycieczkę za ścianę mauzoleum, aby podlać trawkę. To niesprawiedliwe. Po powrocie usiadł po turecku, wymacał swój różaniec i zaczął się modlić. Był zdecydowanie MKC - Miłym Katolickim Chłopakiem, jak nazywała ich jej mama. Miły, ale nie fałszywie. Nie dziwiła się, że jej tata go lubił. Po kilkuminutowej modlitwie odłożył różaniec. - Dzień dobry - powiedział znowu, tym razem radośniej. - A tak, dzień dobry - odpowiedziała, starając się usiąść. - Zawsze jesteś taka zrzędliwa? - spytał, jakby zapamiętując na przyszłość. - Mam dosyć. Boli mnie tyłek, jestem zmęczona, jest mi zimno i chcę iść do domu. To była jedna z najgorszych nocy w moim życiu. - Och... - w jego głosie wyczuła ból. Riley uderzyła się w czoło. - Przepraszam! To było niemądre. Dziękuję, że ze mną zostałeś. Zwariowałabym tu sama. Simon natychmiast się rozchmurzył i uśmiechnął, jakby wcale nie zachowała się jak niewdzięczna idiotka. - Cieszę się, że mogłem pomóc. Czy ten facet istnieje naprawdę? Jeśli tak, pewnie miał dziewczynę, a sześć kolejnych czekało na niego. - Przespałaś się choć trochę? - zapytał. - Troszkę. Miałam dziwne sny o demonach, które zachowywały się jak anioły. Zagmatwane to wszystko. - Przez chwilę odpłynęła w myślach. - Czy kiedyś je widziałeś... to znaczy anioły? Jednego lub dwóch. Ujawniają się tylko wtedy, kiedy chcą - powiedział dość zrezygnowanym głosem. - Tata mówił, że wokół nich widać taką jakby jaśniejącą łunę, ale na moje oko wyglądają jak zwykli ludzie. - Może kiedyś zobaczymy ich z bliska - odparł smutno Simon. - To by mi się podobało. Usłyszeli głos. Było tuż przed świtem, więc to musiał być pracownik cmentarza. Przynajmniej miała taką nadzieję. Mężczyzna podszedł do linii świec i wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Dzień dobry. Mam na imię Rod. Jestem z rannej zmiany. Czy ty jesteś panną Blackthorne? - Aha. - Miło mi cię poznać. Nie obawiaj się, robię to od lat. Na mojej zmianie nigdy nie skradziono żadnego ciała.

- Dobrze to słyszeć. - Naprawdę dobrze. Wolontariusz zaczekał, aż Simon zaprosi go do środka, a następnie przeszedł przez linię świec. Te zamigotały i chwilę później znów zaczęły świecić. Riley westchnęła z ulgą. Nowo przybyły zrzucił z siebie płaszcz, ujawniając pod spodem grubą bluzę. Zainstalował składane krzesło, a obok niego położył torbę z napisem „Narzędzia Strażnika". - Te są na dziś wieczór, gdy odnowisz krąg. - Dzięki - odparła. Nie wybiegała myślami aż tak daleko w przyszłość. Po chwili Rod wyjął z plecaka gazetę, otworzył ją na stronie z sudoku, po czym sięgnął po ołówek i masywny, zielony termos. Termos równa się gorąca czekolada. Zapamiętała, żeby następnym razem przynieść swój. Wolontariusz już kończył usadawiać się w kręgu, Riley zwijała śpiwory, a jej nocny towarzysz składał koce. Gdy była już gotowa do wymarszu, Rod siedział na swoim krzesełku z gazetą na kolanach. - Więc kogo spotkaliście w nocy? - zapytał radośnie. - Jednego gościa, Mortimera, i paru innych, którzy się nie przedstawili. Trochę mnie powyzywali. Wolontariusz uśmiechnął się. - Tak podejrzewałem, że Mort was odwiedzi. Najlepszy z nich wszystkich. - Też to zauważyłam. - Bądź tu przed zachodem słońca. Jeśli coś się wydarzy, zadzwoń do biura i daj im znać. Jasne. Riley ostrożnie przekroczyła krąg i po raz kolejny poczuła dzwonienie w uszach. Wątpiła, czy kiedykolwiek do tego przywyknie. Wrzuciła śpiwory i koce do mauzoleum, następnie zamknęła drzwi na klucz. Nigdy tego nie robiła, ale szarpnęła za nie aby sprawdzić, czy były zabezpieczone. Simon dogonił ją, gdy szła w stronę parkingu. - Gratulacje. Przetrwałaś pierwszą noc. - Wydawało się, że był z niej szczerze dumny. - Fakt. - Zaświtało jej w głowie. - Masz auto? Kiwnął głową. - Beck poprosił mnie, żebym podrzucił cię do domu. Powiedział, że będzie za bardzo zmęczony, żeby samemu to zrobić. Zmęczony? Na pewno. Będzie skacowany. Mogę się załozyć. Po kilku minutach jechali już w kierunku jej mieszkania. Na wstecznym lusterku wisiał medalik świętego Krzysztofa, a na desce rozdzielczej stała figurka świętego Judy. Ona dawała mu wskazówki, a on przez całą drogę nic nie mówił. Przyzwyczajała się powoli do długich okresów ciszy w jego towarzystwie, więc nie przejęła się tym zbytnio. Odezwał się dopiero, gdy podjechali na parking przed budynkiem, w którym mieszkała. - Wygląda jak stary hotel. - Kiedyś nim był. Przebudowali go na blok mieszkalny kilka lat temu. Nic nadzwyczajnego. - Przynajmniej masz dom - rzucił. - Jeśli będziesz czegoś potrzebowała w nocy, dzwoń do Becka. Zabrzmiało to tak, jakby był szczęśliwy, że się jej pozbywa. - Już się mną zmęczyłeś? zapytała urażona. - Och nie, przepraszam - powiedział i zawstydził się. - Źle mi się powiedziało. Muszę dzisiaj iść razem z Mistrzem Harperem na łowy, więc Beck zaoferował swoją pomoc. Prowincjusz? Nie ma mowy. - Poradzę sobie sama. Dzięki za pokazanie mi wszystkiego. Wysiadła z wozu. Zmusiło ją to do sporego wysiłku. Spanie na ziemi było dla małych dzieci. Simon opuścił szybę. - Nie słuchaj nekromantów. Są tak samo źli, jak demony. Położyła mu rękę na ramieniu. - Dziękuję za wszystko. - Nie ma sprawy. Przed samym zakrętem pomachał jej zza szyby. Odmachała mu. Fajny z niego gość. Riley powlokła się przez parking i weszła na schody. Wciąż pamiętała, jak się tu przeprowadzali. Był to niezwykle upalny dzień. Gdy skończyli się rozpakowywać, poszli na

lody. Tata kupił jej deser lodowy i zaśmiał się, gdy jego część znalazła się na jej nosie. Gdy Riley doszła na swoje piętro, jej ręka cała się trzęsła, a wraz z nią klucze, które w niej trzymała. Ostatni raz mogła mieć nadzieję, że wszystko było w porządku. Jej tata siedziałby na kanapie i oddawałby się papierkowej robocie, trzymając w ręku filiżankę kawy. Spojrzałby na nią i uśmiechnął się, gdy weszłaby do pokoju. Zrobiłby dla niej miejsce obok siebie i zapytał, jak minął jej dzień. Zawsze tak robił. Zawsze miał dla niej czas. Zawsze ją kochał. Drzwi otworzyły się, skrzypiąc na zardzewiałych zawiasach. Kanapa była pusta. Słyszała delikatne „plum, plum" wydawane przez krople wody spadające na garnek po owsiance, który stał tam od wczorajszego śniadania. Słyszała cichy szmer pracującej lodówki. Kłaki sierści Maxa leżały pod kuchennym stołem. Światełko na automatycznej sekretarce migało jak szalone. To pewnie nekromanci, którzy byli zbyt leniwi, żeby przyjść na cmentarz. Jej tata mawiał, że był szczęściarzem, ponieważ miał kogoś, kto wracał do domu, a niektórzy nie mieli nikogo. Jak ja teraz. Riley zamknęła drzwi wejściowe i pozamykała wszystkie zamki. Odcięła się od świata, który sprawił, że stała się sierotą. - To nie fair! - syknęła, uderzając pięścią o drewno. - Dlaczego oboje? Wziąłeś do siebie mamę. Czy to Ci nie wystarczyło? Nikt jej nie odpowiedział. Żaden kosmiczny głos, mówiący: „Przepraszam". Tylko pustka. Znów poczuła łzy w oczach i pozwoliła im popłynąć. Gdy się wypłakała i wydmuchała nos, wzięła jakiś mazak, znalazła w kalendarzu datę najbliższej pełni, zakreśliła ją i postawiła obok niej literę D. Był to dzień, w którym jej tata miał stać się całkowicie wolny. Nie pozwolą im zbliżyć się do ciebie. Przysięgam.  

ROZDZIAŁ 12 Beck otworzył oczy i powoli przestudiował teren. Parking był opustoszały, chyba, że zwróciłby uwagę na dwa zardzewiałe wózki sklepowe i stos starych opon. Cicha, otwarta przestrzeń. To lubił. Nie żeby łowca mógł parkować wszędzie. Para demonów pod łóżkiem z tyłu auta jednak ograniczała jego pole manewru. Nie przepadał za porankami, szczególnie takimi kiedy czuł, że jego głowę rozrywają wściekłe łasice. Napoje energetyczne i alkohol były toksyczną mieszanką, przynajmniej w jego przypadku. Gdy wytrzeźwiał na tyle, że był w stanie łowić, poszedł za pierwszym napotkanym demonem Trzeciej Klasy. Znalezienie go nie było trudne, bestia sapała głośno przy śmietniku za sklepem mięsnym. Była zbyt zajęta odrywaniem kawałków tłuszczu i zepsutej wołowiny, żeby zorientować się, że skrada się do niej łowca. Beck złapał go bez większych problemów. Potwór nie powiedział jednak nic, co mogłoby wydać Piątkę, która zabiła Paula. Wkurzony, szukał dalej aż znalazł kolejną Trójkę. Znowu to samo - mnóstwo przekleństw, gróźb związanych z rozerwaniem na kawałki, ale żadnej informacji. - Honor demonów - mruknął. Co za porażka. Trójki przynajmniej nie oferowały darów w zamian za uwolnienie. Beck miałby ciężki orzech do zgryzienia, gdyby tym darem miałaby być wskazówka dotycząca zabójcy Paula. Jęcząc z powodu bolącej głowy, wyłączył radio, na dłoni położył trzy aspiryny i popił je wodą. Poprzednia dawka ani trochę mu nie pomogła, ta pewnie zadziała podobnie. Sen. Tego właśnie potrzebował, ale mógł mieć problem przy takiej ilości kofeiny w organizmie. Jeśli będzie miał szczęście, padnie najwcześniej po południu. Jeśli nie, równie dobrze może to być dopiero kolejny dzień. Zadzwonił telefon, Beck wygrzebał go z kieszeni kurtki. - Beck. - Simon. Jest w domu, bezpieczna. Westchnął z ulgą. - Dzięki, bracie, jestem twoim dłużnikiem. - Nie ma o czym gadać. Beck zamknął klapkę telefonu i zmarszczył brwi. - Założę się, że jest. Sądził, że ma wyrobione zdanie na temat Simona Adlera. To, że był religijny, wcale nie znaczyło, że nie miałby podrywać Riley. Każdy by to robił. Naprawdę była ładna. Ciężko było ignorować ten fakt. - Jeśli sprawy miałyby się inaczej, sam bym ją gdzieś zaprosił. Ale nie teraz. Beck oparł się o siedzenie i zamknął oczy, aby przetrzymać napór porannych promieni słonecznych. Gdzieś w oddali słyszał śmieciarkę, która podnosiła jeden z ogromnych kontenerów i wyrzucała z wielkim hukiem jego zawartość. Ziewnął potężnie i jeszcze raz uważnie rozejrzał się okolicy. Tym razem parking nie był pusty. - Kolesie na dziesiątej - powiedział do siebie, zmieniając pozycję. Przysunął do siebie stalową rurę, to samo uczynił ze swoim pistoletem SIG 9 mm. Rura była pierwszym środkiem zapobiegawczym, broń - ostatnią deską ratunku. Był w takiej części miasta, gdzie ludzie dzielili się na dwa rodzaje - na drapieżniki i ofiary. Wiedział o tym, ale niektórzy miejscowi mogli tego nie wiedzieć. Podobnie jak trzej gangsterzy, którzy niespiesznym krokiem szli w stronę jego ciężarówki. „Miastowa młodzież", jak nazywał ich Paul. Ci trzej mogliby posłużyć jako przykład multi-kulturowej Adanty jeden był biały, drugi czarny, a trzeci brązowy. Same głupki. Mógł to odgadnąć po stylu ich chodzenia. Ubrani byli zgodnie z najnowszą modą, ich spodnie zakrywały wysokie trampki, których czerwone sznurówki oplatały im nogi i zawiązane były dopiero pod kolanem. Kolor sznurówek miał oznajmiać, do jakiego należało się gangu. Beck nie dbał o to. Dla niego wszyscy podobni do nich byli ofiarami.

Jakby czytając w jego myślach, zaśmiali się i wskazali palcami w jego kierunku. Pewnie zorientowali się, że był pijany, trzeźwiejący po ciężkiej nocy. Myśleli, że łatwo zdobędą forsę i wóz, a jemu dla frajdy skopią tyłek. - Nie mają pojęcia - mruknął, kręcąc głową. Gdy podeszli na mniej niż sześć metrów, wyskoczył na zewnątrz, zostawiając na siedzeniu swoją stalową rurę. Jeśli będzie miał szczęście, nie będzie musiał stosować swoich staroświeckich metod. - Dobry! - zawołał. Jeden z kolesi szarpnął go. Palce Becka zacisnęły się na rurze, którą cały czas starał się ukryć za otwartymi drzwiami samochodu. - Czekam na śniadanie. Macie coś? Jeden dzieciak uśmiechnął się szyderczo. - Nie jesteśmy pieprzonym McDonaldsem. - Zaczęli obchodzić go z każdej strony, czekając na szansę, żeby do niego doskoczyć. - Śniadanie nie jest dla mnie, kretynie. Dla nich. - Beck uderzył pięścią w bok auta. - Panowie, czas na żarcie! Demony warknęły i zaczęły kotłować się w stalowych klatkach. Odgłos brzmiał imponująco w ciężkim, porannym powietrzu. Jeden z nich podskoczył na tyle, że trzej kretyni zobaczyli jego pazury i całą resztę. - O cholera, to są... - Demony - dokończył Beck. - I mówię wam, są głodne. Czy możecie podejść jeszcze parę kroków i zrobić im tę przyjemność? - zapytał niezwykle poważnie. Cała trójka zaczęła w panice uciekać. Jeden z nich przewrócił się, przeturlał, a sekundę później znowu biegł. Beck pomyślał, że jeśli startowałby na igrzyskach olimpijskich w biegu na 100 metrów, miałby czas poniżej 10. sekund, ale niestety stracił punkty za upuszczenie swojej broni. Zerknął na demony. - Sorry, panowie. Wygląda na to, że wasze śniadanie właśnie ucieka. Demony warknęły jeszcze głośniej i zabluźniły. Beck podszedł do miejsca, w którym jeden z uciekających zgubił nóż sprężynowy i podniósł go z asfaltu. - Niezłyyyyy - powiedział, szczerząc zęby. - A teraz jest mój. Było koło dziewiątej runo, gdy Beck wlókł się po schodach prowadzących do biura Strażaka Jacka w starej remizie. Handlarz demonów siedział za swoim biurkiem, przed nim unosiła się wąska strużka parującej kawy. Jego biało- czerwone szelki całkiem nieźle kontrastowały z czarną, flanelową koszulą i niebieskimi dżinsami. Na biurku leżał pokaźny plik dokumentów. Gdy nie handlował demonami, wkładał swój prawniczy kapelusz i zajmował się legalną działalnością Gildii. - Beck! - zawołał. - Jak się masz? - Jack. - Beck opadł na najbliższe krzesło i potarł zmęczone oczy. - Wyglądasz jak gówno - zaobserwował gospodarz. - I tak się czuję. Zbyt długo na nogach, tak myślę. - Kawy? - Boże, ani grama więcej kofeiny - wyciągnął się na krześle, a to w odpowiedzi zaskrzypiało protestująca Jack sięgnął do mini lodówki stojącej nieopodal biurka i zaproponował Beckowi schłodzoną wodę mineralną. - Dzięki. Może to mi pomoże. - Od razu wypił pół butelki. - Co dla mnie masz w tak miły poranek? - Dwa Gastro. - Dwa? Musiałeś być bardzo zajęty - rzucił Jack i się uśmiechnął. - Z kim teraz łowisz? Z nikim. - Sam je złowiłeś? - zapytał zaskoczony Jack.

- Tak. Wiem, to nie było mądre. Nie chciałem dzielić się pieniędzmi z innym łowcą. Dopóki nie wypłacą pieniędzy z ubezpieczenia, dzieciak Paula potrzebuje pieniędzy, żeby przeżyć. Jack wstał, otworzył sejf i przeliczył pieniądze. Położył je przed Beckiem, a ten włożył je do kieszeni spodni. Po podpisaniu papierów podsunął je Jackowi, aby sfinalizować transakcję. Kto będzie jej nowym mistrzem? - zapytał Jack, ponownie sadowiąc się na krześle. - Mam nadzieję, że Stewart - odparł Beck i schował do kieszeni swoją kopię umowy. - Byłby dla niej dobry. Nie krzyczy na wszystko, co się rusza, tak jak Harper. - Wiele bym dał, żeby dowiedzieć się, co za idiota przyczepił rzep do tyłka Harpera tyle lat temu. Osobiście rzuciłbym tego głupka na pożarcie pierwszemu napotkanemu demonowi. Musiałbyś stanąć w kolejce - powiedział Beck. - Co u Riley? Beck pokręcił głową. - Jest zagubiona. Jej oczy mówią wszystko. Stara się być twarda, ale to ją zabija. - Nie wyobrażam sobie jak to jest, gdy traci się oboje rodziców. - Jest beznadziejnie, oto jak jest. Zanim Jack zdążył odpowiedzieć, telefon Becka rozbrzmiał muzyką. Odebrał połączenie nie patrząc na to, kto dzwonił. - Tak? - Mój Boże, oni chcą go wykopać! - Hej, to ty, Riley? - zapytał. - Co się dzieje? - Był u mnie jeden z tych poborców podatkowych i powiedział, że chcą wykopać ciało taty, a potem je sprzedać. Beck dopiero po chwili zrozumiał, co powiedziała Riley. - Jaki poborca? - Ten od rachunków medycznych mamy. Połączeni Poborcy Podatkowi. Był naprawdę podły. Złość narastała w Becku z każdą chwilą. Dziewczyna dopiero co pochowała jedynego żyjącego rodzica, a jakiś pasożyt napastuje ją o pieniądze. - Podpisałaś coś? - dopytywał się. - Jasne, że nie! - zaripostowała. - Nie jestem głupia. - Dobra, uspokój się. Zapytam Jacka, co powinniśmy zrobić. - Strażaka Jacka? - Tak, on jest prawnikiem Gildii. Poczekaj chwilę. Wyciszył telefon i przedłożył Jackowi całą sytuację. Tamten wysłuchał jego wyjaśnień, zapisał coś w prawniczym notesie i zmarszczył brwi. Gdy Beck skończył mówić, tamten pochylił się w jego stronę i złączył palce obu dłoni na kształt namiotu. - Po pierwsze, jest nieletnia, więc nie jest odpowiedzialna za żadne długi swoich rodziców. Nie pozwól jej dać się wrobić w płacenie nawet centa. - Dobrze, a co z wykopaniem ciała jej ojca? Mogą to zrobić? - naciskał Beck. - Jeśli w umowie Paula umieszczono taki ustęp, mogą. Muszą tylko pokazać odpowiedni papierek w biurze cmentarza i już jest ich. Beck potrząsnął głową. - Nie wyobrażam sobie, że mógłby zrobić coś takiego. - Pewnie wyczuł, że będzie łakomym kąskiem dla nekromantów. Ale nie o to chodzi. - Więc co robimy? - zapytał Beck. - Zażądam kopii umowy od tej firmy i zobaczymy, czy zostawili nam jakąś opcję. Jeśli nie, Paul może w krótkim czasie znaleźć się na powierzchni, a jego córka nie zobaczy nawet złamanego centa. - Tylko tyle możesz zrobić? - w odpowiedzi Jack kiwnął twierdząco głową. Nie dziwota, że wszyscy nienawidzą prawników. - Opowiedz mi o tym - odezwała się Riley. Beck zdał jej relację z rozmowy. Mógł sobie wyobrazić, jak chodzi po swoim małym mieszkaniu, przestraszona na samą myśl o stracie ojca. Ponownej stracie. Przepraszam, jestem trochę wkurzona - przyznała. - Położyłam się spać, a ten gość nie dość, że mnie obudził, to i wystraszył. Beck wiedział, ile kosztowało ją przyznanie się do tego, i to jemu. Ten sukinsyn ma szczęście,

że mnie tam nie było. - Nie martw się, cokolwiek się wydarzy, twój tata zostanie w ziemi. - Śmiałe słowa, których mógł nie być w stanie dotrzymać, ale ona właśnie teraz potrzebowała nadziei. Usłyszał od niej słabe „Dzięki", a chwilę później rozłączyła się. - Jest coraz gorzej - mruknął i wrzucił telefon z powrotem do kieszeni. - Jeśli będą mieli prawo go reanimować, co zamierzasz zrobić? - zapytał Jack. - To zbyt okrutne, żeby na zapas o tym myśleć. Ich oczy się spotkały. - Jeśli naprawdę zamierzasz powstrzymać ich przed sprzedaniem ciała Paula, możesz nie mieć wyjścia. Nie dotkną go, jeśli nie będzie całością. Beck przełknął ślinę, a jego brzuch zaburczał ostrzegawczo. - Zrób co w twojej mocy. Przyślij mi rachunek. Nie dbam o koszta. - To sprawa Gildii, więc sam się rozliczę. Beck poczuł wyraźną ulgę. - Dzięki. - Wyładujmy te demony. Potem idź się przespać. Nie mam zamiaru iść na pogrzeb kolejnego przyjaciela, zrozumiano? - Tak, słyszę.  

ROZDZIAŁ 13 Peter był oburzony. - Ty, hm, robisz sobie ze mnie jaja, prawda? Oni chcą sprzedać zwłoki twojego ojca? - Tak, taki mają plan - odparła Riley, przyciskając telefon do ramienia gdy czekała, aż uruchomi się jej komputer. - Ten gość powiedział, że tata był zam... czymś, co można wymienić. - Zamiennikiem - poprawił ją Peter. - To oznacza, że prawdopodobnie jego ciało będzie zapłatą za dług, jaki im wisisz. - Coś w tym guście. Beck rozmawiał z prawnikiem Gildii. On spróbuje ich powstrzymać. - Boże, Riley, ale wpadłaś. - Witaj w moim nowym życiu. Jedna, ogromna wpadka. Zaległa niewygodna cisza. - Jak ci się mieszka samej? Riley pomyślała chwilę, zanim odpowiedziała. - Zbyt cicho. Zawsze wiedziałam, że tata będzie w domu każdego ranka, więc nie przejmowałam się ciszą. Teraz będzie ze mną... na wieki. - Wcale nie - rzucił Peter. - Może poszukałabyś jakiegoś współlokatora. - Ilu ludzi chce mieszkać z kimś, kto w kuchennej szafce trzyma demony? - Dobra uwaga. - Znowu cisza. - Co teraz porabiasz? - zapytał, najwyraźniej chętny do zmiany tematu. Mój komputer świruje, więc pomyślałam, że zrobię kopię zapasową. - Jak świruje? - Cały czas się zacina i tracę dane. - O tak, to zdecydowanie czas na to. Zobaczę, co będę robił w weekend i pomogę ci. Przyjdziesz tutaj? Peter jeszcze nigdy jej nie odwiedził. Co on o tym myślał? - Strażnik cię wypuści? - spytała. Po drugiej stronie rozległo się pełne udręki westchnienie. - Nie wiem. Nie przepada za tobą, Riley. - Zauważyłam. Dlaczego tak właściwie twoja mama mnie nie lubi? - Bo ja cię lubię. Riley aż zamrugała z wrażenia. - Wow, to dość radykalne podejście. - To prawda. Wszystkich nas trzyma na krótkich smyczach po tym, co stało się Mattowi. Najstarszy brat Petera - ten, który zmieszał ze sobą alkohol i samochód. Jego dziewczyna piła piwo i wyszła z wypadku raptem z kilkoma zadrapaniami. Mama Petera nigdy jej nie wybaczyła. - Ale jesteśmy tylko przyjaciółmi, nie jak Matt i Sarah. - Ona nie widzi różnicy. Według niej każda dziewczyna jest zagrożeniem dla jej synów. Tak rozumuje. - Przepraszam Peter. To musi być okropne. - I jest. Nie martw się, znajdę jakiś sposób, żeby się do ciebie dostać. - Super. - Coś, na co mogę czekać. Może zrobi dla niego pizzę. Riley zauważyła żółty dysk znajdujący się przy klawiaturze. Kiedyś jej tata przez przypadek upuścił go, gdy wychodził na łowy. Zanim... Odsunęła od siebie tę myśl i ukryła ją za nieprzepuszczalną zasłoną. Albo to, albo za chwilę zaczęłaby się mazać przed monitorem. Włożyła dysk w odpowiednie miejsce, a po chwili jego zawartość pokazała się na ekranie. Był tylko jeden plik, zatytułowany „Badania". - Hasło? Co jest? - wymamrotała. - Riley? - zapytał Peter. - Mów do mnie. Co się dzieje?

- To dziwne. Tata nigdy nie chronił swoich danych. Kto chciałby czytać o bitwie pod Shiloh? - Więc jakie jest hasło? - ponaglał Peter. Riley spróbowała wpisać parę różnych słów - swoje imię, imię mamy. Nic się nie działo. - Nie mam pojęcia. Cholera, teraz muszę się zastanawiać, co się znajduje w środku. - Przynieś go do szkoły. Włamię się do niego. Potrzebuję datę twoich urodzin i inne podobne rzeczy. Ludzie używają ich zamiast czegoś trudniejszego. - Zrobione. Wyjęła żółty dysk, wsadziła go do pudełka po butach leżącego obok komputera, a na jego miejsce włożyła niebieski. Ten nie był zabezpieczony hasłem. Komputer zaskoczył i rozpoczęło się tworzenie kopii zapasowej. Riley spojrzała na zegar na ekranie. - Muszę lecieć. To zajmie dłuższą chwilę, a ja akurat przez ten czas spakuję się na cmentarz. Potrzebuję duzo cieplejsze ubrania. - Tej nocy nie będzie obok mnie Miłego Katolickiego Chłopaka, w którego mogłabym się wtulić. A niech to. - Uważaj na dużych, złych nekromantów - zażartował Peter. - Będę uważać. - Zignoruję ich i wszyscy sobie pójdą. Zamiast podjechać samochodem pod samo mauzoleum, Riley zaparkowała na parkingu i zaczęła obładowywać się niczym juczne zwierzę. Gdy wędrowała w stronę budynku, jej oddech zmieniał się na mroźnym powietrzu w białą mgiełkę. Czuła się dobrze, ale ciało przypominało jej, że wciąż jest obolałe po zabawie w berka z bibliotecznymi demonami. Poranny pracownik cmentarza zniknął, a zamiast niego w szezlongu siedziała rozparta kobieta. Miała na sobie ciężką, czarną sukienkę do samych kostek, a na jej nogach Riley dostrzegła buty ortopedyczne z bardzo grubymi podeszwami. Górę okrytą miała czarnym płaszczem. Jej lśniące, srebrne włosy wskazywały, że mogła mieć siedemdziesiąt albo więcej lat. - Hej! - wolontariuszka zawołała żwawo. Co jest z tymi ludźmi? Czy ktoś im daje jakieś tabletki szczęścia? - Tak w ogóle to jestem Martha - wyjaśniła kobieta. Zanim Riley zdążyła odpowiedzieć, kobieta zaczęła mówić dalej: - Może padać. Wzięłaś parasolkę? Riley machnęła na przyniesiony przez siebie stos. - Myślę, że gdzieś tam jest. - Dobrze. Powinnaś też mieć jakiś brezent. Świetnie chroni przez deszczem i nie musisz siedzieć na mokrej ziemi. - Dzięki - przyznała szczerze Riley. Oczy starszej kobiety błysnęły. - Z biegiem lat nauczysz się paru sztuczek. Jeśli pogoda mocno się zepsuje, po prostu zwiększ krąg i usiądź wewnątrz mauzoleum. Riley zapamiętała tę radę. - Naprawdę lubisz swoją pracę? - O, tak! Jestem na świeżym powietrzu i pomagam ludziom - odparła Martha. - Kocham ten stary cmentarz. Nie ma lepszego miejsca na świecie. Riley postanowiła nie kłócić się z nią na ten temat. Martha podniosła się i powiedziała: - Jeśli nie uczynisz żadnej szkody, możesz wejść. Riley ostrożnie przeniosła cały swój sprzęt nad świecami i weszła do środka. - Potrzebujesz pomocy w utworzeniu nowego kręgu? - zapytała wolontariuszka. Riley miała na końcu języka słowo „Tak", ale rozmyśliła się. W końcu musiała nauczyć się to robić. - Poradzę sobie. - W takim razie życzę ci spokojnej nocy, moja droga. Kobieta pomaszerowała ścieżką w takim tempie, jakby miała połowę swoich lat, w jednej ręce trzymając składane krzesło, a w drugiej torbę utkaną z tkaniny w tureckie wzory. - Dzięki - mruknęła Riley. Teraz została sama. - To jest wykonalne -

powiedziała czując, jakby w jej brzuchu fruwało stado motyli. - Ciekawe, czy to takie trudne. Zaznaczę krąg, odmówię modlitwę i koniec. Brzmiało zbyt prosto. Riley zanurzyła się w płóciennej torbie z nazwą „Narzędzia Strażnika". - Ile potrzebuję świec? Szybko policzyła te, które stały już wcześniej i dodała na wszelki wypadek parę nowych. Rzuciła nerwowo okiem na broszurę i rozpoczęła rytuał. Woda Święcona w jednym kierunku, później w przeciwnym. Ostrożnie ustawiła nową linię świec na wilgotnej ziemi wewnątrz poprzedniego kręgu, starając się utrzymać odpowiedni dystans między jedną a drugą. W jednej dłoni trzymając broszurę, a w drugiej zapalarkę pożyczoną od pani Litinsky, zaczęła podpalać świece, odmawiając jednocześnie po angielsku Modlitwę Pańską. Dodała: - Proszę, chroń nas - i czekała na dalszy rozwój wypadków. Wszystkie świece zaświeciły się jednocześnie, nawet te w starym kręgu. - O Boże! Nie, tylko nie to! Jej tata był w tym momencie kompletnie niechroniony. Riley wpadła w panikę. Było zbyt późno na błędy. Zadzwonię do Simona. Nie, on łowi. Beck? Nie ma mowy, do niego nie zadzwonię. Pomyśli, że niczego nie potrafię zrobić sama. Wzięła dwa głębokie wdechy, uspokoiła się i otworzyła książkę. - Psiakrew! Zawsze poważny Simon nie wspomniał o jednym niezwykle ważnym fakcie. Jeśli jedna osoba tworzyła krąg, należało zapalić świece, odmówić modlitwę i intencję. Z tego co słyszała, modlitwa nie była obowiązkowa, ale zapewnienie kręgowi wiedzy, kogo ma odpychać, było najważniejszą częścią obrzędu. Ponownie podpaliła świece i poczekała chwilę. Modlitwę Pańską powiedziała bezbłędnie, ale czuła, że coś było nie tak. Ale co miała robić? Nagle usłyszała trzask zamykanych drzwi i wystraszyła się. Może czas było przestać być grymaśnym. - Och, Boże, przepraszam, że ci przeszkadzam, ale to ja, Riley... Blackthorne. Czy mógłbyś przypilnować mojego taty w tym kręgu? To znaczy nie pozwól nekromantom go zabrać. Byłabym wdzięczna, gdybyś mógł to zrobić. Świece nie zaświeciły się tak, jak powinny. Może była nie dość precyzyjna. Mogła włożyć w to więcej mocy albo chęci. Wzięła głęboki wdech i zawołała: - Jeśli ktoś będzie chciał nas skrzywdzić, nie pozwól im wejść do tego kręgu! Tym razem świece zapłonęły wysoko, wydały z siebie świszczący dźwięk i uspokoiły się. Od rosnącego ciśnienia Riley strzeliło w uszach. - Super. Dopiero wtedy zorientowała się, że pomimo mroźnego, nocnego powietrza, spociła się. Zachichotała nerwowo. - Widzisz, tato? Zrobiłam to sama. Brawo dla mnie! Blask samozadowolenia wciąż bił od niej, gdy pojawił się Mortimer. Uprzejmie dotknął krawędzi swojego kapelusza i zaczął swoją gadkę tym samym, monotonnym głosem, który słyszała noc wcześniej. Riley słuchała go i bacznie obserwowała. Podejrzewała, że miał około trzydziestu pięciu lat. Był typem faceta, który wciąż żył ze swoją owdowiałą mamą, a w wolnym czasie zbierał znaczki. Gdy skończył swoje przemówienie, pokręciła przecząco głową. Mortimer odmowę przyjął z niezwykłą uprzejmością. - Dziękuję za poświęcony mi czas - powiedział i położył swoją wizytówkę na skraju kręgu, zupełnie jak poprzedniej nocy. - Pracujesz dla poborców podatkowych? - zapytała, zwężając oczy. - Nie - odparł, potrząsając głową z odrazą. - Nie reanimuję dla nikogo więcej poza rodziną zmarłego. Nekromanta z sumieniem. To było coś nowego. - Myślę, że zaczynam cię lubić, Mortimer - rzuciła. Zawstydził się.

- Bądź ostrożna, dobrze? Nie ufaj żadnemu z nas. - Nawet tobie? - Ja mam skrupuły - powiedział dumnie. - Posuwam się dużo dalej poza ramy zwykłego przywołania zmarłego. - Więc dlaczego... przywołujesz zmarłych? - To chyba jedyna rzecz, w której jestem dobry. - Nekromanta ponownie musnął swój kapelusz, po czym zostawił ją samą w kręgu świec. - Gdyby wszyscy przywoływacze byli podobni do ciebie, byłoby dużo prościej. Riley wiedziała lepiej. Już drugi raz Mortimer ostrzegł ją przed innymi. Może bycie tu samej wcale nie było takie nudne.

 

ROZDZIAŁ 14 Ostry, przenikliwy hałas spowodował, że Riley usiadła wyprostowana jak struna w swoim śpiworze. Serce jej łomotało. Przez chwilę myślała, że to był sen, ale świece mówiły co innego. Płomienie były wyższe, wznosiły się jakieś pięć metrów nad ziemią niczym pole, które odpychało coś okropnego. Światło ciemniało bardzo powoli, aż osiągnęło wcześniejszy poziom. Pewnie jakiś liść. Ale nie wiał nawet najmniejszy wiatr. Riley odszukała swój telefon komórkowy i pokręciła głową. Nawet jeśli dodzwoni się do kogoś, będzie musiała długo czekać, aż ten ktoś przyjedzie. To była jej warta i sama musiała stawić czoło zagrożeniom. Gdy jej oczy przywykły już do ciemności, dostrzegła stojącą blisko niej postać. Stała tuż za kręgiem, odziana była w długą, czarną pelerynę, którą zwykli nosić czarodzieje. On tylko próbuje mnie nastraszyć. - Fajna peleryna - odezwała się, nadając swojemu głosowi pewny ton, którego wcale nie miał. Jest gdzieś jakiś specjalny sklep z ciuchami dla nekromantów? Spod kaptura rozległ się dziwny śmiech. Przypominał jej nieco zjawy z „Władcy Pierścieni". Nie widziała twarzy przybysza, ale dreszcz, który przebiegł jej po plecach wskazywał, że raczej nie był podobny do Mortimera. - Córka Paula Blackthorne'a - powiedział głos. - Złam krąg. Teraz. - Nie. - Złam krąg - powtórzył, tym razem nieco dosadniej. Umysł zaczął jej sugerować, że powinna to uczynić. Co złego mogłoby się stać? W sumie jej tata już nie żył. Nie obchodziłoby go to. Mogłaby znów spać we własnym łóżku. Nikt nie mógłby jej za to winić. - Masz rację - uspokoił ją oschły głos. - Zatrzymasz pieniądze dla siebie. - Ile? - zapytała, zanim zdołała się powstrzymać. - Pięć tysięcy dolarów. Przydałyby ci się, czyż nie? Pięć... tysięcy. To było sporo kasy. Mogłaby żyć za tyle dość długo. - Twój tata chciałby tego. Usuń krąg, a wszystko będzie dobrze. Wiesz, że tego chcesz. Będąc nieświadoma swoich czynów, otworzyła medalion, który podarował jej ojciec. W środku było zdjęcie jej mamy i taty w Lincoln Park. Było lato, między nimi siedziała malutka Riley. Ich kochające twarze przywróciły jej zdolność myślenia. - Nie ma takiej opcji - odparła. - Spadaj. - Złamiesz krąg - rozkazał nekromanta. - Tracisz czas. Tata zostanie tam, gdzie jest. Zamknęła medalion i ścisnęła go mocno w nadziei, że pamięć o rodzicach jest silniejsza od magii perswazyjnej przywoływacza. - Nie słuchasz mnie - powiedział ponownie głos, tym razem był głębszy. - Popełniasz błąd. - Nie mój pierwszy. Jeśli krąg nie wytrzyma, będzie mógł wynieść toast. Postać przekrzywiła głowę, jakby rozważała kilka mało przyjemnych rozwiązań. - Może krwawa magia coś da. Sięgnął za pazuchę i wyciągnął zza peleryny coś niewielkiego. Coś, co wierciło się i prychało. Było to małe, słodkie kociątko o kremowej sierści i czarnych plamkach. - Oprzytomniej. Nie przekupisz mnie - odparła. - Po prostu idź sobie, chcę dalej spać. Nagle zauważyła błysk ostrza mimo, że na niebie nie było księżyca. Wydawało się, że świeciło ono własnym światłem. Nie było jak te zwykłe ostrza, które można znaleźć w kuchennej szafce. To był rytualny nóż, podobny do tych z horrorów. Nóż używany do prawdziwej magii. On chyba nie... Nekromanta uniósł ostrze i zatrzymał je centymetr od szyi kociątka. Riley stanęła na palcach. - Co ty do cholery wyrabiasz?

- Złam krąg albo podetnę mu jego małe gardełko. Twój wybór. Twój ojciec jest zbyt cenny, żeby zostawić go w ziemi, dziecko. - Nie możesz tego zrobić! - Oczywiście, że mogę. Kociątko piszczało żałośnie i nadaremnie próbowało zatopić pazurek w dłoni swojego dręczyciela. Tata zą kota? Nawet ich nie lubił. Nie mogła pozwolić, aby skrzywdził zwierzątko. Nie mogła? Gdyby zabił to biedne stworzenie, co zrobiłby potem? Zabiłby ją? Riley ani drgnęła, a nóż zbliżył się jeszcze bardziej do gardła. - Ostatnia szansa. Złam krąg, albo ono zginie. Nie chciałabyś mieć na rękach jego krwi, prawda? - Ty draniu! - wrzasnęła. Odpowiedział jej złowieszczym śmiechem, jakby właśnie usłyszał komplement. Stopa Riley szurnęła po ziemi, a po chwili zatrzymała się, zanim dotknęła kręgu. Spojrzała przez ramię na grób taty i zerknęła na przybysza. Zaciskając pięści, stanęła na krawędzi linii wyznaczanej przez świece. Bezsilny kotek wbił w nią swój wzrok. Tylko ona mogła go uratować. W jego oczach błysnął zielony ogień. - Nie. Zacisnęła oczy i poczuła się, jakby była okropną bestią. Rozległo się sykliwe warknięcie, po którym nastąpił przeszywający pisk bólu. - Bezlitosna dziwka - ryknął nekromanta. Jego słowa zabrzmiały jak pochwała. - Jestem pod wrażeniem. Riley odważyła się otworzyć oczy akurat wtedy, gdy rzucał kociątko na ziemię tuż przed kręgiem. Wciąż żyło. Westchnęła z ulgą. - Zwłoki twojego taty są moje, dziecko. To tylko kwestia czasu. Zanim odszedł zarzucił peleryną tak, jak robią to filmowi złoczyńcy. Idąc ścieżką, w pewnym momencie rozpłynął się w powietrzu wśród szelestu suchych liści. Och, to dopiero straszne. Kociątko zadrżało, leżąc na skraju kręgu, i zaczęło lamentować. - Biedactwo - powiedziała, zbliżając się do niego. Może myliła się co do jego oczu. Załamanie światła, chociaż nie było go zbyt wiele tej nocy. - Już dobrze. Poszedł sobie. Nie skrzywdzi cię więcej. - Widziała, że potrzebowało czułości. Przynajmniej tyle mogła zrobić. Byłoby miło mieć jakieś towarzystwo, nie czułaby się samotna. W jej głowie rozległ się głos Simona. Zrobią wszystko, żeby dostać twojego ojca. Coś tu śmierdziało. Kociątko powinno być już albo martwe, albo powinno było uciec od razu po kontakcie z ziemią. Zamiast tego leżało tuż przy linii kręgu, jakby na coś czekało. Czekało na mnie. Znowu te oczy Teraz były wściekle niebieskie i świeciły w ciemnościach. Riley powoli cofnęła się do środka kręgu. - Chyba jednak nie biedactwo. Bestia wydała z siebie syk dziesięciokrotnie potężniejszy od swoich rozmiarów i wbiła pazur w najbliższą świecę. Krąg odpowiedział natychmiast, płomienie wzniosły się kilka metrów nad ziemię i zaświeciły nieskazitelną bielą. Kociątko zaskomlało i zniknęło, uwalniając mnóstwo energii. Zerwał się wiatr, który zaczął ciskać o barierę gałęziami i liśćmi. Nagle zupełnie ucichł. Płomienie powróciły do zwyczajnej wielkości. 133 - Niezła próba, palancie! - krzyknęła i wróciła do swojego śpiwora. Niemal natychmiast ogarnęły ją dreszcze. Aby je powstrzymać, przytuliła samą siebie. To zdecydowanie nie był jakiś bluźniący koleś, który chciał wkręcić ją w jakiś idiotyczny układ ze zwłokami jej taty. To była czarna magia. I prawie dałam się nabrać. Do czwartej nad ranem miała chyba tylu gości, ilu miał Scrooge w Wigilię Bożego Narodzenia, wliczając w to Becka. Ten poruszał się powoli, niespiesznie, jakby był skrajnie wyczerpany. Jak zwykle targał ze sobą swój marynarski worek.

Pewnie z nim śpi. Ostrożna po starciach z nekromantami obserwowała, jak zbliża się do kręgu, obawiając się, że to mógł być kolejny podstęp. - Riley - odezwał się. Gdy nie odpowiedziała, dodał: - Było bardzo źle? - Wprost rewelacyjnie. Demoniczny kotek urozmaicił mi noc. Nie wydawał się być zaskoczony. Zaintonowała zaproszenie i Beck bez problemu wszedł do środka kręgu. Idealne wyczucie czasu. Zdecydowanie potrzebowała przerwy na siusiu. - Zaraz wracam - powiedziała i skierowała się ku świecom. - Masz coś przy sobie? Jakąś broń? - Nie. Po prostu idę do toalety. Zagrzebał w swojej torbie i wręczył jej stalową rurę. - Weź to. Riley przewróciła oczami, niemniej jednak przyjęła prezent. Gdy spieszyła ku swojemu przeznaczeniu, słyszała jak Beck pada na śpiwór i ziewa. Teraz wystraszył ją zwykłą drogą do łazienki. Dzięki wielkie. Zapaliła światło w toalecie i sprawdziła obie kabiny. Poczuła ulgę. Gdy załatwiła potrzebę i wyszła z powrotem na zewnątrz, w jej twarz uderzyła ćma i wywołała u niej atak paniki. Poczuła się głupio. Całe szczęście Beck jej nie widział, w innym wypadku musiałaby wysłuchiwać niewybrednych żartów na swój temat. Beck nie był sam. Dobrze zbudowany mężczyzna stał w pewnej odległości od kręgu. Jak na cmentarz ubrany był w zbyt jaskrawo- niebieski garnitur, różową koszulę i całą falangę błyszczących pierścionków. Przypominał bardziej alfonsa niż nekromantę. Riley popędziła na drugą stronę kręgu i zaczekała, aż Beck ją zaprosi. W momencie, gdy przekraczała linię świec, wyczuła za sobą błysk światła, który wepchnął ją do środka. - Lenny zrugał go Beck. Widocznie nekromanta próbował przejść przez krąg w tej samej chwili, co ona, ale nie przeszedł próby „braku szkody". Nekromanta wzruszył ramionami. - Musiałem. - Tak, jasne. - Beck wziął od Riley swoją rurę i położył ją obok torby. - Znacie się? - zapytała zaskoczona. - Jak widać - odparł Beck, jakby uważał ją za naiwną. - Gramy razem w bilard w Armageddon Lounge. Jest całkiem niezły. Nekromanta uśmiechnął się promiennie. - Dzięki. Z twoich ust to komplement. - Zwrócił się w jej stronę, polerując błyszczące pierścionki na prawej ręce o rękaw garnituru. - Wyjaśniałem właśnie Beckowi, że twój ojciec musi zarobić na swoje utrzymanie. Najlepszym rozwiązaniem w tym wypadku nie jest przebywanie pod ziemią. Co o tym myślisz? - Nie. - Szkoda. Jeszcze kilka zimnych nocy i cała sprawa ukaże ci się w zupełnie innym świetle. Spojrzał na swojego kolegę. - Na razie. - Trzymaj się, Lenny. Riley usadowiła się na śpiworze tak daleko od Becka, jak tylko było to możliwe. Mógł być ulubionym partnerem jej taty, ale było w nim coś nieprzyjemnego. Nie strasznie nieprzyjemnego, ale jednak. Nigdy nie wiedziała, gdzie błądził swoim umysłem. Trzymasz się z nekromantami? - zapytała. - Oni są jak... muł w sadzawce. - Niektórzy sądzą to samo o łowcach. - Położył się na kocu. - Co się stało dziś w nocy? Zignorowała jego pytanie, zamiast odpowiedzieć wyjęła butelkę wody i wzięła łyk. - No już, nie jestem twoim wrogiem. Wiem, że za mną nie przepadasz, ale winny jestem twojemu tacie przysługę. - Nie potrzebuję twojej pomocy - rzuciła. - Jest w porządku. - Jasne, dzieciaku - burknął. Wbiła w niego wzrok.

- Dlaczego zawsze mnie tak nazywasz? - Jak? - Dzieciak. Nie mam dwunastu lat. - Wiem. Tak jest łatwiej - wymamrotał. - Co? - Nie było w tym większego sensu. Beck zmrużył oczy. - Pamiętasz jak pojawiłem się po raz pierwszy, jaka byłaś głupiutka? Głupiutka} już popsuł jej nastrój. - Wcale taka nie byłam. - Wiesz, miałaś na mnie oko, tego jestem pewien. Zaległa grobowa cisza. Miał rację. W wojsku opalił się, zmężniał i stał się przystojniejszy, niż wcześniej. Niezły byczek, a ona się w nim zabujała. A potem uziemiłeś mnie, jakbym była nikim. - Więc dlaczego dzieciak? - spytała ponownie, delektując się gniewem. Spojrzał na nią spode łba. - Wiesz, że nie mogłem tam pójść, pracowałem z twoim tatą, a ty miałaś tylko piętnaście lat, wyglądałaś tak ładnie i... - Głos ugrzązł mu w gardle, a wzrok wbił w ziemię. Riley ukryła uśmiech. Udało jej się nacisnąć jeden z jego przycisków, inaczej wyjaśnienie nie byłoby tak wylewne. Okej, zrozumiałam - odpowiedziała. Gdyby zachowywał się tak dlatego, że była dzieckiem, nie musiałby odnosić się do tych wszystkich emocji, ale jej to pasowało. Jego słowa dotyczące Riley nie były czymś, co mogła w danej chwili pojąć. - Po prostu nie nazywaj mnie więcej dzieciakiem, dobra? - Albo? - sprzeciwił się jej, z powrotem kontrolując bicie swojego serca. - Albo znów będę wobec ciebie głupiutka, cokolwiek miałoby to znaczyć. Zdawało się, że Beck rozważa w głowie jej słowa, a następnie wymamrotał: - Zgoda. Ze swojej marynarskiej torby wyjął butelkę. Johnnie Walker. Pociągnął głębszy łyk i oblizał usta. - Co ty wyrabiasz? - krzyknęła. - Jeszcze trochę i skończysz tak samo, jak twoja mama. Warknął na nią tak, że aż zmroziło jej krew w żyłach. Płomienie podskoczyły w górę o około pół metra, wyczuwając jego gniew. Czy to w ogóle możliwe? Może z nim wewnątrz wcale nie było tak bezpiecznie. - Lepiej zostaw to. ..jąw spokoju - odparł, wpychając butelkę z powrotem do torby. - To nie twój zakichany interes. Riley skuliła się w śpiworze, zaczął boleć ją brzuch. Nie powinna była tego mówić. To nie była jego wina, że miał taką mamę. Po prostu przeproś. - Beck... - Czego? - burknął stłumionym głosem. Nawet w ciemności widziała linie przecinające jego twarz. Przez nie wydawał się być starszy, jakby doświadczył już w życiu wszystkiego, co zło mogło mu rzucić pod nogi. - Przepraszam - przyznała. - To nie było w porządku. Jego ramiona drgnęły. - Idź spać. Nie mogę. - Riley owinęła się kocem. - To, że ona była pijaczką nie znaczy, że ja jestem - mruknął. - Zrozumiałam. Więcej nie popełnię tego błędu. Odwrócił się w jej stronę. - To napój energetyczny - wyjaśnił i ziewnął przeciągle. - Ma mi pomagać, kiedy nie mam czasu na sen. Ale nie pomaga. Teraz naprawdę poczuła się jak idiotka. - Dlaczego wlewasz go do butelki po whisky? - Po prostu. Wcale to nie było takie proste i oboje o tym wiedzieli. - Jak on smakuje? - zapytała. Podał jej butelkę, Riley wzięła nieśmiały łyk... i prawie się zakrztusiła. W ustach czuła

mieszankę ekstra mocnej kawy i czystej nafty. - Fuj. - Przywykniesz. - Wcale nie. Kiedy ostatnio spałeś? - Nieważne - rzucił. - Zmęczony łowca równa się przynęta na demona. Tata tak mówił. Beck zerknął na nią. - Mnie też. - Więc prześpij się trochę, dobra? - nalegała. - Ty bardziej potrzebujesz snu niż ja. - Znów napił się energetyka. - Sprzedałem twoje demony, te z szafki. Pieniądze zostawiłem pod mikrofalówką. Teraz mi się przypomniało. - Dzięki - odparła niechętnie. Będzie jej brakowało Sroki, ale kasa była w tym momencie najważniejsza. - Kto teraz będzie zajmował się moim treningiem? - Jeszcze nie wiem. - Ziewnął. - Jeśli będę miał czas, postaram się ci pomóc, ale muszę łowić, inaczej nie spłacę swoich długów. Musimy ustalić, gdzie będziesz mieszkać. - Co? - zapytała zaskoczona. - Nie możesz mieszkać sama, no i oczywiste jest, że nie zamieszkasz ze mną. Dokładnie. Mogła sobie tylko wyobrazić jego dom - pewnie tonął po kostki w brudnych pudełkach po pizzy i pustych butelkach po piwie. Dopiero wtedy zrozumiała pierwszą część jego ostatniej wypowiedzi. - Nie wyprowadzę się. To mój dom - zaprotestowała. Nie było to wiele, ale z drugiej strony nie mogła stracić ostatniej więzi z tatą. - Trochę czasu minie, zanim Gildia zapłaci ci pieniądze z ubezpieczenia, a mnie nie stać na opłacenie obu miejsc. Zadzwoń do ciotki, zobaczysz, czy weźmie cię do siebie choć na trochę. Cholera. Podsłuchał jej rozmowę z Peterem. - Nie wyprowadzę się - powtórzyła, tym razem dobitniej. Beck mówił dalej, wchodząc na grząski grunt jej ciuchów, jedzenia i dalszego uczęszczania do szkoły. Nie słuchasz mnie, Panie Prowincjuszu- Należ? do tego mieszkania. Rozpoczęła się niezła bitwa.  

ROZDZIAŁ 15 Ranek przyniósł Riley Maxa pod drzwiami i kolejne rachunki w skrzynce. Powitała kota z radością, niestety tego samego nie można było powiedzieć o stosie kopert z okienkami. Całe szczęście żadna z nich nie była zatytułowana „Zaległy". Przynajmniej na razie. Max błyskawicznie wskoczył na kanapę, polizał łapę i zwinął się w wielką kulkę. Przypominał nieco futrzanego pancernika. Wyglądało na to, że sen był lekarstwem na problemy całego świata. Ale tylko wtedy, gdy nic się nie śni. Riley ponuro zerkała na stos papierów leżący na kuchennym stole. - Witaj w nowym życiu. Z tego co już widziała, było gorsze niż to poprzednie. Wtedy miała chociaż jednego rodzica. Teraz nie miała ani taty, ani jego dochodów. To pierwsze bardzo bolało. To drugie tylko wzmagało ból. Max wydał przez sen chrapliwy odgłos i zadrżał. Przynajmniej on był szczęśliwy. Gdzieś w de słyszała rozmawiające, telewizyjne postaci. Leciał jeden z lokalnych talk show, dyskutowano akurat o wzroście ilości samobójstw wśród nastolatków i o tym, jak sytuacja ekonomiczna przypiera młodzież do muru. Większości nie udawało się wytrzymać tego naporu. Riley była przypierana do muru i odbijała się od niego już wielokrotnie, nie znała innego sposobu na życie. Śmierć matki, później pożar mieszkania. Teraz jej tata. Westchnęła zrezygnowana i otworzyła pierwszy rachunek - czynsz. Ta opłata nie była opcjonalna, chyba że chciała przenieść się do pełnego przeciągów pudła po lodówce pod jeden z przeciekających mostów. Odłożyła kopertę na stos, któremu nadała nazwę „życie jest do niczego, jeśli tego nie zapłacę". Elektryczność, gaz, woda. Wszystko poszło na tę samą kupkę. Przeglądała dalej: miesięczna składka na Fundusz Gildii, zarówno na lokalny, jak i ogólnokrajowy, rachunki za telefon stacjonarny i komórkowy. Na koniec zostawiła największy, ten za opiekę medyczną mamy. - 54 tysiące, 344 dolary i 75 centów? - zapytała sama siebie i oniemiała na widok kwoty. Wiedziała, że miała do zapłacenia dużo pieniędzy, ale nie znała dokładnej sumy. Przez ostatnie trzy lata jej ojciec w wielkich bólach zmniejszył ją z niebotycznych 65. tysięcy. Lwią częścią całej kwoty były odsetki, a pożyczka miała trwać jeszcze przez siedem lat. Będzie miała dwadzieścia cztery lata, zanim zdoła spłacić ten dług. Do tej pory powinna stać się profesjonalną łowczynią. To wydawało się takie odległe. Położyła ten rachunek na innym stosie, który nazwała „gdy wszystko inne jest zapłacone". - Przepraszam tato, ale tak musi być. Gdy pomagała sobie telefonem komórkowym przy obliczaniu całkowitej kwoty doszła do wniosku, że nawet jeśli pominie rachunek medyczny, po pięciu dniach znajdzie się w poważnych tarapatach. Wtedy minie termin zapłaty za czynsz. Może pieniądze z ubezpieczenia przyjdą naprawdę szybko i... Życie tak nie dniała. Riley nauczyła się tego, gdy miesiąc w miesiąc przyglądała się swojemu tacie, jak martwi się o przeżycie. W jej głowie nagle pojawiła się potrzeba zjedzenia czekolady. Po krótkich poszukiwaniach nie udało jej się zlokalizować nawet kostki. Zamiast tego zjadła banana. Bez porównania. Gdy robiła bałagan, znalazła pieniądze za demony dokładnie w miejscu opisanym przez Becka, 225 dolarów. Obok nich leżał dokument potwierdzający, że sprzedał on demony handlarzowi o nazwisku Roscoe Clement. Riley słyszała o tym facecie. Tata kiedyś opisał go dwoma słowami: „totalny parszywiec". Założę się, ze Beck również gra z nim w bilard. Opadła na krzesło, po czym zabrała się za liczenie kasy wygrzebanej z prowizorycznego „banku", którym było wnętrze jednej z poduszek przeznaczonych do wyrzucenia. Jej tata zawsze żartował, że wyglądali jak para dealerów narkotykowych, gdy układali na stole kupki

pięcio- , dziesięcio- i dwudziestodolarówek. Trzymanie pieniędzy w poduszce nie było może najmądrzejsze, ale nie mieli innego wyjścia. Jeśli trzymaliby je w banku, jakiś kretyn zajmujący się ich medycznym rachunkiem mógłby je ściągnąć z ich konta jako pokrycie długu. Nauczyli się tego nie robić po pewnym miesiącu spędzonym na zupkach błyskawicznych. Riley powtórzyła obliczenia. - Już lepiej, ale wciąż potrzebuję trzystu dolarów - powiedziała. Jeśli mogłaby jakoś je zdobyć, zapłaciłaby czynsz, pozostałe niezbędne do funkcjonowania rachunki, a resztę zostawiłaby na jedzenie. O inne martwiłaby się później. Jej tata zmagał się z takimi problemami każdego dnia, każdego tygodnia, miesiąc po miesiącu. Pozostał radosny, przynajmniej w stosunku do niej, ale wiedziała, że przytłaczało go to. Wbiła wzrok w krzesło. Puste. Żadnego uśmiechu, żadnego śmiechu. Pustka rozpostarła się nad całym mieszkaniem jak niewidzialna, dusząca mgła. Wyciągnęła się na kanapie obok Maxa. Mały stolik na kawę dostał od niej kopniaka, który wystraszył kota. - Gdzie mam pójść, żeby zarobić trzysta dolców? - jęknęła. Odpowiedzią Maxa było ziewnięcie, które ujawniło jego długi, bladoróżowy język. Po chwili znowu się zwinął. - Mam je pożyczyć od Becka? - myślała na głos. Riley potrząsnęła głową jeszcze zanim odpowiedziała sobie na pytanie. Już zaczął próbować manipulować jej życiem, a pożyczenie od niego pieniędzy dałoby mu nad nią jeszcze więcej władzy. Musiała znaleźć sposób, aby żyć na własny koszt, w innym wypadku Beck doprowadzi ją do szału. Wzrok Riley spoczął na łowczej torbie jej ojca, która leżała obok drzwi. Beck przyniósł ją dla niej. Chwyciła ją i wróciła na kanapę. Po bokach była trochę poobdzierana, a na jej wierzchu dojrzała nieco zaschniętej krwi. Otworzyła zamek i zaczęła przeglądać wnętrze. Jej tata każdej nocy ją przepakowywał, wkładając lub wyjmując potrzebne lub niepotrzebne przedmioty. Odkąd zmarł, ten obowiązek spadł na nią. W jej umyśle zakiełkował pewien plan. Był dość zuchwały, nawet szaleńczy, ale jeśli by się jej udało... Paul Blackthorne już nie może łowić. - Ale jego córka może. Riley zaparkowała przy jednym z nielicznych działających świateł pod starym sklepem spożywczym. Światło było jakby podłączone do respiratora, non stop mrugając w różnych odstępach czasu. Nieco dalej stały inne samochody z zaparowanymi szybami, gdyż ich pasażerowie byli zajęci sobą. Noc zapowiadała się beznadziejnie. Jej koledzy i koleżanki z klasy pewnie już zdążyli usłyszeć o incydencie w bibliotece, a może nawet i o jej tacie. Nie podejrzewała, że dałaby radę udźwignąć fałszywe współczucie. Albo obelgi. Ktoś mógłby ucierpieć. Riley siedziała w samochodzie jeszcze przez kilka minut, zostawiając włączony silnik. Życie byłoby takie proste, gdyby chodziła na wagary. Beck by się nie dowiedział. Wolałaby być w Pięciu Punktach i szukać demonów zamiast być tam, gdzie była. Dostrzegła, jak Peter wychodzi przez frontowe drzwi. Szukał jej wzrokiem, czynił to każdej nocy, gdy mieli zajęcia. W ręku coś trzymał - chyba jej wypracowanie. Nie mogła go spławić, gdy on tak się dla niej poświęcał. I była jeszcze tajemnica dysku komputerowego. Im dłużej o niej myślała, tym bardziej się denerwowała. To było jak zgadywanie, co jest w świątecznym prezencie, tyle że dysku nie dało się ot tak otworzyć. Gdy wysiadła z auta, Peter od razu ją zauważył i pomachał do niej. Przewiesiła przez ramię swoją kurierską torbę i zaczęła iść w jego kierunku. Pomoce mi przez to przebrnąć. - Cześć Riley - odezwał się Peter, jak tylko podeszła bliżej. Zauważyła, że ścisza głos tak, aby

nie niósł się przez parking. - Cieszę się, że jesteś. - Nie miałam wyboru - powiedziała i od razu pożałowała swoich słów. - Co u ciebie? Uśmiechnął się. - Martwiłem się o ciebie. Nie zastanawiała się dwa razy, gdy zaproponował jej uścisk. Chwilę później Peter zrobił krok w tył i otworzył usta. Następnie potrząsnął głową, jakby nic, co miałby powiedzieć, nie mogło uleczyć jej rany. - Proszę - podał jej ładnie ułożony stos kartek papieru. - Twoja praca. - Jesteś wielki, wiesz o tym? - powiedziała całkiem serio. - Jasne, że wiem. Moim przeznaczeniem jest sława i bogactwo - zażartował. - Wciąż sądzę, że moja jest lepsza. - Chciałbyś. - Hej, Blackthorne - krzyknął do niej jeden z uczniów. - Zdemolowałaś już dziś jakąś bibliotekę? Zanim zdążyła odpowiedzieć, ktoś inny szturchnął tego osła w brzuch, a potem szepnął mu coś do ucha. Jego oczy zrobiły się wielkie jak monety. - Przepraszam, nie wiedziałem o twoim tacie - wymamrotał. Inne dzieciaki obserwowały całą sytuację i zastanawiały się, czy Riley przegra tę potyczkę. Odwróciła się do nich plecami. Żadnych łez. Nie tutaj. Poczuła na łokciu dłoń Petera, która sekundę później delikatnie ścisnęła jej rękę. - Aa, przyniosłaś ten dysk? - zapytał. Próbował rozproszyć jej uwagę. Uwielbiała go za to. Riley wyciągnęła dysk z samego dna torby i przekazała mu prosto w jego niecierpliwe ręce wraz z listą dat urodzin i pozostałych prywatnych danych. - Super. Teraz mogę włamać się do twojego konta bankowego - powiedział, mrugając okiem. - Włamać. My... ja nie mam na nim żadnych pieniędzy. Peter przekrzywił głowę. - Aż tak źle? Czy ty, na przykład, masz co jeść? - Brakuje mi trzech stów do czynszu - przyznała. - Mogłabym poprosić Becka, ale on... potrząsnęła głową. - Na pewno nie od niego. - Mam prawie stówkę, mogę ci pożyczyć. Przyjrzała się Peterowi jeszcze raz. Mówił serio. Wiedziała, że odkładał kasę na nowy twardy dysk, ale chciał jej pomóc nie namyślając się zbytnio. - Nie - odparła, kręcąc głową. Muszi zrobić to sama. Nie mogę pasożytować na moich przyjaciołach. - Dzięki, ale dam sobie radę. Zmartwienie nie zniknęło z twarzy Petera. - Co masz na myśli? Wycieczki do Centrum Demonów. Zamiast tego odpowiedziała: - Myślę o jakiejś dorywczej pracy. To nie do końca było kłamstwo, prawda? Peter nigdy nie pozwoliłby jej łowić samej. Beck tym bardziej. Wiec im nie powiem. Co najmniej do momentu, gdy złowi swoją pierwszą Trójkę. Gdy Riley położyła wypracowanie na biurku pana Houstona, starszy mężczyzna zerknął na nią, ale jego jasnoniebieskie oczy nie koncentrowały się na niej. Wymamrotał podziękowania, wyrazy współczucia i wrócił do pracy. Zezłościło ją to. Nie potrzebowała współczucia, ale jej tata był dla niej ważniejszy od paru nic nieznaczących słów. Zajęła swoje miejsce i zamilkła pomimo starań Petera, który chciał ją pocieszyć. Nowy program nauczania wymagał od nauczycieli wykładania wielu przedmiotów, nawet gdy niezbyt je rozumieli. Pan Houston był na to dobrym przykładem. Był niesamowity w angielskim, ale już niezbyt obeznany w innych dziedzinach. Na przykład w matmie. Gdy ględził o zaletach obliczania objętości walca, jej umysł znajdował się lata świedne od klasy. Prawie wszystko przypominało jej o tacie, nawet siedzenie w klasie matematycznej. Gdy była małym dzieckiem, niejednokrotnie przesiadywała wraz z nim na jego lekcjach historii.

Był wspaniałym nauczycielem, w przeciwieństwie do Houstona, który mógł usypiać swoim głosem. Na jednej z takich lekcji spotkała kiedyś Becka. Zlustrował ją wtedy wzrokiem, zaśmiał się i zakpił z jej warkoczy i wypukłych kolan. Nie wiedział, że była córką nauczyciela. - Żartujesz! - wykrzyknął Peter. Riley powróciła do teraźniejszości. - Ale co? - zapytała zastanawiając się, co ją ominęło. Peter nigdy tak entuzjastycznie nie mówił o matematyce. - Zamykają tę szkołę - powiedział, przekrzywiając głowę w stronę nauczyciela. Houston trzymał w swoich artretycznych dłoniach mnóstwo kopert. - To są wasze oceny. Następne zajęcia odbędą się w nowym miejscu. - Dlaczego zamykają to? - zapytał jeden z chłopców. - Po prostu - odparł Houston. Rozejrzał się po owadzich zwłokach i plątaninie różnokolorowych kabli wystających z chłodziarki na mleko. - Każde miejsce będzie lepsze od tego. - Obyś miał rację - wyszeptał Peter. Na jej ławce wylądowała koperta. Oficjalne informacje zawsze przychodziły w białych kopertach opatrzonych starannym pismem. Ta nie była inna. BLACKTHORNE, RILEY A. Zerknęła na Petera i równocześnie otworzyli swoje koperty. - Mam teraz popołudniowe zajęcia - powiedziała. Czy to możliwe? Zawsze były w nocy. - Gdzie? - zapytał Peter, pochylając się nad kartką papieru. - Czternasta Ulica. Stara kawiarnia Starbucks. Cisza. - Peter? Zmarkotniał. - Cholera - wymamrotał i podał jej swój list. Dzień robił się coraz gorszy. Peter nie był już z nią razem w jednej klasie. Zamiast tego miał udać się gdzieś na Aleję Ponce de Leon, do miejsca zwanego Kids Galore! Riley zwróciła mu list starając się, aby ta wiadomość jej nie przygniotła. Nie udało jej się. - Zawsze byliśmy razem, od szkoły podstawowej - powiedziała. - Może gdybym poprosił ich o zmianę... - zaczął. Pokręcił głową. - Założę się, że mama za tym stoi. Jeśli tak, pani King posunęła się do okrutnego czynu, aby ich rozdzielić. Peter przybrał swoją zwyczajową minę. - Będziemy każdej nocy rozmawiać, po szkole - rzucił, starając się rzucić jakieś pozytywne światło na katastrofę. - Zobaczysz, będziemy mieli o czym rozmawiać. - Tak. Próbował nakręcić ją i siebie gadaniem o dobrych stronach, ale na nią to nie działało. - Riley? - zapytał. Spojrzała na niego. - Nieważne co się stanie, jestem z tobą. Nieprawda, będziesz po drugiej stronie miasta.  

ROZDZIAŁ 16 Nerwy przygwoździły Riley do samochodowego fotela. Znajdowała się w samym środku Centrum Demonów, niedaleko stacji metra. Jej tata mawiał, że był to podupadły rejon, ale trochę się mylił. Nie zawsze jednak tak było. Gdy jej mama jeszcze żyła, przyjeżdżali tu razem na noworoczny Peach Drop . Było super. A teraz była lipa. Jeśli miała znaleźć demona, to właśnie tutaj. Riley miała wszystko, czego potrzebowała: sprzęt łowczy taty i specjalną, stalową klatkę do przytrzymania Trójki po jej schwytaniu. Wydała prawie czterdzieści osiem dolarów za pół litra Wody Święconej i trzy sfery w sklepie z bronią na Trinity Avenue. Brakowało jej tylko jednego: odwagi. Mogę to grobie. Wmawiała to sobie przez ostatnie dziesięć minut, odkąd zadzwoniła do Becka i okłamała go. Nie okłamała. Naprawdę jestem zmęczona. Jednak skłamała, przynajmniej jeśli chodziło o opóźnienie w zajęciach i o to, że potrzebowała snu. Poprosiła go, żeby posiedział przy grobie taty do północy. Zgodził się bez przeszkód. Dla jej sumienia byłoby łatwiej, gdyby był palantem. Jego głos brzmiał zaś tak, jakby był naprawdę przejęty. Kłamstwo spowodowało zamęt w jej brzuchu. Czy pożyczenie od niego pieniędzy byłoby końcem świata? Tak. Czas płynął. Riley zaczęła stukać palcami o kierownicę. Jeśli naprawdę była córką Paula Blackthorne'a, powinna była szukać Trójki, a nie zamartwiać się w wozie. Miałaby los we własnych rękach, nie czekałaby teraz na czyjąś pomoc. Dłoń jej zadrżała, gdy sięgnęła po klamkę. - Najpierw się rozejrzę, potem zdecyduję co dalej - powiedziała sama do siebie, starając się znaleźć jakiś złoty środek, aby nie pozwolić ciężarowi w brzuchu stać się jeszcze większym. Otworzyła kufer i pociągnęła pasek torby swojego ojca. Wydawała się cięższa niż wcześniej, gdy wynosiła ją z mieszkania. - Nie dziwię się, że dźwigał ciężary - mruknęła i postawiła ją na ziemi. Usłyszała dźwięk tłuczonego szkła. - Cholera! Stłukła jedną z kul. Łatwo ulegały wypadkom, a miała tylko trzy. Przykucnęła i zaczęła grzebać w torbie. Jedna ze sfer rozpadła się na pół i Woda Święcona zalała całe wnętrze. Ostrożnie wyjęła potłuczone szkło uważając, aby nie skaleczyć się w palce, a jego kawałki wrzuciła do ścieku. Po wyjęciu całej zawartości torby wylała Wodę na ziemię. Ta chlusnęła na jej tenisówki i momentalnie po jej stopach przebiegły mrówki. Teraz przez resztę nocy będzie miała zimne i święte stopy. Jej kanapka z szynką była cała mokra. To był jednak mały problem. Gdyby złowiła demona, sprzedałaby go Strażakowi Jackowi i zdobyłaby pieniądze. Wtedy, w drodze na cmentarz, udałaby się na uroczystą kolację do McDonald's. Mogłaby nawet kupić powiększony zestaw. Nagle jej uwagę przykuł nietypowy, szurający dźwięk. Pochyliła się nad wiekiem kufra. Starszy, czarny mężczyzna szedł po zniszczonym chodniku, przytłoczony ilością ubrań, jakby miał na sobie wszystko, co posiadał. Kulił się z zimna i oglądał co krok przez ramię niczym ktoś, kto wiedział, że mają spotkać go kłopoty. Gdy poszedł dalej, Riley spakowała do swojej kurierskiej torby tylko to, co naprawdę potrzebowała i zarzuciła ją na ramię. Teray lepiej. Trzasnęła drzwiami, wrzuciła kluczyki do kieszeni i skierowała się ku Centrum Demonów. Serce łomotało jej w uszach.

Przeszedłszy opuszczoną ulicą dziesięć metrów, zatrzymała się. - Gdzieś tu muszą być jamy - mruknęła. Nienawidziła ich. Te stwory w nich mieszkały. Stwory, które tylko czekały, żeby ją zjeść. Stanęła w miejscu i wpatrzyła się w najbliższą otchłań. Dziura miała poszarpane krawędzie, z których niczym u jeżozwierza wystawały metalowe pręty. Była głęboka. Wydawało jej się, że gdzieś pod ziemią słyszała lecącą wodę. To miejsce było wymarzonym domem dla Trójki - mnóstwo porozrzucanych śmieci i brak światła. Te latarnie, które jeszcze świeciły, ledwo oświedały środek ulicy i całkowicie omijały jej krawędzie. Wytężyła wzrok w stronę jednej z nich, ale zobaczenie czegokolwiek okazało się niemożliwe. W każdym miejscu mógł czaić się potwór, obserwować ją i czekać na właściwy moment, aby ją zaatakować. Kilka ulic dalej wysoko i gardłowo zawył kojot. Po chwili na skowyt odpowiedział dziki, energetyczny chór. Riley zaczęła trząść się ze strachu. GQI Beck też tak się bał, gdy łowił swoją pierwszą Trójkę? Nie była pewna. Nie wydawał się bać czegokolwiek, ale wtedy był z nim jej tata i to czyniło wielką różnicę. Ruszyła do przodu. Kilka kroków dalej nastąpiła na coś. Strzaskane szkło i biały proszek rozciągały się szerokim łukiem na popękanym asfalcie. Napędzane wiatrem szczątki latały wokół niej niczym miniaturowy huragan. Podeszła bliżej i na białej warstwie proszku dostrzegła czyjeś ślady. Ukucnęła. Proszek pochodził z kulistej tarczy, a ślady wyraźnie zrobił ktoś, kto miał na nogach robocze buty. Takie, jakie noszą łowcy. Na jezdni zauważyła suche, rdzawo- brązowe plamy rozmieszczone niesymetrycznie, jakby ktoś machnął pędzlem. Podniosła kawałek brązowej skóry z zaschniętą krwią i dokładnie go obejrzała. Pochodził z płaszcza Becka, tego, który miał na sobie w noc śmierci jej ojca. Pamiętała, jak wyglądał, gdy stał w korytarzu. Był pocięty, postrzępiony i poplamiony krwią jej taty. Riley natychmiast podniosła się na równe nogi i zaczęła się wycofywać. Ledwo udało jej się powstrzymać wrzask. To tutaj zginął jej tata. Co ja tu robie} Jej tata i Beck łowili jako zespół. Nie chcieli wyłącznie dotrzymywać sobie towarzystwa. Uczniowie nie zaczynali od łowienia Trójek. Musieli mieć co najmniej sześć miesięcy doświadczenia i być razem ze swoim mistrzem. A nawet wtedy czasem ginęli. Uciekaj stąd To był głos jej ojca, który odbijał się echem w jej głowie. Riley odwróciła się najwolniej jak mogła, zerkając na każdą dziurę w ziemi i spodziewając się, że w każdej chwili może z nich wypełznąć owłosione cielsko. Chciała uciekać, ale poruszała się w zbyt jednostajnym tempie. Demony goniły swoje ofiary. Jeśli będzie się zachowywać ostrożnie, może nic jej się nie stanie. Cztery kroki dalej coś usłyszała. - To tylko szczur szepnęła. Żadnego nie widziała, ale chyba muszą tu jakieś żyć, prawda? Dźwięk, coś w rodzaju niedbałego warczenia, stawał się coraz głośniejszy. Tężały jej mięśnie, serce było roztrzęsione. Riley zerknęła przez ramię. Kucając przy jednej z jam, patrzył na nią demon Trzeciej Klasy. Wyglądał jak potwór z filmów science- fiction. Miał metr dwadzieścia wzrostu, czarno- białe futro poprzetykane ostrymi wypustkami i niesamowicie ostre zęby, które wystawały mu aż za dolną szczękę. Bestia wstała i przeciągnęła się, jakby za chwilę miała iść na lekcję wychowania fizycznego. Wpatrywała się w nią złowrogimi, czerwonymi oczami. - O... mój... Boże. - Córka Blackthorne'a - zawył potwór. Oblizał wargi i obślinił przy tym cały swój podbródek. - Doooobry demon... Już dobrze. Zostań tam.

Riley sięgnęła do torby i wyjęła z niej krowie wnętrzności, które trzymała w zamrażarce. Rzuciła nimi najdalej, jak potrafiła. Wylądowały z mlaśnięciem na asfalcie. Bestia warczała coraz głośniej. Niesamowitym ruchem znalazła się przy jedzeniu i połknęła je wraz z plastikową torebką. - Boże - powiedziała, wciąż się wycofując. To była jej jedyna nadzieja i już jej nie miała. Zacisnęła dłoń na jednej ze sfer. - Odchodzę. Nie smuć się, panie Demonie. - Obgryzę twwwwoje kości! - zawyła Trójka, wymachując łapami w powietrzu. Sekundę później Riley zdołała dostrzec jedynie czarno- biały wir zębów i pazurów, który zbliżał się do niej z zawrotną prędkością. Potknęła się, prawie upadając przy tym na ziemię. Przeklinając w duchu, rzuciła jedną ze sfer w zbliżającą się bestię. Chybiła, a kula rozprysła się na kawałki niedaleko miejsca, gdzie jej ojciec wydał swoje ostatnie tchnienie. Riley biegła, a torba obijała się o jej bok. Gdyby dotarła do samochodu, demon już nie będzie jej gonił, prawda? On miał jednak inne zamiary, zbliżał się coraz bardziej i wołał ją po imieniu. Warknął, wbił pazury w jej kurtkę i obrócił nią jak bączkiem. Upadła ciężko na jezdnię, ale zdołała ochronić przed rozbiciem ostatnią kulę. Wrzasnęła, gdy demon skoczył na nią i wbił szpony w asfalt dosłownie cal od jej twarzy. Zawył sfrustrowany niepowodzeniem. Riley wstała chwilę przed tym, jak wycelował w nią swoje hebanowe pazury. Wyciągnęła przed siebie torbę, starając się osłonić przed śmiertelnym ciosem. Demon wgryzł się w materiał, warcząc i jęcząc, gdy sięgała po ostatnią sferę. Ogromna łapa okrążyła torbę i zagłębiła w jej lewym udzie swoje pazury. Riley wrzasnęła z bólu i walnęła demona sferą prosto w jego otwartą paszczę powodując, że jej dłoń cała pokryła się odłamkami szkła. Trójka w zwolnionym tempie wyciągnęła pazury z jej ciała i opadła na ziemię cała zakrwawiona i nieruchoma. Riley padła na kolana, chciało jej się wymiotować, a adrenalina spowodowała, że jej serce pędziło zbyt szybko. Omal nie zemdlała. Świedne kropki tańczyły w kącikach jej oczu. Zmusiła się do zwolnienia oddechu, gdy spojrzała na leżącego demona. Ten łapał szybkie oddechy paszczą, a jego laserowo czerwone oczy wpatrywały się w nicość. Czarna krew skapywała z jego języka na szyję. Riley podniosła się i drżącymi rękami otworzyła pieczęć stalowej torby. Jak mam to włożyć do środka} W końcu udało jej się upchnąć nogi, ciało i ręce demona w środku. Jakby wypychała poszewkę śmierdzącym futrem. Bestia pachniała siarką i zepsutym mięsem. Jej żołądek zbuntował się, kwas wypełnił jej gardło. Musiała posługiwać się lewą ręką, prawą miała ranną i przechodziły przez nią fale bólu. Nadludzkim wysiłkiem zamknęła dwa zatrzaski, które zabezpieczyły demona wewnątrz klatki. Zrobiła to - złowiła swoje pierwsze Diabelskie Nasienie Trzeciej Klasy. Zakręciło jej się w głowie. Adrenalina w końcu odpuściła, pozostawiając po sobie pusty żołądek i ostry, pulsujący ból głowy. Dopiero wtedy odważyła się zerknąć na swoje udo. Gęsta, czerwona krew wypływała z sześciu dziur w jej porwanych dżinsach. Nie czuła bólu, co było zastanawiające. Powinno boleć jak cholera. - Łowca... punktuje - powiedziała słabo. Coś w tym guście. Złożyła rączkę stalowej klatki i jedną ręką za- taszczyła zwłoki do samochodu. Szło jej mozolnie: demon ważył dużo więcej, niż się spodziewała. Jak mam popakować tę bestię do bagażnika} To zdecydowanie nie było łatwe zadanie. - Po kolei - mamrotała do siebie, nie chcąc przyznać się przed sobą, że za dużo już przeżyła tej nocy. Spojrzała na swoją zdobycz. Nie mogła się doczekać, gdy zobaczy wyraz twarzy Becka. Hej, Prowincjuszu? Zgadnij, co dziś zrobiłam. Będzie taaaak uroczo.

Usłyszała śmiech. Przez chwilę nie potrafiła podjąć decyzji, czy miała zacząć się bać. - Hej, dziewczynko! - ktoś krzyknął. Riley odwróciła się szybko i dostrzegła dwóch śledzących ją facetów. Jeden był przysadzisty, przypominałby Becka, gdyby ten zaniedbał się i wyhodował na brzuchu oponę z tłuszczu. Na głowie miał wyblakłą czapkę z daszkiem, spod której wystawały długie, nie- umyte włosy. - Jak na łowczynię wygląda apetycznie - odezwał się drugi. Był niski i żylasty, a w ustach trzymał niepodpalonego papierosa. To tylko para idiotów z Gildii, która stara się mnie przestraszyć. Riley zaczęła pleść bzdury: - Jestem z Beckiem. Nie będzie szczęśliwy gdy się dowie, że ze mną zadzieracie. - Więc gdzie on jest? - zapytał pierwszy. Zauważyła, że miał w buzi całe mnóstwo cukierków, które nieustannie żuł. - Tam - skłamała, wskazując na drugi koniec ulicy. Wielkolud splunął. - Tam nikogo nie ma. Jesteś sama. - To lubimy - dodał drugi. Było nieciekawie. Ci goście nie byli łowcami. Byli zbyt podli i żaden z nich nie miał ani jednego narzędzia łowczego. - Czego chcecie? - zapytała Riley, zaciskając dłoń na stalowej klatce. Chytre, obrzydliwe spojrzenie pierwszego mężczyzny wywołało u niej dreszcz przerażenia zaczynający się u palców u stóp. - Demona... na początek. Riley pokręciła głową. - Nie ma mowy. Złapcie swojego. - Chyba już złapaliśmy. Ten tutaj jest wart sporo pieniędzy. - Nie możesz sprzedać demona - zaprotestowała. - Musisz być łowcą. - Słyszałeś, Dodger? Mówi, że nie możemy go sprzedać. - Zaśmiał się. - Jeszcze nigdy nikt nas nie powstrzymał. Dostaniemy za niego pięć stów, i to bez gadania. Pięć stów? Kto tyle płaci za Trójkę? Ten żylasty zaczął ją okrążać. - Co powiesz na swoją działkę, dziewczynko? - Tak - zgodził się wielkolud. - Napij się, zapal trawkę i zabawmy się, tylko nasza trójka. O Boże. - Ja palę pierwszy - dodał. - Lubię zaczynać. Wściekłość wybuchła w jej wnętrzu i połączyła się z napadem paniki. Nie mogła uciec razem z demonem. Był zbyt ciężki. Nawet jeśli dałaby radę zadzwonić pod 911, policja przyjechałaby zbyt późno, o ile w ogóle daliby się przekonać na wyprawę do Centrum Demonów. Do tego momentu... Demon czy ci chorzy zboczeńcy? Wyrzucając z siebie potok okropnych przekleństw, Riley upuściła klatkę i pokuśtykała tak szybko, jak pozwalała jej na to niesprawna noga. Rany paliły ją bólem. Gdyby tylko miała jeszcze w ręku stalową rurę, cokolwiek, co pozwoliłoby utrzymać ich z dala od niej. Od dotykania jej i... - Uciekaj, dziewczynko! - drwił z niej Dodger i zaczął biec za nią. Jego ciężkie buty kruszyły drobinki betonu. Zbliżał się do niej z każdym krokiem. Bawił się z nią. Nie miała szans przegonić żadnego z nich. Nagle całą ulicę wypełnił dziwny dźwięk, kombinacja gardłowego wycia i niskiego, chrapliwego warknięcia. - O cholera - wrzasnął wielkolud. - Obudził się. Pomóż mi! Riley zaryzykowała i rzuciła okiem przez ramię. Ten mniejszy wciąż ją gonił. Za jego plecami demon wbijał pazury i gryzł swoje stalowe więzienie niczym wściekły pies tak, że potoczyło się ono wraz z nim po chodniku. Niższy mężczyzna już prawie ją miał. Podniosła z ziemi zwęglony kawałek drewna, chwyciła go jak maczugę i zwróciła się do niego twarzą w twarz. Na końcu języka tłoczyła jej się setka

słów, ale była zbyt wystraszona, aby wypowiedzieć choć jedno. Wielkolud przegrywał walkę. - Psiakrew, Dodger, zapomnij o niej! Nie jest warta pięciu stów. Dodger warknął tak, że mógłby zaimponować każdemu demonowi, odwrócił się i ruszył ku swojemu towarzyszowi najszybciej jak mógł. Riley, kulejąc, szła dalej. Gdy znalazła się na rogu dwóch ulic zobaczyła, jak dwaj mężczyźni siłowali się z klatką, nie chcieli pozwolić, aby bestia ją rozerwała. - Dawaj, demonie - dopingowała go, mrugając z wściekłością. Może uwolni się i rozerwie ich na kawałki. Może zje ich obu. To byłby prawy czyn. Zanim Riley dotarła do samochodu, trzęsła się już jak pies podczas burzy. Udo bolało ją tak, jakby gotowało się od wewnątrz, przeszywało ją igłami od krocza po palce u stóp. Otworzyła torbę, wyjęła z niej butelkę Wody Święconej, złamała pieczęć i zlała nią swoje udo i całą nogę. Wyglądała, jakby właśnie się zmoczyła. Zamiast palącego bólu, którego oczekiwała, tylko trochę ją zapiekło, a następnie ból całkowicie zelżał. Możę rany nie są takie złe. Riley przełknęła ślinę i wzięła parę głębszych oddechów. Serce wciąż jej waliło, a brzuch był na krawędzi wybuchu. Na nieszczęście pazury demona były toksyczne, przez kilka kolejnych dni będzie się beznadziejnie czuła. Jej tata mawiał, że to taka jakby gorsza wersja grypy. - I nie mam swojego trofeum - jęknęła. Wrzuciła pustą butelkę do torby z większą siłą, niż było to konieczne i zapięła ją. Nie miała wyboru. Gdyby zaczęła z nimi walczyć, obsiedliby ją i... - Wy dupki! - krzyknęła i walnęła nieuszkodzoną pięścią w swoją kurierską torbę. Schwytała swoją pierwszą w życiu Trójkę, a oni zabrali ją jej tak, jak łobuz kradnie dziecku pieniądze na lunch. Gdyby tata tu był... Łzy zaczęły zbierać się w kącikach jej oczu. Gdyby jej tata tu był, demon byłby już w bagażniku a tamci dwaj zrozumieliby, co znaczyło zadrzeć z mistrzem łowcą. Zamiast tego zadarli z nią i wygrali. Modelowa poranka. - A Beck mnie zabije. Trójka była jej tarczą obronną przed jego gniewem. Zgnoiłby ją, ale w końcu okazałby jej szacunek. Nie teraz. Już więcej mi nie zaufa. Tylko zacieśni smycz. Zamiast skierować się na cmentarz pojechała do domu, kierując jedną ręką i ocierając nią płynące po twarzy łzy. Były lodowato zimne, całe jej ciało było zesztywniałe i zaczynała szczękać zębami. Wyłączyła ogrzewanie. Mimo otaczającego ją chłodnego, nocnego powietrza, na jej czole pojawiły się pierwsze krople potu. Gdy już dotrze do domu, zadzwoni do Becka i opowie mu, co się stało. A wtedy dopiero się zacznie. - Któregoś dnia - mruknęła między falami drgawek. Któregoś dnia spotka tych kolesi i każe im zapłacić za ich przewinienie. Któregoś dnia dowiedzą się, że błędem było zadzierać z Riley Blackthorne. Ale nie dzisiaj.  

ROZDZIAŁ 17 Wyświetlacz zegarka Becka świecił się na niebiesko. Do świtu pozostało pół godziny. Z każdą godziną coraz bardziej przekonywał sam siebie do wybrania numeru Riley i wyciągnięcia jej z łóżka. Dzieciak musiał być zmęczony, dopiero docierała do niej świadomość śmierci jej ojca. Wiedział, co czuła. Gdy myślał o Paulu, od razu ogarniało go przygnębienie. Mógł go po prostu odrzucić, traktować jak wszyscy inni, ale Paul powiedział mu, że widział błysk w jego oczach, coś, co miało uczynić go lepszym. Beck nie chciał się z tym spierać. Jego nauczyciel zawsze wyjaśniał wszystko w logiczny sposób, jego słowa brzmiały wtedy jak ewangelia. Beck westchnął, znów czuł ten tępy ból w klatce piersiowej. Wciąż czekał, aż jego telefon się zaświeci, a dzwoniącym będzie Paul, który będzie po prostu chciał pogadać. Ale to się już nigdy nie wydarzy. Był zdany sam na siebie. Zupełnie jak Riley. To była bezwietrzna noc, więc szelest opadłych liści natychmiast przykuł jego uwagę. Mortimer już go odwiedził, był jak zawsze uprzejmy. Zaraz po drugiej wpadł Lenny, a koło trzeciej pojawił się jakiś nekromanta o chrześcijańsko brzmiącym imieniu. Jakby przychodzili według grafiku. Liście połączyły się ze sobą w jakąś postać, na co świece zareagowały podwyższeniem płomieni. Beck pomyślał, że mógł to raczej być jakiś demon wyższej Klasy, niż przywoływacz zmarłych. - Tracisz czas - zawołał. Postać zadrgała i przybrała bardziej określony kształt. Czarna peleryna, rzeźbiona, dębowa laska, teatralne rekwizyty. - Mogę dać ci to, czego pragniesz w swoim życiu najbardziej - syczącym szeptem odezwał się głos spod kaptura. - Pieprzysz - odparł Beck zbyt zmęczony, aby zmusić się na uprzejmości. - Dasz mi noc w łóżku z Carrie Underwood? Niezła laska, no i potrafi śpiewać. Albo nowy wóz. To też byłoby miłe. - Nic tak przyziemnego. - Dramatyczna pauza. - Mogę przywołać demona, który zabił Paula Blackthorne'a. Serce Becka zaczęło bić dwukrotnie szybciej, jego humor minął. - Tacy jak ty zajmują się tylko umarlakami, nie Diabelskim Nasieniem. - Jestem gotowy, aby w tym przypadku zrobić wyjątek. - Dlaczego Blackthorne jest dla ciebie taki ważny? Postać oparła się na lasce w zadumanej pozie. - Po prostu przyjmij do wiadomości, że jest. Nie jest tak, że pan Blackthorne będzie wiecznym służącym. Nekromanta miał rację. Paul wróciłby do swojego grobu najpóźniej za rok, a demon byłby martwy. Jakoś ukryłby prawdę przed Riley, szczególnie jeśli zamieszkałaby ze swoją ciotką. Przy tak świeżym grobie, po odkopaniu ciała i jego reanimacji, Beck mógłby wygładzić ziemię tak, że nigdy by się nie domyśliła. - Oczywiście wiem, że pragniesz sprawiedliwości uspokoiła go postać - i chcesz, żeby ten demon nie szukał jedynego pozostałego członka rodziny Blackthorne'ów. Grał na największym lęku Becka. Jedynym rozwiązaniem, aby ochronić Riley, było zabicie tamtej Piątki i wysłanie Lucyferowi wiadomości, żeby się odwalił. Beck pragnął tego najbardziej na świecie, nawet bardziej, niż przespania się ze swoją ulubioną piosenkarką country. Wstał i zrobił kilka niepewnych kroków w stronę lśniącego okręgu. Postać zamilkła i jakby przyciągała go do siebie. Beck odwrócił się powoli i spojrzał na świeżo usypaną ziemię. Co pomyślałby Paul, gdyby zakłócono jego spokój? Co powiedziałaby Riley, gdyby dowiedziała się, że ją zdradził? Masz wyższy cel - naciskał nekromanta. - Musisz jej bronić. Ma wolną wolę, która dzisiejszej nocy sprowadziła na nią kłopoty. Beck odskoczył od kręgu.

- Co masz na myśli? - Poszła na łowy do Pięciu Punktów. Sama. Słyszałem, że poszło jej nie najlepiej. - Łżesz - warknął Beck. - A co jeśli nie? - odparł nekromanta zbyt pewnym tonem, aby uspokoić Becka. - Co, jeśli teraz umiera? Czy ma sens chronić ten grób, gdy ona właśnie podąża ku własnemu? - Nigdy nie poszłaby sama do Pięciu Punktów. Gdy powiedział te słowa, wiedział już, że się mylił. Jasna cholera, dziewczyno, nie mogłaś tego zdobić. Zmarszczył brwi, a prawda uderzyła w niego tak, jakby ktoś rąbnąłby go w trzewia. Ależ tak- mogłaś, aby zrobić mi na złość. Najpierw nekromanta powiedział, że demon mógł ją skrzywdzić. Teraz twierdzi, że już ją skrzywdził, może już umierała. Kłamstwa. Beck zmusił się do powrotu pod koc. - Nie kupuję tej bajki. Peleryna zafalowała, pewnie postać wzruszyła ramionami. - Twój problem - odparł przywoływacz. Beck nie wyczuł nawet nuty rozczarowania w jego głosie. - Do pełni księżyca ciało tego człowieka będzie moje. Nie wątpię w to. Postać zmieniła się w liście, które rozleciały się na lekkim wietrze. Komórka Riley nie odpowiadała, wciąż włączała się poczta głosowa. Gdy kilka minut później zjawił się wolontariusz, Beck biegł już do samochodu. Riley otworzyła oczy i dostrzegła światło odbijające się od sufitu w jej sypialni i zmieniające się niczym w kalejdoskopie. Wszystkie barwy tęczy. Naprawdę piękne. Z dużym wysiłkiem podniosła się, usiadła na łóżku i zastanowiła się, która mogła być godzina. Miała czkawkę, drgawki jeszcze nie ustąpiły, podobnie jak gorączka. Największym problemem było jej lewe udo. Było spuchnięte, a materiał jej spodni przesiąkł czymś brązowym. Cała noga pulsowała wraz z biciem jej serca. Woda Święcona miała zneutralizować truciznę. - Chyba niezbyt podziałała - powiedziała i opadła z powrotem na poduszkę. Czas jakby zwolnił. Riley wiedziała, co się działo. Słyszała, jak jej tata rozmawiał o tym z jej mamą wtedy, gdy myśleli, że nie słyszała. W jej nogę za kilka godzin wda się zakażenie i trucizna rozprzestrzeni się po całym ciele. To ją zabije. Może to najlepsze wyjście. Spotkałaby się z rodzicami. Robiłaby to, co całymi dniami robią aniołowie. Nie martwiłaby się o pieniądze, szkołę czy demony. Denerwujący dźwięk wyrwał ją z gorączkowych majaków. To jej komórka. Przestała dzwonić, ale po chwili znowu zaczęła. Riley otworzyła ją spoconymi dłońmi. Ktoś wołał jej imię rozgorączkowanym głosem. - Riley? Wszystko w porządku? - Chora... - Co się stało? - zapytał głos. - Oni... ukradli. Ukradli co? - Dopadł mnie demon... Przepraszam. Miałeś... rację. Zamknęła klapkę telefonu i pozwoliła mu spaść obok łóżka. Podejrzewała, że Beck znajdzie jej ciało i pochowa je zaraz przy grobie jej rodziców. Nie będzie już musiała czuwać. W drodze do jej mieszkania Beck utknął w gigantycznym korku i musiał zaprzęgnąć do pracy swój telefon komórkowy. Pierwszą osobą, do której zadzwonił z prośbą, była Carmela, którą zerwał z łóżka i zagadał, zanim dał jej dojść do słowa. Następnie wykręcił numer gildyjnego księdza. Ojciec Harrison dopiero wychodził spod prysznica, ale obiecał, że zjawi się na miejscu jak najszybciej. Beck zaparkował w miejscu, w którym nikt inny by się nie odważył, wysiadł z samochodu i

zaczął wbiegać po schodach, biorąc dwa naraz. Dobijał się do drzwi, ale bez skutku. Zawołał ją. Nic. Spróbował zapukać do pani Litinsky, ale wtedy przypomniał sobie, że mówiła coś o rodzinnej wizycie w Charleston. Przez chwilę myślał o wyważeniu drzwi, ale zaraz odrzucił tę myśl. Paul stracił wiele czasu, aby je wzmocnić, gdy martwił się, że zostawiał Riley samą na noc. Musiał znaleźć klucz. Przeklinając pod nosem, zbiegł dwa piętra niżej i stanął przed drzwiami z napisem „Dozorca". Walnął w nie pięścią. Czas wlókł się, dopóki w drzwiach nie pojawił się mizerny, nieogolony mężczyzna. Beck siłą zmusił go do wejścia na górę, a później zerkał na niego groźnie, podczas gdy tamten szukał odpowiedniego klucza. Na jego szczęście Riley nie zamknęła drzwi na łańcuch. W momencie gdy stanęły otworem, przemknął obok dozorcy wołając ją po imieniu. Nie było jej ani w pokoju gościnnym, ani w kuchni. Znalazł ją majaczącą w sypialni, zakopaną wśród przepoconej pościeli. Było z nią gorzej niż przypuszczał. Była ubrana, jej potargane włosy leżały na poduszce, a twarz miała prawie szkarłatną. Powodem była brązowa wydzielina wyciekająca z jej uda. Nekromanta miał rację - wdała się w walkę z Trójką. One uwielbiały wbijać pazury w swoją zdobycz, przyciągać ją do siebie i męczyć. Ich szpony były śmiertelnie niebezpieczne. Wielkie przepocone place znaczyły jej koszulkę. Oczy miała zamknięte i jęczała przy każdym najmniejszym oddechu. W całym pokoju unosił się przesłodzony zapach zakażenia. To jednak jej noga przyprawiała Becka o mdłości. Spuchła już dwukrotnie. Wiedział, co to oznaczało. Jego pierwsza Trójka również potraktowała go pazurami. Później zachorował, ale nie aż tak. Paul go w tym upewniał. Dozorca rzucił okiem na rozpalone ciało Riley i uciekł w popłochu. Beck rzucił swoją kurtkę w kąt i otworzył zardzewiałe okno, żeby do pomieszczenia wpadło trochę świeżego powietrza. Sam go zaczerpnął, tylko to mogło go powstrzymać od zwymiotowania. Wiedział, co oznaczał ten specyficzny odór. Riley zaczęła gnić od środka. Usłyszał, jak ktoś krzyczał jego imię. - Tutaj! - odkrzyknął. Carmela stanęła w drzwiach. - Den? - Jej oczy biegały od niego do Riley. - Jasna cholera. - Tak, popisała się - rzucił Beck. Carmela zapaliła światło włącznikiem obok drzwi, po czym położyła na łóżku pomarańczową walizkę. Otworzyła ją i wyjęła z niej przyrządy lekarskie niczym wiewiórka, która wyciągała z zanadrza żołędzie. Bandaże, nożyczki, puste worki na śmieci, igły do infuzji dożylnej, wszystko to wyrzuciła na prześcieradło. - Ta Woda Święcona ma już kilka dni. Potrzebujemy świeższej - powiedziała. - Harrison już jedzie - odparł Beck. Chwycił nożyczki chirurgiczne i zabrał się za rozcinanie lewej nogawki spodni Riley. Starał się zachować zimną krew. Pomagał żołnierzom na polu bitwy. Najpierw rozpoznawał, co mogło zagrażać ich życiu. W tym przypadku była to trucizna w krwiobiegu. Ale Riley nie była jakimś młodym szeregowym z Ohio. To była córka Paula, mała dziewczynka, która kiedyś chodziła za nim jak przybity szczeniaczek. - Hej, nie bądź niemądry - odezwała się Carmela. Podała mu parę lateksowych rękawiczek. Chyba nie chcesz tego świństwa u siebie. Wystarczy mu rysa po zacięciu się papierem. - Dzięki. Dlaczego o tym zapomniał? Ręce trzęsły mu się, gdy zakładał rękawiczki, co jeszcze bardziej utrudniało mu zadanie. - Skup siei - usłyszał głos Paula, który przyniósł zamierzony efekt. Pochylił się i zaczął usuwać kawałki materiału. Nogawka od rajstop poszła łatwo, zostawił

tylko jej cal przy kroczu, aby uszanować prywatność Riley. Zbadał udo - sześć znaków po pazurach, każdy spuchnięty i ociekający brązową ropą. - Obrzydliwe - rzuciła lekarka. Delikatnie umieściła elektroniczny termometr na uchu Riley i szepnęła w momencie, gdy na wyświetlaczu pojawiły się cyfry. - 40 stopni. Oczekiwałam maksymalnie 39,5. Z nią dzieje się coś jeszcze. Carmela chwyciła kostkę Riley i ostrożnie uniosła jej nogę. Dziewczyna jęknęła. - Podłóż pod nią plastikową podpórkę i dużo ręczników jednorazowych. Zanim skończymy, to miejsce będzie przypominało jedną wielką plamę ropy. Beck zrobił to, o co poprosiła go Carmela, starając się przy tym nie krzywić za każdym razem, gdy Riley jęczała. - Co się stało? - spytała pani doktor. - Poszła sama na łowy. - Dlaczego do cholery sama się nie uleczyła? Nie usłyszała odpowiedzi. - Beck? Odwrócili się i dostrzegli wchodzącego do pomieszczenia ojca Harrisona. Był ubrany w swój zwyczajny, czarny garnitur, pod szyją miał koloratkę, a w ręku trzymał plecak. - Ojcze - zaczął Beck. - Dziękuję za tak szybkie przybycie. Dokładnie zapamiętał chwilę, w której ksiądz zobaczył Riley: jego twarz spoważniała i uczynił znak krzyża. - Jak dużo potrzebujecie? - zapytał. - Co najmniej ćwierć litra, na początek - odpowiedziała Carmela, siedząc do niego plecami. Dopiero za trzecim podejściem znalazła odpowiednią żyłę w prawej ręce Riley. Gdy wbiła i zabezpieczyła igłę do infuzji, otworzyła butelkę, przechyliła ją tak, aby zawartość zaczęła lecieć przez rurkę i zrobiła malutki opatrunek. - Może to zatrzyma cały proces. Będzie ją bolało. - O tak. Woda Święcona im była świeższa, tym bardziej bolała przy kontakcie z czymś pochodzącym od demonów. Leczenie mogło rozerwać dziewczynę od środka. Carmela przyglądała mu się uważnie. - Wiem, o czym myślisz. Zaufaj mi, to lepsze niż bycie martwym. - Może tego właśnie chciała - odparł. - To dość brutalne rozwiązanie. Beck zrozumiał ton jej głosu. - Nie wierzysz, że z tego wyjdzie, prawda? - Nie jestem pewna. Na pewno warto jest walczyć o jedno - o jej wiek. - I o Boga - dodał ojciec Harrison spod drzwi i podał jej kolejne dwa półlitrowe pojemniki Wody Święconej. - O niego też - rzuciła Carmela. Wzięła od księdza słoiki i wręczyła mu parę rękawiczek. Na pytający wzrok Harrisona odpowiedziała: - Proszę przytrzymać jej nogi. Ty, Den, staraj się ją utrzymać na łóżku. Ja uczynię honory. Gdy pochylił się, aby docisnąć ramiona Riley do poduszki, Beck szepnął jej do ucha: - Przepraszam, dziewczyno. To cię zaboli jak skurwysyn. Ojciec Harrison zamknął oczy i zaczął się modlić. Jego jednostajny głos wypełnił pomieszczenie nadzieją. Beck zastanawiał się, czy to wystarczy. Obaj słyszeli, jak lekarka mamrocze coś pod nosem, otwierając pierwszy ślad po pazurze. Ksiądz zmienił ton głosu na głośniejszy. - W imię Ojca, Syna i Ducha Świętego, pokornie Cię błagamy, abyś uzdrowił swojego sługę, który dzielnie walczył z legionami ciemności. Wypleń z niej truciznę, która zagnieździła się w jej ciele i oczyść jej duszę... Beck przełknął ciężko, gdy święty płyn zaczął spływać na ranę. Reakcja była natychmiastowa. Wrzask Riley niemal go ogłuszył, gdy wydobył się z jej ust. Siłą przycisnął ją do łóżka, a ona krzyczała, płakała i wbijała paznokcie w obie jego ręce.

Wzdrygnął się, gdy poczuł niesamowity ból. On był jednak nieważny w porównaniu z tym, który czuła Riley. Dawaj dziewczyno, skończjuż z tym dobra? Ale ona nie skończyła, ból nadal rozrywał ją od wewnątrz. Carmela przeszła do drugiej rany, później do następnych. Woda Święcona pieniła się i syczała, emanując gęstą parą, która na moment zatrzymywała się w powietrzu, a po chwili znikała. Ojciec Harrison nadal się modlił, a twarz miał tak białą, jak jego koloratka. - Nie! Nie! - wrzasnęła Riley. Gdy tak wiła się i krzyczała, Beck doskonale wiedział, co czuła. Czuła się jak ktoś, komu podpalają kości od wewnątrz. - W tym tkwi problem - odezwała się Carmela, brzmiąc uspokajająco. - Złamany pazur. Nie dziwota, że tak się zachowuje. Lekarka wyjęła ze swojej torby kleszcze i zwróciła się z powrotem ku jednej z ran. Gdy już usunęła odłamek szponu, Riley wypełniła pokój kolejnym ogłuszającym wrzaskiem. A później widziała już tylko ciemność. Z mięśniami bolącymi od wysiłku Beck oparł się o ścianę. Jego brzuch wydawał dziwne dźwięki. Przełykał ślinę, żeby nie wzdychać. Riley spojrzała na niego i zaklęła. Nigdy mu nie wybaczy. - Słodki Jezu - wyszeptał. - Taa - mruknęła Carmela. Ojciec Harrison powoli przeżegnał się i dokończył modlitwę. Boża ręka i tym podobne? - spytała Carmela z typową dla lekarzy obojętnością. - Zawsze - odparł ksiądz. Nadal miał zmarszczone brwi. - Potrzebujesz jeszcze Wody Święconej? - Myślę, że już wystarczy. Następnym razem już nie będzie tak piekło. Beck zdjął rękawiczki, rzucił je na łóżko, podszedł do okna i zaczął wdychać świeże powietrze. Musiał oczyścić umysł. Gdy się odwrócił, Carmela siedziała na drewnianym krześle obok łóżka z niewyraźną miną. - Powiedz, że to było tego warte - powiedział. Łypnęła na niego okiem. - Za wcześnie oceniać. Ktoś zastukał w drzwi wejściowe. Ksiądz poszedł, aby zobaczyć, kto to. Zamienił z kimś parę słów i wrócił do pokoju. - Mieszkańcy z dołu. Byli niezadowoleni, że ich obudziliśmy. Zapewniłem ich, że już będziemy cicho. Beck prychnął. Ponownie zaczął wpatrywać się w okno i przez dłuższy czas wsłuchiwał się w dochodzące od strony łóżka jęki. A co jeśli umrze? Ta myśl zmroziła mu krew w żyłach. - Den? - Hm? Carmela pakowała rzeczy do torby. Łóżko było czyste, a worek na śmieci stał już przy drzwiach. - Wychodzisz? - zapytał, czując nietypową dla siebie panikę. - Tylko na kilka godzin. Muszę jeszcze odwiedzić paru kolesi. Gdy nie odpowiedział, Carmela przekrzywiła głowę. - Wszystko gra? Tylko pomachał jej w odpowiedzi. Za żadne skarby nie mógł przyznać przed nią, jak się naprawdę czuł. - Wiesz jak wymienić igłę, więc pominę tę kwestię - mruknęła Carmela. - Zabandażowałam jej rękę. Musiała się gdzieś skaleczyć. Ale to akurat szybko się zagoi. - Nawet tego nie widziałem - przyznał. - Łatwo można było to przegapić przy tak poharatanym udzie. Do jej ciała wlał się już litr płynu, ustawiłam na półtora na godzinę. Gdy zacznie siusiać, zmień pościel, chociaż wątpię, żebyś musiał się zmierzyć z tym problemem. - Podrapała się w podbródek. - Wypełnię dokumenty odnośnie Wody. - Tak, miasto musi dostać swoje podatki - rzucił gorzko Beck. - Będę w południe i powtórzymy zabieg. - Południe. Okej. - Chyba dam radę zanim wróci. - Harrison jeszcze jest? - Już poszedł. Ma rano mszę, więc musiał się spieszyć. Carmela zapięła walizkę, jednocześnie

obserwując Becka. - Dzięki. Mam u ciebie dług - mruknął. Kiwnęła głową. - Masz. - Zerknęła na Riley. - Jeśli Woda Święcona zadziała, będzie żyła. Jeśli nie... Słowa zawisły w powietrzu niczym wyciągnięty z pochwy miecz. Gdy Beck usłyszał głuchy odgłos zamykanych drzwi, usiadł na stojącym przy krześle łóżku. Jego oczy zamknęły się błyskawicznie, stres i wycieńczenie popchnęły go ku krawędzi zapomnienia. Riley wołała swojego tatę. Później mamę. Serce mu pękało, gdy jej słuchał. Wziął jej spoconą dłoń i trzymał ją najdelikatniej, jak tylko mógł. - Przykro mi, dziewczyno, nie żyją. Tylko mnie masy.  

ROZDZIAŁ 18 Riley obudziła się w ciemnym pokoju. Nie było już jej tak gorąco, jak przedtem. To dobrze. Od gorączki miała zamglony umysł, a mięśnie bolały ją tak, jakby właśnie przebiegła maraton. Dopiero po dłuższej chwili zorientowała się, że leży we własnym łóżku. Usłyszała skrzypnięcie drewna - ktoś siedział na krześle i czytał książkę przy słabym świetle lampy. - Tata? - Nie kochanie, Carmela. - Carmela? - mózg zdecydowanie nie chciał z nią współpracować. Czuła, jakby był wypełniony po brzegi tygodniowym puddingiem. Gdy nie powiedziała nic więcej, kobieta dodała: - Gildyjna lekarka. - Och tak, przepraszam - przyznała Riley, starając się usiąść. - Gdzie mój tata? Carmela nie odpowiedziała, za to pamięć Riley zaczęła pracować i przebijać się z dużą ostrożnością przez mgłę. Tata nie żyje. Łzy tym razem nie nadeszły. Dlaczego nie umarłam? Czułabym się z tym dobrze. Więcej złych wspomnień przemaszerowało przez jej głowę niczym wroga armia. Złowiła demona i go straciła, ale zanim to się stało, nieźle ją poharatał. Spróbowała podnieść lewą nogę, ale jej nie czuła. Może ją odcięli. Pewnie daliby jej jedną z tych zaawansowanych technicznie tytanowych protez, takich, jakie przysługują żołnierzom. Już nigdy nie znajdę odpowiednich butów. - Moja noga, ona... - Jest na miejscu. Przez Wodę Święconą straciłaś w niej czucie. Uwierz mi, to w tym momencie najlepsze wyjście. - Chwila ciszy - Dlaczego nie uleczyłaś swoich ran, Riley? - Zrobiłam to. Prawie nie bolało. Za to gdy wy... - przeszedł ją dreszcz. - Musiałaś mieć zwietrzałą Wodę. Ojciec Harrison tu był, więc nasza była mocna. Poświęcił ją dziś rano. Wezwali nawet księdza? Uspokoiło ją to. Ponownie starała się usiąść, ale ciężko było jej się ruszać, gdy noga zachowywała się tak, jakby jej w ogóle nie było. - Proszę. - Carmela podała jej szklankę wody gazowanej, a Riley od razu ją wypiła. Zimny napój dobrze jej zrobił i przemył gardło. - Więc co się tam wydarzyło? - spytała lekarka, gdy przysiadła na krawędzi łóżka. Włosy spięte miała w kok, miała na sobie lekką, pomarańczową koszulkę i niebieskie spodnie. Riley była przekonana, że nie czekał ją wykład, więc powiedziała jej wszystko. - Złowiłam Trójkę całkowicie sama, a ona mnie jakby dopadła. Później zabrali mi ją. - Oni? - spytała Carmela, mrużąc oczy. - Dwóch gości. Na początku sądziłam, że to łowcy, ale nimi nie byli. - Ukradli ci demona? - w głosie kobiety dało się słyszeć wyraźne zdziwienie. - Tak. Powiedziałam im, że jestem z Beckiem, ale mi nie uwierzyli. Chcieli się zabawić. - Na samą myśl o tamtej dwójce zagryzła wargi. - No już, powiedz - nalegała Carmela. - Skrzywdzili cię? Pokręciła głową. - Nie. - Wygładziła pościel przykrywającą jej nogi. - Nie miałam wyboru. Musiałam zostawić Trójkę, inaczej... Lekarka delikatnie dotknęła jej ramienia. - Rozumiem. Jak wyglądali? Riley opisała ich i przypomniała sobie, że jeden z nich nazywał się Dodger. - Powiem Denowi. Riley zmarszczyła brwi. Dlaczego wszyscy myślą, że Beck jest moją niańką? - Nie potrzebuję jego pomocy - odburknęła. - Złapałam przecież demona, prawda? Carmela zmarszczyła brwi. - Nie poprosiłaś o pomoc i zarobiłaś sześć śladów na nodze. Den załatwi sprawę. Zadba, aby

nauczyli się szacunku. - Dlaczego miałoby mu na tym zależeć? - spytała Riley. - Nie jest mi nic winien. Oczy Carmeli znów wyglądały zwyczajnie. Zbliżyła się do niej i rzekła melancholijnie: - Den nigdy nie miał ojca. Najbliższym mu mężczyzną był twój tata. Myślę, że uważa cię za swoją młodszą siostrę i nie pozwoli, aby ktokolwiek stanął ci na drodze. - Zachowuje się, jakby wszystko wiedział. Carmela zachichotała. - Kochana, tacy są wszyscy faceci. Powinnaś już to wiedzieć. Riley zmusiła się do słabego uśmiechu i rozszerzyła usta. - Jest bardzo zły? - Jest wściekły. Przygotuj się na niezłe lanie. Z najwyższej półki. Przestraszyłaś go nie na żarty. Nigdy go takim nie widziałam. - Skoro tak mówisz. Lekarka musiała źle go rozumieć. Beck wierzył, że świat będzie działał tak, jak on chce, bo tak mówi. Był przygnębiony, ponieważ Riley nie grała w jego grę. Carmela zaniosła szklankę do kuchni, napełniła ją ponownie i wróciła do sypialni. Riley wypiła ją do połowy jednym haustem. - No więc, masz chłopaka? - spytała pani doktor, opierając stopy na łóżku i szczerząc zęby w uśmiechu. - Dociekliwe umysły zawsze pytają. Przyszedł jej na myśl Peter. - Tylko przyjaciela. - Ale jest jeszcze Simon. Riley nie potrafiła powstrzymać uśmiechu. - Znam to spojrzenie. Masz na kogoś oko. To dobrze. Riley nie była taka pewna. - Nie wiem, jak to się dalej rozwinie. Jest uczniem Harpera. - Simon Adler? - zgadła Carmeła. Riley kiwnęła głową. - Nieźle. Masz dobry gust. - Jest dość zagadkowy i oszczędny w słowach - przyznała Riley. - Nie musisz się obawiać, że nagle zacznie cię obmacywać, tego akurat możesz być pewna. Są przecież tacy, co... - Carmela aż wzdrygnęła się na samą myśl. W tym momencie pęcherz Riley przypomniał o swoim istnieniu, po czym wysłał pilną wiadomość do jej mózgu. - Czy mogę iść do toalety i wziąć prysznic? Czuję, że... - powiedziała, marszcząc nos. - Toaleta tak, prysznic nie. - Carmela wstała. - Swoją lewą nogę będziesz czuła jak kawał drewna i nie chcę, abyś naruszyła igłę do infuzji. Jeśli chcesz, możesz umyć się w umywalce, siedząc na krześle. - Jak długo jeszcze? - spytała Riley, spoglądając na rurki oplątujące jej rękę. - Jako że siusiasz samodzielnie, do jutrzejszego poranka. Rany wyglądają o niebo lepiej. - Mogę je zobaczyć? Carmela pochyliła się, aby odkryć nogę Riley. - Gotowa? - Czy jest bardzo obrzydliwa? - zapytała, krzywiąc twarz. - Coś w tym rodzaju. Ale na pewno mniej, niż dwa dni temu. - Dwa dni? - Riley z trudem złapała oddech. - Aż tak długo tu leżę? Carmela kiwnęła głową. Odsłoniła opatrunek. - Tadam! Riley mocno wciągnęła powietrze. Jej noga wyglądała jak powierzchnia księżyca. Ślady pazurów otoczone były czerwoną, na- puchniętą skórą, ale nie było już śladu po brązowej mazi. - Już nigdy nie założę szortów. - Ja obnosiłabym się z takimi szramami. Ile dziewczyn może powiedzieć, że złowiły demona? - Którego nie udało mi się zatrzymać - mruknęła Riley. - Nie o to chodzi. Ty złowiłaś Trójkę. To wymagało śmiałości. Innym razem poczekaj, aż Den będzie cię osłaniał. On nauczy tych złodziei dobrych manier. Zabrzmiało to jak dobry plan poza tym, że udział miał w tym wziąć Beck. Mogła sobie tylko

wyobrazić, co Prowincjusz i jego stalowa rura mogli zrobić Dodgerowi i jego tłustemu kumplowi. - Goi się niesamowicie szybko - zauważyła, zerkając na ślady na nodze. - To dzięki Wodzie Święconej. Nie pomaga na zwykłe rany, ale na ugryzienia demonów jest idealna. - Carmela rozejrzała się po pokoju, jakby czegoś szukała. - W jednej z nich utkwiony był pazur. Wyciągnęłam go. Gdzieś tu leży. Uuu... Riley rozmyślała o wielu rzeczach, gdy, opierając się na ramieniu Carmeli, skakała do łazienki. Jęknęła, gdy zobaczyła swoje odbicie w lustrze. - Włosy jak u Meduzy. Okropieństwo. - Ale uleczalne. Riley odgarnęła tłusty lok z twarzy, a wtedy przyszła jej do głowy straszna myśl. - Simon nie widział mnie w tym stanie, prawda? To znaczy, nie przyszedł tutaj i nie... Melodyjny śmiech Carmeli wypełnił malutkie pomieszczenie. - Nie zrobiłabym ci tego. Teraz skorzystaj z toalety i doprowadź się do porządku. Szybko opadniesz z sił. Riley nie chciała jej tego mówić, ale już opadła. Rano Riley nie musiała już mieć igły wkłutej w żyłę i mogła w końcu wziąć gorącą kąpiel. Właściwie dwa prysznice, choć w zupełności wystarczyłby jeden. Woda Święcona już ją tylko szczypała, a rany nadal się goiły. Carmela znalazła kilka czystych prześcieradeł w szafie, a gdy Riley wskoczyła do łóżka i dostrzegła świeżą pościel, poczuła się jak w niebie. Obudziła się późnym popołudniem. Beck siedział przy niej na krześle ze skrzyżowanymi na piersiach ramionami i wpatrywał się w nią niczym złowrogi gargulec. Na jego twarzy widać było trzydniowy zarost i zmarszczone brwi. Wyraźnie się o nią martwił. - Wyglądasz lepiej - odezwał się z wyraźniejszym niż dotąd akcentem. To nie był dobry znak. - Dzięki - odparła słabym głosem. Niechętnie usiadła na łóżku i obwiązała się w pasie prześcieradłem. Gdy zauważyła, że Beck nie ruszył się nawet o milimetr, wiedziała, że musiała sobie radzić sama. - Wyjaśnijmy coś sobie - zaczął. - Nie poszedłem na całonocne łowy, bo ty chciałaś się przespać. Riley nic nie odpowiedziała. Doświadczenie nauczyło ją już, że jeśli wtrącała się zbyt wcześnie, ludzie jeszcze bardziej się irytowali. - Ale ty zamiast spać chciałaś pobawić się w łowcę i zawiozłaś swój mały tyłek do Pięciu Punktów. Do Centrum Demonów. Ugryzła się w język i starała się być cicho. - Poszłaś tam... sama. Riley uważnie studiowała geometryczne kształty na pościeli, czekając na to, aż Beck zacznie krzyczeć. Nie znosiła, gdy ktoś na nią krzyczał. - Opowiedz mi, co się stało - warknął. Riley zamrugała oczami. - Złapałam Trójkę i... - Nie! - zaripostował Beck i gwałtownie poderwał się z krzesła. Podbiegłby do niej sprintem, gdyby pokój był większy. - Chcę usłyszeć twoją opowieść od samego początku. Dlaczego tam pojechałaś i tak dalej. Wzięła głęboki wdech i zaczęła opowiadać. Wspomniała także o dwóch kolesiach, którzy zgarnęli demona. Gdy skończyła mówić, spojrzała na niego. Jego zmarszczone brwi jeszcze bardziej się zmarszczyły. - Nie tknęli cię. Mam rację? - spytał głosem ze stali. - Masz. Ale chcieli. - Wystraszyli cię? Riley kiwnęła głową. Wciąż się bała, gdy o tym myślała. Nie wiedziała, co mogłoby się stać, gdyby demon nie obudził się akurat wtedy.

- Przynajmniej coś czułaś - powiedział drwiącym głosem. - A co z Trójką? - Poruszała się szybciej, niż myślałam. Cięła mnie, więc trzasnęłam ją sferą prosto w pysk. - One są raczej do rzucania. - Rzucałam. Pierwszą spudłowałam. Beck opadł na krzesło. - Coś jeszcze? Gdy nie odpowiedziała, powtórzył pytanie z większą mocą. Riley wciągnęła głośno powietrze. - Nie wyglądał tak, jak sobie go wyobrażałam. Powinny być czarne, a ten był cały cętkowany. - Miał może dużą, białą plamę na szyi? - zapytał z ciekawości. - Tak. Był też bardzo ciężki i strasznie śmierdział. - Śmierdzą tym, co jedzą. Riley przeszedł dreszcz gdy pomyślała, że zamiast krowich wnętrzności ona mogła być jego kolacją. - Czego się nauczyłaś ze swojego idiotycznego wybryku? Tutaj powinna go przeprosić, obiecać, że będzie grzeczną dziewczynką i nigdy więcej tego nie zrobić. Chrzanić to. Riley utkwiła w nim wzrok. - Nauczyłam się, że świeża Woda Święcona jest lepsza, że muszę poświęcić wiele godzin na rzucanie sferami i że ktoś musi mnie osłaniać, żeby żaden drań nie ukradł mi demona. Wyraz twarzy Becka wskazywał na coś pomiędzy wściekłością a czymś, czego nie potrafiła pojąć. Czymś podobnym do... dumy. - Okłamałaś mnie i naraziłaś się na niebezpieczeństwo. Gdyby Trójka cię nie poharatała, zrobiliby to tamci dwaj. Wysłuchaj mnie, dziewczyno. Kiedyś sam przez to przeszedłem. Riley uśmiechnęła się lekko. - Ci kolesie chcieli się z tobą zabawić? Wiedziała, że jej żart był pomyłką już wtedy, gdy go wypowiadała. Twarz Becka zrobiła się purpurowa, a żyły wyskoczyły mu na szyi. - Jasna cholera, dziewczyno, przestań pieprzyć! Ochraniam cię, bo jestem to winny twojemu tacie. Nie mogę tego robić, gdy cały czas mi przeszkadzasz. Jego złość wywołała złość u niej. - Wiesz co? Miej święty spokój, Beck. Sama się sobą zajmę. - Tak samo, jak z demonem? - Poradziłam sobie z moją pierwszą Trójką - zaprotestowała. - Popełniłam parę błędów, ale złapałam tego cholernego potwora! Bez wsparcia. Prychnął. - Hm, a wiesz, że od teraz nie będziesz mogła łazić po tym mieście bez mistrza? - Muszę łowić, inaczej nie będzie mnie stać na czynsz! - Pożyczę ci pieniądze. - Nie ma mowy - odparła, kręcąc głową. - Myślisz, że masz nade mną władzę. Tylko ją powiększysz, gdy wezmę od ciebie pieniądze. Mięśnie jego szczęki zacisnęły się. - Jestem zbyt zmęczony, żeby się z tobą kłócić, dziewczyno. Muszę znaleźć kogoś, kto popilnuje grobu twojego tatusia. Pozostaniesz tutaj, dopóki ja nie zadecyduję inaczej. - W ręku miał dwa naręcza kluczy. Jedne były od jej samochodu, drugie od samochodu jej ojca. Zatrzymam je, chyba, że znów myślisz o wycieczce do Pięciu Punktów. - Nie możesz mnie tu więzić! - krzyknęła. - Jasne, że nie mogę - odparł i wyszedł z pokoju, głośno tupiąc. Kilka sekund później usłyszała trzaśnięcie drzwi wejściowych i brzęk zdjęć wiszących na ścianie w pokoju gościnnym. - Ty arogancki sukin... Z całej siły ścisnęła poduszkę, ale nie pomogło. Dlaczego był taki wściekły? Naprawdę sądził,

że pozwoli mu się sobą opiekować, jakby była jakąś bezbronną dziewczynką? Riley wsunęła się pod kołdrę i nakryła głowę poduszką. Moje. Życie. Jest. Do. Bani. Dopóki Beck będzie stał na jej drodze, nic się nie zmieni.  

ROZDZIAŁ 19 Złość Becka zaczynała słabnąć, gdy siedział w swoim samochodzie i jechał w kierunku swojego domu przez Cabbagetown. Oczywiście przez całą drogę przeklinał Riley. Jest taka jak ja, gdy byłem w jej wieku - hardkorowa. Tylko, że on pił alkohol i był przekonany, że jeśli co najmniej dwa razy w tygodniu nie prześpi się z kimś, świat przestanie istnieć. Nie był w stanie jej tego powiedzieć, ale był z niej cholernie dumny, że złowiła swoją pierwszą Trójkę, i to sama. On tego nie zrobił. Nawet, gdy wtedy o tym myślał, bał się nie na żarty. Nie zaplanowała wcześniej całej akcji i to prawie ją zabiło. Jeśli Harper dowie się o twojej malej przygodzie, będzie wojna. Ten człowiek pragnął cofnąć jej licencję i teraz miałby ku temu dobry pretekst. Może wyszłoby jej to na dobre. Ale na pewno nie byłoby to sprawiedliwe. Trójka, którą złowiła, była tą samą, którą on i Paul próbowali schwytać przez prawie cały tydzień. Ona złowiła ją całkiem sama, nawet popełniając podstawowe błędy. - Psiakrew Riley, miałaś przecież sfery - mruknął, kręcąc głową ze zdziwieniem. Problem w tym, że to również wymagało doświadczenia. Trzeba było przemyśleć całą sytuację, a nie iść do przodu na żywioł. Boże, teraz myślę tak jak Paul - powiedział do siebie. Przeklęta ironia. Po szybkim prysznicu i posiłku w McDonald's planował wypad do Pięciu Punktów. Riley wspomniała o starszym, czarnym facecie, który w specyficzny sposób szurał nogami. To pewnie był Ike. Ten weteran mógł wiedzieć, co naprawdę stało się tamtej nocy. Beck zawsze wierzył, że bezdomni faceci kręcący się niedaleko Forsyth Street mają głowę na karku, w przeciwieństwie do polityków siedzących w urzędzie stanowym. Ike był na to dobrym przykładem. Był przejezdnym, jak nazywały ich grube ryby. Wysoko postawieni oczekiwali, że Ike i jemu podobni przeniosą się do Birmingham lub Chattanoogi, im dalej od Adanty, tym lepiej. Starszy mężczyzna nie martwił się tym. Jego rodzina mieszkała w tym mieście od wojny secesyjnej. Gdy nauczył się, jak radzić sobie z systemem, wyprowadzenie się z Adanty nie wchodziło w grę. Chyba nie tak miasto wyobrażało sobie przebieg swojego socjalnego eksperymentu. Kilka lat temu mieszkańcom śródmieścia rozdano żółte i niebieskie „skrzynki datków", aby ludzie mogli je napełniać zamiast użerać się z natrętnymi żebrakami. Zebrane pieniądze miały zostać przeznaczone na schroniska dla bezdomnych, ale przy trudnej sytuacji finansowej miasta nie wiadomo, gdzie ostatecznie lądowały. Mimo że coraz mniej ludzi dawało datki, Ike nauczył się zgarniać pieniądze na alkohol i jedzenie tuż przed samym nosem miasta. Po prostu brał łom i używał trochę siły fizycznej. Beck powoli i ostrożnie zbliżał się do Ike'a. Najlepiej było go nie straszyć, ponieważ spędził dużą część swojego życia na I wojnie w Zatoce Perskiej i przez to wciąż miał koszmary. Pod tym względem byli do siebie podobni. - Ike odezwał się uprzejmie i postawił swoją marynarską torbę na ziemi. Afroamerykanin zerknął na niego i jego twarz rozjaśniła się białym od zębów uśmiechem. - Denver, dobrze cię widzieć. Pod wszystkimi warstwami swojej brudnej odzieży Ike był chudy niczym chart. Ubrania miał całkowicie do siebie niedopasowane, prawdopodobnie brał z okolicznego schroniska, co popadło, włączając w to czapeczkę z logo Pittsburgh Steelers. Palce miał powykręcane od artretyzmu i podczas chodzenia dziwnie szurał nogami, jakby jednocześnie chciał iść do przodu i do tyłu. Beck wyciągnął ze swojej torby papierową torebkę z McDonald's. - Pomyślałem, że chętnie byś coś zjadł. Uśmiech mężczyzny jeszcze się powiększył. - Nigdy nie odmówię żarcia. Daj mi chwilę, okej? Muszę pójść do banku.

Rozejrzał się dookoła, aby upewnić się, że są sami i położył dłoń na skrzynce datków. Chwilę później przycisnął ją do dołu i czekał, aż otwór pod licznikiem otworzy się i wylecą z niego monety. Zgarnął je do swoich kieszeni, parę zostawił dla kogoś innego i włożył rękę do środka urządzenia, z którego bardzo ostrożnie coś wyjął. Tym razem nie potrzebował łomu. Ike zamknął licznik i wyszczerzył zęby. - Zrobione. Beck zmarszczył czoło, starając się zrozumieć, co właśnie się wydarzyło. - Jeszcze nie zgadłeś? - drażnił go mężczyzna. Mózg Becka zaskoczył. - To demon, prawda? Ike kiwnął głową. - Znalazłem go przed kasynem, gdy kopał w śmieciach. Zawarliśmy umowę. On wydostaje dla mnie pieniądze z liczników, a ja zapewniam mu odpowiednie rzeczy dla jego kryjówki. Wydobył potwora z kieszeni. Sroka miała na czole markową ban- danę, a w ręku, jak wszystkie Klepto- Demony, trzymała małą torbę pełną skarbów. - Nazywam go Norton. Beck przyjrzał się demonowi, który w odpowiedzi zmarszczył brwi, gdy zorientował się, że widzi przed sobą łowcę. - Cześć Norton. Ten zakwiczał i tak mocno ścisnął swoją torbę, jakby Beck miał za chwilę mu ją wyrwać. Malutki Norton był przeszkodą. Łowcy mieli łapać Diabelskie Nasienie, nawet jeśli któryś z ich przedstawicieli był ich kumplem. Ike zlustrował go wzrokiem, jakby czytał jego myśli. - Chyba nie zamierzasz zabrać mi demona? Na te słowa potwór wydał z siebie pełen niepokoju pisk. Beck przeniósł wzrok z diabelskiego złodzieja na pustkę nie wiedząc, co robić. - Demona? - spytał. - Gdzie? Nie widzę tu żadnego. Ike zachichotał i wrzucił uspokojonego Nortona z powrotem do kieszeni. - Dzięki, stary. Ksiądz mi powtarza, że przez to pójdę do Piekła. Beck wskazał na zniszczone miasto. - A co to za różnica... w czym? Ike zarechotał. - Chodźmy stąd. Lubię przebywać na świętej ziemi tak często, jak to możliwe. Nawet gdy jem. Sprytnie. Bezdomni szybko nauczyli się tej lekcji - przebywali na uświęconej ziemi albo ryzykowali schwytaniem przez Trójkę. To właśnie dlatego na schodach przed każdym kościołem stali obskurni faceci. Chwilę później przeszli obok skrzynki pocztowej. Ike wypuścił demona, a ten, nie marnując czasu, wskoczył do jej środka. Beck mógł sobie tylko wyobrazić, jaką miał radochę, gdy nurkował wśród listów i paczek. Przysiedli na schodach prowadzących do Świątyni Niepokalanego Poczęcia na Central Avenue. Beck podał Ike'owi podwójnego cheeseburgera, frytki i dużego, waniliowego shake'a. Im więcej kalorii, tym lepiej. Ike przypominał wyglądem hebanową wykałaczkę. - Nie ma cebuli. To dobrze, stary - rzucił Ike, pochylając się nad bułeczką. - Zawsze o tym pamiętasz. Beck wyciągnął swoją kolację, która była prawie taka sama jak Ike'a poza ekstra serem na burgerze, aby wyrównać poziom białka. Jedli w ciszy. Byli zbyt głodni, aby rozmawiać. Beck zadał mu pytanie dopiero wtedy, gdy wchłonęli swoje bułki i dopijali shake'i. - Parę nocy temu pewien łowca gdzieś tutaj został napadnięty przez parę nieudaczników. Jeden z nich prawdopodobnie nazywa się Dodger. Znasz ich? - Tak, znam. Kręcą się i szukają kogoś, kogo mogliby obrabować. Gdy takiego kogoś namierzą, atakują. Przeważnie biorą na cel gości wychodzących z kasyna. - Zachichotał. - Poza tym to idioci.

Napadają na ludzi, którzy stamtąd wychodzą i są spłukani. - Słyszałeś cokolwiek o tym czy handlują demonami? - Nic o tym nie wiem, ale którejś nocy widziałem ich z jednym. Któryś z nich trzymał stalową klatkę taką, jaką wy używacie. Taszczyli ją po ulicy. Słyszałem, jak bluźnili i narzekali na jej ciężar. Stary, ten demon ryczał jak lew. - Czy to było może w niedzielną noc? - zapytał Beck. Ike kiwnął głową i siorbnął swoim napojem. - Była z nimi dziewczyna? - Tak. Była młoda. Wyciągnęła torbę z wozu, wyglądało, jakby była dla niej za ciężka. - To była córka Paula Blackthorne'a. Ike spochmurniał. - Ach, stary, słyszałem o nim. Przykro mi. Wiem, że walczyliście dzielnie. - Owszem. - Dlaczego zostawiłeś ją samą? Sam wiesz, jak tu jest - zrugał go Ike, stukając w niego kościstym palcem. - Straciłeś rozum? - Pilnowałem grobu jej taty. Nie wiedziałem, że planuje coś takiego. - Co z nią? - spytał Ike. Beck wzruszył ramionami. - Pociął ją, ale wyjdzie z tego, a tamte dwa dupki zabrały jej demona. Chciałbym im uświadomić, że to nie było miłe. - Domyślam się, jak to będzie wyglądało - powiedział Ike i prychnął, a następnie zaczął chichotać. - Chcesz, żebym miał na nich oko? - Jasne. - Beck wstał, zgniótł papierową torbę i skręcił ją, jakby był to czyjś kark. - Tylko bądź ostrożny. - Będę - odparł tamten. - Jest bardzo ładna. Uganiasz się za nią? Beck zawahał się, nie wiedząc, co powiedzieć. - Jest naprawdę młoda. - Patrzyłeś dziś w lustro? Nie jesteś dużo starszy od niej. - Za to tu wyglądam bardzo staro - rzucił, stukając się w skroń. - Hm, tak, ale to się nie liczy, chyba, że byłeś tam - odparł Ike. - Reszta świata i tak nie zrozumie. - Taka jest prawda - Beck wyjął dwudziestkę i podał ją mężczyźnie. - Dzięki za pomoc. - Nie ma sprawy - odparł Ike i wziął od niego banknot. - Odwiózłbyś mnie do schroniska? To za daleko jak na moje stare kości. - Jasne. Tylko pójdę po wóz - zaoferował się Beck. Gdy szedł ulicą, Ike'a zaczął męczyć kaszel, który wstrząsał jego szczupłą figurą niczym trzęsienie ziemi. Tak będę kiedyś wyglądał.  

ROZDZIAŁ 20 - Złowiłaś co? - zapytał Peter zaskoczony. Riley zadzwoniła do niego, głównie aby naskarżyć na Becka, ale również po to, aby opowiedzieć o straconym demonie. - Gastro- Demona. Znajdziesz w Internecie - odparła Riley. Przeskoczyła na kanapę i zajęła się resztką pizzy, którą znalazła w lodówce. Była tylko warzywna, a to wskazywało, że nie było Becka. - Udało ci się złamać hasło? - Jeszcze nie. Próbowałem na razie wszystkich oczywistych kombinacji. Uda mi się. To tylko kwestia czasu. - Dobiegł ją dźwięk naciskanych klawiszy. - Jasna cholera! Te Trójki są okropne! Zanim Riley zdołała odpowiedzieć, w tle usłyszała czyjś głos - mama Petera pytała, dlaczego krzyczał. Wyglądało na to, że kobieta musiała stać tuż za drzwiami. Wcisnął jej jakieś kłamstwo i wrócił do rozmowy. - Przepraszam, strażnik. - Zobaczyła demona na ekranie? - spytała Riley. - Spokojnie. Nie lubi cię. Jeśli dowiedziałaby się, że masz do czynienia ze stworami wyglądającymi jak paskudny bałwan, oszalałaby. - Są zbyt niskie na bałwana. Powiedziałabym, że przypominają raczej dużego diabła tasmańskiego. - Czy one wydają z siebie jakieś dźwięki? Riley zaśmiała się. - I to jakie. Przede wszystkim tużprzed Rdzeniem swojej ofiary. - Więc Beck był pod wrażeniem? - Niezbyt. Opowiedziała mu pokrótce, co się wydarzyło. Pominęła fakt, że była bliska dołączenia do swoich rodziców w zaświatach. Po drugiej stronie zaległa długa cisza. Myślała, że może rozmawia z jednym ze swoich kolegów, ale nie słyszała klikania. - Peter? - Czy ty jesteś... szalona? - Potrzebuję kasy. Znowu cisza. - Peter? - Zawsze sądziłem, że twój tata będzie o ciebie dbał, ale teraz go nie ma przy tobie i... robi się niebezpiecznie. - Nie martw się. Będę praktykować u jednego z mistrzów i zdobędę pełną licencję. Później będę mogła dorwać tego Geo-Demona. Głos Petera zmienił się. - Muszę lecieć, Riley. Daj mi znać, jak tam w nowej szkole. W każdym razie... na razie... trzymaj się. Riley zorientowała się, że słuchała sygnału telefonicznego. Do tej pory jeszcze nigdy nie rozłączył się w ten sposób, nawet gdy dręczyła go mama. - Dzięki, brachu. Wiedziałam, że mogę na ciebie liczyć. Odłożyła słuchawkę i rzuciła ją na kanapę. Gdy odbiła się od jej oparcia i wylądowała na podłodze, Riley utworzyła ze swoich palców broń, którą podziurawiła słuchawkę. Nikt, poza samymi łowcami, nie rozumiał takich zachowań. Zaczynało do niej docierać, jak będzie teraz wyglądało jej życie. Będzie chodziła do szkoły, dopóki nie zdobędzie dyplomu, ale jej prawdziwym życiem będą demony. Zawsze znajdą się tacy ludzie jak Peter, którzy jej nie zrozumieją. Nie zaznają emocji towarzyszących łowieniu Trójki i późniejszym opowieściom o łowach. Już nigdy nie będzie zwyczajną dziewczyną. Jeśli kiedykolwiek taką byłam. Wpatrując się w nicość, Riley rozsiadła się na kanapie i pozwoliła swoim myślom płynąć własnym nurtem. Przynajmniej dopóki ta nicość nie poruszyła się. Usiadła i kątem oka dostrzegła coś małego, taszczącego malutką materiałową torbę i skradającego się wzdłuż regału z książkami. Sroka wróciła. Albo kolejna podobna do tej, którą złowiła tamtej nocy w korytarzu. - Jak udało ci się uciec? Demon tylko się uśmiechnął i przysiadł na jednej z półek, machając nogami w przód i w tył

niczym małe dziecko. Po chwili zajął się rozpakowywaniem swojej torby, wyjmując z niej z widoczną czcią różnorakie błyszczące obiekty Jednym z tych przedmiotów był klawisz N z jej klawiatury. Riley mogła się założyć, że jeśli zajrzałaby do swojej szafki, nie znalazłaby w niej srebrnych kolczyków. Mogła go dorwać, dostałaby za niego jakieś siedemdziesiąt pięć dolców, których bardzo potrzebowała. Jeśli faktycznie był taki uzdolniony w ucieczkach, wróciłby po jakimś czasie a ona zgarnęłaby kolejne siedemdziesiąt pięć dolarów. Dałaby radę zapłacić za czynsz dzięki temu jednemu demonowi. Wstała z kanapy. Demon prysnął ze swoją torbą szybko jak błyskawica. Przy poprzednim spotkaniu nie poruszał się tak szybko. - Wow. Jesteś ponaddźwiękowy. - Mały potwór najwyraźniej zdecydował, że zostanie z Riley. Tylko niech nikt cię nie zobaczy - doradziła mu. - I zaraz oddaj mi tę literę N! Dostrzegła smugę kierującą się ku klawiaturze jej komputera i sekundę później w przeciwnym kierunku. Klawisz był na swoim miejscu bez konieczności użycia ani jednego brzydkiego słowa. - Więc nie. jesteś Biblio- Demonem. Beck ledwo wszedł do środka Tabernakulum i usiadł przy stole, czekając na kolejne spotkanie Gildii, gdy Simon przysunął się do niego. - Jak ona się czuje? - zapytał cicho młody praktykant. Widząc zagadkowe spojrzenie Becka, dodał: - Doktor Wilson powiedziała mi, co się stało. - Już z nią lepiej. - Czy Riley chciałaby mnie zobaczyć? - zapytał ponownie. Możę i tak, ale ja raczej bym tego nie chciał. Jeszcze nie miał ugruntowanego zdania o Simonie, szczególnie od momentu, gdy miał córkę Paula na oku. A, w sumie co mi szkodzi- Jasne, idź - odparł w końcu. - Ucieszy się, że będzie mogła pogadać z kimś, kto jej nie wkurza. Twarz Simona pojaśniała. - Zadzwonię do niej później. - Czy ktoś jeszcze o tym wie? - spytał Beck, wodząc oczami po innych łowcach przebywających w pomieszczeniu. - Harper nie, jeśli o to ci chodzi. Simon oddalił się od niego i poszedł w kierunku pustego miejsca obok swojego mistrza. Z przyzwyczajenia Harper zgromił go wzrokiem i warknął na niego. Beck usiadł nieruchomo na krześle niczym snajper na drzewie. Poza swoimi zwyczajowymi butelkami piwa, w kieszeni miał Eksponat A - trzycalowy pazur, który pani doktor wydobyła z nogi Riley. To na wypadek, gdybyśmy musieli pokazać jakieś dowody. Pierwsza część spotkania dotyczyła zwykłych spraw - administrowania Gildią, jak nazywał to Paul. Collins, prezydent Gildii, zapowiedział podwyżkę składek, które miały pokryć większe koszta spotkań w Tabernakulum w nadchodzącym roku. Ta wiadomość wywołała buczenie na widowni. W odpowiedzi narzekający usłyszeli, że łowcy nigdy nie wypełniają prawidłowo swoich dokumentów. - Czy ktoś miał jakieś problemy z Wodą Święconą? - zapytał w pewnym momencie Collins. Ja miałem - odparł Beck. - Nie zadziałała na Trójkę tak, jak powinna. - Była świeża? - Tak. Jednodniowa. - Pomaga, gdy naprawdę ciśniesz nią w demona, panie Latawiec - zażartował jeden z łowców. Beck nie miał tego dnia nastroju do żartów. - Paul uderzył prosto w niego, ale demon nawet się nie zachwiał. - Wspomnienie imienia zmarłego mistrza automatycznie zakończyło dowcipkowanie. - A propos - zaczął Collins - dlaczego nam nie opowiesz, co stało się tamtej nocy? Beck podejrzewał, że nadejdzie ten moment. Nie okazując szacunku swojemu

zwierzchnikowi, wstał z miejsca. W całym pomieszczeniu zaległa głucha cisza. - To bardzo trudne - rozpoczął i poczuł, jak łzy kłują go w oczy. Zamrugał nimi, wziął długi, głęboki wdech i zdał raport w taki sposób, jakby był na wojennym froncie i stał przed wyższej rangi oficerem. Gdy skończył, postanowił nie siadać na wypadek dalszych pytań. - Mówisz, że potwory działały razem? - zapytał ciekawsko Mistrz Stewart. - Zgranie w czasie było zbyt dobre na przypadek. - Gówno prawda - rzucił Harper, taksując wzrokiem Becka. - On próbuje nam powiedzieć, że spieprzył sprawę i przez niego zginął jego partner. Serce Becka zaczęło bić tak mocno, że słyszał w uszach dźwięk uderzania młotem. Zacisnął pięści i zmusił się, żeby nie wybuchnąć albo popędzić na drugi koniec pokoju i walnąć Harpera. - Nie spieprzyłem. Każdą przeklętą czynność wykonałem prawidłowo, a mimo to... Beck rozluźnił dłonie i położył je na stole. Lepiej będzie, gdy teraz im powiem. Spojrzał na zebranych łowców, wszyscy byli w niego wpatrzeni. - To była ta sama Piątka, która zaatakowała córkę Paula w bibliotece. Harper prychnął. - Skąd wiesz? - Zapytałem o to demona. Obśmiał nas, jakbyśmy byli niczym. - Zawahał się i wyjawił ostatni ze swoich sekretów. - Po raz pierwszy widziałem, jak Paul bał się demona. Niektórzy poruszyli się nerwowo i zaczęli szeptać między sobą. Jeśli Geo-Demon był w stanie zabić kogoś tak doświadczonego jak Blackthorne, każdy z nich był zagrożony. Nawet Harper. I ten stary mistrz doskonale o tym wiedział. - Jeszcze jakieś pytania? - Cisza. - Dzięki, Beck. Przykro mi z powodu Paula. - Przerwa. Jackson, twoja kolej. Sekretarz Gildii wstał. - Mam czyjś raport, że ktoś nielegalnie sprzedaje demony. Słyszeliście coś o tym? - Strażak Jack wspomniał o tym któregoś dnia - odparł Morton, który wciąż nie awansował na mistrza, ponieważ Harper odmawiał złożenia podpisu na jego aplikacji. To jeszcze wzmogło ich wzajemną niechęć. - Ten pedał? - sapnął Harper. - Nie wierzę w ani jedno jego słowo. - Dopóki traktuje nas uczciwie, nie dbam o to, do którego chodzi kościoła - odpalił Jackson. I tak byś nie dbał. Beck potrząsnął głową. Harper nigdy nie przestawał go zadziwiać. Ten człowiek był urodzonym dupkiem. Jackson odchrząknął dwa razy, w taki sposób zachowywał spokój. - Rozmawiałem z kilkoma handlarzami. Jeden z nich narzekał, że ktoś zapłacił w tym tygodniu pięć stów za Trójkę. Nie wiedział, kto kupił bestię i chciał wiedzieć, dlaczego Gildia pozwala na taki proceder. - Nie pozwalamy - powiedział cierpko Harper. - Czy ktoś z was panowie złowił w tym tygodniu jakąś Trójkę? Jeden z łowców podniósł rękę. - Ja. Sprzedałem Jackowi za trzysta dolarów. - Ktoś jeszcze? - Do góry uniosło się siedem rąk, a wszyscy ich właściciele sprzedali demona za standardową stawkę. - Ja sprzedałem dwa - dodał Beck. - Więc cała ta historia to brednie - powiedział Harper. - Przejdźmy dalej. Nie wiedza, o demonie Riley. Beck rozważył sytuację. Mógłby zakopać jej nieudaną wyprawę tak głęboko, że nigdy nikt nie dowiedziałby się o niej, ale to nie zmieniłoby faktu, że ktoś kradł demony i sprzedawał je niezgodnie z prawem. Ostatecznie cała ta sprawa wróciłaby do nich jak bumerang. Ból teraz, ból później. Nigdy nie wiadomo, co wybrać. Przepraszam, dziewczyno, ale czas

zacząć rozróbę. - W tym tygodniu złowiono jeszcze jedną Trójkę. - Kto to zrobił? - spytał Collins. - Córka Paula. Schwytała ją w Centrum Demonów w niedzielną noc. Harper wybuchnął śmiechem. - Nieźle, młody. - Nie żartuję. Martwiła się o czynsz, więc zabrała sprzęt Paula i poszła na łowy. Złowiła Trójkę... całkiem sama. - Nie gadaj - odezwał się Jackson. - Serio? - Serio. - Powiedziała ci? - spytał Harper. Beck kiwnął głową. - W takim razie kłamie. Mięśnie twarzy Becka stężały. Poruszył szyją, aby je rozluźnić, niczym bokser przed walką. Harper zauważył jego wymowne ruchy i uśmiechnął się szyderczo. - Ma sześć śladów po pazurach na lewej nodze, które mówią co innego - zaripostował Beck. - I tak na wypadek, jakbyś nadal sądził, że ja kłamię... Podniósł do góry fragment szpona tak, aby wszyscy byli w stanie go zobaczyć. Siedzący obok łowca aż się skrzywił. - Wilson wygrzebała to z jej uda. - Ślady pazurów nie znaczą, że złapała ich właściciela - zaprotestował Harper. - Gdy bestia cię dziabnie, są tylko dwie opcje: albo ją złowisz, albo ona cię zje. Nie ma innej możliwości - powiedział Morton. Wycelował w Harpera surowe spojrzenie. - Myślałem, że każdy mistrz o tym wie. Harper splunął na podłogę z odrazą. - Trochę pomyszkowałem - odparł Beck. - Wygląda na to, że jest jakaś para frajerów, którzy wkręcają ludzi. Riley złowiła tę Trójkę, a chwilę później pojawili się oni. Powiedzieli jej, że mogą dostać za demona pięć stów. - Chcesz powiedzieć, że oni ukradli jej demona? - spytał ze zdziwieniem Jackson. Beck pokiwał głową. - To było proste. Młoda dziewczyna, całkiem sama. Zorientowali się, że mogli zarobić naprawdę porządną kasę i dodatkowo zabawić się. Musiała zostawić demona, jeśli nie chciała zostać przez nich napadnięta. - Nie może tak być! - krzyknął ktoś z tyłu sali. - Tamci dwaj zasługują na lanie. - Amen - odparł ktoś inny. Collins zerknął na Becka. - Jak dziewczyna się czuje? - Kuruje się. I jest naprawdę wkurzona. Łowcy pokiwali głowami. Beck powstrzymał się od uśmiechu. Ci kolesie byli twardogłowi, ale mieli bardzo proste pojęcie funkcjonowania świata. Zasada łowcy Nr 1: Nikt nie ma prawa tknąć twojej zdobyczy. Zasada Nr 2: Nikt nie ma prawa tknąć innego łowcy. Ten, kto naruszał którąś z tych zasad, miał w przyszłości ciężkie życie. Jackson zmarszczył brwi i pogrążył się w myślach. - Kto może płacić taką kasę za demony? Najlepiej wiedzą o tym legalni handlarze. Jeśli część pieniędzy płaciliby pod stołem, byliby narażeni na wykluczenie z zawodu. - Co tak właściwie robią z demonami po transakcji? - spytał Morton. - Muszą chyba iść do kościoła. Gdy kupujący nie działa zgodnie z prawem, nie mogą przeprowadzić transakcji, bo nie wystawią papierów. - Musimy się tym zająć - wtrącił się Collins. - Stewart, mógłbyś spotkać się z arcybiskupem i zorientować się, jak sprawy się mają z ich punktu widzenia? - Tak jest - odparł mistrz. - A co z bachorem Blackthorne'a? - zapytał Harper. - Łowiła nielegalnie. To nie może się powtórzyć. Stewart zachichotał i wstał, podpierając się laską. - Fakt, nie może. Paul był jednym z najlepszych przeklętych łowców, jakich znałem. Jeśli jego dziewucha potrafi na tym etapie położyć Trójkę, muszę powiedzieć, że chyba ma to we krwi.

- Chcesz się tego podjąć? - zapytał Collins. - Ona wydaje się być cholernie uparta. - Jasne, miło byłoby trenować tę dziewczynę. To, czego ona teraz potrzebuje, to twarda ręka. Beck z ulgą wypuścił powietrze. Stewart był dobrym człowiekiem. Był nieco wolniejszy, niż przed starciem z Arcydemonem, ale wciąż był milszy niż reszta łowców. I zdecydowanie mniej uprzedzony. - Nie - burknął Harper. - Ja jestem starszym łowcą i to ja wybieram uczniów. Szczeniak Blackthrone'a jest mój. Stewart otaksował wzrokiem swojego rywala. - Będziesz dla niej sprawiedliwy? - Na tyle, na ile zasługuje - odwarknął Harper. Potworny uśmiech na jego twarzy mówił wszystko. Simon zbladł. Rzucił Beckowi zdesperowane spojrzenie, ale on nie mógł nic zrobić. Harper był starszy stopniem. Cholera. Jego plan zawiódł. Collins wpatrywał się w Harpera. - Chcemy, abyś przedstawiał nam regularne raporty o jej postępach. Jego uśmieszek jeszcze się poszerzył. - I je dostaniecie, uwierzcie mi. - Dobra, lecimy dalej. O co chodzi z nieprzestrzeganiem zasad bezpieczeństwa w galerii handlowej? Chyba znacie zasady.  

ROZDZIAŁ 21 Riley usłyszała charakterystyczne dudnienie butów w korytarzu, zanim ten ktoś zapukał do drzwi. Była prawie ósma wieczorem. Simon był zajęty do co najmniej dziewiątej, co znaczyło, że to Beck wrócił dać jej kolejny wykład. - Hej, dziewczyno, nie śpisz? Riley ściszyła telewizor i podleciała do drzwi. Jęcząc, odbezpieczyła zamki, ale nie otworzyła całkowicie drzwi i nie pozwoliła wpaść do środka swojemu nemezis. - Co tam? Beck machnął jej torbą przed oczami. Miała logo Strefy Zero. - Przyniosłem ci parę ciastek z orzechami. Pomyślałem, że chętnie skosztujesz. - Jasne, że tak. Tylko nie przepadam za ich dostawcą. - Czyżbyś go nie lubiła? - spytał. - Więc mnie wpuść, albo schodząc na dół wrzucę je do śmietnika. Riley wydała stłumiony okrzyk przerażenia na myśl o takim okrucieństwie i dała znak ręką, żeby wszedł do środka. Beck położył torbę na kuchennym stole i klapnął na kanapie. Nadal wyglądał na zmęczonego, jakby sen nie był dla niego żadną wartością. - Nowy płaszcz? - zapytała. Jego stary był ciemnobrązowy, ten zaś był kremowy i dobrze na nim leżał. Beck kiwnął głową. - Znalazłem go w markecie. Jest używany, ale lubię takie. Nie jest sztywny i łatwo się w nim poruszam. - Wpatrywał się w nią przez kilka chwil. - Masz jakiś napój? Riley pokuśtykała do kuchni, nalała wodę do szklanki i zaczęła gotować się ze złości. To ona miała całą nogę pokrytą zakrzepłą krwią. Dlaczego sam sobie nie naleje? Gdy wróciła do pokoju, zrozumiała dlaczego. Na stole w plastikowym opakowaniu stały ciastka, o które opierała się kolorowa koperta ozdobiona uśmiechniętą twarzą. Kupił mi kartkę? Podała mu napój, po czym zaczęła błyskawicznie rozrywać kopertę. Och. Kartka nie była od Becka, ale od baristów z kawiarni. Każdy z nich podpisał się innym kolorem i umieścił mnóstwo uśmiechniętych buziek. Te od Simi były jasnopomarańczowe. Riley i tak postanowiła się uśmiechnąć. - Super. - Pomyślałem, że może ci się spodobać. Wyjął z torby coś jeszcze i położył przy ciastkach. To była demoniczna kalkomania. Za każdą złowioną Trójkę będzie dostawać jedną taką. Większość łowców umieszcza je na swoich autach tak, jak piloci myśliwców czynili to podczas wojen. Półciężarówka Becka miała ich mnóstwo. Żartował, że nie pozwalały mu zapomnieć, kim był. Wyszczerzyła zęby w uśmiechu. - Jeszcze bardziej super! Dzięki! - Zasłużyłaś. - Wypił jeszcze trochę wody i głośno beknął, ale nie przeprosił. Biała koperta wylądowała tuż obok kalkomanii. - A to na twój czynsz. Uznaj to za pożyczkę. - Ile? - Pięćset. Kolejne pięćset powodów, dla których uznasz, Żf d° wbie nalecę- Dzięki - wymamrotała. Musiała przyjąć pieniądze, albo spać na ulicy. Rzut monetą nie był konieczny. Riley rozerwała plastikowe opakowanie, które skrywało w sobie ciastka. Dopóki dostarczała organizmowi odpowiednią dawkę czekolady, mogła dać sobie radę ze wszystkimi problemami. - Kto dzisiaj siedzi przy tacie? - Jeden z pracowników. Nie martw się, nic się nie wydarzy. Wydawał się być tego absolutnie pewien. - Jak było na zebraniu? Beck zmarszczył brwi. - Skąd o nim wiesz? - Od Carmeli. Wpadła na chwilę, żeby upewnić się, czy nagle nie wyrosły mi włosy na całym ciele. - Nie wyrosną. Przynajmniej nie do pełni - odparł. - Nie mogę się doczekać tego widoku. - Ja

też, a ty będziesz pierwszym, którego uszkodzę. Nie wyglądał na przestraszonego. - Zebranie - popędziła go. Simon udzielał jej wymijających odpowiedzi, gdy zapytała go o to samo przez telefon, a to znaczyło, że wieści mogą jej nie ucieszyć. Beck wziął kolejny łyk wody, ale tym razem oszczędził jej beknięcia. Niedbale rozwalony na kanapie położył jedną nogę na stole, jakby oglądał mecz. - Rozmawiałaś z Simonem? - zapytał, zmieniając temat. Kiwnęła głową w odpowiedzi. Przyjdzie cię odwiedzić? - Znowu kiwnęła. Zamilkł, a to zastanowiło Riley, czy faktycznie był zadowolony z takiej nowiny. - Pomogę ci - rzuciła, niechętnie kładąc ciastko na kolanach. - Ja mówię:, Jak poszło zebranie, Beck?" a ty odpowiadasz: „Wiesz, Riley, było..." - Swoje słowa poparła odpowiednimi gestami. Beck rzucił jej gniewne spojrzenie. - Nie było źle. Harper jak zwykle się mądrzył, a Gildia wie, że byłaś sama na łowach. - Sypnąłeś mnie? - Nie mogłeś się doczekać, żeby im powiedzieć, prawda? - Tak - odparł, ale jego twarz wskazywała, że nie był z tego powodu zadowolony. - Gildia nie popiera takich wybryków jak twój. - Niespodzianka. Byłaby naiwna, gdyby sądziła, że dostanie gromkie brawa za swoją wyprawę. Kuszący aromat czekolady dotarł do jej nosa. Zamknęła oczy i rozkoszowała się chwilą, gdy nagle z jej ust wyrwał się stłumiony jęk. - Jak to jest z tymi dziewczynami i czekoladą? - mruknął Beck i łyknął trochę wody. - Mnie smakuje jak spalona kawa. Otworzyła oczy zirytowana, że zepsuł jej tę chwilę. - Mówi to ten, który żłopie napoje energetyczne z butelek po whisky przeznaczonych do recyklingu? - To lepsze niż ta twoja czekolada. Ta rozmowa prowadziła donikąd. - Więc co się wydarzyło? Westchnął i przeczesał włosy dłonią. Te stanęły mu na czubku głowy. - Nie możesz więcej chodzić na łowy, chyba że razem ze swoim mistrzem. To tymczasowe. I tyle. Nie tego się spodziewała, oczekiwała czegoś gorszego. Ugryzła kawałek ciastka, żeby to uczcić. Czekolada rozpłynęła się w jej ustach niczym delikatna, słodka bomba. Niebo. - Kto będzie zajmował się moim treningiem? - zapytała, gryząc ciastko. Jej gość nie odpowiedział i nagle zainteresował się spisem składników pitej przez siebie wody. Alarm na pokładzie. - Harper, prawda? Krótkie kiwnięcie. - On jest starszym. Ma takie prawo. - Ale on mnie nienawidzi! Zadba o to, żeby mi się nie udało. To niesprawiedliwe. Beck poszedł do kuchni, po drodze opróżniając szklankę. Butelka wylądowała z brzękiem w koszu na śmieci przeznaczonych do recyklingu. Gdy wrócił, jego prawa brew uniosła się w górę. - Niesprawiedliwe? Jeśli chcesz sprawiedliwości, Księżniczko, daj sobie spokój z łowieniem. Księżniczko? Beck zatrzymał się w drzwiach. - Jeśli jesteś dobra, przetrwasz. Jeśli nie... - wzruszył ramionami, jakby to było nic takiego. To tyle jeśli chodzi o współczucie. - Co z moimi kluczykami do samochodu? - Zacznij jeździć autobusami. To przyjazne dla środowiska. Gdy to powiedział, wyszedł, ponownie dudniąc butami. Riley westchnęła i podrapała się w udo przez spodnie. Rany torturowały ją w nowy sposób nieustannym swędzeniem.

- Zaczekaj - powiedziała do siebie, uśmiechając się. Był jeden plus bycia uczniem Pieprzonego Harpera. Był to jego inny podopieczny. Simon będzie trenował wraz z nią przez kilka miesięcy, zanim nie stanie się profesjonalistą. - Może nie będzie tak strasznie, jak się wydaje. Jeśli nie będzie zwracała uwagi na ostre docinki Harpera, stanie się pierwszą pełnoprawną łowczynią demonów w historii Adanty. - A wtedy skopię ci tyłek, Prowincjuszu. Trzy przebrania później Riley w końcu zdecydowała, co ma na siebie włożyć. Simon widział ją po klęsce w bibliotece, wtedy ubrana była cała na zielono, więc tym razem przyszła pora na małą zmianę. Zerknęła na zegar stojący na nocnej szafce. Jeszcze dwadzieścia minut, zanim zapuka do jej drzwi. - Proszę, nie bądź za wcześnie - mruknęła. Beck zajął jej więcej czasu, niż przypuszczała, chociaż ciasteczka dodały jej sporo energii. Riley wskoczyła do łazienki i zrobiła makijaż. Simon przynajmniej nie widział jej, gdy gniła w łóżku. Wtedy żadna ilość podkładu ani szminki nie byłaby w stanie przesłonić jej okropnego wyglądu. Obejrzała się w lustrze. Jej włosy były nareszcie normalne - co znaczyło, że miały własną wolę - a rumieńce na policzkach wcale nie oznaczały już, że miała gorączkę. Po kolejnej sporej dawce maści miała nadzieję, że blizny po pazurach wreszcie przestaną tak ją swędzieć. Ostatecznie zdecydowała się założyć czarne spodnie, czerwony golf i czarne buty. Wierciła się przed dużym lustrem w sypialni, dopasowując długość rękawów golfa, ułożenie włosów, wszystko. Nic nie wydawało jej się odpowiednie. Jej Odbicie: Wariujesz, dziewczyno. Weź się w garść! Ona: Wcale nie wariuję. To jest Simon. Jest bardzo przystojny. Jej Odbicie: Bez wątpienia. W czym jest problem? Ona: Dlaczego tak naprawdę chce się ze mną zobaczyć? Musi mieć dziewczynę. Jest na to zbyt pociągający. Jej Odbicie: Taaak, widzę, jak Simon zdradza swoją damę. A może nie. Dlaczego go po prostu nie zapytasz? Ona: Gdyż odpowiedź może mi nie przypaść do gustu. Jej Odbicie: Szczere wyznanie. Ona: Zamknij się. Istniało tylko jedno rozwiązanie - musiała znaleźć jakiś sposób, aby go spytać, nie będąc przy tym żałosną. On wtedy powie, że umawia się z kimś i będzie po wszystkim. Ale chociaż wydostanę się na chwilę z tej klitki. Simon był rozpromieniony, gdy pojawił się w jej drzwiach w czarnej marynarce, granatowej koszuli i niebieskich spodniach. Granat idealnie pasował do jego złotych włosów i ciemnoniebieskich oczu. Krzyż, jak zwykle, był na widocznym miejscu. Przez krótką chwilę Riley lustrowała go wzrokiem. Mniam. - Wyglądasz bardzo ładnie - powiedział. - Dzięki. Dobrze jest nie być całą zieloną. Idiotka! Dlaczego to powiedziałam? - Gotowa na bieg po gorącą czekoladę? - Tak. TAK! Cokolwiek, oby tylko się stąd wydostać - wykrzyknęła. Riley chwyciła stojącą przy drzwiach torebkę. Coś zleciało z brzękiem na podłogę. Dwa pęki kluczy. Beck je zwrócił i nawet nic nie powiedział. Ale z ciebie pajac. Gdy zamknęła drzwi wejściowe, Simon podał jej ramię. Trochę staroświeckie, ale świadczące o życzliwości szczególnie, że jej noga zmieniła się ze sprawnej w kulawą w ciągu sekundy. Szkoda, że winda jest zepsuta - powiedział. - Byłoby dla ciebie łatwiej. Zawsze myślał o innych.

- Mogę cię znieść po schodach - zaoferował. - Nie ważysz aż tak dużo. On nie żartuje. - Nie, nie, w porządku. Muszę przywyknąć. Już czuję się lepiej, naprawdę - zmyśliła. Objął ją w talii, gdy potknęła się kilka schodów niżej. Uczynił to niezbyt mocno, ale wystarczająco silnie, aby nie upadła. Miała nadzieję, że nie zabierze dłoni. - Co robiłaś, odkąd Beck cię tutaj uziemił? - zapytał. - Starałam się znaleźć podręcznik taty. - Przy każdym kroku łapał ją skurcz, który strzelał w nią biegnącym aż do krocza bólem. - Przetrząsnęłam każdą szafkę, półkę, pudełko powiedziała, starając się nie myśleć o dyskomforcie. - I nic. - Patrzyłaś w jego aucie? Może pod kołem zapasowym? - dopytywał się Simon. Riley wpatrywała się w niego. - Widziałem, jak po jednym z zebrań wkładał go tam. Kazał mi obiecać, że nigdy ci nie powiem. Ale teraz... Teraz to nie miało znaczenia. - Dzięki! Nigdy nie pomyślałabym, żeby tam właśnie szukać. Jego uśmiech zajmował prawie całą twarz. - Oj tam! A dlaczego schował właśnie tam? Trąciła go łokciem. - Jak się miewa Harper? - Słyszałem, że ma nowego ucznia - odparł Simon. - I to ładnego. - Będzie dla mnie bardzo surowy? Dobry nastrój Simona wyparował. - I to bardzo. Rozerwie cię na strzępy. Jest taki dla wszystkich swoich podopiecznych, a ze względu na twojego tatę będzie dla ciebie wyjątkowo okrutny. - Co się między nimi wydarzyło? - Nie mam pojęcia - wzruszył ramionami. - Cokolwiek to było, Harper nigdy tego nie zapomni. - A teraz będzie miał kolejnego Blackthorne'a do torturowania. - Czeka na ciebie o dziewiątej rano. Dam ci wskazówki, jak dojechać na miejsce. Gdy dotarli do jego wozu, Simon otworzył przed nią drzwi. Weszła do środka, ale przyszło jej to trudniej, niż myślała. Zorientowała się, że najbezpieczniej było siedzieć i użyć deski rozdzielczej jako kotwicy, aby móc się obrócić albo podnieść. - Au, au, au - wykrztusiła i zaczęła masować nogę, aby rozluźnić skurcz. Simon ukląkł przy niej. - Mogę coś zrobić? - Daj mi tyle czekolady, żebym wpadła w euforię. Nie wymagam zbyt wiele. Wyraz jego twarzy zelżał. - Dla ciebie wszystko. Jej przyjaciółka Simi zmieniała kolor włosów częściej niż chłopaków, a to musiało coś znaczyć. Tego wieczoru jej loki były czarne jak węgiel z lśniącymi, fioletowymi pasemkami. Ktoś inny wyglądałby beznadziejnie, ale egzotyczna twarz Simi pozwalała jej na bardzo wiele i dzięki temu zawsze wyglądała świetnie. Jej pochodzenie było jedyne w swoim rodzaju. Jej przodkowie byli Libańczy- kami, Chińczykami, Irlandczykami i rodowitymi Amerykanami. - Hej, Blackthorne! - zawołała w jej stronę baristka. Głowy wszystkich obecnych zwróciły się w jej stronę, a ona jęknęła w duchu. Kawiarnia nie była jeszcze pełna, ale w tym momencie swojego życia wolała pozostawać anonimowa. Jej nazwisko pojawiało się w gazetach zdecydowanie zbyt często. - Uciekłam! - odkrzyknęła, unosząc ręce w geście triumfu. - Faktycznie. Jestem pod wrażeniem. Dostałaś kartkę? - Tak - powiedziała. - Dzięki! - To pomysł łowcy. Przyniósł ją tutaj i kazał nam ją podpisać - przyznała Simi. Beck kupił kartkę? Dlaczego o tym nie wspomniał? - Czy on, no wiesz, chodzi z kimś? Jest gorący - zauważyła. Beck i gorący? W sumie może troszkę. Być może jego seksapil szedł w parze z jego stylem bycia. Zamiast odpowiedzi, wskazała na Simona.

- Ten facet zaoferował się, że kupi mi tyle gorącej czekolady, ile zdołam wypić - oświadczyła, promieniejąc. - Nieźleee - odparła Simi, unosząc czarną brew. Oczywiście nie chodziło jej o gorącą czekoladę. - Tobie to samo? - jej wzrok spoczął na Simonie. - Tak, dziękuję - odpowiedział. - Naprawdę nieźle - przyznała ponownie, po czym zajęła się przyrządzaniem napojów. - Jak twoja noga? - Lepiej - rzuciła Riley. - Swędzi jak cholera. Jakby ugryzł mnie ćwierćtonowy komar. Simi odpowiedziała jej pełnym współczucia kiwnięciem głowy. - Ten łowca mówił, że poszłaś sama na łowy. To prawda? - To nie było najmądrzejsze - przyznała. Simon potwierdził jej słowa znaczącym chrząknięciem. Oczy Simi błysnęły. Skoro zaczęli rozmawiać o demonach, Riley wiedziała, co ją czeka. - Nie, nie oglądałam ostatniej Krainy Demonów - przyznała, mając nadzieję na skrócenie tematu do maksimum. Nigdy nie działało, ale wciąż próbowała. - Słuchaj, był niesamowity - ogłosiła wszystkim Simi. - Blaze przejechała przez pełne demonów Winnebago wózkiem sklepowym Walmartu. Ten producent filmowy, który umieszczał w swoim dziele Walmart, demony i parapsychologiczne zdolności, prosił się o kłopoty. Z tego właśnie względu pomysł artystów z Hollywood, dotyczący Pogromców Demonów z Watykanu, był niezbyt realistyczny. - Blaze znów nosiła te wkręcające szpilki? - mruknęła Riley, opierając się bar. - Tak. I ten skórzany strój, którego nie znosisz, ten, który ledwo zakrywa jej pośladki - odparła Simi. - To był dopiero hardkorowy odcinek. - Ale pogromcy demonów nie przyjmują w swoje szeregi kobiet - dodał Simon pełnym zakłopotania głosem. Simi obdarzyła go takim spojrzeniem, jakby właśnie zmiażdżył jej ulubionego pieska. - Nigdy nie oglądałeś Krainy Demonów, prawda? Simon pokręcił przecząco głową. Szacunek w stosunku do niego wzrósł u Riley dziesięciokrotnie. - Więc nie możesz go oceniać powiedziała baristka, przynosząc im gorącą czekoladę. - Ale musisz przyznać, że ostami odcinek poprzedniego sezonu był epicki. Simon spojrzał pytająco na Riley i podniósł brew. - Jeden z łowców zniszczył mega- demona na szczycie Bazyliki Świętego Piotra - wyjaśniła Riley. - Ale to miejsce święte - zaczął Simon - więc żaden demon nic... - Czy ty jesteś, no, autorytetem w tej dziedzinie? - odburknęła Simi. Riley zostawiła ich i pokuśtykała w stronę najbliższego boksu. Wśliznęła się do środka, szczęśliwa, że mogła dać odpocząć udu. Niedawno zaczęło promieniować swoim przytłumionym, palącym bólem. Oczy powędrowały ku jej boksowi przy przeciwnej ścianie, temu, w którym zawsze siedzieli razem z tatą. Znajome ukłucie winy posunęło się nieco głębiej niż zwykle. Jak mogła być tu z Simonem, gdy powinna pilnować grobu? Nie żeby Beck pozwolił jej na to zanim jej noga wydobrzeje, ale mimo to było to samolubne. - Nie, tata chciałby, żebym tu była - powiedziała zdecydowanie. Lubił Simona. Jej towarzysz dostarczył gorącą czekoladę. - I kto wygrał? - spytała Riley, przekrzywiając głowę w stronę baristki. - Był remis. Albo to, albo brak łyżeczek do czekolady. Przez kilka kolejnych minut popijali napój w ciszy. Przez ten czas Riley delektowała się niezwykłością czekolady i podkręcała odwagę, żeby zadać To Pytanie. - Dziękuję - powiedziała w końcu. Była naprawdę pyszna. - Jeśli chcesz, wezmę następną. Nie wydawało się, aby Simon miał ochotę być gdziekolwiek indziej i nie sprawdzał co chwilę telefonu w oczekiwaniu na połączenie. Po prostu go spytaj. - Masz kogoś? - wyskoczyła nagle.

To było delikatne. Jego czoło zmarszczyło się ze zdumienia. - Może. - Och - westchnęła. Jasne, ze ma, ty idiotko. Jest zbyt fajny, aby być samotnym. - Właśnie zacząłem się z kimś spotykać - powiedział. Jeszcze gorzej. Simon dotknął jej dłoni. - To naprawdę miła dziewczyna. Ma najwspanialsze na świecie, brązowe oczy i błyskotliwy umysł. - Och. - Więc to nie ja. - I mamy coś wspólnego. Oboje łowimy demony. Dopiero po chwili zorientowała się, że mówił o niej. - Ja? - zapytała. Pokiwał głową. Jal - Więc wszystko w porządku. - Naprawdę w porządku. Obdarzyła go uśmiechem. - Ale nie możemy pozwolić, aby Harper się o tym dowiedział, bo jeśli tak się stanie, będzie cię gnębił jeszcze bardziej. - Zagryzł wargi. - Obiecasz mi coś? - Co? - zapytała, zaskoczona jego poważnym wyrazem twarzy. - Obiecaj, że nigdy więcej nie pójdziesz sama na łowy, przynajmniej dopóki nie zostaniesz profesjonalistką. Co? Skąd mu się wzięła taka myśl? Zabrała dłoń. - Nie mogę ci tego obiecać, Simon. - Riley, jesteś naprawdę dzielna, ale wciąż jesteś... - Dziewczyną? - odpowiedziała pytająco czując, jak pogarsza jej się nastrój. - Uczniem - poprawił ją gardłowym głosem. - Który akurat jest dziewczyną - wypaliła. To był zasadniczy problem z facetami. Nie była jednym z nich. - Nie! - powiedział stanowczo. - Nie wszystko jest kwestią płci. Chodzi o twoje bezpieczeństwo. Riley wierciła oczami dziury w swojej filiżance. Naprawdę go lubiła, a on zamierzał blokować jej działania. Prawie jak Beck. - Myślisz, że jestem szalona, bo chcę być łowczynią? - naciskała. Simon zmarszczył brwi. Tak. - Gdy zamierzała zaprotestować i już otwierała usta, uniósł dłoń, aby nic nie mówiła. Rozumiem, dlaczego tak bardzo tego chcesz. Naprawdę, nawet jeśli to nie ma sensu. Nie chce się ze mną siłować. Naprawdę mu zależy. Ta myśl pozbawiła ją tchu. Simon ponownie chwycił jej dłoń, ścisnął mocno i zaczął kciukiem delikatnie gładzić jej wnętrze. - Po prostu bądź ostrożna, dobrze? Tylko o to cię proszę. - Jego głos był taki miły - Zrobię to, ale tylko wtedy, gdy ty obiecasz mi to samo. - Zgoda. Uścisnęli dłonie i trzymali je tak przez dobrą minutę, po czym Simon wstał, żeby przynieść więcej gorącej czekolady. Gdy złożył zamówienie, spojrzał w jej kierunku i się uśmiechnął. Reszta pomieszczenia wydała jej się całkowicie szara. Był tylko on, jego błyszczące, niebieskie oczy i niezwykłe włosy. Coś między nimi się zmieniło. Cokolwiek to było, było wspaniałe.  

ROZDZIAŁ 22 Zajęło Riley chwilę, zanim rozszyfrowała obdrapany napis na betonowym budynku. „Ming i Synowie. Autonaprawa". Pod spodem pan Ming chwalił się, że naprawia skrzynie biegów, chłodnice oraz gumowe osłony przegubów homokinetycznych. I nic ponadto. Obecnie budynek zamieszkiwał najstarszy rangą łowca w Adancie, który miał jednocześnie najpaskudniejszy charakter. Przynajmniej mam stąd blisko do cmentarza. Naprawdę blisko, musiała jedynie przejechać kawałek przez Memorial Drive. Teraz, gdy chodziła do szkoły w centrum, musiała dojeżdżać do niej przez pół miasta, spędzać tam trzy godziny, a na koniec jechać tutaj i siedzieć całą noc nad grobem taty. Ziewnęła na samą myśl o tym. Jeszcze tylko pięć nocy. Pomimo brzucha pełnego wybornej, gorącej czekolady i głowy wypełnionej myślami o niesamowitej aurze, którą wokół siebie roztaczał Simon, Riley nie spała dobrze. Zbytnio martwiła się tym, co miał przynieść kolejny dzień. Jej komórka zaczęła dzwonić. To był Peter. Przynajmniej znowu się do mnie odzywa. - Cześć, stary - przywitała się, uważając, aby nie okazać w swoim głosie zbytniej ulgi. - Złamałem! - zatriumfował. Dopiero po chwili zorientowała się, że mówił o jej dysku. - Jakie było hasło? - Jedenaście, dziewiętnaście, tysiąc osiemset sześćdziesiąt trzy. - Że co? - Data przemowy gettysburskiej - odparł dumnie. - Brzmi sensownie. Tata pisał o niej swoją pracę magisterską. Po drugiej stronie słuchawki usłyszała jęk. - Nie mogłaś mi tego powiedzieć wcześniej i zaoszczędzić mi spędzonych nad tym dyskiem godzin? - Nie gadaj bzdur. Rozkoszowałeś się każdą minutą. Wiedziała, że się uśmiechnął. - Złapałem cię - odparował. - Wciąż przekopuję się przez pliki. Z tego co widzę, to badania nad Wodą Święconą. Historia, tradycja ludowa, cała reszta. Trochę zajmie przejrzenie wszystkich prac. - Ciekawe czego szukał - zastanowiła się Riley. - Dowiemy się. Jak wygląda teraz twój dzień? - Właśnie stoję przed lokum mojego nowego mistrza. Nie jestem zachwycona. - Musisz jakoś przetrwać. Zadzwoń, jak będziesz miała wolną chwilę. - Na razie, Peter. Włożyła telefon do kieszeni, przeszła przez żwirowy parking i stanęła przed metalowymi drzwiami na przodzie budynku. Były zniszczone, porysowane i domagały się ponownego pomalowania. Już unosiła rękę, aby zapukać, ale drzwi otworzyły się, zanim zdążyła to zrobić. Zobaczyła twarz Simona, który marszczył brwi. - Riley. - Cześć. Jak się masz? - spytała, pamiętając o poprzedniej, niezwykle miłej, nocy. - Dobrze - odpowiedział, ale jego głos wcale o tym nie świadczył. - Harper już jest. Uważaj na siebie. Riley pokiwała głową i zdobyła się na wyuczony uśmiech. - Twoja obecność mi pomoże. Potrząsnął głową. - To tylko pogorszy sprawę, dla nas obojga - przemknął obok niej i skierował się do swojego zdezelowanego, srebrnego dodge'a. Okeeeej. Gdy zniknął jej z pola widzenia, nie miała już po co dalej stać w miejscu. Specyficzny zapach

uderzył w jej nozdrza, jak tylko przekroczyła próg. Smar. Zużyte opony. I coś jeszcze. Czysta siarka. Demon. Wnętrze budynku wyglądało jak każdy inny garaż - podwójne drzwi prowadziły do poszczególnych stanowisk. Nie było ani jednego podnośnika, a zamontowane pod sufitem krokwie obwieszone były kablami i linami, które przywodziły na myśl ogromne nitki spaghetti. W jednym z kątów Riley zauważyła wielki stos plastikowych słoików i butelek, takich, jakie używało się do Wody Święconej. Najwyraźniej mieszkanie Harpera było czymś w rodzaju recyklingowego śmietniska. Połowa budynku była całkowicie oddzielona od reszty. Po jej prawej ręce, wzdłuż ściany, stało pięć ciężkich, stalowych klatek, z których tylko jedna była zamieszkana. W przeciwieństwie do demona, z którym miała do czynienia, ten tutaj był całkowicie czarny, czyli taki, jaki powinien teoretycznie być. Ślinił się okropnie, przypominał jej nadmiernie owłosionego psa, który dodatkowo jeszcze miał długie pazury. Pocierał nimi o krawędzie wzmocnionej stali, jakby chciał je naostrzyć. - Córka Blackthorne'a - warknął. Zanim zdobyła się na odpowiedź, usłyszała czyjś wrzask: - Do cholery, dziewczyno, chodź no tutaj! Ze wzrokiem wbitym w sufit Riley skierowała swoje kroki do czegoś, co można było nazwać biurem przy warsztacie. Było małe i zapchane meblami. Po jednej jego stronie stało stare, drewniane biurko, zza którego wystawało równie stare biurowe krzesło, z kolei po drugiej stronie Harper leżał rozwalony na ciemnoniebieskiej leżance, która musiała zostać wyprodukowana jeszcze przed wynalezieniem komputerów. Miał przekrwione oczy i nieogoloną twarz. Przyczyną tego stanu rzeczy prawdopodobnie była opróżniona do połowy butelka Jacka Danielsa. Jego koszula była czysta, ale pognieciona, a jego dżinsy upstrzone były czarnymi plamami. Za jego plecami Riley dostrzegła uchylone, drewniane drzwi, które pewnie prowadziły na zaplecze. Przez szparę między futryną a drzwiami widać było niezasłane łóżko i coś, co przypominało aneks kuchenny. Ze zlewu wylewał się stos brudnych naczyń. On tu mieszka? Myślała, że ma jakiś apartament albo własny dom, tak jak inni łowcy. Riley tak naprawdę nigdy nie zwracała uwagi na Mistrza Harpera, głównie dlatego, że odkąd pamiętała, nienawidził jej taty. Teraz ona miała spędzić z nim kolejne dziewięć miesięcy. Albo mniej, jeśli będzie chciał się mnie pozbyć. - Panie Harper - zaczęła. Nie miała powodu, aby wkurzać go od samego początku. - Bachor - odparł, jakby odważyła się rzucić mu wyzwanie. Machnął zapalniczką przed końcówką taniego cygara. - Jestem Riley, proszę pana. - Nie, jesteś Bachor. - Z jego ust wydobył się dym i łowca odsłonił swoje zadziwiająco zdrowe zęby. - Albo będę cię nazywał Dziwką. Westchnęła. - Bachor bardziej mi pasuje. Ustala hierarchię. Może aż na tyle pozwoli mi się do siebie zbliżyć. - Wszyscy moi uczniowie muszą wiedzieć jedno: moje słowo jest prawem. Spieprzysz, to wypadasz, a potem nie przyjmie cię żaden inny mistrz w całym kraju. Zrozumiano? Wkurzę cię i wylatuję. - Tak, proszę pana. - To, że jesteś córką Blackthorne'a, wcale nie świadczy o tym, że będę ci pobłażał. Ufam ci na tyle, że mogę cię w każdej chwili wyrzucić. Zrozumiano? - Tak, proszę pana. - Jest dla mnie jasne, że Blackthorne schrzanił twój trening, więc zaczynamy od początku. Wskazał palcem na zniszczony, metalowy kosz i szczotkę do szorowania podłóg. - Podłoga pod klatkami stęskniła się za czystością. Weź się za nią. - Tak, proszę pana. - Spojrzała na swoje rekwizyty, cały czas mając w pamięci pokaźny stos demonicznych ekskrementów. - Ma pan jakąś szufelkę i rękawiczki? Zanim odpowiedział,

pociągnął łyk z butelki. - Mam. Poczekała chwilę, ale nie ruszył się z miejsca ani nie powiedział, gdzie może je znaleźć. Wtedy ją olśniło. Wcale nie miała ich używać. - Możesz zamieść gówna tak, jak ja to robiłem, gdy zaczynałem... własnymi rękami. Odkładaj je gdzieś. Zabijają karaluchy. Otworzyła usta chcąc zaprotestować, ale szybko je zamknęła. Na to właśnie czekał, widziała to w jego czerwonych oczach. - Odkładać. Zrozumiano. W miarę upływu czasu Riley dowiadywała się coraz więcej o demonicznych kupach. Śmierdziały jak siarka niezależnie od tego, co potwór jadł. Twardniejąc, stawały się podobne do betonu. Przy kontakcie ze skórą powodowały szczypanie, jakby ktoś poparzył się wrzątkiem. Zaczęła od klatki najbardziej oddalonej od tej zamieszkanej. Końcem tenisówka kopnęła pokaźną górę zaschniętych odchodów. Błąd. Kopnięcie nic nie dało. Czyjaś twarda ręka. Teraz tego właśnie potrzebuję. Kopiąc przy tylnej ścianie budynku Riley odkryła kolejne śmieci i dosyć spory stos zniszczonych, metalowych narzędzi, wśród których były między innymi powyginane kołpaki i włazy do studzienek. Zastanawiała się czy jej nowy przełożony przypadkiem nie handlował złomem, ponieważ całe podwórko było ogrodzone i zabezpieczone kłódką. Dalsze poszukiwania zaowocowały znalezieniem łyżki do opon i młotka z pękniętą rączką. Lepsze to niż nic. Szarpiąc, przerzucając i sapiąc, Riley bolącymi rękami zmniejszała po trochu stos. Część zewnętrzna mogła być jak beton. Ta wewnętrzna nie była. - Co za obrzydlistwo - wymamrotała czując, jak żołądek podchodził jej do gardła. Czy jej tata też tak zaczynał? Kolejna faza pracy w magazynie przyniosła Riley korzyść w postaci zepsutej klapy od pojemnika na śmieci. Nic wartego uwagi. Pomyślała, że Harper mógł coś schować tak, żeby ona nie mogła tego użyć. Dłonie albo nic. Zanim zabrudziła je jeszcze bardziej, podwinęła rękawy. Przynajmniej jej rana na dłoni już się zasklepiła i nie potrzebowała bandaża. Riley zamknęła oczy i zaczęła przekopywać resztę stosu, wyobrażając sobie, że było to cokolwiek, tylko nie właśnie to. W kącikach jej oczu zaczęły formować się łzy, paliły ją palce, dłonie, nawet paznokcie. Jej ręce szybko zmieniły kolor na purpurowo- czerwony, mimo że demoniczne odchody są czarne. Kopała łopatą dotąd, aż nie przerzuciła całego stosu. Stanęła. W udo cały czas łapały ją skurcze. To nie było łowienie demonów. To była brudna robota, jedno z tych niezrozumiałych zadań, które uczniowie muszą przetrwać. O nie, nie spietram się. Riley spojrzała na następne klatki. Były jeszcze cztery, we wnętrzu jednej z nich czyhało niebezpieczeństwo. Demon obserwował ją intensywnie niczym wąż wpatrujący się w rannego ptaka. Spędziła prawie cały poranek, aby dostać się do zamieszkanej klatki. Gdy była w połowie drogi, Harper stanął w drzwiach swojego biura i zaczął jej się przyglądać z butelką Jacka Danielsa w dłoni. Po jego szklanych oczach wiedziała, że w środku nie było napoju energetycznego. - Nie to co myślałaś, co? - zawołał szorstkim od alkoholu i cygar głosem. Jeśli powiedziałaby nie, triumfowałby. Jeśli powiedziałaby tak, wymyśliłby jakąś inną torturę. Zacisnęła usta. Miała wybór - albo zrobić właśnie to, albo rzuciłaby w niego kawałkiem gówna i w ułamku sekundy stałaby się eks-uczennicą. Gdyby została wyrzucona z Gildii, ich prawnik prawdopodobnie obciążyłby ją za całe postępowanie. Przymknij się i pracuj dalej.

- Założę się, że twój tata nigdy nie musiał tego robić - podjudzał ją Harper. Westchnęła z ulgą, gdy schował się w swoim biurze. Leżanka zaskrzypiała pod jego ciężarem, a głos dobiegający z telewizora zaczął wymieniać wyniki meczów. Czy on nigdy nie wychodzi na łowy? Dochodziło południe, gdy dobrnęła w końcu do ostatniej klatki. Demon obserwował ją przez cały ranek śliniąc się i oblizując hebanowe usta. Wiedział, że nadszedł jego czas i zawołał ją po imieniu. - Tak, to ja. A ty kim jesteś, worku futra? Zaskoczyła go, ale po chwili odzyskał pewność siebie i przedstawił się imieniem tak długim, że dla zdecydowanej większości ludzi nie miałoby ono sensu. Brzmiało coś jak Argabettafingle. - Przepraszam, że zapytałam. Wbiła w niego wzrok i starała się oszacować wagę łyżki do opon. Jedynym wyjściem wyczyszczenia podłogi pod klatką było znalezienie się w zasięgu jego szponów. - Nawet o tym nie myśl - powiedziała. Bestia warknęła i machnęła łapą w jej kierunku. Chwilę później zawyła, przyłożyła łapę do paszczy i błysnęła czerwonymi oczami. Riley wymierzyła w demona metalową łyżką. - Ostrzegałam. Schyliła się i zaczęła wymiatać ekskrementy spod klatki. Były świeże i śmierdziały jak kwas, przez co leciało jej z nosa tak, jak zakatarzonemu niemowlęciu. Pazur zahaczył jej włosy i wyrwał kilka kosmyków, które spadły na podłogę dokładnie na zamiatany przez Riley stos. Hej, przestań! Wkurzyła się i cisnęła w demona parującym nawozem. Ten przy- kleił się do jego sierści, a on ryknął i zaczął uderzać się w to miejsce, jakby strasznie go bolało. Może faktycznie go boli. - Nie lubisz tego, prawda? Nie zadzieraj ze mną - rzuciła, machając upapranym palcem - albo pogrzebię cię w tym. Zrozumiałeś? Demon syknął i wycofał się do najdalszego zakątka stalowej klatki. - To rozumiem. Riley skończyła sprzątać pod klatką i dorzuciła wymiecione odchody do stosu na zewnątrz warsztatu. Harper miał rację - dookoła niego, w zasięgu czterech stóp, leżały martwe karaluchy. - Jeśli kolesie zajmujący się szkodnikami dowiedzą się, jak używać tego naturalnego nawozu, zbiją fortunę. Riley mogła przysiąc, że jej ciało zaczęło odrywać się od kości, więc uciekła do toalety. Włączyła światło łokciem i przygotowała się na najgorsze, co mogło spotkać ją w męskiej toalecie. Istniało niepisane prawo, według którego każda z nich musiała być odrażająca. Ku jej zdziwieniu, ta była lepsza od innych, mimo że deska klozetowa była nieopuszczona. Na podłodze zauważyła stosik męskich czasopism, a na ścianie plakat jakiejś laluni. Blondynka miała na sobie jedynie jasnozielone stringi, zaś jej piersi w kształcie ogromnych melonów nawet nie przypominały prawdziwych. Pod pępkiem miała wytatuowany niebieski napis. Riley zbliżyła się do plakatu, żeby do odczytać. Witaj w Niebie. Strzałka była skierowana w dół. - Jasne - mruknęła. Ciekawe, co Simon o tym sądził. Znając go, pewnie odwracał oczy kiedy siusiał. Nie chciał być kuszony do grzechu. Zlew był czysty, ale tylko do momentu, aż nie doczyściła swoich dłoni i przedramion znalezionym na spłuczce płynem do mycia naczyń. Teraz jej dłonie pachniały cytrynową świeżością, ale nadal paliły. Kolejnych kilka minut zajęło jej doszorowanie zlewu. Nie mogła pozwolić, żeby faceci mówili o niej, że zapaskudziła ich toaletę. Zostało jej tylko obmycie podłogi pod klatkami wężem ogrodowym. Gdy puściła wodę, demon przytknął swoją paszczę do krat, aby dosięgnął go wodny strumień. Czy one piją wodę? Czy w Piekle w ogóle jest woda? Przykręciła strumień i wycelowała wodę prosto w

potwora. Pił ją łapczywie, po czym wydał z siebie przeciągłe beknięcie. Riley pokręciła głową. - Ty i Beck. Rozdzieleni przy porodzie. Ktoś zachichotał. Odwróciła się i zobaczyła Simona, który przyglądał jej się z bezpiecznej odległości. Przez chwilę rozważała pomysł, czy może nie zmoczyć go tylko po to, aby zobaczyć uśmieszek na jego twarzy. - Wygląda nieźle - powiedział zachęcająco. - Skoro tak mówisz. Odwrócił głowę ku drzwiom wejściowym. - Mam coś dla ciebie. - Spojrzał w kierunku biura i upewnił się, że Harper z niego nie wyjdzie. - Już padł - powiedział bezgłośnie. Riley weszła w nasłonecznioną część pomieszczenia i zatkało ją, gdy zobaczyła swoje ręce. Jej skóra pokryta była czerwonymi i ciemnofioletowymi plamami, przypominała ofiarę jakiejś plagi. Jej paznokcie były czarne. Spodobałyby się Simi. - Nie masz pęcherzy - zauważył Simon. - To dobra wiadomość. - Chwycił coś z siedzenia swojego samochodu i podał jej otwartą butelkę. Litr pełnotłustego mleka. Riley mrugnęła w jego kierunku. - Och... dzięki. Chce mi się pić. - Naprawdę była spragniona. - To dla twoich rąk. Nie będziesz miała zakwasów. Jackson mi to doradził, gdy Harper chciał mnie w ten sposób załatwić. - Pokazał jej, jak ma trzymać ramiona i uczynił honory. Wyglądała głupio z całymi białymi rękami, ciuchami i podłogą dookoła niej. Ale zadziałało. Palące uczucie zdecydowanie osłabło. - Wciąż możesz nabawić się pęcherzy, ale na pewno nie tak bolących, jakbyś ich wcale nie leczyła. - Podał jej butelkę. - Wypij resztę. Może zadziała od wewnątrz. Łyknęła pozostały w środku mleczny napój. - Dobre! - Zupełnie jak w reklamach. - Zerknął ostrzegawczo w kierunku magazynu. - Nie mów Harperowi, że dałem ci mleko. Wkurzy się. Wkurzy się za to, ze byles dla mnie mily? Bez sensu. - Dlaczego jest takim fiutem? - Nie wiem. - Wziął pusty pojemnik i włożył go do auta. - Lepiej wróć do niego, zanim się obudzi. Gdy odwracał się na pięcie, dotknęła jego ramienia. - Dziękuję, Simon. - Uważaj na siebie - odparł, marszcząc brew. - Ty też. Gdy weszła do biura, Harper wciąż był pogrążony we śnie i chrapał z otwartą buzią. Butelka whisky była pusta i leżała obok kosza na śmieci. Riley położyła swój kubeł i szczotkę w jednym z kątów tak, aby nie wywołać najmniejszego nawet hałasu. Harper ani drgnął, więc Riley wybiegła z biura. Cuchnący demon był zdecydowanie lepszym towarzyszem od jej nowego mistrza.

 

ROZDZIAŁ 23 - Déjà vu - mruknęła Riley, parkując przed nieczynnym sklepem całodobowym. Była tu kilka lat temu na randce, gdy kawiarnia była jeszcze otwarta. Gość stojący za barem był naprawdę cudowny. Wręcz modelowy. Wspomniała wtedy o tym, a Allan, jej ówczesny chłopak, nie przyjął tego zbyt dobrze. Wtedy nauczyła się, że męskie ego i owoce mają wiele wspólnego: obie rzeczy łatwo ulegały uszkodzeniom. Gdy wyszła z auta, dostrzegła inne dzieciaki. Podzieliły się na trzy wyraźne grupy, poza nimi było dosłownie kilka osób stojących oddzielnie. Ona prawdopodobnie skończy jak ci maruderzy. Oby Peter tu był. On był jedyną stałą jej życia, przyjacielem, który pomagał jej przy czterech ostatnich zmianach szkoły. Zmiany postrzegał jako kolejne szanse. Riley z kolei widziała w nich jedynie kłopoty. Po co się przejmować? Za kilka miesięcy Siła Wyższa miała pewnie przenieść ich wszystkich w nowe miejsce, zupełnie jakby ktoś rzucał karty na stół. Ludzie od edukacji różnie nazywają te przetasowania, ale tylko uczniowie doświadczają ich na własnej skórze. Po co zawierać przyjaźń z kimś, kogo za pół roku już nie będę widziała? Z drugiej strony, jeśli Riley nie byłaby zaangażowana, inne dzieciaki myślałyby, że jest stuknięta. Ale czy naprawdę jej na tym zależało? - Nie. Ja wysiadam - oświadczyła. Po tym, czego ostatnio doświadczyła, nie warto było się wysilać. Grupa stojąca najbliżej niej składała się z dziewczyn mniej więcej w jej wieku. Ubrane były lepiej niż ona, ale raczej nie pochodziły z zamożnych rodzin, inaczej nie chodziłyby do szkoły, która swoją siedzibę miała w byłej kawiarni. Podeszła bliżej wejścia i przyjrzała się grupie uważniej. Dziewczyna w samym środku, wysoka, szczupła brunetka z dużymi, brązowymi oczami i pełnymi ustami otoczona była przez pięć innych, które wpatrywały się w nią z podziwem tak, jak czekające na polecenia androidy. Wszystkie miały ubrania w takim samym kolorze. Gdyby dodać tej w centrum zgromadzenia kilka lat i zrobić operację plastyczną piersi, mogłaby pozować do zdjęć podobnych do tego w łazience Harpera. No i jeszcze musiałaby zrobić sobie tatuażRiley podejrzewała, że raczej nie staną się najlepszymi kumpelami. Dziewczyna pokazała palcem na jej samochód. - Twój? Czy właśnie nie powiedziałam, że wysiadam? - Nie, ukradłam go po drodze. Mam w garażu czerwonego kabrioleta. Jedna z innych dziewczyn zachichotała, ale natychmiast zamilkła, gdy Samozwańczy Pępek Świata rzucił jej gniewne spojrzenie. - Jak ci na imię? - zapytała. - Riley. A tobie? - Brandy. No jasne. - Jesteś nowa - zauważyła Brandy. - Do jakiej szkoły chodziłaś do tej pory? - Do spożywczego w Moreland. - Nie brzmi zachęcająco. - Bo nie było. Zanim Brandy zdołała zadać jej kolejne pytanie, podwójne drzwi otworzyły się i pojawiła się w nich jakaś postać, która gestem zaprosiła wszystkich do środka. Z tego, co wiedziała Riley, to mogła być pani Haggerty. Nie było trudno zgadnąć, jak mówiono na nią za jej plecami. Nauczycielka wyglądała na około pięćdziesiąt lat, na jej skroniach pojawiły się już siwe przebłyski. Miała krótko ścięte włosy, które sięgały kołnierza i była ubrana na cebulkę. Anielska szpilka ozdabiała klapę jej materiałowego płaszcza. Riley ustawiła się w kolejce. Gdy przekroczyła próg budynku, wzięła głęboki wdech. Kawa. To miejsce zawsze tak pachniało. I pachniało nadal, chociaż ostatnie ziarenko kawy spalono tu

już dawno temu. To na pewno lepsze niż spleśniały ser. Uczniowie skupili się na przodzie budynku, niedaleko wielkich okien, wciąż podzieleni na grupy. Gdy zaczęli siadać na swoich miejscach, Riley rozejrzała się dookoła. Barek zniknął, tak samo jak cała wystawka z trunkami. Ławki pod przeciwległą ścianą stały jednak nadal, podobnie jak oryginalne stoły, choć te wyglądały zdecydowanie gorzej, niż jeszcze parę lat temu. Kilka stołów musiano dodać później. Riley wybrała jeden z mniejszych i usiadła przy nim. Gdy zaczął się chybotać zrozumiała, dlaczego nikt tu nie siedział. Riley schyliła się i pod jedną ze stołowych nóg wcisnęła kawałek swojej torby. Stół zrobił się nieco stabilniejszy. Jego blat niestety nie dał się już naprawić. Był całkowicie pokryty graffiti, większość napisów zawierała słowo na literę P. W jednym przypadku ktoś napisał je z błędem. Gdy pani Haggerty w końcu zajęła miejsce za stolikiem do kart, który służył jej za biurko, Riley wstała i udała się w jej kierunku. Znała procedurę: przekazać papiery władzom, uzyskać zgodę, wrócić na miejsce. Pani Haggerty zerknęła na dokumenty, zmarszczyła brwi, spojrzała na Riley, ponownie opuściła wzrok i westchnęła. - Miałaś tu być już w poprzedni poniedziałek. - Nie mogłam - powiedziała Riley. - Byłam chora. Umierałam na diabelsko silną chorobę. Szczęśliwym trafem każdy uczeń przysłuchiwał się ich rozmowie, próbując dowiedzieć się czegoś o nowej. Może nauczycielka da jej spokój. - Obecność jest niezwykle istotna - odparła kobieta. - Musisz pomyśleć o swojej przyszłości. Śmieszne. Riley pokiwała głową z grzeczności. Nauczyciele sprawiali mniej kłopotów, jeśli człowiek zgadzał się z nimi. - Potrzebuję podpisu rodzica na twoim usprawiedliwieniu - dodała pani Haggerty. - Oczywiście. - Że sama podpisie.Na szczęście całkiem nieźle podrabiała podpis taty. - Uczniowie? To Riley. Powitajcie ją w naszej klasie. Super. Nie użyła mojego nazwiska. Może to jej w czymś pomoże. Wtedy pani Haggerty wbiła swoją szpilę. - Możesz usiąść, panno Blackthorne. Cholera. Idąc ku swojej ławce, Riley słyszała, jak uczniowie szeptem przekazują między sobą jej nazwisko. Gdy domyślali się kim była, rozszerzały im się oczy. Jeśli ktoś jej nie kojarzył, natychmiast zostawał o tym ukradkiem poinformowany przez kolegę. Zauważyła dwoje uczniów wyciągających telefony komórkowe, którzy niewątpliwie chcieli zobaczyć filmy z jej udziałem. Teraz, gdy jej tożsamość nie była już tajemnicą, nie była zaskoczona, gdy siedzący koło niej kościsty chłopak o jasnobrązowych włosach przyglądał się jej kątem oka, jakby Riley miała za chwilę wyczarować demona na środku klasy. Czasami żałuje, ze tak nie potrafię. Pani Haggerty w mgnieniu oka przeszła do prowadzenia lekcji. Ta wyglądała identycznie jak w poprzedniej szkole, musiała być zgodna z uchwalonym programem, więc zaczęli od pół godziny matematyki, za którą Riley niezbyt przepadała. Później mieli angielski, nauki ścisłe i literaturę. Ostatnia była historia, na której omawiano głównie wojnę secesyjną. Riley słuchała uważnie całego wykładu przede wszystkim przez wzgląd na swojego tatę. Podczas usypiającego sprawozdania z bitwy pod Lookout Mountain wydawało jej się, że słyszała za sobą szept. Trzy godziny zleciały błyskawicznie, pomijając szydercze uśmieszki i plotkowanie. Wybiła 17. Później 17.10. Riley zaczęła się wiercić, ponieważ lekcje miały się skończyć dziesięć minut wcześ- niej, a ona musiała jechać na cmentarz. Jeśli chciałaby coś przekąsić, zostawało jej coraz mniej czasu. Cmentarny wolontariusz zaczekałby na nią, ale policzyłby sobie dodatkowe pieniądze, jeśli nie zjawiłaby się do zachodu słońca. Pieniądze, których nie

posiadam. Pani Haggerty wciąż mówiła. I mówiła. Riley spojrzała na zegarek. 17.15. Zaczęła się pakować, co od razu zwróciło uwagę nauczycielki. - Panno Blackthorne? Dziś lekcje trochę się przeciągną. Czasami tak jest. Riley wstała z miejsca. - Przykro mi, ale muszę wyjść. Muszę... coś zrobić. - To znaczy? - spytała pani Haggerty, taksując ją nauczycielskim spojrzeniem. Psiakrew. - Muszę czuwać przy grobie mojego taty - odparła. Nauczycielka zamrugała oczami. - Jesteś tą Blackthorne? Najwyraźniej była jedyną osobą w pomieszczeniu, która nie skojarzyła faktów. - Klaso, kończymy na dziś. Przeczytajcie na niedzielę rozdział o zniszczeniu Adanty przez Shermana. Riley zarzuciła na ramię swoją kurierską torbę i pospieszyła w kierunku drzwi, ale zanim się do nich dopchała, musiała omijać uczniów, którzy nagle stawali na jej drodze. Powód takiego zachowania stał się jasny, gdy doszła do swojego auta. Ktoś napisał na przedniej szybie dwa słowa. „Demoniczna dziwka!" Kolor szminki był dziwnie znajomy. Riley spojrzała z wściekłością na grupkę dziewczyn. Brandy szczerzyła zęby i machała do niej szminką niczym miniaturową szablą. Zdzira. Riley wskoczyła do samochodu i włączyła wycieraczki, aby wyczyścić szybę. Zły pomysł. Szminka rozmazała się na niej i utworzyła długie, tłuste plamy. Nie wyłączyła wycieraczek, dopóki szyba nie była całkowicie czysta, a następnie odjechała przeklinając tak, że tylko demony mogłyby ją zrozumieć. We wstecznym lusterku widziała, jak wszystkie dziewczyny ryczały ze śmiechu. Mając tylko kilka minut, Riley pędziła samochodem najszybciej jak mogła, trzymając pod ręką podręcznik łowcy swojego ojca. Faktycznie znalazła go pod kołem zapasowym, ale jak dotąd nie miała czasu, żeby go przejrzeć. Rod, wolontariusz, uśmiechnął się na jej widok. - Zostanę i porozmawiam z tobą, ale dziś jest liga. - Liga? - zapytała. Odsłonił połę płaszcza na tyle, że zdołała dostrzec jego czerwoną, kręglarską koszulkę. Na przedzie miała napis „Gryzę Ziemię". Smażalnia Ryb i Pub „Gryzę Ziemię" znajdował się po przeciwnej stronie ulicy, przy której leżał cmentarz. Jej tata zabierał ją tam, co zdarzało się dość rzadko, gdy pod koniec miesiąca zostawało im parę dolarów. Łowcy organizowali w nim imprezy i stypy. Ot, kolejna tradycja. - Potrzebujesz pomocy? - spytał Rod. Gdy pokręciła głową, oddalił się pospiesznie. Riley utworzyła krąg bez większych kłopotów, po czym wybrała numer Petera. Gdy odebrał, zagaiła rozmowę. - Nie uwierzysz, co stało się w szkole. Jej przyjaciel słuchał, nie przerywając ani razu. - Wow, wyglądają mi na kompletne pokraki - powiedział ze współczuciem. - Szkoda, że mnie tam nie było. Riley westchnęła. - To zwyczajna, beznadziejna sytuacja, Peter. Muszą kogoś wziąć na celownik i tym kimś jestem ja. Zawsze to jestem ja. - Nie zawsze. Czasami jestem ja. Wyróżniamy się, a to ich wkurza. - Nie mam pojęcia, jak zmyć szminkę z przedniej szyby - mruknęła. - Zaczekaj chwilę - usłyszała dźwięk przekręcanego klucza. - Amoniak da sobie z nią radę. - Dzięki! Oczywiście nie miała nawet kropli amoniaku w domu, ale była mu wdzięczna za pomoc. Więc jak to jest być dziwką Lucyfera? - zażartował.

- Peter! - Żartowałem - powiedział i zaśmiał się. - Jeśli chodzi o twój inny problem - kontynuował jeśli nie będziesz łowić demonów, tamte zdziry cały czas będą wynajdywać coś, co będzie cię denerwować. Na przykład włosy, nos, czy cokolwiek innego. - Co jest nie tak z moim nosem? - Tylko nie zaczynaj - odparował. - Peter - ostrzegła go - nie chciałbyś tam być. Znowu się zaśmiał. - Nie daj im się. - Nie dam, ale za każdym razem jest tak samo. Gdy byłam małym dzieckiem... - zamilkła, świadoma faktu, że właśnie miała mu wyjawić jeden z największych sekretów. - Tak? zachęcił ją. Cały Peter. Nie wyśmiałby jej. Przynajmniej na początku. - Pamiętasz, jak w szkole średniej do nikogo nie potrafiłam się dopasować? Każdego roku to samo. Po wakacjach chciałam być inna, nowa, aby dzieciaki w szkole mogły mówić: „Wow, Riley jest super". Oczywiście to nigdy nie działało. Nieważne co robiłam, wszyscy widzieli we mnie moją starszą wersję. - Więc dlatego przez kilka pierwszych tygodni bywałaś taka dziwaczna. Nie potrafiłem tego rozgryźć. - Tak, zachowywałam się dość nietypowo. - Lubię tę starą Riley - przyznał Peter. - Jest super, nawet gdy jest ladacznicą Lucyfera. - Skończ już z tym. - Och, robisz się zrzędliwa. Zobacz, teraz chodzisz do szkoły w sklepie całodobowym. Ja wylądowałem w dziennym domu opieki. Otwarty jest tylko w ciągu dnia. - Jak tam jest? - Śmierdzi niemowlęcą kupą i pudrem. Prychnęła. - Każą ci siedzieć na małym krzesełku? - Nie, ale musimy leżakować na tych malutkich matach i drzemać po wypiciu soku i zjedzeniu krakersów. Wybuchła śmiechem. - Brakuje mi ciebie, Peter. Bardzo żałuję, że nas rozdzielono. Peter zawahał się przez chwilę. - Mogłabyś to powtórzyć? - Dlaczego? - Żebym mógł to nagrać. Mógłbym ci odtwarzać te słowa, gdy znowu zaczniesz nazywać mnie głąbem. - Nie ma mowy. Zmarnowałeś swoją szansę. - W takim razie muszę ci powiedzieć, że staram się o przeniesienie do twojej szkoły. - Naprawdę? Myślisz, że dasz radę? - zapytała z rosnącą nadzieją. Może znów wszystko wróciłoby do normy. - Nie wiem. Strażnik nie wtrącał się do wyboru mojej nowej szkoły, więc to był czysty pech. Podejrzewam, że będę mógł jakoś wpłynąć na los. - Jak? - To już nie jest rozmowa na telefon. To prawdopodobnie oznaczało, że chciał włamać się do systemu ministerstwa edukacji i przenieść się do jej szkoły. - Uważaj na siebie - powiedziała. Im bardziej będzie się starał, tym mniej szczęśliwi będą kolesie od szkolnictwa. W oddali zamajaczyła jej sylwetka Simona. - Muszę lecieć. Jeden z łowców idzie mnie sprawdzić. - Ten, który akurat jest moim nowym chłopakiem. - Ty też uważaj - ostrzegł ją. - Aa, i na jutro rano będę miał gotowy wydruk wszystkich plików z dysku twojego taty. Zadzwoń i ustalimy, kiedy będziemy mogli się spotkać, okej? - Jasne. Dobranoc, Peter. - Na razie, Riley. Simon przywitał się z nią już z daleka, a gdy odpowiedziała na jego powitanie, dołączył do niej wewnątrz kręgu. Płomienie świec ledwo się zachwiały. - Pomyślałem, że zobaczę, jak sobie radzisz - powiedział, trzymając coś za plecami. - Jestem padnięta. Lekcje się przedłużyły. Ledwo co zdążyłam na czas - odparła. Nie ze dużo

narzekam? - Przepraszam, jestem marudna. - Wiesz co, to powinno ci pomóc. Mam coś dla ciebie. Wyjął rękę zza pleców i pokazał jej przedmiot, który ukrywał. Był to całkowicie nowy brezent, wciąż w plastikowym opakowaniu. Inne dziewczyny dostają kwiaty, a ja brezent. Mimo to, wiele to dla niej znaczyło. - Jesteś niesamowity, Simon - powiedziała, ważąc każde słowo. - Naprawdę? - odparł, machając rzęsami. Riley pospiesznie posprzątała ziemię. Sosnowe szyszki i kamienie z każdą nocą stawały się coraz bardziej dokuczliwe. - Pomogę ci - zaproponował Simon. Razem rozłożyli brezent, śpiwory, jej koc i inne niezbędne przedmioty. - Masz coś jeszcze w mieszkaniu? - zapytał, wskazując na nie. - Ależ tak! - odrzekła, rzucając mu gniewne, ironicznie spojrzenie. - Może ciasteczko? - Jasne! A masz truskawkowe? Riley wygrzebała z torby pudełko ciastek i znalazła jedno o tym smaku. Ze smakołykami w rękach usadowili się na jednym kocu w samym środku prowizorycznego obozowiska. - Co się stało z twoją szybą? - zapytał pomiędzy jednym chrupnięciem a drugim. - Masz na niej coś czerwonego. Riley zdała mu szybką i bezpośrednią relację z całego zajścia. Ku jej zaskoczeniu, jego twarz nabrała kolorów, gdy powiedziała, jakie słowa były napisane na szybie. - Nic z tych rzeczy! odparł, marszcząc brwi. - Dzięki. - Miło, że mogła na niego liczyć. - Jeszcze nie zdecydowałam, jak się z nimi policzę. - Strata czasu. Bardziej zaszkodzisz sobie niż im. Przechyliła głowę. - Nie tracisz opanowania, gdy Harper zachowuje się wobec ciebie jak dupek, cały czas jesteś uprzejmy, nawet względem demonów. Jak ty to robisz? Dotknął swojego krzyżyka. - On pomaga mi w każdej sytuacji. - Mama mówiła o tych rzeczach. - Jej umysł wypełnił się ukrytymi wspomnieniami. - Lubiłam chodzić z nią do kościoła. Kiedyś zaprowadziła mnie na mszę łacińską. Była straszna i tajemnicza - powiedziała Riley. Simon przyjrzał jej się z ukosa. - Nie wiedziałem, że twoja mama była katoliczką. A ty? - Nie jestem pewna. Myślę, że gdzieś tam jest Bóg i nas obserwuje. Jeśli faktycznie istnieje, musi mnie nienawidzić. Jej chłopak objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie. Poczuła, jak od środka wypełnia ją szczęście. - On nie nienawidzi nikogo z nas - wyjaśnił Simon. - Tylko nas sprawdza. Niestety, twoje próby były naprawdę wymagające. - A twoje jakie były? - Tak naprawdę nie miałem żadnego poważnego sprawdzianu. Przysunął się jeszcze bliżej niej i pocałował ją delikatnie w usta. Była zaskoczona, ale nie odepchnęła go. Dobrze całował. Nie żeby była pod tym względem bardzo doświadczona, ale wiedziała, że byłaby szczęśliwa, gdyby pocałował ją po raz kolejny. Tak też uczynił. Tym razem pocałunek trwał dłużej i smakował truskawkami. Ostatecznie to on odsunął się od niej i trochę się zarumienił. - Jesteś ogromną pokusą- wymamrotał, kręcąc głową. Zabrzmiało, jakby zrobił coś złego. Ku jej niezadowoleniu nagle podniósł się z koca, jakby nie ufał samemu sobie. - Muszę już iść. Obiecałem mamie, że będę na kolacji. - Pewnie będzie miło - powiedziała smutno. Mając tak liczną rodzinę musiał być świadomy zamieszania, ale nigdy nie będzie samotny. Zastanowił się przez chwilę. - Powinnaś kiedyś do nas wpaść. Mama przyrządza niesamowitego pieczonego kurczaka. Czy on właśnie zaprosił mnie do siebie? - Ja... bardzo chętnie - wyjąkała. - To dobrze. Moi rodzice chcą cię poznać. Powiedziałem im o tobie. O mnie?

Stała w bezruchu i dała mu małego całusa w policzek. Po nim nastąpił kolejny, tym razem nieco dłuższy. - To zdecydowanie mój sprawdzian - mruknął. - Zadzwoń, gdy będziesz czegoś potrzebowała. - Zadzwonię. Dobranoc, Simon. Gdy odszedł, powtórzyła w myślach ostatnie kilka minut. Pocałował mnie. Zaprosił mnie na kolacją, a jego rodzice chcą mnie poznać. Wszystko działo się szybciej, niż się spodziewała.  

ROZDZIAŁ 24 Riley niechętnie podniosła głowę znad podręcznika ojca i wyłączyła latarkę, aby oszczędzić baterie. Zagłębiona była w rozdziale dotyczącym łowienia Trójek, tym, który powinna była przeczytać przed swoją samotną wyprawą. Jak zwykle jej gościem był Mortimer. Jak zwykle miał na sobie fedorę i trencz. Riley ziewając przywitała się z nim. - Dobry wieczór. Jak się masz, panno Blackthorne? - zapytał nekromanta chropowatym głosem. Wydawało jej się, że dopiero co wyszedł z przeziębienia. - Bywało lepiej - odpowiedziała. Uniosła dłoń, zanim zdołał jej przedstawić swoją zwyczajową ofertę. - Jeśli ktokolwiek zapyta, wykonałeś swoje zadanie, a ja cię spławiłam, jak każdej nocy. Przynajmniej nie stracisz tyle czasu. Poza tym jestem bardzo zmęczona. Mortimer uśmiechnął się. - Jesteś inna niż wszyscy. Przeważnie ludzie mieszają mnie z błotem. Doceniam to. - Zamilkł, po czym zapytał: - Podoba ci się łowienie demonów? - Tydzień temu powiedziałabym tak, ponieważ chodziłam na łowy z moim tatą. A teraz? Nie jestem pewna. Mam nowego mistrza, który jest prawdziwym dupkiem. - Och, wiem, jak to działa. U nas istnieje podobny system, jak u was. Nowi przywoływacze muszą przebijać się przez kolejne szczeble wtajemniczenia. Gdy ja zaczynałem, musiałem utrzymywać przy życiu reanimowanych. Wymagają oni pewnej opieki, albo, cóż, przez chwilę nieuwagi sprawy mogą zboczyć na złe tory. - Dla zwiększenia efektu przytrzymał się za nos. - Nie można po prostu poprzywieszać przy nich odświeżaczy powietrza? - zażartowała nerwowym głosem. Mortimer zachichotał. - Nie, ale jeśli dba się o nich, wyglądają i pachną lepiej niż pierwszego dnia po pogrzebaniu. To swego rodzaju sztuka, sama widzisz. Wstała i przeciągnęła się. Chociaż raz udo nie rozbolało jej podczas wykonywania tego ruchu. - Od jak dawna jesteś nekromantą? - Wolimy, gdy nazywa się nas przywoływaczami. - Dla ciebie, przywoływaczem. W moim mniemaniu cała reszta to nekromanci. Obdarzył ją szczerym uśmiechem. - Reanimowałem zmarłych przez ponad pięć lat. Da się z tego wyżyć. Jeszcze wcześniej pracowałem w kostnicy. - Więc zawsze kręciłeś się przy zmarłych. - Można tak powiedzieć. - Spojrzał na ścieżkę, którą przyszedł. Gdy odwrócił się z powrotem, na jego twarzy dostrzegła zatroskanie. - Muszę iść. Miło było z tobą porozmawiać. Życzę ci dobrej nocy, bądź ostrożna. - Ty też, Mortimer. - Mort. Tak nazywają mnie przyjaciele. Musnął fedorę i oddalił się. Gdy zbliżał się do zakrętu, zobaczyła kolejną idącą ku niej osobę. Ku jej zaskoczeniu, Mort wolał gwałtownie skręcić między groby, niż przejść obok nowo przybyłego. - Przyniosłem ci jedzenie - zawołał Beck, trzymając w ręku wypchaną, papierową torbę. Może wcale nie jesteś taki zły - Zatrzymał się na skraju kręgu. - Cholera, but mi się rozwiązał. Proszę, weź to - powiedział, podając jej torbę. Riley już chciała po nią sięgnąć, gdy nagle się zatrzymała. Coś było nie tak. Spojrzała na jego buty. Beck zawsze wiązał je na dwa razy. Pamiętała jak mówił, że nie chce przewrócić się przez swoje sznurówki i zostać zjedzonym przez jakiegoś pieprzonego demona. Odsunęła się od niego i spojrzała w jego kierunku krytycznym okiem. Nie ma swojej torby. Beck zawsze nosił ją ze sobą, miał ją nawet na pogrzebie jej taty. A Mort zszedł ze ścieżki, żeby ominąć go z daleka.

- Nieźle - gdy sięgnęłaby ponad linią świec i chwyciłaby torbę, złamałaby ochronną linię i jej tata stałby się czyjąś własnością. Nie była zaskoczona, gdy „Beck" zmienił się w wir liści i stał się tym okropnym nekromantą, którego spotkała wcześniej. Żaden inny nie używał tak wyrafinowanej magii. - Jesteś sprytniejsza niż inni - zauważył. - Pojedynek z tobą to przyjemność. - Jasne, jasne - odparła, udając dłonią ruchy warg. - Nie próbuj tego więcej. - Skoro tak mówisz - powiedział. Krąg świec wybuchnął wysokim płomieniem, a po chwili powrócił do normalnego stanu. Liście ze świstem zniknęły w ciemności niczym złowrogie tornado. Riley wydała z siebie westchnienie ulgi. Musi spytać Morta o tego gościa. Wyglądało na to, że Pan Czarny Mag Nekromantą nie zamierzał ustąpić, zanim nie wystraszy jej na dobre. Poranek przyniósł ze sobą niewielki mróz i czarną, plastikową torbę przypiętą do klamki drzwi jej auta. Trzęsącymi się z zimna palcami Riley odwiązała ją i wysypała zawartość na oszronioną maskę. Podniosła z niej szarą kopertę, cały stos ręczników papierowych i plastikową butelkę amoniaku. I małą notatkę. Najpierw ogrzej wóz, dopiero wtedy umyj szybę, albo będziesz żałować. - Peter znowu uderza. Gdy samochód się rozgrzewał, wykręciła numer do swojego przyjaciela. - Dostałaś przesyłkę? - zapytał, nie witając się z nią. - Tak. Dzięki - odpowiedziała obserwując, jak ciepło wytwarza niewielkie koła na przedniej szybie. Na siedzeniu pasażera położyła całą zawartość torby. - Jak się tu dostałeś? - Peter nie miał samochodu, a Riley wątpiła, że strażnik wypuścił go z własnej woli tak wcześnie rano. - David podrzucił to za mnie, gdy jechał do pracy. Trochę się zdziwił, jak poprosiłem go o dostarczenie paczki na cmentarz. David. Jego drugi starszy brat, który kiedyś chciał zostać pilotem, ale teraz pracował w piekarni. - Człowieku, tu jest cały stos papierów. Co to ma być? - zapytała, oceniając ciężar grubej koperty. - To wszystko znajdowało się na dysku twojego taty. Z tego co czytałem, większość dotyczy Wody Święconej. Strażnik sprawdzał mnie ostatniej nocy, więc dałem sobie spokój. - Przejrzę to - powiedziała - ale nie mam bladego pojęcia, dlaczego mój tata zbierał tego typu informacje. Nigdy mi o tym nie mówił. - Fakt, to swojego rodzaju zagadka - odparł Peter i zachrupał czymś do słuchawki. Najpewniej płatkami zbożowymi. W odpowiedzi na uderzenie gorącego powietrza, jej przednia szyba zaczęła ociekać strumieniami wody. Nadszedł czas na użycie amoniaku i zniszczenie dzieła Brandy. - Dzięki, Peter. Mam u ciebie dług. - Jak najbardziej. - Rozłączył się. Riley oparła się wygodnie o siedzenie, rozkoszując się ciepłem. Potrzebowała snu, ale musiała jak najszybciej wyczyścić szybę, zjeść szybkie śniadanie i jechać do Harpera. Gdyby się spóźniła, jej mistrz na pewno znalazłby kolejny sposób, aby ją pogrążyć. Z jej szczęściem byłby on związany z kolejną porcją demonicznych odchodów. Niechętnie wcisnęła kopertę do schowka. Trójki już niebyło. Najwidoczniej jej mistrz sprzedał ją jakiemuś handlarzowi. Posprzątała podłogę wokół klatki jeszcze zanim Harper jej to nakazał, co jeszcze bardziej go zirytowało. Gdy wykonywała swoje zadanie, Simon pakował się do samochodu. Przez ostatnie kilka dni wymienił z nią raptem dwa słowa, gdzieś w pobliżu zawsze był Harper. Jej marzenia o tym, jak wspaniale byłoby razem ćwiczyć, raczej nie miały się zmaterializować. - Jedziemy na łowy - wyjaśnił. Zaczęła go wypytywać, czy ona też ma jechać, ale powstrzymała się, dostrzegłszy jego

ostrzegawczy wzrok. Harper człapał w ich kierunku, odziany był w gruby płaszcz, w ręku trzymał marynarską torbę. - To ja decyduję, kto jedzie, a kto nie jedzie na akcję. Riley zrozumiała, że chyba nie była zaproszona. Jej przypuszczenie okazało się błędne, gdy obaj siedzieli już w samochodzie. - Ładuj tu szybko swój tyłek, Bachorze - zakomenderował Harper. - Nie mamy całego cholernego dnia. Za żadne skarby z nim nie wygram. Riley wskoczyła na tylne siedzenie i zatrzasnęła za sobą drzwi. Jakaś część niej była podekscytowana. W końcu opuści ten cuchnący budynek i będzie robiła to, co powinna - będzie łowiła demony. Właściwie to nie do końca ona. To miał być show Simona, a z rozmowy między nim a Harperem dowiedziała się, że mieli na oku Hipno- Demona Czwartej Klasy, albo Mezmera, jak zwali go łowcy. Harper dawał mu wskazówki. - W co my się pakujemy? - zapytał Simon, skręcając z Memorial Drive i kierując się przez centrum na północ. W jego głosie dało się słyszeć nutę podenerwowania. Mistrz przeglądnął parę dokumentów i podał je Riley. - Zarób na siebie. Odsunąwszy kosmyk włosów z oczu, zaczęła czytać raport. Poza wymaganiami dotyczącymi łowców, dokumenty podawały imiona, adresy oraz rodzaj demonicznej działalności konkretnych osób. - Pewien pan Ford mówi, że ten chłopiec kręci się przy jego córce, Carol, i zmusza ją do robienia czegoś, czego nie powinna robić. Myśli także, że chłopak ten jest demonem, ponieważ za każdym razem, gdy chce porachować mu kości, ostatecznie zgadza się na wszystko, co ten dzieciak powie. - Brzmi jak Mezmer - powiedział Harper. - Może to tylko zwykła menda - rzuciła Riley. Mistrz łowca spojrzał na nią dziwnie. - Byłaś tam, prawda? Jasna sprawa. Riley spotkała Allana zaraz po tym, jak Beck wyrzucił ją poza ramy swojego świata. Była przewrażliwiona, a Allan to wykorzystał. Nie miało znaczenia, że jej ojciec nie przepadał za jej nowym chłopakiem już od pierwszego spotkania. Według jej mniemania Allan był jedyną osobą, na której jej zależało i zrobiłaby wszystko, żeby go sobą zainteresować. I robiła. Zaczęła od nieistotnych błahostek: kłamstewek, skradania się, podkradania papierosów ze sklepu mimo, że żadne z nich nie paliło. Raz była naprawdę blisko zwinięcia pod kurtką notebooka wartego dwa tysiące dolarów. Powtarzał jej, że to były dowody jej miłości. W chwili, gdy jej dłoń dotknęła komputera, przez całe jej ciało przeszedł dreszcz. Przyszłość jawiła jej się jak jakiś straszny film: to nie on będzie siedział na posterunku złapany przez gliny, to nie będą jego odciski palców, nie jego wtrącą do celi i nie jego postawią przed sądem. Nie on zawiedzie swojego ojca. Oszołomiona, wybiegła ze sklepu, zostawiając w nim komputer. Gdy przechodziła przez bramkę, ochroniarz kiwnął w jej stronę głową. Wiedział, co zamierzała zrobić. - Dobry wybór, mała - powiedział. Allan widział to inaczej. Gdy przyznała mu się, że nie była w stanie spełnić jego życzenia, wydarł się na nią przy innych ludziach na parkingu, nazywając ją głupią zdzirą. Wtedy ją uderzył. Riley dotknęła swojego policzka, pamiętała ukłucie bólu, smak krwi w ustach, jego wściekłą twarz tuż przy jej twarzy i wyzwiska, które kierował w jej stronę. Wtedy również znalazła w sobie wystarczająco dużo odwagi, aby go zostawić. Wróciła do domu przesiadając się po drodze trzy razy. Gdy ojciec zobaczył jej rosnący siniak, aż zapłonął z wściekłości.

Wpadła mu w ramiona i opowiedziała mu wszystko. Zadał jej pytanie dopiero, gdy przestała płakać. - Wierzysz, że zasługiwałaś na to, by cię uderzył? - Nie! - odparła. - Nie miał prawa! Na twarzy jej taty pojawił się cień ulgi. - Zawsze o tym pamiętaj, koteczku. Nikt nie ma prawa cię skrzywdzić. Powiedziawszy to, przytulił ją i zabrał na lody, aby uczcić szczęśliwą ucieczkę od Najgorszego Chłopaka na Świecie. Kilka miesięcy później dowiedziała się, że Allan złamał swojej nowej dziewczynie rękę podczas kłótni. Faktycznie miałam szczęście. - Hej! - zawołał Harper, pstrykając palcami. Riley aż podskoczyła. - Uważaj, co mówię. Jeśli myślisz, że wszystko wiesz, mylisz się. - Przepraszam - odparła Riley. - Co pan mówił? - Mówiłem, że demony Klasy Czwartej są przebiegłymi matkami. W jednej chwili śpiewają ci słodkim głosem do ucha, a w następnej orientujesz się, że twoja dusza jest już w garści Lucyfera. Czasami robią to szybko, czasami wolno. To akurat nie ma znaczenia, bo zależy im tylko na twojej duszy, a tylko przy okazji cię zerżną. Simon wzdrygnął się na dźwięk takiej nieprzyzwoitości. Harper mówił dalej: - Gdy już przejmą twoją duszę, mają dwa wyjścia: od razu zająć się nią albo sprzedać ją jakiemuś wyższemu demonowi, aby mu się podlizać. - Co taki wyższy demon później robi z ludzką duszą? - zapytał Simon, marszcząc czoło. - Dopóki żyjesz, jesteś im podległy. Na wieki wieków jesteś ich dziwką. - Odwrócił się do Simona. - Powiedz nam, czym różni się inkub od sukuba. Jego uczeń westchnął, niezbyt zadowolony z tego, że jego też włączono do dyskusji. - Sukub uwodzi mężczyzn i pobiera od nich energię podczas seksu. Inkub z kolei robi to samo z kobietami. Harper pokiwał głową. - To samo zło. Inaczej ich nie nazwiesz. - Więc jak można je powstrzymać? - wtrąciła się Riley. - Dzięki sferze Babel - odparł mistrz. Aż tak daleko nie doczytała w podręczniku. Może powinna czytać rozdziały na zapas. - Jak ona działa? Harper aż sapnął z poirytowania. - Świętoszek, powiedz jej. Tak zwany Świętoszek, który tak niebiańsko całował ją poprzedniej nocy, zerknął na nią przez lusterko wsteczne. - Sfera Babel tłumaczy język demona, to, co tak naprawdę mówi, a nie to, co my słyszymy. Niszczy demoniczną iluzję. - Gdy jesteśmy pewni, że stoi przed nami demon, otwieramy taką sferę i pakujemy przeklętą bestię do torby - powiedział Harper. - Bułka z masłem. Riley dostrzegła w lusterku porozumiewawcze mrugnięcie Simona. Oboje myśleli zupełnie inaczej.  

ROZDZIAŁ 25 Bar Armagedon świecił pustkami, ale ci, którzy byli w środku, przypatrywali się ich trójce tak, jak uchodźcy pożeraliby wzrokiem darmowy posiłek. To tutaj Beck gra w bilard. To miejsce pasowało do niego. Obskurny bar Końca Świata z ośmioma stołami do gry i dużym telebimem, na którym non stop leciały mecze uczniowskich drużyn futbolowych. Zieleń na stołach była poprzecierana, a pomalowana, betonowa posadzka aż prosiła o umycie. Wnętrze wypełnione było papierosowym dymem, a to oznaczało, że właściciel płacił miastu dodatkowe pieniądze za zezwolenie. Harper kiwnął głową na parę młodych ludzi, którzy siedzieli przy jednym ze stołów. - To chyba oni - powiedział. Chłopak był mniej więcej wzrostu Simona, miał niecały metr osiemdziesiąt, czarne, zaniedbane włosy i mnóstwo metalowych ozdobników w brwiach, nosie i języku. Riley zastanowiła się, skąd wziął pieniądze na tyle błyskotek. Ubrany był w naturalnie wytarte, niebieskie dżinsy i czarną koszulkę z napisem „Jestem Idealny!" Żadnej samokrytyki. Riley zrobiła parę kroków w ich kierunku i przyjrzała się dziewczynie. Według papierów miała piętnaście lat, ale Carol Ford wyglądała starzej. Jej blond włosy były krótko ścięte, twarz miała aż nazbyt pospolitą i głębokie cienie pod oczami. Albo była chora, albo ćpała, albo jej chłopak faktycznie był wysysającym z niej życie inkubem. Niezależnie od powodu owych cieni, nie ukryłaby ich żadna ilość korektora. Simon rozpiął swoją łowiecką torbę i postawił ją na podłodze. Tuż obok niej położył jasnoniebieską torebkę na lunch. - Przepraszam, czy ty jesteś Carol Ford? - zapytał. Odwróciła się w jego stronę i zamrugała kilkukrotnie, jakby zaświecił jej latarką prosto w oczy. - Tak? - Nazywam się Simon Adler. Jestem łowcą demonów. Podejrzewam, że możesz mieć pewien problem, a ja jestem w stanie ci pomóc. Riley zazdrościła mu. Jego głos był niezwykle opanowany, był taki nie dzięki doświadczeniu, ale dzięki jego wierze. - Nie musisz z nimi rozmawiać - odezwał się rozkazującym tonem chłopak, zwracając na siebie jej uwagę. - Pewnie twoi starzy ich przysłali. - Starzy? - zapytała zdziwiona, jakby zapomniała, że ma rodziców. - Zaszło małe nieporozumienie - kontynuował chłopak. Otoczył Carol ramieniem, a ona zadrżała, gdy jej dotknął. - Jej starzy mnie nie lubią, ale my jesteśmy sobie przeznaczeni. To nie fair, że ludzie wciąż stają nam na drodze. Zostawcie nas w spokoju. Jego słowa brzmiały sensownie, ale tak samo mówił Allan, gdy zaczynał swoje gierki. - Nie jest wcale tak, że nam na sobie nie zależy - mówił dalej. - Kochasz mnie, prawda Carol? Carol pokiwała głową jak marionetka. - Nikomu nie pozwolę jej skrzywdzić - dodał, a jego wzrok powędrował ku Riley. Gdy ich oczy się spotkały, Riley poczuła ciężar jego spojrzenia i pomyślała, że swoją osobowością przytłacza on wszystkich innych. Wydawało jej się, że słyszy w głowie jego słowa, ale nikt inny na nie nie reagował. Mówił jej, że była bardzo ładna, że było mu przykro, że była samotna, że on to zmieni. Powtarzał, że nigdy nie zostawiłby jej tak, jak wszyscy. Ufasz mi, prawda? - spytał. Nagle rozległo się głośne pstryknięcie palcami i obaj uczniowie podskoczyli. Harper uderzył bilą o jeden ze stołów. - Na miłość boską, rusz się, Świętoszku! - rozkazał. Simon otrząsnął się, chwycił swój drewniany krzyż i zaczął odmawiać bezgłośną modlitwę. Chwilę później o podłogę uderzyła sfera, rozpadając się na mnóstwo malutkich fragmentów

szkła. Carol wzięła głęboki wdech, gdy poczuła, jak powietrze w mgnieniu oka wypełniło się wonią cynamonu i mozaiką migoczących świateł. Intensywność woni wzmagała się wraz z siłą światła, po czym uniosła się nad głowę jej chłopaka i otoczyła całe jego ciało. - Co to jest? zapytała nerwowo. - Zło... - syknął. - Jak śmiecie! Zaczął wymachiwać rękami, aby opędzić się od magii, a jego słodki głos zmienił się w pisk, który stawał się coraz wyższy. Przystojna twarz przekształciła się w odrażającą maskę. Zniknęły ubrania ujawniając ciało, które wyglądało, jakby przed chwilą dopiero co wypełzło z bagna. Brązowa powłoka popękała w kilku miejscach, spod nich wyzierała ziemista skóra. Przekrwionymi oczami, jarzącymi się w przyciemnionym świetle baru, patrzył na Riley. Nie miał rogów, za to wymachiwał długim ogonem i, niczym rozzłoszczony kot, przecinał powietrze uzbrojonymi w szpony łapami. Gdy spadł z niego ostatni skrawek ubrania, Riley dostrzegła coś, czego nie powinien zobaczyć żaden śmiertelnik. Świetnie. Ten widok będę pamiętać do końca żyda. Zorientowawszy się, że w ich barze znajduje się goły demon, właściciele baru popędzili w popłochu w kierunku drzwi. Carol wrzasnęła, gdy w końcu ujrzała prawdziwą postać swojego chłopaka i zaczęła wycofywać się z pomieszczenia. - Już prawie miałem jej duszę - ryknął demon. - Jesteście źli! Simon zignorował go i zaczął zakładać lateksowe rękawiczki. - Obdaruję was wszystkich łaskami! - zaoferował demon. - Wal się - odparł Harper. Bestia momentalnie zaczęła się kurczyć, jak balon, z którego ktoś spuszczałby powietrze. Gdy zmniejszył się o ponad połowę, nadal wył, przeklinał i wściekle machał łapami. Nie był jednak w stanie powstrzymać całego procesu. Fajne to. Ciekawe, na jakiej zasadnie on działa. Ostatecznie demon, mający nie więcej niż trzydzieści centymetrów wzrostu, został uwięziony w błyszczącej kuli, przypominającej miniaturowe pole siłowe. Simon podniósł rozeźlonego potwora, wrzucił go do zbyt dużej dla niego torby śniadaniowej i zamknął pojemnik na kłódkę. Podpięte pod rączkę czary zadźwięczały, gdy za nią chwycił. Prawdopodobnie miały powstrzymać demona od przegryzienia się przez nią. Riley klasnęła, zadowolona z udanej akcji Simona. - Łowca punktuje. - Uśmiechnął się szczerze, ale mogłaby przysiąc, że coś go trapiło. Harper nie podzielał jej szczęścia. Zamiast się cieszyć, złośliwie się w nich wpatrywał. - Co wy do cholery wyrabiacie? - wrzasnął. - Mówiłem, że będzie próbował zawrócić wam w głowach, a wy staliście jak para kretynów! Riley nie miała ochoty się sprzeczać. Jeśli demon mógł wejść do umysłu Simona, mógł wejść do każdego. Zerknęła na Carol. Dziewczyna zdawała się być sparaliżowana, wpatrywała się w pojemnik, w którym uwięziony siedział jej eks. Z jej oczu popłynęły rzęsiste łzy. - On... on jest... - wyjąkała. - Demonem. Zdarza się - powiedziała Riley, starając się ją wspomóc. Dziewczyna załkała i rzuciła się w jej ramiona. - Chodźmy stąd - zakomenderował Harper, bacznie przyglądając się wnętrzu baru. Przy wejściu zdążył się już uformować tłum ciekawskich. - Nie chcę tracić czasu na zbędne wyjaśnienia jakiemuś gliniarzowi. Podczas gdy Simon taszczył demona na zewnątrz, na drodze Harpera stanął barman, który wykłócał się o połamaną bilę i leżące wszędzie szkło. - Chcesz, abyśmy puścili go wolno? - spytał Harper. Mężczyzna zbladł i pokręcił głową. - Tak myślałem. Riley wskazała Carol posterunek policji. - Idź tam i zadzwoń do rodziców - poradziła. - Powiedz, że schrzaniłaś sprawę.

- Myślałam, że był... - zaczęła Carol, pociągając nosem. Wydmuchała go. - Był taki... - Myliłaś się. - Dadzą mi szlaban - załkała, całkowicie skoncentrowana na jej zrujnowanym życiu prywatnym, a nie na tym, co mogło się stać, gdyby Czwórka wygrała tę rundę. Ciekawe co gorsie, dostać szlaban, czy spędzić wieczność z demonem? - Przeżyjesz - odparła Riley, klepiąc ramię Carol ze współczuciem. - Zaufaj mi. Simon nie odezwał się ani słowem podczas drogi powrotnej do siedziby Harpera. Złapałeś demona. Tylko to są liczy- Czy naprawdę sądził, że potwór nie chciał go przekabacić? Że był w jakiś sposób nietykalny? Harper również milczał, więc Riley przez cały czas starała się nie patrzeć na torbę śniadaniową na siedzeniu obok. Słyszała, jak demon proponował jej w myślach łaski w zamian za uwolnienie. - Nie ma mowy, więc się zamknij - wymamrotała. Harper rzucił na nią okiem. - Mówi do ciebie? - Kiwnęła głową. - Dajesz się? - Nie. - Dlaczego? - Bo nazywam się Blackthorne - odparła Riley, zanim zdążyła ugryźć się w język. Harper uśmiechnął się szyderczo. - W takim razie to robi cholerną różnicę. Demon nie przestawał jej irytować, więc Riley postanowiła wybrać się na pamięciowe wakacje noc wstecz. Jego głos stał się nicością, gdy przed oczami stanął jej intymny obraz. Gdy dotarli do budynku Harpera, ten zwrócił się do Riley. - W biurze jest parę Jedynek. Zawieź je do centrum, na Peach- tree Street do Roscoe Clementa, i sprzedaj je. Za każdego dostaniesz siedemdziesiąt pięć. Zadbaj też o dokumenty, zrozumiano? - Proszę pana, nie sądzę, żeby to był dobry pomysł - wtrącił się zakłopotany Simon. - Roscoe jest... Harper zgromił wzrokiem starszego ze swoich uczniów. - Nie twoja sprawa, Świętoszku. - Dźgnął palcem w Riley. - Wróć na czas. Na jaki czas? Nie odważyła się zapytać, nie przy jego nastroju. Harper wywarczał rozkazy dla Simona i chwilę później rozeszli się obaj. Widziała tylko, jak stary dodge bucha spalinami. Pojechał gdzieś, aby sprzedać Czwórkę. Ale nie do Roscoe. Dlaczego? Jej tata wspominał o tym gościu, mówił, że sprzedawał filmy dla dorosłych i nielegalne zabawki erotyczne, a także kupował na boku demony. Niedawno uzyskał pozwolenie Kościoła na działalność handlową. Nikt nie wiedział, jak to zrobił. Tata ostrzegał, aby trzymała się z dala od tej szumowiny. Teraz Harper wysyłał ją do Roscoe całkiem samą. Przypominało to rzucanie króliczych wnętrzności przed sam pysk Trójki. - Założę się, że nie zrobiłbyś tego samego Simonowi - psioczyła. Na biurku Harpera znalazła cztery uwięzione w kubeczkach dla dzieci demony. Każdy nich był Biblio- Demonem. Jeden z nich spał, ale pozostali zaczęli się wściekać jeszcze zanim Riley wrzuciła ich do swojej kurierskiej torby. Następna w kolejności była papierkowa robota. Miała zrobić cztery kopie każdego dokumentu: dla łowcy, handlarza, miasta i ostatni też dla handlarza, gdy ten miał później dostarczyć potwory przedstawicielowi Kościoła. Każda transakcja była kontrolowana od momentu złowienia demona do czasu, gdy Kościół przejmował nad nim kontrolę. Zgodnie z tym, co mówił Podręcznik Łowcy, dokumenty podróżowały aż do Rzymu. Wyobrażała sobie prawników w Watykanie, którzy ślęczeli nad raportami i prowadzili archiwum w księdze pamiętającej jeszcze czasy średniowiecza. Może papież każdego ranka przy kawie przeglądał tę księgę. To oznaczało, że któregoś dnia zobaczyłby w niej imię Riley i wszystkie złowione przez nią demony. Ciekawe, jakie to uczucie.

 ROZDZIAŁ 26 Mniejszą liczba samochodów powinna oznaczać więcej miejsc parkingowych. Doświadczenie Riley mówiło jednak co innego. Drapieżna pogoń miasta za wszelkimi dochodami, w tym przekształcenie pustych parkingów przy Peachtree Street na sklepy całodobowe, które musiały płacić comiesięczny czynsz, spowodowała, że trudno było znaleźć jakiekolwiek wolne miejsce. Gdy czekała, aż niebieski van zwolni jej kawałek przestrzeni do parkowania, wyciągnęła szarą kopertę i zaczęła kartkować strony. Peter podzielił dokumenty na działy solidnymi spinaczami. Studiowała pierwszą partię informacji, co chwila zerkając, czy kierowca vana rozładował już towar. „Historia Wody Święconej" Jej ojciec nigdy nie poruszał tego tematu i nie zmienił zdania do końca swoich dni. Riley miała w dłoniach szczegółowy opis legend i tradycji dotyczących Wody Święconej. Tata sporządził całą listę cudów przypisywanych działaniu świętego płynu, zebrał opowieści starszych kobiet, a nawet stworzył rysunek, który przedstawiał proces produkcji i dystrybucji Wody w Adancie i okolicach. Riley spojrzała na vana - wciąż nie był do końca opróżniony - i wróciła do lektury. Lokalne przedsiębiorstwo, Celestial Supplies , wytwarzało Wodę Święconą w fabryce w Doraville. Stamtąd rozsyłano ją do licencjonowanego dystrybutora, który zaopatrywał większość sklepów w mieście. Każda butelka, litr i beczka świętego płynu była katalogowana i oznaczana odpowiednią pieczęcią podatkową. - A my dlaczego właściwie mamy się tym przejmować? - spytała samą siebie, marszcząc brwi. Być może jej tata zamierzał napisać jakąś pracę na ten temat. - Kto by ją przeczytał? Przyznała w myślach, że niektóre tradycje były nawet interesujące, ale cała reszta to nudy. Nieco dalej natrafiła na szereg stron z samymi numerami, wyciąg z inwentaryzacji Celestial Supplies, który opisywał każdą kroplę Wody Święconej wyprodukowanej przez ostatnie sześć miesięcy. - Tjaaa - mruknęła, przewracając oczami. Dokumenty prowadziły ją donikąd. Podniosła wzrok i zobaczyła, jak krępy mężczyzna wsiada do vana i zamyka drzwi. Wskoczyła do wozu i wepchnęła się na puste miejsce. - Moje - powiedziała i wyszczerzyła zęby w uśmiechu. Riley przeszła obok Westin, jednego z niewielu wciąż otwartych hoteli w centrum miasta. Palacze skupieni obok siebie, stali przed jego frontowymi drzwiami. Unosiła się nad nimi siwa chmura dymu. Obok jednego z nich czekał Umarlak, trzymając w ręku teczkę. Jego żywy właściciel w drogim garniturze rozmawiał żywiołowo przez telefon komórkowy i chodził w tą i z powrotem, zostawiając za sobą długi ogon papierosowego dymu. Wzrok Riley spotkał wzrok Umarlaka, którą była drobna Hiszpanka w czarnym spodnium i białej koszuli. Ta kombinacja nie pomagała jednak w żaden sposób zniwelować szarego odcienia jej skóry. Włosy miała spięte klamrą z tyłu głowy i wyglądała na bardzo smutną. Może przed śmiercią była sekretarką tamtego faceta, a on nie chciał na jej miejsce nikogo innego. Niezależnie od powodu, była jego niewolnicą. To dopiero musi być straszne. Riley skinęła jej głową na powitanie. Umarlaczka odpowiedziała tym samym. Zaskoczyło ją to. Zazwyczaj wpatrywały się przed siebie pozbawionym wyrazu wzrokiem. Właściciel kobiety coś jej pokazał, a ta przysunęła się bliżej niego, otworzyła teczkę i wskazała mu jej zawartość. Wybrał jeden z posegregowanych plików jakichś papierów i powrócił do chodzenia w kółko, ignorując jednocześnie wszystkich dookoła. - Przykro mi - powiedziała Riley bezgłośnie. Nie otrzymała odpowiedzi. Na skrzyżowaniu ulic Baker i Peachtree oczywiście nie działały światła. Przed jej oczami

przemykały nieskończone ilości motorów i motorowerów, a jeden z motocyklistów o mały włos nie zderzył się z nią. Całe szczęście od jakiegoś czasu zabroniono wstępu do centrum koniom, ponieważ nikomu nie uśmiechało się lawirować pomiędzy plackami nawozu naturalnego. Kilka domów dalej, za popularnym barem piwnym Maxa Lagera, znajdowało się Centrum Handlowe Roscoe. Trzeba było być ślepym, aby go nie zauważyć. Od samej ziemi otoczone było świecącymi neonami. Na przedniej szybie ktoś wywiesił plakat „Nie Zadzieraj z Ameryką!". Tuż pod nim chyba ktoś inny nakleił gigantyczną prezerwatywę. Była nieludzkich rozmiarów najprawdopodobniej po to, aby podkreślić patriotyzm właściciela- szumowiny. Kondom nieustannie zmieniał kolor z czerwonego na biały i niebieski, podczas gdy z pary staroświeckich głośników leciały dźwięki piosenki „America the Beautiful". Pasek torby kurierskiej ześliznął się z ramienia Riley. Poprawiła go. Słyszała, jak we wnętrzu torby ktoś odzywa się ledwo słyszalnym głosem. Puknęła w jej bok. - Spokój mi tam. Ponownie zaległa cisza. Było całkowicie pewne, że środkowe palce rezydentów torby zostały w jej kierunku uniesione. Riley stała przed drzwiami dobrą minutę, mając nadzieję, że Bóg lub ktokolwiek inny we wszechświecie ją zastąpi i nie będzie musiała tego robić. Gdy, zawiedziona brakiem boskiej interwencji, zadrżała, postanowiła w końcu otworzyć drzwi. Dopiero, gdy jej oczy dostosowały się do przyćmionego światła, zobaczyła ogromny ekran na przeciwległej ścianie. Z głośników dochodziły niskie jęki i „Och, tak” powtarzane co rusz przez silikonowa gwiazdkę porno połączoną z krzepkim Latynosem. Grupka klientów zdążyła już się zebrać przed tym ekranem. Każdy widz wpatrywał się w niego z rozdziawiona buzia. Mój tata pewnie przewraca się w grobie. Roscoe zauważył ją prawie od razu, jakby jej oczekiwał. Stał za długą, szklaną ladą i pokazywał potencjalnym klientom coś, czego Riley nie rozpoznawała. Cokolwiek to było, absolutnie nie wyglądało zwyczajnie. - Za sekundę do ciebie przyjdę - zawołał, a oczy wszystkich ludzi zwróciły się na nią. Dzięki, zboczeńcu. W oczekiwaniu na Roscoe, Riley przystanęła przy drzwiach, wzbraniając się przed wejściem do sklepu. Nie była żadnym świętoszkiem, ale kilku klientów nie wyglądało przyjaźnie i obserwowali każdy jej ruch. W końcu Roscoe, stękając, przywlókł się do niej zaraz za swoim wielkim brzuchem. Jego rdzawo brązowe włosy były zbyt kręcone, aby mogły być uznane za naturalne. Na obu ramionach miał tatuaże, które potwierdzały, że syreny naprawdę miały się ku żeglarzom. Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, mężczyzna oblizał usta i wyszczerzył zęby. - Tędy, dziewczynko. Dokończymy interes w biurze. Dziewczynko. Wzdrygnęła się. Najwidoczniej Harper zadzwonił do niego, aby wszystko poszło sprawnie. Oby jak najszybciej się stąd wydostać. Ciężko było określić, w którym miejscu kończył się sklep, a gdzie zaczynało biuro Roscoe. Rzędy kolorowych wibratorów stały na nierównych półkach za zardzewiałym, metalowym biurkiem. Inne ściany przyozdobione były kalendarzami z gołymi kobietami, a na ekranie telewizora dostrzegła ohydny film o cheerleaderkach. Pomiędzy to wszystko wciśnięto nawet oprawione zdjęcie właściciela. Wiszący pod nim wycinek z gazety mówił o tym, że „car rozrywek dla dorosłych" - Riley wzdrygnęła się na samą myśl - przez ostatnie pięć lat zapłacił ponad pięćdziesiąt tysięcy dolarów na licencje i podatki od swoich grzeszków. Właśnie dlatego miasto tolerowało jego świństwa. Jakby powiedział jej tata, mieli w tym swój interes.

Roscoe opadł na zniszczone, skórzane krzesło. Ruch ten spowodował, że jego ogromny brzuch wylał się zza paska jego spodni i zaczął zmagać się z obcisłą koszulką. Nie był to miły widok szczególnie, że mniej więcej na wysokości jego sutków przebiegał napis „Musisz Być Przynajmniej Taka, aby Na Mnie Zasłużyć". Fuj. Roscoe gapił się na piersi Riley, jakby nigdy wcześniej żadnych nie widział. W jego oczach dostrzegła błysk. - Coś ci zaproponuję. Trzy stówki za film. Mogłabyś później użyć swoich atutów w czymś bardziej interesującym. - Że co? - spytała speszona. - Gdybyś poznała odpowiednie osoby, mogłabyś zarobić naprawdę porządną kasę. Nawet tysiak za jeden - wyjaśnił Roscoe. Chyba nie mówił o demonach. Tysiąc dolarów za występ w filmie porno? W porównaniu do tego stawki łowców wyglądały mizernie. - Gdybyś chciała zarobić na boku trochę kasy, wiesz, dopóki jesteś młoda, miałabyś duże szanse. Mam dojścia, wiesz? Mógłbym cię wkręcić. Oczywiście dostałbym swoją dolę, ale zawsze moglibyśmy się potargować. Potargować... Kwas coraz bardziej podchodził jej pod gardło. Riley upewniła się, że drzwi biura były otwarte. Roscoe zachichotał i zlustrował ją wzrokiem od stóp do głów, jakby oceniał kawał pierwszorzędnej wołowiny. - Zobaczmy, co dla mnie masz. Przemożna chęć ucieczki wypełniała całą jej głowę. Harper byłby wściekły, gdyby nie sprzedała Biblio- Demonów i doskonale wiedziała, że ujawnienie mu planów Roscoe odnośnie jej przyszłości zbyt wiele by nie zmieniło. Jak Simon to wytrzymywał? Natychmiast odrzuciła tę myśl. Był zbyt uprzejmy. Beck? To właśnie do niego powinna była się teraz zwrócić. Riley wbiła wzrok w króla porno. Dobra. Patrz. Patrzył na nią chytrym wzrokiem, dopóki nie wyjęła z torby demonów i nie postawiła kubeczków na jego biurku. Nie czuła się komfortowo stojąc tak blisko niego. Jeden z potworów, ze stopami po obu stronach kubka, pracował na próżno nad odkręceniem wieczka. Na wszelki wypadek jeszcze je dokręciła. - Jestem tu z polecenia Mistrza Harpera - oświadczyła. - Tylko i wyłącznie. Te słowa jakby zbiły go z tropu. - Jesteś pewna? - Pokiwała wyzywająco głową. - Psiakrew. Tracisz górę kasy. Masz niezłe ciało. W świetle lamp wyglądałoby jeszcze lepiej. - Nie ma mowy. Czy możemy pogadać o umowie dotyczącej demonów? Roscoe pochylił się do przodu, a pot na jego nosie błyszczał niczym światło ostrzegawcze. Wyraz jego twarzy niemal wywołał u Riley wymioty. - Dziewięćdziesiąt za głowę - zaoferował, drapiąc się w zamyśleniu po brzuchu. Dziewięćdziesiąt? Jej milczenie uznał za grę na zwłokę. - Dobra. Stówka za jednego. Za taką cenę wezmę od ciebie wszystkie, które zdołacie złowić. - Tyle, ile zdołamy złowić? - upewniła się. Harper wspominał, że miała spodziewać się siedemdziesięciu pięciu. Coś jej umknęło? - Słyszałaś. Sto za jednego. Taka jest moja oferta. Harper mówił, że miała je sprzedać i już nie mogła się doczekać wyrazu jego twarzy, gdy wróciłaby do niego z ekstra pieniędzmi. Może Kościół wprowadził wyższe ceny, a Harper jeszcze o tym nie wiedział. Riley wyciągnęła dokumenty i położyła je przy kubkach. - Musisz podpisać. Czoło Roscoe świeciło się od potu. - Nie potrzebuję kościelnych papierów. Mam innego kupca. Płaci więcej i dlatego więcej ci oferuję. - Kto je kupuje? - spytała Riley.

- Nie twoja sprawa, Laleczko. Laleczko? Podwójne fuj. - Nie mogę sprzedać ci demonów bez dokumentów - odparła. Takie było Prawo. - No dobra, dam ci po sto piętnaście za jednego - powiedział Roscoe. - Więcej już nie mogę. Powiedz temu swojemu staremu łajdakowi, że dostałaś po siedemdziesiąt pięć i zgubiłaś papiery. Różnicę będziesz miała dla siebie. Jej działka wyniosłaby wtedy 160 dolarów, wystarczyłoby na jedzenie na cały miesiąc. Jeśli to była pułapka, Harper naprawdę się postarał. To nie fair. Riley niechętnie pokręciła głową. - Dopóki nie podpiszesz dokumentów, nie zawrzemy umowy. - Nie wkurzaj się, dziewczynko. Robię to dla społeczeństwa. Jeśli o mnie chodzi, możesz później nawet spłukać je w klozecie. Riley zaczęła chować demony do swojej torby, ale zdenerwowanie bardzo mocno ściskało ją za żołądek. Harper się wścieknie. - Hej, co ty wyrabiasz? - zapytał Roscoe i chwiejnym krokiem wytoczył się z krzesła. - To, co powinnam - odparła, pakując się jeszcze szybciej, chcąc uciec od tego dziwaka. - Sto dwadzieścia - powiedział. - To więcej, niż gdziekolwiek indziej. Ten łajdak był zdesperowany, czuła to w powietrzu. Miał jakiś dylemat, ale to nie był jej problem. Gdy schowała do torby ostatniego demona, jego spocona dłoń chwyciła jej rękę. - Nie możesz tego zrobić. Musisz mi je sprzedać - warknął. Odtrąciła jego dłoń, jakby była zatruta. - Jesteś głupia - ryknął. - Nie po raz pierwszy. Riley zaczęła przepychać się przez tłum klientów i pracodawców. Gdy tylko wyszła na ulicę, demony wybuchły hałaśliwym chórem wiwatów. Nawet Piekło ma jakieś zasady. Strażaka Jacka nietrudno było odnaleźć, gdyż w całym mieście nie pozostało zbyt wiele zabytkowych remiz. Riley wzruszyła ramionami i nacisnęła na dzwonek do drzwi. Bez odpowiedzi. Nacisnęła ponownie, a po chwili drzwi nieco się uchyliły. - Dzień dobry? Czyjaś dłoń gestem zaprosiła ją do środka. Należała do młodego mężczyzny po dwudziestce. Miał na sobie niebieski kombinezon i wysokie, biało- czarne tenisówki. Jego włosy były siedliskiem kolców. Simi pokochałaby go od pierwszego wejrzenia. - Tak? - zapytał, spoglądając na nią z góry. - Mam interes do Strażaka Jacka - odpowiedziała. Nazywam się Riley Blackthorne. - Blackthorne? - uniósł brew. - Proszę tędy. Weszła za nim do następnego pomieszczenia i zdała sobie sprawę, że remiza strażacka była idealnym wyborem dla handlarza. Łowcy mogli wjechać autem do środka budynku, zamknąć za sobą drzwi i rozładować dostawę demonów. W ten sposób potwory nie miały możliwości, aby uciec i poturbować jakiegoś przechodnia. Jej nos wyczuł smród siarki jeszcze zanim usłyszała ich ryki. Wzdłuż jednej ze ścian stało pół tuzina Trójek, każda z nich w osobnej, stalowej klatce. Wszystkie śliniły się, kłapały zębami, a futro aż drżało im z wściekłości. Podłoga pod ich klatkami była nieskazitelnie czysta. Riley zastanowiła się, czy gość w wysokich tenisówkach miał jakieś chody u demonów. - Córka Blackthorne'a - warknął jeden z demonów. Pozostałe podchwyciły pomysł i wzmocniły efekt. Trzęsła się z przerażenia do momentu, aż przeszła ostatnią klatkę. Dwie partie schodów zaprowadziły ją do biura Jacka, ale zajęło jej dłuższą chwilę, zanim po nich weszła. Udo wciąż jej dokuczało. Biuro było przestronne i widne, światło przenikało przez nie dzięki świetlikom i padało na ściany zbudowane ze starych, czerwonych cegieł. Polubiła to miejsce. Czuła się w nim wyjątkowo dobrze. Może pewnego dnia, gdy będzie

bogata, kupi sobie jakąś remizę. Szybki rzut oka po pomieszczeniu podpowiedział jej, że Jack nie tylko tu pracował. W jednym z kątów stało łoże o królewskich rozmiarach wraz z małym aneksem kuchennym, a w przeciwległym rogu sali płaski ekran przedstawiał wykresy akcji. Właściciel tego przybytku siedział za dużym, drewnianym biurkiem. Nie był to żaden wyszukany mebel, miał już parę ładnych lat. Jack był mniej więcej w tym samym wieku, co jej tata. Po czterdziestce. Stary, ale nie wiekowy jak Harper. Strażak miał ciemne, brązowe włosy z siwymi przebłyskami na skroniach, ubrany był w niebieskie spodnie, czerwoną koszulkę i te słynne, biało- czerwone szelki. Nikt nie miałby większego problemu, aby zauważyć go w tłumie. Na biurku obok niego leżała czapka z daszkiem. Był kibicem Jankesów. Rozmawiał przez telefon. Podniósł rękę, aby chwilę zaczekała, i powrócił do konwersacji. Pytał kogoś o reguły dotyczące wydalenia demona. Gdy czekała na swoją kolej, przyjrzała się dokładniej ścianie po swojej lewej stronie, która była całkowicie obwieszona zdjęciami i obrazami. Ich motyw przewodni nie był oryginalny słynne pożary. Londyn, 1666. Chicago, 1871. Atianta, 1864 i 1917. Nawet zeszłoroczny pożar na Lenox Plaza. Ten ostami wywołała para niegrzecznych Piro-Demonów. Całe szczęście takie incydenty nie zdarzały się zbyt często, ale jeśli już do nich dochodziło, ich skutki były bardzo dotkliwe. Jack odłożył słuchawkę i wskazał Riley miejsce na drewnianym krześle o wysokim oparciu. - Riley! Siadaj. Jak się trzymasz? - W porządku, tak sądzę. Teraz jestem u Harpera. Jack zainscenizował palcami duszenie, co wywołało u niej śmiech. Zaczynała rozumieć, dlaczego jej tata lubił tego gościa. - Wiesz co, to niesprawiedliwe - odezwał się Jack. - Jest łajdakiem pierwszej klasy, ale jednocześnie jest dobrym łowcą. Wiele się od niego nauczysz, chyba, że wcześniej go zlikwidujesz. - Na razie zostałam ekspertką od czyszczenia demonicznych odchodów. - Dla dowiedzenia prawdy uniosła spierzchnięte dłonie. - Każdy zaczyna od dna - odparł i uśmiechnął się nieznacznie. Uśmiech zniknął z jego ust, gdy otworzył szufladę i rzucił na biurko plik dokumentów. Wszystkie były jak najbardziej legalne. - Właśnie analizowałem umowę, którą odesłali poborcy podatków. - I? - spytała, nie potrafiąc odczytać Z jego twarzy kompletnie niczego. - Mają uzasadnione roszczenia do ciała twojego taty. Riley aż uderzyła tyłem głowy o drewniane oparcie krzesła, aby wyrzucić z siebie całą złość i łzy. - Nie możemy ich jakoś powstrzymać? - Już zorientowałem się w tym temacie. Najlepsze, co możemy zrobić, to jak najdłużej grać na zwłokę. - Zapłaciłabym, gdybym miała czym - powiedziała. - Naprawdę bym to zrobiła. - Dopóki jesteś nieletnia, niczego nie jesteś im winna. Powodem, dla którego tak dążą do zdobycia pieniędzy, jest to, że tak naprawdę mogą to być ich jedyne pieniądze. Przykro mi, że nie mam lepszych wieści. - Odłożył dokumenty na bok. Przyglądali się sobie przez dłuższą chwilę. - Czy mogę ci jeszcze w czymś pomóc? - Przyszłam sprzedać ci kilka Jedynek. Jack zrobił zdziwioną minę. - Dlaczego przyszłaś do mnie, a nie do innego handlarza? - Harper wysłał mnie do Roscoe. Nie mogliśmy dojść do porozumienia. Jack pochylił się nad biurkiem. - Wysłał cię do Roscoe? Dobry Boże. Beck wie? - Nie. - Zadbaj, aby się nie dowiedział. Wściekłby się nie na żarty. - Wiem. Ten łajdak zaproponował mi pracę w filmach porno. - Teraz ona zaprezentowała

duszenie palcami. - Później zaoferował mi sto dwadzieścia dolarów za jednego demona. Jack rozdziawił usta ze zdziwienia. - Sto dwadzieścia? Nie może ich sprzedawać Kościołowi przy takich cenach. Dostajemy od nich tylko po osiemdziesiąt pięć. - Może Harper chce mnie wypróbować? - Możliwe. Z nim nigdy nie wiadomo. - Jack zamyślił się na chwilę. - Zwykle nie kupuję niczego poniżej Trzeciej Klasy. - Pomyślałam, że ty i tata byliście kumplami i... - odparła, czerwieniąc się. Handlarz zaśmiał się. - Urabiasz mnie? Wiesz, masz do tego talent. Ile? - spytał. - Cztery. Wszystkie Biblio. Jack rozparł się w krześle i założył kciuki za swoje jaskrawe szelki. - Jeśli będziesz choć w połowie tak dobra jak Paul, masz przed sobą świedaną przyszłość. Nie jestem głupi. Nie chcę podpaść kolejnemu pokoleniu łowców. Przechyliła głowę i czekała. Czuła, że będzie ciąg dalszy przemowy. - Dobra, przyznaję - powiedział. - Uwielbiam, gdy wygrywa słabszy, dlatego jestem z tobą. Doświadczysz wielu zmartwień przez to, że jesteś kobietą. Oddawaj im z nawiązką, jasne? Nie nabywa mnie dziewczynką, Laleczką ani Księżniczką. Jack wysunął się na czoło jej listy Dobrych Ludzi. - Zobaczmy tych kurdupli. Wyjęła ich jeden po drugim. Znowu zaczęły przeklinać. - Co robi z nimi Kościół? - zapytała. - Oficjalnie umieszcza je w specjalnych pojemnikach, wysyła statkami do klasztorów w Europie, gdzie mnisi odprawiają nad nimi modły. W ich wyniku zasypiają. Czasem nawet znikają. Kościół sądzi, że wtedy ich dusze stają się odratowane. Ja myślę, że po prostu wracają do Piekła i są ponownie umieszczane w cielskach bestii. - Jak długo trwa taki proces? wnikała dalej. - Nie wiem. Szczerze mówiąc uważam, że znikają, aby nie słuchać w nieskończoność sennych modłów. - Spojrzał na nią z ukosa. - Jesteś pewna, że chcesz sprzedać je mnie? - Tak, czemu nie? Jack zawahał się przez moment, a następnie podokręcał wieczka kubków mimo, ze ona dopiero co uczyniła to samo. - Okej, na twoją odpowiedzialność. Siedemdziesiąt pięć za sztukę. Pokiwała twierdząco głową, choć była to znacznie niższa kwota od tej, którą oferował jej Roscoe. Gdy Jack odliczał pieniądze, Riley myślała nad całą sprawą. - Czy mój tata mówił ci coś o Wodzie Święconej? - Nie. Czemu pytasz? - spytał, wyglądając zza biurka. - Znalazłam jego notatki na jej temat. Prowadził nad nią badania, ale jeszcze nie wiem dlaczego. - Spytaj Becka. Jeśli ktoś miałby wiedzieć, to właśnie on. - Jack zamknął sejf i wręczył jej kopertę. - Nie wkładaj jej do swojej torby. Ktoś mógłby ci ją gwizdnąć. Lokalni mieszkańcy wiedzą, że ludzie, którzy stąd wychodzą, mają przy sobie kasę. Wetknęła kopertę za wszywany pasek w spodniach. Podpisali dokumenty i tym samym zrobili swój pierwszy wspólny interes. Wstał i uścisnęli dłonie. - Pamiętaj o mnie, gdy już otrzymasz licencję profesjonalistki. Będę czekał z niecierpliwością na twoje łupy. Kupię wszystko, co mi dostarczysz. To mi się podoba. Ktoś w końcu jest po mojej stronie.  

ROZDZIAŁ 27 Riley położyła kasę na biurku swojego mistrza tuż obok jego pudełka na cygara. - Sprzedałaś? - spytał Harper. W zasięgu jej wzroku nie było butelki whisky, za to jego oczy przypominały oczy drapieżnika, który czekał, aby zaatakować ofiarę. Momentalnie przeszły ją ciarki i zapragnęła, aby znalazł się przy niej Simon, który niestety właśnie wtedy kupował łowieckie przedmioty. Riley machnęła mu dokumentami przed oczami. Zmarszczył czoło, gdy je przeglądał. Sprzedała demony za podaną przez niego sumę i dostarczyła mu zarówno pieniądze, jak i papiery. Dlaczego tak się zachowywał? - Sprzedałaś je temu pedałowi? - ryknął. Oho. Chyba właśnie to miał na myśli Jack, gdy mówił, że to na jej odpowiedzialność. - Dlaczego do cholery nie poszłaś do Roscoe, tak jak ci mówiłem? - zapytał Harper, a jego głos odbił się echem od czterech ścian. - Czy nie możesz niczego zrobić jak trzeba? - Byłam u tego zboczeńca. Nie chciał podpisać papierów. - A dlaczegóż to? - Powiedział, że da mi po sto dwadzieścia za jednego demona, jeśli je sprzedam niezgodnie z prawem. - Przełknęła ślinę. - Kazał mi panu powiedzieć, że dostałam po siedemdziesiąt pięć i zgubiłam dokumenty, a dla siebie miałam wziąć różnicę. Oczy Harpera stały się czarne jak węgiel. Szybciej niż zdołała pomyśleć, jego dłoń ścisnęła jej ramię. Palce opasły je niczym żelazo. - Łżesz. Starała się wydostać z tego uścisku, ale on tylko go wzmocnił. - Nie kłamię! Niech Pan przestanie. To boli. Mistrz nagle puścił ją, a ona zrobiła kilka kroków w tył. Harper był nieprzewidywalny. Następnym razem mógłby ją uderzyć. Z szuflady wyciągnął nieotwartą butelkę whisky. Bursztynowy napój przelał się do pękniętej szklanki. - Nie robię interesów z pedałami. Nigdy nie robiłem i nie będę. - Nie wiedziałam - zaripostowała. - Zrobiłaś to, aby pogorszyć mój wizerunek. Jesteś pokręcona tak samo, jak twój stary wyrzucił z siebie. Zostaw mojego tatę w spokoju! - Wynoś się stąd - wrzasnął - albo przysięgam, że będziesz krwawić. Riley nie zdążyła dojść do drzwi, gdy usłyszała dźwięk tłuczonego szkła w jego biurze. - Przeklęci Blackthorne'owie! - wyklinał Harper. Simon przyglądał się, jak Riley uciekała przez pusty parking. Gdy zobaczył jej twarz, wrzucił pudło z powrotem do bagażnika i dobiegł do niej. - Wszystko w porządku? - zapytał. - Nie wchodź tam - odparła, trzęsąc się. - On oszalał. Rzuca wszystkim, co popadnie. Simon analizował jej zachowanie, a następnie, rzuciwszy okiem na budynek, położył dłonie na jej ramionach i delikatnie je ścisnął. - Co tam się stało? - zapytał. Jeśli powiedziałaby mu, co mógłby zrobić? Pokłócić się z Harperem? Dać się wyrzucić z Gildii? To nie pomogłoby żadnemu z nich. Riley potrząsnęła przecząco głową, odsunęła się od niego i podbiegła do samochodu. To nie twoja wojna. Dreszcze w końcu ustały, gdy Riley rozsiadła się na swojej kanapie. Podciągnęła rękaw bluzy i popatrzyła na ramię. Pięć ciemnych siniaków wyróżniało się na de jej skóry. Opuściła rękaw. Siniaki kiedyś znikną. Jej strach raczej nie. - On nadal będzie to robił. Będzie mnie krzywdził, dopóki sama nie odejdę. Oczy zaszły jej łzami.

Nie wiem, czy jestem w stanie to ciągnąć, tato. Tak się boję. Zadzwonił jej telefon, a ona aż podskoczyła ze strachu. Niechętnie wygrzebała go z torby. Simon. - Riley, gdzie jesteś? - spytał. W de słyszała odgłosy ulicy. - W domu. - Powiedz mi, co się tam wydarzyło. Nie chcę tam wchodzić bez tej wiedzy. - Sprzedałam Jedynki Jackowi. Harperowi to się nie spodobało. A później mnie skrzywdziłCzy on... uderzył cię? Usiadła na kanapie. Najwyraźniej nie była jedynym celem Harpera. - Nic mi nie jest. - Tak mi przykro. Miałem nadzieję, że choć dla ciebie będzie lepszy. Złudne nadzieje. Zamknęła klapkę telefonu. Strach spłynął z niej niczym cieniutka warstwa lodu pod wpływem słońca. - Harper, ty nędzny... - Obraził jej tatę. Skrzywdził ją i Simona. Głos ojca zadał jej pytanie głosem tak wyraźnym, jakby dochodził z tego samego pokoju. Uważasz, ze zasłużyłaś na takie traktowanie? - Nie. Mimo tego, że Harper wystraszył ją nie na żarty, nie zamierzała się poddać. Po prostu od tej pory będzie się trzymała od niego z daleka. Raz udało mu się ją dopaść, ale po raz drugi już mu się to nie uda. Usłyszała słabe pukanie do drzwi. Odbezpieczyła zamki, ale zostawiła łańcuch. To był Beck, który nie zwykł pukać tak delikatnie. - Czego? - mruknęła. Z jego postawy wywnioskowała, że nie był zbyt szczęśliwy. - Dzwonił Simon. Boi się o ciebie. Myśli, że Harper zrobił ci krzywdę. - Dam sobie radę - powiedziała spokojnie. - Riley, to bezwzględny sukinsyn. Dlatego właśnie tak chciałem, aby przejął cię Stewart. - Dam sobie radę - powtórzyła. Nie miała jeszcze pojęcia jak, ale jeśli Beck wtrąciłby się do tego, skończyłby w więzieniu za napaść i zabrano by mu licencję. - Co go wkurzyło? - Opowiedziała mu całe zajście. - Boże, myślałem, że wiesz, że Harper nie lubi Jacka. - Skąd miałam to wiedzieć? - odburknęła. - Jestem uczniem. Nie muszę wiedzieć wszystkiego, ale wszyscy sądzą inaczej, bo mój tata był mistrzem. Beck wysłuchał jej bez mrugnięcia okiem. Wyżywanie się na nim nie było fair. To nie w nim tkwił problem. - Przepraszam. - Odsunęła łańcuch i ręką zaprosiła go do środka. Beck ani drgnął. - Pomyślałem, że może gdzieś razem pojedziemy. Obgadać sprawę. - Nie mam nastroju na... - Idę na łowy dziś w nocy i potrzebuję wsparcia. - Na co się czaisz? - spytała, wciąż niepewna. - Na Ogniowego Robala. Piro-Demon. Wiedział, jak je zwabić. - Więc? - spytał ponownie z rękami wciśniętymi w kieszenie. Teraz wyglądał na swój wiek. Czy Harper wkurzy się, jeśli pójdę na łowy z tobą? Jeśli się dowie, możesz na to liczyć. Martwi cię to? - Po dzisiejszym poranku? Ani trochę. Riley niezwykle rzadko wsiadała do samochodu Becka. Tym razem to zrobiła i pospiesznie zapięła pas. Wiedziała, że jeśli pozwoli rozmowie potoczyć się w kierunku Harpera, nie będzie ona miała końca, więc poprowadziła ją w innym kierunku. - Simon dziś rano złowił Czwórkę w twoim barze. Była ohydna i obślizgła. - Ciężko je zignorować, szczególnie, gdy włażą na ciebie - Beck zaśmiał się oschle. - Na konwencji w centrum z kolei był sukub, który tam pracował. Psiakrew, to dopiero była laska.

Tak bardzo nie chciałem jej złowić, ale nie miałem wyjścia. - Nie przyssała się do ciebie? - spytała Riley. - To znaczy, do twojej głowy i do innych miejsc. Parsknął w odpowiedzi. - Próbowała się do mnie dobrać wszelkimi możliwymi sposobami. Co ona mi mówiła... Zagwizdał z wrażenia. - Każdy inny facet padłby na kolana i błagałby, żeby zostać jej niewolnikiem. Riley przyjrzała mu się uważnie. - W jaki sposób udało ci się nie paść na kolana? - Dzięki Carrie Underwood. Nuciłem jedną z jej piosenek. Nadała się idealnie. Beck umknął przed tramwajem i jechał dalej na północ przez ulicę Peachtree. - Gdzie teraz przebywa Ognisty Robal? - W bibliotece prawniczej. Riley spojrzała na niego oczami pełnymi przerażenia. - Nie mogę tam wejść! Nie po tym, co tam się stało. - Na jego twarzy pojawił się okrutny uśmieszek. - Kłamiesz! - Zrobiła z jego ramienia mały worek treningowy, zasługiwał na to. Więc gdzie jedziemy? - Na parking piętrowy przy stacji Atlantic. - Zerknął na nią. Znalazłaś już podręcznik taty? - Kiwnęła potakująco. - Jak daleko zabrnęłaś? Do Trójek. Niektóre fragmenty są odrażające. One nawet jedzą włókna szklane. Czy to nie jest chore? - To prawdopodobnie będzie koniec twojej lektury. - Co masz na myśli? - Ostatnie rozdziały, dotyczące Czwórek i wyższych demonów, usunąłem z tej książki. Nie chciałem, żebyś próbowała złowić Arcydemona. Przez ciebie i twoje łowy na Trójkę wyglądamy jak uczniaki. Dopiero po dłuższej chwili Riley zrozumiała, co chciał jej powiedzieć. - Pozbyłeś się reszty podręcznika - powiedziała beznamiętnie. Nie dziwota, że nie była tak opasła, jak się spodziewała. Wyszczerzył do niej zęby w uśmiechu. - Chcę tylko cię chronić, Riley. Któregoś dnia mi za to podziękujesz. Chyba nie w tym wcieleniu. Zajęło im prawie godzinę, zanim, skradając się, zdołali zlokalizować demona w piętrowym parkingu. Gdy wędrowali po wielopiętrowej, betonowej konstrukcji, Beck był czujny na każdym kroku. Łowienie z nim u boku było niecodzienne, ale musiała przyznać, że się nie bała. On da sobie radę w każdej sytuacji. Jej tata odpowiednio go wyszkolił. - Chyba nie tak wyobrażałaś sobie łowy, co? - spytał. Jego pytanie zabrzmiało, jakby wypowiedział je Harper, tylko bez jego zwyczajowej złośliwości. - Sądziłam, że jest nieco bardziej emocjonująco. Przede wszystkim życzyłabym sobie mniej chodzenia. - Nadążała za Beckiem, ale przy bolącym udzie był to nie lada wysiłek. - Nigdy jeszcze nie widziałam Piro-Demona. To złe stworzenia. Uwielbiają ogień. Fascynuje ich. - Jak Strażaka Jacka. Tak, tylko że on nie łazi i nie wywołuje pożarów. - Beck błyskawicznie obrócił się o sto osiemdziesiąt stopni i zlustrował teren wzrokiem. - Raczej nie będzie chciał wyjść na świeże powietrze, więc to musi być to piętro. - Miło mi to słyszeć. Wszystkie te pochyłości nie służą zbyt dobrze mojej nodze. Pokręcił głową, jakby sam uznał się za głupka. - Przepraszam, dziewczyno, nie pomyślałem o tym. Może chcesz zaczekać w wozie? Czy on właśnie mnie przeprosił? Chyba po raz pierwszy. - Wszystko gra - odpowiedziała, nie zwracając uwagi na roztrzęsione mięśnie i skurcze.

Beck ostrożnie rozejrzał się po betonowym placu. - Trzymaj się za mną. Jeśli coś pójdzie nie tak, uciekaj - zarządził. - Nie tak, czyli? - Na przykład gdy podpali kilka samochodów. Wybuchające zbiorniki z paliwem. Niedobrze. - Trzymaj - podał jej swoją marynarską torbę. Była tak ciężka, że prawie ją upuściła. - Uważaj! Są w niej sfery. - Mogłeś mnie ostrzec, że ona waży więcej ode mnie - zaczęła psioczyć. - Musisz nabrać trochę ciała, dziewczyno. Tylko wtedy zdołasz udźwignąć torbę profesjonalnego łowcy. Mięśnie. Na pewno. Tego właśnie mi trzeba. - Dlaczego nie nosisz lżejszych rzeczy? - zapytała. - Potrzebuję każdego najmniejszego przedmiotu. - Ale dlaczego? Przecież to tylko Dwójka. - Demony z wyższych klas potrafią zachowywać się jak te z klas niższych. Myślisz, że próbujesz złowić Trójkę, a okazuje się, że to jednak Czwórka. Jeśli nie masz odpowiedniego wyposażenia, czeka cię ŻOB. - Ze co? - Życie. Ograniczenie. Błąd. Zdjął swoją skórzaną kurtkę i rzucił ją na pobliski samochód. Pod spodem miał maskującą koszulkę z napisem „Żadnych Więźniów". Była luźniejsza niż te noszone przez większość mężczyzn. Beck nie miał ochoty szpanować swoją muskulaturą, wolał mieć pełną swobodę ruchów. Wziął do ręki białą sferę i zaczął szukać. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności na tym piętrze było mniej aut, niż na niższych poziomach. Przypominający grzmot odgłos wydobył się spod starego SUV- a, jednego z tych potworów szos, którego nie kupuje się drugi raz ze względu na gigantyczne zużycie paliwa. Teoretycznie jego karoseria była czarna, ale pokryta była grubą warstwą kurzu, jakby był od dawna porzucony. Coś czerwonego, przypominającego ogromną gumkę recepturkę, wyłoniło się z jego rury wydechowej. Gdy wypełzło na betonowe podłoże, zaczęło przybierać konkretny kształt. Wyglądało niczym ośmiocalowa gumowa lalka z rogami i rozwidlonym ogonem. Paszczę miało wypełnioną po brzegi ostrymi zębiskami. Pstryknęło palcami. Z dłoni wyskoczyły mu błyszczące, czerwonozłote płomienie. - Łowca - zasyczał demon. - Siemasz, demon. Niezłe ognie - odpowiedział Beck. Sekundę później w jego kierunku leciał już ogniowy pocisk, jakby ktoś wystrzelił go z wojskowego miotacza płomieni. Beck zrobił krok w bok, a kula ognia eksplodowała na betonie tuż obok niego. Wszystko wydarzyło się tak szybko, że Riley nawet nie zdążyła zareagować. Jeśli Beck się bał, na pewno tego nie okazywał. - Smaż się, łowco! - ryknął potwór, ponownie pstrykając palcami. Wtedy zauważył Riley. Zanim jej towarzysz krzyknął ostrzegawczo, ogień wystrzelił prosto w nią. Uchyliła się przed nim, a płomień przeleciał tuż nad czubkiem jej głowy. Gdy uderzył w betonowy fundament, rozległ się skwierczący dźwięk. Spalony ślad miał półtora metra szerokości. Jasna cholera. Teraz naprawdę się bała. Kolejna kula poleciała w kierunku Becka, który uskoczył, poślizgnął się na plamie oleju i upadł na jedno kolano. Sfera, którą trzymał w dłoni, roztrzaskała się, a magiczna woda rozlała się wirującą falą po podłożu. Kilka chwil później kryształki lodu upstrzyły beton tak, jak mróz maluje szyby podczas srogiej zimy. Beck momentalnie podniósł się i wycofał z pola rażenia, aby nie zostać uwięzionym w zamarzającym stawie. - Potrzebuję kolejnej! - zawołał. Demon, trajkocząc wysokim głosem, wskoczył na stojącą obok hondę i zaczął ciskać w nieuzbrojonego łowcę bombami zapalającymi.

- Rzuć mi sferę! - wrzasnął Beck, unikając płomieni. Riley bez patrzenia wyciągnęła jedną z torby i prawie upuściła ją na ziemię. - Nie tę! - wrzasnął Beck, gdy znalazł się tuż pod ogniowym łukiem. - Znajdź białą! Białą. Postawiła jego torbę na betonie i zaczęła szaleńczo przetrząsać jej zawartość. Beck krzyknął, gdy kolejna porcja płomieni prawie go dosięgła. Demon bawił się nim. - Biała! odkrzyknęła. - Mam. - Przykucnęła, aby potoczyć ją po ziemi. - W górę! Rzuć mi ją! - zawołał Beck i skoczył między dwa samochody, aby uniknąć kolejnej ogniowej kuli. - W górę? - Wzięła głęboki wdech i złapała szklaną kulę od spodu. Demon zwrócił się teraz w jej stronę i zaczął na dłoni tworzyć ogromną kulę ognia. - O Boże. Sfera uderzyła w sklepienie parkingu ułamek sekundy wcześniej, niż demon rzucił swoim pociskiem. Beck coś krzyknął w jej kierunku, ale było już za późno. Jej oczy zostały zalane niesamowicie białym światłem, które natychmiast ją oślepiło. Idąc tyłem, wpadła na podporę i upadła na beton. Beck znowu krzyknął. Demon wrzasnął. A potem zaczął padać śnieg.  

ROZDZIAŁ 28 Riley podniosła się pomagając sobie betonową konstrukcją. Z tego co czuła, nic sobie nie złamała, ale wiedziała, że do rana będzie miała mnóstwo siniaków. Na parkingu wciąż padał śnieg. Śnieżyca była tak intensywna, jakby przenieśli się w czasie i przestrzeni do styczniowego Chicago. Białego puchu napadało już ponad pięć centymetrów i wcale nie zanosiło się na to, że miał stopnieć. Myszkowała pośród bieli, zanim nie znalazła demona. Jego ogniowe zdolności zostały ugaszone, z jego dłoni unosiły się cieniutkie smugi szarego dymu. Miotał się, przeklinał i wrzeszczał, ale nie mógł wydobyć z siebie nawet pojedynczej iskry. - Beck? - zawołała. Wyłonił się zza samochodu. - Wszystko okej? Au. Boli mnie tyłek. - Jasne. Ostrożnie przeszedł przez zamarznięte jeziorko i złowił Piro-Demona. Tamten nawet nie próbował uciekać, jego ruchy były spowolnione przez zimno. - Pocałuj mnie w tyłek, demonie! - krzyknął z zachwytu Beck i przeciął pięścią powietrze. Przejechał po lodzie ku Riley, prawie przy tym upadając. - Trzymaj - powiedział i wręczył jej schwytanego Piro. Był niesamowicie gorący, jak rozgrzana kauczukowa piłeczka, i wpatrywał się w nią groźnie. Córka Blackthorne'a. Znamy cię. Damy ci... Zignorowała go. Nie mogła jednak zignorować dziwnego wyrazu twarzy Becka. - O co chodzi? - spytała. - Wymienił twoje imię. - Wszystkie to robią - powiedziała i wzruszyła ramionami. - Zawsze. Mówiłam ci już o tym. - Mojego imienia nie wymawiają. - Może dlatego, że jestem wyjątkowa - odparła i puściła do niego oko. Adrenalina przestała działać i Riley zaczęła odczuwać zmęczenie. - Wyjątkowa... taaa - mruknął Beck. Ze swojej torby wyciągnął pudełko śniadaniowe. Było większe niż zazwyczaj, na pewno większe od tego, którego używał Simon, a na jednym boku miało znaczek jakiegoś sklepu z przynętami w Gainesville. Otworzył je, a ze środka wyłoniły się opary suchego lodu. Demon zaczął lamentować, przeklinać i próbował wyrwać się z uścisku Riley. - Masz za swoje, dupku - rzucił Beck. Wziął od niej demona i wrzucił go głową w dół do suchego lodu. Lód zasyczał i zrobił się śnieżnobiały. Bluźnierstwa ustały, gdy Beck zamknął pojemnik. - Czy te magiczne sztuczki naprawdę działają? - spytała, wskazując na rączkę pojemnika. Wydawało jej się, że była ozdobiona ja-deitem i drewnem. - Powinny, przynajmniej tak twierdzą czarownice. - Tylko się upewniam, myślałam, że miałam tylko patrzeć - powiedziała Riley, nie mogąc się powstrzymać. - Miałaś - odparł Beck całkiem serio. - Jeśli ktokolwiek spyta, rzuciłem obie sfery, dobra? Gdy ktoś się dowie, jak było naprawdę, nie wypłacę się. Pokiwała głową ze znużeniem. - Jasne. Śnieg przestał już padać, na betonie leżało go blisko dziesięć centymetrów. Zimowy staw również znajdował się pod białym puchem. - Powinnam była wziąć łyżwy - zauważyła Riley. Wtedy do głowy przyszła jej inna myśl. Ile jeszcze razy w Adancie spadnie tyle śniegu? Odwróciła się do Becka plecami i zaczęła formować śnieżkę. - Beck? - zawołała niewinnie. - Tak, mała? - odparł i odwrócił się do niej. Mała? To przeważyło szalę. Rzuciła w niego

śnieżką, która trafiła go prosto w klatkę piersiową. Zrobił głębokie Uff i ruszył w kierunku swojej ofiary. - Dostaniesz za swoje, Księżniczko*. Chciała uciec, ale tym razem jego śnieżka trafiła ją prosto w tyłek. Dokładnie zaplanował ten ruch. - Nie było trudno trafić - zażartował. - Czy właśnie stwierdziłeś, że mam duży tyłek? - zażądała odpowiedzi. Jego uśmiech jeszcze bardziej się zwiększył, gdy udało mu się ją podpuścić. - Giń, Prowincjuszu! Wystrzeliła w jego stronę kolejne dwie śnieżki, z których jedna trafiła go tuż powyżej paska od spodni. Czmychnęła, aby się przegrupować wiedząc, że walka dopiero się zaczynała. Prowincjuszu? - zawołał, marszcząc brwi. - Nie masz dla mnie szacunku, dziewczyno. Pojechał na lodzie szybciej niż się spodziewała i zatrzymał się niczym gwiazda baseballu. Gąbczasta śnieżka zatrzymała się dokładnie na przodzie jej kurtki. Prześlizgnęła się aż do jej stanika i na piersi. Zaczęła piszczeć i biegać w kółko, dopóki topiący się śnieg nie zleciał na spód jej bluzy. Patrząc na jej wygłupy, Beck przygotowywał się do wystrzelenia kolejnego pocisku. Riley uchyliła się przed nim w ostatniej chwili, przez co trafił on w drogi, sportowy wóz. - Odsuń się od samochodu! - zakomunikował głos alarmu. - Odsuń się od... - Spadajmy stąd, zanim ktoś wezwie gliny - doradził. Alarm corvetty wciąż polecał im, aby odsunęli się od auta, a oni szli w tym czasie do własnego samochodu stojącego na pierwszym piętrze. Podała mu demona oraz marynarską torbę, a sama wzięła jego kurtkę. - Wszystko gra? - spytała, zauważywszy wyraźny ślad po przypaleniu na tyle jego koszulki. Trochę mnie przypiekł, ale generalnie okej. Dlatego zdjąłem kurtkę. To już trzecia w tym roku. - Zerkał dookoła, gdy usadawiał się na siedzeniu. - Naprawdę nie rozróżniasz sfer po kolorze? - Tata nigdy mi o nich nie mówił. Beck mruknął coś pod nosem. - Liczył, że zrezygnujesz, znajdziesz lepszą pracę. - Pomyślał chwilę i powiedział sam do siebie: - Poszukajmy czegoś do jedzenia i obgadamy to. - Co powiesz na grilla? - spytała, nagle robiąc się niesłychanie głodna. - Nie jadłam kurczaka z rożna od wieków. Na twarzy jej towarzysza pojawił się szeroki uśmiech. - Znam świetne miejsce na Edgewood. U Mamy Z. To speluna, ale jedzenie mają cholernie dobre. - A co z tym? - spytała, wskazując na pojemnik po przynętach. - Podjedziemy do Jacka. Będzie siedział cicho, póki suchy lód się nie rozmrozi. Później znów będzie upierdliwy. Ale to już nie będzie nasze zmartwienie. - Co on z nimi robi? - Wrzuca je do jeszcze większego pojemnika z suchym lodem. - To ich nie zabija? - Coś ty - odpowiedział, kręcąc przecząco głową. Wyjeżdżając z garażu, Beck uśmiechnął się sztucznie do parkingowych i pomachał im na pożegnanie. - Na piątym piętrze napadało trochę śniegu. Pomyślałem, że będziecie chcieli wiedzieć. Życzę wam miłego dnia! - zawołał. Nie dziwię się, że tata lubił z nim pracować. Beck, tak jak zapowiedział, podjechał do Jacka. Riley została w aucie, a on domawiał szczegóły interesu i odebrał wynagrodzenie. - Dwieście pięćdziesiąt - powiedział, zamykając drzwi. Od razu położył połowę tej kwoty na jej kolanach. Prawie same dwudziestki. - Twoja działka. - Ale... Podniósł zgrubiałą od pracy dłoń. - Wiem, nie powinnaś zarabiać pieniędzy, dopóki jesteś u Har- pera. Więc gdy ktoś zapyta, nie dostałaś ani centa. Spojrzała na pieniądze. - Dzięki.

Wzruszył ramionami. - Przynajmniej nie muszę ci ich pożyczać. Pomogłaś mi. - Pomogłam? Dzięki mnie wyszliśmy stamtąd cało. Spodziewała się małego starcia na słowa, ale się zawiodła. - Jasne. Dzięki... Riley. Przeprosiny i podziękowania. I to jednego dnia. To musi być sen. Kupili jedzenie i skierowali się ku jej mieszkaniu. Po drodze opowiadał jej trochę o Ogniowych Robalach i o tym, jak uczył go jej tata. Riley nie przerywała mu mając nadzieję, że nie przestanie mówić. Właściwie go lubiła, gdy nie bawił się jej kosztem w Wielkiego Brata. Mieli nawet dużo ze sobą wspólnego. Oboje byli łowcami i oboje uwielbiali jej ojca. - Myślę, że dobrze zrobiłaś idąc ze mną - rzucił, gdy skręcał w kolejną ulicę. - Masz to we krwi. Spojrzała na niego ze zdziwieniem. - Co masz na myśli? Mój dziadek był bankierem. W dzień, owszem. Twój dziadek i jego przyjaciele byli łowcami. Nikim innym. - Mój dziadek był łowcą? - Jej rodzice nigdy o tym nie wspomnieli, jakby była to jakiś mroczna tajemnica. - Twój pradziadek też. Blackthorne'owie łowili od zawsze. Jak Steward. - Nie wiedziałam. - Przestała się dziwić, że czuła, że musiała iść z Beckiem. Pod pewnym względem było to irytujące, jakby nie miała innego wyjścia. - Dlaczego tata nic mi nie powiedział? - zapytała rozzłoszczona. - Nie chciał, aby jego córka została łowcą. To bardzo niebezpieczna praca. Z tym nie mogła się nie zgodzić. Gdyby pracowała w kawiarni, jak na przykład Simi, zapewne nie zostałaby ugryziona przez maszynę do espresso. - A co z twoimi przodkami? - zapytała. - Też byli łowcami? Pokręcił głową. - Nie łapali demonów, raczej robactwo. Pędzili nielegalnie bimber i starali się nie dać złapać policji. Ja jestem pionierem w mojej rodzinie. - Muszą być z ciebie dumni. - Jakoś nigdy tego nie słyszałem. Gdy Beck położył swoją torbę na kuchennym stole, zawahał się. - Na którym krześle mogę usiąść? - zapytał. - Na tym - odparła, wskazując na swoje. Sięgnął po nie, ale zmienił zdanie. - Może najpierw się umyję - zaproponował. Kierując się w stronę łazienki, zaczął zdejmować koszulkę. To nie była drobna rana. Na plecach między łopatkami miał wielkie, czerwone oparzenie przecięte przez dopiero co zarośnięte ślady pazurów. - Beck? - Tak? - odkrzyknął. - Musimy zająć się twoimi plecami. - E tam, nic mi nie jest. Wyjęła z jego torby butelkę Wody Święconej, upewniła się, że była świeża i tak stanęła w drzwiach łazienki, aby Beck nie mógł z niej uciec. Dostrzegł błysk w jej oku. - Aż tak źle? - Niezbyt dobrze. Zagwizdał. - Zlew czy wanna? - Wanna. Riley zużyła całą butelkę Wody, aby przemyć jego plecy i ramiona. Beck nachylił się nad wanną, aby nie uronić ani kropli na podłogę. Parę poleciało na jego włosy, ale nie zwrócił na nie zbytniej uwagi. Ze swojego punktu widzenia mogła powiedzieć, że wszystkie mięśnie miał na swoim miejscu. Simi powiedziałaby, że był do schrupania, ale to był Beck. - Te ślady - odezwała się. - Demon przyprawił ci je tej nocy, której zginął tata, prawda? Wyprostował się i wytarł ręką mokre czoło. - Tak - powiedział łagodnie. - Broniłeś taty przed... - Podarciem.

- On zrobiłby to samo dla mnie. - Dzięki. Wzruszył ramionami, jakby nie powiedział nic szczególnego. Nie mogła zagłębić się bardziej w rozmowę, bo Beck poczułby się nie- komfortowo, a to zawsze powodowało, że stawał się gburowaty. Pożyczyła mu jedną z koszulek taty, a jego własną wrzuciła do śmieci. Wygłodniała Riley z wielkim zapałem zaatakowała kurczaka, kukurydzę na słodko i starte pomidory. Jedzenie było tak dobre, jak obiecywał. Świetne żarcie - powiedziała, wycierając z twarzy sos barbecue. - Ale ostry. Lubię takie. - Najlepszy w Adancie - odparł. - Będę cię tam zabierał, gdy mama będzie na zmianie. Lubi mnie. - Czarujesz ją z pełną premedytacją, czyż nie? - Nigdy nie igram z tymi, którzy mnie karmią. Nauczyłem się tego w wojsku. Nie spodziewała się takiego wyznania, które mogło pociągnąć za sobą kolejne. - Jak tam było? - zapytała. Przez pewien czas milczał, ale jego oczy patrzyły gdzieś w dal, jakby widział rzeczy, których ona nie była w stanie pojąć. - Czułem, że żyję po raz pierwszy w życiu. Trochę dziwne, gdy tak o tym myślisz, patrząc na te wszystkie trupy dookc ła. Czułem, że miałem pomagać tym kolesiom. Zabrać paru z nich do domu w jednym kawałku, a nie w worku. - Tata mówił, że było ci ciężko, że się zmieniłeś. Beck podrapał się w podbródek. - Dużo widziałem. Byłem młody i nie wiedziałem, jak mam to wszystko ogarnąć. - Nadal jesteś młody - powiedziała. - Nie jesteś przecież dużo starszy ode mnie. - Nie czuję się taki - przyznał. - Nigdy nie miałem okazji być dzieckiem. - Żałujesz pobytu w wojsku? - spytała, zastanawiając się, przez co przeszedł. - Niektórych nocy, gdy sny nie pozwalały mi odpocząć. - Beck powoli spojrzał jej w oczy. Tylko tego. Nie boję się już śmierci. Widziałem ją zbyt często. - Dlaczego łowienie demonów? Na jego twarzy pojawił się delikatny uśmiech. - Przez twojego tatę. - Tak samo jak ja. - To wystarczająco dobry powód. Wstał i podszedł do kanapy. Zamiast przeciągnąć się, czego się po nim spodziewała, zaczął grzebać w swojej torbie i ostrożnie wyjmować z niej różne magiczne sfery. - Chodź - powiedział i skinął na nią. - Opowiem ci o nich co nieco. Tylko udawaj zaskoczoną, gdy Harper ci je pokaże. - To będzie nasza tajemnica - obiecała. Sfery różniły się od siebie. Najmniejsza była wielkości piłeczki golfowej, a największa grapefruita na sterydach. Miały najróżniejsze kolory - białe sfery śnieżne, przezroczyste sfery od Wody Święconej, niebieskie sfery grawitacyjne, fioletowe sfery Babel, i tak dalej. Każdą z nich szczegółowo opisał, po czym schował je z powrotem do swojej torby. - To nie takie trudne - powiedziała i dopiła szklankę mrożonej herbaty. Więcej było w niej syropu niż herbaty, tak jak lubiła. - Jeszcze nie skończyliśmy. - Beck położył dłoń na torbie i wyciągnął z niej niebieską sferę. Szybko, co to jest? - Och... eee... - trudziła się. - Myśl! Demon właśnie chce wbić w ciebie swoje szpony, a ty mi nie odpowiadasz. - Sfera Babel? - zgadła i żachnęła się. Zle - Sfery Babel są fioletowe. - Podał jej niebieską. - To sfera grawitacyjna. Wciąga Geo-Demona pod ziemię, aby nie mógł wywołać pogody i spowodować trzęsienia ziemi.

- W taty przypadku nie zadziałała. - Zadziałała. Demon miał masę szczęścia. Wyjął kolejną sferę. Tę znała. - Biała. Na Ogniste Robale. - To było proste. - Kolejna. Czerwona. - Och, Boże. - Nie pamiętała. Sfera ochronna - powiedział. I tak ćwiczyli, dopóki nie rozpoznawała każdej po kolei i nie wymieniała ich cech szczególnych oraz zastosowań. Białe szły do góry, reszta na ziemię. Niebieskie musiały mieć styczność z metalem. Fioletowe musiały dotknąć stóp demona. Czerwone działały krótko. - Czy tata mówił ci cokolwiek na temat Wody Święconej? - zapytała, trzymając jedną ze sfer. - Tylko tyle, że się martwił, że nie działała tak, jak powinna była działać na niektóre demony. Jakie? - Trójki. Czemu pytasz? Machnęła ręką. - Tak tylko sobie myślę. Wrzucił kule z powrotem do torby i zapiął zamek. - Wciąż układasz w głowie informacje o sferach? - Tak. Ty tak nie robiłeś? - Coś w tym guście. Bez stresu. - Kłamiesz! Uśmiech udowodnił jej, że miała rację. Chwilę później położył na kanapie między nimi małe pudełeczko. Riley spojrzała na niego zdziwiona. - Dla mnie? Kiwnął potakująco głową, co tylko przyspieszyło bicie jej serca. Pudełeczko nie było podpisane, nie miała pojęcia, co mogło być w środku. Mogło to być coś niesamowitego. Gdy je otworzyła, zaparło jej dech w piersiach. Na delikatnym materiale spoczywał długi, czarny pazur demona. Do jego czubka przypięta była srebrna nić, od której odchodził dość gruby łańcuszek. - Czy to... ? - spytała ze zdumieniem. - Tak, to ten, który tkwił w twoim udzie - przyznał. - Poprosiłem znajomego, aby to dla ciebie zrobił. Mam nadzieję, że ci się podoba. Pod pewnym perwersyjnym względem, na pewno. I to bardzo. Gdy spojrzała na Becka, wyraz jego twarzy wyrażał obawę. Naprawdę zależało mu na tym. Riley zawiesiła łańcuszek na szyi, po czym położyła go na dłoni, aby móc go dokładnie obejrzeć. Pazur był nieco przerażający, przypominał trochę swojego byłego właściciela. - Beck, jest wspaniały! Usłyszawszy te słowa, wyraźnie się rozluźnił. Wydawało jej się, że chciał coś powiedzieć, ale zrezygnował z tego zamiaru. Zamiast tego zarzucił swoją marynarską torbę na ramię, a wolną ręką wziął od Riley swoją kurtkę. - Wybierz się dzisiaj do marketu. Przedstaw się czarownicom, które robią takie błyskotki powiedział, pukając w torbę. - Powiedzą ci więcej o sferach. - A co z tatą? - spytała zdezorientowana. Za godzinę musiała być na cmentarzu. - Posiedzę przy nim, dopóki nie wrócisz. Gdy znalazł się przy drzwiach, zawołała: - Beck? - Odwrócił się. Przypominał jej bardziej młodzieńca, który poszedł na wojnę, niż starszego faceta, który z niej wrócił. - Dzięki. Za wszystko. Uśmiechnął się powoli. - Jesteś tego warta... Księżniczko. Jej tenisówka kopnęła drzwi sekundę po tym, jak zamknął za sobą drzwi.  

ROZDZIAŁ 29 Czekając na Simona na skraju Centennial Park, Riley starała się nie denerwować. Plecy wciąż bolały ją od zabawy z betonowym podłożem i czuła się nieswojo mimo, że umyła włosy i zmieniła ciuchy. Przestała się dziwić, dlaczego łowcy kupowali większość ubrań w sklepach z używaną odzieżą. Okres przydatności ich ciuchów był podobny do świeżych ostryg. Riley wróciła myślami do stosu papierów, który leżał na jej kolanach. Jeśli jej tata miał jakąś słabość, była to dbałość o szczegóły. Riley chciała jedynie zobaczyć całość zagadnienia, a nie dowiadywać się dosłownie wszystkiego o historii Wody Święconej. Chciała wiedzieć, dlaczego zajął się tym tematem, ale jak dotąd nie udało jej się uzyskać odpowiedzi. Rozumiała jedno jej tata martwił się. Sfrustrowana brakiem postępów, wrzuciła dokumenty do torby. Ręka powędrowała jej do łańcuszka, na którym wisiał pazur demona. Podrzuciła go kilka razy, za każdym razem podziwiając jego piękno, i schowała z powrotem pod ubranie. Metal był poszukiwanym materiałem, więc nie byłoby zbyt mądre obnosić się z nim na prawo i lewo. Srebro, z którego zrobiony był łańcuszek, i jego pudełeczko były sporo warte. Przypominały rzeczy jej mamy, które musieli sprzedać, aby zapłacić za chemioterapię. - Musiało go to sporo kosztować - powiedziała zamyślona. Wciąż nie wierzyła, że to dla niej zrobił. Chyba naprawdę go nie znam. Całe popołudnie było inne, jakby obcy porwali Prowincjusza i przeprogramowali go na bycie miłym. Zachowywał się, jakby naprawdę chciał z nią spędzić czas, śmiał się z jej żartów, ani razu nie dał jej odczuć, że zrobiła coś głupiego. Nawet nauczył ją, jak łapie się Ognistego Robala. Mam nadzieje, ze mu nie przejdzie. Fajnie byłoby mieć takiego przyjaciela, a może nawet towarzysza, gdy już stanie się profesjonalną łowczynią. Simon z kolei należał do zupełnie innej kategorii. O tak. Zobaczyła go, jak szedł w jej stronę po chodniku z oczami wbitymi w ziemię. Poruszał się niespiesznie, jakby rozważał w głowie jakiś poważny problem i nie zważał na otoczenie. Gdy zapraszała go na spotkanie, ton jego głosu nie brzmiał przekonująco. Na początku spanikowała, pomyślała, że męczyło go jej towarzystwo, ale jej obawa zniknęła, gdy zgodził się z nią spotkać. Był już blisko niej, gdy zawołała: - Hej Simon! Wzruszył ramionami. Reguła Milczenia Simona powróciła. A faceci myślą, że to dziewczyny są humorzaste. - To nie fair, że jesteś taki małomówny - zagaiła rozmowę. Przez chwilę wydawał się zawstydzony. - Przepraszam. Riley wzięła jego dłoń i uścisnęła ją. Gdy nie odpowiedział tym samym, puściła ją. Zastanowiła się, czy czymś go od siebie odepchnęła, ale nic nie przychodziło jej do głowy. To był cały Simon. Czasem był zabawny, czasem milczał. - Co Harper ci zrobił? - zapytał głosem tak cichym, że ledwo go słyszała. - Nakrzyczał na mnie. - I tyle? - Tak - skłamała. Odetchnął z ulgą. - Trzymaj się od niego z daleka. Może cię uderzyć z byle powodu - ostrzegł ją. - Ciebie też? - Wszystkich swoich uczniów - powiedział i znowu zamilkł. Gdy weszli do parku zmusiła się, aby zacząć myśleć o lepszych czasach niż te, które były obecnie. Rodzice zabierali małą Riley do centrum i bawili się z nią przy pięciu fontannach, które nakładały się na siebie niczym logo igrzysk olimpijskich. W upalnym, letnim słońcu park zawsze był pełen ludzi. Sklepikarze sprzedawali wielkie hot dogi, warzywne samosy i kufle piwa z pływającymi kulkami lodów. To miejsce zawsze przywodziło jej na myśl same przyjemne wspomnienia. Milczenie Simona było kłopotliwe i nic nie mogła na to poradzić. Postanowiła podzielić się z

nim swoimi uczuciami. Trąciła go biodrem. - Jak byłam mała, przychodziłam tu z rodzicami. Uwielbiałam skakać między tymi fontannami. Odetchnęła z ulgą, gdyż Simon jakby wyrwał się ze swojej melancholii. - Ja też. Bawiliśmy się przez kilka godzin, później wskakiwaliśmy do samochodu i spaliśmy. Mama i tata doceniali tę chwilę ciszy, było nas tak wielu. Riley spojrzała z tęsknotą na strzelającą wysoko wodę, widząc jednocześnie wieczorne niebo. Tego dnia miasto było oświetlone, dzięki czemu krople wody skrzyły się niczym odłamki diamentów. Gdy przechodzili obok najbliższego strumienia wody, popchnęła go tak, że w niego wpadł. Cały mokry i zaskoczony pognał za nią. Starała się uciekać, ale udo nadal nie współpracowało z resztą jej ciała. - Mam cię! - zaśmiał się i złapał ją. Podniósł ją do góry i obrócił. Gdy jej stopy znów dotknęły podłoża, uśmiechnął się nieznacznie. To wystarczyło, aby znów wypełniło ją szczęście. Simon wypuścił ją z uścisku, ale dotknął jej dłoni i mocno ją ścisnął. - Dzięki - powiedział. - Czasami zachowuję się zbyt poważnie. - Tylko czasami? - zażartowała. - Byłbyś świetnym mnichem. Jesteś dobry w milczeniu. - Myślałem o kapłaństwie - przyznał - ale zdecydowałem, że wolę łowić demony. W ten sposób mogę się ożenić, mieć dzieci. - Spojrzał na nią, jakby czekał na jej reakcję. - Ile? - spytała. - Trójkę, może czwórkę. Więcej to już zbyt dużo, chyba że masz wiele łazienek. Byłbyś dobrym ojcem. Zatrzymali się przy Terminus Market. Dopiero się ściemniło, cały budynek budził się do życia niczym uśpiony niedźwiedź. Dzięki światłom wielobarwne namioty błyszczały jak ogromne świąteczne bombki. Jej tata powtarzał, że kiedyś było tu inaczej, jakby szukał dobrego powodu, aby jej tu nie przyprowadzać. W pamięci utkwiły jej przede wszystkim wypieki i rzemiosło, ale teraz w niezliczonych rzędach namiotów, przybudówek i przyczep campingowych można było znaleźć tam dosłownie wszystko. Ludzie chodzili od jednej budki do drugiej, oglądając oferowane przedmioty: zużyte opony, domowy chleb, kosze pełne jabłek. Przy jednej z nich stała nawet biała koza, której właściciel właśnie ją doił do błyszczącego wiadra. Riley spojrzała pytająco na Simona. - Sprzedaje świeże mleko powiedział. - Czy to nie jest wbrew prawu? - Jest, ale nikt nie zwraca uwagi na to, co się tu dzieje. Dopóki ktoś płaci czynsz za swoje miejsce, wszyscy są zadowoleni. Gdy mijali sklep, w którym sprzedawano suszone mięso, Simon wzdrygnął się. - Nie ufam takim rzeczom - powiedział ściszonym głosem. - Gość twierdzi, że to wołowina, ale nigdy nie wiadomo. - Na pewno nie jest to szczurze mięso - odparła. - Trójki zjadają całą populację. - Ale może być z kojota - rzucił Simon. Nieco dalej Riley dostrzegła krzepkiego mężczyznę, który uderzał w coś leżącego na kowadle. Wokół niego latały czerwone iskry, które wyróżniały się na de nocnego nieba. Jego młody pomocnik dmuchał w postrzępiony miech. Facet był półnagi, ale nawet wystawiony na działanie zimnego powietrza pocił się z wysiłku, a krople potu podkreślały jego napięte mięśnie rąk i klatki piersiowej. - Kowal? - spytała retorycznie Riley. - To chyba ma sens. - Na pewno taniej jest naprawić, niż kupić nowe - wyjaśnił Simon. Riley zatrzymała się w miejscu i bardzo powoli się obróciła. - Czuję się jak w jakimś filmie - powiedziała. - Jak na arabskim targu albo średniowiecznym jarmarku. - Z południowymi elementami - dodał Simon, wskazując na namiot.

Napisane odręcznie menu zawierało płatki owsiane, kapustę, pieczonego kurczaka i słodkie ciasto ziemniaczane. Najbardziej przemawiało do niej to ostatnie, ale wciąż była pełna po wyśmienitym grillu z Beckiem. Simon przystanął przed namiotem pełnym różnej wielkości butelek z Wodą Święconą. Riley wzięła jedną z nich. Wyprodukowała ją Celestial Supplies, fabryka, którą jej ojciec wymienił w notatkach, a pieczątka informowała, że została poświęcona dwa dni temu. Przekręciła butelkę w dłoni i odszukała pieczęć podatkową, która zalśniła w przyćmionym świetle. Adanta nie mogła zarabiać pieniędzy na Kościele, więc opodatkowano ich produkt. - Zawsze sprawdzaj datę ważności - doradził jej Simon. - Musi być świeża, jeśli będziesz leczyć rany po demonach. Jeśli natomiast będziesz chciała ochronić swój dom, już niekoniecznie. Riley przypomniała sobie Wodę Święconą, której użyła na śladach po pazurach. Carmela powiedziała, że musiała być stara, ale facet, od którego ją kupowała zapewniał, że była świeża. Jaka była prawda? - Marszczysz się - zauważył Simon. - Tylko myślę. Czytałam podręcznik, w którym napisano, że należy używać Wody Święconej w regularnych odstępach, ale nie podano powodu. - Moim zdaniem powodem jest to, że absorbuje złe moce i osłabia ich działanie. Pewnie dlatego sprzedają jej tak dużo do więzień i aresztów. - I do sanatoriów, szpitali, szkół, budynków rządowych, sami dodajcie resztę - wyjaśnił im ogromny sprzedawca. Miał na sobie niebieski garnitur, jakby sprzedawał polisy na życie. Na czubku głowy jego włosy były przerzedzone, a w ręku trzymał notatnik. - To jedyne wyjście, żeby wasza rodzina była chroniona przed zbirami z Piekła - dodał. Powiedziawszy to, machnął im przed oczami różnokolorową broszurą, która wychwalała zalety Wody Święconej i jej obronne właściwości. - A skąd mam wiedzieć czy jest świeża, czy nie? - spytała, ciągle myśląc o niepowodzeniu z demoniczną raną. Sprzedawca stuknął paznokciem w butelkę, którą trzymała w ręku. - Każda butelka i każda szklana sfera ma swój numer seryjny, w którym zawarta jest między innymi data poświęcenia Wody. Takie jest prawo stanowe. O tym już wiedziała. - Czy część może być nieco słabsza? - Nie - sprzedawca uciął krótko. To mi nie pomogło. - Ile za to? - spytał Simon, wskazując na półlitrową butelkę. - Nie ma na niej ceny. - Dycha. - Uh, drogo - zaprotestował Simon, unosząc brwi w zdziwieniu. - Miasto znów podniosło podatek. Sprzedawca wypatrzył następnego potencjalnego nabywcę i zmienił cel swojego ataku. - Dziesięć za pół litra? Kiedyś tyle dawano za pięć litrów - mamrotał Simon. - To nie do pomyślenia. Teraz nie dziwię się, że cena sfer też poszła do góry. Riley wrzuciła broszurę do swojej torby, dłońmi wymacała dokumenty. Znów przypomniały jej o badaniach jej taty. - Czy jest jakiś sposób na to, aby demon stał się niewrażliwy na Wodę Święconą? Simon od razu potrząsnął głową. - Nie ma takiej możliwości. Każde Diabelskie Nasienie reaguje negatywnie na skondensowaną, boską moc. - Jego słowa zabrzmiały tak, jakby cytował jakąś książkę. Dlaczego wiec mój tata miał na tym punkcie taką obsesję? Simon dotknął jej ramienia i delikatnie skierował ją w prawą stronę. - Nasz stragan stoi tam. Gdy wyszli zza zakrętu, Riley wciągnęła powietrze. Jasnopomarańczowy namiot przed nimi

wypełniony był po brzegi zmarłymi ludźmi. - To tutaj ich sprzedają? - spytała, zbita z tropu. - Nekromanci zawsze mają swój namiot. Riley szybko policzyła w myślach: w zasięgu ich wzroku stał jeden żywy człowiek i siedmiu Umarlaków. Ten pierwszy mówił bez przerwy. Umarlacy wpatrywali się w pustkę, pewnie zastanawiali się, co im się przytrafiło. Przynajmniej sprzedawca nie wystawiał ich na ulicy jak używane samochody, to by ją dopiero zdenerwowało. - Za ile ich sprzedają? - wyszeptała. - Słyszałem, że nawet za pięć tysięcy - odparł Simon. Jego głos stężał. - Robi mi się niedobrze na samą myśl. Zmarszczyła brwi. - Co dzieje się z ich duszami? - Pytałem kiedyś o to Ojca Harrisona - odparł Simon, obejmując ją w talii. - Powiedział mi, że Kościół tak naprawdę tego nie wie, ale duchowni wierzą, że dusza nie jest do końca wolna, jeśli ciało chodzi po ziemi. Tylko nekromanci znają tę tajemnicę i nikomu nie chcą jej zdradzić. - A co się dzieje, gdy ciało staje się łotrem albo kimś złym? I na przykład zaczyna jeść ludzi? Simon zaśmiał się. - Takie rzeczy dzieją się tylko w filmach. Ci kolesie nie myślą zbyt szybko, ale to absolutnie nie są zombie. Nic nie jedzą. - Ale nie są bezmózgami - dodała, przypomniawszy sobie kobietę na ulicy trzymającą teczkę. - Nie są, można ich umieścić gdzieś pomiędzy. - Znowu pokierował jej ramieniem. Chodźmy. Idąc dalej, Riley zauważyła mężczyznę obserwującego ją z namiotu, w którym sprzedawano noże i inne ostre narzędzia. W ręku trzymał miecz. Właściwie nawet nie trzymał, ale dzierżył, ponieważ doskonale wiedział, co z nim robił. Jego lśniące, czarne włosy związane były skórzanym sznurkiem w kucyk. Jego szerokie ramiona i umięśnione ręce zakrywała błyszcząca, czarna, skórzana kurtka. Riley oczami wyobraźni widziała go na okładce powieści romantycznej. Mężczyzna obrócił się w jej stronę i zasalutował jej mieczem niczym królewski strażnik. Siłą woli starała się nie zemdleć. - Riley? - zagadnął jej towarzysz. - Och, przepraszam - odparła, ale wcale nie było jej przykro. Gdy chwilę później spojrzała w tym samym kierunku, obserwatora już nie było. Kim był ten człowiek? - „Dzwony, Książki i Miotły" - wyrecytował Simon nieświadomy, że jej myśli biegały zupełnie gdzie indziej. Ciemnogranatowy namiot upstrzony był złotymi i srebrnymi gwiazdami. Przed wejściem do niego rozstawiono stół pełen amuletów, jedwabnych toreb i innych przeróżnych czarodziejskich przedmiotów. Riley znała już trochę Simona i wiedziała, że nie przepada on za słowem na literę C. Był niezwykle wyczulony na wszelakie nadnaturalne zjawiska i w jakiś sposób przekonał sam siebie, że zaklęcia znajdujące się wewnątrz sfer nie były prawdziwą magią. Niezależnie od tego, jak je nazywał, to była magia, której łowcy albo używali i żyli, albo nie używali i stawali się martwi. A czasem i używali, i umierali. Za ladą stała wysoka kobieta w renesansowym stroju, której rdza- wobrunatne loki stanowiły nieskładną masę. Z jej szyi przyglądał się ludziom różnobarwny, wytatuowany smok, który zagłębiał się pod jej ciemnozieloną, obciachową bluzę. Gdy rozpoznała Simona, ukłoniła się, pozwalając mu na dłuższe spojrzenie w jej obfity dekolt. - Cześć, jak się ma mój ulubiony łowca? - spytała wiedźma. Z jej tonu Riley wywnioskowała, że uwielbiała igrać sobie z Simonem. Chłopak Riley naturalnie dostrzegł dekolt, ale odwrócił od niego wzrok z zadziwiającą

łatwością. - Nieźle. Ayden, to jest Riley - powiedział, wskazując ją ręką. - Jest uczennicą. - Córka Paula? Riley kiwnęła potakująco. - Bogini... - odparła czarownica. Wyszła zza lady i z całej siły przyciągnęła do siebie Riley. Jej włosy pachniały wonną paczulą. - Wszyscy za nim tęsknimy - powiedziała kobieta i zrobiła krok w tył, a jej oczy nagle zaszły mgłą. Zapadła kłopotliwa cisza. Riley odchrząknęła. - Beck chciał, abyś opowiedziała mi o sferach. Wiedźma rozchmurzyła się. - Och. Sfery, lekcja pierwsza. Z przyjemnością. - Ja zaczekam tutaj - powiedział Simon z ręką w tej kieszeni, w której zawsze trzymał różaniec. - Obiecuję, że nie zamienię cię w nic, co pożera muchy - dokuczyła mu Ayden. Simon zesztywniał, ale ani drgnął. Czarownica zaczekała, aż wejdą do namiotu i przysunęła się bliżej do Riley. - Uwielbiam go zaczepiać. Jest naprawdę słodki, ale jeszcze się nie nauczył, że jego wiara wcale nie rywalizuje z żadną inną wiarą. - Jemu też dałaś taki wykład o sferach? Potaknęła. - Ałe on nie był aż taki pojętny. We wnętrzu namiotu ogarnęła je kojąca woń jaśminu. Ze sklepienia zwisały lampiony, a w jednym z rogów ktoś układał tarota. Machając ręką, Ayden uklękła przed dużą drewnianą skrzynią ozdobioną tajemniczymi znakami. Riley kojarzyła niektóre z nich - krzyż ankh, Oko Horusa. Większość widziała po raz pierwszy. Może były celtyckie. - Trzymamy je tutaj, bo łatwo można je pokruszyć - wyjaśniła Ayden i otworzyła wieko. Opowiedz mi o nich. Wiedźma wyjęła trzy sfery i położyła je na dłoniach Riley. Jedna była czerwona, druga biała, a trzecia niebieska. Skojarzyły jej się z frontową szybą sklepu Roscoe, która na pewno nie była miłym wspomnieniem. - Jak je wytwarzacie? - spytała Riley. - Kupujemy szklane kule, mieszamy składniki, które następnie umieszczamy w środku używając lejka. - Ayden pokazała palcem mały koreczek z boku sfery. - Gdy je napełnimy, zapieczętowujemy je z powrotem. Następnie udajemy się do lasu przy pełni księżyca i ładujemy w nie mnóstwo energii - wytłumaczyła wiedźma. - Tańczycie wokół ognia albo coś w tym stylu? - To zależy od magii. Czasem rozdziewamy się, czasem nie. - Roz... dziewacie? - spytała Riley. - Inaczej rozbieramy - odparła Ayden i mrugnęła do niej porozumiewawczo. - Pewnie nie możecie się opędzić od komarów. Wiedźma zaśmiała się. - Przyjdź kiedyś, a sama się przekonasz. Jeśli będę musiała się rozebrać, to na pewno nie przyjdę. Riley ostrożnie obejrzała jedną ze sfer. - Butelki z Wodą Święconą mają naklejkę podatkową. Dlaczego te nie mają? Ayden jęknęła. - Doszły mnie słuchy, że w przyszłym roku zamierzają zmienić prawo, ale nasz lobbysta stara się ich spowalniać. Chcą opodatkować wszystkie magiczne przedmioty. - Ile za to bierzesz? - spytała Riley, zdecydowana znaleźć kogoś, kto w końcu udzieliłby jej rzetelnych odpowiedzi na jej pytania. - Bierzemy tyle, ile nam dają. Wystarcza na pokrycie kosztów. Nie możemy obarczać was dodatkowym wydatkiem za trzymanie zła z dala od nas. Notowania czarownic u Riley poszły w górę jeszcze bardziej. - Dobra, przyznaję, mamy pewien ukryty motyw poza dobrą karmą. Trudniej jest pewnym

ortodoksyjnym grupom twierdzić, że jesteśmy w zmowie z Piekłem, gdy dostarczamy wam coś, co pomaga je zwalczać. Miało to sens. - Na początku zawsze mówię o sferach jedno: nie myśl szablonowo. Łowcy lubią sądzić, że jedna sfera powinna być używana na swój przewidziany wcześniej cel. Na przykład sfera Babel na Czwórki, albo śnieżna kula na Piro-Demony. To bardzo krótkowzroczne myślenie. Dlaczego? - Ponieważ magii można używać na wiele sposobów. Pomyśl o właściwościach sfer i połącz je z efektem, który chcesz osiągnąć. Możesz mieszać sfery, aby wzmacniały nawzajem swoje właściwości. Za każdym razem gdy mówię to któremuś z łowców, patrzy na mnie jak na idiotkę. - Nawet mój tata tak patrzył? - spytała Riley. Zawsze był otwarty na nowe pomysły. Ayden rozłożyła ręce. - Paul dopiero zaczynał swoje wizyty u mnie, a stare nawyki ciężko zwalczyć. Telefon komórkowy Riley rozbrzmiał muzyką. Wyjęła go i wyciszyła. Pewnie Peter chciał sprawdzić, co u niej słychać. Gdy wrzuciła go z powrotem do torby, Ayden pokazała jej sferę. Białe cząsteczki krążyły w niej niczym miniaturowa zamieć śnieżna. Jedyne czego tam brakowało to łyżwiarz figurowy. - Zacznijmy od białej - powiedziała czarownica. Pół godziny później Riley stała już na zewnątrz namiotu, jej głowa pulsowała od natłoku informacji i szczegółów. Białe tworzono używając magii powietrza i wody. Sfery ziemi były mieszanką magii ziemi, powietrza i ognia. Od nich właśnie zaczął się wykład Ayden. Chyba nigdy tego do końca nie ogarnę. Zauważyła Simona chodzącego w tą i z powrotem. - Skończyłaś? - spytał, wyraźnie pragnąc być gdziekolwiek indziej. Riley kiwnęła potakująco głową. - Chcesz się napić gorącej czekolady. - Nie, dzięki. Muszę wracać do domu. Hmm. To tyle jeśli chody? o randkę. Riley sprawdziła swoją komórkę. Trzy połączenia, wszystkie od Becka. Nie zostawił żadnej wiadomości. Wiedziałam, żę zbyt długo był spokój.  

ROZDZIAŁ 30 Koniec z ociąganiem się. Beck uporządkował swoją torbę, czego wcale nie musiał robić, a później uczynił to ponownie, tym razem układając jej zawartość w innej kolejności. Gdyby miał przy sobie przyrządy do czyszczenia broni, mógłby rozebrać swoją spluwę i dokładnie ją przeczyścić. Żadna czynność nie pozwoliła mu jednak zapomnieć o tej Dwójce, która wypowiedziała imię Riley. Demony niższych klas nie robiły tego. Dla nich każdy łowca był taki sam. Jakaś część jego umysłu mówiła co innego. Potrzebował się kogoś poradzić, ale kogo mógłby zapytać bez schrzanienia przyszłości Riley w Gildii? - Harpera? - zastanawiał się głośno. - Nie ma mowy. - Ten drań użyłby tej wiedzy, aby rzucić ją na pożarcie. - Stewartowi? - To już byłby rozsądniejszy wybór, ale mistrz mógłby postanowić, że powiadomi Gildię, w jaki sposób Piekło zainteresowało się akurat córką Paula. - Psiakrew. Co miał robić? Po długim namyśle Beck zdecydował się na mniej ryzykowne rozwiązanie. Zaczekał, aż Mortimer zwyczajowo go odwiedzi, a gdy tylko tamten zniknął w ciemności, wziął do ręki telefon. Nosiło go z nerwów. Wybrał numer starego kumpla - łowcy z Nowego Jorku, któremu mógł powierzyć każdą tajemnicę. - Patterson. Jaka Klasa i gdzie? - odezwał się szorstki głos. - Jeff? Tu Beck. - Witaj, Den. Co słychać? Dawno nie gadaliśmy. - Mam do ciebie parę pytań. Widziałeś kiedyś, aby demony latały razem, na przykład GeoDemon i Trójka? - Nie. Tylko to ratuje nam tyłki. Gdyby były sprytniejsze, dałyby nam popalić. Czemu pytasz? - To właśnie dzieje się tutaj. I to nie wszystko. Słyszałeś, aby demony niższych klas wzywały łowcę po imieniu? - Nigdy. Tylko Czwórki i wyższe. Dopiero gdy osiągają taki poziom, nabywają odpowiednią wiedzę. A Arcydemon, psiakrew, może ci nawet powiedzieć, jak dużego masz fiuta, albo kiedy ostatnio zdradzałeś żonę. - Dobry powód, aby się nie żenić. Jeff parsknął śmiechem. - Czemu pytasz o to wszystko? - Mamy ucznia, którego każdy demon, począwszy od Jedynek, woła po imieniu. - O cholera. Może Lucyfer zasadził na niego swoje łapska. To by tłumaczyło, skąd demony znają jego imię. Czy Riley mogła być kontrolowana przez Jakiegoś demona? - Nie, łowca jest godny zaufania. - Na pewno? Czasami nie wiadomo na sto procent. Zdarza się, że zachowują się tak, jakby wywiesili na czole ogromny transparent. - Nie w tym przypadku. Zarówno Piątka, jak i Trójka próbowały ją zabić. Lucyfer nie wykończyłby nikogo ze swoich. Pattersonowi mógł zaufać. - Jeśli powiem ci, o kogo chodzi, nie możesz nikomu o tym powiedzieć. - Bez obaw. - To córka Paula, Riley. - Co ona robi w tym fachu? - Zanim Beck zdołał odpowiedzieć, Jeff dodał: - Rozumiem, że podąża śladami taty. Masz jeszcze coś dziwnego w związku z nią? Beck opowiedział mu, jak Riley złowiła Trójkę całkiem sama. - Tę samą, która walczyła z nami wraz z innym demonem tej nocy, gdy zginął Paul. - Blackthorne nie żyje? - krzyknął rozmówca. Beck poczuł się jak głupiec. Pokręcił głową na swoją nieuwagę. - Eh, przepraszam, stary. Sądziłem, że wiesz. - Nie, byłem poza miastem, na rybach w Kanadzie. Też czasem powinieneś robić takie wypady. Odstresować się na parę dni. - Przerwał. - Jak zmarł? Beck nie rozwodził się nad tym zbyt długo. Później zaległa długa cisza, po której Jeff głośno

chrząknął. - Nigdy wcześniej nie słyszałem o czymś takim. - Co o tym myślisz? - Myślę, że mam cholerne szczęście, że jestem tu gdzie jestem. Beck westchnął. - Skoro demony Lucyfera już ją znają i chcą ją sprzątnąć, musi zmienić otoczenie - powiedział Patterson. - Na pewno na jakieś poza Adantą. - Racja, jesteśmy utopieni po uszy w demonach. - My jeszcze nie. Możesz ją podesłać do mnie. Oczywiście to nie znaczy, że jej tu nie namierzą, ale to może być tylko aspekt lokalny, wiesz o co mi chodzi. Beck miał lepszy pomysł. - Ma ciotkę w Fargo. - Wsadź ją do autobusu. Ludzie z Dakoty są bardzo wrażliwi na temat demonów od momentu, gdy te spowodowały parę lat temu tę ogromną powódź. Demony nie mają tam pola do popisu, rozumiesz. - Dzięki. Mam u ciebie dług, Jeff. - Gdy następnym razem się spotkamy, ty stawiasz pierwszą kolejkę. Na razie, stary. Beck rozłączył się, a telefon rzucił na koc tak, jakby był odbezpieczonym granatem. Czuł się, jakby połknął kilometrowy drut kolczasty. - Za dużo gówien leży na tej drodze - mruknął. Najwięcej zdawało się ich leżeć dookoła córki Paula, ale nie widział w tym żadnego sensu. Piekło zainteresowało się nią w wielkim stopniu. Piro-Demon był tym, co przebrało miarę. Nieważne, że tak mu się podobało uczenie Riley trików, których nauczył go jej tata. Nie powinien był brać jej ze sobą na łowy. Poradziła sobie nieźle, lepiej niż większość uczniów, ale był po prostu samolubny. Nie mógł przyznać przed samym sobą, że lubił spędzać z nią czas. Pod wieloma względami przypominała mu Paula, a gdy byli obok siebie, ból w klatce piersiowej mijał, przynajmniej na chwilę. Istniał tylko jeden sposób, aby poradził sobie z całą sytuacją - musiał się od niej uwolnić, spowodować, aby go znienawidziła tak jak wtedy, gdy miała piętnaście lat. Musiał wyrzucić ją z miasta i trzymać z dala od Adanty, dopóki sprawa by nie przycichła. Tę bitwę musiał wygrać. Jeśli nie zwycięży, ostatnie słowo będzie należało do Piekła. Choć raz Riley nie była zdenerwowana, gdy szła na spotkanie z Beckiem. Zirytowały ją tylko jego telefony. Minione popołudnie udowodniło, że mogą ze sobą przebywać i dobrze się bawić. Dał jej nawet prezent i to taki, jakiego nie ma żadna dziewczyna w Adancie. Gdy tylko przekroczyła krąg, od razu na nią wsiadł. - Dlaczego nie odbierałaś telefonu? - zagaił. - Byłam zajęta nauką o sferach - odparła, zaskoczona jego zachowaniem. Sam mi to poradziłeś. - Z kim rozmawiałaś? - Z Ayden. Simon przedstawił nas sobie. Dała mi swoją wizytówkę, gdybym miała więcej pytań. - Simon? - warknął. - Tak, byliśmy na niby- randce. Przez ułamek sekundy cień przebiegł przez jego twarz, ale nie potrafiła odgadnąć, z czym był związany. - Dlaczego jestem zdziwiony? - mruknął. - Oto, co chcę powiedzieć: musisz zadzwonić do swojej ciotki i zapytać, czy możesz u niej zamieszkać. Co? Skąd ten pomysł? - Chcę zostać tutaj. - Musisz być przy rodzinie - powiedział. - Nie mogę mieszkać z kimś, kto mnie nie znosi. Nie znasz jej. Zarzucił na ramię swoją marynarską torbę. - To nie ma znaczenia. Po prostu zadzwoń.

Znowu ten ton „uważajcie, idzie Beck". Był wtedy gorszy, niż jakikolwiek rodzic, oni przynajmniej starają się wyjaśnić swoje postępowanie. - Tego popołudnia wszystko między nami grało. Co się stało? Sapnął, ale nie odpowiedział, jakby Riley nie zasługiwała na wyjaśnienie. - To przez Simona? Jego twarz zacisnęła się na równi z jego pięściami. Płomienie świec wystrzeliły w górę. - Nie walcz ze mną, dziewczyno. Nie możesz dłużej tu być i chodzić na randki jak na jakiś piknik. Musisz wyjechać z miasta tak szybko, jak to tylko możliwe. Boye, jesteś zazdrosny. Dlaczego nie dostrzegła tego wcześniej? Dał jej prezent, bo chciał rywalizować z Simonem. Jakbyś miał jakieś szanse, koleś. Riley zacisnęła swoje piąstki. - Nie możesz ścierpieć, że się z kimś umawiam. To dlatego chcesz, abym wyjechała. Sądzisz, że zerwiemy ze sobą, gdy zamieszkam w Fargo. - Nie o to chodzi - powiedział, kręcąc głową. - Ależ o to. Nie możesz znieść, że jestem szczęśliwa. Chcesz, żebym była samotna i żałosna, tak jak ty. - Dziewczyno... - zaczął ostrzegawczym tonem. - Przyznaj to przed sobą, Beck. Nikt nie dba o ciebie, bo cały czas zachowujesz się jak dupek. Zrobił groźny krok do przodu. - Licz się ze słowami, dziewczyno. Albo stąd wyjedziesz sama, albo wrzucę cię do bagażnika i sam zawiozę twój tyłek do Fargo. - Nie odważysz się! - warknęła. - Masz trzy dni. Zrób to, albo ja to zrobię. Odwrócił się na pięcie i wymaszerował z kręgu. Ten przygasł, gdy przez niego przechodził. - Ty żałosny... Riley ugryzła się w język i zaczekała, aż Beck zniknie jej z oczu. Była taka głupia. Dlaczego pomyślała, że się zmienił? Po prostu chciał, aby zmiękła i dopiero wtedy chciał uderzyć. A ja prawie w to uwierzyłam. Nawet następnego popołudnia Riley wciąż czuła ciężar w gardle, jakby połknęła kość od kurczaka. Większość dnia wykonywała dziwne prace, które zlecał jej Harper, a jednocześnie starała się trzymać z dala od niego i jego wybuchowego charakteru. Udało jej się to, gdyż jej mistrz i Simon pojechali do opuszczonego kasyna przy Centrum Demonów, aby złowić Trójkę. Gdy tylko wyruszyli, postanowiła popracować nad demonicznymi przekleństwami. Zaskakujące, ile z nich pasowało do Becka. Zdecydowanie więcej niż raz chciała zerwać pazur z szyi i wrzucić go do kosza, ale nie potrafiła tego zrobić. To był jej pazur, nie jego. Zasługiwała na niego. Musiała po prostu zapomnieć, że dostała go właśnie od niego. Tak. To powinno zadziałać. Gdy tak wisiał na jej szyi, cały czas przypominał jej o chwilach, w których Beck był dla niej taki miły. Teraz już nie był. Na domiar złego, na lekcjach musiała radzić sobie z paroma zołzami. Gdyby miały jakiekolwiek pojęcie o jej zajęciu, nie wchodziłyby jej w drogę. Jej lont był już bardzo krótki, a gdyby zrobiła coś którejś z nich, w ciągu minuty wyleciałaby ze szkoły. Brak szkoły równał się brak prawa jazdy. Transport publiczny nie był tym, o czym marzyła. Tym razem Riley zaparkowała samochód niedaleko kawiarni, tak, aby wyraźnie widziała go z miejsca, w którym zamierzała usiąść. Musiała być na zewnątrz przed tamtymi zdzirami, aby obniżyć szanse na zdemolowanie przez nie auta. Brandy wraz ze swoją paczką czekała niedaleko wejścia. Przynajmniej tym razem nie miały na sobie ciuchów w tym samym kolorze. Było to bardzo dziwne. Riley zignorowała ich głupie

uśmieszki i pokazywania palcami, chwyciła swoją torbę i zamknęła drzwi. - Cześć - usłyszała głos. Odwróciła się i okazało się, że jeden z chłopców stał niedaleko niej. Jesteś łowczynią demonów, prawda? - Tak. To był ten mizerny chłopak, który siedział obok niej na zajęciach. Jego ubranie było co najmniej o numer za duże, przez co przypominał stracha na wróble. - A ty kim jesteś? - spytała, niepewna jego intencji. - Tim. - Zerknął nerwowo ku grupie dziewczyn. - Ja... pracuję nad pewnym projektem i pomyślałem, czy... - Uwaga, palant - zawołał jeden z robotów Brandy, a reszta zaczęła naśladować dźwięk klaksonu. Tim zesztywniał. - Nie przejmuj się nimi - powiedziała Riley, odwracając się plecami do dziewczyn. Jej ruch chyba go przestraszył, ponieważ odskoczył do tyłu. - Au, au... - wyjąkał. - Badałem różne gatunki demonów, a ty jesteś łowczynią i... - Mów dalej nalegała. Jeśli poczeka jeszcze dłużej, nie usiądzie na zaplanowanym miejscu. - Nie rozumiem zbytnio różnic między Biblio- , Klepto a Piro-Demonami. Dzieciak faktycznie musiał szukać informacji. - Czemu chcesz to wiedzieć? - spytała. - Gdy będę starszy, chcę zostać łowcą. Chyba żartujesz. Był zbyt chudy. Trójka uznałaby go za zbyt mizernego nawet na przystawkę. - Nie kłopocz się tym. To wcale nie takie fajne. - Ale... Przeszła obok niego jakby w ogóle nie istniał i skierowała się ku drzwiom wejściowym. - Ale... - spróbował jeszcze raz. Dokładnie wtedy usłyszała śmiech grupy zdzir. Spojrzała przez ramię, Tim nadal stał przy jej aucie z twarzą mówiącą światu, jak bardzo czuł się wewnętrznie wyniszczony. - Po prostu przejdź do porządku dziennego. Tak jak ja - wymamrotała. Gdy pani Haggerty poprosiła ich do środka, Riley pozornie bezcelowo usiadła z tyłu sali. Brandy cały czas rzucała jej dziwne spojrzenia i podejrzanie się uśmiechała. Coś zaplanowała. Minęła matematyka, a po niej przyszła kolej na ustawowy kurs higieny osobistej. Ten z kolei wywołał mnóstwo parsknięć śmiechem, ponieważ informacje podawane na nim były tak podstawowe, że bardziej podstawowych znaleźć by się nie dało. Mimo tego kilku siedzącym niedaleko niej kolesiom zdecydowanie przydało się to małe przypomnienie. Następnie pani Haggerty przeszła do kolejnej porcji wiadomości o wojnie secesyjnej. - Zaczniemy teraz dyskusję o spaleniu Adanty. Ktoś ma jakiś pomysł na początek? - spytała. Chłopak na drugim końcu sali podniósł rękę. - To był tylko symbol, nic ponadto. Inaczej niż w przypadku rozmontowania torów kolejowych przez Shermana, ten fakt wcale nie miał zbliżyć wojny ku końcowi. - Dokładnie - wtrącił się ktoś inny. - Nie miało to najmniejszego znaczenia. To był tylko cios w ego Południa. Riley zwalczyła w sobie pragnienie, aby podnieść swoją dłoń. Najlepiej było trzymać się na uboczu. - Riley? - odezwała się nauczycielka. Oczy wszystkich skierowały się na nią. I tak nie zadziałało. - Adanta była swoistym magazynem zapasów Południa, więc jej podpalenie było poważnym ciosem przeciw siłom Konfederacji - wyjaśniła. Wszystkie lata wsłuchiwania się w opowieści taty nie poszły na marne. - Ale chyba nie popierasz taktyki Shermana? - spytała pani Haggerty. Riley była niemile zaskoczona. Skąd ona o tym wiedziała? - Dlaczego nie zdradzisz nam własnej opinii o generale Sherma- nie? Jest wyjątkowa. Cholera. - Sądzę, że był terrorystą. Jeden z uczniów aż podskoczył. - Radykalne! - Dlaczego tak

uważasz? - naciskała pani Haggerty. Riley nie miała wyjścia, musiała brnąć dalej. - Wcale nie musiał niszczyć miasta. Sądzę, że lubił bawić się w Boga, a gdyby zrobił coś podobnego w dzisiejszych czasach, zostałby nazwany terrorystą. - Nawet podczas wojny? - zapytał ten, który ją poparł. Chyba miał na imię Bill. - Jasne. Miasto się poddało i zostało ewakuowane. Wtedy w dniu, w którym opuszczał miasto, generał nakazał zrównać je z ziemią. To samo zło. - Ale nie spalił go całego - spierał się Bill. - Zostawił kościoły. - Dlaczego to zrobił? - drążyła pani Haggerty. Riley znała odpowiedź, ale nie chciała wyjść na taką, co wie wszystko. Bill za to nie dawał za wygraną. - Bo nie chciał? Nauczycielka pokręciła głową. - Pewien kapłan poprosił go, aby nie niszczył kościołów ani szpitali. - Pozwoliła, aby ta myśl osiadła w umysłach uczniów. - Wasza praca domowa: uzasadnijcie działania Shermana i napiszcie, czy były one potrzebne, czy też nie. Rozległo się mnóstwo jęków, z których jeden należał do Riley. Wstała i wepchnęła swój zeszyt do torby. - Riley? - zaczepiła ją nauczycielka. Niedobrze. To da robotom czas, aby nabroić coś przy jej samochodzie. - Tak, pani Haggerty? - odpowiedziała, podchodząc do biurka. Miała nadzieję, że to nie było nic poważnego. - Gdy dostałam twoje dokumenty, była w nich twoja praca semestralna. - Pokazała ją. - Mogę nie zgadzać się z twoimi wnioskami, ale przynajmniej masz odwagę je przedstawiać. Riley wpatrzyła się w czerwoną literę na górze pierwszej strony. Uśmiechnęła się. - Dostałam piątkę? - Oczywiście. Solidne badania, dobre argumenty, choć momentami były moralizatorskie. Dobra robota. Uśmiech na twarzy Riley jeszcze się rozszerzył. - Dziękuję! - Ciekawe, co powie Peter Wcisnęła pracę do torby i skierowała się prosto do drzwi. Przed nimi stał jakiś uczeń i blokował jej drogę. To był ten, który zawsze siedział daleko od okien i nic nie mówił. - Naprawdę jesteś pogromcą demonów? - spytał. Miał dziwne oczy, jakby nosił jakieś specjalne szkła kontaktowe. - Łowcą demonów - poprawiła go, starając się go minąć. Nie ruszył się ani o milimetr. Słuchaj, spieszę się. Ciekawe, czy androidy robiły już coś z jej samochodem. Jeśli znowu pomazały szybę szminką... - Łapiecie nas - powiedział, nieco sepleniąc. - Nie, jeśli nie jesteś demonem - odpowiedziała. - Niektórzy sądzą, że jesteśmy. - Blady dzieciak uśmiechnął się. Wskazał na swoje kły. Dodała bladą karnację, atramentowo czarne ciuchy, falbaniastą, białą koszulę i nagle ukazał jej się przed oczami pełen obraz. Kiepski naśladowca wampira. Niech ktoś mnie zastrzeli. - Ty nas nie skrzywdzisz - powiedział poważnie, ważąc każde słowo. Co on ma na myśli, używając liczby mnogiej? Na pewno nie był Królem Anglii. - Posłuchaj... jakkolwiek masz na imię... Ja łowię demony. De- mo- ny. Tylko je. Nie interesują mnie wampiry, wilkołaki, zmieniacze kształtów, ani żadne inne dziwaczne stwory. - Albo zwariowani ludyie, którzy myślą, że są wybrani. - Mam za dużo na głowie, żeby się tym przejmować. - Słyszymy co innego. - My, czyli kto? - spytała, marszcząc brwi. - Stwory Ciemności. - Czyli co? Twarz chłopaka wykrzywiła się w grymasie. - Władamy godzinami po zmroku i nikogo się nie boimy. Nawet pogromców.

- Łowców. Nieważne. - Co za różnica. - Czy mógłbyś się przesunąć? Zrobił krok w bok i pozwolił jej przejść. - Nie zapomnimy tego - zawołał, gdy znajdowała się już w progu. Ja też nie. Samochód na pierwszy rzut oka wyglądał normalnie, ale wyraz twarzy Brandy i jej paczki podpowiadał Riley, że jej nadzieje mogły być złudne. Sprawdziła opony. Wszystkie całe. Raczej nie mogłyby się dostać pod maskę ani dolać niczego do baku, ponieważ korek był zamknięty. Obawa Riley nieco osłabła. Bawiły się jej kosztem i robiły to z pełną premedytacją. Wskoczyła na fotel kierowcy i odetchnęła z ulgą, gdy usłyszała dźwięk silnika. Wyjeżdżając z parkingu, zerknęła we wsteczne lusterko. Wszystkie śmiały się wręcz histerycznie. O co im chodzi?  

ROZDZIAŁ 31 Prawa tylna opona była sflaczała - całe szczęście Riley nie ujechała daleko. Teraz wiedziała, dlaczego Brandy i jej towarzyszki były takie uradowane. Zabiję je wszystkie. Powoli. Boleśnie. I na oczach wszystkich. I co teraz? Mam zadzwonić do Becka? - Nie ma mowy. - Tylko jeszcze bardziej by ją to zabolało. Simon? To była dobra opcja, ale czas biegł nieubłaganie. Według jej zegarka miała pół godziny, aby dotrzeć na cmentarz i utworzyć nowy krąg. Postawiwszy kubek z gorącą czekoladą na dachu auta, wydostała z bagażnika zapasowe koło i lewarek. Tata nauczył ją wielu umiejętności, ale zmiana opon na pewno nie była jedną z nich. - Ale będzie ubaw - zaszydził z niej czyjś głos. Odwróciła się z wściekłością i zamiarem starcia w proch tego durnia. Słowa zamarły jej w ustach - to był ten koleś z marketu, z okładki romansu, który teraz z nieśmiałym uśmiechem na opalonej twarzy stał parę kroków za jej plecami. Złość uleciała z Riley tak, jak powietrze z opony. - Och, to ty - powiedziała, czując się jak idiotka. - Ty jesteś od tego miecza. - Uśmiechnął się szerzej. - Kupiłeś go? To znaczy miecz. - Nie. Ee... coś z jego wagą było nie w porządku. Z wrażenia aż zaschło jej w gardle. Przełknęła dwa razy ślinę. - Przy okazji, jestem Ori. - Rrriley. Gdy przysunął się bliżej, poczuła mrowienie na całym ciele. - Może pomóc? - zapytał. Zdolna była tylko do kiwnięcia głową. Bardzo się przy tym starała, aby się nie ślinić. Podał jej gorącą czekoladę mówiąc, że nie chciał jej rozlać, a następnie podniósł samochód. Z ruchów jego mięśni wywnioskowała, że być może wcale nie potrzebowałby podnośnika. Riley zdała sobie sprawę, że chyba będzie winna zdzirom ogromne podziękowania. Gość był taaaaki fajny, gdy oglądało się go na żywo. Zmusiła się do odwrócenia wzroku od fantastycznego widoku i zerknęła na zegarek. Jeśli poradziłby sobie szybko ze zmianą koła, zdążyłaby dojechać na cmentarz kilka minut przed czasem. Tak czy inaczej, tata był u niej na pierwszym miejscu. Wypustki, na których trzymało się koło, zakręciły się. Ori założył zapasowe koło, dokręcił nakrętki i opuścił lewarek. Wrzucił popsutą oponę do bagażnika i rzucił na nią okiem. - Ktoś ci dokucza? - spytał. - Czemu pytasz? Wskazał na wentyl. - Ktoś przy nim majstrował. To właśnie przez to złapałaś gumę. Riley puściła wiązankę przekleństw. - Naprawdę biegle władasz Piekielną Mową. Przekrzywiła głowę. - Skąd wiesz, że jej użyłam? - Po prostu sporo wiem - odparł. Zamknął bagażnik, wyjął chusteczkę higieniczną i wytarł nią dłonie. Wyglądał przy tym dziwnie arystokratycznie. Chciała go zapytać jeszcze o milion innych spraw, ale one musiały poczekać. Wskoczyła do kabiny, zapięła pas i obróciła się, aby pomachać swojemu wybawcy na pożegnanie. Już go nie było. Przeszukała wzrokiem chodnik i drugą stronę ulicy. Pusto. Jakby ziemia się rozstąpiła i zstąpiła w ciągu sekundy. Jak ty to robisz? Gdy Riley doprowadziła do porządku sytuację na cmentarzu - po bezproblemowym postawieniu nowego kręgu - zadzwoniła do Ayden. Wiedźma musiała znać jakieś mroczne sposoby, aby Riley mogła wyrównać rachunki z Brandy i jej poplecznicami. - Powiedzmy sobie wprost - powiedziała czarownica wśród ogłuszającego hałasu marketu. -

Chcesz na tamte dziewuchy spuścić gniew Riley, mam rację? Gniew Riley. O, tak. - Dokładnie. Plagę żab i inne biblijne katastrofy. - Dobra. Będę u ciebie koło jedenastej. W której części cmentarza czuwasz? Wiedźmy odwiedzają ludzi w domach} Kio by pomyślał. Riley opisała jej drogę i Ayden odłożyła słuchawkę. - Wy zdziry, popamiętacie mnie - powiedziała, szczerząc zęby. Od tego momentu czas leciał jej bardzo powoli. Porozmawiała trochę z tatą, opowiedziała mu, jak minął jej dzień i zdała relację z co- wieczornej wizyty Morta. Później zjawił się Lenny, który tym razem miał na sobie nowy, świecący w ciemności płaszcz. Był z niego dumny, ale i tym razem nie pomógł mu w zdobyciu zwłok jej taty. - Słyszałem, że jacyś poborcy podatkowi szykują dokumenty, dzięki którym chcą wykopać ciało twojego taty - powiedział Lenny, poprawiając krawat. - Dziewczyno, nie skazuj się na cierpienie. Pozwól mi się nim zająć. Dopilnuję, abyś dostała pieniądze. - Nie - odparła, krojąc jabłko Fuji podręcznym nożem, który wyjęła z torby swojego taty. - Nie dostaną go. Ty też nie. - Uparta. Szanuję cię za to, mimo że to głupie. - Uparcie głupie - powiedziała. - Jestem w tym dobra. - Zmienisz zdanie. - Raczej nie. Poza tym nie jesteś nawet w jednym procencie tak straszny, jak gość, który stosuje wobec mnie czarną magię. - Lenny popatrzył na nią zdziwiony, po czym dodała: - No wiesz, nosi pelerynę i zmienia się w masę świszczących liści. Lenny zbladł. - Psiakrew. Nie wiedziałem, że on też pragnie zwłok twojego taty. - Przywoływacz zrobił krok w tył. - Gdyby pytał, mnie tu nie było. Nigdy. - Ale... Lenny już uciekał tak szybko, jakby biegło za nim stado Piekielnych Psów. - A co tam, przynajmniej zadziałało - powiedziała i wetknęła do buzi kawałek jabłka. Czarownica pojawiła się kilka godzin później. Riley zaprosiła ją do kręgu, a ona przeszła przez jego granicę, jakby nigdy nic. Położyła mały piknikowy koszyk na śpiworze Riley i usiadła obok niej. Minęło sporo czasu, zanim Ayden poradziła sobie z ułożeniem swojej fioletowej, obszernej spódnicy. Dopiero wtedy otworzyła koszyk. - Wina? - zapytała. - Jestem niepełnoletnia - odparła Riley. - Możesz mieć przeze mnie kłopoty. - Nie martw się, jestem wiedźmą. - Co to ma za znaczenie? - Stosujesz magię, prawda? - zapytała Ayden, wskazując na krąg świec. - Więc jesteś jedną z nas. Gdy czarownica kończy szesnaście lat, może pić alkohol podczas magicznych ceremonii. Masz już powyżej szesnastki, prawda? - Riley pokiwała głową. - Dobrze. Niniejszym oświadczam, że rozpoczynam ceremonię, więc możesz legalnie się napić. Riley zmarszczyła brwi. - Nigdy nie słyszałam o takim prawie. Coś kręcisz. Wiedźma podniosła prawą dłoń. Przysięgam, że to prawda. Ustawę przepchnięto podczas ostatniego zgromadzenia ustawodawczego. Myślę, że politycy chcą zarzucić przynętę na pogan. Stajemy się pokaźną grupą potencjalnych wyborców. Riley odłożyła całą sprawę na późniejsze rozpatrzenie, a Ayden nalała im wina. Wiedźma podniosła swoją szklankę do góry. - Boże i Bogini. Strzeżcie nas tej nocy i pomóżcie Riley Blackthorne odnaleźć życiową mądrość. Nie to Riley miała na myśli, ale mimo wszystko pociągnęła spory łyk wina. Było naprawdę dobre, mieszanka wiśni, winogron i jeszcze innych owoców, których nie potrafiła rozpoznać. Zauważyła, że na butelce nie było etykiety. Nagle zaszumiało jej w głowie. Zdecydowanie domowa robota. - Powiedz mi, czego tak naprawdę chcesz - odezwała się czarownica, opierając się na łokciu. Z długą spódnicą,

kręconymi włosami i zaokrągloną figurą wyglądała, jak dama na obrazie olejnym, wiszącym w jakiejś starej galerii. Riley wyprostowała się, jej głowa nie doszła jeszcze do siebie. - Chcę zabawić się z tymi zdzirami. Wiesz, myślę o tym, żeby powypadały im włosy, albo żeby ich miesiączki trwały cały miesiąc. Coś w tym guście. Ayden uniosła brew. - To by cię ukontentowało? - Na pewno odczepiłyby się ode mnie. - A co ty byś z tego miała? Poczułabyś się lepiej? Riley jęknęła. - Nie - przyznała. - Jestem już zmęczona tym, że ludzie wciąż mnie obrażają. Ayden przeciągnęła się i dolała jej wina. - O Bogini, jakbym słyszała siebie, gdy byłam w twoim wieku. Oto, czego się nauczyłam: nie zmusisz nikogo, aby cię polubił. Musisz po prostu być silniejsza od nich. - Myślisz, że powinnam pogrzebać przy ich autach? Ayden wywróciła oczami. - Nie! Masz już wystarczająco dużo problemów nawet bez tego. Riley poprawiła się na kocu, niezbyt zadowolona ze słów czarownicy. - Więc co mam robić? - zapytała. - Musisz wzmocnić swoją wewnętrzną siłę. Riley jęknęła. Oczekiwała na sprawiedliwe, ale kopiące zadek zaklęcie, a zamiast tego Ayden zaproponowała jej terapię prosto od Yody - Mam ci dać jakiś przykład? - Riley kiwnęła twierdząco głową. - Dobra, weźmy twoich kumpli. Powiedzmy Simona. Jego siłą jest jego wiara. - To akurat wiem. - Nic jej to nie mówiło. - A co z Beckiem? W czym tkwi jego siła? - zapytała dociekliwie Ayden. - Z Prowincjuszem? - parsknęła Riley. - Żłopanie piwska? Szajba na punkcie kontrolowania innych? Zabawa w Boga? - Hej, hej, czyżby między wami coś było nie tak? - Dopóki robię to, co on mówi, jest kapitalnie, ale gdy mówię mu, żeby spadał, sprawy przybierają inny obrót. - Okeeeeej. - Ayden odetchnęła głęboko. - Ale pytanie, w czym tkwi siła Becka, wciąż nie ma odpowiedzi. - W jego prostactwie. - Jesteś pewna? - Urodził się niedaleko bagien Okefenokee. Bardziej prostackiego miejsca nie można sobie wyobrazić. - Celowo spytałam o Becka. Z pewnością jest chłopakiem z Południowej Georgii, ale jest dobry w odgrywaniu określonej roli. Jeśli ludzie nie oczekują od niego zbyt wiele, jest w stanie ich nieźle zaskoczyć. Riley nie kupiła tego wyjaśnienia, ale nie miała ochoty się kłócić. - Nie rozumiem, co to ma wspólnego ze mną. - Beck odnalazł swoją siłę i z niej korzysta. Simon także. Ty musisz znaleźć swoją własną. Dlaczego Riley jest wyjątkowa? Dlaczego się wyróżniasz? Naprawdę chciałabyś użyć magii przeciwko tamtym idiotycznym dziewuchom? Chciałabyś ponieść konsekwencje swoich czynów? Uwierz mi, zawsze ponosi się odpowiedzialność za karanie magią. Cholera. - Nie - przyznała Riley - chcę tylko, aby traktowały mnie normalnie. - To może, ale wcale nie musi się zdarzyć. Czasami nawet jest tak, że ludzie cię za to znienawidzą. Wiedźma mówiła teraz zupełnie jak Peter. - W takim razie co mam robić? - spytała Riley. - Bądź sobą. Jesteś uczennicą. Jesteś dziewczyną. To całkiem fajne połączenie. Nie kryj się z tym. Riley potrząsnęła głową. - To nijak nie pomoże mi z tamtą grupką. Myślą, że jestem popleczniczką Lucyfera. Ayden prychnęła.

- To już ich problem. Ty masz swoich aż za nadto. Riley zabrzęczała łańcuszkiem i pokazała go Ayden. Oczy wiedźmy spoczęły na pazurze. - Czy to jest to, o czym myślę? Riley pokiwała. - Było w mojej nodze. Beck kazał go oprawić i dał mi jako prezent. - Wyraz twarzy Ayden podpowiedział jej, że nadchodził czas na kolejny wykład. - Proszę, tylko mi nie mów, że się za mną ogląda. - Dobrze. Okłamuj się, jeśli to ma ci pomóc. Riley spiorunowała ją wzrokiem. - Czy możesz mi jakoś pomóc z tymi zdzirami, czy jesteś tu tylko dlatego, abym poczuła się jeszcze gorzej? Wiedźma sięgnęła do swojego kosza i wyjęła z niego niewielką, skórzaną torebeczkę wielkości karty do gry. - Może to ci pomoże. Wzmocni twoje poczucie własnej wartości. I o to mi chodziło. Riley wzięła torebeczkę i otworzyła ją. Dostrzegła dno i znalazła... pustkę. - Jest pusta. - Oczywiście - odparła Ayden. - Od ciebie zależy, kiedy ją wypełnisz. Znajdź przedmioty, które coś dla ciebie znaczą, które symbolizują pokonane przez ciebie przeszkody, dzięki którym nauczyłaś się czegoś nowego. Włóż je do środka, a one pomogą ci odnaleźć twoją siłę. - Nie wiem, czy to mi w czymś pomoże. - Chyba, że włożę do środka cegłę i walnę nią Brandy między oczy. Wiedźma zastygła. Wyciągnęła z kieszeni amulet, ścisnęła go w dłoni i spojrzała na coś, co znajdowało się poza kręgiem. - O co chodzi? - spytała Riley starając się dostrzec, co tak wystraszyło Ayden. - Nekromanta - szepnęła czarownica. - Nic wielkiego. Cały czas przychodzą i odchodzą - odparła Riley i wypiła łyk wina. Może Ayden przyjdzie jutro wieczorem i przyniesie go więcej. Dzięki niej siedzenie i nudzenie się stawało się nawet znośne. Wzdłuż ścieżki przemknęło tornado z liści i zatrzymało się tuż za kręgiem świec. - Och, to tylko on - powiedziała Riley, kręcąc głową. - Widzę, że do naszej dwójki dołączyła wiedźma - powiedział nekromanta, gdy zmaterializował się w człowieka. Był ubrany jak zwykle w pelerynę i trzymał w dłoni laskę. Skąd on wie, ze Ayden to wiedźma? Aby dodać sobie odwagi, Riley wypiła jeszcze jeden łyk trunku i wstała na równe nogi. Wymagało to sporo wysiłku. - Spójrz, jestem już zmęczona. Kim ty jesteś? - zapytała. - I dlaczego wyglądasz jak jakiś Władca Ciemności? Usłyszała, jak jej towarzyszka wciąga głośno powietrze, jakby Riley właśnie zrobiła coś niewiarygodnie głupiego. - Mała wiedźma rozumie, że twoja uwaga nie była zbyt mądra, ale ty jesteś zbyt zadufana w sobie, aby pojąć, z kim masz do czynienia. - Więc w końcu mi powiedz. Przybysz zdjął kaptur. Riley spodziewała się zobaczyć parę płonących, czerwonych oczu osadzonych w bladej czaszce. Zamiast tego ujrzała całkiem zwyczajną twarz starszego mężczyzny z długimi, śnieżnobiałymi włosami, które sięgały mu do ramion. Miał głębokie, czarne oczy i tajemny symbol, który lśnił złotą poświatą ze środka jego czoła. Nie wyglądał na taki, który można kupić w sklepie. Nie, ten był zdecydowanie wrośnięty w skórę. - Nazywam się Ozymandias - powiedział. - Czy to coś ci mówi? - Nie - odpowiedziała Riley. - Nic mi nie świta. - Nie uczą cię w szkole tego, co powinni, prawda? - Oparł się na swojej dębowej lasce, jakby męczyło go wyjaśnianie takich spraw prostym ludziom. - „Ja jestem Ozymandias, król królów. Patrzcie na moje dzieła i przed moją chwałą gińcie z rozpaczy!" - Widząc bladą twarz Riley, dodał: - O ile się nie mylę, napisał to Percy Bysshe Shelley. - Nie przepadam za zmarłymi poetami. - Opadła na koc, wino ewidentnie zaczęło na nią działać. - Liczą się tylko zmarli - odparł przywoływacz i zwrócił się ku Ayden. - A więc, mała

wiedźmo, czemu tu jesteś? - Dotrzymuję łowczyni towarzystwa - odparła chłodno. - Najkorzystniej byłoby, aby twój gatunek nie wtrącał się w tę sprawę. Jeśli będzie inaczej, będziecie mieli kłopoty. - Ostrzeżenie przyjęte - powiedziała obojętnym tonem. - I nawzajem. To tyle jeśli chodzi o pozytywne nastawienie... - Dziwi mnie, że kłopoczesz się zmarłym łowcą - powiedziała Ayden. - Nie muszę się tłumaczyć przed przedstawicielem twojego gatunku. - Ozymandias przeniósł swój bezdenny wzrok na Riley. - Nie boisz się mnie. Popełniasz błąd, który osobiście naprawię. Riley czekała, aż zmieni się on w coś odrażającego, uderzy w krąg i będzie nieskończenie ohydny. Zamiast tego w ciemności zaświszczały liście, a chwilę później zniknęły w oddali z gwałtownym błyskiem. Było to dużo bardziej przerażające, niż jego dotychczasowe sztuczki. - Dostanę cię, mój ty... - wymamrotała i się zapowietrzyła. Czarownicy wcale nie było do śmiechu. - Ludzie, ale on ma problemy. Co mu dolega? - spytała Riley. - Dlaczego tak bardzo chce mojego tatę? - Naprawdę nie wiem. On przywołuje zmarłych, aby zdobywać wiedzę. Właśnie dlatego jest najpotężniejszym spośród wszystkich przywoływaczy. - Mistrzowie łowców wiedzą rzeczy, których nie wiedzą zwykli łowcy. Może to jest powód. Ayden wzruszyła ramionami. - Ozymandias potrafi kontrolować nie tylko zmarłych, ale także żywych. Posługuje się czarną magią. Mówią, że zna ścieżki biegnące między światami i chodzi nimi bez cienia zawahania. Dzierży... - Stój! Nie możesz po ludzku? Czarownica wbiła w nią stalowy wzrok, nalała sobie resztkę wina, którą wypiła jednym haustem. - Po ludzku? - zapytała, kładąc pusty kieliszek do wina w koszyku. Riley kiwnęła potakująco. - Wpadłaś w niezłe gówno.  

ROZDZIAŁ 32 Riley zmusiła się, aby wysiąść z samochodu, krzywiąc się już do szpiku kości. - Coś tu jest nie tak - mruknęła do siebie, masując się po skroniach. - Jeśli ktoś produkuje wino, po którym nie ma się kaca, czyż nie jest to wiedźma? Najwyraźniej nie. Poranek powitał ją pulsującym bólem głową, suchością w oczach oraz desperackim pragnieniem zwinięcia się w kłębek i powolnej śmierci. Aspiryna wzywana na pomoc. Tak. Szybko. Teraz Jęknęła i wypiła łyk wody mineralnej. Może ona jej pomoże. Powłócząc nogami, dostrzegła Simona polewającego szlauchem beton, na którym zwykle stały klatki. Gdy ją zauważył, zakręcił wodę i zagwizdał. - Auć - powiedział. - Nie zazdroszczę. - Pokiwała głową. - Czy minionej nocy wydarzyło się coś ekscytującego? Chodzi ci o wkurzenie najgroźniejszego nekromanty w całym mieście? - Było naprawdę spokojnie. Simon zlustrował wzrokiem jej długą, czarną spódnicę, która podpowiadała mu, że nie robiła prania od mniej więcej tygodnia. - Widzę twoje kostki - zażartował. - Kto wie? - Nie jestem w nastroju - powiedziała. - Zbyt dużo wiedźmowego wina Ayden. - Mogłem cię ostrzec. Słyszałem, że czarnoksięskie trunki są mocniejsze od naszych. - To pewnik. Co dzisiaj słychać? - spytała. - Powiedz proszę, że dziś śpimy i nie krzyczymy. Simon zwinął ciasno wąż zanim odpowiedział. - Znaleźliśmy biegającą po parku Piedmont Trójkę. Słyszeliśmy, że próbowała zjeść jamnika czyjejś pani. Riley nie miała zbytniej ochoty na konfrontację z pożeraczem psów. Jakby czytając jej w myślach, Simon dodał: - Ty zostajesz tutaj. - Dzięki Bogu. - Harper chce, abyś pozbyła się wszystkich niepotrzebnych plastikowych przedmiotów. Pokażę ci, jak to zrobić. Zajmie ci to większość dnia. - Później jest zebranie Gildii, a jeszcze później mam randkę z tatą. - Zanim zapytał, dodała: Jeszcze trzy noce. Zegar tyka. - Już prawie koniec - odpowiedział, kiwając głową ze zrozumieniem. - Aha, dzwonił Beck, aby sprawdzić co u ciebie. Powiedział, żebyś przestała go ignorować i że nie zmieni zdania, cokolwiek to znaczy. To tyle, jeśli chodzi o mój plan. Spojrzała na swój telefon. Pięć wiadomości głosowych, wszystkie od Prowincjusza. Skasowała je. Ich uszu dobiegł dźwięk skrzypiących sprężyn i chwilę później w drzwiach pojawił się ich mistrz. - No, nareszcie się tu przywlokłaś - powiedział, gapiąc się na Riley. Zauważył jej spódnicę, sapnął i odwrócił z obrzydzeniem głowę. Nie zamierzam przepraszać. - Chodź, pokażę ci, co będziesz robić - odezwał się Simon. Zadanie nie było zbyt ekscytujące, a wręcz nudne. Najpierw musiała posegregować wszystkie plastikowe pojemniki i butelki po Wodzie Święconej według rozmiarów, później według etykiet, a na koniec zapisać wszystkie informacje w archiwum. - To na pewno lepsze od zamiatania demonicznych odchodów - zauważył Simon. Nie udało mu się jednak ukryć ulgi, że ktoś niższy w hierarchii przejmował po nim najgorsze obowiązki. Riley rzuciła okiem na wielki stos plastikowych opakowań. - Dlaczego miastu tak zależy na tym, które butelki mają iść do recyklingu? - Miasta to nie obchodzi, ale Harpera tak. Gdybyś była zakładem do recyklingu śmieci, dbałabyś o wszystkie formalności.

Chyba jednak chodziło o coś więcej. - Płacą mu za to, prawda? - Pięćdziesiąt centów za sztukę. Wiedziałam. Zawsze chodziło o kasę. - Ruszajmy! - zawołał mistrz. Rzuciwszy w jej stronę kolejne miażdżące spojrzenie, Harper wy- maszerował z budynku, a za nim podążył jego starszy uczeń. On chyba śpi na łóżku z gwoździami. Musi być jakiś powód, przez który jest takim ogromnym dupkiem. Na dworze było wilgotno i chłodno, ale dzięki rześkiemu powietrzu głowa nie bolała tak, jak wcześniej. Riley ustawiła wszystkie słoiki i butelki, niczym plastikowych żołnierzy, na ogrodzonym podwórzu przed budynkiem. Upewniła się, że znajdowała się w odpowiedniej odległości od Góry Demonicznych Odchodów i wszystkich zdechłych robali. Czterysta sześćdziesiąt litrowych pojemników i czterdzieści dziewięć półlitrówek. Do kieszeni Harpera wpadnie ponad sto dolców. - O tak, na tym właśnie polega łowienie demonów - narzekała. - Lucyfer pewnie trzęsie się ze strachu. Przedzierając się przez gąszcz kartek na tablicy korkowej, odnalazła informację, że jej chłopak ostatni raz segregował plastik trzy tygodnie temu, a przez wcześniejsze osiem miesięcy również robił to mniej więcej co trzy tygodnie. Jeszcze wcześniejsze strony były zapisane pismem Jacksona, który teraz jest profesjonalistą. Któregoś dnia jakiś inny uczeń spojrzy na jej charakter pisma, a ona będzie już pełnoprawną łowczynią. I będę czuła do Harpera odrazę przy każdym oddechu. Włączyła długopis i zaczęła wypełniać papiery. Przy niektórych etykietach było to dość trudne zadanie. Zawahała się przy dziesiątym pojemniku. Kilka butelek miało takie same etykiety, ale wtedy musiałyby mieć identyczne daty poświęcenia. Leżąca na jej kolanach butelka miała inną datę od pozostałych. Jak dziecko we mgle. Poszła do toalety, umyła dłonie i wróciła do pracy. - Ktoś musiał się pomylić - powiedziała. - Może przykleił etykietę na niewłaściwą butelkę. Zdarza się, szczególnie, gdy ktoś miał takiego kaca, jak ona. Gdy Riley przebrnęła przez wszystkie plastikowe pojemniki, okazało się, że czterdzieści dwa mają niepasujące do siebie etykiety i daty. Jedna była niby pobłogosławiona siedem dni temu, podczas gdy inna o tej samej etykiecie miała dziesięć dni. Ponownie podeszła do zapisków Simona. On nie miał takich problemów. Jackson też nie. Jeśli wydarzyło się cokolwiek nieprawidłowego, miało to miejsce podczas ostatnich trzech tygodni. - Dlaczego ja? - Wiedziała, kto będzie winny za taki stan rzeczy, nawet jeśli to nie była jej wina. - A może wodę święcono w różnych rzutach? Coś podpowiadało jej, że tak nie było i chyba wiedziała, jak to udowodnić. Odeszła od tablicy i poszła do swojego samochodu. Wzięła dokumenty taty, te, na których wymieniono wszystkie numery seryjne z ostatnich sześciu miesięcy. Jeśli Celestial Supplies miałoby jakieś problemy, znalazłyby odzwierciedlenie w tych papierach. Zanim zatrzasnęła bagażnik zauważyła półlitrową butelkę Wody Święconej, którą kupiła w sklepie z bronią. Wzięła ją do ręki. Trudno było jej odczytać etykietę po tym, jak zamokła w torbie jej taty. Tę butelkę poświęcono dwudziestego, dzień przed tym, gdy złowiła demona. Koleś ze sklepu nie kłamał, Woda Święcona powinna palić jak ogień. - Ale nie paliła. Riley zamknęła bagażnik i oparła się o auto. Zastanowiła się, czy mogła już wziąć kolejną aspirynę. Przeglądając dokumenty w końcu znalazła numer seryjny butelki, którą trzymała w dłoni. - Co do... ? Przetarła oczy i upewniła się, że widziała dobrą datę. Według papierów fabryki ten konkretny numer został przydzielony do butelki w połowie października, cztery miesiące wcześniej. - Nie - powiedziała. - To nie może się dziać. - Łowcy zawsze wybierali Wodę Święconą patrząc

na dzień błogosławieństwa. Jeśli ta Woda ma cztery miesiące... Przestała się dziwić, że jej udo zostało zakażone. Przełknęła ślinę, aby rozluźnić gardło. Nie pomogło. - W co ja się władowałam? Riley wróciła do batalionu butelek i popatrzyła na nie gniewnie, jakby były odpowiedzialne za całe zamieszanie. Zaczęła pisać na nowej kartce, tym razem zapisując daty błogosławieństw podane przez fabrykę i te, które znajdowały się na butelkach. Większość pasowała do siebie, ale te czterdzieści dwie - nie. Kierując się intuicją, wzięła ze sobą do łazienki jedną z „dobrych" butelek i polała wodą jej etykietę. Nie stało się nic nieprzewidywalnego, nawet, gdy chciała ją pomazać smarem. Najwidoczniej atrament był w jakiś sposób zabezpieczony. Powtórzyła eksperyment na trzech „podejrzanych" butelkach. W każdym z trzech przypadków atrament rozmazał się całkowicie. Riley osunęła się na podłogę przy ścianie z plakatem laluni, starając się ogarnąć to, co zobaczyła. Dlaczego nikt wcześniej nic nie zauważył? Czy był to jeden z chorych żartów Harpera? Czy to on kombinował przy tych czterdziestu dwóch butelkach? Mimo, że bardzo chciałaby, by tak właśnie było, nie miał on nic wspólnego z tą Wodą Święconą, którą zakupiła przed wyprawą do Centrum Demonów. To było coś dużo poważniejszego. - Ktoś chrzani cały proceder - powiedziała sama do siebie. - I przez tego kogoś o mały włos nie umarłam. Riley zatrzymała się przed namiotem, w którym sprzedawano Wodę Święconą. Potrzebowała dowodów, nieotwartych butelek, aby nikt nie mógł powiedzieć, że przy nich majstrowała. Może istniał jakiś sposób na przetestowanie zawartości, sprawdzenie, czy to prawdziwa Woda. To już jednak zostawi Gildii. Musiała dać znać łowcom, że mieli nie lada problem. Bazując na założeniu, że łatwo zmazywalne etykiety równały się złej Wodzie Święconej, wzięła do ręki pierwszą lepszą butelkę i zrobiła na niej test wilgotnym palcem. Była w porządku. Dalsze poszukiwania przyniosły jej dwie, które nie przeszły pomyślnie tego doświadczenia. Mamrocząc pod nosem na koszta przedsięwzięcia, zostawiła pieniądze na ladzie i władowała butelki do swojej kurierskiej torby. Ta opadła na jej ramię z wyraźnym obciążeniem. - Tylko tyle? - spytał sprzedawca. Ten sam w niebieskim garniturze. - Nie całkiem. - Wysypała na podłogę kilka perełek Harpera. - Takie same numery seryjne powinny mieć identyczną datę poświęcenia, prawda? Sprzedawca przekrzywił głowę. - Zawsze mają. Podała mu butelki. - Te nie. Mężczyzna uniósł brew, ale nawet nie raczył spojrzeć na etykiety. - Mała, wiem, do czego dążysz - powiedział szorstko. - Chcesz nas pozwać albo coś w tym guście. Nie tacy z nami zaczynali. Mamy prawników, którzy radzą sobie z takimi, jak ty. Mam brnąć dalej, czy się wycofać! Na chwilę obecną lepszy wydawał się odwrót. Dowiedziała się tego, czego chciała. - Przepraszam - powiedziała ze skruchą. - Nie miałam nic złego na myśli. Pomyślałam, że mógłbyś dać mi darmową butelkę. - Gdy sięgnęła po puste butelki, wykonał ku nim zdecydowany ruch. - Ja się nimi zajmę. Nikogo już nimi nie okantujesz. Świetnie. Mam więcej w bagażniku. - A teraz zmykaj stąd, mała - zarządził. - Od dzisiaj rób zakupy gdzie indziej. Riley poszła jeden namiot dalej, a następnie zanurkowała pod stoisko z owocami. Spomiędzy dwóch kopców jabłek dostrzegła sprzedawcę. No dawaj, przyznaj się do winy. Mężczyzna podrapał się po brwiach, rozejrzał dookoła i chwycił za swój telefon komórkowy. Rozmawiał jednak zbyt cicho, aby mogła go usłyszeć w rynkowym zgiełku.

Gdy podszedł do niego jakiś klient, wyszedł z namiotu i zbliżył się nieco do jej kryjówki. Nagle warknął na kogoś: - Tak jak słyszałeś, mamy problem. Riley pozwoliła sobie na dyskretny uśmieszek, po czym wybiegła drugą stroną owocowego namiotu i ponownie znalazła się wśród ludzi. Jej szaleńczy plan właśnie został poparty dowodami. - Mam was. Wciąż promieniejąc niedawnym sukcesem, Riley skierowała swe kroki do namiotu, w którym sprzedawano używane ciuchy. Góra dżinsów zdecydowanie do niej przemawiała, a ona właśnie zamierzała znaleźć jakąś przyzwoitą parę spodni, aby zastąpić nią swoje, zdemolowane przez demona. Aby te, które były jej spodniami wyjściowymi, pasowałyby na nią, musiałaby pochłonąć kilka pizz gigantów. - Niedobrze - mruknęła do siebie, odkładając kolejną, z pozoru obiecującą parę. - A co sądzisz o tych? - zapytał ją delikatny głos. Ktoś podał jej parę spodni. Bez patrzenia na swojego rozmówcę sprawdziła metkę. - Ładne. W dobrym stanie. I w odpowiednim rozmiarze. - Dopiero wtedy podniosła wzrok. Przed nią stał Ori. Miał na sobie długi skórzany płaszcz, opadający na czarne spodnie i zakrywający golf. Jej serce przyspieszyło, poczuła się znowu, jakby miała dwanaście lat. Jak facet może wyglądać tak nieziemsko? - Dzięki - odpowiedziała nieśmiało. Wstydziła się powiedzieć coś śmiesznego. - Pomyślałem, że mogę ci pomóc. Zdawałaś się być prawie jak na jakiejś krucjacie po ubrania. - Raczej na wyprawie po dżinsy - odparła i uśmiechnęła się. - Podobają mi się. Odpowiedział jej uśmiechem, przez to jego oczy nabrały jeszcze większej głębi. - Chcesz je kupić? - zapytał sprzedawca znienacka. Riley podskoczyła ze strachu, potaknęła głową, wręczyła mu dychę i zabrała resztę. - Co powiesz na gorącą czekoladę? - zapytał Ori. - Możemy się napić parę namiotów dalej. - Eee... - zaczęła. Już trzeci raz na niego wpada: dwa spotkania miały miejsce na rynku, a jedno niedaleko kawiarni. To nie mógł być przypadek. Nie wydawał się być psychicznym prześladowcą, ale nigdy nic nie wiadomo. - Ja stawiam - zaoferował. Będą w miejscu publicznym. Przecież nie mógł zrobić jej krzywdy. Riley zerknęła na zegarek. - Dobrze, ale mam tylko pół godziny, później muszę iść na zajęcia. - To mnóstwo czasu. Wzięli czekoladę na wynos i nieśpiesznym krokiem podążyli w stronę jej samochodu. Riley nie mogła nie zauważyć, że jej eskorta wzbudzała zaciekawienie przechodniów, szczególnie płci żeńskiej. Miał w sobie coś przyciągającego. - Do twarzy ci w spódnicy - zaczął Ori. - Dzięki - odparła Riley. - Wiesz, muszę się w końcu wziąć za pranie. Zaśmiał się, a dołeczek w jego brodzie pogłębił się. - To dlatego szukałaś spodni? - Tak. Moja ostatnia para jest cała podziurawiona przez niedawne łowy. - W bibliotece? - Widząc jej zdziwione spojrzenie, dodał: - Czytałem w gazecie. - Aha. - Poczuła naglącą potrzebę zmiany tematu. - Jesteś z Atlanty? - Nie, jestem tu w interesach. Oczywiście nie powiedział jej, skąd pochodził. Tajemnicą owiane było również jego nazwisko. Jego głos nic jej nie mówił, nie mówił żadnym znanym jej akcentem. Ciuchy wskazywały, że nie cierpiał na brak pieniędzy, ale to też mówiło jej niewiele. Musyę zdobyć o nim więcej informacji. - Czym się zajmujesz? - zapytała dociekliwie.

Nie darowałaby sobie, gdyby nie wyciągnęłaby z niego takich podstawowych rzeczy. W momencie gdy pytała go o to, dotarli do jej auta. Ori zawahał się, rozejrzał dookoła, jakby martwił się, że ktoś podsłuchiwał ich rozmowę, i przysunął się bliżej niej. Pachniał inaczej, niż inni mężczyźni. Nie gorzej, ale inaczej. Jak rześki, jesienny wiatr. - Musisz obiecać, że nikomu nie powiesz. - Jesteś szpiegiem? - zapytała. To byłoby fascynujące. - Nie. Jestem pogromcą demonów - odparł. Pewnie był członkiem jednego z tych elitarnych zespołów, które Rzym rozsyłał po świecie, aby wypleniały Diabelskie Nasienie. - Z Watykanu? - spytała ponownie z niedowierzaniem. Być może program telewizyjny rozgrywał się całkiem niedaleko niej. Ori pokręcił głową. - Zdecydowanie nie stamtąd. Jestem wolnym strzelcem. - Och, nie zdawałam sobie sprawy, że istnieją wolni pogromcy. Dlaczego nie pracujesz dla Watykanu? Księża i te sprawy? - Wolę pracować na własny rachunek. - Jakiego demona teraz szukasz? - spytała. - Tego, który zabił Paula. Riley drgnęła na dźwięk imienia jej taty. - Znałeś mojego tatę? - Kiedyś się spotkaliśmy. Opowiadał mi o swojej córce, mówił, jak bardzo był z ciebie dumny. Nie pamiętała, aby tata kiedykolwiek o nim wspominał, ale to nie było nic nadzwyczajnego. Opowiadał jej to, co chciał, aby wiedziała. - Mówił, że twoje drugie imię to Anora. Nigdy takiego nie słyszałem. Co ono oznacza? zapytał Ori. - Światło - odpowiedziała. - Riley Anora oznacza Waleczna Światłość. Moi rodzice sądzili, że to super imiona. - Ja też tak myślę. Poczuła na sobie jego wzrok i ciężko było jej się skupić na czymkolwiek. - Gdy znajdziesz już tę Piątkę - powiedziała bezgłośnie - chcę być z tobą. Chcę ci pomóc ją pokonać. Ori uśmiechnął się, a Riley przez chwilę miała nadzieję, że się zgodzi. - Nie. Najlepiej będzie, gdy zejdziesz złu z drogi. Entuzjazm Riley opadł. - Mówisz zupełnie jak Beck. - Denver Beck, chyba, że się mylę? Paul często o nim wspominał. Jaki on jest? - zapytał Ori. Od czego mam zacząć? Jest wyszczekany i żyje po to, aby mówić mi, co mam robić. - Krótko mówiąc, nie jest tobą. - Dlaczego pytasz? W ciemnych oczach Oriego pojawił się błysk. - Tylko badam potencjalnego rywala.  

ROZDZIAŁ 33 Riley nie pamiętała praktycznie nic z drogi do szkoły, jej mózg był zbyt zajęty powtarzaniem rozmowy z Panem Tajemniczym. Wydawał się wiedzieć o niej zdecydowanie zbyt wiele, a ona jak na razie dowiedziała się tylko jak miał na imię i czym się zajmował. I jeszcze tego, że szukał demona, który zabił jej ojca. Powodzenia. Oczywiście pierwsza poleciałaby do niego z gratulacjami, gdyby mu się powiodło, ale Piątki nie dawały się tak łatwo pokonać, szczególnie, gdy łowcy rywalizowali z nimi w pojedynkę. Pogromcy chyba byli od nich pod tym względem lepsi. Poważniejszym problemem było przekonanie starych, dobrych kolegów łowców, że Woda Święcona nie była już tak niezastąpiona, jak dawniej. Harper wsiądzie na nią, jak tylko otworzy buzię, ale tak czy inaczej musiała im o tym powiedzieć. Riley odsunęła tę obawę na bok i zatrzymała się na parkingu. Była w stanie w danej chwili myśleć tylko nad jednym problemem, a teraz miała przed sobą perspektywę płaszczenia się przed kimś. Wina wgryzała się w nią niczym wściekły szczur od momentu, gdy wywoływana wizją Becka złość przelewała się na Tima, chłopaka tak bardzo zainteresowanego tematyką demonów. Miejmy to już za sobą. Wypuściła powietrze zza zaciśniętych ust i pomaszerowała przed siebie. Tim zastygł w bezruchu, gdy ją zobaczył. Jego oczy latały bezładnie tak, jakby jakiś zając szukał drogi ucieczki. - Tim? Tak masz na imię, prawda? - pokiwał ostrożnie głową. - Hej, przepraszam - powiedziała. - Ostatnio zachowałam się jak świnia. Przez kilka chwil jego mózg przetwarzał usłyszane informacje. Następnie zmarszczył czoło. - Masz rację. Zerknęła na Brandy i jej paczkę. Była wtedy tak samo nikczemna, jak one, i czuła się z tego powodu nieswojo. - Najłatwiej rozróżnić Biblio- , Klepto- i Piro-Demona po tym, co robią. Tim zanurkował w swoim plecaku w poszukiwaniu notatnika. Następnie wygrzebał z kieszeni długopis. - Dawaj dalej! - nalegał, a jego oczy aż się błyszczały. Riley streściła mu mniej więcej świat mniejszych demonów, ale nie zdradziła tych szczegółów, przez które mogła mieć kłopoty. Gildia byłaby niezadowolona, gdyby powiedziała komuś z zewnątrz zbyt wiele, a ten ktoś zamieściłby te fakty w Internecie. Wyjaśniając Timowi różne zawiłości zorientowała się, jak rozległa jest jej wiedza i jak wiele nauczył ją jej tata. - Tylko tyle mogę ci zdradzić, inaczej będę musiała cię zabić - zażartowała. Przez ułamek sekundy Tim wyglądał, jakby jej uwierzył. - Żartowałam! - zreflektowała się. - Och, dobrze. Dzięki! - Jego twarz wykrzywiła się w grymasie. - Przykro mi z powodu twojej opony. One... - przekrzywił głowę w kierunku chichoczących dziewcząt. - Byłem na ciebie zły, a Brandy poprosiła mnie, abyś złapała gumę. Nie zaskoczyło jej to. - Jak to zrobiłeś? - spytała na przyszłość. - Włożyłem pod wentyl nabój do pistoletu. Dzięki niemu powietrze schodziło wolniej niż powinno. - Niezłe. Zapamiętam sobie. Ale dlaczego nosiszprzy sobie naboje} - Och, dzięki za wszystko - powiedział, stukając kościstym palcem w zeszyt i oddalił się. Powodem jego błyskawicznego zniknięcia była Brandy, która stała ze swoimi koleżankami tuż za jej plecami. Nadal chcę, aby powypadały wam włosy. - Naprawdę łowisz demony? - zapytała Brandy. Riley kiwnęła głową, mając w pamięci wykład Ayden. Jeśli bycie dziewczyną i łowczynią

jednocześnie było takie fajne, dlaczego miała nie wypróbować, jak daleko mogłaby się posunąć? Zza swetra wyjęła swój łańcuszek z pazurem. Jeden z robotów westchnął. - Czy to jest...? - Pazur demona, tak. - Nie wierzę ci - powiedziała Brandy, przysuwając się bliżej. - Kupiłaś go na rynku. - Nie, tkwił w mojej nodze. Oczy Brandy zalśniły. - Udowodnij. Riley nie blefowała. Gdyby teraz odpuściła pomyślałyby, że zmyślała i zaczęłyby się nad nią znęcać jeszcze bardziej. - Widzicie, mówiłam, że ściemnia - rzuciła Brandy i uśmiechnęła się szyderczo. Pozostałe dziewczyny ryknęły jednocześnie śmiechem. - Łazienka - powiedziała Riley, machając ręką, aby poszły za nią. Gdy zaczęły iść, podniosła dłoń jak kierujący ruchem policjant. - Tylko ja i ona. To nie jest wydarzenie publiczne. Gdy zamknęły za sobą drzwi toalety, Brandy nadal uśmiechała się głupkowato, ale tylko do momentu, gdy Riley podniosła spódnicę na tyle, aby tamta zobaczyła sześć zaleczonych blizn po pazu- tach. - Boże! Ale wielgachne! - Wolałabym słowo spektakularne - odparła Riley, po czym opuściła spódnicę i wygładziła zagniecenia. - Czy to, no wiesz, bolało? - spytała Brandy z szeroko otwartymi oczami. - Tak, i to jak cholera. Najwyraźniej usatysfakcjonowana, jej nemezis podeszła do lustra i poprawiła włosy. - Masz może szczotkę? Zapomniałam dziś swojej - powiedziała. Nie czekając na odpowiedź, dodała: - Jak ty to robisz, że twoje włosy tak wyglądają? Moje są wszędzie. Riley spojrzała na swojego wroga spode łba. Chyba jakaś linia między nimi się zatarła, w innym wypadku nie wymieniałyby wskazówek dotyczących stylingu włosów. Wyjęła swoją szczotkę i podała ją Brandy. - To chyba czyste szczęście. Brandy pochyliła się i, wstając, zarzuciła włosami do tyłu. Zaczęła czesać pojedyncze kosmyki. - Widziałaś tego dziwnego kolesia z zębami? - Tego niby- wampira? - Tak. On naprawdę w to wierzy. Czarne ciuchy, czerwony napój, wszystko inne. - Ale w takim razie dlaczego chodzi do szkoły popołudniami? Prawdziwy wampir nie mógłby tego robić. Brandy wzruszyła ramionami. - Podoba ci się moja koszulka? - zapytała, obracając się dookoła, aby Riley miała pełny przegląd sytuacji. - Tak. Nie przepadam za różowym, ale ten T- shirt jest spoko. - Dla kogoś takiego jak ty. - Mi się bardzo podoba - odparła Brandy, oddając szczotkę. I już jej nie było. Pewnie poszła zdać swojej świcie relację o ogromnych bliznach na nodze Riley, o tym, że nie była lesbijką i o tym, że nie przystawiała się do niej. Było dyiwnie, ale chyba podziałało. Nie poczułam też złej karmy. Być może Ayden miała rację. Zajęcia wypełnione były matematyką, socjologicznymi zagadnieniami dotyczącymi półnagich Pigmejów, żyjących w lasach deszczowych, literaturą angielską i, ponownie, wojną secesyjną. Gdy Riley próbowała pojąć wszystkie te wiadomości, jej umysł się zbuntował. "Przynajmniej dostałam piątkę. Chłopak- wampir gapił się na nią przez cały czas tak, że widać było jego wystające kły. Zapamiętać, przynosić na zajęcia drewniany kołek. - Nie zapomnijcie o wycieczce w piątek - zawołała pani Hag- gerty. - Jedziemy na Cmentarz Oakland, aby odwiedzić groby zmarłych konfederatów. Wycieczka na cmentarzFantastyczne. Riley zobaczyła Brandy, jak wraz ze swoimi koleżankami opierała się o jej

samochód. - Przysięgam, że jeśli znów coś namieszacie z moim wozem, rozerwę was na kawałki. Brandy pokręciła głową. Nie wiadomo, co to miało znaczyć. - Chyba słyszałaś nowiny? zapytała pełna uniesienia. To z kolei mogło oznaczać wszystko. - Jakie? - Przyjeżdżają do Adanty. - Kto taki? - spytała Riley - Kraina Demonów. Będą kręcić tu jeden z odcinków! - powiedziała Brandy podekscytowanym głosem. Riley miała w głowie słowa Harpera, który tego samego dnia wspomniał coś o lalusiowatych aktorach. Gdy Riley nie odpowiedziała, wtrąciła się jedna z pozostałych dziewczyn. - Na ich stronie napisano, że spotkają się z lokalną Gildią Łowców. Więc o to chodzi- Spotkasz się z nimi? - zapytała Brandy. - Jeśli dojdzie do spotkania, pewnie tak. Brandy aż pisnęła ultradźwiękiem z zachwytu. Riley potrząsnęła palcem w uchu, aby uwolnić się od bólu. Zastanowiło ją, ile nietoperzy runęło na ziemię. - O. Mój. Najświętszy. Boże! - wrzasnęła Brandy tak, że spojrzeli się na nią wszyscy stojący na parkingu ludzie. - To byłoby niesamowite. - Wcisnęła się między koleżankę a Riley. Mogłabyś zdobyć autograf Jessa? On jest taki gorący! Jess Storm Jakiś- Tam. Riley sądziła, że wiedziała, o kogo chodziło. Naprawdę był gorący, szczególnie, gdy miał na sobie te swoje pomalowane dżinsy. Raphael zjada Jessa na śniadanie. Mdleję, gdy go widzę. On jest dopiero męski! - powiedziała inna. - Stacy, moja droga, gadasz bzdury - wtrąciła się Brandy zarzucając dłonie na biodra. Szykowała się dłuższa wymiana zdań. - Jess ma najwspanialsze oczy. Stacy pokręciła głową, wokół której latały jej nieuporządkowane włosy. - O nie. Raphael to ten jedyny. Ma nieziemską klatę. - Ten serial jest do bani - powiedziała Riley. Po jej słowach nastała cisza jak makiem zasiał. Wszystkie dziewczyny wpatrywały się w nią, jakby co najmniej obraziła Boga. - Ale faceci? Są wspaniali. Mają idealne tyłki - dodała, zanim zdołała się powstrzymać. Brandy zachichotała. - Jess ma najlepszy! - Nie! - zaripostowała Stacy. Odtąd dyskusja potoczyła się już z górki, każda z nich zaczęła wymieniać najlepsze cechy swoich ulubieńców. Zanim Riley je zostawiła, dały jej swoje numery telefonów, aby przesłała im zdjęcia kolesi z telewizji, gdyby zjawili się na spotkaniu. A jeśli zdobyłaby ich autografy, zostałaby ich najlepszą przyjaciółka na wieki. Możę faktycznie coś jest w tej całej karmie. Choć raz korki były po jej stronie i Riley zjawiła się w Tabernakulum zbyt wcześnie. Gdy weszła do audytorium, Simon właśnie ostrożnie ustawiał krąg z Wody Święconej. Nie wolno było mu przeszkadzać, więc poszła do łazienki i zmieniła spódnicę na nowe spodnie. Nie zamierzała obrażać innych łowców swoim ubiorem. Wróciła do sali, ale Simon jeszcze nie skończył przygotowań, krok po kroku sprawdzał, czy nie ominął jakiegoś kawałka kręgu. Riley położyła swoją pełną pustych butelek kurierską torbę obok składanego krzesła i starała się zbytnio nie stresować tym, co zamierzała ogłosić. - Nie spietram się. Mimo że powtarzała to sobie przez całą drogę, nie czuła się najpewniej. Co, jeśli się myliła i Woda Święcona była w porządku? Zadzwonił jej telefon, a Riley mentalnie podziękowała dzwoniącemu, nawet jeśli był to Beck. - Riley! Jak leci? - zawołał Peter.

- Całkiem dobrze. Jestem w Tabernakulum. Za moment zaczyna się zebranie. - Jak ci idzie rozpracowywanie Wielkiej Tajemnicy Wody Święconej? Riley opowiedziała mu w skrócie o wszystkim, starając się, aby Simon nie usłyszał ani słowa. - Naprawdę sądzisz, że ktoś macza w tym palce? - Naprawdę. - I mam na to twarde dowody. - Wow. To chyba nielegalne. - Postanowiłam, że lepiej będzie, gdy powiem o wszystkim Gildii i oni będą dalej działać. Hipoteza o nie do końca świętej Wodzie Święconej była jednak dość przerażająca. - Uwierzą ci? Peter zawsze znajdzie jakiś słaby punkt. - Nie jestem pewna. Niektórzy są dość ograniczeni. - Rozumiem. A jak było na zajęciach? Riley zdała mu raport i na sam koniec wywołała u niego salwę śmiechu. - Przynajmniej na jakiś czas dadzą ci spokój - zauważył. - Mam nadzieję. Jeśli zdobędę autografy i zdjęcia, zrobią mnie przewodniczącą klasy. Nastała długa cisza. - A co naprawdę u ciebie? Znał ją zbyt dobrze. - W porządku i nie w porządku - przyznała. - Wszystko do pewnego momentu idzie dobrze i nagle bum! Przypominam sobie o braku taty i wymiękam. - Przerwała. Oczy zaszły jej łzami. Jedną ręką sięgnęła po chusteczkę. - Czasami naprawdę męczy mnie mój strażnik, ale nie wiem co bym zrobił, gdyby jej nie było na świecie. Albo mojego taty. - Jeszcze trzy noce i koniec z czuwaniem - powiedziała, dmuchając nosa. - Później będzie bezpieczny. - Będziemy świętować - odparł jej przyjaciel głosem pełnym nadziei. - Wtedy będziemy mogli częściej się spotykać. To mógł być pewien kłopot, bo Simon wysunął się na pierwszy plan. Jak na zawołanie zza drzwi wyłonił się jej chłopak, trzymając puste pojemniki po Wodzie Święconej. Postawił je poza kręgiem, a potem uśmiechnął się i skinął na nią, aby do niego dołączyła. - Ach, muszę lecieć. Zaraz zaczyna się zebranie - skłamała. - Zadzwoń później, okej? - zapytał Peter. - Jasne. Gdy doszła do Simona, ten pocałował ją w policzek. - Flirciarz - powiedziała, czując w brzuchu rozprzestrzeniające się ciepło. Ori był boski i w ogóle, ale Simon zawsze trafiał w jej czuły punkt. W jego towarzystwie czuła się spełniona, a w tym momencie jej pustego życia znaczyło to dla niej bardzo wiele. - Przejdźmy się - zaproponował. Błysk w jego oczach podpowiadał jej, że myślał zupełnie o czym innym. Gdy przechodzili obok pustych butelek, przystanęła. - Zaczekaj. Uklękła, zwilżyła palec i dotknęła nim etykiet. Tusz nie rozlał się. - Co ty wyrabiasz? - zapytał Simon. - Coś sprawdzam. Nie zamierzała dzielić się odkryciem ani z Simonem, ani z Beckiem. Jeśli pod jakimkolwiek względem myliła się, nie chciała, aby Harper miał się wyżywać również na nich. To mój biznes. I mojego taty. Chciała po prostu skończyć to, co zaczęła. Dłoń Simona dotknęła jej dłoni, gdy okrążali Tabernakulum. Jej obawa odnośnie spotkania minęła. Będąc z nim, zapominała o swoich problemach i czuła się wspaniale. Czy tak właśnie wygląda zakochanie? - Niedaleko stąd jest ciche miejsce - zaproponował, kierując się na tył budynku. Naprawdę było ciche, całkowicie oddzielone od ulicy. Zaciągnął ją do cienia.

- Teraz lepiej. - Zanim powiedziała cokolwiek, pocałował ją nieśmiało w usta. - Chcesz więcej? - zapytał, obserwując jej reakcję. - Chcę. Kolejny pocałunek trwał dłużej niż pierwszy. Ciepło rozlewało się najpierw po jej piersiach, a następnie przeniosło się niżej. Przyciągnął ją jeszcze bliżej siebie, wsunął dłoń pod jej płaszcz, później pod sweter, a jeszcze później na plecy. Czuła się cudownie i nie chciała, aby przestawał. - Jeśli Harper nas przyłapie - wyszeptał jej do ucha. - Będziemy zamiatać demoniczne gówno przez pół roku - odparła cicho. Każdy kolejny pocałunek był pełniejszy, bardziej niecierpliwy i spragniony. Między nimi nie było milimetra wolnej przestrzeni, a Riley czuła, że podoba mu się taka bliskość. Słyszała jego jęki, lecz kilka chwil później odstąpili od siebie. Simon westchnął. - Cóż za pokusa. - Ale jestem jej warta, czyż nie? Lśniący błękit jego oczu potwierdzał jej podejrzenia. Usiedli na schodach przeciwpożarowych. Zadowolona, oparła się w jego ramię, a Simon objął ją i mocno przytulił. - Naprawdę cię lubię, Riley - powiedział. - Jakbyś nie zauważyła. - Miło mi to słyszeć - odparła. - Jesteś częścią mojego przebiegłego planu. - Czegokolwiek on dotyczy, chyba idzie po twojej myśli. Ucichli na kilka minut, po prostu siedzieli w ciszy obok siebie. Słyszała, jak jego serce wraca do normalnego rytmu. Inni faceci staraliby się popchnąć ją do czegoś, czego by nie chciała, postąpić zbyt szybko. Ale nie Simon. I właśnie dlatego tak bardzo cię lubię. Gdy cisza stała się nieznośna, zapytała go: - Dlaczego chcesz zostać łowcą? - Ponieważ uważam tę profesję za świętą krucjatę - odparł bez zastanowienia. - Podobnie jak kapłaństwo. Walczy się przeciw siłom zła. Siła jego głosu potwierdzała, że wierzył w każde swoje słowo. Jego wizja miała sens: świat Simona był czarno- biały, albo dobry, albo zły. - Przygnębiam cię, prawda? - zapytał nieco ciszej. - Robię się taki, gdy zaczynam rozmawiać z ludźmi o religii. - Chodzi o to, że... - zawahała się. - Weźmy demony. Między Sroką a GeoDemonem jest ogromna różnica. Simon potrząsnął głową. - Oba są sługusami Lucyfera. Nie ma znaczenia, czy jeden jest groźniejszy, czy nie. Oba powinny zostać zniszczone. - Nawet Sroka? To znaczy, one nie są do końca złe. Biegający po jej mieszkaniu demon był nawet ładny, oczywiście pamiętając o jego złodziejskiej naturze. - Nawet Sroka. Należy do Lucyfera i gwarantuje nam ciągły chaos - stwierdził rezolutnie. To, co mówił, naprawdę brzmiało sensownie. - Chcesz zostać pogromcą i pracować dla Watykanu, prawda? Odsunął się od niej i obejrzał od stóp do głów, jakby oceniając, czy może powierzyć jej sekret. - Tak, ale byłbym wdzięczny, gdybyś nie wspominała o tym nikomu innemu. Szczególnie Harperowi. - Nie martw się. Rywalizacja między łowcami i pogromcami trwała od dawna, od wielu wieków. Łowcy chwytali demony. Pogromcy je zabijali. Ale to nie wszystko. Pogromcy mieli prawo aresztować, oskarżyć i zabić każdego, kogo podejrzewali o pakt z Lucyferem. Czasami zdarzało się, że był to łowca, co jeszcze pogarszało relacje między obydwiema stronami. Od jakiegoś czasu nie było żadnego takiego przypadku, ale pogromcy nie stracili swoich przywilejów i łowcy byli tego świadomi.

Spojrzała poważnie na Simona, starając sobie poukładać w głowie uczucia, które do niego żywiła. Wydawał się być taki uprzejmy i życzliwy, a tacy raczej pogromcy nie byli. - Mógłbyś kogoś zlikwidować tylko dlatego, że podejrzewałbyś tę osobę o współpracę z Piekłem? Ku jej uldze nie usłyszała nic w stylu: „Och jasne, nie będę miał z tym żadnego problemu, zasługują na śmierć". Zamiast tego widziała, jak męczył się z odpowiedzią. - Być może - odparł, marszcząc brwi. - Nawet, gdyby było to małe dziecko? Zrobiłbyś to? - zapytała, bojąc się odpowiedzi. Czy gdzieś w jego wnętrzu czaił się bezduszny potwór? Twarz Simona posmutniała. - Nie wiem. - Znów przysunął ją do siebie. - Zbyt wiele pytań. Przez ciebie zaczynam się zastanawiać, czego naprawdę chcę w życiu. Poza tym, chcę ciebie. Serce Riley gwałtownie przyspieszyło. Ich związek poruszał się z ponaddźwiękową prędkością. Jakby wyczuwając jej roztargane emocje, przytulił ją jeszcze mocniej i pozostali w takiej pozycji dotąd, gdy już naprawdę musieli wejść do środka. Choć raz Riley pragnęła, aby reszta świata przestała istnieć.  

ROZDZIAŁ 34 Zanim usiedli na swoich miejscach, w centrum sali przechadzało się ponad czterdziestu opowiadających sobie przygody i chwalących się najświeższymi ranami łowców. To była zdecydowanie męska robota. Beck kiwnął jej głową na powitanie, a chwilę później Jackson ręką poprosił ją, aby do niego podeszła. - Widzisz, akceptują cię - zauważył Simon. - Niektórzy. Riley oczekiwała, że jej osobisty nemezis podejdzie do niej i od razu ją zirytuje, ale Beck wraz ze swoimi dwoma butelkami piwa trzymał się na dystans. Chyba, że celowo ją ignorował. Jesteś taki zazdrosny. Martwiła się Harperem. Jeśli powie Gildii o swoim odkryciu, jej mistrz będzie wściekły, że jemu nie powiedziała pierwszemu. Tak, według niego, powinno być. Wzięła głęboki wdech i podeszła do niego. - Proszę pana? - Tak? - odpowiedział, a jego zaczerwienione oczy wskazywały, że nie miał dobrego dnia. Czego chcesz? - Odkryłam coś, co dotyczy Wody Święconej. Nie wszystkie butelki są prawdziwe. Niektóre partie Wody nie działają tak, jak powinny i dzisiaj chcę powiedzieć Gildii o moim odkryciu. Pod jego karcącym wzrokiem aż zaczęła swędzieć ją skóra. - Dlaczego do cholery nie powiedziałaś mi o tym wcześniej? - Odkryłam to dziś po południu. Zamyślił się na chwilę. A co, jeśli nie pozwoli mi o tym powiedzieć? Co wtedy zrobi? - Ach, co mi tam, mów. Nie mogę się tego doczekać - powiedział, wyciągając się na krześle. Podstępny uśmiech na jego twarzy podpowiadał jej, że zamierzał delektować się jej publicznym poniżeniem. - Dziękuję panu. Zanim zrobiła krok, chwycił ją za ramię i wpił w nie swoje paluchy tak, że aż zacisnęła zęby. Dlaczego obniża swoją gardę? Przysunął się do niej i wyszeptał: - Przez ciebie wyglądam jak idiota i zapłacisz mi za to, dziewczyno. Już płacę. Gdy Collins przywołał wszystkich do porządku, postanowiła nie siadać tuż przy swoim mistrzu, czym łamała odwieczną tradycję. Simon postanowił stać za nią murem i przysiadł obok niej. Będziesz tego żałował. Po krótkim apelu Collins zaczął zebranie. - Słyszeliście pewnie o tym programie telewizyjnym? W ogromnej sali rozległy się salwy drwiącego śmiechu. - Tak, tak, wiem - powiedział Collins. - Producenci chcieliby z nami współpracować. Mówią, że chcą, aby program stał się bardziej realistyczny. - Mogliby zacząć od tego, aby ich demony wyglądały choć trochę prawdziwie - wtrącił Jackson. - Mam umówione spotkanie z tym, który nosi ciuchy od Armaniego i jeździ ferrari. Cholera, wszyscy nimi jeżdżą - odparł Morton. - Przynajmniej w Los Angeles. Kolejna salwa śmiechu. - Zapytali, czy ktoś z nas mógłby pokazać im miasto, powiedzieć, co naprawdę robimy wyjaśnił Collins. - Dlaczego nie współpracują z Watykanem? - dociekał Jackson. - Przedstawiciele Watykanu ich przegonili, więc chcą się zadowolić nami. - Przedstawić tak, abyśmy wyszli na półgłówków - dodał Harper. - To możliwe - odparł Collins - ale jeśli ich odtrącimy, możemy tego później żałować.

- A co z tymi ich laskami? Też przyjeżdżają? - zawołał jakiś młody łowca. - Kilka. I w ogóle płacą nam za wszystko. Są ochotnicy? Ręce wystrzeliły w górę, a Collins zapisał sobie nazwiska ich właścicieli. Obietnica dotycząca babek i gotówki przeważyła szalę. Riley była zaskoczona, że wśród nich nie było Becka. Szef wskazał na nią palcem. - Ty też. - Ja? - pisnęła Riley. - Mówią, że chcą również kobiecego spojrzenia - odparł. - Nie będzie ci to przeszkadzało? Poczuła, jak Simon kręci się niespokojnie. - Najpierw poproś o zgodę Harpera - szepnął. Dobry pomysł. - Tylko jeśli Mistrz Harper się zgodzi - powiedziała. Brwi starego łowcy uniosły się, jakby zrozumiał, o co jej chodziło. - Jeśli to ma pomóc, nie widzę przeszkód - powiedział, kiwając głową. Nie martw się, dostaniesz swoją działkę. - W takim razie dam im znać, że się zgadzamy - odparł Collins, zapisując coś w zeszycie. Riley nie mogła uwierzyć, że poszło tak łatwo. Być może nie opijanie zwycięstwa nad Brandy i jej koleżankami było dobrym pomysłem. Collins zerknął na swoje notatki. - Coś jeszcze? Serce podeszło jej do gardła, gdy Harper podniósł się z miejsca. Co on robi? - Dzieciak Blackthorne'a - zaczął, a Riley zadrżała - wpadł w pewne kłopoty tego dnia, gdy wysłałem ją do Roscoe, aby sprzedała Jedynki. Beck uniósł brwi. Jego reakcja była natychmiastowa: mięśnie jego szczęki stężały, a jego pięść zacisnęła się z całej siły na butelce po piwie. Odpuść sobie. Nie wkurzaj go. Wyżyje się i da mi spokój. - O co chodziło? - zapytał Collins. - Roscoe zaproponował jej sto dwadzieścia za jednego demona, jeśli tylko nie wypisałaby dokumentów. Oczy Becka przeskoczyły na nią. Zobaczyła w nich potępienie. Myślisz, żf sprzedałam je pod stołem? Ty palancie. - Powiedziała mu, żeby się wypchał - dokończył Harper. Beck odetchnął z ulgą. Zerknęła na niego, a on wzruszył ramionami. - Do tej pory żaden handlarz nie próbował wkręcić mojego ucznia - blizna Harpera rozszerzyła się. - Mogę wam powiedzieć, że nigdy więcej się to nie zdarzy. - Poradzisz sobie z tym sam? - zapytał Collins. - Całkiem sam. - Mistrz usiadł. Riley wypuściła z płuc powietrze, które w nich cały czas trzymała. - Coś jeszcze? - spytał ponownie szef Gildii. Albo teraz, albo nigdy. Riley podniosła się z krzesła, a serce łomotało jej tak, że prawie je słyszała. - Tak, ja... mam coś interesującego. Kątem oka zauważyła Harpera. Jego twarz przypominała sępa, który czeka na padlinę, aby jak najszybciej się do niej dorwać. Zignorowała go i skupiła się na podium, aby zanadto się nie denerwować. - Mam pytanie dotyczące Wody Święconej. Czy możliwe jest, aby różne, niezwiązane ze sobą partie były święcone jednocześnie? Mistrz Stewart pokręcił głową. - Byłem kiedyś w fabryce. Mają tam ogromne zbiorniki, każdy mieszczący setki litrów wody. Ksiądz błogosławi jeden zbiornik jednego dnia. Potem tylko rozlewają ją do butelek. - Więc odpowiedni numer partii powinien mieć odpowiednią datę święcenia? - spytała, czując rosnące podniecenie. Tak właśnie mówiła broszura, ale ona chciała położyć podwaliny pod swoje radykalne

stwierdzenie. - Oczywiście. Dlaczego pytasz, dziewczyno? - Znalazłam notatki mojego taty. Starał się wyjaśnić, dlaczego Woda Święcona nie zawsze działa właściwie. Obawiał się, że demony zaczęły stawać się na nią odporne. Collins i Stewart wymienili spojrzenia. - Mów dalej - powiedział prezydent Gildii. - Tutaj mam listę wszystkich serii wyprodukowanych przez ostatnie sześć miesięcy powiedziała, machając kartkami. - Są na nich numery etykiet oraz daty błogosławieństw. Położyła je na stole i napiła się wody gazowanej. Teraz będzie gorzej. - Segregowałam butelki po Wodzie dla Mistrza Harpera i zauważyłam, że część z nich miała identyczne numery seryjne, ale daty ich święceń różniły się między sobą. - Jesteś pewna? - spytał Collins. Riley kiwnęła potakująco i wyciągnęła z torby trzy puste butelki. Postawiła je w rządku na stole. Położyła dłoń na pierwszej z nich. - Ta została poświęcona dziesięć dni temu. - Przesunęła dłoń ku kolejnej. - Ta siedem, a ta pięć. Wszystkie pochodzą z jednej serii. Zgodnie z listą producencką, ta seria została poświęcona i za- butelkowana cztery miesiące temu. - Niech spojrzę - powiedział Jackson, podchodząc bliżej. Porównał etykiety, po czym podniósł oczy i spojrzał na nią. - Niech mnie kule biją. Ma rację, faktycznie mają inne daty. Ale dlaczego ktoś miałby to robić? - Dla kasy - odezwał się Beck. - Mam kumpla, który pracuje w fabryce produkującej i butelkującej Wodę Święconą. Mówił mi, że pracują na trzy zmiany i jeszcze się nie wyrabiają. Butelka chodzi teraz po dychę. - Po dwanaście - poprawiła go Riley. - Kupiłam parę przed spotkaniem. W tych etykiety również się różnią. Niektóre nie reagują na wodę, a niektóre dają się bardzo łatwo zmazać. Te fałszywe tak właśnie mają. Chciałam, abyście o tym wiedzieli i naradzili się, co dalej robić. - Kiedyś taka sama sytuacja miała miejsce w Cleveland. Ktoś napełniał ponownie butelki zwykłą wodą z kranu - powiedział Stewart. - Więc to tylko fałszywe etykiety, czy podrabiana Woda Święcona? A może jedno i drugie? spytał Collins. - Przetestujmy - wtrącił się Morton. - Ma ktoś demona w kieszeni? Może ty, Beck? zażartował, ale w jego głosie słychać było napięcie. - Nie - odpowiedział tamten spokojnie. - Zaczekajcie chwilę. - Odwrócił się w jej stronę i poklepał się po piersi. Gdy nie zareagowała, uczynił to ponownie. Payur. Do kręgu nie wpuszczono by żywego demona, ale pazur to nie cały stwór. - Myślę, że mamy coś, co nam pomoże - ogłosiła, wyciągając srebrny łańcuszek zza swetra. Z jego końca zwisał czarny szpon. - Psiakrew, ładne - wykrzyknął jeden z łowców, który siedział blisko niej. - Nigdy wcześniej nie widziałem takiego wisiorka. - Jest prawdziwy? - spytał Jackson. - Całkowicie - odpowiedziała Riley. Wzięła do ręki butelkę Wody. - Tę kupiłam dziś na rynku. Podała ją Jacksonowi, a ten zerwał pieczęć. Riley włożyła pazur do środka. Po kilku sekundach nadal nie było żadnej reakcji. - Może potrzebujemy żywego demona - odezwał się ktoś. - Powinno zadziałać - odparł Collins. - Był kiedyś częścią demona, więc Woda Święcona powinna go od razu rozpoznać. Jackson otworzył drugą butelkę i powtórzyli test. Nic. - Jak myślicie, która jest prawdziwa? - spytał. Wierzył jej. Riley puknęła palcem w trzecią. - Etykieta tej nie zamazuje się od wody. Jackson otworzył ją, a Riley zanurzyła szpon w cieczy. Eh, psiakrew. Jeśli to nie zadziała, może mieć duże kłopoty.

- Riley - zaczął Simon pełnym obaw głosem. Butelka nagle wybuchła potokiem buzującej wody, która opryskała zarówno ją, jak i Jacksona. Wyjęła naprędce pazur w obawie, że coś może mu się stać. Ku jej zaskoczeniu, był śnieżnobiały. Gdy wysechł, stał się tak czarny, jak przejrzały banan. - Wow! - krzyknął Jackson, wycierając twarz rękawem. A masz Harper. Gdy wycierała własną twarz, kątem oka dostrzegła, jak się w nią wpatruje. Marszczył brwi, ale w jego oczach nie było złości. - Jaka była Woda Święcona, której użyto do naszego kręgu? - spytał Morton, który stracił resztki dobrego humoru. - Była w porządku? Była w porządku - odparła Riley. - Sprawdziłam etykiety. - To pewna ulga - powiedział Beck. Odkorkował drugą butelkę piwa i wypił połowę jednym haustem. Podczas gdy łowcy dyskutowali między sobą, Riley opadła na swoje krzesło. Głowa jej pulsowała. Wysłuchali jej. Jej tata byłby z niej dumny. Simon dotknął jej ramienia. - Dobra robota - powiedział. Pochwała ta kłóciła się jednak z jego zmarszczonymi brwiami. Co go martwiło? - Dlaczego mi nie powiedziałaś? - Gdybym się myliła, nie chciałabym, byś był w to wplątany. Pokiwał głową, ale brwi nie zmieniły swojego położenia. Prezydentowi Gildii przywrócenie porządku na sali przysporzyło sporo problemów. Praktycznie każdy łowca rozmawiał i gestykulował spoglądając to na nią, to na butelki. Collins wychylił się przez swoje podium i potarł twarz. - Wiecie co, coś mi tu śmierdzi - powiedział. - Wygląda na to, że nie cała Woda Święcona jest taka święcona. Ponieważ każdy z nas doświadczył podobnych problemów, tylko że związanych ze sferami, śmiem podejrzewać, że część z nich także jest podrabiana. Harper wstał. - Sytuacja wymyka się spod kontroli! Mamy już handlarzy sprzedających i kupujących pod stołem i Wodę Święconą, która działa jak plwociny. - Wiecie coś o tym, czy gdzieś w kraju też dzieje się tak, jak u nas? - spytał Morton. Collins pokręcił przecząco głową. - Z biura krajowego nie otrzymaliśmy żadnych oficjalnych informacji. - Być może Piekło zaczyna naprawdę działać wszystkimi siłami naraz - zasugerował Jackson. - To by wiele wyjaśniało - powiedział Harper. - Ale sądzę, że stoi za tym jakiś Arcydemon. Ale dlaczego akurat tutaj? - zapytał Beck. - Myślicie, że istnieje jakiś związek? - Tego właśnie musimy się dowiedzieć. - Collins spojrzał na Stewarta. - Zadzwoń do arcybiskupa i do dyrektora generalnego Celestial Supplies. Ustal termin spotkania. To priorytetowa sprawa. Jeśli tego nie wyprostujemy, łowcy zaczną od nas odchodzić. Musimy zapanować nad sytuacją, zanim nie jest za późno. Riley uspokoiła się. Dadzą radę. Skończywszy swoją przemowę, Collins spojrzał na nią i skinął głową z aprobatą. - Dobra robota. To imponujące dokonanie jak na ucz... Oczy Collinsa nagle rozszerzyły się do ogromnych rozmiarów, a szczęka opadła mu do samej ziemi. Ktoś dotknął jej ramienia. Riley pomyślała, że to Simon, ale on akurat trzymał obie ręce na stole. Pewnie jakiś łowca chciał zobaczyć pazur. Odwróciła się i wydała stłumiony okrzyk przerażenia. Pustym wzrokiem wpatrywały się w nią zwłoki Paula Blackthorne'a. Ktoś wskrzesił jej ojca.  

ROZDZIAŁ 35 - Tato? - zaskomlała Riley. - Paul? - zawołał do niego Beck, wstając i przewracając krzesło. Pozostali gwałtownie zerwali się ze swoich miejsc, przerażeni rozgrywającą się przed ich oczami sceną. - Mój Boże, to Blackthorne! - krzyknął jeden z nich. Jej tata ubrany był w ten garnitur i krawat, w których go pochowano. Jego cera była ziemista, a brązowe oczy wypełnione były przeogromnym smutkiem. Stał w samym środku kręgu Wody Święconej. - Uciekaj... Riley - wychrypiał. - Uciekaj. Zbyt wiele. - Zbyt wiele czego? Jak się tu... Gdy w budynku rozległy się echem przeraźliwe jęki, wszyscy zaczęli rozglądać się nerwowo dookoła. Z ciemności zaczęły wyskakiwać owłosione cielska. - Demony! - wrzasnął ktoś. Salę wypełniły głosy łowców. Riley patrzyła przerażona, jak w ich stronę mknęły Trójki. Był ich tuzin, może więcej. Warcząc, śliniąc się i machając ostrymi pazurami, okrążyły krąg. - Na pozycje! - krzyknął Harper. - Nie mogą do nas wejść, nie przy Wodzie Święconej. Dlaczego jest ich aż tyle? - spytał Simon. - To nie dzieje się naprawdę. Na co one czekają? Odpowiedź przyszła błyskawicznie. - Piro-Demony! Czerwone, gumowate ciała biegły przy ścianach, kręcąc się i skacząc niczym baletnice, zostawiając za sobą szkarłatne wstążki płynnego ognia. Jedna z Trójek natarła na krąg, po czym, piszcząc i wrzeszcząc, odfrunęła z powrotem. Wstała z kolan i ponownie zaatakowała świętą linię. Dołączyły do niej inne, a łowcy sięgnęli po swój sprzęt. Beck nagle znalazł się tuż przy niej ze swoją marynarską torbą na ramieniu i stalową rurą w dłoni. - Gdzie jest Paul? Rozejrzała się, ale nigdzie go nie widziała. - Tato? - zawołała. Nie doczekała się odpowiedzi. Beck odepchnął ją tuż przed tym, jak Trójka zdołała przebić się przez krąg. Bestia podniosła się na równe nogi i skoczyła na innego łowcę. Ten wrzasnął w męczarniach, przygwożdżony szponami do drewnianej podłogi. - Krąg padł! - krzyknął Beck. - Uciekać! Wszyscy uciekać na zewnątrz! Jazda! - darł się Collins. Stewart starał się zagonić swoich uczniów do najbliższego wyjścia. - Gdzie twoja torba łowiecka, Adler? - wrzasnął Harper. - W aucie - odkrzyknął Simon. - Psiakrew, ale się tu dzieje. - Stary łowca wcisnął mu swoją torbę. - Sfera śnieżna! - Gdy Simon grzebał w jej poszukiwaniu, Harper pchnął Riley tak, że ta zatoczyła się do tyłu. Biegnij! Nigdzie się nie ruszę bez taty. Riley rozejrzała się na oślep, ale nie było po nim ani śladu. Chwilę później rozległ się krótki wiwat, gdy ktoś wypuścił sferę pod sam sufit. Ta otworzyła się i zaczął padać śnieg. Następnie zaczęły pojawiać się kolejne, aż w końcu potężna burza śnieżna spadła na dym, który pełzał po podłodze niczym szary wąż. Krzyki odbijały się echem w czterech ścianach. Płatki śniegu topiły się od razu, gdy dotykały jej ciała, przez co przykleiły jej wszystkie włosy do głowy. Riley przetarła oczy. Widziała tylko to, co działo się kilka stóp przed nią. Wyjścia ewakuacyjne były kompletnie niewidoczne. Popchnięta od tyłu, Riley upadła na podłogę i zbiła sobie nogę. Coś chwyciło ją za goleń, ale ona walczyła, aby się wyswobodzić. Nagle demon wrzasnął z bólu i przeraźliwie pisnął. Udało

jej się podnieść z kolan. Wiedziała, że gdyby została na podłodze, wkrótce byłaby martwa. Między nią a Simonem stała Trójka, niezdecydowana, kogo pierwszego rozerwać na strzępy. - Leć! - krzyknął Simon. - Uciekaj stąd! Mówiąc to, zwrócił na siebie uwagę demona. Widziała, jak potwór pełznie ku niemu i chwyta go swoimi łapskami. Przewrócili się na podłogę, poturlali ku schodom i spadli z nich, wywracając do góry nogami stół. Oślepiona wściekłością, chwyciła za najbliższe krzesło i z całej siły uderzyła nim demona w głowę. - Zostaw mojego chłopaka, ty draniu! Rozległ się odgłos rozbijanego jajka, a potwór po chwili padł na podłogę. Jego łapy złożyły się majestatycznie, a sekundę później przestały się ruszać. Zabiła go. - Simon? - rzuciła krzesło na podłogę. - Boże - jęknął. - Boże, ale boli... Jego oczy były pełne przerażenia. Złapał się za klatkę piersiową i brzuch, a krew zaczęła tryskać spod jego palców. Dostrzegła Jacksona i złapała go za rękę. - Pomóż mi go stąd zabrać! - wrzasnęła. Podnieśli Simona na nogi. Jego twarz była tak blada, jak jej taty kilka minut wcześniej. - Mam go - powiedział Jackson, przejmując cały ciężar na siebie. - Ruszaj się! Obok niej, wrzeszcząc triumfalnie, przemknęła Trójka i doskoczyła do kolejnego łowcy. Ten zdążył tylko krzyknąć, po czym zniknął pod masą sierści i szponów. Demon podniósł paszczę, a krew kapała mu z pyska. Odwróciła się w stronę wyjścia. Simon i Jackson już gdzieś zniknęli pod śniegiem. Dookoła niej demony przebijały się przez dym, wynosząc swoją zdezorientowaną lub ranną zdobycz. Jeden z Piro-Demonów zwisał głową w dół i ciskał we wszystkich kulami ognia. W końcu odnalazła Harpera otoczonego dwiema Trójkami. Oszołomione zapachem krwi szarpały wszystko, co miały w zasięgu łap, nawet siebie nawzajem. Widząc to, Riley wpadła na pewien pomysł. Podkradła się do miejsca, w którym upuściła swoją kurierską torbę. Przerzuciwszy ją sobie przez ramię, sięgnęła do środka, a jej palce zacisnęły się na jedynej broni, jaką posiadała kanapce, którą zamierzała zjeść na cmentarzu. Harper walnął jednego z demonów sferą Wody Święconej. Nawet nie zareagował. - Niech to diabli - zabluźnił jej mistrz. Potwory zbliżały się do niego coraz szybciej, wiedziały, że już prawie go mają. - Harper? - zawołała. - Przygotuj się! - Spadaj stąd, Bachorze! - wrzasnął. Riley wykonała daleki, wysoki rzut, dzięki któremu zapakowana w folię kanapka wylądowała między dwoma demonami. Gdy tylko dotknęła podłogi, obie bestie dopadły do niej niczym bezdomne psy, gryząc się nawzajem. Ostatecznie jeden dobrał się do kanapki. Drugi demon, rozwścieczony, zaatakował pierwszego. Wywiązała się walka, bestie były sobą tak zajęte, że zapomniały o swojej ludzkiej zdobyczy. - Dawaj! - krzyknęła, chwytając ciężką torbę Harpera, której szeroka rączka wpiła się głęboko w jej ramię. Mistrz ostrożnie wycofał się z placu boju i dołączył do niej. - Co to do cholery miało być? - zażądał, wciąż zerkając na sprzeczające się Trójki. - Psychologia demonów. Uważały, że jeśli coś leci w ich kierunku, musi to być coś do zjedzenia. Harper chyba przyjął taką odpowiedź. - Gdzie Świętoszek? - Na zewnątrz - odparła. A przynajmniej miała taką nadzieję. Harper sięgnął po swoją torbę. Zagłębił w niej rękę i wyjął stalową rurę. Od razu pomyślała o Becku. Mrużąc oczy, starała się zobaczyć cokolwiek wśród wszechobecnej bieli, ale nigdzie

nie widziała Becka. Nic mu nie będyie. Na pewno. Idąc za Harperem, kierowała się ku najbliższej ścianie w nadziei na wyjście z budynku. Oczom Riley zaczęły ukazywać się martwe ciała. Brakowało w nich kawałów mięsa, a z dziur po nich wystawały długie wnętrzności. Jej żołądek aż zafurkotał czując świeżą krew. Cudem powstrzymała się od wymiotów. Przed nimi nagle wyrósł Piro-Demon. Gdacząc, zostawiał na podłodze ogniowy ślad. Harper nie zważał na niego i swoimi ciężkimi butami stąpał po ogniu. Gdy jedna z lamp spadła na podłogę, rozległy się kolejne krzyki. We wszystkich kierunkach poleciały odłamki szkła. Riley zdała sobie sprawę, że mogła już widzieć zdecydowanie lepiej, ponieważ działanie śnieżnych sfer zaczęło się kończyć. Dym kłębił się pod śniegiem, a chciwe płomienie sięgały coraz wyżej. Nigdzie nie widziała ani taty, ani Becka. - Dziewczyno! - ryknął Harper. - Podnieś go! Zauważyła wijącego się w agonii Jacksona, którego lewa ręka była spalona aż do łokcia. Pomogła mu widząc panikę w jego oczach. - Collins. Mają go - wymamrotał. Riley nie odważyła się spojrzeć na jego rany, ale smród spalonego mięsa atakował jej nos wraz z każdym kolejnym wdechem coraz bardziej. Prawie się udusiła. - Gdzie Simon? - Na zewnątrz - wydyszał Jackson. - Ruszajmy. Już prawie jesteśmy - powiedział Harper, bardziej do rannego niż do niej. - Jeśli tu zostaniemy, jesteśmy ugotowani. Beck usłyszał jęki dostrzegł skradającą się Trójkę. Poznałby ją wszędzie. To była ta sama, którą próbowali złowić razem z Paulem. Ta, którą złowiła Riley. Jej oczy lśniły dziwną żółcią, ale cała reszta była taka sama, jak przy pierwszym spotkaniu. Ktoś ją uwolnił. - Łowcaaaaa... - zacharczała. W jej plecy uderzyła sfera. Przez chwilę się zawahała, ale nie przestała iść w jego kierunku. Beck trzasnął demona rurą, a ten upadł na podłogę i postanowił poszukać mniej agresywnego posiłku. Obok Becka pojawił się Morton. - Woda Święcona wcale ich nie powstrzymuje - powiedział, oddychając ciężko. - Riley miała rację. - Cholera - Beck splunął. Wytarł rękawem pot z czoła. - Tak, wiem. - Morton przegonił demona, który brnął przez stół, aby go dorwać. Beck usłyszał krzyk i zwrócił się w stronę jednego z wyjść. Przez kłębiący się dym dostrzegł Riley. Razem z nią byli Harper i Jackson. - Dzięki Bogu - powiedział. - Niech ją stąd wyprowadzą. Starszy łowca otworzył drzwi, upewnił się, że nic się za nimi nie czaiło, po czym gestem przywołał Riley. Zignorowała swojego mistrza i spojrzała na salę, jakby kogoś szukała. Wtedy jej oczy spotkały jego oczy. Beck pozdrowił ją gestem. - Leć już! - krzyknął. Potrząsnęła głową i machnęła ręką, aby do niej podszedł. Jego wzrok padł na Harpera. Łowca kiwnął potakująco i mimo jej protestów wypchnął dziewczynę na zewnątrz. Nieważne, co myślał o starszym facecie. Wisiał mu przysługę. Tak długo, jak Riley jest bezpieczna, nic innego się nie liczy. Jego serce biło w rytmie wojny i zemsty. Beck rzucił się w wir walki. Chaos przeniósł się na parking. Ranni łowcy wypełzli na asfalt jęcząc, krwawiąc i umierając. Riley biegała dookoła, zanim nie odnalazła Simona. Pod głowę wetknięty miał czyjś płaszcz. Stewart pochylał się nad nim i użył swojej bluzy, aby zatamować płynącą z jego brzucha krew. Jej chłopak był nienaturalnie blady, jego dłonie trzęsły się, a usta ledwo poruszały w rytm modlitwy.

Kolejny łowca przyklęknął przy Stewarcie. Zdjął z siebie koszulkę i zrobił z niej kompres. Ten natychmiast przesiąkł krwią. Riley w oddali usłyszała wysokie dźwięki syren, mnóstwa syren. - Musimy go stąd zabrać - powiedział Stewart. - Pierwszą karetką, słyszałeś? - Nowo przybyły kiwnął potakująco. Z każdą minutą zbierało się coraz więcej ludzi. - Jesteśmy zbyt blisko ognia - powiedział Harper. - Zrozumiano. Zbierzmy się wszyscy, musimy wynieść rannych. Budynek się wali, a my pewnie nie chcielibyśmy być blisko, gdy runie na ziemię. Wtem przez parking przemknął odgłos zimnego śmiechu, był on na tyle głośny, że stłumił ryk płomieni. Riley już kiedyś słyszała ten dźwięk - w bibliotece. Nie. - Piątka! - krzyknął ktoś niedaleko, a chwilę później usłyszeli, jak łowcy zbiegają po schodach. Stewart gestykulował. Ruszać się, ruszać! Zdrowi łowcy starali się pomagać rannym i tym, którzy byli jeszcze w stanie samodzielnie iść. Harper odwrócił się do niej, twarz miał spoconą, a bliznę napiętą. - Idź z nimi, Bachorze. Jeśli przedrą się przez nas, nie wytykaj nosa z poświęconej ziemi. Nie rozumiał. Piątka ścigała właśnie ją. Czuła, że demon ją wzywa, przedstawiając jej swoją ofertę: jeśli Riley poddałaby się, nikt inny by nie zginął. Riley uklękła i pocałowała Simona w ziemisty policzek. Wiedziała, że Harper i inni patrzyli się na nią. Nie miało to dla niej znaczenia. - Przeżyj, niezależnie od wszystkiego - szepnęła. Oczy Simona nie były skoncentrowane na niczym, więc nie była pewna, czy ją słyszał. Spojrzawszy po raz ostatni na chłopaka, który tak wiele dla niej znaczył, odwróciła się i skierowała w stronę zabójcy jej ojca.  

ROZDZIAŁ 36 Oślepiony wściekłością, Beck starał się przedrzeć przez płomienie do miejsca, w którym utknął Morton. Trójki zagoniły go w kozi róg, a łowca krzyczał i błagał o pomoc. Beck zdołał dosięgnąć jednego z demonów i rozłupać mu czaszkę, ale pozostałe bestie radośnie rozerwały jego towarzysza na pół i rzuciły się na jego martwe ciało. - Słodki Jezu - wrzasnął Beck, ale jego głos został zduszony przez huk, który momentalnie wypełnił salę. Rozwalił jeszcze kilka potwornych łbów, ale nowe wydawały się cały czas wyrastać spod ziemi. Zaczęły gonić go niczym stado lwów biegnące za gazelą. Ostatnie płatki śniegu zmieniły się w czarne plamki lecące ku górze wraz z powietrzem wsysanym przez żar płonącego dachu. Beck rzucił się ku najbliższemu wyjściu, przeskakując przez pokiereszowane zwłoki i poprzewracane meble. Drzwi były zamknięte na kłódkę. - Jasna cholera! - zaklął. Nie dziwne, że nikt inny tędy nie wyszedł. Wetknął stalową rurę między kłódkę a zamek i starał się je otworzyć w ten właśnie sposób. Za plecami usłyszał warczącą Trójkę. Było tylko kwestią czasu, kiedy miała na niego skoczyć i go zabić. Opierając się całym ciężarem na rurze, Beck w końcu złamał zamek. Otworzył drzwi, a w jego twarz uderzył wiatr. Wciągnął świeże powietrze i zaczął uciekać. Riley znalazła Geo-Demona unoszącego się nad parkingiem tuż przy powgniatanym volvo. Demon miał więcej niż dwa metry wzrostu, hebanowa skóra pasowała do jego ciała niczym kostium nurka, a klatki piersiowej mógł mu pozazdrościć każdy kulturysta. Grube, masywne mięśnie pokrywały jego byczy kark, zaś jego pysk przypominał wulkaniczny krater, w którym błyszczącą czerwienią wyróżniały się usta i oczy. Rogi przywiodły jej na myśl woła, który wymachiwał łbem na wszystkie strony. Mój Boze- Odejdź od niego! - rozkazał jej Harper, stając tuż za nią. Złapał ją za ramię i wypchnął za swoje plecy. Demon wykonał subtelny ruch dłonią, jakby była lekka jak piórko. Chwilę później uderzył w nich ostry poryw wiatru, który zniósł Riley na pobliski samochód. Klamka wbiła jej się w biodro. Osunęła się na asfalt, co jeszcze spotęgowało ból. Usłyszała przeszywający krzyk. Harper leżał na ziemi i trzymał się za pierś. W dłoni trzymał sferę grawitacyjną. Jakimś cudem uratował ją od zniszczenia. Riley ruszyła w jego stronę. Demon znów się zaśmiał, a ona dostała gęsiej skórki. Jego oferta pobrzmiewała w jej głowie niczym ciężka kula armatnia - ona albo śmierć ich wszystkich. Uklękła obok człowieka, którego nienawidziła prawie tak samo, jak demona. - Żebra - powiedział przez zaciśnięte zęby. - Pomóż mi. Z jego trzęsącej się dłoni wzięła sferę. - Co ty wyrabiasz? - burknął. Riley odwróciła się i ruszyła na demona. Harper krzyknął, żeby wracała, ale nie posłuchała go. - To sprawa prywatna - powiedziała tak, aby jej nie usłyszał. Gdy zbliżała się do demona, w jej głowie zadźwięczał głos Becka mówiący o działaniu sfer grawitacyjnych. Pozwoliła, aby ją poprowadził. Riley rzuciła sferę lobem tuż nad volvo. Ta wybuchła niebieskim światłem i przykleiła się do stojącego obok samochodu. Wtedy zaczęła słabnąć, gdyż w pobliżu nie znajdowało się wystarczająco dużo metalu, aby zatoczyła pełne koło. Magia zniknęła wraz z jej ostatnią nadzieją. Rozbawiony jej dziecinną zuchwałością demon odpowiedział kolejną salwą śmiechu, która prawie zwaliła ją z nóg. Czy jej ojciec przed śmiercią słyszał to samo? - Tak - wysyczał demon. Zakręcił nadgarstkiem, a ziemia rozstąpiła się tuż przed nim i zafalowała niczym ocean czarnego asfaltu. Nagle fale ustały. Bestia bawiła się nią.

Riley ostrożnie zrobiła krok w tył, a potem kolejny. Kolana cały czas trzęsły jej się ze strachu. Demon wyszczerzył kły, ukazując paszczę pełną pobłyskujących w blasku ognia zębów. - Co z moim aktem łaski? Dobijemy targu? Moje życie za życie innych. - Demon zasyczał. Przysięgnij. Przysięgnij na imię Lucyfera. Demon na wzmiankę o swoim panie cofnął się i wrzasnął tak przeraźliwie, że wybił głosem szyby w oknach, a Riley prawie ogłuchła. Schowała głowę w ramionach, gdy potknęła się idąc w panice tyłem. Demon nie zamierzał dotrzymać umowy. Wiatr zaczął podrywać w górę porozrzucane wszędzie szczątki gruzu i szkła, które przecinały skórę na jej twarzy. Tak właśnie zabił jej tatę. Przymknęła oczy i kilka kroków dalej ponownie się potknęła. Następna sfera grawitacyjna wylądowała tuż obok niej, ale podobnie jak poprzednia, nie zrobiła na demonie wielkiego wrażenia. - Wracaj tu! - wrzasnął do niej jeden z łowców. - Nie damy rady! - Jaki ojciec, taka córka ryknął potwór. Najpierw usłyszała pęknięcie, a następnie głuche trzaśnięcie. Spojrzawszy przez ramię, Riley zobaczyła za sobą ogromną dziurę w asfalcie, z której, niczym z gejzeru, wystrzeliwały w górę różnorakie odpadki, oddzielając ją całkowicie od reszty łowców. Z jamy zaczęła wydobywać się gęsta para, a wraz z nią unosił się smród pleśni, ceglanego pyłu i smoły. Coś świsnęło w jej stronę - demon piaskowy. Zanim zdążyła się ruszyć, ten chwycił ją jak znoszonego przez wichurę ptaka i cisnął nią w otchłań. Riley krzyczała i desperacko szukała czegokolwiek, aby móc się schwycić. W końcu jej dłoń natrafiła na jakąś złamaną poręcz. Gdy jej stopy spoczęły na kawałku podłoża, podciągnęła się nieco w górę tak, że jej podbródek opierał się o asfalt, który wrzynał się w skórę jej szyi i dolnej szczęki. Jej ulga nie trwała długo - ku niej mknęła kolejna fala śmieci przypominająca okruszki zrzucone z gigantycznego, kuchennego obrusu. Jeśli choć jeden uderzyłby ją, spadłaby na samo dno. Gdy fala zbliżyła się do łowców, Harper rozpaczliwie zawołał o pomoc. Rozległ się dźwięk wybuchającego asfaltu. Odpadki spadały na ziemię niczym gęsty deszcz. Riley zamknęła oczy i zaczęła się modlić. Coś ścisnęło ją za ramię i krzyknęła, gdy to coś wywindowało ją poza krater. Wylądowawszy twardo na tyłku, spojrzała w górę w obawie, że to Piątka przyszła zawładnąć jej duszą. On? - Wiedziesz interesujące życie - powiedział, jakby nigdy nic podniósł ją z ziemi i przycisnął ją do siebie. Zrobił to tak, jakby każdego dnia ratował ludzi w ten właśnie sposób. Nie miał żadnej widocznej broni. Mimo tego na każdym kroku czuła siłę drzemiącą w jego ciele. Geo-Demon wybuchnął wściekłością, czym wysadził w powietrze wszystkie pozostałe w całości okna i uruchomił alarmy samochodowe. Ori potrząsnął głową. - Nie tkniesz nas. Pomimo ostrzeżenia, fala ziemi nadal podążała w ich stronę. Riley znieruchomiała w oczekiwaniu na uderzenie, ale tuż przed nimi ziemia nagle się wyrównała. Demon znów zaryczał i tym razem zaczął wymachiwać łapami niczym rozzłoszczone niemowlę. W oddali usłyszała kościelny dzwon. - Na razie, demonie. Jeszcze się spotkamy. - Ori szarpnął ją za ramię. - Musimy iść. - Ale... Rozejrzała się w poszukiwaniu Harpera. Jacyś łowcy nieśli go w kierunku ulicy. Po Becku nie było ani śladu. Cały budynek tonął w płomieniach. Jeśli nadal tam był... Ori poganiał ją mimo jej żarliwych protestów. Piątka nie ustawała w tworzeniu śmieciowych wirów powietrznych, podchodziła bliżej do pozostałych przy życiu łowców, a za nią podążały inne demony i wszystkie one szykowały się do ostatecznego ataku. - Muszę zostać! - rzuciła, próbując wyśliznąć się z uścisku Oriego.

- Zostajesz, umierasz. Jeszcze nie dzisiaj. Gdy doszli do jej auta, Ori stanął jak wryty. Obrócił się w kierunku olbrzymiego pożaru i zmarszczył brwi. - No, no, to ci niespodzianka. Mózg Riley dopiero po chwili przetworzył rozgrywającą się na jej oczach scenę. Łowcy nadal walczyli, już w jednej grupie, i wianuszkiem otoczyli tych, którzy nie byli już w stanie stać o własnych siłach. Poza ich kręgiem był jeszcze jeden. Ten z kolei lśnił śnieżną bielą, ale w przeciwieństwie do kręgu, który pamiętała z cmentarza, każdy pojedynczy diamentowy punkcik miał co najmniej dwa i pół metra wysokości i dzierżył płonący miecz. - Aniołowie - krzyknęła ze zdumieniem. - Boże, to aniołowie! - Niech mnie diabli - powiedział Beck, osłaniając usmolone oczy od oślepiającego światła. Lśniące postacie stały skrzydło w skrzydło tworząc eteryczną barierę między demonami a pozostałymi przy życiu łowcami. Gdy jakaś Trójka podeszła zbyt blisko, wrzeszczała i zapalała się niesamowitym płomieniem, przypominając tym samym pochodnie tiki. Rycząc z frustracji i wściekłości, demony zaczęły się wycofywać, a następnie jeden po drugim odlatywać w ciemne uliczki dookoła płonącego budynku. Tylko Piątka pozostała na placu boju, ale i ona po chwili z nieziemskim wrzaskiem przeistoczyła się w ciemną mgłę, po czym zniknęła. Kilku łowców zaczęło nieśmiało wiwatować. Pozostali wpatrywali się w niebiańskich strażników. - Gdzie do cholery... oni się podziewali... gdy to się zaczynało? mruknął Harper, a jego spocona twarz wykrzywiła się w bólu. Zgięty w pół, czuł w boku każdy oddech. - Nieważne - odparł Beck, kucając przy rannym mistrzu. - Są tu teraz i to się liczy.  

ROZDZIAŁ 37 Riley stała w cmentarnej bramie. W ręku trzymała kluczyki od samochodu, ale nie pamiętała drogi. Oriego nie było. Przyjechała tu sama? Co kilka sekund jej ciałem wstrząsał dreszcz. Czuła się, jakby miała grypę. Włożyła rękę do swojej torby, wyjęła butelkę wody i wypiła ją. Zmarszczyła brwi. Skąd tak właściwie wzięła się jej torba? Nie pamiętała, aby brała ją z pogorzeliska. Szybkim ruchem sprawdziła, że prezent od Becka wciąż miała pod swetrem. Przynajmniej tego nie zgubiłam. Wciąż była zamroczona. W jaki sposób demony przedostały się przez Wodę Święconą? Powinnam była sprawdzić krąg pazurem. Co, jeśli wykryłabym, żę tamta Woda również byla podrobiona? Nagle wstrząsnął nią dreszcz silniejszy od pozostałych. Skąd w środku walki znalazł się Ori? Nieważne. Uratował mi życie. No i największa tajemnica. Czy jej tata nadal spoczywał w swoim grobie? Tylko w jeden sposób mogła się o tym przekonać. Riley pobiegła asfaltową ścieżką w kierunku mauzoleum, torba uderzała ją w bok. Nie dotarła nawet do połowy drogi, gdy złapał ją skurcz w rannym udzie. Musiała dalej iść kulejąc. Jej płuca płonęły wraz z każdym oddechem. Zakasłała i w ustach poczuła sadzę. On tam jest. Wiem o tym. Pokuśtykała do mauzoleum i dostrzegła błysk świec. Riley bezgłośnie westchnęła z ulgą. To była jednak chora gra jakiegoś nekromanty. Krąg był inny. Większy. Już nie obejmował samych grobów, ale zajmował całe mauzoleum. Na krześle siedziała Martha. Twarzą zwrócona była ku zachodowi, jakby chciała zająć miejsce w pierwszym rzędzie na spektaklu zniszczenia Tabernakulum. Jak zwykle robiła na drutach. Gdy Riley podeszła bliżej, starsza kobieta uśmiechnęła się i posunęła cały rząd oczek ku końcówce drutu. - Och, tu jesteś. Przykro mi z powodu twojego taty, kochanie, ale czasami tak się dzieje. - Taty? Riley natychmiast spojrzała w kierunku ciemnego zakątka, w którym mieścił się grób jej rodziców. Ziemia przykrywająca grób jej taty już nie była gładką powierzchnią. Grób był otwarty na oścież. - Nie! - krzyknęła. - Nie... Krąg świec od razu zareagował na jej złość i żal, wybuchając wysoko na de nocnego nieba. Riley odwróciła wzrok od nieznośnego blasku. - Co się stało? - zapytała. - Jak oni to zrobili? Krąg nadal jest cały. Martha spojrzała na nią, poruszając drutami w błyskawicznym tempie. - Ten tak. Ale poprzedni miał dziurę, więc utworzyłam go ponownie. - Jak to? - spytała Riley, kompletnie zaskoczona. Martha przerwała w połowie ściegu. - Rod się przeziębił, więc przysłali innego ochotnika. Jest świeży. Niestety ma fobię na punkcie smoków i według niego to właśnie do niego przyszło. Powiedział, że miał ponad sześć metrów długości i wystrzelił w jego kierunku salwę ognia. To już było zbyt wiele dla tego biedaka. Zanurkował na ziemię i przez przypadek naruszył krąg. - Martha dokończyła ścieg i wepchnęła całe dzieło do torebki. - Jest nieco przybity - dodała. - W to nie wątpię. Wręcz zdruzgotany. - Riley odkaszlnęła i wycelowała wzrok w starszą kobietę. - Kto zabrał mojego ojca? Czy byli to ci poborcy podatkowi? Podaj mi nazwisko. Aby mogła tego kogoś rozerwać na strzępy- Tamten chłopak nigdy nie widział żadnego przywoływacza. Riley zwiesiła głowę zrezygnowana. - Psiakrew! Gdybym tu była, to by się nie wydarzyło. To była tak samo jej wina, jak tego wrażliwego na smoki gościa.

- Dlaczego krąg? - spytała Riley. - Jaki w tym sens? - Dla ciebie, kochana. - Demony nie mogą tu przyjść. - Ale ludzie mogą, a niektórzy przywoływacze to kompletni idioci. Najlepiej będzie, jeśli nie będziesz tej nocy wychodziła z kręgu. Coś w głosie Marthy przykuło jej uwagę. W tym samym momencie, gdy wolontariuszka zaprosiła ją do środka, tamta wyszła na zewnątrz. - Dobranoc, kochanie. Nie martw się, wszystko się ułoży - powiedziała Martha swoim nazbyt radosnym głosem. Pomachała jej i zniknęła w ciemności. - Jasne, sprawy naprawdę mają się świetnie - mruknęła Riley. Podniosła głowę ku niebu. Dzięki za nic. Zajęło jej sporo czasu, zanim podeszła do pustego grobu. Taty nie było, więc nie miała z kim pogadać. Chodził teraz gdzieś po mieście i był niewolnikiem jakiegoś bogatego sukinsyna. Upadła na kolana prosto w czerwoną glinę i spojrzała w głęboką jamę. Zawiasy sosnowej trumny były wyłamane, jakby ktoś uwolnił jej ojca z więziennej celi. Kipiała w niej wściekłość. Zaczęła zagarniać piach z powrotem do dziury dopóty, dopóki nie poczuła bólu rąk, drżenia mięśni i pieczenia dłoni. - Więc któremu się udało? Panu Jestem Całkowicie Niegroźny Mortimerowi? Jaszczurce Lenny'emu? - Czy też może Jego Lordowskiej Mości Ozymandiasowi? Musiała się tego dowiedzieć. - Prawie nam się udało, tato. Prawie. Riley doskoczyła do swojej torby i grzebała w niej, aż nie znalazła skórzanego woreczka, który dostała od Ayden. Rozwiązała sznurek i wróciła do grobu. Wzięła garść gliny, a następnie umieściła ją wewnątrz woreczka. Wiedźma mówiła, żeby zbierać rzeczy czyniące ją silniejszą, definiujące jej osobowość. Gleba, która przykrywała ciało jej zmarłego ojca, przypominałaby jej o tym, żeby nie ufać nikomu, kto zastępowałby ją w jej pracy. Zawsze cię zawodzą. - Znajdę cię, tato. Obiecuję, że wrócę tu z tobą najszybciej, jak tylko się da. Riley wybuchła jakże pożądanym płaczem, zaczęła lamentować niczym zagubiona dusza. Nie wysilała się, aby wycierać łzy, więc zastygały jej na policzkach i skrzypiały cicho na zimnym, nocnym powietrzu. Słone wyznanie nieskończonego bólu jej serca. Wiedziała, że nie może wiele zrobić dla swojego ojca bądź dla innych łowców. Wzięła swój brezent i śpiwór, przeniosła je na zachodnią stronę mauzoleum i ułożyła na twardym podłożu. Ciężko jej się myślało, więc postanowiła robić wyprawy po pojedyncze przedmioty: najpierw przyniosła wodę mineralną, następnie latarkę, a jeszcze później koc. Wcisnęła się w śpiwór, po czym usiadła wyprostowana i obserwowała płonący ogień. W jego blasku wydawało jej się, że widziała czyjeś twarze. Twarze zmarłych mężczyzn. Widziała rozdarte ciała łowców, z których potokami wylewała się krew. Te obrazy nigdy nie opuszczą jej umysłu. Nigdy. Simon. Udało mu się przetrwać? A co z Beckiem? Czy ranek przyniesie jeszcze gorsze nowiny? - Proszę Cię, Boże. Zrobię wszystko, aby ich nie stracić. W nagich drzewach nagle zaszumiał wiatr. Zdesperowana, zapragnęła jak najszybciej zająć czymś głowę, nie myśleć o umierającym Simonie. Wyciągnęła z torby komórkę i zamierzała zadzwonić do Petera. Chciała się upewnić, że choć jemu nic się nie stało. Niestety telefon nawet się nie zaświecił. Otworzyła klapkę z tyłu i odkryła, że przepaliły się kabelki. - Psiakrew - powiedziała, wrzucając go z powrotem do kurierskiej torby. Nie miała pojęcia, jak mógł się uszkodzić. Jej przyjaciel zapewne oglądał wiadomości i

szaleńczo raz po raz wybierał jej numer. Pomyśli, żę nie żyję- Tak jak Simi i wszystkie dzieciaki ze szkoły. A może nawet jej zwariowana ciotka w Fargo. - Mogło tak być. Kilka sekund dzieliło ją od znalezienia się na samym dnie gigantycznej jamy. Zawdzięczała Oriemu bardzo wiele, ale nie pamiętała, żeby mu chociaż raz podziękowała. W końcu Riley zamknęła oczy i pogrążyła się w męczącym śnie. Słyszała, jak ktoś do niej dzwonił. Simon. Wykrzykiwał jej imię, błagał, aby go uratowała. Biegła wśród dymu i płomieni, rzucając Trójkami na prawo i lewo, jakby były zrobione ze słomy. Simon leżał z otwartą klatką piersiową i widziała na własne oczy jego bijące serce. Wciąż ją wołał, ale nie była w stanie się do niego zbliżyć. Jego ciało wsiąkało w ziemię coraz głębiej i głębiej. Dotarło prawie do płomieni we wnętrzu ziemi. Widziała demony z widłami i ostro zakończonymi ogonami. Zanosiły się śmiechem. Simon zdołał jeszcze wydać z siebie ostatni okrzyk: Riley! - a demony wciągnęły go do czeluści piekieł. Podskoczyła i złapała latarkę. To był Beck. Stał tuż za kręgiem z wykrzywioną w bólu twarzą i mrugał na nią, jakby nie był pewny, że była człowiekiem. - Riley? - wyszeptał. To naprawdę on? Odchrząknęła i wytarła zaschnięte łzy. - Jeśli nie uczynisz żadnej szkody, możesz wejść. Zrobił kilka kroków zanim wpadł w jej ramiona, a jego marynarska torba uderzyła z hukiem w ziemię. - Dzięki Bogu! - wymamrotał. - Dzięki Bogu. Osłabł i upadł tuż u jej stóp. Ona również usiadła i oświetliła jego twarz latarką. Oparzenia na twarzy i na prawej dłoni. Najbardziej ucierpiało jego udo. Trójka? - zapytała, a on słabo pokiwał głową i jeszcze bardziej zacisnął dłonie na rozdartym materiale i skórze. - Mam świeżą Wodę Święconą - powiedziała i pobiegła sprintem w kierunku mauzoleum. Gdy wróciła, Beck nadal ściskał nogę, a oczy zamknięte miał z bólu. A teraz miało zaboleć bardziej. Złamała pieczęć. - Gotowy? Potaknął. W momencie, gdy Woda zetknęła się z raną, zawył, zaczął rzucać się w przód i w tył, czym utrudniał jej zadanie. Riley lała płyn, dopóki Beck nie opadł na ziemię, dysząc ciężko. - Tak mi przykro, Beck! - powiedziała. Jeszcze sama pamiętała, jak to jest, jak całe ciało paliło ją aż do szpiku kości. Przynajmniej ta Woda jest prawdziwa. - Musiałaś - przyznał przez zaciśnięte zęby. - Dalej. Lej na pozostałe. Delikatnie chwyciła jego dłoń i uleczyła ją, a następnie pokropiła Wodą Święconą jego twarz. Cały czas miał zamknięte oczy. Riley pościeliła im miejsce w mauzoleum. Spięła dwa śpiwory, aby było im cieplej. Przez cały ten czas słyszała, jak przy każdym oddechu jęczał z bólu. Gdy kończyła przygotowania zauważyła, że usiadł i wpatrywał się w otwarty grób. Jego dłonie drżały jak u starszego mężczyzny. - To był Paul - powiedział. - Tak. Przyszedł, żeby mnie ostrzec - odparła Riley. Beck dziwnie się na nią spojrzał. - Wiem, że to brzmi dziwacznie, ale powiedział, żebym uciekała, że oni nadchodzili. - Skąd mógł to wiedzieć? Wzruszyła ramionami. Beck znów się trząsł. Nie mogę pomóc Simonowi, ale tobie mogę. - Chodź ze mną. Na zewnątrz jest za zimno - powiedziała. Ku jej uldze starał się jej pomóc, gdy podnosiła go z ziemi. Było jej ciężko - ważył więcej od niej, a jego noga była nie do użytku - ale udało jej się wprowadzić go do budynku. Beck pozwolił jej zdjąć z siebie swoją skórzaną kurtkę i owinąć w kilka koców. Riley zapaliła świeczkę i postawiła ją na skalnym występie na przeciwnej ścianie mauzoleum. Słabe światło

oświetlało jego pociemniałą twarz. Zamknęła ciężkie drzwi, usiadła obok niego i zapięła cały śpiwór. Podała mu butelkę z wodą, którą wypił za jednym zamachem. Zacisnął palce na butelce tak, że cała się powyginała. - Czy widziałeś tatę po... ? Beck potrząsnął przecząco głową. - Może nie udało mu się wydostać - powiedziała. - Nie, na pewno wyszedł. Każdy poważny nekromanta dopilnowałby tego. - Ilu ludzi zginęło? - spytała. - Nie jestem pewien. Co najmniej dziesięcioro - odpowiedział chrapliwym głosem. Musiała to wiedzieć. - Kto? - Morton, Collins, Ethan. - Ethan? - spytała, nie chcąc wierzyć jego słowom. Był jednym z uczniów Stewarta i za kilka miesięcy miał wziąć ślub. - Zginął szybko - Beck powiedział niskim głosem. - Niestety, inni nie mieli tego szczęścia. - A co z... Simonem? Beck nie spojrzał jej w oczy. - Nie wiem, czy mu się udało. Próbowali zawieźć go do szpitala. Później już go nie widziałem. - Odwrócił się od niej plecami. - Nie mogłem cię odnaleźć. Wtedy ktoś powiedział, że goniła cię Piątka i pomyślałem... - Nic mi nie jest. Przytulił ją do siebie z całej siły. Riley poczuła strugi łez na policzkach, ale tym razem nie były to jej łzy. Pocałował ją w czoło i coś wymamrotał. Nie usłyszała, co powiedział, ale to nie miało znaczenia. Żył. Riley chciała pozostać w jego ramionach, ale Peter pewnie do tej pory już stracił zmysły. Odepchnęła go delikatnie. - Działa ci telefon? Beck pokręcił głową. - Czasami tak jest przy sferach grawitacyjnych. Cholera. Przepraszam, Peter. Ranny łowca zawinął się w śpiwór, a Riley przykryła go jeszcze jednym kocem. Gdy wśliznęła się obok niego, przysunął się do niej i położył na jej ciele swoje ranne ramię. - Pójdę z samego rana - powiedział niewyraźnie. - Popytam o Simona i innych. - To były prawdziwe anioły? - Tak. Teraz śpij. Jesteś bezpieczna. Nie pozwolę, aby ktokolwiek cię skrzywdził. Wiedziała o tym. Gdy spała, Beck uciekł się do tego, co potrafił najlepiej. Doskonale pamiętał, jak to było po bitwach. Każdy radził sobie z tym inaczej. Niektórzy się upijali, inni się zamykali. On zawsze szedł do jakiegoś cichego miejsca i myślał, wspominał smród wojny i zawodzenia umierających. Teraz robił to samo, w samotności, w starym, kamiennym budynku. Wraz z nadejściem poranka łowcy musieli zmierzyć się z nową rzeczywistością. Musieli się dowiedzieć, kto maczał palce w sprawie Wody Święconej i w jaki sposób demony weszły do kręgu. Czy Piekło właśnie wykonywało swój ostateczny ruch? Czy to naprawdę był koniec? Tyle pytań, a żadnej odpowiedzi. Odepchnął od siebie wszystkie myśli. Przyjdzie czas, gdy pozna odpowiedzi. Zamiast martwić się o to, wsłuchał się w równy oddech Riley, skupił się na cieple, jakim emanowało jej ciało. Tyle razy dziękował już Bogu, że żyła. Wraz z podziękowaniami uderzyła w niego prawda, którą tak bardzo starał się od siebie odrzucić. Za bardzo mi na tobie zależy, dziewczyno. Każdy miał swoją granicę wytrzymałości. Gdyby stracił jeszcze Riley, przekroczyłby swoją. Nie wiedział, jak miałby wtedy powstrzymać ból. Nie chciał wiedzieć. Riley poruszyła się niespokojnie i załkała. Przytulił ją i zaczekał, aż znów pogrąży się we śnie, cały czas głaszcząc ją po włosach. Poranek powita ją jeszcze gorętszym piekłem. Wiedział, jak wyglądał umierający człowiek, widział takich mnóstwo na polach bitwy. Coś mu podpowiadało, że Simon nie da rady przetrwać, a to będzie ogromny cios dla Riley. Będę przy tobie, dziewczyno. Zawsze Wziął głęboki wdech i powoli wypuścił powietrze z płuc. Musiał być silny dla niej, podejmować za nią trudne decyzje. Dla córki Paula najlepsze było to, że nie wiedziała, co tak

naprawdę do niej czuł. W ten sposób nie cierpiała chociaż z jego powodu, tak było lepiej dla nich obojga. Chroń ją, Boże. Ja zajmę się resztą.   

ROZDZIAŁ 38 Gdy się obudziła, Becka i jego torby już nie było. Podniosła się na zesztywniałych nogach, przeciągnęła i otworzyła drzwi. Było już dawno po świcie, słońce wisiało wyżej, niż się spodziewała. Złamała krąg, spakowała swój sprzęt i poszła w kierunku samochodu. Wyruszając z parkingu, zauważyła cienką wstążkę czarnego dymu unoszącą się nad miastem, która przyciągała ją jak magnes. Spalony szkielet Tabernakulum w świetle dziennym wydawał jej się całkowicie obcym miejscem. Dwie spośród czterech ścian runęły do środka, nie było też wielkich, szklanych okien. W powietrzu śmigały zdezorientowane nietoperze, tylko one ostały się z całego budynku. Teren wokół Tabernakulum wypełniony był barykadami i radiowozami. Riley stanęła jak wryta. Na chodniku niedaleko parku ustawiono prowizoryczną kostnicę. Nie chciała liczyć worków z ciałami, ale z drugiej strony nie mogła się powstrzymać. Trzynaście. Minionej nocy, na spotkaniu, widziała około czterdziestu łowców. To oznaczało, że tylko dwudziestu siedmiu udało się przeżyć. Przeszła przez ulicę i natychmiast wpadła na policjanta. - Nie można tam wchodzić, panienko - powiedział z rękami skrzyżowanymi na piersiach. Nie wiedząc, co czynić, wyjęła swoją licencję. - Byłaś tu? - spytał, dostrzegając siniaki na jej twarzy, poprzypalane włosy i zakrwawione spodnie. Riley kiwnęła potakująco. Ręką pokazał jej, że może przejść przez policyjną taśmę. Parking przypominał plac, po którym przeszło stado wściekłych, gigantycznych gofferów. Grupa gazowników naprawiała uszkodzone rury. Z niektórych kraterów wciąż unosiła się para. Prawie jak w apokaliptycznych filmach. W niewielkiej grupce łowców wypatrzyła Becka. Trzymał się dzielnie, ale poruszał się jakby w zwolnionym tempie. Gdy zbliżyła się do nich zorientowała się, że rozmawiali o jej zmarłym ojcu. - Wiem, co widziałem - powiedział jeden z nich. Miał zabandażowane ramię i zachmurzoną minę. - To był Blackthorne i pomagał tamtym demonom. - Gówno prawda - ryknął Beck. - Więc jak do cholery dostali się do środka? Ktoś musiał złamać krąg. To nie mógł być nikt z naszych. - To musiał być on - wtrącił się inny łowca. - To nie przypadek. Blackthorne się pojawia, a parę chwil później robi się gęsto od demonów. Ja nie widzę innego wyjaśnienia. Wściekła, Riley rzuciła się biegiem ku grupce. - Przyszedł mnie ostrzec. Powiedział, żebym uciekała. - Gdy to powiedziała, zdała sobie sprawę, że popełniła błąd. - Skąd mógł to wiedzieć? - zapytał jeden z łowców. Nazywał się McGuire i od samego początku był przeciwny jej karierze łowcy. - Nie mógłby złamać kręgu - zaprotestowała. - Jeśli to nie Blackthorne, to kto? Ty? - Czas chyba skończyć. - To był Stewart. Czoło miał przewiązane bandażem, a twarzł tak białą, jak włosy. Poruszał się niemrawo, opierając się na lasce. - Rozstrzygniemy to później. Teraz musicie zadbać o siebie. Poirytowany McGuire nie ustąpił. - Wiem, co widziałem. - A nie pomyślałeś, że demony chciały, żebyś to właśnie zobaczył? Wywiązała się kłótnia. - Musimy wiedzieć, komu możemy ufać - odparł McGuire. - Wszystko się ze sobą łączy -

Woda Święcona, atak, współpracujące demony. - Pokazał palcem na Riley. - Wszystko zaczęło się pieprzyć, odkąd dołączyła do Gildii. To ją należy winić! Stewart wcisnął się między nią a wściekłego łowcę. - Idź się spakuj i wracaj do pracy. Miasto musi widzieć, że nadal stoimy na straży. W przeciwnym razie ludzie będą dzwonić po pogromców szybciej, niż zdołamy wypierdzieć choć jeden dźwięk. Grupka powoli rozeszła się we wszystkie strony. Stewart zwrócił się do Becka. - Zabierz go do domu, dobrze, dziewczyno? - Ale właśnie jechałam do szpitala - zaczęła Riley. - Chcę zobaczyć się z Simonem. Sprawdzić, czy... Wciąż zyje. Mistrz powiedział nieco ciszej: - Martwisz się o niego. Ja również. Ale Simon ma rodzinę, która się nim zaopiekuje. - Zerknął na rannego Becka. - Musisz to zrobić dla niego. Ma tylko ciebie. Riley westchnęła. - Pójdę po samochód. Zamiast dawać jej wskazówki, jak dojechać do jego domu w Cabbagetown, Beck przez całą drogę nie powiedział ani słowa. W końcu wskazał na podjazd, który prowadził do niewielkiego, zielonego domu otoczonego żywopłotem. Skrzynka pocztowa miała namalowane jego nazwisko, a fioletowa winorośl wiła się po podpierającym ją drewnianym słupie. Nie była pewna, czego miała oczekiwać, ale na pewno nie tego. Beck wypełzł z auta, jakby zużywał resztki swojej energii, ale nie pozwolił pomóc sobie na schodach. Na ostatnim stopniu nagle zamarł. - Wszystko gra? - spytała zmartwiona. Beck wpatrywał się pustym wzrokiem w ścianę. - Wszystko idzie nie tak. Nie rozumiem. - Spojrzał na nią. - Który nekromanta go zabrał? - Nie wiem. - Riley położyła dłoń na jego ramieniu. - Chodź. - Ani drgnął. - Nigdy jeszcze u ciebie nie byłam - ponaglała go. - Chcę zobaczyć, czy masz taki bałagan, jak ja. - Oby szybciej wejść do ciepłego pomieszczenia. Beck wydawał się być speszony jej stwierdzeniem. - Przepraszam. Myślałem, że już u mnie byłaś. Twój tata był tu nie raz. Podobało mu się. Jego twarz przeciął melancholijny uśmiech. - Powtarzał, że chciał ci kupić podobny dom. Riley nie chciała nawet o tym myśleć. W końcu otworzył drzwi i wpisał kod w panelu alarmowym. Pikający dźwięk ustał i Beck pokuśtykał do pokoju. Najpierw ujrzała drewniane schody i szmatę do wycierania butów. Na jasnobrązowej ścianie wisiały kołki do wieszania ubrań, z pozostałych zwisały obrazy bagien Okefenokee. Znowu ją zaskoczył. Dom był zdecydowanie czystszy od domu zwykłego faceta. Nigdzie nie leżały góry pudełek po pizzy, znikąd nie wystawały części jego bielizny. Było tu praktycznie tak samo schludnie, jak u niej. Wskazała mu kuchenne krzesło i zapytała: - Gdzie twoja Woda Święcona? - W szafce w korytarzu. Weź jedną butelkę dla siebie i od tej pory noś przy sobie. - Dlaczego? - Jeśli musiałabyś błyskawicznie postawić krąg, wylej trochę na ziemię i wejdź do środka. Lepsze to niż nic. - Sądzisz, że demony jeszcze z nami nie skończyły? - Myślę raczej, że dopiero się rozgrzewają. Szafki innych ludzi zawierały przeważnie przedmioty, których nigdy nikt nie używał, na przykład łyżwy, ozdoby choinkowe, czy pary starych butów, których czasy świetności dawno minęły. Beck trzymał w niej swoje akcesoria łowieckie. Wszystko było uporządkowane, półka po półce. Kilka butelek Wody Święconej, stalowe klatki, zwinięty sznur, sfery. Nawet zapasowa stalowa rura.

Riley odszukała najświeższe butelki Wody, sprawdziła etykiety wilgotnym palcem i wróciła do kuchni. Jedną, zgodnie z życzeniem Becka, wsadziła do swojej torby. On nadal wpatrywał się w nicość. - Czas na porządny ból - powiedziała. - Dobra? - O tak. Wolno rozpiął kurtkę, potem zdjął koszulę. Wziął od niej butelkę. - Ja to zrobię. Mnie pasuje. Umyła ręce i zaczęła przetrząsać lodówkę. Znalazła w niej jajka i kilka pętek kiełbasy. Po dłuższych poszukiwaniach zlokalizowała patelnię, którą od razu postawiła na palniku. Z łazienki dobiegł ją krótki krzyk, a później potok bluźnierstw, z których większość zaczynała się na literę K. Następny krzyk. Odkręcenie prysznica. O tak, to była świecą Woda. Riley przykręciła kurek pod kiełbaskami podejrzewając, że Beck zbyt szybko nie wyjdzie spod prysznica. Korzystając z okazji, zadzwoniła z jego domowego telefonu do Petera. - Tak? - zapytał niepewny głos. - Peter, tu Riley. - Riley! Gdzieś ty była? Mój Boże, wystraszyłaś mnie - powiedział roztrzęsionym głosem. Przepraszam, że nie zadzwoniłam wcześniej. Telefon mi się spalił, a później spędziłam noc na cmentarzu. - Całą noc pokazywali to w telewizji. Myślałem, że gdzieś cię pokażą i upewnię się, że wszystko u ciebie w porządku. Gdybym cię miał już nigdy nie zobaczyć... - Głos mu zamarł. - Tak mi przykro, Peter. - Znałaś wszystkich tych, którzy zginęli, prawda? - Większość. - A co z Beckiem? W porządku? Zdradziła mu kilka szczegółów, ale nie wspomniała o najgorszym. Peter nie musiał znać jej koszmarów. - Więc tak to wygląda. Zamierzają zamknąć Gildię? - spytał. Jego ton był niemal pełen nadziei. - Nie. Łowcy przyjadą do nas z innych miast. Podniesiemy się. - Aha. - Peter, ja się nie poddam. Chcę być łowcą. Teraz nawet jeszcze bardziej niż wcześniej! - Wiem - powiedział delikatnie. - To jest tak, jakbym widział twoją zabawę w berka z krwiożerczymi wilkami. Jeden fałszywy krok i rozrywają cię na strzępy, a ja nawet nie będę mógł ci pomóc. Nie wiem, czy to wytrzymam. Peter nie był chyba tego świadomy, ale właśnie narysował linię na piasku. Po jednej jego stronie znajdował się styl ich dotychczasowego życia - rozmowy o szkole, narzekanie na rodziców. Po drugiej zaś - nowe życie Riley. To, przez które mogła w każdej chwili zginąć. Możemy to obgadać później, Peter? - W tym momencie nie potrafiła tego ogarnąć. Cisza. - Peter? - Sęk w tym, że nigdy tego nie obgadamy. Przyjaźń funkcjonuje nieco inaczej. Nie mogę tak dłużej. Nie mogę. Rzucił słuchawką. Riley poczuła się dziwnie. Gdy odłożyła słuchawkę na widełki zauważyła Becka, który obserwował ją z korytarza. - Rzucił słuchawką. Nie chce, żebym została łowczynią. - To dla niego trudne - powiedział szorstkim głosem. - Nie rozumieją, co robimy i dlaczego. Dodał z żalem. - To rozrywa ich od wewnątrz. - Wcale nie musi tak być. Beck wygiął brew w łuk. - Jesteś pewna? Riley chciała się z nim sprzeczać, ale czasami podsłuchiwała ciche kłótnie swoich rodziców. Jej matka obawiała się każdej chwili, której nie spędzała z mężem. Panicznie bała się, że któregoś dnia Paul nie wróci do domu. Beck oparł się o ścianę. - Gdy zaczynałem myślałem, że pogodzę oczekiwania wszystkich bliskich. Teraz interesuje mnie tylko moje życie, przynajmniej dopóki nie zestarzeję się na tyle, że nie będę w stanie

dłużej łowić albo jakiś demon nie przyrządzi sobie ze mnie obiadu. Riley zadrżała i potarła ramiona dłońmi. - Boże, jakie to... brutalne. - Taka jest cena, jaką płacimy za walkę z Piekłem. Głos ugrzązł jej w gardle. Beck wolał trzymać się z dala od Riley, gdy ta kończyła przyrządzać jedzenie. Zjadł wszystko, co postawiła przed nim na talerzu. Nie narzekał, że jajka były niedogotowane, a tost zbyt spieczony. Okazało się, że była głodniej sza niż myślała. Wyczyściła swój talerz do najmniejszego okruszka zastanawiając się przy tym, jak mogła jeść po tym, co widziała przez ostatnią dobę. Może jestem już upiorem? Beck odezwał się dopiero wtedy, gdy zjadł drugą dokładkę tostów. - Jackson jest ranny, ale wkrótce wydobrzeje. Stewart lata i załatwia wszystko, ale sądzę, że to nie najlepszy pomysł. Harper ma połamane żebra. - Jest w szpitalu? - Nie, u siebie. Będzie potrzebował pomocy. - Co teraz będzie? - spytała, popijając kawę. Była zbyt mocna, ale nigdy nie zaparzała odpowiedniej. - Pogrzeby. Później będziemy musieli wykonać całą tę pieprzoną papierkową robotę dla biura krajowego. Zapewne przyślą nam mistrza, aby ćwiczyć nowych rekrutów. - Przerwał na chwilę. - Minie kilka lat, zanim odzyskamy pełną moc, chyba że przyjadą do nas inni, doświadczeni łowcy. - A przyjadą? - spytała, otrząsając się z resztek jedzenia. - Ja na pewno bym tego nie zrobił, nie po tym, co tu się stało - odparł. - Będzie dobrze, jeśli utrzymamy obecny stan. Prawdopodobnie miał rację. - Będę miała oko na Harpera, pomogę mu - powiedziała. Beck wbił w nią wzrok. - Myślałem, że go nie znosisz. - To nie znaczy, że nie mogę się nim zająć. - Oczywiście, jeśli będę się trzymać od niego na sto metrów. - To ma sens - powiedział, wskazując na puste talerze. - Dla mnie zrobiłaś to samo. Dlaczego wszystko traktował tak osobiście? - Beck, ja ciebie nie nienawidzę, tylko... - Nie miała pojęcia, jak wyjaśnić jego wpływ na jej życie albo dzień, w którym razem łowili. Jak bardzo sobie życzyła, żeby tak było zawsze. Chcę, żeby między nami nie było nieporozumień, ale nie dam sobie spokoju z Simonem tylko dlatego, że go nie lubisz. - Jest spoko. - Beck wpatrywał się w puste naczynie. - Prawda jest taka, że masz rację. Jestem... trochę zazdrosny o niego. Jest szczęściarzem, że tak go lubisz. Każdy facet by był. Ja też W fobię, ale tego nie widziszNie wiedząc, jak mu to powiedzieć, Riley wstała i wsunęła krzesło pod stół. Sięgnęła po talerze, ale Beck ją zatrzymał. - Proszę, zadzwoń do swojej ciotki, powiedz jej, że masz się dobrze. Kupię ci bilet do Fargo. Znowu to samo. Potrząsnęła głową i wbiła palce w oparcie krzesła. - Nie odejdę stąd, nie przy obecnym stanie Simona. Beck również wstał. - Wiem, że ci na nim zależy, ale on też by chciał, żebyś była bezpieczna. Demony nie znają tam twojego imienia. Tamta Piątka chciała zmieść z powierzchni każdego łowcę, żeby tylko dobrać się do ciebie. To naprawdę nieciekawe, Riley. W każdym jego słowie słyszała bojaźń. Bał się o nią. - Nieważne co robią demony, nie wyjadę. - Coś się tu dzieje, dziewczyno, a ty siedzisz w tym po uszy. - Nieważne, czy jestem w Fargo, czy gdziekolwiek indziej. Jeśli Piątka chce mnie dorwać, znajdzie mnie i tam. Koniec. - Otworzył

usta, ale powstrzymała go ruchem ręki. - Tracisz czas. Zostaję i koniec tematu. - Jesteś cholerną, upartą jak osioł idiotką - warknął. - Chyba wiesz, jak to jest. Mamrocząc coś pod nosem, Beck oparł się na zdrowej nodze i kulejąc poszedł w dół korytarza. Trzasnęły drzwi. Rozległo się głuche uderzenie, jakby ktoś uderzył pięścią w ścianę. Kup wszystkie bilety, jakie tylko znajdziesz- Nie wyjadę.  

ROZDZIAŁ 39 Pielęgniarz z oddziału intensywnej terapii zerknął na Riley i otworzył szeroko oczy. - Moja panno, dobrze się czujesz? - spytała wstając ze swojego krzesła. Mogła sobie tylko wyobrazić, jak wyglądała. Nie miała nawet chwili, żeby się przebrać. Nawet o tym nie pomyślała. Wtedy dostrzegła swoje odbicie w lustrze w poczekalni. Jej kurtka upstrzona była wypalonymi śladami, a jeden jej rękaw miał rozległe rozcięcie. Włosy zwisały bezładnie z jej głowy, ich końcówki były przypalone od pożaru. Zarówno sweter jak i spodnie były pokryte grubą warstwą zaschniętej krwi. - Och, tak, w porządku - odparła Riley. - Chciałabym zobaczyć Simona Adlera. Tylko nie mów mi, że nie żyje. Proszę - Jesteś spokrewniona? - spytał sceptycznie pielęgniarz. - Eee... - Tak, jest - usłyszała czyjś głos. Należał do młodej kobiety stojącej w drzwiach poczekalni. Mimo potwierdzenia, sceptycyzm nie opuścił pielęgniarza. - Dobrze, ale masz tylko pięć minut - dodał. Młoda kobieta wzięła Riley za rękę i poprowadziła w dół korytarza. Miała blond włosy, niebieskie oczy i była mniej więcej tego samego wzrostu, co ona. W jej pasie widoczna była niewielka wypukłość. Była w ciąży. - Ty jesteś Riley, prawda? - wyszeptała. - Ja jestem Amy, siostra Simona. Opowiadał mi o tobie. - Wyszłaś za mąż minionego lata - powiedziała Riley. Dziewczyna potaknęła i ostrożnie położyła dłoń na brzuchu. - Spodziewam się dziecka - dodała. Szły w milczeniu, dopóki Amy nie zatrzymała się przed pokojem Simona. - Jak bardzo...? zaczęła Riley, ale nie miała odwagi dokończyć pytania. - Mówią, że stracił mnóstwo krwi, że ma uszkodzony mózg. Że już go nie ma. Że musimy zdecydować, czy podtrzymywać go sztucznie przy życiu, czy... - oczy Amy wypełniły się łzami. Boże. Uściskały się nawzajem i obie zapłakały. - Jest najwspanialszym bratem na świecie - powiedziała Amy między jednym łkaniem a drugim, a głowę skryła w ramieniu Riley. - Dlaczego przytrafiło się to akurat jemu? Umysł Riley przypomniał sobie obrazy poharatanych ciał, krwiożerczych demonów i wszechobecnej krwi. Słyszała krzyki, warknięcia i trzask płomieni tak, jakby znalazła się po raz drugi wewnątrz Tabernakulum. - Wszystko w porządku? Cała się trzęsiesz - powiedziała Amy, odsuwając się od niej. - Tak - odparła Riley, ale skłamała. Amy dotknęła jej ramienia. - Brat mówił mi, jak bardzo cię lubił. Mówił, że jesteś wyjątkowa. Pomyślałam, że powinnaś to wiedzieć. - Dzięki, ja... dla mnie on też jest wyjątkowy. Amy ścisnęła jej dłoń, a następnie wróciła do poczekalni. Jego juy nie ma. Riley nieśmiało otworzyła drzwi prowadzące do pokoju Simona. Pielęgniarka podniosła wzrok, kiwnęła ku niej głową i dokończyła proces wymiany kroplówki. Była w niej krew. Wyszła bez słowa otuchy. A to oznacza, że nie ma żadnej nadziei. Riley doświadczyła tego samego, gdy jej mama była umierająca. Simon był tak blady, że można było go już zakwalifikować do zmarłych, wydawało się, że żył tylko dzięki aparaturze. Respirator oddychał za niego. Wdech, wydech. Długa, zielona linia na monitorze rejestrowała każde uderzenie jego serca. Wszędzie biegły rurki. Jedna z nich wyłaniała się spod pościeli i kończyła w worku na mocz. Riley przełknęła ciężko i powoli przysunęła się do łóżka. Jeszcze poprzedniej nocy się całowali, przytulali, rozmawiali o przyszłości.

Wsunęła dłoń między zimne, metalowe poręcze. Ciało Simona przypominało letni marmur. Gdy go dotknęła nawet nie drgnął, nie poruszył żadnym mięśniem. Pamiętała jego delikatne spojrzenie. Pamiętała, że traktował ją, jakby była jedyną dziewczyną na świecie. Pochyliła się nad nim, odgarnęła kosmyk włosów z jego czoła i pocałowała go. - Zdrowiej szybko - wyszeptała mu do ucha. - Czeka nas coś więcej, niż tylko całowanie. Nie zareagował, nie drgnęła mu nawet powieka. Respirator wciąż pompował powietrze do jego płuc, serce pikało na monitorze, ale jego już nie było. Nawet ona musiała to przyznać. - Nie możesz taki być - powiedziała. - Nie możesz mnie zostawić. Nieważne jak, ale musisz wydobrzeć, Simonie Adler. Zrobię wszystko, słyszysz? Tylko nie umieraj! Nic. Jej krucha nadzieja zaczęła się rozpadać na malutkie kawałeczki. Simon kiedyś jej powiedział, że jego wiara nigdy nie została poddana próbie. Teraz on był próbą dla tych, którzy go kochali. Tego już nie przeżyję. Płacząc przez cały czas od wyjścia od Simona, po zjechaniu windą na dół Riley zobaczyła w korytarzu anioła. Chyba nikt poza nią go nie widział. Pierzaste skrzydła miał jakby przyklejone do ramion, całe jego ciało pokryte było białą szatą. Pielęgniarka przeszła tuż obok niego, po czym zajęta swoimi obowiązkami zniknęła w pokoju jakiegoś pacjenta. Metafizyczny posłaniec skinął na Riley, a później wskazał jej drogę do kaplicy znajdującej się w dolnej części szpitala. Riley weszła do windy i mocno nacisnęła strzałkę w dół. - Jesteś upartą dziewczyną, czyż nie? - spytał anioł. Jego głos brzmiał znajomo. Brzmiał jak Martha. Uzależniona od robienia na drutach wolontariuszka była aniołem? - Robisz mnie w konia - powiedziała Riley. - Dlaczego nie widziałam cię taką wcześniej? - Nie chciałam tego - odparła Maftha. Ponownie pokazała palcem na kaplicę. - Czego chcesz? - spytała Riley, nie ruszając się z miejsca. Anioł zastanowił się i podrapał po skrzydle. - Na początek chciałabym dobrą, ręcznie tkaną przędzę z alpaki. Och, i od zawsze pragnęłam mieć parę palisandrowych drutów. Riley zapytała ponownie czując, jak narastała w niej wściekłość. - Czego chcesz ode mnie? - Chcę porozmawiać, kochanie, zanim Piekło usłyszy. Widząc, jak ludzie dziwnie patrzyli się na mówiącą do siebie dziewczynę, Riley poddała się i powlokła się do kaplicy. Otworzyła drzwi i zobaczyła Marthę, która już siedziała w pierwszym rzędzie ławek. Teraz jednak wyglądała jak zwykła, starsza kobieta z ortopedycznymi butami. - Skąd mam wiedzieć, czy nie jesteś jedną z nich? - zapytała Riley. Martha rozłożyła ręce. - Jesteśmy na świętej ziemi. - Ostatniej nocy było trochę inaczej - zaprotestowała. - Byliśmy w świętym kręgu i wewnątrz budynku, który był kiedyś kościołem. Martha zmarszczyła brwi w zadumie. - Ta butelka Wody Święconej w twojej torbie, wyjmij ją. - Anioł zatarł dłonie. - Wylej nieco. Skąd wiedziałaś, ye ją mam? Riley trzęsły się dłonie, gdy wykonywała tę prostą czynność. Oczekiwała wrzasku, wyrastających rogów i rozdwojonego ogona. Zamiast tego płyn zatrzymał się w dłoniach Marthy i zaczął błyszczeć zielonkawym złotem. Potem zamienił się w mgiełkę, która rozeszła się po całym pomieszczeniu. - Wow - Riley zdołała wydobyć z siebie tylko to, obserwując, jak mgła wiruje pod wpływem niewidzialnych ciągów powietrza. - Uwielbiam to robić - przyznała Martha. - A teraz weź głęboki wdech i powiedz mi, co ci ten zapach przypomina. Riley posłuchała polecenia.

- Lato, na plaży. Czuję słoną wodę i świeżego arbuza. Martha westchnęła. - Ja nie czuję kompletnie nic. Wy śmiertelnicy jesteście szczęściarzami. Riley zakręciła butelkę Wody Święconej i włożyła ją z powrotem do torby. Obok niej siedział boski posłaniec. Jeśli nie mogłaby złożyć zażalenia osobiście, anioł doskonale się do tego nadawał. Wzięła głęboki wdech. - Kto zabrał mojego tatę? Martha pokręciła głową. - Następne pytanie. - W jaki sposób demony dostały się do środka kręgu? - Zło neutralizuje Wodę Święconą. Zbyt dużo zła i... - Anioł rozłożył ręce. To tylko jeszcze bardziej zmartwiło Riley. - Dlaczego twój szef pozwolił, aby zginęło tylu ludzi? Jesteśmy po waszej stronie, nie łapiecie tego? - Wszystko ma swoją przyczynę. Musicie zaufać Jego boskiej woli. - Zaufać? - wrzasnęła Riley, a jej głos odbił się echem w czterech ścianach. Nie dbała o to, czy zostanie zamieniona w słup soli czy cokolwiek innego. - Może w twoim przypadku to działa, ale dla mnie była to jakaś porażka. Modliłam się za moją mamę. Umarła. Modliłam się, aby nikt nie skrzywdził mojego taty. Skrzywdzono go. Teraz Simon... On... Usiadła na ławce, zatknęła usta dłonią i zalała się łzami. Znów zaczęła się trząść, tym razem zaczęły ją już od tego łapać skurcze. - Naprawdę ci na nim zależy, prawda? - spytała Martha łagodnie. Riley kiwnęła potakująco. W kieszeni odnalazła strzępki chusteczki i wydmuchała nosa. - On..'. Myślę, że ja... - Myślę, ze się zakochałam. - I owszem - odparła Martha. - Zadbamy o to, aby ten młody człowiek wyzdrowiał, ale pod warunkiem, że nam pomożesz. Riley zamrugała oczami ze zdziwienia. - Już pomagam. Łowca, pamiętasz? - powiedziała, wskazując na siebie. - Potrzebujemy czegoś więcej. Gdy nadejdzie odpowiedni czas, musisz coś dla nas zrobić bez wahania. To nie brzmi zachęcająco. - Dlaczego muszę zawierać z tobą jakiś pakt? Dlaczego po prostu mu nie pomożesz? Jest w twoim typie. Stosuje się do wszystkich zasad. Anioł nie odpowiedział, przez co Riley poczuła się strasznie samolubna. Co by ją to obchodziło, czego oni chcieli, jeśli Simon by żył? Co jeśli to tylko przykrywka i wcale nie wydobrzeje? Martha wbiła wzrok w sufit, a następnie pokiwała głową, jakby otrzymała dalsze instrukcje od niewidzialnego zwierzchnika. Położyła coś na ławce obok Riley. Była to broszura, jedna z tych „Koniec jest blisko!", które zawsze wtykane są za wycieraczki na parkingach przed galeriami handlowymi. Po horrorze minionej nocy straszne wizje rozpadających się budynków, trzęsień ziemi i buchających płomieni nie uspokoiły Riley nawet odrobinę. Odsunęła broszurę z drwiącym wyrazem twarzy. - To jakieś pierdoły. Mówią o tym od lat. - Od początku świata - poprawiła Martha ponuro. - A co to ma wspólnego ze mną? - zapytała Riley. Anioł wstał, poprawiając rękawy. - Ponieważ jeśli zaakceptujesz naszą propozycję, ty będziesz tą osobą, która to powstrzyma. - Ja? - wyrzuciła z siebie Riley. - Żartujesz? - Nie. - Hej, to ja, Riley, mam siedemnaście lat. Jeszcze nawet nie skończyłam szkoły średniej i myślisz, że ocalę świat przed zagładą? Co wy palicie? Anioł uniósł srebrną brew.

- Joanna d'Arc była w twoim wieku, gdy poprowadziła Francuzów do walki. - Zaczekaj, nie mów. Wiem, jak ta historia ma się zakończyć. Spalona męczennica. O tak, to moje marzenie. - Twój wybór - przyznała Martha i zniknęła, zostawiając Riley w pomieszczeniu pachnącym arbuzami, które zapowiadały, że los świata zawisł jej tuż nad głową. Pozwolić Simonowi odejść czy być winnym Niebu przysługę? - To żaden wybór! - wrzasnęła Riley. Nie usłyszała odpowiedzi, jej uszu dobiegł tylko dźwięk palącego się ognia. Nie było żadnego śpiewu aniołów ani syczenia demonów. Tylko gorące powietrze dmuchające jej prosto w twarz. Riley zaczęła się śmiać. Prawie jak w histerii. - Tylko namieszałaś mi w głowie. W każdej chwili Martha mogła się zmaterializować i przyznać, że żartowała. Gdy tak się jednak nie stało, Riley poszła do windy, a jej wzrok wbił się w przyciski. W górę, czy w dół. Simon żyje. Simon umiera. Pamiętała jego spokój na pogrzebie taty, jego żartującego z jej kostek, ich dzielących się sennymi wspomnieniami. Zakochała się i nie mogła temu zaprzeczyć. Mój wybór. - Dobra, umowa stoi - powiedziała niepewna, czy ktokolwiek ją słyszał. - Rób cokolwiek tam masz do zrobienia. Odczekała chwilę, ale nic się nie wydarzyło. Może powinno to trwać nieco dłużej. A może to była próba i niezależnie od wszystkiego pozwolą Simonowi umrzeć. Drzwi windy otworzyły się i wyszła na korytarz. Zanim je zamknęła, dołączyła do niej Amy. Wymieniły smutne uśmiechy. - Muszę się przespać - przyznała Amy. Poklepała się po brzuszku. - Męczy mnie ta ciąża. Jej brat nigdy nie zobaczy dzidziusia swojej siostry. Gdy szły przylegającym do szpitala chodnikiem w kierunku parkingu naziemnego, powietrze nagle wypełniło się dźwiękami muzyki. Amy zanurzyła rękę w przepastnej, zamszowej torebce i wyjęła telefon. - Tu Amy. Co? Jak to? Następnie krzyknęła i puściła się biegiem z powrotem w kierunku szpitala. Dobre wieści? Złe wieści? Obie opcje były prawdopodobne. Krzyk Amy nie mówił jej zbyt wiele. - Hej! Co się stało? - zawołała Riley. Nie doczekała się odpowiedzi. Siostra Simona dobiegła do windy szybciej od niej. Ciąża nie spowolniła jej ruchów tak, jak było to w przypadku kontuzjowanego uda Riley. Drzwi zamknęły się, zanim do nich doskoczyła. - Psiakrew! - Zaczęła przeskakiwać z nogi na nogę. - No dawaj - mruknęła, uderzając jak oszalała w przycisk przywołujący. Żadnej windy na horyzoncie. Przyglądała się jej starsza kobieta i pokiwała z godnością głową. - Wy młodzi jesteście w dzisiejszych czasach tacy niecierpliwi. Riley walnęła w przycisk jeszcze trzy razy, aby zademonstrować swoją młodzieńczą porywczość. Zanim zjawiła się winda, była już jedną nogą na schodach. Przepychając się przez oddział intensywnej terapii dostrzegła, że korytarz przed pokojem Simona oblegany był przez całą jego rodzinę. Słyszała płacz i widziała ściskających się członków jego rodziny. Gdy podeszła bliżej, rozstąpili się. - To jego dziewczyna - szeptali. Pierwszym, co usłyszała po wejściu do środka, było łkanie Amy. Nie było mechanicznego szumu. Respirator był wyłączony. Riley zamknęła oczy czując zbliżające się drgawki. Dała Niebu słowo. Zawiedli ją? Jak zwykle?

- Riley, spójrz! - wykrzyknęła Amy. - Obudził się! Oddycha sam. Riley odważyła się otworzyć oczy. Chciała wierzyć, że to prawda. Ktoś już wcześniej usunął rurkę do oddychania, a pielęgniarka ostrożnie wkładała mu do nosa kaniulę denową. - Simon? - spytała, wkładając w to jedno słowo całą swoją wiarę. Przekrwione oczy jej chłopaka powoli się otwierały, a jego usta wydały dziwny dźwięk. Zauważył ją siedzącą na drugim końcu łóżka. - Ri.. .ley - wyszeptał. Radość uderzyła w nią niczym piorun. Simon żył, jego mózg działał, inaczej nie wiedziałby, kim była. - Zrobili to - powiedziała. - Boże, zrobili to! - Poczuła ostry, niezapomniany zapach arbuzów. Anioł Martha był tu i dokonał cudu. Riley uściskała Amy i wtedy uderzyła w nią okrutna prawda. Jej chłopak miał dalej żyć. Niebo dotrzymało własnej części umowy. To oznacza, że teraz moja kolej. Spójrzcie na następne strony i rzućcie okiem na zapowiedź kolejnej, ekscytującej opowieści o Łowczyni Demonów!    

ROZDZIAŁ 40 2018 Atlanta, Georgia Kawiarnia Strefy Zero serwowała najlepszą gorącą czekoladę w Adancie, a może i na całym świecie. Wydawało się, że Riley Blackthorne musiała przebrnąć przez Armagedon, aby ją wypić. - Koniec jest blisko! - zawołał mężczyzna do jakiegoś przechodnia. Stał blisko wejścia do kawiarni, a w rękach trzymał odręcznie zrobiony transparent z kartonu, który mówił dokładnie to samo co on. Zamiast nosić postrzępioną brodę i czarne szaty niczym jakiś biblijny prorok, ubrany był w spodnie khaki i czerwoną koszulę. - Musisz się przygotować, młoda panno - powiedział i wetknął Riley ulotkę. Była prawie identyczna jak ta, którą już miała w kieszeni, ta, którą dostała od anioła, gdy zgodziła się współpracować z Niebem, aby ocalić życie swojego chłopaka. - Koniec jest blisko! - powiedział ponownie mężczyzna. - A znajdę czas na gorącą czekoladę? - spytała Riley. Koleś Końca Czasu zamrugał oczami. - Och, może, nie wiem. - To dobrze - odparła. - Nie znoszę walczyć z Piekłem o pustym żołądku. Mężczyzna zmarszczył brwi. Zamiast wyjaśniać mu zawiłości, wcisnęła ulotkę do kieszeni kurtki i otworzyła drzwi kawiarni. Quasi- prorok zaczął nawracać kolejnego przechodnia, aby ten przygotował się na najgorsze. Strefa Zero nie zmieniła się zbytnio od jej ostatniej wizyty. W powietrzu wciąż wisiał zapach pieczonej fasoli, a ekspresy do kawy mruczały niskim głosem. Klienci stukali w klawiatury laptopów, delektowali się drogą kawą i rozmawiali o tym, co było ważne w ich życiu. Dzień jak co dzień. Poza tym, że... Wszystko się zmieniło. Nawet zwykłe kupowanie gorącej czekolady. Kiedyś było to banalne: złożenie zamówienia, zapłata, dostarczenie gorącego napoju. Żadnych przeszkód. Żadnych zmartwień odnośnie czających się stad demonów. Okazało się, że teraz było nieco inaczej. Barista cały czas się na nią gapił, nawet wtedy, gdy przygotowywał napój. Przez to prawie się nim polał. Może to jej niezliczone, wypalone dziury w dżinsowej kurtce, może jej rozerwany rękaw, który ujawniał koszulkę z krótkim rękawem. A może jej długie, brązowe włosy, które wyglądały, jakby za bardzo zbliżyły się do ogniska. Nie pomogły im nawet dwa mycia szamponem i nałożenie mnóstwa odżywki. Przynajmniej zmieniła spodnie, w przeciwnym razie gość gapiłby się na zaschniętą krew. Nie jej krew. - Widziałem cię w telewizji. Jesteś jedną z nich, co nie? - zapytał drżącym głosem, a brązowe oczy miał tak szeroko otwarte, że zajmowały prawie całą jego twarz. W telewizji? Riley nie miała wyjścia, musiała przytaknąć. - Tak, jestem łowcą. - Jednym z nielicznych szczęściarzy, którzy przetrwali masakrę ostatniej nocy. Mężczyzna upuścił ceramiczny kubek na ladę, rozlewając trochę brązowej ambrozji na boki i na spodek. - Bita śmietana? - spytała, marszcząc brwi. Nawet, gdyby kończył się świat, gorąca czekolada musiała mieć tę wspaniałą, białą warstwę na wierzchu. Barista niechętnie spełnił jej prośbę, nadal obserwując bardziej ją niż swoje dłonie. Część śmietany nawet trafiła na czekoladę. - Wiórki czekoladowe? - dopytywała dalej. - Och... skończyły się - odparł, cofając się, jakby nagle z głowy Riley wyrosły rogi. Których nie posiadam. Zauważyłaby je w łazienkowym lustrze po tym, jak zmyła z siebie dym i krew. To tylko jakiś dziwak. Nic wielkiego. Ale jednak coś było. Inni klienci wpatrywali się w nią, gdy szukała pustego boksu. Jeden po drugim zerkali w ekran telewizora stojącego nad barem, po czym przenosili wzrok na nią,

porównując obrazy. Uh, cholera. Dzięki dobrodziejstwu CNN, nocną katastrofę przedstawiono w jaskrawych barwach: wylewające się z dachu Tabernakulum płomienie i uciekające wszędzie demony. I wtem ukazała się ona, oświetlona buchającym ogniem, klęcząca na chodniku przy rannym chłopaku. Płakała i trzymała Simona w swoich ramionach. Wtedy właśnie wiedziała, że umierał. Boye, nie wytrzymam dłużej. Trzymając trzęsącymi się dłońmi spodek, Riley wylała jeszcze więcej czekolady. Wystarczającym doświadczeniem było przeżycie tego horroru, a teraz jeszcze telewizja opisywała go wraz z każdym najmniejszym szczegółem. Przystanęła przy jednym z boksów, gdy na ekranie pojawiła się twarz Simona. Było to jakieś zdjęcie ze szkoły średniej, ponieważ teraz jego jasne blond włosy były krótsze, a wyraz twarzy jeszcze bardziej poważny. Przeważnie tak właśnie się zachowywał, poza tymi momentami, gdy byli razem. Wtedy pozwalał jej przeniknąć przez swoją skorupę, przede wszystkim wtedy, gdy się całowali. Riley zamknęła oczy, wspominając czas, który spędzili ze sobą przed zebraniem. Rozmawiali o rzeczach bliskich ich sercom. Wtedy przyznał, jak wiele dla niego znaczyła. Wtedy też demon próbował go zabić. Riley zapadła w kanapę, wdychając bogaty aromat gorącej czekolady, który miał odepchnąć nieprzyjemne wspomnienia gdzieś na tył głowy. Jej wysiłek spełzł na niczym, jak zwykle. Zamiast tego, jej mózg stworzył obraz jej chłopaka leżącego na szpitalnym łóżku, z mnóstwem rurek i twarzą bladą jak ściana. Simon tak wiele dla niej znaczył. Był cichy i dobroduszny, szczególnie po śmierci jej ojca. Nie potrafiła sobie wyobrazić sytuacji, w której miałaby go stracić tak szybko po poprzedniej stracie. Niebo wiedziało o tym. Co innego mogła zrobić, niż tylko zgodzić się na ich warunki: życie Simona za dług Riley w stosunku do Nieba. Naprawdę ogromny dług. Coś w stylu powstrzymania Armagedonu. - Dlaczego właśnie ja? - mruknęła Riley. - Dlaczego nie ktoś inny? Dlaczego nie Simon? Był religijny, przestrzegał zasad. Byłby idealnym kandydatem na tego, który miałby zatrzymać koniec świata. I oni wybrali mnie. Jej kurierska torba nagle wybuchła dźwiękami muzyki. Gdy wysłała do jednego ze znajomych z klasy wiadomość, że żyła, wydawało się, że odpowiedziała jej znaczna część Atlanty. Nawet technologia przywodziła na myśl złe wspomnienia. Telefon komórkowy należał niegdyś do jej taty. Miał go tej nocy, gdy został zabity przez demona Piątej Klasy, zwanego przez łowców Geo- Demonem. Teraz telefon był jej. Zawsze gdy miała go w dłoni myślała o tacie. Kolejny dzwonek. Do pewnego stopnia było miłe, że komuś na niej zależało, ale niestety okazywało się, że większość z tych ludzi chciała po prostu usłyszeć ciekawą historię. Jak zwykle. Riley odpisała na ostatnią wiadomość: NIC MI NIE JEST. NIE PRZEJMUJ SIĘ MNĄ. Ku jej irytacji gorąca czekolada wystygła, jej temperatura była już zdecydowanie niższa od akceptowalnej, ale mimo tego ją wypiła. Wbiła wzrok w zawartość kubka, nie spoglądała w ogóle na telewizor. Nagle ktoś skrzypnął krzesłem o podłogę, gdy siadał przy stole. Riley aż podskoczyła ze strachu, spodziewając się stada demonów, które zaraz miało wpaść przez frontowe drzwi. Kubek trząsł się w jej dłoniach. Muszę odnaleźć mojego tatę. Było raczej mało prawdopodobne, że jego ciało zostało pogrzebane pod ruinami Tabernakulum, na pewno nie po tym, jak nekromanci tyle się natrudzili, aby wyciągnąć go z grobu. Do tej pory ten nekromanta, który tego ostatecznie dokonał, pewnie już dawno sprzedał komuś

Mistrza Łowcę Paula Blackthorne'a. Jeśli tak się stało, odzyskanie go było niemal niemożliwe. Mogłaby pozwać jego właściciela do sądu, aby udowodnić, że jego przyzwanie było nielegalne. Niestety bogacze mieli dobrych i drogich prawników, a ona ledwo zarabiała na czynsz. Zanim sprawa dobiegłaby do końca, jej ojciec ponownie znalazłby się w swoim grobie. Umarlacy po upływie roku nie nadawali się już do użytku, nawet przy najlepszej opiece. Ciekawejak to jest, być martwym i chodzić wszędzie tak, jakby się nadal Żyło? Poza oczywistym, dość przerażającym czynnikiem, było to dziwne. Czy jej tata pamiętał moment śmierci? Czy pamiętał pogrzeb i moment pochówku? Czy w ogóle pamiętał ją, swoją córkę? Przeszywający, zimny dreszcz przebiegł jej po plecach. Musiała być opanowana i spokojna. Odnajdę go. "Pochowam go ponownie i tak to się skończy. Czyjś nieśmiały głos wyrwał ją z ponurych myśli. - Eee... przepraszam? Riley podniosła wzrok i ujrzała przyglądającego się jej chłopca z piegowatą twarzą. Miał około siedmiu lat i duże, brązowe oczy. Gdy dorośnie, będzie na nie wyrywał dziewczyny. Tuż za nim stał mężczyzna trzymający dłonie na ramionach chłopca. - Synu, nie bój się - ponaglił go, uśmiechając się uprzejmie. Chłopiec zebrał w sobie całą odwagę. - Czy... czy mogę twój autograf? Chyba żartujesz? - Ale ja... ja... - Jestem nikim. - Walczyłaś z tymi demonami - odparł chłopiec. - Było super! Super nie było słowem, którym ona by to opisała. Piekielnie. Krwawo. Brutalnie. Chłopiec był jednak tak szczery, że nie mogła go spławić. - Oczywiście. - Riley podpisała się na serwetce z logo Strefy Zero piórem, które dostała od ojca. Chłopiec rozpromienił się tak, jakby właśnie spotkał się z prezydentem albo gwiazdą rocka. - Dzięki! Wybiegł z kawiarni jak pocisk i pokazał swoją zdobycz kobiecie, która siedziała przy stojącym niedaleko wejścia stole. Pewnie swojej matce. Riley schowała pióro. - Nie jestem nikim wyjątkowym - powiedziała, czując się jak oszustka. - Jestem tylko uczennicą. Inni łowcy to co innego. Tata chłopca pokręcił przecząco głową. - Sądzę, że się nie doceniasz. Chcemy wam powiedzieć, że uważamy, że wszyscy jesteście bardzo odważni. Modlimy się za was. - Dziękuję - odparła, nie wiedząc, co więcej powiedzieć. Modlitwa... będziemyjej potrzebować. Cale szczęście facet oddalił się i już nikt więcej jej nie niepokoił. Zerknęła na telewizor. Jakiś inny dziennikarz zdawał relację z horroru minionej nocy. Trafił praktycznie w samo sedno - lokalna Gildia Łowców miała zebranie w Tabernakulum w centrum Adanty, jak zwykła to zawsze czynić. W samym środku spotkania pojawiły się demony. Wtedy zaczęło się piekło. - Naoczni świadkowie mówią, że w atak zaangażowane były co najmniej dwa rodzaje Diabelskiego Nasienia, a łowcy szybko zostali zepchnięci do rozpaczliwej obrony - mówił reporter. Trzy rodzaje, ale kogo to obchodzi? Riley zmarszczyła brwi. Łowcy wcale nie przegrywali tak wyraźnie. No, może nie aż tak. Zdołali przecież zabić kilka demonów. Gdy chciała napić się czekolady, jej dłonie wciąż się trzęsły. Działo się tak od ostatniej nocy i nie wiedziała, jak ma to powstrzymać. Małymi łyczkami wypiła czekoladę do dna. Wiedziała,

że ludzie ją obserwowali i rozmawiali między sobą. Ktoś nawet zrobił jej zdjęcie telefonem. O matko. W de cały czas słyszała głos dziennikarza CNN. - Grupka łowców zdołała uciec z tego piekła, ale niedługo po tym wydarzeniu zostali zaatakowani przez demona wyższej klasy. Ten demon wyższej klasy był demonem Piątej Klasy, który robił dziury w ziemi, wywoływał minitornada i trząsł ziemią. A wszystko robił po to, żeby schwytać jednego łowcę. Mnie. Gdyby nie Ori, wolny pogromca, Piątka mogła ją zabić tak samo łatwo, jak jej tatę. - Naoczni świadkowie mówią, że widzieli aniołów - kontynuował dziennikarz. - Doktor Osbourne, wykładowca teologii na uniwersytecie Santa Barbara, oglądał nasze nagrania. Jest z nami dzięki łączom satelitarnym. - Na ekranie pojawił się poważny mężczyzna o siwych włosach. - Co pan sądzi o tym niesamowitym wydarzeniu, doktorze? - Widziałem nagrania i to, co dostrzegłem, było kręgiem niewiarygodnie jasnego światła, które otoczyło łowców demonów. Mam znajomych w Adancie, którzy twierdzą, że widzieli anioły. Pojawiali się w Biblii począwszy od Abrahama aż do Jakuba. W Sodomie i Gomorze było ich nawet dwóch. W naszym przypadku aktywnie wspomagali łowców przed Diabelskim Nasieniem. Z biblijnego punktu widzenia sądzę, że było to niezwykle istotne wydarzenie. Minionej nocy wszystkie zasady zostały pozmieniane. Riley zanurzyła rękę w swojej torbie, wyciągnęła pióro i zaczęła tworzyć listę na białej serwetce. Odnaleźć tatę Nakryć Oszusta Wody Święconej Uratować świat Zrobić pranie Kupić jedzenie Na chwilę obecną o numerze trzy nie myślała, a dwa ostatnie nie były aż tak niezbędne.    

ROZDZIAŁ 41 Czując drapanie w gardle, Denver Beck kaszlnął potężnie, aby pozbyć się śmierdzącego dymu z płuc. Trochę pomogło. W oddali strażacy biegali po rumowisku Tabernakulum, gasząc główne źródła ognia i szukając ciał wśród pogruchotanych cegieł i połamanych, spalonych kłód drewna. Powinienem był umrzeć. Kiedyś nie przejmowałby się tym. Teraz tak nie było. Obawa o Riley wyprowadziła go z dymu i płomieni. Po jego prawej stronie Mistrz Łowca, Angus Stewart, opierał się ciężko o swoją laskę, wystawiwszy swoją twarz na popołudniowe słońce. Jego zwykle rumiana twarz przypominała barwą jego białe włosy, w których skrywał się zakrwawiony bandaż. Stali tuż przy jednej z licznych dziur na parkingu przed Tabernakulum i wdychali unoszący się w powietrzu smród spalonego asfaltu. Beck pochylił się i zajrzał w jeden z kraterów, który przyozdobiony był poplątanymi kablami i odpadkami. Wydobywała się z niego cienka smuga pary. - Jak demon może zrobić coś takiego? - zapytał, kręcąc głową. - Geo-Demon po prostu machnął dłońmi i powstały dziury. Mają jakąś dziwną władzę nad ziemią i pogodą - powiedział Stewart swoim szkockim akcentem. Był on bardzo wyraźny, ale jednak nie tak bardzo, jak dziesięć lat temu, gdy pojawił się w Atlancie po raz pierwszy. Beck wyprostował się, a rana zadana mu przez demona w udo zaprotestowała. Jego spodnie przesiąkły już całkowicie krwią. Potrzebował więcej aspiryny, miał gorączkę, przez co od czasu do czasu szczękał zębami. Czuł się, jakby miał łagodną grypę z dodatkiem demonicznych pazurów. Wszystko się zmieniło. Wiedział już, że aniołowie istnieli naprawdę, widział ich na własne oczy. Większość z nich dbała o ludzi, stanowiły one w Niebie najliczniejszą grupę aniołów, które zstępowały na Ziemię i robiły to, o co poprosił je Bóg. Nie widział jeszcze ani jednego z wyższych aniołów, tych z płonącymi mieczami. Nie widział do minionej nocy. Beck potrząsnął głową, nie był w stanie objąć swoim umysłem tego, jak przedziwne były wydarzenia ostatnich dwudziestu czterech godzin. Aniołowie mieli co najmniej po siedem stóp wzrostu, ubrani byli w oślepiające bielą szaty, mieli alabastrowe skrzydła z szarymi zakończeniami, a ich ogniste miecze grzmiały niczym letnia burza i wypełniały nocne niebo wonią ozonu. - Nigdy nie słyszałem o tym, żeby Niebo ochroniło łowców - powiedział ściszonym głosem Beck, mając na uwadze ekipę telewizyjną stojącą po drugiej stronie parkingu. Całe miasto było nimi usiane. Dziennikarze starali się powiedzieć jak najwięcej o najważniejszym wydarzeniu w Adancie od czasu Igrzysk Olimpijskich. - Dlaczego demony walczą teraz razem? Chyba zanosi się na wojnę. - Chyba tak. - Stewart odchrząknął. - Czyżby aniołowie uczynili z ciebie wierzącego człowieka? Beck zamrugał w odpowiedzi. A może naprawdę tak jest? Szczerze mówiąc nigdy nie myślał o Bogu i czuł, że z wzajemnością. - Być może - przyznał. Stewart parsknął. - Miasto oczekuje od nas działania. - Mistrz Harper się tym zajmie, prawda? Harper był najstarszym spośród mistrzów w Adancie i nauczycielem Riley. Z tego co wiedział Beck, był on specyficznym człowiekiem, ale z drugiej strony dobrym łowcą, oczywiście jeśli był trzeźwy. - Nie sądzę, nie z jego żebrami - odparł Stewart. - Chyba będę musiał przejąć stery. - Przerwał na chwilę, a potem dodał: - Miło mi słyszeć, że młody Simon wyjdzie z tego. Dla Riley to też dobra wiadomość. - Tak - odparł Beck, nie wiedząc, do czego dążył jego rozmówca. - Ona i Simon mają się ku

sobie, nie wiedziałeś? Trzymali się za ręce i całowali przed spotkaniem. Nie wiedzieli, że ich widziałem. - Całowali? Beck poczuł, jak coś ciężkiego ląduje w jego piersi i opada na sercu. To pewnie przez tę ranę zadaną przez demona, one powodują, że człowiek dziwnie się czuje. Nie powinien myśleć o Riley inaczej niż jak o niż córce Paula. - Nie wiedziałeś? - spytał niewinnie mistrz. Beck pokręcił przecząco głową. Wiedział, że Riley i Simon spędzali razem czas, oboje byli uczniami Harpera i widywali się codziennie. Nie zdawał sobie jednak sprawy, że ich związek zabrnął aż tak daleko. Ona miała tylko siedemnaście lat, a teraz, gdy jej rodzice nie żyli, była odpowiedzialna sama za siebie. Był dla niej jak starszy brat. A może ktoś więcej. - Marszczysz się, młody - zaobserwował Stewart. Beck ani drgnął, czując się nieswojo pod bacznym okiem starego łowcy. - Simon jest spoko - zauważył. - Ale nie jest tym, o czym powinna teraz myśleć. Porozmawiam z nim jak wydobrzeje. Ostrzegę go. - Dam mu do zrozumienia, żę jeśli posunie się za daleko, oderwę mu tę jego cholerną głowę. Mistrz obdarzył go ojcowskim uśmiechem. - Niech oni sobie to poukładają, młody. Nie możesz trzymać jej pod kloszem przez resztę jej życia. A założysz się? Tego chciałby Paul i, jeśli miał być szczery, tylko wtedy spałby spokojnie. Gdy patrzył na zniekształcony horyzont i zburzony budynek, jego umysł na powrót zapełnił się nocnymi scenami. Demony i łowcy walczący o przetrwanie. Riley w samym środku płomieni. Tak blisko był jej utraty. Beck wzdrygnął się, jakby ktoś włożył mu kostkę lodu za koszulkę. Stewart położył na jego ramieniu swoją ciężką dłoń i wystraszył go. - Wiem, że byłeś tam do samego końca. To wymagało jaj, jestem z ciebie dumny. Paul też by był. Beck nie był w stanie spojrzeć mu w oczy, był zawstydzony nieoczekiwaną pochwałą. Szkot cofnął dłoń. - Nie możesz wszystkiego robić sam, nie tylko ty żyjesz na tym świecie. Mówił zupełnie jak Paul, ale jego słowa miały sens - Mistrz Stewart uczył ojca Riley, który z kolei był nauczycielem Becka. Z tego co mówił Paul, Stewarci byli jednymi z najlepszych łowców na świecie. Ten człowiek myślał, że Beck zrobił minionej nocy wszystko, co było w jego mocy. Chce być po prostu miły. Jakby wiedząc, że muszą zmienić temat, Stewart zapytał go: - Masz jakiś pomysł, kto wyciągnął Paula z grobu? To był drugi problem do rozwiązania. Mimo, że nie żył już od dwóch tygodni, ojciec Riley pojawił się na zebraniu łowców, wyrwany z wiecznego spoczynku przez przywoływacza. Teraz był wskrzeszonym ciałem, Umarlakiem, maszynką do robienia pieniędzy, oczywiście pod warunkiem, że wyszedł cało z katastrofy budynku. - Riley zrobiła wszystko co w jej mocy, aby utrzymać go w grobie - wyjaśnił Beck. - Siedziała na czatach każdej przeklętej nocy, zawsze upewniała się, że poświęcony krąg nadal stał. Później jakieś sukinsyny ukradły jego ciało, gdy akurat jej nie było. Szkoda słów. - Ona wie, kto mógł to zrobić? - zapytał znudzonym głosem Stewart. - Nie miałem okazji spytać. Nie było to do końca prawdą. Mógł to zrobić. Siedzieli razem w jej rodzinnym mauzoleum na cmentarzu aż do świtu, na poświęconej ziemi, aby nie mogły dopaść ich demony. Była przygnębiona stanem zdrowia Simona i reszty, płakała przez sen. Wtedy nie wydawał się ważnym fakt, kto wskrzesił Paula, więc po prostu był przy niej, chronił ją i dziękował Bogu, że przeżyła. Starał się zrozumieć swoje uczucia względem niej. Gdy opuszczał ją nad ranem, wciąż spała z zaschniętymi łzami na policzkach. Nie miał serca jej budzić.

Stewart znów zmienił pozycję, bolało go bardziej, niż Beck myślał. - Muszę chyba wierzyć, że istnieje jakiś związek między atakiem demonów a wskrzeszeniem Paula - myślał stary łowca na głos. - Jak to? - Pomyśl. Poszedłby za nekromantą, który go przywołał, czy wpadłby na małą pogawędkę ze starymi kumplami? - Nie wiem - odparł Beck, przeczesując nerwowo swoje blond włosy. - Ale wkrótce się dowiem. Znajdę przywoływacza, który to zrobił i będziemy działać dalej: albo Paul wróci do grobu, albo nekromantą pójdzie do piachu. Stewart zesztywniał. - Bądź ostrożny. Przywoływacze posługują się okrutną magią i nie będą zadowoleni, że wtrącasz się w ich interesy. Beck nie odpowiedział. Nie miało znaczenia, co miało się z nim stać. Paul Blackthorne musiał wrócić do swojego grobu. Beck nie mógł go ochronić przed śmiercią, ale mógł uczcić pamięć o nim w inny sposób. Zrobiłby to dla jego córki, dla spokoju jej sumienia. - Słyszałem, że Piątka goniła Riley - spostrzegł mistrz. - Ciekawe dlaczego. Beck nie wiedział dlaczego. Geo-Demony Klasy Piątej były dużymi chłopcami z Piekła, którzy potrafili wywoływać trzęsienia ziemi i tworzyć małe tornada tak łatwo, jak ludzie oddychali. Piątka zabiła Paula, a Beck mógł się założyć, że była to ta sama, która chciała dopaść Riley. Beck był jednak pewny jednego - demony za bardzo interesowały się Riley i mówiły do niej po imieniu. Diabelskie Nasienie nigdy tego nie robiło. Może powinienem powiedzieć o tym Stewartowi... Mozę powinien wiedzieć o wszystkim. Ale jeśli by to zrobił, dodałby kolejne zmartwienie do długiej listy problemów Riley. Zanim Beck podjął decyzję, w kieszeni kurtki mistrza zabrzęczał telefon. Wyjął go, zmarszczył brwi i odebrał. - Stewart. Beck przeniósł uwagę na wyzierającą przed nimi dziurę. Jeden z łowców powiedział mu, że Geo-Demon wrzucił Riley do jednej z nich. Ten sam człowiek nie wiedział jednak, czy udało jej się uciec, powiedział, że było zbyt dużo dymu, aby stwierdzić, co stało się naprawdę. Dlaczego ta Piątka cię nie załatwiła, dziewczyno? Była tylko jedna możliwość, ale nie chciał o niej myśleć. Nie było mowy, aby Riley sprzedała swoją duszę Piekłu tylko po to, żeby przeżyć. Pomyślał, że Harper by ją obronił. Mylił się. Co by było, gdyby wpadła do tej jamy i nigdy z niej nie wyszła? Zanim mógł przyznać, co znaczyłaby dla niego ta strata, Stewart pokuśtykał dalej. - Harper. Przedstawiciele Gildii mają za dwie godziny spotkać się z burmistrzem. Musimy tam być. - My? - spytał Beck, zbity z tropu. - Ja też? - Oczywiście. Masz z tym jakiś problem? Beck usłyszał wyzwanie w jego głosie i pokręcił głową. - Czy miasto nie może chociaż poczekać, aż pogrzebiemy naszych zmarłych kolegów? Stewart parsknął. - Jasne, że nie. Politycy nigdy nie czekają, gdy mogą zrzucić winę na jakiegoś innego łajdaka.